Cavanagh Steve 2 Zarzut K

Tytuł oryginału: The Plea Copyright © Steve Cavanagh 2016

Copyright for the Polish edition © 2016 by Wydawnictwo FILIA Wszelkie prawa zastrzeżone Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie I, Poznań 2016

Projekt okładki: Mariusz Banachowicz Ilustracja na okładce: © ostill/Shutterstock

Redakcja: Baltazar Korekta: Baltazar Skład i łamanie: JOTA ISBN: 978-83-8075-146-0

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: „DARKHART” Dariusz Nowacki [email protected]

eISBN: 978-83-8075-167-5

Wydawnictwo FILIA ul. Kleeberga 2 61-615 Poznań www.wydawnictwofilia.pl Wszelkie pytania prosimy kierować na adres: [email protected] Seria: FILIA Mroczna Strona mrocznastrona.pl Redaktor prowadzący serii: Adrian Tomczyk

Dla Tracy

Wtorek, 17 marca 19.58 Pomyślałem, że wszyscy są martwi. Myliłem się. Biura firmy adwokackiej Harland i Sinton zajmują trzydzieste szóste piętro Lightner Building. Ta jedna z największych w Nowym Jorku firma korporacyjna pracuje na okrągło przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Zwykle światła palą się tu cały czas, ale dwie minuty temu, albo więcej, intruzi wygasili wszystkie. Bolały mnie plecy i czułem w ustach smak krwi mieszający się z kwaśną wonią spalonego kordytu, unoszącą się z porozrzucanych wszędzie na dywanie zużytych łusek. Księżyc w pełni oświetlał upiorną smugę dymu, która zdawała się unosić z podłogi i rozwiewać, gdy tylko ją dostrzegłem. Poczułem, jakby lewe ucho było pełne wody, jednak wiedziałem, że byłem tylko ogłuszony wystrzałami z broni palnej. Trzymałem w prawej ręce pustego glocka 19; ostatnie pociski tkwiły w martwym mężczyźnie u moich stóp. Jego nogi spoczywały stwierdziłem

na

brzuchu ze

innych

zdumieniem,

zwłok że

i

ciała

w na

pewnym

momencie

podłodze

pokoju

konferencyjnego leżą tak, jakby chciały się pochwycić. Nie patrzyłem na nie; nie mogłem się zmusić, żeby spoglądać na martwe twarze. Mój oddech był urywany. Zimny wiatr z rozbitego okna za mną zaczął osuszać pot na plecach i karku. Cyfrowy zegar na ścianie wskazywał 20.00. I wtedy zobaczyłem mego zabójcę. Nie widziałem twarzy ani nawet ciała, tylko cień kryjący się w mrocznym kącie pokoju konferencyjnego. Trysnęły zielone, białe i złote pióropusze światła ogni sztucznych, przecinając niebo nad Times Square

i kreśląc wzory świetlne w pokoju, dzięki którym ujrzałem mały pistolet tkwiący w pozornie bezcielesnej dłoni w rękawiczce. Ręka trzymała rugera LCP. Chociaż nie widziałem twarzy, ta broń powiedziała mi wiele. Ruger mieści sześć naboi kalibru dziewięć milimetrów. Jest na tyle mały, żeby schować go w dłoni, i waży mniej niż duży stek. Pozostaje skuteczny, choć brakuje mu siły normalnej broni krótkiej. Korzystają z niego ci, co chcą ukryć fakt, że są uzbrojeni. Poza tym tego rodzaju małe pistolety są popularne wśród przedstawicieli organów ścigania jako dodatkowe wyposażenie – są na tyle niewielkie, żeby ukryć je w torebce; taki liliput łatwo zniknie w kieszeni szytego na miarę garnituru bez rujnowania nieskazitelnej linii marynarki. Pomyślałem o trzech możliwościach. Trzech możliwych strzelców. Jednak żadnemu nie sposób wyperswadować, żeby rzucił broń. Biorąc pod uwagę moje ostatnie dwa dni w sądzie, każdy z tych trzech strzelców miał dobry powód, żeby mnie zabić. Nie miałem pojęcia, który z nich mógłby nim być, jednak teraz nie wydawało się, żeby stanowiło to problem. Czternaście lat temu przestałem grać rolę oszusta. Eddie Flynn nie był już kanciarzem, został Eddie Flynnem prawnikiem. I umiejętności, jakie nabył na ulicach, z dużą swobodą przeniósł na salę sądową. Zamiast oszukiwać bossów, księgowych, towarzystwa ubezpieczeniowe i dilerów narkotykowych, przebranżowiłem się na oszukiwanie sędziów i ławy przysięgłych. Lecz nigdy klientów. Aż do przedwczoraj. Lufa rugera skierowała się w moją pierś. Ten ostatni przekręt może mnie kosztować życie. Zamknąłem oczy, czując dziwny spokój. Nie było tak, jak to sobie wyobrażałem. Jakoś to ostatnie zaczerpnięcie powietrza nie wypadło dobrze; czułem się tak, jakby mnie podstępem czegoś pozbawiono. Mimo wszystko wciągnąłem głęboko powietrze z dymem i metalicznym posmakiem, które po strzelaninie są czymś normalnym. Nie słyszałem

strzału, nie widziałem błysku z lufy ani odrzutu. Czułem tylko, jak kula rozdziera moje ciało. Nieuchronnie śmiertelny strzał i w tym właśnie momencie pomyślałem: Jak to się mogło stać, że przyszło mi tu skończyć? Co sprawiło, że teraz ktoś do mnie strzelił? Tak jak w wielu innych przypadkach, początek był błahy. Wszystko zaczęło

się

czterdzieści

dziesięciocentówki. ===

osiem

godzin

temu

od

wykałaczki

i

ROZDZIAŁ PIERWSZY Niedziela, 15 marca 48 godzin do strzału Wsunąłem klucz do zamka. Zamarłem. Coś było nie tak. Mahoniowe drzwi frontowe do czterokondygnacyjnego obłożonego piaskowcem budynku, w którym mieściło się pięć biur, razem z moją jednoosobową praktyką prawniczą, wyglądały jak wszystkie inne w tej części Czterdziestej Szóstej Zachodniej. Mieściły się tu różne bary, makaroniarnie, ekskluzywne restauracje, biura księgowych i prywatne gabinety lekarskie, a każda z tych instytucji była jakościowo bliska tym, które moglibyście znaleźć na Broadwayu. Wyłożone płycinami drzwi do mojego budynku miesiąc temu pomalowano na niebiesko. Druga strona drzwi może się poszczycić ręcznie kutą, stalową płytą – trochę zaskakującą dla kogoś, kto myśli, że może jednym kopniakiem je otworzyć. I takie oto miałem sąsiedztwo. Jeśli chodzi o zamki w drzwiach, to w tym zakresie nie mam wielkiego doświadczenia; nie noszę przy sobie wytrychów – nigdy ich nie używałem, nawet w poprzednim życiu oszusta. Moim celem nie byli zwykli mieszkańcy Nowego Jorku; inaczej niż większość naciągaczy mnie interesowali ci, którzy zasługiwali na sięgnięcie do ich kieszeni. Moimi ulubionymi celami były towarzystwa ubezpieczeniowe. Im większe, tym lepsze. Uważałem, że to właśnie one są największymi oszustami na świecie i że to właśnie im należy opróżnić kieszenie. A po to, żeby

oszukać towarzystwo ubezpieczeniowe, nie trzeba się włamywać; chciałem mieć tylko pewność, że mnie zaproszą. Moja gra to nie tylko rozmowa. Podpierałem się sprawnością rąk – przez lata uczyłem się doskonalenia ruchów dłoni. Absolutnym artystą pod tym względem był mój ojciec; doskonalił się za kontuarami barów i w metrze. Uczyłem się od niego, a potem z czasem rozwinąłem sprawność i zręczność operowania ręką – doskonałe wyczucie ciężaru, dotyku i ruchu. Ojciec nazywał to „sprytnymi dłońmi”. I ten doskonale wyostrzony zmysł dał mi sygnał, że coś jest nie w porządku. Wysunąłem klucz z zamka. Potem wsunąłem. I znowu wysunąłem. Powtórka. Cicho, gładko, tak jak się nauczyłem. Nic na siłę, bez pokonywania oporu, z nikłym naciskiem. Klucz niemal wślizgiwał się sam, jakby wchodził w krem. Sprawdziłem nacięcia, twarde i ostre tak jak na nowym kluczu. Standardowy zamek patentowy typu Yale z podwójnym cylindrem nosił wokół dziurki do klucza ślady zadrapań, ale zaraz sobie przypomniałem, że facet prowadzący piętro niżej biuro podróży lubi sobie łyknąć burbona przy porannej kawie. Kilka razy słyszałem, jak gmera kluczem przy zamku i gdy pewnego ranka zastałem go w holu, jego oddech omal nie zwalił mnie z nóg. Przed rokiem tego nie zauważyłem, byłem tak pijany jak ten agent z biura podróży. Ale te zadrapania były nieco z boku, nie mogły zakłócić działania klucza. Jeżeli jednak gospodarz zmienił zamek, mój klucz nie będzie pasował. Żadnego dostrzegalnego zapachu z zamka ani pozostawionego na kluczu. Był suchy w dotyku. Gdyby zamek został spryskany WD-40, musiałby zostać ślad. Niczego nie wyczułem. Tak naprawdę istniało tylko jedno wyjaśnienie: ktoś musiał sforsować zamek od czasu, gdy wyszedłem dziś wcześnie rano z biura. Niedziele w biurze były złem koniecznym, odkąd sypiałem na miejscu. Dłużej nie mogłem sobie pozwolić na wynajmowanie mieszkania i biura. Musiałem tylko złożyć łóżko w tylnym pokoju.

Gospodarza nie stać było na założenie systemu alarmowego. Mnie też, ale nadal chciałem czuć się w miarę bezpiecznie. Drzwi otwierały się do środka. Uchyliłem je na centymetr i ujrzałem dziesięciocentówkę leżącą w wydrążonej części futryny, z prawej strony od zamka. Drzwi kryły połówkę monety, powstrzymując ją, żeby nie spadła na stopień. Rano, gdy wychodziłem kupić coś do jedzenia, wsunąłem za pomocą scyzoryka dziesięć centów w szczelinę między futryną i drzwiami, lokując je w otworze odpowiadającym kształtem monecie dziesięciocentowej. Jeżeli ktoś się włamał i nie chciał, żebym o tym wiedział, pewnie usłyszał, jak dziesięciocentówka spada. Zrozumiał, że to sztuczka, i był na tyle ostrożny, że umieścił ją na swoim miejscu. Nadzieja w tym, że intruz skupił się tylko na monecie, na hałasie, jaki zrobiła, gdy spadła, i jej połysku i nie zauważył wykałaczki wetkniętej dokładnie dwadzieścia pięć centymetrów powyżej pierwszego zawiasu, po drugiej stronie drzwi. Kimkolwiek był intruz, starannie ulokował na miejscu monetę, ale przeoczył wykałaczkę, która teraz leżała na stopniu. Z pięciu biur w budynku trzy były zajęte: agencja podróży w trakcie likwidacji, doradca finansowy – którego jednak nigdy nie widziałem, i podejrzanie wyglądający hipnotyzer, który zwykle składał wizyty w domach klientów. W niedziele nie było ich w biurze i nie ma szans, żeby to oni wsadzili monetę na miejsce. Gdyby to był któryś z nich, na pewno schowałby monetę do kieszeni i zapomniał o niej. Upuściłem gazetę i pochyliłem się, żeby ją podnieść. Przykucnąłem i zawiązałem powtórnie sznurowadła. Nic z lewej, nic z prawej. Zawiązując drugi but, zerknąłem na przeciwną stronę ulicy. Znowu nic. Po lewej przejechało kilka aut, stare importy z zamglonymi szybami; w żadnym wypadku nie były to auta śledcze. Po prawej przez ulicę szła para do Tawerny Hourglass. Teatralne ćpuny przed spektaklem nerwowo łykały działki. Od czasu przeprowadzki tutaj w tej knajpie byłem dwa razy, zjadłem wtedy homara z ravioli; udało mi się uniknąć jakiegoś tajemniczego piwa i napoju specjalnego, mieszanego w czymś, co

przypominało gigantyczną klepsydrę i stało za barem. Abstynencja ciągle była dla mnie czymś powszednim. Zamknąłem drzwi frontowe, podniosłem ze stopni gazetę. Postawiłem kołnierz, chroniąc się przed uporczywym chłodem, i ruszyłem ulicą. Jeszcze jako oszust miałem wielu wrogów, a podczas uprawiania zawodu prawnika zdążyłem ich nawet pomnożyć. Wyobrażałem sobie, że w tych dniach muszę być ostrożny. Zrobiłem pętlę wielkości trzech przecznic, używając znanej mi techniki przeciwinwigilacyjnej. Skręcałem na chybił trafił w zaułki, biegnąc na światłach za róg, aby potem zwolnić, gdy byłem już po drugiej stronie, zerkając w okna przejeżdżających aut i zapuszczając wzrok za pleksiglasowe reklamy na przystanku autobusu, na chwilę przystając i robiąc krótki zwrot, a potem wracając własnym śladem. Zaczynało mi być trochę głupio. Nie miałem ogona. Pomyślałem, że albo hipnotyzer miał szczęście i ściągnął do swojego gabinetu klienta, albo doradca finansowy ujrzał pustą – zwykle przepełnioną – skrzynkę pocztową czy też strzępy swoich akt. Znowu zobaczyłem swój budynek. Już nie czułem się tak głupio. Moje biuro mieściło się na drugim piętrze. Parter i pierwsze piętro tonęły w ciemnościach. W oknie dostrzegłem światło i nie było to światło lampki nad biurkiem, ponieważ jego promień wydawał się mały, przytłumiony, chwiał się i poruszał. Latarka. Przeszły mnie ciarki, głęboko odetchnąłem. Pomyślałem, że zwykły człowiek wezwałby policję. Ale nie ja. Kiedy żyjesz jak kanciarz, rzadko myślisz o wzywaniu gliniarzy. Swoimi sprawami zajmowałem się sam i chciałem wiedzieć, kto był w moim biurze. W bagażniku mustanga trzymałem długi klucz do kół, ale nie widziałem możliwości, aby zawrócić na parking i go stamtąd zabrać, a poza tym jak miałem go nieść po ulicy… W tej chwili byłem bezbronny, ale w domu znalazłyby się odpowiednie narzędzia i zamierzałem ich użyć.

Szybko otworzyłem drzwi frontowe, złapałem dziesięciocentówkę, zanim zdążyła dotknąć posadzki, i zdjąłem w holu buty, żeby cicho podejść do kolumny skrzynek pocztowych przy ścianie. W skrzynce, na której widniał napis EDDIE FLYNN, PRAWNIK, miałem wszystko, czego teraz potrzebowałem. ===

ROZDZIAŁ DRUGI Chwyciłem mały kluczyk, zdjąłem go z łańcuszka i przed otwarciem nowej kłódki, jaką założyłem na swojej skrzynce, ostrożnie położyłem resztę kluczy na wierzchu skrzynek. W stosie szarych kopert i różnych śmieci pocztowych znalazłem parę mosiężnych kastetów. Jako nastolatek boksowałem się w mojej parafii. Wiele biednych dzieci katolickich w Nowym Jorku robiło to samo. Zapewne miało to uczyć dyscypliny i zachowania sportowego – ale jeśli chodzi o mnie, ojciec nalegał na to z zupełnie innego powodu. On sobie wyobrażał, że to jest sposób, abym mógł pokonać dwukrotnie ode mnie większego faceta. Nie martwił się, że jestem debiutantem i że będę popełniał błędy, gdy nadejdzie pora i zacznę działać jako kanciarz. Miałem tylko ostro ćwiczyć na sali gimnastycznej, żeby nabyć zręczności, która się przyda w konfrontacji z innymi cwaniakami, i nie pozwolić, żeby moja mama się o tym dowiedziała. Hol tonął w ciemnościach, panował spokój, dochodziły tylko dziwne jęki z rur centralnego ogrzewania. Schody były stare i przeraźliwie trzeszczały. Zastanowiłem się chwilę i doszedłem do wniosku, że schody są mniej hałaśliwe niż winda. Wchodziłem lekko, trzymając się blisko wyłożonej płytkami ściany. To pozwoliło mi obserwować wyższe piętra i unikać skrzypienia starych desek, które głośno trzeszczały, gdy stąpało się na środku schodów. Czułem chłód kastetów na rękach i ten zimny dotyk dodawał mi otuchy. Gdy dotarłem do szczytu trzeciego biegu schodów, usłyszałem głosy. Stłumione, pomrukujące tony. Drzwi do mojego biura były szeroko otwarte. Stał w nich mężczyzna odwrócony plecami do korytarza. Za nim widziałem co najmniej jednego człowieka z latarką oświetlającą najwyższą szufladę szafy z aktami. Mężczyzna stojący tyłem do mnie miał na uszach słuchawki. Widziałem

półprzezroczysty przewód opadający od ucha ku fałdom jego czarnej skórzanej marynarki. Nosił dżinsy i buty na grubej podeszwie. To byli agenci organów ścigania, z pewnością nie gliniarze. Słuchawki nie są standardowym wyposażeniem nowojorskiej policji i większość glin nie zamierza wydawać stu dolarów za przywilej sprawiania wrażenia kogoś albo bardzo profesjonalnego, albo niezwykle opanowanego. Budżet federalnej agencji ścigania uwzględniał dla każdego agenta komplet słuchawek, ale federalni na pewno zostawiliby człowieka w holu i nie dbali o umieszczenie dziesięciocentówki na miejscu, na futrynie. Jeżeli nie byli z FBI ani z policji, to skąd? Przyszli tu w zorganizowanej grupie; nie była to jakaś banda kokainistów chcących zdobyć szybki szmal. Ostatnie kilka stopni przeczołgałem się z brzuchem przy podłodze. Słyszałem szeptaną rozmowę, ale nie rozumiałem słów. Mężczyzna przy szafie z aktami milczał. W biurze był jeszcze ktoś; to on gadał. Zbliżyłem się, głosy stały się wyraźniejsze. – Jeszcze nic? – pytał głos. Szperający w szufladzie otworzył niższą. – Nic, co jest naszym celem – odparł, przerzucając akta, otwierając je i czytając oświetlone latarką. Cel. Byłem w szoku. Adrenalina buzowała mi w żyłach. Napięły się mięśnie karku, oddech przyspieszył. Nie mogli mnie widzieć. Miałem dwie możliwości – wymknąć się, wsiąść do auta i całą noc jeździć jak szalony, a potem zadzwonić na policję z sąsiedniego stanu. Mogłem również odejść, zapomnieć o aucie, wskoczyć do pierwszej lepszej taksówki i pojechać do mieszkania sędziego Harry’ego Forda na Upper East Side, a potem wezwać gliny z bezpiecznej kanapy Harry’ego. Obie opcje pewne, obie sprytne, obie pociągały za sobą minimalne ryzyko. Ale to nie dla mnie.

Wstałem bez szmeru, pokręciłem rozluźniająco szyją, uniosłem prawą pięść i skoczyłem w drzwi. ===

ROZDZIAŁ TRZECI Mężczyzna w drzwiach zaczął się odwracać, gdy zerwałem się do biegu. Zaskoczyły go nagłe, głośne kroki. Kiedy mnie ujrzał, otworzył usta i głęboko zaczerpnął powietrza, oczy mało nie wyszły mu z orbit, instynkt wziął górę nad wyszkoleniem. Najpierw szok, potem reakcja. Zanim zdążył krzyknąć, ujrzałem, jak walczy, żeby nie spanikować, a jego prawa ręka gmerała przy kaburze u boku. Spóźnił się. Nie chciałem go zabijać. Ktoś mi kiedyś powiedział, że zabijanie nieznanych ludzi nie jest profesjonalne. Gdybym zadał mu cios w twarz albo głowę, miałby zwykle pięćdziesiąt procent szansy, że taki cios nie okaże się śmiertelny; albo uderzenie mosiężnego kastetu zmiażdży mu czaszkę, powodując rozległy krwotok, albo czaszka pęknie od uderzenia o posadzkę w czasie upadku, gdy biedak zwali się z nóg zemdlony. Przy rozmachu spokojnie mogłem dodać piętnaście, dwadzieścia kilogramów do impetu uderzenia. Przy takiej szybkości, gdybym uderzył w głowę, facet zapewne zostałby załatwiony na amen. A ja chciałem go tylko unieszkodliwić. Był praworęczny. W ostatniej chwili obniżyłem pięść i zmieniłem cel. Zadałem miażdżący cios w prawy biceps i natychmiast rozprostował palce tej ręki; potem zwisły bezwładnie – ręka sprawiała wrażenie nagle luźno zwieszającego się sznura. Ten poważnie uszkodzony mięsień mógł sprawić, że ramię będzie niesprawne jeszcze przez wiele godzin. Minąłem faceta w chwili, gdy z gardła wyrwał mu się pierwszy okrzyk. Jego partner rzucił czytane dokumenty i skierował na mnie światło latarki. Ten był leworęczny i jego uderzenie sparowałem ciężkim mosiężnym kastetem clevelandzkim na mojej lewej dłoni. Siła ciosu

rozwaliła latarkę. Żarówka eksplodowała i światło zgasło w deszczu iskier. W tym momencie ukazała się twarz mężczyzny i zobaczyłem rozdziawione usta, szeroko otwarte oczy i rysy wykrzywione w wyrazie szoku. Ale nie był to szok. Kastetem trafiłem go w rękę i w świetle lamp ulicznych obserwowałem, jak mężczyzna pada na kolana i chwyta się za połamane palce. – Eddie, przestań! – usłyszałem głos z ciemności. Zapłonęła lampa na biurku. – Ferrar, Weinstein, wycofać się – rozkazał mężczyzna siedzący za moim biurkiem. Po raz pierwszy spotkałem go mniej więcej pół roku temu. To był ten sam facet, którego ocaliłem, gdy obaj mieliśmy do czynienia z rosyjską mafią – agent specjalny Bill Kennedy z Federalnego Biura Śledczego. Zwrócił się do obu zaatakowanych przeze mnie mężczyzn. Obaj teraz klęczeli. Jeden zagryzał zęby z bólu; drugi – ten w skórzanej marynarce – tarzał się po podłodze, trzymając za ramię; broń ciągle pozostawała w kaburze. Kennedy był ostatnią osobą, jaką spodziewałem się zobaczyć w moim biurze. Odchylił się wygodnie w fotelu i położył nogi na biurku, krzyżując je w kostkach. Spojrzał na swoich ludzi, potem na mnie, wzrokiem pełnym nagany, jakbym stłukł coś, co do niego należy. Błękitne spodnie jego garnituru były nieco podciągnięte, tak że widziałem jedwabne skarpetki i skrawek paska na kostce lewej nogi – bez wątpienia przytrzymywał rugera LCP. ===

ROZDZIAŁ CZWARTY – Co to, u diabła, ma znaczyć? – zapytałem. – Spokojnie. Właśnie zaatakowałeś dwóch agentów federalnych. Jezu, Eddie, to moi chłopcy. Agent, który świecił latarką, powoli wstał, jego palec wskazujący był wygięty w niewłaściwym kierunku. Krzywiąc się z bólu, z trzaskiem ulokował go na właściwym miejscu. Niczego nie złamałem. Palec został wybity. Jego kumpel wyglądał dużo gorzej. Był blady i spocony. Obaj agenci skierowali się do kanapy po drugiej stronie pokoju, naprzeciwko szafy z aktami. – Z nimi wszystko w porządku – stwierdziłem. – Przez tydzień będą podcierać tyłki drugą ręką, ale żyją. Ciebie spotka coś gorszego, jeżeli mi nie powiesz, dlaczego się włamaliście do mojego biura. A tak przy okazji, nie można mówić o napadzie, gdy ktoś się broni albo chroni swą własność przed niepożądanymi gośćmi. Myślę, że mogli cię tego nauczyć w Quantico. Masz nakaz rewizji? Ściągnąłem kastety i rzuciłem je na stos dokumentów na biurku. Kennedy zdjął nogi z biurka i postawił na podłodze. Założył jeden kastet na palce i zważył jego śmiercionośny ciężar. Po chwili zdjął i rzucił na stos papierów na biurku. – Mosiężny kastet, Eddie? – Przycisk do papieru – odparłem. – Gdzie ten nakaz? Nie odpowiedział, tylko podrapał się w ciemię. Wiedziałem, nie musiał odpowiadać; wyraźnie był zaniepokojony, i ten niepokój przerzucił na swoje ciało. Skóra wokół paznokci obu kciuków była zaczerwieniona – tam gdzie pracowicie ogryzał paznokcie. Był nieogolony, wyglądał tak, jakby potrzebował prysznica, fryzjera i snu. Jego zwykle śnieżnobiała koszula

przybrała

barwę

worków

pod

oczami,

a

skóra

na

czterdziestoletniej twarzy poszarzała i przywiędła. Zauważyłem, że ma za duży kołnierzyk, więc się domyśliłem, że dużo stracił na wadze. Pierwszy raz spotkałem Kennedy’ego, gdy reprezentowałem bossa rosyjskiego gangu, Olega Wołczeka. Proces upadł i miałem kłopoty. Wołczek schwytał moją dziesięcioletnią córkę, Amy, i więził jako zakładniczkę, grożąc, że ją zabije. Przez pięć miesięcy, jakie minęły od procesu, próbowałem zapomnieć tamte pełne rozpaczy godziny. Jednak nie mogłem. Wszystko pamiętałem – całą mękę, kiedy myślałem, że ktoś ją krzywdzi, że zgasi jej młode życie i że to wszystko stało się w wyniku mojego błędu. I ta myśl sprawiała, że pociły mi się ręce. Wtedy Kennedy omal nie zginął, ale w samą porę udało mi się go oddać w ręce lekarza. Rany goiły się dobrze i potem pomógł uporządkować moje sprawy, gdy kurz pokrył sprawę Wołczeka. Wiele z tego, co robiłem przez tamte dwa dni, nie było legalne. Kennedy to załatwił. Ale w rzeczywistości nie wiedział nawet połowy z tego, co zrobiłem, i miałem nadzieję, że nigdy się nie dowie. Kiedy wyzdrowiał po tej strzelaninie, zaprosił mnie, razem z całą rodziną, do siebie na przyjęcie. Moja żona, Christine, nie chciała iść; między nami jakiś czas nie układało się dobrze. Mniej więcej osiemnaście miesięcy temu zostałem zasłużenie wyrzucony z domu, ponieważ więcej czasu spędzałem w barach, nocnych sądach i melinach pijackich niż w domu. Ustatkowałem się i sprawy między Christine i mną ułożyły się, aż do sprawy Wołczeka. Wtedy Christine doszła do wniosku, że to ja naraziłem Amy na niebezpieczeństwo – że nasza córka została uprowadzona przeze mnie. Miała rację. Ale w ciągu kilku tygodni trochę jej przeszło i mogłem częściej widywać Amy, a ostatniej środy, gdy już odchodziłem, Christine zaprosiła mnie do siebie. Wysuszyliśmy butelkę wina i nawet trochę się pośmialiśmy. Oczywiście nabałaganiłem, próbując ją pocałować na pożegnanie w drzwiach. Odwróciła się i położyła mi dłoń na piersi – za wcześnie, pomyślałem i po powrocie do biura doszedłem do wniosku, że

pewnego dnia, kiedyś… będzie w porę. Pewnego dnia odzyskam w pełni córkę. Myślę o tym każdej godziny, każdego dnia. Wtedy poszedłem na przyjęcie do Kennedy’ego sam, piłem dr Peppera, jadłem wieprzowinę i peklowaną wołowinę, i wcześnie wyszedłem. Obrońcy sądowi zwykle nie mieszają się dobrze z tłumem ludzi z instytucji pilnujących przestrzegania prawa, a oszuści jeszcze gorzej. Ale mimo wszystko w pewnym sensie lubiłem Kennedy’ego. Poza całym jego uporem i niepokojami był godnym zaufania, sumiennym agentem z opinią kogoś, kto ma osiągnięcia w swojej pracy, i wszystko, co robił, robił dla mojego dobra. Gdy teraz tak siedział przy moim biurku, w jego kamiennej twarzy dostrzegłem, iż patrzy na mnie tak, jakby się zastanawiał, co zrobić w jakiejś mojej następnej trudnej sprawie. W końcu postanowiłem sam sobie odpowiedzieć. – A więc nie masz nakazu, prawda? – Mogę ci tylko powiedzieć, że te małe odwiedziny są dla twojego dobra. Lustrując

biuro,

zobaczyłem

sprawiające

wrażenie

masywnych

metalowe walizy złożone w rogu i obok nich coś, co wyglądało jak muzyczny sprzęt nagłaśniający. – Nie przeszkodziłem przypadkiem w ćwiczeniach grupy muzycznej? – zapytałem. – Oddaliśmy ci przysługę, sprawdzając, czy twoje biuro nie jest na podsłuchu. – Na podsłuchu? Na przyszłość, jeżeli zechcesz oddać mi jakąś przysługę, to zapytaj. A tak przy okazji, znalazłeś coś? – Nie. Czysto tutaj. – Wstał i przeciągnął się. – Zawsze i wszędzie nosisz przy sobie przyciski do papieru? – Tego rodzaju przybory biurowe od czasu do czasu się przydają. Dlaczego nie zadzwoniłeś i nie dałeś znać, że przyjdziesz? – Nie miałem czasu. Wybacz. – Co to ma znaczyć, że nie miałeś czasu? Usłyszałem, że ten twój

kumpel tam, wymówił słowo „cel”, więc chcę wiedzieć, co wy tu naprawdę robicie? Zanim Kennedy zdążył odpowiedzieć, usłyszałem kroki. Otworzyły się drzwi na zapleczu biura i do pokoju wszedł niski mężczyzna około pięćdziesiątki. Siwa broda, siwe, kręcone włosy zebrane do tyłu i chuda, opalona twarz, do tego okulary w czarnych oprawkach. Miał na sobie długi do ziemi czarny płaszcz, niebieską koszulę i czarne spodnie. – Ochrona – rzekł mały, jakby odpowiadając na pytanie, które zadałem Kennedy’emu. Stał z rękami schowanymi w kieszeniach, pewny siebie, agresywny. Swobodnie przeszedł obok Kennedy’ego, usadowił się na moim biurku i uśmiechnął się do mnie. – Panie Flynn, nazywam się Lester Dell. Nie jestem z FBI. Jestem z innej agencji. Biuro jest tutaj, ponieważ wchodzi w skład oddziału specjalnego, którym dowodzę. Mamy dla pana zajęcie – rzekł i skinął głową. – Wspaniale. Zatem kim jesteście? DEA? ATF? Kablówka? – Och, ja pracuję dla agencji, która nie może działać oficjalnie na terenie Stanów Zjednoczonych. Dlatego FBI i Departament Skarbu użyczają nam siły roboczej. Departament Stanu jest poinformowany, że działam tu w roli konsultanta – mówił i gdy się uśmiechał, powyżej brody tworzyły mu się bruzdy, które zwężały się ku oczom. I te bruzdy zupełnie nie pasowały do jego twarzy, jakby ten uśmiech był u niego czymś nienaturalnym. Akcent brzmiał trochę obco mimo czystej i bardzo precyzyjnej wymowy. Nie musiałem go pytać, gdzie pracuje – ten uśmiech mówił wszystko. Przynajmniej mnie. – Nieoficjalnie, panie Flynn, to jest moja operacja. I pewnie już pan się domyślił, dla kogo pracuję. Tak, ma pan rację… pracuję dla CIA. – Skinąłem głową i zerknąłem na Kennedy’ego. Obserwował mnie badawczo – starannie zapamiętując moją reakcję.

– Jesteśmy ograniczeni czasem, więc niech nam pan wybaczy, że jestem lakoniczny i niezbyt precyzyjny. Przyszliśmy tu, żeby się zabezpieczyć, żeby mieć pewność, że nikt poza nami nie będzie słyszał naszej rozmowy. Mam dla pana propozycję. Ściśle mówiąc, mam dla pana sprawę – oświadczył. – Ja nie pracuję dla rządu. Tym bardziej jeśli ludzie z rządu włamują się do mojego biura. – Czyżby? Myślałem, że zależy panu na dobrze płatnym zajęciu. Widziałem na zapleczu sofę przystosowaną do spania, widziałem ubrania, telewizor, szczoteczkę do zębów w łazience i stosik tanich książek. Nie muszę z tego wyciągać wniosków – wiem o panu wszystko. Znam każdy najdrobniejszy szczegół. Jest pan spłukany. Mieszka pan w biurze. Na koncie ma pan tylko tysiąc dwieście dolarów. Na biurze ciąży dług w wysokości trzydziestu tysięcy dolarów, a roboty mało. Pochwyciłem wzrok Kennedy’ego. Założył ręce na piersi i kiwnął głową, wskazując Della i dając znak, żebym go wysłuchał. – Panie Flynn, a oto moja propozycja. Spędziłem pięć lat, śledząc grupę bardzo złych facetów. Skończyło się to klęską. Odszedłem z niczym. Aż do wczoraj, gdy zostały wysłuchane wszystkie moje modlitwy. Okazało się, że przyjaciel tych facetów został aresztowany za coś bardzo złego. Był sądzony i został skazany – początek i koniec sprawy. Miałem nadzieję, że można tego człowieka przekonać do współpracy i zawrze układ: on wyjdzie z więzienia, póki jest młody, a ja będę mógł aresztować jego przyjaciół. Problem w tym, że jego adwokat niezupełnie widzi to w ten sposób. Chcę, żeby pan przejął tę sprawę i reprezentował tego faceta, i chcę też, żeby go pan przekonał do zawarcia ze mną układu. To leży w jego najlepszym interesie… i w pana też. Zerknął na zegarek i dodał: – Ma pan dokładnie czterdzieści osiem godzin, aby pana zatrudnił nowy klient i aby zmusił go pan, żeby zawarł ze mną układ. Jeśli się to panu uda, rząd federalny zrobi dla pana dwie rzeczy.

Wyciągnął z kieszeni piersiówkę, otworzył i wlał porcję do pustej filiżanki do kawy stojącej na moim biurku. Nie zapytał, czy chcę, tylko podał mi filiżankę. Sam pociągnął z butelki i mówił dalej: – Po pierwsze wypłacimy panu sto tysięcy dolarów. W gotówce. Bez podatku. Nieźle jak na prostą, łatwą robotę. Po drugie, może nawet dla pana ważniejsze: jeżeli zrobi to pan dla mnie, ja nie poślę pańskiej żony do więzienia federalnego na resztę życia. ===

ROZDZIAŁ PIĄTY Siedząc na moim biurku, Dell pociągnął następny łyk z piersiówki. Zignorowałem alkohol, którego nalał do filiżanki do kawy. Znowu uśmiechnął się sztucznie i zaczekał, aż przyswoję sobie jego słowa. Jeżeli zrobi pan to dla mnie, ja nie poślę pańskiej żony do więzienia federalnego na resztę życia. Widziałem, jak Kennedy sztywnieje, on znał ostatnie sprawy, które groziły mojej rodzinie, jednak wydawało się, że jest tak samo jak ja zaskoczony. – Dell, powiedz mu, że jesteśmy dobrymi chłopcami – wtrącił Kennedy. – Powiedziałem, Bill – odparł Dell, nie przestając się do mnie uśmiechać w ten sztuczny sposób. Jeżeli Kennedy albo Dell spodziewali się z mojej strony spektaklu, to się zawiedli. Zamiast tego usiadłem wygodnie w fotelu, jak zwykle gdy miałem klienta, i splotłem dłonie. – Dell, to wszystko jest bardzo interesujące, ale moja żona jest czysta jak łza. Ona nawet zawsze prawidłowo przechodzi przez ulicę. Macie coś na nią? Idźcie i wykorzystajcie to, zobaczymy się w sądzie. Tak naprawdę to ona mnie wcale nie potrzebuje, bo jest dużo lepszą prawniczką ode mnie. Dlatego pracuje u Harlanda i Sintona… a ja… no, dobra, a ja pracuję tu. Więc dziękuję za ofertę. Pieniądze dużo znaczą, ale gdy ktoś zaczyna mi grozić, tracę zainteresowanie. Niełatwo mnie zastraszyć, Dell. Nie zapomnij umieścić mojej dziesięciocentówki na swoim miejscu. Prawdziwy, szczery uśmiech zastąpił sztuczny. Wyglądał z nim czarująco. Teraz stał się zwykłym, ciepłym, nadspodziewanie miłym facetem. Wymienił spojrzenie z Kennedym, potem pochylił się i wyjął z leżącego obok niego pudełka zieloną teczkę. – Pańskim zdaniem żona jest bezpieczna tylko dlatego, że pracuje jako

prawniczka u Harlanda i Sintona? – spytał Dell. – Ironia polega na tym, że pańska żona znalazła się w tej sytuacji właśnie d l a t e g o, że pracuje u Harlanda i Sintona. – Co? – Przyniosłem coś panu, może pan to zatrzymać. To tylko kopie. Akta sporządzone przez prokuratora federalnego. Poza tymi dokumentami mam akta zawierające trzydzieści dwa zarzuty przeciwko pana żonie wysunięte na podstawie ustawy RICO, po zsumowaniu wyroków dostanie sto piętnaście lat. Proszę przeczytać. Akta składały się z trzech stron. Żadna nie miała dla mnie sensu. Na pierwszy rzut oka wyglądały jak umowa przeniesienia własności na rzecz jakiejś firmy, o jakiej nigdy nie słyszałem. Pod umową widniały podpisy Christine jako świadka, a obok klienta w imieniu nabywcy. – Nic z tego nie rozumiem – stwierdziłem. – Proszę mi pozwolić wyjaśnić w skrócie. Pańska żona podpisała ten dokument pierwszego dnia pracy u Harlanda i Sintona jako adwokatka. Każdy zatrudniający się prawnik pierwszego dnia pracy poddawany zostaje w tej firmie identycznej procedurze. Wie pan, jaki jest pierwszy dzień pracy w nowym biurze; pół dnia próbuje pan zapamiętać imiona kolegów i koleżanek, szuka pan swojego miejsca, potem swoich akt i próbuje spamiętać te wszystkie cholerne hasła komputerowe, które właśnie panu wręczono. Około wpół do piątej tego pańskiego pierwszego dnia u Harlanda i Sintona odwiedza pana jeden ze wspólników firmy i zaprasza do swojego gabinetu. Właśnie skończył przygotowywać umowę o przeniesieniu na rzecz klienta własności akcji. Klient przybył, sprawa jest pilna i musi być zaraz załatwiona, więc został pan wezwany w trybie natychmiastowym. Wspólnik chce, żeby pan poświadczył dokument. Ma pan tylko przyjrzeć się, jak klient będzie podpisywał ten cholerny świstek papieru, i podpisać się obok niego. To wszystko. Wszyscy z dwustu dwudziestu trzech zatrudnionych tam prawników pierwszego dnia przez to przechodzili. Jednak proszę nie mieć złudzeń, panie Flynn.

Podpisując ten dokument, pańska żona bezwiednie stała się częścią największego finansowego oszustwa w historii Ameryki. – Harland i Sinton? Oszustami? Stary, grubo się mylisz. To najstarsza i najbardziej szanowana firma w mieście. Nie ma mowy, żeby zajmowali się czymś nielegalnym. Po co? Mają tyle pieniędzy, że nie wiedzą, co z nimi robić. – O tak, mają pieniądze. Z pewnością. Brudne pieniądze. – Ma pan dowód? – Kilka, takie jak ten dokument, który pan właśnie czytał. Widzi pan, Harland i wspólnicy mieli swoje finansowe wzloty i upadki w ciągu wielu lat, lecz wszystko się zmieniło w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym piątym roku, gdy Gerry Sinton zjawił się na pokładzie. Nowo utworzona spółka Harland i Sinton zmniejszyła listę klientów do mniej niż pięćdziesięciu i skupiła się na papierach wartościowych, podatkach, obligacjach, zarządzaniu placówkami zdrowotnymi i spadkach. Dochody wzrosły niebotycznie. Przed zjawieniem się Sintona firma była czysta i miała doskonałą opinię, aż do tej ich małej operacji. – Jakiej operacji? Dell przerwał, spojrzał na nietknięty alkohol stojący przede mną, zwrócił się do Kennedy’ego i rzekł: – Zrób nam kawy, Billy, proszę. Kennedy poszedł na zaplecze i próbował tam ożywić moją starą kawiarkę. – Harland i Sinton to fasada. Praktycznie to mała firma prawnicza, jednak w istocie prowadzi największą pralnię brudnych pieniędzy, jaka kiedykolwiek istniała na terenie Stanów. Firma działa za pośrednictwem towarzystw istniejących tylko na papierze. Ściągają legalnych klientów i sprzedają

im

akcje

tych

towarzystw,

z

gwarantowaną

dwudziestoprocentową stopą zwrotu. Klienci, nie mając o tym pojęcia, przekazują czyste pieniądze, a brudne przepływają z powrotem przez fikcyjne konta towarzystw. Na stronach ksiąg rachunkowych ulegają

wypraniu, a następnie są wypłacane inwestorom. Brudne pieniądze płyną z karteli narkotykowych czy od terrorystów. A pańska żona kontrasygnowała dokument, tym samym stając się współwinną oszustwa. – Na pewno nie! Zajrzałem w dokument. Jeżeli Dell powiedział prawdę, Christine miała poważne kłopoty. Fakt, że nic o tym nie wiedziała, nie miał żadnego znaczenia. Fakt, że nie wiedziała, co to za transakcja, i wzięła w niej udział nieświadomie, nic nie znaczy. Była winna. – Skąd pan tyle o tym wszystkim wie? – Ponieważ rozmawiałem z facetem, który prowadził w bankach pewne ich transakcje. To on wyjaśnił mi, na czym polega układ. Zamierzał ujawnić całą grupę. – To po co ja panu? – Szczerze? Ponieważ ten świadek nie żyje. Zamordował go szef pana żony, Gerry Sinton. ===

ROZDZIAŁ SZÓSTY Kennedy zamarł w bezruchu, niosąc kubki z gorącą kawą. W pokoju zapanowała cisza. Zamknąłem oczy i potarłem czoło. Czułem, jakby roztopiony ołów wypełniał mi skronie. Co, u diabła, Christine miała z tym wspólnego? Była tylko kobietą, którą zawsze szczerze kochałem. Nasz ślub nie był huczny, ale wzbudził sensację. Moi rodzice nie żyli i z wyjątkiem sędziego Harry’ego Forda i mojego wspólnika Jacka Hallorana wszyscy moi przyjaciele to oszuści, dziwki, kanciarze albo gangsterzy, ale wciąż są to moi przyjaciele. Kościół przy Freeman Avenue tego dnia zgromadził niezwykłą

grupę

nowojorczyków

z

wiernych.

Po

jednej

wyższych

sfer,

elita

stronie

kościoła

Manhattanu:

pełno

właściciele

dzienników, znani szefowie kuchni, milionerzy z branży nieruchomości, prawnicy, modelki i osoby bywające w towarzystwie. Po mojej stronie sędzia, mój mentor, pokrętny prawnik Harry Ford, i mój partner, Jack Halloran; była prostytutka Boo; czterech mafiosów z krzykliwymi żonami i ich boss, Jimmy „Kapelusznik” Fellini; para starych oszustów i moja była gospodyni, pani Wachowski, którą nieszczególnie lubiłem, ale która przynajmniej skupiała na sobie

złe

spojrzenia innych.

Wszyscy

zachowywali się poprawnie. Tylko pani Wachowski sprawiła mi zawód i padła w toalecie po wypiciu zbyt wielu wódek z sokiem pomarańczowym. Zabrała ją stamtąd mama Christine. Nic mnie to nie obeszło, patrzyłem tylko na Christine. Byliśmy szczęśliwi. Jednak niedługo. Szalone godziny spędzane na sali sądowej w związku ze sprawą Berkleya, a także zaglądanie do butelki spowodowały, że Christine przestała mnie kochać. Widziałem to w jej oczach, była tym zmęczona. Zmęczona mną. Tymczasem ja, nawet taki zagubiony, wciąż kochałem

żonę. Ostatniej nocy, w środę, przypomniałem jej ten wypadek pani Wachowski w toalecie i krztusząc się ze śmiechu, prychnęła przez nos winem. Kiedy odwróciła się ode mnie na werandzie, wiedziałem, że istnieje mała szansa, żebyśmy kiedyś znowu mogli być razem. Położyła łagodnie dłoń na mojej piersi, z pewną dozą czułości, co dawało jednak nieco nadziei. Kennedy zdmuchnął parę znad kubka kawy, podszedł i mi go podał. Stanął obok Della i czekał, aż upiję łyk. Była gorąca. Postawiłem kubek na biurku i chwyciłem długopis. Zacząłem nim kręcić między palcami, co pomagało mi myśleć. – Kto był informatorem? – zapytałem. Dell skrzywił się, zeskoczył z biurka, przespacerował się po pokoju i z westchnieniem opadł na mój fotel. Kennedy podał mu drugi kubek. – Dzięki, Bill – rzekł, dolewając do kawy kropelkę z piersiówki. – Od jedenastego września CIA mierzy w serce globalnego terroryzmu – finanse. Przez minione piętnaście lat pracowałem nad Wielkim Kajmanem, gdzie prane są brudne pieniądze na naprawdę dużą skalę. Mieliśmy na liście faceta – nazywał się Faruk. Otrzymywał rozkazy wprost od Gerry’ego Sintona. Odkryliśmy, że Faruk, niezależnie od tego, że był skorumpowanym bankierem i prał brudne pieniądze, handlował dziecięcą pornografią. Złapały go w kwietniu zeszłego roku siły specjalne policji międzynarodowej. Został wyśledzony w internetowej sieci pedofilów i gdy chwycili go lokalni gliniarze, znaleźli w jego komputerze nielegalne materiały. Dla Wielkiego Kajmana oznaczało to poważne kłopoty i bankier musiał zostać usunięty, zanim przekroczy próg więzienia. Firma jest zależna od tego rodzaju pośredników jak Faruk i gdyby sypnął, mógłby resztę pociągnąć za sobą na dno. W tej sytuacji postanowiłem porozmawiać z nim na posterunku policji w George Town. Stał się moim atutem. Kilka tygodni wcześniej firma zrezygnowała z jego usług; Sinton opracował jakąś zupełnie nową metodę transferowania i prania brudnych pieniędzy, poza tym bał się o własną skórę. Faruk

obiecał nam ujawnić największą na świecie operację prania brudnych pieniędzy, a także przekazać dowody. Jednym z takich dowodów był dokument, który pan właśnie widział, inne to stare wyciągi z kont. W ten sposób zasugerował nam, co mógłby jeszcze dostarczyć, o ile my załatwimy mu nową tożsamość i zorganizujemy gdzieś nowe życie. Miał nam podać na tacy Harlanda i Sintona. Kawa była gorzkawa. Stara kawiarka nie miała filtra. Próbowałem się skupić na człowieku siedzącym przede mną i słuchać. Sprawiał wrażenie rozluźnionego, patrzył na mnie spokojnie, gesty miał swobodne, nie akcentował przesadnie słów i nie zakrywał ust palcami. – Byliśmy gotowi zawrzeć układ, więc opuściliśmy w konwoju lokalny posterunek policji. Faruk nigdy nie dotarł do ambasady. Nie wiem, kto kierował atakiem, ale operacja przypominała wojskową – pierwszy pojazd zniszczono z granatnika, a odwrót nam zablokowano. W jednym z samochodów zginęła moja główna analityczka. Pamiętam jej krzyk, gdy płonęła. Nie mogłem jej pomóc. Faruk został odbity żywy, firma musiała wiedzieć, co powiedział policji. Wbił wzrok w biurko i mówił dalej: – Powiedział im wszystko. Nie miał wyjścia. Znaleźliśmy jego ciało na ścianie ambasady. Został spalony kwasem. Żadnych śmiertelnych ran, żadnych śladów tortur. Doszliśmy do wniosku, że umarł na atak serca albo z bólu, gdy oblano go kwasem. Proszę sobie tylko wyobrazić – doznaje pan takiego cierpienia, że pańskie ciało tego nie wytrzymuje i umiera. Wraz ze śmiercią Faruka pojawił się problem. Wszystkie papierowe dowody wróciły do prawników, którzy poświadczali umowy, brak jakiegokolwiek powiązania ze wspólnikami. Gerry Sinton pozbył się reszty pośredników i firma zaczęła prać brudne pieniądze w jakiś inny sposób. A my zostaliśmy z niczym. Mamy tylko jedną szansę, żeby złapać Harlanda i Sintona – i właśnie wczoraj padło na pana. Uważamy, że zdobyliśmy kolejnego asa. Pańskiego nowego klienta.

– Nie powiedział pan, kim on jest. Dlaczego ma zawrzeć układ? – Zrobi to. To dzieciak. Przestraszony. Wprawdzie na swój sposób jest silny, ale perspektywa dożywocia go zmiękczy. Ma ważne informacje o firmie. To wszystko, co powinien pan wiedzieć w tej chwili. Proszę go przeciągnąć na naszą stronę. A ja załatwię układ. – Co gnojek zrobił? – Piętnaście godzin temu zastrzelił przyjaciółkę. Mamy jego broń, świadków,

którzy

widzieli

go

na

miejscu

zbrodni,

i

analizy

kryminalistyczne. Cały materiał. Pan ma załatwić, żeby zwolnił obecnego adwokata, zatrudnił pana jako obrońcę, a następnie zawarł ze mną układ. – Mogę zostać pozbawiony uprawnień adwokackich z powodu poważnego konfliktu interesów. Nie mogę przekonywać klienta, żeby zawarł układ, na którym skorzysta moja żona. Zachowywał się tak, jakby mnie nie słuchał. – Chcemy, żeby poszedł na ugodę

przed

rozprawą wstępną.

Załatwiliśmy mu dwudziestoczterogodzinny areszt. Dziś rano został zatrzymany pod zarzutem popełnienia morderstwa. Przesłuchano go, oskarżono i wieczorem będzie w drodze do centralnego aresztu tymczasowego. Sprawa musi być załatwiona do jutra w południe; ma pan piętnaście godzin, żeby podskoczyć firmie i skraść im klienta. Jeżeli namówi pan go, aby pana zatrudnił, sędzia zapewne przełoży rozprawę wstępną na następny dzień. Chcę, żeby się przyznał do winy przed nią, my wywrzemy odpowiedni nacisk i prokurator okręgowy będzie skłonny pójść na układ; w tym momencie nasz as atutowy będzie już bardzo uległy. Poza tym nie byłoby dobrze, gdybyśmy od chłopaka dostali dowody przygważdżające wspólników firmy. My chcemy pieniędzy firmy. Weźmy sprawę Berniego Madoffa – największego w historii oszusta finansowego,

może

służyć

za

przykład

nieudolności

instytucji

odpowiadających za przestrzeganie prawa. Oni nie odzyskali pieniędzy. My chcemy załatwić wspólników i odzyskać pieniądze. I to szybko, zanim kasa zniknie bez śladu. I pan nam pomoże, a my gwarantujemy, że

Christine uniknie kary. Pokręciłem głową. – Jestem z panem szczery, Eddie. Tak działa CIA. Zdobywamy asa atutowego, kontrolujemy go i wykorzystujemy. Pański nowy klient jest naszym

asem

atutowym.

Musimy

mieć

go

pod

kontrolą,

żeby

wykorzystać. Pan nam to umożliwi. Po tym, co pan zrobił na Chambers Street, wiemy, że potrafi pan wywrzeć nacisk. A jeśli zajdzie potrzeba, możemy uderzyć w twoje czułe miejsce, Latający Eddie! Nasza paczka nazywała mnie Latającym Eddiem, a szczególnie mój stary kumpel, Jimmy Kapelusznik. Kiedy byliśmy dziećmi, po sparringu graliśmy na ulicy w stickball. Nie dorównywałem Jimmy’emu – doskonale wybijał piłeczkę, potrafił ją posłać na odległość trzech włazów kanalizacyjnych leżących w odległości dwudziestu siedmiu metrów jeden od drugiego, ale ja byłem szybki i zawsze udawało mi się złapać piłeczkę. Dlatego Jimmy nazwał mnie Latającym Eddiem. Kiedy zająłem się oszustwami, to przezwisko do mnie przylgnęło. Pomyślałem o Christine i Amy. O zawodowych przysięgach i tak dalej, nie mogłem mojej rodziny narazić na niebezpieczeństwo. Z tego, co mi powiedział Dell, wyglądało na to, że mój przyszły klient jest winny. Poza tym pomaganie winnemu w przyznaniu się i załatwienie zawarcia układu nie brzmi znowu tak źle. – Muszę powiedzieć Christine, ma prawo wiedzieć. Dell pokręcił głową. – Nic jej nie powiesz. Im mniej wie, tym lepiej. Co będzie, jeśli spanikuje i chlapnie coś któremuś ze wspólników? Zginie, a całą operację szlag trafi. Nic jej nie mów. Masz tylko kupić jej bilet do wolności. To wystarczy. Mówił do rzeczy. Nie miałem pojęcia, jak Christine zareaguje albo czy mi uwierzy. Spojrzałem na Della. – Kim jest ten klient? – To normalny klient. Traktuj go jak zwykłego klienta i wybroń go od

zarzutu popełnienia morderstwa w zamian za układ z nami. Dostanie łagodny wyrok, firma padnie, my odzyskamy pieniądze, a ty Christine. Dell rzucił spojrzenie Kennedy’emu. – Muszę rozprostować nogi – rzekł. Zeskoczył z biurka i zauważyłem, że troszkę utyka. Idąc, pocierał udo. – Z tego ataku na Faruka nie wyszedłem bez szwanku, panie Flynn. Chcę, żeby to było jasne. Oni zabili mego świadka i moją analityczkę. Ja ich m u s z ę załatwić! Poszedł na zaplecze i usłyszałem, jak zamyka drzwi do łazienki. Kennedy pochylił się do mnie, żeby Dell nie mógł nas usłyszeć. – Ta analityczka, która wtedy zginęła… miała na imię Sophie. Protegowana Della. I jego kochanka. Słyszałem, że to był poważny związek. On to traktuje bardzo osobiście, więc wyluzuj… – powiedział Kennedy. – Ale on grozi mojej żonie. – To jego praca. Nie chce skrzywdzić twojej żony. On ci daje do ręki przepustkę z więzienia dla Christine. To bez znaczenia, czy Christine chciała prać brudne pieniądze, czy nie, albo czy po prostu się pomyliła. Faktem jest, że podpisała dokument, nie zachowując odpowiedniej ostrożności; nieważne, czy wspólnicy ją okłamali. Ona nic nie ma na swoją obronę. Dell daje jej możliwość wybrnięcia z tego. – Ciągle nie mówisz mi, kim jest mój klient i w jaki sposób może zniszczyć firmę. – On jest kluczem, Eddie. Albo raczej będzie nim. Sądzimy, że w tym momencie najlepiej, żebyś nie wiedział za dużo o tym, co ma na firmę. Ale to jedyny człowiek, który może nas zaprowadzić do pieniędzy. Będzie trzeba naciskać przez wiele dni, wiem, że jesteś w tym dobry – dlatego tu jesteśmy – ale nie możemy ryzykować, że coś wygadasz… nawet przypadkowo. Jeżeli klient pomyśli, że chcesz nim zagrać przeciwko firmie, może zamknąć się w sobie. Powiesz mu tylko, że chcesz z nim

zawrzeć korzystny dla niego układ. On ma jedynie pogadać z kilkoma twoimi kontaktami. My wyciągniemy wnioski. Usłyszałem, jak Dell wychodzi z łazienki. – Okej, więc jak to zrobimy? Zauważyłem, że Kennedy wyraźnie odetchnął. Odetchnęli też obaj zranieni przeze mnie agenci. Dell przygryzł wargę i skinął głową; wydawało się, że w jego oczach pojawiły się iskierki. – Jutro zatrzymamy jego adwokata i opóźnimy jego przyjście do sądu. Kupimy ci trochę czasu. Reszta należy do ciebie. – A teraz reprezentuje go… – Harland i Sinton. ===

CZĘŚĆ PIERWSZA UKŁAD ===

ROZDZIAŁ SIÓDMY Poniedziałek, 16 marca 36 godzin do strzału Ojciec kiedyś mi powiedział, że w oszukańczej grze są dwie główne metody działania: krótka i szybka oraz wolna i długa. Szybką metodą zwykle załatwia się kanty uliczne albo w barze – trwają one od pięciu sekund do pięciu minut, są mało ryzykowne i mało opłacalne. Oszustwa długie i wolne mogą ciągnąć się pół roku albo nawet rok, zanim przyniosą efekt. Wymagają szczegółowego planowania, rozeznania, przygotowań, mnóstwa gotówki i ogromnego ryzyka. Ale to wszystko równoważy potencjalnie duży zysk. Jednak istnieje jeszcze trzecia metoda działania oszusta – w zasadzie przypominająca wolną i długą metodę, tylko że jest równocześnie ograniczona w czasie do tygodnia lub paru dni. Warunkiem powodzenia jest szybkość w działaniu, a poza tym to działanie jest dużo bardziej ryzykowne. Mało czasu na sprawdzenie terenu, planowanie i przygotowania. Cały czas musisz się potwornie spieszyć i dlatego trudno ci się zdecydować na takie błyskawiczne oszustwo, chyba że wpadnie ci coś bardzo kuszącego, coś, czego nie warto przepuścić; jakiś bogaty palant, który wpada do miasta, bo jest hazardzistą, ale zostaje tylko przez tydzień; albo jakiś niezwykle cenny obraz, który przez krótki czas znajdzie się bez ochrony u konserwatora. Tego typu interesy. Szybkie, trudne i niebezpiecznie. Słyszałem,

że

„wystrzałowymi”,

starzy bo

wyjadacze

decydujesz

w

nazywają ułamku

te

sekundy,

przekręty jak

przy

pociągnięciu za spust pistoletu. Ale w rzeczywistości nazwa pochodzi

stąd, że jeśli takie oszustwo nie wypali, oszust może połknąć kulkę. Rankiem, przed Dniem Świętego Patryka, o ósmej piętnaście zacząłem swój pierwszy „wystrzałowy” przekręt w mojej karierze. Jak większość dobrych przekrętów zaczyna się od drobiazgów – serii zwykłych posunięć, gestów: powszechne narzędzia kanciarzy, w celu złapania ofiary, wyprowadzenie jej z równowagi i spowodowanie, żeby zaczęła się pocić, zanim cwaniak wkroczy ze złotym biletem będącym remedium na wszystkie problemy ofiary. Tego ranka, gdy wszedłem na teren aresztu sądu okręgu Manhattan, trzymałem w prawej dłoni banknot dwudziestodolarowy. Był starannie poskładany i doskonale pasował do kształtu dłoni. Moje kroki odbijały się echem, gdy szedłem po wypolerowanym linoleum, mijając kraty dzielące od zatrzymanych, którzy czekali na rozprawę. Kątem oka dostrzegłem swoją ofiarę. Siedział w odległym końcu, w rogu, z innymi więźniami, z opuszczoną głową i twarzą ukrytą w dłoniach. Zerknąłem na strażnika z kołyszącą się na ramieniu strzelbą. Miał klucz do boksu, w którym znajdowała się moja ofiara razem z trzydziestoma innymi aresztowanymi czekającymi na postawienie w stan oskarżenia. Tego ranka większość trafiła tu za narkotyki, alkohol, świrowanie w miejscach publicznych, żebranie lub rozbój, a niektórzy z pewnością zasłużyli na więzienie za wszystko to razem wzięte. Ale moja ofiara była inna. Zupełnie inna. W pewien sposób chłopak odznaczał się w grupie – był najmniejszy i trochę za chudy. Pomarańczowy kombinezon wisiał na nim jak na wieszaku. Ktoś pewnie zdjął mu już buty i widziałem białe, przepocone

skarpetki.

Strażnicy

zawsze

zabierają

aresztowanym

sznurowane buty, na wypadek gdyby więzień próbował siebie albo kogoś powiesić na sznurowadłach. Converse’y czy jakieś inne markowe zwykle zastępowano czarnymi tenisówkami. Moja ofiara nie miała żadnych butów, zatem najwyraźniej ktoś tutaj mu je zabrał, gdy został aresztowany; nikt w takim miejscu nie kradłby tenisówek. Zaniedbane, kręcone włosy i okulary w drucianych oprawkach nadawały mu nieco

komiczny wygląd zwykłego palanta, chociaż wątpię, żeby ktoś mu kiedyś o tym powiedział. Jak ktoś jest miliarderem, ludzie nagle stają się ugrzecznieni. Neil, funkcjonariusz zajmujący się zatrzymanymi, znany jako „strażnik dziury”, usłyszał moje kroki i przesunął na ramieniu strzelbę. Dla pełnomocnika obrony takie miejsce przetrzymań przedprocesowych było znakomitą okazją do autoreklamy. Chłopcy za kratami obserwują, kto wychodzi za kaucją, a kto nie, kto dostaje szybki termin rozprawy i czy zostaje zwolniony. A ci faceci, co tkwią tu w celach, mają mnóstwo czasu na gadanie. Neil był tu strażnikiem od dwudziestu lat. Mój dawny wspólnik prowadził sprawę rozwodową Neila, a Neil w zamian za to rozpowszechniał następujące wieści: Cholera, jak się temu dupkowi udało wyjść za kaucją? Załatwił mu to Eddie Flynn. Odgłosy dochodzące z cel były kakofonią przekleństw, wrzasków i pijackich śpiewów. W takim normalnym tu hałasie nikt nie mógłby zrozumieć mojej rozmowy z Neilem. Już kilka godzin wcześniej porozmawiałem sobie z nim i opracowaliśmy małą, rutynową zagrywkę w chwili mojego przyjścia tego ranka, coś, co miało zwrócić uwagę mojej ofiary. Zatrzymałem się przed Neilem i mrugnąłem do niego. Przeładował strzelbę i ten charakterystyczny dźwięk każdego zatrzymałby w miejscu. Stojąc plecami do krat, czułem na sobie wzrok więźniów. Wyciągnąłem ku strażnikowi rękę na powitanie. Stanąłem tak, żeby moja ofiara mogła wszystko wyraźnie widzieć. Szeroko rozprostowałem palce, żeby mój miliarder mógł dobrze zobaczyć, jak banknot przechodzi z ręki do ręki. Neil ze swej strony postarał się, żeby wszyscy widzieli, jak wkłada go do kieszonki na piersi. Otworzył mi kratę i wszedłem do zbiornika z rekinami. Teraz pozostało tylko zarzucić przynętę. Popo – wymawia się po-po – czyli mój klient ćpun, przywitał mnie ponurą miną i kiwnięciem głowy. Początkowo Popo był w Los Angeles

zwykłym kapusiem, ale przeniósł się do Nowego Jorku, gdy w Kalifornii zrobiło się za gorąco. Wyglądał całkiem nieźle jak na faceta w takim położeniu. Miał podarte z boku dżinsy, a na podkoszulku widać było liczne plamy jedzenia. Śmierdział zaschniętym gównem i papierosami. Jego wychudłą pierś pokrywała warstwa potu. Ten pot wskazywał na wczesne początki skutków abstynencji heroinowej. Popo miał na nogach wsuwane tenisówki. Pewnie włożył je po to, aby mu ich nie zdjęli, gdy zostanie aresztowany, co często mu się musiało zdarzać. Nazywał się Dale Barnes. Takie nazwisko zawsze podawał glinom, ale tak często kapował na ulicach, że zdążył już zarobić przezwisko Popo, którego używała też policja. Pochodzenie słowa „popo” nie jest jasne, ale wydaje się, że narodziło się w Kalifornii, gdzie policjanci na rowerach zawsze jeździli dwójkami, a na plecach ich T-shirtów widniały litery: „PO”[1]. Patrząc za nimi, widziało się wtedy napis: „PO PO”. Dla kapusia takie przezwisko nie było najlepsze. Popo zapytał, ledwo otwierając usta: – Gdzie byłeś, mecenasie? Zabrzmiało to trochę tak, jakby chciał powiedzieć: „odpieprz się ode mnie”, czyli tak jak ustaliliśmy. – Kupić ci śniadanie – odparłem i podałem mu torbę, którą ukryłem między aktami jego sprawy. Usiadłem na ławce po jego lewej stronie. Popo siedział blisko więźnia, mojej ofiary, zajmującej miejsce na końcu ławki. Po rozmowie z Neilem wcześniej tego ranka strażnik połączył mnie z Popo i powiedziałem mojemu klientowi, żeby zaprzyjaźnił się z tym wyglądającym jak palant białym facetem. Popo otworzył torbę i drżącymi palcami zaczął pożerać hamburgera. Drugiego hamburgera podał temu białemu po prawej. Odmówił. Pomyślałem, że stanowią dziwną parę. Obaj mieli dwadzieścia dwa lata, obaj urodzili się w tym samym mieście, obaj mieszkali w tym samym mieście i teraz obaj grzali tyłki na tej samej ławce w tym samym areszcie, a jednak sprawiali takie wrażenie, jakby przybyli z dwóch planet – jeden z planety Bogactwo,

drugi z planety Bieda. Moją ofiarą był David Child. Posiadał najszybciej się rozwijającą w historii sieć społecznościową – Reelera. W ciągu trzech lat od wprowadzenia na rynek

zrobiła z Davida Childa miliardera i

spowodowała, że Facebook wyglądał jak Myspace. Nie było miesiąca, żeby nie było słychać o Reelerze albo o Davidzie. Prawie go nie poznałem, gdy tak siedział z głową zwieszoną na piersi. A tak w ogóle to nie sprawiał na mnie wrażenia kogoś zamieszanego w jakikolwiek szwindel. Wyglądał zupełnie zwyczajnie. Jednak wielu takich „zwyczajnych” facetów jest zdolnych popełnić morderstwo. Ten dzieciak był geniuszem, ale jakoś nie mogłem sobie wyobrazić jego związku z Harlandem i Sintonem. Był klientem tej firmy, ale co ich jeszcze łączyło? Kennedy powiedział, że tylko on jeden może ich doprowadzić do pieniędzy. Jednak nie miałem najmniejszego pojęcia jak – jeszcze nie miałem. Patrzyłem na Davida i Popo siedzących na tej samej ławce. Przestępstwo bardzo zrównuje ludzi. – No więc, jak długo tym razem, Eddie? – zapytał Popo. Wciągnąłem powietrze przez zęby. Mój klient tego nie chciałby usłyszeć. – No, my tu nie stosujemy reguły trzech uderzeń, jednak biorąc pod uwagę, że jesteś blisko czterdziestu trzech, szacuję na jakieś pół godziny, góra czterdzieści pięć minut. Przez ten czas przekonam oskarżyciela, żeby oddalił zarzut, i wyjdziesz[2]. Kiedy tak przemawiałem do mojego notorycznego przestępcy i ćpuna, usłyszałem zduszony śmiech. David uniósł głowę i patrzył na mnie. Rozmyślnie unikałem z nim kontaktu wzrokowego i nonszalancko nie spuszczałem wzroku z mego klienta. – To mi pasuje, Eddie. – Popo odwrócił się i klepnął przyjaźnie Davida w ramię. – Lepiej, żeby nie było za długo, Eddie. Chciałbym się już znaleźć na starych śmieciach.

– Zrobię, co będę mógł. Ale nie jestem cudotwórcą. Powinienem z tobą załatwić wszystko do wpół do jedenastej, jednak niczego nie obiecuję. Uśmiechnął się. Prawdą było, że Popo został aresztowany poprzedniej niedzieli nocą. Taka była nasza umowa. Kilka miesięcy temu został złapany na rabunku i zanosiło się na dłuższą odsiadkę. Jego jedyną opcją była współpraca z policją i z moją pomocą zawarł układ. Jeżeli jesteś płatnym informatorem, mogą ci płacić na dwa sposoby: sześćdziesiąt trzy dolary sześćdziesiąt centów na tydzień albo stan pokrywa koszty prawnego

reprezentanta,

którego

wybierzesz,

maksimum

sto

pięćdziesiąt dolarów za godzinę. Ten nowy program pilotażowy opłacania prywatnego adwokata, będącego przeciwieństwem obrońcy z urzędu, albo częściowo finansowanego przez władze stanowe, jest po to, by zmniejszyć obciążenie obrońców z urzędu i dodatkowo odciążyć zawalone robotą kancelarie pomocy prawnej, a także unikać konfliktu interesów obrońców

z

urzędu

równocześnie

reprezentujących

tych,

którzy

kablowali, i tych, których podkablowano. Mimo że pomysł był dobry, w praktyce

większość

facetów

brała

sześćdziesiąt

trzy

dolary

i

sześćdziesiąt centów. Ale nie Popo. Dopóki Popo bywał co drugą niedzielę aresztowany za posiadanie narkotyków,

ja

mogłem

wystawiać

sześciogodzinny

rachunek

za

wyciągnięcie go z pudła następnego dnia. Fakt, że był policyjnym informatorem, utrwalił się w jego przeżartym narkotykami umyśle, a ja mogłem go wykorzystać na rozprawie w poniedziałek za sto pięćdziesiąt dolców za godzinę. Nie możesz funkcjonować w narkotykowym kręgu, jeśli nie dostarczysz wymiarowi sprawiedliwości choćby jakiegoś drobiazgu, a wtedy oskarżenie to już małe piwo. Mimo wszystko musiałem mieć nieco czasu, żeby załatwić Popo zwolnienie. Z jego pomocą wystawiłem Departamentowi Sprawiedliwości rachunek na tysiąc pięćset dolarów za miesiąc, z czego pięćdziesiąt wylądowało na biurku sierżanta z centralnego aresztu, a pięć setek było dla Popo, który

płacił haracz za opiekę lokalnego dilera, aby go nie zabito za donoszenie. Facet o takiej ksywie musiał mieć ochronę, żeby przeżyć na ulicy. Ten diler podał Popo nazwiska wszystkich swoich pracowników, którzy według niego zbyt wolno działali na rogach ulic i zostali przez niego skreśleni. Na ich miejsce zatrudnił już świeże i tańsze talenty. Poza tym kto za dwa tysiące dolców dziennie nie upłynniał towaru na rogach ulic Nowego Jorku, ten nie liczył się w tym biznesie. Uważałem, że to dobry układ. Każdy miał to, na co zasłużył; statystyki kryminalne wyglądały lepiej, a kancelarie publicznych obrońców miały przynajmniej trochę luzu. Nikt na tym nie tracił, a miasto zarabiało. Doskonały mały kant. – Siedź spokojnie. Pogadam z prokurator. To moja dobra znajoma. Wywoła twoją sprawę na samym początku, więc może szybko wyjdziesz – rzuciłem i klepnąłem Popo w spocone plecy. Wstałem i udzieliłem mojemu klientowi jeszcze kilka ostatnich rad. – Bądź gotów za jakieś dziesięć minut. Nic nie mów, całe gadanie zostaw mnie. Zrozumiałeś? Skinął głową. Odwróciłem się do wyjścia. Spodziewałem się, że zanim dotrę do drzwi celi, David zawoła za mną. Zawołał, gdy zrobiłem trzy kroki. – Przepraszam, mecenasie, ma pan sekundę? – zapytał. Zatrzymałem się, nie odwracając. – Obrońca z urzędu będzie później w sądzie, ja nie udzielam porad prawnych pro bono, chłopcze. – Nie… nie… ach, pan mnie nie zrozumiał. Ja mam już obrońcę… Tylko… Wykonałem pół obrotu. – Zatem nie jestem ci potrzebny. – Nie, proszę zaczekać. Chciałem pana tylko o coś zapytać – ciągnął, splótł palce i podparł podbródek. Ruszając wargami, wymawiał raz za razem niemo: „Proszę”. Rozpaczliwie chciał ze mną rozmawiać, a

jednocześnie nie ruszał się z ławki; strach przed wstaniem z ławki i tym samym zwróceniem na siebie uwagi innych aresztowanych górował nad jego desperacją. – Spokojnie. Okej. Znam cię? Wydawało się, że kurczy się w sobie. Bał się. Potwornie bał się rozpoznania. – Nie sądzę, żebyśmy się kiedyś spotkali – powiedział. – Co mogę dla ciebie zrobić? – Podszedłem do niego. – Wczoraj wieczorem mój obrońca powiedział, że będzie tu dziś rano. Nie przyszedł i jestem zaniepokojony. Ja… nie jestem przyzwyczajony do… – Nie byłeś przedtem aresztowany? Rozumiem. Kto jest twoim obrońcą? – Gerry Sinton. – Z firmy Harland i Sinton? – Tak. Jest pan zaskoczony. – No… trochę. Moja żona jest u nich prawniczką. Myślałem, że oni zajmują się prawem korporacyjnym. – Z Gerrym znamy się od dawna. Ufam mu. Czy widział go pan dziś rano? Jego głos się załamywał, raz był niski, raz wysoki. Neil mówił mi, że David prawie całą noc płakał, zanim Popo go uciszył. Mądre posunięcie, niedobrze jest w celi na kilometr cuchnąć słabością. – Nie, nie sądzę, żebym widział Gerry’ego dziś rano, ale jestem pewny, że wkrótce się zjawi. Zauważyłem, że chłopak ma małe, delikatne dłonie, które teraz drżały. Szczękał zębami, oczy miał czerwone i szeroko otwarte. Gdy się odwróciłem, wyciągnął rękę i chwycił mnie za nadgarstek. – Hej tam! Ręce przy sobie! – krzyknął Neil. Moja ofiara skrzywiła się i odsunęła. – Proszę zaczekać. Mógłby pan sprawdzić, czy Gerry przyszedł? Nie

mogę do niego zadzwonić, a on powinien już tu być. Zapłacę panu za stracony czas. Może zadzwoni pan do swojej żony? Ona panu powie, czy go widziała. Popo nie miał konta w banku, pieniędzy ani nieruchomości, tylko to co na sobie. Kennedy powiedział, że sieć Davida warta jest 1,9 miliarda dolarów, że posiada jacht, flotę aut, trzy rezydencje i drużynę koszykówki. Teraz Popo i David byli równi. Obaj potrzebowali czegoś albo kogoś, kto by się nimi zajął. Popo chciał heroiny, ofiara potrzebowała prawnika i te pragnienia zrównywały ich tak jak śmierć czy choroba. – Christine pracuje u Bena Harlanda. Nie mam pojęcia, jak często widuje Gerry’ego Sintona, ale mogę zadzwonić. Sprawdziłem czas na zegarku, udając, że dzwonię do niej z komórki. Przed pójściem do sądu próbowałem się z nią połączyć ze sześć razy. Nie odbierała. Tak naprawdę to nie miałem pojęcia, co jej powiedzieć, gdyby odebrała. Chciałem powiedzieć, żeby została w domu, jednak nie sądzę, aby mnie posłuchała, bez względu na to, co jej powiem. Potem doszedłem do wniosku, że Dell pewnie miał rację – im więcej by wiedziała, w tym większym byłaby niebezpieczeństwie. – Ja bym się nie martwił, przypuszczalnie utknął w korku. Na pewno wkrótce się zjawi. Po przyjściu do sądu będzie musiał podać nazwisko urzędniczce sądowej i że jest twoim obrońcą. Potem weźmie dokumenty sprawy i skontaktuje się z oskarżeniem. Nie martw się, zaraz poproszę Neila, żeby zatelefonował do urzędniczki sądowej i sprawdził. – Dziękuję – odparła ofiara, zamykając oczy w obawie, że kiedy je otworzy, mógłbym ujrzeć w nich wyraz wdzięczności. Wyłączyłem telefon, mówiąc: – Żona ma wyłączoną komórkę. Pewnie jest na spotkaniu. Zawołałem przez kratę Neila i poprosiłem, żeby zadzwonił do Denise. Niech dziewczyna sprawdzi, czy Gerry przyszedł już do sądu. W czasie gdy Neil dzwonił, posłałem Davidowi uspokajający uśmiech. Neil pewne zadzwonił do swojego bukmachera, ale na pewno nie do Denise. Nie

musiał. W tym momencie uzmysłowiłem sobie z całą wyrazistością, gdzie dokładnie może się znajdować Gerry Sinton i jeśli wszystko poszło zgodnie z planem, to za żadne skarby świata szybko nie zjawi się w sądzie.

[1] Police officer [2] Trzy uderzenia (three-strike law) to system kar dla recydywistów, czyli „do trzech razy sztuka z przekraczaniem prawa”. Popo przekroczył je 43 razy. Jednak tych zasad rząd federalny do 2003 roku nie zatwierdził. ===

ROZDZIAŁ ÓSMY Godzinę przed moim zejściem do celi aresztu Gerry Sinton tkwił w korku na Avenue of the Americas za kierownicą rolls-royce’a silver shadow z 1968 roku. Dell mówił, że Sinton ma kolekcję aut, która doprowadziłaby Jaya Leno do łez, i że lubił osobiście je prowadzić. Kiedyś zatrudnił szofera, jak wielu innych znanych prawników, ale zwolnił go, gdy pół roku temu kupił rollsa. Przed Sintonem ulicą jechał stary ford pikap, który nieustannie zmieniał pasy. Gerry widział w fordzie kłócącą się parę i raz po raz trąbił na pikapa, usiłując go wyprzedzić. Kierowca pikapa, Arthur Podolske, nie pozwalał na to. Arthur był wielkim facetem po pięćdziesiątce. A do tego astmatykiem i jednym z najbardziej pedantycznych kierowców, z jakimi kiedykolwiek pracowałem. Poza tym potrafił ostro hamować. Zmieniał pasy, żeby Gerry go nie wyprzedził. Ostro wdusił pedał hamulca w tej sekundzie, gdy światło zmieniło się na czerwone, aby Gerry nie miał szans zatrzymać się w porę, i rolls wyrżnął w tył starego pikapa. Gerry, wysiadając z auta, zapewne zaczął kląć na kierowcę pikapa. Ale nie trwało to długo. Otwarły się drzwi od strony kierowcy i z pikapa wynurzył się tłusty Arthur, który udawał, że zaraz dostanie zawału. Żona Arthura, Eileen, w porównaniu z mężem przypominała gimnastyczkę. Wyobraziłem sobie, że jak zwykle dostała ataku histerii i rzuciła się na Gerry’ego, wymachując

rękoma, ale

po

kilku sekundach paniki

zapanowała nad sytuacją. Ryzyko polegało na tym, że Gerry mógł wyciągnąć komórkę, zadzwonić do biura i polecić, żeby wysłano innego adwokata do sądu, aby zajął się jego klientem. Przewidziałem to. Na szczęście przejeżdżał patrol policji, zobaczył wypadek i któryś z funkcjonariuszy wezwał przez radio karetkę, inny odciągnął Gerry’ego od

rollsa, podprowadził do radiowozu, położył twarzą na maskę, założył kajdanki i wcisnął na tylne siedzenie wozu patrolowego, aby zająć go czymś do przyjazdu karetki. To wszystko odbyło się, zanim Gerry zdążył zadzwonić po pomoc. Nie było łatwo zorganizować to wszystko, ale pewni ludzie pomogli mi załatwić policyjny patrol, który śledził prawnika i zatrzymał go, zanim ten zdążył wezwać pomoc przez komórkę; potem gliniarze mogli zrobić wszystko, co uważali za konieczne. Zero szans, żeby Gerry zjawił się tego ranka w sądzie. – Ten pana klient bardzo dobrze się o panu wyrażał – zauważył David, wskazując ręką Popo. – Powiedziałem mu, że Eddie jest najlepszy – wtrącił Popo, szczękając zębami. Widać było, że dużo go to kosztowało. Nie spuszczałem oczu z Davida. Po raz pierwszy dobrze mu się przyjrzałem. Twarz miał zalaną łzami, włosy opadały na czoło. – Halo… ja ciebie przecież znam, ty jesteś… – Nie tu – przerwał i rozejrzał się nerwowo po celi, ściskając dłonie, żeby się nie trzęsły. Ale z kolei zaczął szurać stopami, więc szybko wsunął je pod ławkę. Nie przewidziałem, że David straci własne obuwie. Czasami trzeba improwizować. Niektórzy najlepsi i najbardziej skuteczni naciągacze odnosili sukcesy, ponieważ dostrzegali okazję sprzedania siebie jako kogoś uczciwego, godnego zaufania. Przekonanie ofiary, aby ci zaufała, to prawdziwy bieg z przeszkodami i gdy nadarzy się okazja, cementuj związek z nią, aby ją sobie zjednać. W tej grze takie zagrania nazywamy „przekonywaniem” albo „perswadowaniem”. I tego rodzaju szanse należy chwytać bez względu na ich wyjątkowość – utrata własnych butów to dla mnie doskonała okazja, by pokazać Davidowi, że bywam przydatny. – Hej, a co się stało z twoimi butami? Zwiesił głowę i potarł kark. Nerwowo poruszał nogami i zaciskał ręce. Spojrzał na mnie, a potem przeniósł wzrok na środek celi. Na środku stał

masywnie zbudowany czarny mężczyzna. Zachowywał się tak, jakby był właścicielem całego pomieszczenia. Wokół niego było pusto w tej zatłoczonej celi, pełnej niebezpiecznych typów. Ten facet znajdował się na szczycie łańcucha pokarmowego. Na nogach miał parę nowiutkich czerwonych nike’ów. Wyraźnie były na niego za małe, bo piętami dotykał podłogi. Ignorując proszące gesty Davida i jego szepty – „proszę, zostaw to” – wyszedłem na środek celi i wyciągnąłem rękę do giganta. Był o piętnaście centymetrów wyższy ode mnie, z pięćdziesiąt kilogramów cięższy i wyglądał, jakby składał się ze zbitych węzłów mięśni. Na szerokiej piersi widniał tatuaż czarnego orła z rozpostartymi skrzydłami i zobaczyłem też błysk złota w jego zębach. Olbrzym stał bez ruchu, tylko się gapił na mnie. – Jestem Eddie Flynn – powiedziałem, cofając rękę. Nic. – Niestety, muszę panu zwrócić uwagę, że nosi pan buty mojego klienta. Chyba są na pana za małe. Chciałbym, żeby je pan oddał. Olbrzym błysnął białkami i widziałem, jak reszta mężczyzn trąca się łokciami w oczekiwaniu na rozwój wypadków. W celi zapanowała pełna napięcia cisza. Czułem, jak facet zaczyna się pocić. Wyciągnąłem rękę po buty, nie spuszczając wzroku z jego twarzy. Olbrzym nie zareagował na moją rękę, tylko szybkim ruchem chwycił mnie za krawat. Zamierzał albo przyciągnąć mnie do siebie i udusić, albo tylko nastraszyć. Nie dałem mu okazji. Chwyciłem jego prawą rękę i zablokowałem przy piersi. Lewą ręką złapałem łokieć wielkoluda i pchnąłem w górę. Trzymając go za nadgarstek, zablokowałem go, a łokieć obróciłem na dziesiątą, czemu towarzyszył głośny trzask w okolicy barku. Dostrzegłem, jak jego gniew zmienia się w zdumienie, potem w wyraz przeszywającego bólu. Teraz już jego ręce nie działały tak sprawnie jak przedtem. – Jeżeli uniosę rękę pięć centymetrów wyżej, twoje ramię wyskoczy ze

stawu, gdzie znajduje się mnóstwo tkanek i chrząstek, które zostaną zniszczone, skruszone. Stracisz przytomność, a kiedy się ockniesz, zapragniesz umrzeć. Zechcesz oddać mi buty i będziesz się grzecznie zachowywał czy wolisz zostać inwalidą? Skinął głową. Puściłem go. Przez kilka godzin będzie miał bezwładną rękę; miał naderwane ścięgna i unieruchomione mięśnie. Byłem przekonany, że kombinował, jakby tu skoczyć na mnie. Uśmiechnąłem się. Zdjął buty. Dorastając w najnędzniejszych salach do trenowania boksu w mieście, niewątpliwie miałem nad nim przewagę nawet w zwykłych ćwiczeniach treningowych. Rzuciłem buty swojej ofierze. David otworzył usta. Ciszę przerwał Neil. – Wiesz co, ja naprawdę powinienem sobie sprawić nowe szkła – powiedział, zdejmując okulary i unosząc je do światła. Po czym ciągnął: – Jesteś wielki, Eddie, a twój przyjaciel miał rację. Dzwoniłem do Denise, ani śladu Sintona. – Dzięki, Neil – odparłem. Widziałem, jak David wstrzymał oddech na wieść, że Gerry Sinton nie przyjechał do sądu. Następnie westchnął i zaczął ustami gwałtownie łapać powietrze. Na czubku nosa zebrała się kropla potu i po twarzy spłynęły nowe łzy. – Może mi pan pomóc? Proszę! Nie wiem, co z Gerrym. Powinien już tu b y ć, ale wygląda na to, że nie uda mi się wyjść za kaucją. Gerry mówił, że nie mogę liczyć na przypadek. Ja tylko… Ja tam nie mogę iść sam…. Czy może mnie pan reprezentować? Tylko ten jeden raz? Proszę, błagam pana. Zaplanowałem to, wszystkie przygotowania, wszystko, co dotąd zrobiłem dziś rano, było tak zaplanowane, żeby ten aresztowany zwrócił się do mnie o pomoc. Kiedy już to nastąpiło – milczałem, ponieważ

wiedziałem, że jeśli się zgodzę, nie będzie odwrotu. Przeanalizowałem wszystkie możliwości, wiele razy powtórzyłem przez ostatnie dziesięć godzin. Nic nie uległo zmianie. Nie miałem wyboru, żadnego innego wyjścia. Alternatywą było zakończyć wszystko w tej celi, ale wtedy nie przyszedłbym tu z wizytą do swego klienta, tylko do żony. – Okej – zgodziłem się. Wolno wypuścił powietrze i uśmiechnął się. Ja natomiast poczułem się, jakbym zrzucił ciężar, który zamierzał mnie zgnieść. Podszedłem bliżej i ściszyłem głos. – Teraz trochę formalności. Nazywasz się David Child i jesteś twórcą Reelera? – Zgadza się. – Co to jest Reeler? – wtrącił Popo. – To coś jak Twitter albo Facebook – wyjaśniłem. – A co to jest Twitter? – spytał Popo. Zignorowałem go i skupiłem uwagę na Davidzie. – Jeżeli mam cię reprezentować, to muszę wiedzieć wszystko o twojej sprawie. To niezbyt uprzejmie pytać o to wprost, ale lepiej, żebym wiedział teraz. O co cię oskarżają? Otarł twarz i mokre dłonie wytarł o koszulę. Sprawiał wrażenie, jakby nie wiedział, co mi powiedzieć. Zupełnie tak jakby chciał biec z przetrąconym kolanem, zapominając, że jest niesprawny, ale ból przypominał mu o tej niesprawności. Ostatecznie wydusił z siebie: –

O

morderstwo.

Oskarżają

mnie

o

popełnienie

pierwszego stopnia. Ale zapewniam pana, ja jej nie zabiłem. ===

morderstwa

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Ukrył twarz w dłoniach. Musiałem wiedzieć więcej, jednak w tej chwili nie było sensu naciskać. – W porządku, proszę się uspokoić. Muszę wpierw załatwić sprawę z Popo. To zajmie dziesięć minut. Zapytam sędziego, czy może trochę przesunąć pańską sprawę, abyśmy mogli gdzieś porozmawiać w spokoju. Mam nadzieję, że to da Gerry’emu czas, żeby tu dojechać. David nie patrzył na mnie. Zasłonił oczy dłońmi. Wychodząc z aresztu, nie spuszczałem z niego wzroku, aż do prowadzących na górne piętra sądu drzwi ewakuacyjnych. Czekając na windę, wyjąłem swój nowy telefon komórkowy z kieszeni marynarki, wystukałem tekst i wysłałem wiadomość:

Jestem w sądzie. Zatrzymaj Gerry’ego jeszcze co najmniej godzinę.

Winda zjechała. Otrzymałem odpowiedź:

Masz maks czterdzieści minut.

Na moim zegarku było piętnaście po dziesiątej. Za mało czasu. Dzięki Bogu winda była pusta. Nacisnąłem na piąte. Drzwi się zamknęły, winda ruszyła i zaczęła się przeraźliwie wolno wznosić. Przed dwudziestoma czterema godzinami moje życie toczyło się zupełnie innymi torami. Trzy miesiące temu otworzyłem własną firmę. W ciągu dwóch tygodni rozwinęła się i zacząłem znowu czuć się trochę sobą. Znowu w siodle, znowu z klientami, terminami, których nie wolno

przekraczać, debetami i używanymi samochodami. Świat daleki od mojej starej firmy, a jednak lepszy i jakby prawdziwszy. Półtora roku temu porzuciłem zawód prawnika. Wypadki potoczyły się źle, naprawdę źle. Kogoś skrzywdziłem, nie przez jakiś przekręt, zwykłe oszustwo czy nielegalne postępowanie, ale po prostu przez moje działania prawnicze.

I

wszystko

straciłem – żonę,

córkę,

całe

dotychczasowe życie. Po dość intensywnych próbach popełnienia samobójstwa poprzez przedawkowanie alkoholu zacząłem się leczyć, otrzymałem szansę i otworzyły się przede mną nowe perspektywy. Wtedy postanowiłem porzucić prawo; żadnych więcej klientów, żadnych sztuczek na sali sądowej. Dość! Jednak przed pięcioma miesiącami zmuszono mnie do reprezentowania bossa rosyjskiej mafii. Wyszedłem z tego żywy i znowu wpadłem w objęcia poprzedniego zawodu. A teraz byłem tu, nie tylko uwikłany w najbardziej sensacyjną sprawę o morderstwo od sprawy O.J. Simpsona, ale też zamierzając podstępnie nakłonić Davida Childa, aby został moim klientem, dzięki czemu uchroniłbym żonę przed więzieniem. Takie postępowanie nie martwiło mnie specjalnie. Mój nowy klient był czterdziesty piąty na liście najbogatszych ludzi w Stanach. I z tego, co mi powiedziano, był winny jak diabli. Przez sekundę pomyślałem o Dellu. Stracił kogoś i jego rozpacz było wyraźnie widać. W takiej sytuacji albo chcesz uchronić innych przed tego rodzaju uczuciem, albo chcesz, żeby inni cierpieli tak jak ty. Nie wiedziałem, jak postąpiłby Dell. Jeszcze nie. Jednak w aresztowaniu Davida zwęszyłem okazję. Zgadywałem, że przyznanie się do winy uspokoi sumienie Della. Potem spróbuję wykorzystać Davida, żeby dobrać się do firmy i ludzi, którzy muszą cierpieć tak jak on – do Bena Harlanda i Gerry’ego Sintona. Dell chciał zabrać im wszystko – biznes, reputację, pieniądze i ich życie. Pieniądze. Wszystko zawsze sprowadza się do pieniędzy.

W przybliżeniu osiem miliardów dolarów w nielegalnych transakcjach. Tak mi powiedział Kennedy przed moim wyjściem dzisiejszego ranka. Mam im dostarczyć przyznanie się do winy Davida, żeby Dell mógł zawrzeć układ w zamian za partnerów i pieniądze. Albo David się przyznana, albo oni wsadzą Christine do końca życia. Tam, w moim biurze, nie czułem z tego powodu niepokoju albo wyrzutów sumienia. Ale teraz, na widok tego chłopaka, zacząłem się zastanawiać, jak to się stało, że zdecydował się strzelić do swojej przyjaciółki. Nie wyglądał na zupełną ofermę. Gdzieś na peryferiach mego umysłu czaiła się niezdrowa myśl. Spróbowałem ją ignorować. Winda brzęknęła, zwolniła i zatrzymała się na piątym piętrze gmachu sądu przy Central Street. Czterdzieści

minut

zajęło

mi

otrzymanie

pełnomocnictwa

do

reprezentowania mojej ofiary. Teraz mam dwadzieścia cztery godziny, aby zmusić go do przyznania się do winy. Wszedłem do ogromnego holu, jak zwykle pełnego różnych ludzi czekających na spotkanie z sędzią. Opierając się o filar w rogu holu, miałem doskonały widok na cały tłum. Czekało tam też kilku prawników i jednego z nich poznałem, ale nie był od Harlanda i Sintona; żaden z nich nie nosił się jakoś wyjątkowo. Firma Harlanda i Sintona szczyciła się tym, że zatrudnia najlepszych z najlepszych i daje im dwa tysiące dolarów miesięcznie dodatku na ubrania. Zatrudnione u nich prawniczki wybierały Alexandra McQueena, a prawnicy faworyzowali Armaniego. Większość moich garniturów była w czyszczeniu. Moje biuro było zaśmiecone i musiałem je często sprzątać, żeby usunąć przykre zapachy. Ubranie, które miałem na sobie tego ranka, kosztowało trzysta dolarów i należało do moich najlepszych. W chwili gdy odbiłem się od filara, aby skierować się do sali sądowej, ujrzałem tego faceta. Ale nie był to Gerry Sinton. I nie był to prawnik zatrudniony u

Harlanda i Sintona. Przypominał Hiszpana. Na szary sweter narzucił szary wełniany płaszcz, do tego miał ciemne spodnie i czarne buty. Siedział na ławce po prawej stronie schodów głównych, może dziesięć metrów ode mnie. Lewym palcem wskazującym wodził po smartfonie. Kilku stałych bywalców sądu robiło to samo, siedząc w rogach holu na ławkach i popijając kawę z plastikowych kubków, sprawdzali, co się dzieje w ich życiu wirtualnym. Ale ten człowiek był jakiś inny. Chociaż przesuwał palcem po ekranie, zupełnie nie zwracał uwagi na leżący na dłoni smartfon, będący w istocie gazetą dwudziestego pierwszego wieku i aparatem umożliwiającym inwigilację właścicieli. Ten facet całą uwagę poświęcał obserwowaniu, kto znajduje się w holu, i jego wzrok z zaciekawieniem spoczął na mnie. Pociągnął łyk kawy i ponownie zlustrował hol. Kiedy odchylił się na oparcie, żeby znowu łyknąć kawy, ujrzałem tatuaż na szyi, siedział jednak zbyt daleko, żebym mógł dostrzec, co przedstawia. Stanowczo nie był to agent federalny. Rozejrzałem się po tłumie, żeby ustalić, kogo tam wypatruje. Nikt mi nie pasował. Wrażenie, jakby mi ktoś wbijał igłę w kark, spowodowało, że znowu skierowałem uwagę na mężczyznę z tatuażem. Wpatrywał się we mnie. Gdy miałem dziesięć lat, ojciec zabrał mnie do zoo w Bronxie. Szliśmy Aleją Tygrysów, a jeden z tygrysów syberyjskich zatrzymał się i bez ruchu wpatrywał we mnie. Nie szczerzył zębów, nie pomrukiwał, tylko patrzył. Dostrzegłem wtedy w oczach dwustukilogramowej bestii pragnienie rozerwania mnie na strzępy. Teraz doznałem tego samego uczucia, widząc wzrok tego faceta. Wrzucił kubek do kosza i ruszył na schody. Odgadywałem, że nie patrzy na mnie, ale on wyczuł, że go obserwowałem. Zapewne dlatego odszedł.

Gdy

patrzyłem,

jak

idzie

uświadomiłem sobie, że ciężko dyszę.

w

kierunku

sali

sądowej,

I że bardzo trzęsą mi się ręce. Kimkolwiek był ten facet, nie chciałbym go znowu spotkać. ===

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Pięć minut później, siedząc przy stole obrońcy, przeżyłem pierwszy wstrząs; sędzia wszedł do sali, zajął swoje miejsce, zakaszlał i natychmiast wyłożył swoje plany na dzisiaj. – Dzień dobry, panie i panowie. To do wiadomości adwokatów, dziś po południu gram w golfa i muszę stąd wyjść najpóźniej o trzynastej trzydzieści. Jeżeli wasza sprawa nie zmieści się w tym czasie, wasz klient automatycznie wróci do aresztu i zaczeka na następną zmianę. Wywołać pierwszą sprawę. Sędzia Knox miał w nosie sprawiedliwość. Lubił golfa, whisky i atrakcyjne urzędniczki. Jego ulubioną rozrywką było rzucanie w sali sądowej pogróżek pod adresem prawników. Whisky Glenfiddich, nadciśnienie i zgorzknienie sprawiły, że zaróżowiły mu się policzki i zaczerwienił nos. Był niski i z tego powodu cierpiał na kompleks niższości. Knox zwykle spędzał w sądzie kilka godzin, szybko załatwiał sprawy, po czym kończył, a reszta podsądnych szła do więzienia. Wnioski o zwolnienie za kaucją odrzucał i ani prośby, ani groźby nic nie dawały. Sala sądowa wydawała się przyjemnie pusta. Było tu może z sześciu prawników. W celach i na dole schodów zostało około dwudziestu facetów, którzy czekali na obrońcę z urzędu. Zorganizowałem tak, aby sprawa Popo była pierwsza, a po niej Davida Childa. Wcześnie rano zadzwoniłem do Denise. Powiedziałem jej, że muszę załatwić swoją sprawę jak najszybciej i że traktuję to jako osobistą przysługę. Przyrzekła, że mi to zorganizuje. Cieszyłem się sympatią wśród personelu. Strażnik aresztu wprowadził Popo. Miał skute nogi, na rękach kajdanki. Wsunął się na krzesło obok mnie. Dalej widziałem kolejkę więźniów czekających na ogłoszenie, że ich sprawa znajduje się na

wokandzie. Na czele kolejki stał David Child i rozglądał się po sali, jakby była salą tortur. Miał szeroko otwarte oczy i nawet z tej odległości widziałem, jak się trzęsie, jak drży mu broda i szczękają zęby. Julie Lopez, prokurator, metr pięćdziesiąt sześć wzrostu, pewnie nie wyższa od sędziego Knoxa. Piętrzyły się przed nią dwa stosy minimum trzydziestu niebieskich teczek z aktami. Julie, tak jak jej akta, zawsze sprawiała wrażenie doskonale zorganizowanej; z delikatnym makijażem, starannie zaczesanymi do tyłu i zawiązanymi włosami, skromnie ubrana w ciemną, doskonale skrojoną suknię sprawiała wrażenie osoby bardzo kompetentnej. Chwyciła pierwszą teczkę z lewego stosu i zaczęła: – Wysoki Sądzie, pierwsza sprawa Dale „Popo” Barnes. Pan Flynn występuje jako jego obrońca. Wysoki Sądzie, oskarżenie cofa wszystkie zarzuty. Knox nie zasiadał w tym sądzie zbyt często i nie był zaznajomiony ze sprawą Popo. Z początku nie zareagował. Zmrużył oczy, przejrzał kilka dokumentów i gdy je czytał, przez jego twarz przemknął wyraz niedowierzania i wyraźniej pogardy skierowanej pod adresem moim i mojego klienta. – Pani Lopez, czy dobrze usłyszałem? Oskarżenie wycofuje zarzuty mimo ich wagi? – Tak, Wysoki Sądzie. – Dlaczego? Na dodatek sędzia Knox był człowiekiem upartym. Julie spojrzała na mnie i wzruszyła ramionami. Też popatrzyłem na nią i pokręciłem głową. Patrzyliśmy na siebie kilka sekund, ignorując sędziego. Wiedzieliśmy, co robić. Nie należało publicznie ujawniać w sądzie, że Popo od dłuższego czasu jest policyjnym informatorem i od oskarżenia o różne przestępstwa narkotykowe chroni go immunitet. Myślałem, że przezwisko „Popo” wszystko wyjaśnia, ale najwyraźniej sędziemu Knoxowi nic nie mówiło. Większość sędziów otrzymuje odpowiednie wskazówki i wie, że facet współpracujący z policją ma przywileje, jednak Knox nawet nie drgnął

mimo zakłopotanego i porozumiewawczego uśmiechu Julie. – Czy coś przeoczyłem? – zapytał Knox. Pewnie z pięćdziesiąt punktów IQ, ale milczałem, natomiast mój umysł zaczął gorączkowo pracować i dostrzegłem możliwość załatwienia przy okazji sprawy swojego drugiego klienta z tego ranka. – Wysoki Sądzie, możemy porozmawiać o tym w pańskim gabinecie? To drażliwy temat. Przy okazji byłbym wdzięczny za możliwość prywatnego przedyskutowania następnej sprawy z pańskiej listy. Chodzi mi o pana Childa. – Wymieniając to nazwisko, spojrzałem na niego, a potem na sędziego. Było jeszcze za wcześnie na reporterów, ale nawet jeśli przyszło już kilku reporterów kryminalnych i zajęło miejsca w ostatnim rzędzie, nie spodziewali się zobaczyć Davida Childa w sądzie, więc to nazwisko nie wzbudziło sensacji i nie mogli go widzieć – chyba że usiedliby w ławkach od frontu. Ale tam nie było reporterów. Knox

zaraz

go

rozpoznał,

ale

rozsądnie

nie

chciał

budzić

zainteresowania prasy, która mogła mieć swych przedstawicieli na sali. Lekkie skinięcie głową – to nam wystarczyło. Knox wstał. Urzędnik sądowy zawołał: – Proszę wstać! Razem z Julią wyszedłem za Knoxem bocznymi drzwiami, poszliśmy wąskim korytarzem do kancelarii, a potem do prywatnego gabinetu Knoxa. Pomieszczenie sprawiało wrażenie jego małego królestwa. W gmachu sądu panują pewne reguły dotyczące prywatnych pomieszczeń sędziów – zwanych też kancelariami – ale nie dotyczyły one ich osobistych gabinetów, a Knox potrafił wykorzystywać luki prawne. Miałem czas troszkę się rozejrzeć, gdy sadowił się wygodnie w swoim fotelu i poprawiał togę. To niewielkie pomieszczenie, pomalowane na popularny kremowy kolor, wydawało się podobne do innych. Wisiały tu liczne fotografie Knoxa razem ze znanymi golfistami. Przy tylnej ścianie stały zestawy kijów golfowych. Nie było zdjęć rodzinnych. Z wyłożonej dywanem podłogi zdawała się unosić znajoma, a jednak nieuchwytna woń

– przypominająca zapach miodu, utleniacza i whiskey słodowej. – Zatem wpierw Popo, a potem oboje szybko o Childzie, żebym nie tracił czasu – rzucił Knox, nieudolnie zmuszając się do nikłego uśmiechu. Julie i ja nadal staliśmy przed sprawiającymi wrażenie wygodnych skórzanymi

fotelami,

które

stały

przed

biurkiem

sędziego.

W

pomieszczeniach sędziowskich nie wolno siadać bez zaproszenia. O ile wiedziałem, to Knox jeszcze nigdy nikogo nie zaprosił, żeby usiadł na tych krzesłach. To był właśnie tego rodzaju dupek. Julie próbowała ułożyć teczkę z dokumentami Popo na oparciu krzesła, tak aby mogła ją otworzyć i odczytać odpowiednie akta. Ja nie miałem ani teczki, ani akt Popo. Miałem przy sobie tylko kilka starych dokumentów, które przyniosłem tu, aby przedstawić sędziemu. Nie zgromadziłem akt Popo dlatego, że nie chciałem, aby ktoś do nich zajrzał i dowiedział się, że nie wypracowałem tych godzin, jakie figurują na rachunku przedstawionym nowojorskiej policji. Nie ma akt, nie ma audytu. Jeżeli skarbówka zacznie pytać, powiem, że się gdzieś zapodziały, a oni w sytuacji wątpliwej zawsze powinni orzekać na korzyść obywatela. Gdyby jednak policja zechciała obejrzeć akta, odeślę ich do diabła; to są akta mojego klienta i obowiązkiem adwokata jest je chronić. Gdy Julie odczytała swoje notatki, postanowiłem się włączyć, uprzejmie, ale stanowczo. – Panie sędzio, mój klient, Popo, jest policyjnym informatorem. Miał przy sobie narkotyki i używał ich zgodnie z obowiązkami wynikającymi z jego zadań operacyjnych. Biuro prokuratora okręgowego wie o tym i dlatego – dla powszechnego dobra – nie chce się w to wtrącać. Mój klient dostarcza informacji pozwalających aresztować wielu przestępców. Szyja Knoxa przybrała barwę jego nosa. Był wytrącony z równowagi faktem, że na publicznej rozprawie nie będzie mógł wywiązać się z obowiązków sędziego w sprawie policyjnego informatora. Wobec tego zamierzałem podsunąć mu rozwiązanie, aby mógł z tego wyjść z twarzą. – Panie Flynn, ja tylko zamierzam sprawdzić z panią prokurator, czy

informacje, które otrzymała od pańskiego klienta, są warte wycofania wszystkich oskarżeń – rzekł Knox. – Mamy układ z Popo. Jest objęty immunitetem – oświadczyła Julie. – Dobrze, ale zanim będziemy rozmawiać o Childzie, czy zgadzamy się na zwolnienie Popo? – zapytałem. – Kogo? Ach tak, tego narkomana. Pewnie. A teraz pomówmy o tym naszym miliarderze. Zajrzałem do akt. Ma obrońcę? – Z pewnością – odparłem. – Oskarżenie zgadza się na kaucję? – zapytał Knox, spoglądając na Julię. – Sprzeciwiamy się kaucji – odparła Julie. – Stanowczo? – zapytał Knox. – Tak, panie sędzio. Ktoś mógłby powiedzieć, że Child mógłby nie wrócić na rozprawę, nawet gdyby zastosowano najostrzejsze warunki kaucji. Sędzia pochylił się nad biurkiem i podparł palcami brodę. Między wargami ukazał się czubek bladego języka, Knox wydał głośny odgłos ssania, wciągając język do ust. Ten ruch był nagły, kojarzył się z gadzim. Sędzia udawał, że rozważa to, co usłyszał od oskarżyciela. – Na jaką kaucję wyraziłby zgodę pański klient, panie Flynn? – zapytał. Była to próba rozpoczęcia dyskusji wstępnej na temat wysokości kaucji. Gdybym mu podał wysokość kaucji, na jaką zgodziłby się mój klient, on natychmiast podałby inną, znaczenie wyższą sumę, na którą mój klient musiałby się zgodzić. Po mojej odpowiedzi spróbowałby sondować Julie, jaką ona sugerowałaby kaucję. Tym sposobem Knox skłoniłby obronę i oskarżenie do zaakceptowania kaucji i tym samym obyłoby się bez przesłuchania. W ten sposób ani ja, ani Julie nie bylibyśmy usatysfakcjonowani, ale nie moglibyśmy zmienić jego decyzji. Na dodatek mogliśmy stracić to, co już osiągnęliśmy. Knox z pewnością wolno myślał, ale opanował kilka sztuczek prawnych. – Obawiam się, że będę się musiał skonsultować z moim klientem co do

wysokości kaucji. – Dobrze – zgodził się Knox – ma pan dziesięć minut. Spojrzałem na zegarek. Miałem jeszcze około kwadransa, potem w sądzie zjawi się Gerry Sinton i będzie po wszystkim, zanim nawet zaczniemy. ===

ROZDZIAŁ JEDENASTY Wiedziałem już, co się stało. Przed dziesięcioma godzinami przedstawił mi to szczegółowo Dell. A jednak chciałem wszystko jeszcze raz usłyszeć z ust mojego klienta. Zawsze istnieje kilka wersji tej samej opowieści. Jesteśmy takimi małymi planetami mającymi własne uprzedzenia, nałogi, predyspozycje, ale też i ograniczoną percepcję. Nie ma dwóch ludzi widzących w identyczny sposób tę samą rzecz. Kiedy jeszcze na dodatek każdy może podać inną wersję tych samych wydarzeń w zależności od tego, z kim rozmawia, daje to wyobrażenie, jak bardzo niejasne mogą być takie relacje. Każdy człowiek może opowiedzieć tę samą historię w odmienny sposób w zależności od tego, czy przekazuje ją mężczyźnie czy kobiecie, koledze profesorowi czy taksówkarzowi, policjantowi czy prawnikowi. Podświadomie tak formułujemy nasz przekaz ustny i wspieramy go mową ciała, aby zyskać uwagę słuchacza i jego zrozumienie. Kłopot polega na tym, że trzeba zdobyć wszystkie potrzebne informacje o tym, co się stało n a p r a w d ę. I to niezależnie od tego, czy twój klient mówi prawdę, czy kłamie. Istnieją proste sposoby wydobycia prawdziwych danych. Użyłem jednej z najprostszych technik, aby sprowokować Davida Childa do mówienia prawdy. Siedzieliśmy w zatłoczonym, brudnym pokoju widzeń. Dzielił nas ciemny, mahoniowy stół o porysowanym blacie, na którym poniewierały się spinacze, długopisy i inne śmieci pomocne w wydobywaniu informacji z oskarżonych. Usiadłem, nic nie mówiąc Childowi o mojej rozmowie z sędzią Knoxem. – No więc… co się stało? – zapytałem. – Co powiedział sędzia? Milczałem, siedząc na krześle. Złożyłem ręce na kolanach. Nie należy

zakładać rąk na piersi, ale należy trzymać się prosto. Tak jakby się podświadomie pozostawało w trybie „czuwania”. – Co on powiedział? Odwróciłem głowę w prawo. – Panie Flynn? Kilka sekund milczenia. Child wlepił wzrok w podłogę. Trudno utrzymać milczenie, gdy ktoś niecierpliwie czeka, aż zaczniesz mówić. Uniósł szybko głowę i nasze spojrzenia się spotkały. W jego wzroku widać było nieme błaganie. Uniosłem brwi. – Co się stało, Davidzie? – powtórzyłem. Kilka razy skinął głową, potem uniósł ręce w geście kapitulacji. Nie pytałem Childa, dlaczego został aresztowany ani dlaczego go oskarżono o morderstwo, ani też o dowody, jakie przeciwko niemu miała policja. Moje pytanie było bardzo ogólne i z odpowiedzi mogłem uzyskać mnóstwo informacji. – Jezu – rzekł w końcu, głaszcząc się dłońmi po głowie – ja kochałem Clarę. Nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ona. Była doskonała. Taka doskonała. Dlaczego, u diabła, wybrała takiego dupka jak ja, tego już nigdy się nie dowiem. Chryste, wybacz mi, ale teraz wolałbym jej nigdy nie spotkać. Przynajmniej wciąż by żyła. Zaczął płakać. Łzy spływały mu po twarzy, a podpuchnięte oczy dowodziły, że w ciągu minionych godzin dużo płakał. Pochylił się, plecy mu drżały, gdy ciężko oddychał. W tej chwili sprawiał wrażenie skrzywdzonego chłopca. Milczałem. Nie objąłem go, nie pocieszałem. Siedziałem cicho, rozluźniony, spokojny. Jeśli mu współczułem, nie chciałem tego okazać. Mogłem spędzić osiem minut

na obserwowaniu,

jak

płacze

i

wydmuchuje

nos.

Najszybszym sposobem, aby ktoś przestał płakać i zaczął mówić, jest milczenie. Ludzi w końcu wprawia w zakłopotanie taki przypływ emocji

w obecności kogoś obcego. Child otarł twarz rękawem kombinezonu. – Przepraszam. Przepraszam – powtarzał. Nadal milczałem. Pozostało siedem minut. – Co się stało, Davidzie? Pokręcił

głową,

kilka

razy

westchnął,

uspokajając

oddech,

i

odpowiedział: – Ona umarła przeze mnie. Mówiąc, nie patrzył na mnie. Wpatrywał się w blat stołu. Mówił poważnie, rzeczowo, beznamiętnie, tak jakby podawał swój adres albo datę urodzenia. Nie było to zwierzenie płynące z głębi serca, ale zwykłe stwierdzenie faktów. Prawnicy zwykle nie dociekają, czy ich klient mówi prawdę. To doprowadziłoby ich do szaleństwa. Po prostu robisz, co do ciebie należy, ufasz systemowi i winny przyznaje się do winy. Niewinny walczy w swojej sprawie i o niski wyrok. Jeżeli w tym procesie przy okazji wyjdzie na jaw prawda, to bardzo dobrze, ale prawda nie jest celem procesu. Celem jest werdykt. Na prawdę nie ma miejsca w procesie sądowym, ponieważ nie jest przedmiotem zainteresowania ani obrony, ani oskarżenia, ani sędziego. Jednak w mojej poprzedniej karierze, zanim zostałem pracownikiem wymiaru sprawiedliwości, prawda zawsze był moim celem. Będąc kanciarzem, żyjesz i umierasz, przedstawiając swojej ofierze prawdę absolutną. Oczywiście nie taką realną prawdę. Nie. Ale jej wersję, taką, jaka pasuje oszustowi. To, co teraz usłyszałem, wyglądało mi na prawdę. Zwykle na kilometr wyczuwam kłamstwo. Spodziewałem się, że Child może być doskonałym łgarzem, człowiekiem, którego nie poznałem dobrze przed tą rozmową. Jednak nie doceniłem go. Był kłębkiem nerwów, a dodatkowo szok i poczucie winy sprawiały, że piekielnie trudno było go przeniknąć. Musiałem polegać na intuicji. Pierwsze wrażenie – ten facet nie był zabójcą. Jednak mogłem się

mylić. Sześć minut. ===

ROZDZIAŁ DWUNASTY Do pokoju widzeń dotarło echo zamykania okratowanych drzwi w przyległym korytarzu. Ale nawet ten głośny dźwięk nie zagłuszył hałasów – płaczu, śpiewów i modlenia się. Child wytarł twarz. Pociągnął nosem i wyprostował się. – Wiedziałem, że szykuje się coś złego, zanim wyszedłem z mieszkania. Sprawdziłem e-maile w telefonie; siedemnaście nowych wiadomości. Dziwna liczba. Nie lubię dziwnych liczb, więc wiedziałem, że stanie się coś złego, i to był mój błąd. Wiedziałem, że to bzdura, ale tak było zawsze. Diagnoza lekarza… – Nie mamy dużo czasu, Davidzie. Szczegóły omówimy później. Teraz tylko sprawy zasadnicze – to, co się stało twojej dziewczynie. – Zostawiłem Clarę w mieszkaniu, właśnie tego dnia przeprowadziła się do mnie. W drodze do pracy zatrzymałem się na światłach kilka przecznic od mojego domu. Każdego piątku wieczorem, o wpół do dziewiątej, mieliśmy spotkanie w Reelerze; robiliśmy burzę mózgów i tworzyliśmy tygodniowy plan działania. Światło zmieniło się na zielone i ruszyłem. Na skrzyżowaniem stuknął mnie ten dupek. Przejechał na czerwonym i walnął w moje bugatti. Gdy wysiadał z auta, poczułem zapach alkoholu, a potem zaczął mi grozić. Zjawiła się policja i oni… oni zapytali mnie, co się stało. Powiedziałem, potem policjant wyjaśnił mi, że ten kierowca zobaczył w moim aucie broń na podłodze w miejscu pasażera. Odparłem, że to chyba pomyłka, ale policjant wsiadł do auta… i przysięgam panu, panie Flynn, nigdy przedtem nie widziałem tego pistoletu. Ja nie mam żadnej broni. Poprosił o pozwolenie. Nie mam pozwolenia. Powiedziałem, że to nie jest moja broń, ale on wtedy mnie aresztował. Myślałem, że dostanę mandat czy coś takiego. Na posterunku przebywałem tylko kilka godzin. Zabrali moje ubranie, przetarto

wacikami twarz, ramiona i ręce i zdjęto odciski palców. Myślałem, że to zwykła rutyna. Zadzwoniłem do Gerry’ego Sintona i przyjechał na posterunek. Później, tego samego wieczoru, powiedzieli mi, że Clara nie żyje. Została zastrzelona, jej ciało znaleziono w moim mieszkaniu… ja… ja… Spanikował i zaczął drżeć. W jego oczach ujrzałem łzy. – Zostawiłem ją w apartamencie około ósmej wieczorem. Pocałowałem na pożegnanie. Gdy wychodziłem, żyła. Przysięgam. – Kiedy przesłuchiwano cię na policji, był z tobą Gerry. Powiedziałeś policji to samo co mnie? – Tak, powiedziałem im prawdę. Nie mam nic do ukrycia. Jeżeli był kłamcą, to jednym z najlepszych. – Dlaczego mówiłeś, że umarła przez ciebie? – To ta cholernie dziwna liczba. Wiedziałem. Ktoś musiał się włamać do mojego mieszkania, pewnie mnie szukał, chcąc obrabować, i wtedy… ją znaleźli. Ja jej nie zabiłem. Nie mam broni. Nie zrobiłem tego… Ja nie… To nie ja… Nie mógłbym. Zaczął ciężko dyszeć. Oczy zaszły mu łzami. Jego ręce gwałtownie się trzęsły i twarz nagle zbladła, tak jak wtedy gdy pochylał się nad stołem. Potem głowa opadła na piersi i chwyciłem go, zanim runął na podłogę, i posadziłem go na krześle. Kopniakiem otworzyłem drzwi pokoju i wezwałem pomoc. Z trudem oddychając, zdołał wydusić: – Gerry… Gerry… powiedział, że ja… nie mogę wyjść za kaucją… nie będzie żadnej kaucji… Żadnych mediów, oni nie dadzą mi kaucji… za duże ryzyko. – Spokojnie. Nic nie mów, oddychaj głęboko. Wszedł strażnik, ukląkł obok Childa i spojrzał na mnie. David był w szoku. Strażnik, młody oficer o dużych łagodnych oczach, wyszedł i szybko wrócił z maską i małym zbiorniczkiem tlenu. Usadowiliśmy Davida w

pozycji siedzącej plecami do ściany. Zaczerpnął rozpaczliwie dwa łyki powietrza, zanim strażnik założył mu na twarz maskę. Siedzieliśmy z nim kilka minut, pozwalając, żeby doszedł do siebie. Po chwili zaczął oddychać wolniej i głębiej. Zsunął maskę na piersi i rzekł: – Gerry powiedział, że nie mam szansy na kaucję. Teraz nadeszła moja kolej. Wstałem, otworzyłem teczkę z aktami, chwyciłem z wierzchu czterostronicowy dokument i położyłem go na kolanach Davida. – Co to jest? – To zgoda na wypłatę zaliczki. Podpisz i oficjalnie stanę się twoim obrońcą. Załatwię ci kaucję i nie będzie śladu w dokumentach. Ty masz to tylko podpisać – powiedziałem i podałem mu pióro. – Ale Gerry mówił, że nie wypuszczą mnie za kaucją. Mam cztery samoloty. Uznano, że istnieje za duże ryzyko, że ucieknę. Jeśli ktoś wnioskuje o kaucję, prasa… Oni zechcą… wszystko o mnie wiedzieć – powiedział i widać było, jak bardzo się boi. – Tylko to podpisz. To będzie twój ostatni dzień w więzieniu. Mogę cię stąd wydostać. Ale muszę to zrobić legalnie. Podpisz, reszta należy do mnie, Davidzie. Pióro drżało mu w ręce, gdy stawiał podpis. Dokument i pióro podałem strażnikowi stojącemu obok. – Ma wątpliwości, więc podpisz to jako świadek. Strażnik spojrzał na dokument jak na ropiejący wrzód i wyciągnął rękę. – To taka forma zabezpieczenia – wyjaśniłem. – No, dalej, podpisuj – rzucił Neil, stojąc w drzwiach. On był pewien moich racji. Spojrzałem na plakietkę z imieniem i nazwiskiem strażnika – Darryl White. Miałem podpis Darryla, jego parafę i datę. – Jest tu gdzieś lekarz? – zapytałem.

– Często widuje się tu jakiegoś – odparł Neil. – Możesz postarać się, żeby szybko obejrzał mojego chłopca? Może trzeba mu dać coś na uspokojenie? – Na pewno. Chodź, synu. Teraz jesteś już w dobrych rękach – rzekł Neil. Razem postawiliśmy Davida na nogi. Darryl, niższy ode mnie, podniósł Davida jedną ręką. Chłopak pewnie ważył maksimum pięćdziesiąt pięć kilogramów. Miał tak chude ręce, że nie było znać mięśni, tak jakby trzymał się tylko dzięki ścięgnom i klejowi do papieru. Siedząc w gabinecie lekarskim, David odchylił głowę do tyłu, oczy otworzył szeroko, jakby to nimi chciał dodatkowo zaczerpnąć powietrza. Wyszeptał coś. Nie zrozumiałem. – Spokojnie. Lekarz zaraz przyjdzie – powiedziałem. Głośno oddychając z maską tlenową na twarzy, David przesuwał ją z jednej strony na drugą. – Czy to w porządku, że cię zatrudniłem, Eddie? – zapytał. Skinąłem głową. – Eddie, proszę, pomóż mi. Ja nie zabiłem Clary. Pomóż mi. Błagam. To było to – błaganie. Przerażony dzieciak wołał o pomoc. Usłyszałem, że na moją komórkę przyszedł esemes. Wiadomość od Della.

Gerry Sinton właśnie wchodzi do sądu 12. ===

ROZDZIAŁ TRZYNASTY W sądzie dwunastym prawniczka z biura prokuratora okręgowego musiała szybko załatwić pięć spraw z prokurator Julie Lopez. Sędzia Knox przekartkował akta na biurku w czasie, gdy występujący prawnicy sprawnie doszli do porozumienia. Z początku nie dostrzegłem Gerry’ego Sintona. Nigdy się z nim nie spotkałem bezpośrednio. Wczoraj wieczorem Dell pokazał mi jego zdjęcie, ale nie było najświeższe i w żadnym wypadku nie oddawało w całości otaczającej go atmosfery władzy. Błękitny, szyty na miarę garnitur w prążki. Duża, groźnie wyglądająca głowa ozdobiona czarnymi, nieco siwiejącymi lokami, szerokie, stylowe okulary sterczące na końcu nosa. Twarz, na której widać było zmarszczki powstałe z wiekiem – chociaż nie wyglądał na zbliżającego się do sześćdziesiątki. Pieniądze powstrzymują proces starzenia. A do tego wszystkiego woń wody kolońskiej za pięćset dolarów. Pochylił się przy ławce urzędniczki sądowej i mówił coś do niej, czytając listę rozpraw i sprawdzając, czy nie przeoczył

pojawienia

się

mojego

nowego

klienta

przed

sądem.

Widziałem, jak urzędniczka coś mu tłumaczy, pewnie, że sprawa była już na wokandzie, ale nie została rozstrzygnięta. Pochylił się niżej i odczytał nazwisko

prawnika

przy

nazwisku

Davida

Childa.

Urzędniczka

rozejrzała się po pokoju, zobaczyła mnie, powiedziała coś do Gerry’ego i wskazała, tak jak to tylko potrafią urzędnicy. Tam jest pan Flynn. To on figuruje w aktach sprawy jako jego obrońca. Idź i bij się z nim, stary. Ale mnie w to nie mieszaj. Gerry uniósł swoją wielką głowę, zdjął okulary i spojrzał na mnie tak, jakby miał ochotę zaraz gryźć szkło. Żadnego warknięcia, tylko emanująca niema groźba. Założył z powrotem okulary i ruszył ku mnie. Założyłem ręce na piersi, przeniosłem ciężar ciała na jedną nogę i

obserwowałem, jak do mnie podchodzi. Im był bliżej, tym bardziej czerwieniała mu szyja, i gdy zatrzymał się tuż przede mną, zobaczyłem, że wykrochmalony kołnierzyk wypycha mu nabrzmiała tętnica szyjna. Stanął przede mną w odległości około metra, jak obrońca blokujący mi dostęp do kosza. Wyciągnął ze sfatygowanej skórzanej teczki obszerny dokument i wetknął go pod pachę. Ogromny czarny kamień w sygnecie na małym palcu odbił światło, które na sekundę mnie oślepiło. Pomyślałem, że ten sygnet pewnie kosztował więcej niż mój pierwszy dom. Znowu zdjął okulary. Wtedy już wiedziałem. Niełatwo kogoś zabić. Większość morderstw popełnia się po pijaku lub gdy jest się na haju. Czasem podczas kłótni lub gdy ktoś jest niezrównoważony. Większość ludzi nawet nie planuje popełnienia zabójstwa. Są jednak ludzie

odporni na psychologiczną blokadę

powstrzymującą nas od popełnienia morderstwa. Nie odczuwają empatii. Nie musiałem dobrze znać Gerry’ego Sintona, żeby widzieć w nim zabójcę. Czasem to się po prostu w i e. Człowiek stojący przede mną nic nie czuł do drugiej żywej istoty. On widział tylko siebie. Nic więcej. – Eddie Flynn? – rzucił ze śladem południowobaltimorskiego akcentu kryjącego się w głębokich, niskich tonach. – Zgadza się – odparłem. – Tylko nie pieprz. Ile? – Pan wybaczy? Chwycił mnie za łokieć i podprowadził do rogu sali sądowej. Mówił cicho i wolno. – Dostałeś od kumpla cynk, że zatrzymano celebrytę. Idziesz i próbujesz skraść grubą rybę. To rozumiem. Ale to jest moja ryba. Nie twoja. Szkoda czasu. Ile chcesz, żeby zniknąć? Dziesięć? Piętnaście? A może dwadzieścia kawałków? – Nie, dziękuję. Nie zmienił zachowania. Zimna nienawiść, ukryta za pozbawioną

wyrazu twarzą. Pewnie tak samo się zachowywał, gdy likwidował informatora, Faruka. – Nielegalnie zwróciłeś się do mojego klienta. Mogę załatwić, żebyś został zawieszony i skreślony z listy adwokackiej. Od zaraz. Albo bierzesz dwadzieścia kawałków i znikasz. Byłem nieugięty. Im dłużej wpatrywał się we mnie, tym bardziej gniew zastępowało opanowanie. Prawdopodobnie widział przed sobą podrzędnego prawnika przebijającego się z trudem na listach spraw kryminalnych i próbującego zarobić na emeryturę. – Bierz forsę i znikaj. To i tak za dużo dla ciebie. – Ja myślę, że to cię przerasta. To nie zebranie zarządu firmy. To sąd kryminalny. Teraz jesteś

na moim terenie. Na twoim miejscu

spieprzałbym stąd – odparłem. Żadnej widocznej reakcji. Irytację zdradziło tylko lekkie drżenie głosu. – Dostałem dużą zaliczkę za tę sprawę, Flynn. Wiesz, jak działają duzi chłopcy. To mój klient. – Moje pełnomocnictwo jest świeższe, David podpisał je dziś rano. Pochylił się bardziej; nie miał zamiaru się awanturować z takim nędznym adwokaciną jak ja. –

Moja

oferta,

dwadzieścia

kawałków,

aktualna

jest

jeszcze

sześćdziesiąt sekund. Wzruszyłem ramionami. – Powinieneś się zgodzić. Jeżeli odmówisz, może wydarzyć się coś złego. Zacisnąłem pięści i podniosłem głos. – Cofnij się. Nie zastraszysz mnie. – Nie masz pojęcia, z kim zadzierasz… W tym momencie dźwięk głosu sędziego przywołał Sintona do porządku. – Hej, panowie, jesteście w gmachu sądu. Jeżeli macie problem,

wyjdźcie na zewnątrz. Ja tu teraz pracuję – rzekł Knox. – Panie sędzio – oświadczył Sinton – mamy tu karygodne nadużycie, którego dokonał pan Flynn. Nielegalnie przejął mojego klienta. Chciałbym to przedyskutować w zaciszu gabinetu. – A kim pan jest, szanowny panie? Nigdy tu pana przedtem nie widziałem – odparł sędzia Knox. – Nazywam się Gerry Sinton, panie sędzio. Reprezentuję pana Childa. Obecny tu pan Flynn próbuje… – Gerry Sinton? Od Harlanda i Sintona? – Tak, panie sędzio. Chcę… – Ale sędzia Knox przerwał: – Znałem pana Harlanda seniora… to znaczy znałem go, gdy byłem praktykantem. Byłby dumny, gdyby mógł teraz zobaczyć swoją firmę – mówił Knox, przez moment się uśmiechając. – Właśnie kończę opracowywać wyrok. Nie zabierze to dużo czasu. Pan i pan Flynn przejdźcie na tyły… będę w swoim gabinecie za pięć minut. Zaprowadzi was tam urzędniczka. Sinton odwrócił się i posłał mi spojrzenie pełne satysfakcji. Był przekonany, że stary przyjaciel firmy, sędzia Knox, podejmie decyzję na jego korzyść. Nie mogłem na to pozwolić. Jeśli stracę tego klienta, będzie to koniec Christine. Idąc przejściem między rzędami ławek do wyjścia i dalej na korytarz prowadzący

do

kancelarii

sędziowskich,

zaczerpnąłem

głęboko

powietrza, wstrzymałem je na moment i powoli wypuściłem. W ciągu pięciu minut musiałem coś zdobyć, żeby niepodważalne pełnomocnictwo dla Harlanda i Sintona nie wyeliminowało mnie z gry. ===

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Urzędniczka sądowa prowadziła mnie i Gerry’ego Sintona tym samym anonimowym korytarzem do gabinetu sędziego Knoxa. Wpuściła nas do środka i zniknęła. Gerry z ciężkim westchnieniem zaraz usiadł na jednym z wygodnych krzeseł sędziego zwróconych frontem do biurka. Byliśmy sami w pokoju. Gerry, ignorując mnie, siedział w milczeniu. Nigdy nie pracował z Knoxem i nie wiedział, że siadanie na krześle bez zezwolenia sędziego mogło przyprawić Knoxa o atak serca. Tu widziałem swoją szansę i postanowiłem trzymać język za zębami. Po pięciu minutach usłyszałem mamrotanie idącego korytarzem sędziego. Napełniłem kubek wodą z dozownika i ulokowałem się przy tylnej ścianie pokoju. Gdy drzwi się otwarły, Gerry wstał, ale zaraz usiadł razem z Knoxem. Brwi sędziego uniosły się i Knox przygryzł dolną wargę. – Panowie, bardzo nie lubię kłócących się adwokatów w moim sądzie. Tego tu robić nie wolno. Jeżeli chcecie się kłócić, to tylko wtedy, gdy wywołam waszą sprawę. A teraz mówcie, jaki macie problem. Pan Flynn w moich aktach figuruje jako obrońca w sprawie Childa. O co panu chodzi, panie Sinton? Gerry wyjął z teczki opasły plik akt i z całym szacunkiem złożył go przed sędzią na biurku. Po czym nieco uniósł się z krzesła i zapiął marynarkę. Kiedy mówił do sędziego, ton jego głosu zmienił barwę na ciepłą, przymilną. – Panie sędzio, to jest formalny dokument zatrudniający mnie jako obrońcę pana Childa. To pełnomocnictwo zostało zawarte już w dwa tysiące trzynastym roku. Uprawnia moją i tylko moją firmę do występowania w jego imieniu we wszystkich sprawach prawnych. Gdyby pan Child chciał zmienić obrońcę, musiałby nas o tym zawiadomić z

trzydziestodniowym

wyprzedzeniem.

zawiadomienia, wciąż mamy prawo

Jeżeli

nie

tworzyć

wyśle

akta i

takiego

dokumenty.

Zasadniczo ta klauzula daje nam wyłączne prawo do działania na rzecz pana Childa. Przed podpisaniem umowy klauzula została specjalnie odczytana klientowi, który zapewnił nas, że nie uda się po poradę prawną

do

innej

kancelarii.

Dzisiejszy

podpis

pod

nowym

upoważnieniem nie ma mocy prawnej. Pan Flynn naruszył poprzednie porozumienie między adwokatem i klientem; jest nielegalnym obrońcą mego klienta i dziś po południu zamierzam wezwać w trybie nagłym komisję

rady

adwokackiej,

aby

zadecydowała

o

dyscyplinarnym

zawieszeniu pana Flynna w jego obowiązkach. Skończył, usiadł, odchylił się na oparcie krzesła, skrzyżował długie chude nogi i delikatnie złożył dłonie na udach. Jego wywód był fachowy, elegancki i jasny. Głęboki ton głosu przypominał szelest kamyków wrzucanych do wyściełanego welwetem kapelusza; mowa była gładka, wygłoszona przez zaciśnięte zęby zdecydowanym głosem. Nic z zimnego, nieczułego kata. Sędzia Knox zebrał strony dokumentu, rzucił na biurko, pogładził się po brodzie i spojrzał na mnie, gdy tak stałem oparty o bibliotekę w tyle pokoju. Zanim się do mnie zwrócił, zdążyłem się wyprostować. – Co pan na to, panie Flynn? Czytał pan ten dokument? – Nie – odrzekłem. Knox czekał, aż powiem coś więcej. Ale milczałem. – Czy nie powinien pan tego przeczytać? Pan Sinton wysunął poważne zarzuty. Dopiłem wodę z plastikowego kubka i wyrzuciłem go do kubła na śmieci. – Pana Sintona nie było tu, gdy wywołano sprawę pana Childa na wokandę.

Ja

byłem.

Rozmawiałem

z

panem

Childem

i

on

w

rzeczywistości błagał mnie, żebym mu pomógł. Podpisał ze mną umowę na reprezentowanie go w sądzie, angażując jako swego adwokata, i jego

podpis poświadczył oficer na służbie w areszcie jako świadek. Co by się stało, gdyby rozprawa się rozpoczęła i pan Child zostałby postawiony w stan oskarżenia, nie mając obrońcy? Według mnie byłoby to nieskuteczne reprezentowanie klienta przed sądem w czasie rozprawy. Obrońca musi b y ć t u o b e c n y, aby reprezentować swego klienta. Sędzia rzucił spojrzenie Sintonowi. Nienawidził ludzi, którzy się spóźniają do jego sądu. Ten, kto się spóźnia, zawsze jest przegrany. Normalka. – Jeśli pan Sinton będzie obstawał przy swoim, przekonam mojego klienta, aby wniósł skargę do rady adwokackiej na opieszałość pana Sintona. Moje pełnomocnictwo jest w pełni prawidłowe i obowiązujące, dotyczy zarzutów kryminalnych, zostało dziś podpisane i poświadczone. Uważam, że pan Sinton nie chce uznać faktu, że został zwolniony – oświadczyłem, kładąc ręce na oparciu stojącego obok krzesła Sintona. – Panie sędzio… – zaczął Sinton, pochylając się, unosząc na krześle i kręcąc głową. – Pański tyłek, Sinton – przerwał sędzia Knox. – Słucham? – zapytał z oburzeniem zaskoczony Sinton. – To nie było do pana – rzekł sędzia. – Powiedziałem… – zaczął Sinton głośniej. – To nie było do pana. To do pańskiego tyłka. Te gabinety i kancelarie są przedłużeniem mojej sali sądowej, panie Sinton. Tu każdy prawnik zwraca się do mnie na stojąco. Pan jest pierwszym, który zwraca się do mnie, siedząc na krześle. Kto panu pozwolił usiąść? Nikt tu nie siada bez mojego pozwolenia. Wiedziałby pan o tym, gdyby miał pan doświadczenie w tym sądzie. Sinton zmarszczył czoło. Nic nie powiedziałem, gdy siadał; wiedział, że pozwoliłem na to, żeby rozzłościł sędziego. I Knox też to wiedział, jako że mogłem dostrzec nikły uśmieszek błąkający się na jego wąskich wargach. Gerry wstał z morderczym uśmiechem, zapiął marynarkę i wygładził krawat. Udawana uprzejmość zniknęła – w pokoju pojawił się rekin.

– Panie sędzio, oskarżony jest legalnie moim klientem. Byłem z nim na posterunku policji, gdy go przesłuchiwano. Pierwszy zająłem się jego sprawą. Jeżeli uzna pan argumenty pana Flynna, uzna pan, że można nielegalnie nagabywać klientów. To był poważny atut Gerry’ego. Prawdopodobnie miał nadzieję, że nie będzie musiał go wykorzystać, bo sędzia wyświadczy mu grzeczność. Jednak sędzia Knox nikomu, nigdy nie wyświadczał grzeczności, a straszenie nie robiło na nim wrażenia. On cenił sobie podejście finezyjne. Odwrócił się do mnie. – Panie sędzio, pan Sinton wysunął argument natury prawnej. Myślę, że ma rację i potrzebna jest interpretacja prawna. Bez względu na to, co pan zdecyduje, prawdopodobnie pańska decyzja będzie podlegała apelacji. Z mojej strony to tyle. Pozostawiam panu rozważenie tej sprawy. Sędzia Knox zatarł ręce, oparł się łokciami na biurku i wlepił wzrok w przestrzeń. Sędzia Knox zawsze wykazywał dużo zdrowego rozsądku i zawsze wydawał srogie wyroki w sprawach natury kryminalnej, jednak w kwestiach prawnych był do niczego. Bardzo rzadko, gdy już nie miał wyboru, podejmował decyzję, opierając się wyłącznie na przepisach prawa. Był za to ostro krytykowany przez sędziów sądu apelacyjnego. Znany też był z lekceważenia stających przed nim w sądzie obrońców kryminalnych i nic go nie obchodziła krytyka wyższych instancji sądowniczych za bycie zbyt szorstkim – czy też za nieuznawanie ich argumentacji – albo gdy sędzia sądu apelacyjnego mówił mu, że błędnie interpretuje prawo. Knox nie chciał tego. Unikał takich sytuacji; unikał wszystkiego, co wymagało od niego podjęcia decyzji. Teraz dałem mu okazję wybrnięcia z tej sytuacji. – Zanim podejmie pan decyzję, panie sędzio, chcę pana przeprosić za scenę, jaka wcześniej rozegrała się w pańskiej sali sądowej. To wstyd, że pan Sinton panu zawraca głowę naszym sporem. Powinniśmy go rozstrzygnąć między sobą.

Dzięki mnie Knox ujrzał światełko w tunelu. – Panie Flynn, chcę panu powiedzieć, że bardzo ubolewam, iż ta sprawa zaszła aż tak daleko. Dwóch doświadczonych prawników kłóci się o klienta, co nie stawia w dobrym świetle żadnego z nich. Dam więc wam szansę rozwiązania tego dylematu między sobą. Panowie, podkreślam, że mam prawo w tej sytuacji wyznaczyć adwokata z urzędu i myślę, że to byłoby najlepsze rozwiązanie. Zatem wyjdźcie na zewnątrz na dwie minuty i albo wrócicie tu pogodzeni z gotowym rozwiązaniem, albo pan Child zostanie odesłany na policję i obaj możecie się wzajemnie oskarżać przed jakimś innym cholernym sądem. – Panie sę… – zaczął Gerry. – Ani słowa, panie Sinton. Omówcie to na zewnątrz. Po tych słowach sędzia zatarł dłonie i uśmiechnął się do siebie z zadowoleniem. ===

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Po korytarzu rozeszło się echo naszych kroków. Sinton przesunął sygnetem po ścianie. – On tak zawsze? – zapytał. – Przeważnie. Proszę posłuchać, on nie chce podejmować decyzji, od której ktoś mógłby się odwoływać. Obrońca z urzędu będzie musiał wziąć tę sprawę, a my nie będziemy się mogli od tej decyzji odwołać. Sędzia nie podejmie innej decyzji. Dlaczego nie zostawi pan tego klienta mnie? Child będzie w dobrych rękach. Jestem doświadczonym adwokatem. Zapewnię mu dobrą obronę. Gerry założył ręce. – Kogo pan reprezentuje? My mamy do dyspozycji przez dwadzieścia cztery godziny na dobę dwustu prawników, zespół ekspertów. Jakie ma pan wsparcie? – Ogląda się pan na wsparcie całego sztabu oraz na maszynistki i sprzątaczki… – Myli się pan, Flynn. – Nie jestem taki pewien. A ja znam sędziów i wiem, jak z nimi zagrywać. Może pan mieć za sobą dziesiątki adwokatów, ale to nie zatrzyma prokuratora okręgowego od chwycenia pana za tyłek, ponieważ nie będzie pan wiedział, co robić. Mimo że wsparcie zawsze jest przydatne w procesie o morderstwo… – Pan nie ma pojęcia, z czym ma do czynienia. Bierz pan forsę, i tyle. Wiedziałem, że Sinton potrzebuje tej sprawy tak samo jak ja. Jeżeli David może tak zaszkodzić Harlandowi i Sintonowi, jak twierdzi Dell, to firma musi go reprezentować w sądzie za wszelką cenę, żeby go mieć na oku. I muszą mieć pewność, że nie wejdzie w układ z federalnymi poprzez swojego obrońcę w zamian za złagodzenie wyroku.

– Nie chcę pieniędzy. Chcę mieć tę sprawę. To będzie głośny, medialny proces. Przyda mi się reklama. To moja sprawa. Nie wycofam się. Nie mam nic do stracenia. Ponieważ nie możemy obaj go reprezentować, po prostu powiedzmy Knoxowi, żeby wyznaczył obrońcę z urzędu. Zrobiłem trzy kroki i chwyciłem gałkę drzwi gabinetu Knoxa. Sinton zatrzymał mnie. – Chwilę, chwilę. To interesujące. Powiedział pan, że obaj nie możemy go reprezentować. A dlaczego nie? Ja mam wsparcie i możliwości, pan ma doświadczenie. Może pan pełnić funkcję specjalnego doradcy albo konsultanta, obojętnie jak pan zechce to nazwać. Razem zajmiemy się tą sprawą przed sądem. – Wykluczone… – Przekręciłem gałkę. – Chwileczkę! Może pan zająć drugie miejsce. To znaczy… – Miło było pana poznać – rzekłem, otwierając drzwi z trzaskiem. – Stój! – warknął Sinton przez zaciśnięte zęby. – Okej, pierwsze miejsce. Ale gramy zespołowo. – Nieważne – uciąłem i wszedłem do gabinetu Knoxa. Sędzia właśnie grał w Angry Birds na swojej komórce. Przed nim na biurku stał kubek gorącej kawy. – Panie sędzio, doszliśmy do porozumienia. Firma Harland i Sinton będzie mi służyć w tej sprawie jako doradca. Sędzia skinął głową, ale nie odrywał oczu od smartfona. – Miło mi to słyszeć, panowie. Przesłuchanie w sprawie kaucji za pięć minut. Zaczekajcie na zewnątrz na oskarżyciela. Gerry Sinton łyknął przynętę. Christine tkwiła w tym przez Harlanda i Sintona, chciałem być blisko tych facetów. Może znajdę coś, co zadowoli Della i pomoże wyciągnąć z tego Christine, oraz coś, co wystarczy, abym nie musiał mówić Childowi, że wróci do więzienia. Teraz miałem szansę. Czuję, że postępuję właściwie. Nie mogłem wtrącić Childa do więzienia bez spróbowania czegoś jeszcze, bez spróbowania oczyszczenia Christie w inny sposób.

Gerry Sinton oparł się o jasną ścianę korytarza i wolno oddychał. Odzyskał klienta. A ja kupiłem szansę ocalenia Christine. I prawdopodobnie podpisałem na siebie wyrok śmierci. ===

ROZDZIAŁ SZESNASTY Na korytarzu pojawiła się prokurator Julie Lopez. Spojrzała na nas i zapukała do drzwi gabinetu sędziego. Weszliśmy za nią. – Wracamy do sprawy „Stan przeciwko Childowi”. W ciągu kilku ostatnich minut rozrósł się nam zespół obrony, pani Lopez. Liczę, że nie ma pani nic przeciwko temu – rzekł sędzia Knox. – Nie mam – odparła, zerkając na Gerry’ego Sintona. – Czy pański klient zgadza się, żeby rozprawa wstępna odbyła się bez jego udziału, panie Flynn? – zapytał sędzia. – Tak, panie sędzio. Nie widzę powodu do ciągnięcia go na salę sądową w obecności prasy. Chętnie załatwimy to tutaj. – Dobrze. Czy obrona zgadza się na warunki kaucji? – Domagamy się, aby oskarżony przebywał w…. – zaczęła Lopez, ale Sinton przerwał: – Chwileczkę, Wysoki Sądzie. Nie wnosiliśmy o wyznaczenie kaucji. Mój klient nie wnosił o wpłacenie kaucji. To medialna sprawa i mój klient jest… – Wysoki Sądzie. Ja mam głos decydujący. Nie biorę pod uwagę opinii mego doradcy. Nasz wniosek został już przyjęty przez sąd i działamy według instrukcji wydanych przez pana Childa, który życzy sobie wniosku o wpłacenie kaucji. Zgadzamy się na jej warunki. Czy jest coś jeszcze? – zapytałem na koniec. – Tak, są jeszcze do ustalenia daty pojawiania się przed sądem. Ponadto musi się codziennie zgłaszać na najbliższy posterunek policji do godziny trzynastej. I odda paszport. Żadnego alkoholu, narkotyków, poza przepisanymi lekarstwami – oskarżony musi się poddawać okresowym badaniom na obecność tych substancji – oznajmiła Lopez. – Wysoki Sądzie, oskarżony…

– Zgoda – wtrąciłem, zanim Sinton zdążył dokonać dalszych szkód. – Zasądza się kaucję w wysokości dziesięciu milionów dolarów. Rozprawa wstępna jutro o… – Wysoki Sądzie, jesteśmy gotowi na rozprawę wstępną dziś po południu – przerwała Lopez. – Ma pani niezbędne dokumenty? – zapytał sędzia. Lopez wręczyła mu dużą, szarą kopertę. – Są tutaj. – Wskazała. Sędzia, pocierając brodę, myślał o tym, że jego dzisiejsza partyjka golfa przepadła. – Co myślicie o rozprawie wstępnej? Ta sprawa będzie magnesem dla mediów i domyślam się, że zechcecie z niej zrezygnować – rzekł sędzia. Wiele spraw dotyczących groźnych przestępstw, jak morderstwa, przebiega bez rozprawy wstępnej, podczas której ustala się, czy oskarżenie dysponuje wystarczającymi dowodami, aby oskarżonego postawić przed wielką ławą przysięgłych. Prokurator nie udowadnia winy. Musi tylko wykazać, że ma dowody pozwalające wnieść oskarżenie. – Zatem jaka jest wasza odpowiedź? – ponaglił sędzia. Zdążyłem już się domyślić, co mogą zawierać akta oskarżenia. Poprzedniego dnia wieczorem Dell przedstawił mi dowody zebrane przez policję. Rozprawa wstępna mogła być stratą czasu. Istniało już dość dowodów, żeby Davida Childa skazać dwa razy. – Nie odstępujemy od rozprawy wstępnej. Gdybym zignorował dowody, a tylko wysłuchał tego, co ma mi David do powiedzenia, znaczyłoby to, że mu całkowicie wierzę. Był załamany, a ja nie chciałem do tego dopuścić. Jeszcze nie. Musiałem zobaczyć te dowody, aby wyrobić sobie na ich temat opinię. Zadzwonił telefon na biurku sędziego Knoxa. – Doskonale, zatem odraczamy rozprawę do godziny szesnastej – oznajmił i odebrał telefon. Sędzia zatrzymał mnie, zanim doszedłem do drzwi.

– Proszę zaczekać, panie Flynn. Lopez, Sinton i ja odwróciliśmy się do sędziego. Sprawiał wrażenie, jakby zaraz miał dostać ataku serca. Zbladł i nad górną wargą pojawiły się krople potu. Przez chwilę słuchał z szeroko otwartymi oczami. Na koniec pokręcił głową. – Tak, jest tu ze mną, rozmawiałem z nim. Chcemy mieć pełne informacje. To straszne. Informuj mnie na bieżąco, Wilson – mówił do słuchawki Knox. – Niech to szlag! – wykrzyknął, rzucając słuchawkę. – Panowie, biegnijcie szybko na dół, do aresztu. Wasz klient został dźgnięty nożem. ===

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Wduszenie guzika w windzie nie spowodowało, że przyśpieszyła. Sinton stał w rogu, zakrywając dłonią usta – pochylił głowę w głębokim zamyśleniu. Od chwili przekazania nam wiadomości przez Knoxa nie powiedział słowa. – No, szybciej – rzuciłem, naciskając raz po raz przycisk piwnicy. Zamknąłem oczy i oparłem czoło o zimną aluminiową płytkę. Modliłem się, żeby David żył. W tym momencie uzmysłowiłem sobie, że zaczynam się o niego troszczyć. Wyglądał tak bezradnie, jego świat się zawalił. Dlaczego? Nie był zabójcą. Nie należał do tego rodzaju ludzi, którzy z zimną krwią, na trzeźwo naciskają spust, mierząc w ukochaną kobietę. Skłonności socjopatyczne łatwo rozpoznać, to narcyzm, okrucieństwo, izolacja społeczna i skłonność do przemocy. Child nie wykazywał tych odchyleń czy braku empatii i nawet gdy jego świat rozsypał się w gruzy, nie złościł się – był tylko przerażony. Niemożliwe, aby ten dzieciak zabił swoją przyjaciółkę. Zacisnąłem powieki i próbowałem sobie przypomnieć wszystko, co wiedziałem o Davidzie. Nie dochodzi się do takiego poziomu bogactwa bez wyrządzenia komuś krzywdy. Ale ludzie o pozycji Davida nie brudzą sobie rąk. Jeżeli chciałby kogoś zabić, mógł zawsze wynająć płatnego mordercę. Gdybym go widział poza celą – bez wprawiającego go w panikę stroju więziennego – wtedy wiedziałbym na pewno. Jednak i teraz instynkt mi podpowiadał, że jest niewinny. I ktoś go pchnął nożem. Winda zwolniła, zadźwięczał dzwonek i drzwi się otworzyły. Jeszcze w windzie słychać było hałas. Zatrzymani szaleli. Poczuli krew. Strażnicy krzyczeli na zatrzymanych, a oni w odpowiedzi trzęśli kratami, pluli i

wyli. Palce oskarżycielsko wskazywały strażników: „Za-bój-cy, za-bój-cy, zabój-cy”, skandowano. Jeden z strażników rozwijał wiszący na ścianie wąż, przygotowując się do potraktowania aresztowanych strumieniem wody, gdy z biura kiwnął na mnie lekarz. Przebiegłem obok cel z Sintonem depczącym mi po piętach i wpadłem do krótkiego korytarza wiodącego do pokoju pierwszej pomocy. Zwolniłem, ślizgając się na podłodze i próbując złapać równowagę, opierając się o ścianę. Lampy pod sufitem doskonale oświetlały posadzkę. Tu i tam na ścianach, na drzwiach, w zasadzie wszędzie widać było świeże plamy krwi. Obejrzałem się przez ramię i dostrzegłem ciągnącą się do celi krwawą smugę. W pokoju pierwszej pomocy było pełno ludzi, panował rozgardiasz; przesiąknięte krwią bandaże i gaza wypełniały pojemniki na odpady. Nawet lekarz miał rękawy koszuli pobrudzone krwią. Leżanka stojąca w rogu pomieszczenia wciąż uwalana była na rdzawoczerwono, chociaż ktoś próbował już zmyć te plamy. – Co się stało? – zapytał Gerry. – Kim jest ten facet? – rzekł lekarz. – Jest ze mną. Co z chłopcem? Przeżyje? – spytałem. – Żył, gdy zabierali go sanitariusze. Ale nie wyglądało to dobrze, stracił dużo krwi. – Jezu, ale co się stało? – dopytywałem się. – Nie wiem. Rozległ się alarm i zobaczyłem dwóch strażników wywlekających go z celi. Cały był we krwi. Miał paskudnie pokłute ręce i dużą ranę w okolicy brzucha. Ta cholerna krew ciągle płynęła. Pewnie ten, kto go zaatakował, chciał mu wypruć flaki, a potem brzydko pociął mu twarz. – Gdzie są sanitariusze, którzy go zabrali? – spytał Sinton. – To była ekipa z miasta, ze szpitala – odparł lekarz. – Nigdzie nie wychodź – rzuciłem, gdy Sinton był już przy drzwiach. Chciał osobiście zobaczyć się z Davidem. Chciał go mieć wyłącznie dla

siebie i wykluczyć mnie. Miałem wielką ochotę pójść za nim, ale wpierw musiałem się dowiedzieć, co się wydarzyło. Miałem czas. Istniała duża szansa, że David trafi prosto na stół operacyjny. Sinton będzie musiał długo czekać na widzenie z klientem. Modliłem się, żeby to, co się stało, nie stało się przeze mnie i żeby nie był to ten olbrzym, który zabrał Davidowi buty. Ucichł hałas i rozlegały się już tylko pojedyncze okrzyki zatrzymanych. Wyjrzałem na korytarz. Jeszcze nie umyli posadzki i nadal widziałem krwawe ślady stóp wiodące do stołu. Neil, strażnik, który dziś rano pomógł mi skontaktować się z Davidem, siedział, obejmując rękoma głowę, z twarzą nad kubkiem parującej kawy. Na mankietach widniały ślady krwi. Obok niego siedział policjant z otwartym notesem na stole i długopisem w ręce. – Neil, dobrze się czujesz? – zapytałem. Szybko uniósł głowę i próbował się uśmiechnąć, ale tylko zakaszlał, wytarł usta i odchylił się na oparcie krzesła. – Nie możesz tu się kręcić bez eskorty. – Nie potrzebuję eskorty. Znam te cele tak samo jak ty. Lekarz mówił, że to ty wywlokłeś dzieciaka z celi. Muszę wiedzieć, co się stało. – Ten facet jest adwokatem? – zapytał policjant, wskazując na mnie. – Wszystko w porządku. To Eddie Flynn. Jest jego obrońcą. Siadaj, Eddie. Niewiele jest do opowiadania. Po ustąpieniu napadu paniki Childa lekarz poszedł do siebie. Był tu może dwie, trzy minuty, gdy usłyszałem krzyk. Potem zobaczyłem Meksykanina, tego faceta z tatuażami, który nie nosi koszuli. Podszedł do Childa i coś do niego powiedział. Już się na niego zamierzył, gdy nagle twój klient stanął przed Childem i to on zarobił kosę. W dziesięć sekund tam dobiegłem, żeby uspokoić faceta. Ale było już za późno. Meksykanin musiał przemycić do celi majcher w dupie. Innej możliwości nie widzę. Odciągnęliśmy Popo i zajęliśmy się nim, ale nie mogliśmy go uspokoić, więc zabraliśmy go do pokoju pierwszej pomocy. Odwalił cholernie dobrą robotę, ocalił Childa.

– Nic z tego nie rozumiem… – No, Popo! Nie wiesz? Meksykanin próbował załatwić Childa. Z majchrem w ręce ruszył na Childa. Ale w ostatniej chwili Popo na niego skoczył i skasował ciosy. Dzielny chłopak. Może głupi, ale dzielny. – Jezu, więc to Popo. Nigdy by tego nie zrobił, gdybym mu nie powiedział, żeby uważał na Davida. – Uważał i zrobił to. Twardziel. Szybko zabrali go na oddział ratunkowy. Czułem się okropnie. Zawroty głowy. Mdłości. Było mi wstyd, że naraziłem Popo na coś takiego. – Gdzie jest Child? – zapytałem. – Dostał kolejnego napadu paniki. Ulokowaliśmy go w bezpiecznej celi piętro wyżej. Postawiłem przed drzwiami strażnika, ale nie może tam tkwić cały dzień, muszę mu znaleźć zmiennika. Chciałem złożyć dłonie w modlitwie dziękczynnej do Boga za to, że bilet Christine do wolności nie stracił ważności, ale nie mogłem. Popo, narkoman, donosiciel i złodziej, okazuje się niesamowitym bohaterem, interweniuje i ratuje życie miliardera. Poczułem, że ciążą mi powieki, przetarłem palcami kąciki oczu, a potem zacząłem masować skronie. Popo zrobił to dla mnie. Wiedział, że może zostać przy tym zraniony, a mimo to interweniował, być może w niewłaściwym poczuciu lojalności względem mnie, i zapobiegł morderstwu. A może źle go oceniałem. Oczywiście był ćpunem i kryminalistą, ale najwyraźniej nie tylko. Może zrobił to dlatego, że tak należało postąpić. – Jeżeli się dowiesz, co z Popo, daj mi zaraz znać. Ruszyłem do wyjścia. Strażnicy byli podenerwowani tym incydentem. Wstrzymano odwiedziny. Teraz należało zaprowadzić spokój i porządek w

celach

oraz

w

czasie

wyprowadzania

albo

przyprowadzania

aresztantów. Wszystko musiało wrócić do właściwego rytmu. To mi dawało trochę czasu. Zastanawiałem się, ile czasu upłynie, zanim Gerry połapie się, że to Popo jest w szpitalu, a nie Child. Dawałem mu

maksimum pół godziny. – Dzięki, Neil. Dzisiaj pewnie uratowałeś Popo od śmierci. – Organizm dzieciaka chyba się już oczyścił z prochów. Chłopak nie wyglądał dobrze, gdy się wtrącił, ale nieźle walczył. Zatrzymałem się jeszcze, chociaż nie miałem wiele czasu. – A ten Meksykanin. Jak długo był w celi, zanim zaczęła się ta awantura? – No, myślę, że jakieś pół godziny, może trochę dłużej. Wszedł zaraz po tym, jak zabrałeś Davida do pokoju przesłuchań. Skinąłem głową i zostawiłem Neila, żeby złożył zeznanie policjantowi. Wezwałem windę i czekając, obserwowałem strażnika za biurkiem ochrony, jak wyciera winylową białą tablicę. Napis informujący nad nią brzmiał: DNI BEZ WAŻNEGO INCYDENTU. Strażnik wytarł 87, zdjął końcówkę z markera i napisał na tablicy duże zero. Czas skontaktować się z Dellem. Czas donieść mu, że mam klienta i że jest bezpieczny. I że nasz układ nie jest już aktualny. ===

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Nikt mnie nie obserwował, gdy opuszczałem gmach sądu i przechodziłem przez ulicę. Czarny SUV stał przed czynną dwadzieścia cztery godziny na dobę pralnią. Wrzuciłem parę dolców w rękę gazeciarzowi i wziąłem po egzemplarzu „New York Timesa” i „Wall Street Journal”. Rozejrzałem się. Nie miałem ogona. Otwarły się tylne drzwi. – Jak leci? – usłyszałem głos Della, zatrzasnąłem za sobą drzwi i ulokowałem się obok niego, rzucając na skórzane siedzenie akta przykryte gazetami. – Był zamach na życie Davida. Meksykanin próbował go zadźgać nożem w celi, ale w porę interweniował mój klient, Popo, i to on oberwał. Childowi nic nie jest. To nam może w przyszłości pomóc, a wierz mi, będziemy potrzebować wszelkiej możliwej pomocy. Gerry’emu udało się wcisnąć do mnie w roli doradcy. Dell zakreślił w powietrzu koło lewą ręką i SUV włączył się do ruchu. Skupił uwagę na autach i pieszych za nami, sprawdzając, czy ktoś nas nie śledzi. Kierowca miał zabandażowane palce lewej ręki. Krzywiąc się, pokazał mi je. Zatrzymaliśmy się na światłach. – Poznałeś już agenta Weinsteina – zauważył Dell. – Jak tam rączka? – spytałem. Uśmiechnął się, pokazał mi środkowy palec i gwałtownie się obrócił. Jego szef cały czas sprawdzał, czy mamy ogon, wreszcie popatrzył na mnie. – Doradca? Jak mogłeś na to pozwolić? – oburzył się Dell. Wyczułem w jego głosie lekkie rozgorączkowanie. – Podobno to twoi ludzie zatrzymali go po wypadku. Ale dotarł do sądu za wcześnie.

– Sintona nie odstępowali ochroniarze. Kancelaria Harland i Sinton zatrudniła sześcioosobowy oddział byłych marines. Mieli się opiekować prawnikami i dokumentami, ale podejrzewamy, że w istocie głównie zajmują się ochroną pieniędzy. Dowodzi nimi niejaki Gill, były marines i policjant – sprytny i bezwzględny. Ochrona interweniowała. Mamy wrażenie, że zrobił to właśnie ten Gill. Pewnie miał tam chody, ponieważ policjanci, którzy zatrzymali

Sintona, po

rozmowie

przez radio

natychmiast zwolnili Gerry’ego. Funkcjonariusz obecny na miejscu zdarzenia powiedział mi, że otrzymał rozkaz od swego porucznika, aby zwolnić Sintona. Jeżeli przetrzymaliby go za długo, ktoś mógłby pomyśleć, że policja miała motyw. Gdzie teraz jest Sinton? – Obaj byliśmy przekonani, że to Childa dziabnął ten Meksykanin. Jest w drodze do szpitalnego oddziału ratunkowego. Sądzę, że mamy pół godziny, zanim zorientuje się, że Child jest cały i zdrowy w gmachu sądu. – Jesteś pewien, że ten Meksykanin mierzył w Childa? – Tak mi mówiono. Wygląda na to, że firma próbowała go wyeliminować. Dell wyciągnął z szarej teczki na kolanach czarno-białą fotografię. Był na tyle ostrożny, że nie otworzył za bardzo teczki, żebym przypadkiem nie zobaczył jej zawartości, ale i tak widziałem dość, aby stwierdzić, że znajduje się tam gruby plik papierów dotyczących Harlanda i Sintona. Fotografia przedstawiała z bliska faceta mniej więcej w moim wieku, może bliżej czterdziestki, silnej budowy ciała, umięśnionego, o blond włosach. Miał tak rozbudowaną szczękę, że pewnie mógłby przegryźć kij baseballowy. Nie był to ten sam facet w czarnym płaszczu i szarym swetrze, który obserwował mnie w holu przed sądem dwunastym. – To jest Gill. Uważaj na niego. Jest niebezpieczny. Jego firma, aby chronić operacje, może zabić, a Gill jest zabójcą. To facet, który jest zdolny zakłuć nawet długopisem. Musisz usunąć ze sceny Sintona. Nie mogę wywierać nacisku na Childa, mając Sintona na karku. Jak zamierzasz się go pozbyć?

– Jeszcze nie teraz. Potrzebuję go. Prawdę mówiąc, Dell, nie jestem przekonany o winie Childa. Musi być inny sposób. Jeszcze nie wiem jaki. – Według ciebie jest niewinny, tak? Jak do tego doszedłeś? – Normalnie. Ja to po prostu wiem. Ten dzieciak nie ma w sobie nic z zabójcy. Na sto procent. – Dlaczego nie przyjmujesz do wiadomości, że twoja żona może dostać praktycznie dożywocie za pranie brudnych pieniędzy i oszustwo? Nie daj się ogłupić temu smarkaczowi. Dorobił się miliardów i zrobił to w sposób bezwzględny, pamiętaj o tym. – Zaczekaj. Chcesz tylko informacji, prawda? Konta, banki, kontakty, dowody dotyczące Bena Harlanda i Gerry’ego. Dokładnie wiem, czego ci trzeba, żebyś mógł wnieść skutecznie oskarżenie, ale nie wyciśniesz tego z Childa. Temu chłopcu nie są potrzebne brudne pieniądze. On w to nie jest zamieszany. To nie ten typ. On nic nie wie, Dell. To tylko ofiara. Taka sama ofiara, jak wielu innych bogatych idiotów wlewających forsę w firmę Harland i Sinton. Dostarczę ci niezbędnych dowodów, ale zrobię to na swój sposób. – Ten facet naprawdę cię otumanił, Eddie. Myślałem, że wiesz, co masz robić; myślałem, że zawarliśmy układ. Dowód, zeznanie w zamian za wolność twojej żony. Czy to zbyt wiele? – Tak było, zanim spotkałem Childa. Jest młody i załamany. Kocham żonę, ale nie zamierzam kogoś dla niej poświęcić. Nie, jeżeli istnieje inna możliwość. Jestem pewien, że dostaniesz to, czego chcesz, i uwolnisz moją żonę. Ale muszę znać powiązania Childa z firmą i co ma na nich. Musisz mi to powiedzieć. Oddałem mu fotografię. Schował starannie do teczki, którą rzucił między nas na siedzenie. Westchnął i pochylił się do przodu. Pogładził dłońmi twarz, coś zamruczał i rzekł dobitnie: – Zawarliśmy układ. Ułożyliśmy plan. Nie lubię ludzi łamiących dane słowo, Eddie. A jeszcze mniej mi się podoba, gdy były oszust z marginesu społecznego poucza mnie, co mam robić.

Wyprostował się i oparł głowę na zagłówku siedzenia. Wsunął palce pod szkła okularów i przetarł oczy. Zrobił to wolnym ruchem, jakby walcząc ze snem, którego mu brakowało od aresztowania Childa przed dwudziestoma czterema godzinami. Zobaczyłem, jak drga mu powieka lewego oka i poczułem zapach potu na czole. Wokół oczu Della pogłębiły się zmarszczki. – Pozostajemy przy pierwotnym planie. Dowody przeciwko Childowi są na tyle mocne, żeby skazać go za morderstwo przyjaciółki. A wiesz dlaczego? Ponieważ on ją zamordował, Eddie. Musisz mu wmówić, że go wybronisz; mów, że ocalisz mu życie. I powiedz, że możesz z nim zawrzeć układ. Chcę, żeby się przyznał. Dostanie pięć lat, a to dobry układ, gdy w grę wchodzi morderstwo. Jeżeli odmówi, pójdzie siedzieć do końca życia. – Nie. Wynoszę się stąd albo mi powiesz, co David ma na tę firmę. – To zbyt ryzykowne. Musimy to zrobić po mojemu. Child ma problem, a ty oferujesz mu rozwiązanie tego problemu. Nie ma innego sposobu, żeby wypluł z siebie potrzebne nam informacje. – Ja mam inny sposób – oświadczyłem. Dell

obserwował

mnie,

rozważał

możliwości,

zastanawiał

się.

Spojrzałem w lusterko wsteczne. Najbliższy samochód znajdował się z dziesięć metrów za nami. Oceniłem, że jedziemy z szybkością około trzydziestu kilometrów na godzinę. Wiedziałem, co odpowie Dell, i znałem swój następny ruch. – Nie – rzekł Dell. – Zatem koniec – oświadczyłem i sięgnąłem między przednie fotele, zaciągając hamulec ręczny. Pojazd skoczył nagle

do

przodu na

zablokowanych tylnych kołach. Głowa kierowcy opadła na piersi, gdy pas bezpieczeństwa nagle nim szarpnął. Prawą ręką chwyciłem oparcie przedniego fotela. Dell odwrócił się w kierunku fotela kierowcy, akta zsunęły się na podłogę, a samochód za nami zaczął przeraźliwie trąbić, usiłując zahamować, żeby nie stuknąć SUV-a.

Zgarnąłem dokumenty i gazety, otworzyłem drzwi i rzuciłem: – Wysiadam. Baw się sam. Kierowca, Weinstein, zdążył już na mnie wrzasnąć jak szalony. Poczułem na ramieniu rękę. Przewidywałem, że będzie to silny uchwyt, mający wciągnąć mnie z powrotem do auta. Nie był. Było to niemal dotknięcie, przypominające błaganie o pomoc. – W porządku – rzekł Dell. Zamknąłem drzwi i spoglądałem prosto przed siebie. Akta leżały na moich kolanach, nie patrzyłem Dellowi w oczy, tylko czekałem na informacje. Klaksony przejeżdżających aut ucichły, gdy SUV wolno ruszył. – Nie próbuj tego znowu – warknął Weinstein. Dell zaczął, wzdychając: – To, co David Child zrobił, nie było sprzeczne z prawem, w istocie było absolutnie legalne. Największe ryzyko w praniu brudnych pieniędzy to łańcuch powiązanych z tym ludzi. Więc David podał firmie rozwiązanie pozwalające ograniczyć to ryzyko. Pieniądze już nie przepływają przez mnóstwo rąk, tylko przez konta za naciśnięciem jednego przycisku. – O czym ty mówisz? – Zaprojektował cyfrowy system bezpieczeństwa dla firm. Praktyka wykazała, że pieniądze, grube pieniądze przepływające przez konta klientów

wymagają

szczelnego

systemu

zabezpieczającego

przed

hakerami. Więc David zaprojektował algorytm bazujący na tych samych zasadach co Reeler: kombinacji losowych i wybranych sekwencji. W istocie David zainstalował u Harlana i Sintona system zabezpieczenia IT – absolutnie legalny, tylko używany do zupełnie innych celów – który umożliwia najbezpieczniejszy i najlepszy sposób prania brudnych pieniędzy. – Jednak nie został zaprojektowany specjalnie do tego celu? – Otóż to. Powiedzmy, że zainstalowany przez Davida system ma śledzić zagrożenie ze strony hakerów. Jeżeli jest dość poważne, program

wrzuca wszystkie pieniądze z kont biznesowych firmy i kont klientów w eter. Miliony milionów dolarów, które zwykle tkwią na setkach kont klientów firm, zaczynają krążyć. Algorytm dzieli pieniądze na małe sumy, nie większe niż dziesięć tysięcy dolarów, i wysyła je na chybił trafił w cyfrową podróż przez setki kont, aby ustrzec je przed hakerami. Teraz już nie można ich wyśledzić, lecz po siedemdziesięciu dwóch godzinach pieniądze wracają na jedno, bardzo bezpieczne konto. Oczywiście gdy już się tam znajdą, są absolutnie czyste. Firma może „kontrolować” system tak często, jak chce, aby mieć pewność, że jest sprawny. Ponieważ pieniądze zostały podzielone na kwoty nie wyższe niż dziesięć tysięcy dolarów, nie dotyczy ich ustawa o tajemnicy bankowej i można nimi obracać bez kontroli oraz bez sprawdzania ich pochodzenia, co nakazują przepisy dotyczące przeciwdziałania praniu brudnych pieniędzy. Tu pralnia pieniędzy ma wszystko, czego chciała – jakby kupiła przepustkę dla każdego dolara. Istnieją trzy podstawowe etapy prania brudnych pieniędzy – wstępny, albo wprowadzający, warstwowania i scalania. Sztuczny podział transakcji wprowadza pieniądze do systemu; gdy Harland i Sinton uruchomią algorytm, pieniądze wędrują z legalnego konta na legalne konto razem z pieniędzmi nielegalnego pochodzenia i po siedemdziesięciu dwóch godzinach wszystkie pieniądze scalone – te brudne i te legalne – lądują na jednym, wspólnym koncie. Tak, system był godny podziwu, wspaniały. Tym sposobem firma mogła zgarniać miliony za jednym naciśnięciem klawisza – udając, że włącza system zabezpieczenia przed hakerami, a w istocie uruchamiając algorytm Davida; pieniądze losowo przechodziły przez cykl piorący. Doskonałe. – Ponieważ system zabezpieczający jest legalny, nie można go wyłączyć ani wyśledzić przepływu pieniędzy. Podejrzewam jednak, że algorytm może zaprowadzić do wspólników, prawda? Dell pokręcił głową i uśmiechnął się. – Domyślamy się, w jaki sposób spółka gromadzi pieniądze, obserwują

je, kiedy lądują na zabezpieczonym koncie. Na tym końcowym koncie zbierają się wszystkie pieniądze i zawsze jest ono przypisane do Bena Harlanda. To wiemy na pewno. Jednak nie znamy numeru tego konta ani nie wiemy, w jakim jest banku. Ta firma ma tysiące uśpionych kont w wielu bankach. Pieniądze lądują w różnych bankach, gdy algorytm kończy cykl pracy. Musielibyśmy zatrudnić całą armię techników, żeby znaleźli choćby nikły procent z tego, ale i tak nie ustalilibyśmy dokładnie czasu, w którym trafiają na konta. I nawet nie wiedzielibyśmy, do którego banku. Algorytm w czasie pracy wysyła e-maile do wspólników, podając informacje o nowym koncie. Przez ten czas pieniądze są już czyste i wspólnicy pobierają prowizję przed opłaceniem inwestorów. Uważamy, że pranie odbywa się raz na kilka miesięcy, i ustaliliśmy, że wspólnicy za każdym razem zgarniają dla siebie około pięciu milionów. Zasadniczy problem to odzyskanie forsy. Pomyśl o tym – każde duże oszustwo finansowe w ciągu ostatnich kilku lat miało jedną wspólną cechę – pieniędzy nigdy nie odzyskano. Znając ten algorytm, możemy je odzyskać i złapać wspólników. Zastanawiałem się nad tym, co mi powiedział Dell. – Faruk doniósł, że firma pozbywała się pośredników, tak przynajmniej mówiłeś wczoraj. Wynika stąd, że teraz cała operacja jest cyfrowa. – W większości. Tak jest bezpieczniej. Przypuszczalnie nie potrzebują pośredników dlatego, że przeszli na system cyfrowy. Zrezygnowali z mułów przenoszących pieniądze, gdy Child został ich klientem. Zaprojektował

im ten

bezpieczny

system,

a my

zaczęliśmy

go

monitorować. Naszym technikom udało się w krótkim czasie ustalić, jak to funkcjonuje, jednak to cholernie skomplikowany system i bardzo trudny do całkowitego rozszyfrowania. Do tego potrzebny jest nam Child. Cały nasz zespół techników w Langley może monitorować około stu kont. A są ich tysiące; jednak dowiedzieliśmy się, że pieniądze znikają z tych kont i wracają po siedemdziesięciu dwóch godzinach. Nasza inwigilacja nie jest w pełni legalna. Musimy mieć kogoś, kto by to robił za nas –

potrzebny nam jest Child. Nasi technicy twierdzą, że Gerry wczoraj uruchomił algorytm i pieniądze właśnie teraz spływają. – Dlatego chcesz szybko zawrzeć układ z Childem. Potrzebujesz dostępu do systemu, żeby śledzić przepływ brudnych pieniędzy do wspólników, ale chcesz też znać bank, żeby przechwycić te pieniądze po ich wypraniu. – Tak, widzę, że zrozumiałeś. Fakt, że Sinton uruchomił algorytm po aresztowaniu Childa, bardzo mnie zdenerwował. Twierdzę, że teraz czyści pieniądze i zaraz po ich przekazaniu na konto wspólników Harland i Sinton podejmą je i znikną. Jednak oni teraz nie chcą tego zrobić. Wpierw muszą usunąć Childa, zanim zdradzi dane na temat algorytmu, a potem uciec. Jeżeli będziemy mieli szczęście, skorzystamy na tym. Gdy prześledzimy ścieżkę przepływu pieniędzy przez pralnię, będziemy mogli je przejąć, a wspólników wsadzić do więzienia. Ja chcę mieć w garści Harlanda i Sintona – zamordowali dziewczynę ode mnie, Eddie. Słyszałem, jak wołała moje imię, płonąc w tym aucie. Muszę ich mieć. – To była twoja analityczka, Sophie. Kennedy wspomniał mi o niej. Mówił, że byliście razem. Przykro mi, że ją straciłeś. Dell wpatrywał się z uwagą w moją twarz, chcąc się przekonać, czy mówię szczerze. Po chwili powiedział: – Dziękuję. Była za młoda. To ja powinienem znajdować się na jej miejscu w konwoju. Może jestem bezwzględny, jednak nie taki znowu zły, chcę tylko dopaść tę firmę. – Czego dokładnie chcesz od Davida Childa? – Ułożył algorytm, więc musi znać sposób śledzenia pieniędzy i wiedzieć,

gdzie

się

kończy

ich

przepływ.

Musi

znać

sposób

monitorowania pieniędzy w czasie działania algorytmu. Chcę znać trasę przepływu kasy od pierwszego wpłaconego dolara przez firmę aż do wypłaty wspólnikom. Powie nam, gdzie lądują pieniądze i jak gotówka przechodzi do Harlanda i Sintona. Da nam dowód potrzebny do

postawienia w stan oskarżenia Gerry’ego Sintona i Bena Harlanda i umożliwi nam zabezpieczenie całej gotówki firmy. Przyswajałem sobie słowa Della, szukając jakichś niekonsekwencji. Znalazłem tylko jedną. – Powiedzmy, że ci wierzę. Brzmi to wiarygodnie. Ale jeżeli twierdzisz, że Child może manipulować algorytmem, a ty możesz zawrzeć z nim układ, to czego, u diabła, chcesz ode mnie? Dlaczego sam się z nim nie porozumiesz w sprawie układu? Dlaczego mnie w to wciągasz? –

Pierwotnie

tak

to

planowaliśmy,

zaraz

po

odkryciu

zaprojektowanego przez Davida systemu IT. Do chwili gdy nasi przyjaciele z Biura podali nam profil psychologiczny Davida. Ten dzieciak ma za sobą długą historię – przez wiele lat był hakerem, ma uraz do autorytetów, nienawidzi władzy i jej nie ufa. U niego graniczy to z paranoją, ale cierpi też na pewnego rodzaju zaburzenia przystosowawcze. Jeżeli zwrócimy się do niego wprost, nie zaufa nam. Jednak w gruncie rzeczy nie to jest problemem; my nie możemy legalnie zwrócić się do niego bez wiedzy jego prawnika. No i jest jeszcze ten drobiazg, czyli śmierć jego przyjaciółki. Nie możemy zawrzeć z nim układu bez udziału jego adwokata. Chcieliśmy, żeby Child miał sprzymierzeńca, kogoś, komu ufa, i będziemy go mogli odseparować od firmy. Dlatego musieliśmy się postarać dla niego o nowego adwokata, takiego, który by mu współczuł i był zmotywowany, żeby zmusić Childa do przyznania się do winy… no i mógł z nim zawrzeć układ. Odkąd twoja żona podjęła pracę w firmie, pokazałeś się na naszym radarze. My znaliśmy każdy ruch tych prawników i wiedzieliśmy o nich wszystko. I gdy nadarzyła się okazja, pomyśleliśmy o wykorzystaniu naszych informacji. I ty się do tego doskonale nadawałeś. Takie jest standardowe działanie CIA – wykorzystywanie ludzi, manipulowanie ich życiem dla własnych celów. Ja rozgrywałem te gry sam. – Wbrew temu, co powiedziałeś, wcale aż tak dobrze się do tego nie

nadaję. Nie zamierzam zmuszać dzieciaka, żeby przyznał się do zbrodni, której nie popełnił. – Wiem, Eddie, że umiesz kogoś przejrzeć, ale przecież nie możesz być absolutnie pewien, że jest niewinny. David Child to bardzo inteligentny chłopak, a wszystkie dowody świadczą o tym, że jest zabójcą. Chcesz, żeby zabójca uniknął kary? Widziałem zdjęcia. Wiem, co zrobił tej dziewczynie. Chcę załatwić tę firmę, ale nie pozwolę, żeby ten chłopak uniknął kary. Lodowaty, tępy ból przeniknął moją prawą rękę. Stara rana. Wracały złe wspomnienia. – Dell, jeżeli dojdę do przekonania, że jest winny, pomogę ci go przygwoździć. W takich sprawach ufam swojemu instynktowi. Dostarczę ci dowodów w inny sposób. A gdy to zrobię, zapewnisz nietykalność Christine – oświadczyłem. Potarł brodę i zapytał: – Jak chcesz to zrobić? – Zostaw to mnie. Byliśmy niecały kilometr od sądu. – Tu możesz wysiąść. Uważaj. Mówiłem, że ci ludzie są niebezpieczni. Teraz już wiesz jak bardzo. Oddaj sobie przysługę i załatw mi przyznanie się dzieciaka do winy, a ja zapewniam cię, że Christine będzie bezpieczna. Ale bądź pewien, że jeśli mnie wykiwasz, Christine zostanie postawiona w stan oskarżenia. Jutro pieniądze firmy wylądują na zabezpieczonym koncie – wszystkie. Muszę mieć niezbędne informacje, zanim to nastąpi. Do tego czasu musimy wyśledzić algorytm, inaczej będzie za późno. Sinton podejmie gotówkę i zniknie, jeżeli wyczuje niebezpieczeństwo – rzekł Dell. Wetknąłem pod pachę teczkę z dokumentami, otworzyłem drzwi i wysiadłem. Dell

uruchomił

swoją komórkę

i

skupił

uwagę

na

wyświetlaczu. Zatrzasnąłem drzwi i SUV ruszył. Moja żona czy mój klient? Pieniądze wylądują za dwadzieścia dziewięć

godzin. Dwadzieścia dziewięć godzin do oczyszczenia Christine z winy… jeżeli Child się podda. Wczoraj wieczorem podjąłem, jak mi się wydawało, łatwą decyzję. Teraz jednak nie mogłem się pozbyć uczucia, że stoję po złej stronie, że David jednak potrzebuje kogoś, żeby go obronił, a nie pomógł mu iść do więzienia. Nie tak dawno reprezentowałem człowieka, którego uważałem za winnego. I wybroniłem go przed sądem, co wyrzucam sobie każdego dnia. Ale wtedy miałem dużo do stracenia. Nie poślę niewinnego do więzienia, mimo że pozwoliłem jednemu winnemu ujść karze. System, który pozwala oskarżonemu kupić sobie zręcznego adwokata, aby go wybronił, to ten sam system, który stawia zaprawionych w bojach, wytrawnych prokuratorów o nieograniczonych możliwościach przeciwko obrońcom z urzędu, którzy nawet nie kupią klientom biletu na autobus do sądu. Ten system jest zły. Pozwala rządzić wytrawnym graczom. Ja też byłem graczem i cokolwiek jeszcze zrobię, jakiekolwiek zastosuję oszustwo, aby utrzymać się w zawodzie, nigdy nie pozwolę, żeby system działał w złym celu. Pragnąłem oczyścić z zarzutów zarówno swoją żonę, jak i Childa, i wiedziałem, że spróbuję ocalić oboje, co może się skończyć tym, że na końcu stracę któreś z nich. Musiałem zdobyć zaufanie Davida. I zawrzeć z nim układ. Z nikłym uśmiechem na ustach zastanawiałem się, czy egzemplarz „New York Timesa”, którym zastąpiłem zawartość szarej teczki, rozzłości Della, gdy zajrzy do środka. Wystarczyło mi kilka minut, aby ukraść mu dokumenty. Zobaczyłem w oddali biuro kurierskie FedEx. ===

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY 33 godziny do strzału Biuro

FedEx

mogło

się

pochwalić

sześcioma

nowoczesnymi

fotokopiarkami. Do trzech z nich równo rozdzieliłem strony, tak by nie było więcej niż pięćdziesiąt w jednej fotokopiarce. Wcisnąłem „start” w każdej i czekałem, aż wyplują kopie. Zebrałem kopie, zapłaciłem i wyszedłem. Zadzwoniłem do Della. SUV zjawił się w ciągu minuty. Otworzyłem drzwi pasażera i podałem papiery. – Przepraszam, musiały się zawieruszyć z moimi. Dell bez słowa chwycił oryginały, zatrzasnął drzwi i SUV włączył się do ruchu, kierując się do Chrysler Building. Kopie wsunąłem między stare dokumenty Popo, które przyniosłem dziś ze sobą do sądu. Teraz nie miałem czasu czytać. Musiałem wrócić do sądu na wyznaczenie kaucji. Dokumenty Della mogłem przeczytać później, kiedy będę mógł usiąść i wszystko dokładnie przemyśleć. Kradnąc je, przekroczyłem pewną linię. Nawet jeżeli Dell nie był pewien, czy zabrałem je rozmyślnie, czy przypadkowo. Muszę ostrożniej z nim postępować. W jego rękach spoczywa los Christine. A to mi się bardzo nie podoba. Znalazłem sposób, żeby przechylić szalę na swoją stronę, wiedziałem, jak dotrzeć do tego dwudziestodwulatka, teraz lejącego po nogach ze strachu, niezdolnego nawet oddychać lub myśleć. Skinąłem na taksówkę i poleciłem, żeby mnie zawiozła do sądu. Po drodze otworzyłem teczkę, jaką dostałem od Lopez w gabinecie Knoxa, i zacząłem czytać. Znałem już podstawowe fakty – dziewczyna, ofiara

Davida, została zastrzelona w jego apartamencie. Jednak wcześniej, zanim zacząłem je czytać, nie wiedziałem, jak oskarżyciel zamierza prowadzić sprawę, jakie dokładnie ma dowody przeciwko Childowi, jaki motyw zostanie przedstawiony sądowi. Teczka nie była gruba, wstępne raporty lekarza sądowego, zeznania świadków, zdjęcie miejsca zbrodni i komputerowy rejestr zdarzeń. Gdy skończyłem czytać, zacząłem wątpić w swoją ocenę Davida Childa; dowody wyglądały na oczywiste i mówiły bez żadnej wątpliwości o jego winie – że David strzelił i zabił dziewczynę, Clarę Reece. Przyszły mi na myśl oczy dzieciaka, jego panika. Zupełnie jakbym widział, jak leci w głęboką otchłań. Mogłem wyraźnie sobie wyobrazić, co oskarżenie przedstawi jako motyw. Dowody jednoznacznie wskazywały na to, że David ją zabił i że jest absolutnie niemożliwe, by zrobił to ktoś inny. Poprosiłem kierowcę, żeby zatrzymał się przecznicę przed gmachem sądu. Musiałem się przejść i trochę przewietrzyć, aby odzyskać jasność myślenia. ===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Zaczęło mżyć, postawiłem kołnierz i wetknąłem papiery pod płaszcz, żeby nie zmokły. Chodniki były zatłoczone ludźmi spieszącymi się do pracy, uprawiającymi jogging, ulicznymi handlarzami i przechodniami głośno gadającymi przez komórki. Nie słyszałem, co mówią, ale widziałem, co robią. Nie widziałem jednak kamiennych kolumn z frontu gmachu sądu ani stojącego przed nim rzędu żółtych taksówek, ich kierowców wyglądających przez okna i kłócących się, kto był pierwszy w kolejce po klienta. Nie patrzyłem na to, co przede mną, a jednak świadom byłem wszystkiego, co się wokół mnie dzieje na poziomie podstawowym. Wciąż rozmyślałem o aktach prokuratury. Była w nich wzmianka o istnieniu dwóch płyt DVD, z którymi obrona jeszcze się nie zapoznała, zawierających zeznania detektywów, którzy obserwowali i zrelacjonowali wydarzenie

w

celach dowodowych.

Pierwsza płyta DVD – zgodnie z zeznaniem policjanta – zawierała nagranie ze śledzącej ruch kamery w Central Park West i zarejestrowała, jak pijany kierowca przejechał na czerwonym świetle i stuknął w tył bugatti Davida. Gdy zjawiła się policja, zobaczyli w bugatti na podłodze przed fotelem pasażera leżący pistolet. Child twierdził, że nie jest to jego broń. Funkcjonariusz Phil Jones powiedział, że powąchał lufę i stwierdził, że broni niedawno używano. Child nie miał pozwolenia na broń, więc zatrzymano go i zaprowadzono do aresztu. Potem, gdy spisywano jego adres do raportu, dowiedziano się o znalezieniu ciała w jego apartamencie. Policjanci w swoich zeznaniach przypuszczalnie zaznaczyli, że gdyby w auto Childa nie uderzył pijany kierowca, chłopak mógłby uciec i pozbyć się narzędzia zbrodni. Los zdecydował inaczej i został złapany. Będąc stosunkowo świeżym miliarderem, Child posiadał apartament w

Central Park Eleven, jednym z najdroższych apartamentowców w Stanach. Budynek w istocie stał w Central Park West, ale postanowiono ochrzcić to miejsce jako Central Park Eleven. Jego apartament miał powierzchnię większą niż boisko do koszykówki i szeroki, okalający go balkon z pięknym widokiem na Manhattan. Zeznanie sąsiada, reżysera z Hollywood, Gershbauma, zaczęło się od wyjaśnienia, że zajmuje przyległy apartament na dwudziestym piątym piętrze i że w wieży powyżej głównego bloku są tylko po dwa apartamenty na piętrze. Powiedział, że był u siebie i przeglądał właśnie nakręcony tego dnia materiał do filmu, który realizował, gdy usłyszał wystrzał z broni palnej. Z początku nie był pewien. Pomyślał, że to samochód strzelił z rury wydechowej na ulicy, więc otworzył drzwi balkonowe i przechylił się przez balustradę, żeby sprawdzić. Wtedy zobaczył wybite okno w sąsiednim apartamencie. Przestraszył się tak bardzo, że omal nie wypadł przez balustradę. W panice wezwał ochronę budynku i czekał. Ochroniarze zjawili się pod jego drzwiami po czterech minutach. Gershbaum opowiedział im, co widział, i pokazał szkło na sąsiednim balkonie. Ochroniarz po wejściu do apartamentu Davida znalazł w kuchni ciało Clary. Nie musiałem czytać opisu ochroniarza, co zobaczył. Zdjęcia miejsca zbrodni wryły mi się w pamięć. Blondynka z fryzurą na boba. Ale te włosy nie były już jasne, tworzyły masę pozlepianych krwią kosmyków. Biały T-shirt, ciemnoniebieskie dżinsy, gołe stopy. Ciało leżało twarzą do posadzki, z głową lekko obróconą w prawo. Ręce spoczywały wzdłuż tułowia. Ludzie rzadko po oberwaniu kulki padają twarzą do ziemi. I większość umiera zaraz po śmiertelnym strzale; ich ramiona zwykle są rozrzucone, jakby odruchowo chcieli się podeprzeć, gdy padają odrzuceni siłą kinetyczną pocisku. Ręce Clary ułożone były inaczej, co wskazywało, że prawdopodobnie już nie żyła, gdy jej ciało zetknęło się z płytkami posadzki. Lekarz badający zwłoki ustalił, że Clara została postrzelona kilka razy – większość kul trafiła w głowę. Dwie kule trafiły w środek pleców, w

odległości trzynastu milimetrów od siebie. Pozostałe trafiły w tył głowy. Ze sposobu ułożenia ciała wynikało niezbicie, że nie było ruszane po śmierci. Uważałem, że wpierw postrzelono ją w głowę i wtedy upadła. Dwa pociski w kręgosłupie skutecznie ją unieruchomiły, a wtedy zabójca zaczął strzelać jej w głowę. Badanie medyczne nie mogło potwierdzić, ile pocisków trafiło w głowę, ponieważ jej czaszka prawie się rozleciała. Raport CSI potwierdził, że pod twarzą Clary płytki były popękane i w cemencie tkwiły spłaszczone kule. Zabójca wystrzelił dwa razy w plecy Clary, a pozostałe pociski wpakował jej w tył głowy. Potem włożył nowy magazynek. I opróżnił w to, co pozostało z jej czaszki. Strzelał z wściekłością. Dobrze znał ofiarę i domyślałem się, co oskarżenie może podać jako motyw. Poza zdjęciami miejsca zbrodni były jeszcze fotografie Clary. Z zasobów Reelera. Była na nich z inną dziewczyną, mniej więcej w jej wieku, ale nie taką ładną. Siedziały na stołkach barowych, chwaląc się nowymi tatuażami. Fioletowe stokrotki na prawych nadgarstkach. Za nimi stały drinki, obie były odwrócone plecami do baru. Clara sprawiała wrażenie rozbawionej, pewnie chichotała. Prezentowała naturalne piękno, miała jasną, błyszczącą skórę i oczy pełne życia. Przez moment pomyślałem o młodej dziewczynie, którą tak zawiodłem przed laty, gdy puściłem wolno człowieka, który na nią napadł. Czułem, jak mi się robi gorąco w żołądku. Ręce zaczęły mi ciążyć i traciłem nad nimi władzę. Czasami tak się czułem, gdy miałem ochotę kogoś skrzywdzić. Musiałem dopilnować, żeby morderca Clary poniósł zasłużoną karę. Tylko tyle mogłem dla niej zrobić. Widząc tatuaż na jej nadgarstku na fotografii miejsca zbrodni, nie mogłem pozbyć się myśli, że jakaś część jej duszy stoi obok, patrzy, szlocha z rozpaczy za utraconym życiem i błaga o osądzenie mordercy. I znowu przyszedł mi na myśl David Child – czy mógłby aż tak dobrze kłamać? Tak dobrze, żeby mnie

omamić – mnie, faceta, który umie zmusić do mówienia nawet manekin? Nie wierzę, ale im dłużej czytałem dokumenty, dowody świadczące przeciwko Childowi stawały się coraz bardziej przytłaczające. Jeżeli jesteś mieszkańcem Central Park Eleven, otrzymujesz w wyposażeniu klucze do apartamentu i elektronicznego pilota. Pilot służy do uruchamiania wind w budynku i włączania albo wyłączania alarmu. Ochrona budynku dzięki pilotowi kontrolowała każdy ruch Childa co do minuty. O 19.46 wszedł do apartamentu razem z Clarą, siedemnaście minut później pilot zarejestrował użycie windy, Child wyszedł z budynku sam. Był ostatnią osobą, która opuściła apartament. Cztery minuty później strażnicy zjawili się u Gershbauma, a potem odkryto zwłoki Clary w pustym apartamencie Davida Childa. Wyszedł z niego zaledwie kilka minut wcześniej. Policjant przejrzał zapis z kamery ochrony budynku i widział, jak Child wchodzi do apartamentu i z niego wychodzi. Miał za duży kaptur, workowate spodnie i parę sportowych butów Nike. Sprawdziłem, jak Child wyglądał na pierwszej płycie DVD, na której zarejestrowano uliczny wypadek. Był tak samo ubrany. Wstępne badanie kryminalistyczne ujawniło na rękach i ubraniu Childa drobiny spalonego prochu. Nie zostały one przeniesione, co mogłoby zajść, gdyby zetknął się z kimś, kto właśnie strzelał, albo gdyby znalazł się tuż obok. Po prostu było ich tyle, głównie na rękach, ubraniu i twarzy, że trzymana przez niego broń musiała wypalić wiele razy. W czasie przesłuchania na posterunku policji Child powiedział, że nigdy nie widział broni, którą rzekomo policjant znalazł na podłodze jego auta. Powiedział, że nigdy nie miał pistoletu i w życiu nie strzelał. Pociski znalezione w apartamencie poddano badaniom balistycznym i wkrótce poznamy ich wyniki. Jednak biorąc pod uwagę, że miały ten sam kaliber co pistolet znaleziony w bugatti, należy sądzić, że właśnie z tej broni strzelano. A był to ruger LCP.

===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Tylne schody w gmachu sądu zaprowadziły mnie na zabezpieczone piętro przesłuchań. Tę część budynku przeznaczono dla najniebezpieczniejszych zatrzymanych i tych najbardziej narażonych na atak. Za zakratowanym wejściem czuwało dwóch strażników przy monitorach ochrony. Temu, którego znałem z widzenia, powiedziałem, że chcę się widzieć z Childem. Ta sekcja nie była zamknięta i po przeszukaniu osobistym i zajrzeniu do dokumentów, żeby się upewnić, że nie próbuję czegoś przemycić więźniowi, pozwolono mi wejść. Poszedłem do końca zygzakowatym korytarzem i za celami po prawej stronie zobaczyłem strażnika siedzącego przed zamkniętą celą. Był tak niski, że zwisająca mu u pasa pałka wydawała się większa od niego. – Czy ktoś widział się z moim klientem? – Był tu lekarz i zbadał go, ale wyszedł przed kilkoma minutami. Chce się pan z nim widzieć? – zapytał strażnik. – Oczywiście. – Jest pan jego adwokatem? – Tak, przecież nie jego matką. Oczywiście, że jestem jego adwokatem. Może pan otworzyć drzwi celi? Z pewnością go pan obserwuje. – Tak, ma status niebezpiecznego, więc sprawdzam go co dziewięć minut. Chce pan zajrzeć do mojego rejestru? – zapytał. Zapewne nie miałoby to sensu. Otworzył drzwi celi z metalicznym zgrzytem i zobaczyłem Childa leżącego na udającym łóżko gumowym materacu. Leżał z rękami pod głową, może obawiał się, że jeśli przysłoni czoło i oczy, to wir wydarzeń wciągnie go jeszcze szybciej. – Załatwię ci kaucję, ale pod pewnymi warunkami. Tu jest… – zacząłem. – Czy on żyje? – przerwał mi.

Chłopak chyba był więcej wart, niż się spodziewałam. Kiedy siedzisz w pomarańczowym

kombinezonie

więziennym

z

ciążącym

na

tobie

oskarżeniem o morderstwo, naprawdę łatwo zapomnieć o problemach innych ludzi. – On mnie ocalił – dodał David, siadając. To łóżko w istocie było stalową płytą zawieszoną na przymocowanych do ściany wspornikach. W środkowej części celi stała na podwyższeniu toaleta i po lewej stalowa ławka. Posadzka cementowa wydawała się ciągle mokra i czułem przenikającą stopy wilgoć – mogłem też wyczuć jej zapach. – Dlaczego to zrobił? – spytał David. – Poprosiłem Popo, żeby uważał na ciebie. Ale przypuszczam, że chodziło o coś innego, o coś więcej. Nie spróbowałby powstrzymać ataku, gdyby nie był przyćpany. Strażnik zamknął na klucz drzwi celi. – Kiedy dorastałem, nie miałem przyjaciół. Wszyscy się nade mną znęcali. Ale gdy zarobiłem pierwszy milion, nagle stałem się popularny. Może… no, nie wiem, myślisz, że może chciał pieniędzy? – Nie sądzę, żeby w pełni zdawał sobie sprawę, kim jesteś. – Przecież… przecież byłem na okładce „Time’a”. Musiał mnie rozpoznać. – Popo nie prenumeruje „Time’a”. On nic nie czyta i jestem absolutnie pewien, że nie powiedziałem mu, kim jesteś. Media społecznościowe nie interesują się tobą, gdy jesteś bezdomny, rozbity i rozglądasz się za następną działką. Gdyby wiedział, że jesteś miliarderem, bez wątpienia poprosiłby cię o pieniądze. Pewnie wiedział, że masz szmal, bo jesteś biały, czysty i nosiłeś drogie buty sportowe, ale nie zasłonił cię tylko dlatego, że jesteś bogatym, białym chłopcem. Potarł czoło. – Co się dzieje? – Trochę się pozmieniało. Gerry Sinton przekonał sędziego, żeby

wyznaczył go na mojego doradcę. Jeżeli będziesz chciał go zwolnić, musisz z tym iść do sądu. Umowa, jaką podpisałeś z Harlandem i Sintonem, jest jednoznaczna i niepodważalna. Możesz ich ignorować, ale to spowoduje zamieszanie, które zaszkodzi nie tobie, ale mnie. Może mnie wykluczyć ze sprawy nakazami sądowymi i pozbawić uprawnień adwokackich za nagabywanie jednego z jego klientów. Moja rada: nie ruszać go, przynajmniej na razie. – Dobrze. Zacząłem się źle czuć na myśl, że będę musiał go zwolnić. Słysząc, jak strażnik strzela z gumy balonowej, przysunąłem się bliżej Davida i usiadłem obok niego. – Zanim przejdziemy dalej, musisz o czymś wiedzieć. Gerry nie zamierzał występować o kaucję. Powiedział ci o tym wtedy na posterunku policji, prawda? David skinął głową. – Mówił, że przyczepi się do tego prasa. Ceny akcji mojej firmy spadną na łeb, na szyję, a ponieważ mam kilka samolotów, istnieje poważne ryzyko, że zwieję, więc nie zgodzą się na kaucję. Powiedział, że nie ma sensu o nią występować. Z jakiegoś powodu nagle sobie uświadomiłem, że nie ogoliłem się dziś rano. Czułem na twarzy szorstką szczecinę. Odchrząknąłem i patrząc Davidowi w oczy, powiedziałem mu prawdę: – Każdy student pierwszego roku prawa ci powie, że otrzymasz zgodę na wyjście za kaucją i sędzia może to zrobić w swoim gabinecie, niczego nikomu nie ujawniając. Nieważne, ile posiadasz prywatnych odrzutowców – zostawiasz w sądzie paszport, kładziesz na stół czek na odpowiednią kwotę i jako że masz czysty rejestr, zawsze wychodzisz za kaucją. Wiem, że Gerry ma nikłe doświadczenie – o ile w ogóle jakieś – w procedurach kryminalnych, ale nie sądzę, żeby był głupi. Moim zdaniem on chce, żebyś został w więzieniu. – Dlaczego? – Dlatego że tu będzie cię łatwo zabić.

===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Patrzył mi w oczy przez sekundę, a potem na jego twarzy pokazał się cień emocji. Wpierw się uśmiechnął, potem spoważniał, sprawdzając, czy nie żartuję, i zmarszczył brwi. Zamrugał i zmrużył oczy. Nie chciał wierzyć w to, co powiedziałem. W ludzkiej naturze leży ignorowanie tego, co nie jest wygodne, czego się boimy, i szukanie innej możliwości w nadziei na wyjście z sytuacji. – To nie ma sensu. – Z pewnością ma. Wsadzenie cię do więzienia ma sens, zwolnienie za kaucją – nie. Gerry nawet przez chwilę nie brał pod uwagę alternatywnej porady prawnej. Jeżeli to, o czym myślę, jest prawdą, prawdopodobnie spodziewa się, że jesteś już martwy i leżysz w kostnicy z kosą Meksykanina w sercu. – Nie, to nieprawda – sprzeciwił się David. – Ten Meksykanin wszedł do twojej celi, gdy byłeś na badaniu, po tym jak dostałeś napadu paniki w gabinecie lekarskim. Zaatakował cię, gdy tylko wróciłeś do celi. Nie należysz do żadnego gangu. W celi jesteś nikim i nie sądzę, żebyś zrobił coś, co sprowokowało tego faceta. On przemycił nóż tylko w jednym celu – żeby cię zabić, Davidzie. I zlecił mu to Gerry Sinton. Wstał i zaczął chodzić po celi, trawiąc to, co właśnie usłyszał. Milczałem, żeby mu nie przeszkadzać. Nagle zatrzymał się, pewnie wpadła mu do głowy nowa myśl. – Teraz jesteś moim adwokatem, prawda? Zwolnię Gerry’ego, żebyś się poczuł pewniej. Myślę, że lepiej mieć takiego jak ty prawnika, doświadczonego w sprawach kryminalnych, ale nie rzucaj jakichś szalonych oskarżeń – to mnie przeraża. – Powinieneś być przerażony. Dwanaście godzin temu zjawiła się u

mnie grupa specjalna federalnych i powiedzieli mi, że poślą moją żonę do więzienia, jeśli ci nie pomogę. Chcieli, żebym się do ciebie zbliżył i żebyś zatrudnił mnie jako obrońcę w tej sprawie. Chcieli, żebym wywarł na ciebie presję i żebyś zawarł ze mną układ: dostarczysz dowody, że Harland i Sinton piorą brudne pieniądze, a w zamian uzyskasz łagodniejszy wyrok za zamordowanie swojej przyjaciółki. Miałem zrobić wszystko, żeby tak to się potoczyło. Więc spotkałem się z tobą i nie sądzę, żebyś ją zamordował, a na dodatek nie masz pojęcia o tym, że Harland i Sinton piorą brudny szmal. Jeśli wiesz, co robią, mógłbyś uniknąć długoletniej odsiadki. Tyle że gdybyś wiedział, trzymałbyś się od Sintona jak najdalej… Wydawało mi się, że ugięły się pod nim kolana i omal nie usiadł na zimnej, cementowej posadzce. – Jeżeli nie zamordowałeś swojej przyjaciółki, to wygląda na to, że ktoś chce cię w to wrobić. I to raczej nie firma. W obecnej sytuacji Harland i Sinton woleliby cię załatwić, ponieważ możesz zawrzeć układ i wydać firmę w zamian za niższy wyrok. Dlatego nie chcieli, żebyś wyszedł za kaucją. W więzieniu jakiś zwykły akt przemocy – zupełnie z nimi niezwiązany – zakończy twoje młode życie. Martwy nie zeznaje. Pokręcił głową i zaczął szybko oddychać, rytmicznie kołysząc się w przód i w tył i klepiąc się rękami po kolanach, jakby się bronił przed napadem paniki. – Śmierć twojej dziewczyny mogła być przypadkowa, ale ja tego nie kupuję. Nie, jeszcze tego wszystkiego nie rozumiem. Ale wierzę, że jesteś niewinny. Jesteś zbyt bogaty i zbyt znany, żeby mieszać się w pranie pieniędzy. – Pranie pieniędzy? Mówimy teraz o Harlandzie i Sintonie. To przecież jedna z najbardziej szanowanych firm w Nowym Jorku. Nie ma mowy o tym, żeby oni… – Zaczekaj. Ja też z początku w to nie wierzyłem, Davidzie. Teraz jednak jestem przekonany, że to prawda. Gdyby to wszystko było stekiem

bzdur i federalni by się mylili, dlaczego jakiś przypadkowy bandzior chciał zarobić dożywocie, zabijając drobnego białego chłopaka, którego nigdy przedtem nie spotkał? Nic by na tym nie zyskał. No, tacy jak ty mogą oberwać w celi, ale żaden z osadzonych nie miałby interesu w tym, żeby cię zabić, ponieważ ty im nie zagrażasz. Nic dla nich nie znaczysz. Według mojej teorii Harland i Sinton zapłacili komuś, żebyś zginął. Oni chcieli, żebyś był trupem. – Nie… to szaleństwo, idiotyzm! Nie. Nie ma mowy! Ty nic nie wiesz o tej firmie. Oni nie zrobią nic, co nie będzie zgodne z prawem. – Przeciwnie, oni właśnie to robią. I uważam, że ty coś na ten temat wiesz. Gdybyś naprawdę nie wiedział, nie byłbyś na celowniku federalnych albo firmy. Ale jesteś. Dowiedziałem się o twoim systemie zabezpieczenia

IT,

o

algorytmie,

który

chroni

pieniądze

przed

cyberatakiem, a który firma stosuje do prania brudnych pieniędzy – milionów dolarów. Udawali, że testują system – ale w gruncie rzeczy prali forsę. Federalni chcą znać ten algorytm, żeby śledzić przepływ pieniędzy wracających do wspólników. Jeśli im to dasz, będziemy mogli zawrzeć układ. – Co? Mój algorytm nie miał służyć do prania brudnych pieniędzy. To system zabezpieczający. – Wiem. Ale domyślam się, że wspólnicy poprosili cię, żebyś zaprojektował im system zabezpieczający do specjalnego celu, aby chronił ich przed groźbą wyśledzenia ruchu pieniędzy od ich startu. Mam rację? Skinął głową. – Federalni chcą odzyskać pieniądze i oskarżyć wspólników, a kluczem do tego jest twój algorytm. Jeżeli uzyskają dostęp do algorytmu, FBI będzie mogło prześledzić całą drogę przepływu pieniędzy – od pierwszych transakcji poprzez czyszczenie rachunków. Firma uruchomiła algorytm w chwili twojego aresztowania. Myślę, że gdy pieniądze wylądują na końcowym koncie, wspólnicy znikną. FBI chce tam być, gdy pieniądze wylądują na tym koncie. Chcą, żebyś się przyznał do winy, chcą

znać algorytm i mieć do niego dostęp, a potem dostaniesz łagodny wyrok, a moją żonę puszczą wolno. – Ja nie zabiłem Clary. Nie przyznam się do winy. – Nie pozwolę, żebyś poszedł do więzienia za morderstwo, którego nie popełniłeś. Zawrzemy nowy układ. Sprzedam im algorytm – a cena będzie wysoka – za to, że uwolnią ciebie i moją żonę, Christine. Wyciągnąłem rękę, czując, że cały drżę. Patrzył na mnie, przestraszony tak samo jak ja. David przesuwał się do tyłu, aż w końcu dotknął głową ściany. – Nie mogę – rzekł. – Możesz. Tylko ja zdołam cię stąd wydostać w jednym kawałku. – Nie, to znaczy… ja nie mogę ci pomóc. Federalni się mylą. Algorytm działa w oddzielnym, wewnętrznym systemie firmy. Nie mam do niego dostępu. Zaplótł dłonie i uniósł nad głowę. Następnie założył je za kark, zbliżył do siebie łokcie i zaczął nimi poruszać. Sprawiał wrażenie chłopca, który próbuje coś wymyślić, a jego ręce pracujące niczym miechy miały wydusić myśli z głowy. – O Boże. Nie wierzę, że to wszystko dzieje się naprawdę – jęknął. Zamarł bez ruchu zamyślony. Nagle się ożywił, jakby wpadł na jakiś pomysł. – Eddie, a co się stanie, jeżeli uda mi się wytropić ten algorytm? Dlaczego miałbym ci ufać? Dobre pytanie. Zastanawiałem się, jak go przekonać. Pominąłem to i powiedziałem mu prawdę. – Na twoim miejscu nikomu bym nie ufał. Ale na nieszczęście nie masz wyboru. Firma uważa cię za zagrożenie i chce twojej śmierci. Jeżeli dostarczymy federalnym wystarczających dowodów, aby ją załatwili, dostaniesz szansę i będę mógł coś ugrać dla ciebie i mojej żony. Potem pomogę ci odkryć, kto zabił Clarę. Myślę, że nie zabił jej jakiś rabuś, któremu coś nie wyszło; nic nie zginęło z twojego apartamentu. Będziesz

miał czas się nad tym zastanowić. Powiedziałeś mi, że jesteś niewinny, zatem musisz mieć jakiś pomysł, kto chce cię wrobić. – Wielu ludzi mnie nie lubi. Faceci, którzy pomogli stworzyć Reelera, ci, którym płaciłem. Kiedyś wszyscy byliśmy przyjaciółmi, nie sądzę, żeby któryś z nich mógł kogoś zabić. Tylko jedna osoba byłaby do tego zdolna. – Kto? – Bernard Langhiemer. – Kim, u diabła, jest ten Bernard Langhiemer? – To konkurent. Ktoś, kto kiedyś mi powiedział, że mnie zniszczy. Mogę ci dostarczyć wszystkich informacji o nim. – Dostarczysz, gdy stąd wyjdziesz. Będę cię chronił na wolności. – W jaki sposób? – Mam przyjaciela. Wezwę go. Pracuje u mojego kumpla, z którym kiedyś ćwiczyłem, u mojego partnera sparingowego. To trochę niezwykły facet, ale on postara się, żebyś był żywy. Ludzie mówią na niego Jaszczurka. Trafnie, bo nazywa się Lizard[3]. – Jaszczurka? – Przecież powiedziałem, że jest trochę niezwykły, ale ja powierzyłbym mu ochronę własnego życia. Potrzebuję też namiaru na twoją rodzinę, na kogoś, kto mógłby tu przyjść i zorganizować pieniądze na kaucję. – Nie mam rodziny. Naprawdę. Możesz wezwać Holly. Ona zorganizuje transfer pieniędzy. – Kto to jest Holly? – Holly Shepard. Stara przyjaciółka i moja asystentka. – Może ci przynieść trochę ubrań? – Pewnie. Pamiętał numer jej komórki, więc go zapisałem. David krążył po celi, coś mrucząc. Myślałem o dowodach przeciwko niemu i o tym, co mi powiedział Dell. Przez chwilę zastanawiałem się, czy David nie pogrywa ze mną. – Naprawdę możesz wytropić przepływ pieniędzy? – zapytałem.

Zatrzymał się i popatrzył na mnie. – Nie jestem pewien. Mogę spróbować. Myślisz, że mnie wypuszczą, jeśli im to dam? Strażnik postukał pałką w drzwi. Otworzyło się okienko wizjera i ujrzałem jego tępo patrzące oczy. – Telefonowano do mnie z biura. Pan się nazywa Flynn? – Tak, Eddie Flynn. – Żona chce się z panem widzieć – rzekł.

[3] (ang.) jaszczurka ===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Centralny hol widziany ze szczytu klatki schodowej prezentował się tak samo jak każdego dnia. Wszędzie snuli się ochroniarze – sprawdzali skanerami bagaże przy wejściu, węszyli czujnie dookoła. Posadzka miała czarny kolor od utwardzającej ją gumy. Stały tam rzędy sosnowych ławek przymocowanych stalowymi bolcami do podłogi. Ławki biegły rzędem wzdłuż ścian i tworząc małe wysepki, stały naprzeciwko automatów do kawy. Oskarżeni ciągnęli tu strumieniem od rana do pierwszej w nocy, do zamknięcia drzwi wejściowych. Zwykle tymi drzwiami płynęła też rzeka krewnych, członków rodziny, przyjaciółek, poręczycieli kaucji, policjantów, prawników, handlarzy narkotyków, reporterów, sutenerów i personelu sądowego. Telefon odebrała asystentka Davida, Holly. – Holly, tu Eddie Flynn. Dzwonię w imieniu mojego klienta, Davida Childa. Potrzebuję twojej pomocy w… – Czy z nim wszystko w porządku? Nie pozwalają mi się z nim widzieć i firma mnie o niczym nie informuje. Jest z tobą Gerry? Dlaczego nie odbiera moich telefonów? Czy David wyjdzie za kaucją? Mówiła tak szybko, że z trudem zapamiętywałem pytania. Jednak nie była spanikowana ani silnie pobudzona. Mówiła jak osoba doskonale zorganizowana, niemogąca pojąć, dlaczego inni nie działają na tym samym poziomie. Mogłem tylko zgadywać, ale chyba nie była dużo starsza od Davida – miała maksimum około trzydziestki. – Zwolnij. Jestem prawnikiem obecnie współpracującym z firmą Harland i Sinton. Poza tym specjalizuję się w sprawach kryminalnych jako obrońca. Z tego, co mi powiedziałaś, wnioskuję, że wiesz o aresztowaniu Davida. Mogę ci powiedzieć, że został oskarżony o poważne przestępstwo. Chcę, żebyś przyjechała do biura zajmującego się

rozpatrywaniem wniosków o kaucję i zorganizowała transfer pieniędzy. Możesz to zrobić? – O mój Boże! Nic mu nie jest? On nie znosi zamkniętych przestrzeni. Dostaje napadów szału i… wziął jakieś leki? – Holly, z nim wszystko w porządku. Jest pod moją opieką. A teraz uważaj. Powiem ci, co masz robić… Podałem jej adres sądu, informacje dla sądowego biura finansowego, numer sprawy i poprosiłem, żeby przyniosła jakieś ubranie Davida. Wszystko zapisała i przyrzekła zaraz działać. Po zakończeniu rozmowy wystukałem numer komórki Lizarda i uzgodniłem z nim przejęcie Davida zaraz po zwolnieniu za kaucją. Jaszczurka kiedyś służył w piechocie morskiej, był płatnym zabójcą i śledczym na usługach Jimmy’ego Kapelusznika, mojego najstarszego przyjaciela. Należał do ludzi, którzy pomogli mi w sprawie, jaką musiałem rozwiązać podczas procesu rosyjskiej mafii. On mógł się zaopiekować Davidem. Gdy zszedłem klatką schodową, zobaczyłem Christine. Siedziała na ławce przy wschodniej ścianie, pod dużym napisem: NIE WOLNO WNOSIĆ BRONI PALNEJ. NIE WOLNO FOTOGRAFOWAĆ. Obok niej leżała brązowa skórzana torebka; wyglądała na nową i drogą. Włosy zebrała z tyłu głowy w kucyk. Miała na sobie czarny kostium ze spódnicą przed kolana. Siedziała z założonymi nogami, rytmicznie kołysząc lewą stopą, co groziło zsunięciem się na podłogę pantofelka na wysokiej szpilce. Sprawiała wrażenie zaniepokojonej. Przez ostatnie kilka dni mieliśmy ładną pogodę i przy w pełni rozkręconych kaloryferach, ze względu na pracujących przy drzwiach strażników, w holu panował upał. Długimi, delikatnymi dłońmi wachlowała bladą szyję. Zobaczyła mnie, zanim dotarłem do stóp klatki schodowej, chwyciła torebkę i ruszyła mi na spotkanie szybkimi krokami. Stukot szpilek rozchodził się echem po holu; kucyk podskakiwał i kołysał się w rytm kroków. Na jej twarzy malowało się zakłopotanie, a sposób, w jaki szła,

potwierdzał, że jest zmartwiona. Zatrzymała się u stóp schodów. Róż na policzkach, skóra napięta wokół niebieskich oczu oraz jednokolorowy kostium i buty na szpilkach miały świadczyć o jej wysokiej pozycji. Nieważne, ile razy budziłem się przy niej albo odwracałem do niej, gdy oglądała telewizję na kanapie, czy chłonąłem jej zapach rano w łazience – za każdym razem czułem żar w podbrzuszu i wiedziałem, że jest jedyną kobietą, z którą chciałbym żyć na tej planecie. Później to uczucie natychmiast zastępowała nienawiść do samego siebie – była najlepszym, co mi się w życiu przytrafiło, a ja ją straciłem. I winę za to ponoszę tylko ja. Wyłącznie ja. Jednak kurczowo trzymałem się nadziei, że być może to rozstanie nie jest trwałe. Na myśl, że mogłaby spędzać dwadzieścia trzy godziny na dobę w celi więziennej, gdybym teraz coś sknocił, od razu dostawałem adrenalinowego kopa. Zaczęła mówić, zanim zszedłem ze schodów. Chciała usłyszeć, co mam do powiedzenia. – Na spotkanie z tobą przywiozła mnie tutaj asystentka Gerry’ego Sintona. Myślałam, że zostałam zwolniona. Powiedziała mi, że sabotujesz ich interesy i nielegalnie nagabywałeś jednego z ich najważniejszych klientów. Odpowiedziałam jej, że to chyba niemożliwe. Że nie robisz takich rzeczy. Wtedy polecili, żebym z tobą porozmawiała. Co się stało, Eddie? – Spokojnie. Pozwól, że ci wyjaśnię. Nie mylisz się. Reprezentuję Davida Childa – odpowiedziałem. Zmrużyła oczy. Christine była surową, inteligentną prawniczką; nawet nie miałem zielonego pojęcia, jak dobrze zna się na sporach sądowych. Spotkaliśmy się w szkole prawniczej; była najlepszą studentką, a mnie mogli wylać. Pewnego ranka razem jechaliśmy do szkoły taksówką i wtedy uległem jej seksapilowi… byłem nią zahipnotyzowany. Christine miała w sobie jakiś dziki czar, inaczej niż inne kobiety, których myśli i surowe zachowanie były podporządkowane chęci zrobienia kariery.

Miała tyle samo pieniędzy i odebrała takie samo wychowanie jak większość jej koleżanek, ale to jej nie zmanierowało. Zamiast spędzać czas na nauce albo myśleniu o przyszłej pracy, udzielała się jako wolontariuszka w schronisku dla bezdomnych. Na szczęście była bystra, jeszcze nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ona. – Dlaczego to zrobiłeś? Czy nie zdawałeś sobie sprawy, że stawiasz mnie w trudnej sytuacji? – Wiesz, że nie zrobiłbym nic, co mogłoby zaszkodzić twojej karierze. Teraz trudno mi ci to wyjaśnić – odparłem. – Jak mogłeś, u licha, ukraść klienta mojej firmie? Nie należysz do prawników korporacji. Nie masz nawet jednej książki prawniczej z katalogu Searsa. – Może to zabrzmi idiotycznie, ale zrobiłem to dla ciebie. Westchnęła i odwróciła się. Zobaczyłem, jak masuje skronie i wolno kręci głową. Wyciągnąłem rękę, ale zawisła w powietrzu, zanim zdążyłem dotknąć jej ramienia. Wyczuła to. – Nie rób tego. Wiem, że dbasz o moją karierę i właśnie dlatego nic nie rozumiem. To nie dotyczy mnie i dlatego jestem taka wściekła na asystentkę Gerry’ego Sintona – potraktowała mnie jak śmieć. Boże, Eddie, oni mogą mnie wyrzucić. Cofnąłem rękę. Przez moment stałem bez ruchu. Milczałem, pozwalając, żeby cisza wypełniła przestrzeń między nami. Odwróciła się i spoczęło na mnie jej badawcze spojrzenie. – Jakie masz plany wobec tego klienta? Powiedz prawdę. – Nie możemy tu rozmawiać. To nie dotyczy ani mnie, ani ciebie. Jest coś, o czym muszę ci powiedzieć, ale nie tu i nie teraz. Mogę przyjść później i wtedy porozmawiamy. Nie oszukam cię, przyrzekam. Chcę wszystko naprawić, chcę, żeby wszystko było jak kiedyś albo jeszcze lepiej. Mogę to zrobić i właśnie próbuję. Zaufaj mi. Robię to dla ciebie… dla nas.

Patrzyła mi w oczy, szukając oznak, że ją oszukuję. Nie ujrzała ich i w głębi duszy z pewnością czuła, że mówię prawdę. – Amy cię kocha i wie, że ty ją kochasz. Czasem… czasem myślę, że możemy mieć szansę… – Łagodny wyraz oczu nagle zniknął, gdy dokończyła: – Wtedy robisz coś takiego. – Christine… – Nie, Eddie. Wkurzyłeś jednego z moich szefów. Nie mam pojęcia, o co, u diabła, ci chodzi, ale to nie może się odbić na mnie. Chcesz, żeby było lepiej? Dobrze. To z r ó b tak: powiedz klientowi, że się pomyliłeś, i odeślij go z powrotem do Gerry’ego Sintona. – To bardziej skomplikowane, niż sądzisz – odparłem, wskazując drzwi wyjściowe. Zawiesiła na ramieniu torebkę i ruszyła do drzwi. Puściłem ją przodem, wpatrując się w szybę wejścia frontowego do gmachu sądu. Idąc, patrzyłem na środek szyby, nie lekceważąc jednak widzenia obwodowego. I wtedy zobaczyłem ich. ===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Było ich dwóch. Pierwszy schodził za mną po schodach. Masywnej budowy, po czterdziestce, w kraciastej koszuli i w zielonej, watowanej kurtce. Nosił cienki wąsik tej samej barwy co włosy na głowie. Przystanął na schodach i manipulował przy telefonie komórkowym, gdy byłem na dole z Christine. Podczas naszej rozmowy czułem za sobą obecność tego osiłka. Nosił porządnie zaprasowane ciemne spodnie i robocze buty. Coś mi tu nie pasowało. Facet, który ma na sobie parę czarnych, eleganckich spodni, nosi odpowiednie do nich buty i nie wchodzi do sądu w roboczych trepach. Jasnowłosy mężczyzna w zielonej kurtce zbliżał się wolno z telefonem w ręce. W uszach tkwiły słuchawki połączone z komórką. Nie przejmowałem się nim zanadto; nie byłem tego pewien, ale częściowo przypominał mężczyznę z fotografii, jaką pokazał mi Dell – Gilla, szefa ochrony u Harlanda i Sintona, chociaż nie miałem okazji dobrze przyjrzeć się jego twarzy. Drugi mężczyzna usiadł na ławce po prawej stronie. Położywszy obok siebie na ławce gazetę, rozpiął długi czarny płaszcz, wyprostował i skrzyżował nogi, i zaplótł ręce na piersi. Pochylił głowę i zamknął oczy. On też miał w uszach słuchawki, ale nie widziałem, do czego są podłączone. Wyczułem mocny zapach papierosów, który zwiększał się, w miarę jak się do gościa zbliżałem. Poznałem go, to był ten sam facet, którego rano widziałem w holu. Nosił ten sam płaszcz. Zrzucił szary sweter, który trochę go postarzał, i teraz miał na sobie kremową, zapinaną koszulę. Ale i ona odsłaniała tatuaż na szyi. Zdecydowanie był to też ten sam mężczyzna, którego wcześniej widziałem ze smartfonem. Ten, który się we mnie wpatrywał. Teraz z bliska widziałem pieprzyk na

prawym policzku i mocną opaleniznę, co sprawiało, że jego czarne włosy wyglądały na jeszcze ciemniejsze. Cienkie, zwisające wąsy prawie całkiem zakrywały wargi, sprawiając, że usta wyglądały jak otwarta rana. Zgadywałem, że to człowiek Della i federalnych, chociaż tak naprawdę w ogóle nie przypominał jakiegokolwiek znanego mi agenta. Christine zmierzała do wyjścia. Zatrzymałem się przed mężczyzną w czarnym płaszczu. Ten facet śmierdział. Na palcach miał plamy od nikotyny. Pewnie dziennie palił ze dwie paczki. Położyłem obok siebie na posadzce dokumenty, ukląkłem i zacząłem grzebać przy sznurowadłach. Byłem oddalony od niego jakiś metr. Zakaszlałem i zakląłem. Nie otworzył oczu. Na jego miejscu każdy otworzyłby oczy, uniósł głowę i sprawdził, co ja, u diabła, tu robię. On się nie ruszył. Z tej odległości widziałem tatuaż na szyi. Znałem ten tatuaż, a jednak bez względu na to, jak często go oglądam, nadal pozostaje dla mnie jakiś dziwny; przedstawiał człowieka, albo jego ducha, z płynnym, rozmytym ciałem o krzywych liniach z zaakcentowanym owalem głowy, z dłońmi przyciśniętymi do uszu i otwartymi szeroko ustami. Przedstawiał Krzyk, obraz namalowany przez Muncha. Mężczyzna nie patrzył na mnie i byłem z tego zadowolony. Nie chciałem znowu widzieć tych jego czarnych oczu. Myśląc o nich, czułem, jak mi zasycha w ustach. Rozwiązując sznurowadła, obserwowałem faceta w zielonej kurtce. Zbliżał się. Zdjął słuchawki, rozłączył je, złożył kabelek i wcisnął do prawej kieszeni kurtki. Telefon wsunął do lewej kieszeni. Widziałem, że mnie obserwuje. Przyspieszył kroku. Zamierzał minąć mnie bardzo blisko. Podniosłem się szybko i przesunąłem w prawo, wprost pod jego nogi. Prawym ramieniem uderzyłem go pod lewą rękę. Potknął się, ale chwyciłem go, zanim zdążył upaść. Wpatrywał się we mnie oczami szeroko otwartymi ze zdumienia i zażenowania. – O Jezu, przepraszam, chłopie. To przez te cholerne sznurowadła.

Jesteś cały? – rzekłem. – Nie martw się – wymruczał i nie zatrzymując się, wyszedł na zewnątrz budynku. Tak, to z pewnością był szef służby bezpieczeństwa firmy – Gill. Mężczyzna w czarnym płaszczu i z tatuażem na szyi nawet nie uniósł głowy, chociaż wszystko rozgrywało się kilkadziesiąt centymetrów od niego. Wyszedłem za Gillem przez drzwi frontowe i zobaczyłem Christine opartą o filar. Stukała niecierpliwie obcasem o kamienną posadzkę, z rękami skrzyżowanymi na piersiach wpatrując się w ruch uliczny. Gill minął ją i zbiegł po kamiennych stopniach. Włożyłem telefon do kieszeni płaszcza i dołączyłem do Christine. ===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY – Wiem, o co chodzi – oświadczyła Christine i kiwnęła głową. Ciągle nie patrzyła na mnie. Wiatr łopotał klapami jej marynarki. Zacierała ręce i zasłaniała się przed chłodem, starając się nie szczękać zębami z zimna. Pomyślałem, że ta asystentka Sintona musiała jej dobrze dopiec, skoro wybiegła z biura bez płaszcza. Widziałem łzy w jej oczach i zastanawiałem się, czy to od wiosennego wiatru hulającego w kanionach Manhattanu, czy też na wspomnienie naszego minionego życia, które utraciliśmy. Widząc ją, czując jej zapach, słuchając jej głosu i wiedząc, że nie jesteśmy razem – byłem zrozpaczony. W tym momencie miałem nieodpartą chęć poświęcić Davida, żeby ją ocalić. Opierałem się jej: złudna nadzieja i wstrętna myśl. Działając właściwie, mogłem ocalić oboje. Nie słyszałem w jej głosie gniewu. Mówiła łagodnie: – To niepodobne do ciebie, ale w głębi duszy myślę, że jesteś zazdrosny, Eddie. Myślisz, że teraz robię karierę i może już nie będę cię potrzebować. Nigdy tak się nie zachowywałeś. – Tu nie chodzi o nas. W twojej firmie dzieje się coś złego. Teraz nie mogę z tobą o tym rozmawiać. Zrób mi przysługę i nie wracaj do pracy. Weź Amy i zniknijcie na kilka dni. – Nie bądź śmieszny. Mówisz o firmie Harland i Sinton. To miejsce było najgorsze do prowadzenia takiej rozmowy. Nie miałem pojęcia, czy ktoś nas podsłuchuje. Nie mogłem ryzykować i powiedzieć jej więcej. Szybko się odwróciła do mnie i w jej wzroku dostrzegłem rodzące się rozczarowanie. Jeżeli przez ostatnie kilka tygodni poczyniliśmy jakieś postępy, teraz z pewnością pomyślała, że zaprzepaściłem to swoją głupotą. – Proszę cię tylko, żebyś mi zaufała. Wieczorem wszystko ci wyjaśnię.

– Nie, nie wieczorem. Tu i teraz. Odeślij klienta Gerry’emu Sintonowi, a potem porozmawiamy. – Nie mogę. Zaufaj mi, to… – Przerwałem, widząc, że chwyta torebkę, zaczyna w niej grzebać i wyciąga obrączkę ślubną. Ja swoją stale noszę na palcu. Nigdy jej nie zdejmuję. Christine dawno temu przestała ją nosić. – Wtedy, po twoim wyjściu, założyłam ją. Tylko na kilka minut. Chciałam wiedzieć, jak się będę czuła. Milczałem, próbując powstrzymać się przed wzięciem jej w ramiona. – I czułam się dobrze, wiesz? Tak jak wtedy, gdy się pobieraliśmy. Jednak przestałam ją nosić, ponieważ ciągle przypominała mi te wszystkie złe chwile. Teraz chciałabym ją założyć i myśleć, że może mamy jakąś przyszłość… My i Amy. Dlatego schowałam ją do torebki i nosiłam ze sobą. Nie chciałabym znowu schować jej do szuflady, Eddie. Odeślij, proszę, klienta z powrotem do firmy. Zrób to dla nas – powiedziała, odpychając się plecami od filara i kierując na ulicę. Wołałem za nią, ale nie słuchała, tylko machnęła ręką, przywołując taksówkę. Wsiadła, gdy tylko taksówka nadjechała i zatrzymała się przy niej. Usłyszałem brzęknięcie komórki. Wyjąłem ją, nie było żadnej wiadomości, żadnego tekstu, żadnych maili. Idąc, obserwowałem twarze w tłumie. Odwróciłem się plecami do ulicy i ostrożnie sprawdziłem telefon, który ukradłem Gillowi. Była to tania komórka na kartę, nokia, bez GPS-u – nie do wyśledzenia. Znalazłem w niej tylko jedną nową wiadomość tekstową. Kliknąłem „otwórz wiadomość”.

Jesteśmy na zewnątrz.

Żadnego nazwiska, imienia, tylko wiadomość i numer komórki. Ale była jeszcze druga wiadomość.

Jedno polecenie. Dwa słowa, które wywołały we mnie lodowaty dreszcz przerażenia.

Zabić żonę. ===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Taksówka Christine włączyła się w ruch uliczny. Nigdzie nie widziałem faceta w zielonej kurtce. Odwróciłem się i biegiem wróciłem do gmachu sądu, przebiłem się przez linię ochrony i zobaczyłem, że ławka jest pusta. Człowiek w czarnym płaszczu zniknął. Trzęsącymi się palcami wystukałem numer komórki Christine z telefonu, który otrzymałem od Della. Mogłaby nie odebrać, gdybym użył swojego telefonu. Słyszałem sygnał, ale nie odbierała. Czekałem, spacerując po holu. Dwa sygnały. Doszedłem do automatów telefonicznych w korytarzu przy biurze przesłuchań. Jezu, Christine, odbierz ten cholerny telefon! Trzy sygnały. Krew napłynęła mi do twarzy i czułem, że za chwilę serce wyskoczy mi z piersi. Uderzyłem pięścią w ścianę. Poczta głosowa. Wyłączyłem się i ponownie wystukałem numer. – Christine White – usłyszałem. Nic nie wspominała, że wraca do panieńskiego nazwiska. – To ja. Nie wyłączaj się. Grozi ci niebezpieczeństwo. Gdzie teraz jesteś? – Co? Eddie? – Usłyszała w moim głosie niepokój, podkreślałem słowa, tłumiąc przyspieszony oddech. – Gdzie jesteś? – W taksówce na Centre Street. Co się dzieje? Czy chodzi o Amy? Głos jej zadrżał ze strachu; mówiła szybko, wiedziała, że nie żartuję. – Nie, o ciebie. Powiedz taksówkarzowi, żeby zmieniał pasy i skręcił w Walker Street. Potem niech sprawdzi, czy ktoś jedzie za wami tym samym pasem. Zrób to, zaraz.

– Przerażasz mnie. Jeżeli znowu… – Zrób to! – Dobrze – odparła i usłyszałem, jak wydaje polecenia kierowcy. Nie słyszałem dokładnie, co powiedziała, ale wydawane polecenia powtórzyła z naciskiem. – Ktoś grozi ci śmiercią? Powiedz mi! Natychmiast. I dlaczego, u licha, nie wspomniałeś o tym pięć minut temu? – Christine, nie pytaj. Nie teraz. Wyjaśnię później. Zmieniliście pasy? – Tak, jedziemy zewnętrznym. Tak, to chyba… zaczekaj… Kierowca coś mówił i Christine powtórzyła, ale nie zrozumiałem. Potem usłyszałem, jak powiedział: – Niebieski sedan, trzy auta za nami. – Powiedz, żeby wrócił na pas, którym jechaliście przedtem, i zawrócił do biura. Powiedziała. – Co się dzieje? – zapytała. – Jedzie za wami ten sedan? Dudnienie opon na asfalcie i sygnał w oddali. Znowu kierowca: – Jedzie, proszę pani. Mamy ogon. – O Boże. Co to ma znaczyć? Co robić? – Później wyjaśnię. Jesteś w niebezpieczeństwie. Faceci w tym sedanie chcą cię skrzywdzić, rozumiesz? A teraz rób dokładnie to, co powiem. Zaczęła płakać. Kierowca próbował ją uspokoić. – Dzwonię na policję – rzuciła z wyraźnym strachem w głosie. – Nie, nie rób tego… Połączenie zostało przerwane. ===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Ponownie wybrałem numer Christine, ale włączyła się poczta głosowa. Zadzwoniłem jeszcze raz. Nic. Kręciło mi się w głowie. Co się, u diabła, dzieje? Nie mogłem do niej dotrzeć, była za daleko. Nacisnąłem przycisk ponownego wybierania. – Eddie, mam na drugiej linii policję. Zjedziemy na bok i zaczekamy na wóz patrolowy. – Nie! Nie zjeżdżajcie. Jeżeli taksówka się zatrzyma, zabiją cię. Słyszysz!? Nie zjeżdżajcie! Powiedz kierowcy, żeby jechał dalej. Gdzie teraz jesteś dokładnie? – Na Walker. Czekaj… – Usłyszałem, jak coś mówi do kierowcy. – On chce, żebym zaczekała na policję. – Przełącz mnie na głośnik. Usłyszałem radio i kierowcę. – Hej, jeżeli zjedziecie na bok, ludzie w sedanie wysiądą i zabiją ciebie i moją żonę, zanim zjawi się policja. Chcesz żyć? Rób dokładnie, co ci powiem. – Co mam robić? – spytał kierowca. – Jak masz na imię? – Ahmed. – Okej, Ahmed. Dojedź do skrzyżowania z Baxter. Potem, gdy już tam będziesz, skręć w lewo i gaz do dechy. – Jedziemy – oznajmił. – Nie zwalniaj – rozkazałem. Nie wiedziałem, czy Christine słyszy, co mówię. Milczała. – Weź głęboki oddech, jesteście już blisko. Mów do mnie. Powiedz, gdzie jesteście. – Minęliśmy supermarket. Duży ruch. Stoimy.

Usłyszałem szelest jej ubrania, zgadywałem, że się odwraca i sprawdza, co się za nimi dzieje. – Patrz przed siebie, kochanie. Nie chcę ich zdenerwować. – Czekaj… – Głuchy łomot. – Są za nami. Światło ciągle czerwone. Och, Jezu… – Nie wpadajcie w panikę – rzuciłem. – Wysiadają z auta! – krzyknęła Christine. – Trzymaj się! – zawołałem. Usłyszałem ryk silnika. Potem Ahmed wrzasnął: – Ci faceci mają spluwy! – Ruszamy. Dzięki Bogu, ruszamy – powiedziała Christine. – Jesteś gotów, Ahmed? Wal dalej. – Och, kurwa, czekaj. Baxter jest jednokierunkowa, nie mogę w nią skręcić – rzucił zdenerwowany. – Właśnie dlatego musisz skręcić. Gaz do dechy i cały czas trąb. To wasza jedyna szansa. Usłyszałem podkręcane obroty silnika. Christine jęknęła, słyszałem, jak ciężko dyszy i modli się. Taksówka przyspieszała i hamowała; gardłowy pomruk silnika, pisk opon i przerwane odgłosy sygnału. Ahmed przebijał się pod prąd. – Nie skręcili – oznajmił. Nagle rozległ się brzęk tłuczonego szkła i zgrzyt rozdzieranego metalu. Krzyk Christine. Głośne łupnięcie. Sygnał ucichł, potem zaczął trąbić nieprzerwanie… ===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Telefon komórkowy ciągle leżał cichy na mojej dłoni. Sprawdziłem, czy ktoś do mnie dzwonił, i wystukałem jej numer – bez skutku. Po chwili usłyszałem pocztę głosową. Wyłączyłem się. Ponownie. Nic. Znowu. Tak jakbym wypływał z głębiny na powierzchnię, krew tętniła mi w żyłach zagłuszana przez hałas dochodzący z holu sądu. Czułem napływ paniki i przestałem się w niego wsłuchiwać. Mimo to słyszałem delikatne sygnały skanera bagaży, skrzypiące dźwięki butów na gumowej powierzchni posadzki, odległy sygnał windy, syk automatów do kawy, nerwowe rozmowy świadków i fałszywe śmiechy ich prawników – wszystko zagłuszane przez sporadycznie przebijające się chaotyczne, zagadkowe trzaski dochodzące z głośników wygłaszających jakieś komunikaty. Komórka patrzyła na mnie, martwa, spokojna. Minąłem telefony i przeszedłem cały hol. Żadnego śladu mężczyzny w czarnym płaszczu ani Gilla. Oparłem się ramieniem o ścianę i znowu sprawdziłem telefon. Nic. Uniosłem go wyżej i wpatrując się w wyświetlacz, pozwoliłem, żeby przypadkowy

obserwator

myślał,

że

odczytuję

wiadomości,

ale

równocześnie z uwagą kątem oka lustrowałem sąsiedztwo. Nikt mnie nie obserwował, co jednak wcale nie znaczyło, że gdzieś w holu nie kryje się para skierowanych na mnie oczu. Poczułem sygnał, zanim jeszcze go usłyszałem. – Christine? Biegła, dyszała, z trudem mogła mówić. – Ze mną wszystko w porządku. Nie widzę ich. Kierowcy też nic nie jest. Co mam robić? – Jesteś ciągle na Baxter?

– Tak. – Wracaj biegiem drogą, którą przyjechaliście. Przejdź na drugą stronę ulicy i złap taksówkę. Nie oglądaj się. Tylko biegnij. Szelest zdejmowanych butów. Drżenie głosu. – Przebiegłam ulicę. Widzę stojącą taksówkę. – Teraz już nie biegnij. Włóż buty. Idź do niej. Mogą spróbować przeciąć ci drogę. Będą chcieli wjechać w Baxter, skierują się do Canal Street, skręcą w lewo i pojadą do Hester. Nie będą mogli przejechać Baxter z powodu wypadku. Wsiądź do taksówki i powiedz kierowcy, żeby jechał na most Manhattański. Cisza. Otwieranie drzwi auta. Christine wsiada, mówi do kierowcy. – Wsiadłam. Jedziemy. Oparłem głowę o zimną ścianę. Wyglądało na to, że się udało. Pozwoliłem Christine uspokoić oddech. – Ty chciałeś, żeby kierowca spowodował wypadek. – Chciałem. Wiedziałem, że cię ścigają. Domyśliłem się, że zatoczą pętlę i wjadą od Hester. Teraz jednak nie będą mogli. Na Baxter ruch jest zablokowany przez wasz wypadek. Czy Ahmed jest cały? – Tak. Myślę, że tak. Wpadliśmy na inny samochód. Z niezbyt dużą szybkością. Wszystko w porządku, tylko auta są zniszczone. Oni mogą zrobić mu krzywdę? – Nie. Za dużo świadków. To Nowy Jork. Tam pewnie jest już ze dwudziestu ludzi. Sprawdziłem telefon, który zabrałem Gillowi, i stwierdziłem, że jest zablokowany; poprosił o podanie czterocyfrowego PIN-u. Schowałem go do kieszeni. Westchnąłem i zamknąłem oczy. Powiedziała, że nie ma śladu sedana. Zrobiła to, co poleciłem. – Muszę odebrać Amy – rzekła i zaczęła płakać. – Posłuchaj. Zadzwoń do siostry. Powiedz, żeby zaraz zabrała ją ze szkoły. Znajdź motel w Red Hook, blisko autostrady.

– Zadzwonię też do biura i powiem, że dziś już nie wrócę. – Nie. Tego nie rób. Posłuchaj. To może zabrzmi idiotycznie, ale… ===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Opowiedziałem jej wszystko. Powiedziałem o umowie, którą podpisała. Prawie już nie pamiętała, jak podpisywała tę umową jako świadek Bena Harlanda, który powiedział jej o nagłym wypadku w rodzinie – coś o jego córce – i o tym, że Christine podpisuje tylko jako świadek. Od tego czasu już o tym nie myślała. Opowiedziałem jej o Dellu i jego oddziale specjalnym. Potem przeszedłem do spraw firmy, jej historii, finansów, a następnie zacząłem mówić o Davidzie. Nie mówiłem o dowodach przeciwko niemu. Nie było takiej potrzeby. Powiedziałem, że wierzę w jego niewinność. To wystarczyło. Kiedy skończyłem, usłyszałem, jak przełyka łzy, domyśliłem się, że bardzo się zdenerwowała. Cały czas szeptała do mikrofonu komórki, nie chcąc, żeby słyszał ją kierowca taksówki. – Dziś w sądzie śledził mnie facet. Ma na imię Gill. To szef ochrony w firmie. Zwędziłem mu telefon, w którym była wiadomość tekstowa; polecono mu, żeby cię zabił. Twoi szefowie są przerażeni i nie chcą, żebym reprezentował Davida Childa. Są przekonani, że kiedy cię zabiją, zrezygnuję z przejęcia jego sprawy. To cholernie perfidny sposób pozbycia się konkurencji. Znowu westchnęła głęboko i w tym westchnieniu wyraźnie słyszałem tłumione napięcie. – Oni chcą mnie zabić, żeby ciebie wyeliminować ze sprawy? – Ten facet może ich zniszczyć. Chcą mieć kontrolę nad Davidem, pewność, że nie zawrze układu z policją, żeby uzyskać łagodniejszy wyrok w zamian za zniszczenie firmy – wyjaśniłem. – Co on ma na firmę? – Jeden z ich pośredników finansowych, Faruk, został złapany przez policję na Kajmanach. Firma zwolniła ludzi, którzy dotąd prali dla niej

brudne pieniądze, bo znalazła inny, bezpieczniejszy sposób czyszczenia gotówki. Zabiła informatora, zanim zaczął zeznawać. Federalny oddział specjalny odkrył, że firma używa systemu antyhakerskiego Davida do prania pieniędzy. Mogą jednym naciśnięciem klawisza spowodować zniknięcie milionów dolarów z kont klienta, przepuścić je przez tysiące kont w setkach banków i wrzucić już wyczyszczone na bezpieczne konto. – To mój błąd. Powiedział mi, że oni już z należytą starannością przeprowadzili kompleksowe badanie kondycji firmy – powiedziała Christine. – Ja ciebie nie winię. Ale twojego legendarnego szefa, który przedłożył ci dokument i powiedział, że jest w porządku… każdy by uwierzył. To nie twój błąd. Błąd popełnili Ben Harland i Gerry Sinton. I teraz właśnie mamy z nimi do czynienia. – Co ja zrobiłam! Tak mi przykro. Muszę iść do FBI. Muszę zeznawać. – Nie. Pozwól, że ja się tym zajmę. Siedź cicho z Amy i czekaj, aż coś wymyślę. Uważam, że istnieje sposób zdobycia informacji, których chce Dell. David powiedział, że może wyśledzić algorytm przesyłający pieniądze. No, nie wiem… Jeżeli nie da rady, będę musiał wszystko przemyśleć od nowa. – Jeżeli wierzysz w jego niewinność, nie możesz pozwolić, żeby się przyznał. Nie dla mnie. Przyrzeknij, że tego nie zrobisz, Eddie. – Przyrzekam. Potrzebuję czasu na przemyślenie tego. – Moja bateria już zdycha – rzekła. – Posłuchaj, nie możesz wracać do pracy. Harland i Sinton prawdopodobnie domyślają się, że ty coś wiesz, jednak teraz to już nie ma znaczenia; kazali cię zlikwidować. – I co zamierzasz? Pochyliłem głowę i popatrzyłem pod nogi. – Zamierzam pomóc Davidowi, bez względu na to w jaki sposób. Spróbuję pomóc mu wydostać to, czego chce Dell, potem zawrę układ z federalnymi w celu uzyskania nietykalności dla ciebie i dla niego.

– Ale oni uważają, że jest mordercą. Nie puszczą go, jeżeli są przekonani, że zabił swoją przyjaciółkę. Potarłem brodę i odpowiedziałem: – Myślę, że będzie można to obejść, ale teraz ty jesteś dla mnie najważniejsza. – Nie chcę, żeby z mojego powodu dostał się do więzienia niewinny człowiek. Mógłbyś z czymś takim żyć? W tej chwili nie znajdowałem na to odpowiedzi, jednak wiedziałem, że mogę stanąć przed takim dylematem. Mój ojciec był bukmacherem, kanciarzem, ale nigdy nie podwędził pieniędzy komuś, kto był biedny, nigdy nie przyjął zakładu od kogoś, kto był niewypłacalny. Gdy ojciec uczył mnie wszelkiego rodzaju oszustw i zdradzał ich główne zasady, powtarzał, żebym nie używał tych umiejętności w celu skrzywdzenia „maluczkich”, jak to określał. Ponieważ, synu, my sami tacy jesteśmy. Byłem oszustem, wykorzystywałem umiejętności, jakich nauczył mnie ojciec, ale trzymałem się jego zasad; naciągałem najgorsze towarzystwa ubezpieczeniowe, wyciągałem forsę od dilerów narkotykowych, od najpodlejszych szumowin, jakie mogłem znaleźć. I zawsze sypiałem zdrowym snem, jak niemowlę. Dopiero kiedy zostałem prawnikiem, zacząłem mieć kłopoty ze snem. Tu nic nie było czyste i jasne – płaciłem za próbę ignorowania tego i przysięgałem sobie, że już nigdy drugi raz tego nie zrobię. – Jeżeli firma chce mnie zabić, to co przygotowali dla ciebie? – zapytała. – Potrafię zadbać o własny tyłek. Przecież wiesz. – Gdy Amy będzie bezpieczna, zatelefonuję do ciebie z motelu. Muszę to zrobić, zanim padnie bateria. Eddie, bądź ostrożny – dodała i rozłączyła się. Poczułem wibracje telefonu, który dał mi Dell. Odczytałem tekst, jaki mi przysłał:

Nowe informacje w sprawie Childa są gotowe do przekazania prokuraturze okręgowej.

Byłem absolutnie pewny, że dotyczy to dodatkowych dowodów przeciwko Davidowi i Dell chciał, żebym je natychmiast obejrzał. On nie chciał, żebym bronił Davida. Chciał, żebym uwierzył w jego winę. Cokolwiek nowego odkryto, z pewnością nie były to dobre wiadomości. ===

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Child szedł szybko przez hol. Jego blond asystentka, Holly, musiała niemal biec, żeby za nim nadążyć, jej krótkie nogi z trudem konkurowały z nogami Childa, stawiającymi długie, miarowe kroki. Miała na sobie dżinsy i sweter, w jednej ręce trzymała komórkę, w drugiej iPada, w każdym urządzeniu co kilka sekund pojawiały się wiadomości. Z prawej strony Childa szedł Gerry Sinton. Wysoki mężczyzna trzymał rękę na ramieniu klienta. Mijając mnie, nie mógł ukryć pogardy. Zastanawiałem się, kiedy stwierdził, że w szpitalu leży Popo, a nie David. Pewnie zaraz po przybyciu do szpitala. Zagrodziłem im drogę i zobaczyłem ledwo ukrywany wyraz ulgi na twarzy Childa. – Nie mogę wprost znaleźć słów, żeby wyrazić, jak bardzo jestem ci wdzięczny – rzekł do mnie. – Nie mówmy o tym – wtrącił Sinton. Skrzywiłem się, a moja mina mówiła: „Doprawdy, Gerry?”. David zakrył usta, tłumiąc nerwowy chichot. Radość z powodu wyjścia za kaucją. Ale za tym wyrazem ulgi dostrzegłem też strach. – Co będzie dziś po południu? – zapytał David. – Zaczniemy rozprawę wstępną, nasz pierwszy ruch testujący oskarżenie. – Myślałem, że uzgodniliśmy pominięcie rozprawy wstępnej? To sprawa, którą można wygrać w czasie procesu. I nawet jeżeli jakimś cudem udowodnisz, że oskarżenie nie ma wystarczających dowodów, prokurator może przedstawić ławie przysięgłych akt oskarżenia – powiedział Sinton. Zasadniczo w sprawie o poważne przestępstwo oskarżenie ma dwie możliwości: jeżeli nie przekona sędziego podczas rozprawy wstępnej, że

ma wystarczające dowody, aby je przedstawić przed sądem, może przedstawić

sprawę

ławie

przysięgłych

–

trzydziestu

sędziom

przysięgłym, którzy zdecydują, czy jest dość dowodów, aby postawić podejrzanego w stan oskarżenia – sędziowie wysłuchują wtedy tylko oskarżyciela i w dziewięćdziesięciu dziewięciu wypadkach na sto otrzymuje on zgodę na wysunięcie oskarżenia. – Pozwól, że to ja będę się martwił o ławę przysięgłych. Przyjdzie na to czas. Na razie musimy zacząć atakować oskarżenie. Jeżeli David jest niewinny – jak twierdzi – będzie walczył w każdy możliwy sposób – oświadczyłem. – Eddie ma rację – wtrącił David. – Media zaraz dokładnie poznają całą sprawę, a ja chcę im pokazać, że walczę. – Oczywiście – zauważył Sinton. – Ale przecież ci mówiłem, David, że dowody przeciwko tobie są mocne. – Nie dyskutuj o tym, Gerry. Zostaw to zespołowi. Sinton zdobył się tylko na szorstkie kiwnięcie głową. David znowu się uśmiechnął i potrząsnął moją ręką. Kiedy zwolnił uścisk, ukrył w dłoni wizytówkę, którą mu dałem, i drżącą ręką schował ją do kieszeni spodni. Na tej wizytówce zapisałem mu instrukcje, jak ma spotkać się z Jaszczurką. Jeżeli Child wywiąże się ze swojej części układu, powie Sintonowi, że idzie do hotelu, ale zmieni kierunek i na Piątej Ulicy wysiądzie z taksówki i wsiądzie do niebieskiej furgonetki… z Jaszczurką za kierownicą. Ja później spotkam się z nimi w mieszkaniu Holly. – Wstępna zacznie się o szesnastej. Spotkamy się tu o piętnastej – zakomunikowałem Davidowi i obserwowałem, jak razem z Holly opuszczają gmach sądu i wsiadają do taksówki. Gerry Sinton też to obserwował. – Nie pojechałeś do szpitala, Flynn – stwierdził Sinton. – Zauważyłem pomyłkę po twoim wyjściu. Inaczej byłbym ci powiedział. Przepraszam. Nie znałem numeru twojej komórki.

Stał, mierząc mnie wzrokiem od stóp do głów. – Podobno stanowimy jedną drużynę. Obaj chcemy jak najlepiej dla Davida, prawda? Skinąłem głową i zastanawiałem się, co mu David powiedział, gdy się spotkali przed kilkoma minutami. Cokolwiek to było, ciągle miałem doradcę prawnego. – Nie jesteś mi potrzebny w czasie wstępnej – stwierdził Sinton. – Nie sądzę, żebyś musiał rewidować umowę. Nie masz pojęcia, z kim się zadałeś. Ostatnia osoba, która pokrzyżowała mi szyki, brzydko się sparzyła. Przypomniałem sobie o spalonym kwasem ciele Faruka. – Może powinieneś zadzwonić do żony. Wysłuchaj jej rady i wycofaj się, póki jeszcze możesz. Kiedy mówił dalej, bez śladu satysfakcji na twarzy, wiedziałem, że mam do czynienia z fanatykiem. Sintonowi takie działania po prostu dawały dużo zadowolenia; bawiło go grożenie mi, bawiła kradzież ogromnych sum pieniędzy i bawiło mordowanie tych, którzy stawali mu na drodze. – Wracam do biura. Jestem przekonany, że później już się nie zobaczymy, zatem wyślij, proszę, wiadomość żonie – ode mnie. Powiedz jej, że nie może już wliczać rachunków za taksówki w koszty własne. Jak wielu wysokich mężczyzn, Sinton miał silną, szeroką żuchwę. Łączyła się z resztą czaszki stawem skroniowo-żuchwowym. Jeden szybki cios pięścią mógł skruszyć nawet najtwardszą szczękę jak szkło. Myślałem o tym, patrząc, jak czarny mercedes podjeżdża do krawężnika i zabiera Sintona. Nie powiedział już więcej ani słowa. Jedynym sposobem odsunięcia zagrożenia od Davida i Christine było oddalenie zarzutów przeciwko Davidowi. Davida przerażała groźba wieloletniego więzienia, a moje zaangażowanie w tej sprawie narażało też jego życie. Jeżeli dowody przeciwko Davidowi zostaną odrzucone, dłużej nie będzie już żył pod presją i nie będzie musiał poddawać się

firmie. Większość dotychczasowych uzgodnień w sprawie przyznania się do winy zostało powziętych przed rozprawą wstępną. Dlatego Gerry chciał pominąć ten etap i tym samym zapobiec zawarciu układu. Przechodząc przez bramki służby bezpieczeństwa, włożyłem telefon Gilla do koperty, którą zostawiłem na biurku ochrony. Po wyjściu z budynku wysłałem wiadomość tekstową do Lestera Della i poleciłem, żeby odebrał telefon. Ulica przed sądem roiła się od ludzi. Południe na Manhattanie. Zgubiłem się w tłumie. ===

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY W kafejce internetowej zamówiłem kubek kawy i postawiłem go na stoliku w tyle, blisko okna. Trudno byłoby mnie śledzić, biorąc pod uwagę, jak bardzo kluczyłem. Mimo wszystko co chwila wyglądałem przez okno, sprawdzając, czy ktoś mnie nie obserwuje. Na czarnym niebie widniały chmury zwiastujące deszcz. Kawa była gorąca i mocna. Z komórki, którą dali mi federalni, zadzwoniłem pod numer Della. Nawet nie powiedział „cześć”. – Widziałem, jak przed dwudziestoma minutami Gerry Sinton wsadził klienta do taksówki. Myślałem, że doszliście do porozumienia. Chyba powiedzieliśmy wyraźnie: dostanę przyznanie się, algorytm i zeznanie Childa przeciwko firmie, a w zamian dam spokój twojej żonie. – Już ci mówiłem, że dostaniesz to, czego potrzebujesz, bez kładzenia głowy Childa pod topór. Dostałeś telefon? – Dostałem. Skąd go miałeś? – Zabrałem Gillowi. Jest w nim wiadomość z rozkazem zabicia mojej żony. – Jezu, wszystko z nią w porządku? Gdzie teraz jest? – Jest bezpieczna. W tej chwili. Ten telefon może cię zbliżyć do Sintona – sądzę, że ten tekst pochodzi od niego. Teraz można go oskarżyć o usiłowanie morderstwa. – Przekażę moim technikom. Interesujące. Firma zamierza cię wyeliminować ze sprawy wszelkimi możliwymi sposobami. Będziemy w kontakcie. Ale nie pomyl się, nie jestem zainteresowany oskarżeniem Sintona o usiłowanie popełnienia morderstwa; zajmą się tym federalni. Moim

zadaniem

jest

zniszczenie

klientów

firmy

–

dilerów

narkotykowych, handlarzy bronią i terrorystów. I muszę wyśledzić drogę przepływu pieniędzy.

– Zrobię wszystko, aby ci się udało, ale w zamian chcę mieć Christine i Davida. Westchnął. – Straciłeś kiedyś kogoś, na kim ci bardzo zależało? – zapytał. Pomyślałem o rodzicach. Zmarli młodo, za młodo – z pewnością za wcześnie. – To jak dziura, Eddie. Niczym nie zastąpisz tego, co zniknęło, ale możesz ją napełnić czymś innym. Możesz spróbować uczynić to w sposób poprawny, właściwy i dobry. Firma zabrała mi Sophie i teraz chcę to naprawić. I mogę to zrobić. Pomyśl jednak o innej ofierze. O Clarze Reece, którą znaleziono w apartamencie Davida z głową rozwaloną pociskami z pistoletu. Jeżeli pozwolę mu uniknąć oskarżenia o morderstwo, wykopię następną dziurę. Ale ja nie chcę iść tą drogą. Nie mogę. Ty też nie możesz. Wcześniej dostałeś moją wiadomość – prokurator okręgowy ma dodatkowe dowody do przedstawienia na rozprawie wstępnej. Przeczytaj je i powiedz, czy David Child jest niewinny. Przejrzałem grę Della. Była powszechnie znana. Gra systemu sprawiedliwości uprawiana każdego dnia w Ameryce – dlatego że czasem po prostu nie jest ważne, czy ktoś popełnił zbrodnię, czy nie; jedynym mądrym posunięciem jest przyznanie się do winy i pójście na układ, co skutkuje zmniejszeniem kary. – Chcesz, żebym zapoznał się z nowym dowodem i powiedział Davidowi, że chociaż jest niewinny, zostanie skazany i najlepszym wyjściem jest przyznanie się do winy i zawarcie układu w celu zmniejszenia kary. – Bingo – rzekł Dell. Nic się nie zmieniło. Ciągle to samo. Ja też to robiłem. Niewinni często nie chcą korzystać z szansy zmniejszenia piętnastoletniego albo dwudziestoletniego wyroku poprzez zawarcie układu. To czysta matematyka – nie sprawiedliwość, ale rzeczywistość.

– Mogę się z tym zapoznać, ale nie jestem pewny, czy uda mi się przekonać Davida. Do rozprawy wstępnej potrzebuję eksperta od pozostałości powystrzałowych[4] . To może pomóc. – Jak? Czy nie mamy już raportów ekspertów w tej sprawie? Nie mam pojęcia, jak by to nam mogło pomóc. Miał rację. Na rozprawie wstępnej nie wymaga się od ekspertów, żeby zeznawali pod przysięgą, chyba że jest ku temu jakiś cholernie poważny powód. Zdają sędziemu relację ze swoich badań, i tyle. – To dla Childa. Żeby go przekonać. Jednym z najmocniejszych dowodów jest badanie na obecność resztek drobin prochu znalezionych na jego skórze i ubraniu. Jeżeli raport z takiego badania został przedłożony, nie wywrze specjalnego wrażenia na Childzie. Z drugiej strony, jeżeli ekspert będzie zeznawać, a ja nie będę mógł podważyć jego opinii, to Child zostanie jeszcze bardziej pogrążony, a przez to będzie się znajdował pod jeszcze większą presją. –

Pojmuję

twój

punkt

widzenia.

Zadzwonię

do

prokuratora

okręgowego. Ten dzieciak musi zrozumieć, że zawarcie układu jest dla niego jedyną szansą. I dla ciebie też. Teraz zjedz coś – to będzie długi dzień. Słyszałem, że podają tam doskonałe naleśniki z borówkami. Rozmowa została przerwana, zanim zdążyłem odpowiedzieć. Na ulicy nie parkował żaden samochód, na chodniku nie było przechodniów. Dell był cholernie dobry. Pogodziłem się z myślą, że agenci CIA są tylko wtedy widzialni, gdy tego chcą. Kelnerka zapytała, czy chcę coś jeszcze – zamówiłem naleśniki z borówkami. Miałem nadzieję, że Dell wyperswaduje prokuratorowi wzywanie eksperta. Nie miałem szansy uzyskać przewagi na rozprawie wstępnej, nawet gdybym pokonał go w krzyżowym ogniu pytań. Jednak teraz nie mogłem o tym myśleć. Jeżeli David był naprawdę niewinny, prędzej czy później wyjdzie na jaw sprawa broni, i będę musiał udowodnić jego niewinność. Czekając na zamówienie, otworzyłem kopie akt Della i zacząłem

przeglądać. Pierwszy plik składał się z umów dotyczących udziałów w przelewach – wszystkie poświadczone przez świadków związanych z Harlandem i Sintonem. Naliczyłem ponad czterdzieści umów, razem z tą, którą podpisała Christine jako świadek. Poza tymi dokumentami znalazłem też sporządzony na maszynie spis spółek. Osiemnaście stron, trzydzieści towarzystw na stronie. Spis ułożony był alfabetycznie i szybko znalazłem spółkę, której Christine podpisała umowę w charakterze świadka. Figurowała przy niej informacja, że pracował w niej Faruk. Zespół Della w Langley musiał monitorować ich konta. I właśnie w ten sposób wykryli działanie nowego systemu prania pieniędzy. Innymi dokumentami były fotografie zespołu ochrony Harlanda i Sintona. Zatrzymałem się na fotografii Gilla, którą już przedtem oglądałem. Poza nią były jeszcze cztery inne. Zespół ochrony firmy. Grupowe zdjęcie pięciu mężczyzn. Dwóch w czarnych garniturach, białych koszulach, ciemnych krawatach i krótko ostrzyżonych. Pozostali nosili luźne, cywilne stroje – zapinane koszule wetknięte w dżinsy. Nie było zdjęcia mężczyzny w czarnym płaszczu z krzykliwym tatuażem na szyi. Po kilku minutach udało mi się połączyć z pielęgniarką ze szpitala w śródmieściu. Popo był już po operacji, ale jego stan pozostawał krytyczny. Kiedy kelnerka przyniosła naleśniki, straciłem już apetyt, ale zacząłem je skubać. Lester Dell nie mylił się co do jednego – naleśniki były wspaniałe. Przez chwilę siedziałem, rozmyślając. W rogu restauracji stały dwa komputery z błyskającymi napisami: WSUŃ MONETĘ. Chwyciłem kubek z kawą i podszedłem do jednego z terminali komputerowych. Na poziomie kolana widniał otworek, w który wsunąłem kilka dolarów. Ekran się zmienił i pojawiła się strona startowa Google. Wystukałem na klawiaturze „Bernard Langhiemer”. I wcisnąłem „szukaj”. Z początku wyszukiwarka wyrzucała mnóstwo wyników z nieznacznie

różniącymi się nazwiskami. Zmieniłem opcję wyszukiwania na dokładną – tylko to nazwisko – i otrzymałem sześć tysięcy wyników – wszystkie niemieckie. Wyniki zawęziłem do hasła „David Child” razem z „Bernard Langhiemer”. Z początku pojawiły się dane o autorach piszących na blogu technicznym i ukazujące wyniki dla obu nazwisk. Kawałek dotyczył firm internetowych,

szczególnie

tego,

dlaczego

jednym

portalom

społecznościowym się powiodło, a inne upadły. Nie zagłębiałem się w temat – nie miałem konta na żadnym portalu społecznościowym, ale wiedziałem, jak działają. Krótki fragment artykułu dotyczył portalu społecznościowego, który zwano Wave i porównywano do Reelera. Według tego

fragmentu Wave

zrodził

się

w

umyśle

Bernarda

Langhiemera. Portal wystartował dwa tygodnie po Reelerze i rok później zniknął. Autor uważał, że Reeler był bardziej przyjazny w użyciu, mniej wyrafinowany niż Wave, i to stanowiło główną przyczynę niepowodzenia projektu Langhiemera. Przejrzałem następne pół tuzina stron, ale wszystkie były po niemiecku i dotyczyły drzew genealogicznych. Brakowało wzmianek o konfliktach między Langhiemerem i Davidem; nie znalazłem też nic, co by wskazywało, że Langhiemer komuś groził. Pomyślałem, że David zapewne się mylił, twierdząc, że to Langhiemer chce go wrobić. Ten facet nie wydawał się do tego zdolny. Zajrzałem do swojej skrzynki pocztowej. Nie było nic wymagającego pilnej odpowiedzi. Wylogowałem się, schowałem papiery, zapłaciłem rachunek i ruszyłem do wyjścia. Zadzwoniła moja prywatna komórka. Miałem nadzieję, że to Christine. Numer nieznany. – Hej – rzuciłem do mikrofonu. – Możesz mi powiedzieć, co robiłeś? – usłyszałem młody męski ze śladem środkowozachodniego akcentu. – Kto mówi? – zapytałem. – Bernard Langhiemer.

[4] Gun Shot Residue (GSR) ===

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Rozejrzałem się Zdecydowałem,

po że

kafejce. Nikt na mnie będę

bezpieczniejszy

na

nie ulicy.

zwracał uwagi. Wyszedłem

i

skierowałem się do centrum. – Skąd znasz mój numer? – spytałem. – Śledzisz mnie – wysyczał. – Bez przesady. – Nie próbuj robić ze mnie głupka, panie Flynn. Wiem, że wyszukiwałeś informacje na mój temat. Chcę wiedzieć dlaczego. Nie miałem pojęcia, jak mógł mnie tak szybko znaleźć po jednym krótkim

przeszukiwaniu

w

kawiarence

internetowej.

Jednak

przypomniałem sobie, że sprawdzałem pocztę. Może znalazł mnie przez nią. Przestałem udawać i uderzyłem wprost. – Chcę się z panem spotkać – oświadczyłem. W tle usłyszałem kobiecy głos. Ktoś krzyknął do Langhiemera: – Wyłącz się! Żadnych rozmów! Usłyszałem trzaski i stłumiony głos męski. Langhiemer zasłaniał dłonią mikrofon i mówił coś, czego nie zrozumiałem. Może ten kobiecy głos należał do jego przyjaciółki; dziwił mnie jednak dobór słów. Kiedy znowu zaczął mówić, jego głos brzmiał czysto, wyraźnie i nie był gniewny. – A o czym mielibyśmy rozmawiać? O minimalnej sumie pieniędzy na pańskim rachunku firmowym? O pańskim debecie? Może o pańskim szczególnym zamiłowaniu do tanich powieści kryminalnych? Czy może o fakcie, że zawsze jada pan śniadania w knajpie Ted’s Diner? Mogę tak… – Pan jest szybki, panie Langhiemer. Naprawdę szybki. Gdyby pan był szybszy we wprowadzaniu Wave, może dziś byłby pan bogaty. David Child brzydko pana ubiegł i wyeliminował z rynku.

– Zatem tu chodzi o Davida, rozumiem. Będę do dyspozycji – powiedział i rozłączył się. Wpatrywałem się w telefon z niedowierzaniem. Bernard Langhiemer właśnie stał się naprawdę interesujący.

Carmel miała odebrać ze szkoły Amy i dołączyć do swojej młodszej siostry Christine w pensjonacie Red Hook. Amy była wstrząśnięta i nie pozwalała odejść Christine. Przed siedmioma miesiącami została uprowadzona

przez

rosyjską

skrzywdzono,

porwanie

mafię

pozostawiło

i

chociaż w

niej

fizycznie

jej

psychiczne

nie

ślady.

Rekonwalescencja małej przebiegała dość wolno i to, co się teraz działo, źle na nią wpływało. Nie chciała się rozstawać z matką. Christine płakała do telefonu. Zwalczyłem pragnienie, żeby do nich jechać, żeby je przytulić. Bez względu na wszystko musiałem je wyciągnąć z Nowego Jorku i zawieźć w jakieś bezpieczne miejsce, gdzieś daleko, gdzie nikt ich nie wyśledzi. – Eddie, ja się boję – powiedziała Christine. – Postaram się wszystko odpowiednio zorganizować. Musicie być bezpieczne. Kocham was. Westchnęła i usłyszałem w jej głosie podniecenie. – Ja… Nie pozwól, żeby ktoś z naszego powodu został skrzywdzony. – Po tych słowach się rozłączyła. Wszedłem na krawężnik na Foley Square i skierowałem się do biura prokuratury okręgowej przy Hogan Place 1. Budynek, który je mieścił, był dobrze strzeżony i tam nie groziło mi żadne niebezpieczeństwo. Windą wjechałem na poziom recepcji biura prokuratora okręgowego. Recepcjonistą był stary Herb Goldman. Herb widział już dziesiątki przychodzących i odchodzących prokuratorów okręgowych. Jego pokrytą plamami wątrobowymi twarz okalała aureola siwych włosów. Sprawiał wrażenie tak starego jak ten budynek.

– Przyszedłeś się poddać, Eddie? – zapytał Herb. – Ja się już poddałem, Herb. Obrońca uznany za winnego. Mam tu czekać na opaskę na oczy i pluton egzekucyjny? – Siadaj na tej poplamionej kanapie, a ja w tym czasie zobaczę, który z tych tępaków zgodzi się z tobą porozmawiać. Kogo szukasz? – Julie Lopez. Herb wzniósł w górę oczy, chwycił słuchawkę i wystukał numer wewnętrzny. – Już tu jest – rzekł. Potem odłożył słuchawkę i powiedział, że mam siedzieć i czekać. Była 13.30, zostało dwie i pół godziny do rozpoczęcia rozprawy wstępnej. Ledwo zdążyłem usiąść, gdy prokurator okręgowy Michael Zader otworzył drzwi i rzucił: – Flynn, tędy. – Odwrócił się i szybko zniknął w mrocznej jaskini biura. Herb chrząknął i upewniwszy się, że Zader zniknął za drzwiami, złożył razem dłonie, wydał świszczący dźwięk i udał, że popycha mnie świetlnym mieczem jak w Gwiezdnych wojnach. Z prokuratora okręgowego się nabijano, ponieważ nazywał się podobnie jak postać z Gwiezdnych wojen. Nikt, nawet Herb, nie odważyłby się małpować szefa w jego obecności. W zewnętrznym biurze zgromadziło się pięćdziesięciu głównych asystentów prokuratorów okręgowych w mieście. Nie było tu biurek ani boksów, tylko otwarta przestrzeń, w której asystenci siedzieli grupami po czterech. Zader zachęcał swój zespół do dyskutowania w biurze nad toczącymi się sprawami; do wzajemnego omawiania mów wstępnych i końcowych, dzielenia się wrażeniami i wygłaszania krytycznych uwag – dzięki temu wszystkiemu mieliby się uczyć i udoskonalić swoje umiejętności. Zader przez dwie godziny tygodniowo brał udział w adwokackim coachingu, na co poświęcał pięć procent swego budżetu. W rezultacie osiągał lepszy wskaźnik wygranych spraw. Na salę sądową

trafił jako student i przeszedł jak burza wszystkie szczeble kariery, począwszy od asystenta prokuratora okręgowego. Kiedy Zader w pięknym stylu wygrał swój pierwszy proces o morderstwo, jego koledzy przestali trzymać gadżety z Wojen gwiezdnych w szufladach. Minęliśmy znajdujący się w rogu sali gabinet Miriam Sullivan, ale jej w nim nie było. Dostrzegłem napis na szybie: STARSZA ASYSTENTKA PROKURATORA OKRĘGOWEGO. Kandydowała razem z Zaderem w ostatnich wyborach i przegrała – o włos. Zwykle przegrani kandydaci wypadali z prokuratorskiej gry, ale nie Miriam. Słyszałem, że Zader przekonał ją, żeby została, i przyrzekł, że ją awansuje, gdy za cztery lata opuści biuro; planował kampanię wyborczą na gubernatora. Poszedłem za nim do jego gabinetu i zamknąłem za sobą drzwi. Zader wyglądał jak podstarzały model – miał mniej tłuszczu niż większość zawodowych

kulturystów

i

niezłą

muskulaturę.

Z

podwiniętymi

rękawami, rozpiętym guzikiem pod węzłem jasnoniebieskiego krawata i z czarnymi, lśniącymi włosami wyglądał, jakby zamierzał pozować do zdjęć w katalogu. – Niech pan siada – rzucił i nalał sobie soku pomarańczowego z butelki, którą trzymał w małej lodówce obok biurka. W gabinecie nie było burbona. Niczym mnie nie poczęstował. Usiadł i zaczął przerzucać leżące przed nim papiery. Na ścianie wisiał duży

telewizor,

obok

stały

półki

pełne

książek

prawniczych,

instruktażowe płyty DVD i opasły, oprawiony w skórę tom z ustawami. Na biurku przed nim stał laptop i komputer stacjonarny. Nigdzie żadnych fotografii, Zader ożenił się z pracą. Nie odrywając oczu od papierów, rzekł: – No to kogo pan ma w wymiarze sprawiedliwości? Milczałem. – Musiał pan naoliwić wiele trybików albo wręczyć wiele kopert, żeby zdobyć takiego klienta jak David Child. Zastanawiam się, jak się panu udało nawiązać kontakt aż tak wysoko? Może przez wymuszenie?

Westchnąłem. – Ciekawe, jak takiemu adwokacinie jak pan wpadła w ręce taka persona jak Child? – Uniósł głowę, żeby na mnie spojrzeć. – To przywilej, i pan o tym wie. Myślałem, że Julia zajmowała się tą sprawą. Dlaczego rozmawiam o tym z panem? Skrzywienie kącików jego ust rozciągnęło się w szeroki uśmiech. Podsunął na czoło okulary i upił łyk soku pomarańczowego. – Poczęstowałbym pana drinkiem, ale nie mam wódki do soku pomarańczowego. Zader cały czas działał jak taktyk. Wszyscy w sądzie wiedzieli, że na rok rzuciłem praktykę i mocno pociągałem z butelki. Ale nikt nie wiedział, dlaczego wróciłem przed kilkoma miesiącami. To była sprawa osobista i wielu prawników – nawet prokuratorów – nie miało mi tego za złe. Co tam, wielu z nich też leczyło się u AA. Nie, Zader nie miał ze mną problemu, ponieważ piłem. On mnie nie lubił dlatego, że byłem kompetentnym obrońcą. Według niego byłem mętem. – Teraz nie piję za dużo. No i chyba jeszcze dla mnie za wcześnie. Przyszedłem tu, żeby przekonać się, co dodatkowo odkryto przeciwko Childowi, a nie po to, żeby wysłuchiwać obelg. Albo znosić lekceważenie. – Bez urazy. Jak się miewa pańska małżonka? Słyszałem, że pracuje w poważnej firmie prawniczej. To dobrze. W końcu ktoś przynosi do domu grubszą forsę. Ach tak, chwila, przecież teraz żyjecie w separacji. Przepraszam, zapomniałem. Drewniany podłokietnik zatrzeszczał, gdy chwyciłem go zbyt mocno. To nie było potrzebne i nie chciałem tego. Już i tak niewiele mi brakowało, żebym wybuchł, nawet bez tej ostatniej uwagi ze strony próbującego mnie wkurzyć Zadera. Milczałem. Przekrzywiłem jedynie głowę i uśmiechałem się. Przez moment na jego twarzy ukazał się szyderczy uśmiech, ale zniknął tak szybko, jak się pojawił. Zebrał papiery na biurku, zamknął teczkę i odchylił się na oparcie

fotela. – Zebrałem tu wszystko, co pan odkrył. Ale mam coś jeszcze, co przysłano do mego biura dziś po południu. – Kwiaty od pańskiego kochasia? – zapytałem. Skinął głową, jakby zgadzał się brać udział w tej grze. Guzik mnie obchodziło, czy ma kochasia, czy nie, ale był typem homofobicznego sztywniaka, którego można było poważnie obrazić tego rodzaju dziecinnymi dowcipami. Obok stało następne biurko, na którym piętrzyły się stosy papierów. Na szczycie jednego ze stosów leżała gruba, brązowa koperta. Chwycił ją, otworzył, wyjął z niej jakieś papiery i odrzucił kopertę. – To jest projekt umowy z Davidem Childem – rzekł, wachlując się dokumentem. Milczałem. – Mówiąc ściśle, Flynn, to federalny projekt umowy. Pański klient przyznaje się do zastrzelenia z zimną krwią dwudziestodziewięcioletniej przyjaciółki i otrzymuje wyrok pięciu lat więzienia w zamian za współpracę z federalnymi organami ścigania. – Nie widziałem żadnej ugody – odparłem. – Wiem – ciągnął Zader. – I nie zobaczy pan. Złożył strony na pół, przedarł na zgięciu, potem znowu je złożył i przedarł. Podarte kartki wylądowały na mahoniowym biurku. – Niszczenie dokumentu federalnego jest przestępstwem. Mógł się pan uczyć tego w szkole prawniczej, ale pewnie był pan zbyt zajęty robieniem brzuszków w siłowni. – Przed podpisaniem nie jest oficjalnym dokumentem federalnym. My w takiej sytuacji nie proponujemy takiego układu. Ściągnąłem tu pana, żeby to powiedzieć osobiście. Nie wiem, kogo pan zna albo kogo zna pański klient, ale ostro naciskają mnie z góry. Chcą mieć pewność, że zostanie podpisany ten układ. Jednak gdy zapoznałem się z aktami sprawy, doszedłem do wniosku, że rzadko miewa się do czynienia z tak oczywistą winą. Pański klient jest winien jak cholera i nie dam się

przekupić. To kosztowałoby mnie karierę. W tym wypadku nie dojdzie do żadnego układu. – Ale to nie jest pańska sprawa. W oficjalnym spisie figuruje Lopez jako asystentka prokuratora okręgowego. – Sytuacja uległa zmianie. Lopez teraz jest na drugim miejscu. Zajmuję się tą sprawą osobiście. Nieważne, jak bogaty jest pański klient. Nieważne, za ile federalnych sznurków pociąga. Osobiście postaram się posłać go do więzienia do końca życia za zabicie tej dziewczyny. – Powiedział mi, że jest niewinny, i obecnie zaczynam mu wierzyć. Ta sprawa musi być naprawdę niepewna, skoro zajął się nią pan osobiście. – Oni wszyscy mówią, że są niewinni. Proszę poczytać akta, a zobaczy pan, że ten chłopak jest winien. – Mnie to wygląda na blef. Zawsze istnieje możliwość zawarcia układu. Pan uważa, że pięć lat to za mało, ale jeśli mój klient podpisałby układ w zamian za dziesięć lat pierdla, wtedy przyjąłby pan to z zachwytem. – Eddie, tej sprawy nie może pan wygrać. Jeżeli pański klient będzie skłonny zgodzić się na dwadzieścia lat, to pomyślę. Ja tak to widzę – skazanie pańskiego klienta zapisane jest w gwiazdach. – O czym pan mówi? – Bogowie wydali już wyrok. Na szczęście. W auto pańskiego klienta stuknęło inne auto w chwili, gdy uciekał, prawda? Potem aresztował go policjant; czyż nie jest to zrządzenie losu? – Funkcjonariusz Jones? – Do diabła, tak. Od piętnastu lat w policji, chociaż niezbyt błyskotliwy. Nigdy nie udało mu się zdać egzaminu na sierżanta. W tym roku postanowił odejść i przenieść się do służby w prywatnej firmie ochraniającej inżynierów koncernu naftowego w Iraku. I w ostatnim dniu służby w nowojorskiej policji aresztował pańskiego klienta – największy wyczyn w całej jego karierze, chociaż nie miał pojęcia, kogo przymknął. – Ja tam w ślepy los nie wierzę – oznajmiłem. – A ja wierzę – rzekł Zader. – I dziś po południu przypieczętuję los

pańskiego klienta. – Kogo wezwie pan pierwszego? W jego oczach pojawił się błysk. – Najpierw będzie zeznawał ekspert od śladów powystrzałowych. Właściwie mógłbym przedstawić tylko jego raport, ale chcę, żeby sędzia wysłuchał jego zeznania w sprawie zaprezentowanego dowodu, ponieważ to praktycznie niepodważalny dowód. Zamierzam pogrążyć pańskiego klienta dzięki zeznaniom tylko tego jednego świadka. Delikatnie gładził palcami brodę. Tak mówił. Jednak kłamał. Czułem, że jeśli miał jakiś kontakt z Dellem, to Dell z pewnością usiłował go przekonać, żeby wezwał eksperta od śladów powystrzałowych, ale z zupełnie innego powodu niż ten, który podał mi Zader. Jeśli jesteś prokuratorem okręgowym, nie zależy ci na wynikach. Chodzi o PR, jaki możesz osiągnąć dzięki nim. Jasne, statystyki wtedy lepiej wyglądają, ale każdy może je trochę naciągnąć. Zader był bystry i wiedział, że potrzebuje głośnego, rozreklamowanego morderstwa, aby ujrzeć swoją twarz w wiadomościach krajowych. Sprawa Childa była spełnieniem jego marzeń. Jeżeli rozpocznie rozprawę wstępną od przedstawienia przez eksperta niepodważalnego dowodu, usłyszy o tym świat, a on może być pewny wyniku wyborów stanowych. Zamiast wręczać

sędziemu raport, wolał

zaprezentować

przed

kamerami

eksperta. – Chcę mieć głowę pańskiego klienta na tacy i chcę, żeby o tym wiedział. Rozległo się pukanie do drzwi. Do gabinetu Zadera weszła Miriam Sullivan. Niosła męski garnitur w pokrowcu z przezroczystego plastiku. Świeżo wyczyszczony na prezentację przed kamerami. Miriam miała na sobie oficjalny strój biznesowy i od ostatniego razu, kiedy ją widziałem, obcięła krótko włosy. Położyła garnitur na krześle przed telewizorem i wyszła bez słowa.

– Za dwadzieścia minut mam konferencję prasową – oznajmił Zader. Chwyciłem leżące przed nim akta i wychodząc, zamknąłem za sobą drzwi jego gabinetu. Zatrzymałem się przed otwartymi drzwiami gabinetu Miriam. – Teraz kolekcjonujesz czyszczone na sucho garnitury? – zapytałem. Pokręciła głową. Zdjęła okulary, zobaczyłem czerwone odciski na grzbiecie nosa. Miriam była czterdziestoletnią, atrakcyjną kobietą, ale równocześnie niesamowicie skutecznym oskarżycielem, co sprawiało, że miała wielu wrogów. – Daj spokój, Eddie. – Nie przyszedłem tu cieszyć się z twojego nieszczęścia, Miriam. Powinnaś urzędować tu jako prokurator okręgowy. Jesteś od niego lepsza. Ale na pewno nie powinnaś pozwalać, żeby tak cię traktował. To obrzydliwe. – Ty chyba nigdy nie prowadziłeś sprawy przeciwko Zaderowi, prawda? – Nie twierdzę, żebym kiedyś prowadził. – Uważaj. Mógł mnie wywalić. Ale nie zrobił tego. Chciał, żebym tu została, aby mógł mnie poniżać z zemsty za konkurowanie przeciwko niemu

na

stanowisko

prokuratora

okręgowego.

Jest

mściwy,

wyrachowany i niezły z niego cwaniak. Gdy tak pomyślę, to trochę przypomina mi ciebie. – Pochlebiasz mi. – Wcale nie – odparła, a potem pochyliła się i wyszeptała: – Zgodziłam się na to całe świństwo, bo wszystko nagrywam i kopiuję, dzienniki, notatki, fotografie i wideo. Buduję gigantyczną sprawę na temat dyskryminacji płci. – Potrzebujesz adwokata? – Dlaczego pytasz? Znasz jakiegoś dobrego? Wyciągnęła telefon, przesunęła go nad pokwitowaniem z pralni, zrobiła zdjęcie i mrugnęła do mnie.

– Bądź ostrożny. Zader nie gra według zasad. W ciągu całej swojej kariery przegrał tylko kilka spraw i to dość dawno, gdy jeszcze się uczył. Przygotowuję się na dzień, gdy będzie miał dość tych swoich gierek i zechce mnie wyrzucić. Nie dam mu się. Na to jestem już gotowa i kiedy podejmie taką decyzję, będę miała dość dowodów, żeby rozpocząć działanie prowadzące do oskarżenia go o nękanie. Uważam, że jedyny sposób zniszczenia Zadera to pozwolić mu myśleć, że wygrywa. Powodzenia, Eddie. Skop mu dupę dziś po południu. – Zrobię to – odpowiedziałem. Pomachałem na pożegnanie Herbowi przy biurku recepcjonisty. Już żałowałem, że skłamałem Miriam – nie miałem jak wygrać tej sprawy. ===

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Dell odebrał po trzecim sygnale. Siedziałem w taksówce krążącej po mieście. Wybierałem się do Holly, ale chciałem mieć pewność, że nikt mnie nie śledzi. – Prokurator okręgowy podarł to porozumienie, zanim zdążyłem je przeczytać. Nic nie mów. Zanim coś powiesz, nie, nie sądzę, żeby blefował z tym długim wyrokiem dla Childa. Dlaczego miałby to robić? Zader to ambitny sukinsyn, a ta sprawa znajdzie się na pierwszych stronach gazet całego świata. To dla Zadera przepustka na szczyt i chce to rozegrać przed obiektywami kamer. Cisza. – Jesteś tam? – Jestem. Nie martw się o Zadera. Zajmę się nim. Dostarcz mi tylko to, czego chcę – przyznanie się do winy. – Nie mogę. Teraz nie ma na to czasu. Wstępna zaczyna się za dwie godziny. Jak się rozpocznie, prokurator okręgowy nie zawrze układu. Gdyby pod okiem mediów poszedł na układ, mogłoby to sprawiać wrażenie, że został zmiękczony przez miliardera, podczas gdy zawsze był twardy wobec biedaków. Zaderowi Child po prostu spadł z nieba. – Zgłupiałeś? Przecież powiedziałem, że się tym zajmę. Zadzwoń, gdy załatwisz układ. Pięć lat za morderstwo, a my ścigamy wspólników i pieniądze. Rozłączył się. Apartament Holly mieścił się w luksusowym budynku stojącym tuż za Central Park Eleven, gdzie mieszkał Child i gdzie popełniono morderstwo. Zacząłem kartkować akta oskarżenia, które dał mi Zader, i zamknąłem je po dwudziestu minutach. Byliśmy trzy przecznice od Holly.

Czytałem raport eksperta od śladów powystrzałowych, doktora Henry’ego Portera, a potem jeszcze raz przestudiowałem każdy dokument – raporty z opisów miejsca zbrodni, zeznania świadków, powtórnie obejrzałem zdjęcia i wydruki komputerowe. Wszystko wydawało się proste i oczywiste. I wszystko zdawało się dowodzić ponad wszelką wątpliwość, że David Child jest mordercą. ===

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY Było tam zeznanie kierowcy forda, Johna Woodrowa, który stuknął Childa na skrzyżowaniu. To on zobaczył broń na podłodze przed fotelem pasażera i wezwał policję. Następne to zeznanie oficera CSI – Rudy’ego Noble’a opisującego miejsce zbrodni – zgodnie z którym ofiara została postrzelona dwukrotnie w plecy, na skutek czego została sparaliżowana. Upadła na brzuch, twarzą do podłogi. Kula rozbiła szybę w oknie apartamentu

Childa,

co

zaalarmowało

sąsiada,

Gershbauma,

prawdopodobnie wystrzelono ją, gdy ofiara padała. Kryminalistyk przypuszczał, że kula przeszła przez ciało, trafiła w szybę w oknie i przepadła gdzieś w przestrzeni, ponieważ nigdzie jej nie znaleziono. Ofiara miała liczne uszkodzenia czaszki, a podłoga pod jej głową była zniszczona. Noble ustalił, że resztę pocisków z magazynka wystrzelono w głowę ofiary, zabójca zmienił magazynek i opróżnił go w tył jej głowy, jednak w rzeczywistości większość pocisków nie utkwiła w kościach czaszki czy tkance miękkiej, tylko przebiła je i utkwiła w podłodze. Rudy Noble przedstawił teorię, że w tym wypadku niezwykle brutalny sposób, w jaki popełniono morderstwo, wskazuje na klasyczny przypadek morderstwa oszalałego z zazdrości małżonka albo partnera – czyli w tym wypadku Davida Childa. Do raportu Noble’a dołączony był narysowany w skali plan apartamentu. Kontur postaci symbolizował znalezione w kuchni ciało ofiary. Andy Morgan, detektyw z wydziału zabójstw, złożył kilka zeznań po przejrzeniu kopii materiału zdjęciowego z monitoringu kamer w Central Park Eleven oraz z kamer ulicznych należących do Departamentu Transportu. Detektyw podał w głównym zeznaniu, że odkrył, iż Child – mieszkający pod adresem, gdzie znaleziono ciało Clary Reece – miał kolizję drogową kilka minut po odkryciu zwłok przez ochronę budynku.

Potem

powiedział,

że

polecił

przeprowadzić

test

na

ślady

powystrzałowe na ciele Childa i jego ubraniach. Testy przeprowadził też niezależny ekspert, aby rozwiać wszelkie wątpliwości, czy próbki pobrane ze skóry Childa i jego ubrania nie są zanieczyszczone. Doktor Henry Porter pracował niegdyś w stanowym wydziale kryminalistyki, teraz jednak był ekspertem niezależnym. Żadna jego ekspertyza jak dotąd nie została podważona. Był dobrze znany w kręgach obrońców jako żelazny ekspert. Kiedy więc policja zwęszyła morderstwo mogące wzbudzić sensację – jedno z tych, które z pewnością znajdzie się na pierwszych stronach gazet – skonsultowała się z prokuratorem okręgowym i sięgnięto po podobno niezależnego doktora Portera, aby nadać sprawie większą rangę. Raport Portera potwierdził obecność pozostałości powystrzałowych na twarzy, rękach, ramionach i górnej części ciała Childa. Kiedy ktoś pociąga za spust, eksplozja będąca wynikiem uderzenia iglicy w spłonkę wytwarza małą chmurę gazów wokół broni i pocisku. Ta chmura zawiera drobne cząstki, których część łączy się ze sobą pod wpływem wysokiej temperatury. To są właśnie pozostałości powystrzałowe. Można je znaleźć na ofierze, broni albo strzelającym. Eksperci szukają śladów ołowiu, baru i antymonu lub spieczonej kombinacji tych trzech pierwiastków, które tworzą chmurę po eksplozji. Szukają też drobin pochodzących z nabojów, a nawet z samej broni. Wyraźne ślady powystrzałowe dowodzą – zdaniem Portera – że Child strzelał wiele razy. Do raportu załączono wykres wskazujący skupienie GSR w każdej próbce. Próbki pobrane ze skóry i ubrania Davida wyglądały podobnie, ale wykres pokazujący wyniki próbek pobranych z broni trochę się różnił; ślady powybuchowe nie były tak skoncentrowane. Biorąc pod uwagę, że materiał rozprasza się szeroko od samej broni, łatwo zrozumieć, dlaczego powstaje taki osad. Były jeszcze inne różnice. Osady ołowiu, jeden z kluczowych wskaźników, znaleziono też na broni, ale nie znaleziono ich na próbkach pobranych z Davida. W dodatku inny, niepochodzący z

pozostałości powystrzałowych materiał znaleziony w próbkach zdjętych z Davida różnił się od wyników uzyskanych z broni. Zasadniczy problem polega na tym, że jeśli David mówił prawdę, nie powinien nosić na sobie żadnych śladów powystrzałowych. Porter wysnuł też teorię, że duże cząsteczki spalonej gumy i nylonu znalezione w próbkach pobranych od Davida mogą oznaczać, że nosił rękawiczki. Według mnie pewne fragmenty tej teorii kłóciły się ze sobą. Czułem, jakby oskarżenie nakazało Porterowi włączyć to do wyników jego badań, aby można było wyjaśnić faktem noszenia przez Davida rękawiczek brak odcisków palców na broni znalezionej w jego aucie. Pamiętałem, że detektyw Morgan pytał Childa, przynajmniej przy sześciu okazjach, czy kiedyś miał broń palną albo strzelał z jakiejś broni, albo czy znajdował się w pobliżu, gdy ktoś strzelał. Child odpowiedział, że nigdy nie miał broni ani też nie znajdował się w pobliżu, gdy strzelano. Raport Portera zdawał się dowodzić, że David kłamał. Raport Morgana w zestawieniu z odpowiedziami Childa w czasie przesłuchania w dużym stopniu świadczył przeciwko mojemu klientowi. A kiedy połączymy to z materiałem nakręconym przez kamery – Childa wchodzącego do swojego apartamentu, a potem z niego wychodzącego – oraz z tym, że Gershbaum usłyszał strzały, a potem zobaczył rozbitą szybę w oknie – wszystko zgadzało się z tym, o czym Morgan pisał w raporcie. Pomyślałem o raporcie Portera. Intrygowały mnie subtelne różnice w testach na ślady powystrzałowe Davida i broni. Często rozwiązanie sprawy zależy od szczegółów, drobnych niekonsekwencji. I właśnie to musiałem rozgryźć. ===

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY Jaszczurka otworzył drzwi do apartamentu Holly i przyłożył mi do twarzy lufę beretty. – Jezu, jeśli nie będziesz uważał, to możesz kogoś w tych dniach zabić – powiedziałem. – Jaszczurka żywi taką nadzieję – odparł, opuszczając pistolet. Uścisnęliśmy sobie dłonie. Poczułem się, jakbym wsadził rękę w imadło. Od ostatniego razu, gdy go widziałem, przybył mu nowy tatuaż. Butelkowozielony ogon węża zataczał krąg od szyi do żuchwy. Lubił gady. I z jakiegoś powodu zawsze mówił o sobie w trzeciej osobie. Nikt nie wiedział dlaczego i nikt nie miał odwagi go o to zapytać. Gładko ogolony, o krótkich, ciemnych włosach i ciele atlety bez grama tłuszczu, wprost emanował siłą fizyczną. Służył w wojsku na terenie Afganistanu i Iraku. Po powrocie do kraju cały czas kontynuował swoją wojnę, tylko że teraz był dobrze opłacany przez Jimmy’ego Kapelusznika. – Jakiś problem ze zgubieniem ogona? – zapytałem. – Żadnego. Taryfa wjechała w zaułek, a śledzący utknęli, skręcili w następny zaułek i spotkali moją furgonetkę. Zatrzymała się, blokując widok i ich ogon. Wtedy zniknęliśmy czysto i bez śladu. Wyszedł z mieszkania i rozejrzał się po korytarzu, wtedy przemknąłem za nim do środka. Gdy tylko przekroczyłem próg, uderzył mnie silny zapach chemikaliów. Holly klęczała na drewnianej podłodze i wściekle zeskrobywała plamę. Nad jej głową na kontuarze kuchennym stała butla wybielacza, a obok starego, wytartego skórzanego fotela leżał mop. Uniosła głowę i ujrzałem jej zaczerwienioną z wysiłku twarz. – On ma fioła na punkcie czystości – wyjaśniła i rozprostowała dłonie. Pomyślałem, że jej nowemu gościowi pewnie trudno byłoby tu żyć z taką plamą.

Chociaż czynsz za to miejsce pochłaniał niemałą fortunę, sam apartament nie był szczególnie duży. Mała kuchenka po prawej, telewizor, kanapa i skórzany fotel po lewej. Za salonikiem stał niewielki, kwadratowy stół z czterema krzesłami. Dwoje drzwi odpowiednio prowadziły do łazienki i sypialni. Child rzucił klucze na laptopa leżącego na stole w jadalni. Nie zauważył mnie. Podchodząc do niego, ujrzałem na podłodze z pół tuzina toreb z zakupami, wszystkie ze sklepu z artykułami sportowymi. Torby były wypchane nowymi ubraniami. Powiedziałem „cześć” Davidowi. Miał na sobie zieloną bluzę z kapturem. Sprawiała wrażenie dwa razy na niego za dużej. Szare spodnie dresowe zwieszały się na jego chudych nogach jak dzwony. Na stopach miał czerwone buty sportowe. W torbach leżały identyczne bluzy, szare spodnie i jeszcze dwie pary czerwonych nike’ów. Spojrzałem na Holly. W odpowiedzi przewróciła oczami. Był to taki sam strój, jaki policjant opisał w swoim zeznaniu i jaki widać na nagraniu z kamery budynku Davida; taki sam strój miał na sobie, gdy stuknął go pijany kierowca; i w takim samym stroju siedział przy stole. – Decyzję biznesową mogę podjąć w mgnieniu oka, ale rano godzinę spędzam na wybieraniu płatków na śniadanie. Kiedy chodzi o rzeczy codziennego użytku, nie lubię… nie lubię dokonywać wyboru – rzekł David, nie odrywając wzroku od ekranu komputera. – Lubię te rzeczy, zawsze kupuję po kilka kompletów i wtedy rano łatwiej mi się ubrać. Nie muszę wybierać. Muszę tylko włożyć je w odpowiedniej kolejności. Skinąłem głową, nie bardzo pojmując, jak ta kolejność miałaby wyglądać. Z laptopa Davida dobiegł sygnał. Potem następny. Ćwierkający, powtarzający się alarm. David zaczął palcem przesuwać kursor. – Sygnalizuje przychodzące maile. Wygląda na to, że jestem skończony

– rzekł. Wstał i pilotem włączył telewizor, odszukał kanał CNN. Na ekranie ukazało się zdjęcie Childa podczas uroczystości przyznawania jakichś nagród. Na dole ekranu przesuwał się napis: ZAŁOŻYCIEL I NACZELNY DYREKTOR REELERA – DAVID CHILD – OSKARŻONY O POPEŁNIENIE MORDERSTWA PIERWSZEGO STOPNIA. Pojawił się na ekranie wskaźnik głośności i rósł, gdy z telewizora zaczął dochodzić grzmiący głos: „…prokurator okręgowy, Michael Zader, powiedział, że David Elliott Child został aresztowany pod zarzutem popełnienia morderstwa pierwszego

stopnia.

Ustalono

oficjalnie,

że

ofiarą

była

dwudziestodziewięcioletnia Clara Reece. Źródła CNN uważają, że Clara Reece był narzeczoną dwudziestodwuletniego Davida Childa, miliardera, założyciela popularnego portalu społecznościowego Reeler. Obecnie brak nowych informacji, lecz CNN na bieżąco będzie państwa informować. Spodziewamy się otrzymać w ciągu godziny raport od naszych analityków ekonomicznych i biznesowych, przekonamy się, jak giełda zareagowała na te wiadomości. Można przewidywać, że nie będą to dobre wieści dla Reelera. Inne wiadomości – policja portowa Nowego Jorku wyłowiła z East River ciało niezidentyfikowanego mężczyzny. Wiek mężczyzny określa się na ponad sześćdziesiąt lat…”. David wyłączył telewizor i zamachnął się, żeby cisnąć pilotem o ścianę. Powstrzymał się jednak, przez chwilę tarł czoło, a potem położył pilota na kanapie. Wrócił na krzesło przy stole i gdy wokół niego świat i interesy waliły się w gruzy, próbował się skupić na ekranie. Holly stanęła za nim i położyła mu ręce na ramiona. Nie drgnął, nie strącił jej rąk, tylko skinął głową. Potem poszła do kuchni. Już na samym początku naszej znajomości ostrzeżono mnie, żebym za blisko do Davida nie podchodził. Dell powiedział, że David nie znosi, jak go ktoś dotyka. Ale najwyraźniej nie miał problemu z Holly. Odniosłem wrażenie, że byli sobie bliżsi, niż myślałem.

– W celi cię zapytałem, kto mógłby chcieć cię wrobić. Wymieniłeś wtedy Bernarda Langhiemera. Powiedz mi o nim coś więcej – poprosiłem. – To diabeł. Langhiemer jest pewnie jedynym geniuszem w świecie techniki, o którym wie tylko kilku ludzi z zewnątrz – powiedział David, odrywając wzrok od ekranu. – Włamał się do chińskiej Tajnej Służby. I wysłał każdemu tajnemu agentowi w Chinach elektroniczną kartkę z życzeniami na Boże Narodzenie. Nigdy go o to nie oskarżono i Chińczycy zatuszowali sprawę. Nie chcieli mieć kłopotów i przyznawać się, że jakiś dzieciak ze swojej sypialni włamał się do ich systemu. CIA, FBI, nawet Secret Service próbowały zwerbować tego faceta, ale odmówił wszystkim i podjął pracę na Wall Street. Tam istotną rzeczą jest szybki przepływ informacji. Langhiemer zrewolucjonizował ich system komputerowy. – Ale jak ty go poznałeś? Smutny uśmiech zniknął z jego twarzy. – Reeler działał już miesiąc, albo i więcej, a wtedy Langhiemer założył własny portal społecznościowy – Wave. Powiem ci prawdę, był tak samo dobry jak Reeler, a może nawet trochę lepszy – ale to my byliśmy przebojem sezonu i po miesiącu Wave padł. Słyszałem, że Langhiemer stracił górę pieniędzy i obwinił za to mnie. Wave trafił do szuflady i kilka tygodni później Langhiemer próbował kupić Reelera. Początkowo uderzył za pośrednictwem swoich popleczników. Potem wystąpił otwarcie, ale odrzuciłem wszystkie jego oferty. Kiedy przestałem odbierać

jego

telefony, Langhiemer

zjawił

się

u drzwi

mojego

apartamentu. Wpuściłem go. Byłem ciekaw tego spotkania; spotkania z człowiekiem legendą. Miał wtedy trzydzieści lat. Hipsterska broda, obcisły garnitur od Armaniego. Stał w drzwiach z chińskim żarciem na wynos i aktówką. Trochę pogadaliśmy, jak ludzie zajmujący się rzeczami, które lubią i na których się znają, ale zarazem się nienawidzący. On nienawidził wszystkich. Nic nie jadłem; on też. Potem wstał, położył aktówkę na stole i powiedział, że spodziewa się odpowiedzi w ciągu

dwudziestu czterech godzin. – Ile było pieniędzy w tej aktówce? – spytałem. – Nie było w niej pieniędzy. Była w niej umowa zawarcia spółki. W zamian za sprzedanie Reelera on robi mnie swoim wspólnikiem. Gdybym to podpisał, stałbym się udziałowcem gigantycznego świata cyfrowego. I byłbym jeszcze bogatszy, niż jestem. Ale chciałem mieć własną firmę. Wyłącznie moją. Nie jestem graczem zespołowym. Wściekłem się. Langhiemer myślał, że może każdego kupić. Zaczekałem, aż podejdzie do swojego samochodu zaparkowanego przed moim domem, i na jego oczach wyrzuciłem umowę przez balkon. Pamiętam, jak wtedy patrzył na mnie. Nie mogłem dobrze widzieć wyrazu jego twarzy – była za daleko. Kartki opadły wokół niego jak konfetti. Potem przysłał mi wiadomość na Reelerze: „Zniszczę cię”. Odepchnąłem krzesło od stołu i założyłem ręce na piersi. – Więc myślisz, że to on ciebie tak urządził? – Ma pieniądze i władzę. Robił to już przedtem – wysyłał pornografię dziecięcą do komputerów znanych blogerów, którzy zamieszczali krytyczne artykuły o Wave albo próbowali organizować kampanię demaskującą brudne strony jego działań. Tak się nimi zajął, że wsadził ich do więzienia. Niektórzy nawet popełnili samobójstwo, tak ich obsmarował na Twitterze, a nawet na Reelerze. Langhiemera znajdziesz w sieci jedynie wtedy, gdy na to pozwoli. Nie bawi mnie to, że za moim pośrednictwem zaszkodził tylu ludziom. Wszyscy za to zapłacili. Langhiemer tak mnie nienawidzi, że mógłby to zrobić. Opowiedziałem Davidowi, jak szperałem w Internecie, a minutę po zakończeniu poszukiwań odebrałem telefon od Langhiemera. – Artykuł prawdopodobnie był fałszywką umożliwiającą mu śledzenie tego, kto zbiera o nim informacje. Ten artykuł przypuszczalnie wpuścił wirusa pozwalającego mu zhakować peceta. Gdy otwierałeś pocztę, on cię identyfikował i pobierał twoją historię bankową, wszystko. Bądź mądry, zmień hasło poczty e-mail i konta bankowe.

– Myślisz, że będzie się chciał ze mną spotkać? – spytałem. – Tego nie wiem. Wiem tylko, że powinieneś być ostrożny. Przy okazji, myślę, że znajdę sposób wyśledzenia algorytmu. Wyjął z laptopa pendrive. – Ten program może wyśledzić każdego centa z pieniędzy firmy, jakie wędrują dzięki algorytmowi. Może nawet powiedzieć nam, na jakim koncie zgromadzą się wszystkie pieniądze, gdy cykl dobiegnie końca. Jest tylko jedno ale – nie możemy go użyć. ===

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY – Ciągle przy tym siedzi, odkąd tu przyszliśmy – poinformował mnie Jaszczurka. Odwróciłem się i obserwowałem, jak sprawdza okna. Holly wstała z podłogi, otarła pot z czoła i zapytała, czy napiłbym się kawy. Odparłem, że chętnie. – Dlaczego nie możemy tego użyć? – zapytałem. David ściągnął wargi i położył pendrive na stole. Pochylił głowę i spojrzał na mnie nad oprawkami stylowych okularów. – Kiedy za pomocą oszustwa udało ci się uzyskać możliwość reprezentowania mnie przed sądem, chciałeś, żebym przyznał się do winy w zamian za zawarcie układu ratującego twoją żonę, prawda? – zapytał. Dobrze kombinował. W jego głosie nie wyczuwało się już paniki, był spokojny, pewny siebie. Czekałem, aż rzuci tę bombę, czekałem, aż moje niezupełnie etyczne postępowanie będzie przedmiotem dyskusji. Nie krzyczał, nie szydził ani też łagodnie mnie nie opieprzał. Wydawało się, że tylko stawia neutralne pytania, rzeczowo, tak jakby wykładał je na stół niczym ten pendrive, mówiąc: „spójrz, oto tu jest”. – Gdy tylko zorientowałem się, że jesteś niewinny, sprawa stała się dla mnie jasna. Ale nie powiedziałem ci wszystkiego, Davidzie. W istocie teraz też nie jestem całkiem do tego przekonany, to nie jest coś, co mógłbym wszystkim dookoła rozpowiadać. Przestąpiłem z nogi na nogę. Nagle poczułem się niepewnie. Odsunąłem

krzesło

od

stołu

i

usiadłem.

Pendrive

leżał

kilka

centymetrów od mojej ręki. – Byłem tak szczery, jak tylko mogłem. Pamiętaj, siedzisz tu, a nie

leżysz w kostnicy, a zawdzięczasz to mnie i Popo. Skinął głową i spojrzał na pendrive. Dotknął słuchawek zwisających mu na szyi, a potem potarł palce. Paczka chusteczek higienicznych leżała obok laptopa. Wyciągnął kilka i starannie wytarł palce. – Nie wiem, czy mogę ci ufać – rzekł. – Może nie, ale to nie ja próbowałem zabić. Westchnął ciężko i pokręcił głową. – Ale mnie okłamałeś – stwierdził. – Tak, okłamałem, ale gdybym tego nie zrobił, teraz byłbyś już trupem. Chcę oczyścić z zarzutów moją żonę, jednak i ją zaatakowali, mało jej nie zabili. Obrali ją za cel, bo nie chcą, żebym cię reprezentował, chcą kontrolować sytuację i mieć pewność, że w zamian za niski wyrok nie będziesz świadczył przeciwko nim. – Mój Boże, twoja żona. Co z nią? W porządku? – Tak, jest bezpieczna. Na razie. Pojawił się przede mną biały kubek z parującą kawą. – Śmietanka albo cukier? – zapytała Holly. – Nie, dziękuję – odparłem. Spojrzała na Davida, ale on tylko pokręcił głową. Oboje doskonale się rozumieli bez słów. Kawa była dobra, mocna i miała dość kofeiny, żeby zbudzić pluton marynarzy. David nalał sobie z puszki energetyzującej wody sodowej. Płyn wyglądał jak jakaś toksyczna substancja – był jasnoniebieski, musujący jak w jakimś doświadczeniu, gdy kostka lodu dotknie dna szklanki. W tym napoju musiał być cukier. Wypił pół szklanki, cmoknął i pochylił się do przodu. – Jestem… ach, rozdarty wewnętrznie – powiedział ze sztuczną afektacją. – Nie wiem, komu mam wierzyć. Potrzebuję pomocy. Chciałbym ci ufać, ale nie mogę. Skąd mam wiedzieć, że nie wykorzystasz mnie, żeby uratować żonę? Przez chwilę zastanawiałem się nad tym. Westchnąłem. Nie wymyślę

nic lepszego, muszę mu powiedzieć całą prawdę. – Kilka lat temu wydarzyło się coś okropnego. – David słuchał z założonymi rękoma i pochyloną głową. Był zaciekawiony, ale i czujny. – Reprezentowałem faceta oskarżonego o uprowadzenie młodej kobiety, Hanny Tublowski. Wybroniłem go. I zanim ława przysięgłych orzekła „niewinny”, uzmysłowiłem sobie, że mój klient naprawdę dobierał się do tej dziewczyny. Gdy przepytywałem ofiarę, zobaczyłem twarz mojego klienta – wprost biła z niej nienawiść i pożądanie. Już wiedziałem, że był winien. Słuchanie dziewczyny płaczącej w czasie zeznań sprawiało mojemu klientowi ogromną przyjemność. Tak jakby jej rozpadanie się na kawałki sprawiało, że jakaś jego część do tej pory ukryta nagle ożyła. Nie mógł już dłużej tego przede mną ukrywać. Wykonałem zadanie i został zwolniony. Później znalazłem tę dziewczynę związaną na łóżku. Była pobita i… no, nie musisz wiedzieć, co jej zrobił. Ale do czasu przybycia policji omal go nie zabiłem. Złamałem na jego twarzy rękę. Zawiodłem ją; nic jej nie zawdzięczałem i moim zadaniem nie była jej ochrona; moje zadanie polegało na zniszczeniu jej przed sądem jako świadka oskarżenia. Child opuścił ręce i pokręcił głową. – Wtedy przyrzekłem sobie, że nigdy nie pozwolę, by wydarzyło się coś podobnego. Że odtąd będę grał w sprawiedliwość na własnych zasadach, nieważne jakich. Że nigdy nikogo nie poślę do więzienia za coś, czego nie zrobił, i że winnemu nigdy nie pozwolę uniknąć kary. Według mnie to właśnie jest złem. – Jednak to nie ty decydujesz, jak się zakończy sprawa – zauważył David. Upiłem łyk kawy, odstawiłem kubek na stół i odpowiedziałem: – Poeta Robert Frost powiedział kiedyś, że ława przysięgłych to dwunastu ludzi wybranych, żeby zdecydować, kto miał lepszego prawnika. Wierzę, że to po części prawda. Dowody oskarżenia są bardzo mocne i nie mogę przyrzec, że cię wybronię, ale spróbuję i będę tak

zaciekle walczył jak żaden inny adwokat w tym mieście. – Jest jakaś szansa na uniewinnienie? Do tego momentu moja przemowa brzmiała dobrze. – Kiedy już staniesz przed sądem, znajdziesz się w takiej sytuacji, jakbyś grał w ruletkę w Vegas. Wszystko może się zdarzyć. Ale ja nie jestem cudotwórcą. – Twierdzisz, że potrzebuję cudu, żeby wygrać? Zamilkł. Otworzył usta i pochylił się, czekając na odpowiedź. – Jak powiedziałem, dowody przeciwko tobie są mocne. Broń, z której ofiara zginęła, znaleziono w twoim samochodzie, a ty byłeś cały w pozostałościach powystrzałowych. Zeznałeś detektywom, że nigdy nie strzelałeś z pistoletu ani innej broni palnej. W takim razie jak wyjaśnisz fakt, że gdy zostałeś aresztowany, byłeś pokryty pozostałościami powystrzałowymi? Poza tym kamery zarejestrowały, jak wchodzisz do apartamentu i z niego wychodzisz w czasie, gdy popełniono morderstwo. Nikogo innego nie sfilmowały, Davidzie. Trzeba spróbować przekonać sędziego, że nie ma wystarczających dowodów w twojej sprawie, aby rozpocząć proces, który może się okazać piekielnie ryzykownym przedsięwzięciem. A jeżeli przekonamy sędziego, prokurator okręgowy chwyci się następnej szansy i zechce przedłożyć akt oskarżenia ławie przysięgłych. Przygarbił się i spoglądał niewidzącym wzrokiem. Ja rzecz jasna łgałem, że proces byłby piekielnie ryzykownym przedsięwzięciem. Z dowodów, jakie widziałem, wynikało niezbicie, że wybronienie Davida było w zasadzie niemożliwe. Jednak bywałem już w beznadziejnych sytuacjach i zawsze znajdowało się jakieś wyjście. – Jest źle, bardzo źle. Dla nas obu – stwierdził David. – Co masz na myśli? Chwycił pendrive i uniósł go do poziomu oczu. – Jednak wierzę we wszystko, co mi powiedziałeś. Naprawdę. Ale to zbyt ryzykowne i stawka jest wysoka. Ludzie widzą we mnie dojną

krowę. Jedna Clara nie dbała o pieniądze. Chciałbym zobaczyć za kratkami tego, kto ją zabił. Za to ci płacę. Jedno jest pewne – ja tego nie zrobiłem, dlatego chcę, żebyś mnie bronił. Wręczył mi pendrive. – To USB zawiera oprogramowanie, dzięki któremu FBI uzyska dostęp do

centralnego

komputera Harlanda i

Sintona. Będą mogli

je

wykorzystać do wytropienia przepływu pieniędzy. To małe, czarne urządzenie miało ze dwa i pół centymetra długości. Zawsze zdumiewało mnie, że tyle informacji mieści się w czymś tak niewielkim i niepozornym. – Pendrive jest twój. Jeżeli umieszczą go w systemie Harlanda i Sintona, zostaną poproszeni o wprowadzenie hasła rozpoczynającego tropienie. Dam ci hasło, gdy zostanie cofnięte oskarżenie przeciwko mnie. – To, co oferowali federalni, było… – Nie, nic z tego. Oni chcą, żebym się przyznał do zamordowania Clary. Nie zrobię tego. Nie mogę. Oczyścisz mnie z zarzutów, a ja ci podam firmę na tacy. ===

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY To była gra Davida. Szybko opracował do niej własny scenariusz. – Sprzedaj to FBI. Chcę, żeby cofnięto wszystkie zarzuty i oczyszczono moje nazwisko. To mój ostateczny warunek. Nie przyznam się do winy, nawet gdyby to znaczyło, że nigdy nie wyjdę z więzienia. Nie będę błagał, nie ma takiej opcji. Nie zrobię tego. Gdybym zaczął błagać, straciłbym Reelera. Spędzałem czterdzieści, pięćdziesiąt godzin bez przerwy przy komputerze w mojej małej sypialni w koledżu, marząc, że pewnego dnia uda mi się to zrobić. Mając szesnaście lat, dostałem jakiegoś ataku. Wiesz dlaczego? Po siedemdziesięciotrzygodzinnym maratonie, żeby wypuścić na rynek Reelera. W jednej chwili mam go w laptopie, a w następnej leżę w szpitalu i nie czuję prawej nogi. Kiedy zabrali mnie sanitariusze, miałem w kieszeni dwadzieścia trzy dolary i siedemdziesiąt osiem centów, a w banku dług na czterdzieści tysięcy, którego nie miałem możliwości spłacić. Trzy dni później, leżąc w szpitalnym łóżku, wprowadziłem na rynek Reelera, a po kilku tygodniach wypisano mnie ze szpitala. Byłem zupełnie zdrowy. Reeler miał już dziewięćset tysięcy użytkowników, stał się najszybciej rozwijającą się siecią społecznościową w historii. Ryzykowałem zdrowie, pieniądze, rozum – ale opłaciło się. Ja… ja tego nie mogę stracić. Zdjął okulary i położył na stole. Z etui, które trzymał w kieszeni, wyjął jedwabną chusteczkę i zaczął czyścić szkła. Robił to nerwowymi, szybkimi, niemal gorączkowymi ruchami. – Problem w tym, że dowody wskazują ciebie jako mordercę Clary. Teraz, jeśli będę miał czas, muszę nad tym popracować. Ale moja żona nie ma takiego luksusu, Davidzie. Pomóż mi, a ja daję ci słowo, że pomogę tobie. – Jeżeli dojdzie do procesu, moja reputacja i tak legnie w gruzach.

Załatw, żeby do tego nie doszło. Ubij z nimi interes, dojdź do porozumienia. – Wierz mi. Chcę tak samo jak ty, żeby sprawa nie trafiła przed ławę przysięgłych, ale co, jeżeli mi się nie uda? Co do układu – władze miasta nie puszczą mordercy wolno, nawet jeśli chcą pomóc FBI zlikwidować największą operację prania brudnych pieniędzy w historii Stanów Zjednoczonych. Oni uważają, że jesteś winny, i mają na to dowody. Nie zawrą porozumienia, dzięki któremu wyszedłbyś na wolność. – W takim razie już podczas rozprawy wstępnej udowodnij, że jestem niewinny. Westchnąłem i potarłem skronie. – Rozprawa zaczyna się za dwie godziny. Oskarżenie będzie uzasadniało, że należy cię postawić przed sądem. A my nie mamy żadnego cholernego dowodu, że jesteś niewinny. I tam nie będzie żadnego sądu przysięgłych, tylko jeden sędzia, który o tym zadecyduje. Child złożył starannie chusteczkę, umieścił ją w etui na okulary i zatrzasnął wieczko. – Nie ma rzeczy niemożliwych. Jestem niewinny – i to właśnie musimy wykazać. – To nie takie proste – odparłem. Czułem ból za oczami, który rozchodził się po całej głowie i atakował mięśnie karku. – Ale to przecież proste. Odniosłem wrażenie, że dla Davida wszystko jest albo zdecydowanie czarne, albo białe; czyste lub brudne; że istnieje tylko wina i niewinność. Szarości nie dostrzegał. – Wierzysz czy nie, że jestem niewinny? To najłatwiejsze pytanie dla adwokata. Odpowiedź brzmi: nieważne, w co adwokat wierzy – nasza praca nie polega na wierzeniu komukolwiek, my mamy tylko reprezentować klienta i starać się, żeby uwierzyła nam ława przysięgłych. David potrzebował czegoś więcej niż tylko odpowiedzi

na to pytanie – on musiał we mnie uwierzyć – dlatego powiedziałem mu to, co chciał usłyszeć: – Nie sądzę, żebyś był zabójcą, Davidzie. Podświadomie czułem, że jest niewinny. Jednak z trudem mogłem ignorować dowody. Sprawiał wrażenie zmieszanego. – Jeżeli uważasz, że nie jestem zabójcą, to udowodnij to przed sędzią. Powiedziałeś, że za dwie godziny zacznie się przesłuchanie. Czy wobec tego nie powinieneś przejrzeć dokumentacji prawniczej, poszukać jakichś precedensów czy czegoś w tym guście? Nie słuchał tego, co mówiłem. Nie słuchał nawet tego, że go podziwiam. Skupiał się tylko na swojej niewinności i uważał, że powinienem zrobić to samo. – Nie, nie muszę niczego przeglądać i szukać precedensów. Chcę tylko jeszcze raz wszystko przeczytać i prześledzić, przejrzeć DVD i może tam znaleźć jakieś wyjście. – Wyjście? Prowadzące dokąd? –

Do

udowodnienia,

uzupełniłem. ===

że

zostałeś

wrobiony

w

morderstwo

–

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY Holly wsunęła do odtwarzacza pierwszą płytę DVD. Stałem, Jaszczurka klęczał, David przysiadł na poręczy krzesła, pochylił się i trzymając palce przy ustach, wpatrywał się we wskaźnik ładowania dysku. Na ekranie ukazał się hol Central Park Eleven – gmachu podobnego do wielu innych budynków zajmowanych przez milionerów na Manhattanie. Duże rośliny w donicach i małe drzewka stały rzędem w holu wyłożonym brzoskwiniowym marmurem. Kamera zapewne była zamontowana nad biurkiem recepcji. W rogu ekranu widniał napis KAMERA 1, ale nie było ani daty, ani godziny. Do holu wszedł szczupły chłopak w sportowej kurtce z zielonym kapturem, w szarych luźnych spodniach i czerwonych tenisówkach. Kaptur miał zsunięty z głowy. To był David. Obok niego, trzymając go za rękę, szła młoda blondynka w niebieskich dżinsach i krótkim, błękitnym żakiecie na białej bluzce – Clara. Odwróciłem się od telewizora i spojrzałem na Davida; był tak nisko pochylony do przodu, że omal nie zsunął się z poręczy. W migotliwym świetle ekranu plazmowego widziałem na jego policzkach łzy. To był ostatni wizerunek Clary przed śmiercią. Para przemknęła obok recepcji i obraz z kamery się zmienił. Teraz patrzyliśmy oczami kamery windy. Otworzyły się drzwi i David wszedł razem z Clarą do windy. Wyjął z kieszeni klucz magnetyczny i przesunął nim po panelu. Następnie wybrał piętro, odwrócił się i objął Clarę. Zerknąłem na Holly – miała spuszczone oczy; spojrzała na ekran i patrząc na obraz, uniosła rękę i zakryła dłonią otwarte usta. Zwróciłem wzrok na ekran telewizora. Clara Reece stała w rogu windy, ze wzrokiem wbitym w podłogę. David zaczął się do niej zbliżać, ale powstrzymała go ruchem ręki. Sprawiała wrażenie spłoszonej,

nieszczęśliwej. Może nawet trochę przestraszonej. Gdy drzwi się otworzyły, szybko wyszła. To nagranie miało datę i czas: 14 MARCA, 19.45. Obraz znowu się zmienił. Tym razem pochodził z kamery pięćdziesiąt trzy, rejestrującej podest z dwojgiem drzwi znajdujących się w odległości piętnastu metrów od siebie. Clara pierwsza wychodzi z windy, za nią David, tym razem z kapturem na głowie. Trzymają się za ręce i idą prosto do jego apartamentu. Przy każdym apartamencie stoi lustro, stojak na parasole i mały stoliczek. David ponownie używa klucza magnetycznego przy drzwiach po prawej, a potem zwykłym kluczem otwiera drzwi. Zatrzymałem płytę i przewinąłem wstecz. Przedtem się do siebie tulili, a w windzie nie chciała, żeby się do niej zbliżył. – Co to miało znaczyć, Davidzie? – zapytałem. – Clara w windzie wyglądała na przestraszoną. Kłóciliście się? – Boże, nie. Ona cierpiała na klaustrofobię. Czuła się spłoszona w obecności innych ludzi w windzie, nawet w mojej. Tutaj zmusza się i próbuje zwalczyć strach. David, zakrywając twarz dłońmi, zaczął w sposób niekontrolowany szlochać. Odwrócił się i wyszedł do kuchni opłukać twarz wodą. Prokurator może interpretować zdjęcia w windzie jako kłótnię Davida z Clarą. I rzeczywiście, tak to mogło wyglądać. Oskarżenie zawsze szuka przede wszystkim motywu. Ekran pociemniał, rozmazał się i wrócił poprzedni obraz – tym razem pustego podestu. Teraz David, w kapturze na głowie i z torbą zwisającą z ramienia, wychodzi z apartamentu i zamyka za sobą drzwi. Przez chwilę się waha i odwraca. Prawie tak, jakby o czymś zapomniał. Następnie gmera w

kieszeni, wyjmuje

iPoda albo

telefon ze

zwisającymi

słuchawkami. Minęło około szesnastu, siedemnastu minut od wejścia Davida z Clarą do apartamentu; zegar kamery wskazuje teraz 20.02. David czeka i wsiada do windy. Brak zdjęć, jak zjeżdża. Ostatnie zdjęcie ukazuje Davida – ciągle w kapturze na głowie – opuszczającego windę w

holu i wychodzącego z budynku. Płyta DVD kończy się wraz z numerem policyjnym pokazującym serię i katalog: RM#1 – RM#5. Policjant, który montował materiał filmowy, powiedział, że przejrzał nagranie z kamery rejestrującej obraz przed apartamentem Davida. Nikt nie wyszedł, gdy on już opuścił mieszkanie. Następną żywą istotą, która weszła do apartamentu, był ochroniarz, który znalazł Clarę Reece martwą na podłodze w kuchni mieszkania. To proste – jeżeli policjant miał rację i nikt się nie kręcił w pobliżu apartamentu Davida po jego wyjściu, to tylko on mógł zabić Clarę. To nie był dobry początek. Brzęczenie, płyta DVD się wysunęła. Podałem Holly następną. Włożyła ją. David ciągle był w kuchni, leżał na blacie. – Davidzie, musisz to obejrzeć! – zawołałem. Na jego twarzy nadal było widać ślady łez i pociągał nosem. Odwrócił się do telewizora. Zobaczyłem na ekranie ruchliwe skrzyżowanie na Manhattanie. Kamera nowojorskiego Departamentu Transportu pokazywała czas: 20.18. Upłynęło około dwunastu minut od zdjęć rejestrujących wyjście Davida z budynku. – Czym teraz jeździsz? – zapytałem Davida. – Bugatti veyronem – odparł. Widziałem, jak ten wyróżniający się – wart milion trzysta tysięcy dolarów – samochód zwalnia na światłach ulicznych. Bugatti sunął przodem do kamery. Samochody przejeżdżały skrzyżowanie przy Central Park z lewej na prawą stronę. Zatrzymywały się i przepuszczały przechodzących przez jezdnię. Kiedy przeszedł ostatni przechodzień, nastąpiła dziesięciosekundowa przerwa, zanim zobaczyłem, że samochód Davida rusza. Ruszył szybko, jak przystało na to superauto. Gdy wóz nabierał szybkości, nagle pojawił się ford i przeciął drogę bugatti. Siła uderzenia była tak duża, że tył forda uniósł się w powietrze, a z jego chłodnicy

prawie

natychmiast

buchnęła

para.

Oba

pojazdy

znieruchomiały. Pierwszy wyskoczył z auta kierowca forda. Policja zeznała, że ten facet, John Woodrow, był później oskarżony o nieprzepisowe,

lekkomyślne

prowadzenie

pojazdu

pod

wpływem

alkoholu. Z trudem trzymał się na nogach. Miał na sobie białą, zapinaną na guziki koszulę do połowy wetkniętą w dżinsy. Kiedy biegał dookoła auta, widziałem, że brzydko utyka. Nie, nie brzydko – charakterystycznie. Jego prawa noga opadała łagodnie do przodu, stopa się kołysała. Kolano i stawy sprawiały wrażenie, jakby były powiązane sznurkami. Podskakiwał do przodu na lewej, a noga powtarzała sekwencję ruchów. Zwróciłem uwagę na dwie rzeczy. Mógł zostać poważnie kontuzjowany w prawe kolano i kostkę nogi w tym zderzeniu. Nie powinienem ignorować takiej możliwości, jednak podświadomie wiedziałem, że ten facet utyka na skutek dawnej kontuzji, i pomyślałem, że gdzieś go już widziałem. Kamera wykonała zbliżenie, gdy podszedł do okna z przodu bugatti od strony pasażera. Pochylił się, jakby rozmawiał z Davidem, pustymi dłońmi opierając się o dach auta. Wyciągnął głowę z okna i kamera ukazała niemal całą twarz w zbliżeniu z wyszczerzonymi, błyszczącymi, białymi zębami. Teraz byłem już pewny, że David został wrobiony w morderstwo; zderzenie nie było przypadkowe. Z kierowcą furgonetki pracowałem przed wielu laty. Jego prawdziwe nazwisko nie brzmiało John Woodrow. Zapamiętałem go po tym utykaniu. I po błyszczących, białych zębach. Po zbliżeniu kierowca furgonetki odsunął się od okna pasażera, wyjął z kieszeni telefon i zadzwonił po policję. Oba auta pozostały w niezmienionej pozycji aż do przybycia policji dwie minuty później. Funkcjonariusz patrolu podszedł do Davida i wyciągnął go z auta, a potem zaczął oglądać wnętrze bugatti – tak jakby zauważył tam coś ciekawego. Potem obszedł samochód i dał nura do środka przez drzwi

pasażera. Kiedy się wyłonił, trzymał w dwóch palcach za kolbę rugera. Wymienił kilka słów z Woodrowem, potem przeszukał mojego klienta i założył mu kajdanki. Podjechał drugi radiowóz i zabrał kierowcę furgonetki. David został ulokowany na tylnym siedzeniu pierwszego radiowozu, który krótko potem opuścił miejsce wypadku. Zatrzymałem odtwarzanie, cofnąłem i ponownie obejrzałem kierowcę furgonetki i podejście policjanta do auta Davida. Ręce kierowcy furgonetki nigdy nie znalazły się wewnątrz bugatti; policjant nie nosił kurtki i niczego nie trzymał w rękach, gdy wtykał głowę przez okno siedzenia dla pasażera. Sekundę później na obrazie pojawiły się jego ręce – trzymał w palcach broń mordercy. David uprzedził moje pytanie: – Nie mam pojęcia, w jaki sposób ten pistolet znalazł się w moim aucie. – Czy jest możliwe, żeby ktoś go tam podrzucił? – Wątpię. Alarm w aucie działa bez zarzutu, jest cały czas włączony i należy do najnowocześniejszych, a poza tym położyłem torbę na siedzeniu pasażera i gdyby na podłodze leżała broń, musiałbym ją zauważyć. Skinąłem głową. O ile się nie mylę, broń została podrzucona do auta Davida. Jednak nie wyglądało na to, że zrobił to kierowca forda albo policjant. W takim razie jak zabrano pistolet z apartamentu Davida i umieszczono w jego aucie? – Ten wypadek był zaaranżowany. Prowadzący forda nazywa się Perry Lake. Kierowca do wynajęcia – powiedziałem. – Do czego? – zapytał David. – Do aranżowania wypadków – wyjaśniłem. Pracowałem z Perrym Lakiem kilka miesięcy, dość dawno temu. Perry był kierowcą wyścigowym. Utalentowanym zawodnikiem organizacji NASCAR, do czasu gdy wykończyła go skłonność do koki, a potem jazda po pijaku. Człowiek o umiejętnościach Perry’ego zawsze znajdzie pracę. Z jego skłonnością do narkotyków te zajęcia zawsze były nielegalne, ale za

to dobrze płatne. Przez kilka lat prowadził auta, którymi przestępcy uciekali z miejsca przestępstwa, i działał na terenie Atlantic City; potem był szoferem znanego sutenera obsługującego dziewczyny na Upper East Side, a na koniec pracował dla mnie jako kierowca do wynajęcia przy organizowaniu stłuczek. Perry organizował wypadki, żeby naciągać towarzystwa ubezpieczeniowe. Zarobił też mnóstwo pieniędzy, ale niestety, sypiał z niewłaściwymi kobietami, których mężowie byli zazdrosnymi psychopatami. To oni sprawili, że okulał i musiał wstawić sobie nowe zęby. – Najważniejszy jest fakt, Davidzie, że ktoś zapłacił Perry’emu, żeby łyknął dość alkoholu i rąbnął w twój samochód na skrzyżowaniu, dokładnie o wyznaczonym czasie w dokładnie wyznaczonym dniu – aby policja mogła znaleźć w nim ten pistolet. David milczał. Z otwartymi ustami patrzył bezmyślnie w telewizor. – Ja też tak myślę, a jednak to nie ma za dużo sensu. Po co takie pozorowane zderzenie, kiedy gliny tak czy owak zjawią się po mnie, gdy zostanie znalezione ciało Clary? Masz rację, to nie ma sensu – zgodził się po chwili. Potarłem brodę i zacząłem obracać pióro między palcami. – Holly, mogę skorzystać z twojej sypialni? Muszę mieć trochę czasu na przemyślenie tego w samotności – zwróciłem się do dziewczyny. – Jasne – zgodziła się. – Ale nie masz za dużo czasu. Tylko godzinę. Przejrzałem jeszcze raz rzeczy Davida w torbach. – Davidzie, potrzebny ci garnitur. ===

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY Organizowanie wypadków samochodowych wymagało mnóstwa uwagi, umiejętności i planowania. Działając jako oszust, poświęcałem cały tydzień na ustalenie czasu zmian świateł ulicznych, wymierzenie odległości między skrzyżowaniami, monitorowanie przepływu ruchu ulicznego w różnych miejscach o różnym czasie. Kiedy już wybrałem dzienną trasę mego celu, śledziłem go przez następne dwa tygodnie. Lubiłem działać w dzień, zwykle wtedy gdy dojeżdżali do pracy. Tą trasą na ogół jeździli i wypadek na niej był najbardziej kłopotliwy. Potem do gry wchodzili profesjonaliści, tacy faceci jak Perry Lake i Arthur Podolske. Ale takich fachowców jest niewielu i są trudno osiągalni. Jeżeli

chcesz mieć

profesjonalnego

kierowcę, żeby zorganizować

wypadek tak, aby wyglądał na przypadkowy, to lista kandydatów jest krótka. A w Nowym Jorku jeszcze krótsza, a ja znałem ich wszystkich. Tak, ten wypadek z pewnością został zaaranżowany, jednak ciągle nie mogłem wymyślić dlaczego. Dlaczego zadano sobie tyle trudu? Dlaczego doszło do niego wtedy, gdy policja nawet nie wiedziała, że dziewczyna Davida została zamordowana? Pióro, które dostałem w prezencie od córki z wygrawerowanym napisem „Tatusiowi”, przesuwało się między palcami tam i z powrotem. To pomagało mi myśleć. Akta oskarżenia rozłożyłem na łóżku: zeznania świadków, zdjęcia miejsca zbrodni, raport doktora Portera, fotografie uszkodzonych aut – furgonetka Perry’ego i bugatti Davida z uszkodzonym przodem i poduszkami powietrznymi zwisającymi niczym przekłute duchy z kreskówek. Wyłożyłem też kopie zapisów ochrony, analizy odcisków palców zdjętych z broni – odcisków Davida na niej nie było – i raport z aresztowania mojego klienta. Każdy fragment dowodu i każdy dokument

leżały osobno na prześcieradle. Chodziłem wokół łóżka, bawiąc się piórem. Czułem, że zbliżam się do czegoś. Że coś mi się w tym wszystkim nie zgadza. I że to mam przed oczami, tyle że nie potrafię tego dostrzec. Jaszczurka wszedł do sypialni bez pukania. – Musimy się pospieszyć, jeżeli chcemy zdążyć do sądu. Kiedy nakładał krótką kurtkę skórzaną, zauważył rozłożone papiery. – Znalazłeś coś? – zapytał. – Jeszcze nie, ale jestem blisko. Zostaw mnie, muszę się nad tym zastanowić w samotności. Chrząknął, wyjął z kieszeni kurtki parę skórzanych rękawiczek samochodowych i zaczął je naciągać. – Porozdzielaj to na części. Pomaga myśleć. Jaszczurka zawsze robi tak z bronią. Rozkłada na części, kawałek po kawałku i układa na widoku. Potem czyści ją, aż błyszczy. Następnie składa… Hej, na co tak patrzysz? Mój wzrok był pewnie tak sugestywny, że zwrócił na niego uwagę. Patrzyłem na jego rękawiczki. Coś z nimi… coś w tym, co właśnie powiedział, nasunęło mi pewien pomysł. – David, przynieś mi szybko laptopa! – zawołałem. To czego szukałem, znalazłem przy szóstej próbie w mało znanym francuskim magazynie poświęconym kryminalistyce. Po chwili miałem też doskonałe tłumaczenie tej strony. Artykuł pochodził z konferencji kryminalistycznej zorganizowanej w ubiegłym roku przez Interpol. Tak, to było tam. Całkiem prawdopodobne. Błyskotliwe. – Davidzie, ten, co cię wrobił, to kurewsko cwany sukinsyn. Nigdy bym na to nie wpadł, gdyby Jaszczurka nie podsunął mi pomysłu. Mój wzrok przeniósł się z fotografii zniszczonego bugatti na ręce Jaszczurki w rękawiczkach. – Potrafisz zmotywować, ale oddaj mi jeszcze przysługę. Pożycz mi swoje rękawiczki. ===

CZĘŚĆ DRUGA ZAPŁATA ===

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY 27 godzin do strzału Wracając do sądu, skorzystałem z wielu pomysłów i planów Jaszczurki. Jechaliśmy dwoma autami. Siedziałem z tyłu wypasionego sedana, który prowadził Frankie, inny współpracownik Jimmy’ego Kapelusznika, działający razem z Jaszczurką, gdy ten potrzebował dodatkowego wsparcia. Obciągnięta skórą kierownica niemal znikała w ogromnych łapach Frankiego. Te ręce potrafiły wydusić z najtwardszych facetów szmal, jaki byli winni Jimmy’emu. Kiedy zajechaliśmy przed gmach sądu, zobaczyliśmy, że na schodach wejściowych odbywa się zjazd mediów. Można by pomyśleć, że przyjeżdża prezydent. Za dużo ludzi. W tym tłumie mógł czaić się ktoś z trzydziestkąósemką i David nie zdążyłby nawet zrobić kroku. W tłumie dostrzegłem kilku osobników w garniturach, a w centrum tej eleganckiej grupy wysoką postać Gerry’ego Sintona, czekającego przed gmachem, żeby eskortować klienta na oczach światowych mediów. – Pełno… tak jak się spodziewałem – powiedziałem. Nie zatrzymując się, zawróciliśmy i odjechaliśmy kilka przecznic. Czekając, aż furgonetka Jaszczurki pojawi się w lusterku wstecznym, myślałem o tłumie, który oblegał chodnik i schody aż po wejście do sądu. Ilu strzelców mogło się w nim kryć? Dałem Jaszczurce do obejrzenia zdjęcia ochroniarzy firmy. Też zapamiętałem te twarze – tak samo David. Jeżeli rozpoznamy któregoś – biegniemy. W lusterku wstecznym pojawił się ford transit i zwolnił. Frankie włączył się do ruchu, transit za nami. Sedan zaparkował przy krawężniku, za wozami mediów z ich antenami satelitarnymi na dachach. Wysiedliśmy. Dokumenty schowałem w torbie

laptopa zwisającej mi z ramienia. Na wszelki wypadek chciałem mieć wolne ręce. Gerry’ego Sintona znalazłem w kręgu reporterów, którzy rozpoznali w nim adwokata Davida i zgromadzili się żądni najświeższych informacji. Zobaczył mnie, ruszył w dół schodów, przeciskając się przez ekipy telewizyjne. Reporterzy, wyczuwając okazję zrobienia zdjęć, ruszyli za nim w kierunku chodnika. Kiwnął im głową. Transit podjechał i zatrzymał się za sedanem. Sinton zbliżył się do mnie z reporterami i kamerzystami depczącymi mu po piętach. Jego głos drżał z tłumionej wściekłości. – Gdzie jest David? Nie wrócił do hotelu – rzekł. – Zabrałem go ze sobą, żeby porozmawiać. Przyjechał tu – odparłem. Z sedana wyszedł Frankie i otworzył tylne drzwi. Gerry wyciągnął szyję, żeby spojrzeć mi przez ramię, i zobaczył parę czerwonych nike’ów i wysiadającą z auta zgarbioną postać okrytą białym prześcieradłem. Podeszła do nas. Gerry chwycił prześcieradło, objął klienta i poprowadził w stronę morza kamer, świateł i głosów. Ignorując reporterów, lustrowałem tłum. Nie zobaczyłem nikogo z ochrony firmy. Do reporterów dołączyło kilku ludzi z tłumu, którzy nie bardzo wiedzieli, co się dzieje, ale w panującym rozgardiaszu usiłowali dojrzeć, kto się kryje pod prześcieradłem. Gerry przebijał się przez reporterów z wysuniętą do przodu prawą ręką niczym szarżujący w latach siedemdziesiątych futbolista. Mnie jakoś udało się przecisnąć przez otaczające Gerry’ego i klienta media. Ponownie

przejrzałem

tłum

–

żadnego

potencjalnego

strzelca.

Kiwnąłem Frankiemu stojącemu na warcie przed maską auta. Otworzyły się tylne drzwi transita Jaszczurki i zobaczyłem niską postać młodego chłopca w źle dopasowanym garniturze. Zamknął drzwi furgonetki i ruszył energicznym krokiem do wejścia gmachu sądu. Poszedłem za nim, widząc trochę z tyłu Holly. Rzuciła klucze do

furgonetki Frankiemu, a potem zaczęła biec. Wtedy usłyszałem strzał. ===

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIERWSZY – Biegnij! – krzyknąłem. Holly chwyciła Davida za rękę i oboje wpadli w wejście. Mieli wolną drogę. Odwróciłem się i zobaczyłem ciała leżące na schodach. Ludzie usiłowali uciekać w górę, nie chcąc dostać się w krzyżowy ogień. Wysoki mężczyzna w płowym płaszczu wciąż mówił coś do mikrofonu, odpychając mnie ramieniem. Wpadłem na kilka kobiet, które usiłowały coś zobaczyć. Gerry Sinton leżał twarzą na betonie. Przesuwał rękoma po brzuchu, piersiach i nogach, upewniając się, czy czasem nie trafiła go jakaś zbłąkana kula. Z głowy Jaszczurki zsunęło się prześcieradło i wyrzucił zużytą petardę. Zanim Gerry zdążył mu się dobrze przyjrzeć, Jaszczurka ruszył biegiem. Frankie zakreślił pięścią kółko nad głową, dając znak, że zaparkuje i wróci. Tłum reporterów zdążył ochłonąć, kamery telewizyjne zaczęły kręcić i rozległy się głosy komentatorów. Gdy dotarłem do szczytu schodów, dostrzegłem Holly i Davida bezpiecznych za bramką kontroli ochrony budynku. Holly trzymała Davida za rękę. *** Przepychając się przez gąszcz reporterów zebranych przed wejściem, nagle poczułem, że ktoś chwyta mnie za ramię. Odwróciłem się. To był ten mężczyzna z tatuażem ukazującym reprodukcję Krzyku na szyi. Nie mogłem się ruszyć. Ale to nie jego ręka zatrzymała mnie w miejscu, tylko oczy. Źrenice i tęczówki były ciemnobrązowe, niemal czarne. Nie, absolutnie czarne. Oczy te wyglądały jak idealne perły z onyksu spoczywające w spodku z mlekiem. A poniżej ta krzycząca twarz na szyi. Zwolnił uchwyt i poczułem od niego smród papierosów, gdy uniósł dłoń z szeroko rozpostartymi palcami. Miał ciemną skórę, ale jego dłonie były

śnieżnobiałe. Zauważyłem też dużo kropel i plamek bieli na palcach i nadgarstkach. W tych rejonach skóra była gładka, żadnych zmarszczek ani linii papilarnych. Jego dotyk nie pozostawiał odcisków. Ten człowiek był tak niezwykły, tak zdumiewający, że przez moment nie widziałem, że coś trzyma kciukiem i palcem wskazującym. – Powiedz swojemu klientowi, żeby trzymał gębę na kłódkę, cabron – rzekł z hiszpańskim akcentem. Odwrócił się i rozłączył kciuk prawej ręki i palec wskazujący. Usłyszałem trzask rozbijającego się cienkiego szkła. Przedzierając się przez tłum, zszedł po schodach. Dobiegł mnie syk i spojrzałem w dół. Zobaczyłem kawałek szkła, nie większy od łyżeczki, i bursztynowy płyn musujący na cemencie. To była fiolka z kwasem. Zadrżałem i spojrzałem na schody, ale mężczyzny już nie było. ===

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DRUGI Sala

sądowa

sędziego

Knoxa

szybko

wypełniła

się

tłumem

przedstawicieli mediów. Nieco zwolniłem, żeby mieć przed sobą Davida i Holly. Postanowiłem nie przekazywać Davidowi groźby; teraz był już spokojniejszy i nie chciałem, żeby się rozkleił. Położyłem papiery na stole obrony i usiadłem po prawej, mając Davida po lewej. Gerry po przyjściu mógł tylko zająć miejsce w narożniku. Trzydzieści metrów za nami otworzyły się tylne drzwi sali. Weszło oskarżenie. Zader szedł za grupą asystentów dźwigających pudła i teczki z dowodami. Prokurator okręgowy Zader stukał kciukiem w swój iPhone. Mijając mnie, pochylił się i rzucił: – Właśnie wysłałem to do Reelera. Biuro nowojorskiego prokuratora okręgowego wysłało oficjalnie nową wiadomość:

DOWODY, JAKIE PRZEDSTAWIMY NA ROZPRAWIE WSTĘPNEJ W SPRAWIE DAVIDA CHILDA, MOGĄ ZASZOKOWAĆ CAŁY KRAJ. PROSZĘ NAS ŚLEDZIĆ, BĘDZIEMY PRZEKAZYWAĆ WIADOMOŚCI Z PRZESŁUCHANIA. # SPRAWIEDLIWOŚĆDLACLARY.

– To będzie publiczne pranie brudów – rzekł Zader, nie kryjąc podniecenia. Zobaczyłem skrzynkę z literą „R” i liczbę poniżej. Zmieniała się co pół sekundy – 257, 583, 1009. Była to liczba wiadomości przesyłanych przez Reelera, Facebooka i Twittera. – Publiczne pranie brudów – powtórzył wolno.

Odwrócił się do swych asystentów, kiwając kilku bardziej wpływowym reporterom TV, którzy zajęli miejsca w pierwszym rzędzie na galerii. – Co on może? – zapytał David. – Naprawdę dużo. Nie pominie żadnego szczegółu tej sprawy. Bardzo będzie się starał zwrócić na siebie uwagę. Jesteś grubą rybą, a on chce rzucić cię na pożarcie. To tego rodzaju sprawa, która może mu się przydać

do

zrobienia

kariery

politycznej.

Jeżeli

chcesz

zostać

burmistrzem albo gubernatorem, musisz się pokazywać w telewizji. Wykorzystuje twojego Reelera, żeby cię zniszczyć – to go bawi. Pewnie widzi w tym coś w rodzaju ironii losu. Stanowisz jego odskocznię do kariery. Tu wcale nie chodzi o Clarę. Tu chodzi jedynie o niego i dlatego to wszystko napawa mnie obrzydzeniem. Gerry Sinton bez słowa zajął miejsce przy końcu stołu obrony. Nie słyszałem, jak przyszedł; jak na tak wysokiego mężczyznę potrafił wyjątkowo cicho chodzić. Ostrzeżenie fiolką z kwasem dotyczyło też Sintona, dlatego do sali sądowej dotarł bocznymi drogami. Dell powiedział mi aż za dużo. Miałem ochotę sięgnąć przez stół, chwycić Sintona za jedwabny krawat i kilka razy walnąć jego łbem o mahoniowy blat stołu. Poczułem się znacznie lepiej, gdy do sali wszedł sędzia Knox, zajął miejsce i ogłosił rozpoczęcie rozprawy. Nie było już odwrotu. To, co się teraz tu wydarzy, ocali albo pogrąży Christine. Nada kształt memu dalszemu życiu. Oskarżenie miało z pół tuzina świadków gotowych zeznawać przeciwko Davidowi. Łatwiej zniszczyć świadków, jeśli kłamią. Z tego, co się orientowałem, każdy z nich – poza dwoma – mówił prawdę i ta prawda pogrążała Davida. Musiałem każdemu wykazać, że kłamie, aby zaprezentować własną prawdę i żeby Knox ujrzał wszystko w szerszym kontekście. Sęk w tym, że sam nie widziałem tego w szerszym kontekście. Jeszcze nie znałem całej prawdy. Wmawiałem sobie, że ją poznam, że to przyjdzie – z czasem. Pierwszym świadkiem był doktor Henry Porter, ekspert od GSR.

Siedział cztery rzędy za Zaderem. Mężczyzna po pięćdziesiątce, elegancko ubrany, w czarnych spodniach, białej koszuli, niebieskim blezerze i z jasnoniebieskim krawatem. Z jakiegoś powodu, jak większość jego kolegów ekspertów od broni palnej, miał siwe wąsy. Zastanawiałem się, czy oni dostają te wąsy razem ze świadectwem eksperta sądowego. Dostrzegł, że go obserwuję i kciukiem oraz palcem wskazującym poprawił okulary, potem skierował uwagę na Zadera. Prokurator okręgowy wstał, gotów wygłosić mowę wstępną przed sędzią Knoxem, który właśnie porządkował akta sprawy, przygotowując się do wysłuchania oskarżenia. Zastanawiałem się, czy Zader albo Porter mogli podejrzewać, co ukryłem przed nimi. Miałem nadzieję, że nie. Prokurator spojrzał na galerię, sprawdzając, czy pierwszy świadek jest gotów. Obydwaj unieśli kciuki. Pomyślałem, że Zader mógłby choćby nawet godzinę siedzieć z kciukiem w tyłku i myśleć, to i tak nie doszedłby, jak mogę mu spaprać robotę. Było za blisko, żeby wołać. Sędzia Knox dał sygnał Zaderowi i prokurator zaczął. Pociągnął łyk wody, zerknął jeszcze raz na galerię, żeby się upewnić, czy panuje tam cisza i wszystkie oczy są na niego skierowane – czy jego widownia jest gotowa. Ruszyły kamery telewizyjne. Ta sprawa musiała się znaleźć we wszystkich cholernych kanałach informacyjnych kraju. Ostatnie słowa Zadera dudniły mi w głowie. Publiczne pranie brudów… Tak, cholera, powinienem się ogolić. ===

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY TRZECI – Wysoki Sądzie, Michael Zader, prokurator okręgowy w imieniu stanu. Drugie miejsce, pani Lopez. Pan Flynn i pan Sinton reprezentują oskarżonego. Obszedł stół oskarżenia i zajął centralne miejsce na scenie w sali rozpraw. Byłem przekonany, że już doskonale wie, w którym miejscu kamery go najlepiej uchwycą. – Krótko rozpocznę swoje wystąpienie, Wysoki Sądzie – zaczął Zader, zapinając marynarkę. Wiedział, że sędzia Knox nie tolerował długich mów wstępnych. Chciał, żeby szybko przystępowano do prezentacji dowodów. Znając zwyczaje sędziego, Zader zdał sobie sprawę, że nie będzie miał wiele czasu na występ przed kamerami – bez przerywania. Oskarżyciel

przede

wszystkim musi

znać

upodobania każdego

sędziego. Niektórzy lubią długie mowy wstępne, inni prezentację ściśle prawniczej argumentacji z krótkim nawiązywaniem do faktów, a jeszcze inni lubią, żeby to

pomijać

albo

przedstawiać

w

jak najmniej

skomplikowany sposób i tak krótko, jak to możliwe – bez względu na wymogi sprawiedliwości i postępowania sądowego. Knox zaliczał się do tej ostatniej kategorii. Prokurator okręgowy odrobił pracę domową. –

Przedstawimy

Wysokiemu

Sądowi

kilku

świadków

w

celu

udowodnienia, że oskarżony był jedyną osobą obecną w swoim apartamencie razem z ofiarą, Clarą Reece, kiedy padły strzały i została zabita. Dysponujemy materiałem zdjęciowym z kamery, na którym wyraźnie

widać

oskarżonego

wchodzącego

razem

z

ofiarą

do

apartamentu. Kilka minut później pan Gershbaum, sąsiad oskarżonego, słyszy pierwsze strzały. Wychodzi na balkon, żeby sprawdzić, co się stało i może zaświadczyć, że kula przebiła szybę w oknie apartamentu

oskarżonego. Zdjęcia z kamery ochrony budynku pokazują oskarżonego wychodzącego z apartamentu. Richard Forest, członek ochrony, do którego Gershbaum zatelefonował, może zeznać, że przybył na miejsce razem z kolegami i odkrył ciało Clary Reece w pustym apartamencie oskarżonego. W tych ważnych i gorączkowych minutach, jakie upłynęły między telefonem pana Gershbauma do ochrony budynku i odkryciem ciała w apartamencie oskarżonego, jedynie oskarżony wychodzi z apartamentu, co widać na materiale zarejestrowanym przez kamerę. To proste – dwoje wchodzi do pustego apartamentu, a tylko jedno wychodzi żywe. Wiemy, że nikogo więcej tam nie było i nikt więcej tam nie wchodził. David Child opuścił budynek i kilka minut później znaleziono zwłoki jego przyjaciółki. Krótko mówiąc, jest jedyną osobą, która mogła ją zabić. Przerwał i pokiwał głową, gdy sędzia chwycił notebook. – Raport z badania medycznego opisuje sposób, w jaki ofiara została zamordowana. I to jest, Wysoki Sądzie, najbardziej szokujący moment w tej sprawie. Nastąpiła przerwa, budowanie napięcia w sali. Ten facet był bardzo dobry. – Ofiara, Clara Reece, została postrzelona dwanaście razy w tył głowy z małego, łatwego do ukrycia pistoletu typu Ruger. Dwanaście razy. Była martwa już po pierwszym strzale w głowę, ale jej zabójca – oskarżony – opróżnił prawie cały magazynek, strzelając w tył czaszki, wymienił magazynek i wystrzelił w głowę następne siedem pocisków. Ta przesada nadaje morderstwu pewien charakter – była to zbrodnia popełniona w ślepej wściekłości. Nie nosi cech działania wynajętego zabójcy. To było gwałtowne morderstwo z zemsty – takie, jakiego mógłby się dopuścić wzgardzony, głęboko skrzywdzony i wzburzony kochanek. Kochanek ofiary – oskarżony David Child. I właśnie gwałtowność, z jaką popełniono tę ohydną zbrodnię, w połączeniu z nagromadzeniem nieszczęść, niewątpliwie świadczy o winie

oskarżonego. Po tym, jak oskarżony opuścił apartament i budynek, uczestniczył

w

wypadku

ulicznym

niecały

kilometr

od

swego

apartamentu. W jego wóz uderzył pojazd prowadzony przez pana Johna Woodrowa. Pan Woodrow był pod wpływem alkoholu i wziął na siebie winę za spowodowanie kolizji ze sportowym autem oskarżonego. Kiedy po wypadku pan Woodrow podszedł do samochodu oskarżonego, zauważył w nim leżącą na wierzchu broń. Wtedy wezwał na pomoc policję i na miejscu wypadku pojawiał się policjant, Phil Jones. I to właśnie funkcjonariusz

Jones

znalazł

pistolet

typu

Ruger

w

pojeździe

oskarżonego. Ta broń została poddana niezależnemu badaniu przez doktora Portera, eksperta sądowego od pozostałości powystrzałowych. Kiedy oskarżony ma na sobie takie pozostałości, na pewno zostaną one wykryte i potwierdzone przez niezależną naukową analizę doktora Portera. I ta analiza właśnie potwierdziła, że oskarżony był nimi cały pokryty. W rozmowie z detektywem Morganem oskarżony zaprzeczył, że ta broń jest jego własnością, że jej dotykał bądź z niej strzelał. Twierdził też, że nie przebywał w tym samym pomieszczeniu, w którym strzelano z tej broni. Jednak przeprowadzone badanie naukowe jasno pokazuje, że oskarżony kłamał. Akcentując tę oczywistą sprzeczność, Zader uniósł ręce, zamknął oczy i skrzywił się, jakby chciał dodać: „Wiem, ten facet kłamie jak z nut”. – Podsumowując zatem, nie jest to sprawa o charakterze poszlakowym, ale oskarża się jedynego człowieka, który mógł popełnić to morderstwo. Po drugie, mamy dowód kryminalistyczny, że oskarżony złożył fałszywe zeznanie. Twierdzimy, że to on kłamie, ponieważ – mówiąc wprost – nauka, jaką jest kryminalistyka, nie może kłamać. Tak brzmi krótki przegląd dowodów zebranych przez oskarżenie – dokończył. Spojrzał w miejsce, gdzie stały kamery telewizji, czego zapewne robić nie powinien. Domyślałem się, że nie mógł się temu oprzeć. – Panie Flynn, czy chce pan przedstawić swój krótki wstęp? Moje opinia o sędzim Knoxie złagodniała. Wiedział, że Zader lubi

odstawiać spektakl przed kamerami, i chciał mi przynajmniej dać szansę szybkiej riposty. – Nie, dziękuję, Wysoki Sądzie. Zaczynajmy. – Bardzo dobrze. Pański pierwszy świadek, panie Zader? – Wzywam doktora Henry’ego Portera, żeby… – Chwileczkę. Nie jest on przypadkiem ekspertem? Jeśli jest, nie musi go pan wezwać na rozprawie wstępnej. Sam mogę sobie przeczytać jego sprawozdanie. – W tej sprawie, Wysoki Sądzie, uważamy, że wysłuchanie doktora Portera może być pożyteczne dla wszystkich. Ekspert może Wysokiemu Sądowi własnymi słowami nakreślić to, co odkrył, i jestem przekonany, że będzie mógł odpowiedzieć na każde pytanie pana Flynna, o ile ten będzie chciał je zadać. I znowu dla kamer. Sędzia wiedział, że Zader wzywa Portera, żeby media

mogły

dokładnie

zapoznać

się

z

tymi

dowodami.

Dziesięciominutowe odczytywanie sprawozdania przez sędziego Knoxa nie było telewizyjne. – Proszę wezwać, jeżeli pan musi – zgodził się sędzia. Świadek zmierzał już na miejsce dla świadków, trzymając raport pod pachą. Gdy mnie mijał, wyczułem zapach oliwy do smarowania broni i taniej wody po goleniu. Sprawiał wrażenie pewnego siebie, niczego się niebojącego. Na tym wczesnym etapie procesu obrona nie miała jeszcze własnego eksperta, który mógłby podważyć wyniki badań świadka oskarżenia. Świadek ekspert najbardziej się boi innego eksperta o lepszym wykształceniu i referencjach, który mógłby mu wykazać, że się myli. Nie mając tego rodzaju przeciwnika, raczej nie musi się niczego obawiać. A Porter miał wiele sukcesów na koncie jako ekspert sądowy – nigdy, na żadnej rozprawie nie zakwestionowano z powodzeniem wyników jego analiz. Pomyślałem, że we wszystkim zawsze jest ten pierwszy raz. Porter złożył przysięgę i usiadł.

– Doktorze Porter, może nam pan krótko naszkicować charakter pańskiej ekspertyzy? – zaczął Zader. – Oczywiście. Jestem wykwalifikowanym ekspertem sądowym od balistyki, ze specjalnością pozostałości powystrzałowe. Pracowałem w stanowym laboratorium sądowym, gdzie przeprowadziłem tysiące badań śladów powystrzałowych. Przedstawiałem dowody podczas dwustu trzech procesów sądowych. Był zrelaksowany, czuł się jak u siebie w domu. Poza tym występowanie w sądzie w charakterze eksperta to dla niego normalka. I Porter był w tym dobry, bardzo dobry. Nie miałem wątpliwości, że wymienił dokładną liczbę swoich wystąpień przed sądem po to, żeby podkreślić swój profesjonalizm. Jednak równocześnie nie miałem żadnych wątpliwości, że w ten sposób próbował mnie zastraszyć; we wszystkich tych sprawach pojawiał się jako świadek oskarżenia i każda sprawa kończyła się wyrokiem skazującym. – Doktorze Porter, co to jest pozostałość powystrzałowa? – zapytał Zader. – Kiedy strzelec pociąga za spust broni palnej, iglica uderza w spłonkę, co zapala materiał wybuchowy znajdujący się wewnątrz naboju, błyskawicznie wytwarzając ogromną ilość gazu. Ten gaz powoduje wystrzelenie pocisku z lufy z prędkością około trzystu metrów na sekundę. Eksplozja wywołana uderzeniem iglicy w spłonkę wyrzuca do atmosfery gazy i cząstki materialne, których część łączy się ze sobą w wysokiej temperaturze. Te cząstki pochodzącą z iglicy, spłonki, naboju i pocisku. Wszystko

to

szybko

tworzy osad

w

otoczeniu. Zatem

pozostałości po wystrzale z broni palnej zwykle osiadają na skórze i ubraniu strzelca. – Panie doktorze, czy przeprowadzał pan badanie próbek zebranych ze skóry i ubrania oskarżonego? – Tak. Funkcjonariusze policji pobrali próbki z rąk, bluzy i twarzy oskarżonego.

Następnie

zbadałem

je

na

obecność

pozostałości

powystrzałowych. – I co pan ustalił? – Ustaliłem wysoką koncentrację baru i antymonu w osadach badanych próbek. Część drobin połączyła się ze sobą, szczególnie z barem. Tego rodzaju połączenie jest przez naukowców uważane za pozostałość po wystrzale z broni palnej. – Kiedy pan mówi „wysoka koncentracja w osadach”, to co ma pan na myśli? – zapytał Zader. – Jeśli ktoś strzeli choćby tylko raz, znajdę na jego skórze i ubraniu materiał będący pozostałością powystrzałową. Jeśli wystrzeli więcej niż raz, nastąpi kilka eksplozji i wówczas ilość tego znalezionego materiału wzrasta. – W tym wypadku, doktorze Porter, jaki jest pański wniosek na temat wysokiej koncentracji pozostałości powystrzałowych znalezionych na oskarżonym? –

Biorąc

pod

uwagę

rozkład

i

koncentrację

pozostałości

powystrzałowych, wnioskuję z dużą dozą pewności, że pan Child był bardzo blisko broni palnej, która wystrzeliła wiele razy, i materiał po wystrzałach osiadł na nim kilka godzin przed pobraniem próbek. – Czy Wysoki Sąd pozwoli, że zajrzę do moich notatek? – zapytał Zader. – Oczywiście – odparł Knox. Prokurator otworzył notes i przewrócił kilka kartek. Potrzebował tej przerwy tylko po to, żeby ostatnia odpowiedź eksperta dobrze zapadła w pamięć sędziego… i wszystkich telewidzów. Wyprostował się. – Dziękuję, Wysoki Sądzie. Doktorze Porter, oskarżony zeznał policji, że nigdy nie strzelał z broni palnej i nigdy nie był w pomieszczeniu, w którym strzelano. Biorąc pod uwagę pańskie ustalenia, może pan uznać, że jest to możliwe? – Nie. – Wszyscy wiemy, że

w pewnych sytuacjach może

dojść do

przeniesienia śladów, dotyczy to też pozostałości powystrzałowych. Czy w tej sprawie byłoby to możliwe? – Drobiny pozostałości powystrzałowych mogą się przemieszczać z ubrania danej osoby lub z jego skóry w inne rejony. Jednak tym razem do tego nie doszło. Próbki, jakie zebrano z rąk, ubrania i twarzy oskarżonego, przeczą tezie, że zostały przeniesione. – Dlaczego? – Ponieważ oskarżony był dosłownie skąpany w pozostałościach powystrzałowych. Z mojego doświadczenia wynika, że jest absolutnie niemożliwe, aby tak ogromna ilość pozostałości mogła się znaleźć na oskarżonym na skutek przeniesienia. To jest po prostu niemożliwe. Ten fakt dowodzi niezbicie, że był blisko broni palnej, która wystrzeliła wiele razy. Zader

znowu

przerwał,

pozwalając,

żeby

odpowiedź

dobrze

zarejestrowały kamery. Nie miał już więcej pytań. Szepnąłem do Davida: – Włącz swoją komórkę, tylko wycisz. Zrobił to pod stołem, żeby sędzia nie widział. Napisałem coś na kartce i podałem Davidowi. Spojrzał na mnie wyczekująco. – Jeszcze nie. Czekaj na mój sygnał – rzekłem. – Świadek jest pański – rzekł Zader, co zabrzmiało niemal jak wyzwanie: Poradzę sobie nawet z najgorszym. Porter nie okazywał cienia obawy. Na tyle, na ile się orientował, to był rutynowy test z rutynowymi wynikami. Miał duże doświadczenie i znał wszystkie wybiegi obrony – wszystkie stare kontrargumenty. Normalną, standardową linią obrony przy tego rodzaju dowodzie był atak na łańcuch przekazywania dowodów. Porter pracował w laboratorium. Nie zbierał dowodów osobiście i nie wiedział, które próbki były prawdziwe, a które nie, które mogły zostać zanieczyszczone, a które zostały zabezpieczone we właściwy sposób. Obrona nie może dyskutować z naukowymi

argumentami, ale może wykazać, że nauka jest bezradna w momencie, gdy ekspert posługuje się materiałem zanieczyszczonym. Porter założył ręce na piersi. Już przedtem często o tym słyszał. Był gotów na wszystko. Tylko nie na to. ===

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY CZWARTY – Nie wałkuj za bardzo tego faceta – rzekł Sinton. – Jest niebezpieczny. Zaczekaj, aż weźmiemy własnego eksperta. Zostaw to na rozprawę. Po raz pierwszy zobaczyłem Sintona zdenerwowanego. Pot na górnej wardze, pióro w trzęsącej się ręce. On chciałby stąd uciec jak najszybciej i zabrać ze sobą Davida. Firma nie mogła go zabić na sali sądowej. Żeby go zlikwidować, musieliby wywlec go z chronionego budynku na ulicę, gdzie byłby narażony na atak. Ignorując Gerry’ego, wstałem i spojrzałem na sędziego Knoxa. Wyglądał na zirytowanego. Oczekiwał długiej, nudnej kłótni między mną i świadkiem, która i tak zakończyłaby się niczym. Ale ja miałem już wytyczony cel. – Doktorze Porter, rozpoczął pan prezentację dowodów stwierdzeniem, że zeznawał pan w ponad dwustu sprawach, czy tak? – W dwustu czterech, licząc tę sprawę. – Jestem wdzięczny za uściślenie. Jak często w tych dwustu czterech sprawach występował pan jako świadek obrony? Jakiś inny tak zwany niezależny ekspert z pewnością zacząłby się niespokojnie wiercić. Ale nie Porter. On nie drgnął i z całym spokojem odpowiedział jakby od niechcenia: – W żadnej. – W żadnej? – Zgadza się. – Przepraszam, ale chyba nie zrozumiałem. Przed chwilą stwierdził pan, że jest ekspertem niezależnym. – Jestem. Mogę występować zarówno jako ekspert oskarżenia, jak i obrony. Moim obowiązkiem jest dostarczenie sądowi niezależnej opinii bez względu na to, która strona podpisuje czeki za moje usługi.

Uchylił drzwi, i tyle mi wystarczyło. – Zatem żeby wydać uczciwą opinię niezależnego eksperta, nie zwraca pan uwagi na nazwisko na czeku i swoją opinię opiera wyłącznie na znalezionych dowodach, zgadza się? – Zgadza. – Załóżmy, hipotetycznie, że zostanie pan poproszony przez oskarżenie o wydanie opinii nieopierającej się na faktach albo na znalezionych przez pana dowodach, to co wtedy pan zrobi? – Wątpię, żeby jakiś oskarżyciel poprosił o to powołanego przez siebie eksperta, jednak dla porządku odpowiadam, że nie mogę wydać żadnego formalnego oświadczenia bez poparcia go dowodami. – Więc pańska opinia wynika tylko z faktów i dowodów? – Oczywiście. – I nie może się opierać na spekulacjach, gdy fakty mówią co innego, prawda? – Prawda – odparł z westchnieniem. Słyszałem

Zadera

szepczącego

coś

do

swoich

pomagierów

z

prokuratury. Pewnie mówił im, że nie tędy droga. Chwyciłem raport Portera i przekartkowałem go wstecz, gdzie znajdowała się analiza materiału znalezionego w próbkach pobranych z twarzy, rąk i ubrania Davida. Były tam surowe, naukowe dane, na których Porter opierał swoje dowody. – Panie doktorze, w wyniku przeprowadzonego testu znalazł pan dużo różnych drobin? – Tak. Kiedy nastąpi eksplozja, materiał rozproszony wystrzałem może się mieszać w powietrzu z innymi cząstkami, zanim osiądzie na skórze czy ubraniu, zatem czasami zawiera też inne odpadki, takie jak drobiny kurzu. –

Jednak

trzema

zasadniczymi

wskaźnikami

świadczącymi

o

pozostałości po wystrzale z broni palnej są cząsteczki ołowiu, baru i antymonu?

– Zgadza się. – Cząsteczki baru i antymonu zwykle wydzielają się przy tworzeniu się gazów w czasie eksplozji po zapłonie? – Ogólnie rzecz biorąc, tak. – Natomiast cząsteczki ołowiu na ogół pochodzą z pocisku albo z metalowej obudowy? – Tak. – Pan nie znalazł śladów ołowiu? – To o niczym nie świadczy i nie jest dziwne. Niektóre naboje wytwarzane domowym sposobem są po prostu twardsze i odporniejsze od innych.

Duże

skupienie

baru

i

antymonu

to

uznane,

dobrze

rozpoznawalne naukowo oznaki pozostałości powystrzałowych. – Niezależnie od dużego skupienia baru i antymonu, pańskie wyniki pokazują też dużą koncentrację nylonu? – Tak. Istnieje możliwość, że strzelający miał na rękach rękawiczki wykonane

z

tego

materiału.

Gorąca

pozostałość

powystrzałowa

osadzająca się na rękawiczkach może nadpalić nylon i dotrzeć do skóry rąk – wyjaśnił Porter, ale jego głos cichł, w miarę jak doktor kończył zdanie. Nie czuł się zbyt pewnie na tym gruncie i domyślałem się, że gdy opracowywał raport, był przez oskarżyciela naciskany, aby wyjaśnił w nim, dlaczego znalazł tyle nylonu i gumy w pobranych próbkach. Dałoby to prokuratorowi okręgowemu argument, gdyby obrona wysunęła kwestię braku odcisków palców na broni; Zader mógł po prostu podsunąć Porterowi myśl, że strzelający miał na rękach rękawiczki. Przerwałem, udając zakłopotanie, i spojrzałem na sędziego. David podał mi rękawice Jaszczurki, które wetknąłem pod stół obrony. Chwyciłem raport Portera i podniosłem. – Jestem trochę zakłopotany. To nie były rękawiczki nylonowe i jeśli strzelający na pewno nosił rękawiczki, które zakrywały całe dłonie, to czy mógłby pan znaleźć materiał powystrzałowy w próbkach zdjętych z dłoni? – zapytałem.

– Pojmuję pana tok rozumowania, ale materiał rozproszony w powietrzu mógł osiąść na dłoniach po zdjęciu rękawiczek. – Czy pan kłamie, doktorze Porter? Sędzia Knox uniósł głowę znad notatek, żeby mnie upomnieć. Stąpałem po kruchym lodzie i lepiej się było wycofać. – Złożyłem przed sądem przysięgę, panie Flynn – odparł Porter. – Wiem. Chodzi tylko o to, że w pańskim bezpośrednim zeznaniu z pełnym przekonaniem wykluczył pan możliwość osiadania materiału na ubraniu oskarżonego i jego rękach poprzez wtórne przenoszenie, zgadza się? Skinął głową w kierunku sędziego, dając mu znać, że wszystko w porządku. – No cóż, powinienem powiedzieć wprost – materiał, który osiadł na rękach oskarżonego, gdy zdjął rękawiczki, musiał pochodzić z wtórnego przeniesienia, chociaż niektórzy mogą uważać je za przeniesienie pierwotne, jako że ten materiał został przecież rozproszony wokół źródeł powstania. – To śledztwo nadzoruje detektyw Andy Morgan; czy nazwałby go pan kłamcą, doktorze Porter? – Oczywiście, że nie. – A to właśnie detektyw Morgan przejrzał zdjęcia z kamer ulicznych i apartamentowca, które rejestrowały Davida Childa od momentu opuszczenia apartamentu do chwili wypadku. Detektyw Morgan nie wspomniał w swoim zeznaniu, żeby David Child wyrzucił parę rękawiczek. Nie znaleziono rękawiczek w jego aucie, apartamencie czy też ubraniu, a zdjęcia z kamer świadczą o tym, że nie wyrzucił ich po drodze. Zatem jeśli pan twierdzi, że strzelający nosił rękawiczki, to proszę mi powiedzieć, gdzie one są? – Nie potrafię na to odpowiedzieć. Uniosłem wyżej raport Portera. – Pańskie badania oprócz baru, antymonu i nylonu wykazały też

obecność stopionej gumy, skóry i plastiku, zgadza się? – Tak. Zgadza się. – Czy zawsze uzyskiwał pan podobne rezultaty? – Nie, tego nie mogę powiedzieć, ale środowiska, w których z broni zostaje oddany strzał, różnią się od siebie. Trudno powiedzieć, jaki materiał osiądzie i jaki zostanie znaleziony. – Pańskie wyniki badań opierają się na dowodach, ale policja nie znalazła żadnych rękawiczek, proszę mi więc powiedzieć, skąd mogły pochodzić osady nylonu, gumy, skóry i plastiku? – Obawiam się, że musiałbym spekulować. – Dlatego że nijak nie może pan wyjaśnić, skąd u mojego klienta wziął się ten osad? Przez chwilę milczał, zastanawiając się nad pytaniem. Potarł brodę palcami. To pytanie wydawało mu się podstępne. – Zgadza się. Nie potrafię wyjaśnić, skąd ten materiał mógłby pochodzić. Porter miał rację, uznając to pytanie za podstępne. Teraz całe jego zeznanie zawisło na włosku. ===

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIĄTY – Doktorze Porter, proszę spojrzeć na te fotografie. – Wręczyłem mu zdjęcia z kamery ulicznej, która sfilmowała kolizję bugatti Davida z pikapem. – Może pan potwierdzić, że widział już te fotografie? Zerknął na sędziego i rzekł: – Wysoki Sądzie, nigdy przedtem nie widziałem tych fotografii. – Oskarżenie i obrona uzgodniły, że to jest bugatti, auto pana Childa. Czy rozpoznaje je pan na tych fotografiach? – zapytałem. – Tak. – Widzi pan rozlegle zniszczenia maski i przodu tego pojazdu, powstałe na skutek zderzenia czołowego. Zgadza się? – Nie jestem ekspertem od pojazdów mechanicznych, ale tak to wygląda. – Czy widząc teraz te fotografie, chce pan wycofać swoje wcześniejsze zeznanie? – Przepraszam, ale o co panu chodzi? Nie rozumiem – rzekł Porter. Prokurator okręgowy wiedział, dokąd zmierzam, ale nie miał pojęcia, do czego chcę doprowadzić. Słyszałem, że szepcze coś do Lopez – ale i ona nie wiedziała, o co mi chodzi. Jednak to, czy domyślali się, czy nie i tak nie miało żadnego znaczenia. Najważniejsze, że Porter się nie połapał. – Oczywiście wie pan, doktorze, że ekspert powołany na świadka ma obowiązek wydania bezstronnej opinii. – Tak, znam swoje obowiązki, ale nie rozumiem, o jaką część mojego zeznania pan pyta i co miałbym wycofać. – Zeznał pan, że badanie, któremu poddano Davida Childa, wykazało u niego pozostałości powystrzałowe oraz że z broni strzelano wielokrotnie. Daje panu ostatnią szansę wycofania tego zeznania, doktorze.

– Nie, nie widzę powodu, żeby je wycofać. Przerwałem, pokiwałem głową i spojrzałem na sędziego. – Proszę obejrzeć trzecią fotografię, doktorze Porter. Przesunął

fotografie,

aż

znalazł

właściwą.

Było

to

zbliżenie

uszkodzonego bugatti. Przez chwilę się przyglądał, oderwał wzrok i znowu przyjrzał się zdjęciu, czekając na pytanie. – Przed chwilą nie umiał pan wyjaśnić, skąd znalazły się na rękach, ubraniu i twarzy pana Childa pozostałości plastiku, nylonu, skóry i gumy. Czy teraz może pan to już wyjaśnić? Znowu spojrzał na fotografię. – Nie. Westchnąłem, sprawiając wrażenie rozczarowanego, że nie mogę wydusić z Portera tego, co było widać gołym okiem. Przecież podsunąłem mu odpowiedź na to pytanie. – Doktorze Porter, ustaliliśmy już, że oba auta zderzyły się gwałtownie, pokazuje to zbliżenie na fotografii numer trzy. Może pan zobaczyć, że w środku trzy… Przesunął się nieco na krześle. Zamknął oczy. Zapędziłem go w kozi róg. Jego dopracowane zeznanie i wyniki badań za chwilę nie będą warte funta kłaków. Wiedział o tym. Jednak nie miał wyboru. Zdawał sobie z tego sprawę. Olśnienie nasunął mi widok rozłożonej broni Jaszczurki. To nasunęło mi myśl, że GSR powstaje w wyniku eksplozji, a David był tego dnia obecny w pobliżu eksplozji – mniejszej, ale mimo to na tyle dużej, żeby powstały osady takie jak po pocisku wystrzelonym z broni palnej. – Poduszka powietrzna – wykrztusił wreszcie Porter. Słyszałem, że za mną Zader szepcze podniecony. Odwróciłem się i zobaczyłem, jak asystent prokuratora wychodzi z sali i włącza komórkę. Wróciłem do Portera. – Tak, poduszka powietrzna. Poduszka powietrzna podczas wypadku eksploduje w ciągu mikrosekund, prawda? – spytałem.

– Owszem. – Eksplozja ta zostaje wywołana przez detonację małej spłonki, która zostawia ślady baru i antymonu, czy tak? – Nie jestem pewny dokładnego składu… Ruszyłem w jego kierunku z kopią dokumentu francuskiego eksperta sądowego w ręce, dotyczącego podobnych GSR i śladów materiału znalezionego w pojeździe po rozładowaniu się poduszki powietrznej. – Panie doktorze, to jest dokument naukowy opublikowany w zeszłym roku, zawierający szczegóły analizy kryminalistycznej pozostałości osiadających po eksplozji poduszki powietrznej. Osady są podobne do pozostałości powystrzałowych. Proszę zajrzeć na czwartą stronę, gdzie można zapoznać się z wynikami. Urzędnik sądowy podał kopię dokumentu sędziemu. Następną kopię złożyłem na stole Zadera. Nie podniósł jej, tylko patrzył na mnie. Porter przygryzł wargę. Dałem mu pełne trzy minuty na przeczytanie całego artykułu. Poczułem skurcz w żołądku, widząc czytającego sędziego Knoxa. Był zaciekawiony. I o to mi chodziło. – Tak, rozumiem, że wyniki analizy kryminalistycznej opisują cząstki będące pozostałościami po rozładowaniu się poduszki powietrznej. Jednak nie znaczy to, że moje wyniki nie ujawniają obecności pozostałości powystrzałowych. Porter kurczowo się trzymał swojej opinii. Dokładnie tak, jak się tego spodziewałem po ekspercie, który z powodzeniem występował w poprzednich dwustu trzech sprawach w sądzie. – Jest pan pewien? – spytałem. – Jestem pewien swoich wyników. – Podczas otwierania się poduszek powietrznych w kierownicy i na desce rozdzielczej zostały wyrzucone cząsteczki nylonu, wchodzącego w skład tych poduszek, razem z gumą, skórą i plastikiem z deski rozdzielczej, które uwolnione stopiły się z gorąca i mogły też osiąść na skórze, tak jak to wykryto w opisanej analizie, czy tak?

– Być może. – Być może? Ale to bardzo prawdopodobne, prawda? – Tak – odparł cicho. – To jest analiza kryminalistyczna dotycząca pozostałości po eksplozji poduszki powietrznej; prawie w każdym przeprowadzonym badaniu znaleziono bardzo podobny materiał. Może pan to zaakceptować? – Mogę. – Akceptuje pan to, że charakterystyczny osad z poduszki powietrznej, który opisano w tym dokumencie, jest niemal identyczny z materiałem znalezionym w próbkach pobranych od oskarżonego? Zanim skończyłem pytanie, Porter zaczął kręcić głową; nie poddawał się bez walki. – Są prawie identyczne i niektóre osady, takie jak nylon i guma, mogą pochodzić z eksplozji poduszki powietrznej, ale nie zmienia to postaci rzeczy. Znalezione na oskarżonym bar i antymon to charakterystyczne materiały pozostawione przy wystrzale z broni palnej. Obstaję przy twierdzeniu, że w tych próbkach znalazłem pozostałości powystrzałowe. Rozejrzałem się po sali prawie z ulgą. Pociągnąłem łyk wody, przepłukałem usta i przełknąłem. Doktor Porter sprawiał wrażenie zawodowego boksera, który odebrał celny cios przeciwnika i właśnie otrząsa się po nim. Jednak jeszcze nie wiedział, że za chwilę może zostać znokautowany. – Doktorze Porter, wcześniej już ustaliliśmy świętą trójcę materiałów pozostałości powystrzałowych – ołów bar i antymon. Przypomina pan sobie? – Tak. – Powiedział pan, że pociski wykonywane domowym sposobem są twardsze od innych, zatem mogą nie pozostawiać śladów ołowiu. Podtrzymuje pan tę opinię? – Podtrzymuję. – Pan zbadał próbki pobrane od oskarżonego, ale czy zbadał pan też

próbki pobrane z broni? Powoli zamknął oczy. Bez słowa skinął głową. – Czy to znaczy „tak”? – zapytałem. – Tak – odparł cicho, nadal nie otwierając oczu, żeby nie widzieć pędzącego pociągu towarowego, który za chwilę zrobi z niego miazgę. – Panie doktorze, ale pańska analiza broni wyjętej z auta oskarżonego wykazała oprócz baru i antymonu również obecność ołowiu. Otworzył oczy i odparł: – Tak. – Nie było nylonu? – Nie. – Nie było gumy? – Nie. – Nie było skóry? – Nie. – Wyniki pańskich analiz broni oraz materiału znalezionego na oskarżonym bardzo się od siebie różnią, prawda? – Tak, istnieją różnice. – Chcę być wobec pana uczciwy, doktorze Porter. Biuro prokuratora okręgowego

nie

poinformowało

pana

o

szybkim

aresztowaniu

oskarżonego zaraz po zderzeniu samochodów i że nastąpiło ono krótko po eksplozji poduszek powietrznych. Zgadza się? Wiedział, że rzuciłem mu koło ratunkowe i chwycił się go kurczowo. – Zgadza się, panie Flynn. Nie można przeprowadzić odpowiednich testów porównawczych bez istotnych faktów dotyczących środowiska, w jakim doszło do zdarzenia. – Gdyby zatem prokurator podał panu te istotne fakty, wtedy pańska opinia byłaby inna? Zanim Porter zdążył pogrążyć Zadera, poczułem na sobie pełen pogardy wzrok prokuratora okręgowego. – Tak, byłyby w niej istotne różnice – odrzekł Porter.

– Czy jest możliwe, żeby na pistolecie, z którego strzelano, pozostały ślady, których nie było na rękach ani ubraniu strzelającego? Nie mogłem się oprzeć, musiałem spojrzeć na prokuratora, który sprawiał wrażenie człowieka próbującego zmusić doktora Portera, żeby teraz wyciągnął jakiegoś asa z rękawa, coś, co uratowałoby jego zeznanie. Ekspert milczał przez chwilę, patrząc na Zadera niemal przepraszająco. Mógłbym przysiąc, że widziałem, jak Porter wzrusza ramionami. – Na podstawie tego, co wiem teraz, twierdzę, że to nie jest możliwe. – Z pańskich badań oraz z tego, co pan obecnie wie na temat poduszek powietrznych i znanych już różnic między rezultatami analizy pańskich próbek, wynika, że z dużym prawdopodobieństwem materiał znaleziony na broni jest pozostałością powystrzałową, a materiał znaleziony na oskarżonym pochodzi z poduszek powietrznych. Tonął, zupełnie jakby ktoś uwiązał mu do nóg wór z kamieniami. Milczał przez chwilę, drapiąc się w głowę. – Panie doktorze, mogę panu przypomnieć poprzednią odpowiedź? Powiedział pan sądowi, że pańska opinia opiera się na faktach i znanych panu dowodach. Proszę się nad tym zastanowić. Pytam pana ponownie: czy na podstawie teraz znanych panu faktów i dowodów uważa pan, że materiał, który pan znalazł na oskarżonym, mógł pochodzić z pozostałości po eksplozji poduszek powietrznych, a nie z pozostałości po wystrzale z broni palnej? – Tak, teraz, po poznaniu wszystkich faktów, mogę się z tym zgodzić – potwierdził Porter. – Panie doktorze, wcześniej, w złożonym pod przysięgą zeznaniu oświadczył pan, że oskarżony strzelał z broni palnej wiele razy. Teraz nie może już pan być pewny, że wystrzelił z niej choćby raz. Zgadza się? Cisza jak makiem zasiał. Wszyscy z zapartym tchem czekali na odpowiedź. – Nie. Teraz nie mogę tego być pewny – wykrztusił Porter. Odwróciłem się i poleciłem Childowi:

– Wysyłaj. David zaczął gmerać pod stołem obrony przy swoim smartfonie. Słyszałem tylko szuranie moich nóg po posadzce. Potem zazgrzytały nogi krzesła, które Zader odsunął, żeby wstać. – Nie zmieniamy stanowiska, Wysoki Sądzie. – Czy powołuje pan następnego świadka, panie Zader? – zapytał sędzia Knox. – Proszę o minutkę, Wysoki Sądzie – odparł Zader, siadając i przeglądając akta. Grał na zwłokę. David uniósł telefon, żebym mógł spojrzeć na ekran. Jak na dzieciaka oskarżonego o popełnienie morderstwa pierwszego stopnia wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. Wziąłem od niego telefon i podszedłem do oskarżyciela. Sędzia siedział z opuszczoną głową i wzrokiem wlepionym w notatki. Bez słowa podałem Zaderowi telefon, żeby mógł przeczytać wiadomość wysłaną z Reelera. Ta wiadomość została przekazana przez wszystkie kanały mediów społecznościowych. Na dole ekranu liczba odbiorców rosła – mnożyła się w tysiące. W czasie gdy Zader odczytywał tekst, osiągnęła dwadzieścia jeden tysięcy. Ta wiadomość została wysłana przez Davida wprost do jego sympatyków.

JESTEM NIEWINNY. WŁAŚNIE ZOSTAŁ ZNISZCZONY EKSPERT POWOŁANY PRZEZ PROKURATORA OKRĘGOWEGO NA ŚWIADKA. OSKARŻENIE LEGŁO W GRUZACH. PROKURATURA ZNALAZŁA SIĘ W KŁOPOTLIWEJ SYTUACJI. TAK WYGLĄDA PUBLICZNE PRANIE BRUDÓW. ===

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY SZÓSTY Asystent prokuratora, którego Zader wysłał, wrócił do sali. Idąc do centralnego przejścia, pokazał bossowi uniesiony kciuk. Na twarz Zadera wrócił twardy, uparty wyraz. Zacisnął szczęki i w jego oczach pojawił się błysk. Wraz z powrotem pomocnika niewątpliwie planował jakiś decydujący ruch. Kusiło go zwycięstwo. – Dwadzieścia lat za przyznanie się do winy? – zaproponował. – Wycofaj oskarżenie i puść go wolno. – Wiedziałem, że to powiesz. Wykonałeś dobrą robotę w starciu z Porterem. Szkoda, że to wszystko na marne – rzekł Zader. Następnie zwrócił się do sędziego: – Wysoki Sądzie, pojawiło się coś nowego i chcielibyśmy spotkać się z panem prywatnie w pańskim gabinecie.

– Panie Zader, straciłem już dzień golfa i jestem spóźniony na kolację, więc lepiej, żeby się pan pospieszył – rzekł Knox, opadając z westchnieniem na fotel. Zader i asystent prokuratora okręgowego, który wrócił do sądu z jakimś dokumentem, stali za prawym krzesłem przed biurkiem Knoxa. Sinton i ja staliśmy za lewym. Nic nie wskazywało na to, żeby Zader zamierzał umieścić tyłek na krześle – on znał swoich sędziów. Zader wziął kartkę od swego pomocnika i podał sędziemu. Zwracał się do Knoxa tonem uroczystym i pełnym szacunku. – Panie sędzio, chcę, żeby pan wiedział, że naszym zamiarem jest odsunięcie pana jako sędziego od tej sprawy z powodu konfliktu interesów. Mamy dowód stronniczości prawnej i dlatego nie może pan dalej prowadzić tego przesłuchania. Przez twarz Knoxa przemknął cień gniewu. Sędzia wydał pomruk wyrażający zapewne chęć rozerwania na strzępy Zadera. Gdy czytał, jego

oczy się powiększały, a policzki barwą przypominały krwistoczerwony zachód słońca. – Jak pan zdobył tę informację? – zapytał Knox, odwracając kartkę tekstem do blatu biurka. Zader spojrzał na asystenta i wyciągnął ręce w niewinnym geście. – To dla pańskiego dobra, panie sędzio. Powinien pan odsunąć się i pozwolić, żeby inny sędzia przeprowadził rozprawę wstępną. Mówiono, że wiedział pan o tym jeszcze przed rozpoczęciem procesu. W istocie ta informacja to jest tylko na własny użytek i być może w ten sposób uchroniliśmy pana przed kłopotliwą sytuacją, o ile teraz wycofa się pan dobrowolnie. Sędzia pokręcił głową zdumiony. Na koniec zwrócił się do mnie: – Co pan na to, panie Flynn? – Nie mam pojęcia, o co chodzi. Jestem tak samo zaskoczony jak pan, panie sędzio. Mogę zobaczyć ten doku… – Nie – przerwał Knox i zakrył dłonią kartkę papieru. – Nie musi pan tego oglądać, ale mogę panu powiedzieć, co zawiera. To oświadczenie mojego agenta inwestycyjnego. Posiadam akcje i obligacje inwestycyjne z różnych portfeli, a moja żona razem z tym agentem zajmuje się transakcjami finansowymi. To jej dziedzina działalności. Ja tylko podpisuję czeki. Mam też mały udział w macierzystej spółce Reelera, czyli w biznesie pańskiego klienta. Nic nie wiedziałem o tej inwestycji przed rozpoczęciem rozprawy. Zapewniam was. Sukinsyn. Prokurator

okręgowy

wiedział,

że

zniszczenie

Portera

bardzo

zaszkodzi oskarżeniu. W istocie postawiło go pod ścianą i Zader chciał unieważnić zeznanie swojego eksperta. Jeżeli sędzia Knox wycofa się, proces zacznie się od początku i wtedy Porter będzie albo lepiej przygotowany do mojej linii obrony – albo, co bardziej prawdopodobne, Zader może go nawet nie wezwać na świadka i zechce budować oskarżenie na innych dowodach. Będzie to zupełnie nowy start Zadera –

tym razem bez popełniania błędów. – No, panie sędzio, jeśli pan o tym nie wiedział, to nie widzę powodu, żeby uznawać, że zachodzi konflikt interesów… – odparłem. – Ale ja widzę – rzekł sędzia Knox, posyłając Zaderowi spojrzenie pełne

pogardy.

Podejrzewałem,

że

Zader

wszystko

wiedział

o

inwestycjach sędziego, zanim rozpoczął się proces, zatem w razie katastrofy miał już przygotowany plan awaryjny, który właśnie wdrażał, chcąc, żeby proces zaczął się od nowa. Wysłał asystenta, aby ten zdobył listę inwestycji Knoxa. Jednak znał te informacje przed rozpoczęciem rozprawy wstępnej. – Z całym szacunkiem, panie sędzio, obrona nie wysuwa sprzeciwu, aby kontynuował pan przesłuchanie. – No tak, oczywiście, że nie – wtrącił Zader. – Obrona nie ma nic przeciwko temu, ponieważ ceny akcji Reelera spadały z każdą minutą oskarżenia i gdyby oskarżony miał sędziego zainteresowanego finansowo w oddaleniu zarzutów, ocaliłoby to wartość akcji i zwróciło koszty inwestycji. No cóż, kto by nie chciał mieć takiego sędziego? Faktem jest, panie sędzio, że jeśli będzie pan kontynuował i prasa się do tego dorwie, przesłuchanie zmieni się w farsę, a pańska kariera zostanie poważnie narażona na szwank. – Jak pan śmie opowiadać mi tu o mojej karierze i zawodowych decyzjach, i proszę mi nie grozić prasą, panie Zader. Powinien pan spojrzeć na to szerzej, a nie kierować się tylko własnym interesem. Faktem jest – mimo łaskawej odpowiedzi pana Flynna – że nie mam wyboru, ale muszę ustąpić. Przykro mi, panowie. Skontaktuję się z moim przełożonym i powiem, żeby tę sprawę przekazał innemu sędziemu. Obawiam się, że rozprawa wstępna będzie się musiała zacząć od początku. Była to słuszna decyzja, jednak ciągle czułem gorycz. Pomyślałem, że zyskane na Porterze punktu zaskarbiły sympatię Childowi; był to pierwszy cios wytrącający broń prokuratorowi. Porter i poduszka

powietrzna były moimi jedynymi atutami. Teraz nie zostało mi już nic. Nieważne, co wiedziała prasa. Nowy sędzia nie będzie tego brał pod uwagę, chyba że Zader ponownie wezwie Portera na świadka, jednak z pewnością tego nie zrobi. Gabinet Knoxa opuściliśmy w milczeniu. Zader podszedł do mnie na korytarzu. – Widzisz, Flynn, nic i nikt mnie nie pokona. Jutro cię zniszczę i nic na to nie poradzisz. Jeżeli zajdzie konieczność, wykopię z tej sprawy każdego cholernego sędziego, aż dostanę takiego, który pozwoli mi uzyskać zamierzony wynik. Zabezpieczyłem sobie też pewne wsparcie. Zwołaliśmy na jutro po południu sąd przysięgłych. Zatem jeśli nawet wygrasz rozprawę wstępną, i tak zwrócę się do wielkiej ławy przysięgłych, która postawi w stan oskarżenia Childa. A ty nic nie masz. Przyjdź do mnie, jeżeli zdecydujesz się zawrzeć układ. Pozwoliłem Zaderowi odejść, ale Gerry Sinton poszedł za nim. Sinton nie chciał być blisko mnie. Potężna łapa Sintona spoczęła na ramieniu Zadera. Podał prokuratorowi swoją wizytówkę. Wymienili kilka słów i odeszli dalej, tak że nie słyszałem, o czym rozmawiają. Gerry się zabezpieczał,

żeby

pierwszy

wiedzieć,

czy

zawarłem

układ

z

prokuratorem. Zapewne tłumaczył Zaderowi, że to on jest rzeczywistym adwokatem i że każdy układ musi być zawarty za jego pośrednictwem. A Sinton nie chciał żadnego układu. Chciał dostać od prokuratora cynk, aby mieć pewność, że będzie mógł zabić młodego Davida, zanim zdąży pogrążyć firmę w zamian za podpisanie ugody dającej mu wolność. Skorzystałem z okazji i zgubiłem Gerry’ego w tłumie, chwyciłem Davida i pociągnąłem do bocznego wyjścia z sali sądowej. Ciągle mnie dręczyło, w jaki sposób Zaderowi udało się zdobyć te informacje o Knoxie? Nawet jeśli już je miał przed rozpoczęciem przesłuchania, to i tak z pewnością zdobył je z trudem. Ktoś musiał mu w tym pomóc. Ktoś, kto miał doskonałe koneksje. ===

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY SIÓDMY Wyjście po kryjomu z sali sądu było dużo łatwiejsze od wejścia. Strażnik sądowy Tommy Biggs wyprowadził nas na parterze z zabezpieczonej windy, której używano do przewożenia zatrzymanych z cel do sali rozpraw. Wtajemniczałem w moje sprawy tylko tylu strażników, urzędników, sekretarek oraz osób z personelu zaplecza i policjantów, ilu potrzebowałem. Istniało ku temu wiele powodów – a pierwszym i zasadniczym było to, że zazwyczaj byli to ludzie na tyle sprytni, żeby orientować się, kiedy zaczynasz przebierać nogami, czekając na wywołanie sprawy twojego klienta. W istocie to dzięki nim kręci się ta cała karuzela wymiaru sprawiedliwości. I to właśnie oni odwalają całą czarną robotę. W tym całym worze pełnym dupków są tymi, którzy razem z garstką przyzwoitych sędziów robią coś pożytecznego dla całej administracji sądowniczej. Czekaliśmy w ciemnym korytarzu, podczas gdy Tommy sprawdzał, czy służbowy podjazd jest czysty. Zerkał przez stalowe drzwi. Zastanawiałem się, przez ile takich drzwi zdążył już przejść. Tommy to były uczestnik konkursu

Mr

Universe,

samotny

ojciec

i

jeden

z

najlepszych

funkcjonariuszy aresztu wstępnego, jakich spotkałem. Tommy’emu przedstawił mnie Barry, były policjant i mój przyjaciel, który ostatnie lata spędził, transportując więźniów z karetki więziennej do cel w starym budynku sądu przy Chambers Street. Tommy wskazał nam ręką kierunek na zabezpieczony parking, gdzie docierały wszystkie dostawy: żywności, zaopatrzenia biurowego i gdzie dostarczano obywateli, którzy narazili się policji z różnych przyczyn i byli tu przywożeni w karetkach więziennych. Potem ruszył ku drzwiom dla pieszych, które wycięto w stalowej bramie. Upewnił się, że nie ma reporterów czekających przy kamerach bezpieczeństwa monitorujących

bramę. – Idźcie. Czysto. – Dzięki, T. Jestem ci wdzięczny – odparłem. Klepnął mnie w ramię, gdy przechodziłem, i wyszliśmy na ulicę, a potem ruszyliśmy prosto do następnego auta, stojącego w mroku nocy, gdyż ostatnie było zbyt znane, żeby ponownie je wykorzystać. Frankie uruchomił silnik, zanim zdążyłem zatrzasnąć drzwi. Ruszyliśmy. Dzięki Bogu z Davidem i resztą w jednym kawałku. Teraz nie miałem dużo czasu na rozmyślania. Ale zamiast analizować zamiary Zadera i rozważać dowody przeciwko Davidowi, moje myśli skierowały się ku Christine. Każdy skrawek terenu, jaki oddawałem Zaderowi, przynosił szkodę Christine i coraz bardziej wiązał Davida z firmą. A jej wspólnicy byli coraz bardziej zdesperowani. Teraz mogą podjąć każde ryzyko, byle tylko zamknąć usta Davidowi. Tak bardzo chciałem uścisnąć Christine, że aż mnie zabolały ręce. Amy tego nie potrzebowała. Ona już przez to przeszła nieraz. Chciałem zabrać je gdzieś daleko, gdzie będą bezpieczne. – Czy teraz będziemy coś mieli na oskarżenie? – zapytał David. – Z pewnością możemy uzyskać poparcie sędziego. – Nie sądzę. Myślę, że prokurator dostanie szansę poprowadzenia przesłuchania od nowa. I w razie czego zwróci się do wielkiej ławy przysięgłych. Ten facet to poważny gracz. – Możemy go pokonać? – zapytał David. – Miejmy nadzieję, że nie będziemy musieli się o tym przekonywać. ===

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY ÓSMY Holly musiała zostawić włączony grzejnik na czas naszej nieobecności. Kiedy otworzyliśmy drzwi, poczuliśmy uderzenia gorąca, zupełnie jakbyśmy się dostali w podmuch suszarki przemysłowej do suszenia świeżo malowanych powierzchni. Sprawdzając okna, obserwowałem, jak Jaszczurka i Frankie osobno obchodzą teren, upewniając się, że nie byliśmy śledzeni. W głowie ciągle słyszałem echo głosu żony – brzmiący w nim strach, gdy rozmawialiśmy tego dnia wcześniej w aucie. Brzmiał też płacz Amy. Znałem już ten płacz – tak samo jak swój. I nie mogłem mu zaradzić. Holly zamknęła za nami drzwi frontowe, znalazła klucz do nieczynnej zasuwy i założyła dwa dodatkowe łańcuchy. Potem David trzy razy spróbował otworzyć drzwi, upewniając się, że są dobrze zamknięte. Po stwierdzeniu, że łańcuchy mocno trzymają, zdjął plecak, otworzył go, wyjął laptop i rozłożył na małym stoliku. – Siadaj, Davidzie. Muszę wiedzieć więcej o zawartości tego pendrive’a. Wymagałeś ode mnie cudu na rozprawie wstępnej – ale nie jestem do niego tak bardzo przekonany jak ty. Poza cudem musi istnieć inny sposób wyciągnięcia z tego ciebie i Christine. Możliwe, że uda mi się ubić dobry interes, ale muszę mieć więcej atutów, żeby podczas targów podbić cenę. – Już ci mówiłem, oprogramowanie dotyczy systemu rachunków firmy. Śledzi go i monitoruje przepływ pieniędzy. Federalni muszą tylko włączyć się w cyfrową sieć firmy. Jego niepomarszczona młodziutka twarz nie zmieniła wyrazu. Oczy patrzyły naturalnie, nic nie zakłócało ich spokoju. Mówił prawdę. Holly podała mu następną puszkę zimnego napoju energetycznego. Otworzył ją i nalał do szklanki. Holly poczęstowała mnie filiżanką kawy – była gorzka, gęsta i gorąca. Tak jak to wszystko. Podziękowałem. Posłała mi

nikły uśmiech, ale z oczami skierowanymi na Davida. – Czy zaprojektowałeś to oprogramowanie dziś po południu? – Nie. Już je miałem. Testowaliśmy algorytm, zanim uruchomiono system zabezpieczenia firmy, żeby mieć pewność, że dobrze funkcjonuje. To oprogramowanie śledzi ruchy pieniędzy tak, abyśmy byli pewni prawidłowego działania algorytmu. Musiał działać superbezpiecznie, ponieważ zajmował się ogromnymi sumami, i miałem do niego dostęp tylko jeden raz, zanim został zaszyfrowany. – Czy Gerry Sinton zwrócił się do ciebie z prośbą o zaprojektowanie go? – Tak. Chciał mieć zapasowy system zabezpieczenia, który mógłby przejąć rachunki klientów firmy, gdyby ktoś się włamał do bazy danych. Kiedyś natrafiono na poważne zagrożenie i system zainstalowany przez moją firmą uruchomił serię kontroli. Tysiące obliczeń na sekundę. Jeżeli system ustali, że istnieje ryzyko, do akcji włączy się algorytm i pieniądze w ciągu siedemdziesięciu dwóch godzin wrócą na jedno z bezpiecznych kont. Istnieją setki takich uśpionych kont założonych na Bena Harlanda i rozproszonych w pięciu bankach na Manhattanie. Algorytm wybiera jedno z tych kont na chybił trafił i staje się ono docelowym kontem dla wszystkich pieniędzy. – A w czasie gdy pieniądze będą tam transferowane, zostaną też przy okazji wyprane – wtrąciłem. – Mówiąc szczerze, wtedy gdy tworzyłem algorytm, nigdy nie przyszło mi to do głowy – powiedział obojętnie Child. Ten proces nazywano konstruowaniem. Albie, księgowy pracujący dla mojego kumpla, Jimmy’ego Kapelusznika, stosował podobną metodę, nazywaną przez niego brudną trzydziestką. Dzielił depozyt na sumy niższe od dziesięciu tysięcy dolarów, aby bank nie mógł złożyć raportu, zgodnie z ustawą o tajemnicy bankowej; a także żeby nie musiał sporządzać dokumentacji o podobnych transakcjach i wzywać Oddziału Specjalnego Bezpieczeństwa Finansowego.

– I tylko ty oprócz firmy miałeś dostęp do tego algorytmu? – Tak, firma na to nalegała. Tak, miałem dostęp. Dodałem też coś, co powodowało, że tylko ja mogłem zmienić program. Taki algorytm jak ten zapewnia najwyższe standardy bezpieczeństwa. Ten system jest tak zaprojektowany, że sam się aktualizuje i naprawia. Używać go może tylko firma, ale jedynie ja mogę go śledzić i mam dostęp do szyfru uruchamiającego program. Jednak mogę to zrobić tylko z ich biura i za ich wiedzą. – Firma zdaje sobie z tego sprawę i dlatego jesteś ich celem. Jak FBI mogło zdobyć te informacje? – Nie wiem – odparł, wzruszając ramionami. – Co może uruchomić algorytm? – Zagrożenie lub rozkaz. – Zatem ktoś w firmie może nacisnąć guzik i algorytm ruszy? – Z pewnością, a wtedy nic już nie powstrzyma rabunku. Widzisz, w sytuacji zagrożenia może nastąpić zupełnie legalne zamrożenie środków w celu zapobieżenia ich kradzieży. Jeżeli firma wykorzystuje ten system jako nową metodę prania pieniędzy, wykorzystuje mój system, zatem nieważne, co zrobiła twoja żona. Dopóki nie jest jednym ze składników mojego systemu operacyjnego, nie robi nic złego. – Jednak podpisała jako świadek dokumenty autoryzujące część transferów. A to w rzeczywistości ukrywa pranie brudnych pieniędzy. Moja kawa osiągnęła doskonałą temperaturę, wziąłem łyk i odchyliłem się na oparcie krzesła. David nagle zauważył, że z wilgotnej szklanki woda ścieka na stół. Wyjął z kieszeni chusteczkę i wytarł blat, a potem postawił szklankę na chusteczce. – Zatem masz dostęp do algorytmu i możesz ustalić, dokąd zmierzają pieniądze? – Nie. Nie mogę tego zrobić stąd. Można to zrobić tylko u nich. Nie było możliwości wejścia do firmy Harland i Sinton i wyjścia z niej żywym. Za duże ryzyko.

Pogładziłem włosy i zaplotłem dłonie na karku. Z każdą minutą zwiększał się mój ból głowy i rosło mi ciśnienie. – Masz coś przeciwbólowego? – Oczywiście – odparła Holly i zaczęła szperać w kredensie. – Davidzie, trzeba to jakoś zrobić. Moja żona jest w niebezpieczeństwie. Dziś firma próbowała ją zabić, żeby odsunąć mnie od twojej sprawy. Nie chcę, żeby ją skrzywdzili, i nie chcę, żeby skończyła w więzieniu tylko dlatego, że została nakłoniona przez swojego szefa do podpisania czegoś, czego nie powinna podpisywać. – Żal mi twojej żony. Nie chcę, żeby ją ktoś skrzywdził. Ale jeżeli zostanę oczyszczony z postawionego mi zarzutu, firma przestanie się zastanawiać nad tym, czy zechcę dogadać się z FBI. I wtedy twojej żonie nic już nie będzie grozić. Nagle jego oczy poruszyły się gwałtownie i dostrzegłem pulsującą żyłę na jego szyi. Pociągnął nosem, wyjął nową chusteczkę i wytarł nos. Nie zasługiwał, żeby został złożony w ofierze za Christine. Oczywiście muszę zyskać dla niej trochę czasu, o ile zdołam. Ufając swemu szefowi, wdepnęła w coś dużego i paskudnego. Zader nigdy nie ustąpi i nie zrezygnuje z wycofania zarzutów przeciwko Davidowi, jednak jeśli pomacham Dellowi przed oczami pełnym obrazem historii przepływu pieniędzy, może jakoś wpłynie na Zadera. I czy kupi to Christine nietykalność? Musiałem w to wierzyć. Na razie nie widziałem innego wyjścia. – Daj mi dane, Davidzie. Jestem przekonany, że zarzuty zostaną wycofane. Albo FBI spowoduje wycofanie oskarżenia, albo ja to zrobię w sądzie. Obojętnie jak, ale gwarantuję ci, że unikniesz odpowiedzialności za to morderstwo. Ciekawe, w jaki sposób dotrzymam tej obietnicy? Na tym etapie nie miałem nawet planu ataku na dowody prokuratora. David opadł na oparcie krzesła, spojrzał na Holly, na ekran, a potem na

mnie. – Mógłbym na to pójść, ale już ci mówiłem, że nie mam stąd dostępu do systemu. To można zrobić tylko z serwera Harlanda i Sintona i mogę to zrobić tylko z ich budynku, mając szyfr do Wi-Fi. Dostęp do ich głównego komputera znajduje się w pokoju konferencyjnym. Wszystkie ich komputery, razem z tym głównym, pracują na zabezpieczonym szyfrem Wi-Fi. Gdybym zhakował komputer przez Wi-Fi, wprowadziłbym dane. Jednak nie możemy wejść do biura. Nigdy też byśmy z niego nie wyszli. Harland i Sinton zajmowali osiem pięter w jednym z głównych wieżowców na Manhattanie. Gdybyśmy tam weszli, istniały szanse, że już nigdy nikt by nas więcej nie zobaczył. Chyba że istniał jakiś sposób unieszkodliwienia ochrony biura. – Myślę, że mam kogoś, kto może nam pomóc – powiedziałem. Wystukałem z pamięci numer i czekałem. Usłyszałem kobiecy głos brzmiący, jakby jedwab przeciągano po gładkich kamykach. – Halo? – To ja. Mam robotę. – No, hej, złotko. Wspaniale znowu cię słyszeć, bo już myślałam, że się gdzieś zmyłeś. Prawnik… gruba ryba i tak dalej. Ciągle w grze? – Zawsze, Boo. Zawsze. Boo była kiedyś prostytutką i świetną oszustką. Przyjaźniliśmy się od wielu lat. Miałem pewien pomysł, jak wejść do Harlanda i Sintona i stamtąd wyjść. – Posłuchaj, ciągle się przyjaźnisz z tym facetem, który zwykle parkuje swoją furgonetką przed twoim mieszkaniem? – Zawsze przyjaźnię się z tego rodzaju ludźmi. – Doskonale. Potrzebuję jego, jego sprzętu i jego auta. Ciebie też. – Brzmi ekscytująco. Co się kroi? – Nazwij to przysługą, ale mogę cię zapewnić, że będziesz zadowolona. Muszę jednak uprzedzić, że będzie też niebezpiecznie.

Milczała, oddychając szybko. – Nie przyjęłabym tej propozycji, gdyby było inaczej – odparła wreszcie. ===

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DZIEWIĄTY 25 godzin do strzału Holly prowadziła auto mniejsze od mojej aktówki. Mała honda cuchnęła kosmetykami do makijażu i gumą do żucia. Za nami jechał Jaszczurka. W nowym, czarnym transicie Jaszczurki David siedział nisko wciśnięty w fotel pasażera. Zatrzymali się przy nabrzeżu i czekali na Boo. Chmury przesłoniły księżyc w pełni. Było po siódmej. Z automatu telefonicznego na Dziewięćdziesiątej Ósmej Ulicy zadzwoniłem do Gerry’ego Sintona i powiedziałem, że o ósmej przyjdę z aktami i klientem do ich biura na spotkanie strategiczne. Czekając, rozmyślałem o dowodach przeciwko Davidowi, zastanawiając się, jak, u diabła, jutro rano je podważyć. Przestałem o tym myśleć, dzwoniąc do Christine. Powiedziała, że razem z Amy czują się dobrze. Zamówiły pizzę i nie opuszczały hotelu. Wiedziałem, że to zwykłe pieprzenie. W tle Amy cicho płakała, słyszałem to, nawet przy głośno grającym telewizorze. Czułem wzbierający gniew. Ostatecznie Christine ustąpiła. – Ona była przerażona, Eddie. Ja też – powiedziała drżącym, zachrypniętym głosem. – Chciałem, żeby z wami wszystko było okej. Muszę mieć pewność, że nie znajdzie was policja. – A co z firmą? – zapytała. – FBI chce ich załatwić. Mogę w tym pomóc, ale wpierw muszę się upewnić, że jesteś z tego wyłączona. Jest coś, czego od ciebie potrzebuję. Musisz mi pomóc. Jak brzmi na dziś hasło Harlanda i Sintona do Wi-Fi? – Po co ci to hasło? – Po prostu potrzebne. Powiem ci później. Potrzebuję tego hasła.

– Chcesz zrobić coś nielegalnego, Eddie? – Nie zadawaj pytań, na które nie chciałabyś usłyszeć odpowiedzi. Hasło. – Chimera87. Ale teraz pewnie je zmienili. Zakląłem pod nosem. – Child mówił, że da radę się włamać, jeśli będzie w zasięgu Wi-Fi. W jaki sposób otrzymałaś hasło? Mailem? – Esemesem. Ale, posłuchaj Eddie, nie możesz go wykorzystać. Sama to załatwię. Powinnam się zgłosić do FBI. – Nie, nie rób tego. Ja to mogę naprawić… – Czasami nie można czegoś naprawić… – Jak naszego małżeństwa? To chciałaś powiedzieć, prawda? Milczenie. – Nie. Przykro mi. Nie to chciałam powiedzieć. Amy za tobą tęskni. Ja… ja też za tobą tęsknię. Oboje chwilę milczeliśmy, słuchając swoich oddechów. – Nie daj się zabić. Jeżeli ja odejdę… Amy potrzebuje przynajmniej jednego z rodziców – powiedziała. – Ze mną wszystko w porządku, ale jeżeli coś się stanie, nie idź do FBI. Uciekaj i zabierz ze sobą Amy.

Za nami ukazały się światła reflektorów. To pewnie była furgonetka, więc wysiadłem i czekałem na Boo. Boo Johnson była najtwardszą kobietą, jaką spotkałem, i jedną z najsprytniejszych. Urodzona artystka przekrętów. Furgonetka podjechała wolno, ale z powodu ciemności nie widziałem, kto był w środku. Gdy się zatrzymała, podszedłem bliżej. Otworzyły się drzwi od strony pasażera i ukazała się para bladych, umięśnionych nóg. Boo zamknęła drzwi furgonetki i ostrożnie, żeby w swoich szpilkach nie skręcić nogi, ruszyła w moją stronę. Spotkaliśmy się w połowie nabrzeża

39. Kiedy

poznałem

przeprowadziliśmy polegających

na

zachowywała

się

Boo, kilka

zajmowałem akcji,

fingowaniu jak

się

przeważnie wypadków

gwiazda

filmowa,

kantami. niezbyt

Razem trudnych,

samochodowych. lubiła

błyszczeć.

Boo Nosiła

jaskrawoczerwoną bluzkę odsłaniającą pępek i obcisłą czarną spódnicę. Tlenione włosy miała krótko przycięte, ale dzięki dużej ilości lakieru sterczały pod różnymi dziwnymi kątami. Słońce dawno już zaszło, ale Boo ciągle miała na nosie ciemne okulary. Za tymi szerokimi, owalnymi okularami ukrywały się bystre oczy. – Może być? – spytała. W pierwszej chwili nie zrozumiałem pytania. Potem ujrzałem w jej ręce laminowaną przepustkę. Chwyciłem ją i obejrzałem. Niewątpliwie wyglądała na autentyk. – Nieźle jak na godzinę roboty. Kto jest tym artystą? – Mały z Queens, nazywają go Georgie – odparła Boo. – Powiedz mu, że podoba mi się jego robota. Może kiedyś będę go potrzebował. Jaszczurka przywitał się z kierowcą furgonetki, masywnym facetem w niebieskim swetrze, skórzanej kurtce, podartych dżinsach i bejsbolowej czapce, który przedstawił się jako Roger. – Obecnie ja i Roger tylko się przyjaźnimy – wyjaśniła Boo z uśmiechem, gdy facet poszedł do furgonetki. – Zechce zostać? – zapytałem. – Naturalnie. O ile wiem, lubi każdą nocną robotę. Bardziej martwię się o Jasia i Małgosię – rzekła Boo, zerkając na Holly i Davida. – Zostaw ich mnie – uspokoiłem ją. Oboje

sprawiali

wrażenie

cholernie

zdenerwowanych.

David

bezmyślnie gapił się na wodę. Holly stukała obcasem, trzymając ręce w kieszeniach. Wyprężyli się, gdy podszedłem. – Holly, ty tego nie musisz robić – powiedziałem.

– On ma rację – wtrącił David. – Nie, przecież jestem jego asystentką, więc zdziwiliby się, gdybym się tam nie pokazała. Mimo wyraźnego zaniepokojenia Holly była zdeterminowana i to było coś więcej niż lojalność. Bez względu na to, czy David siedział w domu przy komputerze, czy był w swojej firmie na spotkaniu, miałem wrażenie, że gdy wracał do świata rzeczywistego, potrzebował przewodnika i tu pojawiała się Holly. Miał cholerne szczęście, że z nim była. – Okej, znasz sytuację. Gerry Sinton chce cię uziemić, Davidzie. W rzeczywistości wszystkich nas by zabili, gdyby mieli choć cień szansy. Mogę was zapewnić, że dziś wieczorem nie uczynią żadnego ruchu przeciwko nam; nie chcą zamieszania w siedzibie firmy. Pragną naszej śmierci, ale równie mocno chcą chronić siebie, więc muszą być pewni, że usuwając nas, nie pozostawią śladów, które mogłyby zaprowadzić do nich. Oszustwo nas ochroni, ale tylko wtedy gdy będziemy w nie wierzyć bez zastrzeżeń. Przeżyjesz. Jeżeli jednak będziesz sprawiał wrażenie zdenerwowanego, jeżeli będziesz wyglądał jak ktoś, kto zdaje sobie sprawę, że wchodzi do budynku pełnego ludzi, którzy chcą cię zabić – to zgadnij, co się stanie? Wtedy będziesz skończony. Idziemy do biura twojego prawnika, żeby przedyskutować linię obrony, Davidzie – tylko tyle. Skinęli głowami. Zrozumieli, ale nie byłem pewny, czy będą się zachowywali właściwie. – Po prostu idźcie za Boo. Nie gadajcie z ochroną. Zostawcie to mnie i Boo. Davidzie, gdy będziesz już miał to, czego potrzebujesz, masz powiedzieć, że jesteś zmęczony i musisz się wyspać przed rozprawą wstępną. To będzie sygnał. Spakujemy się i wyniesiemy stamtąd do diabła. – Co się stanie, jeżeli się domyślą, o co nam chodzi? Jeżeli spróbują mnie zabić? – spytał David. – Nie zrobią tego – odpowiedziałem.

David, Holly i ja wcisnęliśmy się do jej auta. Boo, Roger i Jaszczurka wsiedli do furgonetki Rogera. Ruszyliśmy i w drodze przećwiczyłem z Davidem słowa szyfru, jakich mieliśmy używać, żeby wiedział, co robić. ===

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY Gdy jechaliśmy w kierunku Lightner Building, siedziby biur Harland i Sinton, słynny ruch na Manhattanie już zmalał. David siedział skurczony na tylnym siedzeniu auta Holly, a ja próbowałem nie myśleć o naszym oszustwie. Boo świetnie robiła przekręty, na tym polu dorównywała mojemu ojcu. Kiedy nasze ścieżki się przecięły pierwszy raz, była ekskluzywną dziwką. Brała pięćset za godzinę, ale szukała sposobu, żeby na kantach zarabiać przynajmniej tyle samo co na numerkach, i ja jej pokazałem, jak może wykorzystać swój talent. W każdym przekręcie trzeba być przekonującym. Większość oszustw ubezpieczeniowych, jakimi się zajmowałem, wymagała kogoś, kto umiałby negocjować z detektywami ubezpieczyciela, którzy z jakichś dziwnych powodów zawsze byli mężczyznami. Tak więc w tych wszystkich wypadkach komunikacyjnych z fałszywymi powodami, fałszywymi kontuzjami, fałszywym centrum medycznym Boo zwykle królowała przy biurku recepcyjnym w centrum medycznym i tak długo bajerowała detektywów, aż byli przekonani, że mówi szczerze. Była niezwykle przekonująca. Skierowałem myśli na jutrzejszą poranną rozprawę wstępną. Modliłem się, żeby dzisiejsza wyprawa poszła dobrze, bo wtedy nie musiałbym iść jutro do sądu, ale jakaś część mnie wiedziała, że nie uda mi się zawrzeć układu dla Davida i że muszę się liczyć z najgorszym. Jeszcze nigdy nie wygrałem podczas rozprawy wstępnej i nie znam nikogo, komu by się to w ciągu ostatnich dziesięciu lat udało. Istnieje jeden pewnik: jeśli oskarżenie może przedstawić nawet strzęp namacalnego dowodu przeciwko oskarżonemu – zawsze wygrywa. Gdybym jednak wygrał podczas rozprawy wstępnej, to pokazałbym, że David jest niewinny.

– Rozmyślałem o jutrzejszej rozprawie – powiedziałem. – Musimy mieć innego podejrzanego. – Nie znam nikogo, kto mógłby choćby pomyśleć o zrobieniu krzywdy Clarze. Ona była… – Zerknąłem w lusterko

na mojej osłonie

przeciwsłonecznej i zobaczyłem łzy płynące po twarzy Davida. – Przepraszam. Nie mogłem się opanować. Zapomnij o tym. Ja się tym zajmę, a ty skup się na tym, co masz zrobić. Wyjął paczkę antybakteryjnych chusteczek, wytarł twarz i hałaśliwie wydmuchnął nos. Jak taka piękna kobieta, jaką była Clara, trafiła na takiego małego Davida? Jestem głupi. A bo to Clara była pierwszą, którą pociągał miliarder? – Była od ciebie starsza, prawda? – Tak, ale to nie miało znaczenia. Była zdumiewająco piękna i mądra. Miała dobre serce, panie Flynn. Ona… och, ona była kimś najlepszym, kogo

spotkałem.

Te

pół

roku,

które

przeżyliśmy

razem,

były

najszczęśliwsze w moim życiu. Kątem oka dostrzegłem, jak Holly zaciska kurczowo dłonie na kierownicy. – Jak się spotkaliście? – zapytałem. – Reeler. Była jednym z moich sympatyków i spotkaliśmy się za pośrednictwem Reelera. – Nie rozumiem – zauważyłem. – Nie znasz Reelera? – zdziwił się David. – Nie, tego nie powiedziałem, jednak moja córka jest jeszcze za młoda na tego rodzaju portale społecznościowe. Znam tylko podstawowe zasady, nic więcej. – Wystarczy, żebyś założył konto i wysłał do swojego reela zdjęcie, blog i aktualne dane o sobie. Twój reel to tak jak twoja osobista strona i algorytm Reelera wyśle dane ludziom, którzy będą uważać, że jesteś zainteresowany wysyłaniem postów i hooków na swoich innych portalach społecznościowych – jak Twitter i Facebook, tak więc możesz wszystko

wysyłać ze swojego konta na Reelerze. Jest jednak coś więcej, Reeler to jedyny

portal

społecznościowy, która zachęca do

hooków, czyli

bezpośrednich interakcji społecznościowych. Jeżeli na przykład siedzisz w barze i zamierzasz wysłać zdjęcie, to dopóki jesteś połączony z Reelerem, powiadomi on prawie wszystkich swoich użytkowników w okolicy, gdzie jesteś i co robisz, oraz zaprosi ich do pogawędki z tobą. Dlatego Reeler tak szybko przyjął się wśród studentów. Czy wiesz, ile w pierwszym miesiącu było online balangowiczów? Zacznij liczyć od ośmiu tysięcy. Reeler to jedyny prawdziwy portal społecznościowy. – Okej, pojmuję. Więc jak spotkaliście się z Clarą? Potarł dłonie i przez moment pochylał głowę. – Nie musiałem się wiele wysilać. Zwykle siedzę w domu albo chodzę na przyjęcia do przyjaciół. Tego dnia wieczorem było wielkie przyjęcie Reelera w Lofcie. Znasz Loft – to duży bar w śródmieściu. Prawie wszyscy w barze komunikowali się z Reelerem i była taka aktywność, że sieć prawie padła. Zjawiły się tam kamery wiadomości telewizyjnych, żeby nakręcić to wydarzenie, więc ja i kilku kumpli z zarządu zeszliśmy na przyjęcie, żeby pokazać twarze w najlepszym czasie antenowym. Przypominając to sobie, uśmiechał się z czułością; potem uświadomił sobie, że przecież ona nie żyje, i uśmiech zniknął. – Przyjaciółka nie chciała z nią iść, więc na przyjęcie przyszła sama i udzieliła wywiadu jednemu z kanałów informacyjnych. Była śliczna, dlatego nic dziwnego, że akurat ją wybrali, mówiła z taką pasją o Reelerze, że postanowiłem się z nią spotkać i osobiście podziękować. No i spotkaliśmy się, porozmawialiśmy, a potem wyszliśmy z przyjęcia, żeby napić się kawy. Nie lubię za bardzo tłumów. I tak to się odbyło. Auto podskoczyło na pokrywie studzienki i wrażenie było takie, jakbyśmy przez moment spadali. – Opowiedz mi o niej – poprosiłem. – Pochodziła z Wirginii, studiowała języki obce, przez jakiś czas pracowała za granicą jako niezależna tłumaczka. Nie pamiętam, iloma

mówiła językami, może siedmioma albo ośmioma. Pracowała na całym świecie, aż w końcu zmęczyło ją to i wróciła do Stanów. Jej rodzice wyprowadzili się na Florydę. Nie było sensu wracać do domu, więc przyjechała do Nowego Jorku, szukając pracy w ONZ jako tłumaczka. Była tu tylko kilka tygodni, gdy ją spotkałem. To było jak przeznaczenie czy coś takiego. Ponieważ długo przebywała za granicą, nie znała nikogo w Nowym Jorku, podobnie jak ja. Ale jakoś znaleźliśmy siebie. – Dostała pracę w ONZ? – Nie. Złożyła podanie i czekała. – Przed tobą byli jacyś inni chłopcy? Jest ktoś, kto mógł żywić do niej urazę? – Nie, nie sądzę, żeby był ktoś, kto jej nie lubił. Ale nie znała wielu ludzi. – Znam Davida od ósmej klasy – wtrąciła się Holly. – Nie uważał za stosowne, żebym o tym mówiła, ale ani w szkole, ani w koledżu nie umawiał się często na randki. Kiedy Reeler stał się popularny, David razem z nim, ale nie był w żadnym poważniejszym związku. Mam rację? David skinął głową i uśmiechnął się. – Zawsze nad nim czuwałam. Byliśmy i jesteśmy przyjaciółmi i on też dbał o mnie, gdy zostałam zwolniona z pracy. Pomógł mi też kilka razy wyjść z dołka. Mogę szczerze powiedzieć, że Clara różniła się od wielu dziewcząt, które David spotykał po stworzeniu Reelera. Większość tych panienek pragnęła Davida z powodu jego pozycji i pieniędzy, ale on żadnej nie traktował poważnie. Clara była inna. Ona była, no nie wiem… szczera. Zarówno w uczuciu do Davida, jak i braku zainteresowania pieniędzmi. Pamiętasz, jak kupiłeś jej naszyjnik od Tiffany’ego? Z zachowania Davida – z jego uśmiechu, a potem zmrużeniu oczu – mogłem wywnioskować, że to wspomnienie wpierw go rozczuliło, a potem sprawiło mu ból. Wspomnienie osoby, która miała być dla niego wszystkim, a która odeszła tak szybko. Pomyślałem o Dellu i przez moment lepiej go rozumiałem. Znał dowody i uważał, że David jest

zabójcą, i powinien zapłacić za to, co zrobił. Niczym nie można zrównoważyć przerwania czyjegoś życia w tak okrutny i nagły sposób. David nie mógł mówić, więc Holly cicho i łagodnie kontynuowała opowieść. – Spotykali się już od miesiąca, gdy David zaskoczył ją tym naszyjnikiem

od

Tiffany’ego,

na

który

z

pewnością

zasłużyła.

Powiedziała, żeby się nie wygłupiał. Tamtej soboty zwrócili naszyjnik i obeszli second-handy w Brooklynie. Wypatrzyła mały naszyjnik, który David jej kupił za czterdzieści dolarów. Podskoczyliśmy na następnej pokrywie włazu kanalizacyjnego i mój kręgosłup zaczął protestować przeciwko temu. Ponownie przyszedł mi na myśl Langhiemer. – Myślisz, że Langhiemer może działać na własną rękę? Może być bezwzględny, gdy siedzi bezpiecznie przy klawiaturze, ale czy jest zdolny pociągnąć za spust? – Nie wiem – odparł David. Myślałem o zdjęciach z holu. Po Davidzie nikogo już nie było w apartamencie i policjanci znaleźli w nim tylko zwłoki. Wszystko wskazywało na Davida. Jeżeli Langhiemer zabił Clarę albo zlecił to komuś, to czy potem on albo ten ktoś po prostu wyskoczył przez okno? Myślałem o tym, gdy zbliżaliśmy się do Lightner Building i przypomniały mi się słowa mojego kumpla, sędziego Forda: czasami sięgasz tak daleko po wyjaśnienie, że nie dostrzegasz rozwiązania, które masz przed oczami. Obaliłem zeznanie Portera, ale jakby się tak dobrze zastanowić, to David mógł zastrzelić Clarę, mając na rękach rękawiczki, które potem wyrzucił przez rozbite okno, wówczas na jego rękach zostałyby tylko ślady po eksplozji poduszek powietrznych. Porter nie wziął tego pod uwagę, ale mogę się założyć, że Zaderowi w końcu przyjdzie to na myśl. Czułem silną pokusę, żeby wezwać mego mentora, jednak sędzia Harry mógłby mi powiedzieć, że zwariowałem i że bez względu na to, co myślę albo w co wierzę, dowody i tak są jednoznaczne.

Nie chciałem takiej rozmowy. Pewnie bałem się, że Harry mnie przekona do swojego zdania. Gdy Holly się zatrzymała przed Lightner Building, zadzwonił mój telefon. Numer nieznany. – Eddie Flynn – powiedziałem. – Dlaczego chciał się pan ze mną spotkać, panie Flynn? To był Bernard Langhiemer. Rozpoznałem jego głos, ślad wiejskiego akcentu walczącego z tym, co nazywają wymową harwardzką. Wysiadłem z samochodu. – Chcę porozmawiać. Zabawne, właśnie pomyślałem o panu. Zacząłem się już zastanawiać, czy się pan odezwie. – To dziwne. Wydawało mi się, że ma pan dość problemów ze sprawą Davida. Ale wygląda na to, że całkiem dobrze panu idzie. Widziałem w wiadomościach Davida reel. To pański pomysł? – Spotkajmy się i pogadajmy o Reelerze. – Ależ właśnie o tym rozmawiamy. Dlaczego chce się pan ze mną spotkać? Chciałem spojrzeć w oczy temu sukinsynowi, gdy go zapytam, czy to on wrobił Davida. Przez telefon za trudno rozeznać się, co jest prawdą, a co fałszem. – To nie zajmie dużo czasu. – Może pomóc Davidowi? Jedynie wtedy, gdy nabiorę przekonania, że kłamiesz – pomyślałem. – Wątpię, ale nigdy nie wiadomo. – Mogę się z panem w tej sprawie spotkać. Dziś wieczór? – Doskonale. Ted’s Diner przy Chambers Street o dziesiątej. – Przyjdę. Bądź dziś wieczorem ostrożny. W Lightner Building roi się od rekinów. Rozmowa została przerwana. Patrzyłem na telefon. Langhiemer namierzył moją komórkę. Wyraźnie lubił zastraszać. Ciągle miałem przy sobie komórkę, którą dał mi Dell. To można było

zrobić tu i teraz. Wyłączyłem prywatny telefon, rzuciłem na chodnik i uniosłem nogę, żeby go zmiażdżyć. Zatrzymałem się. Podniosłem i schowałem do kieszeni. Jeżeli komórka była wyłączona, nie mógł wyśledzić sygnału. Był lepszy sposób. ===

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY PIERWSZY Weszliśmy przez automatyczne drzwi obrotowe do Lightner Building. Hol powitał nas gustowną mieszaniną stali, granitu i marmuru. W odległości około sześciu metrów od wejścia znajdowała się recepcja, a w niej cztery osoby. O tej porze trzeba szczęścia, żeby znaleźć w wielu budynkach recepcjonistę, a co dopiero czterech. Pierwszy był wysoki, masywny i nosił czarny garnitur. Na plakietce przyczepionej do klapy widniało: SIERGIEJ. Był jasnym blondynem i rozpoznałem w nim widzianego na fotografii członka ochrony. Za nim stała kobieta w średnim wieku o włosach w kolorze truskawkowy blond. Piła przez słomkę mrożoną kawę. Po lewej stronie recepcyjnej lady ujrzeliśmy dwóch mężczyzn przed trzydziestką, o krótkich włosach, w czarnych dżinsach – zapewne wojskowi – stanowiących część oddziału ochrony firmy Harland i Sinton. Rozpoznałem ich też z akt Della. Firmy dobrze strzeżono i nie miałem żadnych wątpliwości, że ci faceci byli gotowi nas zabić, gdybyśmy samowolnie weszli do windy. Skierowałem się do recepcji z idącymi za mną Davidem i Holly, Boo i Roger szli z tyłu. Jaszczurka został w furgonetce. Odgrywał rolę wsparcia i tylko słuchał tego, co się dzieje, przez mój przełączony na głośnik telefon komórkowy, który trzymałem w kieszeni marynarki. – Eddie Flynn i David Child do Gerry’ego Sintona – zwróciłem się do Siergieja. – Ci panowie są z ochrony firmy Harland i Sinton. Będą was eskortować – rzekł. Ochroniarze obejrzeli mnie dokładnie, nic nie mówiąc. Jeden z nich wyglądał na Samoańczyka – czarne włosy miał zaplecione w warkocz. Drugi był biały, niższy i drobniejszy, ale sprawiał wrażenie wyjątkowo

groźnego. – Chwilkę – rzekłem. Odwracając się do Boo, powiedziałem: – Pani Feldstein, jakiś kawałek wprowadzający? – Dziękuję, panie Flynn – odparła Boo, mijając Davida i mnie. Roger szedł za nią. Nie musiałem się odwracać, żeby oczami wyobraźni widzieć, jak obracają się trybiki w małych móżdżkach ochroniarzy, gdy Roger wyłuskał z torby potężną kamerę telewizyjną, wręczył Boo mikrofon i wcisnął w kamerze przycisk reflektora, oświetlając recepcję. Boo wygładziła bluzkę, wymamrotała coś do Rogera i zaczęła swoją gadkę do kamery: – Dziś wieczorem miliarder David Child rozpoczyna konsultacje ze swoim zespołem prawniczym, przygotowując się do jutrzejszej rozprawy wstępnej. Tego weekendu kochanka Childa, Clara Reece, została brutalnie zamordowana w jego apartamencie. Policja nowojorska uważa, że ma silne dowody świadczące o winie Childa. Obecnie, z tego miejsca, za pośrednictwem kanału 60 Minuts, pozwolimy wam wniknąć w jądro tej fascynującej sprawy. Otrzymaliśmy możliwość dostępu do prywatnych konsultacji na linii obrona–klient między Davidem Childem i jego zespołem ekspertów prawniczych w czasie, gdy będą desperacko próbowali zbudować linię obrony sprawy, którą wielu uważa za sprawę zupełnie oczywistą. Przerwała. Roger upewnił się, że ma ochroniarzy w oku kamery, zrobił im zdjęcia… i wyłączył oświetlenie. – Doskonale, mamy to. Oni tam odpowiednio przytną, ale nie muszą przemontowywać. Byłaś wspaniała, Lana – podsumował Roger. Boo się uśmiechnęła. – Co to, u diabła, ma znaczyć? – zapytał Samoańczyk. – To telewizja – wyjaśniłem. – CBS. Nie oglądasz 60 Minuts? – Nie – rzekł. – Tu nie mają wstępu żadne kamery, panie Flynn. – Doprawdy? No to pojedziemy do mojego biura. Upewnij się i pożegnaj

ode mnie Gerry’ego. Odwróciłem się i zacząłem powoli iść w kierunku wyjścia. Za mną ruszyli Holly, Child, Boo i Roger. – Zaczekaj – rzucił Samoańczyk i zaczął wystukiwać numer w swojej komórce. Zatrzymaliśmy się. Stałem z oczami wlepionymi w posadzkę. David stał przy mnie i niemal czułem, jak drży. Położyłem mu rękę na ramieniu, żeby go uspokoić. Holly stała z szeroko otwartymi oczami. Bębniła palcami w torebkę. Chrząknąłem, ściągając na siebie jej uwagę, i ruchem ręki nakazałem jej przestać. Wiedziałem, że Samoańczyk nie spuszcza ze mnie wzroku. Jego masywna szczęka poruszała się, gdy żuł gumę, i z odległości trzech metrów słyszałem jego oddech. Przypuszczałem, że był w takim nastroju, że chętnie załatwiłby paru ludzi, ale teraz musiał to przemyśleć, bo sprowadzili ze sobą telewizję. Połączył się i słyszałem, jak coś mamrocze, zapewne do Gerry’ego Sintona. W pewnej chwili usłyszałem jak Samoańczyk mówi: 60 Minuts. Potem słuchał i w końcu rzekł: – Na ulicy stoi ta cholerna furgonetka. To prawda. Roger był weteranem operatorów kamery CBS i mógł wszędzie zabierać ich furgonetkę. Korzyścią z długiej znajomości z Boo były informacje o różnych aferach. Oprócz kantów Boo parała się też szantażem, handlując fotografiami polityków w różnych ciekawych sytuacjach. Dzięki współpracy z Boo producenci udostępniali Rogerowi furgonetkę i dawali pewną swobodę działania – to się zawsze opłacało. Odpowiednio

oznakowana

furgonetka

CBS

była

ostatecznie

przekonującym dowodem. Mój ojciec zawsze mówił, że zasadą dobrego oszustwa jest umiejętność łgania w żywe oczy. Ludzie wierzą w to, co mogą zobaczyć. Dopóki kontrolujesz, co widzą, kontrolujesz ich umysły. – Możecie iść na górę – rzekł Samoańczyk.

David ochoczo skinął głową, chwycił torbę z laptopem i poszedł za mną. Mój dyskretny uśmiech zdawał się trochę go uspokajać. Mijając zespół ochroniarzy, usłyszałem Samoańczyka: – Macie tyle czasu, ile chcecie. My tu zaczekamy. ===

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY DRUGI Jeżeli hol w Lightner Building robił wrażenie, to biura firmy Harland i Sinton od samego wejścia wręcz rzucały na kolana. Złoto. Praktycznie wszystko pokrywało tu coś w rodzaju listków złota. Złote lampy, złote litery na szklanych ścianach i złote pióra w miskach na stoliczkach wyglądających tak delikatnie, że niemal strach było przy nich oddychać. Recepcję firmy zdobiły antyki, a stolik do kawy wyglądał jak przeniesiony z opery wiedeńskiej. Z recepcji można było widzieć całą drogę prowadzącą do pokoju konferencyjnego. Szklane ściany działowe były tak przejrzyste, że biuro sprawiało wrażenie otwartej przestrzeni. Panował tu nieustanny ruch; biegali zapracowani prawnicy, licznik bił, dolary się mnożyły. Skinąłem nieznacznie na Boo, zaczęła grzebać w torebce, znalazła komórkę i ustawiła timer na wsteczne odliczanie od trzydziestu sekund. Był to sygnał dla Rogera – uruchamiał kamerę i zaczynał filmować biura. – Davidzie, panie Flynn – rozległ się niski głos. To był Gerry Sinton. Wyszedł z bocznego biura i zbliżał się do nas z ręką wyciągniętą w geście powitalnym. Za nim ukazało się trzech młodszych mężczyzn w garniturach, jak się okazało jego doradców. Odsunęli się na bok, gdy ujął rękę Davida. – Powinieneś zadzwonić i uprzedzić nas, że mamy się spodziewać kamerzysty – rzekł z uśmiechem ledwo maskującym niesmak. – Jestem pewien, że pan Flynn miał w tym swój interes, jednak wpuszczanie telewizji

na twoje

poufne

spotkanie

z prawnikami

jest

trochę

niewłaściwe. – Tak naprawdę to był mój pomysł – rzekł David i słyszałem napięcie w jego głosie; zadzierał głowę, by popatrzeć w twarz Gerry’ego.

– Może to i dobry pomysł, ale nie w tym czasie i w tym miejscu… – zaczął Gerry. – Powinniśmy pokazać to w mediach – stwierdziłem. – Coś już pokazaliśmy, jednak lepiej, żebyśmy się tym sami zajęli i całość kontrolowali. – Otrzymaliśmy wyłączność, więc jesteśmy otwarci na drobne sugestie redakcyjne – oznajmiła Boo, wyciągając rękę do Sintona. – Lana Feldstein – przedstawiła się. – Gerry Sinton. Mów mi Gerry. Nie sądzę, żebym cię widział przedtem w 60 Minuts, Lana. – Pani Feldstein – poprawiła Boo, zdjęła okulary i wbiła w Sintona wzrok. Oczy Boo wysyłały chyba jakieś promieniowanie i to była jej tajna broń. Zdawała się przyciągać nimi mężczyzn, jak światło żarówki wabi ćmy. Lecą do niej, chociaż wiedzą, że jest zbyt gorąca, żeby jej dotknąć. – Oczywiście, pani Feldstein – poprawił się. Trzymał rękę Boo przez sekundę, dwie dłużej, niż to było konieczne, ale nie mógł tyle czasu wytrzymać jej wzroku – nikt nie mógł. U Boo odezwał się telefon; włączył się timer, wyłączyła sygnał i udawała, że rozmawia. – Scott, dostałeś już zdjęcia? – spytała. – To Scott Pelley, producent – wyjaśniłem. – Roger może stąd bezpośrednio przesyłać do redakcji nagrane wideo. Mają już w studiu ujęcia z holu. Sinton skinął głową, zagryzając wargi, jakby chciał wypluć coś, co mu nie smakuje, ale zrezygnował. Obejrzał się przez ramię na mężczyznę stojącego w korytarzu prowadzącym do wewnętrznych biur. Cokolwiek przekazał mu tym spojrzeniem, mężczyzna wycofał się w labirynt biur leżących za pokojem konferencyjnym. Teraz nie mogliśmy kręcić zdjęć z Childem i mną, nie będąc kontrolowani. – Dostałeś komplet akt? – zapytał. Wręczyłem mu akta oskarżenia, żeby zrobił kopie.

Przekazał je jednemu ze swoich młodszych wspólników, który szybko wyszedł je skopiować. Poszliśmy za Sintonem wyłożonym szkłem holem. Do tej chwili byliśmy bezpieczni. Do czasu, gdy będziemy wychodzić. Chociaż nie liczyłem specjalnie na szczęście, powiedziałem Davidowi, że nie będziemy w biurze dłużej niż godzinę. Jeżeli w tym czasie nie uda mu się podpiąć do algorytmu, zmywany się bez względu na wszystko. ===

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY TRZECI Gerry Sinton zaprowadził nas do pokoju konferencyjnego z długim stołem z ciemnoszarym blatem o rustykalnym wzorze z rzadka poprzetykanym fosforyzującymi zielenią drobinami. Usiedliśmy z jednego końca stołu, mając przed sobą szerokoekranowy telewizor zawieszony na ścianie. Upewniłem się, że David znalazł się na właściwym miejscu. Czekał, aż Sinton usiądzie, i ulokował się naprzeciwko niego. Jeśli to możliwe, David miał siedzieć plecami do ściany lub okna. Roger panoramował pokój, a Boo dawała obecnym instrukcje. Wyjaśniła, że chociaż David chciał, aby jego widzom przyznano całkowity dostęp, CNN nie zamierzała ryzykować i narażać na szwank procesu – dlatego nie może zostać nagrany żaden dźwięk z tego poufnego spotkania. – Dziękuję – rzekł Sinton. David wyjął ze skórzanej torby elegancki, srebrny laptop, włączył go, otworzył puszkę napoju energetycznego i pochylił się przez stół do Boo. Zaczęli szeptać, a Boo w tym czasie czytała to, co się ukazało na ekranie laptopa Davida. – Pani Feldstein pomaga mi ułożyć osobiste oświadczenie, jakie mam jutro wygłosić dla prasy – wyjaśnił David w odpowiedzi na badawczy wzrok Sintona. – Pomyślałem, że mogę trochę nad tym popracować, gdy będzie pan czytał akta oskarżenia. – Naturalnie – zgodził się Sinton. Gdy David zajmował się laptopem, miał za plecami duże okno wychodzące na Manhattan. Sinton, razem ze swoimi kumplami, siedział po drugiej stronie stołu. David mógł pracować i żaden z prawników nie zaglądał mu przez ramię. Obróciłem się na krześle i podziwiałem widok. Za Davidem widać było Corbin Building, który walczył o najemców,

odkąd firma Harland i Sinton kupiła Lightner Building. Napisy „do wynajęcia” były naklejone co najmniej na jednym oknie każdego piętra. Trudne czasy, nawet dla właścicieli nieruchomości. Wspólnik wrócił z oryginałem aktu oskarżenia i pięcioma kopiami. Jedną dał Gerry’emu, jedną Davidowi, pozostałe rozdał kolegom siedzącym obok Sintona. – Na przeczytanie tego potrzebuję kilku minut – oznajmił Sinton. Ja też tylu potrzebowałem. Roger kontynuował panoramowanie pokoju, a Boo razem z Davidem ciągle ze sobą szeptali, z czasem włączającą się Holly. – Nie wiadomo, co mówić, gdy ktoś cię oskarża o zbrodnię, której nie popełniłeś. To był sygnał; hasło sieci, jakie Christine nam dała, było nieaktualne. David nie mógł włamać się do systemu. Gerry uważnie czytał każdą stronę. Jego gruby paluch delikatnie, niemal z czcią, przesuwał się po papierze. Wspólnicy czytali akta dużo szybciej i robili notatki na żółtych kartkach służbowych notesów z nagłówkiem HARLAND I SINTON. Ja nie musiałem już tego czytać. Zapoznałem się z aktami w taksówce. Po dziesięciu minutach Sinton powiedział, odwracając ostatnia stronę: – Możemy obejrzeć DVD? – Oczywiście – odparłem, wręczając mu pierwszą płytę. Wsunął ją do czytnika w telewizorze i chwycił płaskiego pilota. Gdy telewizor zaczął działać, światła automatycznie przygasły. – Potrzebny mi szkic firmowego PR – rzekł David ze złością. Drugi sygnał. Miał kłopoty z włamywaniem się do systemu; prawdopodobnie będzie potrzebował całej godziny. Na ekranie ukazał się hol w Central Park Eleven. Obserwowałem Davida i Clarę idących obok siebie do windy; David wyjmuje klucz, a potem wybiera piętro; Clara okazuje bojaźliwą reakcję w windzie, którą David wyjaśnił jej klaustrofobią. Zmienił się obraz, kamera rejestrowała

podwyższenie przed luksusowymi apartamentami Davida i Gershbauma. Była godzina 19.46, gdy drzwi frontowe zamknęły się za Davidem i Clarą. O godzinie 20.02 David opuścił apartament z torbą sportową. Sinton, w czasie oglądania materiału filmowego, notował godziny pokazywane na ekranie i numery identyfikacyjne kamer. Przejrzałem dokumentację z dziennikiem zabezpieczeń budynku Davida. O 20.02 pilnie dzwoniono od Gershbauma do ochroniarzy, którzy musieli przeoczyć Davida zjeżdżającego windą. Ochroniarze zameldowali się przy drzwiach Gershbauma o 20.06. Szesnaście minut to dość czasu na zamordowanie jego przyjaciółki. Sprawdzając notatki, Sinton przewinął zdjęcia wstecz, żeby jeszcze raz obejrzeć Davida opuszczającego swój apartament. Potem jeszcze raz przewinął i znowu obejrzał, tym razem nie konsultując się z notatkami. Zobaczyłem, że Gerry rzuca Davidowi przelotne spojrzenie, potem wraca do widoku klienta z nonszalancją czekającego na windę. Oczywiście wiedziałem, o czym myśli Gerry – większość prawników myśli o tym samym, gdy reprezentują kogoś w czasie procesu o morderstwo: czy on to zrobił? Być może Sinton myślał też, że David, opuszczając apartament, sprawiał wrażenie zbyt spokojnego. Nie grzebał w kieszeniach, nie przebierał nogami, szykując się do ucieczki. Nie widać było żadnych objawów zaniepokojenia. Sinton pytał siebie: czy David był zdolny zabić przyjaciółkę, a potem tak doskonale to ukrywać. Ja nie sądziłem, żeby to było możliwe. Uważałem, że David jest tego rodzaju facetem, który odczuwa zdenerwowanie, nawet gdy zamawia kawę latte. Gdyby ten dzieciak zabił kogoś z zimną krwią, pewnie uciekłby stamtąd, wyważając drzwi, i gdyby nie było na tym piętrze windy, zbiegłby na łeb na szyję po schodach albo wyskoczył przez rozbite okno. Tymczasem zdjęcia pokazywały Davida w kapturze na głowie, jak zamyka za sobą drzwi, zatrzymuje się, odwraca, robi krok ku drzwiom, zakłada słuchawki, a potem odwraca się, skręca i spokojnie naciska guzik przyzywający windę.

Oglądałem to po raz drugi i chciałbym wiedzieć, co wywołało wahanie Davida i dlaczego zawrócił do drzwi apartamentu, a potem zmienił zamiar i poszedł do windy. David nie patrzył na ekran telewizora. Skupiał się na laptopie. – Davidzie, gdy wychodziłeś z apartamentu, słyszałeś coś w holu, czekając na windę. Może strzał? – zapytałem. – Nie. Pamiętałbym – odparł. Gerry obgryzał końcówkę pióra wiecznego. Odłożył je, upewnił się, że leży prosto przy notatniku i zaplótł palce. Zastanawiał się, czy David mógł ją zabić. Jednak fakt, że Sinton był ciekaw, czy David jest winny, sam w sobie dawał dużo do myślenia – firma nie była zainteresowana zamordowaniem Clary Reece, ale jeżeli to zrobiła, Sinton nie mógł o tym wiedzieć. Morderstwo i aresztowanie Davida Childa wrzuciłyby firmę w wir podobny do działania szybkowaru. Nie, oni nie zaryzykowaliby czegoś takiego. – Uważam, że zapoznaliśmy się z dokumentami – oświadczył w końcu Sinton. – Okej – zgodziłem się. – Jesteś już gotów, Davidzie? – Róbcie swoje, chłopcy, i nie przejmujcie się mną. Pozwólcie mi to dokończyć, a potem wszystko przedyskutujemy. – Następne przesłanie: ciągle nie mogę uzyskać dostępu do systemu. ===

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY CZWARTY – Uderza mnie fakt, że główny problem – niezależnie od zdjęć z kamer ukazujących Davida jako ostatnią osobę opuszczającą apartament – leży w broni znalezionej w aucie Davida – rzekł Sinton. – Zgadzam się z tym – odparłem. – Zatem co spodziewamy się osiągnąć jutro? Z tego rodzaju dowodem rozprawa wstępna jest z góry przegrana. Uważam, że powinniśmy odstąpić od niego i przygotować się na proces. – Nie. Sinton przez chwilę trawił mój sprzeciw. Odchylił się na oparcie krzesła, założył ręce na piersi i prychnął. – Jutro niczego nie osiągniemy, Flynn. Nie mamy wystarczającego dowodu świadczącego o niewinności Davida, podczas gdy oni z łatwością mogą udowodnić jego winę. – David jutro chce odeprzeć zarzuty – oświadczyłem. – Z pewnością, ale obaj wiemy, że to niemożliwe. David podniósł na chwilę głowę i spojrzał na mnie. Skinąłem głową. – Mówiłem Davidowi, że to loteria, ale takie są jego instrukcje. Cały czas walczyć. Sinton roześmiał się i pokręcił głową. – I co z tego. Nawet gdybyś wygrał wstępną, prokurator i tak przedstawi sprawę ławie przysięgłych. Marnujemy czas, powinniśmy się przygotować do procesu. – Chcemy jutro wygrać – wtrącił David. To ucięło sprzeczkę. Widziałem, że z godziny pozostało nam mniej niż dwadzieścia minut. *** Gerry odtwarzał przypadkowe zdjęcia, ale nie musiałem ich powtórnie

oglądać. Zamiast tego poświęciłem większą uwagę jemu i jego wspólnikom. Byłem pewny, że nie rozpoznali na zdjęciach Perry’ego Lake’a – zawodowego kierowcy, któremu z pewnością zapłacono za zderzenie z Davidem i podanie fałszywego nazwiska glinom. Według policji Perry to John Woodrow. To miało sens. Perry Lake zapisał już całą

listę

niebezpiecznych

katastrof

samochodowych.

Natomiast

podejrzewałem, że John Woodrow miał czyste konto. – Jeszcze sekunda i będę gotów – rzekł David. Stuknąłem palcem wskazującym prawej ręki w grzbiet dłoni lewej ręki. Chciał więcej czasu i dałem mu znak, że ma pięć minut. Siedzieliśmy w milczeniu; wydawało się, że minęło z dziesięć minut, a tak naprawdę to nie więcej niż trzydzieści sekund. Sinton nie mógł już usiedzieć spokojnie. Chciał pokazać, że ma w tej sprawie coś do powiedzenia. – Davidzie, wiem, że jesteś niewinny. Obecny tu pan Flynn jest zdolnym i zdeterminowanym prawnikiem, ale jest też – proszę mi wybaczyć

–

mało

znaczącym

adwokatem

broniącym

poślednich

przestępców, prawnikiem, który złapał szansę zabłyśnięcia na takim głośnym jak ten procesie. Bez obrazy. – Rzucił mi spojrzenie mówiące, że każdym słowem chce mnie tak obrazić, jak to tylko możliwe. – Oczywiście – mruknąłem. – Ten pistolet, który jest najprawdopodobniej narzędziem zbrodni, został znaleziony w twoim aucie. – Mówiłem już, że nigdy przedtem go nie widziałem… – Posłuchaj, Davidzie… Znaleziono go obok ciebie – ciągnął Sinton. – Pan mi nie wierzy – stwierdził David. – Nieważne, w co wierzę, Davidzie. Ważne są dowody. Mamy… Sinton przerwał. Dopiero po kilku sekundach zorientowałem się, że nie przerwał, żeby się zastanowić nad odpowiedzią, która mogłaby uspokoić klienta. Siedząc w bezruchu, wpatrywał się w Davida. Wstałem i okrążyłem stół, po drodze chwytając pilota. Nacisnąłem przycisk „eject”

i czekałem, ale tak naprawdę próbowałem zobaczyć, co zainteresowało Sintona. Wzrok skupił na Davidzie, który nie zwracał uwagi na nikogo, tylko pochylił się i wściekle stukał w klawiaturę. Wtedy to zobaczyłem. Gerry Sinton nie patrzył na Davida. On patrzył za Davidem. Patrzył na odbity w szybie obraz z ekranu laptopa Davida. Byłem dalej niż Sinton i znajdowałem się pod gorszym kątem, ale nawet ja widziałem w szybie, co się działo na ekranie. Laptop pokazywał dwie strony na podzielonym ekranie. W jednej części był ekran logowania firmy Harland i Sinton z dużą białą skrzynką poniżej ich logo, pytającą o hasło. Druga część wyglądała jak jakiś szyfr. Jasnozielone symbole i cyfry, z których David musiał błyskawicznie ułożyć sekwencję, a potem przyciąć i złożyć w szyfr pasujący do hasła w skrzynce po drugiej stronie ekranu. Zobaczyłem napis LOGOWANIE SIĘ NIE POWIODŁO i David wystukał na klawiaturze następną sekwencję. Czułem, jak przebiegają mi ciarki po plecach. Płyta DVD wysunęła się z czytnika na puszysty dywan o barwie burgunda. Podszedłem do Davida i zatrzasnąłem laptop, niemal przytrzaskując mu palce. – Dość już na dziś tej zabawy z PR. Gerry ma rację. Jeżeli mamy cię z tego wyciągnąć, te twoje wysiłki i to wszystko – wskazałem Boo i Rogera – nie mają żadnego cholernego znaczenia. Mój nagły wybuch i zatrzaśnięcie laptopa, co odbiło się echem w całym biurze, sprawiły, że w pokoju zapadła cisza, jakby wszyscy wstrzymali oddech. Sinton klepnął blat stołu, a jego sygnet zwielokrotnił odgłos uderzenia. Zdawało się, że Gerry wpatruje się gdzieś daleko, w przestrzeń, przez ulicę ku Corbin Building, ponad dachami i za drzewa Central Parku. Odwrócił głowę i wlepił we mnie zimny wzrok. Jego głos się zmienił. Głębokie, agresywne przeciąganie zastąpił lodowato zimny, obojętny ton.

– Dziś po południu przyszła do ciebie twoja żona, żeby porozmawiać. Potem nie wróciła do pracy. Wyciągnął z kieszeni marynarki komórkę i wystukał coś, nacisnął „wysłane” i znowu spojrzał na mnie. – Jeżeli jest chora, powinna to zgłosić. Przynajmniej telefonicznie. Możesz mi powiedzieć, gdzie ona jest? ===

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY PIĄTY – Dziś po południu widziałem ją przelotnie. Mówiła, że dokądś jedzie. Jednak nie jesteśmy już ze sobą, więc nie wiem dokąd. A przy okazji, gdzie jest twój wspólnik? Myślałem, że Ben Harland też powinien tu być – zauważyłem. – Ben jest na urlopie. Martwię się o twoją żonę. Może jest chora. Może powiedziałeś coś, co ją zdenerwowało. – Nie sądzę. Wypiliśmy kawę. Było miło. Davidzie, chodźmy na jakąś kawę. Po kawie możesz mnie podrzucić – zwróciłem się do Davida. Sygnał, żeby uciekać. Roger wyłączył kamerę, Boo sięgnęła po swoją torbę. Nie wiedziałem, co w niej trzyma; może pistolet, może nóż. Boo była samowystarczalna, mogła być śmiertelnie niebezpieczna z czymś niewiele większym od szminki. Holly wstała, trochę za szybko, ale nikt na to nie zwrócił uwagi. Byliśmy gotowi. Kroki w holu. Szybkie. Głośne. Co najmniej dwóch mężczyzn. Otworzyły się drzwi pokoju konferencyjnego, w progu pojawił się Gill. Ciągle miał na sobie koszulę w kratę, ale był bez zielonej kurtki. Rozmawiał przez komórkę. Obok stał Siergiej. – Powiedz Brondowi i Fiso, żeby tu przyszli. Nie odpowiadają na mój telefon – mówił Gill. Domyśliłem się, że Gill dzwonił do recepcji i że nie może się połączyć z Samoańczykiem i jego przyjacielem w holu. Wspólnicy wydawali się zmieszani. Nie mieli pojęcia, co się dzieje na dole. – Nasze nagranie poszło już do studia – oznajmił Roger. Gill i Siergiej wymienili spojrzenia. Wahali się.

– To pan Gill – przedstawił Sinton; jego czoło w świetle padającym z ekranu telewizora błyszczało potem. – Pan Gill i jego ludzie pracują w ochronie firmy. Jestem pewien, że nie będziesz miał nic przeciwko temu, żeby ci towarzyszyli do hotelu, Davidzie. Ostrożności nigdy za wiele. Zacisnąłem pięści i poczułem, jak paznokcie wbijają mi się w dłonie. Rozstawiłem nogi, przyjmując postawę, byłem gotów oddzielić Gillowi głowę od szyi, gdyby wykonał niewłaściwy ruch. Jeżeli domyślili się, że David włamuje się do ich systemu, nikt z nas nie opuści żywy tego budynku. Gerry Sinton sprawiał wrażenie zdesperowanego – reguły gry uległy zmianie. Cichy szum urządzenia do klimatyzacji. David trzymał przy piersi laptop jak tarczę, lecz to jedynie przyciągnęło uwagę i wszyscy mogli zobaczyć, że jest zdenerwowany. Wyraźnie był na krawędzi ataku paniki. Stałem jak skamieniały. Czekałem, aż Gill sięgnie do tyłu po pistolet. – Panie Gill, będzie pan tak uprzejmy i poda mi tę kamerę? Muszę ją sprawdzić – rzekł Sinton. Gill, nie ruszając się, skinął na stojącego przy nim mężczyznę. Miał stąd dobry widok na cały pokój. Widział wszystkie potencjalne cele i zagrożenia. Nie chciał stracić tej pozycji. Do akcji ruszył Siergiej, blondyn z holu, minął Sintona i skierował się do Rogera i kamery. Ale zanim tam dotarł, musiał minąć Boo. Siergiej – ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu i ze sto dwadzieścia kilogramów wagi – zawiesił wzrok na Rogerze. Podchodząc, wyciągnął prawą rękę z rozpostartą dłonią w celu odepchnięcia Boo, gdyby spróbowała przeszkodzić. Nawet na nią nie spojrzał. W sumie była o wiele mniejsza. Niemal zrobiło mi się żal tego faceta. Boo, jakby od niechcenia, uniosła wysoko prawe kolano, a następnie opuściła cienki jak ołówek obcas z impetem prasy hydraulicznej na lewą stopę Siergieja. Co najmniej pięć centymetrów ostrego jak sztylet obcasa weszło w miękkie ciało tam, gdzie stopa łączy się z kostką. Nie krzyknął.

Nie zdążył. Otworzył usta, przewrócił oczami i zemdlał, nim wyrżnął w podłogę. Gill nie drgnął. Natomiast poruszyła się jego prawa ręka, uniosła i gdy znalazła się na wysokości pasa, zobaczyłem, jak łokieć znika za jego plecami. Był gotów. Drzwi do pokoju konferencyjnego otworzyły się z trzaskiem. Gill zamarł bez ruchu i wszyscy popatrzyliśmy na wysoką, ciemną postać trzymającą w ręku glocka. ===

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY SZÓSTY – Jaszczurka przekazuje małe przeprosiny – rzekł Jaszczurka. – Kto to jest? – zapytał Sinton, wstając i prostując się. – To jest Jaszczurka. Mój przyjaciel. Szef mojej osobistej ochrony – wyjaśniłem. – Tych dwóch facetów w holu nie chciało mnie tutaj wpuścić. Porozmawialiśmy. Nie słuchali. Gliny są w drodze. Wezwała ich wasza recepcjonistka, a potem zadzwoniła po karetkę. Ten duży Samoańczyk nie wygląda dobrze. Jak się jutro obudzi, zobaczy, że jest trochę krótszy. Sinton cofnął się, potknął i kopnął krzesło. Gill położył rękę na jego ramieniu, nie spuszczając oczu z Jaszczurki. Widziałem, że Jaszczurka również wpatruje się w niego. Już to widziałem – dwaj mężczyźni, którzy spotkają się w jakimś miejscu, instynktownie wiedzą, który z nich stanowi większe zagrożenie, ale żaden z nich nie cofnie się, póki jeden nie skasuje drugiego. Nie musiałem patrzeć na zegar, żeby wiedzieć, że przebywamy w budynku siedemdziesiąt minut. Powiedziałem Jaszczurce, że jeśli nie wyjdziemy po godzinie, musi przyjść do nas na górę. Nikt się nie ruszył. Usłyszałem łatwo rozpoznawalne syreny policyjne. Były jeszcze ciche, dalekie, ale natarczywe. – Idziemy, Eddie – rzekł Jaszczurka. – Tak, on ma rację. Myślę, że mogę mówić za Davida, jesteś zwolniony – powiedziałem. Kiedy Sinton się odezwał, całe jego wypraktykowane wyrafinowanie znikło w przypływie wściekłości. – Tak właśnie będzie najlepiej. Nie reprezentujemy donosicieli. W żadnym wypadku. Zwykle sami się wykańczacie.

Szybko wyszliśmy – Boo i Roger przodem. Holly i David za nimi, potem ja. Jaszczurka sekundę dłużej nie spuszczał oczu z Gilla, na koniec posłał mu całusa. Gill zamrugał. Przez trzy kondygnacje zbiegaliśmy po dwa stopnie. – Tędy – rzekł Jaszczurka. Weszliśmy za nim przez wahadłowe drzwi do ciemnej recepcji, oświetlonej tylko wewnętrznym światłem windy. Otworzyliśmy drzwi windy, używając noża. Wszyscy milczeli, gdy winda zjeżdżała na parter. Próbowaliśmy wstrzymywać oddechy i spowolnić napływ adrenaliny – z wyjątkiem Boo i Jaszczurki, którzy oddychali ciężko, obserwując cyfrowy wyświetlacz mijanych pięter. W holu recepcjonistka na nasz widok dziko wrzasnęła i dała nura za ladę. W drodze do wyjścia zobaczyłem dwóch ochroniarzy. Obok nich leżała bezużyteczna, rozłożona na części, broń automatyczna. Jeden z nich leżał bez ruchu twarzą do posadzki. Samoańczyk siedział oparty o ścianę. Ostrożnie trzymał się za łydkę, płytki, krótki oddech stawał się coraz bardziej spazmatyczny, gdy zbliżał dłoń do kostki. Jego stopa wyglądała tak, jakby ktoś ją wykręcił w niewłaściwą stronę. Gdy drzwi obrotowe wypluły nas na ulicę, jęki Samoańczyka zagłuszyły jeszcze odległe sygnały radiowozów policyjnych. Zająłem miejsce kierowcy w aucie Holly i uruchomiłem silnik. – Nie ruszaj, zaczekaj – rzekł David. Spojrzałem na niego i zobaczyłem, że trzyma przed nosem otwarty laptop. Ekran z szyfrem zniknął; została strona firmowa. Poniżej logo Harlanda i Sintona widniał napis: JESTEŚ ZALOGOWANY. ===

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY SIÓDMY – Chwila… chwila…. Jeżeli ruszysz, stracę sygnał. Radiowozy były w odległości może pięciu przecznic; dźwięk syren z każdą sekundą przybierał na sile. Wrzuciłem bieg, pozwoliłem, żeby obroty spadły i łagodnie nacisnąłem pedał gazu. Gdybym zbyt gwałtownie ruszył, zalałbym silnik – musiałem go rozgrzać, zmniejszyć obroty i dopiero wtedy ruszyć. – Jezu, oni już tu są – powiedziała Holly. Zsunęła się na siedzeniu, tak że ledwo mogła wyglądać przez boczną szybę. W holu pojawił się Gill z dwoma ludźmi. Uklękli przy Samoańczyku. Jaszczurka również nie ruszał furgonetką. Czekał, żeby jechać za mną. Wychylił się przez okno i dał mi znak kciukiem. Za kółkiem tej furgonetki siedział Roger i też przegazowywał. – Davidzie – zwróciłem się do swojego klienta. Słychać

było

coraz

wyraźniejszy

odgłos

stukania

palców

na

klawiaturze. – Już blisko. Trzydzieści procent… czterdzieści jeden… Zaczekaj. – Davidzie, musimy uciekać. Nic. Syreny wyły coraz bliżej. Gill był już w drzwiach obrotowych. Prawą rękę trzymał za plecami. Skinąłem na Jaszczurkę; wyskoczyłem hondą na ulicę. Za mną rozległ się przytłumiony, gardłowy dźwięk silnika furgonetki. Zatrąbiłem, skręciłem za róg i szybko skierowałem się do śródmieścia. – Nie… już prawie mam. Czekaj! – Masz? – spytałem, patrząc w lusterko wsteczne. – Mam – potwierdził i wysunął pendrive z laptopa. ***

Jechaliśmy do Jersey, okrążając przedmieścia jakimiś szalonymi pokręconymi trasami. Zatrzymałem auto po trzydziestu minutach i czekałem na Jaszczurkę, Boo i Rogera. – Myślisz, że prokurator w zamian za to zrezygnuje z oskarżenia? – zapytał David, unosząc wysoko pendrive. – Robiłeś, co mogłeś. Dziś wieczór ryzykowałeś życie. Nie zapomnę tego. Federalni naciskali Zadera, żeby zdobył te dane. Ale to my je mamy. Spodziewam się, że nadal bardzo ich chcą. Zastanawiając się nad tym, usłyszeliśmy szum silnika. – Uważasz, że mogą go przekonać? – pytał David. – Nie wiem, ale mam taką nadzieję. Kłamałem. Wiedziałem. Dell, bez względu na to, jakie miał koneksje w Nowym Jorku, nie zdoła wymusić na prokuratorze okręgowym wycofania zarzutów postawionych Davidowi. W żadnym wypadku. Oskarżenie chce pełnego przyznania się do winy i więzienia. Zadera nic innego nie zadowoli. Nieważne, co powiem Dellowi albo czego mu nie powiem. Bez względu na wszystko musimy kontynuować naszą grę. Skończyły się gierki z firmą, zaczęła się otwarta wojna. Ostrzegłem już Jaszczurkę, żeby uważał na mężczyznę z tatuażem wyobrażającym Krzyk na szyi. Kiedy Roger, kierujący furgonetką CNN, pojawił się w moim lusterku wstecznym, pozwoliłem, żeby mnie wyprzedził, i ruszyłem za nim. Krążąc po ulicach i mając furgonetkę przed sobą, pomyślałem o Christine. Już wkrótce ją stąd wywiozę. Ona i Amy nie mogły już dłużej czekać. Na ciemnym niebie księżyc w pełni, lekko zabarwiony na czerwono, świecił jasno. Wyobrażałem sobie, że gdy gliny przyjadą do firmy, Gerry będzie musiał odegrać komedię, bagatelizując całe zdarzenie; może powie im, że Samoańczyk spadł ze schodów. Wiedziałem, że Gerry Sinton nie chciał, żeby policja zaglądała do niego ani do jego ochroniarzy. Z pewnością nie poskarży się na to, że Jaszczurka tak potwornie pobił jego

chłopców. Pewnie załatwi to na swój sposób. Teraz, gdy już wie, że znamy schemat prania brudnych pieniędzy, nic innego dla niego nie jest ważne i będzie chciał nas zlikwidować. Jednak musi być ostrożny. Nic nie może z tym łączyć jego osoby lub firmy, tyle że teraz znajdował się pod olbrzymią presją. – Gdzie lądują pieniądze? – zapytałem. – Jutro o czwartej pięć po południu w Chase Manhattan Bank. Mam numer konta. Zastanawiałem się, co zrobi Gerry, gdy pieniądze znajdą się na koncie. Wiedziałem, co ja bym zrobił na jego miejscu. Jeżeli Gerry jest sprytny, zostawi pieniądze tam, gdzie były, podejmie tyle gotówki, ile może unieść, i zwieje prywatnym samolotem do kraju, z którym Stany nie mają podpisanej umowy o ekstradycję. Dell chciał szczegółów dotyczących rachunku i dowodów pozwalających zniszczyć firmę, zanim pieniądze staną się dostępne. Jego największym pragnieniem było zabezpieczenie nielegalnych funduszów. Della przede wszystkim interesowała suma odzyskanych pieniędzy. – Ile tam jest pieniędzy? – Dość, żeby przyprawić Donalda Trumpa o palpitacje serca. Blisko osiem – rzekł David. – Osiem milionów? – spytała Holly. – Nie, osiem miliardów – poprawił ją David. ===

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY ÓSMY Nasz punkt zborny po wizycie u Harlanda i Sintona został wcześniej ustalony. Jaszczurka zabrał sprzed domu Rogera furgonetkę, zostawiając Boo i Rogerowi furgonetkę CNN, żeby odstawili ją do garażu. Pojechał swoją furgonetką i umówił się z nami, że spotkamy się przed jego domem. Powiedział, że tam jest najbezpieczniej. Okazało się jednak, że wcale nie był taki bezpieczny, chociaż z pewnością było tam bezpieczniej niż w firmie. Zatrzymałem się przed podmiejską rezydencją w Queens i Jaszczurka stanął za mną. Zaraz połączyłem się przez komórkę ze wspólnikiem Jaszczurki, Frankiem, którego ludzie pilnowali hotelu, gdzie zaszyły się Christine i Amy. Na razie były bezpieczne, nie dostrzeżono podejrzanych ruchów i mężczyzn z tatuażem na szyi. W

tej

sennej

części

Queens

posiadłość

Jaszczurki

bardziej

przypominała gniazdo gadów niż dom rodzinny. – Nie wychodźcie na podwórko. Nawet nie otwierajcie drzwi – ostrzegł Jaszczurka,

gdy

gęsiego

wchodziliśmy

przez

drzwi

frontowe.

Pamiętałem, że Jaszczurka trzymał na tyłach domu niezwykle cenne i absolutnie nielegalne okazy – dwa warany z Komodo o imionach Bert i Ernie. Poza ochroną osobistą i działaniami z bronią w ręku, albo sporadycznymi wypadami w różnych akcjach, zajmował się we włoskiej mafii przesłuchaniami. Jeżeli chcieli, żeby ktoś zaczął gadać, zwracali się do niego – i zwykle wystarczyło, gdy delikwent spojrzał na Berta i Erniego. Większość tych facetów wymiękała w obliczu tych śmiertelnie niebezpiecznych zwierząt. Holly mało zjadła i położyła się do łóżka w pokoju gościnnym. Jaszczurka został w kuchni, gdzie rąbał połeć wieprzowych żeberek i żołądków na kawały długości trzydziestu centymetrów. Skończył rąbać i

zajrzał przez tylne drzwi na podwórze. Pora karmienia. David zostawił przed sobą nietknięty talerz. Chociaż położył laptopa na stole kuchennym, jeszcze go nie otworzył. Wysączył tylko następnego drinka energetycznego i patrzył na stojące obok tostera terrarium z tarantulami. Nagle poczułem mdłości z głodu. Jaszczurka zostawił mi potężną kanapkę. Odpakowałem ją, przeciąłem na pół i połówki położyłem na oddzielnych talerzach. – Dziś wieczorem znowu ocaliłeś mi życie – stwierdził David. Pokręciłem głową. – To Boo i Jaszczurka ocalili nas. Mam tylko nadzieję, że nie na darmo. Zabębnił palcami po laptopie, obejrzał talerze z kanapkami i przygotowane dla nas przez Jaszczurkę pikle. Obrócił talerz o czterdzieści pięć stopni i upewnił się, że laptop leży w bezpiecznej odległości od brzegu stołu. Potem wytarł się przeciwbakteryjną chusteczką. – Ufam ci – rzekł David, wręczając mi pamięć USB. – To dla ciebie, żebyś wykorzystał w czasie zawierania układu. Wiem, że to loteria, ale nie ma powodu, żeby twoja żona była w niebezpieczeństwie. Ty nie zmienisz już tego, co się stało. Ja mogę. Jutro nie wygrasz. Wiem, że spróbujesz; teraz to rozumiem. Ale nie ma powodu, żeby twoja żona cierpiała. I jeszcze weź to. Napisał hasło na serwetce. Zawinąłem pendrive w serwetkę, wstałem i położyłem rękę na ramieniu Davida. Zdawało mi się, że lekko się wzdrygnął, więc się odsunąłem. Nie odebrałem tego jako wyraz niechęci. – Dzięki, ale nie dam im tego, dopóki ty i Christine nie będziecie bezpieczni. Skinął głową. – Eddie, wiem, że naprawdę się postarasz. Dziś już dwa razy omal nie umarłem. Brak mi słów, żeby ci podziękować. Nigdy ci tego nie zapomnę. Wybrałem na komórce numer Della.

– Mam to, czego chciałeś. – Przyznanie się do winy? – Nie, coś innego. Algorytm śledzący przepływ pieniędzy i numer konta, na którym ostatecznie zostaną zdeponowane. Pieniądze będą tam jutro po czwartej po południu i wiem dokładnie gdzie. Czy tego chciałeś? – Bądź za pół godziny w hotelu St Regis. – Nie. Cisza. – Co to znaczy, Eddie? Szantaż? – Nazwij to, jak chcesz. Mam coś, czego rozpaczliwie potrzebujesz. A ja chcę czegoś w zamian. – Pieniędzy? – Chcę czterech rzeczy. Prywatnego odrzutowca, zatankowanego i gotowego do startu na lotnisku Teterboro. Jeden pilot. Przynieś sto tysięcy w używanych banknotach różnych serii, a ja ci dam pendrive. I bez urządzeń śledzących. Zmuś prokuratora okręgowego do wycofania oskarżenia

przeciwko

Davidowi

Childowi

i

załatw

dokument

gwarantujący nietykalność dla mojej żony. Moja żona i córka odlecą stąd gdzie pieprz rośnie i gdy otrzymam telefon, że bezpiecznie wylądowały, dam ci hasło dostępu do wytropienia algorytmu. Nawet przez zakryty mikrofon słyszałem, że mówi do kogoś w pokoju. – Potrzebuję dwóch godzin. Potem zawrzemy porozumienie – oświadczył. Wyłączyłem się, odwróciłem do Davida i rzekłem: – Mamy go. Przed wyjazdem na lotnisko mam dość czasu na spotkanie się z Langhiemerem. – Jestem zaskoczony, że zgodził się z tobą spotkać. – Tak, to na pewno interesujące. Albo nie ma nic wspólnego ze śmiercią Clary, tylko chce się napawać swoim triumfem – albo jest w to zamieszany i chce wiedzieć, ile ustaliliśmy i ile jeszcze zdołamy ustalić. Tak czy owak spotkamy się i może się tego dowiem.

===

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY DZIEWIĄTY Trzy po dziesiątej zajechałem przed knajpę Teda. Była to tania knajpa, ale miła i chętnie tu wpadałem na śniadanie. Oszklony front dawał możliwość obserwowania gości. Widziałem kilku eleganckich facetów, robotników drogowych na spóźnionym posiłku, starszą panią w sztucznym futrze, stałą klientkę, i młodego mężczyznę w kapturze na głowie z otwartym MacBookiem na stoliku. Był najmłodszym gościem i pasował do opisu, jaki podał mi David. Siedział blisko drzwi. Mogłem się założyć, że to Langhiemer. Okrążyłem budynek i zaparkowałem w dole ulicy. O tej porze kręciło się tu jeszcze sporo ludzi. Włączyłem komórkę, zamknąłem auto Holly i próbowałem złapać taksówkę. Czekając na chodniku, przeglądałem połączenia w swojej komórce, a następnie włączyłem komórkę, którą dał mi Dell. Knajpa znajdowała się może w odległości stu metrów. Widziałem padające na chodnik światła, ale nikt z knajpy nie mógł mnie widzieć. Zajechała taksówka. Wsiadłem z tyłu. – Dokąd, kolego? – Przepraszam, zapomniałem portfela. Muszę wrócić do mieszkania – rzuciłem kierowcy, wysiadając. Taksówkarz pokręcił głową. Zatrzasnąłem drzwi i patrzyłem, jak żółty samochód odjeżdża, kierując się w stronę rzeki z moją komórką wetkniętą za tylne siedzenie. Wróciłem do hondy i czekałem. Jak dotąd wszystkie moje ograniczone interesy z Langhiemerem były przez niego kontrolowane; musiałem to przerwać. Dałem mu jakieś pięć minut. Niewątpliwie w chwili, gdy włączyłem swoją komórkę, jakiś jego program dał sygnał Langhiemerowi. Teraz pewnie siedzi u Teda, gapiąc się w ekran i dziwiąc, dlaczego jadę w

przeciwnym kierunku, a nie do knajpy. Po czterech minutach zadzwonił telefon. Rozmowa przekazana z jednego numeru na drugi. Moja komórka w taksówce milczała, połączenie przyszło na telefon, który trzymałem w ręce. Zgłosiłem się. – Czekam… – usłyszałem głos Langhiemera. – Przepraszam, coś mi wypadło. Teraz nie mogę. Możemy przełożyć spotkanie? – spytałem. – Myślę, że nie – odparł Langhiemer i rozłączył się. Uruchomiłem silnik. Langhiemer wychodził z knajpy z laptopem w torbie na ramieniu. Skierował się do przejścia dla pieszych i machnął na taksówkę. Minutę później odjechał. Zaczekałem kilka sekund i włączyłem się do ruchu. Niedługo potem taksówkarz wyrzucił go na Piątej Alei. Zaparkowałem, szybko wysiadłem i patrzyłem, jak płaci taksówkarzowi, a potem kieruje się do apartamentowca przy parku. Widziałem, jak wchodzi do budynku. Odczekałem kilka minut i udałem się za nim. W wejściu powitał mnie portier w uniformie, który zapewne wolałby, gdyby go nazwać konsjerżem. – Hej, jestem z firmy Manhattan Cars. Właśnie wysadziłem tu pana Langhiemera. Chodzi o to, że znalazłem na tylnym siedzeniu telefon komórkowy, który chyba należy do niego. Przed zmianą wyczyściłem auto i nie było tam żadnego telefonu. Więc chyba to jego komórka. Pozwoli pan, że pójdę na górę sprawdzić? Nie spodziewałem się, że mnie do niego puści, chociaż starałem się mówić przekonująco. Trzymałem telefon w ręce, udając zmartwionego. – Zadzwonię i spytam go. Zaczekaj tu – rzekł portier. Brązowe skórzane fotele stojące przy biurku ochrony wyglądały na wygodne i usiadłem na tym, który zwrócony był w stronę wind. Z tego miejsca słyszałem rozmowę z Langhiemerem. Jeśli był choć w połowie tak bystry, jak się spodziewałem, to się tu pojawi.

– Pan Langhiemer zjedzie do pana na dół – oznajmił odźwierny. Rzeczywiście, zanim zdążyłem się wygodnie usadowić, otworzyły się drzwi windy i zobaczyłem tego samego mężczyznę, który wyszedł z knajpy Teda. Jasna broda, podkrążone oczy. Szczupły, w czarnym ubraniu. Lekkie drżenie ust i szeroko otwarte oczy wskazywały, że trzęsie się ze złości. Wybiegł z windy z wyciągniętą ręką. Potrząsnąłem nią, wstając, i poczułem, że nie puszcza jej i ciągnie mnie do drzwi. Nie opierałem się; byłem już wiele razy wyrzucany z różnych barów i teraz wydawało mi się to niesamowicie podobne. – Porozmawiajmy na zewnątrz – rzucił. – Wszystko w porządku, panie Langhiemer? – zapytał portier. – Tak, w porządku – odpowiedział. Przed budynkiem, na chodniku puścił moją rękę. – Nie powinien pan tu przychodzić. Czekałem w restauracji, tak jak pan chciał. Niezłe zagranie z tym portierem. Nie zgubiłem telefonu i pan o tym wie. Natomiast zgaduję, że pańska komórka krąży po całym Manhattanie na tylnym siedzeniu taksówki. Sprytne. – Pomyślałem, że ta wiadomość, jaką przekazałem portierowi, może być dla pana wskazówką. Nie był pan zbytnio gościnny. Chciałem zobaczyć widok z okna pańskiego mieszkania. – Czego pan chce? Po to tu przyszedłem. Chciałem go zaniepokoić przed zadaniem zaskakującego pytania. Pamiętałem, co usłyszałem, gdy pierwszy raz do mnie zatelefonował – w tle słyszałem kobiecy głos mówiący mu, żeby przerwał rozmowę, a konkretnie: „Wyłącz się. Żadnych rozmów”. – Jest pan pewny, że nie musi mieć pozwolenia, żeby ze mną rozmawiać przez telefon? – zapytałem. – Co? – Kiedy dziś zadzwonił pan do mnie ni stąd, ni zowąd, usłyszałem kobiecy głos, który mówił, żeby pan przerwał rozmowę. Żeby pan ze mną

nie rozmawiał. Dobrze wiedzieć, kto nosi spodnie w pańskim domu. Tani chwyt, ale chciałem go zirytować. Spodziewałem się, że wybuchnie, zacznie kląć i być może – ale tylko być może – powie coś, czego normalnie by nie powiedział. Langhiemer nie wybuchł, nie wpadł w szał. Przeciwnie. Cofnął się i pokręcił głową. Obserwując wyraz jego twarzy, byłem przekonany, że się przestraszył. Nie spodziewałem się takiej reakcji, ale postanowiłem wykorzystać przewagę. – Gdzie pan był około ósmej wieczorem w sobotę? Milczał. Przez chwilę przyglądał mi się badawczo, czekając, aż jego układ nerwowy zaleje jad. – Zamordowałem przyjaciółkę Davida. To mi pan chciał powiedzieć? Zadrgała mu prawa brew, zaczął grzebać w kieszeniach. – Gdzie pan był? – Byłem w domu. Sam. A teraz zabieraj dupę i zmywaj się stąd albo wezwę swojego adwokata. Nie ruszył się. Ja też. Po chwili opanował się i wytrzymał mój wzrok. – Ja sobie wysoko cenię prywatność, panie Flynn. Proszę odejść. – Szkoda, że nie pomyślał pan o prywatności innych – rzekłem, wyciągając telefon komórkowy. Zrobiłem mu zdjęcie. Już chciał wyrwać mi telefon, ale rozmyślił się i wrócił do środka budynku. Portier krzyknął i wskazał go palcem. Ukrywał coś. Wiedziałem. Ale nie byłem pewny, czy miało to coś wspólnego ze śmiercią Clary albo z Davidem. Cokolwiek to było, z pewnością dotyczyło kobiety, której głos słyszałem w telefonie. Faktu, że usłyszałem, jak się do niego zwracała. Nie miałem jednak pojęcia, o co tu chodzi. Odwróciłem się, bo zdałem sobie sprawę, że muszę dotrzeć na lotnisko przed północą. Dostrzegłem coś kątem oka. Ktoś stał bez ruchu na chodniku od strony parku. Facet z tatuażem. Zamarłem bez ruchu, czując na sobie jego wzrok. Samochód Holly stał w odległości piętnastu metrów,

mężczyzna znajdował się po drugiej stronie ulicy w odległości ponad dwudziestu metrów. Nieprzerwany strumień aut oznaczał, że musiałby kluczyć między pojazdami, żeby dostać się do mnie. Gdybym ostro wystartował, miałem szansę dopaść hondy i uciec. Ale byłoby trudno. Gdyby znalazł się za blisko, gdy dotrę do auta, mógłbym otworzyć bagażnik w nadziei, że Holly trzyma w nim łyżkę do opon. W mojej ręce zadzwoniły kluczyki do auta, strach odebrał mi oddech, a nogi same rwały się do biegu. Zanim zdążyłem ruszyć sprintem, mężczyzna po drugiej stronie ulicy uśmiechnął się, zapalił papierosa, odwrócił plecami do mnie i wszedł do parku. Jeszcze dobrze nie ochłonąłem, ale podbiegłem do auta, wsiadłem i ruszyłem z piskiem opon. ===

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY Wiatr hulający po pasie startowym lotniska Taterboro kołysał małą hondą, którą jechałem na północ Industrial Avenue w kierunku hangaru służbowego FBI, wykorzystywanego też przez inne agencje. Taterboro leżało około piętnastu kilometrów na północny wschód od Manhattanu, w stanie New Jersey. Z lotniska korzystały prywatne towarzystwa czarterowe, zajmujące się transportem towarów i ludzi. Kiedyś umówiłem się na randkę z dziewczyną z pobliskiego Moonachie i pojechaliśmy Industrial Avenue, a potem siedzieliśmy na masce mojego poobijanego chevy tahoe i dzieliliśmy między siebie sześciopak piwa, a nad naszymi głowami z rykiem przelatywały samoloty. Jadąc, próbowałem nie myśleć o Christine. Powtarzałem w myślach rozmowę z Langhiemerem. Nie lubił Davida. Zapewne nawet go nienawidził. Ale czy to wystarczyło, żeby zabić Clarę i wrobić Davida w morderstwo? W głębi duszy czułem, że David nie zabił Clary. Jednak zastanawiałem się czy mnie oszukuje, czy też ja siebie oszukuję, wierząc w jego niewinność. Tak czy inaczej musiałem to przerwać, zanim wytatuowany człowiek firmy wyleje zawartość fiolki z kwasem na Christine, Davida albo na mnie. Honda z pełną szybkością podskoczyła na progu zwalniającym, którego nie zauważyłem. Uderzyłem głową w sufit i zakląłem. Przestałem myśleć o Davidzie i Langhiemerze i skupiłem się na Christine.

Odtworzyłem

naszą

rozmowę

telefoniczną,

którą

przeprowadziliśmy pół godziny temu. Christine mówiła, że nie chce opuszczać Nowego Jorku. Chciała zostać i przeczekać. Była twarda, ale na sposób, który często charakteryzuje twardych prawników – prawników walczących o szanse wygranej i

biorących udział w ryzykownych rozgrywkach prawniczych. Tu jednak miała do czynienia z inną sytuacją. Powiedziałem, że grozi jej poważne niebezpieczeństwo, że jeśli nie wsiądzie z Amy do tego cholernego samolotu, to osobiście je tam wrzucę i przywiążę do foteli. Wina. Winiłem Bena Harlanda i Gerry’ego Sintona za ich chciwość, za ich tchórzostwo w wykorzystywaniu młodych wspólników firmy i robienie z nich kozłów ofiarnych w oszustwach. I winiłem siebie. Kiedy urodziła się Amy, Christine powiedziała, że nie pójdzie do pracy, póki córka nie będzie nastolatką. Byłem przekonany, że wynikało to z wychowania, jakie Christine odebrała. Jej matka pracowała dziennie przez wiele godzin i Christine wiele godzin swych młodych lat spędzała w towarzystwie nianiek i opiekunek, rzadko z rodzicami – nawet podczas weekendów. Wina. Jedynym powodem, dla którego Christine podjęła pracę u Harlanda i Sintona, był fakt, że ja nie mogłem utrzymać rodziny. Po zdaniu egzaminu adwokackiego mogła pracować w najbardziej cenionych firmach, jako że jej curriculum vitae otworzyło przed nią wiele drzwi. Tuż przed Bożym Narodzeniem Christine rozpoczęła pracę u Harlanda i Sintona, na początku w niepełnym wymiarze godzin, później w zwiększonym, aż do pełnego. Pod koniec stycznia tego roku pracowała już sześćdziesiąt godzin tygodniowo. Nie chciała pracować, chciała poświęcić czas Amy. Czas, którego ja ich pozbawiłem, nie przynosząc do domu dolarów. Zaczął padać drobny deszcz i musiałem naprawdę wytężać wzrok, żeby widzieć drogę w słabym świetle reflektorów. Po dziesięciu minutach, z nosem przy przedniej szybie wypatrywałem progów zwalniających. Przed sobą po prawej zobaczyłem światła pozycyjne małego samolotu i tuż obok niech włączony reflektor. Skręciłem na parking i podjechałem przed hangar.

Zbliżając

się,

zobaczyłem

samochód

Della

zaparkowany

przed

otwartymi drzwiami hangaru. Wkrótce przyjedzie siostra Christine z Christine i Amy. Zaparkowałem hondę, podniosłem kołnierz marynarki i pobiegłem do drzwi hangaru. Przemokłem, nim znalazłem się w środku. Żółte światła nad głową dawały złudne wrażenie ciepła. W hangarze było zimno jak w przechowalni mięsa. Przy małym samolocie ujrzałem Della, Kennedy’ego i dwóch, trzech agentów w garniturach. Wśród nich byli Ferrar i Weinstein. Weinstein ciągle przyciskał do piersi zabandażowane palce. Gdy do nich podchodziłem, Dell podniósł rękę, uciszając Kennedy’ego. Obaj mężczyźni nosili długie płaszcze i rękawiczki. – Wiedziałem, że mogę na tobie polegać, Eddie – rzekł Dell, skinął głową i uśmiechnął się. – Kennedy mnie zna i wie, że zawsze dotrzymuję słowa – odparłem. – Dzięki Bogu – podsumował Kennedy w sposób, który jakoś dał mi do zrozumienia, że od samego początku był przeciwny narzuconemu przez Della układowi. Nigdy nie przyjaźniłem się z Kennedym, ale podejrzewałem, że nie popierał metod Della. Kennedy też miał rodzinę. Technik otworzył na masce czarnego SUV-a laptop i Dell wyciągnął rękę po pendrive. W głębi hangaru zobaczyłem innego czarnego SUV-a , ale nie poświęciłem mu bliższej uwagi. – Musimy się upewnić, że nas nie oszukujesz, Eddie. Jeżeli nie masz nic przeciwko temu, to chcemy zobaczyć, jakie dane zawiera ta pamięć – rzekł Dell. – Nie będziesz mógł ich odczytać bez hasła dostępu – odparłem, wręczając mu pamięć. Technik wsunął ją do laptopa i usłyszałem charakterystyczny pomruk napędu, systemu gotowości i przeglądania. – Dużo danych – stwierdził Dell. – Tak, dużo. Proszę pokazać pieniądze – poleciłem.

Agent

przyniósł

dużą

sportową

torbę

i

otworzył.

Banknoty

studolarowe – po dwadzieścia pięć sztuk w każdej paczce. Wysypałem pieniądze na laną betonową posadzkę i odrzuciłem na bok torbę. Przekartkowałem paczkę po paczce, żeby sprawdzić, czy nie ukryto w nich urządzeń śledzących albo bomb atramentowych, i czy wszystkie banknoty mają wizerunek Benjamina Franklina. Po przeliczeniu każdej paczki ułożyłem je starannie obok siebie i zacząłem budować małą wieżę z banknotów. Wszystkie były identyczne i takie same w dotyku, ważyły też tyle samo. – Jeżeli znajdę na nich ślad sprayu… – Są w porządku – uspokoił mnie Dell. Wstałem zadowolony. Deszcz bębnił głośno w aluminiowy dach hangaru. Mimo to mogłem słyszeć podjeżdżające auto i zobaczyłem światła reflektorów przebijające ścianę gęstego deszczu. Auto zatrzymało się przed hangarem. Był to lexus Carmel z Christine i Amy. – Twoi pasażerowie? – zapytał Dell. – Tak, moje pasażerki. – Zatem jesteśmy w komplecie. Poproszę hasło, Eddie. – Wpierw umowy. Kennedy wystąpił do przodu i wyjął dwie koperty. Jedną położył na masce ciężarówki, drugą dał Dellowi. Pierwsza

koperta

zawierała

porozumienie

dotyczące

gwarancji

nietykalności Christine – podpisane przez Kennedy’ego, prokuratora okręgowego Zadera i potwierdzone, że ani stan, ani żadne federalne służby nie wysuną oskarżenia przeciwko Christine Flynn w związku z jej zatrudnieniem w firmie Harland i Sinton. Jednak postawiono też warunki. Zawsze są jakieś warunki. Nietykalność Christine uzależniona jest od zeznań, jakie złoży przeciwko Benjaminowi K. Harlandowi i Geraldowi Sintonowi podczas ich późniejszych procesów.

Włożyłem dokument do koperty i wsunąłem do kieszeni marynarki. Dell powtórzył mój ruch, umieszczając drugą kopertę w kieszeni płaszcza. – Chcę zobaczyć wycofanie oskarżenia przeciwko Davidowi. – Wyciągnąłem rękę. – Nie wiemy, co dokładnie masz na tym pendrivie. Jeżeli jest w porządku – dostaniesz to, czego chcesz – powiedział Dell, ruszając w kierunku otwartych drzwi. Kiwnął, żebym szedł za nim. Ferrar chwycił parasol, dołączył do Della i skrzywił się, gdy spróbował otworzyć parasol. Przerzucił go do lewej ręki, bo prawe ramię wciąż pamiętało spotkanie z mosiężnym kastetem. Dołączyłem do nich na progu hangaru, gdzie wiatr ciskał nam w twarze strugi deszczu. Deszcz zdawał się chłodzić mój rozgrzany, sztywny z bólu kark. Pozwoliłem, żeby omywał mi twarz – niemal wdychałem go. – Umówiliśmy się. Wpierw wycofanie oskarżenia – przypomniałem mu. – Dokąd ma lecieć mój samolot? – zapytał Dell. – Nie twoja sprawa. – W końcu będzie musiała powiedzieć to pilotowi. Pilot musi podać miejsce przeznaczenia, zatem nie ma czego ukrywać. – Powiem ci, kiedy samolot będzie w powietrzu – odparłem. – Nie sądzę, żeby to było takie ważne. – Wciągnął przez nos świeże powietrze. – Nadciąga burza. ===

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY PIERWSZY Otworzyły się drzwi odrzutowca. Wysunęły się ku mnie małe schodki. Nie zareagowałem, musiałem skompletować cały układ i nabrać pewności, że rano zostanie oddalone oskarżenie przeciwko Davidowi. Nienawidziłem pożegnań. Włosy Christine przesycone były zapachem tytoniu. Przestała palić przed urodzeniem Amy, ale wiedziałem, że od czasu do czasu skrycie popala przy kieliszku wina. Podszedłem. Obie z Amy osłaniały się przed deszczem. Delikatnie ująłem w dłonie jej twarz i pocałowałem ją w usta, zimne i słodkie. Całowałem ją po raz pierwszy od miesięcy. W pewnym sensie czułem się tak, jak podczas naszego pierwszego pocałunku – towarzyszyły mi podniecenie i obawa, ale tym razem też miłość i żal. Odsunęła się, spojrzała na ziemię i uklęknęła przy Amy. – Musimy lecieć, kochanie – powiedziała do niej. W świetle padającym z hangaru połyskiwały znaczki z logo zespołów rockowych, których nigdy nie słyszałem, poprzypinane do dżinsowej kurtki Amy. Schyliłem się i wziąłem moją małą dziewczynkę w ramiona. Czułem, jak drży. Spojrzałem na Carmel, wyższą, szczuplejszą i starszą wersję Christine. Nigdy mnie nie lubiła. – Kocham cię, dziecinko. Opiekuj się mamą. Lecicie daleko, tam gdzie naprawdę jest bezpiecznie. Wkrótce do was dołączę. Amy pocałowała mnie w czoło, uściskała z całej swej dziesięcioletniej siły, podała rączkę mamie i ruszyły do samolotu. Dałem Carmel pieniądze. – Chciałabym mieć pewność, że będą bezpieczne – powiedziała. Christine odwróciła się jeszcze przed wejściem na pokład samolotu i spojrzała na mnie. W oczach miała łzy. Otarła je. Poruszała wyraźnie wargami.

– Kocham cię… Nie słyszałem słów w ryku silników samolotu. Może wiedziała, że nie mogę słyszeć, i dlatego łatwiej jej było je wypowiedzieć. Odpowiedziałem jej tymi samymi słowami. Pomachała mi i zniknęła. Zamknęły się drzwi i słyszałem, jak silniki odrzutowca zwiększyły obroty, szykując się do startu. Potem zmieniła się wysokość dźwięku, gdy samolot zawrócił i zaczął kołować na pas startowy. – Hasło? – rzucił Dell. Milczałem – chciałem, żeby samolot już wystartował i zabrał Christine razem z Amy daleko stąd. Daleko od firmy, od Della i Kennedy’ego. Daleko ode mnie. Ferrar z pewną trudnością przerzucił parasol z lewej ręki do prawej i wręczył szefowi radio. – Zaczekaj – rzekł Dell. – Pilot nie wystartuje bez mojego polecenia. Hasło, Eddie, albo samolot nie odleci. – Zawarliśmy porozumienie? – spytałem. Dell skinął głową. Czując w gardle wzbierającą gorycz, podałem mu serwetkę z hasłem wypisanym niebieskim atramentem. Dell przekazał ją Ferrarowi, który zamknął parasol i wręczył hasło czekającemu technikowi. Nie patrząc na Della, odszedłem w kierunku samolotu. Idąc, usłyszałem, jak mamrocze coś przez radio. Deszcz zmienił się w mżawkę, zobaczyłem rzednące chmury, a po chwili odrzutowiec przyspieszył na pasie startowym i wzniósł się w burzliwe niebo. Stałem tam chwilę. Były bezpieczne. Nikt ich nie mógł ruszyć, przynajmniej teraz. Gdy samolot uniósł się wyżej, ostre rwanie w łopatkach zmieniło się w tępy ból. – Cel? – pytał Dell pilota po drugiej stronie linii. – Pozwól, że oszczędzę ci kłopotu – wtrąciłem. – Teraz lecą w niewłaściwym kierunku. Christine jeszcze nie poda pilotowi miejsca lądowania. Kiedy mu je poda, nie będziesz już miał czasu, żeby go

zmienić. Po wylądowaniu samolotu na miejscu będzie ktoś, kto zabierze moją rodzinę w bezpieczne miejsce. Rozpoczniesz działania przeciwko firmie, a one tam zostaną do czasu, gdy zniszczysz Harlanda i Sintona. Skinął głową i wróciliśmy do hangaru. Technik pracował szybko i po kilku sekundach ujrzałem uśmiech rozjaśniający jego twarz. Zęby zabłysły bielą odbijającą się od wypolerowanej, błyszczącej powierzchni maski taurusa. Zrobił balon z truskawkowej gumy do żucia i szepnął do Della. – Dziękuję – rzekł Dell. – Chcę ugody dla Davida – rzekłem. Wręczył mi kopertę. Wiedziałem, gdy tylko ją chwyciłem. Nie zgadzał się ciężar. Kennedy zauważył zmianę mojego wyrazu twarzy. Gniew i strach płynące wprost z trzewi musiały zmyć z mej twarzy kolory. – Coś nie tak, Eddie? – spytał Kennedy. Wręczyłem mu kopertę. Otworzył. Była pusta. Kennedy przedarł ją i już chciał zostawić Dellowi, gdy ten powiedział: – Jeżeli chcesz uniknąć wyroku dożywocia dla Davida Childa, musisz porozmawiać z nim. Otworzyły się tylne drzwi czarnego taurusa i ukazał się w nich prokurator okręgowy Zader. Zapiął szarą, prążkowaną marynarkę i poprawił krawat. Trzymał w ręce dużą brązową kopertę z napisem DOWODY – DAVID CHILD. Wręczył ją mnie. Kiedy się odezwał, nie mógł ukryć triumfalnego tonu. – No wiesz, Eddie, jestem rozczarowany. Nie sądziłem, że uda mi się wykołować kanciarza. Rozerwałem kopertę i znalazłem w niej pięć gęsto zapisanych na maszynie kartek. Nie było to porozumienie dotyczące przyznania się do winy. Przejrzałem dokument i poczułem, jak żółć podjeżdża mi do gardła. Teraz wiedziałem już dwie rzeczy. Bojąc się o Christine, naraziłem Davida – nie powinienem dawać hasła dostępu bez otrzymania porozumienia uwalniającego Davida od oskarżenia o morderstwo.

Zdałem sobie sprawę, że nieważne, co zrobię jutro albo za miesiąc w czasie

ewentualnego

procesu,

bo

dokument,

który

gwarantował, że David zostanie skazany za morderstwo. ===

miał

Zader,

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY DRUGI 20 godzin do strzału Dokument, który wręczył mi Zader, był raportem balistycznym. Potwierdzał ponad wszelką wątpliwość, że kule w ciele ofiary zostały wystrzelone z pistoletu znalezionego w aucie Davida. Spodziewałem się tego raportu, ale nie teraz i nie tak szybko. I nie mogłem zakwestionować ani jednego słowa tego dowodu. Prokurator okręgowy połączył pistolet z auta Davida ze zwłokami znalezionymi w apartamencie. Nie było ucieczki od tego scenariusza. Koniec gry. – Wykorzystałeś mnie – stwierdziłem, zaciskając pięści. Rozstawiłem nogi, jakbym zamierzał się z nim bić, i od razu poczułem zastrzyk adrenaliny. – I twoją żonę – wtrącił Dell. – Teraz już nas nie obchodzi, gdy mamy wspólników. Niech leci. Nie zostanie o nic oskarżona. Już na nic się nie przyda. – On tego nie zrobił, Zader. Zawarliśmy porozumienie: pendrive w zamian za cofnięcie oskarżenia. – Porozumienie… ale nie ze mną – oświadczył Zader. – Próbowałeś układać się z agentem Dellem, tylko że on nie ma władzy nad sprawą Childa. Powtarzam, my nie zawieramy porozumień, nie wchodzimy w układy, które pozwalają wypuszczać morderców na wolność. To nie u mnie. Co najwyżej mogę zgodzić się na karę dwudziestu lat, jeśli przyzna się do winy. Inaczej zobaczymy się w sądzie. Odwrócił się i skierował do SUV-a. Już chciałem na niego skoczyć, ale gdybym go dopadł i rozpłaszczył na betonie, pewnie spędziłbym noc w pudle za czynną napaść. A to nie pomogłoby obronić Davida.

– To żart, prawda? – zapytał Kennedy. – Jesteś już dużym chłopcem, Bill. No to od czasu do czasu zacznij się tak zachowywać – rzekł Dell. Kennedy pochylił się i ruszył w kierunku Della, który obrzucił go wściekłym, płonącym wzrokiem. – Chcesz mnie uderzyć, chłopcze? Proszę bardzo. Skopię ci dupę i zabiorę odznakę – zagroził Dell. Kennedy pokręcił głową i odwrócił się do mnie. – Eddie, ja nic o tym nie wiedziałem, przysięgam. – Mówił szczerze. Wyglądał nawet na bardziej wymizerowanego i wymiętego niż wczoraj. Miał włosy i koszulę mokre od deszczu i odniosłem wrażenie, że na nogach trzyma go jedynie wściekłość. Kennedy był uczciwy i bezpośredni. I to go niszczyło. Dell wystąpił do przodu, czekając na atak. Kennedy cofnął się, wsiadł do swojego ciemnego sedana i odjechał. Stałem, trzymając w ręce raport balistyczny, gdy Dell i jego ludzie wsiadali do swoich pojazdów i odjeżdżali sprzed hangaru. Zrobiłem właśnie

coś, czego

miałem nigdy

więcej nie

robić.

Poświęciłem niewinnego człowieka dla bezpieczeństwa swojej żony. Człowieka, który nadstawiał karku, żeby pomóc Christine, który zapłacił za helikopter, aby mogła w Wirginii zdążyć na samolot – tego człowieka fatalnie zawiodłem. Zadzwoniłem na komórkę Christine, ale nie uzyskałem połączenia. Deszcz bębnił po metalowym dachu. Będąc w hangarze sam, słyszałem echo mojego oddechu i stukotu butów o beton. Myśleć. Dell już mnie nie potrzebuje. Dostał hasło dostępu, dowód prowadzący do wspólników i do pieniędzy. Jutro może zniszczyć firmę, kiedy tylko pieniądze wylądują w miejscu docelowym. Będzie czekał ze swoim zespołem przed biurami i wkroczy w tej samej sekundzie, w której pierwszy cent znajdzie się na koncie firmy. Teraz już mi nie pomoże.

Zader chciał mieć sławnego mordercę. W ten sposób wyrobi sobie nazwisko. A wtedy spróbuje zaspokoić swoje ambicje polityczne, które sięgają znacznie dalej niż fotel prokuratora okręgowego. Marzyło mu się zostać burmistrzem albo nawet gubernatorem. Musiał tylko zrobić jedno. Wygrać sprawę w sądzie. Usłyszałem sygnał komórki – dobiegał jakby gdzieś z daleka albo spod wody. Kiedy wyjąłem komórkę z kieszeni, sygnał rozbrzmiał szerokim echem po hangarze, niemal mnie ogłuszając, ale przynajmniej zagłuszając przykre myśli. – Eddie, tu Bill – usłyszałem głos agenta Kennedy’ego. Nigdy przedtem nie zwracał się do mnie po imieniu. – To, co zrobił Dell, było złe, i ja w tym nie biorę udziału. Musimy być wobec siebie szczerzy, bo co nam innego zostało? Przepraszam, Eddie, chciałem, żebyś wiedział. I chcę, żebyś wiedział, o co mi chodzi. – Słucham. – Federal Plaza. Mogę przechwycić każde prokuratorskie albo policyjne akta, tak żebyś na pewno miał na jutro wszystko, czego potrzebujesz. Zapewne nie pomoże to twojemu klientowi, ale ja chcę pomóc tobie. – Mój klient został wrobiony. – Wiem, co myślisz. Do diabła, pewnie masz rację. Jednak zorientuj się, co mogę dla ciebie zrobić. Nie ma szans, żeby sędzia zrezygnował z powodu braku dowodów. A nawet jeśli na rozprawie wstępnej wyczarujesz coś jak Houdini, słyszałem, że Zader i tak jutro po południu dokona

formalnego

wyboru

członków

ławy

przysięgłych,

a

oni

zdecydowanie wystąpią przeciwko twojemu klientowi, i ty nie będziesz miał im nic do powiedzenia. – Pozwól, że ja się zatroszczę o ławę przysięgłych – może wpłynę na zmianę ich decyzji, znajdę coś, czego jeszcze nie mam. Teraz muszę nad tym popracować i chcę, żebyś jeszcze coś dla mnie zrobił, jeśli naprawdę chcesz mi pomóc.

– Oczywiście, wal. – Muszę wiedzieć wszystko o ofierze – wszystko, co tylko możesz znaleźć. Coś na temat tego zachowania w windzie. Prokurator jeszcze nie ma wyraźnego motywu morderstwa i nie chcę, żeby mnie tym jutro zaskoczył. Jeżeli się nie mylę, to Child został wrobiony w morderstwo. – Jasne, zrobię, co się da. Gdy coś znajdę, dostarczę ci jak najszybciej. Coś jeszcze? – Chcę cię o coś spytać. Jestem śledzony. Hiszpan z tatuażem na szyi – reprodukcja obrazu Krzyk Edvarda Muncha. Groził fiolką z kwasem, że zamknie usta Davidowi. Domyślam się, że to zakapior wynajęty przez Harlanda i Sintona. Znasz go? – Znam tylko członków zespołu ochrony firmy. Dell mówił mi, że zaznajomił cię z Gillem i jego ludźmi. Nie widziałem nikogo pasującego do tego opisu w obrębie firmy i okolicy. Ale mogę się tym zająć. Jeżeli go znowu zobaczysz, daj mi znać. – Dzięki. Dam znać. – Przykro mi, Eddie – powiedział wolno Kennedy, zupełnie jakby chciał mnie przeprosić. – Postaram się zdobyć to wszystko dla ciebie. Do oddziału specjalnego dołączyłem dopiero miesiąc temu. Oni tam do niczego nie doszli i sam musiałem węszyć za dowodami, za tym, co przeoczyli. Mimo tego, co Dell ci teraz powiedział, zamierzamy oskarżyć współpracowników, jeżeli nie dopadniemy Harlanda i Sintona. Wszystkie osoby zamieszane w sprawę. Tak więc przez weekend wpadnie w nasze ręce też Child. Dell chciał, żeby on poszedł na układ, ale jednocześnie chciał go odseparować od firmy i dać mu nowego obrońcę. Zapytał mnie, czy znam kogoś, kto mógłby tym pokierować za rozsądną cenę. Wskazałem ciebie. Powiedział, że słyszał już twoje nazwisko i wyciągnął akta Christine. Miał dokładne dane o wszystkich współpracownikach. Doskonale mu pasowałeś, Eddie. Przykro mi. – Wiem, że nie wrobiłeś mnie w to. Ale teraz możesz pomóc. Zbierz wszystkie akta, jakie tylko będziesz mógł, i spotkamy się za godzinę w

moim biurze. Muszę zaplanować co, u diabła, mam powiedzieć na jutrzejszej rozprawie. Zacząłem gubić wątek, wreszcie na linii zapadła cisza. – No wiesz… przecież możesz się mylić – przerwał ją po chwili Kennedy. – Wiem, że twoim zdaniem Child jest niewinny, ale na filmie z kamery ochrony wyraźnie widać, że był ostatnią osobą wychodzącą z tego apartamentu, a kilka minut później znaleziono tam martwą jego przyjaciółkę. Zginęła od wielu strzałów z broni, którą później znaleziono w aucie twojego klienta. Wszystkie fakty wskazują na to, że jest mordercą. Jesteś pewien, że znajdujesz się po właściwej stronie? – Jestem obrońcą, Kennedy, nie mam właściwej strony… Mam tylko klienta. Kennedy właśnie to chciał usłyszeć. Wszyscy z sił prawa i porządku myśleli tak samo o prawnikach. Jak oni to robią, że śpią, nawet gdy wiedzą, że winnego wypuścili na wolność? A jeszcze trudniej będzie zasnąć, gdy niewinnego wsadzi się do więzienia. Miewałem takie koszmary. – Nie martw się, wiem, że jestem po właściwej stronie. Czuję to. Spotkajmy się u mnie w biurze za godzinę. – Okej, ale najpierw upewnię się, że jest bezpiecznie. I co będziesz robił przez tę godzinę? – zapytał Kennedy. Myślałem o tym. Nie było sensu wracać do domu Jaszczurki. Poza tym miałem inny pomysł. – Pojadę usmażyć wsparcie Zadera – oświadczyłem. – Co? Ławę przysięgłych? Co chcesz zrobić? – Użyję swojej tajnej broni, która da nam szansę zniszczenia sprawy, zanim ta znajdzie się przed sądem przysięgłych. – Jak chcesz to zrobić? – Zatrudnię dla Childa jeszcze jednego adwokata. ===

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY TRZECI Pub Finnegana na Pięćdziesiątej Szóstej Ulicy bardziej przypominał przytułek dla ślepców niż bar. Na drzwiach widniał napis: NIGDY NIE ZAMYKAMY. Siedziałem przed tym lokalem za kierownicą hondy Holly i przy wewnętrznym świetle samochodu czytałem raport balistyczny kryminalistyków. Z charakterystycznych rys i żłobień na pociskach wydobytych z ciała ofiary jednoznacznie wynikało, że zostały wystrzelone z broni znalezionej w aucie Davida. Cenny materiał dla oskarżyciela. W tym raporcie niepokoiło mnie tylko jedno – Noble, badając broń, znalazł odrobinę ziemi na kolbie i w małej szczelinie przy magazynku. Postanowiłem przemyśleć to później, chociaż pewnie to o niczym nie świadczyło, ale zawsze tego rodzaju drobiazgi nie dawały mi spokoju. Wysiadłem z auta i podszedłem do pubu Finnegana. Okna były zasłonięte od środka, a drugie drzwi, tuż za wejściowymi, zawsze miały zaciągnięte zielone zasłony, które cuchnęły skwaśniałym piwem i dymem papierosowym. Sprawiało to wrażenie, jakby właściciel pubu był wampirem i unikał dziennego światła, broniąc się nawet przed nagle wchodzącymi klientami. Bar miał reputację speluny, a jego właściciel, Paddy Joe, tolerował wszelkiej maści klientów. Przed dziesięcioma laty można było tu zwykle znaleźć w jednym kącie członków gangu motocyklistów, w drugim Bloodsów grających w bilard, a przy barze

połowę

funkcjonariuszy

wydziału

zabójstw

z

szesnastego

komisariatu, ostro popijających tequilę. – Jest dziś Cooch? – spytałem. Paddy Joe podniósł wzrok nad kontuarem, ale przez moment nie widziałem jego twarzy będącej elementem głowy tak wielkiej jak u starego goryla. T-shirt przysłaniała mu wełnista siwa broda, której koniec znajdował się w okolicy jego brzucha, a na poziomie moich oczu.

Cofnąłem się o krok i mogłem skupić się na jego błękitnych oczach i złotych koronach na zębach. – Jest u siebie. Dobrze cię widzieć, Eddie. Chcesz coli czy może czegoś innego? Kiedy zaglądałem do butelki, Paddy zawsze dbał o to, żebym do domu dotarł w jednym kawałku. Teraz wiedział, że rzuciłem picie albo przynajmniej próbowałem to zrobić. – Nie, dziękuję. Wszystko okej. Miło cię widzieć, stary. Uniósł potężną pięść i przybiliśmy żółwika. Wyglądało to tak, jakby żelka zderzyła się ze stalową kulą do wyburzania domów. Odwróciłem się od baru, minąłem zniszczoną szafę grającą i wspiąłem się po wąskich schodkach na antresolę w odległym, lewym rogu pubu. Tam, w otoczeniu trzech podpitych prawników, brylował Cooch. – To, co zawsze powtarzam… nigdy nie pozwól klientowi zajmować miejsca dla świadków. To samobójstwo – perorował Cooch. – Weźcie takiego Gerry’ego Spence’a, taaa… najlepszego adwokata procesowego. Spence praktykował przez pięćdziesiąt cholernych lat i nigdy nie przegrał sprawy, a tylko raz, albo dwa razy, wpuścił tam swojego klienta. Dwóch mężczyzn przy stole Coocha było mniej więcej w jego wieku, trzeci młodszy, blondyn, łowił chciwie każde jego słowo. Pozwoliłem Coochowi dokończyć. Był trochę głuchawy i w związku z tym miał problemy z głosem. Gdy mówił, można go było słyszeć nawet na ulicy. Nosił co prawda aparat słuchowy, ale rzadko z niego korzystał – tylko wtedy, gdy chciał słyszeć, i wyłączał go, kiedy nie miał ochoty słuchać, co się do niego mówi. Jak w takich sytuacjach, gdy przypominano mu, że właśnie przypada na niego dyżur za barem. – Spence zwykle powtarzał: mów klientowi, co ma zeznawać na przesłuchaniu.

Atakuj

prokuratora.

Atakuj,

atakuj,

atakuj.

Ale

najlepszym sposobem… Obaj prawnicy w średnim wieku słyszeli to już przedtem – to był ulubiony temat Coocha – i zaczęli rozmawiać między sobą. Cooch,

niezrażony tym, skierował całą uwagę na młodego prawnika. – Prawo karne to wojna. Jednak nie jest to walka z systemem, to wojna z dowodami. To jak… jak on się nazywał… Irving Kanarek. Ten to tak walczył, że proces przestawał być loterią. Nigdy o nim nie słyszałeś, chłopcze? Młodzieniec pokręcił głową. – Był obrońcą w wielu słynnych procesach. Reprezentował też Charlesa Mansona… no i właściwie prawie go wybronił. Ale Irving wtedy przegiął. Prawie wszystkiemu się sprzeciwiał. Zgłaszał sprzeciw za sprzeciwem. Podczas zeznań, mów wstępnych… i tak dalej. Często wkurwiał sędziego. Na przykład podczas procesu Mansona Irving dwukrotnie wylądował w areszcie za obrazę sądu. To był prawdziwy wojownik. Kiedyś prokurator wezwał świadka, żeby podał nazwisko do protokołu. Stary Irving w mgnieniu oka był na nogach. „Sprzeciw, Wysoki Sądzie. Ta odpowiedź będzie traktowana jako pogłoska, ponieważ świadek zna swoje nazwisko jedynie dlatego, że usłyszał je od swojej matki!”. Młody prawnik roześmiał się z grzeczności, potem wlepił wzrok w butelkę piwa. Zbliżyłem się i kiwnąłem do Coocha. – A tu, chłopcze, masz przed sobą prawdziwy talent. Oto Eddie Flynn. Kiedy zobaczysz go w sądzie, pilnie się przyglądaj. Ucz się od następcy Gerry’ego Spence’a – przedstawił mnie młodzieńcowi. Wymieniłem pozdrowienia z prawnikami, którzy z kolei pożegnali się z Coochem, przeprosili i wyszli. Młody prawnik dopił millera, podziękował Coochowi za radę i też wyszedł. Usiadłem. – Miły chłopak, najwyższa punktacja na egzaminie adwokackim. Pierwszy na roku w szkole prawniczej. Doskonale się zapowiada. Szkoda tylko, że nie ma żadnego pieprzonego pomysłu, jakim być prawnikiem, ale to przyjdzie z czasem… Tak jak u ciebie, Eddie. – Gdy byłem w jego wieku, dałeś mi uczciwą radę. Byłem ci wdzięczny

– pomogła. Machnął lekceważąco ręką. – Co mogę dla ciebie zrobić? – spytał. – Potrzebuję przysługi, Cooch. – Co? Nie dosłyszałem. – Pochylił się ku mnie, włączając aparat. – Zapłacę ci dziesięć patyków za dzień pracy w sądzie… jutro. – Dziesięć kawałków? Jutro? O co chodzi? – Wciąż nie dosłyszał. – Sprawa o morderstwo. Jutro odbędzie się rozprawa wstępna. Zajmiesz drugie krzesło. Uniósł ręce, spojrzał na wzory z plam nikotyny na suficie, zamruczał coś, a potem znowu skupił się na mnie, czekając na szczegóły. Mimo upływu lat ten siedemdziesięcioletni prawnik ciągle był tak bystry i tak oddany swemu zawodowi jak żaden inny, którego spotkałem. Cooch autentycznie interesował się swoimi klientami, chciał ich dogłębnie poznać, poznać ich rodziny, ich poręczycieli kaucji, dzieci i zwierzęta domowe. Utrzymywał się dzięki bronieniu drobnych mafiosów i złodziei okradających domy towarowe. Już prawie rok nie widziałem Coocha i w tym czasie znacznie się postarzał. Obwisła skóra na szyi, koszula jakby za duża, włosy prawie całkiem białe. Prawdziwy twardziel powoli stawał się wspomnieniem. – Więc? No dalej, podaj mi szczegóły. Jak mam się przygotować, skoro nie podajesz mi żadnych szczegółów sprawy? Chcesz, żebym odgrywał świadka? Co? Gadaj, co chcesz, żebym robił? Jeden z prawników siedzących z Coochem zostawił w szklance trochę szkockiej i teraz kostka lodu rozcieńczyła alkohol. Patrzyłem na ten ciemnobursztynowy płyn przez długą sekundę. Nie

powinienem,

powiedziałem do siebie, ale chwyciłem szklankę i szybko połknąłem whisky. – Posłuchaj. Nie musisz się o to martwić – oświadczyłem. – Eddie, to nie fair. Potrzebujesz mnie z jakiegoś konkretnego powodu. Więc co chcesz, żebym jutro dla ciebie zrobił?

– Na wstępnej? Absolutnie nic. – Co? – Nie chcę, żebyś na wstępnej cokolwiek robił. Potrzebny mi jesteś dla ławy przysięgłych – odparłem, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. – Chwila. Mam nic nie robić przed ławą przysięgłych; nie mogę przesłuchiwać… Wiesz co, w takim razie moja obecność będzie bezcelowa. Pamiętasz, co sędzia Sol Wachtler powiedział w sądzie apelacyjnym? Był to jeden z ulubionych tematów Coocha. Znałem go, ale pozwoliłem mu mówić. – Powiedział: „Prokurator może przekonać ławę przysięgłych, żeby postawiła w stan oskarżenia nawet kanapkę z szynką”. Twój klient niepotrzebnie trwoni pieniądze, nie mam tam nic do roboty. – Ależ ja nie chcę, żebyś tam cokolwiek robił czy mówił do sędziów przysięgłych – masz się tylko pokazać. Cooch trawił to w myślach z otwartymi ustami, wreszcie odchylił się na oparcie pokrytego sztuczną skórą siedzenia. Po chwili wyprostował się i wymierzył we mnie palec. – Nie chcesz, żebym cokolwiek robił na wstępnej, ale jestem ci tam potrzebny fizycznie, tak? Chcesz, żebym swoją obecnością zaskoczył ławę przysięgłych? – Właśnie. Pokręcił głową i zaśmiał się. – Eddie, jesteś stukniętym geniuszem. Wiedziałeś? ===

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY CZWARTY Odnosiłem wrażenie, jakbym chronił się przed burzą w dziecięcym autku. Deszcz bębnił w maskę i zalewał przednią szybę. Nie mogłem teraz telefonować do Childa, ponieważ i tak nie słyszałbym go w tym ogłuszającym szumie. Dzwonił do mnie, ale nie odebrałem. Nie chciałem z nim dyskutować – jeszcze nie teraz, nie znałem odpowiedzi na jego pytania – do czasu znalezienia sposobu wybrnięcia z tego. Spróbowałem połączyć się z Christine. Poczta głosowa. Przeglądając spis numerów, trafiłem na numer szpitala. Tym razem szybko połączyłem się z pielęgniarką na oddziale Popo. Był przytomny, skłonny do współpracy, ale tak nafaszerowany morfiną, że nie pozwolili mu ze mną rozmawiać. Policji też nie pozwolili. Poprosiłem pielęgniarkę, żeby powiedziała Popo, że zadzwonię i że jestem mu wdzięczny za to, co zrobił dla Davida. Pielęgniarka przyrzekła przekazać; rozłączyłem się i skierowałem uwagę na Czterdziestą Szóstą Zachodnią. Na ulicy nie było dużo ludzi; deszcz zatrzymał ich w domach. Parkowałem prawie dwadzieścia minut i nie widziałem ani jednego przechodnia przed swoim biurem. Przejechało kilka samochodów, ale za szybko zniknęły, żeby należały do ludzi obserwujących to miejsce. Ja też jeździłem tam i z powrotem, rozglądając się za kimś siedzącym w aucie i czekającym na mój powrót do biura. Byłem przekonany, że ulica jest czysta. Nie jestem jednak ekspertem od śledzenia, więc zrezygnowałem i czekałem na Kennedy’ego. Mogłem się domyślić, że Gerry Sinton zebrał połowę oddziału ochroniarzy w moim biurze, którzy z bronią w ręku czekali w ciemności na moje przyjście. Byłem już spóźniony, a Kennedy się nie pokazał. Już chciałem do niego telefonować, gdy ujrzałem mijającego mnie ciemnego sedana. Zaparkował około pięćdziesięciu metrów przede mną, tuż przed moim biurem.

Czekałem. Zobaczyłem szczupłą, wysoką postać Billa Kennedy’ego wysiadającego z samochodu z niebieską plastikową teczką pod pachą. Klakson hondy zabrzmiał jak ryk chorego osła, ale wystarczył, żeby Kennedy się odwrócił. Mignąłem światłami, wysiadłem i zamknąłem drzwi. Zanim zdążyłem dołączyć do niego, byłem już przemoczony. Deszcz padał tak mocno, że nie było sensu zatrzymywać się na ulicy i rozmawiać, więc pobiegliśmy do wejścia do mojego biura. Od wczesnego ranka tu nie byłem i przy normalnym ruchu nie można było lokować w drzwiach zwykłych znaków ostrzegawczych. Dlatego nie było tam dziesięciocentówek i wykałaczek, które mogłyby dać mi znać, że na górze czeka nieproszony gość. Chroniąc się przed ulewnym deszczem, weszliśmy szybko i głośno zatrzasnęliśmy za sobą drzwi. Jeżeli ktoś był na górze, zapewne nas słyszał. Otrząsnęliśmy odzież z deszczu, otarłem twarz i przeczesałem włosy opadające mokrymi kosmykami na czoło. Nasze oddechy parowały w zimnym korytarzu, a wokół stóp tworzyły się kałuże wody. Ruchem oczu wskazałem drogę do mojego biura, Kennedy skinął głową, wręczył mi plastikową teczkę, wyciągnął służbową broń i zaczął ostrożnie wspinać się po schodach. Podążyłem za nim w pewnej odległości. W biurze paliła się lampka. Kennedy wyciągnął rękę, dając mi znak, żebym się zatrzymał u szczytu schodów. Zręcznie, cicho podszedł do drzwi, trzymając oburącz pistolet. Zbliżyłem się i stanąłem z drugiej strony. Kennedy pokręcił głową i na migi polecił, żebym się nie ruszał z miejsca. Błyskawicznie przekręcił gałkę drzwi i pchnął je, wpadając do środka z bronią wyciągniętą przed siebie. ===

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY PIĄTY Woda spływała mi po karku, gdy tuliłem się do ściany. Nic nie słyszałem. Żadnego dźwięku. – Kennedy? – Czysto – odparł. Odetchnąłem. Wszedłem do środka. Musiałem rano zostawić zapaloną lampkę na biurku. Jednak nie było to do mnie podobne. Muszę uważać. Gdyby Dell nie zapłacił mi za reprezentowanie Childa, musiałbym regulować

rachunek

za

energię

elektryczną

kartą

kredytową.

Otrząsnęliśmy resztki deszczu z ubrań. Potem zdjąłem marynarkę i usiadłem, żeby przeczytać zawartość teczki, którą otrzymałem od Kennedy’ego. Dokumenty przyniesione przez Kennedy’ego nie zawierały wielu danych, których już nie znałem. Niektóre spisy dowodów rzeczowych i dokładny, nieznany mi jeszcze plan apartamentu Davida. – Ciągle uważasz, że twój klient jest niewinny? – zapytał Kennedy. Skinąłem głową. – Nie podoba mi się sposób, w jaki Dell to rozgrywa, więc zrobię, co będę mógł, ale chciałbym wiedzieć, dlaczego jesteś taki pewny niewinności Childa – rzekł. – Wiem, jak to wygląda, ale spójrz mu prosto w oczy – nie widać w nich winy. To wszystko wygląda tak źle, ponieważ miało tak wyglądać. Ktokolwiek go wrobił, chce go teraz przygwoździć za morderstwo Clary. Przy okazji – nie pokazałeś mi, co dostałeś na temat ofiary. Agent FBI wcisnął obie ręce w kieszenie, wyciągnął je i pokazał, że są puste. – Nic? – spytałem.

– Żadnych dokumentów podatkowych, brak numeru ubezpieczenia społecznego i jakichkolwiek badań medycznych w tym stanie. Tak samo brak danych stomatologicznych. Nie ma świadectwa urodzenia, numeru telefonu komórkowego zarejestrowanego na jej nazwisko. Otrzymałem tylko prawo jazdy, kartę biblioteczną i kartę bankomatową – wszystko wydane pół roku temu Clarze Reece. – Czy przedtem miałeś z czymś podobnym do czynienia? – Nigdy. Zawsze udaje mi się zdobyć choćby świadectwo urodzenia. Używała drogiego telefonu na kartę. W torebce miała gotówkę – ale nie było kart kredytowych, tylko wyciąg z rachunku bieżącego. Policja wysłała samochód do mieszkania Davida, które wcześniej zajmowała Clara. Wiedziałem, że Clara wyprowadziła się potem do Davida, ale to mieszkanie zostało dokładnie wyczyszczone – brak mebli, listów, nawet telewizora. Nigdzie najmniejszego skrawka papieru. Och, no i ten zapach; najwyraźniej całe

to

miejsce

czyszczono

gorącą parą i

chemikaliami na kilka dni przed morderstwem. Clara mówiła, że przeprowadziła się do Davida, ale on twierdził, że niczego tu nie czyścił. Ktoś to zrobił, i to bardzo sumiennie. Policja nie znalazła w mieszkaniu nawet jej włosa. – Tak jakby rozwiała się w powietrzu – zauważyłem. Kennedy skinął głową i dodał: – Muszę przyznać, że to mnie zbiło z tropu. Prokurator założył, że mordercą kierowała jakaś dzika nienawiść, jakaś pasja, ale mnie jakoś to nie przekonuje. To wygląda tak, jakby Clara Reece przed czymś albo przed kimś uciekała i nagle wygrała los na loterii, spotykając twojego klienta. To niczego nie dowodzi, Eddie. Jednak może o czymś świadczyć. – Jeżeli się nie mylę, to było zaaranżowane – oświadczyłem. Stłumił śmiech. – No, jeżeli został wrobiony, zrobiono to genialnie, jeszcze z czymś takim nie miałem do czynienia. Twój klient mówił, że wyszedł z apartamentu o dwudziestej dwie, całując Clarę na pożegnanie. Twierdził,

że gdy wychodził, była ożywiona i dobrze się czuła. Jednak Gershbaum usłyszał strzały, wyszedł na balkon, zobaczył rozbite przez kulę okno i wezwał

ochronę

– jego

rozmowę

telefoniczną zarejestrowano

o

dwudziestej dwie. Kamera ochrony nie pokazała nikogo innego w pobliżu apartamentu do chwili, gdy cztery minuty później przybyli ochroniarze. W apartamencie znajdowała się tylko jedna osoba – ofiara. Gdyby był tam inny zabójca… no to chyba musiałby odfrunąć. Clarę zastrzelił Child, Eddie. Dlaczego nie chcesz tego przyjąć do wiadomości? Co przemawia za twoim klientem? Albo kłamie, albo Clara Reece strzeliła sobie w tył głowy dwanaście razy. Nie sądzę, żeby mogła to zrobić, i nie było tam nikogo innego, kto mógłby to zrobić. Gershbaum z balkonu nie widział, żeby ktoś uciekał, i nikt nie wyszedł z apartamentu w tym czasie – można to też sprawdzić na filmie z kamery. Na dodatek w jego wozie znaleziono broń. W świetle tych dowodów można uznać, że jest mordercą. Przestań rozglądać się za tym, co chcesz widzieć, i spójrz na nagie fakty. Coś z tego, co mówił Kennedy, zwróciło moją uwagę, chociaż nie byłem pewien co. Było to podobne do mignięcia talii kart, gdy rozdający jedną z kart przed przetasowaniem przytrzymuje o mikrosekundę dłużej niż inne. Może w ten sposób chce mi coś przypomnieć – może chce, abym w rzeczywistości zobaczył właśnie tę jedną jedyną kartę? Inne karty były tylko rozmazaną plamą. Powtarzałem w myślach to, co Kennedy mówił, szukając tej mojej karty. I znalazłem ją. – Powiedziałeś, że rozglądam się za tym, co chcę widzieć… Ja chcę, żeby on był niewinny – dokończyłem. – Nie chciałem, żeby zabrzmiało to tak bezceremonialnie. Jednak uważam, że powinieneś się nad tym zastanowić – odparł. – Tak, na pewno jest to sprawa kluczowa. To było proste. Kamień węgielny każdego oszusta – ludzie zawsze wierzą w to, co widzą. Kennedy przeciągnął się i w tym momencie akta leżące na jego

kolanach zsunęły się na podłogę. Wstałem, rozprostowałem się i obszedłem biurko, żeby rozruszać nogi i sprawić, aby krew do nich napłynęła. – Potrzebuję następnej przysługi. Muszę jechać – oświadczyłem. – Dokąd? – zapytał Kennedy, zerkając na zegarek. Dochodziła pierwsza w nocy. – Central Park West. Muszę rzucić okiem na miejsce zbrodni. – To może być trudne. – Ten budynek jest otwarty przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Możemy tam wejść. A nuż coś tam znajdziemy. Jeżeli sprawa wygląda tak, jak sobie wyobrażam, to muszę rozważyć innego podejrzanego o zamordowanie Clary. Bernarda Langhiemera. – Nigdy o nim nie słyszałem. – On coś ukrywa. David i Langhiemer mieli już ze sobą do czynienia. Rozmawiałem z nim dzisiaj i on… – Słowa uwięzły mi w gardle. Stałem przy oknie i patrzyłam na ulicę przez żaluzje. Dziesięć metrów od mojego biura parkował niebieski ford. Okno od strony kierowcy musiało być otwarte, ponieważ zobaczyłem unoszącą się stamtąd smużkę dymu. – Mamy towarzystwo – oznajmiłem. – Czyje? – zapytał Kennedy. – Stąd nie widzę – odparłem. Światło lampki na biurku odbijało się w szybie okna, psując widoczność. Usłyszałem, że Kennedy wstaje i zbliża się. Odwróciłem się i zobaczyłem, że dostrzegł odbicie światła lampki w szybie. Podszedł do biurka. Już chciał zgasić lampkę. Coś mi zaczęło świtać. Żadna teoria, żadne złudzenie – coś więcej. Było to uczucie niepokoju, który nagle zaczął się przeobrażać w panikę. – Nie ruszaj się! Zaczekaj! – krzyknąłem. Kennedy zamarł bez ruchu z ręką na blacie biurka. – Wczoraj, zanim Dell dał mi pieniądze, martwiłem się, jak zapłacę

rachunek za elektryczność. Kennedy patrzył na mnie ze zdziwieniem. – Nie pojmujesz? Jestem niemal pewien, że nie zostawiłem zapalonej lampki na biurku. Tu ktoś był. ===

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY SZÓSTY Kennedy powoli odsunął na bok leżące na biurku luźne kartki, żeby lepiej widzieć przewód łączący lampkę. Podniósł go, a potem ostrożnie położył. To wystarczyło, żebym zobaczył, że ktoś majstrował przy włączniku. Od włącznika prowadził drugi, czerwony drut do świeżo wywierconego otworu w blacie biurka. Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia. Wstrzymaliśmy oddech. Twarze pokryły nam się kroplami potu. Czerwony kabel z włącznikiem na nim był na biurku niewidoczny. Otwór w blacie miał tylko kilka milimetrów szerokości, tyle, żeby zmieścić drut. Odsunąłem od biurka fotel, Kennedy ukląkł i wyjął z kieszeni małą latarkę. Pochylając się, wcisnął się pod biurko jak mechanik wślizgujący się pod samochód. – Eddie, spójrz. Ale, na litość boską, ruszaj się powoli i niczego nie dotykaj. Położyłem się ostrożnie obok niego i zajrzałem pod biurko. Było tam sześć dwulitrowych butli po coli, przymocowanych taśmą przylepną do spodu blatu. Przymocowano je na tyle daleko, że gdybym usiadł przy biurku, nie dotknąłbym ich kolanami. Czerwony drut biegł od otworu do spodu każdej butli i był do nich przymocowany. Butle wypełniał mętny płyn i coś, co wyglądało jak folia aluminiowa wyścielająca dno butli. – Pod żadnym pozorem nie dotykaj lampki. Musimy bardzo ostrożnie stąd wyjść. Zabieraj dokumenty i wynośmy się. I tak zrobiliśmy. Kennedy zamknął za nami drzwi biura, otarł pot z czoła i włosów. – To bomby z kwasem. Butle są wypełnione kwasem solnym. Dodali przełącznik na kablu zasilającym lampkę. Jeżeli wyłączymy lampkę, prąd zamiast do lampki popłynie czerwonym kablem, a potem rozgrzeje folię aluminiową u spodu butli. Pięć, może dziesięć sekund później blat biurka

znajdzie się na suficie, a całe twoje biuro skąpie się w kwasie solnym. Widziałeś, jak ktoś wrzuca proszek do pieczenia do butelki z colą? Zawartość wylatuje nawet piętnaście metrów w górę. A gdy kwas w tych butlach zostanie bardzo podgrzany, efekt będzie naprawdę niszczycielski. – To robota tego faceta, o którym ci mówiłem. – Pamiętam i nabrałem podejrzeń, gdy tylko o nim wspomniałeś. Teraz mam potwierdzenie. Musimy go wyeliminować – rzekł i zaczął wybierać numer na swojej komórce. Czekając, aż ktoś odbierze, powiedział: – Oficjalnie mnie tu nie ma. Ale mogę wezwać Ferrara i Weinsteina. Oni dla mnie zaryzykują. Człowiek w tym samochodzie czeka, aż wrócisz do biura i wyłączysz lampkę. Czeka na twój krzyk. *** Siedzieliśmy w ciemnym korytarzu mojego domu. Kennedy z glockiem w jednej ręce i komórką w drugiej. Czekał na odpowiedź Ferrara, musiał wydać polecenie, żeby zajęli odpowiednie pozycje. – Kim jest ten gość z tatuażem na szyi? – zapytałem. Dotąd próbowałem tylko zgadywać. – Nikt nie zna jego prawdziwego nazwiska. Ludzie nazywają go El Grito – Krzyk. Jest przesłuchującym i płatnym mordercą kartelu Rosa, jednego z największych w Meksyku. Oni prowadzą wojnę z innymi kartelami, ale kontrolują Białą Linię – szlak od Boca del Rio, przez cały kraj do Tijuany. El Grito jest jednym z najgroźniejszych ludzi w Ameryce Południowej. W czasie wojen narkotykowych tacy faceci muszą dbać o swoją reputację – budują ją na brutalności i strachu. El Grito często używa kwasu i nigdy nie knebluje swoich ofiar – uwielbia słuchać, jak krzyczą. Bomba kwasowa to jego ulubiony sposób działania. – Nie podoba mi się to, Kennedy. – Kartel jest silnie finansowo związany z Harlandem i Sintonem. Domyślam się, że znaleźli się tu po to, aby pomóc firmie w tym jej małym

problemie. – Robi się coraz ciekawiej – stwierdziłem. – Eddie, jednak nie mam pojęcia, czy sam kartel bezpośrednio jest w to wciągnięty. Media trzymają się z dala od tego i niech, do diabła, tak zostanie. – Facet, który próbował przebić nożem Davida w areszcie, był Meksykaninem. I czy informator Della, Faruk, nie został poparzony kwasem? Kennedy ze wzrokiem wlepionym w posadzkę odpowiedział: – Niezbyt przekonujące, ale pasuje. Ten facet ochrania firmę. Zadzwoniła komórka. Przez chwilę słuchał, po czym odpowiedział rozmówcy, żeby był gotów. – Możemy ruszać. Ferrar i Weinstein przyjechali. To El Grito, ale jest z nim ktoś jeszcze. Siedzi skurczony na fotelu pasażera. Pewnie strzelec. Moi ludzie stoją na parkingu, sto metrów w górę ulicy. Kiedy ruszy, zablokują go. Zostań tu – polecił Kennedy. Wyjął glocka, otworzył drzwi frontowe, szybko odwrócił się w lewo z wymierzonym pistoletem i krzyknął, żeby El Grito wysiadł z samochodu. Zamiast tego usłyszałem zwiększone obroty silnika i strzały dwóch rodzajów broni. Wysokie trzaski glocka Kennedy’ego i grzmiące odpowiedzi strzelby. Wyjrzałem przez drzwi frontowe. Kennedy tkwił przygwożdżony do ziemi za swoim autem, a El Grito przejeżdżał obok niego. Zobaczyłem, jak opuszcza się szyba w drzwiach. El Grito zamierzał się zatrzymać i załatwić Kennedy’ego po drodze. Otworzyłem moją skrzynkę pocztową, wyjąłem zestaw mosiężnych kastetów i wyskoczyłem na ulicę. Sedan El Grito zrównał się z autem Kennedy’ego i zobaczyłem w ręce zabójcy strzelbę, którą trzymał nad głową kogoś skulonego w fotelu pasażera. Rzuciłem z całych sił kastetem. Byłem oddalony tylko o sześć metrów, więc miałem łatwy cel. Kastet stłukł przednią szybę na setki drobnych kawałków. El Grito wcisnął gaz i gdy wbiegałem po schodach do domu, jego wóz

przemknął obok auta Kennedy’ego. Wpadłem do środka i zatrzasnąłem za sobą drzwi. Ale zanim to zrobiłem, coś z głośnym łomotem mnie uderzyło, powalając na posadzkę. Była to stalowa płyta, która chroniła od środka drzwi frontowe i którą uszkodził pocisk ze strzelby. Szybko otworzyłem drzwi i zobaczyłem Kennedy’ego stojącego na środku ulicy i strzelającego w tył uciekającego sedana. Eksplodowała szyba w tylnym oknie, ale wóz tylko przyspieszył, kierując się prosto na SUV-a z Ferrarem za kierownicą. Czekali na parkingu przy restauracji dokładnie po drugiej stronie wąskiej, jednokierunkowej ulicy. Sedan wpadł na krawężnik. Jego kierowca zamierzał prześliznąć się obok nich. Zaczęliśmy biec ulicą. – On tego nie może zrobić! – rzucił Kennedy. Sedan z szybkością około dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę wcisnął się między SUV-a po lewej stronie i czarny płot po prawej – po drodze ocierając się o zderzak pojazdu federalnego. Z boku sedana trysnął w powietrze snop iskier i drzwi od strony pasażera wypadły na chodnik. Gdy SUV się cofnął, dopadłem go razem z Kennedym i obaj wskoczyliśmy na tylne siedzenie. Kennedy krzyknął: – Jedź! Jedź! Jedź! Ferrar wcisnął gaz, a Weinstein wychylił się przez okno pasażera z wyciągniętym pistoletem. Sedan był już prawie na skrzyżowaniu z Ósmą Aleją. Nie zwalniał, tylko przyspieszał i zobaczyłem, jak El Grito przechyla się w prawo, do fotela pasażera. Tuż przed skrzyżowaniem od strony pasażera wypadło z sedana ciało. Uderzyło w zaparkowane auto, odbiło się i potoczyło w kierunku SUV-a. Ta przecznica Czterdziestej Szóstej Zachodniej była wąska i po obu stronach zapchana parkującymi autami. Jeśli chcieliśmy jechać dalej, nie mieliśmy wyboru, musieliśmy przejechać człowieka, który wypadł z auta El Grito.

Uderzyłem głową o oparcie fotela pasażera przede mną, gdy Ferrar nagle zahamował. Wyskoczyliśmy z wozu i patrzyliśmy w ślad za oddalającym się zabójcą. Ferrar chwycił radio, ale wiedzieliśmy, że to bezcelowe. Straciliśmy go. Zatrzymało nas leżące na ulicy ciało. Dołączyłem do stojącego nad nim Kennedy’ego. Po bezwładnym ułożeniu i toczeniu się po ulicy można było się domyślić, że ten człowiek nie żyje. Miał jasnoblond włosy i zieloną marynarkę. Poznałem nieboszczyka. To był Gill, szef ochrony Harlanda i Sintona. Ubranie poszarpane, zapewne od wypadnięcia z pędzącego auta. Ale nie ten upadek go zabił. Prawa ręka została pozbawiona skóry. Widziałem białe plamy kości i ścięgien, brakowało ciała. Brakowało też gardła i większej części żuchwy. Kennedy odezwał się, z trudem łapiąc oddech: – Był torturowany. Potem poczęstowano go kwasem, który zżarł mu rękę. Możemy być pewni jednego – to, co El Grito chciał wiedzieć, dowiedział się od Gilla. – Odwrócił się do Weinsteina. – Dzwoń. Potrzebujemy do biura saperów. Wracam. Muszę zawieźć Eddiego. ===

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY SIÓDMY Kennedy zaparkował przed domem Davida. Połączył się z Dellem i powiedział mu o El Grito i Gillu. Pominął fragment o pomaganiu mnie. Powiedział, że przyjechał do mnie, gdy znalazłem bombę pod biurkiem. Według Della kartel Rosa jest zdecydowanie największym klientem firmy. Prawie sześć z ośmiu miliardów na koncie należy do kartelu. Chcieli mieć pewność, że pieniądze są bezpieczne, a to oznaczało ostrzeżenie Sintona, co się może wydarzyć, jeżeli znikną. To nie zmieniło planu Della; powiedział tylko Kennedy’emu, żeby był ostrożny. Wysiedliśmy z auta Kennedy’ego i weszliśmy w świat Davida. Hol w Central Park Eleven był tak wspaniały jak z najpiękniejszego snu milionera. Marmurowe posadzki, antyki, zaraz po lewej od recepcji prywatna biblioteka wyłożona dębową boazerią, egzotyczne rośliny rozsiewające

niezwykłe

zapachy,

z

głośników

dobiegała

muzyka

klasyczna – Chopin. Recepcjonistka prawdopodobnie w tydzień zarabiała więcej z napiwków niż ja w rok. Była to wysoka blondynka o miłej twarzy i cerze koloru mleka z miodem. Jej paznokcie były chorobliwie czerwone, dopasowane barwą do krwistych warg, które tkwiły jak dwa ferrari na plaży Złotego Wybrzeża. Po lewej od recepcji rzędu wind pilnowało czterech ochroniarzy. Wszyscy byli do siebie podobni, tacy sami jak ci, których widziałem na zdjęciach z kamer ochrony. Każdy ważył około stu, stu dwudziestu kilo i prawie nie miał tkanki tłuszczowej. Smagli, o szerokich barach koszykarzy, niemal pozbawieni szyi. Głowy ogolone na zero. W doskonale wyprasowanych jasnoniebieskich mundurach. Na biodrach tkwiły glocki, radia i komórki. Zgadywałem, że byli albo ekspolicjantami, albo ekswojskowymi. Wszyscy sprawiali wrażenie, jakby mogli przez cały dzień stać z rękoma na biodrach niczym strzegące bezpieczeństwa

monolity. Zignorowałem ich spojrzenia i skierowałem uwagę na recepcjonistkę. – Halo. Przyszedłem tu z agentem specjalnym FBI, Williamem Kennedym. Musimy rzucić okiem na miejsce zbrodni. – Jest już bardzo późno na taką wizytę. Policja zabroniła kogokolwiek wpuszczać w pobliże tego piętra. Ma pan identyfikator i nakaz, agencie Kennedy? – spytała recepcjonistka. Wtrąciłem się, zanim zdążył odpowiedzieć. Nie chciałem zdradzać, że obecnie nie jesteśmy po tej samej stronie co policja. – Nie jest nam potrzebny nakaz, proszę pani. Ten apartament ciągle jest traktowany jako miejsce zbrodni. Przez chwilę zastanawiała się nad tym, a potem wolno pokręciła głową. Z windy wyszedł Hiszpan w szarym garniturze i jasnoniebieskiej koszuli, takiej samej jak koszule strażników, i wszedł za ladę recepcji. Recepcjonistka powiedziała mu, o co chodzi. – Mogę zobaczyć wasze dokumenty, panowie? – zapytał. Kennedy wyjął legitymację FBI, a ja wetknąłem ręce w kieszenie. – Nazywam się Alex Medrano. Jestem szefem tutejszej ochrony – przedstawił się, oglądając legitymację i odznakę Kennedy’ego. – Pan jest adwokatem pana Childa? – zapytał mnie. Coś mnie zastanowiło w sposobie, w jaki zadał to pytanie, i pomyślałem, że jeśli mu skłamię i tak sprawdzi to w mgnieniu oka. – Tak, reprezentuję pana Childa – odparłem. – Zajmę się wszystkim i osobiście zabiorę was na górę, panowie. Bardzo tu szanujemy pana Childa. Proście, panowie, o co tylko chcecie, a my pomożemy, jeśli tylko zdołamy. Poszliśmy za Medranem do windy. Z łańcuszka zawieszonego na pasku wybrał wypolerowaną plastikową kartę i przesunął nią przed czytnikiem na tablicy. Kontrolki zapłonęły i Medrano ściągnął windę. Otworzyły się drzwi i weszliśmy do przesączonej cytrynową wonią windy. Lustra na każdej ścianie, płytki na podłodze, dębowe panele na suficie. Medrano

przesunął kartą przed laserowym czytnikiem i wybrał piętro. – Mając klucz magnetyczny, możesz jeździć na każde dowolne piętro? – zapytałem. – Pewnie, że mogę. My tu jesteśmy dobrze ze sobą żyjącą, zgraną społecznością. Lubimy spotkania sąsiedzkie, więc organizujemy je na różnych piętrach. Takie grupy towarzyskie. No i oczywiście na trzydziestym piątym mamy salę gimnastyczną, powyżej spa, a w podziemiach piwniczkę z winami. W windzie rozlegały się dźwięki tej samej muzyki co w holu. Domyślałem się, że w całym budynku w głośnikach słychać to samo. Cichy dzwonek oznajmił nam, że winda zatrzymała się na piętrze Davida. Sprawdziłem, gdzie się znajduje kamera ochrony. Była ukryta pod sufitem w północno-wschodnim rogu windy. Drzwi się otworzyły. Muzyka nadal grała. Wyszliśmy na prostokątny podest, tylko trochę szerszy od podestu przed windami w holu, szerokości może piętnastu metrów. W północno-wschodnim krańcu było widać drzwi do apartamentu Gershbauma, a w północno-zachodnim do apartamentu Davida. Zaraz na prawo od windy były drzwi, które niewątpliwie prowadziły na schody. Obok drzwi do każdego apartamentu stał zabytkowy stoliczek z chusteczkami w srebrnym pudełku, misa z owocami i butelka z kremem do rąk. W stojaku na parasole tkwiło kilka parasoli oznakowanych logo CENTRAL PARK ELEVEN, a obok stolika stało lustro w pięknej mahoniowej ramie. Odniosłem wrażenie, że przed opuszczeniem tego piętra mieszkańcy z rozkoszą sprawdzają swój wygląd, zanim pokażą się publicznie. Medrano poprowadził nas do drzwi w północno-zachodnim końcu, zagrodzonych biało-błękitną taśmą policyjną, i wyciągnął z kieszeni spodni klucze na łańcuszku. – Tu jest apartament pana Childa – rzekł, szukając właściwego klucza

w pęku pięćdziesięciu, sześćdziesięciu innych. Kennedy wyjął z kieszeni marynarki garść lateksowych rękawiczek i wręczył parę mnie i Medranowi. Kennedy i Medrano nałożyli rękawiczki bez problemu, ja miałem trudności z trzymaniem akt i wciąganiem tych cholernych rękawiczek. Ostatecznie Medrano znalazł właściwy klucz i otworzył drzwi. Apartament miał to wszystko, czego mogłem się spodziewać po elicie Manhattanu. Żadnych ścianek działowych, białe i beżowe meble, pasujący do nich gruby dywan w kolorze neutralnym. Prawdopodobnie projekt Diora; Christine z pewnością by wiedziała. Salon był ogromną, otwartą przestrzenią z sześciometrowymi kanapami na środku pokoju. Teraz wypełniał go stęchły, metaliczny, dość przykry zapach. Ten zapach w jakimś sensie kojarzył się z nagłym zgonem, do którego doszło w tych ścianach. Nawet hulający w apartamencie wiatr wpadający przez stłuczoną szybę w oknie nie wywiał tego smrodu. Na końcu salonu dostrzegłem białe płytki i ruszyłem w tym kierunku. W kuchni ujrzałem miejsce zbrodni. Jedna z płytek posadzki była pokruszona i jej fragmenty pokrywała ciemnoczerwona plama. Od tej plamy rozchodziły się promieniście krople krwi. Na niektórych powierzchniach wciąż widniała krew – ślady te nigdy w pełni nie znikną. Około czterdziestu centymetrów poniżej pokruszonej płytki wyraźnie widziałem ślad pojedynczej kropli krwi. Dopóki miejsce zbrodni nie zostanie zwolnione, nikt tu niczego nie czyścił. Policja w takim stanie zachowuje miejsce zbrodni przez kilka dni albo nawet tygodni, w zależności od postępów śledztwa. Jeżeli do przestępstwa doszło w domu oskarżonego, policja zwykle długo nie dopuszczała nikogo do miejsca zbrodni, aby oskarżony nie mógł składać wniosku o kaucję i podawać tego adresu. Tym samym oskarżony płacił nie tylko poręczycielowi, ale musiał też znaleźć pieniądze na wynajęcie jakiegoś lokum, jeśli rodzina nie chciał go przygarnąć. Taka praktyka przeważnie działała i aresztowany nie starał się o

kaucję. Ukląkłem, żeby bliżej obejrzeć małe plamki krwi. Wyglądało na to, że mają ze dwa, trzy milimetry średnicy – były ciemne, doskonale uformowane. Na tyle, na ile mogłem ocenić, nie zostały rozdeptane albo rozmazane, ani też w jakiś sposób zniekształcone od chwili opuszczenia ciała Clary. Stojąc z boku, przez chwilę patrzyłem na miejsce zbrodni, chcąc się upewnić, że w kuchni nie ma innych śladów krwi. Nie było. Niecałe dwa metry od miejsca, w którym znaleziono ciało, wiatr wpadał przez otwór w stłuczonej kulą szybie. Bezodpryskowe szkło eksplodowało i jego drobiny leżały od balkonu do miejsca, gdzie znaleziono ciało. Spadając na podłogę, zatrzymały

się

przed

skruszoną,

poplamioną

płytką.

Większość

kawałków szkła leżała na balkonie. Wyszedłem na balkon przez otwór w rozbitej szybie. Dobrze, że miałem na sobie płaszcz. Podniosłem kołnierz i otuliłem się wyłogami. Deszcz przestał już tak intensywnie padać, ale na balkonie było ślisko od zmoczonego deszczem szkła. Spojrzałem wyżej i w dół. Niemożliwe, żeby ktoś się wspiął na balkon albo na niego opuścił. Nad balkonem wznosiła się wysoka ściana, a mur ceglany był gładko otynkowany. Brakowało oparcia dla stóp albo rąk. Poniżej przesłonięte drzewami gdzieniegdzie prześwitywały punkciki latarni Central Parku. Byliśmy tak blisko parku, że czułem zapach trawników. Tę stronę ulicy oddzielała od parku dwupasmowa aleja. Pomyślałem, że gdybym bardzo się wychylił, zapewne mógłbym zerwać liście z wierzchołka rosnącego w parku dębu. Balkon wychodził na cichy, odosobniony fragment trawnika, nieco mniejszy od boiska bejsbolowego ligi dziecięcej. Trawnik od parku oddzielała ścieżka z wysokim żywopłotem. W prawym rogu rósł dąb. Wokół jego pnia leżała cała kolekcja puszek po piwie. Płacisz trzydzieści milionów za widok na park, a dostajesz nastolatków i pijaków. Kennedy i ja rozdzieliliśmy się i przez pięć minut sprawdzaliśmy każde pomieszczenie w apartamencie, szukając śladów krwi. Nie znaleźliśmy.

Z przyniesionych akt wyłowiłem raport eksperta medycyny sądowej i przekartkowałem go do szkicu ciała. W wielu tego rodzaju raportach standardowo przedstawia się postać kobiecą i ekspert na szkicu bocznego profilu dodaje ślady po kulach, zaznaczając, pod jakim kątem weszły w ciało. Poza strzałami w głowę Clara otrzymała dwa postrzały w plecy.

Pierwsza

kula

utkwiła

w

kręgosłupie,

prawdopodobnie

natychmiast powodując paraliż. Wlot drugiej kuli znajdował się blisko kręgosłupa, lecz ta kula przebiła ciało i wyszła pod piersią. Wylot kuli zaznaczono tuż pod lewą piersią. Wręczyłem szkic Kennedy’emu. Ponownie przestudiował raport i obejrzał scenę morderstwa. – Trajektoria jest nieznacznie skierowana ku dołowi – oświadczył. Nie słyszałem, co mówi, bo oglądałem oprawiony w ramki rzut architektoniczny wiszący na ścianie w kuchni. Biały na błękitnym tle, u spodu w lewym rogu nosił podpis. Wyglądał znajomo. Przerzuciłem strony tekstu oskarżenia i znalazłem szkic przedstawiający miejsce zbrodni z oznaczoną lokalizacją ciała ofiary. Medrano ciągle czekał przy drzwiach frontowych. Kiwnąłem na niego. – Czy to jest to, o czym myślę? – zapytałem. – Tak, to Claudio. Są w każdym apartamencie tego budynku. Właściciele przyjaźnią się z Claudiem i to on projektował rewaloryzację budynku w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym pierwszym roku. Mieszkańcy po wprowadzeniu się otrzymali oprawioną reprodukcję rzutu swojego apartamentu. – Mnie nie chodzi o projektanta, ale czy to jest rzeczywisty rzut apartamentu? – Tak. Mieszkańcy nie dostali zgody na jakiekolwiek przeróbki i zmiany konstrukcyjne. Zawołałem Kennedy’ego. Wszedł do kuchni i kiedy stanął przy nas, zauważyłem, jaki jest zmęczony. Przysunął sobie stołek i usiadł. Było po drugiej w nocy i sprawiał wrażenie wykończonego.

– Medrano, jeżeli uda mi się przekonać Kennedy’ego, żeby w ciągu kilku godzin ściągnął tu agenta z aparatem fotograficznym i butelką luminolu, to zapewnisz mu dostęp do tego apartamentu? – Przypuszczałem, że zakończymy to w ciągu godziny. Jestem… No wiesz, otrzymaliśmy wyraźne polecenie od policji, żeby nikogo tu nie wpuszczać, prawda? Kennedy już chciał się wtrącić, ale uciszyłem go kuksańcem w bok. Musiałem załatwić to osobiście z Medranem. – Myślę, że to może pomóc mojemu klientowi. Mówiłeś, że David cieszy się tu szacunkiem? – Tak, można to w ten sposób ująć. Jednemu z moich szefów, Cory’emu, mniej więcej rok temu sześcioletnie dziecko zachorowało na rzadką postać białaczki. Ubezpieczenie odmówiło refundowania leczenia. Zarząd budynku zezwolił wywiesić w holu poster zapraszający do zbierania funduszy i na postawienie skrzynki na darowizny. Musiał zebrać na leczenie

czterysta

tysięcy;

pieniądze

ofiarowywali

bardzo

hojni

mieszkańcy tego budynku. W tym czasie nie było tu pana Childa, wyjechał gdzieś w interesach. Po powrocie ujrzał w holu poster, wezwał zarządcę budynku i zażądał spotkania z Corym. Na tym spotkaniu zapytał, ile mu brakuje na leczenie i jakiego rodzaju leczenia wymaga jego dziecko. Cory powiedział, że to leczenie może tylko przedłużyć życie jego dziecka – może o pięć lat. Ale nie więcej. Medrano przestąpił z nogi na nogę, wyprostował się i otarł usta. – No, w każdym razie pan Child poszperał w Internecie i znalazł specjalistę. Potem ufundował całej rodzinie Cory’ego lot do Genewy i przekazał ponad milion dolarów na eksperymentalne leczenie. Sześć tygodni temu dzieciak Cory’ego wyzdrowiał. Wymieniłem spojrzenie z Kennedym. – Czy to może nam pomóc? – Myślę, że tak – odparłem. – Ale musi zostać między nami – stwierdził.

Uśmiechnąłem się i zwróciłem do Kennedy’ego: – Okej, sprowadź tu swojego faceta, a my przed odejściem rzucimy jeszcze okiem na apartament – oświadczyłem, zdejmując ze ściany wykonany przez Claudia rzut apartamentu. ===

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY ÓSMY Nasze dochodzenie nie dało odpowiedzi na moje pytania – nie znalazłem tego, czego szukałem – chociaż byłem pewien, że w sądzie funkcjonariusz FBI potwierdzi moją teorię. Na razie wszystko, co miałem, było tylko teorią. Odpowiednio pasującą teorią. – Wiesz, czego mają tu szukać twoi ludzie? – zapytałem Kennedy’ego. – Tak, wiem – odparł. – Doskonale. Teraz potrzebuję następnej przysługi. – Już zaczynam cię rozpieszczać tymi przysługami – odparł Kennedy, ale nie rozwinął tematu. Zdawałem sobie sprawę, że jestem namolny, jednak był mi coś winien. Powiększyły się i pociemniały worki pod jego oczami. Jednak wyraźnie zasiałem w nim wątpliwość – tak, on naprawdę zaczynał wątpić w winę Childa i chciał wiedzieć, do czego to doprowadzi. – Czy w policji nowojorskiej jest ktoś, komu mógłbyś zaufać, kto nie popędzi z tym do Zadera? – Znam takiego faceta, ale dlaczego policja? – zapytał. Podałem Kennedy’emu kartkę z akt. – Chcę mieć raport śledzącego ten pojazd. FBI nie ma dostępu do tego systemu, prawda? – Nie, nie mamy. Nie wiem, czy mój człowiek w policji ma do niego dostęp. Dowiem się. – To ważne, zaczynam składać razem tę układankę. Polegam na tobie. Rozprawa startuje za siedem godzin, a my musimy jeszcze sprawdzić ostatnią rzecz. – Co takiego? – Zdjęcia z kamery ochrony filmującej policjantów pracujących na miejscu zbrodni. – Chodźmy do mojego biura. Tam to obejrzycie – zaoferował Medrano.

Opuściliśmy apartament Davida. Kennedy wezwał windę i czekając na Medrana, spojrzał w górę. Ja też spojrzałem na kamerę tuż nad podestem wind, trochę się cofnąłem i zatrzymałem. – Co robisz? – spytał Kennedy. – Zdjęcia z kamery, które oglądałem, pokazywały, że David zawahał się zaraz po wyjściu ostatni raz z apartamentu. Wyszedł, a potem jakby się zawahał, stanął i odwrócił do drzwi. Obejrzałem drzwi, ale nie mogłem za dużo zobaczyć, ponieważ zasłaniało je potężne cielsko Medrana. Ukląkłem i zacząłem badać dywan; może David coś zgubił, co potoczyło się pod stolik. Jednak niczego nie znalazłem. – Szukasz czegoś konkretnego? – zapytał Medrano. – Nie. David zaraz po wyjściu z apartamentu zatrzymał się i odwrócił. Widziałem to, oglądając dzisiaj zdjęcia z kamery. Może coś zgubił albo… No, nie wiem. – Jeżeli coś zgubił, pewnie znalazła to sprzątaczka. Możemy sprawdzić na zdjęciach z kamery – powiedział Medrano. – Z jakiej kamery? – Z ukrytej, śledzącej klatkę schodową – wyjaśnił Medrano, wskazując otwór wentylacyjny we wschodniej ścianie. ===

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY DZIEWIĄTY Biuro

Medrana,

mieszczące

się

w

suterenie

budynku,

bardziej

przypominało studio telewizyjne. Rząd piętnastu płaskich ekranów na ścianie, każdy na żywo pokazujący obrazy z systemu ochrony całego budynku. Za tym pomieszczeniem znajdowały się szafki strażników, a za monitorami

stało

około

pół

tuzina biurek.

Na każdym biurku

zobaczyliśmy komputer i telefon. – Więc gdy sąsiad Davida, Gershbaum, zadzwonił z alarmującą wieścią o strzałach, to ktoś odebrał telefon w tym pomieszczeniu, czy tak? – Zgadza się – potwierdził Medrano. – Czy system bezpieczeństwa zarejestrował datę i czas tej rozmowy? – Tak, a funkcjonariusz ochrony zaalarmował policję – uzupełnił Medrano. – Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytał Kennedy. – Kiedy rezydent dzwoni alarmowo do nas, nasz system przesyła pod dziewięćset jedenaście informację o takim telefonie. Jeżeli nasz operator nie skontaktuje się z dziewięćset jedenaście w ciągu pięciu minut i nie powie, że wszystko jest w porządku, policja wysyła tu patrol. To coś w rodzaju zabezpieczenia. Mamy tu w

budynku około

dwudziestu

manhattańskich superbogaczy. Gdyby ktoś spróbował nas obrabować, w pierwszej

kolejności

unieszkodliwiłby

kamery

kontrolujące

w

pomieszczeniu ochrony. Zatem rezydent albo członek personelu dzwoni pod numer alarmowy i nawet gdybyśmy zostali unieszkodliwieni, ktoś stamtąd będzie o tym wiedział i jeżeli nikt alarmu w ciągu pięciu minut nie odwoła, policja przyjedzie sprawdzić, czy wszystko w porządku. – Tego nie wiedziałem. Wiem tylko, że istnieje zapis rozmowy ochrony z numerem dziewięćset jedenaście, gdy znaleziono ciało. Kennedy, możesz dostać dla mnie ten zapis?

– Postaram się. – Mogę zobaczyć cały materiał z kamery, z której policja wzięła zdjęcia? Chcę się upewnić, że nie był zmontowany – powiedziałem. Medrano zluzował strażnika przy monitorach i zaczął odtwarzać materiał filmowy z twardego dysku. Ekran na wprost nas pociemniał, a potem pojawił się obraz przedstawiający strażników, którzy pukają do drzwi apartamentu Gershbauma i po chwili zostają wpuszczeni. – Zaczekaj. Przewinę – rzekł Medrano. Z apartamentu Davida wyszedł strażnik i zaczął telefonować. Przez pięć minut nic się nie działo, więc Medrano przewinął cyfrowy zapis materiału filmowego do momentu, gdy przybyło pierwszych dwóch policjantów. Na ekranie pojawił się Medrano i poprowadził policjantów do apartamentu Childa. Szybko przewinął do przodu i obserwowaliśmy, jak Medrano chodzi tam i z powrotem po holu, aż do przybycia detektywów z towarzyszącym im oddziałem CSI w białych kitlach, aby zabezpieczyli dowody. Poświęciłem uwagę każdej przechodzącej postaci i poprosiłem Medrana, żeby tak zwolnił, abym mógł wszystkim dobrze się przyjrzeć. Były chwile, gdy na ekranie widziałem kilku naraz, ale czasem nie było nikogo i wtedy Medrano mógł przewinąć szybko do przodu, tak że minuta czasu realnego skracała się do trzech sekund. Po blisko dwudziestu minutach Medrano zaczął przewijać zdjęcia, aż krzyknąłem: „stop!”. Natychmiast zatrzymał wideo. Wiedziałem już, że trzymam w ręku kartę, którą zagram w sądzie rano. – Co ja mam przejrzeć i na co mam zwracać uwagę? – zapytał Kennedy. – Nie jestem pewien – odparłem. – Ale ja muszę przejrzeć materiał filmowy z całego dnia. Mogę dostać kopię? Szef ochrony potarł brodę. – Nie widzę przeszkód. Policja też ma zdjęcia z całego dnia. Och, czy chcesz również kopię materiału z kamery w otworze wentylacyjnym? – Wpierw muszę obejrzeć, co nagrała.

– Jak to się stało, że policja nie zabrała kopii z tej kamery? – zapytał Kennedy. Medrano odchrząknął, spuścił wzrok, z zainteresowaniem oglądając buty, pochylił głowę i gdy ją uniósł, zwrócił się do Kennedy’ego: – Proszę posłuchać. Mamy tu wielu bogatych, znanych ludzi. Obserwujemy na wiele sposobów i… niczego nie widzimy. Rozumie pan, co mam na myśli? Paparazzi próbowali kupić kogoś w tym budynku, każdego, kto mógłby im dać cynk, kiedy jakaś dziwka, albo dealer, składa wizytę w apartamencie celebryty w tym budynku. Jesteśmy dobrze opłacani za nasze milczenie i za patrzenie w inną stronę. Jeszcze przed rokiem nie było tam kamer. Obowiązywała niepisana zasada, że schody nie są śledzone przez kamery. Potem doszło do włamania. Złapaliśmy faceta i w konsekwencji zainstalowaliśmy ukryte kamery na każdym piętrze. Policja nie żądała obejrzenia zdjęć z tych kamer i nigdy ich nie pokazaliśmy policji. Kamera jedynie ukazuje drzwi prowadzące na schody. W ogóle kamery to sprawa dyskusyjna – wielu mieszkańców nie chce żyć pod okiem kamer bezpieczeństwa – szczególnie przy swoim stylu życia. W tej sytuacji staramy się stwarzać wrażenie, że działamy wyłącznie dla ich dobra i bezpieczeństwa, ale że nasze działanie jest przy tym anonimowe – taki kompromis. Po przejrzeniu menu i wejściu na zapis daty i czasu na ekranie pojawiła się data i czas wykonania zdjęć. Ukazał się widok z boku. Obserwowaliśmy Davida i Clarę wchodzących do apartamentu. Medrano przyspieszył projekcję do momentu ponownego pojawienia się Davida, tym razem z kapturem na głowie i z plecakiem. Zatrzymał film, przewinął wstecz i powtórzył. David niczego nie upuścił na podłogę. Widziałem wyraźnie jego ręce. Odwrócił się plecami do drzwi i zniknął z zasięgu obiektywu kamery, kierując się do windy. – Stop – wtrącił Kennedy. – Widzisz to? – zapytał. – Nie. Medrano cofnął i puścił jeszcze raz.

– Dokładnie tutaj – rzekł Kennedy. – Co? – zapytałem. – Można zrobić zbliżenie? – poprosił Kennedy. – Można. Na co? – zapytał Medrano. Agent FBI wskazał lustro w holu. Medrano w odpowiedzi użył dwóch pokręteł po obu stronach klawiatury, aby zrobić zbliżenie lustra. Teraz obraz był ziarnisty, ale dużo większy. – Puść to jeszcze raz – rzekł Kennedy. W czasie gdy na ekranie pojawiła się powtórka, nie mogłem powstrzymać okrzyku zdumienia, gdy to zobaczyłem. – Jasna cholera – warknął Medrano. Przez chwilę cała nasza trójka milczała, wlepiając wzrok w ekran. – Jesteś pewien, że policja nie widziała tych zdjęć? – zapytałem. – Tak. Film z głównej kamery im wystarczył – odparł Medrano. – Chcesz to przekazać prokuratorowi? – zapytał Kennedy. Zastanawiałem się sekundę. W końcu pokręciłem głową. Nie chciałem kierować Zadera na trop tego dowodu. Nie był to dowód niewinności Davida, ale jeżeli pokieruje się nim właściwie, może dać mu szansę. – Nie, lepiej zachować to na rozprawę w sądzie. Tam gdzie odbędzie się publiczne pranie brudów. ===

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY David Child z pewnością usłyszał, jak próbowałem zaparkować hondę na podjeździe domu Jaszczurki. Stał w otwartych drzwiach z rękami w kieszeni. Drżała mu prawa noga. – Jestem czysty? – zapytał, gdy wyczołgiwałem się pokurczony z fotela kierowcy. – Jeszcze nie. Opowiedziałem mu wszystko, co się wydarzyło na lotnisku, nad dwoma drinkami energetycznymi i połową kubka kawy. Nic dziwnego, że nie mógł spać. Te drinki smakują jak benzyna z sokiem pomarańczowym. Nie powiedziałem mu o El Grito. Nie chciałem go dodatkowo stresować. – Teraz stoi na dwudziestu latach… albo walczymy i ryzykujemy wyrok dożywocia. Prokurator ma swego balistyka, a pistolet znaleziony w twoim aucie to narzędzie zbrodni. Czytałem raport doktora Peeblesa, eksperta balistycznego. To bardzo wyraźny i czytelny raport. Peeblesowi jedynie nie udało się znaleźć numeru seryjnego tego pistoletu. Jednak dla nas to nie ma żadnego znaczenia. Próbował coś powiedzieć. Widziałem, że jest bliski spanikowania, że napina się w nim każdy mięsień, że walczy o oddech. Jego głowa opadła na stół. Potem znowu mnie zaskoczył. – Przynajmniej twoja żona jest poza zasięgiem organów ścigania. Chociaż to jedno możemy zanotować na naszą korzyść. Z zachowania prokuratora okręgowego w sądzie mogę wnioskować… teraz już mam pewność, że nigdy nie zawrze ze mną układu – rzekł David, uderzając pięścią w stół. Westchnął głęboko i rozpostarł palce. Po chwili się rozluźnił. Przypominał kogoś, w kim nagle rozwija się jakaś ukryta sprężyna.

– Dobrze przynajmniej, że twoja rodzina jest bezpieczna – dodał. Był szczery. – Nad Christine wisiała groźba zlikwidowania przez firmę i nie minie ona tak długo, jak długo będzie aktualny zarzut przeciwko tobie. Stanowisz zagrożenie dla firmy i oni nie spoczną, póki nie usuną tego zagrożenia na zawsze. Twoją jedyną szansą jest obalić jutro oskarżenie. Módl się, żeby oddział specjalny zajął firmę, zanim oni dopadną ciebie. – Jednak twoja żona już odleciała. Jest bezpieczna. I teraz ty też możesz do niej dołączyć; ja… ja to zrozumiem. Nawet stojąc wobec perspektywy kary dożywotniego więzienia, David myślał o innych. – Nie. – Dlaczego? – zapytał. – Dlatego że potrzebujesz mojej pomocy, dlatego że już wystarczająco cię zawiodłem. Myślę, że powinieneś powiedzieć prokuratorowi, żeby się wynosił do diabła. To zła rada prawna, ale przecież tak naprawdę to nie jestem za dobrym prawnikiem. – To w czym tak naprawdę jesteś dobry? – zdziwił się David. – W nabieraniu, oszukiwaniu, kantowaniu. No i dlatego, że już prawie rozpracowałem, jak cię wrobiono. Jednak udowodnienie tego to inna sprawa. Potrzebny jest jeszcze jeden mocny dowód i muszę to dobrze rozegrać. Opowiedziałem mu o filmie, który oglądałem z kamery ukrytej w otworze wentylacyjnym. – Ja… ja… tego nie pamiętam. – Nie sądzę, żebyś to widział pod takim kątem. Ale jakoś musiałeś to sobie uświadamiać, ponieważ odwróciłeś się i stanąłeś. – Wówczas nie wiedziałem, co to było. Clara starała się mi pomóc, jeśli chodzi o ten aspekt mojej osobowości. Pomagała mi pozbywać się kompulsywności. Przypuszczam, że jakiś czas to działało. – Teraz potrzebne nam jest wszystko, cała historia. Nie zadziała, póki

nie wyjaśnimy całego przekrętu. Od czasu mojej wizyty w budynku Davida zrodziła się teoria – teoria o tym, jak go wrobiono. Jednak ciągle było zbyt wiele niepewności i pytań bez odpowiedzi. Jeszcze nie miałem wszystkiego. Jeszcze nie. I nie wiedziałem, co im powiedzieć – i jak to zrobić. Przede wszystkim to było zawiłe i ryzykowne, musiał chyba zdarzyć się cud, żeby zadziałało. Kiedy znaleźliśmy jeden błąd, byłem pewny, że są inne. – Spotkałeś się z Langhiemerem? – zapytał David. Pokazałem Davidowi zdjęcie w moim telefonie komórkowym. – Wygląda, jakby był na ciebie wkurzony – zauważył. – Tak, był wkurzony. Czy ma przyjaciółkę? – Nie wiem. Pewnie ma. – Teraz jakoś nie mogę go rozgryźć. Oślepił mnie nagły ból głowy. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin mało spałem i tej nocy też nie miałem szansy. Z bólu zamknąłem oko, wyprostowałem się i wysączyłem ostatnią kawę z jednego z kubków Jaszczurki, noszących napisy JASZCZURKA ROBI TO NA GOLASA. Była prawie trzecia nad ranem i niebo zaczynało powoli jaśnieć przed świtem. – Tylko on ma pieniądze i władzę, żeby to zrobić – stwierdził David. – Dlaczego miałby to robić? Wojna korporacji to jedno, a morderstwo to coś innego. Naprawdę myślisz, że jest tak bezwzględny? Zabił niewinną dziewczynę, żeby cię w to wrobić? David potarł brodę i zamyślił się. Wyłuskał trzy wilgotne chusteczki z paczki i zaczął wycierać palce. Już dwudziesty raz z kolei próbowałem połączyć się z Christine. Nadal bez skutku. Wmawiałem sobie, że z nimi wszystko okej, że teraz pewnie lecą gdzieś nad bezludną okolicą, gdzie nie ma zasięgu. – Więc co będzie jutro? – zapytał David. Odłożyłem akta i wstałem, gotując się na znalezienie jakiegoś miejsca, gdzie mógłbym się przespać.

– Będziemy walczyć. W tym momencie nie mamy jeszcze dość argumentów, żeby wygrać. Miejmy nadzieję, że Kennedy coś znajdzie. W rzeczywistości jestem pewien, że znajdzie. Zostawiłem go w twoim budynku – przegląda nagrania z kamery i próbuje ustalić kilka spraw. Próbuje też znaleźć informacje, które mogą nam pomóc. Nie będzie łatwo, ale wierzę, że znajdzie. – Tak, to człowiek zdeterminowany. – Raczej uparty sukinsyn. Child zmierzył mnie wzrokiem i pokręcił głową. – Wiem, że zrobisz wszystko, ale nie sądzę, żeby to przesłuchanie poszło po mojej myśli. Ten, kto mnie wrobił, też to zobaczy. Rzuciłem akta na stoliczek do kawy, usiadłem i potarłem skronie. – Davidzie, zawsze jest szansa – oświadczyłem. – Dlatego że mówię prawdę? – Nie, dlatego że to ja ciebie reprezentuję i nie wierzę, żebyś kogoś zabił. I jestem pewien, że to prawda, ale prawda to nie wszystko. Tu nie chodzi o prawdę. Żaden proces sądowy nie opiera się na prawdzie – chodzi tylko o to, co można udowodnić, a czego nie. To jest gra. I jutro, a właściwie już dzisiaj, będziemy tak grać, aby wygrać. David wstał i wyciągnął do mnie rękę – rzadki u niego gest. Ująłem ją i uścisnąłem. Położyłem się na kanapie, ale nie mogłem zasnąć. Myślałem o tym, co się wydarzyło tego dnia – rozważałem różne skuteczne sposoby wrobienia Davida w morderstwo Clary. Zadzwoniłem do Kennedy’ego. – Nie śpisz? – zapytałem. – Nie śpię. Czekam na moich ludzi. Chcę zdobyć dla ciebie wszystko, czego potrzebujesz. – Doskonale. Jednak coś pominąłem. – Strzelaj. – Chodzi o wypadek auta Davida. Ten, kto to wyreżyserował, dobrze wiedział, że pozostałości po eksplozji poduszki powietrznej można łatwo

pomylić z pozostałościami po wystrzale z broni palnej. – To oczywiste – zgodził się Kennedy. – Mógłbyś w to zajrzeć? – W co mam zajrzeć? Westchnąłem. – Artykuł na ten temat wyłowiłem online prosto z uniwersytetu. Może ten, kto wrobił Davida, otrzymał informacje z tego samego źródła. – Okej. Zajrzę. Prosiłeś mnie, żebym sprawdził kogoś, kto mógłby zlecić to morderstwo. Jak ten facet się nazywał? Powiedziałem

Kennedy’emu

wszystko,

co

wiem

o

Bernardzie

Langhiemerze. – Nigdy o nim nie słyszałem, ale… – Ale co? – Mówiłeś, że Langhiemer usuwał jakichś nieprzyjaznych blogerów, ładując w ich komputery dziecięce porno? – Tak, to obrzydliwa, chora postać – potwierdziłem. – Może to nic, a może coś. Przejrzałem nagrania wideo wywiadów z ostatniego roku Della z jego informatorem, Farukiem. Przeważnie gadali o firmie, o jej historii i że to Gerry Sinton ściąga Bena Harlanda na drogę przestępstwa. Ale w pewnym momencie Dell zaoferował Farukowi układ w zamian za zeznania. Faruk powiedział, że jeśli nie otrzyma gwarancji nietykalności, będzie walczył z oskarżeniem przeciwko niemu. – No i… – Faruk twierdził, że nigdy przedtem nie widział tych zdjęć. Mówił, że został wrobiony. – Przypatrz się Langhiemerowi. Zobacz, co jeszcze da się wykopać – poprosiłem. Kennedy stłumił ziewnięcie. – To wszystko? – spytał. – Możesz mnie zbudzić o siódmej rano? ===

CZĘŚĆ TRZECIA TEMAT NA PIERWSZĄ STRONĘ ===

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY PIERWSZY 16 godzin do strzału O 4.05 obudził mnie telefon. Spałem niecałą godzinę. Opuściłem nogi na podłogę i kopnąłem szklankę z wodą, ale w porę zdążyłem chwycić telefon, zanim został zalany. – Tak? Tu Eddie Flynn. Ale dzwoniący już się rozłączył. To była Christine. Powtórzyłem połączenie, ale usłyszałem pocztę głosową. Dzwoniłem przez następne pół godziny – bez skutku. Wiedziałem, że powinna być w Wirginii, na rzadko zaludnionym terenie, osiemdziesiąt kilometrów od najbliższego miasta. Klnąc siebie za to, że nie poleciałem z nią, pomyślałem, jak Christine i Carmel starały się udawać odważne przed Amy, szczególnie Christine, która próbowała skupić na sobie jej uwagę. Nie mogłem już zasnąć, w głowie kłębiły mi się różne myśli. W domu panowała cisza i spokój. Przede mną na stole była zimna kawa i akta Davida. Odłożyłem komórkę i zacząłem przeglądać papiery. Czytałem je już kolejny raz. *** W ciągu kilku leniwych godzin byliśmy w drodze. – Holly, jeżeli wyjdziemy z tego żywi, chciałbym, żebyś coś dla mnie zrobiła – powiedziałem. – Co takiego? – Oddaj to auto na złom i każ je sprasować w kostkę. Trzymając pokurczone nogi na fotelu pasażera hondy, odniosłem wrażenie, że będę je musiał po opuszczeniu auta amputować.

W lusterku wstecznym widziałem furgonetkę Jaszczurki jadącą naszym śladem. Przez godzinę krążyliśmy, aby się upewnić, że nie jesteśmy śledzeni. W końcu skierowaliśmy się do gmachu sądu. Holly znalazła garaż z parkingiem i wjechała na najwyższy poziom. Jaszczurka do nas dołączył. Opuściliśmy wóz i zjechaliśmy windą na poziom ulicy. David w kapturze na głowie był teraz całkiem anonimowy; workowaty kaptur dobrze zasłaniał mu twarz. – Więc jak teraz dostaniemy się do sądu? – zapytała Holly. – Mówiłem już, że zawiezie nas tam mój przyjaciel – odparłem. Rzęsisty deszcz, zalewający nocą miasto, wreszcie przestał padać. Na metalicznym niebie zapłonęło groźnie słońce, niczym zapałka przytknięta do lontu zapalającego fajerwerki. Znajdowaliśmy się sześć przecznic od gmachu sądu, gdy skręciłem do sklepu spożywczego. David i Holly wchodzili do małych, ciasnych pomieszczeń tylko wtedy, gdy Jaszczurka powiedział, żeby szli za mną. Połowę sklepu zajmowały delikatesy. Właściciel, Lenny Zigler, gromadził przy drzwiach stosy gazet, paczki słodyczy i kanapki śniadaniowe zawinięte w folię. Przez trzydzieści lat Lenny dostarczał gazety do miejscowego sądu. Pięć lat temu obcięto budżet sądowi, co odbiło się też na obrotach sklepu Lenny’ego. Dopiero gdy nowym szefem sądu został sędzia Harry Ford, sytuacja zmieniła się radykalnie; Harry lubił sobie podjeść gorącego nowojorskiego sandwicza z górą papryczek jalapeños – szczególnie po ciężkiej nocy z jackiem danielsem. Poranna prasa pojawiła się w sądzie zaraz po objęciu stanowiska przez Harry’ego – co prawda w podwójnej cenie, ale z dołożoną w prezencie kanapką. – Cholerny poranek, co Eddie? Jak się miewa sędzia Harry? W minionym tygodniu nie przysyłał cię po te rzeczy? Już mówiłem mu, że jeżeli chce mieć gorącego sandwicza, niech go wsadzi do mikrofali – mówił Lenny. – Nic z tych rzeczy, Lenny. Mówiąc prawdę, chcę, żebyś mnie podrzucił

do sądu. – Ktoś ci połamał nogi? Przecież to tylko… Lenny nie dokończył. Otworzył usta. Patrzył na zdjęcie Davida na pierwszej stronie wszystkich gazet u jego stóp, a potem przeniósł wzrok na młodzieńca za mną, który teraz zsunął kaptur z głowy. Jaszczurka i ja pomogliśmy załadować zaparkowaną przy tylnych drzwiach sklepu furgonetkę. Kiedy wszystko było już gotowe, David i Holly wskoczyli do środka i usiedli na stosach gazet. Ja zająłem miejsce z tyłu, a Jaszczurka z przodu obok Lenny’ego. Czułem zapach druku i gorącego mięsa, mieszający się ze śladami smrodu benzyny i smaru. Nie rozmawialiśmy; David rozcierał dłonie i oglądał paznokcie. – Wszystko będzie dobrze, Davidzie – rzekła w końcu Holly. Odpowiedział jej słabym uśmiechem. Cały czas myślałem o naszej sprawie, próbując wyłowić z niej jakiś sens. Lenny niewiele rozmawiał z Jaszczurką; Jaszczurka był zbyt zajęty obserwowaniem ruchu ulicznego i chodników – czujny na każde zagrożenie. Lenny włączył radio, żeby przerwać to niezręczne milczenie. Było już po ósmej i podawano poranne wiadomości z Davidem jako tematem głównym. David nie chciał tego słuchać, ale nie chciał też urazić Lenny’ego, więc podłączył słuchawki do swojego iPoda i nałożył na głowę kaptur.

Dalsze wiadomości. Policja portowa zidentyfikowała ciało mężczyzny wyłowione wczoraj z East River. Benjamin Harland, lat sześćdziesiąt osiem…

– Hej, Lenny, daj to głośniej – rzuciłem, czując lodowaty dreszcz wzdłuż kręgosłupa.

…wspólnik dobrze prosperującej firmy z Manhattanu, Harland i Sinton. Uważa się, że nieboszczyk mógł zginąć na skutek wypadku podczas żeglowania po zatoce w czasie weekendu. Łodzi nie znaleziono. Jego dwudziestotrzyletnią córkę, Samanthę Harland, nadal uważa się za zaginioną.

Jaszczurka odwrócił się na siedzeniu i spojrzał na mnie, czekając na mój komentarz. Holly przekazała Davidowi treść wiadomości z radia. – Co to może znaczyć? Co się dzieje? – spytał. Pokręciłem głową, próbując wyłowić z tego jakiś sens. – No cóż, biorąc pod uwagę udział firmy Harland i Sinton w największej akcji

prania brudnych pieniędzy w

historii

Stanów

Zjednoczonych, jestem przekonany, że Ben Harland nie miał żadnego wypadku. Albo załatwił go El Grito, albo Gerry Sinton. Harland swoim nazwiskiem firmował legalną kancelarię. Z pewnością korzystał z pieniędzy wypranych przez Gerry’ego, ale to był właśnie pomysł Gerry’ego i to on wykorzystywał Harlanda. Teraz, gdy wszystko zaczęło się sypać, Gerry wpadł w panikę. Usuwa świadków, czyści pokłady i przygotowuje się do odpłynięcia z forsą, gdy ta tylko wyląduje na koncie. Koniec rozgrywki. Jak długo można ciągnąć tego rodzaju operację? Wkrótce wszyscy zostaną złapani – Gerry jest zdesperowany. Firma idzie na dno i chcą się ukryć. Teraz, zanim uciekną, mogą jeszcze bardziej chcieć cię usunąć. Musisz zniknąć, zanim oczyścimy cię z zarzutu morderstwa. Im dłużej zostaniesz w mieście, tym bardziej będziesz narażony na niebezpieczeństwo. ===

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY DRUGI Z sutereny winda zawiozła nas na ósme piętro budynku sądu miejskiego. Sprawdziłem listę rozpraw i przesłuchań, sprawa Davida została skierowana do sądu dwunastego. Sala rozpraw nie była duża, z nie więcej jak stu miejscami dla publiczności. Kiedy tam dotarliśmy, każde miejsce było zajęte albo przez reporterów telewizyjnych czy dziennikarzy, albo przez blogerów. Głośno rozmawiano, ale rozmowy się urwały wraz z naszym wejściem. Zupełnie jakby ktoś nacisnął przycisk „mute”; tłum nagle ucichł, aby po chwili, gdy prowadziłem Davida do stołu obrony, eksplodować gorączkowymi pytaniami. Zdążyliśmy już to omówić – David miał milczeć. Za nami szli Holly i Jaszczurka. Usiedli na miejscach zarezerwowanych dla prawników obrony. Rzuciłem akta na stół i podczas gdy David sadowił się wygodnie, ja dokładnie oglądałem salę sądową. Pusty stół prokuratora; Zader chciał mieć swoje dramatyczne „wejście”. Pattie, urzędniczka sądowa, siedząca przed podwyższonym miejscem sędziowskim. Strażnicy sądowi i połowa nowojorskich mediów, poza tym sala była pusta. Przynajmniej tak mi się zdawało. Zza biurka Pattie wyłoniła się postać. Był to Cooch. Wyprostował się, wygładził spodnie, wskazał na komputer pod biurkiem Pattie i coś do niej szepnął. Urzędniczka skinęła głową. Cooch wysupłał z marynarki kawałek papieru, wyjął z futerału okulary do czytania, założył je, następnie zaczął odczytywać tekst z kartki, a Pattie wpisywała go do komputera. Potem uśmiechnęła się, przytaknęła Coochowi, on na to mrugnął do niej, położył jej rękę na ramieniu, a potem szepnął coś do ucha. Zaśmiała się. Zobaczył mnie przy stole obrony, obszedł długi stół oskarżenia i

usiadł po mojej prawej stronie. – Skompletowałeś wszystko? – spytałem. Uniósł kciuk. – David, przedstawiam ci Coocha. To najnowszy członek twojej ekipy obrony. David wstał i wymienił serdeczny uścisk dłoni z Coochem. Potem nie mógł się oprzeć, żeby nie obejrzeć swojego nowego adwokata. Krawat Coocha był za szeroki, pochodził pewnie z roku 1974, jego koszula lekko pożółkła przy kołnierzyku, ale garnitur leżał nienagannie i był kupiony co najmniej w minionym dziesięcioleciu. – Dziękuję panu za pomoc – rzekł David. – Cała przyjemność po mojej stronie – odparł Cooch. – Eddie, pozwól na moment – zwrócił się do mnie. – Jasne – odparłem. Poszliśmy na miejsce przeznaczone dla świadków, znajdujące się poza zasięgiem głosu. – Nie uda ci się zwyciężyć na dzisiejszej rozprawie wstępnej – stwierdził Cooch. – Nie liczę na to. Chcę tylko zdobyć trochę amunicji, chociaż to może działać też w drugą stronę… Cooch pokręcił głową. Nie miał na myśli dowodów. – Wiesz, kto jest naszym nowym sędzią? – zapytałem. Skinął głową. – Powiedz, że to nie Rollins – wyjęczałem. Skrzywił się i znowu skinął głową, tym razem przepraszająco. W pierwszym roku mojej praktyki prawniczej musiałem się przede wszystkim skupić na osobowości sędziego. Niektórzy sędziowie są uczuleni na pewne przestępstwa i wydają szczególnie wysokie wyroki. Innych nie bawią sprawy zaliczane do samoobrony. Jedni są czuli na wszelkiego rodzaju uszkodzenia, innych znowu nie obchodzi żadna krzywda. Ale bywają też tacy, którzy nie słyszą ani jednego słowa, jakie

pada z ust obrońcy. Najgorszym z nich wszystkich był sędzia Rollins, człowiek, którego właśnie wyznaczono na prowadzącego naszą rozprawę i który nie dopuszczał możliwości wyznaczenia kaucji niższej niż pięciocyfrowa. Przez dwa miesiące urzędowania nie opuścił żadnej sprawy i w dziewięćdziesięciu procentach wydawał maksymalne wyroki każdemu, kto miał pecha i niedostateczną obronę. Pracowicie wyrabiał sobie złowrogą reputację, o której już mówiło się w szerokim gronie adwokatów. W efekcie w ciągu ostatnich tygodni planowano

wyznaczenie

nowego

sędziego.

Układy

w

sprawach

przyznania się do winy były na porządku dziennym. Żadnej rywalizacji w sprawie zarzutów. Obrońcy ustępowali, uznawali winę klienta, a lista spraw sędziego stawała się coraz krótsza. W minionym tygodniu coraz częściej bywał w domu popołudniami, z wyczerpanym na ten konkretny dzień przydziałem. Musiałem wypracować sposób postępowania z Rollinsem. Jeżeli tego nie zrobię, sprawa będzie przegrana, zanim się zacznie. – Wrócę za sekundę. Cooch, zawiadom mnie, jeśli pojawi się sędzia – poprosiłem. Rozpiąłem marynarkę, wyjąłem telefon z wewnętrznej kieszeni i przed wyjściem z sali zacząłem wybierać numer. Powinni wylądować godzinę temu. David próbował wyprzedzająco wyczarterować helikopter na spotkanie Christine, Amy i Carmel, gdy opuszczą samolot, ale nikogo nie mógł złapać w biurze towarzystwa czarterów. Uniosłem wzrok i spojrzałem na korytarz. Nikogo, kto mógłby mnie śledzić. Uderzyłem pięścią w ścianę i kilka razy zakląłem pod nosem. Czułem, że zaczynam panikować, żołądek podchodził mi do gardła, owładnęła mną przemożna chęć, żeby coś chwycić i zatrzymać świat w biegu. Głęboko oddychając, stałem z dłonią przyciśniętą do drzwi. David potrzebował mnie z chłodną, trzeźwo myślącą głową. Wmawiałem sobie, że z nimi jest wszystko w porządku. Pewnie po

drodze jakieś przeszkody uniemożliwiały im połączenie albo padły im telefony. Myśląc o tym, czułem ucisk w gardle; zmrużyłem oczy i zaraz zamknąłem, aby pozbyć się tych myśli. Ktoś klepnął mnie w ramię. Odwróciłem się trochę przestraszony. Lester Dell trzymał w wyciągniętej ręce telefon. Rzekł z twarzą pozbawioną wyrazu: – Rozmowa do ciebie. Masz duży problem. ===

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY TRZECI W kącikach oczu Della dostrzegłem cień rozbawienia. Wziąłem od niego telefon. – Eddie? – usłyszałem głos Christine. Odniosłem wrażenie, jakbym przez całą noc był podłączony do sieci elektrycznej i teraz, gdy słyszałem jej głos, wtyczka wysunęła się z gniazdka, przerywając dopływ prądu i pozwalając odprężyć się każdemu mięśniowi w dotąd naelektryzowanym ciele. Ta ulga trwała całe dwie sekundy. – Jezu Chryste, co się dzieje? Zostałam aresztowana – oznajmiła Christie. – Co? – Śledzili nas od pasa startowego w Reno. Od kilku godzin holuje nas dwóch agentów federalnych. Helikopter zabrał nas do Grey’s Point. Musieli monitorować nasze ruchy. Czekali na nas na drodze, zdjęli prawie na autostradzie. To okropne. Myślałam, że zawarliśmy układ. – Zaczekaj. Czy z tobą wszystko w porządku, a Amy? – Jest zaszokowana, tak samo jak ja. Kiedy mnie złapali, zostawili ją z Carmel i teraz ja tkwię w furgonetce, która gdzieś mnie wiezie. Nie wiem dokąd. Nie widzę, bo tu nie ma okien, ale myślę, że jedziemy do… Rozmowa została przerwana. Odwróciłem się plecami do Della, przełożyłem telefon do lewej ręki i rzekłem: – Daj mi sekundę, Christie. Nie wyłączaj się. Powiedz mi, czy… Obracając się na pięcie, co zwiększyło siłę uderzenia, trzasnąłem łokciem w twarz Della i zaraz poprawiłem prawym sierpowym, zwalając go z nóg. Zanim zdążył zareagować, już na nim siedziałem, przyciskając mu kolanami ręce do podłogi. Szarpał się i kopał, ale trzymałem go mocno.

– Ty kupo gówna. Uwięziłeś moją żonę. Moja córka była w tym aucie. Mogła zginąć. Przecież mieliśmy… Dell wyrżnął mnie kolanem w plecy. Chwycił za nadgarstek, zarzucił nogę na ramię i przycisnął. Zacząłem się wykręcać, próbując silnie trzymać Della za kostkę. Miałem jednak lepszy pomysł. Pozwoliłem się zrzucić. Dell, będąc pewnie dwa razy starszy ode mnie, zadziwił mnie szybkością, z jaką poderwał się na nogi i rzucił na mnie. Dwa szybkie ciosy w okolicę nerek, potem usłyszałem krzyk strażnika i poczułem, że moje piersi uwalniają się od ciężaru Della. – Lester Dell, dowódca federalnego oddziału specjalnego – rzekł, wyjmując odznakę. Pokazał strażnikowi. Uniosłem głowę i zobaczyłem Dużego Tommy’ego. – Ten człowiek zaatakował funkcjonariusza na służbie. Widziałeś to. Natychmiast go aresztuj – rzucił Dell, ciężko dysząc. Powoli się wyprostowałem, przeciągnąłem, uniosłem i wbiłem wzrok prosto w brzuch Tommy’ego. Jego głowa kołysała się kilkanaście centymetrów nade mną. Zakręciło mi się w głowie i schyliłem się, omal nie padając z powrotem na podłogę. Usiadłem, wyprostowałem nogi i z trudem oddychałem. Wyciągnąłem szyję, poczułem ostry, piekący ból i zobaczyłem, że Tommy daje mi znak kiwnięciem głowy. – Nic nie widziałem – rzekł Tommy i odszedł. Dell, patrząc za nim, zaczął kląć, potem usiadł na ławce przy drzwiach sali sądu dwunastego. – Czego chcesz? – spytałem. Zaśmiał się, dotknął warg i splunął krwią na podłogę. Otworzyły się drzwi do sali sądowej i ukazała głowa reportera. Spojrzałem groźnie i pokazałem ręką, żeby się cofnął. Zamknął drzwi. – Nietykalność twojej żony uzgodniliśmy w zamian za to, że będzie zeznawać przeciwko Gerry’emu Sintonowi i Benowi Harlandowi na ich procesie. Może o tym nie słyszałeś, ale Ben Harland nie żyje. Dziś rano

wyłowiono jego zwłoki z East River. Kupił sobie bilet do nietykalności. Sinton jest czysty. Rano rozmawiała z nim policja i on ma alibi na czas, kiedy Harland wypłynął z portu. Na nieszczęście Sinton to tylko połowa nagrody – pieniądze wylądują na koncie w Manhattan Chase dziś o szesnastej, koncie należącym do Bena Harlanda. Nie mam pojęcia, jak Sinton uzyska do nich dostęp, ale jeżeli spróbuje je przelać na swoje konto, złapiemy go. Do tego czasu nie mamy na niego żadnego haka. Może w ogóle nie zechce podejmować pieniędzy. Może ma dosyć forsy i jest już gdzieś urządzony. Myślę, że dlatego końcowe konto było zawsze na nazwisko Harlanda. Gdyby coś poszło źle, Sinton mógł usunąć Harlanda i zwalić całą winę za pranie brudnych pieniędzy na trupa. My dosłownie nie mamy nic, co mogłoby łączyć Gerry’ego Sintona z tymi pieniędzmi. Dlatego nie mamy wyboru i musimy iść tropem wspólników Bena Harlanda. Twoja żona jest jedną ze wspólniczek. Zakaszlał, splunął, opanował się i pochylił do przodu. – Uzgodnienie nietykalności wygasło wraz ze śmiercią Bena Harlanda. Ale mogę dać Christine ostatnią szansę. Wszystko zależy od ciebie, Eddie. David Child cię okłamał. Nie zaprojektował tego algorytmu, żeby zapobiec cyberatakom – zaprojektował go, żeby ukryć pieniądze przed FBI i Departamentem Skarbu. Może nie było to doskonałe, ale wystarczyło, żeby nas oszukać. Przyjmij moje warunki. David dostanie dziesięć lat za morderstwo, ale da nam w zamian dowód, że Gerry Sinton polecił mu zaprojektować program służący do prania pieniędzy… I kto wie? Może David wyjdzie po pięciu latach. Teraz nie masz wyboru. I nie ma wyboru Christine. Powinieneś skłonić chłopaka, żeby przyznał się do winy, bo i tak go nie wybronisz. Jeżeli mnie oszukasz, ja oszukam ciebie. – A co z tym telefonem, który ci dałem? Nie możesz czegoś wydobyć z telefonu Gilla, w którym jest zapisane, jak Gerry Sinton zleca zabójstwo Christine? – Ten telefon został wyczyszczony niecałą godzinę po tym, jak mi go dałeś. Nawet nie wiemy, jak to zrobiono. Technicy FBI łamią sobie nad

tym głowy, ale nic to nie daje. Pomyślałem o Langhiemerze. Jeżeli mógł wytropić mój telefon w krócej niż minutę, to mógł też wyczyścić pamięć telefonu komórkowego. – Ktoś wrabia Davida i pomaga firmie. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonany, że wiem kto. Nie wiem, co go z firmą łączy, ale tkwi w samym centrum. Nazywa się Bernard Langhiemer. – Kim, u diabła, jest ten Bernard Langhiemer? Posłuchaj, Eddie, to zwykłe pieprzenie. David zabił swoją przyjaciółkę. Gerry kieruje firmową pralnią pieniędzy… i to wszystko. Nie zbaczaj z tematu. To twoja ostatnia szansa. I tak cały czas. David albo Christine. Nie mogę ocalić obojga. Jeżeli nie zgodzę się na tę transakcję, David i Christine najprawdopodobniej spędzą resztę życia w więzieniu. Ten układ miał sens. Ja miałem tylko zmusić mojego klienta, żeby się przyznał do winy. Bardzo wolno wstałem, wygładziłem ubranie i poprawiłem krawat. – Żadnego układu. Po powrocie do zawodu powiedziałem sobie, że będę robił tylko to, co jest słuszne i zgodne z prawem. David Child nie zabił tej dziewczyny i chcę to udowodnić. – A odkąd obchodzi cię to, co jest słuszne i zgodne z prawem? Jesteś adwokatem. Mnie też nic nie obchodzi oskarżanie twojej żony i innych młodszych wspólników – ja chcę dostać głównych partnerów firmy. Teraz już nie mogę skazać Bena Harlanda, więc muszę się zająć Gerrym Sintonem i sprawić, żeby to on odpowiedział za całą operację. Odezwał się telefon Della. Odebrał i po chwili się rozłączył. – Gerry Sinton właśnie wsiadł do windy. Nie może nas tu widzieć razem. Pomyśl o tym, co zrobisz. Pomyśl o żonie. Oczy mi zaszły mgłą. Przetarłem je i odchrząknąłem. – Zrobię wszystko to co zawsze, Dell.

– Na pewno powiesz jej o tym. Moi ludzie zostawili Carmel i Amy tam, gdzie się z nimi spotkali. One nas teraz nie interesują. Christine jest w drodze. Jeśli nie zawrzemy układu, Christine zostanie oskarżona o pranie brudnych pieniędzy, spisek, oszustwo, o to wszystko, czego uniknął Ben Harland, nurkując w rzece. Przestań dryfować i zawrzyj ze mną układ. Rób tę swoją cholerną robotę i myśl o żonie. Wstał i wszedł na salę sądową. Pięć metrów ode mnie stał Duży Tommy. Upewnił się, że Dell odszedł, zawrócił i też odszedł. W korytarzu poza nami nie było nikogo. Wyjąłem z kieszeni marynarki broń Della, którą miał przy kostce; sprawdziłem, czy nabój tkwi w komorze, wetknąłem rugera LCP za pasek spodni na plecach i wszedłem za Dużym Tommym do sali. ===

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY CZWARTY W wejściu ukazała się wysoka, barczysta postać Gerry’ego Sintona. Stałem, czekając na niego w centralnym przejściu, z rękoma w kieszeniach i plecami zwrócony ku nadal pustej ławie sędziowskiej. Gerry ruszył w moim kierunku w otoczeniu ekipy adwokackich praktykantów. Jego twarz pokrywał błyszczący pot. Wyglądał jak gladiator w garniturze za tysiąc dolarów. Przed zajęciem miejsca na galerii zwrócił się do mnie: – Liczę na to, że wkrótce zobaczę Christine. Mamy mnóstwo spraw do przedyskutowania. Usiadł i założył ręce na piersi. Odwróciłem się i podszedłem do stołu obrony, czując, jak krew tętni mi w uszach. Miałem ochotę skręcić mu kark. Zamiast tego usiadłem i rozłożyłem akta. – Davidzie, Dell złożył mi ofertę. Twierdzi, że zostałeś zatrudniony przez Harlanda i Sintona, żeby zaprojektować algorytm do specjalnych celów – do wyprania ich pieniędzy pod płaszczykiem chronienia ich przed hakerami. Ale wiem, że to nie było tak. – Nie wiedziałem, że pieniądze firmy są brudne. Cały projekt został oparty na założeniu, że są legalne. Ale jeżeli te pieniądze były brudne… no tak, algorytm mający je chronić mógł też je wyprać. Ale ja o tym nie wiedziałem. Przysięgam. Nigdy się nie przyznam do tego, że stworzyłem program służący praniu brudnych pieniędzy, bo tego nie zrobiłem. – Dell zaproponował dziesięć lat, jeżeli przyznasz się do zabicia Clary i zeznasz, że firma zleciła ci stworzenie programu służącego do prania brudnych pieniędzy. Muszę cię uprzedzić, że dziś podejmiemy pewne działania, ale musisz też wiedzieć, że prokurator zamierza nadać sprawie rozgłos i że trafiliśmy na naprawdę paskudnego sędziego. Żeby więcej nie stresować chłopaka, opuściłem część dotyczącą

Christine i jej kłopotów, zastanawiając się nad ofertą Della, która w istocie była godna uwagi. – Nikogo nie zabiłem. Nigdy nie stworzyłem czegoś, co służyłoby do popełnienia przestępstwa. I nie stworzę. Jeżeli miałem jeszcze jakieś wątpliwości, teraz zupełnie zniknęły. Winny nie odrzuca możliwości uniknięcia wyroku dożywocia, tylko chwyta się jej obiema rękami. Bywa też – co nie jest właściwe – że i niewinny idzie na taki układ; ryzykuje proces i wyrok piętnastu lat, albo przyznaje się do winy, żeby wyjść na wolność po trzech. Podziwiałem Davida – on, bez względu na to, co kto o tym myśli, był dzielny. Dell chciał sprawiedliwości dla zabójcy Sophie. Co do tego nie miałem wątpliwości. Ludzie, którzy przeszli tego rodzaju traumę, już nigdy nie są tacy sami jak przedtem. Albo na oślep kopią innych, albo tak jak Dell nie chcą, żeby ktoś inny cierpiał jak oni. Dell nie mógł pozwolić, aby jakaś inna ofiara spoczywała w grobie, a jej morderca pozostawał bezkarny. Wiedział też, że Child nigdy nie przyzna się do zaprojektowania algorytmu w celach przestępczych – ponieważ prawdą było, że tego nie zrobił. W gruncie rzeczy nie dbał o to, czy Child był zabójcą i czy dał firmie narzędzie do prania pieniędzy. On chciał go wykorzystać i dlatego musiał przejąć kontrolę nad jego życiem. Przyznanie się do winy i zawarcie układu dawały Dellowi całą kontrolę, jakiej potrzebował, żeby wykorzystać Davida w charakterze broni przeciwko firmie. W tym celu również rzucił na szalę życie mojej żony. Moja rola była prosta: wygrać sprawę, oczyścić Davida, opracować sposób pogrążenia firmy i ocalić Christine. – Wierzę ci, Davidzie – odparłem. Około trzydziestu metrów za nami otworzyły się tylne drzwi sali sądowej. Usłyszałem, jak wchodzi inna świta. – Wyczuwam zakłócenia mocy – zauważył Cooch. Zader górował nad grupą asystentów prokuratora okręgowego, którzy dźwigali

pudła

i

teczki

z

dowodami.

Sprawiał

wrażenie

zdeterminowanego. Tym razem nie trzymał w ręce telefonu. Tym razem odegra spektakl bezpośrednio przed mediami. Podjął już co do tego decyzję – pokaże im, jaki jest zdecydowany i że ma rację. A potem poda papkę zwycięstwa wszystkim kanałom, gazetom, blogom i magazynom. – Nie sądzę, żeby wykazał poczucie humoru, gdy nawiązujesz do Gwiezdnych wojen – powiedziałem. – Zobaczymy – rzekł Cooch, wstał i wyciągnął rękę do prokuratora okręgowego. – Nie do wiary, że jednak się spotkaliśmy. Jestem Max Coucheron, mów mi Cooch. – Michael Zader – odparł, potrząsając rękę Coocha. – Och, wiem, kim jesteś. Tylko nie poznałem cię bez hełmu. ===

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY PIĄTY Gdy sędzia Rollins wynurzył się ze swoich pokojów, na sali zapanowała cisza. Przed zajęciem miejsca poprawił togę. Początek przesłuchania nie został oficjalnie ogłoszony. Rollins mówił urzędnikom sądowym, że nie chce proszenia o ciszę, gdy będzie wchodził na salę, „ponieważ wystarczy sam mój autorytet, żeby zapadła cisza”. Te słowa stały się tak znane, że starsi adwokaci rozmyślnie kontynuowali głośne rozmowy, gdy Rollins wchodził, żeby go wkurzyć. Chociaż on i tak zawsze był wkurzony. – Sprawa „Stan przeciwko Childowi” – zaczął, rozglądając się badawczo po sali i chłonąc skupioną uwagę mediów. Spojrzał w stronę prokuratora i skinął głową. – Z przyjemnością witam w moim sądzie prokuratora okręgowego Zadera. – Zawsze z ogromną satysfakcją stoję po stronie sprawiedliwości – odparł Zader. Niektórzy reporterzy zaczęli udawać, że wymiotują. Po sali rozeszły się stłumione nerwowe chichoty. Rollins zignorował je i zwrócił się do mnie. Miał około pięćdziesiątki, ale wyglądał starzej. Odniosłem wrażenie, jakby przegrał walkę o utrzymanie linii w talii. Jednak cała jego otyłość nie łagodziła wyrazu twarzy. Pod jasnobrązowymi włosami ukazywał twarz pełną złości. Jego cera miała barwę herbaty, a grube wargi były suche i spękane. Rollins przed ubieganiem się o stanowisko sędziego zajmował się doradztwem podatkowym. Zanim został sędzią, co najwyżej przejeżdżał obok sądu kryminalnego w drodze do swojego biura. – Pan… hm… – zaczął, przeglądając listę leżącą przed nim, jakby to było coś toksycznego. – Flynn – podpowiedziałem, upewniając się, że stoję, zwracając się do

sędziego. – Flynn? Myślałem, że w protokole figuruje firma Harland i Sinton. – W protokole to ja figuruję jako obrońca, natomiast zmiana nastąpiła na drugim miejscu. Obecnie to miejsce zajmuje pan Coucheron – wyjaśniłem. Cooch wstał i skłonił się z uśmiechem. Z wyrazu obrzydzenia na twarzy Rollinsa domyśliłem się, że ich drogi już się kiedyś skrzyżowały. – Dobrze. Zanim zaczniemy, chcę spytać, czy oskarżony jest skłonny zrezygnować z rozprawy wstępnej. Z pewnością to tylko zwykła formalność, panie Flynn. Pański klient musi docenić, że nie został aresztowany przez policję, ponieważ nie miała wtedy wystarczających dowodów, żeby dokonać zatrzymania. – Nie rezygnujemy z rozprawy wstępnej, Wysoki Sądzie, ponieważ oskarżony zamierza podważyć słabe i niesolidne dowody… – Znam podstawową procedurę postępowania w sprawie o charakterze kryminalnym, panie Flynn. Nie muszę wysłuchiwać pańskiego wykładu – przerwał mi, robiąc się czerwony na twarzy. – Oskarżenie zechce wezwać swego pierwszego świadka. Zader wstał od stołu oskarżyciela, trzymając w ręce cienki plik papierów. Wręczył go urzędniczce sądowej. – Wysoki Sądzie, czy mogę wygłosić krótkie oświadczenie wstępne, aby scharakteryzować dowody i pomóc Wysokiemu Sądowi? – Oczywiście, panie Zader. – Dziękuję, Wysoki Sądzie. Będę się skracał, ale gruntowna prezentacja dowodów da nam obraz popełnionej zbrodni. Oskarżenie wierzy, że dowody są niezbite, a wszystkie poszlaki i analizy kryminalistyczne świadczą przeciwko oskarżonemu, panu Davidowi Childowi… Zader mówił wolno, nie odrywając wzroku od pióra sędziego, który w miarę możliwości notował każde słowo. Zader o tym wiedział i tak

dostosowywał szybkość, aby mieć pewność, że sędzia zdąży wszystko zapisać. Dotyczyło to też reporterów i wszystkich asystentów z jego wydziału, którzy pilnie notowali słowo w słowo z jego przemówienia. Stał na szeroko rozstawionych nogach, z rękoma swobodnie opuszczonymi, aby w każdej chwili móc gestykulować. Zader był doświadczonym prokuratorem i dokładnie wiedział, jak zaprezentować w sądzie pewność siebie i autorytet. – Wysoki Sądzie, nasz świadek udowodni, że mamy w tej sprawie niebywałe wprost bogactwo dowodów. Ta sprawa pokaże, że David Child był z ofiarą w apartamencie sam, gdy została zamordowana. Nikogo innego tam nie było i jest niemożliwe, aby ktokolwiek poza oskarżonym mógł popełnić tę zbrodnię. Dowody na to dostarczyło dwóch świadków. Pan Gershbaum, który słyszał strzały, i funkcjonariusz ochrony budynku, pan Richard Forest, który odkrył ciało ofiary. Kryminalistyk, Rudy Noble, zeznał na temat przyczyny śmierci i ujawnił gwałtowność zadanych ran ofierze, co można uznać tylko za zbrodnię z namiętności. Popełnioną przez kochanka. Następnie pan Woodrow, w swej relacji z ujęcia oskarżonego, zeznał, że zdarzył się wypadek samochodowy, w którym – z jego winy – należące do niego auto uderzyło w wart milion dolarów samochód oskarżonego, bugatti veyron. Pan Woodrow zobaczył w tym superaucie broń. Wezwał policję i funkcjonariusz, Phil Jones, zabezpieczył tę broń – mały pistolet – która leżała na podłodze auta oskarżonego. Wysoki Sądzie, ostatnio uzyskaliśmy dowód balistyczny, który wskazuje, że broń znaleziona w aucie oskarżonego jest tą, z której zastrzelono ofiarę. Rezerwuję sobie możliwość przedstawienia raportu eksperta w tej sprawie bez powoływania na świadka pana Peeblesa. Prokurator okręgowy wyciągnął wnioski z klęski Portera. Ten dowód mógł

zostać

zaprezentowany

sędziemu

bez

umożliwienia

mi

przesłuchania Peeblesa. Rollins mógł go przyjąć w dosłownym zapisie; pistolet w aucie Davida był narzędziem zbrodni i nie mogłem zakwestionować słowa w tym raporcie. Jednak coś mnie niepokoiło w

raporcie Peeblesa – ekspert nie mógł odnaleźć numeru seryjnego broni nawet przy użyciu metalurgicznej techniki odzyskiwania numerów. W zasadzie każda broń w Ameryce nosi seryjny numer producenta – jeżeli tego numeru brak, eksperci mogą jeszcze wykąpać broń w odpowiednim kwasie, co pozwala uzyskać na poziomie mikroskopowym ślad odcisku, gdy broń była stemplowana numerem. Peebles twierdził, że nawet po zastosowaniu tej metody nie odczytano numeru seryjnego. – Na koniec – kontynuował Zader – detektyw Morgan w sprawie zdjęć z kamery ochrony budynku w apartamencie oskarżonego zeznał, że potwierdzają one ponad wszelką wątpliwość, iż on jest zabójcą. – Chyba że jest jeszcze coś, co ludzie nazywają swoją pierwszą pomy… Rollins odwrócił się ku mnie z wyrazem zaskoczenia na twarzy. – Panie Flynn, pytam pana jeszcze raz: czy w świetle wstępnego oświadczenia prokuratora pański klient chce zrezygnować z tej rozprawy? W tym sądzie czas jest cenny. Mój czas też jest cenny. Noga Davida podskoczyła i uderzyła w blat stołu – tak jakby kofeina pompowała strach w jego układ nerwowy. Spojrzałem na Coocha. Czytał poranną prasę; on nie słyszał ani jednego słowa wypowiedzianego przez prokuratora. Zader wyglądał jak zwycięzca. Ja natomiast nagle uświadomiłem sobie, że mam na sobie to samo ubranie co wczoraj, tę samą koszulę i krawat, i że nie jestem ogolony, że nerwy mam zszarpane, a moja żona jest oskarżona o przestępstwo federalne. I że spałem w ubraniu. To wszystko przebiegało przez moje myśli, gdy powiedziałem: – Wysoki Sądzie, chcemy kontynuować. Sędzia Rollins westchnął i pokręcił głową. Od strony galerii przetoczyło się morze pomruków i Rollins wezwał, żeby na galerii się uciszono. Najwyraźniej wkurzyła go moja odpowiedź. – To na mnie nie robi wrażenia, panie Flynn. Ta sprawa i tak z pewnością trafi przed ławę przysięgłych – stwierdził Rollins. Miałem do wyboru dwie możliwości: albo zignorować dupka i w całości

skupić się na rozprawie, albo wysłać Rollinsowi przesłanie i ryzykować dalsze zrażanie sędziego do Davida. Najbezpieczniej było zignorować tę uwagę i wezwać pierwszego świadka. Ale ja całym sobą byłem za ryzykiem. Jeżeli ten numer przejdzie, może załatwię Rollinsa. – Wysoki Sądzie, czy mogę podejść do Wysokiego Sądu? – Nie, nie może pan. Nie widzę żadnej potrzeby na urządzanie prywatnych pogadanek. To publiczne przesłuchanie. Jeżeli ma pan coś do powiedzenia, to proszę mówić. Wiedziałem, że się nie zgodzi. Najwyraźniej nie interesuje go, co mam do powiedzenia, pomyślałem. – Doskonale, Wysoki Sądzie. W związku z tym obrona składa wniosek o wykluczenie sędziego w konkretnym postępowaniu z powodu jego stronniczości. Zaskoczony Zader zaczął chichotać. Rollins odłożył na biurko pióro, założył ręce i jakby trochę się uniósł na swoim miejscu. – Na jakiej podstawie żąda pan mojego wykluczenia, mecenasie? – Na podstawie okazanej stronniczości, Wysoki Sądzie. W pana obecności mój klient nie może się spodziewać uczciwej rozprawy wstępnej. Wysłuchał pan pana Zadera i z pańskich uwag wynika jasno, że już wydał pan wyrok w tej sprawie. Działa pan na korzyść oskarżyciela. – Natychmiast do mojego gabinetu – polecił Rollins. Wstając, poczułem wibracje mojego telefonu. Pozwoliłem, żeby Rollins odwrócił się do nas plecami, i sprawdziłem telefon. Kennedy przysłał mi esemesa.

Przeczytałem coś interesującego. Wkrótce tam będę. ===

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY SZÓSTY – Jeszcze nikt nigdy w moim życiu tak mnie nie obraził – rzekł Rollins, krążąc tam i z powrotem za biurkiem. – Powinienem pana aresztować za obrazę sądu. Zader pokręcił głową. – Rozumiem, jak bardzo jest pan zdenerwowany, panie sędzio, ale czy to nie byłoby zbyt ekstremalne? Może jedynie dostarczyć panu Flynnowi paliwa do dalszej argumentacji. Wyjąłem ręce z kieszeni i przyjrzałem się bliżej Zaderowi. Zajmował się moją

osobą.

Musiałem

być

dużo

ostrożniejszy.

To

naprawdę

niebezpieczny przeciwnik. Stukając palcem wskazującym w blat biurka, Rollins próbował odzyskać równowagę. Nad kołnierzykiem ukazały się nabrzmiałe żyły. – Jak pan śmie rzucać takie oskarżenie w moim sądzie? To brak szacunku, panie Flynn… – mówił Rollins. Porzucił oficjalny ton. – Musi pan publicznie, na sali sądowej, natychmiast wycofać to obelżywe oskarżenie i mnie przeprosić. Jeżeli pan tego nie zrobi, wyślę list ze skargą do izby adwokackiej. Czy pan mnie zrozumiał? – Doskonale zrozumiałem. Jakiego sędziego proponuje pan na swoje miejsce? – Słucham? – No cóż, wobec tego, że zamierza pan złożyć na mnie skargę do izby adwokackiej, nie może pan kontynuować przesłuchania w sprawie mojego klienta do czasu, gdy skarga ta zostanie rozpatrzona i zaopiniowana. W ten sposób pan sam siebie wyklucza z rozprawy. Zatem kogo pan proponuje? W porę ugryzł się w język. Domyślałem się, że Rollins uświadomił sobie, iż mnie nie docenił. Nie był pierwszy, i to od dłuższego czasu.

– Nie mogę wprost uwierzyć, że ośmielił się pan stanąć… – Wysoki Sądzie, z całym szacunkiem, dwukrotnie poprosił mnie pan w czasie jawnego posiedzenia, żebym wywarł nacisk na mojego klienta w sprawie odstąpienia od rozprawy wstępnej. Oświadczył pan nawet, że ta sprawa i tak trafi przed ławę przysięgłych, nie wysłuchawszy ani jednego słowa na temat dowodów. Pan chciał tylko wysłuchać wstępnego oświadczenia prokuratora. Według mnie pan już postanowił, że ta sprawa jest rozstrzygnięta na korzyść oskarżenia. – Oczywiście, że nie podjąłem jeszcze decyzji. – Ale może pan się domyślić, w którym momencie doznałem takiego wrażenia. Podszedł do fotela i ostrożnie usiadł za biurkiem. Jego drugi podbródek wylał się nad kołnierzykiem, Rollins splótł palce na brzuchu i zaczął się zastanawiać nad swoją sytuacją. Gniew osłabł – zastąpiły go wątpliwości. – Moje uwagi były ściśle obiter dicta[5], panie Flynn. Nic więcej. Rozważałem możliwości szybkiego posunięcia tej sprawy do przodu. Pański klient ma do tego prawo. Nie odpowiedziałem. Pochyliłem tylko głowę i nie spuszczałem wzroku z sędziego, który nie mógł znieść mojego wzroku dłużej niż sekundę. – Naprawdę nie ma pan powodu do uprzedzeń – kontynuował Rollins, wyciągając ręce i rozprostowując palce. Właściwie to nie informował mnie, tylko prosił. Od momentu gdy ochłonął, cały czas trawił w myślach swoje pytanie na temat zrezygnowania z rozprawy wstępnej – ja natomiast zastanawiałem się, czy on naprawdę przesadził. Milczałem, pozwalając, żeby jego niepokój rósł. Rollins spojrzał na Zadera, zapraszając go do współpracy. Zader jednak nie chciał się wtrącać i sprawiać wrażenia, że jest popierany przez swojego kolegę sędziego. Unikał wzroku Rollinsa, kartkując akta z dowodami. – Nie jestem uprzedzony do pańskiego klienta, panie Flynn. Czy może

pan przyjąć to do wiadomości? Skinąłem głową podparty pod boki i odparłem: – Tak, Wysoki Sądzie, wystarczy mi pańskie słowo, ale muszę też uwzględnić zobowiązania, jakie mam wobec mojego klienta. W tej sytuacji obecnie mogę zrezygnować z wniosku o wykluczenie pana z powodu stronniczości, ale zastrzegam sobie prawo wniesienia takiego wniosku w przyszłości, jeśli zaszłaby potrzeba. Jestem jednak przekonany, że nie zajdzie. Sędzia wstał, skinął głową i kiwnął ręką, dając znak, że mamy wracać na salę. Zader, idąc plecami zwrócony do sędziego, zgrzytał zębami, a gdy opuszczał gabinet, kręcił głową. Wiedział, że nie mając już po swojej stronie sędziego Rollinsa, stracił przewagę. Teraz ja ją miałem. Obecnie Rollins nie chciał prowokować wydania wniosku

o

wykluczenie

go

z

powodu

stronniczości.

Swoimi

wystąpieniami sam też nie chciał siebie wykluczać. Ten niedoświadczony sędzia z pewnością nie potrzebował, żeby komisja przyjrzała się jego zachowaniu podczas rozprawy wstępnej. Teraz mógł mieć pewność, że nie

będę

miał

okazji

do

powtórnego

zakwestionowania

jego

bezstronności, gdyż dał mi swobodę działania i zrobił się trochę przyjaźniej nastawiony do obrony. Zader musiał zdawać sobie z tego sprawę. Nie mogłem się oprzeć i rzuciłem do Zadera: – Obaj zabiegamy o przychylność sędziego. Jego odpowiedzią był fałszywy uśmiech. Głosy publiczności ucichły wraz z pojawieniem się w sali mnie i Zadera, z podążającym za nami Rollinsem. Zająłem miejsce przy stole obrony. Zader wrócił na swoje. – Wysoki Sądzie, wzywamy pierwszego świadka oskarżenia, pana Gershbauma. Cooch uniósł kciuk. Byliśmy górą.

[5] Uboczna uwaga, czyli niewiążąca część precedensowego wyroku sądowego, w odróżnieniu od wiążącego, ratio decidendi, pojęcia te występują w anglosaskim systemie prawnym. ===

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY SIÓDMY 9 godzin do strzału Po złożeniu przysięgi pan Leopold Maximillian Gershbaum podał pełne nazwisko do protokołu, wysławiając się z czystym brooklyńskim akcentem. Jego chropawy głos wydobywał się gdzieś z głębi piersi, jak ze źle naoliwionej starej, rzężącej maszyny. Rozpiął tweedową marynarkę i usiadł. Domyśliłem się, że jest już po sześćdziesiątce. Jego peruka – w kolorze soli z pieprzem – sprawiała wrażenie, jakby pochodziła z lat dwudziestych. Rudawobrązowe wąsy powodowały, że niedopasowana peruka wyglądała jeszcze śmieszniej. Ale on chyba nie zwracał na to uwagi. Z trzydziestoma milionami w banku, czterema rozwodami za sobą i przyszłą panią Gershbaum, platynową blondynką i byłą Dziewczyną Miesiąca Playboya, siedzącą na widowni dla moralnego wsparcia, Leo Gershbaum mógł sobie na to pozwolić. Słyszałem, jak Zader przewraca strony akt, przytłumione stukanie niespokojnych stóp Gershbauma, szum klimatyzacji i szelest pióra obracanego w moich palcach; moment spokoju, zanim Zader wypełni czyste strony przesłuchania świadka tekstem oskarżenia. – Panie Gershbaum, jaki jest pański zawód? – zapytał Zader. Został przygotowany. Gershbaum odwrócił się

i odpowiadając,

poświęcił całą uwagę sędziemu: – Jestem reżyserem filmowym. Oczy sędziego rozszerzyły się i jego zwykle ponurą twarz rozjaśnił uśmiech. – Czy widziałem jakiś pański film? – zapytał. – Bardzo możliwe, Wysoki Sądzie – odparł Gershbaum, lekko unosząc się na krześle. – Kilka lat temu reżyserowałem film Little Greek Scout.

Rollins, odkładając pióro, usiadł wygodniej. – No, panie Gershbaum, to jeden z moich ulubionych. Taka wielka amerykańska opowieść. No, no… Może pan kontynuować, panie Zader. I tą oto koszmarną prezentacją uczynił Zader Gershbauma mniej lub bardziej kuloodpornym. Gdybym teraz ostro zaatakował ulubionego reżysera sędziego, zostałbym usmażony jak naleśnik. Cooch pochylił się i szepnął kilka słów rady: – Potraktuj łagodnie Gershbauma. Rollins jest wielkim znawcą filmu i polubił tego faceta. – Nie martw się, wystrychnę go na dudka – odparłem. Para niesfornych, chociaż charakterystycznych brwi zbiegła się nad oczami Coocha. Kiedy masz do czynienia ze świadkiem oskarżenia, który przypadł do gustu sędziom przysięgłym albo sędziemu, nie możesz go atakować, nie szkodząc swojej sprawie. Tu istnieje tylko jedna możliwość – należy wykołować ich wszystkich: niech złoży zeznanie, jakie sędzia lubi i w jakie uwierzy; ale powinien złożyć właśnie takie zeznanie, które będzie służyło twojej sprawie, a nie sprawie oskarżenia. Musisz zastosować trik, który wywiedzie w pole świadka, tak żeby nie zorientowali się w tym ani prokurator, ani sędzia. – Dziękuję, Wysoki Sądzie – rzekł Zader. – Zamierzam teraz omówić wypadki, jakie zaszły wieczorem czternastego marca. Gdzie pan był tego wieczoru, panie Gershbaum? – Byłem w swoim apartamencie, w Central Park West i przeglądałem materiały z dnia zdjęciowego. – Na którym piętrze znajduje się pański apartament? – Na dwudziestym piątym w części wieżowej Central Park Eleven. Na każdym piętrze wieży są tylko dwa apartamenty. Na niższych poziomach znajdują się po trzy apartamenty. – Czy w pańskim apartamencie był jeszcze ktoś? – Nie. Byłem sam. – O której zaczął pan przeglądać te materiały z dnia zdjęciowego?

– Około wpół do ósmej. Zaraz po kolacji. – Czy tego wieczoru wydarzyło się coś niezwykłego? – Tak. Krótko przed ósmą usłyszałem serie głośnych strzałów. Brzmiały jak oddane z broni palnej. Z początku nie byłem pewien, ponieważ słyszałem też hałasy pochodzące z przeglądanego materiału zdjęciowego, filmowaliśmy strzelaninę w zaułku. Ale gdy ściszyłem telewizor, wyraźnie słyszałem jakieś trzaski – były bardzo głośne i następowały szybko po sobie. – Ile ich pan słyszał? – Nie jestem pewien. Może pięć? Może więcej. – Co pan usłyszał po tych strzałach? – No cóż, ciągle nie byłem pewien co to. Apartament jest doskonale izolowany, więc nie sądziłem, żeby pochodziły z ulicy, i pomyślałem, że przecież mogą dobiegać z dołu. Otworzyłem drzwi balkonowe i wyszedłem sprawdzić. – I co pan ujrzał? – Przechyliłem się przez balustradę. Może spodziewałem się zobaczyć dym dobywający się ze strzelającej rury wydechowej auta. A może kogoś odpalającego fajerwerki. Zbliżał się Dzień Świętego Patryka, więc nic dziwnego, że niektórzy zaczynali świętować trochę wcześniej. Wiecie, jacy są Irlandczycy… – Zobaczył pan coś w tym rodzaju? – Nie, proszę pana. Widok miałem dobry, ale potem usłyszałem brzęk. Wszędzie było szkło. Pochodziło z okna sąsiedniego apartamentu. Wracając do pokoju, spojrzałem na nie. – Proszę kontynuować. – No, byłem nieźle wstrząśnięty. Nie miałem pojęcia, co się dzieje. Pomyślałem, że może ktoś strzela do budynku z karabinu albo ktoś strzela w sąsiednim apartamencie. Chwyciłem komórkę i wbiegłem do azylu[6]. Próbowałem wystukać dziewięćset jedenaście, ale nie miałem zasięgu. Nie chciałem wychodzić na zewnątrz, na wypadek gdybym

musiał naprawdę szybko zamknąć za sobą drzwi. W tej sytuacji użyłem telefonu domowego, połączyłem się z ochroną i powiedziałem, co się stało. – Czy zamknął się pan w azylu? – Nie. Cierpię na lekką klaustrofobię. Ale byłem blisko drzwi, gdybym musiał je szybko zamknąć. – Następne pytanie jest bardzo ważne, panie Gershbaum. Ile czasu minęło od momentu, gdy zobaczył pan rozpadające się okno, do telefonu do ochrony? Jak każdy dobry, szczery i uczciwy świadek, Gershbaum zastanawiał się nad tym przez chwilę. – Ja… zaraz wezwałem ochronę. Myślę, że byłem wtedy mocno przestraszony. No, upłynęło pewnie z dziesięć sekund. Tak, mniej więcej po dziesięciu sekundach zadzwoniłem na dół. Zader wyjął jakiś dokument z pliku akt i podszedł do sędziego z kopią. – Wysoki Sądzie, tu jest wydruk czasowy uwzględniający dowód, o którym mówimy. Ten dowód w odpowiednim momencie potwierdzi formalnie detektyw Morgan. Za pozwoleniem oskarżonego, czy możemy teraz nawiązać do tego dowodu? – Nie zgłaszam sprzeciwu – oświadczyłem. Rollins również skinął głową, wyrażając zgodę, i przyjął kopię dokumentu, prosząc urzędniczkę sądową, żeby wpisała go do rejestru. – Panie Gershbaum, oto dziennik ochrony pańskiego budynku. Jest to zapis elektroniczny, rejestrujący czas wezwań przez mieszkańców w nagłych wypadkach. Jak pan widzi, zapis zawiera wezwanie z pańskiego apartamentu o dwudziestej dwie, wieczorem czternastego marca. Zgadza się? – Tak. – Może pan przeczytać u dołu strony, że funkcjonariusz ochrony, Richard Forest, skontaktował się drogą radiową z biurem ochrony po dotarciu pod drzwi pańskiego apartamentu. Zanotowany czas to

dwudziesta sześć. Czy jest to zgodne z tym, co pan zapamiętał? – Tak. Sądzę, że tak. – Jak służba ochrony weszła do pańskiego apartamentu? – Usłyszałem sygnał z tablicy kontrolnej w azylu. Gdy tylko sprawdziłem obraz z kamery ochrony nad moimi drzwiami, zaraz ich wpuściłem. – Co nastąpiło później? – Opowiedziałem, co się stało. Jeden z ochroniarzy wyszedł na balkon. Potem, jak sądzę, znaleźli ją. – Czy poza drzwiami frontowymi jest jeszcze jakieś wejście do pańskiego apartamentu? – Nie. – Czy podobny układ ma apartament pana Childa? – Wydaje się, że tak. Kiedy wynajmowałem apartament, dowiedziałem się, że nie wolno wprowadzać w nim żadnych zmian konstrukcyjnych. Zakładam, że pan Child musiał spełnić takie same jak ja warunki najmu. Myślę, że wszyscy mieszkańcy zostali do tego zobowiązani. Zatem nie ma innego wyjścia, jedynym wyjściem są drzwi frontowe. – Czy więc możliwe byłoby opuszczenie apartamentu pana Childa przez pański balkon? Zader próbował dopasować wszystkie szczegóły – sytuując Childa jako jedyną osobę

obecną na miejscu zbrodni

w

czasie

popełnienia

morderstwa, tak aby nie istniała żadna wątpliwość. – Nie, chyba że przeszedłby po ścianie budynku jak Spider-Man albo ktoś podobny. – Powiedział pan, że kiedy wrócił do azylu, trzymał pan drzwi otwarte, ponieważ cierpi pan na lekką klaustrofobię. Ale czy cały czas miał pan dobry widok na balkon? – Tak. – Czy w czasie między usłyszeniem wystrzałów i przybyciem ekipy ochrony budynku widział pan kogoś wychodzącego z apartamentu pana

Childa i wchodzącego na pański balkon? – Nie. Nie spuszczałem oczu z balkonu, żeby widzieć, czy ktoś nie wskoczy na balkon i nie zechce wejść do mojego apartamentu. Nie zamierzałem zamykać drzwi do azylu. Chyba żeby okazało się to absolutnie konieczne. Nie czuję się dobrze w ograniczonej przestrzeni, odkąd przez sześć tygodni kręciliśmy nocne zdjęcia w tunelu Studia Pinewood. – Dziękuję, to wszystko – rzekł Zader i usiadł. Wstałem, zapiąłem marynarkę i posłałem uśmiech Gershbaumowi. W rzeczywistości miałem tylko jedno pytanie. Zamierzałem zrzucić z góry kulę śnieżną; liczyłem, że to jedno pytanie sprawi, iż tocząca się po zboczu kula będzie się robić coraz większa i większa, aż u podnóża góry osiągnie wymiar pozwalający zmiażdżyć Zadera, tak jak lawina miażdży górską chatę. Westchnąłem, odchrząknąłem i już chciałem zacząć, gdy nagle z hałasem otworzyły się drzwi do sali sądowej. Ukazało się dwóch agentów federalnych, a między nimi moja żona. Nawet z tej odległości widziałem jej łzy, trzęsące się ręce i błyszczące kajdanki na smukłych nadgarstkach.

[6] (ang.) panic room ===

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY ÓSMY Siedzenia przytwierdzone do tylnej ściany sali były zarezerwowane dla ochrony sądu, funkcjonariuszy organów ścigania i poręczycieli kaucji. Jeden z agentów zarzucił płaszcz na nadgarstki Christie i podprowadził ją do miejsca, gdzie miała usiąść. Chcieli, żebym zobaczył kajdanki, ale teraz byli już dyskretni. Wyłowiłem z tłumu brodatą, uśmiechniętą twarz Della. Mrugnął do mnie. Nacisk. Dell za wszelką cenę chciał wywrzeć na mnie nacisk, żeby wymusić zawarcie układu. Zobaczyłem, że Sinton wstaje i wychodzi z sali. Kiedy mijał Christine, skinął jej głową. Czułem, jak lodowaty dreszcze pełznie mi po plecach. Zupełnie jakby ten pistolet za paskiem spodni zaczął mnie wzywać do akcji. Chciałbym skoczyć, chwycić Christine i uciec. Gdyby udało nam się wybiec z gmachu sądu, z pewnością mielibyśmy gdzie się ukryć. Jednak nie byłby to ten rodzaj życia, jakiego chciała dla siebie – albo dla Amy – Christine. – Panie Flynn? Wzywał mnie Rollins. Lodowaty dreszcz rozmył się, gdy zwróciłem się do świadka – równocześnie odwracając się plecami do żony i jej zaczerwienionych, patrzących błagalnie oczu. Istniał tylko jeden sposób ocalenia jej. Losy Christine i Davida zostały ze sobą związane, pewnie i mocno. Nie ufałem Dellowi, ale nauczyłem się ufać swojemu instynktowi. Jednak tym razem nie podpowiadał mi nic sensownego. Wiedziałem tylko jedno. Musiałem zrobić wszystko, żeby uwolnić Christine. – Proszę mi wybaczyć, Wysoki Sądzie. Tak jak się mogłem spodziewać, Rollins westchnął i z dezaprobatą przewrócił oczami. Bez wątpienia ciągle uważał, że ta rozprawa wstępna

jest zwykłą stratą czasu. – Panie Gershbaum, gdy usłyszał pan strzały, wyszedł pan na balkon, żeby zobaczyć, co się dzieje. Potem zobaczył pan szkło lecące z okna sąsiedniego apartamentu. Czy nie usłyszał pan żadnych strzałów, gdy już okno balkonowe pana Childa zostało rozbite? Spuścił wzrok, zamrugał i pokręcił głową. – Nie. Nie słyszałem. Nie było więcej wystrzałów po tym, jak szyba została rozbita. – Nie mam więcej pytań – oświadczyłem, patrząc na Zadera. Jego pióro zawisło nad kartką papieru. Potem spojrzał na swoich asystentów i rozłożył ręce, jakby chciał zapytać: I to wszystko? Byłem zadowolony. Zader nie zorientował się, ale jeśli sprawa będzie się dalej tak toczyć – a miałem nadzieję, że będzie – to Leo Gershbaum stanie się świadkiem obrony. – Jeszcze jakieś pytania? – zapytał Rollins. Zader pokręcił głową. – Więc proszę wezwać swojego następnego świadka. Utrzymajmy to tempo, panowie – rzekł Rollins. – Wzywamy Richarda Foresta. Mówiąc to, Zader zerkał na mnie podejrzliwie. Już zaczynał się zastanawiać, czy czegoś nie przeoczył. Znajdowałem się nieco z boku, więc nie usłyszałem otwieranych drzwi. To był Kennedy z plikiem papierów w ręce. Niemal zderzył się z następnym świadkiem, tak bardzo spieszył się, żeby dostarczyć mi to, co zdobył. Cztery arkusze. Pięć kopii każdego z czterech dokumentów. Kopie dla mnie, dla sędziego, prokuratora, dla świadka i oryginał, który miał zostać wciągnięty do dowodów. Przeczytałem je, gdy Forest składał przysięgę. – Co to jest? – spytał David. – Kula śnieżna – odparłem. – Wielka, dziwna, rosnąca kula śnieżna. ===

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY DZIEWIĄTY Kennedy powiedział mi, że odebrał telefon od swojego kumpla z oddziału specjalnego FBI. Dotyczył Christine. – Przykro mi, Eddie. To nie jest w porządku. Mój kumpel powiedział mi, że Carmel i Amy nic nie jest. Ciągle przebywają w Grey’s Point. Przynajmniej Amy jest bezpieczna. – Ona jest zbyt młoda, żeby przez to wszystko przechodzić. Widzieć, jak jej matkę zabierają po tym, co było… – Zacisnąłem zęby i zamilkłem. Cokolwiek jeszcze się wydarzy, Dell zapłaci za to, że wciągnął w to moją rodzinę. Na przedstawienie przez szefa ochrony większości swoich dowodów Zader poświęcił około pięciu minut. Dotyczyły pierwszego telefonu od Gershbauma, określenia czasu, uzyskania dostępu do apartamentu Gershbauma i wspinania się przez małą przerwę między balkonami. Był dobrym świadkiem; dawał jasne odpowiedzi i już z jego pierwszych słów wywnioskowałem, że był kiedyś policjantem. Medrano powiedział mi, że Forest opuścił szeregi policji z powodu jakiegoś upierdliwego sierżanta. Teraz nie miał już takiego autorytetu, ale znalazł swoje miejsce i lepszą płacę w Central Park Eleven. Wysoki, szczupły funkcjonariusz ochrony, w wykrochmalonym kołnierzyku, z czerwoną chustką, w blezerze, Forest okazał się dokładnym, sumiennym świadkiem. – Co pan zobaczył po wyjściu na balkon pana Childa? – zapytał Zader. – Wpierw zobaczyłem na balkonie szkło. Wyciągnąłem broń i kucnąłem, a potem zajrzałem do pokoju. Wtedy zobaczyłem ciało młodej blondynki. Leżała twarzą do kuchennej posadzki. Od razu zobaczyłem, że odniosła straszne rany głowy i prawdopodobnie jest już martwa. – Co pan wtedy zrobił? – Wszedłem do pokoju, starając się nie tratować za bardzo szkła, i

dałem znać szefowi przez radio, żeby przyszedł do apartamentu pana Childa, bo znaleźliśmy tu zwłoki i wciąż może tu być morderca. – Pański szef nie wszedł do apartamentu przed pańskim wezwaniem? – Nie. Zwykle bez pozwolenia nie możemy wchodzić do mieszkań rezydentów. Nie jesteśmy policją. Mieszka tu dużo wpływowych ludzi, którzy wysoko sobie cenią prywatność, bardziej niż większość ludzi. – Proszę kontynuować – rzekł Zader. – Mój kierownik połączył się z numerem dziewięćset jedenaście i poinformował ich, że chcemy wejść do apartamentu w celu dokonania nadzwyczajnego przeszukania. Otrzymał na to zgodę od operatora i wszedł frontowymi drzwiami z odpowiednim zespołem. Przetrząsnęliśmy apartament, ale nikogo więcej nie znaleźliśmy. Krótko po zakończeniu przeszukiwania zjawili się funkcjonariusze policji. Potem odeszliśmy i przekazałem detektywowi Morganowi raport. – Dziękuję panu – rzekł Zader, zbierając papiery z pulpitu. – Panie Flynn, ma pan jakieś pytania do pana Foresta? – zapytał Rollins. – Tak, Wysoki Sądzie. Panie Forest, wszedł pan do apartamentu i odkrył ciało. Potem, jak pan powiedział, wezwał pan przez radio wsparcie i pański zespół przeszukał apartament. Zgadza się? – Tak, zgadza się. – Proszę opisać przeszukanie apartamentu. – Przeszukaliśmy kuchnię, salon, pokój telewizyjny, pierwszą łazienkę, no i… tak, potem sypialnię, drugą łazienkę, gabinet. – Coś jeszcze? – Nie, no… nic więcej nie było do przeszukania. Apartament był pusty, jeśli nie liczyć ofiary. Poczułem ciepłe tchnienie oddechu ojca w moje ucho: „Ludzie uwierzą w to, co mogą zobaczyć”. Następne pytanie było ryzykowne. Nie byłem pewien, czy uzyskam odpowiedź. Zapytałem wyschniętymi ustami: – Przeszukał pan też azyl?

Ujrzał przed oczami znaki ostrzegawcze, wielkie uliczne znaki i błysk czerwieni

sygnalizującej

niebezpieczeństwo.

Szukał

nerwowo

odpowiedzi. – Ekipa ochrony budynku już przed przybyciem była poinformowana, że pan Child opuścił apartament, więc nie było potrzeby przeszukiwać azylu. Tylko on miał do niego dostęp, ale już wyszedł z apartamentu. Dobrze z tego wybrnął. Czas na następny ruch. – Panie Forest, pracował pan kiedyś w policji, więc ma pan wyszkolenie i doświadczenie pozwalające ustalić, ile czasu mogło zabrać wycelowanie i wystrzelenie z pistoletu całego magazynku, włożenie drugiego i następnie ponowne opróżnienie magazynku. Wydął policzki i rzekł: – No, nie wiem… Może pół minuty? – Pół minuty. Czy pan zrobiłby to szybciej? Czy można to zrobić, powiedzmy, w piętnaście albo dwadzieścia sekund? – Piętnaście to bardzo szybko, ale może w dwadzieścia sekund… – Dwadzieścia sekund, okej. Widzę, że nosi pan zegarek, panie Forest. Był trochę zaskoczony. Zmrużył oczy i zagryzł wargi. – Tak, dostałem go w prezencie od żony z okazji naszej rocznicy. – Ma pan przy sobie telefon komórkowy? – Tak, ale nie jest sprawny, trzeba go naładować. – Za pozwoleniem Wysokiego Sądu, czy może świadek podładować komórkę? – Sprzeciw, Wysoki Sądzie, bez związku ze sprawą – powiedział Zader. – To zajmie chwilę, Wysoki Sądzie. Szybko udowodnię, jaki to ma związek ze sprawą. – Zatem proszę się pospieszyć, panie Flynn – powiedział Rollins. Czekaliśmy, aż Forest włączy telefon. Ta zwłoka dała mi dość czasu na obmyślenie nowego zestawu pytań. Doszedłem do wniosku, że warto zaryzykować. – Czekając, aż się naładuje, może mi pan powiedzieć, którą mamy

godzinę, panie Forest? Forest wyciągnął ręce w kierunku sędziego. Rollins skinął głową, patrząc na mnie. Wpatrując się intensywnie w sędziego, czułem, jak mi się napinają mięśnie twarzy. Przenosząc wzrok z Rollinsa na Zadera, lekko pokręciłem głową. Czekałem, aż Rollins poprze Zadera, co mogłoby oznaczać

przychylne

traktowanie.

Byłem

już

gotów

zażądać

bezstronności. – Dajmy panu Flynnowi możliwość rozwiania jego wątpliwości, panie Zader. – Dziękuję, Wysoki Sądzie. Panie Forest, która godzina jest teraz na pańskim zegarku? – Jedenasta dwie. – Może pan odczytać godzinę na zegarze ściennym za panem? Odwrócił się, spojrzał i odpowiedział: – Jedenasta pięć. – A jaką godzinę wskazuje pańska komórka? Nacisnął przycisk, westchnął i rzekł: – Dziesiątą pięćdziesiąt dziewięć. – Zatem mamy trzy różne czasy na trzech zegarach tylko tu, w tej sali. Panie Forest, zapisy w dzienniku ochrony Central Park Eleven opierają się na różnych systemach sieci kamer ochrony, prawda? – Tak. Pracują na dwóch różnych oprogramowaniach w dwóch systemach. – Panie Forest, pan nie sprawdzał, czy czas odkrycia morderstwa, zarejestrowany na zdjęciach z kamer, był zsynchronizowany z czasem zapisanym w pańskim dzienniku ochrony, prawda? Zagryzł wargi i wyprostował się na krześle. – Nie, nie sprawdzałem. Wyjąłem pierwszy dokument z pliku, jaki dał mi Kennedy, i podałem kopie sędziemu Rollinsowi, Zaderowi i świadkowi. – Panie Forest, to jest kopia z dziennika, gdzie zarejestrowano

wykonanie tamtego wieczoru telefonu pod numer dziewięćset jedenaście. Daję ją panu, aby uświadomił pan sobie, że kiedy mieszkaniec dzwoni w nagłym wypadku, treść rozmowy jest rejestrowana równocześnie z połączeniem z numerem dziewięćset jedenaście. – Wiem o tym – odparł. – Może pan w tym dokumencie odczytać czas, w którym rozmowa została odebrana? Spuścił wzrok i odczytał. – Dwudziesta cztery. – Dziękuję – rzekłem. Usiadłem. Zader znowu wstał. Nagle uświadomiłem sobie, jak ważny jest to dowód, świadczący przeciwko Davidowi. I że obrona stąpa po niezwykle kruchym lodzie. Musiałem iść ostrożnie, wolno, albo David, Christine i ja wpadniemy w mroczną, lodowatą otchłań. Zader był bliski załamania lodu i zrobienia w nim gigantycznej szczeliny. – Panie Forest, czy jeśli istnieją różnice w zapisie czasu, to istnieje też możliwość,

że

oskarżony

opuścił

apartament,

zanim

doszło

do

morderstwa? Sędzia Rollins z entuzjazmem skinął głową, jemu też cisnęło się na usta podobne pytanie. Świadek pokręcił głową. – Nie, to niemożliwe, żeby morderstwo popełniono po opuszczeniu apartamentu przez oskarżonego. Jest tam tylko jedno wejście i wyjście – przez drzwi frontowe. Zdjęcia z kamery ochrony pokazują pana Childa i ofiarę wchodzących do apartamentu, a potem wychodzącego pana Childa. Rozmawiałem osobiście z panem Gershbaumem. Nikt nie wszedł do jego apartamentu przez balkon, który w dodatku znajduje się na wysokości dwudziestego piątego piętra. Apartament, kiedy go przeszukiwałem, był pusty. Niemożliwe, aby ofiara sama zadała sobie rany postrzałowe, a w

apartamencie nie było nikogo poza oskarżonym. Jedyną osobą, która mogła zabić Clarę Reece, był David Child. ===

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY Każde zakończenie nerwów, każdy mięsień, każda kropla krwi w moim ciele wołały, żebym się odwrócił i spojrzał na Christine, ale wiedziałem, że jeśli to zrobię, mogę kompletnie się pogubić i przegrać. Teraz muszę się skupić i walczyć. Szepnąłem do Davida: – Nie martw się. Wszystko jest okej. Ale wcale nie było. David przełknął strach i klepnął mnie w plecy. Ciągle we mnie wierzył. W końcu ktoś musi. – Funkcjonariusz policji, Noble – wezwał Zader. Szczupły mężczyzna w okularach, w niebieskich dżinsach, w koszuli w czerwono-błękitną kratkę, oraz z beznadziejnie niedopasowanym białym krawatem, podszedł do miejsca dla świadków. Nosił kowbojskie buty, które w jakiś niewytłumaczalny sposób harmonizowały z tym strojem. Po złożeniu przysięgi Rudi Noble zaczął czyścić okulary końcem krawata. Pierwsze pytanie prokuratora uświadomiło wszystkim, że Noble jest doświadczonym kryminalistykiem, który zbadał zarówno ciało ofiary, jak i miejsce zbrodni, oraz udokumentował swoje działania fotografiami. – Panie Noble, czy może pan przedstawić opis oględzin miejsca zbrodni i spostrzeżenia lekarza sądowego, które doprowadziły pana do wniosków pozwalających ustalić, w jaki sposób dokonano zbrodni? – zapytał Zader. – Zadane ofierze rany i pociski wbite w czaszkę, a także w beton pod płytkami posadzki, świadczą o tym, że ofiara otrzymała postrzał w tył głowy, gdy leżała twarzą do posadzki. To doprowadziło mnie do wniosku, że początkowo ofiara została postrzelona z tyłu. Rany od dwóch kul świadczą, że trafiły one ofiarę w część lędźwiową kręgosłupa. Jeden

pocisk utkwił w kręgosłupie, jeśli chodzi o drugi, doszło do przestrzału… – Przepraszam, może pan w tym miejscu przerwać na chwilę? Co to takiego przestrzał? – zapytał Rollins, który do tej pory nie miał za wiele do czynienia z ofiarami zabójstw z broni palnej. – To określenie opisujące całkowite przebicie ciała pociskiem. – Rozumiem. Proszę kontynuować – rzekł sędzia. – Według mnie, opierając się na dowodach, ta druga kula przebiła plecy ofiary, pozostawiła dużą ranę wylotową na piersi i była właśnie tą kulą, która rozbiła szybę w oknie. – Jak pan doszedł do tego wniosku? – Znaleźliśmy pusty magazynek na miejscu zbrodni i drugi pusty w broni wyjętej z pojazdu oskarżonego. Ta broń miała w magazynku siedem nabojów. Na posadzce kuchni znaleziono czternaście łusek. Ogółem znaleziono trzynaście kul, albo w ciele ofiary, albo na posadzce obok głowy ofiary. Jednej wystrzelonej kuli nie znaleziono. Można zatem przypuszczać, że kula przeszła przez ciało ofiary, zbiła szybę i potem gdzieś przepadła. – Co się znajduje za oknem balkonowym? – To okno wychodzi na Central Park. Przeszukaliśmy teren parku, ale nie znaleźliśmy zaginionej kuli. – W raporcie lekarza sądowego podano, że kula, która utkwiła w kręgosłupie,

mogła

ofiarę

natychmiast

zabić

albo

co

najmniej

sparaliżować. Biorąc pod uwagę pańską ekspertyzę, czy można uznać, że ofiara była już martwa po tych dwóch fatalnych strzałach? – Tak, to był akt okrucieństwa. Według mnie strzały w głowę padły już po śmierci ofiary. To nie był czyn żadnego zawodowego zabójcy. – Co sprawiło, że jest pan tego taki pewny? – Zabójca ponownie naładował broń. A potem opróżnił cały nowy magazynek. – Istnieją gdzieś jakieś oficjalne statystyki dotyczące morderstw popełnionych z takim okrucieństwem?

– Tak. Tam gdzie zabójstwa popełniano w domach, zdarzają się bardzo duże uszkodzenia ciała – i to dokonane po śmierci ofiary; statystyki podają, że w dziewięćdziesięciu czterech i osiemdziesięciu dziewięciu setnych procent takich przypadków ofiara została zabita przez małżonka albo partnera. Po tych słowach Zader usiadł. Świadek był mój. Stałem w milczeniu, czekając, aż Rollins podniesie głowę znad notesu i zechce wysłuchać mojego pytania. Minęło całe dziesięć sekund, zanim sędzia był na tyle łaskaw, żeby poświęcić mi uwagę. Czułem, jakby to trwało co najmniej dziesięć minut. Noble miał czas napić się wody, poprawić krawat i okulary. Ja miałem czas pomyśleć i martwić się. Potem sędzia Rollins obrzucił mnie pogardliwym spojrzeniem. Cooch wstał, położył mi rękę na ramieniu i szepnął: – Eddie, otrząśnij się. Zacząłem wolno z jaśniejszym umysłem: – Zakładam, że sprawdził pan broń na odciski palców – powiedziałem do Noble’a. – Zgadza się. Żadnych nie znaleziono. – Tak. Czytałem pański raport. Pisał pan, że znaleziono jedynie odciski palców należące do funkcjonariusza Philipa Jonesa, który wyciągnął broń z auta oskarżonego, zgadza się? – Tak, zgadza się. – Ale uczynił pan w raporcie jeszcze jedną uwagę. Stwierdził pan, że gdy

wyjmował

pusty

magazynek,

znalazł

pan

tam

jakieś

zanieczyszczenie? – Tak, trochę ziemi. To była tylko taka uwaga z oględzin. Musiałem zapisać wszystko, co znalazłem podczas badania broni. Czas iść do przodu. Czas poruszyć kwestię Gershbauma. – Panie Noble, był pan w sądzie i słyszał zeznanie pana Gershbauma, prawda? – Tak, wysłuchałem zeznania pana Gershbauma.

– Zatem dlaczego pan twierdzi, że pan Gershbaum jest kłamcą? Sędzia Rollins skrzywił się nad swoimi notatkami. – Czy ten świadek nazwał pana Gershbauma kłamcą, panie Flynn? Nie zanotowałem czegoś podobnego – wtrącił się Rollins. – Jednak taka konkluzja płynie z jego zeznań, Wysoki Sądzie. Proszę pozwolić, że wyjaśnię. – Doskonale, ale ja wszystko starannie notuję, panie Flynn. Proszę o większą precyzję. Skinąłem głową, westchnąłem i znowu spróbowałem: – Panie Noble, pan Gershbaum powiedział, że usłyszał wystrzał, wyszedł na balkon i sprawdził ulicę w dole, a następnie zobaczył rozbitą szybę w oknie apartamentu oskarżonego. Powiedział też, że później nie słyszał już dalszych wystrzałów. Czy akceptuje pan słowa pana Gershbauma? –

Akceptuję

wszystko,

co

powiedział.

I

nie

nazwałem

pana

Gershbauma kłamcą – odparł Noble, z uśmiechem rozkładając ręce. – Jednak pan nazwał, panie Noble. Powiedział pan, że pierwsze dwie kule trafiły ofiarę w lędźwiową część kręgosłupa – jedna z kul przebiła ciało, druga wywołała paraliż, a być może nawet i śmierć, a następnie ofiara otrzymała postrzały w głowę. Zgadza się? – Tak. – Ale w pańskim zeznaniu kula, która przebiła ciało i roztrzaskała szybę, była prawdopodobnie pierwszą albo drugą kulą wystrzeloną do ofiary, gdy ta stała twarzą do okna – potem wystrzelono kule bezpośrednio w tył głowy ofiary leżącej już na posadzce. A jednak pan Gershbaum rzekomo nie słyszał już żadnych strzałów po tym, jak została rozbita szyba. – Nie odpowiadam za słowa pana Gershbauma. Mogę tylko oceniać dowody. – Tak, dowody. Czy to możliwe, żeby broń miała pełen magazynek, czyli siedem nabojów, i ósmy nabój w komorze?

– Tak. Ale w apartamencie nie znaleźliśmy piętnastu łusek. – Nigdy nie znalazł pan też kuli, która zbiła szybę? – Nie, jeszcze jej nie znaleźliśmy. – Czy zatem to możliwe, że zabójca mógł podnieść tę łuskę i wyrzucić ją przez okno? – zapytałem. – Nie mogę powiedzieć, że to nie jest możliwe. – To znaczy: „Tak, panie Flynn, to jest możliwe”? – podsunąłem. Usłyszałem cmoknięcie sędziego Rollinsa. Notując odpowiedź, pokręcił głową. Noble zareagował jak trzecioklasista, który właśnie dowiedział się, że za karę musi zostać w szkole po lekcjach. – Tak, panie Flynn. To… jest… możliwe. – Mam jeszcze tylko kilka pytań. Chcę, żeby pan wyjaśnił, dlaczego uważa pan, że kula, która przeszła na wylot przez ciało, rozbiła szybę w oknie. A może ofiara leżała już na posadzce, gdy oddano ten strzał w okolicę lędźwiową? Prowadziłem przesłuchanie już zbyt długo, co poderwało Zadera na nogi. Poczuł zapach krwi i rozpaczliwie próbował ograniczyć szkody. – Wysoki Sądzie, to jest rozprawa wstępna, a nie proces norymberski i pan Flynn nadmiernie to przeciąga. – Już kończę, Wysoki Sądzie. Z pewnością leży to w interesie sprawiedliwości, aby mój klient miał prawo do uczciwej rozprawy wstępnej, której właśnie poświęcam trochę więcej czasu. – Proszę się pospieszyć – rzekł Rollins. – Dziękuję, Wysoki Sądzie – rzekłem i zwróciłem się do Noble’a. Uśmiechał się. Miał czas zastanowić się nad odpowiedzią i modliłem się, żeby była taka, na jaką czekałem. – Niemożliwe, żeby ofiara leżała twarzą do posadzki, gdy wystrzelono ten pocisk, który przebił jej ciało. Z dwóch przyczyn. Po pierwsze, nie znaleziono śladów krwi i tkanek miękkich na posadzce pod ofiarą. Po drugie, nie znaleziono też kuli w posadzce ani śladu rykoszetu

znaczącego miejsce, w którym uderzyła w płytkę posadzki. Poczułem, jak różowią mi się policzki. Zader zorientował się, do czego zmierzam, i na jego twarzy pojawiło się zniechęcenie. Wiedział, zanim otworzyłem usta, że zastawiłem pułapkę na jego świadka, który teraz właśnie się w nią pakował. ===

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY PIERWSZY Sędzia czytał dokument, który właśnie mu wręczyłem, tłum na sali pomrukiwał i szeptał, odgłosy te przypominały cichy szmer wody w jeziorze o północy. Dźwięki dochodzące z tłumu przerywały rytmiczne uderzenia

pięty

Davida

o

podłogę,

gdy

jego

kolano

nerwowo

podskakiwało. Holly, uciszając go, położyła mu rękę na ramieniu. Chwyciwszy palcem wskazującym i kciukiem strony, jakby były trujące, sędzia z westchnieniem podał mi raport. – Bardzo dobrze. Proszę dopilnować, żeby pan Zader otrzymał kopię. Cooch rzucił kopię Zaderowi. Pofrunęła i wylądowała precyzyjnie na stole oskarżyciela. – Następnym razem proszę wręczyć osobiście, panie Coucheron – zwrócił mu uwagę Rollins. Zaczekałem około piętnastu sekund, pozwalając Zaderowi przeczytać raport. Kiedy zacisnął silniej palce, nadrywając rogi stron, wiedziałem, że skończył. Podałem kopię świadkowi. – To jest raport sporządzony przez terenowego agenta FBI Theo Ferenze’a. Drobiazgowo zbadał posadzkę w azylu mieszczącym się w obrębie apartamentu Davida Childa. Na końcu może pan obejrzeć dwie fotografie wydrukowane na zwykłym papierze i dołączone do raportu. – Widziałem je – wycedził Noble. – Przy pierwszej fotografii widnieje napis: „Posadzka w azylu pokryta luminolem”. A cóż to takiego ten luminol? Sędzia Rollins uniósł brwi – no ale jego wiedza kryminalistyczna była dość uboga. – Luminol to związek chemiczny, którym pokrywa się powierzchnie, aby wykryć ślady krwi poprzez ich naświetlanie promieniowaniem niewidzialnym – wyjaśnił Noble.

– Dziękuję. Pan nie przeszukał azylu? – Nie wiedziałem, że tam znajduje się takie pomieszczenie. Wyjąłem

zdjęty

ze

ściany

rzut

architektoniczny

apartamentu

wykonany przez Claudia, na którym wyraźnie zaznaczono azyl. – To wisiało na ścianie. Nie zauważył pan? – Nie. Nie zwracałem uwagi na to, co wisi na ścianach. Tak czy owak azyle są dostępne tylko dla najemców. Ochrona budynku poinformowała nas, że najemca, pan Child, opuścił już budynek. – Wracając do raportu FBI, możemy w nim przeczytać, że znaleziono tam na posadzce duże plamy świeżej krwi, zgadza się? – Tak. – Dodatkowo druga fotografia pokazuje z bliska nacięcie w cementowej posadzce w – albo wokół – centrum tej plamy krwi, które według opinii eksperta FBI powstało w wyniku rykoszetowania pocisku o posadzkę. – Tak. – Według agenta Ferenze’a włókna krwi wykryte na tym uszkodzonym fragmencie posadzki są podobne do włókien znalezionych na T-shircie, jaki ofiara miała tego dnia na sobie. – Tak, zgadza się – tak napisano w tym raporcie. Nie miałem sposobności… – Chwileczkę – wtrącił sędzia Rollins. – Co to wszystko ma znaczyć, panie Flynn? – To znaczy, że ofiara została postrzelona w azylu. Prawdopodobnie tam zmarła. To znaczy, że jakiś czas później jej ciało zostało zawleczone do kuchni, gdzie dwanaście razy postrzelono ją w tył głowy. Zgadza się, panie Noble? Noble przed odpowiedzią oblizał wargi. – To wydaje się bardzo prawdopodobne – odparł. – Czy wobec tego można również z dużym prawdopodobieństwem orzec, że następny strzał zabójca skierował w okno? – zapytałem. – Tak, można.

– Może właśnie ten strzał zwrócił uwagę pana Gershbauma, który wtedy wezwał ochronę? – ciągnąłem. – Sprzeciw, Wysoki Sądzie. To domniemanie – rzucił Zader. Sędzia po chwili zastanowienia powiedział: – Podtrzymuję. Zignorowałem go. Ta myśl i tak już zakiełkowała w głowie Rollinsa. – Doszedł pan do wniosku, że ofiara otrzymała tak dużo postrzałów w głowę, ponieważ atakujący w ten sposób chciał wyładować dziką wściekłość. Jednak istnieje też inne wyjaśnienie tak gwałtownego czynu. A może te strzały miały w sposób celowy zniszczyć twarz ofiary, czyniąc ją niemożliwą do rozpoznania po rysach i budowie czy też dzięki badaniom stomatologicznym? – Nie mogę na ten temat wydać opinii – odparł Noble, prostując się niespokojnie na krześle. Przerwałem. Oceniałem. Zastanawiałem się, czy to wystarczy. W tym momencie najbardziej zakłopotany wydawał się sędzia. Postanowiłem zakończyć w chwili, gdy byłem górą. Końcowe, najlepsze pytania zostawiłem dla ostatniego świadka, detektywa Andy’ego Morgana. – Nie mam więcej pytań – oznajmiłem. Zader miał już dość tego świadka. Noble tak szybko ruszył do wyjścia, że omal nie upadł, opuszczając miejsce dla świadków. Nie chciał już tam pozostawać ani sekundy dłużej. – Panowie, proponuję krótką przerwę. Kim jest pański następny świadek, panie Zader? Proszę go w tym czasie przygotować. – Wysoki Sądzie, wezwiemy kierowcę auta biorącego udział w zderzeniu z samochodem oskarżonego, pana Johna Woodrowa. Nie, nie wezwiesz, pomyślałem. Wstałem i zacząłem szukać wzrokiem Christine. Kiedy przechodziłem obok Jaszczurki, wcisnął mi w rękę swoją komórkę. ===

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY DRUGI Gotowałem się w środku. Zlustrowałem salę. Idąc do drzwi, przyspieszyłem kroku. Prawie biegnąc, ciągle wszędzie szukałem wzrokiem żony. Nic. Zniknęła. Razem z agentami. Zabrano Christine. Otworzyłem z trzaskiem drzwi. Korytarz był pusty, jeśli nie liczyć dwóch osób – po prawej Perry’ego Lake’a, albo Johna Woodrowa, według prokuratora. Po lewej – Della. Przypomniałem sobie, co muszę jeszcze zrobić. Perry Lake stał oparty o ścianę i dusił kciukiem przyciski na komórce. Kiedy zobaczył, że do niego podchodzę, otworzył ze zdumienia usta. – Eddie… Ja… ja nie wiedziałem, że tu będziesz. Przykro mi, człowieku. – Spokojnie, panie Woodrow. W tym telefonie są zdjęcia. Proszę odebrać, gdy zadzwoni – rzekłem, wręczając mu komórkę, którą właśnie w tym celu dał mi Jaszczurka. Potem bez słowa odwróciłem się i podszedłem do Della. Siedział na ławce ze skrzyżowanymi nogami oparty o ścianę. Uniósł wzrok znad komórki. – Twój błąd, Eddie. Powiedziałem ci, co masz zrobić. Dlaczego nie posłuchałeś? – Gdzie ona jest? Jeżeli ją aresztowałeś, ma prawo do rozmowy telefonicznej i wezwania adwokata. – Tylko wtedy, gdy zostanie zarejestrowana na posterunku policji albo znajdzie się w areszcie federalnym. Jesteś prawnikiem, powinieneś o tym wiedzieć. – Więc zrób to tak szybko, jak to możliwe. Przetrzymujesz ją nielegalnie.

– Myślisz, że mnie przestraszysz tym oskarżeniem? Zastanów się. – Wstał i podszedł do jednego z dużych okien wychodzących na plac, a ja za nim. Zatrzymał się metr od okna i ruchem głowy pokazał, żebym przez nie wyjrzał. Poczułem wibracje mojej komórki. Sprawdziłem i znalazłem esemesa od Christine.

Trzecie okno od klatki schodowej. Spójrz na ulicę.

Przysunąłem się do okna, a serce biło mi tak, jakbym wbiegł na dziesiąte piętro. Dziesięć pięter poniżej na chodniku stała Christine i patrzyła w górę, na mnie. Była to tylko przelotna chwila, straszna sekunda, która walnęła mnie jak młot. Jeden z ochroniarzy firmy wpakował ją do czarnego auta. Walnąłem w szybę, ignorując spojrzenia i krzyki ludzi w korytarzu i zgrzytając zębami na widok Gerry’ego Sintona z telefonem komórkowym w ręce, zapewne telefonem Christine. Wśliznął się za nią do auta, włączyli się do ruchu i zniknęli mi z oczu. – Nawet nie myśl o tym, żeby mnie wykiwać. Przestałem się z tobą cackać. Spróbuj tylko czegoś, a cię zniszczę. Popełniłeś błąd. Masz tylko zdobyć dla mnie przyznanie się do winy. Zdołasz to zrobić czy nie? – A co ty zrobiłeś? – zapytałem, kręcąc głową. – Nic. Puściliśmy ją wolno. Zgarnął ją ktoś inny. Ja nie mam z nimi nic wspólnego. Dzwoniło mi w uszach, słyszałem pulsowanie krwi, ręce mi się trzęsły. Spojrzałem na dłonie – chciałbym ścisnąć szyję Della, usłyszeć charczenie zamierającego oddechu i patrzeć, jak mu oczy wychodzą na wierzch. Popatrzył na zegarek. – Jeżeli algorytm Childa jest okej, pieniądze wylądują na koncie w Chase Manhattan za cztery godziny. Jeżeli do tego czasu nie otrzymam

przyznania się do winy, nie zagwarantuję jej bezpieczeństwa. Teraz firma zechce dokładnie wiedzieć, co Christine o tym wszystkim wie i komu o tym mówiła. Zabiorą ją do biur. Chcą wiedzieć, co FBI ma na nich. Wiedzą już o jakimś układzie, ponieważ agent FBI wręczył ci w sądzie dokumenty. To było głupie. Miał rację. Nie pomyślałem, że tak to mogło wyglądać, jeśli obserwował nas ktoś z firmy. Głupie posunięcie. Odwróciłem się, słysząc, jak Perry mówi do telefonu, który mu dałem. Po kilku sekundach osunął się na kolana. Wiedziałem, jak się czuje. – Jak długo może wytrzymać? Godzinę? Pięć minut? Pięć sekund? Domyślam się, że nie skończą z nią, dopóki pieniądze nie znajdą się na koncie Harlanda. Musimy być czujni i mieć pewność, że nie skrzywdzą jej za bardzo. Dam ci jedną, ostatnią szansę, Eddie. Nie chcę, żeby David Child stanął przed sądem. Chcę zawrzeć z nim układ, który będę mógł kontrolować. Bez względu na to, jaki układ zaoferuje mu prokurator, przyjmij go. Zawsze mogę obciąć kilka lat, jeżeli zezna to, na czym mi zależy. – Czyli ma kłamać. Chcesz, żeby skłamał i przyznał się do zamordowania swojej przyjaciółki, chcesz, żeby skłamał i zeznał, że jego system został zaprojektowany i przekazany firmie, aby mogła wyprać brudne pieniądze. – Dopiero teraz się tego domyśliłeś? Myślałem, że jesteś mądrzejszy. – On nigdy nie przyzna się do morderstwa, którego nie popełnił, i zawsze będzie twierdził, że stworzony przez niego system został zaprojektowany w zupełnie innym celu. Jeżeli firma wykorzystała go do nielegalnych działań, to jej sprawa. Takie kłamstwo mogłoby go zrujnować. – On już jest zrujnowany. Nawet jeżeli zostanie uniewinniony, wątpliwości pozostaną. Ludzie tak do końca nie uwierzą w jego niewinność. To gówno już na zawsze przykleiło się do niego. Ale cała ta historia nie musi się źle skończyć dla Christine. Gdy tylko się przyzna,

zagwarantujemy jej bezpieczeństwo. Nie martw się o Davida Childa; tak jak powiedziałem – do niego już przywarło to gówno. Jest już za bardzo pogrążony, żebyś mógł mu pomóc. Dell minął mnie i zniknął w sali rozpraw. Cofnąłem się i zobaczyłem idącego ku mnie Perry’ego. Szedł tak szybko, jak tylko mógł mimo utykania. Zwrócił mi komórkę, wymruczał „przepraszam”, a potem pokuśtykał do windy, omal nie wywracając się w pośpiechu. Korytarz opustoszał.

Przełknąłem

ślinę,

próbując

powstrzymać

wymioty.

Walczyłem o zachowanie samokontroli. Z sali wyłonił się Jaszczurka i podszedł do mnie. Oparłem się na jego ramieniu i zacząłem głęboko oddychać. Podeszliśmy do kąta, gdzie mogliśmy rozmawiać, mając pewność, że nikt nas nie podsłucha. – Wyłączyłem twojego starego kumpla, Perry’ego. Nie chce się spotkać z Bertem i Erniem. Powiedział, że oddala się na chwilę, żeby złożyć wizytę ciotce w Topece. – Dell pozwolił Christine wymknąć się z sądu. Na dole czekali na nią ci z firmy. Naciskał, żebym przegrał sprawę Davida i zmusił go do przyznania się. Czy Perry powiedział ci, kto mu zapłacił za tę kraksę z autem Davida? – Poznał tego faceta na zdjęciu w telefonie. Powiedział, że to ten na trzeciej fotografii… – Był pewien? – Na sto procent. Chcesz skłonić Davida, żeby się przyznał? – zapytał. – Nie ufam Dellowi. Jest szczęśliwy, kiedy może ryzykować życie Christine. Wcale nie jestem pewny, czy zależy mu, żeby wyszła z tego cało. Jaszczurka wyświetlił na ekranie telefonu trzecią fotografię. Było to zdjęcie, jakie zrobiłem Langhiemerowi. – Jasna cholera, David miał rację – rzuciłem. – Powiedziałeś, że potrzebny ci jest Jaszczurka – przypomniał mi. – Firma teraz ma Christine. Myślę, że zabrali ją do Lightner Building.

Pamiętam pierwszy dzień naszego spotkania. Miałeś wtedy w tyle swojej furgonetki stalową skrzynkę z jakimiś zabawkami, zgadza się? – Tak. Ciągle tam jest – odparł. – Teraz powiem, co chcę, żebyś zrobił… *** Jaszczurka zbiegł po schodach i wyszedł z budynku, mamrocząc pod nosem modlitwę. Był zapewne jedynym człowiekiem, któremu mogłem całkowicie zaufać w tym całym cholernym bałaganie. Usłyszałem za sobą ciężkie kroki. Kennedy klepnął mnie w ramię. – To był Langhiemer. Zapłacił kierowcy za zderzenie z autem Davida. Właśnie miałem to potwierdzić. Jest jednym z tych, którzy maczali palce w tym całym cholernym bajzlu i nie mogę tego wykorzystać w sądzie. Musisz go przyskrzynić. – Zrobimy to, ale jeszcze nie mamy wszystkiego. Sytuacja ciągle się zmienia – stwierdził i wyciągnął rękę z komórką, pokazując mi zdjęcie. – Prosiłeś mnie, żeby sprawdził, kto miał dostęp do dokumentacji balistycznej tego Francuza – na temat GSR i poduszek powietrznych. Zadzwoniłem na uniwersytet i jedyną osobą, jaka chciała o tym przeczytać, byłeś ty – wczoraj. Tak mają zapisane. Poza tym ten raport nigdy nie został opublikowany w żadnym periodyku. Tylko raz, z jakiejś okazji, fragment raportu został udostępniony na konferencji Interpolu, która odbyła się przed rokiem. Mam nazwiska uczestników. Na jedno z nich zwróciliśmy uwagę. Sarah Callan. Jeszcze raz spojrzałem na fotografię w komórce Kennedy’ego. Zacząłem coś kojarzyć. – Kpisz ze mnie czy co? Pokręcił głową. – O co ci chodzi, Eddie? Na razie jeszcze nie wiedziałem. – Wiesz coś więcej o tej Callan?

– Mój dyrektor ma mi przysłać e-maile. Powiedziałem mu, co się dzieje z oddziałem specjalnym, i był tak samo wkurzony jak ja. Jednak nie chciał tego okazywać. Powiedziałem mu o Christine – wzdrygnął się. – Słyszałem, że oddział specjalny jest w drodze do Lightner Building. Chcą ewakuować pracowników i aresztować Sintona razem z całym personelem ochrony. Zadbają, żeby Christine nic się nie stało. Wysłałem Ferrara i Weinsteina, aby wszystkiego dopilnowali. ===

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY TRZECI – Wysoki Sądzie, zdaje się, że mamy jakieś drobne trudności ze znalezieniem naszego następnego świadka, pana Woodrowa – oznajmił Zader. – Jego zeznanie miałoby związek z wypadkiem samochodowym i znalezieniem broni w aucie oskarżonego. Nie możemy formalnie przedstawić tego zeznania, ale jest jeszcze funkcjonariusz policji, który znalazł broń w aucie i dokonał aresztowania. Wzywamy funkcjonariusza Philipa Jonesa. Wystąpił

umundurowany

policjant,

dobrze

zbudowany,

tuż

po

czterdziestce, o ciemnych włosach, z lekkim zarostem. – Panie Jones, jak zrozumiałem, ostatnio opuścił pan szeregi policji? – zaczął Zader. – Niezupełnie. Ten dzień, w którym aresztowałem oskarżonego, miał być moim ostatnim w policji, ale ze względu na fakt, że ta sprawa nabrała rozgłosu i stała się tak ważna, zgodziłem się zostać jeszcze miesiąc, aby pomóc prokuraturze. Zader podziękował mu za okazane poświęcenie sprawie, a potem przebił się przez formalne pytania wstępne; staż pracy, doświadczenie, obecność w miejscu wypadku. Szybkie pytania, szybkie odpowiedzi; Zader nie mógł się doczekać, żeby wgryźć się w żywe mięso. – Panie Jones, co pan zobaczył na miejscu kolizji, stojąc przy drzwiach pasażera pojazdu oskarżonego? – Pistolet leżący na podłodze przed fotelem. – Jest pan pewien, że to był pistolet? – Tak, wyraźnie go widziałem. Otworzyłem drzwi, podniosłem go, a potem spytałem o tę broń podejrzanego. Powiedział, że nie jest jego i nigdy przedtem jej nie widział. – Dziękuję. Proszę pozostać na miejscu. Panie Flynn, ma pan jakieś

pytania? Chociaż nie wyobrażam sobie, jakie może pan mieć pytania – powiedział Zader. – Jesteś pewien, że to podziała? – zapytał David. – Spróbuję – powiedziałem, klepiąc go w ramię, gdy wstawałem. Teraz był w lepszej kondycji psychicznej – może dlatego, że sprawa toczyła się lepiej, niż myślał. – Zjawił się pan na miejscu wypadku bardzo szybko. Jak pan dokonał tego w tak krótkim czasie? – zapytałem. – Nie tak znowu szybko. Zgłoszenie otrzymałem, gdy znajdowałem się ze dwie przecznice od tego miejsca. – A gdzie dokładnie pan je odebrał? Westchnął przed udzieleniem odpowiedzi. Nieznacznie pokręcił głową. – Tego nie jestem pewien. Gdzieś w rewirze. – Ale powiedział pan, że był dwie przecznice od miejsca wypadku. Gdzie to było? – No, chyba gdzieś na Sześćdziesiątej Trzeciej Ulicy albo w pobliżu. – Jest pan pewien? – Tak, tak, jestem pewien – odparł. Wręczyłem mu rejestr zgłoszeń, który zdobył dla mnie Kennedy. Kopie podałem Zaderowi i sędziemu. – Masz więcej niespodzianek? – zapytał Zader. – Jeszcze kilka – odpowiedziałem. – To rejestr zgłoszeń z wieczoru morderstwa. Pan Woodrow, kierowca pikapa, który uderzył w auto oskarżonego, podał lokalizację wypadku na skrzyżowaniu Sześćdziesiątej Szóstej i Park. Może pan przeczytać pańską odpowiedź na zgłoszenie? Odchrząknął i pewnym siebie głosem, a nawet z dozą nonszalancji odczytał: – „Zgłasza się Charlie Dwadzieścia. Jestem na Sześćdziesiątej Trzeciej i jadę do Central Park West”. Byłem z dwudziestego posterunku, a mój samochód to Charlie. Taki mam kryptonim zgłoszeniowy. Więc wszystko w porządku, dobrze pamiętałem. Byłem na Sześćdziesiątej Trzeciej – odparł z uśmiechem.

– Zatem odbierając telefon, znajdował się pan na Sześćdziesiątej Trzeciej Ulicy. Zakładam, że w tym czasie był pan na patrolu, czy tak? – Tak, byłem w ruchu. Sędzia pokręcił głową. Wiedziałem, że muszę to wyjaśnić. – Kiedy posterunkowy mówi, że był w ruchu, oznacza to, iż przed odebraniem meldunku krążył wozem patrolowym, zgadza się? Zawahał się i odparł: – Zgadza. Patrolowałem aż do popołudnia. – I po odebraniu zgłoszenia natychmiast pojechał pan na miejsce wypadku? – zapytałem. – Tak. Kiedy dotarłem do końca Sześćdziesiątej Trzeciej, skręciłem w lewo w Central Park West, wypadek zdarzył się trzy przecznice dalej. Sędzia Rollins, kiwając głową, spojrzał znad swoich notatek. Jak dotąd posterunkowy Jones okazał się prostolinijnym, szczerym świadkiem. – Panie Jones, czy tego dnia ulice patrolował pan sam? – Tak, mam długi staż i chociaż nie jestem sierżantem, wystarcza mi doświadczenia, żeby wykonywać tę robotę samemu. – Ile razy oblał pan egzamin na sierżanta? – Jakie to ma znaczenie? – wtrącił Zader. – Nie upieram się. Daję świadkowi swobodę decyzji, Wysoki Sądzie – oznajmiłem. – Proszę odpowiedzieć – rzekł Rollins. Jones zakaszlał. – Osiem razy. – Zakładam, że otrzymał pan propozycję nowej pracy i dlatego opuszcza pan szeregi policji, prawda? – Tak, zgadza się. Będę pracował w prywatnej firmie ochrony na terenie Iraku. Tam jest pewnie niebezpieczniej niż na Manhattanie, ale płaca jest trzykrotnie wyższa. – Pięknie. Kiedy otrzymał pan tam stanowisko? – Dostałem potwierdzenie przed kilkoma miesiącami.

– Na jaką kwotę opiewa premia? – Muszę na to pytanie odpowiadać? – To moje ostatnie pytanie na ten temat, Wysoki Sądzie. Sędzia skinął głową, Jones splótł palce i zacisnął mocno, aż zbielały. – Dwieście tysięcy dolarów – odparł. Nie zareagowałem. Ale obserwując sędziego Rollinsa, zobaczyłem, jak wydyma policzki. – Czy przedtem spotkał pan kiedyś oskarżonego? – Nie. Ale oczywiście słyszałem o nim, jednak nigdy go przedtem nie spotkałem. – I nie żywił pan do niego żadnej urazy? – Nie. Jestem funkcjonariuszem policji i mam obowiązek pilnować przestrzegania prawa. My nie żywimy urazy do nikogo. I jak już powiedziałem, nigdy go przedtem nie spotkałem. – I nie miał pan powodów, aby kłamać w tej sprawie? – Nie, nie miałem żadnych powodów – odparł, kręcąc głową i zagryzając wargi. – Nie dążył pan do awansu. Pan po prostu chciał mieć lepiej płatną pracę, zgadza się? – Tak – odparł, zakładając ręce na piersi. – To dlaczego pan kłamie? Sędzia podniósł głowę i popatrzył na mnie, a potem spojrzał na świadka. – Nie kłamię, proszę pana. Wziąłem ostatni dokument, który otrzymałem od Kennedy’ego, i wręczyłem kopie sędziemu, Zaderowi i na koniec Jonesowi. Wziął ją niechętnie, przejrzał i spuścił głowę. – Funkcjonariuszu Jones, to jest zapis GPS-u pańskiego pojazdu z wieczoru, kiedy dokonano morderstwa. Wszystkie pojazdy nowojorskiej policji mają GPS, prawda? – Tak, wszystkie, ale…

– To jest zapis ruchów pańskiego pojazdu z tego wieczoru. Proszę rzucić na niego okiem i powiedzieć nam, kiedy według wskazań GPS-u znajdował się pan na Sześćdziesiątej Trzeciej Ulicy. Nie czytał raportu. Jedynie zerknął na stronę i pokręcił głową. Już wiedział. Zader i Rollins szybko przebiegli tekst oczami, szukając odpowiedniego fragmentu. – Może panu pomóc? Ten raport potwierdza, że pański pojazd tego dnia nigdy nie wjechał w Sześćdziesiątą Trzecią Ulicę. – Może satelita był poza zasięgiem – powiedział Jones. – Nie, nie był. Zobaczymy dalej, według GPS-u pański pojazd stał na rogu Sześćdziesiątej Szóstej i Park przez dwadzieścia trzy minuty, gdy zajmował się pan wypadkiem ulicznym, znalazł broń i aresztował pana Childa. Przyjechał pan na miejsce wypadku od strony Central Park West. W rzeczywistości minął pan skrzyżowanie z Sześćdziesiątą Trzecią, śpiesząc się na miejsca wypadku. Jones w milczeniu zaczął się rozglądać, szukając pomocy. Jednak nikt mu jej nie zaoferował. – Zatem pańskie zeznanie, że skręcił pan w lewo z Sześćdziesiątej Trzeciej, kierując się do Central Park West, było kłamstwem. Czy tak? – Nie, prawdę mówiąc, to była tylko pomyłka. – Zanim pan przyjechał na miejsce wypadku, według GPS-u pański pojazd przez trzydzieści trzy minuty parkował przed Central Park Eleven. Kłamał pan operatorowi? – Ja się jedynie pomyliłem. Ja… – Służy pan od dawna w policji. Sam pan to powiedział. I teraz chce pan wmówić Wysokiemu Sądowi, że nie rozróżnia Central Park Eleven od Sześćdziesiątej Trzeciej Ulicy? – Nie. To była zwykła pomyłka – odparł. – Pomyłka, nie kłamstwo? – Nie. Pomyliłem się. – Zatem był to też zbieg okoliczności, że dokładnie w tym momencie,

gdy została zamordowana Clara Reece, pan parkował na ulicy przed jej domem? – Tak. – Następnym zbiegiem okoliczności był fakt, że odebrał pan zgłoszenie wypadku ulicznego, w którym brał udział oskarżony? W jego aucie znalazł pan narzędzie zbrodni. – Tak. – Był pan w sądzie dziś rano, gdy zeznawał posterunkowy Noble? – Tak. Byłem. – Słyszał pan, jak zeznał, że w tej broni znalazł jakiś brud czy trochę ziemi, gdy wyjmował magazynek? – Tak twierdził. – I słyszał pan, jak zeznał, że morderca mógł celowo strzelić w okno apartamentu pana Childa, na przykład, żeby zaalarmować sąsiada, pana Gershbauma? – Słyszałem. – Mógł jednak istnieć inny powód zbicia tego okna. Apartament pana Childa znajduje się na dwudziestym piątym piętrze budynku. Z tej wysokości silny mężczyzna może przerzucić broń, z której oddano mordercze strzały, przez ulicę do Central Parku, prawda? Cisza. Świadek nie drgnął, nawet nie usiłował odpowiedzieć. Nie patrzył na mnie. Od drzwi frontowych budynku Davida uczeń piątej klasy mógłby rzucić piłeczkę do parku. Z balkonu apartamentu Davida na dwudziestym piątym piętrze mógłby nawet do niego splunąć. – Pański pojazd długo tkwił w tamtej okolicy. Pan czekał w parku, naprzeciwko budynku, obserwując balkon oskarżonego. To dość ustronna część parku. Ukrył się pan za żywopłotem. Zostało to bardzo starannie zaplanowane i wiedział pan co do minuty, kiedy pistolet zostanie wyrzucony z balkonu. Czekał pan, aż ujrzy wyrzucaną z apartamentu broń, podniósł ją pan z trawnika, wytarł z ziemi, a potem schował do kieszeni płaszcza…

– To zwykłe pier… – Proszę w tej sali panować nad językiem – wtrącił szybko sędzia Rollins, patrząc na Jonesa. Wydawało mi się, że dostrzegam iskry zapalające się w oczach sędziego – on już zaczynał wątpić. I to ja się do tego przyczyniłem. – Po zajęciu miejsca w aucie wyjął pan swoją broń z kabury, wsadził do schowka, a broń mordercy wetknął pan na jej miejsce w kaburze. Zgadza się? – To jest… kłamstwo. – Funkcjonariuszu Jones, to pan przeszukał oskarżonego, jego torbę i cały pojazd, zgadza się? – Tak. – I nie znalazł pan rękawiczek? – Nie, nie znalazłem. – Chociaż mój klient nie miał rękawiczek ani okazji, żeby odpowiednio wytrzeć broń, nie znaleziono jego odcisków palców na pistolecie? – Na pewno tam były. – Były na nim tylko pańskie odciski, funkcjonariuszu Jones, dlaczego? – Nie nosiłem rękawiczek, gdy brałem do ręki pistolet. – Chce pan powiedzieć, że nie miał ich wtedy, gdy podnosił pan broń z trawnika i oczyszczał z ziemi w Central Parku? Chwila wahania. – Nie. – Ale nie zadał pan sobie trudu, żeby dokładnie oczyścić pistolet z ziemi, prawda? Sądzę, że nie miał pan na to czasu. Ktoś z ulicy mógł zobaczyć lecący pistolet, dlatego musiał pan szybko zabrać go z trawnika. Nie odpowiedział. – Nie ma tu pana Woodrowa, żeby zeznał to, co widział. Mamy do dyspozycji tylko pana. Więc kiedy się pan pochylił, żeby spojrzeć na podłogę przed fotelem pasażera w aucie oskarżonego, wyjął pan narzędzie zbrodni z kabury i uniósł, pokazując do obiektywu kamery

ulicznej? – Nic podobnego! – Sześćdziesiątą Trzecią od Central Park Eleven dzieli tylko kilka przecznic. Nie spodziewał się pan, że dyspozytor zwróci na to uwagę, poza tym dlaczego ktoś miałby się interesować tym, gdzie pan jest i co zamierza zrobić. Kłamał pan o swojej lokalizacji, ponieważ nie chciał być kojarzony z miejscem zbrodni, bo jeszcze ktoś by to razem poskładał. Zgadza się? – Tak, skłamałem dyspozytorowi o tym, gdzie jestem, bo zrobiłem sobie przerwę. Nie miałem nic wspólnego z tym pistoletem do chwili wyjęcia go z auta pańskiego klienta. Mówię prawdę. – Zatem przed chwilą pan kłamał mimo złożonej przysięgi. Popełnił pan krzywoprzysięstwo. Ale teraz mówi pan prawdę, czy tak? – Tak. – To znaczy, że jest pan uczciwym kłamcą? Wstał, wskazał na mnie ręką i wrzasnął: – Ty kupo gówna! Sędzia nawet go nie upomniał – usłyszał już dosyć. – Jeszcze tylko jedno pytanie. Te dwieście tysięcy to za umieszczenie pistoletu w aucie oskarżonego? Jones otarł usta wierzchem dłoni. Chciał powiedzieć więcej, znacznie więcej. Był wściekły, ale wyraźnie próbował się hamować, żeby nie spowodować jeszcze większych szkód. Wszystkie oczy skierowały się na niego. Odchylił się na oparcie krzesła i spojrzał na sędziego. – Odmawiam odpowiedzi, ponieważ mógłbym obciążyć siebie. Usiadłem. Zader, nie patrząc na Jonesa, wskazał mu drzwi. Chciał, żeby wyszedł. Nie mógł się zmusić, żeby na niego spojrzeć. ===

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY CZWARTY 2 godziny do strzału – Eddie, wydaje mi się, że sędzia zaczyna się poważnie zastanawiać nad tą sprawą – zauważył David. – Zastanawianie się to za mało. On powinien w to uwierzyć. Wezwano na świadka detektywa Andy’ego Morgana. Zjawił się blondyn w spranym brązowym ubraniu; wypluł na dłoń gumę do żucia, wyłączył komórkę i wetknął ją razem z gumą do kieszeni. Chyba coś go wystraszyło w rozmowie telefonicznej, którą przeprowadził. Z jego zachowania domyśliłem się, że już z góry boi się moich pytań. Był świadkiem, jak przepytywałem dwóch poprzednich policjantów, a teraz on był następny. Złożył przysięgę, przeczesał palcami włosy, miejscami były tak spłowiałe jak jego garnitur. Poczułem wibracje mojego telefonu. Wiadomość od Jaszczurki.

Właśnie pokazali się federalni. Chcesz, żebym się włączył do gry?

Wystukałem odpowiedź, trzymając telefon pod stołem:

Nie. Oni wyciągną stamtąd Christine. Obserwuj. Daj znać, jak ją uwolnią.

Prokurator przepytał Morgana na temat jego działań od chwili, gdy dowiedział się, że patrol mundurowych znalazł w apartamencie Davida ciało, prawdopodobnie ofiary zabójstwa: przybycie do budynku i

przeszukanie apartamentu Davida, sporządzenie notatki dotyczącej potwornych ran, wezwanie CSI – wszystko, aż do poszukiwania dowodów na zdjęciach z kamer ochrony. – Potem odwiedziłem biuro szefa ochrony budynku i rozmawiałem z panem Medrano, szefem ochrony. Znalazł właściwe zdjęcia z kamer i dostarczył kopie. – Czy to ta płyta, do której pan nas odsyła? Dowód TM2? – zapytał Zader. – Tak – potwierdził Morgan. – Jeśli sąd pozwoli, to może teraz jest odpowiednia pora, żeby obejrzeć ten materiał. – Bardzo proszę – zgodził się Rollins. Odebrał płytę od Morgana, wstał, wsunął ją do odtwarzacza DVD i usiadł przed siedemdziesięciocalowym ekranem telewizora stojącego na lewo od sędziego. Morgan podał Zaderowi pilota i wrócił na swoje krzesło. Start. Stop, gdy Zader poprosił Morgana o zidentyfikowanie Davida i Clary. Wchodzili razem, a potem, mniej więcej po siedemnastu minutach, David wyszedł sam. Cztery minuty później oddział ochroniarzy pod dowództwem Foresta zatrzymał się przed drzwiami Gershbauma. – Do jakiego wniosku możemy dojść na podstawie tych zdjęć? – zapytał Zader. – Są wyraźnym dowodem, że oskarżony i ofiara weszli do apartamentu razem. I tylko jedno z nich wyszło żywe. Po przeszukaniu apartamentu okazało się, że nikogo poza nimi tam nie było. Takie są fakty. Oskarżony jest jedyną osobą, która mogła strzelać i zabić ofiarę. – Dziękuję – rzekł Zader. Zobaczyłem u spodu ekranu pojawiający się wskaźnik czasu z kamery w holu przed apartamentem Davida, która rejestrowała następne osiem godzin. Medrano prawdopodobnie skopiował na dysk całe dwadzieścia cztery godziny. Mogłem więc użyć tego całego materiału przeciwko

Zaderowi. – Ma pan ochotę przesłuchać świadka? – zapytał sędzia Rollins. Wstałem

i

rozpocząłem

serią

banalnych

pytań,

które

miały

sprowokować Morgana do mówienia, do otwarcia się i uspokojenia. Podczas rozprawy wstępnej policjantów na ogół przepytuje się dość ogólnie. Jest to takie ćwiczenie sondujące. Odrzuciłem swój zwykły sposób postępowania i zapytałem: – Detektywie, o której godzinie otrzymał pan informację, że w Central Park Eleven prawdopodobnie doszło do zabójstwa? Przed odpowiedzią poprosił o pozwolenie zajrzenia do notatek. – Zanotowałem dwudziestą dwadzieścia siedem. – O której godzinie przybył pan na miejsce popełnienia morderstwa? – O dwudziestej trzydzieści osiem – odparł z westchnieniem, zastanawiając się, jak długo jeszcze będzie musiał odpowiadać na te bezsensowne pytania. – Kiedy przybył pan na miejsce, jakie podjął pan pierwsze czynności? – Zabezpieczyłem miejsce zbrodni. Upewniłem się, czy wszyscy wyszli z apartamentu, i otworzyłem dziennik zabójstwa. – Co to takiego? – zainteresował się sędzia. – To dziennik zdarzeń, Wysoki Sądzie. Zapisujemy w nim osoby odwiedzające miejsce zbrodni, znaczące wydarzenia, przeprowadzone rozmowy, podjęte

decyzje. To

najważniejsza część

procedury w

przypadku zabójstwa, biblia zawierająca zapis naszego dochodzenia i pierwsze ogniwo całego łańcucha dowodów. Rollins zanotował. Wziąłem od Zadera pilota, przesunąłem do przodu materiał filmowy, aż do momentu przybycia Morgana. – Zatem o dwudziestej pięćdziesiąt jeden, według wskazań kamery ochrony, pan i pański partner, detektyw Algin, byliście jedynymi ludźmi w apartamencie? Sprawdził dziennik i spojrzał na obraz z kamery.

– Zgadza się. – Co pan zrobił po wejściu do apartamentu? – Przede wszystkim rozejrzałem się, aby mieć pewność, że nikogo w nim nie ma. Później obejrzałem ciało, wpierw zbadałem rany i ustaliłem, że kobieta otrzymała wiele postrzałów w tył głowy i dwa w plecy. – Co pan zrobił potem? – Zauważyłem zgrubienie kieszeni na biodrze. Pomyślałem, że to pewnie portfel, więc wyjąłem go i przejrzałem. – I co w nim było? – Różowy, skórkowy portfel zawierał kartę biblioteczną, prawo jazdy i kartę bankomatową oraz około osiemdziesięciu pięciu dolarów w gotówce. – Na kogo wystawiono karty? – Clarę Reece. – Jaka jest data wystawienia prawa jazdy? Przechylił głowę na ramię z oczami szeroko otwartymi ze zdziwienia. Zaskoczyło go to błahe pytanie. – Przyniosłem ze sobą to prawo jazdy, Wysoki Sądzie. Czy mogę sprawdzić? Zader wyciągnął błagalnie ręce do sędziego. – Wysoki Sądzie, to już przesada. Należy natychmiast przerwać ten… – Jestem skłonny zgodzić się z prokuratorem, panie Flynn. Dałem panu pewną swobodę, ale nie widzę nic ważnego w tym pytaniu – odparł Rollins. – To bardzo ważne, potrzebuję jeszcze tylko trzech pytań, aby to udowodnić. Jeżeli po tych pytaniach Wysoki Sąd oceni, że to nie jest ważne, zajmę się innym tematem. Po chwili namysłu westchnął. Zader opuścił ręce, klepnął się po udach i spojrzał na mnie z wyjątkowym obrzydzeniem. – Doskonale. Trzy pytania i dosyć tego, panie Flynn – zgodził się sędzia Rollins.

Zaczekałem, aż Morgan przyniesie od innego funkcjonariusza dowód i przedstawi prawo jazdy zapieczętowane w przezroczystej torebce przeznaczonej do przechowywania dowodów rzeczowych. Obrócił torebkę i nie wyjmując z niej prawa jazdy, zmrużył oczy i odczytał datę. – Data wystawienia… trzydziesty sierpnia zeszłego roku. – Dziękuję – rzekłem, obserwując, jak Rollins stuka w papiery. Liczył pytania – jeszcze dwa. – Kiedy zostało otwarte konto oszczędnościowe ofiary? Z torby za sobą wyjął notes i zaczął go kartkować; przewracając strony, lizał kciuk. Zabijał czas, przeciągał przesłuchanie. Po blisko trzydziestu sekundach znalazł odpowiednią stronę. – Trzydziesty sierpnia? – Tym razem powiedział to tak, jakby zadał pytanie. – A data wydania karty bibliotecznej? Ponowne przeszukiwanie torby. Znalazł ją w torebce. Przeczytał i spojrzał na mnie. Zmarszczył brwi i powiedział: – Trzydziesty sierpnia zeszłego roku. – Wysoki Sądzie, potrzebuję jeszcze chwili – oświadczyłem. Sędzia Rollins był zaintrygowany. – Ale tylko chwili, panie Flynn – zgodził się. – Detektywie Morgan, czy to przypadkiem nie wygląda tak, jakby ofiara zgubiła portfel albo coś w tym rodzaju? – Trudno powiedzieć – odparł Morgan. – Jej karta bankomatowa, prawo jazdy i karta biblioteczna, to wszystko zostało wystawione tego samego dnia, miesiąca i roku. Czy nie wygląda na to, że konto lub prawo jazdy już przedtem istniały, a to są po prostu duplikaty? – Nie. – Wszystkie te rzeczy zostały Clarze Reece wydane przed ośmioma miesiącami, zaledwie kilka tygodni przed spotkaniem Davida Childa.

Zgadza się? – Tak sądzę – odparł. – Czy na ich podstawie pan zidentyfikował ofiarę? – Nie tylko. Po zbadaniu ofiary przez lekarza sądowego ciało zostało odwrócone i znaleziono telefon komórkowy ofiary. Telefon miał aplikacje Twittera i Reelera – obie zalogowane na koncie Clary Reece. Później znaleźliśmy w telefonie cyfrowe zdjęcie. Była na nim Clara Reece paradująca z nowym tatuażem na prawym nadgarstku, przedstawiającym fioletowe stokrotki. Ciało znalezione na miejscu zbrodni miało świeży tatuaż w tym samym miejscu. Na tej podstawie oraz dzięki prawu jazdy i karcie bankomatowej określiliśmy tożsamość ofiary. Zidentyfikowaliśmy ofiarę jako Clarę Reece również na podstawie materiału filmowego z kamer ochrony, gdy wchodziła do budynku. Odchrząknął i wyprostował się. Był gotów na atak. – Nie mogliśmy formalnie zidentyfikować ciała, ponieważ za sprawą pańskiego klienta Clara Reece była pozbawiona twarzy. Usłyszałem od strony Zadera przerywany oddech. Zamknął oczy i jego usta utworzyły wielkie „O” – jak gdyby właśnie był świadkiem, jak jakiś trzeciorzędny bokser wysyła Sugar Ray Leonarda do szpitala. Wydawało mi się, że Rollins się skrzywił, ale przynajmniej wiedział, co powiedzieć. – Detektywie Morgan, widzę, że z pana kompetentny i zaangażowany funkcjonariusz, ale łaskawie zostawmy teraz na boku sprawę winy. Proszę mówić o faktach, a nie snuć domysły. – Przepraszam, Wysoki Sądzie. Kontynuowałem, pozwalając Zaderowi myśleć, że zostałem trafiony. Przez następne dziesięć minut pozwoliłem też Morganowi mówić o przybyciu lekarza sądowego, Noble’u i jego trzech podwładnych z CSI oraz o dwóch sanitariuszach, którzy zabrali ciało do kostnicy. Przybycie każdej z tych osób sprawdzał w dzienniku zabójstwa, ustalając czas na podstawie materiału filmowego z kamer.

– I zakończył pan dziennik na tej scenie? – Tak. – W którym miejscu pan się znajdował? – Chyba wtedy stałem w salonie. – Czy to znaczy – zgodnie z tym dziennikiem – że było to wtedy, gdy funkcjonariusz Noble i jego ludzie opuścili miejsce zbrodni? – Tak… to była dwudziesta trzecia piętnaście. Znalazłem odpowiedni materiał filmowy i odtworzyłem na wideo – Noble i trzy osoby w białych kombinezonach opuszczają apartament i na jednym

ze

zdjęć

widniał

zanotowany

czas

„dwudziesta

trzecia

szesnaście”. Jednak ta różnica czasu ze zdjęcia i dziennika nie była czymś interesującym. – A sanitariusze? Przekartkował dziennik. – Dwudziesta trzecia dziewięć. W

tym samym czasie

kamera w

holu pokazała sanitariuszy

wychodzących z ciałem zamkniętym w czarnym worku i leżącym na noszach. – Lekarz sądowy. – Dwudziesta druga czterdzieści pięć. Znowu puściłem materiał filmowy z wyjścia lekarza. – Funkcjonariusz Noble i jego ludzie wyszli z apartamentu o dwudziestej trzeciej piętnaście? Sprawdził w notesie. – Zgadza się. – Został tylko pan i pański partner? O której wyszliście? – Wyszliśmy razem o dwudziestej trzeciej dwadzieścia siedem. Jeszcze przed wyjściem rozmawiałem z szefem ochrony budynku, chcąc się upewnić, czy wie, że apartament musi być zaplombowany. Obserwowaliśmy na ekranie Morgana i jego mniejszego, młodszego partnera, jak rozmawiali z Medranem. Przed drzwiami rozpięto biało-

błękitną taśmę używaną do odgradzania miejsc zbrodni. Kamera zanotowała ich odejście o dwudziestej trzeciej dwadzieścia osiem. – Zatem do dwudziestej trzeciej trzydzieści wszyscy członkowie pana personelu wyszli i apartament był pusty? – Tak, zgadza się – odparł Morgan, tłumiąc ziewanie. Szybko przewinąłem do dwudziestej trzeciej pięćdziesiąt jeden. Kamera filmowała na zewnątrz apartamentu. – Wobec tego może mi pan powiedzieć, kto wychodzi z apartamentu o dwudziestej trzeciej pięćdziesiąt jeden? Był to ktoś szczupły w białym kombinezonie ochronnym, niosący torbę. Wyszedł z apartamentu, przeszedł pod taśmą i skierował się ku schodom. Sprawdził w dzienniku. – Nie jestem pewien. Zamknąłem miejsce zbrodni na noc. To mogli być ci z CSI – odparł, nadal nie okazując specjalnego zainteresowania, sądząc, że zmierzam donikąd. – Ale już widzieliśmy funkcjonariusza Noble’a z CSI i jego trzech ludzi, opuścili miejsce zbrodni przed zamknięciem go przez pana i pańskiego partnera. Przecież zanotował pan czas ich wyjścia. Pokręcił głową, wpatrując się w ekran. – Ujmijmy to inaczej. Kiedy opuścił pan miejsce zbrodni, miał pan już każdego wychodzącego zarejestrowanego w dzienniku? Przeglądając notes, odpowiedział: – Tak, twierdzę, że miałem. – Wygląda to tak, jakby pan spisywał ich w dzienniku, biorąc dane z materiału filmowego, który właśnie oglądaliśmy. Skinął głową. – To znaczy „tak” – powiedziałem. – Tak. – Ale żaden z funkcjonariuszy CSI, których widzieliśmy wchodzących do apartamentu, nie był tak niski, szczupły, jak ta osoba wychodząca w kombinezonie ochronnym. Mam rację?

Morgan sprawdził w dzienniku, potem zerknął na zatrzymany obraz na ekranie. – Nie potrafię zidentyfikować tego funkcjonariusza. – Zgada się pan ze mną, że nie widzieliśmy go wchodzącego do apartamentu po dokonaniu morderstwa? Po policzku Morgana spłynęła kropla potu. – Mogli go przeoczyć w tłumie – powiedział. – Czy na właśnie odtworzonych zdjęciach widzieliśmy tego mężczyznę wchodzącego do apartamentu? – Nie. Sędzia rzucił pióro na stół. – Do czego to ma prowadzić, panie Flynn? Czy pan twierdzi, że zostały naruszone konstytucyjne prawa pańskiego klienta, ponieważ świadek od razu nie robił wpisów w dzienniku? – Nie, Wysoki Sądzie. – W takim razie na co przede wszystkim należy zwrócić uwagę w postępowaniu tego funkcjonariusza ze zdjęć? David siedział absolutnie spokojnie ze splecionymi dłońmi i oczami skierowanymi na mnie, podczas gdy Cooch podtrzymywał go na duchu. – Wysoki Sądzie, osoba, którą widzimy na zdjęciach z kamery, nie jest prawdziwym policjantem. – Więc kim jest ten człowiek? – zapytał Rollins. Wyprostowałem się i moim słowom nadałem łagodne brzmienie, ale równocześnie chciałem, żeby zabrzmiały pewnie w uszach sędziego: – Wysoki Sądzie, obrona jest przekonana, że to jest prawdziwy zabójca Clary Reece. ===

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY PIĄTY Wyjąłem z mojej torby następną płytę DVD i wsunąłem do odtwarzacza. Wyjaśniłem, że obrona uzyskała te zdjęcia z zasobów Central Park Eleven i że – jeśli zajdzie potrzeba – szef ochrony, Medrano, może poświadczyć ich autentyczność. Przewinąłem materiał do przodu, do czternastej w dniu poprzedzającym morderstwo. Widok windy. Pełna ludzi. Wśród nich Clara Reece, absolutnie spokojna i najwyraźniej nieokazująca żadnych objawów klaustrofobii. Nie mogłem się oprzeć, żeby nie patrzeć na Davida. On też widział Clarę – spokojną w zatłoczonej windzie. Wiedział, że mówiąc mu o klaustrofobii, kłamała. Patrzyłem, jak Clara wychodzi z windy z bagażem, razem z inną kobietą, o włosach tej samej długości, w tym samym kolorze, tak samo uczesaną jak Clara, o tego samego typu sylwetce i tym samym kolorze skóry, która pomagała jej dźwigać bagaże do apartamentu Davida. – To jest Clara Reece, idąca do apartamentu oskarżonego. Kobieta jej pomaga. Przerwałem, gdy ta druga kobieta weszła do apartamentu z pudłami. Przesunąłem do przodu dwadzieścia minut i widać było, że z apartamentu wychodzi tylko Clara Reece. – Czy ta druga kobieta ciągle jest w apartamencie? – Tak. Według tych zdjęć na to wygląda – zgodził się Morgan. – Czy pan przeglądał ten materiał? – Nie aż tak daleko wstecz jak teraz. Założyliśmy, że apartament był pusty, zanim oskarżony i ofiara przyszli tego wieczoru. Apartament przeszukali ochroniarze budynku. Również funkcjonariusze nowojorskiej policji. Był pusty, znajdowało się w nim tylko ciało ofiary. Nie musieliśmy przeglądać materiału filmowego aż tak daleko wstecz. Kilka

minut przed morderstwem ofiara i oskarżony weszli razem do środka. Potem oskarżony wyszedł. Był ostatnią osobą, która widziała ją żywą. Zostawił ciało w pustym apartamencie – poza nim i ofiarą nikogo w nim nie było, więc nie musieliśmy przeglądać zdjęć z poprzedniego dnia. Ludzie wierzą w to, co mogą zobaczyć. Wcisnąłem szybkie przewijanie do przodu, z każdą sekundą w kamerze mijało dziesięć minut. Jeżeli na piętrze nikogo nie było przez godzinę, światła przygasały. Tak działał system oszczędzania energii. W pełnym świetle łatwo można było zauważyć, kto wychodzi z windy. Zatrzymałem film o godzinie dziewiętnastej trzydzieści, gdy David i Clara szli razem do apartamentu. Potem o dwudziestej pierwszej piętnaście, gdy Gershbaum wszedł do swojego apartamentu. Po tej godzinie żadnego ruchu aż do rana, gdy Clara i David wyszli około dziewiątej, a Gershbaum trochę wcześniej. Dalej nic aż do wieczora, gdy Gershbaum wychodzi z windy. Zatrzymałem, cofnąłem i znowu odtworzyłem aż do jego wejścia do apartamentu, a następnie przewinąłem szybko do przodu, do miejsca, w którym David i Clara wychodzili z windy, aby po raz ostatni wejść razem do apartamentu. – Detektywie Morgan, z tych zdjęć wynika, że kobieta, którą widzieliśmy wchodzącą do apartamentu dzień wcześniej, ciągle jest w środku. Świadek głęboko zaczerpnął powietrza i powoli wypuścił ze złością. – Tak. Sędzia Rollins pochylił się i wlepił wzrok w ekran, jakbym pokazywał mu magiczną pałeczką jakiś czarodziejski trik, i teraz próbował sobie wyobrazić, jak to było naprawdę. Wysunąłem płytę DVD i zastąpiłem ją następną. – Wysoki Sądzie, to jest materiał filmowy, który FBI uzyskało z ostatniej nocy z Central Park Eleven. Te zdjęcia pochodzą z małej kamery ukrytej w otworze wentylacyjnym wschodniej ściany. Ta kamera zasięgiem obejmuje schody.

Na filmie było widać Davida i Clarę wchodzących do apartamentu, a gdy przewinąłem do przodu, do godziny dwudziestej, zobaczyliśmy otwierające się drzwi frontowe. – Przede wszystkim zwróćcie uwagę na zegar. W wyświetlonym czasie tej kamery oskarżony opuszcza apartament pełne dwie minuty przed wezwaniem ochrony przez pana Gershbauma. Gdyby to was dziwiło, ten zegar j e s t zsynchronizowany z zegarem ochrony. Oni odtwarzają ten sam materiał, detektywie Morgan, i ja chcę, żeby pan też obejrzał go uważnie. Nacisnąłem przycisk odtwarzania. W sali zapadła martwa cisza. Słyszałem szmer odtwarzacza DVD, trzeszczenie fotela Rollinsa, gdy pochylał się w napięciu do przodu i stukanie Zadera piórem w zęby. Około dwustu ludzi patrzyło w milczeniu na ekran. Z wyjątkiem jednego. W tyle sali Dell patrzył na mnie. Obraz na ekranie przedstawiał wahającego się Davida; jak się odwrócił do drzwi, zatrzymał się, potem znowu się odwrócił z nałożonymi na uszy słuchawkami, i ruszył prosto do windy. – Widział pan to? – zapytałem. – Czy widziałem? Co? Nie mam pojęcia, o co panu chodzi – odparł Morgan. – Proszę obejrzeć jeszcze raz. Tym razem w zwolnionym tempie. Powtórzyłem sekwencję. Usłyszałem, jak operator kamery wiadomości westchnął, jeden z asystentów prokuratora wyrzucił ręce w górę, ale przypomniał sobie, gdzie jest, więc szybko opuścił i założył na piersiach. – Nadal nie wiem, o co panu chodzi – stwierdził Morgan. – Ani ja – wtrącił sędzia spokojnie, zaciekawiony. – Detektywie, Wysoki Sądzie, nie patrzcie na oskarżonego. Patrzcie za nim. W lustro. Ponownie puściłem materiał w zwolnionym tempie. Tym razem nie przeoczyli.

David zamknął za sobą drzwi, zrobił kilka kroków i stanął, a ja zacząłem się zastanawiać, czy zatrzymał się, żeby się odwrócić i upewnić, że drzwi są zamknięte. Ale nie – on zatrzymał się dlatego, że coś poczuł. Zanim się odwrócił, w lustrze za małym stoliczkiem w holu ukazało się odbicie drzwi. I właśnie tam to było – zaledwie przez sekundę. Poruszyła się klamka u drzwi. W dół, potem w górę. Ktoś po drugiej stronie sprawdzał, czy są zamknięte na klucz. Gdy wszystkie oczy były wlepione w ekran, ja rzuciłem okiem na Zadera. Pochwycił moje spojrzenie – już wiedział, że przegrał. – Detektywie, klamki u drzwi nie poruszają się same. W apartamencie jest ktoś żywy. Morgan milczał. Patrzył na Zadera przepraszająco i uniósł ręce, jakby chciał powiedzieć: Przepraszam, przeoczyliśmy! – Detektywie Morgan, na podstawie zdjęcia z tej kamery wiemy, że David Child opuścił swój apartament dokładnie o dwudziestej dwie. Pełne dwie minuty przedtem, nim pan Gershbaum usłyszał strzały i wezwał ochronę. Zgadza się? – Jeżeli czas zanotowany w tym materiale filmowym jest identyczny z czasem jego telefonu pod dziewięćset jedenaście, to tak. – Zatem morderca miał dość czasu na przeciągnięcie ciała z azylu, gdzie na podstawie śladów krwi – jak już teraz wiemy – została postrzelona w plecy, do kuchni, aby tam strzelać jej w głowę, prawda? – Tak – wycedził. – Potem morderca miał jeszcze dodatkowy czas, zanim ochrona weszła do apartamentu – miał do dyspozycji pełne cztery minuty – żeby strzelić w okno, wyrzucić pistolet do parku i wrócić do azylu. – To tylko hipoteza. Miałem w zanadrzu jeszcze coś. Ostatni dowód. – Detektywie, czy jako kierujący tym śledztwem polecił pan, żeby niezależny ekspert wykonał badania pozostałości powystrzałowych na podstawie próbek pobranych z twarzy oskarżonego, jego ubrania i rąk?

Morgan spojrzał na Zadera, bojąc się, że może powiedzieć coś niewłaściwego. – Tak, poleciłem. – I wynik tych testów został zawarty w raporcie doktora Portera? – zapytałem, podnosząc odpowiedni dokument. – Tak. – Oskarżenie podczas tej rozprawy nie opiera się na tym raporcie, prawda? – pytałem dalej. Jego usta zaczęły się poruszać jak u ryby wyjętej nagle z miski i rzuconej na ruszt. Zader wstał i zwrócił się do sędziego: – Wysoki Sądzie, ten raport nie jest podczas tej rozprawy brany pod uwagę. – Wysoki Sądzie, chciałbym go włączyć do dowodów razem z artykułem naukowym. – Powiedzmy wprost: pan chce się odwołać do raportu oskarżenia? – zapytał Rollins. Podałem kopie

urzędniczce

sądowej, która ostemplowała je

i

przekazała sędziemu. – Detektywie Morgan, czy oskarżenie przedtem szukało wsparcia w raporcie doktora Portera, który stwierdził, że u oskarżonego znaleziono dużo pozostałości powystrzałowych? – Owszem, szukaliśmy, ale teraz już nie bierzemy go pod uwagę. – Dlaczego? – zapytał sędzia. –

Ponieważ

doktor

Porter

przyznał,

że

badany

materiał

prawdopodobnie nie był GSR, lecz pozostałością, która osiadła na oskarżonym po eksplozji poduszek powietrznych w aucie pana Davida Childa. Jeszcze trochę i będę go miał. – Z początku doktor Porter uważał, że ten materiał GSR był w porządku? – zapytałem. – Tak twierdził w raporcie, do czasu gdy pan się włączył. Wtedy zmienił zdanie – odpowiedział Morgan.

– Detektywie, jeśli ktoś chciałby, żeby to wyglądało na pozostałość powystrzałową, to

czy eksplozja poduszek powietrznych podczas

wypadku samochodowego mogłaby wprowadzić w błąd takiego eksperta jak doktor Porter? – Tak, mogłaby. – Z całym szacunkiem dla doktora Portera, muszę zauważyć, że nie zapoznał się on z pracą naukową na temat poduszek powietrznych i porównań z osadami GSR, co odkryła obrona. Czy to prawda? – Tak, nie zapoznał się. – Jeśli z kolei ktoś wiedział te rzeczy i zaaranżował wypadek samochodowy, mógł to tak zorganizować, żeby sprawiało wrażenie, że kierowca pojazdu ma na sobie osad GSR? – Nie wiem. Kennedy

dał

mi

kopie

identyfikatora ochrony,

uzyskanego

z

konferencji Interpolu; kopie przesłane mu pocztą elektroniczną. Kiedy je rozdzielałem, mogłem zaobserwować, jak Zader zbladł. Ale ani Morgan, ani sędzia nie zorientowali się, jaki to ma związek ze sprawą. – Ten identyfikator, jako przepustka dla ochrony, uzyskaliśmy z konferencji Interpolu, gdzie się nim posługiwano. Był używany przez delegata, który brał udział w wykładzie. Poznaje pan osobę na fotografii? – zapytałem. – Nie bardzo – powiedział Morgan, ale nie brzmiało to przekonująco. – Pozwoli pan, że pomogę; proszę zajrzeć do dowodu czternastego. Rollins znalazł odpowiedni dowód w stosie dokumentów. Morgan zrobił to samo. – Ten identyfikator należy do Sarah Callan. Proszę porównać z fotografią Clary Reece w dowodzie rzeczowym numer czternaście oraz ze zdjęciem z profilu wziętym z konta Reelera. Ta kobieta na filmie z kamery towarzyszy oskarżonemu w drodze do jego apartamentu i jest to bez wątpienia ta sama młoda kobieta co na fotografii z identyfikatora Sarah Callan. Mam rację?

Cisza. Na pytanie skierowane do Morgana odpowiedział sędzia: – Tak, to ta sama kobieta. Clara Reece i Sarah Callan to jedna i ta sama kobieta. Doświadczony detektyw tkwiący na miejscu dla świadków nie będzie dyskutował z sędzią. – Może się tak wydawać, Wysoki Sądzie – powiedział jednak Morgan. – Detektywie, konto w banku, karta biblioteczna, prawo jazdy – wszystko wydane tego samego dnia w zeszłym roku – mogły zostać wystawione komuś, kto chciał stworzyć sobie historię fałszywej tożsamości? – Nie mam pojęcia – odparł. – Rzecz jasna, przecież jest pan z nowojorskiej policji, a ona nigdy nie tworzyła

fałszywej

tożsamości

jako

przykrywki

dla

jakiegoś

funkcjonariusza. Czy może się mylę? Nawet sędzia Rollins uśmiechał się, słysząc te słowa. – To możliwe – zgodził się Morgan. – Dysponował pan danymi DNA albo odciskami palców ciała w apartamencie? – Nie. – I twarz była zmasakrowana, toteż nie mógł pan zidentyfikować ciała, prawda? Skinął głową. Rollins wtrącił: – Co to ma za znaczenie, panie Flynn? I teraz nastąpił właściwy moment. Teraz mój strzał. Nabrałem powietrza w płuca, odłożyłem dokument i położyłem rękę na ramieniu Davida. Kołysał się w przód i w tył na krześle, kręcił głową z oczami pełnymi łez. Uspokoiłem go. – Wysoki Sądzie, obrona uważa, że Sarah Callan przybrała fałszywą tożsamość, żeby wrobić Davida Childa w morderstwo. Jej morderstwo. – Co? – zdziwił się Rollins.

Zmieniłem płytę DVD, odszukałem foto postaci opuszczającej w kombinezonie ochronnym apartament i przechodzącej pod taśmą ograniczającą miejsce zbrodni. – Wysoki Sądzie, osoba pokazana na tym filmie jest tą, która popełniła morderstwo w apartamencie. To jest ta sama osoba, która była na wykładzie w Paryżu podczas konferencji Interpolu na temat podobieństw osadów

po

eksplozji

poduszek

powietrznych

i

pozostałości

powystrzałowych jako Sarah Callan i która trzy miesiące później przybrała fałszywą tożsamość Clary Reece, a trzy tygodnie później spotkała miliardera Davida Childa i zaczęła się z nim umawiać; jest też tą samą osobą, którą widzieliśmy wchodzącą do apartamentu z podobną do niej młodą kobietą, a potem – dzień przed morderstwem – wychodzącą z tego apartamentu samotnie. Jednak jeszcze nie znamy tożsamości prawdziwej ofiary, ale uważamy, że Clara Reece – albo Sarah Callan – nadal żyje, stała się ekspertem w zakresie tworzenia fałszywych pozostałości powystrzałowych i wierzę głęboko, że to ona zorganizowała kolizję samochodową, aby obciążyć mojego klienta. Prawdziwa ofiara została zastrzelona w azylu. To pomieszczenie jest dźwiękoszczelne i łatwo się w nim ukryć. Prawdziwa ofiara miał zmasakrowaną twarz na skutek oddania w głowę licznych strzałów i dlatego trudno ją zidentyfikować. Wyświetlony czas na materiale filmowym z kamery w otworze wentylacyjnym odpowiada czasowi zanotowanemu w dzienniku ochrony budynku, co oznacza, że oskarżonego nie było w apartamencie, gdy oddano tam strzały. I wiemy też, że ktoś poruszał się po apartamencie po wyjściu pana Childa – wskazuje na to ruch klamki u drzwi. Wszyscy to widzieli. To ona pozostała na miejscu zbrodni. To było niezwykle wyrafinowane, ale jednak spaprane usiłowanie wrobienia pana Childa w morderstwo. – W jakim celu? – zapytał Rollins. – Wysoki Sądzie, pan Child jest jednym z najbogatszych ludzi w tym mieście…

Przerwałem, pozostawiając

Rollinsa, żeby to

sobie

przemyślał.

Chciałem, żeby w to uwierzył. David został wrobiony – zgadza się – ale szantaż nie wchodził w grę. Identyfikator Sarah Callan wskazuje, że była pracownikiem służby cywilnej, a to może oznaczać cokolwiek, ale mole książkowe rzadko uczęszczają na wykłady Interpolu. Morgan wpatrywał się w sufit, próbując jakoś wszystko razem poskładać. Przerwał rozmyślania, gdy sędzia zwrócił się wprost do niego: – Detektywie, chyba już pan powiedział wszystko. Panie Zader, zakładam, że detektyw Morgan był pana ostatnim świadkiem? Prokurator wstał, gotów rozpocząć misję ratunkową. Uzmysłowił sobie, że teraz Rollins już nie trzyma jego strony. Zdjęcia poruszającej się klamki u drzwi były ostatnia kroplą przepełniającą czarę. – Tak, panie sędzio. To po prostu śmieszne. Obrona zaaranżowała ten misterny plan tak zgrabnie, aby każdy uważał, że… – Więc sugeruję, żeby pan przeprowadził w tej sprawie dochodzenie. Wydaje się, że istnieje wystarczająca ilość dowodów – tych, które przedstawił nam pan Flynn – a które policja albo zignorowała, albo po prostu

przeoczyła.

Nie

zrobiło

na

mnie

wrażenia

zeznanie

posterunkowego Jonesa i jego wyraźna chęć wprowadzenia w błąd sądu. Materiał zdjęciowy niepodważalnie udowodnił, że ktoś krążył po apartamencie po wyjściu pana Childa i zważywszy na niekonsekwencje dotyczące czasu telefonowania pod dziewięćset jedenaście z czasem zapisanym w dzienniku ochrony oraz biorąc pod uwagę niespójne zeznanie pana Gershbauma, uważam, że obecnie mamy niewystarczające dowody na to, żeby twierdzić, że oskarżony był w apartamencie, gdy padły tam strzały. Nie ma wystarczającego dowodu, by podtrzymać oskarżenie pana Childa i stosownie do tego przychylam się do zdania obrony. Panie Zader, jeżeli jest pan pewien stawianych panu Childowi zarzutów,

zawsze

może

pan

przedstawić

swoje

dowody

ławie

przysięgłych. Ja nie zostałem do nich przekonany – oddalam sprawę. Po tych słowach sędzia Rollins odsunął krzesło, zamknął notes i wstał.

Opuścił salę, czemu towarzyszył chór głosów podnieconego tłumu. To, co miało być sensacyjnym procesem o morderstwo i dostarczać przez kilka miesięcy sensacyjnych nowin, zmieniło się w sensację z gatunku tajemniczych mordów spiskowych, którymi kraj będzie karmił się przez całe lata – albo mówiąc ściśle – którymi media będą karmiły ludzi spekulacjami dotyczącymi identyfikacji prawdziwego mordercy. Ledwo usłyszałem płacz Davida. Holly mocno go objęła. Ręce drżały mu z podniecenia i nagłej ulgi, ale też płakał nad swoją stratą. Tak, on utracił ją po raz drugi, teraz uświadomił sobie, że jego życie z Clarą był kłamstwem. Clara Reece nie istniała. Nie wiedział, co przyniesie przyszłość, lecz teraz przynajmniej w pewnej mierze był panem własnego losu. – Davidzie, nie opłakuj Clary. W wieczór morderstwa mówiła ci, że boi się w windzie z powodu klaustrofobii. Widziałeś zdjęcia z poprzedniego dnia. Nie była wystraszona, nie cierpiała na klaustrofobię. Ona ciebie wrabiała, chciała, żeby wyglądało na to, że to ty ją przestraszyłeś. Skinął głową i wyprostował się. Usłyszałem, że Zader się do mnie zbliża z tyłu. – Przygotuj się na trzecią rundę – rzekł. – Nie sądzę – odparłem. – A ja jestem o tym przekonany. Zwołam ławę przysięgłych w ciągu dwudziestu minut. Powołam tych samych świadków z tymi samymi zeznaniami. Szkoda, że nie będziemy mieli czasu czekać na protokół z tego przesłuchania. Ani jedno twoje przesłuchanie nie trafi do przysięgłych. Natomiast ja dostarczę im mój akt oskarżenia. Chyba nawet nie ma potrzeby, żebyś tu został – nie będziesz mógł zadawać pytań ani wygłosić mowy. Zostaw to mnie. Potem wezwę cię i powiadomię, co się stało. – Ława przysięgłych nie poprze twojego oskarżenia. Wiem o tym. Ale co do jednego masz rację – nie będę uczestniczył w tym przesłuchaniu. On mnie zastąpi. – Wskazałem Coocha.

– Szkoda, że nie może przepytywać żadnego świadka – stwierdził Zader. – Poradzi sobie – odparłem i po tych słowach Cooch podniósł się z miejsca, odebrał płytę CD od urzędniczki i przyłączył się do rozmowy z Zaderem. – Obecny tu pan Coucheron – rzekłem, oficjalnie zwracając się do Zadera – cierpi na niedosłuch. Dlatego nosi aparat słuchowy. Otóż ten aparat ma cyfrowy rejestrator, z którego można odtworzyć nagranie. On nie może przepytywać pańskich świadków ani wygłaszać przemówień – co do tego ma pan rację – ale może odtwarzać nagrania. A to jest w sądzie dozwolone. Rzuciłem płytę w twarz Zaderowi. Szybko zareagował i ją złapał. – Mnie jest tylko potrzebne odtworzenie zawartości tego CD na publicznej rozprawie, przed kamerami. Pan Coucheron poinformuje mnie, jeżeli go nie odtworzysz. Jeżeli tego nie zrobisz, oskarżę cię o zachowanie niezgodne z etyką zawodową i nadużycie publicznej funkcji. Powodzenia z aktem oskarżenia. – Niech cię szlag – warknął Zader. Odwrócił się do swoich ludzi i rzucił: – Zwołać wielką ławę przysięgłych za miesiąc. Ruszyłem do wyjścia, za mną szli Cooch, Holly i David. Usłyszałem za sobą wołanie Zadera: – To jeszcze nie koniec! Sprawdziłem telefon; jedna wiadomość od Jaszczurki:

FBI oczyściło budynek. 2 agentów w środku z Christine. Ona jest ok.

Z trudem się opanowałem, żeby nie upaść. Mimo wszystko jednak ciągle nie był to jeszcze koniec. Zbity mur tłumu reporterów nie drgnął, gdy go mijałem. Kamery były ślepe, szybkie pytania ginęły w zmasowanym gwarze zmieszanych głosów, ręce z mikrofonami wyciągały się ku mnie błagalnie. Coś się

działo w tyle, za tłumem; reporterzy rozdzielili się i drogę torowało sobie dwóch mężczyzn w garniturach. Jeden z nich trzymał w ręku kajdanki. Widziałem już przedtem tych mężczyzn – obaj w czarnych garniturach, około trzydziestki, kroczący pewnym, władczym krokiem. Ci sami mężczyźni przyprowadzili Christine do sądu. Pierwszy był Latynosem, drugi – dupkiem; dupek nosił ciemne okulary i wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. Już niemal wyciągałem ręce do kajdanek, ale minęli mnie i Latynos założył je Davidowi. Każdemu zatrzaśnięciu obrączek na nadgarstkach Davida towarzyszył szmer kamer. David pokręcił głową, szarpnął się w tył; świat zapadał się przed nim jak zmurszała deska wsysana w bagno. – Halo, to mój klient i sędzia właśnie go uwolnił. Co wy, u diabła, wyprawiacie? – Dominguez, agent Departamentu Skarbu Stanów Zjednoczonych. Aresztuję go. – Za co? – Za gigantyczną kradzież – odparł i zaczął recytować Davidowi prawa. – Co? Ależ to bzdura – powiedziałem. Wyjaśnienie pojawiło się za mną. To Dell szepnął mi do ucha: – Mówiłem ci, nie angażuj się w sprawy tego faceta. Spaprałeś. On cię oszukał, Eddie. Twój klient właśnie ukradł osiem miliardów dolarów. ===

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY SZÓSTY Gdy mknęliśmy przez Manhattan w czarnym SUV-ie, analizowałem w myślach każdy dowód, każdą grę Gerry’ego Sintona, a także to wszystko, co mówiłem w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. David przygryzł wargę, pewnie ze złości i strachu. Z trudem udawało mi się nie patrzeć na niego. Raz po raz jedno zdanie huczało mi w głowie: Zostałem oszukany. Ta myśl człowieka, który cieszył się zaufaniem klienta i który ufał swemu klientowi, stała się źródłem przygnębienia i zarazem wstydu. To było złe, zginęli ludzie, jednak ciągle pomysłowość tego numeru budziła moje zdumienie. Było to najlepsze i największe oszustwo, z jakim miałem do czynienia. I dotyczyło bezpośrednio mnie. SUV zwolnił, przepychając się przez wzmożony ruch uliczny. Obchody Dnia Świętego Patryka wyznaczono na dzisiejszy wieczór. Chodniki zapełniały setki ludzi w zieleni i bieli. Wszędzie stoiska z irlandzkimi pamiątkami, wózki z hot dogami, budki z kawą walczyły o miejsca wśród uczestników parady, rywalizując ze sobą o każdą godzinę handlu. Parada przeszła pół godziny temu. W takim ruchu nasza droga do Lightner Building trwałaby co najmniej pół godziny. Policja odblokowała drogi i SUV ruszył. Miasto gotowe było na Skyfest, pokaz sztucznych ogni w Dni Świętego Patryka, który zaczynał się w Dublinie, a potem przenosił z miasta do miasta. Zeszłego roku obchodzono go w Paryżu i Nowy Jork też chciał zaznaczyć swą obecność w tej tradycji. Siedziałem obok Davida w ośmioosobowym SUV-ie. Sprawiał wrażenie tak spokojnego, jakby go sparaliżowało, kręcił tylko głową, coś do siebie mruczał. Powiedziałem, żeby się uspokoił. Agenci Departamentu Skarbu siedzieli za nami. Kennedy zajął miejsce z przodu, obok prowadzącego

auto Della. – Co za bałagan – stwierdził Dell. – Twoja operacja wymyka się spod kontroli – rzekł Kennedy. – Jestem tu po to, żeby mieć pewność, że w tej twojej szalonej misji nie skrzywdzisz żadnego cywila. Dell rzucił mu ostre spojrzenie. – Możesz się założyć, że porozmawiam z twoim przełożonym o tym, co zrobiłeś. Podobno masz być numerem dwa sił specjalnych, skupiać się tylko na firmie, a nie na sprawie Childa. – Dokąd jedziemy? – zapytałem po raz trzeci. Nalegałem na towarzyszenie

Davidowi

do

miejsca,

gdzie

nim

się

zajmą,

ale

przypuszczałem, że nie będzie to ani posterunek policji, ani siedziba FBI. Wiedziałem, dokąd jedziemy – chciałem się tylko upewnić. Dell potwierdził to po piątym pytaniu. – Tropienie algorytmu, dzięki danym uzyskanym od twojego klienta, pozwoliło naszemu technikowi śledzić przepływ pieniędzy – tak jak powiedziałeś. Ale czternaście minut temu nastąpił krach, zanim jednak to się stało, dowiedzieliśmy się, że wszystkie pieniądze – prawie osiem miliardów – nie trafiły na konto Bena Harlanda, jak planowano. Zamiast tego trafiły na konto klienta firmy Harland i Sinton. Ten klient to David Child. Po czterdziestu trzech sekundach od chwili, gdy znalazły się na jego koncie, zniknęły. Teraz jedziemy do Harlanda i Sintona, żeby się spotkać z resztą zespołu, który zdążył już przeprowadzić aresztowania. Twój klient ma u nich konto i musi nam powiedzieć, gdzie się podziały pieniądze. – Nie ukradłem tych cholernych pieniędzy! – krzyknął David. Był na krawędzi następnego napadu histerii. Przemówiłem do niego łagodnie, mocno ściskając mu ramię. Ból uspokoił go, pozwolił się skupić i odzyskać równowagę. – Davidzie – szepnąłem – powiedz mi, że tego nie zrobiłeś. Wyglądał, jakby został przez kogoś ogłuszony. Patrzył szklanym

wzrokiem. Tylko pokręcił głową. Czy tak wygląda twarz kogoś, kto został po raz drugi fałszywie oskarżony? Tego nie wiedziałem, ale wiedziałem, że być może pozwoliłem sobie na zbyt duże zaufanie. Zaufałem instynktowi. Popierałem Davida. Byłem absolutnie pewny, że nie jest zabójcą. Ale czy mógłby ukraść osiem miliardów dolarów? Nie miałem na ten temat żadnej informacji. Towarzyszyłem mu jako jego prawnik i teraz byliśmy w drodze do budynku, w którym przebywała też Christine. Myślałem tylko o tym, jak uwolnić żonę. – Niech już ta gra się skończy – szepnąłem. Skrył twarz w dłoniach i wiedziałem, że już nic więcej z niego nie wyduszę. Wystukałem wiadomość tekstową do Jaszczurki.

Jestem w drodze. Nic nie rób, aż dam ci znać, że jest ok.

– Jesteś jedyną osobą mającą pełny dostęp do algorytmu, Child. Wczoraj wieczorem zmieniłeś szyfr, gdy logowałeś się w bazie danych Harlanda i Sintona, śledząc algorytm – to oznacza, że albo ukradłeś pieniądze, albo wiesz, gdzie się teraz znajdują. Nie opuścimy tego budynku, dopóki nie pokażesz nam dokładnie, co zrobiłeś i w jaki sposób możemy wyśledzić pieniądze – rzekł Dell. Spojrzałem na Davida. Oparł się w fotelu, wytarł ręce o spodnie i dwukrotnie głęboko westchnął. Dotarcie do biur Harlanda i Sintona zabrało nam w sumie godzinę. Gdy wysiadaliśmy z auta, gdzieś w oddali za Chrysler Building widać było znikające ostatnie promienie dziennego światła. Przed Lightner Building nikt na nas nie czekał. Nikogo w recepcji, żywej duszy przy windach. – Pewnie zamknęli biura na cztery spusty – zauważył Dell, wyjmując z kieszeni telefon komórkowy. Kiedy czekaliśmy na windę, wydawało mi

się, że czuję jakiś znajomy zapach. Zatęchły dym papierosowy. *** Winda zatrzymała się i agenci rozeszli się do różnych pomieszczeń. Przez przepierzenie ze szkła widziałem Christine siedzącą z dwoma mężczyznami w pokoju konferencyjnym. Dell nas tam poprowadził. Ferrar i Weinstein siedzieli przy długim stole, pijąc kawę. Obok nich siedziała Christine z rękami skutymi przed sobą. Podbiegłem w jej kierunku, ale drogę zagrodził mi Ferrar. – Nie może się pan do niej zbliżać. Nałożono na nią areszt federalny – rzekł. – Jeżeli nie ustąpisz, znajdziesz się w szpitalu miejskim – warknąłem. Poczułem na ramieniu rękę Kennedy’ego. – Eddie, uspokój się. To nic nie da – rzekła Christine. Na jej twarzy widać było smugi brudu. Wyglądała na zmęczoną, zgnębioną, zrezygnowaną, pogodzoną z faktem, że pójdzie do więzienia przez firmę. Zrzuciłem rękę Kennedy’ego i ruszyłem dalej, do Christine. Ferrar już wyciągał broń, ale powstrzymał się nagle, czując, że prawa ręka ciągle jeszcze boli go jak diabli, i przerzucił ją do lewej ręki. Skorzystałem z tego, minąłem go i objąłem żonę. – Ferrar, daj spokój – rzekł Kennedy. Złożyła skute ręce na moim brzuchu, a ja ją objąłem. Czułem, jak drży. Pocałowałem ją w głowę, w usta i mocniej przytuliłem. – Kiedy będziesz stąd wychodzić – wyszeptałem – idź i nie wracaj bez względu na to, co się stanie. Z Amy wszystko okej. Jest razem z Carmel. Milczała, poczułem, że przesunęła nogi. Trzymałem ją mocno. Martwiła się o Amy i to ją dręczyło, ale odprężyła się, gdy już wiedziała, że mała jest bezpieczna. Dell zwrócił się do Ferrara i Weinsteina: – Hej, wy! Gdzie jest Schaffer? Miał być na dole i pilnować wejścia.

– Do diabła, nie wiedziałem, że go tam nie ma – odparł Weinstein. – Wspólnicy zatrzymani? – pytał Dell. – Wszyscy, co do jednego. Gerry Sinton siedzi w gabinecie obok. Akcją dowodził agent Patton. On go aresztował. Poza tym budynek jest czysty – wyjaśniał Weinstein. – Dobrze. Potrzebujemy tu Sintona. Weinstein wezwał przez radio Pattona i polecił, żeby przyprowadził Gerry’ego Sintona do pokoju konferencyjnego. Dell pociągnął Davida za kajdanki i posadził na krześle przy końcu stołu. Otworzył leżący na stole laptop, podsunął go Davidowi i polecił Dominguezowi, żeby zdjął mu kajdanki. – Znajdź mi te pieniądze – rozkazał Dell. Wyjął z kieszeni pendrive i wsunął do laptopa. – Tu jest twój program śledzący algorytm. To twoja jedyna szansa. Może być łatwo albo trudno. Ja proszę tylko raz – wskaż mi, dokąd posłałeś pieniądze. Oparłem się o okno pokoju konferencyjnego i przez sekundę spoczął na mnie wzrok Kennedy’ego. Christine przytuliła się do mnie. – Ja nie wziąłem pieniędzy. Przypuszczalnie wylądowały na nowym koncie założonym na Bena Harlanda – na to wskazuje ślad. Sprawdziłem to. Jeżeli ktoś zmienił konto docelowe, to na pewno nie ja. Proszę pozwolić, pokażę to panu. Włączam śledzenie. Zaczął szybko wystukiwać na klawiaturze. Wszyscy milczeli. Słyszałem tylko oddech Christine, szybki jak u spłoszonego ptaka. – Co u diabła…? – rzekł David. Kennedy przechylił się przez jego ramię. – O, mój Boże … wirus – jęknął David. – Pożarł dane. Wszystko spalił – tu i w banku. Jestem zablokowany. Nic nie mogę zrobić. – Wpuściłeś do systemu wirusa? – zapytał Dell. David otworzył usta, rozłożył ręce. Drżał, był przerażony. Ekran był zamazany, nieruchomy, obrazy zniekształcone.

David wyciągnął pendrive z laptopa, podał go Dellowi i rzekł: – Wirus był w tym pendrivie. Uaktywnił się, gdy tylko uruchomiłem program. – Niech to szlag. Cały czas bawiłeś się z nami – warknął Dell, wyrywając pendrive z ręki Davida. – To jest dowód. I to była twoja ostatnia szansa. Straciłeś ją, Child. David wstał, gniew sprawił, że teraz stał sztywno wyprostowany. – Ja nic nie zrobiłem! – Pieprzenie! – rzucił Dell, zatrzaskując pokrywę laptopa. – Kennedy, Ferrar, Weinstein, zabierajcie panią White i Childa do aresztu. Oboje są oskarżeni. Pełne spektrum zarzutów dla White – pranie brudnych pieniędzy, i co tylko można jeszcze przypisać w ramach ustawy RICO. Child za pranie brudnych pieniędzy, a także za ukrycie pieniędzy dla Gerry’ego Sintona albo kradzież dla siebie. Obojętnie, co zrobił, będzie gadał w areszcie federalnym. Zabierajcie go. Eddie, ty tu zostajesz. Muszę wiedzieć, co ci David powiedział o algorytmie. Nie jestem pewien, czy i ty przez cały czas nie zgrywasz cwaniaka. Jeżeli coś znajdę, będziesz dzielił celę z klientem. – Idź – rzekłem do Christine. – Znajdę cię i wyciągnę z tego. – To wszystko jest złe… – zaczął Kennedy, ale Dell nie słuchał. Kennedy, Ferrar i Weinstein niechętnie zaprowadzili Christine i Davida do windy. David cały czas protestował, mówiąc, że jest niewinny. Byłem wdzięczny Kennedy’emu za to, że prowadził Christine delikatnie. Pochyliła głowę i płacząc, kręciła nią, nawet nie kryjąc łez. Widziałem, jak mięśnie szczęki Kennedy’ego cały czas pracują. Nie spuszczał oczu z Davida. Otworzyły się drzwi windy i weszli do środka. ===

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY SIÓDMY Dominguez został przy schodach. Razem z mężczyzną z recepcji zabezpieczali budynek. Jego partner poprawił ciemne okulary, nalał sobie kawy z dzbanka i usiadł przy stole konferencyjnym. Dell odwrócił się i stuknął w szklane przepierzenie pokoju konferencyjnego. Masywny mężczyzna z łysą głową, w wymiętym niebieskim krawacie – domyśliłem się, że to był agent Patton – wmaszerował z Gerrym Sintonem do pokoju konferencyjnego. Nadgarstki rąk Gerry’ego były skrępowane kablem. Agent Patton stanął za nim, trzymając mu rękę na karku i zmuszając go, żeby pochylił głowę. – Kto jeszcze został w budynku? – zapytał Dell. Na dźwięk jego głosu Sinton szybko uniósł głowę i ich spojrzenia się spotkały. – Czysto i bezpiecznie, panie Dell – zameldował agent Patton. – Co on tu robi? – zapytał Sinton, patrząc na mnie. Stracił marynarkę. Kabel wpijał się w ręce, hamując krążenie krwi, były tak czerwone jak jego twarz. – Twój były wspólnik obrony może mi pomóc wyjaśnić pewne sprawy – odparł Dell. – Dlaczego nie możemy porozmawiać prywatnie? – zapytał Sinton. Dell pokręcił głową. –

Najpierw

musimy

to

wszystko

rozpracować.

Eddie,

Sinton

powiedział, że nie ma tych pieniędzy. Czeka, aż dotrą na konto jego wspólnika. Załóżmy, że zabił go, ponieważ wiedział, że pieniądze wylądują na koncie Harlanda. Zgodnie z ich układem w sytuacji, gdy jeden

ze

wspólników

zniknie,

drugi

otrzymuje

uprawnienia

pełnomocnika dysponującego finansami i sprawami spółki. Jestem przekonany, że Gerry chciał zgarnąć całe osiem miliardów i tak to

upozorować, żeby wyglądało, że zrobił to Ben Harland, a potem odpłynął jachtem. Ale Gerry nie liczył się z tym, że ciało Bena zostanie wczoraj wyłowione z rzeki i to stworzyło mu problem. Pieniądze przemieściły się – tym razem na inne konto, którego nie mógł wyśledzić. Zatem albo zabrał je Child, albo Sinton. Ale mogli też działać razem. Tak czy inaczej zostaniemy tu tak długo, aż któryś z nich powie, dokąd powędrowały. Sinton z pewnością nie był głupi. Mógł zabić wspólnika, wrobić go we wszystko i uciec z pieniędzmi. Czy zmienił plan, gdy znaleziono ciało Harlanda?

Ze

sposobu,

w

jaki

David

mówił

o

algorytmie,

wywnioskowałem, że plany nie zostały zmienione, ale wszystko zależało od tego, czy David powiedział mi prawdę. Patton brutalnie kopnął z tyłu Sintona w nogi, rzucając go na kolana. Agent Departamentu Skarbu noszący ciemne okulary stłumił śmiech i rzekł: – Posłuchaj pana Della i zacznij gadać. – Sam sobie gadaj – odciął się Sinton, patrząc błagalnie na Della. Patton kopnął go znowu. Odezwała się moja komórka. Kennedy. – Zaczekaj, Dell. Odbiorę. Hej! – rzuciłem do telefonu. – Eddie, tu Kennedy. Słuchaj bardzo uważnie. David i Christine są bezpieczni. Ty nie. Przez następne pięć sekund nie daj po sobie poznać, że ci o tym powiedziałem. ===

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY ÓSMY – Słucham, Cooch – odparłem. – Dobrze – pochwalił Kennedy. Serce mi waliło. Zamknąłem oczy i głęboko zaczerpnąłem powietrza. Dell pokręcił głową. Nie mógł wprost uwierzyć, że ośmieliłem się odebrać telefon i przerwać mu. – Właśnie dzwonił do mnie zastępca dyrektora FBI. Prosiłem o dane wywiadowcze dotyczące Sarah Callan, kobiety, która podawała się za Clarę Reece. Sarah Callan była też znana jako Sophie Blanc – agentka operacyjna CIA. Minionego roku wciągnięto ją na listę poległych w akcji. Na Wielkim Kajmanie uczestniczyła w zbrojnym ataku na konwój, który miał dostarczyć świadka na przesłuchanie. – Cooch, czy wiesz, jakie to może mieć znaczenie? – zapytałem. – Patton, czy Sinton miał broń? – To pytanie zadał Dell. Patton wyciągnął zza paska glocka i podał go Dellowi. Agent Departamentu Skarbu łyknął kawy. – Ta martwa kobieta nie chodziła na wykłady na temat GSR. Dell nas wykiwał. Sophie i Dell razem to uknuli. Chcieli ukraść pieniądze i wrobić Davida w morderstwo oraz w kradzież ośmiu miliardów. Mogłem tylko zacisnąć zęby. Dell i jego dziewczyna wrobili Davida w morderstwo. Chcieli, żeby się przyznał i został posłany dożywotnio do więzienia. I tam na pewno zakończyłby swoje życie, ponieważ oni nie tylko wrobili go w morderstwo, ale też w kradzież pieniędzy. To było przerażająco chytre. Dell sprawdził broń, którą dał mu Patton. Wysunął magazynek, obejrzał i wsunął na miejsce. – Co prokurator ma na ten temat? – zapytałem. – Jeszcze nie mamy wiele, ale wystarczy, żeby go aresztować. Ciągle

nad tym pracujemy, zaraz przypuścimy atak taktyczny. Wstrzymaj się na dwie minuty. – Zadzwoń, gdy dowiesz się czegoś od prokuratora – poleciłem. Odłożyłem telefon na stół. Dell przesunął się, robiąc sobie więcej miejsca, odwrócił się i jakby od niechcenia strzelił Pattonowi prosto w twarz. Agent Departamentu Skarbu upuścił kawę i odsunął się od stołu. Dell posłał kulę w jego ciemne

okulary.

Obniżył

pistolet

i

skierował

lufę

w

Sintona.

Znajdowałem się po drugiej stronie stołu i na tyle, na ile Dell był zorientowany, nie byłem uzbrojony, a więc tym samym dla niego groźny. Miałem do wyboru albo wszystkiemu przyklasnąć, albo zacząć działać. Sytuacja była tak skomplikowana, że nie mogłem na nikim polegać. Uchyliłem się i w ciągu pół sekundy trzymałem w ręku zapasową broń Della, mierząc nad blatem stołu w jego głowę. Ta broń była jeszcze ciepła, bo przez cały dzień tkwiła za paskiem na moich plecach. – Nie ruszaj się – rzuciłem. Czułem, że drżą mi ręce, po plecach spływają strużki potu. Patrząc na drżącego w mojej ręce rugera, próbowałem go ustabilizować, silnie go ściskając i wtedy nagle coś zobaczyłem. Albo raczej czegoś nie zobaczyłem – na rugerze Della nie było numeru seryjnego. Tak samo jak na broni mordercy. Broń pozbawioną numeru seryjnego mogłeś na własne życzenie dostać tylko u jej producenta. Rząd Stanów Zjednoczonych może to zrobić, jeżeli chce, żeby broń była nie do wytropienia. Tego rodzaju broni używała CIA w tajnych operacjach. Dell spojrzał na pistolet w mojej ręce. – To mój gnat. Oddaj. Nikt nie drgnął. – Dell, ty zakłamany sukinsynu – warknął Sinton. Człowiek CIA uciszył Sintona ciosem pięści. – Ręce do góry, Dell – rzuciłem. Cofnął się, ciągle mierząc w Sintona, ale odwrócił głowę w moją stronę.

– Zastrzeliłeś już kiedyś kogoś, Eddie? To nie takie łatwe, jak się wydaje. Przecież wiesz, że nie możesz zabić i potem stąd wyjść. Zawrzyjmy układ, dobrze? Muszę tylko wiedzieć, ile wiesz. I ile będzie kosztowało twoje milczenie. Ja natomiast mogę wpakować dwie kule w łeb Sintona, a ty byłeś przecież świadkiem, jak Gerry przed chwilą zabił dwóch agentów Departamentu Skarbu. Potem wyjdę stąd i spotkam się z moim specjalnym przyjacielem. A ten przyjaciel prześle ci – załóżmy, że będzie to pięćdziesiąt milionów dolarów. Będziesz je miał do jutra. Ten sam przyjaciel pobierze pieniądze z kont Gerry’ego – powiedzmy siedemdziesiąt albo osiemdziesiąt milionów. To samo dla Davida Childa, dla ciebie, twojej żony i dla mnie. Będziecie czyści i bogaci. Więc powiedz mi, ile wiesz i czy to warte jest pięćdziesięciu milionów. – Nie… – wtrącił Sinton. Nie spuszczałem wzroku z rąk Della. Grałem na zwłokę, Kennedy był w drodze. – To jest warte dużo więcej niż te cholerne pięćdziesiąt, Dell. Mówiłeś, że przez Wielki Kajman płynie rzeka brudnej forsy. Według mnie wiedziałeś o każdej operacji i zarabiałeś na tym kupę kasy. Jednak tego rodzaju biznes jest bardzo ryzykowny. Sam to mówiłeś. Im mniej ludzi w tym uczestniczy – tym lepiej. Kiedy Sinton wpadł na pomysł wykorzystania algorytmu Davida, ty i inne muły przestaliście być potrzebni. Ale tobie się to nie podobało. Sądzę, że Bernard Langhiemer siedzi w kieszeni CIA, a konkretnie w twojej. Uważam, że to on jest tym twoim specjalnym przyjacielem. Mogłeś na nim polegać i dlatego użyłeś go do wrobienia Faruka. To dzięki niemu uzyskiwałeś niezbędne informacje, a później udawałeś, że chcesz je wykorzystać przeciwko firmie. Informacji o algorytmie dostarczył ci Faruk – o technologii, która zastąpiła stare metody i której nie znałeś – więc postanowiłeś zemścić się na Davidzie i na firmie. Dell skinął głową z uśmiechem. – Sarah, albo Sophie, czy kimkolwiek ona jest, wcieliła się w Clarę

Reece, żeby zbliżyć się do Davida. Sfingowała śmierć Clary, mordując jakąś biedną dziewczynę i masakrując jej twarz, żeby policja nie mogła zidentyfikować ciała. Potem Clara ukryła się w azylu, zaczekała, aż wszystko ucichnie i wyszła w kombinezonie ochronnym. Langhiemer pomógł

wrobić

Davida,

organizując

stłuczkę

samochodową.

Ty

wykorzystałeś mnie i Christine, a tak samo Davida. Jego aresztowanie wywołało w firmie panikę i włączyli algorytm. Bali się, że David wygada się przed FBI. Tobie potrzebna była panika w firmie i naciśnięcie tego guzika, czekałeś, żeby zgarnąć forsę, gdy wyląduje na koncie, a potem zamierzałeś wrobić Davida w kradzież ośmiu miliardów dolarów. Jeżeli potrzebowałeś od Davida informacji, to tylko po to, żeby go przymknąć i tak przestraszyć, aby dał ci wszystko, czego zechcesz. Nie, ty potrzebowałeś kozła ofiarnego. Potrzebowałeś Davida, który przyzna się do popełnienia morderstwa. Tylko w tym celu wciągnąłeś w to mnie. Nikt by nie uwierzył, że David ukradł forsę, jak już przyzna się do zabicia swojej przyjaciółki. Ty go nie wrabiałeś w morderstwo, tylko w kradzież, której ty dokonasz. Cały czas chodziło o forsę. Wrobienie Davida było perfekcyjne, bez wątpienia warte ośmiu miliardów. To wszystko, co wiem, ale to kosztuje dużo więcej niż pięćdziesiąt milionów – zakończyłem. – Ty sukinsynu! – krzyknął Sinton. Dell przeniósł na niego uwagę. – Płaciłeś mi za pranie brudnych pieniędzy, ale przestałeś mnie potrzebować, gdy zjawił się Child z algorytmem. Nie podobało mi się, że wyrzucają mnie z organizacji; dałeś innym zły przykład. Przeprowadzam największy

rabunek

wszech

czasów.

Czy

tego

nie

widzisz?

Spowodowałem, że szybko pobiegłeś zabić swego starego wspólnika. I prawdę mówiąc, bardzo się z tego cieszę. To upraszcza sprawę. No i jak się teraz czujesz? Ja biorę wszystko, Gerry. Pistolet drżał mi w ręku. Nigdy jeszcze nikogo nie zabiłem, ale chyba nadszedł czas, żeby zacząć.

– Eddie, pociągnę za spust i skończę z Gerrym. A ty nie strzelaj. Zanim palnę mu w łeb, muszę wiedzieć, czy mamy układ? Sto milionów ci starczy? – Jeżeli to są brudne pieniądze, to po co taki misterny plan, Dell? – zapytałem. Musiałem zyskać na czasie. Nie zamierzałem poświęcać Davida ani nikogo innego. A poza tym wiedziałem, że Dell zabiłby mnie natychmiast, gdyby tylko miał okazję, i nie powinienem był wyciągać broni. Powinienem się przyłączyć… Do licha, Kennedy, gdzie jesteś? – Och, nie martwię się o policję. Nie, ja się martwię o organizacje, do których należy większość tej forsy. Kartel już wysłał tu swojego człowieka, żeby to sprawdził. Przeżyję, jeśli będą szukać kogoś innego – kogoś takiego jak David Child. Rozległ się dźwięk dzwonka windy i otworzyły się drzwi. Dzięki Bogu, nareszcie Kennedy. Dell powoli się odwrócił, wyciągając przed siebie pistolet. Poczułem mdłości, widząc, że to nie Kennedy. Sześć metrów ode mnie stał przed windą człowiek, którego absolutnie nie spodziewałem się tu zobaczyć. Postać w czerni. Mężczyzna z tatuażem wyobrażającym Krzyk – El Grito. W jednej ręce trzymał pistolet, drugą ściskał za gardło Sophie Blanc. Miała krótko obcięte włosy ufarbowane na czarno. Jej twarz przecinała sina pręga. Ale to była ona – Sarah, Clara, Sophie, czy jak tam się naprawdę nazywała? Teraz nie miało to żadnego znaczenia. Wiedziała, że praktycznie jest już martwa. – Obserwowaliśmy cię – rzekł El Grito. – Langhiemer nie żyje. Nikt cię z

tego

nie

wyciągnie.

Tę

kurewkę

znalazłem w

apartamencie

Langhiemera. Rzuć broń i dawaj forsę. Wtedy ona szybko umrze. Tylko tyle mogę ci obiecać. I ty o tym wiesz, puto. Zabójca z kartelu nie dawał pola manewru; był mi potrzebny tylko krótki moment jego nieuwagi. Upuściłem rugera na podłogę przy stopach. Uniosłem ręce nad głową i złożyłem razem dłonie. Nagle

poczułem, jak obsypuje mnie deszcz odłamków szkła. El Grito pchnął zakładniczkę na podłogę i zaczął strzelać. Otworzyły się drzwi sąsiedniej windy i wyskoczył z nich Kennedy, a za nim Weinstein i Ferrar. Wskoczyłem na stół, chwyciłem oburącz brzeg blatu i pociągnąłem. Stół ważył chyba tonę i przewracając go, odniosłem wrażenie, jakbym naderwał wszystkie mięśnie w plecach, starając się, żeby ten cholerny mebel runął obok mojej głowy. Ukryłem się za nim. Światła w budynku zgasły. Standardowa taktyka ataku FBI. Głuchy. Czułem wibracje broni. Pulsowanie krwi i szczękanie zębów. Ślepy. Instynktowny taniec ognistych błysków u wylotu lufy. Na czarnym niebie

Manhattanu

wykwitły

fajerwerki

parady.

W

pokoju

ten

ogłuszający balet był tylko ciemnością, która zdawała się walczyć z migotaniem płomieni wylotowych. Ciemność chciała opanować pokój, walczyła o to. Nie wiedziałem, czy to ludzie tu się zabijają, czy ta ciemność. Leżałem płasko na podłodze i patrzyłem na zapalające dywan iskry eksplodującego telewizora. A potem zapadła cisza. Przed smrodem nastał spokój – przed kwaśnym odorem rozpalonego metalu,

palącego,

rozrywającego,

przebijającego

ciało,

kości,

odbierającego życie. Przez rozbite okno wtargnął do pokoju powiew świeżego powietrza – tchnienie usiłujące rozwiać ten smród. Nie mogłem się ruszyć. Czułem się, jakby zawiodły mnie wszystkie członki, jakbym był sparaliżowany. Nie mogłem się podnieść i wtedy pomyślałem o Christine i Amy, co sprawiło, że się jednak poruszyłem. Ale ciągle niewiele widziałem. Oczy paliły mnie od dymu unoszącego się z płonącego dywanu. Czołgając się na czworakach, nie mogłem znaleźć rugera. Ale tuż przede mną leżał glock. Chwyciłem go i podniosłem się. ===

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY DZIEWIĄTY Pomyślałem, że wszyscy są martwi. Biura firmy adwokackiej Harlan i Sinton wyglądały jak pole bitwy. Czułem w ustach smak krwi, pewnie uderzył mnie przewracający się stół. Kwaśna woń spalonego kordytu biła od leżących na podłodze zużytych łusek. Księżyc oświetlał upiorną smugę dymu, która zdawała się unosić z podłogi i rozwiewać, gdy tylko pochwyciłem ją wzrokiem. Poczułem, jakby lewe ucho było pełne wody, jednak wiedziałem, że jestem po prostu ogłuszony po tej kanonadzie. W prawej ręce trzymałem glocka 19. Okrążyłem stół i w świetle tlącego się dywanu znalazłem Sintona czołgającego się po podłodze i sięgającego po broń. Nie zastanawiając się wiele, wymierzyłem w niego glocka i strzeliłem. Kula trafiła go w udo i przewrócił się na bok. Jego rzężący oddech zamilkł. Wcześniej został wielokrotnie trafiony w pierś. Czułem pewnego rodzaju pociechę – ja go nie zabiłem, on praktycznie był już martwy. Glock teraz był już pusty. Nogi Sintona spoczywały na brzuchu zwłok leżących obok niego i w pewnym momencie stwierdziłem, że ciała na podłodze pokoju konferencyjnego wydają się chwytać siebie nawzajem. Nie przyglądałem się każdemu z osobna; nie mogłem spojrzeć na ich martwe twarze. Widziałem agentów Departamentu Skarbu, Pattona i tego drugiego w ciemnych okularach. Ofiary Della. Rozejrzałem się za Kennedym; nie dostrzegłem go. Oddech miałem urywany, ale czułem napływ adrenaliny. Zimny wiatr z rozbitego okna zaczął osuszać pot na moich plecach i karku. Szklane przepierzenia, które jeszcze przed chwilą dzieliły pokój konferencyjny od biur, leżały teraz na podłodze rozbite na kawałki. Cyfrowy zegar na ścianie pokazał 20.00 i wtedy zobaczyłem mego zabójcę.

Nie widziałem twarzy ani nawet ciała; tylko cień kryjący się w mrocznym kącie pokoju konferencyjnego. Trysnęły zielone, białe i złote pióropusze światła ogni sztucznych, przecinając niebo nad Times Square, kreśląc wzory świetlne w pokoju pod dziwnymi kątami i na moment oświetlając mały pistolet tkwiący w pozornie bezcielesnej dłoni w rękawiczce. Ręka trzymała rugera LCP. Chociaż nie widziałem twarzy, ta broń powiedziała mi wiele. Magazynek rugera mieścił sześć naboi kalibru dziewięć milimetrów. Jest na tyle mały, żeby zmieścić się w dłoni, i waży mniej niż duży stek. Pomyślałem o trzech możliwościach. Trzech możliwych strzelców. To była broń Della. Być może ją znalazł. Nie widziałem ciała El Grito. Mógł podnieść broń albo przyniósł ją ze sobą. Trzecia możliwość – kochanka Della. Nie ma szans, żeby któreś z nich rzuciło broń i poddało się. Biorąc pod uwagę moje minione dwa dni w sądzie, wszyscy mieli dobry powód, żeby mnie zabić. Nie miałem pojęcia, które z nich mogłoby to zrobić, jednak teraz nie miało to już żadnego znaczenia. Lufa rugera skierowała się w moją pierś. Zamknąłem oczy, czując dziwny spokój. Nie spodziewałem się, że tak to się może skończyć. Jakoś nie poczułem się dobrze po ostatnim głębokim zaczerpnięciu świeżego powietrza – poczułem się oszukany. Odetchnąłem jeszcze powietrzem przesyconym dymem o kwaśnym posmaku, który długo się utrzymuje w powietrzu po strzelaninie. Nie usłyszałem strzału, tylko głuche łupnięcie, niebędące efektem strzału. Mocno zaciskałem powieki, toteż nie widziałem błysku z lufy – czułem tylko, jak coś rozdziera mi ciało. Ten fatalny strzał musiał w końcu paść, wiedziałem o tym od momentu, w którym poszedłem na układ z Dellem. Czułem w spodniach wilgoć i ciepło. Domyśliłem się, że to krew.

I wtedy usłyszałem strzał; brzmiał tak jak trzaśnięcie z bicza. Jednak wiedziałem, że ten dźwięk różni się od poprzedniego – nie było to jakieś ogłuszające łupnięcie z towarzyszącym mu błyskiem. Był to dźwięk kuli przekraczającej barierę dźwięku. Wiedziałem, że nie mogłem słyszeć strzału, bo strzelec był za daleko. Znajdował się w budynku po drugiej stronie ulicy, za ogłoszeniem „do wynajęcia”, z karabinem wyborowym M2, jedną z jego ulubionych zabawek. Obserwował Christine z Corbin Building i gdyby ktoś spróbował ją zabrać, zlikwidowałby go raz dwa. Otworzyłem oczy. Nie było już rugera; nie było ręki w rękawiczce. Skrwawione kości i ciało, strzał Jaszczurki oczyścił teren. Potem usłyszałem jęk. Głos kobiety, jakiś niski, pełen udręki. Ruszyła przed siebie i kiedy padło na nią światło księżyca, rozpoznałem Sophie Blanc, która właśnie podnosiła z podłogi glocka. Pomyślałem, że wszyscy są martwi. Myliłem się. Cztery szybkie strzały. Jej ciało osunęło się bezwładnie na podłogę. Odwróciłem się i zobaczyłem Kennedy’ego wynurzającego się zza kanapy. Ból w piersi przerodził się w coś podobnego do piekącego cięcia, w lodowate kłucie między żebrami. Zmusiłem się i spojrzałem w dół. Nie było widać żadnej rany od kuli. Zamiast tego zobaczyłem rugera wystającego mi z piersi. Pistolet został rozdarty przez pocisk z wydrążonym czubkiem wystrzelony z karabinu Jaszczurki. Domyślałem się, że część pistoletu – może długości piętnastu centymetrów – wbiła się w mięśnie mojej piersi. Nie pamiętałem upadku, ale jeszcze zarejestrowałem, że Kennedy krzyknął moje imię. A potem w pokoju zjawił się obok Kennedy’ego Weinstein. Jego głowę oświetliły błyski fajerwerków. – Eddie, zostań z nami. Mamy ich. Wszystkich. Słyszeliśmy rozmowę przez twój telefon – rzekł Kennedy.

Tak, nie rozłączyłem się po rozmowie z Kennedym. Położyłem telefon na stole i pozwoliłem mówić Dellowi. – Twoja żona i David są bezpieczni. Sanitariusze w drodze… Nie mogłem utrzymać głowy prosto, ciągle opadała mi w lewo. Za każdym razem widziałem ciało Della, któremu pocisk rozwalił czaszkę. Jaszczurka pewnie zajął się nim w pierwszej kolejności. Widziałem za nim ciało El Grito, jego martwe oczy wpatrywały się we mnie. Usłyszałem, jak Kennedy wrzeszczy do sanitariuszy. Straciłem przytomność.

FRAGMENT ARTYKUŁU Z „NEW YORK TIMESA” Środa 18 marca Dwudziesty posterunek Departamentu Policji Nowego Jorku udostępnił nam część nazwisk osób, które straciły życie w strzelaninie, do jakiej doszło wczoraj wieczorem w centrum biznesowym Manhattanu. Lester William Dell (54) i Sophie Blanc (31) – agenci rządowi współpracujący z Departamentem Skarbu. Eli Patton (28), Joel Friend (29) i Sonny Ferrar, agenci Federalnego Biura Śledczego. Gerald Sinton (49) był starszym wspólnikiem Harlanda i Sintona, jednej z najpoważniejszych kancelarii prawniczych w Ameryce. Jego wspólnik, Benjamin Harland, dwa dni przedtem stracił życie w wypadku na jachcie. Policja uważa, że te dwa incydenty nie są ze sobą powiązane. Jedna z nieżyjących osób prawdopodobnie należała do kartelu Rosa – jednak brak jej nazwiska. Poza nimi był tam też obecny adwokat od spraw kryminalnych, Eddie Flynn (37), który też stracił życie. Biuro prokuratora okręgowego jeszcze nie ustaliło daty rozprawy przed wielką ławą przysięgłych w sprawie morderstwa Clary Reece. Brak oficjalnego komunikatu określającego dokładny termin. ===

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY Sześć tygodni po strzale – Jak się czuje nasz trup? – zapytał Kennedy. Chociaż miał czas odpocząć i odzyskać siły po tej przeprawie, zawsze sprawiał wrażenie wymiętego. – Ja chyba się czuję lepiej niż ty. Spałeś w ogóle? – spytałem. – Niezbyt wiele od pogrzebu Ferrara. Przyjechałem cię odwiedzić, ale w Biurze nie są zadowoleni, że się z tobą kontaktuję. Rozumiesz? Skinąłem głową. – Posłuchaj. Wiem, że twój interes padł po tym, jak w „Timesie” napisali, że zginąłeś, ale wtedy nie mieliśmy wyboru. Musieliśmy to wyciszyć. Departamenty Stanu, Skarbu i Sprawiedliwości potępiają tego renegata z CIA i ubolewają nad tym, że zorganizował oddział specjalny w celu

przeprowadzenia

największej

kradzieży

w

historii

Stanów

Zjednoczonych. CIA zapewnia, że przeprowadzi własne śledztwo. – Jestem pewien, że będzie niezwykle gruntowne. Zechcą dokładnie wiedzieć, co się naprawdę wydarzyło, by mieć pewność, że można wszystko na dobre pogrzebać. Kennedy się uśmiechnął. – Może i masz rację. Ja twierdzę, że nic nie wyjdzie na jaw, że opinia publiczna o niczym się nie dowie, bo to jest zbyt kłopotliwe. Tak, wszystko musi ucichnąć. Uważam, że ty i twoja rodzina zostaniecie uwolnieni od wszelkich podejrzeń i niech wszyscy myślą, że leżysz w grobie. Kartel nie będzie szukał trupa. – Znalazłeś już te pieniądze? Pokręcił głową. – Wprowadzony niechcący wirus wyczyścił cały system, a potem

włączył się Bernard Langhiemer… Twarz mu pociemniała na wspomnienie Langhiemera. – Masz coś więcej na jego temat? – zapytałem. – Dużo – odparł Kennedy. – Wygląda na to, że wspólniczka Della, Sophie, ukrywała się w apartamencie Langhiemera. Znalazł ją tam El Grito i zmusił Langhiemera oraz Sophie do mówienia. I nie było to dla nich miłe. – Czyli twoim zdaniem kartel wiedział, że Dell ich okradł? – Tak myśleliśmy, ale musieliśmy się upewnić. Nie chcieliśmy jatki, kiedy przyjdą po pieniądze. W tym samym czasie, gdy ukrywaliśmy to przed prasą, puściliśmy przeciek do naszych źródeł w kartelu, że Dell został renegatem i że my zajmujemy się odzyskaniem pieniędzy. Dzięki temu nie będą szukali Davida ani Christine. Kartel miał pretensję, że kropnięto ich człowieka, ale El Grito wcześniej zdążył powiadomić bossa, że firma została rozwalona, a Sinton zabił Bena Harlanda i jego córkę. – Jego córkę? – Otrzymaliśmy w zeszłym tygodniu potwierdzenie identyfikacji Samanthy Harland, której ciało znajdowało się w apartamencie Davida. Wykazało to porównanie z DNA jej ojca. Mamy też raport toksykologa. Okazało się, że została nafaszerowana silnym środkiem uspokajającym. Uważamy, że Sophie ściągnęła ją do apartamentu Davida na dzień przed morderstwem. Została uśpiona i wepchnięta do dźwiękoszczelnego azylu. Następnego dnia, po opuszczeniu apartamentu przez Davida, strzeliła Samancie w plecy, potem zawlokła ją do kuchni i zawartość dwóch magazynków wpakowała jej w głowę. Samantha miała dwadzieścia sześć lat. Ten dupek, jej ojciec, nigdy nawet nie pomyślał, że te machlojki mogą się skończyć śmiercią jego dziecka. Wyjrzałem na ulicę. – Przepraszam, nie chciałem… – W porządku – przerwałem. – Myślę, że lepiej będzie, jak jeszcze przez jakiś czas posiedzisz cicho, a

kiedy wznowisz działalność swojej kancelarii, umieścimy w „Timesie” sprostowanie. Gdyby kartel dowiedział się, że żyjesz, zabiliby cię dla zasady. Ale oni mają krótką pamięć, kiedy chodzi o upartych prawników. Czasem zabicie zwykłego człowieka jest znacznie trudniejsze niż wyeliminowanie gracza. – Rozumiem. – Przypuszczasz, że pamięć ci się poprawiła? – O co ci chodzi? – Snajper wyciął otwór w szybie na trzydziestym ósmym piętrze Corbin Building, a Dell oraz Sophie Blanc mieli identyczne rany od pocisków dużego kalibru. Nic ci jeszcze nie świta? – Już ci mówiłem, nie mam o tym zielonego pojęcia. Skończyłem pochłaniać stos naleśników z borówkami, dopiłem kawę i zostawiłem na stoliku czterdzieści dolarów, wliczając napiwek. – David zapłacił ci za rozprawę wstępną? – zapytał Kennedy. – Tak, nawet za dużo – odparłem. Miałem z głowy kłopoty finansowe – przynajmniej na razie. Przed knajpą Teda zatrąbił samochód. Uścisnąłem dłoń Kennedy’ego. – To po mnie – wyjaśniłem. – Och, prawie zapomniałem – rzekł Kennedy, wręczając mi dużą kopertę.

Sprawdziłem

zawartość,

ponownie

uścisnąłem

dłoń

Kennedy’ego i wsunąłem kopertę do torby, obok dwóch innych kopert podobnych rozmiarów. Był koniec kwietnia, a kwitnące kwiaty przeglądały się kałużach na chodnikach. Otworzyłem drzwi range rovera i wsunąłem się na tylne siedzenie. – Duży postęp po hondzie – zauważyłem, zagryzając zęby, bo rana na piersi zabolała jak diabli, czego się nie spodziewałem. Co prawda była już wyleczona, ale mówiono, że zostanie paskudna blizna. Holly włączyła się do ruchu i spojrzała na mnie w lusterku wstecznym. – Wiem – odparła. – Mogę powiedzieć, że stosunki między nami też się

zmieniły. David chciał mi podarować ferrari, ale powiedziałam, że to zbyt ostentacyjne. Ten jest ładny. David odwrócił się na przednim fotelu i szepnął coś do niej. Klepnęła go w kolano i cicho się roześmiali. Kiedy Davida zwolniono zaraz po Dniu Świętego Patryka, Holly zabrała go do siebie. Po tych piekielnych dwóch dniach, jakie oboje przeszli, jakoś się do siebie zbliżyli. Byłem zadowolony. – No i jak? Jesteś gotów? – zapytał David. To pytanie nie było skierowane do mnie, ale do pasażera siedzącego obok mnie. Nie odpowiedział. Tylko patrzył przez okno. W drodze mało rozmawiałem z Davidem i tylko Holly opowiedziała mi wszystko o ich planach na romantyczny weekend – pierwszy taki ich weekend. Ten drugi pasażer nic nie mówił. Po godzinie, gdy byliśmy już dobrze poza miastem, na terenie stanu Nowy Jork, zamilkliśmy całkowicie. Holly i David wyraźnie byli w sobie zakochani. Miło było na to patrzeć, ale równocześnie czułem żal. Christine i Amy zostały w domu rodziców Christine. Zobaczyłem się z nimi po wyjściu ze szpitala. Umówiliśmy się w parku. Obserwowałem Amy na huśtawce, siedząc razem z Christine na trawie w małym parku blisko domu jej rodziców. Po chwili przestałem słuchać Christine i patrzyłem na córkę. Nie chciałem wysłuchiwać o tym, że ściągałem na nas wszystkich niebezpieczeństwo; że odkąd zająłem się prawem, przyciągam złych ludzi. I że wydarzało się sporo złych rzeczy. Amy i Christine zostaną w domu jej rodziców w Hamptons. Amy zmieni szkołę. Mogę ją widywać raz w miesiącu w ich domu. Nie więcej. Jeszcze nie teraz. Dopiero gdy Christine nabierze pewności, że są bezpieczne. Znowu się odwróciłem i spojrzałem na Amy. – Co o tym myślisz? – spytała Christine. – Przepraszam? – Ty mnie nie słuchasz, prawda? Pytałam, co sądzisz o tym, gdybyśmy znowu spróbowali po sześciu miesiącach?

– Miałaś nas na myśli? – Tak, miałam nas na myśli. Trzeszczenie huśtawki Amy znowu zwróciło moją uwagę. Urosła. Gdy huśtawka opadała, szurała stopami po ziemi. Rok temu zabrałem ją do tego samego parku i wtedy nie dotykała jeszcze stopami ziemi. Przyszła mi na myśl krwawiąca siedemnastoletnia dziewczynka w domu mego klienta, nie tak znowu daleko stąd; pomyślałem o Davidzie, gdy w pokoju widzeń błagał mnie o pomoc; pomyślałem o Christine, o tej chwili u Harlanda i Sintona, zanim ją stamtąd zabrałem. – Nie mogę. Za bardzo was obie kocham – odparłem. – O czym ty mówisz? – Wokół mnie dzieją się złe rzeczy. Może po prostu je przyciągam. Nie wiem, Christine. Nie chcę ryzykować, że coś się stanie tobie albo Amy. Nie chcę tworzyć między nami dystansu, chcę patrzeć, jak dorasta moja mała dziewczynka. Z tobą będzie miała większą szansę dorosnąć. Cokolwiek stało się mnie czy nam, nie zmienię tego. Ale mogę się postarać, żeby was już bardziej nie skrzywdzili. – Eddie, to nie może trwać wiecznie. Ja chcę spróbować, gdy wszystko ucichnie. To tylko twoja praca. Myślałam o tym, żebyś zrezygnował z tych niebezpiecznych spraw, może nawet spróbował czegoś innego, nowego. Też nie jestem bez winy, przecież to, co się stało w firmie, wynikło z mojego błędu. – Mylisz się. Dell powiedział mi, że to ja byłem celem, nie ty. Oni chcieli mnie wykorzystać, żeby dobrać się do Davida. Ty byłaś tylko środkiem nacisku na mnie, nikim więcej. Nie mogę więcej narażać ciebie albo Amy na podobne ryzyko. Teraz, tak jak się sprawy przedstawiają, ja jestem już martwy. Ta fasada nie utrzyma się długo. Mogę tu spędzić weekend, ale muszę wrócić. – Dlaczego? – Bo muszę. Naprawdę, trudno mi to wyjaśnić. Potrzebuję tego. Muszę pracować. Chcę pomagać ludziom. David mi to ciągle przypomina.

– Przecież są jeszcze inni prawnicy… – Wiem, lecz większość jest taka, jaki ja byłem, zanim wyciągnąłem Hannę Tublowski z tamtego domu. Gdybym wtedy tam nie poszedł, kto by wyciągnął stamtąd następną dziewczynkę? Przysunęła się bliżej i oparła głowę na moim ramieniu. Musiałem pozostawać sam – dla dobra mojej rodziny. To sprawiło, że pomyślałem, jaki to ze mnie człowiek, bez którego rodzina będzie lepiej egzystować – bez takiego oszusta, prawnika, kanciarza. *** Holly skręciła w lewo i jechała wąską żwirową dróżką wiodącą do dużej posiadłości leżącej na rozległym terenie wśród zielonych łąk. Zatrzymaliśmy się przed domem. Czekało na nas kilku mężczyzn w białych szpitalnych kitlach. Wysiadłem, obszedłem auto i otworzyłem drzwi pasażera. Do środka wpadły promienie nisko położonego, porannego słońca. To miejsce z pewnych powodów nie reklamowało się w Internecie ani w ogóle nigdzie. Wiedziało o nim może ze stu lekarzy w kraju. Na tyle, na ile wiedziałem, ten dom nawet nie miał nazwy. Przyjeżdżały do niego na leczenie gwiazdy rocka czy filmu, ludzie bardzo bogaci. Popo płakał, wysiadając z range rovera. Cały drżał, z przygryzionej wargi spływała krew. Powiedziałem mu, żeby przestał gryźć wargi. Dołączyli do nas David i Holly. – Zostań tu, aż poczujesz się lepiej. Musisz się wyleczyć – rzekł David. – A kiedy już będziesz zdrowy, przyjedź do mnie, znajdę ci pracę w Reelerze. – Nie wiem, co mam powiedzieć… – zaczął Popo. – Nie musisz nic mówić. Ocaliłeś mi życie. Zrobię wszystko, żeby i tobie ocalić życie – zapewnił David. Wiedziałem, że Popo go posłucha. Że skorzysta z szansy pozwalającej odmienić życie na lepsze, że znajdzie inną wersję siebie, lepszą i

silniejszą. Miał teraz szansę ponownie stać się tym, kim był naprawdę. Liczyłem na to, że i ja pewnego dnia dostanę taką szansę. Pomachaliśmy Popo na pożegnanie i wsiedliśmy do range rovera. – Okej, teraz do roboty – rzuciłem. – Podrzuć mnie do Hogan Place. ===

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY PIERWSZY – Żywy trup – powiedział Zader, gdy zamykałem drzwi jego gabinetu w Hogan Place 1. Usiadłem i podziwiałem nagłówki w gazetach leżących przed nim. W wielu z nich spekulowano, jaki będzie jego następny ruch w sprawie Davida Childa i kiedy wielka ława przysięgłych zajmie się rozpatrzeniem dowodów. Prokurator sprawiał wrażenie zmęczonego; ciężko opadające powieki, rozpięty kołnierzyk. – No, myślę, że twój klient będzie gotów stanąć przed ławą przysięgłych w przyszłym tygodniu, prawda? – zapytał. Otworzyłem torbę, wyjąłem trzy koperty i położyłem je na stosie papierów. – Chwila, mogę dostać coś do picia? – spytałem. Zamienił ironiczny uśmieszek na półuśmiech i nacisnął guzik w telefonie na biurku. – Miriam, dwie kawy, proszę. Och, przepraszam, anuluj to. Jedną kawę dla mnie i zobacz, czy mamy szkocką dla pana Flynna. Sprawia wrażenie, jakby jej potrzebował. – Już nie piję – wtrąciłem. – Przecież wiesz. – Miriam? – rzucił Zader do interkomu. – Miriam, jesteś tam? – Może przyniesie coś z twoich środków do czyszczenia ubrań na sucho? – zapytałem. Odchylił się na oparcie skórzanego fotela. – Potraktujemy twojego klienta jako współwinnego morderstwa. Nie będzie to jakaś bomba, ale… Zobaczyłem, jak skupia wzrok na czymś za mną, przez co przerwał w pół zdania. Do gabinetu weszła Miriam z dwoma kawami na plastikowej tacy. Jedną kawę postawiła przede mną, drugą obok. Przysunęła sobie

krzesło, usiadła i zajęła się tą drugą kawą. – Śmietanki i cukru? – zapytała mnie. – Dziękuję. Zader wlepił w nas wzrok. – Nie będzie ławy przysięgłych – oznajmiłem, podnosząc pierwszą kopertę i rzucając ją Zaderowi. Otworzył i zaczął czytać dwustronicowy dokument. Chciał coś powiedzieć, ale nie dopuściłem go do głosu. – Departamenty Sprawiedliwości, Stanu i Skarbu chcą wyciszyć sprawę Davida Childa. Według nich jest za dużo zamieszania wokół niej. Nie powiem ci, dlaczego tak twierdzą, ale jestem przekonany, że już o tym wiesz; ktoś z góry zapewne rozmawiał z tobą na ten temat. Oszczędzę ci teraz czytania tego. Jest tam oświadczenie prasowe, które dziś po południu wyda twoje biuro. Potwierdzi, że w wyniku prowadzenia przez ciebie intensywnego i rozległego śledztwa David Child został uznany za niewinnego wszystkich zarzutów stawianych mu w związku ze sprawą Clary Reece. To jeszcze nie zostało ogłoszone, ale Clara Reece w rzeczywistości nie istnieje. Martwą dziewczyną w apartamencie Davida była Samantha Harland, mająca podobny tatuaż i całą resztę. Davidowi Childowi należą się publiczne przeprosiny, które masz odczytać przed kamerą. Szkic takiego oświadczenia został napisany przez Departament Sprawiedliwości. Tym sposobem wysyłają ci jasny i wyraźny sygnał, że masz to zrobić na swoje odejście – już dość spaprałeś i narobiłeś sobie wrogów w rządzie Stanów Zjednoczonych. – Chyba sobie kpisz ze mnie, jeśli myślisz, że ulegnę presji… – To ty wywierasz presję na niewinnych oskarżonych, aby przyznawali się do popełnienia przestępstw, których nie popełnili. Robiłeś to każdego dnia, wymachując im przed oczami układami, jakie zamierzasz z nimi zawrzeć za przyznanie się do winy. Bierz pięć lat albo walcz i ryzykuj dwadzieścia. Mam tu coś o tych naciskach. Otwórz to… – Podałem mu drugą kopertę. Ta była dość pękata i z hałasem wyrzucił jej zawartość na biurko.

Ujrzał fotografie, pokwitowania z pralni chemicznej, wydruki e-maili, w których żądał, żeby Miriam zredukowała liczbę prowadzonych przez siebie spraw i co ważniejsze przekazywała młodszemu asystentowi prokuratora okręgowego. Były tam też zdjęcia, jak Miriam podaje mu kawę, sprząta jego gabinet, odkurza dywan, zmywa filiżanki po kawie. Wśród tych fotografii i e-maili było też wiele minikaset z nagraniami soczystych seksistowskich uwag. – Zanim jako prokurator okręgowy wystąpiłeś przeciwko Miriam, udzieliłeś wywiadu, w którym mówiłeś, jak bardzo podziwiasz jej umiejętności prawnicze i że bardzo będziesz zaszczycony, jeśli zostanie starszą prokurator w razie twojej wygranej w wyborach. Jednak jest tu cała góra dowodów pokazujących, że traktowałeś ją jak kupę gówna. A robiłeś to dlatego, że jest kobietą. Te nagrania są bardzo dobre. Najbardziej lubię to nagranie twojej rozmowy z Miriam sprzed trzech tygodni, kiedy powiedziałeś jej, że kobieta prokurator zawsze przegra sprawę w sądzie z adwokatem mężczyzną, ponieważ mężczyźni są bardziej wiarygodni. Pięknie. Myślę, że takie twierdzenie sprawi specjalną przyjemność setkom tysięcy przysięgłych. Miriam uśmiechnęła się do Zadera. – Miriam, to oburzające. Jeżeli traktowałem cię źle, to po prostu dlatego, że byłaś moją przeciwniczką. Zrobiłbym to samo, gdybyś była mężczyzną – rzekł Zader. – Doskonała obrona – rzuciłem. – Wysoki Sądzie, nie nękałem pani Sullivan dlatego, że jest kobietą. Poniżałem ją tylko dlatego, że sam jestem dupkiem, i robiłbym to samo, gdyby była mężczyzną. Usłyszałem, jak Miriam prycha, i zobaczyłem, że krzywi się z niesmakiem. – W tym stosie znajdziesz dwa dokumenty, które musisz przeczytać. Pierwszy to kopia szkicu na temat molestowania seksualnego mojej klientki, który włączyłem dziś po południu, na wypadek gdybyś natychmiast nie podpisał porozumienia.

– Jakiego porozumienia? – zdziwił się Zader. Odszukałem to porozumienie na jego biurku i podałem mu. – Głównie chodzi w nim o to, że jutro rano złożysz rezygnację. Możesz ją uzasadnić sprawami osobistymi. Ponadto oświadczysz, że udzielasz pełnego poparcia Miriam Sullivan, którą mianujesz pełniącą obowiązki prokurator okręgowej do czasu przeprowadzenia wyborów. Jeżeli nie wyrazisz zgody na konferencję prasową w sprawie Davida, jeżeli nie podpiszesz porozumienia, zostaniesz pozwany przez Miriam, ona wygra w sądzie, a twoja kariera zostanie na zawsze zrujnowana. Lepiej, żebyś odszedł bez skazującego cię wyroku sądowego. Oczy Zadera błądziły między fotografiami i porozumieniem. Na biurko spadła kropla potu, otarł czoło i jeszcze bardziej poluzował krawat. – Myślisz, że jeśli jesteś teraz górą, to już wygrałeś, ale mylisz się. Mnie nie tak łatwo zastraszyć. Zwróciłem się do Miriam. – Miałaś rację, to głupek. – Powiedz mu, że mamy coś jeszcze – rzekła Miriam. – Ty to zdobyłaś, więc do ciebie należy ten zaszczyt – oświadczyłem. Miriam wyjęła z wewnętrznej kieszeni żakietu dwie kartki papieru i bez słowa wręczyła je Zaderowi. Pierwsza kartka zawierała pisemne oświadczenie złożone pod przysięgą przez asystenta prokuratora okręgowego, Billy’ego White’a. Twierdził w nim, że Zader prosił go o kontakt z prywatnym detektywem w sprawie uzyskiwania poufnych i wielce drażliwych danych osobistych oraz finansowych informacji o każdym sędzim w Nowym Jorku. Te niezwykle przydatne informacje Zader gromadził między innymi po to, żeby mieć sędziego Knoxa w ręku. Nie ujawniał ich aż do chwili, gdy zaczęło wyglądać na to, że Knox staje po stronie obrony. Samo to wystarczyło do wdrożenia śledztwa w sprawie zachowania się prokuratora niezgodnego z etyką zawodową, ale fakt, że w sposób nielegalny uzyskiwał informacje o prywatnych sprawach sędziów i tworzył archiwum, mogło w mgnieniu oka zakończyć

jego zawodową karierę i prawdopodobnie posłać go do więzienia. Na drugiej stronie widniała etykieta: „szkic e-maila”. E-mail był adresowany do FBI i obecnego gubernatora. Oświadczenie Billy’ego White’a było zawarte w postaci załącznika. Ten szkic był czymś, co mogło wyglądać jak lufa przytknięta do skroni Zadera. – Nie możesz być przestępcą i prokuratorem okręgowym. Albo burmistrzem, prawda? – powiedziałem. – Skurwysynu… – warknął. – Dziś już nie dam rady zwołać konferencji prasowej. To może zabrać… – Prasa już się zebrała w pokoju odpraw – wtrąciła Miriam. – Dałam im swobodny dostęp do telefonów. Mam puścić ten e-mail? Pokręcił głową. Zignorowałem go i czekałem. Chwycił ostatnią kopertę, ale nie otwierając, odłożył na bok. – Co w niej jest? – Opcja B – wyjaśniłem. Wyciągnął drżącą rękę; podrzuciłem mu kopertę, dopiłem kawę i wstałem. Zapiąłem marynarkę i zwróciłem się do Miriam: – Dobrze mieć cię po swojej stronie. Uśmiechnęła się. Zader otworzył kopertę, gdy tylko drzwi zamknęły się za mną. Cisza. Potem

usłyszałem

surowy

głos

Miriam.

Przed

opuszczeniem

pozbawionych ścianek działowych biur zatrzymałem się jeszcze przed wabiącym wzrok automatem z kawą. Wychodziłem, to było zwycięstwo Miriam. To ona zostanie w biurze Zadera, to ona będzie wymieniać ze mną spojrzenia, uśmiechy i w podnieceniu unosić kciuki. Podpisanie porozumienia i przekazanie prasie tego, co trzeba, leżało w jej rękach. Trzecia koperta, którą dałem Zaderowi, zawierała taką samą możliwość wybrnięcia z opałów, jaką on dawał Davidowi Childowi… była pusta.

Wszedłem do windy, machnąłem na pożegnanie Herbowi Goldmanowi

przy biurku recepcjonisty i nacisnąłem guzik parteru. Przy biurku Herba zjawił się Zader. Patrzył na mnie z wyrazem nieskończonej pogardy. Jego twarz błyszczała w świetle – strach i nienawiść tańczyły w kroplach potu. Przeklinając mnie, uderzył pięścią w blat biurka Herba. Milczałem. Herb, mrucząc coś pod nosem, patrzył na nas przenikliwie – on już wiedział, że wkrótce będzie służył nowemu prokuratorowi okręgowemu. Drzwi windy zaczęły się zamykać, ale zanim się całkiem zamknęły, usłyszałem jeszcze, jak Herb mówi odchodzącemu prokuratorowi: – Wie pan, co mówią, panie Zader – rzekł Herb. – Nie oszukasz kanciarza. ===

PODZIĘKOWANIA Wielu osobom jestem winien serdeczne podziękowania. Pierwsza na liście jest moja żona, Tracy, która jest moim stałym źródłem znakomitych pomysłów, szeregu interesujących spostrzeżeń, inspiracji oraz wspaniale przyrządza piernikową latte. Jestem jej winien tak wiele, że nawet nie potrafię tego wyrazić. Dziękuję mojemu agentowi Euanowi Thorneycroftowi i wszystkim z AM Heath za ich wsparcie, radę i fachową prezentację. Moim redaktorkom, Jemimie Forrester z Orion Books i Christine Kopprash z Flatiron Books, dziękuję za ich cierpliwość, wiedzę i oddanie czyniące tę powieść lepszą. Wyrażam też serdeczne słowa podziękowania Jon Wood, Angeli McMahon, Graeme Williamsowi i wszystkim z Orion Books oraz z irlandzkiego oddziału Hachette. Dziękuję też mojemu zespołowi w Stanach Zjednoczonych: Amy Einhorn i Marlenie Bittner z Flatirona. Mojej

rodzinie,

przyjaciołom,

czytelnikom,

wszystkim,

którzy

recenzowali książki, a szczególnie księgarzom, którzy od pierwszego dnia byli moimi orędownikami – winien jestem duże piwo i serdeczny uścisk wdzięczności. ===

===

===

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY CZĘŚĆ DRUGA. ZAPŁATA ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DRUGI ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY CZWARTY ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY SZÓSTY ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY SIÓDMY ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY PIERWSZY