Jocelyn i Kester Brent - Na oczach wszystkich

JOCELYN I KESTER BRENT NA OCZACH

WSZYSTKICH CZYTELNIK * WARSZAWA* 1973 I.

Zaproszenie do zamku Z codziennych drobiazgów Jocelyn Brent nie lubiła najbardziej dwóch rzeczy: niespodziewanych odwiedzin swej ciotki Muriel West oraz czyszczenia ciężkiego kryształowego żyrandola wiszącego u sufitu w pokoju stołowym. Niestety, przykrości te częstokroć chodziły w parze. Ciotka Muriel, bardzo energiczna, choć już blisko siedemdziesięcioletnia wdowa po spokojnym, nikomu nie wadzącym wuju Joachimie, stanowiła teraz postrach całej rodziny. Po śmierci męża, jedynego człowieka, który umiał sobie z nią dobrze radzić, nagle poczuła się powołana do kontrolowania życia swych licznych krewnych i do udzielania im różnych wskazówek postępowania. Nękała swą rodzinę kilkudniowymi, nigdy nie zapowiadanymi wizytami i wykorzystując fakt przynależności do starszej generacji, terroryzowała gospodarzy w sposób wręcz nieprzyzwoity. Była jak taran, któremu nic nie zdoła się oprzeć. Trudno się więc dziwić, że każdy z grona młodszych krewnych i powinowatych bladł na widok strasznej Muriel wchodzącej w progi jego domu. Wszyscy znali jej manię czystości i wiedzieli, że dostrzeże ona najmniejszy nawet pyłek na żyrandolu. Dziś od samego rana Muriel lustrowała londyńskie mieszkanie młodego małżeństwa Jocelyn i Kestera Brentów. Gospodyni, czując narastający szum w głowie, ukradkiem sięgnęła po białą tabletkę i prędko popiła wodą. - Co tam łykasz, moje dziecko? - Ukrycie czegokolwiek przed Muriel było rzeczą prawie niemożliwą. - Proszek od bólu głowy, ciociu - odparła Jocelyn siląc się na spokój. - No tak! Od bólu głowy, oczywiście. - Ciotka Muriel uśmiechnęła się z jadowitym zadowoleniem. - Ja w twoim wieku w ogóle jeszcze nie wiedziałam, co to jest ból głowy. W

ogóle! Za to zdążyłam już urodzić czworo dzieci. Ale dzisiaj młodzi ludzie opychają się od rana do wieczora coraz to innymi specyfikami i myślą, że to im zastąpi rozsądny tryb życia. Młoda kobieta zacisnęła zęby. Byle wytrzymać do końca i nie dać się wyprowadzić z równowagi! - myśl ta stawała się coraz bardziej natrętna. Ciotka miała przecież wyjechać dopiero o szóstej trzydzieści, a więc za pełne trzy godziny. Jakże w tej sytuacji nie zazdrościć mężowi, który wymówiwszy się zajęciami na uniwersytecie, wyrwał się z domu jeszcze przed lunchem. Faktem jest jednak, że Kester na ten właśnie dzień miał wyznaczone ostatnie dyżury, w czasie których przyjmował końcowe egzaminy ze wstępu do matematyki. Był więc w pełni usprawiedliwiony. - Ogłuchłaś, Jocelyn? - niezbyt uprzejmie znów zaczęła indagować ciotka. - Pytam, ile to już lat jesteś mężatką? - Dokładnie cztery. Wyszłam za Kestera zaraz po skończeniu studiów. - Aha, studiów! I ciekawe, po co ci ta cała filozofia. - Ukończyłam wydział psychologii społecznej, ciociu sprostowała zimo Jocelyn, gdyż swój fach uważała za sprawę poważną i uwagi ciotki na ten właśnie temat szczególnie ją denerwowały. Główną pasją Jocelyn było badanie wpływu tradycji na mentalność współczesnego społeczeństwa. Z tego punktu widzenia szczególnie interesowała ją architektura wnętrz mieszkalnych, gdyż właśnie w tej dziedzinie kulturalne dziedzictwo objawia się w całej okazałości. Aby zaspokoić potrzeby psychologiczne mieszkańców nowych osiedli osadniczych, trzeba z jednej strony wprowadzać nowe elementy budowlane, zgodne z rozwojem cywilizacyjnym, a z drugiej - nawiązywać do ukształtowanych przez wieki form przestrzennych.

Dzień, w którym Jocelyn po trudnym egzaminie została przyjęta jako doradca-psycholog przez wybijającą się w Londynie pracownię młodych architektów, był jednym z najszczęśliwszych dni w jej życiu. A potem przyszedł następny sukces, gdy zespół zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na nowoczesne osiedle w Addis-Abebie. Recenzje jury podkreślały funkcjonalność obiektu przy daleko posuniętym wykorzystaniu tradycyjnych elementów etiopskiej sztuki budowlanej. Współpraca z zespołem architektonicznym, jakkolwiek systematyczna, nie zajmowała całego czasu, który Jocelyn poświęcała pracy zawodowej. Pozostawało go jeszcze dosyć na pracę popularyzatorską, co zresztą miewało czasem nieprzewidywalne konsekwencje. Przed trzema laty, w pewien niedzielny poranek, panna Rosalia Freeze, pięćdziesięcioletnia mieszkanka jednego z sąsiednich domów, wtargnęła do jadalni Brentów z bardzo zagniewanym wyrazem twarzy i świeżym numerem „Sunday Reviewer” w ręku. Przyczyną irytacji sąsiadki był zamieszczony w gazecie krótki artykuł Jocelyn na temat psychologicznych i społecznych funkcji mody. - To wszystko brzmi bardzo mądrze i przekonywująco krzyczała wtedy panna Rosalia. - Nawet ja o mało w to nie uwierzyłam! I teraz te wszystkie dziewczyny, co biegają po mieście w sukienkach do pępka, poczują się rozgrzeszone przez samą naukę. Nauka powinna potępiać bezwstyd, a nie usprawiedliwiać go! Jocelyn uśmiechnęła się przypomniawszy sobie to zdarzenie. Panna Rosalia na pewno czułaby się świetnie w towarzystwie ciotki Muriel. Przypuszczalnie obie te panie mogłyby godzinami rozprawiać o moralnym zepsuciu współczesnej młodzieży lub z lubością oddawać się oplotkowywaniu bliźnich. Najlepiej tuż przed furtką prowadzącą do jakiegoś z tych standartowych domków, które składają się na dzielnicę Puenty.

Jakże komiczny, choć przecież typowy obrazek! - Nie ma się co śmiać. Życie to poważna sprawa - stwierdziła odkrywczo ciotka, patrząc groźnie na swoją siostrzenicę. Masz skończone dwadzieścia sześć lat, męża od lat czterech, duże, chociaż po cudacku urządzone mieszkanie, a do tej pory brak ci dziecka. Delikatnie mówiąc, nie jesteś już podlotkiem i możesz Kesterowi znudzić się wreszcie. Jeszcze parę latek… Czymże wtedy zatrzymasz męża? Myślisz, że do tego celu wystarczy ten pokraczny pies? - Quant jest najbardziej rasowym jamnikiem pod słońcem, a co do dzieci, to wybaczy ciocia, ale to jest moja osobista sprawa! - nie wytrzymała wreszcie Jocelyn. - A teraz przepraszam. Boli mnie głowa i muszę położyć się choć na pół godziny. Zostawiwszy w stołowym swego miłego gościa, Jocelyn udała się na piętro. Z niedużego widnego podestu prowadziło troje drzwi. Otworzyła pierwsze z brzegu i weszła do łazienki. Z pasją odkręciła kran z ciepłą wodą i zaczęła myc ręce tak dokładnie, jakby przed chwilą zamordowała ciotkę i teraz chciała zmyć z dłoni krew swej ofiary. Powoli zdenerwowanie zaczęło opadać. Jocelyn wytarła ręce i podeszła do wiszącego na ścianie wielkiego lustra. Uważnie przyjrzała się swemu odbiciu. Po drugiej stronie tafli stała wysoka, szczupła dziewczyna o chłopięcej nieomal figurze. Domowa bluzka w kratkę, uszyta na wzór męskich koszul, i granatowe spodnie o rozszerzających się ku dołowi nogawkach leżały na niej bez zarzutu. Na wysokie czoło spadała wijąca się, niesforna grzywka, a mały, lekko zadarty nos dopełniał całości niezbyt poważnego wyglądu pani psycholog. - Głupie, złośliwe babsko - powiedziała do siebie Jocelyn. - Jakoś nie widać, żebym się postarzała. To stwierdzenie wyraźnie poprawiło jej humor i do swego

gabinetu weszła niemal spokojna. Usiadła przy biurku i przysunęła sobie tekst swego nowego artykułu do gazety, który musiała jeszcze poprawić. Jednakże nie zdążyła nawet dojechać do końca trzeciej strony, gdy z parteru dobiegły jej uszu jakieś podejrzane hałasy. Tknięta nagłym przeczuciem zbiegła na dół, ale już było za późno. W stołowym, na przenośnej drabince, stała ciotka i mokrą szmatą wycierała kryształowe sople świecznika. Podłoga pod jej nogami usiana była licznymi wysychającymi kałużami wody. - Co też ciocia najlepszego robi? - jęknęła młoda gospodyni. - Ta ścierka służy wyłącznie do mysia garnków, a świecznik był przecież zupełnie czysty! Myłam go osobiście niespełna dwa tygodnie temu! Muriel West z wypiekami na policzkach zeszła na dół. - Nie widziałam w kuchni żadnej innej ścierki - powiedziała zasapanym głosem. - A co do czystości, to mamy na ten temat zupełnie odmienne zdanie. W rodzinnym domu moim i mojej matki co trzeci dzień trzepało się nawet najcięższe dywany. A elektroluksów wtedy nie było. Zresztą, popatrz sama, jak ten żyrandol wygląda. Jocelyn podniosła wzrok pełen bezsilnej wściekłości. - No, teraz na pewno nadaje się tylko do wyczyszczenia z tych tłustych zacieków. Ma ciocia wyjątkowo bezwzględne metody przeprowadzania swej woli. Zbyt bezwzględne! Usłyszawszy tę niewątpliwie trafną uwagę, pani Muriel West uznała za stosowne obrazić się i skrócić wizytę u niewdzięcznej siostrzenicy. Nic jednak nie mogło uchronić Jocelyn przed nadprogramowym myciem żyrandola i likwidowaniem pozostałych śladów działalności ciotki. Kilka godzin nieprzewidzianych zajęć i to w normalnym dniu pracy, gdy prawie każda czynność jest ściśle wyznaczona roboczym harmonogramem!

Gdy wreszcie już pod wieczór w domu zapanował ład i spokój, zgrzyt klucza w zamku oznajmił powrót Kestera. Prawie jednocześnie rozległo się radosne szczekanie i do pokoju wpadł piękny, podpalany jamnik, który z entuzjazmem rzucił się do swej pani. Jocelyn przykucnęła na środku pokoju. - Quant! Tak się piesek stęsknił? No dobrze, już się przywitaliśmy. Grzeczny pies, grzeczny… Wykonawszy radosny taniec wokół swej pani, Quant wyciągnął się na dywanie na całą swą długość. Leżał teraz na grzbiecie nadstawiając brzuszek do dalszych karesów; cztery krótkie łapki zabawnie sterczały nad tułowiem. - Ten to ma rajskie życie - powiedział Kester Brent wchodząc do pokoju. - Mało mu było szaleństw na spacerze, to jeszcze tutaj… Ale co tobie, Jocelyn? Nie wyglądasz najlepiej. - Nic dziwnego, ciotka Muriel dopiero co wyjechała. - Miałaś z nią jakieś cięższe przejścia? Jocelyn machnęła ręką. - Tak! Wyjechała dość dokładnie obrażona. - To brzmi pocieszająco - powiedział mąż. - Może wobec tego zbyt prędko do nas nie zawita… Wiesz, kochanie, żeby zmienić temat, powiem ci, że jestem bardzo głodny. Nie miałem wiele czasu na lunch, a teraz jeszcze spacer z Quantem zaostrzył mój apetyt. Co mamy na kolację? - Cynaderki. - Znakomicie! Czy nie zechciałabyś się nimi zająć? - Zechciałabym - zgodziła się Jocelyn. - A jak twoi studenci? Dobrze zdawali? - Bez specjalnych niespodzianek. Poznałem ich w ciągu semestru na tyle dobrze, że egzamin był raczej formalnością potwierdzająca to, co już o nich wcześniej wiedziałem. Ale lubiłem moją grupę i trochę mi szkoda, że w przyszłym roku nie będę już miał z nią zajęć.

- O ile pamiętam, rok temu mówiłeś dokładnie to samo uśmiechnęła się młoda kobieta. - No, idę szykować kolację. Kester Brent wyciągnął się w fotelu i zapadł w błogie nieróbstwo. Jednak gdy jego nozdrza podrażnił ostry zapach cynaderek, zerwał się i prędko wyszedł do swego gabinetu. Jocelyn, która właśnie postawiła na stole dymiące talerze, usłyszała dyskretne pobrzękiwanie szkła i po chwili zobaczyła męża niosącego dwie do połowy napełnione szklaneczki. - A co to za święto? - spytała na widok jego uroczystej miny. - Święto wyzwolenia się od natrętnych krewnych - wyjaśnił. - Wypijmy i zabierajmy się za jedzenie. Jednakże moment konsumpcji odwlekł się wbrew życzeniom obojga, gdyż właśnie zadzwonił telefon. Mężczyzna odstawił szklankę i podszedł do aparatu. Jocelyn zobaczyła, że zmrużył swoje piwne oczy w radosnym uśmiechu. - To ty, Fred?! Jak się cieszę, że dzwonisz. Tak długo się nie odzywałeś. Co u ciebie? - A jak się czuje Eileen? - Na razie dobrze? Nie rozumiem cię… Tak, u nas wszystko w porządku. - Nie, jeszcze nie mamy żadnych planów. Chyba moglibyśmy do was przyjechać - Kester prędko zapytał żonę, czy miałaby ochotę spędzić najbliższy weekend nad morzem, a gdy Jocelyn z wyraźną aprobatą skinęła głową, zwrócił się znów do swego telefonicznego rozmówcy. - Dobrze, wyjedziemy z Londynu jutro, popołudniowym pośpiesznym. - czy możesz być na stacji? No to świetnie! Ach, byłbym zapomniał! Fred, my mamy psa i nie bardzo wiemy, co z nim zrobić… Jamnik. Rasowy i dobrze wychowany. - Wspaniale! Dziękuję ci również w imieniu Quanta. W takim razie przyjeżdżamy we trójkę.

- Co? Twojej żonie grozi Niebezpieczeństwo? Nie rozumiem, o czym w ogóle mówisz. - Och, jakże mi przykro, że muszę cię zmartwić. Wyobraź sobie, że ten mój stryj, który jest specjalistą od rozwiązywania zagadek kryminalnych, przebywa właśnie na Majorce i nawet nie mam pojęcia, kiedy wróci… A może w takim razie porozumiałbyś się z policją? Chętnie ułatwię ci kontakt z jednym z najwybitniejszych pracowników Scotland Yardu, zresztą serdecznym przyjacielem stryja. - Rób, jak uważasz. W końcu nie mogę cię na nic namawiać, skoro sam dokładnie nie wiem, na czym cała ta sprawa polega. - To rzeczywiście bardzo skomplikowane! Porozmawiamy szczegółowo, jak tylko przyjadę. Do zobaczenia, Fred. Trzymaj się! Kester odłożył słuchawkę i wolnym krokiem podszedł do stołu. Usiadł na swoim krześle, wziął do ręki widelec i zaczął nim dłubać w zawartości talerza. Jednak jego mina świadczyła dobitnie, że gesty te są wyłącznie machinalne. - Co się stało? - Jocelyn nie wytrzymała przeciągającego się milczenia. - Co to za Fred? - Frederick Ramsay, mój przyjaciel ze studiów. - Ze studiów? - zdziwiła się kobieta. - Nigdy o nim mi nie mówiłeś. Dlaczego rozmawialiście o policji? - Fred tylko dwa lata był ze mną na matematyce - wyjaśnił Kester. - Potem przeniósł się na studia techniczne. A co do policji… - urwał, jakby nie bardzo wiedząc, co ma powiedzieć. - Matematyka okazała się dla niego zbyt abstrakcyjna? zapytała Jocelyn, podejrzewając, że mąż nie chce na razie rozmawiać na ten drugi temat. - Nie, nic podobnego. To niezwykle zdolny człowiek i miał przed sobą karierę naukową, ale jego ojciec zażądał od niego, żeby poświęcił się praktyce i został inżynierem-metalurgiem.

To, zdaje się, jakieś tradycje rodzinne. - Nie rozumiem jednak, dlaczego twój przyjaciel przerwał studia matematyczne. Przecież mógł je spokojnie skończyć, a po odpowiedniej praktyce zdawać egzamin inżynierski przed królewską komisją. - Oczywiście, że mógł - zgodził się Kester. - Na to właśnie usilnie go namawiałem. Niestety bezskutecznie i potem nasze drogi jakoś się rozeszły. Mogę ci tylko powiedzieć, że w Stokeon-Trent, gdzie mój przyjaciel przez kilka lat pracował jako inżynier, cieszył się jak najlepszą opinią. Są ludzie, którzy w różnych dziedzinach mogą osiągać sukcesy, i Fred chyba do nich należy. Na chwile zapadła cisza i oboje Brentowie kończyli cynaderki. Jednak Jocelyn co pewien czas z zaciekawieniem spoglądała na męża i chciała, aby znacznie więcej opowiedział jej o człowieku, u którego mieli przecież spędzić najbliższy weekend. - A gdzie on teraz mieszka? - zapytała. - W Devonshire czy też Sommersetshire, na samym morzem. Jocelyn nie dała się zbyć ogólnikami. - Mama nadzieję, że znasz nieco dokładniejszy adres, skoro mamy tam pojechać. - Stacja kolejowa, na której wysiądziemy nazywa się Portcastle i leży na linii Londyn-Reading-Taunton-Minehead. Fred mieszka gdzieś niedaleko Portcastle, w Greycliff, nad samym Kanałem Bristolskim, mniej więcej na granicy hrabstw Devonu i Sommerset. Myślę, że takie informacje wystarczą, aby trafić bezbłędnie, prawda? - Na pewno. Ale ten twój przyjaciel wybrał sobie dziwne miejsce zamieszkania, jak na inżyniera - skonstatowała Jocelyn. - Przecież całe Exmoor to teren Parku Narodowego i chyba nie ma tam żadnego przemysłu. - Kilka lat temu żona Freda, Eileen, dostała jakiś większy

spadek i zdaje się, że w związku z tym oboje przenieśli się do Exmoor - wyjaśnił Kester. - Wśród kolegów wiele się mówiło o bogactwie Eileen Ramsay, ale nigdy nie miałem okazji jej poznać. Wyobraź sobie, że od chwili ich ślubu nie widziałem się także z Fredem i nawet nie wiem, gdzie teraz pracuje. Może prowadzi jakieś samodzielne przedsiębiorstwo? - Zapewne dowiesz się jutro - Jocelyn Brent odgarnęła z czoła opadające na twarz włosy gestem, który często wykonywała, gdy była czymś szczególnie zaciekawiona. - A dlaczego pytał cię o jednego z najlepszych kryminologów? I co z tą policją? - Fred ma pewne obawy co do bezpieczeństwa swej żony. Mówił mi, że do Greycliff przyszedł jakiś anonim, w którym zostały powypisywane straszne głupstwa. Odniosłem jednak wrażenie, że mój przyjaciel przejął się tym znacznie bardziej, niż chciał mi to okazać. Szczegółów oczywiście nie zdążył mi podać, więc nie wiem… - Za to ja zaczynam trochę rozumieć - Jocelyn odłożyła bibułkową serwetkę, którą bawiła się podczas wyjaśnień Kestera. - Twój przyjaciel przestraszywszy się pogróżkami zaczął intensywnie myśleć, co robić. Ponieważ na razie nie stało się nic strasznego, więc nie chciał alarmować policji, bo ludzie zwykle tak czynią tylko w ostateczności. Przypomniał jednak sobie, że stryj jego dawnego przyjaciela jest uznanym autorytetem w dziedzinie zagadek kryminalnych i postanowił dotrzeć do niego za twoim pośrednictwem. - Po krótkiej przerwie kobieta dodała niepewnym głosem: - A może on wie, że my we dwójkę… - Ależ co ty pleciesz - żachnął się Kester. Nie lubił bardzo, gdy Jocelyn pozwalała sobie na jakieś aluzje na temat dowcipu, jaki przed rokiem wspólnie zrobili stryjowi, czyniąc zeń głównego bohatera powieści, którą dla odprężenia od

zajęć zawodowych napisali podczas urlopu, a następnie opublikowali pod pseudonimem w masowym wydaniu książkowym. Umawiali się wielokrotnie, że do tej sprawy nie będą już wracać! - Przecież nie twierdzę, że twój przyjaciel jest wyrachowany zaczęła Jocelyn wciąż zastanawiając się nad istotną przyczyną telefonu Fredericka Ramsaya. - Po prostu miał kłopot, który skojarzył mu się z twoją osobą właśnie ze względu na stryja, wytrawnego kryminologa amatora. Co w tej sytuacji zamierzasz zaproponować przyjacielowi? Kester podniósł na żonę wzrok pełen zdumienia. - Jak to, co zamierzam? Po pierwsze, nie wiem, o co chodzi, a po drugie jestem przede wszystkim matematykiem. Nie znam się na sprawach kryminalnych i… - Rzeczywiście. Fakt, że raz w życiu zdarzyło ci się razem ze mną napisać powieść z zagadką kryminalną, nie może jeszcze służyć jako wystarczająca rekomendacja. Z tym zgadzam się całkowicie. - Dlaczego sobie żartujesz, Jocelyn? - Kester popatrzył na nią z wyrzutem. - Żonie Freda rzeczywiście może grozić coś złego. - Ależ ja wcale nie żartuję. Całkiem serio pytam cię, co zamierzasz uczynić mając na uwadze właśnie bezpieczeństwo pani Eileen Ramsay. - Dobrze wiesz, że prywatnie znamy tylko jednego policjanta, i to w dodatku dość wysoko postawionego w hierarchii służbowej. Czy sądzisz więc, że powinienem zatelefonować do nadinspektora Scotland Yardu, niejakiego Stanleya Kevela i powiedzieć mu, że pewnej pani grozi bliżej nieokreślone niebezpieczeństwo, ale jej mąż nie ma chęci informować o tym policji? - Nie! Musimy tam pojechać sami.

II. Greycliff i jego mieszkańcy - Już szósta - skonstatował Kester Brent popatrzywszy na zegarek. - Za dwanaście minut powinniśmy być w Portcastle. Za oknem pociągu przesuwały się zalesione bądź pokryte wrzosowiskami wzgórza Exmoor, a po przeciwległej stronie mieniły się w oddali wody Kanału Bristolskiego. To przecież jedna z najładniejszych tras w zachodnich stronach Anglii. - Podoba mi się tutaj - powiedziała z przekonaniem Jocelyn. - Zielono, spokojnie, a przede wszystkim dwudziesty wiek nie huczy nad głową tak głośno, jak gdzie indziej. - Pies siedzący obok swej pani zaszczekał głębokim basem, co mogło oznaczać, że całkowicie zgadza się z tą opinią. Młoda kobieta pogłaskała łeb pupila i dodała: - Widzisz, Quant też cieszy się z wyjazdu. Kent oderwał wzrok od roztaczających się za oknem widoków i spojrzał na psa, gdy ten rozpoczynał właśnie nową zabawę ze swą panią. - Quant cieszy się przede wszystkim z tego, że jest tobą! Na pewno bał się, że znów zostanie pod opieką pani Alt, a wiesz, jak on tego nie lubi. Jocelyn przytaknęła. Pani Alt była ich dobrą znajomą, z której uprzejmości korzystali kilkakrotnie wyjeżdżając na krótko z Londynu. Pomimo, że uczynna kobieta zapewniała psu jak najlepsze warunki i wyraźnie starała się pozyskać jego względy za pomocą najrozmaitszych przysmaków, on jednak nie przestawał tęsknić za swoją panią. Nie chciał jeść, w nocy piszczał żałośnie pod drzwiami, a czasami stawał się wręcz agresywny. Ostatnim razem, na znak protestu, dokładnie pogryzł nowo kupione wizytowe pantofle swej tymczasowej opiekunki. Po tej kompromitacji Brentowie nie odważyli się już prosić o opiekę nad psem. Dlatego Quant, wygrawszy

rozstrzygającą dla siebie batalię, jechał teraz ze swoimi właścicielami. Na peronie oświetlonym promieniami przedwieczornego słońca było zaledwie kilka osób. Matematyk natychmiast zauważył średniego wzrostu opalonego bruneta, który na widok przyjezdnych ruszył ku nim z szerokim uśmiechem na twarzy. - Kester! Jakże dawno cię nie widziałem, stary przyjacielu! Mężczyzna uścisnął dłoń Brenta i serdecznie poklepał go po plecach. Potem spojrzał na Jocelyn. - Miło mi, że wreszcie nadarzyła się okazja, byśmy się poznali. Jocelyn z sympatią wyciągnęła rękę, jednak uprzejmości te przerwało bezceremonialne szczekanie Quanta. Frederick Ramsay popatrzył w dół i przykucnął. - Chcesz mi zwrócić uwagę, że nie przywitałem się jeszcze z tobą? No, daj łapę. Jak się nazywasz? Quant? Daj łapę, Quant. Tak, dobry pies… Rzeczywiście bardzo rasowy - dodał zwracając się do żony przyjaciela. - A poza tym świetnie dobrany do pani stroju. Młoda kobieta lekko zarumieniła się. Kester niejednokrotnie żartował sobie z jej brązowego, zamszowego spodniumu, nazywając go kompletem jamnikowym. Komplet ten kupowali razem w luksusowym magazynie przy Carnaby Street i choć kosztował on przeszło trzydzieści fantów, postanowili popełnić to finansowe szaleństwo właśnie ze względu na swego psa, który wówczas był jeszcze szczeniakiem. Tak więc, to spodnium został dobrany do Quanta, a nie odwrotnie. Ale przyjaciel nie mógł o tym wiedzieć. - No, chodźcie, państwo - powiedział teraz. - Samochód stoi po tamtej stronie dworca. Fred zajął miejsce za kierownicą, Kester usiadł obok niego, a Jocelyn i Quant uplasowali się na tylnym siedzeniu. Prawie nowy „Morris 1300” wyjechał z parkingu i szybko znalazł się na

dość ruchliwej szosie centralnej. Teraz, po dziecięciu minutach jazdy, aby skręcić w lewo, trzeba było przepuścić kilkanaście samochodów. Kiedy manewr ten został już wykonany, Kester oderwał oczy od ciemnej nawierzchni lokalnej już drogi i zaczął przyglądać się profilowi przyjaciela skupionego na prowadzeniu wozu. Dopiero po chwili zauważył, że nie wygląda on najlepiej. Skronie zaczynały siwieć, a pod oczami pojawiły się zaczątki ziemistych cieni. A przecież Fred był od niego tylko o rok starszy, miał zatem zaledwie dwadzieścia dziewięć lat. Jakże zmienił się od chwili, gdy widzieli się ostatnio! - Patrzysz na moje siwe włosy? - zauważył Ramsay. - Co robić, starzejemy się. - No, nie przesadzaj. Na to mamy jeszcze trochę czasu. Ludzie przed trzydziestką nie tyle starzeją się, co dojrzewają. Kester odwrócił się do żony. - Prawda, Jocelyn? - Jako kobieta byłabym skłonna w ogóle wyeliminować z języka słowo „starzeć się”. - Nie wyeliminuje pani jednak samego zjawiska, a to jest chyba ważniejsze. - Inżynier przerwał na chwile, by zwrócić baczniejszą uwagę na szosę, gdyż po lewej stronie prowadzone były roboty drogowe. Właśnie wjechali w przewężenie. - Poczucie upływu czasu - podjął minąwszy wąskie gardło - jest w ogóle bardzo skomplikowane. Na przykład w Greycliff zegary stanęły dawno, bardzo dawno temu. Muszę was uprzedzić, żebyście nie byli zbyt zaskoczeni. Wyobraźcie więc sobie stary, jeszcze częściowo średniowieczny zamek, w którym autentycznie panują feudalne stosunki. - Feudalne stosunki w Anglii, w drugiej połowie dwudziestego wieku? - zdziwił się Kester. - Tak! Jest tam władca i poddani. Ale żeby ci to wyjaśnić,

muszę powiedzieć parę słów o Greycliff i jego mieszkańcach. Więc dla Wheelerów, rodziny mojej żony, wielka historia zaczyna się w końcu ubiegłego wieku. Dziadek Eileen, sprytny przemysłowiec, kupił ten zamek od pewnej zubożałej rodziny arystokratycznej, żeby w ten sposób zaspokoić swoje snobistyczne ciągoty. Najgorsze jednak, że nadmiernie przejął się swą nową rolą społeczną i chyba dużo wysiłku włożył w to, aby umiłowanie fałszywej tradycji wpoić następnym pokoleniom. Teraz w Greycliff mieszka trzecie pokolenie Wheelerów, ale wszystko pozostało tak, jak dawniej. Alec Wheeler, najważniejszy obecnie człowiek na tym pustkowiu, nie pozwala niczego zmieniać. - Więc Greycliff nie jest wyłączną własnością twojej żony? przerwał Kester. - Skądże! Ona ma tylko zapisaną drobną część majątku, który by zresztą natychmiast utraciła, gdyby opuściła Greycliff. Na razie wszystko trzyma w ręku jej stryjeczny brat. - Tan władca? - zażartowała Jocelyn, która siedząc z tyłu też chciała włączyć się do rozmowy. - Najnieznośniejszy facet, jakiego znałem - wybuchnął niespodziewanie inżynier. - Despotyczny, zarozumiały i kłótliwy. Najprostszej rzeczy nie można z nim załatwić, a bez przerwy wtrąca się do nie swoich spraw i wyczynia jakieś awantury… Wszystkim już dobrze zalazł za skórę. Ramsay zmarszczył brwi i umilkł. Posępnie wpatrywał się przed siebie, we wstęgę szerokiej żwirowanej drogi, wijącej się pomiędzy łagodnymi pagórkami porosłymi to trawą, to wrzosem. Tylko palce, nieco pobielałe na kierownicy, świadczyły o pasji, która ogarnęła tego zazwyczaj spokojnego człowieka. „On jest wściekły na Wheelera, to widać natychmiast - pomyślał Kester. - A może ma to związek z anonimem, o którym wspominał przez telefon? Oczywiście nie

powie mi o tym teraz, w obecności Jocelyn”. Nie chcąc więc stawiać kłopotliwych pytań, matematyk zdecydował się na temat w swoim mniemaniu zupełnie neutralny. - A co ty tutaj robisz, Fred? Gdzie pracujesz? Nigdzie! Ściślej mówiąc, jestem generalnym konserwatorem zamku. Łatam przeciekające dachy, naprawiam krany, czyszczę piece i reperuję instalację oświetleniową, jak się zepsuje. - Czyś ty, chłopie, oszalał? - wyrwało się Kesterowi. - Nie, mój drogi, nie oszalałem. Po prostu nigdzie w okolicy nie ma żadnej pracy dla inżyniera, a ja nie mogę stąd wyjechać. - Wybacz mi szczerość, Fred, ale na twoim miejscu już dawno rzuciłbym w diabły ten cały spadek i robiłbym to, na co sam mam ochotę! - powiedział w zdenerwowaniu Kester. - Czy rzuciłbyś również żonę? Bo Eileen wcale nie ma chęci rezygnować z wpływów, które już teraz znacznie przewyższają nawet bardzo dobrą pensję inżyniera. Ona zresztą też nie chce pozostać na stałe w Greycliff, ale wciąż łudzi się nadzieją, że nasz władca zmieni swoje dotychczasowe stanowisko, to znaczy pozwoli na sprzedaż zamku i podział majątku. Brent nie znalazł odpowiedzi na uwagę przyjaciela i dopiero Jocelyn postanowiła rozładować zagęszczoną atmosferę. - Z pana słów wynika, że ów pan Alec Wheeler jest bardzo groźną osobą. Proszę nam go opisać, abyśmy od razu wiedzieli, przed kim mamy mieć się na baczności. - Państwu na pewno nic nie grozi ze strony Aleca - odparł inżynier znacznie pogodniej. - Swoje humory rezerwuje wyłącznie dla domowników. Przy gościach potrafi być bardzo miły… Łatwo go poznać, gdyż ze wszystkich mieszkańców Greycliff jest zdecydowanie najstarszy. Ma czterdzieści pięć

lat, a wygląda na więcej. Wysoki, chudy, kościsty, co chyba pasuje do jego charakteru. - A czy ten władca poza kierowaniem sprawami majątkowymi zajmuje się czymś jeszcze? - zapytał Kester. - Jest astrofizykiem. - Tutaj? Na tym odludziu? Zawsze myślałem, że astrofizycy skupieni są w wielkich ośrodkach badawczych. - Alec dysponuje małym ośrodkiem, ale za to własnym! Zajmuje się zależnościami pomiędzy natężeniem promieniowania kosmicznego a pewnymi właściwościami gwiazd. Do badań wystarczają mu dobre liczniki GeigeraMiillera i stosunkowo proste teleskopy, co sprawił sobie kilka lat temu za ciężkie pieniądze… Pracuje zupełnie sam i kontakty naukowe podtrzymuje jedynie drogą korespondencyjną. Nawet ja nie wiem jednak dokładnie, na czym polega jego praca. Ofiarowywałem mu się wielokrotnie z pomocą, ale zawsze odmawiał, tak jakby sądził, że mogę przypadkiem naruszyć jego naukowe tajemnice. Frederick Ramsay umilkł, więc Jocelyn doszedłszy do wniosku, że temat astrofizyki został chwilowo wyczerpany, postanowiła skierować rozmowę na nieco inne tory. - A kto jeszcze, oprócz pana Wheelera i obojga państwa, mieszka obecnie w Greycliff? - Wszyscy są na miejscu, więc ich poznacie. Ale rozumiem, że chcecie państwo być do tego przygotowani. Więc krótko! Donald Cunning, który na przekór swej wątłej posturze specjalizuje się w wielkiej twórczości i wymyślił jakiś nowy kierunek w sztuce, w malarstwie konkretnie. Emble-art to się nazywa, jeśli dobrze pamiętam. Mieszka z zoną, Beatrix, siostra naszego władcy. Poza tym jest jeszcze Colin Hart, aktor skutecznie marnujący talent w tej dziurze, ale na tyle inteligentny, żeby się tym nie przejmować i udawać miłość do

swego rodzeństwa: Aleca i Beatrix. Wreszcie trudno będzie państwu nie dostrzec olbrzyma, Gerry’ego Tartingtona, człowieka wyjątkowo opanowanego, a zarazem mistrza spinningu. I to już cała rodzinka w komplecie. - Łącznie siedem osób - upewniła się Jocelyn. - Tak, przy czym nie wspomniałem jeszcze o osobach do rodziny nie należących. Otóż ostatnio przyjechała do nas pewna Amerykanka, Iris Evans, która wystąpiła z dogodną propozycją odkupienia zamku, gdyż chciałaby tu urządzić jakiś luksusowy hotel dla swych rodaków. Postać to niewątpliwie ważna, bowiem mimowolnie wywołała nowe waśnie rodzinne. Towarzyszy jej siedemnastoletni syn, chłopak dość sympatyczny, choć mało ruchliwy. - To już dziewięć osób. - Może pani dodać jeszcze cztery: ogrodnika, pokojówkę oraz kucharkę wraz z niedołężną matką. Fred skupił uwagę na ostrym zakręcie. Tuż za nim gościniec wspinał się w górę, na szeroki most, na którym znów opadał miękko pomiędzy dwoma zielonymi brzegami zagajnika. Wkrótce po prawej rozrzedziło się i spomiędzy drzew błysnęła czerwonozłota kula nisko zawieszona nad połyskliwą taflą wody. Minęli jeszcze kilka karłowatych sosen i droga zbiegła w pobliże urwistego brzegu morza. Jocelyn z przyjemnością wciągnęła w płuca orzeźwiające, słonawe powietrze. Niezależnie od wszystkich mankamentów, klimat i otoczenie naturalne Greycliff były w istocie godne pozazdroszczenia. - Jeszcze mila i będziemy na miejscu. Ten biały pawilon po prawej to właśnie nadmorskie laboratorium Aleca poinformował inżynier wskazując okrągły biały budynek z wieżą, ustawiony na płaskim skalistym tarasie, wypiętrzonym między gościńcem a urwiskiem. Niebawem zobaczyli na horyzoncie mury ogrodzenia i droga

wygięła się w stronę lądu zdążając prosto ku szerokiej, masywnej bramie. Fred zatrzymał samochód i wysiadł, by ją otworzyć. „Może powinienem mu pomóc?” - pomyślał Kester patrząc na ciężką kratę. Jednak skrzydło bramy obróciło się bezgłośnie w zawiasach, gdy przyjaciel lekko popchnął je dłonią. Wjechali do ogrodu. Po obu stronach ścieżki rozciągały się prawdziwe kwiatowe dywany, niepodobne jednak do żadnego z tych, które zdarzyło się Jocelyn oglądać. Odznaczały się nie tylko świetnym doborem barw, lecz także lekkością rysunku, zrywającego ze sztywnymi geometrycznymi schematami. To raczej nieregularne kolorowe plamy rzucone na zieloną powierzchnię trawy. Rozmieszczenie tych plam nie było jednak zupełnie przypadkowe, gdyż całość odznaczała się głęboką harmonią i swoistym ładem. - Kto jest autorem tych kobierców? - zapytała ciekawie młoda kobieta. - Oliver Park, nasz ogrodnik. Akurat mijali tego mężczyznę. Mógł mieć najwyżej trzydzieści lat i wyglądał na zawodowego sportowca. Cienki niebieski golf opinał jego dobrze rozwiniętą klatkę piersiową, a krótkie spodnie pozwalały przyjrzeć się długim i wysmukłym nogom. Stał teraz przy półautomatycznym sekatorze i z uwagą przyglądał się temu, czego dokonał dzisiaj przy pomocy tej maszyny. Istotnie trawa była przystrzyżona niezwykle starannie. Jocelyn nie mogła ukryć swego podziwu dla ogrodniczych talentów przystojnego blondyna. - Ależ to prawdziwy artysta! - wykrzyknęła. - Na kwiatach zna się faktycznie nie najgorzej - potwierdził Ramsay, akcentując mocno dwa pierwsze wyrazy. Z tej problematycznej pochwały wynikało, że są sprawy, na których

ogrodnik nie zna się wcale. Brentowie nie dowiedzieli się jednak nic więcej, bo samochód zatrzymał się przed gankiem. - Jesteście w Greycliff - powiedział, a gdy wszyscy wysiedli, wskazał ręką zamek: - Oto nasz twierdza! Fragmenty murów pamiętają jeszcze czasy Tudorów. Przed nimi stała zwalista budowla z szarego kamienia. Prostopadłościenny trzon budynku łączył się swym krótszym bokiem z basztą dochodzącą do urwistych skał, za którymi szumiało już morze. Wdzięczny ganeczek z czterema kolumienkami, najwyraźniej dobudowany w znacznie późniejszych czasach, był oczywistą pomyłką rekonstruującego obiekt architekta. Weszli do hallu. Gospodarz przeprosił na chwilę Brentów, gdyż musiał odstawić do garażu samochód i dowiedzieć się, czy odpowiedni pokój gościnny został już przygotowany. Chociaż wygodna sofa zachęcała, żeby usiąść i odpocząć po podróży, Jocelyn i Kester woleli dokładniej przyjrzeć się różnym dziwnym sprzętom: dziewiętnastowiecznemu zegarowi na konsoli, klasycystycznej komódce i stojącej w rogu wysokiej lampie o wymyślnym abażurze, ozdobionym szklanymi sopelkami. Wreszcie stanęli przed piękną marmurową tablicą, na której było przedstawione drzewo genealogiczne rodziny Wheelerów. U samej góry widniał wykuty napis: Greycliff, A. D. 1893. Niżej szereg imion i nazwisk oraz linie obrazujące związki krwi i powinowactwa. - Nic z tego nie rozumiem - szepnęła kobieta. - Odczytanie takiego schematu nie powinno przerastać twoich możliwości intelektualnych - odparł dość złośliwie jej mąż, po czym podszedł bliżej tablicy i zaczął tłumaczyć: Nathaniel Wheeler i Veronica Quimbley pobrali się w roku tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym trzecim i wtedy właśnie wprowadzili się tutaj. Z ich małżeństwa przyszło na świat

dwoje dzieci: w tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym piątym roku Edward, a w roku tysiąc dziewięćset dziewiątym - Henry. Ten młodszy, to po prostu ojciec Eileen Wheeler, żony znanego ci już mego przyjaciela, Fredericka Ramsaya… Możesz nawet odczytać, że nasi gospodarze urodzili się w tysiąc dziewięćset czterdziestym drugim roku, a pobrali się, gdy każde z nich miało… - …dwadzieścia trzy lata - dopowiedziała Jocelyn odjąwszy odpowiednie daty, które wskazywał jej mąż. - Ale przyjrzyjmy się lepiej osobie Edwarda Wheelera, gdyż jego powiązania wydają się bardziej skomplikowane. - To też proste! Otóż w roku tysiąc dziewięćset dwudziestym czwartym ożenił się on z Susan Tartington i w dwa lata później miał z nią syna, Aleca. - Ach, to na pewno ten tutejszy tyran! - wyrwała się Jocelyn. Kester spiorunował ją wzrokiem. Nie cierpiał, kiedy żona przerywała mu w pół słowa. Ponieważ jednak winowajczyni zrobiła skruszoną minę, zdecydował się kontynuować swój wykład. - Edward Wheeler zmarł w roku tysiąc dziewięćset czterdziestym, a wdowa po nim wyszła powtórnie za mąż za Roberta Harta i z tego małżeństwa w tysiąc dziewięćset czterdziestym siódmym roku przyszedł na świat Colin Hart. - Pomiąłeś jednak dwie osoby, prawda? - Beatrix Wheeler jest żoną Donalda Cunninga. To chyba oczywiste - powiedział Kester nieco zniecierpliwionym tonem. - Nie denerwuj się! Chciałam tylko wiedzieć, w jaki sposób Beatrix Wheeler mogła urodzić się w cztery lata po śmierci swego ojca, Edwarda. - Rzeczywiście! Nie zwróciłem na to uwagi. Ten znak przy jej dacie urodzenia oznacza chyba, że została adoptowana… oczywiście przez samą tylko Susan Wheeler, w tym czasie już

wdowę po Edwardzie. - Brawo! - odezwał się Frederick Ramsay, który wróciwszy z pomieszczeń gospodarczych przez dłuższą chwilę, niezauważony, przysłuchiwał się rozmowie swych gości. Teraz już prawie wszystko wiecie o naszej biednej rodzinie, uwięzionej w tych murach i przypisanej do ziemi. Podkreślam słowa „prawie wszystko”, gdyż najważniejsze są jednak powiązania finansowe, a te strzałki na marmurze wcale ich nie obrazują. Jak człowiek, który dawno nie widział się ze swoimi znajomymi, Fred odczuwał teraz wobec swych gości silną potrzebę mówienia i za wszelką cenę chciał ją zaspokoić. Zapewne dlatego od razu szczegółowo wyjaśnił skomplikowane stosunki własnościowe całej swej rodziny. Okazało się, że długoletnia właścicielka Greycliff, Susan Wheeler-Hart, zmarła w sierpniu tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego ósmego roku pozostawiając dość oryginalny testament. Cały swój majątek, na który składała się posiadłość ziemska oraz spory kapitał finansowy ulokowany głównie w przemyśle stalowniczym, zapisała trojgu swoim dzieciom i dwojgu bratankom. Spadkobiercy zostali ustawieni w pewnym porządku i z wyjątkiem dwojga ostatnich, obdarowanych po równo, każdy następny otrzymywał połowę tego, co poprzedni. W ten sposób jedną druga całej schedy odziedziczył Alec Wheeler, pierworodny syn testatorki, następnie jedną czwartą - Beatrix Cunning, jej adoptowana córka, zaś jedną ósmą - Colin Hart, jej syn z drugiego małżeństwa, a zarazem najmłodsze dziecko. Wreszcie pozostała część została równo podzielona pomiędzy Gerry’ego Tartingtona, bratanka zmarłej, oraz Eileen Ramsay, bratanicę jej pierwszego męża. Legaty nie były jednak bezwarunkowe. Susan Wheeler-Hart, osoba o szczególnie rozwiniętych instynktach rodzinnych,

lubiąca widzieć swych krewnych w komplecie, zabroniła sprzedaży i podziału majątku przez okres trzech lat od swej śmierci. W tym czasie wszyscy spadkobiercy pod groźbą wydziedziczenia zobowiązani zostali zamieszkiwać razem w Greycliff, czerpiąc zyski ze wspólnego majątku proporcjonalnie do wysokości zapisu. Alec Wheeler został przez matkę ustanowiony wykonawcą jej testamentu i zarazem zarządcą całego majątku aż do czasu ewentualnego podziału. Fred opowiadał o tych zawiłych sprawach ze smutkiem cechującym całkowity brak perspektyw. Doprawdy, trudno było od razu zrozumieć przyczyny tego stanu rzeczy. - Przecież w sierpniu mijają trzy lata od śmierci testatorki i będzie można sprzedać zamek - odezwała się Jocelyn tonem pocieszenia. Ramsay jednak zdecydowanie zaprzeczył. - Na to, aby można było komukolwiek sprzedać zamek, nawet już po zastrzeżonym terminie, potrzebna jest jednomyślna zgoda wszystkich współwłaścicieli. Tymczasem Alec zdecydowanie protestuje, mimo że pozostali pozbyliby się tej arystokratycznej siedziby choćby dziś. Oczywiście za odpowiedni ekwiwalent pieniężny. - Więc dlaczego pan Wheeler nie spłaci swego rodzeństwa? spytał Kester. - To przecież najprostsze wyjście z sytuacji, skoro on chce tu mieszkać, a wy nie. - Najprostsze, ale nie dla niego. Jak ktoś jest takim egoistą, to przecież nie liczy się z interesem innych, jeśli nie jest do tego zmuszony sytuacją. On po prostu może teraz obracać całym kapitałem nie pytając nikogo o zdanie. Tej władzy nie wyrzeknie się łatwo! Inżynier zorientował się wreszcie, że już najwyższy czas przestać opowiadać o sprawach rodzinnych i odprowadzić

gości do przygotowanego dla nich pokoju. Wstał więc i wskazał drogę po schodach na górę. - Co prawda będziecie zajmować pokój od strony północnowschodniej, ale za to z widokiem na morze - powiedział, gdy wszyscy troje znaleźli się w nieoczekiwanie przestronnym korytarzu pierwszego piętra. - Oboje z Eileen uważaliśmy, że najlepiej będzie umieścić was w pokoju bezpośrednio przylegającym do naszego mieszkania. To tu - inżynier wskazał ręką. - A najbliżej głównych schodów jest apartament Colina. - A po drugiej stronie korytarza? - spytała Jocelyn lubiąca wszystko wiedzieć dokładnie. - Po lewej, w pokojach położonych po dwóch stronach tych kręconych schodów, mieszkają nasi amerykańscy goście. Dalej znajduje się jeszcze jeden pokój gościnny, zaś dokładnie naprzeciwko drzwi waszego pokoju jest wejście do mieszkania Gerry’ego. - Czy jesteś usatysfakcjonowana, Jocelyn? - zapytał mąż, który trochę sobie pokpiwał z jej manii dopytywania się o drobiazgi. - Jak najbardziej - odparła kobieta nie przejmując się wcale ironicznym tonem tej uwagi. Tymczasem gospodarz otworzył właściwe drzwi i oczom Brentów ukazał się duży pokój. Zgodnie z obietnicą, z jego dwóch wysokich okien widać było spienione morskie fale, rozbijające się o skalny brzeg. Jak się to często zdarza pokojom gościnnym, charakter wnętrza był raczej nijaki. Nie oznacza to, że brakowało tu sprzętów. Dwie szerokie sofy, stół, kilka krzeseł wybitych skórą, w rogu pokoju stara, choć jeszcze porządna szafa ubraniowa, a w oknach trochę spłowiałe portiery. Jednak od razu się czuło, że w tym pokoju od dawna nikt nie mieszkał na stałe i niczyja osobowość nie wycisnęła na

nim swego indywidualnego piętna. - Czy będzie wam tutaj dość wygodnie? - zatroszczył się nagle Fred. - Tak, oczywiście - powiedziała z przekonaniem Jocelyn. Jej zastrzeżenia nie miały przecież najmniejszego znaczenia wobec perspektywy spędzenia tu tylko dwóch dni. - Pościel znajduje się w schowkach za oparciami kanap wyjaśnił gospodarz. - Zaś łazienka, jak się domyślacie, jest za tymi drzwiami. Ostatnio przeprowadziłem tam gruntowny remont, więc mam nadzieję, że z kąpielą i prysznicem nie będzie żadnych kłopotów. Poprzestawszy na tych informacjach, Fred poprosił przyjaciół, aby rozgościli się, i zaproponował, że za pół godziny wstąpi po nich, po czym razem zejdą na kolację. Podczas gdy żona brała prysznic, Kester zabrał się do rozpakowywania rzeczy. Okazało się, że pies też chciał mieć swój udział w tej czynności. Chwila nieuwagi wystarczyła, by ranny pantofel Jocelyn znalazł się w jego pysku. Kester natychmiast wszczął kontratak. Ale złapanie Quanta biegającego dookoła stołu nie było sprawą prostą i dopiero gdy Jocelyn wyszła z łazienki, pies sam skapitulował. Uznał, że nie ma już szans wobec druzgoczącej liczebnie przewagi przeciwnika. Po tym drobnym incydencie, psim zwyczajem spokorniał nawet i pozwolił swoim państwu już bez przeszkód przygotować się do kolacji. Oboje Ramsayowie przyszli po swych gości za dziesięć ósma. Żona przyjaciela okazała się być średniego wzrostu pulchną blondynką, o dużych szafirowych oczach. Reprezentowała ten typ urody, o którym zwykle powiada się, że leży w guście niejednego mężczyzny, choć nigdy nie wiadomo, w jakim stopniu jest to komplement. W każdym razie Eileen starał się być bardzo sympatyczna i z dużą zręcznością potrafiła

prowadzić rozmowę o zupełnych głupstwach. Ot taką, jaka zdarza się zwykle przy pierwszym spotkaniu znajomych współmałżonka. Jej głos miał miłe, ciepłe brzmienie, co instynktownie wzbudzało uczucie zaufania. Idąc na kolację Frederick Ramsay wybrał inne schody, jeszcze gościom nie znane. W wykuszu ściany pomiędzy pokojami Amerykanów znajdowała się klatka schodowa wychodząca wprost do stołowego, przy czym - jak łatwo było zauważyć stopnie nie kończyły się na tym poziomie, lecz biegły jeszcze niżej, zapewne do pomieszczeń gospodarczych. W jadalni czekały już dwie osoby. W szczupłej, wysokiej brunetce o lśniących włosach i trochę orientalnej urodzie Jocelyn i Kester bez trudu domyślili się Beatrix Cunning. Obok niej stał drobnej budowy mężczyzna w wieku lat trzydziestu kilku. Jego twarz ani ładna, ani brzydka była jedną z tych, które zapomina się natychmiast, gdy znikną. To Donald Cunning, malarz, a zarazem mąż atrakcyjnej Beatrix, człowiek nader elokwentny. Natychmiast po prezentacji dosiadł swego konika i uważał za konieczne od razu przedstawić swój punkt widzenie na kryzys w sztuce: malarstwo schodzi na manowce, a od ponad dziesięciu lat ten proces wyraźnie się zaostrza. - Pop-art.! - prychnął pogardliwie. - To dobre jako techniczne wprawki dla projektantów materiałów na spódniczki. Ale niech mi nikt nie wmawia, że to ma coś wspólnego z przyszłością wielkiego malarstwa. Prawdziwe dzieło sztuki musi oddziaływać intelektualnie! A jakież skojarzenia mogą budzić te wszystkie wyklejanki? Czy pani wie? Ponieważ pytanie było skierowane wprost do niej, Jocelyn przyznała, że jest zwolenniczką sztuki konceptualnej, co zachodziło malarza do dokładniejszego rozwinięcia tematu. Jego zdaniem, te niekorzystne zjawiska są spowodowane

zgubnym wpływem pewnych tendencji wzornictwa przemysłowego, podczas gdy malarstwo powinno zachować swój elitarny charakter, wbrew ciśnieniu kultury masowej. - Trzeba ludziom kazać myśleć, a nie pozwalać im bawić się malowanymi klockami, jak gdyby w rozwoju estetyczny zatrzymali się tuż po ukończeniu lat trzech! - zakończył malarz rozglądając się po twarzach słuchaczy. Audytorium powiększyło się. Trzy nowe osoby weszły w międzyczasie do stołowego i stanęły nie opodal nie wiedząc, czy przywitać się z Brentami, czy słuchać wywodów Donalda Cunninga. Ponieważ na chwilę zapadła cisza, jedna z przybyłych, mocno umalowana blondynka po czterdziestce, postanowiła wykorzystać ten dogodny moment i z uśmiechem odkrywającym wszystkie zęby zbliżyła się do nie znanej sobie jeszcze młodej kobiety. - Pani Brent, nieprawdaż? Bardzo się cieszę, moja droga. Pan Ramsay mówił nam o przyjeździe państwa. Nazywam się Iris Evans, a to jest mój synek. - Kobieta obejrzała się i zrobiła taki gest, jakby chciała przyciągnąć do siebie chłopca i powiedzieć: „Przywitaj się grzecznie z państwem, moje dziecko”. Siedemnastoletni Horace Evans wykonał jednak unik i nawet nie patrząc na Jocelyn skłonił jej się lekko, a Kesterowi podał rękę ruchem człowieka, który stracił wszelką władzę w palcach. Zamruczał coś niewyraźnego, po czym wycofał się na dalszy plan. Stanął obok Gerry’ego Tartingtona, który wypowiedziawszy sakramentalne: „Bardzo mi miło państwa poznać”, również odszedł na ubocze i zapalił fajkę. Gdy zegar wiszący na kominkiem zaczął wydzwaniać ósmą, do jadalni wszedł Alec Wheeler. Od razu można było poznać, że zajmuje on tutaj pozycję specjalną, bo rozmowy przycichły, a wszystkie oczy zwróciły się w kierunku przybyłego. Bardzo

wysoki, choć niższy od swego kuzyna Gerry’ego Tartingtona, chudy i lekko przygarbiony, wyglądał na przekroczoną pięćdziesiątkę. Może postarzała go dodatkowo czarna, posrebrzona broda, a może nieustępliwy wyraz szarych oczu. Przyjrzawszy się im bliżej podczas przywitania, Jocelyn od razu zrozumiała, jak beznadziejna musiał być walka z tym człowiekiem. Rozmowy trwały jeszcze kilka chwil, aż wreszcie Alec Wheeler, ogarnąwszy zebranych spojrzeniem wodza, oświadczył: - Jest ósma dwanaście! Kolacja była zapowiedziana na ósmą i ja nie mam zamiaru czekać dłużej na naszego spóźnialskiego. - Rzekłszy to władca Greycliff pierwszy ruszył w kierunku stołu. Kiedy za jego przykładem wszyscy usiedli przy swoich nakryciach, w drzwiach pojawił się Colin Hart, mężczyzna o wybitnej urodzie. Pomimo że był dokładnie tego samego wzrostu, wagi i budowy ciała, co jego przyrodni brat, nikt nie mógłby pomylić tych dwóch postaci. To, co u Aleca było chudością, u Colina oznaczało jedynie brak niepotrzebnej tkanki tłuszczowej. Trzymał się prosto jak struna i w przeciwieństwie do seniora, nosił się niezwykle elegancko. - Jaśnie pan raczył się jednak zjawić na nasz skromny posiłek - powiedział z przekąsem Alec Wheeler. - Mieliśmy zamiar już dłużej nie czekać! Aktor mruknął coś pod nosem i nie witając się z nikim, usiadł na wolnym krześle. Niebawem zjawiła się pokojówka z półmiskami jadła rozsiewającego nęcące zapachy. Gdy przyniesione potrawy zostały ustawione na stole, biesiadnicy gorliwie zajęli się swoimi talerzami. Mimo późnej pory nakładano sobie dużo, gdyż baranina została znakomicie przyrządzona, a liczne sałatki wyglądały niezwykle apetycznie. Jakże to wszystko świetnie smakowało z czerwonym, mocno

wytrawnym winem. - Pan jest matematykiem, prawda? - Iris Evans, która wprost nie znosiła ciszy przy stole, postanowiła także i tym razem nie zastosować się do tutejszych zwyczajów. Od razu chciała dowiedzieć się czegoś więcej o nowo przybyłych. - Czy pan pracuje w przemyśle? Na komputerach? - Nie, proszę pani. Na uniwersytecie. Prowadzę zajęcia ze studentami. Pani Evans przyjęła tę wiadomość z wyraźną satysfakcją. - No, właśnie. A proszę sobie wyobrazić, że mój syn twierdzi, że matematyka jest śmiertelnie nudna. Osobiście nie mogę się z tym zgodzić. Ja zawsze lubiłam liczyć. Kester Brent uśmiechnął się leciutko. Jak często ludzie utożsamiali znajomość matematyki z umiejętnością sprawnego liczenia! Prawdę mówiąc, nie było to ich wyłączną winą, znacznie większą ponosili nauczyciele i nieodpowiednie programy szkolne. Zmorą dziecinnych lat wielu pokoleń były zadania o pociągach i motocyklistach wyruszających naprzeciw siebie, którymi zadręczano uczniów na klasówkach. Był czas, że i Kester Brent nie lubił matematyki, aż wreszcie któregoś dnia zrozumiał, że jej istota polega na umiejętności operowania jakże precyzyjnym językiem. - Matematyka jest oczywiście najciekawszą nauką pod słońcem - powiedział więc do swej rozmówczyni. - Ale jeszcze w wielu szkołach nie jest odpowiednio wykładana. Może pani syn nie trafił na dobrego nauczyciela? To przypuszczenie dotknęło panią Evans niemal do żywego. Czyżby ów zarozumiały młody człowiek myślał, że zaniedbała cokolwiek ze swoich opiekuńczych obowiązków względem syna nie zapewniając mu odpowiednio starannego wykształcenia? - Wykluczone! - stwierdziła kategorycznie. - Horace chodzi do najdroższej szkoły w całym Los Angeles!

- To jeszcze nie wszystko - zaprotestował matematyk, dla którego kryterium pieniężne nie było rozstrzygające w sprawach dydaktyki. - A jakie przedmioty interesują pani syna? - Fizyka i nauki przyrodnicze. A odkąd tu przyjechaliśmy, Horace jest pod wielkim urokiem pana Wheelera i tylko marzy o tym, by zostać astrofizykiem. - Jak nie nauczy się matematyki, to z pewnością nim nie zostanie - wtrącił się autorytatywnie najważniejszy człowiek w Greycliff. Horace Evans, który do tej pory przysłuchiwał się wywodom swej matki z miną pobłażliwie ironiczną, spoważniał i podniósł wzrok na swego mistrza. Na ustach tego ostatniego pojawiło się wówczas coś na kształt protekcjonalnego uśmiechu. - Tak, młodzieńcze! Jeszcze nie widziałem astrofizyka z prawdziwego zdarzenia, który by nie znał matematyki w dość szerokim zakresie. Jak nie zaczniesz studiować od tej właśnie strony, to czeka cię klęska. Będziesz mógł tylko zamiatać cudze laboratoria. - Zobaczywszy, że chłopak wyraźnie zmieszał się, Alec Wheeler zwrócił swą uwagę na Kestera. - A jaką dziedziną matematyki pan się zajmuje? - Logiką i podstawami. - To bardzo ciekawy, ale zarazem trudny dział. W młodości interesowałem się nim trochę, ale szybko z tego zrezygnowałem, bo wiele spraw było dla mnie niepewnych i niejasnych. No, niech pan sam powie, czy może być coś bardziej intuicyjnego niż aksjomat wyboru, a przecież jego stosowanie nieraz już doprowadziło do wyników wprost paradoksalnych… A znów słynna hipoteza continuum! Ileż to lat poświęcono na próby jej udowodnienia? Osiemdziesiąt? Dziewięćdziesiąt? Aż wreszcie okazało się, że w ogóle tej hipotezy nie można dowieść, gdyż jest ona niezależna od

aksjomatów klasycznej teorii mnogości. Niepewne i niejasne to wszystko! Kester nie zdążył jednak ustosunkować się do tych uwag, gdyż nieoczekiwanie do rozmowy włączył się aktor: Nasz astrofizyk od zarania Lubi mieć jasne sytuacje. Nauczył nas jednego zdania: „Gdy mówi Alec, to ma rację”. Od zmartwień nas uwolnił wielu, Gdzie leży prawda pogrzebana. Zamiast samemu szukać celu, Wystarczy spytać tego pana. Eileen Ramsay wybuchnęła głośnym śmiechem. - Nie wiedziałam, że tak świetnie spożytkujesz swoje talenty rymotwórcze! Charakterystyka Aleca jest całkiem trafna… Aktor odwrócił się w stronę kuzynki i żartobliwym gestem pogroził jej palcem, robiąc przy tym Ninę iście błazeńską: Nie śmiej się, Eileen, z byle czego, Bo możesz nastrój zmienić snadnie. Władca pomyśli, że to z niego, I gniew na ciebie srogi spadnie! Ta dowcipna riposta wzbudziła ogólną wesołość. Nawet Alec Wheeler raczył uśmiechnąć się w swojej łaskawości. Zaś kuzynka, do której skierowane były te słowa, popłakała się wręcz z uciechy. Nie mogła się wprost opanować, a po policzkach spływały jej najprawdziwsze łzy. Sięgnęła do kieszeni po chusteczkę, ale zamiast niej wyjęła jakąś kopertę. Wyraz jej twarzy zmienił się natychmiast. - Och, Alec! Zupełnie zapomniałam! - powiedziała przestraszona unosząc się z krzesła. - Wczoraj odbierała pocztę i był tam list do ciebie. Eileen Ramsay podeszła do stryjecznego brata i wręczyła mu przesyłkę. Przeczytawszy szybko list. Alec Wheeler obrzucił

złym spojrzeniem stojącą obok winowajczynię. - Ja wiem, moja kochana, że ty masz w głowie zupełnie inne sprawy niż pamiętanie o cudzej korespondencji. Ale stanowczo żądam, żeby w przypadku do mnie adresowanych listów takie niedopatrzenia więcej się nie powtórzyły! Żądam, rozumiesz… - Wheeler gwałtownie zaczerpnął powietrza, jak człowiek, który nagle się zmęczył. Mówił jednak dalej: - Przez ciebie będę musiał rzucić swoją pracę i jechać w poniedziałek na drugi koniec Anglii. Dyrektor Ryder zaproponował mi w liście spotkanie w tym terminie, a teraz nie mogę już niczego zmienić, gdyż na pewno wyjechał na weekend… Ale co ciebie to wszystko obchodzi? Co ciebie obchodzi moja praca? - Ja jestem… - głos mówiącego załamał się i astrofizyk z trudem dokończył: - …w przededniu wielkiego odkrycia… Teraz już wybuchnął płytkim, suchym kaszlem, którego nie mógł zupełnie opanować przez dłuższą chwilę. Eileen, z wypiekami na twarzy i nieobeschłymi łzami, stała jeszcze obok kuzyna i w milczeniu patrzyła na niego z wyraźnym żalem. - Przyjdź do mnie po kolacji - odezwał się Alec Wheeler opanowawszy wreszcie atak astmy. - Mam ci jeszcze coś do powiedzenia. - Jak sobie życzysz - odparła Eileen lekko urażona i wróciła na swoje miejsce. - A widzisz, kuzyneczko? - wtrącił się znów przekornie Colin Hart. - Ostrzegałem cię, że śmiech może być przedwczesny. Kto w piątek skacze… Ale, tak nawiasem mówiąc, nie zapomniałaś jeszcze o jakichś innych listach? - zapytał z uśmiechem. - Ja na przykład z godziny na godzinę oczekuję propozycji stanowiska dyrektora The Vic Theatre w Londynie. - Dajcie mi wszyscy święty spokój! - wykrzyknęła Eileen, którą nowy dowcip tylko rozzłościł. - O niczym więcej nie zapomniałam!

- Przestańcie się kłócić wreszcie. - Milcząca dotąd Beatrix Cunning włączyła się do rozmowy tonem perswazji. - Taki piękny wieczór, no i mamy gości… A właśnie! - zwróciła się do Freda. - Czy pomyślałeś o jakimś atrakcyjnym weekendowym programie, aby państwo Brent wynieśli stąd jak najlepsze wspomnienia? - Mamy tu piękne okolice… - zaczął niezdecydowanie inżynier. - A może by do Portcastle? - zaproponował Donald Cunning. - Od jutra idzie jakiś nowy film, zdaje się, że całkiem niezły. - Rzeczywiście, świetna propozycja! - Beatrix spojrzała na męża z politowaniem. - Jak ktoś przyjeżdża z Londynu na wieś, to pierwszą rzeczą, o której marzy, jest pójście do kina! - A co sądzicie o rybach? - spytał Gerry Tartington. Moglibyśmy wybrać się jutro po śniadaniu, jeśli państwu podobałaby się taka zabawa. Tym razem Beatrix ochoczo przyklasnęła. - A to dobry pomysł! Zobaczą państwo nasze stałe stanowisko wędkarskie, a przy okazji zrobimy też miły spacer… Pan mi wygląda na wędkarza. Czy dobrze zgadłam? Kester odpowiedział twierdząco, mimo że ostatni raz łowił ryby przed kilkoma laty. Beatrix Cunning była doprawdy pełna wdzięku.

III. Nie wiem, jak uniknąć nieszczęścia! Niebawem kolacja dobiegła końca i zebrani zaczęli opuszczać jadalnię. Frederick Ramsay okrążył stół i podszedł do swych gości. Chciał porozmawiać z Kesterem sam na sam i liczył, że przez ten czas jego żona dotrzyma towarzystwa małżonce przyjaciela. Zaczął już nawet mówić coś na ten temat, gdy spostrzegł, że Eileen wychodzi właśnie ze stołowego wraz z Alecem Wheelerem. Nieco skonsternowany, inżynier zatrzymał się wpół słowa. - Och, niech pan nie kłopocze się moją osobą! - Jocelyn uspokoiła go szybko. - Wzięłam ze sobą lekturę na drogę i jeszcze jej nie skończyłam. Chętnie teraz do niej wrócę. Mówiąc to młoda kobieta skierowała się w stronę schodów, a obaj mężczyźni poszli jej śladem. Po spiralnie ułożonych kamiennych stopniach, nieco wytartych i pamiętających z pewnością zamierzchłe czasy, dostali się na korytarz pierwszego piętra. Jocelyn zdecydowanie skręciła w lewo. - Widzę, że szybko nauczyła się pani drogi w tym gmaszysku - powiedział Fred z żartobliwym uznaniem. - Wbrew temu, co mówi się czasem o kobietach, ja zawsze odznaczałam się dobrą orientacją terenową. Pod tym względem jestem lepsza od Kestera. Ostatnie drzwi na prawo prowadzą do nas, prawda? - Zgadza się. Gdyby pani potrzebowała czegokolwiek, jesteśmy w pokoju obok - poinformował inżynier kładąc rękę na klamce. Otworzył drzwi i uprzejmie wskazał drogę przyjacielowi. - Wejdź, proszę. Tu będziemy mogli spokojnie porozmawiać. Pokój, w którym się znaleźli, stanowił coś pośredniego między gabinetem do pracy i zwykłą graciarnią. Masywne biurko zawalone papierami oraz sporych rozmiarów biblioteka

wskazywały, że gospodarz nie rozstał się na dobre z pracą intelektualną. Przypuszczalnie ostatnio zajmował się projektowaniem jakichś urządzeń technicznych, gdyż stół kreślarski był rozłożony, a na jego blacie piętrzyły się zarysowane zwoje Bristolu i kalki. Najbliżej drzwi stała mocno obdrapana komoda, zastawiona różnego rodzaju sprzętem. Wśród wielu przedmiotów trudnych do zidentyfikowania były tam ze trzy stare klamki, kilka zwojów przewodów elektrycznych, olbrzymi świecznik, części armatury łazienkowej, przenośne imadło, komplet przyrządów ślusarskich i oczywiście ogromna ilość śrubek najrozmaitszego kalibru. Całym tym bałaganem inżynier zdawał się bynajmniej nie przejmować. Stwierdził tylko enigmatycznie, że każda blaszka może się jeszcze przydać, i poprosił, aby przeszli dalej. Niewidoczny na pierwszy rzut oka kącik bawialny zupełnie nie pasował do reszty wnętrza. Niski stolik na lirach ze złotawego jesionu i starannie do niego dobrane fotele wyglądały, jakby trafiły tu przez przypadek. Trudno też było przypuścić, że należąca do kompletu szafeczka jest po prostu dobrze zaopatrzonym barkiem z lodówką. Teraz Fred wyjął z niej butelkę i pytająco spojrzał na przyjaciela? - Johnnie Walker? - Bardzo chętnie! Z lodem, jeśli można. Gospodarz napełnił szklaneczki i z uśmiechem podniósł swoją do góry. - Za pomyślność! - Za pomyślność - powtórzył Kester. Pociągnąwszy solidny łyk alkoholu, Frederick Ramsay przeszedł do tematu, który był przyczyną jego niepokoju. - Jak już ci mówiłem przez telefon, Eileen wczoraj rano dostała anonim.

- No właśnie. Co to za historia? - Prawdę powiedziawszy, nie mam pojęcia, co kryje się za tą aferą, ale ponieważ chodzi o moją żonę, rzecz traktuję serio. Najgorsze jednak jest to, że nie wiem, jak uniknąć nieszczęścia. - Mów po kolei, Fred - upomniał przyjaciel. - Dobrze, zacznę więc od początku. Ten list do Eileen przyszedł wczoraj rano, co zaraz sprawdziłem po dacie na stemplu. Znalazłem go zupełnie przypadkowo w jej pokoju na komódce i… - gospodarz zająknął się w całkowitym zmieszaniu. - Nie zrozum mnie źle - powiedział. - Nie mam zwyczaju kontrolowania korespondencji mojej żony i sam dotąd nie mogę dociec, dlaczego sięgnąłem po tę kopertę. Może dlatego, że była na wpół przykryta książką?… Miss E. Wheeler! Tak było napisane na kopercie. - A twoja małżonka nie używa obecnie panieńskiego nazwiska - upewnił się Kester. - Oczywiście, że nie. I właśnie to mnie zaintrygowało. Obejrzałem dokładniej kopertę, ale nie było na niej ani nazwiska nadawcy, ani adresu zwrotnego. Wtedy, nie zastanawiając się dłużej, zajrzałem do wewnątrz. Był tam list, w którym autor, nazywający siebie starym przyjacielem rodziny Wheelerów, ostrzega Eileen przed Alecem, gdyż ten jakoby zamierzał ją w najbliższych dniach zamordować. Ponadto niedwuznacznie doradza, żeby Eileen nie liczyła na moją pomoc, gdyż podobno jestem zwykłym safandułą. - To są jakieś głupie żarty! - nie wytrzymał Kester. - Czy podejrzewasz kogoś konkretnego o autorstwo? - Chociaż list jest podpisany przez starego przyjaciela rodziny Wheelerów, moim zdaniem jest to zwykły bluff. Rzeczywiście w Portcastle mieszka jeden staruszek, który przyjaźnił się jeszcze z dziadkiem i ojcem Aleca, ale on jest

teraz niedołężny i chyba już w ogóle nie opuszcza łóżka… Po chwili inżynier dodał: - Jednak ktoś wysłał ten list specjalnie z Portcastle, żeby podszyć się właśnie pod niego i samemu zachować incognito. - A jakie są stosunki między twoją żoną a jej stryjecznym bratem? - zapytał Kester z miną wyraźnie zażenowaną. Wybacz, że zadaję takie pytanie, ale… Fred uspokoił go ruchem ręki. - Twoja ciekawość jest zupełnie uzasadniona i niczego nie będę tu ukrywał. Nie powiem więc, że Eileen za Alecem przepada, bo to jest niemożliwe przy niesympatycznym usposobieniu naszego władcy. Jest jednak pewne, że nie miewa z nim żadnych scysji, w przeciwieństwie na przykład do Beatrix. Nie, nie! Ja absolutnie nie wierzę, aby Eileen mogło coś zagrażać ze strony Aleca. To nonsens! - Skoro uważasz ten list za głupie żarty, to o co ci właściwie chodzi? - O bezpieczeństwo mojej żony - odparł poważnie Ramsay. Myślę, że autorem anonimu jest ktoś, kto sam żywi wobec niej złe zamiary, a podejrzenie chce skierować na inną osobę. - Czy ty trochę nie przesadzasz? - zapytał szczerze matematyk. - Ja bym się nie przejmował tą bezsensowną twórczością epistolarną. Inżynier przez chwilę milczał, zapalił papierowa i zaciągnął się nim głęboko. Potem podniósł oczy na rozmówcę. Był w nich wyraz troski. - Nie powiedziałem ci jeszcze - zaczął wolno - że we wtorek, a więc na dwa dni przed przyjściem listu, Eileen została napadnięta. U nas na strychu! - Napadnięta?! - Kester niespokojnie poruszył się w fotelu. Machinalnie sięgnął po papierosa i też zapalił. - Czy twojej żonie stało się coś złego?

- Na szczęście skończyło się na sińcach i guzach. Spadła ze schodów. - Jak to było? - Otóż we wtorek, niedługo po kolacji, właśnie gdy zabrałem się do wykańczania pewnego projektu, weszła Eileen i poprosiła, abym zreperował ten świecznik. - Fred wskazał ręką spoczywający na komodzie czteroramienny kandelabr, którego jedna z nóżek była w połowie ułamana. - Ponieważ byłem rzeczywiście zajęty, powiedziałem jej, że kiedy indziej poszukam czegoś odpowiedniego na strychu, w pace ze starymi rupieciami. Ona jednak nie dała za wygraną. Wzięła ode mnie klucz i sama tam poszła. Nie upłynęły trzy minuty, jak usłyszałem jej krzyk i wyraźny łoskot na schodach. Pobiegłem natychmiast i zobaczyłem ją leżącą na ostatnim podeście pod strychem, zupełnie przerażoną. Potem okazało się, że w momencie, gdy otwierała strych z klucza i naciskała klamkę, ktoś gwałtownym ruchem popchnął drzwi os wewnątrz i uderzył ją tak, że straciła równowagę i zleciała ze schodów. - Czy jesteś pewien, że to była napaść? - zapytał Kester z odrobiną sceptycyzmu w głosie. - Jeśli dobrze zrozumiałem, drzwi otwierają się tam na schody. Może więc twoja żona zbyt mocno szarpnęła klamkę i uderzywszy się spadła na dół. Po takim szoku mogło jej się po prostu zdawać, że ją ktoś celowo popchnął. Przyjaciel przecząco potrząsnął głową. - Ja też tak początkowo sądziłem i gdy pomagałem wstać Eileen, powiedziałem jej mniej więcej to samo. Wtedy też nadbiegli inni domownicy i ona wobec wszystkich oświadczyła, że to był zwykły, brutalny napad. Korzystając z tego, że Eileen ma opiekę, wziąłem od Colina większą latarkę i poszedłem obejrzeć drzwi. Wyobraź sobie moje zdziwienie,

gdy stwierdziłem, że są zamknięte, a zamku coś tkwi z tamtej strony. Beatrix zaprowadziła Eileen do łóżka, a my z Colinem i Gerrym wzięliśmy klucz od drugiego wejścia i tamtędy dostaliśmy się do środka. Oczywiście już nikogo nie było, ale w drzwiach, które otwierała Eileen, tkwił klucz. Ten sam, który dałem jej u siebie w pokoju. - Tak, sprawa jest zdumiewająca - zgodził się Kester. Rozumiem, że klucz nie mógł sam przeskoczyć i przekręcić się po drugiej stronie zamku. - No, właśnie! Sądzę więc, że człowiek znajdujący się wewnątrz usłyszał, że Eileen idzie po schodach, a potem wkłada klucz. Przykucnął wtedy na wprost drzwi, wyczekał, aż Eileen naciśnie klamkę i wówczas zaatakował całym ciałem. Kiedy Eileen spadła, on wyjął klucz i zamknął nim drzwi od swojej strony, po czym uciekł drugim wyjściem zacierając wszelki ślady swojej obecności. - Czy twoja żona mogłaby zidentyfikować napastnika? - Niestety! Na schodach było ciemno, a ona została uderzona tak nagle, że nikogo nie zdołała zobaczyć. Raczej odczuła, że ma do czynienia z człowiekiem. Usłyszała jego przyspieszony oddech, czy coś w tym rodzaju. Wiesz, takie ulotne wrażenia są bardzo trudne do późniejszego opisania. - Ale kim mógł być ów napastnik? To ktoś z zewnątrz, prawda? - Niewykluczone, choć mało prawdopodobne. W ogrodzie są psy i na pewno podniosłyby wrzawę, gdyby ktoś obcy chciał się tu dostać. Zresztą nikomu nic nie zginęło. - Zadam ci teraz ostre pytanie, Fred. Czy podejrzewasz kogoś z domowników? - Nikogo konkretnego! Ale jestem głęboko przekonany, że autor anonimu i napastnik to jedna i ta sama osoba. Za pomocą listu chce ona teraz wywołać zamieszanie w rodzinie i

bezkarnie zrobić Eileen coś złego jeszcze raz! Rozumiesz teraz, dlaczego ten list mnie przeraził? Kester w milczeniu dopił alkohol. Przedstawiona sytuacja wydawała mu się istotnie niepokojąca i przez dłuższą chwilę zastanawiał się nad radą dla przyjaciela. - Moim zdaniem powinieneś jak najszybciej zawiadomić policję - powiedział stanowczo nie znajdując żadnego innego sensownego rozwiązania. - Już bym to zrobił, ale Eileen nie chce nawet o tym słyszeć. Nie zgadza się i koniec! Matematyk bezradnie rozłożył ręce. - Sam nie wiem, co ci w takim razie mogę doradzić… A może dobrze by było, gdybyście na trochę wyjechali z Greycliff? Na przykład do Londynu? U nas miejsca jest dosyć i możecie mieszkać tak długo, jak się wam będzie podobać. Odpoczniecie trochę i nie będziecie żyć w tej nerwowej atmosferze, a ty przy okazji zasięgniesz fachowej porady u mojego znajomego, nadinspektora Scotland Yardu. Nikt się przecież o tym nie dowie. Inżynier z wdzięcznością popatrzył na przyjaciela. Otrzymana propozycja przypadła mu do gustu i serdecznie za nią podziękował obiecawszy także przekonać do niej swoją żonę. Ponieważ na razie nic więcej nie można było wymyślić, mężczyźni pożegnali się życząc sobie dobrej nocy. Kester poszedł prosto do pokoju, który był oddany do dyspozycji gości na czas ich wizyty. Zastał tam Jocelyn i Quanta, oboje na podłodze. Zabawa polegała na tym, że pani kładła na nosie psa kawałek dobrej kiełbasy, a psu nie wolno było go ruszyć, zanim nie usłyszy umówionego sygnału „pif’. Na okrzyk „pif’ Quant podrzucał smakowity kąsek, który następnie spadał prosto do otwartego pyska. Zarówno pies, jak i jego pani zdawali się być zachwyceni tą zabawą, a przywieziona z

Londynu kiełbasa znikała w szybkim tempie. - Jocelyn! - powiedział z wyrzutem mąż. - Ile już razy obiecywałaś mi nie karmić psa po kolacji?! Jest już dorosły i może się roztyć. Piękny to będzie widok! Tłusty jamnik, ciągnący brzuch po ziemi. Quant, jakby czując, że to z jego powodu pani dostaje burę, próbował rozbroić Kestera łasząc się do niego przymilnie. Jak zwykle, udało mu się dość szybko. Kester schylił się i założył psu smycz. - Chodź na spacer, obżartuchu - powiedział już zupełnie pogodnie. - To twój jedyny ratunek… Ty też, Jocelyn. Nie chcę sam ponosić skutków twojej lekkomyślności - dodał żartobliwie, zwracając się do żony. Noc była ciepła, bezwietrzna. Ze względu na panujący mrok, Brentowie ograniczyli się do spaceru w obrębie parku. Aleja, którą właśnie szli, była rozjaśniona kilkoma prostokątami światła padającego z nie zasłoniętych okien. Niewyraźna bryła zamku wyglądała stąd jeszcze bardziej tajemniczo i nierealnie niż w dzień, przywodząc na myśl dawno minione epoki. Jocelyn rozkoszowała się spacerem. Wokół było tak spokojnie i tak cicho. Nagle, gdzieś nieopodal, odezwało się psie warczenie, na co Quant oczywiście musiał odpowiedzieć i cały ogród wypełniło wściekle ujadanie. Quant w takich razach zawsze był nieznośny i nie dawał się zwieść żadnymi obietnicami. Po prostu musiał szczekać. - I już po spacerze - powiedziała z żalem Jocelyn. - Trzeba natychmiast zabrać psa do domu. - Jeśli chcesz jeszcze zostać w ogrodzie, odstawię go na górę i zaraz tu wrócę - zaproponował Kester. Po paru minutach znowu przemierzali tę samą aleję, tym razem tylko we dwoje. Ponieważ ich oczy przywykły do ciemności, postanowili pójść nieco dalej niż poprzednio. Minęli

właśnie mały budynek, w którym mieszkał ogrodnik, gdy nagle usłyszeli za sobą czyjeś bardzo szybkie kroki. Podejrzewając, że ktoś chce ich dogonić, odwrócili się i z odległości kilkunastu yardów dostrzegli postać w jasnej, dość krótkiej sukni. Biegnąca kobieta zwolniła nagle, ale nawet wtedy każde jej stąpniecie na żwirowanej ścieżce dawało ostry, charakterystyczny odgłos. Oliver Park też musiał usłyszeć, że ktoś jest w pobliżu, gdyż otworzył drzwi swego domku i wyszedł na zewnątrz. Kobieta zatrzymała się na wprost niego. - Alec jest tak wściekły, że żadne argumenty do niego nie docierają! - wyrzuciła z siebie, łapiąc z trudem powietrze. Kester ze zdziwieniem rozpoznał głos Eileen Ramsay. Będąc jeszcze pod wrażeniem niedawnej rozmowy ze swoim przyjacielem, zatrzymał się ni to instynktownie, ni to z rozmysłem. - On jest zdecydowany na najgorsze! - krzyczała żona inżyniera. - No i oczywiście od jutra szuka nowego ogrodnika. Natychmiastowe zwolnienie z pracy! - Trudno - odpowiedział znacznie ciszej Oliver Park. - Ale wejdźmy do środka. Ktoś nas może usłyszeć. Gdy drzwi zamknęły się już za tymi dwojgiem, Jocelyn spojrzała na męża, nie mogąc ukryć swego zdumienia. Jego reakcja wydała się jej bardzo nietypowa. - Dlaczego przystanąłeś? - spytała. - Czyżbyś chciał ich podsłuchiwać? Idąc powoli aleją, Kester relacjonował żonie rozmowę z Fredem. Przez dłuższy czas słuchała uważnie nie robiąc żadnych komentarzy i dopiero, gdy wyczuła, że mąż przekazał jej najważniejsze informacje, wyraziła swoje powzięte na gorąco przypuszczenie: - Może ten człowiek na strychu to właśnie ogrodnik? Pan Wheeler mógł w jakiś sposób dojść do takiego wniosku i

dlatego zwalnia go z pracy od zaraz. - Pusty strzał, moja droga! Przecież gdyby ogrodnik napadł na Eileen Ramsay, to ona sama nie przychodziłaby do niego, aby mu oznajmić, że ów niecny uczynek wyszedł właśnie na jaw! Jocelyn zastanowiła się. Argument męża był w istocie nie do odparcia. Ale dlaczego Eileen była tak wzburzona? Przy kolacji nie zdradzała jeszcze śladu podniecenia. Potem opuściła stołowy w towarzystwie swego stryjecznego brata. Czyżby to właśnie wtedy… - Nie podoba mi się to wszystko - powiedziała stanowczo. Patrząc na sprawę od nieco innej strony, można się dziwić ufności twego przyjaciela… - Ufności?! - Kester przerwał żonie gwałtownie. - Przecież mówiłem ci, że Fred jest więcej niż zaniepokojony! Kobieta potrząsnęła głową. - Nie rozumiesz! Zdaniem twego przyjaciela, stosunki między Wheelerem a panią Ramsay są całkowicie poprawne, tymczasem słowa, które przed chwilą słyszeliśmy, wskazują na coś wręcz przeciwnego! Ciekawe, co powiedziałby Fred, gdyby tu był razem z nami? Ostatnie zdanie zabrzmiało jakąś niedopowiedzianą do końca sugestią, więc Kester spojrzał na żonę podejrzliwie. - Nie sądzisz chyba, że pójdę mu powtórzyć podsłuchaną przypadkiem rozmowę? Niezależnie od tego, co się za tym kryje, nie mogę do tego stopnia wtrącać się w nieswoje sprawy. Albo Eileen sama powie Fredowi, albo… nie powie, i ja jej nie mogę w tym wyręczać!

IV. Z wysokości dziewięćdziesięciu stóp Następnego dnia, zaraz po śniadaniu, miłośnicy wędkarstwa szykowali się do wyjścia. Ponieważ Jocelyn i Kester nie musieli troszczyć się o sprzęt rybacki, dopijali kawę w towarzystwie Eileen, czekając na resztę wczoraj umówionych osób. Słoneczny blask rozproszył wczorajsze wieczorne nastroje i cała trójka zdawała się być w dobrym humorze. Kester z niecierpliwością spojrzał na zegarek, gdyż piękny ranek zachęcał do spędzenia przedpołudnia na świeżym powietrzu. Właśnie w tym momencie wszedł Fred, ale nim zdążył cokolwiek powiedzieć, Kester wykrzyknął: - Zbieraj się, stary! Szkoda takiej ładnej pogody! Fred popatrzył na przyjaciela i jego żonę z przepraszającym uśmiechem. - Nie miejcie mi za złe - zaczął. - Nie wybiorę się z wami, moi drodzy. Bardzo lubię połowy, ale niestety… - Czy coś się stało? - wyrwało się Eileen. - Nic szczególnego kochanie. To zupełnie prozaiczna i banalna sprawa. Zepsuł się piec kuchenny i jeśli go nie naprawię, nasza Melanie nie ugotuje nam dziś obiadu. Jak wiesz, nie znoszę babrania się w sadzy, ale nie ma mnie kto wyręczyć w tej brudnej robocie. - Babranina w sadzy? Czyżby to był piec węglowy? - Jocelyn uniosła brwi, co mogło równie dobrze oznaczać zainteresowanie, jak i zdziwienie. - Klasyczna kuchnia dziewiętnastowieczna. Dokładnie taka, jakich używały nasze prababki - wyjaśnił Fred, a widząc miny swych gości, dodał: - To coś z tego, o czym mówiłem wczoraj. Przykład otaczających nas tutaj przeżytków, które z woli władcy muszą nam jeszcze służyć. Ciotka Susan święcie wierzyła, że tylko posiłki przygotowywane na kuchni węglowej

mają prawdziwe wartości odżywcze, a nasz Alec jest pod tym względem taki sam. Stąd więc w dalszym ciągu korzystamy z naprawdę wspaniałej kuchni węglowej. - Fred położył wyraźny nacisk na ostatnie zdanie i ironiczny uśmiech przebiegł jego twarz. - Niestety, kuchnia ta zbyt często się psuje dopowiedział cicho. Jocelyn, mająca ciepły stosunek do wszystkiego co tradycyjne, zaczęła opowiadać o ludziach, którzy żyjąc w świecie coraz większej automatyzacji zaczynają tęsknić do widoku ognia osmalającego garnek z gotującą się potrawą. Całkiem poważnie stwierdziła, że eliminacja tak zwanych przeżytków ma także psychologiczne i społecznie negatywne konsekwencje. Jednak jej słowa zostały potraktowane jako wyraz przekory i nikt z obecnych nie podjął z nią dialogu. Gdy milczenie przedłużało się nadmiernie, Fred zagadnął swą żonę. - A może ty wybrałabyś się z państwem na ryby? Eileen zaprzeczyła. - Żałuję bardzo, ale mam straszną migrenę. Właśnie zażyłam proszek od bólu głowy i mam zamiar położyć się w swoim pokoju. Młoda kobieta ukłoniła się obecnym i skierowała się ku drzwiom. Jej płowe włosy i jędrne ciało sprawiały, że wyglądała wręcz kwitnąco. Nawet z lekkim rumieńcem na policzkach było jej do twarzy. Wychodząc minęła się z Beatrix, która mimo iż opalona, prezentowała się dziś dużo gorzej. To o niej raczej można było powiedzieć, że robi wrażenie niedysponowanej. - Idziesz na ryby, Betty? - zapytał prędko Fred. - Oczywiście! - potwierdziła pani Cunning. - No, nareszcie ktoś zdecydowany. Wobec tego oddaję gości pod twoją opiekę. Razem z Gerry dbajcie, żeby złowili co większe sztuki. O, takie! - mówiąc to Fred powoli rozsuwał dłonie aż do całej długości swych wysmukłych ramion. Choć

wszyscy dobrze znali ten wędkarski ruch, tym razem został on wykonany z taką dystynkcją, że nie było osoby, która zdołałaby się powstrzymać od śmiechu. Na ganku czekał już Gerry Tartington, o kilka kroków dalej stała Iris Evans. Amerykanka na widok Brentów coś do nich powiedziała, ale żadne z nich nie usłyszało dokładnie jej słów. Gdy podeszli bliżej, przekonali się, że z wyraźnie kalifornijskim akcentem powtarza jakieś konwencjonalne zwroty o pogodzie. Z uprzejmości zamienili z nią kilka zdań, gdy tymczasem mistrz spinningu podszedł i nieco bezceremonialnie przerwał rozmowy. - Cieszy mnie, że państwo lubią łowić ryby. Gdyby były jakieś pytania, chętnie służę wyjaśnieniami. Tu jest część sprzętu. - Gerry podał Kesterowi trzy wędki, a potem zwrócił się do pani Evans. - Moim zdaniem jest pani zbyt lekko ubrana - skonstatował oglądając jakieś haczyki, które wkładał do torby. - W czerwcu nad naszym morzem potrafi być zupełnie chłodno! Czy pani wie, jaka jest dziś temperatura nad wodą? - Przecież widać, że pani Evans trzyma w ręku torbę, z której wystaje ciepły sweter - wtrąciła Beatrix chcąc złagodzić dość szorstkie zachowanie się kuzyna. Gerry zdawał się jednak nie dostrzegać niestosowności swego tonu i nawet nie uśmiechnął się zdawkowo. Spojrzał tylko krytycznie lustrując lekki spodnium Beatrix. - A co z tobą, Betty? - zapytał. - Nie chcę mieć na sumieniu również twojego kataru. - Tan komplet jest cieplejszy, niż sądzisz. A zresztą mojego kataru nie musisz brać na siebie. W razie czego, postaram się nie kichać w twoją stronę. Gerry Tartington pokiwał głową z wyraźnym politowaniem. - Jeśli zaplanowałaś sobie małe przeziębienie, oczywiście nie będę ci w tym przeszkadzał - odparł sucho, a potem, już

normalnym głosem zwrócił się do wszystkich. - No, chodźmy. Nie ma sensu marnować czasu! Po drodze Kester wdał się w rozmowę z mistrzem spinningu, rzecz jasna na temat sprzętu wędkarskiego. Z dawnych czasów, gdy zdarzało mu się z własnej inicjatywy jeździć na ryby, pamiętał jeszcze, że najlepszy kołowrotek do spinningu ma szpulę stałą, ale bardziej wytrawni zawodnicy są zwolennikami szpuli obrotowej. Pamiętał także, jak wyglądają sztuczne rybki zwane dewonami lub woblerami, w zależności od tego, czy poruszają się ruchem wirującym, czy zygzakowatym. Oczywiście nie omieszkał pochwalić się swoją wiedzą, co trochę rozśmieszyło przysłuchującą się z dala Jocelyn. - A więc pani również pasjonuje się wędkarstwem - odezwał się tuż obok niej egzaltowany głos Amerykanki. - Och, nie! - Jocelyn przecząco pokręciła głową. - Zamierzam po prostu kibicować mężowi, który przed laty często łowił ryby, ale dziś ma wyraźną tremę. Może to ze względu na słynnego Gerry’ego Tartingtona. W takim towarzystwie… - Nie przesadzajmy z mistrzami - przerwała Iris Evans, a potem dodała wyjaśniająco: - Ryby to hazard! Przynajmniej ja to tak zawsze traktuję i nigdy nie będę uczyć się tych wszystkich sztuczek, które polegają na nieustannym wyciąganiu przynęty z wody. Pani Evans zaczęła opowiadać o wszystkich swoich doświadczeniach wędkarskich. Nie było ich wiele, ale jednak kobieta ta kilka razy w swoim życiu trzymała kij nad wodą, co wystarczyło, aby uważała się za rybaka z prawdziwego zdarzenia. Gdy właśnie zaczęła gorąco namawiać swą towarzyszkę, aby i ona spróbowała szczęścia w tej dziedzinie, obie kobiety zbliżyły się do głównej bramy posiadłości, przy której niespodziewanie natknęły się na Horacego. Chłopak pozdrowił je sympatycznie i Jocelyn zaproponowała mu, aby

przyłączył się do grupy wędkarzy. On jednak beztroską wycieczkę nad morze uznał za marnotrawstwo czasu. Dostał właśnie jakąś niezwykle interesującą lekturę. - Okropność, co ja mam z tym moim synalkiem - westchnęła Iris Evans, gdy wyszły z ogrodu na otwartą przestrzeń. - Od lat usiłuję go namówić, żeby uprawiał jakieś sporty. Niestety, dla niego istnieją tylko książki! Czy zauważyła pani, jaki on jest mizerny? Jakbym go głodziła. - Sądzę, że trochę pani przesadza - odparła Jocelyn. Wygląda jak typowy słuchacz pierwszego roku college’u. Blady, długie włosy, pochylona sylwetka. To teraz normalne. Iris Evans nie była jednak zainteresowana odpowiedzią na swoje pytanie i kontynuowała z rosnącym zapałem: - W Los Angeles, gdzie stale mieszkamy, powietrze jest niestety fatalne, a Horace nie chce stamtąd nigdzie wyjeżdżać. Dopiero tutaj spodobało mu się naprawdę. Zamek i astrofizyka! Pewnie dlatego Horace byłby w stanie zaakceptować Greycliff jako miejsce stałego zamieszkania. Iris Evans zaczerpnęła nieco więcej powietrza i ciągnęła z emfazą: - To byłoby doprawdy cudowne! Horace miałby tu swoje pracownie po panu Wheelerze, a ja urządziłabym w zamku luksusowy hotel. Ręczę pani, że niejeden z moich zamożniejszych rodaków sporo zapłaciłby za to, aby w czasie wakacji pomieszkać w starych angielskich, murach w atmosferze zgóla arystokratycznej. Horace byłby szczęśliwy, a jak prowadziłabym świetny interes. To jest wymarzone miejsce dla nas… - Nie wiedziałam, że właściciele Greycliff postanowili sprzedać pani tę posiadłość - nieco przekornie przerwała Jocelyn przypominając sobie właśnie wczorajsze słowa Freda Ramsaya. - To musiała być bardzo poważna decyzja dla nich wszystkich.

- Decyzja nie została jeszcze ostatecznie podjęta - przyznała potencjalna nabywczym. - Ale ja z ręki tego nie wypuszczę dodała z naciskiem. - Powiem pani, że na razie wszyscy przystają na sprzedaż z wyjątkiem pana Aleca Wheelera… Myślałam, że jak wykupię połowę majątku od rodziny, to on się po prostu załamie. Ale nic z tego! Nie mogę nabyć nawet tego, co do niego nie należy, bo we wszystkich transakcjach finansowych właśnie on ma głos rozstrzygający. Ci Anglicy wymyślają ogromnie dziwaczne testamenty i przez to niczego nie można tu załatwić tak, jak na całym świecie… - Myśli pani głównie o Stanach Zjednoczonych, prawda? wyrwało się Jocelyn. Na szczęście Iris Evans była tak pochłonięta swoimi problemami, że nie zwróciła najmniejszej uwagi na tę drobną złośliwość. Z zapałem zaczęła referować swej towarzyszce dzieje wciąż nie zrealizowanej transakcji. Do Greycliff trafiła prze dziesięcioma dniami zupełnie przypadkowo. Przejeżdżała tędy razem z synem podczas wakacyjnej wycieczki po Anglii. Zobaczywszy stare zamczysko na odludziu, postanowiła obejrzeć je nieco dokładniej i złożyła wizytę gospodarzom. Rychło zorientowała się, że niektórzy z nich chętnie sprzedaliby swą posiadłość. - Wydawało mi się, że sprawa będzie prosta - ciągnęła z ożywieniem. - Ale już pierwsza rozmowa z panem Wheelerem pozbawiła mnie złudzeń w tym względzie. To człowiek szalenie uparty! Dziwię się doprawdy, jak jego rodzina może z nim wytrzymywać pod jednym dachem? - Zdaje się, że nie mają innego wyjścia - wybąkał Jocelyn, której nie wypadało się nie odezwać, gdyż ostatnia uwaga pani Evans został wypowiedziana tonem wyraźnie pytającym. Usatysfakcjonowana tą odpowiedzią Amerykanka energicznie przytaknęła.

- Właśnie! Ten Wheeler to prawdziwy tyran!… Więc jak mi w poniedziałek oświadczył, że za nic na świecie nie zgodzi się na sprzedaż zamku, przyznam się pani, że straciłam nadzieję. Już miałam stąd wyjeżdżać. Ale pani Beatrix Cunning bardzo prosiła, żeby jeszcze poczekać choć tydzień. Twierdziła, że na pewno przekona brata, jeśli zostawię jej kilka dni czasu. Tylko dlatego zostaliśmy tu z Horacym i powiem pani, że nie żałuję. Przez ten tydzień obejrzałam tu każde miejsce, każdy kąt i jestem pewna, że nie znajdę nigdzie nic lepszego od Greycliff. Ja muszę zdobyć ten zamek! Muszę! Za każdą cenę… Iris Evans spuściła głowę, a w jej głosie zabrzmiała dziwna zawziętość. Trudno zorientować się, czy ostatnie jej słowa były przeznaczone dla czyichkolwiek uszu, czy też stanowiły fragment skrytych myśli. Jocelyn uznała, że stosowniej będzie zmienić temat rozmowy i przyłączyć się do reszty towarzystwa. Ścieżka dotarła właśnie do wysokiego morskiego brzegu, aby łagodnym lukiem skręcić w prawo tuż nad urwiskiem. W dole leżało bladoniebieskie i zupełnie spokojne morze. - Ciekawa jestem, jak wypadnie dzisiejszy połów? - odezwała się Jocelyn proponując, aby zasięgnąć w tej sprawie opinii mistrza ceremonii. - Halo, prosimy wolniej - zawołała głośniej w kierunku idących przodem. - Jak zapowiadają się nasze szanse? Gerry Tartington przystanął. - Powinniśmy osiągnąć dobre wyniki - powiedział z przekonaniem. - Dziś jest trzeci dzień nowiu i ryby świetnie biorą przez całe przedpołudnie. - Jak państwo widzą, nawet sławy wędkarskie wierzą w przesądy. - Mówiąc to Beatrix Cunning roześmiała się serdecznie. - Co ma księżyc do ryb? To brzmi prawie tak, jak co ma piernik do wiatraka? - Ależ to żadne przesądy! - zaprotestował gorąco Tartington.

- nie powinnaś, Betty, wyśmiewać się teraz z takich rzeczy, skoro niedawno z zainteresowaniem słuchałaś, jak tłumaczyłem ci tę zależność. Chyba pamiętasz tę tabelę? Mistrz spinningu nie zauważył, że Beatrix nie odpowiada, gdyż uważa swój żart za zepsuty. - Tabela Fouchera jest wielkim osiągnięciem i jej wysoka wartość prognostyczna nie podlega dyskusji. Ja sam uzyskuję zgodność w więcej niż osiemdziesięciu procentach. - To bardzo interesujące - ożywił się Kester. - Będąc jeszcze na studiach zajmowałem się trochę naukowymi sposobami przewidywania różnych zjawisk. Niekiedy z dość wysokim prawdopodobieństwem można na podstawie przebiegu jednego zjawiska przewidywać zajście innego, mimo że na razie nie wiadomo, jaki związek przyczynowy zachodzi między nimi. Na przykład jest tak z przepowiednią szczególnie chłodnej zimy, gdy wcześnie zakwitają wrzosy. Badania statystyczne wykazały, że ta ludowa prognoza sprawdza się prawie zawsze. - Kester, nie chcąc wpaść w ton wykładowcy, zwrócił się żartobliwie do Gerry’ego i Beatrix. - Wydaje mi się, że mogę państwa pogodzić. Przypuszczalnie brak jest dotychczas wiedzy o związku przyczynowym między fazami księżyca a żerowanie m ryb, choć na podstawie pierwszego zjawiska względnie dokładnie można przewidywać drugie. - Pan chce usprawiedliwiać wróżbitów - powiedziała szybko Beatrix. - Nigdy nie podejrzewałabym o to matematyka!… Ja bardzo lubię kabałę, ale bez naukowych uzasadnień. Po prostu czasem lepiej nie wiedzieć, w jakim stopniu musi się ona sprawdzić. Mnie przynajmniej potrzeba w życiorysie trochę nieokreślonego ryzyka, bo tak jest zabawniej… - dokończyła z kokieterią. Gerry Tartington i Kester Brent wdali się w jakaś dyskusję, więc Beatrix minęła ich i znalazła się na przodzie całej grupy.

Szła lekkim krokiem wymachując trzymaną w ręku wędką, jak gdyby to była pałeczka dyrygenta. Dziewczyna była szczupła i wybitnie zgrabna, a sposób, w jaki się poruszała, świadczył, że jest to głównie zasługą uprawianych sportów. Jocelyn przypatrywała się teraz tej postaci. Pomyślała, że o ile Eileen najlepiej prezentuje się w salonie siedząc w wygodnym fotelu, o tyle najkorzystniejszą oprawą dla Beatrix jest plener i ruch. Wprost nie sposób wyobrazić sobie tę prawdziwą sportsmenkę w sytuacji tak statycznej, jak łowienie ryb. - Sądzi pani, że nie umiem usiedzieć spokojnie pięciu minut? - zdziwiła się dziewczyna, gdy Jocelyn zrobiła na ten temat jakąś uwagę. - Rzeczywiście, niekiedy sprawia mi to trudność, ale bywają dni, gdy dla relaksu bardzo lubię tkwić nad wodą z wędką w ręku. Całe towarzystwo mijało właśnie nadmorskie laboratorium Aleca Wheelera i Gerry Tartington wyjaśnił, że budynek wraz z tarasem sięgającym do samego urwiska będzie również widoczny od strony stanowiska wędkarskiego. Z dołu budowla miała się prezentować bardziej okazale. - Będziecie państwo mogli zobaczyć Aleca Wheelera podczas pracy - dorzuciła Beatrix. - To nawet ładne widowisko. Alec rozkłada swoje przyrządy i celebruje pomiary, jak jakieś tajemnicze nabożeństwo! Już niedługo powinien tu być. Za budynkiem zaczynała się mała zatoczka. Ścieżka początkowo biegła wzdłuż morza, a potem zagłębiała się w ląd i prowadziła do masywnego mostu, spinającego brzegi niedużej rzeki, wypływającej z pobliskiego zagajnika. U wejścia na most ścieżka łączyła się z szerokim gościńcem. - Dokąd prowadzi ta droga? - zapytał Kester. - Nie poznajesz? Przecież właśnie tędy jechaliśmy wczoraj ze stacji - przypomniała żona. - To droga z Portcastle do Greycliff.

- Świetnie pani ją rozpoznała - przytaknął Tartington. - Tędy - wskazał ręką - dojeżdża się do domu przez zagajnik, na który też musieli państwo zwrócić uwagę. - Po chwili zaś dodał: Fred zapewne opowiadał państwu o tej rzece - a widząc niezdecydowane miny Kestera i Jocelyn kontynuował: - To Tale! Mimo że tak niewinnie wygląda, jest całkiem groźna ze względu na silne wiry i podwodne skały. Ale przy jej ujściu najlepiej łowi się w tych stronach. Po niespełna pięciu minutach grupa wędkarzy dotarła do celu. Wszyscy znaleźli się teraz na przeciwległym brzegu zatoczki zaczynającej się od obserwatorium Aleca Wheelera. Do tamtego miejsca mogło być w linii prostej najwyżej dwieście yardów. Widok był rzeczywiście przepiękny! Biel wieży laboratorium mieniła się w słońcu i stanowiła kontrast z granitem wierzchołka wzgórza. Tuż koło budowli skalny szpic wrzynał się w taras, co wyglądało tak, jakby był jego główną podporą. Dalej, za balustradą tarasu, już tylko pionowa ściana skał i morze. Tworzyło to doskonały efekt harmonijnego wkomponowania budowli w zastane środowisko naturalne. - Nawet Frank Lloyd Wright nie powstydziłby się takiego projektu - zauważyła Jocelyn przypomniawszy sobie właśnie protoplastę amerykańskiej szkoły organicznej specjalizującej się w konstrukcjach plenerowych. Uwaga ta pozostała jednak bez echa, ponieważ mężczyźni zajęli się już zestawianiem sprzętu, w czym sekundowały im obie kobiety. Jocelyn, jedyna bezrobotna w tym gronie wędkarzy, usiadła na największym z głazów i zapadła w błogie, relaksowe odrętwienie. Dopiero teraz poczuła, jak bardzo był jej potrzebny ten krótki wypoczynek po pracowitym tygodniu, który szczęśliwie miała za sobą. Nagle zapragnęła, aby był już lipiec. W lipcu Jocelyn i Kester wybierali się na urlop na całe trzy tygodnie. Jak zwykle, nie decydowali się na żadną z

wycieczek, na jakie namawiały reklamy i prospekty różnych biur podróży. Nie zarezerwowali także miejsc w żadnym pensjonacie. . Postanowili, że pierwszego lipca wyjadą gdzieś w nieznane na kontynent. Może Grecja, może Hiszpania. Oboje uznali, że taki trochę bez planu sposób spędzenia wakacji zagwarantuje im najlepszy wypoczynek od dokładnie zorganizowanej codzienności, jak była ich udziałem przez cały rok. Po pewnym czasie Jocelyn została przywołana do rzeczywistości przez stłumiony okrzyk Iris Evans. - Ależ to nadzwyczajny okaz! Na pewno waży ze dwadzieścia fantów. Jeszcze większy od tego, który widziałam podczas połowów na Zachodnim Wybrzeżu! Gerry Tartington z uśmiechem zadowolenia zdejmował z wędki dużą rybę o ciemnozielonym grzbiecie i srebrzystych bokach. - Co to jest? - zapytała Jocelyn. - Boleń. Rzeczywiście jeden z ładniejszych, jakie mi się ostatnio trafiły. Ten okaz zrobił wrażenie nawet na Beatrix. - Powinieneś, Gerry, znowu startować w zawodach powiedziała. - Od czasu twojego mistrzostwa w skishu minęły już trzy lata. A wyrzut i podcięcie nadal masz bezbłędne. Na Gerrym Tartingtonie pochwały te nie robiły szczególnego wrażenia. Skonstatował sucho, że na rybach nie należy mówić za dużo i za głośno. Niebawem okazało się, że mistrz miał rację, gdy twierdził, że dzisiejszego dnia połów będzie obfity. W ciągu niespełna półtorej godziny w przygotowanej siatce przymocowanej u brzegu morza znajdowały się już dwa bolenie i siedem cert. Oczywiście, najlepsze rezultaty osiągnął najbardziej wytrawny wędkarz. Iris Evans i Kester Brent mieli równe szanse na zajęcie drugiego miejsca, natomiast Beatrix

Cunning wyraźnie zostawała w tyle. Złowiła tylko jedną certę i to w dodatku najmniejszą. Przypuszczalnie jednak myśli jej zajęte były innymi sprawami, gdyż zamiast śledzić spławik, wpatrywała się gdzieś w nieokreśloną bliżej dal. Być może zresztą, że bezwiednie przyglądała się Alecowi Wheelerowi, który przed kilkunastoma minutami pojawił się na tarasie. - Musiał skończyć pomiary - powiedziała Beatrix głośno. Myśli! Teraz będzie tkwił tak bez ruchu przez godzinę. Spójrzcie na niego! Wszyscy popatrzyli na sylwetkę mężczyzny w długiej, białoszarej kurtce i jasnym kapeluszu o szerokim rondzie. Alec Wheeler siedział na samym brzegu tarasu, tuż przy balustradzie. - Wiecie co? - podjęła znowu Beatrix. - Mam świetny pomysł! Trzeba zaraz Alecowi przestawić któryś z przyrządów. Będzie to test na zamyślenie! Jeśli w przeciągu piętnastu minut uda nam się przestawić licznik Geigera bez zwrócenia jego uwagi, to z zamyślenia postawimy mu piątkę. A potem… potem mu o tym powiemy i będzie to test na opanowanie. Beatrix ze swawolnym uśmiechem zwróciła się do Jocelyn. Co na to pani psycholog? Dobry dowcip, prawda? Jocelyn nie bardzo wiedziała, co odpowiedzieć, i spojrzała niepewnie w stronę męża. Oczywiste jednak było, że pomysł taki nie mógł mu się spodobać. - Odradzam pani takie żarty - powiedział stanowczo. - Z pewnością przyrząd, o którym pani wspominała, jest na tyle precyzyjny, że niechcący łatwo jest popsuć wartość jego wskazań! A poza tym, wczoraj pan Wheeler… - …mówił, że jest w przededniu jakiegoś odkrycia dokończyła Beatrix. - Powtarza to codziennie od lat, bo mu to sprawia przyjemność, a dziś… dziś ja nie odmówię sobie innej drobnej przyjemności… Zwłaszcza, że wszyscy będziemy mieć

dobrą zabawę. To mówiąc Beatrix poderwała się, odłożyła sprzęt na bok i pobiegła pod górę w kierunku mostu. Niebawem pokazała się na drugim brzegu zatoczki tuż przed wieżą laboratorium. - Mam, mam! - zawołała w tym momencie Iris Evans wyciągając z wody średniej wielkości certę. - No! Przynajmniej na razie pobiłam pana! - zwróciła się do Kestera. - Nie uratuje pana nawet to, że do końca połowu zostały jeszcze dwie godziny i czterdzieści pięć minut. O drugiej też będę lepsza! Mimo że ze złowienia nowej ryby Iris Evans chciała zrobić olbrzymie wydarzenie, wszyscy jednak od czasu do czasu zerkali w stronę laboratorium. Wyszedłszy na taras Beatrix pomachała do nich ręką i ująwszy oburącz długi walec z połyskliwego metalu, zaczęła skradać się za plecami siedzącego mężczyzny. Nagle potknęła się i razem z przyrządem upadła jak długa. Nim zdążyła wstać, mężczyzna poderwał się gwałtownie. Przez chwilę zastygł w bezruchu, a potem wymachując rękami zaczął postępować w kierunku przestraszonej dziewczyny. Beatrix odskoczyła w stronę skały, lecz brat dopadł ją i w krańcowym zdenerwowaniu chwycił za ramiona. Na chwilę przesłoniła ich skała, lecz wyłonili się znowu i Wheeler popychał dziewczynę w kierunku balustrady. Jeden krok, drugi, trzeci… Tuż przy barierce ciała ich stopiły się. Krzyk, przeraźliwy krzyk i Beatrix runęła w tył, prosto w otwarte morze! Z wysokości dziewięćdziesięciu stóp!

V. Przedtem chcę zobaczyć twarz zabójcy Choć tragedia wydarzyła się na oczach wszystkich, nikt nie chciał w nią uwierzyć. Jocelyn zakryła twarz dłońmi, ale zarejestrowany w pamięci obraz mimowolnie zaczął odtwarzać się raz jeszcze. Dziewczyna wymachująca rękoma, nagły przechył postaci i utrata równowagi. Potem już tylko lot ciała, które siłą bezwładu uderza w taflę wody. I nic więcej, spokój… Beatrix! Ta, która niespełna pół godziny temu siedziała tuż obok i radośnie śmiała się z planowanego dowcipu. Okrutna prawda, wobec której świadkowie są całkowicie bezradni. Wypadek sparaliżował nie tylko wszystkich jego obserwatorów, ale i samego winowajcę. Alec Wheeler z opuszczonymi rękami stał tuż przy balustradzie, wpatrując się w miejsce, gdzie zniknęła jego siostra. Nagle zatoczył się i przez moment wszyscy odnieśli wrażenie, że barierka nie wytrzyma naporu i nieszczęście powtórzy się. Jednak nie! Mężczyzna odszedł kilka kroków, bezradnie rozłożył ręce, które po chwili podniósł do czoła, jakby chciał się uwolnić od jakiegoś ucisku. Wreszcie, włożywszy głębiej kapelusz na głowę, zaczął biec po tarasie w kierunku zejścia. Pierwszy oprzytomniał Kester. - Prędko! - zawołał, gdy postać mężczyzny znikła im z oczu. Może ona… - Ona już chyba nie żyje - powiedział zupełnie blady Tartington. - Z tej wysokości w wodę, w której zaraz pod taflą są podwodne skały! Choć Beatrix świetnie pływała, to tylko cud mógł ją uratować. - Cud, w który teraz musimy uwierzyć - dopowiedziała Jocelyn i wszyscy zaczęli biec. Pokonując stromiznę ścieżki prowadzącej na most, Brentowie trzymali się za ręce i nieco wyprzedzili pozostałe dwie osoby.

Tuż za nimi podążał Tartington, a w tyle została Amerykanka. Od dłuższej chwili nie padło ani jedno słowo. Dopiero, gdy Jocelyn i Kester minęli drogę z Portcastle do Greycliff i po swej lewej stronie mieli zagajnik, rozległ się za nimi czyjś donośny głos. - Hej, nie pędźcie tak! Czy przez pomyłkę złowiliście samego Neptuna, który pogonił was rózgą? Colin Hart wyszedł spomiędzy drzew z roześmianą miną. Zbliżył się do Brentów prawie w tym samym momencie, co Gerry Tartington, który szybko wyjaśnił kuzynowi przebieg wypadku. - Beatrix?! Mówisz, że Alec zepchnął Beatrix do morza? - nie mógł uwierzyć Colin. - Wszyscy to widzieliśmy! - wykrztusiła zdyszanym głosem Iris Evans znalazłszy się już na miejscu. - Pospieszmy się, na miłość boską! Może wypłynęła… Colin Hart pierwszy puścił się biegiem, jakby chcąc nadrobić spowodowaną przez siebie zwłokę. Później jednak zwolnił, tak ze wszystkie osoby mniej więcej w tej samej chwili dobiegły do budynku laboratorium i zatrzymały się u jego podmurza. Dochodząc do skraju skały można było ogarnąć wzrokiem prawie całą zatoczkę. Lecz zarówno w oddali, jak i tuż przy urwisku, nad którym znajdowała się cała grupa, tafla wody była idealnie gładka. Ani śladu po Beatrix. - Popatrzcie raz jeszcze, a ja pójdę na taras - rzucił szybko młody aktor i wbiegł po schodach prowadzących na górę. Wychyliwszy się do połowy za balustradę, pilnie wpatrywał się w bladoniebieskie morze, ale po dłuższej chwili zrezygnowany zaszedł na dół. - Nic z tego - powiedział. - Sami nie mamy żadnych szans! Iris Evans dostała nagłego ataku płaczu. - Okropność! Musiała, biedactwo, zabić się na miejscu -

wyjąkała łykając łzy. - Taka przemiła osoba! - Trzeba natychmiast zawiadomić policję - powiedział stanowczo Kester. Colin Hart wyjaśnił, że w laboratorium Aleca nie ma telefonu i w związku z tym zaproponował, aby najkrótszą drogą pójść do zamku. Wysunął się naprzód i zaczął prawie biec. W krańcowy zdenerwowaniu wyrzucał z siebie krótkie, urywane zdania. - Teraz wydobędą już tylko zimne ciało… Jak Alec mógł? Dlaczego?… Pozbawił życia! Chciał czy nie… jest zabójcą. Mój brat zabójcą… Policja! Tu, w tym domu!… Przedtem chcę zobaczyć twarz zabójcy… Twarz brata! Niech spojrzy mi w oczy! Niech spojrzy w oczy nam wszystkim… Nam, których… Morder… Gerry Tartington podszedł do kuzyna i zdecydowanym ruchem ujął go za ramię. - Uspokój się, Colin! - prawie krzyknął. - Nie rób z Aleca mordercy! On musiał nie zdawać sobie sprawy z tego, co robi. Przecież sam widziałem, jak się miotał, szamotał… Wpadł w jakiś szał, którego nie mógł opanować, zanim stało się najgorsze. Jest zabójcą, ale nie mordercą. Po kwadransie cała grupa znalazła się przy wykutych w skale schodach, prowadzących do drzwi grubo ozdobionych nieco zardzewiałą blachą. Właśnie w tym miejscu zamku znajdowały się fragmenty średniowiecznych murów, które dochodziły aż do futryny. Umieszczony na niej przycisk elektrycznego dzwonka pozostawał w sprzeczności z całym otoczeniem. Colin Hart nacisnął guzik. Raz krótko, a potem dłużej. Ponieważ upłynęło trochę czasu, a nikt nie podchodził do drzwi, szarpnął za klamkę. Drzwi ustąpiły i wszyscy znaleźli się w niedużym przedsionku. W rogu, na haku, wisiała kurtka i kapelusz. Były to rzeczy, które Alec Wheeler miał na sobie nad morzem.

Pięć osób kolejno przekroczyło próg gabinetu głównego właściciela posiadłości. Mimo że na oznaczenie tego pomieszczenia mieszkańcy Greycliff używali słowa „gabinet”, nie wydaje się ono najlepiej dobrane. Całość przypominała bowiem bardziej wielką sale muzealną niż przytulny kącik do pracy. Pokój był w kształcie walca, z jednym ściętym bokiem, który stanowił ścianę przylegającą do reszty budynku. Na środku stał olbrzymi słup, a z jego górnej części promieniście rozchodziły się drewniane belki stropu. Dzięki dębowemu sufitowi i wąskim oknom, nawet o tej porze panował tu łagodny półmrok. Na wprost regałów przylegających do prostej ściany, w niedużej odległości od okien, stał prostokątny stół, przy którym mogłoby zasiąść kilkanaście osób. Jednakże był do niego przysunięty tylko jeden fotel, cały obity skórą. To właśnie w tym miejscu Alec Wheeler spisywał swoje pomysły, które w jego mniemaniu miały zrewolucjonizować przyszłą astrofizykę. Otwarte książki i rozłożone notatki jednoznacznie wskazywały, że uczony pracował tu niedawno. Na stole stała też maszyna do pisania z wkręconą kartką papieru. Poza tym w owym niezwykłym pomieszczeniu nie było prawie wcale innych mebli. Tylko dwie staroświeckie gablotki, wypełnione różnorodnymi eksponatami i ozdobny blat, jaki okalał stojący na środku słup, dopełniały całości. Nim jeszcze ktokolwiek zdążył podejść do ustawionego na owym blacie aparatu telefonicznego, Gerry Tartington zawołał: - Alec! Alec! Gdzie jesteś? - a gdy nikt nie odpowiedział, rzucił w stronę Colina Harta: - Zobacz, czy go nie ma w sypialni, a ja sprawdzę na dole. Brentowie i pani Evans przez krótką chwilę zostali sami. Przez głowę Jocelyn bezwładnie przelatywały najróżniejsze myśli. Czy mogła przypuszczać, że tego pogodnego dnia może

wydarzyć się coś tak okropnego? Niepewność, która nie dawała jej zasnąć wczorajszej nocy, nasuwała wprawdzie przeróżne krwawe wizje, lecz osobą pojawiającą się w nich bynajmniej nie była Beatrix Cunning. Beatrix! To stało się tak nagle i niespodziewanie. Jocelyn nadal nie mogła wprost uwierzyć w rzeczywistość tej tragedii. A jednak stała się na jej oczach. „Jak może się czuć w tej chwili jej brat? - pomyślała o sprawcy. Żeby być do tego stopnia nieopanowanym… Jak on teraz spojrzy w oczy swoim bliskim?” - Młodej kobiecie przypomniały się zaraz słowa Colina Harta w drodze do baszty. Lecz oto właśnie on pojawił się w drzwiach i wyjaśnił, że na piętrze nie zastał nikogo. Nim zdążył wypowiedzieć ostatnie słowo tego krótkiego zdania, na progu stanął Gerry Tartington. Był bardzo blady i poważny. - On tam jest - powiedział cicho. - Zastrzelił się. Do ciemni fotograficznej zeszli w zupełnym milczeniu. Pięć par oczu wpatrywało się w trupa rozciągniętego na kamiennej podłodze, niedaleko masywnych drzwi ciemni. Alec Wheeler leżał na wznak z wyrzuconymi nad głową rękoma w wielkiej kałuży nie zakrzepłej jeszcze krwi. Po lewej stronie gorsu koszuli widniały ciemne plamy, powstałe wokół śmiertelnej rany klatki piersiowej. W gwałtownych ruchach agonalnych krwią została zbrukana prawie cała postać. Nawet leżący obok rewolwer był nią spryskany. Colin Hart przyklęknął, objął głowę brata, a potem zamknął mu oczy. - To straszne - wykrztusił z trudem. - Wszędzie jeszcze świeża krew. On musiał tak niedawno… Może gdybyśmy przybiegli wcześniej, nie doszłoby do tego. Kester nie mogąc już dłużej patrzeć na zwłoki, odwrócił głowę. Na wprost drzwi rozstawiony był sprzęt fotograficzny, który Alec Wheeler wykorzystywał do swych badań

astrofizycznych. Nowoczesne powiększalniki miały zwrócone obiektywy w kierunku dużego ekranu, pozwalającego na wykonywanie pozytywów o znacznej powierzchni. Wzdłuż ścian biegły półki, na których stały butle z wywoływaczem i utrwalaczem oraz inne chemikalia. Kuwety i wanienki do obróbki fotograficznej były poustawiane koło małej wnęki, w której znajdował się dopływ wody. - Chodźmy! - powiedział przynaglająco Tartington. - Jemu już nic nie możemy pomóc. Trzeba wezwać policję. Wrócili do gabinetu. Tartington sięgnął po słuchawkę i podniósł ją do ucha. Na jego twarzy odmalował się wyraz zaskoczenia i niepokoju. Kilkakrotnie nacisnął widełki. - To dziwne - powiedział powoli. - Telefon nie działa.

VI. Przepowiednia, która się sprawdziła - Jak to nie działa? - Colin Hart podszedł do kuzyna i wyjął mu z ręki słuchawkę. Sprawdził włączenie wtyczki do gniazdka, a potem jeszcze raz nacisnął widełki. Chociaż wszystko wydawało się być w porządku, telefon jednak milczał. - Nic nie rozumiem. Ten aparat musiał się zepsuć bardzo niedawno, gdyż w przeciwnym razie Alec narobiłby już rabanu na cały dom. W tym momencie aktor uświadomił sobie, że w obliczu nagłej śmierci brata jego odezwanie się było co najmniej niezręczne. Urwał spiesznie, wybąkawszy pod nosem jakieś niewyraźne słowa przeprosin, co zresztą u nikogo nie wzbudziło żadnej reakcji. Zainteresowanie ogółu skupiały manipulacje przy wciąż nieczynnym telefonie. Wyglądało to tak, jakby każdy osobiście chciał przekonać się, ze brak jest sygnału. - Przypuszczam, że nie jest to jedyny aparat w tym domu powiedział wreszcie Kester Brent. - Trzeba spróbować gdzieś indziej, gdyż może to tylko tutaj nie udaje się uzyskać połączenia. - Tak, tak… - rzucił Gerry Tartington, kierując się w stronę drzwi. - Chodźmy do Cunningów. W sypialni Beatrix… Iris Evans stanęła jak wryta. - O Boże! - jęknęła. - Przecież jej mąż, to jest pan Donald Cunning, jeszcze o niczym nie wie. I my teraz musimy mu to powiedzieć! Widząc, że szykuje się nowy atak płaczu, Jocelyn podeszła do Amerykanki i lekko ścisnęła nadgarstek jej reki. - Niechże się pani opanuje - powiedziała łagodnie, ale zarazem stanowczo. - Może powinna pani pójść do siebie i wziąć coś na uspokojenie? Jeśli pani sobie życzy, mogę przynieść tabletkę

miltownu. To bardzo dobry środek. Pani Evans zaprotestowała, a łzy natychmiast znikły z jej powiek. - Nie, nie! Nie będę przecież z siebie robić rozkapryszonego dziecka - powiedziała, a w oczach zamigotał jej przestrach. Może obawiała się, że utraci jakiś ceny szczegół z tych niezwykłych wydarzeń, a może po prostu nie chciała być sama. W każdym razie Amerykanka wraz z pozostałymi osobami udała się do apartamentu mieszczącego się na parterze zasadniczej części zamku, w bezpośrednim sąsiedztwie gabinetu Aleca Wheelera. Beatrix i Donald Cunning zajmowali trzy pokoje, z których dwa miały charakter mieszkalny, a trzeci przeznaczony był na pracownię malarską. Choć pokój Beatrix znajdował się najbliżej pomieszczeń zajmowanych przez głównego właściciela Greycliff, to jednak, aby się tam dostać, trzeba było wejść przez sypialnię Donalda. Oba te pokoje połączone były bardzo szerokimi, rozsuwanymi drzwiami. Z każdego z nich znajdowało się też wejście do wewnętrznej łazienki, przynależnej do apartamentu. Gerry Tartington na chwilę zatrzymał się przy wejściu do pokoju malarza, ale minął je, przeszedł wolniej kilka kroków i zapukał do pracowni. Tymczasem jego kuzyn, Colin Hart, nie czekając wcale na zaproszenie otworzył na oścież drzwi. Już chciał coś powiedzieć, ale tylko spuścił głowę, jakby sądził, że w ten sposób uwolni się od widoku, który miał właśnie przed sobą. Grymas obrzydzenia wykrzywił jego twarz i aktor natychmiast odwrócił się ku znajdującym się na korytarzu osobom. Tuż przy oknie ze sztalugami, stał Donald Cunning w poplamionym kitlu. W reku trzymał jakiś przedmiot umoczony w czerwonej farbie i przykładał go do górnej części olbrzymiego

płótna, które w tym miejscu było pomalowane na kolor bladosiny, niżej przechodzący w pogodny błękit. Puszczone od góry krople czerwieni spływały wąskimi strużkami po tym tle, aby objąć swym działaniem również to, co na nim zostało przedstawione: roześmianą twarz młodej dziewczyny. Twarz ta wyglądała tak, jakby została sztucznie wklejona w centrum malunku, a jednocześnie, jakby już nie mogła stać się samodzielnym tematem. Malarz dopiero teraz spostrzegł, że nie jest sam. Odwrócił się do wszystkich z uśmiechem zadowolenia, chociaż zapewne był nieco zdziwiony wizytą tylu osób. - Wejdźcie - zaprosił niespodziewanych gości. - Jak widzicie, jestem w twórczym transie. To płótno - wskazał na swój jeszcze nie wykończony obraz - będzie moim protestem przeciwko pop-artowi i wszystkim tym kierunkom w najnowszym malarstwie, które się z niego wywodzą. Będzie moim protestem przeciwko sztuce nie zmuszającej do myślenia! - krzyczał. Znak to symbol! Trzeba zmuszać ludzi do odczytywania symboli, które narzuca nam przeszłość i teraźniejszość. Widząc skonsternowane miny wszystkich osób stojących koło drzwi, Donald Cunning jeszcze raz wskazał swoje dzieło i dodał: - Oto moja „Uwięziona”. - Donaldzie! Przyszliśmy do ciebie, żeby zatelefonować na policję - zaczął wreszcie Gerry Tartington. - Niestety, zdarzył się tragiczny wypadek. Beatrix utopiła się… Teraz zobaczyliśmy, że Alec też nie żyje. Malarz nie powiedział ani słowa. Wysłuchał krótkiej relacji kuzyna z miną człowieka, który niczego nie jest w stanie zrozumieć. Potem dał się posadzić w fotelu, w przyległym pokoju. Wypił nawet duży kieliszek koniaku podsunięty czyjąś życzliwą ręką, ale wciąż był całkowicie nieobecny myślami. Monotonnym głosem powtarzał imię swojej żony i wplatał je w

słowa jakiejś modlitwy, która brzmiała jak litania za zmarłych. Tymczasem Kester i Colin usiłowali uzyskać połączenie z policją, wciąż jednak bezskutecznie, gdyż i ten aparat okazał się nieczynny. Gdy obaj mężczyźni już po raz któryś naciskali widełki, Donald na chwilę odzyskał aktywność i wymamrotał: - Telefon jest w ogóle zepsuty. - Co się stało? - zapytał Colin. - Nie wiem, Fred wam powie, jest w kuchni… A teraz zlitujcie się nade mną i idźcie już sobie. Zostawcie mnie samego, naprawdę samego. Z mieszanymi uczuciami wszyscy tu obecni zastosowali się do życzenia malarza i opuścili apartament. Gerry Tartington poszedł odnaleźć Fredericka Ramsaya, a reszta towarzystwa ulokowała się w przestronnym pokoju, stanowiącym zakończenie korytarza. W przeciwieństwie do większości tutejszych pomieszczeń, salon ten posiadał stosunkowo duże okna od strony południowej. Były one teraz szeroko otwarte, a za nimi radośnie świergotały ptaki, które właśnie obsiadły wysokie drzewa w ogrodzie. Dzień był piękny i słoneczny. Stojący w rogu pokoju stary zegar zaczął melodyjnie wydzwaniać dwunastą. Tak, to południe! Nie minęła nawet godzina od śmierci Beatrix Cunning, a jeszcze mniej - od chwili zgonu Aleca Wheelera. Może dlatego, że wydarzenia te były tak niespodziewane i tak wstrząsające, teraz czas dłużył się niepomiernie. Nastały chwile, w których na ogół każdy chce być sam ze swoimi myślami. Jednak i kojąca cisza ma swój kres. - Nie uważa pani, że ten malarz jest jakiś niesamowity? - Iris Evans przysunęła się do Jocelyn z wypiekami na twarzy. - Ten jego obraz! Aż ciarki człowieka przechodzą, kiedy się na to spojrzy. Ja na miejscu rodziny…

Jocelyn nie dowiedziała się, co Amerykanka zrobiłaby na miejscu rodziny, gdyż właśnie schodami z piętra zszedł Horace i matka przywołała go do siebie. Prawie równocześnie zjawił się też Fred wraz ze swoją żoną i kuzynem, który poszedł po niego. Ponieważ nowo przybyli nie wiedzieli jeszcze, co wydarzyło się tego ranka, a kilka osób jednocześnie chciało przekazać im swoją wersję wypadków, zaczęto mówić w gorączkowym pośpiechu, wzajemnie sobie przerywając. W tej wrzawie reakcja Eileen wydawała się tym bardziej nieoczekiwana. Wyrwawszy się z kręgu otaczających ją osób, pobiegła w kąt pokoju i tam zanosząc się od spazmów zaczęła krzyczeć: - To wszystko nieprawda! Dlaczego Beatrix? Przecież to ja miałam zginąć z ręki Aleca, a nie Beatrix. Ja, ja! - podniosła głos w histerycznym śmiechu. - Ja żyję! W liście była pomyłka lub ohydne kłamstwo. Biedna Beatrix, dlaczego jej nie powiedziałam o liście, dlaczego milczeliśmy… Być może, monolog Eileen trwałby znacznie dłużej, ale Fred dość stanowczym tonem nakazał jej milczenie. Wziął ją pod ramię i posadził w fotelu, tuż obok kominka. Przeprosił wszystkich za zachowanie się żony i jednocześnie wyraził życzenie, aby na razie nie zadawać żadnych pytań związanych z tym, co ostatnio mówiła. Uwagę tę skierował przede wszystkim w stronę Colina, który dał właśnie ręką znak, że chce coś zakomunikować. - Mnie nie interesuje afera z jakimś listem - doszedł wreszcie do głosu aktor. - Po prostu chcę wiedzieć, co jest z telefonem! Trzeba czym prędzej zawiadomić policję - dodał z naciskiem. Wszyscy znów spojrzeli na Fredericka Ramsaya, który zaczął teraz nerwowo chodzić po pokoju. Zapalił papierosa i dość oficjalnie zwrócił się do zebranych: - Myślę, że jest zewnętrzne uszkodzenie linii. Połączenie zostało przerwane nagle o godzinie jedenastej dwadzieścia

pięć, właśnie gdy rozmawiałem z kimś z Portcastle. Początkowo wydawało mi się, że jest to uszkodzenie aparatu stojącego w hallu, ale zaraz poszedłem do Cunningów i tam także nie mogłem uzyskać sygnału. - Fred zaciągnął się dymem, a potem dodał: - Naprawdę nie wiem, jak to się mogło stać. Może Alec… - To raczej nieprawdopodobne - przerwał Tartington. - Alec mógł zepsuć telefon tylko po to, aby uciec i opóźnić pościg policji, ale przecież wtedy nie popełniałby zaraz samobójstwa. A jednak odebrał sobie Zycie, o czym wiemy aż nadto dobrze. - Czasami ludzie zmieniają zdanie - zauważył Fred zapewne wcale nie przypuszczając, że jego słowa staną się przyczyną nowej dyskusji. Trwała ona już dobrą chwilę, gdy znów włączył się Colin. - W ten sposób można rozmawiać do jutra - powiedział zdecydowanie. - Tymczasem policja nie wie, że Beatrix leży w wodzie, a Alec tu, na dole. Skoro więc, jak to już sto razy powiedzieliśmy, telefon nie działa, ktoś musi natychmiast pojechać do Portcastle. Ponieważ mam samochód na chodzie, mogę to zrobić od razu. To powiedziawszy aktor wybiegł z pokoju. Rzeczywiście, miał on całkowitą rację. Było już piętnaście po dwunastej, a więc najwyższy czas, aby wreszcie któraś z obecnych tu osób zdecydowała się dotrzeć do miasteczka. Dlatego wszyscy odetchnęli z ulgą, gdy zielony Oldsmobile skręcił w alejkę prowadzącą do bramy posiadłości. - Że też dopiero teraz przyszło mi do głowy, w jaki sposób można połączyć się z posterunkiem - powiedział Frederick Ramsay, gdy właśnie ucichł warkot silnika. Wszyscy z zainteresowaniem popatrzyli na inżyniera, a on wyjaśnił: - W odległości kilkudziesięciu yardów stąd jest złącze dwóch kabli telefonicznych, ziemnego i morskiego. Jeśli uszkodzenie powstało w tym budynku lub gdzieś w pobliżu, trzeba po

prostu wziąć któryś z telefonów i przyłączyć go do kabla morskiego. To nie jest trudne przedsięwzięcie. - Inżynier spojrzał na Kestera. - Czy będziesz mi towarzyszył? Kester oczywiście zgodził się i obaj mężczyźni poszli nad morze. Niebawem okazało się, że pomysł był dobry i w słuchawce odezwał się sygnał centrali. Wykręciwszy dwucyfrowy numer, uzyskali połączenie z posterunkiem w Portcastle. Do uszu Kestera docierały teraz słowa przyjaciela, który relacjonował tragiczne wydarzenia z tego ranka, ale nie wzbudziły w nim żywszego oddźwięku. Właśnie przypomniał sobie treść anonimu i pewna myśl zakiełkowała w jego głowie. - Czy masz przy sobie ten list do Eileen? - zapytał, gdy Fred skończył już rozmawiać z dyżurnym policjantem. - Tak, mam. - Przyjaciel był wyraźnie zdziwiony. - Ale dlaczego o to teraz pytasz? - Czyżby zachowanie Eileen… - Pokaż ten list. Fred sięgnął do tylnej kieszeni spodni i wyjął złożoną na czworo kartkę kancelaryjnego papieru. List napisany był na starej, zdezelowanej maszynie i niektóre czcionki odbijały tylko połowę liter. Zużyta taśma dodatkowo utrudniała czytelność tekstu. „Greycliff lub gdziekolwiek indziej Środa, drugiego czerwca, 1971 roku. Szanowna Panno Wheeler! Wprawdzie dobrze wiem, że od kilku lat jest Pani zamężna, ale nie cenię zbytnio odwagi jej małżonka i dlatego to nie zwracam się z niniejszym ostrzeżeniem. Ponadto, jako stary przyjaciel Pani Rodziny, nie uważam wcale, żeby w wewnętrzne sprawy Wheelerów miał się wtrącać człowiek obcy, bo za takiego uważam tego, który podstępem wziął Panią za żonę.

Niech się pani strzeże, Panno Wheeler! Pani życie jest w poważnym niebezpieczeństwie. Gdyby coś zagrażało Pani z zewnątrz, nie pisałbym anonimowego listu, tylko natychmiast przyszedłbym to Pani powiedzieć. Tragiczny pech chce, aby wszystko układało się szczególnie niepomyślnie. Nie przyjdę więc do pani i nie będę Pani bronił. A teraz napiszę najgorsze. To Alec Wheeler zamierza skrócić Pani jasne dni! Straszne, że dożyłem takiej sytuacji w rodzinie mego dawnego i jakże serdecznego przyjaciela. Nie mogę jawnie przyjść i rzucić oskarżenie w twarz człowiekowi, którego dobrze pamiętam jeszcze jako małe, niewinne dziecko. Teraz on chce Panią zabić, o czym wiem z całą pewnością i mogę to przysiąc. Poza tym łajdakiem i mną nie wie o tym nikt inny. Niech Bóg ma Panią w swej opiece i przez kilka najbliższych dni niech się Pani sama pilnuje, nie oglądając się na swego małżonka, który tak między nami mówiąc, wygląda na kompletnego safandułę. Oddany przyjaciel Wheelerów.” - Dobre ma o mnie zdanie, co? - Fred uśmiechnął się ironicznie, gdy Kester skończył czytać. - W tej chwili wcale nie jestem pewien, czy to o tobie. Ta kartka potwierdza moje przypuszczenie. Ale najważniejsza jest koperta! Chyba masz kopertę od tego listu? Frederick Ramsay wyjął jeszcze jeden zwitek papieru i podał go przyjacielowi, a ten od razu zaczął badać niewyraźny napis. - No pewnie, że miałem rację - wykrzyknął w podnieceniu. To nie jest „E”, tylko „B”! „B” z nie dobitym brzuszkiem! Inżynier wzruszył ramionami. - O czym ty właściwie mówisz, Kester? - Przyjrzyj się jeszcze raz tej kopercie. Zarówno ty, jak i twoja żona myśleliście, że zaadresowano ją „Miss E. Wheeler”, a

tymczasem nadawca napisał „Miss B. Wheeler”! „B” a nie „E”! Miss B. Wheeler miała otrzymać ten list, rozumiesz? Beatrix, która także z domu nazywa się Wheeler! - Niesłychane! - Fred ze zgrozą popatrzył na Kestera. - Więc w tym liście była prawda. Alec spowodował śmierć Beatrix… - Fred! Wszystko bardzo komplikuje się przez ten list. Teraz żałuję, że nie namówiłem cię na rozmowę ze Stanleyem Kevelem, nadinspektorem Scotland Yardu. - Ponieważ przyjaciel milczał, Kester dodał: - A może teraz tam zatelefonujemy? Stanleya Kevela znam jako jednego z rozsądniejszych ludzi. - To chyba dobry pomysł. Nie zauważyłem, aby miejscowi policjanci odznaczali się przenikliwością umysłu. Znów podłączyli aparat telefoniczny do linii i w ciągu kilkunastu sekund uzyskali połączenie z właściwym gabinetem w Scotland Yardzie. - Dzień dobry, panie nadinspektorze! Mówi Kester Brent… Telefonuję z Greycliff, posiadłości rodziny Wheelerów, niedaleko Portcastle. Miały tu miejsce dwa tragiczne zgony, z których jeden został przepowiedziany w liście anonimowym. - Zaczyna się wcale nieźle - odezwał się głos w słuchawce. Proszę mówić dalej, Mister Brent. VII.

Zanim przyjedzie policja Przyjaciele wracali do domu w zupełnym milczeniu. Chociaż słońce zaczęły przesłaniać chmury i od morza powiał ostrzejszy wiatr, obaj mężczyźni nie poczuli chwilowego chłodu. Byli zatopieni w swoich myślach. „W jaki sposób autor anonimu mógł przewidzieć, co dziś rano stanie się na tarasie laboratorium?” - oto pytanie, które od pewnego czasu dręczyło Kestera Brenta. Spojrzał z ukosa na idącego obok przyjaciela. Jego twarz była surowa, zamyślona, a czoło przecinała głęboka, pionowa zmarszczka. On także intensywnie zastanawiał się nad czymś. Może nad tym samym? Matematyk zdecydował się przerwać milczenie. - Powiedz mi szczerze, co sądzisz o autorstwie tego listu? Frederick Ramsay bynajmniej nie wydawał się zaskoczony treścią i formą pytania. Wykonał jakiś nieokreślony gest, potem ostrożnie postawił na ziemi aparat telefoniczny i przysiadł na przydrożnym kamieniu. - Męczy mnie to od chwili, w której spostrzegłeś, że list był adresowany do Beatrix - powiedział wolno, czekając, aż przyjaciel także usadowi się na głazie, który akurat leżał po drugiej stronie ścieżki. - No i co? - To bardzo skomplikowana sprawa… - Fred zająknął się i spuścił głowę, jakby chciał uniknąć przenikliwego spojrzenia z naprzeciwka. Wyjął z kieszeni paczkę papierosów i obaj zapalili. Zaciągnąwszy się głęboko kilka razy, inżynier podjął wątek: - Umacniam się w przekonaniu, że listu nie napisał żaden stary przyjaciel Wheelerów, tylko ktoś bezpośrednio zainteresowany w utrzymaniu bądź w sprzedaży Greycliff. Jak ci wiadomo, Alec wcale nie zamierzał wypuścić posiadłości z rąk. Co zresztą zdecydowanie potwierdził niedawno, tuż po przyjeździe pani Iris Evans. Jego gwałtowną reakcją

najbardziej oburzona była Beatrix, która już prawie obiecała tej Amerykance załatwienie całej transakcji. Wtedy, w połowie maja, Beatrix spostrzegła realną szansę wyrwania się z naszej zapadłej dziury. Chciała nareszcie odzyskać wolność i dostać do reki pieniądze, które do tej pory posiadała wyłącznie na papierze. - No dobrze - odezwał się Kester, gdy przyjaciel przerwał na chwilę. - Ale nadal nie widzę autora anonimu… Bo to przecież nie Beatrix! - Poczekaj chwilę, a sam znajdziesz odpowiedź - powiedział Ramsay wymijająco. - Otóż, wyłączywszy Aleca, nie wszyscy mieszkańcy Greycliff byli tak samo jak Beatrix zainteresowani w opuszczeniu zamku. Na przykład Donald Cunning czuł się tu chyba bardzo dobrze, gdyż zawsze był odludkiem i do pełnego szczęścia wystarczało mu posiadanie ładnej żony i pracowni malarskiej. To właśnie miał na miejscu! - Chcesz więc powiedzieć, że nie był on zachwycony aktywnością swej małżonki w sprawach ewentualnej sprzedaży? Fred przytaknął. - Na pewno nie był! To przecież najbardziej zazdrosny człowiek, jakiego widziałem. Można sobie wyobrazić, jak bardzo obawiał się przeprowadzki do jakiegoś dużego miasta, pełnego potencjalnych rywali. - Ależ to nie powód do pisania takiego listu - wykrzyknął Kester. - Bo to jego posądzasz o autorstwo, prawda? - Prawda - potwierdził przyjaciel. - Myślę, że Donald mógł dążyć do wywołania silnego konfliktu między Beatrix a Alecem. Sądził zapewne, że gdy jego żona dostanie anonim z pogróżkami, zlęknie się o swoją skórę i zaprzestanie targów ze starszym bratem. Siebie samego przedstawił w tak niekorzystnym świetle po to, aby nikt nie domyślił się, kto jest

autorem listu. Kester zastanowiła się nad tą koncepcją i wydała mu się całkiem sensowna. Tylko ten zbieg okoliczności! Jak wyjaśnić fakt, że Donald Cunning postraszył swą żonę tym, co potem stało się rzeczywiście, ale przecież wbrew jego intencjom? Czyżby to był przypadek, w który trudno uwierzyć tylko dlatego, że jest mało prawdopodobny? Mało prawdopodobny, ale jednak możliwy! Matematycy zwykle są dociekliwi, więc Kester niejako z przyzwyczajenia postanowił kontynuować tę rozmowę, chociaż nie wiedział jeszcze dokładnie, jakie nowe informacje chce uzyskać. Zapytał więc po prostu: - Czy napisanie tego anonimu pasuje do sylwetki Donalda Cunninga? Fred potrząsnął głową z niezdecydowaną miną. - Wiem tylko tyle, że nie pasuje do żadnej innej. Dla nikogo z pozostałych mieszkańców nie potrafię znaleźć motywu do takiej twórczości… - Nie tak prędko - zastopował Kester, którego nagle olśniła pewna myśl. - Pozwól, że powiem coś, co wydaje mi się istotne. Otóż jeśli założymy istnienie bardziej bezpośredniego związku pomiędzy anonimem a śmiercią Beatrix, to jednocześnie musimy przyjąć, że Alec Wheeler działał z premedytacją. Nasuwa się przypuszczenie, że po prostu miał on wspólnika, który w pewnym momencie go zdradził i z nie znanych nam powodów napisał ostrzeżenie. - Ależ to czysta bzdura, mój drogi! Cokolwiek Alec w życiu robił, zawsze działał sam. Zupełnie sam! - Więc? Frederick Ramsay milczał przez pewien czas, aż wreszcie pod wpływem nagłego impulsu wykrzyknął na cały głos: - To Alec!

Matematyk odruchowo obejrzał się, lecz na szczęście nikogo nie było w pobliżu. Popatrzył więc badawczo na swojego przyjaciela, chcąc zrozumieć jego reakcję. - Przecież list do Beatrix mógł napisać sam Alec - powiedział triumfalnie Fred. - Nalegania siostry drażniły go niewątpliwie. Wysyłając anonim sądził chyba, że dziewczyna naje się porządnego strachu i da mu święty spokój. Tymczasem list dotarł do niewłaściwego adresata, o czym on jednak nie mógł wiedzieć. W tej sytuacji zobaczywszy Beatrix w swym astrofizycznym sanktuarium, gdy ta właśnie rozbijała jakiś cenny przyrząd, wpadł w szał, który miał tak tragiczne skutki. Fred przerwał na chwilę, a potem dodał: - Teraz nawet jego samobójstwo staje się bardziej zrozumiałe. - No tak - bezwiednie przytaknął Kester. - Nieco poznałem już zawiłe stosunki między twoimi krewnymi, nie na tyle jednak, żeby móc sobie odpowiedzieć na pytanie zasadnicze. Ale ważne są nawet dotychczasowe konkluzje. Tak więc, odrzucając przypuszczenie, że Alec działa z premedytacją i miał wspólnika, obracamy się w kręgu dwóch najbardziej prawdopodobnych ewentualności. Albo on sam napisał ten list, albo było to dzieło Donalda Cunninga. - Policja będzie miała niezły orzech do zgryzienia, jeśli zechce szukać autora - powiedział Fred z wyraźnym zakłopotaniem. - Nie jestem pewien, czy poświeci ona anonimowi wiele uwagi. Tę instytucję interesują głównie trupy i ich zabójcy… Kester wstał z kamienia. - Wracajmy już, bo w zamku pomyślą, że tym razem nam się coś stało i że trzeba iść nas szukać. W tej opinii była odrobina racji. Wprawdzie nikt z zamku nie wyruszył na poszukiwania, ale gdy inżynier otworzył drzwi salonu, Eileen gwałtownie poderwała się z krzesła. Rumieńce na jej policzkach zamieniły się w krwiste wypieki, a w błyszczących oczach czaił się lęk. Młoda kobieta z trudem

panowała nad sobą. - Dlaczego was tak długo nie było? - wybuchnęła zwróciwszy się do męża. - Już się bałam… Fred podszedł do niej i uspokajającym gestem położył rękę na jej ramieniu. - Nie denerwuj się, kochanie! Wszystko jest w porządku… O ile te słowa mają dzisiaj jakikolwiek sens. Udało nam się połączyć z posterunkiem w Portcastle. Zanim Kester usiadł kolo Jocelyn, dokładnie rozejrzał się po Sali. Zgromadzili się tu wszyscy z wyjątkiem Colina Harta, Donalda Cunninga i niedołężnej Louise Horton, matki obecnej kucharki. Zaniechawszy swoich codziennych czynności, zebrani siedzieli sztywno po ścianami nie wiedząc, jak się zachować. Pierwsze gorączkowe ożywienie minęło już i ludzie ci odczuwali dotkliwą pustkę. Potrzebowali kogoś, kto powie im, co należy robić w tym nienormalnym przecież dniu. Kilka par oczu patrzyło na przybyłych w nadziei, że to oni przejawią jakąś inicjatywę. Inżynier odczuł widać ów nastrój, bo zwracając się do ogółu, zapytał: - Czy ktoś schodził na dół do… do ciemni fotograficznej? - Podczas waszej nieobecności - wyjaśnił kuzynowi Gerry Tartington - nikt nie opuszczał salonu. Zaś Melanie, Nancy i pan Park przyszli tu z pomieszczeń gospodarczych zaraz po waszym wyjściu. Kucharka, Melanie Norton i pokojówka, Nancy Oakes, skinęły skwapliwie głowami, ale ogrodnik trwał nieporuszony, jak gdyby to nie o nim była również mowa. - Pan też tam nie chodził, panie Park? Zapytany wzruszył ramionami i odpowiedział nieco opryskliwie: - A po co? To nie mój interes. - No, dobrze - wycedził Fred obrzucając Parka niechętnym

spojrzeniem. - Do przyjazdu policji nikt nie powinien schodzić do ciemni. Takie jest ich życzenie - zaznaczył wyraźnie. - Nie wolno zatrzeć żadnych śladów, które mogły tam jeszcze pozostać. - To oczywiste - mruknął Gerry Tartington. - A kiedy przyjadą? - Dyżurny policjant powiedział, że inspektor natychmiast wyśle ekipę. Powinni tu być lada chwila. - Jak to? Tak prędko?! - wyrwało się Eileen. Zdziwienie jej męża nie miało granic. - Im prędzej, tym lepiej. Nie sadzisz? - Tak! Trzeba, żeby już przyjechali. - Eileen wstała z krzesła i zrobiła kilka kroków. - Ale jest pewna sprawa, nad którą powinniśmy się zastanowić, zanim przyjedzie policja. - Starała się mówić opanowanym głosem, ale była bardzo zdenerwowana i palce jej jednej ręki mocno zacisnęły się na nadgarstku drugiej. - Wszyscy wiedzą - ciągnęła - ile w tym domu było wzajemnej nienawiści. Nawet dla naszych gości nie jest to już tajemnicą… nie można jednak zapominać, że jesteśmy rodziną. Rodziną, którą dzisiaj dotknęło wielkie nieszczęście. Nie powinniśmy go powiększać pozwalając jakimś nieokrzesanym policjantom wnikać w nasze osobiste sprawy. - Ależ, Eileen! - zaprotestował Fred. - Przecież dla dobra śledztwa… - Co mnie obchodzi śledztwo! - przerwała mu gwałtownie. Przecież wiadomo, co się stało! Alec niechcący zepchnął Beatrix do morza i przejął się tym do tego stopnia, że skończył ze sobą. Nim policja ustali to, co dla nas jest tal oczywiste, przewróci ten dom do góry nogami, zada nam tysiące niedyskretnych pytań i pozwoli obsmarować w gazetach. Masz na to ochotę? Bo ja nie mam! - Kobieta rozejrzała się wokół szukając poparcia, ale nikt się nie odezwał. - Uważam, że powinnyśmy

podać policji tylko niezbędne fakty - dodała. Dla naszego wspólnego dobra! Pomyślcie o tym, za nim będzie za późno! Cisza, która zapadła po tym wezwaniu, była ciężka, niezręczna. Gdyby policja już przyjechała, tutejsi mieszkańcy przestaliby tak wyczekująco siedzieć w jednym pomieszczeniu, obrzucając się nawzajem ukradkowymi, podejrzliwymi spojrzeniami. To zastanawiające, że jedynie Eileen odkryła karty i jasno przedstawiła swoje stanowisko. Ale czy rzeczywiście uznała śmierć kuzynki za przypadkową? I dlaczego tak uparcie dążyła do osłonięcia spraw rodzinnych? Jaki związek ma z tym wszystkim jej wczorajsza wizyta u ogrodnika? Czyżby Eileen zależało na nieujawnianiu właśnie tej sprawy? A może i inni chowają jakieś tajemnice? Przecież pozostałe osoby na razie w ogóle nie zdradziły swych myśli. Gerry Tartington przyglądał się wszystkim z miną sfinksa, a piękny ogrodnik po prostu wyglądał przez okno, jak gdyby to, co tu się dzieje, nie interesowało go zupełnie. Siedzący obok matki Horace Evans z wyrazem skupienia dłubał w nosie. Jocelyn patrzyła na twarze zebranych tu osób i starała się odczytać ich myśli. Nagle przypomniała jej się postać Donalda Cunninga i jego jakże charakterystyczna reakcja na wiadomość o wypadku swojej żony. Silny, gwałtowny wstrząs i zaraz następująca apatia. Mimo że nic go teraz nie zdoła wyrwać z tego stanu, czy powinien być sam? Może czeka, że ktoś przyjdzie i powie mu choć jedno dobre słowo? Z tymi wątpliwościami Jocelyn zwróciła się do Kestera i Freda. - Sądzę - zaczął inżynier - że lepiej, aby do Donalda nikt z rodziny na razie nie chodził. To może go tylko rozdrażnić. Ale pani… - mężczyzna zawiesił głos i dokończył: - … jako psycholog, to zupełnie co innego. Ponieważ Jocelyn nie chciała robić sensacji wokół własnej osoby, odczekała chwilę, a potem dyskretnie opuściła salon.

Malarz tkwił w tej samej pozycji, w jakiej go zostawili. Wpółleżąc w fotelu wpatrywał się teraz apatycznie w przybyłą, ale na jego twarzy nie drgnął ani jeden muskuł. Jocelyn pomyślała, że temu biedakowi trudno będzie odzyskać równowagę. - Jak się pan czuje? - spytała możliwie najbardziej łagodnym tonem. - Czy to ważne? - wymamrotał. - Czy to ważne, jak ja się czuję, skoro Beatrix nie czuje się wcale?… Ona tam w wodzie… - Niech pan się uspokoi. Policja już wie o wypadku i na pewno akcja poszukiwawcza jest w toku. Donald Cunning pochylił się w stronę Jocelyn. Wyrwał się na chwile ze stanu odrętwienie, a jego oczy zaświeciły niezdrowym blaskiem. - Szukają trupa! - wyjąkał chrapliwie. - Pani chciała powiedzieć, że już szukają trupa mojej żony… Czy pani w życiu widziała topielca? Bo na moich oczach wyłowiono kiedyś młodego chłopaka. Wyglądał jak monstrum! Sine, spuchnięte ciało i ten przeraźliwy grymas twarzy… A teraz Beatrix! Nie, ja tego nie wytrzymam! - Nich pan stara się o tym nie myśleć. - Jocelyn rozejrzała się bezradnie w poszukiwaniu butelki z koniakiem, która tu widziała poprzednio. Nie znalazłszy jej jednak, po chwili dodała: - Przyniosę panu mocnej herbaty. Donald Cunning skinął głową i Jocelyn opuściła pracownię. Chcąc jak najskuteczniej pomóc nieszczęśnikowi, poszła do swego pokoju i wzięła fiolkę ze środkami uspokajającymi, których działanie dobrze znała. Później udała się do kuchni. Weszła do mrocznego pomieszczenia, znajdującego się w suterenie, w tym samym pionie co pokój stołowy. Rozejrzawszy się wokół stwierdziła, że Fred nic a nic nie przesadził mówiąc o zamiłowaniu do tradycji w rodzinie Wheelerów. Stara

angielska kuchnia, jak na ilustracji w książce z historii architektury wnętrz. Nie było tu ani śladu tworzyw sztucznych, a centralne miejsce na kamiennej, czerwono malowanej podłodze zajmował ogromy piec węglowy o masywnej płycie, z wielką ilością fajerek. Na szerokim kominie z białych kafelków filigranowe pasterki malowane granatową kreską wdzięczyły się do swych adoratorów. Poszczególne scenki rodzajowe rozdzielone były mosiężnymi hakami, na których wisiały rondle i patelnie połyskujące złocistym i srebrzystym blaskiem. Pod oknem siedziała drobna staruszka. To właśnie Louise Norton, która przez długie lata była kucharką w Greycliff, a teraz dożywała swych dni u boku pracującej w tymże samym zawodzie córki. Jak na osiemdziesiąt trzy lata, spojrzenie miała niezwykle bystre i w dalszym ciągu lubiła robić na drutach. Niestety, była już na trwałe przywiązana do swego inwalidzkiego wózka. Jocelyn pozdrowiła kobietę i wyjaśniła, co ją tu sprowadza. - Herbata? - zafrasowała się staruszka. - Moja Melanie i ta smarkata Nancy zostawiły mnie na łasce losu. Takie nieszczęście, to i głowy potraciły. A ja kroku zrobić nie mogę. - Sama naparzę, tylko nie widzę czajnika - powiedziała Jocelyn. Wydawszy kilka okrzyków oburzenia, ze gość zamierza własnoręcznie zrobić coś w kuchni, kobiecinka wskazała wreszcie szafkę, w której znajdował się żądany przedmiot. Był to prawie nowy czajnik elektryczny i Jocelyn nie mogła powstrzymać zdziwienia, że znajduje się on w tym jakże tradycyjnie utrzymanym pomieszczeniu. - Panna Beatrix kupiła go dopiero co - wyjaśniła dawna kucharka. - Ale przed panem Alecem tośmy go zawsze chowały, bo tu nic zmienić nie pozwalał. Wymieniwszy imiona tych dwojga, staruszka spuściła głowę i

zaczęła coś mamrotać. Potem wyprostowała się i oświadczyła: - Kara boska! - Kara boska?! - powtórzyła Jocelyn w zdumieniu. - Nie rozumiem. - Biedna pani Susan w grobie się pewnie przewraca. A co ona winna? Co? - Nie mogąc, rzec jasna, odpowiedzieć na to pytanie, Jocelyn nie spuszczała oczu ze swej niezwykłej rozmówczyni. - Pani Susan miała bardzo dobre serce, ale dzieci… Szkoda mówić! Pan Alec jeno samego siebie widział i jak tyran był. Bóg się od niego odwrócił i dlatego coś go opętało… A panna Beatrix! Chociaż z innego ojca i z innej matki niż pan Colin, to przecież miała mu być za siostrę, bo za córkę ją nasza pani wzięła. Tak się od małego kochali, że potem już nie jak siostra z bratem. Pewnikiem inna krew się odezwała. - Czy che pani powiedzieć, że pani Cunning i pan Hart… Jocelyn urwała nie znalazłszy w pamięci wystarczająco delikatnego określenia. - Tak, tak - Louise Norton zrozumiała ją bez słów. - Po raz pierwszy siedem lat temu, jak jeszcze mój mąż nieboszczyk żył. Panna Beatrix mieszkała tu, a pan Colin skończył szkołę i przyjechał na wakacje… Pamiętam, jakby to dziś było. Mój przyszedł ze dworu i zaraz do mnie, że natknął się na nich w szopie, gdzie siano trzymał. Cośmy się wtedy nagłowili, czy mówić o tym naszej pani. Wreszcie nieboszczyk kazał iść do niej, żeby jakiego nieszczęścia nie było. Toć poszłam i powiedziałam. Płakała i płakała, ale nie dziwota… Potem wyprawiła pana Colina znowu do miasta, a pannę Beatrix szybko za mąż, za tego malarza. To bardzo porządny człowiek, proszę pani… Zapewne - bąknęła Jocelyn zażenowana tym nieoczekiwanym wyznaniem. - Tylko skoro to tak dawna

historia, to po co myśleć o karze boskiej? Staruszka pociągnęła nosem znacząco. - Historia czasem się powtarza, a stara miłość nie rdzewieje. Męża miała i jej teraz nie uszło. Dla niego to szczęście, że do grobu wzięła swoje sekrety. Jeszcze bardziej by rozpaczał, że ją tak srogo Bóg ukarał. - Herbata gotowa - stwierdziła Jocelyn pozostawiając bez komentarza ostatnie słowa swej rozmówczyni.

VIII. Ktoś go wyręczył w akcie zadośćuczynienia? Właśnie gdy grupa osób z pokoju stołowego przechodziła do hallu, nadjechał czarny samochód z napisem: Policja. Wysiadło z niego trzech mężczyzn w dobrze skrojonych, letnich mundurach. Szef ekipy, szczupły i niewysoki szatyn, znacznie wyprzedził swych podwładnych i pierwszy podszedł do oczekujących go ludzi. Z wyrazu jego twarzy, wysportowanej sylwetki oraz zdecydowanych ruchów przebijał nadmiar energii. - Nazywam się Thomas Dartley i jestem okręgowym inspektorem - powiedział jednym tchem. - Który z panów telefonował na posterunek? - Ja. Frederick Ramsay, jeśli pan inspektor pozwoli - inżynier zrobił pół kroku w kierunku policjanta. - Właśnie naszą rodzinę dotknęło to wielkie nieszczęście. Nikt z nas nie może się z niego otrząsnąć - dodał, po czym machinalnie odwrócił głowę i spojrzał na stojące z boku osoby. Kolejno zaczął je przedstawiać z krótkim komentarzem na temat stopnia pokrewieństwa lub rodzaju powinowactwa w stosunku do Beatrix Cunning i Aleca Wheelera. Oczywiście przy pani Evans i jej synu, a także przy obojgu Brentach skończyło się na uwadze: „są gośćmi w Greycliff’. Gdy tylko inżynier umilkł, Thomas Dartley przystąpił do czynności dla niego najważniejszych, a mianowicie do wydawania poleceń. Lubił, gdy wszyscy znają swoje obowiązki, łatwiej mu było wtedy panować nad sytuacją. - Pan zaraz zaprowadzi nas do denata - rzekł rozkazująco do Freda, a do pozostałych osób prawie tak samo ostro: - Proszę udać się do swoich pokoi lub przynajmniej być w ich pobliżu. Każde z państwa zostanie wezwane na rozmowę wyjaśniającą, przewidzianą procedurą w takich sprawach. Przesłuchanie

poprowadzę ja oraz sierżant Salomon Bumble. - Inspektor zamilkła na chwilę, jakby oczekując na pytania. Ponieważ zapanowało milczenie, dorzucił jeszcze: - Skoro wszystko jest jasne, proszę rozejść się! Posterunkowy Edward Cooker zostanie przy drzwiach i będzie pilnował porządku. Bez zezwolenia nie wolno wychodzić z budynku! Frederick Ramsay, inspektor oraz sierżant oddalili się do tej części zamku, którą zajmował Alec Wheeler. Reszta, czując na sobie ponaglające spojrzenie posterunkowego, także skierowała się ku wyjściu. Nie wszyscy jednak przejęli się groźnymi minami policjantów i zamiast do swoich pokojów, udali się do saloniku na pierwszym piętrze. Do tych niezupełnie subordynowanych osób należeli Brentowie i młody Amerykanin, który w tych chwilach pełnych napięcia wyraźnie chciał uniknąć towarzystwa swej rozhisteryzowanej matki. W saloniku Horace Evans usiadł razem z pozostałą parą gości. Rozparł się wygodnie w miękkim fotelu, a na blacie stolika położył swą ostatnią lekturę: „Wybrane zagadnienia astrofizyki”. Nie padło jeszcze ani jedno słowo, gdy Kester machinalnie wziął do reki książkę, a z niej wysunęło się kilkanaście luźnych kartek, całkowicie zapisanych jakimiś skomplikowanymi wzorami. - To są notatki pana Wheelera - powiedział młodzieniec czerwieniąc się po uszy. - Pożyczyłem od niego wczoraj i jeszcze mu nie oddałem. A teraz… To okropne, że taki uczony nie dokończył swojego dzieła! - Pan także interesuje się promieniowaniem kosmicznym? zapytał matematyk odłożywszy książkę wraz z notatkami. - Tak! Zupełnie jak pan Wheeler. Dla mnie promieniowanie kosmiczne też jest najciekawszą zagadką nauki. - Horace Evans zaczął teraz mówić w wyraźnym podnieceniu. - Na naszą

planetę spada nieustanny deszcz naładowanych cząsteczek biegnących prawie z prędkością światła. Cząsteczki te lecą zewsząd i są po prostu jądrami atomów, które… - Młodzieniec przerwał, jakby pragnął przekonać się, czy jest słuchany. Nie chcąc chłopcu robić przykrości, Jocelyn zapytała: - Ale promieniowanie kosmiczne odkryto niedawno, prawda? - Ponad pół wieku temu - odparł Horacy zadowolony, że jednak nie zbywa się go milczeniem. - Dokładnie było to wczesnym rankiem siódmego sierpnia tysiąc dziewięćset dwunastego roku w pobliżu Aussig w Austrii. Wtedy Victor Hess wraz ze swoimi dwoma współpracownikami wzniósł się balonem i stwierdził, że im bardziej oddala się od ziemi, tym listki naładowanego elektroskopu opadają szybciej. Jocelyn usiłowała sobie uzmysłowić, jak wygląda i do czego służy elektroskop. Przypomniała sobie szkolne czasy, gdy nauczyciel fizyki demonstrował dzieciom proste urządzenie składające się z umieszczonego w osłonie metalowego pręta, na końcu którego zawieszone były dwie cieniutkie blaszki, nazywane nie wiedzieć dlaczego listkami. Gdy jedna z uczennic potarła szklaną pałeczką o sweter i dotknęła nią metalowego pręta, blaszki zaraz odskoczyły od siebie. Było w tym coś z magii. Jak to dobrze, że takich sztuczek nie zapomina się nigdy. Tymczasem młody Amerykanin kontynuował: - Skoro więc Victor Hess zaobserwował, że im wyżej, tym silniejsze promieniowanie rozładowujące elektroskop, słusznie wysnuł przypuszczenie, iż dochodzi ono do nas spoza atmosfery. Ale muszę państwu powiedzieć, że minęło wiele lat, zanim świat naukowy uznał jego odkrycie. Dopiero Robert Millikan, Kalifomijczyk, wykonał nowe pomiary, potwierdził odkrycia swojego poprzednika i wprowadził do języka naukowego termin „promieniowanie kosmiczne”. Wtedy używano jeszcze prostych przyrządów, a nie tak jak teraz

liczników Geigera-Mullera. Liczniki takie widziałem właśnie w laboratorium pana Wheelera… Czy państwo wiedzą, że w Greycliff liczba jonów na centymetr sześcienny wynosi średnio jeden koma siedem? - Przy normalnej temperaturze i ciśnieniu - odpowiedział matematyk chcąc się popisać, że pamięta jeszcze z kursu fizyki, iż te dwie wielkości muszą być stałe. Na Horacym uwaga ta zrobiła ogromne wrażenie i był już skłonny opowiedzieć dokładnie wszystko, co wie o promieniowaniu kosmicznym. Jednak ani Jocelyn, ani Kester nie chcieli wysłuchiwać szczegółów, gdyż zapewne niewiele mogliby z tego zrozumieć. Aby więc sprowadzić rozmowę na bardziej ogólny temat, matematyk spytał: - Źródła promieniowania kosmicznego nie są dotąd całkowicie wyjaśnione, prawda? - Właśnie nad tym pracował pan Wheeler - powiedział gorączkowo Horace Evans. - Chciał światu objawić związek między położeniem i aktywnością gwiazd a tajemniczą energią, która do nas dochodzi. Teraz już nikt nie zdoła zrekonstruować jego pomysłów… Pracował sam, nie miał uczniów. Nim ja skończę studia, inni naukowcy odkryją to, co on już zauważył. Czy potrafię później udowodnić, że pan Wheeler był pierwszy? Kesterowi spodobał się ten chłopak i chętnie by z nim jeszcze porozmawiał. Może zresztą dlatego, że swoim zapałem przypominał mu jednego ze zdolniejszych studentów kursu, który w tym roku prowadził na uniwersytecie. Jednak Jocelyn skinęła na męża, żeby już poszli do siebie. Młoda kobieta znalazłszy się w swoim pokoju, ciężko opadła na fotel. Nagle ogarnęło ją zmęczenie, a uczucie przygnębienia tragicznymi wypadkami pogłębiło się. - Jakie to wszystko beznadziejne - powiedziała półgłosem ni to do siebie, ni to do męża. - Biedna Beatrix! Dla niej nagle i

niespodziewanie wszystko się skończyło… Dlaczego świat jest tak okrutnie urządzony? - Sądzisz, że łatwiej byłoby nam żyć, gdyby każdy znał swój koniec? - Kester spróbował się uśmiechnąć, ale jego oczy pozostały poważne. - Obawiam się, że to byłoby dużo gorsze. Zresztą, jako psycholog, wiesz o tym lepiej ode mnie… Podczas gdy Kester próbował pocieszyć żonę, spod fotela wypełzł długi brązowy kształt. Quant też czuł się nieswojo w podminowanej atmosferze Greycliff i uznał, że do czasu powrotu jego państwa najbezpieczniej mu będzie pod niskim fotelem. Wyszedłszy wreszcie ze swej kryjówki, okrążył mebel i zbliżył się do siedzącej kobiety. Spojrzenie jego wiernych oczu wyraźnie prosiło o odrobinę pieszczoty, więc Jocelyn bez słowa posadziła go sobie na kolanach. Pies ułożył się wygodnie, a długą mordkę wsunął pod pachę swej pani. Dopiero teraz, w tej ulubionej pozycji, poczuł się prawdziwie bezpieczny. Przez jakiś czas siedzieli tak we trójkę w milczeniu, potem Kester zaproponował, że przeczyta na głos fantastycznonaukowe opowiadanie wydrukowane w ostatniej gazecie. Po kilku zdaniach zauważył jednak, że zarówno on sam, jak i Jocelyn myślą o czymś innym. Zniechęcony odłożył pismo i podszedł do okna. Morze i niebo składały się na cały widok i dwa błękity w sposób prawie niedostrzegalny zlewały się na horyzoncie. Od tamtej strony szedł lekki, odświeżający powiew: wiatr pięknej pogody. „W innych warunkach byłby to wymarzony dzień na wycieczkę żaglówką” - pomyślał, gdy właśnie do pokoju ktoś zapukał. Colin Hart szybko wszedł do środka, starannie zmykając za sobą drzwi. Twarz miał nieco zmęczoną, a szare ubranie nie było już tak nieskazitelne jak rano. - Właśnie dopuściłem się strasznego przestępstwa powiedział scenicznym szeptem. - Proszę, nie wydajcie mnie

państwo przed policją. Brentowie spojrzeli na niego zaskoczeni. - No tak! Kazano mi iść prosto do mojego pokoju i siedzieć tam do końca przesłuchań - wyjaśnił aktor - a ja złamałem ten nakaz i przyszedłem od razu tutaj. - Och, to chyba nie jest takie straszne przestępstwo odezwała się Jocelyn. - Niech pan siada. - Czy dawno pan wrócił? - zapytał Brent. - Nie. Dopiero pół godziny temu. W drodze nawalił mi samochód i trochę czasu zajęło mi usunięcie uszkodzenia. W rezultacie, gdy dobrnąłem do najbliższego telefonu, policja zdążyła już wyjechać. Świetnie, że udało się wam naprawić telefon. Co to właściwie było? - Nie mam pojęcia, bo telefon nadal jest zepsuty - powiedział Kester i wyjaśnił, w jaki sposób uzyskali kontakt z policją. Informacja ta zrobiła na aktorze niemałe wrażenie. Na jego twarzy odmalowało się coś na kształt podziwu. - Fred ma zawsze olśniewające pomysły. Co inżynier, to inżynier! Ja nie wpadłbym na to, nawet gdybym myślał dwa dni bez przerwy… Wprawdzie biednej Beatrix przyspieszenie akcji nic już nie pomoże, ale dla dobra śledztwa może mieć znaczenie każdy kwadrans. - A właśnie - ożywił się Kester. - Nie wie pan, jak śledztwo? Wydaje mi się, że strasznie długo już tu siedzimy. - Nasza policja jest, rzecz jasna, wspaniała. - W głosie aktora zabrzmiała delikatna nuta ironii. - Wykazuje nieustępliwą wolę dotarcia do źródeł zła! Wprawdzie nie wiem, jak będzie z wynikami, ale trzeba przyznać, że chłopcy działają ostro. Jak tylko przyjechałem, jakiś konstabl prawie siłą wyciągnął mnie z wozu. Ledwo go przekonałem, że lepiej będzie, jeśli odstawię mój samochód do garażu, zanim dostanę się przed oblicze inspektora.

- Więc pan już był przesłuchiwany? - zainteresowała się Jocelyn. - A jakże! Przeszedłem już przez policyjną wyżymaczkę, co zdaje się widać po mnie. Przesłuchiwał mnie inspektor Darting czy Dartley. Musiałem mu opowiedzieć życiorys swój, Aleca, Beatrix, a potem wymienić główne fakty z życia pozostałych mieszkańców Greycliff, wreszcie wyjaśnić, skąd się tu wzięli państwo i ci nasi nieszczęśni Amerykanie… Ten nadinspektor cały czas przyglądał mi się z wielkim zainteresowaniem i prawie mi się go żal zrobiło, kiedy, po ustaleniu czasu i miejsca zgonu Aleca, doszedł widać do wniosku, że to nie ja popełniłem morderstwo. - Morderstwo?! - wykrzyknęła Jocelyn. - Czy pan chce powiedzieć, że pan Wheeler nie popełnił samobójstwa? - A to państwo jeszcze o tym nie wiecie? - zdziwił się Colin Hart. - Naszemu Alecowi ktoś skutecznie pomógł rozstać się z tym światem. Po prostu ktoś go wyręczył w akcie zadośćuczynienia. Policjanci nie chcą wprost uwierzyć, że nikt z nas na to nie wpadł od razu. Dwie kule w klatce piersiowej, ot co! A poza tym samobójcy strzelają sobie w głowę, a nie w serce, o czym podobno nawet dzieci wiedzą. Brentowie nie mogli ochłonąć z wrażenia. Raz po raz spoglądali na siebie, jakby szukając potwierdzenia, że słowa, które teraz padły, na pewno określają to, co stało się naprawdę. Dlaczego wszyscy tak opacznie odebrali rzeczywistość? Dlaczego nikt nie zastanowił się od razu, tam w ciemni fotograficznej? Dlaczego żadna z pięciu osób, które poszły obejrzeć zwłoki, nie zwróciła uwagi na ranę? Dlaczego… „Obojętni świadkowie nieszczęść skłonni są do przyjmowania najprostszych wersji ich źródeł” - mimowolnie nasunęło się Jocelyn. Zdanie to zapamiętała z wczorajszej lektury nic nie znaczącej powieści, którą wzięła do pociągu, gdy jechali do

Greycliff. - Tak, proszę państwa - ciągnął aktor - dla mnie to też było ogromne zaskoczenie. Gdy usłyszałem o wypadku Beatrix, poczułem, jakby dostał między oczy. Wtedy miałem wrażenie, że rozszarpię Aleca na kawałki, gdy tylko go dopadnę. A potem przyszliśmy do baszty i on tam był, na dole… Więc pierwsza myśl, że on sam, z powodu wyrzutów sumienia, i… nawet zrobiło mi się go żal. Przecież to mój brat, chociaż nigdy nie lubiliśmy się tak naprawdę. Colin zapadł w zadumę i w pokoju zrobiło się bardzo cicho. Jocelyn nie spuszczała teraz wzroku z twarzy aktora. Obserwowała każde drgnięcie podbródka, napięcie mięsni, przyspieszony ruch powiek. - Pani uważa, że o umarłych albo dobrze, albo wcale, prawda? Gdy jednak umrze nagle ktoś bliski, to zaczyna się o nim myśleć bardzo intensywnie. Więc i ja myślałem o moim rodzeństwie przez całą drogę na policję i z powrotem, a nawet teraz nie potrafię się od tego uwolnić. Wybaczcie mi, proszę, moje gadulstwo, ale naprawdę trudno jest zamknąć się z tym wszystkim w czterech ścianach, w swojej własnej klatce… - W zamyśleniu Colin wyciągnął papierosa. Zapalił go i nieuważnym ruchem rzucił tlącą się jeszcze zapałkę obok popielniczki, czego nawet nie spostrzegł. Pustym wzrokiem wpatrywał się w przestrzeń za oknem, jakby to tam właśnie wypisane były koleje losu jego, siostry, brata, aż do tragicznego dzisiejszego dnia. - Alec i ja nie lubiliśmy się - powtórzył raz jeszcze. - On, o tyle ode mnie starszy, był ukształtowanym człowiekiem w chwili, gdy ja zaczynałem dokazywać, jak zwykle małe dzieci. Beatrix i mnie traktował zawsze jak niesforne bębny, przeszkadzające mu w skupieniu nad poważnymi zadaniami. Oboje czuliśmy to i trzymaliśmy się razem płatając czasem bratu niewinne figle, po których wpadał w szał. Nie

mogąc znaleźć z nim wspólnego języka, staliśmy się elementami zakłócającymi jego cudowny system naukowego spokoju i izolacji… Chcieliśmy, aby nas chociaż dostrzegł! Słuchając tych słów, pełnych gorzkich emocji i zadawnionych zadrażnień, młoda psycholog doszła do wniosku, że Colin hart cierpiał na szczególnego rodzaju kompleks wobec starszego brata. Z jednej strony wyraźna niechęć wobec obcego mu systemu wartości, a z drugiej - nadzieja, że któregoś dnia zostanie wreszcie potraktowany jako równorzędny partner. Ta nadzieja, teraz już daremna! - Mówię o głupstwach - zreflektował się aktor. - Ale dziś podsumowałem całe swoje życie. Życie z Beatrix i Alecem. I muszę państwu powiedzieć, że jeszcze w samochodzie, kiedy myślałem o moim bracie, ogarnęły mnie wątpliwości… Czy zabiłby się ze względu na spowodowany przez siebie wypadek? On, który widział tylko siebie i tak podkreślał własne posłannictwo naukowe? Tacy ludzie nie popełniają samobójstw! Przynajmniej nie wtedy, gdy przez nieuwagę zabiją muchę. Ostatnie słowa Colina Harta zabrzmiały wyraźną goryczą. Aktor urwał i z jego piersi dobyło się głębokie westchnienie. Gdy tu wchodził, był ożywiony, gestykulował szybko, mówiąc, a teraz tkwił w zupełnej apatii. Jakże charakterystyczne były dla niego te zmienne nastroje! Jocelyn i Kester zamierzali przerwać przedłużające się milczenie, lecz po prostu brakło im słów. . gdy tak siedzieli spoglądając co chwila na siebie, wszedł policjant, który wezwał ich oboje na przesłuchanie. Zadowoleni, że skończyła się ta męcząca sytuacja, szybko zeszli na dół. Poproszono ich jednocześnie, lecz do różnych pokoi. Kester zasiadł przed obliczem Thomasa Dartleya i podał swoje personalia, które skrzętnie zanotował protokołujący

funkcjonariusz. Pierwsze pytanie inspektora brzmiało: - Od jak dawna zna pan Fredericka Ramsaya? - Od dziesięciu lat - odparł matematyk i opowiedział dzieje tej przyjaźni. Następnie pokrótce zrelacjonował wydarzenia w Greycliff, których był mimowolnym świadkiem. Inspektora najbardziej interesowała sprawa listu do Eileen Ramsay. - Wczoraj inżynier opowiedział panu dokładnie o treści tego listu, lecz łaskawie zechciał go panu pokazać dopiero dziś, już po śmierci Beatrix Cunning. Czy tak? Brentowi nie podobało się sformułowanie tego pytania. Szczególnie drażniły go słowa „łaskawie zechciał”, gdyż zawierały jakieś niejasne insynuacje pod adresem przyjaciela. Przypuszczalnie dlatego zdecydował się odparować: - Pan inspektor zechce łaskawie przyjąć do wiadomości, że choć ów anonim zobaczyłem dopiero dzisiaj, to przedtem wcale nie prosiłem Fredericka Ramsaya o udostępnienie mi tej oryginalnej twórczości. - Zgoda! - Dartley nawet się nie zmieszał. - Ale czy nie sądzi pan, że pokazanie anonimu podczas pierwszej rozmowy na jego temat byłoby całkiem naturalne? - Daruje pan, inspektorze, ale mam w tej sprawie inne zdanie. Uważam za całkiem naturalne, że pan Ramsay ubiegłego dnia tego listu mi nie pokazał. - Można przyjąć również takie stanowisko. - Thomas Dartley był uosobieniem wyrozumiałości. - Ale prawdopodobnie od razu wczoraj dostrzegłby pan, że adresatką jest pani Beatrix Cunning, a nie pani Eileen Ramsay, prawda? Oczywiście, gdyby list został panu wówczas pokazany. - Nie! Moje podejrzenia zrodziły się dopiero po wypadku odparł z naciskiem Kester. - Po prostu dlatego, że zginęła pani Cunning, a liście ostrzegano kogoś przed śmiercią właśnie w najbliższym czasie.

- Tak, tak - inspektor pokiwał głową niemal z aprobatą. - Nie może pan jednak wykluczyć, że także przedtem właściwie odczytałby pan to, co rzeczywiście było napisane na kopercie, zgoda? - Wykluczyć nie mogę - odparł matematyk ze złością. Na twarzy inspektora rozlał się szeroki uśmiech, który zupełnie nie pasował do jego raczej powściągliwej fizjonomii. - A to dziękuję panu - powiedział jowialnie. - Więcej pytań nie mam. Natomiast, co się tyczy Scotland Yardu, to już mieliśmy wiadomość, że przyjadą. Niepotrzebnie, bo sprawa nie jest zanadto skomplikowana. Jak jednak chcą, niech przyjeżdżają. My nic do ukrycia nie mamy… Jeszcze raz dziękuję za cenne oświetlenie sprawy. Dziękuję! Tymczasem w przyległym pokoju odbywało się przesłuchanie Jocelyn. Siedzący za stołem niski grubasek w mundurze sierżanta chciał przede wszystkim wiedzieć, co się mówiło w Greycliff bezpośrednio po odkryciu zwłok Aleca Wheelera. Kobieta posłusznie zrelacjonowała wszystko, co w tym czasie usłyszała. - Czyli według pani, każdy tu sądził, że Alec Wheeler spowodowawszy śmierć swej siostry, niejakiej Beatrix Cunning, popełnił następnie samobójstwo z powodu wyrzutów sumienia? - Salomon Bumble wbił w twarz Jocelyn świdrujące spojrzenie swoich małych oczek. - Tak! W tej sprawie wszyscy wyrażali podobne opinie. Sierżant ryknął gromkim śmiechem. - Nigdy w życiu nie słyszałem większej bzdury! Przecież na pierwszy rzut oka widać, że Alec Wheeler nie zabił się sam! Położenie i kształt ran po kulach, miejsce, w którym leżał rewolwer - wszystko na to wskazuje natychmiast. To zwykłe morderstwo! A mordercą jest zapewne ktoś z Greycliff, ktoś z was! - Policjant oskarżycielskim ruchem wyciągnął w stronę

przesłuchiwanej wskazujący palec. Twarz jego była teraz pełna surowości. - Ale prawda i tak wyjdzie na jaw, jeśli się ją odpowiednio wyłuska. Razem z inspektorem nie takie sprawy już prowadziłem i dobrze pani radzę nie kręcić w zeznaniach, tylko mówić od razu jasno i dokładnie. Nie wolno kłamać! - Ma pan zupełną rację, sierżancie - zgodziła się kobieta tłumiąc uczucie irytacji ogarniające ją na widok pompatycznych gestów policjanta i jego metod urabiania osób składających zeznanie w charakterze świadków. Jednakże sierżant wypytawszy szczegółowo przesłuchiwaną, co i w czyim towarzystwie robiła przed południem, musiał dojść do wniosku, że nie jest ona osobą dla policji interesującą. - Może pani odejść - poinformował nieco grzeczniej. - Ale na razie nie wolno nikomu opuszczać tego terenu. Proszę pamiętać, że przy furtce stoi posterunkowy. Jocelyn solennie obiecała nie oddalać się nigdzie bez pozwolenia i przesłuchanie tym samym zakończyło się. Trudno jednak dziwić się jej, że postanowiła wyjść do ogrodu zaczerpnąć świeżego powietrza. Przed gankiem stały już teraz dwa policyjne samochody. Ten drugi należał do ekipy technicznej, która przyjechała w ślad za inspektorem. Lekarz, fotograf, specjaliści od daktyloskopii gromadzili już skrzętnie materiał dowodowy. „Przeciw komu zostanie on użyty? pomyślała Jocelyn. - Czy znam tę osobę?” IX.

Scotland Yard wkracza do akcji Przesłuchiwania skończyły się około trzeciej i inspektor Dartley pozwolił mieszkańcom Greycliff opuścić swoje pokoje, a nawet wyjść na zewnątrz budynku. Ponieważ stołowy wraz z przyległym salonem nadal były zajęte przez policję, domownicy i goście skupili się w ciasnej grupce przed domem. Byli tu prawie wszyscy: Gerry Tartington i Colin Hart, Frederick Ramsay, pani Evans z synem, oboje Brentowie. Wiadomość o tym, że Alec Wheeler został zamordowany, wywołała ogólne poruszenie, które rosło teraz z każdą minutą. - Rozumiem, że mógł się zdarzyć wypadek, jak z Beatrix mówił gorączkowo Gerry Tartington porzucając wreszcie swą normalną maskę opanowania i rezerwy. - Ale żeby morderstwo?! Morderstwo tutaj, w naszym domu! Mógł to zrobić tylko jakiś nędzny oprych, przypadkowy bandyta. Stojący obok Colin Hart przysłuchiwał się uważnie. W miarę jak wujeczny brat przedstawiał swoje chaotycznie formułowane myśli, na twarzy aktora pojawiał się wyraz coraz większego sceptycyzmu. - Bandyta, mówisz? - zaczął z powątpiewaniem. - Bandyta, który wybrał sobie tak szczególny dzień! Akurat ten, w którym zginęła Beatrix! Nie, ja w takie bzdury nie wierzę… Śmierć Aleca to raczej okrutny wyrok, którego sam nigdy nie byłby w stanie sobie wymierzyć. - Jaki wyrok? - zdziwił się Tartington. - Co ty właściwie masz na myśli? - Akt zemsty za Beatrix! - rzucił Colin zniecierpliwiony, że kuzyn nie chwyta najprostszych rzeczy. Ale on jeszcze bardziej osłupiał, jakby zrozumienie słów, które dotarły do jego uszu znacznie przekraczało jego możliwości. - Któż by mógł… - chciał zapytać, lecz urwał i badawczo przyjrzał się aktorowi.

- Nie sądzisz chyba, że to… - znów nie dokończył i gwałtownie zakrył usta ręką. - Nie, nie! Nie możesz tak myśleć! Jeśli zaczniemy podejrzewać się wzajemnie, znowu może stać się jakieś nieszczęście. Do tego dopuścić nie wolno! Frederick Ramsay wziął swych gości pod ręce i delikatnie wyciągnął ich z grupy. - Chodźmy stąd! - zaproponował. - Do końca śledztwa jeszcze daleko i trzeba zachować spokój! Maksymalny spokój, na jaki nas stać! Po tej niewątpliwie trafnej uwadze inżynier oraz Jocelyn i Kester Brentowie skierowali się w stronę rozłożystego starego kasztanu, pod którym stał duży stół i kilka wyplatanych z wikliny foteli. Cień drzewa przyjemnie łagodził ostrą znowu operację słoneczną. - A gdzie twoja żona? - zapytał Kester usiadłszy wygodnie. Nie widziałem jej chyba od przyjazdu policji. - Źle się czuje! Ledwo trochę uspokoiła się po tym szoku w salonie, a już inspektor wezwał ją na przesłuchanie. Wróciła bardzo poruszona i w ogóle nie chciała ze mną rozmawiać. Myślę, że teraz położyła się na chwilę. Ale właśnie jej przykład dowodzi, że trzeba starać się jak najmniej mówić o dzisiejszych wypadkach. Oczywiście znacznie łatwiej było udzielić tej rady niż się do niej zastosować. Po kilku sztucznych i nikogo nie obchodzących kwestiach rozmowa znów zeszła na aktualne wydarzenia. Zaczęto się zastanawiać, czy w okolicy nie pojawiła się przypadkiem jakaś szajka, a napad na Eileen sprzed czterech dni oraz dzisiejsze morderstwo na osobie Aleca nie stanowi dzieła tych samych ludzi. Położenie Greycliff z dala od innych osad mogło skłonić bandytów do dwukrotnej wizyty. Gdy właśnie inżynier podkreślał konieczność wprowadzenia na całym terenie systemu alarmowego, który byłby w stanie

zabezpieczyć na przyszłość mieszkańców zamku, dał się słyszeć rosnący warkot silnika. Po chwili u wylotu alei prowadzącej pod ganek pojawiła się ciemnogranatowa limuzyna. Przyjechał nią nadinspektor Stanley Kevel w towarzystwie jakiegoś cywila i dwóch umundurowanych policjantów. Nadinspektor zobaczywszy Brentów siedzących pod drzewem skinął im z daleka głową, lecz nie zbliżył się. Wszedł prosto do hallu, gdzie oczekiwał go już Thomas Dartley, jedna z ważniejszych postaci światka policyjnego z okręgu Sommerset. - To się nazywa pośpiech - powiedział z uznaniem Kester. Ten człowiek przybył z Londynu w ciągu niespełna dwóch i pół godzin od naszego telefonu! - Helikopterem - wyjaśnił krótko przyjaciel. - Samochodem nie zdążyłby w żadnym razie… A wóz jest od nas z okręgu. Łatwo poznać po rejestracji. - Zdumiewająca szybkość działania - pochwalił znowu matematyk. - Niech więc nasi humoryści mówią sobie, co chcą, gentelmenom ze Scotland Yardu nie można zarzucić braku energii. A jako podatnik wolę, żeby moje pieniądze szły na nowoczesne wyposażenie aparatu ścigania przestępczości kryminalnej niż na jakieś inne mętne cele. - Zadeklarował się pan jako zdecydowany legalista - odezwał się za nimi lekko kpiący głos Colina Harta. - Jej Królewska Mość byłaby szczęśliwa, gdyby wszyscy poddani okazywali takie zadowolenie z miłościwie pilnującej ich policji… Ale skąd, u diabła, wziął się tu jeszcze Scotland Yard? - zapytał już prawie normalnym tonem. Gdy Frederick Ramsay wyjaśniał, kiedy i w jaki sposób nadinspektor Stanley Kevel został zawiadomiony o wydarzeniach w Greycliff, Colin patrzył nań z rosnącym zdziwieniem i wyraźną dezaprobatą. - A po jakie licho te dodatkowe ceregiele? Mało masz jeszcze

zamieszania z miejscowymi glinami, żeby jeszcze ściągać londyńskich speców? Ton tej uwagi był na tyle nieprzyjemny, że Jocelyn i Kester uznali za stosowne nie wtrącać się do dialogu pomiędzy kuzynami. Fred zaś zwrócił się do aktora usprawiedliwiaj ąc o: - Wiesz, to nie takie proste! Już wczoraj myślałem, czy nie porozmawiać z kimś kompetentnym, bo Eileen dostała niepokojący anonim. - Eileen dostała anonim?… Ach, tak! To o nim coś zaczęła bełkotać w salonie, co tak ciebie zdenerwowało, że nie pozwoliłeś nikomu zadawać żadnych pytań… W takim razie bardzo przepraszam za moją ciekawość. - Hart podniósł się z fotela, jakby chciał odejść, ale kuzyn zatrzymał go ruchem ręki. - Nie wygłupiaj się, Colin! Przecież nie ze względu na ciebie wolałem, żeby o tym nie mówić… Po prostu w czwartek Eileen dostała list, w którym ktoś tytułujący się starym przyjacielem rodziny Wheelerów ostrzegał ją przed śmiertelnym niebezpieczeństwem grożącym jej ze strony Aleca. - Ależ to Beatrix… - zaczął w podnieceniu aktor, po czy urwał w pół zdania tępo spoglądając przed siebie. - Właśnie, masz rację! Jednak dopiero Kester zauważył. Że litera, którą Eileen i ja wzięliśmy za E, w rzeczywistości była literą B z niedobitym brzuszkiem! Anonim był nie do Eileen, tylko do Beatrix, rozumiesz? To Beatrix ktoś chciał uprzedzić, że grozi jej śmierć i ta przepowiednia dziś się sprawdziła! - Nie rozumiem! Mówisz bardzo chaotycznie i tylko się domyślam, że przyszedł do Greycliff jakiś list, który Eileen zatrzymała jako swój, choć był on do Beatrix… Ale skąd, u diabła, taka pomyłka? Przecież Beatrix Cunning brzmi i pisze się całkiem inaczej niż Eileen Ramsay i nawet tysiąc niedobitych brzuszków niczego nie wyjaśnia. - Chwileczkę! Nie wiesz jeszcze, że autor listu przez cały czas

tytułował adresatkę „Miss Wheeler”, jednocześnie wyrażając się lekceważąco ojej mężu. Tylko na kopercie napisał „Miss B. Wheeler”. Jeśli więc odczytało się w adresie „Miss E. Wheeler”, to wszystko świetnie pasowało właśnie do Eileen. - Niesłychane! - szepnął Colin poruszony. - Teraz rozumiem już wszystko. - A ja nie - potrząsnął głową inżynier. - Nie domyślam się nawet, kto i po co wysłał ten list do Beatrix. Właśnie dlatego poprosiliśmy na pomoc Scotland Yard. - Myślisz, że oni mają tam lepszych specjalistów do rozszyfrowywania anonimów? - Chociaż dotychczas nie miałem żadnych kontaktów z londyńską policją, jednak sądzę, że przy dwóch ekipach śledczych szanse na szybkie wykrycie prawdy mogą być większe. - Albo mniejsze! Panowie eksperci pokłócą się o detale, a winowajca w międzyczasie da drapaka… To już jednak nie moje zmartwienie. Po ironicznym grymasie, który wykrzywił usta Colina, można było poznać, jak nisko ceni on sobie talenty policyjnych fachowców. Był to grymas popisowy i został przez wszystkich właściwie oceniony. Aktor uznał, że w ten sposób podsumował całą sprawę, skłonił się Jocelyn i Kesterowi, po czym śpiesznie odszedł. Kester w zamyśleniu patrzył za oddalającym się mężczyzną. - Zdaje się, że pan Hart jest jedną z nielicznych osób, które zachowują dziś dobrą kondycję psychiczną - zwrócił się do przyjaciela. - Jak możesz! - wykrzyknęła Jocelyn, zanim gospodarz zdołał cokolwiek powiedzieć. - Czyżbyś nie pamiętał rozpaczy tego człowieka w drodze do baszty? A potem jego miny, gdy zobaczył zwłoki brata? - U nas w pokoju też był jeszcze

zdenerwowany. Teraz wziął się w garść, a że jest aktorem, na pewno umie robić to skuteczniej niż inni. - Z pewnością - powiedział matematyk na tyle machinalnie, że sprowokował niebezpieczne pytanie swej żony. - Słyszałeś, co mówiłam? - Nie - przyznał z dziecinną niemal szczerością. - Myślałem o tym nieszczęsnym anonimie i… Fred! Czy pamiętasz naszą rozmowę, gdy wracaliśmy do domu po telefonie na policję? Powiedziałeś między innymi, że według ciebie list do Beatrix napisał ktoś zainteresowany w sprzedaniu lub też utrzymaniu Greycliff. Tak powiedziałeś, prawda? Inżynier wyraźnie zmieszał się, gdyż przecież nie można było już ukryć, kogo posądzał o napisanie anonimu. Wobec faktu zamordowania Aleca Wheelera pytanie, które właśnie padło, stawiało go w niezręcznej sytuacji. - Pamiętam - powiedział wreszcie zakłopotany. - Ale nie wyobrażam sobie, aby ktoś z Greycliff mógł popełnić morderstwo. Kto tu był w pobliżu? Ja, Eileen, ten młody Evans, ogrodnik, kucharka, jej sparaliżowana matka, pokojówka, no i Donald. Chyba więc Gerry ma rację, że to przypadkowy bandyta. A list… list z tym nie ma nic wspólnego. - Stanowczo za dużo przypadków - stwierdził Brent. - Nie wycofuj się jednak tak prędko ze swego stanowiska, Fred. Twierdzenie, że anonim napisał człowiek zainteresowany w tym, aby sprzedaż zamku doszła lub właśnie nie doszła do skutku, nie oznacza bynajmniej, że autor anonimu mieszka w Greycliff. - Jak to? A kogo innego to może obchodzić? - Ja nie wiem, ale ty może mógłbyś znaleźć taką osobę. Matematyk pochylił się w stronę rozmówcy, jak gdyby chciał, aby wypowiedziane przezeń słowa lepiej utrwaliły się w jego umyśle. Sprzedaż Greycliff - ciągnął - to duża transakcja, nie

obojętna dla finansowych partnerów Aleca Wheelera. Nie jest wykluczone, że któremuś z nich zależało, aby w ręku twojego kuzyna nie znalazły się nagle duże pieniądze, którymi mógłby swobodnie dysponować… A może Alec Wheeler miał jakieś konszachty finansowe z tą osobą, w co również była zamieszana jego siostra? Fred zastanawiał się przez dłuższą chwilę, lecz potem potrząsnął głową bezradnie. - Nie mam pojęcia! Alec był taki tajemniczy w sprawach finansowych, że nikt z nas nic na ten temat nie wiedział… Może policja znalazłaby jakiś ślad w jego papierach. Niestety, naszego inspektora z okręgu jakoś nie podejrzewam o taką inicjatywę. - Dlaczego? - zapytała Jocelyn, która przez dłuższą chwilę przysłuchiwała się milcząco rozmowie mężczyzn. - Czy sądzi pan, że śledztwo nie jest prowadzone starannie? - Wydaje mi się, że dość tendencyjnie - odparł Ramsay. - Ten dotychczasowy sposób wypytywania świadków… Przynajmniej jeśli o mnie chodzi, to przesłuchanie wypadło bardzo nieprzyjemnie. - Czy inspektor Dartley był dla ciebie niegrzeczny? - chciał wiedzieć Kester. - Nie, skądże! Zachowywał się nawet bardzo gładko, tylko czułem, że zupełnie mi nie wierzy. Wciąż podkreślał, że brak mi alibi, że kręciłem się po zamku w okresie, jak się wyraził, krytycznym. A gdy mowa była o uszkodzeniu telefonu, celowo dawał poznać swoje zdziwienie, że to było podczas mojej rozmowy. „Pan jest inżynierem, prawda?” - powiedział ze znaczącym uśmieszkiem… - Fred Ramsay odetchnął głęboko starając się opanować rozdrażnienie. Po chwili podjął już niby spokojnym tonem. - Ciekaw jestem, do jakiego stopnia policja może sobie pozwalać na podobne insynuacje wobec

niewinnych ludzi. Przecież mamy jakieś prawa obywatelskie, o których przede wszystkim oni powinni wiedzieć. A nawiasem mówiąc, bardzo żałuję, że wczoraj nie posłuchałem twojej rady i nie skontaktowałem się zaraz z policją. Na brak zaufania do mnie niewątpliwie wpłynął właśnie ten nieszczęsny list i fakt, że go przetrzymałem. Oczywiście Dartley myśli, że zrobiłem to specjalnie. Sądzę jednak, że nie ma pan podstaw do tak stanowczych przypuszczeń - wtrąciła się znowu Jocelyn. - Policja na ogół wszystkich traktuje jako podejrzanych. Taki to już styl! Trzeba było panu słyszeć, co wygadywał ten sierżant, który mnie przesłuchiwał. Wygłosił mowę niemal oskarżycielską! - Tak, Jocelyn ma rację - potwierdził jej mąż, wbrew wrażeniom wyniesionym z rozmowy z inspektorem. - Nie powinieneś zanadto przejmować się, stary! Mnie także wypytywano bardzo szczegółowo. I między innymi o ten anonim. A ciekaw jestem, jak inspektor zareagował na wiadomość o napadzie na twoją żonę? - O, widzisz! To zbagatelizował zupełnie. A gdyby Eileen stało się coś w wyniku upadku? Tylko interesują ich nieszczęścia ostateczne. - To niedobrze! Moim zdaniem, wszystkie te fakty wiążą się wzajemnie: morderstwo, list i napad, a może śmierć Beatrix także. Matematyk przerwał, gdyż zobaczył policjanta, który wyszedłszy z budynku zbliżał się do siedzących szybkim krokiem, aż wreszcie zatrzymał się na wprost nich. Był to młody, dwudziestoletni chłopak z jasną czupryną, opadającą na czoło. - Państwo Brent, prawda? - zapytał. - Przychodzę z polecenia inspektora Kevela, który właśnie państwa oczekuje. Jest w pokoju stołowym.

Jocelyn i Kester przeprosili przyjaciela, po czym niezwłocznie udali się na wezwanie. Na ganku minęli Donalda Cunninga. Malarz, mocno zmaltretowany, szedł w towarzystwie dwóch funkcjonariuszy. Już w drzwiach młoda kobieta odwróciła się dyskretnie i zobaczyła, że trójka mężczyzn wsiadła do jednego z samochodów, który natychmiast ruszył. Gdy Brentowie weszli do stołowego, Kevel jednym ruchem ręki odprawił policjanta i zostali we trójkę. - Proszę, siadajcie państwo. - Nadinspektor, szczupły mężczyzna około pięćdziesiątki, wskazał im krzesło po jednej stronie stołu, a sam zajął miejsce naprzeciwko. - Przykro mi, że tym razem spotkaliśmy się w tak niemiłych okolicznościach. Rola świadka w śledztwie o morderstwo nie należy do przyjemności. Fatalne miejsce wybraliście sobie na weekend! - W pewnym sensie zrobiliśmy to świadomie - zauważył Kester. - Mój przyjaciel, Frederick Ramsay, telefonując z zaproszeniem do Greycliff powiedział mi o anonimie, który właśnie tego dnia, czyli we czwartek, otrzymała jego żona. Oczywiście, żaden z nas nie mógł przypuszczać, że dalszy ciąg będzie taki okropny. - A właśnie - podchwycił Stanley Kevel. - Może będzie pan uprzejmy opowiedzieć mi, możliwie najdokładniej, jak to było z tym zaproszeniem, anonimem, a także ze wszystkimi rozmowami, jakie pan prowadził z panem Ramsayem i wreszcie z telefonem do mnie. Wiem, że o te sprawy już pytał pana inspektor Dartley, ale bardzo mi zależy na osobistym usłyszeniu tej relacji. W miarę jak Kester mówił, nadinspektor raz po raz zaglądał do swoich notatek stawiając w nich czasem jakieś znaczki. - Dziękuje panu - skwitował opowiadanie Brenta. - To, co pan powiedział, zgadza się w zupełności z zeznaniem pańskiego przyjaciela.

- Bardzo się cieszę - odparł Kester. - Sądzę, że pan to potraktuje jako dowód prawdomówności Freda. Właśnie przed chwilą skarżył się nam, że inspektor Dartley okazał mu dość daleko posunięty brak zaufania. Zdaje się, że inspektor wspomniał nawet o jakichś kombinacjach z telefonem. - Telefon faktycznie został uszkodzony o jedenastek dwadzieścia pięć - poinformował Kevel. - Już odszukano w Portcastle osobę, z którą pan Ramsay rozmawiał… Nie można się jednak dziwić, że policja sprawdza wszystkie zeznania. To jest śledztwo w sprawie morderstwa i gdybyśmy każdej osobie okazali pełne zaufanie, prawda nigdy nie wy szłaby na jaw. Pański przyjaciel nie ma stuprocentowego alibi i jako taki jest dla policji podejrzany. Oczywiście, nie będę tu tłumaczył, że słowo podejrzany bynajmniej nie oznacza winny. - To zrozumiałe - skinęła głową Jocelyn. - Jednak podejrzenia co do różnych osób mogą być w różnym stopniu uzasadnione. - Naturalnie! I pan Ramsay nie jest wcale najbardziej podejrzaną osobą. Absolutnie nie! Inspektor Dartley także jest tego zdania. Powiedział mi niedawno, że na podstawie dotychczas zebranego materiału najbardziej prawdopodobne wydaje się, że Aleca Wheelera zabił Donald Cunning pod wpływem silnego wzruszenia. - Zabójstwo w afekcie na wiadomość o śmierci żony? upewnił się Kester. - Otóż to! Naturalnie w tej chwili jest to informacja czysto dyskrecjonalna, jak zresztą wszystko, co państwo tu jeszcze usłyszą. Brentowie solennie zobowiązali się do zachowania tajemnicy. - A na czym, jeśli wolno zapytać, inspektor Dartley opiera swoje przypuszczenie? - spytała Jocelyn. - Czy też na braku alibi? Nadinspektor potwierdził. Okazało się, że Donald Cunning

tylko kilka pierwszych minut z krytycznego okresu spędził w towarzystwie Fredericka Ramsaya, a potem, aż do przyjścia piątki osób znad morza, malował samotnie w swej pracowni. Nikt go nie widział, nikt nie słyszał! Motyw do zabójstwa miał wręcz oczywisty, a w dodatku wyszło na jaw, że na rewolwerze, z którego zastrzelono Aleca Wheelera, znajdują się wyraźne odciski palców nie tylko denata, ale i malarza. - Odciski palców na narzędziu zbrodni to chyba jeden z najpoważniejszych zarzutów, jakie można postawić w procesie poszlakowym, prawda? Czy pan Cunning umie jakoś wytłumaczyć pochodzenie tych śladów? - To, co powiedział, jest zupełnie absurdalne. Zeznał, że na początku tygodnia jego żona dała mu ten rewolwer do przestrzelania. Podobno właściciel colta, pan Wheeler, miał z nim jakieś kłopoty i za pośrednictwem pani Beatrix Cunning poprosił jej męża o wyczyszczenie broni i oddanie kilku próbnych strzałów w ogrodzie. Teraz Donald Cunning naiwnie wyjaśnia, że żona dając mu rewolwer była w skórkowych rękawiczkach i dlatego nie ma tam jej odcisków. Rozumieją państwo, że skoro ani Beatrix Cunning, ani Alec Wheeler nie żyją… - Nadinspektor urwał na chwilę, a potem dodał z przekonaniem: - Chociaż nie można stwierdzić, czy odciśnięte linie papilarne są z dnia dzisiejszego, czy sprzed tygodnia, to słowa podejrzanego pachną kłamstwem na milę. Nie dziwię się więc przypuszczeniu inspektora, że Donald Cunning po prostu zapomniał o tych śladach i dopiero zapytany o nie, musiał wymyślić pierwszą lepszą bajeczkę, która przyszła mu do głowy. - Ogromnie mi żal pana Cunninga - powiedziała Jocelyn. Sama widziałam, jak ciężko przeżył śmierć żony, a teraz jeszcze taka nieprzyjemna sytuacja. Kidy wchodziliśmy do domu, zobaczyliśmy go odjeżdżającego samochodem w towarzystwie

policjantów. Czy to znaczy, że został aresztowany? Stanley Kevel zaprzeczył. - Nie mamy zwyczaju nikogo aresztować, dopóki cały materiał dowodowy nie zostanie zebrany. Chyba że zaistnieją jakieś szczególne okoliczności zmuszające nas do tego kroku, ale to zdarza się niezwykle rzadko. Donald Cunning po prostu pojechał dokonać identyfikacji zwłok swojej żony. Czysta formalność! - Więc to tak - powiedział z namysłem Brent. - Ale jeśli przyjąć, że Donald Cunning zabił szwagra w afekcie, to związek pomiędzy anonimem i śmiercią Beatrix Cunning przedstawia się co najmniej niejasno. Dziwny zbieg okoliczności i tylko to! Również napad na Eileen Ramsay jest przypadkowy, prawda? Przyznam się szczerze, że ja w takie rzeczy nie bardzo mogę uwierzyć. To raczej przemyślna działalność inteligentnego człowieka lub nawet całej grupy. Czy to mógł być ktoś z zewnątrz? - Sprawa nie jest jeszcze definitywnie rozstrzygnięta. - To dobrze! Dobrze, ponieważ przyjmując, że to był ktoś obcy, można połączyć i wytłumaczyć wszystkie tragiczne wydarzenia. Kester zapalił papierosa i zbierał myśli. Wstał nawet od stołu i zaczął chodzić po pokoju przeprosiwszy nadinspektora za swoje może nieco zbyt swobodne zachowanie. Od czasu do czasu mruczał coś pod nosem, jakby szukał odpowiednich wyrazów do rozwiązywanej krzyżówki. Wreszcie usiadł z powrotem i zaczął dłuższy wywód: - Człowieka z zewnątrz, poszukiwanego przez nas mordercę, nazywam Iksem. Zakładam, że ów Iks był powiązany z Alecem Wheelerem jakimiś niezwykle skomplikowanymi transakcjami bądź machinacjami finansowymi, e które również została wmieszana Beatrix Cunning, chociaż nie umiem jeszcze

powiedzieć, w jakiej występowała roli. Ważne jest natomiast, że w pewnym momencie Beatrix Cunning stała się na tyle niewygodna, iż dwie pozostałe osoby postanowiły na zawsze wyeliminować ją z gry zwanej życiem. Iks nie mógł czy też po prostu nie chciał popełnić zbrodni, ale skutecznie namówił na to swojego wspólnika, być może zresztą, że za pomocą bardzo mocnych środków. Alec Wheeler zwabia siostrę do nadmorskiego laboratorium, aby na oczach wielu ludzi zrzucić ją do morza. Oczywiście, w tym upozorowaniu wypadku nieświadomie pomogła mu sama ofiara, gdyż poprzednio musiał w swej naiwności zgodzić się, że wobec innych wyreżyseruje spotkanie z bratem jako całkowicie spontaniczne. Po prostu nawet nie przyszło jej do głowy, że ze strony brata może zostać śmiertelnie zaatakowana. Natomiast Alec Wheeler nie przypuszczał, że jest tylko elementem łańcuszka zbrodni i też wkrótce zostanie zamordowany. Tak więc, po zabójstwie siostry, spieszy do swojego mieszkania, gdzie właśnie był umówiony z Iksem, i w progu ciemni fotograficznej otrzymuje od niego swoją porcję śmiercionośnego ładunku. Warto podkreślić, że Iks działał przezornie: dla odcięcia ewentualnego pościgu popsuł telefon jeszcze przed przybyciem wspólnika. Nadinspektor od pewnego już czasu chciał coś powiedzieć. Wykorzystując krótką przerwę, jaką Kester zrobił w swoich wywodach, wtrącił się tonem osoby, która nie tylko umie słuchać, ale również zadawać rozsądne pytania. - Jeśli dobrze pana zrozumiałem, świadomie przyjął pan założenie, że odciski palców Donalda Cunninga pochodzą sprzed kilku dni, bez względu na to, czy podejrzany szczerze wyjawił okoliczności, w jakich one powstały. Ale jest jeszcze jedna sprawa, której pan nie poruszył. Co z anonimem? - Przypuszczalnie list napisał sam Iks, żeby w trakcie śledztwa wyrobiono sobie opinię, iż ktoś poza nim także wiedział o

zamiarach Aleca Wheelera i dokonał morderstwa, gdy już wypadki potoczyły się zgodnie z przepowiednią. Co pan na to, nadinspektorze? - Ponieważ zapytany szperał w swoich karteczkach i nie spieszył się z odpowiedzią, matematyk kontynuował: - Nawet napad na panią Eileen Ramsay łatwo teraz można wytłumaczyć. Gdy Iks i Alec Wheeler spiskowali na strychu, zostali zaskoczenie niespodziewaną wizytą i musieli skutecznie zadziałać, aby ta kobieta ich nie zobaczyła. To też jest możliwe, prawda? - Niezależnie od tego, czy matematycy mają rację, czy nie, zawsze mówią logicznie. - Stanley Kevel uśmiechnął się z całą sympatią. - Bardzo pięknie! W swoich materiałach nie znalazłem ani jednego faktu, który byłby sprzeczny z pańską koncepcją. Niestety, nie operuję jeszcze pełną dokumentacją. Śledztwo trwa! Zapanował cisza i Jocelyn spojrzała znacząco na męża. Gdy oboje zdali sobie sprawę, że powinni już zostawić nadinspektora samego i właśnie zamierzali opuścić pokój, w drzwiach pojawił się Solomon Bumble. Sierżant zatrzymał się zdezorientowany. - No i co? - spytał prędko Kevel. - Mówcie, sierżancie śmiało! - Był radiotelefon z prosektorium, panie nadinspektorze oznajmił przybyły. - To ona! Mąż poznał ją bez trudu, choć zwłoki są trochę zdeformowane. Jocelyn Brent zakryła twarz dłońmi. - Biedactwo! - powiedziała głuchym głosem. - mam wrażenie, że umarła dopiero teraz… A przecież widziałam wypadek i nie miałam wątpliwości, jakie musiał mieć skutki. - Naturalna reakcja - stwierdził nadinspektor wyrozumiale. Dopóki nie ma ciała, jesteśmy skłonni odrzucać nawet najbardziej oczywiste świadectwo naszych oczu. Tak naprawdę, człowieka przekonują dopiero namacalne dowody rzeczowe.

X. Zdumiewający wynik sekcji zwłok Było już dobrze po jedenastej, gdy Brentowie wrócili do pokoju na górę. Pies, przez dłuższy czas pozostawiony sam sobie, stęsknił się bardzo i teraz zaczął wyraźnie prosić o należną mu porcję względów. Łasił się do swej pani, ale ona nie reagowała równie żywo, jak zwykle. Mąż popatrzył na Jocelyn zatroskanym wzrokiem. - Mizernie wyglądasz! Ten weekend faktycznie nie wyjdzie ci na zdrowie. - Rozbolała mnie głowa - odparła. - Rozmowy z policją rzeczywiście są nieco wyczerpujące. - W takim razie najlepiej zrobiłby ci mały spacer. Weźmy Quanta i przejdźmy się gdzieś. Myślę, że Kevel nie będzie miał nic przeciw temu. Bez trudu uzyskali zezwolenie nadinspektora i wyszli poza teren ogrodu. Nie zastanawiając się nad wyborem drogi, automatycznie skręcili na ścieżkę w stronę morza, na lewo od tej, którą rano szli na ryby. Jak odległy w czasie wydawał im się teraz poprzedni, beztroski spacer. A przecież upłynęło od niego nie więcej niż dziewięć godzin. Quant, mimo że prowadzony na smyczy, poczuł się nareszcie w swoim żywiole. Obwąchiwał każdą napotkaną kępę trawy, co chwila wykonując pocieszne skoki. To usiłował złapać własny ogon, do zrywał się do biegu zachęcając swoich państwa do współzawodnictwa. Gdy posuwając się w ten sposób dotarli do miejsca, gdzie ścieżka, którą szli, łączyła się z nadmorską, pies objawił postawę bardziej zdecydowaną niż ludzie. Z całej siły zaczął ciągnąć w lewo, więc Jocelyn i Kester postanowili zastosować się do jego życzenia. W odległości około trzydziestu yardów od zamkowej baszty zajmowanej przez Aleca Wheelera zobaczyli grupkę mężczyzn.

Jeden z nich klęczał pochylony nad samą ziemią, dwaj inni trzymali w rękach jakieś przyrządy. Trochę na uboczu stał jeszcze jeden, w skórzanej kurtce, z ogromnym aparatem fotograficznym na piersiach. Do paska miał przymocowaną lampę błyskową, teraz niepotrzebną wobec wystarczającego oświetlenia naturalnego. Podszedłszy nieco bliżej, Brentowie zorientowali się, że ludzie ci stanowią część technicznej ekipy inspektora Dartleya. - Proszę się zanadto nie zbliżać - zawołał ostrzegawczo któryś z policyjnych techników. - Zabezpieczamy dowody rzeczowe. Mogliby państwo zadeptać nam jakieś ślady. Jocelyn ściągnęła smycz, na której trzymała psa. - Dowody rzeczowe? Tutaj? - zapytała zdziwiona. Młody policjant zrobił minę człowieka dobrze poinformowanego. Mógł mieć najwyżej dwadzieścia pięć lat i z przejęciem wykonywał swój ciekawy zawód. - Ten mądrala właśnie w tym miejscu przeciął linię telefoniczną. Ale facet był rozgarnięty, bo żadnych wizytówek nie zostawił. Elegancka robota w rękawiczkach! Do mówiącego zbliżył się sierżant Bumble. Twarz miał zaczerwienioną od pohamowywanej złości. - Świetnie się spisujecie, Lipperton - zasyćzał zjadliwie, zadzierając nieco głowę, aby móc spojrzeć w oczy swemu podkomendnemu o słusznym wzroście. - No? O jakich jeszcze szczegółach śledztwa chcielibyście państwa poinformować? Nie krępujcie się tajemnicą służbową… To na pewno wymysł jakiegoś idioty, prawda? Jocelyn i Kester spiesznie oddalili się, by nie ściągać większej burzy na głowę mimowolnego informatora. W jakiś sposób to oni stali się przecież przyczyną irytacji Salomona Bumble. - Już sobie wyobrażam, jaki ten sierżant był nieszczęśliwy, gdy nadinspektor tak szczerze rozmawiał z nami o wynikach

dochodzenia - powiedziała młoda kobieta, gdy osiągnęli już bezpieczną odległość od uszu krewkiego służbisty. - Widziałeś, jaką miał minę? - Aha - mruknął matematyk tonem człowieka, który zupełnie nie słucha, co się do niego mówi. - Hej! Budzę cię, mój drogi. Nie śpij, bo jeszcze nabijesz sobie guza. - Co takiego? Przecież ja wcale nie śpię, tylko się zamyśliłem. - A nad czym, jeśli wolno wiedzieć? - Nad kablem. - Tym przeciętym? - Naturalnie - skinął głową Kester. - To, czego się właśnie dowiedzieliśmy, jest bardzo ciekawe. Jestem już pewien, że inspektor Dartley będzie musiał zrewidować swoją główną koncepcję. Jocelyn aż przystanęła na ścieżce z wrażenia. - Co chcesz przez to powiedzieć? - To, że Donald Cunning nie mógł przeciąć kabla. - Czekaj, jak to było? Pan Cunning zawiadomił pana Ramsaya, że jest do niego telefon. Twój przyjaciel zaczął rozmawiać, a kiedy po kilku kwestiach połączenie zostało przerwane, poszedł do pracowni malarskiej chcąc sprawdzić, czy to nie awaria aparatu z hallu. I pan Cunning był wtedy u siebie, prawda? - No właśnie - podchwycił Kester. - Ważne jest to, że malarz po ewentualnym przecięciu kabla nie zdążyłby wrócić do pracowni i Fred nie zastałby tam nikogo. - Ogromnie się cieszę, że inspektor Dartley będzie musiał skreślić tego biedaka z listy potencjalnych morderców. - To trochę pochopny wniosek, Jocelyn - powstrzymał ją mąż. - Nie rozumiem! A któż inny mógłby przeciąć ten kabel, jeśli nie morderca? Przecież nawet ty sam mówiłeś, że to zrobił

człowiek, który zabił Wheelera. - Kabel mógł przeciąć również sam Alec Wheeler, oczywiście. Jeśli tak było, to inspektor Dartley może bronić swojej koncepcji. Gdyby jednak okazało się, że to nie Alec Wheeler… Jocelyn! O której przecięto kabel? - Dwadzieścia pięć po jedenastej. - O której był wypadek Beatrix Cunning? - Chwileczkę, muszę sobie przypomnieć - Jocelyn zmarszczyła brwi w skupieniu i mówiła powoli: - Kwadrans po jedenastej Beatrix zaczęła przesuwać przyrząd. Iris Evans złowiła wtedy rybę i wykrzyknęła, że do drugiej zostały dwie godziny czterdzieści pięć minut, a ja odruchowo spojrzałam na zegarek. Tak było! Potem upłynęły może dwie, może trzy minuty. - Załóżmy, że trzy - odezwał się Kester. - W takim razie Beatrix zginęła o jedenastej osiemnaście, czyli siedem minut wcześniej zanim przecięto kabel. Dochodzili właśnie do nadmorskiego laboratorium i zaczęli wspinać się pod górę. Gdy byli już blisko tarasu, a którego spadła Beatrix, matematyk nagle przystanął, jakby doznał olśnienia. - O czym właściwie tak myślisz? - zapytała żona. - O bieganiu. - Czy mógłbyś wyrażać się jaśniej? - To już po próbie, którą zaraz przeprowadzę. Stąd wystartuję i pobiegnę tą ścieżką z powrotem, aż do miejsca, w którym przecięto kabel. Potem wrócę tobie na spotkanie. - Ach! Masz zamiar skontrolować… - Jocelyn nie zdążyła jednak dokończyć zdania, gdyż jej mąż już wyruszył. Pies szarpnął smycz uważając, że to będzie jakaś wspólna zabawa, ale Jocelyn trzymała mocno. Szła szybkim krokiem w kierunku zamku nie zamierzając jednak włączać się do próby

szybkości. Intrygowało ją bardzo, jaki czas osiągnie Kester. W studenckich latach nie trenował specjalnie, ale zawsze utrzymywał się w przyzwoitych granicach. Może dzięki innym sportom, które uprawiał dość systematycznie. Po niespełna kwadransie sylwetka męża pojawiła się znów w jej polu widzenia. Gdy zbliżyli się na odległość kilkunastu yardów, młoda kobieta zawołała: - No i co? - Wcale się nie zmęczyłem! A wiesz, czemu to zawdzięczam? Temu, że w przeciwieństwie do ciebie, chodzę na basen i gram w siatkówkę. Organizm każdego człowieka domaga się trochę fizycznego wysiłku, ale wielu ludzi dusi w sobie tę potrzebę, aby oddawać się próżniaczym zajęciom intelektualnym i usprawiedliwiając swoje lenistwo. Naprawdę namawiam cię na sport i chętnie będę z tobą kilka razy w tygodniu biegał w parku, w naszej dzielnicy. Jocelyn jeszcze przez dłuższą chwilę musiała wysłuchiwać uwag męża o dobroczynnych skutkach uprawiania sportu, zaś przede wszystkim szwedzkiej gimnastyki i biegania. Wiedziała dobrze, że dopiero gdy Kester skończy tę kwestię, będzie mogła ponowić pytanie o wynik próby. Właśnie nadszedł ten moment. - Jak poszło ci teraz? - Świetnie! Bardzo się spieszyłem, a jednak biegłem prawie siedem minut. Nie wierzę, żeby Alec Wheeler mógł być dla mnie równym partnerem, skoro miał czterdzieści pięć lat, kiepskie zdrowie, astmę i, o ile wiem, nie prowadził sportowego trybu życia. - Ale w takim razie on nie mógł przeciąć kabla! - wykrzyknęła w podnieceniu Jocelyn. - Oczywiście, że nie mógł - Kester uśmiechnął się triumfująco. - Właśnie to chciałem empirycznie udowodnić. - Zatem koncepcja inspektora Dartleya jest błędna!

- Natomiast moja świetnie ten szczegół tłumaczy - dorzucił z przekonaniem matematyk. - Człowiek, którego nazwałem Iksem, oczekiwał Wheelera na ścieżce prowadzącej do baszty zamkowej. Planując popełnienie morderstwa, zawczasu przygotował wszystko do przecięcia kabla. Połączenie telefoniczne przerwał, gdy zobaczył z daleka zbliżającego się wspólnika. W tym momencie już wiedział, że jego dalszy plan będzie się mógł bez przeszkód urzeczywistnić… Teraz wiadomo, dlaczego telefon został uszkodzony właśnie o tej godzinie. - Chodźmy zaraz do Kevela! Jestem ciekawa, jak na to zareaguje. Przed wejściem do stołowego stał policjant, który poinformował Brentów, że nadinspektor jest akurat zajęty. Jocelyn i Kester chcieli już odejść, lecz w tym samym momencie drzwi otworzyły się i z pokoju wyszedł Oliver Park. Wyminąwszy bez słowa przybyłych, szybko opuścił budynek. Policjant znikł na chwilę za dębowymi drzwiami, po czym otworzył je na oścież. - Pan nadinspektor prosi - oświadczył oficjalnym tonem. Kester, podniecony swym odkryciem, zaczął je referować już od progu. Stanley Kevel nie przerywał mu ani razu i wysłuchał relacji do końca z uśmiechem życzliwego zainteresowania. - Widzę, że na dobre zaangażował się pan w śledztwo odezwał się, gdy Brent skończył mówić. - Chętnie zaakceptowałbym pańską koncepcję. Jest taka precyzyjna! Jednak, niestety, muszę pana zmartwić. Teraz już na pewno wiadomo, że mordercą Aleca Wheelera nie jest nikt spoza Greycliff. To zostało ustalone ponad wszelką wątpliwość. - Och! - wyrwało się Jocelyn. Z wyraźnym żalem patrzyła to na męża, to na nadinspektora. Kester także miał rozczarowana minę. Wyglądał, jakby nagle opuściła go wszelka energia.

- Niech się pan tak nie przejmuje - pocieszył go Stanley Kevel. - Podczas dochodzenia często okazuje się, że trzeba zrezygnować z bardzo rozsądnie dotychczas wyglądającej koncepcji. Prawdę odkrywa się stopniowo, więc coraz to tworzy się przypuszczenia wyjaśniające aktualny stan wiedzy… Zupełnie jak w nauce, nieprawdaż? Po tej nieco filozoficznej uwadze nadinspektor poinformował Brentów, że właśnie rozpoczął drugą turę przesłuchań. Miała ona na celu wypełnienie luk i rozszyfrowanie niejasności tkwiących w poprzednio złożonych zeznaniach. Wprawdzie nikt dotychczas nie został przyłapany na ewidentnym kłamstwie, jednak postawa niektórych świadków budziła pewne wątpliwości, co do ich dobrej woli udzielania policji pełnej posiadanej informacji. - Na przykład ten ogrodnik, z którym dopiero co rozmawiałem - westchnął Kevel. - Zupełnie przypomina ostrygę… „Nic nie widziałem, nie słyszałem… Nie interesowałem się prywatnymi sprawami pracodawcy.” Jednym słowem idealny pracownik, pełen rezerwy i dyskrecji. Typ, jaki w życiu w ogóle się nie zdarza. Na ogół służba opowiada dużo i chętnie przy tego rodzaju okolicznościach. - Ale chyba ten Park powiedział panu, że Alec Wheeler zwolnił go wczoraj z pracy z awanturą? - Co takiego?! - Nadinspektor utkwił w Jocelyn spojrzenie pełne niebotycznego zdumienia. - Nic o tym nie słyszałem! Co to za historia? Jocelyn zaczęła opowiadać o wczorajszym spacerze w pobliżu domku ogrodnika. Była nieco zażenowana. Nie chciała, aby Kevel pomyślał, że podsłuchiwali kierując się zwykła ciekawością. Jednak nadinspektor nie zwrócił uwagi na te subtelności. - Więc pani Ramsay zna ową sprawę - powiedział w

zamyśleniu. - Podczas przesłuchania nawet o niej nie napomknęła. Czyżby dzisiejsze dramatyczne wydarzenia do tego stopnia pochłonęły jej uwagę, że zapomniała o tym, co zdarzyło się wcześniej? Zadawszy pytanie, na które nikt z ich trojga nie mógł odpowiedzieć, Steven Kevel zatrzymał się przy osobie Eileen. Prawdę powiedziawszy, żona Freda nie miała żadnego alibi. Poinformowała policję, że zaraz po śniadaniu położyła się do łóżka z bólem głowy i podniosła się dopiero, gdy usłyszała nienormalnie ożywione głosy z parteru. Ubrała się więc i zbiegła na dół. W stołowym spotkała swego męża i Gerry’ego Tartingtona, którzy powiedzieli jej o nieszczęściu. - Niestety, nie ma żadnych dowodów na to, że pani Ramsay rzeczywiście nie opuszczała swego pokoju - zakończył nadinspektor. - Ale nie ma też żadnych dowodów na to, że była gdziekolwiek poza nim, prawda? - powiedziała żywo Jocelyn. Chyba pan nie sądzi, że Eileen Ramsay ma coś wspólnego ze śmiercią jej ciotecznego brata! Jakiż to trzeba mieć motyw, żeby dopuścić się czegoś tak okropnego?! - O, przepraszam panią bardzo - zaprotestował Kevel. - Z motywem nie ma tu najmniejszych trudności. Wszyscy mieszkańcy Greycliff mieli znakomite motywy, żeby zabić Aleca Wheelera. - Jakie? - Finansowe. Wheeler trzymał całą rodzinę w szachu, a tam, gdzie wchodzą w grę duże pieniądze i poczucie krzywdy, bardzo łatwo o zbrodnię. Niech mi pani wierzy! - Widzę, że nader pesymistycznie zapatruje się pan na naturę człowieka - stwierdziła z przekąsem młoda kobieta. Stanley Kevel uśmiechnął się z dobrotliwa ironią. - Ja, proszę pani, pracuję w policji.

Zapanowała chwila ciszy. Kester wyjął z kieszeni pudełko „Playersów”. Otworzył je i uprzejmie podsunął w stronę nadinspektora. Ręka Kevela uniosła się, lecz zaraz opadła na blat stołu. - Dziękuję panu. Odzwyczajam się właśnie. Już drugi tydzień, więc może się uda… Ale pan może śmiało zapalić. Moi rozmówcy robią to z reguły, chociaż zapewne wiedzą, jakie to szkodliwe. Ostatni raport królewskiej komisji jest wręcz alarmujący, a jednak wciąż jest masę palaczy. Wśród nich często spotyka się nieomal dzieci. Na przykład Horace Evans. Szesnaście lat i dziesięć miesięcy! A wypalił co najmniej pięć papierosów, kiedy z nim rozmawiałem. W dodatku tych długich, amerykańskich! Po antynikotynowym przemówieniu, które nadinspektor wygłosił z żarliwością neofity, Brent poczuł się na cenzurowanym. Z solidarności zaczął bronić młodego Amerykanina, wskazując, że dla chłopaka przesłuchanie mogło być nie lada wstrząsem. - W tym wieku wrażliwość człowieka jest znacznie większa niż później, gdy już dorośnie - dorzuciła Jocelyn, mimo że sama nie pochwalała zwyczaju palenia. - Niewątpliwie państwo maja rację… Jednak Horace Evans ma bardziej osobiste powody do zdenerwowania, gdyż jemu tez brak jest alibi. Czytał książkę u siebie w pokoju! Nadinspektor zrobił krótką, ale efektowną pauzę, po czym dodał: - Natomiast w gabinecie i ciemni fotograficznej Aleca Wheelera znaleziono liczne ślady obecności tego młodzieńca i to w wielu miejscach! Powątpiewamy, czy gospodarz pozwalał swemu gościowi aż tak intensywnie buszować w materiałach naukowych. Biorąc pod uwagę usposobienie denata, jest to co najmniej dyskusyjne. - Ale motyw, panie nadinspektorze, motyw! Sam pan mówił,

że motyw jest sprawą wielkiej wagi! - przypomniał Kester. Przecież ten młody człowiek nie miał żadnego motywu, aby zabijać Aleca Wheelera. Wręcz przeciwnie! Patrzył w niego jak w obraz! To był dla niego najwyższy autorytet! - A skąd pan wie, jakie były związki pomiędzy młodym człowiekiem a jego matką? Proszę nie zapominać, że Iris Evans bardzo chciała kupić zamek. To właśnie Alec Wheeler nie godził się na jego sprzedaż. Jocelyn zastanawiała się przez chwilę nad uwaga poczyniona przez nadinspektora. Nie wierzyła w winę młodego Amerykanina, ale motyw podany przez Kevela nie był nierealny. Przypomniała sobie zaciętą twarz Iris Evans w drodze na ryby. I jej słowa: „Horace będzie miał pracownię po panu Wheelerze”! W konfrontacji z tym, co się stało, brzmiały one niemal jak samooskarżenie… Wtem młodej kobiecie przyszła do głowy nowa myśl. - Ale jeśli przyjąć, że Aleca Wheelera zabił Horace Evans, to wypadek nad morzem, któremu uległa pani Cunning, jest względem morderstwa zupełnie przypadkowy. - Niech pani doda, że w tej fazie śledztwa - dopowiedział Stanley Kevel. - Przecież ciągle jeszcze wypływają nowe fakty. Na przykład przed dwudziestoma minutami dostałem meldunek o wyniku sekcji zwłok Beatrix Cunning… Na tarasie laboratorium Alec Wheeler musiał mieć w ręku jakąś szmatkę czy coś w tym rodzaju. Dotykał nią twarzy siostry. - Nie zauważyłam niczego takiego - powiedziała stanowczo Jocelyn. - A ty, Kester? - Ja też nie! Nadinspektor zajrzał do jednej ze swych licznych karteczek. - Śmierć denatki wskutek utopienia nastąpiła pomiędzy godziną jedenastą a trzynastą. To się zgadza! Jednakże w chwili zgonu ofiara znajdowała się pod działaniem środka

nasennego, konkretnie chloroformu. - Ależ to niemożliwe! - wykrzyknął matematyk. - Przecież… - Możliwe, skoro stwierdzone przez naszego specjalistę uciął Kevel. - Musieliście po prostu nie zauważyć. To był z pewnością jeden szybki ruch przed zepchnięciem ofiary do morza.

XI. Jeżeli A jest skutkiem B - Nie! Ja po prostu w to nie wierzę - powtórzył jeszcze raz matematyk. - Alec Wheeler nie mógł podać chloroformu Beatrix Cunning. Przecież cały czas ich widzieliśmy! Jocelyn podeszła do męża i położyła mu dłoń na ramieniu. Byli teraz już sami, u siebie w pokoju, ale w dalszym ciągu nie mogli przestać myśleć o ostatniej rewelacji, jaką usłyszeli od Kevela. Każde z nich przeżywało ja inaczej, choć dla obojga stanowiła niemały wstrząs. Młoda kobieta postanowiła jednak uspokoić męża: - Nie denerwuj się, kochanie - powiedziała. - Mnie także irytuje, że zawiodło świadectwo oczu… moich, twoich, Tartingtona, pani Evans! Mimo to jestem głęboko przekonana, że nadinspektor opiera się na absolutnie wiarygodnym materiale. W uczciwym dochodzeniu nie zdarzają się pomyłki tego rodzaju. Tak więc, chloroform w organizmie Beatrix musisz uznać za fakt ustalony raz na zawsze. - Ale Wheeler nie mógł tego zrobić! - powtórzył Kester z uporem maniaka. - Przypomnij sobie tę scenę i powiedz sama… Kiedy? W jakich okolicznościach?… To po prostu niemożliwe! Jocelyn przymknęła oczy usiłując przywołać wspomnienie tragicznego incydentu. Znów zobaczyła Beatrix machająca wesoło ręką, szamotanie się z bratem, wreszcie przechył postaci i lot ciała prosto w otwarte morze. Wzdrygnęła się lekko i otworzyła oczy. - To mogło się stać tylko w jednym momencie - powiedziała stanowczo. - Jak zapewne pamiętasz, w taras wrzynał się szpic skały, który częściowo przesłaniał pole widzenia z naszej strony. Na kilka sekund Beatrix i Aleca straciliśmy z oczu. - Mówisz wprost niedorzecznie! Przecież od chwili, kiedy

zobaczyliśmy ich ponownie, Beatrix zrobiła jeszcze co najmniej kilka kroków, zanim runęła w dół! Czy byłaby do tego zdolna, gdyby zaaplikowano jej błyskawicznie działający środek nasenny? - Masz rację - powiedziała Jocelyn po dość długim namyśle. Po prostu szukałam jakiegoś punktu zaczepienia i uchwyciłam się najprostszej możliwości. Rezygnuję z tego i po zastanowieniu do twoich obiekcji mogę dodać jeszcze dwie. Obie są natury psychologicznej i dotyczą Wheelera. - Młoda kobieta zrobiła krótką pauzę stwierdzając z przyjemnością, że mąż patrzy na nią z wyrazem napiętej uwagi. - Po pierwsze podjęła - Alec Wheeler nie miał najmniejszego powodu, aby podawać chloroform swej siostrze właśnie w tym momencie, gdy przesłaniała ich skała, skoro nie cofnął się przed popełnieniem morderstwa na oczach nas wszystkich. Twierdzenie, że chciał w ten sposób upozorować nieszczęśliwy wypadek czy zabójstwo w afekcie nie wytrzymuje krytyki, gdyż musiał być świadom, że po sekcji zwłok prawda i tak wyjdzie na jaw. - Wiesz, to kapitalne! - podchwycił Kester. - Dziwię się, że sam o tym nie pomyślałem wcześniej. A po drugie? - Po drugie, w ogóle nie rozumiem, po co był ten chloroform. Przecież człowiek zepchnięty do morza z wysokości dziewięćdziesięciu stóp najprawdopodobniej i tak zginie, niezależnie od tego czy śpi, czy nie. Dlaczego więc Wheeler dodatkowo miałby… - Oczywiście - przerwał Kester. - Była to pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy, gdy nadinspektor zatrzymał nas na dole… Ponadto dochodzą jeszcze sprawy, o których mówiłem Kenelowi wcześniej. Dlaczego Beatrix Cunning tam poszła? To było trochę tak, jakby kusiła swój los. Po co w ogóle był ten dowcip z przestawianiem przyrządu? I potem, zamiast uciekać

co sił w nogach… Oczywiście nie mogła wiedzieć, że to się tak skończy, ale zawsze… Wiesz, może nieładnie tak mówić, ale… to dziwne, gdy tak energiczna osoba przypomina cielę. Cielę prowadzone na rzeź. Jocelyn popatrzyła na niego z niesmakiem. - Dajże spokój z takimi porównaniami! Jednak zgadzam się, że postawa Beatrix jest również trudna do wyjaśnienia. Wprawdzie mógł działać zwykły zbieg okoliczności, ale jeśli weźmiemy pod uwagę anonim, który pokazywał ci Fred, to wszystko staje się dość nieprawdopodobne. - No właśnie! I dlatego uważam, że od tego trzeba zacząć. To trzeba koniecznie wyjaśnić. Jocelyn potrząsnęła głową z grymasem zniechęcenia. - Obawiam się, że nie znajdziemy człowieka, który by nam wyjaśnił te niezgodności. Obie osoby tego dramatu nie żyją, więc pozostaje nam albo urządzić seans spirytystyczny, albo przestać się tym zajmować. Tylko jeśli o mnie chodzi, nie lubię wywoływania duchów i uprzedzam cię, że się na to nie piszę… Zresztą, skoro Alec Wheeler - zabójca Beatrix - nie żyje, to kwalifikacja jego czynu nie ma praktycznego znaczenia. Jeśli nawet winien jest morderstwa z premedytacją, nikt na tym świecie nie pociągnie go już do odpowiedzialności. Dlatego nie traćmy na to więcej czasu. Zastanówmy się lepiej nad tym, kto zabił Wheelera. To sensowniejsze, bo morderca znajduje się wśród żywych… A zresztą, jeśli znajdziemy mordercę Aleca Wheelera, to może i sprawa śmierci jego siostry stanie się bardziej zrozumiała. - Nie doceniasz mojej umiejętności perswazji - odparł Kester puszczając mimo uszu drugą część wypowiedzi żony. - W dziesięć minut przekonałbym cię do seansu spirytystycznego, gdyby zaistniała tego potrzeba… Jednak i ja mam nadzieję, że się bez niego obejdzie.

Wstał z fotela i poszedł do stołu. Z leżącej na nim paczki papierosów wyjął jednego i zapalił, bezmyślnie wypuszczając dym prosto w nos Jocelyn. Żona skrzywił się i spojrzała na niego z wyrzutem. - Ile razy ci mówiłam… - Wiem, wiem - przerwał jej. - Właśnie chciałem ci coś zaproponować i tak mi się głupio dmuchnęło. Jocelyn natychmiast zapomniała o potrzebie wychowywania męża. - No, co? - zapytała zaciekawiona. - Pomyślałem, że takie pogwarki typu „a może to, a może tamto” nie prowadzą do niczego. Wiesz, co zamiast tego powinniśmy zrobić? Powinniśmy spisać porządnie na kartce wszystkie znane nam fakty. Podkreślam, fakty, a nie hipotezy. Jeśli potem stworzymy jakąkolwiek teorię, to do przyjęcia będzie tylko ta, która wytłumaczy wszystkie te fakty łącznie. Każdą inną można będzie śmiało wyrzucić do kosza. - Słusznie - uśmiechnęła się Jocelyn. Nie majak naukowe podejście. Wzięła kartkę papieru, długopis i spojrzała pytająco na męża. - No? Będziesz mi dyktował? - Spróbuję! Spiszemy wszystko w kolejności chronologicznej, poczynając od czwartku, kiedy zatelefonował Fred zapraszając nas do Greycliff. Tego samego dnia rano jego żona dostała anonim! Zanotuj to jako pierwszą informację i nie zapomnij dodać, dla kogo w rzeczywistości był przeznaczony oraz dlaczego Eileen pomyliła osobę adresatki. Jocelyn pochyliła głowę nad kartką, na której zaraz zaczęły się pojawiać zwięzłe zdania opisu. Punkt pierwszy był gotowy. Odczytała go na głos. - Bardzo dobrze - pochwalił Kester. - Przejdźmy teraz do dnia wczorajszego. Z rozmowy z Fredem w drodze ze stacji i

potem przed kolacją, najważniejsza wydaje mi się informacja, że z wyjątkiem służby każdy mieszkaniec Greycliff miał finansową motywację do zabicia Aleca Wheelera. Nawet bawiąca tu przejazdem pani Evans miała powód niebagatelny. - Sądzisz, że ona przy pomocy syna… - zaczęła Jocelyn, przypominając sobie rozmowę z nadinspektorem. Kester jednak przerwał jej stanowczo. - Nic teraz nie sądzę. Usiłuję myśleć wyłącznie o faktach i niczym się nie sugerować. Gorąco doradzam ci to samo, jeśli mamy dojść do jakichś rozsądnych ustaleń. Młoda kobieta stropiła się. Niewątpliwie mąż miał rację. Zła na siebie za niepotrzebnie wypowiedziane słowa, skupiła uwagę na notowaniu. Wzięła nową kartkę, na której drobnymi literami wpisała następne informacje. Wspólny wysiłek dawał dobre rezultaty i lista faktów rosła w szybkim tempie. Objęła cały piątkowy wieczór, rozmowy przed i podczas kolacji, obawy Freda o bezpieczeństwo Eileen i jego opowiadanie o napadzie na strychu, wieczorny spacer w pobliżu domku ogrodnika. Uporawszy się z tym, Jocelyn i Kester przeszli do zdarzeń krytycznej soboty. Zanotowali, kto poszedł na ryby, a kto i dlaczego pozostał w domu. Zaraz potem przypadła kolej na fatalny dowcip Beatrix i nieoczekiwaną reakcję Aleca Wheelera. Następny punkt głosił: „O jedenastej osiemnaście Beatrix Cunning zginęła z rąk brata”. Dalej następował krótki opis próby odnalezienia Beatrix, którą podjęli razem z Colinem Hartem, powrót do zamku, poszukiwanie Aleca. I wreszcie wiadomość o nowej tragedii: „Około jedenastej pięćdziesiąt Gerry Tartington w ciemni fotograficznej baszty znalazł ciało Aleca Wheelera. Po przyjeździe policji okazało się, że Alec został zamordowany”. Kilka ostatnich punktów na liście mówiło o uszkodzonym w międzyczasie telefonie, o wizycie w pracowni Donalda

Cunninga, krótkiej naradzie mieszkańców Greycliff i wreszcie o zawiadomieniu policji przez Fredericka Ramsaya i Colina Harta. Jocelyn i Kester uważnie wpatrywali się w zapisane kartki. Wzrok ich przebiegał poszczególne zdania, a gdy przeczytali już ostatnie, znów wracali do pierwszego, jakby całości uczyli się na pamięć w tym właśnie sformułowaniu. Siedzieli obok siebie i czuli, że każde z nich myśli to samo: jeszcze dziś muszą wpaść na prawdziwe rozwiązanie tej fatalnej afery. Lecz równocześnie zdawali sobie sprawę, że wpierw powinni znaleźć punkt, który zaprowadziłby ich na właściwy trop. - No i co o tym wszystkim sądzisz? - przerwała ciszę Jocelyn, która z niecierpliwością oczekiwała od swego męża jakiejś opinii mogącej ją pobudzić do konstruktywnej dyskusji. - Co o tym sądzę? Mam duży zamęt w głowie, choć wszystko spisaliśmy bardzo porządnie. Powinniśmy trzymać się faktów podstawowych, z których pierwszym jest to, że Beatrix zginęła z rąk brata, a drugim, że Alec został zamordowany. Od tych dwóch faktów podstawowych należy w ogóle zacząć. - Kester wstał, zapalił papierosa i zaczął chodzić po pokoju powtarzając półgłosem: - Beatrix zginęła z rak brata, Alec został zamordowany. Beatrix … - Przestań! Przecież to są rzeczy oczywiste! - Jocelyn była niemal oburzona. - Musimy odpowiedzieć na pytanie, kto zabił Aleca, a nie jeszcze raz roztrząsać znany nam przebieg wypadków - powiedziała z naciskiem. - To, co sobie spisaliśmy, powinno nam chyba nasunąć jakieś hipotezy. Myślałam, że ty zastanawiasz się właśnie nad tymi hipotezami i że w ich sprawdzeniu będę ci mogła pomóc. Myślałam, że my razem… - Jocelyn! Tak naprawdę, to ty nie rozumiesz, że w naszym obrazie rzeczywistości musi tkwić jakiś błąd. Żeby zbliżyć się

do prawdy obiektywnej, musimy rozpatrywać wszelkie oczywistości w ich najbardziej elementarnej postaci. Dlatego tak uparcie powtarzam, że Beatrix zginęła z rąk brata, a potem Alec został zamordowany. Może już w tych ustaleniach tkwi jakiś błąd. Chociaż Jocelyn nie była przekonana o słuszności swego męża, nie chciała dalej się sprzeczać o drobiazgi. Wiedziała, że postępując w ten sposób, doprowadzi Kestera do rozdrażnienia i będą musieli przerwać swe „dochodzenie”. - No, już dobrze - powiedziała pojednawczo. - A co cię niepokoi w tym, co nazywasz faktami podstawowymi? - To, czego nie uwzględniliśmy w opisie sytuacji. Przecież Beatrix w chwili śmierci była pod działaniem środków nasennych! Przed dwoma godzinami zaczęliśmy od tego rozmowę, wszystko spisaliśmy i teraz dochodzimy do tego samego punktu. - Chcesz więc zakwestionować, że Alec zabił Beatrix? spytała Jocelyn niemal podniesionym głosem. - Przecież widziałeś to tak samo dokładnie jak ja. A Iris Evans? A Tartington? Wszyscy to widzieliśmy, wszyscy! - Jocelyn, proszę cię, tylko nie unoś się znowu. - Kester podszedł do zony i wziął ją za rękę. - Ja niczego nie chcę kwestionować, ja tylko chcę zrozumieć, jak było naprawdę. Wierz mi, że… - Widziałeś, że to był Alec i że to była Beatrix! Nigdy nie zapomnę tego widoku, jak się cofała, cofała i potem… dziewięćdziesiąt stóp w dół! Możesz pójść i obejrzeć jej zwłoki! To nie był nikt inny. Kester zrozumiał teraz, że śmierć Beatrix zrobiła na Jocelyn wrażenie silniejsze, niż można było przypuszczać. Przecież na ogół to ona popisywała się przed nim swoimi stalowymi nerwami, a teraz sama wymagała opieki. Posadził ją w fotelu i

przyniósł dwa kieliszki koniaku: jeden dla niej, drugi dla siebie. Chwilowo postanowił skierować rozmowę na inne tory i zaczął opowiadać o możliwościach taniego spędzenia wakacji w Hiszpanii. Jocelyn jednak przerwała mu stanowczo: - Ja też chcę zrozumieć, tylko nie to, jak zginęła Beatrix, ale jak zginął Alec. Zamiast o urokach urlopu, powiedz mi lepiej, kto dziś o jedenastej dwadzieścia pięć przeciął przed zamkiem kabel telefoniczny, skoro Alec ze swoja astmą nie mógł tam jeszcze dobiec. Sam go widziałeś siedem minut wcześniej na tarasie laboratorium, a potem z zegarkiem w ręku sprawdziłeś, że nie mógł w tym czasie pokonać tego dystansu… jestem pewna, że człowiek, który to zrobił, zabił Aleca. A to nic ze śmiercią Beatrix nie ma wspólnego. - Oczywiście, że pytanie o sprawcę przecięcia kabla jest zupełnie sensowne - powiedział wolno Kester. Wiadomo, że sprawcą tym nie jest żadne z nas ani nikt, kto w tym czasie był razem z nami, a więc Iris Evans, Colin Hart i Gerry Tartington. Donalda Cunninga i naszego przyjaciela też możemy wyeliminować, jeśli założymy, że jeden z nich nie kłamie. Tak więc… - Pozostają Eileen i Horace - podchwyciła Jocelyn. - Poza tym jest służba, o której na razie wiemy bardzo mało. Szczególnie ten ogrodnik, który akurat wczoraj został zwolniony z pracy z nie wiadomo jakiego powodu. - Młoda kobieta wstała i chodząc po pokoju, mówiła z ożywieniem: Wydaje mi się, że o wszystkich osobach wchodzących w rachubę powinniśmy zebrać różne dane dotyczące ich osobowości. W przypadku zabójstwa Aleca Wheelera psychologiczne cechy mordercy są na pewno bardzo ważne. Czyn ten musiał być z góry ukartowany, gdyż morderca przerwał połączenie telefoniczne wcześniej, niż popełnił zbrodnię. Przypuszczalnie jednak znajdował się on w takiej

sytuacji, że mógł przeciąć kabel nie później niż o jedenastej dwadzieścia pięć. Nie możemy bowiem zapominać, że Alec zwykle wracał do domu około pierwszej. Tak więc morderca… Jocelyn spostrzegła, że Kester wcale nie zwraca na nią uwagi. Kiedy usłyszała, jak znów powtarzał słowa: „Beatrix zginęła z rąk brata”, „Alec został zamordowany”, pomyślała z żalem, że dziś z jej mężem nie wszystko jest w porządku. Nie chciała jednak, aby znów dochodziło do scysji, więc tylko łagodnie spytała: - Kochanie, co sądzisz o Eileen i Horacym? - Tak, tak - odpowiedział w zamyśleniu Kester. - Każde z nas tylko częściowo miało rację, ale teraz wszystko jest w porządku. Muszę ci powiedzieć, że nie umiemy sprawnie patrzeć na rzeczywistość, nie umiemy jej właściwie opisać i przez to sami siebie wprowadzamy w błąd. Pocieszające jest tylko to, że potrafimy czasem wykryć własne niedociągnięcia. Kester usiadł wygodniej w fotelu i kontynuował. - W wykrywaniu związków przyczynowych najważniejsze jest następstwo zdarzeń. Jeżeli A jest skutkiem B, to A musi zdarzyć się później. Co prawda są to rzeczy elementarne, ale… - Czy chcesz mi teraz zrobić wykład o związkach przyczynowych? - spytała z przerażeniem Jocelyn. Czuła, że Kester jest już na tropie prowadzącym do celu. - Błagam cię, wpierw wytłumacz mi samo rozwiązanie - prosiła. - To nie jest rozwiązanie. To jest hipoteza! - Dobrze, więc powiedz natychmiast, kto zabił Aleca zgodnie z ta hipotezą! Kester okazał się jednak stanowczym mężczyzną. Jeszcze przez dziesięć minut omawiał dobrze skądinąd znane Jocelyn pojęcie warunku koniecznego i dostatecznego oraz rolę czynnika czasu we wnioskowaniach przyczynowych. Dopiero po tych

teoretycznych uwagach powiedział coś takiego, co pozwoliło jego żonie domyślić się prawdy. Gdy jednak chciała zadać pierwsze pytanie, Kester położył palec na ustach i wziął ją za rękę. - Musimy natychmiast zejść na dół - powiedział tajemniczo. - Jocelyn, oszołomiona i jeszcze bardziej zaintrygowana, pozwolił wyprowadzić się na korytarz. - Chcesz iść do Kevela? - domyśliła się, gdy mąż skręcił w lewo. Kester zatrzymał się raptownie. - Uchowaj Boże! Musimy wybrać taką drogę, żeby nie natknąć się na żadnego policjanta… Czy potrafisz ją znaleźć? Kobieta zastanowiła się przez krótką chwilę, a potem ruszyła w kierunku spiralnej klatki schodowej umieszczonej w wykuszu południowo-zachodniej ściany domu, naprzeciwko pokoi Ramsayów. Starając się robić jak najmniej hałasu, zaczęli schodzić. Na parterze, po drugiej stronie korytarza, zauważyli wejście do pracowni Donalda Cunninga. Jeszcze kilkanaście stopni w dół i zmrok zamienił się w zupełną ciemność. Znaleźli się w suterenie. - Nic nie widzę - szepnęła Jocelyn. - Czy masz zapałki? - Tss! - syknął Kester. - Lepiej nie informować nikogo, że tu jesteśmy. Poczekaj chwilę, a zaczniemy orientować się w terenie. Po pewnym czasie ich oczy przywykły do widzenia w ciemności i stwierdzili, że znajdują się w garażu. Kester bardzo ucieszył się tym odkryciem. Skonstatował, że stoją tu oba znane mu samochody: „Morris”, którym jechali wczoraj ze stacji, oraz „Oldsmobile” Colina Harta. - To Alec Wheeler nie miał własnego samochodu? - Jocelyn zapomniała o potrzebie konspiracji i odezwała się głośniej. Reakcja Kestera była znamienna. Zanim odpowiedział, zajrzał do wnętrza wozów, a nawet pod spód, jakby chciał sprawdzić,

czy nikt niepożądany nie podsłuchuje ich rozmowy. Potem przeszedł się wokół, pod ścianami, uważnie obserwując tynki. - Na razie nie wiem - powiedział półgłosem. - Ale widzę tu wahadłowe drzwi. Zobaczmy lepiej, co jest po drugiej stronie. Było tam pomieszczenie bliźniacze w stosunku do tego, które opuścili, z ta różnicą, że stał w nim tylko jeden samochód. - Tu masz odpowiedź na swoje pytanie, Jocelyn. Jak każdy szanujący się władca, Alec Wheeler jeździł „Rolls- Roycem” i miał osobny garaż. Powiedziawszy to, Kester wykonał dokładnie te same czynności, co w pierwszym pomieszczeniu. Przez chwilę zastanawiał się nad czymś pomrukując niewyraźnie pod nosem, wreszcie zwrócił się do zony: - Widzisz ten wykusz w rogu? Jestem pewien, że za nim znajdują się schody, którymi idzie się do gabinetu Wheelera. A gdzieś za ta klatką musi być droga do ciemni fotograficznej. Jocelyn zdziwiła pewność bijąca z tych słów. Przecież Kester zawsze miał wątpliwości topograficzne, a tu, w miejscu zupełnie sobie nie znanym, wykazywał zadziwiającą orientację. Zastanawiając się nad tym novum przeszła jeszcze kilka kroków w ślad za mężem, minęła wąskie drzwiczki w ścianie garażu i przystanęła oślepiona niespodziewanym nadmiarem światła. Wtem rozległo się za nią radosne szczekanie i Quant znalazł się u stóp swojej pani. - Quant, spokój! - krzyknął Kester, a potem zwrócił się do żony: - Musiałem nie domknąć drzwi, ale teraz już trudno… Będziesz musiała go pilnować. Żeby tylko nie szczekał! Uspokoiwszy psa Jocelyn rozejrzała się wokół, po dobrze oświetlonej sieni. Teraz wiedziała już na pewno, gdzie się znajduje. Dokładnie przypomniała sobie tę okropną chwilę, kiedy w towarzystwie czterech innych osób zeszła tu wstrząśnięta wiadomością o drugim tragicznym zgonie w dniu

dzisiejszym. Drzwi do ciemni fotograficznej były zamknięte i Brentowie mogli przyjrzeć się ich masywnej konstrukcji. Przypominały raczej wejście do starego skarbca, a potężny skobel zdawał się być nie naruszony przez ząb czasu. W minionych wiekach ten lokal miał z pewnością całkiem odmienne zastosowanie. Kester nacisnął klamkę i weszli do środka. Tutaj także paliło się ostre elektryczne światło. Kobieta bojaźliwie spojrzała na podłogę, ale zwłoki były już, rzecz jasna, zabrane. Tylko ciemne plamy na kamiennej posadzce przypominały o tym, co wydarzyło się tutaj przed kilkoma godzinami. - Czy zwróciłaś uwagę, że tu wcale nie ma okien? - zagadnął Kester nakazawszy psu siedzieć w kącie pokoju. Spojrzała na niego trochę zdziwiona. - Oczywiście! Przecież to jest ciemnia fotograficzna. - No właśnie… A teraz uważaj, Jocelyn! Wyjdź stąd na chwilę i zamknij drzwi. Potem otwórz je szybko, przekrocz próg i zatrzymaj się! - O co ci chodzi? - Muszę coś sprawdzić… No, proszę cię! - powtórzył matematyk nagląco. Żona zastosowała się do tego życzenia. Otworzywszy drzwi zobaczyła Kestera stojącego na wprost niej, a potem padającego w tył na podłogę. Quant natychmiast dobiegł do niego, uważając, że to będzie jakaś zabawa. - Co ty wyprawiasz?! - powiedziała ostro Jocelyn, ale mąż już usiadł i z triumfalną miną wodził wzrokiem wokół siebie. - Wiesz już, o co chodzi? - zapytał znacząco. Jocelyn popatrzyła na podłogę. Po lewej i prawej stronie Kestera rozciągały się brunatne plamy. - Tak właśnie leżało ciało - szepnęła zdając sobie sprawę z wagi tego stwierdzenia. - Zatem napastnik…

- .. .wszedł tak jak ty, zastając Wheelera w ciemni - dokończył Kester. - Strzał padł, gdy morderca stał na progu, a jego ofiara po drugiej stronie drzwi zwrócona była twarzą do wejścia. - Czyli to było dokładnie odwrotnie niż zakładałeś w swojej poprzedniej koncepcji - zauważyła żona. - Wtedy myślałeś, że to morderca czekał wewnątrz, a Wheeler dostał postrzał na progu. - Tak, byłem w błędzie. Ale do nowej hipotezy ten szczegół pasuje jak ulał… - Nagle Kester wyprostował się i nastawił ucha. - Słyszysz? Ktoś tu idzie! Jocelyn znieruchomiała. Rzeczywiście, od strony garażu zbliżały się jakieś ostrożne kroki. W sieni zatrzymały się nagle i zdawało się, że upłynęły całe wieki, zanim ten ktoś zaczął wchodzić po schodach. - Idzie do gabinetu Wheelera - wyszeptał Kester. - Ciekawe… - Nie dokończył, gdyż pies, o którym na chwilę zapomnieli, nagle zaczął szczekać. Kester szarpnął drzwi. Zgasło światło. - Proszę zapalić! - zawołał w mrok korytarza. - My tu jesteśmy, proszę zapalić! Tu Brentowie… Na górze słychać było odgłosy szybko oddalających się kroków, ale nikt się nie odezwał. Kester, a za ni Jocelyn z Quantem na ręku zaczęli po omacku posuwać się w stronę gabinetu. Krótki korytarzyk skręcił ostro w lewo i znaleźli się u stóp schodów wiodących na górę. Kilkanaście stopni i drugi zakręt, a tuż za nim przeszkoda w postaci żelaznej kraty. - Kto tam? Proszę zapalić światło i otworzyć! - ponowił wołanie Kester, ale na górze nadal nie było odzewu. Kester z wściekła determinacją wyrwał żonie psa, przesadził go przed kratę i krzyknął: - Quant, bierz go! Bierz go! Pies puścił się pędem i zaraz rozległo się głośne ujadanie. Tymczasem Kester ciągle manipulował wokół kraty próbując przełożyć rękę na drugą stronę i odnaleźć klamkę. Wreszcie

udało się i drzwi ustąpiły. Jeszcze kilkanaście stopni, nowy zakręt, a na wprost już wejście do gabinetu Wheelera. Gdy Brentowie stanęli na progu, Quant szczerząc zęby i przeraźliwie warcząc wykonywał swój taniec wokół Eileen Ramsay, która nie mogąc zrobić ani kroku, zupełnie bezradna i wystraszona, stała przy regałach. W jednej ręce trzymała białą kopertę, a w drugiej ostatni tom „Encyclopedia Britannica”. - Niech pan weźmie tego psa! - krzyknęła przeraźliwie na widok Kestera. - Quant, do nogi! Spokój! - Kester nie mógł jednak opanować się, żeby nie pochwalić swego pupila, który tym razem tak dzielnie się spisał. - Dobry pies! - dodał z uznaniem, już podchodząc do zdenerwowanej kobiety. Eileen Ramsay zaczęła się cofać. - To nie ma nic wspólnego… Ja Alecowi nie zrobiłam nic złego, proszę mi wierzyć! Ja tylko musiałam przyjść po ten list! Musiałam! Musiałam, rozumie pan! To jest list, który… wcale nie był własnością Aleca. O, proszę! - Eileen podbiegła do Brenta i wcisnęła mu w rękę zapieczętowaną kopertę, na której był odręczny napis: „Dla Freda”. Matematyk rzucił okiem na pismo i zaczął obracać list w palcach nie bardzo wiedząc, co zrobić z tym fantem. Nieoczekiwanie sprawę przesądziła sama Eileen, która nagle wyrwała Kesterowi kopertę i nawet nie otworzywszy jej, zaczęła ją drzeć na drobne strzępki. Z oczu posiekły łzy, a glos nabrał piskliwych, histerycznych tonów. - Teraz już nikt tego nie przeczyta! Ja nie pozwolę!… On mnie straszył! Och, co ja mówię, głupia! Zgarnęła skrawki papieru i wybiegła nie oglądając się nawet na świadków tej niezwykłej sceny. - Co to wszystko ma znaczyć? - Jocelyn wpatrywała się w drzwi, za którymi znikła Eileen, wzrokiem pełnym zdumienia. Później spojrzała na swego męża i zdziwiła się jeszcze bardziej,

gdyż Kester miał prawie dumną minę i raz po raz zerkał na Quanta. - Rozumiesz coś z tego? - ponowiła pytanie Jocelyn. Matematyk skinął głową niedbałym ruchem, nie mogąc ukryć uśmiechu satysfakcji. Jednak po chwili spochmumiał, a jego usta wykrzywił grymas gorzkiej ironii . - Biedny Fred - powiedział cicho, a nieco później, już głośno, dodał: - Każdy argument działający na korzyść jakiejś osoby jest argumentem przeciw innej. Trzeba poprosić inspektora, żeby zarządził zebranie domowników i gości. Niech się oskarżają! Dla mnie już teraz wszystko jest jasne. - Od razu powiesz Kevelowi? - spytała Jocelyn. Kester zawahał się. Po namyśle ustalili razem, że zaskoczą nie tylko mordercę, ale również policję. Niezależnie od wszystkiego, co się stało, nie mogli sobie odmówić tej niewinnej przyjemności.

XII. Metodą eliminacji Jocelyn stała przy oknie wpatrując się w linię horyzontu. Po pogodnym, chwilami nawet upalnym dniu nastał bezchmurny wieczór i tafla wody mieniła się wszelkimi odcieniami barw pożyczonych od zachodzącego słońca. Jednakże to nie uroki przyrody stanowiły przedmiot zainteresowania młodej kobiety. Jej wzrok tylko machinalnie rejestrował widok za oknem, zaś myśli pogrążone były w próbach rozwikłania zdarzeń, w których przyszło jej dzisiaj uczestniczyć. Chociaż nie ulegało żadnej wątpliwości, iż hipoteza sformułowana podczas długiej rozmowy z mężem dobrze tłumaczy przebieg wypadków, to równocześnie brak jeszcze było wystarczających dowodów rzeczowych, które zawsze są tak istotne w śledztwie. Wprawdzie oboje domyślali się, gdzie dowodów tych należy szukać, jednak bez pomocy policji nie mieli większych szans dotarcia do nich, a sprawę pogarszał fakt, że nie chcieli jeszcze odkrywać wszystkich kart. Czy w tej sytuacji Kesterowi uda się przekonać nadinspektora, aby przesłuchiwał teraz każda osobę w obecności wszystkich pozostałych? Przecież… Drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł Kester. Jego zadowolona mona upewniła żonę, że pierwsze trudności zostały przełamane. - A więc udało się? - spytała raczej retorycznie. - Tak! Zebranie jest w stołowym i to już! Kevel zgodził się podejrzanie skwapliwie. Wydaje mi się, że on też coś chowa w zanadrzu i już sam zamierzał zarządzić ponowne przesłuchania. - matematyk podszedł bliżej żony i chciał ją objąć, lecz ona tego wcale nie spostrzegła i tylko spytała: - Sądzisz, że Kevel wszystkiego domyślił się przed nami? Kester milczał przez chwilę. Potem zaczął nerwowo chodzić po pokoju.

- Pamiętaj, Jocelyn, że gdy podam ci klucze, musisz jak najszybciej… - Ależ to oczywiste - ucięła pani Brent. - Niepotrzebnie to powtarzasz. Przemyślałam każdy krok i wszystko nie potrwa dłużej niż pięć minut. Zamiast to rozważać, chodźmy już lepiej, bo niepotrzebnie zaczniemy poddawać się naszym emocjom. W pokoju na dole okazało się, że przyszli ostatni. Wszyscy już zebrali się wokół długiego, prostokątnego stołu. Nawet niedołężna matka kucharki znalazła się tutaj w swym fotelu na kółkach. Kevel, siedzący najbliżej okna, wskazał Brentom wolne krzesła obok siebie. Gdy oboje usiedli, nadinspektor odchrząknął i wszystkie głowy zwróciły się w jego kierunku. Jocelyn właśnie rozglądała się dyskretnie. Na wprost niej miejsce zajmowała Iris Evans, obok jej syn, a dalej Colin Hart, małżonkowie Ramsay i Gerry Tartington. Donald Cunning siedział w rogu stołu, między Iris Evans i Stanleyem Kevelem, vis å vis Kestera. Z drugiej strony Jocelyn znajdowała się Nancy Oakes, ogrodnik oraz kucharka razem z matką. Na twarzach zebranych malowało się zainteresowanie, a czasem wręcz oznaki podniecenia. Widać było, że pierwszy wstrząs minął i podwójna tragedia dzisiejszego ranka dla większości mieszkańców tego domu bardziej niż nieszczęściem stała się teraz sensacją ożywiającą monotonię, w jakiej tkwili z ostatniej woli Susan Wheeler- Hart. Jeden tylko Donald Cunning pogrążony w apatii zdawał się nie zwracać żadnej uwagi na to, co dzieje się wokół. Tępym wzrokiem patrzył na blat stołu. - Proszę państwa - zaczął nadinspektor. - Zebraliśmy się tu wszyscy raz jeszcze, aby do końca wyjaśnić przebieg wydarzeń przedpołudnia. Sprawa pierwsza, czyli tragiczny wypadek pani Beatrix Cunning jest o tyle jasna, że aż cztery osoby z tu obecnych złożyły zgodne zeznania. Sprawcą wypadku był Alec

Wheeler, niezależnie od tego, czy było to zabójstwo w afekcie, czy morderstwo z premedytacją. Możemy więc od razu przejść do sprawy drugiej, czyli do przyczyn nagłej śmierci pana Wheelera. Hipoteza samobójstwa została odrzucona jako fizycznie niemożliwa, a więc zasadnicze pytanie, jakie stoi przed prowadzącym śledztwo brzmi: kto zabił Aleca Wheelera? Wiedząc to, przypuszczalnie będziemy mogli też ustalić, dlaczego czyn ten został popełniony. Kevel umilkł na chwilę, aby taksującym spojrzeniem objąć trzynaście twarzy. Wszyscy bacznie wpatrywali się w niego. Każdy w napięciu oczekiwał, co stanie się dalej. Nawet policjant, który stał w drzwiach prowadzących do hallu, pilnie przysłuchiwał się każdemu słowu. Nadinspektor podjął znowu: - Ponieważ pewne dane, którymi dysponuje policja, niezbicie świadczą, że zabójcą nie jest nikt z zewnątrz, sprawcy śmierci pana Wheelera należy szukać wśród tu obecnych. Wszystkim niewinnym zależy z pewnością na oczyszczeniu się z jakichkolwiek podejrzeń. Podejrzenia takie znikną, gdy sprawca zostanie zidentyfikowany. Dlatego proszę o bezwzględnie szczere odpowiedzi zarówno o sobie, jak i o innych. Czasami policja jest zmuszona do dokonywania przesłuchań konfrontacyjnych, co oczywiście dla niektórych osób może być przykre. Wierzę jednak, że państwo właściwie rozumiecie moje intencje. Winnego śmierci Aleca Wheelera poszukamy wspólnie metodą eliminacji. Słowa Kevela, „…zabójcą nie jest nikt z zewnątrz…” spowodowały lekkie poruszenie, które jednak zaraz znikło pod wpływem dalszego rzeczowego wywodu nadinspektora. Teraz wszakże stało się całkowicie jasne, że zabójca siedzi przy tym samym stole, co dwanaście osób niewinnych. Czy te dwanaście osób ma przekonujące alibi? Jeśli tak, to winny zostanie

zidentyfikowany. Oto sytuacja, którą teraz wszyscy sobie dobrze uzmysłowili. - W oparciu o dotychczasowe zeznania państwa oraz na podstawie obdukcji lekarskiej w następujący sposób zrekonstruowaliśmy minione wydarzenia: O godzinie jedenastej osiemnaście Alec Wheeler powoduje śmierć swej siostry, Beatrix Cunning, a następnie biegnie do domu, przypuszczalnie z zamiarem dalszej ucieczki samochodem. Albo on sam, albo jego przyszły morderca, przecina kabel telefoniczny w pobliżu zamku, w odległości około dwóch minut drogi od bocznego wejścia. Następnie Alec Wheeler wchodzi do domu, udaje się do ciemni fotograficznej i tam zostaje zamordowany, zanim przybędzie grupa osób będących świadkami wypadku nad morzem. Z zeznań złożonych przez pana Fredericka Ramsaya, który rozmawiał właśnie przez telefon w chwili przecięcia kabla, wiadomo, że stało się to dokładnie o godzinie jedenastej dwadzieścia pięć. Alec Wheeler mógł więc znaleźć się w swojej ciemni fotograficznej najwcześniej o jedenastej dwadzieścia siedem. Jest nawet wysoce prawdopodobne, że dobiegł tam później, lecz właśnie tę godzinę ustaliliśmy jako początek krytycznego okresu, w którym morderstwo mogło być w ogóle popełnione… Grupa pięciu osób przybyła do zamku i znalazła denata nie później niż o jedenastej pięćdziesiąt pięć. Na podstawie opisu zwłok, podanego zgodnie przez wszystkich pięciu świadków, należy wnosić, że śmierć Aleca Wheelera nastapiła co najmniej na pięć minut przed znalezieniem ciała. Tak więc krytyczny okres, w którym dokonano zabójstwa, obejmuje dwadzieścia trzy minuty: od jedenastej dwadzieścia siedem do jedenastej pięćdziesiąt. Chciałbym z cała stanowczością podkreślić, że okres ten na pewno nie jest dłuższy. Kevel zrobił przerwę i zajrzał do leżących przed nim notatek.

Na kilku kartkach równym, acz stanowczym charakterem wypisanych było szereg uwag i zestawień. Niektóre słowa podkreślone były prostymi, inne falistymi liniami, a liczby obwiedzione lub zaznaczone wykrzyknikami. Wszystko to kolorowymi flamastrami, których cały komplet leżał na stole. - Punktem wyjściowym naszego rozumowania eliminacyjnego - podjął po chwili nadinspektor - jest założenie, że w okresie uznanym za krytyczny, zabójstwa dokonała jedna lub więcej niż jedna z trzynastu osób znajdujących się wówczas na terenie posiadłości lub w jej pobliżu, a teraz siedzących przy tym stole. W pierwszej kolejności od podejrzeń można uwolnić następujące osoby: Iris Evans, Colina Harta, Gerry’ego Tartingtona oraz Jocelyn i Kestera Brentów. Pani Evans, pan Tartington oraz państwo Brent począwszy od śniadania przez cały czas przebywali w swoim towarzystwie i wszyscy widzieli wypadek pani Cunning, który zdarzył się blisko półtorej mili od domu. Pan Hart przyłączył się do tej grupy około jedenastej dwadzieścia, więc również ma alibi na cały czas, gdy zabójstwo Aleca Wheelera w ogóle mogło być dokonane. - Nawet jeśli ma się czyste sumienie, jest rzeczą uspokajającą usłyszeć takie słowa z ust przedstawiciela policji - wtrącił z uśmiechem Colin Hart. - Ponieważ pozostałe osiem osób nie ma na razie tego krzepiącego samopoczucia, pozwoli pan, że będę kontynuował - odparł sucho Kevel i młody aktor zmieszał się jak skarcony uczniak. Nadinspektor zdawał się jednak tego nie zauważać. Następną osobą, która nie mogła zabić Aleca Wheelera ciągnął - jest starsza pani Norton. Z uwagi na jej chorobę przypuszczenie takie byłoby wręcz absurdalne! Przejdźmy więc do panny Melanie Norton. - Tu Kevel spojrzał na kucharkę siedzącą obok swojej matki. - Podczas przesłuchania zeznała pani, że od jedenastej aż do chwili, w której dowiedziała się

pani o śmierci swego chlebodawcy, była pani w kuchni. Czy to prawda? Na rumianej twarzy kucharki malował się wyraz świętobliwego oburzenia, że ktoś może wątpić w jej prawdomówność. - Święta prawda, proszę pana! - kiwnęła głową tak energicznie, że chusteczka, którą miała przewiązane włosy, zsunęła się jej na ramiona. Jocelyn dopiero teraz przyjrzała się tej kobiecie. Duża, o obfitych kształtach, była zupełnie niepodobna do swojej matki. Tylko niebieskie oczy miały ten sam wyblakły odcień. Tymczasem nadinspektor zadał następne pytanie: - Kto to może potwierdzić? - Pan Ramsay, proszę pana. No i Nancy też… Ja w ogóle ani przez jedną chwilkę sama nie byłam. Pan Ramsay reperował piec w kuchni, więc chciałam przy tym być. No, a Nancy też kazałam zostać. Mogła być potrzebna, żeby coś potrzymać czy przynieść. Pan mnie rozumie? - Tak, rozumiem. A skąd pani wie, że byliście we trójkę w kuchni właśnie od jedenastej? Melanie Norton wzruszyła ramionami, że zadaje się jej tak głupie pytanie. - Przecie mam w kuchni zegar, no nie? -I tak co chwila pani na niego spogląda, prawda? Pod wpływem wyraźnej ironii zawartej w tym pytaniu kucharka zreflektowała się. - Nie, nie… - odparła ze znacznie mniejszą pewnością siebie. - Ale akurat zerknęłam, jak pan Ramsay powiedział, żeby się spieszyć, bo późno. Ten piec był już wtedy rozgrzebany na dobre. Jak nic robota musiała zacząć się z piętnaście minut wcześniej. Może nawet więcej niż piętnaście?… - Jednak dotąd nie powiedziała pani, która była wtedy

godzina - przypomniał nadinspektor. - Nie powiedziałam? - zdziwiła się kobieta. - Było dziesięć po jedenastej. Ta odpowiedź musiała zadowolić Kevela, gdyż zapytał, co działo się dalej, kto i na jak długo wychodził z kuchni. Pytania zadawał prostym językiem i uporczywie wpatrywał się w twarz kucharki, jakby natychmiast chciał odczytywać jej reakcje. - Zaraz, zaraz… Niech no sobie przypomnę… - podjęła Melanie Norton. - Więc najpierw nikt z nas nie wychodził i każdy był zajęty przy swoim… Potem usłyszałam na schodach wołanie „Fred, Fred!” i do kuchni zajrzał pan Cunning. „Fred, telefon do ciebie” - powiedział i pan Ramsay zaraz poszedł za nim na górę. - Jak długo nie było pana Ramsaya? - Czyja wiem? Pewnie będzie z pięć minut. - A czy pani opuszczała kuchnię w tym czasie? - Nie. Toć powiedziałam, że wcale stamtąd nie wychodziłam. Dopiero, jak już było wiadomo. - A panna Oakes? - Nancy też była w kuchni, aż pan Ramsay wrócił. - Czy pani to potwierdza, panno Oakes? - Kevel przeniósł wzrok na pokojówkę, a gdy ta skinęła głową, zadał następne pytanie kucharce: - Co było dalej, jak pan Ramsay już wrócił? - Powiedział, że już ma następną robotę, bo właśnie zepsuł się telefon, więc trzeba się z tym piecem pospieszyć. Chwilę przy nim dłubał, ale coś mu tam przeszkadzało, więc kazał Nancy podać większy młotek. Nancy zajrzała do szuflady, ale młotka nie było. Wtedy ja, że na pewno jest w szopie z narzędziami. A pan Ramsay mówi: „Nancy, skocz prędko do ogrodnika po ten młotek, bo bez niego nie da rady”. No i Nancy poszła, a my zostaliśmy w kuchni. Pan Ramsay zapalił

sobie papierosa i chodził po kuchni w tę i nazad narzekając, że Nancy tak się grzebie. - Jak długo nie było panny Oakes? - Pan Ramsay zdążył wypalić całego papierosa. Wreszcie Nancy przyszła z młotkiem, a pan Ramsay odbił ten stwardniały kamień i wstawił nową cegłę. Ledwo skończył i umył ręce, a my obie jeszcze robiłyśmy porządek, wpada pan Tartington i krzyczy: „Beatrix i Alec nie żyją! Chodź szybko, Fred!”. Oni wybiegli, a ja stanęłam, jakby we mnie piorun strzelił! - Chce pani powiedzieć, że od powrotu panny Oakes aż do przyjścia pana Tartingtona żadne z was trojga nie opuszczało kuchni? - Tak właśnie było, proszę pana. Stanley Kevel zwrócił się do inżyniera i pokojówki: - Czy państwo potwierdzają te zeznania? Frederick Ramsay i Nancy Oakes przytaknęli i wówczas nadinspektor postawił mały znaczek przy kolejnym nazwisku, wpisanym na leżącą przed nim listę. - W świetle tego, co usłyszeliśmy - powiedział - panna Melanie Norton jest również wolna od zarzutu morderstwa, gdyż ma pełne alibi na krytyczne dwadzieścia trzy minuty. Natomiast panna Nancy Oakes musi wytłumaczyć się jedynie z dziesięciu minut, kiedy poszła po młotek do ogrodnika. Według moich obliczeń, wycieczka do ogrodnika wypada pomiędzy godziną jedenastą trzydzieści a jedenastą czterdzieści jeden. Proszę nam powiedzieć, co pani w ciągu tych dziesięciu minut robiła. Zaróżowione policzki i błyszczące oczy Nancy Oakes świadczyły, że dzisiejsze wydarzenie w Greycliff uważa ona za niezwykle pasjonujące. Gdy Stanley Kevel zadał jej pytanie, dziewczyna oblizała wargi i pochyliła się trochę do przodu.

Najwyraźniej była dumna ze swej roli świadka, wypytywanego przez tego dystyngowanego starszego pana, do którego wszyscy mówili z szacunkiem „panie nadinspektorze”. Nancy Oakes nie znała się na policyjnej hierarchii, ale nie miała wątpliwości, że musi to być jakaś bardzo ważna osobistość. - Zaraz wszystko dokładnie wytłumaczę - zaczęła. - Jak tylko wyszłam, minęłam panią Norton, która siedziała przed domem i zapytała, gdzie tak pędzę. „Do ogrodnika po młotek” powiedziałam i pobiegłam dalej… Zawsze drzwi u pana Parka są otwarte, więc biorę za klamkę, żeby wejść do środka. A tu zamknięte! Pukam i pukam, a że nikt nie odpowiada, to już miałam wracać. Nagle słyszę, że ktoś tam chrząka czy kicha. No więc krzyczę przez drzwi: „Panie Park! Niech pan nie robi głupich kawałów i szybko otwiera, bo panu Ramsayowi potrzebny młotek!” na to pan Park mówi, żebym nie była taka w gorącej wodzie kąpana, bo on się przebiera i w tej chwili otworzyć nie może… Co miałam robić, musiałam poczekać, aż skończy. Wreszcie wyszedł, już ubrany, i razem poszliśmy do szopy. Otworzył ją z klucza, wyjął młotek, dał mi go i wtedy szybko wróciłam do kuchni. Kevel zwrócił się teraz do Louise Norton. - Czy pani rzeczywiście widziała pannę Nancy Oakes wychodzącą z domu? - A dyć widziałam - odparła staruszka. - Wybiegła z tej kuchni jak po ogień, aż o mało na mnie nie wpadła! Odwróciłam się i patrzę za nią, bo czy to wiadomo, co takiej dziewusze do głowy strzeli? Ale nie powiem, wszystko prawdę zeznała. Widziałam ją cały czas! Jak tam stała przed domkiem ogrodnika i jak we dwoje poszli po młotek. A potem wróciła prosto do domu, proszę pana. Oczy mam zdrowe i mogę zaświadczyć… Na drutach z rana pół szalika dla mojej Melanie zrobiłam. Tylko te moje nogi… Dziewiąty krzyżyk!

- W takim razie alibi panny Oakes jest również nie do podważenia - stwierdził nadinspektor. - Jeszcze tylko małe pytanko, panno Oakes. Ile czasu mogła pani zająć droga od wyjścia z kuchni aż do chwili, w której zapukała pani do drzwi ogrodnika? - Ze dwie minuty, nie więcej. - Tak też myślałem. Dziękuję pani. Pokojówka opadła na oparcie krzesła z dziwnym wyrazem twarzy. Przyglądając się jej, Jocelyn z trudem stłumiła uśmiech. Mogłaby się założyć, jakie myśli wypełniały teraz głowę tej dziewczyny. Z jednej strony Nancy musiała być zadowolona, że jej niewinność została stwierdzona tak autorytatywnie, lecz z drugiej - żałowała z pewnością, iż jej aktywna rola w śledztwie tym samym dobiegła końca. Ale właśnie nadinspektor odłożył zielony flamaster, którym notował coś przy nazwisku tej dziewczyny. - Kolej na pana Oliviera Parka - powiedział. - Z zeznań panny Oakes wynika, że pomiędzy jedenastą trzydzieści trzy a jedenastą trzydzieści dziewięć znajdował się pan u siebie bądź w szopie z narzędziami. Tak więc nie ma pan alibi na sześciominutowy okres pomiędzy jedenastą trzydzieści trzy a jedenastą pięćdziesiąt. Czy ktoś z obecnych widział w tym czasie pana Parka? Stanley Kevel popatrzył po twarzach wokół stołu, ale wszyscy siedzieli nieporuszeni. Chwilę później głos zabrał ogrodnik: - Nikt nie mógł mnie widzieć, ponieważ cały czas byłem u siebie. - A to już jest pewną wskazówką do dalszych pytań powiedział żywo nadinspektor. - Pani Norton! Powiedziała pani, że przez cały ten czas siedziała pani przed domem. Proszę się teraz dobrze zastanowić. Przypuśćmy, że po powrocie panny Nancy Oakes do kuchni razem z młotkiem,

pan Oliver Park wychodzi od siebie i zbliża się do domu. Czy zobaczyłaby go pani ze swego miejsca? - No pewno, że bym go zobaczyła - odparła starowinka bez chwili wahania. - Tak samo, jak przedtem widziałam Nancy. - Właśnie! Fakt, że pani nie widziała pana Parka, świadczy o tym, że on mówi prawdę - stwierdził nadinspektor, po czym zwrócił się do ogrodnika, jakby chciał mu dokładnie wytłumaczyć, na czym oparł swój sąd. - Mógłby pan wprawdzie wyjść od siebie tak, żeby pana nikt nie zauważył, ale wtedy musiałby pan pójść najpierw w przeciwną stronę aż do ogrodzenia, potem przy murze do bramy, a następnie zajść do baszty pana Wheelera naokoło, od strony morza. Jednak na pokonanie takiej drogi i to w obie strony musiałby mieć pan dużo więcej czasu niż jedenaście minut. Dlatego skreślam pana z listy podejrzanych. Stanley Kevel umilkł i zaczął coś rachować na kartce. Przy stole zapanowała cisza, której nikt nie odważył się przerwać. Po chwili nadinspektor skończył swoje obliczenia i zwrócił się do Fredericka Ramsaya. - Pańskie alibi ma pewną pozorną lukę. Teoretycznie rzecz biorąc po przerwaniu rozmowy telefonicznej mógł pan udać się do ciemni fotograficznej Aleca Wheelera, a następnie szybko wrócić do pracy w kuchni. Jednakże jest to możliwość czysto teoretyczna, gdyż po owej rozmowie poszedł pan jeszcze do apartamentu państwa Cunning sprawdzić, czy i tam aparat jest nieczynny. Musiało to panu zająć dwie, trzy minuty, zaś według zeznań panny Melanie Norton i panny Nancy Oakes opuścił pan kuchnię na okres niewiele dłuższy. - Właśnie! - podchwycił inżynier. - A przecież trzeba doliczyć czas, w którym rozmawiałem przez telefon. Pani McKean z Portcastle może potwierdzić, że zanim połączenie zostało przerwane, zdążyła mi opowiedzieć o kłopotach ze skrzynią

biegów w swoim nowym samochodzie. - Rozumiem - powiedział nadinspektor i zwrócił się do Donalda Cunninga. - Może pan będzie łaskaw powiedzieć możliwie dokładnie, co pan robił począwszy od chwili przyjęcia telefonu do pana Ramsaya. Malarz drgnął i popatrzył na Stanleya Kevela z taką miną, jakby dopiero co obudził się z głębokiego snu. - Panie Cunning! Czy pan mnie zrozumiał? - Tak. Oczywiście, że tak - z pewnym wysiłkiem odparł malarz. - Ja… ja wtedy po prostu pracowałem. Rano przyszedł mi do głowy pewien pomysł, który uważałem za bardzo twórczy, i właśnie przygotowywałem tło, to znaczy rozprowadzałem na płótnie błękit… nie, wtedy fiolet… Chyba właśnie go kończyłem, jak zadzwonił telefon. - W pańskiej pracowni nie ma aparatu telefonicznego, prawda? - zapytał szybko Kevel. - Nie, ale jest w pokoju mojej żony. - W bezbarwnym dotąd głosie malarza pojawiło się coś na kształt zdziwienia. - Państwo zajmowali z żoną trzy pokoje na parterze. Po to, aby przejść z pracowni do pokoju zony, musiał pan minąć swoją sypialnię? - Tak, oczywiście! - Wiemy, że pan pracował, gdy telefon odezwał się. Niech pan sobie teraz przypomni, czy natychmiast przerwał pan pracę i podbiegł do telefonu? - Nie, nie od razu - powiedział malarz po chwili namysłu. Miałem przygotowaną farbę i prawdę mówiąc, nie chciało mi się odrywać od pracy. Sądziłem, że może ktoś inny przyjmie telefon. Ale dzwonek odezwał się kilka razy, więc wreszcie podszedłem do aparatu. Pani McKean chciała rozmawiać z Fredem. -I poszedł pan na pierwsze piętro, do pokoju pana Ramsaya?

Cunning zaprzeczył ruchem głowy. - Wiedziałem, że nie mam tam po co chodzić. Fred jeszcze przy śniadaniu mówił, że będzie naprawiał piec kuchenny. Dlatego poszedłem prosto na dół i rzeczywiście w kuchni zastałem go przy pracy. - Czy pan Ramsay odebrał telefon w apartamencie państwa? - Nie. Weszliśmy razem na parter, do stołowego. Stamtąd poszedłem do siebie, a Fred do Hallu, tu obok. Tam też stoi aparat telefoniczny. - A pan wrócił do przerwanej pracy? -Tak. - Czy wie pan, która to była godzina? - Owszem. W pracowni odruchowo spojrzałem na ścienny zegar. Było dwadzieścia po jedenastej albo minuta, może dwie, później. - A teraz pytanie do pana Ramsaya - rzucił szybko Kevel. - O jedenastej dwadzieścia pięć przerwano panu rozmowę. Co pan wtedy zrobił? - Poszedłem do Donalda sprawdzić, czy tam telefon działa. Wtedy jeszcze wydawało mi się, że to uszkodzenie aparatu, z którego rozmawiałem. - Którędy wszedł pan do mieszkania państwa Cunning? - Przez pracownię. Wiedziałem, że Donald tam maluje. -I?… - Donald siedział przed blejtramem. Poinformowałem go, po co przyszedłem, i zaraz udałem się do pokoju Beatrix. Tam oczywiście też nie uzyskałem połączenia, więc wróciłem do pracowni. Donald zażartował, że skoro wszystko już w tym domu zaczyna się psuć, to moja skromna osoba staje się coraz bardziej cenna. „Nie wygłupiaj się” - powiedziałem, czy coś takiego… Nie pamiętam dokładnie. Ale na pewno zaraz potem wróciłem do kuchni.

Stanley podziękował inżynierowi, po czym zwrócił się do Donalda Cunninga. - Zadam panu jeszcze dwa pytania i bardzo proszę, aby zastanowił się pan dobrze nad odpowiedzią. - Krótka pauza, jaka teraz zrobił nadinspektor, wytworzyła wśród słuchaczy nastrój podniecenia. A może to w głosie Kevela było cos alarmującego? - Panie Cunning! Inżynier Ramsay wyszedł z pańskiej pracowni prawie dokładnie w chwili, gdy zaczyna się ustalony przez nas okres krytyczny, w którym zostało popełnione morderstwo. Moje pierwsze pytanie brzmi: czy w czasie tych dwudziestu trzech minut widział pan kogokolwiek? - Nie. Nikogo nie widziałem i z nikim nie rozmawiałem powiedział cicho malarz. - Przez ten cały czas pracowałem i w ogóle nie ruszałem się ze swego pokoju. - Rozumiem! Po prostu nie może pan udokumentować swego alibi! - Niestety, to niemożliwe - Donald Cunning uśmiechnął się jakoś żałośnie, a potem usta zacisnęły mu się w wąską fioletową kreskę. - Wobec tego zadaję pytanie numer dwa: Jak już pan wie, na rewolwerze, z którego zastrzelono denata, znajdują się odciski pańskich palców. Po raz ostatni pytam, skąd się one tam wzięły? - A niech mi pan da święty spokój! - wybuchnął nagle malarz. - Już chyba trzeci czy czwarty raz zadaje mi pan to samo pytanie! Przecież mówiłem panu, że ten rewolwer dała mi przed kilkoma dniami moja własna zona. Tylko wtedy trzymałem go w ręce. Jak mi pan nie wierzy, niech mnie pan aresztuje, ale nareszcie proszę przestać mnie dręczyć. Dziś rano… - malarz urwał i ukrył twarz w dłoniach. Potem powiedział donośniej: - Nawet policja powinna rozumieć, że nie jestem usposobiony do jakichś testów czy innych

zgadywanek. - To nie są żadne zgadywanki, tylko dochodzenie w sprawie morderstwa! - Kevel także odezwał się o pół tonu głośniej. Policja robi wyłącznie to, co do niej należy, i nikt nie zadaje pytań dla własnej sadystycznej przyjemności! Dobrze rozumiem pańskie uczucia, ale niestety podczas śledztwa policja nie może pozwalać sobie na luksus taktownego współczucia i omijanie tematów drażliwych! - Nadinspektor odetchnął głębiej i po chwili kontynuował już spokojniejszym głosem: - Pańska rola w tej sprawie nie była dla mnie jasna. Przeciw panu świadczył kompletny brak alibi i linie papilarne odciśnięte na użytej broni. Ale, gdyby pan istotnie chciał popełnić morderstwo z premedytacją, to z pewnością postarałby się pan o jakieś fikcyjne alibi. Wytarłby pan też swoje ślady z rewolweru. Donald Cunning zdawał się w ogóle nie słuchać słów nadinspektora, co ten musiał zresztą od razu spostrzec, gdyż przestał zwracać się bezpośrednio do malarza, a mówił po prostu do wszystkich obecnych. - Załóżmy teraz, że było to zabójstwo w afekcie. Alec Wheeler przyszedł do szwagra powiedzieć mu o wypadku pani Beatrix Cunning. Gdyby tak właśnie się zdarzyło, to pan Cunning strzeliłby już we własnej pracowni, a nie w ciemni fotograficznej, na dole. Ponadto również w tym przypadku zapewne ukryłby rewolwer, bądź wytarłby go dokładnie, żeby zlikwidować pozostawione na nim ślady… Tak. - Kevel urwał i nagle zwrócił się do Fredericka Ramsaya. - Niech pan sobie jeszcze raz przypomni ten moment, w którym wszedł pan do pracowni malarskiej, tuż po przerwaniu rozmowy telefonicznej. Co wtedy było namalowane na płótnie? Czy pan pamięta? - Doskonale pamiętam, gdyż tam jeszcze niczego nie było…

Przepraszam, źle się wyraziłem. Płótno prawie w całości pokrywała sinoniebieska farba i do końca został Donaldowi tylko mały kawałek. - A teraz pytanie do pani Iris Evans. Co zobaczyła pani na blejtramie, gdy całą grupą weszliście do pracowni, aby zawiadomić pana Cunninga o śmierci zony? Iris Evans aż się wzdrygnęła. - Nigdy tego nie zapomnę - powiedziała głucho. Pan Cunning stał z pędzlem przed obrazem, na którym widniała twarz dziewczyny. Te twarz skrapiał czerwoną farbą, która spływała po płótnie jak krople krwi. -I to jest właśnie alibi Donalda Cunninga - oświadczył Kevel niemal uroczyście. - Naturalnie sprawdziliśmy, że płótno widziane przez pana Ramsaya jest tym samym płótnem, na którym wymalowano twarz dziewczyny. Ponadto, nasz ekspert orzekł, iż po pierwsze, zastosowana technika pracy wymagała stałej obecności twórcy, a po drugie, namalowanie twarzy musiało zająć co najmniej pół godziny. - Więc pan nie chce mnie aresztować - wykrztusił malarz, który na chwilę odzyskał kontakt z otoczeniem. - Nie, proszę pana! W świetle tego, co powiedziałem, nie jest pan w ogóle podejrzany o morderstwo. - No, ale kto w końcu zabił? - spytała Iris Evans z niejakim rozdrażnieniem. Zapewne stawiała na Donalda Cunninga i słowa nadinspektora wyraźnie ją rozczarowały. - Chwileczkę, przesłuchania nie są zakończone - odparł funkcjonariusz autorytatywnie. - Trochę cierpliwości, a wszystko się wyjaśni… Pan Horace Evans! Nie był pan na rybach po śniadaniu, prawda? Proszę więc powiedzieć, co pan robił tego przedpołudnia. Młody Amerykanin przygładził swoje blond włosy, sięgające

prawie do ramion, i popatrzył na nadinspektora z wyrazem namysłu. - Nic szczególnego - rzekł. - Zaraz po śniadaniu spacerowałem po ogrodzie zastanawiając się nad pewną sprawą, o której mówił mi wczoraj pan Wheeler. - O co chodziło? - Och, to nie ma nic wspólnego z tą okropna tragedią. Pomiary promieniowania kosmicznego wykazują, że niekiedy jego natężenie raptownie wzrasta. Liczba par jonów na… - Rozumiem - przerwał nadinspektor. - Pan chce zostać astrofizykiem? Chłopak zarumienił się lekko i zgarbił jeszcze bardziej niż zwykle. Cichutko powiedział: - Tak - ale zaraz dodał usprawiedliwiająco: - Na razie za mało umiem, żeby podjąć poważną decyzję. Temu przecież trzeba poświęcić całe życie. - Tak - zgodził się skwapliwie Kevel. - Na razie zostańmy przy dniu dzisiejszym… Więc chodził pan po ogrodzie… Do której? - Niedługo po dziesiątej, gdy przypomniałem sobie, jak wygląda mapa izokosm Comptona, nagle zapragnąłem spytać pana Wheelera, jak te krzywe zostały wyznaczone. Poszedłem więc do niego, ale… drzwi były zamknięte. Wtedy przypomniało mi się, że o tej porze pan Wheeler robi pomiary w swojej stacji nadmorskiej. Odłożyłem więc rozmowę na później i wróciłem do swego pokoju poczytać książkę. To „Wybrane zagadnienia astrofizyki”, bardzo interesujące i… - Którędy chciał pan wejść do baszty pana Wheelera? - Tymi drzwiami z korytarza na parterze, oczywiście. - Czy bezpośrednio potem udał się pan do swego pokoju? -Tak. - Pamięta pan którędy? - Wróciłem do stołowego i poszedłem tymi tu schodami chłopak wskazał ręką na wnękę. - Na pierwsze piętro, a

stamtąd są już tylko dwa kroki do mojego pokoju. - A kiedy pan wyszedł? - Dopiero, gdy usłyszałem głos mojej matki na dole. Odniosłem wrażenie, że dzieje się tam coś niezwykłego. Zbiegłem więc prędko i dowiedziałem się o tych wypadkach. - Czy rozmawiał pan z kimkolwiek w ogrodzie lub domu? - Nie! Z ogrodu widziałem tylko panią Norton, która siedziała przy wejściu kuchennym, natomiast w domu nie spotkałem nikogo. - To znaczy, że nie ma pan alibi na krytyczny okres! Nikt pana nie widział, a nawet najbardziej interesująca książka, niestety, sama nie zaświadczy na pańską korzyść… Zeznał pan, że drzwi od gabinetu Aleca Wheelera były zamknięte. A może jednak wszedł pan tam i grzebał w papierach w czasie nieobecności gospodarza? W tej baszcie aż roi się od pańskich odcisków palców. Może więc Alec Wheeler przyszedł nieoczekiwanie i… - Kevel chciał coś jeszcze powiedzieć, ale w tym momencie jak furia rzuciła się na niego Iris Evans. - Ładna historia, więc mój syn miałby być włamywaczem, złodziejem i mordercą w jednej osobie? Co pan sobie właściwie wyobraża?! Najpierw sam pan wszystkich usprawiedliwia, ale tylko po to, żeby teraz oskarżać moje biedne dziecko! Horace nigdy w życiu nie myślał o niczym innym, jak o nauce… Ładne obyczaje ma tu policja, nie ma co! - Zechce się pani uspokoić! - Głos Stanleya Kevela był lodowaty. - Policja amerykańska nie pozwoliłaby pani wygłosić nawet połowy tego monologu. I jeśli chce pani być obecna przy dalszym przesłuchaniu, radzę więcej nie wtrącać się w ten niedopuszczalny sposób… Mister Evans! Proszę mi teraz szczerze odpowiedzieć na następujące pytanie: Czy zawsze, gdy odwiedzał pan pomieszczenia zajmowane przez Aleca Wheelera, działo się to w obecności gospodarza i za jego

zgodą? Chłopak spuścił wzrok i zaczerwienił się po nasadę włosów. - Nie zawsze - powiedział tak cicho, że słowa te można było odczytać tylko z ruchu jego ust. - Dlaczego pan to robił? - zapytał szybko Kevel, który cały czas wpatrywał się uważnie w twarz przesłuchiwanego. - Pan Wheeler lubił mi opowiadać o swoich badaniach, ale zawsze przerywał w najciekawszym momencie i twierdził, że jestem jeszcze za młody i że… muszę zacząć od systematycznej nauki… raz poszedłem go o coś zapytać. Pukam, drzwi otwarte, ale jego nie było. Postanowiłem zaczekać, a że czas mi się dłużył, zerknąłem na rozłożone papiery. I wtedy przyszło mi do głowy, że mógłbym wreszcie dowiedzieć się dokładniej, na czym miało polegać jego wielkie odkrycie… Zacząłem przeglądać notatki… - Ile razy to się powtórzyło? - Tylko jeden jedyny raz! Wczoraj przed południem, kiedy tylko pan Wheeler poszedł nad morze. Daję panu słowo honoru! - A dzisiaj też chciał pan skorzystać z nieobecności pana Wheelera, tak? - powiedział domyślnie nadinspektor. - Ttak… ale naprawdę drzwi były zamknięte! Wtedy, to znaczy wczoraj, wziąłem dwie kartki i chciałem położyć je na miejscu, tylko to! Słowo honoru! Kevel uśmiechnął się na widok wystraszonej miny chłopaka. - Wierzę panu - powiedział wreszcie. - A wie pan dlaczego? Horace Evans pokręcił głową przecząco. - Bo gdyby Alec Wheeler przyłapał pana w swojej ciemni fotograficznej i pan zastrzeliłby go ze strachu i zdenerwowania, to na rewolwerze zostałyby odciski pańskich palców, albo w ogóle nie byłoby żadnych śladów. - Nie rozumiem - powiedział bezradnie młody Amerykanin.

- Przecież to proste - odparł Kevel. - Podczas myszkowania w pokojach Aleca Wheelera nie miał pan zwyczaju zakładania rękawiczek. Jeśliby więc pan strzelił do Aleca Wheelera zaskoczony jego nagłym wejściem, to na broni zostałyby ślady pańskich linii papilarnych. Gdyby je pan wytarł, to tylko ze wszystkimi poprzednimi odciskami. Z twarzy Iris Evans znikły ceglaste rumieńce, a determinacja ustąpiła wyrazowi zawstydzenia. - Bardzo pana przepraszam, panie nadinspektorze powiedziała niemal pokornie. - Ja naprawdę nie wiedziałam… Kevel zrobił znaczący ruch ręką. - Nie gniewam się, proszę pani. Ale nie traćmy czasu na niepotrzebne konwenanse… Proszę państwa, na mojej liście została już tylko jedna osoba! - No tak, tylko ja - Eileen Ramsay zaśmiała się nerwowo. - Właśnie - potwierdził Kevel. - Co pani robiła dziś przed południem? - Spałam! Bardzo bolała mnie głowa, więc po śniadaniu wróciłam do swego pokoju i położyłam się do łóżka. Wzięłam proszek i zasnęłam. Obudziły mnie dopiero jakieś ożywione głosy na parterze. Ubrałam się wtedy i zeszłam na dół. Tam powiedziano mi o wszystkim. - Aha, pani spała - powtórzył wolno nadinspektor. - A czy zazwyczaj pani twardo sypia? - Nie rozumiem pytania - Eileen zmarszczyła brwi wpatrując się w twarz rozmówcy. - Musiała pani bardzo mocno spać, aby będąc w swoim pokoju nie usłyszeć wielokrotnego dzwonka telefonu znajdującego się niemal nad pani głową. - Dzwonka… telefonu? - Tak, telefonu! Tego do pani męża, który potem odebrał pan

Cunning. Jak już wiemy, pan Cunning nie od razu podniósł słuchawkę. Natomiast w apartamencie państwa telefon stoi nie więcej niż o yard od pani tapczanu, więc jest co najmniej zastanawiające, że pani nie obudziła się. Czy umie pani to wyjaśnić? Eileen nie odezwała się. Przeciągającą się ciszę przerwał Frederick Ramsay. - Chyba nie podejrzewa pan mojej żony, panie nadinspektorze! Przypuszczenie, że to ona zamordowała Aleca jest zupełnie bezsensowne. Nigdy między nimi nie było żadnych poważniejszych zadrażnień. - Czy pani zgadza się z opinią męża? - Oczywiście, że tak - młoda kobieta spróbowała uśmiechnąć się, ale nie wypadło to zbyt przekonująco. Stanley Kevel odwrócił się i dał jakiś znak stojącemu nie opodal policjantowi. Funkcjonariusz wszedł do małej wnęki, kryjącej podręczny kredens, i po chwili wyłonił się niosąc w ręku magnetofon. Ustawił go na stole i znów zajął swoje miejsce pod oknem. Nadinspektor wcisnął klawisz i taśma zaczęła się obracać: No, słucham, Eileen, o czym to chciałaś ze mną rozmawiać?” - Z aparatu odezwał się chropowaty głos, który nawet Brentowie zidentyfikowali bez trudu. Nie zgrywaj się, Alec - odparła z taśmy Eileen Ramsay. - Ty sam mnie tu wezwałeś. Ale skoro już zaczynasz, to chciałam ci powiedzieć, że jeśli piśniesz Fredowi choć słowo, ja za siebie nie ręczę! W końcu można chyba oczekiwać jakiejś lojalności od własnej rodziny.” A ja ci uroczyście zapowiadam, że pod moim dachem nie będziesz wyczyniać takich rzeczy! - powiedział dobitnie mężczyzna. - I jeszcze śmiesz mi tu opowiadać o lojalności?! Co ty sobie właściwie wyobrażasz?! Jak ty…”

- Niech pan to wyłączy! - wrzasnęła histerycznie Eileen Ramsay. - Och, co za podlec! Nie dość, że szantażował mnie listem do Freda, to wszystko sobie jeszcze ponagrywał. Niech pan to wyłączy! Kevel posłusznie nacisnął przycisk. - No, więc jak z tym przedpołudniem? - zwrócił się wzburzonej kobiety. - Czy nadal utrzymuje pani, że cały czas przebywała pani u siebie w pokoju? Radzę mówić wyłącznie prawdę! Eileen ukryła twarz w dłoniach. Kiedy podniosła wzrok na nadinspektora była blada jak ściana. - Nie byłam u siebie - powiedziała z wysiłkiem. - Byłam razem z Oliverem. Nie zdziwi się pan chyba, jeśli przesłuchał pan tę taśmę do końca. - Eileen! - zawołał Frederick Ramsay, ale nadinspektor dość kategorycznym gestem przywołał go do porządku. - Ja niczemu się nie dziwię - powiedział sucho do kobiety. - A co pan na to, panie Park? - T prawda! Sam bym tego nigdy w życiu nie powiedział, ale skoro pani Ramsay już zaczęła… Właśnie dlatego tak marudziłem, kiedy Nancy zapukała do drzwi. - Czy ja mogę coś powiedzieć? - odezwała się nagle pokojówka, a gdy nadinspektor skinął przyzwalająco, wypaliła: - Oni nie kłamią, proszę pana! Jak już miałam ten młotek i pan Park wrócił do siebie, to tak z ciekawości, bo mocno mnie korciło, zajrzałam przez okno. No i zobaczyła panią Ramsay! Siedziała na łóżku i właśnie się ubierała. Spódnicę już miała na sobie. - Eileen! Jak mogłaś? - zawołał Frederick Ramsay. - Jak mogłam?! A jak my wszyscy mogliśmy tak siedzieć i nic nie robić przez tyle lat?! Ty jesteś inżynierem o poszukiwanej specjalności i czym się zajmujesz? Reperujesz piece i łatasz

przeciekające dachy! Colin jest aktorem i w związku z tym od czasu do czsu może nam przy kolacji wyrecytować wierszyk! Inni też nie lepiej wylądowali w tej radosnej, beztroskiej roli przypisanych do ziemi nierobów. Jeden Alec tak naprawdę pracowała i widział jakiś cel przed sobą. Szkoda tylko, że nie rozumiał, ile wszyscy pozostali tracą na tej ponurej zabawie w rodzinną miłość… Rodzinna miłość, cha, cha, cha! - Eileen roześmiała się histerycznie. - Z nudów cię zdradzałam, mój kochany! Z nudów! Nie możesz zrozumieć, że choć odrobinę chciałam odmienić tę beznadziejną codzienność?… A wy, co się tak wszyscy na mnie patrzycie?! Myślicie, że jestem jawnogrzesznicą?! Nie ja jedna, moi kochani, nie ja jedna! Nasza Beatrix wcale nie była lepsza! Mało to razy widziałam, jak wodziła oczami za Colinem?! Czy to tajemnica, że oni… - Eileen! Milcz w tej chwili, bo cię stąd wyprowadzę mimo protestów całej policji świata! - Frederick Ramsay stał nad żoną czerwony od pohamowywanej wściekłości. Niech pan siada! - włączył się stanowczo Stanley Kevel. Potem podszedł do Eileen podając jej jakieś proszki i wodę. To jest środek uspokajający. Zaraz poczuje się pani znacznie lepiej. Kester spojrzał na młoda kobietę i przypomniał sobie jej reakcję, gdy przed kilkoma godzinami nieoczekiwanie spotkali się w gabinecie Wheelera. Już wtedy stało się oczywiste, że ona nie miała nic wspólnego z morderstwem. Gdyby było przeciwnie, od razu przecież zabrałaby kompromitujący list adresowany do swego męża. Może, gdyby w czasie pierwszego przesłuchania, powiedziała prawdę, nie trzeba byłoby wracać do tych jakże drażliwych spraw? Eileen posłusznie zażyła lekarstwo. Wodę piła łapczywie, a jej zęby dzwoniły lekko o brzeg szklanki. Wypiwszy, odstawiła naczynie i przymknęła oczy.

- Przepraszam was wszystkich - odezwała się po chwili. - nie myślałam, że się tak uniosę. Tymczasem Kevel skupiony nad swoimi notatkami mruczał coś niewyraźnie. - Ma dokładnie takie samo alibi jak ogrodnik… O jedenastej trzydzieści dziewięć widziana przez pokojówkę… Tu dwanaście, a tu jedenaście minut… pomijając już zeznania Olivera Parka… - Potem dodał głośniej: - nie, w żaden sposób nie mogłaby pani zdążyć naokoło, a przed domem siedziała przecież pani Norton. A właśnie, czy pani Norton widziała panią Ramsay wracającą do domu od strony ogrodu? - A widziałam - kiwnęła głową staruszka. - Nikt mnie o to nie pytał, to i nie mówiłam. Ale teraz… - W jakim to było czasie od powrotu panny Oakes? - Będzie dziesięć minut. Jak nic trzy rządki szalika zdążyłam zrobić. - No tak, to ostatecznie załatwia sprawę - Kevel poruszył się nerwowo. - Okazuje się więc, że nikt nie mógł zabić Aleca Wheelera! Nikt nie mógł, ponieważ, jak to wspólnie ustaliliśmy, każdy z obecnych ma znakomite, stuprocentowe alibi! Kevel poderwał się od stołu i nerwowym krokiem przeszedł się po pokoju. - Czy ma pan przy sobie papierosy? - zapytał nagle Kestera Brenta. - Ależ proszę bardzo - matematyk usłużnie podsunął mu świeżą paczkę „Playerów” i spojrzał groźnie na żonę. Ona jednak nie mogła powstrzymać uśmiechu, Przypomniawszy sobie słowa nadinspektora na temat tytoniowego nałogu. „Tak! W chwilach silnego zdenerwowania potrzebna jest ludziom zasłona dymna” - pomyślała. Zaś Kester zwrócił się prędko do nadinspektora.

- Czy mógłbym zadać jedno pytanie? - Oczywiście, że tak. - Chciałbym się upewnić, czy pokój na pierwszym piętrze, znajdujący się naprzeciwko pokoju pana Evans, ale po drugiej stronie korytarza, jest przez kogokolwiek zajmowany? - Tak. Ja tam mieszkam - powiedział Colin Hart. - Ale dlaczego pan o to pyta, jeśli można wiedzieć? - Wie pan, jeśli nie jestem w błędzie, morderca musiał skorzystać z pańskiego pokoju. Jednak zapewne pozostał tam pewien ślad jego bytności. Dlatego mam do pana prośbę, aby pożyczył pan na chwilę klucz do swojego apartamentu, tylko w celu sprawdzenia pewnego szczegółu. Colin Hart zaskoczony popatrzył na matematyka, a potem pytający wzrok przeniósł na Stanleya Kevela. - Jeśli nie widzi pan jakichś szczególnych przeciwwskazań, to chyba lepiej się zgodzić - poradził nadinspektor. - Czy mam tam pójść? - aktor lekko uniósł się z krzesła. - Lepiej niech pan zostanie! Aby zaś nie miał pan żadnych obiekcji co do charakteru tej wizyty, wydeleguję też funkcjonariusza policji. Simons! - Nadinspektor zwrócił się do tkwiącego przy oknie policjanta. - Pójdziecie na górę razem z panem Brentem. Aktor niezdecydowanym ruchem sięgnął do kieszeni i wyjął z niej pęk kluczy. Wybrał jeden z nich i zaczął mocować się z zamkiem spinającym kółko. Kester wyciągnął rękę. - Niech pan da wszystkie - powiedział. - nie ma się co męczyć dla tych kilku minut. - Następnie wyjął klucze z ręki Colina Harta i podał je swej żonie. Jocelyn poderwała się z krzesła. Dobrze pamiętała słowa męża: . gdy podam ci klucze. - No, to idziemy, Mister Simons? Policjant spojrzał pytająco na trochę zaskoczonego nadinspektora, ale gdy ów skinął głową potakująco, Simons

podążył za wchodzącą już na schody kobietą. Stanley Kevel i Kester Brent usiedli na swoich miejscach i w pokoju zaległa cisza. Słychać było tykanie zegara i spokojny szum morza. Na dworze było już zupełnie ciemno, a krąg elektrycznego światła, padającego z nisko zawieszonego żyrandola dziwnej konstrukcji, obejmował środek pokoju. Dalej już tylko szarość, z której wyłaniały się kontury mebli. Raz po raz ktoś nerwowo spoglądał na stojący w rogu zegar, usiłując dojrzeć dużą wskazówkę, przesuwająca się teraz wolniej niż zwykle. Nagle drzwi od hallu otwarły się gwałtownie i przed Jocelyn oraz policjantem pojawiła się szczupła kobieca postać o czarnych, mokrych włosach, opadających na twarz. - Beatrix! - krzyknął Donald Cunning i poderwał się z krzesła. - Przecież Beatrix nie żyje - szepnął ktoś obok. Jocelyn zrobiła kilka kroków, a z podtrzymywanej przez nią kukły spływała woda. Nawet w zasięgu jaśniejszego światła nikt nie mógł mieć wątpliwości, że to podobizna Beatrix. Ten sam wzrost, ta sama budowa, te same włosy. Tylko twarz, sztuczna twarz manekina! Colin Hart rzucił się do przeciwległych drzwi. Na widok policjanta, który wyrósł w nich nagle, aktor odwrócił się i stanął oko w oko z nadinspektorem. W ręku Kevela zobaczył wycelowaną w siebie broń. Powoli opuścił ręce. Szczęknęły kajdanki. - Colinie Hart, jest pan aresztowany pod zarzutem morderstwa dokonanego na osobie Beatrix Cunning i… Nadinspektor nie dokończył zdania, gdyż hart z całej siły podjął beznadziejną próbę oswobodzenia swych rąk. Automatyczne kajdanki zacisnęły się mocniej i mężczyzna, całkiem już bezradny, dał się wyprowadzić policjantowi.

XIII. Dlaczego na oczach wszystkich? Nadinspektor Scotland Yardu, Stanley Kevel, okazał się człowiekiem niezwykle inteligentnym. Wprawdzie sam nie doszedł do rozwiązania zagadki w Greycliff, lecz zobaczywszy kukłę i reakcję Colina Harta, od razu zorientował się w rzeczywistym mechanizmie obu pomysłowych zbrodni. Jeżeli był zaskoczony, to tylko przez ułamek sekundy, potem wiedział już wszystko i nawet nie zadał Jocelyn i Kesterowi ani jednego pytania. Zaproponował im tylko, żeby wrócili razem z nim do Londynu. Jednakże Frederick Ramsay bardzo nalegał na przyjaciół, aby zatrzymali się tutaj jeszcze w niedzielę, więc Jocelyn i Kester przystali. Po wyjeździe nadinspektora, który wyprawiwszy aresztanta i dokumentację, opuścił Greycliff jako ostatni z przedstawicieli policji, nikt nie ruszył się ze stołowego. Zaskoczeni nieoczekiwanym finałem wieczornego zebrania, mieszkańcy zamku siedzieli jak przymurowani do swoich krzeseł. Wreszcie Frederick Ramsay przerwał ciszę, pełną emocji i nurtujących znaków zapytania: - Nie rozumiem tylko jednego: dlaczego Colin trzymał kukłę w pokoju?! W trakcie rewizji, której każdy z nas mógł się spodziewać, podejrzenia od razu skierowałyby się w jego stronę. - Ale kukła wcale nie była w pokoju! - powiedziała triumfalnie Jocelyn. - Jak to? Przecież właśnie tam pani poszła! - Nie, proszę państwa! To był zwykły bluff. Bluff, aby Colin Hart dał nam swoje kółko z kluczami. On doskonale wiedział, że w jego pokoju nie ma niczego podejrzanego i tylko dlatego Kesterowi udało się go nabrać… Weszłam więc na piętro wyłącznie dla niepoznaki, a potem zaraz zbiegłam drugimi

schodami wprost do garażu. Mnie był potrzebny tylko kluczyk od bagażnika. - Więc kukła była w bagażniku samochodu Colina?! - zapytał szybko Fred, a gdy młoda kobieta potwierdziła, dodał po chwili namysłu: - No tak, w takim razie wszystko jest jasne! To nie do wiary, ale nasz Colin zachował się jak zły wilk z bajeczki o czerwonym kapturku! - O czerwonym kapturku? - zdziwił się Gerry Tartington. - Co chcesz przez to powiedzieć? - To, że Colin, zanim jeszcze udaliście się na ryby, podpuścił Beatrix, żeby przyszła na taras laboratorium i zrobiła Alecowi dowcip z przestawieniem licznika Geigera-Mullera. Potem przebrał się za Aleca i o właściwej porze sam udał się do nadmorskiego laboratorium. Tam usiadł i czekał na swoją ofiarę. Był zwrócony przodem do morza, więc Beatrix z początku nie zauważyła mistyfikacji. Ale kiedy upuściła licznik i Colin odwrócił się, musiała go poznać. Może już wtedy zrozumiała wszystko? Na pewno musiała bardzo przestraszyć się, co Colinowi ułatwiło działanie. Wciągnął ją za skałę, a tam podał jej chloroform. Potem wziął kukłę, która była przygotowana za tą samą skałą i jako Beatrix wrzucił ją do morza. Odegrał scenę do końca i udał, że ucieka. Oczywiście, wiedział, że wasza czwórka ruszy na ratunek, a biegnąc, stracicie z oczu taras. Dlatego Colin musiał odczekać kilka sekund, a potem wrócił na miejsce swej jeszcze wówczas symulowanej zbrodni. Wrzucenie Beatrix do wody, tym razem już naprawdę, a następnie pozbycie się przebrania nie zajęło mu zbyt wiele czasu. Miał go dosyć, żeby zdążyć dobiec do zagajnika przed wami. - Ale przecież policja mogła znaleźć tę kukłę w wodzie! Tuż obok zwłok pani Cunning! - zauważyła domyślnie Iris Evans. - Nic podobnego! - zaprzeczył Fred. - Jestem pewien, że

Colin przymocował kukłę na bardzo długim, niewidocznym sznurze, którego drugi koniec przywiązał najprawdopodobniej do balustrady. - Słuchaj! - przerwał mu gwałtownie Tartington. - Wiesz, że parę dni temu zginęła mi cała szpula żyłki nylonowej?! - A, właśnie! - rzucił w podnieceniu inżynier. - To na pewno robota Colina! Dzięki tej żyłce mógł kukłę wyciągnąć z wody, gdy pojechał po policję. Ukrył ją w bagażniku i dlatego pani Brent właśnie tam ją znalazła. Kester od dłuższego już czasu chciał coś powiedzieć, ale w tym rozgardiaszu nie został dopuszczony do głosu. Teraz wyprzedził go Tartington, którego ciągle nękały jakieś wątpliwości. - Nie rozumiem, po co był ten numer z kukłą i chloroformem! Przecież skoro Colin chciał utopić Beatrix, to czemu jej nie zrzucił do morza bez tych wszystkich sztuczek? - Gdyby dysponował twoją siłą, na pewno tak by się zachował - odparł Fred niezbyt taktownie. - Beatrix była przecież bardzo wysoka, młoda i wysportowana. Czy dałaby się tak łatwo przerzucić przez balustradę przeciętnie silnemu mężczyźnie? Colin mógł się tego obawiać i nie chcąc ryzykować ucieczki swej ofiary lub jej jakiegokolwiek innego nieprzewidzianego zachowania, wpierw posłużył się kukłą. - A sam chloroform by mu nie wystarczył? - zapytał jeszcze Gerry. Inżynierowi wydawało się, że wie już wszystko, więc potrafi znaleźć odpowiedź również na to. - O ile wiem, pod działaniem tak silnego środka nasennego ciało ludzkie staje się całkowicie bezwładne. Wszyscy poznalibyście, że z Beatrix jest coś niedobrze. A kukłę można skonstruować tak, aby była wystarczająco sprężysta. Niosąc ją

nie trudno wywołać wrażenie, że idzie sama… Nie zapominaj, że patrzyliście z daleka. - Czy wyście powariowali?! - odezwał się nagle Donald. Najważniejszą sprawą jest pytanie: dlaczego? Dlaczego Colin zabił Beatrix?! Czy ktoś wie? Zapadła cisza. Ludzie, którzy jeszcze przed chwilą dyskutowali niezwykle żywo i wzajemnie sobie przerywali, nagle umilkli. Na jednych twarzach malował się teraz wyraz zastanowienia, a inne zdawały się skrywać jakieś podejrzenia. Wszyscy spoglądali po sobie szukając osoby, która odpowie. - Czy ktoś wie? - powtórzył malarz. Eileen Ramsay zdecydowała się zdradzić swoją opinię. - Ja się domyślam - zaczęła wolno. - Ale to będzie dla ciebie okropne… - urwała, jakby nagle straciła odwagę. - Powiedz! - nalegał zrozpaczony człowiek. - Przecież ja muszę wiedzieć. Muszę! Moja Beatrix… Kobieta spuściła głowę i nie patrząc kuzynowi w oczy szepnęła: - Beatrix bardzo kochała Colina. To była miłość jej życia. Kiedyś i teraz jeszcze… Dawniej z wzajemnością, ale ostatnio… już nie. Może Colin nie umiał w inny sposób… Nie umiał normalnie uwolnić się od… przeszłości. I to chyba wszystko. Donald zastygł w bezruchu i patrzył przed siebie szeroko otwartymi oczami. Było w nich kompletne zaskoczenie i niedowierzanie. Tal zachowują się ludzie, gdy otrzymają bardzo silny cios, a jednocześnie nie potrafią się z tym pogodzić. - Eileen! Ty sobie żartujesz!… Żartujesz chyba? Beatrix i Colin?!… nie, to absurd! Eileen, w takiej chwili… Louise Norton nie wytrzymała i musiała teraz wtrącić się z uwagą, jej zdaniem wielkiego znaczenia. Z hałasem wytarła nos w dużą kraciastą chustkę i zaczęła: - Oj, prawda to, prawda! Już ja wiem najlepiej! Przecie to

jeszcze nasza pani Susan jak raz wybrała pana Donalda na męża dla panny Beatrix, bo już wtedy… Zawsze to mówię, że serce nie sługa, a stara miłość nie rdzewieje… Inna w niej była krew, to i kochała się w panu Colinie bez pamięci. Cunning odwrócił się w stronę staruszki. - Więc to wszyscy wiedzieli… na miłość boską, dlaczego nikt mi nie powiedział?! Rzecz jasna, na to pytanie nie było odpowiedzi i tylko matka kucharki mruczała coś pod nosem o biednym panu Donaldzie i srogich wyrokach Opatrzności. Sytuacja była bardzo krępująca i niemal każdy odetchnął z ulgą, gdy głos zabrał Gerry Tartington, który - jako wyjątek - nadal zastanawiał się nad samym mechanizmem zbrodni. - Czy mógłbyś mi wyjaśnić, kiedy Colin zabił Aleca? - zapytał Fredericka Ramsaya nie mogąc sam rozproszyć swoich wątpliwości. - Jak to kiedy? - Inżynier wzruszył ramionami. - Oczywiście, zanim się za niego przebrał! Przecież gdyby tego nie zrobił przedtem, Alec przyszedłby do laboratorium. Tak jak zawsze!… Wszystko się zgadza, gdyż nikt nie wie, co Colin robił pomiędzy śniadaniem a spotkaniem w lasku. - Coś nie tak - zaprotestował jednak Tartington. - To oznaczałoby, że Alec umarł około dziesiątej, a przecież policja ustaliła z całą pewnością, że został zastrzelony pomiędzy jedenastą dwadzieścia siedem, a jedenastą pięćdziesiąt! Tu na pewno nie ma pomyłki, bo sam widziałem świeżą jeszcze krew!… Zaraz, zaraz! W całym tym krytycznym okresie, o którym mówił nadinspektor, Colin był razem z nami. Ze mną, z panią Evans i z państwem Brent. Więc jakim cudem mógł zabić Aleca?! Tego jednak Frederick Ramsay już nie wiedział. Spojrzał więc pytająco na matematyka, a w ślad za nim, wszystkie oczy

zwróciły się w tę właśnie stronę. Kester ociągał się z odpowiedzią, ale przecież nie mógł jej nie udzielić. - Colin Hart nie zabił Aleca Wheelera - odparł wreszcie. Oczywiście współdziałał w tym morderstwie i to on je wymyślił. Ale nie był jego wykonawcą. Iris Evans poruszyła się nerwowo. - Niechże pan wreszcie powie, kto zabił! - Aleca Wheelera zabiła pani Beatrix Cunning. - Co takiego?! - wykrzyknął Donald. - Pan zwariował! Również inżynier nie mógł uwierzyć w słowa przyjaciela. - Przecież Beatrix na pewno już nie żyła, kiedy zginął Alec! Kester, zauważywszy, że wszyscy wpatrują się niego z napięciem, powoli zapalił papierosa. Przysunął sobie popielniczkę, usiadł w wygodniejszej pozycji i dopiero teraz uświadomił sobie w jak trudnej występuje roli. - Żeby zrozumieć te wydarzenia - zaczął - trzeba je ująć w jedną całość. Colin Hart i Beatrix Cunning działali w swego rodzaju spółce. Oczywiście to, co widzieliśmy dziś rano na tarasie przed laboratorium, było tylko przedstawieniem na nasz użytek. Jednak wbrew temu, co mówił Fred, występowało tam dwoje świadomych swej roli aktorów. Beatrix Cunning była dokładnie wprowadzona w akcję… Ale zacznijmy od początku… - Kester strzepnął popiół z papierosa i kontynuował: - Wczoraj przy kolacji Beatrix Cunning umiejętnie kieruje rozmową, aby pan Tartington zaproponował nam wycieczkę na ryby. Wiedziała, że taka propozycja niechybnie padnie, gdyż horoskopy wędkarskie na dzisiejsze przedpołudnie były szczególnie obiecujące. Trzeba więc było tylko podtrzymać inicjatywę, co też szybko zrobiła. Tym samym widownia została zorganizowana… Kompletna cisza, w której rozbrzmiewały słowa Kestera, była świadectwem zainteresowania, z jakim je przyjmowano. Ludzie

siedzieli wokół nieruchomi, wyprostowani. Mogłoby wydawać się, że przestali oddychać, całkowicie pochłonięci odkrywaną przed nimi prawdą. Nawet Donald Cunning już nie protestował. Wpatrzony w mówiącego, wyglądał, jakby zamienił się w słup soli. - Dziś rano - ciągnął matematyk - Beatrix Cunning bierze udział w wycieczce na ryby. Tymczasem Colin Hart pod jakimś pretekstem wyciąga Aleca Wheelera do jego ciemni fotograficznej i zamyka go od zewnątrz, zanim brat zdoła się zorientować w sytuacji. Grube mury baszty nie pozwalają nikomu w zamku usłyszeć odgłosów dobijania się więźnia, a w pomieszczeniu na dole nie ma przecież aparatu telefonicznego. Tak więc Alec Wheeler zostaje odcięty od świata, a tymczasem przyrodni brat wciela się w jego skórę. Przykleja brodę, wkłada kurtkę i kapelusz. Potem idzie do laboratorium i pokazuje się nam odpowiednio naśladując postawę i ruchy seniora. Przy tym samym wzroście i podobnej tuszy jest to dla aktora zadanie proste, zwłaszcza że widownia oddalona o dwieście yardów nie spodziewa się tam zobaczyć nikogo innego… Mija godzina jedenasta. Beatrix Cunning recytuje swoją kwestię o dowcipie i udaje się na spotkanie wspólnika. Razem odgrywają scenę z uszkodzeniem przyrządu i gniewną reakcją astrofizyka. Udając szamotanie, posuwają się w stronę skały, która przez chwilę zasłania ich oboje. Wówczas żywa Beatrix wyłącza się z akcji, a Colin Hart kończy przedstawienie za pomocą kukły ubranej tak samo jak pani Cunning. W momencie gdy wrzuca tę właśnie kukłę do morza, ukryta wspólniczka imituje śmiertelny okrzyk. Okrzyk, którego przecież by nie było, gdyby do morza naprawdę spadała uśpiona kobieta. Po skończonym przedstawieniu aktor oddaje kobiecie cale swoje przebranie, a sam pędzi do lasku, z którego wychodzi niby przypadkowo, kiedy i my tam dobiegamy.

- A Beatrix? - zapytał malarz z zapartym tchem. - Ona chce jak najszybciej dostać się do baszty. Po drodze przecina kabel telefoniczny, a później czeka ją najgorsze: zabić Aleca Wheelera. Otwiera wiec zamknięte drzwi ciemni i strzela swej ofierze w klatkę piersiową. Ala pewności dwa razy! Potem chowa się w garażu… Wszyscy wiedzą, co było dalej, aż do chwili, gdy Colin Hart samorzutnie decyduje się pojechać po policję. Wówczas idzie do garażu, a tam przypuszczalnie pani Cunning doznaje szoku po zabójstwie brata. Wspólnik, bojąc się, że ktoś może ich usłyszeć, usypia kobietę chloroformem i pakują ją do bagażnika. Dojechawszy do laboratorium wrzuca ją do morza, a następnie, jak mówił Fred, wyciąga kukłę z wody. Wkłada ją w plastykowy worek i umieszcza w bagażniku. Teraz już może wezwać policję. Przypuszczalnie zamierza ukryć manekin w jakiejś kryjówce w podziemiach zamku, ale te plany krzyżuje mu wcześniejsze zawiadomienie policji przez Freda. Wskutek tego, w momencie powrotu Harta policja jest już w Greycliff i morderca nie ma sposobności usunąć obciążającego go dowodu rzeczowego. Eileen Ramsay cicho westchnęła. Z wypiekami na policzkach wpatrywała się w Kestera, a jej oczy były podejrzanie błyszczące. - To nieludzkie - szepnęła. - Więc Beatrix własnymi rękami przygotowała swój koniec? Ale w jaki sposób Colinowi udało się ją skłonić do tego? Uważając, że sprawa pobudek leży bardziej w gestii psychologii niż matematyki, Jocelyn wyręczyła męża w odpowiedzi: - Do pewnego stopnia ma pani rację. Beatrix Cunning pod wpływem silnego uczucia, z którym musiała się ukrywać przed wszystkimi, stała się powolnym narzędziem w ręku pomysłowego i pozbawionego wszelkich skrupułów człowieka.

Oczywiście nie zdawała sobie sprawy z finału… Najprawdopodobniej marzyła od dawna o tym, aby móc wyjechać z kochankiem i rozpocząć nowe życie… niestety, to było zupełnie nierealne bez radykalnych posunięć. Gdyby po prostu uciekli razem z Greycliff, oboje zostaliby wydziedziczeni. Ponadto, Beatrix była mężatką i nie oczekiwała, aby mąż zgodził się na rozwód. Wreszcie, nie mogła poślubić Colina Harta będąc jego adoptowaną siostrą. Sytuacja zdawała się być beznadziejna, gdy nagle zjawiła się pani Evans ze swoją atrakcyjna ofertą. Colin Hart postanowił wykorzystać tę okazję. Przedstawił Beatrix propozycję, na którą ona zgodziła się bardzo szybko. - Ale co on jej zaproponował? - spytała znów Eileen. - To, co miało spełnić jej marzenia. W związku z propozycją pani Evans i kończącym się trzyletnim okresem od śmierci Susan Wheeler-Hart, sprzedaż zamku stawała się teoretycznie możliwa. Jednak Alec Wheeler nie taił swego negatywnego stanowiska i wszyscy orientowali się, że nie ustąpi. Pani Evans też tak oceniała sytuację i zamierzała wyjechać z Greycliff. Wtedy Beatrix poprosiła ją, aby wstrzymała swój wyjazd o tydzień. Gdyby tak Alec Wheeler umarł w tym czasie… Jednak nawet śmierć oponenta nie wystarczała jeszcze do realizacji wyjazdu kochanków. Aby uwolnić się od męża bez długotrwałych starań o rozwód, Beatrix Cunning powinna stracić tożsamość. - Ach, więc po to była kukła - powiedziała przeciągle Eileen. W ten sposób Beatrix upozorowała swą śmierć. Jocelyn przytaknęła. - A jednocześnie, właśnie dzięki temu - dodała - wspólnicy zyskiwali alibi na czas, w którym miał zginąć Alec Wheeler. Beatrix Cunning nie mogła być w ogóle podejrzewana o ten czyn, bo wszyscy widzieli, że zginęła wcześniej, zaś Colin Hart

miał nas czworo za świadków swojej niewinności. - Zdaje się, że już rozumiem - włączył się Fredericka Ramsay. - Plan, który znała Beatrix, pokrywał się z rzeczywistymi zamiarami Colina, aż do chwili spotkania w garażu. Myślę, że Colin obiecał Beatrix, że ją wywiezie z Greycliff i ukryje gdzieś w bezpiecznym miejscu aż do czasu załatwienia spraw majątkowych. Aby mu umożliwić ten wyjazd, ona przecięła kabel telefoniczny. Wiedziała też, że muszą razem pojechać nad morze i usunąć kukłę z wody, zanim policja zacznie szukać domniemanych zwłok… Jednak w rzeczywistości Colinowi chodziło o coś innego. Chciał się pozbyć nie tylko Aleca, ale i Beatrix. - Ale dlaczego, na miłość boską? - spytała Eileen. - Czy nie mogli się rozstać w sposób bezkrwawy? Zwłaszcza jeśli sprzedaż Greycliff miała dojść do skutku? Nie musieliby razem mieszkać ani tu, ani gdzie indziej. - Colin Hart zabił panią Cunning głównie mając na uwadze swoje bezpieczeństwo - odparła Jocelyn. - Wiedział, że nie grozi mu posądzenie o udział w zamordowaniu brata tak długo, jak długo wszyscy będą wierzyć w prawdziwość sceny nad morzem, odegranej na intencję widzów. Jednak brak ciała ofiary rzekomego wypadku mógł wpłynąć na zachwianie tej wiary. Wprawdzie Colin Hart skutecznie wmówił swej kochance, że policja uzna, iż zwłoki zabrało morze, ale sam nie był tego wcale taki pewien. Musiał uznać, że dopiero znalezienie ciała pani Cunning we właściwym miejscu na dnie morza stworzy wystarczające pozory prawdy. Myślę, że to był dla niego pierwszy i najważniejszy argument przemawiający za zabiciem wspólniczki. Ponadto śmierć Beatrix Cunning uwalniała Harta od ryzykownej konieczności wywiezienia jej z Greycliff do bezpiecznej kryjówki. Gdyby przypadkiem ktoś ich razem spotkał i zidentyfikował, udział Colina Harta w zbrodni

na Wheelerze byłby przecież oczywisty. Wreszcie po trzecie, w przypadku śmierci pani Beatrix Cunning jej morderca otrzymywał dużo większą część majątku swej matki, gdyż to on stawał się obecnie pierwszym spadkobiercą… Oczywiście te wszystkie argumenty nie miałby znaczenia, gdyby hart nadal kochał Beatrix. Ale, jak pani sama powiedziała, jego uczucie należało już do przeszłości. Zamiast niego pozostała kalkulacja, co się najlepiej opłaca. Pani Evans ze zgrozą popatrzyła na mówiącą kobietę. - Ależ to prawdziwy potwór! A wyglądał tak ujmująco i zawsze był taki układny… - Zdaje się, że często najgroźniejsi przestępcy miewają wygląd niewinnych baranków - wtrąciła Eileen. - Ale żeby właśnie Colin… Nie, mnie także nie mieści się to jeszcze w głowie. Jak państwo na to wpadli? Jocelyn Brent zrobiła okrągły ruch dłonią wskazując na swego męża. - To jest prawdziwy autor rozwiązania. Moja rola była wyłącznie pomocnicza. Eileen, która zaczynała już odzyskiwać równowagę zachwianą burzliwymi przejściami minionego wieczoru, rzuciła Kesterowi spojrzenie pełne podziwu. Z pewnością było ono niezmiernie efektowne. - Proszę nam powiedzieć, w jaki sposób rozwiązał pan tę niesamowitą zagadkę - powiedziała patrząc nań z lekkim uśmiechem. - Jestem pewna, że dzięki logice i precyzji, która cechuje każdego prawdziwego matematyka. - Kobieta położyła wyraźny nacisk na słowo „prawdziwy” i Kester zarumienił się lekko. Był z natury człowiekiem skromnym i nie lubił, gdy chwalono go zbyt ostentacyjnie. Teraz także sięgnął po papierosa, aby ukryć odrobinę zażenowania. - Tym, co mnie przede wszystkim zastanowiło, było

zagadkowe zachowanie Beatrix Cunning - zaczął przybierając ton całkiem poważny. - Gdy przypominałem sobie scenę na tarasie laboratorium, odnosiłem wrażenie, że ofiara w pewnym sensie sama sobie była winna. Przecież inicjatywa dowcipu wyszła od niej i domniemany Alec Wheeler nie mógłby jej zamordować, gdyby do niego nie przyszła. Oczywiście, wszystko to mogło być czystym przypadkiem, ale powątpiewałem w to, wiedząc o anonimie zaadresowanym faktycznie do Beatrix Cunning, a nie do kogoś innego. W owym liście było przecież napisane wyraźnie, że Alec Wheeler zamierza popełnić zbrodnię właśnie w najbliższych dniach. Ta wiadomość w połączeniu z incydentem nad morzem przeczyła hipotezie nieszczęśliwego wypadku. Coś w tej sprawie od razu stawało się niejasne… - Jak państwo widzą, ten anonim był poważnym błędem Colina Harta - wtrąciła Jocelyn. - Dzięki niemu wypadek nad morzem stawał się zdarzeniem trudnym do wyjaśnienia… Ale przerwałam ci - dodała zwracając się do męża. Brent podjął swój wywód: - Na razie moje podejrzenia były zupełnie nie skrystalizowane. Nic, co miałoby jakikolwiek związek z precyzją - uśmiechnął się do Eileen Ramsay. - Ja także widziałem ten wypadek i ani przez chwilę nie podejrzewałem, że osoby, które zobaczyłem przed sobą, były w rzeczywistości innymi osobami. Jeszcze wtedy nie brałem pod uwagę teatralności całego incydentu. Faktu, że zbrodnia została popełniona tak jawnie. Na oczach wszystkich - Kester przerwał na chwilę, by zdusić niedopałek w popielniczce. Prawie jednocześnie sięgnął po następnego papierosa. - Na ten aspekt sprawy zwróciłem uwagę dopiero potem, jak dowiedziałem się o wyniku sekcji zwłok Beatrix Cunning. W chwili śmierci była ona pogrążona w śnie narkotycznym. To absolutnie nie

zgadzało się z tym, co sam widziałem nad morzem. Pomyślałem więc, że cos musi tu być fałszem. Wtedy przyszło mi do głowy pierwsze podejrzenie, że wypadek nad morzem został sprytnie zaaranżowany w celu ukrycia tego, co stało się naprawdę. Brent umilkł i pociągnął łyk soku ze szklanki, którą pokojówka przyniosła Jocelyn zaraz po wyjeździe policji. - Może i panu nalać? - spytała więc Nancy. - Jeśli pani taka uprzejma. Pokojówka wyszła do kuchni, a Kester podjął omawiany temat. - W czasie, gdy ja nie mogłem przestać myśleć o wypadku nad morzem, moja żona zastanawiała się nad sprawą uszkodzonego kabla telefonicznego. Już przedtem sprawdzaliśmy, że na pewno nie mógł go przeciąć Alec Wheeler. Moja żona wysunęła więc przypuszczenie, że kabel przeciął jego morderca, i zastanawiała się na głos, w jakim celu to zostało zrobione, skoro tego faktu nie usiłowano wykorzystać do ucieczki przed policją. Wówczas zadałem sobie proste pytanie: jakie były następstwa uszkodzenia telefonu? Fred dzwonił na policję używając kabla morskiego, ale to oczywiście nie było dla mnie sprawą podejrzaną, bo sam asystowałem przy rozmowie i słyszałem każde wypowiedziane przezeń słowo… Zdarzyło się jednak jeszcze coś innego! Colin Hart opuścił Greycliff własnym samochodem, żeby udać się na posterunek w Portcastle. Pomyślałem więc, że może on wywiózł cos lub kogoś i wtedy jego osoba wydała mi się po raz pierwszy podejrzana. Ale właściwie o co? Przecież wiedziałem dobrze, że Colin Hart nie mógł zabić Wheelera, gdyż przez cały krytyczny okres był w moim towarzystwie. I tu zrodziło się następne pytanie: co robił przedtem? Jednak zanim na nie odpowiedziałem, pomyślałem znów o wypadku nad morzem.

W kółko powtarzałem zdania: „Beatrix zginęła z ręki brata”, „Alec został zamordowany”. Gdy w pewnym momencie wypowiedziałem te słowa tak, że ich kolejność odwróciła się, przyszło olśnienie. A jeśli tak było naprawdę?! Jeśli najpierw Alec został zamordowany, a dopiero potem Beatrix zginęła z rąk brata? Brata Colina, oczywiście! Teraz masę rzeczy stawało się jasne, a przede wszystkim to, dlaczego aktor wyłonił się z lasku niedaleko laboratorium… -I dlaczego idąc do lasu włożył szary garnitur - wpadła mu w słowa Jocelyn. - To przecież niespotykany strój spacerowy. Ale Colin hart chciał się maksymalnie różnić od nieporządnie wyglądającego brata, którego rolę przed chwilą odegrał. Uznał więc, że elegancki garnitur będzie najbardziej kontrastował z przybrudzoną kurtką zademonstrowaną chwilę przedtem. Pod tym względem miał rację, ale kto normalny chodzi do lasu w nowym garniturze? - Racja - przytaknął Kester. - Nowa hipoteza tłumaczyła też, dlaczego uszkodzono kabel telefoniczny i kto zabił Aleca Wheelera, pomimo że, jak wykazało potem śledztwo nadinspektora Kevela, wszyscy mieszkańcy zamku mieli idealne alibi. Oczywiście policja nie wzięła pod uwagę Beatrix Cunning, która w rzeczywistości utonęła o godzinę później, niż się to zdawało „naocznym świadkom”. - Ale w jaki sposób pan zauważył, że Colin zastosował podwójną grę wobec Beatrix? - zapytał Gerry Tartington. - To było proste - uśmiechnął się Kester. - Jeśli Beatrix Cunning i Colin Hart działali w ścisłym porozumieniu, to ona nie mogła przecież przypuszczać, że czeka ją śmierć w wyniku akcji, jaką razem podjęli. Gdy przypadkiem dowiedzieliśmy się, iż pani Cunning kochała się w swoim przybranym bracie, przyszła nam do głowy myśl, że może aktor skusił ją wizją wspólnej ucieczki po zamordowaniu Aleca Wheelera. Właśnie

taki mógł być plan, który zaakceptowała ta nieszczęśliwa kobieta. Moja zona mówiła już dużo na ten temat, ale sądzę, że dokładniejszych informacji dostarczy Colin Hart, gdy powie w śledztwie coś więcej. - Chciałabym jeszcze wiedzieć dwie rzeczy - odezwała się znów Eileen Ramsay. - Po pierwsze, kto napadł na mnie na strychu? Czy to ma coś wspólnego z całą tą aferą? - Oczywiście - odparł Kester. - Przypuszczam, że właśnie na strychu Beatrix Cunning i Colin Hart przygotowywali kukłę. W momencie kiedy pani nadeszła tak nieoczekiwanie, oboje nie mogli dopuścić do tego, aby pani ich zobaczyła, i w związku z tym Colin Hart zdecydował się na atak. Zanim nadbiegł Fred i pomógł pani pozbierać się, oni zwinęli swoje gałganki i uciekli drugim wyjściem. A potem dołączyli do grona domowników wzburzonych wypadkiem. Kto mógł ich podejrzewać? - Nikt! - zgodziła się Eileen. - A teraz drugie pytanie: jaką role miał ten nieszczęsny anonim? Pańska zona powiedziała, że to był największy błąd Colina. - Nie! Największym jego błędem było coś innego. Ale anonim też okazał się niezbyt dobrym pomysłem. Zwłaszcza, że niechcący trafił do niewłaściwej osoby, co pomieszało szyki wspólnikom i z punktu wzbudziło nasze zainteresowanie. - Po co jednak został napisany? - powtórzyła Eileen. - Po to, aby obciążyć pana Donalda Cunninga - powiedział nieoczekiwanie Kester. Malarz drgnął i popatrzył na niego jak człowiek dręczony koszmarnym snem. - Niestety, to pan miał być kozłem ofiarnym - ciągnął matematyk. - Ktoś musiał przecież odegrać rolę mordercy Aleca Wheelera. Colin Hart uznał, że pan jest do tego najbardziej predestynowany. Motyw był tak oczywisty… Mógł pan przecież popełnić tę zbrodnię dowiedziawszy się o nagłej

śmierci żony. Donald Cunning głośno przełknął ślinę. - A Beatrix? - zapytał z wysiłkiem. - Czy ona o tym wiedziała? Kester przez chwilę nie odpowiadał. Był zły, że żona Freda poruszyła temat listu, nieświadomie zmuszając go do zadania jeszcze jednego ciosu temu zmaltretowanemu człowiekowi. Teraz jednak nie mógł się już wycofać. - Bardzo mi przykro o tym mówić, ale pańska żona zgodziła się i na tę część planu. Pokazanie panu listu z przepowiednią miało na celu wzmocnienie motywu zbrodni w afekcie… No i to właśnie Beatrix Cunning postarała się, żeby na narzędziu zbrodni znalazły się ślady pańskich palców. Ale o tym już pan sam wie najlepiej. - Więc Beatrix do tego stopnia mnie nienawidziła? - W głosie malarza było przede wszystkim zdumienie. - Niech pan pamięta, że autorem całego planu był Colin Hart - powiedziała prędko Jocelyn. - A pańska żona była w stosunku do niego… zupełnie bezkrytyczna. Wierzyła mu ślepo, gdy twierdził, że to konieczne ze względu na jego bezpieczeństwo. W rzeczywistości, jeśli przyjąć, że Beatrix Cunning zginęła o jedenastej osiemnaście, to Colin Hart miał wystarczająco dobre alibi, a pana chciał obciążyć ze względów finansowych. - Finansowych? - No tak. Jako skazany za zabójstwo, nie dziedziczyłby pan przecież po swojej żonie, a więc całe pieniądze dostałyby się właśnie jemu. - Koszmar! - wzdrygnęła się Eileen. - Miał pan jeszcze powiedzieć - zwróciła się do Kestera - co było największym błędem Colina. - Oczywiście podanie pani Cunning środka nasennego odpowiedział zapytany. - Wprawdzie dzięki temu miała ona lekką śmierć, ale sekcja

zwłok wykazała użycie chloroformu. Gdyby nie ten chloroform, nigdy bym na to nie wpadł… Chociaż sama Beatrix też się zdradziła. Po zaprezentowaniu nadmorskiej inscenizacji biegła zbyt szybko. Kabel został przecięty w tak krótkim czasie po wypadku, że Alec Wheeler nie zdołałby tego dokonać. A przecież, w myśl planu Colina Harta, to on miał rzekomo uszkodzić telefon. Donald Cunning miał zabić szwagra w afekcie, więc nie było sensu obarczać go sprawą telefonu. Ponieważ nikt już nie miał pytań, w pokoju zrobiło się cicho. Pani Evans westchnęła z przejęciem, ale i z wyraźną satysfakcją. Jak widz, który właśnie obejrzał przejmujący, lecz zręcznie zrobiony film kryminalny. - Opowiadanie państwa było doprawdy pasjonujące! powiedziała afektowanym tonem. - Widzisz, Horace, jakie nadzwyczajne zdolności wyrabia w człowieku znajomość matematyki?… Ale my tu siedzimy, a wcale nie jedliśmy kolacji. - O, mój Boże! - jęknęła Melanie Norton przywołana tą uwagą do swych codziennych obowiązków. Podniosła się z krzesła i ruszyła w stronę kuchennych schodów. - Niech pani zrobi tylko trochę kanapek - zawołała za nią Amerykanka. - Już północ i nikt nic przełknie nic cięższego… A jutro trzeba zacząć żyć racjonalnie. Ta kuchnia u państwa jest doprawdy przedpotopowa! Koniecznie trzeba ją przebudować… Bo państwo sprzedadzą mi ten zamek, prawda, kochanie? - Pani Evans uśmiechnęła się do Eileen naj czarowniejszym ze swoich uśmiechów.