Weeks Brent - Droga Cienia 01

BRENT WEEKS

DROGA CIENIA

PRZEŁOŻYŁA MAŁGORZATA STRZELEC

Wydawnictwo MAG Warszawa 2009 GTW

Tytuł oryginału: The Way of Shadows Copyright © 2008 by Brent Weeks Copyright for the Polish translation © 2009 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Magdalena Górnicka Projekt okładki: Peter Cotton Ilustracja na okładce: Calvin Chu Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń ISBN 978-83-7480-150-8 Wydanie I Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel. (22) 813-47-43, fax (22) 813-47-60 e-mail [email protected] www.mag.com.pl Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Sp. z o.o. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. tel. (22) 721-30-00 www.olesiejuk.pl Druk i oprawa: [email protected]

Dla Kristi powiernicy, towarzyszki, najlepszej przyjaciółki, panny młodej. Wszystkie są dla ciebie.

1 Merkuriusz przykucnął w zaułku; zimne błoto wciskało mu się między palce stóp. Gapił się na wąską przestrzeń pod murem, próbując zebrać się na odwagę. Słońce nie wstanie jeszcze przez wiele godzin, a tawerna była pusta. Większość tawern w mieście miała klepiska, ale tę część Nor zbudowano na podmokłym terenie, a nawet pijacy nie chcieli pić, stojąc po kostki w błocie. Dlatego tawerny wznosiły się na podpórkach kilka cali nad ziemią, a podłogę miały z grubych bambusowych tyczek. Czasem w szczeliny między bambusami wpadały monety, a przestrzeń pod podłogą była dla większości ludzi za mała, żeby po nie wpełznąć. Duzi z gildii byli za duzi, a maluchy za bardzo się bały, by wcisnąć się w duszną ciemność zamieszkiwaną przez pająki, karaluchy, szczury i złośliwe, na wpół dzikie kocury trzymane przez właścicieli. Najgorszy był nacisk bambusa na plecy, rozpłaszczający cię za każdym razem, gdy przeszedł nad tobą jakiś klient. Od roku to był ulubiony punkt Merkuriusza, który jednak nie był już taki drobny jak kiedyś. Ostatnim razem zaklinował się i całymi godzinami panikował, dopóki nie spadł deszcz i grunt nie zmiękł pod nim na tyle, że zdołał się wygrzebać. Dzisiaj było błotniście, zjawiło się niewielu klientów, a Merkuriusz widział, że kocur gdzieś polazł. Powinno być w porządku. Poza tym Szczur będzie zbierał jutro opłaty, a Merkuriusz nie miał czterech miedziaków. Nie miał nawet jednego, więc wybór był niewielki. Szczur nie należał do wyrozumiałych i nie doceniał własnej siły. Maluchy nie raz umierały po jego laniu. Odgarniając na boki kopczyki błota, Merkuriusz położył się na brzuchu. Mokra ziemia w jednej chwili przemoczyła mu cienką, brudną tunikę. Musiał szybko pracować. Był chudy i gdyby się przeziębił, miałby marne szanse na wylizanie się z choroby. Poruszając się w ciemnościach, zaczął się rozglądać za błyskiem metalu. W tawernie nadal płonęło kilka lamp, więc światło sączące się przez szczeliny oświetlało błoto i stojącą wodę, rzucając na nie dziwne prostokąty. Ciężkie bagienne opary unosiły się w snopach światła tylko po to, żeby zaraz znowu opaść. Pajęczyny drapowały się na twarzy chłopca i

rwały. Nagle Merkuriusz poczuł szczypanie na karku. Zamarł. Nie, tylko mu się wydawało. Powoli wypuścił powietrze. Coś zalśniło i wreszcie złapał pierwszego miedziaka. Chłopak prześlizgnął się do nieoheblowanej belki sosnowej, pod którą ugrzązł ostatnim razem, i odgarniał błoto, dopóki woda nie zaczęła wypełniać zagłębienia. Szczelina była tak wąska, że musiał obrócić głowę na bok, żeby się przecisnąć. Wstrzymując oddech i wciskając twarz w mulistą wodę, zaczął powoli pełznąć. Głowa i ramiona przeszły, ale wtedy kikut gałęzi zaczepił się o tunikę, rozerwał materiał i dźgnął go w plecy. Merkuriusz omal nie krzyknął i natychmiast ucieszył się, że tego nie zrobił. Przez szeroką szparę między bambusowymi tyczkami zobaczył siedzącego przy barze mężczyznę, który nadal pił. W Norach trzeba szybko oceniać ludzi. Nawet jeśli masz zręczne ręce jak Merkuriusz, gdy kradniesz dzień w dzień, w końcu ktoś cię złapie. Wszyscy kupcy tłukli szczury z gildii, które ich okradały. Musieli, jeśli miało im zostać coś z towarów na sprzedaż. Dowcip polegał na tym, żeby wybierać tych handlarzy, którzy zdzielą cię tak, żebyś następnym razem nie dobierał się do ich straganu. Niestety, zdarzali się też tacy, którzy bili tak mocno, że już nie wchodził w grę żaden następny raz. Merkuriuszowi wydawało się, że dostrzega życzliwość, smutek i samotność tego chudego mężczyzny. Mógł być około trzydziestki; nosił niechlujną jasną brodę i ogromny miecz przy biodrze. - Jak możesz mnie opuścić? - szepnął mężczyzna, tak cicho, że Merkuriusz ledwo wychwycił słowa; w lewej ręce trzymał kufel, a w prawej coś, czego Merkuriusz nie mógł dojrzeć. - Po tych wszystkich latach służby jak możesz mnie opuścić? To z powodu Vondy? Coś połaskotało Merkuriusza w łydkę. Zignorował to. Na pewno znowu mu się wydawało. Sięgnął za siebie, żeby odczepić tunikę. Musiał poszukać monet i wynosić się stąd. Coś ciężkiego upadło na podłogę nad Merkuriuszem, wpychając mu twarz w wodę i wyciskając dech z piersi. Sapnął i niewiele brakowało, a wciągnąłby do płuc wodę. - No, proszę, proszę, Durzo Blint, nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać - usłyszał Merkuriusz. Przez szpary nie było widać tego mężczyzny, tylko jego obnażony sztylet. Musiał zeskoczyć z belki pod sufitem. - Ej, pierwszy jestem gotów uznać, że ktoś blefuje, ale trzeba było widzieć Vondę, kiedy się zorientowała, że nie zamierzasz jej ratować. Prawie sobie oczy wypłakałem. Chudy mężczyzna odwrócił się. Mówił powoli, łamiącym się głosem: - Dzisiejszego wieczoru zabiłem sześciu ludzi. Na pewno chcesz powiększyć tę liczbę do siedmiu?

Do Merkuriusza powoli dotarło, o czym mówią. Tykowaty mężczyzna był siepaczem, Durzo Blintem. Można powiedzieć, że siepacz to zabójca, mniej więcej tak jak tygrys jest kociakiem. Pośród siepaczy Durzo Blint był bezsprzecznie najlepszy. Albo - jak to mówiła głowa gildii Merkuriusza - ci, którzy mieli na ten temat inne zdanie, nie żyli zbyt długo. A ja pomyślałem, że Durzo Blint wygląda na życzliwego? Znowu poczuł swędzenie na łydce. Wcale mu się nie wydawało. Coś pełzło w nogawce jego spodni. Miał wrażenie, że to coś dużego, ale nie tak wielkiego jak karaluch. Z przerażeniem ocenił ciężar - pająk, biały wilkosz. Jego jad rozpuszczał ciało w powoli rozszerzającym się kręgu. Po ukąszeniu nawet z pomocą uzdrowiciela dorosły mógł co najwyżej liczyć na to, że straci tylko kończynę. Szczur z gildii nie miałby tyle szczęścia. - Blint, będziesz miał fart, jeśli nie obetnę ci głowy po tym wszystkim, co wypiłeś. Tylko przez ten czas, kiedy cię obserwowałem, wypiłeś... - Osiem kufli. A wcześniej jeszcze cztery. Merkuriusz się nie poruszył. Jeśli gwałtownie ściśnie nogi, żeby zabić pająka, zachlupocze woda i mężczyźni zorientują się, że ktoś tu siedzi. Nawet jeśli Durzo Blint wyglądał na miłego, nosił okropnie duży miecz, a Merkuriusz wiedział, że lepiej nie ufać dorosłym. - Blefujesz - powiedział mężczyzna, ale w jego głosie było słychać strach. - Nie blefuję - odparł Durzo Blint. - Dlaczego nie zaprosisz do środka swoich przyjaciół? Pająk szedł po wewnętrznej stronie uda Merkuriusza. Trzęsąc się, chłopak podwinął tunikę na plecach i rozciągnął pas spodni, zostawiając szczelinę i modląc się, żeby pająk wyszedł tamtędy. Nad nim zabójca przyłożył dwa palce do ust i zagwizdał. Merkuriusz nie zauważył, żeby Durzo się poruszył, ale gwizd skończył się charkotem i chwilę potem ciało zabójcy zwaliło się na podłogę. Rozległy się krzyki, kiedy otworzyły się frontowe i tylne drzwi. Tyczki uginały się i podskakiwały. Skupiając się, żeby nie trącić pająka, Merkuriusz nie drgnął, nawet kiedy upadek kolejnego ciała wepchnął mu na chwilę twarz pod wodę. Pająk przelazł mu po tyłku i potem na jego kciuk. Powolutku Merkuriusz przeniósł rękę, żeby widzieć wilkosza. Miał rację. To był biały wilkosz o odnóżach długich jak kciuk chłopaka. Strząsnął go i natychmiast roztarł palce, upewniając się, że nie został ukąszony. Sięgnął do drzazgi, o którą zaczepił tuniką, i oderwał ją. Dźwięk rozległ się bardzo głośno w nagłej ciszy, która zapadła na górze. Merkuriusz nikogo nie widział przez szczeliny. Kilka kroków dalej coś skapywało z

bambusa do kałuży. Było za ciemno, żeby zobaczyć co, ale nie potrzebował wielkiej wyobraźni, by się domyślić. Zapanowała upiorna cisza. Gdyby któryś z mężczyzn przeszedł po podłodze, jęk deszczułek i uginanie się bambusa zdradziłyby go. Cała walka trwała może ze dwadzieścia sekund, a Merkuriusz był pewien, że nikt nie wyszedł z tawerny. Pozabijali się nawzajem? Zrobiło mu się zimno, i to nie tylko od wody. Śmierć to chleb powszedni w Norach, ale nigdy nie widział, żeby tylu ludzi zginęło tak szybko i tak łatwo. Nawet uważając na pająka, w kilka minut Merkuriusz zebrał sześć miedziaków. Gdyby był odważniejszy, obrobiłby trupy w tawernie, ale nie wierzył, że Durzo Blint nie żyje. Może był demonem, jak mówiły inne szczury. Może stał na zewnątrz i czekał, żeby zabić Merkuriusza za szpiegowanie. Z piersią zaciśniętą ze strachu Merkuriusz zawrócił i popełzł do swojej dziury. Sześć miedziaków to niezły wynik. Opłata wynosiła tylko cztery, więc będzie mógł kupić jutro chleb, którym podzieli się z Jarlem i Laleczką. Był raptem o stopę od wyjścia, kiedy coś jasnego zabłysło tuż przed jego nosem. Znalazło się tak blisko, że Merkuriusz potrzebował chwili, by zogniskować wzrok. To był ogromny miecz Durzo, który przebił się przez podłogę i wbił w błoto, zagradzając chłopakowi drogę ucieczki. Tuż nad Merkuriuszem, po drugiej stronie podłogi Durzo Blint szepnął: - Nigdy nikomu o tym nie mów. Zrozumiano? Robiłem gorsze rzeczy niż zabijanie dzieci. Miecz zniknął, a Merkuriusz wypełzł spod podłogi. Przebiegł wiele mil, nim się zatrzymał.

2 Cztery miedziaki! Cztery! To nie są cztery. - Twarz Szczura była tak czerwona z wściekłości, że pryszcze wyglądały jak rozrzucone białe plamki. Złapał Jarla za tunikę i podniósł. Merkuriusz schował głowę. Nie mógł na to patrzeć. - To są cztery! - wrzasnął Szczur, aż trysnęła ślina. Uderzył Jarla w twarz i Merkuriusz zdał sobie sprawę, że to jest przedstawienie. Nie samo bicie - Szczur naprawdę uderzył Jarla - ale bił go otwartą ręką. Żeby był głośniejszy dźwięk. Szczur nie zwracał uwagi na Jarla. Obserwował resztę gildii, rozkoszując się ich strachem. - Kto następny? - zapytał, puszczając Jarla. Merkuriusz szybko wyszedł, żeby Szczur nie kopnął przyjaciela. Mając raptem szesnaście lat, Szczur już był wielki jak mężczyzna, i tłusty, co wyróżniało go wśród dzieci niewolników. Merkuriusz podał cztery miedziaki. - Osiem, śmieciu - powiedział Szczur, zbierając monety z jego dłoni. - Osiem? - Musisz zapłacić za Laleczkę. Merkuriusz rozejrzał się, szukając pomocy. Paru dużych kręciło się i patrzyło po sobie, ale żaden nie odezwał się nawet słowem. - Jest za mała - powiedział Merkuriusz. - Maluchy nie płacą, dopóki nie skończą ośmiu lat. Uwaga wszystkich skupiła się na Laleczce, która siedziała w brudnym zaułku. Dostrzegła spojrzenia i oklapła, skurczyła się w sobie. Laleczka była drobna i miała ogromne oczy, ale pod warstwą brudu jej twarz była ładna, idealna, jak sugerowało jej przezwisko. - Mówię, że ma osiem lat, chyba że ona powie inaczej. - Szczur zerknął na nią lubieżnie. - No, powiedz, Laleczko. Powiedz, albo zleję twojego chłopaka. Oczy Laleczki robiły się coraz większe i większe, a Szczur tylko się zaśmiał.

Merkuriusz nie zaprotestował, nie wtrącił, że Laleczka jest niemową. Szczur o tym wiedział. Wszyscy wiedzieli. Ale Szczur był Pięścią. Odpowiadał tylko przez Ja’lalielem, a Ja’laliela tu nie było. Szczur przyciągnął do siebie Merkuriusza i zniżył głos. - Dlaczego nie dołączysz do moich ślicznych chłopaczków, Merkur? Oni już nie muszą płacić. Merkuriusz próbował się odezwać, ale gardło mu się zacisnęło i tylko pisnął. Szczur znowu się zaśmiał i wszyscy dołączyli do niego, niektórzy ciesząc się z upokorzenia Merkuriusza, inni mając nadzieję, że to wprawi Szczura w dobry humor, nim przyjdzie ich kolej. Merkuriusz zapałał dziką nienawiścią. Nienawidził Szczura, nienawidził gildii, nienawidził samego siebie. Odchrząknął raz jeszcze. Szczur zauważył jego spojrzenie i uśmiechnął się krzywo. Był wielki, ale nie był głupi. Wiedział, jak daleko może się posunąć. Wiedział, że Merkuriusz się ukorzy ze strachu jak wszyscy inni. Merkuriusz splunął mu w twarz. - Goń się, Szczurza Mordo. Zapadła cisza, która trwała wieczność. Złota chwila zwycięstwa. Merkuriusz miał wrażenie, że słyszy, jak wszystkim opadają szczęki. Zaczął odzyskiwać zdrowy rozsądek, gdy nagle Szczur rąbnął go pięścią w ucho. Czarne kleksy zaplamiły świat, kiedy Merkuriusz padł na ziemię. Zamrugał, patrząc na Szczura, którego czarne włosy jaśniały jak aureola na tle słońca, i zrozumiał, że zaraz umrze. - Szczurze! Szczurze, jesteś mi potrzebny. Merkuriusz przeturlał się i zobaczył Ja’laliela, który wychodził z domu gildii. Jego bladą skórę pokrywały kropelki potu, chociaż dzień nie był upalny. Zakaszlał. - Szczurze! Ale już! Szczur otarł twarz, a widok jego wściekłości, kiedy tak nagle gasła, był niemal równie przerażający jak widok, kiedy nagle wzbierała. Ze spokojną już twarzą tylko uśmiechnął się do Merkuriusza. Po prostu się uśmiechnął. *** - Hejka, Jay-Oh - powiedział Merkuriusz. - Hejka, Merkur - odpowiedział Jarl, podchodząc do przyjaciela i Laleczki. - Wiesz, jesteś mniej więcej tak samo mądry jak pudło kłaków. Latami będą go nazywać Szczurzą Mordą za jego plecami. - Chciał, żebym został jedną z jego dziewczynek.

Stali pod ścianą kilka przecznic dalej i dzielili się czerstwym bochenkiem, który kupił Merkuriusz. Zapachy z piekarni, chociaż w południe już mniej intensywne, zabijały smród ścieków, stosów gnijących śmieci na brzegach rzeki, zjełczały fetor uryny i mózgów z garbarni. O ile ceurańska architektura sprowadzała się do bambusa, ścian i przepierzeń z ryżowych włókien, o tyle cenaryjska była surowsza, cięższa i brakowało jej wyrafinowanej prostoty projektów ceurańskich. O ile alitaerańska architektura to sam granit i sosna, o tyle cenaryjska nie robiła takiego wrażenia i nie miała wytrzymałości budowli alitaerańskich. O ile osseińska architektura to były wysmukłe wieże i wznoszące się łuki, o tyle cenaryjska architektura wzbijała co najwyżej na jedno piętro w wypadku kilku dworków arystokratów po wschodniej stronie. Cenaryjskie budowle były krępe, wilgotne, tanie i niskie, zwłaszcza w Norach. Nigdy nie używano dwa razy droższego budulca, nawet jeśli był cztery razy trwalszy. Cenaryjczycy nie myśleli perspektywicznie, bo i żyli krótko. Budowano często z bambusa i włókien ryżowych, bo jedno i drugie rosło w pobliżu, zdarzał się też granit i sosna, które znajdowano niewiele dalej, ale nie istniało coś takiego jak styl cenaryjski. W ciągu ostatnich wieków zbyt wiele razy podbijano ten kraj, żeby jego mieszkańcy mogli się szczycić czymś więcej niż tym, że przetrwali. A w Norach nawet nie wiedziano co to duma. Merkuriusz z roztargnieniem rozerwał bochenek na trzy części i skrzywił się. Dwa były mniej więcej tej samej wielkości, a trzeci mniejszy. Położył jeden większy na nodze, a drugi duży kawałek podał Laleczce, która nie odstępowała go na krok. Już miał podać mniejszą cząstkę Jarlowi, kiedy zobaczył, że Laleczka krzywi się z dezaprobatą. Westchnął i wziął mały kawałek dla siebie. Jarl nawet tego nie zauważył. - Lepiej być jedną z jego dziewczynek niż nieboszczykiem - stwierdził Jarl. - Nie skończę jak Bim. - Merkur, gdy Ja’laliel wykupi apelację, Szczur zostanie głową gildii. Masz jedenaście lat. Zostało pięć do apelacji. Nie dożyjesz tego. Szczur już zadba, żeby w porównaniu z tobą Bim wyszedł na szczęściarza. - Więc co mam zrobić? Zwykle to była ulubiona chwila dnia Merkuriusza. Przebywał z dwiema osobami, których nie musiał się bać, i uciszał uporczywe nawoływanie głodu. Ale teraz chleb smakował jak wióry. Chłopak zagapił się na rynek, nawet nie dostrzegając handlarki rybami, która biła męża. Jarl uśmiechnął się - zęby błyszczały bielą na tle czarnej, ladeskiej skóry. - Jeśli zdradzę ci sekret, nie wygadasz się?

Merkuriusz rozejrzał się i pochylił do przyjaciela. Głośne chrupanie chleba i mlaskanie obok powstrzymało go. - No, ja owszem, ale nie wiem, czy Laleczka. Obaj spojrzeli na dziewczynkę, która gryzła piętkę chleba. Połączenie okruszków na jej twarzy i wściekłej miny sprawiło, że zawyli ze śmiechu. Merkuriusz zmierzwił jej blond czuprynę i, kiedy nadal się krzywiła, przytulił ją. Odpychała go, ale gdy zabrał rękę, nie odsunęła się. Spojrzała na Jarla wyczekująco. Jarl uniósł tunikę i zdjął szmatę, którą obwiązał się jak szarfą. - Nie będę taki, jak reszta. Nie pozwolę, żeby wszystko w życiu po prostu mi się przydarzyło. Wyrwę się. Rozwinął szarfę. W fałdach ukryto tuzin miedziaków, cztery srebrniki i - co niewiarygodne - dwa złote gundery. - Cztery lata. Oszczędzałem cztery lata. - Dorzucił kolejne dwa miedziaki do szarfy. - Chcesz powiedzieć, że za każdym razem, kiedy Szczur cię lał, bo się nie opłacałeś, miałeś to? Jarl uśmiechnął się i powoli Merkuriusz zaczynał rozumieć. Lanie to mała cena za nadzieję. Po pewnym czasie większość szczurów z gildii więdła i pozwalała, żeby życie ich zniszczyło. Stawali się zwierzętami. Albo wariowali jak Merkuriusz dzisiaj i dawali się zabić. Patrząc na ten skarb, część Merkuriusza chciała uderzyć Jarla, złapać szarfę i uciec. Dzięki tym pieniądzom mógłby się wyrwać, kupić sobie ubranie zamiast tych szmat, wpłacić czesne i zacząć terminować u kogoś, u kogokolwiek. Może nawet u Durzo Blinta, jak wiele razy powtarzał Jarlowi i Laleczce. I wtedy zobaczył Laleczkę. Zdawał sobie sprawę, jak by na niego patrzyła, gdyby ukradł tę szarfę pełną życia. - Jeśli ktokolwiek z nas ma się wyrwać z Nor, to właśnie ty, Jarl. Zasługujesz na to. Masz jakiś plan? - Zawsze. - Jego brązowe oczy zabłysły. - Chcę, żebyś ty je wziął, Merkur. Jak tylko dowiemy się, gdzie mieszka Durzo Blint, wyciągniemy cię stąd. W porządku? Merkuriusz spojrzał na stos monet. Cztery lata. Dziesiątki ciosów. Nie tylko nie wiedział, czy poświęciłby tyle dla Jarla, ale nawet kusiło go przez chwilę, żeby ukraść te pieniądze. Nie potrafił powstrzymać łez. Tak strasznie się zawstydził. Tak bardzo się bał. Bał się Szczura. Bał się Durzo Blinta. Zawsze się bał. Ale jeśli się wydostanie, będzie mógł pomóc Jarlowi. A Blint nauczy go zabijać. Merkuriusz spojrzał na Jarla, nie ośmielając się zerknąć na Laleczkę, bo bał się tego, co może się kryć w jej wielkich, brązowych oczach.

- Wezmę je. I wiedział, kogo pierwszego zabije.

3 Durzo Blint podciągnął się na niewysoki mur wokół posiadłości i obserwował przechodzącego strażnika. Idealny strażnik, pomyślał Durzo: trochę powolny, bez wyobraźni, obowiązkowy. Przeszedł swoje trzydzieści dziewięć kroków, podrapał się po brzuchu pod przeszywanicą, rozejrzał się na wszystkie strony i znowu ruszył. Trzydzieści pięć. Trzydzieści sześć. Durzo wychylił się z cienia, jaki rzucała postać mężczyzny, i ostrożnie opuścił się nad krawędź chodnika. Trzymał się muru koniuszkami palców. Teraz. Puścił się i zeskoczył na trawę akurat, kiedy strażnik uderzył końcem halabardy o drewniany chodnik. Durzo i tak wątpił, żeby strażnik go usłyszał, ale w fachu siepacza paranoja rodziła perfekcję. Dziedziniec był mały, a dom niewiele większy. Zbudowano go na modłę ceurańską z przeświecającymi ścianami z papieru ryżowego. Bezlistne cyprysy i białe cedry tworzyły drzwi i łuki, a tańszej, miejscowej sosny użyto do framug i podłóg. Dom był spartański, jak wszystkie ceurańskie domy, co pasowało do natury wojskowego generała Agona i jego ascetycznego charakteru. A co więcej, odpowiadało jego budżetowi. Mimo rozlicznych sukcesów generała, król Davin nigdy nie nagrodził go należycie - po części z tego powodu zjawił się tu dziś siepacz. Durzo wypatrzył otwarte okno na pierwszym piętrze. Żona generała spała w łóżku gospodarze nie byli aż tak ceurańscy, żeby spać na marach. Ale byli wystarczająco biedni, żeby korzystać z materaca wypchanego raczej słomą niż puchem. Żona generała była prostą kobietą; pochrapywała cicho i wyciągnęła się prawie pośrodku łóżka, zamiast trzymać się swojej połowy. Pościel po stronie, do której leżała zwrócona twarzą, była wzburzona. Siepacz wślizgnął się do pokoju, posługując się Talentem, aby wytłumić odgłos kroków na drewnianej podłodze. Ciekawe. Szybkie spojrzenie wystarczyło, by potwierdzić, że generał nie przychodził do tej sypialni tylko po to, żeby dopełnić nocnych obowiązków małżeńskich. Oni naprawdę sypiali razem. Może generał był jeszcze biedniejszy niż podejrzewali ludzie.

Durzo zmarszczył brwi pod maską. Nie potrzebował takich szczegółów. Wyciągnął krótki, zatruty nóż i podszedł do łóżka. Kobieta niczego nie poczuje. Zatrzymał się. Kobieta spała odwrócona w stronę wzburzonej pościeli. Spała blisko przy mężu. Nie na drugim krańcu łóżka, jak kobieta, która tylko wypełnia małżeńskie powinności. To było małżeństwo z miłości. Po zabiciu jej Aleine Gunder planował zaproponować generałowi ponowny ślub z bogatą arystokratką. Ale generał, który ożenił się z nisko urodzoną kobietą z miłości, zareaguje zupełnie inaczej na śmierć żony niż mężczyzna, który ożenił się wiedziony ambicją. Idiota. Księcia tak pożerały własne ambicje, że wszystkich innych oceniał tą samą miarą. Siepacz schował nóż i wyszedł na korytarz. Musiał się dowiedzieć, gdzie jest generał. Natychmiast. - Niech to szlag, człowieku! Król Davin umiera. Zdziwiłbym się, gdyby został mu jeszcze tydzień. Ktokolwiek to mówił, miał świętą rację. Siepacz podał dzisiejszego wieczoru królowi ostatnią dawkę trucizny. Władca umrze, nim nastanie świt, zostawiając tron dwóm rywalom, z których jeden był silny i sprawiedliwy, a drugi słaby i zepsuty. Półświatek Sa’kagé oczywiście był zainteresowany wynikiem sporu. Głos dochodził z pokoju audiencyjnego na dole. Siepacz pospiesznie doszedł do końca korytarza. Dom był tak mały, że pokój audiencyjny pełnił też funkcję gabinetu. Durzo miał doskonały widok na obu mężczyzn. Generał Brant Agon miał siwiejącą brodę, krótko przycięte włosy, których nie czesał. Poruszał się nerwowo, zawsze mając wszystko na oku. Był szczupły i żylasty, a nogi miał trochę krzywe po latach spędzonych w siodle. Mężczyzną, który siedział naprzeciwko niego, był diuk Regnus Gyre. Fotel z wysokim zagłówkiem zaskrzypiał, gdy diuk się poruszył. Był potężnie zbudowany, wysoki i szeroki w barach, a niewiele z jego masy stanowił tłuszcz. Splótł palce na brzuchu. Na Anioły Nocy. Mógłbym zabić ich obu i od razu zakończyć zmartwienia Dziewiątki. - Oszukujemy samych siebie, Brant? - zapytał diuk Gyre. Generał nie odpowiedział natychmiast. - Mój panie... - Nie, Brant. Potrzebuję twojej opinii jako przyjaciela, nie wasala. Durzo podkradł się bliżej. Powoli, ostrożnie, wyjął zatrute noże do rzucania. - Jeśli nic nie zrobimy - powiedział generał - Aleine Gunder zostanie królem. To słaby,

plugawy, zdradziecki człowiek. Sa’kagé już trzyma w ręku całe Nory; królewskie patrole nie schodzą z głównych dróg, a dobrze wiesz, że na pewno będzie jeszcze gorzej. Igrzyska Śmierci umocniły Sa’kagé. Aleine nie ma wystarczającej siły woli, nawet nie zamierza przeciwstawić się Sa’kagé teraz, chociaż jeszcze moglibyśmy je wykorzenić. Więc czy oszukujemy się, myśląc, że byłbyś lepszym królem? W żadnym wypadku. Ze wszech miar tron należy się tobie. Blint prawie się uśmiechnął. Panowie świata przestępczego, Dziewiątka Sa’kagé zgodziłaby się z każdym słowem - i właśnie dlatego Blint miał zadbać, żeby Regnus Gyre nie został królem. - A od strony taktycznej? Dalibyśmy radę tego dokonać? - Z minimalnym rozlewem krwi. Diuk Wesseros przebywa poza krajem. Mój własny regiment stacjonuje w mieście. Ludzie wierzą w ciebie, mój panie. Potrzebujemy mocnego króla. Dobrego króla. Potrzebujemy ciebie, Regnusie. Diuk Gyre spojrzał na dłonie. - A rodzina Aleine'a? Czy wlicza się do tego „minimalnego rozlewu krwi"? - Chcesz znać prawdę? - Generał ściszył głos. - Tak. Nawet jeśli nie wydamy takiego rozkazu, jeden z naszych ludzi zabije ich, żeby cię chronić, choćby to oznaczało dla niego stryczek. Tak bardzo w ciebie wierzą. Diuk Gyre westchnął. - Więc pytanie: czy dobro wielu w przyszłości warte jest zabicia kilkorga w tej chwili. Ile czasu upłynęło, odkąd miałem takie skrupuły? Durzo ledwo zapanował nad pokusą, żeby rzucić sztyletami. Wstrząsnęła nim raptowna wściekłość. Co jest grane? Chodziło o Regnusa. Ten człowiek przypominał mu innego króla, któremu kiedyś służył. Króla, który był wart tej służby. - Sam musisz odpowiedzieć na to pytanie, mój panie - odparł generał Agon. - Ale, za pozwoleniem, czy to pytanie to naprawdę kwestia filozoficzna? - Co chcesz przez to powiedzieć? - Nadal kochasz Nalię, prawda? Nalia była żoną Aleine'a Gundera. Regnus spojrzał na niego zaskoczony. - Byłem jej przyrzeczony przez dziesięć lat. Byliśmy dla siebie pierwszymi kochankami. - Mój panie, wybacz, to nie moja...

- Nie, Brant. Nigdy o tym nie mówiłem. A skoro mam zdecydować, czy być mężczyzną, czy królem, pozwól mi mówić. - Wziął głęboki wdech. - Minęło piętnaście lat, odkąd ojciec Nalii zerwał nasze zaręczyny i oddał jej rękę Aleine'owi. Powinienem już to przeboleć. I rzeczywiście już mi przeszło, poza tymi chwilami, kiedy widzę ją z dziećmi i muszę sobie wyobrażać, jak dzieli łoże z Aleinem Gunderem. Jedyna radość, jaką dało mi własne małżeństwo, to mój syn, Logan. Wątpię, żeby jej układało się dużo lepiej. - Mój panie, zważywszy, że oboje zostaliście zmuszeni do ślubów, nie mógłbyś się rozwieść z Catrinną i ożenić... - Nie. - Regnus pokręcił głową. - Dzieci królowej zawsze będą stanowić zagrożenie dla mojego syna, niezależnie od tego, czy je wygnam, czy adoptuję. Najstarszy syn Nalii ma czternaście lat, za dużo, by zapomniał, że był mu pisany tron. - Sprawiedliwość jest po twojej stronie, mój panie. I kto wie, kiedy już zasiądziesz na tronie, może pojawi się jakieś rozwiązanie, którego na razie nie dostrzegamy? Regnus niechętnie pokiwał głową, najwyraźniej świadom, że trzyma w swoich rękach życie setek, jeśli nie tysięcy ludzi, chociaż nie wiedział, że trzyma też własne. Jeśli zaplanuje teraz rebelię, to przysięgam na Anioły Nocy, od razu go zabiję. Teraz służę tylko Sa’kagé. I sobie. Zawsze sobie. - Niech mi wybaczą ci, którzy dopiero mają się narodzić - powiedział Regnus Gyre z oczami błyszczącymi od łez. - Ale nie popełnię morderstwa w imię tego, co może się wydarzyć. Nie potrafię. Złożę przysięgę lenniczą. Siepacz wsunął sztylety z powrotem do pochew, ignorując pomieszane uczucie ulgi i rozpaczy. To przez tę przeklętą kobietę. To ona mnie zniszczyła. Zniszczyła wszystko. *** Blint dostrzegł zasadzkę z pięćdziesięciu kroków i wszedł prosto w jej paszczę. Słońcu brakowała jeszcze godzina do wstania i jedyni ludzie na wijących się uliczkach Nor to byli kupcy, którzy zasnęli tam, gdzie nie powinni, i teraz spieszyli do domów i swoich żon. Szczury z gildii - Czarnego Smoka sądząc po znakach, które minął - chowały się przy przewężeniu w zaułku, skąd mogły wyskoczyć, zamknąć oba wyloty uliczki i zaatakować z niskich dachów. Udał, że ma chore prawe kolano, owinął się szczelnie płaszczem i naciągnął kaptur na twarz. Kiedy, kuśtykając, szedł prosto w pułapkę, jeden ze starszych dzieciaków - duży, jak je nazywano - wskoczył do zaułka przed nim i zagwizdał, wymachując zardzewiałą szablą. Szczury z gildii otoczyły siepacza.

- Sprytnie - powiedział Durzo. - Trzymacie straż przed świtem, kiedy większość gildii śpi, więc możecie dorwać paru klocków, którzy całą noc byli na dziwkach. Tacy wolą nie tłumaczyć się z siniaków po bitce przed żonami, więc po prostu oddadzą wam monety. Nieźle. Czyj to pomysł? - Merkuriusza - powiedział duży, wskazując na postać za siepaczem. - Zamknij się, Roth! - krzyknął szef gildii. Siepacz spojrzał na małego chłopca na dachu. Trzymał uniesiony kamień, a jego bladoniebieskie oczy uważnie patrzyły, gotowe. Wydawał się skądś znajomy. - Och, i teraz go wsypałeś - oznajmił Durzo. - Ty też się zamknij! - powiedziała głowa gildii, potrząsając szablą. - Oddawaj sakiewkę, bo cię zabijemy. - Ja’laliel - odezwał się czarny szczur gildyjny - on powiedział „klocki". Kupiec by nie wiedział, że tak ich nazywamy. Musi być z Sa’kagé. - Zamknij się, Jarl! Potrzebujemy kasy. - Ja’laliel zakaszlał i splunął krwią. - Daj nam po prostu swoją... - Nie mam na to czasu. Przesuń się - odparł Durzo. - Oddawaj... Siepacz skoczył naprzód, lewą ręką wykręcił Ja’lalielowi dłoń od szabli, złapał broń i obrócił się. Prawym łokciem wyrżnął głowę gildii w skroń, ale powstrzymał cios na tyle, żeby nie zabić dzieciaka. Zanim szczury zdążyły się wzdrygnąć, było po walce. - Powiedziałem, że nie mam na to czasu - powtórzył Durzo. Odrzucił kaptur. Wiedział, że nie wygląda szczególnie imponująco. Był tykowaty, miał ostre rysy, włosy ciemny blond i rzadką, jasną brodę na nieco ospowatych policzkach. Ale równie dobrze mógłby mieć trzy głowy, sądząc po tym, jak dzieciaki się wzdrygnęły. - Durzo Blint - mruknął Roth. Kamienie uderzyły o ziemię. - Durzo Blint. - Imię rozległo się echem wśród szczurów. Siepacz zobaczył strach i podziw w ich oczach. Właśnie próbowali obrobić legendę. Uśmiechnął się krzywo. - Naostrz to. Tylko amator pozwala, żeby jego broń zardzewiała. Rzucił szablę do rynsztoka pełnego ścieków. A potem przeszedł przez tłum. Dzieciaki rozbiegły się, jakby mógł je zabić wszystkie naraz. Merkuriusz patrzył, jak siepacz odchodzi, znika w porannej mgle, jak znikało tyle innych nadziei w odpływie, jakim były Nory. Durzo Blint był wszystkim, czym nie był

Merkuriusz. Był potężny, niebezpieczny, pewny siebie, budził lęk. Był jak bóg. Patrzył na całą gildię, która stanęła przeciwko niemu - nawet na dużych, takich jak Roth, Ja’laliel czy Szczur - i był rozbawiony! Rozbawiony! Pewnego dnia, przysiągł sobie Merkuriusz. Nie śmiał nawet pomyśleć całego zdania, bo a nuż Blint wyczułby jego czelność, ale marzył o tym każdą cząstką ciała. Pewnego dnia. A kiedy Blint oddalił się na tyle, żeby niczego nie zauważyć, Merkuriusz ruszył za nim.

4 Dwóch mięśniaków strzegących podziemnej komnaty Dziewiątki obrzuciło Durzo kwaśnym spojrzeniem. Byli bliźniakami i dwoma największymi facetami w Sa’kagé. Każdy miał wytatuowaną błyskawicę na czole. - Broń? - zapytał jeden z nich. - Szmaja - powitał go Durzo, odpinając miecz, wyjmując trzy sztylety, strzałki przymocowane do nadgarstka i kilka szklanych kulek, które nosił przy drugiej ręce. - Ja jestem Szmaja - odparł drugi, obszukując Blinta. - Byłbyś tak łaskaw przestać? Obaj wiemy, że gdybym chciał kogoś zabić, zrobiłbym to z bronią albo bez. Szmaja zarumienił się. - A może tak huknę tym ślicznym mieczem... - Szmaja chciał powiedzieć, że może byś tak udał, że nie stanowisz zagrożenia, a my będziemy udawać, że to dzięki nam - wtrącił się Bernerd. - To czysta formalność, Blint. Jak kiedy kogoś pytasz, jak się masz, ale wcale nie interesuje cię odpowiedź. - Ja nie pytam. - Przykro mi z powodu Vondy - powiedział Bernerd. Durzo zamarł, jakby wbito mu w brzuch lancę. - Serio - zapewnił go zwalisty mężczyzna. Przytrzymał mu drzwi. Zerknął na brata. Durzo wiedział, że powinien rzucić jakąś ciętą, ostrą albo zabawną odpowiedź, ale język miał jak z ołowiu. - Ehm, panie Blint? - odezwał się Bernerd. Durzo otrząsnął się i wszedł do pokoju spotkań Dziewiątki, nie podnosząc wzroku. To miejsce miało wzbudzać lęk. Wyrzeźbiona w czarnym szkliwie wulkanicznym platforma dominowała w pomieszczeniu. Na tym podwyższeniu stało dziewięć krzeseł. Dziesiąte znajdowało się ponad nimi jak tron. Przed krzesłami była tylko pusta podłoga. Ci, których odpytywała Dziewiątka, stali.

Komnata miała kształt wąskiego prostokąta, ale była przestronna. Sufit znajdował się tak wysoko, że ginął w ciemnościach. Przez to przesłuchiwani mieli wrażenie, że odpytuje się ich w samym piekle. Fakt, że krzesła, ściany, a nawet podłogę ozdobiono rzeźbami małych, wrzeszczących gargulców, smoków i ludzi, nie działał łagodząco. Jednak Durzo wszedł ze spokojem bywalca. Noc nie kryła dla niego żadnych strachów. Cienie powitały jego spojrzenie, niczego przed nim nie chowając. Przynajmniej tyle mu zostało. Cała Dziewiątka oprócz Mamy K nosiła kaptury, chociaż większość wiedziała, że nie ukryje swojej tożsamości przed Durzo. Ponad nimi siedział na tronie Shinga - Pon Dradin. Był cichy i nieruchomy, jak zawsze. - Szona nie szyje? - zapytał Corbin Fishill. Był mocnym, przystojnym mężczyzną, słynącym z okrucieństwa, zwłaszcza wobec dzieci w gildiach, którymi zarządzał. Śmiechy, które mogło sprowokować jego seplenienie, jakoś zgasły pod wpływem złośliwości, która wiecznie malowała się na jego twarzy. - Sprawy nie wyglądają tak, jak oczekiwaliście - odparł Durzo. Zdał krótki raport. Król wkrótce umrze, a mężczyźni, którzy mogli - jak się obawiało Sa’kagé - zająć jego miejsce, nie będą rościć pretensji do tronu. To oznacza, że tron przypadnie Aleine'owi Gunderowi, który jest za słaby, aby ośmielić się wejść w drogę Sa’kagé. - Sugerowałbym, żebyśmy przekonali księcia, by awansował generała Agona na lorda generała - powiedział Durzo. - Agon zadba, żeby diuk nie skonsolidował wszystkich sił, a jeśli Khalidor wykona najmniejszy ruch... Drobniutki człowieczek, niegdyś handlarz niewolników, przerwał mu: - O ile uznajemy twoją... niechęć wobec Khalidoru, panie Blint, nie będziemy trwonić naszego kapitału politycznego na jakiegoś generała. - Nie musimy - wtrąciła się Mama K. Pani Rozkoszy nadal była piękna, chociaż minęły lata od czasów, kiedy była najznamienitszą kurtyzaną miasta. - Możemy dostać, co chcemy, udając, że prosił o to kto inny. Wszyscy zaczęli słuchać. - Książę był skłonny kupić generała za pomocą strategicznego małżeństwa. Więc powiedzmy mu, że cena Agona jest inna: polityczny awans. Generał nigdy się nie dowie, a książę raczej o to nie zapyta.

- A to da nam punkt wyjścia do ponownego otwarcia kwestii niewolnictwa - dodał handlarz niewolnikami. - Niech mnie szlag, jeśli znowu wrócimy do handlu niewolnikami - odezwał się ktoś inny. To był wielki mężczyzna, który się roztył, o mocnej szczęce, małych oczkach i pobliźnionych pięściach, pasujących do szefa mięśniaków Sa’kagé. - Ta rosmowa mosze poczekać. Durzo nie musi być pszy tym - wtrącił się Corbin Fishill. Spojrzał spod ciężkich powiek na Blinta. - Nie sabiłeś dzisiaj. Pozostawił to stwierdzenie w zawieszeniu, bez dalszego komentarza. Durzo spojrzał na niego. - Nadal potrafisz sabijać? Słowa są bezużyteczne w przypadku takiego człowieka jak Corbin Fishill. On mówił językiem pięści. Durzo podszedł do niego. Corbin nawet się nie wzdrygnął, nie odwrócił się, kiedy Durzo podszedł do platformy, chociaż niektórzy z Dziewiątki zaczęli się denerwować. Blint dojrzał napinające się mięśnie pod aksamitnymi spodniami Fishilla. Corbin kopnął siepacza w twarz, ale ten już się przesunął. Durzo wbił igłę głęboko w łydkę Corbina i się odsunął. Zaraz potem rozległ się dzwonek i do komnaty wparował Bernerd ze Szmają. Blint skrzyżował ręce i nie wykonał nawet jednego ruchu, żeby się bronić. Był wysoki, ale cała jego masa to były smukłe mięśnie i ścięgna. Szmaja szarżował jak koń bojowy. Durzo tylko wyciągnął ręce przed siebie, nawet nie zacisnął pięści. A kiedy Szmaja wpadł na niego, stała się rzecz niemożliwa - bieg Szmai zakończył się w jednej chwili. Pierwsza zatrzymała się jego twarz, gdy Szmaja walnął nosem w otwartą dłoń Durzo. Reszta ciała uniosła się równolegle do ziemi, a potem grzmotnęła na kamienną posadzkę. - Doszcz tego! - krzyknął Corbin Fishill. Bernerd z poślizgiem wyhamował przed Durzo i zaraz przyklęknął koło brata. Szmaja jęczał. Jego krwawiący nos wpasował się akurat w pysk wyrzeźbionego w kamiennej podłodze szczura. Krzywiąc się, Corbin wyciągnął igłę z łydki. - Co to? - Chcesz wiedzieć, czy nadal potrafię zabijać? - Durzo położył małą fiolkę przed mięśniakiem. - Jeśli ta igła była zatruta, tu masz antidotum. Ale jeśli nie, odtrutka cię zabije.

Wypij albo nie. - Wypij, Corbin - powiedział Pon Dradin. Shinga odezwał się po raz pierwszy od wejścia Durzo. - Wiesz, Blint, byłbyś lepszym siepaczem, gdybyś nie wiedział, że jesteś najlepszy. A jesteś. Jednak nadal przyjmujesz rozkazy ode mnie. Następnym razem, kiedy tkniesz kogoś z mojej Dziewiątki, poniesiesz konsekwencje. A teraz wynoś się stąd. *** Z tunelem było coś nie tak. Merkuriusz chodził już wcześniej tunelami i nawet jeśli nie przepadał za wędrowaniem w odpychającej ciemności z pomocą samego dotyku, to był w stanie to zrobić. Tunel zaczął się jak każdy inny: szorstka powierzchnia, zakręty, i, rzecz jasna, ciemność. Ale w miarę jak zagłębiał się bardziej w ziemię, ściany stawały się prostsze, podłoga gładsza. Ten tunel był ważny. Ale to tylko ciekawostka, jeszcze nic złego. Coś, co naprawdę nie pasowało Merkuriuszowi, znajdowało się teraz krok przed nim. Przysiadł na piętach, odpoczywając i się zastanawiając. Nie usiadł. Siada się tylko wtedy, kiedy się wie, że przed niczym nie będziesz uciekać. Nie wyczuł żadnej zmiany w zapachach, chociaż powietrze tu w dole było ciężkie i gęste jak kleik. Gdy mrużył oczy, wydawało mu się, że coś widzi, ale był pewien, że to tylko efekt zaciskania powiek. Znowu wyciągnął rękę. Czy powietrze zrobiło się tu chłodniejsze? A potem był prawie pewien, że powietrze się poruszyło. Nagle przeraził się. Blint przeszedł tędy dwadzieścia minut temu. Nie niósł ze sobą pochodni. Merkuriusz nie pomyślał o tym wtedy, a teraz przypomniały mu się różne opowieści. Delikatny podmuch kwaśnego powietrza owiał mu policzek. Niewiele brakowało, a Merkuriusz puściłby się biegiem, ale nie wiedział, w którą stronę może bezpiecznie uciekać. Nie miał czym się bronić. Pięść Gildii trzymał całą broń. Kolejny podmuch musnął jego drugi policzek. Powietrze pachniało... Czosnkiem? - Istnieją sekrety na tym świecie, dzieciaku. Takie sekrety jak magiczne alarmy i tożsamość Dziewiątki. Jeśli zrobisz następny krok, poznasz jeden z nich. A potem znajdzie cię dwóch milutkich mięśniaków, którzy otrzymali rozkaz zabicia każdego intruza. - Pan Blint? - Merkuriusz rozglądał się w ciemnościach. - Następnym razem, jak będziesz kogoś śledził, nie rób tego tak ukradkowo. Wtedy wyglądasz bardziej podejrzanie. Cokolwiek miał na myśli, nie brzmiało to dobrze. - Panie Blint? Usłyszał śmiech oddalający się tunelem.

Merkuriusz skoczył na równe nogi, czując, że nadzieja wymyka mu się wraz z tym gasnącym śmiechem. Pobiegł tunelem w ciemności. - Poczekaj! Nie było odpowiedzi. Merkuriusz przyspieszył. Zaczepił stopą o kamień i padł jak długi, zdzierając skórę z kolan i rąk na kamiennej podłodze. - Panie Blint, proszę zaczekać! Muszę zostać pana uczniem. Panie Blint, proszę! Głos rozległ się tuż nad nim, chociaż kiedy Merkuriusz się rozejrzał, niczego nie zobaczył. - Nie biorę uczniów. Wracaj do domu, mały. - Ale ja jestem inny! Zrobię wszystko. Mam pieniądze! Nie było odpowiedzi. Blint zniknął. Cisza bolała, pulsowała rozcięciami na kolanach i dłoniach Merkuriusza. Nie miał na to co zaradzić. Chciał się rozpłakać, ale zarazem czuł, że płaczą tylko małe dzieci. Merkuriusz wrócił na terytorium Czarnego Smoka, kiedy niebo jaśniało. Różne kwartały Nor otrząsały się z pijackiej drzemki. Piekarze wstawali, terminatorzy u kowala rozpalali ogień w kuźni, szczury gildyjne, dziwki, mięśniaki i pajęczarze szli spać, a kieszonkowcy, oszuści, szulerzy i reszta tych, co pracowali za dnia, jeszcze spała. Zwykle zapachy Nor koiły. Nieodmiennie w powietrzu wisiał zapach zagród dla bydła, przetykany smrodem ludzkich nieczystości płynących szerokimi rynsztokami przy każdej ulicy i jeszcze gorszym smrodem rzeki Plith, zapach gnijącej roślinności na płyciznach i zalewiskach leniwej rzeki, nieco mniej kwaśny aromat oceanu. Jeśli szczęśliwie powiała akurat bryza, smród śpiących żebraków, którzy nigdy się nie myli i potrafili zaatakować szczura bez żadnego powodu poza wściekłością na cały świat. Po raz pierwszy dla Merkuriusza te zapachy zamiast oznaczać dom, kojarzyły się tylko z brudem. Odrzucenie i rozpacz to odory unoszące się z każdej zatęchłej ruiny i dziury z szambem w Norach. Opuszczony młyn, w którym kiedyś łuskano ryż, nie był tylko pustym budynkiem, w którym sypiała gildia. To był symbol. Młyny na zachodnim wybrzeżu plądrowali tylko desperaci, gotowi przebić się przez wszystkich mięśniaków najętych przez właścicieli. Gdziekolwiek się nie spojrzało, było widać upadek i zniszczenie, i Merkuriusz stanowił część tego świata. Kiedy wrócił do domu gildii, skinął głową do czujki i wsunął się do środka, nie siląc się nawet na dyskrecję. W gildii przyzwyczajono się do dzieci, które wstają w nocy wysikać się, więc nikt nie pomyśli, że był gdzieś dalej. Gdyby spróbował zakraść się z powrotem, tylko zwróciłby na siebie uwagę.

Może o to chodziło z tą ukradkowością. Kładąc się na swoje zwykłe miejsce obok okna, wsunął się między Laleczkę i Jarla. Bywało tu zimno, ale podłoga była gładka, a w deskach nie było za wiele drzazg. Szturchnął przyjaciela. - Jay-Oh, wiesz, co to znaczy ukradkowo? Jarl tylko przetoczył się na drugi bok, pomrukując. Merkuriusz szturchnął go raz jeszcze, ale przyjaciel nawet nie drgnął. Pewnie ma za sobą długą noc. Jak wszystkie szczury z gildii, Merkuriusz, Jarl i Laleczka spali blisko siebie, żeby im było cieplej. Zwykle Laleczka lądowała pośrodku, bo była mała i łatwo marzła, ale dziś wieczór Jarl i Laleczka nie leżeli blisko siebie. Laleczka przysunęła się i objęła Merkuriusza, ściskając go mocno, a Merkuriusz ucieszył się z jej ciepła. Zmartwienie gryzło go w głębi duszy jak szczur, ale był za bardzo zmęczony. Zasnął.

5 Koszmar zaczął się, gdy tylko Merkuriusz się obudził. - Dzień dobry - powiedział Szczur. - Jak się miewa mój ulubiony wypierdek? Radość na twarzy Szczura ostrzegła Merkuriusza, że święci się coś naprawdę złego. Roth i Zajęcza Warga stali po obu stornach Szczura i aż ich roznosiło podniecenie. Laleczka zniknęła. Jarl też. Nigdzie nie było widać Ja’laliela. Mrugając, oślepiony słonecznym światłem wpadającym przez dziurę po zerwanym dachu, Merkuriusz wstał i spróbował zorientować się w sytuacji. Reszta gildii zniknęła - szczury albo poszły do pracy, albo grzebały w śmieciach, albo doszły do wniosku, że to dobry moment, by się ulotnić. Zatem widziały, że Szczur wchodzi. Roth stał przy tylnych drzwiach, a Zajęcza Warga stanął za Szczurem, na wypadek gdyby Merkuriusz chciał biec do frontowych drzwi albo okna. - Gdzie byłeś ostatniej nocy? - zapytał Szczur. - Musiałem się wysikać. - Długo sikałeś. Przegapiłeś całą zabawę. Kiedy Szczur odezwał się w ten sposób, całkowicie beznamiętnie, bez jakiejkolwiek intonacji w głosie, Merkuriusz poczuł strach zbyt głęboki, by się z niego otrząsnąć. Wiedział, co to przemoc. Widział mordowanych żeglarzy, widział prostytutki ze świeżymi bliznami, miał przyjaciela, który umarł pobity przez handlarza. Okrucieństwo spacerowało wśród Nor ręka w rękę z biedą i wściekłością. Ale śmierć w oczach Szczura ostrzegała, że jest większym dziwadłem niż Zajęcza Warga. Zajęcza Warga urodził się bez kawałka ust. Szczur urodził się bez sumienia. - Co zrobiłeś? - zapytał Merkuriusz. - Roth! - Szczur skinął głową na dużego. Roth otworzył drzwi i zawołał „Do nogi", jakby przywoływał psa, a potem coś złapał. Wciągnął to do środka i wtedy Merkuriusz zobaczył, że to Jarl. Usta miał spuchnięte, oczy tak podbite, że aż czarne, i powieki tak obrzmiałe, że ledwo coś widział przez szparki. Brakowało

mu paru zębów, a na twarzy miał zakrzepłą krew, która spłynęła z miejsc, z których wyrwano mu garści włosów. Jarl nosił sukienkę. Merkuriuszowi zrobiło się gorąco i jednocześnie przebiegły go zimne ciarki. Krew napłynęła mu do twarzy. Nie mógł okazać swojej słabości Szczurowi. Nie mógł się ruszyć. Odwrócił się, żeby nie zwymiotować. Za jego plecami Jarl zakwilił cicho: - Merkur, błagam, Merkur, nie odwracaj się ode mnie. Nie chciałem... Szczur uderzył go w twarz. Jarl padł na ziemię. - Jarl jest teraz mój - oznajmił Szczur. - Myśli, że będzie walczył każdej nocy, i rzeczywiście będzie. Przez jakiś czas. - Szczur uśmiechnął się. - Ale złamię go. Czas działa na moją korzyść. - Zabiję cię. Przysięgam - powiedział Merkuriusz. - O, więc teraz terminujesz u pana Blinta? Szczur uśmiechnął się, kiedy Merkuriusz rzucił Jarlowi spojrzenie, bo poczuł się zdradzony. Jarl spuścił głowę; ramiona mu drżały, jakby bezgłośnie szlochał. - Jarl powiedział nam o tym, chyba gdzieś pomiędzy Rothem i Davim. Ale czegoś nie rozumiem. Skoro pan Blint przyjął cię na ucznia, to dlaczego tu jesteś? Wróciłeś mnie zabić? Jarl powstrzymał łzy i odwrócił się, chwytając się ostatniej nadziei. Merkuriusz nie miał nic do powiedzenia. - Nie przyjął mnie - przyznał się. Jarl załamał się. - Wszyscy wiedzą, że nie przyjmuje uczniów, głupku - odparł Szczur. - Więc oto nasza umowa, Merkur. Nie wiem, co dla niego zrobiłeś, ale Ja’laliel powiedział, że nie wolno mi ciebie tknąć, więc cię nie tknę. Tyle że prędzej czy później, to będzie moja gildia. - Pewnie prędzej niż później - wtrącił się Roth. Uniósł brew, patrząc na Merkuriusza. - Mam wielkie plany odnośnie do Czarnego Smoka i nie pozwolę, żebyś wszedł mi w drogę - powiedział Szczur. - Czego ode mnie chcesz? - Głos Merkuriusza brzmiał cieniutko i piskliwie. - Chcę, żebyś był bohaterem. Chcę, żeby każdy, kto nie śmie mi się postawić, patrzył na ciebie i zaczął mieć nadzieję. A potem zniszczę wszystko, co stworzyłeś. Zniszczę wszystko, co kochasz. Zniszczę ciebie tak całkowicie, że nikt więcej nie ośmieli mi się przeciwstawić. Więc staraj się jak najlepiej, nie staraj się wcale, albo w ogóle nic nie rób. I

tak wygram. Zawsze wygrywam. Merkuriusz nie uiścił opłaty następnego dnia. Miał nadzieję, że Szczur go uderzy. Wystarczyłby jeden cios i Merkuriusz spadłby z piedestału. Ale Szczur go nie uderzył. Klął i wściekał się, a jego oczy się śmiały, i kazał Merkuriuszowi następnym razem przynieść dwa razy więcej. Oczywiście nic nie przyniósł. Wyciągnął tylko pustą rękę, jakby już oberwał. To nie miało znaczenia. Szczur wściekł się, oskarżył go, że mu się stawia, ale nawet go nie tknął. I tak to wyglądało każdego dnia wnoszenia opłat. Stopniowo Merkuriusz wrócił do pracy, zaczął zbierać miedziaki i odkładać je do oszczędności Jarla. Te dni były straszne: Szczur nie pozwalał Jarlowi rozmawiać z Merkuriuszem i po jakimś czasie Merkuriusz nawet nie wiedział, czy Jarl jeszcze chce z nim rozmawiać. Jarl, którego znał, po trochu znikał. Nawet nie pomogło, kiedy przestali go zmuszać do noszenia sukienki. Noce były jeszcze gorsze. Szczur zabierał Jarla co noc, kiedy reszta gildii udawała, że nic nie słyszy. Merkuriusz i Laleczka kulili się razem, a potem w ciszy przerywanej cichym płaczem Merkuriusz leżał godzinami na plecach, snując wyrafinowane plany zemsty, których wiedział, że nigdy nie zrealizuje. Stał się nieostrożny. Obrzucał Szczura wyzwiskami, kwestionował każdy rozkaz i stawał w obronie każdego, kogo Pięść bił. Szczur odpowiadał przekleństwami, ale zawsze w jego oczach płonął uśmieszek. Maluchy i frajerzy w gildii zaczęli kierować się zdaniem Merkuriusza i patrzyli na niego oczami pełnymi uwielbienia. Merkuriusz poczuł, że sytuacja w gildii przekroczyła masę krytyczną, w dniu, kiedy dwóch dużych przyniosło mu lunch i usiadło razem z nim na ganku. To było jak objawienie. W życiu nie uwierzyłby, że którykolwiek z dużych przyłączyłby się do niego. Dlaczego mieliby to zrobić? Nie miał nic. I wtedy zrozumiał swój błąd. Nigdy nie obmyślił planu, co zrobi, kiedy dołączą do niego duzi. Po drugiej stronie podwórza Ja’laliel siedział bezradnie, kaszlał krwią i wyglądał żałośnie. Ale jestem głupi. Szczur tylko na to czekał. Tak to zaaranżował, żeby Merkuriusz został bohaterem. Nawet wprost mu to powiedział. To nie będzie przewrót. To będzie czystka. *** - Ojcze, proszę, nie jedź. - Logan Gyre złapał za uzdę rumaka, ignorując chłód przed świtem i powstrzymując łzy. - Nie, zostaw to - powiedział diuk Gyre do Wendela Northa, swojego rządcy, który kierował służącymi niosącymi skrzynię pełną ubrań diuka. - Ale chcę, żeby w ciągu tygodnia przesłano mi tysiąc wełnianych płaszczy. Skorzystaj z naszych własnych funduszy i nie proś

o zwrot z królewskiej kasy. Nie chcę dawać królowi pretekstu do odmowy. - Splótł za plecami dłonie w rękawicach. - Nie wiem, w jakim stanie są garnizonowe stajnie, ale chciałbym dostać wieści z Havermere, ile koni mogą mi przesłać przed zimą. - To już załatwione, milordzie. Wszędzie kręcili się służący, ładując wozy, które pojadą na północ z zapasami żywności i wszelkim zaopatrzeniem. Setka rycerzy Gyre'a zajmowała się ostatnimi przygotowaniami, sprawdzając siodła, konie i broń. Służący, którzy mieli opuścić rodziny, żegnali się pospiesznie. Diuk odwrócił się do syna, a już sam widok ojca w zbroi sprawił, że w oczach Logana zalśniły łzy dumy i strachu. - Synu, masz dwanaście lat. - Potrafię walczyć. Nawet pan Vorden przyznaje, że obchodzę się z mieczem niemal tak dobrze, jak żołnierz. - Loganie, nie każę ci zostać, dlatego, że wątpię w twoje zdolności. Przeciwnie, naprawdę w nie wierzę. Prawda jest taka, że matka bardziej potrzebuje cię tutaj, niż ja będę potrzebował cię w górach. - Ale ja chcę jechać z tobą. - A ja w ogóle nie chcę wyjeżdżać. To, czego chcemy, nie ma tu nic do rzeczy. - Jasin powiedział, że Dziewiątak tylko próbuje cię upokorzyć. Powiedział, że to obraza dla diuka powierzyć mu tak mały posterunek. Nie wspomniał o innych rzeczach, które powiedział Jasin. Nie uważał się za porywczego, ale w ciągu trzech miesięcy od śmierci króla Davina i przyjęcia przez Aleine'a Gundera tytułu Aleine'a IX - zwanego protekcjonalnie Dziewiątakiem - Logan wszczął już kilka bójek. - A co ty myślisz, synu? - Nie sądzę, żebyś kogokolwiek się bał. - Więc Jasin powiedział, że się boję, tak? To dlatego zarobiłeś siniaki na knykciach? Logan nagle uśmiechnął się szeroko. Był wysoki jak ojciec, ale jeszcze nie nabrał takiej same masy, ale dowódca ich straży, Ren Vorden, powiedział, że to tylko kwestia czasu. Kiedy Logan bił się z innymi chłopcami, nie przegrywał. - Synu, nie popełnij błędu. Przejęcie dowodzenia nad garnizonem w Wyjących Wichrach to nic wielkiego, ale lepsze to niż wygnanie albo śmierć. Jeśli zostanę, król w końcu zafunduje mi albo jedno, albo drugie. Każdego lata będziesz przyjeżdżał trenować z moimi ludźmi, ale potrzebuję, żebyś tu został. Przez pół roku będziesz moimi oczami i uszami

w Cenarii. Twoja matka... - Urwał i spojrzał gdzieś za Logana. - Uważa, że twój ojciec jest głupcem - oznajmił Catrinna Gyre, pojawiając się nagle. Wywodziła się z innego rodu książęcego - Graesinów - i miała typowe dla tej rodziny zielone oczy, drobne rysy i temperament. Mimo wczesnej godziny była ubrana w piękną suknię z zielonego jedwabiu obrębioną gronostajem, a jej włosy błyszczały po wyszczotkowaniu. - Regnus, jeśli wsiądziesz na tego konia, nie chcę cię nigdy więcej widzieć. - Catrinna, nie będziemy teraz o tym rozmawiać. - Ten szakal będzie cię judzić przeciwko mojej rodzinie, wiesz o tym. Zniszczy ciebie, zniszczy ich, tak czy inaczej wygra. - To jest twoja rodzina, Catrinno. I podjąłem już decyzję. - Głos diuka Gyre zabrzmiał ostro i rozkazująco jak trzask bicza. Słysząc ten ton, Logan chciał się skulić i stać niewidzialnym. - Którą ze swoich nierządnic zabierasz ze sobą? - Nie zabieram żadnej pokojówki, chociaż niektóre z nich trudno będzie zastąpić. Zostawiam je z szacunku dla ciebie... - Uważasz mnie za głupią? Znajdziesz sobie jakąś zdzirę na miejscu. - Catrinna. Wracaj do domu. Natychmiast! Posłuchała. Diuk obserwował, jak odchodzi. Przemówił, nie odwracając się do Logana: - Twoja matka... o pewnych sprawach powiem ci, kiedy będziesz starszy. Na razie oczekuję, żebyś traktował ją z szacunkiem, ale to ty będziesz lordem Gyre, kiedy ja wyjadę. Logan wytrzeszczył oczy. Ojciec poklepał go po ramieniu. - To nie oznacza, że możesz uciekać z lekcji. Wendel nauczy cię wszystkiego, co musisz wiedzieć. Przysięgam, ten człowiek lepiej się orientuje w kwestiach dotyczących naszych ziem niż ja. Będę tylko cztery dni drogi stąd. Masz wspaniały umysł, synu, i dlatego musisz tu zostać. To miasto jest gniazdem żmij. Są tutaj tacy, którzy chcieliby nas zniszczyć. Twoja matka zauważyła oznaki tego i to po części ją niepokoi. Wprowadzam cię do tej gry, Loganie. Wołałbym tego, nie robić, ale jesteś jedynym pionkiem, jaki został mi w tej rozgrywce. Zaskocz ich. Bądź mądrzejszy, lepszy, odważniejszy i szybszy niż ktokolwiek by się spodziewał. To nie w porządku, że zrzucam na ciebie taki ciężar, ale muszę. Liczę na ciebie. Ród Gyre liczy na ciebie. Cała nasza czeladź i wszyscy wasale liczą na ciebie, i może nawet całe królestwo.

Diuk Gyre wskoczył na ogromnego, białego rumaka. - Kocham cię, synu. Ale nie zawiedź mnie.

6 Ciemność była wszechogarniająca i zimna jak objęcia śmierci. Merkuriusz przykucnął pod ścianą w zaułku, mając nadzieję, że nocny wiatr zagłuszy dzwon jego serca. Piąty duży, który dołączył do niego, ukradł nóż ze składu z bronią Szczura i teraz Merkuriusz ściskał kawałek metalu tak mocno, że aż go rozbolała dłoń. W zaułku nadal nie było żadnego ruchu. Merkuriusz wbił ostrze w ziemię i wcisnął dłonie pod pachy, żeby je rozgrzać. Może minąć wiele godzin, nim cokolwiek się stanie. Ale to nieważne. Miał coraz mniejsze szanse. Już zmarnotrawił zbyt wiele czasu. Szczur nie był głupi. Był okrutny, ale miał plan. A Merkuriusz nie. Miotał się w strachu przez trzy miesiące, zamiast planować. Pięść jasno przedstawił swoje zamiary. To wystarczająco ułatwiało sprawę. Merkuriusz domyślał się, co planował Szczur; musiał tylko poskładać wszystkie kawałki do kupy. Teraz, kiedy myślał, potrafił wejść w skórę Szczura aż zbyt łatwo i myśleć tak jak on. Czystka to za mało. Czystka zapewni mi bezpieczeństwo tylko na kilka lat. Inne głowy gildii też zabijały, żeby zachować władzę. Zabijanie nie wyróżni mnie w żaden sposób. Merkuriusz pracował nad pomysłem. Szczur miał wielkie ambicje. Potrafił ukrywać nienawiść przez trzy miesiące. Dlaczego przez tyle czasu nie chciałby nawet uderzyć Merkuriusza? Zniszczenie. O to chodziło. Szczur zniszczy go w spektakularny sposób. Zaspokoi własne okrucieństwo i wzmocni władzę. Zrobi coś tak potwornego, że Merkuriusz stanie się legendą powtarzaną przez gildie. Może nawet go nie zabije, pozostawi okaleczonego w straszliwy sposób, żeby każdy, kto spotka Merkuriusza, bał się Szczura jeszcze bardziej. W zaułku coś zaszurało i Merkuriusz zamarł. Powoli, bardzo powoli, wyciągnął majcher. Zaułek był wąski, budynki pochylały się tak blisko siebie, że dorosły człowiek mógł dotknąć obu ścian jednocześnie. Merkuriusz wybrał go nie bez powodu. Ale teraz mury wydawały się złowrogie, jakby wyciągały ku sobie chciwe palce, odcinając blask gwiazd, jakby sięgały po niego. Wiatr szemrał nad dachami, opowiadając historie o morderstwie.

Merkuriusz znowu usłyszał szelest i się rozluźnił. Stary, przestraszony szczur wyszedł spod kupy zatęchłych desek i węszył. Merkuriusz się nie poruszył, kiedy szczur podreptał przed siebie. Obwąchał nagą stopę Merkuriusza, szturchnął go mokrym nosem. Nie wyczuwając niebezpieczeństwa, zaczął się szykować do uczty. Kiedy już miał ugryźć, Merkuriusz zatopił nóż za jego uszami i wbił ostrze tak mocno, że zazgrzytało o ziemię. Szczur szarpnął się, ale nie zapiszczał. Merkuriusz wyciągnął wąskie żelazo, zadowolony z tego, że załatwił sprawę tak cicho. Rozejrzał się po zaułku raz jeszcze. Nadal nic. Więc gdzie jest moja słabość? Co ja zrobiłbym na miejscu Szczura, żeby mnie zniszczyć? Coś połaskotało go w kark, strząsnął to ręką. Cholerne robaki. Robaki? Przecież jest potwornie zimno. Na dłoni, którą dotknął szyi, poczuł coś ciepłego i lepkiego. Merkuriusz odwrócił się i wziął zamach, ale nóż wypadł mu z ręki, kiedy oberwał w nadgarstek. Durzo Blint kucał bliżej niż stopę od niego. Nie odezwał się. Po prostu patrzył, a jego spojrzenie było lodowate. Cisza przeciągała się, kiedy patrzyli się na siebie bez słowa - Pan widział szczura - powiedział Merkuriusz. Tamten uniósł brew. - Zranił mnie pan tam, gdzie ja go zraniłem. Pokazał mi pan, że jest o tyle lepszy ode mnie, o ile ja od szczura. Ślad uśmiechu. - Dziwny z ciebie szczurek gildyjny. Taki bystry, a taki głupi. Merkuriusz spojrzał na nóż - który jak za sprawą magii znalazł się teraz w dłoni Durzo - i zawstydził się. Rzeczywiście był głupi. Co sobie myślał? Że zagrozi siepaczowi? - Zamierzam u pana terminować - powiedział. Blint otwartą dłonią uderzył go w twarz i chłopak wyciągnął się na murze. Uderzył twarzą w kamień i klapnął ciężko. Kiedy się przeturlał, Blint już stał nad nim. - Daj mi jeden dobry powód, dla którego nie powinienem cię zabić. Laleczka. Była nie tylko odpowiedzią na pytanie Blinta, ale też słabością Merkuriusza. Tam właśnie Szczur uderzy. Merkuriuszowi zrobiło się niedobrze. Najpierw Jarl, teraz Laleczka. - Powinien pan.

Blint znowu uniósł brew. - Jest pan najlepszym siepaczem w mieście, ale nie jedynym. I jeśli nie przyjmie mnie pan na ucznia, będę się uczył u Hu Szubienicznika albo Wrable'a Szramy. Poświęcę całe życie na naukę do chwili, kiedy będę miał z panem szansę. Poczekam, aż pomyśli pan, że zapomniałem o dzisiejszym dniu. Poczekam, aż pan uzna, że to były tylko pogróżki głupiego szczura z gildii. A kiedy stanę się mistrzem, przez jakiś czas będzie się pan bał własnego cienia. Kilka razy rzuci się pan na cień, ale mnie tam nie będzie, w końcu jeden jedyny raz pan sobie odpuści, i właśnie wtedy tam będę. Nie obchodzi mnie, czy przy tej okazji pan mnie zabije. Oddam swoje życie za pańskie. Spojrzenie Durzo prawie się nie zmieniło, gdy z niebezpiecznego, ale rozbawionego, stało się po prostu niebezpieczne. Ale Merkuriusz nie widział tego przez łzy, które napłynęły mu do oczu. Widział tylko pustkę, która pojawiła się w spojrzeniu Jarla, i wyobraził ją sobie w oczach Laleczki. Wyobraził sobie jej krzyk, gdyby Szczur się pojawiał i zabierał ją każdej nocy. Krzyczałaby bez słów przez pierwsze kilka tygodni, może by walczyła - gryzła i drapała przez chwilę - a potem już by nie krzyczała, już by nie walczyła. Byłoby tylko słychać pojękiwanie, odgłosy ciała i przyjemności Szczura. Jak to było z Jarlem. - Czy twoje życie jest aż tak puste, chłopcze? Będzie, jeśli odmówisz. - Chcę być taki jak pan. - Nikt nie chce być taki jak ja. Blint wyciągnął ogromny miecz i przytknął go do gardła Merkuriusza. Przez chwilę chłopcu było obojętne, czy ostrze wypije jego życie. Śmierć byłaby lepsza niż patrzenie, jak Laleczka znika na jego oczach. - Lubisz ranić ludzi? - zapytał Blint. - Nie, panie. - Zabiłeś już kogoś? - Nie. - Więc dlaczego marnujesz mój czas? O co mu chodziło? Mówił poważnie? Niemożliwe. - Słyszałem, że pan tego nie lubi. Nie trzeba tego lubić, żeby być dobrym odpowiedział Merkuriusz. - Kto ci to powiedział? - Mama K. Powiedziała, że tym różni się pan od niektórych. Blint zmarszczył brwi. Wyciągnął ząbek czosnku z sakiewki i wrzucił do ust.

Przeżuwając, schował miecz do pochwy. - No dobra, dzieciaku. Chcesz się wzbogacić? Merkuriusz pokiwał głową. - Szybki jesteś. A potrafisz liczyć punkty, myśląc jednocześnie i pamiętając o pięćdziesięciu innych rzeczach? Masz zręczne ręce? Za każdym razem Merkuriusz kiwał głową. - To zostań szulerem. - Durzo się zaśmiał. Ale nie Merkuriusz. Spojrzał na swoje stopy. - Nie chcę się więcej bać. - Ja’laliel cię bije? - Ja’laliel to pryszcz. - Więc kto? - Nasza Pięść. Szczur. - Dlaczego tak trudno wypowiedzieć jego imię? - Bije cię? - Chyba że... chyba że się z nim robi... te rzeczy. - Zabrzmiało to słabo, ale Blint nic nie powiedział, więc Merkuriusz dodał. - Nie pozwolę już więcej, żeby ktoś mnie uderzył. Nigdy więcej. Blint cały czas patrzył gdzieś w dal. Merkuriusz miał czas, żeby, mrugając, pozbyć się łez z oczu. Księżyc w pełni zalał miasto złotym światłem. - Stara dziwka potrafi być piękna. Mimo wszystko. Merkuriusz podążył za wzrokiem Blinta, ale nikogo nie zobaczył. Srebrzysta mgła podnosiła się znad ciepłego obornika w zagrodach i snuła wokół starych, popsutych akweduktów. W ciemnościach Merkuriusz nie mógł widzieć Krwawiącego Człowieka dopiero co nabazgranego na Czarnym Smoku, ale wiedział, że tam jest. Odkąd Ja’laliel zaczął chorować, jego gildia systematycznie traciła terytoria. - Proszę pana? - W tym miejscu nie ma kultury. Poza kulturą ulicy. Budynki są z cegły na jednej ulicy, z wikliny i błota na drugiej, a z bambusa na następnej. Tytuły są alitaerańskie, ubrania callaeańskie, a muzyka to tylko sethyjskie harfy i liry lodricarskie, nawet te cholerne pola ryżowe ukradliśmy Ceurze. Ale dopóki jej nie tkniesz, ani nie przyjrzysz się jej z bliska, nadal jest piękna. Merkuriusz pomyślał, że chyba rozumie. Trzeba uważać, czego się tknie i dokąd pójdzie w Norach. Kałuże rzygowin i innych fizjologicznych płynów rozlewały się na ulicach, a ogniska, na których palono obornikiem, i tłustawa para z nieustannie gotujących się

kadzi z łojem pokrywały wszystko tłustą sadzą. Ale nie potrafił odpowiedzieć. Nawet nie był pewien, czy Blint mówił to do niego. - Niewiele ci brakuje, chłopcze. Ale nigdy nie biorę uczniów i ciebie też nie wezmę. Blint urwał, bawiąc się nożem, przesuwając go między palcami. - Chyba że zrobisz coś, czego nie potrafisz. Nadzieja zapłonęła w piersi Merkuriusza po raz pierwszy od miesięcy. - Zrobię wszystko. - Musiałbyś to zrobić sam. Nikt inny nie może wiedzieć. Musiałbyś wymyślić jak, kiedy i gdzie. Wszystko samodzielnie. - Co muszę zrobić? - zapytał Merkuriusz. Czuł, jak Anioły Nocy zaciskają palce na jego żołądku. Skąd wiedział, co powie za chwilę Blint? Siepacz podniósł martwego gryzonia i rzucił go Merkuriuszowi. - Tylko to. Zabij swojego Szczura i przynieś mi dowód. Masz na to tydzień.

7 Solon Tofusin prowadził szkapę ulicą Sidlin między krzykliwymi, ciasno upakowanymi rezydencjami wielkich rodów Cenarii. Wiele z tych domów miało mniej niż dziesięć lat. Inne były starsze, ale ostatnio je przebudowano. Budynki wzdłuż tej ulicy zasadniczo różniły się od reszty architektury cenaryjskiej. Te zbudowali ci, którzy mieli nadzieję, że za pieniądze mogą kupić kulturę. Wszyscy oni, rywalizowali z sąsiadami egzotycznymi projektami, popisując się fantazjami na temat ladeskich wież albo pawilonów rodem z Friaku, albo też nawiązaniami do bardziej wyrazistych rezydencji alitaerańskich lub wiernymi kopiami słynnych letnich pałaców ceurańskich. Solon dostrzegł tu nawet coś, co chyba rozpoznawał z jakiegoś obrazu - pękatą świątynię ymmurską do kompletu z chorągiewkami modlitewnymi. Pieniądze z niewolnictwa, pomyślał. Nie samo niewolnictwo go przerażało. Na jego wyspie niewolnictwo było powszechne. Ale nie w takim stopniu jak tu. Te rezydencje wybudowano dzięki walkom niewolników i dziecińcom. Nie było mu po drodze, ale przeszedł przez Nory, żeby zobaczyć, jak wygląda milcząca część jego nowego miasta rodzinnego. Nędza tamtego miejsca sprawiała, że tutejsze bogactwo było wręcz nieprzyzwoite. Ledwo szedł ze zmęczenia. Był mężczyzną niezbyt wysokim, ale mimo wydatnego brzucha szerokim w barach. Szkapa była zacnym koniem, ale był z niej żaden rumak i równie często musiał ją prowadzić, jak na niej jeździł. Wielkie posiadłości ciągnęły się przed nim, różniąc się od pozostałych nie tyle rozmiarem budynków, ile obszarem ziemi w obrębie murów. O ile rezydencje stały jedna obok drugiej, o tyle posiadłości były dość rozległe. Straże czuwały przy wrotach ze wzmacnianego żelazem drewna zamiast przy zawiłych kratach, przy bramach, które zbudowano dla obrony, a nie dla ozdoby. Bramę pierwszej posiadłości zdobił pstrąg Jadwinów pokryty płatkami złota. Za bramą Solon dostrzegł wystawny ogród pełen posągów. Niektóre były z marmuru, inne pokryto złotą folią. Nic dziwnego, że mają tyle straży, pomyślał. Wszyscy strażnicy byli zawodowcami i

żadnego nie dało się posądzić o urodę, co potwierdzało plotki na temat duchessy; z przyjemnością minął posiadłość Jadwinów. Był przystojnym mężczyzną o oliwkowej cerze, czarnych oczach i włosach nadal ciemnych jak noc, nietkniętych szarymi cieniami świtu. Dzielenie domu z wiecznie niezaspokojoną duchessą, której mąż wyjeżdżał w częste i długie podróże dyplomatyczne to kłopot, którego nie potrzebował. Co prawda, tam dokąd zmierzam czeka mnie wcale nie mniej kłopotów. Dorianie, mój przyjacielu, mam nadzieję, że to był genialny plan. Nie chciał brać pod uwagę innej możliwości. - Jestem Solon Tofusin. Przybyłem zobaczyć się z lordem Gyre - powiedział Solon, kiedy stanął przed bramą posiadłości Gyre'ów. - Z diukiem? - spytał strażnik. Zsunął hełm i podrapał się po czole. Co za głupek. - Tak, z diukiem Gyre - powtórzył wolniej i z większym naciskiem, niż to było konieczne, ale już był zmęczony. - To straszna szkoda - odparł strażnik. Solon poczekał, ale mężczyzna nie rozwinął myśli. To nie głupek, tylko dupek. - Lord Gyre wyjechał? - Gdzieżby. Więc o to chodzi. Powinienem był się zorientować, widząc rude włosy. - Wiem, że po tysiącu lat najazdów mądrzejsi Ceuranie przenieśli się w głąb kontynentu, zostawiając twoich przodków na wybrzeżu, i zdaję sobie sprawę, że sethyjscy piraci, którzy napadali na wasze wioski, zabrali wszystkie znośne kobiety, ponownie zostawiając twoich przodków, więc w tym, że jesteś i głupi, i brzydki, nie ma twojej winy. Może jednak pokusiłbyś się o próbę wyjaśnienia mi, jakim cudem lord Gyre może jednocześnie wyjechać i nie wyjechać? Możesz używać prostych słów. Na przekór logice mężczyzna wyglądał na zadowolonego. - Nie ma żadnych śladów na twojej skórze, nie masz skrzeli i nawet nie gadasz jak ryba. I jesteś gruby jak na rybę. Niech zgadnę: złożyli cię w ofierze morzu, ale bogowie morscy nie przyjęli cię, a kiedy fale wyrzuciły cię na brzeg, przygarnęła cię trollica, która wzięła cię omyłkowo za swoje młode? - Była ślepa - odparł Solon i, kiedy mężczyzna się zaśmiał, uznał, że lubi tego strażnika. - Diuk Gyre wyjechał dziś rano. Nie wróci - wyjaśnił strażnik. - Nie wróci? Znaczy nigdy?

- Nie moja rzecz gadać o tym. Ale nie, nigdy, chyba że się mylę. Wyjechał objąć dowództwo nad garnizonem w Wyjących Wichrach. - Ale powiedziałeś, że lord Gyre nie wyjechał. - Diuk wyznaczył swojego syna lordem Gyre do czasu powrotu. - Który nie nastąpi. - Szybko chwytasz jak na rybę. Jego syn Logan jest głową rodu. Niedobrze. Za żadne skarby nie potrafił sobie przypomnieć, czy Dorian powiedział „diuk Gyre" czy „lord Gyre". Solonowi nawet nie przeszło przez myśl, że mogą być dwie głowy rodu Gyre. Jeśli przepowiednia mówiła o diuku Gyre, to powinien od razu ruszyć w drogę. Jeśli jednak dotyczyła jego syna, Solon zostawiłby swojego podopiecznego w czasie, kiedy chłopak najbardziej go potrzebuje. - Mogę porozmawiać z lordem Gyre? - A potrafisz posługiwać się tą stalą? - zapytał strażnik. - Bo jak nie, to proponowałbym ją schować. - Słucham? - Nie mów, że cię nie ostrzegałem. Chodź za mną. Wbrew sobie Solon był pod wrażeniem. W posiadłości Gyre'ów czuło się trwałość, powagę starego rodu. Obie strony murów - zewnętrzną i wewnętrzną - obsadzono akantem, wyrastającym z czerwonej gleby, o której Solon wiedział, że musiano ją specjalnie po to sprowadzić. Tę ostowatą roślinę wybrano nie tylko po to, by żebracy i złodzieje trzymali się z dala od murów, ale też ze względu na jej wiekowe powiązania z arystokracją alitaerańską. Sama rezydencja była równie zniechęcająca - z ciężkiego kamienia, z szerokimi łukami i grubymi drzwiami, które stawiłyby opór ciężkiej maszynerii oblężniczej. Jedynym kompromisem między siłą a pięknem były pnące róże w kolorze krwi, które obrębiały każde drzwi i każde okno na parterze. Na tle czarnego kamienia i okratowanych okien ich idealny odcień czerwieni był uderzający. Solon nie zwracał uwagi na podzwanianie stali, dopóki strażnik nie minął wejścia do rezydencji i nie ruszył na tyły budynku. Tutaj, na dziedzińcu z widokiem ponad Plith na Zamek Cenaria kilku strażników obserwowało dwóch mężczyzn w zbrojach treningowych okładających się nawzajem. Mniejszy cofał się, zataczając kółka, podczas gdy ciosy większego trafiały na jego tarczę. Mniejszy potknął się, a jego przeciwnik natarł jak byk, obalając przeciwnika tarczą jak trykający baran. Mężczyzna uniósł miecz, ale następny cios sprawił, że broń wyleciała w powietrze, a kolejny zadzwonił o hełm jak w dzwon. Logan Gyre ściągnął hełm i roześmiał się, pomagając strażnikowi wstać. Serce Solona

się zacisnęło. To był lord Gyre? To raptem dziecko w ciele olbrzyma, nadal miał dziecięcy tłuszczyk na twarzy. Nie mógł mieć więcej niż czternaście lat, pewnie nawet był młodszy. Solon już wyobrażał sobie, jak Dorian się śmieje. Wiedział, że Solon nie lubi dzieci. Ceurański strażnik podszedł do lorda i powiedział coś do niego cicho. - Witam - zwrócił się do Solona lord. - Marcus mówi mi, że uważasz się za niezłego szermierza. Rzeczywiście? Solon spojrzał na Ceuranina, który uśmiechnął się z zadowoleniem. Nazywa się Marcus? Nawet z imionami w tym kraju nie doszli do ładu. Niespecjalnie przejmując się pochodzeniem ludzi, mieszano imiona - alitaerańskie, jak Marcus czy Lucienne, mieszały się swobodnie z lodricarskimi, jak Rodo czy Daydra, ceurańskimi, jak Hideo lub Shizumi, i zwykłymi imionami cenaryjskimi w stylu Aleine albo Felene. Właściwie jedyne imiona, jakich ludzie nie nadawali dzieciom, to przezwiska niewolników powszechne w Norach, jak na przykład Blizna albo Zajęcza Warga. - Radzę sobie, lordzie Gyre. Ale to słowami chciałem się posłużyć w spotkaniu z tobą, nie bronią. Jeśli ruszę teraz, dotrzemy z moją starą klaczką do garnizonu w sześć, może siedem dni. - Porozmawiamy wobec tego, jak już się zmierzymy. Marcus daj mu jakąś zbroję treningową. Mężczyźni wyglądali na zadowolonych, a Solon zobaczył, że kochali młodego lorda jak własnego syna. Zbyt swobodnie się śmiali i rozpieszczali go. Nagle stał się głową rodu, ale mężczyźni nadal jeszcze byli zadziwieni nowością tego faktu. - Nie potrzebuję zbroi - odparł Solon. Chichoty urwały się i mężczyźni spojrzeli na niego. - Chcesz się mierzyć bez zbroi? - spytał Logan. - W ogóle nie chcę się mierzyć, ale jeśli taka jest twoja wola, muszę się zgodzić. Nie będę jednak walczył ostrzem treningowym. Mężczyźni pokrzykiwali, szykując się na widowisko - walkę niskiego Sethyjczyka, i to bez zbroi, z ich olbrzymem. Tylko Marcus i jeden, może dwóch innych patrzyli zaniepokojeni. W grubym pancerzu, który nosił Logan, była niewielka szansa, że zostanie poważnie raniony, nawet ostrym mieczem. Ale niebezpieczeństwo zawsze istniało. Solon, patrząc Loganowi w oczy, dojrzał, że chłopak też zdaje sobie z tego sprawę. Młody lord nagle zwątpił, czy powinien być tak zuchwały wobec kogoś, o kim nic nie wiedział, kogoś, kto może mu źle życzyć. Logan przyjrzał się raz jeszcze krępej sylwetce Solona.

- Milordzie - odezwał się Marcus - może najlepiej byłoby, gdybyś... - Zgoda - odpowiedział Solonowi Logan. Nałożył hełm i opuścił przyłbicę. Przygotował miecz i powiedział: - Daj znać, kiedy będziesz gotowy. Nim Logan zdążył zareagować, Solon wbił palce w otwory przyłbicy i złapał za część chroniącą nos. Szarpnął Logana do przodu i obrócił. Chłopak walnął o ziemię z jękiem. Solon wyciągnął nóż zza pasa Logana i przyłożył go do oka chłopaka, opierając kolano obok hełmu i przytrzymując go w ten sposób w miejscu. - Poddajesz się? - zapytał Solon. Chłopak z trudem łapał oddech. - Poddaję się. Solon puścił go i wstał, otrzepując kurz z nogawek spodni. Nie pomógł lordowi Gyre wstać. Mężczyźni milczeli. Kilku wyciągnęło miecze, ale żaden nie zrobił kroku. Jasne było, że gdyby Solon zamierzał zabić Logana, już by to zrobił. Bez wątpienia zastanawiali się, co diuk Gyre zrobiłby z nimi, gdyby rzeczywiście coś takiego się wydarzyło. - Głupi z ciebie chłopak, lordzie Gyre - odezwał się Solon. - Bufon, pajacujący przed ludźmi, których być może pewnego dnia będzie musiał posłać, żeby za niego zginęli. Powiedział „diuk Gyre", Dorian na pewno powiedział „diuk Gyre". Ale przysłał mnie tutaj. Na pewno wysłałby mnie prosto do garnizonu, gdyby miał na myśli diuka. W przepowiedni nie chodziło o mnie. Dorian nie mógł wiedzieć, że czeka mnie opóźnienie w drodze, że trafię do miasta tak bardzo spóźniony. Prawda? Logan zdjął hełm. Twarz miał czerwoną, ale nie pozwolił, żeby wstyd przerodził się w gniew. - Ja... zasłużyłem sobie na to. Zasłużyłem sobie na to, jak mnie sponiewierałeś. Może nawet na coś gorszego. Przepraszam. Marny to gospodarz, co napada na gości. - Wiesz, że celowo przegrywali, prawda? Logan był zaskoczony. Zerknął na mężczyznę, z którym walczył, gdy zjawił się Solon, a ten gapił się pod nogi. A potem, jakby to wymagało wielkiego wysiłku, lord podniósł wzrok na Solona. - Widzę, że mówisz prawdę. Chociaż to wstyd dowiedzieć się czegoś takiego, dziękuję. Jego ludzie byli zawstydzeni. Pozwalali mu wygrać, bo go kochali, ale teraz upokorzyli swego pana. Nie zrobiło im się po prostu przykro, szczerze cierpieli.

Jak to jest, że ten chłopiec wzbudza taką lojalność? Czy to po prostu lojalność wobec jego ojca? Kiedy obserwował, jak Logan patrzy na każdego mężczyznę z osobna - przygląda się tak długo, dopóki każdy nie spojrzy mu w oczy i nie odwróci natychmiast wzroku - Solon zwątpił w drugą możliwość. Logan pozwolił, aby bolesna cisza zapadła i trwała. - Za sześć miesięcy - powiedział Logan, zwracając się do swoich ludzi - będę służył w garnizonie mojego ojca. Nie będę siedział bezpiecznie w zamku. Będę walczył tak jak wielu z was. Ale skoro najwyraźniej uważacie, że treningi to zabawa, bardzo dobrze. Zabawicie się, trenując aż do północy, wy wszyscy. Jutro wszyscy zaczniemy ćwiczyć. I oczekuję, że zjawicie się godzinę przed świtem. Zrozumiano? - Tak jest, panie! Logan odwrócił się do Solona. - Przepraszam, panie Tofusin. Za to wszystko. Proszę mówić mi Logan. Oczywiście zostanie pan na kolacji, ale czy mam też polecić służbie, by przygotowała dla pana pokój? - Tak - odpowiedział Solon. - Myślę, że to doskonały pomysł.

8 Vürdmeister Neph Dada spotykał się ze Szczurem za każdym razem w innym miejscu. W pokojach zajazdów, w piwnicach warsztatów szkutniczych, w piekarniach, parkach po wschodniej stronie, w ślepych uliczkach Nor. Odkąd Neph się zorientował, że Szczur boi się ciemności, dbał, aby zawsze spotykali się nocą. Dziś wieczorem Neph obserwował Szczura i jego ochroniarzy, jak wchodzą na maleńki, stary i przepełniony cmentarz. Nie było tak ciemno, jak Neph miał nadzieję, że będzie - tawerny, salony gier i burdele znajdowały się raptem trzydzieści kroków dalej. Szczur nie zwolnił od razu ochroniarzy. Jak większość Nor cmentarz znajdował się niecałą stopę powyżej poziomu wody. Króliki, jak nazywano mieszkańców Nor, chowali swoich zmarłych prosto w błocie. Jeśli mieli pieniądze, wznosili grobowce nad ziemią, ale imigranci - jako ignoranci - po jakichś zamieszkach czy czymś takim parę lat temu pochowali swoich zmarłych w trumnach. Groby się wydęły, bo trumny próbowały wypłynąć na powierzchnię. Kilka pękło, a ich zawartość pożarły dzikie psy. Szczur i jego ochroniarze byli zieloni ze strachu. - Chodźcie - powiedział w końcu Szczur do swoich dużych, podnosząc nonszalancko czaszkę i rzucając ją jednemu. Chłopak szybko się cofnął i czaszka, słaba ze starości albo od choroby, roztrzaskała się o kamień. - Witaj, mały - wychrypiał Neph prosto do ucha Szczura. Szczur się wzdrygnął, a Neph uśmiechnął się, odsłaniając szczerbate uzębienie. Jego długie rzadkie siwe włosy opadały tłustymi kosmykami na ramiona. Neph stał tak blisko, że chłopak cofnął się o krok. - Czego chcesz? Dlaczego tu jestem? - Och, drażliwość i filozofia, dwa w jednym. - Neph się przysunął. Dorastał w Lodricarze, na wschód od Khalidoru. Lodricarczycy uważali, że ludzie, którzy odsuwają się tak, że nie czujesz zapachu ich oddechu, coś ukrywają. Kupcy w Cenarii,

którzy prowadzili interesy z Lodricarczykami, narzekali na to, ale ochoczo przysuwali się, kiedy w grę wchodziły lodricarskie pieniądze. Neph jednak nie stawał blisko z powodów kulturowych. Nie żył w Lodricarze od pół wieku. Stał blisko, ponieważ lubił widzieć, jak Szczur się z tym męczy. - Ha! - powiedział, wypuszczając podmuch zgniłego powietrza w twarz chłopaka. - Co? - Szczur starał się nie cofać. - Jeszcze się nie poddałem, jeśli chodzi o ciebie, ty wspaniały, głupi chłopaku. Czasem potrafisz nauczyć się czegoś wbrew sobie. Ale nie po to zjawiłem się dzisiaj. I nie po to ty tu jesteś. Czas ruszać. Twoi wrogowie zebrali się przeciwko tobie, ale jeszcze się nie zorganizowali. - Skąd wiesz? - Wiem więcej, niż sądzisz, Szczurza Mordo. Neph znowu się zaśmiał i plwocina poleciała na twarz Szczura. Zauważył, że chłopak o mało go wtedy nie uderzył. Nie bez powodu został Pięścią w gildii. Ale oczywiście nigdy by nie uderzył Nepha. Stary człowiek wiedział, że sprawia wrażenie kruchego, ale Vürdmeister miał swoje sposoby obrony. - Wiesz, ilu szczeniaków ma twój ojciec? - zapytał Neph. Szczur rozejrzał się po cmentarzu, jakby Neph nie sprawdził wcześniej, czy nikt nie podsłuchuje. Chłopak był beznadziejnie głupi. Głupi, ale potrafił być sprytny i nie miał absolutnie żadnych skrupułów. Poza tym Neph nie miał wielkiego wyboru. Kiedy zjawił się w Cenarii, powierzono jego opiece czterech chłopców. Najbardziej obiecujący zjadł jakieś zepsute mięso w czasie pierwszego roku i zmarł, nim Neph choćby zorientował się, że chłopak jest chory. W tym tygodniu drugi zginął w walkach o terytorium między gildiami. I tak Nephowi zostało tylko dwóch. - Kiedy ostatnio liczyłem, Jego Świątobliwość był ojcem stu trzydziestu dwóch chłopców. Większość z nich nie miała Talentu i musiała odpaść. Ty jesteś jednym z czterdziestu trzech, którzy są z jego nasienia. Już ci to mówiłem. Ale nie powiedziałem ci, że każdemu z was powierzono zadanie, próbę, w której macie dowieść swojej użyteczności dla ojca. Jeśli ją przejdziesz, może pewnego dnia zostaniesz samym Królem-Bogiem. Potrafisz odgadnąć, na czym polega twoje zadanie? Oczy Szczura zalśniły jak paciorki na myśl o bogactwie i splendorze. Neph go uderzył. - Twoje zadanie, chłopcze. Szczur potarł policzek, drżąc z wściekłości.

- Mam zostać Shingą - odpowiedział cicho. Chłopak mierzył wyżej, niżby Neph kiedykolwiek podejrzewał. Dobrze. - Jego Świątobliwość oświadczył, że Cenaria upadnie, tak samo jak reszta południowych ziem. Sa’kagé to jedyna prawdziwa siła w Cenarii, więc tak, zostaniesz Shingą. A potem oddasz swojemu ojcu Cenarię albo, co bardziej prawdopodobne, zawiedziesz i zginiesz i jeden z twoich braci tego dokona. - Są inni w tym mieście? - spytał Szczur. - Twój ojciec jest bogiem, ale jego narzędziami są ludzie, a ci zawodzą. Jego Świątobliwość ma więc plan awaryjny. A teraz, moja przyszła porażko, jak się przedstawia twój genialny pomysł załatwienia sprawy z Merkuriuszem? W oczach Szczura znowu zapłonęła wściekłość, ale zapanował nad sobą. Jedno słowo Nepha, a Szczur stałby się kolejnym trupem dryfującym rano w Plith, obaj to wiedzieli. Prawdę mówiąc, Neph go sprawdzał. Okrucieństwo było główną zaletą Szczura. Neph widział, że jego pragnienie krwi budziło strach w starszych chłopcach, którzy inaczej mogliby go zabić - ale byłoby bezużyteczne, gdyby dzieciak nie potrafił nad nim panować. - Zabiję Merkuriusza - odpowiedział Szczur. - Będzie krwawił jak... - Jedno, czego ci nie wolno zrobić, to go zabić. Jeśli to zrobisz, wszyscy o nim zapomną. Kto inny zajmie jego miejsce. Musi żyć złamany, żeby świat mógł go oglądać. - Pobiję go na oczach wszystkich. Połamię mu ręce i... - A jeśli jaszczurki rzucą się w jego obronie? - Nie zrobią tego. Za bardzo się boją. - W przeciwieństwie do innych chłopców, których znam, Merkuriusz nie jest głupi. Wiedział, co to znaczy, kiedy duzi do niego przyszli. Może od początku to sobie planował. Pierwsze, czego się spodziewa, to że się przestraszysz i spróbujesz go pobić. Zatem ułoży stosowny plan. Neph patrzył, jak Szczur zaczyna rozumieć, że naprawdę mógłby stracić panowanie nad gildią. Jeśli straci gildię, straci życie. - Ale ty masz plan - powiedział Szczur. - Znasz sposób, w jaki mogę go zniszczyć, prawda? - Mogę się nim nawet podzielić. *** To się zbliżało. Merkuriusz wyczuwał to, kiedy leżał na podłodze, otoczony przez swoje jaszczurki, swoją gildię. Jego gildię. Piętnaście maluchów i pięciu dużych. Połowa maluchów z Czarnego Smoka i ćwierć dużych było teraz jego. Spali spokojnie wokół niego,

pewnie nawet Borsuk, który miał tylko udawać. Merkuriusz nie spał od czterech dni. Tej nocy, kiedy wrócił do domu po rozmowie z Blintem, i każdej następnej leżał, knując, powątpiewając, gorączkowo podekscytowany wizją życia bez Szczura. Ale światło jutrzenki obracało wszystkie jego plany w pył. Dla żartu nazwał tych, co z nim trzymali, jaszczurkami - z pewnością to nie były żadne smoki - ale dzieci przyjęły te nazwę z dumą, nie słysząc kryjącej się w niej rozpaczliwości. W ostatnich dniach działał, wydawał rozkazy, próbował przegrupować swoje żałosne jaszczurki - wszystko, byle nie myśleć o zabiciu Szczura. Jak długo Szczur będzie czekać? Nadszedł czas na czystkę. Wszyscy czekali, żeby zobaczyć, co Szczur zrobi. Wszyscy byli pewni, że coś zrobi. Jeśli niczego nie zrobi, i to wkrótce, wierni mu zaczną weń wątpić i w jednej chwili straci gildię. Merkuriusz wydał nawet rozkaz trzem maluchom, którym najbardziej ufał, żeby przez cały czas strzegli Laleczki. Nie najrozsądniej wykorzystywał siłę, jaką rozporządzał. Potrzebował, żeby malcy dostarczali mu informacji: podsłuchiwali innych w gildii, sprawdzali sąsiednie gildie, czy gdzieś któraś nie chciałaby, żeby jaszczurki do niej dołączyły. Poza tym, co trzy maluchy mogły zdziałać przeciwko dużym Szczura? Dzieci, które miały osiem, dziesięć i jedenaście lat nie powstrzymają piętnasto- i szesnastolatków Szczura. W końcu wyznaczył dwóch dużych, którzy dołączyli do niego na początku, żeby jej pilnowali, mieli ją na oku przez cały dzień. Jednakże sprawy wymykały mu się z rąk. Noce bez snu mściły się na nim. W głowie miał zamęt. To tylko kwestia czasu, kiedy popełni idiotyczny błąd. A wszystko dlatego, że nie miał odwagi zabić Szczura. Mógłby to zrobić dziś w nocy. To byłoby łatwe, naprawdę. Szczur wyszedł przed północą z dwoma dużymi, ale kiedy wrócą, od razu zaśnie. Ten łajdak nigdy nie ma problemów ze spaniem. Merkuriusz miał majcher. Miał nawet prawdziwy nóż, który ukradł jeden z dużych. Musiał tylko podejść do Szczura i wbić mu ostrze. Wystarczy gdziekolwiek w brzuch. Nawet jeśli smoki Szczura będą wystarczająco lojalne, żeby zabrać go do uzdrowiciela, z pewnością zabiorą mu wszystkie pieniądze. Jaki uzdrowiciel będzie pracował za darmo dla szczura z gildii? Merkuriusz musiał tylko odczekać pięć minut po powrocie Szczura, a potem wstać, żeby się wysikać. W drodze powrotnej zabiłby go. To jedyny sposób by zapewnić Laleczce bezpieczeństwo. Wiedział, co oznaczało zostanie siepaczem. Wszystko by się zmieniło. Siepacze byli nożami w ciemnościach. Merkuriusz nauczyłby się walczyć, zabijać. Nie tylko nauczyłby się, jak to robić, ale robiłby to. Blint oczekiwałby od niego, że będzie zabijać. To go męczyło jak

wzrok Laleczki, który można ignorować, dopóki nie odpowie się na jej spojrzenie. Niewiele jednak myślał o konkretach dotyczących zabijania. Trzymał się obrazu Durzo Blinta, śmiejącego się z całej gildii. Durzo Blinta śmiejącego się ze Szczura i jego małej armii. Durzo Blinta, nieulękłego. Durzo Blinta, którym Merkuriusz mógł się stać. Blint zabrałby go. Merkuriusz nie musiałby przewodzić Czarnemu Smokowi. Nawet swoim jaszczurkom. Nie chciał tego. Nie chciał, żeby maluchy patrzyły na niego, jakby był ich ojcem, a duzi, którzy przewyższali go o co najmniej głowę, patrzyli nań, jakby wiedział, co robi, jakby mógł zapewnić im bezpieczeństwo. Nie potrafił zadbać nawet o własne bezpieczeństwo. To wszystko było oszustwem. On był oszustem. Wrobiono go, a oni nawet tego nie zauważyli. Charakterystyczny odgłos przesuwania frontowych drzwi oznajmił powrót Szczura. Merkuriusz tak się bał, że popłakałby się, gdyby nie kazał Borsukowi czuwać. Nie mógł płakać na oczach swoich dużych. Był przekonany, że Szczur podejdzie do niego, każe dużym go podnieść i zabierze go gdzieś, żeby wymierzyć mu straszliwą karę, przy której los Jarla wyda się lekki. Ale Szczur jak to on rozepchnął się w swoim haremie, położył się i w ciągu kilku sekund zasnął. Siepacz by nie płakał. Merkuriusz próbował spowolnić oddech. Nasłuchiwał, czy ochroniarze Szczura też posnęli. Siepacze się nie boją. To mordercy. To ludzie się ich boją. Wszyscy w Sa’kagé się ich obawiają. Jeśli będę tu leżał i próbował spać, to może zasnę i nic się nie wydarzy przez jeszcze jedną noc, może jeszcze jeden tydzień, ale w końcu Szczur mnie dorwie. Wszystko zniszczy. Merkuriusz widział to w jego oczach. Wierzył, że Szczur go zniszczy i nie wierzył, że ma jeszcze tydzień. Albo to, albo zabiję go pierwszy. W wyobraźni Merkuriusz widział siebie jako bohatera wyjętego z pieśni barda: spłaci dług Jarlowi, da Ja’lalielowi wystarczająco dużo pieniędzy, żeby wykupił sobie apelację, wszyscy w gildii będą go kochać za zabicie Szczura, a Laleczka przemówi po raz pierwszy i aprobata zalśni w jej oczach, kiedy powie mu, jaki jest dzielny. To było głupie, a on nie mógł sobie pozwolić na głupotę. Musiał się wysikać. Wstał wściekły i wyszedł tylnymi drzwiami. Ochroniarze Szczura nawet się nie poruszyli przez sen, kiedy ich mijał. Nocne powietrze było chłodne i cuchnące. Merkuriusz wydał większość uzbieranych pieniędzy, żeby nakarmić jaszczurki. Dzisiaj kupił rybę. Wiecznie głodne maluchy dobrały

się do wnętrzności, zjadły je i się pochorowały. Sikając do zaułka, pomyślał, że powinien był zostawić kogoś, kto by ich przypilnował. Kolejna rzecz, którą przegapił. Dobiegł go zduszony dźwięk ze środka, odwrócił się więc, podciągając i zawiązując spodnie. Spojrzał w ciemność, ale uznał, że niczego nie widzi. Nerwy go ponosiły, podskakiwał przy byle dźwięku, kiedy z pięć tuzinów szczurów z gildii leżało jedno przy drugim, spało, właziło na sąsiada, a przy tym grało im w pustych brzuchach. Nagle uśmiechnął się i dotknął majchra. Może i istniało sto spraw, o których nie miał pojęcia, i tysiąc innych, nad którymi nie panował, ale wiedział, co musi teraz zrobić. Szczur musiał umrzeć. To było proste. Nieważne, co potem stanie się z Merkuriuszem. Czy mu podziękują, czy go zabiją; musiał go zabić. Musiał go zabić, zanim Szczur dorwie Laleczkę. Musiał go zabić teraz. I w ten sposób podjął decyzję. Wszedł do środka, trzymając majcher wzdłuż nadgarstka. Szczur powinien spać między swoim haremem. Raptem dwa kroki w bok od trasy Merkuriusza. Uda, że się zatoczył, na wypadek gdyby duzi patrzyli, i zatopi nóż w brzuchu Szczura. Będzie go dźgał tak długo, aż albo umrze Szczur, albo on. Dzieliły go cztery kroki od ataku, kiedy zobaczył miejsce, w którym sam sypiał. Borsuk leżał w ciemnościach na plecach. Cienka linia rysowała się na jego szyi, czarna na tle skóry. Oczy miał otwarte, ale się nie ruszał. Miejsce Laleczki było puste. Zniknęła tak samo jak Szczur.

9 Leżał w ciemnościach zbyt otępiały, żeby płakać. Mimo oślepiającego szoku Merkuriusz wiedział, że duzi Szczura nie mogli spać. Czekali na właściwą chwilę. Merkuriusz wyszedł zaledwie na minutę, a oni zabrali Laleczkę. Nic by nie pomogło nawet, gdyby obudził całą gildię. W ciemnościach i zamieszaniu i tak nie zorientowałby się, którzy duzi Szczura zniknęli. A nawet gdyby wiedział, to co by zrobił? Nawet gdyby wiedział, kto zniknął, nie wiedziałby, dokąd poszli. A nawet gdyby wiedział, co by to zmieniło? Leżał w ciemnościach, plącząc się w myślach, gapiąc się w sufit. Słyszał ich. Niech go szlag. Usłyszał ich i nawet nie poszedł sprawdzić. Leżał w ciemnościach, skończony. Warta się zmieniła. Słońce wstało. Szczury gildyjne zaczęły się kręcić, a on gapił się na uginający się sufit, czekając, aż zwali się na niego jak wszystko inne. Nie mógł się ruszyć, nawet gdyby chciał. Leżał w świetle. Dzieci wrzeszczały, maluchy szarpały go, coś wykrzykując. Coś o Borsuku. Pytania. Same słowa. Słowa to wiatr. Ktoś nim potrząsnął, ale on był daleko. Dopiero długo, długo po tym obudził się. Był tylko jeden dźwięk, który mógł wyrwać go z transu: śmiech Szczura. Dreszcz przebiegł mu po całym ciele i Merkuriusz natychmiast usiadł. Nadal miał majcher. Na podłodze była zaschnięta krew, ale ledwo ją widział. Wstał i ruszył do drzwi. Ten straszliwy śmiech zadźwięczał znowu i Merkuriusz puścił się biegiem. Gdy tylko przekroczył próg, kątem oka dostrzegł cień framugi, który się wydłużył i wystrzelił do przodu. Był tak szybki jak ptasznik, którego Merkuriusz kiedyś widział, i równie skuteczny. Wpadł na cień, jak na ścianę. W głowie mu zadzwoniło, kiedy ktoś wciągał go głębiej w mrok między domem gildii i sąsiednią ruiną. - Tak ci się spieszy umrzeć, mały? Merkuriusz nie mógł pokręcić głową, nie potrafił się wyrwać. Dłoń cienia na jego twarzy była jak z żelaza. Powoli zdał sobie sprawę, że to pan Blint. - Pięć dni, dzieciaku. Miałeś pięć dni, żeby go zabić - szeptał Merkuriuszowi do ucha,

a w jego oddechu wyczuwało się delikatny ślad czosnku i cebuli. Przed nimi Szczur rozmawiał z gildią, śmiał się i rozśmieszał resztę. Niektóre z jaszczurek Merkuriusza też tam były, śmiały się, mając nadzieję, że Szczur nie zwróci na nie uwagi. Więc to już się zaczyna. Czegokolwiek Merkuriusz dokonał, to właśnie się rozpadało. Reszta jaszczurek zniknęła. Bez wątpienia podkradną się później, zobaczyć, co się stało. Merkuriusz nawet nie potrafił wściekać się na nich za to. W Norach robi się co trzeba, żeby przetrwać. To nie oni zawiedli, tylko on. Blint miał rację. Duzi po obu stronach Szczura byli już gotowi. Sam Szczur był gotowy. Gdyby Merkuriusz tam wybiegł, zginąłby. Albo gorzej. W czasie, kiedy miał wymyślić plan, nic nie zrobił. Zasłużył na tę śmierć. - Już się uspokoiłeś, dzieciaku? - spytał Blint. - Dobrze. Bo zamierzam ci pokazać, ile kosztuje twoje wahanie. *** Solona zaprowadził do jadalni starszy mężczyzna o zgarbionych plecach, w elegancko uprasowanej liberii, ozdobionej złotym sznurem i szybującym białym sokołem Gyre'ów w czarnym polu, w którym z biegiem stuleci prawie przestano rozpoznawać białozora - chociaż właśnie nim w istocie był. Sokół z północy. I to nie z Khalidoru, czy Lodricaru - białozory spotykano tylko na Zmarzlinie. Więc Gyre'owie nie są tu bardziej u siebie niż ja. Kolację podano w sali głównej; dziwny wybór zdaniem Solona. Nie dlatego, że sala główna nie robiła wrażenia - przeciwnie, robiła aż za duże. Musiała być niemal tak wielka jak sala główna na Zamku Cenaria; ozdobiono ją gobelinami, chorągwiami, tarczami dawno temu poległych wrogów, ogromnymi płótnami i posągami z marmuru i złotych płatków, oraz freskiem na suficie przedstawiającym scenę z Alkestii. Pośrodku tych wspaniałości stół niemal całkowicie tracił na znaczeniu, chociaż był długi na piętnaście kroków. - Lord Solon Tofusin, z rodu Tofusinów, Tropicieli Wiatrów w służbie cesarskiego rodu Bra’aden z Wyspiarskiego Cesarstwa Seth - zaanonsował go starszy mężczyzna. Solon był zadowolony, że służący albo znał, albo odnalazł stosowne tytuły, nawet jeśli Seth trudno było w ostatnich czasach nazywać cesarstwem. Solon podszedł powitać lady Gyre. Była kobietą wielkiej urody, o ciemnych, zielonych oczach, śniadej skórze i delikatnych kościach typowych dla rodu Graesinów. Chociaż miała godną podziwu figurę, ubierała się skromnie jak na standardy cenaryjskie: płytki dekolt, rąbek sięgający niemal szczupłych kostek, a szara suknia dopasowana, ale niezbyt obcisła. - Bądź błogosławiona, moja pani - powiedział Solon, skłaniając się przed nią w

tradycyjny, sethyjski sposób, z otwartymi dłońmi. - Niech słońce uśmiecha się do ciebie, a każdy sztorm znajdzie cię w porcie. To powitanie było nieco przesadne, ale tak samo jak kolacja dla trzech osób w komnacie tak wielkiej, że mogłaby mieć własną pogodę. Lady mruknęła, nawet nie racząc się odezwać. Usiedli, a słudzy przynieśli pierwsze danie, zupę z kaczki mandarynki z koprem. - Syn ostrzegł mnie, kim jesteś, ale mówisz całkiem dobrze i najwyraźniej nie wpadłeś na pomysł wbicia sobie kawałka metalu w twarz. I masz na sobie ubranie. Niezmiernie się cieszę. Najwyraźniej dobra duchessa słyszała, jak się poszczęściło synowi w potyczce z Solonem i nie podobało jej się, że syn musiał się ukorzyć. - Więc to prawda? - zapytał Logan. Siedział przy jednym końcu stołu, a matka przy drugim, Solon, niestety, wylądował pośrodku. - Sethyjczycy rzeczywiście pływają nago na swoich statkach? - Loganie - ostro rzuciła Catrinna Gyre. - Nie, za pozwoleniem lady Gyre, to powszechne nieporozumienie. Nasza wyspa rozdziela najgorętszy prąd na Morzu Wielkim, więc jest u nas całkiem ciepło nawet zimą. Latem ledwo da się to znieść. Więc chociaż nie nosimy tak wielu rzeczy, ani tak ciężkich jak ludzie tutaj, nie brakuje nam własnych standardów przyzwoitości. - Przyzwoitość? Nazywasz kobiety, które biegają po łodziach półnago, przyzwoitymi? - zapytała lady Gyre. Logan wyglądał na zachwyconego tym pomysłem. - Oczywiście, że nie wszystkie zachowują skromność w ubiorze. Ale dla nas piersi są mniej więcej tak erotyczne, jak szyje. Może i przyjemne je całować, ale nie ma powodu, żeby... - Posunął się pan zbyt daleko! - zawołała lady Gyre. - Z drugiej strony kobieta, która pokazuje kostki, bez wątpienia ma nadzieję, że nie wróci pod pokład sama. W rzeczy samej, lady Gyre... - Solon uniósł brew i udał, że patrzy na jej kostki, chociaż były zbyt daleko i po drugiej stronie nóg stołowych. - Sethyjskie kobiety uznałyby panią za dość bezwstydną. Twarz Catrinny Gyre spopielała. Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Logan się roześmiał. - Kostki? Kostki? To takie... głupie! - Zagwizdał prowokacyjnie. - Ładne kostki, matko. - I znowu się zaśmiał.

Zjawił się służący z drugim daniem, ale Solon nawet nie zauważył, jak stawia półmisek. Dlaczego to robię? To nie byłby pierwszy raz, kiedy własny ostry język prawie podciąłby mu gardło. - Widzę, że pański brak szacunku nie ogranicza się jedynie do bicia lorda Gyre odparła duchessa. Proszę, a teraz Logan jest dla niej lordem Gyre. Więc strażnicy nie byli głupi; wcale nie pieścili się z Loganem. Duchessa pewnie wydała im rozkaz, że nie wolno uderzyć Logana w czasie ćwiczeń. - Matko, pan Tofusin nigdy nie okazał mi braku szacunku. Nie chciał okazać braku szacunku również tobie. - Logan spojrzał na matkę, potem na Solona i zobaczył, że oboje patrzą na siebie zimnym wzrokiem. - Prawda, lordzie Tofusinie? - Milady - powiedział Solon - mój ojciec powiedział mi kiedyś, że nie ma lordów w czasie ćwiczeń, ponieważ nie ma lordów na polu bitwy. - Bzdura. Prawdziwy lord zawsze jest lordem. W Cenarii to rozumiemy. - Matko, lord Tofusin miał na myśli to, że miecz wroga siecze arystokrację tak samo, jak chłopów. Lady Gyre zignorowała syna i powiedziała: - Czego pan chce od nas, panie Tofusin? To niegrzecznie pytać tak gościa, nie tylko dlatego, że zwróciła się do niego jak do człowieka z pospólstwa. Solon liczył na uprzejmość Gyre'ów. Oczekiwał, że dadzą mu dość czasu, by sam się zorientował, czego właściwie chce. Myślał, że będzie mógł poobserwować i poczekać, jadać z Gyre'ami posiłki, że dostanie dwa tygodnie, a nawet cztery, nim powie cokolwiek na temat swoich planów. Pomyślał, że może polubić chłopca, ale ta kobieta... bogowie! Lepiej by mu było u uwodzicielki z rodu Jadwinów. - Matko, nie uważasz, że jesteś nieco... Nawet nie spojrzała w stronę syna; uniosła tylko dłoń i patrzyła na Solona, nawet nie mrugnąwszy powieką. Więc to tak. Logan nie był po prostu jej synem. Chociaż był tylko chłopcem, Logan był też lordem Catrinny Gyre. W tym pogardliwym geście Solon wyczytał historię rodziny. Uniosła rękę, a jej syn nadal był na tyle młody, na tyle niedoświadczony, żeby ucichnąć, jak przystało na dobrego syna - zamiast ukarać ją, jak przystało na dobrego lorda. Widząc jej pogardę dla syna i pogardę, z jaką go powitała, Solon zrozumiał, dlaczego na czas swojej nieobecności diuk wyznaczył na lorda Gyre syna. Diuk nie mógł zaufać żonie na tyle, by powierzyć jej władzę. - Czekam - powiedziała Lady Gyre.

Chłód w jej głosie sprawił, że Solon podjął decyzję. Nie lubił dzieci, ale nienawidził tyranów. Niech cię szlag, Dorianie. - Przybyłem, aby zostać doradcą lorda Gyre - odpowiedział z ciepłym uśmiechem. - Ha! W żadnym wypadku. - Matko - odezwał się Logan, a w jego głosie pojawiła się twarda jak stal nuta. - Nie. Nigdy. Co więcej, panie Tofusin, chciałabym, aby pan nas opuścił. - Matko. - Natychmiast - dodała. Solon się nie poruszył. Trzymał nóż i widelec o dwóch ząbkach - cieszył się, że pamiętał, jak Cenaryjczycy używają tych rzeczy - nad talerzem, zmuszając się siłą woli do pozostania w bezruchu. - Kiedy pozwoli pani lordowi Gyre działać jak lordowi Gyre? - spytał ją. - Kiedy będzie gotowy. Kiedy będzie starszy. Nie pozwolę, aby moje decyzje kwestionował jakiś sethyjski dzikus, który... - Tak właśnie polecił pani diuk, kiedy wyznaczył swojego syna na lorda na czas swojej nieobecności? Powiedział, że Logan ma zostać lordem, kiedy będzie gotowy? Ojciec powiedział mi kiedyś, że opieszałe posłuszeństwo to tak naprawdę nieposłuszeństwo. - Straże! - krzyknęła. - Niech to szlag, matko! Dość tego! - Logan wstał tak gwałtownie, że krzesło przewróciło się na podłogę. Strażnicy byli w połowie drogi do Solona. Nagle, jakby ich przyłapano, poczuli się zbyt widoczni. Spojrzeli po sobie, zwolnili i na próżno próbowali podejść cicho, chociaż ich kolczugi dzwoniły przy każdym kroku. - Logan, porozmawiamy o tym później - odparła Catrinna Gyre. - Tallan, Bran, odprowadzić tego człowieka. Natychmiast. - Ja jestem lord Gyre! Nie ruszać go! - krzyknął Logan. Straże zatrzymały się. Oczy Catrinny zabłysły z wściekłości. - Jak śmiesz kwestionować moją władzę? Podważasz decyzję matki przy obcym? Przynosisz wstyd, Loganie Gyre. Przynosisz wstyd swojej rodzinie. Twój ojciec popełnił straszliwy błąd, ufając ci. Solonowi zrobiło się niedobrze, a Logan wyglądał jeszcze gorzej. Był wstrząśnięty, wahał się, gotów się ugiąć. Żmija. Niszczy to, co powinna chronić. Zdruzgotała pewność siebie syna. Logan spojrzał na Tallana i Brana. Mężczyźni wyglądali żałośnie, pozostając

świadkami tak ewidentnego upokorzenia Logana. Skulił się, jakby spuszczono z niego powietrze. Muszę coś zrobić. - Mój lordzie Gyre - powiedział Solon, wstając i przyciągając spojrzenia wszystkich. Ogromnie mi przykro. Nie chciałem nadużyć twojej gościnności. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnąłem, było stanie się przyczyną konfliktu w twojej rodzinie i w rzeczy samej, zapomniałem się i rozmawiałem zbyt szczerze z twą matką. Nie zawsze pamiętam, aby... przykrajać prawdę do cenaryjskiej wrażliwości. Lady Gyre, przepraszam za wszelką zniewagę, jakiej moglibyście ty lub twój lord doznać. Lordzie Gyre, przepraszam, jeśli poczułeś, że cię zlekceważyłem i oczywiście oddalę się, za pańskim pozwoleniem. Ostatnie słowa wypowiedział z lekkim naciskiem. Logan się wyprostował. - Nie pozwalam. - Mój panie? - Solon udał zdumienie. - Zbyt wiele prawd przykraja się w tym domu, zbyt mało tu szczerości, lordzie Tofusin - odpowiedział Logan. - Nie uczyniłeś niczego, co by mnie obrażało. Chciałbym, abyś został. I pewien jestem, że moja matka zrobi wszystko co w jej mocy, byś czuł się tu mile widziany. - Loganie Gyre, w żadnym razie... - zaczęła Catrinna Gyre. - Straże! - przerwał jej Logan. - Lady Gyre jest zmęczona. Odprowadźcie ją do jej komnat. Byłbym wdzięczny, gdyby jeden z was został przy drzwiach tego wieczoru, na wypadek gdyby czegoś potrzebowała. Rano siądziemy do posiłku w zwykłej sali. Solon był zachwycony. Logan właśnie zamknął matkę w jej komnatach i postawił straże u drzwi, żeby została tam aż do rana, i wszystko załatwił w taki sposób, że nie miała nawet na co się poskarżyć. Ten chłopiec będzie wspaniały. Będzie? Już jest. A ja właśnie przykułem się do niego. To nie była przyjemna myśl. Solon nawet jeszcze nie zdecydował, czy zostanie. Właściwie to pół godziny temu zdecydował, że nie będzie podejmował decyzji przez kilka następnych tygodni. A teraz związał się z Loganem. Wiedziałeś, że to się wydarzy, Dorianie? Dorian nie wierzył w zbiegi okoliczności. Ale Solon nigdy nie miał wiary swojego przyjaciela. Teraz, z wiarą, czy bez wiary, zobowiązał się. Przez to poczuł ściskanie w szyi, jakby mu założono obrożę niewolnika dwa numery za małą. Reszta wspaniałego posiłku upłynęła w milczeniu. Solon poprosił lorda o wybaczenie i wyszedł poszukać najbliższego zajazdu, w którym podają sethyjskie wino.

10 Jej twarz zmasakrowano. Merkuriusz widział kiedyś mężczyznę, którego kopnął w twarz koń. Zmarł, charcząc krwią i poświstując przez połamane zęby. Twarz Laleczki wyglądała gorzej. Merkuriusz odwrócił głowę, ale Durzo złapał go za włosy i zmusił do patrzenia. - Patrz, i niech cię szlag! Patrz! Popatrz, co zrobiłeś, chłopcze. Tyle właśnie kosztuje twoje wahanie. Kiedy mówię: „zabij", zabijasz. Nie jutro, nie za pięć dni, zabijasz w tej samej sekundzie. Bez wahania. Bez wątpliwości. Bez zastanowienia. Posłuszeństwo. Rozumiesz to słowo? Wiem to lepiej niż ty. Ty nic nie wiesz. Jesteś niczym. Oto czym jesteś. Jesteś słabością. Jesteś brudem. Jesteś krwią lejącą się z nosa tej małej dziewczynki. Z gardła Merkuriusza wyrwał się szloch. Młócił rękoma i próbował się odwrócić, ale chwyt Durzo był jak ze stali. - Nie! Patrz! To właśnie zrobiłeś. To twoja wina! Twoja porażka! Twój truposz to zrobił. A truposz nie powinien nic robić. Truposz jest martwy. Nie za pięć dni - truposz jest martwy, kiedy tylko przyjmiesz zlecenie. Rozumiesz? Merkuriusz zwymiotował, ale Durzo nadal trzymał go za włosy, obracając go tak, żeby jego wymioty nie obryzgały Laleczki. Kiedy skończył, Durzo go puścił. Chłopak odwrócił się, nawet nie ocierając rzygowin z ust. Patrzył na Laleczkę. Nie pożyje długo. Każdy jej oddech był wysilony. Krew zbierała się, sączyła, kapała i ściekała na prześcieradła, na podłogę. Patrzył, aż jej twarz zniknęła, aż widział tylko czerwone kąty i załamania w miejscu, gdzie kiedyś była buzia śliczna jak u lalki. Te czerwone kąty stały się rozżarzone do białości i wypaliły się w jego pamięci, wyryły się w nim. Pozostał w całkowitym bezruchu, aby blizny w jego umyśle stworzyły idealny obraz tego, co zrobił, idealnie odmalowały rany na jej twarzy. Durzo nie powiedział nawet słowa. To już nie miało znaczenia. On się nie liczył. Merkuriusz się nie liczył. Liczyła się tylko ta przeklęta dziewczynka leżąca na zakrwawionych prześcieradłach. Chłopiec poczuł, że coś się w nim załamało, coś wyciskało

mu oddech z piersi. Jakaś część jego samego cieszyła się, była zadowolona, kiedy poczuł się zmiażdżony, zgnieciony, poszedł w zapomnienie. Na to właśnie zasłużył. Ale to uczucie nagle zniknęło. Zamrugał i zauważył, że nie ma w oczach łez. Nie zostanie starty na proch. Coś w nim nie zgadzało się na to. Odwrócił się do Durzo. - Jeśli ją uratujesz, jestem twój. Na zawsze. - Nie rozumiesz, chłopcze. Już zawiodłeś. Poza tym ona umiera. Nie możesz nic zrobić. Teraz nie jest nic warta. Dziewczyna na ulicy jest warta dokładnie tyle, ile może dostać jako dziwka. Z uratowania jej życia nie wyniknie nic dobrego. Nie podziękuje ci za to. - Znajdę cię, kiedy będzie martwy - odpowiedział Merkuriusz. - Już zawiodłeś. - Dałeś mi tydzień. Minęło dopiero pięć dni. Durzo pokręcił głową. - Na Anioły Nocy. Niech i tak będzie. Ale jeśli wrócisz bez dowodu, skończę z tobą. Merkuriusz nie odpowiedział. Już odchodził. *** Nie umierała szybko, ale z pewnością umierała. Durzo nic na to nie mógł poradzić, ale odezwała się w nim czysto zawodowa złość. To była spartolona i okrutna robota. Sądząc po potwornych ranach na jej twarzy, jasne było, że miała żyć - żyć ze straszliwymi bliznami, które na zawsze okryją ją hańbą. Ale zamiast tego umierała. Życie uciekało z niej ze świstem przez połamany, krwawiący nos. A poza tym nie mógł nic dla niej zrobić. To było widać jak na dłoni. Zabił obu dużych, którzy strzegli jej po tej rzezi, ale podejrzewał, że żaden z nich nie ciął. Wyglądali na zbyt przerażonych złem, w którym wzięli udział. Resztki przyzwoitości w Durzo żądały, żeby natychmiast zabił popaprańca, który to zrobił, ale najpierw zajął się dziewczynką. Leżała na niskim łóżku w jednym z mniejszych azyli, jakie miał w Norach. Obmył ją najlepiej, jak potrafił. Sporo wiedział o ratowaniu życia - nauczył się tego, ucząc się zabijać. To tylko kwestia podejścia do linii odgraniczającej życie i śmierć od drugiej strony. Szybko się zorientował, że jej rany daleko wykraczają poza jego możliwości. Kopano ją i miała krwotok wewnętrzny. To by ją zabiło, nawet jeśli nie zabiłaby jej utrata krwi z ran na twarzy. - Życie jest puste - wypowiedział dla niej sztywną formułkę. - Życie jest bezwartościowe, bez znaczenia. Życie to ból i cierpienie. Oszczędzę cię, jeśli pozwolę ci umrzeć. Będziesz brzydka. Będą się z ciebie śmiali. Gapili na ciebie. Wytykali cię palcami. Wzdrygali się na twój widok. Będziesz słyszała pytania, która zadają sobie nawzajem. Poznasz ich egoistyczną litość. Będziesz dziwadłem, straszydłem. Teraz twoje życie nie jest

nic warte. Nie miał wyboru. Musiał pozwolić jej umrzeć. To był jedyny dobry uczynek. Może nie sprawiedliwy, ale dobry. Ale nie sprawiedliwy. Ta myśl go dręczyła. I dręczyły go: jej brzydota, krew i świszczący oddech. Może potrzebował ją uratować? Ze względu na chłopca. Może ona pobudzi go do działania? Mama K powiedziała, że Merkuriusz może być zbyt dobry. Może teraz chłopak nauczy się działać szybko, działać przed innymi, zabijać wszystkich, którzy mu zagrażają. Dzieciak za długo zwlekał. Tak czy inaczej to było ryzykowne. Chłopiec przysiągł, że będzie należał do Durzo, jeśli on ją uratuje, ale jak wpłynie obecność kaleki na chłopca? Będzie żywym przypomnieniem jego porażki. Durzo nie mógł pozwolić, żeby Merkuriusz zniszczył siebie z powodu dziewczyny. I nie pozwoli na to. Świszczący oddech przeważył. Nie zabiłby jej sam i nie był takim tchórzem, żeby uciec i zostawić ją, by umierała samotnie. W porządku. Zrobi co w jego mocy, żeby ją ocalić. Jeśli umrze, to nie będzie jego wina. Jeśli mała przeżyje, Durzo zajmie się Merkuriuszem. Ale kto, u diabła, zdoła ją uratować? *** Solon zagapił się na męty na dnie szóstego kieliszka kiepskiego - mówiąc oglądnie czerwonego wina z Seth. Każdy uczciwy winiarz na wyspie wstydziłby się podać taki sikacz nawet na urodzinach najmniej lubianego siostrzeńca. A te męty? Musiały wypełniać co najmniej połowę objętości kieliszka. Ktoś powinien powiedzieć karczmarzowi, że to wino nie powinno się starzeć. Należy je podać w ciągu roku. Co najwyżej. Kaede nie ścierpiałaby czegoś takiego. Zatem powiedział karczmarzowi. I widząc wyraz jego twarzy, zdał sobie sprawę, że powiedział mu to już wcześniej. Co najmniej dwa razy. Do diabła z tym. Płacił konkretne pieniądze za kiepskie wino i cały czas miał nadzieję, że po kilku kieliszkach może przestanie zauważać, jakie jest marne. Mylił się. Z każdym kieliszkiem coraz bardziej irytowała go fatalna jakość wina. Po co ktoś wiózł przez całe Morze Wielkie kiepskie wino? Rzeczywiście mieli z tego jakieś zyski? Położył kolejnego srebrnika i zdał sobie sprawę, że to dzięki takim stęsknionym za domem głupcom jak on zarabiano na tym sikaczu. Ta myśl przyprawiła go o mdłości. A może to wino? Któregoś dnia musi namówić lorda Gyre, żeby zainwestował w sethyjskie wina. Zgarbił się i machnął, zamawiając następny kieliszek. Zignorował kilku innych klientów i znudzonego karczmarza. To było naprawdę niewybaczalny akt użalania się nad

sobą, z gatunku tych, które wybiłby z głowy Loganowi Gyre, gdyby przyłapał go na czymś tak dziecinnym. Ale Solon przebył tak długą drogę... I po co? Przypomniał sobie uśmiech Doriana, szelmowski uśmieszek, nad którym dziewczyny wiecznie się rozpływały. - Los królestwa spoczywa w twoich rękach, Solonie. - A co mnie obchodzi Cenaria? To na drugim końcu świata! - Nie powiedziałem, że tym królestwem jest Cenaria, prawda? - I znowu ten przeklęty uśmieszek. Który zaraz zgasł. - Solonie, wiesz, że nie prosiłbym cię, gdyby istniał jakikolwiek inny sposób... - Nie widzisz wszystkiego. On musi istnieć. Przynajmniej powiedz mi, co mam robić. Wiesz, co zostawię za sobą. Wiesz, ile mnie to będzie kosztować. - Wiem - odpowiedział Dorian. Jego arystokratyczne rysy wyrażały ból, który mógłby odczuwać wielki pan wysyłający na śmierć swoich ludzi, by osiągnąć jakiś ważny cel. - On cię potrzebuje, Solonie... Wspomnienia Solona gwałtownie przerwało dźgnięcie sztyletem w kręgosłup. Natychmiast usiadł prosto, rozlewając na stół męty z siódmego kieliszka. - Wystarczy już tego, przyjacielu - usłyszał tuż przy uchu cichy głos. - Wiem, kim jesteś, i potrzebuję, żebyś poszedł ze mną. - A jak nie? - zapytał oszołomiony Solon. Kto mógł wiedzieć, że tu jest? - Tak. A jak nie. - Głos nieznajomego był rozbawiony. - A jak nie, to co? Zabijesz mnie na oczach pięciu świadków? - spytał Solon. Rzadko kiedy wypijał więcej niż dwa kieliszki wina za jednym podejściem. Był zbyt osłabiony. Kim, u diabła, był ten człowiek? - A podobno jesteście bystrzy - odparł mężczyzna. - Jeśli wiem, czym jesteś, a mimo to grożę ci, to myślisz, że zabraknie mi woli, żeby cię zabić? To przemówiło do Solona. - A co powstrzyma mnie przed... Sztylet znowu dźgnął go w kręgosłup. - Dość gadania. Zostałeś otruty. Rób, co ci mówię, a dam ci antidotum. Czy to wystarczająca odpowiedź na resztę twoich pytań? - Właściwie... - Zorientujesz się, że naprawdę cię otrułem, ponieważ niedługo zacznie cię swędzieć skóra na szyi i pod pachami. - Yhm. Korzeń ariamu? - zapytał Solon, próbując zebrać myśli. Blef? Dlaczego tamten miałby blefować?

- I parę innych rzeczy. Ostatnie ostrzeżenie. Zaczęło go swędzieć ramię. Cholera. Poradziłby sobie z samym korzeniem ariamu, ale w mieszance... - Czego chcesz? - Wychodzimy. Nie odwracaj się i nic nie mów. Solon podszedł do drzwi, prawie się trzęsąc. Mężczyzna powiedział „czym jesteś" a nie „kim jesteś". To jeszcze mogło odnosić się do bycia Sethyjczykiem, ale ten drugi komentarz z pewnością nie. Sethyjczycy cieszyli się dobrą czy złą sławą z różnych powodów, ale - słusznie czy nie - inteligencja do tych powodów nie należała. Ledwo wyszedł na ulicę, a znowu poczuł sztylet na kręgosłupie. Mężczyzna wyciągnął miecz z pochwy. - To nie będzie konieczne - powiedział Solon. Wydawało mu się czy zaczynała go swędzieć szyja? - Pokaż mi, czego chcesz. Truciciel zaprowadził go za budynek, gdzie czekały dwa konie. Razem pojechali na południe i przez most Vanden. Pochłonęły ich Nory i chociaż Solon nie sądził, by mężczyzna skręcał raz za razem po to, by go zmylić, wkrótce stracił orientację. Przeklęte wino. Wreszcie zatrzymali się przed maleńką chałupką pośród wielu podobnych. Z trudem łapiąc równowagę, zsiadł z konia i ruszył za mężczyzną do środka. Truciciel nosił ciemne ubranie i obszerną szaro-czarną pelerynę z kapturem. Solon widział tylko, że był wysoki, ewidentnie wysportowany, prawdopodobnie chudy. Mężczyzna skinął na drzwi i Solon wszedł do środka. Natychmiast uderzył go zapach krwi. Na niskim łóżku leżała mała dziewczynka, ledwo oddychając, z krwawą jatką zamiast twarzy Solon się odwrócił. - Ona umiera. Nic nie mogę zrobić. - Zrobiłem co w mojej mocy - odpowiedział mężczyzna. - Teraz ty zrób, co potrafisz. Zostawiłem wszelkie narzędzia, które mogą ci być potrzebne. - Czymkolwiek twoim zdaniem jestem, myślisz się. Nie jestem uzdrowicielem! - Jeśli ona umrze, ty umrzesz. Solon poczuł na sobie ciężar jego spojrzenia. A potem truciciel odwrócił się i wyszedł. Solon popatrzył na zamknięte drzwi i poczuł narastającą rozpacz, jak dwie bliźniacze fale ciemności nadchodzące z dwóch stron. A potem się otrząsnął. Dosyć tego. Był zmęczony, nadal pijany, zatruty, wszystko go swędziało, a poza tym nigdy nie był za dobry w leczeniu. Dorian powiedział, że ktoś go tutaj potrzebuje, prawda? Na pewno Solon nie mógł jeszcze umrzeć.

No, chyba że jedyne, do czego Solon był potrzebny, to żeby Logan postawił się swojej matce. Cóż. Na tym polega kłopot z przepowiedniami, prawda? Nigdy nic nie wiadomo. Solon przyklęknął przy dziewczynce i zaczął pracę.

11 Mama K skrzyżowała nogi w prowokacyjny sposób, z roztargnieniem, z jakim mogła to uczynić tylko weteranka najstarszej profesji świata. Niektórzy ludzie mają nawyk nerwowego kręcenia się. Mama K miała nawyk uwodzenia. Z figurą, której pozazdrościłaby jej większość dziewcząt, mogła uchodzić za trzydziestolatkę, ale Mama K nie wstydziła się swojego wieku. Urządziła ogromne przyjęcie z okazji czterdziestych urodzin. Niewielu z tych, którzy powiedzieli jej, że przyćmiewa własne kurtyzany, kłamało, ponieważ Gwinvere Kirena była największą kurtyzaną swoich czasów. Durzo słyszał o kilkunastu pojedynkach z jej powodu. Co najmniej tylu samych lordów jej się oświadczyło, ale Gwinvere Kirena nie dała się usidlić żadnemu mężczyźnie. Znała ich aż za dobrze. - Naprawdę zalazł ci za skórę ten Merkuriusz. Prawda? - powiedziała Mama K. - Nie. - Kłamczuch. - Mama K uśmiechnęła się, rozciągając pełne czerwone usta i odsłaniając idealne zęby. - Co mnie zdradziło? - zapytał Durzo, chociaż tak naprawdę nie interesowała go odpowiedź. Ale tak naprawdę denerwował się. Nagle sprawy wyrwały się spod kontroli. - Gapisz się na moje piersi. Patrzysz na mnie jak na kobietę tylko wtedy, gdy jesteś zbyt rozkojarzony, żeby mieć się na baczności. - Znowu się uśmiechnęła. - Nie martw się, uważam, że to słodkie. - Nigdy nie przestajesz? - Jesteś prostszym mężczyzną, niż myślisz, Durzo Blint. Masz tak naprawdę trzy miejsca ucieczki, kiedy świat cię przytłacza. Chcesz, żebym je wymieniła, wielki, mocny siepaczu? - O takich właśnie rzeczach rozmawiasz z klientami? To był tani chwyt. Co więcej, takie komentarze dziwka słyszy tyle razy, że doskonale się przed nimi broni. Nawet nie mrugnęła.

- Nie. Ale był pewien dość żałośnie wyposażony baron, który lubił, żebym udawała, że jestem pielęgniarką, i kiedy był niegrzeczny, ja... - Daruj sobie szczegóły. Szkoda było jej przerywać, ale opowiadałaby przez dziesięć minut, nie pomijając najmniejszego detalu. - Więc czego chcesz Durzo? Teraz dla odmiany znowu patrzysz na swoje ręce. Rzeczywiście gapił się na swoje ręce. Gwinvere mogła przynosić więcej kłopotów niż była tego warta, ale jej rady zawsze były dobre. Była najbardziej spostrzegawczą osobą, jaką znał, i zdecydowanie bystrzejszą od niego. - Chcę wiedzieć, co robić, Gwinvere. Po dłuższej chwili, uniósł wzrok. - W związku z chłopcem? - zapytała. - Nie sądzę, żeby się nadawał. *** Kiedy Merkuriusz wyszedł zza rogu, Szczur siedział na tylnej werandzie ruiny, którą nazywali domem. Serce Merkuriusza zacisnęło się na widok tego brzydkiego chłopaka. Szczur był sam, czekał na niego. Obracał krótki miecz, wsparłszy jego czubek na ziemi. Plamy rdzy przeplatały się z błyskami ubywającego księżyca odbitego w czystej stali wirującego ostrza. W tej jednej chwili, kiedy się nie pilnował, twarz Szczura wydawała się równie zmienna jak obracająca się stal - w jednej chwili był potworem, którego Merkuriusz znał, w następnej przerośniętym, przestraszonym dzieciakiem. Merkuriusz podszedł, bardziej przestraszony tym mgnieniem człowieczeństwa niż uspokojony. Zobaczył zbyt wiele. Wyszedł ze śmierdzącego zaułka, z którego cała gildia korzystała jako toalety. Nawet nie uważał, gdzie stawia nogę. Był pusty. Kiedy uniósł wzrok, Szczur stał ze znajomym okrutnym uśmiechem na ustach, mierząc zardzewiałym mieczem w gardło Merkuriusza. - Nie podchodź bliżej - powiedział. Merkuriusz się wzdrygnął. - Szczurze. - Przełknął ślinę. - Ani kroku. Masz majcher. Oddaj mi go. Merkuriusz był bliski łez. Wyjął majcher zza paska i podał go trzonkiem do przodu. - Proszę - powiedział. - Nie chcę umierać. Przepraszam. Zrobię, co zechcesz. Tylko mnie nie krzywdź.

Szczur wziął majcher. *** - Przyznaję, że jest sprytny - powiedział Durzo. - Ale trzeba czegoś więcej niż inteligencji. Widziałaś go tutaj z resztą szczurów. Czy on ma to... coś? - Pstryknął palcami, nie mogąc znaleźć właściwego słowa. - Większość z nich widuję tylko zimą. Przez resztę roku sypiają na ulicach. Dałam im dach nad głową, nie dom. - Ale widziałaś go. - Widziałam. - Nigdy by go nie zapomniała. - Gwinvere, czy on jest przebiegły? *** Szczur wsadził majcher za pasek i przeszukał Merkuriusza. Nie znalazł więcej żadnej broni. Jego strach zniknął i została tylko egzaltacja. - Nie krzywdzić cię? - zapytał. I uderzył na odlew Merkuriusza. To było niemalże śmieszne. Merkuriusz upadł. Rozciągnął się na ziemi, po czym powoli wstał z krwawiącymi rękoma i kolanami. Był taki mały! Jak mogłem kiedykolwiek się tego bać? Oczy Merkuriusza wypełnił strach. Płakał, szlochając cicho w ciemnościach. - Zamierzam cię skrzywdzić, Merkuriuszu. Zmusiłeś mnie do tego. Nie chciałem, żeby tak to wyszło. Chciałem, żebyś był po mojej stronie. To było aż za łatwe. Merkuriusz wrócił do gildii już zniszczony. Szczurowi to się nie podobało. Chciał zrobić coś, żeby przypieczętować upokorzenie chłopaka. Podszedł i złapał go za włosy. Pociągnął go, żeby uklęknął, rozkoszując się okrzykami bólu, jakie wydawał chłopak. To, co miało za chwilę się wydarzyć, zawdzięczał Nephowi. Szczur nie przepadał za chłopcami bardziej niż za dziewczynami. Nie widział szczególnej różnicy. Ale Szczur nigdy nie pomyślałby o tym, jak o broni, gdyby Neph nie powiedział mu, jak bardzo przymuszenie łamie ducha w człowieku. To stało się jedną z ulubionych metod Szczura. Każdy mógł nastraszyć dziewczynę, ale chłopcy w gildii bali się go jak nikogo innego. Patrzyli na Bima, Weese'a, Poda albo Jarla i miękli. A im częściej to robił, tym bardziej go to nakręcało. Już samo patrzenie na Merkuriusza na kolanach, z oczami okrągłymi ze strachu, sprawiło, że poczuł poruszenie w lędźwiach. Nic nie równało się patrzeniu, jak ogień buntu płonie w nich mocno, a potem

szybko - a czasem dopiero po wielu nocach - umiera, rozpala się znowu i gaśnie raz na zawsze. *** - Siepacz musi się zatracić - powiedział Durzo. - Nie, całkowicie zrezygnować z siebie. Żeby być idealnym zabójcą, musi nosić idealną skórę dla każdego zlecenia. Rozumiesz to Gwinvere, prawda? - Rozumienie to coś, co odróżnia kurtyzany od dziwek. Wchodzę w skórę każdego mężczyzny, który przekracza mój próg. Jeśli poznam mężczyznę, wiem, jak go zaspokoić. Wiem, jak nim manipulować, żeby próbował kupić moją miłość i konkurował z pozostałymi, którzy chcą uzyskać to samo, ale oby nie był o nich zazdrosny. - Siepacz musi w ten sam sposób poznać swojego truposza - odparł Durzo. - I myślisz, że Merkuriusz tego nie potrafi? - Och, nie, myślę, że potrafi. Ale kiedy poznasz kogoś w taki sposób, kiedy wejdziesz w ich skórę i przemierzysz w niej kilka mil, nic na to nie poradzisz, że zaczynasz ich kochać... - Ale to nie jest prawdziwa miłość - powiedziała cicho Gwinvere. - ...a kiedy już się ich kocha, nadchodzi właściwy moment, żeby zabić. - I tego właśnie Merkuriusz nie potrafi. - Jest za miękki. - Nawet teraz, po tym, co się stało z jego małą przyjaciółką? - Nawet teraz. *** - Miałeś rację - powiedział Merkuriusz przez łzy. Spojrzał na stojącego nad nim Szczura, który w księżycową noc rzucał na niego cień. - Wiedziałem, czego chcesz, i ja też tego chciałem. I po prostu... nie mogłem. Ale teraz jestem gotowy. Szczur spojrzał na niego, a w oczach zapłonęło mu słabe światełko podejrzliwości. - Znalazłem dla nas specjalne miejsce... - Merkuriusz urwał. - Ale to nieważne, możemy zrobić to tutaj. Powinniśmy zrobić to tutaj. - Spojrzenie Szczura było twarde, ale nie do odczytania. Merkuriusz powoli wstał, trzymając się bioder Szczura. - Zróbmy to tutaj. Niech cała gildia nas słyszy. Niech wszyscy wiedzą. Cały się trząsł i nie sposób było tego ukryć. Odraza wzbierała w nim falą, ale starał się, by na jego twarzy malowała się nadzieja. Udawał, że drżenie to czysta, pełna naiwności niepewność. Nie mogę. Nie mogę. Niech mnie zabije. Wszystko, tylko nie... Jeśli będzie myślał, jeśli jeszcze przez sekundę będzie się zastanawiał, będzie stracony.

Merkuriusz wyciągnął dygocącą dłoń i dotknął policzka Szczura. Stał, potem wspiął się na palce i pocałował go. - Nie - powiedział Szczur, policzkując go. - Zrobimy to po mojemu. *** - Aby uprawiać ten fach, człowiek nie może niczego cenić, musi poświęcić... - Durzo urwał. - Wszystko? - zapytała Gwinvere. - Ty sobie świetnie z tym poradziłeś, co? Moja siostra miałaby co nieco do powiedzenia na ten temat. - Vonda nie żyje, bo tego nie potrafiłem - odpowiedział Durzo. Nie potrafił spojrzeć Gwinvere w oczy. Za oknem noc zaczynała wypuszczać ze swych objęć miasto. Patrząc teraz na Durzo, jego, ospowatą twarz, jarzącą się złocistym smutkiem w świetle lamp, Gwinvere zmiękła. - Więc zakochałeś się, Durzo. Nawet siepacze nie są odporni. Miłość to szaleństwo. - Miłość to porażka. Straciłem wszystko, bo zawiodłem. - A co zrobisz, jeśli Merkuriusz zawiedzie? - zapytała Gwinvere. - Pozwolę mu umrzeć. Albo go zabiję. - Potrzebujesz go - powiedziała łagodnie. - Sam mi powiedziałeś, że przywoła dla ciebie ka’kari. Nim Durzo zdążył cokolwiek odpowiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi. - Proszę - powiedziała Mama K. Jedna ze służących Gwinvere, ewidentnie była kurtyzana - teraz już za stara na burdel wsunęła głowę przez uchylone drzwi. - Przyszedł do pani chłopiec, milady. Nazywa się Merkuriusz. - Wprowadź go. Durzo spojrzał na nią. - Co on, u diabła, tu robi? - Nie wiem. - Gwinvere była rozbawiona. - Podejrzewam, że jeśli to chłopak, którego możesz uformować na siepacza, nie może mu zabraknąć pomysłowości. - Niech to szlag, zostawiłem go niecałe trzy godziny temu - powiedział Durzo. - I co z tego? - Powiedziałem, że zabiję go, jeśli go zobaczę bez dowodu. Wiesz, że nie mogę rzucać czczych pogróżek. - Durzo westchnął. - Może i miałaś rację, ale sprawa wymknęła mi się z rąk.

- Nie przyszedł tu do ciebie, Durzo. Przyszedł zobaczyć się ze mną. Więc może wykręcisz ten swój mały numerek z cieniem i znikniesz? - Mój mały numerek z cieniem? - No już, Durzo. Drzwi się otworzyły i wszedł zakrwawiony, nędzny chłopiec. Ale nawet tak pobitego Gwinvere natychmiast rozpoznałaby wśród tysiąca innych szczurów z gildii. Ten szczur miał ogień w oczach. Stał wyprostowany, chociaż twarz miał poobcieraną, a z ust i nosa lała mu się krew. Spojrzał na nią śmiało, ale albo był zbyt młody, albo zbyt mądry, bo patrzył jej w oczy, a nie w dekolt. - Widzisz więcej niż większość, prawda - powiedziała Mama K. To nie było pytanie. Nawet nie pokiwał głową. Był za młody, żeby kpić z jej tendencji do tego, że właściwie pytania przez nią wypowiadane brzmiały jak stwierdzenia. Oczywiście. - I właśnie zobaczyłeś coś strasznego, prawda? Merkuriusz tylko spojrzał w jej wielkie oczy, drżąc. Był uosobieniem nagiej niewinności, która właśnie tego dnia umarła w Norach. To poruszyło w Gwinvere coś, o czym myślała, że umarło już dawno temu. Bez jednego słowa wiedziała, że mogłaby oferować chłopcu ramiona matki, objęcia matki, bezpieczne miejsce. Mogła ofiarować schronienie nawet temu dziecku z Nor, którego pewnie nikt nigdy nie przytulił. Delikatne spojrzenie, muśnięcie policzka, jedno słowo i padłby w jej ramiona we łzach. A co zrobi Durzo? Vonda nie żyła raptem od trzech miesięcy. Kiedy zginęła, stracił więcej niż ukochaną i Gwinvere nie wiedziała, czy Durzo kiedykolwiek się z tego otrząśnie. Czy zrozumie, że łzy Merkuriusza nie czynią go słabym? Jeśli miałaby być szczera wobec siebie, musiała przyznać, że tulenie Merkuriusza nie byłoby wobec niego sprawiedliwe. Nie przypominała sobie, kiedy ostatni raz tuliła kogoś, kto nie płacił za ten przywilej. A co zrobi Durzo, jeśli zobaczy teraz prawdziwą miłość? Czy to go uczyni człowiekiem, czy też powie sobie, że Merkuriusz jest za słaby i raczej go zabije, niż przyzna, że go potrzebuje? Wystarczyła jej sekunda, żeby rozszyfrować chłopca i rozważyć możliwości. Stawka była zbyt wysoka. Nie mogła sobie pozwolić na ryzyko. - A więc, Merkuriuszu - zaczęła, krzyżując ręce na piersi - kogo zabiłeś? Cała krew odpłynęła z jego twarzy. Zamrugał, kiedy strach nagle oczyścił mu oczy z łez, które już do nich napłynęły.

- Więc to też pierwsze zabójstwo - dodała Mama K. - Dobrze. - Nie wiem, o czym mówisz - zbyt szybko odpowiedział Merkuriusz. - Wiem, jak wygląda zabójca. - Jej głos zabrzmiał ostro. - Więc kogo zabiłeś? - Muszę porozmawiać z Durzo Blintem. Proszę. Gdzie on jest? - Tutaj - odpowiedział Blint za plecami Merkuriusza. Chłopak wzdrygnął się. - A skoro już mnie znalazłeś, lepiej, żeby ktoś nie żył. - On... - Merkuriusz spojrzał na Mamę K, zastanawiając się, czy może przy niej mówić. - Tak. - Gdzie jest ciało? - Jest... jest w rzece. - Więc nie ma dowodu. Jak wygodnie. - To pański dowód! - krzyknął Merkuriusz, nagle rozwścieczony. Rzucił czymś, co trzymał, w Durzo, który złapał rzecz w locie. - Nazywasz to dowodem? - Otworzył dłoń i Mama K zobaczyła zakrwawione ucho. Ja to nazywam uchem. Słyszałaś kiedyś o człowieku, który zmarł z powodu utraty ucha, Gwin? - Mnie w to nie mieszaj - odparła Mama K. - Mogę pokazać ciało - wtrącił Merkuriusz. - Powiedziałeś, że jest w rzece. - Bo jest. Durzo się zawahał. - Niech cię szlag, Durzo. Idź - powiedziała Mama K. - Jesteś mu to winny. *** Słońce wisiało już nad horyzontem, kiedy zjawili się w warsztacie szkutniczym. Durzo wszedł do środka sam i wyszedł dziesięć minut później, podwijając mokry rękaw. Nie patrzył na Merkuriusza, gdy zapytał: - Synu, on był nagi. Czy on... - Zacisnąłem pętlę wokół jego stopy, zanim, zanim mógł... zabiłem go przed tym. Chłodnym, beznamiętnym tonem opowiedział o wszystkim. Noc rozwiewała się jak zły sen i nie potrafił uwierzyć w to, co pamiętał, że zrobił. To musiał być ktoś inny. Kiedy opowiedział swoją historię, Blint spojrzał na niego tak, jak nikt nigdy wcześniej nie spojrzał na Merkuriusza. To mogła być litość. Merkuriusz nie wiedział. Nigdy wcześniej nie widział litości. - Laleczka przeżyła?

Durzo położył dłonie na ramionach Merkuriusza i spojrzał mu w oczy. - Nie wiem. Źle wyglądała. Znalazłem najlepszą osobę, jaką byłem w stanie odszukać, by ją uratowała. Dzieciaku. - Blint odwrócił wzrok, mrugając. - Zamierzam dać ci jeszcze jedną szansę. - Kolejna próba? - Merkuriusz zgarbił się. Jego głos był obojętny, pusty. Nie miał nawet siły na wściekłość. - Nie dam rady. Zrobiłem wszystko, co mi pan kazał. - Żadnych więcej prób. Daję ci jeszcze jedną szansę na zastanowienie. Zrobiłeś wszystko, co ci kazałem. Ale to nie jest życie, którego chcesz. Chcesz zniknąć z ulicy? Dam ci worek srebra i zgłoszę cię na ucznia u kuszarza albo u zielarza po wschodniej stronie. Ale jeśli pójdziesz ze mną, oddasz za to wszystko. Gdy zaczniesz w tym fachu, nigdy już nie będziesz taki sam. Zostaniesz sam. Będziesz inny. Na zawsze. A to jeszcze nie najgorsze. Nie próbuję cię nastraszyć. No dobra, może trochę. Ale nie przesadzam. Nie okłamuję cię. Najgorsze w tym wszystkim, dzieciaku, jest to: związki to sznury. Miłość to pętla. Jeśli pójdziesz ze mną, musisz wyrzec się miłości. Wiesz, co to znaczy? Merkuriusz pokręcił głową. - To znaczy, że możesz bzykać tyle kobiet, ile zechcesz, ale nigdy nie możesz żadnej pokochać. Nie pozwolę ci, żeby zniszczyła cię dziewczyna. - W głosie Durzo pojawiła się gwałtowność. Zacisnął dłonie na ramionach Merkuriusza, a jego oczy były oczami drapieżnika. - Rozumiesz? - A co z Laleczką? Merkuriusz musiał być zmęczony. Zrozumiał, że wspominanie o niej to błąd, zanim jeszcze skończył pytanie. - Masz dziesięć, jedenaście lat? Myślisz, że ją kochasz? - Nie. Za późno. - Dam ci znać, czy żyje, ale jeśli pójdziesz ze mną, nigdy więcej z nią nie porozmawiasz. Rozumiesz? Jeśli będziesz się uczył robić bełty albo zbierać zioła, możesz widywać się z nią, ile zechcesz. Proszę, dzieciaku. Wybierz to. To może być twoja ostatnia szansa na szczęście. Szczęście? Ja po prostu nie chcę się więcej bać. Blint się nie bał. To ludzie się go bali. Szeptali jego imię ze zgrozą. - Pójdziesz teraz za mną i, na Anioły Nocy, będziesz do mnie należał. Kiedy już zaczniemy, to albo zostaniesz siepaczem, albo umrzesz. Sa’kagé nie stać na inne metody. Albo zostaniesz, a ja znajdę cię za parę dni i zabiorę do nowego mistrza.

Blint stał i wycierał mokre ręce. Po chwili odwrócił się gwałtownie i odszedł w cienie zaułka. Wychodząc z niszy, w której stał, Merkuriusz spojrzał w dół ulicy, w stronę domu gildii, sto kroków dalej. Może nie musiał odchodzić z Blintem? Zabił Szczura. Może mógłby wrócić i wszystko będzie dobrze. Wrócić do czego? Nadal jestem za mały, żeby być głową gildii. Ja’laliel nadal umiera. Jarl i Laleczka nadal są okaleczeni. Nikt nie powita go jak bohatera. Roth albo jakiś inny duży przejmie gildię i Merkuriusz znowu będzie się bał, jakby nic się nie zmieniło. Ale on obiecał przyjąć mnie na ucznia! Tak, obiecał, ale każdy wie, że nie można ufać dorosłym. Nadal nie rozumiał Blinta. To, co mówił o Laleczce, wydawało się niesprawiedliwe, ale Merkuriusz dostrzegł coś w siepaczu. Była w nim jakaś troskliwość. W legendarnym zabójcy było coś, co życzyło Merkuriuszowi jak najlepiej. Merkuriusz nie wierzył, że Laleczka była bezwartościowa, bo straciła urodę. Wątpił, czy potrafiłby znowu zabić. Nie wiedział, co Blint mu zrobi, ani dlaczego. Ale cokolwiek to było, co dostrzegł w siepaczu, było to o wiele ważniejsze dla Merkuriusza niż wszystkie jego własne wątpliwości. W głębi ulicy Jarl wyszedł przed dom gildii. Zobaczył Merkuriusza i nawet z tej odległości Merkuriusz widział, że się uśmiecha - białe zęby lśniły na tle ladeskiej skóry. Widząc krew na tylnym ganku i nieobecność Szczura, musieli już zgadnąć, że nie żyje. Jarl pomachał do przyjaciela i pospiesznie ruszył w jego stronę oblany oślepiającym blaskiem słońca. Merkuriusz odwrócił się od najlepszego przyjaciela i wszedł w objęcia cienia.

12 Witaj w domu. - W głosie pana Blinta pobrzmiewał sarkazm, ale Merkuriusz go nie dosłyszał. W słowie „dom" kryła się magia. Nigdy nie miał domu. Dom Durzo Blinta był ukryty głęboko w Norach pod ruinami starej świątyni. Merkuriusz zagapił się, nie kryjąc zachwytu. Z zewnątrz nic tego nie zdradzało, ale Blint miał tu kilka pokojów - i żaden z nich nie był mały. - Będziesz się tu uczył walczyć - powiedział Blint, zamykając, otwierając i znowu zamykając każdy z trzech rygli w drzwiach. Pokój był obszerny i zawalony różnymi sprzętami: tarczami strzelniczymi, ochraniaczami wypchanymi słomą, najróżniejszymi rodzajami broni treningowej, belkami zawieszonymi nad ziemią, dziwnymi trójnogami z drewnianymi przyczepami, sznurami, linkami, hakami i drabinami. - Nauczysz się tym posługiwać. - Blint wskazał na bronie wiszące na ścianach, każda schludnie obrysowana białą farbą. Była tam broń wszelkiego rozmiaru i kształtu, od prostych sztyletów do ogromnych szerokich tasaków. Ostrza proste i zakrzywione, jednosieczne i obosieczne, jednoręczne i dwuręczne, o różnych kolorach i wzorach na stali. Miecze z hakami, z karbami i zadziorami. Były tam też maczugi, cepy, topory, młoty bojowe, pałki, kostury, wszelka broń drzewcowa, sierpy, włócznie, proce, strzałki, garoty, łuki proste, łuki refleksyjne, kusze. Następny pokój był równie niesamowity. Ściany obwieszono różnymi akcesoriami do kamuflażu i wieloma innymi sprzętami, a każda rzecz została skrupulatnie obrysowana. Stały tutaj także stoły zawalone książkami i fiolkami. Książki jeżyły się od zakładek. W słoikach, które zastawiały ogromny stół, znajdowały się nasiona, kwiaty, liście, grzyby, płyny i proszki. - To są podstawowe składniki większości trucizn na świecie. Jak tylko Mama K nauczy cię czytać, przeczytasz i nauczysz się na pamięć większości tych książek. Sztuka trucicielska to naprawdę jest sztuka. Opanujesz ją. - Tak jest, proszę pana.

- A za parę lat, kiedy twój Talent się ożywi, nauczę cię stosować magię. - Magię? - Merkuriusz z każdą chwilą czuł się coraz bardziej wyczerpany. - Myślisz, że przyjąłem cię z powodu wyglądu? Magia jest kluczowa w tym, co robimy. Nie ma Talentu, nie ma siepacza. Merkuriusz się zachwiał, ale nim padł, pan Blint złapał go za obszarpaną tunikę na grzbiecie i zaprowadził do następnego pokoju. Było tam tylko jedno proste łóżko, ale Blint nie ulokował go tam, tylko poprowadził do miejsca przy małym kominku. - Pierwsze zabójstwo jest ciężkie - powiedział Blint. Wydawało się, że jego głos dobiega z bardzo daleka. - Pewnie się jeszcze popłaczesz w tym tygodniu. Zrób to, kiedy mnie nie będzie. - Nie będę płakał - przysiągł Merkuriusz. - Jasne. A teraz śpij. *** - Życie jest puste. Kiedy odbieramy życie, nie zabieramy niczego wartościowego. Siepacze są zabójcami. To wszystko, co robimy. To wszystko, czym jesteśmy. Nie ma poetów w tym gorzkim fachu - powiedział Blint. Musiał wyjść, kiedy Merkuriusz spał. Teraz chłopiec trzymał mały miecz, odpowiedni dla jedenastoletniego chłopca, i czuł się niezręcznie. - A teraz zaatakuj mnie - powiedział Blint. - Co? Blint zdzielił Merkuriusza w głowę płazem miecza. - Rozkazuję. Ty wykonujesz. Bez wahania. Jasne? - Tak jest, proszę pana. Merkuriusz wstał i uniósł miecz. Podrapał się po głowie. - Atakuj. Merkuriusz zaatakował, zaciekle. Blint odchylił się, zrobił krok w bok i chłopak się przewrócił, pociągnięty impetem własnego zamachu. W tym czasie Blint mówił: - Nie chodzi o sztukę, chodzi o trupy. Martwe jest martwe. - Sparował szybko i ostrze Merkuriusza przeleciało po podłodze. - Podnieś. - Blint poszedł za chłopcem i znów podjął walkę. - Nie baw się z ofiarą. Nie nastawiaj się na piękny, pojedynczy cios, którym ją dobijesz. Zadaj komuś dwadzieścia ran, daj mu paść z utraty krwi i wtedy go dobij. Nie staraj się, żeby to było piękne. Nie chodzi o sztukę, chodzi o trupy. I tak wyglądały lekcje - trening z nieustannym monologiem. A każda lekcja była podsumowana, zilustrowana i jeszcze raz podsumowana.

W pracowni: - Nigdy nie smakuj śmierci. Każda fiolka, każdy słoik tutaj to śmierć. Gdy pracujesz nad śmiercią, masz proszki, pasty i balsamy na dłoniach. Nigdy nie zlizuj śmierci z palców. Nigdy nie dotykaj śmiercią do oczu. Zawsze myj ręce tym alkoholem i potem tą wodą, zawsze w miednicy, której nie używa się do niczego innego i którą opróżnia się tylko w miejscu, które ci pokażę. Nigdy nie smakuj śmierci. Na ulicy: - Stań się cieniem... Oddychaj ciszą... Bądź zwyczajny, bądź niewidzialny... Namierz cel... Miej plan ucieczki... Kiedy Merkuriusz popełniał błędy, Blint nie wrzeszczał. Jeśli chłopak nie zablokował ciosu prawidłowo, po prostu obrywał, kiedy drewniany miecz do ćwiczeń walił go w goleń. Jeśli nie potrafił wyrecytować lekcji z danego dnia albo rozwinąć tematu, o który zapytał Blint, obrywał za każdą rzecz, którą zapomniał. Wszystko było bezstronne. Jak najbardziej sprawiedliwe. Jednakże Merkuriusz nigdy się nie rozluźniał. Jeśli zbyt często będzie zawodził, pan Blint - równie beznamiętnie jak go karał - może go zabić. Wystarczy tylko, że nie złagodzi jednego z ciosów. Merkuriusz nawet nie będzie wiedział, że zawiódł, dopóki nie odkryje, że właśnie umiera. Nieraz chciał odejść. Ale nie było takiej możliwości. Nieraz chciał zabić Blinta. Ale gdyby tylko spróbował, czekałaby go śmierć. Nieraz zbierało mu się na płacz. Ale przysiągł, że nie będzie - i nie zapłakał. *** - Mamo K, kim jest Vonda? - zapytał Merkuriusz. Po lekcji czytania, przed przejściem do polityki, historii i etykiety dworskiej Mama K wzięła filiżankę ootai. Po treningach z Blintem, zajmujących całe ranki, popołudniami uczył się u niej. Cały czas był obolały i wyczerpany, ale przesypiał każdą noc i budził się rozgrzany, a nie rozdygotany. Dręczący i osłabiający głos głodu stał się tylko wspomnieniem. Nigdy nie narzekał. Gdyby spróbował, mogliby mu kazać wracać. Mama K nie od razu odpowiedziała. - To bardzo delikatne pytanie. - To znaczy, że nie powiesz? - To znaczy, że nie chcę. Ale odpowiem, bo możesz tego potrzebować, a człowiek, który powinien ci to wyjaśnić, nie zrobi tego. Zamknęła na chwilę oczy, a kiedy znowu zaczęła mówić, jej głos był beznamiętny: - Vonda była ukochaną Durzo. Durzo miał skarb, którego pragnął Król-Bóg Khalidoru.

Pamiętasz, czego cię nauczyłam na temat Khalidoru? Merkuriusz pokiwał głową. Mama K otworzyła oczy i uniosła brwi. Skrzywił się i wyrecytował: - Khalidor jest naszym północnym sąsiadem. Zawsze twierdzili, że Cenaria i większość Midcyru należy do nich, ale nie mogą zagarnąć tych ziem z powodu diuka Gyre i jego ludzi strzegących Wyjących Wichrów. - Przełęcz Wyjących Wichrów jest łatwa do obrony - odparła Mama K. - A co do możliwego zysku... Kiedy Merkuriusz popatrzył na nią bezmyślnie, wytłumaczyła: - Khalidor mógłby obejść góry dłuższą drogą, ale nie robi tego, bo... - Bo tak naprawdę nie jesteśmy tego warci i wszystkim tu rządzi Sa’kagé. - Cenaria jest skorumpowana, skarbiec pusty, Ceuranie najeżdżają nas od południa, Lae'knaught trzyma większość naszych wschodnich ziem, a oni nienawidzą Khalidoru jeszcze bardziej niż większości magów. Zatem owszem, nie jesteśmy warci zachodu. - Nie to powiedziałem? - Miałeś rację, ale nie do końca dobrze to uzasadniłeś - odpowiedziała. Napiła się łyk ootai i Merkuriusz pomyślał, że zapomniała już o jego pierwszym pytaniu, albo miała nadzieję, że on zapomniał. I wtedy odezwała się: - Aby zdobyć skarb Durzo, Król-Bóg porwał Vondę i zaproponował wymianę: skarb za życie Vondy. Durzo uznał, że skarb jest ważniejszy, i pozwolił jej umrzeć. Ale coś się stało i Durzo mimo to stracił skarb. Zatem Vonda zginęła bez żadnego powodu. - Jesteś na niego zła. Głos Mamy K był pozbawiony jakiegokolwiek wyrazu, a jej spojrzenie było całkiem martwe. - To był wspaniały skarb, Merkuriuszu. Na miejscu Durzo być może zrobiłabym to samo, tyle że... - Odwróciła wzrok. - Vonda była moją młodszą siostrą.

13 Solon zablokował ostrze halabardy mieczem i odepchnął ją w bok, a potem zrobił krok w przód i kopnął jednego z ludzi Logana w brzuch. Kilka lat temu sięgnąłby kopniakiem do jego hełmu. Podejrzewał, że powinien być wdzięczny, że jeszcze w ogóle jest w stanie pokonać straże Gyre'ów. Zawdzięczał to temu, że jego najlepszym przyjacielem był prorok i arcyszermierz drugiego stopnia. Feir powiedziałby co nieco na temat tego, jak się roztyłem. I jaki się zrobiłem powolny. - Mój panie - powiedział Wendel North, podchodząc do walczących. Logan odsunął się od przeciwnika, z którym przegrywał, a Solon ruszył za nim. Rządca spojrzał na Solona chłodno, ale nie zaprotestował przeciwko jego obecności. - Milordzie, twoja matka właśnie wróciła. - Tak? A gdzie była, Wendel, ehm, znaczy panie North? - spytał Logan. Ze strażą radził sobie w miarę dobrze, jednak zachowywanie się jak lord wobec człowieka, który pewnie jeszcze kilka tygodni temu był odpowiedzialny za spuszczanie mu lania, przekraczało na razie możliwości Logana. Solon nie pozwolił sobie na uśmiech wystarczy, że lady Gyre podkopuje autorytet syna, on nie będzie brał w tym udziału. - Rozmawiała z królową. - Dlaczego? - Przedłożyła petycję z prośbą o ustanowienie kurateli. - Co? - wyrwało się Solonowi. - Prosi koronę, by wyznaczyła ją duchessą do powrotu diuka albo do chwili, kiedy mój lord osiągnie pełnoletność, co w tym kraju, panie Tofusin, oznacza dwadzieścia jeden lat. - Ale mam listy ojca, w którym mnie wyznacza na lorda - powiedział Logan. - Król nie może wtrącać się w sprawy rodu, który nie jest oskarżony o zdradę. Wendel North poprawił nerwowo okulary na nosie. - To nie do końca prawda, milordzie. Solon spojrzał za siebie na strażników, którzy powoli przerywali trening i zaczynali

podchodzić. - Do roboty, obiboki! Natychmiast skoczyli do walki. - Król może wyznaczyć kuratelę nad małoletnim lordem, jeśli poprzedni lord rodu nie zostawił stosownych wytycznych. To się sprowadza do następującego faktu: twój ojciec zostawił dwie kopie listu wyznaczającego cię na lorda na czas jego nieobecności. Jeden dał twojej matce, drugi mnie. Kiedy tylko usłyszałem, dokąd lady Catrinna wyszła, chciałem sprawdzić swoją kopię, którą trzymałem pod kluczem. Zniknęła. Wybacz mi, lordzie Gyre. Rządca się zaczerwienił. - Przysięgam, że nie biorę w tym udziału. Myślałem, że mam jedyny klucz. - Co powiedziała królowa? - spytał Solon. Wendel zamrugał. Jak zgadywał Solon, rządca wiedział, ale nie chciał, aby Sethyjczyk zorientował się, jak rozległa jest jego „siatka oczu i uszu". Po chwili rządca przyznał: - Sprawa mogłaby zostać całkiem prosto załatwiona, ale król nie pozwala królowej podejmować żadnych decyzji bez niego. Przerwał im rozmowę. Powiedział, że weźmie tę kwestię pod rozwagę. Przykro mi. Nie wiem, co to oznacza. - Obawiam się, że ja wiem - odparł Solon. - Co? - spytał Logan. - Kto jest radcą prawnym waszej rodziny? - Ja zapytałem pierwszy - zaprotestował Logan. - Chłopcze! - Hrabia Rimbold Drake - odpowiedział Logan, lekko się dąsając. - To znaczy, że musimy porozmawiać z hrabią Drakiem. Natychmiast. *** - Muszę wkładać buty? - zapytał Merkuriusz. Nie lubił butów. W butach nie czuło się ziemi i nie wiadomo było, jak bardzo jest ślisko. No i cisnęły. - Skąd, pójdziemy zobaczyć się z hrabią Drakiem, a ty będziesz w tunice arystokraty i boso - odpowiedział Durzo. - Serio? - Nie. Przez cały czas, kiedy Merkuriusz zazdrościł synom kuców i lordów widywanym na targach, nigdy nie pomyślał, że ich ubrania są tak niewygodne. Ale Durzo był teraz jego mistrzem i już się niecierpliwił tym, jak dużo czasu Merkuriusz potrzebuje, by się

wyszykować, więc chłopak zamknął buzię. Nie był uczniem Durzo zbyt długo i nadal się bał, że siepacz go wyrzuci. Przeszli mostem Vanden na wschodnią stronę. Dla Merkuriusza to było jak objawienie. Nigdy nawet nie próbował przejść przez most Vanden i nie wierzył szczurom z gildii, które twierdziły, że udało im się przemknąć obok strażników. Po wschodniej stronie rzeki nie było żadnych ruder i pustych budynków. Nie było żebraków na ulicach. Pachniało tu inaczej, obco, nieznajomo. Merkuriusz w ogóle nie czuł zapachu obornika z zagród dla bydła. Nawet rynsztoki były inne. Znajdowały się tylko na co trzeciej ulicy, a w ogóle nie było ich na głównych arteriach. Ludzie nie wylewali pomyj i nieczystości z okien i nie czekali, aż uzbiera się tego tyle, że samo spłynie. Tutaj wynosili je na trzecią ulicę i wylewali do kamiennych kanałów w brukowanych ulicach, dzięki czemu można było bezpiecznie tamtędy chodzić. Ale najbardziej niepokojące było to, że ludzie nie pachnieli tak, jak powinni. Mężczyźni nie pachnęli potem i pracą. A kiedy mijały ich kobiety, pachniały perfumami delikatnie, zamiast nimi powalać, a pod pachnidłami nie wyczuwało się zapachu potu i seksu. Kiedy Merkuriusz zapytał o to Blinta, siepacz odpowiedział: - Będzie z tobą mnóstwo roboty, co? Minęli szeroki budynek, z którego buchała para. Wychodzili z niego wyfiokowani mężczyźni i kobiety. - To łaźnia - wyjaśnił mu Blint. - Kolejny ceurański wynalazek. Różnica polega tylko na tym, że tutaj mężczyźni i kobiety kąpią się osobno. Oczywiście łaźnia Mamy K to wyjątek. Właścicielka

Podchmielonej

Ladacznicy

powitała

Blinta

jako

pana

Tulii.

Odpowiedział jej z akcentem. Zmęczonym tonem polecił sprowadzić jego powóz. Kiedy już jechali, Merkuriusz zapytał: - Dokąd jedziemy? Kim jest hrabia Drake? - To stary przyjaciel, arystokrata, który zarabia na życie. Jest radcą prawnym. Merkuriusz wyglądał na zakłopotanego, więc pan Blint dodał: - Radca prawny to taki człowiek, który w ramach prawa robi gorsze rzeczy niż większość oszustów poza prawem. Ale to dobry człowiek. Pomoże mi zrobić z ciebie kogoś użytecznego. - Proszę pana... A jak się ma Laleczka? - To już nie twój problem. Nie będziesz więcej o nią pytać. Minęła minuta. Ulice przesuwały się obok nich. W końcu Durzo powiedział: - Jest w kiepskim stanie, ale będzie żyła. Nie odezwał się więcej, dopóki nie wpuszczono ich do maleńkiej posiadłości hrabiego. Hrabia Drake był mężczyzną około czterdziestki, robiącym sympatyczne wrażenie. W

kieszeni kamizelki miał binokle i utykał, gdy zamykał za nimi drzwi. Potem siadał za biurkiem zawalonym wysokimi stosami papierzysk. - Nigdy nie sądziłem, że weźmiesz ucznia, Durzo. Właściwie, chyba nawet pamiętam, jak się zarzekałeś, i to niezwykle wymownie. - I nadal wierzę w każde słowo, które wtedy wypowiedziałem - odparł opryskliwie Durzo. - Ach, więc albo jesteś niesamowicie subtelny, albo mówisz kompletnie bez sensu, mój przyjacielu. - Mimo to hrabia Drake się uśmiechnął. Merkuriusz widział, że to szczery uśmiech, bez złośliwości czy wyrachowania. Wbrew sobie Durzo też się uśmiechnął. - Niewiele ostatnio było cię widać, Rimbold. - Serio? Nie wiedziałem, że ktokolwiek ma mnie na oku. Durzo się roześmiał, a Merkuriusz omal nie spadł z krzesła. Nie pomyślał nawet, że siepacz potrafi się śmiać. - Potrzebuję twojej pomocy - powiedział Durzo. - Służę wszystkimi swoimi umiejętnościami. - Chcę, żeby ten chłopak był jak nowy. - Co masz na myśli? - zapytał hrabia Drake patrząc pytająco na Merkuriusza. - Jakiś arystokrata, względnie biedny. Z rodzaju tych, których się zaprasza na różne spotkania towarzyskie, ale którzy nie przyciągają uwagi. - Hm - mruknął hrabia Drake. - Wobec tego trzeci syn barona. Będzie arystokratą, ale nikim ważnym. Albo czekaj. Baron ze wschodu. Moi kuzyni drugiego stopnia mieszkają dwa dni jazdy za Havermere i większość ich ziem przejął Lae'knaught, więc jeśli chcesz solidną tożsamość, to możemy zrobić z niego Sterna. - To będzie dobre. - A imię? - zapytał Merkuriusza hrabia Drake. - Merkuriusz. - Nie twoje prawdziwe imię, synu - wytłumaczył hrabia. - Twoje nowe imię. - Kylar - powiedział Durzo. Hrabia wyjął kawałek czystego papieru i założył binokle. - Jak to chcesz pisać? K-Y-L-E-R? Czy K-I-L-E-R? Durzo przeliterował imię, a radca prawny je zapisał, szczerząc zęby. - Stary jaerański kalambur? - Znasz mnie.

- Nie, Durzo, nie sądzę, żeby ktokolwiek cię znał. Mimo wszystko to dość złowieszcze imię, nie sądzisz? - Pasuje do życia. Po raz setny Merkuriusz poczuł, że nie jest po prostu dzieckiem, ale kimś obcym. Miał wrażenie, że wszędzie istniały sekrety, których nie mógł poznać, tajemnice, których nie mógł przeniknąć. Teraz nie chodziło o jakąś przyciszoną rozmowę z Mamą K na temat czegoś, co nazywa się ka'kari. Nie chodziło o politykę Sa’kagé, intrygi dworskie, magię czy stworzenia ze Zmarzliny, które były wymyślone, ale Durzo upierał się, że naprawdę istnieją albo inne, co do których upierał się z kolei, że nie istnieją. Nie chodziło o odwołania do bogów, czy aniołów, których Blint mu nie wyjaśniał, nawet kiedy chłopak o to pytał. Teraz chodziło o jego własne imię. Merkuriusz już chciał zażądać wyjaśnienia, ale tamci przeszli do kolejnej kwestii. - Jak szybko tego potrzebujesz i jak rzetelnie ma to wyglądać? - spytał hrabia. - Rzetelnie. I jak najszybciej. - Tak myślałem. Załatwię to tak dobrze, że dopóki prawdziwi Sternowie nie zjawią się tutaj, nikt się nie zorientuje. Oczywiście nadal pozostanie ci całkiem spory problem. Musisz go nauczyć być arystokratą. - Nie, nie muszę. - Ale oczywiście, że... - Hrabia urwał. Zacmokał. - Rozumiem. - Poprawił binokle i spojrzał na Merkuriusza. - Kiedy mam go zabrać? - Za kilka miesięcy, o ile pożyje tak długo. Są pewne rzeczy, których muszę go najpierw nauczyć. - Durzo wyjrzał przez okno. - Kto to? - Ach, to młody lord Logan Gyre. Młody człowiek, który pewnego dnia będzie wspaniałym diukiem. - Nie, ten Sethyjczyk. - Nie wiem. Nigdy wcześniej go nie widziałem. Wygląda na doradcę. Durzo zaklął. Złapał Merkuriusza za rękę i praktycznie wywlókł za drzwi. - Gotowy jesteś być posłusznym? - zapytał go ostro Durzo. Merkuriusz szybko pokiwał głową. - Widzisz tego chłopca? - Nazywasz go chłopcem? - zdziwił się Merkuriusz. Młody człowiek, którego hrabia nazwał Loganem Gyre, miał na sobie zielony płaszcz z czarną lamówką, wspaniałe, czarne skórzane buty wypolerowane na wysoki połysk, bawełnianą tunikę i miecz. Stał około dwudziestu kroków od drzwi i portier już wskazywał

mu drogę. Jego twarz wyglądała młodo, ale sądząc po sylwetce był sporo starszy od Merkuriusza. Był ogromny, wyższy niż Merkuriusz kiedykolwiek będzie, potężniejszy i szerszy od wszystkich, których znał, ale nie wyglądał na grubego. O ile Merkuriusz czuł się w swoich ubraniach niezręcznie i niezgrabnie, o tyle Logan poruszał się w nich swobodnie, wyglądał na pewnego siebie, był przystojny i bardzo arystokratyczny. Już od samego patrzenia na niego Merkuriusz poczuł się nędznie. - Zacznij z nim bójkę. Odwróć uwagę Sethyjczyka, żebym mógł wyjść. - Logan! - zawołał dziewczyna z piętra. - Serah! - odkrzyknął do niej młody lord, zadarłszy głowę. Merkuriusz obejrzał się na pana Blinta, ale tamten już zniknął. Nie miał czasu na to, by mu odpowiedzieć. Nieważne, zrozumiał, czy nie. Istniały tajemnice, których nie wolno mu było na razie zrozumieć. Mógł tylko działać albo czekać, być posłusznym albo nie. Odźwierny otworzył drzwi i Merkuriusz cofnął się za róg, żeby nie było go widać. Kiedy Logan wszedł do środka, spojrzał w górę schodów i uśmiechnął się, Merkuriusz wyszedł zza rogu. Wpadli na siebie i Merkuriusz padł na plecy. Logan omal się nie przewrócił, a Merkuriusz przeturlał się na bok, tak że noga Logana uderzyła go w brzuch. - Auć! Logan złapał się poręczy. - Bardzo przepraszam... - Ty tłusta małpo! - Merkuriusz wstał, zataczając się i łapiąc za brzuch. - Ty niezdarna ślamazaro... - Urwał, kiedy zdał sobie sprawę, że wszystkie przekleństwa, jakie zna, zdradzają jego pochodzenie z Nor. - Ja nie... - zaczął Logan. - Co tu się dzieje? - zapytała dziewczyna ze szczytu schodów. Logan spojrzał w górę. Na jego twarzy malowało się poczucie winy. Merkuriusz uderzył go pięścią w nos. Głowa Logana odskoczyła do tylu. - Logan! - krzyknął Sethyjczyk. Jednakże łagodny wyraz twarzy młodego lorda zniknął. Zamiast niego pojawiła się maska, zdradzająca napięcie, ale nie wściekłość. Złapał Merkuriusza za pelerynę i uniósł nad ziemię. Merkuriusz spanikował. Walił na oślep i wrzeszczał, ledwo muskając policzki i podbródek Logana.

- Logan! - Przestań! - krzyknął do Merkuriusza młody lord. - Przestań! Merkuriusz oszalał, a napięcie na twarzy Logana zamieniło się w złość. Przesunął ręce tak, żeby trzymać chłopaka nad ziemią tylko jedną dłonią, a drugą uderzył go w brzuch, raz, potem drugi. Merkuriusz nie mógł złapać tchu. A potem pięść wielkości młota rozpłaszczyła mu nos i natychmiast łzy i ból go oślepiły. A potem pośród odległych krzyków poczuł, że kręci się w kółko i - przez chwilę - leci. Merkuriusz uderzył w coś głową i świat zniknął w jasnym rozbłysku.

14 Logan upierał się, że pójdzie na górę i pomoże hrabinie zająć się młodym Kylarem Sternem. Był zażenowany, i to najwyraźniej nie tylko dlatego, że stracił panowanie nad sobą na oczach ślicznej córki hrabiego Drake'a. Dla Solona było to dziesięć niezwykle pouczających sekund. Hrabia Drake i Solon zostali sami. Hrabia zaprowadził go do gabinetu. - Może pan usiądzie - zaproponował, sadowiąc się za biurkiem. - Skąd pan jest, panie Tofusin? To była albo uprzejmość, albo prowokacja. Solon się zaśmiał. - To pytanie zadano mi po raz pierwszy. - Wskazał na siebie, jakby mówił „proszę spojrzeć na moją skórę". - Nie widzę żadnych klanowych pierścieni, ani blizn po ich usunięciu - odparł hrabia. - Nie wszyscy Sethyjczycy noszą pierścienie. - Odniosłem wrażenie, że jednak wszyscy. - O co tu chodzi? Czego pan szuka? - Jestem ciekaw, kim naprawdę pan jest, panie Tofusin. Logan Gyre jest nie tylko wspaniałym, młodym człowiekiem, którego traktuję niemal jak własnego syna, ale też nagle stał się lordem jednego z najpotężniejszych rodów na tych ziemiach. Nigdy pana nie widziałem, ani o panu nie słyszałem, a teraz znienacka został pan jego doradcą? To wydaje mi się dość osobliwe. Nie obchodzi mnie, czy jest pan Sethyjczykiem - o ile pan nim jest - ale spędziłem trochę czasu na Hokkai i Tawgathu i jedyni Sethyjczycy, którzy nie mieli przekłutych policzków, to wygnańcy pozbawieni klanu i rodziny. Jeśli znalazł się pan na wygnaniu, powinien mieć pan blizny po pierścieniach, a nie ma pan żadnych. - Pańska wiedza o naszej kulturze jest godna podziwu, ale niepełna. Pochodzę z rodu Tofusinów, Tropicieli Wiatrów rodziny królewskiej. Mojemu ojcu wyznaczono placówkę przy Sho'cendi. - Ambasador u czerwonych magów? - Tak. Sho'cendi przyjmuje uczniów z całego świata. Ponieważ nie miałem talentu

magicznego, odebrałem edukację wśród kupców i arystokracji, którzy nie są tak tolerancyjni. Brak pierścieni ułatwił mi życie. Chodzi tu też o coś więcej, ale nie sądzę, by reszta historii mojego życia to była pańska sprawa. - Rozumiem. - Co sprowadziło pana do Seth? - spytał Solon. - Niewolnictwo - odpowiedział hrabia. - Nim stałem się w pełni częścią ruchu, który siedem lat temu wreszcie położył kres tutejszemu niewolnictwu, myślałem, że może sprawdzi się bardziej wypośrodkowana droga. Pojechałem na Hokkai, żeby zobaczyć, czy się dowiem, jak uczynić życie niewolników znośniejszym. Sądząc ze skromnych rozmiarów jego domu - który był bardzo mały jak na siedzibę arystokraty, nawet hrabiego - Solon zorientował się, że hrabia Drake nie był jednym z niewolników, który czuł się winny z powodu niedawno zdobytego bogactwa. Musiał od początku być prawdziwym bojownikiem o sprawę. - W Seth wygląda to całkowicie odmiennie - powiedział Solon. - Rok Radości wszystko zmienia. - Tak, przedłożyłem ten pomysł tutaj, nawet udało mi się uzyskać wprowadzenie stosownego prawa, ale Sa’kagé natychmiast je wypaczyło. Zamiast tego, że każdy niewolnik będzie uwalniany siódmego roku, niewolników wyzwalano po siedmiu latach od zniewolenia. Sa’kagé twierdziło, że tak jest prościej, że idiotyzmem będzie kupowanie niewolnika w szóstym roku i trzymanie go tylko przez miesiąc albo tydzień. Oczywiście w praktyce ludzie Sa’kagé zajmowali się rejestrami, więc podczas gdy w pańskim kraju każdego siódmego roku macie wielkie święto, bo każdy niewolnik jest wyzwalany, tutaj mijały lata, a niewolnicy nie odzyskiwali wolności. Stali się niewolnikami na całe życie. Byli bici, chłostani, wysyłani na Igrzyska Śmierci, a ich dzieci zamykano w dziecińcach. - Słyszałem, że dziecińce były naprawdę straszne - powiedział Solon. - Sa’kagé stworzyło je, mówiąc, że w tych miejscach dzieci prostytutek będą mogły uzyskać wybawienie. Owszem, pozostaną niewolnikami, ale wybawionymi. To brzmiało dobrze, ale w efekcie powstały takie miejsca jak Dom Miłosierdzia. Przepraszam, nie powinienem o tym mówić. To były mroczne czasy. Czy ten chłopak zejdzie wreszcie do nas? - Może powinniśmy zacząć - odparł Solon. - Ta sprawa nie może czekać, a sądząc po tym, jak Logan patrzy na pańską córkę, pewnie porozmawiają dłuższą chwilę. Hrabia się zaśmiał. - Teraz pan mnie sprawdza? - Diuk Gyre o tym wie?

- Tak. Jesteśmy przyjaciółmi. Regnus nie ścierpiałby kontrolowania flirtów Logana, zważywszy na okoliczności własnego ślubu. - Nic o tym nie słyszałem. Może mnie pan oświecić? - To nie moja rzecz. W każdym razie Logan i Serah wyrosną z tego. W czym więc problem? - Catrinna Gyre. - Ostrożnie. - Czy diuk zostawił panu listy oznajmiające, że na czas jego nieobecności syn jest lordem Gyre? - Mówił o tym, ale musiał szybko wyjechać. Powiedział, że jego rządca je przywiezie. - Lady Gyre ukradła listy i zniszczyła je. A potem poszła do królowej. - Do kogo? - Hrabia się zdziwił. - To takie niezwykłe? - Niezbyt się kochają. Co się stało? - Lady Gyre poprosiła, by ustalić jej kuratelę nad Loganem. Król usłyszał ich rozmowę. Wtrącił się i powiedział, że rozważy tę sprawę. Co to znaczy? Hrabia Drake zdjął binokle i potarł grzbiet nosa. - To oznacza, że jeśli będzie działał szybko, sam wyznaczy opiekuna Loganowi. - Catrinna Gyre to aż tak zły wybór? Hrabia Drake westchnął. - Zgodnie z prawem król może wyznaczyć dowolną osobę na miejsce Logana, pod warunkiem, że będzie z nim spokrewniona, co oznacza niemal każdego z arystokracji. A kiedy już wyznaczy opiekuna, nawet Regnus nie będzie w stanie unieważnić tej decyzji. Catrinna po prostu oddała ród Gyre królowi. - Ale pan jest radcą prawnym diuka Gyre, a on osobiście przekazał panu swoje życzenia. Czy to ma jakieś znaczenie? - Owszem, gdyby król był zainteresowany prawdą. A tak, żeby uratować Gyre'ów potrzebujemy rodowego pergaminu, Wielkiej Pieczęci diuka i brawury objawiającej się gotowością do sfałszowania dokumentu państwowego. Król zwołuje sąd za pół godziny. Podejrzewam, że sprawa kurateli to będzie pierwszy punkt programu. Nie mamy czasu. Solon odchrząknął i wyjął zwój ciężkiego pergaminu oraz dużą pieczęć. Hrabia Drake wyszczerzył zęby w uśmiechu i złapał pergamin. - Nagle bardzo pana polubiłem, panie Tofusin. - Wendel North pomógł mi w doborze słów - powiedział Solon. - Pomyślałem, że

kwestię podpisu i pieczęci zostawię panu. Hrabia Drake pogrzebał w biurku, znalazł list od diuka, położył go na rozporządzeniu dotyczącym kurateli. Szybkim, pewnym ruchem nienagannie podrobił podpis diuka. Zawstydzony podniósł wzrok i powiedział: - Nazwijmy to pamiątką po błędach młodości. Solon nakapał wosku na pergamin. - Więc wznieśmy toast za błędy młodości. *** - Następnym razem się ruszysz - powiedział Blint, kiedy Merkuriusz jęknął, odzyskując przytomność. - Chyba już nigdy się ruszę. Głowa mi pęka, jakbym rąbnął nią o ścianę. Blint się zaśmiał - Merkuriusz już drugi raz w tak krótkim czasie słyszał jego śmiech. Siepacz przysiadł na brzegu łóżka chłopca. - Dobrze się sprawiłeś. Pomyśleli, że się zawstydziłeś, bo przewróciłeś się na oczach córki Drake'a, więc uznali, że to niewinna, dziecinna bójka. Młody lord Gyre był zażenowany tym, że cię uderzył. Najwyraźniej to naprawdę sympatyczny olbrzym, nigdy nie traci nad sobą panowania. Fakt, że masz ćwierć jego wzrostu, a Serah wściekła się na niego, dodatkowo go zawstydził. Wszyscy byli pod wrażeniem. - Wrażeniem? To głupie. - W ich świecie walka odbywa się według reguł, więc, walcząc, narażasz się na wstyd albo ból, a w najgorszym wypadku ryzykujesz wygląd, jeśli skończysz ze złamanym nosem albo niefortunną blizną. Nie oznacza śmierci ani zabijania. W ich świecie możesz z kimś walczyć, a potem zostać jego przyjacielem. Więcej: rozegrasz to tak, że Logan rzeczywiście zostanie twoim przyjacielem, bo w przypadku takiego człowieka jak on, możesz wyjść z tej przygody albo zostając jego wielkim przyjacielem, albo zażartym wrogiem. Rozumiesz to, Kylar? Niedługo razem popracujemy nad twoją nową tożsamością. - Tak jest, proszę pana. Proszę pana, dlaczego pan nie chciał, żeby zobaczył pana pan Tofusin? To dlatego kazał mi pan sprowokować bójkę z Loganem, prawda? Żebym odwrócił ich uwagę? - Solon Tofusin jest magiem. Większość magów nie potrafi powiedzieć, czy masz Talent, po prostu patrząc na ciebie. Z drugiej strony większość magów-kobiet - wprost przeciwnie. Można ukryć się przed ich wzrokiem, czego cię później nauczę, ale ja nie miałem na to czasu, i nie byłem w nastroju, żeby biec na górę i wyskakiwać przez okno. Merkuriusz nic nie rozumiał.

- Ale on nie zachowuje się jak mag. - A skąd to wiesz? - Ehm... Merkuriusz pomyślał, że odpowiedź „bo nie wygląda jak mag z opowieści" nie zadowoli Durzo. - Prawda jest taka - powiedział Blint - że Solon nie powiedział Loganowi ani nikomu innemu, że jest magiem, i ty też nikomu o tym nie powiesz. Kiedy znasz sekret człowieka, masz nad nim władzę. Sekret człowieka to jego słabość. Każdy człowiek ma jakąś słabość, niezależnie... - Pan Blint urwał i zapatrzył się w dal martwym wzrokiem. Wstał i wyszedł bez słowa. Merkuriusz zamknął oczy, całkowicie zagubiony. Zastanawiał się nad swoim nowym mistrzem. Zastanawiał się nad gildią. Zastanawiał się, czy Ja’laliel wykupił apelację. Zastanawiał się, jak się wiedzie Jarlowi. A przede wszystkim zastanawiał się, co z Laleczką. *** - Hejka, Merkur. - Hejka, Jay-Oh - powiedział Merkuriusz. Chociaż wypowiedział te słowa tak samo jak zawsze, czuł, że jakaś część niego bezpowrotnie umarła. To miało być jedno z jego ostatnich wyjść jako Merkuriusza. Wkrótce będzie musiał stać się Kylarem. Będzie inaczej chodził, inaczej mówił. Nigdy więcej nie odwiedzi starych kątów w Norach. Ale teraz zobaczył, że jego świat już umiera i że już nigdy więcej nie będzie potrafił rozmawiać z Jarlem. To nie miało nic wspólnego z kłamstwami Kylara, za to wszystko ze Szczurem. Teraz było inaczej. I tak zostanie już na zawsze. Merkuriusz i Jarl przyglądali się sobie przez dłuższą chwilę w świetlicy domu Mamy K. Dochodziła północ i wkrótce szczury zostaną stąd przegonione. Wszyscy byli mile widziani w świetlicy w ciągu dnia, ale wolno im było tu sypiać tylko zimą, i to pod warunkiem, że przestrzegali zasad: żadnych bójek, żadnych kradzieży, żadnego kręcenia się gdziekolwiek poza kuchnią albo świetlicą i żadnego zaczepiana dorosłych, którzy odwiedzali dom Mamy K. Jeśli któryś szczur złamał jedną z zasad, całej jego gildii zakazywano wstępu do Mamy K zimą. Zwykle oznaczało to karę śmierci dla małego przestępcy, ponieważ, żeby nie zamarznąć, gildia musiała spać w kanałach i była gotowa za to zabić. Mimo to w świetlicy prawie zawsze panował tłok. Był tu kominek i podłoga zarzucona miękkimi szmatami, na których wygodnie się spało. Te szmaty były już stare i poplamione od brudnych ciał. Mimo szkód Mama K nigdy się nie złościła na szczury i co parę miesięcy pojawiały się nowe szmaty. Stały tu wytrzymałe krzesła, na których wolno im było siadać,

leżały zabawki, lalki i stosy gier, którymi mogli się bawić. Czasem Mama K przynosiła prawdziwe rarytasy. W świetlicy grali, przechwalili się i plotkowali swobodnie z każdym, kto tu przebywał, nawet z członkami innych gildii. Było to jedyne miejsce, gdzie szczury mogły zachowywać się jak dzieci, jedyne bezpieczne miejsce, jakie znali. Po powrocie wyglądało ono inaczej dla Merkuriusza. To, co jeszcze niedawno wydawało się szczytem luksusu, teraz było zwykłym pokojem z prostymi sprzętami i prostymi zabawkami, bo szczury z gildii zniszczyłyby lepsze rzeczy. Wszystko by poplamiły, połamały każdą delikatną rzecz, nie ze złośliwości, ale z niezdarności. Miejsce się nie zmieniło. To Merkuriusz się zmienił. Merkuriusz - czy raczej Kylar, czy kimkolwiek był zdziwił się, że szczury tak śmierdzą. Czy oni nie czuli własnego smrodu? Nie wstydzili się go, czy to może tylko on się wstydził, widząc, czym był? Zawsze po nauce czytania u Mamy K Merkuriusz rozglądał się za Jarlem. Ale teraz stali twarzą w twarz i żaden z nich nie wiedział, co powiedzieć. - Potrzebuję twojej pomocy - powiedział w końcu Merkuriusz. Nie mógł udawać, że przyszedł po prostu w odwiedziny do przyjaciela. Miał zadanie do wykonania. - Mojej pomocy? - Muszę wiedzieć, co się stało z Laleczką. Gdzie ona jest? I muszę wiedzieć, co się dzieje z gildiami. - No tak, pewnie nic nie wiesz. - Nie wiem. Gildie już nie były częścią jego życia. Wszystko się zmieniło. - Twój nauczyciel cię bije? - zapytał Jarl, spoglądając na podbite oczy Merkuriusza. - Zarobiłem w bójce. Uderzy mnie czasem, ale nie jak... - Urwał. - Nie jak Szczur? - A co u niego? - Merkuriusz spróbował zmienić temat. - Czemu sam mi nie powiesz? To ty go zabiłeś. Merkuriusz otworzył usta, ale widząc dwóch maluchów w pokoju Mamy K, powstrzymał się. - Blint kazał ci zabić Szczura, żeby cię sprawdzić, zgadza się? - zapytał Jarl, ściszając głos. - Nie. Oszalałeś? Ale w głowie usłyszał echo lekcji pana Blinta: „Wieść się rozniesie. Wieści zawsze się roznoszą". Jarl poczuł ból za oczami i przez dłuższą chwilę nic nie mówił.

- Nie powinienem był naciskać, Merkuriuszu, przepraszam. Powinienem po prostu ci podziękować. Szczur... strasznie namieszał mi w głowie. Całkiem się pogubiłem. Nienawidzę go, ale czasem... Kiedy Szczur zniknął i zobaczyłem cię, jak odchodzisz z Blintem... - Jarl zamrugał gwałtownie i odwrócił wzrok. - Czasem cię nienawidzę. Zostawiłeś mnie samego jak palec. Ale to nie w porządku. Nie zrobiłeś nic złego. Po prostu Szczur... i ja. Merkuriusz nie wiedział, co powiedzieć. Jarl znowu gwałtownie zamrugał. - Zamknij się, Jarl. Zamknij się. - Pięściami otarł łzy. - Czego potrzebujesz? Merkuriusz wiedział, że powinien coś powiedzieć. Dać jakieś zapewnienie, ale nie wiedział jakie. Jarl był jego przyjacielem - przecież był, prawda? - ale się zmienił. Merkuriusz się zmienił. Miał być teraz Kylarem, ale zamiast tego był po prostu oszustem, który stał w rozkroku między dwoma światami i próbował oba utrzymać, kiedy odrywały się od siebie. Czegokolwiek Merkuriusz się chwycił po kataklizmie zwanym Szczurem, jedno było pewne. Pojawiła się przepaść między nim a Jarlem i Merkuriusz bał się nawet do niej podejść; nie rozumiał, co to jest, nie wiedział nic oprócz tego, że czuł się przez nią brudny i przestraszony. Jarl pozwolił mu znowu postawić mur między nimi, zadając proste pytanie - proste pytanie, na które można było prosto odpowiedzieć, problem, który rzeczywiście mogli rozwiązać. - Laleczka - powiedział Merkuriusz. Ulżyło mu, że mógł się odsunąć od swojego dawnego przyjaciela, i poczuł się winny z powodu tej ulgi. - Och. Wiesz, że ona...? - Dobrze się teraz czuje? - Żyje. Ale nie wiem, ile wytrzyma. Nabijają się z niej. Odkąd ciebie zabrakło, nie jest taka jak kiedyś. Dzielę się z nią jedzeniem, ale gildia się rozpada. Sprawy źle wyglądają. Nie wystarcza nam jedzenia. Po prostu: gildia, a nie: nasza gildia. Merkuriusz zachował obojętny wyraz twarzy, nie chcąc pokazać, jak bardzo go to zabolało. To nie powinno boleć. Sam chciał się wyrwać, sam odszedł, ale mimo to czuł się pusty. Będziesz sam. Będziesz inny. Na zawsze. - Ja’laliel ledwie zipie. Okazało się, że Szczur ukradł mu pieniądze na apelację. Teraz stracili nabrzeże na rzecz Płonącego Człowieka, a pozostałe gildie już się zbliżają. - Oni stracili? Jarl się skrzywił. - Skoro musisz wiedzieć, wyrzucili mnie z Czarnego Smoka. Wyrzucili nas wszystkich. Nie chcieli mieć u siebie panienek Szczura, tak powiedzieli. - Nie masz gildii? To była katastrofa. Szczur bez gildii to zwierzyna dla każdego. Fakt, że Jarl przeżył

mimo wyrzucenia, to rzecz niezwykła, że miał jedzenie, którym dzielił się z Laleczką, było wręcz niesamowite, a to, że w ogóle chciał się dzielić, zawstydzało. - Kilkoro z nas wyrzucono jakiś czas temu. Nazywają nas Panienkami. Będę próbował przyłączyć się do Dwóch Pięści po północnej stronie. Plotki mówią, że niedługo mogą przejąć targ Durdun - powiedział Jarl. Cały Jarl. Zawsze miał plan. - Zgodzą się przyjąć też Laleczkę? Odpowiedzią było pełne poczucia winy milczenie. - Pytałem. Naprawdę, Merkuriusz. Po prostu się nie zgodzą. Gdybyś... - Jarl chciał powiedzieć coś więcej, ale zmilczał. - Nie zamierzam cię zmuszać, żebyś ich prosił. Szukałem cię, żeby ci to oddać. Merkuriusz uniósł tunikę i odwiązał szarfę pełną monet. Wręczył ją Jarlowi. - Merkuriusz... jest dwa razy cięższa niż była. - Zaopiekuję się Laleczką. Daj mi tylko parę tygodni. Możesz się nią zająć tak długo? Oczy Jarla wypełniły się łzami i Merkuriusz bał się, że sam się zaraz rozpłacze. Teraz mówili do siebie Merkuriusz i Jarl, nie Jay-Oh i Merkur. - Powiem Mamie K, jaki jesteś bystry, i zobaczę, czy nie znajdzie dla ciebie pracy. No wiesz, jeśli sprawy nie ułożą się z Dwiema Pięściami - zaproponował Merkuriusz. - Zrobisz to dla mnie? - Pewnie, Jay-Oh. - Merkur? - No? Jarl zawahał się i przełknął ślinę. - Chciałbym... - Ja też, Jarl. Ja też.

15 „Karą za nieposłuszeństwo jest śmierć". Te słowa cały czas krążyły Merkuriuszowi po głowie, kiedy planował swoje nieposłuszeństwo. Jego trening był sadystycznie ciężki, ale nie sadystyczny. W gildii Pięść mógł cię zlać, żeby dać coś do zrozumienia, i przy okazji popełnić jakiś błąd, okaleczając cię na resztę życia. Pan Blint nigdy nie popełniał błędów. Merkuriusz obrywał dokładnie tak mocno, jak Blint chciał, żeby oberwał. Zwykle to było bardzo mocno. Ale co z tego? Merkuriusz dostawał dwa posiłki dziennie. Mógł zjeść tyle, ile chciał, a Blint każdego dnia ćwiczył z nim tak długo, że znikał cały ból mięśni. Na początku przekleństwa i lanie były na porządku dziennym. Merkuriusz nie potrafił niczego zrobić jak trzeba. Ale przekleństwa to tylko powietrze, a ciosy to chwilowy ból. Blint nigdy nie okaleczyłby Merkuriusza, a jeśli zdecydowałby się go zabić, Merkuriusz i tak nie zdołałby w żaden sposób go powstrzymać. W pewnym sensie po raz pierwszy w życiu czuł się niemal... bezpiecznie. Po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że lubi ćwiczenia. Walki, stępioną broń do ćwiczeń, tor przeszkód, nawet zielarstwo. Nauka czytania z Mamą K była trudna. Ale co z tego? Dwie godziny frustracji dziennie to nic. Merkuriusz miał dobre życie. W ciągu miesiąca zorientował się, że ma dar. To nie było oczywiste i gdyby nie dostroił się do humorów i każdej reakcji pana Blinta, nigdy by tego nie zauważył, ale od czasu do czasu dostrzegał subtelne oznaki zdziwienia, kiedy opanowywał nową umiejętność szybciej niż pan Blint się spodziewał. To sprawiało, że pracował jeszcze ciężej, mając nadzieję, że będzie widywał ten wyraz twarzy nie raz w tygodniu, ale codziennie. Z kolei Mama K kazała mu odcyfrowywać zawijasy coraz dłużej. Wiedziała, jak się uśmiechać, i mówiła dokładnie to co trzeba, żeby jakoś przetrwał długie godziny. Słowa to potęga, powtarzała. Słowa to kolejna broń dla człowieka, który dobrze nimi włada. I będzie ich potrzebował, jeśli świat ma uwierzyć, że jest Kylarem Sternem, więc Mama K pracowała

z nim nad jego drugą tożsamością, zadając mu różne pytania, które mogliby zadać inni arystokraci, pomagając mu wymyślić nieszkodliwe historyjki o dorastaniu we wschodniej Cenarii i ucząc go podstaw etykiety. Powiedziała mu, że hrabia Drake nauczy go reszty, kiedy zamieszka u niego. Gdy Merkuriusz przekroczy próg Drake'ów, stanie się Kylarem na zawsze, tak powiedziała. Blint będzie go trenował w kryjówce na wschodnim brzegu. Powróci do Nor dopiero, kiedy zacznie towarzyszyć Blintowi w wykonywaniu zadań. Merkuriusz pracował dla niej ciężko i bez skargi, poza jednym razem, kiedy zdegustowała go własna głupota i cisnął książką przez pokój. Przez tydzień męczył się w piekle niezadowolenia Mamy K, aż przyniósł jej kradzione kwiaty. Wtedy mu wybaczyła. Dałby Jarlowi mnóstwo pieniędzy, żeby zaopiekował się Laleczką, ale Jarl nie będzie mógł po prostu przekazać jej tych pieniędzy, bo zaraz ktoś by je ukradł. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Laleczka była sama. Niema i z potwornie oszpeconą twarzą nie zdobędzie nowych przyjaciół. Karą za nieposłuszeństwo jest śmierć, powiedział pan Blint. I raz jeszcze zabronił mu widywać się z Laleczką. Raz na zawsze. Mama K powiedziała mu, że pan Blint w końcu go polubi i zaufa mu, ale, kiedy mówi takie rzeczy, Merkuriusz powinien traktować je jak prawo. To napełniło go nadzieją, dopóki nie doprecyzowała: jak prawo ulicy, to znaczy niezmienne i wszechmocne, a nie jak żałosne prawo króla. To było straszne, bo Merkuriusz chciał zobaczyć Laleczkę ten jeden, ostatni raz. Kiedy w końcu zyskał szansę, nie zawdzięczał tego własnemu sprytowi. Pan Blint dostał zlecenie, więc po prostu zostawił Merkuriusza samemu sobie. Zostawił też listę prac do wykonania, ale Merkuriusz wiedział, że jeśli się uwinie, to nadal zostanie mu jeszcze kilka godzin do spotkania z Mamą K na lekcji czytania. Rzucił się w wir pracy. Odkurzył zbrojownię, wspiął się na drabinę, żeby dosięgnąć wyższych rzędów broni i sprzętu. Sprawdził i wyczyścił drewnianą broń treningową. Naoliwił i wyczyścił broń, której pan Blint niedawno używał. Innym olejem potraktował skórzane cele i manekiny, które pan Blint przez godzinę kazał mu atakować. Sprawdził szwy kukły, którą pan Blint kopnął, i znalazł kilka pęknięć, więc znowu je zaszył. Nie był najlepszy w pracy z igłą, ale w tym wypadku mistrz tolerował pewne niedoskonałości - i chyba tylko w tym. Zamiótł podłogę i jak zawsze nie wyrzucił śmieci na ulicę, tylko do małego pojemnika. Pan Blint nie chciał, żeby opuszczał kryjówkę. Nigdy, chyba że na jego wyraźne polecenie. Złapał się na tym, że czyści jeden ze sztyletów Blinta po raz drugi. To było długie ostrze z delikatnym złotym filigranem. Przypadkiem, albo z powodu wieku złoto leżało cieniutką warstwą w rowkach, które dla niego wytrawiono, więc krew zbierała się w każdym

wąskim zagłębieniu obok filigranu. Blint używał niedawno tego ostrza i musiał się śpieszyć, kiedy chował je do pochwy. Merkuriusz musiał posłużyć się czubkiem innego sztyletu, żeby wydrapać krew. Powinien był namoczyć ostrze w wodzie i potem porządnie je wyszorować, ale to było jego ostatnie zadanie. Nadal miał trzy godziny do lekcji u Mamy K. Gdyby musiał pracować aż do lekcji, nie miałby do siebie pretensji, że się nie wymknął. - Co się stanie, jeśli nic nie zrobisz? - zapytał go Blint. - Nic. To ma swoją cenę i pociąga za sobą straszliwą wolność, chłopcze. Pamiętaj o tym. Pan Blint mówił wtedy o zaatakowaniu truposza, kiedy sytuacja wygląda ryzykownie, ale teraz te słowa powróciły do Merkuriusza. Jeśli coś zrobię, co najgorszego może się wydarzyć? Pan Blint mnie zabije. To nic dobrego. Ale to było mało prawdopodobne. W przeciwieństwie do innych siepaczy, którzy spędzili całe życie w Norach, pan Blint przyjmował tylko zlecenia od tych, których było na niego stać. To zwykle oznaczało arystokratów. To zawsze oznaczało wschodni brzeg. Więc będzie po drugiej stronie miasta. A najgorsza rzecz, jeśli nic nie zrobię? Laleczka umrze. Skrzywił się, odkładając sztylet. Jeśli idzie o odszukanie Laleczki, łatwiej było to powiedzieć, niż zrobić. Gildia Czarnego Smoka przestała istnieć. Po prostu się rozpadła. Kylar wszedł na ich dawne terytorium i odkrył, że pochłonęła je Czerwona Ręką, Płonący Człowiek i Zardzewiały Nóż. Stary Czarny Smok nabazgrany na budynkach i akweduktach już zaczynał blednąć. Merkuriusz miał przy sobie dwa sztylety, nie musiał z nich jednak korzystać. Raz zatrzymało go kilku chłopaków z Płonącego Człowieka, ale jeden z dużych był kiedyś jego jaszczurką. Chłopak rzucił kilka słów do pozostałych, którzy próbowali go okraść, więc zostawili go w spokoju. Jaszczurka nie odezwał się do niego nawet słowem. Obszedł ich dawne terytorium kilkanaście razy, ale nie znalazł Laleczki. Raz wydawało mu się, że widział Corbina Fishilla. Zawsze podejrzewał, że ten człowiek to ktoś ważny, a teraz wiedział - bo powiedział mu pan Blint - że jest jednym z Dziewiątki. Jednakże wszystkie szczury z gildii, które zobaczył, trzymały się z dala. Czas uciekał. W końcu Merkuriusz pomyślał o starej piekarni. Laleczka była tam. Sama. Siedziała zwrócona do niego plecami i na chwilę przystanął, bojąc się zwrócić na siebie jej uwagę. A potem się odwróciła. Sadyzm Szczura był ewidentny. Miesiąc to za mało, żeby rany się zagoiły. Minęło akurat tyle czasu, by było widać, jak jej twarz musiała wyglądać w ciągu ostatnich tygodni i

jak będzie wyglądać przez resztę jej życia. Szczur najpierw ją pobił, żeby nie stawiała oporu albo żeby padła nieprzytomna. A potem pociął nożem jej twarz. Jedno głębokie cięcie zakręcało od kącika lewego oka do ust. Zszyto je dziesiątkami drobniutkich szwów, ale blizna na zawsze będzie wykrzywiała kącik jej ust w nienaturalnym uśmiechu. Na drugim policzku miała dwa szerokie cięcia na krzyż, które odpowiadały drugiemu, mniejszemu krzyżykowi rozcinającemu usta. Jedzenie, uśmiechanie się, skrzywienie - każdy ruch ustami musiał być torturą. Jedno oko nadal miała podpuchnięte i Merkuriusz nie miał pewności, czy jeszcze kiedykolwiek będzie na nie widziała. Wydawało się, że reszta ran może się zagoić. Strup na czole, żółty siniak pod okiem, który już przestał być fioletowy, i nos, który poskładano, bo Merkuriusz był pewien, że Szczur go złamał. Ogólnie rzecz biorąc, jej twarz była - i właśnie o to chodziło - świadectwem okrucieństwa. Szczur chciał, żeby każdy, kto spojrzy na Laleczkę, wiedział, że to nie był tylko wypadek. Chciał, aby wszyscy wiedzieli, że zrobiono to rozmyślnie. Przez chwilę Merkuriusz żałował, że śmierć Szczura nie była straszniejsza. A potem czas znowu zaczął płynąć. Merkuriusz patrzył na Laleczkę, która spoglądała na swojego przyjaciela z czystym przerażeniem. Do jej oczu, w których malowało się zaskoczenie i nagła nadzieja, napłynęły łzy. Zakryła twarz i odwróciła się. Jej szczupłe ramiona drżały. Usiadł obok niej. - Przyszedłem tak szybko, jak mogłem. Mam teraz mistrza i musiałem złamać jego zakaz, żeby tutaj przyjść, ale nie mogłem cię tak zostawić. Źle się działo ostatnio, co? Zaczęła szlochać. Mógł sobie wyobrazić, jakimi wyzwiskami ją obrzucano. Czasem miał ochotę zabić wszystkich w Norach. Jak mogli nabijać się z Laleczki? Jak mogli ją ranić? To był cud, że nadal żyła. Cud i zasługa Jarla, który pewnie wiele razy musiał ryzykować własnym życiem. Merkuriusz przysunął się i przytulił ją mocno. Odwróciła się i przywarła do niego, jakby własne łzy mogły ją zmyć jak fala. Tulił ją i płakał. Minęło trochę czasu. Merkuriusz czuł się, jak wyciśnięta do sucha gąbka. Nie był pewien, jak długo ją trzymał, ale wiedział, że zbyt długo. - Mam dobrą wiadomość - powiedział. Spojrzała na niego wielkimi piwnymi oczami. - Chodź ze mną - dodał. Laleczka wyszła razem z nim z Nor, przeszła przez most Vanden do domu hrabiego Drake'a. Jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki, kiedy weszli do posiadłości hrabiego i dalej,

kiedy stary odźwierny otworzył Merkuriuszowi drzwi i wpuścił ich do rezydencji. Hrabia Drake siedział w gabinecie. Wstał, zaprosił ich do środka i jakimś cudem nie okazał najmniejszego zdziwienia tym, jak potwornie wygląda twarz Laleczki. Był lepszym człowiekiem niż Merkuriusz. - Czy Merkuriusz powiedział pani, dlaczego się pani tu znalazła, młoda damo? zapytał hrabia. Merkuriusz zwrócił uwagę, że hrabia rozmyślenie użył starego imienia. Laleczka była częścią życia Merkuriusza, nie powinna mieć nic wspólnego z Kylarem. Nawet nie pozna jego nowego imienia. Laleczka nieśmiało pokręciła głową, trzymając za rękę Merkuriusza. - Znaleźliśmy dla ciebie rodzinę, Laleczko - powiedział hrabia Drake. - Ci ludzie chcą, żebyś była ich córką. Zaopiekują się tobą. Nigdy więcej nie będziesz musiała spać na ulicy. Służą w domu, tu, po wschodniej stronie. Jeśli tego nie zechcesz, nigdy więcej nie będziesz musiała wrócić do Nor. Oczywiście sprawa była nieco bardziej skomplikowana. Hrabia Drake znał tę rodzinę od dłuższego czasu. W ciągu lat przyjęli wiele innych sierot urodzonych w niewoli, ale nie stać ich było na wyżywienie jeszcze jednej. Dlatego Merkuriusz przysiągł, że będzie ją utrzymywał ze swoich zarobków, które już były bardzo hojne, a pan Blint powiedział mu, że wzrosną, gdy stanie się bardziej użyteczny. Hrabia Drake nie był zachwycony robieniem czegoś w sekrecie przed panem Blintem, ale Merkuriusz wyjaśnił mu, co się stało, i hrabia zgodził się pomóc. Laleczka chwyciła się mocniej Merkuriusza, albo nie rozumiejąc, albo nie wierząc w to, co przed chwilą usłyszała. Hrabia wstał. - Na pewno chcesz jej powiedzieć kilka rzeczy, a ja muszę przygotować powóz, więc wybaczcie, że na chwilę was zostawię. Wyszedł, a Laleczka oskarżycielsko spojrzała Merkuriuszowi w oczy. - Nigdy nie byłaś niemową - powiedział. Mocno ścisnęła jego dłoń. - Mój mistrz zakazał mi się widywać z tobą. Dzisiaj widzimy się po raz ostatni. Pociągnęła go za rękę, patrząc nań wojowniczo. - Tak, nigdy więcej. Nie chcę, żeby tak było, ale zabije mnie, jeśli się dowie, że mu się sprzeciwiłem. Przepraszam. Proszę, nie złość się na mnie. Znowu płakała i nic na to nie mógł poradzić.

- Muszę teraz iść. On może w każdej chwili wrócić. Przepraszam. Oderwał od niej wzrok i podszedł do drzwi. - Nie zostawiaj mnie. Jej głos sprawił, że po plecach przebiegła mu lodowa lanca. Odwrócił się niedowierzając. To był głos małej dziewczynki, dokładnie taki, jakiego można by się spodziewać, gdyby człowiek nie wiedział, że Laleczka jest niemową. - Proszę - dodała. To był ładny głos. Nie pasował do upiornej maski, którą sprawił jej zamiast twarzy Szczur. Oczy Merkuriusza znowu wypełniły się łzami, wybiegł przez drzwi... I wpadł prosto na kogoś wysokiego, szczupłego i tak twardego, jakby go wycięto z kamienia. Merkuriusz upadł na tyłek i spojrzał w górę przerażony. Twarz pana Blinta była fioletowa z wściekłości. - Jak śmiałeś?! - krzyknął. - Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem, sprzeciwiasz mi się? Właśnie zabiłem jednego z Dziewięciu, a ty co? Kręcisz się po spalonym terenie przez dwie godziny, tak żeby wszyscy wiedzieli, że uczeń Blinta tam był. Możesz mnie kosztować wszystko! Poderwał Merkuriusza z ziemi jak kociaka i uderzył. Tunika Merkuriusza pękła w dłoniach Blinta, a chłopak poleciał do tyłu. Ale Blint doskoczył do niego i tym razem uderzył pięścią Merkuriusza w szczękę. Twarz chłopaka przywitała się z podłogą hrabiego. W ostatniej chwili Merkuriusz zobaczył, że Laleczka pędzi na pana Blinta, który właśnie wyciąga z pochwy ogromny czarny miecz. - Nie rób jej krzywdy! - wrzasnął Merkuriusz. Rzucił się na Blinta i złapał miecz Sędziego, ale siepacz był jak rozszalały żywioł. Nawet nie zwolnił, łapiąc Laleczkę. Błyskawicznie zamknął zasuwę drzwi, otworzył i znowu zamknął. Odwrócił się do Merkuriusza, ale cokolwiek chciał powiedzieć, słowa zamarły mu na ustach. Merkuriusz nadal trzymał w dłoniach wielki czarny miecz, tnący mu ciało do kości. Tyle, że teraz nie był już czarny. Ostrze jaśniało błękitem. Żarzący się błękitny ogień otoczył dłoń Merkuriusza, paląc zimnem pocięte palce, rozlewając się na ostrze... - Nie, tylko nie to! Jest moje! - krzyknął Blint. Odrzucił miecz na bok, jakby to była żmija, z dala od nich obu. Jeśli wcześniej w jego oczach płonęła furia, to teraz zamieniła się w absolutny, niepohamowany szał. Merkuriusz

nawet nie widział pierwszego ciosu. Nawet nie wiedział, że znowu uderzył o podłogę. Coś mokrego i lepkiego zalało mu oczy. A potem świat pobladł w kolejnych uderzeniach, eksplozjach światła i bólu, i w ostrym czosnkowym oddechu pana Blinta, i w dalekich krzykach, i w łomotaniu do drzwi, które wydawało się coraz bardziej i bardziej odległe.

16 Durzo gapił się w spienione, brązowe piwo, jakby tam kryły się odpowiedzi. A nie kryły się i sam musiał podjąć decyzję. W burdelu, wokół niego panowała typowa, wymuszona wesołość, ale nikt - żaden mężczyzna ani kobieta - nie zawracał mu głowy. Może to przez Sędziego, który leżał na stole przed Blintem wyjęty z pochwy. A może przez wyraz jego twarzy. „Nie rób jej krzywdy!". Tak wrzasnął Merkuriusz. Jakby Durzo mógł zabić siedmiolatkę. Za jakiego potwora brał go ten chłopak? Potem przypomniał sobie, jak go pobił, jak walił bez wyczucia w miękkie, dziecięce ciało. Zlał go do nieprzytomności, zanim hrabia Drake wyłamał drzwi i go powstrzymał. Prawie zabił za to hrabiego, taki był wściekły. Hrabia rzucił mu takie spojrzenie... przeklęty hrabia Drake i jego przeklęte oczy świętego. Ten żarzący się błękit. Niech to szlag. Przeklęta magia. W tym rozbłysku błękitu na Sędzim zobaczył własną nadzieję - jak umiera. Ta nadzieja umierała od śmierci Vondy, ale błękit oznaczał, że drzwi zatrzasnęły się raz na zawsze. To oznaczało, że Merkuriusz był coś wart, a Durzo nie, jakby te wszystkie lata służby wcale się nie liczyły. Chłopiec odbierał mu wszystko, co czyniło Durzo specjalnym. Co więc zostało Durzo Blintowi? Popioły. Popioły i krew, nic więcej. Nagle Sędzia leżący przed nim wydał mu się kpiną. Sędzia? Który wymierza ludziom to, na co zasłużyli? Jeśli tak, to powinien wbić sobie to przeklęte ostrze w gardło. Ostatni raz był tak bliski szaleństwa, kiedy zginęła Vonda, cztery miesiące i sześć tygodni temu. Wzdychając, zakręcił piwem w szklance, ale się nie napił. Później będzie na to czas. Później, jak już podejmie decyzję, wtedy będzie musiał się napić. Będzie potrzebował dwunastu szklanek, niezależnie od tego, co postanowi. Dużo pił z Vondą. To wkurzało jej siostrę. Oczywiście cały ich związek wkurzał Mamę K. Zabroniła Durzo widywać się z jej niewinną siostrzyczką. Zabroniła Vondzie widywać się z siepaczem. Mama K, taka bystra w innych sprawach, pewnie bardziej przyczyniła się do przetrwania ich związku niż cokolwiek innego. Otoczony łatwymi

kobietami, niezależnie od tego, czy płacił, czy nie, odkrył nagle, że młodsza siostra Gwinvere go intryguje. Chciał się dowiedzieć, czy jej dziewictwo to tylko gra. To była gra. Rozczarował się, ale to ukrył. Nie chciał być hipokrytą, a poza tym Vonda miała mnóstwo innych tajemnic. Nie zawsze dobrze go traktowała, ale przynajmniej nie bała się go. Nie sądził, żeby go rozumiała na tyle, by się go bać. Wydawało się, że tylko ślizga się po powierzchni życia, podczas gdy inni nurkowali w rynsztoku. Durzo nie rozumiał jej, i to go oczarowało. Kiedy zaczął się ich romans, mógł go utrzymać w tajemnicy. Znał rozkład dnia Gwinvere wystarczająco dobrze, żeby utrzymywać tajemnicę latami. Nawet przy spostrzegawczości Gwinvere, Durzo wiedział, jak nie dać jej się rozszyfrować. Ale tak się nie stało. Vonda jej powiedziała. Pewnie natychmiast, na ile znał Vondę. To mogło być trochę nieczułe, ale Vonda nie wiedziała, co robi. - Skończ z tym, Durzo Blint - całkiem spokojnie powiedziała mu Gwinvere. - Ona cię zniszczy. Kocham moją siostrę, ale ona cię zrujnuje. To wszystko były słowa. Słowa, których użyła, żeby dostać to, czego chciała. Jak zawsze. Przy całej jej władzy do szału doprowadzało ją to, że nie mogła kierować życiem tych, których naprawdę chciała kontrolować. Oczywiście miała rację. Może nie tak, jak to sobie wyobrażała, ale miała rację. Gwinvere zawsze rozumiała go lepiej niż ktokolwiek inny, a on rozumiał ją. Byli dla siebie nawzajem zwierciadłami. Gwinvere Kirena byłaby dla niego idealna - gdyby kochał to, co widzi w lustrze. Dlaczego o tym myślę? To wszystko stare dzieje. To skończone. Musiał podjąć decyzję: wychowa chłopaka, mając nadal nadzieję, czy od razu go zabije? Nadzieja. Jasne. Nadzieja to kłamstwa, które sobie wmawiamy na temat przyszłości. Już kiedyś miał nadzieję. Ośmielił się marzyć o innym życiu, ale kiedy nadszedł czas... - Wyglądasz na zamyślonego, Gaelanie - powiedział ladeski bard, siadając bez zaproszenia naprzeciwko Durzo. - Zastanawiam się, kogo zabić. Nazwij mnie tak raz jeszcze, a trafisz na początek listy, Aristarchosie. Bard uśmiechnął się z pewnością siebie mężczyzny, który wie, że ma idealne zęby, podkreślające urodę przystojnej twarzy. Na Anioły Nocy. - Byliśmy strasznie ciekawi, co się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku miesięcy. - Ty i Stowarzyszenie możecie iść do diabła. - Myślę, że lubisz być w centrum uwagi, Durzo Blint. - To imię wypowiedział z

naciskiem. - Gdybyś chciał, żebyśmy nie żyli, już byśmy byli martwi. Czy też naprawdę wiąże cię ten kodeks zasłużonej kary? Sporo się o tym dyskutuje w Stowarzyszeniu. - Nadal kłócicie się z powodu tych samych pytań, hę? Nie macie niczego lepszego do roboty? Tylko gadacie i gadacie. Może chociaż raz zrobicie coś użytecznego? - Staramy się, Durzo. Właściwie to dlatego właśnie tu jestem. Chcę ci pomóc. - Jak miło. - Straciłeś to, nie? - zapytał Aristarchos. - Straciłeś to czy samo cię opuściło? Kamienie naprawdę wybierają sobie panów? Durzo zauważył, że znowu przekłada nóż między palcami. Nie dlatego, żeby przestraszyć Ladyjczyka - który, co godne pochwały, nawet nie zerknął na ostrze - tylko, żeby zająć czymś ręce. To nic takiego. Przestał. - Oto dlaczego nigdy nie zaprzyjaźniłem się z żadnym z was, Aristarchosie: nie wiem, czy wasze małe kółeczko interesowało się mną, czy tylko moją mocą. Raz prawie dałem się namówić, żeby się podzielić częścią moich tajemnic, ale zdałem sobie sprawę, że jeśli powiem tobie, to tak naprawdę powiem wam wszystkim. Więc wytłumacz mi, po co mam dawać swoim wrogom taką siłę? - To tym się staliśmy? Wrogami? Więc dlaczego nie zetrzesz nas z powierzchni ziemi? Jak nikt nadajesz się do takiego zadania. - Nie zabijam bez powodu. Strach nie wystarcza mi za motyw. Może nie mieści ci się to w głowie, ale mogę mieć moc i nie używać jej. Aristarchos pogładził się po brodzie. - Więc jesteś lepszym człowiekiem, niż wielu się obawiało. Teraz widzę, dlaczego cię wybrano. - Aristarchos wstał. - Wiedz jedno, Durzo Blint. Jestem z dala od domu i nie mam takich środków, jakich bym pragnął, ale jeśli wezwiesz mnie, pomogę ci w miarę swoich możliwości. A świadomość, że uważasz sprawę za godną, wystarczy mi za wszelkie wyjaśnienia. Miłego dnia. Mężczyzna odszedł w głąb burdelu, uśmiechając się i mrugając do dziwek, które były rozczarowane, że nie skorzystał z ich usług. Używa uroku osobistego jak maski, zauważył Durzo. Maski się zmieniają, ale twarze pod maskami pozostają te same, prawda? Durzo żył na dnie wśród wyrzutków tak długo, że widział brud w każdym sercu. Wiedział, że brud tam jest, miał co do tego rację. Brud i mrok były nawet w sercu Rimbolda Drake'a. Ale działania Drake'a nie płynęły z tego mroku, prawda? Nie. Ta twarz - jeśli nawet tylko ta - zmieniła się. „Strach nie wystarcza mi za motyw", tak powiedział, a planował zamordowanie

dziecka. Co ze mnie za potwór? Teraz wpadł. Naprawdę i straszliwie wpadł. Właśnie zabił Corbina Fishilla. Jego śmierć została zatwierdzona przez Shingę i resztę Dziewiątki. Corbin zajmował się gildiami, jakby był w Khalidorze, nastawiał jedną przeciwko drugiej, zachęcał do otwartej wojny i nawet palcem nie kiwnął, żeby uregulować przemoc wewnątrz gildii. Khalidorczycy robili tak w przekonaniu, że w naturalny sposób zostaną wyłonieni najlepsi. Ale Sa’kagé chciało nowych członków, a nie potworów. Co gorsza, pewne rzeczy wskazywały, że Corbin rzeczywiście pracował dla Khalidoru. To było niewybaczalne. Nie samo przyjęcie pracy, ale przyjęcie jej bez zgłoszenia reszcie Dziewiątki. Lojalność winno się na pierwszym miejscu okazywać Sa’kagé. Zabójstwo było zatwierdzone i było też sprawiedliwe. Co nie oznacza, że przyjaciele Corbina to zaakceptują. Durzo zabijał już wcześniej członków Dziewiątki, ale zawsze szczególnie się starał, żeby ukryć, czyja to była robota. A teraz Merkuriusz włóczył się w trefnej okolicy przez kilka godzin, chwilę przed tym, jak robota została wykonana, i długo po tym. Wielu ludzi wiedziało, albo się domyślało, że Durzo wziął Merkuriusza na ucznia, i musieli połączyć te dwa fakty. To była kiepska mokra robota, tak powiedzą. Może Durzo Blint zaczyna nawalać. Jako najlepszy stał się celem. Pozór słabości da każdemu drugorzędnemu siepaczowi nadzieję, że mogą zająć jego miejsce. Oczywiście Merkuriusz nie miał pojęcia. Nadal nie wiedział mnóstwa rzeczy. Ale w tym blasku błękitnego światła bijącego z ostrza Sędziego, Durzo zobaczył własną śmierć. Jeśli pozwoli temu chłopcu żyć, umrze. Prędzej czy później. No i proszę. Boska ekonomia - żeby ktoś żył, ktoś musi umrzeć. Durzo Blint podjął decyzję i zaczął pić. *** - Pan Blint nie odwiedził mnie. - Nie - odpowiedziała Mama K. - Minęły cztery dni. Mówiłaś, że już nie jest wściekły - powiedział, zaciskając dłonie w pięści. Wydawało mu się, że je pociął, ale nic mu nie było. Był obolały na całym ciele, więc nie wyobraził sobie lania, ale ręce miał zdrowe. - Trzy dni. I nie jest zły. Wypij to. - Nie. Nie chcę już tego. Po tym gorzej się czuję. Pożałował tych słów, gdy tylko je wypowiedział. Mama K uniosła brwi, a jej spojrzenie stało się zimne. Nawet kiedy kulił się pod ciepłymi kocami w dodatkowej sypialni

w jej domu, nic nie mogło go rozgrzać, gdy jej oczy stawały się lodowate. - Dziecko, pozwól, że opowiem ci historię. Słyszałeś kiedyś o Wężu z Haranu? Merkuriusz pokręcił głową. - Ten wąż ma siedem głów, ale za każdym razem, gdy obetniesz jedną, na jej miejsce wyrastają dwie nowe. - Naprawdę? Naprawdę istnieje coś takiego? - Nie. W Haranie nazywają go Wężem z Ladeshu. To wymyślone stworzenie. - Więc czemu mi o nim opowiadasz? - Rozmyślnie starasz się być taki tępy? - Kiedy nie odpowiedział, dodała: - Jeśli dasz mi skończyć, zobaczysz, że ta historia to analogia. Analogie to kłamstwa, które opowiadają dorośli. - Dlaczego? Odkąd ugrzązł w łóżku, zrobił się marudny. - A dlaczego opowiada się kłamstwa? Bo są użyteczne. A teraz wypij lekarstwo i zamknij gębę. Merkuriusz wiedział, że posunął się za daleko, więc już więcej nie pytał. Wypił gęsty napar o miętowo-anyżkowym aromacie. - Teraz Sa’kagé ma swojego własnego Węża z Haranu, Merkuriuszu... Kylarze. Znasz Corbina Fishilla? Pokiwał głową. Corbin był przystojnym, robiącym wrażenie młodym człowiekiem, który czasem przychodził porozmawiać z Ja’lalielem. - Corbin był jednym z Dziewiątki. Zajmował się dziecięcymi gildiami. - Tak? - zapytał piskliwym głosem Merkuriusz. Nie powinien wiedzieć, że Corbin był w ogóle ważny, już nie wspominając o tym, że aż tak. - Durzo zabił go trzy dni temu. Kiedy dziecińce zamknięto, Sa’kagé zyskało szansę, żeby dosłownie wychować sobie armię. Ale Corbin pozwalał, albo nawet zachęcał do wojen między gildiami, w których ginęło mnóstwo urodzonych w niewoli. I był szpiegiem. Sa’kagé myślało, że był ceurańskim szpiegiem, ale teraz podejrzewa, że brał pieniądze od Khalidoru. Khalidorczycy płacili mu ceurańskim złotem, prawdopodobnie na wypadek, gdyby go zdemaskowano i żeby nie zaczął od razu wydawać pieniędzy, ściągając na siebie uwagę. Teraz, kiedy Corbin nie żyje, przeszukano jego rzeczy i, niestety, nie znaleziono żadnej jasnej odpowiedzi. Jeśli był Khalidorczykiem, był o wiele groźniejszy, niż myśleliśmy. Sa’kagé powinno było go pojmać i torturować, aż wszystko stałoby się jasne. Jednak w tamtym momencie uznano, że lepiej zrobić z niego pouczający przykład, pokazać, co się dzieje z

tymi, którzy udaremniają wysiłki Sa’kagé. Teraz problem stał się poważniejszy. Nie sądzimy, żeby Corbin był tu dostatecznie długo, by zaszczepić lojalność wobec Khalidoru wśród gildii; szczury uliczne niespecjalnie przejmują się tym, od kogo dostają posiłek, ale fakt, że Khalidor starał się o przejęcie gildii, oznacza, że jego plany są szeroko zakrojone. - Skąd wiecie, że nie był po prostu najłatwiejszą osobą, do której Khalidorczycy mogli dotrzeć w Sa’kagé? Mama K uśmiechnęła się. - Nie wiemy. Khalidor tłumi właśnie jakieś rebelie i nie najlepiej im to idzie. Ale KrólBóg dorobił się reputacji człowieka, któremu chodzi o zwycięstwo. Osobiście podejrzewam, że pewnie uważa, że miną lata, nim będzie gotowy pomaszerować na południe, ale jak już tu dotrze, chce, żeby Cenaria padła przy najlżejszym uderzeniu. Jeśli będzie kontrolował Sa’kagé, łatwo zajmie miasto. Nasz problem polega na tym, że jeśli Khalidor był w stanie dotrzeć do człowieka tak wysoko postawionego jak Corbin, to mogą być dziesiątki innych. W dowolnym momencie mogą się pojawić inne łby węża. Każdy, komu ufamy, może pracować dla Khalidoru. - Czemu to twój problem? - zapytał Merkuriusz. - To mój problem, ponieważ ja też należę do Dziewiątki, Kylarze. Jestem Panią Rozkoszy. Merkuriusz rozdziawił usta. Wcześniej Sa’kagé było czymś groźnym, ogromnym i dalekim. Teraz przyznał, że to pasuje: wszyscy wiedzieli, że Mama K była dziwką i że jest bogata, ale on nigdy nawet o tym nie pomyślał. Jako Pani Rozkoszy kontrolowała prostytucję w całej Cenarii. Każdy, kto parał się fachem związanym ze zmysłowymi przyjemnościami, ostatecznie odpowiadał przed nią. Uśmiechnęła się. - Moje dziewczyny poza bardziej... forsownymi obowiązkami muszą też mieć zawsze otwarte uszy. Zdziwiłbyś się, jacy gadatliwi potrafią być mężczyźni przy kimś, kogo biorą za durną dziwkę. Dowodzę szpiegami Sa’kagé. Muszę wiedzieć, co robi Khalidor. Jeśli ja nie wiem, Sa’kagé nie wie, a jeśli my nie wiemy, kraj może paść. Uwierz mi, nie chcemy, by Garoth Ursuul został naszym królem. - Dlaczego mi to mówisz? Jestem nikim. - Merkuriusz był nikim. Ty staniesz się Kylarem Sternem - odparła. - I myślę, że jesteś bystrzejszy, niż podejrzewa Durzo. Mówię to, bo potrzebujemy cię po naszej stronie. Merkuriusz był głupi, że włóczył się tamtego dnia. To może kosztować ciebie i Durzo życie. Ale gdybyś wiedział, co się dzieje, nie poszedłbyś tam. Źle zrobiłeś, ale Durzo nie powinien

był bić cię za to, że wykazałeś się inicjatywą. Więcej, jestem pewna, że żałuje, że cię zbił, chociaż nigdy cię nie przeprosi. Ten człowiek nie przyzna się do pomyłki. Potrzebujemy, żebyś był więcej niż uczniem, Kylarze. Potrzebujemy w tobie sprzymierzeńca. Jesteś na to gotowy? Merkuriusz - Kylar - powoli pokiwał głową. - Co chcesz, żebym zrobił?

17 Kylar starał się gapić na właściwe rzeczy, kiedy wprowadzano go przez bramy posiadłości Gyre'ów. Merkuriusz, jak powiedziała mu Mama K, gapiłby się na wszystko, co jest wielkie albo złote. Baronet Kylar Stern gapiłby się tylko na to, co jest i duże, i złote. No i na dzieła sztuki. Logan zaprosił go do siebie, żeby zrekompensować mu uderzenie. Pierwszym zadaniem Kylara dla Sa’kagé było zadbanie o to, by zostali z Loganem przyjaciółmi. Odźwierny odprowadził go do następnego, lepiej ubranego człowieka. Kylar prawie go przywitał jak samego diuka Gyre, zanim zdał sobie sprawę, że to musi być szambelan Gyre'ów. Szambelan poprowadził go przez rozległy hol wejściowy z podwójnymi schodami, które wspinały się na trzy kondygnacje, okalając z dwóch stron ogromny, marmurowy posąg. Rzeźba przedstawiała dwóch mężczyzn, bliźniaków, walczących ze sobą; każdy zauważył u drugiego ten sam słaby punkt w obronie i każdy rzucał się do ciosu. To był jeden z najsłynniejszych posągów świata, jak powiedziała Kylarowi Mama K: Zguba Bliźniąt Grasq. W rzeczywistości bracia Grasq, jak powiedziała Mama K, nosili ciężkie zbroje i obaj stracili kasaki, noszone wtedy na zbrojach płytowych, które były jedyną rzeczą identyfikującą żołnierzy, jeśli oddalili się od chorążego. Rzeczywiście zabili się nawzajem, chociaż unikali się we wcześniejszych bitwach. Tutaj mężczyźni byli nadzy i mieli tylko tarcze i miecze. Trzymali tarcze tak, że każdy oglądał twarz przeciwnika dopiero zadając śmiertelny cios. Szambelan zabrał Kylara na górę i poprowadził długim skrzydłem rezydencji. Korytarz był szerszy niż większość zaułków w Norach. Po obu stronach stało mnóstwo marmurowych popiersi i wisiały obrazy, które przedstawiały mężczyzn przemawiających, mężczyzn walczących, mężczyzn ściskających kobiety, a także kobiety opłakujące bliskich, pokłosie bitew i straszliwe potwory rojące się ze szczelin w ziemi. Każdy obraz był oprawiony w ciężkie, złocone ramy. Były ogromne. Idąc za szambelanem, Kylar mógł się na nie gapić do woli i nie omieszkał skorzystać z okazji. A potem zatrzymali się przed ogromnymi drzwiami. Szambelan zapukał w nie laską i otworzył drzwi do biblioteki z dziesiątkami regałów stojących w uporządkowanych rzędach i ścianami zastawionymi

książkami i zwojami na wysokość dwóch pięter. - Mój panie, baronet Kylar Stern. Logan Gyre wstał od stołu, na którym leżał rozłożony zwój. - Kylar! Właśnie kończyłem czytać, pożyczyłem ten zwój od... och, nieważne. Witaj! - Dziękuję za zaproszenie, diuku Gyre. Pańska posiadłość jest piękna. A posąg bliźniaków Grasq zapiera dech - recytował w sposób, którego nauczyła go Mama K, ale mówił szczerze. - Proszę, mów mi Logan. Jesteś nad wyraz uprzejmy. Naprawdę ci się podoba? Wyrażenie „nad wyraz uprzejmy" zdradziło go. Logan starał się zachowywać jak dorosły równie mocno jak jego gość. Kylar denerwował się, bo był oszustem, ale „diuk" Logan też się czuł jak oszust. Tytuł był dla niego zbyt wielki i zbyt nowy, żeby potrafił przekonująco udawać swobodnego. Więc Kylar odpowiedział szczerze: - Moim zdaniem jest niesamowity. Szkoda tylko, że obaj są nadzy. Logan parsknął śmiechem. - Wiem! Zwykle już nawet tego nie zauważam, ale od czasu do czasu staję w drzwiach, i proszę, widzę dwóch ogromnych, nagich mężczyzn we własnym domu. Z powodu moich nowych obowiązków spotykam się ze wszystkimi wasalami ojca i jego przyjaciółmi. Tak naprawdę to jest szansa dla wielu dam, żeby przedstawić swoje córki; mają nadzieję, że się szaleńczo zakocham. Właśnie witałem pewną lady i jej córkę, nie będę wymieniał nazwisk, ale to bardzo piękne kobiety i bardzo skromne. A ja jestem dość wysoki, nie? Więc obie muszą naprawdę zadrzeć głowy, żeby spojrzeć mi w twarz. No i ja coś mówię, i właśnie jestem w połowie historii, kiedy widzę, że matka chichocze, córka wpatruje się we mnie. Zaczynam się zastanawiać, czy mam coś we włosach albo na uchu, bo cały czas zerkają trochę w bok. - O, nie! - Kylar się zaśmiał. - Zerkam przez ramię, i widzę... no cóż, trzy razy większe niż w rzeczywistości, marmurowe... genitalia. I w tej chwili kobiety zdają sobie sprawę, że zauważyłem, że przez cały czas zerkały mi ponad ramieniem, a ja zdaję sobie sprawę, że córka właśnie po raz pierwszy zobaczyła nagiego mężczyznę... i kompletnie zapominam, o czym im opowiadałem. Śmiali się razem, a Kylar był niebotycznie wdzięczny Loganowi, że powiedział wystarczająco dużo, by mógł się domyślić, co to są te „genitalia". Wszyscy arystokraci tak mówią? A jeśli następnym razem Logan rzuci jakiś żart bez odpowiedniego kontekstu? Logan wskazał na portret wiszący na ścianie biblioteki, przedstawiający łysego mężczyznę o kwadratowej szczęce ubranego w nieznanym stylu.

- Jemu muszę za to podziękować. Mój praprapradziadek, miłośnik sztuki. Kylar uśmiechnął się krzywo, ale poczuł się tak, jakby ktoś go spoliczkował. Logan sporo wiedział o swoim praprapradziadku. Kylar nie wiedział nawet tego, kim był jego ojciec. Zapadła cisza i Kylar zrozumiał, że teraz jego kolej, by coś powiedzieć. - Słyszałem, ehm, że bliźniacy Grasq tak naprawdę poprowadzili sześć bitew przeciwko sobie. - Znasz ich historię? Niewielu ludzi w naszym wieku ją zna. Zbyt późno Kylar zdał sobie sprawę, że to ryzykowne udawać wielbiciela historii przed kimś, kto kocha książki... kto rzeczywiście potrafi je czytać. - Naprawdę lubię stare historie - powiedział Kylar. - Ale moi rodzice nie uważają, że będzie jakiś pożytek z tego mojego „marnowania czasu na zapychanie sobie głowy historiami". - Naprawdę je lubisz? Aleine zawsze udaje, że chrapie, gdy mówię o historii. Aleine? Och, Aleine Gunder, książę Aleine Gunder X. Logan żył w całkiem innym świecie. - Popatrz na to - przywołał Kylara do stołu. - Masz, przeczytaj ten fragment. Z dziką rozkoszą, gdybym tylko potrafił. Kylarowi zacisnęło się serce. Jego przebranie nadal było takie kruche. - Przy tobie czuję się jak z moimi guwernerami. - Zbył Logana machnięciem ręki. Nie chcę czytać przez godzinę, podczas gdy ty będziesz bawił się kciukami. Może mi opowiesz najlepsze kawałki? - Mam wrażenie, że ciągle mówię - zakłopotał się nagle Logan. - To trochę niegrzeczne. Kylar wzruszył ramionami. - Nie uważam, żebyś był niegrzeczny. To nowa historia, czy co? Oczy Logana zapłonęły i Kylar wiedział, że jest bezpieczny. - Nie, to koniec cyklu Alkestia, tuż przed upadkiem Siedmiu Królestw. Mój ojciec każe mi studiować losy wielkich przywódców z przeszłości. W tym wypadku Jorsina Alkestesa, rzecz jasna. Kiedy byli pod oblężeniem na Czarnym Wzgórzu, jego prawa ręka, Ezra Szalony... No, oczywiście wtedy to jeszcze nie było Czarne Wzgórze, a Ezra nie ukrył się w Lesie Ezry na następne pięćdziesiąt lat, czy coś koło tego... W każdym razie Ezra to pewnie największy mag wszech czasów, poza samym cesarzem Jorsinem Alkestesem... Są więc oblężeni w miejscu, które teraz nazywa się Czarnym Wzgórzem, i Ezra zaczyna robić najbardziej niesamowite rzeczy: młoty bojowe Orena Razina; pułapki z ogniem i z

błyskawicami, których mogą używać nawet żołnierze bez-Talentu; Curoch, miecz mocy; Iures, kostur prawa, i wreszcie te sześć magicznych artefaktów, ka'kari. Wszystkie wyglądają jak lśniące kule. Ale kiedy Sześcioro Czempionów je ściska, roztapiają się i pokrywają całe ich ciała jak druga skóra i każdemu dają władzę nad jednym żywiołem. Arikus Daadrul dostaje skórę z płynnego srebrnego metalu, która czyni go odpornym na ostrza. Corvaer Blackwell staje się Czerwonym Corvaerem, panem ognia. Trace Arvagulania z obrzydliwej zamienia się w najpiękniejszą kobietę tamtych czasów. Oren Razin dostaje ziemię: waży tysiące funtów, a jego skóra zamienia się w kamień. Irenaea Blochwei dostaje władzę nad wszystkim, co jest zielone i rośnie. Shrad Marden włada wodą i potrafi wyssać cały płyn z krwi człowieka. Zawsze mnie ciekawiło to, że Jorsin Alkestes był wielkim przywódcą. Zebrał tylu utalentowanych ludzi. I chociaż większość z nich miała trudny charakter i była egoistyczna, on zaprzągł ich razem, i naprawdę dla niego pracowali. Ale pod koniec obraża jednego ze swoich najlepszych przyjaciół, Acaelusa Thorne i daje ka'kari Shradowi Mardenowi, którego nawet nie lubi. Znasz Acaelusa Thorne? - Słyszałem to imię - przyznał Kylar. To nawet była prawda. Czasem szczury z gildii kuliły się pod oknem jakiejś tawerny, kiedy odwiedzał ją bard, ale słyszały tylko kawałki i urywki historii. - Acaelus był niesamowitym wojownikiem, ale szlachetnym głupcem. Żadnej subtelności. Nienawidził kłamstwa, polityki i magii, ale jeśli tylko trzeba, brał miecz w rękę i szarżował na wroga sam. Był tak szalony i tak dobry, że ludzie poszliby za nim wszędzie. Ale najważniejszy był dla niego honor i kiedy zobaczył, że pomniejsi ludzie zostali uhonorowani przed nim, odebrał to jako ogromną obrazę. I właśnie ta obraza doprowadziła Acaelusa do zdrady. Jak Jorsin mógł tego nie zauważyć? Musiał wiedzieć, że go obraża. - A co ty myślisz? - spytał Kylar. Logan przeczesał włosy dłonią. - Pewnie chodziło o coś nudnego. Wiesz, trwała wojna, wszyscy byli zmęczeni i głodni, i nie myśleli jasno, Jorsin po prostu popełnił błąd. - Więc jaki z tego wniosek dla ciebie jako przywódcy? Logan wyglądał na zakłopotanego. - Jedz warzywa i się wysypiaj? - A może raczej: bądź miły dla podwładnych, bo inaczej mogą ci skopać tyłek? zasugerował Kylar. - Zapraszasz mnie do potyczki, baronecie Stern? - Wasza egzaltowana mość, z najwyższą przyjemnością pana załatwię.

18 Kylar wszedł do kryjówki zarumieniony po zwycięstwie. Zdobył trzy punkty, a Logan dwa. Logan walczył lepiej, ale Mama K powiedziała Kylarowi, że młody lord urósł całą stopę w ciągu roku i jeszcze nie przyzwyczaił się do nowego wzrostu. - Nie tylko zaprzyjaźniłem się z Loganem Gyre, ale też pobiłem go w potyczce. Durzo nawet nie podniósł wzroku znad kalcynatora. Podkręcił mocniej płomień pod miedzianym naczyniem. - Dobrze. Nigdy więcej z nim nie walcz. Daj mi to. Urażony Kylar wziął butelkę spod pozwijanych rurek alembiku i podał ją. Durzo nalał gęstej, niebieskiej mikstury na kalcynator. Przez chwilę siedział nieruchomo. Maleńkie bąbelki zaczęły się formować i w ciągu kilku chwil mikstura gwałtownie się zagotowała. - Dlaczego nie? - spytał Kylar. - Weź pomyje, chłopcze. Kylar złapał miskę ze świńskimi pomyjami i postawił na stole. - Walczymy inaczej niż uczą tego mistrzowie miecza w mieście. Jeśli będziesz się potykał z Loganem, podłapiesz jego książkowy styl i nie będziesz nic wart w walce albo zdradzisz się z tym, że uczono cię czegoś zupełnie innego. Albo jedno i drugie. Kylar skrzywił się, patrząc na kalcynator. Oczywiście mistrz miał rację, a nawet gdyby nie miał, jego słowo było prawem. Niebieska mikstura zamieniła się teraz w ciemnoniebieski proszek. Durzo podniósł miedziany talerz znad płomienia, chwytając go przez grubą wełnianą podkładkę i zdrapał proszek do michy z pomyjami. Złapał inny miedziany talerz, wylał na niego więcej niebieskiej mikstury i postawił na płomieniach, pierwsze naczynie odstawiając na bok, żeby ostygło. - Proszę pana, a wie pan, czemu Jorsin Alkestes obraził swojego najlepszego przyjaciela, nie dając mu ka'kari? - Może zadawał za dużo pytań? - Logan mówił, że Acaelus Thorne był najbardziej honorowym spośród przyjaciół

Jorsina, ale zdradził go i doprowadził do upadku Siedmiu Królestw - powiedział Kylar. - Większość ludzi nie jest dość silna, żeby udźwignąć taką wiarę jak nasza. Dlatego wierzą w niosące pocieszenie iluzje, na przykład bogów, sprawiedliwość czy zasadniczą dobroć w człowieku. Te iluzje zawodzą w czasie wojny. To sprawia, że ludzie się łamią. To pewnie stało się z Acaelusem. - Jesteś pewien? - zapytał Kylar. Logan zupełnie inaczej odczytał tę historię. - Pewny? - rzucił pogardliwie Blint. - Nie jestem pewien, co arystokracja zrobiła tu siedem lat temu, kiedy skończyła z niewolnictwem. Jak można mieć pewność, co się wydarzyło setki lat temu? Zanieś to świni. Kylar wziął pomyje i zaniósł je świni, którą niedawno kupili do eksperymentów pana Blinta. Kiedy wracał, zauważył, że Blint patrzy na niego, jakby chciał coś powiedzieć. Rozległ się przyciszony syk, kiedy z miedzianego talerza za plecami pana Blinta buchnął płomień. Nim Kylar zdążył się choćby wzdrygnąć, Blint się obrócił. Widmowa ręka wystrzeliła z jego dłoni, złapała stojące na ogniu metalowe naczynie i postawiła je na stole. I zniknęła. To się stało tak szybko, że Kylar nie był pewien, czy sobie tego nie wyobraził. Z talerza się dymiło, a to, co powinno być niebieskim proszkiem było teraz czarnym węglem. Węglem, który - Kylar nie miał co do tego żadnych wątpliwości - wkrótce będzie osobiście zdrapywać, aż miedź znowu zalśni. Blint zaklął. - Widzisz, dajesz się złapać przeszłości i stajesz się bezużyteczny w teraźniejszości. Chodź, zobaczymy, czy ta śmierdząca świnia nadal żyje. A potem będziemy musieli zrobić coś z twoimi włosami. Świnia już nie żyła, a po ilości trucizny, jaką przetrawiła, nie można jej było bezpiecznie zjeść, więc Kylar spędził pół dnia, tnąc ją i zakopując. Potem pan Blint kazał, by się rozebrał do pasa i wtarł mu we włosy gryzącą pastę. Paliła go skóra głowy, ale Blint kazał mu tak zostać przez godzinę. Kiedy w końcu ją spłukał, Blint pokazał mu odbicie w lustrze i Kylar ledwo się poznał. Miał jasne włosy. - Ciesz się, że jesteś mały, bo inaczej musiałbym też wetrzeć ci pastę w brwi powiedział Blint. - A teraz ubieraj się. W ubrania Merkuriusza. Wracasz do starej tożsamości. - Będę mógł z panem iść? Na robotę? - Ubieraj się. *** - Rozumiem, dlaczego rachunek za „rzekome suchoty" wynosi dziewięćset gunderów.

Jestem pewien, że trzeba podać truciznę wielokrotnie, żeby stworzyć pozór choroby powiedział arystokrata. - Ale tysiąc pięćset za rzekome samobójstwo? To śmieszne. Zadźgaj człowieka i włóż mu do ręki nóż. - Może zacznijmy od początku - powiedział cicho pan Blint. - Pan będzie rozmawiał ze mną jak z najlepszym siepaczem w mieście, a ja będę rozmawiał z panem, jakby po tej stronie piekła istniała szansa, że w ogóle przyjmę to zlecenie. W pokoju na piętrze zajazdu napięcie było wręcz namacalne. Lord generał Brant Agon nie był zadowolony, ale wziął wdech, przeczesał palcami siwe włosy i zapytał: - Dlaczego sfingowane samobójstwo kosztuje tysiąc pięćset sztuk złota? - Właściwie zaaranżowane samobójstwo wymaga kilku miesięcy pracy - wyjaśnił pan Blint. - Zależnie od historii życia truposza. Jeśli mam załatwić człowieka znanego z melancholii, można to skrócić do sześciu tygodni. Jeśli próbował samobójstwa już wcześniej, może wystarczyć nawet tydzień. W taki czy inny sposób dotrę do niego i podam specjalny wywar. Merkuriusz starał się uważnie słuchać, ale ponieważ znowu nosił swoje stare ubrania, miał wrażenie, że iluzja ostatnich tygodni nagle się rozpadła w pył. Kylar zniknął - i nie dlatego, że Merkuriusz wypełniał rozkazy i udawał, że jest Merkuriuszem. Kylar był maską wyrażającą pewność siebie. Oszukała Logana i na chwilę oszukała też Merkuriusza, ale teraz spadła. Był Merkuriuszem. Był słaby. Nie rozumiał, co tu robi, ani dlaczego. I bał się. Blint tłumaczył dalej, nawet nie zerkając w jego kierunku. - Truposz staje się przygnębiony, wycofany, podejrzliwy. Objawy stopniowo się pogarszają. Potem, na przykład, zdycha jego ulubiony zwierzak. Cel już jest zgorzkniały i paranoiczny i wkrótce zacznie atakować swoich przyjaciół. A przyjaciele, którzy go odwiedzą, a przynajmniej ci, którzy poczęstują się czymś u niego, będą coraz bardziej poirytowani w towarzystwie truposza. Pokłócą się. Przestaną go odwiedzać. Czasem nawet truposz sam pisze list pożegnalny. Czasem sam się zabija, chociaż uważnie to obserwuję, żeby na pewno wybrał stosowną metodę i uzyskał zamierzony efekt. Jeśli mamy odpowiednio dużo czasu, nikt nie będzie podejrzewał, że to nie było samobójstwo. Sama rodzina często ukrywa szczegóły, zacierając ewentualne drobne ślady. - Na brodę Najwyższego Króla, to coś takiego jest możliwe? - zdziwił się lord generał. - Możliwe? Tak. Czy trudne? Bardzo. Wymaga to znacznej ilości ostrożnie dobranych toksyn. Wie pan, że każdy reaguje inaczej na trucizny? I trzeba na to bardzo dużo czasu. Jeśli potrzebny jest sfałszowany list, to należy przeanalizować korespondencję i dzienniki truposza, żeby w liście zgadzał się nie tylko charakter pisma, ale też styl pisania i nawet dobór

słów. - Durzo uśmiechnął się drapieżnie. - Zabójstwo to sztuka, milordzie, a ja jestem najwybitniejszym artystą w tym mieście. - Ilu ludzi pan zabił? - zapytał lord generał. - Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie siedzę bezczynnie. Mężczyzna bawił się brodą i cały czas patrzył na rachunek, który przedstawił mu pan Blint, najwyraźniej nadal niepewny. - Czy mogę zapytać o inne cele, panie Blint? - zapytał nagle pełen szacunku. - Wolałbym, żeby pytał pan tylko o tych truposzy, których rozważa pan na poważnie odparł pan Blint. - A to dlaczego? - Bardzo wysoko cenię sobie dyskrecję. W moim zawodzie muszę. Więc nie lubię rozmawiać o swoich metodach. Szczerze mówiąc, zbyt rozległa wiedza sprawia, że ci, którzy mnie zatrudniają, zaczynają się bać. Miałem jakiś czas temu klienta, który był bardzo dumny z zabezpieczeń w swoim domu. Zapytał mnie, jak bym wypełnił kontrakt na niego. Irytował mnie, więc mu odpowiedziałem. Potem próbował zatrudnić innego siepacza, żeby mnie zabił. Odmówili mu wszyscy zawodowcy w Cenarii. W końcu zatrudnił amatora. - Nadaje pan sobie status legendy - stwierdził lord generał, krzywiąc się. Oczywiście, że Durzo Blint był legendą! Kto by go zatrudnił, gdyby tak nie uważano? Z drugiej strony, słuchanie, jak pan Blint mówi o swoim fachu z arystokratą, kimś takim jak hrabia Drake, było dziwne. Jakby ściśnięto ze sobą dwa światy Merkuriusza. Niemal czuł w sobie bojaźń arystokraty. W gildii Durzo Blint był legendą, ponieważ miał moc, ponieważ ludzie się go bali, a on sam nigdy nikogo nie musiał się bać. To właśnie przyciągnęło do niego Merkuriusza. Ale ten arystokrata lękał się z całkiem innych powodów. Dla niego Durzo Blint był stworzeniem nocy. Człowiekiem, który mógł się zjawić i zniszczyć rzeczy drogie generałowi. Podkopać wszystko, co lord generał uważał za bezpieczne. Właściwie nie wyglądał na przestraszonego, a raczej na zniesmaczonego. - Nie sugeruję, że przerażam wszystkich siepaczy w mieście. - Pan Blint się uśmiechnął. - Chodzi o to, że my, zawodowcy, może i nie jesteśmy zamkniętą grupą, ale jednak dość małą. Jesteśmy kolegami, niekiedy przyjaciółmi. Drugim siepaczem, do którego poszedł, był Wrable Szrama... - Słyszałem o nim - powiedział Brant Agon. - Podobno drugi najlepszy zabójca mieście. - Siepacz - poprawił go Blint. - I mój przyjaciel. Powiedział mi, co zrobił ten klient.

Potem... Cóż, jeśli bardziej odpowiadają panu metafory wojskowe, to było tak, jakby ktoś próbował najechać na miasto, które spodziewa się napaści. Z napaści przez zaskoczenie może coś wyjść, ale w przeciwnym wypadku to samobójstwo. - Rozumiem - odparł lord generał. Zamilkł na chwilę, najwyraźniej zaskoczony tym, że pan Blint wie, kim jest, a potem nagle wyszczerzył zęby. - Jest pan też taktykiem. - Jak to? - Niewiele zleceń przyjęto na pana, odkąd zaczął pan opowiadać tę historię, prawda? Pan Blint uśmiechnął się szeroko. Merkuriusz zauważył, że ci dwaj mężczyźni doskonale się rozumieją. - Ani jednego. W końcu dyplomacja to przedłużenie wojny. - Zwykle mówimy, że działania wojenne to przedłużenie dyplomacji - odparł Brant Agon. - Ale chyba się z panem zgodzę. Raz wróg miał przewagę liczebną i byłem zmuszony utrzymać pozycję przeciw Lae'knaught przez dwa dni, czekając na posiłki. Miałem paru jeńców, więc umieściłem ich w miejscach narażonych na atak i powiedziałem ich strażnikom, że o świcie nadejdą posiłki. W czasie walk więźniom pozwolono uciec, a ci natychmiast przekazali wieści zwierzchnikom. Armia Lae'knaught upadła na duchu i wstrzymała się z atakiem tak długo, że w końcu naprawdę nadeszły posiłki. Dyplomacja ocaliła nam życie. Co przypomina mi o naszej sprawie. Potrzebuję innego rodzaju dyplomacji. Obawiam się, że nie byłem z panem całkowicie szczery, panie Blint. Jestem tu w imieniu króla. Twarz pana Blinta nagle całkowicie straciła wyraz. - Rozumiem, że, mówiąc to panu, możemy stracić człowieka, który zdradził mi pańskie nazwisko. Ale król uważa, że warto zaryzykować życie i naszego kontaktu, i jednego z jego ministrów. A ściśle mówiąc, moje. - Nie zrobił pan niczego tak głupiego jak na przykład obstawienie budynku żołnierzami, prawda? - spytał pan Blint. - Nic z tych rzeczy. Jestem tu sam. - Więc podjął pan dzisiaj jedną mądrą decyzję. - Więcej niż jedną. Wybrałem pana, panie Blint. I zdecydowałem się rozmawiać z panem szczerze, co mam nadzieję, pan doceni. Jak pan wie, król jest bogaty, ale jest słaby politycznie i militarnie. To gorzka pigułka, ale żadna nowina. Nasi królowie nie byli mocni od stu lat. Aleine Gunder pragnie to zmienić. Pomijając wewnętrzne zmagania, o których bez wątpienia wie pan więcej, niż ja pragnąłbym wiedzieć, król niedawno dowiedział się o przebiegłym spisku, mającym na celu ukradzenie ogromnych sum nie tylko ze skarbca, ale i z pomocą najróżniejszych podstępów - niemalże każdemu arystokracie w tym kraju. Jak

sądzimy, chodzi o to, żeby Cenaria stała się tak biedna, że nie będzie w stanie utrzymać wojska. - To strasznie dużo pieniędzy jak na kradzież, której ma nikt nie zauważyć. - Kanclerz Skarbu zauważył. On to wszystko zaaranżował. Ale nikt inny jeszcze się nie zorientował. Intryga jest bez mała genialna. Minie jeszcze sześć, może nawet dziesięć lat, nim dojrzeje. Ludzie są umieszczani na kluczowych stanowiskach i na razie nie zrobili nic złego. To idzie głębiej, dużo głębiej, ale nie potrzebuje pan znać tych szczegółów. - A co potrzebuję wiedzieć? - zapytał Blint, patrząc spod ciężkich powiek. - Przestudiowałem pana, panie Blint - odpowiedział lord generał. - Chociaż trudno dotrzeć do informacji na pana temat. Każdy wie, że Sa’kagé ma tu ogromną władzę. Ludzie spoza kraju to wiedzą. Khalidor to wie. Król potrzebuje pana do więcej niż jednej roboty w ciągu najbliższych lat. Niektóre będą wymagały zwykłego zabójstwa, niektóre będą się wiązały z podrzuceniem pewnej informacji, inne w ogóle nie będą się wiązały z zabijaniem, wystarczy, że się pan gdzieś pojawi. Król-Bóg musi uwierzyć, że Sa’kagé i jego ludzie sprzymierzyli się z nami. - Chce pan, żebym stał się agentem rządowym. - Nie... całkiem. - I przypuszczam, że ofiarujecie mi ułaskawienie? - Zostałem upoważniony, by zaproponować to panu. Pan Blint wstał ze śmiechem. - Nie, lordzie generale. Miłego dnia. - Obawiam się, że nie mogę przyjąć odmowy. Król mi tego zabronił. - Naprawdę mam nadzieję, że nie planujecie targnąć się na moje życie. - Najpierw - powiedział lord generał, po raz pierwszy patrząc na Merkuriusza zabijemy chłopca.

19 Pan Blint wzruszył ramionami. - No i? - I zabijemy twoją kochankę. O ile się nie mylę, nazywa się Vonda. - Możecie zabić tę sukę. Ale to chyba sprawi wam pewien kłopot, zważywszy, że nie żyje od czterech miesięcy. Lord generał mówił dalej jednym tchem: - I zabijemy tę „Mamę" Kirenę, która najwyraźniej jest pańską jedyną przyjaciółką. A potem dorwiemy pana. Nie chcę, żeby do tego doszło, ale to właśnie proponuje król. - Popełnia pan dwa błędy - odpowiedział pan Blint. - Po pierwsze zakłada pan, że cenię życie innych ludzi bardziej niż własne. Jak może pan wierzyć w coś takiego, wiedząc, czym się zajmuję? Po drugie, zakłada pan, że cenię własne życie. - Proszę mnie zrozumieć. Jestem na rozkazach króla. Osobiście wolałbym nie mieć z panem do czynienia. Uważam, że to poniżej godności króla zatrudniać przestępców. Uważam, że to niemoralne i głupie wkładać pieniądze do pańskiej sakiewki, zamiast założyć panu kajdanki. Uważam pana za odrażającego. Wrak człowieka, który ledwo przypomina to, co kiedyś musiało być mężczyzną. Ale król zdecydował, że potrzebujemy takiego najemnika jak pan. Ja jestem żołnierzem. Posłano mnie po pana i nie zawiodę. - I popełnia pan błąd taktyczny. Król może zabić mojego ucznia, moją przyjaciółkę i nawet mnie, ale sam straci co najmniej lorda generała. Kiepski interes. - Nie sądzę, żeby uznał moją śmierć za zbyt wielką stratę. - Ach, to właściwie oczywiste, prawda? Pan może i widzi mnie po raz pierwszy, Brancie Agonie, ale ja już pana oglądałem. Lord generał uniósł brwi. - Więc pan mnie widział. Jak połowa ludzi w tym mieście. - A pana żona nadal wpycha się na pańską połowę łóżka? To takie słodkie, prawda? I nadal nosi tę szarawą koszulę nocną ze stokrotkami wyhaftowanymi na rąbku? Naprawdę pan

ją kocha, co? Lord generał zamarł. - Mnie pan nazywa odrażającym? - spytał Durzo. - Zawdzięcza mi pan życie! - Co? - Nigdy się pan nie zastanawiał, dlaczego dostał pan awans zamiast noża w plecy? Widząc spojrzenie lorda generała, Merkuriusz zorientował się, że owszem, zastanawiał się. - Byłem w pana domu w tę noc, kiedy zmarł król Davin, gdy spotkał się pan z Regnusem Gyre. Miałem zabić pańską żonę, dając tym panu ostrzeżenie. Później książę zaproponowałby panu lepsze małżeństwo z młodą arystokratką, która mogłaby dać panu synów. Miałem pozwolenie zabić was obu, jeśli planowalibyście zdradę. Oszczędziłem was, a nie dostaję zapłaty, jeśli nie zostawiam ciał. Nie spodziewam się wdzięczności, lordzie generale, ale domagam się szacunku! Twarz lorda generała poszarzała. - Ty... to ty powiedziałeś Aleine'owi, że moja cena to awans. Pomyślał, że prędzej kupi mnie awansem niż nową żoną. Merkuriusz obserwował, jak generał przypomina sobie wszystkie komentarze, jakie słyszał przez ostatnie cztery miesiące, i robi mu się coraz bardziej i bardziej niedobrze. - Dlaczego? - To pan jest sławnym generałem, starym bohaterem wojennym, niech pan mi to powie - szydził Durzo. - Postawienie mnie na czele wojsk podzieliło wrogów Sa’kagé. Król nie mógł już uczynić głównodowodzącym kogoś, komu by ufał. O, łajdacy, wszędzie macie swoich ludzi, co? - Ja? Ja jestem tylko najemnikiem. Jestem tylko wrakiem człowieka. Generał nadal był szary na twarzy, ale nawet na chwilę się nie przygarbił. - Dał mi pan... dał mi pan wiele do myślenia, panie Blint. Chociaż nadal uważam, że za popełnione morderstwa zasługuje pan na stryczek, obraziłem pana zbyt pochopnymi słowami. Przepraszam. Moje przeprosiny jednak nie mają żadnego wpływu na zdanie króla, który postanowił, że będzie mu pan służył. Ja... - Wyjdź - powiedział pan Blint. - Proszę wyjść. Jeśli przemyśli pan swoje groźby, będę tu jeszcze przez kilka minut. Generał wstał i obserwując czujnie pana Blinta, podszedł do drzwi. Otworzył je, nie spuszczając Durzo z oczu, dopóki nie zamknął drzwi za sobą. Merkuriusz słyszał jego kroki

rozlegające się echem w korytarzu. Pan Blint, patrząc na drzwi, zerwał się od stołu. Zamiast się rozluźnić, kiedy generał już wyszedł, spiął się jeszcze bardziej. Wszystko w nim zapowiadało jakieś działanie. Wyglądał jak mangusta czekająca na atak węża. - Merkuriusz, odsuń się od drzwi - powiedział. - Stań przy oknie. Nie było chwili wahania. Merkuriusz dobrze zapamiętał sobie tę lekcję. Nie musiał rozumieć. Musiał tylko słuchać. Usłyszał huk na schodach i głośne przekleństwa. Stał obok okna i patrzył na pana Blinta, ale jego ospowata twarz niczego nie zdradzała. Chwilę potem drzwi otworzyły się z trzaskiem. Lord generał zatoczył się do środka z wyciągniętym mieczem. - Coś ty mi zrobił? - ryknął. Kolana ugięły się pod nim i oparł się ciężko o framugę, żeby nie upaść. Pan Blint nic nie powiedział. Generał zamrugał, próbując się wyprostować, ale spazm przebiegł przez jego ciało, kiedy zacisnął mu się żołądek. Gdy spazm minął, generał zapytał: - Jak? - Nałożyłem truciznę kontaktową na klamkę. Przesącza się przez skórę. - Ale gdybyśmy się dogadali... - Otworzyłbym panu drzwi. Gdyby włożył pan rękawiczki, miałem inny pomysł w zanadrzu. A teraz proszę bardzo uważnie posłuchać. Król jest niekompetentnym, zdradliwym dzieciakiem o niewyparzonej gębie, więc powiem to jasno i wyraźnie. Jestem siepaczem pierwszej kategorii. On jest podrzędnym królem. Nie będę dla niego pracował. Jeśli pan chce, może mnie pan sam wynająć. Zabiję króla, ale nie będę zabijał dla niego. I nie ma sposobu, żeby mnie pan do tego zmusił. Wiem, że w to nie uwierzy, ponieważ Aleine Gunder należy do tego rodzaju ludzi, którzy wierzą, że dostaną to, czego chcą. Więc oto dlaczego będzie musiał uwierzyć. - Pan Blint wstał. - Po pierwsze, zostawię mu dziś w nocy wiadomość w zamku. Po drugie, zbada pan, co się przydarzyło hrabiemu Yosarowi Glinowi. Był klientem, który mnie zdradził. Po trzecie, jest jeszcze to, co przydarzyło się panu. Po czwarte, proszę usiąść, Agonie, i odłożyć miecz. To obraźliwe. Lord generał padł na krzesło. Długi miecz wypadł mu z dłoni. Wyglądało na to, że nie ma siły, by go podnieść. Nie mniej jego spojrzenie było przytomne i słyszał każde słowo, które wypowiedział pan Blint. - Lordzie generale, nie obchodzi mnie, kogo on zabije. Wiem, że kazał pan ten zajazd

otoczyć, że w okna tego pokoju celują łucznicy. To nie ma znaczenia. Co ważniejsze, królewskie groźby nie mają znaczenia. Nie będę chodził na niczyjej smyczy. Służę temu, komu chcę, a skoro mam coś do powiedzenia, nie będę służył Aleine'owi Gunderowi. Merkuriusz, chodź tutaj. Merkuriusz podszedł do swojego nauczyciela, zastanawiając się, dlaczego Blint użył jego imienia. Stanął przed panem Blintem, który położył mu ręce na ramionach i obrócił go twarzą do generała Agona. - Merkuriusz to mój najlepszy uczeń. Jest zwinny. Jest bystry. Uczy się tego, co mu raz powiem. W pracy jest niestrudzony. Merkuriusz, powiedz generałowi, czego się nauczyłeś o życiu. - Życie jest puste - odpowiedział chłopiec bez wahania. - Życie jest pozbawione znaczenia. Kiedy odbieramy życie, nie zabieramy niczego wartościowego. Siepacze są zabójcami. To właśnie robimy. Tym właśnie jesteśmy. Nie ma poetów w tym gorzkim fachu. - Lordzie generale, słyszy pan? - spytał Blint. - Słyszę - powiedział generał, z ogniem płonącym w oczach. Głos pana Blinta był lodowaty. - Więc niech pan wie jedno: prędzej zabiję własnego ucznia, niż pozwolę użyć go przeciwko mnie. Generał szarpnął się w krześle. Patrzył się na Merkuriusza, który powędrował za jego spojrzeniem, i zerknął na własną pierś. Wystawało z niej kilka cali zakrwawionej stali. Merkuriusz zobaczył to i poczuł nieprzyjemne uczucie rozpychania w plecach i przez cały tułów. Wydawało się zimne, potem ciepłe i wreszcie bolesne. Zamrugał powoli i spojrzał znowu na generała, którego oczy wypełniły się przerażeniem. Merkuriusz znowu popatrzył na stal. Rozpoznał ostrze. Czyścił je tego dnia, kiedy poszedł szukać Laleczki. Miał nadzieję, że pan Blint przynajmniej je otrze, nim znowu przyniesie mu do czyszczenia. Na ostrzu był filigran, w którym zbierała się krew, jeśli dać jej zaschnąć. Merkuriusz musiał ją wydrapać czubkiem innego sztyletu. Właśnie to mu zajęło tyle czasu. A wtedy Merkuriusza zaintrygowało umiejscowienie sztyletu. Wbite pod tym kątem w pierś dziecka musiało przeciąć grube naczynie nad sercem. Jeśli tak, truposz padnie, gdy tylko sztylet zostanie wyciągnięty. Będzie mnóstwo krwi. Truposz umrze w ciągu kilku sekund. Ciało Merkuriusza szarpnęło się, kiedy sztylet zniknął. Chłopiec był mgliście świadom uginających się pod nim kolan. Przewrócił się na bok i poczuł coś ciepłego wylewającego się z piersi.

Deski podłogi uderzyły go bezlitośnie, kiedy wyciągnął się na nich. Leżał z twarzą zwróconą do góry. Pan Blint trzymał zakrwawiony sztylet i coś mówił. Czy pan Blint właśnie mnie dźgnął? Merkuriusz nie mógł w to uwierzyć. Co takiego zrobił? Myślał, że pan Blint był z niego zadowolony. To pewnie przez Laleczkę. Pewnie nadal był wściekły z jej powodu. A wydawało się, że sprawy tak dobrze się układają. Wszędzie było biało-złote światło. Było mu tak ciepło. Tak ciepło.

20 - Wasza Wysokość, błagam! Król Aleine Gunder IX klapnął na tron. - Brant, to jeden człowiek. Jeden! - Wyrzucił z siebie potok przekleństw - Wysłałeś moją rodzinę na wieś, bo obawiałeś się jednego człowieka? - Wasza Wysokość... - zaczął lord generał Brant Agon. - Definicja „człowieka" nie wystarcza do opisania Durzo Blinta. Rozumiem skutki... - Rzeczywiście. Wiesz, co ludzie zaczną mówić, widząc, że nagle odesłałem rodzinę? Król znowu zaklął. - Wiem, co o mnie mówią. Wiem! Nie dam im powodu do takiej paplaniny, Brant. - Wasza Wysokość, ten zabójca nie rzuca słów na wiatr. Na wszystkie świętości, zamordował własnego ucznia, tylko po to, żeby dać nam coś wyraźnie do zrozumienia. - To sztuczka. Generale, daj spokój. Byłeś otruty. Nie wiedziałeś, co się dzieje. - Moje ciało było zatrute, ale nie umysł. Wiem, co widziałem. Król pociągnął nosem i skrzywił się, kiedy wychwycił delikatny zapaszek siarki w powietrzu. - Niech to szlag! Czy ci idioci nie potrafią niczego zrobić porządnie? Jeden z przewodów, którym doprowadzano gorące powietrze ze Szczeliny na wyspie Vos na północ od zamku, znowu się popsuł. On nie docenia tego, ile inżynierowie oszczędzają rocznie, ogrzewając cały zamek rurami osadzonymi w tych właśnie skałach. Nie obchodzi go, że turbiny obracające się na wietrze ze Szczeliny, dają mu moc dwustu wiatraków. Zapach siarki raz na dwa tygodnie doprowadza go do szału. Agon zastanawiał się, którego boga Cenaria obraziła, że zasłużyła sobie na takiego króla. Powinien był popchnąć Regnusa Gyre. Powinien był powiedzieć mu to bardziej dobitnie. Okłamać go co do losów dzieci, które Nalia urodziła Aleine’owi. Regnusowi służyłby z dumą. Z dumą i honorem. - Może i widziałeś, jak zabił chłopaka - powiedział król. - Ale kogo to obchodzi?

Ciebie powinno obchodzić. Regnusa by obchodziło. - To na pewno jakiś szczur z ulicy, którego zabrał specjalnie po to, żeby zrobić na tobie wrażenie. - Z całym szacunkiem, Wasza Wysokość się myli. Miałem do czynienia z przerażającymi ludźmi. Stawiłem czoło Dorganowi Dunwalowi w pojedynku. Walczyłem z lansjerami grafa Graeblana z Lae'knaught... - Tak, tak. Tysiące zasranych bitew za czasów mojego przeklętego tatuśka. Niezmiernie imponujące. Ale nigdy nie nauczyłeś się niczego o rządzeniu, co? Generał Agon zesztywniał. - Nie tak jak Wasza Wysokość. - Cóż, bo gdybyś się czegoś nauczył, generale, wiedziałbyś, że nie wolno narażać na szwank swojej reputacji. - Znowu wyrzucił z siebie rwaną i długą strugę przekleństw. Uciekać z własnego pałacu nocą! Z tym człowiekiem nie dało się rozmawiać. Zawstydzał Agona, a to on powinien się wstydzić. Agon jednak złożył mu przysięgę, a dawno temu uznał, że dotrzymanie słowa jest miarą człowieka, który je dał. To było jak małżeństwo; nie złamałby ślubów tylko dlatego, że żona nie mogła mu dać dzieci. Ale czy śluby zobowiązują, kiedy twój własny król knuł, żeby odebrać ci życie? I to nie w honorowej bitwie, ale za pomocą ostrza zabójcy w ciemną noc? Jednakże to było, zanim Agon przysiągł wierność temu człowiekowi. Teraz, kiedy już złożył przysięgę, nie miało znaczenia to, że gdyby wtedy wiedział to, co wie teraz, wolałby raczej umrzeć niż służyć Aleine'owi Gunderowi IX. - Wasza Wysokość, czy otrzymam chociaż pozwolenie, żeby urządzić dziś wieczorem ćwiczenia dla straży i włączyć w to maga? Kapitan ma w zwyczaju organizować takie manewry bez uprzedzenia, żeby trzymać ludzi w pogotowiu. Chociaż nie wiem dlaczego chronię twój pusty łeb, dodał w myślach. - Och, do diabła z tobą, generale. Ty i ta twoja przeklęta paranoja. Dobrze. Rób, co uważasz. Generał Agon odwrócił się, żeby wyjść z sali tronowej. Poprzednik króla, Davin, też miał niewiele w głowie. Ale zdawał sobie z tego sprawę i stosował się do uwag doradców. Aleine X, syn obecnego króla, miał tylko czternaście lat, ale zapowiadał się obiecująco. Wyglądało na to, że odziedziczył trochę inteligencji po matce. Gdyby X był wystarczająco dorosły, żeby przejąć władzę, może sprowokowałby tego zabójcę. Dobry Boże, może nawet bym go wynajął. Generał Agon pokręcił głową. To była zdrada, a na to nie było

miejsca w głowie generała. *** Fergund Sa’fasti został wyznaczony, by służyć Cenarii raczej z powodu politycznej spostrzegawczości niż ze względu na Talent. Prawda była taka, że ledwo zasłużył sobie na niebieską szatę. Jednakże swoimi talentami - nawet jeśli nie Talentem - dobrze służył Cenarii. Król był głupi, ale dało się z nim pracować, jeśli ktoś nie miał nic przeciwko dąsom i strugom przekleństw. Mimo to dzisiejszego wieczoru Fergund krążył po zamku, jakby był strażnikiem. Apelował do króla, ale Aleine IX (nazywali go Dziewiątakiem - skrót od dziewięciolatka, a nie od dziewiątego - pijąc z przyjaciółmi) sklął go i kazał robić to, co mówi lord generał. Zdaniem Fergunda, lord generał Agon był przeżytkiem. Wielka szkoda, że nie potrafił dostosować się do Dziewiątaka. Ten staruszek miał jeszcze sporo do zaoferowania. Ale z drugiej strony, im mniej doradców miał król, tym ważniejszy stawał się Fergund. Zniesmaczony swoim nocnym zadaniem - czego właściwie u licha szukał? - Fergund krążył samotnie po dziedzińcu zamkowym. Zastanawiał się, czy nie poprosić o obstawę, ale magowie mieli niby być bardziej niebezpieczni od setki ludzi. Nawet jeśli w jego wypadku to nie do końca była prawda, było lepiej dla niego nie chwalić się tym faktem. Dziedziniec zamkowy miał kształt nieregularnego rombu, szerokiego na trzysta kroków i długiego na niemal czterysta. Od północnego zachodu i południowego wschodu graniczył z rzeką, w miejscu gdzie Plith - rozszczepiona na pół mili wyspą Vos - łączyła się ponownie na południe od zamku. Dziedziniec tętnił życiem - konie, psy i ludzie szykowali się do spoczynku. Było na tyle wcześnie, że mężczyźni grali jeszcze w koszarach; dźwięki liry i pogodnych przekleństw szybowały w gęstą mgłę. Fergund owinął się ciaśniej płaszczem. Srebrny księżyc nie dawał rady przebić się przez mgłę napływającą znad rzeki i przez bramy. Wilgotne powietrze muskało kark Fergunda, który pożałował, że niedawno się ostrzygł. Król drwił z jego długich włosów, ale kochanka Fergunda je uwielbiała. A teraz, kiedy włosy miał krótkie, król nabijał się z niego, bo je ściął. Mgła dziwnie się kłębiła przy żelaznej bramie i Fergund zamarł. Objął moc - objął? (zawsze bardzie kojarzyło mu się to z zapasami) - i zerknął poprzez mgłę. Trzymana moc uspokoiła go. Nie dostrzegł niczego groźnego, a jego słuch i wzrok się wyostrzyły. Oddychając głęboko, Fergund zmusił się do wyjścia za bramę. Nie wiedział, czy to jego wyobraźnia, ale miał wrażenie, że mgła naciskała na mury zamku jak armia najeźdźców i

wlewała się przez wyłom bramy. Zebrała się niemal do wysokości ramion maga i pochodnie umocowane nad głowami dwóch strażników niewiele mogły przeciw niej zdziałać. Skinąwszy głową wartownikom, Fergund zawrócił i ruszył z powrotem w stronę zamku. Czuł ciężar między łopatkami - ciężar świdrującego go wzroku - i z trudem zdławił potrzebę zerknięcia przez ramię. A gdy szedł w stronę stajni, to wrażenie narastało. Powietrze było ciężkie, tak gęste, jakby brodził w zupie. Mgła owijała się wokół niego i lizała mu odsłonięty kark, szydząc z Fergunda. W miarę jak mgła się podnosiła, księżyc i gwiazdy całkiem zniknęły. Świat był teraz zamknięty w chmurze. Fergund potknął się, kiedy mijał róg stajni. Wyciągnął rękę, żeby się oprzeć o drewno. Na chwilę poczuł coś plastycznego pod dłonią, ale to natychmiast zniknęło. Zupełnie, jakby oparł się o stojącego tam człowieka. Przerażony zatoczył się do tyłu, rozpaczliwie próbując się czegoś złapać. Niczego nie widział. Nikogo tam nie było. Wreszcie obudził się w nim Talent. Dostrzegł mgnienie ruchu przy wejściu do stajni - ale mogło mu się wydawać. Poczuł zapach czosnku? Z pewnością to tylko wyobraźnia płatała mu figle. Ale dlaczego miałby wyobrazić sobie coś takiego? Wahał się przez dłuższą chwilę. Był słabym magiem, ale nie słabym człowiekiem. Przyszykował ognisty pocisk i wyciągnął nóż. Wyszedł zza rogu szerokim łukiem, wytężając wszystkie zmysły magiczne i zwykłe. Wpadł do stajni i rozejrzał się nerwowo. Nic. Konie stały w boksach, ich zapach mieszał się z ciężką mgłą. Słyszał tylko stukanie podków i równe oddechy śpiących zwierząt. Fergund badał ciemność, szukając jakiegoś ruchu, ale niczego nie dostrzegł. Im dłużej się rozglądał, tym bardziej idiotycznie się czuł. Jakaś część jego uważała, że powinien wejść głębiej, druga chciała, żeby natychmiast wyszedł. Nikt nie będzie wiedział, że wyszedł. Mógłby pójść na drugi koniec zamku i tam się kręcić. Z drugiej strony, gdyby samodzielnie złapał intruza, król bez wątpienia dobrze by go wynagrodził. Jeśli Dziewiątak był w czymś dobry, to w nagradzaniu przyjaciół. Powoli Fergund nadał przygotowanemu ogniowi formę widzialną - chwilę migotał, ale potem zapłonął równo na jego dłoni. Koń w pierwszym boksie parsknął, nagle cofając się, a Fergund podszedł, by uspokoić zwierzę. Niestety, kiedy mag trzymał ogień w jednej ręce, a lśniący nóż w drugiej, nie bardzo szło mu uspokajanie zwierzęcia. Rumak zarżał głośno i zatupał, budząc sąsiadów. - Cii! - uspokajał go Fergund. - Spokojnie, to tylko ja. Ale nieznajomy człowiek z magicznym ogniem to zbyt wiele dla zwierząt. Zaczęły

głośno rżeć. Ogier w drugim boksie zaczął kopać. - Nie strachajże koni, dobra? - usłyszał za plecami. Tak zaskoczył Fergunda, że mag upuścił nóż i stracił ogień. Obrócił się. To był tylko główny stajenny, krępy, brodaty mężczyzna z wyspy Planga. Dorg Gamet zaszedł Fergunda od tyłu z latarnią w ręku. Popatrzył na maga z pogardą, gdy tamten ostrożnie podnosił nóż z kupy łajna. Dorg szybko przeszedł wzdłuż boksów, a jego dotyk i głos natychmiast uspokoiły konie. Fergund patrzył, czując się niezręcznie. Wreszcie Dorg go minął. - Tylko patrolowałem... - Używaj latarni, młotku. - Dorg włożył mu w dłoń latarnię. Odszedł, mrucząc pod nosem - Stracha moje koniki czarogniem. - Magicznym ogniem. To coś innego! - powiedział do jego pleców Fergund. Dorg wypadł ze stajni, a Fergund obrócił się i w tym momencie usłyszał głośny łomot. Wybiegł na dziedziniec. Dorg leżał na ziemi nieprzytomny. Nim Fergund zdążył cokolwiek krzyknąć, coś gorącego złapało go za kark. Sięgnął ręką i poczuł, że ktoś delikatnie wyjmuje mu z drugiej dłoni latarnię. Mięśnie mu zesztywniały. I światło zgasło.

21 - Coś ty, do licha, narobił? - spytała Mama K, podnosząc wzrok, gdy Durzo wparował do pokoju. - Odwaliłem kawał dobrej roboty - odpowiedział. - I jeszcze zostało mi trochę czasu na rozrywkę nocą. - Uśmiechnął się niezbyt trzeźwo. Jechało od niego alkoholem i czosnkiem. - Nie obchodzą mnie twoje hulanki. Co zrobiłeś z Merkuriuszem? Spojrzała na sztywny kształt leżący na łóżku w jej pokoju gościnnym. - Nic. - Durzo szczerzył zęby jak głupi. - Sprawdź. Nic mu nie jest. - Co masz na myśli? Jest nieprzytomny! Wróciłam do domu, a cała służba była nakręcona, bo zjawiłeś się tutaj z... powiedzieli, że z trupem. Zajrzałam i zobaczyłam Merkuriusza. Nie mogę go obudzić. Dla świata jest martwy. Z jakiegoś powodu to rozbawiło Durzo. Zaczął się śmiać. Mama K spoliczkowała go. Naprawdę mocno. - Powiedz mi, co zrobiłeś. Otrułeś go? To otrzeźwiło Durzo. Pokręcił głową, próbując oprzytomnieć. - Nie żyje. Musi nie żyć. - Co ty mówisz? - Gwinvere, ślicznotko, nie mogę powiedzieć. Ktoś mi groził. Ktoś, kto może spełnić swoje groźby. Powiedział, że najpierw dorwą Merkura, a potem ciebie... i wiedzieli o Vondzie! Mama K cofnęła się. Kto miał taką władzę, żeby grozić Durzo? Kto lub co przestraszyło Durzo Blinta? Durzo usiadł na krześle i schował twarz w dłoniach. - Muszą myśleć, że jest martwy. Zwłaszcza po dzisiejszej nocy. - Zainscenizowałeś śmierć Merkuriusza? Durzo pokiwał głową. - Żeby pokazać, że o nic nie dbam. Żeby pokazać, że nie mogą na mnie naciskać.

Ale dbasz, pomyślała Mama K, i rzeczywiście mogą cię przycisnąć. Wiedziała, że Durzo też o tym myśli. Siepacz nigdy nie był tak niezwyciężony, jak to się wydawało. A kiedy tracił kontrolę i pojawiało się pierwsze pęknięcie w murze, zaraz wybuchało na całą szerokość. Najlepsze, co Mama K mogła zrobić, to zadbać, żeby Durzo trafił do jednego z jej burdeli, gdzie ktoś będzie go miał na oku. Spędzi tam może dwa, trzy dni, ale przynajmniej będzie bezpieczny. Względne bezpieczny.. - Zaopiekuję się chłopcem - powiedziała. - Masz jakiś pomysł, co z nim zrobić, kiedy się już obudzi? - Zostanie u Drake'ów, jak planowaliśmy. Dla świata umarł. - Czego użyłeś? Durzo spojrzał na nią, nie rozumiejąc o co jej chodzi. - Jakiejś trucizny... nieważne, powiedz mi tylko, jak długo będzie nieprzytomny. - Nie wiem. Mama K zmrużyła oczy. Miała ochotę znowu go spoliczkować. Ten człowiek oszalał. Nawet tak utalentowany truciciel, jak Durzo, łatwo mógł pomylić się w dawce dla dziecka. Dziecko nie jest po prostu małym dorosłym. Durzo mógł go zabić. Merkuriusz może już nie dojść do siebie. Albo może odzyskać przytomność i być idiotą. Albo nie mieć władzy w członkach. - Wiedziałeś, że mógł umrzeć. - Czasem trzeba zaryzykować. - Durzo poklepał się po kieszeniach, szukając czosnku. - Zaczynasz kochać tego chłopca, i to cię śmiertelnie przeraża. Po części chcesz jego śmierci, prawda, Durzo? - Skoro już muszę słuchać twoich pogaduszek, to mogę chociaż dostać coś do picia? - Powiedz mi. - Życie jest puste. Miłość to porażka. Lepiej niech umrze teraz, niż później doprowadzi do śmierci nas obydwu. Po tych słowach z Blinta jakby uszło powietrze. Mama K wiedziała, że już nic więcej nie powie. - Ile czasu będziesz dupczył? - spytała. - Nie wiem - odpowiedział Blint prawie bez zmieszania. - Niech cię szlag! Dłużej czy krócej niż zwykle? - Dłużej - odpowiedział po minucie Durzo. - Zdecydowanie dłużej. *** Potok przekleństw wyprzedzał króla idącego do sali tronowej o dobre dziesięć sekund.

Lord generał Agon słyszał, jak służący schodzą mu z drogi, widział, jak wartownicy przy wejściu do sali kręcą się niespokojnie, i dostrzegł, że wszyscy dworzanie, którzy nie musieli koniecznie tu być, uciekali. Król Aleine IX wparował do sali tronowej. - Brant! Ty kupo... Lord generał usunął w myślach długą listę odrażających rzeczy, które przypominał, i skupił się na momencie, w którym Dziewiątak zapytał: - Co się stało zeszłej nocy? - Wasza Wysokość... - powiedział lord generał. - Nie wiemy. Usłyszał kolejny stek wyzwisk. Niektóre były bardziej oryginalne niż zwykle, ale Dziewiątak nie miewał weny twórczej i nikt nie śmiał przy nim przeklinać, więc jego arsenał ograniczał się do wariacji na temat gówna. - Wiemy jedno - powiedział Brant Agon. - Ktoś wtargnął do zamku. Myślę, że możemy założyć, że to był człowiek, o którym rozmawialiśmy. Wolał, żeby podsłuchujący szpiedzy nie dowiedzieli się za wiele. - Durzo Blint - powiedział król, kiwając głową. Lord generał westchnął. - Tak, Wasza Wysokość. Wygląda na to, że pozbawił przytomności strażnika w samym pałacu, Fergunda Sa’fasti i twojego głównego stajennego w stajniach. Kolejne przekleństwa. - Co masz na myśli, mówiąc „pozbawił przytomności"? Król krążył w tę i z powrotem. - Nie mają na ciele żadnych śladów, chociaż u strażnika na karku została drobniutka rana od nakłucia, jak od igły. Król znowu zaklął, a potem zwyzywał zażenowanego maga. Jak zwykle Agon łapał się na tym, że bardziej go to nudzi niż obraża. Przekleństwa króla nie znaczyły nic ponad „spójrzcie na mnie, jestem zepsutym dzieciakiem". Dziewiątak wreszcie dobrnął do konkretu: - Nic więcej się nie wydarzyło? - Na razie nic nie znaleźliśmy, Wasza Wysokość. Żaden ze strażników przed komnatami Waszej Wysokości, jego małżonki, córek i syna nie zameldował o niczym niezwykłym. - To nie w porządku - powiedział król, idąc z głośnym tupaniem do tronu. - Czym sobie na to zasłużyłem? - Klapnął na siedzisko. I kwiknął.

Wyskoczył do przodu jak wystrzelony z procy. Złapał się lorda generała Agona. - Na bogów! Słabo mi. Umieram! Niech cię szlag! Umieram! Straże! Ratunku! Straże! Jego głos stawał się coraz bardziej i bardziej piskliwy i król już płakał, kiedy straże dmuchały w gwizdki, biły w dzwony i cała sala tronowa ożyła. Generał wyplątał się z rąk króla, pod którym uginały się nogi, i pchnął go ostrożnie w ramiona jego pochlebcy, Fergunda Sa’fasti. Mag nie miał dość przytomności umysłu, żeby go przytrzymać. Król zwalił się na podłogę i zaszlochał jak dziecko. Generał Agon zignorował go i podszedł do tronu. W jednej chwili zobaczył to, czego szukał: grubą, długą igłę, wystającą z uklepanej poduszki na tronie. Spróbował ją wyjąć, ale ugrzęzła. Była podparta, żeby się po prostu nie złożyła, gdyby król źle na niej usiadł. Generał Agon wyjął nóż i rozciął poduszkę. Wyciągnął igłę, ignorując dzwony, strażników wlewających się do sali, otaczających króla i wyganiających wszystkich do sąsiedniego pomieszczenia, gdzie wszyscy zostaną przesłuchani. Lord generał wyjął igłę. W liściku przymocowanym do niej napisano: „Mogła być zatruta". - Na bok! - krzyczał drobny człowieczek za tłumem, przepychając się między żołnierzami. To był królewski lekarz. - Dajcie mu przejść - rozkazał lord generał. Żołnierze odsunęli się od króla, który szlochał na posadzce. Brant przywołał lekarza, pokazał mu liścik i szepnął: - Królowi przyda się trochę wina z makiem, może nawet więcej niż trochę. Ale nie został otruty. - Dziękuję - odpowiedział mężczyzna. Za jego plecami król ściągnął spodnie i wyginał się, żeby zobaczyć ranę na pośladku. Ale, proszę mi wierzyć, wiem jak sobie z nim poradzić. Generał zdusił uśmieszek. - Odprowadzić króla do jego komnat - polecił straży. - Postawić wartę przy drzwiach i dwóch kapitanów umieścić w środku. Reszta niech wraca na swoje posterunki. - Brant! - wrzasnął król, kiedy strażnicy go podnosili. - Brant! Chcę, żeby zginął! Niech to szlag, chcę jego śmierci! Brant Agon nie poruszył się, dopóki sala tronowa ponownie nie opustoszała. Król chciał rozpętać wojnę przeciwko cieniowi - cieniowi, który nie miał w sobie nic cielesnego

poza ostrzami. Tym byłoby zamordowanie siepacza. Jeśli nie czymś gorszym. Ilu ludzi zginie dla ocalenia dumy króla? - Milordzie? - zapytała ostrożnie jakaś kobieta. To była jedna z pokojowych. Trzymała zawiniątko. - Zostałam... wybrana, żeby zgłosić to do raportu w imieniu pokojowych. Ale kiedy król wyszedł i w ogóle... Mogę...? Generał przyjrzał jej się uważnie. To była starsza kobieta i najwyraźniej bała się o swoje życie. Obstawiał, że została „wybrana", bo wyciągnęła najkrótszą słomkę. - O co chodzi? - Znalazłyśmy to. Ktoś je zostawił we wszystkich królewskich sypialniach. Pokojowa wręczyła mu zawiniątko. W środku było sześć sztyletów. - Gdzie? - z trudem wykrztusił Brant. - Pod... pod poduszkami królewskiej rodziny.

22 Tupot drobnych stopek dotarł do świadomości Merkuriusza. To dziwne słyszeć takie dźwięki, kiedy się nie żyje, ale Merkuriusz nie umiał inaczej go zinterpretować. Drobne stopy na kamieniu. Musiał być gdzieś na dworze, bo dźwięk nie odbijał się echem wśród ścian. Próbował otworzyć oczy, ale nie udało mu się. Może tak właśnie jest, jak się umrze. Wcale nie opuszczasz ciała. Może leżysz wewnątrz własnego trupa i po prostu czujesz, jak powoli się rozkłada. Miał nadzieję, że nie dorwą go psy. Albo wilki. Miał straszny sen, że wilk szczerzy do niego zęby i patrzy płonącymi, żółtymi ślepiami. Jeśli utknął w martwym ciele, to co się stanie, gdy zaczną rozrywać je po kawałeczku? Znajdzie zapomnienie, jakby wreszcie zasnął, czy po prostu rozpadnie się na urywki świadomości i powoli rozproszy w ziemi, po tym jak przejdzie przez brzuchy kilkunastu stworzeń? Coś dotknęło jego twarzy i Merkuriusz gwałtownie otworzył oczy. Usłyszał, że ktoś wziął nerwowy wdech, nim zdążył zogniskować wzrok na tyle, by się zorientować kto. To była mała dziewczynka, może pięcioletnia, która tak szeroko wybałuszyła oczy, że wypełniły jej połowę twarzy. - Nigdy nie wiedziałaś trupa? - zapytał. - Tato! Tato! - pisnęła z zadziwiającą głośnością, które są w stanie wygenerować tylko małe dzieci. Jęknął, kiedy pisk wbił się sztyletami w jego głowę, i opadł z powrotem na poduszki. Poduszki? Więc nie był martwy. To pewnie miała być dobra nowina. Kiedy obudził się znowu, musiało minąć trochę czasu, bo w pokoju było jasno i przewiewnie. Szeroko otwarto wielkie okna, a meble z wiśniowego drzewa i marmurowe posadzki lśniły w słońcu. Merkuriusz rozpoznał stiukowy sufit. Już się kiedyś na niego gapił. Był w pokoju gościnnym hrabiego Drake'a. - Powróciłeś z martwych, co? - zagadnął go hrabia. Uśmiechał się. Widząc wyraz twarzy Merkuriusza, dodał: - Już nic, nic, przepraszam. Nie myśl o tym teraz. Nie myśl w ogóle. Jedz. Postawił przed Merkuriuszem talerz parujących jajek na szynce i szklankę mocno

rozcieńczonego wina. Jedzenie przemówiło wprost do żołądka Merkuriusza, kompletnie omijając wyższe funkcje poznawcze. Kilka minut później zdał sobie sprawę, że talerz i kieliszek są puste. - Tak lepiej - powiedział hrabia. Przysiadł na brzegu łóżka i z roztargnieniem przetarł binokle. - Wiesz, kim jestem i gdzie się znajdujesz? Dobrze. Pamiętasz, kim jesteś? Merkuriusz powoli pokiwał głową. Kylarem. - Przekazano mi wiadomość dla ciebie, ale jeśli nie czujesz się dostatecznie dobrze... - Nie, proszę. - Pan Tulii mówi, że teraz twoim zadaniem jest przygotować się do nowego życia i wydobrzeć. A dosłownie: „Trzymaj tyłek w łóżku. Spodziewam się, że będziesz gotowy, kiedy przyjdę po ciebie". Kylar się zaśmiał. Cały pan Blint. - Więc kiedy się zjawi? Hrabia się zachmurzył. - Nie w najbliższym czasie. Ale nie musisz się tym martwić. Zamieszkasz u nas. Na stałe. Oczywiście będziesz uczył się ze swoim mistrzem, ale zrobimy co w naszej mocy, żeby wyplenić z ciebie ulicę. Twój mistrz kazał ci przekazać, że nie dojdziesz do siebie tak szybko, jak się spodziewasz. Ale chciałbym powiedzieć ci coś jeszcze. O twojej małej przyjaciółce. - To znaczy...? - U niej wszystko dobrze, Kylarze. - Tak? - Jej nowa rodzina nazwała ją Elene. Ma porządne ubrania, trzy posiłki dziennie. To dobrzy ludzie. Pokochają ją. Będzie miała teraz prawdziwe życie. Ale jeśli ma z ciebie mieć jakiś pożytek, musisz szybko dojść do siebie. Kylar miał wrażenie, że szybuje. Słońce wlewające się przez okna wydawało się jaśniejsze, ostrzejsze. Bukiet z herbacianych róż i lawendy jaśniał na parapecie. Nie czuł się tak dobrze, odkąd Szczur został Pięścią Czarnego Smoka. - Zabrali ją nawet do magi, która powiedziała, że nic jej nie będzie, ale nie mogła nic poradzić na blizny. I właśnie dolano dziegciu do jego szczęścia. - Przykro mi, synu - powiedział hrabia Drake. - Zrobiłeś co w twojej mocy i obiecuję ci, że będzie miała lepsze życie, niż mogłaby kiedykolwiek mieć na ulicy. Kylar ledwo go słuchał. Zagapił się za okno, odwrócił wzrok od hrabiego. - Nie mogę panu jeszcze zapłacić. Dopóki nie zacznę znowu dostawać wypłat od

pana... od mojego mistrza. - Nie ma pośpiechu. Zapłacisz mi, kiedy będziesz mógł. Och, i ostatnie, co mam ci przekazać. Twój mistrz powiedział: „Ucz się od tych ludzi tego, co uczyni cię mocniejszym, o reszcie zapomnij. Dużo słuchaj, mało mów, zdrowiej i baw się dobrze. To może być jedyny szczęśliwy czas w twoim życiu". *** Kylar leżał w łóżku tygodniami. Próbował spać tyle, ile kazali mu Drake'owie, ale i tak zostawało mu zdecydowanie zbyt dużo czasu. Nigdy wcześniej nie miał go tyle. Nie podobało mu się to. Kiedy żył na ulicy, każdą chwilę spędzał, martwiąc się o następny posiłek, albo bojąc się Szczura czy innego starszego dzieciaka, który go terroryzował. Przy panie Blincie był tak zajęty ćwiczeniami, że nie miał czasu pomyśleć. Teraz siedział w łóżku całymi dniami i nocami i nie miał nic poza czasem. Trenować się nie dało. Czytać owszem, ale nadal była to nieznośna tortura. Część czasu Merkuriusz spędził, stając się Kylarem. Zgodnie ze wskazówkami, które dał mu pan Blint, wymyślił więcej historii o swojej rodzinie, okolicy, z której pochodził i przygodach, jakie miał, starając się, by brzmiały nieszkodliwie, tak jak ludzie wyobrażają sobie życie jedenastolatka. Szybko je opanował i przez większość czasu myślał o sobie jak o Kylarze. Poznawał też lepiej córki hrabiego Drake'a. Ilena był ładną pięciolatką, którą śmiertelnie przeraził, kiedy obudził się pierwszy raz. Mags była chudą ośmiolatką, a Serah na przemian niezręczną i powściągliwą dwunastolatką. Dostarczały mu nieco rozrywki, ale hrabina zabraniała im „męczyć" Kylara, żeby mógł „należycie wypocząć". Hrabia i hrabina byli fascynujący, ale hrabia Drake pracował przez większość czasu, a hrabina miała sprecyzowane poglądy na temat jedenastolatków - które nie zgadzały się w żaden sposób z tym, co Kylar wiedział na ich temat. Nie potrafił się zorientować, czy wiedziała, kim jest, i tylko udawała, że nie ma pojęcia, żeby móc go zmienić, czy też mąż nie wtajemniczył jej w sprawę. Była smukłą, błękitnooką kobietą o jasnej cerze, ziemskim odpowiednikiem niebiańskich istot, w które wierzyli Drake'owie. Jak hrabia, uważała, że osobiście powinna usługiwać Kylarowi, jakby chciała udowodnić, że jej zdaniem nie jest ponad to. Ale nie była to fałszywa pokora: kiedy Kylar straszliwe się rozchorował w pierwszym tygodniu i wymiotował na podłogę, przyszła i trzymała go, dopóki nie skończył cały rozdygotany, a potem podwinęła rękawy i sama wszystko posprzątała. Jeszcze długo był zbyt chory, żeby stosownie przerazić się tym, co narobił. Nie zliczyłby tych wszystkich razów, kiedy przychodziła, żeby go nakarmić albo

sprawdzić, jak się czuje, albo żeby poczytać mu głupie książeczki dla dzieci. Książki pełne były mężnych bohaterów, którzy zabijali złych czarowników. Dzieci nigdy nie musiały grzebać w stosach śmieci i rzygowin przed zajazdem, żeby znaleźć resztki czegoś zjadliwego. Starsi chłopcy nie próbowali ich zastraszyć. Nigdy nie porzucali przyjaciół. Księżniczki, które ratowali, nigdy nie miały tak poobijanych twarzy, że nie dało się ich rozpoznać. Nikt nigdy nie miał tak potwornych blizn, że nawet mag nie potrafił tego naprawić. Kylar nienawidził tych opowieści, ale wiedział, że hrabina tylko chciała dla niego jak najlepiej, więc kiwał głową i uśmiechał się, i cieszył, gdy bohaterowie wygrywali - a wygrywali za każdym razem. Nic dziwnego, że mali arystokraci chcą prowadzić wojsko do walki. Gdyby to wyglądało tak jak w książkach, które czytają im matki, byłoby zabawnie. Byłoby zabawnie, gdybyś czuł satysfakcję, bo zginął zły człowiek, a nie miał ochotę zwymiotować jak ty - bo zobaczyłeś odsłoniętą chrząstkę i tryskającą krew po tym, jak obciąłeś ucho. Krew płynącą milionem pięknych wirów w wodzie, kiedy wykrwawiał się na śmierć, trzymany pod wodą liną, którą zawiązałeś mu wokół kostki. Hrabina zawsze myślała, że jego drżenie i mdłości po czytaniu historyjek to oznaka, że potrzebuje więcej odpoczynku, więc po tym, jak przywołała wspomnienia, które nawiedzały pokój Kylara, zostawiała go samego ze wściekłymi duchami. Każdej nocy Kylar stawał się Merkuriuszem. Każdej nocy Merkuriusz odwracał się od zatoczki szkutniczej i widział idącego ku niemu Szczura, nagiego, owłosionego, potężnego, z oczami płonącymi żądzą. Każdej nocy Merkuriusz patrzył, jak Szczur wpada do wody, walczy z ciężarem uwiązanym do kostki. Każdej nocy patrzył, jak Szczur rzeźbi twarz Laleczki. Budził się z koszmarów i leżał w łóżku, walcząc ze wspomnieniami. Merkuriusz był słaby, ale Merkuriusz już nie istniał. Kylar był silny. Kylar działał. Kylar będzie taki jak pan Blint. Nigdy nie będzie się bał. Teraz było lepiej. I lepiej było leżeć w łóżku i mieć koszmary, niż słuchać płaczu wykorzystywanego Jarla. Kiedy znowu zasypiał, wędrował z jednego koszmaru w drugi. Dzień przynosił pewną ulgę i powoli wspomnienia blakły. Każdego ranka mówił sobie, że zrobił to, co musiał, że musiał zabić Szczura, że musiał porzucić Laleczkę, że musiał opuścić Jarla, że lepiej, żeby nigdy więcej ich nie spotkał, że nie mógł wiedzieć, co przydarzy się Laleczce. Mówił sobie, że życie jest puste, i nie zabrał niczego, co miało jakąś wartość, kiedy je odebrał. Nie dałby rady, gdyby nie wizyty Logana Gyre. Logan odwiedzał go co drugi dzień, nieodmiennie w towarzystwie Serah Drake. Początkowo Kylar myślał, że Logan przychodzi,

bo nadal czuje się winny, ale wkrótce porzucił te przypuszczenia. Obaj cieszyli się swoim towarzystwem i szybko stali się przyjaciółmi. Logan był dziwny: był równie bystry jak Jarl i przeczytał setki książek. Kylar nie sądził, żeby przetrwał choćby tydzień w Norach, ale jednocześnie rozmawiał o polityce dworskiej, jakby to była prosta sprawa. Znał imiona, historie, przyjaciół i wrogów wielu krajów, znał nawet najważniejsze wydarzenia w życiorysach wysoko postawionych arystokratów w królestwie i najistotniejsze motywy, którymi się kierowali. Przez połowę czasu Kylar nie był pewien, czy rozumie, o czym Logan opowiada, ponieważ to wszystko była ta część życia w kraju, której nigdy nie poznał, albo dlatego, że Logan lubił się posługiwać trudnymi słowami. Polihistor, tak siebie nazwał. Cokolwiek to znaczyło. Niemniej przyjaźń trwała, a Serah Drake pomogła w tym, zaglądając do nich często, żeby pobyć trochę z Loganem. Wypełniała chwile milczenia. Kylar nie zliczyłby tych wszystkich razów, kiedy siedział w milczeniu, bo nie wiedział, do czego Logan nawiązywał. Cisza się przeciągała, ale zanim Logan mógł zapytać, dlaczego Kylar nie zrozumiał, Serah wcinała się z całkiem nowym tematem, bo czuła się niezręcznie. Jej paplanina doprowadziłaby Kylara do szału, gdyby nie był jej za nią tak wdzięczny. A poza tym może takie właśnie były szlachetnie urodzone dziewczynki. Kylar siedział pewnego ranka na łóżku, po nocy, którą spędził, chowając się pod kołdrą. Śniło mu się, że to on pobił Laleczkę, że to jego stopa ją kopała, w jego oczach malowała się egzaltacja, kiedy jej uroda topiła się w żarze jego furii. Wszedł hrabia Drake. Palce miał brudne od atramentu. Wyglądał na zmęczonego. Przysunął sobie krzesło do łóżka. - Wydaje nam się, że niebezpieczeństwo już minęło - powiedział. - Słucham? - zdziwił się Kylar. - Przykro mi, że musieliśmy trzymać cię w niewiedzy, ale chcieliśmy mieć pewność, że nie zrobisz niczego w pośpiechu. W ciągu ostatnich kilku tygodni kilkakrotnie czyhano na życie twojego mistrza. W efekcie teraz w mieście jest o czterech siepaczy mniej. Po trzech próbach twój mistrz dał znać komu trzeba, że po następnym zamachu zginie król. - Pan Blint zabił króla? - Cicho! Nie wymieniaj tego nazwiska. Nawet tutaj. Jeden z Dziewiątki, Dabin Vosha, człowiek zajmujący się w Sa’kagé przemytem, usłyszał o groźbie twojego mistrza. Uznał, że to dobry moment, żeby rozegrać własną grę o władzę, i posłał siepacza na Durzo, myśląc, że ten albo zginie, albo zabije w odwecie króla. Durzo dowiedział się o wszystkim i zabił siepacza oraz Voshę.

- Chce pan powiedzieć, że to wszystko wydarzyło się, kiedy ja leżałem w łóżku? - W żaden sposób byś nie pomógł. - Ale co Dabin Vosha miał przeciwko panu... mistrzowi? - Kylar nigdy nawet nie słyszał tego imienia. - Nie wiem. Może nic. Tak działa Sa’kagé: intrygi wewnątrz intryg i większość donikąd nie prowadzi. Robi za to jeden krok do przodu i umiera, tak jak ta. A jeśli martwisz się wszystkim, co inni próbują zrobić, stajesz się widzem, a nie graczem. W każdym razie król dowiedział się o ostatnim zamachu na życie twojego mistrza i potwornie się przestraszył. Normalnie to byłaby dobra wiadomość, ale on dosyć niezręcznie gromadzi siły. Logan będzie musiał spędzić trochę czasu poza miastem. - A już zaczynaliśmy się przyjaźnić. - Uwierz mi, synu, taki człowiek jak Logan Gyre zostaje przyjacielem na całe życie.

23 Ktoś klepnął Kylara w policzek. Niezbyt delikatnie. - Obudź się, chłopcze. Kylar wygrzebał się z koszmaru i zobaczył twarz pana Blinta, tuż obok niego, gotowego uderzyć ponownie. - Panie... - urwał. - Panie Tulii? - Dobrze widzieć, że mnie pamiętasz, Kylarze - odparł pan Blint. Wstał i zamknął drzwi. - Nie mam dużo czasu. Doszedłeś już do siebie? Nie kłam, żeby mnie zadowolić. - Nadal jestem trochę słaby, ale poprawia mi się. - Serce waliło mu młotem. Od tygodni nie mógł się doczekać, kiedy zobaczy pana Blinta, ale teraz, kiedy się zjawił, Kylara nie wiadomo dlaczego ogarnęła złość. - Pewnie będziesz się czuł okropnie jeszcze przez kilka tygodni. Albo dławisz i pasta z avoridy weszły w interakcję, której się nie spodziewałem, albo to może mieć coś wspólnego z twoim Talentem. - Co to znaczy? Z tym Talentem? - zapytał Kylar. Jego słowa zabrzmiały ostrzej, niż zamierzał, ale Blint najwyraźniej nie zwrócił na to uwagi. - Cóż, o ile rzeczywiście chodziło o to. - Pan Blint wzruszył ramionami. - Czasem za pierwszym razem ciało źle reaguje na magię. - Co to właściwie znaczy? Będę potrafił... - Latać? Stawać się niewidzialny? Wspinać się po ścianach? Rzucać ogniem? Kroczyć jako bóg pośród śmiertelników? - Blint się skrzywił. - Wątpię. - Chciałem zapytać, czy będę się poruszał równie szybko jak pan. W głosie Blinta znowu pojawiła irytacja. - Nie wiem jeszcze. Będziesz w stanie poruszać się szybciej niż większość ludzi bez Talentu, ale niewielu jest tak uzdolnionych jak ja. - Więc co będę w stanie robić?

- Jesteś jeszcze słaby. Porozmawiamy o tym później. - Nie mam nic do roboty! Nie mogę nawet wyjść z łóżka. Nikt mi nic nie mówi. - Dobrze. To znaczy wszystko i nic. W Waeddrynie albo Alitaerze nazwano by cię magiem i sześć różnych szkół kłóciłoby się na temat tego, gdzie i co powinieneś studiować i jaki kolor szat nosić. W Lodricarze albo Khalidorze nazwano by cię meisterem, dorobiłbyś się na rękach viru jak tatuaży, czciłbyś swojego króla jak boga, jednocześnie knując, jak go dźgnąć w plecy. W Ymmurze byłbyś wędrowcem, szanowanym i honorowym łowcą polującym na zwierzęta, a czasem też na ludzi. We Friaku byłbyś gorathi, Szalonym Wojownikiem, niezwyciężonym w swoim klanie i pewnego dnia królem biegłym w sztuce podbijania i brania w niewolę. A na zachodzie, cóż, wylądowałbyś w oceanie. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Kylar się nie uśmiechał. - Magowie podejrzewają... mówią, że to hipoteza, żeby to brzmiało poważniej... że w różnych krajach pojawiają się różne Talenty i dlatego ludzie o jasnej skórze i niebieskich oczach stają się czarownikami, podczas gdy śniadzi wojownikami gorathi. Mówią, że dlatego wszyscy magowie z Gandu to uzdrowiciele. Widzą człowieka o żółtej skórze, który potrafi leczyć, i oznajmiają, że żółta skóra oznacza leczenie. Mylą się. Nasz świat jest podzielony, ale Talent jest jeden. Wszyscy ludzie uznają jakiś rodzaj magii... z wyjątkiem Lae'knaught; oni nienawidzą magii i jednocześnie w nią nie wierzą, ale to całkiem inna sprawa... Wszyscy mają własne oczekiwania co do magii. Gandu dał kiedyś światu najbardziej niszczycielskich arcymagów, o jakich kiedykolwiek słyszano. Mieszkańcy Gandu przeżyli koszmary, jakich nawet sobie nie wyobrażasz, i z tego powodu odrzucili magię jako broń. Cenią tylko magię, która leczy. Więc w miarę jak upływały stulecia, bardzo wzbogacili swoją wiedzę na temat uzdrawiania, a resztę magii niemalże zatracili. Gandyjczyk, który ma wielki Talent w magii ogniowej, przyniesie wstyd samemu sobie i swojej rodzinie. - Więc nigdy o nim nie usłyszymy. - Właśnie. Istnieje punkt przecięcia między tym, co ludzie wokół ciebie znają dostatecznie dobrze, by tego nauczać, w czym jesteś z natury dobry i czego jesteś w stanie się nauczyć. Talent jest tym, czym jest, i tym, czym zarazem być musi. Jak umysł. Kylar tylko popatrzył na niego. - Więc spójrz na to od tej strony: niektórzy ludzie potrafią sumować w głowie długie ciągi liczb, prawda? A inni potrafią mówić w wielu językach. Żeby to umieć, muszą być bystrzy, prawda? - Zgadza się.

- To, że możesz się nauczyć dodawać ciągi liczb, nie oznacza, że będziesz to robił. Ale kobieta, która zajmuje się księgowością i ma talent do liczb, będzie. Albo dyplomata, który może nawet ma talent językowy - jeśli nie nauczy się innego języka, to będzie znał tylko jeden. Kylar pokiwał głową. - Kobieta, która ma głowę do liczb, pewnie nauczyłaby się drugiego języka, gdyby się bardzo postarała, ale nigdy nie będzie mówiła płynnie w kilkunastu, a z kolei tamten dyplomata nigdy nie będzie potrafił sumować w pamięci długich kolumn cyfr. Rozumiesz, do czego zmierzam? Kylar się zastanowił, a pan Blint zaczekał. - Wiemy, że mam Talent, ale nie wiemy do czego ani jak duży, więc nie może pan powiedzieć, co będę w stanie robić. - Zgadza się. Ponieważ będę cię uczył, z pewnością pewne rzeczy będziesz potrafił robić. Musisz się schować? Twój Talent zagnie nieco światło. Musisz iść cicho? Stłumi odgłos kroków. Ale jak każdy dar, on też ma swoje ograniczenia. Jeśli będziesz szedł w pełnym słońcu, ludzie cię zobaczą. Jeśli będziesz szedł po suchych liściach, usłyszą cię. Masz Talent, ale nie jesteś bogiem. Możesz być najbardziej wygadanym człowiekiem na świecie, ale jeśli sklniesz króla, spotkasz się z katem. - Jeśli będę znał dwanaście języków, a pan odezwie się do mnie w trzynastym, nie zrozumiem, co pan mówi. - Czasem rzeczywiście słuchasz. Muszę już iść. Hrabia Drake zajmie się tobą. To dobry człowiek. Zbyt dobry. Możesz mu powierzyć własne życie, ale nie pozwól dobrać się do twojej duszy. I zawsze myśl o sobie jak o Kylarze. Merkuriusz nie żyje. - Nie żyje? To wyzwoliło wspomnienia, strach i gniew, które narastały w Kylarze jak napięcie w naciąganej kuszy. Nagle spadła maska i znowu był Merkuriuszem. Merkuriusz złapał pana Blinta za rękę. - Ja... ja naprawdę u... - Nie! Pewnie, że nie. Czy to wygląda jak piekło? - Blint machnął ręką, wskazując na pokój. - Ha. Bo do nieba by mnie nie wpuścili. Ale Merkuriusz pamiętał, jak patrzył na ostrze wystające mu z piersi - to wydawało się takie realne. Jak to możliwe? - Nie mógłbym dla nich pracować - powiedział pan Blint. - Stałbym się zakrwawionym mieczem. Nie potrafiliby mnie oczyścić, nie potrafiliby mnie schować do

pochwy. W końcu musieliby mnie zabić. Łatwiej mieć oko na swoich wrogów niż na przyjaciół. - Więc zabijałeś siepaczy? - spytał Merkuriusz, starając się panować nad sobą. Całymi tygodniami starał się nie myśleć o tamtym popołudniu, ale teraz nie potrafił się potrzymać. Przypomniał sobie wyraz oczu lorda generała, niewysłowiony szok. Pamiętał, jak powędrował za jego wzrokiem ku własnej piersi... - Nikt dobry nie przyjąłby zlecenia na mnie. Ludzie tacy jak Wrable, Szubienicznik albo Brzytwa za dużo zarabiają na zwykłych zleceniach, żeby ryzykować własne życie, walcząc z prawdziwym siepaczem. A teraz pamiętaj, jesteś Sternem. Jesteś z tego dumny, nawet jeśli jesteś biedny. Sternowie to baronowie, arystokraci, ale to najniższy tytuł... - Wiem, wiem - przerwał mu Merkuriusz. Czy mu się wydawało, czy też pan Blint naprawdę wyglądał, jakby miał wyrzuty sumienia? Siepacz sięgnął do kieszeni i wrzucił do ust ząbek czosnku. Gdyby chodziło o kogoś innego, Merkuriusz przysiągłby, że pan Blint próbuje odwrócić jego uwagę i wyjść pospiesznie, zanim Merkuriusz zdoła go przyszpilić. Dlaczego tak bardzo chciałem zadowolić człowieka, który gotów był mnie zamordować? Myślałem, że mu zależy. W ciągu tygodni, które spędził w łóżku, Kylar był sam. Porzucił wszystko, co było jego dawnym życiem. Miał prawdziwych przyjaciół w Jarlu i Laleczce. Im naprawdę na nim zależało. Teraz udawał, że przyjaźni się z Loganem Gyre, ale on wyjechał. Nawet Mama K go nie odwiedziła. To niemal fizycznie bolało, kiedy hrabia i hrabina przychodzili razem. Było tak oczywiste, że się kochali; byli bezpieczni i szczęśliwi, i byli naprawdę razem. Nawet Logan i Serah zerkali czasem na siebie tak, że oczywiste było, że się lubią. Te spojrzenia, ta miłość wypełniały Kylara tak głęboką tęsknotą, że miał wrażenie, że pierś mu się zaciska. To nie był tylko głód; szczur z gildii znał głód równie dobrze jak kanały, w których kulił się zimą, szukając ciepła. Głód nie był przyjemny, ale Kylar dobrze go znał i wiedział, że nie trzeba się go bać. To było pragnienie, jakby całe ciało miał wysuszone, spieczone tak, że zaraz się skruszy. Umierał z pragnienia na brzegu największego jeziora na świecie. Nic z tego nie było dla niego. Dla niego to jezioro było oceanem. Słonym morzem. Gdyby się z niego napił, pragnienie tylko by rosło i rosło, aż w końcu by oszalał i umarł. Miłość była śmiercią dla siepacza. Szaleństwem, słabością i śmiercią, nie tylko dla samego siepacza, ale też dla każdego, kogo kochał. Wszystko, co wiązało się z życiem Merkuriusza, umarło. Przysiągł, że nikogo nie pokocha, ale złożył to przyrzeczenie, nie znając czegoś takiego jak to, co łączyło hrabiego i hrabinę. Dałoby się to znieść, gdyby ktokolwiek chociaż

trochę troszczył się o niego. Kiedy był u pana Blinta, zaczął myśleć, że siepacz go lubi, zależy mu na nim. Czasem nawet wierzył, że pan Blint jest z niego dumny. Chociaż wszystko w tym siwym lordzie generale było obce Merkuriuszowi, zobaczył coś słusznego w oburzeniu i niedowierzaniu, które pojawiło się w jego oczach, kiedy pan Blint dźgnął własnego ucznia. Nie powinien był tego robić. Merkuriusz wybuchł płaczem. - Jak pan mógł to zrobić? Co z panem? To nie było w porządku. W pierwszej chwili Blint był całkowicie zaskoczony, a potem nagle się wściekł. Złapał Merkuriusza za tunikę i potrząsnął nim. - Niech cię szlag! Rusz głową! Jeśli nie masz tyle rozumu, to rzeczywiście powinienem był cię zabić. Uwierzył mi, kiedy powiedziałem, że nie obchodzi mnie, czy cię zabiją? Merkuriusz odwrócił wzrok, przyznając mu rację. - Od początku pan to zaplanował. - Oczywiście, że tak! Jak myślisz, dlaczego rozjaśniliśmy ci włosy? To był jedyny sposób, żeby cię uratować. Merkuriusz musiał umrzeć, żeby mógł żyć Kylar. W przeciwnym wypadku mieli haka. Wszystko, do czego przywiążesz się w tym życiu, zostanie użyte przeciwko tobie. To dlatego jesteśmy silni. To dlatego czterech siepaczy nie mogło mnie zabić. Bo do niczego się nie przywiązuję. To dlatego nie możesz się zakochać. To cię osłabia. Kiedy tylko znajdziesz coś, od czego nie możesz odejść, wpadłeś w pułapkę, twój los jest przesądzony. Jeśli ktokolwiek pomyśli, że twoje życie obchodzi mnie choćby tyle co kłak na szczurzym zadku, staniesz się celem. Dla każdego. Jak on to robi? Jak robi to, że jest taki silny? - Słuchaj. Patrz na moje ręce! Blint uniósł je. Były puste. Zacisnął pięść i uderzył nią w drugą rękę. Zakrwawiony sztylet wyszedł drugą stroną. Cofnął rękę i nóż wysunął się z ciała. Potem rozsnuł się jak dym i zniknął. - Mam mały Talent do iluzji. Z tobą bardziej się postarałem, bo musiałem to sprzedać. Ale tak naprawdę uderzyłem cię tylko w plecy igłą ze środkiem usypiającym, a potem utrzymywałem iluzję, aż trucizna zadziała. - Ale ja to czułem. Kylar powoli odzyskiwał równowagę. Łzy zniknęły. Znowu myślał o sobie jak o Kylarze.

- Pewnie, że czułeś. Poczułeś, jak cię uderzyłem, i zobaczyłeś sztylet wychodzący z piersi. Jednocześnie twoje ciało walczyło z kilkunastoma pomniejszymi truciznami. Nadałeś wrażeniom sens w miarę swoich możliwości. To było ryzykowne posunięcie. Na tę iluzję zużyłem prawie całą energię, jaką mogę zużyć w ciągu dnia. Gdyby ludzie Agona wpadli do zajazdu, bylibyśmy skończeni. Trucizny, którymi się posłużyłem, dokonały spustoszenia w twoim ciele. Mogły cię zabić. Ale to też było ryzyko, które musiałem podjąć. Pan Blint jednak przejmuje się tym, co się ze mną stanie. Ta myśl uderzyła go jak grom z jasnego nieba. Zużył całą swoją moc, żeby ratować Merkuriusza. Nawet jeśli to tylko uczucie, jakie może odczuwać mistrz do utalentowanego ucznia, to jednak aprobata Blinta opłynęła Merkuriusza - Kylara! - jakby siepacz go przytulił. Żaden dorosły nigdy nie przejmował się losem Kylara. Jedyną osobą, która cokolwiek dla niego zaryzykowała, był Jarl, a Jarl należał do innego życia. Prawda była taka, że Merkuriusz nienawidził Merkuriusza. Merkuriusz był tchórzem, był bierny, słaby, lękliwy i nielojalny. Merkuriusz się wahał. Pan Blint nie wiedział, że trucizny na igle naprawdę zabiły Merkuriusza. Teraz był Kylarem, a Kylar stanie się wszystkim tym, o czym Merkuriusz nawet nie śmiał marzyć. W tej jednej chwili Merkuriusz stał się Kylarem, a Kylar należał do Blinta. O ile wcześniej był posłuszny mistrzowi bez pełnego przekonania, albo po prostu ze strachu, o ile zdarzało mu się fantazjować, że pewnego dnia powróci i zabije go za morderczy trening, teraz to wszystko zniknęło. Pan Blint nie cackał się z Kylarem, bo życie też się nie cacka z ludźmi. Życie bywało okrutne, a Blint był jeszcze okrutniejszy, mocniejszy i twardszy niż wszystko, co można napotkać w Norach. Zabronił mu miłości, bo miłość zniszczyłaby Kylara. Pan Blint wiedział to lepiej niż Kylar. Był silny i uczyni Kylara silnym. Był srogi i Kylar też będzie srogi. Ale to wszystko dla jego dobra. Żeby go chronić, żeby uczynić go najlepszym siepaczem. To nie była miłość. I co z tego? Ale to zawsze coś. Może arystokraci mogą żyć na brzegu jeziora i pić z niego dla własnej przyjemności. Takie życie nie było pisane szczurowi z gildii. Życie Kylara to życie na pustyni. Ale na pustyni też istnieje życie, a pewna mała oaza nosi imię Kylara. Nie było tam miejsca dla Merkuriusza. Oaza była za mała, a Merkuriusz był zbyt spragniony. Ale Kylar może sobie poradzić. Kylar sobie poradzi. Sprawi, że pan Blint będzie z niego dumny. - Dobrze - powiedział pan Blint. Oczywiście nie mógł wiedzieć, o czym myśli Kylar, ale chłopak zdawał sobie sprawę, że zapału w jego oczach nie sposób pomylić z czymkolwiek.

- A teraz, chłopcze, jesteś gotów zostać mieczem pośród cieni?

24 - Wstawaj, chłopcze. Czas na zabijanie. Kylar natychmiast się obudził. Miał czternaście lat i szkolenie weszło mu tak w krew, że natychmiast w myślach sprawdził punkt po punkcie listę przetrwania. Na każde pytanie była zwięzła odpowiedź. Co cię obudziło? Głos. Co widzisz? Ciemność, kurz, popołudniowe światło, chatę. Jakie zapachy czujesz? Zapach Blinta, ścieków i Plith. Co czujesz? Ciepły koc, świeżą słomę, własne łóżko, żadnego ostrzegającego mrowienia. Możesz się poruszyć? Tak. Gdzie jesteś? W kryjówce. Coś ci grozi? Oczywiście ostatnie pytanie było najistotniejsze. Mógł się ruszać, a jego broń znajdowała się w pochwach, wszystko było w porządku. Bezpieczeństwa nie mieli zagwarantowanego nawet tutaj, w tej ciemnej kryjówce w cieniu pod jednym z ocalałych fragmentów akweduktu. Nie raz Durzo przymocował miecz do sufitu nad łóżkiem Kylara, a ta cholerna rzecz była niemalże niewidzialna, kiedy spojrzało się prosto na czubek. Durzo budził Kylara, a jeśli chłopak nie rozpoznał niebezpieczeństwa w ciągu trzech sekund, Durzo przecinał linę. Na szczęście za pierwszym razem nałożył osłonkę na czubek. Za drugim razem też. Ale za trzecim już nie. Kiedy indziej Durzo kazał go obudzić Wrable'owi Szramie - Durzo mówił na niego Ben. Wrable Szrama miał nawet na sobie ubrania Durzo i idealnie naśladował jego głos - to część Talentu Wrable'a Szramy. Tym razem Kylar nie dał się nabrać. Nawet potrawa z czosnkiem nie sprawiła, że zaczął pachnieć jak człowiek, który po prostu żuje ząbki. Na końcu dotarło do niego znaczenie słów. Czas na zabijanie. - Myśli pan, że jestem gotowy? - zapytał z bijącym sercem Kylar. - Byłeś gotowy rok temu. Potrzebowałem tylko właściwej roboty na twój pierwszy solowy występ. - Co to jest? Byłem gotowy rok temu? Komplementy od Blinta padały właśnie w taki sposób, o ile w ogóle się zdarzały. I zwykle nawet po tak niechętnej pochwale pojawiała się jakaś krytyka. - Robota jest na zamku i trzeba to załatwić dzisiaj. Twój truposz ma dwadzieścia sześć

lat, nie ma wojskowego przygotowania, nie powinien być uzbrojony. Ale bardzo lubiana jest ta mała, pracowita pszczółka, wiecznie zajęta. Zabójstwo może pociągać za sobą... dodatkowe ofiary śmiertelne. - Słowo „zabójstwo" wypowiedział szyderczo, jak każdy siepacz. - Ale to nie jest istotne dla zlecenia. Truposz ma umrzeć. Trzeba wykonać tę robotę. Serce Kylara waliło jak młot. Więc tak to będzie. Nie jakiś prosty test. Nie chodziło o to, czy Kylar zabije w pojedynkę, tylko czy zrobi to, co robią siepacze. Czy wybierze stosowną taktykę, żeby się dostać na miejsce (do samego zamku, nie inaczej), czy zabije sam, czy zrobi to, nie narażając niewinnych, czy wydostanie się po robocie? Och, no i czy potrafi skorzystać z Talentu, bo tak naprawdę, to on odróżnia siepacza od pospolitego zabójcy. Jak, u diabła, Blint wpada na te wszystkie pomysły? Ten człowiek był genialny w wyzyskiwaniu i wykorzystywaniu słabości Kylara, zwłaszcza tej największej - Kylar nie potrafił korzystać ze swojego Talentu. Na razie. Nie udało mu się ani razu. Talent powinien już się ożywić, stwierdził Blint. Ciągle popychał Kylara ku nowym zajęciom, mając nadzieję, że jakiś wyjątkowy stres, nadzwyczajna potrzeba wydobędą Talent. Na razie nic nie podziałało. Durzo zastanawiał się na głos, czy nie powinien po prostu zabić Kylara. Zamiast tego postanowił, że dopóki chłopak może robić wszystko, co robi siepacz, będzie go dalej szkolił. Ale wiedział, że ostatecznie nic z tego nie będzie. Tego się nie da zrobić. Bez Talentu siepacz nie jest siepaczem. - Kto to zlecił? - Shinga. - I powierza mi pan coś takiego? - Ruszysz dziś popołudniu. Jeśli to schrzanisz, pójdę tam wieczorem i zaniosę Shindze dwie głowy. Kylar nie musiał pytać, czyja będzie druga głowa. - Co zrobił truposz? - Nie musisz wiedzieć. - A to ma jakieś znaczenie? W dłoni Durzo pojawił się nóż, ale w jego oczach nie było agresji. Zastanawiał się. Przerzucał nóż między palcami. Palec, palec, palec, pauza. Palec, palec, palec, obrót. Kylar widział kiedyś, jak bard robił coś takiego z monetą, ale tylko Durzo używał do tego noża. - Nie, nie ma. Nazywa się Devon Corgi i powiedzmy tylko, że większość ludzi, kiedy próbuje uciec od ciemności, chce zabrać ze sobą worek fantów. To ich spowalnia. Nigdy im się nie udaje. Znałem tylko jednego człowieka, który był gotów zapłacić pełną cenę za

opuszczenie Sa’kagé. - Kto to był? - Chłopcze, za dwie godziny masz randkę z truposzem. Istnieją ważniejsze pytania. *** - Devon Corgi? - Strażnik zmarszczył czoło. - Nie, nie znam. Ej, Gamble, znasz Devona Corgiego? - zapytał drugiego wartownika wchodzącego przez ogromną zachodnią bramę do zamku. To było wręcz za łatwe. Kylar dawno temu ukradł tunikę i torbę, które nosili pracownicy najpopularniejszej w mieście firmy kurierskiej. Ludzie, którzy nie mieli własnej służby, zatrudniali chłopców - chłopców ze wschodniego brzegu, nigdy szczurów z gildii żeby przekazali od nich wiadomości. Za każdym razem, kiedy strażnicy wyglądali, jakby zamierzali o coś zapytać, Kylar podchodził do nich pierwszy i pytał o drogę. Nie wiedzą? Nie widzą? Ci ludzie byli strażnikami, mieli chronić Devona Corgiego i wszystkich innych w zamku, a zamierzali skierować do Devona jego mordercę? Jak mogli być tak tępi? To rodziło niepokojące uczucie władzy. Świadomość, że wszystkie godziny ćwiczeń z Blintem robiły swoje, sprawiała mu przyjemność. Kylar stawał się niebezpieczny. A jednak... jak mogli nie dostrzegać, czym jest? - Pewnie to ten, co przez cały ten tydzień chodził z tikiem w oku i bał się własnego cienia. Wydaje mi się, że mieszka w północnej wieży. Jeśli chcesz, mogę mu przekazać wiadomość od ciebie. Za dziesięć minut zaczynam służbę, a wieża to pierwszy przystanek na moim obchodzie. - Nie, dzięki. Mam nadzieję na dobry napiwek. Którędy to? Kiedy strażnik tłumaczył Kylarowi drogę, chłopak próbował ustalić plan działania. Samo zabicie nie powinno być trudne. Dzieciakowi znacznie łatwiej jest podejść blisko, nie wzbudzając podejrzeń, a wtedy już będzie za późno. Najtrudniejsze to znaleźć człowieka. Devon nie miał po prostu biura w konkretnym miejscu. Krążył. To zwiększało ryzyko, zwłaszcza że Kylar miał załatwić sprawę dzisiaj. Słowa „północna wieża" brzmiały dobrze. Miejsce na uboczu. Przystanek strażnika - to już brzmiało gorzej. Kylar właśnie z nim rozmawiał i powiedział mu, kogo szuka. Dzięki charakteryzacji, którą zafundował mu Blint, Kylar wyglądał zupełnie inaczej i młodziej. Ale najlepiej, żeby każda śmierć pozostawała zagadką. Siepacze zostawiają trupy, nie dowody. Zatem Kylar będzie musiał znaleźć Devona Corgiego i schować się, dopóki strażnik nie przyjdzie i nie odejdzie, a dopiero potem będzie mógł zabić. Wejść i wyjść to żaden problem, nawet bez Talentu.

Zamek robił wrażenie. Chociaż Blint zawsze mówił o nim z pogardą, to był najwspanialszy budynek, jaki Kylar kiedykolwiek widział. Zbudowano go z takiego samego czarnego granitu co stare akwedukty w Norach; wydobywano go w górach na granicy z Ceurą. Cały przemysł wydobywczy należał do Sa’kagé, więc teraz tylko bogaci mogli pozwolić sobie na budowanie z kamienia. To jeden z powodów, dla których zniknęła większość filarów podtrzymujących akwedukt. Nienależący do Sa’kagé biedacy z Nor rozebrali kamień na własny użytek albo na sprzedaż na czarnym rynku poza domeną Sa’kagé, gdzie kupowali go ludzie z klasy średniej (chociaż kiwanie Sa’kagé pociągało za sobą konkretne zagrożenia). Zamek wybudowano czterysta lat temu, kiedy przez trzydzieści lat rządów króla Abinazae Cenaria stała się potęgą. Ledwo skończył zamek, postanowił ruszyć dalej na wschód i zająć Oratorium, ale kilka tysięcy mag położyło kres jego ambicjom. Tak naprawdę zamek istniał już sto lat wcześniej, tylko początkowo miał formę grodku z nasypem ziemnym, wieżą i dziedzińcem. Na otoczonej naturalną fosą - rzeką Plith - wyspie Vos usypano kopiec, na szczycie którego postawiono warownię. To, co teraz było północną częścią Nor, na początku stanowiło dziedziniec. Nory znajdowały się na wąskim półwyspie, który ostro opadał do morza, nie licząc ostatniej połowy mili, kiedy urwisko wypłaszczało się i tworzyło brzeg. Taki projekt do tego stopnia sprzyjał obronie, że ani drewniana warownia, ani otoczone palisadą Nory nigdy nie zostały zajęte. Miasto rozrosło się wraz z dumą króla Abinazae, więc Zamek Cenaria zbudowano z kamienia, a miasto przeniosło się na wschodni brzeg Plith. Akwedukty jednak stanowiły zagadkę. Stały tam na długo przed królem Abinazae i nie służyły żadnemu celowi, ponieważ źródłem słodkiej wody była Plith - nawet jeśli niezbyt czystej. Opuszczając dziedziniec w kształcie rombu, Kylar wszedł na kamienne schody, po których przeszło przez wieki tyle stóp, że stopnie pośrodku były o kilka cali niższe niż po bokach. Straże nie zwracały na niego uwagi, a on zachowywał się jak sługa. To było jedno z jego częstszych przebrań. Blint lubił mówić, że dobre przebranie ukrywa siepacza lepiej niż cienie. Kylar mógł przejść niezauważony niemal obok każdego, kogo znał, z wyjątkiem hrabiego Drake'a. Temu niewiele umykało. Wkrótce zostawił za sobą ruch panujący na wewnętrznym dziedzińcu i w głównej sali. Minął kolejkę ludzi czekających na audiencję w sali tronowej, przeszedł przez otwarte podwójne drzwi do ogrodów i ruszył do północnej wieży. Na wszystkich korytarzach panował spory ruch, dopóki nie wszedł do antykamery w północnej wieży. Devona Corgiego tam nie było. Po raz pierwszy uważając, żeby nie hałasować, Kylar

otworzył drzwi, które prowadziły na schody, i wszedł po nich cichutko. Schodów nie ozdobiono. Nie było tu żadnych wzorów, nisz, posągów, ozdobnych zasłon, niczego, co pozwoliłoby Kylarowi się ukryć. Wszedł na szczyt wieży. Znajdowała się tam po prostu wielka sypialnia, obecnie nieużywana. Młody człowiek, balansując wielką księgą rachunkową, przeglądał szuflady komody, robiąc inwentaryzację schludnie poskładanych powłok na wielkie łoże i zmiany zasłon na wielkie okna. Kylar poczekał. Devon obrócił się bokiem do drzwi. Bez Talentu, który ukryłby jego nadejście, było wielce prawdopodobne, że młody człowiek zauważy wchodzącego Kylara. Czekanie zawsze było najgorsze. Podenerwowany faktem, że nie ma gdzie się schować, Kylar zaczął fantazjować, że zaraz na schodach zjawi się strażnik. Widząc go tutaj, tak późno, na pewno go przeszuka. Przeszukując go, znajdzie rozcięcie w spodniach. A znalazłszy rozcięcie na szerokość dłoni, odkryje długi nóż przywiązany do wewnętrznej strony uda Kylara. Ale nic na to nie mógł poradzić. Kylar czekał, trzymając się cienia, nasłuchując - tak nadstawiając uszu, że słyszał nawet zgrzytanie pióra na papierze. W końcu zajrzał znowu i zobaczył, że Devon znika w garderobie na drugim końcu niemal kolistej komnaty. Kylar zakradł się do sypialni i rozejrzał za kryjówką. Poruszał się bezszelestnie, nie było słychać nawet skóry szurającej o kamień. Pan Blint nauczył Kylara, jak gotować sok kauczukowca, żeby robić z niego podeszwy, które były miękkie i ciche. To był drogi, importowany towar, a podeszwy były tylko trochę cichsze od dobrze przygotowanej skóry, ale dla pana Blinta liczyła się nawet niewielka różnica. To dlatego był najlepszy. Nie było tu dobrego miejsca na kryjówkę. Doskonałym byłoby takie, z którego Kylar widziałby cały pokój, gdzie mógłby trzymać broń w pogotowiu i skąd udałoby mu się szybko wyskoczyć, żeby uderzyć albo uciec. Dobre miejsce zapewniało przyzwoity widok i możliwość ataku lub ucieczki bez większych trudności. W tym niemal kolistym pokoju nie było ciemnych kątów. Były przepierzenia z ryżowego papieru, ale złożono je i teraz stały pod ścianą. To żałosne, ale jedyną kryjówką pozostawało miejsce pod łóżkiem. Gdyby Kylar był siepaczem, to może mógłby wspiąć się po ścianie i zwiesić z łańcuchów, na których zamocowano żyrandol. To jednak nie wchodziło w grę. Pod łóżkiem? Pan Blint będzie się ze mnie nabijał przez resztę życia. Nie miał wyjścia. Kylar opadł na czubki palców stóp i rąk i wpełznął pod łoże. Dobrze, że nadal był drobny, bo nie było tam wiele miejsca. Gdy już znalazł się na miejscu, usłyszał, że ktoś idzie po schodach.

Strażnik. Nareszcie. A teraz zerknij sobie i spadaj. Wybrał tę stronę łóżka, skąd miał lepszy widok na garderobę, ale nie widział schodów, jednakże słuchając odgłosu kroków, nabrał pewności, że to nie był strażnik. Devon wyszedł z garderoby ze skrzynką. Na jego twarzy malowało się poczucie winy. - Nie możesz tu przychodzić, Bev - powiedział. - Wyjeżdżasz - odpowiedziała mu niewątpliwie kobieta. Jej głos zabrzmiał oskarżycielsko. - Nie. Pojawił się nerwowy tik oka. - Okradłeś ich, teraz okradasz króla, a mnie z jakiegoś powodu nadal dziwi fakt, że mnie okłamujesz. Dupek. Kylar słyszał, że się obróciła, a potem Devon podszedł do łóżka i odstawił skrzynkę. Jego nogi znajdowały się raptem parę cali od Kylara. - Bev, przepraszam. Ruszył w stronę drzwi. Kylar lekko spanikował. A jeśli Devon wyjdzie za nią, a ona zbiegnie na dół? Kylar musiałby zabić ich oboje na schodach, wiedząc, że w każdej chwili może nadejść strażnik. - Bev, proszę... - Idź do diabła! - krzyknęła i zatrzasnęła za sobą drzwi. Wedle życzenia. To był najczarniejszy humor, humor w stylu Durzo. Lubił mawiać, że ironia podsłuchanych rozmów to jeden z największych plusów tego gorzkiego fachu, chociaż powiedział, że zdecydowanie przecenia się mądrość ostatnich słów. Wedle życzenia? Kylarowi nie podobało się to, że nawet tak pomyślał. Wszystko, co ten człowiek zaplanował, miało się zaraz skończyć i Kylar skrzywił się na myśl o tym. Devon zaklął pod nosem, ale nie poszedł za kobietą. Gdzie właściwie jest strażnik? Powinien już tu być. To było tak, jak mówił Kylarowi Durzo. Przychodzisz na koniec przedstawienia niezależnie od tego, co właśnie się zaczęło, albo trwało przez lata, twoje pojawienie się oznacza koniec, a ty rzadko kiedy dowiadujesz się, o czym była ta historia. Kim była Bev dla Devona? Jego ukochaną? Wspólniczką przestępstwa? Tylko znajomą? Siostrą? Kylar nie wiedział. I nigdy się nie dowie. Na schodach rozległ się brzęk, stłumiony, gdyż dobiegał zza zamkniętych drzwi. Devon podniósł księgę. Drzwi się otworzyły. - Hej, Dev - przywitał się strażnik.

- A, cześć, Gamble. - Devon wyraźnie się denerwował. - Kurier cię znalazł? - Kurier? - Gnojek pewnie się zgubił. Tu wszystko w porządku? - Pewnie. - To do zobaczenia. Devon odczekał pół minuty od wyjścia strażnika, a potem podszedł do łóżka i zaczął napychać kieszenie. Kylar nie widział czym. Teraz. Strażnik będzie już za daleko i nawet gdyby Devonowi udało się krzyknąć, nikt go nie usłyszy. Devon odsunął się od łóżka i podszedł do komody, a Kylar wypełzł spod łóżka jak robak. Wstał i wyciągnął nóż. Devon stał zaledwie kilka kroków od niego. Kylarowi serce zabiło mocniej. Miał wrażenie, że słyszy szum krwi w uszach. Zrobił wszystko jak trzeba. Przyjął niską pozycję w gotowości do ataku, podszedł cicho, lecz szybko, balansował tak, że gdyby w dowolnym momencie truposz zareagował, nie zaskoczy go. Wzniósł nóż na wysokość oczu, gotowy złapać Devona i zafundować mu coś, co Durzo nazywał krwawym uśmiechem - cięcie przez tętnicę szyjną i głęboko przez tchawicę. A wtedy wyobraził sobie, że Laleczka patrzy na niego jak wtedy, kiedy wziął sobie największy kawałek chleba. Co tu robisz, Merkuriusz? Wiesz, że to złe. Otrząsnął się za późno, jakby zapomniał o całym szkoleniu. Stał kilka cali od Devona, który dotąd go nie usłyszał, ale ta bliskość wywołała w Kylarze panikę. Wziął zamach, ale musiał narobić jakiegoś hałasu, bo Devon zaczął się odwracać. Nóż trafił w kark, uderzył w kręgosłup i się odbił. Ponieważ Kylar trzymał nóż mocno, wręcz konwulsyjnie - za takie trzymanie broni Durzo nie raz go zlał - gdy się odbił, wypadł mu z ręki. Devon odwrócił się i krzyknął. Wyglądało na to, że jest bardziej zaskoczony nagłym pojawieniem się Kylara niż uderzeniem w kark. Cofnął się w tej samej chwili, co Kylar. Przyłożył dłoń do karku, spojrzał na palce i zobaczył krew. I wtedy obaj spojrzeli w dół, na nóż. Devon nie rzucił się po broń. Kylar podniósł nóż, a kiedy się wyprostował, Devon padł na kolana. - Proszę, proszę, nie. To wydawało się niewiarygodne. Oczy mężczyzny były wielkie ze strachu - patrzył na małego Kylara, który w przebraniu wydawał się jeszcze drobniejszy i młodszy. Nie było w nim nic przerażającego, prawda? Ale Devon wyglądał jak człowiek, który właśnie zobaczył dzień swego sądu. Twarz miał białą, oczy okrągłe; był żałosny i bezradny.

- Proszę. Kylar w gniewie rozciął mu gardło. Dlaczego się nie bronił? Dlaczego nawet nie próbował. Był większy od Kylara. Miał szansę. Musiał się zachowywać jak baran idący na rzeź? Wielka, durna owca w ludzkiej skórze, zbyt tępa, żeby się nawet ruszyć. Cięcie poszło przez tchawicę, ale ledwie drasnęło tętnicę. Było wystarczająco głębokie, żeby zabić, ale niezbyt szybko. Kylar złapał Devona za włosy i ciął raz jeszcze, i drugi raz, nieco wyżej, żeby krew popłynęła w dół, a nie trysnęła w górę. Nawet kropla nie padła na Kylara. Zrobił to tak, jak uczył go Durzo. Ktoś pojawił się na schodach. - Devon, przepraszam - powiedziała Bev, zanim weszła do komnaty. - Musiałam wrócić. Nie chciałam... Weszła do pokoju i zobaczyła Kylara. Zobaczyła jego twarz, sztylet w ręku, zobaczyła, jak trzyma umierającego Devona za włosy. To była zwykła, młoda kobieta w białej sukni służącej. Szerokie biodra, szeroko rozstawione oczy, rozdziawione usta i piękne kruczoczarne włosy. Dokończ robotę. Szkolenie wzięło górę. W jednej chwili Kylar przeskoczył przez pokój. Szarpnął kobietę do przodu, podstawił stopę, obrócił się i przewrócił ją na ziemię. Był równie nieubłagany jak Durzo Blint. Kobieta znalazła się pod nim, zwrócona twarzą do dywanu, który pokrywał ten fragment podłogi. W następnym ruchu wsunie nóż między jej żebra. Ona ledwo to poczuje, a on nie musiał widzieć jej twarzy. Zawahał się. Albo jego życie, albo jej. Widziała go. Przebranie pomagało tylko wtedy, gdy nikt nie wiedział, że w okolicy kręci się czternastoletni morderca. A ona widziała jego twarz. Pojawiła się przy załatwianiu truposza. Była wypadkiem przy pracy. Dodatkowa ofiara śmiertelna, jak to określał Blint. Siepacz zrobiłby co trzeba. Nie było to zawodowstwo najwyższej klasy, ale czasem nie dało się tego uniknąć. Nieważne, powiedział Blint, po prostu dokończ robotę. Blint pozwalał mu żyć, dopóki Kylar udowadniał, że potrafi wszystko, co powinien potrafić siepacz, nawet bez Talentu. A jednak kiedy tak leżała twarzą do podłogi, a Kylar stał nad nią okrakiem, czubkiem sztyletu dotykając karku, owijając jej włosy wokół swej lewej dłoni, starał się nie wyobrażać sobie krwawej plamy rozkwitającej na białej sukni służki. Ona nic złego nie zrobiła. Życie jest puste. Życie jest pozbawione znaczenia. Kiedy odbieramy życie, nie zabieramy niczego wartościowego. Wierzę w to. Wierzę w to.

Musiał istnieć inny sposób. Mógł jej powiedzieć, żeby uciekała? Żeby nikomu nic nie mówiła? Wyjechała z kraju i nigdy nie wracała? Zrobiłaby to? Oczywiście, że nie. Pobiegłaby do najbliższego strażnika. Kiedy tylko znalazłaby się w towarzystwie krzepkiego zamkowego strażnika, strach, który mógł w niej wzbudzić Kylar, stałby się równie mały i słaby jak szczur z gildii z nożem. - Mówiłam mu, co się stanie, jeśli okradnie Sa’kagé - powiedziała dziwnie spokojnym głosem. - A to łajdak. Wszystko mi zabrał i nie miał nawet tyle przyzwoitości, żeby umrzeć samotnie. Przyszłam go przeprosić, a teraz mnie też zabijesz, prawda? - Tak - odpowiedział Kylar, ale kłamał. Przesunął nóż we właściwe miejsce na jej plecach, ale nie chciał go wbić. Kątem oka zobaczył ruch cienia na schodach. Nie poruszył się, nie zdradził się, że coś zauważył, ale poczuł dreszcz. Był środek popołudnia. Nie paliły się żadne pochodnie ani świece. Ten cień to mógł być tylko pan Blint. Śledził Kylara. Wszystko obserwował. To była robota dla Shingi - nie można jej spartolić. Kylar wbił nóż między żebra, pociągnął w bok, poczuł drżenie i westchnienie kobiety umierającej pod nim. Wstał i wyciągnął ostrze z jej ciała, nagle całkiem oderwany od tego, co się stało, zupełnie jak tamtego dnia w warsztacie szkutniczym ze Szczurem. Otarł czerwoną klingę o jej białą sukienkę, schował nóż do pochwy na udzie, zerknął na siebie w lustrze, sprawdzając, czy nie pobrudził się krwią. Poczuł cały smutek świata, widząc, że jest czysty. Nie splamił rąk krwią. Kiedy się odwrócił, Blint stał w progu ze skrzyżowanymi rękami. Kylar tylko na niego popatrzył, nadal oderwany od własnego ciała, zadowolony z otępienia, które go ogarnęło. - Żaden majstersztyk, ale do przyjęcia - powiedział Durzo. - Shinga będzie zadowolony. - Zacisnął usta, widząc zdystansowanie w oczach Kylara. - Życie jest pozbawione sensu - powiedział, obracając ząbek czosnku w palcach. - Życie jest puste. Kiedy odbieramy życie, nie zabieramy niczego wartościowego. Kylar popatrzył na niego. - Powtórz to, do licha! - Durzo poruszył ręką i nóż śmignął w powietrzu, wbijając się z brzękiem w komodę za Kylarem. Chłopak nawet nie drgnął. Mechanicznie powtórzył słowa, z mrowieniem w palcach, raz za razem czując łatwość, z jaką nóż rozcinał mięso. To było aż tak łatwe? Tak proste? Wystarczy pchnąć i przychodzi śmierć? Nie było w tym nic duchowego. Nic się nie stało. Nikt nie został zabrany do nieba albo piekła hrabiego Drake'a. Po prostu przestali. Przestali

mówić, oddychać, ruszać się, w końcu przestali drgać. Przestali. - Ból, który czujesz - powiedział niemal łagodnie pan Blint - to ból porzucanych złudzeń. Sens jest złudzeniem. Nie istnieje wyższy cel. Nie ma bogów. Nie ma sędziów tego co dobre i złe. Nie proszę, żebyś polubił rzeczywistość. Proszę tylko, abyś był wystarczająco silny i stawił jej czoło. Nie ma nic poza tym. Istnieje tylko doskonałość, jaką osiągamy, stając się bronią, równie mocną i bezlitosną jak miecz. Nie ma elementarnego dobra w życiu. Życie samo w sobie jest niczym. To tylko miara określająca, kto wygrywa, a my jesteśmy zwycięzcami. Zawsze jesteśmy zwycięzcami. Nie ma nic poza wygrywaniem. Ale nawet ono nic nie znaczy. Wygrywamy, bo obrazą byłoby przegrać. Koniec nie usprawiedliwia stosowanych środków. Środki nie usprawiedliwiają końca. Nie ma przed kim się tłumaczyć. Nie ma żadnego tłumaczenia. Nie ma sprawiedliwości. Wiesz, ilu ludzi zabiłem? Kylar pokręcił głową. - Ja też nie. Kiedyś wiedziałem. Pamiętałem imię każdej osoby, którą zabiłem poza polem bitwy. A potem zrobiło się ich zbyt wiele. Pamiętałem tylko liczbę. A potem pamiętałem tylko niewinnych. A potem zapomniałem nawet to. Wiesz, jaką karę otrzymałem za moje zbrodnie, za moje grzechy? Żadnej. Jestem żywym dowodem absurdalności najcenniejszego złudzenia, jakie żywią ludzie. Sprawiedliwy wszechświat nie tolerowałby mojego istnienia. Wziął Kylara za ręce. - Na kolana. Kylar ukląkł obok kałuży krwi, która sączyła się z ciała kobiety. - To twój chrzest - powiedział pan Blint, zanurzając obie dłonie chłopaka we krwi. To twoja nowa religia. Jeśli musisz coś czcić, czcij to, co inni siepacze. Czcij Nysosa, boga krwi, nasienia i wina. One przynajmniej mają moc. Nysos jest kłamstwem, jak wszyscy bogowie, ale przynamniej nie uczyni cię słabym. Dzisiaj stałeś się zabójcą. A teraz zmiataj stąd i nie myj rąk. A, jeszcze jedno: jeśli masz zabić niewinnego, nie pozwól mu mówić. *** Kylar szedł ulicą, zataczając się jak pijany. Coś było z nim nie tak. Powinien coś czuć, ale zamiast tego była tylko pustka. Jakby krew na jego dłoniach trysnęła z jakiejś rany w jego duszy. Krew już wysychała i kleiła się, a jasna czerwień zamieniała się w brąz wszędzie poza jego zaciśniętymi pięściami. Ukrył ręce, ukrył krew, ukrył siebie i swój umysł - mniej odrętwiały niż serce - i wiedział, że był w tym cel. Jeśli zostanie siepaczem, zawsze będzie się krył. Kylar sam w sobie był maską, tożsamością, którą przybrał dla wygody. Ta maska jak i

każda inna będą leżały jak ulał, nim zakończy się jego szkolenie; każda cecha Merkuriusza zostanie wymazana. Każda maska będzie pasować i zmyli każdego patrzącego, ponieważ pod nią nic nie będzie się kryło. Kylar nie mógł wejść do Nor w przebraniu kuriera - kurierzy nigdy tam nie chodzili więc poszedł na wschodnią stronę do kryjówki przy przecznicy, gdzie tłoczyło się mnóstwo maleńkich domków rzemieślników i służących, którzy nie mieszkali w posiadłościach swoich panów. Skręcił za róg i wpadł na dziewczynę. Wyciągnęłaby się jak długa, gdyby nie złapał jej za ręce. - Przepraszam - powiedział. Zobaczył prostą białą sukienkę służącej, włosy spięte z tyłu, koszyk pełen świeżych ziół. Ostatnie, co ujrzał, to krwawe smugi, które zostawił na jej rękawie. Nim zdążył zniknąć, odbiec ulicą, nim dziewczyna zauważy plamy, łuki i krzyże blizn na jej twarzy ułożyły się w całość jak kawałki układanki. Teraz blizny były białe, chociaż w umyśle wypaliły mu się jako głębokie czerwone zaognione cięcia, opuchnięta tkanka i sącząca się krew, otarcia do żywego i zduszone bulgotanie przełykanej krwi, która musowała też wokół połamanego nosa. Zdążył tylko rozpoznać te charakterystyczne blizny i charakterystyczne wielkie piwne oczy. Laleczka spuściła skromnie oczy, nie rozpoznając w tym mordercy swojego Merkuriusza. I wtedy zauważyła krew na rękawach. Uniosła głowę. Na każdym skrawku twarzy, którego nie pobruździły blizny, malowało się przerażenie. - Mój Boże, ty krwawisz. Nic ci nie jest? Ale on już biegł, pędził przez targ. Ale nieważne, jak szybko biegł, nie mógł uciec zmartwieniu i przerażeniu w tych pięknych oczach. Te wielkie, piwne oczy śledziły go. I wiedział, że tak już pozostanie.

25 - Jesteś gotowy zostać czempionem? - spytał pan Blint. - O czym pan mówi? - zdziwił się Kylar. Skończyli właśnie poranną potyczkę, w której poradził sobie lepiej niż zwykle. Nawet nie sądził, żeby jutro czuł się jeszcze poobijany. Miał teraz szesnaście lat i miał wrażenie, że wreszcie widać korzyści z treningu. Oczywiście nadal nie wygrał nawet jednej walki z panem Blintem, ale zaczynał mieć nadzieję. Z kolei Durzo przez cały tydzień miał podły nastrój. - O królewskim turnieju - wyjaśnił pan Blint. Kylar złapał szmatę i otarł twarz. Ta kryjówka była mała i szybko robiło się tu duszno. Król Aleine Gunder IX przekonał Arcyszermierzy, by zatwierdzili turniej w Cenarii. Oczywiście mogą po obejrzeniu go uznać, że nawet zwycięzca nie jest dostatecznie dobry, by zostać Arcyszermierzem, albo przeciwnie, wybiorą trzech lub czterech uczestników. Nawet Arcyszermierz pierwszego stopnia może dostać wspaniałą posadę na królewskim dworze w Midcyru. Blint jednak jak zwykle szydził z całego przedsięwzięcia. - Mówił pan, że królewski turniej jest dla desperatów, bogaczy i głupców. - Hm. - Ale i tak chce pan, żebym wziął w nim udział. Zgadywał, że zalicza się do desperatów. U większości dzieci Talent ożywia się na początku wieku dorastania. Jego Talent nadal się nie odezwał i Blint tracił cierpliwość. - Król urządza turniej, żeby zwycięzców zatrudnić jako ochroniarzy. Chce mieć pewność, że nie zatrudni żadnego siepacza, więc na turnieju obowiązuje specjalna zasada: nie jest dozwolony udział nikogo z Talentem. Na turnieju będzie maga, która sprawdzi wszystkich uczestników, uzdrowicielka, która szkoliła się w Oratorium. Będzie tam również po to, żeby zabezpieczyć miecze, dzięki czemu uczestnicy nie pozabijają się, i żeby leczyć rannych. Dziewiątka postanowiła trochę się rozruszać. Chce, żeby ktoś od nich wygrał i wszystkim przypomniał, kto jest panem w tym mieście. Zatem pasujesz do tej sytuacji jak

drewniany kikut pasuje kalece. Oczywiście to nie jest zbieg okoliczności. Turniej nie odbyłby się, gdyby sami tego nie zasugerowali. Dziewiątka wie o tobie i twoim małym kłopocie. - Co? - Kylar nie wierzył własnym uszom. Nie podejrzewał nawet, żeby wiedzieli, kim jest. A jeśli przegra? - Hu Szubienicznik pokazał w tym tygodniu Dziewiątce swoją uczennicę Viridianę. Dziewczynę, Kylar. Parzyłem, jak walczy. Oczywiście ma Talent. Załatwiłaby cię bez kłopotu. Kylar się zawstydził. Hu Szubienicznik był mordercą najpodlejszego rodzaju. Uwielbiał mordować, uwielbiał okrucieństwo samo w sobie. Nigdy nie zawiódł, ale też zabijał więcej, niż musiał. Blint pogardzał nim. Przez Kylara mistrz wypadał gorzej od tego podrzędnego rzeźnika. - Chwileczkę, a turniej nie zaczyna się dzisiaj? - spytał Kylar. *** Było południe, kiedy Kylar zjawił się na stadionie po północnej stronie Nor. Przez ostatnie dwanaście lat odbywały się na nim tylko wyścigi konne. Wcześniej urządzano tu Igrzyska Śmierci. Kiedy Kylar się zbliżał, już słyszał zgromadzone tam tłumy. Stadion mógł pomieścić piętnaście tysięcy ludzi i sądząc po odgłosach, wypełnił się po brzegi. Szedł pewnym siebie, swobodnym krokiem. W ten sposób nie tylko chciał zasugerować, że jest aroganckim, młodym szermierzem, ale też ukryć prawdziwy sposób chodzenia. Hrabia Drake nie mógł oglądać wydarzenia, które uważał za powtórkę z Igrzysk Śmierci, ale Logan Gyre jak najbardziej, tak samo jak wielu innych młodych arystokratów, z którymi Kylar musiał się regularnie stykać. Zwykle nie denerwował się, gdy nosił przebranie. Po pierwsze, teraz był na tyle dobry w przebieraniu się, że nie czuł już zagrożenia. Po drugie, niepokój przyciągał uwagę jak magnetyt żelazo. Teraz jednak żołądek mu się burzył, ponieważ przebranie tak naprawdę nie było żadnym przebraniem. Pan Blint dał mu ubranie bez słowa komentarza. To były szarości siepacza, równie wspaniałe, jak ubranie, które nosił sam pan Blint. Szare i czarne cętki stanowiły lepszy kamuflaż w ciemnościach niż czysta czerń, a cętki dodatkowo maskowały zarys sylwetki. Ubranie pasowało idealnie, ściśle przylegało do kończyn, ale nie krępowało ruchów. Podejrzewał, że smukły krój miał jeszcze jeden cel: Dziewiątka chciała, żeby wyglądał jak najmłodziej. Przysyłamy wam dzieciaka bez Talentu jako naszego czempiona. A on was zmiażdży. Co by było, gdybyśmy przysłali siepacza? Strój uzupełniała czarna jedwabna - jedwabna! - peleryna i czarna jedwabna maska z otworami na oczy i rozcięciem na usta. Ciemna burza włosów pozostała odsłonięta. Wtarł w

nie pastę, żeby wyglądały na smolistoczarne i ułożył je w krótkie, potargane kolce. Zamiast normalnych czarnych pasów do broni Blint dał mu złote, ze złotymi pochwami na sztylety, noże do rzucania i miecz. Odcinały się jaskrawo od ponurych szarości stroju siepacza. Blint przewrócił oczami. - Skoro zależy ci na dramatycznym efekcie, to zrób to chociaż jak należy. Jakby to była moja wina! Niewielu ludzi zostało jeszcze na ulicy, ale kiedy Kylar podszedł do bocznego wejścia na stadion, widzowie i sprzedawcy gapili się na niego. Wszedł do środka i znalazł się w pomieszczeniu dla walczących. Znajdowało się tam ponad dwustu mężczyzn i kilkadziesiąt kobiet. Zebrało się tu najróżniejsze towarzystwo: od ogromnych mięśniaków, których Kylar rozpoznawał, przez najemników i żołnierzy, po niegroźnych młodych arystokratów i biedaków z Nor, których w ogóle nie powinno tu być. Rzeczywiście: desperaci, bogacze i głupcy. Natychmiast go zauważono i wśród głośno żartujących mężczyzn, rozciągających się żołnierzy i kobiet, które raz za razem sprawdzały ostrza, zapadła cisza. - To już wszyscy? - zapytała kobieta wyglądająca na mola książkowego, wyszedłszy z bocznego pomieszczenia. Niemal wpadła na ogromnego mężczyznę, który wszedł razem z nią, gdy ten zatrzymał się gwałtownie. Kylar wstrzymał oddech. To był Logan. Logan nie będzie widzem, zamierzał wziąć udział w turnieju. I wtedy maga zobaczyła Kylara. Ukryła zaskoczenie lepiej niż pozostali. - Ehm, rozumiem. No dobrze, młody człowieku, chodź ze mną. W pełni świadom, że musi zachować arogancki sposób chodzenia, Kylar minął Logana i resztę. Dziwną przyjemność sprawiły mu szepty, które rozległy się za jego plecami. Pokój badań służył kiedyś do opatrywania rannych niewolników biorących udział w walkach. Czuło się, że wśród tych ścian wielu umarło. Pod każdą były nawet kanaliki, żeby łatwiej zmywało się krew. - Jestem siostra Drissa Nile - przedstawiła się kobieta. - I chociaż Arcyszermierze uczą się posługiwania każdą bronią sieczną, w tym turnieju możesz się posługiwać tylko mieczem. Będę musiała poprosić, abyś zostawił wszelką inną broń. Kylar rzucił jej piorunujące spojrzenie w stylu Durzo Blinta. Odchrząknęła. - Chyba mogę je magicznie zablokować w pochwach. Nie będziesz mógł wyciągnąć żadnego ostrza przez jakieś sześć godzin, a potem sploty znikną.

Kylar skinął głową zgadzając się. Kiedy pomrukiwała pod nosem, tkając sploty wokół każdej pochwy, przyjrzał się listom wywieszonym na ścianie. Szybko znalazł Logana, a potem przez dłuższą chwilę szukał swojego imienia. Jasne, bo Dziewiątka na pewno zgłosiła mnie pod moim prawdziwym imieniem. - Jako kogo mnie zgłoszono? - spytał Kylar. Drissa Nile wskazała imię. - Zaryzykuję stwierdzenie, że to jesteś ty. Imię na liście brzmiało „Kage". Drissa mruknęła i nad „e" pojawił się akcent. - Kagé, cień. Jeśli to nie Sa’kagé cię przysłało, młody człowieku, to lepiej znajdź sobie szybkiego konia. Bez nerwów. Kylar ucieszył się, widząc, że wylądował na innej liście niż Logan. Jego przyjaciel dorósł już do swojego wzrostu. Nie był już niezręczny, miał ogromny zasięg, był silny, ale trenowanie przez godzinę co drugi dzień to nie to samo co codzienny trening przez kilka godzin pod okiem pana Blinta. Logan był dobrym wojownikiem, ale nie było mowy, żeby dotarł do finałowych walk, więc Kylar nie będzie musiał się z nim mierzyć. Wyciągnął miecz i siostra Nile go zabezpieczyła. Sprawdził ostrze - nie było po prostu spłaszczone, ale stępione na półokrągło na każdej krawędzi, co oznaczało, że siostra wiedziała, co robi. Nawet mieczem do ćwiczeń można ciąć, jeśli uderzy się odpowiednio mocno. Jednocześnie sploty magii nie zwiększyły ciężaru ostrza ani nie zmieniły tego, jak cięło powietrze. - Nieźle - powiedział Kylar. Starał się być lakoniczny jak Durzo i nie zdradzać się z głosem. Zwykle, kiedy Kylar próbował zmienić głos, nadal brzmiało to tak, jakby dziecko próbowało udawać mężczyznę, i było raczej żenujące niż skuteczne. - Zasady turnieju mówią, że wygrywa pierwszy szermierz, który zaliczy trzy trafienia. Na ciało każdego uczestnika nałożyłam zabezpieczenie, na które zareaguje miecz przeciwnika. Za pierwszym trafieniem miecz jaśnieje na żółto. Za drugim pomarańczowo. Za trzecim czerwono. A teraz ostatnia rzecz. Muszę się upewnić, że nie masz Talentu. A, żeby to uczynić, muszę cię dotknąć. - Myślałem, że to Widzicie. - Tak, ale słyszałam plotki, że ludzie potrafią ukrywać Talent, a ja przysięgłam, że walka będzie sprawiedliwa, i nie złamię przyrzeczenia nawet tu, nawet przy Sa’kagé. Drissa położyła dłoń na jego ręce. Cały czas coś mamrotała pod nosem. Jak wyjaśnił mu to Blint, kobiety muszą mówić, żeby używać Talentu, ale najwyraźniej to nie musiało być

nic zrozumiałego. Przerwała gwałtownie i spojrzała mu w oczy. Zagryzła usta, a potem znowu dotknęła jego ręki. - Wcale go nie ukrywa... - mruknęła. - Nigdy nie widziałam... Wiedzą o tym? Na pewno, bo inaczej nie przysłaliby go, ale... - O czym mówisz? Siostra Nile odsunęła się niechętnie, jakby nie miała ochoty zajmować się człowiekiem, kiedy miała w zasięgu coś o wiele bardziej interesującego. - Jesteś popsuty. - Idź do diabła! Zamrugała. - Przepraszam, chciałam powiedzieć... Ludzie potocznie mówią, że „ma się Talent", jakby to było takie proste. Ale nie jest. Istnieją trzy rzeczy, którą muszą działać razem, żeby ktoś mógł się stać magiem. Po pierwsze, glore vyrden, czyli, z grubsza mówiąc, żywa magia. To magia, która wypływa z twoich procesów życiowych, tak jak zyskujemy energię z jedzenia. Z procesów życiowych, albo może z duszy, nie wiadomo, ale to coś wewnętrznego. Połowa wszystkich ludzi ma glore vyrden. Może nawet wszyscy, tylko w większości przypadków jest jej za mało, żeby ją wykryć. Po drugie, część ludzi ma kanał, albo coś, co przekłada tę moc w magię lub działanie. Zwykle kanał jest bardzo cieniutki. Czasem zablokowany. Ale powiedzmy, że na brata pewnego człowieka przewrócił się wóz pełen siana, w tak ekstremalnej sytuacji człowiek mógł może skanalizować glore vyrden i podnieść wóz. Z drugiej strony, mężczyźni, którzy mają glore vyrden i szeroko otwarty kanał, często są sportowcami albo żołnierzami. Czasem radzą sobie daleko lepiej niż inni, ale jak wszyscy inni, potrzebują czasu, by odzyskać siły. Ilość magii, którą mogą użyć, jest malutka i szybko się wyczerpuje. Gdybyś powiedział im, że korzystają z magii, nie uwierzyliby ci. Żeby zostać magiem, trzeba jeszcze trzeciej rzeczy: człowiek musi być w stanie absorbować magię ze światła słonecznego albo ognia, żeby napełniać z powrotem glore vyrden. Większość z nas absorbuje światło oczami, ale niektórzy robią to przez skórę. To dlatego, jak podejrzewamy, gorathi z Friaku walczą nago: nie po to, żeby zastraszyć wroga, ale żeby absorbować jak najwięcej magii. - A jak to się ma do mnie? - Młody człowieku, możesz absorbować magię, albo oczami jak mag, albo przez skórę. Twoja skóra wręcz jaśnieje magią. Podejrzewam, że miałbyś naturalną skłonność do magii cielesnej. A twoja glore vyrden? Nigdy takiej nie widziałam. Mógłbyś korzystać z magii pół

nocy i jeszcze byś jej nie zużył. Idealna dla siepacza. Ale... - Skrzywiła się. - Przykro mi. Twój kanał. - Co? Jest zablokowany? Jest bardzo źle? Już wiedział, że jest zablokowany. Blint próbował przerwać blokadę od wielu lat. To dlatego kazał mu leżeć na słońcu albo siadać nieprzyjemnie blisko ognia w kuźni - próbował doprowadzić do tego, że magia przeleje się i Kylar będzie musiał się nią posłużyć. - Nie masz kanału. - Możesz to naprawić? Pieniądze nie grają roli - powiedział z zaciśniętym sercem Kylar. - To nie jest kwestia wywiercenia dziury. To raczej coś jak zrobienie nowych płuc. Żadna uzdrowicielka z Oratorium nigdy czegoś takiego nie widziała, nie mówiąc już o leczeniu, a w przypadku Talentu o rozmiarach twojego podejrzewam, że wszelkie próby skończyłyby się śmiercią twoją i uzdrowicielki. Znasz magę, która zaryzykowałaby dla ciebie życie? Kylar pokręcił głową. - Wobec tego przykro mi. - A magowie z Gandu by mi pomogli? Oni mają najlepszych uzdrowicieli, prawda? - Nie uznam tego za osobistą obrazę, chociaż większość sióstr tak by to potraktowała. Słyszałam szalone historie o szkole zielonych magów. Nie wierzę w nie, ale słyszałam o magu, który uratował nienarodzone dziecko umierającej kobiety, wkładając je do łona jej siostry. Nawet jeśli to prawda, chodziło o ciążę, a my, uzdrowiciele, ciągle się stykamy z problemami przy ciąży. Czegoś takiego, co masz ty, nigdy nie widziałam. Ludzie przychodzą do nas, bo są chorzy. Przynoszą dzieci do Oratorium albo do jednej z męskich szkół, bo dziecko podpaliło stodołę, wyleczyło drugie dziecko w czasie zabawy albo rzuciło w kogoś krzesłem samą siłą woli. Ludzie tacy jak ty nie przychodzą do nas. Czują się tylko sfrustrowani życiem, jakby mieli być kimś więcej, niż są, ale nie mogą się przebić. - Dzięki. - Przykro mi. - Więc to tyle. Nic się nie da zrobić? - Jestem pewna, że dawni magowie potrafiliby ci pomóc. Może pomógłby jakiś zapomniany, stary rękopis w bibliotece na Gandu. Albo może w Oratorium jest ktoś, kto bada zaburzenia Talentu, a ja zwyczajnie o tym nie wiem. Nie mam pojęcia. Możesz spróbować. Ale na twoim miejscu nie odrzucałabym własnego życia po to, żeby szukać czegoś, czego możesz nie znaleźć. Pogódź się z tym.

Tym razem Kylar nie musiał się wysilać. Piorunujące spojrzenie Durzo Blinta samo się pojawiło.

26 Kylar szedł po piasku areny gotowy kogoś skrzywdzić. Widownia falowała. Kylar nigdy nie widział tylu ludzi. Handlarze wędrowali między ławkami, sprzedając ryż, rybę i bukłaki z piwem. Arystokraci i kobiety mieli służących, którzy ich wachlowali w roszącym upale, a król siedział na tronie, popijając i śmiejąc się ze swoją świtą. Kylar miał wrażenie, że dostrzegł skrzywionego lorda generała u boku króla. Tłum ożywił się na widok Kagé. I wtedy wrota na drugim końcu areny otworzyły się i wyszedł przez nie zwalisty wieśniak. Rozległy się zdawkowe, znudzone okrzyki. Nikogo tak naprawdę nie obchodziło, kto wygra, widzowie cieszyli się tylko, że zaraz się zacznie następna walka. Zadźwięczał róg i wielki wieśniak wyciągnął długi zardzewiały półtoraręczny miecz. Kylar wyciągnął swój miecz. Chłop rzucił się na niego, unosząc miecz nad głowę. Kylar skoczył, uderzył mieczem z całej siły w brzuch mężczyzny, a kiedy wieśniak potknął się i poleciał do przodu, Kylar ciął go przez nerki i ścięgno podkolanowe. Ostrze jego broni zabłysło żółcią i czerwienią. Zaskoczeni byli wszyscy oprócz Arcyszermierzy, którzy siedzieli w wydzielonej części, ubrani w czerwone i stalowoszare peleryny. Natychmiast uderzyli w dzwon. Rozległo się kilka okrzyków i gwizdów, ale większość widowni była przede wszystkim zaskoczona. Kylar schował miecz do pochwy i wrócił do pomieszczenia dla walczących, podczas gdy wieśniak wstał i otrzepał się, klnąc pod nosem. Kylar czekał sam. Siedział nieruchomo, z nikim nie rozmawiał. Tuż przed jego następną walką usiadł obok niego potężny mięśniak z wytatuowaną na czole błyskawicą. Kylar pomyślał, że to Bernerd. Albo może Szmaja. Nie, Szmaja, to drugi z bliźniaków, ten ze złamanym nosem. - Masz fanów w Dziewiątce, którzy byliby zachwyceni, gdybyś następną walkę rozegrał bardziej widowiskowo - powiedział mięśniak i wstał. Kolejnym przeciwnikiem Kylara był Ymmurczyk. Władcy koni nieczęsto pojawiali się w mieście, więc widownia była podekscytowana. Ymmurczyk był drobnym człowiekiem,

odzianym w brązową końską skórę - miał zasłoniętą nawet twarz. On też zostawił sobie noże za pasem, wielkie, zakrzywione kukri. Walczył bułatem, który świetnie nadawał się do walki na koniu, ale nie najlepiej do walki wręcz. Co więcej, Ymmurczyk był pijany. Jak mu rozkazano, Kylar bawił się z nim, uskakując przed ciosami w ostatniej chwili, dokładając do walki kopnięcia z obrotu i trochę akrobacji, zasadniczo łamiąc wszystkie zasady, których uczył go Durzo. W walce z dobrym przeciwnikiem nigdy nie kop powyżej jego kolana. Taki cios jest zwyczajnie za wolny. I nie trać kontaktu z ziemią. Gdy podskakujesz, to nie możesz zmienić już swojej trajektorii. Jedyny moment, kiedy można skorzystać z kopnięcia w wyskoku, to w takich okolicznościach, w jakich wypracowali je Ceuranie: żeby zrzucić jeźdźca z konia, kiedy sam jesteś pieszo i nie masz innego wyjścia. Tym razem, kiedy Kylar wygrał, tłum szalał. Wracając po walce, Kylar zobaczył, że na arenę wychodzi Logan. Jego przeciwnikiem był albo Bernerd, albo Szmaja. Kylar miał nadzieję, że bliźniak nie potraktuje chłopaka zbyt brutalnie. Jednakże kilka minut później Logan wrócił zarumieniony po zwycięstwie. Możliwe, że Bernerd (albo Szmaja) był zbyt pewny siebie. W trzeciej walce Kylar stanął przeciwko miejscowemu szermierzowi, który zarabiał na życie ucząc młodych arystokratów. Mężczyzna patrzył na Kylara, jakby zobaczył najpodlejszego węża Midcyru, ale zbyt gorliwie przykładał się do ripost. Zdobył jedno trafienie, a potem przegrał i zszedł z areny wściekły. Dopiero kiedy Logan wygrał trzecią walkę z kolejnym mistrzem miecza, Kylar wyczuł, że coś tu śmierdzi. Potem Kylar wygrał czwartą walkę z wiarusem - co dziwne, o dość niskiej randze i z niezbyt dobrej rodziny, ale z którym solidnie się namęczył. Żołnierz kiepsko udawał. Kylar w zasadzie nie atakował w miejsca, które tamten specjalnie odsłaniał. To były tak oczywiste zagrania, że musiały być pułapkami. I wtedy zrozumiał. Wieśniak walczył naprawdę. Ymmurczykowi podano narkotyk. Fechmistrza zastraszono. A żołnierza kupiono. W tym turnieju odpadało się po pierwszej przegranej, więc teraz zostało już tylko szesnastu uczestników. Kylar rozpoznał, że czterech z nich jest z Sa’kagé, co oznaczało, że pewnie byli tu też inni z Sa’kagé, których nie znał. Sa’kagé ustawiło walki. To go rozwścieczyło. Ale zaliczył kolejne pojedynki, jakby to miało jakiś sens. Popisywał się kopnięciami z wyskoku, blokami, podcięciami, wyrafinowanymi technikami rozbrajającymi i wszystkimi głupotami, które mu przyszły do głowy. Myślał, że Dziewiątka wierzyła w niego, że dają mu prawdziwą szansę - wygra albo zginie. To jednak był tylko kolejny numer. Byli tu wspaniali wojownicy, ale zostali

przekupieni. Niewątpliwie bukmacherzy błyskawicznie zarabiali pieniądze, w miarę jak Kylar wygrywał kolejne walki w swojej grupie, a w drugiej zwyciężał Logan Gyre. Wysoki, przystojny Logan, potomek przodującego rodu, był niezwykle popularny. Pierwsze walki Logana tak upozorowano, żeby wyglądały na bardzo wyrównane, przez co widzowie nie chcieli na niego stawiać. A potem Logan bez najmniejszego kłopotu radził sobie z kolejnymi przeciwnikami. Wspaniali wojownicy robili uniki w najmniej spodziewanych momentach, jeszcze bardziej napychając kieszenie Sa’kagé. W większości wypadków wyglądało to przekonująco. Kiedy względnie kompetentny szermierz próbuje cię dźgnąć, nie trzeba wielkiego udawania, żeby źle zablokować cios. Ale Kylar to widział i zauważył, że Arcyszermierze też to dostrzegali. Byli wściekli i Kylar podejrzewał, że minie wiele czasu, nim ktokolwiek ich przekona, żeby jeszcze raz urządzili turniej w Cenarii. Walki były w sposób tak oczywisty ustawione, że Kylar wątpił, czy daliby mu tytuł Arcyszermierza, nawet gdyby dwa razy na niego zapracował. Niemalże tak samo oczywiste było to, że król niczego nie zauważył, przynamniej do chwili, kiedy jeden z Arcyszermierzy podszedł do niego i z nim porozmawiał. Aleine zerwał się na równe nogi i jego doradcy potrzebowali chwili, by uspokoić go na tyle, żeby znowu usiadł. Zatem Dziewiątka dała co nieco do zrozumienia królowi, ale nadal zostały pieniądze do zarobienia i jeśli Kylar się nie mylił, Dziewiątka chciała też dać coś do zrozumienia całemu miastu. Był zdegustowany, kiedy wyszedł na piach areny, by stawić czoło Loganowi. To była ostatnia walka. O tytuł mistrza. Nie było dobrego wyjścia. Rozważał, czy nie rzucić miecza pod nogi Loganowi i nie poddać się - ale wtedy król pomyślałby, że Sa’kagé deklaruje swoje poparcie dla młodego Gyre'a. A wkrótce potem wynająłby siepacza, żeby odwiedził posiadłość Gyre'ów - albo zwykłego zabójcę, jeśli Sa’kagé nie przyjęłoby zlecenia. Kylar nie mógł mu też pozwolić wygrać po wyrównanej walce. Teraz, kiedy król wiedział, że Sa’kagé ustawiła cały turniej, pomyślałby, że próbują pokazać Logana w lepszym świetle. Zatem, co powinien zrobić Kylar? Upokorzyć najlepszego przyjaciela? Wcześniejsze uniesienie kompletnie zniknęło z twarzy Logana. Miał na sobie wspaniałą lekką kolczugę z czarnymi ogniwami w kształcie białozora z przodu i z tyłu. Tłum ryknął, kiedy obaj wyszli, ale żaden z młodych ludzi nie zwrócił na to uwagi. - Nie jestem na tyle dobry, by dojść tak daleko. Wrobiliście mnie - powiedział Logan. Zastanawiałem się, co w związku z tym zrobić. Zastanawiałem się, czy nie rzucić miecza i nie skapitulować, żeby popsuć wam szyki. Ale ty jesteś Sa’kagé, a ja Gyre. Nigdy nie poddam się ciemności i zepsuciu. Więc co będzie? Masz schowane inne ostrze, którego nie

zabezpieczono? Zabijesz mnie na oczach wszystkich, żeby przypomnieć Cenarii, kto trzyma but na jej gardle? - Jestem tylko mieczem - odpowiedział Kylar głosem szorstkim jak głos Blinta. Logan zaśmiał się pogardliwie. - Mieczem? Nie możesz tak łatwo usprawiedliwić tego, czym jesteś. Jesteś człowiekiem, który zdradził każdą część swojej lepszej natury, który na każdym skrzyżowaniu wybierał ciemność, pogrążając się w niej coraz bardziej. I po co? Dla pieniędzy! - Splunął. - Zabij mnie, jeśli za to ci zapłacili, Cieniu, bo powiem ci jedno: zrobię co w mojej mocy, żeby cię zabić. Pieniądze? A co Logan wiedział o pieniądzach? Miał pieniądze każdego dnia swego życia. Gdyby sprzedać jedną jego znoszoną rękawiczkę, szczur z gildii miałby za co jeść przez kilka miesięcy. Kylarowi krew zagotowała się z wściekłości. Logan nic nie wiedział - a jednak nie mógł mieć więcej racji. Kylar skoczył naprzód dokładnie w chwili, kiedy zagrał róg, chociaż nie obchodziło go, czy będzie się stosował do reguł. Logan zaczął wyciągać miecz, ale Kylar nie zawracał sobie tym głowy. Rzucił się, wymierzając kopniaka w rękę, którą fechtował Logan. Trafił, zanim Logan wyjął miecz do połowy z pochwy. Kopniak wytrącił mu rękojeść z dłoni i obrócił Logana. Kylar wpadł na niego, oplótł nogami jego nogi i obaj padli na ziemię. Kylar wylądował na górze i usłyszał, jak ze świstem ucieka powietrze z płuc Logana. Złapał go za obie ręce i wykręcił mu je na plecy. Przytrzymując nadgarstki Logana jedną ręką, chwycił go drugą za włosy i uderzał jego głową o piasek z całej siły, raz za razem, ale piasek był za miękki, żeby go ogłuszyć. Wstając, Kylar wyciągnął miecz. Jęki Logana i jego własny ciężki oddech wydawały się mu jedynymi dźwiękami na świecie. Na stadionie panowała cisza. Nie wiał nawet wiatr. Było gorąco, piekielnie gorąco. Kylar ze złością ciął przeciwnika w lewą nerkę, a potem w prawą. Miecz był zabezpieczony, więc oczywiście nie zranił Logana, ale mimo to cios bolał, jakby chłopak oberwał pałką. Logan krzyknął z bólu. Nagle wydał się taki młody. Mimo wielkiego ciała, Logan miał ledwie osiemnaście lat. Ten krzyk zakłopotał Kylara. To była słabość. To było upokarzające i doprowadzało do szału. Kylar rozejrzał się po stadionie. Gdzieś siedzieli członkowie Dziewiątki i patrzyli, ubrani jak zwykli ludzie, udawali, że podzielają przerażenie sąsiadów. Udawali, że przyjaźnią się z ludźmi, którymi pogardzają, ludźmi, których zdradzą z tak marnego powodu jak pieniądze.

Kylar usłyszał za sobą hałas i zobaczył, że Logan zdołał podnieść się na czworaki. Próbował wstać. Jego twarz krwawiła od setek drobnych ranek od piasku i nie mógł skupić wzroku. Kylar uniósł lśniący miecz, pokazując go publice. A potem obrócił się i uderzył płazem w głowę Logana. Jego przyjaciel skulił się i padł nieprzytomny, a tłum wstrzymał oddech. Upokorzenie Logana to był jedyny sposób, aby go ocalić, ale upokarzając go w tak niehonorowy sposób, Kylar nie skupił uwagi na jego przegranej, ale na Sa’kagé. Było nikczemne, bezwstydne i wszechmocne, a dzisiaj jego ucieleśnieniem był Kylar. Odrzucił miecz i raz jeszcze wzniósł ręce przed tłumem, tym razem salutując im podwójnie, jednym palcem. Do diabła z wami wszystkimi. Do diabła ze mną. A potem uciekł.

27 Okna w Palarni Modaińskiej zrobiono ze szkła plangańskiego ciętego w kliny i wymyślne zoomorficzne kształty. Kiedy się patrzyło na kształty w szkle, można było całkowicie zignorować świat zewnętrzny, i o to właśnie chodziło. Kiedy się patrzyło na te kształty, nie widziało się krat po drugiej stronie okna. Kylar stał przy oknie i gapił się między prętami na dziewczynę na targu Sidlin. Targowała się ze sprzedawcą. Laleczka - Elene - dorastała, miała teraz około piętnastu lat, a Kylar miał osiemnaście. Była piękna - przynajmniej z bezpiecznej odległości. Stąd widział jej sylwetkę, giętkie krągłości w prostej sukience służącej; włosy miała związane z tyłu, w słońcu lśniły jak złoto; uśmiechała się swobodnie. Chociaż z tej odległości nie dostrzegał blizn, przez zabarwione szkło jej biała sukienka wyglądał jak przesiąknięta krwią. Obrębione ołowiem zoomorficzne spirale przypominały krzywe linie jej blizn. - Ona cię zniszczy - powiedziała stojąca za jego plecami Mama K. - Jest częścią innego świata, którego ty nigdy nie poznasz. - Wiem - odpowiedział cicho, zerkając na nią przez ramię. Mama K weszła do pokoju z nową dziewczyną, młodą i ładną. Mama K czesała jej jasne włosy. Palarnia Modaińska bardzo różniła się od większości burdeli w mieście. Tutejsze kurtyzany zostały wyszkolone w sztuce konwersacji i muzyce w takim samym stopniu jak w sztukach łoża. Nie było tu wyuzdanych sukien, nagości, obmacywania przy ludziach, nie wolno tu było wchodzić pospólstwu. Rzecz jasna, Mama K dowiedziała się o wycieczkach Kylara dawno temu. Niczego nie dało się przed nią ukryć. Kłóciła się z nim z ich powodu i nadal komentowała je za każdym razem, kiedy akurat tu była, ale gdy się zorientowała, że nie przestanie przychodzić, kazała mu przysiąc, że będzie wchodził do palarni i patrzył ze środka. Jeśli ma być głupi, stwierdziła, to niech przynajmniej będzie bezpieczny. Gdyby obserwował ją z ulicy, prędzej czy później wpadłby na nią, porozmawiał z nią, poszedł z nią do łóżka, zakochał się w niej i dał się zabić z powodu nieposłuszeństwa.

- Nie wstydź się - powiedziała do dziewczyny Mama K. - Wkrótce będziesz robiła o wiele więcej niż tylko przebierała się w obecności mężczyzny. Kylar nie odwrócił się, gdy usłyszał szelest zdejmowanych ubrań. Tylko tego było mu trzeba. Już był wystarczająco przygnębiony. - Wiem, że się boisz pierwszego razu, Daydra - tłumaczyła łagodnie Mama K. - Tu trzeba być twardym. Prawda, Kylar? - Lepiej tak. Jak się jest miękkim, wiele się tu nie zdziała. Daydra zachichotała nerwowo. Nie odwrócił się od zakratowanego okna. Pożerał wzrokiem Elene. Co by ujrzał w jej czystych, brązowych oczach, gdyby spojrzała na dziewczynę za nim, przygotowującą się dla pierwszego klienta? - Na początku będziesz miała poczucie winy - powiedziała Mama K. - Spodziewaj się tego. Zignoruj to. Nie jesteś zdzirą, nie jesteś kłamcą. Zabawiasz ich. Mężczyźni nie kupują najlepszego sethyjskiego wina dlatego, że chce im się pić. Kupują je, bo to im poprawia samopoczucie, bo kupując je, mają o sobie lepsze mniemanie. I dlatego też przychodzą tutaj. Mężczyźni zawsze zapłacą za swoje grzeszki, czy to będzie wino, czy zajrzenie ci pod spódnicę... - Czy morderstwo - powiedział Kylar, dotykając wypchanego monetami mieszka i sztyletu u pasa. Niemal czuł chłód w powietrzu, ale Mama K zignorowała go i mówiła dalej: - Sekret polega na tym, żeby zdecydować, czego nie sprzedasz. Nigdy nie sprzedasz serca. Niektóre dziewczyny nie całują. Niektóre nie dają wyłączności jednemu mężczyźnie. Niektóre nie wykonują specjalnych usług. Ja robiłam wszystko, ale zachowałam swoje serce. - Czyżby? - zapytał Kylar. - Naprawdę? Odwrócił się i serce podeszło mu do gardła. Dzięki sztuce Mamy K, Daydra wyglądała dokładnie jak Elene. Była podobnej budowy, miała równie wspaniałe kształty, tak samo lśniące złote włosy, taką samą prostą sukienkę służki - była podobna pod każdym względem, tyle że znajdowała się po tej stronie krat, tak blisko, że mógł jej dotknąć, Elene zaś była na zewnątrz. Daydra uśmiechała się niepewne, jakby nie mogła uwierzyć, że tak się odzywał do Mamy K. Mama K była wściekła. Przeszła przez pokój i złapała Kylara za ucho jak niegrzecznego chłopczyka. Wyciągnęła go z pokoju na półpiętro. Było tam pełno wspaniałych dywanów i wyściełanych krzeseł. W kącie siedział ochroniarz i było czworo drzwi prowadzących do pokojów kurtyzan. Schody prowadziły na dół do salonu z sugestywnymi obrazami i oprawnymi w skórę książkami. Mama K w końcu puściła ucho Kylara i cicho

zamknęła za nimi drzwi. - Niech cię diabli!. Daydra i tak jest przerażona. Co ty u licha wyprawiasz? - Mówię przykrą prawdę. - Wzruszył ramionami. - Albo kłamstwa. Jak wolisz. - Do diabła, gdybym chciała prawdy, spojrzałabym w lustro. W tym życiu nie chodzi o prawdę, ale żeby jak najlepiej wykorzystać to, co się ma. Chodzi o tę dziewczynę, co? To szaleństwo. Uratowałeś ją. A teraz daj jej żyć. Zawdzięcza ci wszystko. - Zawdzięcza mi blizny. - Ty skończony głupcze! Widziałeś, co się stało ze wszystkimi pozostałymi dziewczynami z twojej gildii? Żyją na ulicy niecałe dziesięć lat, a już są pijaczkami, palaczkami ziela lubieżnicy, złodziejkami, kalekami, żebraczkami i tanimi dziwkami, piętnastoletnimi matkami z dziećmi umierającymi z głodu albo niezdolnymi donosić ciąży, bo za wiele razy piły herbatkę z wrotycza. Zapewniam cię, że Elene nie jest jedyną dziewczyną z twojej gildii, której zafundował blizny jakiś zwyrodnialec. Ale jest jedyną, która ma nadzieję i przyszłość. Ty jej to dałeś. - Powinienem był... - Jedyna rzecz, którą mogłeś lepiej rozegrać, to zabić wcześniej tego chłopaka, zanim cokolwiek ci zrobił. Gdybyś był dzieckiem, które jest zdolne zamordować, nie troszczyłbyś się też o to, co się stanie z pewną małą dziewczynką. Prawda jest taka, że, nawet gdyby te blizny były twoją winą, to i tak stanowią one małą cenę za życie, której jej dałeś. Kylar się odwrócił. Na półpiętrze też było okno wychodzące na targ. Tu wstawiono zwykłe szkło, nie cięte czy barwione jak szyby w pokojach kurtyzan. Tutaj też wstawiono kraty, ale zwykłe, z prostych żelaznych prętów, o brzegach tak ostrych jak noże Blinta. Elene zbliżyła się i teraz widział jej blizny, ale wtedy ona uśmiechnęła się i blizny jakby zniknęły. Jak często dziewczyny w Norach się tak uśmiechają? Kylar złapał się na tym, że sam się uśmiechnął. Dawno nie czuł się taki lekki. Odwrócił się i uśmiechnął do Mamy K. - Nie spodziewałem się dostać od ciebie rozgrzeszenia. Nie odpowiedziała uśmiechem. - To nie jest rozgrzeszenie. To rzeczywistość. A to mogę ci dać jak nikt inny. Poza tym radzisz sobie z poczuciem winy równie źle, jak Durzo. - Durzo? Durzo nigdy nie czuje się winny. Na jej twarzy mignął niesmak. Odwróciła się, by popatrzeć na Elene. - Skończ z tą farsą, Kylar. - O czym ty mówisz? - Durzo powiedział ci, jakie są zasady. Możesz się pieprzyć, ale nie zakochiwać. On

nie widzi, co robisz, ale ja owszem. Wierzysz, że kochasz Elene, więc w ogóle się nie pieprzysz. Dlaczego nie wyrzucisz tego z siebie? - zapytała łagodnie. - Kylar. Nie możesz mieć tej dziewczyny. Dlaczego nie weźmiesz tego, co możesz mieć? - O czym mówisz? - Idź do Daydry. Podziękuje ci za to. Na koszt firmy. Jeśli się martwisz, że nie jesteś doświadczony, to ona też jest dziewicą. Też? Na bogów, Mama K naprawdę musi wszystko wiedzieć? - Nie, dziękuję. Nie jestem zainteresowany. - Kylar, na co czekasz? Na cudowną unię dusz z tamtą dziewczyną? Jest tylko pieprzenie, i to wszystko, co dostaniesz. Taka jest umowa i wiedziałeś to od początku. Wszyscy się na coś zgadzamy. Ja tak zrobiłam, Durzo i ty także. Poddając się, Mama K machnęła na mięśniaka, żeby przepuścił klienta. Gbur o owłosionych łapach wbiegł na górę. Chociaż bogato odziany, był gruby, brzydki, śmierdział i uśmiechał się szeroko, odsłaniając czarne zęby. Zatrzymał się na półpiętrze, oblizując usta - uosobienie żądzy z rozdziawioną gębą. Skinął głową do Mamy K, mrugnął porozumiewawczo do Kylara i wszedł do pokoju dziewiczej kurtyzany. - Może to były złe umowy - stwierdził Kylar. - To nieistotne. I tak nie ma odwrotu.

28 Feir Cousat zapukał do drzwi na wysokim piętrze w wielkiej piramidzie Sho'cendi. Dwa razy, pauza, znowu dwa razy, pauza i jeden raz. Kiedy on, Dorian i Solon byli uczniami w szkole magii ognia, nie zajmowali tak prestiżowych komnat. Ale jemu i Dorianowi nie przydzielano tych pokoi, żeby im podziękować za wiekopomne zasługi, ale żeby mieć ich na oku. Drzwi uchyliły się i po drugiej stronie pojawiło się oko Doriana. Feir zawsze uważał, że to zabawne: Dorian był prorokiem. Potrafił przepowiedzieć upadek królestwa albo zwycięzcę wyścigu konnego - lukratywna sztuczka, kiedy Feirowi udawało się przekonać go do zrobienia czegoś takiego - ale nie potrafił powiedzieć, kto stoi za jego drzwiami. Mówił, że proroctwa dotyczą jego samego wiążą się z bardzo nieprzyjemnym zjazdem po spirali ku szaleństwu. Dorian zaprosił pospiesznie Feira do środka i zamknął za nim drzwi. Feir poczuł, że przechodzi przez nieprawdopodobną ilość zabezpieczeń. Zerknął na nie. Zgodnie z przewidywaniami znalazł zabezpieczenie przeciwko podsłuchiwaniu. Stawianie zabezpieczeń przeciwko wejściu było dość niezwykłe, jeśli w pokoju było się samemu. Ale naprawdę dziwne było zabezpieczenie, które zatrzymywało magię wewnątrz pokoju. Feir przesunął palcami po wątkach splotu, kręcąc z zadziwieniem głową. Dorian należał do tego rodzaju magów, którzy rodzą się raz na pokolenie. Studiował w Hothsalar, w szkole uzdrowicieli na Gandu, a kiedy w wieku szesnastu lat opanował wszystko, czego tam nauczano, zgłosił się do szkoły ognia i opanował magię ogniową, nawet nie udając, że się tym interesuje. Został tu tylko z powodu przyjaźni z Feirem i Solonem. Talenty Solona niemal wyłącznie ograniczały się do ognia, ale był pośród nich najsilniejszy. Feir nie bardzo wiedział, dlaczego ci dwaj zaprzyjaźnili się z nim. Może dlatego, że nie czuł się zagrożony przez ich doskonałość. To było tak ewidentne, że obaj należeli do tych ludzi, których obdarzyli łaskami sami bogowie, że Feir nawet nie pomyślał, by im naprawdę zazdrościć. Może pomagał też fakt, że urodził się jako wieśniak. I pewnie też to, że za każdym razem, kiedy męczył się ze studiami i zaczynał być zazdrosny, jeden z jego przyjaciół proponował małą potyczkę dla treningu.

Feir wyglądał na grubego, ale potrafił się ruszać i codziennie ćwiczył z Arcyszermierzami, którzy mieli swój główny ośrodek szkoleniowy kilka minut drogi od Sho'cendi. Dla Solona i Doriana zgłoszenie się na ochotnika do potyczki było proszeniem się o siniaki. Dorian potrafił je potem wyleczyć, ale mimo to bolały. Na łóżku Doriana leżały częściowo spakowane sakwy. Feir westchnął. - Wiesz, że Zgromadzenie zabroniło ci wyjeżdżać. Nie obchodzi ich Cenaria. Szczerze mówiąc, gdyby Solona tam nie było, też nic by mnie nie obchodziła. Moglibyśmy wysłać mu wiadomość, żeby wracał. Przywódcy szkoły nie wyrazili tego - rzecz jasna - w takich słowach. Obawiali się wysłać jedynego w Midcyru - być może jedynego na całym świecie - proroka prosto w ręce Króla-Boga. - Nawet nie usłyszałeś jeszcze najlepszego kawałka - powiedział Dorian, szczerząc zęby, jakby byli dziećmi. Feir poczuł, że krew odpłynęła mu z twarzy. Nagle zabezpieczenia zatrzymujące całą magię w pokoju nabrały sensu. - Chyba nie zamierzasz go ukraść? - Mógłby śmiało użyć argumentu, że i tak należy do nas. To my trzej go wyśledziliśmy i sprowadziliśmy z powrotem. To oni nam go ukradli. - Zgodziłeś się, że tu będzie bezpieczny. Pozwoliliśmy, by nam go odebrali. - Więc teraz zabiorę go z powrotem - odparł Dorian, wzruszając ramionami. - Znowu ty przeciwko całemu światu. - Nie, to ja dla całego świata, Feir. Pójdziesz ze mną? - Z tobą? To już szaleństwo? Kiedy ujawnił się dar proroczy Doriana, jedną z pierwszych rzeczy, jaką próbował przepowiedzieć, była własna przyszłość. Dowiedział się, że choćby nie wiadomo co zrobił, pewnego dnia oszaleje. Szperanie we własnej przyszłości tylko ten dzień przybliży. - Wydawało mi się, że mówiłeś, że masz jeszcze jakieś dziesięć lat. - Teraz już nie tak dużo - odparł Dorian. Wzruszył ramionami, jakby to nie miało znaczenia, jakby to nie łamało mu serca, dokładnie tak samo, jak wzruszył ramionami, kiedy poprosił Solona, żeby pojechał do Cenarii, wiedząc, że przyjaciel straci miłość Kaede. - Nim odpowiesz, Feir, wiedz jedno: jeśli wyruszysz ze mną, wiele razy będziesz żałował i nigdy więcej nie będziesz kroczył korytarzami Sho'cendi.

- Potrafisz bardzo przekonująco prosić. - Feir wywrócił oczami. - Oprócz tego, co najmniej dwa razy uratujesz mi życie, będziesz miał kuźnię i zasłyniesz jako największy na świecie zbrojmistrz pośród żyjących, odegrasz skromną rolę w uratowaniu świata i umrzesz szczęśliwy, chociaż może nie tak stary, jak miałeś nadzieję. - O, to już lepiej - odparł sarkastycznie Feir, ale żołądek mu się zacisnął. Dorian rzadko mówił, co wie, ale jeśli już mu się zdarzało, nigdy nie kłamał. - Tylko skromną rolę w ratowaniu świata? - Feir, celem twojego życia nie jest twoje własne szczęście. Jesteśmy częścią znacznie większej historii. Jak wszyscy. Jeśli twoja rola jest tylko epizodem, to czy to oznacza, że nie jest nic warta? Naszym celem w tej podróży nie jest ratowanie Solona. Musimy zobaczyć chłopca. Napotkamy wiele niebezpieczeństw, nim tam dotrzemy. Śmierć jest całkiem prawdopodobna. A wiesz, czego ten chłopiec potrzebuje od nas? Trzech słów. Może nawet dwóch, jeśli cały przydomek liczyć jako jedno. Chcesz usłyszeć, jak one brzmią? - Pewnie. - Zapytaj Mamę K. - To wszystko? Co to znaczy? - Nie mam pojęcia. Czasem jasnowidz jest jak wrzód na tyłku. - Naprawdę dużo ode mnie oczekujesz - powiedział Feir. Dorian pokiwał głową. - Będę żałował, jeśli powiem: tak? - Wiele razy. Ale ostatecznie nie. - Byłoby łatwiej, gdybyś mi powiedział mniej. - Uwierz, żałuję, że tak wyraźnie widzę, co cię czeka, zależnie od tego, co teraz wybierzesz. Gdybym powiedział ci mniej, znienawidziłbyś mnie za to, że coś przemilczałem. Gdybym powiedział ci więcej, zabrakłoby ci odwagi. - Dość! Bogowie, będzie aż tak źle? Feir spojrzał na ręce. Będzie miał kuźnię. Będzie znany w świecie dzięki swojej pracy. To było jedno z jego marzeń. Może się nawet ożeni i będzie miał synów. Zastanawiał się, czyby nie zapytać o to Doriana, jednak nie śmiał. Westchnął i potarł skronie. Dorian uśmiechnął się szeroko. - Dobrze! A teraz pomóż mi wymyślić, jak wyniesiemy stąd Curocha. Feir był przekonany, że źle zrozumiał. A potem pobladł. Na drzwiach były

zabezpieczenia zatrzymujące magię w środku. - Kiedy powiedziałeś „stąd" miałeś na myśli „stąd, czyli ze szkoły"? Więc jeszcze mam szansę przekonać cię, żebyś nie wykradał najpilniej strzeżonego artefaktu w Midcyru? Prawda? Dorian ściągnął kołdrę z łóżka. Leżał tam miecz w pochwie. Wyglądał zupełnie normalnie, tyle że pochwa był zrobiona z ołowiu i całkowicie skrywała miecz, nawet rękojeść, tłumiąc całą magię. To jednak nie był zwyczajny magiczny miecz. To był Curoch, miecz cesarza Jorsina Alkestesa. Miecz Mocy. Większość magów nie miała wystarczająco dużo mocy, by go używać. Gdyby Feir (albo większość pozostałych) spróbował, miecz zabiłby go w sekundę. Dorian powiedział, że nawet Solon nie może go bezpiecznie używać. Jednakże po śmierci Jorsina Alkestesa pojawiło się kilku magów, którzy byli w stanie - i zniszczyli więcej niż jedną cywilizację. - Najpierw myślałem, że będę musiał przepowiedzieć własną przyszłość, ale zamiast tego przepowiedziałem przyszłość strażników. Wszystko działało idealnie, tylko korytarzem nadszedł strażnik, który miał jedną na tysiąc szansę, że coś powie. Musiałem go ogłuszyć. Dobra wiadomość jest taka, że nim wróci do zdrowia, będzie się nim opiekować śliczna dziewczyna, z którą się potem ożeni. - Mówisz mi, że na górze leży teraz jakiś nieprzytomny strażnik i tylko czeka, aż ktoś go znajdzie? Dlaczego jeszcze rozmawiamy? Dlaczego w ogóle to robisz? - Bo on tego potrzebuje. - On? Kradniesz Curocha dla chłopaka od „zapytaj Mamę K"? - Och, nie, to znaczy, nie tak wprost. Chłopiec, który ma dzierżyć Curocha, ten, który musi to zrobić dla świata, jeszcze się nie urodził. Ale to nasza jedyna szansa, aby go zabrać. - Bogowie, ty mówisz poważnie. - Przestań udawać, że to cokolwiek zmienia. Już podjąłeś decyzję. Jedziemy do Cenarii. Jasnowidz jest czasem jak wrzód na tyłku? Powiedziałbym, że raczej zawsze!

29 - W czym problem?! - wrzasnął pan Blint. - Ja nie... - zaczął Kylar. - Znowu! - ryknął Blint. Kylar zablokował cios nożem treningowym, krzyżując przed sobą nadgarstki. Próbował złapać Durzo za rękę i wykręcić ją, ale siepacz mu się wyślizgnął. Poruszali się po całej najnowszej kryjówce Blinta, odbijając się od ścian, wskakując na belki pod sufitem, starając się wykorzystać każdą nierówność podłogi na niekorzyść przeciwnika. Ale walka była wyrównana. W ciągu dziewięciu lat spędzonych pod okiem Blinta Kylar zmężniał i wyrósł. Miał teraz około dwudziestu lat. Nadal nie był tak wysoki jak Blint i pewnie nigdy nie będzie, ale ciało miał gibkie i smukłe, a jego oczy miały ten sam kolor najjaśniejszego błękitu. Kiedy się pocił i walczył, każdy mięsień jego rąk, piersi, brzucha odcinał się wyraźnie i poruszał dokładnie tak jak należało, ale Kylar nie potrafił się naprawdę zaangażować. Durzo Blint widział to, i doprowadzało go to do furii. W długich i wyrafinowanych przekleństwach pan Blint porównał jego postawę niezbyt pochlebnie do nonszalanckiej prostytutki, jego twarz do nie najpiękniejszych części ciała, a inteligencję do umysłów kilku gatunków zwierząt hodowlanych. Kiedy zaatakował znowu, Kylar widział, że pan Blint postanowił przejść na wyższy poziom trudności. Jedna z niebezpiecznych cech pana Blinta była taka, że nawet kiedy był wściekły, nigdy to nie odbijało się na jego walce. Pozwalał sobie wyładować złość dopiero wtedy, kiedy już przeciwnik leżał na ziemi i krwawił. Teraz zmuszał Kylara do powolnego krążenia po pomieszczeniu, a nóż treningowy rozbłyskiwał w błyskawicznych pchnięciach i szybkich cięciach. Jeden z ciosów niepotrzebnie wydłużył o ułamek sekundy; Kylar zdołał ominąć ostrze i uderzyć pana Blinta w nadgarstek. Ale siepacz utrzymał nóż i kiedy cofnął rękę, tępe ostrze przejechało po kciuku Kylara.

- Zapłaciłeś kciukiem za niecierpliwość, chłopcze. Z ciężką piersią Kylar zatrzymał się, ale nie spuścił oczu z pana Blinta. Ćwiczyli już bronią sieczną najróżniejszego rodzaju, nożami różnej długości. Czasem walczyli taką samą bronią, czasem różną - pan Blint brał miecz obosieczny przeciwko ostrzu gandyjskiemu albo Kylar walczył sztyletem przeciwko nożowi kukri. - Każda inna osoba wypuściłaby nóż - odpowiedział Kylar. - Nie walczysz z każdym innym. - Nie walczyłbym z panem, gdyby pan miał broń, a ja nie. Pan Blint wyciągnął nóż i cisnął nim tuż obok ucha Kylara. Chłopak nawet nie drgnął. Nie dlatego, że przestał się zastanawiać, czy pan Blint któregoś dnia go nie zabije. Po prostu wiedział, że i tak nie zdołałby go powstrzymać. Kiedy Blint znowu zaatakował, zrobił to błyskawicznie. Każde kopnięcie trafiało na blokadę, każdy cios był parowany, po każdym pchnięciu następował unik, siłę uderzeń absorbowały ręce, nogi, biodra. Żadnych sztuczek, żadnych popisów. Tylko szybkość. Wśród ciosów zadawanych wszystkimi kończynami Kylar zdał sobie sprawę - jak zwykle - że pan Blint wygra. Ten człowiek był zwyczajnie od niego lepszy. Kylar jak zwykle spróbuje czegoś desperackiego i okaże się, że pan Blint tylko na to czekał. Kylar zarzucił go gradem ciosów, szybkich i lekkich muśnięć, jak górska bryza. Żaden z nich nie zraniłby pana Blinta, nawet gdyby sięgnęło celu, ale każdy sprawiał, że trudnej było uniknąć następnego. Kylar walczył coraz szybciej i szybciej, każde jego uderzenie było parowane, albo trafiało w napięte ciało, gotowe na przyjęcie ciosu. Raz przedarł się przez obronę i wbił dłoń w brzuch pana Blinta. Kiedy tamten odruchowo zgiął się wpół, Kylar wziął zamach, żeby trafić go w podbródek... i zatrzymał się. Blint zasłonił się wystarczająco szybko, żeby zablokować uderzenie, ale spodziewany cios nie padł, a Blint nie zdążył cofnąć ręki, kiedy Kylar zamachnął się ponownie, celując pięścią w jego nos. Ale nie trafił pana Blinta. Jakaś niewidoczna siła jak niewidzialna ręka sparowała cios. Kylar się zatoczył, próbując dojść do siebie i zablokować kopnięcie Durzo, ale uderzenie przebiło się przez jego ręce z nadnaturalną siłą. Kylar uderzył mocno o belkę i usłyszał trzask. Padł na ziemię. - Twoja kolej - powiedział Blint. - Jeśli nie zdołasz mnie dotknąć, wyznaczę ci specjalną karę. „Specjalną karę"? Pięknie. Skulony na ziemi, z obolałymi rękami, nic nie odpowiedział. Wstał, ale kiedy się

odwrócił, w miejscu Blinta stał Logan. Jednakże szyderczy uśmieszek na jego twarzy należał do Durzo Blinta. To była iluzja, iluzja mająca siedem stóp wzrostu, w pełni oddająca każdy ruch Blinta. Kylar z wściekłością kopnął go w kolano - ale jego stopa przeleciała przez postać, rozbijając iluzję i niczego nie dotykając. Blint stał dwie stopy dalej. Kiedy Kylar zatoczył się, łapiąc równowagę, Blint uniósł rękę. Widmowa pięść wystrzeliła ze świstem z jego ręki i przewróciła Kylara. Chłopak skoczył z powrotem na nogi akurat na czas, żeby zobaczyć skok Blinta. Sufit znajdował się dwanaście stóp wyżej, ale Blint uderzył w niego całymi plecami - i przylgnął. Potem zaczął pełznąć, zniknął w wijących się cieniach i zlał z mrokiem zasnuwającym sufit. Początkowo Kylar słyszał, jak Blint przesuwa się nad niego, ale potem wszelkie odgłosy nagle ucichły. Talent Blinta ukrywał nawet ciche szuranie o drewno. Ciągle się poruszając, Kylar przeszukiwał sufit, próbując zobaczyć cień, który nie pasował do reszty. - Wrable Szrama potrafi nawet rzucić własnym głosem albo innym dźwiękiem powiedział Blint z drugiego końca sufitu. - Ciekawe, czy ty byś tak umiał. Kylar zobaczył - albo pomyślał, że zobaczył - cień przesuwający się z powrotem w jego stronę. Rzucił weń nożem i cień rozpadł się, a nóż z drżeniem wbił się w drewno. To była kolejna iluzja. Kylar odwrócił się powoli, próbując mimo bijącego głośno serca usłyszeć najlżejszy dźwięk niepasujący do otoczenia. Tuż za nim rozległ się cichuteńki szelest ubrania opadającego na podłogę. Kylar obrócił się i zaatakował. Ale tam niczego nie było, tylko tunika Blinta leżąca na podłodze. Głuche uderzenie za plecami Kylara obwieściło lądowanie samego Blinta. Chłopak znowu się obrócił, ale coś złapało go za lewą rękę, a potem za prawą. Pan Blint stał z nagą piersią i patrzył morderczym wzrokiem, prawdziwe ręce mając opuszczone po bokach. Kylara trzymała za nadgarstki magia. Powoli jego ręce zaczęły się rozkładać na boki, coraz szerzej i szerzej. Kylar milczał póki mógł, ale w końcu krzyknął, czując, że zaraz wypadną mu ze stawów. Magia go puściła i Kylar skulił się pokonany. Rozczarowany Durzo pokręcił głową. A Kylar zaatakował. Jego kopnięcie zwolniło, zbliżając się do kolana Durzo, jakby natrafił stopą na sprężynę. Odbił się, wywinął kozła i padł bezwładnie na podłogę. - Widzisz, co się właśnie stało? - zapytał Durzo. - Znowu skopał mi pan tyłek. - Wcześniej.

- Prawie pana trafiłem. - Zmyliłeś mnie i prawie mnie załatwiłeś, ale skorzystałem z Talentu, podczas gdy ty nadal nie chcesz wykorzystać swojego. Dlaczego? Bo jestem zepsuty. Od spotkania z Drissą Nile cztery lata temu, Kylar ze sto razy myślał, czy nie powiedzieć Durzo Blintowi, co od niej usłyszał: że nie ma kanału i nie da się tego naprawić. Ale zasady zawsze były jasne. Kylar albo zostanie siepaczem, albo umrze. A Blint właśnie po raz kolejny udowodnił mu, że nie można zostać siepaczem bez Talentu. Kylar robił wszystko, żeby uruchomić Talent, albo dowiedzieć się czegokolwiek, co mogłoby mu pomóc, ale niczego nie odkrył. Blint odetchnął głęboko. Kiedy odezwał się znowu, głos miał spokojny: - Nadszedł czas na szczerość. Jesteś dobrym wojownikiem. Nadal nie najlepiej radzisz sobie z bronią drzewcową, pałkami, kuszami i... - Już zaczął wykład, ale się zorientował. Niemniej nigdy nie widziałem lepszego od ciebie w walce wręcz, zwłaszcza na te półtoraręczne, ceurańskie miecze. Dzisiaj prawie mnie załatwiłeś. Nie wygrasz jeszcze następnym razem, ale w końcu zaczniesz zwyciężać. Twoje ciało wie, co robić, a twój umysł też prawie pojął wszystko co trzeba. W ciągu następnych kilku lat twoje ciało stanie się trochę szybsze, trochę mocniejsze, a ty zmądrzejesz. Ale twoje szkolenie się zakończyło. Reszta to tylko kwestia ćwiczeń. - No i? - Chodź za mną. Mam coś, co może ci pomóc. Kylar poszedł za Blintem do pracowni. Ta była mniejsza niż pracownia, którą Merkuriusz zobaczył za pierwszym razem w starej kryjówce Blinta, ale tutaj przynajmniej drzwi oddzielały klatki zwierząt od miejsca do pracy. I ładniej tu pachniało. Poza tym dobrze poznał to miejsce. Książki stojące na półkach były jak starzy przyjaciele. Z Blintem dodali do nich kilkadziesiąt receptur. W ciągu ostatnich dziewięciu lat zaczął podziwiać mistrzostwo Blinta w pracy nad truciznami. Oczywiście każdy siepacz używał trucizn. Cykuta, trojeść krwista, korzeń mandragory i ariamu rosły na miejscu i były śmiertelnie trujące. Ale Blint znał setki trucizn. W jego księgach całe stronice były przekreślone, na marginesach widniały zdania nabazgrane wąskim, kanciastym charakterem pisma Durzo: „Idiotyzm. Tylko rozcieńcza truciznę". Inne fragmenty poprawiono, pojawiły się dopiski, ile upłynie czasu, nim trucizna zacznie działać, jaką metodą najlepiej ją podać, jak utrzymać rośliny przy życiu w obcym klimacie. Pan Blint wziął pudełko. - Siadaj.

Kylar usiadł przy wysokim stole, opierając łokcie na drewnianym blacie i podpierając brodę. Blint postawił przed nim pionowo pudło. Biały wąż wyślizgnął się z głuchym odgłosem na stół. Kylar ledwie zdążył zauważyć, co to jest, kiedy wąż zaatakował go, celując w twarz. Chłopak zobaczył otwarty pysk i lśniące zęby jadowe. Cofnął się, ale za wolno. I wtedy wąż zniknął, a Kylar zleciał ze stołka. Padł płasko na plecy, ale natychmiast skoczył na równe nogi. Blint trzymał węża tuż za głową. Przechwycił go w powietrzu, kiedy gad próbował ukąsić. - Wiesz, co to jest? - Biała żmija. Jeden z najbardziej śmiercionośnych węży na świecie. Były małe, rzadko kiedy dłuższe niż przedramię człowieka, ale ich ofiary umierały w kilka sekund. - Nie, to cena za niepowodzenie. Kylar, walczysz lepiej niż ktokolwiek bez Talentu. Ale nie jesteś siepaczem. Opanowałeś trucizny, znasz techniki zabijania. Pod względem szybkości reakcji nie masz sobie równych, masz dobre odruchy. Dobrze się chowasz, dobrze przebierasz, dobrze walczysz. Ale robienie tego wszystkiego dobrze jest gówno warte, nic. Zwykły zabójca też robi te rzeczy dobrze. To dlatego zabójcy mają cele, a siepacze truposzy. Dlaczego nazywa się ich truposzami? Bo kiedy przyjmujemy zlecenie, reszta krótkiego życia, jaka im została, to czysta formalność. Masz Talent, Kylar, ale go nie używasz. Nie będziesz go używał. Widziałeś trochę z tego, czego muszę cię nauczyć, ale nie nauczysz się tego, dopóki nie uruchomisz Talentu. - Wiem. Wiem. - Kylar nie chciał spojrzeć mistrzowi w oczy. - Prawda jest taka, że nie potrzebowałem ucznia, kiedy się zjawiłeś. Nigdy nie potrzebowałem. Ale usłyszałem plotki, że w Cenarii ukryto starożytny artefakt: srebrne ka’kari. Mówią, że stworzył je sam Ezra Szalony. To mała srebrna kula, ale kiedy ją zwiążesz, sprawia, że stajesz się odporny na każde ostrze i wydłuża ona twoje życie w nieskończoność. Nadal można cię zabić w każdy sposób niewymagający użycia metalu, ale nieśmiertelność, Kylar! I wtedy ty się zjawiłeś. Wiesz, czym jesteś? Maga Drissa Nile powiedziała ci? Durzo wiedział o Drissie Nile? - Powiedziała, że jestem zepsuty. - Ka’kari zostało stworzone dla takich „zepsutych" ludzi jak ty. Podobno ludzie o wielkim Talencie, ale bez kanału, przyciągają ka’kari. Miałeś je wezwać, Kylar. Nie wiesz,

jak je związać, więc wezwałbyś je, oddał mnie, a ja stałbym się nieśmiertelny. - A ja nadał byłbym zepsuty - dodał gorzko Kylar. - Gdybym je miał, moglibyśmy pokazać je Drissie, żeby je zbadała. Jest wielką uzdrowicielką. Nawet gdyby zajęło jej to kilka lat, nie szkodzi. Ale teraz tracimy czas. Wiesz, dlaczego nie mogę ci pozwolić zostać zwykłym zabójcą? - Nawet teraz szydził. Oczywiście Kylar zastanawiał się setki razy, ale doszedł do wniosku, że to duma nie pozwalała Blintowi na ucznia, który zawiódł. - Nasz Talent pozwalał nam złożyć Shindze magicznie wiążącą przysięgę. Dzięki temu Shinga jest bezpieczny, a my jesteśmy poza wszelkimi podejrzeniami. To słaby przymus, ale żeby go przełamać, siepacz musiałby zgłosić się do maga albo meistera. Wszyscy magowie w mieście pracują dla Sa’kagé i tylko idiota oddałby się w ręce meistera. Stałeś się zręcznym zabójcą i to zaczyna martwić Shingę. A on nie lubi się martwić. - Dlaczego kiedykolwiek miałbym zrobić coś przeciwko Shindze? Tylko podpisałbym wyrok na siebie. - Nie o to chodzi. Shinga, który nie jest paranoikiem, krótko żyje. - Jak pan mógł nigdy mi o tym nie powiedzieć? - dopytywał się Kylar. - Przez cały czas bił mnie pan za nieużywanie Talentu, a to jakby bić niewidomego, za to, że nie potrafi czytać! - Twoje desperackie pragnienie użycia Talentu przywołuje ka'kari. Pomagałem ci. I pomogę raz jeszcze. - Wskazał na węża w dłoni. - To dla motywacji. To też najbardziej miłosierna trucizna, jaką znam. - Pan Blint spojrzał Kylarowi prosto w oczy. - Zdobycie ka'kari od początku miało być twoim ostatecznym sprawdzianem, chłopcze. Zdobądź je. Bo jak nie... Powiało chłodem. Więc to tak. Ostatnie ostrzeżenie dla Kylara. Pan Blint odłożył węża, zebrał kilka rodzajów broni, złapał spakowaną torbę i zdjął z kołków na ścianie Sędziego. Sprawdził długie czarne ostrze, a potem wsunął je z powrotem do pochwy. - Nie będzie mnie jakiś czas. - Nie idę z panem? - Przeszkadzałbyś. Przeszkadzałbym? Naturalny ton, jakim Blint to powiedział, ranił niemal tak samo jak fakt, że to była prawda.

30 - Nie podoba mi się to - powiedział Solon. Regnus Gyre patrzył pod wiatr, który zdmuchiwał mu siwe włosy do tyłu. Dziś było słychać tylko wiatr hulający wśród murów, bo Bliźnięta siedziały cicho. Diuk nasłuchiwał wichru, jakby też próbował mu coś powiedzieć. - Wezwanie. Po dziesięciu latach - powiedział Solon. - Dlaczego król zrobiłby coś takiego w wigilię pełnoletności pańskiego syna? - Jaki jest najlepszy powód, aby zgromadzić wszystkich wrogów w jednym miejscu? spytał Regnus, podnosząc głos na tyle, żeby go było słychać mimo wiatru. Była późna wiosna, ale nadal wiało chłodem. W Wyjących Wichrach nigdy nie robi się ciepło. Północny wiatr przenika wełnę, kpi sobie z bród i długich włosów, które mężczyźni zapuszczają, żeby utrzymać odrobinę więcej ciepła przy ciele. - Żeby ich zmiażdżyć - odpowiedział Solon. - Lepiej ich zmiażdżyć, zanim się zbiorą. Król wie, że zrobię co w mojej mocy, żeby być w domu na urodzinach mojego syna. To oznacza podróż w pośpiechu. A to oznacza małą świtę. - Sprytne z jego strony, że nie rozkazał zjawić się z małą eskortą - przyznał Solon. Nie spodziewałbym się po nim takiej subtelności. - Miał dziesięć lat, żeby to sobie przemyśleć, mój przyjacielu, i pomoc tej swojej łasicy. Łasicą był Fergund Sa’fasti, mag, którego trudno uznać za największego moralistę z Sho'cendi. Fergund znał też Solona z widzenia i z radością powiedziałby światu, że Solon jest magiem, gdyby uznał, że narobi mu tym kłopotów. Właśnie z powodu Fergunda Solon został na cały rok z Regnusem, kiedy Logan podjął więcej obowiązków na dworze. Zaczynał myśleć, że to był poważny błąd. - Więc myśli pan, że zaatakują nas po drodze? - zapytał Solon. Regnus pokiwał głową.

- Podejrzewam, że nie przekonam pana, żeby pan nie jechał? Regnus uśmiechnął się, a Solon nie mógł na to nic poradzić, że kochał tego człowieka. Objęcie dowodzenia w Wyjących Wichrach co prawda osłabiło ród Gyre'ów i zniszczyło wszelkie nadzieje, jakie Regnus mógł żywić co do przejęcia tronu, ale dało mu też nowy cel w życiu. W Regnusie Gyre płonął ogień, srogość i duma jak w dawnych królach-wojownikach. Nikt nie podważyłby jego rozkazów, a charyzma tego mężczyzny sprawiała, że był ojcem, królem i bratem dla swoich ludzi. W prostej walce przeciwko złu przodował, niemal się tym radował. Górale z Khalidoru, spośród których wielu nigdy nie ugięło kolan przed żadnym człowiekiem, byli prawdziwymi wojownikami. Żyli dla wojny, uważali, że śmierć we własnym łóżku to hańba, wierzyli, że jedyna nieśmiertelność to nieśmiertelność zachowana w dokonaniach wojennych opiewanych przez minstreli. Nazywali Regnusa Rurstahk Slaagen - Diabeł za Murami. W ciągu ostatnich dziesięciu lat młodzi Khalidorczycy rozbijali się o te mury, próbowali się na nie wspiąć, próbowali się przez nie przekraść, próbowali dostać się za pomocą przekupstwa, wspinali się na Bliźnięta i próbowali zejść do Wyjących Wichrów od drugiej strony. Za każdym razem Regnus miażdżył ich. Często nie tracił przy tym nawet jednego człowieka. Wyjące Wichry to trzy pasma murów w trzech przewężeniach jedynej przełęczy między Cenarią i Khalidorem. Między tymi murami znajdowały się pola śmierci, na których inżynierowie Regnusa rozsiali gęsto kolczatki, jamy, sidła i inne pułapki. Dwa razy klany przedarły się przez pierwszy mur. Pułapki zebrały tak krwawe żniwo, że nikt nie przetrwał, by opowiedzieć, co tam napotkali. - Może to szczere zaproszenie - zastanawiał się Solon. - Logan mówi, że zaprzyjaźnił się z księciem. Może to efekt wpływów księcia. - Nie mam wysokiego mniemania na temat księcia - odpowiedział Regnus. - Ale on ma wysokie mniemanie na temat Logana. Możemy mieć nadzieję, że książę poszedł w matkę. Może to nawet jej robota. Regnus nic nie powiedział. Nawet teraz nie potrafił wypowiedzieć imienia Nalii. - Mieć nadzieję na najlepsze, a przygotować się na najgorsze? - zaproponował Solon. Dziesięciu z pańskich najlepszych ludzi, dodatkowe konie dla nas wszystkich i pojedziemy wzdłuż wybrzeża zamiast głównym traktem? - Nie. Jeśli ustawili zasadzkę, to na pewno na obu drogach. Równie dobrze możemy ich zmusić, aby zagrali w otwarte karty. - Tak jest, panie.

Solon żałował tylko, że nie zna pozostałych graczy. - Nadal pisujesz do tej kobiety, Kaede? Solon pokiwał głową, ale nagle cały zesztywniał. W piersi poczuł pustkę. Oczywiście, że dowódca wiedział. Solon wysyłał list co tydzień, ale nigdy nie dostał odpowiedzi. - Cóż, jeśli nie dostaniesz odpowiedzi po ostatnim liście, to przynajmniej będziesz wiedział, że nie dlatego, że piszesz nudne rzeczy. Regnus poklepał Solona po ramieniu. Solon wbrew sobie uśmiechał się gorzko. Nie wiedział, jak diuk to robił, ale w jego towarzystwie równie łatwo było stawić czoło złamanemu sercu, jak i samej śmierci. *** Mama K siedziała na balkonie posiadłości, która nie miała prawa znajdować się w tym miejscu. Wbrew wszelkim zwyczajom i zdrowemu rozsądkowi, wystawną rezydencję Rotha Grimsona wybudowano w samym centrum Nor. Nigdy ni przepadała za Rothem, ale w swojej pracy spotkała niewielu ludzi, których polubiła. Prawda była taka, że musiała mieć do czynienia z Rothem, ponieważ nie było jej stać na ignorowanie go. Stał się jedną ze wschodzących gwiazd Sa’kagé. Nie tylko był inteligentny, ale wydawało się, że wszystko, czego się tknie, zamienia w złoto. Po wojnach między gildiami wyłonił się jako głowa Czerwonych Mięśniaków i wkrótce przejął ponad połowę Nor. Oczywiście Sa’kagé wtrąciło się w te rozgrywki, a zlecając Durzo zabicie Corbina Fishilla dopiero zaczęło interwencję i trzeba było lat, by sprawy naprawdę się uspokoiły. Oczywiście, Dziewiątkę zaciekawiło, jak to się stało, że Roth tak dobrze dowodzi swoją gildią, że zajęła tak wielkie terytorium. A Rothowi najwyraźniej nie podobały się pytania Mamy K, ale je akceptował. Wystarczyło jedno jej słowo i nigdy nie dostanie się do Dziewiątki. Był wystarczająco bystry, żeby to wiedzieć. Roth był dobrze po dwudziestce. Wysoki, piękny, młody człowiek, który zachowywał się jak książę wśród psów. Miał niebieskie oczy, ciemne włosy i słabość do ładnych ubrań dzisiaj włożył tunikę ozdobioną plangańską plecionką, która dopiero wchodziła w modę, do tego odpowiednie spodnie i wysokie buty wykończone srebrem. Czarne włosy lekko natłuszczał i pozwalał, żeby falujące kędziory opadały mu na oczy. - Jeśli ci się znudzi pracować dla naszego Pana Pieniądza, to wiedz, że świetnie by ci szło w jednym z moich burdeli. Mężczyźni by cię uwielbiali. - Rzuciła to tylko po to, żeby zobaczyć, jak to przyjmie. Roześmiał się.

- Będę o tym pamiętał. Skinął ręką, dając znak służącym, żeby wnieśli śniadanie. Ich zgrabny stolik stał na brzegu balkonu, a oni siedzieli obok siebie. Najwyraźniej Roth chciał, żeby podziwiała jego posiadłość. Pewnie miał nadzieję, że zapyta go, dlaczego wybudował sobie rezydencję w takim miejscu. Nie chciała dać mu tej satysfakcji. Poza tym już to sprawdziła. Wiedziała, że miał dobre powody. Należał do niego kawałek nabrzeża, więc mógł zajmować się przemytem na niewielką skalę - port był za mały, żeby przynosić wysokie zyski i przyciągnąć uwagę króla. Poza tym kupił ziemię za psi grosz, chociaż podczas budowy musiał wynająć tylu mięśniaków, że stracił wszystko, co zaoszczędził. Kiedy przesiedlono biedaków, i uczciwi, i złodzieje pośród przesiedlonych chcieli ukraść, co się dało, głupcowi, który budował rezydencję po tej stronie rzeki. Mięśniacy pobili pewnie setki ludzi. Mama K wiedziała, że co najmniej kilku zabili. Znalezienie się na terenach Grimsona bez pozwolenia karano śmiercią. Mury były wysokie, obsypane tłuczonym szkłem i zwieńczone metalowymi kolcami, które przypominały spiczaste cienie w świetle jutrzenki. Tych murów pilnowali mięśniacy mężczyźni, którzy nie tylko sprawnie wykonywali swoją robotę, ale też robili to z przyjemnością. Obecnie żaden z miejscowych nie próbował się tu zakraść. Amatorzy albo już spróbowali i zapłacili za to swoją cenę, albo znali tych, którzy próbowali. Zawodowcy wiedzieli, że mogą przejść mostem Vanden i znaleźć łatwiejsze cele. Ogrody były piękne, nawet jeśli kwiaty i inne rośliny musiały być niskie, żeby nie przeszkadzały łucznikom w namierzaniu celu. Połacie cynobru, zieleni, żółci i pomarańczu w ogrodzie kontrastowały boleśnie z szarościami i ciemnymi brązami Nor. Służący przynieśli pierwsze danie: połówki czerwonych pomarańczy z posypką z karmelizowanego cukru. Roth zaczął od skomentowania pogody. Nieszczególnie oryginalny wybór, ale Mama K nie spodziewała się niczego więcej. Potem skomentował swój ogród, kiedy służący wnieśli gorącą nerkówkę. Miał irytującą skłonność, typową dla nowobogackich, wyliczania, ile co kosztowało. Powinien wiedzieć, że ona akurat, widząc jakość obsługi i posiłku, będzie w stanie dokładnie wycenić, ile wydawał na tę swoją posiadłość. Kiedy wreszcie przejdzie do rzeczy? - Zatem w Dziewiątce zwolni się miejsce - powiedział w końcu. Wyrwał się z tym znienacka. Powinien był zacząć od jakiejś zabawnej anegdotki, dotyczącej pracy, i dojść do Dziewiątki. Mama K zaczynała w niego wątpić. - Tak - przyznała. Pozwoliła, by to stwierdzenie wybrzmiało między nimi. Nie zamierzała mu niczego

ułatwiać. Słońce wznosiło się nad horyzont i niebo zapłonęło oranżem. Będzie upalny dzień; nawet o tej porze nie potrzebowała szala na ramionach. - Pracowałem z Phineasem Seratsinem przez sześć lat. Znam tę robotę jak nikt inny. - Pracowałeś dla Trematira, a nie z nim. Oczy Rotha rozbłysły, ale nic nie powiedział. Zatem to człowiek niebezpieczny i z temperamentem. Pan Grimson nie lubił, gdy go ktoś poprawiał. - Myślę, że twoi szpiedzy nie byli wystarczająco bystrzy, żeby zauważyć, ile pracy ja wykonuję, a ile staruszek. Uniosła brew. - Szpiedzy? - Wszyscy wiedzą, że wszędzie masz szpiegów. - Cóż. Wszyscy wiedzą. Więc to musi być prawda. - Och, rozumiem. To jedna z tych rzeczy, o której wszyscy wiedzą, ale nie powinienem o niej wspominać, bo to niegrzeczne. - W tej organizacji są ludzie, wobec których niebezpiecznie jest być niegrzecznym, chłopcze. Jeśli prosisz o mój głos, lepiej byś zrobił, starając się pozostawać ze mną w przyjaźni. Machnął na służących, którzy zabrali talerze i zastąpili je miseczkami z kawałkami doprawionego mięsa i lekko podgotowanymi jajkami z serem. - Ja nie proszę - odpowiedział cicho. Mama skończyła jeść jajka i wzięła się za duszone mięso. Cudowne. Ten człowiek musiał sprowadzić kucharza z Gandu. Jadła i patrzyła na jaśniejące niebo, słońce powoli wznoszące się nad wielką, żelazną bramą do posiadłości Grimsona. Jeśli Roth cofnie ten komentarz, ona pozwoli mu żyć. - Nie wiem, dlaczego masz taki wpływ na Dziewiątkę, ale wiem, że potrzebuję twojego głosu i będę go miał. Albo dostanę twój głos, albo wezmę twoją siostrzenicę. Mięso, które jeszcze chwilę temu wydało się tak cudownie doprawione, że niemal rozpływało się w ustach, nagle zamieniło się w garść piachu. - Ładna dziewczynka, prawda? Urocze ma te warkoczyki. To takie smutne, że jej matka umarła, ale wspaniałe, że bogata ciotka znalazła jej miejsce, w którym może mieszkać, i to proszę, nie gdzie indziej, jak w samym zamku! Ale z drugiej strony bogata stara dziwka powinna móc więcej niż zapewnić siostrzenicy wychowanie u służącej. Matka K zamarła. Jak się dowiedział? Księgi finansowe. Księgi były kodowane, ale Phineas Seratsin był Panem Pieniądza w

Sa’kagé. Pięć najważniejszych - zaraz po nim - osób w królestwie, które zajmowały się tymi sprawami, nie miało łącznie takiego dostępu do rejestrów finansowych jak on. Roth musiał przejrzeć rejestry i znaleźć wypłaty na rzecz służącej na zamku. To była lękliwa kobieta. Jedna pogróżka ze strony Rotha wystarczyła, żeby się ugięła. Roth wstał od pustego talerza. - Nie, siedź proszę. Skończ śniadanie. Odruchowo kończyła jeść, wykorzystując ten czas na myślenie. Mogłaby wywieźć dziewczynę po kryjomu? Nie mogła wykorzystać do tego Durzo, ale nie był jedynym siepaczem, którego znała. - Jestem okrutnym człowiekiem, Gwinvere. Odebranie życia jest... - Roth zadrżał na wspomnienie rozkoszy. - Lepsze. Lepsze od wszelkich przyjemności, które sprzedajesz. Ale panuję nad swoim apetytem. To właśnie czyni nas ludźmi, a nie niewolnikami, prawda? Wkładał grubą, skórzaną rękawiczkę. Krata w jego bramie właśnie się podnosiła. Na zewnątrz Mama K zobaczyła kilkudziesięciu obszarpanych biedaków. Najwyraźniej to był codzienny rytuał. Na dole czterech służących wniosło do ogrodu stół obładowany jedzeniem. Postawili go i wrócili do rezydencji. - Ci nieszczęśnicy są niewolnikami swoich apetytów. Niewolnicy, nie ludzie. Wygłodniałych wieśniaków pchnięto do przodu i stanęli w bramie. Spojrzeli na kolczastą kratę nad sobą, a potem na Rotha i Mamę K. Ale przede wszystkim patrzyli na jedzenie. Wyglądali jak zwierzęta; głód doprowadzał ich do szaleństwa. Młoda kobieta rzuciła się pędem do stołu. Ledwie zrobiła kilka kroków i dołączył do niej ktoś następny. Byli tam starzy i młodzi, kobiety i dzieci, a jedyne, co ich łączyło, to rozpacz. Mama K nie rozumiała, skąd ten szał. Dobiegli do jedzenia, rzucili się na nie, napychając kieszenie kiełbasami, ładując do ust przysmaki tak bogato przyprawione, że pewnie się później od nich pochorują. Służący podał Rothowi kuszę. Naładowaną i naciągniętą. - Co robisz? - spytała Mama K. Wieśniacy zobaczyli go i rozbiegli się. - Zabijam według bardzo prostego wzorca - powiedział Roth, unosząc broń. Przycisnął spust i młody mężczyzna padł z bełtem w kręgosłupie. Roth opuścił kuszę, ale zamiast napiąć ją lewarem, złapał cięciwę przez rękawicę i naciągnął ją ręcznie. Na ułamek sekundy czarne, podobne do tatuażu wijące się znaki

wypłynęły jakby spod jego skóry, pulsując mocą. To niemożliwe. Strzelił znowu i młoda kobieta, która pierwsza pobiegła do stołu, padła bez wdzięku. - Karmię moje małe stadko codziennie. W pierwszym tygodniu miesiąca zabijam pierwszego dnia. W drugim, drugiego. - Urwał, znowu podnosząc kuszę. Strzelił i kolejna kobieta padła z bełtem w głowie. - I tak dalej. Ale nigdy nie zabijam więcej niż czworo. Większość biedaków już zniknęła, z wyjątkiem jednego, starszego człowieka, który wlekł się do bramy, ale nadal brakowało mu jakichś trzydziestu kroków. Bełt przeciął mu kolano. Padł z krzykiem i zaczął pełznąć. - Niewolnicy nigdy tego nie rozgryźli. Rządzą nimi brzuchy, nie rozum. - Roth poczekał, aż starzec dotrze do bramy, strzelił niecelnie i spróbował raz jeszcze, tym razem go zabijając. - Widzisz tego? Mama K zobaczyła wieśniaka, który przeszedł pod kratą w bramie. Wszyscy pozostali się rozpierzchli. - To mój ulubieniec - powiedział Roth. - Rozgryzł wzorzec. Mężczyzna wszedł bez lęku, skinął do Rotha, podszedł do stołu i zaczął jeść bez pośpiechu. - Oczywiście mógł powiedzieć pozostałym, uratować kilka żywotów. Ale wtedy mógłbym zmienić wzorzec, a on straciłby przewagę. On przetrwa, Gwinvere. A ci, którzy mają przetrwać, są gotowi na poświęcenia. - Roth oddał kuszę i rękawicę służącemu. Przyjrzał się Mamie K. - Zatem pytanie brzmi: czy ty też należysz do tych, co przetrwają? - Przetrwałam więcej, niż sobie wyobrażasz. Masz swój głos. Później go zabije. Teraz nie mogła okazać słabości. Niezależnie od tego, co się z nią działo. Był zwierzęciem, więc wyczuje jej strach. - Och, ja chcę więcej niż głos. Chcę Durzo Blinta. Chcę srebrnego ka'kari. Chcę... dużo więcej. I dostanę to. Z twoją pomocą. - Uśmiechnął się. - Może dokładkę duszonego żebraka? Rozkojarzona pokręciła głową i spojrzała bezmyślnie na pusty talerz. I wtedy zamarła. W ogrodzie służący zbierali ciała i zabierali je do środka. - Powiedziałeś żeberka, prawda? Roth uśmiechnął się.

31 - Wyglądasz jak koński zad - powiedział Logan, kiedy wpadli na siebie na dziedzińcu u Drake'a. - Dzięki - odpowiedział Kylar. Chciał minąć Logana, ale ten nawet nie drgnął. - Czego chcesz? - Hm? - spytał Logan. Był ucieleśnieniem niewinności, o ile ucieleśnienie niewinności może być tak wysokie. Tak samo jak nie przeszedł mu numer z wielkim tępakiem. Przede wszystkim Logan był zbyt inteligentny, żeby ktokolwiek potraktował poważnie jego udawanie głupiego. Po drugie był zbyt przystojny. Jeśli w królestwie istniał wzorzec idealnej męskości, to był nim Logan. Wyglądał jak posąg herosa, ale z żywego ciała. Dzięki sześciu miesiącom w każdym roku spędzanym u ojca jego potężne ciało to były same mięśnie, a cała jego prezencja nabrała surowości, na widok której mdlały nie tylko młode kobiety z Cenarii. Idealne zęby, idealne włosy i oczywiście absurdalna ilość pieniędzy, które będą jego, kiedy skończy dwadzieścia jeden lat - już za trzy dni - dopełniały obrazu. Przyciągał niemal tyle samo uwagi, co jego przyjaciel książę Aleine, a nawet jeszcze więcej ze strony dziewcząt, które nie chciały tylko trafić do łóżka i wylecieć z niego następnego dnia. Ratowało go to, że nie miał najmniejszego pojęcia, jaki jest atrakcyjny, ani jak bardzo ludzie go podziwiają i jak mu zazdroszczą. To dlatego Kylar przezywał go Ogrem. - Logan, o ile nie stałeś po prostu na dziedzińcu, wyszedłeś tu, kiedy zobaczyłeś, że wchodzę przez bramę. A to oznacza, że czekałeś na mnie. A teraz stoisz tu, zamiast iść ze mną, co oznacza, że nie chcesz, żeby ktokolwiek usłyszał, co zamierzasz mi powiedzieć. Serah nie stoi jak zwykle dwa kroki za tobą, co oznacza, że pojechała z matką po sukienki albo coś w tym stylu. - Po hafty - przyznał Logan. - Więc o co chodzi? Logan przestąpił z nogi na nogę.

- Nie cierpię, kiedy to robisz. Mogłeś mi pozwolić, żebym doszedł do tego w swoim tempie. Zamierzałem... ej, a ty dokąd się wybierasz? Kylar nie zatrzymał się. - Grasz na zwłokę. - No dobra. Poczekaj. Pomyślałem sobie, że powinniśmy czasem powalczyć na pięści. Jak kiedyś. Powalczyć. Ludzie spodziewali się, że ktoś tak duży musi być głupi. - Sprałbyś mnie na kwaśne jabłko - skłamał z uśmiechem Kylar. Gdyby zaczęli walczyć, Logan zadawałby pytania. Zastanawiałby się. To mało prawdopodobne, ale mógłby nawet zgadnąć, że tak naprawdę nie upłynęło aż dziewięć lat, odkąd ostatni raz walczyli ze sobą. - Nie uważasz, że wygrałbym z tobą, co? - spytał Logan. Odkąd został upokorzony w walce na stadionie, zaczął poważnie podchodzić do treningów. Codziennie ćwiczył kilka godzin z najlepszymi spoza Sa’kagé mistrzami miecza w mieście. - Za każdym razem, kiedy walczymy, rozkładasz mnie na łopatki... - Za każdym? Raz! I to było dziesięć la temu! - Dziewięć. - Nieważne. - Jeśli mnie stukniesz jednym z tych kowadeł, które bierzesz za swoje pięści, to w życiu już nie wstanę - odparł Kylar. To niewiele odbiegało od prawdy. - Będę uważał. - Żaden ze mnie przeciwnik dla ogra. Coś tu nie grało. Logan prosił go, żeby powalczyli mniej więcej raz do roku, ale nigdy dotąd aż tak się nie upierał. Honor nie pozwalał mu naciskać na przyjaciela, który podjął decyzję, nawet jeśli Logan jej nie rozumiał. - O co chodzi, Logan? Dlaczego chcesz walczyć? Lord Gyre spuścił wzrok i podrapał się po głowie. - Serah zapytała mnie, dlaczego nigdy nie walczymy na pięści. Uważa, że to byłaby ciekawa walka. Oczywiście nie chce, żeby któremuś coś się stało, ale... - Logan urwał zakłopotany. Ale nic na to nie poradzisz, że chcesz się trochę przed nią popisać, pomyślał Kylar. - A skoro już mowa o ciekawej potyczce, kiedy wreszcie położysz głowę na

katowskim toporze i ożenisz się z nią? Ogr westchnął ciężko. Był duży, więc zawsze wzdychał głęboko, ale to westchnienie było bardzo głębokie, nawet jak na jego rozmiary. Wziął stołek stajennego i usiadł na nim, nie zauważając nawet, że jego wspaniały płaszcz ciągnie się po ziemi. - Właściwie to rozmawiałem na ten temat z hrabią Drakiem kilka dni temu. - Tak? I co? - Zgadza się... - Moje gratulacje! Więc kiedy to będzie, ty łajdusie, wkrótce były kawalerze? Ogr zagapił się w dal. - Ale martwi się. - Żartujesz? Logan pokręcił głową. - Przecież zna cię od urodzenia. Wasze rodziny bardzo się przyjaźnią. Pod względem tytułu zyska na tym małżeństwie. I to jeszcze jak. Masz wspaniałe perspektywy, a wy dwoje mieliście się ku sobie od lat. Czym się może martwić? Logan spojrzał na Kylara. - Powiedział, że będziesz wiedział. Czy ona jest w tobie zakochana? Ożeż... - Nie - powiedział Kylar po zbyt długiej pauzie. Logan to zauważył. - Na pewno? Kylar się zawahał. - Myślę, że ona sama nie wie, kogo kocha. To było kłamstwo, które wynikało z przemilczenia. Logan był na złej drodze. Serah nie kochała Kylara, a on nawet jej nie lubił. - Kochałem ją całe moje życie - wyznał Logan. Kylar nie miał co na to odpowiedzieć. - Kylar? - Ogr świdrował go wzrokiem. - Tak? - Kochasz ją? - Nie. - Kylar był wściekły i mdliło go, ale jego twarz niczego nie zdradzała. Powiedział Serah, żeby wszystko wyznała Loganowi, zażądał tego. Obiecała, że to zrobi. Logan spojrzał na niego, ale jego twarz nie rozpogodziła się tak, jak Kylar się spodziewał.

- Panie. - Za plecami Kylara rozległ się głos. Kylar nawet nie słyszał, kiedy podszedł odźwierny. - Tak? - Odwrócił się do starszego mężczyzny. - Przed chwilą zjawił się posłaniec z wiadomością dla pana. Kylar otworzył niezapieczętowany list, unikając wzroku Logana. „Musimy się spotkać. Dziś wieczór o dziesiątej. Pod Niebieskim Odyńcem. Jarl". Przeszedł go dreszcz. Jarl. Nie miał o nim żadnych wieści, odkąd przestał żyć na ulicy. Jarl powinien myśleć, że jego przyjaciel nie żyje. To oznaczało, że albo szukał go, bo potrzebował Kylara Sterna, albo wiedział, że Kylar to Merkuriusz. A nie przychodził mu do głowy żaden powód, dla którego Jarl mógł szukać Kylara Sterna. Jeśli Jarl wiedział, kim on jest, to kto jeszcze? Pan Blint już wyszedł. Kylar będzie musiał się spotkać z Jarlem. Zajmie się tym sam. - Muszę wyjść - powiedział. Ruszył do bramy. - Kylar! - zawołał zanim Logan. Kylar odwrócił się i zapytał: - Ufasz mi? Logan bezradnie podniósł ręce. - Tak. - Więc niech tak pozostanie. *** Pod Niebieskim Odyńcem był jednym z najładniejszych burdeli Mamy K. Znajdował się na wschód od ulicy Sidlin, niedaleko mostu Tomoi. Słynął z tego, że podaje jedne z najlepszych win w mieście, o czym wspomniał niejeden kupiec, kiedy żona zadawała krępujące pytania. „Przyjaciółka mówiła mi, że widziała cię dzisiaj, jak wchodziłeś do Niebieskiego Odyńca". „No tak, oczywiście, kochanie. Spotkanie w interesach. Mają tam wspaniały wybór win". Kylar był tam po raz pierwszy. Burdel miał trzy kondygnacje. Na parterze, gdzie podawano jedzenie i wino, przypominał elegancki zajazd. Tabliczka informowała, że na pierwszym piętrze znajduje się „salon", a na drugim „pokoje dla gości". - Witaj mój lordzie - tuż obok Kylara, który stanął niepewnie w wejściu, rozległ się zmysłowy głos. Odwrócił się i policzki mu zapłonęły. Kobieta stała bardzo blisko niego, na tyle blisko, żeby owiał go ostry zapach jej perfum. Mówiła głosem ściszonym i kuszącym, jakby łączył ich sekret, albo mógł połączyć za chwilę. Ale to było nic w porównaniu z tym, co miała na

sobie. Nie wiedział, czy można to nazwać sukienką, bo chociaż strój zakrywał ją od stóp po szyję, został uszyty z białej koronki, i to niezbyt gęstej, a pod spodem kobieta nie miała nic. - Słucham? - powiedział, unosząc wzrok i rumieniąc się jeszcze mocniej. - Mogę coś dla pana zrobić? Mam przynieść kieliszek sethyjskiego czerwonego i opowiedzieć, jakie usługi świadczymy? - Bawiło ją jego zakłopotanie. - Nie, dziękuję pani. - Może wolałby pan pójść do salonu, gdzie moglibyśmy porozmawiać bardziej... na osobności - powiedziała, przesuwając palcem po jego szczęce. - Właściwie to wolałbym nie. Ale bardzo dziękuję. Uniosła brew, jakby zasugerował coś szatańskiego. - Zwykle lubię, kiedy mężczyzna trochę mnie rozgrzeje, ale skoro chce pan iść prosto do mojego pokoju, to... - Nie! - Kylar zdał sobie sprawę, że podniósł głos i ludzie oglądają się na niego. - To znaczy, nie, dziękuję. Przyszedłem zobaczyć się z Jarlem. - Ach, jesteś jednym z tych - powiedziała nagle całkiem normalnym głosem. Zmiana w jej zachowaniu była niemal wstrząsająca. Kylar dopiero teraz zauważył, że dziewczyna nawet nie jest w jego wieku. Nie miała siedemnastu lat. Wbrew sobie pomyślał o Mags. - Jarl jest w biurze. Tędy. Teraz, kiedy przestała go uwodzić, Kylar zobaczył ją w innym świetle. Robiła wrażenie wyrachowanej, zimnej. Kiedy odchodził, usłyszał, jak mówiła: - Wygląda na to, że ci przystojni zawsze orzą na drugim poletku. Nie wiedział, co miała na myśli, ale szedł dalej, martwiąc się, że się z niego nabija. Kiedy był w połowie drogi między stolikami, zerknął za siebie. Odwalała swoją robotę ze starszym kupcem. Szepnęła mu coś do ucha. Mężczyzna się rozpromienił. Kylar zapukał. Drzwi do biura się otworzyły. - Wchodź, szybko - powiedział Jarl. Kylar wszedł do środka, mając w głowie kompletny mętlik. Jarl - bo niewątpliwie to był jego stary przyjaciel - wyrósł na przystojnego mężczyznę. Był nienagannie ubrany według najnowszej mody. Nosił jedwabną tunikę w kolorze indygo, obcisłe jasnobrązowe spodnie, z pasem ze srebra. Ciemne włosy miał zaplecione w mnóstwo długich warkoczyków, każdy natłuszczony i odgarnięty do tyłu. Oszacował Kylara spojrzeniem. W kącie rozległ się cichy szelest ubrania. Ktoś zachodził Kylara od tyłu. Kylar odruchowo kopnął.

Trafił ochroniarza w pierś. Chociaż był to potężny mężczyzna, Kylar poczuł, jak łamią mu się żebra. Mężczyzna poleciał do tyłu na ścianę. Zsunął się po niej i padł bez ruchu na podłogę. Kylar błyskawicznie rozejrzał się po pokoju, ale nie zauważył żadnego więcej zagrożenia. Jarl rozłożył ręce, pokazując, że nie ma broni. - On cię nie atakował. Miał się tylko upewnić, że nie masz broni. Przysięgam. - Jarl spojrzał na człowieka na podłodze. - Ożeż w mordę Najwyższego Króla, zabiłeś go. Krzywiąc się, Kylar spojrzał na mężczyznę wyciągniętego w kącie. Przyklęknął obok niego, przyłożył palce do szyi. Nic. Przesunął dłońmi po piersi, sprawdzając, czy któreś żebro mogło przebić serce. A potem uderzył pięścią w jego pierś. I jeszcze raz. - Co ty, do licha... - Jarl urwał, kiedy pierś mężczyzny nagle się uniosła. Ochroniarz zakaszlał i jęknął. Kylar wiedział, że każdy oddech będzie dla niego torturą. Ale przeżyje. - Niech ktoś się nim zajmie - powiedział. - Ma połamane żebra. Z wytrzeszczonymi oczami Jarl wyszedł do głównej sali i wrócił po chwili z dwoma innymi ochroniarzami. Podobnie jak pierwszy, i ci byli duzi, muskularni i wyglądało na to, że wiedzą, do czego służą miecze. Zerknęli na Kylara i wynieśli swego kumpla. Kiedy wyszli, Jarl zamknął za nimi drzwi. - Nauczyłeś się paru sztuczek, co? Wcale cię nie sprawdzałem. Tamten się uparł, że zostanie. Nie sądziłem, że... zresztą nieważne. Przez chwilę gapił się na przyjaciela, aż w końcu Kylar powiedział: - Dobrze wyglądasz. - Chciałeś powiedzieć „Jak, u diabła, mnie znalazłeś, Jarl?" - Stary przyjaciel się zaśmiał. - Jak, u diabła, mnie znalazłeś, Jarl? - Nigdy nie straciłem cię z oczu. Nigdy nie uwierzyłem, że umarłeś. - Nie? - Mnie nie nabierzesz, Merkuriusz. - Nie nazywaj mnie tak. Tamten chłopak nie żyje. - Tak? To szkoda. Zapadła cisza. Mężczyźni przyglądali się sobie. Kylar nie wiedział, co zrobić. Jarl był jego przyjacielem, a w każdym razie Merkuriusza. Ale czy był przyjacielem Kylara? Fakt, że wiedział, kim jest Kylar, być może od lat, sugerował, że nie jest wrogiem. Przynajmniej na razie. Po części Kylar wolał wierzyć, że Jarl chciał po prostu się z nim zobaczyć, mieć szansę

na pożegnanie, na które nie stać ich było na ulicy. Spędził jednak zbyt wiele lat z panem Blintem, żeby być aż tak naiwnym. Jeśli Jarl wezwał go teraz, to pewnie czegoś chciał. - Obaj przebyliśmy długą drogę, prawda? - odezwał się Jarl. - Wezwałeś mnie tu po to, żeby o tym porozmawiać? - Długą drogę - powtórzył Jarl rozczarowany. - Po części miałem nadzieję, że nie zmieniłeś się tak bardzo jak ja, Kylar. Od lat czekałem, żeby się z tobą zobaczyć. Właściwie odkąd odszedłeś. Chciałem przeprosić. - Przeprosić? - Nie chciałem, żeby umarła. Po prostu nie mogłem się nigdzie dalej ruszyć. Próbowałem, ale nie mogłem jej znaleźć. Musiała często zmieniać miejsce. A potem po prostu zniknęła. Nigdy się nie dowiedziałem, co się z nią stało. Potwornie mi przykro. Odwrócił twarz i zacisnął zęby. W oczach Jarla zalśniły łzy. Myśli, że Elene nie żyje. Wini za to siebie. Wiele lat żył z tym poczuciem winy. Kylar już otworzył usta, żeby mu powiedzieć, że ona żyje, że świetnie się miewa, jak mu donoszono, że on czasem obserwuje ją z daleka, w dni, kiedy robi zakupy, ale zdusił te słowa. Jak mawiał Blint, tylko trup nie zdradzi sekretu. Kylar nie znał teraz Jarla. Prowadził jeden z burdeli Mamy K, więc z pewnością odpowiadał przed nią, ale może przed innymi też. To było zbyt niebezpieczne. Kylar nie mógł mu powiedzieć. Związki to sznury, które wiążą. Miłość to pętla. Jedyne, co zapewniało Kylarowi bezpieczeństwo, to fakt, że nikt nie wiedział, że istnieje pętla z jego imieniem. Nawet on nie wiedział, gdzie mieszka Elene. Żyła bezpiecznie gdzieś po wschodniej stronie. Może już wyszła za mąż? W końcu miała pewnie jakieś siedemnaście lat. Może nawet była szczęśliwa. Wyglądała na szczęśliwą, ale nigdy nie podkradł się bliżej. Pan Blint miał rację. Jedyne, co zapewniało Elene bezpieczeństwo, to dystans, który zachowywał Kylar. Bezpieczeństwo Elene było ważniejsze od poczucia winy Jarla. Było najważniejsze. Do diabła, panie Blint, jak pan może tak żyć? Jak pan może być taki silny, taki twardy? - Nigdy nie miałem ci tego za złe - powiedział w końcu Kylar. To było żałosne. Wiedział, że to nic nie pomoże, ale nic więcej nie mógł zaoferować. Jarl zamrugał, a kiedy spojrzał na Kylara, jego ciemne oczy były już suche. - Gdyby chodziło tylko o to, nigdy bym cię nie prosił o spotkanie. Durzo Blint ma wrogów, i ty też. - To żadna nowina. Nieważne, że on i Blint nigdy nie rozmawiali o wykonywanych robotach i że każdy, kto wiedział o ich zleceniach z pierwszej ręki, już nie żył. Wieści się rozchodziły. Wieści

zawsze się rozchodziły. Jakiś inny siepacz przypisze im robotę. Jakiś klient będzie się przechwalał, kogo wynajął. Mieli wrogów, wobec których zawinili i jeszcze więcej wrogów, którzy tylko myśleli, że Durzo wobec nich zawinił. To także cena bycia najlepszym. Rodziny truposzy nigdy nie przypisywały udanego zamachu drugorzędnemu siepaczowi. - Pamiętasz Rotha? - Jednego z dużych Szczura? - upewnił się Kylar. - Tak. Wygląda na to, że jest bystrzejszy, niż kiedykolwiek podejrzewaliśmy. Po śmierci Szczura... cóż, wszyscy uciekli, jakby gildia stanęła w ogniu. Pozostałe gildie zajęły nasze terytorium. Wszyscy walczyli, żeby przetrwać. Roth nie zdobył żadnych przyjaciół, kiedy był prawą ręką Szczura. Kilka razy niewiele brakowało, a ktoś by go zabił. Najwyraźniej wini za to ciebie. - Mnie? - Bo zabiłeś Szczura. Gdybyś go nie zabił, nikt nie ośmieliłby się podnieść ręki na Rotha. On też nigdy nie uwierzył w twoją śmierć, ale nie miał takiej pozycji, żeby się dowiedzieć, kim się stałeś. To się zmienia. Kylarowi zacisnęło się serce. - Wie, że żyję? - Nie, ale w ciągu roku znajdzie się w Dziewiątce, może nawet szybciej. Zwolniło się właśnie miejsce, o które się stara. Mając taką władzę, znajdzie cię. Nie spotkałem go, ale słyszałem różne historie... To naprawdę chory człowiek. Okrutny. Mściwy. Przeraża mnie. Przeraża mnie jak nikt od czasów wiesz kogo. - Więc czemu mnie tu zaprosiłeś? Żeby mi powiedzieć, że Roth chce mnie dorwać? - Tak, ale chodzi o coś więcej. Będzie wojna. - Wojna? Chwileczkę. Jaka twoja w tym rola? Skąd to wszystko wiesz? Jarl milczał chwilę. - Spędziłeś ostatnie dziesięć lat pod okiem pana Blinta. A ja swoje dziesięć lat pod okiem Mamy K. I tak jak ty nauczyłeś się czegoś więcej niż tylko walki, ja nauczyłem się czegoś więcej niż... cudzołożenia. Sekrety tego miasta płyną przez sypialnie. To rzeczywiście były słowa w stylu Mamy K. - Ale dlaczego mi pomagasz? Wiele się zmieniło, odkąd byliśmy kradnącymi chleb szczurami z gildii. Jarl wzruszył ramionami i znowu odwrócił wzrok. - Jesteś moim jedynym przyjacielem. - Jasne, kiedy byliśmy dziećmi...

- Nie „byłeś". Jesteś. Jesteś jedynym przyjacielem, jakiego w życiu miałem. Starając się stłumić własne poczucie winy - ile czasu upłynęło, odkąd ostatni raz pomyślał o Jarlu? - Kylar odpowiedział: - A co z ludźmi tutaj? Tymi, z którymi pracujesz? - Współpracownicy, podwładni, klienci. Nawet związałem się z kimś. Ale nie mam przyjaciół. - Masz kochankę i ona nie jest twoją przyjaciółką? - Ona nazywa się Stephan i jest pięćdziesięciotrzyletnim kupcem bławatnym z żoną i ośmiorgiem dzieci. Zapewnia mi ochronę i piękne ubrania, a ja mu daję seks. - Och. Nagle słowa dziwki o oraniu innego poletka nabrały sensu. - Jesteś tu szczęśliwy, Jarl? - Szczęśliwy? Do diabła, co to za pytanie? Szczęście ma się do tego nijak. - Przepraszam. Jarl zaśmiał się gorzko. - Kiedy odzyskałeś swoją niewinność, Kylar? Powiedziałeś, że Merkuriusz nie żyje. - O czym ty mówisz? - Zamierzasz teraz wyjść, skoro już wiesz, kim jestem? - Nie, jesteś moim przyjacielem. - A ty moim. Ale gdybym nie zobaczył właśnie, jak prawie zabiłeś Gerka, to zastanawiałbym się, czy naprawdę jesteś siepaczem. Jak to robisz, że zabijasz ludzi i nadal masz czystą duszę, Kylar? - Wypowiedział jego imię z naciskiem. - A jak ty możesz zachować czystą duszę, będąc dziwką? - Nie zachowałem. - Ja też nie. Jarl zamilkł. Przyjrzał się uważnie Kylarowi. - Coś się stało tamtego dnia? Kylar wiedział, o co pyta Jarl. Przeszedł go dreszcz. - Durzo powiedział mi, że jeśli chcę zostać jego uczniem, muszę zabić Szczura. Po tym, co zrobił Laleczce... zrobiłem co trzeba. - Tak po prostu, hę? Kylar zastanawiał się, czy skłamać, ale jeśli ktokolwiek zasługiwał na prawdę, to właśnie Jarl. Wycierpiał od Szczura więcej niż ktokolwiek inny. Skoro przemilczał sprawę Laleczki, tego nie mógł mu odmówić.

Opowiedział całą historię jak nikomu innemu poza panem Blintem. Opis krwi i tego, jak żałosny był Szczur, nie poruszył Jarla. Jego twarz pozostała bez wyrazu. - Zasłużył na to. Zasłużył na to i na jeszcze więcej - powiedział Jarl. - Żałuję tylko, że sam nie miałem odwagi tego zrobić. Żałuję, że nie mogłem patrzeć. - Machnął ręką zniewieściałym gestem. - Spodziewam się klienta, więc słuchaj. Khalidor zaatakuje. Różne części Sa’kagé są mobilizowane, ale to głównie zasłona dymna. Pewnie tylko Dziewiątka wie, co się naprawdę dzieje, może tylko Shinga. Nawet nie mogę ci powiedzieć, po której stronie się opowiemy. Chodzi o to, że nie stać nas na to, by Cenaria przegrała wojnę. Nie wiem, czy Dziewiątka zdaje sobie z tego sprawę. Ursuulowie roszczą sobie pretensję do Cenarii od wielu pokoleń, ale kilka miesięcy temu Król-Bóg Ursuul zażądał daniny w postaci jakiegoś specjalnego klejnotu i wolnego przejścia, twierdząc, że jest bardziej zainteresowany wojną z Modai niż z nami. Król Gunder powiedział mu, gdzie może sobie pójść, i nie były to królewskie trakty. Według pewnych źródeł Król-Bóg przysiągł, że zrobi z nas przykład. Ma więcej niż pięćdziesięciu czarowników, może wielu więcej. Wątpię, żeby król Gunder zdołał zebrać dziesięciu magów, którzy stawiliby im czoło. - Ale Sa’kagé przetrwa - powiedział Kylar. Zresztą on i tak się tym nie przejmował. Myślał o Drake'ach i Loganie. Khalidorczycy zabiliby ich. - Sa’kagé przetrwa, a jeśli wszystkie interesy pójdą z dymem, od kogo wymuszą pieniądze? Jeśli wszyscy kupcy splajtują, nie będą mogli grać hazardowo ani chodzić na dziwki. Z niektórych wojen możemy mieć zyski. Ta nas zrujnuje. - Więc czemu mi to mówisz? - Durzo siedzi w centrum tego. - Oczywiście, że tak. Pewnie połowa arystokracji na różnych szczeblach władzy w armii próbuje sprzątnąć swoich przełożonych, żeby zająć ich miejsce. Ale pan Blint nie przyjmie roboty, która wystawiłaby miasto na poważne niebezpieczeństwo. Nie, jeśli sprawy mają się tak źle, jak mówisz. Jarl pokręcił głową. - Myślę, że pracuje dla króla. - Pan Blint nigdy nie pracowałby dla króla. - Owszem, jeśli mieliby jego córkę. - Kogo?

32 Lord generał Agon stanął na wygrabionym białym żwirze w ogrodzie posągów przy zamku i starał się nie zdradzać się z tym, jak bardzo się czuje się nieswojo. Niech to szlag, wspaniałe miejsce na spotkanie z zabójcą. Normalnie naprawdę uważałby, że to doskonale miejsce na spotkanie z zabójcą. Blint przykazał mu nie zabierać żołnierzy, gdyby jednak zamierzał zrobić odwrotnie, miałby tu mnóstwo miejsca do ukrycia ich. Oczywiście, fakt, że spotkanie odbywało się na terenie zamku, powinien poprawiać samopoczucie Agonowi. I może by tak było, gdyby nie to, że Blint sam je zaproponował. Księżyc przysłoniła chmura i Agon nadstawił uszu, żeby usłyszeć najsłabszy zgrzyt żwiru obwieszczający przybycie Blinta. Nie wątpił, że siepacz dostanie się do zamku. Generał pamięć miał równie dobrą, jak ostre były sztylety, które znaleziono pod królewskimi poduszkami. Mimo wszystko musiał wypełnić rozkazy. Powiódł wzorkiem po posągach wokół. To byli bohaterowie, wszyscy, co do jednego. Zastanawiał się, co robi w ich towarzystwie. Zwykle ten ogród był jak raj. Normalnie, chodziłby po białych i czarnych kamykach, patrzyłby na marmurowych herosów, zastanawiając się, jak zachowaliby się na jego miejscu. Dziś wieczór ich cienie czaiły się groźnie. Oczywiście, to wszystko było jego wyobraźnią, ale nadal pamiętał, że Blint był w jego sypialni dziesięć lat temu, gotów zabić. Przy takim człowieku nikt nie był bezpieczny. Rozległ się ledwo słyszalny zgrzyt żwiru obok jednego z posągów. Agon odwrócił się i bez zastanowienia chwycił za miecz. - Nie trudź się - powiedział Durzo Blint. Agon znowu gwałtownie się obrócił. Durzo stał dwie stopy od niego. Lord generał cofnął się. - Hałasował jeden z twoich ludzi. Nie ja. - Blint uśmiechnął się drapieżnie. - Ale chwileczkę, nie powiedziałem ci, żebyś nie brał ze sobą ludzi? - Nikogo nie wziąłem.

- Hm. - Spóźniłeś się. Teraz już Agon odzyskał równowagę. To było niepokojące - zadawać się z człowiekiem, który nie cenił życia. Teraz naprawdę wierzył, że Blint właśnie taki jest. Stały też za tym konkretne przesłanki. On sam był w stanie zadawać się z Blintem tylko dlatego, że zdał sobie sprawę, że można go zabić - jego, Agona - ale to nie jest ważne; śmierć i życie nie stanowiły powodów, dla których wezwał Blinta; jego życie lub śmierć nie były kluczowe w sprawie, o której porozmawiają. Nadal jednak zastanawiał się, jak siepacze mogą żyć w ten sposób? - Tylko się upewniałem, że wiem, gdzie ukryli się pańscy żołnierze - odpowiedział Blint. Ma na sobie strój do zabijania, zdał sobie sprawę Agon. To go przyprawiło o lekkie mdłości. Bawełniana tunika w ciemnoszare cętki, cienka, ale skrojona tak, żeby nie krępowała ruchów, spodnie z takiego samego materiału, pasy z najróżniejszą bronią do rzucania; części z nich generał nawet nie rozpoznawał. Za to zorientował się, że niektóre ostrza to coś więcej niż tylko stal. Była na nich też trucizna. Blefuje? Agon nie sprowadził żołnierzy. Nie zamierzał się narażać. - Dotrzymuję słowa danego nawet oprychowi Sa’kagé. - Najzabawniejsze jest to, że panu wierzę, lordzie generale. Można powiedzieć o panu różne rzeczy, ale nie jest pan ani tak niehonorowy, ani tak głupi, żeby mnie zdradzić. Jest pan pewien, że nie chce pan, abym zabił króla? Ma pan wojsko. Jeśli będzie pan mądry i dopisze panu szczęście, może sam pan zostać królem. - Nie. Dotrzymuję złożonych przysiąg. Gdyby tylko te słowa tak nie paliły, gdy je wypowiadam. - Dałbym panu zniżkę. - Blint się zaśmiał. - Jest pan gotów usłyszeć, jakie jest zlecenie? - Mam wrażenie, że już o tym kiedyś rozmawialiśmy. Moja odpowiedź brzmi tak samo. Przyszedłem tutaj tylko dlatego, że się stęskniłem za pana uśmiechniętą twarzą, lordzie generale. I żeby panu pokazać, na wypadek gdybyście znowu postanowili utrudnić mi życie, że wasze, bądźmy szczerzy, raczej żałosne zabezpieczenia nie są w stanie mnie powstrzymać. - Nawet pan nie usłyszał, co to za zadanie. Teraz król szanuje pańskie umiejętności. Zapłaci lepiej niż ktokolwiek wcześniej. Życzy sobie... - Żebym go chronił. Wiem. Hu Szubienicznik przyjął na niego zlecenie. - Durzo zignorował wstrząśniętą minę Agona. - Przykro mi. Nie wezmę tej roboty. Nigdy nie przyjmę

zlecenia od tego wypierdka. Bądźmy szczerzy. Aleine Gunder, idiota, który uznał się za „dziewiątego" jakby miał jakikolwiek związek z poprzednimi ośmioma Aleine'ami, to marnotrawstwo skóry. Ktoś wyskoczył spod wysokiego posągu księcia Gundera za plecami Agona. Lordowi generałowi zacisnęło się serce, kiedy rozpoznał chód. Aleine Gunder IX odrzucił kaptur. - Straże! Straże! Zza pomników i krzaków wyskoczyli łucznicy i kusznicy. Kolejni przybiegli spoza ogrodu. - Mój panie. Co za niespodzianka - powiedział Blint, składając bezbłędny dworski ukłon. - Kto by się spodziewał znaleźć pana w cieniu własnego ojca? - Ty śmierdzący... śmierdzący!... śmierdzielu! - wrzasnął król. - Co robicie?! - ryknął na straże. - Otoczyć go! Straże otoczyły Durzo, Agona i króla ciasnym kręgiem. Denerwowali się, że król stoi tak blisko siepacza, ale żaden nie śmiał sprowokować królewskiego gniewu, rozdzielając ich na siłę. - Wasza Wysokość - powiedział Agon, stając przed królem, zanim ten spróbowałby uderzyć Durzo Blinta. Uderzyć Durzo Blinta! - Będziesz dla mnie pracował, zabójco - powiedział król. - Nie. Powiedziałem to już raz, ale może musisz to usłyszeć osobiście. Mogę zabić ciebie, ale dla ciebie zabijać nie będę. Straże oczywiście nie były zachwycone tymi słowami, ale Agon uniósł rękę. Kiedy straże stały tak blisko, łucznicy byli bezużyteczni. Genialnie, Wasza Wysokość. Gdyby doszło do rozlewu krwi, obaj z królem by zginęli. - Dobrze więc - powiedział król. - Dobrze więc. - Blint uśmiechnął się bez cienia wesołości. Król odpowiedział uśmiechem. - Zabijemy twoją córkę. - Kogo? Król uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Sprawdź to. I zaśmiał się. Pełna napięcia chwila przeciągała się i Agon już się zastanawiał, czy zaraz będzie trzymał na rękach martwego króla. A potem tylko coś śmignęło. Chociaż patrzył prosto na

niego, Durzo Blint poruszał się szybciej, niż mogło to zarejestrować oko lorda generała. Przeskoczył nad kręgiem żołnierzy, przytrzymał się posągu i zmienił kierunek lotu. Chwilę potem rozległy się odgłosy ucieczki na murze zamkowym, coś jak drapanie pazurków, gdy kot wspina się na drzewo. Jeden z żołnierzy strzelił z kuszy - litościwie, bo celował w niebo. Agon rzucił mu spojrzenie. Mężczyzna przełknął ślinę. - Przepraszam, panie. Król wrócił na zamek i dopiero dwie minuty później Agon zdał sobie sprawę, że niewiele brakowało, a Durzo doprowadziłby do tego, że generał zdradziłby króla na jego oczach. *** Kylar poczuł ruch powietrza, gdy ktoś otworzył frontowe drzwi do kryjówki. Oderwał wzrok od książki i sięgnął po nagi miecz leżący na stole. Oczywiście ze swojego miejsca miał idealny widok na drzwi. Pan Blint nie urządziłby inaczej pracowni. Ale poznałby, że to pan Blint po dźwięku: stuk-STUK-stuk. Stuk-STUKstuk. Stuk-STUK-stuk. Pan Blint zawsze zamykał, otwierał i potem raz jeszcze zamykał wszystkie zamki. Jeszcze jeden jego przesąd. Nie zapytał mistrza o robotę. Blint nie lubił rozmawiać o zadaniu zaraz po wykonaniu go. Mówił, że Aniołowie Nocy tego nie lubią. Kylar odczytywał to tak: „Pozwól, niech wspomnienia wyblakną". Fiolka z jadem białej żmii stała na stole razem z resztą kolekcji mistrza. Żeby oderwać od niej uwagę Blinta i swoją, Kylar powiedział: - Nie sądzę, żeby coś z tego wyszło. Sprawdzałem w pańskich książkach. Nic tam na ten temat nie piszą. - Napiszą nową książkę - powiedział Blint. Zaczął chować zatrute ostrza do specjalnych etui, wycierając te, do których użyto szybko rozkładającej się trucizny. - Wiem, że zwierzęta potrafią zjeść różne trucizny i nie chorują od tego. I wiem, że jeśli potem ktoś zje ich mięso, to choruje. Nasze eksperymenty dowiodły tego. Ale wtedy truposz jest tylko chory. Do tego momentu wszystko rozumiem, ale tego podwójnego otrucia nie. Blint odwiesił pasy do broni. - Truposz je wieprzowinę i nic nie czuje. Może robi mu się trochę niewyraźnie. Je

przepiórkę i ma zawroty głowy. Zjada obie rzeczy, umiera. To się nazywa wzmocnienie. Trucizny działają razem, żeby osiągnąć swój pełen potencjał. - Ale nadal cała świnia i stado przepiórek muszą przejść przez ręce kredencerza. - W wielkich rezydencjach jedzenie sprawdza kilka osób. Zanim nabiorą jakichś podejrzeń, truposz już nie będzie żył. - Ale wtedy otruje pan wszystkich na sali. Nie może pan zapanować... - Ja nad wszystkim panuję! - wrzasnął Blint. Rzucił nóż i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi tak mocno, że zadzwoniła wisząca na ścianach broń. *** Elene zagapiła się na pustą stronę i ponownie zanurzyła wysychające pióro w kałamarzu. Dalej, przy stole w jadalni Drake'ów Mags i Ilena Drake grały w domino. Mags, starsza z sióstr, bardzo się skupiała, ale Ilena cały czas zerkała na Elene. - Dlaczego - odezwała się Elene - zawsze podkochuję się w nieosiągalnych mężczyznach? Elene Cromwyll przyjaźniła się z Mags i Ileną Drake od wielu lat. Przepaść między służącą i córkami hrabiego powinna uniemożliwiać przyjaźń, ale Drake'owie uważali, że wszyscy są równi przed Bogiem Jedynym. W miarę jak dorastały, dziewczynki zaczynały rozumieć, jak dziwna jest ich przyjaźń, więc stała się mniej jawna, ale nie mniej prawdziwa. - Ten ogrodnik Jaen był osiągalny - powiedziała Ilena, przesuwając kostkę. Mags skrzywiła się, widząc jej ruch, a potem wykrzywiła się do piętnastoletniej siostry. - To trwało jakieś dwie godziny - powiedziała Elene. - A potem otworzył tę swoją tłustą jadaczkę. - W którymś momencie musiałaś durzyć się w Polu - powiedziała Mags. - Nie do końca. On tak bardzo mnie kochał, że pomyślałam, że powinnam odwzajemniać jego uczucie. - Przynajmniej to z Polem nie było całkiem urojone - powiedziała Ilena. - Ilena, nie zachowuj się jak rozpuszczony bachor - upomniała ją Mags. - Wściekasz się na mnie, bo znowu przegrywasz. - Nieprawda! - Wygram w trzech ruchach. - Tak? - Mags spojrzała na kostki. - Ty smarkulo. A ja muszę przyznać, że bardzo się cieszę, że odrzuciłaś Pola - powiedziała do Elene. - To jednak oznacza, że nie masz kawalera

na przyjęcie. Elene porzuciła pióro i ukryła twarz w dłoniach. Westchnęła. - Macie pojęcie, co napisałam do niego w zeszłym roku? Zagapiła się na pustą kartkę przed sobą. - Nie wiedziałam, że Pol potrafi czytać - zdziwiła się Ilena. - Nie Pol. Mój dobroczyńca. - Cokolwiek napiszesz i tak nie przestanie przysyłać pieniędzy, prawda? - spytała Ilena, ignorując mordercze spojrzenie siostry. Ilena Drake miała tylko piętnaście lat, ale przez większość czasu kontrolowała Mags, już nie wspominając o najstarszej siostrze Serah. - Nigdy nie przestał. Nawet kiedy mu napisałam, że mamy więcej pieniędzy niż nam trzeba. Ale nie chodzi o pieniądze, Lena - tłumaczyła Elene. - W zeszłym roku napisałam mu, że go kocham. - Nie miała odwagi przyznać, że rozmazała atrament własnymi łzami. Napisałam mu, że będę go nazywała Kylar, bo Kylar jest miły, a ja nigdy nie poznałam imienia mojego dobroczyńcy. - Więc teraz lubisz też Kylara... do którego nigdy się nawet nie odezwałaś. - Jestem beznadziejna. Dlaczego pozwalam wam rozmawiać ze mną o chłopcach? - Ilena nie może przestać mówić o Kylarze - odezwała się Mags tonem zdradzającym, że zaraz wykorzysta fakt, że jest starszą z sióstr - bo sama się w nim durzy. - Nieprawda! - pisnęła Ilena. - No to dlaczego napisałaś to w swoim pamiętniku? - spytała Mags. Naśladowała melodyjny sposób mówienia Ileny: - „Dlaczego Kylar nie rozmawia ze mną częściej?". „Kylar odezwał się dziś do mnie przy śniadaniu. Powiedział, że jestem słodka. To dobrze, czy nadal uważa mnie za małą dziewczynkę?". To ohydne, Ilena. Praktycznie jest twoim bratem. - Ty czarownico! - wrzasnęła Ilena. Skoczyła ponad stołem i rzuciła się na siostrę. Elene zamarła i patrzyła na nie na poły z przerażeniem, na poły z rozbawieniem. Dziewczyny krzyczały, Ilena szarpała Mags za włosy, a Mags zaczęła jej się rewanżować. Elene zerwała się, uznając, że lepiej je rozdzielić, zanim komuś stanie się krzywda. Drzwi otworzyły się gwałtownie, niemal wylatując z zawiasów, i w progu stanął Kylar z mieczem w ręku. W okamgnieniu atmosfera w pokoju całkowicie się zmieniła. Kylar emanował w sposób wręcz namacalny niebezpieczeństwem i siłą. Był ucieleśnieniem pierwotnej męskości. To wrażenie zalało Elene jak fala, która nieomal zbiła ją z nóg i

wciągnęła na głębokie morze. Ledwo łapała oddech. Kylar wsunął się do pokoju na ugiętych nogach, trzymając nagi miecz w obu dłoniach. Omiótł spojrzeniem całe pomieszczenie, zerknął na każde wyjście, okna, cienie, nawet w kąty pod sufitem. Mocujące się na podłodze dziewczyny zamarły. Ilena nadal trzymała w pięści garść włosów Mags. Obie miały winę wymalowaną na twarzach. Jego jasne bladoniebieskie oczy wydawały się takie znajome. Czy to tylko wyobraźnia Elene, czy też naprawdę pojawił się w nich płomyk, jakby ją rozpoznał? Ich oczy spotkały się i po plecach Elene przebiegł dreszcz. Patrzył na nią - nie na jej blizny. Mężczyźni zawsze patrzyli na jej blizny. A Kylar widział Elene. Chciała się odezwać, ale nie znalazła żadnych słów. On też otworzył usta, jakby zamierzał coś powiedzieć, ale nagle pobladł. Wsunął miecz z powrotem do pochwy i się odwrócił. - Proszę o wybaczenie, moje panie - powiedział i skinął głową. A potem wyszedł. - Dobry Boże - powiedziała Mags. - Widziałyście to? - To było przerażające - przyznała Ilena. - I... - Upajające - dokończyła Elene. Jej twarz płonęła. Odwróciła się od nich, kiedy dziewczyny wstawały. Usiadła i wzięła pióro. Chociaż nadal nie była w stanie pisać. - Elene, co się dzieje? - zapytała Mags. - Kiedy zobaczył moją twarz, wyglądał jakby za chwilę miał paść trupem powiedziała Elene. Dlaczego? Tylko zerknął na jej blizny. To właśnie przerażało większość chłopców. - Dojdzie do siebie. Jesteś aniołem. Daj mu szansę. Zaprosimy go na przyjęcie, ze względu na ciebie i w ogóle - powiedziała Ilena. - Nie. Nie, zabraniam. On jest baronetem, Lena. - Biednym baronetem, którego ziemię zajął Lae'knaught. - To jeszcze jeden nieosiągalny mężczyzna. Przejdzie mi. - Nie musi być nieosiągalny. Jeśli przyjmie naszą wiarę... w oczach Boga wszystkich ludzi stworzono równymi. - Och, Lena, nie mam mnie takimi słowami. Jestem służącą. Służącą z bliznami. Nieważne, co widzi Bóg. - Nieważne, co widzi Bóg? - zapytała łagodnie Mags. - Wiesz, o co mi chodziło. - Logan być może poślubi Serah, a między nimi jest równie wielka przepaść jak

między biednym baronetem i tobą. - Kiedy arystokrata żeni się z niżej urodzoną arystokratką, ludzie się krzywią, ale arystokrata z kimś z pospólstwa? - Nie mówimy, że masz za niego wychodzić za mąż. Pozwól nam tylko zaprosić go na przyjęcie. - Nie. Zabraniam. - Elene... - To ostateczna decyzja. - Elene patrzyła na dziewczęta, dopóki niechętnie nie kiwnęły głowami. - Ale mogłybyście trochę mi o nim opowiedzieć. *** - Kylar! - zawołał hrabia Drake, kiedy Kylar próbował przekraść się obok jego gabinetu do schodów na górę. - Mógłbyś wstąpić do mnie na chwilę? Nie miał innego wyjścia, jak posłuchać. Zaklął w duchu. Dzisiejszy dzień okazał się bardzo długi. Miał nadzieję, że prześpi się chwilę, zanim będzie musiał wypełnić przed świtem obowiązki wyznaczone przez pana Blinta. Domyślał się, o co może chodzić, więc kiedy wszedł do gabinetu hrabiego, starał się nie czuć jak chłopiec, któremu ojciec zaraz zacznie wyjaśniać, co to jest seks. Czas nie tknął hrabiego. Miałby sto lat i nadal wyglądał na czterdzieści. Biurko stało w tym samym miejscu, ubrania miały ten sam krój i kolor, a kiedy szykował się do trudnej rozmowy, zawsze pocierał nasadę nosa, w miejscu gdzie zwykle opierały się binokle. - Kochałeś się z moją córką? - zapytał hrabia. Kylar rozdziawił usta. Tyle, jeśli idzie o rozgrzewkę przed trudną rozmową. Hrabia patrzył na niego beznamiętnie. - Nawet nie tknąłem jej palcem, panie. - Nie pytam o twój palec. Kylar wytrzeszczył oczy. I to był człowiek, który mówi o Bogu tak często, jak większość rolników mówi o pogodzie? - Nie, nie martw się synu. Wierzę ci. Chociaż podejrzewam, że twoja powściągliwość nie wynikała z braku wysiłków ze strony Serah. Krew, która napłynęła mu do twarzy, była wystarczającą odpowiedzią. - Czy ona cię kocha? Pokręcił głową. Prawie mu ulżyło, że usłyszał pytanie, na które mógł odpowiedzieć. - Myślę, że Serah chce tego, czego nie może mieć. - Czy to dotyczy też kochania się z wieloma młodymi arystokratami, z których żaden

nie jest Loganem? - Doprawdy, nie sądzę, abym miał prawo albo pozwalał mi na to honor... - bełkotał Kylar. Zbolały hrabia uniósł rękę. - Nie powiedziałbyś tego, gdybyś uważał, że to oskarżenie jest niesłuszne. Powiedziałbyś, że w żadnym razie, a potem, że nie mam prawa pytać o takie rzeczy ani że nie pozwala mi na to honor. I miałbyś rację. - Potarł nasadę nosa i zamrugał. - Przepraszam, Kylarze. To nie w porządku z mojej strony. Czasem nadal w sposób niehonorowy wykorzystuję spryt, którym obdarzył mnie Bóg. Staram się robić to co słuszne, niezależnie od tego, czy ludzie uznają to za honorowe. Istnieje przepaść między tymi dwiema rzeczami, wiesz? Kylar wzruszył ramionami, ale nie była potrzebna żadna odpowiedź. - Nie zamierzam potępiać swojego dziecka - powiedział hrabia. - Robiłem dużo gorsze rzeczy w swoim życiu, o jakich ona nawet nie śniła. Ale chodzi o coś więcej niż tylko jej szczęście. Czy Logan wie o jej... nieostrożnych poczynaniach? - Prosiłem ją, żeby mu powiedziała, ale nie sądzę, by to zrobiła, panie. - Wiesz, że Logan poprosił mnie o rękę Serah? - Tak, panie. - Powinienem udzielić mu błogosławieństwa? - Nie może pan oczekiwać lepszego syna. - Dla mojej rodziny to byłoby wspaniałe, ale czy to będzie dobre dla Logana? Kylar się zawahał. - Myślę, że ją kocha - odpowiedział w końcu. - Chce usłyszeć odpowiedź w ciągu dwóch dni - powiedział hrabia. - Kiedy skończy dwadzieścia jeden lat, przejmie posiadłość Gyre'ów i stanie się najbogatszym i najpotężniejszym człowiekiem w królestwie, mimo wszystkich interwencji króla w sprawy jego rodu w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Jest szósty w kolejce do tronu. Pierwszy zaraz po królewskich dzieciach. Ludzie będą mówić, że wybrał poniżej swoich możliwości. Będą mówić, że nie jest go warta. - Hrabia odwrócił wzrok. - Zwykle mam w nosie to, co sobie myślą inni, bo nie mają pojęcia, co mówią. Obawiam się, że tym razem będą mieli rację. Kylar nie potrafił odpowiedzieć. - Przez lata modliłem się, żeby moje córki znalazły odpowiednich mężczyzn na mężów. Modliłem się, żeby Logan ożenił się z właściwą kobietą. Dlaczego mam wrażenie, że to nie jest właściwa odpowiedź? - Znowu pokręcił głową i ścisnął nasadę nosa. - Wybacz mi,

zadałem ci tyle pytań, na które nie możesz odpowiedzieć, a nie zadałem tego, na które znasz odpowiedź. - O co chodzi, panie? - Kochasz Serah? - Nie, panie. - A tę dziewczynę? Tę, której przesyłasz pieniądze od prawie dziesięciu lat? Kylar się zarumienił. - Przysiągłem nie kochać, panie. - Ale czy ją kochasz? Kylar wyszedł z gabinetu. Kiedy już był w korytarzu, hrabia powiedział: - Wiesz, Kylarze, że za ciebie też się modlę.

33 Burdel zamknięto kilka godzin temu. Na górze dziewczyny spały na brudnych prześcieradłach pośród burdelowego smrodu przetrawionego alkoholu, zjełczałego potu, starego seksu, dymu i tanich perfum. Drzwi były zamknięte. Wszystkie lampy oprócz dwóch prostych miedzianych na dole zgaszono. Mama K nie pozwalała, żeby marnować w jej burdelach pieniądze. Na dole były tylko dwie osoby i obie siedziały przy barze. Wokół stołka mężczyzny leżało kilkanaście potłuczonych szklanek. Dopił trzynaste piwo, uniósł szklankę i cisnął ją na podłogę. Stłukła się. Mama K nalała Durzo kolejną szklankę z beczki bez mrugnięcia okiem. Nie odezwała się. Durzo zacznie mówić, kiedy będzie gotowy. Mimo to zastanawiała się, dlaczego wybrał właśnie ten burdel. To była dziura. Wszystkie ładne dziewczyny wysyłała gdzie indziej. Pozostałe burdele, które kupiła, były warte naprawy, ale ten kulił się w głębi Nor, daleko od głównej drogi w labiryncie chałup i szop. Tu straciła swoje dziewictwo. Dostała za to dziesięć srebrników i uważała się wtedy za szczęściarę. Ten burdel nie zajmował wysokiej lokaty na liście miejsc, które chciałaby odwiedzić. - Powinienem cię zabić - powiedział w końcu Durzo. To były pierwsze słowa, jakie wypowiedział od Sześciu godzin. Dopił piwo i pchnął szklankę po barze. Przejechała kilka stóp, przewróciła się, sturlała z baru i stłukła. - Och, więc jednak potrafisz mówić - zdziwiła się Mama K. Wzięła następną szklankę i odkręciła kurek. - Też masz córkę? Mama K zamarła. Za późno zakręciła kurek i piwo wylało się ze szklanki. - Vonda kazała mi przysiąc, że ci nie powiem. Za bardzo się bała, a potem, kiedy umarła... Możesz nienawidzić Vondy za to, co zrobiła, ale zrobiła to, bo cię kochała. Durzo spojrzał na nią z takim niedowierzaniem i obrzydzeniem, że Gwinvere miała ochotę uderzyć go w tę jego ohydną twarz.

- A co ty wiesz o miłości, ty kurwo? Myślała, że nikt już nie będzie w stanie zranić jej tymi słowami. Słyszała każdy możliwy komentarz na temat bycia dziwką i kilka dodatkowych. Ale sposób, w jaki Durzo to powiedział, coś w tym komentarzu - i to z jego ust! - uderzyło ją do głębi. Nie mogła się ruszyć. Nie mogła nawet złapać tchu. - Wiem, że gdybym miała szansę na taką miłość, jaką ty miałeś, rzuciłabym ten fach powiedziała w końcu. - Zrobiłabym wszystko, żeby to utrzymać. Urodziłam się w tym szambie. Ty je sobie sam wybrałeś. - Jak ma na imię moja córka? - Więc to tyle? Sprowadziłeś mnie tutaj, żeby mi przypomnieć, ile razy pieprzyłam się w tej śmierdzącej dziurze? Pamiętam. Pamiętam! Dawałam dupy, żeby moja młodsza siostra nie musiała. I wtedy ty się zjawiłeś. Pieprzyłeś się ze mną pięć razy w tygodniu i powiedziałeś Vondzie, że ją kochasz. Zrobiłeś jej dziecko. I odszedłeś. Mogłam jej powiedzieć, że to było do przewidzenia. Ta część historii była tak przewidywalna, że nawet nie warto jej powtarzać, nieprawdaż? Ale nie, ty nie byłeś przeciętnym kutasem. Ty doprowadziłeś do tego, że ją porwano. I co potem? Ruszyłeś jej na ratunek? Nie, pokazałeś dokładnie, jak bardzo ją kochasz. Uznałeś, że blefują, prawda? Zawsze byłeś gotowy stawiać na szali życie innych, co, Durzo? Jesteś tchórzem. Szklanka Durzo roztrzaskała się o baryłkę za plecami Mamy K. Drżał. Wycelował w nią palec. - Ty! Ty nie masz prawa. Ty byś to rzuciła dla miłości? Chrzanienie. Gdzie teraz masz mężczyznę w swoim życiu, Gwin? Już nie dajesz dupy, więc facet nie musiałby być zazdrosny. Ale nadal nikogo nie ma, co? Wiesz, dlaczego jesteś idealną kurwą? Z tego samego powodu, dla którego nie masz mężczyzny. Bo nie potrafisz kochać. Zwykła z ciebie dupa. Wysysasz każdego do sucha i każesz sobie płacić za tę przyjemność. Więc daruj sobie głodne kawałki, nie chrzań mi „zrobiłam to, żeby ratować moją siostrę". Tobie zawsze chodziło o władzę. Och, jasne, są kobiety, które sprzedają się dla pieniędzy, albo dla sławy, albo dlatego że nie mają innej możliwości. Ale one są dziwkami. A ty, nawet kiedy już nie będziesz się pieprzyć, zawsze będziesz dziwką. No dobrze. Jak. Ona. Ma. Na. Imię? Wyrzucał z siebie każde słowo jak kęsy z zapleśniałego chleba. - Uly - odpowiedziała cicho Gwinvere. - Ulyssandra. Mieszka z opiekunką na zamku. Spojrzała na piwo, które trzymała w ręce. Nie pamiętała, żeby je nalewała. Do tego właśnie ją sprowadził Durzo? Do małej, uległej... Nawet nie wiedziała, jak to nazwać. Czuła się jak wypatroszona, myślała, że jeśli spojrzy w dół, zobaczy sznury własnych wnętrzności

zwijające się wokół jej nóg. Potrzebowała całej siły, żeby splunąć do piwa i postawić je na blacie z pewną nonszalancją. - Cóż, ciężko jest być ofiarą okoliczności - powiedział Durzo. W jego głosie pobrzmiewała mordercza nuta. - Ty nie... Nie zabiłbyś własnego dziecka? Nawet Durzo nie zrobiłby tego, prawda? - Nie muszę. Zrobią to za mnie. Wziął piwo, uśmiechnął się, patrząc na pływającą ślinę Gwinvere i uniósł szklankę do ust. Wypił połowę piwa jednym haustem i oznajmił: - Wychodzę. Cuchnie tu starą dziwką. Wylał resztę piwa na podłogę i ostrożnie odstawił szklankę na bar. *** Kylar obudził się dwie godziny przed świtem i przez chwilę zastanawiał się, czy śmierć byłaby zbyt wysoką ceną za sen przez całą noc. Jednakże prawidłowa odpowiedź była oczywista, więc po kilku minutach zwlekł się z łóżka. Ubrał się cicho w ciemnościach, sięgnął do trzeciej szuflady, gdzie jak zawsze leżały zwinięte jego ubrania siepacza, i do słoja z popiołem, żeby pomazać na czarno twarz. W ciągu ostatnich dziewięciu lat nauczył się kompensować brak Talentu. W przypływie optymizmu - co zdarzało się niezmiernie rzadko - Blint chwalił za to Kylara. Mówił, że zbyt wielu siepaczy polega na swoim Talencie we wszystkim, a on szlifował zwyczajne umiejętności na wypadek nieprzewidzianej sytuacji. W tym gorzkim fachu nieprzewidziane okoliczności stanowiły normę. Poza tym, jak mówił Blint, jeśli nie robisz hałasu, który trzeba maskować, to nie musisz wykorzystywać Talentu do tłumienia go. Czasem jego umiejętność dostosowywania się objawiała się w bardziej widowiskowy sposób, ale zwykle chodziło o drobiazgi, jak chowanie szarego przebrania do tej samej komody, składanie go po praniu za każdym razem tak samo. Przynajmniej miał nadzieję, że to jego zdolność do przystosowania wpływała na niego, a nie mania Blinta do porządkowania wszystkiego. A tak naprawdę, co było z tym człowiekiem, że zamykał zamki trzy razy, bawił się nożem i czosnkiem, i ciągle powtarzał: Anioły Nocy to, Anioły Nocy tamto? Okno otworzyło się bezszelestnie i Kylar wypełzł na dach. Lata praktyki mówiły mu, którędy może iść, a gdzie musi pełznąć, żeby nie usłyszał go nikt z dołu. Ześlizgnął się z budynku, opadł na kamienne płyty dziedzińca, odbił się i złapał krawędzi muru. Podciągnął się, wyjrzał ponad murem, nie zobaczył nikogo, przelazł przez mur i ruszył ukradkiem ulicą. Pewnie mógłby po prostu pójść. Skoro już wydostał się z domu Drake'ów, nie musiał

się skradać, dopóki nie dotrze do zielarni, ale wolał nie nabierać złych nawyków. Robota to robota, nie jest zrobiona, dopóki nie jest skończona. Kolejna perełka Blinta. Wielkie dzięki. Dzisiejszego wieczoru nie tylko z powodu zakorzenionej przez Blinta dyscypliny skradał się od cienia do cienia, pokonując dwie mile spacerkiem w prawie godzinę. Dzisiaj cały czas słyszał w głowie słowa Jarla: „Masz wrogów. Masz wrogów". Może nadszedł czas, żeby wyprowadził się z domu Drake'ów? Dla ich dobra. Miał dwadzieścia lat i chociaż, rzecz jasna, nie miał dochodów arystokraty, Blint płacił mu więcej niż sowicie. Właściwie Blint niespecjalnie przywiązywał wagę do pieniędzy. Nie wydawał wiele na siebie, poza bibami alkoholowymi od wielkiego dzwonu i wynajmowaniem dziewczyn. Rzeczywiście kupował najlepszy sprzęt i składniki do trucizn, ale to, co kupił, zatrzymywał na zawsze. Przy tym, ile brał za każdą robotę, i przy częstotliwości, z jaką przyjmował zlecenia, Blint musiał być bogaty. Prawdopodobnie obrzydliwie bogaty. Chociaż Kylara to nie obchodziło. Przejął wiele z postawy Blinta. Oddawał hrabiemu Drake'owi część swoich zarobków i nadal zostawało mu mnóstwo. Trzymał część w monetach i klejnotach, a resztę przelał na inwestycje, które robili w jego imieniu Mama K i Logan. To dla niego nic nie znaczyło, ponieważ pieniądze nie mogły mu niczego dać. Przykrywka w postaci zubożałego arystokraty z prowincji i prawdziwa praca w charakterze czeladnika u siepacza nie pozwalały mu na życie, które przyciągałoby uwagę innych. Więc nawet gdyby chciał żyć rozrzutnie, nie mógł sobie na to pozwolić. Ale mógł się wyprowadzić. Wynająć mały dom na południu po wschodniej stronie, na obrzeżach mniej modnej okolicy. Blint powiedział kiedyś, że gdy kupuje się najtańszy dom w okolicy - nieważne w jak drogiej okolicy - człowiek staje się dla innych niewidzialny. Nawet jeśli sąsiedzi go zauważą, będą stawać na uszach, żeby go nie dostrzegać. Wreszcie dotarł do sklepu. Sa’kagé dawano temu zawarło umowę z zielarzami w mieście. Zielarze dbali, by zawsze mieć pod ręką pewne rośliny, które właściwie nie były legalne, a Sa’kagé dbało, żeby do sklepów zielarzy nikt się nie włamywał. Korona wiedziała o tym, ale nic nie mogła na to poradzić. Do zielarni Goodmana Aalyepa często zaglądali bogaci kupcy i arystokracja, więc zielarz nie zgodził się trzymać nielegalnych ziół otwarcie w sklepie, obawiając się, że takie bezczelne przeciwstawianie się władzy nie będzie ignorowane. Zdołał odmówić Sa’kagé, ale nikt nie odmawiał panu Blintowi. Goodman Aalyep dostarczał Durzo najrzadsze zioła. W zamian za to pan Blint dbał o to, żeby nikt inny z Sa’kagé nawet nie zbliżył się do sklepu. Na Kylara spadł obowiązek odbierania towaru i podrzucania pieniędzy, i to miał zrobić właśnie tej nocy. Dzięki temu, że się tym zajmował, nie tylko dowiedział się nieco o handlu

ziołami i nawiązał kontakty z ludźmi, którzy w przyszłości mogą dostarczać mu towarów, ale zaczął też tworzyć własną kolekcję. Na stworzenie tak wyrafinowanego zbioru jak ten, którym dysponował pan Blint, potrzeba było lat i tysięcy, jeśli nie dziesiątków tysięcy gunderów. Minusem było to, że Kylar się nie wysypiał. Młodemu arystokracie nie wypadało spać do południa, chyba że hulał z przyjaciółmi. Tak więc, chociaż wróci do domu prawie o świcie, będzie musiał zerwać się razem ze słońcem. Tylne drzwi do sklepu jak zawsze były zamknięte na zamek. Na dodatek Goodman Aalyep założył u siebie porządne zamki. Chociaż nigdy go nie spotkał - pisali sobie tylko liściki - Kylar miał wrażenie, że zna Goodmana Aalyepa, i uważał, że to dziwny człowiek. Mając ochronę Durzo, zielarz mógłby zostawiać drzwi otwarte na oścież. Nikt w mieście nie ośmieliłby się go okraść. Ale, jak mawiał pan Blint, największym skarbem człowieka są jego złudzenia. Jak na kogoś, kto twierdzi, że nie cierpi uczyć, miał aforyzm na każdą okazję. Kylar wybrał odpowiedni wytrych i kotwiczkę z zestawu noszonego w pasie, przykląkł przed drzwiami i zaczął pracować. Westchnął. To był nowy zamek, od pana Procia, najlepszego ślusarza w mieście. Nowe zamki, nawet jeśli nie były najwyższej jakości, zawsze były bardziej zwarte. I nawet jeśli utrata kotwiczki to nie koniec świata, Kylara zawsze irytowało, gdy jakąś łamał. Przesunął wytrychem nad bolcami. Cztery bolce, dwa miały trochę luzu. To znaczy, że to robota czeladnika Procia, nie samego mistrza. W dziesięć sekund obrócił kotwiczkę, wyginając ją i otworzył drzwi. Zaklął pod nosem - będzie musiał kupić nową - i schował narzędzia. Pewnego dnia zamówi sobie komplet mistarillowych wytrychów, jak pan Blint. A przynajmniej jedną kotwiczkę. Mistarill wygina się, ale nie łamie, za to kosztuje więcej niż jego waga w brylantach. Twierdzenie Goodmana Aalyepa, że jego interesy to zielarnia, nie było czczą przechwałką. Składała się z trzech pomieszczeń: rozległego, wygodnego sklepu z opisanymi słojami z ziołami na wystawie, maleńkiego biura i właściwej zielarni, w której Kylar właśnie stał. W tym małym pomieszczeniu było wilgotno, a parne, żyzne zapachy niemal obezwładniały. Kylar sprawdził, jak rosną pewne grzyby, i z zadowoleniem skinął głową. Kilka śmiertelnie trujących grzybów będzie gotowych w ciągu tygodnia. Grzyby to jedna z tych rzeczy, które Goodman mógł hodować bezkarnie w swoim sklepie - śmiercionośnych gatunków nie odróżniłby od jadalnych nikt poza wyszkolonym zielarzem i, rzecz jasna, wyszkolonym trucicielem.

Klucząc ostrożnie, żeby nie stanąć na trzeszczącej desce, Kylar przeszedł przez zielarnię, oceniając rośliny fachowym okiem. Podniósł trzecią skrzynkę w drugim rzędzie i zobaczył sześć pakunków - każdy był zawinięty w osobną sakiewkę z jagnięcej skórki. Sprawdził, czy zawierają zamówiony towar. Cztery zawiniątka były dla pana Blinta, dwa dla niego. Kylar schował zioła do torby przymocowanej płasko do jego pleców pod peleryną, a sakiewkę z pieniędzmi dla Aalyepa położył na wolnym skrawku miejsca. Odstawił skrzynkę na miejsce. I wtedy poczuł, że coś tu nie gra. W okamgnieniu wyciągnął dwa krótkie miecze. Nie zrobił kroku. Nadal czuł, że coś jest nie tak, nie coś złego samego w sobie - po prostu coś nie pasowało do tego miejsca, i to coś się zbliżało. Nie rozległ się żaden dźwięk. Nikt nie zaatakował. Kylar poczuł tylko delikatny nacisk, jak najlżejszy możliwy dotyk palcem. Skupił się na wrażeniach, rozglądając się po sklepie i nadstawiając uszu. To było jak dotyk, ale przecisnęło się, mijając go, w stronę... Zamek w drzwiach na tyłach zamknął się z trzaskiem. Kylar znalazł się w pułapce.

34 Powstrzymując impuls, żeby pobiec do drzwi i otworzyć je, Kylar pozostał w całkowitym bezruchu. Nikogo nie było razem z nim w pomieszczeniu. Tego był pewien. Ale wydawało mu się... tak, z pewnością słyszał, że ktoś oddycha w sklepie. I wtedy zdał sobie sprawę, że to więcej niż jedna osoba. Jedna oddychała szybko, płytko, podekscytowana. Druga płytko, lecz wolno. Żadnego napięcia, żadnego podniecenia. To przeraziło Kylara. Kto mógł zaplanować zasadzkę na siepacza i się nie denerwować? Bojąc się, że straci inicjatywę, Kylar przesunął się powoli pod ścianę, która oddzielała zielarnię od sklepu. Jeśli się nie mylił, jeden człowiek stał tuż po jej drugiej stronie. Włożył do pochwy krótki miecz - aby zrobić to cicho, musiał wsuwać ostrze tak powoli, że to wręcz bolało - i wyciągnął ceurański miecz półtoraręczny, który nosił w pochwie na plecach. Przysunął czubek miecza do ściany i czekał na najlżejszy dźwięk. Nic nie było słychać. Teraz już nawet nie słyszał oddechu podekscytowanego mężczyzny. To oznaczało, że ten podniecony stoi po drugiej stronie ściany, a ten spokojny dalej. Kylar czekał. Drżał z wyczekiwania. Jeden z mężczyzn po drugiej stronie ściany był czarownikiem. Czy byli Khalidorczykami, przed którymi ostrzegał go Jarl? Kylar odepchnął od siebie tę myśl. Kimkolwiek byli, zapędzili go w pułapkę. Nieważne, czy uważali go za pana Blinta, czy za zwykłego złodzieja. Ale który z nich to czarownik? Ten, co się denerwuje? Nie sądził, ale wrażenie, że coś przecisnęło się obok niego i zamknęło drzwi, szło z tamtej strony. W podłodze skrzypnęła deska. - Feir! Do tyłu! - krzyknął mężczyzna stojący dalej od Kylara. Kylar przebił mieczem grubą na palec sośninę. Wyszarpnął ostrze i popędził do wejścia. Wypadł zza zasłony i wybił się z framugi

drzwi, przeskakując ponad ladą w stronę mężczyzny, którego próbował dźgnąć. Mężczyzna leżał na podłodze. Przetoczył się, kiedy Kylar chciał go ciąć w głowę. Był ogromny. Większy nawet od Logana, ale miał proporcje pnia drzewa, wszędzie był gruby, bez zaznaczonej szyi czy pasa. Poza tym, nawet leżąc na plecach, zdołał unieść miecz i zablokować cios Kylara. I zablokowałby, gdyby miecz Kylara był cały. Pół ceurańskiego ostrza leżało na ziemi obok mężczyzny, strzaskane magią chwilę po tym, jak przebiło się przez ścianę. Olbrzym nie natrafił na miecz tam, gdzie się go spodziewał, więc jego parada poszła zbyt szeroko, kiedy Kylar zaatakował z wysokości kolan. Z kolei lżejszą połówką miecza Kylar uderzył szybciej, niż wielki mężczyzna mógł zareagować, więc Kylar wbił mu ostrze prosto w brzuch. Wtedy Kylar poczuł się tak, jakby jego głowa znalazła się w środku dzwonu świątynnego. Rozległo się uderzenie, głuche, ale skupione, jakby kamień narożny spadł z pierwszego piętra i wylądował cal od jego głowy. Jakaś siła odepchnęła go w bok, na regał ze słojami z ziołami, a potem na kolejny; półki połamały się pod nim. I nie było nic, tylko światło rozbłyskujące przed oczami. Jego miecz zniknął. Kylar zamrugał, powoli odzyskując wzrok. Leżał zwrócony twarzą do podłogi, razem z potrzaskaną półką, wśród szczątków potłuczonych słojów i rozrzuconych ziół. Usłyszał pomruki wielkiego mężczyzny, a potem czyjeś kroki. Kylar leżał nieruchomo; nie musiał zbytnio udawać, żeby wyglądać na obezwładnionego. Zaczynał powoli dostrzegać leżące kilka cali od jego nosa rośliny. Nasiona pronwi, pączki ubdal, korzeń krwawnika. Na tej półce powinny znajdować się - i proszę, są obok jego ręki delikatne nasiona Tuntun, zmielone na proszek. Jeśli się go wciągnie z powietrzem, spowoduje krwotok w płucach. Kroki zbliżyły się i Kylar szarpnął się w bok, obracając się i ciskając proszkiem Tuntun. Zerwał się na równe nogi, wyciągając dwa długie noże. - Dość tego, Nocny Wędrowcze. Powietrze zakrzepło wokół Kylara jak galareta. Próbował zrobić unik, ale galareta stała się twarda jak skała. Obaj mężczyźni przyjrzeli się Kylarowi przez chmurę z nasion Tuntun zamrożonych w powietrzu. Olbrzym o jasnych włosach skrzyżował ogromne ręce na piersi. - Nie mów mi, że tego się spodziewałeś, Dorianie - warknął do drugiego mężczyzny.

Tamten wyszczerzył zęby. - Nie ma nawet na czym oka zawiesić, co? - rzucił olbrzym. Mniejszy mężczyzna, Dorian, nosił krótką czarną brodę i miał intensywnie niebieskie oczy, ostry nos i proste białe zęby. Wyciągnął rękę i wziął w dwa palce trochę szybującego proszku Tuntun. Czarne włosy miał lekko natłuszczone; niebieskie oczy, jasna skóra. Zdecydowanie Khalidorczyk. Był czarownikiem. - Nie marudź, Feir. Gdybym nie złamał jego miecza, źle by się to dla ciebie skończyło. Feir się skrzywił. - Myślę, że poradziłbym sobie. - Gdybym nie interweniował, to chłopak właśnie by się zastanawiał, jak wynieść tak wielkiego trupa. A nawet nie użył Talentu. To wywołało smętne pomruki. Mniejszy mężczyzna machnął ręką i proszek Tuntun opadł na ziemię, tworząc schludny kopczyk. Spojrzał na Kylara i trzymające go więzy przesunęły się, zmuszając go do stania prosto z rękoma opuszczonymi po bokach, chociaż nadal trzymał w nich noże. - Tak wygodniej? - zapytał, choć nie spodziewał się odpowiedzi. Dotknął ręki Kylara palcem i spojrzał nań, jakby rozcinał go wzrokiem. Zmarszczył brwi. - Popatrz na to powiedział do Feira. Feir pozwolił, żeby Dorian położył mu rękę na ramieniu, i spojrzał na Kylara w podobny sposób. Chłopak po prostu stał, nie wiedząc, co powiedzieć albo co zrobić, a jego umysł wypełnił się pytaniami, co do których nie był pewien, czy powinien je wypowiedzieć. Po dłuższej chwili Feir zapytał: - Gdzie jego kanał? Wydaje się niemal ukształtowany, jakby tam była nisza... - Wziął głośny wdech. - Na Światło, powinien być... - Przerażające. Zgadza się - powiedział Dorian. - Jest urodzonym ka’kariferem. Ale nie to mnie martwi. Popatrz na to. Kylar poczuł, jak coś się w nim przekręca. Miał wrażenie, jakby przenicowano go na wszystkie strony. Cokolwiek Feir zobaczył, przeraziło go to. Twarz miał nieruchomą, ale Kylar niemal czuł nagłe napięcie w jego mięśniach, delikatny zapaszek strachu w powietrzu. - Tu jest coś, co mi się opiera - powiedział Dorian. - Strumień zwycięża. Otulony Cieniem to pogarsza. - Puść to. Zostań ze mną - powiedział Feir. Kylar poczuł, że to, co go nicowało, puściło, chociaż nadal więzy krępowały mu ciało.

Dorian zakołysał się na piętach, a Feir przytrzymał go ogromnymi łapskami. - Jak mnie nazwałeś? Kim jesteście? - dopytywał się Kylar. Dorian uśmiechnął się krzywo, odzyskując równowagę. - Pytasz, kim my jesteśmy, Bezimienny? Teraz to Kylar, prawda? Stary jaerański kalambur. Podoba mi się to. To twoje poczucie humoru czy Blinta? - Widząc zaskoczenie na twarzy Kylara, sam sobie odpowiedział: - Najwidoczniej Blinta. Dorian znowu spojrzał przez Kylara, jakby chłopak miał w środku list, który czarownik czytał. - Bezimienny. Marati. Cwellar. Spex. Kylar. Nawet Kagé, chociaż to strasznie mało oryginalne. - Co? - zapytał Kylar. To było śmieszne. Kim byli ci mężczyźni? - Sa’kagé znaczy Panowie Cienia - wyjaśnił Dorian. - Wobec tego Kagé oznacza cień, ale sądzę, że to nie był twój pomysł. W każdym razie powinieneś był się tym zainteresować. Nigdy się nie zastanawiałeś, dlaczego twoi rówieśnicy mają zwykle imiona, takie jak Jarl, Bim, albo przezwiska niewolników, jak Laleczka albo Szczur, a ciebie obarczono imieniem Merkuriusz? Kylarowi zrobiło się zimno. Słyszał, że czarownicy potrafią czytać w umyśle, ale nigdy w to nie wierzył. I te imiona. To nie była przypadkowa lista. - Jesteście czarownikami. Obaj. Feir i Dorian spojrzeli po sobie. - W połowie masz rację - przyznał Dorian. - Trochę mniej niż w połowie - poprawił go Feir. - Ale byłem czarownikiem - powiedział Dorian. - A gwoli ścisłości meisterem. Gdybyś kiedyś miał to nieszczęście i spotkał takiego, lepiej żebyś nie używał tego obelżywego określenia. - Kim jesteście? - Przyjaciółmi - wyjaśnił Dorian. - Przebyliśmy długą drogę, żeby ci pomóc. Właściwie pomóc nie tylko tobie, ale też... - Wymagało to od nas wielkich poświęceń i wiele przy tym ryzykowaliśmy - wtrącił się Feir, patrząc ostro na Doriana. - Mamy nadzieję, że nie masz wątpliwości, że moglibyśmy cię zabić. Że gdybyśmy źle ci życzyli, już byśmy to zrobili - powiedział Dorian. - Można skrzywdzić na różne sposoby, nie tylko zabijając. Siepacz to wie - powiedział

Kylar. Dorian uśmiechnął się, ale Feir zachował czujność. Kylar poczuł, że więzy puszczają. To go zaniepokoiło. Widzieli, jak szybko potrafi się poruszać, a mimo to puszczali go, uzbrojonego. - Pozwól, że się przedstawimy - powiedział Dorian. - Oto Feir Cousat, pewnego dnia najsłynniejszy zbrojmistrz w całym Midcyru. Jest Vy'sanem i Arcyszermierzem drugiego stopnia. Cudownie. - A ty? - spytał Kylar. - Nie uwierzysz mi. - Dorian świetnie się bawił. - Spróbuj. - Jestem Saseuranem i Hothsalarem, a kiedyś byłem też Vürdmeisterem dwunastego shura. - Imponujące - odpowiedział Kylar, nie mając pojęcia, co to wszystko znaczy. - To, co powinno być dla ciebie istotne, to fakt, że jestem prorokiem. Nazywam się Dorian - powiedział to z ojczystym khalidorskim akcentem. - Dorian Ursuul. - Miałeś rację - powiedział Feir. - Nie wierzy ci. Poza nieostrożnością, jedyne, co mogło zabić siepacza, to drugi siepacz, mag albo czarownik. Według oceny Blinta czarownicy byli najgorsi. Nie zaniedbał edukacji Kylara. - Pokaż mi swoje ręce - powiedział Kylar. - Ach, więc słyszałeś o virach - powiedział Dorian. - Ile o nich wiesz? Odsłonił ręce do łokci. Nie było na nich żadnych znaków. - Wiem, że mają je wszyscy czarownicy, że rosną proporcjonalnie do mocy czarownika, że ich zawiłość odzwierciedla biegłość w sztuce. - Nie rób tego, Dorian - zaprotestował Feir. - Nie chcę cię z tego powodu stracić. Powiedzmy mu co trzeba i wynośmy się stąd. Dorian zignorował go. - Tylko mężczyźni i kobiety, którzy mają Talent mogę korzystać z viru. Łatwiej nim manipulować niż Talentem i jest potężniejszy. Jest też potwornie uzależniający i, jeśli ktoś ośmieli się mówić w kategoriach moralnych absolutów, co zamierzam właśnie zrobić, jest zły - powiedział Dorian, patrząc na Kylara jasnymi oczami. - W przeciwieństwie do Talentu, który może być dobry albo zły jak każdy talent, vir jest zły sam w sobie i niszczy tego, kto go używa. Dla mojej rodziny okazało się korzystne oznaczenie wszystkich meisterów, więc są oznaczeni. Ale moi przodkowie nie widzieli powodu, żeby znaczyć samych siebie, no, chyba

że ktoś zdecyduje inaczej. Ursuulowie mogą sprawić siłą woli, że ich vir znika, gdy z niego nie korzystają. - Blint musiał przeoczyć to w swoich wykładach - powiedział Kylar. - Wielka szkoda. Jesteśmy najbardziej niebezpiecznymi Vürdmeisterami, jakich możesz sobie wyobrazić. - Dorian, powiedz mu tylko te słowa i... - Feir! Milcz. Wiem, co robię. Wielki mężczyzna posłuchał, piorunując wzrokiem Kylara. - Kylarze - odezwał się Dorian - prosisz właśnie pijaka, który rzucił picie, żeby wypił jeden kieliszek wina. Tygodniami będę cierpiał z tego powodu. Feir będzie musiał mnie nieustannie pilnować, żebym nie popadł w szaleństwo. Ale jesteś tego wart. Feir zacisnął usta, lecz nie powiedział ani słowa. Dorian wyciągnął ręce i przebiegło po nich migotanie. Kiedy Kylar patrzył się na nie, wyglądało to tak, jakby żyły głęboko w rękach mężczyzny wiły się, próbując wyjść na powierzchnię skóry. I wtedy nagle wszystkie się wzniosły. Ręce Doriana stały się czarne, jakby pokrył je milion świeżych tatuaży, jeden nałożony na drugi. Kolejne warstwy przeplatały się ze sobą, każdy odrębny, wiążący się z tymi poniżej i powyżej, ciemniejsze na jaśniejszych, a na nich jeszcze ciemniejsze. To było piękne i straszne. Vir puchł mocą i poruszał się, nie tylko z rękoma Doriana, ale też niezależnie od nich. Wyglądało to tak, jakby vir chciał się wyrwać z więzów skóry. Jego mrok rozszerzył się na całe pomieszczenie i Kylar wiedział, że to nie jest tylko jego wyobraźnia: vir wysysał światło z pokoju. Źrenice Doriana rozszerzyły się, aż niebieskie tęczówki zamieniły się w cieniutkie obręcze. Dzika radość malowała się na twarzy mężczyzny, który teraz wyglądał na dziesięć lat młodszego. Vir zaczynał puchnąć, głośno trzeszcząc. Feir podniósł Doriana, jak zwykły człowiek podniósłby lalkę, i zaczął nim gwałtownie potrząsać. To byłoby śmieszne, gdyby Kylar nie był tak bardzo przerażony. Feir potrząsał Dorianem dopóki pomieszczenie nie przestało być ciemne od mocy. Posadził Doriana na krześle. Mężczyzna jęknął i nagle wyglądał znowu staro i krucho. Odezwał się, nie unosząc głowy: - Cieszę się, że dałeś się przekonać, Nocny Wędrowcze. Rzeczywiście, to co zobaczył, przekonało go, ale Dorian nie mógł tego wiedzieć. - Skąd mam wiedzieć, że to nie była iluzja? - zapytał Kylar. - Iluzje nie wysysają światła. Iluzje... - zaczął Feir.

- On jest tylko uparty. Wierzy. - Dorian zerknął na Kylara i szybko odwrócił wzrok. Jęknął. - Teraz nie mogę nawet na ciebie patrzeć. Wszystkie twoje rysy... - Zacisnął powieki. - Czego chcecie ode mnie? - dopytywał się Kylar. - Potrafię zobaczyć przyszłość, Bezimienny, ale jestem tylko człowiekiem, więc modlę się, żebym mógł się mylić. Modlę się, żebym się mylił. Z tego, co widziałem, jeśli do jutra nie zabijesz Durzo Blinta, Khalidor zajmie Cenarię. Jeśli nie zabijesz go do pojutrza, wszyscy, których kochasz, zginą. Twój hrabia Sa’kagé, Shinga, twoi przyjaciele starzy i nowi, wszyscy. Jeśli raz zrobisz właściwą rzecz, zapłacisz za to latami wyrzutów sumienia. Jeśli dwa razy zrobisz właściwą rzecz, zapłacisz za to życiem. - Więc o to chodzi? Ustawiliście to wszystko tak, żebym zdradził pana Blinta? Wasi panowie myślą, że to kupię? Wiele się o mnie dowiedzieliście, to musiało kosztować fortunę, kupić te wszystkie informacje. Dorian uniósł dłoń. - Nie proszę, żebyś uwierzył w to wszystko teraz. To za wiele na raz. Przykro mi z tego powodu. Myślisz teraz, że jesteśmy Khalidorczykami i chcemy, żebyś zdradził Blinta, bo wtedy nas nie powstrzyma. Może to cię przekona, że się mylisz: nade wszystko błagam cię, abyś zabił mojego brata. Nie pozwól, żeby zdobył ka’kari. Kylar poczuł się tak, jakby został użądlony. - Czego? - Feir, wypowiedz słowa, które przybyliśmy przekazać. - Zapytaj Mamę K - powiedział Feir. Kylar pokręcił głową. - Czekajcie! Co? Zapytać ją o ka'kari? - Zapytaj Mamę K - powtórzył Feir. - A co z twoim bratem, kim on jest? - Jeśli powiem ci teraz, przegrasz w walce z nim. - Dorian pokręcił głową, ale nadal nie patrzył na Kylara. - Przeklęta moc. Na co mi ona, jeśli nie mogę ci powiedzieć niczego tak, żebyś zrozumiał? Kylarze, czas jest rzeką, a większość ludzi żyje pod wodą. Niektórzy wznoszą się do powierzchni i mogą odgadnąć, co stanie się za chwilę, albo rozumieją przeszłość. Ja jestem inny. Jeśli się nie skupię, odrywam się od strumienia czasu. Moja świadomość szybuje ponad rzeką. Widzę tysiące tysięcy ścieżek. Zapytaj mnie, gdzie upadnie liść, a nie będę w stanie ci odpowiedzieć. Istnieje zbyt wiele możliwości. Wokół panuje taki hałas, jakbym próbował śledzić ścieżkę kropli z chmury do jeziora, przez wodospad i sześć mil w dół rzeki. Jeśli mogę kogoś dotknąć, albo nucić jakieś rymy, to ułatwia mi

koncentrację. Czasem. Dorian patrzył poprzez ścianę zagubiony w myślach. - Czasem - odezwał się znowu - czasem, kiedy wznoszę się ponad rzeką, zaczynam widzieć wzór. Wtedy to nie przypomina wody; to jest jak tkanina, która powstała z każdej nieznaczącej decyzji wieśniaka i z doniosłych decyzji królów. Kiedy zaczynam ogarniać rozległość i zawiłość tej gmatwaniny, mój umysł zaczyna się rozpadać. - Zamrugał i spojrzał na Kylara. Zmrużył powieki, jakby nawet patrzenie na niego sprawiało mu ból. - Czasem to ledwie obrazy, w ogóle ze sobą niepowiązane. Widzę cierpienie na twarzy młodego mężczyzny, który będzie patrzył, jak umieram, a ja nie wiem, kim on jest, kiedy to się wydarzy, ani czemu będzie się przejmował. Wiem, że jutro kwadratowy wazon da ci nadzieję. Widzę małą dziewczynkę płaczącą nad twoim ciałem. Próbuje cię odciągnąć, ale jesteś zbyt ciężki. Odciągnąć od czego? Nie wiem. Kylara przebiegł dreszcz. - Dziewczynkę? Kiedy? Czy to Ilena Drake? - Nie potrafię powiedzieć. Poczekaj. - Dorian zamrugał, a jego rysy jego twarzy stężały. - Idź, idź już. Zapytaj Mamę K! Feir otworzył na oścież frontowe drzwi. Kylar popatrzył na jednego i na drugiego maga, oszołomiony tym, jak nagle kazali mu odejść. - Idź - powiedział Feir. - Idźże! Kylar wybiegł w noc. Przez długą chwilę Feir patrzył za nim. Splunął. Nadal patrząc w głębiny nocy, zapytał: - Dlaczego mu nie powiedziałeś? Dorian odetchnął głęboko. - On umrze. Choćby nie wiadomo co się wydarzyło. - I jak to się ma do reszty? - Nie wiem. Może nie jest tym, kogo mieliśmy nadzieję odnaleźć?

35 Kylar biegł, ale jego wątpliwości biegły jeszcze szybciej. Niebo jaśniało na wschodzie, a miasto zaczynało wracać do życia. Szanse, że wpadnie na patrol, były małe, zwłaszcza że Kylar miał dość rozsądku, by nie biec ulicami obok bogatych sklepów, przy których, tak się jakoś składało, częściej widywano patrole niż na ulicach z ubogimi sklepami. Gdyby jednak wpadł na straże, co by powiedział? Tylko sobie wyszedłem na poranny spacerek, w ciemnoszarym ubraniu, z nielegalnymi roślinami, małym arsenałem i z twarzą umazaną popiołem. Jasne. Zwolnił do normalnego kroku. Do Mamy K i tak miał już blisko. Co właściwie robił? Słuchał szaleńca i olbrzyma? Oczami duszy widział vir unoszący się z rąk Doriana i żołądek wywrócił mu się na nice. Może jednak nie szaleńca. Ale o co im szło? Jedyni ludzie, o których Kylar wiedział, że robili różne rzeczy tylko dlatego, że powinni, to byli Drake'owie, i uznał, że stanowią wyjątek od reguły. W Sa’kagé, na dworze, w prawdziwym świecie, ludzie robili to, co było dla nich najlepsze. Feir i Dorian nie zaprzeczyli, że mieli też inne motywy przybycia do Cenarii, ale z pewnością zachowywali się tak, jakby Kylar był dla nich najważniejszą sprawą. Zachowywali się, jakby naprawdę wierzyli, że może zmienić bieg wydarzeń w królestwie! To jakieś szaleństwo. Ale wierzył im. Gdyby kłamali, to czy nie próbowaliby mu wmówić, jak wspaniale ułożą się sprawy, gdy zabije Blinta? Czy po prostu byli o tyle sprytniejsi od większości kłamców? Z tego, co powiedział Dorian, wynikało, że Kylar straci wszystko, niezależnie od tego, co zrobi. Jaki wróżbita mówi takie rzeczy? Kylar złapał się na tym, że znowu truchta, a potem puścił się biegiem, wprawiając w przerażenie praczkę, która właśnie nalewała do wiader wodę. Zatrzymał się przed drzwiami Mamy K, nagle znowu nabierając wątpliwości. Mama K kładła się późno, wstawała rano każdego dnia i sypiała właśnie o tej porze. To były jedyne godziny w ciągu doby, kiedy jej drzwi były zamknięte. Do diabła, zdecyduj się wreszcie!

Zapukał cicho do drzwi, w myślach zarzucając sobie, że jest tchórzem, ale jednocześnie obiecał sobie, że pójdzie sobie, jeśli nikt nie otworzy. Drzwi otworzyły się niemal natychmiast. Pokojówka Mamy K wyglądała na równie zaskoczoną jak Kylar. To była stara kobieta, ubrana w koszulę nocną, owinięta szalem. - Och, dzień dobry, mój panie. To musi być znak. Nie mogłam zasnąć, cały czas z jakiegoś powodu myślałam, że kończy nam się mąka. I chociaż sprawdziłam wczoraj wieczorem, to nie mogłam pozbyć się myśli, że cały zapas się skończył. Właśnie mijałam drzwi, bo szłam sprawdzić, kiedy pan zapukał... na dwanaście sutków Arixuli, ględzę jak stara głupia baba. Kylar otworzył usta, ale nie mógł wpasować się słowem w przerwy w paplaninie byłej prostytutki - ani wszerz, ani wzdłuż. - „Czas, żeby ktoś strzelił mi w łeb i rzucił do rzeki, moja pani", tak jej mówię, a ona się śmieje ze mnie. Naprawdę żałuję, że nie jestem już młoda, choćby po to, żeby zobaczyć ten wyraz twarzy u pana, z jakim kiedyś na mnie patrzono. Kiedyś te stare worki sprawiały, że mężczyźni wstawali i patrzyli. Wszedłbyś prosto na ścianę, bo nie mógłbyś oderwać oczu. Kiedyś, jak nosiłam nocną bieliznę, to był dopiero widok, oczywiście nie nosiłam tych szmat starej baby, ale gdybym teraz włożyła coś takiego jak kiedyś, to obawiam się, że przeraziłabym dzieci. Od razu człowiek tęskni do... - Mama K nie śpi? - Co? Och, właściwie to chyba nie. Nie spała dobrze, biedaczyna. Może odwiedziny dobrze jej zrobią. Myślę, że ta ostatnia wizyta Durzo tak jej leży na wątrobie. Ciężko jest w jej wieku, kiedy z tego, kim była, zamienia się we mnie. Ma prawie pięćdziesiątkę na karku. To mi przypomina... Kylar przecisnął się obok niej i wszedł na górę. Nie był pewien, czy staruszka w ogóle to zauważyła. Zapukał i poczekał. Żadnej odpowiedzi. Jednakże wzdłuż progu kładł się wąski pas światła, więc otworzył drzwi. Mama K siedziała zwrócona do niego plecami. Tylko dwie świece, które wypaliły się prawie do końca, oświetlały pokój. Nie poruszyła się, kiedy Kylar wszedł. W końcu odwróciła się do niego. Oczy miała podpuchnięte i czerwone, jakby płakała całą noc. Płakała? Mama K? - Mamo K? Wyglądasz okropnie. - Zawsze wiedziałeś, co powiedzieć damie. Kylar zamknął za sobą drzwi. Dopiero wtedy zauważył lustra. Lustro na toaletce, przy

którym się malowała, małe lusterko z rączką, nawet wysokie lustro - wszystkie stłuczone. Odłamki szkła migotały słabo na podłodze w świetle świec. - Mamo K? Co tu się dzieje? - Nie nazywaj mnie tak. Nigdy więcej mnie tak nie nazywaj. - Co się dzieje? - Kłamstwa, Kylar - powiedziała, spuszczając wzrok na podołek, z twarzą częściowo ukrytą w cieniu. - Piękne kłamstwa. Kłamstwa, które nosimy tak długo, że już nie pamiętamy, co jest pod nimi. Odwróciła się. Zmyła makijaż wzdłuż linii biegnącej przez środek jej twarzy. Po raz pierwszy Kylar zobaczył jej lewą połowę twarzy wolną od kosmetyków. Wyglądała staro i mizernie. Delikatne zmarszczki tańczyły na niegdyś gładkich płaszczyznach twarzy Gwinvere Kireny. Ciemne sińce pod oczami sprawiały, że wyglądała widmowo i zarazem krucho. Połowa jej twarzy, która prezentowała się idealnie, sprawiała, że druga, naga, wyglądała absurdalnie, brzydko, niemal komicznie. Kylar ukrył szok zbyt późno - chociaż i tak niewiele potrafił przed Mamą K ukryć - ale jej najwyraźniej odpowiadało to, że ją zranił. - Zakładam, że nie zjawiłeś się tutaj tylko po to, żeby pogapić się na dziwadło, więc czego chcesz? - Nie jesteś dziwadłem... - Odpowiedz na pytanie. Wiem, jak wygląda mężczyzna z misją. Przyszedłeś po pomoc. Czego potrzebujesz? - Mamo K, do diabła, przestań... - Nie, do diabła z tobą! - Głos Mamy K świsnął jak bicz. Jej oczy złagodniały i Gwinvere zapatrzyła się gdzieś w dal. - Za późno już. Wybrałam to. Niech go szlag, ale miał rację. Wybrałam to życie, Kylar. Wybrałam każdy kolejny krok. Nie zmienia się dziwki w trakcie numerka. Jesteś tu w sprawie Durzo, prawda. Kylar potarł czoło, zbity z tropu. Ale potrafił czytać z jej twarzy. Mówiła „koniec dyskusji". Kylar poddał się. Był tu z powodu Durzo? Cóż, równie dobrze można zacząć i od tego. - Powiedział, że mnie zabije, jeśli nie znajdę srebrnego ka’kari. A tak naprawdę nawet nie wiem, co to jest. Wzięła głęboki wdech. - Próbowałam zmusić go od lat, żeby ci powiedział. Sześć ka’kari stworzono dla sześciu czempionów Jorsina Alkestesa. Ludzie, którzy posługiwali się ka’kari nie byli

magami, ale dzięki tym przedmiotom dysponowali mocami jak magowie. Z tym że nie jak słabi magowie dzisiejszych czasów, tylko jak ci sprzed siedmiu wieków. Jesteś tym, kim oni byli. Jesteś ka'kariferem. Urodziłeś się z dziurą w Talencie, którą tylko ka'kari może zapełnić. Mama K i Durzo wiedzieli o tym i mówili mu dopiero teraz? - Wielkie dzięki. Możesz mnie skierować do najbliższego sklepu z magicznymi artefaktami? - zapytał Kylar. - Nawet gdyby takie przedmioty istniały, znajdowałyby się w posiadaniu magów, leżały na dnie oceanu, albo coś takiego. - Albo coś takiego. - Chcesz powiedzieć, że wiesz, gdzie jest srebrne ka’kari? - Zastanów się: jesteś królem. Udało ci się zdobyć ka’kari, ale nie możesz z niego skorzystać. Może nie znasz nikogo, kto mógłby, a komu byś ufał. Co robisz? Chowasz to na ciężkie czasy albo dla potomków. Może nigdy nie napisałeś, co to jest, bo wiesz, że ludzie będą grzebali w twoich rzeczach, kiedy umrzesz, i ukradną to co najcenniejsze. Więc postanawiasz pewnego dnia powiedzieć swojemu synowi, nim zasiądzie na tronie. Ale tak się układa, jak to często bywa z królami, że dajesz się zabić, zanim zdążysz porozmawiać. Co się dzieje z ka’kari? - Dostaje je syn. - Zgadza się. I on nie wie, co to jest. Może nawet wie, że to coś ważnego, że to coś magicznego, ale jak powiedziałeś, jeśli powie magom, prędzej czy później zabiorą to jemu albo jego potomkom. Więc to trzyma, trzyma w sekrecie. Mija kilkaset lat, przedmiot staje się raptem kolejnym klejnotem w królewskim skarbcu. Nim minie siedemset lat, przechodzi z rąk do rąk kilkadziesiąt razy, ale nikt nie ma pojęcia, co to jest. Aż pewnego dnia Król-Bóg Khalidoru żąda daniny w postaci tego właśnie kamienia, a wyjątkowo głupi król oddaje ten właśnie kamień swojej kochance. - Chcesz powiedzieć... - Właśnie dzisiaj się dowiedziałam, że Dziewiątak dał srebrne ka’kari, Kulę Ostrzy, lady Jadwin. Wygląda jak mały, dziwnie metaliczny kamień, jak diament o srebrzystym odcieniu. Tak się składa, że to ulubiony klejnot królowej Nalii. Myśli, że go zgubiła i jest wściekła, więc jutro w nocy ktoś, komu król ufa, nie wiem kto, zostanie wysłany, żeby odzyskać klejnot. Jadwinowie urządzają tego wieczoru przyjęcie. Jutro ka’kari znajdzie się na wyciągnięcie ręki. Żadnej królewskiej straży, żadnych magów, magicznie chronionego skarbca. Lady Jadwin albo będzie klejnot nosiła, albo zostawi go w swojej komnacie. Kylar, musisz zrozumieć, o jaką stawkę toczy się gra. Ka’kari podobno wybiera sobie pana, ale Khalidorczycy wierzą, że mogą je magicznie zmusić do związania się. Jeśli Królowi-Bogowi

uda się... wyobraź sobie, jakie spustoszenie będzie szerzył, jeśli będzie mógł żyć wiecznie. Kylarowi zjeżyły się włosy na potylicy. - Mówisz poważnie, prawda? Powiedziałaś Durzo? - Durzo i ja... w tej chwili nie jestem skłonna mu pomóc. Ale jest coś więcej. Nie tylko ja o tym wiem. Cierpienie wykrzywiło jej twarz. Odwróciła wzrok. - Co masz na myśli? - Khalidor wynajął kogoś, żeby zdobył ka'kari. To dzięki temu moi szpiedzy dowiedzieli się o wszystkim. Podobno ma to być błyskawiczna robota. - Podobno? - Wynajęli Hu Szubienicznika. - Nikt nie wynajmuje Hu do błyskawicznej roboty. To rzeźnik. - Wiem - przytaknęła Mama K. - Kto jest truposzem? - Zgaduj. Będzie tam połowa arystokratów z królestwa. Twój przyjaciel Logan również przyjął zaproszenie, może nawet zjawi się książę. Ci dwaj wydają się nierozłączni, chociaż różnią się od siebie jak dzień i noc. - Mamo, kto jest twoim szpiegiem? Załatwisz mi zaproszenie? Uśmiechnęła się tajemniczo. - Mój szpieg ci nie pomoże, ale znam kogoś, kto może to zrobić. Właściwie znasz tę osobę, mimo moich największych wysiłków.

36 Kylarowi zdarzało się działać w środku dnia, na wyciągnięcie ręki od strażników miejskich. Wpełzał pod stoły, walcząc z kotem, podczas gdy strażnicy przeszukiwali pokój w poszukiwaniu intruzów. Raz musiał włamać się do piwniczki z winem i ukryć w beczce, czekając, aż podczaszy wybierze właściwą butelkę do kolacji. Czekał metr od rozpalonego pieca, po tym jak zatruł gulasz, podczas gdy kucharz gadał do siebie, zastanawiając się, jakiej przyprawy dodał za dużo, że tak dziwnie smakuje. Ale jeszcze nigdy w życiu się tak nie denerwował. Z przerażeniem spojrzał na drzwi, wąskie wejście dla służby. Dzisiaj był żebrakiem, przyszedł prosić o resztki. Włosy opadały w tłustych strąkach, wysmarowane popiołem i łojem. Skórę miał stwardniałą i ogorzałą, ręce pokrzywione od artretyzmu, z sękatymi palcami. Żeby dotrzeć do tych drzwi, musiał minąć strażników przy wysokiej bramie posiadłości. - Ej, staruszku, czego chceta? - zagadnął go krępy strażnik z halabardą. - Słyszałem, że moja dziewczynka tu jest. Panna Cromwyll. Miałem nadzieję, że znajdzie mi jakieś resztki, tylko tyle. To obudziło drugiego strażnika, który zerknął pobieżnie na Kylara. - Co mówisz? Jesteś krewnym panny Cromwyll? Kylar wyraźnie wyczuł troskę o dziewczynę u tego mężczyzny, który miał już około czterdziestki. - Nie, nie, ona nie z moich - zaprotestował Kylar, śmiejąc się chrapliwie. - Tylko stara przyjaciółka. Strażnicy popatrzyli po sobie. - Chceta tera jej szukać i wyciągać z domu przy tym, co się kroi wieczorem? - zapytał Konus. Drugi pokręcił głową i pomrukując, zaczął ostrożnie przeszukiwać Kylara. - Przysięgam, że któregoś dnia złapię wszy od jednego z tych przybłędów panny Cromwyll.

- Ach, gadanie, ale warta jest tego, co? - Jakoś nie jesteś taki wspaniałomyślny, kiedy to ty musisz sprawdzać żebraków, Birt. - Aj, wypchaj się. - Ruszaj. Do kuchni tędy - powiedział starszy strażnik do Kylara. - Birt, ja ci pobłażam, ale jak jeszcze raz powiesz mi, żebym się wypchał, to ci sam wepchnę gdzieniegdzie czubek mojego buta... Kylar pokuśtykał do kuchni, oszczędzając sztywne kolano. Strażnicy, niezależnie od tej całej gadaniny, byli zawodowcami. Trzymali broń tak, że widać było, że wiedzą jak jej użyć i chociaż nie dostrzegli przebrania, nie zaniedbali obowiązku i przeszukali go. Takie zdyscyplinowanie źle wróżyło Kylarowi. Chociaż, idąc, dał sobie trochę czasu na nauczenie się na pamięć rozkładu posiadłości, to i tak nie było go dość. Jadwinowie byli diukami od pięciu pokoleń i ich rezydencja należała do jednych z najpiękniejszych w mieście. Posiadłość otwierała się na rzekę Plith i miała widok bezpośrednio na Zamek Cenaria. Na północ od posiadłości znajdował się Wschodni Most Królewski, który rzekomo służył celom wojskowym, ale plotki głosiły, że częściej korzystał z niego król, udając się na swoje nocne schadzki. Jeśli lady Jadwin rzeczywiście była kochanką króla, położenie posiadłości Jadwinów było idealne pod względem łatwego dostępu. Król ponadto dbał, aby diuk jeździł po całym Midcyru w misjach dyplomatycznych, o których wszyscy prócz diuka wiedzieli, że są czystą fikcją. Sama rezydencja wznosiła się na niewielkim centralnym wzgórzu, dzięki czemu było z niej widać rzekę mimo wysokiego na dwanaście stóp muru z kolcami, który otaczał całą posiadłość. Drżącą ręką - udając, że to porażenie - Kylar zapukał do drzwi dla służby. - Tak? Drzwi otworzyła młoda kobieta. Otarła ręce o fartuch i popatrzyła wyczekująco na Kylara. Była piękną kobietą. Miała może z siedemnaście lat, figurę jak klepsydra i mimo wełnianej sukienki służącej było widać, że mogłaby jej tej figury pozazdrościć każda dziewczyna do towarzystwa od Mamy K. Blizny nadal były na swoim miejscu, „X" na policzku, drugi taki krzyż na pełnych ustach i łuk od kącika ust do zewnętrznego kącika oka. Z powodu tej blizny jej usta wykrzywiały się w nieustannym leciutkim uśmieszku. Jednakże dobroć widoczna w jej uśmiechu łagodziła okrucieństwo tej szramy. Kylar pamiętał, jak wyglądało jej oko, potwornie opuchnięte. Bał się, że nigdy nie będzie na nie widzieć. Na szczęście jej oczy były czyste i piwne, błyszczące dobrocią i

szczęściem. Nos Laleczki połamano na miazgę, więc teraz nie był całkiem prosty, ale wyglądał nie najgorzej. I miała wszystkie zęby. No oczywiście - zdał sobie teraz sprawę była na tyle mała, że wybito jej tylko mleczaki. - Wejdź, dziadku - powiedziała cicho. - Znajdę coś do jedzenia. Podała mu ramię i nie uraziło jej to, że się jej przyglądał. Zabrała go do małego pomieszczenia na uboczu, z długim stołem dla służących, którzy musieli być w zasięgu słuchu od kuchni. Spokojnie powiedziała do kobiety dziesięć lat starszej od niej, żeby ją zastąpiła, kiedy ona zajmie się swoim gościem. Sądząc po tonie i reakcji starszej kobiety, Elene tutaj uwielbiano i pewnie często opiekowała się żebrakami. - Jak się czujesz, dziadku? Przynieść balsamu na twoje ręce? Wiem, że bolą w takie chłodne poranki. Co zrobił, żeby zasłużyć sobie na coś takiego? Przyszedł jako żebrak najbardziej odrażającego sortu, a ona okazała mu tyle dobroci. Nie mógł jej nic dać, a jednak traktowała go jak istotę ludzką. To była kobieta, która prawie umarła z powodu jego arogancji, jego głupoty, jego porażki. Wszelka ohyda w jej życiu zaistniała z winy Kylara. Myślał, że odsunął od siebie poczucie winy dwa lata temu, kiedy Mama K pokazała mu prostą prawdę, że uratował Elene przed czymś gorszym niż blizny. Ale kiedy patrzył z bliska na te szramy, niewiele brakowało, żeby znowu wpadł do piekła wyrzutów sumienia. Położyła na stole pajdkę chleba posmarowaną świeżym, gorącym sosem i zaczęła kroić ją na mniejsze kawałki. - Możesz dziadku tu usiąść? Pokroimy to trochę, żeby było łatwiej jeść, dobrze? Mówiła głośno, jak zwykli to robić ludzie, którzy zajmowali się starszymi osobami. Uśmiechnęła się i blizny szarpnęły jej pełnymi ustami. Nie. Umieścił ją tutaj, wśród ludzi, którzy ją uwielbiali, gdzie stać ją było na podzielenie się chlebem. Elene dokonała własnego wyboru, dzięki któremu stała się tym, kim jest, ale on umożliwił jej ten wybór. Jeśli zrobił cokolwiek dobrego, to właśnie to. Zamknął oczy i odetchnął głęboko. Kiedy je otworzył i popatrzył na nią bez poczucia winy zaciemniającego mu wzrok, zobaczył, że wygląda oszałamiająco. Włosy Elene były jak lśniące złoto i, nie licząc blizn, skórę miała bez skazy, oczy wielkie i błyszczące, wysokie kości policzkowe, pełne usta, białe zęby, smukłą szyję i doskonałą figurę. Pochylała się, krojąc pajdkę dla niego, a stanik sukni rozchylał się... Kylar oderwał wzrok, starając się uspokoić bicie serca. Zauważyła, że się szarpnął, i spojrzała na niego. Patrzyła pytająco, szczerze. I on chciał prosić tę dziewczynę, żeby

zdradziła swoją pracodawczynię? Splatany kłąb emocji, który Kylar upchnął w najciemniejszym zakamarku duszy, wynurzył się i wyważył wszystkie drzwi. Kylar zakrztusił się szlochem. Zamrugał. Weź się w garść. Elene objęła go, nie zważając na brudne ubranie i smród. Nic nie powiedziała, nie zapytała, po prostu go dotknęła. Przeszedł go dreszcz i emocje znowu wzięły górę. - Wiesz, kim jestem? - zapytał Kylar. Nie mówił już głosem żebraka. Elene Cromwyll spojrzała na niego dziwnie, nie rozumiejąc. Chciał się dalej garbić, ukryć się przed tym łagodnym spojrzeniem, ale nie mógł. Wyprostował się, wstał i rozprostował palce. - Kylar? To ty! Co tu robisz? Mags i Ilena cię przysłały? O mój Boże, co ci powiedziały? Zarumieniła się, a jej oczy rozbłysły. To nie w porządku, żeby kobieta była tak piękna. Wiedziała, co mu robi? Jej twarz była twarzą dziewczyny zaskoczonej przez chłopca w najlepszy sposób. O, bogowie. Myślała, że zjawił się, żeby zaprosić ją na przyjęcie Mags. Oczekiwania Elene za chwilę zderzą się z rzeczywistością tak boleśnie, jak szkrab, który zaszarżował na kawalerię alitaerańską. - Zapomnij o Kylarze - powiedział, chociaż to go zabolało. - Popatrz na mnie i powiedz mi, kogo widzisz. - Starego człowieka? To bardzo dobre przebranie, ale to nie jest kostium na przyjęcie. Znowu się zarumieniła, jakby pozwoliła sobie na zbyt śmiałe przypuszczenie. - Popatrz na mnie, Laleczko - wykrztusił. Zamarła jak zahipnotyzowana, patrząc mu w oczy. Dotknęła jego twarzy. Oczy zrobiły jej się okrągłe jak spodki. - Merkuriusz - szepnęła. Położyła dłoń na stole, by nie stracić równowagi. Merkuriusz! Rzuciła się na niego tak szybko, że odruchowo chciał zablokować jej atak. A ona uściskała go mocno. Stał nieruchomo, a jego umysł przez dłuższą chwilę nie chciał tego opanować: obejmowała go. Nie mógł się ruszyć, nie mógł myśleć; po prostu czuł. Gładką skórę jej policzka dotykającą jego kłującej, nieogolonej twarzy. Jej włosy wypełniły jego nozdrza czystym zapachem młodości i obietnicy. Tuliła go mocno; dotyk jej mocnych ramion w połączeniu z

giętkim, jędrnym brzuchem i plecami oraz miękkością przyciśniętych do niego piersi składał się na objęcia, które wyrażały pełną akceptację. Niepewnie uniósł ręce i dotknął jej pleców. Czuł sól na ustach. Łza, jego własna łza. Poczuł ucisk w piersi i się rozpłakał. Uścisnął Elene, a ona objęła go jeszcze mocniej. Czuł, że ona też szlocha, staccato jej oddechu wprawiało w drżenie całą smukłą postać dziewczyny. I na chwilę cały świat sprowadził się do tych objęć, do powrotu, radości i akceptacji. - Merkuriusz, słyszałam, że nie żyjesz - odezwała się Elene. Zbyt szybko. Zawsze będziesz sam. Kylar zamarł. Gdyby łzy mogły zatrzymać się w połowie drogi na jego policzku, zrobiłyby to. Wypuścił Elene z objęć i odsunął się. Kiedy ocierała łzy chusteczką, oczy miała czerwone, ale nadal błyszczące. Nagłe pragnienie, żeby porwać ją w ramiona i pocałować, uderzyło w niego jak fala. Zamrugał i nie poruszył się, dopóki rzeczywistość nie powróciła na swoje miejsce. Otworzył usta, ale nie mógł powiedzieć nawet jednego słowa, nie potrafił tego zniszczyć. Spróbował raz jeszcze, gotowy sypać przygotowanymi kłamstwami, ale nie mógł. Związki to sznury. Miłość to pętla. Durzo powiedział mi. Dał mi szansę. Mogłem być kuszarzem, zielarzem. Wybrałem to. - Zakazano mi kiedykolwiek się z tobą zobaczyć. Mój mistrz mi zakazał. - Język mu kołowaciał. - Durzo Blint. Zauważył, że nawet Elene słyszała o Durzo Blincie. Zmrużyła oczy. Widział, jak przetrawia jego słowa: Durzo był jego mistrzem, co oznaczało, że... Dostrzegł krótki, niedowierzający uśmieszek, jakby chciała powiedzieć: „Ale siepacze to potwory, a ty nie jesteś potworem". I wtedy uśmiech zgasł. W przeciwnym wypadku, dlaczego Merkuriusz nigdy by się z nią nie skontaktował? Z jakiego innego powodu szczur z gildii zniknąłby bez śladu? Zapatrzyła się w dal. - Pamiętam, że kiedy byłam ranna, kłóciłeś się z kimś, żądając, by mnie uratował. Myślałam, że to sen. Rozmawiałeś z Durzo Blintem, prawda? - Tak. - I ty... jesteś teraz tym, kim on? - Prawie. Właściwie nie jestem nawet prawdziwym siepaczem, tylko zwykłym zabójcą, wyrobnikiem. - Terminowałeś u niego, żeby mnie uratował? - zapytała niemal szeptem. - Przeze mnie stałeś się tym, kim jesteś?

- Tak. Nie. Nie wiem. Dał mi wybór, mogłem odejść, po tym jak zabiłem Szczura, ale nie chciałem się już nikogo bać, a Durzo nigdy się nie bał, i nawet jako uczniowi płacił mi na tyle dobrze, że mogłem... - Urwał. Zmrużyła oczy, domyślając się, co chciał powiedzieć. - Mogłeś mnie utrzymywać - dokończyła. Zakryła usta dłońmi. Pokiwał głową. Twoje piękne życie zbudowano na zakrwawionych pieniądzach. Co robił? Powinien ją okłamać, prawda może ją tylko zniszczyć. - Przepraszam. Nie powinienem ci mówić. Ja... - Ty mnie przepraszasz?! - przerwała mu Elene. Wiedział, jak będą brzmiały jej następne słowa: „Zawiodłeś. Patrz, co mi zrobiłeś". - O czym ty mówisz? - pytała. - Dałeś mi wszystko! Karmiłeś mnie na ulicy, kiedy byłam za mała, żeby samej znaleźć sobie jedzenie. Uratowałeś mnie przed Szczurem. Uratowałeś mnie, kiedy twój mistrz zamierzał pozwolić mi umrzeć. Umieściłeś mnie w dobrej rodzinie, która mnie kochała. - Ale... nie jesteś na mnie zła? Zaskoczył ją tym pytaniem. - Dlaczego miałabym być na ciebie zła? - Gdybym nie był taki arogancki, ten łajdak nie uwziąłby się na ciebie. Upokorzyłem go! Powinienem był uważać. Powinienem był lepiej cię chronić. - Miałeś jedenaście lat! - Każda szrama na twojej twarzy to świadectwo mojej winy. Na bogów, popatrz na siebie! Mogłabyś być najpiękniejszą kobietą w mieście! A zamiast tego jesteś tutaj i rozdajesz resztki żebrakom. - Zamiast być gdzie? - zapytała cicho. - Znasz jakieś dziewczyny, które były prostytutkami od małego? Ja tak. Widziałam, przed czym mnie uratowałeś. I jestem za to wdzięczna każdego dnia. Jestem wdzięczna za te blizny! - Ale twoja twarz! - Kylar znowu był bliski łez. - Jeśli to jest najbrzydsza rzecz w moim życiu, Merkuriusz, to uważam, że mam sporo szczęścia. - Uśmiechnęła się i mimo blizn pokój się rozświetlił. Jej uroda zapierała dech w piersi. - Jesteś piękna - powiedział. Zarumieniła się. Kylar pomyślał, że młodsze siostry Drake są jedynymi dziewczętami,

które się jeszcze czerwienią; nawet Serah już się nie rumieniła. - Dziękuję - powiedziała, dotykając jego ręki. Pod wpływem tego muśnięcia przeszły go ciarki. Spojrzał jej w oczy i sam się zaczerwienił. Nigdy w życiu nie był równie zażenowany. Rumieniec! To jeszcze pogorszyło sytuację. Roześmiała się - nie śmiała się z jego zakłopotania, ale tak niewinnie i radośnie, że aż go to zabolało. Jej śmiech, jak i głos, był cichy i owiał go jak chłodny wiatr w upalny dzień. A potem śmiech ucichł i na jej twarzy pojawił się smutek. - Przykro mi, Merkuriuszu... Kylarze. Przepraszam za to, co musiałeś przejść, by mnie tu umieścić. Nie wiem nawet, co o tym myśleć. Czasem można odnieść wrażenie, że ręka Boga nie sięga zbyt głęboko między Nory. Przepraszam. Patrzyła na niego dłuższą chwilę i kolejna łza spłynęła jej po policzku. Zignorowała ją i dalej przyglądała się Kylarowi. - Jesteś złym człowiekiem? Zawahał się, nim odpowiedział: - Tak. - Nie wierzę ci. Zły człowiek skłamałby. - Może jestem uczciwym złoczyńcą. - Odwrócił się. - Myślę, że nadal jesteś chłopcem, który dzieli się chlebem ze swoimi przyjaciółmi, chociaż sam przymiera głodem. - Zawsze brałem sobie największy kawałek - szepnął. - Zatem inaczej to pamiętamy - powiedziała Elene. Wzięła głęboki wdech i otarła łzy. Jesteś tu... jesteś tu w związku z pracą? To był cios prosto w splot słoneczny. - Dziś wieczorem na przyjęciu zjawi się siepacz, żeby kogoś zabić i coś ukraść. Potrzebuję zaproszenia, żeby się tu dostać. - Co zamierzasz zrobić? Szczerze mówiąc, Kylar nawet się nad tym nie zastanowił. - Zabiję go - powiedział. I to była prawda. Hu Szubienicznik był chorym typem, który zaczynał zabijać żebraków, kiedy zbyt długo nie dostawał zlecenia. Potrzebował morderstw jak pijak wina. Gdyby Kylar zjawił się pierwszy i ukradł srebrne ka'kari, Hu Szubienicznik ścigałby go. Hu był prawdziwym siepaczem, słynącym z tego, że walczy równie dobrze jak Durzo. Jedyna szansa dla Kylara, aby go zabić, to dorwać go przez zaskoczenie. Dziś wieczorem.

Elene nadal na niego nie patrzyła. - Jeśli jesteś siepaczem, znasz inne sposoby, żeby się tu dostać. Na pewno znasz fałszerzy. Kylar Stern musi mieć jakieś kontakty. Może zaproszenie ode mnie to najprostszy sposób, ale nie dlatego tu przyszedłeś. Przyszedłeś, żeby rozeznać się w terenie, prawda? Jego milczenie wystarczyło za odpowiedź. - Przez wszystkie te lata - powiedziała Elene, odwracając się od niego - myślałam, że Merkuriusz nie żyje. Może i nie żyje. Może pomogłam go zabić. Przykro mi, Kylar. Oddałabym życie, żeby ci pomóc. Ale nie mogę ci dać tego, co do mnie nie należy. Moja lojalność, mój honor, to należy do Boga. Nie mogę zdradzić zaufania mojej pani. Obawiam się, że muszę prosić, żebyś wyszedł. Wygnała go delikatniej, niż na to zasługiwał, ale mimo wszystko wygnała. Kylar zgarbił się, podkurczył palce w artretyczne szpony i wyszedł. Odwrócił się raz, gdy szedł do bramy, ale Elene nie patrzyła, jak odchodzi.

37 Jak każda dobra zasadzka i tę umiejscowiono w czasie i przestrzeni tam, gdzie jej się najmniej spodziewano. Solon, Regnus i jego ludzie zjechali z gór, przebyli centralne równiny i zbliżyli się do rozległego, północnego krańca Cenarii na dwie mile. Diuk Gyre i jego ludzie znajdowali się między dwoma szerokimi ryżowiskami na drodze biegnącej groblą, kiedy wyszli prosto na mężczyznę, który prowadził konia zaprzężonego do wozu. Kilku chłopów pracowało na polach, ale byli ubrani prosto, spodnie nosili podwinięte do kolan, i było widać, że nie mają ani broni, ani zbroi. Mężczyzna ze szkapą zszedł na bok, przyglądając się z napięciem drużynie diuka. Oczywiście Solon powinien był wcześniej to zauważyć. Chłopi nie wkładają koszul z długimi rękawami do pracy na ryżowiskach. Dopiero kiedy znaleźli się dwadzieścia kroków od wieśniaka, zorientował się. Vürdmeister puścił uzdę i złożył nadgarstki. Zielony ogień buchnął wzdłuż jego viru i wypełnił obie dłonie. Mężczyzna uderzył nadgarstkami o siebie i czarogień strzelił do przodu. Czarogień uderzył gwardzistę na lewo od Solona i przeszedł prosto przez niego. Czar miał się roztapiać warstwami jak sopel, gdy przebijał się przez kolejne osoby. Kula ognia była wielkości ludzkiej głowy, gdy przeszła przez pierwszego, przy drugim - wielkości pięści, a gdy uderzyła w trzeciego - rozmiarów kciuka. W jednej chwili wszyscy trzej nie żyli, z ich ciał buchały płomienie, a krew paliła się jak oliwa. Sekundę później czarogień uderzył w następnych gwardzistów, kiedy zaatakowali ich Vürdmeisterzy stojący po obu stronach drogi. Kolejnych sześciu padło. Został tylko Solon, diuk Gyre i dwóch jego ludzi. Tylko ogromnej dyscyplinie trzeba przypisywać fakt, że cokolwiek zrobili, ale Solon wiedział, że są skazani na klęskę. Jeden gwardzista ruszył w prawo, diuk Gyre i drugi w lewo, zostawiając Solona, żeby zajął się Vürdmeisterem na drodze. Solon się nie ruszył. Vürdmeisterzy obmyślili zasadzkę tak, żeby mieć mnóstwo czasu na wystrzelenie dwóch albo trzech kul czarognia. Dwunastu wojowników nie miało szans z

trzema czarownikami. Nie było czasu na ważenie decyzji. Nie było nawet czasu, żeby wciągnąć słoneczne światło zalewające ryżowiska i zamienić na magię. Solon zaczerpnął bezpośrednio ze swojej glore vyrden i wystrzelił trzy maleńkie iskierki w powietrze. Poleciały równie szybko jak strzały i jakoś udało im się ominąć diuka i jego ludzi. Obaj Vürdmeisterzy już zbierali zielony ogień, kiedy iskierki, zaledwie wielkości opuszków, dotknęły ich skóry. Nie były nawet w przybliżeniu śmiertelnie niebezpieczne. Solon nie miał dość magii, aby stawić czoło choćby jednemu Vürdmeisterowi, już nie mówiąc o całej trójce naraz. Ale iskry wstrząsnęły nimi. Niezbyt mocno, ale wystarczająco, by na chwilę napięli mięśnie i całkowicie stracili koncentrację. Nim znowu zebrali myśli, trzy miecze uderzyły w nich z całą siłą trzech galopujących koni i trzech ramion zahartowanych w walkach. Dwóch czarowników po obu stronach drogi zginęło. Na czarownika na drodze Solon rzucił ostatnią iskierkę. Mężczyzna ją zablokował. Właściwie nie tyle zablokował, ile zwyczajnie zgasił. Iskierka leciała do niego i nagle zgasła, jak zapalona gałązka wrzucona do oceanu. W odpowiedzi czarownik wypuścił podmuch ognia, który strzelił w Solona ze wściekłym rykiem. Nie mógł tego zablokować. Solon zeskoczył z siodła i rzucił jeszcze jedną iskrę, gdy spadał na ziemię. Sturlał się z drogi. Czarownik nawet nie zawracał sobie głowy gaszeniem iskierki, kiedy przeleciała bite dziesięć stóp obok niego. Odwrócił się, podporządkowując sobie prawie pięćdziesiąt stóp ognia, jakby to było żywe stworzenie, i kierując go w ślad za Solonem. Iskra uderzyła w bok konia zaprzężonego do wozu. Biedna szkapa była przerażona krwią, odgłosami i rozbłyskami nienaturalnego ognia. Szarpnęła wozem i stanęła dęba, wierzgając kopytami. Vürdmeister nie usłyszał rżenia konia ogłuszony rykiem ognia. W jednej chwili kierował strumień płomieni poniżej grobli na Solona, a w drugiej oberwał kopytem w plecy. Padł na czworaki, nie wiedząc, co się dzieje. Zorientował się tylko, że coś poszło zdecydowanie nie tak. Zaczerpnął tchu i odwrócił się, akurat żeby zobaczyć, że koń opada na przednie nogi. A potem szkapa i wóz przeleciały po nim, miażdżąc go. Solon wygrzebał się z wody i błota na ryżowisku, kiedy minął go koń, w takim pędzie, na jaki pewnie nie było go stać od dziesięciu lat. Wierzchowiec Solona oczywiście nie żył, z jego łba zostały tylko tlące się resztki; smród spalonej sierści i spalonego mięsa mieszały się nad ciałem stworzenia. Czarogień już tylko się tlił na ciałach martwych gwardzistów. Na jego oczach dogasał.

Czarogień rozprzestrzeniał się potwornie szybko, ale trwał raptem dziesięć sekund. Dziesięć sekund? Tylko tyle to trwało? Odgłos kopyt przerwał rozmyślania Solona, który spojrzał na diuka. Twarz Gyre'a była nieruchoma i zacięta. - Jesteś magiem - powiedział diuk. - Tak, mój panie - przyznał się z ciężkim sercem Solon. Milczenie Solona przesądziło sprawę. Diuk nie miał wyboru. Wobec takiej niespodzianki sprytniejszy człowiek udałby, że od początku wiedział, że Solon jest magiem. Potem mógłby zdecydować, co dalej zrobić. Diuk Gyre był na to zbyt prostolinijny. To była jego siła i zarazem słabość. - I donosiłeś na mój temat innym magom. - Tylko, naprawdę, tylko przyjaciołom, mój panie. To było nędzne wytłumaczenie i kiedy to powiedział, sam poczuł się nędznie. Solon wiedział, ale nie mieściło mu się w głowie, że wszystko może stracić w jednej chwili. Na pewno przyjaźń z Regnusem i dziesięć lat służby były warte więcej. - Nie, Solonie. Lojalny wasal nie szpieguje swego pana. Uratowałeś mi dziś życie, ale zdradzałeś mnie przez wiele lat. Jak mogłeś? - Ja nie... - Za moje życie, daruję twoje. Odejdź. Weź sobie konia i odejdź. Jeśli jeszcze kiedykolwiek cię zobaczę, zabiję cię. „Zostań z nim" - powiedział Dorian. „Od tego zależy jego życie. Losy królestwa zależą od tego. Za sprawą twego słowa albo milczenia bratni król leży martwy". Ale nigdy nie powiedział, jak długo ma służyć lordowi Gyre, prawda? Solon skłonił się nisko przed swoimi przyjacielem i wziął uzdę od Gurdena, który był zbyt osłupiały, żeby cokolwiek poczuć. Wsiadł na konia i odwrócił się od lorda Gyre. Ocaliłem dziś Cenarię czy skazałem na klęskę?

38 Kylar miał tego popołudnia urwanie głowy. Musiał prosić Logana, żeby zdobył mu przez kogoś zaproszenie, a potem próbował odnaleźć Durzo, ale siepacz zniknął, zostawiając tylko zwięzły liścik: „W pracy". Durzo rzadko mówił o szczegółach zlecenia, ale ostatnio Kylar czuł, że coraz bardziej i bardziej jest odsuwany na bok. Zupełnie jakby Durzo starał się stworzyć między nimi dystans, żeby łatwiej mu przyszło zabić ucznia, kiedy nadejdzie czas. Nieobecność Durzo oznaczała, że Kylar nie musiał się przyznawać, że rozmawiał z Elene, spartaczył sprawę i pewnie przy tej okazji doprowadził do zacieśnienia ochrony w posiadłości Jadwinów. Może więc i dobrze, że Blint gdzieś zniknął. Ponieważ Kylar powiedział Loganowi, że będzie na przyjęciu, musiał zjawić się bez przebrania, a ponieważ uprzedził też Elene, dziewczyna, jak tylko go zobaczy, natychmiast na niego doniesie. Dlatego przyjechał powozem, chociaż to było dziwne, że młody arystokrata bez towarzystwa nie przyjechał konno. Powóz zatrzymał się przy bramie i Kylar podał zaproszenie Birtowi. Oczywiście mężczyzna go nie rozpoznał. Obejrzał tylko dokładnie zaproszenie i machnął, żeby wjeżdżać do środka. Kylar ucieszył się na jego widok. Skoro nadal pilnował wjazdu, oznaczało to, że Jadwinowie nie mieli wystarczająco dużo straży, by zastąpić tych, którzy pracowali wcześniej i nadal mieć odpowiednią obstawę podczas przyjęcia. Może nie uwierzyli Elene? W końcu co służąca może wiedzieć o knowaniach siepaczy? Kylar zrobił pierwszy krok, wysiadając z powozu, i zamarł. Powóz dokładnie przed nim miał otwarte drzwi i wysiadał z niego chudy jak patyk mężczyzna. To był Hu Szubienicznik, ubrany jak lord w skóry i jedwabie w czekoladowym odcieniu. Uśmiechał się z pogardą człowieka, który uważa się za lepszego od innych. Kylar cofnął się do powozu. A więc to prawda. Policzył do dziesięciu i obawiając się, że woźnica zacznie się zastanawiać, co Kylar robi, i niepotrzebnie przyciągnie do niego uwagę, wysiadł. Widział, jak Hu znika w rezydencji. Kylar ruszył za nim, znowu pokazując zaproszenie strażnikom stojącym przy olbrzymich białych dębowych drzwiach.

*** - Zatem dostałeś pozwolenie od starego kozła? - zapytał książę Aleine. Logan spojrzał na przyjaciela po drugiej stronie długiego stołu uginającego się pod stosami wszelkich smakołyków, jakimi zdaniem Jadwinów można było zaimponować gościom. Stół stał pod jedną ze ścian rozległej sali z białego marmuru i białej dębiny. Na monochromatycznym tle arystokracja błyszczała feerią barw. Kilku najbardziej wpływowych hekatonarchów królestwa, kapłanów stu bogów, wmieszało się w tłum w swych wielobarwnych szatach. Grupa minstreli w krzykliwych pelerynach i z ekstrawaganckimi makijażami walczyła o uwagę lordów i dam z wysokich i niskich rodów. Terah Graesin pojawiła się na ostatnim wielkim przyjęciu dwa tygodnie temu w skandalicznie wydekoltowanej czerwonej kusej sukni. Terah była ósma w kolejce do tronu, po księciu, córkach Gundera, Loganie, jej ojcu diuku Graesinie, i uwielbiała to, że dzięki swej pozycji przyciągała tyle uwagi. Jej wyzywający strój zapoczątkował nową modę, więc w tym tygodniu wszystkie suknie były albo czerwone, albo wyzywające. Damy pokazywały więcej nóg lub piersi - albo jednego i drugiego - niż większość prostytutek. Terah Graesin to pasowało, bo jakimś sposobem wyglądała powabnie, a nie wulgarnie. Większość kobiet nie miała tyle szczęścia. - Rozmawiałem z hrabim dziś ra... - zaczął Logan i nagle umilkł na widok piersi przechodzących obok. Nie, nie po prostu jakichś piersi. Nadzwyczajnych piersi. Były idealne. Nie drastycznie odsłonięte, ale idealne w kształcie. Przesunęły się obok niego, otulone lekką jak pajęczyna tkaniną, która rozkosznie przywarła do kobiecych kształtów. Logan nawet nie widział twarzy kobiety. A potem, kiedy przeszła, zobaczył słodkie krągłości kołyszących się bioder i błysnęły mu smukłe łydki. - No i? - zapytał książę. Patrzył na Logana wyczekująco, trzymając talerz z kęskami każdego smakołyku podanego na stół. - Co powiedział? Loganowi zapłonęły policzki. Zbyt wiele czasu spędzał na pustkowiu. Tyle że to nie do końca była prawda. Jego oczy jakby były zupełnie niezależne od umysłu, jakby w ogóle ich nie kontrolował. Przesunął się wzdłuż stołu, próbując sobie przypomnieć, co właśnie mówił. Talerz nadal miał pusty, bo odrzucił kilka frytowanych, płonących albo zamrożonych frykasów. - Powiedział... ach, moje ulubione! - Logan zaczął nakładać sobie na talerz truskawki, złapał miseczkę i napełnił ją czekoladowym fondue. - Jakoś jestem przekonany, że cokolwiek powiedział hrabia Drake, nie było to „ach, moje ulubione" - powiedział książę Aleine, unosząc brew. - Jeśli odmówił, nie masz czego się

wstydzić. Wszyscy wiedzą, że hrabia Drake to trochę dziwak. Ich rodzina zadaje się z pospólstwem. - Zgodził się. - Jak rzekłem, trochę z niego dziwak - powtórzył z uśmiechem książę, a Logan się roześmiał. - Kiedy zamierzasz się oświadczyć? - Jutro. To będą moje urodziny. Potem już nikt mnie nie powstrzyma. - Serah wie? - Podejrzewa, że mogę to niedługo zrobić, ale myśli, że potrzebuję czasu, żeby uporządkować sprawy majątkowe i porozmawiać o tym z rodzicami. - Dobrze. - Co masz na myśli? - zdziwił się Logan. Doszli do końca stołu. Książę podszedł bliżej do Logana. - Sam chciałem ci dać prezent urodzinowy. Wiem, co czujesz do Serah, i szanuję to, ale, Loganie, jesteś synem diuka. Jutro staniesz się jednym z najpotężniejszych ludzi w królestwie, którego wyprzedzają jedynie inni diukowie i moja rodzina. Mój ojciec byłby zachwycony, gdybyś poślubił Serah, i obaj wiemy dlaczego. Jeśli ją poślubisz, odsuniesz swoją rodzinę od tronu o dwa pokolenia. - Wasza Wysokość - bąknął Logan, czując się niezręcznie. - Nie, taka jest prawda. Mój ojciec boi się ciebie. Ludzie cię podziwiają, szanują, a nawet się obawiają. To, że co roku wyjeżdżałeś na sześć miesięcy, nie wyobcowało cię, na co miał nadzieję mój ojciec. Zamiast tego uczyniło z ciebie postać romantyczną. Bohatera, który walczy za nas na granicy, trzymając na dystans Khalidorczyków. Król boi się ciebie, ale ja nie, Loganie. Szpiedzy patrzą na ciebie i nie mogą uwierzyć, że jesteś tym, kim się wydajesz: uczonym, wojownikiem, lojalnym przyjacielem księcia. To intryganci, więc widzą intrygi. A ja widzę przyjaciela. To ludzie, którzy zniszczyliby twoją rodzinę, chwytając się wszelkich sposobów, i nie zdradzą mi swoich planów, ale ja na to nie pozwolę. Więcej, zrobię co w mojej mocy, by temu zapobiec. - Spojrzał na talerz i wziął kawałek smażonego banana. Jestem tu dzisiaj, żeby wyświadczyć ojcu przysługę. W zamian za to obiecał mi dać wszystko, o co poproszę. Wszystko. - To musi być spora przysługa. Książę machnął ręką. - Król Idiota dał ulubiony klejnot mojej matki swojej kochance. Mam go odebrać. To nic ważnego. Znasz moją siostrę? - Oczywiście. Jenine gdzieś tu była. Zwykle opisywano ją jako „promienną" - była bardzo ładna i

bardzo piętnastoletnia. - Straciła głowę dla ciebie. Durzy się w tobie od dwóch lat. Przez cały czas o tobie mówi. - Żartujesz. Ledwo zamieniłem z nią ze dwa słowa. - I co z tego? To świetny dzieciak. Jest ładna i jeszcze wyładnieje. Ma inteligencję mojej matki, a wiem, jakie to dla ciebie ważne, mój impertynencki przyjacielu. - Nie jestem impertynencki. - Widzisz? Nawet nie wiem, czy jesteś. Po prostu użyłem pierwszego dłuższego słowa. Ale Jeni by wiedziała. - Co Wasza Wysokość chce powiedzieć? - Jenine to twój prezent urodzinowy. Jeśli ją zechcesz. Ożeń się z nią. Tylko powiedz słowo. Logan stał oszołomiony. - To... to naprawdę niezwykły prezent urodzinowy. - Twoja rodzina umocni pozycję. Nasze dzieci będą razem dorastały. Jedno z twoich wnucząt może dzielić tron z moim wnukiem. Byłeś najlepszym przyjacielem, o jakiego może prosić mężczyzna, a przyjaciele nie zdarzają się często książętom. Chcę dla ciebie dobrze. Będziesz szczęśliwy, obiecuję ci to. Jenine staje się niezwykłą kobietą. Myślę, że sam to zauważyłeś. - Książę skinął głową. Wtedy Logan ją zobaczył. Stała na drugim końcu sali. Zdał sobie sprawę, że już ją dziś widział. A przynajmniej jej piersi. Policzki mu zapłonęły. Próbował znaleźć jakieś słowa, ale wszystkie wyleciały mu z głowy. Jenine stała na drugim końcu sali, z elegancją kobiety o wiele starszej - przynamniej do chwili, w której ktoś z jej przyjaciół coś powiedział, a ona zachichotała. Książę się roześmiał. - Powiedz „tak", a będziesz mógł robić te wszystkie rzeczy, które wyobrażałeś sobie minutę temu. Zgodnie z prawem. - Ja... ja... - Logan poruszał ustami. - Kocham Serah, Wasza Wysokość. Dziękuję za propozycję, ale... - Loganie! Wyświadcz wszystkim przysługę. Twoi rodzice będą zachwyceni. Twa rodzina uratowana. A Jenine zwariuje ze szczęścia. - Nie powiedziałeś jej, prawda? - Oczywiście, że nie. Ale zastanów się. Serah jest wspaniała. Tylko, szczerze mówiąc, jest w miarę ładna, ale nie tak mądra, jak lubisz, a znasz też plotki, że prowadza się...

- Jest przeciwieństwem rozwiązłej kobiety, Aleine. Nawet mnie nie pocałowała. - Ale mówi się... - Plotki krążą, bo ludzie nienawidzą jej ojca. Kocham ją. I ożenię się z nią. - Przepraszam - odezwała się młoda blondynka. Wślizgnęła się między nich, sięgając po słodką bułeczkę. Miała na sobie skandaliczną czerwoną toaletę. Kiedy otarła się o księcia, jej piersi o mało nie wyskoczyły z sukni wydekoltowanej niemal do pępka. Logan widział, że książę to zauważył. Ale Aleine zwykle zauważał takie rzeczy. Tak samo jak Logan. - Jestem Viridiana - przedstawiła się dziewczyna, kiedy spojrzenie księcia powędrowało z powrotem ku jej twarzy. - Bardzo przepraszam, proszę o wybaczenie. Ale to nie były przeprosiny. Ani to nie był przypadek. Viridiana zniknęła z powrotem w tłumie, ale jej figura tancerki pociągnęła za sobą spojrzenie księcia i jego myśli, odrywając je od Logana. - No dobrze, przemyśl to sobie. Porozmawiajmy jutro, zanim się oświadczysz powiedział książę, patrząc, jak Viridiana idzie na tylną werandę. Zerknęła przez ramię, a widząc, że książę na nią patrzy, uśmiechnęła się. Książę spojrzał na swój talerz pełen kęsków najróżniejszych przysmaków ze stołu. A potem spojrzał na talerz Logana napełniony tylko jedną rzeczą. - To jest właśnie, mój przyjacielu, zasadnicza różnica między nami - powiedział. Proszę o wybaczenie, ale właśnie zobaczyłem półmisek, z którego po prostu muszę nieco uszczknąć. Logan westchnął. Jego spojrzenie znowu powędrowało ku Jenine, która nadal na niego patrzyła. Wyglądało to, jakby jej przyjaciele namawiali ją, żeby podeszła i z nim porozmawiała. Niech to licho. Gdzie jest Serah?

39 Straże stały przy każdych schodach. To nie wróżyło nic dobrego. Kylar ukradkiem przemykał się przez przyjęcie, starając się wyglądać przy tym tak zwyczajnie, żeby nikt nie spojrzał na niego dwa razy, ale to nie było łatwe. Zwłaszcza gdy jednocześnie starał się mieć na oku Hu Szubienicznika, który najprawdopodobniej robił dokładnie to samo. Jeśli Hu go zobaczy, Kylar straci jedyną przewagę nad nim. Ruszył na tylną werandę. Zwykle unikał tego rodzaju miejsc, ponieważ roiło się w nim od par. Jeśli coś gwarantowało ci, że poczujesz się samotny, to widok ludzi całujących się namiętnie w alkowie w świetle księżyca. Teraz jednak Kylar szukał sposobu, żeby dostać się na pierwsze piętro. Balkon zwisał dokładnie nad werandą i gdyby Kylar obmyślił drogę, zdołałby się wspiąć na tyle szybko, żeby nikt go nie zauważył. Oczywiście, jak już wyląduje na piętrze, będzie jeszcze musiał znaleźć ka'kari, ale obstawiał, że znajduje się w pokoju duchessy. Ludzie lubią trzymać ulubione klejnoty blisko siebie. Przy ścianach nie było treliaży. Może udałoby mu się skoczyć z poręczy wystarczająco wysoko, żeby złapać się skraju balkonu, bite piętnaście stóp wyżej? Pewnie dałby radę, ale musiałoby mu się udać za pierwszym podejściem. Gdyby spadł, nikt nie byłby w stanie zignorować hałasu, jakiego by narobił, lądując na krzakach róż poniżej. Ale z drugiej strony lepsze to niż stanie tutaj. Kylar wziął głęboki wdech. - Kylar? To był kobiecy głos. - Kylar, witaj. Co tu robisz? Odwrócił się, zalany nagle falą wyrzutów sumienia. - Serah! Witaj! Wyglądała tak, jakby spędziła cały dzień, szykując się na dzisiejszy wieczór. Jej suknia miała skromny krój, ale była klasyczna, piękna i ewidentnie droższa niż rzeczy, na które było stać hrabiego Drake'a.

- Rety, Serah, ta suknia... Uśmiechnęła się i rozpromieniła, ale tylko na chwilę. - Dała mi ją matka Logana. Odwrócił się i chwycił za poręcz. Po drugiej stronie rzeki wieże zamku błyszczały w świetle księżyca, równie bliskie i równie nieosiągalne jak Serah. Podeszła do niego i stanęła obok. - Wiesz, że Logan zamierza... - Wiem. Położyła dłoń na jego ręce. Odwrócił się i spojrzeli sobie w oczy. - Jestem taka zagubiona, Kylar. Chcę się zgodzić. Myślę, że go kocham. Ale też... Porwał ją gwałtownie w ramiona, obejmując i kładąc dłoń na jej karku. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. W pierwszej chwili zaparło jej dech, ale potem odwzajemniła pocałunek. W oddali, jakby po drugiej stronie rzeki, gdzieś w zamku, trzasnęły drzwi. Ale to było tak daleko, że z pewnością nie miało żadnego znaczenia. A wtedy poczuł, że Serah sztywnieje w jego objęciach i się odsuwa. Czyjaś dłoń wylądowała na jego ramieniu, bynajmniej nie delikatnie. - Co ty, do diabła, robisz?! - krzyknął Logan, obracając Kylara. Głowy wychyliły się z zakamarków i wszyscy na werandzie znieruchomieli. Kylar zobaczył wśród gości księcia. - Coś, co powinienem był zrobić dawno temu - odparł Kylar. - Masz coś przeciwko? - O, cholera - zaklął książę. Zaczął się wyplątywać z ramiona młodej blondynki, która owinęła się wokół niego w alkowie. Kylar odwrócił się od Logana, jakby zamierzał znowu pocałować Serah, ale tamten go odciągnął. Pięść Kylara pierwsza wystrzeliła i trafiła lorda w szczękę. Wielki młodzieniec zatoczył się i zamrugał. Serah skuliła się przerażona, ale o niej już nikt nie pamiętał. Logan skoczył naprzód, unosząc pięści jak bokser. Kylar przyjął niską pozycję do walki bez broni - Wiatr w Osikach. Logan walczył tak, jak Kylar się spodziewał - honorowo. Trafiał zawsze powyżej pasa. Podręcznikowe ciosy proste i sierpowe. Był szybki, o wiele szybszy niż na to wyglądał, ale kiedy tak trzymał się reguł walki, równie dobrze mógłby być kaleką. Kylar lawirował między jego ciosami, parując je i powoli się cofając. W jednej chwili zebrał się tłum. Ktoś krzyknął, że jest bójka, i ludzie zaczęli wylewać

się z wnętrza. Trzeba im to przyznać, że jako pierwsi zjawili się strażnicy. Ruszyli, żeby rozdzielić walczących. - Nie, pozwólcie im walczyć - powiedział książę. Strażnicy się zatrzymali. Kylar był tak zaskoczony, że nie uchylił się i następny cios pozbawił go tchu. Zatoczył się, kiedy Logan przesunął się naprzód z całym ciężarem na czubkach palców, przypierając go powoli do barierki. Kylar z trudem złapał parę oddechów, ledwo blokując ciosy przyjaciela. Kiedy wyrównał oddech, ogarnęła go wściekłość. Zablokował cios, zanurkował i zasypał Logana czterema błyskawicznymi ciosami w żebra, odsuwając się jednocześnie od barierki. Logan obrócił się i w powietrzu rozległ się świst, kiedy wymierzył potężny sierpowy, jednocześnie robiąc krok przed siebie. Kylar opadł poniżej linii ciosu i wbił stopę w miednicę przyjaciela. Logan chciał zrobić krok naprzód, ale jego stopa nie znalazła się tam, gdzie miała. Upadł. Wtedy pięść Kylara trafiła go w twarz i Logan padł z hukiem na ziemię. - Nie wstawaj - powiedział mu Kylar. Wstrząśnięty tłum zamilkł, ale po chwili rozległy się pomruki. Nigdy nie widzieli czegoś takiego jak walka Kylara, ale niezależnie od tego, jak bardzo to było skuteczne, niehonorowo jest kopać kogoś w trakcie walki na pięści. Kylar miał to gdzieś. Musiał to szybko skończyć. Logan zaczął gramolić się na czworakach, potem ukląkł i najwyraźniej zamierzał wstać. Na bogów, zupełnie jak na arenie. Logan nie wiedział, kiedy przestać. Kylar kopnął go w skroń i lord z hukiem poleciał na ziemię. Serah popędziła do Logana. - No, Serah, zawsze chciałaś zobaczyć naszą walkę. Wygląda na to, że wygrałem. Kylar uśmiechnął się do niej triumfalnie. Natychmiast rozległy się pomruki, wszystkie pełne dezaprobaty. Serah spoliczkowała go z takim rozmachem, że zadzwoniły mu zęby. - Nie jesteś nawet w połowie takim mężczyzną jak Logan. Przyklęknęła przy Loganie i Kylar widział, że nagle przestał być częścią jej świata. Poprawił tunikę, pelerynę i przepchnął się przez tłum. Pierwszy szereg rozstąpił się, jakby samo dotknięcie go przynosiło wstyd, ale w miarę jak przepychał się ku centrum rezydencji, przybywało ludzi, którzy koniecznie chcieli zobaczyć bójkę, ale nie wiedzieli, że już się skończyła. Kilka kroków od drzwi stał się raptem jeszcze jednym arystokratą w tłumie. Poszedł wzdłuż ściany do schodów dla służby, których teraz nikt nie pilnował, i wszedł na

górę. Cóż, trudno to uznać za powalający sukces. Kosztowało go to reputację i przy okazji najpewniej zdradził swoją obecność Hu Szubienicznikowi. Ale dzięki temu dostał się na górę, a na razie tylko to się liczyło. Konsekwencjami będzie się martwił jutro. Reszta roboty powinna być łatwiejsza. Musi. *** Hu Szubienicznika kusiło, żeby pójść na górę, gdy tylko straże porzuciły schody, żeby przerwać jakąś bójkę między arystokratami. Niestrzeżone schody wyglądały obiecująco, ale Hu był pewny swoich umiejętności. Poza tym jego plan nadal działał, a dzięki niemu zdobędzie informacje, których by nie uzyskał, gdyby po prostu poszedł na górę. Lady Jadwin stała przy drzwiach prowadzących na werandę; była wstrząśnięta, albo taką udawała. To była jedna z tych małych tajemnic życia: dlaczego król akurat ją wybrał na kochankę. Z pewnością były atrakcyjniejsze kobiety, które chętnie przespałyby się z królem, nawet z tym królem. Lady Jadwin stanowiła żywy dowód niebezpieczeństw chowu wsobnego. Była wysoką kobietą o końskiej twarzy, dość dobrze zbudowaną i na tyle dojrzałą, że z pewnością nie pasowała jej suknia, którą dziś włożyła, a poza tym słynęła z nieposkromionego apetytu seksualnego, który zaspokajała ze wszystkimi w królestwie oprócz męża. Hu uznał, że jej zdenerwowanie to tyko gra. Lady Jadwin była namiętną kobietą, ale generalnie niełatwo było wyprowadzić ją z równowagi. To pewnie tylko pretekst, żeby pójść na górę. No, proszę. Porozmawiała szybko z jednym ze strażników, a potem poszła przeprosić gości wlewających się z powrotem do środka, z których większość była rozczarowana, że przegapiła zabawę. Strażnik, z subtelnością typową dla większości straży, podszedł prosto do wartownika, który właśnie wrócił na swoje miejsce przy schodach dla służby. Przysunął się i wyszeptał rozkaz. Mężczyzna pokiwał głową. W tym czasie duchessa czekała, aż książę wróci z werandy. Wymieniła z nim kilka słów, a potem zaczęła udawać, że jest jeszcze bardziej zdenerwowana, podczas gdy młodzieniec wyplątywał się z młodej blondynki, która wieszała mu się u ramienia. Kilka sekund później duchessa wymówiła się, powiedziała mężowi, że źle się czuje, odmówiła, zapewne słysząc propozycję, żeby posłać z nią kogoś na górę, i sama weszła po głównych schodach. Bez wątpienia powiedziała, że musi się na chwilę położyć. „Baw się dobrze" -

powiedziała do męża, albo coś w tym stylu. Książę był ostrożniejszy, ale nietrudno było go śledzić. Podszedł do słodyczy, uprzejmie pogawędził z kilkoma paniami, przeprosił je i poszedł do umywalni, która znajdowała się na końcu korytarza w pobliżu schodów dla służby. Minutę później wyszedł na ciemny korytarz, rozejrzał się szybko, czy nikt go nie widzi i minął strażników, którzy udawali, że go nie widzą. Hu deptał księciu po piętach, otulając się cieniami. Strażnicy byli tak zajęci niezauważaniem księcia, że siepacz pewnie prześlizgnąłby się obok nich i bez pomocy mroku. *** Schody dla służby wychodziły na wspaniały korytarz obok komnat diuka. Posadzka była z takiego samego białego marmuru, a środkiem przez całą długość aż do przeciwległego skrzydła z komnatami duchessy biegł czerwony dywan. Światła przygaszono, żeby zdecydowanie zawrócić gości, którzy mogli brać udział w poprzednich przyjęciach, kiedy oba piętra były dla nich otwarte. Kylar nie miał pojęcia, ile ma czasu na zdobycie Kuli Ostrzy, ale był pewien, że im szybciej się uwinie, tym lepiej. Dotarło do niego, że mógł nie być jedyną osobą, która skorzystała z okazji i wbiegła po schodach, gdy zabrakło straży. Hu Szubienicznik już mógł być na piętrze. Hu pewnie wcale nie przyszedł na błyskawiczną robótkę, i to dawało Kylarowi przewagę - a przynajmniej żywił taką nadzieję. Siepacz zjawił się najpewniej po to, żeby kogoś zabić. Jeśli taki byłby cel Kylara, najprościej byłoby poczekać, aż duchessa da ka'kari agentowi króla, ktokolwiek to jest, a potem zabić ich oboje. W ten sposób Hu zaspokoiłby swoją potrzebą rozlewu krwi i usunął jedyne dwie osoby, które wiedziałyby, co się stało. Król nie miałby pojęcia, czy klejnot skradziono, czy nie i nie mógłby zapytać, nie przyznając publicznie, że lady Jadwin była jego kochanką. Jeśli Kylar słusznie zgadywał, miał czas na zdobycie Kuli Ostrzy, dopóki lady Jadwin nie przyjdzie na górę. To mogła być kolejna godzina albo raptem dwie minuty. W połowie korytarza zobaczył idącego w jego kierunku strażnika. Kylar szybko cofnął się za róg, gdzie cienie były głębsze. Ale wtedy strażnik zawrócił i zszedł głównymi schodami. To była szansa dla Kylara. Ruszył szybkim krokiem przed siebie, nawet nie próbując się skradać. Serce mu się zacisnęło, gdy minął jeden z dobrze oświetlonych odcinków korytarza. Fragment u szczytu schodów był zalany światłem, ale przemierzył go sześcioma krokami, ze wzrokiem utkwionym przed sobą.

Korytarz zdobiły niepokojące rzeźby i wspaniałe obrazy. O ile Kylar się nie mylił, diuk miał artystyczne zacięcie. Genialne i zróżnicowane obrazy najwyraźniej wybrał człowiek o dobrym oku i zasobnej kieszeni. Rzeźby, chociaż były równie interesujące, bez wątpienia stanowiły owoc jednej wizji. Pełne cierpienia rzeźby jakby wyrywały się z kamienia. Potykająca się kobieta zerkała przez ramię z przerażeniem wyciśniętym w każdym rysie twarzy. Mężczyzna wściekał się na chmurę czarnego marmuru, która zamykała się na jego rękach. Naga kobieta leżała w erotycznej pozie w pochłaniającej ją chmurze, z rozkoszą malującą się na twarzy. Mimo swojego pośpiechu ta rzeźba sprawiła, że Kylar zatrzymał się w pół kroku. Była piękna. Wstrząsająco piękna. Mieszała się w niej zmysłowość i coś niepokojącego, czego Kylar nie potrafił zidentyfikować. I bez wątpienia była to Elene. Więc to tak. Kylar miał wrażenie, że coś rozrywało mu żołądek. Czuł się pusty, zraniony do żywego. Oczywiście, że z nim spała. Jest diukiem, a ona służącą, trudno odmówić. Nawet gdyby chciała. A może nie chciała. Takie rzeczy ciągle się zdarzają. Przyjrzał się uważnie posągowi, pobieżnie zerkając na giętkie członki, szczupłą talię i jędrne piersi - i znalazł to, czego szukał. Chociaż dał jej idealny nos, najdelikatniejszymi rysami diuk zasugerował blizny na twarzy. Zatem ten mężczyzna nie widział w nich jedynie niedoskonałości. Był zainteresowany kryjącą się za nimi tajemnicą. Do diabła, nie czas teraz na podziwianie sztuki. Z gulą w gardle Kylar pobiegł na paluszkach korytarzem. Zdjął woreczek ukryty na plecach i kiedy dobiegł do drzwi, już trzymał w ręku wytrychy. Z pokoju nie wylewało się światło ani nie było słychać żadnych dźwięków, więc szybko otworzył zamek. Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Jeśli Hu tu przyjdzie, Kylar będzie miał trzy sekundy ostrzeżenia, nim siepacz wejdzie do środka. Wyciągnął sztylet nerkowy, który miał na plecach za paskiem. Ostrze było długie na stopę. Osobiście wolałby coś dziesięć razy dłuższego, jeśli miałby walczyć z Hu, ale tylko to był w stanie przeszmuglować na przyjęcie. Szybko sprawdził pokój. Większość ludzi, świadoma jak ciężkie jest życie złodzieja, była na tyle uprzejma, że chowała rzeczy w tych samych, typowych miejscach. Kylar zajrzał za obrazy, sprawdził materac, nawet podłogę pod komodą i kilka krzeseł, czy nie ma w nich skrytki. Nic. Sprawdził szuflady w biurku, czy nie ma w nich fałszywego dna. Nadal nic. Zwykle ludzie, którzy trzymają niezwykle cenne przedmioty, chcą móc zerknąć na nie bez większego wysiłku, więc Kylar nawet nie zaglądał do gigantycznej garderoby. Jeżeli duchessa nie miała nic przeciwko temu, by służba dotykała jej najcenniejszych rzeczy, to Kula musiała leżeć gdzieś w zasięgu ręki.

Nie pomagał fakt, że duchessa była nie lada kolekcjonerką. Wszędzie stały jakieś świecidełka. I kwiaty, pewnie wniesione z okazji powrotu diuka do domu. Wyrastały na każdej płaskiej powierzchni, zasłaniając Kylarowi widok. Zatem diuk kupił żonie trochę kwiatów. I sądząc po piżmowym zapachu w powietrzu i pogniecionej pościeli, powitano go entuzjastycznie. I wtedy jeden z wazonów przyciągnął spojrzenie Kylara. To była pięknie rzeźbiona waza z jadeitu, ale co najważniejsze, miała kwadratową podstawę. Kylar podniósł ją z biurka. Róże, lilie, małe różyczki i wężymordy rozpościerały się na wszystkie strony. Nie zwracając uwagi na kwiaty, odstawił je na kominek i odsunął na bok drewnianą szkatułkę na klejnoty. Na półce nad kominkiem było wcięcie w kamieniu. Kwadratowe. Kylar poczuł przypływ nadziei. Prorok miał rację. Wazon idealnie pasował do wycięcia. Kylar przekręcił go i rozległ się stłumiony szczęk. Zdjął z kominka wszystkie świecidełka i odstawił je na ziemię. Na ukrytych zawiasach otworzył się cały gzyms kominka. Ignorując dokumenty i złotą sztabkę, Kylar chwycił szkatułkę na klejnoty. Była duża, wystarczająco wielka, żeby schować w niej Kulę Ostrzy. Otworzył ją. Pusta. Zgrzytając zębami, odłożył kasetkę i zamknął skrytkę. Miał za sobą pierwszą lekcję na temat proroków. „Kwadratowy wazon da ci nadzieję" - powiedział Dorian. Nie dodał tylko, że to będzie fałszywa nadzieja. Niech to! Kylar zatrzymał się na chwilę, żeby włożyć igłę ogłuszającą do małej pułapki, na wypadek gdyby Hu przyszedł tutaj, zamiast śledzić duchessę. Odstawiając wszystkie świecidełka i stawiając wazę z powrotem na biurku, Kylar próbował myśleć. Gdzie może być ka'kari? Dzisiaj wieczorem nic nie szło dobrze. Jedyny plus to fakt, że nie widział Elene. Elene! Kylar poczuł ołowiany ciężar na żołądku i zrozumiał, że doskonale wie, gdzie znajduje się ka’kari.

40 Książę poczuł, że chwytają go czyjeś ręce, gdy tylko wyszedł z klatki schodowej. Chwilę potem lady Jadwin przywarła gorącymi ustami do jego warg. Przyciskała się do niego, gdy on się cofał i wpadł na drzwi do komnat diuka. Próbował ją odepchnąć, ale lady tylko sięgnęła za niego i pchnęła klamkę. Prawie się przewrócił, kiedy drzwi otworzyły się za jego plecami. Duchessa zamknęła je za sobą na klamkę i na zamek. - Moja pani, przestań. Proszę. - O tak, przestanę, kiedy będę miała dość. A będę miała dość, jak mi zrobisz dobrze. - Powiedziałem ci, że między nami wszystko skończone. Jeśli mój ojciec się dowie... - Och, chrzanić twojego ojca. Taki sam z niego patałach w łóżku, jak i poza nim. Nigdy się nie dowie. - Twój mąż jest na dole. W każdym razie, nie o to chodzi, Trudano. Wiesz, po co przyszedłem. - Jeśli twój ojciec chce z powrotem tę kulę, to niech sam po nią przyjdzie. Położyła dłoń na przodzie jego spodni. - Wiesz, że nie mógł tu przyjść i spotkać się z tobą. To byłby policzek dla mojej matki. - Dał mi ten kamień. To był prezent. - - To magiczny przedmiot. Mój ojciec myślał, że to tylko klejnot, ale teraz żąda go Khalidor. Po co by go chcieli, jeśli nie byłby... nie! - Odepchnął jej rękę, kiedy zaczęła rozsznurowywać troczki. - Wiem, że to lubisz - powiedziała duchessa. - Lubię. Ale między nami wszystko skończone. To był błąd i nigdy więcej się nie powtórzy. Poza tym Logan czeka na mnie na dole. Powiedziałem mu, co robię. Łatwo skłamał. Zrobiłby wszystko, byleby uciec od tej kobiety. Najgorsze było to, że seks z nią sprawiał mu dużą przyjemność. Może i była brzydka, ale w łóżku potrafiła więcej niż wszystkie kobiety, z którymi sypiał. Mimo to nie chciałby się budzić i widzieć jej tuż po

otwarciu oczu. Wolał nawet o tym nie myśleć. - Logan to twój przyjaciel. Zrozumie. - To wspaniały przyjaciel, ale widzi wszystko czarno i biało. Masz pojęcie, jak bardzo był zakłopotany, kiedy zostawiłem go na dole, a sam poszedłem na górę z kochanką swojego ojca? Musisz przynieść klejnot. Teraz. Czasem dziękował bogom, że Logan słynie z tego, że jest formalistą. - No dobrze - odparła zjadliwym tonem. - Gdzie jest klejnot? Twój mąż może tu przyjść lada chwila. - Mój mąż wrócił dzisiaj do domu. - Więc? - Więc, cokolwiek by o nim mówić, to wierna świnia. I płonie z żądzy za każdym razem, kiedy wraca z misji dyplomatycznej. Teraz dochodzi do siebie na dole. Biedaczek, chyba go wykończyłam. - Roześmiała się; zabrzmiało to ostro i nieczule. - Cały czas wyobrażałam sobie, że to ty... Ze spojrzeniem, które, jak sobie wyobrażała, było uwodzicielskie, wzruszyła ramionami i przód jej sukni się rozchylił. Otarła się o jego ciało i znowu szarpnęła za troczki. - Trudano, proszę. Zostaw to. Gdzie klejnot? Nawet nie spojrzał na jej ciało i wiedział, że doprowadził ją tym do szału. - Jak już mówiłam - powiedziała wreszcie - wiedziałam, że będziesz tu dzisiejszego wieczoru, więc dałam kulę pokojówce. Jest dwoje drzwi dalej. Zadowolony? Poprawiła suknię i podeszła do komody z lustrem. Spojrzała na swoje odbicie. Książę odwrócił się, nic nie mówiąc. Myślał, że to będzie łatwe - żaden wysiłek, a ojciec będzie mu winien ogromną przysługę. Teraz zrozumiał, że Trudana Jadwin stanie się jego wrogiem do końca życia. Nigdy więcej, przyrzekł sobie. Nigdy więcej nie będę sypiał z mężatką. Nawet nie zwrócił uwagi na odgłos otwieranej szuflady. Nie chciał patrzeć na Trudanę. Nie zamierzał nawet zostać tak długo, żeby zawiązać spodnie. Jedna sekunda dłużej to jedna sekunda za długo. Już położył rękę na klamce, kiedy usłyszał, że nagle podeszła. A potem coś gorącego wbiło mu się w plecy. Jakby użądliła go osa. Ciało Trudany naparło na niego i poczuł, jak żądło zagłębia się mocniej. Uderzył głową w drzwi. To nie było żądło. Wchodziło zbyt głęboko. Gwałtownie zaczerpnął tchu, gdy ryk wypełnił mu uszy. Działo się coś dziwnego z jego płucami. Nie oddychał normalnie. Dźganie trwało, a ryk cichł. Świat stał się zaskakująco klarowny.

Właśnie go zabijano. Zabijała go kobieta. To było naprawdę żenujące. Był księciem. Jednym z najlepszych szermierzy w królestwie, a ta stara baba z tłustym tyłkiem i zwisającymi, krzywymi cyckami zabijała go. Dyszała mu do ucha tak samo, jak wtedy, kiedy się kochali. I gadała, płakała, jakby każde dźgnięcie raniło i ją. Żałosna suka. - Och, przepraszam, och, ojej, wybacz. Nie wiesz, jaki on jest. Muszę, muszę, muszę. Dźganie trwało i zaczynało go już irytować. Umierał, jego płuca wypełniały się krwią. Kaszląc, próbował je oczyścić, ale one zamieniły się już w siekane mięso i krew ciągle napływała do dziur. Osunął się, walnął kolanami o drzwi i wreszcie dźganie ustało. Zrobiło mu się ciemno przed oczami i uderzył twarzą w drzwi. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył przez dziurkę od klucza, było oko po drugiej stronie, beznamiętnie obserwujące jego śmierć. *** Bez kłopotu znalazł drzwi. Były zamknięte na zamek, ale poradził sobie z tym w kilka sekund. Niech ona śpi. Błagam. Ostrożnie otwierając drzwi do ciasnego pokoju, Kylar zobaczył przed sobą ogromny tasak. Trzymała go Elene. W żadnym razie nie spała. W ciemnościach nie rozpoznała go. Wyglądała na rozdartą, nie wiedząc, czy ma krzyczeć, czy ciąć. Jej wzrok padł na ostrze, które trzymał. Postanowiła zrobić jedno i drugie. Wytrącił jej tasak, uderzając w dłoń Elene płazem sztyletu nerkowego. Uskoczył, gdy machnęła ręką, i znalazł się za nią akurat na czas, żeby zdążyć zatkać jej usta dłonią. - To ja. To ja! - powiedział, skręcając się tak, żeby nie oberwać łokciami, którymi wymachiwała. Nie mógł jednocześnie zatykać jej ust dłonią, przytrzymać jej rąk przy bokach i jeszcze zablokować kopniaki, którymi mierzyła w jego pachwinę. - Siedź cicho, bo inaczej umrze twoja pani! Kiedy wydawało się, że oprzytomniała, Kylar wreszcie ją puścił. - Wiedziałam! - rzuciła ze złością, ale cicho. - Wiedziałam, że nie mogę ci ufać. Wiedziałam, że to będziesz ty. - Miałem na myśli to, że twoja pani umrze, bo twoje krzyki ściągną tu siepacza. Zamilkła, a potem tylko powiedziała: - Och. - Właśnie. W oświetlonym tylko księżycowym blaskiem pokoju Kylar nie był pewien, ale

wydawało mu się, że Elene się zaczerwieniła. - Mogłeś zapukać. - Przepraszam. Stare nawyki. Podniosła tasak z łóżka i schowała go pod poduszkę. Wyraźnie zażenowana popatrzyła na swoją koszulę nocną, która była aż przesadnie przyzwoita. Złapała szlafrok i zaczęła go wkładać, odwróciwszy się tyłem. - Spokojnie - rzucił Kylar, kiedy odwróciła się z powrotem do niego. - Trochę za późno na skromność. Widziałem twój posąg. Dobrze wyglądasz nago. Dlaczego to ostatnie zdanie powiedział tak, żeby zabrzmiało, jakby była dziwką? Nawet jeśli sypiała z diukiem, jaki miała wybór? Była służącą w jego domu. Nie miał prawa, ale mimo wszystko Kylar czuł się zdradzony. Elene skuliła się, jakby uderzył ją w brzuch. - Błagałam ją, żeby go nie wystawiała - powiedziała. - Ale ona była z niego taka dumna. Powiedziała, że ja też powinnam być dumna. - Powiedziała? - Duchessa. - Duchessa? - powtarzał ogłupiały Kylar. Nie diuk. Nie diuk? Natychmiast ogromnie mu ulżyło i jednocześnie jeszcze bardziej pogmatwało mu się w głowie. Dlaczego mu ulżyło? - Myślałeś, że pozowałam nago diukowi? Co ty sobie myślisz, że jestem jego kochanką? - Oczy Elene zrobiły się okrągłe jak spodki, kiedy zobaczyła jego minę. - No cóż... Kylar czuł, że jest niesprawiedliwy, oskarżając ją, ale potem wściekł się, że przez nią jest zakłopotany, chociaż wyciągnął absolutnie logiczny wniosek, a potem się zezłościł, bo tracił czas na rozmowy z dziewczyną, kiedy siepacz pewnie już czekał na korytarzu. To szaleństwo. - Takie rzeczy się zdarzają - bronił się. Dlaczego to robię? Z tego samego powodu, dla którego obserwowałem ją z daleka. Bo mnie odurza. - Nie mnie - odpowiedziała Elene. - Chcesz powiedzieć, że jesteś... - Silił się na uszczypliwość, ale urwał. Dlaczego w ogóle silił się na uszczypliwość? - Dziewicą? Tak - odpowiedziała ze wstydem. - A ty? Kylar zacisnął zęby. - Słuchaj, tam jest morderca.

Elene zamierzała skomentować fakt, że Kylar nie odpowiedział na jej pytanie, ale nagle spochmurniała. - Dwóch - poprawiła go cicho. - Co? - Dwóch morderców. Miała na myśli jego. Kylar pokiwał głową. Znowu miał gulę w gardle, nagle zawstydzony tym, kim się stał. - Tak, dwóch. Widziałem Hu, jak wchodził. Czy Kula jest bezpieczna? Obserwował jej oczy. Jak się spodziewał, zerknęła w miejsce, gdzie ukryła Kulę - na dnie szafy. - Tak - powiedziała. - Jest... - Urwała. - Ukradniesz ją. - Przykro mi. - A teraz wiesz, gdzie ją schowałam. Podpuściłeś mnie. Była naiwna, ale nie głupia. - Tak. Gniew zapłonął w jej piwnych oczach. - W ogóle jest tu jakiś zabójca, czy to też było kłamstwo? - Jest. Daję ci słowo - powiedział i odwrócił wzrok. - Tyle, ile jest warte. Auć. - Przykro mi, Elene, ale muszę ją mieć. - Dlaczego? - Trudno wyjaśnić. - Przez cały dzień wstydziłam się tego wszystkiego, co napisałam do ciebie. Cały dzień czułam się potwornie, myśląc, ile mi dałeś. Nawet nie powiedziałam straży, że się zjawisz, bo myślałam... myślałam... Naprawdę niezły z ciebie numer, Kylar. - Jego imię wypowiedziała z naciskiem. - Chyba Merkuriusz rzeczywiście nie żyje. Nie tak. Tylko nie tak. - Naprawdę muszę ją zabrać. - Nie mogę ci na to pozwolić. - Elene, jeśli tu zostaniesz, będą myśleli, że mi pomogłaś. Jeśli Hu cię nie zabije, to Jadwinowie mogą. Mogą cię wrzucić do Paszczy. Elene, chodź ze mną. Nie mógłbym żyć sam ze sobą, gdyby to zrobili. - Jakoś byś sobie poradził. Przybrałbyś nowe imię. Wyrzucał pieniądze na coś, co zmniejszyłoby twoje wyrzuty sumienia. - Zabiją cię!

- Nie odpłacę się złem za dobro. Czas uciekał. Kylar musiał się stąd wynosić. Odetchnął głęboko. Niestety, tego wieczoru wszystko układało się w najgorszy możliwy sposób. - Wobec tego bardzo mi przykro, ale muszę to zrobić, żeby cię ratować. - Co takiego? - zdziwiła się. Kylar uderzył ją. Dwa razy. Raz w usta, wystarczająco mocno, żeby poleciała krew. I raz między oczy, żeby były solidnie podbite i tak opuchły, że Elene nie zobaczy, co potem Kylar zrobi. Kiedy się zatoczyła do tyłu, obrócił ją i przydusił chwytem za szyję. Na próżno machała rękami, żeby się wyrwać, bez wątpienia myśląc, że ją zabija. Ale on tylko przytrzymał ją i wbił igłę w jej szyję. W ciągu kilku sekund padła nieprzytomna. Nigdy mi tego nie wybaczy. Ja sobie tego nigdy nie wybaczę. Kylar położył ją na podłodze i wyciągnął nóż. Pociął sobie ręce i obryzgał twarz Elene krwią, żeby upozorować pobicie. To było odrażające - kontrast jej urody i brzydoty tego, co robił, sprawił, że poczuł się wyjątkowo jak na siebie nieswojo, ale nie miał wyjścia. Musiała wyglądać jak ofiara. Kiedy na nią patrzył, nieprzytomną, miał wrażenie, że przełyka całą gorycz swojego fachu. Ta gorycz była jedyną prawdą na temat tego zajęcia. Nawet teraz, kiedy wcale nie zabił, kiedy nie musiał się pławić w przenikających wszystko odorach śmierci, Kylar zamknął oczy i zobaczył prawdę na swój temat: zamknął oczy światłu, które rozjaśniało mu ciemność, oślepił i zalał krwią oczy, których spojrzenie go przeszywało. I kto mówi, że nie ma poetów w tym gorzkim fachu? Kiedy skończył, ułożył członki Elene w stosownie chaotyczny sposób. Srebrne ka'kari było schowane w kapciu na dnie szafy. Kylar uniósł klejnot do światła. To była prosta, metaliczna kula, pozbawiona wszelkich znaków. Szczerze mówiąc, trochę się rozczarował. Mimo metalicznego połysku, przeświecała, a to było niezwykłe. Kylar nigdy nie widział czegoś takiego, ale miał nadzieję, że ka’kari zrobi coś spektakularnego. Schował kulę do sakiewki i ruszył do drzwi. Jak na razie nie jest źle. Właściwie, to jak do tej pory, wieczór był totalna katastrofą. Ale wydostanie się powinno być względnie łatwe. Jeśli nie da rady prześlizgnąć się obok strażnika u stóp schodów, to może podejść prosto do niego i udawać, że szuka toalety i że był w tak palącej potrzebie, że poszedł do pierwszej wolnej. Strażnik ostrzeże go, że na piętro nie wolno wchodzić, Kylar odpowie, że powinni mieć straże przy schodach, jeśli nie chcą, żeby ludzie wchodzili na górę, strażnik zirytuje się, a Kylar pójdzie do domu. Może i nie była to stuprocentowo niezawodna metoda, ale z drugiej strony tego wieczoru Kylar nie wierzył w jakiekolwiek sprawdzone sposoby. Zerkając przez dziurkę od klucza, sprawdził korytarz i przez pół minuty uważnie

nasłuchiwał. Nikogo tam nie było. W chwili gdy uchylił drzwi, ktoś kopnął je z drugiej strony z siłą większą niż zwykły śmiertelnik. Drzwi uderzyły w Kylara, najpierw trafiając go w twarz, a potem w ramię. Wpadł z powrotem do pokoju. Początkowo nie stracił równowagi, ale gdy poleciał do tyłu, potknął się o nieprzytomną Elene i upadł. Prześlizgnął się po podłodze tak gwałtownie, że uderzył głową w ścianę. Niewiele brakowało, a straciłby przytomność. Mimo czarnych plam wybuchających mu przed oczami, wyciągnął - kierując się tylko i wyłącznie odruchem - parę sztyletów. Natychmiast zabolały go ręce, gdy wytrącono mu z nich broń. - Chłopcze? Kylar musiał kilka razy zamrugać, nim odzyskał wzrok. Kiedy przejrzał na oczy, najpierw dostrzegł czubek noża cal od oka. Przesuwając wzrok wzdłuż ostrza, dostrzegł odzianą w szarość rękę i zakapturzoną postać. Zamroczony zastanawiał się, czy nie jest martwy. Ale jeszcze zanim Hu zdjął kaptur, Kylar już wiedział. Mama K zdradziła go. Wysłała go, żeby zabił niewłaściwego człowieka. - Pan Blint?

41 - Co ty wyprawiasz?! - Pan Blint uderzył na odlew Kylara. Wyprostował się wściekły, a iluzoryczne rysy twarzy Hu Szubienicznika rozpłynęły się jak dym. Kylar zataczając się wstał; w głowie nadal mu się kręciło i w uszach dzwoniło. - Musiałem... pan wyszedł... - Wyszedłem, bo miałem to w planach! - szepnął chrapliwie Blint. - Właśnie to miałem w planach! Nieważne zresztą. Mamy trzy minuty, zanim straże zajdą tu przy następnym obchodzie. Szturchnął stopą bezwładne ciało Elene. - Jeszcze żyje - powiedział Durzo Blint. - Zabij ją. Potem poszukaj ka’kari, a ja załatwię truposza. Później porozmawiamy o twojej karze. Już za późno. - Zabił pan duchessę? - zapytał Kylar, rozcierając ramię, w które oberwał drzwiami, gdy Durzo wparował do pokoju. - Truposzem był książę. Ktoś inny dorwał go przede mną. Na schodach rozległy się ciężkie kroki. Durzo wyciągnął Sędziego i sprawdził korytarz. Na bogów, książę? Kylar spojrzał na nieprzytomną dziewczynę. Jej niewinność była bez znaczenia. Nawet gdyby jej nie zabił, pomyślą, że pomogła w kradzieży ka’kari i zabiciu księcia. - Kylar! Otępiały spojrzał na Durzo. To było jak zły sen. To się nie mogło dziać naprawdę. - Ja już... - Podał Blintowi woreczek. Krzywiąc się, Durzo wyrwał Kylarowi mieszek i odwrócił go do góry nogami. Kula Ostrzy spadła mu do dłoni. - Niech to. Tak jak myślałem - powiedział. - Co? - spytał Kylar.

Durzo nie był w nastroju do udzielania odpowiedzi. - Dziewczyna widziała twoją twarz? Za odpowiedź wystarczyło milczenie Kylara. - Zajmij się tym. Kylar, to nie jest prośba. To rozkaz. Zabij ją. Grube białe blizny krzyżowały się na niegdyś pięknej twarzy. Powieki Elene puchły, pojawiały się sińce - i to była wina Kylara, tak samo jak liczące sobie już dziesięć lat blizny. „Miłość to pętla" - powiedział mu Blint, kiedy zaczynał terminować dziesięć lat temu. - Nie - odparł Kylar. Durzo odwrócił się do niego. - Coś ty powiedział? Czarna krew ściekała z Sędziego i zbierała się w kałuży na podłodze. Nadal miał jeszcze czas, by to powstrzymać. Czas, żeby być posłusznym, by żyć. Jeśli jednak pozwoli Elene umrzeć, Kylar na zawsze zagubi się w mroku. - Nie zabiję jej. I nie pozwolę panu. Przykro mi. - Masz pojęcie, co to znaczy? - warknął Durzo. - Kim jest ta dziewczyna, że warto dla niej narażać się na to, by ścigano cię przez resztę twojego krótkiego... - Urwał. - To Laleczka. - Tak, proszę pana. Przykro mi. - Na Anioły Nocy! Nie chcę twoich przeprosin! Chcę posłusze... - Durzo uniósł palec i zamilkł. Kroki się zbliżały. Durzo otworzył drzwi i wypadł na korytarz z nieludzką szybkością, a Sędzia rozbłysnął srebrzyście w słabym świetle. Strażnik padł po dwóch uderzeniach. To był Konus, towarzysz starszego strażnika, który tak ostrożnie przeszukiwał Kylara tego ranka przy wejściu do posiadłości. Latarnia wisząca na korytarzu za plecami Durzo opatuliła ulubione dziecko ciemności cieniem, który padł na Kylara i przesłonił twarz siepacza. Podświetlona, czarna krew kapała z czubka Sędziego. Kap, kap. Głos Durzo zdradzał napięcie. - Kylar, to twoja ostatnia szansa. - Tak. - Sztylet nerkowy wysunął się z sykiem z pochwy. Chłopiec stawiał czoło mężczyźnie, który go wychował, który był dla niego więcej niż ojcem. - Zgadza się. Rozległ się dźwięk czegoś metalicznego turlającego się po marmurze w stronę Kylara, który wyciągnął rękę i poczuł, że ka’kari uderzyło go w dłoń. Obrócił rękę i zobaczył, że ka’kari płonie jasnym, żarzącym się błękitem. Przywarło do jego dłoni. Na powierzchni kuli zaczęły płonąć runy. Zmieniały się, przekształcały, jakby

próbowały przemówić do Kylara. Błękitne światło oblało jego twarz i teraz Kylar widział poprzez ka’kari. Wysysało krew z rozcięcia w jego dłoni. Kylar podniósł wzrok i zobaczył przerażenie na twarzy pana Blinta. - Nie! Nie, to jest moje! - wrzasnął Blint. W jednej chwili ka’kari rozlało się niczym czarny olej. Błękitne światło wybuchło jak supernowa. A potem nadszedł ból. Zimno w dłoni Kylara stało się naciskiem. Zupełnie jakby jego ręka się rozpadała. Patrząc z przerażeniem na jednorodną, palącą kałużę w dłoni, Kylar zobaczył, że ona drży. Wpychała się w jego dłoń. Kylar czuł, jak ka’kari wnika do jego krwi. Każda żyła wybrzuszała się i skręcała, zamarzając, gdy ka'kari przez nią przeszło. Nie wiedział, jak długo to trwało. Oblał go zimny pot i drżał na całym ciele. Stopniowo uczucie chłodu opuściło jego członki. Jeszcze wolniej w miejsce chłodu pojawiło się ciepło. Może po kilku sekundach, może godzinę później Kylar oprzytomniał, leżąc na podłodze. Co dziwne, czuł się dobrze. Nawet z twarzą na kamiennej posadzce, czuł się dobrze. Czuł się kompletny. Jakby wypełniono w nim dziurę, zatkano lukę. Jestem ka'kariferem. Po to się urodziłem. I wtedy sobie przypomniał. Spojrzał w górę. Sądząc po przerażeniu, w jakim zamarła twarz Durzo, to wszystko musiało trwać tylko kilka sekund. Kylar zerwał się; czuł się mocniejszy, zdrowszy i tak wypełniony energią, jak jeszcze nigdy w życiu. Na twarzy Durzo nie było gniewu. Tylko rozpacz. Głęboki żal. Kylar powoli obrócił rękę. Skórę na dłoni nadal miał rozciętą, ale już nie krwawiła. Ka'kari najwyraźniej weszło w... Nie. To niemożliwe. Każdym porem jego dłoni wylewała się czerń, jak pot. Tężała. W jednej chwili ka’kari znowu znalazło się na jego dłoni. Dziwna radość wypełniła Kylara. A zaraz po niej nadszedł strach. Nie był pewien, czy to była jego radość. To jakby ka'kari było szczęśliwe, że go odnalazło. Spojrzał z powrotem na Durzo, czując się jak idiota - tak bardzo nie rozumiał tej sytuacji, że nawet nie wiedział, jak się zachować. I wtedy zdał sobie sprawę, jak wyraźnie widzi twarz Durzo. Mężczyzna nadal stał w korytarzu, a za nim wisiała latarnia. Chwilę temu - przed ka'kari - twarz Blinta była niewidoczna. Kylar nadal widział cień padający na podłogę, gdzie Durzo przesłaniał światło, ale mógł patrzeć poprzez mrok. Zupełnie jakby patrzył przez szkło. Wiedział, że szkło tam

jest, ale nie przeszkadzało mu widzieć. Kylar rozejrzał się po pokoiku Elene i zobaczył, że to dotyczyło wszystkiego, na co patrzył. Ciemność witała teraz jego spojrzenie. Wzrok miał ostrzejszy, lepszy - widział dalej, widział zamek po drugiej stronie rzeki, jakby był środek dnia. - Muszę mieć ka'kari - powiedział Durzo. - Jeśli go nie dostanie, zabije moją córkę. Niech Aniołowie Nocy się zmiłują. Kylar, coś ty narobił? - Nic! Nic nie zrobiłem! - Wyciągnął rękę. - Weź je. Możesz je zabrać. Odzyskać córkę. Durzo wziął od niego ka’kari. Spojrzał Kylarowi w oczy i powiedział ze smutkiem: - Związałeś je. Ka’kari wiąże się na całe życie. Teraz twój Talent będzie działał, niezależnie od tego, czy je trzymasz, czy nie, ale inne moce nie zadziałają dla nikogo innego aż do twojej śmierci. Rozległ się tupot stóp na schodach. Pewnie ktoś usłyszał, jak Durzo wrzeszczy. Kylar musiał uciekać. Waga słów Durzo ledwo do niego docierała. Durzo odwrócił się, żeby stawić czoło temu, kto nadbiegał schodami, a słowa proroka powróciły echem do uszu Kylara: „Jeśli jutro nie zabijesz Durzo Blinta, Khalidor zajmie Cenarię. Jeśli nie zabijesz go do pojutrza, wszyscy, których kochasz, zginą. Jeśli raz zrobisz właściwą rzecz, zapłacisz za to latami wyrzutów sumienia. Jeśli dwa razy zrobisz właściwą rzecz, zapłacisz za to życiem". W dłoni miał sztylet nerkowy. Durzo stał zwrócony do niego plecami. Kylar mógł to teraz zakończyć. Nawet refleks siepacza nie uratuje go, kiedy Kylar stoi tak blisko. To mogło oznaczać powstrzymanie inwazji, uratowanie wszystkich, których kocha - w jego rękach właśnie ważyły się losy Elene. Logana. Może Drake’ów. Może cały najazd zależał od tego. Może setki albo tysiące żywotów zawisły teraz na czubku jego sztyletu. Szybkie, bezbolesne cięcie i Durzo umrze. Czyż sam nie mówił, że życie jest puste, bez znaczenia, bezwartościowe, tanie? Nie straci niczego cennego, jeśli straci życie. Sam by to przysiągł. Durzo tak mówił, a nawet więcej niż to, ale Kylar nigdy mu tak naprawdę nie uwierzył. Wystarczy, że Mama K zadała Durzo cios w plecy swoimi kłamstwami. Kylar nie mógł zrobić tego samego własnymi rękami. Nagle wszystko stało się zaskakująco klarowne. Chwila zamarła jak brylant i wirowała przed jego oczami, a każda faseta lśniła, ścieżki przyszłości odrywały się, migocząc. Kylar spojrzał na Elene po swojej prawej i na Durzo po lewej, wrócił wzrokiem od Durzo do Elene i z powrotem od Elene do Durzo. To był jego wybór, ich przyszłość. Mógł zabić Elene, kobietę, którą kochał, albo zabić Durzo, który wychował go jak syna. W każdej fasecie

prawda jaśniała bezlitośnie: jeśli jedno ma żyć, drugie musi zginąć. - Nie - powiedział Kylar. - Niech pan to zrobi. Proszę mnie zabić. Durzo spojrzał na niego, jakby nie wierzył własnym uszom. - Widziała tylko mnie. Nie będzie dla nikogo zagrożeniem, jeśli ja nie będę żył. Może pan zabrać ka’kari i uratować córkę. Oczy Blinta wypełniły się czymś, czego Kylar nigdy wcześniej nie widział. Twarde rysy złagodniały i mistrz Kylara stał się innym człowiekiem - nie starym, zmęczonym i znużonym, ale młodszym, który bardziej przypominał Kylara, niż chłopak kiedykolwiek zdołałby sobie wyobrazić. Durzo zamrugał, gdyż ogromny żal groził, że przeleje się w łzach. Pokręcił głową. - Po prostu zmykaj, synu. Kylar chciał uciec. Chciał odejść, ale miał rację. To był jedyny sposób. Stał jak zamrożony, ale nie z powodu niezdecydowania. Modlił się tylko, żeby Durzo zrobił swoje, nim Kylar straci odwagę. Co ja mówię? Nie chcę umierać. Chcę żyć. Chcę zabrać stąd Elene. Chcę... Drzwi do komnat diuka otworzyły się i zbroczona krwią duchessa wypadła przez nie, potykając się i krzycząc: - Zabójca! Zabójca! Zabił księcia! Durzo zareagował natychmiast. Wpadł na Kylara, przez co obaj wylądowali w pokoju Elene. Wszystkie myśli Kylara skupiły się na tym, żeby nie stratować Elene, ale Durzo nadal pozostawał w ruchu. Złapał chłopaka za pelerynę i zakręcił nim z zadziwiająca szybkością i z całą mocą swojego Talentu. Kylar wyleciał przez okno prosto w noc. Z bożą łaską - a może to było za sprawą okrucieństwa Boga, albo zwykłego ślepego losu, albo nadnaturalnych umiejętności Durzo - Kylar wylądował na żywopłocie. Uderzył w krzew, stoczył się i spadł na ziemię. To było wręcz śmieszne - niczego sobie nie złamał, niczego nie nadwerężył, nawet się nie zadrapał. Spojrzał w górę i zobaczył gości wyciągających szyje z werandy, na której niedawno całował Serah, ale znajdowali się po drugiej stronie latarni, więc nie mogli go dostrzec. A potem krzyki z wnętrza podjęli inni, rozległy się kobiece i męskie głosy, wykrzykiwano rozkazy, uzbrojeni mężczyźni biegali, podzwaniając kolczugami. Kylar spojrzał na pierwsze piętro z sercem podchodzącym do gardła. Nie wiedział, czy kląć, czy się śmiać. Teraz już decyzja nie należała do niego. Żył, i to było dobre uczucie. Nie mógł nic innego zrobić. Pobiegł do ogrodowej bramy do posiadłości, rozwalił zamek i zniknął w ciemnościach.

42 Król-Bóg Garoth Ursuul obudził się, zanim famulus zapukał do drzwi jego sypialni. Nikt nie mógł zbliżyć się do tej komnaty, nie budząc go. To oznaczało, że spał mniej, niżby miał ochotę, ale teraz był już starym człowiekiem i nie potrzebował dużo snu. Poza tym dzięki temu niewolnicy chodzili na paluszkach. Pokój nie wyglądał tak, jak można by się spodziewać po Królu-Bogu. Było to otwarte, jasne i przewiewne miejsce wypełnione pięknym barwionym szkłem plangańskim, lustrami oprawnymi w kość słoniową, z sethyjską koronką na łożu i dywanikami ze skóry niedźwiedzi ze Zmarzliny, świeżymi kwiatami na biurku i kominku, a wszystko wybrane i rozstawione przez niewolnika z dobrym smakiem. Garoth nie dbał o żadną z tych rzeczy, poza obrazami. Na ścianach wisiały portrety jego żon. Kobiety wywodziły się z niemal każdej narodowości w Midcyru i z nielicznymi wyjątkami wszystkie były piękne. Drobne albo wysmukłe, dorodne albo chłopięce, blade i śniade - wszystkie wizerunki cieszyły Garotha Ursuula. Był koneserem kobiecej urody i nie szczędził wydatków na zaspokojenie tej lubieżnej słabości. W końcu służył rodzinie i całemu światu, starając się spłodzić jak najlepszych synów. I w tym miejscu na sceną wkraczały brzydkie kobiety. Eksperymentował z porywaniem kobiet z królewskich rodzin, w nadziei że dadzą mu lepszych synów. Dwóch z obecnych dziewięciu potomków zrodziło się z takich kobiet, więc Garoth przypuszczał, że arystokratki rodzą znośnych synów odrobinę częściej niż kobiety z pospólstwa, ale to było o wiele nudniejsze - płodzić potomstwo z brzydką kobietą. Po części przez wzgląd na swoich synów, po części dla własnej rozrywki, zabawiał się, wzbudzając w niektórych z tych kobiet miłość. To było zaskakująco łatwe. Nie musiał kłamać tak bardzo, jak się spodziewał. Kobiety ochoczo same to sobie robiły. Słyszał, że miłość sprawia, że seks jest lepszy, ale Garoth nie był pod specjalnym wrażeniem. Dzięki magii potrafił sprawić, że kobiece ciało reagowało na niego tak, jak tego zapragnął. Z przyjemnością patrzył, jak kobieta stara się nadal go nienawidzić, podczas gdy jego magia zaspokaja ją na sposoby, których nigdy wcześniej nie zaznała. Niestety, takie rozkosze miały

swoją cenę: te żony należało uważnie obserwować, dwie już stracił z powodu samobójstw. Famulus zapukał do drzwi i Garoth otworzył je machnięciem dłoni. Sługa wszedł na klęczkach, przesuwając się naprzód z rękoma skrzyżowanymi na piersi. - Mój boże, mój dostojny królu... Garoth usiadł. - Skończ z tym. Masz wieści od tej zdziry Jadwin. - Donosi, że zabiła księcia, ale straciła ka'kari. Ogromnie przepraszam, Wasza Świątobliwość. - Niewątpliwie to kolejny falsyfikat - oznajmił Garoth, ale mówił do siebie, nie do famulusa. - Statki do najazdu na Modai już dotarły? Cenarią może się zająć, kiedy zechce, ale marsz prosto na południe uwiąże jego wojska na wiele tygodni albo miesięcy. Przez tego przeklętego diuka Gyre garnizon w Wyjących Wichrach stanowił poważną przeszkodę. Oczywiście mógł go zająć. W tej chwili prawdopodobnie pokonałby każdą armię na świecie z wyjątkiem alitaerańskiej, ale Król-Bóg nie marnował ludzi i meisterów we frontalnych atakach. Nie, kiedy miał inne możliwości. Poza tym, jaki zdobywca chciałby zgarnąć taki ul jak Cenaria? Już lepiej by zrobił, gdyby wybił tam wszystkich i wysłał swoich ludzi, żeby zasiedlili miasto. Garoth Ursuul nie był zainteresowany chwilową potęgą. Próba z Cenarią to była tylko zabawa. Miał o wiele bardziej wiarygodne informacje, że czerwone ka'kari znajduje się w Modai. Jak już tam wyląduje, Cenaria będzie otoczona. Pewnie mógłby zająć państwo bez walki. A potem Ceura i cios prosto w serce magów, Sho'cendi. Nie musiałby stawiać czoła Alitaerze, dopóki nie będzie pewny zwycięstwa. - Dwa statki jeszcze płyną przez wody cenaryjskie. - Dobrze, wobec tego... - Wasza Świątobliwość... - Mężczyzna pisnął, gdy zdał sobie sprawę, komu przerwał. - Skoczek? - Tak, Wasza Świątobliwość? - Skoczek ledwie wyszeptał. - Nigdy więcej mi nie przerywaj. Skoczek pokiwał głową z okrągłymi ze strachu oczami. - Co chciałeś powiedzieć? - Lady Jadwin twierdzi, że widziała, jak ktoś związał ka'kari w korytarzu przed jej pokojem. Jej opis był... precyzyjny. - Na krew Khali. - Garothowi zaparło dech. Ka’kari, nareszcie. Ka'kari, które ktoś związał. To właściwie ułatwiało sprawę. Samo ka’kari było na tyle małe, że mogło leżeć w ukryciu albo gdzieś przepaść, ale związane

ka'kari zawsze będzie blisko tego, kto je związał. - Zawróć statki. I wydaj rozkaz Rothowi, żeby zaczął zabijać. Gyre'owie, Shinga. Wszyscy. Powiedz mu, że ma dwadzieścia cztery godziny. *** Coś było zdecydowanie nie tak. Regnus Gyre zorientował się, gdy tylko dotarł do bram domu. Na zewnątrz nie stały żadne straże. Nawet biorąc pod uwagę, ilu służących i strażników król zdołał zwolnić albo wypędzić w ciągu ostatniej dekady, było to niepokojące. Lampy nadal paliły się w rezydencji, co było dziwne, bo minęła już północ. - Mam kogoś wezwać, lordzie? - zapytał jego gwardzista, Gurden Fray. - Nie. - Regnus zsiadł z konia, pogrzebał w sakwach, aż znalazł klucz. Otworzył bramę i wyciągnął miecz. Wzdłuż bramy, poza światłem latarń leżało ciało. Obu strażnikom podcięto gardło. - Nie - powiedział Regnus. - Nie. Ruszył biegiem do rezydencji. Wpadł przez frontowe drzwi i zobaczył wszędzie szkarłat. W pierwszej chwili jego umysł nie chciał tego ogarnąć. W każdym pomieszczeniu znajdował ciała. Wszyscy wyglądali, jakby zostali zaskoczeni. Nie było potłuczonych przedmiotów. Żadnych śladów przemocy, poza ciałami. Nawet strażnicy nie walczyli. Prawie każdy miał podcięte gardło. A potem ciała obracano tak, żeby wykrwawiały się najbardziej, jak to możliwe. Tu stary Dunnel siedział do góry nogami w krześle. Tam Marienne, mamka Logana, leżała na schodach z głową na ostatnim stopniu. Przez jego dom przeszła sama śmierć i nikt nawet nie próbował jej powstrzymać. Wszędzie Regnus widział zaufanych służących, przyjaciół. Wszyscy byli martwi. Wbiegł po schodach, mijając posąg braci Grasq i kierując się do pokoju Catrinny. W korytarzu zobaczył pierwsze ślady walki. Najprawdopodobniej cięcie mieczem roztrzaskało gablotę. Przy portrecie jego dziadka brakowało kawałka ramy. Tutaj strażnicy zginęli, walcząc - leżeli teraz ze śmiertelnymi ranami na piersiach i twarzach. Ale jasne było, kto był zwycięzcą, ponieważ każde ciało miało podcięte gardło, a nogi oparte o ścianę. Kałuże krwi kilkunastu mężczyzn zlały się, pokrywając podłogę i tworząc jezioro krwi. Gurden przykląkł, dotykając palcami szyi przyjaciela. - Ciała są jeszcze ciepłe. Regnus otworzył kopniakiem drzwi swojego pokoju. Trzasnęły z hukiem. Czterech mężczyzn i dwie kobiety leżeli tam, rozebrani, zwróceni twarzami w dół w otwartym kręgu. Nad nimi naga, przywiązana za jedną stopę do żyrandola, z drugą nogą opadającą groteskowo, wisiała Catrinna. Na plecach trupów wypisano po jednym słowie:

POZDROWIENIA I CAŁUSY, HU SZUBIENICZNIK. Nóż wbity w plecy rządcy Wendela Northa pełnił funkcję kropki. Regnus zaczął biegać od pokoju do pokoju, sprawdzając martwych, wykrzykując ich imiona, odwracając i sprawdzając twarze. Wreszcie dotarło do niego, że Gurden potrząsa nim. - Panie! Panie! Jego tu nie ma. Logana tu nie ma. Musimy stąd uciekać. Proszę iść ze mną. Pozwolił Gurdenowi wyciągnąć się na zewnątrz. Powietrze wolne od odoru krwi pachniało słodko. Ktoś powtarzał raz za razem: „O mój Boże. O mój Boże. O mój Boże". To on sam. Bełkotał. Gurden nie zwracał na niego uwagi, tylko ciągnął go za sobą, potykającego się. Dotarli do frontowych drzwi akurat, gdy sześciu lansjerów z elitarnego oddziału króla nadjechało z opuszczonymi lancami. - Stać! - zawołał ich porucznik. Jego ludzie otoczyli Regnusa i Gurdena. - Stać! Pan jest Regnus Gyre? Widok obnażonej stali i dźwięk własnego imienia otrzeźwiły Regnusa. - Tak - powiedział, patrząc na swoje zakrwawione ubranie. A potem pewniejszym głosem dodał: - Tak, ja nim jestem. - Lordzie Gyre, rozkazano mi pana aresztować. Przykro mi, lordzie. - Młody był ten porucznik. Oczy miał szeroko otwarte, jakby nie wierzył, kogo właśnie aresztował. - Aresztujesz mnie? Umysł Regnusa powoli wracał do siebie, jak koń, który poniósł, a teraz był skłonny znowu słuchać poleceń. - Tak, lordzie. Za zamordowanie Catrinny Gyre. Fala zimna oblała Regnusa. Albo zbierze się w sobie, albo się rozpadnie. Zacisnął zęby, a łzy, które napłynęły mu do oczu, dziwnie nie pasowały do rozkazującego tonu jego głosu: - Kiedy otrzymałeś ten rozkaz, synu? - Godzinę temu, panie - odpowiedział porucznik, a potem zezłościł się, że odruchowo posłuchał człowieka, którego miał aresztować. - Catrinna nie żyje nie dłużej niż kwadrans. Więc powiedz mi, co to mówi na temat twoich rozkazów? Porucznik pobladł. Chwilę potem lance zaczęły drżeć. - Nasz kapitan powiedział, że widziano pana, jak pan zabijał... jak pan to robił. Powiedział to godzinę temu. - Porucznik spojrzał na Gurdena. - To prawda?

- Idź i sprawdź sam - odparł gwardzista diuka. Porucznik wszedł do rezydencji, a jego podenerwowani ludzie pilnowali aresztowanych. Paru zajrzało przez okna, ale szybko się cofnęło. Regnus się niecierpliwił. Czuł, że gdyby dać mu chwilę, mógłby znowu zacząć myśleć, oderwać się od własnego umysłu. Znowu łzy płynęły mu po policzkach. Musiał pomyśleć. Musiał poznać imię kapitana. Ten człowiek po prostu wykonywał rozkazy. Albo od Sa’kagé albo od króla. Kilka minut później porucznik wrócił. Na brodzie miał ślady wymiocin i cały się trząsł. - Może pan odejść, lordzie Gyre. Przepraszam... Puśćcie go. Mężczyźni się cofnęli, a Regnus wsiadł na konia, ale nie odjechał. - Będziecie służyć ludziom, którzy wybili całą moją rodzinę? - zapytał Regnus. Zamierzam odnaleźć syna i zamierzam dowiedzieć się, kto... - Głos go zawiódł. Odchrząknął. - Chodźcie ze mną, a przysięgam, że to będzie honorowa służba. - Głos mu się załamał przy ostatnim słowie i wiedział, że kolejnego już nie wykrztusi. Porucznik pokiwał głową. - Jesteśmy z panem. Reszta mężczyzn pokiwała głowami i tak Regnus zyskał pierwszy oddział. - Lordzie - powiedział porucznik - od... odciąłem ją, panie. Nie mogłem jej tak zostawić. Regnus ściągnął ostro cugle i pogalopował, wyjeżdżając przez bramę. Dlaczego ja tego nie zrobiłem? Była moją żoną. Co ze mnie za człowiek? *** Lord generał był jednym z nielicznych arystokratów, którzy nie pojawili się na przyjęciu u Jadwinów poprzedniego wieczoru. Nie zaproszono go. Chociaż nie czuł się z tego powodu urażony. Słońce wypełzało ponad horyzont, a sytuacja w dziennym świetle nie wyglądała lepiej. Normalnie - rzecz jasna - sprawą morderstwa zajęłaby się straż miejska. Tyle że zwykle ofiarami morderstw nie byli następcy tronu. Agon musiał osobiście nadzorować dochodzenie. - Może mi pani powie, co naprawdę się wydarzyło, milady - powiedział. Niezależnie od tego, czego tu dokona, lord generał przegra. Lady Jadwin pociągnęła nosem. Była naprawdę roztrzęsiona. Agon nie miał co do tego wątpliwości. Nie wiedział jednak, czy dlatego, że ją złapano, czy z powodu śmierci młodego księcia. - Już powiedziałam. Siepacz...

- Co? Milczała. - Skąd wiesz, kim jest siepacz, Trudano? Pokręciła głową. - Dlaczego próbujesz namieszać mi w głowie? Mówię ci, był tu zabójca, stał w tym korytarzu. Myślisz, że sama obcięłam głowy swoim strażnikom? Myślisz, że mam do tego wystarczająco dużo siły? Może posłuchasz Elene? Ona ci powie. Niech to. Pomyślał już o tym. Wątpił nie tylko w to, czy lady Jadwin miałaby dość siły, by obciąć człowiekowi głowę, nie miała do tego też odpowiedniej broni. A jeśli zamordowała po cichu księcia, to po co później krzyczała i ściągnęła ludzi na górę, zanim zdążyła wytrzeć krew z rąk i twarzy? - Wyjaśnij mi to - powiedział. Podniósł czerwoną suknię, którą nosiła poprzedniego wieczoru. Jego ludzie odkryli ją zwiniętą na dnie szafy. Nadal była wilgotna od krzepnącej krwi. - Po tym... po tym jak zabójca zadźgał księcia, Aleine upadł, a ja... ja go złapałam. Umarł w moich ramionach. Próbowałam wezwać pomoc, ale zabójca nadal był na korytarzu. Byłam przerażona. Spanikowałam. Nie mogłam znieść jego krwi na sobie. - A co robiliście razem w sypialni? Duchessa spojrzała na niego oczami jak pałające węgle. - Jak śmiesz! - Jak ty śmiesz, Trudano? Jak śmiesz zdradzać męża nie tylko z królem, ale też z synem króla? Jaką chorą przyjemność ci to sprawiło? Lubiłaś zmuszać księcia do tego, żeby zdradzał swojego ojca? Chciała go spoliczkować, ale Agon się odsunął. - Nie możesz spoliczkować wszystkich w królestwie, Trudano. Znaleźliśmy zakrwawiony nóż w twoim pokoju. Służba poręczyła, że należy do ciebie. Rzekłbym, że istnieje spora szansa, że zostaniesz ścięta. Chyba że król uzna, że zasłużyłaś na śmierć zwykłego zdrajcy i zginiesz na kole. Po tych słowach Trudana Jadwin pobladła, a potem pozieleniała. Nie powiedziała już ani słowa. Agon ze złością machnął ręką i jego ludzie ją zabrali. - To było poniżej pana - odezwała się kobieta. Agon odwrócił się i zobaczył Elene Cromwyll, pokojówkę Jadwinów, którą znaleziono pobitą i nieprzytomną w jej pokoju. Była kształtna i ładna, z wyjątkiem blizn i siniaków na twarzy. Ale lady Jadwin uważała się za artystkę, więc lubiła otaczać się ładnymi rzeczami.

- Tak - powiedział Agon. - Pewnie tak. Ale kiedy widzę, co zrobiła... co za strata. - Moja pani podejmowała nie najlepsze decyzje. Zraniła wielu ludzi, zniszczyła wiele małżeństw, ale nie jest morderczynią, lordzie generale. Wiem, co się stało zeszłej nocy, lordzie. - Naprawdę? Więc to ty. Powiedział to ostrzej, niż zamierzał. Nadal próbował poskładać wszystkie kawałki układanki. W jaki sposób strażnik, Konus - który skrócony o głowę jeszcze bardziej zasługiwał na to przezwisko - został zabity? Dlaczego duchessa zabiła po cichu księcia i zmieniła suknię, ale nie umyła dłoni i twarzy, nim zaczęła wołać na pomoc? Z pewnością, jeśli potrafiła zamordować księcia z zimną krwią - albo może w gniewie, bo ją porzucił - a potem zapanowała nad sobą na tyle, żeby zacząć ukrywać dowody, dokończyłaby robotę, zanim wezwałaby ludzi. Ale z drugiej strony, część gości twierdzi, że słyszała na górze męski głos. Strażnika? Wpadł na mordercę, wrzasnął i wtedy ścięto mu głowę? Niełatwo obciąć komuś głowę. Agon to wiedział. Nawet jeśli tniesz między kręgami, potrzeba do tego sporej siły. Agon obejrzał ciało Konusa i zobaczył, że ostrze przecięło krąg na pół. Spojrzał z powrotem na Elene. - Przepraszam - powiedział. - To była ciężka noc. Wszelka pomoc z twojej strony będzie mile widziana. Podniosła wzrok na lorda generała, a w jej oczach pojawiły się łzy. - Wiem, kto zabił księcia. Siepacz przebrany za lorda. Wiedziałam, kim jest i wiedziałam, że się zjawi, ale nie sądziłam, że kogokolwiek skrzywdzi. Nazywa się Kylar. Kylar Stern. - Co? - To prawda. Przysięgam. - Posłuchaj, młoda damo, twoja lojalność wobec pani jest godna podziwu, ale nie musisz tego robić. Jeśli będziesz się trzymać tej wersji, pójdziesz do więzienia. Co najmniej. Jeśli uznają cię za wspólniczkę, a nawet kogoś, kto pomógł wbrew swojej woli w zamordowaniu księcia, zawiśniesz. Jesteś pewna, że chcesz tego, żeby ratować Trudanę Jadwin? - Nie chodzi o nią. - Łzy spłynęły po jej policzkach. - Więc to z powodu Kylara Sterna? Tego młodego człowieka, który wdał się w bójkę z Loganem Gyre? Musisz go nienawidzić z całej duszy. Odwróciła wzrok. W świetle wschodzącego słońca łzy na jej policzkach lśniły jak

klejnoty. - Nie, panie, w żadnej mierze. - Lordzie generale - odezwał się cicho jeden z żołnierzy, stając w progu. Był wstrząśnięty. - Właśnie wróciłem z rezydencji Gyre'ów. Tam panuje kompletny chaos. Setki ludzi krążą po domu, lamentując. Nie żyją, panie. - Weź się w garść. Co to znaczy „nie żyją"? Chcesz powiedzieć, że kogoś zamordowano? - To raczej rzeź niż morderstwo. - Kogo zamordowano, żołnierzu? - Wszystkich, panie.

43 Król wiercił się na tronie. To był wielki mebel z kawałka kości słoniowej i rogu, inkrustowanych złotem, a on na nim wyglądał jak chłopiec. Sala audiencyjna była dziś pusta, z wyjątkiem zwykłej straży, kilku strażników ukrytych w tajnych wyjściach z sali i Durzo Blinta. Kiedy była taka pusta, wydawała się olbrzymia. Chorągwie i gobeliny zdobiły ściany, ale nie mogły złagodzić permanentnego chłodu w tak ogromnym kamiennym wnętrzu. Siedem par filarów podtrzymywało sufit, a do tronu prowadziły dwa ciągi schodów o siedmiu stopniach. Durzo stał, czekając, aż król zacznie rozmowę. Już miał plan walki, gdyby do niej doszło. Dla niego to była druga natura. Meister stojący obok króla umrze pierwszy, potem dwóch strażników po obu stronach tronu i wreszcie sam król. Korzystając z Talentu, pewnie zdołałby wskoczyć z tronu do przejścia powyżej, obecnie zasłoniętego przez chorągiew. Zabiłby stojącego tam łucznika i już nikt by go nie złapał. Jak wszystkie plany bitwy, i ten będzie istniał tylko do pierwszego ruchu, ale zawsze dobrze mieć generalny zarys, zwłaszcza gdy nie ma się pojęcia, co wiedzą wrogowie. Durzo złapał się na tym, że chce sięgnąć do sakiewki po czosnek, ale zmusił się do zachowania bezruchu. To nie była dobra chwila, żeby zdradzać się z nerwami. Trudniej, niż się spodziewał, było powstrzymać własną rękę; kawałek czosnku zawsze pomagał, gdy się denerwował. - Pozwoliłeś zginąć mojemu chłopcu - powiedział król, wstając. - Zabili mojego chłopca zeszłej nocy, a ty nic nie zrobiłeś! - Nie jestem ochroniarzem. Król złapał włócznię od strażnika stojącego obok niego i cisnął nią. Durzo zdziwił się, jak dobry był ten rzut. Gdyby się nie poruszył, dostałby prosto w mostek. Ale oczywiście nie stał nieruchomo. Nawet nie przesuwając stóp, odchylił się w bok z niefrasobliwą - i jak miał nadzieję doprowadzającą do szału - łatwością. Włócznia odbiła się od posadzki i, gdy drewno i stal prześlizgnęły się po kamieniu, z

sykiem trysnęły iskry. Rozległ się szczęk zbroi i szept odciąganych cięciw w całej sali, ale straże nie zaatakowały. - Nie jesteś nawet zasrańcem! Chyba że tak powiem! - krzyknął król. Ruszył przed siebie, zszedł po podwójnych schodach i stanął przed Durzo. Ze względów taktycznych kiepski ruch. Blokował strzał co najmniej trzem łucznikom. - Jesteś... jesteś zasraniec! Zasrany, zasrany zasraniec! - Wasza Wysokość - odezwał się z powagą Durzo. - Słownik przekleństw człowieka twojego formatu powinien sięgać poza nudne powtórzenia na temat wydzielin, które wypełniają próżnię między jego uszami. Na chwilę król kompletnie zgłupiał. Strażnicy popatrzyli po sobie osłupiali. Król zauważył to spojrzenie i zorientował się, że go obrażono. Spoliczkował na odlew Durzo, który nie zasłonił się przed ciosem. Każdy szybszy ruch mógłby sprawić, że nerwowy łucznik wypuściłby strzałę. Król nosił na palcach pierścienie i dwa z nich rozorały Durzo policzek. Blint zacisnął zęby, żeby zdławić narastającą furię. Wziął jeden wdech, drugi i odezwał się: - Jedyny powód, dla którego jeszcze żyjesz, to moja niechęć, aby przypłacić własną śmiercią twoją śmierć, Aleine. Naprawdę nie chciałbym zginąć z rąk amatorów. Ale wiedz jedno: jeśli jeszcze kiedykolwiek mnie tkniesz, będziesz martwy w niecałą sekundę później. Wasza Wysokość. Król Aleine Gunder IX uniósł rękę, całkiem poważnie rozważając, czy nie zostać martwym królem Aleinem Gunderem IX. Opuścił rękę, ale oczy rozświetlił mu triumfalny blask. - Nie chcę, żebyś teraz zginął, Durzo. Nie chcę, bo mam dla ciebie coś lepszego niż śmierć. Widzisz, wiem coś na twój temat, Durzo Blint. Wiem. Masz sekret, a ja go znam. - Wybacz, że się cały trzęsę. - Masz ucznia. Młodego człowieka, który przedstawia się jako arystokrata. Kyle jakiś tam. Młody człowiek, który mieszka u przeświętych Drake'ów, niezły w machaniu mieczykiem, co, panie Tulii? Dreszcz przebiegł Durzo po plecach. Niech się zmiłują Anioły Nocy. Wiedzieli. To źle. Gorzej niż źle. Jeśli wiedzieli, że Kylar jest jego uczniem, nie trzeba wiele czasu, zanim przypiszą mu śmierć księcia. Zwłaszcza po tym przedstawieniu, jakie dał Kylar, walcząc z Loganem Gyre. Jeśli uczeń Durzo był zamieszany w śmierć księcia, król uzna, że stało się to za zgodą Durzo, jeśli nie wręcz na jego rozkaz.

Roth nie będzie zadowolony. Czosnek rozpadł się w jego ustach, posyłając zmysłom kojący impuls. Wziął wdech i zmusił się, żeby się rozluźnić. Jak tego dokonali? Panie Tulii. Niech to szlag. Jeśli coś może pójść źle, to na pewno pójdzie. Nikt nie zdradził Durzo. Nie było żadnego wielkiego spisku. To imię oznaczało, że któryś ze szpiegów króla obserwował Drake'ów. Rutynowe szpiegowanie niegdyś wpływowego człowieka. Szpieg widział, jak Durzo wychodził, i rozpoznał go. Pewnie szpiegiem był jeden z wartowników, którymi król próbował nastraszyć Durzo w ogrodzie posągów. To już nieważne. - Och, szkoda, że nie ma tu teraz Branta, żeby mógł zobaczyć wyraz twojej twarzy, Durzo Blint. A właściwie to gdzie jest Brant? - zapytał szambelana król. - Panie, znajduje się teraz na zamku i idzie tu złożyć raport. Udał się do rezydencji Gyre'ów po tym, jak badał... sprawę w posiadłości Jadwinów. Gardło zacisnęło się Blintowi. Agon poskłada wszystkie kawałki układanki na temat Kylara. Jeśli przyjdzie, a on nadal tu będzie, Durzo zginie. Król wzruszył ramionami. - Jego strata. Przy tym słowie króla ogarnęły żałość i wściekłość i nagle wydał się całkiem innym człowiekiem. - Pozwoliłeś im zabić mojego chłopca, ty zasrańcu, więc ja zabiję twojego. Śmierć zada mu ktoś, po kim najmniej by się tego spodziewał, a zjawi się... Och! Już za chwilę. *** - Słyszałem, że wczoraj wieczorem wdałeś się w małą bójkę z Loganem - powiedział hrabia Drake. Kylar zamrugał, bo oczy miał całkiem zmętniałe, i chociaż był śmiertelnie zmęczony, w jednej chwili oprzytomniał. Spał tylko kilka godzin i znowu miał koszmar. Każda śmierć, którą widział, sprawiała, że śniła mu się śmierć Szczura. Siedzieli przy stole nakrytym do śniadania i Kylar właśnie podniósł do ust widelec z porcją jajek. Żeby zyskać na czasie, włożył do ust porcję. - O mic akiego - wymamrotał. To była katastrofa. Jeśli hrabia Drake wiedział o bójce, mógł też wiedzieć o śmierci księcia. Kylar myślał, że będzie miał czas spakować rzeczy i odejść rano, zanim Drake'owie cokolwiek usłyszą. To, że musiał odejść, było bezsprzeczne. Myślał tylko, że będzie miał odrobinę więcej czasu.

- Serah naprawdę się zdenerwowała - powiedział hrabia. - Zabrała Logana do domu swojej ciotki w pobliżu posiadłości Jadwinów, żeby opatrzono mu rany. Wróciła kilka minut temu. - Och. Kylar odruchowo przeżuł kolejną porcję jajek. Jeśli Serah wyszła zaraz po ich bójce, ani ona, ani hrabia Drake nie wiedzieli jeszcze o księciu. Najwyraźniej wyjątkowy pech, który prześladował Kylara, wreszcie się kończył. Ale teraz, kiedy wiedział, że nie chodziło o sprawy życia i śmierci, zdał sobie sprawę, że powrót Serah i jej relacja z wydarzeń z zeszłego wieczoru mogą mieć też inne konsekwencje. - Wczoraj pozwoliłem Loganowi się oświadczyć. Wiedziałeś o tym, prawda? W ten delikatny sposób hrabia pytał: „Dlaczego, do cholery, pocałowałeś Serah i pobiłeś mojego przyszłego zięcia i swojego najlepszego przyjaciela, skoro powiedziałeś mi, że nic do niej nie czujesz?". - Ehm... Kątem oka Kylar zobaczył, że ktoś szybko przeszedł za oknem, i chwilę potem przydreptał stary odźwierny. Wyglądał na zdenerwowanego. Ktoś z hukiem wparował przez frontowe drzwi. Drzwi do jadalni otworzyły się z takim trzaskiem, że zadzwoniły naczynia na stole. - Milordzie - zaprotestował odźwierny. Logan wparował do pokoju z zaczerwienionymi oczami, ale z królewską postawą. Trzymał w dłoni miecz dwuręczny alitaerańskich rozmiarów. Kylar zerwał się na równe nogi, aż krzesło uderzyło o ścianę. Dał się zapędzić do rogu. Hrabia Drake wstawał, coś krzycząc, ale był za wolny. Teraz już nic nie mogło powstrzymać lorda Gyre. Logan zważył w ręku miecz. Kylar zważył w ręku nóż do masła. - Zaręczyłem się! - ryknął Logan. I z całej siły objął Kylara. Nim Logan go wypuścił, serce Kylara znowu zaczęło bić. Hrabia Drake z ulgą opadł na krzesło. - Ty przerośnięty łajdaku! - wykrzyknął Kylar. - Moje gratulacje! A nie mówiłem, że to zadziała, co? - Zadziała? - zapytał hrabia, odzyskując głos. Logan brnął naprzód, nie zważając na hrabiego. - No tak, ale nie musiałeś bić mnie tak mocno. - Musiałem ją przekonać.

- I przez ciebie prawie zostałaby wdową! Nie oberwałem tak mocno od czasu tej walki na arenie. - Przepraszam bardzo - wtrącił się hrabia. - Zadziała? Przekonać ją? Urwali i spojrzeli na hrabiego pełni wyrzutów sumienia. - No cóż - zaczął Logan - Kylar powiedział mi, że Serah naprawdę mnie kocha, tylko trzeba jej o tym przypomnieć, no i... - Urwał. - Kylar, chcesz powiedzieć, że ta walka była ukartowana? Publicznie zrobiłeś z siebie głupca, oszukałeś moją córkę, kupczyłeś jej uczuciami jak tanią błyskotką? - To niecałkiem tak... - Nie potrafił spojrzeć hrabiemu w oczy. - Tak, panie. - I wciągnąłeś w to Logana? Logana, który powinien mieć więcej rozumu? - Tak, panie. Przynajmniej Logan wyglądał na równie zbolałego, jak on. Hrabia popatrzył to na jednego, to na drugiego, a potem wyszczerzył zęby. - Niech ci Bóg błogosławi! - powiedział i objął Kylara. Kiedy już go puścił, hrabia się odwrócił. Miał łzy w oczach, gdy złapał Logana za ręce. - I tobie też niech Bóg błogosławi. Synu. *** Lord generał Agon wpadł do zamku w otoczeniu swojej straży przybocznej. Dzień już wydawał się długi, chociaż słońce wstało raptem trzy godziny temu. Widząc wyraz jego twarzy, mężczyźni strzegący wejścia na zamek zadbali, by lord nie musiał czekać na otwarcie drzwi. Służący szybko zniknęli z korytarzy. Wchodząc do sali audiencyjnej, minął mężczyznę w płaszczu, który właśnie wychodził i wydał mu się skądś znajomy, ale miał naciągnięty kaptur i jego twarz pozostała niewidoczna. Bez wątpienia jeden ze szpiegów króla. Agon jednak nie miał na to czasu. Żadna wiadomość nie była dobra. Gyre'owie byli pierwszym rodem w królestwie. Wymordowanie ich tej samej nocy, kiedy zabito księcia, to zbyt wiele do udźwignięcia. Agon lubił księcia, ale Gyre'owie byli jego przyjaciółmi. A tego, co zobaczył w posiadłości, nie życzyłby najgorszemu wrogowi. Kawałki układanki nie pasowały do siebie. To wszystko miało znamiona ruchu, poważnego ruchu w rozgrywce o tron. Ale dlaczego w ten sposób? Zabicie księcia wstrząsnęło wszystkim, to jasne, ale zabicie służących Gyre'ów i lady Gyre nie miało żadnego znaczenia politycznego. Prawda? Dzisiaj, w dniu urodzin, Logan Gyre oficjalnie stawał się lordem Gyre na czas nieobecności ojca. Kiedy ktoś chce zniszczyć cały ród, to zaczyna od spadkobierców, a nie od pozostałych. Przy założeniu,

że miał aktualne wieści, obaj lordowie Gyre nadal żyli. Śmierć księcia była nie tylko potwornym ciosem dla rodu Gunderów, ale też ogromnym skandalem. Ignorowano romanse króla, ale znalezienie księcia martwego po tym, jak najwyraźniej miał do czynienia z kochanką króla, stawiało cały rod Gunderów w najgorszym świetle. To zabójstwo nie było tylko tragedią. Budziło przerażenie i wstyd. Lord generał zastanawiał się, czy przerażenie albo wstyd pojawią się w umyśle króla. A co zrobi królowa? Podszedł do tronu i wspiął się po schodach. Te same osoby co zwykle stały tam i rozmawiały z królem. Agon nie ufał żadnej z nich. - Wynosić się! - wrzasnął. - Wszyscy, wynosić się stąd! - Proszę o wybaczenie - odezwał się Fergund Sa’fasti - ale jako główny królewski... - WYNOCHA! - ryknął mu prosto w twarz Agon. Mag skurczył się i przyłączył do mężczyzn wychodzących z sali. Agon machnął na swoją obstawę, żeby też się odsunęła. Król nawet nie podniósł wzroku. W końcu powiedział: - Jestem skończony, Brant. Co powie o mnie historia? Że byłeś słaby, nieskuteczny, egoistyczny i niemoralny. - Panie, są bardziej naglące sprawy. - Wszyscy o tym mówią, Brant. Mój syn... ona zabiła mojego chłopca... - Król zaczął szlochać. Więc jednak ten człowiek potrafi myśleć o innych. Szkoda, że częściej nie okazywał swojej ludzkiej strony. - Wasza Wysokość, duchessa nie zabiła twojego syna. - Co? - Król podniósł wzrok, ledwo dostrzegając załzawionymi oczyma Agona. - Panie, to był siepacz. - Nie obchodzi mnie, kto to naprawdę zrobił, Brant! Trudana stała za tym. Trudana i Logan Gyre. - Logan Gyre? O czym Wasza Wysokość mówi? - Myślisz, że tylko ty jeden pracujesz dla mnie nad tą sprawą? Moi szpiedzy już mi powiedzieli. Logan stał za tym. Ta suka Trudana tylko z nim współpracowała. Już wysłałem ludzi, żeby go aresztowali. Agon się zachwiał. To niemożliwie. Więcej, był pewien, że tak nie było. - Dlaczego Logan miałby zrobić coś takiego? Logan był jednym z najlepszych przyjaciół syna Waszej Wysokości. Nie miał żadnych ambicji. Na bogów, właśnie zaręczył się z Serah Drake. Córką hrabiego!

- To nie ma nic wspólnego z władzą czy ambicją, Brant. To była zazdrość. Logan czuł, że mój syn całkowicie go upokorzył w jakiejś trywialnej sprawie. Wiesz, jacy są chłopcy. To typowe dla Gyre'ów, że pożądają każdego naszego sukcesu. Poza tym mam świadka, który słyszał, jak Logan mu groził. To wszystko składało się w całość, kawałki układanki krążyły i wpadały na swoje miejsca. Kylar Stern, fałszywy baronet, siepacz, był bliskim przyjacielem Logana. W przypływie złości Logan wynajął Kylara, żeby zabił księcia. Wszystko pasowało - z jednym wyjątkiem: chodziło o Logana. Agon znał go i nie wierzył w tę historyjkę. - Którego siepacza wynajęli, Brant? - zapytał król. - To był Kylar Stern - odpowiedział Agon. Król parsknął. - Ha. Chociaż raz bogowie mi sprzyjali. - Tak, panie? - Właśnie wynająłem uczennicę Hu Szubienicznika, żeby go zabiła. Dziewczynasiepacz, możesz w to uwierzyć? Kylar jest uczniem Blinta. A raczej był. Prawdopodobnie już nie żyje. Kylar jest uczniem Blinta? Obraz, który powoli składał się w całość, rozpadł się na kawałki. Król wynajął Blinta! Uczeń Blinta nie zabiłby syna jego pracodawcy. Prawda? Imię Hu Szubienicznika wycięto na ciałach w posiadłości Gyre'ów. Oczywiście tylko głupiec podpisałby się pod taką masakrą. Ale po kilku godzinach w posiadłości Agon nabrał przekonania, że wszystkie morderstwa były dziełem jednego człowieka. Nie przychodził mu na myśl nikt, kto potrafiłby zabić tylu ludzi poza siepaczem, a styl z pewnością pasował do tego, co słyszał o Hu Szubieniczniku. Nie potrafił wyobrazić sobie Durzo Blinta, jak okalecza ciała. Blint uznałby to za nieprofesjonalne. Hu Szubienicznik podpisałby się tylko wtedy, gdyby myślał, że władze nie będą miały szansy go ścigać. Król powiedział, że śmierć księcia nie miała nic wspólnego z władzą, ale to była Cenaria. Tu we wszystkim chodziło o władzę. Gdyby uczeń Durzo Blinta naprawdę zabił księcia, to zostawiłby świadka? Uczeń Blinta byłby takim samym zawodowcem jak jego mistrz. Świadek to luźny koniec, który łatwo można związać. We wszystkim chodziło o władzę. Agon się skrzywił. - Były jakieś wieści z garnizonu w Wyjących Wichrach? - Nie. - Więc wojska Khalidoru są co najmniej cztery dni stąd. Co Wasza Wysokość planuje

w związku ze świętem dziś wieczorem? - Nie będę świętował letniego przesilenia dzień po śmierci mojego syna. Lorda generała ogarnęło złe przeczucie. - Mój królu, może jednak Wasza Wysokość powinna. - Nie urządzę przyjęcia dla morderców mojego chłopca. - Oczy króla rozbłysły i wyglądał mniej jak nadąsane dziecko, a bardziej jak król; Agon jeszcze go takim nie widział. - Muszę coś zrobić! Wszyscy myślą, że... Ciągnął, ale Agon go nie słuchał. Wszyscy myślą. To był kluczowe. Co wszyscy myślą? Książę nie żył, zabity w haniebny sposób albo przez kochankę króla, albo siepacza. Ukochani Gyre'owie albo nie żyli, albo zostali uwięzieni. Agon podejrzewał, że zabójca prawdopodobnie udał się do Wyjących Wichrów i zabił także Regnusa. Nie miało sensu zostawianie go przy życiu. Nie, skoro ktoś tak się stara, żeby zrealizować plan. Wszyscy będą myśleli, że król kazał zabić własnego syna w przypływie zazdrości i żeby zemścić się na swojej niewiernej kochance, wrobił ją. Z pomocą odpowiednich plotek można było pokierować ludźmi zdumionymi zamordowaniem Gyre'ów. Ludzie powiążą ze sobą te morderstwa, ale jak? Gyre'owie byli następni w kolejce do tronu po Gunderach, chociaż ten ród nigdy nie rzucił wyzwania królowi. Króla, słabego i zazdrosnego, aż zbyt łatwo można było przedstawić jako paranoika. A Gyre'owie byli o niebo bardziej szanowani od Gunderów. Ludzie uznają, że za wierną służbę lordowi Gyre'owi podziękowano zdradą i morderstwem. Logana - nowego lorda Gyre - aresztowano, a król, naturalnie, będzie skłonny zatrzymać go w więzieniu. Logan jednak był znany z nieskazitelnej moralności, pozbawionej nadmiernych ambicji. Na miłość boską, przecież zaręczył się z nisko urodzoną Drake! Zatem, gdyby król zginął, kto zostałby następcą? Ogromnie popularny Logan Gyre wyląduje w więzieniu, gdzie łatwiej będzie go zabić. Syn króla nie żył. Jego najstarsza córka miała piętnaście lat - pozostałe siłą rzeczy były jeszcze młodsze - była za młoda, żeby utrzymać tron, gdy naród stanie w obliczu wojny. Jego żona, Nalia, mogłaby spróbować utrzymać tron, ale król obawiał się jej i marginalizował ją jak tylko mógł, a jej najwyraźniej odpowiadało to, że trzyma się z dala od polityki. Jadwinowie byli skończeni po ich udziale w skandalu. Królestwo przypadało więc dwóm pozostałym diukom. Władzę mógł przejąć albo diuk Graesin, albo diuk Wesseros, ojciec królowej. Jednakże brat królowej Havrin przebywał za granicą, więc to mało prawdopodobne, by był uzurpatorem. Diuk Graesin był słaby. Dowolna z kilkunastu pomniejszych rodzin

mogła walczyć o tron. Ale nikt go nie utrzyma. To mogło oznaczać wojnę domową, w której cztery główne strony były równie silne. O wiele gorszą wojnę domową niż ta, której Regnus obawiał się dziesięć lat temu, kiedy pozwolił Aleine'owi przejąć tron. W jakim miejscu stawiało to pozostałych graczy, którymi ostatnio tak się martwił? Gdzie w tym wszystkim pasowali Sa’kagé i Khalidor? Przy właściwej cenie Khalidor mógł kupić pomoc Sa’kagé. I wtedy nagle wszystkie kawałki układanki znalazły się na swoim miejscu. Lord generał zaklął. Tak rzadko przeklinał, że król zamilkł w połowie zdania. Spojrzał na twarz Agona i, cokolwiek z niej wyczytał, przestraszył się. - Co jest? O co chodzi, Brant? Przez wszystkie te lata Agon i król tak skupiali się na Khalidorze, że nigdy się nie spodziewali, że zostaną zaatakowani od wewnątrz. Khalidor niszczył ciągłość sukcesji, manipulując królem. Kiedy już wszyscy następcy, którzy mieli prawo do tronu albo odpowiednio duże wpływy, zostaną wyeliminowani, Khalidor zabije króla. Khalidorczycy będą działali szybko, zanim król zdąży ustanowić nową sukcesję, zanim zdąży skonsolidować władzę, albo naprawić stosunki, które za chwilę zniszczy. A potem będą obserwowali chaos i wmaszerują do kraju. - Wasza Wysokość, proszę mnie posłuchać. To preludium do przewrotu. Być może zostało nam tylko kilka dni. Jeśli to się zacznie, wszystkie nasze przygotowania przeciwko Khalidorowi okażą się bezużyteczne. A ty zginiesz jako pierwszy, panie. Na twarzy króla malował się strach. - Słucham uważnie - powiedział.

44 Kylar pogratulował Loganowi jeszcze kilka razy, a potem przeprosił i wyszedł, umożliwiając młodemu księciu rozmowę z przyszłym teściem w cztery oczy. Serah była na tyłach domu, przebierała się, a panowie uzgodnili, że lepiej, aby przed ślubem nie widziała, jak przyjaźnie nastawieni są do siebie Logan i Kylar. - Zrozumiem, jeśli nie zostanę zaproszony - powiedział Kylar. - Ale jeśli kiedyś jej wyjawisz prawdę, będę oczekiwał przeprosin. Moje gratulacje. Wszedł po schodach do swojego pokoju, rzucił tunikę w kąt i spojrzał w lustro. - I tobie też gratuluję. Twój mistrz zabije cię, a wszystkie kobiety w twoim życiu cię nienawidzą. Obok lustra zobaczył paczuszkę listów związanych wstążką. Wziął je. Na kawałku papieru pismem Blinta nakreślono: „Ponieważ przekroczyłeś granicę, chyba już nie ma sensu ukrywać ich przed tobą". Co? Kylar rozwiązał wstążkę i przeczytał pierwszy list. Napisało go dziecko, wielkimi literami; myśli nie wiązały się nawet ze sobą. „Bradzo Bardzo dziękuję. Dobrze mi tu. Pan jest kochany. Dzisiaj są moje urodziny. Kocham Pana. Elene". Pod spodem ktoś dorosły dopisał: „Przepraszam, hrabio Drake, mała podsłuchała, jak mówiliśmy o jej lordzie dobroczyńcy. Chciała napisać ten list, odkąd zaczęliśmy uczyć ją pisać. Nie porzuciła tego pomysłu, jak już raz na niego wpadła. Proszę powiedzieć, jeśli mamy jej nie pozwalać więcej pisać. Sługa Uniżony, Gare Cromwyll". Kylar patrzył jak zaczarowany. Na każdy rok przypadał jeden list, każdy coraz dłuższy, napisany coraz bardziej wyrobionym charakterem pisma. Miał wrażenie, jakby obserwował na własne oczy dorastanie Elene. Ona też zmieniła imię, ale nie wypierała się tego, kim była, nie odcinała się od dawnej słabości. Kiedy miała piętnaście lat, napisała: „Pol zapytał mnie, czy złoszczę się z powodu pociętej twarzy. Powiedział, że to niesprawiedliwe. Odpowiedziałam, że to niesprawiedliwe, że wydostałam się z Nor, podczas gdy tylu innym się nie udało. Trzeba popatrzeć na to

wszystko, co mam! A mam to dzięki Panu...". Kylar musiał przejrzeć pobieżnie listy, tylko je przebiegając wzrokiem. Czas mu się kończył. Prędzej czy później wieść o śmierci księcia dotrze i tutaj. Niech to licho! Dziewczyna potrafiła się rozpisać. Przejrzał ostatni list. Miał datę raptem sprzed kilku dni. „Nie ma Pan pojęcia, ile Pan dla mnie zrobił. Mówiłam Panu, ile razy pańskie pieniądze ratowały moją rodzinę, zwłaszcza kiedy mój przybrany ojciec zmarł, ale zrobił Pan więcej niż tylko to. Świadomość, że gdzieś tam jest młody lord, który troszczy się o mnie (o mnie! córkę niewolników, z bliznami na twarzy!) wiele zmieniła. Dzięki Panu czuję się kimś specjalnym. Pol oświadczył mi się w zeszłym tygodniu". Kylar nagle zapragnął odnaleźć tego Pola i skopać mu tyłek. „Zgodziłabym się, chociaż nie cierpię jego temperamentu i... innych rzeczy też. Chodzi o to, że świadomość, że gdzieś tam jest Pan i dba o mnie, sprawiła, że uwierzyłam, że zasługuję na coś więcej niż beznadziejne małżeństwo z pierwszym mężczyzną, który oświadczy się dziewczynie z bliznami. To daje mi wiarę, że Bóg ma dla mnie coś lepszego w zanadrzu". Och, więc wierzy w Boga. Cudownie. To tak poznała Drake'ów. „Dziękuję Panu. I przepraszam za mój ostatni list, jestem zawstydzona tym, co napisałam. Proszę zignorować wszystko, co tam powiedziałam". Hę? Kylar wrócił do poprzedniego listu i nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu. Elene pogrążyła się w romantycznych, rozbujanych na całego fantazjach typowych dla szesnastolatki. „Chyba się w Panu zakochałam. Właściwie to jestem tego pewna. W zeszłym roku, kiedy poszłam do hrabiego Drake'a zostawić list - matka nareszcie pozwala mi robić niektóre rzeczy samodzielnie - myślę, że Pana widziałam. A może to nie był pan. Ale to mógł być pan. Tam mieszka pewien chłopiec, młody lord jak pan. Jest taki przystojny i absolutnie się w nim zakochałam. W końcu widać, że wszyscy wysoko go cenią, nawet hrabia Drake. Właściwie to wiem, że to nie może być naprawdę Pan, bo nie jest bogaty jak Pan. Ponieważ jego rodzina jest biedna, ten chłopiec mieszka z Drake'ami...". Kylarowi zaparło dech. Elene widziała go. Widziała go rok temu i uznała, że jest przystojny. Uważała, że jest przystojny? „...Ale co znaczą pieniądze, kiedy ma się miłość?". Widać było... nie... tak, ślady łez na stronicy. Cóż, Kylar dorastał przy trzech dziewczynach, zatem to go zbytnio nie zaskoczyło. Zastanawiał się tylko, w którym momencie Elene zaczęła płakać. „Więc skoro należy Pan do tego typu silnych, milczących mężczyzn, i nigdy nie odpisuje na moje listy, postanowiłam, że będę Pana nazywać Kylar. Podejrzewam, że może być pan gruby, brzydki i mieć wielki nos, i... Ogromnie przepraszam. Powinnam zacząć od początku, ale matka mówi, że już zużyłam na ten list za dużo papieru. Przepraszam. Strasznie ze mnie rozpuszczony dzieciak. Ale nie

mógłby Pan chociaż raz mi odpisać? Hrabia Drake przekazałby mi pański list, kiedy przyniosę swój? Pol mówi, że nie zadurzyłam się w człowieku, tylko w worku pieniędzy". Elene nic o nim nie wiedziała, ale bez przesady, miała raptem szesnaście lat, a Kylar nadal miał ochotę skopać Polowi tyłek. „Ale to nieprawda. Nie zadurzyłam się. Kocham Pana, Kylarze. Przy tych słowach przeszedł go dreszcz. Jak bardzo chciał usłyszeć te słowa! Jak bardzo chciał je usłyszeć właśnie od niej. I oto one. Oto te słowa zaplątane w supłach supłów jego obłudy. Wypowiedziała te słowa do niego, nie myśląc, że on to on, nie wiedząc, że hrabia Drake przekaże jej listy Durzo, nie wiedząc, że Kylar naprawdę jest jej młodym dobroczyńcą, nie wiedząc, że Kylar naprawdę jest Merkuriuszem, nie wiedząc, że Kylar jest zabójcą, nie wiedząc, że chociaż ona widziała go tylko raz, on ją widział setki razy: dwa razy w tygodniu, jeśli tylko mógł, na targu przy ulicy Sidlin. Obserwował, jak dorasta na tym rynku, mówił sobie po raz tysięczny, że w następnym tygodniu nie przyjdzie i już nie będzie próbował jej zobaczyć, ale zawsze ulegał. Obserwował ją z daleka i sam się zadurzył, prawda? Mówił sobie, że ona jest po prostu zakazanym owocem, i to wszystko co go w niej pociąga. Mówił sobie, że tylko sprawdza, czy u niej wszystko w porządku. Kiedy to nie działało, wmawiał sobie, że mu przejdzie. Teraz miał dwadzieścia lat i nadal czekał, aż mu przejdzie. Jego nagła nadzieja zakochała się w nim! - zderzyła się z rzeczywistością jak gandyjska porcelana padająca na podłogę. Delikatna koronka skromnych możliwości roztrzaskała się. W obliczu tych informacji wstrząs na jej twarzy wczoraj nabierał większego sensu. Objawienie, które mogło być dla niej tak przejmujące - jestem Kylarem i Merkuriuszem i twoim młodym lordem, i też cię kocham! - zamiast tego uderzyło jak młotem. Jestem Kylarem i Merkuriuszem, i twoim młodym lordem... i mordercą. Pomóż mi. Obdarz mnie zaufaniem, abym mógł je zawieść. Nie było czasu na użalanie się nad sobą, a Kylar i tak za dużo go zmarnował. Zostawił za sobą świadka, który wiedział, że jest siepaczem i że jest Kylarem Sternem, i który wierzył, że to on ukradł Kulę Ostrzy, o ile nie oskarżał go o coś znacznie gorszego. Możliwe zatem, że zniszczył tożsamość, na budowanie której poświecił dziesięć lat, z powodu kulki, której nawet nie zatrzymał. Wiadra z gorącą wodą, które pokojówka stawiała zwykle rankiem w jego pokoju, były puste. Z jakiegoś powodu to go wyprowadziło z równowagi. Oczy zaczęły go piec i w każdej chwili mogły popłynąć z nich łzy. To było tak idiotyczne, że omal się nie roześmiał. Te puste wiadra były najmniejszym kłopotem, ale wydawało się, że bogowie albo Jedyny Bóg Drake'ów chcą go zniszczyć. Wszystko szło źle.

Pan Blint go zabije. Kobieta, dla której poświęcił życie, aby ją ratować, nienawidziła go. Nawet Serah Drake, która jeszcze poprzedniego wieczoru nie była pewna, czy kocha jego, czy Logana, teraz go nienawidziła. A najgorsze w tym wszystkim było to, że rzeczywiście sam sobie był winny. Wszystko poszło nie tak. I poszło nie tak z powodu decyzji, które podjął. No dobra, przynamniej wiadra nie były puste z jego winy. Złapał je i wyszedł na korytarz. Wpadł na pokojówkę, wspinającą się po schodach z dwoma kubełkami parującej wody. - Dzień dobry - powiedział. Nie poznał jej, ale była ładniejsza od większości dziewcząt, które zatrudniała pani Bronwyn. - Dzień dobry, przepraszam, że się spóźniłam, to mój pierwszy dzień i jeszcze nie wiem, gdzie co jest, strasznie przepraszam - rzuciła jednym tchem. Przecisnęła się obok Kylara, który nie mógł nie zauważyć, że jej duże piersi otarły się o jego nagi tors. Zniknęła w jego pokoju, a on wszedł za nią. - Mogę je wziąć, jeśli... - Nie jest pan na mnie zły, co? - zapytała. - Proszę nie mówić hrabiemu Drake'owi i pani Bronwyn, że się spóźniłam. Ona chyba mnie nie lubi i jeśli zawalę coś pierwszego dnia, to na pewno mnie wyrzuci, a ja strasznie potrzebuję tej pracy, proszę pana. Odstawiła wiadra i załamywała ręce. - Rety - powiedział Kylar. - Spokojnie. Nie jestem zły. Nazywam się Kylar. Wyciągnął rękę i uśmiechnął się. Dziewczyna w jednej chwili się rozpromieniła. Uśmiechnęła się i uścisnęła mu rękę. Obrzuciła szybkim spojrzeniem jego nagi tors i brzuch. Tylko zerknęła, ale z podziwem. - A ja jestem Viridiana. *** Odźwierny wprowadził przystojnego ladeskiego mężczyznę do salonu. Logan wyszedł, żeby wziąć coś do jedzenia z kuchni, więc hrabia Drake był sam. - Panie - powiedział odźwierny - ten człowiek nalegał, żeby osobiście przekazać wiadomość. - Bardzo dobrze. Dziękuję - odpowiedział hrabia. Ladyjczyk miał taką prezencję, że dziwne było, że pełnił rolę posłańca. Wyglądał raczej na dworzanina albo barda. Trzymał w ręku coś, co przyciągnęło uwagę hrabiego. To była strzała. Na całej długości, łącznie ze stalowym grotem i piórami, była pomalowana na

lśniącą czerwień, kolor świeżej krwi. Kiedy tylko odźwierny wyszedł, mężczyzna powiedział: - Dzień dobry, lordzie. Żałuję, że nie spotykamy się w innych okolicznościach, ale obawiam się, że mam naprawdę ważną wiadomość. To od Durzo Blinta. Powiedział: „Jeśli nadal żyje, daj to chłopcu i powiedz mu, żeby spotkał się ze mną przy kolacji U Podchmielonej Ladacznicy". Mężczyzna skłonił się i podał hrabiemu czerwoną strzałę. Logan roześmiał się, stając w progu. - „Jeśli nadal żyje?". Pewnie ktoś z przyjaciół Kylara widział mnie, jak wpadłem tu rano, hę? - rzucił wesoło. Hrabia Drake zachichotał. - Z pewnością przeraziłeś każdego, kto cię widział. - Zwrócił się do posłańca: Przekażę mu to, dziękuję. - Lordzie - zwrócił się do Logana Ladyjczyk - bolejemy z powodu twojej straty. Skłonił się raz jeszcze i wyszedł. Logan pokręcił głową. - To był kawalerski żart? - Nie wiem. Byłem kiedyś w Ladeshu i nigdy nie zrozumiałem ich poczucia humoru. Może lepiej zaniosę to na górę. - A już myślałem, że utniemy sobie poważną rozmowę jak ojciec z synem, na temat małżeńskich powinności w sypialni. Hrabia Drake uśmiechnął się. - Ująłeś to w bardzo wyszukany sposób. - Serah jest dość wyszukana. - Wierz mi, nie ma nic wyszukanego czy sztucznego w kwestiach powinności małżeńskich, Loganie. - Hrabia Drake spojrzał na strzałę i odłożył ją. - No cóż, pierwsza rzecz, jaką musisz zrozumieć, gdy chodzi o kochanie się, to... *** Viridiana rozmasowała ramiona i powiedziała: - To miło spotkać kogoś miłego, myślałam, że to miejsce będzie okropne, po tym jaka wredna była pani Bronwyn, nie uraziłam pana, prawda? - Nie, wcale - odpowiedział Kylar. Nie do końca wiedział, czym miała go urazić, ale był pewien, że nie powinien się czuć urażony. Jakby to była najbardziej naturalna rzecz pod słońcem, Viridiana rozsznurowała stanik, który, jak już wcześniej zauważył Kylar, był wyjątkowo opięty.

- Och, tak lepiej - powiedziała, biorąc głęboki wdech. Zamknęła drzwi na zamek i podeszła do wiader, zrzucając po drodze stanik. - Hm - mruknął Kylar. I wtedy Viridiana pochyliła się, żeby znowu podnieść wiadra z wodą. Musiała mieć z sześć stóp obwodu w piersiach, bo Kylar kompletnie się zgubił, już tylko patrząc. Rozdziawił usta, ale nie wykrztusił ani słowa. Sporo wysiłku kosztowało go oderwaniu oczu od piersi i spojrzenie dziewczynie w twarz. Viridiana patrzyła na niego, a kiedy dostał wypieków, zauważył, że wcale a wcale nie była niezadowolona. Sprawnym ruchem rozpuściła włosy, które opadły kaskadą długich loków wokół jej twarzy. - Jest pan gotowy na kąpiel, lordzie? - Nie! To znaczy... to znaczy... - Wykąpiesz się po - stwierdziła, podchodząc do niego. Sięgnęła ręką za plecy i zaczęła rozpinać guziki. Po? Kylar odsunął się, ale jego opór słabł. Dlaczego nie? Na co ja, do cholery, czekałem? Na Elene? Viridiana wypełniła jego pole widzenia. Pełne usta, cudowne włosy, które już niemal czuł pod palcami i na swojej skórze. I te piersi. Te biodra. I pragnęła go. To będzie tylko seks, po prostu seks, nie kochanie się. Nie jakieś głębokie wyrażenie uczuć i zaangażowania. Po prostu namiętność. Prościej. Bardziej w stylu Mamy K. Mniej w stylu hrabiego Drake a. Ale niech to szlag! Jej ciało było bardziej przekonujące od pokoju pełnego uczonych. Natrafił łydkami na łóżko i omal się nie przewrócił. - Właściwie to nie... nie czuję się z tym zbyt do... Położyła mu dłoń na piersi, a potem uderzyła go nią z całej siły. Poleciał do tyłu, podczas gdy jej druga ręką wynurzyła się zza pleców rysując metalicznie lśniący łuk. Padł plecami na łóżko. Dziewczyna już na nim siedziała, przygważdżając mu kolanami ręce do boków, jedną ręką łapiąc go za włosy, a drugą przyciskając nóż do jego szyi. - Dobrze? - zapytała, kończąc jego zdanie. Nie żartowała sobie z tym nożem. Oparła ostrze dokładnie na tętnicy, w miejscu gdzie niewielki nacisk spowoduje przecięcie skóry. Wziął gwałtowny wdech, który wypełnił mu całe płuca, i starał się nie poruszać. - Ach, cholera - powiedział. - Jesteś uczennicą Hu Szubienicznika, Vi. Viridiana, Vi, jak mogłem się nie zorientować? Uśmiechnęła się ponuro. - Dla kogo pracujesz?

Książę był moim truposzem. - Serio. To żenujące. Żeby zaliczył mnie inny siepacz. Hm. A może raczej siepaczka? - Ale nie tak, jak sobie wyobrażasz. Poruszyła biodrami, ocierając się o niego, i Kylar się zarumienił. Uszczypnęła go w policzek. - Nie jesteś taki brzydki, wiesz? Szkoda cię zabić. - Mnie to bardziej zaszkodzi, wierz mi. - Nie miej do siebie żalu. Mój Talent to wdzięk. Trzeba ci to przyznać, że przynajmniej się nie śliniłeś. - Chcesz powiedzieć, że te cuda to iluz... - Rusz ręką, a zginiesz. Ciało jest prawdziwe, wielkie dzięki. - Ja powinienem ci podziękować, ale nóż przy gardle trochę tłumi moje uznanie. - Jeśli próbujesz, czarując mnie, wyplątać się z tego, to musisz bardziej poćwiczyć. Dla kogo pracujesz? - Ty pracujesz dla króla. Prawda? - Twardziel. To mi się podoba. - Gdybym się teraz zsiusiał, to oboje kiepsko byśmy na tym wyszli - odparł Kylar. Zaśmiała się, a on odpowiedział na to tak czarującym uśmiechem, na jaki tylko potrafił się zdobyć. - Teraz było lepiej? - Lepiej. Dam ci punkt za wysiłek. Przyjęłam to zlecenie od króla. Trochę się zdenerwował, że zabiłeś mu syna. Więc biorę od niego pieniądze, ale rozkazy przyjmuję od Rotha. Masz teraz ostatnią szansę. - Przycisnęła nóż do skóry, więc musiał jak najbardziej obrócić twarz w bok, żeby go nie skaleczyła. - Może docenisz mój dylemat - powiedział, napinając szyję. - Jeśli ci nie odpowiem, zabijesz mnie w bolesny sposób, co chwilę ci zajmie. Jeśli odpowiem, zabijesz mnie szybko, ale za to już za chwilę. - Albo możesz to przeciągać tak długo, jak się da, mając nadzieję, że ktoś cię uratuje. Sprytny jesteś. Pewnie nie masz wyjścia. Wszyscy byliśmy ciekawi, dlaczego Blint wybrał ucznia bez Talentu. Pewnie dzięki temu, że byłeś sprytny. - Wy wszyscy? Zakładaliście się o mnie? Czekaj, mówią, że nie mam Talentu? - Jak to się mawia, w Sa’kagé nie ostaną się sekrety warte poznania - odparła Vi. Więc nie zamierzasz mi powiedzieć, dla kogo pracujesz, co? Pewnie ciebie też wysłał Roth. Kiedy chce, żeby na pewno wykonano robotę, to potrafi zadbać, by tak się stało. Plotkuje się,

że zrobiła to lady Jadwin, ale potrafię rozpoznać robotę siepacza. - Lubisz sobie pogadać, co? Gdyby miał wolną rękę, to sam by się strzelił w twarz. Zapamiętać: kiedy próbujesz zyskać na czasie, nie krytykuj gadulstwa przeciwnika. Jej śliczna twarz na pół sekundy stała się brzydka i Kylar zobaczył w niej Hu Szubienicznika. A potem uśmiechnęła się, ale Hu nadal czaił się w jej oczach. - W następnym życiu popracujesz sobie nad urokiem osobistym. Kolejnym wrażeniem będzie ruch noża, uczucie, że ciało jego szyi poddaje się, i ciepło. Kylar rozpaczliwie napiął wszystkie mięśnie. Ktoś zapukał do drzwi. - Kylar?! - zawołał hrabia. Vi wzdrygnęła się i odwróciła głowę. Kylar odsunął szybko głowę na bok i szarpnął się, próbując zrzucić Vi. A przynajmniej to kazał zrobić ciału, ale zamiast tego poczuł energię wypełniającą jego ciało, jakby więził w sobie błyskawicę. Krótkotrwała euforia, poczucie mocy wzbierającej w nim i tężyzna, jakby chorował całe życie i nagle ozdrowiał. To był Talent, o którym Durzo zawsze mówił, że go ma, i teraz rzeczywiście się ujawnił. Kylar podrzucił Vi, ona jednak trzymała się jego włosów i jedną stopą zdołała zaczepić się o jego nogę. Zamiast zlecieć z niego, podskoczyła i spadła z powrotem na tułów Kylara. Próbowała go ciąć, ale teraz uwolnił już obie dłonie, więc złapał ją za ręce i przetoczyli się. Spadli z łóżka. Kylar wylądował na górze. Dziewczyna sapnęła i wbiła mu kolano między nogi. Poczuł się tak, jakby w spodniach eksplodowało mu słońce. Jęknął i zdołał tylko nie wypuścić jej rąk, kiedy znowu przetoczyła się na niego. - Kylar?! - krzyknął przez drzwi hrabia. - Jest tam z tobą dama? Damą to bym jej nie nazwał. Klejnoty Kylara bolały go tak bardzo, że ledwo mógł się ruszać, już nie mówiąc o walce. - Ratunku! - Żałosny jesteś - powiedziała Vi. Tylko jęknął. Zeskoczyła z niego. Próbował wstać, kiedy drzwi otworzyły się gwałtownie, ale był za wolny. Dziewczyna już rzuciła nożem w hrabiego Drake'a. Hrabia uskoczył w bok i nóż przeleciał obok niego nie robiąc mu krzywdy. W jednej chwili on również chwycił za nóż, ale się zawahał. Vi zobaczyła, jak unosi rękę, i wyskoczyła przez okno.

Kylar wyrwał nóż z ręki hrabiego i rzucił nim w ślad za znikającą Vi. Wydawało mu się, że trafił ją w ramię. Złapał miecz, który miał pod łóżkiem, ale kiedy spojrzał w okno, jej już nie było. Hrabia był roztrzęsiony. Trzymał w drugiej dłoni czerwoną strzałę. - Zawahałem się - powiedział. W ustach każdej innej osoby to byłoby przyznanie się do klęski, ale hrabia Drake czuł, że zwyciężył. - Po tych wszystkich latach zastanawiałem się, ale jednak to prawda. Naprawdę się zmieniłem. Dziękuje ci, Boże. Kylar spojrzał na niego ze zdziwieniem. - O czym pan mówi? - Kylarze, musimy porozmawiać.

45 Za dzień albo dwa nie będę żyła, więc słuchaj uważnie, Jarl - powiedziała Mama K. Jarl zawahał się, ale potem wypił łyk ootai, której mu nalała. Niech to szlag, chłopak naprawdę potrafi być zimny. Ale z drugiej strony, właśnie dlatego rozmawiała z nim, a nie z kimś innym. - Jutro albo pojutrze Kylar lub Durzo przyjdzie i zabije mnie - powiedziała. Ponieważ wysłała Kylara, żeby zabił człowieka, o którym myślał, że jest Hu Szubienicznikiem, ale tak naprawdę był Durzo udającym Hu. Którykolwiek przeżył tę walkę, wie, że skłamała, że zdradziła ich obu. - Wiem, że kiedyś przyjaźniłeś się z Kylarem... - Nadal jest moim przyjacielem. - Dobrze. Nie zamierzałam prosić, abyś mnie pomścił. Jestem gotowa na to, by wymierzono mi sprawiedliwość. Zresztą, moje życie stało się serią rozczarowań. Czy w oczach tego chłopca pojawiła się litość? Tak jej się wydawało, ale nie obchodziło jej to. Zrozumie, jeśli dożyje jej lat. - Jak mogę ci pomóc, Mamo K? - Nie chcę, żebyś mi pomagał. Sprawy nabrały rozpędu. Może nawet zbyt dużego. Roth zamierza zostać Shingą. Podejrzewam, że w każdej chwili możemy usłyszeć smutną wiadomość, że Pon Dradin nie żyje. - Nie zamierzasz go ostrzec? Po prostu pozwolisz, żeby Roth go zabił? - Mam dwa powody, Jarl. Poznanie choćby jednego z nich kosztowałoby cię życie. Jesteś gotowy odegrać swoją rolę w tym przedstawieniu? Skrzywił się, bo właśnie się nad tym zastanawiał, i pokiwał głową. - Po pierwsze, zamierzam pozwolić, by Pon Dradin zginął, ponieważ zostałam do tego zmuszona. Roth szantażował mnie i zmusił, żebym zdradziła Durzo i Kylara. Nie powiem, jak. Wystarczająco mnie upokorzono. Liczy się tylko to, że Roth ma mnie w kieszeni. Nie mogę mu się przeciwstawić w żaden sposób, który zdołałby wykryć albo o który mógłby mnie podejrzewać, bo kosztowałoby mnie to więcej niż cenię własne życie. Dlatego umrę. I

chcę, żebyś zajął moje miejsce. - Chcesz, żeby zajął twoje miejsce w Dziewiątce? Uśmiechnęła się do swojej filiżanki z ootai. - Nigdy nie byłam tylko Panią Rozkoszy. Jestem Shingą od dziewiętnastu lat. Poczuła pewną satysfakcję, widząc, jak jej niewzruszony protegowany wytrzeszczył oczy. Zapadł się głębiej w krześle. - Bogowie - powiedział. - To wiele wyjaśnia. Roześmiała się i miała wrażenie, jakby zrobiła to pierwszy raz od wielu lat - naprawdę czuła, że się śmieje. Jeśli człowiek zawsze tak się czuł, nadstawiając gardła, to wreszcie zrozumiała, dlaczego Durzo kochał niebezpieczeństwo w swojej pracy. Człowiek docenia, że żyje, kiedy jest tak blisko śmierci. - Powiedz mi, jak to działa - poprosił. Na jego miejscu powiedziałaby to samo. Zaakceptowałaby to, co Shinga mówi o swojej śmierci, i natychmiast zaczęłaby się zastanawiać, jak to wpłynie na nią, zamiast wyrażać smutek, że Shinga będzie niedługo martwy. Albo może raczej na miejscu Jarla skrzywiłaby się ze smutkiem z powodu przyszłej śmierci swojej pani, ale to by było kłamstwo. Jarl nawet nie próbował udawać, może powinna go za to szanować. Bardzo dobrze przyswoił sobie jej nauki. Ale mimo wszystko to bolało. - Przykro mi - powiedział. Zabrzmiało to szczerze. I może rzeczywiście mówił szczerze. A może było mu przykro, bo zmiękła tak, że gdy zbliżała się śmierć, ona, która uczyła go jak manipulować własną litością i miłością, oczekiwała, że teraz wykorzysta te umiejętności na jej użytek. Nie umiała powiedzieć. Jarl był tym, kim go uczyniła. To było gorsze niż patrzenie w lustro. - Wszyscy w Sa’kagé wiedzą, kim jest ich szef. Bystrzejsi wiedzą, kim są ci, którzy reprezentują ich w Dziewiątce. Oczywiście tożsamość Shingi to powszechnie znany sekret, czyli żaden. Poskładaj to sobie do kupy, to z pomocą paru złodziei i dziwek rozgryziesz całą strukturę władzy w Sa’kagé. To nie przeszkadzało przez ostatnie czternaście lat, bo sytuacja była stabilna. - Ta stabilność wynikała z twojego przywództwa czy to tylko łut szczęścia? - Z mojego przywództwa - odparła szczerze. - Załatwiłam usunięcie ostatniego króla i osadzenie na tronie Aleine'a, żeby nie było żadnych nacisków z góry, a z naciskami wewnątrz sama sobie radziłam. Ale typowy stan w Sa’kagé to przewrót. Złodzieje, mordercy, kieszonkowcy i dziwki zwykle nie pozostają zbyt długo sprzymierzeni. Zabójstwa zdarzają się często. Za twojego życia było o wiele spokojniej niż kiedyś. Przez pierwsze pięć lat, kiedy

byłam Shingą, straciliśmy ośmiu „Shingów". Sześć zabójstw to była robota z zewnątrz. Dwóch musiałam sama zabić, bo próbowali odebrać mi władzę. Tylko dwa miejsca w Dziewiątce pozostały bez zmian. Przez ostatnie czternaście lat Pon Dradin mógł folgować swoim słabościom, dopóki pojawiał się na naradach, trzymał gębę na kłódkę i się nie wychylał. Nigdy nie spodziewałam się, że tak długo się utrzyma. - Więc tylko Dziewiątka wie, kto naprawdę jest Shingą? - I siepacze, ale oni składają magicznie wiążącą przysięgę. Ten system ma swoje wady. Pon jest niemal tak bogaty jak ja z samych procentów i łapówek, a każdy nowy członek Dziewiątki dowiaduje się, że lizał niewłaściwe stopy przez cały ten czas, kiedy piął się po szczeblach kariery. Niektórych to potwornie irytuje, ale to też sprawia, że do Dziewiątki nie trafiają ci, którzy nie powinni. A najlepsze ze wszystkiego jest to, że dzięki temu żyję i mam władzę. - Co dla tego wszystkiego oznacza Roth? - Roth właśnie dołączył do Dziewiątki. Nie zna sekretu. To dlatego Pon umrze dziś albo jutro. Roth myśli, że jak go sprzątnie, zostanie Shingą. Ale to właśnie odsłania największą wadę mojego sekretu: jeśli tylko ośmiu ludzi wie, kto jest prawdziwym Shingą, wystarczy, że Roth przekona tych ośmiu, że teraz on jest Shingą. - Jeśli reszta Dziewiątki tak się go boi, jak mam przejąć władzę? Mama K uśmiechnęła się. - Właśnie tak. Przejmiesz ją. Oczywiście, nie zostawię cię bezbronnego. - Sięgnęła do biurka i wyciągnęła małą książeczkę. - Moi szpiedzy. Mam nadzieję, że nie muszę ci mówić, że im dłużej będziesz zwlekał ze spaleniem jej, tym mniej warte jest twoje życie. Wziął książeczkę. - Natychmiast nauczę się tego na pamięć. Odchyliła się na oparcie krzesła. - On ma mocną pozycję. Ludzie się go boją. - Więc to wszystko? - upewnił się Jarl. - Wybacz, że nie powiem ci, gdzie są ukryte wszystkie moje bogactwa. Stara kobieta musi dbać o swoje bezpieczeństwo. To na wypadek, gdybym jednak przeżyła. Poza tym, jeśli zginę, będziesz miał mnóstwo czasu, żeby wszystko znaleźć. - Mogę cię prosić o radę? Pokiwała głową. - Śledziłem mężczyzn, o których mówiłaś. Mama K skinęła głową. Nie naciskała Jarla pytaniami. Pracowali ze sobą na tyle

długo, że wiedziała, że wszystko sam jej powie. - Z pewnością byli czarownikami. Urządzili zasadzkę na Regnusa Gyre z małą drużyną na północ od miasta. Większość jego ludzi zginęła, a zginęliby wszyscy, gdyby nie mag, który mu towarzyszył. Mama K uniosła brew. - Obserwowałem wszystko z daleka, ale Regnus i mag pokłócili się potem, i pojechali w przeciwnych kierunkach. Obstawiam, że lord Gyre nie wiedział, że ten człowiek jest magiem. - Ten mag pokonał trzech czarowników? - Wszystko, co spektakularne, to była robota czarowników, ale kiedy dym opadł, i mam na myśli dosłownie dym, tylko on stał. Ten człowiek walczył, korzystając ze sprytu. Zajął dwóch czarowników, dopóki żołnierze lorda Gyre ich nie załatwili. A potem sprawił, że trzeciego stratował koń. Nie rozumiem magii, więc może było w tym coś więcej, czego nie widziałem, ale tak to wyglądało. - Mów dalej. - Po kłótni z magiem lordowi Gyre został tylko jeden człowiek. Pojechali okrężną drogą przez miasto i zajechali do rezydencji po północy. Słyszałaś, co tam się wydarzyło? - Dwadzieścia osiem ofiar. Hu Szubienicznik miał wolną rękę. - Z rozkazu Rotha? Pokiwała głową. - Niestety, przysięga składana Shindze ma sporo luk. - To było przerażające. W każdym razie lord Gyre przekonał ludzi, którzy zjawili się go aresztować, żeby przyłączyli się do niego, i teraz ukrywają się w domu kuzyna, starając się po cichu zgromadzić tyle wsparcia, ile zdołają. Mag to Sethyjczyk, ma na imię Solon. Na razie nie dowiedziałem się niczego więcej. Jeszcze pół godziny temu mieszkał w Białym Żurawiu. - Nigdy mnie nie rozczarowałeś, Jarl. Już chciała zadać jakieś pytanie, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Weszła pokojówka i podała Mamie K kawałek papieru. Ta dała go Jarlowi. - Szyfr jest na początku książki. Minutę później odszyfrował wiadomość. - Pon Dradin nie żyje. - Jarl spojrzał na nią. - Co mam teraz zrobić? - A to już, mój drogi uczniu - powiedziała - twój problem. ***

- Kylar, chciałbym porozmawiać z tobą o twojej przyszłości. O, to będzie krótka rozmowa. Hrabia Drake wyjął binokle z kieszeni kamizelki, ale ich nie włożył. Wymachiwał tylko nimi, mówiąc. - Mam dla ciebie propozycję, Kylar. Sporo nad tym myślałem i uznałem, że nie jesteś stworzony na siepacza. Nie, posłuchaj mnie, chcę ci dać szansę wycofania się, synu. Chcę, żebyś ożenił się z Ileną. - Panie? - Wiem, że to jak grom z jasnego nieba, ale chcę, żebyś się nad tym zastanowił. - Panie, ona ma tylko piętnaście lat. - Och, nie mówię, że teraz, zaraz. Proponuję tylko, cóż, żebyś się zaręczył. Ilena od lat się w tobie podkochuje, a ja proponuję, żebyśmy dali sobie jeszcze kilka lat i zobaczyli, czy coś z tego wyjdzie. Podczas gdy ty będziesz... cóż, podczas gdy ty będziesz się uczył mojego zawodu. - Chyba nic z tego nie rozumiem, panie. Właściwie to na pewno nic z tego nie rozumiem. Hrabia uderzył binoklami o dłoń. - Kylar, chcę, żebyś... chcę ci dać szansę zakończenia życia, które obecnie prowadzisz. Naucz się mojego fachu i któregoś dnia przejmiesz moje obowiązki. Rozmawiałem z królową i dowiedziałem się, że za jej pozwoleniem mogę przekazać ci mój tytuł. Będziesz hrabim, Kylarze. To nic wielkiego, wiem, ale to będzie prawomocne. Będziesz mógł być tym, kogo udawałeś przez tyle lat. Kylar rozdziawił usta. - Przekazać tytuł? Co pan ma na myśl? Jak to przekazać? - Och, Kylarze, ten tytuł nie dał mi niczego dobrego. Ech! I tak nie mam synów, którym mógłbym go przekazać. Tobie jest potrzebny, a mnie nie. Tak czy inaczej chcę to zrobić, nawet jeśli pomysł zaręczyn z Ileną ci nie odpowiada. To da ci czas, Kylarze. Czas na zorientowanie się, co chcesz zrobić ze swoim życiem. Uwolni cię. Uwolni cię od nich. Uwolni. Uwolni od Sa’kagé. To był najszlachetniejszy gest, o jakim Kylar kiedykolwiek słyszał. Ale po ostatniej nocy było już na to za późno. Kylar wbił wzrok w podłogę i pokiwał głową. - Nic z tego nie będzie, panie. Przepraszam. Proszę mi wierzyć, jestem... był pan dla mnie więcej niż dobry, o wiele lepszy niż sobie na to zasłużyłem. Ale nie sądzę, żeby to... Skinął głową na Logana i Serah, posilających się wspólnie - ...było dla mnie.

- Wiem, że zamierzasz odejść, Kylarze. Cały hrabia. Zawsze operował konkretami. - Tak panie. - Niedługo? - Już nie powinno mnie tu być. - Więc może Bóg sprawił, że teraz rozmawiam z tobą. Durzo pewnie kazał ci nie słuchać moich kazań, co? - Hrabia Drake wyglądał przez okno, ale w jego głosie pobrzmiewała uraza. - Powiedział, że jeśli ci uwierzę, to mnie zabije. - To chyba uczciwe postawienie sprawy - odparł hrabia Drake. Odwrócił się i spojrzał na Kylara. - Kiedyś pracował dla mnie, wiesz? - Słucham? Durzo? Hrabia uśmiechnął się leciutko. - Zanim został siepaczem? - Kylar z trudem wyobrażał sobie, że istniał czas, kiedy Durzo Blint nie był siepaczem. Hrabia pokręcił głową. - Nie. Zabijał dla mnie ludzi. Tak się poznaliśmy. Stąd wiedział, że może mi ciebie powierzyć. Sam wiesz, że Durzo nie ma zbyt bogatego życia towarzyskiego. - Pan? Pan zlecał zabójstwa? - Nie tak głośno. Moja żona wie, ale nie ma sensu straszyć pokojówek. Starałem się nie prawić ci kazań, a raczej pozwolić, by moje własne życie dało świadectwo tego, co wiem. Może się pomyliłem. Pewien święty powiedział kiedyś: „Nauczaj przy każdej okazji. Kiedy trzeba, używaj też słów". Mogę zająć ci jeszcze minutę? Jakaś część Kylara chciała odpowiedzieć: „Nie". Nie chodziło tylko o to, że niezręczne było słuchanie, jak ktoś, kogo szanował, próbował mu sprzedać coś, o czym wiedział, że tego nie kupi, ale też Kylarowi kończył się już czas. W każdej chwili mogły nadejść nowiny oskarżające Kylara o kradzież zeszłego wieczoru i cały ten śliczny obrazek pryśnie jak bańka mydlana. Logan dowie się, kim Kylar jest naprawdę. Serah będzie miała jeszcze jedną szansę, żeby go skrytykować. Hrabia będzie miał tę swoją rozczarowaną minę, która rani do żywego. Kylar wiedział, że hrabia poczuje się nim rozczarowany, a nigdy się nie dowie, ile tak naprawdę dobrego zrobił Kylar tamtego wieczoru i ile go to kosztowało. Hrabia będzie rozczarowany niezależnie od tego, co teraz Kylar zrobi, ale Kylar nie musiał tego oglądać. - Oczywiście - powiedział. To była właściwa odpowiedź. Ten człowiek wychował Kylara, pozwolił mu żyć

życiem niedostępnym dla szczura z gildii. Kylar był mu winien przynamniej tyle. - Mój ojciec odziedziczył ogromną fortunę po swoim ojcu, wystarczającą, żeby mógł trzymać z Gordinem Graesinem, Brandem Wesserosem i Dandnem Makellem. Pewnie nie słyszałeś o Makellach, bo cały ród został wybity w wojnie ośmioletniej. W każdym razie próbował zaimponować tym synom diuków, trwoniąc pieniądze na prawo i lewo. Wystawne przyjęcia, hazard, wynajmowanie całych burdeli. Nie pomagał fakt, że jego ojciec zmarł, kiedy jeszcze był młody. Oczywiście wkrótce nasza rodzina zubożała. Mój ojciec odebrał sobie życie. Zatem, mając dziewiętnaście lat, przejąłem kontrolę nad rodem stojącym na skraju bankructwa. Miałem głowę do interesów, ale uważałem, że to poniżej mojej godności. Jak w przypadku wielu, którzy nie mieli powodu do dumy, już sam brak tego powodu czynił mnie jeszcze dumniejszym. Jednakże pewne kwestie dawały mi się coraz bardziej we znaki, w tym długi. Nic dziwnego, że jeden z wierzycieli mojego ojca znalazł dla mnie sposób na zarobienie „łatwych pieniędzy". Zacząłem pracować dla Sa’kagé. Człowiek, który mnie zwerbował, nazywał się Trematir. Gdyby był lepszy w tej robocie, sprawiłby, że tylko tonąłbym w coraz większych i większych długach wobec Sa’kagé, ale wkrótce odkryłem, że znam się na ludziach, pieniądzach i na tym, jak jedno z drugim działa lepiej niż ten człowiek. Co dziwne, nie miałem specjalnych skrupułów. Zainwestowałem pieniądze we wszystko, co przynosiło pieniądze. Zwłaszcza w burdele, które zaspokajały wszelkie potrzeby, nieważne jak bardzo perwersyjne. Zająłem się hazardem i sprowadziłem specjalistów z całego świata, żeby skuteczniej oddzielać klientów od ich pieniędzy. Organizowałem wyprawy po rzadkie towary i przyprawy i przekupywałem straże, żeby nie sprawdzały ładunku. Kiedy coś zagrażało jednemu z moich interesów, miałem mięśniaków, którzy zajmowali się tym problemem. Za pierwszym razem, kiedy posunęli się za daleko i przypadkiem zabili człowieka, byłem zszokowany, ale przecież nie ginęli ludzie, których lubiłem, chodziło o moją rodzinę, nie musiałem tego oglądać, więc dało się to przełknąć. Kiedy miałem na pieńku z Trematirem, łatwo było zdecydować się na wynajęcie Durzo. Byłem na tyle naiwny, że nie zdawałem sobie sprawy, że natychmiast poszedł do Shingi, aby dostać pozwolenie. Dostał je, a ja zostałem Panem Pieniądza w Sa’kagé. Kylar nie mógł w to uwierzyć. To nie mógł być hrabia Drake, przy którym dorastał. Rimbold Drake był w Dziewiątce? - Dużo podróżowałem, ze sporym powodzeniem zakładałem interesy w innych krajach i wtedy doznałem tego straszliwego objawienia. Oczywiście w tamtym czasie nie widziałem w nim nic potwornego. Widziałem tylko własną błyskotliwość. W ciągu czterech lat spłaciłem długi rodziny, ale teraz zobaczyłem sposób na zarobienie prawdziwych pieniędzy.

Sprzedałem Sa’kagé ten pomysł. Potrzebowaliśmy dziesięciu lat, ale mieliśmy ludzi we właściwych miejscach i w końcu zalegalizowaliśmy niewolnictwo. Zostało wprowadzone w ograniczonej formie, rzecz jasna. Chodziło tylko o skazańców i ludzi całkowicie pozbawionych środków do życia. Ludzi, którzy nie mogą sami o siebie zadbać, jak mówiliśmy. Nasze burdele wypełniły się niewolnicami, którym już nie musieliśmy płacić za pracę. Zapoczątkowaliśmy Igrzyska Śmierci - mój kolejny błyskotliwy pomysł - a one stały się sensacją, powszechną obsesją. Wybudowaliśmy arenę, pobieraliśmy opłaty za wstęp, zmonopolizowaliśmy tam handel jedzeniem i winem, zajmowaliśmy się zakładami, czasem sami obstawialiśmy. Zarabialiśmy szybciej, niż to sobie wyobrażaliśmy. Wynajmowałem Durzo tak często, że staliśmy się przyjaciółmi. Nawet on nie brał wszystkich zleceń, które mu proponowałem. Zawsze trzymał się swoich zasad. Przyjmował zlecenia na ludzi, którzy próbowali przejąć moje interesy dla siebie, ale jeśli chciałem, żeby ktoś zginął, bo po prostu próbował mnie powstrzymać, musiałem wynająć Andersa Gurkę albo Wrable'a Szramę, Jonusa Brzytwę albo Hu Szubienicznika. Musisz zrozumieć, że mimo to nigdy nie uważałem się za złego człowieka. Nie lubiłem Igrzysk Śmierci. Nigdy ich nie oglądałem, nigdy nie schodziłem do ładowni na galerach niewolniczych, gdzie ludzie żyli przy wiosłach i przy nich umierali, nigdy nie odwiedziłem żadnego z dziecińców, które czasem zamieniały się w burdele dziecięce, nigdy nie odwiedzałem miejsc zbrodni, gdzie pracował Blint. Ja tylko mówiłem, a pieniądze spadały z nieba. Zabawne było to, że nigdy nie miałem specjalnych ambicji. Byłem bogatszy od wszystkich w królestwie, z wyjątkiem niektórych najwyższych rodów arystokratycznych, Shingi i króla, i było mi z tym dobrze. Po prostu nie mogłem znieść niekompetencji. W przeciwnym wypadku, jestem pewien, Shinga by mnie zabiła. Ale nie musiała, bo nie stanowiłem zagrożenia, a Durzo jej to powiedział. - Hrabia pokręcił głową. Gadam bez ładu i składu, przepraszam, ale rzadko mogę o tym opowiadać. - Westchnął. Popełniłem błąd, kiedy zakochałem się w niewłaściwej kobiecie. Z jakiegoś powodu Ulana mnie pociągała. Nie tylko pociągała: miałem obsesję na jej punkcie. Potrzebowałem dużo czasu, żeby zrozumieć, dlaczego. Nawet jej unikałem, tak bolesne było przebywanie w jej obecności. Ale w końcu zrozumiałem, że chodzi o to, że jest całkiem inna niż ja. Widzisz, Kylarze, ona była czysta. I co dziwne, wydawało się, że też mnie kocha. Oczywiście nie miała pojęcia, kim naprawdę byłem. Żadnego ze swoich interesów nie prowadziłem pod prawdziwym nazwiskiem i tylko nieliczni arystokraci mieli pojęcie, jakiego rodzaju bogactwo zdobywam. Im głębiej wsiąkałem w ciemność, tym bardziej ją kochałem i tym bardziej rósł mój wstyd. Jak można kochać światło i żyć w ciemności? To pytanie przeszyło Kylara. Zawstydził się.

- Zaczęła pracować nad sprawą niewolnictwa i postanowiła odwiedzić dziecince, galery niewolnicze i areny walk. Nie mogłem pozwolić jej udać się tam samej, więc po raz pierwszy w życiu zobaczyłem dzieło swoich rąk. - Hrabia zapatrzył się w dal. - Kylarze, ogromnie poruszył ją los tych nieszczęśników. W całym tym smrodzie ludzkich nieczystości, wśród rozpaczy i zła była jak świeża chłodna bryza, oddech nadziei. Była światłem w ciemności, którą stworzyłem. Widziałem mistrza areny, mężczyznę, który zabił pięćdziesięciu ludzi, jak szlochał, gdy dotknęła go dłonią. Byłem rozdarty. Postanowiłem się wycofać, ale jak większość moralnych tchórzy nie chciałem zapłacić pełnej ceny. Odwiedziłem więc Seth, gdzie niewolnictwo wygląda zupełnie inaczej. Wróciłem i w tajemnicy zacząłem pomagać w przepchnięciu prawa, które pozwoliłoby uwalniać niewolników co siedem lat. Sa’kagé pozwoliło przejść temu prawu, ale dołączyło klauzulę, która sprawiła, że stało się ono bezużyteczne. Pewnego dnia Ulana, która była wtedy moją narzeczoną, zjawiła się w mojej posiadłości zapłakana. Jej rodzice mieli wypadek, jadąc powozem, i byli poważnie ranni. Bała się, że jej matka umiera, i potrzebowała mnie. W tym samym czasie Dziewiątka spotykała się w moim salonie, ponieważ król Davin był bliski ponownego zniesienia niewolnictwa, co oczywiście kosztowałoby nas miliony. Wiesz, kogo odesłałem? - Odesłałeś Dziewiątkę? - Kylar osłupiał. Taka zniewaga oznaczała śmierć. - Odesłałem Ulanę. - Ożeż w mordę. Ehm, przepraszam. - Nie, tak właśnie się czułem: jakbym dostał w twarz. I wtedy Bóg mnie odnalazł. Już dłużej nie mogłem tego robić. Myślałem, że czeka mnie śmierć, jeśli spróbuję odciąć się od Sa’kagé, zwłaszcza kiedy zdałem sobie sprawę, że nie wystarczy, jeśli oddam swoje imperium nietknięte komuś, kto dalej je poprowadzi. Zamiast tego wykorzystałem cały swój spryt, aby przekazać je ludziom, którzy rozedrą je na strzępy. I to właśnie zrobiłem. Wykorzystałem zarobione pieniądze, aby wspomóc tych, którzy odbudują dobro, które zniszczyłem, i zwalczą nieprawość, jaką stworzyłem. Kiedy skończyłem, zostałem bez grosza, moja rodzina zbankrutowała, a ja miałem dziesiątki potężnych wrogów. Poszedłem do Ulany, powiedziałem jej o wszystkim i zerwałem nasze zaręczyny. - A co ona zrobiła? - Złamałem jej serce, kiedy się dowiedziała, kim byłem, i kiedy zrozumiała, że tak niewiele o mnie wiedziała, myśląc, że zna mnie doskonale. Trzeba było czasu, ale wybaczyła mi. Nie mogłem w to uwierzyć. Więcej czasu było trzeba, abym sobie sam wybaczył, ale rok później, kiedy niewolnictwo znowu zostało zniesione, po części dzięki moim wysiłkom,

wzięliśmy ślub. Przez następne dwadzieścia lat musiałem ciężko pracować. Często przeszkadzała mi moja dawna reputacja, czasem nowa. Wiesz, jak większość arystokracji patrzy na tych, którzy rzeczywiście pracują. Ale moje pieniądze są czyste. A Bóg był dla mnie dobry. Mojej rodzinie niczego nie brakuje. Dzieci są moją radością. Logan oświadczył się Serah, a ona się zgodziła. Będę miał Logana za syna. Mogło mnie spotkać większe błogosławieństwo? Powinienem był ci opowiedzieć o tym dawno temu. Może już wiedziałeś część tego od kogoś z Sa’kagé. - Nie, panie. Nie miałem pojęcia. - Synu, mam nadzieję, że teraz widzisz, że naprawdę rozumiem. Wiem, jakie kłamstwa opowiada Sa’kagé, i wiem, ile kosztuje odejście od nich. Bóg mi pobłogosławił. Nie kazał mi spłacić całego długu, ale może powinienem sam być gotów zapłacić pełną cenę. Tym różni się skrucha od żalu. Było mi przykro, kiedy widziałem, jaką formę przybrało niewolnictwo, ale nie byłem gotów wziąć za to odpowiedzialności. Kiedy już ją przyjąłem, Bóg mógł działać poprzez mnie. - Ale, panie, jakim cudem jeszcze żyjesz? Przecież nie tylko odszedłeś, ale też zniszczyłeś interesy, które przynosiły im miliony! Hrabia Drake uśmiechnął się. - Bóg, Kylarze. Bóg i Durzo. Durzo mnie lubi. Uważa mnie za głupca, ale mnie lubi. Chronił mnie. Takiemu człowiekowi nie wchodzi się w drogę. Dzięki za przypomnienie. - Chodzi o to, że jeśli chcesz zawrócić z drogi, którą obrałeś, to możesz. Może ci brakować pracy. Wyobrażam sobie, że jesteś w niej doskonały, a doskonałość przynosi radość. Nie dasz rady odpłacić za wszystko, co zrobiłeś, ale jeszcze możesz zostać zbawiony. Zawsze jest droga wyjścia. Jeśli jesteś gotów na poświęcenie, Bóg da ci szansę, żebyś uratował coś bezcennego. A ja tu jestem, żeby ci powiedzieć, że cuda się zdarzają. Jak ten. Wskazał za okno i pokręcił z niedowierzaniem głową. - Moja córka wychodzi za tak wspaniałego człowieka jak Logan. Niech Bóg im sprzyja. Kylar zamrugał, powstrzymując łzy. Zauważył, że hrabia wychylił się, zerkając w stronę frontowej bramy. Szybko odzyskał ostrość widzenia, gdy dostrzegł żołnierzy mijających starego odźwiernego. W jednej chwili Kylar zerwał się, ale żołnierze nie podeszli do frontowych drzwi. Zatrzymali się, kiedy doszli do Logana i Serah. Hrabia otworzył okno, żeby słyszeć kapitana, gdy zobaczył, że tamten rozwija zwój. - Diuku Loganie Gyre, od tej chwili jest pan aresztowany pod zarzutem zdrady stanu i zamordowania księcia Aleine'a Gundera.

46 Hrabia wybiegł z domu w jednej chwili. Kylar zawahał się dokładnie w tym samym miejscu, w którym dziesięć lat temu wpadł na Logana i w którym zaczęła się ich przyjaźń - od walki na pięści. Nie powinien wychodzić. Nie było czasu na zastanawianie się, ile wiedzieli żołnierze, ale jeśli uważali, że Logan mógł być zamieszany w śmierć księcia, to kto wie, co jeszcze myśleli? Król musiał dostać kompletnej paranoi. Cokolwiek się dzieje, lepiej nie zwracać na siebie uwagi straży. Jednakże widok dezorientacji na twarzy Logana wstrząsnął Kylarem. Młody lord po prostu stał, podczas gdy mniejsi od niego mężczyźni rozbrajali go. Wyglądał jak pies, który, gdy kopnie się go bez powodu, tylko patrzy z szeroko otwartymi oczami. Przeklinając własną głupotę, Kylar wyszedł za hrabim. - Żądam wyjaśnienia - powiedział hrabia Drake. Chociaż kuśtykał, potrafił się poruszać z godnością. Wszyscy spojrzeli na niego. - My właśnie... my właśnie aresztujemy diuka, panie. Obawiam się, że nic więcej nie mogę powiedzieć - odparł kapitan. To był mały, gruby człowieczek o złotej cerze i oczach jak migdały. Miało się wrażenie, że musiał zebrać w sobie wszystkie siły, by stanąć przed hrabim i nie poddać się emocjom. - Usiłuje pan aresztować diuka, a nie ma pan takiej władzy, kapitanie Arturianie. Zgodnie z trzecią poprawką w prawie zwyczajowym w ósmym roku rządów króla Hurola II aresztowanie diuka wymaga habeas corpus, obecności dwóch świadków i przedstawienia motywu. Aby uwięzić diuka, trzeba spełniać dwa z tych trzech warunków. Kapitan Arturian przełknął ślinę i trzymał się prosto tylko dzięki sile woli. - My, ehm, habeas corpus to znaczy „mamy ciało", tak? Więc muszę przyprowadzić dwóch świadków albo przedstawić motyw, nim pozwoli mi pan aresztować diuka? - O ile macie ciało - powiedział hrabia Drake. Mężczyzna pokiwał głową.

- Mamy, owszem, mamy, panie. Ciało księcia znaleziono zeszłego wieczoru w rezydencji Jadwinów, a motyw jest kwestią... ehm. Lepiej o tym nie mówić, panie. - Jeśli próbujecie aresztować diuka Gyre w moim domu, omijając przepisy prawa, jako pan tej ziemi mam prawo i jestem zobowiązany chronić diuka choćby z użyciem siły. - Wymordowalibyśmy was! - powiedział jeden z gwardzistów ze śmiechem. - A wtedy byście rozpętali wojnę domową. Tego chcecie? - zapytał hrabia Drake. Mężczyzna, który się odezwał, zamilkł, a Vin Arturian zzieleniał. - Albo przedstawcie motyw, który doprowadziłby człowieka znanego z nieskazitelnej moralności do zabicia najlepszego przyjaciela, albo odejdźcie. - Milordzie - powiedział kapitan, spuszczając wzrok. - Proszę o wybaczenie. Motywem była zazdrość. Z jakiegoś powody Kylar spojrzał na Serah. Wyglądała na zaszokowaną wieściami, ale kiedy kapitan jeszcze bardziej się zmieszał, skurczyła się w sobie, jakby wiedziała, jakie zaraz padną słowa. - Diuk Gyre odkrył, że książę miał... stosunki seksualne z pańską córką. - To niedorzeczne! - powiedział Logan. - To najbardziej idiotyczna rzecz, jaką w życiu słyszałem. Na miłość boską, nie kochała się nawet ze mną! Jej narzeczonym! Aleine lubi się zabawić, ale nigdy w życiu... Logan spojrzał na Serah i nie dokończył zdania. - Serah, ty... nie. Powiedz mi, że nie. Poczuł się tak, jakby jego duszę obnażono i zatopiono w niej wszystkie ostrza świata naraz. Serah krzyknęła. Był to lament tak pełen żalu, że rozdzierał serce, ale żaden z mężczyzn się nie poruszył. Odbiegła do domu, ale reszta stała jak zahipnotyzowana bólem Logana. Młody diuk odwrócił się do hrabiego. - Wiedział pan? Rimbold Drake pokręcił głową. - Nie wiedziałem z kim, ale powiedziała mi, że wszystko ci wyjawiła. Że wszystko wybaczyłeś. Logan spojrzał na Kylara. - To samo - odpowiedział mu cicho przyjaciel. Logan przyjął to jak kolejny cios. Z trudem łapał oddech. - Kapitanie, pójdę z panem.

Żołnierz, który odezwał się wcześniej, podszedł teraz na znak kapitana i zaczął zakładać Loganowi kajdanki. - Do diabła, chłopcze - mruknął, ale w bezruchu panującym na dziedzińcu jego słowa doskonale się niosły. - Wyruchali cię, zanim sam sobie poruchałeś. To był dopiero drugi raz, kiedy Kylar zobaczył, jak Logan stracił nad sobą panowanie, ale ostatnim razem był chłopcem i nie miał nawet części obecnej siły. Może siepacz zauważyłby napinające się mięśnie ramion i rąk Logana. Może siepacz miałby dość refleksu, żeby zrobić unik, ale gwardzista nie miał szansy. Logan wyrwał rękę, zanim spięto mu ją kajdankami i uderzył gwardzistę w twarz. Kylar chyba nigdy w życiu nie widział, żeby ktoś oberwał tak mocno. Pan Blint ze wzmocnionymi Talentem mięśniami pewnie mógłby uderzyć mocno, ale nie miał takiej masy jak Logan. Żołnierz poleciał do tyłu. Dosłownie - jego stopy oderwały się od ziemi. Przy okazji powalił dwóch stojących za nim mężczyzn. Kylar trzymał w dłoni ceurańskie ostrze, zanim gwardziści padli na ziemię, ale nim zdążył przepchnąć się do walki, poczuł palce hrabiego wbijające się w jego ręce. - Nie! - powiedział hrabia. Straż zwaliła się na Logana, który ryknął. - Nie - powiedział hrabia. - Lepiej... - Na jego twarzy malował się taki sam ból jak na twarzy Logana; był rozdarty między smutkiem i przekonaniem. - Lepiej ścierpieć zło, niż czynić zło. Nie zabijesz niewinnych ludzi w moim domu, Kylarze. Logan nie podjął walki. Mężczyźni powalili go na ziemię, zapięli mu kajdanki na rękach za plecami, założyli kajdany na nogi i wreszcie pomogli mu wstać. - Czy hrabia powiedział, że pan nazywa się Kylar? Kylar Stern? - zapytał kapitan Arturian. Kylar pokiwał głową. - Korona oskarża pana o zdradę, przynależność do Sa’kagé, przyjmowanie pieniędzy za morderstwa i zamordowanie księcia Aleine'a Gundera. Mamy świadka, ciało i motyw, hrabio Drake. Aresztować go. Kapitan może i był współczującym człowiekiem, ale nie głupcem. Kylar był tak pochłonięty tym, co się działo z Loganem, że nie zauważył, kiedy ludzie stanęli w półkolu za jego plecami. Na znak kapitana, poczuł, jak dwóch złapało go z tyłu za ręce. Szarpnął rękoma przed siebie, mając jedynie nadzieję, że mężczyźni stracą równowagę i wtedy poleci do tyłu między nich. Ale odkąd Talent czaił się w nim jak zwinięta żmija, nagle stał się silniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Mężczyźni polecieli do przodu i zderzyli

się wzdłuż ostrza miecza Kylara. Gdyby obrócił ostrze, mógłby wypatroszyć jednego z nich, chociaż obaj mieli przeszywanice z gotowanej skóry. Ale on schował miecz - jakim cudem zrobił to tak szybko? Jeszcze leciał do tyłu, bo rzucił strażnikami mocniej niż zamierzał, a miecz już dawno był w pochwie. Zmiana upadku w salto do tyłu z podparciem na rękach była już dziecinnie łatwa. Kylar odwrócił się i pobiegł do muru okalającego mały ogród hrabiego. Skoczył, żeby złapać się szczytu wysokiej na dwanaście stóp ściany, ale ku jego zaskoczeniu krawędź wypadła na wysokości jego kolan. Przeleciał przez mur z niebezpiecznym fikołkiem i tylko dzięki temu, że zwinął się w kłębek i miał sporo szczęścia, wylądował po drugiej stronie, nie zabijając się przy tym. Stanął i wtedy Talent odpuścił. Zza murów dobiegały krzyki, ale i tak żołnierze go nie złapią. Teraz Kylar naprawdę był siepaczem. Zastanawiał się, co by powiedział Blint. Kylar spełnił wreszcie marzenie życia, ale nigdy wcześniej nie był tak nieszczęśliwy. *** - Jak poszło? - zapytał kapitana Arturiana Agon, kiedy szli przez komnaty zamkowe do Paszczy. - To było... potworne. Gorzej niż potworne, panie. Rzekłbym, że to jedna z najgorszych rzeczy, jakie zrobiłem w życiu. - Żałuje pan, kapitanie? Mówią, że zabił jednego z pańskich ludzi. - Jeśli mogę mówić prosto z mostu, pomógł mi pozbyć się głupca, którego nie mogłem wykopać, bo jego siostra była baronową. Ten idiota sam się o to prosił. Wiem, że to nie moja rzecz, lordzie generale, ale nie widział pan twarzy Logana. Nie jest winny. Mógłbym przysiąc. - Wiem. Wiem i zrobię co w mojej mocy, żeby go uratować. Minęli strażników przy podziemnej bramie, która oddzielała tunele pod zamkiem od tuneli Paszczy. Cele arystokratów znajdowały się na pierwszym poziomie. Były małe, ale względnie luksusowe. Agon umieścił Elene w jednej z tych cel, chociaż status jej tego nie zapewniał. Nie potrafił umieścić jej nigdzie niżej, a jeśli król zapyta, powie, że chciał ją mieć pod ręką do dalszych przesłuchań. Agon zatrzymał się przed celą Logana. - Vin, czy on już wie o swojej rodzinie? Krępy mężczyzna pokręcił głową. - Już straciłem jednego człowieka, panie. Nie wiedziałem, jak by zareagował, gdybyśmy mu powiedzieli.

- Rozumiem. Dziękuję. Agon nie odprawiłby tak uprzejmie jednego ze swoich ludzi, ale chociaż ranga lorda generała stawiała go na drugim miejscu po królu, formalnie kapitan straży królewskiej nie podlegał Agonowi. Na szczęście, chociaż nie byli przyjaciółmi, żyli ze sobą na tyle dobrze, że kapitan Arturian zrozumiał aluzję i się odmeldował. To nie będzie żadna przyjemność, powiedzieć człowiekowi, którego właśnie zamknięto za morderstwo, którego nie popełnił, że jego rodzinę wymordowano, ale to był obowiązek Agona. A on zawsze wypełniał swoje obowiązki. Nim otworzył zamek w drzwiach, zapukał, jakby przyszedł z wizytą. Jakby znajdowali się w innym miejscu, nie w Paszczy. Nie było odpowiedzi. Otworzył drzwi. Cele dla arystokratów miały dziesięć stóp kwadratowych. Całe były z wypolerowanej na gładko skały, żeby uniemożliwić samobójstwo. W każdej znajdowała się naga, kamienna ławka, która pełniła rolę łóżka, a co tydzień przynoszono pęk świeżej słomy. To był luksus w porównaniu z resztą Paszczy, ale nawet świeża słoma nie mogła zabić smrodu zepsutych jajek albo odoru ludzkich tłumów w zamkniętej przestrzeni, który napływał z reszty cel. Logan nawet nie zwracał na to uwagi. Wyglądał potwornie. Łzy płynęły mu po posiniaczonej twarzy. Uniósł głowę, gdy Agon wszedł, ale potrzebował sporo czasu, by zogniskować na nim wzrok. Wyglądał na zagubionego, zgarbił potężne ramiona, wielkie dłonie położył na kolanach, włosy miał potargane. Nie był sam. Obok niego siedziała królowa, trzymając go za wiotką rękę, jakby Logan był dzieckiem. Błogosławiona kobieta. Sama przyszła mu powiedzieć. Król Aleine IX nie docenił Nalii Wesseros. Mogła być jednym z jego największych sprzymierzeńców. Jaką wspaniałą królową byłaby przy Regnusie Gyre. A tak zaakceptowała fakt, że zepchnięto ją na ubocze Cenarii Aleine'a, nawet cieszyła się z tego i zrobiła wszystko, co mogła zrobić matka dla jej czwórki - teraz trójki - dzieci. Agon od dawna podejrzewał, że to właśnie dzieci trzymały ją przy życiu. - Królowo. Lordzie - przywitał się. - Proszę wybaczyć, że nie wstaję - odpowiedział Logan. - Nie ma takiej potrzeby. - Mówią, że mój ojciec też nie żyje. Albo że on to zrobił. Że król wysłał ludzi, by go aresztowali za zabicie mojej matki. Co się stało? - zapytał Logan. - Z tego co wiem, twój ojciec żyje. Zjawił się tylko z jednym albo dwoma ludźmi. Zaatakowano go przed miastem. Ktoś próbował zniszczyć cały ród Gyre'ów z wyjątkiem ciebie. Wysłano ludzi, żeby go aresztowali, ale nie na rozkaz króla. Nie dowiedziałem się, kto

wydał ten rozkaz. Na razie. A ci ludzie albo uciekli z miasta, albo dołączyli do twojego ojca. Nie wiem jeszcze dokładnie. - Lordzie generale, nie zabiłem Aleine'a - powiedział Logan. - Był moim przyjacielem. Nawet jeśli... zrobił to, co mówią, że zrobił. - Wiemy. My, królowa i ja, uważamy, że tego nie zrobiłeś. - Rozmawiał ze mną zeszłego wieczoru, wiecie? Zorientował się, że chcę się oświadczyć Serah. Próbował mnie odwieść od tego pomysłu. Przypomniał mi plotki na jej temat. Wpadł na szalony pomysł, żebym ożenił się z Jenine. Uważałem, że to dziwne, ale pomyślałem, że po prostu jest szlachetny. Ale to nie była szlachetność. To było poczucie winy. Niech go szlag! Logan spojrzał na królową. - Przepraszam. Nie powinienem tak mówić, ale jestem wściekły... i jednocześnie mam z tego powodu wyrzuty sumienia! Wybaczyłbym im, Wasza Wysokość, wybaczyłbym. Na bogów! Dlaczego po prostu mi nie powiedzieli? Oboje płakali w milczeniu, a królowa tylko ścisnęła dłoń Logana. Po chwili Logan spojrzał na Agona. - Mówią, że Kylar to zrobił. U hrabiego Drake'a widziałem, jak się porusza. Był szybki. Za szybki. Ale czy jest pan pewien? Na bogów. Tego chłopca dopiero co zdradziła narzeczona i książę. Teraz chciał wiedzieć, czy zdradził go także najlepszy przyjaciel. Agon nie wiedział, czy Logan to przeżyje, a był mu potrzeby. Z drugiej strony młody Gyre zasługiwał na prawdę. Agon nie odmówiłby mu tego. - Jestem pewien, że Kylar był na górze, kiedy Aleine zginął. Jestem pewien, że jest siepaczem. Wątpię, czy naprawdę nazywa się Kylar i czy rzeczywiście Stern, ale nie dowiem się tego w ciągu najbliższych dwóch tygodni. Wysłaliśmy jeźdźców do ich posiadłości, to jednak tydzień jazdy w jedną stronę. Inaczej nie potrafię tego wszystkiego złożyć w całość, synu, a próbowałem. - Wasza obecność tutaj to uprzejmość - powiedział Logan. Wyprostował się. - Nie chcę tego umniejszać, ale domyślam się, że chcecie czegoś ode mnie, bo inaczej nie zjawilibyście się obydwoje. Nie teraz. Nie tak szybko. Królowa i lord generał spojrzeli po sobie. Porozumieli się bez słów i generał odezwał się: - Masz rację, Loganie. Prawda jest taka, że królestwu grozi niebezpieczeństwo. Żałuję, że nie możemy uszanować twojej żałoby. Wiesz, że twój przyjaciel był jednym z moich

najdroższych przyjaciół, a to, co wydarzyło się w twoim domu, to więcej niż tragedia. To potworność. Ale musimy prosić, abyś odłożył swoje uczucia na bok na jakiś czas. Nie wiemy, jak poważne jest zagrożenie, ale uważam, że bardzo. Kiedy dziesięć lat temu król postanowił pozbyć się twojego ojca w taki czy inny sposób, to ja zasugerowałem Wyjące Wichry. Wiedziałem, że twój ojciec sprawi, że garnizon stanie się silną twierdzą, a wierzyłem, że Khalidor napadnie na nas prędzej czy później. Być może dzięki temu, że wykonał tak doskonałą robotę, do najazdu nie doszło. Większość ludzi chce wierzyć, że do niego nie dojdzie, bo wiedzą, że jeśli potęga Khalidoru tu wkroczy, nie będziemy mieli szansy. Wierzę, że książę, twoja matka i słudzy byli pierwszymi ofiarami wojny. Nowego rodzaju wojny, w której dla uzyskania celu używa się zabójców zamiast wojska. Potrafimy zatrzymać armię, do tego się przygotowywaliśmy. Zabójcy to zupełnie inna historia. - Proszę o wybaczenie królową, ale dlaczego mam się przejmować, czy głowa króla spadnie? Nie był przyjacielem dla Gyre'ów. - Słuszne pytanie - przyznała królowa. - Ze względów osobistych powinieneś się przejmować, bo jeśli król umrze, to albo zostaniesz w więzieniu na zawsze, albo zostaniesz zabity. A jeśli idzie o państwo, jeżeli król umrze, zacznie się wojna domowa. Żołnierze zostaną wezwani do rodów, którym są winni lojalność, i wojska Khalidoru wleją się przez granice. Nawet kiedy jesteśmy zjednoczeni, nie dalibyśmy sobie rady z potęgą Khalidoru. Nasza jedyna strategia sprowadzała się do uczynienia ataku tak kosztownym, że zwyczajnie by się nie opłacał. Kiedy nasze wojska się rozproszą, pozostaniemy bezbronni. - Więc myśli pan, że grozi nam zamach na króla? - spytał Logan. - W ciągu najbliższych dni. Ale plany Khalidoru opierają się na pewnych założeniach. Jak do tej pory były to słuszne założenia. Wiedzieli, że zostaniesz aresztowany. Bez wątpienia rozsiali już plotki, żeby podburzyć ludzi przeciwko królowi, sugerując, że to wszystko wydarzyło się z jego winy albo z jego rozkazu. Musimy zrobić coś, czego Khalidor w ogóle nie wziął pod uwagę. - To znaczy? - Khalidor wynajął Hu Szubienicznika - odezwała się królowa - być może najlepszego siepacza w mieście. Jeśli będzie chciał zabić Aleine'a, to pewnie to zrobi. Żeby ocalić życie królowi, trzeba sprawić, by zabicie go nic nie dawało Khalidorowi. Może to jest jedyny sposób. Musimy zapewnić ciągłość sukcesji. W czasach pokoju, albo gdyby była starsza, Jenine mogłaby zasiąść na tronie. A jak nie ona, to może ja, ale teraz... To po prostu nie będzie możliwe. Niektóre z rodów odmówią pójścia na wojnę pod przywództwem kobiety.

- A co możecie zrobić? Załatwić sobie następnego syna? Agon spojrzał niepewnie. - W pewnym sensie. - Potrzebujemy kogoś, kto jest wystarczająco popularny, żeby zdobyć zaufanie ludzi dla korony i którego pretensje do tronu nie podlegałyby żadnej dyskusji. Logan spojrzał na nią i nagle zrozumiał. Na jego twarzy malowały się sprzeczne emocje. - Wasza Wysokość nie wie, o co prosi. - Wiem doskonale - odpowiedziała cicho królowa. - Logan, czy twój ojciec kiedykolwiek mówił o mnie? - Tylko w słowach najwyższego uszanowania, Wasza Wysokość. - Twój ojciec i ja byliśmy zaręczeni. Przez dziesięć lat wiedzieliśmy, że się pobierzemy. Zakochaliśmy się w sobie. Wymyśliliśmy imiona dla dzieci, które będziemy mieli pewnego dnia. Król umierał bezpotomnie i nasze małżeństwo miało zapewnić rodowi Gyre tron. I wtedy mój ojciec zdradził Regnusa, złamał słowo dane twojemu dziadkowi i potajemnie wydał mnie za Aleine'a Gundera. Było przy tym tylko tylu świadków, ilu było niezbędnych, aby zapewnić prawomocność związku. Nie pozwolono mi nawet wysłać wcześniej wiadomości twojemu ojcu. Król żył kolejne czternaście lat, wystarczająco długo, żebym urodziła dzieci, wystarczająco długo, żeby twój ojciec ożenił się i miał ciebie, wystarczająco długo, żeby uzyskał panowanie nad rodem Gyre'ów. I wystarczająco długo, żeby ród Gunderów sfabrykował jakąś idiotyczną historyjkę, która dawała Aleine'owi rzekomo prawo do nazwania się Aleinem IX, jakby był prawomocnym królem. Kiedy król Davin zmarł, twój ojciec mógł zacząć wojnę i przejąć tron. Mógł ją wygrać, ale nie zrobił tego przez wzgląd na mnie i moje dzieci. Sprzedano mnie dla małżeństwa, którym gardziłam, mężczyźnie, którego nigdy nie kochałam, dla którego nigdy nie zdołałam wzbudzić w swoim sercu żadnych uczuć. Wiem, co to znaczy zostać sprzedanym ze względów politycznych. Znam tę cenę, i to dosłownie, wyrażoną konkretnie w ziemiach i tytułach, które mój ród otrzymał po śmierci króla. - Ironia rozbrzmiewała w słowach, wypowiadanych spokojnie, wyraźnie, w każdym calu po królewsku. - Nadal kocham twojego ojca. Niewiele rozmawialiśmy przez te dwadzieścia pięć lat. Musiał wżenić się w Graesinów, kiedy ja wyszłam za Gundera, żeby ród Gyre'ów nie został wyizolowany i zniszczony jak Makellowie. Zgodził się na małżeństwo, w którym mało było miłości, z tego co słyszałam. Więc jeśli myślisz, że sprawia mi przyjemność zrobienie tobie tego, co uczyniono mnie, nie możesz się bardziej mylić.

Ojciec Logana nigdy nie mówił o takich rzeczach, ale jego matka - nagle stało się to jasne - latami wypominała to Regnusowi. Rzucane mimochodem komentarze. Jej ciągłe podejrzenia, że Regnus ma kochanki, chociaż Logan wiedział, że nie. Pełna złości raz tylko rzucona uwaga ojca, że istniała jedna kobieta, o którą miała prawo być zazdrosna. - Mam nadzieję, że twoje małżeństwo nie będzie taką agonią jak moje - powiedziała królowa Gunder. Logan ukrył twarz w dłoniach. - Wasza Wysokość, żadne słowa nie są w stanie wyrazić... furii, jaką czuję wobec Serah. Ale dałem jej ojcu słowo, że ją poślubię. - Król może zgodnie z prawem rozwiązać taką umowę dla dobra królestwa powiedział Agon. - Król nie może rozwiązać mojego honoru! Przysiągłem! I niech to szlag! Nadal kocham Serah. Nadal ją kocham - powtórzył z naciskiem. - To wszystko komedia, prawda? Jaki jest plan? Że król mnie adoptuje? Że będę jego następcą, dopóki nie urodzisz następnego syna? - Ta „komedia" pozwoli nam przetrwać kryzys - powiedział Agon. - I uchroni twoją rodzinę przed zniszczeniem. I jeśli tego chcesz, musisz żyć. Przy okazji też obroni cię przed hańbą i więzieniem, nawet jeśli mylimy się co do natury spisku. - Loganie. - Królowa znowu mówiła bardzo cicho. - To nie jest odgrywanie komedii, ale przekonaliśmy króla, że to właśnie tak będzie. Jest człowiekiem godnym pogardy i gdyby to od niego zależało, nigdy nie pozwoliłby przejąć tronu synowi Regnusa. - Wasza Wysokość - przerwał jej Agon - Logan nie musi... - Nie, Brant. Człowiek powinien wiedzieć, o co się go prosi. Spojrzała mu w oczy i po chwili lord generał spuścił wzrok. Królowa popatrzyła na Logana. - Moją nadzieją były moje dzieci i składam śmierć Aleine'a u stóp mojego męża. Gdyby się nie zadał z tą dziwką Jadwin... - Zamrugała, powstrzymując łzy. - Dałam królowi wszystkich synów, jakich mógł ode mnie dostać. Nie będę z nim więcej dzielić łoża. Nigdy więcej. Dowie się, że jeśli spróbuje siłą zaciągnąć mnie do łoża albo zastąpić mnie inną królową, skorzystamy z usług siepacza i szybko trafi do grobu. Prawda jest taka, że jeśli się zgodzisz, Loganie, pewnego dnia zostaniesz królem. Nic nie powiedział. - Większość ludzi rzuciłaby się, by skorzystać z szansy zdobycia takiej władzy powiedział Agon. - Oczywiście większość ludzi nie nadaje się na władców. Wiemy, że nie

prosiłbyś o nic takiego, ale nie jesteś po prostu jedynym właściwym człowiekiem. Jesteś jedynym człowiekiem. - Logan to imię, które wybraliśmy z Regnusem dla naszego pierwszego syna powiedziała królowa. - Wiem, o co proszę, Loganie. A mimo to proszę.

47 Gra nie szła za dobrze. Pionki stały rozstawione przed oczami Doriana jak armie. Nie, nie „jak armie" - to naprawdę były armie, chociaż w tej grze niewielu żołnierzy nosiło mundury. A nawet ci, którzy je nosili, poruszali się z oporami. Król-Głupiec ośmieszył Dowódcę. Oporny Król gdzieś teraz klęczał. Sekret Maga w Ukryciu oddzielił go od Króla Który Mógł Być Królem. Cień i Kurtyzana nie mogli się zdecydować, po której stanąć stronie. Chłopiec do Towarzystwa poruszał się szybko, ale zbyt wolno, zbyt wolno. Książę Szczurów gromadził swoje szkodniki - niedługo wyjdą z Nor w powodzi ludzkiego śmiecia. Nawet Zbuntowany Książę i Kowal mogliby odegrać rolę, gdyby... Szlag by to! Już samo wyobrażenie sobie pionków na ich miejscach było wystarczająco trudne. Potem często mógł się skupić na jednym pionku i zobaczyć wybory, przed jakimi stał: Dowódca kiedy pijany król wrzeszczy mu prosto w twarz, Cień stawiający czoło Uczniowi w komnacie nowożeńców. Ale kiedy umiejscawiał pionki w przestrzeni, ustalając ich względne położenie, zaczynał jeden albo więcej pionków widzieć w różnym czasie. Ujrzenie, gdzie Kowal znajdzie się za siedemnaście lat, jak będzie się pochylać nad ogniskiem kowalskim, popędzając syna, żeby wracał do pracy, nie pomagało mu ustalić, co zrobić, żeby Feir dożył tego dnia. Wrócił do pracy. No dobrze, a gdzie jest Porwana? Czasem miał wrażenie, jakby był niczym więcej niż podmuch wiatru nad polem bitwy. Mógł wszystko widzieć, ale najwięcej na co mógł liczyć, to że uda mu się zdmuchnąć jedną albo dwie śmiertelne strzały z toru lotu. Gdzie jest Mag w Ukryciu? Ach. - Otwórz drzwi, szybko - powiedział Dorian. Feir podniósł wzrok znad stolika, przesuwając osełką po ostrzu miecza. Znajdowali się w domku, który wynajęli w okolicy Sidlin, gdzie Dorian powiedział, że nikt nie będzie im przeszkadzał. Feir wstał i otworzył drzwi. Mężczyzna właśnie je mijał, idąc pewnym krokiem. Jego włosy i chód były znajome. Musiał dostrzec coś kątem oka - oczywiście trudno nie zauważyć jasnowłosego olbrzyma takiego jak Feir - bo odwrócił się na pięcie, kładąc rękę na głowni miecza.

- Feir? Feir był niemal tak samo zaskoczony jak Solon, więc Dorian powiedział: - Wy dwaj, do środka. Weszli, a Feir jak zwykle burknął, że Dorian nigdy mu nic nie mówi, a Dorian tylko się uśmiechnął. Tyle trzeba zobaczyć, tyle trzeba się dowiedzieć. Łatwo było przegapić rzeczy znajdujące się tuż pod nosem. - Dorian! - wykrzyknął Solon. Objął przyjaciela. - Powinienem ci skręcić kark. Wiesz, ile kłopotów kosztował mnie twój kawałek z „lordem Gyre"? Dorian się zaśmiał. Wiedział. - Och, mój przyjacielu - powiedział, odpowiadając na uścisk Solona. - Świetnie się sprawiłeś. - I dobrze wyglądasz - dodał Feir. - Byłeś tłusty, kiedy wyjeżdżałeś. A teraz patrzcie na niego. Dziesięć lat służby wojskowej dobrze ci zrobiło. Solon uśmiechnął się, ale uśmiech szybko zgasł. - Dorian, mówię poważnie, muszę wiedzieć. Chciałeś, żebym służył Loganowi, czy miałeś na myśli Regnusa? Wydawało mi się, że powiedziałeś „lord Gyre", a nie „diuk Gyre", ale kiedy dotarłem na miejsce, okazało się, że jest dwóch lordów Gyre. Zrobiłem właściwą rzecz? - Tak, tak. Obaj cię potrzebowali i obu ocaliłeś kilka razy. O niektórych razach wiesz, a o niektórych nie. Być może najważniejszą rzeczą, której dokonał Solon, było coś, czego nigdy nie doceni: zachęcił Logana do przyjaźni z Kylarem. - Ale nie będę cię okłamywał. Nie przewidziałem, że zachowasz swój sekret. Myślałem, że przyznasz się lata temu. Teraz widzę, że większość ścieżek prowadzi Regnusa do śmierci. - Jestem tchórzem - przyznał Solon. - Skąd! - żachnął się Feir. - Można o tobie powiedzieć wiele rzeczy, Solonie, ale nie to, że jesteś tchórzem. Dorian milczał, a jego oczy wyrażały współczucie. Wiedział swoje. Milczenie Solona było tchórzostwem. Kilkadziesiąt razy próbował powiedzieć, ale nigdy nie zebrał się na odwagę. Bał się narazić przyjaźń z Regnusem Gyre. Najgorsze z tego wszystkiego było to, że Regnus zrozumiałby i śmiał się z tego, gdyby usłyszał prawdę z ust Solona. Ale odkrycie, że przyjaciel kłamał, było jak zdrada dla człowieka, którego narzeczoną sprzedano innemu

mężczyźnie. - Twoje moce wzrosły - powiedział Solon. - Tak, teraz już naprawdę nie sposób go znieść - przyznał Feir. - Dziwi mnie, że bracia z Sho'cendi pozwolili ci tu przybyć - powiedział Solon. Dorian i Feir spojrzeli po sobie. - Wyjechaliście bez pozwolenia? Cisza. - Wyjechaliście wbrew ich zakazowi? - Gorzej - powiedział Dorian. Feir parsknął śmiechem i Solon zrozumiał, że przyjaciel znowu władował się w plan Doriana, w który sam nie mógł uwierzyć. - Co zrobiłeś? - dopytywał się Solon. - Tak naprawdę to on należy do nas. To my go odnaleźliśmy. Nie mieli do niego żadnych praw - tłumaczył Dorian. - Nie może być. Dorian wzruszył ramionami. - Gdzie on jest? - spytał Solon. Widząc beznamiętne twarze przyjaciół, zrozumiał. Przywieźliście go tutaj?! Feir podszedł do małego łóżka i odrzucił koce. Curoch leżał w pochwie z białej skóry, zdobionej złotymi inskrypcjami w hyrylicy i wykończonej złotem. - To z pewnością nie jest oryginalna pochwa. - To właśnie takie rzeczy sprawiają, że odechciewa mi się zostać zbrojmistrzem powiedział Feir. - Pochwa jest oryginalna. Przetkana magią gęsto jak jedwab gandyjski i podejrzewam, że to wszystko tylko po to, aby chronić skórę. Nie pobrudzi się, nie zaplami. Złote inkrustacje też są prawdziwe. Szczere złoto. Tak utwardzone, że stawi opór żelazu i stali. Jeślibym rozgryzł tę technikę, moi potomkowie byliby bogaci do dwunastego pokolenia. - Ledwo ośmieliliśmy się wyjąć go z pochwy. Oczywiście nie próbowaliśmy go użyć powiedział Dorian. - No, ja myślę - odparł Solon. - Dorianie, po co go tu przywiozłeś? Widziałeś coś? Pokręcił głową. - Artefakty o takiej mocy zniekształcają moje wizje. One same i pożądanie, jakie budzą, są tak intensywne, że zacierają obraz. Nagle znowu odpłynął, ale powiedzenie „odpłynął" to delikatne określenie. Jego wizja zamknęła się wokół Solona i obrazy przepływały obok niego. Niemożliwie wizje. Solon

walczący z niezliczonymi przeciwnościami losu. Solon jako siwy starzec, chociaż nie: siwy, ale nie stary... niech to szlag, wizja zniknęła, nim Dorian zdążył ją zrozumieć. Solon Solon Solon. Solon umierający. Solon zabijający. Solon na targanym sztormem statku. Solon ratujący Regnusa przed siepaczem. Solon zabijający króla. Solon sprowadzający upadek na Cenarię. Solon wysyłający Doriana do Khalidoru. Piękna kobieta w komnacie z setkami portretów pięknych kobiet. Jenine. Serce Doriana zacisnęło się. Garoth Ursuul. - Dorian? Dorian?! - dobiegał z daleka głos, a mag chwycił się tego dźwięku i dał mu się ściągnąć z powrotem. Otrząsnął się, łapiąc ustami powietrze, jakby wynurzał się z zimnego jeziora. - To się staje coraz gorsze w miarę, jak stajesz się silniejszy, prawda? - zapytał Solon. - Płaci za te wizje własnym umysłem - powiedział Feir. - Nie chce mnie słuchać. - Moje zdrowie psychiczne nie jest niezbędne do pracy, którą muszę wykonać - odparł Dorian. - A moje wizje owszem. Kości znajdowały się w jego ręku, nie tylko dwie, ale cała garść kostek, każda z kilkunastoma twarzami. Ile dwunastek mogę wyrzucić? Rzuciłby na oślep. Już widział, że Solon myśli, że powinien wyjść i że niezależnie od tego, jak wspaniale było spotkać starych przyjaciół, musi spróbować uratować Regnusa Gyre. Ale Dorian miał przeczucie. Przeklęta rzecz. Czasem wszystko układało się logicznie jak w grze sesch. A czasem po prostu miał przeczucie. - Przy czym byliśmy? - zapytał, grając niczego nieświadomego jasnowidza. - Feir nie ma dość Talentu, by posługiwać się Curochem. Gdyby spróbował, to albo by spłonął, albo wybuchł. Bez obrazy, przyjacielu, lepiej panujesz nad swoimi mocami niż my obaj. Ja mógłbym się nim posłużyć, ale tylko jako meister, moje moce magiczne prawdopodobnie nie okazały się dostatecznie silne. Oczywiście posłużenie się nim z pomocą viru skończyłoby się kompletną katastrofą. Nawet nie wiem, co bym zrobił. Spośród nas, Solonie, ty jesteś jedynym magiem w tym pokoju, albo nawet w tym królestwie, który może mieć nadzieję, że nie umrze, biorąc do ręki Curocha, chociaż niewiele by cię od tego dzieliło. Zginąłbyś, gdybyś spróbował użyć nieco więcej niż tylko ułamek jego mocy. Hm. - Zapatrzył się w przestrzeń, jakby nagle ogarnęła go kolejna wizja. Linia losu ustaliła się. - Z pewnością nie przywieźliście go aż tutaj bez powodu - powiedział Solon. Ustaliła się i zaczęła wypełniać. - Nie. Musieliśmy zabrać go braciom. To była nasza jedyna szansa. Gdybyśmy czekali do powrotu, wiedzieliby już, że nie mogą nam ufać. Trzymaliby go z dala od nas. - Dorianie; nadal wierzysz w swojego Jedynego Boga, prawda? - zapytał Solon.

- Myślę, że czasem myli z Nim własną osobę - wtrącił Feir. To były niezwykle gorzkie słowa jak na Feira i zraniły Doriana do głębi. Zraniły go, bo sobie na nie zasłużył. Właśnie bawił się w boga. - Feir ma rację - przyznał Dorian. - Solonie, manipulowałem tobą, żebyś wziął miecz. Nie powinienem robić tego w ten sposób. Zasługujesz na więcej i przepraszam cię za to. - Niech to szlag, wiedziałeś, że myślę o zabraniu go? Dorian pokiwał głową. - Nie wiem, czy to dobry pomysł, czy nie. Nie wiedziałem, że przejdziesz obok naszych drzwi, do chwili, kiedy rzeczywiście to się stało. Przy Curochu wszystko zaczyna się plątać. Jeśli go użyjesz, Khalidor może go nam odebrać. To byłaby katastrofa o wiele większa niż śmierć twojego przyjaciela Regnusa, a nawet upadek całego tego kraju. - Takie ryzyko jest nie do przyjęcia - powiedział Feir. - A jaka korzyść z niego dla kogokolwiek, jeśli go nie użyjemy? - zapytał Solon. - Dzięki temu nie trafi do rąk Vürdmeisterów! - odparł Feir. - To wystarczająco dobra rzecz. Na świecie jest tylko garstka magów, którzy mogą dzierżyć Curocha, nie ryzykując życia, sam to wiesz. Wiemy też, że jest kilkudziesięciu Vürdmeisterów, którzy to potrafią. Jeśli Curoch trafi w ich ręce, co ich powstrzyma? - Mam przeczucie odnośnie do tego - wtrącił się Dorian. - Może to Bóg mnie szturcha. Po prostu myślę, że to słuszne. Czuję, że to się wiąże ze Strażnikiem Światła. - Myślałem, że odrzuciłeś te stare przepowiednie - zdziwił się Solon. - Jeśli weźmiesz Curocha, Strażnik narodzi się za naszego życia. - Kiedy tylko to powiedział, Dorian pojął, że to prawda. - Żyłem tak długo, mówiąc, że wierzę, ale to nie jest tak naprawdę wiara, kiedy się robi to, co się widzi, prawda? Myślę, że Bóg chce, abyśmy podjęli to szalone ryzyko. Myślę, że wynagrodzi to czymś dobrym. Feir rozłożył ręce. - Dorianie, zawsze wymawiasz się Bogiem. Kiedy zawodzi cię logika, mówisz, że Bóg do ciebie przemawia. To śmieszne. Jeśli ten twój jedyny Bóg stworzył wszystko, jak mówisz, to dał nam też rozsądek, prawda? Dlaczego, do licha, zmuszałby nas, żebyśmy robili coś irracjonalnego? - Mam rację. - Dorianie, naprawdę mogę go użyć? - zapytał Solon. - Jeśli go użyjesz, będą o tym wiedzieli wszyscy w zasięgu pięćdziesięciu mil. Może nawet ci bez daru. Jak każdy, podejmujesz ryzyko, że ściągniesz zbyt wielką moc, ale granica twoich możliwości jest wyższa niż minimum, jakiego wymaga miecz. Sprawy toczą się zbyt

szybko, żebym dużo zobaczył, ale powiem ci jedno, Solonie. Najazd był skierowany na Modai. - Dopóki Kylar nie zabił Durzo Blinta. - Więc byli przygotowani na inny rodzaj walki. Łodzie przybędą dziś wieczorem. Mają sześćdziesięciu meisterów. - Sześćdziesięciu! To więcej niż liczą niektóre nasze szkoły! - zawołał Feir. - I co najmniej trzech Vürdmeisterów potrafi przywołać poczwarca. - Jeśli zobaczę jakiegokolwiek małego człowieczka ze skrzydłami, to ucieknę powiedział Solon. - Oszalałeś - oznajmił Feir. - Dorianie, musimy wyjechać. To królestwo jest skazane na klęskę. Przejmą Curocha. Złapią ciebie. A wtedy jaką nadzieję będzie miała reszta świata? Musimy podjąć walkę, którą mamy szansę wygrać. - Jeśli Bóg nie będzie nam sprzyjał, nie wygramy żadnej bitwy. - Nie chrzań mi tu o Bogu! Nie pozwolę Solonowi wziąć Curocha i zabieram go z powrotem do Sho'cendi. Pogrążasz się w swoim szaleństwie. - Za późno - powiedział Solon. Porwał miecz z łóżka. - Obaj wiemy, że mogę ci go odebrać - powiedział Feir. - W walce wręcz, oczywiście. Ale jeśli spróbujesz mi go zabrać, przywołam moc poprzez niego i zatrzymam cię. A wtedy, jak powiedział Dorian, każdy meister w promieniu pięćdziesięciu mil będzie wiedział, że mamy tu ten miecz i wszyscy zjawią się po niego. - Nie zrobiłbyś tego - powiedział Feir. Na twarzy Solona malowało się przekonanie, jakiego Dorian nie widział u niego, odkąd opuścił Sho'fasti w swojej pierwszej błękitnej szacie. Teraz, jak i wtedy, ten krzepki mężczyzna wyglądał bardziej jak żołnierz, a nie jeden z największych magów obecnych czasów. - Zrobię to - oznajmił. - Poświęciłem tej dziurze dziesięć lat życia, i to były dobre lata. To było cholernie dobre, stanąć w obronie czegoś, zamiast obserwować z boku i krytykować wszystkich, którzy rzeczywiście coś robią. Powinieneś tego spróbować. Kiedyś byłeś inny, wiesz? Co się stało z Feirem Cousatem, który zdobył ten miecz? Zamierzam tu czegoś dokonać. Nie niszcz mojej szansy na zrobienie czegoś pożytecznego. Feir, daj spokój, jeśli możemy pokonać Khalidor, to jak moglibyśmy nie spróbować? - Jak już raz coś sobie postanowisz, to równie łatwo cię od tego odwieść jak Doriana żachnął się Feir. - Dziękuję - odpowiedział Solon. - To nie był komplement.

48 Z człowieka, który rozkazał żołnierzom aresztować Regnusa, nie było wielkiego pożytku. Złapali go, gdy wychodził z zajazdu po lunchu. Przesłuchanie było krótkie, chociaż może niezbyt uprzejme. Podał im nazwisko swojego przełożonego, Thaddeusa Blata. Thaddeus Blat właśnie zabawiał się na piętrze w burdelu o nazwie Urocza Ulicznica. Regnus i jego ludzie czekali na dole, usadzeni przy różnych stolikach, i nie bardzo im wychodziło nierzucanie się w oczy. Przez to wszystko Regnus się denerwował. Nie znał tego człowieka, ale żołnierze odwiedzali burdele wczesnym popołudniem tylko wtedy, gdy szykowało się coś wielkiego. Coś, z czego już mogą nie wrócić. Poza tym wolał nie pokazywać się publicznie. Wiele lat temu ludzie wszędzie go rozpoznawali. W końcu zakładano, że będzie następnym królem. Ale to było dawno temu. Teraz mało kto spojrzał na niego dwa razy. Był wielkim, groźnym mężczyzną w Norach. Najwyraźniej to przeważało nad tym, że był bogatym arystokratą w Norach. Wreszcie mężczyzna zszedł z piętra. Był śniady, miał jedną grubą, czarną brew i twarz stale ponurą i skrzywioną. Regnus wstał, kiedy mężczyzna go minął, i ruszył za nim do stajni. Już wcześniej zapłacili małemu stajennemu, żeby zniknął na jakiś czas i nim Regnus dotarł na miejsce, Thaddeus Blat krwawił już z nosa i kącika ust, był rozbrojony i trzymało go czterech żołnierzy. Klął. - Nie to chciałem usłyszeć z pańskich ust, poruczniku - powiedział Regnus. Machnął ręką i mężczyźni kopnęli Blata w zgięcie kolan, więc padł przed korytem. Regnus złapał go za włosy i wsadził mu głowę pod wodę. - Zwiążcie mu ręce. To może potrwać dłuższą chwilę - powiedział Regnus. Blat wynurzył się, łapiąc ustami powietrze i młócąc rękami, ale żołnierze zaraz je związali. Thaddeus Blat splunął na Regnusa, nie trafił i znowu zaklął. - Wolno się uczy - stwierdził diuk i pchnął go. Głowa mężczyzny znowu się zanurzyła i tym razem Regnus poczekał, aż Thaddeus

przestanie młócić rękami. - Jak już przestają walczyć - powiedział do swoich ludzi - to oznacza,, że właściwie zrozumieli, że mogą naprawdę umrzeć, jeśli się nie skupią. Myślę, że tym razem będzie trochę grzeczniejszy. Wyciągnął Blata. Włosy miał ulizane do czoła aż po zrośnięte brwi. Tym razem nie marnował powietrza, tylko przez dłuższą chwilę oddychał głęboko. - Kim jesteś? - zapytał. - Jestem diuk Regnus Gyre, a ty mi powiesz wszystko, co wiesz o śmierci moich ludzi. Mężczyzna znowu obrzucił go wyzwiskami. - Obróćcie go trochę - powiedział Regnus. Żołnierze zrobili, co kazał, i Regnus uderzył Thaddeusa pięścią w splot słoneczny. Mężczyzna nie mógł złapać tchu. Ledwo udało mu się nabrać trochę powietrza, gdy jego głowa znowu wylądowała pod wodą. Regnus trzymał go tak długo, aż bąbelki zaczęły wypływać na powierzchnię. Wyciągnął Thaddeusa, ale tylko na chwilę. Znowu wsadził mu głowę pod wodę. Powtórzył to cztery razy. Kiedy wyciągnął Blata po raz piąty, puścił go. - Czas ucieka, Thaddeusie Blat, a ja nic nie tracę, zabijając cię. Już zabiłem żonę i całą służbę, pamiętasz? Więc jeśli raz jeszcze będę musiał wepchnąć twoją głowę pod wodę, to tym razem będę trzymał ją tak długo, aż umrzesz. Na mokrej twarzy porucznika malował się prawdziwy strach. - Oni mi nic nie mówią, nie, poczekaj! Przysięgam. Nowe rozkazy dostanę dopiero dziś wieczorem. Z samej góry. Od samej głowy Rodziny, rozumie pan? - Sa’kagé? - Aha. - To nie wystarczy. Przykro mi. Zanurzył jego głowę z powrotem, a porucznik rzucał się jak demon, ale klęcząc ze związanymi rękami, niewiele mógł zrobić. - Ustalacie limit, a potem go łamiecie - powiedział Regnus. - Większość ludzi potrafi wytrzymać, jeśli ustalić jakąś granicę. Mówią sobie „tyle wytrzymam". Podnieście go. Mężczyzna parskał, kiedy się wynurzył, dysząc i wypluwając wodę, którą wciągnął, walcząc o oddech. - Coś jeszcze przychodzi ci do głowy? - zapytał Regnus, ale nie dał Thaddeusowi czasu na odpowiedź. Znowu go przytopił.

- Panie - zapytał żołnierz z niewyraźną miną. - Jeśli mogę zapytać, skąd pan tyle wie o takich rzeczach? Regnus wyszczerzył zęby. - Kiedy byłem młody, wpadłem w łapy Lae'knaught w czasie rajdu przygranicznego. Ale nie ma czasu, żebym wykorzystał wszystko, czego się od nich nauczyłem. Podnieść go. - Chwileczkę! - krzyknął Thaddeus Blat. - Podsłuchałem ich, jak mówili, że następnym truposzem Hu Szubienicznika jest królowa. Ona i jej córki. To wszystko, co wiem. Na bogów, tylko tyle wiem. Zabije je dziś wieczorem w komnatach królowej po bankiecie. Proszę, nie zabijajcie mnie. Przysięgam, że tylko tyle wiem. *** Obiecali Kaldrosie Wyn okręt wojenny, a zamiast tego wsadzili ją na krowę morską. Sethyjski pirat nie potrafił odmówić pieniądzom. Niech szlag trafi matkę, która mnie urodziła, dlaczego nie powiedziałam „nie"? Patrząc przez bakburtę, wydała rozkaz i mężczyźni rzucili się poprawić żagle, żeby złapać kolejną odrobinę wiatru. Żagle? Raczej prześcieradła. Żagle były za małe. Ten statek i jego brat byli za grubi i niezgrabni, nie prześcignęliby nawet łodzi wiosłowej pilotowanej przez jednoręką małpę. Jednym słowem, cenaryjskie okręty wojenne dopadną ich za kilka minut i Kaldrosa Wyn nie mogła nic na to poradzić. - Jeśli zamierzacie coś zrobić, to nadszedł właściwy moment - powiedziała do wianuszka czarowników siedzących na pokładzie barki. - Ladacznico, nikt nie mówi meisterowi, co ma robić - powiedział przywódca czarowników. - Jasne? Mężczyzna nie oderwał oczu od jej nagich piersi do ostatniego słowa. - Więc do diabła z wami - żachnęła się Kaldrosa. Splunęła za burtę, nie zdradzając się z mdłościami, narastającymi w niej pod spojrzeniem czarownika. Te łajdaki gapiły się na jej piersi całą drogę. Zwykle przy obcokrajowcach zakrywała się, ale lubiła wprawiać w zakłopotanie Khalidorczyków. Czarownicy to inna sprawa. Kaldrosa zrefowała żagle i kazała ludziom pod pokładem zacząć wiosłować, ale nawet to nie dawało żadnej nadziei. Khalidorskie rzemiosło. Nawet wiosła źle zaprojektowali. Były za krótkie. Mimo kilkuset ludzi, których wiozła, nie mogła przełożyć ich siły na szybkość, bo za mało ludzi mogło na raz obsługiwać wiosła i nie było na dole miejsca na pełen zamach. Przeklęła własną chciwość i czarowników - po cichu. W ciągu kilku minut dopadną ich trzy okręty wojenne Cenarii. Co za wstyd. Na całym oceanie Cenaria miała w swojej flocie może kilkanaście statków, a Kaldrosa musiała natknąć

się na trzy najlepsze. Na swoim „Krogulcu" albo dowolnym innym sethyjskim okręcie z sethyjską załogą byłaby bezpieczna. Czarownicy wreszcie wstali, kiedy pierwszy z cenaryjskich statków zbliżył się na sto kroków. Zamierzali staranować ich krowę morską pod kątem i połamać im wiosła. Osiemdziesiąt kroków. Siedemdziesiąt. Pięćdziesiąt. Trzydzieści. Czarownicy złapali się za ręce. Śpiewali i wydawało się, że na pokładzie zrobiło się ciemniej niż chwilę temu, ale nic się nie działo. Żeglarze i żołnierze na cenaryjskim statku krzyczeli do siebie i do Kaldrosy, szykując się do zderzenia i walki, która potem nadejdzie. - Niech was szlag! - wrzasnęła. - Zróbcie coś! Wydawało jej się, że kątem oka dostrzegła, jak coś ogromnego przepłynęło pod statkiem. Obróciła się, szykując się na uderzenie, ale zamiast tego dostała w twarz wodą. Rozległ się potężny trzask i kiedy przejrzała na oczy, zobaczyła kawałki cenaryjskiego statku wzlatujące w powietrze. Ale nie za wiele było tych kawałków. Nie wystarczyłoby ich na cały statek. I wtedy zobaczyła resztę statku przez błękitne wody na płyciźnie. Jakimś cudem w jednej chwili został wessany pod wodę. Latające kawałki to były raptem odłamane fragmenty pokładów i żagli. Morze poczerniało, jakby gęsta chmura przepłynęła przed słońcem, ale nadal falowało. Potrzebowała chwili, nim zdała sobie sprawę, że coś wielkiego przepłynęło pod jej statkiem. Coś monstrualnie ogromnego. Widziała, że czarownicy śpiewają i już nie tylko ich ręce przeplatają się ze sobą. Wydawało się, że ciemne tatuaże, które miał każdy z nich, wyrwały się z ich rąk i teraz łączyły się, pulsując mocą. Czarownicy pocili się w nieludzkim wysiłku. Woda się wydęła, jakby ogromna strzała przeleciała tuż pod powierzchnią morza - i zatrzymała się kiedy dotarła do drugiego cenaryjskiego statku. Ludzie na jego pokładzie raptem pięćdziesiąt kroków od Kaldrosy - krzyczeli, strzelali z łuków w wodę, łapali za miecze, a kapitan próbował zawrócić statek. Przez pięć sekund nic się nie działo, a potem dwa szare, ogromne kształty uderzyły w pokład cenaryjskiego statku. Były za duże, żeby Kaldrosa potrafiła choćby zgadnąć, co to jest - każdy kształt przesłonił blisko ćwierć kadłuba. Statek podskoczył na dziesięć kroków w górę i Kaldrosa zobaczyła, że są to palce ogromnej, szarej dłoni. A potem dłoń zanurzyła się i cały statek zniknął pod falami. Woda zmiażdżyła kadłub i w fale posypały się odłamki. Ciemny kształt znowu się przesunął. Był za wielki, żeby mógł być prawdziwy. Tym razem ludzie na cenaryjskim statku krzyczeli. Kaldrosa słyszała wykrzykiwane rozkazy, ale panował zbyt wielki chaos. Statek dryfował, zbliżył się do jej krowy morskiej, kiedy

pozostałe statki były atakowane, i teraz znajdował się niemal na wyciągnięcie ręki. Morze znowu się wybrzuszyło, ale tym razem się nie zatrzymało. Lewiatan przepłynął pod cenaryjskim statkiem z nieprawdopodobną prędkością, unosząc się w wodzie na tyle, że kolce na jego grzbiecie wznosiły się na trzydzieści stóp w powietrze. Kolce przecięły statek na pół. Dwa machnięcia ogonem cisnęły każdą połówkę w ocean. Khalidorscy żołnierze, którzy tłoczyli się na pokładzie - Kaldrosa nawet nie zauważyła, kiedy wyszli - wiwatowali. Już miała wydać rozkaz, żeby wracali na miejsca, kiedy wiwaty nagle się urwały. Wszyscy żołnierze na coś wskazywali. Spojrzała w tym samym kierunku i zobaczyła, że wybrzuszenie znowu się pojawia i tym razem kieruje prosto na nich. Czarownicy pocili się potężnie, a na ich twarzach malowała się nieskrywana panika. - Nie! - krzyknął młody czarownik - To nie zadziała. Trzeba tak. Jakaś fala przebiegła od czarowników w stronę lewiatana. Napotkała zbliżającą się bestię i nic się nie stało. Żołnierze krzyknęli przerażeni. I wtedy ogromny kształt zawrócił i popłynął w morze. Żołnierze wiwatowali, a czarownicy padli na pokład. Czegoś jednak nie dokończono. Kaldrosa natychmiast to zauważyła. Nawet kiedy rozkazywała, by wciągnąć wiosła i znowu postawić żagle, nie spuszczała oka z czarowników. Przywódca rozmawiał z młodym człowiekiem który - o ile Kaldrosa dobrze się domyślała - przejął kontrolę i uratował ich wszystkich. Młody mężczyzna kręcił głową, wbijając wzrok w pokład. - Posłuszeństwo aż po śmierć - powiedział. Przywódca znowu się odezwał, zbyt cicho, żeby Kaldrosa go usłyszała, a pozostałych jedenastu czarowników zebrało się wokół tej dwójki. Położyli ręce na ciele młodego mężczyzny, który ich ocalił, i Kaldrosa zobaczyła, jak spod jego skóry wypływają tatuaże. Wybrzuszały się i wydymały, aż całe jego ręce stały się czarne, i nagle wybuchły - nie na zewnątrz, ale do środka, jakby to były przepełnione żyły, które teraz przeciekały do wnętrza ciała. Popękane tatuaże krwawiły pod skórę młodzieńca, który padł na pokład w gwałtownych drgawkach. W kilka chwil całe jego ciało poczerniało. Rzucał się i dławił, i już wkrótce leżał martwy. Wszyscy na statku udawali, że nie widzą czarowników. Kaldrosa spostrzegła, że tylko ona obserwowała wydarzenie. Przywódca czarowników powiedział coś i pozostali wyrzucili trupa za burtę. Potem odwrócił się i popatrzył na nią nienaturalnie niebieskimi oczami. „Nigdy więcej" - przyrzekła sobie Kaldrosa. „Nigdy więcej".

*** - Znasz sekret skutecznego szantażu, Durzo? - zapytał Roth. Siedział przy wspaniałym dębowym stole, niepasującym do typowej rudery w Norach. Durzo stał przed nim jak skarcony dworzanin przed królem. Nawet krzesło Rotha ustawiono na podwyższeniu. Jaka arogancja. - Tak - odpowiedział Durzo. Nie miał nastroju do gierek. - Przypomnij mi - powiedział Roth, podnosząc wzrok znad raportów, które czytał. Durzo sklął siebie i swój los. Zrobił wszystko, żeby temu zapobiec, zapłacił za to własną niedolą, a jednak stało się. - Wykorzystaj haka, żeby mieć lepszego haka. - Utrudniłeś mi to, Durzo. Przekonałeś ludzi, że wszystko masz gdzieś. - Dziękuję. - Kłopot w tym, że jestem bardziej sprytny od ciebie. - Sprytniejszy. Roth zmrużył blisko osadzone oczy, słysząc niefrasobliwe, monosylabiczne odpowiedzi Blinta. Roth był szczupłym młodym mężczyzną o kanciastej twarzy ozdobionej natłuszczoną czarną bródką i przesłoniętej długimi włosami. Nie lubił mówić po to, żeby mówić. Nie lubił ludzi. Wyciągnął otwartą dłoń. Poczekał. Durzo rzucił mu kawałek ładnego srebrzystego szkła. Roth zerknął na nie pobieżnie i odrzucił. - Nie pogrywaj ze mną, zabójco. Wiem, że tam było prawdziwe. Mam dwóch szpiegów, którzy widzieli, jak ktoś je związał. - Więc powinni ci powiedzieć, że ktoś dotarł tam wcześniej. - Naprawdę. Roth naśladował skłonność Mamy K do wypowiadania pytań jak zdania orzekające. Pewnie myślał, że to wzmacnia jego autorytet. Roth nie dorastał do tej ligi, jeśli myślał, że naśladując Mamę K, utrzyma władzę. Jakaś część Durzo miała ochotę powiedzieć Rothowi, że to Mama K jest Shingą. Roth najwyraźniej tego nie wiedział, a Mama K zdradziła Durzo. Durzo jednak nie lubił wysługiwać się szczurami. Jeśli zabije Gwinvere, to zrobi to osobiście. Jeśli? Mięknę. Kiedy. Zdradziła mnie. Musi umrzeć. - Naprawdę - odpowiedział Durzo bez żadnej intonacji. - Myślę więc, że nadszedł czas, abyś poznał kolejną z moich kart. Nie było żadnego sygnału, który Durzo by zauważył, ale do rudery natychmiast wszedł

stary człowiek - stworzenie niskie i dodatkowo zgarbione przez lata, których przeżyło zdecydowanie więcej niż może znieść ludzka powłoka. Miał przenikliwe niebieskie oczy i pas srebrzystych włosów sczesanych na łysą czaszkę. Uśmiechnął się szeroko, pokazując braki w uzębieniu. - Jestem Vürdmeister Neph Dada, doradca i jasnowidz Jego Wysokości. Nie jakiś zwykły czarownik. Vürdmeister. Durzo Blint poczuł się staro. - Jaka ważna persona. Myślałem, że nazywacie swoich psich królów Wasza Świątobliwość. - Jego Wysokości - wyjaśnił Neph Dada - Rotha Ursuula, dziewiątego księcia, syna Króla-Boga. - Skłonił się przed Rothem. Na Anioły Nocy. Nie żartował. Neph Dada złapał Durzo za podbródek i pociągnął w dół, aż siepacz spojrzał mu w oczy. - On wie, kto wziął Kulę Ostrzy - powiedział. Nie można było zaprzeczać. Nie w obecności Vürdmeistera. Vürdmeisterowie podobno umieją czytać w myślach. To nie do końca była prawda, ale niewiele do niej brakowało. Durzo wiedział, że większość z nich nie potrafiła. A nawet ci, którzy potrafili, właściwie nie czytali w umyśle. Z tego, co Durzo słyszał - o wiele dawniej, niżby chciał pamiętać - potrafili tylko dostrzec sugestie obrazów, które widzieli badani. Ale najlepsi Vürdmeisterzy potrafili wyczytać wiele prawdy z kilku obrazów. Zatem w zasadzie to się sprowadzało do czytania w myślach. Jak mogę przełożyć na swoją korzyść różnicę między tym, co widziałem, a co wiem? - To był mój uczeń - powiedział Durzo. Roth Ursuul - na Anioły Nocy, Ursuul? - uniósł brew. - Nie wie, co to jest. Nie wiem, kto go wysłał. Nigdy nie przyjmuje zleceń, nic mi nie mówiąc. - Może nie powinieneś być tego taki pewien? - zasugerował Neph. - Zdobędę dla ciebie ka’kari. Potrzebuję tylko trochę czasu. - Ka’kari? - spytał Roth. Roth nigdy nie użył tego słowa. To był głupi błąd. Zupełnie niepodobny do Durzo. Blint się sypał. - Kulę Ostrzy - poprawił się. - Dałem ci szansę na szczerość ze mną. Więc to, co zrobię, to będzie twoja wina. Roth machnął na jednego ze strażników przy drzwiach do rudery. - Dziewczyna.

Kilka minut później wniesiono dziewczynkę. Była uśpiona jakąś substancją albo za pomocą magii i strażnicy z trudem radzili sobie z jej bezwładnym ciałem. Miała około jedenastu lat, był chuda i brudna, ale nie chuda i brudna jak szczur uliczny - było widać, że jest zdrowa. Miała długie kręcone czarne włosy, a na jej twarzy malował się ten sam na poły anielski, na poły demoniczny wyraz co u matki. Pewnego dnia będzie ładniejsza od Vondy. Wzrost odziedziczyła po ojcu, ale, bogom dzięki, całą resztę po matce. Uly była naprawdę ładnym dzieckiem. Durzo pierwszy raz widział swoją córkę. To wywołało cierpienie gdzieś w głębi niego, gdzie już był obolały. - Zdecydowałeś, że będziesz współpracować bez entuzjazmu - powiedział Roth. Normalnie zrobiłbym z ciebie przykład. Obaj jednak wiemy, że nie mogę. Za bardzo cię potrzebuję, przynajmniej przez kilka najbliższych dni. Więc może powinienem, powiedzmy, odciąć jej ręce w ramach ostrzeżenia i niech mała się dowie, że to przez ciebie. Że ty wybrałeś dla niej cierpienie. Być może coś takiego zmusiłoby cię do współpracy? Durzo zamarł, patrząc na córkę. Jego córkę! Jak mógł umieścić ją w rękach tego człowieka? Król szantażował go nią, a Roth zabrał mu ją sprzed nosa. - Co powiesz na to? - zaproponował Roth. - Odetniemy jej rękę albo palec. Istniało wyjście. Nawet teraz miał wyjście. Jeden z jego noży był zatruty. Nałożył na ostrze jad żmii. Dla Kylara. Śmierć byłaby bezbolesna, zwłaszcza dla tak drobnej osoby. Umarłaby w kilka sekund. Może Roth byłby na tyle zaskoczony, że dałby Durzo uciec. Może. Mógłby zabić córkę i prawdopodobnie samemu dać się zabić, a Kylar by żył. Bo inaczej Roth Ursuul zażąda, żeby zabił Kylara i odzyskał ka’kari. To dałoby się dość łatwo odegrać, gdyby Roth nie miał Vürdmeistera. Potrafiłby zabić własną córkę? Pozwoli im zabić Kylara, jeśli się okaże, że nie potrafi. - Ona nie zrobiła nic złego - powiedział Durzo. - Och, daruj sobie. Masz zbyt wiele krwi na rękach, żeby się rozczulać nad cierpieniem niewinnych. - Nie musisz jej krzywdzić. Roth uśmiechnął się. - Wiesz, w przypadku każdej innej osoby roześmiałbym się. Pamiętasz, co się stało ostatnim razem, kiedy uznałeś, że Ursuul blefuje? Durzo nie potrafił zachować kamiennej twarzy. Rozbłysło na niej cierpienie. - Mój ojciec bierze matkę, a ja biorę córkę. Wyuczyłeś się swojej lekcji, co, Durzo Blint? Myślę, że tak. Mój ojciec będzie zadowolony, że domknąłem koło. Próbował szantażować cię, żeby zdobyć fałszywe ka'kari i zawiódł. Ja zaszantażuję cię, żeby zdobyć

prawdziwe, i uda mi się. Oczy Nepha rozbłysły przy tych słowach. Widać było, że nie pochwala arogancji księcia, ale Durzo nadal się wahał. Nie widział sposobu, żeby wykorzystać maleńki rozłam między tymi dwoma. - Oto jak szantaż zadziała w twoim wypadku, Durzo Blint: jeśli uznam, że mi stawiasz opór, twoja córka umrze. A poza tym istnieją inne, nazwijmy to przykrości, które najpierw odczuje. Niech twoja wyobraźnia podpowie ci, co to może być; wiem, że ja na pewno swojej dam poszaleć. Będzie pustą łupiną, nim skończymy. Spędzę miesiące, wydzierając każdą kropelkę cierpienia z jej umysłu i ciała, nim ją zabiję, rozkoszując się tym zajęciem. Jestem jednym z najbardziej oddanych uczniów Khali. Rozumiesz mnie, Blint? Wyrażam się jasno? - Bez wątpienia. Zacisnął szczeki. Nie mógł jej zabić. Na Anioły Nocy, po prostu nie mógł. Wymyśli coś. Zawsze wymyślał. Musiała istnieć jakaś droga wyjścia. Znajdzie ją i zabije ich obu. Roth się uśmiechnął. - A teraz powiedz mi wszystko na temat tego twojego ucznia. Naprawdę wszystko.

49 Kylar wynurzył się z cieni biura w Błękitnym Odyńcu i złapał Jarla jedną ręką za gardło, a drugą położył mu na ustach. - Mmm mmmf! - zaprotestował zduszonym głosem Jarl. - Cicho, to ja - szepnął mu do ucha Kylar. Obawiając się, że Jarl krzyknie, powoli puścił przyjaciela. Jarl roztarł gardło. - Do licha, Kylar, spokojnie. Jak się tu dostałeś? - Potrzebuję twojej pomocy. - Ja myślę. Właśnie zamierzałem cię poszukać. - Co? - Zajrzyj do górnej szuflady. Przeczytasz równie szybko, jak ja ci powiem. Kylar otworzył szufladę i przeczytał list. Roth był Rothem Ursuulem, khalidorskim księciem. Właśnie wybrano go na Shingę. Kylar był podejrzany o zabicie księcia. Ludzie króla już go szukali. Kylar rzucił list na bok. - Potrzebuję twojej pomocy, jeszcze ten jeden raz, Jarl. - Chcesz mi powiedzieć, że wiedziałeś o tym wszystkim? - To nic nie zmienia. Potrzebuję twojej pomocy. - Przez to zginę? - Muszę wiedzieć, gdzie ukrywa się Mama K. Jarl zmrużył oczy. - Muszę zapytać, po co? - Zabiję ją. - Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiła? Ty... - Zdradziła mnie, Jarl, i sam to wiesz. Manipulowała mną, żebym zabił Durzo Blinta. Jest niezła, myślałem, że to mój własny pomysł. - Może powinieneś poznać jej wersję historii, zanim ją zabijesz. Może morderstwo nie powinno być pierwszą reakcją wobec ludzi, którzy ci pomagali.

- Przekonała mnie, że aby ratować przyjaciela, muszę zabić Hu Szubienicznika, tyle że to nie był Hu. To był Durzo. Zdradziła nas. Przez nią zniszczyłem przyjaciela i odebrałem mu wszystko, co kocha. - Przykro mi, że nie mogę ci pomóc. - Ja nie proszę - odparł Kylar. - Zamierzasz wydusić to ze mnie biciem? - zapytał Jarl. - Zrobię, co będę musiał. - Ona się ukrywa - odpowiedział bez lęku Jarl. - Straszliwie pokłóciła się z Blintem nie tak dawno temu. Nie wiem, o co poszło. Ale pomagała mi i nie zdradzę jej. - Wiesz, że ona poświęciłaby cię bez chwili wahania. - Wiem. Może i sprzedaję ciało, ale robię co mogę, żeby zatrzymać resztę siebie. Zostało mi już tylko kilka strzępków godności. Jeśli mi je odbierzesz, zabijesz nie tylko Mamę K. - Jedną rzeczą jest mówić, że zabierzesz sekret do grobu, a całkiem inną rzeczywiście tego dokonać - odparł Kylar. - Nigdy nikogo nie torturowałem, ale wiem, jak to się robi. - Jeśli zamierzasz mnie torturować, to już zacząłeś, przyjacielu. Popatrzyli sobie w oczy i w końcu Kylar odwrócił wzrok, pokonany. - Jeśli potrzebujesz pomocy w czymkolwiek innym, zrobię to, Kylar. Mam nadzieję, że to wiesz. - Wiem. - Kylar westchnął. - Bądź gotów, Jarl. Sprawy potoczą się szybciej, niż ktokolwiek by się spodziewał. Ktoś zapukał do drzwi. - Tak? - zapytał Jarl. Przez uchylone drzwi zajrzał łysy ochroniarz. - D-Durzo Blint przyszedł do pana. Wyglądał na przerażonego. Kylar próbował wykorzystać talent, żeby owinąć się cieniem, jak to robił, kiedy wszedł do Błękitnego Odyńca. Nic z tego. O, niech to szlag. Dał nura za biurko Jarla. - Proszę pana? - zapytał ochroniarz, nie widząc Kylara przez leciutko uchylone drzwi. - Ehm, wprowadź go - odpowiedział Jarl. Drzwi zamknęły się i po chwili otworzyły ponownie. Kylar nie śmiał spojrzeć. Jeśli odsłoni tyle twarzy, żeby zobaczyć Durzo, to i Durzo zobaczy jego. - Nie będę marnował ani twojego, ani swojego czasu - odezwał się Durzo. Rozległy się ciche kroki i biurko jęknęło, gdy ktoś na nim usiadł.

- Wiem, że jesteś przyjacielem Kylara - powiedział Durzo kilka cali nad Kylarem. Jarl mruknął potwierdzająco. - Chcę, żebyś jak najszybciej przekazał mu wiadomość. Już mu jedną przesłałem, ale muszę mieć pewność, że na pewno do niego dotrze. Powiedz mu, że muszę z nim porozmawiać. Będę u Podchmielonej Ladacznicy przez najbliższe dwie godziny. Powiedz mu, że to jest arutayro. - Proszę mi to przeliterować - powiedział Jarl, podchodząc do biurka i wyjmując pióro z kałamarza. Durzo przeliterował słowo, a potem Jarl zaprotestował zduszonym głosem, kiedy siepacz go przytrzymał. - Przekaż mu to szybko, chłopaczku do towarzystwa, to ważne. Będę uważał cię za odpowiedzialnego, jeśli nie otrzyma wiadomości. Biurko znowu zaprotestowało, kiedy Durzo z niego wstał i wyszedł. Gdy drzwi się zamknęły, Kylar wypełzł spod biurka. Jarl wybałuszył oczy. - Siedziałeś pod biurkiem? - Czasem sięga się po proste metody. Jarl pokręcił głową. - Jesteś niewiarygodny. - Zwinął kartkę z wiadomością i zapytał: - Co znaczy słowo arutayro? - Bez krwi. To znaczy, że nie pozabijamy się w czasie spotkania. - I ufasz mu? Po tym, jak próbowałeś go zabić zeszłej nocy? - Blint zabije mnie, ale załatwi to jak zawodowiec. Uważa, że zasłużyłem na tyle. Pozwolisz, że skorzystam z okna? Mam mnóstwo rzeczy do załatwienia przed spotkaniem z nim. - Nie krępuj się. Kylar otworzył okno, a potem odwrócił się do przyjaciela. - Przepraszam. Musiałem spróbować. Muszę ją zabić, a ty byłeś najszybszym sposobem odszukania jej. - Przykro mi, że nie mogłem pomóc. Wypełzając przez okno, Kylar zniknął Jarlowi z oczu, a potem znowu spróbował spowić się w cienie. Tym razem z łatwością mu się udało. Idealnie. Nawet nie potrafił powiedzieć, co tym razem zrobił inaczej. Na Anioły Nocy. Kylar zrozumiał, że nauka panowania nad Talentem byłaby wystarczająco trudna, nawet gdyby Durzo wszystko mu wyjaśnił. Rozgryzienie tego

samodzielnie było zdaje się niemożliwe. Wrócił do okna. Po minucie Jarl sprawdził okno, a potem podszedł do biurka i napisał krótki list. Wezwał do biura chłopca i podał mu liścik. Kylar okrążył budynek i ruszył za chłopcem, kiedy wyszedł bocznymi drzwiami. Wiedział, że Jarl mu nie powie, i miał nadzieję, że przyjaciel nigdy się nie domyśli, że Kylar i tak się nim posłużył. Posłańcy byli różni. Niektórzy poruszali się tak, że Kylar ledwo dawał radę ich śledzić. Inni po prostu oddawali list następnemu chłopcu. Minęło pół godziny, nim dotarł do małego domu po wschodniej stronie. Kylar rozpoznał strażnika, który wziął list od ostatniego chłopca. To był Ymmurczyk o oczach jak migdały i prostych czarnych włosach. Kylar widział już tego człowieka w domu Mamy K. Mama K była tam. Kylar zajmie się nią później. Ruszył do Podchmielonej Ladacznicy. Durzo Blint siedział pod ścianą. Na stole przed nim leżało zawiniątko. Kylar dołączył do niego, zdjął szarfę, którą nosił w pasie, i zawinął w nią całą broń, jaką miał: sztylet, wakizashi, które nosił za szarfą, półtoraręczny miecz ceurański, który nosił na plecach, dwa sztylety z rękawa, noże do rzucania i strzałki zza paska oraz tanto, które miał w bucie. - To wszystko? - zapytał szyderczo Blint. Kylar zawinął szarfę i położył ją obok zawiniątka Blinta, które było równie duże. - Wygląda na to, że obaj niedługo wracamy do pracy. Blint pokiwał głową i postawił kubek podłego, ladeskiego ciemnego piwa dokładnie pośrodku deski, żeby nie stał na żadnej szczelinie. - Chciałeś ze mną rozmawiać? - zapytał Kylar, zastanawiając się, dlaczego Blint pije. Mistrz nigdy nie pił, kiedy miał robotę. - Mają moją córkę. Grozili jej. I to są bardzo wiarygodne groźby. Ten Roth to naprawdę zwyrodnialec. - Zabiją ją, jeśli nie dasz im ka'kari - zgadł Kylar. Blint tylko się napił w odpowiedzi. - Więc musisz mnie zabić - dodał Kylar. Blint spojrzał mu w oczy. To była odpowiedź twierdząca. - To tylko robota, czy zawiodłem? - zapytał Kylar, czując, jak zaciska mu się żołądek. - Zawiodłeś? - Blint spojrzał znad piwa i parsknął. - Mnóstwo siepaczy przechodzi przez coś, co nazywamy Tyglem. Czasem to coś specjalnie pomyślanego dla siepaczaczeladnika. Musi poradzić sobie z poważnym kłopotem, z czymś, co utrudnia

utalentowanemu uczniowi stać się utalentowanym siepaczem. Czasem to się przydarza siepaczowi, kiedy już jest mistrzem. To jeden z powodów, dla których jest tak niewielu starych siepaczy. Moim Tyglem była Vonda, młodsza siostra Gwinvere. Myśleliśmy, że się kochamy. Myśleliśmy, że pewne aspekty rzeczywistości nas nie dotyczą. Stałem się siepaczem, który miał oczywistą słabość, i Garoth Ursuul ją porwał. Szukał ka'kari i nadal go szuka. Tak samo jak ja. - Nie wiem, jak to działa. Nawet nie potrafię cały czas korzystać z Talentu. Mogę posługiwać się ka'kari, kiedy go nie mam na własność? - Przestań mi przerywać. Ta historia ma sens, a ty powinieneś mieć więcej rozumu i nie spodziewać się, że zrobię ci wykład w dniu, w którym przyjdzie mi cię zabić - skarcił go Durzo. - Wystarczy powiedzieć, że potęga ka'kari jest ogromna. Latami pracowałem, by je zdobyć. Garoth Ursuul robił to samo. Myślał, że ka’kari da mu przewagę nad książętami i Vürdmeisterami, dzięki czemu zostanie Królem-Bogiem. Porwał Vondę i powiedział mi, gdzie ją trzyma. Powiedział też, że jeśli wybiorę ka'kari, zabije ją. - Nigdy nie radziłeś sobie najlepiej z pogróżkami - stwierdził Kylar. - Myślę, że zawsze świetnie sobie z nimi radziłem - odparł Durzo. - Rzecz w tym, że było niewiele czasu na zdobycie ka'kari. Człowiek, który rzekomo je związał, leżał na łożu śmierci, więc należało je zdobyć natychmiast po jego śmierci. Naturalnie Garoth trzymał Vondę daleko poza miastem. Wiedziałem, że Sa’kagé zamierza otruć tego człowieka tej nocy. Zgadywałem, że Garoth też to wie. Nie mogłem być w dwóch miejscach naraz, więc dokonałem wyboru. Znałem Garoth Ursuula. Jest mistrzem pułapek. Jest sprytniejszy ode mnie. Bardziej przebiegły. Więc uznałem, że jeśli pojadę po Vondę, to albo pułapki meisterów, albo jego własne zabiją mnie. Znałem jedną z jego pułapek, którą wykorzystał wcześniej. Sprawiłaby, że wchodząc, zabiłbym Vondę. To było w jego stylu, obrócić moją próbę ratunku w coś, co ją zabije. Zdobycie przy okazji ka'kari tylko osłodziłoby mu już słodki interes. To był Tygiel, Kylarze. Rzucę się w pułapkę, próbując być bohaterem, czy wykorzystam rozum, porzucę Vondę i zdobędę ka'kari? - Wybrałeś ka'kari. - Nie było prawdziwe. - Durzo przyjrzał się blatowi. Głos mu zadrżał. - Potem popędziłem, ukradłem konia, zajeździłem go na śmierć, ale było pół godziny po świcie, kiedy dotarłem do domu, w którym trzymano Vondę. Nie żyła. Sprawdziłem wszystkie okna, ale nie znalazłem żadnego śladu pułapek. Nigdy się nie dowiem, czy dlatego, że je ktoś usunął, czy były czysto magiczne, czy może w ogóle ich nie było. Łajdak. Specjalnie to zrobił. - Blint wypił solidny łyk piwa. - Jestem siepaczem. Miłość to pętla. Jedynym sposobem, żeby

odpokutować mój wybór, było stać się najlepszym możliwym siepaczem. Kylar miał gulę w gardle. - To dlatego nie możemy mieć miłości, Kylar. To dlatego robiłem wszystko co w mojej mocy, żeby trzymać cię z dala od tego. Popełniłem jeden błąd, pozwoliłem sobie raz na chwilę słabości i teraz po tych wszystkich latach to powraca do mnie i mnie prześladuje. Nie umrzesz dlatego, że zawiodłeś. Umrzesz, ponieważ ja zawiodłem. Tak to właśnie się układa. Zawsze inni płacą za moje porażki. Zawiodłem, bo myślałem, że przez Tygiel przechodzi się tylko raz. Myliłem się. Całe życie to tygiel. Z tego, co Kylar widział, wybór, którego dokonał Durzo, nigdy nie przestał go prześladować. Ten człowiek to pusta skorupa. Był legendarnym siepaczem, ale poświęcił temu bogu wszystko. Kylar zawsze chciał być taki jak Durzo, zawsze podziwiał jego umiejętności. Durzo był najlepszy, ale gdzie za legendą krył się człowiek? - Więc moim Tyglem była Elene - Kylar zaśmiał się, czując w sobie pustkę. - Nie ma możliwości, żebyś walczył ze mną przeciwko nim? - I pozwolił Rothowi torturować i zabić moją córkę? Oto jaki mam wybór, dzieciaku: albo ty umrzesz, albo umrze moja córka. - Durzo wyciągnął złotego gundera z sakiewki. Korona: wygrywa Roth, zamek: przegrywam ja. Rzucił monetą. Odbiła się od stołu i chociaż to niemożliwe, stanęła na krawędzi. - Zawsze istnieje inne wyjście - powiedział Kylar, powoli uwalniając Talent. Cholera, to naprawdę zadziałało. Blint przesunął swój prawie pusty kubek w tę i z powrotem. - Pracowałem prawie piętnaście lat, żeby zdobyć Kulę Ostrzy. Nie wiedziałem, gdzie się znajduje. Nie wiedziałem, czy jest z kimś związana. Nie wiedziałem jakiego rodzaju obrony magiczne ją chronią. Wiedziałem, że ludzie tacy jak ty powinni przywołać ka’kari i że potrzeba wzmocni to wezwanie. To dlatego zabierałem cię do zadań w każdym zakątku miasta. Skąd mogłem wiedzieć, że kulę miał król Gunder i uważał, że to biżuteria? Nikt o niej nie mówił, bo nikt nie wiedział, że jest specjalna. Nikogo nie obchodziła. I myślałem już, że może się myliłem, że może byłeś tylko zablokowany. Że jeśli popchnę cię wystarczająco mocno, wykorzystasz swój Talent. Po piętnastu latach pracy myślisz, że to byłoby takie proste, zwyczajnie ją oddać? Myślisz, że to łatwo oddać piętnaście lat swojego życia? - Ale taki miałeś zamiar - zdziwił się Kylar. - Oczywiście, że nie. Jak już ją zdobędę, nigdy jej nie oddam. Ale Kylar mu nie wierzył. Od początku Blint zamierzał oddać mu ka'kari, aż do spotkania z Rothem.

- Mistrzu, pracuj ze mną. Razem damy radę załatwić Rotha. Durzo milczał przez kilka chwil. - Wiesz, kiedyś byłem taki jak ty. Przez długi czas. Szkoda, że mnie wtedy nie znałeś. Polubiłbyś mnie. Moglibyśmy być przyjaciółmi. „Lubię pana, mistrzu. Chciałbym być pana przyjacielem" - powiedział Kylar, ale tylko w myślach. Jakoś te słowa nie mogły się przedostać do ust. Ale może to bez znaczenia. Durzo i tak by nie uwierzył. - Roth jest khalidorskim księciem, dzieciaku. Ma Vürdmeistera. Wkrótce będzie miał więcej czarowników, niż wszystkie ziemie południowe mają magów, i jeszcze na dodatek wojsko. Ma w kieszeni Sa’kagé. Nie ma żadnej nadziei. Nawet Anioły Nocy by się nie ważyły spróbować. Kylar uniósł ręce, mając już dość fatalizmu Blinta i jego przesądów. - A ja myślałem, że są niezwyciężone. - Są nieśmiertelne. To nie to samo. - Blint wrzucił do ust ząbek czosnku. - Możesz zabrać wszystko co ci potrzebne z mojej kryjówki. Nie chcę, żebyś zginął, bo ja miałem lepszy sprzęt. - Nie będę z panem walczyć, mistrzu. - Będziesz. I zginiesz. Będzie mi ciebie brakować. - Panie Blint? - Kylar przypomniał sobie coś, co powiedział Dorian. - Co oznacza moje imię? - Kylar? Znasz słowo dzielić, prawda? - Jasne, jak coś tniesz, to dzielisz na części. - Tak, ale to słowo ma też inne znaczenie. Czasem się mówi, że na przykład mąż i żona dzielą życie. - Znaczy współżyją? Blint uśmiechnął się krzywo, ale nadal miał pochmurną twarz. - Też. Tak więc widzisz, że „dzielić" ma dwa właściwie przeciwstawne znaczenia. Twoje imię jest podobne. Oznacza tego, kto zabija, i tego, kto jest zabijany. - Nie rozumiem. - Zrozumiesz. Niech cię Strzegą Anioły Nocy, dzieciaku. Pamiętaj, one mają trzy twarze. - Co takiego? - Odpłata, Sprawiedliwość i Łaska. Zawsze wiedzą, którą pokazać. I pamiętaj o różnicy między odpłatą i zemstą. A teraz zmiataj stąd.

Kylar wstał i sprawnie pochował broń. Wstając otarł się biodrem o stół i moneta stojąca na krawędzi zadygotała i przewróciła się, nim zdążył sięgnąć Talentem i ją zatrzymać. Zignorował ją, nie chciał nawet na nią spojrzeć, jakby to był zły omen. - Panie Blint - powiedział, patrząc mistrzowi w oczy i skłaniając się - kariamu lodoc. Dziękuję. Za wszystko. - Dziękuję? - parsknął pan Blint. Podniósł monetę. To był zamek. Zamek: przegram. Dziękuję? Przeklęty dzieciaku.

50 Kylar miał godzinę, zanim Durzo wyruszy. Wiedział to, bo siepacz wypił cały kufelek ciemnego piwa, a nigdy nie pracował, mając alkohol we krwi. To było akurat tyle czasu, żeby pójść do kryjówki pana Blinta. Jeśli mu się poszczęści, to zorientuje się, jak Durzo zamierza go zabić, widząc, których narzędzi brakuje. Dla ostrożności skorzystał z bocznego zaułka, żeby dostać się do kryjówki. Szybko rozbroił pułapkę w zamku, a potem poszukał drugiej. Gdyby był w pełni widoczny, czułby się odsłonięty, ale Talent słuchał go tym razem i ukrył go w cieniu. Kylar nadal nie miał pojęcia, na ile dobrze się ukrywa, ale w ciemnej i rzadko używanej uliczce spokojnie mógł robić swoje. Drugą pułapkę założono na framudze naprzeciwko zasuwki. Kylar pokręcił głową. A Blint mówił, że nie jest dobry w pułapkach. Ustawienie pułapki, którą uruchamia brak nacisku rygla, nie było takie łatwe. Rozbroiwszy i tę pułapkę, Kylar zaczął otwierać zamek wytrychem. Blint zawsze mówił, że ustawianie więcej niż dwóch pułapek na drzwiach to strata czasu. Powinno się załatwić delikwenta pierwszą pułapką, ale jeśli została umieszczona tak kiepsko, że delikwent nabierze zbytniej pewności siebie, to można go załatwić idealnie umieszczoną drugą pułapką. Potem tylko idiota nie sprawdzi drzwi tak dokładnie, że znajdzie wszystko, co przy nich ukryto. Kylar nie musiał męczyć się z wytrychem. Ćwiczył na tych drzwiach od lat, więc niemal natychmiast odblokował zamek. I wtedy poczuł, że coś jest nie tak. Rozłożył palce i wypuścił wytrych akurat, gdy sprężyna puściła. Czarna igła śmignęła między jego palcami, ocierając się o kostkę dłoni i prawie rozcinając skórę. - Rety. Czarnym składnikiem mazi na igle był czarny lulek i dławisz. To nie była śmiertelna mieszanka, ale człowiek mógł po tym chorować kilka dni i nie zdążyłby nawet odejść, a trucizna zaczęłaby już działać. To był paskudny numer - i oznaczał, że pan Blint go nadal sprawdza. „Tylko idiota nie sprawdzi dokładnie drzwi po dwóch pułapkach". Bogowie. Kylar ostrożnie wszedł do środka. Ta kryjówka nie była tak duża, jak tamta, w której

spędził pierwsze miesiące, terminując u pana Blinta, a ponieważ trzymali w niej też zwierzęta, było tu bardzo głośno, brudno i na dodatek śmierdziało. Teraz zwierzęta zniknęły. Kylar skrzywił się. Jeden rzut oka wystarczył, żeby wiedzieć, że jeszcze rano tu były. Idąc dalej, Kylar zobaczył list leżący na biurku Durzo. Wyciągnął nóż i otworzył list nie dotykając papieru. Wątpił, żeby Durzo nałożył na kartkę truciznę kontaktową, ale z drugiej strony nie spodziewał się, że siepacz ustawi na drzwiach trzecią pułapkę. Wąskim, powściągliwym charakterem pisma Durzo napisał: Kylar Spokojnie. Zabicie Cię za pomocą trucizny kontaktowej byłoby straszliwie niesatysfakcjonujące. Cieszę się, że trzecia pułapka Cię nie zabiła, ale jeśli skorzystałeś z tego, co myślałeś, że wiesz o mnie, zamiast sprawdzić drzwi, to zasłużyłeś sobie na to. Będzie mi Ciebie brakować. Jesteś najbliższym odpowiednikiem rodziny, jaki kiedykolwiek będę mieć. Przykro mi, że wprowadziłem Cię w takie życie. Zrobiliśmy z Mamą K wszystko co możliwe, by zrobić z Ciebie siepacza. Podejrzewam, że to Twoja zasługa, że nam się nie udało. Znaczysz dla mnie więcej, niż spodziewałem się, że ktokolwiek może dla mnie znaczyć. Kylar zamrugał, gdy łzy napłynęły mu do oczu. Nie ma mowy, żeby zabił człowieka, który to napisał. Durzo Blint był kimś więcej niż jego mistrzem. Był jego ojcem. Dalej w liście napisano: Dziś wieczór to wszystko się kończy. Jeśli chcesz uratować bliską ci osobę, lepiej mnie znajdź. A. Thorne Thorne jak cierń? Cóż, Blint na pewno jest wystarczająco kąśliwy, żeby nazwać siebie cierniem, ale też bardzo dobrze znał ortografię. Co miał na myśli, mówiąc o ratowaniu kogoś bliskiego? Durzo wiedział, gdzie jest Elene? Czemu jej groził? A może mówił o Jarlu? Kylarowi krew odpłynęła z twarzy. Zwierzęta zniknęły. Wszystkie inne rzeczy należące do Blinta nadal tam były, więc się nie przeprowadzał. Z wyglądu zwierzęta doskonale nadawały się na stół, a kredencerz sprawdzający 

Thorn (ang.) cierń, kolec (przyp. tłum.)

potrawy nie poczuje skutków trucizny przez wiele godzin - akurat, by potrawy podano do kolacji. Blint pił dopiero po wykonanej robocie. Zwierzęta zniknęły. Wszystkie. W niewielu miejscach wzięto by je wszystkie. - Ożeż w mordę. Blint truł arystokratów na bankiecie z okazji letniego przesilenia. Oczywiście Elene tam nie będzie. Jarla też nie. Blint musiał wiedzieć coś, o czym Kylar nie miał pojęcia. To musiało znaczyć, że Logan się tam pojawi. Roth planował zamach stanu. Dzisiejszego wieczoru. Kylarowi zakręciło się w głowie. Oparł się ręką o stół, żeby nie stracić równowagi. Szklane fiolki i zlewki zadzwoniły o siebie. Spojrzał na jedną, która gapiła się na niego od lat. W niej był jad żmii. Ubyło go. Blint naprawdę poważnie traktował swoje pogróżki. Przez chwilę po rozmowie arutayro i po liście, Kylar myślał, że Blint go nie zabije. Ale on to zrobi. Dla Blinta to wszystko była kwestia profesjonalizmu. Wyznaczył granicę lata temu, kiedy pozwolił umrzeć Vondzie, i teraz już nie było powrotu. To był klasyczny Durzo Blint. Dawał Kylarowi szansę, dawał mu tyle informacji, żeby się zjawił, wystarczająco go motywował, żeby podjął walkę, ale kiedy dojdzie do starcia, Blint zrobi wszystko co w jego mocy, by wygrać. Zawsze tak robił. Ciało Kylara wiedziało, co robić, chociaż jego umysł błądził gdzie indziej. Przeplótł bawełnianą nić przez maleńkie dziurki noża truciciela i nałożył na nią jad. Logan nie lubił królików, więc Kylar przygotował antidotum na trucizny, którymi nakarmili bażanty i szpaki, i miał nadzieję, że Logan nie tknie wieprzowiny. Sama w sobie nie była śmiertelnie trująca, ale na tę truciznę nie było antidotum. Jeśli Logan naprawdę poważnie się pochoruje, nie było mowy, żeby Kylar go wyniósł. Wyszorował ciało bez mydła, żeby jak najmniej pachnieć. Przymocował noże do gołych przedramion, a tanto do łydki. Wciągnął obcisłe spodnie i dopasowaną tunikę, z cętkowanej czerni, z gandyjskiej bawełny. Zapiął pasy z bronią. Sprawdził pas z trutkami i kotwiczkami do liny. Wsunął zatruty nóż do specjalnej pochwy. Wziął też kilka zwykłych sztyletów i ceurański półtoraręczny miecz. I wtedy zobaczył Sędziego. Blint zostawił wielki czarny miecz pod ścianą. Zostawił swój ulubiony miecz Kylarowi. Bez wątpienia rzuciłby jakiś cięty żarcik, że albo odbierze ten miecz od trupa, albo - jeśli sprawy potoczą się inaczej - nie będzie go już więcej potrzebował. Naprawdę traktował to poważnie. To naprawdę kwestia życia i śmierci. Kylar podniósł miecz z nabożeństwem i przewiesił go przez plecy. Był cięższy od ostrzy, których zwykł

używać, ale z pomocą Talentu sprawi się idealnie. Wreszcie gotowy podszedł do drzwi i się zatrzymał. Oparł głowę o drewno i po prostu oddychał. Jak do tego doszło? Dziś wieczorem zginie albo on, albo pan Blint. Kylar nawet nie wiedział, co zrobi, gdy dotrze do zamku. Ale jeśli czegoś nie zrobi, Logan umrze.

51 Durzo pełzł po wiązarach krokwiowych podpierających dach nad salą główną Zamku Cenaria, spowity w cienie. Jego praca była bardzo urozmaicona. Lubił to. Ale nigdy nie chciał zostać sprzątaczką. A jednak teraz przesuwał wilgotną ścierkę po drewnie, drobiazgowo wycierając kurz i powoli przesuwając się do przodu w miarę jak wycierał cal po calu. Czy to nie dziwne, że wznoszące się pięćdziesiąt stóp nad podłogą sali dźwigary nie były od dawna odkurzane? A Durzo nie cierpiał się brudzić. Nadal jednak, choćby nie wiadomo jak był ostrożny, nie mógł nic poradzić na to, że od czasu do czasu zrzucał kłęby kurzu. Te nadymały się jak chmury ciężkie od śniegu i szybowały w dół, znacząc jego pod każdym innym względem niewidzialną drogę. Na szczęście arystokraci w dole nie gapili się na sufit. Świętowanie rozkręciło się na dobre. Wydarzenia poprzedniej nocy sprowadziły tu dziś wszystkich. Głosy szybowały pod belki stłumionym rykiem, kiedy mężczyźni i kobiety świętowali letnie przesilenie, plotkując na temat tego, co może teraz zrobić król. Bez wątpienia najgorętszym kąskiem było pytanie, co robi Logan przy głównym stole. Wszyscy wiedzieli, że go aresztowano, i nie mogli oderwać od niego oczu. Dlaczego tu siedział? Z kolei Logan siedział jak straceniec - Durzo podejrzewał, że właśnie nim był. Znając Aleine'a, król wezwał młodego Gyre, żeby publicznie go upokorzyć przed wszystkimi arystokratami królestwa. Może ogłosi wyrok śmierci. Może każe go stracić od razu przy stole. Durzo znowu się przesunął i strącił wielki kłąb kurzu, który zbierał się tu od dziesiątek lat. Część kłębu rozsypała się w powietrzu, ale spory kawałek spadł na rękę gestykulującej arystokratki. Otarła rękę i opowiadała dalej, nie przerywając nawet na chwilę. Wycierając kurz i powoli przesuwając się dalej, Durzo zacisnął zęby. Zaniedbał się. Oczywiście zawsze powtarzał sobie, że się zaniedbuje. To go trzymało w ryzach. Ale być może tym razem naprawdę tak było. Za dużo się działo. I wszystko to dotykało go zbyt

osobiście. Durzo dotarł do miejsca, gdzie kilka belek łączyło się, wzmacniając dach. Nie było możliwości, żeby przeszedł górą. Będzie musiał obejść złączenie, albo przejść dołem. Ktokolwiek zaprojektował więźbę dachową, nie pomyślał o wygodnym zakradaniu się. Umocował haki wspinaczkowe na nadgarstkach i wcisnął palce w miejsce, gdzie dwie belki spotykały się pod kątem. Zabolało, ale każdy siepacz uczył się ignorować ból. Zawisł na rękach, odrywając stopy od dźwigara. Zastanawiał się, co gruba arystokratka w dole pomyślałaby, gdyby na jej kolację spadł nagle z hukiem cień. Cały ciężar ciała utrzymywał na czubkach palców i wykorzystał to, żeby zaklinować palce mocniej w szczelinie, a potem uwolnił prawą rękę i przerzucił ją na drugą stronę złącza. Udało mu się to tylko dzięki długim rękom. Wbił trzy palce w szczelinę po drugiej stronie. Kiedy się podciągał, kurz w rowku wystarczył, żeby palce zaczęły mu się ześlizgiwać. Blint obrócił nadgarstek, opadł o trzy cale, ale wtedy hak wbił się w szparę w drewnie, z której wysunęły mu się palce. Hak wytrzymał. Blint uwolnił lewą rękę i znowu zawisnął teraz spadłby prosto na kobietę, zamiast na jej jedzenie. Podciągnął się, chociaż hak wgryzał mu się w nadgarstek, i udało mu się sięgnąć na tyle wysoko, żeby przytrzymać się palcami. Znowu rozkołysał się, wyciągnął hak i złapał się belki drugą ręką. Wisiał chwilę, cały ciężar ciała utrzymując na palcach po jednej stronie belki, a opuszki ześlizgiwały mu się na kurzu grubym na cal. Jak on to sobie wyobrażał - że jak może mu się udać? Ale dzięki ćwiczonej latami zręczności rozhuśtał się i zaczepił o belkę stopą. Sprawnie udało mu się wgramolić z powrotem na dźwigar. Nie zwracał nawet uwagi na kurz, który przy tym strącił. Pewnego ryzyka nie da się uniknąć. Ale części można. Nie zminimalizowałeś ryzyka, co? Durzo starał się o tym nie myśleć. Jednakże kiedy przesuwał się wzdłuż belki, zmiatając kurz jak sprzątaczka, nie był całkowicie skupiony. Zostawił Kylarowi wszystkie wskazówki, jakich potrzebował, żeby przeszkodzić Rothowi w jego planach. Zapewnił mu motyw, żeby raczej zjawił się tutaj, zamiast opuszczać miasto. A to pech, staruszku. Tylko co teraz oznacza pech dla niego? Żeby nie wiadomo co, i tak przegra. Za głównym stołem wstał król. Twarz miał zaczerwienioną i chwiał się lekko. Uniósł kielich. - Moi przyjaciele, moi poddani, dzisiaj mamy wigilię letniego przesilenia. Mamy wiele do świętowania i wiele do opłakiwania. Ja... słowa opuściły mnie w świetle tego, co się stało

ostatniego dnia. Nasze królestwo doświadczyło bolesnej straty Catrinny Gyre i wszystkich jej domowników, którzy zginęli z ręki jej krwiożerczego męża, oraz straty naszego ukochanego księcia. Król zadławił się słowami i jego uczucia były tak oczywiste, że niejedno oko napełniło się łzami. Książę był młody i pełen fantazji, nawet jeśli niezbyt mądry, Gyre'ów natomiast poszczególni arystokraci poważali od dziesięcioleci, a całe rody od wielu pokoleń. - Dzisiaj zebraliśmy się, by świętować przesilenie letnie. Niektórzy mogą się zastanawiać, dlaczego świętujemy w cieniu tak mrocznych uczynków. Powiem wam czemu. Pragnę celebrować życie naszych ukochanych, a nie opłakiwać ich śmierć. Po lewej ręce króla lord generał Agon kiwał z aprobatą głową. Durzo zastanawiał się, ile z tej przemowy napisał Agon. Podejrzewał, że większość. Król wychylił kielich, zapominając, że jest w trakcie toastu. Arystokraci na całej sali siedzieli zakłopotani. Powinni wypić czy król jeszcze nie skończył? Połowa wybrała jedno, druga połowa drugie, ale król ciągnął przemowę, nieco głośniej. - Powiem wam, czemu tu się zebraliśmy. Ponieważ ci łajdacy, którzy zamordowali mojego chłopca, nie powstrzymają mnie. Nie dobiorą się do mnie. Nie powstrzymają mnie przed tym, co sobie, do diabła, zaplanuję! Lord generał wyglądał na zaniepokojonego. Aleine IX przeskoczył na pierwszą osobę liczby pojedynczej z królewskiej liczby mnogiej. Widocznie wypił więcej niż powinien. - I powiem wam, co jest naszą królewską przyjemnością. Są tu dziś wśród nas spiskowcy, konspiratorzy... zdrajcy! Tak! I przysięgam wam, zdrajcy, zginiecie! - Król zrobił się siny ze złości. - Wiem, że tu jesteście. Wiem, co robicie! Ale psia wasza mać, to się wam nie uda! No proszę, ktoś się nauczył nowego słówka. - Nie, siadaj, Brant! - krzyknął król, kiedy lord generał wstał. Arystokraci nagle umilkli. - Niektórzy z was zdradzili nas Khalidorowi. Zamordowaliście naszego księcia! Zabiliście mojego chłopca! Loganie Gyre, wstań! Serah Drake siedziała przy końcu stołu, zgodnie z jej rangą, ale nawet z góry Durzo widział przerażenie na jej twarzy. Myślała, że król skaże Logana na publiczną egzekucję i nie ona jedna to podejrzewała. Logan Gyre wstał roztrzęsiony. Był przystojny i z tego, co Durzo wiedział, groźny i lubiany zarówno wśród zgromadzonej tu arystokracji, jak i wśród pospólstwa w mieście. - Loganie! - krzyknął król. - Zostałeś oskarżony o zabicie mojego syna. A jednak jesteś

tu dzisiaj, świętujesz! Zabiłeś mojego chłopca? Kilku zaniepokojonych arystokratów zawołało, że Logan nigdy w życiu nie zrobiłby czegoś takiego. Żołnierze króla wyglądali na przerażonych. Patrzyli na kapitana Arturiana, oczekując wskazówek. Skinął głową i dwóch strażników stanęło po obu stronach Logana. Cóż, pomyślał Durzo, wreszcie przesuwając się dokładnie nad głównym stołem, gdzie siedzieli król i Logan, jeśli moje pogróżki nie zmuszą Kylara do zabicia mnie, to te wydarzenia z pewnością podziałają. Niewinni zawsze przegrywają. - Dajcie mu mówić! - ryknął król. Wyrzucił z siebie strumień przekleństw i tłum ucichł. Atmosfera na sali zgęstniała. Logan przemówił głośno i wyraźnie. - Wasza Wysokość, wasz syn był moim przyjacielem. Zaprzeczam wszelkim oskarżeniom. Król przez dłuższą chwilę milczał. A potem powiedział: - Wierzę ci, diuku Gyre. - Zwrócił się do arystokratów. - W naszych oczach lord Gyre jest oczyszczony z wszelkich zarzutów. Loganie Gyre, czy będziesz służył naszemu krajowi, nie szczędząc sił? Durzo zatrzymał się równie oszołomiony jak arystokraci. - Tak - odpowiedział wyraźnie Logan, mimo napięcia na twarzy. Patrzył prosto w oczy Serah Drake. Co tu jest, do licha, grane? Można było odnieść wrażenie, że to wszystko zostało zainscenizowane. - Wobec tego, lordzie Gyre, ogłaszamy cię księciem i ogłaszamy twoje małżeństwo zawarte dziś po południu z naszą córką Jenine. Lordzie Gyre, będziesz naszym dziedzicem, dopóki nowy następca nie narodzi się w królewskim rodzie. Czy przyjmujesz ten obowiązek i zaszczyt? - Tak. Lęk w głównej sali zamienił się w niedowierzanie, a potem w trwożny podziw. Jenine Gunder podeszła do Logana, tak niezręcznie, jak tylko może to zrobić piętnastolatka. Durzo usłyszał cichy okrzyk Serah Drake. Zasłoniła usta dłońmi. A potem uciekła. Nikt poza Loganem i Durzo nie zauważył tego, bo kiedy wybiegała, nagle rozległy się wiwaty, ogarniając stopniowo całą salę. Król wypił wino i arystokraci dołączyli do jego toastu, oddając honory Loganowi. - Książę Gyre! Książę Gyre! Logan Gyre! Król usiadł, ale wiwaty trwały. Wszyscy patrzyli na Logana i Jenine. Król wydawał się

poirytowany. Bo arystokraci wykrzykiwali „książę Gyre" zamiast tradycyjnego „książę Logan" - może dlatego, że tak było im łatwiej, a może też podkreślali, że Logan nie jest Gunderem i wszyscy się z tego cieszą. Logan z wdziękiem, chociaż nieco sztywno, przyjął wiwaty, kiwając głową do przyjaciół, a potem zarumienił się, biorąc nową żonę za rękę. Jej twarz jaśniała zakłopotaniem własną śmiałością i uwielbieniem dla męża. Arystokraci byli zachwyceni. Ale w miarę jak wiwaty narastały, król wyglądał na coraz bardziej i bardziej poirytowanego. A mimo to okrzyki trwały. Służba wiwatowała. Straże wiwatowały. Zupełnie jakby arystokraci poczuli, że czarna chmura przestała wisieć nad ich przyszłością. Niejeden powiedział: „Co to za król będzie z Logana Gyre!". Raz za razem rozbrzmiewało „hura!". Aleine Gunder zrobił się fioletowy na twarzy, ale nikt nie zwracał na niego najmniejszej uwagi. - Książę Gyre! Książę Gyre! - Niech żyje książę Gyre! Hura! Król zerwał się na równe nogi bliski apopleksji. - A teraz idź! Idź skonsumować małżeństwo! - wrzasnął na Logana, który stał raptem pięć kroków od niego. Lord generał Agon wstał, ale król bezceremonialnie odepchnął go na bok. Logan spojrzał zszokowany na Aleine'a. Arystokraci umilkli. - Ogłuchłeś?! - ryknął król. - Idź zerżnąć moją córkę! Księżniczka pobladła. Logan także. A potem poczerwieniała ze wstydu. Wyglądała, jakby chciała się zapaść pod ziemię. W tym samym czasie wściekłość, nad którą Logan z trudem panował, zalała jego twarz szkarłatną falą. Gwardziści honorowi po obu jego stronach patrzyli na niego osłupiali. Durzo zastanawiał się, czy król oszalał. Arystokraci nie odezwali się nawet słówkiem. Wszyscy wstrzymali oddech. - Wynoś się! Już! Idź ją rżnąć! IDŹ RŻNĄĆ! - wrzeszczał król. Trzęsąc się z wściekłości, Logan odwrócił wzrok i wyprowadził żonę z sali. Za nimi ruszyli nerwowi gwardziści. - A co do reszty obecnych - powiedział król - jutro pożegnamy mojego syna. I przysięgam, że dowiem się, kto zabił mojego chłopca, nawet jeśli będę musiał wielu z was powiesić! Król usiadł gwałtownie i zaczął łkać jak dziecko. Durzo zamarł w bezruchu na całą tę scenę. Arystokraci byli zakłopotani i przerażeni. Powoli siadali, gapiąc się na króla w milczeniu.

Durzo zastanawiał się gorączkowo. Roth tego nie przewidział. Nie mógł. Ale Durzo był pewien, że Roth znajdował się na zamku, może nawet w tej sali. Gwardzista jednego z pomniejszych arystokratów miał dać sygnał. Jeśli zdejmie hełm, zamach stanu jest odwołany. To dało Durzo chwilę, żeby przeanalizować to, co właśnie się wydarzyło. Nie szaleństwo króla, ale ślub Logana. To było genialne posunięcie. Teraz, jeśli król zginie, nie dojdzie do sporu czterech rodów mających równe prawa do tronu, w czasie którego młody Gyre gniłby w Paszczy - teraz koronę przejmie Logan. Z jego reputacją i poparciem ze strony Gunderów szybciej zdobędzie posłuch niż ktokolwiek inny z rodów arystokratycznych i niż sam król Gunder. To było genialne posunięcie, ale spóźnione. Roth miał ludzi wszędzie na zamku. Pewnie nie było go stać na ponowienie próby później. Gdyby zamach został zaplanowany na jutro, małżeństwo Logana mogłoby wszystko zmienić. A tak Logan i Jenine po prostu dołączą do listy tych, którzy mają zginąć. Podczas gdy Durzo czekał, Roth najwyraźniej się z nim zgodził. Sługa podszedł do gwardzisty i porozmawiał z nim. Mężczyzna trzymał ręce z dala od hełmu. Przewrót miał się odbyć. Cokolwiek Roth musiał teraz zmienić w planach, na pewno będzie się to wiązało z zabiciem księcia Logana Gyre, który - co bardzo wygodne - wyląduje w północnej wieży, gdzie łatwo będzie go znaleźć. Roth pewnie chciałby zlecić tę robotę Durzo, ale on nie zamierzał dać Khalidorczykowi tej szansy. Zrobi, co obiecał, ale nie zabije przyjaciela Kylara. Arystokraci zjedli już króliki, które przygotował Durzo. Karmił je cykutą przez rok. Ilość trucizny w jednej porcji była na tyle małą dawką, że nic się nie stanie stołownikom, chyba że jedli też szpaki na przystawkę. W niecałe pół godziny arystokraci źle się poczują. Zatrucie cykutą zaczyna się dość łagodnie. Arystokraci już powinni tracić czucie w nogach. A co najmniej powinni zauważyć, że wydają się ciężkie. Wkrótce to wrażenie zacznie się rozlewać na resztę ciała. A potem zaczną wymiotować. Każdy, kto pechowo zjadł dokładkę, dostanie konwulsji. Trudno było dokładnie określić czas. Trucizny to nie jest nauka ścisła. W każdej chwili ktoś może zauważyć coś dziwnego. Durzo musiał działać, zanim do tego dojdzie. Przywiązał jeden koniec liny do belki. To był czarny jedwab - absurdalnie droga, ale najcieńsza i najmniej widoczna lina, jaką Durzo miał. Zakładając uprząż, którą zaprojektował specjalnie do tej roboty, Blint przeplótł przez nią linę i ześlizgnął się z belki. Opierając się o dźwigar, żeby przestać się huśtać, spojrzał w dół na cel. Król

znajdował się dokładnie pod nim. Durzo podciągnął kolana i obrócił się głową w dół. Uprząż wbiła mu się w ramiona, a on popuścił linę i zsunął się ku podłodze głową w dół. W tym momencie zgranie w czasie było najważniejsze. W jednej dłoni Durzo trzymał linę. Zmieniając położenie liny i jej napięcie na uprzęży mógł szybko zjechać albo równie szybko się zatrzymać. Kiedy już się poruszał, musiał to robić błyskawicznie: był osnuty w cienie, więc ledwie widoczny, ale nie mógł ukryć liny. W tak przepastnej sali lina zwieszająca się nad królem, napięta, jakby zwisało z niej coś ciężkiego, zostanie zauważona. Straże królewskie były czujne. Vin Arturian o to zadbał. Drugą ręką Durzo wyciągnął dwie tabletki. Obie zrobiono z różnych grzybów. Udało mu się zrobić naprawdę maleńkie tabletki, ale nie rozpuszczą się tak szybko jak proszek, którego do tej roboty nie mógł wykorzystać. Arystokraci nadal milczeli. Król już prawie nie płakał i zauważył, że wszyscy patrzą na niego. - Na co się gapicie?! - krzyknął i zaklął siarczyście. - To uczta weselna mojej córki! Gadajcie! - Król znowu napił się wina. Arystokraci udawali, że rozmawiają, i wkrótce ten pozór zamienił się w gorączkę spekulacji. Durzo wyobrażał sobie, że zastanawiają się, czy król nie zwariował. On również brał to pod uwagę. Ciekaw był, co pomyślą, kiedy król wypije następny puchar wina. Podszedł sługa i dolał królowi wina. Królewski podczaszy wypił najpierw łyk i przepłukał nim usta. Potem podał kielich królowi, który odstawił go z hukiem na stół. - Wasza Wysokość - powiedział lord generał Agon siedzący po lewicy króla - mogę prosić na słówko? Król się odwrócił, a Durzo popuścił linę. Opadł jak błyskawica. Dziesięć stóp nad stołem pociągnął czarną linę i zatrzymał się gwałtownie. Dziesięć stóp to nadal spora odległość, żeby wrzucić coś tak lekkiego, ale ćwiczył to. Kiedy jednak napiął linę, zakręciła się i nagle Durzo zawirował. Nie za szybko, ale zawsze. Nieważne. Nie ma czasu na drugą próbę. Pierwsza pigułka wpadła z pluskiem w sam środek królewskiego pucharu. Druga uderzyła o krawędź i odbiła się z brzękiem. Przeturlała się kilka cali i wpadła pod talerz króla. Durzo spokojnie wyciągnął następną tabletkę i ją upuścił. Król wziął puchar i już miał się napić, kiedy lord generał powiedział: - Wasza Wysokość, być może dość już wypiłeś. Sięgnął, żeby zabrać puchar. Durzo nie marnował czasu na obserwowanie, co zrobi król. Wyciągnął krótką rurkę i

spojrzał za plecy Agona, na królewskiego maga, Fergunda Sa’fasti. Widział tego człowieka, ale lina okręciła się, obracając nim, zanim zdążył wystrzelić strzałkę. Próbował trafić go w nogę. Miał nadzieję, że cykuta osłabiła czucie w nogach maga na tyle, że nie poczuje ukłucia. Ale po kolejnym obrocie nie mógł już wygodnie strzelić, bo król i lord generał z zacietrzewieniem gestykulowali. Cholerne szaty! Spod szat maga było widać ledwo sześć cali łydki. Durzo obrócił się raz jeszcze i darował sobie strzał w łydkę. Mag zaszurał nogami, a Durzo miał tylko jedną strzałkę - w czymkolwiek je unurzano, to był khalidorski sekret, który miał zablokować moce maga. Durzo dmuchnął w rurkę. Strzałka wbiła się w udo maga. Zobaczył nagłą irytację na twarzy mężczyzny. Sięgnął ręką do uda... i nagle trącił go sługa z Sa’kagé. - Przepraszam pana. Wina? - zapytał maga, zabierając strzałkę. Był dobry. Z takimi dłońmi musiał być jednym z najlepszych kieszonkowców w mieście. Ale oczywiście Roth posługiwał się tylko najlepszymi ludźmi. - Mam pełen kieliszek, idioto - warknął mag. - Powinieneś podawać wino, a nie samemu je żłopać. Durzo zrobił obrót i zaczął się wspinać po linie, co nie jest takie łatwe, gdy jest zrobiona z jedwabiu. Odpoczął, kiedy dotarł na belkę. Nie miał pojęcia, czy król wypił wino, czy nie. Ale on swoje zrobił. Teraz musiał tylko poczekać.

52 - A spij się aż oślepniesz powiedział Agon. Nie obchodziło go, czy król go słyszał. Miał gdzieś to, czy monarcha go zabije. A już myślałem, że się dogadam z tym łajdakiem. Zhańbił własną córkę i obraził człowieka, który oddał wszystko, co kochał, aby służyć koronie. Agon zdołał namówić króla na ślub Logana Gyre i Jenine Gunder, ale król nie mógł ścierpieć tego pomysłu. Zazdrościł Loganowi prezencji i inteligencji, zazdrościł mu tego, jak ludzie pochwalili jego wybór, i wściekał się, bo Jenine cieszyła się na myśl o ślubie z Loganem, zamiast z trudem się z tym pogodzić. Ale jeśli Agon zrobił jedną dobrą rzecz w ciągu dziesięciu lat służby u tego bachora z piekła rodem, to było nią przekonanie króla, by wyznaczył Logana na księcia następcę. Logan nigdy mu tego nie wybaczy, ale robiono to dla dobra królestwa. Czasem obowiązki wymagały, by człowiek robił rzeczy, których chciałby uniknąć za niemal wszelką cenę. To obowiązek kazał Agonowi służyć Aleine'owi IX, i tylko obowiązek. Jak Agon, Logan nie był człowiekiem, który wymigiwałby się od obowiązków, ale znowu, jak w przypadku lorda generała, nie znaczyło to, że podoba mu się ich spełnianie. Logan pewnie będzie nienawidził Agona za to przez resztę życia, ale Cenaria zyska dobrego króla. Z inteligencją Logana, popularnością i prawością, kraj może się stać nawet czymś więcej niż tylko meliną złodziei i morderców. Agon był gotów zapłacić cenę, ale nie było mu z tym lekko na duszy. Widział siebie w oczach Logana - gdy zdał sobie sprawę, że zgodził się na przeznaczenie, którego nigdy by sam nie wybrał. Widział twarz Serah Drake. Logan będzie do końca swych dni żył z poczuciem winy, bo ją zdradził. Ten widok go bolał. Agon ledwie tknął jedzenie tego wieczoru. Król przełknął resztę wina. Wśród arystokratów nadal się gotowało. To nie był przyjemny pomruk rozmów jak zwykle w wigilię przesilenia letniego. Mówili przyciszonymi głosami, zerkali ukradkiem. Każdy miał zdanie na temat tego, co król robi, dlaczego wyznaczył następcę i obraził go na jednym wydechu.

To było szaleństwo. Powoli król wynurzył się z łez i milczenia. Rozejrzał się po głównej sali oczami pełnymi nienawiści. Poruszał ustami, ale Agon musiał się przysunąć, żeby usłyszeć, co mówi. Nie zdziwił się, kiedy zorientował się, że król mruczy pod nosem przekleństwa, jedno po drugim, mamrocząc i mamrocząc, otępiały ze złości. I wtedy nagle król wybuchnął śmiechem. Wszyscy w sali znowu ucichli, a król zaśmiał się jeszcze głośniej. Wskazał na jednego z arystokratów, skromnego hrabiego nazwiskiem Burz. Wszyscy spojrzeli we wskazanym kierunku i zagapili się na hrabiego Burza. Hrabia zesztywniał i poczerwieniał, ale król nic nie powiedział. Jego uwaga powędrowała gdzie indziej i znowu zaczął kląć pod nosem. Przez dłuższą chwilę arystokraci dalej gapili się na hrabiego Burza, a potem popatrzyli na króla. Nagle kanclerz Stiglor, który siedział przy głównym stole, wstał z okrzykiem: - Coś jest w jedzeniu! Zachwiał się i padł z powrotem na krzesło, a oczy uciekły mu w głąb czaszki. Obok niego, człowiek, którego król zawsze nienawidził, lord Ruel, nagle padł do przodu. Uderzył twarzą w talerz i leżał nieruchomo. A król się zaśmiał. Agon spojrzał na niego. Król nawet nie patrzył na lorda Ruela, ale zaczął się śmiać w najgorszym możliwym momencie. Ktoś krzyknął: - Otruto nas! - Król nas otruł! Agon odwrócił się, zobaczyć, kto to krzyknął, ale nie potrafił powiedzieć. Służący? Na pewno żaden służący by się nie ośmielił. Kolejny gość wykrzyknął: - Król! Król nas otruł! Śmiejąc się, król skoczył na równe nogi i zatoczył się. Wykrzykiwał przekleństwa, a w głównej sali rozpętało się piekło. Krzesła trzeszczały, kiedy lordowie i ich damy wstawali. Niektórzy chwiali się i padali. Staremu lordowi zaczęło zbierać się na mdłości nad talerzem. Młoda lady upadła, wymiotując. Agon zerwał się i wykrzykiwał rozkazy żołnierzom. Boczne drzwi przy głównym stole otworzyły się gwałtownie i człowiek w liberii Gyre'ów wszedł, unosząc ręce, żeby pokazać, że nie jest uzbrojony. Jego liberia była podarta i zakrwawiona. Miał głęboką ranę obok oka i krew zalewała mu twarz. Liberia Gyre'ów? Nie było tu dziś żadnego sługi Logana. - Zdrada! - krzyknął. - Ratunku! Żołnierze próbują zamordować księcia Logana!

Królewscy żołnierze próbują zamordować księcia Logana! Mają przewagę liczebną! Ratunku! Agon zwrócił się do królewskich straży, wyciągając miecz. - To musi być pomyłka. Ty, ty i ty. Za mną. - Odwrócił się do zakrwawionego posłańca. - Możesz nas zabrać do... - Nie! - ryknął król, a jego śmiech zamienił się w furię. - Ale, panie, musimy chronić... - Nie weźmiesz moich ludzi. Oni zostają tutaj! Zostaniecie tutaj! I ty, Brant! Jesteś mój. Mój! Mój! Agon miał wrażenie, że zobaczył króla po raz pierwszy. Widział w Aleine IX odrażające, występne dziecko od tak dawna, że zapomniał, co odrażające, występne dziecko w koronie może zrobić. Spojrzał na straże królewskie. Na ich twarzach malowała się odraza. Widział, że aż się rwą na ratunek Loganowi, ich księciu, ale obowiązek zabraniał im przeciwstawić się królowi. Logan, ich książę. Nagle wszystko stało się jasne. Obowiązek i pragnienie stały się jednym po raz pierwszy od lat. - Kapitanie Arturianie - warknął Agon tonem dowódcy, żeby każdy lojalny strażnik dobrze go słyszał. - Kapitanie! Jakie są wasze obowiązki, gdyby król umierał? Krępy mężczyzna zamrugał. - Panie! Moim obowiązkiem byłoby chronić nowego króla. Księcia. - Niech żyje król - powiedział Agon. Król spojrzał na niego, nic nie pojmując. Wybałuszył oczy, kiedy Agon zamachnął się mieczem. Aleine był w połowie przekleństwa, kiedy miecz Agona odciął mu głowę. Ciało króla Aleine'a Gundera IX uderzyło o stół i przewróciło kilka krzeseł, nim wylądowało na podłodze. Zanim ktokolwiek ze straży go zaatakował, Agon podniósł miecz nad głowę, trzymając go w obu rękach. - Odpowiem za to, przysięgam. Zabijcie mnie, jeśli musicie, ale teraz waszym obowiązkiem jest chronić księcia. Ratujcie go! Przez sekundę nikt się nie ruszał. Wydawało się, że panika w sali rozgrywa się gdzieś daleko. Damy krzyczały, mężczyźni wołali, słudzy uzbrojeni w noże stołowe próbowali bronić swoich wymiotujących lordów, okrzyki „Zdrada!" i „Morderstwo!" rozbrzmiewały w powietrzu. I wtedy kapitan Arturian zawołał:

- Król nie żyje, niech żyje król! Do księcia! Do króla Gyre! Agon, straże królewskie i kilkunastu uzbrojonych w noże arystokratów razem wybiegli z głównej sali. *** Zanim Kylar zbliżył się do Zachodniego Mostu Królewskiego, zwolnił kroku. Kazał sobie być cieniem i popatrzył na siebie. Wyglądał jak nierówno wycięty kawałek ciemności. Było dobrze; Durzo mówił mu, że nierówne kontury maskują ludzką postać i siepacza trudniej rozpoznać. Kylar myślał, że Talent stłumi też odgłos jego kroków - chciał tego, ale nie miał pojęcia, czy mu się udało. Nie stać go było na to, żeby się przekonać na własnej skórze. Wyszedł zza rogu i zobaczył straże. Zachodni Most Królewski był zamknięty potężną bramą podobną do tych w zamku - z grubej na rękę dębiny wzmocnionej żelazem, wysoką na dwadzieścia stóp i najeżoną kolcami na górze, z osadzonymi w środku mniejszymi drzwiami. Wielcy strażnicy w kolczugach wyglądali na niespokojnych. Jeden się wiercił, niezręcznie obracając głową, żeby się rozejrzeć. Drugi był spokojniejszy i wyraźnie patrzył w każdym kierunku, byle nie na rzekę. Kylar się zbliżył. Rozpoznał mężczyzn mimo hełmów, nie tylko dlatego, że bliźniacy mieli takie same tatuaże w kształcie błyskawicy na twarzach. To byli mięśniacy, i to dobrzy: Szmaja - ten z krzywym nosem - i Bernerd. Kylar spojrzał w kierunku, w którym Bernerd nie patrzył. W ciemnościach niezgrabna, przysadzista barka przycupnęła na rzece jak wyciągnięta na plaży krowa morska. Drzwi na niej były pootwierane, ale nikt nie używał żadnych świateł. Jednakże ciemność już nie wpływała na oczy Kylara. Gdyby miał więcej czasu, pozachwycałby się tym faktem - kiedy noc zapadła, widział nawet lepiej, bo cienie stały się bardziej jednolite. Przez otwarte drzwi barki zobaczył długie szeregi żołnierzy. Każdy miał na sobie cenaryjski mundur, ale z czerwoną chusteczką na ręce. Szeregowi żołnierze mieli chusteczkę na lewej, oficerowie na prawej. Żołnierze nie byli Cenaryjczykami. Pod hełmami Kylar dostrzegł ukryte w mrokach nocy surowe, zimne rysy ludzi północy: włosy mieli czarne jak skrzydło kruka i oczy niebieskie jak zamarznięte jeziora. To byli potężni, mocno zbudowani mężczyźni, zahartowani w zmaganiach z żywiołami i w walkach na polach bitew. Więc to nie byli po prostu Khalidorczycy. To byli khalidorscy górale, najzacieklejsi żołnierze, oddziały elitarne Króla-Boga. W świetle dziennym byłoby to oczywiste dla każdego Cenaryjczyka w zamku. Ale nocą trzeba będzie czasu, nim cenaryjscy żołnierze się zorientują, że zaatakowała ich obca armia. Cenaryjscy żołnierze zorientują się, że przepaski pomagają Khalidorczykom się

rozpoznawać, ale na to też trzeba chwili. Każda nowa grupa, która natknie się na Khalidorczyków będzie musiała sama się zorientować. Kylar zobaczył, że następna barka dobija do brzegu, raptem sto kroków dalej. Khalidorscy górale zwykle byli szersi w piersi niż większość Khalidorczyków, i chociaż część wolnych plemion nadal mieszkała w górach, ci, których pochłonęło cesarstwo, stali się najbardziej przerażającymi wojownikami. Cztery albo pięć setek górali. Kylar nie wiedział na pewno, ale domyślał się, że na drugiej barce też są elitarne oddziały. Jeśli tak, to Khalidor zamierzał zająć zamek tej nocy. Reszta kraju padnie jak ciało pozbawione głowy. Kilku czarowników rozmawiało, kiedy zygzakiem wspinali się platformami na most. Przyglądali się niebu nad zamkiem, jakby czekali na sygnał. Niezdecydowanie sprawiło, że Kylar zamarł. Musiał dostać się do środka i ratować Logana - Roth z pewnością kazał albo Hu, albo Durzo pozabijać wszystkich diuków, a Logan jeszcze walczył z Khalidorczykami na granicy. Równie pewne było to, że do zabójstwa dojdzie za chwilę, o ile już nie doszło. Kylar mógł wejść do środka i spróbować powstrzymać atak, albo mógł spróbować przeciwstawić się Khalidorczykom tutaj. Samemu? To szaleństwo. Już sam widok barki podpływającej do mostu doprowadzał go do pasji. Wiedział, że nie powinien się czuć w żaden sposób związany z Cenarią, ale był lojalny wobec Logana i hrabiego Drake'a. Jeśli to wojsko zajmie zamek, to będzie masakra. Więc musiał walczyć i tu, i w zamku. Cudownie. Kylar spojrzał na przebierańców z Sa’kagé pilnujących mostu. Mięśniacy nie mieli pojęcia o systemie obronnym mostu, ani nie zawracali sobie nim głowy, już nie mówiąc o tym, żeby się wysilić i go zdemontować. Obrócili tylko korbą, która podnosiła masywne, żelazne wrota rzeczne. I wtedy na niebie nad zamkiem Kylar zobaczył długi łuk z niebiesko-zielonego płomienia. Ruszył. Czarownicy się ucieszyli. Naradzili się z oficerem, który zaczął wykrzykiwać rozkazy. Jeden z Khalidorczyków podniósł pochodnię i zamachał nią dwa razy. Szmaja i Bernerd wzięli swoje pochodnie, podeszli do krawędzi mostu i też pomachali dwa razy. Droga wolna. Jasne. Kylar wyciągnął Sędziego. Kiedy miecz z sykiem wysuwał się z pochwy, mięśniacy się odwrócili. Szmaja zamrugał i pochylił się. Trzymając pochodnie w rękach, utrudniające im widzenie w ciemnościach, dostrzegli tylko cieniutki pas ciemnego metalu, podskakujący i

szybujący w powietrzu. A potem metal ruszył z przerażającą prędkością. W jednej chwili obaj nie żyli. Kylar wyjął Bernerdowi z ręki pochodnię i zerknął na mężczyzn na barkach. Już ustawili się w szyku i szli gęsiego wąskimi platformami prowadzącymi na most. Kylar zabrał klucze martwemu Bernerdowi, otworzył bramę i wślizgnął się przez małe drzwiczki. Za nimi znajdowała się korba i mechanizm zwalniający wrota rzeczne. Same wrota to była zwyczajna, ciężka krata, którą dzięki przeciwwagom można było spuścić do wody. A w tym wypadku na statek. Kylar odblokował mechanizm zwalniający. Wrota rzeczne opadły na dwie stopy, ale nie rozległ się trzask. Wrota zadzwoniły. Uderzyły w magiczne blokady, które jaśniały i skrzyły się w ciemnościach. Czarownicy stali na pokładzie pierwszej barki, krzycząc. Pobiegł na posterunek straży. Znalazł tam palenisko z kociołkiem pełnym gulaszu, przybory kuchenne, hełm, kilka płaszczy, skrzynię na rzeczy osobiste i komplet kości do gry na niskim stoliku. Była tam też szafa pełna starych, szerokich dywanów upchniętych do wielkich wiader. Wybiegł z posterunku. Król na pewno nie zostawiłby strategicznego mostu tylko z taką obroną. Filary były z drewna obitego żelazem - odporne na ogień. Mimo obicia drewno namakało, ale nie mogło oddychać i pozbywać się wody, którą chłonęło, więc gniło w ciągu lat i systematycznie trzeba było je wymieniać. Dlaczego król tak bardzo przejmował się ogniem? I wtedy Kylar zrozumiał. Wzdłuż obu stron mostu znajdowały się długie belki osadzone na trzpieniach. Na końcu każdej znajdowała się ogromna, gliniana kula wielkości Kylara. Przynajmniej częściowo glinę uformowano na żelaznym szkielecie, bo każda kula wisiała na cumie przywiązanej do żelaznego ucha na czubku. Z boków wystawało kilka małych rączek. Pociągnął za jedną i opary oleju owiały mu twarz. Zmarnował kilka cennych sekund, gapiąc się na tę konstrukcję, nim wreszcie zrozumiał. Ramiona mogły się odgiąć od mostu z kulami pełnymi oleju na końcu. Kule można było spuścić na przepływający poniżej statek i - przy odrobinie szczęścia - podpalić w spektakularny sposób. Popędził do bramy i porwał pochodnie, które mieli strażnicy. Szybko zamknął bramę. Pierwsza grupa Khalidorczyków była już prawie na moście. Co ja wyprawiam? Pierwsza barka właśnie przepływała pod mostem. Nie było czasu. Kylar kopniakiem

przesunął rygiel trzymający belkę na miejscu i pchnął ją. Nawet nie drgnęła. Potknął się i omal się nie przewrócił o napięte liny; zaklął i znowu całym ciężarem ciała rzucił się na belkę. Czy ci cholerni żołnierze nigdy nie oliwili tego mechanizmu? Wreszcie dotarło do niego, że powinien skorzystać z Talentu. Poczuł moc przepływającą przez jego ciało - teraz dałby radę podnieść cały wóz. Pchnął belkę i poczuł, jak poszarpana czerń cienia to go zakrywa, to znowu znika, gdy kierował Talent do innego zadania. Jeśli będę miał szczęście, to nawet się nie zorientują, że jestem tu na górze, dopóki nie będzie za późno. Kulka skwierczącego zielonego czarognia przefrunęła nad glinianą kulą, chybiając celu o jard. Z dołu rozległy się krzyki. Niezależnie od tego, czy czarownicy zobaczyli Kylara, czy tylko jego pochodnię, nie byli zadowoleni. Kylar pchnął belkę, ale, nie mając się o co zaprzeć, poślizgnął się na drewnie. Belka ledwie drgnęła. Kulka czarognia odbiła się od gliny i poleciała w niebo. Kylar nie zwracał na to uwagi. Coś białego rozkwitło nad pokładem barki - teraz znajdującej się dokładnie pod nim. Małe stworzenie nabrało kształtu przed rudowłosym czarownikiem i zaczęło się wznosić jak koliber. Czarownik nucił; wzory viru pociemniały od mocy, gdy kierował istotą. Kylar pchnął i potknął się o liny. W miarę jak zbliżał się do Kylara, homunkulus nabierał kształtu. Był mały, miał raptem stopę wzrostu i był blady jak ulepiony z ciasta. Miał w sobie coś z rudego czarownika, jakieś zgrubne podobieństwo. Wylądował delikatnie na kuli, a potem wbił stalowe pazury w żelazo jak w masło. Odwrócił się do Kylara i syknął, odsłaniając kły. Kylar gwałtownie cofnął się i omal nie spadł z mostu. W dole rozległ się głuchy łoskot. Powietrze przed rudym czarownikiem zafalowało jak woda w stawie, do którego wrzucono kamień. Coś się poruszało, jakby tuż pod powierzchnią powietrza. Coś ogromnego. Rzeczywistość rozciągnęła się... I pękła. Kylar zobaczył piekło, kiedy rzeczywistość rozdarła się pod naciskiem prącego do przodu poczwarca. Ruszył na Kylara. Dwadzieścia stóp pod Kylarem rzeczywistość rwała się i strzępiła. Kylar w mgnieniu oka dostrzegł ogromną, okrągłą paszczę jak u minoga. Miał wrażenie, że jej wnętrze wybrzusza się niczym kolczasty stożek. I wtedy najwęższy krąg zębów trafił homunkulusa. Zęby się zatrzasnęły, rozrywając ciastowate stworzenie. Każdy kolejny krąg zębów wgryzał

się z potworną siłą w to, co otaczało homunkulusa, a stożek jakby zapadał się w sobie, teraz wciągając wszystko do środka. Ostatni, najszerszy krąg zębów zamknął się na gliniano-żelaznej kuli w jej najszerszym miejscu i poczwarzec śmignął z powrotem do swojej dziury równie nagle, jak się z niej wynurzył. Powietrze znowu zafalowało, a potem znieruchomiało jakby nigdy nic. Homunkulus zniknął. Tak samo jak trzy czwarte kuli - została pokruszona glina i poszarpane żelazo. Olej kapał do wody obok barki. Żołnierze wiwatowali. Pierwsza barka przepłynęła pod mostem i właśnie wynurzała się druga. Kylar poczuł się słaby. Cofnął się i znowu omal nie przewrócił o sznury. Zaklął głośno. Podążył wzrokiem za linami. Łączyły się z wielokrążkiem... przymocowanym do belki. - Ale ze mnie idiota! Złapał za linę i zaczął ją ciągnąć ręka za ręką, jak najszybciej. Ramię podtrzymujące drugą kulę odgięło się od mostu gładko i z łatwością. Kylar usłyszał krzyk i obok niego przeleciały dwa zielone pociski. Obok wielokrążka była druga lina. Cienka. Pewnie ważna. Kylar szarpnął ją i belka podtrzymująca kulę nagle opadła. Kula spadła. Przez chwilę bał się, że właśnie zrzucił swoją jedyną broń do wody, ale kula kołysała się na linie cumowej, jak wahadło, stopę nad rzeką. Uderzyła w drugą barkę na wysokości linii wodnej. Nie było wybuchu. Bok kuli, którym uderzyła o barkę, był żelazny, tylko pokryty wypaloną gliną. Przebiła się przez burtę barki i przeleciała przez szeregi górali. Ale reszta kuli była z gliny. Rozpadła się. Olej, który ją wypełniał, rozlał się gwałtownie po mężczyznach, ich sprzęcie, wsiąkając w drewniany pokład. Kylar patrzył na barkę z góry. Na wysokości wodnicy pojawiła się zgrabna dziura, a ludzie na barce krzyczeli, miał jednak nadzieję na coś bardziej widowisko... BUM! Barka wybuchła. Płomienie wyskoczyły z dziury, którą wybiła kula, i rozdarły ją, powiększając trzykrotnie. Ogień buchnął z iluminatorów. Nagły ryk płomienni zagłuszył wrzaski i krzyki ludzi. Wybuch zdmuchnął mężczyzn, którzy stali na pokładzie i wielu z nich wylądowało w wodzie. Zbroje bezlitośnie wciągały ich pod łagodne fale. Równie szybko jak się pojawił, ogień zniknął. Dym nadal buchał z iluminatorów, a na pokład wylewali się ludzie. Barka się solidnie przechyliła. Oficer, krwawiący z rany na głowie, wykrzykiwał rozkazy, ale na darmo się wysilał. Żołnierze zeskakiwali z pokładu,

żeby dopłynąć do brzegu, który wydawał się tak blisko - i szli na dno jak kamienie. Woda nie była tu bardzo głęboka, ale przy ciężkiej zbroi wystarczająco. Ogień potrzebował kilku chwil, nim zaczął pożerać drewno, kiedy już pochłonął olej, i teraz przesuwał się jak niezaspokojona bestia. Buchał na każdym pokładzie i chociaż barka płynęła, Kylar widział, że nie ma szans dotrzeć do brzegu. Tylko kilku mężczyzn miało tyle rozsądku, żeby zrzucić zbroje, nim skoczyli za burtę. Inni przywarli do filarów mostu. Jednak co najmniej dwustu górali nigdy nie stanie do walki na cenaryjskiej ziemi. Wrota za Kylarem zadrżały, jakby coś w nie uderzyło. Zaklął. Nie powinien był zostawać tu i patrzeć, skoro mógł już uciekać. Żaden cenaryjski żołnierz nie pojawił się w czasie tej bitwy i nadal żaden nie przybiegł, dwie minuty po pierwszym sygnale walki. Nawet jeśli tu działo się źle, w zamku musiały dziać się znacznie gorsze rzeczy. Brama wybuchła i czarownicy pałający mocą weszli po dymiących resztkach. Kylar pobiegł do zamku.

53 Z Nephem Dadą i tuzinem żołnierzy w cenaryjskich mundurach biegnących za nim Roth popędził kładką. Dotarł do małego pokoju, skręcił w prawo i wbiegł po wąskich schodach. To był przyprawiający o zawrót głowy labirynt korytarzy, przejść i schodów dla służby, ale wiódł Rotha i jego ludzi do północnej wieży dwa razy szybciej niż jakakolwiek inna droga. Tak wiele planów, które Roth zasadził, podlewał i pielęgnował przez ostatnie lata, miało zaowocować dzisiejszego wieczoru. Jak pazerne dziecko, chciał zakosztować każdego i marzył, żeby krwawy sok spłynął mu po brodzie. Królowa i jej dwie młodsze córki właśnie umierały, zdał sobie ze smutkiem sprawę Roth. Wielka szkoda. Wielka szkoda, że nie będzie mógł tego zobaczyć. Miał nadzieję, że nikt nie ruszy ciał, dopóki nie będzie mógł ich obejrzeć. Wydał rozkazy, ale chociaż ufał Hu Szubienicznikowi, że wykona je dokładnie, to była wojna. Nie sposób powiedzieć, co się wydarzy. Nic nie dało się na to poradzić. Za żadne skarby nie chciał przegapić śmierci króla. To było wyśmienite! Gdyby Roth nie chował się po kątach, wybuchłby śmiechem. Zamierzał trzymać bełt w kuszy i mierzyć w głowę króla przez cały wieczór. Zamierzał osobiście go zabić, ale kapitan Arturian zbyt dobrze zorganizował ochronę. Roth zdołał dostać się do sali głównej, ale nie mógł wnieść broni. To była mała katastrofa. Gdyby Durzo Blint nie spisał się, cały plan by upadł. Ojciec by go za to zabił. Ale udało się. Durzo wykonał zadanie i był to prawdziwy pokaz wirtuozerii. Otrucie gości wypadło genialnie. Roth był w kuchniach, kiedy kredencarze próbujący jedzenia sprawdzali każdą potrawę i żaden się nie skrzywił. A podanie trucizny królowi było popisem sprawności. Sama mikstura podziała nawet lepiej niż obiecywał Durzo. Roth znajdzie mu więcej zajęć. Mając takie narzędzie jak Durzo, Roth będzie mógł zadawać wyrafinowane cierpienie, o jakim wcześniej nawet nie marzył. Zioła! Nigdy nawet nie pomyślał, jaki to potencjał. Durzo będzie tym, który wprowadzi go we wszystkie ich tajniki. Kto by pomyślał, że zioła podane królowi doprowadzą Agona do takiej skrajności?

Naprawdę zachichotał, kiedy lord generał uwolnił głupiego króla od głowy. To było lepsze niż zabicie go własnymi rękami. Nigdy nie doznał tego niezwykłego dreszczyku, jaki wywołał widok mężczyzny popełniającego czyn, który sam musiał odbierać jako zdradę. Było coś naprawdę wspaniałego w obserwowaniu człowieka, który się pogrąża. Roth i jego ludzie zabawili w sali głównej akurat tyle, żeby zobaczyć, jak lord generał ze swoimi ludźmi złapali przynętę i wybiegli, po czym sami ruszyli biegiem. Zaplanował to jak trzeba - Roth wszystko planował jak trzeba - i zasmakuje dziś jeszcze wyśmienitszych owoców niż zdrada Agona. Ojciec będzie zadowolony. Sześciuset elitarnych żołnierzy, górali Króla-Boga zjawi się w zamku w ciągu pół godziny. Tysiąc kolejnych o świcie. Król powiedział Rothowi, że chciałby stracić mniej niż połowę tych ludzi, zanim przybędzie następnego dnia z wojskami okupacyjnymi. Roth pomyślał, że straci mniej niż ćwierć. Może nawet dużo mniej. Wypełnił uurdthan doskonale. Król-Bóg wyznaczy Rotha na króla Cenarii, a sam przyjmie tytuł Króla Najwyższego. Z czasem przekaże Rothowi całe cesarstwo. Odpychając myśli o przyszłej chwale, Roth zatrzymał się w ostatnim wąskim korytarzu, gdzie jego ludzie dogonili go. Drzwi przed nimi wychodziły na klatkę schodową u podstawy wieży północnej. Roth machnął na swoich ludzi. Uderzyli w ukryte drzwi i wypadli do holu, rozbłyskując mieczami. Dwóch gwardzistów honorowych stojących na dole wieży nie miało żadnej szansy. Ledwie zdążyli się zdziwić, a już nie żyli. - Pilnujemy drzwi. Agon nie wejdzie na górę - oznajmił Roth. - Książę i księżniczka będą następni. Sprawdził kuszę. *** Logan siedział na brzegu łóżka i czekał. Zamknął oczy i pomasował skronie. Na chwilę został sam w sypialni na szczycie północnej wieży. Jenine Gunder... nie: Jenine Gyre zostawiała go, żeby się przyszykować. Przyszykować. Logan źle się czuł. Oczywiście fantazjował o kochaniu się, ale zrobił co w jego mocy, by te fantazje ograniczały się do tylko jednej kobiety - a tą kobietą nie była Jenine. Kiedy Serah przyjęła oświadczyny, myślał, że jego fantazje wreszcie się spełnią. Planował ich ślub na dzisiejszy ranek. A teraz to. Usłyszał cichy szelest bosych stóp na dywanie i uniósł wzrok. Włosy Jenine były

rozpuszczone, bujnymi lokami opadły jej do połowy pleców. Miała na sobie białą jedwabną prześwitującą koszulę nocną i uśmiechała się niepewnie. Jej uroda zapierała dech w piersi. Wszystko, co zasugerowała jej wieczorowa suknia zeszłej nocy - bogowie! to było raptem wczoraj? - urzeczywistniło się, każda zmysłowa obietnica wypełniła się z nadmiarem. Logan chłonął wzrokiem każdą jej krągłość, od bioder do wąskiej talii, od tali do idealnych piersi, jedna krzywizna przechodziła w drugą, z finezją, która mogłaby natchnąć artystę. Zachwycał się jej skórą, złocistą w blasku świec, ciemnymi kręgami sutków widocznych przez materiał, drżeniem, zdradzającym nieśmiałość w jej postawie. Pragnął jej. Pragnął ją posiąść. Żądza zapłonęła w nim, zaślepiła, połykając cały świat z wyjątkiem stojącej przed nim piękności i jego myśli o tym, co za chwilę zrobi. Odwrócił wzrok. Zawstydzony. Gula narastała mu gardle, prawie uniemożliwiając oddech. - Taka jestem brzydka? - spytała. Podniósł wzrok i zobaczył, że skrzyżowała ręce na piersiach i łzy napłynęły jej do oczu. Zbolały spuścił wzrok. - Nie, nie, moja pani. Proszę, podejdź. Nie poruszyła się. To nie wystarczyło. Logan spojrzał jej w oczy. - Proszę. Jesteś taka ładna, tak bardzo, bardzo piękna, że mnie oszołomiłaś. Aż mnie to boli. Chodź, usiądź obok mnie. Proszę. Jenine usiadła obok niego na łóżku, blisko, ale nie dotykając go. Logan niewiele o niej wiedział. Nawet jego ojciec uważał ją za zbyt bogatą jak na partię dla Logana. Słyszał tylko, że była lubiana, „promienna", że się „statkuje" i nie skończyła jeszcze szesnastu lat. Logan rozumiał określenie „promienna". Przy kolacji bił od niej blask - dopóki nie odezwał się jej ojciec. Łajdak. Logan teraz rozumiał, jak musiał się czuć jego ojciec, widząc kobietę, którą kochał, poślubioną temu czemuś. Określenia „że się statkuje" używano też wobec brata Jenine. W przypadku księcia oznaczało to, że zdaniem ludzi wreszcie kończy z bardziej ewidentnymi amorami i zaczyna przejmować pewne obowiązki związane z rządzeniem. Ale w przypadku Jenine Logan podejrzewał, że „statkowanie się" oznacza, że już nie bawi się w berka na zamku. Tak bardzo różniła się od Serah... I była jego żoną. - Jestem... byłem zaręczony z inną kobietą jeszcze tego ranka. Kobietą, którą kochałem od lat... i nadal kocham, Jenine. Mogę tak do ciebie mówić? - Możesz mnie nazywać, jak zechcesz, mój lordzie mężu. Jej głos był chłodny. Logan ją zranił. Cierpiała, ale z całkiem niewłaściwych

powodów. Niech to szlag, była taka młoda. Ale z drugiej strony, nie tylko na niego spadły same niespodzianki w czasie ostatniego dnia. - Byłaś kiedyś zakochana, Jenine? Zastanawiała się nad jego pytaniem z większą powagą, niżby się tego spodziewał po piętnastolatce. - Hm... lubiłam niektórych chłopców. - To nie to samo - uciął Logan. I natychmiast pożałował swojego tonu. - Zamierzasz mnie zdradzać? - odgryzła się natychmiast. - Z nią? To uderzyło Logana między oczy. Ta sytuacja nie była łatwa i dla Jenine. Jak się musiała czuć, lubiąc go, wychodząc za niego i wiedząc, że kocha kogoś innego? Logan ukrył twarz w dłoniach. - Złożyłem przysięgi małżeńskie, bo poprosił mnie o to król, bo naród tego potrzebował. Ale traktuję je poważnie, Jenine. Będę ci wierny. Spełnię swój obowiązek. - A twoim obowiązkiem jest spłodzić następcę? Jej ton ani trochę się nie ocieplił. Logan zdawał sobie sprawę, że powinien zmilczeć, mimo to odpowiedział: - Tak. Padła na łóżko, podciągnęła koszulę i rozłożyła nogi. - Obowiązek czeka na spełnienie, mój panie - powiedziała, odwracając twarz i gapiąc się na ścianę. - Jenine... popatrz na mnie! Przykrył jej nagość i - bogom dzięki - patrzył tylko na jej twarz, kiedy do niej mówił, chociaż nawet teraz jej ciało krzyczało do niego. Czuł się jak zwierzę. - Jenine, będę tak dobrym mężem, jak zdołam. Ale nie mogę ci dać mojego serca. Jeszcze nie. Patrzę na ciebie i czuję się źle, bo pragnę kochać się z tobą. Ale jesteś moją żoną! Do diabła, byłoby łatwiej, gdybyś nie była tak... tak diabelnie piękna! Mógłbym tylko patrzeć na ciebie, nie pragnąc... nie pragnąc tego, co powinienem dziś zrobić. Rozumiesz? Najwyraźniej nie rozumiała, ale usiadła z powrotem, podkurczając nogi. Nagle znowu była dziewczyną. Rumieniła się z powodu tego, co przed chwilą zrobiła, ale nie odwróciła wzroku. Logan uniósł ręce. - Nie winię cię. Sam siebie nie rozumiem. To wszystko jest takie pokręcone. Nic nie ma sensu, odkąd Aleine...

- Proszę, nie mówmy dzisiaj o moim bracie. Proszę. - Wszystko straciłem. Wszystko... wszystko poszło nie tak. Jak mógł być tak egoistyczny? Stracił przyjaciela, ale ona straciła starszego brata. Też musiała cierpieć. - Przepraszam - dodał. - Nie, to ja przepraszam - powiedziała Jenine, patrząc nań spokojnie, chociaż ze łzami w oczach. - Przez całe życie wiedziałam, że wyjdę za tego, za którego będę musiała, przez wzgląd na kraj. Starałam się nawet nie podkochiwać w nikim, bo wiedziałam, że mój ojciec w każdej chwili może mi powiedzieć, że mnie potrzebuje. Od dwóch lat starałam się ciebie nie lubić. Wiem, że uważasz mnie za głupią dziewczynę, ale, masz pojęcie, kim byli moi potencjalni mężowie? Ceurański książę, który lubi chłopców, i drugi, który ma sześćdziesiąt lat, alitaerański, który ma sześć, lodricarski, który nie mówi w naszym języku i już ma dwie żony, Khalidorczycy, którzy traktują kobiety jak przedmioty, i Modaińczyk, który dwa razy owdowiał w tajemniczych okolicznościach. I byłeś ty. Każdy cię lubi. Dobry król wykorzystałby nasze małżeństwo, żeby uleczyć rozdźwięk między naszymi rodzinami, ale mój ojciec cię nienawidzi. Musiałam więc patrzeć na ciebie, słyszałam historie o tobie od mojego brata i od innych dziewcząt, słyszałam, że jesteś odważny, że jesteś honorowy, że jesteś lojalny, że jesteś mądry. Mój brat powiedział mi, że jesteś jedynym mężczyzną, jakiego zna, którego nie onieśmielałby mój umysł. Wiesz jak to jest używać prostych słów i udawać, że się nie rozumie różnych rzeczy, żeby nie zaszkodzić swojej reputacji? Logan nie był pewien, czy rozumie. Kobiety z pewnością nie musiały nigdy udawać głupich. Prawda? - Kiedy się dowiedziałam, że mam cię poślubić, miałam wrażenie, że wreszcie spełnią się wszystkie moje dziewczęce marzenia. Nawet kiedy mój ojciec się zachował jak... i Serah... i Aleine... - Wzięła głęboki wdech. - Przepraszam, lordzie mężu. Byłeś ze mną szczery. Wiem, że nie prosiłeś o to. Przykro mi, że musiałeś ją stracić, żebym ja mogła mieć ciebie. Wiem, że spotkało cię ostatnio dużo przykrych niespodzianek. - Uniosła głowę i przemówiła jak księżniczka: - Ale zrobię co w mojej mocy, żeby okazać się dobrą niespodzianką, mój panie. Dołożę starań, aby okazać się godną twojej miłości. Na bogów, co to za kobieta! Logan spojrzał na Jenine zeszłego wieczoru i zobaczył tylko piersi. Zobaczył ją chichoczącą z przyjaciółmi i widział w niej dziecko. Był głupcem. Jenine Gunder - Jenine Gyre - była księżniczką, która się urodziła, by zostać królową. Jej pewność siebie, jej świadome poświęcenie, jej siła wzbudzały w nim nabożny podziw. Wcześniej miał nadzieję, że jego żona dorośnie, stając się dla niego dobrą partnerką. Teraz

miał nadzieję, że sam dorośnie, by stać się dobrym partnerem dla tej kobiety. - A ja zrobię wszystko, co w mojej mocy, by nasza miłość wzrastała, Jenine powiedział. - Po prostu... Położyła palec na jego ustach. - Będziesz mi mówił Jeni? - Jeni? - Logan dotknął delikatnej, gładkiej skóry jej policzka i wzrokiem powędrował po jej ciele. Wolno mi. Mogę. Powinienem nawet. - Jeni? Mogę cię pocałować? Nagle znowu stała się niepewną dziewczyną, dopóki ich usta się nie spotkały. A wtedy, mimo jej wahania, niepewności i naiwności, dla Logana stała się wszystkim co ciepłe, miękkie, piękne i kochające na tym świecie. Była wszystkim, czym jest kobieta, i pod każdym względem okazała się cudowna. Objął ją i przyciągnął do siebie. Kilka minut później, Logan odsunął się od niej na łóżku, odwracając głowę w stronę drzwi. - Nie przestawaj - poprosiła. Podkute buty uderzały o schody za drzwiami. I to dużo więcej niż jedna para butów. Nawet nie zatrzymując się, żeby włożyć ubranie w ciemnościach, Logan sturlał się z Jenine i złapał miecz.

54 Regnus Gyre uskoczył z powrotem w boczny korytarz, kiedy przebiegł obok niego Brant Agon z kilkunastoma gwardzistami królewskimi i - co dziwne - paroma tłustymi arystokratami. - Niech żyje król! Do księcia - krzyczał jeden z nich. Do księcia? Zatem plotki nie były prawdziwe - Regnus słyszał, że Aleine’a Gundera zamordowano zeszłej nocy. Gdyby lord generał był sam, Regnus zawołałby starego przyjaciela, ale nie kiedy towarzyszył mu Vin Arturian. Vin miał obowiązek aresztować Regnusa i zrobiłby to, nawet jeśli mu to nie odpowiadało. Rozległy się krzyki, gdzieś w głębi zamku, ale Regnus nie rozumiał słów. Fakt, że działo się tyle rzeczy, których nie rozumiał, niepokoił go, ale nic nie mógł poradzić na to, co się działo w innych miejscach zamku - cokolwiek to było. Miał tylko sześciu ludzi i żaden nie miał zbroi. Wystarczająco trudno było im się tu dostać, udając służących i zarazem starając się zachować miecze. Mógł mieć tylko nadzieję, że znajdzie Nalię i wyprowadzi ją stąd. Komnaty królowej znajdowały się na pierwszym piętrze zamku w północnowschodniej części. Regnus i jego ludzie szli przez zamek nonszalancko w dwóch grupach po trzech, starając się nie przyciągać uwagi służby, ale teraz zdecydowanie przywołał drużynę. Ludzie zgromadzili się wokół niego i Regnus ruszył biegiem. Dotarli do komnat królowej, nie wpadając na żadnego służącego ani wartownika. Mieli niewiarygodne szczęście. W walce przeciwko nawet dwóm wartownikom mającym broń i zbroje Regnus i jego ludzie mogli zwyczajnie zginąć. Regnus zapukał głośno do wielkich drzwi i otworzył je. Dama dworu, która już miała je otworzyć, cofnęła się zaskoczona. - Ty! - wykrzyknęła. - Milady, uciekaj! Morderca! Nalia Gunder siedziała w bujanym fotelu, z nietkniętym haftem na kolanach. Natychmiast wstała, ale machnęła na służkę.

- Nie wygłupiaj się. Odejdź. Jej dwie młodsze córki, Alayna i Elise, wyglądały, jakby płakały. Wstały niepewnie. Żadna z nich nie była na tyle duża, żeby rozpoznać diuka Gyre. - Co tu robisz? - zapytała królowa Nalia. - Jak się tu dostałeś? - Twoje życie jest w niebezpieczeństwie. Człowieka, który zaatakował zeszłego wieczoru moją rezydencję, wynajęto, by cię dziś zabił. Błagam, Nal... proszę, moja królowo. Odwrócił wzrok. - Mój panie - powiedziała. Tak właśnie królowa mogła powitać ulubionego wasala. Tak też mogła zwrócić się lady do swojego męża. W tych dwóch słowach Regnus usłyszał, że mówi mu „Nigdy nie kochałam nikogo prócz ciebie". - Mój panie - powtórzyła. - Regnusie, pójdę, gdziekolwiek mi każesz, ale nie możemy ich zostawić. Jeśli mnie grozi niebezpieczeństwo, im także. - Twoje córki mogą iść z nami. - Mam na myśli Logana i Jenine. Pobrali się dziś popołudniu. „Niech żyje król! Do księcia!". Okrzyki arystokratów nagle nabrały sensu. Skrócili sobie frazę „Król nie żyje. Niech żyje król". Życzyli długiego życia nowemu królowi. Księciu. Loganowi. Król Gunder nie żył. Logan został nowym królem. Lepszy człowiek pomyślałby w pierwszej chwili o czymś innym, Regnus to wiedział. Lepszy mąż też pomyślałby o czymś innym w pierwszej chwili. Jednakże jego pierwszą myślą było to, że mąż Nalii nie żyje. Ten pełen nienawiści człowieczek, który przysporzył im tyle cierpienia, odszedł. Żona Regnusa też nie żyła. On i Nalia nagle, cudem zostali uwolnieni z trwającej dwadzieścia dwa lata niewoli. Dwadzieścia dwa lata - i nagle wyrok, który brał za dożywocie, złagodzono. Skupił się na radościach dumnego ojca i zdolnego przywódcy, ale nigdy nie wierzył, że w domu czeka na niego coś więcej niż małżeńskie męki. Teraz już szczęście nie wydawało się tak odległą możliwością, znajdowało się tutaj, krok od niego, promieniało przed nim, patrzyło oczami pełnymi miłości. Jak inne byłyby powroty do Nalii, dzielenie z nią domu, rozmów, życia, łoża. Gdyby go zechciała, mógłby ją poślubić. Naprawdę by ją poślubił. Powoli docierały do niego inne komplikacje. Logan był teraz nowym królem? To byłby prawdziwy koszmar dla genealogów, gdyby Regnus i Nalia mieli dzieci. Ale nie przejmował się tym. Zaśmiał się w głos. Nagle zrobiło mu się lekko na duszy. I natychmiast oprzytomniał.

Agon, straże i arystokraci pędzili do jego syna, uzbrojeni w noże stołowe. Loganowi groziło niebezpieczeństwo. Ci ludzie biegli mu na ratunek. Loganowi groziło niebezpieczeństwo i Regnus odwrócił wzrok. Nie było czasu, żeby wszystko tłumaczyć, mówić Nalii, że jest wolna, że Aleine nie żyje. Regnus musiał działać. Nie miał pojęcia, ile czasu mu jeszcze zostało. - Są w niebezpieczeństwie! Za mną! - krzyknął Regnus, unosząc miecz. - My... Coś gorącego przeszyło jego plecy i nagle zniknęło. Regnus odwrócił się i potarł pierś, poirytowany. Zobaczył coś czarnego przemykającego do cieni, kiedy nagle z gardła jednego z jego ludzi popłynęła krew. Jakby byli marionetkami, którym przecięto sznurki, jego ludzie padli szybko jeden po drugim, martwi. Dłoń, którą dotknął piersi, lepiła się. Spojrzał w dół. Krew rozlewała się po tunice nad sercem. Spojrzał na Nalię. Cień znalazł się za nią i trzymał ją. Jedna czarna ręka trzymała w górze jej podbródek, a druga długi wąski miecz, którym cień zabił Regnusa. Nalia nie odrywała wzroku od diuka, oczy miała ogromne z przerażenia. - Nalia - powiedział. Padł na kolana. Przed oczami robiło mu się biało. Starał się utrzymać oczy otwarte, ale wtedy zdał sobie sprawę, że cały czas ma je otwarte, tylko to już nie ma żadnego znaczenia. *** Lord generał Agon ze swoją zbieraniną arystokratów i straży nie poruszał się wystarczająco szybko. W ciągu setek lat zamek kilkakrotnie przebudowano, a w planach niczego nie uproszczono. Dwa razy ludzie generała zatrzymywali się, bo trafiali na zamknięte drzwi, kłócili się, czy lepiej je rozwalić, czy obejść, i w końcu postanawiali iść inną drogą. Teraz biegli ostatnim korytarzem prowadzącym do północnej wieży - strażnicy pędzili, Agon biegł, a kilku arystokratów sapało na drugim końcu korytarza. Arystokraci już dawno porzucili entuzjastyczne okrzyki „do księcia" i „niech żyje król Gyre!". Teraz oszczędzali oddech. Agon wszedł do antykamery wieży przy dźwiękach przekleństw i walenia do drzwi prowadzących na schody. Jeden z królewskich wartowników, pułkownik Gher, stał w wejściu do antykamery. - Szybciej, moi panowie - ponaglał ostatnich dwóch brzuchatych arystokratów. Przyglądając się pokojowi, lord Agon pozwolił młodszym, lepiej zbudowanym mężczyznom zaatakować grube drzwi prowadzące na schody. Pomieszczenie nie było duże, miało ledwie dwadzieścia stóp kwadratowych. Zostało skromnie umeblowane, a sufit

znajdował się tak wysoko, że ginął w ciemności. I prowadziło do niego tylko dwoje drzwi: jedne na schody i drugie na korytarz. Nie dało się ich ominąć. Coś tu nie grało. Fakt, że drzwi zamknięto, oznaczał, że stojących na tym posterunku strażników albo zabito, albo przekupiono. Lord generał Agon spojrzał przez ramię na pułkownika Ghera, który zapędzał ostatniego arystokratę do pokoju. Przepchnął się obok kuzyna Logana, grubego lorda lo-Gyre, i już chciał krzyknąć ostrzegawczo, ale zanim zdążył wypowiedzieć choćby słowo, pięść pułkownika Ghera w rękawicy z kolczej plecionki uderzyła go w podbródek. Agon poleciał do tyłu i tylko mógł patrzeć z podłogi, jak pułkownik Gher zatrzaskuje drzwi i zasuwa rygiel. Jeden ze strażników uderzył ramieniem w drzwi zaraz potem, ale nie drgnęły, a chwilę później Agon usłyszał, że zasunięto sztabę. - Jesteśmy uwięzieni - poinformował usłużnie lord Urwer. Na chwilę wszyscy w pokoju zamarli. Kiedy lord generał wstał z pomocą jednego ze strażników, zobaczył, że do mężczyzn zaczyna docierać znaczenie tego faktu. Skoro właśnie zdradził jeden z ich ludzi, to zamach na życie księcia nie był incydentem ani wyizolowanym, ani nieudolnie zaplanowanym. Wszystko w ciągu ostatnich kilku dni zostało precyzyjnie zaaranżowane - od śmierci księcia Aleine'a po ich przybycie do tego miejsca swojej śmierci. Mieli małe szanse na przetrwanie. - Co teraz robimy, panie? - zapytał jeden ze strażników. - Przebijamy się przez te drzwi - powiedział lord Agon, wskazując drzwi na schody. Prawdopodobnie było już za późno. Na górze tych schodów znajdą pewnie wrogich żołnierzy i martwych członków rodziny królewskiej. Ale Agon już dawno temu nauczył się nie marnować czasu na polu bitwy, lamentując, co powinno się zrobić, co powinno się wcześniej zauważyć. Wzajemne oskarżenia można zostawić na później, o ile będzie jakieś później. Straże ponowiły atak na drzwi. Nagle rozległ się świst i brzdęk bełtu z kuszy. Królewski wartownik padł - bełt przeszył kolczugę z taką łatwością, jakby to był jedwab. Agon zaklął i rozejrzał się po pokoju, szukając otworów strzelniczych w ścianach. Żadnego nie dostrzegł. Mężczyźni rozglądali się nerwowo wokół, próbując ustrzec się wroga, który zaatakował znikąd. Brzdęk. Kolejny strażnik zatoczył się na towarzysza i padł martwy.

Agon i reszta spojrzeli w mrok. Nisko zwieszający się żyrandol uniemożliwiał im dostrzeżenie czegokolwiek poza nim. Cichy śmiech rozległ się echem w ciemnościach. Wartownicy i arystokraci rozbiegli się, szukając jakiejś osłony, ale nie mogli na wiele liczyć. Jeden z żołnierzy schował się za miękko obitym fotelem o szerokim oparciu. Z kolei arystokrata zerwał ze ściany portret sir Robina i trzymał go przed sobą jak tarczę. - Drzwi! - warknął Agon, chociaż serce wypełniała mu rozpacz. Nie było drogi ucieczki. Człowiek - albo ludzie - strzelający do nich, nie tylko miał swoich ludzi i zdrajców w zamku, ale znał także tajemnice tej budowli. Paranoiczny król Hurlak nafaszerował zamek sekretnymi pokojami i zamaskowanymi otworami w ścianach do szpiegowania. Ponieważ kusznik wiedział, gdzie są, wystarczyło, żeby tylko siedział i mordował ich po kolei. Nie mieli jak go powstrzymać. Brzdęk. Żołnierz siedzący za wielkim fotelem zesztywniał, kiedy bełt przebił się przez oparcie i wbił w jego plecy. Zabójca dał im do zrozumienia, że znaleźli się w beznadziejnym położeniu. - Drzwi! - krzyknął Agon. Z odwagą, jakiej wielu dowódców żądało, ale niewielu otrzymywało, reszta straży rzuciła się do rąbania drzwi. Wiedzieli, że niektórzy z nich zginą w trakcie wysiłków, ale wiedzieli też, że to jest ich jedyna droga ucieczki, jedyna nadzieja na życie. Brzdęk. Kolejny królewski żołnierz padł w połowie zamachu na drzwi. Lord Ungert trzymający w słabych rękach portret przed sobą, zakwilił jak mała dziewczynka. Brzdęk. Wydawało się, że żołnierz odskoczył w bok, kiedy bełt przeszył mu ucho i pchnął go broczącego krwią na framugę. W drzwiach pojawiło się pęknięcie. Jeden z trzech żołnierzy, którzy się ostali, krzyknął triumfalnie. Strzała wleciała przez szczelinę w drzwiach i wbiła mu się w ramię. Mężczyzna obrócił się raz, nim bełt z góry rozłupał mu kręgosłup. Obaj ostatni strażnicy się załamali. Jeden upuścił miecz i padł na kolana. - Proszę - błagał. - Proszę, nie. Proszę, nie. Proszę... Ostatni był kapitan Arturian. Zaatakował drzwi jak opętany. Był silnym człowiekiem, a drzwi trzęsły się i kołysały pod jego uderzeniami, szpara się poszerzała, wydłużała i sięgała już zasuwy. Uskoczył, kiedy dwie strzały śmignęły przez szczelinę i obok jego głowy, a potem zaatakował raz jeszcze. Kolejna strzała przeleciała obok Vina Arturiana, a Agon zobaczył, jak

szarpnął głową do tyłu. Policzek miał skaleczony - cięcie zakreśliło czystą linię - a ucho rozdarte na pół. Krzycząc, kapitan Arturian cisnął mieczem przez dziurę jak włócznią. Złapał zasuwę i wyrwał ją z drzwi, szarpiąc się, kiedy strzała przebiła mu rękę na wylot. Nie zwracając na nią uwagi, złapał się drzwi i pchnął je, wyważając z framug. Pięciu khalidorskich łuczników w mundurach cenaryjskich stało na schodach z napiętymi łukami. Za nimi stało sześciu żołnierzy z mieczami i czarownik. Jeden łucznik leżał u ich stóp z mieczem kapitana wyrastającym mu z brzucha. Pięciu łuczników jednocześnie puściło cięciwy. Podziurawiony strzałami kapitan Vin Arturian padł do tyłu. Jego ciało upadło obok strażnika na klęczkach, który wtedy wrzasnął. Brzdęk. Krzyk zakończył się charczeniem i młody mężczyzna padł, topiąc się we własnej krwi. I wtedy nadeszła jedna z tych upiornie zwyczajnych chwil pośród chaosu bitewnego, jakie lord Agon już przeżył, ale do których nigdy się przyzwyczaił. Jeden z łuczników oddał swój łuk, zszedł do pokoju i złapał drzwi. - Przepraszam - powiedział do kapitana, którego właśnie pomógł zabić. Nie drwił, był zwyczajnie uprzejmy. Wyszarpnął drzwi z pośmiertnie zaciśniętych palców kapitana, wyszedł z powrotem na klatkę schodową i wstawił drzwi na miejsce, podczas gdy lord Agon i arystokraci patrzyli. W tym zawieszeniu poza czasem, zanim rzeczywistość powróciła z miażdżącą siłą, lord Agon spojrzał na arystokratów. Oni popatrzyli na niego. To byli ci, którzy byli gotowi narazić własne życie, żeby ratować księcia. Odważni ludzie, nawet jeśli niektórzy to głupcy, pomyślał, patrząc na lorda Ungerta, zasłaniającego się obrazem. Poprowadził tych ludzi na śmierć. Pułapka była sprytna. „Sługa Gyre'ów", który powiadomił o ataku, na pewno był jednym z ludzi uzurpatora. Ta sztuczka nie tylko rozdzieliła straże królewskie, zabierając większość z sali głównej, ale także zgrabnie oddzieliła ziarno od plew. Lordowie, którzy poszli za Agonem, to nie byli do końca ci, po których lord generał spodziewał się, że staną w obronie księcia Logana, ale właśnie oni wykazali się lojalnością w jedyny sposób, który się liczył - poprzez działanie. A zabijając tych ludzi, Khalidor eliminował tych, którzy najprędzej stanęliby przeciw niemu. Genialne. Mimo charkotu i rwanego oddechu umierającego żołnierza Agon dosłyszał jeszcze

jeden dźwięk. Natychmiast go rozpoznał. To był pracujący lewar kuszy. Klik-klik-klak. Klik-klik-klak. - Żebyście wiedzieli, kogo przeklinać, gdy będziecie umierać - dobiegł rozbawiony, złowieszczy głos z kryjówki nad nimi. - Jestem książę Roth Ursuul. - Ursuul! - wykrzyknął lord Braeton. - Och, wobec tego czuję się zaszczycony - odparł lord lo-Gyre. Bełt trafił lo-Gyre'a w gruby brzuch z taką siłą, że wyleciał przez plecy, zabierając ze sobą sporą część wnętrzności. Lord przysiadł bezwładnie pod ścianą. Kilku lordów przeklęło Ursuula, jak sam się o to prosił. Ktoś podszedł, aby pocieszyć lorda lo-Gyre, drżącego na podłodze i oddychającego ze świstem. Lord generał nadal stał. Śmierć znajdzie go na własnych nogach. Klik-klik-klak. Klik-klik-klak. - Chcę ci podziękować, lordzie generale - powiedział Roth. - Dobrze mi służyłeś. Najpierw zabiłeś dla mnie króla, smakowity kąsek, jeśli idzie o zdradę, i mimo to zdołałeś wciągnąć tych ludzi w pułapkę. Zostaniesz za to sowicie nagrodzony. - Co? - zdziwił się stary lord Braeton, patrząc z niepokojem na Agona. - Powiedz, że to nieprawda, Brant. Kolejny bełt przeszył serce lorda Braetona. - To kłamstwo - powiedział lord Agon, ale lord już nie żył. Klik-klik-klak. Klik-klikklak. Lord Ungert spojrzał na Agona przerażony. Płótno trzęsło się w jego dłoniach. - Proszę, powiedz mu, żeby przestał - błagał Agona, widząc, że jest ostatnim arystokratą, który ostał się żywy. - Nawet nie chciałem iść za tobą. Moja żona mi kazała. W malowanej tarczy z sir Robinem pojawiła się mała dziurka i lord Ungert zatoczył się do tyłu. Przez dłuższą chwilę stał oparty o ścianę, krzywiąc się i nadal trzymając w rękach obraz. Wyglądał na zniesmaczonego, jakby płótno miało rzeczywiście zatrzymać bełt z kuszy. Potem upuścił portret i rama się roztrzaskała. Klik-klik-klak. Klik-klik-klak. - Łajdaku - powiedział lord lo-Gyre z trudem, łapiąc oddech i wbijając wzrok w lorda generała Agona. - Ty łajdaku. Następny bełt trafił go między oczy. Lord generał Agon uniósł wyzywająco miecz. Roth się zaśmiał. - Nie kłamałem, lordzie generale. Zostaniesz nagrodzony.

- Nie boję się. Klik-klik-klak. Klik-klik-klak. Bełt trafił Agona w kolano i generał poczuł, jak kość się roztrzaskuje. Zatoczył się na fotel i padł. Chwilę potem kolejny bełt przeszył mu łokieć. Lord generał miał wrażenie, że urwało mu rękę. Ledwo wytrzymał, siedząc na podłodze, chwytając się oparcia fotela jak tonący. - Mój siepacz powiedział mi, że ufa, że popędzisz na ślepo i wpadniesz prosto w pułapkę. W końcu byłeś na tyle głupi, żeby zaufać jemu - powiedział Roth. - Blint! - Tak. Ale nie powiedział mi, że zdradzisz swojego króla! To było wyśmienite. I jeszcze wyswatałeś lorda Gyre z rodziną królewską? To twój przyjaciel, co? To kosztowało Logana życie. Wiem, że nie boisz się umrzeć, lordzie generale - powiedział Roth. - W nagrodę daję ci życie. Idź i żyj ze swoją hańbą. No już, idź. Odpełznij, robaczku. - Resztę swojego żałosnego życie spędzę, polując na ciebie - rzucił przez zaciśnięte zęby Agon. - Nie. Jesteś tchórzem, Brant. Mogłeś mnie powstrzymać. Zamiast tego pomagałeś mi na każdym kroku. Teraz ja i moi ludzie idziemy na górę. Książę i księżniczka umrą, bo mnie nie powstrzymałeś. Więc czemu miałbym cię zabijać? Nie dałbym rady bez twojej pomocy. Roth zostawił lorda generała dyszącego na podłodze. Zdruzgotanego.

55 Sierżant Bamran Gamble naciągnął długi łuk alitaerański dzięki szerokim mięśniom pleców. Nieważne, czy jest się silnym jak tur - nie da się naciągnąć alitaerańskiego długiego łuku tylko siłą ramion. Zrobiony z grubego cisu łuk był długi na siedem stóp i potrafił przebić zbroję z odległości dwustu kroków. Gamble słyszał o ludziach, którzy trafiali w cel wielkości czterech stóp z odległości pięciuset kroków, ale Bogu dzięki nie musiał dokonywać takiej sztuki. Stał na dachu strażnicy na dziedzińcu zamkowym. Zdrajca zabarykadował ich tam, ale tchórz albo nie miał odwagi, albo zapomniał pochodni, żeby podłożyć ogień pod budynek. Ludzie Gamble'a wybili dziurę na dach i pomogli mu wyjść na górę. Pierwszy pocisk czarownika przeleciał nad głową sierżanta, zanim zdążył napiąć łuk. Czarownik był jedynym meisterem na dziedzińcu; najwidoczniej zostawiono go tam, żeby miał na wszystko oko. Z wysoka Gamble widział, że nawet teraz kolejni żołnierze wlewają się przez Wschodni Most Królewski, ale nie spuszczał oczu z czarownika. To była kobieta o rudych włosach i bladej skórze. Dyszała ciężko, jakby ostatni pocisk odebrał jej część sił, ale już zbierała się w sobie, nuciła i czarny vir na jej rękach się napinał. Jeśli chybi, nie będzie miał drugiej szansy. Czarownica strzeli niżej i podpali strzechę, która pokrywała strażnicę. Zginie ponad czterdziestu ludzi sierżanta Gamble'a. Napiął mięśnie pleców naciągając łuk. Trzy palce przesunęły się w stronę jego twarzy. Cięciwa dotknęła ust. Żadnego celowania. Kierował się tylko instynktem. Kula ognia zapłonęła między dłońmi czarownicy. Grot skoczył dokładnie przez płomień i strzała przeleciała przez eteryczny płomień i mostek młodej kobiety. Strzał ściął ją z nóg, jakby była przywiązana do konia, który ruszył pełnym galopem. Strzała przyszpiliła jej ciało do wielkich drzwi. Sierżant Gamble nie był świadomy tego, że wyciągnął następną strzałę. Gdyby miał wybór, wolałby zejść z dachu i wyprowadzić swoich ludzi na zewnątrz, ale nagle bitwa zaśpiewała mu w żyłach. Po siedemnastu latach służby wojskowej po raz pierwszy walczył.

Strzała musnęła jego usta i skoczyła w przód. Trafiła kolejną czarownicę, prowadzącą oddział górali przez most. To był doskonały strzał, jeden z najlepszych w życiu Gamble'a. Strzała przeleciała przez trzy rzędy biegnących żołnierzy i trafiła czarownicę w pachę, gdy wymachiwała rękoma w biegu. Siła uderzania zdmuchnęła kobietę z mostu. Bezwładnie wpadła w wody Plith. Górale nawet nie zwolnili. Wtedy sierżant Gamble zrozumiał, że znaleźli się w niezłych tarapatach. Dwóch łuczników i jeden czarownik oderwali się od grupy i zaczęli rozglądać za sierżantem, ale reszta przeszła przez most. Kiedy łucznicy napięli łuki, czarownik dotknął ziemi i na każdym grocie zapłonął ogień. Gamble ześlizgnął się z dachu i opadł na dziedziniec, kiedy dwie płonące strzały zagłębiły się w strzechę. Ogień rozprzestrzenił się nienaturalnie szybko. Nim Gamble odblokował drzwi, dym już wylewał się z wnętrza strażnicy. - Co robimy, panie sierżancie? - zapytał jeden z mężczyzn, kiedy stłoczyli się wokół niego. - Nie mogą nas wszystkich wziąć na raz, więc będę próbowali nas rozdzielić. Podejrzewam, że jest ich dwustu, może trzystu. Musimy przedostać się do dolnych koszar. Tam będzie około dwustu ludzi. Przynajmniej liczebnością dorównają przeciwnikowi, chociaż sierżant Gamble podejrzewał, że to i tak niewiele pomoże w walce z khalidorskimi góralami i czarownikami. - Do diabła z nimi - powiedział młody strażnik. - Nie umrę za Dziewiątaka. Nadal mamy Wschodni Most Królewski. Spadam stąd. - Pobiegnij do tego mostu, a będzie to ostatnia rzecz, Jules, jaką zrobisz w tym życiu odparł sierżant Gamble. - Za to nam płacą. Wszelkie niedopatrzenie obowiązków to zdrada, taka sama jak zdrada Conyera, kiedy zamknął nas tu, żebyśmy zginęli. - Grosze nam płacą. - Wiedzieliśmy, ile płacą, kiedy się zaciągaliśmy. - Niech pan robi, co pan musi. - Jules schował miecz do pochwy i odwrócił się. Ruszył biegiem w stronę mostu. Każdy z trzydziestu dziewięciu mężczyzn patrzył na sierżanta. Wyciągnął strzałę, wyszeptał modlitwę za dwie dusze, kiedy cięciwa dotknęła jego ust i posłał strzałę w kark Julesa. Zamieniam się w prawdziwego bohatera wojennego, nie ma co. Świetnego w zabijaniu kobiet i własnych ludzi. - Będziemy walczyć - oznajmił. - Jakieś pytania?

*** Kylar biegł niezauważony przez kwatery służby. Nadal nie pojawili się żadni żołnierze. Gdzieś w zamku musiało się dziać naprawdę źle, skoro żołnierze nie zorganizowali żadnego odporu. Nagle znalazł się wśród walczących. Przynajmniej jeden oddział górali musiał dostać się inną drogą, bo dwudziestu było teraz zajętych wyżynaniem dwukrotnie przewyższających ich liczebnością cenaryjskich żołnierzy. Oddział Cenaryjczyków niemal się rozpadał, chociaż sierżant nadal wykrzykiwał rozkazy. Na widok jego twarzy Kylar się zatrzymał. Znał tego sierżanta. To był Gamble, strażnik, który przyszedł do północnej wieży w dniu, w którym Kylar po raz pierwszy zabił. Kylar dołączył do walki i zabijał Khalidorczyków z taką łatwością, z jaką kosa ścina zboże. To była prosta robota. Nie czerpał radości z zabijania ludzi, którzy ledwo go widzieli. Początkowo nikt go nie dostrzegał. Był smugą czerni we wnętrznościach zamku zbudowanego z ciemnego kamienia i oświetlonego migoczącymi pochodniami. A potem uratował życie Gamble'owi, ścinając głowę jednemu Khalidorczykowi i patrosząc drugiego, gdy zapędzili w róg sierżanta. Nawet nie zwolnił. Wpadł w wir. Był pierwszą twarzą Aniołów Nocy. Był Odpłatą. Zabijanie już nie było działaniem, ale stanem, formą istnienia. Kylar stał się zabijaniem. Jeśli każda kropla krwi winnego, którą przelał, mogła wymazać jedną kroplę niewinnej krwi, to tego wieczoru się oczyścił. Rozcinał kolczugi, utwardzaną skórę i ciało, ferując Sędzią okrutne wyroki, i było to najwspanialsze uczucie na świecie. Kylar zatracił się w szaleństwie, w jakiejś dziwacznej medytacji, obrotach, cieciach, unikach, siekaniu, kłuciu, waleniu, miażdżeniu, niszczeniu twarzy, gaszeniu przyszłości. Nie trwało to długo. Nie minęło pół minuty, a wszyscy Khalidorczycy nie żyli. Nie ostał się żaden ranny. W gorączce zabijania Kylar działał bardzo dokładnie. Na Cenaryjczykach zrobiło to wstrząsające wrażenie. Te owieczki w zbrojach straży stały, gapiąc się na plamę ciemności, którą był Kylar. Nawet nie podnieśli broni. Nie stali w pozycji gotowości do walki. Tylko zdumiewali się widokiem awatara Śmierci, który pojawił się pośród nich. - Anioł Nocy walczy dla was - powiedział. Już za dużo czasu tu zmarnował. Logan mógł właśnie umierać. Pobiegł w głąb zamku. Wszystkie drzwi były zamknięte, a korytarze upiornie ciche. Mógł tylko zakładać, że służący pochowali się w swoich pokojach albo już uciekli.

Łomot wielu stóp uderzających w zgodnym rytmie zatrzymał go nagle. Kylar schował się w ocienionych drzwiach w narożniku. Może i był bezpiecznie ukryty przed oczami ludzi, ale dziś na zamku pojawiły się rzeczy bardziej niebezpieczne niż ludzie. - Na dole musi być uwięzionych co najmniej dwustu ich żołnierzy - powiedział jeden z oficerów do mężczyzny, którego szczupła sylwetka zdradzała, że jest czarownikiem, chociaż nosił zbroję i miecz. - To wytrzyma może kwadrans, meisterze. - A arystokraci w oranżerii? - zapytał czarownik. Odpowiedź zginęła zagłuszona łoskotem stóp górali, kiedy mijali Kylara i zniknęli gdzieś dalej. Zatem arystokratów uwięziono w oranżerii. Kylar nigdy wcześniej nie widział oranżerii - właściwie unikał zamku jak ognia - ale widział obrazy przedstawiające to miejsce, i jeśli artystów nie poniosła za bardzo wyobraźnia, to Kylar podejrzewał, że zdoła ją odnaleźć. Uznał, że to równie dobre miejsce, jak każde inne, żeby poszukać Logana i Durzo. W miarę jak zagłębiał się w korytarze zamkowe, szukając oranżerii, na podłogach zaczęły się pojawiać ciała, a posadzka stała się śliska od krwi. Kylar nawet nie zwolnił. Ciała należały głównie do straży arystokratów. Biedne łapserdaki. Kylar nie współczuł specjalnie ludziom, którzy wybierali zbrojną profesję, a zaniedbali ćwiczeń, ale tych zwyczajnie zmasakrowano. Dobrze ponad czterdziestu strażników leżało martwych lub umierających, drgających i toczących pianę w agonii. Kylar zobaczył tylko ośmiu martwych górali. Szlak krwi i trupów doprowadził Kylara do podwójnych drzwi z orzecha zamkniętych na sztabę od zewnątrz. Uniósł ją i otworzył drzwi. - Co, u diabła? - usłyszał szorstki głos z khalidorskim akcentem. Cofając się od szpary, żeby stanąć za kolejnym wizerunkiem Dziewiątaka w bohaterskiej pozie, Kylar zobaczył kilku górali strzegących pomieszczenia pełnego arystokratów. Byli tam mężczyźni, kobiety, nawet kilkoro dzieci. Stali w nieładzie, przerażeni. Niektórzy płakali. Inni wymiotowali z powodu trucizny. Kroki rozbrzmiały na posadzce poza zasięgiem wzroku Kylara i górale, których widział, przygotowali broń. Ktoś zaczepił halabardą o drzwi i otworzył je. W progu pojawił się krępy khalidorski oficer, równie szeroki, jak wysoki. Oficer pociągnął drugie drzwi halabardą, a potem skinął i dwóch mężczyzn wypadło na korytarz, plecami do siebie, z uniesionymi mieczami. Spojrzeli na posąg, na Kylara, który przywarł do pleców rzeźby, ustawiając ręce i nogi za rękami i nogami posągu. - Nikogo tu nie ma, panie - powiedział jeden z żołnierzy.

W oranżerii, która nie była nawet w połowie tak wspaniała, jak to przedstawiano na malowidłach, było dziesięciu strażników i czterdziestu, może pięćdziesięciu arystokratów wszyscy nieuzbrojeni. Na szczęście górale nie mieli ze sobą czarowników. Kylar zakładał, że czarownicy byli zbyt cenni, żeby marnować ich do pilnowania więźniów. Wśród arystokratów było kilku najwyżej postawionych w królestwie. Kylar rozpoznał więcej niż paru królewskich ministrów. Fakt, że wszyscy znajdowali się tutaj, oznaczał, że Roth wierzył, że przejmie zamek szybko i chciał osobiście zdecydować, kogo zabić, a kogo dołączyć do własnego rządu. Mężczyźni i kobiety robili wrażenie oszołomionych. Nie wierzyli w to, co właśnie im się przydarzyło. To, że w jednej chwili cały ich świat wywrócono do górny nogami, wykraczało poza ich pojmowanie. Widać było, że wielu poważnie się pochorowało. Niektórzy byli roztrzęsieni i zakrwawieni, podczas gdy inni nietknięci. Niektóre z kobiet, o włosach nadal idealnie ułożonych w misterne fryzury, płakały, podczas gdy inne, mające rany i rozdarte suknie, wydawały się spokojne i opanowane. Za Kylarem odezwał się żołnierz: - Na miłość boską, kapitanie! Sztaba sama się nie podniosła! - Mieliśmy strzec tego pokoju i zostać w środku. - Ale nie wiemy, co tam jest... panie kapitanie. - Zostajemy - powiedział przysadzisty kapitan tonem, który nie tolerował najmniejszego sprzeciwu. Kylar niemal współczuł młodemu góralowi. Słusznie rozumował. Pewnego dnia byłby z niego dobry oficer. To nie powstrzymało Kylara przed porzuceniem cienia, chociaż był o krok od Khalidorczyka. Powiedział sobie, że nie staje się widzialny, żeby było sprawiedliwie. Po prostu potrzebował całej siły na później. Młody Khalidorczyk ledwie zdążył wyciągnąć miecz z pochwy, kiedy Kylar go wypatroszył. Potem przeskoczył obok niego, lewą ręką rzucił nożem, a prawą rozdarł wzmacnianą skórę zbroi i żebra cięciem w górę. Jednym gładkim ruchem zbił rękę z mieczem przeciwnika i ostrze wbiło się w ciało następnego żołnierza. Głową uderzył w twarz górala i błyskawicznie obrócił się razem z nim. Ciało mężczyzny przyjęło z wilgotnym chrupnięciem uderzenie halabardą kapitana. Kylar uskoczył w dół przed cięciem i dźgnął Khalidorczyka wakizashi w pachwinę. Leżąc na plecach, przewrócił kopniakiem mężczyznę, a impet kopnięcia wykorzystał, żeby skoczyć z powrotem na nogi.

Sześciu mężczyzn padło albo nie żyło. Zostało czterech. Pierwszego poniosło. Zaszarżował z krzykiem - wrzeszczał, że Kylar zabił jego brata. Parowanie, riposta i brat dołączył do brata. Ostatni trzej ruszyli razem. Szybkie cięcie pozbawiło jednego żołnierza miecza razem z ręką, następny skrzyżował z Kylarem ostrze pięć razy, nim uskoczył dość daleko i padł bez oczu po cięciu przez twarz. Kylar przeskoczył nad halabardą, która miała w niego uderzyć, i odwrócił się do atakującego oficera. Zmienił chwyt na rękojeści i dźgnął mieczem do tyłu, przeszywając jednorękiego żołnierza. Oficer rzucił halabardę i wyciągnął rapier. Kylar uśmiechnął się, widząc, jak skrajnie różną broń wybiera kapitan, a potem spojrzał ponad jego ramieniem. Mężczyzna już zaczął się odwracać, ale zmarszczył brwi i nie popatrzył za siebie. Ładna arystokratka rozłupała donicą tył głowy Khalidorczyka. Kwiatki i ziemia walały się wszędzie, ale na donicy nie pojawiła się nawet rysa. - Dziękuję za uratowanie nas - wydyszała dziewczyna - ale niech cię diabli za to spojrzenie na mnie. Przez ciebie mogłam zginąć. Należała do tych kobiet, których fryzura i makijaż nie zostały w najmniejszym stopniu naruszone przez przemoc, jaką musiano zastosować, gdy wszystkich tu zamykano. I w najmniejszym stopniu nie poruszył jej fakt, że właśnie roztrzaskała człowiekowi czaszkę. Tylko strzepnęła ziemię z sukni i sprawdziła, czy nie umazała jej krwią. Kylar zdziwił się, że piersi nie wyskoczyły jej z głębokiego dekoltu, gdy podbiegała. Rozpoznał ją. - Ale nie spojrzał za siebie, prawda? - zapytała Terah Graesin, ciesząc się z czarnej jedwabnej chusteczki na twarzy. Założył maskę z przyzwyczajenia, ale gdyby tego nie zrobił, niektórzy z arystokratów mogliby go rozpoznać. - Cóż, nigdy... Ktoś zapukał do drzwi i wszyscy zamarli. Trzy puknięcia, dwa, trzy i znowu dwa. Ktoś zawołał: - Nowe rozkazy, kapitanie! Jego Wysokość każe ich wszystkich zabić. Potrzebujemy żołnierzy do zdławienia oporu na dziedzińcu. - Musicie natychmiast stąd wyjść - powiedział Kylar głośno, żeby usłyszeli go wszyscy arystokraci. - Jeszcze co najmniej dwustu górali nadchodzi Zachodnim Mostem Królewskim. To pewnie oni właśnie walczą na dziedzińcu. Jeśli chcecie żyć, zbierzcie wszelką broń, jaką znajdziecie, i uwolnijcie żołnierzy, którzy są w pułapce na dole. Inni już tam ruszyli. Razem z nimi może wydostaniecie się z zamku. Już go straciliście. Straciliście

całe miasto. Jeśli nie będziecie dostatecznie szybcy, stracicie też życie. Ta nowina wstrząsnęła tłoczącymi się wokół Kylara arystokratami. Niektórzy jeszcze bardziej się skurczyli, ale kilku wzięło się w garść. - Będziemy walczyć, panie - powiedziała Terah Graesin. - Ale niektórych z nas otruto... - Znam te trucizny. Jeśli nadal żyjecie, to znaczy, że przyjęliście małą dawkę i dojdziecie do siebie w pół godziny. Gdzie jest Logan Gyre? - Proszę o wybaczenie, ale jestem Terah Graesin, teraz królowa Graesin, gdybyś... Kylar zmrużył oczy. - Gdzie. Jest. Logan. Gyre? - Nie żyje. Król nie żyje. Królowa też nie żyje. Księżniczki nie żyją. Wszystkie. Świat się zatrząsł w posadach. Kylar poczuł się, jakby go ktoś go zdzielił pałką prosto w żołądek. - Na pewno? Widziałaś ciała? - Byliśmy z królem w sali głównej, kiedy zginął. A królową i jej młodsze córki znalazłam w ich komnatach, zanim mnie złapano. Były... to było straszne. - Pokręciła głową. Nie wiedziałam Logana i Jenine, ale na pewno zabito ich w pierwszej kolejności. Kiedy król ogłosił ich ślub, opuścili salę może z dziesięć minut przed początkiem przewrotu. Lord generał zebrał ludzi i ruszył Loganowi na ratunek, ale się spóźnił. Ci ludzie właśnie się przechwalali, jak to wyrżnęli królewską straż. - Gdzie? - Nie wiem, ale jest za... - Ktoś wie, dokąd poszedł Logan? - krzyknął Kylar. Wyczytał z ich twarzy, że niektórzy wiedzą, ale nie powiedzą mu, bo się boją, że ich zostawi. Tchórze. Usłyszał, że gdzieś w głębi ogrodu ktoś jęczy. Przepchnął się przez tłum arystokratów i zobaczył bladego jak płótno, spoconego mężczyznę, który leżał na plecach. Na ustach miał pianę, a obok głowy kałużę wymiocin. Wyglądał tak źle, że Kylar ledwo go rozpoznał. To był hrabia Drake. Kylar przyklęknął obok hrabiego, wyciągnął kilka liści z sakiewki i zaczął je wpychać hrabiemu do ust. - Masz antidotum? - zapytał jeden ze stojących, ale chorych arystokratów. - Daj je mi. - Daj mi! - zażądał inny. Zaczęli się przepychać. Kylar wyciągnął Sędziego i przytknął jego czubek do gardła arystokraty.

- Jeśli ktokolwiek tknie mnie albo jego, zabiję. Przysięgam. - On jest tylko hrabim! - zawołała tłusta, trzęsąca się arystokratka. - Jest biedny! Ja mogę dać ci wszystko! Twarda, mściwa część Kylara nie chciała dać im antidotum za ich podłość i małostkowość. Rzucił jednak woreczek Terah Graesin. - Daj to najbardziej potrzebującym. Antidotum nie pomoże tym, którzy już są nieprzytomni, a każdy, kto nadal stoi o własnych siłach, nie potrzebuje go. Otworzyła usta, słysząc, że ktoś ma czelność jej rozkazywać, ale posłuchała. Czas przeciekał mu przez palce. Był tutaj. Był na zamku, ale nie miał pojęcia, w którym miejscu na zamku powinien się znaleźć. Spojrzał na hrabiego, zastanawiając się, czy już za późno, by mu pomóc. Hrabia poruszył się. Otworzył oczy i powoli zogniskował wzrok. Przeżyje. - Północna wieża - powiedział. - Tam poszedł Logan? Hrabia pokiwał głową i padł wyczerpany. - Dla nich już za późno - powiedziała Terah Graesin. - Walcz z nami. Dam ci ziemie, tytuły, ułaskawienie... Nie zważając na arystokratów, Kylar owinął się cieniem i pobiegł. *** Ludzie Rotha wbiegli po schodach i kopniakami otworzyli drzwi do sypialni. Roth i Neph Dada szli za jedenastką ludzi, którzy wepchnęli się do pokoju pośród pomruków i okrzyków. Chociaż podwójne drzwi były szerokie na trzech ludzi, mając przed sobą trzy szeregi mężczyzn, Roth nie mógł zobaczyć co się dzieje, słyszał tylko, że nie jest dobrze. Rozlegały się odgłosy uderzających o siebie ciał, brzęk miecza tnącego kolczugę, trzask czaszki pękającej jak melon. Obok niego Neph Dada wyciągnął poznaczone virem ręce. Mruknął i część viru zaczęła się wić. Upiornie cichy wstrząs rozrzucił ludzi we wszystkie strony. Poprzewracali się nawet ludzie Rotha. Trzech dokładnie przed nimi poleciało do tyłu. Roth już szykował się na cios, ale tamci wpadli na niewidzialną barierę, którą Neph wzniósł dla ochrony. Vürdmeister powiedział coś znowu i pokój zalało światło. Roth wszedł do środka z Nephem, gdy wszyscy inni wracali do siebie. Logan też próbował wstać, ale jego członki zostały unieruchomione, jakby były przyszpilone do podłogi ogromnym ciężarem. Był nagi i wściekły. Roth schował miecz do

pochwy, kiedy ośmiu z jego ludzi zbierało porozrzucaną broń. Sześciu ludzi leżało na podłodze, krwawiąc z głębokich ran. Trzech z nich było martwych, trzech wkrótce do nich dołączy. Najwyraźniej Logan Gyre nie lenił się z mieczem. Na łóżku, w podciągniętej, prześwitującej koszuli nocnej leżała księżniczka. Rzucała się przerażona, ale nie mogła się przykryć. Neph ją też unieruchomił. Roth usiadł na łóżku obok dziewczyny i powiódł spojrzeniem po jej pięknym ciele. Oblizał palec, przyłożył go do jej szyi i przeciągnął w dół ciała. - Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkodziłem - powiedział. Oczy Jenine Gunder zabłysły. Rumieniła się, bo jej się bezceremonialnie przyglądał, ale była też rozgniewana. Roth położył palec na jej ustach, uciszając ją, nim zdążyła cokolwiek powiedzieć. - Przyszedłem tylko pogratulować z okazji godów, moja gołąbeczko - powiedział. Jak się wam układa? Zadowolona jesteś z uposażenia męża? Zerknął na nagiego Logana i skrzywił się. - Chyba jesteś. Mój drogi diuku Gyre, wstań - rozkazał Roth. - A może powinienem powiedzieć: „książę Gyre"? Nie trać ducha. Widziałem jej matkę nagą, a po pewnym czasie i ona... Logan chciał się rzucić na niego, ale więzy trzymały. Jeden z mężczyzn uderzył go w twarz. Roth kontynuował, ignorując Logana. Zacmokał z niesmakiem. - Po pewnym czasie. W tym sęk. Po pewnym czasie i księżniczka mogłaby się dorobić takich samych pięknych piersi i bioder. - Uśmiechnął się i uszczypnął ją w policzek. Wstał, a Neph z pomocą magii uniósł Jenine z łóżka, tak żeby stanęła drżąca obok męża. - Ale nie masz czasu. Mam nadzieję, że nacieszyłaś się małżeństwem. Logan, przyjacielu, mam nadzieję, że nie traciłeś czasu na grę wstępną, bo wasze małżeństwo właśnie się skończyło. Chwila się przeciągała. Niczego Roth tak nie kochał, jak obserwować oszołomienie przechodzące w trwogę, a potem w rozpacz. - Kim jesteś? - zapytał Logan; jego oczy nie zdradzały strachu. - Jestem Roth. Ja jestem człowiekiem, który rozkazał zabić twojego brata, Jenine. Roth patrzył, jak sens słów uderza w dziewczynę niczym fala. Ale nie zamilkł, nie pozwolił, by zaprzeczyła. - Jestem Roth, Shinga Sa’kagé. Jestem człowiekiem, który zlecił zabicie twojego ojca, Jenine. Niecałe dziesięć minut temu patrzyłem, jak jego głowa sturlała się pod

stół. Jestem książę Roth Ursuul z Khalidoru. Jestem człowiekiem, który rozkazał zabić twoje siostry i twoją matkę, Jenine. Jeśli nadstawisz uszu, to może usłyszysz ich krzyki. Przyłożył palec do ucha i sparodiował minę kogoś, kto uważnie nasłuchuje. - Wy dwoje to jedyne, co dzieli mnie od cenaryjskiej korony, Jenine. Zamierzam ją sobie wziąć. I obawiam się, że będę musiał was zabić. Chcecie wybrać, które z was ma pierwsze umrzeć? Przy każdym zdaniu obserwował jej oczy, zachłannie karmił się jej umierającą nadzieją, pożerał narastającą rozpacz. Wyciągnął nóż i odwrócił ją tak, żeby stała twarzą do Logana. Logan krzyknął bez słów, ale Neph zakneblował mu usta. Szarpał się i napinał uwięziony, prężył mięśnie, ale nie sposób było wyrwać się z magicznych więzów Nepha. Prędzej zerwałby gwiazdę z nieba. - Mój panie! - zawołał żołnierz z korytarza. - Zatopiono jedną z naszych barek. Meisterowie potrzebują wsparcia, żeby zdusić opór. Obserwowanie nadziei rozkwitającej w oczach młodej dziewczyny przyprawiało Rotha o dreszcz podniecenia. - Opór - powiedział. - Może was ocalą! Ale chwileczkę, twój bohater już tu jest. Logan, będziesz tak stał? Nie uratujesz jej? Mięśnie rąk i nóg Logana wybrzuszyły się i magiczne więzy drgnęły i osłabły. Neph przemówił, ponownie je wzmacniając. Książę nie mógł się ruszyć. - Chyba nie - powiedział Roth, odwracając się do Jenine. - Ale ty jesteś księżniczką! Na pewno zjawią się jacyś ludzie z królewskiej straży. Oczywiście, założę się, że lord generał pędzi wam na ratunek! - Odgarnął włosy za zniekształcone ucho. - Ale zabiłem Agona i wszystkich strażników. Nie ma już nadziei. Nikt cię nie uratuje, Jenine. Roth stanął za dziewczyną i przesunął wolną ręką po jej smukłym brzuchu. Rozerwał koszulę nocną, zerwał ją i złapał księżniczkę za pierś. Kiedy łza spłynęła jej z oka, pochylił się i pocałował ją w szyję jak kochanek. Cały czas patrzył kpiącym wzrokiem na Logana. A potem w tym samym miejscu, gdzie złożył pocałunek, poderżnął jej gardło. Pchnął ją i Jenine, potykając się, padła w ramiona Logana, a po prawej stronie jej szyi tryskała fontanna krwi. Neph poluzował więzy na tyle, żeby Logan mógł trzymać dziewczynę, ale by nie mógł sięgnąć wyżej i zatamować krwawienia. Oczy Logana zamieniły się w studnie przerażenia i współczucia. Dźwięk, który dla uszu Rotha zabrzmiał jak błoga muzyka, krzyk, jaki wydziera się z duszy, która przeżywa krańcowe cierpienie, wyrwał się z ust Logana. Tulił drobną, z trudem łapiącą powietrze

dziewczynę do piersi. Roth chłonął jego przerażenie, starając się zapisać to wspomnienie w umyśle, wiedząc, że będzie tego potrzebował w długie, mroczne noce. Ale wtedy Logan odwrócił się tak, że Roth nie widział jego twarzy, i spojrzał w oczy Jenine. - Jestem tu, Jenine - powiedział, nie odrywając od niej oczu. - Nie zostawię cię. Czułość w jego głosie rozwścieczyła Rotha. Zupełnie jakby Roth już się nie liczył. Tym kojącym głosem Logan wyciągał siebie i Jenine ze świata ciemności, odgradzał ich w miejscu, do którego Roth nie miał wstępu. I książę Ursuul widział, że kiedy Jenine spojrzała w oczy Loganowi, uspokoiła się nie uwolniła się od życia, ale z pewnością od rozpaczy. - Naprawdę byś mnie pokochał, prawda? - zapytała. Roth wiedział, że powinien był ciąć głębiej. Trzeba było przeciąć tchawicę, a nie tylko jedną tętnicę. Uderzył Logana w twarz, ale jego cios równie dobrze mógłby być bzyczącym komarem - takie zrobił wrażenie. Wielki mężczyzna nawet nie oderwał wzroku od księżniczki. - Jeni. Jeni - powtarzał cicho. - Ja już cię kocham. Niedługo będę z tobą. - Umierasz! - krzyknął Roth stojąc krok od niego, ale mógłby być letnim wietrzykiem. Kolana Jenine drżały, więc Gyre znowu przytulił ją do siebie, zamykając oczy i szepcząc jej coś do ucha, podczas gdy życie wypływało z niej razem z krwią broczącą mu pierś. - Mój panie, potrzebują pana - powtórzył posłaniec. Logan nawet nie spojrzał na Rotha, kiedy Jenine zadrżała przy jego piersi. Nadal szeptał jej czułe zapewnienia. Jeszcze trzykrotnie wciągnęła z trudem powietrze i wzdychając, umarła w ramionach męża. Powieki jej opadły. Neph powoli zwolnił trzymające ją więzi i dziewczyna upadła na podłogę. - Nie! Nie! - wrzasnął Roth. Ona nawet się nie bała. Zrobił wszystko jak trzeba, a ona nie bała się śmierci. Kto by nie bał się śmierci? To nie było w porządku. To nie tak. Spoliczkował Logana. Raz i jeszcze raz. I znowu. I jeszcze raz. - Nie umrzesz szybko, Loganie Gyre - szydził Roth. Odwrócił się do swoich ludzi. Zacisnął zęby. - Zabrać go do Paszczy i rzucić sodomitom. - Panie! - Posłaniec znowu wpadł do pokoju. - Musisz... Roth złapał go za włosy. Z wściekłością dźgnął go w twarz jak oszalały. Dźgał raz za razem. Obrócił nieszczęśnika i próbował mu podciąć gardło, ale nie trafił i ciął powyżej ucha.

Nóż się obsunął i spory kawał skalpu został Rothowi w ręce. Mężczyzna zawył, aż Roth znowu go złapał i tym razem podciął mu gardło. W tym czasie Neph otworzył ukryte drzwi w sypialni. Uniósł ciało księżniczki za pomocą magii i kazał mu szybować przed sobą. - Neph, co robisz? - Król-Bóg życzy sobie, żeby wystawić na pokaz głowy wszystkich członków rodziny królewskiej. Cokolwiek planujesz, radziłbym ci się pospieszyć. Nie zwrócił się do Rotha, używając tytułu. Wszystko szło nie tak, a ojciec wkrótce się tu zjawi. Roth odwrócił się, dysząc, z zakrwawionym kawałkiem skóry z włosami w pięści. Cały się trząsł z wściekłości i trzymający Logana ludzie pobledli. - Przynieście mi jego głowę, jak już skończą. A zanim oddacie go sodomitom, obetnijcie mu fiuta i przynieście mi jego klejnoty, to zrobię sobie z nich sakiewkę na drobne. Chcę, żeby się wykrwawiał na śmierć, kiedy go będą rżnęli.

56 W antykamerze u podstawy północnej wieży straszliwie śmierdziało krwią i kałem wydalonym w chwili śmierci, a do tego dochodził kwaśny odór uryny. Kylar zakrztusił się, kiedy otworzył zabarykadowane drzwi. Jedno spojrzenie wystarczyło, żeby się zorientował w sytuacji. Mężczyzn uwięziono w pokoju, a w zasadzce siedział kusznik. Kylar się skrzywił. Kusznik? W tak małym pomieszczeniu? A potem zobaczył wąską platformę pod sufitem, teraz doskonale widoczną w cieniach, które już niczego nie ukrywały przed spojrzeniem Kylara. Sądząc po tym, jak rozrzucone były ciała, to musiał być jeden człowiek, strzelający do strażników i arystokratów jak do kaczek. Więc to się stało z ludźmi, którzy zjawili się ratować księcia. Sądząc po śladach krwi ciągnących się za drzwi, ocalał tylko jeden człowiek i zdołał się wyczołgać z pokoju. Kylar mimo mdłości wbiegł po schodach. Znalazł w wejściu sześciu martwych Khalidorczyków. Reszta historii była jasna. Zaskoczony w łóżku z żoną - ubrania Logana leżały porozrzucane po pokoju - Logan skoczył do walki. Zabił sześciu w pełni uzbrojonych Khalidorczyków, ale sądząc po wypalonych śladach na podłodze, zraniono go albo unieruchomiono za pomocą magii. A potem, sądząc po szerokiej, klejącej się kałuży krwi, Roth zabił Logana powoli, żeby krwawił obficie, albo zabił oboje - Logana i jego żonę. Żadnego ciała nie było w pokoju. Khalidorczycy pewnie chcieli zachować ciało Logana razem z ciałami reszty rodziny królewskiej, żeby całe królestwo mogło zobaczyć, że nie żyją i ród królewski zmieciono z powierzchni ziemi. Rozerwana koszula nocna leżała na podłodze. Księżniczka, taka młoda i piękna, pewnie znajdowała się w jakimś pokoju, gdzie gwałcono ją aż umrze. Kylar starał się zinterpretować ślady w inny sposób. Jego umysł analizował scenę, próbując powstrzymać rozpacz. Możliwe, że księżniczkę zabito, ale czy Logan nadal żył? Żołnierze nie zostawiliby Logana przy życiu, zabijając księżniczkę, z którą mogli się

zabawić. Logan był wojownikiem, znanym szermierzem i następcą tronu. Resztę królewskiej rodziny zabito brutalnie, ale z dużą dokładnością i skrupulatnością. Jeśli Khalidorczycy zamierzali uczynić jakiś wyjątek i chwilowo kogoś oszczędzić, to nie Logana. Smutek uderzył Kylara jak prawdziwy cios. Logan nie żył. Jego najlepszy przyjaciel nie żył. A winić za to można było tylko Kylara. Mógł to powstrzymać. Mógł zabić Durzo zeszłej nocy. Miał przed sobą plecy siepacza, cel, którego nie sposób chybić. Dorian powiedział mu. Powiedział! Jakiego bólu nie zadał Loganowi? Pozwolił, żeby zabito jego przyjaciela, Aleine'a, ukrywał prawdę na temat romansu Serah z Aleinem, pozwolił, by zabrano go do więzienia za morderstwo i zmuszono do zerwania zaręczyn. Teraz od Logana zażądano, żeby poślubił dziewczynę, której nie znał, potem go zamordowano, a jego żonę, z którą nie był nawet godziny, zgwałcono i zabito. Opadając na podłogę, Kylar zapłakał. - Loganie, tak bardzo mi przykro. Przepraszam. To moja wina, zawiodłem. Podparł się ręką i włożył dłoń do kałuży krwi. Spojrzał na zakrwawioną dłoń. Tak samo zakrwawiona jak pięć lat temu, dokładnie w tej samej komnacie, kiedy po raz pierwszy samodzielnie wykonał robotę. Była zakrwawiona cały czas, od chwili gdy pierwszy raz zabił niewinną osobę. Do tego miejsca przywiodło go morderstwo. Zatoczył pełne koło. Zabicie jednej niewinnej osoby nieubłaganie prowadziło do kolejnych morderstw na niewinnych. Przez ostatnie pięć lat robił dokładnie to, co zamierzał: coraz bardziej i bardziej upodabniał się do Durzo Blinta. Stał się mordercą. Spał niespokojnie, więc nie spał głęboko, a przez to był jeszcze bardziej niebezpieczny. Stale chodził rozdrażniony, a krew, która oblepiła mu ręce właśnie w tym pokoju, nigdy nie została zmyta. Tylko jej przybywało. Bez wątpienia miał teraz na rękach krew Logana - to nie był przypadek. Drake'owie lubili mówić o boskiej ekonomii: Bóg zamieniał szloch w śmiech, smutek w radość. Siepacz był jak książę-kupiec zajmujący się szatańską ekonomią. Morderstwo płodzi morderstwo i, jak powiedział Durzo, za wszystko zawsze płacą inni. Czy inni muszą płacić za moje porażki? Nie ma innego sposobu? Krew na jego rękach świadczyła o tym, że nie ma. To jest rzeczywistość. Twarda, nieprzyjemna, nienawistna, ale prawdziwa. - Łamię własne zasady - powiedział rozmazany cień. Kylar nawet nie podniósł wzroku. Nie obchodziło go, czy umrze. Ale tamten już nic nie powiedział. Po dłuższej chwili Kylar zapytał z goryczą: - Nie baw się w uczciwe zagrywki. Robota to robota?

Durzo wyszedł z cieni. - Kylar, muszę cię nauczyć ostatniej zasady. - A jaka to zasada, mistrzu? - Już prawie jesteś siepaczem. Teraz, kiedy nauczyłeś się wygrywać w niemal każdej walce, musisz nauczyć się jeszcze jednej reguły: nigdy nie walcz, kiedy nie możesz wygrać. - Świetnie. Wygrywasz. Durzo stał przez dłuższą chwilę. - Chodź, uczniu. Oto twój Tygiel. - Do tego sprowadza się całe twoje życie? - zapytał Kylar, w końcu podnosząc wzrok. - Próby i wyzwania? - Moje życie? Takie jest życie w ogóle. - To nie wystarcza - nie zgodził się Kylar. - Ci ludzie nie powinni byli umrzeć. Khalidor nie powinien wygrywać. To nie w porządku. - Nigdy nie powiedziałem, że to w porządku. Mój świat nie jest czarno-biały, nie składa się z tego co dobre i złe. Twój też nie powinien taki być. Nasz świat to tylko lepsze i gorsze, mrok jaśniejszy i ciemniejszy. Cenaria nie mogła wygrać z Khalidorem, choćby nie wiadomo co dzisiaj się wydarzyło. W ten sposób zginęło kilku arystokratów zamiast dziesiątek tysięcy chłopów. Tak jest lepiej. - Lepiej? Mój najlepszy przyjaciel nie żyje, a teraz pewnie gwałcą jego żonę! Jak możesz stać z boku bezczynnie? Jak możesz tamtym pomagać? - Bo życie jest puste. - Chrzanisz! Gdybyś w to wierzył, zginąłbyś dawno temu! - Rzeczywiście umarłem dawno temu. Całe dobro przemija i całe zło przemija, a my nie możemy nic zrobić, żeby zmienić cokolwiek albo kogokolwiek. A już w najmniejszym stopniu samych siebie. Ta wojna nadejdzie i przejdzie, będzie zwycięzca i ludzie, którzy zginą na próżno. Ale my będziemy żyć. Jak zawsze. A przynajmniej ja. - To nie w porządku. - Czego chcesz? Sprawiedliwości? Sprawiedliwość to bajka. Pocieszający mit z miękkim futerkiem. - Mit, w który dawno temu wierzyłeś - odpowiedział Kylar, wskazując na słowo „SPRAWIEDLIWOŚĆ" wytrawione na ostrzu Sędziego. - Kiedyś wierzyłem w różne rzeczy. To nie znaczy, że są prawdziwe. - Kto lepiej na tym wyszedł? Logan czy my? Logan mógł spać nocą. Ja siebie nienawidzę. Śni mi się morderstwo i budzę się zlany potem. Ty szukasz zapomnienia w piciu

i wyrzucasz pieniądze na dziwki. - Logan nie żyje - odparł Durzo. - Może będzie nosił koronę w następnym życiu, ale teraz nie na wiele mu to się zdało, co? Kylar spojrzał dziwnie na Durzo. - I to ty mówisz, że życie jest puste, bez znaczenia. Że nie zabieramy niczego wartościowego, kiedy odbieramy życie. Patrz, jak trzymasz się własnego. Jesteś pierdolonym hipokrytą. - Każdy coś wart człowiek jest hipokrytą. - Durzo sięgnął do kieszeni na piersi i wyciągnął zwinięty kawałek papieru. - Jeśli mnie zabijesz, to jest dla ciebie. Wyjaśni ci pewne rzeczy. Uznaj to za dziedzictwo. Jeśli ja zabiję ciebie... no cóż, to, jak już umrę, wpadnę do ciebie na pogaduchy po drodze do najniższego kręgu piekieł. Durzo wsunął papier do kieszeni na piersi i wyciągnął ogromny miecz z długą, czerwoną wstążką zwieszającą się z rękojeści. Ostrze było dłuższe i cięższe niż Sędzia, ale z pomocą Talentu Durzo mógł nim władać jedną ręką. - Nie rób tego - powiedział Kylar. - Nie chcę z tobą walczyć. Siepacz podszedł. Kylar stał nieruchomo, nie wykonując najmniejszego gestu w swojej obronie. - Już mu oddałeś Kulę Ostrzy? - zapytał Kylar. Siepacz się zatrzymał. Sięgnął do sakiewki i wyciągnął srebrzystą kulę. - Tę? To nic. Kolejna podróbka. - Wyrzucił kulę przez okno. Szkło rozprysło się, kiedy ka’kari przeleciało przez okno i pożeglowało w mrok. - Coś ty zrobił?! - zawołał Kylar. - Na Anioły Nocy! Związałeś moje ka'kari. Ukradłeś je mi. Nadal nie rozumiesz? Zupełnie jakby mówił w obcym języku. Związał? Kylar podejrzewał, że związał ka'kari - musiał, bo jego Talent teraz działał. A Durzo mówi, że to szkiełko? - To niewiarygodne - powiedział Durzo, kręcąc głową. - Wyciągaj miecz i walcz, chłopcze. - Teraz to mój miecz, co? - zapytał Kylar. - Nie na długo. Nie zasłużyłeś sobie, żeby zostać moim następcą. - Durzo uniósł miecz. - Nie chcę z tobą walczyć - powiedział Kylar, odmawiając wyciągnięcia ostrza. - Nie będę. Durzo uderzył. W ostatniej sekundzie Kylar wyciągnął Sędziego i zablokował cięcie. Wzmocniony Talentem cios napotkał drugi wzmocniony Talentem cios. Ostrza zadrżały od

siły uderzenia. - Wiedziałem, że to jest w tobie - powiedział Durzo. Uśmiechnął się groźnie. Wszelkie złudzenia, jakie mógł mieć Kylar odnośnie do tego, że Durzo potraktuje go ulgowo, bo nie miał czasu nauczyć się korzystać z Talentu, zniknęły w jednej chwili. Blint rzucił się do zaciekłego ataku tak szybko, że powinno być to niemożliwe. Kylar zatoczył się do tyłu, blokując ciosy i odskakując, żeby uniknąć kolejnych. Durzo wykorzystywał każdą broń w swoim arsenale. Miecz rozmazał się w kombinacjach ciosów, a wstążka u rękojeści zamieniła się w migoczący czerwony strumień. Jej zadaniem było odciągnąć wzrok przeciwnika od niebezpiecznego ostrza. Każdego, kto pozwoliłby sobie zagapić się na chwilę, zaraz otrzeźwiłaby stal między żebrami. Ale nie tylko miecz mieszał Kylarowi w głowie. Po cięciu w głowę Durzo kopnął go w kolano, a potem z obrotu uderzył na odlew w twarz. Kombinacje ciosów szły jedna po drugiej, przechodziły płynnie w kolejne jak wściekła rzeka śmiercionośnego ruchu. Parując i uskakując, Kylar cofał się coraz bardziej. Durzo nie dawał mu czasu na myślenie, ale Kylar był świadom pomieszczenia wokół siebie. Zajmowało całe najwyższe piętro wieży, więc tworzyło wielkie koło, spłaszczone na jednym końcu przy wejściu i na drugim przy garderobie. Dobre obycie w walce z Durzo powoli uspokajało Kylara. Oczywiście zawsze przegrywał, ale tym razem sprawy przyjmą inny obrót. Muszą. Moc przepłynęła mu przez ręce, wywołując ciarki - miał wrażenie, że każdy włosek na ciele stanął mu dęba. Sparował pchnięcie i ostrze Durzo poleciało w bok, jakby ważyło ćwierć swojego ciężaru. Blint w ułamku sekundy otrząsnął się, ale przestał napierać. Kylar stał jard od ściany, a obok niego znajdowała się wiśniowa komoda. Ostrze Blinta strzeliło mu do oczu, ale to była zmyłka. Prawdziwy atak Durzo to był kopniak w prowadzącą nogę Kylara. Chłopak odchylił się do tyłu ku ścianie, wymachując stopą i zatrzymując nogę Blinta. Spodziewając się parady, Blint siekł za mocno. Ciężkie ostrze zagłębiło się w komodę. Kamienna ściana uderzyła Kylara w plecy, kiedy się potknął, zmuszając go do natychmiastowego wyprostowania się. Ale zamiast próbować wyrwać miecz z komody, Durzo sięgnął przez ramię i wyciągnął dwa bliźniacze miecze shuang gou zakończone hakami. Każdy miał półksiężycowate ostrza osłaniające kostki dłoni, a poza tym wyglądały jak zwykłe miecze, tyle że zakończone hakami, którymi można złapać miecz przeciwnika. - Nie cierpię ich - powiedział Kylar. - Wiem.

Kylar zaatakował, nadal starając się dopasować efekt Talentu do walki. Z tego, co się zorientował, pozwalał mu poruszać się szybciej i uderzać z większą siłą, ale istniały granice szybkości, z jaką mogło walczyć dwóch obdarzonych Talentem wojowników. Talent nie pozwalał szybciej podejmować decyzji, więc nie była to tylko kwestia przyspieszenia zwykłego tempa walki. Kylar musiał być ostrożniejszy - i nadal nie miał pojęcia, czy Talent będzie chronił jego ciało. Jeśli Blint przebije się przez obronę Kylara wzmocnionym Talentem kopnięciem, to połamie mu żebra jak gałązki czy też jego żebra też się wzmocniły? Jedyny sposób żeby się tego dowiedzieć, to nie dowiadywać się na razie. Blint pozwolił Kylarowi ruszyć naprzód, na razie tylko osłaniając się mieczami shuang gou. A potem, kiedy się zbliżyli do łóżka, zaczął posługiwać się hakami. Kiedy Kylar uderzył, Durzo za pomocą haka wykręcił ostrze Sędziego w bok. Zaraz po tym ciął z góry drugim mieczem. Odskakując, Kylar zorientował się, że Durzo zapędził go pod jedno z szerokich okien wieży. Durzo zbliżył się i przyjął powolne cięcie, ale zamiast odepchnąć je w bok, złapał ostrze drugim hakiem, blokując miecz Kylara. Kiedy chłopak rzucił się naprzód, Blint wykierował ostrze Sędziego tak, że przeszło obok jego głowy, i wyrwał je Kylarowi. Sędzia uderzył z brzękiem o posadzkę za Kylarem. Blint kopnął go w pierś, a chłopak ledwo co spowolnił to kopnięcie rękami, które uniósł, wyciągając sztylety. Kylar uderzył w okno i poczuł, że szkło pęka, drewno rozpada się i rozlatuje się zasuwka. Ogarnęło go przyprawiające o mdłości wrażenie, że wylatuje w pustą przestrzeń. Szukając czegoś - czegokolwiek - czego mógłby się złapać, Kylar obrócił się z rozpaczliwą gracją spadającego kota. Zostawione na łaskę grawitacji sztylety spadły, wirując i połyskując w świetle księżyca. Kylar wepchnął palce przez delikatną szybę okna. Zacisnął dłonie na drewnie i potrzaskanym szkle, ale okno się otworzyło. Z trzaskiem uderzył twarzą o mur wieży. Szkło rozcinało mu palce i zazgrzytało o kości, kiedy obsunęła mu się ręka. Ale utrzymał się. Mrugając, zawisł na jednej dłoni. Krew spływała mu po ręce. Krew spływała po twarzy. Zwisał dwieście stóp nad bazaltową podstawą zamku i rozległą powierzchnią rzeki. Para buchała z pojedynczego wulkanicznego otworu na Vos i przesłaniała barkę zacumowaną przy brzegu. Opary błyszczały w świetle księżyca. Daleko w dole przy statku Kylar dostrzegł rozmawiających mężczyzn. Nawet z tej wysokości słyszał brzęk stali i dostrzegł khalidorskich najeźdźców miażdżących piechotę na dziedzińcu zamkowym.

A wtedy sierżant Gamble wynurzył się z frontowej bramy. Prowadził arystokratów i ponad dwustu cenaryjskich żołnierzy. Próbowali uciec z zamku, jak im kazał Kylar, ale kiedy przedzierali się do wschodniej bramy, Khalidorczyków wsparło ponad stu górali, którzy nadeszli z przeciwnej strony zamku. W ciągu kilku sekund dziedziniec stał się polem bitwy o Cenarię. Zamek i miasto były stracone. Jeśli arystokraci Zginą, padnie też Cenaria. Jeśli przedrą się przez masy górali i wydostaną przez Wschodni Most Królewski, będą mogli zorganizować opór. To była najsłabsza iskierka nadziei, ale w Cenarii nadzieja nigdy nie rozbłyskiwała oślepiającym światłem. Kylar usłyszał trzask i opadł o kilka cali. Wspiął się po framudze okna akurat, kiedy wyskoczył następny zawias. Ostatni zawias zaprotestował również wyskoczył. Kylar rzucił się na okiennicę przymocowaną do ścian wieży, Wcisnął palce między listewki. Złapał się. Trzy listewki złamały się i wreszcie zablokowały jego upadek. Okno opadało spokojnie pod nim, obracając się raz za razem na wietrze. Uderzyło o skały raptem kilka kroków od rzeki - dokładnie tam, gdzie wylądowałby Kylar, gdyby spadł. Okno rozpadło się na drzazgi i odłamki szkła. Kylar spojrzał w górę. Zawiasy okiennic męczyły się, powoli wychodząc z kamienia. Cudownie. *** Durzo Blint stał pośród rzezi i niczego z niej nie dostrzegał. Ciała walały się w sypialni. Świeżo ścięte lilie kwitły tuż obok królewskiego łoża - białe lilie zbryzgane na czerwono krwią. Delikatna, kiedyś biała koszula nocna moczyła się w szerokiej kałuży szkarłatu u jego stóp. Na kwietnej mozaice wypalono czarny krąg. Kwaśny odór czarognia zdusił aromat perfum w powietrzu. Ale Durzo widział tylko otwarte okno przed sobą. Na jego ospowatej twarzy malowało się zdumienie. Wiatr wpadał z wyciem przez okno, sprawiając, że zasłony łopotały i wciskając siwe włosy Durzo do oczu. Palcami prawej ręki przerzucał ostrze raz zarazem. Od palca do palca, do palca i przerwa. Od palca do palca, do palca i obrót. Zorientował się, co robi, i schował sztylet do pochwy. Zacisnął usta i owinął się cętkowaną, szaro-czarną peleryną, zakrywając pas pełen strzałek, sztyletów, różnych narzędzi i sakiewek. To nie tak miało się skończyć. Nie miało być tak pusto. Odwrócił się plecami do okna i znieruchomiał. Przechylił głowę, jakby usłyszał coś ponad wyciem wiatru.

*** Kylar zmusił się, żeby puścić okiennicę zakrwawioną prawą ręką. Wymacał puste pochwy po sztyletach, które odpowiadały pustej pochwie na jego plecach. Jęcząc, skręcił się, żeby sięgnąć po tanto na łydce. Palce miał sztywne, pokaleczone, słabe. Tanto omal nie wypadło mu z ręki. Sznury, mocujące okiennice do ścian, z łatwością pękły. Zardzewiałe zawiasy zaskrzypiały głośno. Kylar zesztywniał, ale nic nie mógł na to poradzić. Wziął dwa szybkie wdechy, a potem odepchnął się od wieży obydwiema stopami. Bujnął się z powrotem ku otwartemu oknu i podciągnął się z pomocą Talentu, jakby się huśtał na ogromnej huśtawce. Okiennica oderwała się od wieży, a jemu ledwo udało się wznieść na tyle, żeby zamiast uderzyć o ścianę, wpaść do sypialni i przelecieć po podłodze. Podciął Durzo, który przewrócił się na niego i jeden z mieczy z hakami siepacza wyleciał przez okno. Między nimi leżała okiennica, więżąc ręce Durzo z niezręcznej pozycji. Kylar uderzył Durzo okiennicą w twarz. - Nie... - Kylar uderzył okiennicą w twarz Durzo z całą siłą swojego Talentu. Mężczyzna zleciał z niego. Kylar przeturlał się na bok i skoczył na równe nogi. Ale Blint też już wstał. Kopnął taboret w stronę Kylara. Chłopak zablokował go stopą, ale stracił równowagę i się przewrócił. Wylądował twarzą na ozdobnym dywanie. Biegnąc z prędkością błyskawicy, Blint uniósł miecz shuang gou. Zamiast próbować wstać albo się przeturlać, Kylar złapał dywan i szarpnął nim. Durzo poleciał w przód szybciej niż się spodziewał i tylko przeciął powietrze, gdy kolanami trafił Kylara w ramię. Przekoziołkował. Ciężki miecz Durzo nadal był zaklinowany w komodzie obok okna, ale Sędzia leżał bliżej. Kylar złapał go i się odwrócił. - ...chcę... Siepacz rzucił się, żeby porwać miecz z hakiem z podłogi. - ...walczyć z tobą! - Kylar skoczył na miecz shuang gou. Durzo szarpnął broń w górę z całą siłą swojego Talentu. Przez chwilę wydawało się, że żelazne ostrze wytrzyma. Ale wtedy miecz pękł cal od rękojeści. - Może i nie chcesz, synu, ale coś w tobie nie zgadza się na śmierć - odpowiedział Durzo. Odrzucił na bok złamane ostrze, ale nie wyciągnął innej broni. - Mistrzu, nie każ mi walczyć ze sobą - powiedział Kylar, celując ostrzem w gardło

Durzo. - Podjąłeś decyzję, kiedy mi się sprzeciwiłeś. - Dlaczego to zrobiłeś? - Nie wziąłbym cię na ucznia, gdybym nie myślał, że jesteś kimś, kim nie jesteś. Niech Aniołowie Nocy mi wybaczą. - Nie mam na myśli siebie! - Ręce Kylara się trzęsły. - Dlaczego zmusiłeś mnie do zdrady najlepszego przyjaciela? - Ponieważ złamałeś zasady. Ponieważ życie jest puste. Ponieważ ja też złamałem zasady. - Durzo wzruszył ramionami. - To wraca do człowieka. - To nie wystarczy! Durzo zetknął czubki palców i zacisnął usta. - Logan umarł, krzycząc, wiesz? Żałosne. Kylar rzucił się na niego. Miecz śmignął ku szyi Durzo. Ale on nawet się nie wzdrygnął. Miecz uderzył w jego dłoń i zatrzymał się, jakby nie był naostrzony. Ale Durzo nadal trzymał ręce złożone przed sobą. Dłoń, która trzymała ostrze Kylara, była czysto magiczna. Wyrwała Sędziego z ręki Kylara. Druga pojawiła się w powietrzu, uderzając go. Kylar zablokował cios i zatoczył się do tyłu, kiedy Durzo szedł spokojnie przed siebie, buzując mocą Talentu. Kylar nic nie mógł na to poradzić. Blokował coraz szybciej i szybciej, ale dłonie atakowały jeszcze szybciej. W końcu ręce z jego własnego Talentu rozkwitły niepewnie przed nim i zablokowały kilka ciosów, ale to nie wystarczyło. Durzo zmuszał go do cofania się. W końcu dłonie złapały wszystkie kończyny Kylara i przyszpiliły go do ściany. Nie mógł się ruszyć nawet na cal. - Ach, dzieciaku. Gdybym mógł cię nauczyć, jak używać Talentu, byłbyś kimś naprawdę nadzwyczajnym. Durzo wyciągnął sztylet do rzucania. Zakręcił nim w palcach. Uniósł go. Zatrzymał się, jakby chciał coś powiedzieć, ale tylko pokręcił głową. - Przykro mi, Kylar. - Daruj sobie. Życie jest puste, prawda? Durzo westchnął. Gapił się na Sędziego, który połyskiwał czernią u stóp Kylara, równie bliski jak blask księżyca i równie odległy jak księżyc. Na jego pobliźnionej twarzy malowały się żal i cierpienie. Wędrując za jego spojrzeniem, Kylar popatrzył na czarny miecz, który Durzo nosił

przez tyle lat, i przypomniał sobie... Krzywiąc się, Durzo wyrwał Kylarowi mieszek i odwrócił go do góry nogami. Kula Ostrzy spadła mu do dłoni. - Niech to. Tak jak myślałem - powiedział. - Co? - spytał Kylar. To była fałszywka, kolejne fałszywe ka’kari. Durzo nie był w nastroju do udzielania odpowiedzi. - Dziewczyna widziała twoją twarz? Za odpowiedź wystarczyło milczenie Kylara. - Zajmij się tym. Kylar, to nie jest prośba. To rozkaz. Zabij ją. - Nie - odparł Kylar. - Coś ty powiedział? Czarna krew ściekała z Sędziego i zbierała się w kałuży na podłodze. - Nie zabiję jej. I nie pozwolę panu. Przykro mi. - Kim jest ta dziewczyna, że warto dla niej narażać się na to, by ścigano cię przez resztę twojego krótkiego... - Urwał. - To Laleczka. - Tak, proszę pana. Przykro mi. - Na Anioły Nocy! Nie chcę twoich przeprosin! Chcę posłusze... - Durzo uniósł palec i zamilkł. Kroki się zbliżały. Durzo otworzył drzwi i wypadł na korytarz z nieludzką szybkością, a jego miecz rozbłysnął srebrzyście w słabym świetle. Jego miecz rozbłysnął srebrzyście? Ostrze Sędziego było czarne. Rozległ się dźwięk czegoś metalicznego turlającego się po marmurze w stronę Kylara, który wyciągnął rękę i poczuł, że ka'kari uderzyło go w dłoń. - Nie! Nie, to jest moje! - wrzasnął Blint. W jednej chwili ka'kari rozlało się niczym czarny olej. Co przed chwilą powiedział Durzo? Że srebrne ka'kari to jeszcze jedna fałszywka. Ukradłeś moje ka'kari. Wcale nie srebrne. Tylko czarne. Ka'kari, które Durzo nosił od lat, ukryte w powłoce na ostrzu Sędziego. Ka'kari wybierają sobie panów. Z jakiegoś powodu czarne ka'kari wybrało Kylara. Może wybrało go lata temu, w tym dniu, kiedy Durzo pobił go za zobaczenie się z Laleczką. W tamtym dniu, kiedy błękitna poświata otoczyła czarne ostrze. Kiedy Durzo krzyknął: „Nie, tylko nie to! Jest moje!", a żarzący się błękitny ogień wgryzł się w palce Kylara. Durzo odrzucił miecz na bok, więc Kylar nie mógł związać ka'kari do końca, bo gdyby mu się udało,

nie wezwałby srebrnego ka’kari dla Durzo. Teraz już wiedzieli, że nie przyzwał go, bo było fałszywe. Nie było w mieście żadnego ka’kari poza czarnym należącym do Durzo. I Durzo wiedział od tamtego dnia, że jeśli pozwoli Kylarowi żyć, na zawsze straci czarne ka'kari. Zostawił mu je nawet dziś wieczorem, żeby uczeń miał szansę. Ale teraz było już za późno. Durzo wyglądał, jakby chciał powiedzieć coś więcej, w jakiś sposób dać upust cierpieniu. Ale słowa nigdy nie były jego mocną stroną. Zamiast tego, stojąc raptem kilka kroków od Kylara, rzucił w jego twarz nożem. Czas nie zwolnił. Świat nie skurczył się do czubka wirującego noża. Ale rozpacz zagotowała się w żarze szaleńczej nadziei, która wezbrała w sercu Kylara. Nie zauważył, że jego ręka uniosła się, nie wiedział nawet, jak ją wyrwał, nie wiedział, jak ka'kari przeszło z ostrza na podłodze do jego dłoni. Po prostu tam było. W tym niespowolnionym ułamku sekundy czarna maź skoczyła z jego palców i rozbryznęła się na wirującym nożu, lecącym w stronę jego piersi, jak ślina na chodniku. Kiedy Kylar spojrzał znowu, noża nie było. Brzdęk. Kylar spojrzał w dół, żeby zobaczyć, skąd ten odgłos. Ka'kari turlało się po podłodze ku niemu. Kiedy wspięło się na jego but i roztopiło na skórze, Kylar poczuł przypływ mocy. Z łatwością, jakby po prostu wzruszył ramionami, wyrwał się widmowym rękom, które przyszpilały go do ściany. Zgrabnym ruchem stanął i wyciągnął rękę w stronę dawnego mistrza, uwalniając energię, która w nim wzbierała. Durzo poleciał do tyłu, jakby cała potęga huraganu dmuchnęła mu w twarz. Koziołkował, ślizgał się i turlał przez pokój, aż uderzył o ścianę. Z pomocą Talentu Kylar podniósł Sędziego i przyciągnął do swojej dłoni. - Nie walcz, kiedy nie możesz wygrać - powiedział. - I nie walcz, kiedy nie chcesz wygrać. Racja? Durzo z trudem wstał. Nie miał broni. Przyjął pozycję do walki i uśmiechnął się krzywo. - Czasem trzeba walczyć. - Nie tym razem - powiedział Kylar. Uniósł miecz i puścił się biegiem przed siebie. Durzo się nie poruszył. Po prostu patrzył Kylarowi w oczy, gotowy. W ostatniej sekundzie Kylar uskoczył w bok i zanurkował przez okno w prześwietlone blaskiem księżyca powietrze wokół północnej wieży.

Jednym z tych ludzi koło statku był Roth.

57 Logan nie zamierzał pozwolić komukolwiek używać jego klejnotów jako sakiewki na drobne, już nie wspominając o Rothcie Ursuulu. Więcej: zamierzał zabić łajdaka. Nie przejmował się, że jest nieuzbrojony i nadal nagi - Roth pewnie podejrzewał, że to mu odbierze resztki godności - bo wściekłość dodawała mu siły. Całe okrucieństwo, zepsucie i horror, jakie widział tego ostatniego dnia, wywołały w nim przemianę. Później znowu będzie człowiekiem. Teraz był tylko twardą, zmrożoną na kryształ wściekłością. Logan uznał, że nawet mając związane ręce, może zabić obu strażników. Kiedy furia wzbierała w jego ciele, czuł, że mało co mogłoby go powstrzymać. Poza magią. Roth też to wiedział i wysłał swojego czarownika, Nepha Dadę, żeby odprowadził Logana do podziemi. Neph najwyraźniej nauczył się na pamięć planu zamku, ponieważ bez trudu kluczył korytarzami dla służby, bocznymi schodami i piwniczkami. Miasto Cenaria miało tylko jedno więzienie, połączone z zamkiem jednym tunelem teraz opanowanym przez khalidorskich górali - i oddzielone od reszty miasta rozgałęziającą się rzeką Plith. Więźniów wożono do więzienia barką. Niewielu je opuszczało. Można było uznać, że złoczyńców, którzy tu trafiali, ziemia pochłonęła żywcem. A może - jak pomyślała maleńka cząstka Logana, która nie była czystą wściekłością, gdy specyficzny zapach atakował jego zmysły - miejsce to nazywano Paszczą z całkiem innych powodów. Opary nieustannie uciekały z północnej części Vos i wypełniały powietrze w więzieniu zapachem siarki, nim wreszcie wypływały na zewnątrz. Neph Dada zatrzymał się przed żelazną bramą, podczas gdy jeden z pilnujących Logana strażników szukał klucza. Neph spiorunował go wzrokiem i machnął ręką przed zamkiem. Czarne zawijasy na jego skórze poruszały się niezależnie od ręki. Zamek zazgrzytał. Strażnik wyjął właściwy klucz i uśmiechnął się słabo. - Mam inne sprawy do załatwienia - powiedział Neph. - Dacie sobie z nim radę sami? - Tak jest! - powiedział strażnik, zerkając nerwowo na Logana.

Loganowi serce zabiło radośnie. Walka nago z dwoma uzbrojonymi mężczyznami nie była do końca równa, ale dopóki magiczne więzy trzymały jego ręce w bezruchu, a nogom pozwalały ledwie szurać, nic nie mógł zrobić. - Dobrze. Więzy będą trzymać jeszcze dziesięć minut - poinformował ich Neph. - To mnóstwo czasu, panie. Parskając pogardliwie, Neph zostawił ich. Strażnik z wielkim nosem otworzył żelazną bramę, dając Loganowi czas, na przyzwyczajenie wzroku do słabego oświetlenia. Po prawej i lewej ciągnęły się ciężkie drzwi z oknami, w które wstawiono kraty. - Na wypadek, gdybyś się zastanawiał - powiedział Nochal - to są najładniejsze apartamenty w tym miejscu. Prawdziwe wygody. Dla arystokracji. Ale nie dla ciebie. Logan spojrzał na mężczyznę beznamiętnie. - Tamta rampa wychodzi na powierzchnię. Ale to też nie dla ciebie. Strażnik o twarzy łasicy spojrzał na Nochala: - Zawsze drażnisz się z trupami? - Zawsze - odpowiedział Nochal, wsadzając palec do nosa. - No co? - zapytał, kiedy Łasica spojrzał na niego. - Tylko się drapałem. - Zamknij się - powiedział Łasica. - Schodzimy na trzeci poziom? - Aha, aż do Dna, do Wyjców. Załatwmy to szybko. - Nochal popukał w czwarte drzwi, kiedy przechodzili. - Zaraz do ciebie wrócę, skarbie! Z celi dobiegał cichy płacz, ale kobieta nawet nie podniosła wzroku. - Napaliłem się na tę sukę - przyznał Nochal. - Widziałeś ją? Łasica pokręcił głową, więc Nochal opowiadał dalej: - Ma więcej blizn na twarzy niż góral pcheł, ale kto by tam patrzył na twarz, nie? - Książę rozerwie ci gardło, jeśli ją tkniesz - powiedział łasica. - A skąd będzie wiedział? - Przyjdzie tu dzisiaj. Chce uwolnić naszych chłopaków z Sa’kagé, zajrzeć do tej dziwki i jakiegoś dzieciaka, którego tu wrzucili. - Tej nocy? Do diabła, wystarczy mi mniej niż pięć minutek - powiedział Nochal i zaśmiał się. Przeszli dwa poziomy wykopanych przez ludzi tuneli; smród ściśniętych na małej przestrzeni ludzi przybierał na sile i mieszał się z odorem siarki, ścieków i innych zapachów, których Logan nie potrafił rozpoznać. Co pewien czas sprawdzał więzy, ale nie było żadnej zmiany. Ledwo mógł się ruszać. Mimo to wypatrywał swojej szansy. Zwyczajna ucieczka nie wystarczy. Musiał zabić strażników, zdobyć klucze i pamiętać, jak ma się kierować do

wyjścia. Wyjców trzymano na trzecim poziomie, ale kiedy dotarli do naturalnych jaskiń, ledwie co poszerzonych narzędziami, Logan nie usłyszał wycia. - Nie chcemy iść dalej - powiedział Nochal, zatrzymując się przed drzwiami podwójnie wzmocnionymi żelaznymi pasami. - Ci łajdacy zrobią co trzeba. Nawet nie zamierzam próbować go wyciągać z Dna. Nie zbliżę się do tych zwierząt. - Dna? - spytał Logan. Nochal zerknął z ukosa, ale najwyraźniej miał ochotę go postraszyć. - To Dno Piekieł. Dla gwałcicieli, zabójców i innych dewiantów tak pokręconych, że wieszanie było dla nich za dobre. Wrzuca się ich tutaj, żeby pożerali się nawzajem. Muszą zbierać wodę ze skał, a straże nigdy nie wrzucają im dość chleba. Czasem najpierw na niego szczają.; - Więc kto teraz... no wiesz? - zapytał Łasica, niepewnie wyciągając ostrze. - Te więzy nie będą trzymały wiecznie. - Kto teraz co? - zdziwił się Nochal. - No wiesz. Obetnie mu. Logan sprawdził więzy, ale nadal trzymały mocno. Ręce miał unieruchomione wzdłuż boków, stał prosto jakby połknął kij, a stopy mógł tylko przesunąć o kilka cali - i strażnicy wiedzieli o tym. O bogowie. Miał coraz mniej czasu. - Ja to zrobię - warknął Nochal. Złapał kij z pętlą, którą założył Loganowi na szyję, a potem podał kij Łasicy. - Trzymaj go. Nie możemy ryzykować. Daj mi to. Łasica podał nóż Nochalowi. To był zwyczajny nóż, ale Logan nie mógł oderwać od niego oczu. Strach zaczął mieszać się z wściekłością, i poczuł, że lód rozmarza. Taje. Zrobią to. Na bogów, nie. Szarpał się, wymachiwał rękami i nogami jak zwierzę. Nochal zaśmiał się, a Łasica tylko zacisnął pętlę mocniej na szyi, aż twarz Logana zrobiła się sina. Nic go to nie obchodziło. Niech mnie teraz zabiją. Na bogów! - Szkoda, że nie pracowałeś ze mną dłużej - powiedział Nochal. - Czemu? - zapytał Łasica, nerwowo trzymając kij z pętlą w obu rękach. Nochal wbił Łasicy nóż w oko. Mężczyzna stanął na czubkach palców, zadrżał konwulsyjnie i padł. - Bo wtedy spróbowałbym cię zwerbować, zamiast zwalniać - powiedział Nochal i zaśmiał się, rozcinając pętlę na szyi Logana. Logan zagapił się na niego tak zaszokowany, że zabrakło mu słów, a wściekłość i strach powoli w nim bledły. Nochal nie zwracał na niego żadnej uwagi.

- Jak już będziesz mógł się ruszać, włóż to. Przykro mi, że nie zesłali tu kogoś bliższego twoim rozmiarom - powiedział Nochal, ściągając ubranie z trupa Łasicy. - Kim u diabła jesteś? - Nieważne. - Nochal rzucił Loganowi spodnie Łasicy. - Liczy się to, dla kogo pracuję. - Zniżył głos, żeby więźniowie go nie podsłuchali. - Pracuję dla Jarla. To przyjaciel twojego przyjaciela. - Kto? - Jarl kazał mi powiedzieć, że jest przyjacielem przyjaciela. - Nochal rozciął bieliznę Łasicy nożem. - Mówię ci tylko to, co kazano powie... - Co ty, do licha, robisz? - przerwał mu Logan. - Obcinam mu klejnoty. - Ożesz! - Logan zamknął oczy i odwróciłby się, gdyby magiczne więzy pozwoliły mu na to. Nochal zignorował go i ciął. - Niech to szlag! Nie wygląda to ładnie, ale musi wystarczyć. Mamy szczęście, że ma włosy w tym samym kolorze co ty, nie? - Wstał i potrząsnął przed Loganem kawałkiem skóry. - Słuchaj chłoptasiu, to nie był mój pomysł. Ale jeśli Roth znajdzie po tobie ten mieszek, a ja szczęśliwie „zginę w czasie powstania", to może obaj przeżyjemy. Rozumiesz? - Nie. - To kiepsko. Nie mamy czasu. To, co chrzaniłem po drodze tutaj, to prawda. W pierwszych celach są kobieta i mała dziewczynka. Jarl chce je wydostać. Chce wiedzieć, czemu Rothowi zależy na nich. Wygląda na to, że więzy słabną. Pomóż mi. Logan odkrył, że może poruszyć rękami, jeśli bardzo się postara, a stopy mógł już niemal swobodnie przesuwać. Złapał Łasicę za nogę - starając się nie patrzeć na jego krocze i zaczął go ciągnąć razem z Nochalem. - Więc powiedziałeś to wszystko, tylko po to, żebym wiedział? - zapytał Logan. Nochal skrzywił się, patrząc na długie pręty wstawione w czarną dziurę w podłodze. Dziura była na tyle głęboka, że przy słabym świetle pochodni Logan nie mógł dostrzec jej dna. Nochal złapał klucz, otworzył małą bramkę przy bliższym końcu prętów. Z Dna dobiegały odgłosy pociągania nosem i pomruki. - I żeby sprawdzić, czy on coś wie na ten temat, zanim go zabiję - wytłumaczył Nochal. - Pomóż mi go wrzucić. Nie martw się, tu jest wystarczająco głęboko, a brzegi są strome. Logan niechętnie się przesunął, żeby pomóc. Nadal nie był w stanie poruszać się na

tyle, żeby kucnąć i złapać się prętów, więc Nochal musiał otworzyć bramkę, a Logan wepchnął Łasicę do dziury. Rozległy się demoniczne wrzaski radości i na dole natychmiast rozpętała się walka. Trzęsąc się, Logan odsunął się od jamy. - Jaki mamy teraz plan? - Plan? - Nochal spojrzał w ciemność w dole i pokręcił głową. - Wynosimy się stąd. Jeśli dzisiejszego wieczoru wygra Roth, nie będzie mógł się doczekać, żeby cię odnaleźć. Jarl ma kilku ludzi, którzy przyznają, że widzieli ciało. Ktoś inny powie, że widział mnie martwego, i w końcu przyzna się, że okradł mnie po śmierci. Pokaże twoją „sakiewkę" Rothowi. - Niezbyt to przekonujące. Zamkniesz wreszcie tę przeklęta kratę? - Na górze umierają setki ludzi. Nie sposób dowiedzieć się, co się stało z pojedynczymi osobami. Roth to wie. W każdym razie to najlepsze, co możemy zrobić i przy okazji utrzymać cię przy życiu. Jarl sam będzie musiał zdecydować, czy sprawa z „sakiewką" to przesada. Nochal zagapił się na Dno, z którego dobiegało nieomylnie mlaskanie. Odwrócił się do Logana z krzywym uśmieszkiem. - Aż się człowiek zastanawia, co? Logan pokręcił głową, czując mdłości. Odwrócił się akurat, żeby zobaczyć cieniutkie lasso, które wyleciało z Dna. Opadła gładko na ramiona Nochala. W mgnieniu oka Logan zorientował się, że linę spleciono ze ścięgien i pomyślał niezbyt bystrze: Co za zwierzę tam na dole jest na tyle duże, żeby zrobić linę z jego ścięgien? Oczy Nochala wypełniły się przerażeniem, a potem lasso napięło się i szarpnięciem ścięło go z nóg. Poleciał prosto na otwartą kratę i tylko rozłożone ręce i nogi powstrzymały go przed upadkiem. Wtedy pętla ześlizgnęła się z jego ramion na szyję. Na Dnie rozległ się dziki śmiech. Logan zatoczył się przed siebie; poruszał się szybciej niż pół godziny temu, ale nadal za wolno. Lina wokół szyi Nochala zaciskała się coraz mocniej. Musiało ją ciągnąć z pięciu ludzi. Ręce mu słabły, a kiedy zamrugał, patrząc na Logana, miał groteskowo wybałuszone oczy. A potem ręce mu się ugięły i spadł na Dno. Logan próbował go złapać. Ale potknął się przez ostatnie resztki więzów i sam poturlał się do jamy. Złapał się prętów i spojrzał w dół. Ledwo co dostrzegał zbite w kupę ludzkie kształty,

unoszące się i opadające kończyny. Wrzeszczeli i szarpali siebie nawzajem i Nochala, który młócił rękami i nogami, krzycząc. Jeden z mężczyzn dostrzegł Logana i ryknął. Logan szarpnął się w bok z całej siły. Poczuł, że słabnące magiczne więzy napinają się i pękają. Padł plecami na kamień, a potem usiadł i zamknął kratę. Kiedy szarpnięcie liną przewróciło Nochala, wypadł mu z rąk klucz, ale Logan był zbyt roztrzęsiony, żeby zamknąć kratę. Niepewnie wstał i odszedł korytarzem. Włożył rzeczy Łasicy, które napięły się na wyższym i bardziej umięśnionym ciele. Miał szczęście, że ubranie było workowate, bo inaczej nie miałby szansy się w nie wcisnąć. Wciągnął ciasne buty i wstał. Próbował znaleźć w sobie siłę, żeby wrócić i zamknąć kratę. Nawet jeśli nigdy więcej nie zobaczy więzienia, wiedział, że przez resztę życia będą go prześladowały koszmary z tego dnia. Ostatnie, czego chciał, to zawrócić długim korytarzem do Dna. Ale nie mógł pozwolić tym zwierzętom, żeby miały choćby najmniejszą szansę na ucieczkę. Ruszył długim korytarzem ostrożnie i powoli, chociaż wiedział, że powinien się spieszyć. Kilka kroków od kraty zatrzymał się. Nic się nie działo, ale nadal słyszał odgłosy rozdzierania mięsa. Zebrało mu się na wymioty. Z góry dobiegły głosy zbliżających się ludzi. Długi kamienny korytarz niósł słowa. - Ej, ty! - zawołał ktoś z khalidorskim akcentem. Odpowiedział mu jeden z mężczyzn siedzących w ostatnich celach przed Dnem, ale Logan nie był w stanie usłyszeć słów. - Przechodziło tędy dwóch żołnierzy z więźniem? Logan zamarł, gdy więzień coś mruknął. - Widzisz? Nie szli tędy. A uwierz mi, nie chciałbyś zejść na Dno. Logan w duchu pobłogosławił więźnia, który skłamał, pewnie bardziej z nawyku kłamania władzom niż żeby mu pomóc. - A ty myślisz, że więzień powie ci prawdę? - zapytał mężczyzna z dworskim khalidorskim akcentem. - Książę żądał potwierdzenia, że Logan Gyre nie żyje. Wszyscy twoi ludzie współpracują z nami i przeszukują podziemia. Próbujesz nas powstrzymać? - Nie, panie! Nienaturalne, nieruchome czerwone światło rozświetliło długi korytarz. Czarownik! Cholera, dokąd mam iść? W słabym świetle pochodni Logan obejrzał znowu korytarz. Ale nie było tu nisz, żadnego miejsca do ukrycia. Znajdował się w ślepej uliczce.

Tyle razy ominęła mnie śmierć, żebym miał teraz tak skończyć? Logan zastanawiał się, czy nie rzucić się na mężczyzn. Mając tylko nóż, miał małe szanse, ale gdyby najpierw zabił czarownika, może by się udało. - To miejsce jest nasycone mocą, aż mi się kręci w głowie - odezwał się ktoś inny. - Prawda - powiedział pierwszy czarownik. - Nie czułem tyle zła w jednym miejscu, odkąd... cóż, od ostatniego spotkania z naszym suwerenem. Z jakiegoś powodu uznali to za zabawne. Logan załamał się, kiedy usłyszał, że śmieje się co najmniej sześciu mężczyzn. Sześciu ludzi. Być może pięciu to czarownicy. A co najmniej dwóch na pewno. Nawet jeśli to dwóch czarowników i czterech żołnierzy, Logan był zgubiony. A czerwone światło było coraz mocniejsze, jego źródło znajdowało się zaledwie parę kroków od niego. Logan spojrzał z przerażeniem na kratę. To była jedyna droga ucieczki. Hrabia Drake powiedział mu, że życie jest cenne, a samobójstwo to rozwiązanie dla tchórza, grzech przeciwko Bogu, kiedy odrzucasz mu w świętą twarz jego dar. Co kiedyś powiedział mu Kylar? Raz zaczepiły ich „podwójnie nielegalne" prostytutki, działające poza kontrolą i ochroną Sa’kagé. Dziewczynki - żadna z nich nie miała nawet dwunastu lat - proponowały siebie do szczególnie upokarzających praktyk, o których Logan dotąd nawet nie słyszał. Kylar powiedział wtedy tylko: „Zdziwiłbyś się, ile potrafisz zrobić, żeby przeżyć". Zdziwiłbyś się, ile potrafisz zrobić, żeby przeżyć. Logan otworzył kratę i wsunął się do środka. Zwieszając się z żelaznych krat jedną ręką, zamknął zamek. Potem wsadził klucz do kieszeni, wyciągnął nóż i spadł na dno piekieł.

58 Dopiero kiedy Kylar leciał w powietrzu, zdał sobie sprawę, jak daleko było do rzeki. Naprawdę nie miał żadnego usprawiedliwienia. Zwisał z tego samego okna, patrzył w dół, i to raptem pięć minut temu. Tyle że teraz widok się powiększał. Gwałtownie. Ominie skały. To dobrze. Za to uderzy w rzekę z nieprawdopodobną prędkością, głową. Może wyszkolony nurek wyszedłby z tego bez szkody, ale Kylar nie był nurkiem. Rzeka wypełniła mu pole widzenia. Rozłożył ręce. Talent otoczył go cienką warstwą. I Kylar wpadł do rzeki. Jego wyciągnięte ręce nic nie pomogły, ale warstwa Talentu chroniła go i pozwoliła mu wejść pod skórę rzeki jakby był drzazgą. Ochrona Talentu rozpadła się zaraz po tym, gdy Kylar uderzył w rzekę. Woda zaatakowała brutalnie niczym olbrzym zaciskający dłonie na jego ciele. Znowu śnił, jeśli można mówić o śnie, kiedy się... kiedy co? Myśli rozmyły się i stracił wątek. To był sen, który śnił przez ostatnie dziesięć lat zawsze, gdy widział śmierć. Jak zawsze, przez chwilę wiedział, że to sen, ale nim zdał sobie sprawę jaki, nie mógł już się wyrwać. Sen narastał wokół niego i Kylar znowu miał jedenaście lat. Warsztat szkutniczy jest ciemnym, opuszczonym, zimnym miejscem w księżycowym świetle. Merkuriusz jest śmiertelnie przerażony, chociaż sam to zaplanował. Teraz odwraca się, a Szczur stoi za nim, nagi. Merkuriusz przesuwa się do dziury, przez którą kiedyś podnoszono łodzie z brudnych wód Plith, przesuwa się do liny, do której przywiązał kamień i na końcu której zrobił pętlę. - Pocałuj mnie jeszcze raz - mówi Szczur i staje dokładnie przed Merkuriuszem, obejmując go lubieżnie. - Pocałuj mnie jeszcze raz. Gdzie jest pętla? Położył ją tutaj, prawda? Widzi kamień, który ma pociągnąć Szczura ku śmierci w głębinach, ale gdzie jest... Szczur przyciąga go do siebie i Merkuriusz czuje jego oddech na twarzy. Ręce Szczura szarpią ubranie Merkuriusza... Kylar uderzył o dno rzeki. Otworzył gwałtownie oczy i zobaczył Sędziego kilka cali

od twarzy. Uderzenie o wodę wyrwało mu go z ręki. Miał szczęście, że nie pociął się nim na kawałki. Miał szczęście, że srebrne ostrze powędrowało na dno razem z nim. Kylar porwał Sędziego i wypłynął na powierzchnię. Jak długo tam byłem? Nie dłużej niż moment, bo inaczej by utonął. Kilka sekund później Kylar ze zdziwieniem zauważył, że znowu oddycha i nie jest ranny, przynajmniej nie od upadku. Nadal jednak krwawił z nosa i palców, brudząc wodę wokół siebie. Prąd rzucił nim o skalę, na którą Kylar się wydrapał. Rzeka wyrzuciła go na skały pod Wschodnim Mostem Królewskim od strony Vos dokładnie po drugiej stronie rzeki znajdowała się posiadłość Jadwinów. Brzeg rzeki, na którym stał, stanowił także podstawę murów zamkowych, więc żeby przemieścić się w górę rzeki, musiał po części się wspinać, po części płynąć. Potrzebował dziesięciu wyczerpujących minut, nim wreszcie dotarł do miejsca, w którym mógł spokojnie wyjść z wody. Nabrzeże, na którym widział Rotha, znajdowało się na północnym koniuszku wyspy. Żeby się tam dostać, musiałby albo znowu zmierzyć się z rzeką i głazami, albo przejść przez niski, cuchnący budynek, który przykrywał Szczelinę na Vos. Kylar podejrzewał, że nie da rady płynąć między skałami kolejne dziesięć albo dwadzieścia minut. Nawet jeśli Roth nadal tam będzie, to kiedy Kylar dotrze na miejsce, już na nic nie będzie miał siły. Wreszcie przestała mu się lać krew z nosa, a rękę owinął, więc też nie krwawiła za mocno, ale gdyby spróbował płynąć, krwawienie by się odnowiło. Ręka go rwała i całe ciało miał osłabione z powodu utraty krwi. Każdej innej nocy Kylar by odszedł. Nie był w formie, żeby się pokusić o zabójstwo. Ale logika nie na wiele się tu zdawała. Nie dziś. Nie po tym, co zrobił Roth. Budynek na Szczelinie zbudowano z kamienia, na planie kwadratu o boku trzydziestu kroków. Budynek był ledwie parterowy. Miał być to cud inżynierii, ale Kylar nie bardzo się na tym znał. Podejrzewał, że arystokracja nie zachwycała się cudem, który śmierdział jak zgniłe jajka. To głupota próbować dalej. Kylar był tak wyczerpany, że z trudem myślał choćby o użyciu Talentu. Musiał zużyć na to sporo własnej siły. Oparł się o ciężkie drzwi, zbierając się w sobie. Nadal trzymał Sędziego. Spojrzał na miecz i zagapił się na słowo wytrawione na ostrzu. SPRAWIEDLIWOŚĆ. Tyle, że teraz już nie było tam napisane „sprawiedliwość". Kylar zamrugał. ŁASKA - wypisano takimi samymi srebrnymi literami, dokładnie w miejscu, gdzie wcześniej na czerni widniała SPRAWIEDLIWOŚĆ. Na rękojeści, prostopadle do ostrza, w miejscu kiedyś czarnym od ka'kari, takie same srebrne litery składały się na słowo

ODPŁATA. Ka'kari zniknęło. Kylar był tak ogłupiały ze zmęczenia, że na chwilę wpadł w rozpacz. A potem przypomniał sobie, gdzie przepadło. Weszło mi w skórę? Właściwie jak bardzo był zmęczony? Na pewno mu się wydawało. Miał zwidy. Obrócił rękę i czarny pot nagle spłynął mu z dłoni jak olej, przez chwilę płynny, a potem nagle stężał w ciepłą metaliczną kulę. Teraz była czarna jak noc, całkowicie pozbawiona jakichkolwiek cech. Czarne ka'kari. W historii Logana wspominano tylko o sześciu: białym, zielonym, brązowym, srebrnym, czerwonym i niebieskim. Cesarz Jorsin Alkestes i jego arcymag Ezra dał je sześciu czempionom, lekceważąc jednego z najlepszych przyjaciół Jorsina, który go zdradził. Po wojnie wszyscy pożądali sześciu ka'kari i ci, którzy je mieli, szybko ginęli. Kylar próbował sobie przypomnieć, jak się nazywał zdrajca. Acaelus Thorne. Jorsin wcale go nie znieważył. Udając, że go lekceważy, Jorsin dał swemu najlepszemu przyjacielowi szansę na ucieczkę - i dzięki temu artefakt nie trafił w ręce nieprzyjaciela. Ponieważ nikt nie wiedział o istnieniu czarnego ka'kari, Acaelusa nie ścigano. I dzięki temu przeżył. Durzo podpisał list „A. Thorne". - Bogowie - westchnął Kylar. Nie mógł teraz o tym myśleć, nie mógł się zatrzymać, bo nie da rady potem znowu ruszyć. - Pomóż mi - powiedział do ka'kari. - Proszę. Służ mi. A potem ścisnął je, a ono się rozpuściło i rozlało po jego skórze, ubraniu, po twarzy i oczach. Wzdrygnął się, ale nadal doskonale widział - nadal widział w ciemnościach zupełnie naturalnie. Spojrzał na swoje ręce, na czarny miecz, zobaczył, jak lśnią magią i znikają. Nie spowił się cieniem, jak to robią siepacze. Jego dłonie i miecz zniknęły. Kylar nie był już cieniem. Był niewidzialny. Nie miał czasu na dziwienie się; miał robotę do wykonania. Minęło dziesięć minut albo więcej, odkąd widział Rotha na nabrzeżu. Jeśli Roth ma dziś umrzeć, Kylar musi się ruszyć. Otworzył wytrychem zamek i wszedł do budynku. W środku było tak gorąco, że ledwo dało się oddychać. Drewniane pomosty otaczały ogromny centralny komin o średnicy piętnastu kroków. Zrobiono go z szerokich arkuszy blachy znitowanych ze sobą, a wspierało go zewnętrzne drewniane rusztowanie. Komin schodził co najmniej cztery kondygnacje w dół, do naturalnego pęknięcia w skorupie ziemskiej.

Patrząc w zacienione głębiny Szczeliny, Kylar zrozumiał, dlaczego ludzie nazywali to cudem. Inżynierowie, którzy tu pracowali, nie tylko okiełznali moc gorącego powietrza, które wylatywało z ziemi, ale też pilnowali, żeby Plith nie wlała się do pęknięcia w skorupie. Gdyby to się stało, rzeka by się zagotowała. Ryby by poumierały. Rybacy by zniknęli. Cenaria straciłaby główne źródło pokarmu. Nawet teraz, nie zwracając uwagi na chaos panujący milę od nich, ludzie pracowali: obsługiwali liny, sprawdzali wielokrążki, oliwili przekładnie, wymieniali arkusze blachy. Kylar przeszedł długim pomostem, skręcił kilka razy i znalazł się na skrzyżowaniu, gdzie mógł albo pójść do drzwi poniżej poziomu ziemi, albo na górę, do drzwi dla obsługi przy wylocie komina na północnym końcu budynku - tam gdzie będzie Roth. Zszedł na dół. Drzwi osadzono obok dwuskrzydłowej bramy, używanej przy wwożeniu ogromnych fragmentów urządzeń. Kylar uchylił drzwi. Na zewnątrz stała młoda czarownica z włosami związanymi z tyłu i rękami poznaczonymi virem. Patrzyła w górę na kamienną rampę. Ktoś z nią rozmawiał, ale Kylar nie mógł dostrzec tej osoby. Za nią stało kilkanaście innych osób podobnie ubranych. Kylar przymknął drzwi. Wrócił do drugiego odgałęzienia pomostów i otworzył drzwi, które prowadziły do poziomego odcinka komina. Wygięty w bok, komin przypominał bardziej tunel z parą. Miał szerokość piętnastu kroków, dopóki kawałek dalej, przy ostatnim wentylatorze nie zwężał się do czterech. Podłoga była z blachy wzmocnionej od spodu, żeby robotnicy mogli stanąć w środku, kiedy pracowali przy wielkim wentylatorze umieszczonym tuż przed miejscem, gdzie komin skręcał w dół, albo o wiele mniejszym, za którym gorące powietrze wypływało w cenaryjską noc. Północny wentylator obracał się na tyle wolno, że Kylar powinien móc zobaczyć przez niego Rotha. Wszedł do środka ostrożnie, sprawdzając podłoże, czy nie zaskrzypi, gdy je obciąży. Nic nie skrzypiało. Ale zanim jeszcze Kylar zamknął za sobą drzwi, ogarnęło go nieokreślone, nieprzyjemne uczucie. Ochłodzony po długiej podróży metalowym kominem siarkowy dym powoli wylewał się tunelem w noc na zewnątrz. Ciężki dym wypełniał dolną jedną trzecią objętości tunelu, kłębiąc się i przewalając. Jedyne światło dawał księżyc na zewnątrz, ale jego blask był filtrowany przez wirujący wiatrak. Wśród gęstego dymu i tańczących cieni Kylar nie widział wiele lepiej od zwykłego człowieka. Ktoś tu był.

59 Serce Durzo właśnie wyskoczyło z tej przeklętej wieży. Podszedł do okna i patrzył, aż zobaczył, że Kylar wypływa na powierzchnię. Niesamowite. Przez wszystkie te lata nigdy nie spróbowałem czegoś równie durnego, a proszę, on to robi pierwszego dnia i jeszcze mu się udaje. Kylar wygramolił się na brzeg i zaczął się przemieszczać na północ. Durzo wiedział, dokąd zmierza. Uparty głupiec. Zawsze miał to w sobie, już kiedy nie pogodził się z faktem, że zawalił zabicie Szczura, poszedł i zabił tego zwyrodnialca w ciągu następnych trzech godzin. Kylar robił to, co uważał za słuszne, i do diabła z konsekwencjami, do diabła z tym, co myśleli inni, nawet Durzo. Przypominał Blintowi Jorsina Alkestesa. Kylar zdecydował się być lojalny wobec mistrza i trzymał się tego nawet wbrew woli Durzo. Wierzył w Blinta tak samo, jak wierzył w niego Jorsin. Kylar był przeklętym dzieciakiem, ale z drugiej strony pokładał nadzieję w człowieku o wiele gorszym niż Acaelus Thorne. Ból rezonował w każdej drobinie życia Durzo Blinta. W ciągu tych lat wcielił się w tysiąc najróżniejszych oszustów, i każdego, kto uwierzył w jego kłamstwo, potrafił skreślić. Jednak Jorsin znał go. Kylar go znał. Nie po raz pierwszy w ciągu siedmiu stuleci życie przynosiło cierpienie. Wszystkie słowa były solą, a Durzo Blint otwartą raną. Gdzie popełniłem błąd? Poruszył się, ponieważ jak każdy człowiek, którym stał się Acaelus Thorne, Durzo Blint był człowiekiem czynu. Talent rozlał się wokół jego dłoni i stóp - to zabawne, że nadal tak działał, chociaż stracił ka’kari - i Durzo wyszedł przez okno. Nie spadł. Magia wokół jego stóp chwyciła się kamienia i Durzo odchylił się w przód, obejmując się rękami tak, że zwisał z muru zamkowego jak owad. Kylar nie nauczył się wszystkich sztuczek mistrza. Do diabła, nawet ich wszystkich nie widział. Wiedział, dokąd Kylar zmierza i wiedział, jak dostać się tam przed nim, więc się nie spieszył. Brzęk broni na dziedzińcu przyciągnął jego uwagę. Spowił się w cienie i spełzł na dziedziniec.

Walka utknęła w martwym punkcie. Dwustu cenaryjskich strażników i czterdziestu albo więcej arystokratów nie mogło się przedrzeć przez setkę Khalidorczyków blokujących bramę prowadzącą na Wschodni Most Królewski. Khalidorczycy mieli pół tuzina czarowników, którzy jednak na tym etapie walki niewiele już mogli zrobić, poza tym, że samą obecnością osłabiali morale. Zużyli cały zasób magii. Okiem wytrenowanym w bitwach i sztuce zabijania, Durzo wychwycił kluczowe dla walki postaci. Czasem to było łatwe. Zwykle byli to ważni oficerowie, a czarownicy zawsze byli istotni. Czasem jednak chodziło o zwykłych żołnierzy w szeregu, którzy dodawali sił ludziom wokół. Jeśli zabije się kogoś takiego, przebieg całej bitwy się zmieni. Po khalidorskiej stronie kluczowi byli dwaj oficerowie, trzej czarownicy i jeden olbrzymi góral. Po cenaryjskiej były najważniejsze tylko dwie osoby: sierżant z alitaerańskim długim łukiem i Terah Graesin. Sierżant był prostym żołnierzem, który mimo wieku prawdopodobnie pierwszy raz brał udział w bitwie. Durzo znał ten wyraz twarzy. Sierżant był człowiekiem, który zaciągnął się do wojska, żeby się przekonać, co jest wart, i wreszcie dowiedział się w czasie walki. Przeszedł swój własny Tygiel i utwierdził się. To była mocna rzecz - takie utwierdzenie się - i każdy człowiek wokół sierżanta to czuł. Z kolei Terah Graesin wyróżniałaby się w każdym tłumie - z jej biustem i pychą. Wyglądała zjawiskowo w porwanej modrej sukni. Wierzyła, że nikt nie ośmieli się jej skrzywdzić. Wierzyła, że wszyscy wokół będą jej słuchać, i ludzie też to czuli. - Sierżancie Gamble - rozległ się znajomy głos tuż pod Durzo. Żołnierz posłał kolejną strzałę, zabijając meistera, ale nie jednego z tych ważnych. Hrabia Drake pojawił się we frontowej bramie i złapał sierżanta. - Nadchodzi kolejna setka górali - powiedział, a jego głos prawie utonął w szczęku broni i zgiełku na dziedzińcu. Widok hrabiego dodał soli do rany, którą otworzył Kylar. Durzo myślał, że hrabia został w domu, ale oto on, nadal chory od trucizny siepacza. I wkrótce zginie razem z resztą. - Niech to szlag! - zaklął sierżant Gamble. Durzo odwrócił się od nich. Cenaryjczycy zostaną wycięci w pień. To nie była jego sprawa. Miał własną randkę z Sądem Ostatecznym. - Aniele Nocy! - wrzasnął sierżant. - Jeśli walczysz z nami, walcz i teraz! Aniele Nocy! Przybądź! Durzo zamarł. Mógł się tylko domyślać, że Kylar już interweniował w wydarzenia na zamku. Bardzo dobrze, Kylarze. Zrobię to dla ciebie, i dla hrabiego, dla Jorsina i dla

wszystkich głupców, którzy wierzą, że nawet morderca może dokonać czegoś dobrego. - Daj mi swój łuk - powiedział Durzo. Wypowiedział słowa twardym, groźnym głosem, wzmocnionym Talentem. Sierżant Gamble obrócił się gwałtownie i razem z hrabim Drakiem spojrzeli na cień nad bramą. Sierżant rzucił mu swój łuk i kołczan strzał. Durzo złapał łuk ręką, a kołczan Talentem. Kiedy zakładał jedną strzałę, następną wyciągał już Talentem. Przykucnął na pionowej ścianie i natychmiast skupił się całym umysłem na truposzach. Olbrzymi góral poległ jako pierwszy - dostał strzałą między oczy. Potem padli czarownicy, co do jednego, oficerowie i ustawieni w klin górale przed mostem. Durzo opróżnił kołczan z dwudziestoma strzałami w niecałe dziesięć sekund. Uznał, że to było cholernie dobre strzelanie. Oczywiście Gaelan Gwiezdny Żar nieźle sobie radził z długim łukiem. Durzo rzucił łuk z powrotem sierżantowi, który jeszcze nie pojął, co się stało. Hrabia Drake to co innego. Nawet nie patrzył na dziedziniec, kiedy cenaryjska linia przebiła się przez wyłom. Nie zdziwił się nagłym wahaniem w szeregach Khalidorczyków, które w kilka sekund zamieniło się w klęskę. Patrzył na Durzo. Sierżant Gamble zaklął pod nosem z podziwem, ale usta hrabiego otworzyły się, żeby udzielić błogosławieństwa. Durzo nie mógł go przyjąć. Już odszedł. Żadnych więcej błogosławieństw. Żadnej więcej łaski. Żadnej więcej soli. Żadnego więcej światła w moich ciemnych zaułkach. Skończymy to. Proszę.

60 Strach ogarnął Kylara. Opadł w dym. Głuchy łomot i jęk metalu rozległy się ponad nim. Przeturlał się i zobaczył jeden nóż wystający z drzwi i drugi z arkusza blachy tworzącego komin. - Więc wykombinowałeś sobie, że dzięki temu możesz być niewidzialny, hę? powiedział Durzo Blint gdzieś z ciemności obok południowego końca tunelu. - Niech cię diabli, Blint! Powiedziałem ci, że nie chcę walczyć - powiedział Kylar i natychmiast przesunął się z miejsca, w którym stał, gdy się odezwał. Przyjrzał się ciemności. Nawet jeśli Durzo nie był w pełni niewidzialny, w dymie i migotliwej grze światła i cienia na jedno wychodziło. - To był imponujący skok, chłopcze. Sam starasz się zostać legendą? - zagadnął go Durzo, dziwnie przygaszony i smutny. Kylar potknął się. Durzo znajdował się teraz przy mniejszym wentylatorze na północnym krańcu tunelu. Musiał minąć Kylara o krok, żeby tam się dostać. - Kim jesteś? - zapytał Kylar. - Jesteś Acaelus Thorne, prawda? - Prawie zapomniał, żeby się przesunąć. Nóż przeleciał na szerokość dłoni obok brzucha Kylara i odbił się od ściany z brzękiem. - Acaelus był głupcem. Grał z diabłem, a teraz ja przyszedłem po należną diabłu zapłatę. - Głos Durzo był chrapliwy, pełen bólu. Płakał. - Panie Blint - powiedział Kylar, odzywając się tak grzecznie po raz pierwszy, odkąd zabrał ka’kari. - Dlaczego się nie przyłączysz do mnie? Pomóż mi zabić Rotha. Jest na zewnątrz, prawda? - Na zewnątrz jest łódź pełna meisterów i Vürdmeisterów - odpowiedział Durzo. - To koniec. Khalidor zdobędzie zamek w ciągu godziny. O świcie przybędą kolejni górale, a regularne wojsko khalidorskie już maszeruje w stronę miasta. Wszyscy, którzy mogli poprowadzić przeciw nim armię, nie żyją albo uciekli.

W dali rozległ się gong i zadźwięczał w blaszanym gardle komina. Ciepłe powietrze zaczęło dmuchać z głębin. Kylarowi zrobiło się niedobrze. Tak się starał i wszystko na nic. Zabił kilku żołnierzy, ocalił paru arystokratów, ale to niczego nie zmieniło. Podbiegł cicho do małego, północnego wiatraka, który teraz kręcił się szybciej. Między łopatkami dojrzał Rotha rozmawiającego z czarownikami. Durzo miał rację. Było tam kilkudziesięciu czarowników. Niektórzy wracali z powrotem na łódź, ale co najmniej dwudziestu towarzyszyło Rothowi, który poza tym miał jako ochronę kilkunastu ogromnych górali. - Roth zabił mojego najlepszego przyjaciela - powiedział Kylar. - Zabiję go. Dziś. - Więc będziesz musiał przejść przeze mnie. - Nie będę z tobą walczył. - Zawsze się zastanawiałeś, czy zdołasz mnie pokonać, kiedy nadejdzie ta chwila powiedział Durzo. - Wiem, że się zastanawiałeś. A teraz masz swój Talent i ka’kari. Jako chłopiec przysiągłeś, że nie pozwolisz, aby ktokolwiek cię pobił. Nigdy więcej. Powiedziałeś, że chcesz być mordercą. Zrobiłem z ciebie mordercę, prawda? - Idź do diabła! Nie będę z tobą walczył! Kim jest Acaelus?! - krzyknął Kylar. Głos Durzo nabrał mocy, kiedy zaśpiewał ponad łomotem wentylatora i gorącego powietrza: Nikczemni podniosą na niego dłoń, Lecz ona nie zwycięży. Ich ostrza zostaną pożarte, Miecze niegodziwych przebiją go, Lecz on nie upadnie, Będzie skakał z dachów świata I raził książęta... Blint urwał. - Nigdy mi się nie udało - powiedział cicho. - O czym ty mówisz? Co to jest? To jakaś przepowiednia? - To nie ja, tak samo jak Strażnik Świata nie był Jorsinem. To ty, Kylar. Ty jesteś duchem kary i nagrody, sędzią, Aniołem Nocy. Ty jestem odpłatą, na jaką zasłużyłem. Odpłata wynika z umiłowania sprawiedliwości i pragnienia naprawienia zła. Ale zemsta to przekleństwo. Trzy twarze ma Anioł Nocy, awatar Sędziego: Odpłatę,

Sprawiedliwość i Łaskę. - Ale ja nie mam za co się mścić. Zawdzięczam ci życie - powiedział Kylar. Durzo spoważniał. - Tak, życie pełne krwi. Służyłem temu przeklętemu ka'kari przez prawie siedemset lat. Służyłem martwemu królowi i ludziom, którzy nie byli go warci. Żyłem w cieniu i stałem się taki jak ci, którzy mieszkają w mroku. Oddałem wszystko, czym byłem, dla jakiegoś marzenia, nadziei, której nigdy tak naprawdę nie zrozumiałem. Co się dzieje, kiedy zerwiesz wszystkie maski, jakie nosi człowiek, i nie znajdziesz pod nią twarzy, tylko pustkę? Zawiodłem ka’kari raz. Jeden raz zawiodłem w ciągu siedmiuset lat służby i opuściło mnie. Nie postarzałem się nawet o dzień, nawet o dzień przez siedemset lat. Potem pojawiła się Gwinvere. I Vonda. Kochałem ją. - Wiem - powiedział łagodnie Kylar. - Przykro mi z powodu Vondy. Durzo pokręcił głową. - Nie. Nie kochałem Vondy. Chciałem tylko... chciałem tylko, żeby Gwinvere wiedziała, jak to jest, kiedy ktoś, kogo kochasz, dzieli łóżko z innymi. Pieprzyłem się z nimi obiema. Płaciłem Gwinvere, ale to z Vondy zrobiłem dziwkę. To dlatego chciałem na początku zdobyć srebrne ka'kari: żeby dać je Gwinvere. Dzięki temu nie umarłaby, jak umarli wszyscy, których kochałem. Ale kamień króla Davina to falsyfikat, więc zostawiłem je, żeby ludzie Garotha Ursuula je znaleźli. Jedyny sposób, żeby ocalić Vondę, to oddać im moje własne ka'kari. Z jednej strony jej życie, z drugiej moja moc i wieczne życie. Nie kochałem jej, więc cena była zbyt wysoka. Pozwoliłem jej umrzeć. Tego dnia ka'kari przestało mi służyć. Zacząłem się starzeć. Ka'kari stało się tylko czarną farbą na mieczu, który kpił sobie ze mnie napisem SPRAWIEDLIWOŚĆ. Sprawiedliwe było, że się starzeję, tracę formę i umrę. Byłeś moją jedyną nadzieją, Kylar. Wiedziałem, że jesteś ka'kariferem. Przywołałbyś do siebie ka'kari. Pogłoski mówiły, że jest drugie w kraju. Czarne ka'kari odrzuciło mnie, ale może srebrne by się związało. To było mało prawdopodobne, ale zawsze dawało nadzieję na drugą szansę, na odkupienie, na życie. Jednak ty tylko przywołałeś moje ka'kari. Zacząłeś je wiązać tego dnia, kiedy cię zbiłem, tego dnia, kiedy zaryzykowałeś własne życie, żeby ocalić dziewczynkę. Oszalałem. Odbierałeś mi jedyną rzecz, jaka mi została. Straciłem reputację, straciłem honor, już nie byłem taki doskonały. Przyjaciele nie żyli. Kobieta, którą kochałem, nienawidziła mnie, a potem ty odebrałeś mi nadzieję. - Odwrócił wzrok. - Chciałem z tobą skończyć. Ale nie potrafiłem. - Wrzucił ząbek czosnku do ust. - Wiedziałem, że nie potrafiłeś pierwszy raz zabić. Nawet tego zwyrodnialca, Szczura. Wiedziałem, że nie potrafisz zabić kogoś z powodu tego, co może zrobić.

- Co? - Kylara przeszedł dreszcz. - Ulice by cię pożarły. Musiałem cię ocalić. Nawet jeśli wiedziałem, że może do tego dojść. - O czym ty mówisz? Nie. Boże, proszę, nie. Niech to nie składa się w całość. - Szczur nie okaleczył Laleczki - powiedział Durzo. - Ja to zrobiłem. Dym wypełniał teraz tunel do połowy. Wielki wentylator kręcił się powoli, a śmigiełka mniejszego wirowały tak szybko, jak biło serce Kylara. Poszatkowany blask księżyca padał bez ładu i składu na kłębiący się dym. Kylar nie mógł się poruszyć. Nie mógł oddychać. Nie mógł nawet zaprotestować. To było kłamstwo. To musiało być kłamstwo. Znał szczura. Widział jego oczy. Widział w nich zło. Ale nigdy nie widział zła w Durzo, co? Kylar widział, jak mistrz zabijał niewinnych, a jednak nigdy nie pozwolił sobie zobaczyć w tym zła. Wielki wentylator obracał się teraz szybko. Łup-łup-łup łopatek siekało czas na kawałki, znaczyło jego upływ, jakby czas miał tu jakieś znaczenie. - Nie. - Kylar z trudem wykrztusił to słowo, poprzez prawdę, która go dławiła. Blint mógłby to zrobić. Życie jest puste. Życie jest puste. Dziewczyna z ulicy jest dokładnie tyle warta, ile może zarobić jako dziwka. - Nie! - krzyknął Kylar. - Teraz to się kończy. - Durzo zamigotał i zniknął, objęła go ciemność. Kylar poczuł narastającą wściekłość, absolutną, gorącą wściekłość, która w nim zapłonęła. Ponad hałasem umęczonych wiatraków i gorącego wiatru Kylar ledwo słyszał kroki. Obrócił się i zrobił unik. Dym zawirował, kiedy siepacz-cień przebiegł obok niego. Usłyszał miecz wysuwany z pochwy i sam wyciągnął Sędziego. Cień pojawił się zbyt blisko, zbyt szybko. Zderzyli się i miecz wyleciał Kylarowi z ręki. Uskoczył do tyłu. Wstał wolno, cicho, wysilając wszystkie zmysły, przykucając nisko w dymie. Wściekłość przezwyciężyła zmęczenie; skanalizował ją, zmuszając, by go otrzeźwiła. Rozejrzał się, szukając czegoś, co da mu przewagę, ale niewiele tu można było znaleźć. Mógłby stanąć blisko wielkiego, południowego wiatraka, który chroniłby jego tyły, ale Blint z łatwością zepchnąłby go na wirujące łopatki. Nie były tak ostre ani nie obracały się

tak szybko, żeby odciąć kończynę, ale z pewnością by go ogłuszyły. W walce z Durzo to oznaczało śmierć. W regularnych odstępach umieszczono na ścianach i suficie tunelu uchwyty, żeby robotnicy mogli wymienić odcinki komina. Ale w miejscu, w którym stał Kylar, uchwyt znajdował się co najmniej dziesięć stóp nad jego głową. Nagle, kiedy skoczył, przepłynęło przez niego szarpnięcie Talentu. I już miał uchwyt w ręku. Ale w chwili, gdy zacisnął prawą dłoń, omal nie spadł. Zapomniał, że szyba pocięła mu rękę do żywego. Kylar zakołysał się i zaczepił stopami o inne pierścienie. Prawą rękę miał za słabą, żeby utrzymała jego ciężar, więc nią wyciągnął tanto. Gong rozbrzmiał znowu, kiedy Kylar spojrzał na tanto. Proste ostrze, osiem cali długości, ścięty pod kątem czubek do przebijania się przez zbroję. Mając tak słabą rękę, nie był w stanie ciąć tym nożem. Schował go i sięgnął do specjalnej pochwy, z której wyciągnął krótki, zakrzywiony nóż połowy długości tanto. Cztery maleńkie dziurki wzdłuż grzbietu noża były wypełnione bawełną. Pochwa była mokra. Kylar nie wiedział, czy rzeka wypłukała jad białej żmii, czy nie. Ale nie miał wyboru. Wiatr osłabł i nagle całkiem ucichł. Wentylatory nadal się obracały, łomocząc na naoliwionych osiach. Kylar wisiał nieruchomo i czekał. Dym stopniowo opadał i już nie wypełniał całego tunelu. Kiedy następnym razem Durzo poruszy się w dymie, Kylar dostrzeże zawirowanie, nawet jeśli nie zobaczy samego siepacza. Wentylatory ucichły i teraz tylko szeptały. Kylar słyszał już tylko własne tętno w uszach. Wytężał się teraz, nie tylko po to, żeby zobaczyć albo usłyszeć siepacza, ale żeby utrzymać się w miejscu - i to bezszelestnie. Gdyby Durzo go usłyszał, Kylar byłby całkiem odsłonięty. Ze stopami w pierścieniach nie zdołałby szybko się poruszyć. I byłby wielkim celem. Jedyną jego przewagą było zaskoczenie. Ale Durzo nauczył go, że to najważniejsza rzecz ze wszystkich. Mijały minuty. Wentylatory ucichły całkowicie. Dym opadł na dno tunelu. Boleśnie powoli Kylar odwrócił głowę, uważając, by nawet jego kołnierzyk nie zaszeleścił. A z pewnością kiedy dym opadł tak nisko i przelewał się powoli na północ, Kylar powinien być w stanie coś dostrzec, jakiś wir, jakieś poruszenie niepasujące do reszty. Oddychał tak, jak się poruszał: powoli, ostrożnie. Nos, który rozkwasił o mur wieży pozwalał mu oddychać tylko jedną dziurką. Lewa ręka go paliła. Nogi bolały. Ale mimo to

nie poruszył się, nie wydał żadnego dźwięku. Przerażenie narastało w jego sercu, w miarę jak tak wisiał. Jak mógł walczyć z Durzo? Ilu ludzi zabił jego mistrz? Ile razy Durzo pokonał go w każdej próbie, przy każdym wyzwaniu? Jak Kylar mógł walczyć teraz, poraniony i osłabiony? Durzo może czekać na dnie tunelu wieczność. Pewnie przysiadł przy mniejszym, północnym wiatraku. Mając światło za plecami, zobaczy Kylara, gdy ten tylko zeskoczy, i w jednej sekundzie go dopadnie. Kim był Kylar, żeby zabić legendę? Próbował uspokoić tłukące się serce. Gardło mu się zaciskało. Gorące uczucia, które napędzały go przez całą noc, ochłodły. Był zimny, pusty. Durzo miał rację, na tym świecie nie ma miejsca dla sprawiedliwości. Logan nie żył. Elene pobito, a ludzie, którzy dopuścili się wszelkiego zła, jakie Kylar potrafił sobie wyobrazić, zwyciężali. Zawsze wygrywali. I zawsze będą. Nie mógł dużo dłużej się trzymać. Durzo usłyszy bicie jego serca tłukącego się o żebra. Zmusił się do spowolnienia oddechu. Cierpliwości! Cierpliwości. Wciągnął powoli powietrze i zamarł. Wokół unosił się ledwie wyczuwalny zapach. Czosnek! Obaj, mistrz i uczeń, pomyśleli o tym samym. Durzo zwieszał się dokładnie tak samo jak Kylar, jak jego odbicie w lustrze, kilka cali od niego, usadowiony tak, żeby obserwować dym i dostrzec najdelikatniejsze zawirowanie. Kylar poderwał głowę i uderzył nożykiem. Smuga ciemności, która znajdowała się raptem jeden pierścień od niego, też się poruszyła. Jego nóż rozciął ubranie. Kylar zablokował atak drugą ręką i obaj spadli z sufitu. Kylar uderzył ciężko o podłogę, rozbryzgując kałużę, która zebrała się na dnie tunelu, i waląc w metal tak mocno, że poczuł pieczenie w karku. Przeturlał się i skoczył na równe nogi. Usłyszał brzęk miecza wyjmowanego z pochwy. Durzo stał się widoczny. Kylar też. Był zbyt zmęczony, żeby utrzymać niewidzialność choćby sekundę dłużej. Czuł się wyżęty jak szmata. Spojrzał na trzy stopy stali w ręku Blinta i swoje cztery cale. - Więc do tego doszło - powiedział Durzo. - Podejrzewam, że nie zostały ci już żadne sztuczki w zanadrzu w stylu tej w wieży? - Nawet nie wiem, co się tam stało - powiedział Kylar. - Nic mi nie zostało. - Więc dobrze, że nie pozwoliłem ci zaatakować Rotha, co? - powiedział Durzo z uśmieszkiem, który mógł doprowadzić do szału. Kylar nie miał już siły, by się złościć. Był jak pusta skorupa. - Nie widzę, jakie to ma znaczenie - powiedział. - Wolałbym, żeby moja krew była na

jego rękach, nie twoich. Schował nóż do pochwy. - Użyłeś jadu żmii, co? - zapytał Durzo i zaśmiał się. - Oczywiście, że tak. Zasalutował Kylarowi i schował miecz do pochwy. A potem nogi się pod nim ugięły i musiał się chwycić pierścienia na ścianie, żeby nie upaść. - Zawsze się zastanawiałem, jakie to uczucie - powiedział. Dotknął rozcięcia w tunice. Kylar myślał, że rozciął tylko ubranie, ale okazało się, że pierś Durzo krwawiła z płytkiej rany. - Mistrzu! - Kylar popędził do niego i podtrzymał go, gdy siepacz znowu się zachwiał. Blint zaśmiał się. Twarz miał białą jak śmierć. - Przez długi czas nie martwiłem się tym, że mogę umrzeć. A to nie takie złe. Skrzywił się. - Ale to też nic dobrego. Kylar, obiecaj mi coś. - Wszystko. - Zaopiekuj się moją małą. Ocal ją. Mama K będzie wiedziała, gdzie ją trzymają. - Nie mogę. Zrobiłbym to, ale nie mogę. Obrócił głowę i wyciągnął strzałkę z karku. W pierwszej chwili myślał, że czuł rwanie w szyi od uderzenia w ziemię, ale kiedy tylko się poruszył, zorientował się. To był zatruta strzałka. Kylar też umierał. Durzo znów się zaśmiał. - Fartowny rzut. Wyprowadź mnie stąd. Już niedługo do woli nawącham się siarki. Kylar wytaszczył ich obu przez drzwi z tunelu. Pomógł Durzo usiąść, a potem sam usiadł naprzeciwko niego. Był wyczerpany. A może trucizna na strzałce to był jad węża królewskiego z cykutą? - Naprawdę kochasz tę Elenę, co? - Tak. Naprawdę. Co dziwne, tylko tego żałował. Powinien być innym człowiekiem, lepszym. - Powinienem już nie żyć - powiedział Durzo. - Nóż się zamoczył. To od trucizny zakręciło mu się w głowie? Durzo spróbował się zaśmiać, ale zamiast tego jego oczy posmutniały. - Jorsin powiedział mi „Sześć ka’kari dla sześciu Aniołów Światła, ale jedno ka'kari stanie na straży w nocy". Czarne ka’kari wybrało ciebie. Teraz jesteś Aniołem Nocy. Daj tym małostkowym, niewdzięcznym ludziom coś lepszego niż sobie zasłużyli. Daj im nadzieję. To

twój sprawdzian na mistrza: zabij Rotha. Dla tego miasta. Dla mojej córki. Dla mnie. - Wbił palce w rękę Kylara. - Przepraszam, synu. Przepraszam za wszystko. Pewnego dnia może mi wybaczysz... - Powieki opadały mu, ale walczył, żeby nie zamknąć oczu, zachować przytomność. Słowa Durzo nie miały sensu. Wiedział, że Kylar umierał. To musiała być trucizna. - Wybaczam ci - powiedział Kylar. - Niech nasza krew nie plami naszych rąk. Oczy Durzo rozbłysły nagle, jakby dochodził do siebie mimo trucizny we krwi. Uśmiechnął się. - Nie zatrułem... strzałki... List... Durzo umarł w połowie oddechu. Delikatne drżenie przebiegło przez jego ciało, a jego oczy nadal patrzyły na Kylara. Kylar zamknął mu oczy. Poczuł w sobie bezbrzeżną pustkę. Płacz ugrzązł gdzieś w nim, zagubiony w mrocznej próżni gardła. Wstał, jakby miał nogi z drewna, zapominając o ostrożności. Trup ześlizgnął mu się z kolan, głowa uderzyła o żelazny pomost. Kończyny leżały bezwładnie, niezgrabnie, w nienaturalnej pozycji. Nieruchome. Jak to u trupa. Za życia każdy człowiek był niepowtarzalny. Po śmierci każdy stawał się tylko mięsem. Durzo był jak każdy truposz. Odrętwiały Kylar sięgnął do kieszeni na piersi Durzo i wyciągnął list, który miał być jego dziedzictwem. Znajdował się dokładnie pod raną na piersi siepacza. List przesiąkł krwią. Wszystkie słowa, które na nim nakreślono, były nieczytelne. Cokolwiek Durzo chciał usprawiedliwić, cokolwiek pragnął wytłumaczyć, jakikolwiek dar chciał ofiarować Kylarowi w ostatnich słowach, umarło to razem z nim. Kylar został sam. Opadł na kolana. Opuściły go wszystkie siły. Wziął martwego siepacza w ramiona i zapłakał. I siedział tak przez długi czas.

61 Świt zastał Kylara wlekącego się ulicą do jednej z kryjówek. Nim odszedł, usypał piramidę z kamieni nad ciałem Durzo na północnym krańcu Vos. O tej porze nikt się tu nie kręcił. Kylar ukradł łódkę z portu i pozwolił, żeby prąd poniósł go do Nor, bo nie miał sił wiosłować. Zacumował przy warsztacie, w którym zabił Szczura. Nadal było tu ciemno i pusto idealne miejsce dla roboty, jaką wtedy planował. Zastanawiał się, czy Szczur ciągle tkwi w wodzie zakotwiczony w gnoju, a jego niespokojny duch gapi się na małą łódkę Kylara, z nienawiścią i złem, które kiedyś żyło w jego sercu podrostka. To był poranek do samotnych rozmyślań. Kylar automatycznie odbezpieczył pułapki na drzwiach i wszedł chwiejnym krokiem do środka. Blint miał rację. To byłoby samobójstwo zaatakować dzisiaj Rotha. Kylar był tak wyczerpany, że myślał, że jest pod działaniem trucizny. Pewnie nie dałby sobie rady nawet z jednym meisterem. Może warto było zapłacić życiem za życie, żeby się pozbyć z powierzchni ziemi Rotha Ursuula, ale z pewnością nie zamierzał umrzeć bez powodu. Zamknął drzwi, zatrzymał się i zawrócił. Sprawdził każdy zamek trzy razy. Zamknął, otworzył i zamknął. To dla ciebie, mistrzu. Wziął dzban z wodą, nalał jej do miski, wziął mydło i zaczął zmywać krew z dłoni. Zobaczył swoją twarz w lustrze - zimną i spokojną, gdy usuwał ostatnie pozostałości po życiu mistrza. Krew pobrudziła ucho dzbana. Mała plamka, ciemna smuga od krwi z jego rąk. Kylar złapał dzban i cisnął nim w lustro. I dzban, i zwierciadło roztrzaskały się. Woda, szkło i porcelana wylądowały na ścianie, w pokoju, na ubraniu i twarzy Kylara. Opadł na kolana i zapłakał. W końcu zasnął. Kiedy się obudził, czuł się lepiej, niż na to zasługiwał. Umył się i poczuł odświeżony. Gdy golił zarost przed odłamkiem lustra, złapał się na tym, że szczerzy zęby. Blint wcale nie zamierzał mnie zabić, ale nie mógł się oprzeć pokusie, żeby rzucić

strzałką i pokazać mi, że mógłby, gdyby chciał. Stary łajdak. Kylar zaśmiał się. Naprawdę stary łajdak. To był wisielczy humor, ale Kylar potrzebował teraz wszystkiego, co potrafił w sobie wskrzesić. Ubrał się i wziął broń, myśląc ze smutkiem o sprzęcie, który stracił tej nocy. Sztylety, trucizny, kotwiczki do lin, noże do rzucania, tanto, zatruty nóż - stracił całą ulubioną broń oprócz Sędziego. Opłakuję sprzęt, zamiast opłakiwać Logana, Durzo albo Elene. To było tak idiotyczne, że Kylar znowu się roześmiał. Uznał, że nie zachowuje się całkiem normalnie. Może to naturalne. Nigdy nie stracił nikogo, na kim naprawdę mu zależało. A teraz straci trzy osoby w jedną noc. Kiedy w końcu Kylar wynurzył się z kryjówki, na ulicach panował już popołudniowy tłok. Krążyło tysiące plotek na temat tego, co się wydarzyło w zamku ostatniej nocy. Wojsko zjawiło się jak grom z jasnego nieba. Wynurzyło się ze Szczeliny na Vos. Przybyła armia magów z południa. Nie, to byli czarownicy z północy. Górale wybili wszystkich na zamku. Khalidor zamierza zrównać z ziemią całe miasto. Niewielu plotkarzy przejmowało się tymi wieściami. Kylar zobaczył paru ludzi, którzy pakowali dobytek na wozy albo wózki i opuszczali miasto, ale nie było ich wielu. Większość wierzyła, że nie może im się przydarzyć nic złego. Kryjówki Mamy K nadal pilnował muskularny Cewan, który udawał, że naprawia płot. Kylar nie zawracał sobie głowy niewidzialnością. Podszedł do niego w pośpiechu, pochylił się, żeby zapytać o drogę, i położył rękę na ukrytym krótkim mieczu mężczyzny. Cewan za późno spróbował wyciągnąć broń i dostrzegł na rękojeści cudzą dłoń. Kylar złamał mu mostek ciosem zadanym otwartą dłonią i zostawił go walczącego o oddech, poruszającego ustami jak ryba. Wziął klucze, które strażnik miał u pasa, i otworzył drzwi. Zamknął je za sobą i otulił się cieniem. Niewidzialny, znalazł Mamę K w gabinecie. Przeglądała raporty z burdeli. W milczeniu czytał jej przez ramię. Próbowała poskładać w całość to, co się stało na zamku. Igła zanurzyła się w obwisłą skórę na tricepsie. Mama K krzyknęła i złapała się za rękę. Wyciągnęła igłę i odwróciła się powoli na krześle. Wyglądała potwornie staro. - Witaj, Kylarze - powiedziała. - Spodziewałam się ciebie wczoraj. Pojawił się w drugim krześle - rozleniwiona, młoda Śmierć. - Skąd wiedziałaś, że to ja?

- Durzo użyłby trucizny, po której umierałabym w agonii. - To nalewka z korzenia ariamu i odrobiny hiacyntu - wyjaśnił Kylar. - Agonia dopiero nadejdzie. - Powolna trucizna. Więc postanowiłeś dać mi czas. Po co? Żebym przeprosiła? Płakała? Błagała? - Żebyś pomyślała. Pamiętała. Żałowała. - Więc to sąd. Po ulicach krąży nowy morderca, dający starym dziwkom to, na co zasłużyły. - Tak, a ty zasłużyłaś na to, żeby stracić tę jedyną rzecz, która sprawiła, że zdradziłaś Durzo. - A cóż to takiego, mędrcze? - Uśmiechnęła się jak żmija. - Kontrola. - Kylar odpowiedział beznamiętnie, apatycznie. - Nie sięgaj po sznur od dzwonka. Mam małą kuszę, ale nie jest precyzyjna. Mogę trafić w rękę, zamiast w sznur. - Kontrola, tak to nazywasz - powiedziała Mama K, siedząc sztywno, jakby połknęła kij. - Wiesz, że gwałty nie rozkładają się równo, nawet wśród pracujących dziewczyn? Niektóre są gwałcone raz za razem. Inne nigdy. Te, które są gwałcone, to ofiary. Te sukinsyny, gwałciciele, potrafią jakoś to zauważyć. To nie jest „kontrola". To godność. Wiesz, ile godności ma czternastolatka, kiedy alfons jej nie chroni? Kiedy miałam czternaście lat, zabrano mnie do domu pewnego arystokraty, gdzie spędziłam piętnaście godzin w towarzystwie gospodarza i jego dziesięciu najbliższych przyjaciół. Potem musiałam podjąć decyzję i wybrałam godność. Zatem, jeśli myślisz, że trucizna, przez którą wysram sobie bebechy, sprawi, że zacznę błagać, to bardzo się mylisz. Kylar był nieporuszony. - Dlaczego nas zdradziłaś? Opór Mamy K powoli słabł, podczas gdy Kylar czekał z cierpliwością siepacza. Nie odpowiadała mu przez minutę, przez pięć. Siedział cierpliwie jak sama Śmierć. Wiedział, że teraz Mama K musi już czuć zawroty głowy. - Kochałam Durzo - przyznała w końcu. Kylar zamrugał. - Co takiego? - Spałam z setkami żonatych mężczyzn w swoim życiu i poznałam małżeństwo od najmniej słodkiej strony. Ale gdyby mnie poprosił, wyszłabym za niego. Durzo jest... był, bo przypuszczam, że go zabiłeś? Tak, tak myślałam. Durzo był dobrym człowiekiem na swój sposób. Uczciwym. - Usta jej zadrżały. - Nie mogłam znieść uczciwości. Powiedział mi zbyt wiele nieprzyjemnych prawd na mój własny temat, a coś twardego, mrocznego, co żyje we

mnie, nie mogło znieść światła. - Zaśmiała się. To był gorzki, okropny dźwięk. - Poza tym on nigdy nie przestał kochać Vondy, kobiety, która absolutnie nie była go warta. Kylar pokręcił głową. - Więc myślałaś, że go zabiję? A jeśli to on zabiłby mnie? - Kochał cię jak syna. Kiedy już związałeś ka'kari, powiedział mi. „Życie za życie", powiedział. „Boska ekonomia"; tak to nazywał. Wiedział już wtedy, że zginie za ciebie. Och, czasem z tym walczył, ale nie był człowiekiem tak pozbawionym zasad, jak chciał o sobie myśleć. Poza tym zmienił się po śmierci Vondy. Ostrzegałam go. Była cudowną, lekkomyślną dziewczyną. Jedną z tych kobiet, które rodzą się bez serca i nie wyobrażają sobie nawet, że mogą czyjeś złamać. Durzo był dla niej ekscytujący. Był dla niej niczym więcej jak buntem. Ale umarła, zanim ją przejrzał, więc już na zawsze widział ją idealną. Na zawsze została świętą, a ja tylko plwociną w kuflu. - Nie kochał jej. - Och, ja to wiedziałam, ale on nie. Pod każdym innym względem był niepowtarzalny, ale jak wszyscy inni mężczyźni uważał, że rżnięcie plus podnieta równa się miłość. Skuliła się nagle z bólu, kiedy zacisnął jej się żołądek. Kylar pokręcił głową. - Powiedział mi, że chciał, żebyś była zazdrosna, żebyś poczuła to, co on czuł, gdy byłaś z innymi. Kiedy zginęła, myślał, że nigdy mu nie wybaczysz. Gwinvere, on cię kochał. Prychnęła z niedowierzaniem. - Dlaczego miałby powiedzieć coś takiego? Nie. Durzo zamierzał pozwolić na to, by jego córka zginęła. - Dlatego go zdradziłaś? - Nie mogłam pozwolić, żeby zginęła. Nie rozumiesz? Uly jest córką Durzo, ale nie jest moją siostrzenicą. - Więc kto jest jej m... Nie. - Nie mogłam jej zatrzymać. Wiedziałam to. Nie cierpiałam herbatki z wrotycza, ale tym razem po prostu nie mogłam. Siedziałam z filiżanką stygnącą w moich rękach i tłumaczyłam sobie, że coś takiego musiało się kiedyś stać. A mimo to nie mogłam jej wypić. Shinga z córką, można sobie wyobrazić lepszy cel? Wszyscy znaliby moją słabość. Gorzej, każdy widziałby we mnie jeszcze jedną zwyczajną kobietę. Po tym już nigdy nie utrzymałabym władzy. Więc wyjechałam z miasta, urodziłam ją w sekrecie i ukryłam. Ale jak mógł pozwolić Uly umrzeć, nawet myśląc, że to córka Vondy? Jak mógł? Roth groził mu, ale Durzo uznał, że to blef. Nie znasz Rotha. On by to zrobił. Jedyny sposób, w jaki mogłam ją uratować, to pozwolić, by Durzo zginął pierwszy. Gdyby Durzo nie żył, Roth nie musiałby

spełnić pogróżek. Musiałam wybrać między mężczyzną, którego kochałam od piętnastu lat, i córką. Wybrałam córkę. Durzo i tak chciał umrzeć, a teraz i ja chcę. Nie odbierzesz mi niczego, czego sama nie oddałabym z radością. - Nie uznał, że blefują. Mama K najwyraźniej nie pojmowała. Pokręciła głową. Widział, jak gmach przypuszczeń, który wybudowała, wali się cegła po cegle. Durzo, który pozwolił się szantażować, to Durzo, któremu zależało na córce, chociaż nigdy jej nie widział. Durzo, który był gotów na coś takiego, to Durzo, który potrafił kochać. Zamknęła przed nim serce, ponieważ myślała, że on o nic nie dba, nie potrafi. Przez piętnaście lat ukrywała miłość do mężczyzny, który ukrywał swoją miłość do niej. To oznaczało, że zdradziła człowieka, który ją kochał. Napuszczając Kylara na Durzo, zabiła mężczyznę, który ją kochał. - Nie. Nie. - Jego ostatnim życzeniem było, żebym ją uratował. Powiedział, że będziesz wiedzieć, gdzie jest. - Na bogów. - Te słowa ledwo wykrztusiła zdławionym głosem. Kolejny spazm przebiegł przez jej ciało, a ona wyglądała, jakby cieszyła się z bólu, który nadchodzi. Chciała umrzeć. - Uratuję ją, Mamo K. Ale musisz mi powiedzieć, gdzie jest. - Jest w Paszczy. W celi dla arystokratów razem z Elene. - Z Elene? - Kylar się zerwał. - Muszę tam wracać. Podszedł do drzwi, a wtedy odwrócił się i wyciągnął Sędziego. Mama K patrzyła na niego obojętnie. - Zawsze zastanawiałem się, dlaczego Durzo nazwał ten miecz Sędzią, a nie po prostu Sprawiedliwością - powiedział Kylar. Zdjął ka’kari z miecza, odsłaniając słowo ŁASKA na stali pod spodem. - Albo jeśli to się kryło pod słowem SPRAWIEDLIWOŚĆ, to czemu po prostu nie nazwać go ŁASKĄ? Teraz już wiem. Pokazałaś mi. Czasem ludzie nie powinni dostawać po prostu tego, na co zasłużyli. Jeśli na świecie nie ma niczego poza okrutną sprawiedliwością, to wszystko na nic. Sięgnął do sakiewki i wyciągnął maleńką fiolkę z antidotum. Postawił ją na biurku. - To jest łaska. Ale sama musisz zdecydować, czy chcesz ją przyjąć. Masz pół godziny. - Otworzył drzwi. - Mam nadzieję, że ją przyjmiesz. Brakowałoby mi ciebie. - Kylar! - zawołała, gdy już doszedł do drzwi. - Czy on naprawdę... naprawdę powiedział, że mnie kocha? Usta miała zaciśnięte, twarz napiętą, spojrzenie twarde, ale po policzkach płynęły jej

łzy. To był jedyny raz, kiedy widział ją płaczącą. Skinął głową i wyszedł, zostawiając ją zgarbioną w krześle, z wilgotnymi policzkami, patrzącą ponuro na buteleczkę z życiem.

62 Kylar popędził do zamku. Nawet śpiesząc się ze wszystkich sił, mógł się spóźnić. Miasto zaczynało odczuwać skutki przewrotu. Mięśniacy Sa’kagé jako pierwsi odkryli praktyczne konsekwencje zamachu stanu: nie odpowiadając przed nikim i nie mając nikogo, kto by im płacił, straże miejskie przestały pracować. Nie ma straży, nie ma prawa. Skorumpowani strażnicy, którzy od lat pracowali dla Sa’kagé, jako pierwsi zaczęli plądrować. Wkrótce potem plądrowanie rozprzestrzeniło się jak zaraza. Khalidorscy górale i meisterowi stacjonowali na moście Vanden i na wschodnim brzegu Plith, żeby plądrowanie ograniczyło się do Nor. Najwyraźniej dowódcy khalidorskiego najazdu chcieli zachować miasto nietknięte, albo woleli sami zająć się łupieniem bardziej zamożnych okolic. Kylar zabił dwóch mężczyzn, którzy chcieli zamordować jakąś kobietę, ale poza tym nie zwracał uwagi na szabrowników. Dyskretnie przekradł się przez rzekę, unikając meisterów, którzy mogli być uważniejsi. Kiedy dostał się na wschodnią stronę, ukradł konia. Myślał o Aniołach Nocy. Blint mówił o nich nie raz w ciągu tych lat, ale Kylar nigdy specjalnie nie zwracał na to uwagi. Zawsze uważał, że to jeszcze jeden przesąd, jakieś pozostałości po starych, martwych bogach. A potem Kylar zaczął się zastanawiać, jak zareaguje na niego Elene, nawet jeśli ją uratuje. Od tego zrobiło mu się niedobrze. Przez niego wylądowała w więzieniu. Myślała, że zabił księcia. Nienawidziła go. Próbował zaplanować, jak zabije Rotha - człowieka, którego strzegli meisterowie, khalidorscy górale i może jakiś mięśniak Sa’kagé. To mu nie poprawiło samopoczucia. Im więcej o tym myślał, tym gorzej się czuł. Nie wiedział nawet, czy meisterowie mogli go widzieć, kiedy był spowity cieniem, ale jedyny sposób, w jaki mógł to sprawdzić, miał bardzo poważne minusy. Jednakże w końcu ruszył głową i spojrzał w lustro, żeby sprawdzić, czy ka’kari jest tak skuteczne, jak myślał. Zdumiał się. Siepacze przechwalali się, że są jak duchy, że stają się niewidzialni, ale to było właśnie to: przechwałki. Nikt nie był niewidzialny.

Jedyny drugi siepacz, jakiego Kylar widział podkradającego się, wyglądał jak nieokreślona, rozlana plama czegoś. Blint wyglądał jak mająca sześć stóp wzrostu smuga plamistej ciemności - to wystarczało dla celów praktycznych przy słabym oświetleniu. A kiedy Blint nieruchomiał, stawał się cieniem wśród cieni. Jednakże Kylar był niewidzialny. Wszyscy siepacze stawali się bardziej widzialni, kiedy się poruszali. Kiedy Kylar się poruszał, nie było widać niczego poza odkształceniem powietrza. Irytowało go to, że tyle czasu spędzał, ucząc się podkradać bez Talentu. Miał wrażenie, że to stracony wysiłek. A potem pomyślał, że trzeba będzie się przekraść obok czarowników. I uznał, że może jednak nie tracił czasu. Ruszył w górę ulicą Sidlin do skrzyżowania z Horak, potem obszedł posiadłość Jadwinów, zostawiając konia, a samemu otaczając się ka’kari. Słońce zachodziło, gdy badał sytuację na Wschodnim Moście Królewskim. Jak się spodziewał, ochrona była zniechęcająca. Dwudziestu zwykłych żołnierzy khalidorskich stacjonowało przy frontowej bramie. Między nimi krążyło dwóch czarowników. Dwóch następnych rozmawiało ze sobą po drugiej stronie bramy. Co najmniej cztery łodzie patrolowały wyspę Vos, opływając ją w regularnych odstępach. Dobrze, że Kylar nie planował dostać się do zamku. Dobrze, że zjawił się z małym arsenałem. Skacząc od skały do skały, od drzewa do krzaka, Kylar zbliżał się do mostu. Wyjął z worka ciężką kuszę. Nie cierpiał kusz. Były nieporęczne, wolne i mógł z nich strzelać każdy idiota, który potrafił celować. Kylar założył specjalny bełt, sprawdził szpulkę z jedwabiem i zaparł się całym ciałem o podporę mostu. Co powtarzał mu Blint? Że powinien częściej ćwiczyć z bronią, której nie lubi? Krzywiąc się, Kylar wycelował. Z powodu żelaznego pokrycia na podporach mostu, cel był malutki. Musiał trafić w ostatni filar powyżej pokrycia, gdzie było odsłonięte drewno w cel szeroki na cztery cale z odległości czterdziestu kroków, przy lekkiej bryzie. Na taką odległość z tej kuszy trafiało się z dokładnością dwóch cali. Miał więc dwa cale marginesu błędu. Jeśli spudłuje, to musi odpowiednio spudłować. Jeśli trafi wyżej lub niżej, bełt uderzy w metal i spowoduje hałas, który obudziłby umarłego. Jeśli strzeli za bardzo w lewo, bełt przeleci obok mostu, uderzy w skały pod zamkiem i pewnie odbije się, lądując z pluskiem w rzece. Kylar nie cierpiał kusz.

Poczekał, aż łódź znajdzie się niemal dokładnie pod mostem. Jeśli trafi - kiedy trafi wykorzysta fakt, że ludzie na łodzi właśnie wypłyną z blasku zachodzącego słońca i wpłyną w cień zamku. Będą gorzej widzieć. Odetchnął i nacisnął delikatnie języczek spustu, aż orzech puścił cięciwę. Bełt wystrzelił, szpulka zawirowała z cichym świstem. Bełt pofrunął cztery cale na prawo od ostatniego filara. Kylar złapał rozwijająca się linkę, kiedy się napięła. Bełt z szarpnięciem zatrzymał się niecałe trzy stopy od muru zamkowego i zaczął opadać, a Kylar jak najszybciej wybierał linkę. Zawisła na jednej z poprzecznych belek na prawo od filara, w który celował. Bełt zakołysał się, lecąc w stronę filara, jak wahadło. Kylar pospiesznie ciągnął sznur, ale grot odbił się z brzękiem od żelaznego pokrycia filara. Haki na bełcie zaklinowały się w szczelinie i Kylar napiął linę równolegle do spodniej części mostu. Meister podszedł do skraju mostu, łapiąc się nerwowo poręczy. Zerknął w dół i zobaczył łódź przepływającą pod mostem. - Ej! - krzyknął. - Uważaj tam! Lekko uzbrojony mężczyzna na łodzi spojrzał w górę, mrużąc oczy w półmroku. - Jasne, ty gów... - przełknął słowa, kiedy zdał sobie sprawę, że mówi do czarownika. Meister zniknął, a mężczyzna zaczął besztać wioślarzy. Mężczyzna z łodzi i czarownik myśleli, że to ten drugi narobił hałasu. Nie tracąc czasu na zastanawianie się, ile miał szczęścia, Kylar zamocował drugi koniec linki i ukrył kuszę. Następna łódź nadal znajdowała się kawałek stąd. Kylar przerzucił nogę przez linę, przesunął się w stronę rzeki i zawisł w powietrzu. Przez dłuższą chwilę, myślał, że umrze, kiedy jedwabna linka opadła ku rzece. Hak się wyrwał! A jednak Kylar trzymał się liny, która wreszcie przyzwyczaiła się do jego ciężaru. Wspiął się nad przepaścią niemal do góry nogami, podciągając się na rękach, z nogami skrzyżowanymi na linie. Obniżenie się liny oznaczało, że kiedy przekroczy środek, będzie musiał się wspinać pod górę. Zamiast się męczyć na linie, Kylar podciągnął się do przedostatniego filara. Spojrzał na żelazne pokrycie. Było powyżerane ze starości i przez wodę. I wisiało pionowo. Nie najlepsza powierzchnia do wspinaczki. Nie miał jednak wyboru. Musiał zejść z liny, zanim dopłynie następna łódź. On był niewidzialny, ale opadająca lina wprost przeciwnie. Rzucił się z liny na filar - i zsunął się. Objął żelazne poszycie wszystkimi kończynami,

ale filar miał taką średnicę, że nie mógł go otoczyć rękami. Nierówna powierzchnia nie dawała tyle tarcia, żeby przestał zjeżdżać, ale wystarczała, żeby zedrzeć skórę po wewnętrznej stronie rąk i ud. Uderzył w wodę na tyle wolno, że plusk był cichy. Wygramolił się na powierzchnię i przytrzymał się podpory, kiedy przepływała następna łódka. Mając przy sobie tyle broni, nie mógł płynąć, ale kiedy odepchnął się od filara, zanurzył się blisko brzegu, tak że mógł iść po dnie rzeki. Wynurzył się z wody, zanim się utopił. W ostatniej chwili. Szedł na północ tą samą trasą, co poprzedniej nocy. Cieszył się, że Blint nie żyje. Siepacz w życiu nie odpuściłby mu tej wpadki. Z powodu pudła i niewątpliwie żenujących rozcięć na wnętrzu ud, Blint nabijałby się z niego przez dziesięć lat. Kylar już to słyszał: „A pamiętasz, jak próbowałeś wyryćkać filar mostu?". Kylar przysiadł w szopie na łodzie i wyczyścił broń. Musiał założyć, że cała trucizna się spłukała - drugi dzień z kolei. Wyżął ubranie, ale nie śmiał czekać tyle czasu, żeby całkiem wyschnąć. Skoro już był tutaj, chciał dostać się do środka i wydostać z powrotem jak najszybciej. Rozejrzał się po szopie. Nikt jej nie pilnował. Najwyraźniej Khalidorczycy uznali, że patrole wystarczą. Dwóch mężczyzn strzegło długiej rampy, która prowadziła do Paszczy. Stali spięci, najwyraźniej nie odpowiadało im ich zadanie. Kylar nie dziwił im się. Przy ciągłym smrodzie, krzykach od czasu do czasu i sporadycznym dudnieniu pod ziemią też nie czułby się dobrze. Sędzia ciął w lewo i w prawo i po sekundzie obaj mężczyźni nie żyli. Odciągnął ich ciała w krzaki i zabrał klucze do drzwi. Wejście do Paszczy pomyślano tak, by przerażało mężczyzn i kobiety, których tam zamykano. Kiedy otworzył drzwi, Kylar zobaczył, że rampa schodząca w dół rzeczywiście wygląda jak język prowadzący do ogromnego gardła. Krzywe zębiska wyrzeźbiono w czarnym wulkanicznym szkle wokół. Umieszczone za czerwonym szkłem pochodnie wyglądały jak dwoje migoczących, demonicznych oczu. Milutko. Kylar zignorował ten widok i tylko nasłuchiwał. Zszedł językiem i skręcił w korytarz do celi dla arystokratów. Od przyjaciół Durzo znał z grubsza rozkład pomieszczeń, ale z pewnością nigdy nie chciał ich odwiedzić. Znalazł celę, sprawdził, czy na drzwiach nie ma pułapek, poczekał chwilę w korytarzu, nasłuchując. To było szaleństwo - bał się otworzyć drzwi. Bardziej bał się stawić czoło Elene i Uly niż przekraść się obok czarowników i walczyć z Sa’kagé. Na bogów! Przyszedł uratować Elene, a bał się tego, co ona powie. Idiotyczne. A

może tego, czego nie powie, kiedy spojrzy na niego. Poświęcił jej wszystko! Ale nie wiedziała o tym. Wiedziała tylko, że nie zrobiła nic złego, a siedziała w więzieniu. Cóż, czekanie niczego tu nie poprawi. Kylar otworzył wytrychem zamek, przestał osłaniać się za pomocą ka'kari i naciągnął czarną maskę. W celi stało łóżko, na którym siedziała Elene ze ślicznym urwisem na kolanach. Kylar prawie nie zauważył małej dziewczynki. Nie odrywał oczu od Elene. A ona patrzyła na niego oniemiała. Jej twarz wyglądała jak maska - bardziej dosłownie, niżby sobie tego życzył, ponieważ miała podbite oczy po jego ciosach. Patrzyła na niego jak przestraszony szop. Gdyby to nie była jego wina i chodziło o kogoś innego, może by się nawet zaśmiał. - Tato! - zawołała dziewczynka. Zsunęła się z kolan Elene. Nadal gapiąc się na Kylara, Elene ledwo zauważyła, że dziewczynka podbiegła do niego. Uly przytuliła się do Kylara. - Mama mówiła, że przyjdziesz! Przysięgała, że nas uratujesz. Jest z tobą? Odrywając wzrok od Elene, która nagle zmrużyła oczy, Kylar próbował wyrwać się dziewczynce. - Ehm, musisz być Uly - powiedział. Mama? Miała na myśli Mamę K? Czy swoją opiekunkę? Kwestię ojcostwa wyjaśni później. Co miał jej powiedzieć? „Przykro mi, ale twoja matka pewnie nie żyje, i to ja ją zabiłem, ale w ostatniej chwili zmieniłem zdanie i dałem jej antidotum, więc to właściwie nie moja wina, jeśli nie żyje. A ostatniej nocy zabiłem też twojego ojca. Jestem jego przyjacielem. Przepraszam". Pochylił się, żeby mogła mu spojrzeć w oczy. - Twojej matki nie ma tu ze mną, Uly. Ale przyszedłem cię uratować. Potrafisz zachowywać się bardzo, bardzo cicho? - Cichutko jak mysz pod miotłą. Dziewczynka w ogóle się nie bała. Albo niczego nie rozumiała, albo Elene odwaliła kawał dobrej roboty, uspokajając ją. - Witaj, Elene - powiedział, prostując się. - Witaj, kimkolwiek jesteś. - On się nazywa Durzo, ale możemy mówić na niego Zoey - powiedziała Uly. Kylar mrugnął do niej, zadowolony, że się wtrąciła. Nawet jeśli, ogólnie rzecz biorąc, dzieci były nieznośne, przeszkodziła w rozmowie, której nie miał ochoty prowadzić. Zwłaszcza tu i teraz. Elene zerknęła na Uly, potem znowu na niego, pytając spojrzeniem: „Jest twoja?".

Kylar pokręcił głową. - Idziesz? - zapytał. Skrzywiła się. Uznał to za zgodę. - Za mną - powiedział do Uly. - Cichutko jak myszka, dobrze? Powinni ruszać, i to szybko. Poplątane kwestie emocjonalne mogą poczekać na lepszy moment. Albo na święty nigdy. Ruszyły za nim. Szedł w stronę rampy. Denerwował się. Elene trzymała Uly za rękę. Zatrzymała się, gdy Kylar ruszył przodem. Kiedy dotarli do wyrzeźbionych zębów, Elene przyciągnęła Uly i zaczęła mówić do niej coś uspokajającym tonem. Kylar wszedł po rampie i uchylił drzwi. Drzwi zadrżały, gdy trzy strzały wbiły się w drewno. - Niech to szlag! - zaklął Kylar. Za łatwo poszło. Powinien był się zorientować. Miał nadzieję, że pomoże mu panujący wszędzie chaos. Zamykając znowu drzwi na zamek złamał w nim klucz. Niech się dranie tu włamują. - Z powrotem do tunelu! - krzyknął, ciągnąc Elene i zmuszając do biegu. - Nie będziesz mnie widzieć, ale ja tu będę. Będę was chronił. Po prostu słuchaj mojego głosu powiedział, kiedy czarna maź ka’kari sączyła mu się przez pory. Nawet jeśli ją zaskoczył, nagle znikając jej sprzed oczu, dobrze to ukryła. Truchtała, ciągnąc za sobą Uly. - Muszę biec? - rzuciła pytanie w powietrze. - Wystarczy, że będziesz szybko szła - odpowiedział Kylar. Bramy, która prowadziła do podziemi zamku, nikt nie pilnował. Bogom za to dzięki. Może jednak chaos związany z zajmowaniem całego kraju trochę mu pomoże. Może patrol na zewnątrz po prostu natknął się na ciała. Kylar zamknął za sobą bramę i znowu złamał klucz w zamku. Powoli wspięli się po schodach i wyszli na korytarz dla służby zamkowej. Korytarzem szybko doszli do skrzyżowania. W końcu korytarza żołnierze khalidorscy, którzy nie mieli służby, stali pod ścianą i dowcipkowali. Kylar zatrzymał Elene, a sam ruszył w ich stronę. Nagle usłyszał, że jeden z nich woła do kogoś w otwartym pokoju za nimi. Jeśli ich zabije, ten, kto siedzi w pokoju, podniesie alarm. Kylar sam dałby sobie radę, ale Elene i Uly nie. Wrócił do Elene. - Ruszycie, kiedy powiem. Teraz.

Elene zarzuciła szal na głowę i powlekła się przez korytarz, pochylona, z twarzą odwróconą, z jedną stopą wykręconą, wlekąc ją za sobą. Wyglądała jak stara wiedźma. Zasłaniała sobą Uly. Co prawda, w ten sposób potrzebowała więcej czasu na przejście, ale, kiedy jeden z żołnierzy ją zauważył, nie zwrócił na nią uwagi. - Niezła sztuczka - pochwalił Kylar, doganiając ją, kiedy znowu ruszyła normalnym, szybkim krokiem. - Tam, gdzie dorastałam, głupie dziewczyny nie zachowują dziewictwa odpowiedziała. - Dorastałaś po wschodniej stronie. To nie to samo co Nory. - Myślisz, że bezpieczniej jest pracować przy rozwiązłych arystokratach? - Dokąd idziemy? - spytała Uly. - Cicho. - Kylar podszedł do kolejnego skrzyżowania. Korytarz prowadził do kuchni. Sądząc po dobiegających z niej ochrypłych głosach, lepiej było nie zabierać tam Elene i Uly. Drzwi na prawo były zamknięte, a korytarz na lewo pusty. Kylar wyciągnął wytrychy, ryzykując, że ktoś może wyjść z kuchni. Nie podobał mu się pomysł pójścia najprostszą drogą. Zamek łatwo się otworzył, ale drzwi podparto czymś ciężkim od drugiej strony. Pewnie jakiś służący zrobił co w jego mocy, żeby zabarykadować je w czasie przewrotu. - Dokąd idziemy? - zapytała znowu Uly. Kylar zakładał, że dziewczynka zacznie go irytować, ale nie sądził, że tak szybko. Tym razem pozwolił Elene uciszyć małą. Z pomocą Talentu mógłby wykopać drzwi, niezależnie od tego, co je blokowało, ale hałas ściągnąłby wszystkich z kuchni, a Kylar czuł, że trzeba się spieszyć. Nie chciał zostawiać Elenę i Uly, gdy sam będzie sprawdzał drogę. - W lewo - szepnął. Korytarz wił się i wznosił o parę ciągów schodów. Kylar usłyszał za sobą brzęk kolczugi i tupot podkutych butów. - Szybciej! - rzucił. Mężczyźni za nimi truchtali spokojnie, więc nie ścigali uciekających więźniów, tylko po prostu odpowiedzieli na rozkaz. Kylar cofnął się do schodów i zobaczył co najmniej dwudziestu mężczyzn. Dogonił Elene i Uly. Mijali kolejne drzwi. Nie zważając, kto może ich usłyszeć, Kylar

zaczął naciskać klamki. Wszystkie drzwi były zamknięte. - Dlaczego idziemy do sali tronowej? - zapytała Uly. Kylar zatrzymał się. Elene spojrzała na dziewczynkę, równie zaskoczona jak on. - Co? - zapytał. - Dlaczego idziemy... - Skąd wiesz, dokąd idziemy? - dopytywał się Kylar. - Mieszkam tu. Mama jest służącą. Nasz pokój jest tuż... - Uly, wiesz, jak stąd wyjść? Tak, żeby ominąć salę tronową? Szybko! - Nie wolno mi tam wchodzić - powiedziała. - Będę miała kłopoty. - Do diabła! Wiesz, jak stąd wyjść, czy nie?! Przestraszona pokręciła głową. Za łatwo mu poszło, co? - Masz podejście do dzieci - zakpiła Elene. Dotknęła policzka Uly, przykucnęła przed nią i spojrzała jej w oczy. - Wchodziłaś tu na górę, Uly? - zapytała łagodnie. - Nie będziemy się gniewać, obiecuję. Ale Uly za bardzo się bała, żeby cokolwiek powiedzieć. Kroki się zbliżały. - Szybko! - Kylar złapał Elene za rękę i puścił się biegiem, zmuszając ją do ciągnięcia za sobą dzieciaka. Nie podobało mu się to. Za czysto tu było. Zbyt wygodnie, kiedy mieli tylko jedną drogę. Jedna droga. O to chodzi! W tym zamku nigdy nie ma tylko jednej drogi. Biegnąc, Kylar oglądał ściany i sufity. Nawet nie sprawdzał drzwi po drodze. Skręcili za kolejny róg. Zatrzymał się gwałtownie. Migocząc, stał się widoczny. - Elene, widzisz tę trzecią płytę? - Wskazał panel. - Nie. Ale co mam zrobić? - Pchnij ją. Podniosę cię. W zamku jest pełno sekretnych korytarzy. Znajdź drogę wyjścia. Może Uly ci pomoże. Skinęła głową, a Kylar przykucnął pod ścianą. Elene podkasała spódnicę i weszła na jego udo. Skrzywiła się, gdy zdała sobie sprawę, że wspinając się po nim, owinie mu spódnicę wokół głowy, ale nie zawahała się, tylko weszła mu na ramiona i wreszcie na jego ręce. Żeby nie stracić równowagi, opierała się dłońmi o ścianę. Kiedy Kylar wstał i wyprostował ręce, uniósł ją wysoko. Elene pchnęła płytę i wpełzła do wąskiej przestrzeni. Odwróciła się akurat, gdy Kylar

podniósł Uly. - Złapiesz ją? - Lepiej, żebym złapała. Kroki rozbrzmiewały niemal tuż obok. Kylar z łatwością podrzucił Uly. Niech to szlag, Talent naprawdę się przydaje. Elene złapała dziewczynkę, stęknęła i jakoś zdołała ją wciągnąć. - Och, ja już tu byłam - powiedziała Uly. Kylar wyjął sztylet i rzucił go Elene. Złapała broń. - Co mam z tym zrobić? - Poza oczywistym? - spytał. - Dzięki. A teraz wskakuj. Jest miejsce, szybko. Kylar się nie poruszył. Dorian powiedział: „Jeśli dwa razy zrobisz właściwą rzecz, zapłacisz za to życiem". A Blint powiedział: „Są rzeczy cenniejsze niż życie". Hrabia zaś: „Nie dasz rady odpłacić za wszystko, co zrobiłeś. Ale jeszcze możesz zostać zbawiony. Jeśli gotów jesteś na poświęcenie, Bóg da ci szansę, żebyś uratował coś bezcennego". Spojrzał na Elene. Coś bezcennego, zgadza się. Uśmiechnął się do niej, a ona popatrzyła na niego, jakby zwariował. - Kylar, pospiesz się! - To pułapka, Elene. Jeśli im zniknę, zaczną sprawdzać ukryte przejścia. Nie mogę cię bronić w sekretnym przejściu, tam jest za ciasno. Uciekaj z zamku. Idź do Jarla Pod Niebieskim Odyńcem, pomoże ci. - Zabiją cię. Jeśli to pułapka, nie możesz... - Patrzyłem - przerwał jej i uśmiechnął się krzywo. - Masz wspaniałe nogi. Mrugnął. I zniknął.

63 Vürdmeister Neph Dada przeklinał Rotha Ursuula po raz setny tego dnia. Służenie infantowi Króla-Boga miało być zaszczytem. I jak wszystkie zaszczyty od Króla-Boga, ten też miał swoją cenę. Jeśli infant nie wypełniał uurdthan, razem z nim karano jego Vürdmeistera. Posłuszeństwo było wymagane. Całkowite posłuszeństwo. No, chyba że coś mogło się nie spodobać Królowi-Bogu. I dlatego właśnie Neph klął. Nie był do końca posłuszny Rothowi, ale odkręcał coś, co książę zaczął. Coś, w co książę wierzył, że zakończył. Coś, czego powstrzymanie wymagało wszystkich umiejętności Nepha. Na szczęście Roth był zbyt zajęty zabezpieczaniem zamku i miasta, żeby pytać, gdzie się podziewał Vürdmeister. Poza tym miał teraz sześciu meisterów, którymi mógł dowodzić, a trzech z nich to Vürdmeisterzy niemal tak potężni jak Neph. Gdyby Roth wysłał po niego ludzi, mały pokój służącego, który Neph zajął, był wystarczająco odizolowany, żeby nikt go tutaj nie znalazł. Jego dzieło - jego drobne oszustwo, bunt i ryzykowna gra o przychylność Króla-Boga - leżało wyciągnięte na łóżku. Była piękną dziewczyną - chociaż Król-Bóg nie potrzebował kolejnej pięknej dziewczyny - ale miała też ducha. Ognista, inteligenta, a najlepsze ze wszystkiego, że świeżo owdowiała, dziewicza panna młoda i księżniczka. Jenine Gyre była prawdziwym trofeum. Trofeum, które ukoronuje harem Króla-Boga. Trofeum, które Neph wyrwał ze szczęk śmierci. Oczywiście każdy Vürdmeister tak stary jak on znał tomy na temat zachowania życia. To leżało w ich własnym interesie, kiedy się starzeli. Ale ja jestem geniuszem. Geniuszem. Jego plan wykrystalizował się, kiedy Roth wygłaszał tyrady i bezsensowne słowa wylatywały z niego, jakby miał biegunkę. Jak zwykle. Rana, którą zadał, okazała się szczęśliwa. Ciął tylko po jednej stronie szyi, nie tak głęboko, żeby przeciąć krtań. Neph pozwolił dziewczynie krwawić, aż straciła wszystkie siły, a potem delikatnym muśnięciem magii połaskotał przeponę Jenine, wypychając resztki powietrza z jej płuc, kolejnymi dwoma

zamknął jej oczy, a czwartym zatamował upływ krwi z szyi. Jakimś szybkim ruchem odwrócił uwagę od jej ciała, żeby nikt nie zauważył, że nadal oddycha, i dziewczyna była jego. Zabił siedem służących, szukając właściwej krwi dla niej. Niechlujna robota. Powinien był lepiej się sprawić, ale to też wystarczy. Postanowił zostawić bliznę. Dodawała księżniczce charakteru. A w ramach ukoronowania pracy znalazł w mieście dziewczynę, która przypominała księżniczkę, i kazał umieścić jej głowę nad wschodnią bramą razem z głowami reszty rodziny. Jak znajdziesz właściwy kolor włosów i odpowiednio je ułożysz, to potem już wystarczy tylko obić twarz na tyle, że nie sposób powiedzieć, czyja to głowa. Mimo to uważał, że chociaż był wyczerpany, odwalił kawał doskonałej roboty. Jutro rano Król-Bóg przybędzie i albo nagrodzi, albo ukarze Rotha Ursuula. Tak czy inaczej Neph wyjdzie na tym dobrze. Zatrzymał się przed wyjściem z pokoju. Poczuł coś dziwnego na zewnątrz. Podszedł do okna, otworzył drewniane okiennice - w pokojach dla służby nie było szyb - i wyjrzał na widmowy cenaryjski ogród posągów. Meisterowie rozbili tam obóz, uznając, że to miejsce uosabia centrum władzy. Vürdmeister Goroel lubił grać na nosie bogom i martwym królom podbitego kraju. To była gra na pokaz - nie zajęli pokojów w zamku, bo Goroel chciał pokazać Królowi-Bogowi, że kiedy meisterowie idą na wojnę, prowadzą twarde, żołnierskie życie. To nie do zniesienia. Jakiś człowiek wspiął się na jeden z posągów. Neph nie widział wyraźnie jego twarzy, ale z pewnością nie był to Khalidorczyk. Sethyjczyk? Co Sethyjczyk z mieczem w ręku robi, wspinając się na posąg w czasie wojny? Poniżej stał olbrzymi kowal o jasnych włosach i wyglądał na zaniepokojonego. Neph pokręcił głową. Vürdmeister Goroel nie potraktuje takiej zniewagi lekko. - Czarownicy Króla-Boga! - krzyknął mężczyzna tubalnym głosem, kilkanaście razy wzmocnionym za po mocą magii. Mag? - Czarownicy fałszywego Króla-Boga, słuchajcie! Przybywajcie do mnie! Tego dnia, na tej skale zostaniecie zmiażdżeni! Przybywajcie i niech wasza arogancja zostanie stosownie nagrodzona! Gdyby nie głosił herezji, czarownicy mogliby pozwolić, żeby zajął się nim Vürdmeister Goroel, ale herezję należy zdusić w zarodku. Trzeba. Natychmiast. Wszystkich trzydziestu meisterów zaczerpnęło ze swoich virów. Zmysły magii Nepha eksplodowały. Zatoczył się przy ścianie i padł. Jakby tysiące diabłów śpiewało jednocześnie do jego uszu. Magia była jak ognisko - jak drugie słońce wybuchające w całym zamku. Neph poczuł mrowienie w virze, czuł, jak vir płonie, kiedy

magia oblała go. Nie czerpał z viru, i to z pewnością było jedyne, co go uratowało. Moc przelewająca się przez zamek to więcej magii, niż potrafił sobie wyobrazić. Nawet Król-Bóg nie potrafił władać taką ilością magii. Iskierki magii skoczyły fali na powitanie. Neph wiedział, że to meisterowie. Meisterowie, którzy nie czerpali wcześniej z virów, sięgnęli do nich teraz. Równie dobrze mogliby być muchami, które próbują zgasić ognisko machaniem swoich skrzydełek. Magia odnalazła ich, owinęła się wokół nich i spaliła na popiół. Czuł, jak pędy ich mocy pękają, jak po kolei wybuchają. Pożoga nastąpiła na dziedzińcu, w tym dziwnym cenaryjskim ogrodzie posągów. Neph powinien zostać tu i przeżyć? Odważy się wyjść i stawić czoło temu ogniowi? Co ten tytaniczny mag zrobi, jeśli Neph ośmieli się stanąć do konfrontacji? A co zrobi mu Król-Bóg, jeśli Neph nie spróbuje? *** Dziwna, oderwana myśl przyszła do głowy Kylarowi, kiedy otworzył ostatnie drzwi i ruszył do sali tronowej. To dlatego ci strażnicy przed Paszczą się denerwowali. Bo byli przynętą. A teraz ja też nią jestem. Zaraz potem przypomniało mu się kredo Durzo: życie jest puste. Było to kredo, które Durzo zdradził. Puste kredo. Nie ratowało życia ani nie czyniło go lepszym. Sprawiało, że życie siepacza było bezpieczniejsze, bo pozwalało zapomnieć o sumieniu. A przynajmniej pomagało w tym. Durzo starał się żyć zgodnie z tym kredo i odkrył, że jest nazbyt szlachetny. Kylar zastanawiał się, co go doprowadziło do tego miejsca. Był gotów umrzeć. Czy to duma, bo myślał, że może mu się uda wbrew wszelkiej logice? Czy to zobowiązanie wobec Durzo, bo uważał, że spłaci dług wobec niego, ratując Uly? A może zemsta - nienawidził Rotha tak bardzo, że gotów był zginąć, byleby go zabić? A może miłość? Miłość? Głupiec ze mnie. Czuł coś do Elene, to prawda. Coś intensywnego, upajającego i nierozsądnego. Może to i była miłość, ale kogo kochał - Elene czy jej obraz, urywki dostrzeżone z daleka, posklejane przypuszczeniami? Może to resztki romantyzmu kazały mu zjawić się tutaj, szlam pozostawiony przez historie o księżniczkach i bohaterach, które czytała mu Ulana Drake. Może spędził zbyt dużo czasu z ludźmi, którzy wierzyli w fałszywe cnoty takie jak męstwo albo poświęcenie, do których pogardę próbował mu zaszczepić Durzo. Może zaraził się tym. Nieważne, dlaczego się tu znalazł. To była właściwa rzecz, którą należało zrobić. Był bezwartościowym człowiekiem. Jeśli swoim pustym życiem zdoła wykupić życie Elene, to przynajmniej zrobi coś dobrego. To będzie jedyna rzecz, z której mógłby być dumny. Jeśli dał

też szansę Uly, to tym lepiej. Sam też miał szansę: szansę, że dorwie Rotha. Kylar nieraz stawał do walki pewny siebie, ale teraz było inaczej. Kiedy wszedł do krótkiego korytarza prowadzącego do sali tronowej, poczuł spokój. Powietrze przeszył przenikliwy skowyt. Mężczyźni, którzy stali w sali, pilnując drzwi, chwycili mocniej broń. To magiczny alarm, uprzedzający, że się zjawiłem. W sali byli - rzecz jasna - górale. Spodziewał się tego. Ale nie spodziewał się ich trzydziestu. I czarownicy. Ich też się spodziewał. Ale nie pięciu. Drzwi zamykające korytarz, w którym podsadził Elene i Uly, otworzyły się z hukiem i wysypało się przez nie dziesięciu kolejnych górali. Sadząc parę szybkich kroków, wskoczył do sali tronowej, z nadzieją, że ominie kilka pierwszych ataków. Sala była ogromna, z tronem z kości słoniowej i rogu na podwyższeniu, do którego prowadziły dwa ciągi siedmiu stopni rozdzielone podestem. Roth siedział na tronie z dwoma czarownikami po obu stronach. Pozostali stali na platformie. Górale stali na obwodzie sali. Przeskoczył ponad wirującymi ostrzami dwóch górali, którzy cięli na oślep przed drzwiami. Mieli nadzieję, że im się poszczęści i trafią niewidzialnego siepacza. Wyciągając Sędziego z pochwy na plecach, Kylar przeturlał się i stanął. Mrowie drobniutkich dłoni pojawiło się w powietrzu, kiedy czarownicy zaśpiewali. Dłonie szukały go, szarpały nim. Kłębiły się nad posadzką, skacząc i chwytając się nawzajem, gdy macały w poszukiwaniu Kylara. Odskoczył, tnąc ręce, ale miecz przeszedł przez nie, nie robiąc im krzywdy. Nie było czego ciąć. Obsiadły go rojem i stały się konkretniejsze, mocniejsze, gdy dwóch czarowników zaśpiewało wspólnie. A kiedy dłonie zmusiły go do stanięcia prosto, Kylar poczuł, że chwyta go coś jeszcze. Czuł się jak dziecko w palcach olbrzyma. To coś go rozdzierało. Poczuł, że osłona ka’kari pęka. Pozwolił jej zniknąć. Nic mu nie pomoże, że będzie częściowo niewidzialny, skoro i tak nie może się ruszyć. Cóż, wyszło wspaniale. Ze wszystkich historii o głupich facetach, którzy specjalnie pchali się w zastawioną na nich pułapkę, ta chyba ma najżałośniejsze zakończenie. Kylar miał nadzieję - do diabła, liczył na to - że przynajmniej zabierze ze sobą na tamten świat paru gwardzistów. Może czarownika. Jeśli dwóch, to byłoby miło. Durzo pokręciłby głową z niesmakiem.

- Wiedziałem, że przyjdziesz, Blint - napawał się Roth. Wstał z tronu i machnął na czarowników. Kylar został uniesiony i pchnięty w przód, poprowadzony magicznymi schodami do podestu poniżej tronu. Blint? Na bogów. Władowałem się w pułapkę, która nawet nie była dla mnie. Magiczne palce zerwały mu maskę. - Kylar? - zdziwił się Roth. I zaraz wybuchnął śmiechem. - Mój książę, ostrożnie - odezwał się rudy czarownik po prawej ręce Rotha. - On ma ka’kari. Roth klasnął w dłonie i znowu się zaśmiał, jakby nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. - W samą porę! Och, Kylar, gdybym był innym człowiekiem, to prawie darowałbym ci życie. Cięta riposta zamarła Kylarowi na ustach, kiedy spojrzał Rothowi w oczy. O ile większość jego truposzy miała trochę mroku w swoich duszach, o tyle Roth miał całą rzekę, bezgraniczną i ponurą, ryczącą, pożerającą ciemność o głosie jak grzmot. To był człowiek, który nienawidził wszystkiego co cudowne. - Kapitanie - powiedział Roth - gdzie jest dziewczyna i dziwka ze szramami? Jeden z mężczyzn, który wszedł za Kylarem, odpowiedział: - Zgubiliśmy je, Wasza Wysokość. - Jestem rozczarowany, kapitanie - odpowiedział Roth. - Znajdźcie je. - Tak jest, Wasza Wysokość - odparł żołnierz, zebrał swoją dziesiątkę i wyszedł z sali. Roth zwrócił się do Kylara: - A teraz czas na deser. Wiesz, jak długo cię szukałem? Kylar zamrugał i zablokował zmysły na zło człowieka stojącego przed nim. Zmusił się do nonszalanckiego tonu. - Ponieważ jestem człowiekiem, który zamierza cię zabić, to podejrzewam, że... cóż, od chwili kiedy pierwszy raz spojrzałeś w lustro i zdałeś sobie sprawę, jaki jesteś paskudny. Roth znowu klasnął w dłonie. - Przekomiczne. Wiesz, Kylar, mam wrażenie, że stałeś w moim cieniu całe lata, sprzeciwiając się wszystkiemu, co robiłem. Fakt, że ukradłeś moje ka’kari, naprawdę mnie poirytował. - Cóż, lubię drażnić - odpowiedział Kylar, choć tak naprawdę wcale nie słuchał. Sprzeciwiał się całymi latami? Roth naprawdę zwariował. Kylar nawet go nie znał.

Ale niech sobie gada, co zechce. Kylar ukradkiem napiął mięśnie, sprawdzając magiczne więzy. Trzymały jak stal. Nie wyglądało to dobrze. Kylar nie miał planu. Nawet zaczątku planu. Nie sądził jednak, żeby jakiś plan mógł tu coś zadziałać. Khalidorscy żołnierze otoczyli go, czarownicy obserwowali jak sępy, ich viry wiły się delikatnie, a Roth wyglądał na zdecydowanie za bardzo zadowolonego z siebie. - I rzeczywiście irytujesz. Pojawiasz się w najmniej odpowiednich chwilach. - Zupełnie jak ta wysypka, którą podłapałeś od chłopaczków do towarzystwa, co? - Proszę, co za osobowość. Doskonale. Od wczoraj nie miałem żadnej naprawdę satysfakcjonującej ofiary. - Gdybyś rzucił się na własny miecz, wszyscy bylibyśmy usatysfakcjonowani. - Miałeś swoją szansę na zabicie mnie. - Roth wzruszył ramionami. - Nie udało ci się. Ale nie wiedziałem, że zostałeś siepaczem. Poznałem twoje prawdziwe imię dopiero wczoraj i zabicie ciebie musiało poczekać, aż zdobędę królestwo dla mojego ojca. - Nie mam ci tego za złe. Miałem szansę? - Ile wdzięku w obliczu klęski. Durzo cię tego nauczył? Kylar nie potrafił na to odpowiedzieć. To pewnie głupie, żeby w takiej chwili irytować się tym, że się straciło punkt w pojedynku na dowcip, ale z drugiej strony, gdyby Kylar był mądrzejszy, to pewnie w ogóle by się tu nie znalazł. - Muszę powiedzieć, że nie jestem pod wrażeniem tego pokolenia siepaczy. Uczennica Hu rozczarowała mnie tak samo jak ty. Serio. Durzo przynajmniej zabiłby jednego z moich ludzi, zanimbym go złapał, nie sądzisz? Obawiam się, że jesteś tylko nędznym cieniem swojego mistrza. A tak przy okazji, gdzie on się podziewa? To nie w jego stylu wysyłać drugi sort do wykonania roboty, która osobiście go obchodzi. - Zabiłem go zeszłej nocy. Bo pracował dla ciebie. Książę klasnął w ręce i zachichotał. - To chyba najcudniejsza rzecz, jaką usłyszałem. Zdradził mnie, ratując ciebie, a ty zdradziłeś go, pracując dla mnie. Och, Kylar. - Roth zszedł po schodach i stanął przed nim. Gdybym mógł wam zaufać, cholernym siepaczom, to zatrudniłbym cię w okamgnieniu. Ale jesteś zbyt niebezpieczny. I oczywiście związałeś moje ka’kari. Czarownik Rotha zesztywniał - denerwował się, widząc, jak blisko Kylara stoi jego książę. Musi wiedzieć coś, czego ja nie wiem, pomyślał Kylar. Nie mógł poruszyć żadnym mięśniem. Był bezradny.

Chwileczkę. To o to chodzi. Właśnie dlatego czarownik się denerwował. Myśli, że ka'kari stanowi zagrożenie. A skoro tak myśli, to może ma rację? Roth wyciągnął piękny, długi miecz z pochwy na biodrze. - Rozczarowałem się tobą. - Dlaczego? - zapytał Kylar, zachodząc w głowę, jak mógłby użyć ka'kari. Co o nim wiedział? Uruchomiło jego Talent. Pozwalało mu widzieć w ciemnościach. Sprawiało, że był niewidzialny. Wychodziło przez jego skórę i kryło go lepiej, niż potrafił ukryć się jakikolwiek siepacz. Ale jak? - Miałem nadzieję, że to będzie zabawne - tłumaczył Roth. - Zamierzałem powiedzieć, jak bardzo utrudniłeś mi życie. Ale ty jesteś jak Blint. Nawet cię nie obchodzi, czy żyjesz, czy nie. - Roth uniósł miecz. - Pewnie, że mnie obchodzi - powiedział Kylar, okazując strach. - Jak bardzo utrudniłem ci życie? - Przykro mi, nie dam ci tej satysfakcji. Nie daj się prosić! - Nie chodzi o mnie - powiedział Kylar. - Wiesz, że meisterowie twojego ojca i żołnierze zrelacjonują mu wszystko, co widzieli i słyszeli. Czemu nie mają poznać całej historii? To było niezręczne, ale ponieważ chodziło o jego własne życie, szybkie myślenie przychodziło mu z takim trudem, jakiego sobie nawet nie wyobrażał. Roth się zamyślił. To na nic. Ka'kari robiło to, co robiło. Na miłość boską pożarło nóż zeszłej nocy! Nie stoi za tym żadna logika. To po prostu magia. Absorbuje. Pożera. To właśnie robi! Kylar poczuł ogromny przypływ mocy po tym, jak pożarło nóż. Pożeracz. Blint nazwał je Pożeraczem. Może miał rację? - Przykro mi - powiedział Roth. - Nie występuję dla nikogo. Nawet dla ciebie. To sprawa tylko między nami, Merkuriusz. Roth podał swój miecz czarownikowi po lewej i odgarnął włosy za uszy... Nie miał uszu. Lewe wyglądało tak, jakby się stopiło. A prawe zostało obcięte. Merkuriusz wylądował na kolanach pośrodku warsztatu. Trudno było namówić Szczura, żeby wszedł do ciemnej szopy, ale udało mu się. Teraz stopa Szczura znajdowała się dokładnie pośrodku pętli, którą Merkuriusz rozłożył na podłodze, ale Merkuriusz nie mógł się ruszyć. Nie był w stanie wziąć pełnego wdechu. Szczur stał kilka cali od niego, przerażający w swojej nagości, wydając polecenia. Uderzył go. Merkuriusz poczuł smak krwi. I zorientował

się, że się porusza. Złapał pętlę i zacisnął węzeł ciasno na kostce Szczura. Chłopak krzyknął i poderwał kolano, wbijając je w twarz Merkuriusza. Merkuriusz wylądował na wielkim kamieniu i podrapał sobie plecy, zsuwając się między kamień i dziurę w podłodze, przez którą spuszczano łodzie na brudne wody rzeki. Wygramolił się i objął rękoma kamień. Podniósł wzrok, spodziewając się, że starszy chłopiec już się szykuje do ataku. Szczur popatrzył na Merkuriusza, na dziurę, na kamień, na sznur i na swoją kostkę. Merkuriusz nigdy nie zapomni wyrazu jego oczu. A potem Szczur rzucił się, a Merkuriusz wrzucił kamień do dziury. Sznur się napiął i pociągnął Szczura w połowie skoku. Chłopak szamotał się, próbując złapać Merkuriusza, ale nie udało mu się. Wbijał palce w gnijące drewno, ześlizgując się i znikając w dziurze. Rozległ się głośny plusk. Chwilę potem Merkuriusz usłyszał krzyk. Podszedł do brzegu dziury. Szczur trzymał się czubkami palców i błagał. To niemożliwe. A wtedy Merkuriusz zobaczył, że kamień wylądował na belkach podtrzymujących warsztat nad rzeką i tworzących kratownicę. Balansował niebezpiecznie, ale dopóki Szczur utrzymywał sznur napięty, kamień nie mógł go wciągnąć w głębiny. Merkuriusz podszedł do stosu ubrań Szczura i znalazł sztylet. Szczur błagał, łzy spływały po jego pryszczatych policzkach, ale Merkuriusz słyszał tylko ryk krwi w uszach. Przykucnął przy Szczurze ostrożnie, ale bez strachu. Nawet teraz ręce chłopaka drżały, bo musiały utrzymać jego ciężar. Był za tłusty, żeby tak długo wytrzymać, za tłusty, żeby puścić się jedna ręką i złapać Merkuriusza. Jednym szybkim ruchem Merkuriusz chwycił go za ucho i je odciął. Szczur wrzasnął i puścił się. Jego ciało uderzyło w kamień, zrzucając go. Ostatnim, co widział Merkuriusz, była jego przerażona twarz, chociaż zasłoniły ją młócące ręce, szukające czegoś, czegokolwiek i nie znajdujące niczego. Merkuriusz czekał i czekał, a potem, zataczając się, odszedł. Pryszcze zniknęły. Zapuścił brodę, żeby zasłonić blizny po kilku. Budowa się zgadzała, chociaż schudł, odkąd opuścił Nory. A to nierówno obcięte ucho i jego oczy - na bogów! jak mógł nie zauważyć tych martwych oczu? - oczy nadal były takie same. - Szczur - wykrztusił Kylar. Jego plan rozpadł się na tysiące odłamków, serce mu zamarło. Czuł się znowu jak dziecko, czekające w kolejce, aż Szczur go pobije, zbyt przerażone, żeby stać je było na

cokolwiek poza płaczem. - Nie żyję, racja? Zabawne, to samo powiedziano mi o tobie. - Roth pokręcił głową, ale mówił cicho. Te słowa były przeznaczone tylko dla uszu Kylara. - Neph spalił mi drugie ucho za karę za to, co mi zrobiłeś. Kosztowałeś mnie trzy lata, Merkuriusz. Trzy lata, zanim znów stałem się głową gildii. Wstrzymywałem oddech... bogowie, miałem wrażenie, że przez wieczność. Wieczność walczyłem z węzłem, który zawiązałeś mi na kostce, wykrwawiałem się na śmierć w tej brudnej wodzie, nim w końcu Neph mnie wyciągnął. Obserwował mnie przez cały czas i powiedział potem, że zastanawiał się, czy nie dać mi umrzeć. Musiał zabić jednego z moich dużych. Pamiętasz Rotha, prawda? I wrzucił go na moje miejsce, zanim przyszedł twój mistrz. Musiałem się przenieść do jakiejś gównianej gildii na drugim końcu Nor i zacząć od początku. Przez ciebie omal nie zawiodłem ojca. - Trząsł się z wściekłości. Odsłonił stopione ucho. - To była najmniejsza z moich kar. A potem ty „umarłeś" w najdogodniejszym momencie. Nigdy w to nie uwierzyłem. Wiedziałem, że gdzieś żyjesz i tylko na mnie czekasz. Uwierz mi, gdybym miał czas, torturowałbym cię latami, doprowadziłbym cię do granic ludzkiej wytrzymałości i poza nie. Leczyłbym cię tylko po to, żeby znowu ranić. - Zamknął oczy i znowu zniżył głos: - Ale nie mam tego luksusu. Jeśli zostawię cię przy życiu, mój ojciec może zjawić się z innymi planami dla ciebie. Może zrobić coś innego z ka'kari. Zapłaciłem za nie i zamierzam natychmiast je związać. - Uśmiechnął się ponuro. - Jakieś słowa na pożegnanie? Kylar nie uważał, odpłynął myślami. Strach i wstrząs sprawiły, że jego umysł zabłądził w chwili, gdy żadna inna rzecz nie powinna być ważniejsza. Nie tak go uczył Durzo. Strach trzeba zauważyć, a potem zignorować. Przy czym był? Pożeraczu? Magii? - Do diabła - powiedział, nie zdając sobie sprawy, że mówi na głos. Roth uniósł brew. - Hm, nudne, ale wystarczająco do rzeczy. Znowu chwycił miecz i odchylił rękę. Ostrze się zbliżało. Roth zamierzał ściąć mu głowę. Wszystko w Kylarze wołało o ratunek. Huk rozległ się gdzieś poza zasięgiem słuchu, ale Kylar odczuł go jako uderzenie w żołądek, zupełnie jak grzmot. Przed oczami rozbłysnął mu błękit i biel magii. Widział magię śmigającą przez powietrze lotem strzały, ścianę magii. Zamek zatrząsł się w posadach i wszyscy to poczuli. Gdziekolwiek spojrzał, Kylar widział oszołomione twarze. Roth przewrócił się na schodach z rozdziawionymi ustami, ale nadal trzymał miecz. Kylar nagle poczuł, że część magicznych więzów pęka. Rozejrzał się i zobaczył, że

magia - wyglądała jak pozioma błękitno-biała ulewa, przelatująca bez śladu przez ściany i ludzi - rozbryzguje się wokół więzów i zbiera wokół nich. Więzy były czarne jak viry czarowników, ale błękitna magia syczała i trzaskała, gdy tylko dotknęła czerni. A potem błękitna magia uczepiła się magii czarowników i rzuciła na jej czarne macki jak pożoga wspinająca się na wzgórze, w końcu sięgając samych czarowników. Trzech meisterów wrzasnęło i więzy trzymające Kylara zniknęły, kiedy trzy żywe, błękitne pochodnie zapłonęły w sali. Ale Kylar patrzył na siebie. Ka'kari pokrywało go jak czarna skóra i wszędzie, gdzie błękitna ulewa magii uderzała w niego, zbierała się w kałużach roztańczonych jak w deszczu i potem znikała - a ka'kari puchło mocą. Pożeracz pochłaniał też magię. A potem magiczny wstrząs zniknął. Przez ułamek sekundy trwała cisza, aż wreszcie Roth wrzasnął na czarowników, którzy nie korzystali z vira - jedynych dwóch, którzy pozostali żywi na sali. - Łapać go! - Poderwał miecz ze schodów i zamachnął się, celując w twarz Kylara. Niesamowite, ale czarownicy natychmiast go posłuchali. Więzy w jednej chwili powróciły, zaciskając się na rękach i nogach Kylara. Wszędzie tam, gdzie go dotykały, zgodnie z wolą Kylara ka'kari puchło, okręcało się wokół nich, przesuwało, zasysało i pożerało je. Kylar szarpnął się do tyłu w więzach, zanim jeszcze całkowicie zniknęły. Przedarł się przez nie z całą siłą Talentu i miecz Rotha ciął powietrze, kilka cali od jego gardła. Kylar poleciał do tyłu; jego stopy wyrwały się ostatnie, przez co się potknął. Przekręcił się w locie i wolną ręką rzucił nożem. Żołnierz jęknął i padł. Kylar wylądował na plecach poniżej schodów. Uderzenie zaparło mu dech, ale już sunąc po posadzce, wymachiwał mieczem. Górale stali po jego lewej i prawej, a miecz rozbłysnął dwa razy, tnąc przez buty i kostki po obu stronach. Trzech górali padło, ale pozostali rzucili się do ataku. Kylar zerwał się z podłogi. Z trudem łapał powietrze, ale był gotów do walki.

64 Solon próbował zejść z posągu. Król Logan Verdroekan był jednym z pierwszych władców Cenarii, być może mitycznym. Solon nie pamiętał, czego dokonał, ale musiało to być coś heroicznego, skoro Regnus Gyre nazwał jego imieniem swojego syna. I musiał być kimś specjalnym, żeby zasłużyć sobie na pomnik tych rozmiarów, na którym wznosił miecz wysoko i wyzywająco. Solon nie wybrał go ze względu na metaforyczne znaczenie, tylko po prostu dlatego, że chciał, by widział go każdy meister w ogrodzie. Każdy meister w odległości pięciuset kroków, używający viru w ciągu kilku sekund, w czasie których on zdołał utrzymać Curocha, zginął. Curoch leżał na kamieniach pod nim. Feir porwał go i zawijał w koc. Krzyczał do Solona, ale on nie rozumiał ani słowa. Nadal miał wrażenie, że płonie. Każda żyła w jego ciele piekła go tak mocno, że trudno było nawet poczuć kamienny miecz Verdroekana pod plecami. Solon przysiadł wcześniej na ramieniu martwego króla i przytrzymał się kamiennego miecza, tak samo unosząc Curocha w górę, kiedy uwolnił magię. Przesunął chwyt. Nogi mu się trzęsły. I nagle spadł. Feir nie złapał go, ale przynajmniej osłabił upadek. - Nie mogę chodzić - powiedział Solon. Mózg mu płonął, pole widzenia rozbłyskiwało wszystkimi kolorami tęczy, a czaszka stanęła w płomieniach. - To było niesamowite, Feir. To drobiazg w porównaniu z tym, czego on może dokonać... Feir złapał go i przerzucił sobie przez ramię. Powiedział coś, ale Solon nie bardzo mógł zrozumieć co. Powtórzył. - Och, załatwiłem z pięćdziesięciu. Może dziesięciu zostało - odpowiedział Solon. Jeden na wschodnim moście. Starał się przypomnieć sobie, co mu powiedział Dorian. Coś ważnego. Coś, czego miał nie słyszeć Feir.

„Nie pozwól Feirowi umrzeć. Jest ważniejszy niż miecz". - Będę musiał cię posadzić. - powiedział Feir. - Nie martw się, nie zostawię cię. W szokujących odcieniach zieleni i błękitu żołnierze khalidorscy kłębili się przed wschodnią bramą. Solon nawet nie pamiętał, kiedy opuścił ogród. Zaśmiał się na widok Feira. Posługiwał się Curochem jak mieczem. Widok Feira walczącego mieczem był więcej niż po prostu niesamowity, to był przywilej. Feir zawsze był z natury zwodniczo szybki, niewiarygodnie silny, a jego ruchy były precyzyjne jak ruchy tancerza. W odcieniach zieleni, błękitu i czerwieni Feir miażdżył żołnierzy. Żadnej przedłużonej wymiany ciosów. Każdy z żołnierzy zdążył się co najwyżej raz zamachnąć bronią, nie trafiał, albo cios był sparowany, a potem umierał. Feir zaklął, ale kiedy Solon próbował podążyć za jego spojrzeniem, feeria kolorów okazała się zbyt intensywna. Wielki mężczyzna podniósł go, znowu przerzucił przez ramię i ruszył biegiem. Solon widział drewniany most pod nogami przyjaciela. - Trzymaj się mocno - powiedział Feir. W ostatniej chwili Solon chwycił się pasa po obu stronach szerokich pleców przyjaciela. Feir zrobił unik w bok, wymachując rękami. Mając nogi z przodu Feira i głowę podskakującą za jego plecami, Solon dostrzegł tylko na chwilę błysk Curocha. Feir obrócił się - w prawo, żeby Solon nie spadł - i Curoch znowu się pojawił. A potem Feir znowu puścił się biegiem. Solon zobaczył za nimi trzy ciała leżące na moście. Ten człowiek zabił właśnie trzech ludzi, mając Solona przerzuconego przez ramię. Zdumiewające. - Dorian powiedział mi, że nasza nadzieja w wodzie, ale żeby nie skakać. Szukaj liny! - powiedział Feir. Solon uniósł głowę, jakby wiele mógł pomóc w szukaniu liny, zwisając za plecami przyjaciela. Nie widział sznura, ale zobaczył meistera przywołującego kulę czarognia. Próbował wrzasnąć, ale nie mógł złapać tchu. - Niech cię szlag, Dorianie! - krzyczał Feir. - Co za cholerna lina? - Padnij! - ryknął Solon. Z refleksem typowym dla mistrza fechtunku Feir natychmiast padł. Czarogień przeleciał z trzaskiem nad ich głowami i wybuchł na kilkunastu khalidorskich żołnierzach, którzy strzegli bramy daleko przed nimi. Solon zaczął pełznąć i omal nie roztrzaskał sobie głowy o jeden z wielkich garów ogniowych, które strzegły mostu. Stary czarownik za nimi - widząc gęstość viru, Solon uznał, że to Vürdmeister - znowu ściągał magię. Feir złapał Solona za kołnierz i przerzucił go za gar. Dzięki temu Solon znalazł się w bezpiecznym miejscu, ale Feir nadal był odsłonięty. Tym razem to nie był czarogień, ale

coś innego, czego Solon jeszcze nie widział. Wściekle czerwony promień nie tyle leciał, ile mknął przez powietrze do Feira, który ustawił magiczną tarczę i zanurkował za nią. Tarcza ledwo odchyliła promień - znowu w żołnierzy, którzy biegli, by dołączyć do potyczki - ale siła magii rozsadziła tarczę i odrzuciła Feira jak szmacianą lalkę. Zbierając siły, o których istnienie Solon nawet się nie podejrzewał, złapał Feira i przyciągnął go do siebie, w cień gara ogniowego. Dwóch kolejnych meisterów dołączyło do Vürdmeistera, a za nimi pojawili się żołnierze. Brama na drugim końcu mostu była otwarta i przez nią wlewali się żołnierze. Feir usiadł i spojrzał na Curocha, który leżał dwadzieścia stóp od nich, odsłonięty. - Mogę go użyć - powiedział. - Ocalić go. - Nie! - zaprotestował Solon. - Umrzesz. Żołnierze i meisterowie zwolnili, przegrupowując siły, zbliżając się teraz powoli, ostrożnie i w szyku. - Ja się nie liczę, Solonie. Nie możemy pozwolić, żeby go zdobyli. - Nie pożyłbyś na tyle długo, żeby go użyć. Nawet gdybyś oddał życie za jedną sekundę mocy. - Ale on tam leży! - A tu jest to - powiedział Solon, wskazując na brzeg mostu. Feir zerknął. - Chyba żartujesz. Za krawędzią wisiała czarna jedwabna lina, przywiązana pod mostem po obu jego stronach. Feir nie patrzył na linę, tylko oceniał odległość dzielącą go do niej. - Ej, to proroctwo, nie? Musi się udać - powiedział Solon. Gdyby tylko świat przestał rozbłyskiwać na żółto. - To nigdy nie działa dokładnie tak, jak mówi Dorian! - Gdyby ci powiedział, że to zrobisz, przyszedłbyś tu? - Skąd! I nie kiwaj przemądrzale głową. Wystarczy, że Dorian ciągle tak robi. - Feir spojrzał na zbliżających się żołnierzy i meisterów. - Dobra. Ty pierwszy. Pójdzie po Curocha. Bohaterski idiota. - Nie dam rady - powiedział Solon. - Nie mam sił złapać się liny. Umrę, jeśli pójdę sam. Feir wstał. - Daj mi tylko spróbować... - Sięgnął Talentem i złapał miecz. Natychmiast ręce viru zaskwierczały na jego magii i zaczęły piąć się ku niemu. Solon

odciął magię Feira własną. Kolorowe plamy wybuchły mu przed oczami. - Nie rób tego. Nie rób tego, błagam. Och. - I zaraz dodał: - Weź mnie na barana, Feir. - Nie miał czasu na wyjaśnienia. Meisterowie byli już blisko. - Ja oszalałem, a ty jesteś tłusty - odparł Feir. Ale podniósł przyjaciela i zarzucił go sobie na plecy. - Daj mi też dostęp do magii. Mam plan. I nie jestem tłusty. Chociaż wiecznie podawał w wątpliwość wszelkie plany, kiedy byli bezpieczni, Feir dobrze wiedział, że w czasie walki trzeba się słuchać. Otworzył się szybko dla Solona, który zagłębił się w Talencie Feira. Sam przymocował się do pleców przyjaciela magicznymi więzami. A potem szybko przygotował pięć cieniutkich splotów. To nadal bolało, ale nawet w połowie nie tak mocno, jak korzystanie z własnego Talentu. - A teraz - powiedział - skacz. Feir zeskoczył z mostu. Lina znajdowała się w idealnym miejscu - nie dzięki wiatrowi albo proroctwu, ale dlatego, że Solon przesunął ją magią. Kiedy Feir złapał się liny, Solon uruchomił pozostałe sploty magii. W bokach obu garów ogniowych pojawiły się dziury i powietrze ze środka, nagle rozprężone, psiknęło olejem prosto na most. Rozległ się oczekiwany świst. Rzeka nagle rozświetliła się na pomarańczowo i biało i spadających magów owiał żar. A potem sprawy potoczyły się zbyt szybko, by za nimi nadążyć. Feir złapał się liny obiema rękami i zahaczył nogą, natychmiast obracając się do góry nogami. Nagłe szarpnięcie złamało Solonowi rękę. Gdyby nie magiczne więzy, spadłby do wody jak kamień. Lina, umocowana po obu stronach, najpierw naciągnęła się, wyginając w dół pośrodku. Ponieważ Feir i Solon nie dotarli do środka mostu, oznaczało to, że śmignęli naprzód na odległość piętnastu kroków. A potem koniec liny znajdujący się bliżej zamku zerwał się. Solon patrzył na światło wybuchające nad nimi, nie do końca świadomy, że przelatują na linie z zatrważającą prędkością coraz bliżej rzeki. A może to przez ból eksplodujący mu w głowie. Potem uderzyli o coś zimnego i twardego. Złapał oddech. W złym momencie. Zimna, twarda rzecz stała się zimną, mokrą rzeczą. Byli pod wodą. Zakaszlał, kiedy Feir wypłynął na powierzchnię, a Solon pomyślał mgliście, że ten człowiek albo jest fenomenalnym pływakiem, albo ktoś ich wyciąga. Feir klęczał na płyciźnie, unosząc ręce. Wiszący mu na plecach Solon zobaczył, że dłonie przyjaciela są w krwawych strzępach, pocięte przez linę. Z ran prześwitywała kość. - Ach, jesteście w lepszej formie, niż się spodziewałem - powiedział Dorian, kiedy

wyciągnął ich z rzeki magią. - Przestańcie zbijać bąki. Trzeba się zbierać, jeśli mamy na czas dotrzeć do Khalidoru. - Zbijać bąki? - zapytał Solon, ciesząc się, że ma dość siły, by się oburzyć. - Khalidor? - spytał Feir. - Cóż, tam czeka moja oblubienica. Nie mogę się doczekać, żeby się dowiedzieć, kim jest. Myślę, że Curoch też tam dotrze. Feir zaklął, ale Solon - mimo złamanej ręki, fioletu przed oczami i całej reszty - tylko się zaśmiał.

65 Kiedy wchodzili w obręb łuku, który zakreślał jego miecz, albo w zasięg jego nóg lub uderzających pięści, mężczyźni kładli się jak zboże podczas letniej burzy. Dla Kylara, który zawsze miał talent do walki, starcie nagle nabrało sensu. Chaos rozwinął się w piękne, zawiłe, przeplatające się i logiczne wzory. Tylko patrząc na twarz człowieka, potrafił od razu ocenić: parada, zawahanie, natarcie i odskok. Mężczyzna umarł i upadł dostatecznie daleko, żeby nie ograniczać Kylarowi ruchów. Następny, zamach w prawo, obrót, cios pięścią w nos. Piruet, cięcie w ścięgno, w gardło. Zasłona, riposta. Pchnięcie. Podzielona skurczami komór jego serca bitwa miała swój rytm, swoją melodię. Każdy dźwięk miał swoje miejsce. Tenor dzwoniącej stali nakładający się na bas pięści i stóp uderzających w ciało, to miękko, to twardo, i baryton rzucanych przekleństw, przerywanych przez staccato podzwaniających kolczug. Kiedy jego Talent śpiewał, Kylar stawał się wirtuozem. Walczył w cudownym szale jak opętany tancerz. Czas nie zwalniał, ale Kylar odkrył, że jego ciało reaguje na sygnały, których nie dostrzega świadomie - stosował obroty, uniki przed ciosami, których jego umysł w ogóle nie rejestrował, uderzał z niesamowitą szybkością i gracją anioła śmierci, Anioła Nocy. Górale próbowali zmiażdżyć go samą przewagą liczebną. Ich ostrza cięły powietrze o cal od ucha Kylara, pół cala od brzucha i ćwierć cala od uda. Uprzedzał każdy cios, ryzykował coraz bardziej, aż ciała zabitych zaczęły napierać na niego, zamiast padać do tyłu. Schował Sędziego do pochwy, złapał rękę trzymającą ostrze mierzące w jego brzuch i szarpnął chudym góralem tak, że ten dźgnął swojego towarzysza. Kylar zamachnął się nożem za plecy, odbijając cios mieczem, a drugi nóż wbił komuś w oczodół. Dwóch górali z przeciwnych kierunków wymierzyło w niego włócznie. Padł na ziemię, złapał drzewca, szarpnął. Kiedy obaj nabili się na włócznie, zerwał się i kopniakiem zgruchotał kolejnemu Khalidorczykowi twarz.

Ale sytuacja była beznadziejna. Zaraz zostanie uwięziony w klatce splątanych broni i rzucających się, umierających ludzi. Lekko jak kot, wskoczył na plecy umierającemu na kolanach żołnierzowi i odbił się od ramienia jednego z górali przebitych włóczniami. Kiedy skoczył w bok w powietrze, kula zielonego czarognia wielkości pięści śmignęła w jego kierunku. Trafiła go w pelerynę i rozpadła się na kawałki. Wylądował na posadzce i zrobił unik przed ciosem mieczem. Peleryna buchnęła zielonym płomieniem. Kylar zerwał ją z siebie i zanurkował między dwiema włóczniami. Trzymają pelerynę za brzeg, narzucił ją na jednego z napastników. Zielony płomień opadł na skórę człowieka i buchnął błękitem. Mężczyzna wrzasnął. Kolejna kula czarognia zaskwierczała w powietrzu, a Kylar schował się za jednym z filarów podpierających wysokie sklepienie. Miał dwa mgnienia oka na odpoczynek. Kylar zabił albo unieszkodliwił ponad połowę Khalidorczyków, ale teraz pozostali lepiej wykorzystywali swoje zdolności. Punkt dla nich, punkt dla niego. - Do kapitana! Zostawcie meisterowi czyste pole widzenia! - krzyknął Roth. Mężczyźni przesunęli się do kapitana, tworząc klin między Kylarem i Rothem, który wycofał się do tronu i obserwował. Ale Kylar nie tracił czasu, kiedy chował się za filarem. Wiedział, że jeśli chce mieć szansę dorwać Rotha, najpierw musi zabić czarowników. Obaj obserwowali przestrzenie między filarami, którędy musiał przebiec. Zebrał kałużę ka’kari w ręce i nadal czując w umyśle palce magii czarowników, siłą woli kazał ka'kari spłynąć na miecz. Jakby wyczuwając, że sprawa jest pilna, ka’kari natychmiast pokryło stal. Ka’kari i stal zamigotały i stały się niewidzialne. Kylar wyskoczył zza filaru i palce natychmiast go dopadły. Zatoczył mieczem koło i poczuł, jak palce drżą i umierają. Łapiąc za brzeg jeden z długich gobelinów, które pokrywały ściany sali tronowej, Kylar podbiegł do filara, ale dopiero wtedy, gdy czarogień wyskoczył z dłoni czarownika. Gdyby miał czas zastanowić się nad tym, Kylar nie próbowałby go zablokować swoim mieczem - to szaleństwo, próbować zablokować magię; teraz jednak zareagował odruchowo. Uderzył w zieloną kulę ognia płazem. Wybuchając w okamgnieniu, ogień ze świstem zniknął w ostrzu. Kylar uskoczył za filar, trzymając gobelin jedną ręką, z mieczem teraz już widocznym przez skwierczący w nim zielony płomień. Z całą siłą Talentu skoczył.

Wzniósł się w powietrze pośrodku sali tronowej, a kiedy gobelin zaczepił o filar, gwałtownie zmienił kierunek lotu Kylara, wystrzeliwując go w górę schodów. Drugi czarownik musiał rzucić czarogień, którego Kylar nie zauważył, bo gobelin nie wytrzymał i pękł chwilę przed tym, jak Kylar zamierzał go puścić. Padł na podest między schodami, z ośmioma stopami płonącej tapiserii w rękach. Cisnął nią w górali i ciął czarownika, który nucił dwa stopnie od niego. Czerep głowy czarownika odpadł, odsłaniając mózg. Mężczyzna odwrócił się, ale jego usta dokończyły jeszcze inkantację. Grube czarne pędy, które wiły się pod skórą jego rąk pogrubiały groteskowo jak napięte mięśnie i wyrwały się z rąk, wybuchając przez skórę. Moc buchnęła z rykiem z umierającego czarownika, kiedy zatoczył się, próbując znaleźć Kylara. Kylar skoczył za niego. Kopnął czarownika tak mocno, że mężczyzna oderwał się od ziemi i poleciał na khalidorskich górali. Młócące czarne macki wdarły się w mężczyzn, zasysając ich łapczywie i przeżuwając. Podczas gdy czarne macki rozrywały żołnierzy, Kylar bardziej wyczuł niż zobaczył białe światło formujące się za nim. Odwrócił się akurat na czas, żeby zobaczyć śmigającego w powietrzu homunkulusa. Stworzenie uskoczyło, gdy Kylar ciął desperacko, i wbiło drobne pazury w jego pierś. Kylar już odskakiwał w bok, gdy poczuł wstrząs i zobaczył, że powietrze faluje. Rzeczywistość wybrzuszała się w jego kierunku. Falujące powietrze zakrzywiło się, przesuwając się za biegnącym Kylarem. Powietrze się rozdarło. Kylar skoczył prosto pod ścianę i omal nie dostał w twarz kolejną kulą czarognia. Poczwarzec rzucił się prosto w rzeczywistość, o włos chybiając Kylara. Ciskał się rozwścieczony, rozrywając dziurę i zaciskając straszliwe szpony wokół dwóch filarów, raptem stopę od Kylara. Chłopak wyrwał z piersi homunkulusa i cisnął nim w twarz żołnierza. Kiedy poczwarzec znowu się rzucił, Kylar skoczył do góry. Podobna do gęby minoga paszcza strzeliła naprzód i zamknęła się na wrzeszczącym żołnierzu, zasysając go do otchłani. Nim Kylar opadł, poczwarzec i żołnierz zniknęli. Kylar odwrócił się i skoczył na szczyt schodów, ale był za wolny. Kiedy odrywał się od ziemi, zobaczył lecącą ku niemu smugę światła. Nie było czasu na wyjęcie noży do rzucania. Kylar cisnął mieczem w ostatniego czarownika. Magiczny bełt trafił Kylara w lewe ramię. Impet skoku poniósł go w górę i naprzód, a strzał sprawił, że przekoziołkował do tyłu. Upadł na marmurową posadzkę u stóp tronu i strzaskał kolano.

Przez dłuższą chwilę nie mógł skupić wzroku. Mrugał i mrugał, aż wreszcie pozbył się krwi z oczu. Zobaczył Sędziego, wbitego po rękojeść w czarownika dziesięć kroków dalej, z ostrzem czarnym od ka'kari. Zdał sobie sprawę, że patrzy na martwego czarownika spomiędzy pary nóg. Powędrował wzrokiem wzdłuż niej w górę aż do twarzy Rotha. - Wstań - powiedział Roth i wbił mu długi miecz w krzyż. Kylar zadławił się powietrzem, kiedy Roth obrócił miecz, tnąc nerkę. A potem rozpalony metal uniósł się. Coś pociągnęło Kylara, zmuszając go do wstania. Ból sprawił, że wszystko wokół stało się zamglone i niewyraźne. Ogłupiały Kylar spojrzał na martwych czarowników. Kto mnie podniósł? - Wszyscy infanci Króla-Boga Ursuula są z urodzenia czarownikami - powiedział Roth. - Nie wiedziałeś? Kylar zagapił się bezmyślnie na niego. Roth miał Talent? Niewidzialne ręce wypuściły go. Zgiął się wpół, gdy obciążył uszkodzoną lewą nogę. Marmurowa podłoga znowu się z nim zderzyła. - Wstawaj! - powiedział Roth. Dźgnął Kylara w pachwinę i zaklął. Kylar opuścił głowę na posadzkę, kiedy krzyk Rotha stał się nieartykułowany. Głos Rotha ścichł do szmeru w porównaniu z rykiem bólu. Ból rozbłysnął kolejną nutą w jego żołądku, kiedy Roth ponownie go dźgnął. Potem musiał znowu go podnieść, bo Kylar poczuł, że głowa opada mu na bok. Jeśli wcześniej czuł ból, teraz nadeszła agonia. Każda część jego ciała została oczyszczona ogniem, zanurzona w alkoholu i natarta solą. Powieki miał obsypane tłuczonym szkłem. Drobne ząbki gryzły jego nerwy wzrokowe. A zaraz po oczach, każda tkanka, ścięgno, mięsień i narząd zostały po kolei zamarynowane w cierpieniu. Krzyczał. Ale w głowie mu się przejaśniło. Zamrugał. Stał przed Rothem i był świadomy. Świadomy i przerażony. Musiał wylądować na lewym kolanie, kiedy upadł na marmur, bo było strzaskane. Miał krwotok wewnętrzny - z jego jelit sączyła się powolna śmierć, kwasy żołądkowe paliły wnętrzności, a z nerki lała się czarna krew. Jego lewe ramię wyglądało, jakby przywitało się z młotem olbrzyma. - Nie umrzesz szybką śmiercią - powiedział Roth. - Nie pozwolę na to. Nie po tym, co zrobiłeś. Patrz, co narobiłeś! Mój ojciec się wścieknie.

Więc to tak. Umierał. Kylar był w stanie utrzymać się niepewnie na zdrowej nodze, ale nie miał broni. Jego miecz i ka'kari znajdowały się dziesięć kroków od niego - równie dobrze mógłby się znajdować po drugiej stronie oceanu. Nie miał broni, a Roth nawet teraz pilnował się, żeby nie wejść w zasięg jego rąk. Kylar nie miał nawet zwykłego noża. - Jesteś gotowy umrzeć? - zapytał Roth, a jego oczy rozbłysły złowrogo. Kylar patrzył się na swoją prawą rękę. Pośród wszystkich pobitych, pociętych i zmiażdżonych części jego ciała palce były zdrowe, w idealnym stanie, wyleczone. Nie tę rękę poranił o szybę zeszłej nocy? - Jestem - odpowiedział, zaskakując samego siebie. - Żałujesz czegoś? Kylar wejrzał w Rotha i zrozumiał go. Kylar zawsze miał w swojej duszy wystarczająco dużo ciemności, by rozumieć złych ludzi. Roth próbował wydobyć z niego cierpienie. Chciał go zabić, kiedy Kylar będzie rozmyślał o tych wszystkich rzeczach, których nie zrobił. Zbierał rozpacz. - Łatwo jest dobrze umrzeć - powiedział Kylar. - Wymaga to tylko chwili odwagi. To dobre życie sprawiało mi trudność. W porównaniu z tym, czymże jest śmierć? - Niedługo się przekonasz - warknął Roth. Kylar uśmiechnął się krzywo, a potem wyszczerzył zęby, kiedy Rotha ogarnęła wściekłość. - Zabicie Logana było zabawniejsze - powiedział Roth. Uderzył mieczem w pierś Kylara. Logan! Ta myśl zraniła Kylara okrutniej niż miecz w dłoni Rotha. Kylar żył z miecza, i fakt, że od niego umrze, nie był ani zaskakujący, ani niesprawiedliwy". Ale Logan nigdy nawet nie chciał nikogo skrzywdzić. To niesprawiedliwe, że Roth go zabił. Nie w porządku. Kylar zagapił się na stal wbijającą mu się w pierś. Złapał rękę Rotha i przyciągnął ją, nabijając się na miecz aż po rękojeść. Roth wytrzeszczył oczy. - Jestem Aniołem Nocy - powiedział Kylar, z trudem łapiąc powietrze, gdy stal przeszyła mu płuco. - To jest sprawiedliwość. To za Logana. Rozległ się brzęk i było słychać, jak metal turla się po marmurze. Ka’kari skoczyło do dłoni Kylara... I wpadło prosto do ręki Rotha. Triumf zapłonął w jego oczach. Zaśmiał się. Kylar złapał go za ramiona i spojrzał mu w oczy. - Jestem Aniołem Nocy - powtórzył Kylar. - A to jest sprawiedliwość. To za Logana. Uniósł prawą rękę.

Roth nic nie rozumiał. A potem popatrzył na lewą rękę. Ka'kari zamieniło się w płynny metal i przeciekło mu między palcami. Jego dłonie chwytały, jak wtedy w warsztacie szkutniczym, i niczego nie mogły złapać. Ka’kari wpadło do dłoni Kylara i zamieniło się w ogromny sztylet katar. Kylar uderzył w pierś Rotha. Roth spojrzał w dół, a jego niedowierzanie zamieniło się w przerażenie, kiedy Kylar wyciągnął sztylet, a potem przerażenie zamieniło się w czystą panikę gdy serce zaczęło pompować krew prosto do jego płuc. Roth wrzasnął, nie godząc się z własną śmiertelnością. Kylar wypuścił księcia i spróbował się odsunąć, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Kolano ugięło się pod nim i padł na ziemię razem z khalidorskim księciem. Roth i Kylar leżeli oko w oko na marmurze u stóp tronu, gapiąc się na siebie i umierając. Każdy drżał konwulsyjnie, kiedy skurcze przebiegały przez ich członki. Każdy ciężko dyszał, z trudem łapali powietrze w zgodnym rytmie. Oczy Rotha wypełniły się strachem, paniką tak wielką, że wręcz paraliżującą. Już nie widział Kylara leżącego parę cali od niego. Jego wzrok zamglił się i wypełnił bezbrzeżnym przerażeniem. Kylar był zadowolony. Ten Anioł Nocy rozdzielał śmierć i teraz przyjął własną część. To nie było miłe, ale za to sprawiedliwe. Ta kara była zasłużona. Patrząc, jak oczy Rotha w końcu nieruchomieją, Kylar zapragnął, żeby było coś piękniejszego w śmierci niż tylko sprawiedliwość. Ale nie potrafił odwrócić się do tego życia, tej śmierci, tej strasznej sprawiedliwości. I wtedy ktoś go obrócił. Kobieta. Powoli zogniskował na niej wzrok. To była Elene. Położyła sobie jego głowę na kolanach i głaskała go po włosach. Płakała. Kylar nie widział jej blizn. Wyciągnął rękę i dotknął jej twarzy. Wyglądała jak anioł. I wtedy zobaczył swoją rękę. Była idealna, cała i, co zdumiewające, niezakrwawiona. Po raz pierwszy w życiu miał czyste ręce. Czyste! I przyszła śmierć. Kylar się poddał.

66 Terah Graesin zapłaciła właśnie fortunę najładniejszemu mężczyźnie, jakiego w życiu widziała. Jarl powiedział, że porozmawia z Shingą, ale miał tyle pewności siebie, że zastanawiała się, czy sam nim nie jest. Nie podobało jej się przekazywanie Sa’kagé takiej ilości pieniędzy, ale nie miała wyboru. Armia Króla-Boga przybędzie o świcie, a ona już zbyt wiele czasu spędziła w mieście. Przewrót nie przebiegł zgodnie z planem Króla-Boga. Khalidorczycy kontrolowali mosty, zamek i bramy miejskie, ale w niektórych z tych miejsc obsada była ledwie symboliczna. To się zmieni, kiedy przybędzie reszta armii, a Terah i jej arystokracja musieli zniknąć, zanim to nastąpi. Gdyby nie zapłaciła połowy swojej fortuny Jarlowi, musiałaby zostawić za sobą wszystko. Królowa musi podejmować trudne decyzje, a ponieważ wszyscy inni nie żyli, była, ni mniej, ni więcej, królową. Dochodziła północ. Wozy już załadowano. Ludzie czekali. Nadszedł czas. Terah stała przed rezydencją rodzinną. Jak pozostałe domy diuków, i ich był starą, prawdziwą fortecą. Teraz splądrowaną fortecą. Splądrowaną fortecą, śmierdzącą olejem, który wylali w każdym pomieszczeniu, na każdą bezcenną pamiątkę rodową zbyt ciężką, aby ją zabrać i w rowki wycięte w każdej wielowiekowej belce. Nadszedł czas. Siepacze Jarla powinni o północy wyrżnąć Khalidorczyków pilnujących wschodniej bramy miasta. Wszyscy pozostali arystokraci zbili się w gromadkę przed swoimi rezydencjami. Z podwyższonej frontowej werandy widziała, że niektórzy stoją na ulicy Horak, czekając i patrząc, czy naprawdę to zrobi. Zapisała rezydencję w pamięci. Po powrocie odbuduje ją dla swojej rodziny, dwa razy wspanialszą od starej. Terah Graesin wyszła na ulicę i wzięła pochodnię od sierżanta Gamble'a. Łucznicy zgromadzili się wokół niej. Osobiście podpaliła każdą strzałę. Na jej skinienie strzelili. Rezydencja buchnęła płomieniami. Ogień wylewał się oknami i sięgnął niebios. Królowa Terah Graesin nie patrzyła. Wsiadła na konia i poprowadziła swoją kolumnę, swoją

żałosną armię, złożoną z trzystu żołnierzy i sześciuset służących i sklepikarzy, na ulicę prowadzącą do wschodniej bramy. Po wschodniej stronie wspaniałe rezydencje zapalały się jedna po drugiej. To były stosy pogrzebowe fortun. Wszystko tracili nie tylko arystokraci, ale też ci, którzy od nich zależeli, pracowali dla nich. Mimo to niszczycielskie płomienie były światełkiem nadziei. Cenaria mówiła: „Może i wygraliście, ale wasze zwycięstwo to żaden triumf. Możecie mnie wygnać z mojego domu, ale nie zamieszkacie w nim. Nie zostawię wam nic prócz spalonej ziemi". W odpowiedzi na te wielkie pożary w całym mieście zapłonęły też mniejsze ognie. Sklepikarze podpalali swoje sklepy. Kowale rozpalili paleniska tak mocno, że pękały. Piekarze niszczyli piece. Młynarze topili kamienie młyńskie w Plith. Właściciele magazynów podpalali je. Właściciele bydła wyrzynali stada. Kapitanowie uwięzieni na Plith topili magią czarowników własne statki. Tysiące dołączyły do exodusu. Strumyk arystokratów i ich sług zapoczątkował powódź. Powódź stała się potężnym tłumem, armią wymaszerowującą z miasta - pokonaną, ale nadal maszerującą. Niektórzy jechali na wozach, inni konno, niektórzy szli boso z pustymi rękami i pustymi brzuchami. Niektórzy przeklinali, inni się modlili, niektórzy spoglądali za siebie udręczonym wzrokiem, niektórzy płakali. Niektórzy zostawili braci i siostry, rodziców i dzieci, ale każda z cenaryjskich sierot niosła w sercu maleńki, słaby płomyk nadziei. Powrócę, przysięgał płomyk. Powrócę. *** Neph stał tak bardzo z boku, jak tylko mógł pośród meisterów, generałów i żołnierzy czekających, żeby powitać Króla-Boga Garotha Ursuula, który jechał przez Zachodni Most Królewski z orszakiem. Król-Bóg włożył wspaniały gronostajowy płaszcz, który podkreślał bladość jego północnej skóry, a pierś miał nagą, nie licząc ciężkich, złotych łańcuchów wskazujących na jego urząd. Był potężny, umięśniony i żywotny jak na swój wiek. Zatrzymał rumaka przed bramą na dziedziniec. Powitało go sześć głów na pikach. Siódma pika stała pusta. - Komendancie Gher. - Tak, suzerenie... ehm, mój boże, Wasza Świątobliwość, panie. Były pułkownik straży królewskiej odchrząknął. Sprawy nie wyglądały dobrze. Chociaż wydawało się, że plany Rotha i Nepha są realizowane bez kłopotu, jakoś tak się stało, że wojska Króla-Boga poniosły bardziej dotkliwe straty niż planowano. Stracili całą barkę z góralami. Wielu arystokratów, którzy powinni zginąć, uciekło. Ogromne połacie

miasta płonęły. Serce cenaryjskiego przemysłu i ekonomii zamieniło się w popiół. Na razie nie zauważyli zorganizowanego oporu, ale skoro tylu arystokratów nadal żyło, na pewno się pojawi. Meisterowie, którzy mieli zadać śmiertelny cios w samo serce Modai, nie żyli. Ponad pięćdziesięciu meisterów zabito za jednym zamachem i nie było na to żadnego wyjaśnienia poza plotkami o jakimś magu z Talentem większym, niż miał ktokolwiek od czasów Ezry Szalonego i Jorsina Alkestesa. Ceurańska inwazja skończyła się, zanim się zaczęła. Syn Króla-Boga został zamordowany, gdy wypełnił uurdthan. Sa’kagé trzeba będzie przywołać do porządku, trzeba będzie schłodzić atmosferę - w przenośni i dosłownie: gasząc pożary. Ktoś musi za to wszystko odpowiedzieć. Neph Dada próbował wymyślić, jak zadbać o to, żeby to na pewno nie był on. - Dlaczego na moim moście widzę pustą pikę? - zapytał Król-Bóg. - Ktoś mi odpowie? Komendant Hurin Gher, poprawił się na siodle, gapiąc się jak idiota na pustą pikę. - Nie znaleźliśmy ciała księcia... to znaczy uzurpatora... ehm, Logana Gyre, panie. Ale wiemy... wiemy, że nie żyje. Mamy trzy raporty potwierdzające jego śmierć, ale w całym tym zamieszaniu w czasie walk... Pracujemy... pracujemy nad tym. - Rzeczywiście. - Król-Bóg nie spojrzał na Hurina Ghera. Przyglądał się twarzom rodziny królewskiej nad sobą. - A ten Cień, który zabił mojego syna? On też nie żyje? Nepha przeszły ciarki, gdy usłyszał cichą groźbę w pytaniu Króla-Boga. W pierwszej chwili, kiedy Khalidorczycy weszli do sali tronowej, pomyśleli, że to jakiś elitarny oddział wybił wszystkich górali, ale Neph zdołał ożywić mężczyznę, któremu obcięto stopę. Przysięgał, że widział większość walki, nim stracił przytomność. To był jeden człowiek. Cień. Anioł Nocy, tak go nazwał. Ta historia już krążyła wśród ludzi. Człowiek, który wszedł niezauważony, który potrafił zabić trzydziestu górali, pięciu meisterów i jednego z infantów samego Króla-Boga. Człowiek odporny na stal i magię. To bzdura, rzecz jasna. Sądząc po ilości krwi, jaką znaleziono, ten człowiek musiał umrzeć. Ale, nie mając ciała... - Ktoś wywlekł ciało, panie. Szliśmy po śladzie krwi przez sekretne przejścia. To było mnóstwo krwi, panie. Jeśli to naprawdę był tylko jeden człowiek, to nie żyje. - Wygląda na to, że mamy mnóstwo martwych ludzi bez ciał, komendancie. Znajdźcie je. A na razie nabijcie tu jakąś głowę. Najlepiej taką, która przypomina Logana Gyre. *** To nie było w porządku. Ferl Khalius był jednym z pierwszych górali na ziemi cenaryjskiej. Jednym z nielicznych, którzy przeżyli podpalenie i zatopienie barki, i to tyko dzięki temu, że miał dość rozumu, żeby zrzucić zbroję, zanim wskoczył do wody. Dzięki

temu nie utopił się jak reszta. Dołączył do drugiego oddziału i walczył gołymi rękami, nim zabrał broń góralom, którzy zginęli w pierwszym ataku na dziedzińcu. Osobiście zabił sześciu cenaryjskich żołnierzy, dwóch arystokratów, właściwie sześciu, gdyby liczyć też dzieci, czego nie robił. A co dostał w nagrodę za bohaterstwo, za spryt? Gównianą robotę. Niektóre oddziały dostały pozwolenie na łupienie - dobre oddziały po zachodniej stronie, którą barbarzyńcy nazywali Norami, najlepszym zaś pozwolono przetrząsnąć zgliszcza po wschodniej stronie pod nadzorem oficerów. Cały oddział Ferla zginął, więc wyznaczono mu uprzątnięcie gruzu na wschodnim moście. To była brudna i niebezpieczna robota. Czarownicy zgasili ogień, ale wiele belek było osłabionych, niektóre trzeszczały, a nawet pękały pod ciężarem człowieka. Filary miały się świetnie: okryte żelazem były odporne na ogień, ale na nich człowiek nie stanie, więc niewielki był z nich pożytek. Najgorsze było uprzątanie ciał. Niektóre z nich były spalone na węgiel, od zewnątrz pokryte czarną skorupą, ale ze środka nadal coś się sączyło. I ten smród spalonego ciała i włosów! Grzebał wśród ciał, zbierał wszystko, co wyglądało obiecująco, a same ciała zrzucał z mostu. Niektóre oddziały byłyby zadowolone, gdyby ich polegli otrzymali stosowny pochówek, ale Ferl nie zamierzał nosić tych przeklętych, cuchnących trupów przez cały most. Niech ich piekło pochłonie. I wtedy zobaczył miecz. Musiał leżeć pod ciałami, kiedy wybuchnął ogień, bo był nietknięty. Nawet rękojeść nie poczerniała od dymu. To była piękna broń o rękojeści zdobionej smokami. Taki miecz pasowałby prawdziwemu watażce. Gdyby miał takie ostrze, klan patrzyłby na niego z bojaźnią i podziwem. A na to właśnie zasłużył. Miał wszystkie niezwykłe rzeczy zanieść jednemu z Vürdmeisterów. Jasne, po tym jak mnie pięknie potraktowali. Zerkając na pozostałych mężczyzn pracujących przy moście i widząc, że żaden nie patrzy, wyciągnął miecz, odłożył go na bok i schował zdobycz do pochwy. Nie pasował najlepiej, ale na razie to wystarczy. Rękojeść stanowiła pewien problem przez te smoki, ale przy pierwszej okazji owinie ją skórą. Miał zręczne ręce. Za parę godzin miecz będzie wyglądał jak każdy inny. Znalezisko zdecydowanie poprawiło mu samopoczucie. Trudno uznać to ostrze za prawdziwą nagrodę za męstwo Ferla, ale zawsze to jakiś początek. *** Meister szła ostatnim korytarzem prowadzącym do tego, co barbarzyńscy Południowcy nazywali Dnem Piekła. Upajająca i zarazem przyprawiająca o mdłości fala

cierpienia pochłonęła ją. Potknęła się i zatoczyła pod ścianę. Towarzyszący jej żołnierz odwrócił się. Był przerażony. - Nic, nic - powiedziała. Podeszła do kraty przykrywającej dziurę. Wypowiedziała kilka słów i zapłonęło przed nią czerwone światło. Stworzenia na Dnie zerknęły i cofnęły się. Przemówiła znowu i światło opadło na Dno. Przyjrzała się każdemu więźniowi. Dziesięciu mężczyzn, jedna kobieta i jeden przygłup ze spiłowanymi zębami. Żaden z nich nie mógł być uzurpatorem. Odwróciła się z lekkimi zawrotami głowy i odeszła, starając się nie uciec pędem. *** Minutę później wielki mężczyzna wyturlał się spod nawisu wydrapanego w skale. Kobieta spojrzała na niego i pokręciła głową. - Głupiec z ciebie. Siedzenie tutaj jest gorsze od wszystkiego, co mogą ci zrobić na górze. Popatrz na siebie. Jesteś miękki. Dno cię zniszczy, Trzynasty. Logan spojrzał beznamiętnie na brudną kobietą w dziurawej sukience i bez kilku zębów. Wyraz jej twarzy był jedyną rzeczą przypominającą ludzką dobroć, jaką można było znaleźć w tej jamie. - Chociaż przez tę dziurę przechodzą wszystkie odpadki ludzkości i powstają z niej wszystkie ognie zatracenia, nie ugnę się - odpowiedział Logan. - Lubi długie słowa, co? - powiedział duży mężczyzna nazywany Piątakiem. Uśmiechnął się odsłaniając zakrwawione dziąsła - jeden z pierwszych objawów szkorbutu - i owinął sobie wokół ciała linę ze ścięgien. - Dużo mięcha na tym skurwielu. Pojemy sobie jak nigdy. Szkorbut oznaczał niedożywienie. Niedożywienie oznaczało, że Piątak żył wystarczająco długo, żeby pochorować się z niedojadania. Przetrwał. Logan spojrzał na niego i wyciągnął nóż - jedyną rzecz, która jak najdosłowniej odcinała go od tych zwierząt. - Pozwól, że powiem to prościej - zaczął, tłumiąc odruch, żeby powiedzieć „ujmę". Nie złamiecie mnie. Ta dziura mnie nie złamie. Nie ugnę się. Nie. Złamię. Się. - Jak się nazywasz, kochasiu? - zapytała kobieta. Logan wyszczerzył zęby. Budziło się w nim coś groźnego i dzikiego. Coś w nim mówiło: „Gdzie inni zawiedli, zachwiali się, upadli, ja będę triumfował, jestem inny, z innej gliny, powstanę". - Mówcie mi: Królu - powiedział i uśmiechnął się w taki sposób, jakby mówił „walcie się" wbrew swojemu cierpieniu i smutkowi. I poczuł się mocny.

To było to. To było przetrwanie. To był sekret. To był żywy płomień ukryty pod popiołami jego wypalonego serca. Żeby tylko zdołał go utrzymać.

EPILOG Elene zapukała do drzwi warsztatu bednarza. Włosy miała zakryte, plecy zgarbione, stopę wykrzywioną w bok. Wojska khalidorskie przybyły wczoraj i król Garoth Ursuul wynagradzał żołnierzy za męstwo, pozwalając im brać, co zechcą. To nie byłby dobry dzień dla ładnych kobiet na ulicach Cenarii. Potrzebowała dwóch potwornych dni na znalezienie tego miejsca. Bednarz otworzył drzwi i dał znać, żeby weszła. Wskazał, by szła na tyły warsztatu. Jarl siedział przy stole pokrytym papierami, z workami wypchanymi pieniędzmi u stóp. - Znalazłem sposób, żeby cię stąd wydostać - powiedział. - Khalidorski przewodnik karawany zgodził się ciebie zabrać. Będziesz musiała leżeć w schowku do przemycania herbaty barush i innych, gorszych rzeczy, dopóki nie wyjedziecie poza bramy miasta, ale zmieścisz się tam spokojnie z dziewczynką. Wyjeżdżacie przed zmrokiem. - Mogę zaufać temu przemytnikowi? - zapytała Elene. - Nie możesz ufać nikomu - odparł Jarl. Był wyczerpany. - To Khalidorczyk, a ty jesteś piękna. Ale ponieważ to Khalidorczyk, ma największe szanse wywieźć cię z miasta. I pracuje z nami od dwudziestu lat. Zadbałem, aby bezpieczne przewiezienie cię leżało w jego najlepszym interesie. - Musiałeś mu zapłacić fortunę - powiedziała Elene. - Tylko połowę fortuny. - Na usta Jarla wypłynął cień uśmiechu. - Drugą połowę dostanie, kiedy dasz mi znać, że bezpiecznie dotarłaś na miejsce. - Dziękuję. - Przynajmniej tyle mogę zrobić dla Kylara. - Jarl spuścił wzrok. - A właściwie to wszystko, co mogę dla niego zrobić. Elene objęła go. - To więcej niż dosyć. Dziękuję. - Dziewczynka jest na dole. Nie chciała zostawić jego ciała... nie chciała go zostawić. ***

Rozpoznał to miejsce. Przepełniało go biało-złote ciepło. Jego ciało było skąpane w świetle. Szedł tunelem pewnym i spokojnym krokiem. Chętnie, ale bez pośpiechu. Delikatne palce zamknęły mu oczy. Dziecko pisnęło. Żal. Smutek. Ciemność. Zimno. Zamrugał, otrząsając się z koszmaru. Odetchnął. Niech biało-złote światło znowu go obejmie. - Złap go za rękę, Uly, pomóż mi. Zimne kamienie przesuwały się pod jego plecami. Dyskomfort. Ból. Bezradność. A potem zimno i wrażenie przepychania się zbladły. Szedł niepewnie tunelem. Zaczął biec. Był tam, gdzie jego miejsce. Tu, gdzie nie ma bólu. Łza rozprysła się na jego twarzy. Kobieta odezwała się, ale nie rozumiał słów. Potknął się i przewrócił. Leżał, przerażony, ale koszmar nie wracał. Podniósł się na kolana, wstał. Przy następnym kroku uderzył w... nic. Wyciągnął ręce i pomacał niewidzialną barierę. Była zimna jak żelazo i gładka jak szkło. Za nią narastało ciepło i przywoływało go biało-złote światło. Czy to ludzie, te postaci, które widział przed sobą? Coś go odciągało na bok, od bariery. Poczuł, że się obraca, i kiedy powoli skupił wzrok, zobaczył komnatę - a właściwie nie samą komnatę, bo ona nadal była niewyraźna; wydawało mu się, że pełno w niej ludzi, którzy wielce zaciekawieni chcieli go zobaczyć, ale nie mógł ich dostrzec. Wyraźnie widział tylko mężczyznę siedzącego przed nim na niskim tronie i dwoje drzwi. Drzwi po jego prawej były ze szczerego złota. Światło przeciekało zza nich każdą szczeliną - to samo ciepłe biało-złote światło, w którym Kylar dopiero co był. Drzwi po lewej zrobiono ze zwykłego drewna i miały zwyczajną, metalową klamkę. W twarzy mężczyzny dominowały migotliwe, żółte jak u wilka oczy. Nie był wysoki, ale emanował autorytetem, siłą. - Co to za miejsce? - spytał Kylar. Mężczyzna wyszczerzył zęby. - Ani niebo, ani piekło. To jest, powiedzmy, Przedsionek Tajemnicy. To moje królestwo. - Kim jesteś? - Acaelus lubił nazywać mnie Wilkiem. - Acaelus? Masz na myśli Durzo? - dopytywał się Kylar. - Przed tobą stoi wybór. Możesz wyjść jednymi z tych drzwi. Wybierz złote, a

wypuszczę cię tam, gdzie już byłeś, i wtedy przyjmij moje przeprosiny za przerwanie ci podróży. - Podróży? - Twojej podróży do nieba, piekła, zapomnienia, reinkarnacji, czy co tam kryje śmierć. - A ty wiesz, co kryje? - zapytał Kylar. - To Przedsionek Tajemnicy, Merkuriuszu. Tu nie znajdziesz żadnych odpowiedzi, tylko wybory. - Wilk wyszczerzył zęby w pozbawionym radości, drapieżnym uśmiechu. Przez drewniane drzwi wrócisz do swojego życia, do swojego ciała, czasu... mniej więcej do swojego czasu. Twoje ciało będzie potrzebowało kilku dni, żeby się wyleczyć. Będziesz prawdziwym Aniołem Nocy jak Acaelus przed tobą. Twoje ciało, jak wcześniej Acaelusa, będzie niewrażliwe na plagę czasu; chyba trzeba się zestarzeć, żeby to naprawdę docenić. Będziesz także leczył się w tempie nieznanym żadnemu śmiertelnikowi. To, co nazywasz Talentem, będzie wzrastać. Nadal można cię zabić. Różnica polega na tym, że będziesz powracał. Staniesz się żywą legendą. To brzmiało cudownie. Aż za dobrze. Będę jak Acaelus Thorne. Będę jak Durzo. Ta druga myśl sprawiła, że zamarł. Ciężar nieśmiertelności - niezależnie od tego, jak to naprawdę działało - czy też moc tego, albo nawet sam ciężar czasu zamieniły Acaelusa Thorne, księcia, bohatera w Durzo Blinta, pozbawionego nadziei, zgorzkniałego mordercę. Przypomniał sobie szyderczą uwagę, którą rzucił Blintowi: „A ja myślałem, że są niezwyciężone". „Są nieśmiertelne. To nie to samo". - Dlaczego robisz to dla mnie? - zapytał Kylar. - Być może w ogóle nic nie robię. Może to dzieło ka'kari. - A jaka jest cena? - Ach, Durzo dobrze cię przygotował, co? - Wilk wydawał się smutny. - Prawda jest taka, że nie wiem. Mogę ci tylko powiedzieć, co słyszałem od bardziej oświeconych ode mnie. Wierzą, że powrót z martwych to pogwałcenie naturalnego porządku życia i że ceną za takie nienaturalne życie jest życie pośmiertne. Za te siedemset lat życia Acaelus oddał całą wieczność. Ale może się mylą. To może nie mieć żadnego wpływu na wieczność, a może nie ma żadnej wieczności, na którą można by wpłynąć. Jestem niewłaściwym... człowiekiem... do udzielania takich odpowiedzi, ponieważ sam wybrałem takie życie. Kylar podszedł do złotych drzwi. Tam było pięknie. Czuł spokój. Co za głupiec oddałby wieczny spokój i szczęście w złotym świetle za krew, hańbę, rozpacz i obłudę życia, jakie wiódł?

Kiedy podszedł do nich bliżej, drzwi się zmieniły. Złoto się stopiło, zlało w jednej chwili w kałużę na ziemi i rozszalałe piekło skoczyło ku Kylerowi, gotowe go połknąć. Zaraz potem zniknęło i powróciły złote drzwi. Kylar popatrzył na Wilka. - Wieczność - powiedział Wilk - może nie być dla ciebie przyjemnym miejscem. - Ty to zrobiłeś? - Prosta iluzja. Ale gdybyś ty sądził Kylara Sterna, dałbyś mu wieczny raj? - Nie jesteś całkiem obojętny wobec mojego wyboru, prawda? - Stałeś się graczem, Aniele Nocy. Każdy jest zainteresowany twoim wyborem. Kylar nie miał pojęcia, jak długo tam stał. Wiedział tylko, że jeśli podejmie niewłaściwą decyzję, prawdopodobnie będzie miał mnóstwo czasu na żałowanie. Matematyczne formułki tu nie pomogą. Były pełne nieskończoności i zer, i nie sposób było powiedzieć, po której stronie równania wylądują. Nie można odpowiedzieć asekurancko, kiedy stoi się przed możliwością odrzucenia wieczności w raju, albo uniknięcia wieczności w piekle, albo wyborem wiecznego życia na ziemi ze wszystkimi jego wadami zamiast miłosiernego zapomnienia. Kylar nie miał wiary w miłującego Boga, jak hrabia Drake, ani przekonania Durzo, że taki Bóg nie istnieje. Wiedział, że zrobił dużo złego, według wszelkich standardów. Wiedział, że zrobił też parę dobrych rzeczy. Oddał życie za Elene. Elene. Wypełniła jego umysł i serce tak całkowicie, że to aż bolało. Gdyby wybrał powrót, nawet gdyby go zaakceptowała, zestarzałaby się i umarła w ciągu maleńkiego ułamka jego życia. A istniała szansa, że nigdy go nie zaakceptuje, że nigdy nie zdoła. Wszystkie „jeśli" i „być może" wzrastały i upadały ogromnymi wieżami pozbawionych fundamentów przypuszczeń, a Elene pozostawała. Kylar kochał ją. Zawsze ją kochał. Elene to ryzyko, które zawsze gotów był podjąć. Powziął decyzję i podbiegł do zwykłych drzwi. Krzyknął... ... i gwałtownie usiadł. Elene krzyknęła. Uly wrzasnęła. Oddychając szybko i głęboko, Kylar rozerwał zakrwawioną tunikę. Jego pierś była gładka. Dotknął koszmarnie poranionego ramienia. Było całe, równie zdrowe jak palce prawej ręki. Nie miał nawet jednej blizny na ciele. Siedział, mrugając, nawet nie patrząc na Uly i Elene, które zamarły, gapiąc się na niego. - Żyję. Żyję? - Tak, Kylar - powiedziała Mama K, wchodząc do pokoju. Jej spokój był

nierzeczywisty. Kylar przez chwilę siedział jak głupi. To wszystko działo się naprawdę. - Niewiarygodne. Kylar: ten, który zabija i ten, który jest zabijany. Durzo od początku wiedział. Uly najwyraźniej wzięła przykład ze spokoju Kylara i Mamy K i nie miała nic przeciwko, że Kylar siedzi i rozmawia, chociaż chwilę temu był martwy. Elene nie radziła sobie równie dobrze. Zerwała się i podeszła do drzwi. - Elene, poczekaj - powiedział Kylar. - Poczekaj, powiedz mi tylko jedno. Zatrzymała się i spojrzała na niego zagubiona, przestraszona i pełna nadziei, z oczami mokrymi od łez. - Kto ci zrobił te blizny? Nie Durzo, prawda? To był Szczur, zgadza się? - Powróciłeś z martwych, żeby mnie o to zapytać? Oczywiście, że Szczur! - krzyknęła i uciekła. - Czekaj! Elene, przepraszam! - Spróbował się ruszyć, ale chyba zużył wszystkie siły, wstając. Dziewczyna zniknęła. - Chwileczkę, za co ja, do diabła, przepraszam? Uly spojrzała na niego oskarżycielsko. - Nie pozwolisz jej odejść, prawda? Kylar złapał się brzegu łóżka, jakby to było koło ratunkowe. Popatrzył na Uly i uniósł bezradnie rękę. Szybko musiał ją opuścić, żeby się nie przewrócić. - A jak mam ją zatrzymać? Uly tupnęła nóżką i wybiegła z pokoju. Mama K śmiała się, ale inaczej niż do tej pory: głębiej, pełniej, naprawdę szczęśliwa, jakby ten sam akt woli, który sprawił, że wybrała życie, uwolnił ją od cynizmu. - Wiem, co sobie myślisz. Durzo okłamał cię, kiedy powiedział, że skrzywdził Elene. Oczywiście, że skłamał. Tylko w ten sposób mógł cię ocalić. Musiałeś go zabić, żeby go zastąpić. Ka'kari nie mogło do końca się związać, dopóki poprzedni pan nie umarł. Siedzieli w milczeniu. Kylar myślał, jak śmierć Durzo rzuciła nowe światło na jego życie. Wprawiała go w zakłopotanie myśl, jak bardzo mylił się co do mistrza, biorąc go za tak pełnego nienawiści, że naprawdę uwierzył, że Durzo był zdolny okaleczyć Laleczkę. Ale podobał mu się obraz, który się z tego wyłaniał. Durzo Blint, legenda, był Acaelusem Thornem, bohaterem. Kylar zastanawiał się, ile imion innych bohaterów nosił jego mistrz. Poczuł przeszywający ból, pustkę w żołądku i napływ powstrzymywanych łez. - Będzie mi go brakować - powiedział przez zaciśnięte gardło. Oczy Mamy K odzwierciedlały jego ból.

- Mnie też. Ale będzie dobrze. Nie wiem czemu, ale naprawdę w to wierzę. Kylar pokiwał głową. - Więc postanowiłaś żyć - powiedział, mrugając, żeby się pozbyć łez. Nie chciał płakać przy Mamie K. - Ty też. - Uniosła brew. W jej oczach jakimś cudem malował się smutek, a zarazem szczęście i rozbawienie. - Ona cię kocha, Kylar. Czy sobie z tego zdaje sprawę, czy nie. Sama wyciągnęła cię z zamku. Nie zgodziła się ciebie opuścić. Znaleźli ją ludzie Jarla. Dopiero kiedy cię tu przynieśli, Uly zauważyła, że twoje rany się goją. - Jest na mnie wściekła. - Wściekła w sposób, w jaki złości się zakochana kobieta. Ja to wiem. - Powiedziałaś Uly, kto jest jej matką? - Nie i nigdy nie powiem. Nie chcę jej tak wychowywać. - Potrzebuje rodziny. - Miałam nadzieję, że będziecie z Elene zainteresowani tą pracą. *** Na wschodnim brzegu Plith zapadła noc spowita w chmurę dymu. Miasto paliło się cały dzień i nocny wiatr wszędzie roznosił zapach spalenizny. Ogień odbijał się w rzece, a niskie chmury zatrzymywały pełne popiołów powietrze jak poduszka przyciśnięta do twarzy miasta. Wóz turkotał na ulicy. Woźnica siedział zgarbiony, z owiniętą twarzą, żeby uchronić się przed cuchnącym powietrzem. Wyprzedził kuternogę o zgarbionych plecach i wykręconej stopie. - Podwieźć? - zapytał skrzeczącym głosem. Kobieta spojrzała wyczekująco. Też owinęła twarz, ale oczy miała młode, chociaż popodbijane. Jej khalidorski woźnica miał mieć ciemne włosy i być gruby. Ten był siwy, chudy jak patyk, zgarbiony i niemal ginął w ubraniu. Pokręciła głową i odwróciła się. - Elene, proszę - odezwał się normalnym głosem Kylar. Wzdrygnęła się. - Powinnam się ciebie bać, prawda? - Nigdy bym cię nie skrzywdził - odpowiedział. Uniosła z niedowierzaniem brwi. - W każdym razie nie tak naprawdę. - Co robisz? - zapytała, rozglądając się. Nikogo innego nie było na ulicy.

- Chciałbym cię stąd zabrać - powiedział Kylar, odgarniając rozjaśnione włosy i uśmiechając się spod charakteryzacji. - Ciebie i Uly. Możemy pojechać gdziekolwiek. Potem podjadę po nią. - Dlaczego ja? Oniemiał. - To zawsze byłaś ty. Ko... - Nie waż się mówić, że mnie kochasz. Jak możesz to kochać? - Zerwała szalik z twarzy i wskazała na blizny. - Potrafiłbyś kochać dziwadło? Pokręcił głową. - Nie kocham blizn, Elene, nienawidzę ich... - I nigdy nie zobaczysz niczego poza nimi. - Nie skończyłem. Elene, obserwowałem cię, odkąd byliśmy dziećmi. Masz rację, przez długi czas nie widziałem niczego, prócz blizn. Nie będę ci chrzanił, że są piękne. Blizny są brzydkie, ale ty nie. Kobieta, którą widzę, kiedy na ciebie patrzę, jest niesamowita. Jest bystra, wygadana i ma takie serce, że zaczynam wierzyć, że ludzie potrafią być dobrzy, mimo tego, co widziałem przez całe swoje życie. Jego słowa docierał do niej, widział, to. Och, Mamo K, powiedz, że nauczyłem się czegoś od ciebie na temat słów. Powiedz mi, że nauczyłem się czegoś wbrew sobie. Elene gwałtownie wymachiwała rękami. - Jak możesz to mówić? Nie znasz mnie! - Nie jesteś nadal Laleczką? Opuściła ręce. - Tak. Ale nie sądzę, żebyś ty nadal był Merkuriuszem. - Nie - przyznał. - Nie jestem. Nie wiem, kim jestem. W tej chwili wiem tylko, że nie jestem moim mistrzem i nie będę żył tak jak on. Nadzieja w niej gasła. - Kylar - powiedziała. Zauważył, że z rozmysłem wybrała to imię. - Zawsze będę ci wdzięczna. Ale my... to byłaby katastrofa. Zniszczyłbyś mnie. - O czym ty mówisz? - Mama K powiedziała, że twój mistrz przejmował wszystkie moje listy. - Tak, ale spędziłem pracowite popołudnie nadrabiając zaległości - odparł Kylar. Uśmiechnęła się smutno. - I nadal nie rozumiesz? Czy dziewczyny kiedykolwiek mówią z sensem?

Pokręcił głową. - Kiedy byliśmy dziećmi, ty zawsze mnie chroniłeś, opiekowałeś się mną. To ty umieściłeś mnie w prawdziwej rodzinie. Chciałam zostać z tobą na wieczność. A potem, kiedy dorastałam, byłeś moim dobroczyńcą, dzięki któremu czułam się kimś specjalnym. Byłeś moim tajemniczym młodym lordem, którego kochałam tak desperacko i tak głupio. Byłeś moim Kylarem, biednym arystokratą, o którym opowiadały mi hrabianki. A potem uratowałeś mnie z więzienia. - Mówisz to tak, jakby to było coś złego. - Och, Kylar. Co się stanie z tą głupiutką dziewczyną, kiedy się okaże, że nie jestem dość dobra dla mężczyzny, którego kochałam całe życie? - Ty nie dość dobra?! - To bajka. Nie zasłużyłam sobie na to. Coś się stanie. Znajdziesz kogoś ładniejszego, albo zmęczysz się mną, albo mnie zostawisz, a ja nigdy się nie otrząsnę, ponieważ jedyna miłość, jaką potrafię dać, to głupie, ślepe uczucie, tak głębokie i silne, że czuję, że się rozpadam, kiedy próbuję je ogarnąć. Nie mogę po prostu omdleć i wylądować z tobą w łóżku, bo ty zaraz z niego wyskoczysz i zajmiesz się własnym życiem, a ja tak nie dam rady. - Nie proszę, żebyś się ze mną kochała. - Więc jestem zbyt brzydka, żeby... Do diabła, nie potrafił powiedzieć jednej rzeczy jak trzeba. - Dość tego! - ryknął i Elene natychmiast zamilkła. - Myślę, że jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem. I najczystszą. I najlepszą. Ale nie proszę, żebyś się ze mną rżnęła! Na jej twarzy malowała się konsternacja, ale widać było, że jego słowa sprawiły jej przyjemność. - Elene - odezwał się cicho. - Przepraszam, że krzyknąłem. Przepraszam, że cię uderzyłem... nawet jeśli zrobiłem to, żeby cię ratować. Dwa razy w ciągu ostatnich kilku dni myślałem, że umieram. Może rzeczywiście umarłem, nie wiem. Ale wiem, że kiedy myślałem, że umieram, żałowałem tylko ciebie. Nie. Nie twoich blizn - dodał, gdy dotknęła twarzy. - Żałowałem, że nie stałem się człowiekiem, z którym mogłabyś być. Że nawet gdybyś mnie zechciała, to nie było dla mnie. Nasze życie zaczęło się w szambie, ale jakimś cudem ty stałaś się tym, kim jesteś, a ja tym. Nie podoba mi się to, co zrobiłem. Nie podoba mi się to, kim się stałem. Nie zasługujesz na bajkę? A ja nie zasługuję na drugą szansę, ale proszę cię o nią. Boisz się, że życie jest zbyt ryzykowne? Widziałem, co się dzieje, kiedy się nie ryzykuje. Mama K i mój mistrz kochali się, ale za bardzo bali się ryzyka, i to ich

zniszczyło. Tak czy inaczej zawsze ryzykujemy. Gotów jestem zaryzykować, żeby zobaczyć świat twoimi oczami. Chcę cię poznać. Chcę być ciebie wart. Chcę patrzeć w lustro i lubić to, co zobaczę. Nie wiem, co będzie potem, ale wiem, że chcę stawić temu czoło razem z tobą, Elene. Nie proszę cię o rżnięcie. Może pewnego dnia zasłużę na prawo, by poprosić cię o coś bardziej trwałego. - Spojrzał na nią, a było to trudniejsze niż stawienie czoła khalidorskim góralom. Wyciągnął rękę. - Proszę, Elene. Pojedziesz ze mną? Skrzywiła się i odwróciła wzrok. Jej oczy błyszczały od łez, ale może to przez popiół w powietrzu. Zamrugała szybko, nim znowu spojrzała na Kylara. Przez długą chwilę przyglądała się jego twarzy. Spojrzał w jej wielkie piwne oczy. Odwracał się od nich tyle razy, bojąc się, że Elene zobaczy, kim naprawdę jest. Odwracał się, bo obawiał się, że Elene nie zniesie widoku brudu w nim. Teraz odpowiedział na jej spojrzenie. Otworzył się przed nią. Nie ukrywał ciemności. Nie ukrywał miłości. Pozwolił, by jej wzrok przeszył go na wylot. Ku jego zdziwieniu, jej spojrzenie wypełniło się czymś czulszym niż sprawiedliwość, cieplejszym niż łaska. - Tak się boję. - Ja też - przyznał. Wzięła jego dłoń.

PODZIĘKOWANIA Od siódmej klasy było już z górki. Właśnie wtedy moja nauczycielka angielskiego, Nancy Helgath, sprawiła, że poczułem się jak gość, kiedy zachęciła mnie, żebym czytał Edgara Allana Poe dzieciakom z mojej klasy w czasie przerwy na lunch. Wszyscy siedzieli z wytrzeszczonymi oczami, kiedy czytałem im „Studnię i wahadło", „Berenice" i „Kruka". Ale ja patrzyłem tylko na jedną osobę: wysoką, bystrą dziewczynę, w której się podkochiwałem i której się bałem: Kristi Barnes. Wkrótce zacząłem pisać moją pierwszą powieść. Zamierzałem zostać nauczycielem angielskiego i pisarzem, a potem poślubić Kristi Barnes. Ta książka nie powstałaby, gdyby nie moja matka - nie tylko z powodów oczywistych. Późno zacząłem czytać, a kiedy już zacząłem, nie cierpiałem tego. Nie pomógł nauczyciel, który wrzeszczał na mnie „dukasz!", kiedy nie potrafiłem płynnie czytać w pierwszej klasie. Mama zabrała mnie na rok ze szkoły, żebym uczył się w domu (dopiszcie tu sobie żart o nieprzystosowaniu społecznym), a jej oddanie i cierpliwość sprawiły, że pokochałem czytanie. Dziękuję moim młodszym siostrom, Chriście i Elisie, które błagały o historyjki na dobranoc. Entuzjastyczna i wyrozumiała publiczność jest niezbędna dla początkującego nastoletniego gawędziarza. Jedna rzecz to kochać czytanie, a druga to pisać. Moja nauczycielka angielskiego w szkole średniej, Jael Prezau, była jedna na milion. Zainspirowała setki. To jedna z tych kobiet, która wymęczy człowieka, pocieszy, zachęci do jeszcze cięższej pracy, da za to czwórkę, a ty i tak będziesz zachwycony. Powiedziała mi, że nie wolno mi łamać zasad gramatyki, dopóki czegoś nie wydam. To była zasada, która mnie przerosła. W college'u przez krótką chwilę rozważałem politologię. Horror. Kilka osób powstrzymało mnie przed tym katastrofalnym wyborem. Jednym z nich był szpieg przemysłowy, którego poznałem w Oxfordzie. Czytając historię, którą napisałem, powiedział: „Chciałbym umieć robić to, co ty". Hę? Potem mój najlepszy przyjaciel Nate Davis został

redaktorem dziennika literackiego w naszym college'u i ogłosił konkurs na opowiadanie. Cud nad cudami, wygrałem nagrodę pieniężną i zdałem sobie sprawę, że zarobiłem ciut więcej niż płaca minimalna. Połknąłem haczyk. (To było więcej, niż zdołałem zarobić przez bardzo długi, długi czas). Zacząłem nową powieść, a za każdym razem, gdy próbowałem przygotować zadane prace, mogłem liczyć, że Jon Low zapuka do moich drzwi. „Ej, Weeks, masz dla mnie następny rozdział?". To mnie jednocześnie irytowało i pochlebiało mi. Nie miałem pojęcia, że byłem przygotowywany do pracy z redaktorem. Muszę podziękować Programowi dla Pisarzy w Iowa za odrzucenie mnie. Chociaż nadal czasem ubieram się na czarno i piję latte, to pomogło mi zdecydować, że wolę pisać książki, w rodzaju tych, które mi się podobają, a nie w rodzaju tych, które powinny mi się podobać. Długu wdzięczności dla mojej żony nie da się przecenić. Jej wiara podtrzymywała mnie. Jej poświęcenie budziło podziw. Jej mądrość ratowała mnie przed wieloma ślepymi uliczkami w fabule. Żeby wydać książkę, trzeba stawić czoło wielu trudnościom, żeby poślubić taką kobietę jak Kristi, trzeba je wszystkie pokonać. Mój agent Don Maass rozumie powieść jak nikt, kogo do tej pory spotkałem. Don, przypominałeś mi o rzeczywistości i byłeś mi mądrym nauczycielem i źródłem zachęty. Dzięki tobie stałem się lepszym pisarzem. Ogromne podziękowania dla niesamowitego zespołu redaktorskiego w Orbit. Devi, dzięki za twoje liczne uwagi, entuzjazm i wskazówki, pozwalające mi przebrnąć przez nieznany proces. Tim, dziękuję za to, że dałeś mi szansę. Jennifer, byłaś pierwszą osobą, z którą skontaktowałem się w Orbit, i muszę ci powiedzieć, że fakt, że dostałem odpowiedź na wysłane e-mailem pytanie jeszcze tego samego ranka, naprawdę dużo dla mnie znaczył. Oczywiście zaraz potem zaczęłaś przysyłać mi papiery do wypełnienia i wtedy zrozumiałem, że nie śnię. Alex, dziękuję za genialną stronę internetową, piękne plakaty, reklamówki na całą stronę w New York Times i te świetne stojące reklamy w księgarniach Bordres. Są rewelacyjne. Lauren, dziękuję, że wzięłaś moje zera i jedynki i zrobiłaś z nich coś prawdziwego. Hilary, nadzwyczajna redaktorko, szczególne podziękowania za dwa słowa: sztylet nerkowy. Przydały się w tej książce. Chcę także podziękować wszystkim innym ludziom w Orbit i Hachette, którzy naprawdę pracują, podczas gdy my artyści siedzimy w kafejkach, ubieramy się na czarno i popijamy latte. Wymieniłbym was z nazwiska, ale nie wiem, jak się nazywacie. Jednakże naprawdę doceniam, co zrobiliście, biorąc moje słowa i tworząc z nich coś konkretnego. A więc, ludzie od składu, opracowania graficznego (tak przy okazji: rety!), pracownicy biurowi,

księgowi, prawnicy i gościu od e-maili - dzięki. Szaleni marzyciele potrzebują wiele zachęty. Kevin, fakt, że jesteś ze mnie dumny, to największy dar dla młodszego brata. Tato, pamiętam, jak zwierzyłem ci się ze zmartwienia, że wahadłowiec kosmiczny narobi dziur w atmosferze, przez które ucieknie całe powietrze z Ziemi. Zamiast natychmiast mnie poprawić, wysłuchałeś mnie - i nadal to robisz. Jacobie Klein, twoje zachęty i przyjaźń przez wszystkie lata są nieocenione. Byłeś przy mnie od samego początku (to była czwarta nad ranem w Niedfeldt, o ile pamiętam). Chłopakom z Chatki w Hillsdale College (Jonowi „Brakuje ogniwo" Low, Nate'owi „Moja głowa wygląda jak tyłek PK" Davisowi, AJ „Moja dziewczyna to posprząta" Siegmannowi, Jasonowi „Uwielbiam masło" Siegmannowi, Ryanowi „Kto narzygał" Downeyowi, Peterowi „Szykownemu" Kollerowi, Charlesowi „Kamizelce" Robinsonowi, Mattowi „Bez sosu" Schrammowi) - nie mogłem dzielić nory z lepszymi łajdusami. Dennisie Foley, byłeś pierwszym zawodowym pisarzem, który poświęcił mi czas i udzielił rad. Powiedziałeś, że powiesz mi, czy mam sobie darować i poszukać prawdziwej pracy. Cody Lee, dziękuję za niepohamowany entuzjazm, nadal uśmiecham się na jego wspomnienie. Shaun i Diane McNay, Mark i Liv Pothoff, Scott i Kariann Box, Scott i Kerry Rueck, Todd i Lisel Williams, Chris Giesch, Blane Hansan, Brian Rapp, Dana Piersal, Jeff i Sandee Newville, Keith i Jen Johnson - dziękuję wam za to, że w nas wierzyliście i pomogliście uczynić lata pracy i czekania nie tylko znośnymi, ale wręcz zabawnymi. Dziękuję wszystkim, którzy w ciągu tych wszystkich lat, gdy dowiadywali się, że jestem pisarzem, nie pytali: „O, a wydałeś coś?". A na koniec dziękuję Tobie, zaciekawiony Czytelniku, który czytasz podziękowania. Zdajesz sobie sprawę, że podziękowania czytają tylko ci, którzy szukają tu własnego nazwiska, prawda? Jeśli jesteś na tyle nietuzinkową osobą, żeby czytać podziękowania, nie znając autora, to znaczy, że będzie nam się dobrze układało. Sięgnięcie po książkę autora, którego nigdy się nie czytało, to pewien akt wiary. Oto moja propozycja: daj mi kilka stron, a ja Ci zagwarantuję pełen odjazd.