Cien pamieci - C. J. Clark

C. J. Clark

Cień pamięci

Poświęcam pamięci Mojej ciotecznej babki Lillian Natter Że nie są już te skrzydła by się puszczać w loty Tylko powietrze młócić Miarkę powietrza wyschłą już i lichą Wyschłą bardziej niż wola mierniejszej lichoty Naucz nas smucić się tym i nie smucicć Naucz być cicho T. S. Elliot, Środa popielcowa, 1930 Przeł. Adam Pomorski

O roku, któryś z drżeniem przetoczył się pode mną! Twój letni wiatr zdawał się ciepły, lecz powietrze, które wciągnąłem do płuc, mroziło. WALT WHITMAN

Rozdział 1

ANNABELLE

Annabelle Storm wysiadła z samochodu, żeby ocenić szkody. Założyła za uszy pasma siwiejących włosów i czubkami palców ucisnęła skronie. Zjechała hondą męża z szosy na łąkę łubinu, pozostawiając za sobą szlak zgniecionych kwiatów. Zapatrzyła się na nie. Nie pamiętała, by kiedykolwiek wcześniej przydarzyło się jej coś podobnego. Właściwie nie był to wypadek, ale i tak złapała gumę. Brudząc niedzielne pantofle, kopnęła oponę, jakby to mogło w jakiś sposób pomóc. Zabłądziła. Na tym polegał problem. Zaświtało jej, że pomyliła kierunek, i ogarnięta nagłą paniką skręciła tak raptownie, że pękła opona. Mogło się to zdarzyć każdemu. Nawet nie wybierała się daleko. Czy nie znajdowała się w drodze do kościoła? Zerknęła na swoją różową suknię, szarą apaszkę i dobrane kolorem pantofle na obcasach, jakby chcąc to potwierdzić. Nie ulegało wątpliwości, że będzie musiała zadzwonić do Auto Clubu. Pamiętała mgliście, skąd wyruszyła, i wiedziała, dokąd się wybiera, lecz wszystko pomiędzy tymi dwoma punktami wydawało się nie na swoim miejscu. Nad wiosenną łąką przemknął duszny powiew, wprawiając polne kwiaty w powolny taniec. Kiedy wiatr osłabł, wszystko ucichło, jakby okolica wstrzymała oddech. Nic się nie poruszało. Prastare dęby wyciągały powykręcane ramiona do teksaskiego nieba, niemal je muskając. Błękitny przestwór bladł w

zestawieniu z intensywnie niebieskim łubinem pieniącym się dziko wzdłuż wiejskiej drogi przecinającej bezludny krajobraz. Była niedziela, doskonały dzień na malowniczą przejażdżkę dla miłośnika polnych kwiatów. Ale nikt się nie zjawił. Żadnych gapiów. Żadnych samochodów. Nic. Tylko krakanie wrony w oddali. Nisko na niebie kołował sępnik. Dzień był ciepły i parny; preludium lata. Annabelle rozluźniła apaszkę na szyi. Na górnej wardze czuła kropelki potu. Sięgnęła do torebki po portfel. Wizytówka Auto Clubu znajdowała się wśród kart biznesowych z zanotowanymi numerami telefonów i adresami. Annabelle miała wrażenie, że przegląda torebkę kogoś obcego. Po co je wszystkie zachowała? Czy nie minęło już sporo czasu, odkąd mąż przeszedł na emeryturę? Ostatnio spędzała tak wiele czasu sama, że nie była pewna. Wyjęła komórkę, nałożyła okulary i wolno naciskając klawisze, wybrała numer Auto Clubu. - Halo? - powiedziała. - Tak, mówi Stanleyowa Storm. Będę potrzebowała pomocy. Przebiłam oponę. - Słuchała w skupieniu odpowiedzi. - Cóż, tak, właśnie w tym kłopot. Zwykle to mąż... rozumie pan, czuję się trochę zagubiona. Nie widzę żadnych znaków, ale wiem, że jestem na południe od Austin na wiejskiej szosie biegnącej na wschód od Rancza Wintergray do kościoła metodystycznego Dobrego Pasterza. Umilkła i znowu słuchała głosu z drugiej strony. Odczytała na głos numer swojej karty członkowskiej. - Tak, tak, bardzo możliwe. Jechałam na wschód, jak mi się zdaje. Osłoniła oczy wolną ręką i spojrzała na niebo, zauważając, że do sępnika dołączyły dwa kolejne i krążą teraz nad kępą opuncji. Osuszyła górną wargę skrajem apaszki. - Pół godziny? Cóż, tak. Powinnam być w kościele... jak sądzę. Rozłączyła się i usiadła na przednim fotelu samochodu. Zaczęła przeglądać zawartość torebki. Oprócz prawa jazdy znalazła dwie fotografie. Jedna przedstawiała ją z mężem Stanleyem. Wykonano ją przed dwudziestoma laty; Annabelle zdumiewało, jak solidnie się prezentowali ze swymi idealnymi uśmiechami i w wyprasowanych ubraniach. Fala smutku, która ją ogarnęła na myśl o mężu, przybrała na sile, przeradzając się w panikę. Stanley ją opuścił. Nie żył. Zdarzyło się to przed paroma tygodniami czy też minął już cały miesiąc? A może zaledwie przed

kilkoma dniami śmiertelnie potrącił go samochód prowadzony przez pijanego nastolatka, który zignorował czerwone światło? Chłopak staranował pikapa Stanleya i nawet się nie obejrzał. Drugie zdjęcie przedstawiało córkę Annabelle, Lily, w wieku kilku lat. Kiedy się w nie wpatrywała, poczuła przypływ opiekuńczości, a zaraz potem dezaprobaty. Lily tak bardzo przypominała ją samą z dzieciństwa. Bystra, lecz naiwna. Atrakcyjna, ale pospolita. Teraz wyjechała w świat, by żyć własnym życiem, popełniać własne błędy. Prawdę mówiąc, nieważne, jak bardzo Annabelle się starała, nie potrafiła patrzeć na Lily, nie czując ukłucia bólu na wspomnienie własnej przeszłości. Jej relacje z córką stały się wrogie, wręcz groziły wybuchem. Obie kobiety nieodwracalnie oddaliły się od siebie. Annabelle nie miała pojęcia, jak ponownie nawiązać więź emocjonalną z Lily. Nabrała głęboko powietrza, wstrzymała je, a potem wolno wypuściła z cichym świstem. Tęskniła za Stanleyem tak bardzo, że chwilami nawet oddychanie sprawiało jej ból. Oparła głowę o zagłówek i zamknęła oczy, póki nie poczuła, jak sen ogarniają niczym miękki koc. Dudnienie nadjeżdżającej pomocy drogowej zbudziło ją gwałtownie. Wściekle potarła oczy, strącając okulary na podłogę samochodu. Wyszła na drogę, żeby machnąć na kierowcę. Jakiś samochód nadjechał z przeciwnego kierunku i zwolnił, kiedy ją mijał. Dzieci na tylnym siedzeniu gapiły się, pokazując ją palcami. Szybko odwróciła wzrok. - Miałem trochę kłopotu, żeby panią znaleźć – oznajmił tęgi kierowca donośnym głosem, zatrzymując się obok. Wywiesił rękę przez otwarte okno, ukazując na przedramieniu tatuaż w kształcie krzyża oraz pożółkłe od tytoniu paznokcie. Annabelle wstrzymała oddech, czując smród spalin zmieszany z odorem zwietrzałego piwa. Kierowca wydmuchnął balon z gumy i wyszczerzył zęby. - Co się stało? Wyleciała pani z drogi? - Owszem. Coś w tym rodzaju - odkrzyknęła, by ją usłyszał przez hałas silnika. Cofnęła się, kiedy mężczyzna wysiadł z szoferki i podszedł do przebitej opony. Miał duże, pulchne dłonie; miała wrażenie, że z trudem przyszłoby mu w nich utrzymać narzędzia. - Cóż, zobaczmy. Nie sądzę, żeby trzeba było panią stąd odholowywać. Grunt

jest w miarę równy. Żadnych rowów. Powinna pani dać radę wycofać i pojechać dalej. Może nawet zdąży pani do kościoła. Spóźni się pani, ale powinna pani dotrzeć na błogosławieństwo. Zerknął na Annabelle, a potem przeniósł wzrok na sflaczałą oponę. Zdjął bejsbolówkę, żeby przygładzić pasma rzednących włosów. Zachowywał się dobrodusznie i życzliwie. Zwrócił się znowu do niej i spojrzał na nią z jawnym zaciekawieniem. Minęła długa, pełna skrę powania chwila. Kiedy Annabelle nie podjęła rozmowy, wzruszył ramionami i wyjął z bagażnika zapasową oponę. Annabelle stała bez ruchu. Czuła się nieporadna i zakłopotana. Rozpaczliwie tęskniła za mężem. Stanley był zdania, że kiedy człowiek czuje się nieswojo w danej sytuacji, powinien milczeć. Rozbrój ich milczeniem, mawiał. Nauczył ją zmieniać opony, ale była przecież w niedzielnym ubraniu. Znowu zajrzała do torebki, udając, że czegoś szuka. Czegoś. Nieważne czego. Na ziemię upadła złożona kartka. Podniosła ją i rozprostowała. Był to napisany przez Stanleya list z wsuniętą do środka wizytówką. Spojrzała, jakby zobaczyła go po raz pierwszy, lecz stopniowo napłynęło niewyraźne, ale silne wspomnienie. Czuła narastający lęk. Na wizytówce widniały dane neurologa z Austin. Annabelle nagle przypomniała go sobie wyraźnie. Drobny, skrupulatny człowieczek o ciemnych kręconych włosach, starannie formułował zdania, obserwując ją znad oprawek okularów. Oczy miał jasnobrązowe i bardzo życzliwe. W rzeczy samej usiadł przy niej i rozmawiał z nią niczym ze starą przyjaciółką. Annabelle nie chciała zaakceptować jego słów. Przypomniała sobie teraz. Przypomniała sobie, jak lekarz zapytał Stanleya, czy powinien do kogoś zadzwonić. Do rodziny. Przyjaciół. Kogoś jeszcze? Stanley odpowiedział, że nie. Nie mają nikogo. Annabelle przekręciła wizytówkę. Na odwrocie widniała skreślona drobnymi literami notka, którą nabazgrała, gdy lekarz z nią rozmawiał. „Droga pani, ma pani alzheimera. Podstępna choroba. Nieuleczalna. Stan jedynie się pogarsza. Nieuleczalna. Podstępna, podstępna, podstępna... nieuleczalna, podstępna...". Podstępna. Napisała to słowo jeszcze kilkanaście razy, aż na karteczce skończyło się miejsce.

Spojrzała na list. Jeden z kilku, które Stanley zaczął pisać do ich córki po powrocie do domu. Kiedy już wypili razem butelkę ulubionego czerwonego wina. Kiedy już posiedzieli znużeni na tarasie na tyłach domu, oglądając pomarańczowe słońce zachodzące za szmaragdowe wzgórza. Kiedy już wypłakali bezgłośne łzy. Jeden więcej zachód słońca - tyle tylko, że wszystko się zmieniło. Ich świat się zmienił. Nie, został strzaskany. Ciężko pracowali wiele lat jedynie po to, by stanąć wobec takiego zakończenia. Nie była pewna, czy mąż zamierzał wysłać list. Zawsze starał się jej oszczędzać problemów. Teraz Lily nigdy się nie dowie. Annabelle ostrożnie rozprostowała papier i przeczytała słowa, które wydawały się takie obce. Kochana Lily, przeczytasz te słowa jedynie w wypadku mojej śmierci. Poprosiłem matkę, żeby Ci przekazała ten list. Bardzo nie chciałem Cię tym obciążać, ale tak wypadło. Neurolog właśnie nas poinformował, że Annabelle cierpi na wczesną postać choroby Alzheimera. Chociaż nie chcę w to wierzyć, badania potwierdzają, że to prawda. Właśnie staram się urządzić wszystko tak, by ułatwić życie Twojej matce. Wkrótce będzie musiała zrezygnować z prowadzenia samochodu. Będzie potrzebowała stałej opieki w domu. Jest taka młoda - młodsza ode mnie; po prostu wydaje się to niemożliwe. Pewnie wiesz, że od jakiegoś czasu zachowywała się trochę nieprzewidzialnie. Przez kilka ostatnich lat zdawałem sobie sprawę, że coś jest nie tak, ale nie chciałem tego przyznać. Wiem, że nie zgadzałyście się w wielu sprawach. I wiem, że z tego powodu przez lata beznadziejnie oddaliłyście się od siebie. Chciałbym móc Ci wyjawić pewne sprawy, które pozwoliłyby Ci lepiej zrozumieć matkę. Nie usłyszysz o nich nigdy, chyba że Annabelle zdecyduje się mówić. Proszę, pamiętaj tylko o jednym: mama zawsze bardzo Cię kochała. Musisz się wznieść ponad swoją urazę i zrozumieć, że kiedy mnie zabraknie, ona będzie Cię rozpaczliwie potrzebować. To podstępna choroba, Lily. Brakuje mi odwagi teraz gdy zaczynamy tę ostatnią wspólną podróż. Chciałbym jedynie, byś wiedziała, że. . . Annabelle przerwała czytanie. Kierowca gapił się na nią. Szybko zmięła list w ciasną kulkę i wepchnęła na dno torebki, wiedząc, że później go zniszczy.

- Okej. Skończyłem. Może pani ruszać w drogę - oznajmił mężczyzna, wycierając dłonie w nogawki spodni. Przyglądał jej się, jakby nie wiedział, co z nią począć. - Dobrze się pani czuje? Nie wygląda pani najlepiej. - Tak, naturalnie. - Głos jej zadrżał, ale potem stał się wyzywający. - Czuję się doskonale. Czy ten człowiek jest kompletnie niewychowany? Czemu ciągle się jej przygląda? Wsunęła portfel do torebki i nie podnosząc wzroku, dodała cicho: - Tak naprawdę, szczerze mówiąc, nie jestem pewna, gdzie się znajduję. Chciałabym pojechać do domu. Po prostu zboczyłam kawałek z trasy. - Nie ma sprawy. Pomogę pani. Jaki to adres? Zamiast powiedzieć, wyjęła znowu portfel i podsunęła mężczyźnie prawo jazdy. Wziął je od niej, spojrzał i lekko uniósł brwi. W jego zachowaniu zaszła jakaś zmiana. - Proszę pani, to aktualny adres? - spytał na koniec. - Cóż, tak, oczywiście - potwierdziła, czując się coraz bardziej niepewnie. - Bo to najwyżej półtora kilometra stąd, w najgorszym wypadku. Zaraz za wzgórzem. Wskazał na zachód i znowu szybko przeniósł na nią wzrok. - Jest pan całkowicie pewien? - spytała z niedowierzaniem. - Jestem przekonana, że się pan myli. Dzisiaj rano jechałam samochodem naprawdę długo. Zerknęła na wskaźnik paliwa w hondzie. Wskazywał zero. Jak mogła spalić cały bak paliwa? Zapatrzyła się na kluczyki trzymane w dłoni. Było ich zbyt wiele. Skąd się ich wzięło aż tyle? - Jechała pani do kościoła - podpowiedział. Jego grzmiący głos złagodniał. - Właśnie, kościół. Jechałam tylko do kościoła. Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego Dobrego Pasterza. To bardzo duży budynek. Próbowała przywołać jego obraz w pamięci, lecz nie potrafiła. Stał się jedynie słowem, które padło z jej ust. - Och, tak, proszę pani, znam go doskonale. To zaledwie parę kilometrów dalej na wschód. Prosto jak strzelił. Ale już za późno, msze się skończyły. Cóż, zawsze pozostaje przyszła niedziela, nie? - Oddał jej prawo jazdy. - Zaraz, może ruszę przodem i pokażę pani drogę do domu. Rozumie pani... na wypadek gdyby był jakiś problem z oponą albo coś. I tak jadę w tamtą stronę.

Annabelle wiedziała, że to kłamstwo. Chciała zaprotestować; powiedzieć, że się przejęzyczyła. Oczywiście wie, gdzie się znajduje jej dom. Lecz zamiast tego skinęła głową, nie patrząc mężczyźnie w oczy. Dotarli na miejsce zaledwie po kilku minutach. Na widok domu zalała ją ulga zmieszana z uczuciem głębokiego zadowolenia. Oto jej schronienie wśród falujących wzgórz. Jej własny, prywatny świat otoczony przez żywe dęby, z alejkami, wzdłuż których ciągnęły się spore grządki szałwii, werbeny, hiszpańskiej lawendy, czerwonych kann, pomarańczowych lilii i ciemnofioletowych irysów. Opanowała pokusę, by zrzucić buty i puścić się pędem do drzwi. Obejrzała się przelotnie na mężczyznę z pomocy drogowej, który pomachał jej niepewnie, ale nie odjeżdżał od krawężnika. Na co właściwie czekał? Ruszyła energicznie długą, wijącą się ścieżką w stronę olbrzymiego ganku z kompletem foteli na biegunach kołyszących się lekko w wiosennym powiewie. Właściwie nikt nigdy na nich nie przesiadywał, popijając herbatę i dyskutując o polityce. Nikt nie czekał na pocztę ani na wnuki mające wpaść z wizytą. Zdawało się, że stały puste rok za rokiem, kiwając się w cichym buncie, kiedy wiatr dmuchał z odpowiedniej strony. Poszukała właściwego klucza. Wciąż czuła na sobie wzrok kierowcy. Nacisnęła klamkę. Ku jej zaskoczeniu drzwi nie były zamknięte. Czyżby zapomniała je zaryglować? Odsunęła tę myśl jako niemożliwą i weszła do środka. Hol z podłogą z granitowych płytek, wysokim sufitem i smukłymi, delikatnymi oknami wpuszczającymi tylko odrobinę światła, był chłodny i ciemny. Zamknęła za sobą drzwi i odetchnęła głęboko. Dom. Znajdowała się w domu; była bezpieczna. Stojący zegar w gabinecie wybił godzinę. Spojrzała na zegarek. Stała długi czas, zbierając myśli, zastanawiając się, co powinna zrobić. Popatrzyła na swoją różową suknię z szarą apaszką i na pantofle. Były przybrudzone, ale uznała, że ślady nie rzucają się w oczy. Znowu zerknęła na zegarek, a potem przygładziła włosy. Będzie musiała poszukać Stanleya. Czy nie pora zbierać się do kościoła?

Pani milczących chwil spokojna i targana rozpaczą rozdarta i zjednoczona różo pamięci różo zapomnienia... T.S. ELIOT

Rozdział 2

LILY

Lily Storm biegła, jakby ją ktoś gonił. Pędziła coraz szybciej i szybciej, aż jej oddech stał się krótki i pot spływał po twarzy. Niebo nad jej głową miało najbłękitniejszy kolor, jaki widziała w życiu. Napierało na nią jak niebieski sufit, tak że chciała biec jeszcze szybciej. Pędziła niczym dziecko w lodowatym kwietniowym powietrzu z twarzą poczerwieniałą od ostrego wiatru. Czuła, że policzki jej zdrętwiały, lecz nadal biegła środkiem starej żwirowanej drogi. Przecwałował przed nią jeleń. Zaskakiwało ją, jak bardzo hałasuje. Nogi miała ciężkie, stopy niczym wielkie grudy cementu. Wciąż jednak pędziła naprzód, patrząc prosto przed siebie na nieskończoną drogę obramowaną wysokimi drzewami i gęstym podszytem. Brakowało jej kondycji na takie wyczyny. Ale musiała. Musiała uciec. Poruszała się coraz bardziej niezgrabnie, powłócząc stopami. Miała ochotę płakać, ale się opanowała. Nie rozpłacze się. Musi być silna. Oddychała z coraz większym trudem, starając się powstrzymać łzy. Bolały ją nogi, ból przeszywał łydki. Spojrzała w dół, siłą woli zmuszając stopy do przyśpieszenia. I nagle się zatrzymała. Zahamowała tak raptownie, że zakręciło jej się w głowie i aż się zachwiała. Trzymając się za boki, wybuchnęła śmiechem, który wypełnił niebo. Co ona sobie wyobraża? Popatrzyła znowu na swoje stopy. Buty

turystyczne. Próbowała biegać w solidnych górskich trzewikach. Chwilę stała bez ruchu, cicho, jeśli nie liczyć oddechu, wciąż wydobywającego się z krótkimi sapnięciami. Annabelle, pomyślała. To przez Annabelle. Przypomniała sobie, jak z powodu sprzeczki wypadła z chaty na zimne powietrze. To było takie absurdalne, naprawdę. Pokłóciły się o jakieś czerwone pudełko czy skrzynkę, czy jak tam Annabelle owo coś nazywała. Lily nie potrafiła go sobie nawet wyobrazić, bo Annabelle za każdym razem opisywała je inaczej. Raz mówiła, że chodzi o dużą skrzynię na rzeczy, a potem że o stare pudełko po butach, jeszcze później, że o czerwoną walizkę. Tak czy inaczej dostała obsesji, żeby je znaleźć. Opętało ją to do tego stopnia, że uparła się, by Lily wiozła ją prawie dwa i pół tysiąca kilometrów z domu w środkowym Teksasie do wakacyjnej chaty na północnym zachodzie Minnesoty w porze roku, kiedy śnieżna skorupa wciąż topniała, ustępując miejsca nieśmiałej zielonej wiośnie. Nie znalazły pudełka. Annabelle twierdziła, że w środku znajdują się ważne dokumenty i listy, których potrzebuje. Nic więcej nie chciała zdradzić. Ważne dokumenty i listy. Potem jej głos cichł i odpływała pochłonięta jakąś odległą myślą. „Czemu musisz je znaleźć właśnie teraz?" - zapytała córka. Lecz Annabelle jak zwykle zbyła ją machnięciem ręki i zapatrzyła się w przestrzeń. Czasem się to zdarzało, ale odkąd ojciec Lily zginął przed miesiącem w wypadku samochodowym, takie zachowanie stało się częstsze. Były też inne rzeczy. Nagle Lily zauważyła przed sobą na drodze ruchomą chmurę brązowego pyłu i po chwili w zasięgu jej wzroku pojawił się minivan. Kiedy znalazł się bliżej, przyhamował. Patrząc wprost przed siebie, Lily uniosła rękę w obojętnym geście pozdrowienia. Usłyszała, jak żwir zgrzyta na znak protestu pod oponami, gdy samochód zaczął zwalniać. Skrzywiła się w głębi duszy, zaklinając go w7 myślach, by jechał dalej. Zatrzymał się jednak. - Lily? Lily Storm! - rozległ się donośny kobiecy głos przez otwarte okno. Podniosła wzrok i zobaczyła uśmiechniętą twarz Tess Olson, przyjaciółki z dzieciństwa. Zbliżyła się do drzwi od strony kierowcy właśnie w chwili, gdy Tess otwarła je energicznie. Lily musiała odskoczyć, by jej nie uderzyły. - O, mój Boże, przepraszam. Nic ci się nie stało? - Tess wyskoczyła z wozu i śmiejąc się, szybko objęła przyjaciółkę, a potem cofnęła się i przyjrzała się jej

otwarcie. - Hej, na pewno wszystko w porządku? Wyglądasz okropnie. Nie, nie; to znaczy jesteś chuda, strasznie chuda. Albo wyczerpana. Albo coś. Co się stało? - Wszystko w porządku. Pewnie rzeczywiście strasznie wyglądam. Za to ty prezentujesz się rewelacyjnie. Ostatnie słowo przeciągnęła z przerysowanym południowym akcentem. Tess rzeczywiście wyglądała rewelacyjnie jak zawsze. Lily czuła się obok niej pozbawiona wdzięku i niezgrabna. W wieku trzydziestu pięciu lat przyjaciółka była równie szczupła i wysportowana jak w szkole średniej. Skandynawskie blond włosy miała krótko ścięte, jasnobłękitne oczy spoglądały przenikliwie. Jej niewyczerpana energia pewnie irytowałaby Lily, lecz dorastały, dzieląc swoje odrębne światy niczym siostry. Chociaż od czasów szkoły podstawowej widywały się tylko podczas letnich miesięcy, pozostały sobie bliskie. Zycie każdej potoczyło się zupełnie inaczej. Małżeństwo Tess z Samem Olsonem, jej szkolną miłością, było solidne jak skała. Ich syn Teddy wyrastał na obiecującego młodego człowieka. Lily tymczasem wciąż obijała się przez życie, nigdy niczego niepewna do końca. - Co robisz tutaj, na północy? Nigdy nie przyjeżdżasz tak wcześnie. Wszystko w porządku? - Tess umilkła, nadal uważnie przyglądając się przyjaciółce. - Och, zaraz... Lily, tak strasznie, strasznie mi przykro. Chodzi o twojego tatę. Rozumiem; z pewnością jesteś zdruzgotana. - Tak, cóż... - zaczęła Lily i urwała, czując, że zaraz się rozpłacze. - Byłaś z nim tak blisko. Wiem, że to musi być dla ciebie bardzo trudne. Szczególnie że ty i Annabelle tak się od siebie oddaliłyście przez lata. -W jej głosie pojawiła się nagle ostrożność zmieszana z zaciekawieniem. - A co u niej słychać? - Hm, no cóż, znasz mamę. Co mogę powiedzieć? Oczywiście rozpacza, ale nie mogę się przyzwyczaić, że potrafi wpaść w obsesję na punkcie najbardziej nieprawdopodobnych rzeczy. - Mogłaś się tego spodziewać, prawda? Twoi rodzice byli nierozłączni zauważyła Tess. Po czym widząc, że twarz przyjaciółki sposępniała, dodała: - Co się stało? O co konkretnie ci chodzi? Lily nie była pewna, co odpowiedzieć. Dla niej samej nie było to całkowicie jasne. Wiedziała jedynie, że zaraz po śmierci ojca matka kompletnie się

załamała, lecz wkrótce stała się surowa i nabrała poczucia misji. Zamiast zbliżyć się do córki we wspólnym czasie żałoby, zaczęła zamykać się w sobie. Lily zastanawiała się, czy kiedyś naprawdę zrozumie kobietę, będącą jej matką. Czuła się dojmująco samotna. Tess pozostała jedyną osobą, której mogła się zwierzyć z nieobliczalnego zachowania Annabelle. - Hej, masz ochotę zajrzeć do miasteczka na kawę? Jest jeszcze wcześnie. Może w Szarym Świcie będą mieli mufinki marchewkowe - zaproponowała Lily, zmieniając temat. - Mogłybyśmy pogadać. No, wiesz. - Jasne. - Tess włożyła okulary od słońca i błysnęła uśmiechem niczym z reklamy pasty do zębów. - Czemu nie? Jedźmy. Lily zawahała się przy drzwiach minivana. Przez ułamek sekundy zastanawiała się, czy nie wrócić do chaty i nie uprzedzić Annabelle, dokąd się wybiera. Tylko po co? Czemu czuła się niespokojna, zostawiając matkę samą? Annabelle i tak to nie obchodzi. Zresztą to potrwa najwyżej godzinę. Nastrój nieoczekiwanie jej się poprawił. Nagle wydało jej się, że wcale nie tak dawno była nastolatką pakującą się do forda mustanga Tess w tym samym miejscu w jeden z owych skwarnych letnich dni, rzadkich tak daleko na północy. Zdjęły wtedy sandały, porzuciły je na skraju drogi i śmignęły przed siebie niczym bandyci uciekający po obrabowaniu banku. Tess opuściła szyby i głośno nastawiła w radiu stację grającą symfonicznego rocka. Wymyślały własne słowa, nucąc do wtóru i pozwalając, by ich długie włosy powiewały na wietrze. Lily pamiętała, że paliły papierosy i że nie miało znaczenia, dokąd zmierzają. Nie miało znaczenia, że niezgrabna Lily Storm obwozi się z idealną Tess Olson. Tess porwała ją ze sobą, jak szalona skręcając w każdą wyboistą wiejską drogę, która jej wpadła w oko. Lily nie zmartwiłaby się, gdyby już nigdy nie wróciła do domu. Pamiętała, że okropnie pokłóciła się z Annabelle o coś zupełnie absurdalnego. Ojciec wziął wtedy stronę matki i ona, Lily, była wściekła. Nie, pełna niedowierzania. Zawsze dotąd milczał albo jej bronił. A Annabelle zawsze mu ustępowała. - Lily? - Tess podejrzliwie przyjrzała się przyjaciółce. - O co chodzi? Zmieniłaś zdanie? - Nie, nie. Przypomniał mi się tylko tamten raz, kiedy zostawiłyśmy sandały

tutaj, na skraju drogi, i jak maniaczki śmigałyśmy po całym okręgu. Powiedziałaś, że wymazujemy kłótnię między mną i Annabelle. - Westchnęła, wciąż pogrążona we wspomnieniach. - Poskutkowało. Tak jakby. - Sandały? Co? Dobry Boże, to było wieki temu! - Tess wybuchnęła śmiechem i dodała: - Czy nie skończyłyśmy wtedy w rowie? Pamiętam, że nieźle się wpakowałyśmy. Zaśmiewały się jak nastolatki, przez chwilę przeżywając na nowo tamto niefortunne zdarzenie. Lecz śmiech Lily ucichł, kiedy przelotnie spojrzała na własne odbicie w bocznym lusterku minivana. Rzeczywiście wyglądała okropnie. Jeśli kiedykolwiek coś w sobie miała, teraz to straciła. Brązowe włosy związywała w ciasny kucyk. Nie stosowała makijażu, w żaden sposób nie próbowała ukryć drobnych zmarszczek wokół piwnych oczu. Była tak chuda, że ubranie wisiało na niej jak łachman. - Potrzebuję zmiany wizerunku. - Co? Skąd ci to przyszło do głowy? Annabelle tak ci powiedziała? Okej. Rzeczywiście, zdecydowanie musimy pogadać. Pakuj się. Jedziemy oświadczyła Tess. Lily zauważyła, że przyjaciółka wybrała najdłuższą trasę do miasteczka. Jakby wiedziała, że Lily potrzebuje przejażdżki znacznie bardziej niż kawy w Szarym Świcie. Napięcie zaczęło z niej opadać, kiedy patrzyła na bezkresne ciemnozielone łąki ciągnące się po horyzont po obu stronach. Na bladoniebieskim niebie widniały smugi wyblakłych chmur. Daleko w oddali widmowa formacja gęsi kanadyjskich torowała sobie drogę w powietrzu. Z niewzruszoną determinacją zmierzały na północ, do Kanady. Tess skręciła z szosy w wąski żwirowy szlak. Minivan podskoczył i zaprotestował, kiedy droga zaczęła się wić i piąć stromo. Za pierwszym wzniesieniem miejsce falujących łąk zajęły niekończące się brzozowe lasy. Skrawki błękitnego nieba prześwitywały wśród migoczących zielonych liści, rozświetlając okazałe białe pnie. Lily opuściła szybę i głęboko wciągnęła powietrze. Zawsze miała wrażenie, że brzozowe zagajniki mają w sobie coś uduchowionego, lekkiego i zapraszającego. - Brakuje mi tego - przyznała. I rzeczywiście tęskniła do falujących zielonych łąk, szerokich otwartych

przestrzeni, tajemniczych lesistych krajobrazów. Brakowało jej szmaragdowych zieleni, kobaltowych błękitów i gęsi kanadyjskich pojawiających się ni stąd, ni zowąd. Brakowało tego, by móc objąć jednym przeciągłym spojrzeniem cały bezmiar nieba. Brakowało przyjaciół, którzy nie osądzają. - Wiem. - Tess zerknęła na nią krótko. Szary Świt był niemal pusty, nie licząc garstki stałych klientów popijających kawę i przeglądających niedzielną gazetę z Minneapolis, choć był już wtorek. Salę wypełniał odurzający zapach świeżo zaparzonej kawy i pieczonego chleba. Lily i Tess wślizgnęły się do boksu przy oknie z widokiem na główną ulicę miasta. Tess skinęła mężczyźnie za barem. Nosił długi fartuch narzucony na spłowiałe niebieskie dżinsy i szarą flanelową koszulę. Jego jasnobłękitne oczy i blond włosy miały niemal ten sam odcień co oczy i włosy Tess. Skinął jej głową, a potem niespiesznie rozpromienił się w chłopięcym uśmiechu. Odpowiedziała mu uśmiechem, kiedy podchodził z bloczkiem po zamówienie. - Witaj, Tess. Co wam podać, moje panie? Kiwnął głową wchodzącemu klientowi i znowu spojrzał na nie wyczekująco. - Cześć, Will. Pamiętasz Lily Storm? - Tess ruchem głowy wskazała swoją towarzyszkę. Obrócił się do Lily i objął jej postać szacującym spojrzeniem, jakby nagle spadła z sufitu. Na moment uniósł brwi i uśmiechnął się ciepło. Lily poruszyła się skrępowana. Durzyła się w Willu Larsonie, odkąd sięgała pamięcią. Zrobiło jej się głupio, kiedy przypomniała sobie o tym teraz. Odwróciła wzrok. - Jasne, oczywiście. Lily. Jak się miewasz? - Mówił z silnym kanadyjskim akcentem. - Dawno cię nie widziałem. Coś wcześnie się zjawiłaś na dalekiej północy, nie? Może jeszcze posypać, rozumiesz. - Wyjrzał przez okno na niebo, jakby mogło to nastąpić lada moment. - Will jest nowym właścicielem Szarego Świtu - wtrąciła Tess. Napracował się niesamowicie, remontując lokal. - Obróciła się do niego. Hej, myślisz, że możemy dostać kawę i mufinki korzenno-marchewkowe? - No pewnie. Właśnie zmieliłem kawę. Kawa i mufinki; zaraz podam. Po tych słowach odwrócił się i zniknął za wahadłowymi drzwiami prowadzącymi do kuchni. - Zdaje się, że na twój widok poczuł się niepewnie - roześmiała się Tess. -

Zawsze cię lubił, Lily. Wiesz, że kilka lat temu żona uciekła od niego z jakimś muzykiem? Teraz została mu tylko ta kafejka. - Aha, chyba coś wspominałaś, ale na litość, Tess, jestem pewna, że nie poczuł się niepewnie z mojego powodu. Will Larson ledwie mnie pamięta. Była tak o tym przekonana, że nagle zrobiło się jej smutno. Miała trzydzieści pięć lat, prowadziła życie dorosłej kobiety, lecz mimo to poczuła cień nastoletniej fascynacji. - Lily, posłuchaj. Chodzi o Annabelle. Nie rozumiem jej, lecz na swój sposób bardzo ją lubię. Wiesz o tym. Ale po prostu nie potrafię się pogodzić z tym, że z powodu czegoś, co się wydarzyło między wami, masz o sobie taką złą opinię. Należysz bez wątpienia do najbardziej ujmujących osób, jakie znam. Jesteś czarująca i błyskotliwa, i absolutnie piękna. Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Lily uśmiechnęła się lekko, lecz nie odpowiedziała. Patrzyła przez okno na starszą kobietę kuśtykającą chodnikiem. Staruszka wydawała się zagubiona i niepewna; wpatrywała się w witryny niewielkich sklepików. W końcu zatrzymała się, obróciła i ruszyła w kierunku poczty dokładnie w chwili, gdy jakiś chłopak śmignął obok na deskorolce. - Zdumiewające, że pozwalają dzieciakom jeździć po chodnikach zauważyła Lily. - Czasami też bym tak chciała. Rozumiesz, jeździć na deskorolce. Myślę, że byłabym w tym dobra. - Och, okej, więc nie słuchasz - westchnęła Tess. - No cóż, nieważne, jak tam praca? - Naprawdę dobrze. - Lily lubiła o tym mówić. - Kto by pomyślał, że ratowanie półżywych roślin doniczkowych doprowadzi mnie kiedyś do własnego sklepu? -Wiem! Pamiętam, opowiadałaś, jak chodziłaś do tego okropnego centrum ogrodniczego i wykupywałaś za pół ceny wszystkie okropnie zaniedbane kwiaty. Cóż za empatia - zacmokała. - Nie wiem, czy to rzeczywiście była empatia. Ten głupi sprzedawca po prostu zaczął mi dawać całe wózki uschniętych badyli. Ogarnęła mnie dziwna obsesja na ich punkcie. To było trochę szalone: za każdym razem odjeżdżałam z mnóstwem przywiędłych i zeschłych kwiatów. Umierały tylko dlatego, że wystawiał je bezpośrednio na słońce i nigdy ich nie podlewał. Brakowało mi miejsca w mieszkaniu dla wszystkich odchuchanych okazów, więc musiałam je odnosić z powrotem do centrum.

- Urwała, a potem się zaśmiała. - W gruncie rzeczy nie wydawało mi się to sensowne, bo wciąż się zastanawiałam, czy rośliny, które ratuję, nie są tymi samymi, które przywiozłam parę tygodni wcześniej. Annabelle uważała, że to wszystko jest poniżej mojej godności. - Cóż, zawsze miała wobec ciebie bardzo wysokie oczekiwania. Lily zerknęła znowu przez okno i zobaczyła, jak staruszka wychodzi z poczty z dużą paczką. Uginała się pod jej ciężarem. Podszedł do niej starszy mężczyzna i wziął pakunek. Stali chwilę, rozmawiając, potem wolno ruszyli chodnikiem; chłopak na deskorolce przemknął za ich plecami, mijając ich o włos. Lily wyobraziła sobie, jak śmiga obok niego, wyprzedza go i zostawia daleko w tyle. - Niebezpieczny smarkacz - zauważyła, składając dłonie na blacie i uśmiechając się do Tess. - Tak czy inaczej to był zdumiewający łut szczęścia, że udało mi się kupić sklep ogrodniczy. Właściwie nie miałam kwalifikacji. Zawsze myślałam, że zostanę dziennikarką. – Wzruszyła ramionami i spytała: - A jak tam Sam i Teddy? Zanim Tess miała szansę odpowiedzieć, wrócił Will Larson z parującym dzbankiem i tacą muffinek. Lily wciągnęła do płuc korzenny aromat świeżo upieczonych ciastek oraz mocnej, ciemnej kawy. Przyglądała się, jak mężczyzna nalewa płyn do ceramicznych kubków. W najmniejszym stopniu nie wydawał się wytrącony z równowagi. - A więc, Lily, jak długo zostaniesz? Przysunął krzesło do ich stolika i usiadł bokiem, zwieszając ręce przez oparcie. Skupił na niej całą uwagę. - Pewnie nie zatrzymamy się nawet na tydzień. Przywiozłam mamę, żeby mogła poszukać jakiegoś pudełka z dokumentami. Koniecznie chce je znaleźć. Zamieszała kawę, przyglądając się, jak w ciemnym płynie wiruje biała śmietanka, rozjaśniając go do beżu. - Przykro mi z powodu wypadku twojego ojca - powiedział Will. - Był dobrym człowiekiem. -Dzięki... Wzięła kubek w obie dłonie i upiła łyk, zamykając oczy. Za barem zadzwonił telefon. Will zerwał się, dając znak, że rozmowa skończona. Pochłonęła go konwersacja telefoniczna. Lily obserwowała go

chwilę, a potem spojrzała na przyjaciółkę, która także patrzyła na mężczyznę. - Nadal piszesz poezje? - spytała Tess, zwracając się z powrotem w jej stronę. Posmarowała mufinkę masłem, przez chwilę patrzyła, jak się topi, a następnie ugryzła niewielki kęs. - Mogłabym wytapetować sypialnię swoimi dziełami. - Lily westchnęła, rozglądając się po sali. Podłoga była z czerwonej cegły, ściany z sękatej sosny. Wisiało na nich kilka surrealistycznych obrazów. - Wygląda tu zupełnie inaczej niż dawniej. Czyje to dzieła? Są bardzo, hm... niezwykłe. - Teddy'ego. - Twojego Teddy'ego? Nie wiedziałam, że twój syn potrafi malować. Sądziłam, że wyjechał studiować gospodarkę leśną czy coś w tym rodzaju. Z podziwem przyglądała się obrazom. - Tak było, ale... zrobił sobie przerwę... żeby odnaleźć samego siebie. - Tess wzdrygnęła się wyraźnie. Poszukała czegoś w torebce i wyjęła złożoną serwetkę. - Pamiętasz to? - Rozłożyła wystrzępiony papier i przeczytała na głos zanotowane na niej słowa: - „Czy to miejsce nie nazywało się kiedyś Skogmo Cafe? Śmiejemy się lekko, bo żadna nie pamięta dokładnie. Zamawiamy bulion i zupę krem z kukurydzy, a potem jemy zupy naszych osobnych zim. Twojego życia zbudowanego z solidnych faktów i mojego z drobnych, pojedynczych drzazg". - Zachowałaś ten wiersz? - zaśmiała się Lily. - W pewien okropny sposób jest nawet niezły. - Co dokładnie oznacza? Uwielbiam twoje poezje. Jestem święcie przekonana, że pewnego dnia zostaniesz najsławniejszą poetką Stanów Zjednoczonych. I oczywiście dostaniesz Pulitzera. Będziesz się obracać wśród innych współczesnych sław, no wiesz, takich jak T.S. Eliot, Dylan Thomas, E.E. Cummings... - Tess, oni wszyscy już nie żyją. - Och, co tam. Tak czy inaczej od czasu do czasu będziesz mnie zapraszać na herbatkę do swojej willi w Kornwalii, by mi przeczytać swoje ostatnie dzieła oświadczyła. - W Kornwalii? - Och, okej. Więc może w Grecji albo na Hawajach, albo w Nowym Meksyku, albo w Nowej Zelandii?

Roześmiały się obie. Will spojrzał w ich stronę z uśmiechem. Trzymając w dłoni tekturową podkładkę, rozmawiał z kierowcą dostawczego samochodu. Telefon odezwał się znowu. - Szary Świt - odezwał się Will, podpisując dokumenty, po czym oddal podkładkę kierowcy. - Jasne, Tess właśnie tu jest. Wszystko w porządku? Pauza, potem: - Mhm, mhm. Jesteś pewien? Gdzie dokładnie? Mhm. Znasz tę kobietę? Chłopie, strasznie to dziwne. - Obejrzał się na Lily, lecz szybko odwrócił wzrok. - Nie, poczekaj. Mówię ci, że właśnie tu siedzi. Aha, okej. Powiem jej. Rozłączył się i chwilę gapił się na telefon, z dłonią wciąż na słuchawce. -Will? - Tess podniosła się z miejsca. - Co się stało? Kto to był? - Teddy. - Spojrzał najpierw na Lily, potem na Tess. - Mają problem na farmie. - Jaki problem? - spytała Tess czujnie. - Nie wiem. To dziwne. - Zwrócił się do Lily i powiedział: - Wiesz, zdaje się, że twoja mama jest u nich na farmie. Stoi na pomoście nad jeziorem. Coś jest z nią nie w porządku, Lily. -W jakim sensie? Farma? Na jakiej farmie? Zerwała się na nogi, przewracając kubek z kawą. Kałuża płynu przelała się przez brzeg stołu i cienki strumyczek pociekł na podłogę. - Na farmie należącej do ojca Sama. Teddy mieszka tam od wiosny - wyjaśniła Tess, sięgając po serwetki, i zaczęła wycierać kawę. - Przylega do jeziora. Ale zastanawiam się, jak Annabelle tam dotarła. I czemu stoi na pomoście? Will, powtórz dokładnie, co powiedział Teddy. - Powiedział, że dopiero co się pojawiła. Zobaczył ją z okna na piętrze. Z początku nie wiedział, kto to. Kiedy wyszedł spytać, czy nie potrzebuje pomocy, oświadczyła, że jej mąż wypłynął łódką i czeka na jego powrót. Wydało mu się dziwne, bo była bez swetra i kurtki. Nie miała też butów, tylko skarpetki. Przyniósł jej gorącej herbaty w termosie, bo okropnie dygotała. Wiatr jest lodowaty. Ale ona nie chce się ruszyć z miejsca. Jest strasznie zdeterminowana. Lily opadła z powrotem na krzesło i jęknęła. Annabelle nigdy wcześniej nie zrobiła niczego podobnego. Ukryła twarz w dłoniach i westchnęła ciężko. - Cóż, musimy tam jechać. Trzeba się zbierać, i to natychmiast. Rusz się, Lily. Jak myślisz, co jej się stało? - Tess pociągnęła przyjaciółkę na

nogi. - Sądzisz, że rozpacz tak ją przytłoczyła, że... - Nie, nie. Sama nie wiem. Może i tak. Już od kilku tygodni zachowuje się dziwnie. Ale, rozumiesz, głównie ograniczało się to do rzeczy, które mówiła. Lily pozwoliła się poprowadzić do wyjścia z Szarego Świtu. Obejrzała się na Willa, który skinął poważnie głową. - Teddy jest z nią teraz? - spytała go Tess, otwierając drzwi i popychając Lily na zewnątrz. - Tak; wszedł do domu tylko, żeby zadzwonić. Ona stoi na samym skraju pomostu. Z tego końca jezioro jest naprawdę głębokie. Ktoś musi ją stamtąd ściągnąć. Teddy mówi, że Annabelle wydaje się delikatna i słaba. Słuchajcie, mogę zamknąć restaurację i was podrzucić. - Nie! Nie, proszę. Wszystko w porządku. Damy sobie radę - nalegała Lily już niemal za drzwiami. Ostatnie, czego chciała, to dramatyczna scena nad jeziorem. Wszystko, o czym pragnęła porozmawiać z Tess, ulotniło jej się z pamięci, kiedy pędziły po żwirowanych drogach w stronę farmy. Wydawało się, że przyjaciółka zna każdą ścieżkę w okręgu. Lily zerknęła na nią. Twarz Tess była posępna i zdecydowana. Prawie jakby się domyślała, przez co Lily przechodzi. Może rozmowa wcale nie była potrzebna. Zresztą temat wydawał się ogromnie krępujący. Annabelle miewała kłopoty z pamięcią i chwilami zdawało się, że zapomina, jak wykonać najprostsze prace. Zawsze była krytyczna i surowa, lecz teraz nabrała skłonności do gwałtownych wybuchów. Do niedawna jej surowość przejawiała się w postaci spokojnej stanowczości; matka bywała irytująca, lecz nigdy nie budziła lęku. Jednak jej obecne zachowanie zaczęło niepokoić córkę. - Teraz to ty musisz być jej rodzicem - powiedziała cicho Tess, jakby czytając w jej myślach. Lily skinęła głową, w obawie, że jeśli się odezwie, zacznie płakać i nie zdoła się uspokoić. Tess zatrzymała minivana przed znakiem stopu, płosząc myszołowa przycupniętego niedaleko na słupku ogrodzenia. Ptak rozpostarł skrzydła, jakby rozważając, czy poderwać się w powietrze. Lily przypomniała sobie, jak ojciec opowiadał jej kiedyś o wierzeniach rdzennych Amerykanów, że unoszący

się w przestworzach myszołów symbolizuje uwolnionego ducha. Ojciec był takim miłym, uduchowionym człowiekiem. Zawsze stawał pomiędzy Lily i jej matką; wciąż przekonywał córkę, że Annabelle pragnie tylko jej dobra. Zaledwie parę tygodni przed śmiercią ujął dłonie Lily w swoje i tonem znużonym od częstego powtarzania przypomniał raz jeszcze, by okazywała matce cierpliwość; że nieugięta bezkompromisowość Annabelle ma swoje przyczyny. Przyczyny, które tylko ona może wyjaśnić i być może kiedyś to zrobi. Lecz nawet jeśli nie, nalegał, Lily musi wiedzieć, że matka zawsze bezgranicznie ją kochała. Patrzyła, jak myszołów odlatuje i zatacza kilka kręgów, ląduje na innym słupku, a potem podrywa się ponownie, by wznieść się w powietrze. Zafascynował ją widok ptaka krążącego wolno na tle szafirowego nieba. Był wręcz hipnotyzujący. Samochód szarpnął w przód; przecięły asfaltową szosę i wjechały na wąską, nierówną drogę. Myszołów zniknął zasłonięty wysokim liściastym lasem po obu stronach. Obok szeregu skrzynek na listy skręciły w kolejną ścieżkę, tak zarośniętą, że kiedy jechały, trawa ze szmerem ocierała o podwozie auta. - Uważaj! - krzyknęła nagle Lily, gdy ciemny kształt wypadł na drogę tuż przed maską; Tess raptownie nacisnęła hamulec. - Co, na miłość...? To pies Annabelle! To Caesar. Otworzyła gwałtownie drzwi i wyskoczyła z wozu, gdy tylko się zatrzymał. Rzuciła się biegiem za zwierzakiem. Pędząc na oślep przez las, potykała się o zwalone pnie i podszyt i nawoływała psa po imieniu. Runęła głową do przodu i wpadła w kępę zarośli, lecz nawet siedząc, dalej przyzywała go głośno. Stary basset wreszcie się zatrzymał. Przechylił łeb na bok i na nią spojrzał. Miał zakrwawioną pierś, jak się okazało - od rany, i był pokryty sadzą. Po chwili wahania podbiegł do Lily, wyraźnie uradowany jej widokiem. Przytuliła go i zaczęła oglądać skaleczenie. - Dobry Boże, ktoś go postrzelił? Jak myślisz, co mu się stało? - spytała zdyszana Tess, podbiegając do nich. - Sądzisz, że popędził za Annabelle? - Tak podejrzewam. Ale znajdujemy się kawał drogi od chaty. Ile to będzie? Dwa kilometry? Trzy? Myślę, że nadział się na drut kolczasty albo coś podobnego. Biedny staruszek. Chodź, kolego, zabierzemy cię do domu. Lily osuszyła ranę szalikiem, który podała jej Tess. Razem zaprowadziły psa do

samochodu. Milczały obie. Kiedy dotarły na farmę, Teddy czekał na nie na podjeździe. Lily zaskoczyło, jak bardzo chłopak jest podobny do Sama, męża Tess, ze swoimi gęstymi brązowymi włosami i głębokimi błękitnymi oczyma. Lecz zachowywał się zupełnie inaczej. Długie włosy nosił związane w kucyk, przez co sprawiał wrażenie bezbronnego i znacznie młodszego niż osiemnaście lat. Był zaniepokojony i przejęty. - Cześć, mamo. Cześć, Lily. Jest na pomoście - przywitał je, obracając się, by wskazać jezioro. Silny, zimny powiew zakołysał wierzchołkami drzew. Teddy ciasno objął się rękami i lekko się wzdrygnął. Miał na sobie pochlapane farbą dżinsy i T-shirt z napisem „Parki Stanowe Minnesoty". - Stąd nie uda wam się jej zobaczyć, bo brzeg jest bardzo stromy. Lepiej się pośpieszcie. Idzie silny wiatr z północy. A ona tam stoi i czeka na męża. - Teddy, jej mąż, pan Storni, zmarł niedawno - wyjaśniła Tess synowi, kiedy wszyscy troje szli w kierunku jeziora. - Och, jej. Bardzo ci współczuję - powiedział chłopak do Lily, po czym zwracając się z powrotem do matki, dodał: - Ale to dziwne. Czemu jej się wydaje, że wypłynął łodzią? Nie rozumie, że... Umilkł raptownie, kiedy Tess pokręciła głową. Na północy piętrzył się wał fioletowych chmur. Wiatr nadciągał znad jeziora w lodowatych podmuchach. Lily przemknęło przez głowę, czy Will nie miał racji co do wiosennej śnieżycy. Grzywacze rozbijały się o brzeg, pryskając na pomost, na którym czekała Annabelle. Stała w skarpetkach na samym skraju i ocieniając oczy dłońmi, wypatrywała czegoś wśród bezmiaru ciemnej, wzburzonej wody. Obok niej widać było niewielki termos. Jej ubraniem i włosami targał huczący wiatr. Niesamowite żółtawe światło odbite od powierzchni wody otaczało jej drobną postać, przez co wyglądała niczym zjawa. Przez ułamek sekundy Lily przypomniało się widziane kiedyś zdjęcie matki jako młodej kobiety; stała tak jak teraz na krawędzi pomostu, ryzykując, że podmuch wiatru zepchnie ją do wody. Na fotografii trzymała jedną rękę na biodrze, a drugą osłaniała oczy utkwione w horyzont. Wypatrywała czegoś z natężeniem. Czego? Lily często się

zastanawiała, na co spoglądała wtedy Annabelle i czemu stała tak blisko krawędzi. Zdjęcie nie było upozowane. Autorowi udało się uchwycić coś z prawdziwej natury matki, kiedy nie była tego świadoma. Nagle Annabelle pochyliła się w przód i zachwiała lekko, lecz zdołała odzyskać równowagę. Lily gwałtownie wciągnęła powietrze i ruszyła pędem. - Mamo? Co ty tu robisz? Kiedy znalazła się bliżej, zaczęła posuwać się ostrożniej, obawiając się, by przestraszona Annabelle nie runęła do wody. Gdy matka nie odpowiedziała, Lily zawołała głośniej przez wiatr. - Mamo! Stoisz zbyt blisko krawędzi. Co ty tu robisz? Nie słyszysz, co mówię? Annabelle odwróciła się, by spojrzeć na córkę, wchodzącą właśnie na pomost. Twarz miała ściągniętą i smutną. Lily zauważyła, że matka wygląda, jakby płakała. Zamiast odpowiedzieć, wyciągnęła rękę i pomachała. A przynajmniej tak się zdawało Lily. Ten gest był raczej próbą odesłania córki, bo zaraz potem Annabelle odwróciła się plecami i znowu zapatrzyła na jezioro. - Nie jestem głucha, Lily. Słyszałam. - Choć mówiła podniesionym głosem, ryk fal rozbijających się o brzeg niemal ją zagłuszył. Obejrzała się znowu, by spojrzeć na córkę, wolno idącą po pomoście. - Nie zbliżaj się. Mówię poważnie. Czekam na twojego ojca. Wypłynął łodzią dzisiaj rano. Już niedługo powinien być z powrotem. Porywisty wiatr wyszarpnął pasma włosów z jej długiego, siwego warkocza i smagał ją nimi po twarzy. Wydawało się, że Annabelle tego nie zauważa. - Mamo! - Lily podeszła bliżej, kiedy starsza kobieta z powrotem odwróciła się w stronę wody. – Tato odszedł - powiedziała głosem wciąż podniesionym, lecz łagodnym i ostrożnym. - Opuścił nas przed miesiącem, nie pamiętasz? Annabelle okręciła się na pięcie i natarła na nią z twarzą płonącą gniewem. Lily cofnęła się odruchowo, jakby matka zmieniła się nagle w rozjuszonego drapieżnika. W tym momencie wcale nie wydawała się krucha ani słaba. Lily czuła jej gniew, który mógł wyrwać się spod kontroli. - Dlaczego mówisz takie okropne rzeczy, Lily? Co się z tobą dzieje? - Furia Annabelle objawiła się w mimowolnych dreszczach. Jak możesz być tak okrutna? - Cofnęła się znowu na skraj pomostu i zaczęła nawoływać: - Stanleyu! Stanleyu!

- Mamo, przestań! To niebezpieczne. Taty tam nie ma. Lily podeszła szybko. Chwyciła za rękę Annabelle, ale ta wyswobodziła się, zatoczyła i upadła na kolana. Termos, który dał jej wcześniej Teddy, potoczył się do jeziora i zniknął we wzburzonej czarnej wodzie. - Zostaw mnie! Czekam na Stanleya. Zostaw mnie w spokoju! Annabelle szamotała się, próbując odepchnąć córkę i podnieść się na nogi. Szlochała, starając się odzyskać kontrolę nad sytuacją. W końcu pozwoliła, by Lily pomogła jej wstać. - Stanley wypłynął łodzią. Nie ruszę się stąd. - Jej głos zmienił się w cichy syk. - Mamo, w porządku. Ale tato odszedł. Nie popłynął łodzią. Mamo, on... Urwała, widząc, jak Annabelle sztywnieje z determinacji, z rysami wykrzywionymi rozpaczą i gniewem. Bezradnie obejrzała się na Tess i Teddy'ego, którzy zdezorientowani i nieruchomi stali na brzegu. Teddy dygotał wyraźnie; wiatr smagał ziemię lodowatymi kroplami deszczu. Tess zeszła na pomost i szybko ruszyła w stronę przyjaciółki i jej matki. - Kto to? - Annabelle osłoniła oczy dłonią i wytężyła wzrok, chcąc rozpoznać nadchodzącą kobietę. - Och, to ty, Tess Olson? Dobry Boże, co tu robisz? -Witaj, Annabelle. - Tess nie wiedziała, co powiedzieć. Wymieniły z Lily pełne niepokoju spojrzenia. - No cóż, przyszłam się z tobą zobaczyć. Może wejdziesz do środka, żebyśmy mogły porozmawiać. Tutaj można zamarznąć. Pogoda się załamuje. Starała się, by zabrzmiało to lekko i pogodnie, lecz Annabelle przyjrzała jej się z nagłą podejrzliwością. - Nie, nie mogę. Czekam na powrót Stanleya. Wypłynął łodzią dzisiaj rano. Z pewnością zrozumiesz. Odpowiedź brzmiała uprzejmie, lecz ton Annabelle był lodowaty. Nagle zerknęła nad ramieniem Tess i wskazała Teddy'ego, wciąż czekającego na brzegu. - Ten młody człowiek mi pomógł. On wie o Stanleyu. Lily i Tess obejrzały się na chłopaka, który zdumiony wytrzeszczył oczy. Huczące fale i wściekły wiatr sprawiały, że dolatywały do niego tylko urywki rozmowy. Widząc, że Annabelle uśmiecha się do niego, pomachał jej niepewnie. Odpowiedziała podobnym gestem, jakby witała starego przyjaciela. Teddy z

ociąganiem wszedł na pomost. Trzy kobiety spojrzały na niego wyczekująco. - Dzień dobry, pani Storm - odezwał się nieśmiało, jednak na tyle głośno, by dało się go usłyszeć przez wiatr i szum fal. - Właśnie rozmawiałem przez telefon z panem Stormem. Powiedział, że zacumował łódź w mieście i wróci samochodem trochę później, kiedy pogoda się poprawi. Mówił niezwykle szczerym, przekonującym tonem. Lily słuchała pełna podziwu, jak bezczelnie potrafił kłamać. Patrzył w oczy Annabelle, unikając wzroku Tess, która gapiła się na niego zaskoczona. Wyciągnął rękę do Annabelle i czekał. -Och. Wydawała się zakłopotana. Wolno upłynęła minuta. Pojedyncze krople zmieniły się w padający równo deszcz. Wiatr wirował wokół nich. Annabelle roztarła nagie ramiona. Wydawało się, że rozważa słowa Teddy'ego. Zmarszczyła czoło, zagryzła wargę, a potem się uśmiechnęła. - Jesteś pewien? Mówiłeś z moim mężem? Ze Stanleyem? - Tak. Jasne, że z nim rozmawiałem - skłamał chłopak. Zrobił w jej stronę kolejny krok. Zawahała się, a potem ujęła jego wyciągniętą dłoń. Obrócił się i sprowadził Annabelle z pomostu. Dreptała obok niego jak dziecko w wilgotnych skarpetkach, z rozczochranymi włosami i w zszarganym ubraniu. Oboje byli nieodpowiednio ubrani jak na ten zimny wiosenny deszcz. Zdeterminowani i stanowczy, pomaszerowali przed siebie, pozostawiając gapiące się za nimi Lily i Tess. - Lily... - zaczęła Tess. - Teraz widzisz? Widzisz, Tess? - Lily poczuła, jak w oczach pieką ją łzy. - Nigdy nie znałam dobrze swojej matki, ale to... to nie jest ona. Wracały do chaty w milczeniu. Jak gdyby rzeczywistość, w której żyły dotychczas, przeistoczyła się w coś nieuchwytnego. Lily widziała, jak Tess co chwila zerka we wstecznym lusterku na Annabelle. Sama także obserwowała ukradkiem, jak matka poklepuje swojego ulubieńca Caesara. Zdawała się drobna i pokonana. Ani razu nie spytała, czemu pies ma na piersi ranę. Annabelle właściwie nie pamiętała, jak pokonała te dwa i pół kilometra na farmę dziadka Teddy'ego. Nie wspominała o mężu ani o łódce. Zdawało się, że nie niepokoi jej nawet rozstanie z Teddym. Po prostu pomachała mu i

podziękowała za pomoc, a potem wymamrotała, jakim jest miłym chłopcem. Nawet gdy Lily wyjaśniła, że to syn Tess, matka skinęła tylko głową i skomentowała, że wyrósł na przystojnego młodego człowieka. Zmiana pogody sprawiła, że w chacie zrobiło się zimno. Po powrocie Lily rozpaliła ogień w piecu, a w tym czasie Annabelle siedziała zawinięta w koce. Tess została na tyle długo, by się upewnić, że starsza kobieta zachowuje się spokojnie, posłała Lily znaczące spojrzenie, a w drodze do wyjścia wyszeptała bezgłośnie: „zadzwoń do mnie". Liły postanowiła nie wspominać ani słowem o incydencie - częściowo dlatego, że nie miała pojęcia, co powiedzieć. Czy powinna skrzyczeć Annabelle za irracjonalne zachowanie? A może usiąść przy niej i łagodnie wytłumaczyć, że jej mąż zginął w wypadku przed miesiącem? Bez ojca czuła się taka zagubiona. On umiałby wszystko załagodzić. Poradziłby sobie z Annabelle. W istocie Lily zastanawiała się, czy już od jakiegoś czasu nie zmagał się samotnie z dziwactwami żony. Między rodzicami od zawsze istniało coś na kształt sekretnej zmowy. Już jako dziecko zapamiętała, jak przerywali ciche rozmowy, kiedy ona wchodziła do pokoju. Zaczęło ją to niepokoić, dopiero gdy poszła do szkoły średniej. Zawsze zakładała, że rozmawiają o niej. Annabelle chciała kontrolować każdy drobiazg w jej życiu, a Stanley łagodnie perswadował, by dała spokój. Niekiedy rozmawiali o przeszłości. O dzieciństwie Annabelle spędzonym w północnej Minnesocie. Lily słyszała tylko urywki, lecz wydawało jej się, że istniał jakiś bolesny, nierozwiązany problem, od którego matka nie umiała się uwolnić. Lily nigdy nie zyskała co do tego pewności, lecz przeczuwała, że ma on jakiś związek z nią samą. - Chcesz gorącej herbaty? - zwróciła się do matki. Annabelle wyglądała na taką kruchą, opuszczoną. Z pewnością przemarzła do szpiku kości, wystając na pomoście w przenikliwym północnym wietrze. Ani słowem jednak nie wspomniała, że jest jej zimno lub smutno. Ani słowem nie napomknęła o tym, jak się czuje. - Tak. To by było bardzo miłe. Zdawało się, że wróciła do teraźniejszości. Uśmiechnęła się do córki. Był to tęskny uśmiech, który Lily dostrzegła tylko przelotnie, niepewna, czy się nie pomyliła. Gdy wróciła z kuchni z herbatą, matka stała obok pieca, wyglądając przez

okno. Lily zawahała się przez moment, zastanawiając się, czy Annabelle znowu nie wypatruje łodzi Stanleya powracającej z jeziora. - Będzie ci go bardzo brakować, Lily – powiedziała matka, nie odwracając się. - Ty i ja nigdy nie byłyśmy ze sobą blisko. To moja wina, wiem. Tak bardzo żałuję. Nie wiem, jak to naprawić. Jej głos brzmiał, jakby była na granicy łez. Lily była wstrząśnięta, zbyt zaskoczona, by odpowiedzieć. Annabelle nigdy wcześniej nie rozmawiała z nią w podobny sposób. Młoda kobieta zastygła w wejściu z filiżanką w dłoni, wpatrując się w tył głowy matki. Łagodność Annabelle wzbudziła jej podejrzliwość; Lily nienawidziła siebie za to uczucie. Potem jednak matka wolno obróciła się, by na nią spojrzeć - i była to już znowu dawna Annabelle. Bez słowa zmierzyła córkę krytycznym spojrzeniem i ostrożnie wzięła od niej filiżankę, jak gdyby Lily mogła dosypać do herbaty soli zamiast cukru. - Najwyższa pora poszukać czerwonego pudełka na strychu, Lily. Możliwe, że ktoś je tam schował. Należy to sprawdzić. Muszę je znaleźć oświadczyła, patrząc na córkę niewidzącym wzrokiem. - Okej, mamo. Przyniosę drabinę - odparła cicho Lily. Szczerze pragnęła, by zdołały odnaleźć pudełko i mogły wrócić do normalnego życia.

Wyrzut Sumienia - to Pamięć - zbudzona Jest jak tłumne Przyjęcie Gdzie - co Odeszło -jest Obecne. EMILY DICKINSON, PRZEŁ. STANISŁAW BARAŃCZAK

Rozdział 3

CLANCY

Wąski snop teksaskiego słońca przecisnął się przez ciężkie zasłony, rzucając żółtawy poblask na dwie starsze kobiety wyglądające zza wysokiego kontuaru. Różniły się od siebie jak dzień i noc - prócz tego, że obie były zdesperowane i osiągnęły ten poziom wzburzenia, kiedy nie można się już opanować. Wyższa i grubsza bębniła palcami o blat. Piorunowała wzrokiem pracownice po drugiej stronie i cicho cmokała językiem, ale nic nie mówiła. Miała na sobie spraną denimową sukienkę, nowe tenisówki, różowe skarpetki i kapelusz z szerokim rondem. Druga była ubrana w niegustowny szary dres. Na bose stopy włożyła lśniące mokasyny. Drobna i chuda jak szkielet, nosiła okulary nieproporcjonalnie duże w stosunku do twarzy i ledwie sięgała głową ponad kontuar. Położyła dłonie płasko na blacie i zaczęła coś cicho nucić. Wyższa z kobiet, nawijając końce włosów na palce, przyłączyła się do tamtej. Nuciły fałszywie nieco piskliwymi głosami. Było oczywiste, że nie zamierzają się ruszyć z miejsca, póki ktoś nie zwróci na nie uwagi. Otaczała je woń gotowanej kapusty, rozlewająca się po całym pomieszczeniu. W końcu jedna z pracownic przelotnie podniosła wzrok. - O co chodzi, moje panie? Pielęgniarka, mrużąc oczy, spojrzała na kobiety nad oprawkami okularów. Nosiła o numer za duży, sprany medyczny strój, przez co wydawała się chuda i wątła. Do bluzy miała przypiętą plakietkę z napisem: „Clancy Finch Pielęgniarka dypl.". Rudobrązowe włosy, splecione w luźny warkocz, spadały jej na plecy.

Zirytowana, że jej przerwano, nie czekając na odpowiedź, wróciła do robienia notatek w leżących przed nią dokumentach. - Musimy się dowiedzieć, kiedy przyjeżdża najbliższy autobus oświadczyła wyższa kobieta niemal szeptem. Lekko pochyliła głowę, by podkreślić wagę swoich słów. - Nie ma żadnego autobusu, Doris - odparła ze znużeniem Clancy, ledwie podnosząc wzrok. - Och, cóż, to musi być jakaś pomyłka. Muszę się dostać do domu. Czeka na mnie matka! W głosie Doris słychać było natarczywość. Odgarnęła niesforne siwe włosy z oczu i spojrzała badawczo na pielęgniarkę. Teraz wystąpiła naprzód jej drobniejsza towarzyszka. Uśmiechnęła się uprzejmie, chwilę podziwiała czubki swoich palców, a potem rozejrzała się, jakby pierwszy raz zobaczyła tę salę. Nagle na jej twarzy pojawił się grymas niezadowolenia. - A niech to, w ogóle nie jadłam kolacji! Jestem taka głodna. Od wczoraj nic nie jadłam. Czy mogłabym dostać tylko parę krakersów i może trochę mleka? Proszę, cokolwiek! Jej ton stawał się coraz bardziej rozgorączkowany. - Muriel, idź i usiądź. Lunch będzie za kilka minut - wyjaśniła Clancy, znowu nie podnosząc oczu. Odór kapusty gotowanej na parze stał się przytłaczający. Muriel zmarszczyła czoło i zasłoniła nos dłońmi. - Proszę, kochanie, co z tym autobusem? - dopytywała znowu Doris, tym razem niemal krzycząc. - Krakersy, mleko i krakersy, na pewno je macie! - skrzeczała Muriel, zła i czerwona na twarzy. Clancy drgnęła, słysząc przeszywający dźwięk brzęczyka. Oderwała wzrok od dokumentów i wrzasnęła do rosłego Latynosa w niebieskim stroju medycznym: - Carlos, idź sprawdzić drzwi na tyłach! - Hę? - burknął, zajęty jakąś niewidoczną pracą. - Alarm, Carlos! Sprawdź drzwi. Ktoś się wydostał na zewnątrz! W jej głosie brzmiało narastające rozdrażnienie. Mężczyzna odwrócił się, potruchtał ciężko korytarzem do tylnego wejścia, otworzył drzwi i wyjrzał. Gdy

nic nie zobaczył, wystukał kod na klawiaturze obok framugi. Alarm umilkł raptownie. Carlos obejrzał się na Clancy i wzruszył ramionami. Pielęgniarka zmarszczyła brwi. Rozejrzała się dokoła, notując w pamięci, kto jest w pomieszczeniu. Sala była spora. Miała tylko jedno okno i szklane drzwi prowadzące na zarośnięty dziedziniec. Wpadało do niej bardzo niewiele światła słonecznego. Znajdował się tutaj długi stół z krzesłami, na których siedziało w milczeniu kilka osób w starszym wieku. Niektóre chrapały z głowami na blacie. Jasnofioletowe fotele zajmowało kolejnych kilku podopiecznych. Wzdłuż wychodzącego z sali korytarza ciągnęły się pokoje z otwartymi drzwiami. Carlos oparł się swobodnie o wózek na bieliznę pozostawiony w połowie korytarza. Obok niego stanęły dwie asystentki pielęgniarskie w strojach medycznych w drukowane wzory. Clancy była pewna, że to któreś z nich przypadkowo uruchomiło alarm. Zirytowało ją to. Gawędzili po hiszpańsku i się śmiali. Rozumiała ten język akurat na tyle, by wiedzieć, że dyskutują, czy gorzej jest parkować samochód pod drzewami, gdzie nieustanny i leszcz ptasich odchodów zniszczy z czasem lakier, czy w prażącym teksaskim słońcu, na którym powłoka stopniowo skruszeje i zblednie na pastelowy odcień. - Carlos, gdzie jest doktor Finley? - krzyknęła. Odhaczyła wszystkich z wyjątkiem doktora, który przy pierwszej okazji próbował prysnąć przez każde otwarte drzwi. -Aqui, aqui! Siostro Clancy... Seńor Finley jest tutaj - zawołała jedna z kobiet towarzyszących Carlosowi. Wskazała drzwi do jednego z pokojów właśnie w chwili, gdy siwowłosy mężczyzna o przenikliwych piwnych oczach wyszedł na korytarz, powłócząc nogami. Chwilę stał obok Carlosa, jakby czekał na wskazówki. Clancy poczuła, że ktoś lekko ciągnie ją za rękę. - Wie pani, kiedy przyjeżdża autobus? - zapytała Doris. Oczy miała szeroko otwarte i proszące. - Doris, nie ma żadnego autobusu! - burknęła pielęgniarka ostrzej, niż zamierzała. Łagodniejszym tonem dodała: - Spójrz, właśnie przywieźli lunch. Może usiądziecie z Muriel, o tam, i przyniosę wam coś do jedzenia? Dobrze?

Proszę. - Kto to jest Muriel, kochanie? - Twarz kobiety spochmurniała. Nie, nie, nie jestem głodna! Nie mogę przegapić autobusu! Matka będzie na mnie czekać - oświadczyła stanowczo, po czym zaczęła popłakiwać. Kwilenie przeszło w cichy, zdławiony szloch. Clancy nie odpowiedziała. Wyszła z dyżurki, ruszyła w głąb sali i puściła z odtwarzacza nagranie Glenna Millera. Po sali poniosły się dźwięki trąbek i perkusji. Parę osób siedzących przy stole podniosło głowy, mrużąc oczy. Pielęgniarka uśmiechnęła się na ten widok i podkręciła głos. Muzyka brzmiała donośnie i ostro. Doris przestała płakać. Wygładziła spódnicę i się uśmiechnęła. Trwała nieruchomo, zawieszona w czasie. Potem wraz z Muriel wzięły się za ręce i podeszły do odtwarzacza. Zaczęły tańczyć. Z początku zachowywały się nieśmiało i poruszały się wolno, lecz gdy muzyka dudniła na cały regulator, zaczęły wyrzucać wysoko nogi i kręcić biodrami. Znowu były młode. Autobus mógł zaczekać. Krakersy i mleko mogły zaczekać. Clancy zauważyła, że doktor Finley nie opuścił posterunku przy wózku na bieliznę. Stał z rękami zwieszonymi po bokach wpatrzony w przestrzeń. Nawet mimo lamp na suficie korytarz był ciemny i pełen cieni. W stłumionym świetle Ernest Finley wydawał się kruchy i szary na twarzy. A jednak Clancy dostrzegała w jego ciemnych, przenikliwych oczach siłę, nadającą mu aurę kogoś ważnego. Dało się zauważyć, że kiedyś był dżentelmenem. I że był kiedyś przystojny. Wiedziała, że pracował jako lekarz internista i nie miał rodziny ani przyjaciół, nikogo. Nikt nigdy nie przychodził go odwiedzić. Jego światem był oddział dla chorych na alzheimera; desperacko trzymając się tego, co o sobie pamiętał, doktor osuwał się coraz głębiej w mentalne ruchome piaski. To jest coś w rodzaju ruchomych piasków, pomyślała Clancy. Obejrzała się na pozostałych chorych, którzy jedli lunch. Odór gotowanej kapusty stał się teraz tak przytłaczający, że było jej niedobrze. Zdawało się jednak, że tamci go nie czują. Ich zmysł węchu stępiał z wiekiem. Muriel od niedawna niemal zupełnie przestała jeść. Z powodu niewielkich udarów, które zdarzały jej się przez ostatnie trzy miesiące, miała problemy z przełykaniem. Musiała być na specjalnej diecie, szpitalnym odpowiedniku mieszanek dla niemowląt. Chociaż potrawy miały obrzydliwy smak, Clancy musiała nakłaniać ją i pozostałych do

jedzenia. Musieli jeść, prawda? Przyglądała się, jak podopieczni dziobią kawałki zapiekanki albo zaciskają usta, kiedy asystentki pielęgniarskie próbują ich karmić kopiastymi łyżkami mięsa i ziemniaków. W przeciwnym razie groziły im choroby związane z niedożywieniem i śmierć. Tak, mogliby umrzeć, pomyślała Clancy. A wtedy ominęłaby ich czekająca każdego z tej grupy indywidualna podróż przez mroczniejące ruchome piaski. Wzdrygnęła się gwałtownie. - Erneście? Doktorze Finley? Proszę tu przyjść i zjeść lunch. Obserwowała go, gdy wykonywał polecenie. Przechodząc obok, uśmiechnął się i poklepał ją po dłoni. Rzadko się odzywał. Usiadł obok wpatrzonej w tacę Doris. Pierś kobiety osłaniał wielki biały śliniak. Gapiła się na talerz zjedzeniem. W prawej ręce, uniesionej w powietrze, trzymała łyżkę. Przez długą chwilę przenosiła wzrok z łyżki na talerz i z powrotem. Wymachiwała łyżką, okazując coraz większą frustrację, a w końcu wybuchnęła: - Jak... mam jeść z tym czymś w ręce? - To twoja łyżka, Doris! - wyjaśnił Carlos. Próbował pakować jedzenie do ust opornemu łysemu mężczyźnie w olbrzymich okularach. Szkła były zasmarowane resztkami wcześniejszych posiłków. Asystentki przewróciły oczami i podjęły pogawędkę po hiszpańsku. Nagle Muriel zaczęła kaszleć. Nie potrafiła się opanować; atak opanował ją całkowicie. Drżała na całym ciele, jej twarz ze szkarłatnej zmieniła się w siną. Wszyscy utkwili w niej wzrok. Zanim Clancy zdążyła do niej dobiec, kaszel osłabł, przechodząc w lekką czkawkę. Muriel podniosła wzrok. - Och, dzień dobry. Potrzebujesz czegoś, kochanie? - szepnęła pomiędzy kolejnymi spazmami. - Kto, ja? Czy ja czegoś potrzebuję? Miewam się świetnie, a ty? - zaśmiała się pielęgniarka. Rzuciłaby tę pracę już dawno, gdyby nie niespodziewane momenty niewinnego humoru. Zycie Clancy poza szpitalem stało się bardziej samotne, smutniejsze, gdy przed ośmioma miesiącami zmarli jej rodzice. Odeszli w odstępie zaledwie kilku tygodni. Najpierw matka zmagała się z rakiem, potem ojciec z chorobą serca. Clancy szybko się otrząsnęła; po prostu ukryła ból głęboko w sobie, postanawiając się nim zająć w późniejszym terminie, nie

chcąc stawić czoła stracie. Ostatnio spędzała czas wolny, rzeźbiąc w steatycie i cały dom był zastawiony jej dziełami. Właściwie nie miała ochoty ich sprzedawać, choć niektóre były bardzo dobre. Uczęszczała na zajęcia z rzeźby w kamieniu oraz uczyła się przemieniać znalezione na złomowisku elementy w piękne, trójwymiarowe instalacje. Jej dziesięcioletnie małżeństwo okazało się zażartą walką dwóch osobowości i rozpadło się pół roku przed śmiercią rodziców. Mąż oświadczył, że ma dość obsesyjnego kontrolowania przez nią każdego drobiazgu. Facetowi brak kręgosłupa, orzekła w dniu, kiedy zamknął za sobą drzwi po raz ostatni. Patrzyła, jak wychodził, i nie czuła zupełnie nic. Znajomi naturalnie wzięli jego stronę. Byli dokładnie tacy sami jak on. Teraz, w wieku czterdziestu lat, miała zaledwie kilkoro znajomych spoza szpitala. Kilka koleżanek z poprzednich miejsc pracy. Eksfaceta bez wymagań. Adeptów rzeźbiarstwa, z którymi spotykała się raz w miesiącu. Wystarczało jej to. Kiedyś była ładna. Naprawdę bardzo ładna. Regularnie wysłuchiwała komplementów na temat swojego wyglądu - aż w końcu znudziło ją to śmiertelnie. Być może po prostu się zaniedbała. W jej życiu wygląd już się nie liczył. Zbyt długo jestem pielęgniarką, pomyślała. Zawsze troskliwie opiekowała się pacjentami, jeśli trzeba, posuwając się do naginania zasad. Ale czasami czuła, że to zbyt wiele. Choroba, śmierć i cierpienie. Po prostu zbyt wiele. Kiedy została wyrzucona ze szpitalnego OIOM-u, przyjęła posadę szefowej oddziału dla chorych na alzheimera, bo tylko to jej zaproponowano. Obawiała się, że nie znajdzie żadnej innej pracy. I być może, jedynie być może, rzeczywiście potrzebowała mniej wymagającego stanowiska. Czuła złość na przełożoną ze szpitala. Zresztą tamta kobieta tak czy owak była idiotką. Clancy skrzyczała ją - nie, zwymyślała - mówiąc, że tamta nie ma pojęcia, jak zarządzać pielęgniarkami, i nie rozumie, że pacjentów należy stawiać na pierwszym miejscu. Oświadczyła kobiecie, że jest glutem protoplazmy, nędznie opłacanym i pozbawionym kwalifikacji. I zakończyła dosadnym wulgaryzmem, aż po szpitalnych korytarzach poniosło się echo. Speszone inne pielęgniarki odwracały wzrok, lecz później dziękowały, że się za nimi ujęła.

Zawsze waliła prosto w oczy, co myśli, i nie zamierzała nikomu dać się zastraszyć. Ripostowała bez wahania, nieważne, z kim miała do czynienia. Szkoda było życia na ustępstwa. Nie pierwszy raz została wyrzucona Z posady pielęgniarki za niesubordynację. I zapewne nie ostatni. Lecz oddział dla chorych na alzheimera był inny. Rzadko widywała pracowników personelu administracyjnego -jak podejrzewała, zbyt ich zaprzątały finanse i wystąpienia publiczne. Z czasem głęboko się przywiązała do pacjentów. Wydawało się, że potrzebują jej lojalności i oddania. Że potrzebują orędowniczki. W chwilach, kiedy dochodziła do wniosku, że ma dość ich świata, prowokowali ją do śmiechu na cały głos pomimo swego smutnego położenia. I żaden szef nie czepiał się jej stylu pracy. Przynajmniej dotąd. Jej rozmyślania przerwało natarczywe stukanie. Jakaś kobieta stała przed zamkniętymi drzwiami wejściowymi, wpatrując się w Clancy. Wyglądała na skrępowaną i przestała pukać, gdy tylko nawiązała kontakt wzrokowy z pielęgniarką. Widocznie nie zna kodu, pomyślała Clancy i uświadomiła sobie, że nie widziała jej nigdy wcześniej. Kobieta nie należała do zwykle przychodzących w odwiedziny członków rodzin, bez wątpienia nie była pracownicą ani zabłąkaną przedstawicielką kierownictwa. Przypominała raczej dawno zapomnianą gwiazdę filmową z lat czterdziestych dwudziestego wieku. Nie tylko była wysoka i trzymała się prosto - na ten widok Clancy szybko ściągnęła zgarbione ramiona - lecz także miała matowe blond włosy i nienaganny strój. Nosiła modny czerwony kostium z drogiego materiału i naszyjnik oraz kolczyki z perłami - sądząc z wyglądu, prawdziwymi. Jej makijaż był nieskazitelny. Miała wydatne kości policzkowe i duże piwne oczy o długich rzęsach. Włosy średniej długości luźno związała białą jedwabną apaszką. Jak na swój wiek gwiazda filmowa miała doskonałą figurę i najjaskrawiej czerwone paznokcie, jakie Clancy widziała w życiu, oraz długie i niewątpliwie manikiurowane od dziesięcioleci palce. Clancy ukryła własne obcięte krótko paznokcie i ręce zniszczone od środków odkażających. Przyglądając się uważniej, zauważyła, że dłonie nieznajomej pokrywają siedemdziesięcioletnie zmarszczki, choć bez najmniejszego trudu mogłaby uchodzić za kogoś dwadzieścia lat młodszego. Była atrakcyjna w stylu modelek z kolorowych

czasopism. Pielęgniarka patrzyła, jak nieznajoma ze zniecierpliwieniem unosi podbródek, porusza głową i poprawia bujne włosy. Prawdę mówiąc, pomyślała Clancy, idąc otworzyć drzwi, wygląda raczej na bardzo bogatą damę. Bez wątpienia źle trafiła. - Dzień dobry. Czym mogę służyć? - Uchyliła drzwi tylko na tyle, by kobieta mogła zdecydować, czy rzeczywiście chce wejść. - Przyszłam odwiedzić Ernesta Finleya - odparła tamta po prostu, przeciskając się obok Clancy do środka. Wszyscy utkwili w niej wzrok. - Ernesta Finleya? Pielęgniarka była zdumiona. Wiedziała, że doktor nie ma rodziny, i o ile się orientowała, był to jego pierwszy gość, odkąd się tutaj zjawił przed rokiem. - Owszem, właśnie jego. Gwiazda filmowa mówiła z lekkim południowym akcentem. Elegancka, melodyjna intonacja zwracała uwagę w pewien szczególny sposób. Kobieta wyraźnie zdawała sobie z tego sprawę. Rozejrzała się po pomieszczeniu, zwróciła do pielęgniarki i spytała surowo: - Gdzie on jest? Przebywa tutaj? - Wyszedł na dziedziniec - wyjaśnił Carlos z przeciwnego końca sali. On także gapił się na przybyłą. Szybko odwrócił wzrok, kiedy utkwiła w nim oczy. - Aha. Rzeczywiście, widzę go teraz. Chciałabym chwilę z nim porozmawiać, jeśli można? Nie było to właściwie pytanie. Ruszyła do drzwi i wyszła na zachwaszczony, zaniedbany dziedziniec. Clancy zauważyła, że kobieta skrzywiła się nieznacznie, mijając stół, przy którym podopieczni kończyli w milczeniu lunch. Kiedy nieznajoma się zbliżyła, Ernest Finley siedział na chwiejącej się drewnianej ławce wpatrzony w przestrzeń. Lekki powiew poniósł ku niemu zapach jej perfum. Był piękny późnomarcowy dzień i mężczyzna musiał osłonić oczy, by ją zobaczyć. Wstał i zachwiał się lekko, zakłopotany. Clancy obserwowała, jak gwiazda filmowa obejmuje doktora. Nie potrafiła stwierdzić, czy poznał gościa, ale było jasne, że stara się być grzeczny. Cofnął się trochę i uśmiechnął. Ujęła jego dłoń i usiedli razem. Kobieta mówiła coś z przejęciem. Trudno było orzec, czy rzeczywiście jej odpowiada. Kiwał głową i

zaśmiał się lekko, spoglądając w niebo. Raz w nietypowy dla siebie sposób odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął serdecznym śmiechem. W końcu kobieta wyjęła z torebki białą chusteczkę i osuszyła oczy. Płakała. Nie, szlochała. Szlochała otwarcie, a doktor Finley wyraźnie nie wiedział, co robić. Pogładził ją po ramieniu, a potem zaczął poklepywać po głowie, jakby była małą dziewczynką albo skrzywdzonym psiakiem. Wydawało się, że rozpłakała się od tego jeszcze gwałtowniej, co go przestraszyło. Clancy ruszyła w stronę drzwi, ale się powstrzymała. Patrzyła, jak kobieta raptownie wstaje i szybko idzie do wyjścia, nie oglądając się za siebie. Zanim znalazła się w sali, jej łzy obeschły. - Wszystko w porządku? - Pielęgniarka starała się, zabrzmiało to obojętnie. - Jak on się miewa, tak naprawdę? - spytała kobieta swoim melodyjnym głosem, ignorując pytanie. Wyglądała, jakby uszła z niej cała energia. - Prawdę mówiąc, nie zmienił się wiele, odkąd do nas przyszedł. Doktor Finley to cudowny człowiek. Właściwie wydaje się tutaj całkiem szczęśliwy. - Celowo unikała konkretów. - Nie; chcę wiedzieć, jaki jest jego stan. To znaczy, I medycznego punktu widzenia? Bardzo się zmienił. Widzi pani, wziął mnie za swoją matkę. Wyrwał jej się cichy szloch, lecz szybko się opanowała. Wyjęła z torebki ciemne okulary, ale ich nie włożyła. - Och, cóż, tak. Rozumie pani, naprawdę nie wolno mi o tym rozmawiać. W sprawach dotyczących doktora stroną upoważnioną jest agencja opieki społecznej nad osobami starszymi - wyjaśniła Clancy. Po czym, nagle zaintrygowana, spytała: - Jest pani krewną? - Nie rozumiem. Z pewnością może mi pani powiedzieć o jego stanie. To bardzo dla mnie ważne. On jest... - urwała. - Nie, naprawdę nie mogę. Bardzo mi przykro. Istnieją przepisy zakazujące mi omawiania stanu pacjentów z kimkolwiek oprócz strony upoważnionej. Miała nadzieję, że brzmi to życzliwie, ale jak widziała, jej słowa rozgniewały nieznajomą. Było też jasne, że kobieta nie zamierza powiedzieć nic o sobie ani o relacji łączącej ją z Ernestem Finleyem. W samej rzeczy odwróciła się od Clancy i patrzyła, jak doktor przechadza się po zarośniętym chwastami dziedzińcu, przystając co kilka kroków, by przyjrzeć się czemuś niewidzialnemu na ziemi.

- Ernie... - mruknęła, znowu osuszając oczy. - Clancy! Muriel leży na podłodze! - krzyknął Carlos z korytarza. Pielęgniarka jęknęła. Ostatni raz spojrzała na kobietę podobną do gwiazdy starych filmów, odwróciła się i popędziła do pokoju pacjentki. Pacjenci wciąż się przewracali. Na oddziale nie ograniczano swobody ruchu, więc trudno było tego uniknąć. Wszystko działo się tak szybko. Ktoś się poślizgnął, ktoś popchnął kogoś innego, ktoś nagle zasłabł albo próbował wykonać niedorzeczny manewr. Kiedyś Doris postanowiła usiąść na stole na kółkach. Przez minutę jeździła na nim jak na deskorolce i świetnie się bawiła, póki nie wpadła na ścianę i nie zleciała na ziemię. I, co zdumiewające, nabiła sobie tylko parę siniaków. Lecz ona była silna jak wół. Muriel była krucha. Bardzo krucha. Niewielka gromadka podopiecznych stłoczyła się w drzwiach do pokoju. Clancy musiała odsunąć ich delikatnie, myśląc, jak upiornie wyglądają, kiedy tak stoją. Doris chwyciła ją za rękę. Twarz miała bladą, rysy zastygłe w milczącym przerażeniu. Przepadała za Muriel. Chociaż nigdy nie pamiętała jej imienia, były praktycznie nierozłączne. Pielęgniarka spojrzała nad jej ramieniem i zobaczyła drugą kobietę, drobną i skurczoną na zimnym linoleum w kałuży krwi. Nie poruszała się. - Clancy! Nie możemy znaleźć doktora Finleya! Jedna z asystentek wpadła do pokoju, ale zatrzymała się jak wryta na widok leżącej na podłodze Muriel. - Carlos! Wezwij pielęgniarkę z oddziału dla przewlekle chorych. Natychmiast! Niech ktoś przyniesie ręczniki i okład z lodu, szybko. Ruchy, ruchy! Mamy pacjentkę do reanimacji. Niech ktoś inny zacznie szukać doktora. Ja nie mogę odejść od Muriel. Wykrzykując polecenia, pochyliła się nad Muriel, sprawdziła jej puls i akcję oddechową. W porządku, kobieta oddychała. Krew pochodziła z głębokiego rozcięcia nad prawym okiem. Widocznie uderzyła głową o szafkę przy łóżku. Na jej czole wyrastał już wielki guz. - Muriel? Słyszysz mnie? Clancy otarła jej twarz ręcznikiem przyniesionym przez asystentkę. Uniform miała pochlapany krwią, dłonie także we krwi.

- Podnieś mnie - odpowiedziała słabo kobieta, nie otwierając oczu. - O, cholera! Co się stało? - spytała wezwana pielęgniarka, wchodząc do pokoju. Clancy jej nie poznała, ale domyśliła się, że musi to być jedna z nowych pracownic z drugiego oddziału. Wyglądała na młodą i niedoświadczoną; tkwiła jak przyklejona w drzwiach. - Nie macie tu jeszcze jednej pielęgniarki? - spytała, wyglądając na korytarz. - Odeszła. Zrezygnowała. Prawdę mówiąc, dość dawno temu. Zwyczajnie nie znaleźli nikogo na jej miejsce. Nie wydaje mi się, żeby się bardzo starali. Clancy ogarnęła irytacja, kiedy wyczuła, że młoda pielęgniarka ociąga się z pomocą. - Więc tylko ty jedna tu pracujesz? Sama? - spytała z niedowierzaniem. - Nie mam wyboru. Słuchaj, muszę zadzwonić do lekarza Muriel. Pewnie zechce ją posłać do szpitala. Ma ranę głowy... paskudne rozcięcie. Trzeba będzie szyć. I jestem pewna, że złamała biodro. Upadek był poważny. Wydawało się jednak, że na razie chora nie czuje bólu. Clancy poklepała ją po dłoni, by dodać jej otuchy. - Podnieś mnie... - wymamrotała znowu Muriel. - Złamanie biodra? Skąd wiesz? - Nadal nie ruszając się od drzwi, młodsza pielęgniarka spojrzała na pacjentkę z ciekawością. - Widzisz, jak jej noga wykręca się na zewnątrz? To dość oczywiste. - Clancy zastanawiała się, czemu tamta kobieta wciąż tkwi w wejściu. Sądzi, że wezwano ją jako widza? - Potrzebuję, żebyś z nią została, kiedy pójdę zadzwonić do lekarza i wezwać karetkę. Musisz raz jeszcze skontrolować jej reakcje i czynności życiowe. Ona jest reanimowana. Przypilnuj, żeby się nie ruszała. Możesz to zrobić, proszę? - Tak, jasne, pewnie. Reanimacja? Po co, na miłość boską, reanimować pacjenta z alzheimerem? - mruknęła do siebie pielęgniarka. W końcu odkleiła się od framugi i zbliżyła do Muriel. Wyjęła z kieszeni rękawiczki i zaczęła je wolno nakładać, kiedy Clancy opuszczała pokój. Szybko ruszyła do stanowiska pielęgniarek, słysząc Franka Sinatrę ryczącego na cały głos Strangers in the Night z odtwarzacza stereo w rogu sali dziennej. Któraś z asystentek musiała dać pacjentom talię kart, bo kilkoro siedziało przy

długim stole, trzymając je i popijając z małych plastikowych kubeczków sok żurawinowy wyglądający zupełnie jak czerwone wino. Co zdumiewające, wydawało się, że rzeczywiście grają w skoordynowany sposób, wymieniając się ploteczkami. Naprawdę dobrze się bawili. Kiedy zbliżyła się do stołu, przekonała się, że każdy gra w co innego. I niezupełnie były to tradycyjne gry karciane. Niektórzy nie grali w ogóle. Trzymali karty do góry nogami albo kładli je na blacie, tak że wszyscy mogli je zobaczyć. Paru stuknęło się kubeczkami i za-rechotało dziarsko. Jeden z graczy wyprostował się, zaborczo przyciskając karty do piersi, po czym nagle splunął na podłogę. Inny w kółko powtarzał pozostałym, że teraz jego kolej, jego kolej, jego kolej. Powiedział to tyle razy, aż przestali zwracać na niego uwagę. Postawna siwowłosa kobieta ubrana w czerń od bluzki po buty szeptała natarczywie do swojej sąsiadki, jak gdyby były wspólniczkami. Tłumaczyła coś zniżonym głosem, zerkając ukradkiem na zebranych wokół stołu, a potem otwarcie wskazywała któregoś z nich. Paru podopiecznych podniosło wzrok, kiedy Clancy przechodziła obok. Pewnie biorą mnie za kelnerkę, pomyślała, i uśmiechnęła się do siebie, bo w pewnym sensie się nie mylili. - Znaleźliśmy go. Wszystko okej, tylko nie możemy go nakłonić, żeby wrócił na oddział - oznajmił Car-los, wpadając do sali. - Któryś z odwiedzających go wypuścił, bo doktor oświadczył, że musi coś zabrać z samochodu. - Doktor Finley? Powiedział, że musi coś wziąć z samochodu? Przecież on prawie się nie odzywa! - Clancy była zaskoczona. - Tak, wiem, wiem. Ale, cóż, to prawda, Clanc. Tak twierdził odwiedzający. Doktor siedzi teraz w moim wozie jak u siebie. Naprawdę się wściekł, kiedy go próbowałem wyciągnąć. Są z nim teraz dwie asystentki. - Dobrze. Niech zostaną, aż się uspokoi. Przyjdę, jak tylko załatwię wysłanie Muriel do szpitala. - Będziesz musiała dać mu coś na uspokojenie. Jest zbyt pobudzony podsumował Carlos z przesadną pewnością siebie. - Zobaczymy. Clancy nienawidziła środków psychotropowych. Stosowano je o wiele za często, choć wystarczyłaby spokojna rozmowa z pacjentem.

Doktora Finleya prawdopodobnie wytrąciła z równowagi wizyta gwiazdy filmowej. Poczuł się zdezorientowany, próbował się chwytać przeszłości. Starał się nie zapaść w ruchome piaski. Odbyła serię rozmów telefonicznych, skopiowała dokumentację i wróciła do pokoju Muriel, by czekać na przyjazd karetki. Druga pielęgniarka podniosła się do odejścia. Pacjentka leżała na podłodze z okładem z lodu na głowie; jej drobne, połamane ciało przykryto kocem. Była dziwnie cicha. - Jak się czuje? - Słabiej reaguje. Wygląda okropnie. Puls słabnie... Zjawili się sanitariusze z karetki z drepczącą obok Doris. Clancy nie miała serca jej odsyłać. Kiedy jednak pokój zaczął się zapełniać ratownikami i sprzętem, wzięła ją za ramię i poprowadziła korytarzem. - Zdaje się, że tam jest moja siostra - zwróciła się do niej Doris, kiwając potakująco głową, jakby próbowała przekonać również samą siebie. - Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz. - Clancy uśmiechnęła się do niej. Doris była bardzo przywiązana do Muriel. Chodziły wszędzie razem. Czasami Doris twierdziła, że Muriel to jej córka, czasem, że siostra, kiedy indziej - że ktoś obcy. Wyraźnie przypadły sobie do serca. Dzięki temu ich wędrówka w mrokach choroby była mniej przerażająca. Pielęgniarka westchnęła. - Chciałabym teraz zadzwonić do syna – powiedziała cicho Doris. Był to niezwykły u niej moment jasności myśli; zatrzymała się, stanowcza w swoim postanowieniu. - Natychmiast, bardzo proszę. Clancy wiedziała, że musi iść do doktora Finleya, zdecydowała jednak najpierw spełnić prośbę. Syn Doris był bardzo opiekuńczy. Uwielbiał matkę. Clancy nigdy nie spotkała kogoś takiego. Życzliwy i wrażliwy, był zarazem silny na spokojny, wolny od wahań sposób. I niezwykle przystojny, chociaż chyba nie zdawał sobie z tego sprawy. Pielęgniarka uważała, że to tylko dodaje mu atrakcyjności. Spotkała go wcześniej, kiedy pracowała na OIOM-ie, mniej więcej w czasie gdy umarli jej rodzice. Jego żona była jedną z pacjentek. Smutny przypadek, którego Clancy nie potrafiła wymazać z pamięci. Mężczyzna był zdruzgotany. Jego żona doznała skomplikowanych obrażeń głowy w wypadku samochodowym; była zaledwie odrobinę starsza od Clancy, gdy umarła. Zbyt młodo. Mąż był od niej starszy o jakichś dziesięć lat.

Mieli niesforną nastoletnią córkę, która rzadko przychodziła do szpitala, nawet pod koniec. O ile Clancy wiedziała, nastolatka nie zjawiła się ani razu, by odwiedzić swoją babkę Doris. Nigdy. Wybierając numer telefonu, zobaczyła swoje odbicie w lustrze, zawieszonym strategicznie przez którąś z pozostałych pracownic na ścianie obok dyżurki. Wyglądała na mizerną i wyczerpaną. Zakonotowała sobie w pamięci, aby później zdjąć lustro. Miała ciemne kręgi pod oczami i zdawała się wychudzona. Cienkie pasma włosów wyswobodziły się z długiego warkocza, przez co sprawiała wrażenie, jakby potargał ją wiatr. Kiedy zgłosił się syn Doris, szybko odwróciła wzrok. - Halo? Pan Parker? Mówi Clancy Finch, pielęgniarka oddziałowa z Centrum Opieki dla Chorych na Alzheimera. Pańska matka chciałaby z panem rozmawiać. Miała dość ciężki dzień. Muriel, jej koleżanka z pokoju, została zabrana do szpitala. Znalazłby pan chwilę? Oczywiście, że by znalazł; wiedziała o tym. Zaniepokoił się natychmiast i nie tracił czasu na pytania. Clancy podała słuchawkę podopiecznej. - Halo? Czekam na autobus. Czy jest tam moja matka? - zaczęła Doris. Stała przy telefonie bardzo długo. Pielęgniarka obserwowała, jak pacjentka nawija sznur na palce i rozgląda się po sali. To wielce prawdopodobne, że przez całe życie obawiała się starości, a teraz, kiedy była stara, nie zdawała sobie z tego sprawy. - „Jezus kocha mnie, wiem, bo Biblia mówi mi to; tak, Jezus kocha mnie, tak, Jezus kocha mnie..." – śpiewała grupka pacjentów grających w karty. Wiernie odtwarzali pieśń zapamiętaną z dzieciństwa. Śpiewali jak aniołowie. Najdonośniejszy głos należał do Carlosa, który mrugnął do Clancy z przeciwnego końca sali. Uśmiechnęła się. Kiedy znalazła się na parkingu, od razu poczuła się lepiej. Był ciepły, przyjemny dzień wczesnego lata, lekki zapach wisterii unosił się w powietrzu. Clancy zatrzymała się na chwilę na tyle długą, by zamknąć oczy i odetchnąć głęboko. Otwarła je znowu i wtedy go zobaczyła. Doktor Finley tkwił na fotelu kierowcy w wozie Carlosa posępny i zdeterminowany. Obok siedziała jedna z asystentek, czytając gazetę. - Doktorze Finley? Wszystko w porządku? Clancy delikatnie uchyliła drzwi auta. Spiorunował ją wzrokiem, nie ruszając

się z miejsca. - Wracajmy do środka, dobrze? - Nie! nie, nie, nie, nie, nie! - wybełkotał z twarzą poczerwieniałą z frustracji i gniewu. Zamieniła się miejscami z asystentką, która wywróciła oczami i pokręciła głową. Kiedy Clancy wślizgnęła się do środka, mogła niemal poczuć unoszące się wokół rozdrażnienie doktora. Dotknęła lekko jego ręki. Cofnął ją gwałtownie, jakby został zaatakowany. - Erneście, wzburzyła pana dzisiejsza wizyta? - spytała. Nie odpowiedział. Miała wrażenie, jakby się skurczył, zapadł w sobie. Zauważyła, że doktor Finley drży i nie wygląda dobrze. Wzburzenie wpędzało go w chorobę. - A może pójdziemy na spacer? Moglibyśmy obejść dokoła budynek. Taki piękny dzień - zaproponowała. Miała ochotę zapytać: Kim była dziwna kobieta, która przyszła się z panem zobaczyć? Z jakiego powodu jej widok tak bardzo wytrącił pana z równowagi? Złości się pan, ponieważ ją pamięta, czy dlatego że nie może jej sobie przypomnieć? A może chce pan jej coś powiedzieć i nie może, bo osuwa się w nieświadomość? Tonie pan, ale nie może nic zrobić, by to powstrzymać. Myśli pan, że gdyby po prostu mógł pan wyjechać i spotkać się z nią, znowu wszystko byłoby w porządku? - Nie! Nie mogę. Nie, nie, nie, nie! Clancy wyobraziła sobie, że siada za kierownicą i z opuszczonymi wszystkimi szybami rusza ku zachodzącemu słońcu. Doktor Finley śmiałby się, a wiatr rozwiewałby jego rzednące włosy. To by było takie proste. Nic by się nie liczyło. Tylko samochód pędzący pustą szosą, oślepiające słońce i wiatr, który wirował wokół w wielkich podmuchach, unosząc ich ze sobą coraz dalej. Nagle za oknem samochodu pojawił się Carlos. - Hej, Clanc, zabieramy go. Z pomocą dwóch pozostałych asystentek zdołał wyciągnąć Finleya z wozu i powlec go w stronę budynku. Widziała, jak doktor dygocze z gniewu. Mimo to trzymał głowę wysoko, rozpaczliwie starając się zachować godność. Wiedziała, że jego wzburzenie osiągnęło punkt, w którym będzie potrzebował zastrzyku, by się uspokoić. Aby mógł mieć trochę wytchnienia, pomyślała niechętnie.

Po powrocie do stanowiska pielęgniarek stwierdziła, że Doris nadal papla i mizdrzy się, ściskając słuchawkę - choć teraz trzymała ją do góry nogami. Clancy wyjęła ją z dłoni kobiety i zorientowała się, że na linii nikogo nie ma. Doris tylko udawała, że rozmawia. Cóż, niech tam. Pozwólmy jej, uznała Clancy, oddając pacjentce słuchawkę. Lecz czar prysnął. Doris oddaliła się i zaczęła szukać Muriel. - Widziałaś moją córkę? - pytała. Nikt nie zwracał na nią uwagi. Nadchodził zmierzch - pora dnia, kiedy podopieczni stawali się bardziej zdezorientowani i niespokojni. Clancy zawsze sobie wyobrażała, że muszą mieć wrażenie, jakby nadciągające nocne ciemności opadały na nich niczym zasłona. Przywodzili jej na myśl stado ptaków miotające się gorączkowo w chaotycznych, bezcelowych porywach, by nie dać się ogarnąć groźnym, czarnym chmurom nadciągającej wiosennej teksaskiej burzy. To był ten sam niepokój. Ta sama bezradność. Zdała raport z wydarzeń dnia przybyłej nocnej pielęgniarce i zaczęła się psychicznie uwalniać od tego miejsca. Wróci do domu i będzie stać pod prysznicem tak długo, aż skończy się ciepła woda. Splątane warstwy życia innych ludzi spłyną do odpływu i będzie mogła odpocząć. Przypomni sobie, kim naprawdę jest, patrząc na steatytowe rzeźby i swojego kota. Kot spojrzy na nią ze zrozumieniem wielkimi żółtymi oczami, jakby nakazywał jej się odprężyć. Zawsze wydawało jej się to dziwnie kojące. - Clancy! Słuchasz mnie? - Głos nocnej pielęgniarki wyrwał ją z rozmarzenia. Kiedy byłaś na zewnątrz z doktorem Finleyem, dzwoniła rodzina. Muriel zmarła w drodze do szpitala. Zamknięty uraz głowy. Paskudna sprawa. Doris mocno to przeżyje. Pewnie da nam w kość. Wiesz, na co ją stać. Clancy spojrzała na podopieczną, która stała w głębi sali i wyglądała przez okno na dziedziniec i ciemniejące niebo. Nuciła Strangers in the Night. Kołysała się wolno na piętach, ręce ciasno splotła na brzuchu. Wyglądała na bardzo zagubioną. Ernest Finley, wciąż lekko zamroczony po zastrzyku, zbliżył się, powłócząc nogami. Był już przebrany do snu w kraciastą flanelową piżamę. Mamrotał bezgłośnie jakieś słowa, kiwając współczująco głową. Jak gdyby jakimś sposobem rozumiał, że straciła matkę, córkę, siostrę i najlepszą przyjaciółkę wszystkie naraz. W żaden sposób nie mógł o tym wiedzieć. Doris odpędziła go

ręką jak dokuczliwego owada. Nie odszedł jednak. Pełni powagi stali w gasnącym świetle dnia.

W plątaninie nici znaleźć nić która rozpłacze plątaninę... SIOSTRA MARIS STELLA

Rozdział 4

ANNABELLE

Annabelle przyjrzała się uważnie swojemu odbiciu w lustrze. Delikatnie nałożyła plamki kremu pod oczami i wtarła go w skórę niewielkimi kolistymi ruchami. Pachniał słodko, niemal jakby nadawał się do jedzenia. Ignorując chęć, by go zlizać z czubków palców, upiła długi łyk wina z kryształowego kieliszka ustawionego ryzykownie na krawędzi toaletki. Było ciepłe, zwietrzałe. Nie pamiętała, kiedy je nalała. Napiła się znowu. Gorzki smak sprawił, że zrobiło jej się odrobinę niedobrze. Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Uwielbiała widok z piętra. Znała go od wczesnego dzieciństwa. Duże okno wychodzące na jezioro było otwarte, wpuszczając wilgotny letni powiew. Na plaży w dole zobaczyła męża Stanleya i córeczkę Lily siedzących nad wodą. Był szósty lipca, szóste urodziny Lily. Mała miała na sobie ulubione kraciaste szorty i biały podkoszulek. Zrzuciła sandałki i zanurzając stopy w piasku, chwytała się za krótkie, kręcone loki, unoszone energicznym podmuchem od jeziora. Była zachwycona, gdy Stanley powiedział, że to jej jedyne złote urodziny. „Tylko raz w całym życiu kończysz sześć lat szóstego lipca", wyjaśnił, puszczając oko. Annabelle patrzyła, jak mąż i córka odrzucili głowy do tyłu, zaśmiewając się z żartu. Stanley promieniał swobodną błyskotliwością, która tak ją ujęła wiele lat

wcześniej. A jednak nie miał w sobie nic lekkomyślnego; był solidny i przewidywalny. Naraz podniósł wzrok i zauważył żonę w obramowaniu okna. Pomachał jej wesoło. Lily spojrzała także, ale nie skinęła dłonią. Zamiast tego osłoniła oczy rączką i chyba pozdrowiła matkę, wskazując coś, co wyglądało na niewielki fort zbudowany z kamieni zebranych na plaży. Annabelle roześmiała się i pomachała im również. Upiekła ciasto anielskie z białym lukrem i ozdobiła je małymi papierowymi parasolkami oraz napisem: „Dla Lily z okazji 6 urodzin". Udało się idealnie. Lily będzie zachwycona. Annabelle zaprosiła na przyjęcie Tess, przyjaciółkę córeczki, choć przeczuwała, iż z małą mogą być kłopoty. Jak się zdaje, dziewczynka objawiała skłonność do nieposłuszeństwa, a Annabelle nie chciała, by Lily zaczęła ją naśladować. Lecz córce także zdarzały się nierozważne wybryki. Annabelle zauważyła to, ale dotychczas potrafiła je kontrolować. Śmiałość, z jaką Lily podchodziła do życia, w niczym nie przypominała ostrożnego, spokojnego zachowania Stanleya. Różnili się całkowicie, lecz mimo to darzyli się nawzajem niesłabnącym uwielbieniem. Jesienią Lily miała pójść do szkoły; to będzie dla małej nowa sytuacja. Stanley raz po raz powtarzał żonie, że będzie musiała dać córce więcej swobody, pozwolić jej żyć własnym życiem. Wcześniej planowali przeprowadzić się do Teksasu, daleko od rodzinnego domu Annabelle w północnej Minnesocie. Czuła ulgę na tę myśl. Jej rodzice przed wielu laty wyprowadzili się do Black Hills w Dakocie Południowej. Nie zostały po nich niemal żadne wspomnienia. Jak gdyby ślady ich ponurej egzystencji ulotniły się na zawsze z tego skrawka ziemi. Dobrze będzie wywieźć stąd Lily. Nie będzie musiała dowiedzieć się niczego o dziadkach. Annabelle spojrzała znowu na swoje odbicie. Ledwie skończyła dwadzieścia trzy lata, a ma już sześcioletnią córkę. Z westchnieniem pokręciła głową. Nałożyła czerwoną szminkę, a potem delikatnie osuszyła wargi chusteczką. Długie włosy jak zwykle upięła we fran-cuski kok. Uznała, że taka fryzura nadaje jej bardziej macierzyński, kompetentny wygląd. Trochę w stylu Audrey Hepburn. Zerknęła na siebie i zorientowała się, że wciąż ma zawiązany

drukowany kwiecisty fartuch, który narzuciła rano na czarne rybaczki i białą bluzkę. Zbyt nieatrakcyjny jak dla Audrey Hepburn, zdecydowała. Właśnie kiedy rozważała, czy przebrać się w letnią sukienkę, usłyszała pukanie do drzwi na dole. Kiedy szła po schodach, stojący na półpiętrze stary zegar, który należał jeszcze do jej dziadków, wybił godzinę. Zerknęła na tarczę: wpół do piątej. Tess przyszła za wcześnie. Pukanie nie milkło. - Idę! - zawołała. Otworzyła drzwi i zobaczyła dziewczynkę i jej matkę stojące na frontowym ganku. Tess trzymała prezent owinięty mnóstwem wstążek i kokard gryzących się kolorystycznie z jaskrawym papierem. Annabelle zgadła, że mała zapakowała go sama. -Witaj, Annabelle, obawiam się, że jesteśmy trochę za wcześnie... zaczęła matka dziewczynki; kluczyki od samochodu zadzwoniły w jej dłoni. Muszę zmykać. Mam umówioną wizytę. Życz Lily ode mnie wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, dobrze? Sześć lat! Kto by pomyślał? Mały aniołek. Nie czekając na odpowiedź, odwróciła się i pobiegła do auta. Machała ręką i posyłała pocałunki, jakby to wystarczyło na usprawiedliwienie pośpiesznej rejterady. - Dzień dobry! - Tess zadarła głowę, uśmiechając się od ucha do ucha. Ten uśmiech wydał się Annabelle trochę zuchwały, ale mimo woli rozpromieniła się, zapraszając ją do środka. - Gdzie są wszyscy? - Mała z zaciekawieniem rozejrzała się po kątach. - Jesteś jedynym gościem - wyjaśniła Annabelle, pewna, że wspomniała o tym fakcie matce dziewczynki. - Och - brzmiała odpowiedź. Trudno było odgadnąć, czy Tess jest rozczarowana, czy też czuje ulgę. - Lily jest na plaży z panem Stormem. Kolacja będzie dopiero za godzinę. Może pobawicie się chwilę. Pozwól, że wezmę ten absolutnie cudowny prezent - zaproponowała Annabelle. Tess rozpromieniła się, oddając jej pakunek, po czym rzuciła się pędem na zewnątrz; siatkowe tylne drzwi zamknęły się za nią z trzaskiem. Annabelle zauważyła, że od spodu prezent został zaklejony zbyt dużą ilością taśmy, a niektóre kokardy to po prostu rzędy gęsto zawiązanych supełków. Szczerze mówiąc, wyglądał okropnie brzydko.

Położyła go obok innych na wózku do potraw. Dzień był idealny na urodziny. Ciepły i słoneczny, z niebem tak błękitnym, że niemal raniło oczy. Stół był już nakryty. Kolacja czekała gotowa. Lily zażyczyła sobie spaghetti marinara, było to jej ulubione danie. Nic trudnego dla tak doświadczonej kucharki jak Annabelle. Cóż, córka miała prawo wybrać urodzinowe menu, prawda? Ostatecznie to jej dzień i kończyła sześć lat. Szkolny wiek. Jej dziewczynka była już na tyle duża, by iść do szkoły. Wciąż nie mogąc się temu nadziwić, Annabelle wybrała płytę z koncertem skrzypcowym Mozarta i umieściła ją na adapterze. Muzyka popłynęła przez otwarte okna; Stanley zerknął w stronę domu i się uśmiechnął. Annabelle poczuła przypływ zadowolenia. Czuła się chroniona, bezpieczna. Rozsiadła się na miękkich poduszkach sofy, by przejrzeć ostatni numer magazynu „Life", słuchając, jak Lily i Tess piszczą i śmieją się na plaży. Przewróciła kilka stron i powiodła wzrokiem po pokoju. Ozdobiła salon i przylegającą jadalnię czerwono-białymi serpentynami i konfetti. Stół przykrywał kraciasty czerwony obrus, który Lily bardzo lubiła. Annabelle nawet ustawiła pośrodku wysokie białe świece, by wszystko wyglądało jak w ich własnej małej, świątecznie przystrojonej restauracji. Lily jeszcze nie widziała dekoracji. Annabelle uśmiechnęła się na myśl, jak zachwycona będzie córeczka. Kiedy zawołała wszystkich na kolację, dziewczynki wpadły w podskokach za Stanleyem. Tess najwyraźniej opowiedziała Lily o ozdobach, bo zachwyt dziewczynki wydawał się nieco fałszywy. Cóż, jakie to ma znaczenie? Annabelle posadziła córkę u szczytu stołu. Zwracała się do niej „Panienko Lily, sześcioletnia królewno", pobudzając obie dziewczynki do wybuchów nieopanowanego śmiechu. Stanley skłonił się lekko i zapytał jej wysokość, gdzie poleci mu usiąść. Wskazała mu krzesło naprzeciw siebie u drugiego końca stołu. Unosząc wysoko podbródek, chochelką wskazywała każdemu, gdzie ma zająć miejsce. - Czy to panience odpowiada, królewno Lily? - spytała Annabelle zabawnym falsetem, prezentując półmisek z wielkim stosem spaghetti hojnie posypanego parmezanem. - Spaghetti? Wybrałaś spaghetti na urodziny? Błe! - wypaliła Tess.

Dramatycznie wymachując rękami, dodała: - Mogłaś sobie zażyczyć każdej potrawy na świecie! A niech cię, Lily! Szybko zakryła buzię rękami i schyliła głowę, by uniknąć karcącego spojrzenia Annabelle. - Uwielbiam spaghetti! Wszyscy je lubią, Tess. Szczególnie takie, jakie robi moja mama - odparła Lily. I zwracając się znowu do Annabelle, oznajmiła: Jeśli Tess nie zje z talerza wszystkiego do ostatka, po kolacji za karę zostanie zesłana na rok do ciemnicy. - Zabrzmiało to tak, jakby wydawała surowy dekret cesarski. - Na cały rok? Nie sądzisz, że to trochę zbyt surowe, królewno Lily? - zaśmiał się Stanley. Zapalił wysokie białe świece, bo z nadciągającym zmierzchem w pokoju zrobiło się ciemniej. Po jedzeniu odśpiewali „Happy Birthday" i Annabelle wniosła ciasto jasno oświetlone sześcioma świeczkami. Lily mocno zacisnęła powieki i wymyśliła życzenie; była trochę rozczarowana, kiedy nie udało jej się zdmuchnąć wszystkich od razu. - Prezenty! - zawołała Tess. Annabelle przysunęła wózek do córeczki, która natychmiast chwyciła największą paczkę ze stosu i zaczęła rozdzierać opakowanie. Matka ją powstrzymała. - Lily! Na miłość boską, wolniej. Najpierw sprawdź, od kogo to dostałaś. I wiesz, że nigdy nie wyrzucamy papieru - oświadczyła zirytowana impulsywnością córki. - Och, przepraszam - powiedziała zmieszana dziewczynka, przywołana do porządku tonem matki. - Nic się nie stało. - Annabelle zaraz pożałowała swojego zachowania. Spójrz, to ode mnie i taty. Śmiało, otwórz. Zobaczmy, co jest w środku. Lily ostrożnie rozpakowała pudełko, odkładając papier na równy stosik przed sobą. W środku znajdował się komplet przyborów piśmiennych: bibuła, pióra, ołówki, gumki i tabliczka do pisania. A także drewniany pojemnik na ołówki z wyrytym imieniem Lily, zrobiony przez Stanleya, i największe pudełko kredek, jakie dziewczynka widziała w życiu. Oglądała z zaciekawieniem każdy przedmiot, ale nic nie powiedziała.

- Otwórz następny! - zawołała Tess, wyraźnie znudzona widokiem przyborów szkolnych. Lily równie ostrożnie otworzyła kolejny prezent. Odgarnęła niesforne loki z buzi i uśmiechnęła się na widok różowego szlafroczka umieszczonego w woreczku w kształcie przytulanki - pieska podobnego do pudla. Miał miękkie uszy, całe w loczkach, i oczy z błyszczących guzików. - Dziękuję, mamo i tato. Jest naprawdę słodki. - A teraz rozpakuj mój! - Tess niemal krzyczała. Lily bez wahania sięgnęła po podarunek przyjaciółki. Nie dało się go odpakować porządnie z powodu licznych wstążek i kokardek oraz niekończących się zwojów taśmy. - Mamo, nie dam rady nie podrzeć tego papieru. - Ja ci pomogę. Annabelle wyjęła jej paczkę z rąk i podczas gdy wszyscy patrzyli, odklejała kolejne warstwy taśmy i rozplątywała wstążki, aż została jedynie kula wymiętego kolorowego papieru. Oddalają córce. Po jego odwinięciu ukazały się dwa pudełka. Lily spojrzała na Tess, siedzącą na skraju krzesła z oczami szeroko otwartymi w oczekiwaniu. - To dwa prezenty! - wyjaśniła Tess, jakby nikt nie zauważył. Lily otworzyła pierwsze pudełko i aż westchnęła na widok kolekcji perfum, malutkich szminek, lakierów do paznokci, pudru oraz ślicznego lusterka ozdobionego perełkami. Nie wypuszczając oddechu, otwarła drugie pudełko i znalazła płytę. Był to Heartbreak Hotel Elvisa Presleya. Elvisa Presleya! - Tess, są wspaniałe... ojej... zaraz ją puszczę! - Aż się zarumieniła. - O, nie. Mowy nie ma - oświadczyła Annabelle cichym, stanowczym głosem, podnosząc się z miejsca. Wzięła od córki prezenty i znieruchomiała na chwilę, jakby toczyła wewnętrzną walkę, niemal zbyt gwałtowną, by nad nią zapanować. Wszyscy utkwili w niej wzrok. - Dziękuję, Tess, ale Lily nie może przyjąć tych rzeczy. Jest o wiele za młoda na malowanie się i Elvisa. Nałożyła pokrywki na oba pudełka i oddała je dziewczynce. - Annabelle... - zaczął Stanley, lecz urwał, kiedy na niego spojrzała; oczy miała zimne i zdecydowane.

- To niesprawiedliwe! Tess mi je dała! Są moje urodziny! To niesprawiedliwe! Czemu nie mogę ich zatrzymać? Mam już sześć lat! Lily była czerwona ze złości. Sięgnęła przez stół po pudełka. To z perfumami otwarło się i buteleczki posypały się na podłogę. Maleńkie szminki potoczyły się do kryjówki pod stołem. Lusterko z cichym stuknięciem uderzyło o ziemię, gubiąc kilka perełek. - Zaraz, poczekaj chwilę, Annabelle, przecież to w niczym nie zaszkodzi Lily. To tylko niewinny podarunek. - Stanley zerwał się i zaczął zbierać buteleczki z podłogi. - Nie, absolutnie. Przykro mi, Tess, naprawdę. Jednak Lily nie może mieć takich rzeczy. To bardzo miło z twojej strony, ale musisz zrozumieć. Annabelle starała się mówić nieodwołalnym tonem, lecz bez podnoszenia głosu, patrząc, jak wyraz zaskoczenia na buzi Tess przechodzi w złość, a potem znowu w zdumienie. Żadnym sposobem nie mogła sprawić, by dziewczynka to pojęła. Nagle Lily wybuchnęła płaczem. Położyła główkę na stole, tak że włosy miała w talerzyku z ciastem, i szlochała, mamrocząc niezrozumiale, że to niesprawiedliwe; że całe urodziny zepsute. Okruchy lukru przykleiły się do jej loków. - Odprowadzę Tess do domu - oznajmił Stanley. Milczał z posępnym wyrazem twarzy. Annabelle wiedziała, że po drodze znajdzie sposób, by pocieszyć dziewczynkę. Świetnie to potrafił. Umiał zasugerować innym, że rozumieją sprawy, których w rzeczywistości nie pojmowali. - Cześć, Tess - wyszeptała Lily z lekką czkawką. Buzię miała czerwoną i napuchniętą, we włosach spore kawałki lukru, rzęsy mokre i posklejane. Stanowiła obraz rozpaczy. Annabelle miała ochotę podejść i opowiedzieć jej o sprawach, o których córeczka nie wiedziała. Chciała wyjaśnić, że Lily nadal jest jej królewną; że zawsze będzie ją chronić; że jej obowiązkiem jako matki jest wychować córeczkę na najlepszego człowieka, jak to możliwe. Że istnieją rzeczy, których mała nigdy nie zrozumie i o których nigdy nie może się dowiedzieć. Patrzyła, jak dziewczynka podnosi się ze swojego miejsca za stołem - krzesło zgrzytnęło o podłogę, kiedy je odsuwała - i jak drobna sztywna figurka odwraca

się do drzwi. Patrzyła bez słowa, jak Lily wychodzi, nie oglądając się za siebie; słuchała odgłosu kroków coraz wyżej na schodach, kiedy zegar wybijał godzinę. Kroki skierowały się do pokoju dziewczynki. Skrzypnęło łóżko, kiedy mała się na nie rzuciła. Annabelle pragnęła do niej iść. Wiedziała jednak, że musiałaby zdradzić córeczce więcej, niżby chciała. A to tylko pogorszyłoby sytuację, prawda? Usłyszała odjeżdżający samochód. Stanley niedługo wróci. Raz jeszcze powiodła wzrokiem po pokoju, jakby widziała go po raz pierwszy. Spiętrzone na stole talerze ze spaghetti i ciastem. Świąteczne dekoracje, niedojedzony deser i wciąż płonące wysokie białe świece. Stos prezentów na wózku do potraw. Starannie złożony papier z opakowań. Powinna się zabrać do sprzątania, lecz zamiast tego nakryła twarz fartuchem, nie mogąc nawet się rozpłakać. Czuła, jak przytłaczają bezwład.

Ciekawe, czy to boli - żyć, I czy spróbować musieli A gdyby wybór dal im ktoś, Czy umrzeć by nie woleli. EMILY DICKINSON

Rozdział 5

CLANCY

Przeraźliwe dzwonienie wdarło się w surrealistyczny sen Clancy. Naprawdę nie miał za grosz sensu, lecz był tak kapryśny i kojący, że ze wszystkich sił próbowała go zapamiętać. Nic jednak nie pomogło; umknął, kiedy sygnał telefonu wwiercił się w jej świadomość. Z jękiem nakryła głowę poduszką. Czekała. Po czterech sygnałach włączyła się automatyczna sekretarka. - Hej, Clanc. Gdzie jesteś? Śpisz? No to się obudź. Mówi Carlos. Dzwonię tylko, żeby cię uprzedzić, że szefowa ma zamiar ściągnąć cię dzisiaj do roboty. Wiem, masz wolne i ostatnio ciągle brałaś zastępstwa, ale obsada dzisiaj leży. Jest naprawdę kiepsko. Ja zostaję na kolejny podwójny dyżur, ale na popołudniową zmianę nie mamy zaklepanej żadnej pielęgniarki. Jak się nie zjawisz, pewnie ściągną jakąś straszną babę z agencji. Oddzwoń do mnie. - Klik. Koniec. Telefon ostrzegający przed czekającym ją następnym telefonem. Potarła oczy i zerknęła na budzik na szafce przy łóżku -wpół do siódmej rano. Co ten Carlos sobie wyobraża? Potrafił być strasznym idiotą. Kiedyś brała jego opiekuńczość za uwerturę do czegoś bardziej romantycznego - póki któregoś dnia po pracy nie zobaczyła go splecionego w uścisku z przyjacielem. Poczuła się lekko zbulwersowana - i ogromnie jej ulżyło. Lecz z jakiegoś niezgłębionego powodu nadal kręcił się koło niej, jak gdyby potrzebował jej uznania. Może miał nierozwiązany problem relacji z matką. Clancy westchnęła.

Naciągnęła kołdrę na głowę, słuchając równego bębnienia deszczu o dach. To był jej pierwszy wolny dzień od dwóch tygodni. Co ją obchodzi, że znowu jest koszmarny problem z obsadą? Może gdyby płacili pielęgniarkom lepiej albo warunki pracy były znośniejsze, nie mieliby kłopotów z utrzymaniem personelu. Swoją drogą praca z pacjentami cierpiącymi na alzheimera stanowczo nie jest dla wszystkich. Tylko dla osób gotowych bezinteresownie zanurzyć się w skomplikowany świat psychiki tych ludzi. Chorzy przypominają w pewnym sensie dzieci o bujnym życiu wewnętrznym, sprowadzonym do najprostszych odruchów, pomyślała. Kiedy ich boli - płaczą. Kiedy są szczęśliwi - śmieją się. Lecz gdy wpadną w złość - lepiej uważać. A przecież, chociaż rzekomo tracili świadomość własnego ja, każdy z nich reagował na otaczający świat we własny, niepowtarzalny sposób. Godzinę i dwadzieścia minut później Clancy z ociąganiem ponownie otworzyła oczy. Zasnęła ukołysana szumem deszczu i obrazami starych ludzi z trudem pokonujących przestrzeń. Deszcz ustał. Paręnaście centymetrów od jej twarzy siedział kot, gapiąc się na nią. Podrapała go po łebku, rozmyślając, co ma dziś do zrobienia. Przed oczyma jej wyobraźni zawirował splątany kłąb codziennych obowiązków, spraw do załatwienia i innych zajęć. Odwołała już lunch z eksfacetem, żeby mieć cały dzień dla siebie na podgonienie zaległości - lub robienie tego, na co jej przyjdzie ochota. Rozpaczliwie potrzebowała czasu dla siebie. Nagle telefon odezwał się znowu. Ziewnęła, przeciągnęła się i zwróciła w stronę automatycznej sekretarki, czekając na nieunikniony bezcielesny głos. Jak przewidziała, szefowa bezwstydnie zaczęła ją błagać, by przyszła do pracy. Clancy przetoczyła się na przeciwny kraniec łóżka i wyrwała sznur z gniazdka w ścianie. - Widzisz, Bartholomew? To było proste. Proste, proste, aż za proste zaśmiała się do kota, który nadal przyglądał się jej uważnie. Wydało jej się, że na jego pyszczku dostrzega pogardę. Umilkła raptownie. Z kotem drepczącym obok poszła do kuchni zaparzyć kawę. O ile dało się stwierdzić przez rozchylone zasłony, deszcz minął i zapowiadał się ciepły, słoneczny dzień. Może nawet upalny jak na maj. W tej części Teksasu kojące

wiosenne ciepło niemal z dnia na dzień ustępowało miejsca dusznemu żarowi lata. Tak czy inaczej ranek doskonale nadawał się na przebieżkę. Odstawiła głośno kubek, nakarmiła kota i przebrała się w strój do biegania. Zawiązując sznurówki, zerknęła na głuchy telefon i westchnęła. Wiedząc, że jak często w sobotę - może zadzwonić ktoś z grupy rzeźbiarskiej, niechętnie podłączyła aparat z powrotem do gniazdka. Natychmiast zaczął dzwonić. - Clancy! Tu znowu Carlos. Wszystko okej? Ciągle szukają pielęgniarki na popołudniową zmianę i na nocną też. Oddzwoń do mnie. Zastanawiają się, czy nie ściągnąć z agencji tej wrzeszczącej kobiety, której wszyscy nie znosimy. No wiesz, której... pacjenci jej się boją. Zaczynają przy niej świrować. Gdzie jesteś? - błagał. Zawahał się, jakby czekając, że Clancy ulegnie i podniesie słuchawkę, a potem się rozłączył. - Nie mogę tego zrobić, Carlos. Nie dzisiaj. Muszę sobie zrobić przerwę zwróciła się do ściany nad sekretarką. Splotła włosy w ciasny kucyk, nagle zirytowana, że wszyscy zakładają, iż ona nie ma własnego życia. Odwróciła się i wyszła przed dom. W powietrzu unosił się cierpki zapach świeżo skoszonej trawy zmieszany z lekkim aromatem wiciokrzewu. Clancy zamknęła oczy i podniosła twarz do słońca, rozkoszując się łagodnym ciepłem. W ciągu paru godzin zmieni się ono w rozprażony żar, który potrwa aż do zachodu słońca. Przeciągnęła się i zaczęła wolno truchtać chodnikiem, mijając stare domy z lat czterdziestych ubiegłego wieku, z dużymi frontowymi gankami i nieskazitelnie przystrzyżonymi trawnikami. Sąsiedzi najwyraźniej wymieniali się cebulkami kwiatów, bo na każdym podwórku rosły żółte i fioletowe irysy obok kęp szałwii i meksykańskiego wrzosu. Stadko wilgowronów i przedrzeźniaczy żarłocznie dziobało resztki kociego jedzenia pozostawione na ganku zastawionym roślinami w doniczkach. Wiewiórka w podskokach przecięła jej drogę i wypadła na środek ulicy; zdezelowany stary volkswagen zahamował z piskiem, aż zgasł mu silnik. Klnącego kierowcę wyminęło dwóch rowerzystów w pełnym rynsztunku. Rozmawiali ze sobą przesadnie podniesionymi głosami. Jeden obejrzał się z uznaniem na Clancy i pomachał jej ręką. Mieszkała tak blisko uniwersytetu, że po chwili zaczęła spotykać coraz więcej

snujących się studentów. Nie zwracali na nią uwagi. Uwielbiała biegać w dzielnicy dla studentów mieszkających poza kampusem, bo czuła się niewidzialna. Nie kryjąc się, spojrzała na młodzieńca na frontowym ganku, który, mając na sobie tylko bok-serki, stał naprzeciw wielkiego białego płótna i pędzlem umoczonym w farbie machał nad pustą płaszczyzną, jakby grożąc jej artystyczną przemocą. Głośna muzyka z okna na piętrze mieszała się z odgłosami ruchu ulicznego, brzmiała metalicznie i hałaśliwie, zagłuszając poranne śpiewy ptaków. Mijając barwny mural, ciągnący się przez całą długość ceglanego budynku bez okien, Clancy zwolniła niemal do marszu. Pożałowała nagle, że nie może spędzić życia jako autorka murali: wędrować z miasta do miasta, wspinać się na dachy domów, malować obrazy ciągnące się przez całe kwartały. Intrygowała ją twórczość kryjąca się w tle: sceny większe niż życie, które jakimś sposobem pozostawały niezauważone przez większą część czasu. Przerwała przebieżkę, kiedy dotarła do sklepu z artykułami dla plastyków i przypomniała sobie, że zamierzała popracować nad rzeźbą z wapienia stojącą pośrodku podwórka na tyłach domu. Był to bizon - silny, krzepki i jeszcze bardzo daleki od ukończenia. Żeby kontynuować pracę, potrzebowała półtoracalowego dłuta zębatego i przypływu inspiracji. Zanotowała sobie w pamięci, by zadzwonić później do znajomych rzeźbiarzy. Gdy wreszcie wróciła do domu, Bartholomew powitał ją na frontowym ganku; stanął jej na drodze i owijając się wokół jej kostek, próbował ostrzec przed telefonem dzwoniącym bez przerwy w środku. Clancy pokręciła głową. Zamiast wejść, obeszła budynek i udała się na podwórko na tyłach, by obejrzeć rzeźbę bizona, która stała porzucona na niewielkim drewnianym stole. Przesunęła dłonią po powierzchni wapienia i mrużąc oczy, próbowała wyczuć kierunek formy. Bizon wydawał się namacalny, solidny; gotów do narodzin. Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Jej skupienie przerwał nagle podniesiony gniewny głos dolatujący gdzieś z bliska. Otworzyła oczy i słuchała z natężeniem, próbując określić jego źródło. Jaśmin chiński okalający podwórko przesłaniał jej widok na podwórza sąsiadów. Rozrośnięte, splątane pnącze chroniło ją przed znajomościami przez dwa lata, jakie tu przemieszkała. Mimo to jednak usłyszała stłumiony głos -jak się zdaje, odpowiadający

głośniejszemu i ostrzejszemu - z podwórka na tyłach. Czekała w nadziei, że oba umilkną. - Już o tym rozmawialiśmy, ty durniu. Co, nie pamiętasz? Mam już tego powyżej uszu. Musimy to zrobić teraz. Nie ma wyboru... - skrzeczał mężczyzna w nieokreślonym wieku. Clancy nie mogła zrozumieć słów drugiej osoby, ale w jej głosie wyczuwała słabość. Może nawet strach. Wzdrygnęła się na huk brzmiący jak odgłos przewracanego stołu, potem doleciał ją cichy płacz, a w końcu warczenie małego psa. - Twój problem polega na tym, że jesteś głupi! Nie, jesteś chrzanioną katastrofą. Mam dzisiaj inne rzeczy do zrobienia. Nie mogę w kółko tego z tobą przerabiać. Trzeba to zrobić teraz, bo jak nie, rozwiążę to inaczej, ale nie będziesz zadowolony - ciągnął gniewny głos. Odgłos oddalających się ciężkich kroków, trzaśniecie drzwi, cisza. Płacz przybrał na sile, zmieniając się w ciche szlochanie. Clancy na palcach ruszyła w głąb podwórza. Ostrożnie rozgarnęła jaśmin i zajrzała na podwórko sąsiada mieszkającego dokładnie za nią. Nic. Ukradkiem przecisnęła się głębiej. Znalazła w jaśminie naturalną szczelinę, gdzie pędy były rzadsze, pozwalając jej zajrzeć na wolną przestrzeń porośniętą krzewami, kwiatami, roślinami w glinianych doniczkach i wiszących koszach. Zauważyła małe kryte patio, osłonięte zwieszającym się bluszczem i kolejnymi roślinami doniczkowymi. Siedział na nim niezwykle wątły mężczyzna podłączony do przenośnej butli z tlenem, trzymający na kolanach niewielkiego psiaka. Głowę miał zwieszoną. Jedną kościstą dłonią dotykał czoła, drugą gładził psa. Rzęził cicho. Psiak wpatrywał się w niego smutnymi oczami. Mężczyzna coś szeptał. Nagle tylne drzwi domu otwarły się, uderzając z hukiem o ścianę. Clancy wyciągnęła szyję, by je zobaczyć. Splątana gęstwa jaśminowych pnączy czepiała się jej pleców. Wściekle szarpiąc się z pędami, przepychała się naprzód, by mieć widok na tylną ścianę budynku. W końcu udało jej się dojrzeć drugiego mężczyznę. Wysoki i umięśniony, pewnie koło czterdziestki, miał posępne, wyraziste rysy i gęste czarne włosy. Był ubrany w kosztowny z wyglądu garnitur i krawat. Bardzo wytworny. Bardzo profesjonalny. Lecz miał w sobie coś mrocznego i niegodziwego. Najwyraźniej był tak zaabsorbowany sytuacją, że

nie zauważył wpatrzonej w siebie kobiety ukrytej wśród pnączy. - Och, proszę, skończ z tym użalaniem się nad sobą. Nie mam zamiaru opuścić zebrania z tak idiotycznego powodu - oświadczył młodszy mężczyzna. Stał dokładnie naprzeciw staruszka, zasłaniając go przed oczyma Clancy. Nagle skoczył naprzód i chwycił go, omal nie przewracając wózka. Psiak zaczął zajadle warczeć i rzucać się na niego z zębami. W tym samym momencie jaśmin ustąpił. Clancy z trzaskiem runęła przez gałęzie i padła jak długa na ziemię. Natychmiast zerwała się i podbiegła do obu mężczyzn. - Co na...? - zaczął młodszy z niepokojem, ale natychmiast odzyskał panowanie nad sobą. – Wszystko w porządku? W czym mogę pani pomóc? Z udawaną troską ruszył w jej stronę. Miejsce gróźb w mgnieniu oka zastąpiła gładka uprzejmość. - Co tu się dzieje? - krzyknęła Clancy ostrym, oskarżycielskim tonem, aż nieznajomy cofnął się lekko. - O co pani chodzi? - spytał przyjaźnie, lecz oczy miał zimne. - Chodzi mi o to - warknęła - czemu pan na niego wrzeszczy? Czemu pan go popchnął? Dlaczego on płacze? Czemu jest taki przerażony? Chodzi mi o to, czemu wydaje się panu, że może pan do niego mówić w taki sposób? Co z panem nie tak? To przecież kruchy staruszek! Mój Boże, jest na tlenie. - Urwała, wpatrując się z wściekłością w młodszego mężczyznę. - Zaraz... jedną chwileczkę. Nie przypominam sobie, żebym panią zapraszał do swojego ogrodu. A właściwie co to panią obchodzi? Twarz mu poczerwieniała. – To mój ojciec. Bardzo uparty człowiek z zaawansowaną demencją. Dzisiaj jedzie do domu opieki... bez swojego wkurzającego psa. Nie ma pani pojęcia, o co tutaj chodzi. Radzę, żeby pani się wyniosła. Rozumie pani? - Nie. Nie, nie rozumiem. Może to nie moja sprawa, ale chętnie się założę, że zainteresuje Służbę Ochrony Osób Starszych! - Clancy uświadomiła sobie, że krzyczy równie głośno jak mężczyzna, kiedy go usłyszała przez jaśmin. Nagle zadzwonił jego telefon komórkowy. Nieznajomy uniósł rękę, jakby dając jej znak, by zaczekała, lecz potem odwrócił się i wszedł znowu do domu, rozmawiając rzeczowym tonem i tracąc zainteresowanie jej osobą. Clancy spojrzała na staruszka. Drżał lekko, wzrok miał utkwiony przed siebie.

Psiak nadal siedział mu na kolanach. Przysunęła sobie krzesło i usiadła obok. Piesek spojrzał na nią zaciekawiony. - Żona mi go dała. Przed śmiercią. Dziesięć lat temu - szepnął mężczyzna, nadal wpatrzony w przestrzeń. Rzęził cicho, brakowało mu tchu. - Nazwała go Kansas. To tylko kundel, ale ma dobre serce. Zawsze się mną opiekuje. - Kościstą ręką pogładził go po łebku. Końce palców miał sine. Psiak wyglądał, jakby go poskładano z niedopasowanych elementów, ale był zadbany jak kosztowny rodowodowiec. - Jest słodki. Widać, że bardzo pana kocha - zauważyła Clancy i dodała: Nazywam się Clancy Finch. Mieszkam zaraz obok. - Wskazała swój dom. - Syn uważa, że nie potrafię o siebie zadbać. Myśli, że mam demencję. A to tylko rozedma płuc. Umysł mam ostry jak brzytwa. - Uśmiechnął się lekko i wreszcie na nią spojrzał. Oddychał z wysiłkiem, krótkimi sapnięciami. - Więc odsyła pana do domu opieki? Dzisiaj? Wyjeżdża pan dzisiaj? - spytała. Aż otworzyła szerzej oczy. - Nie chcę - mówił, przerywając co chwila dla złapania oddechu. - Nie mogę zabrać psa. Syn chce go oddać do uśpienia. Kansasowi nic nie jest. Syn powiedział, że zawiezie go do schroniska, ale wiem, że tak nie zrobi. Zaszkliły mu się oczy. Psiak spojrzał na niego z uwielbieniem. - Wygląda na to, że z pańskiego syna niezwykle niecierpliwy człowiek. Nie jest dla pana szczególnie miły, co? - zauważyła. Starszy mężczyzna nie odpowiedział. Clancy domyślała się, że cierpiał od dawna. Jak to możliwe, że przez dwa lata, jakie tu przemieszkała, nie zdawała sobie sprawy, iż ten łagodny człowiek potrzebuje pomocy? Słyszała, jak syn wciąż rozmawia przez komórkę w głębi domu. Mówił rozkazującym tonem, przerywanym jedynie krótkimi wybuchami sztucznego śmiechu. - Syn nie znosi zwierząt - odparł w końcu mężczyzna. - Tak mi przykro. Odwiezie pana osobiście? - spytała. Wyciągnęła rękę, by pogładzić psiaka; z początku wydawał się nieufny, lecz wkrótce zamachał przyciętym ogonkiem. - Nie. Zorganizował karetkę... - Mężczyźnie przerwał napad kaszlu, od którego posiniały mu wargi. - Mój Boże, pan nie żartuje. Syn jest kompletnie niewrażliwy... - Urwała, czując, jak wzbiera w niej gniew.

- Clancy, tak ma pani na imię? Clancy? Patrzył prosto na nią. Zdawał się wyczerpany, jakby uszło z niego całe życie. - Tak, właśnie tak. Clancy Finch - potwierdziła, uświadamiając sobie, że ten człowiek nie może cierpieć na poważną demencję. - Clancy, wzięłabyś mojego psiaka? Wzięłabyś Kansasa? Jest stary, ale zdrowy. Będzie się tobą opiekował. - Co? Och, kurczę, chyba nie mogę tego zrobić. Mam kota - odparła z wahaniem. Słyszała, jak syn mężczyzny kończy rozmowę jeszcze jednym wybuchem fałszywie jowialnego śmiechu. Jak to możliwe, że odnosił się do własnego ojca z tak cynicznym lekceważeniem? Była zdecydowana zawiadomić Służbę Ochrony Osób Starszych. Potem ustali, dokąd zostanie zawieziony mężczyzna. Odwiedzi go tam. Upewni się, że wszystko u niego w porządku. Postara się, by ten jego koszmarny synalek trzymał się z daleka. - Jasne, że go wezmę. Wezmę pańskiego psa. Będzie mu u mnie dobrze. Może pan się nie martwić. A wtedy pan się zadomowi w nowym miejscu, przywiozę go w odwiedziny - oznajmiła nagle, zaskoczona własnymi słowami. Starszy mężczyzna wyciągnął chudą rękę i poklepał ją po dłoni. Do oczu napłynęły mu łzy. Wzdrygnął się lekko, słysząc trzask zamykanych drzwiczek samochodu przed domem. Wolno, z czułością, podniósł pieska, by Clancy mogła go wziąć. Drzwi domu otworzyły się nagle. Syn stał w wejściu, poprawiając krawat i zatrzaskując komórkę. - Jeszcze tu pani jest? Jak mi się zdaje, kazałem pani opuścić mój ogród oświadczył wciąż podniesionym głosem. Groźnie ruszył w jej stronę; zatrzymał się, dopiero kiedy zobaczył, jak Clancy wstaje z psiakiem pod pachą. - A ja, zdaje się, mówiłam, że złożę na pana skargę do Służby Ochrony Osób Starszych. Śmiało, niech pan dzwoni po policję. Proszę to zrobić. Zobaczymy, jak się to skończy. Dosłownie gotowała się z gniewu. Ten facet był podłym potworem. - Słuchaj, kobieto, nie wiem, czego ci naopowiadał mój ojciec, ale nigdy nie tknąłem go palcem. Ma demencję. Potrafi powiedzieć wszystko. Sama z pewnością się przekonałaś, że nie jest w stanie dokończyć zdania – warknął z

oczami płonącymi z gniewu. - Nie jest w stanie dokończyć zdania, bo nie może oddychać! Umysł ma w porządku! - krzyknęła. - Przeszkadza pani. Właśnie przyjechała karetka, żeby go odwieźć do domu opieki. Proszę się wynosić i oddać mi psa. Natychmiast! - wrzasnął w odpowiedzi. Było oczywiste, że przywykł, by wszyscy wykonywali jego polecenia. - Po pierwsze - Clancy ściszyła głos do przenikliwego syku - pies jest teraz mój. Po drugie, pański ojciec nie pojedzie karetką do miejsca, które będzie zmuszony nazywać domem. Zawiozę go sama, skoro pan jest najwyraźniej zbyt zajęty kręceniem wielkich interesów, by to zrobić. A po trzecie, nawet jeśli nigdy nie tknął go pan palcem, w co nie wierzę, przemoc psychiczna jest rzeczą równie naganną. Tak czy inaczej, skontaktuję się ze Służbą. Więc niech pan sam się wynosi. Mężczyzna nagle odrzucił głowę w tył i wybuchnął śmiechem. Brzmiała w nim drwina, lecz także nuta groźby. Komórka zadzwoniła ponownie. Odwrócił się plecami do Clancy, otworzył aparat i zaczął mówić pewnym siebie, swobodnym tonem, znowu kierując się do wnętrza domu. Odwrócony plecami do wyjścia, stanął tuż za progiem. - Przykro mi, panie... - zaczęła Clancy, zwracając się do jego ojca. - Eliot - wyszeptał; wciąż wpatrywał się w swoje kolana, gdzie wcześniej siedział piesek. - Panie Eliot, odwiozę pana do domu opieki. Wie pan, który to, albo może zna pan adres? - spytała Clancy, pochylając się z pieskiem pod pachą, by znaleźć się na poziomie twarzy mężczyzny. Pan Eliot wyjął z kieszeni koszuli i podał jej niewielki kartonik. Była to wizytówka domu opieki z nazwiskiem dyrektora. Spojrzał na nią pytająco. - Okej. Chyba wiem, gdzie to jest - powiedziała, zerkając przez ramię na syna, wciąż stojącego w drzwiach i gawędzącego przez telefon. Na twarzy młodszego mężczyzny malował się wyraz mglistego zadowolenia przemieszanego z bardzo wyraźną irytacją. - Nie... - wyszeptał pan Eliot, zanim pochwycił go nowy paroksyzm kaszlu. - Nie? O co panu chodzi? - zdziwiła się Clancy. Poklepała go lekko po plecach, czekając, aż napad minie.

- Niech pani idzie. Niech pani weźmie Kansasa i idzie. Dam sobie radę odparł głosem tak cichym, że nie była pewna, czy dobrze usłyszała. - Ależ to drobiazg. Zawiozę pana. To nie tak daleko stąd. Jeśli pan chce, mogę chwilę zostać, kiedy tam dotrzemy. - Sądziła, że niewłaściwie ją zrozumiał. - Nie, proszę. Chcę, by Kansas myślał, że nadal tu mieszkam. Rozumie pani, w domu - urwał, wciągnął powietrze, a potem wydmuchnął je przez ściągnięte wargi. - Poza tym syn... ciężko pracuje. Ważne stanowisko. Nie chcę go denerwować. Jestem gotów jechać. Proszę mnie odwiedzić niedługo. Opowie mi pani, jak się miewa Kansas. Proszę już iść. Teraz. Nie chcę, żeby odebrał pani psa. Proszę, niech pani idzie. - Och, cóż, okej. Jest pan pewien? - Widziała, że tak. - Okej. Ale niedługo przyjadę w odwiedziny, proszę się nie martwić. I przywiozę psiaka. I zadzwonię do Służby Ochrony Osób Starszych, przyrzekła w duchu sobie i jemu. W chwili kiedy drzwi domu otworzyły się ponownie, prześlizgnęła się przez jaśmin z Kansasem pod pachą. Pies zaskowyczał, a potem zaczął się wiercić, chcąc się uwolnić, ale Clancy trzymała go mocno. Była zdecydowana dotrzymać obietnicy złożonej panu Eliotowi. Także tej niewypowiedzianej. Idąc przez własne podwórko, przystanęła na chwilę obok samotnej rzeźby bizona. Na moment ogarnął ją smutek. Wapienny blok wydał jej się nagle zimny i oskarżycielski, jakby pytał surowo, jak długo jeszcze będzie musiał czekać. Ku wielkiemu przerażeniu Bartholomew Clancy postawiła obok niego na podłodze psa, poklepała Kansasa i podeszła do telefonu przy łóżku. Lampka automatycznej sekretarki mrugała wściekle, kiedy pielęgniarka szukała w książce telefonicznej numeru Służby Ochrony Osób Starszych. Sięgnęła po słuchawkę i podniosła ją w chwili, gdy telefon zaczął dzwonić. - Halo? - zapytała, zapominając, że od rana starała się uniknąć tej rozmowy. - O mój Boże, gdzie ty się podziewasz? Cały dzień próbujemy cię złapać jęknęła błagalnie jej szefowa. - Nie mamy dosłownie nikogo na nocną zmianę. Na popołudnie przyjdzie pielęgniarka z agencji.

Próbuję jakoś sobie radzić z dzienną zmianą, ale na noc nie mamy nikogo, dosłownie żywej duszy. Clancy, proszę, dałabyś radę w jakiś sposób się zjawić? - Okej. Dobrze. Przyjdę - westchnęła, czując, jak opuszczają determinacja. Raptownie ucięła rozmowę i zaraz znowu podniosła słuchawkę, by zadzwonić do Służby Ochrony Osób Starszych. Wiele godzin później, tuż przed północą, wstukała kod przy wejściu do Centrum Opieki dla Chorych na Alzheimera i weszła, czując się wyczerpana emocjonalnie. Powitała ją kakofonia dźwięków. Całkowicie ubrani pacjenci wędrowali po całym oddziale; ich nieskładną paplaninę zagłuszała jedynie muzyka rockowa rycząca z radia i hałaśliwa walka zapaśnicza w telewizji. Kolejne telewizory działały w pokojach. W sali jadalnej panował dziki nieporządek; tace z nie-dojedzonymi posiłkami, rozlane napoje i krzesła leżały przemieszane, tarasując przejście. Nigdzie nie było widać śladu personelu. Od tyłu zbliżyła się do Clancy Doris, zmęczona i z zaczerwienionymi oczami. - Lubię cię - oznajmiła, przechylając głowę na bok. Uśmiechnęła się trochę krzywo, co bardzo ujęło pielęgniarkę. - Ja też cię lubię, Doris, ale czemu jeszcze nie śpisz? Nie jesteś senna? Odgarnęła pacjentce grzywkę z twarzy. Kobieta wzruszyła ramionami i dotknęła powiek, jakby zastanawiając się nad tym. - Tak. Jestem śpiąca - stwierdziła w końcu, rozejrzała się wokół, a potem popatrzyła na swoją sukienkę bez rękawów. Uniosła lekko dół i zapytała: - Czy nie jest śliczna? Śliczna, nie sądzisz? - Piękna, Doris. Po prostu piękna. Gdzie są wszyscy? - spytała Clancy ze świadomością, że pacjentka nie ma o tym pojęcia. Zerknęła nad jej ramieniem w stronę okna, przed którym stał Ernest Finley, mamrocząc coś do swojego odbicia w szybie. Było zbyt ciemno, by dało się coś dostrzec na zewnątrz - oprócz żarzących się pomarańczowo papierosów. Doktor powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem. Clancy pomyślała, że nagle poczuł się skrępowany, spuścił oczy na swoje dłonie, a potem na stopy, nim znowu na nią popatrzył. Uśmiechnął się tym swoim tajemniczym, porozumiewawczym uśmieszkiem. Często tak robił, a potem kiwał głową, wolno rozglądał się dokoła i odwracał się, szepcąc do siebie konkluzje. Zauważyła, że bluzę od dresu włożył tyłem do

przodu. - Witaj, Erneście - uśmiechnęła się do niego. Ku jej zaskoczeniu wyciągnął do niej rękę. Gdy ją ujęła, potrząsnął jej dłonią niespodziewanie energicznie, po czym odwrócił się i odszedł. Unosił się wokół niego lekki odór uryny. - Dzięki Bogu, że przyszłaś - oznajmił zza jej pleców Caros, podchodząc z pośpiechem. - Co za koszmar. Poważnie. Wszystko robię sam. To leniwe babsko wywróciło oddział do góry nogami, a teraz stoi i pali z asystentkami. W jednej ręce trzymał dzbanek, w drugiej miał stos myjek. Jego twarz pokrywały drobne kropelki potu, włosy zwisały na czoło w wilgotnych strąkach. - Chodź, Erneście, pora do łóżka. Doktor ruszył za nim posłusznie. Clancy patrzyła, jak się oddalali. Carlos prowadził Finleya, który dreptał posłusznie obok, póki coś go nie rozproszyło i nie stanął jak wryty. Tkwiąc przed drzwiami swojego pokoju, odczytał na głos numer i nazwisko. Carlos zerknął na Clancy i wzruszył ramionami. Zdjęła fartuch i obwiązała się nim w pasie. Ruszyła z sali do sali, wyłączając ryczące telewizory - wszędzie z wyjątkiem pokoju pani Seymour, upierającej się przy oglądaniu całodobowego kanału telezakupów. Leciał na okrągło, bo jeśli go zabrakło, pacjentka, wciąż miewająca chwile większej jasności myśli, stawała się niespokojna, pobudzona i nieprzewidywalna. Gdy wyłączano odbiornik, wywrzaskiwała przekleństwa. Któregoś razu Clancy zobaczyła, jak blada i nieruchoma kobieta, chwytając gwałtownie powietrze, wpatrywała się w martwy ekran, nie mogąc uwierzyć, że monotonna parada tryskających energią sprzedawców zniknęła. Jak gdyby nawet we śnie potrzebowała, by nieustannie ją informowano, co powinna kupić i bez czego nie może żyć. Jeśli wyłączono aparat, gdy spała, natychmiast spod kołdry słychać było rozbudzony głos, domagający się ponownego nastawienia telewizora. Robiła to, nie zmieniając pozycji i nawet nie otwierając oczu. Clancy wyłączyła radia, przygasiła światła na korytarzu i ustawiła porządnie krzesła. Przytoczyła do stołu wózek na naczynia i zaczęła zbierać tace i talerze. Kubeczki z lekarstwami obok tac pozostały nietknięte. Pacjenci nadal się przechadzali, ale wolniej, jakby wyczuli, że powrócił porządek. Porządek i bezpieczeństwo.

Jedna z podopiecznych w skupieniu wycierała stoły skrawkiem chusteczki higienicznej, podśpiewując jakąś nieokreśloną melodię gospel. Wędrowała po sali z zamkniętymi oczami i z kawałeczkiem ligniny w dłoni. Była chorobliwie otyła i zatrzymując się przy kolejnych stołach, wspierała się na chodziku, lekko kołysząc się na piętach. Clancy zauważyła, że bandaż, który kobieta ma na ręce, wymaga zmiany. W chwili kiedy podeszła, by się lepiej przyjrzeć, pacjentka, z błyskiem w oku, grzmiącym głosem zaczęła pieśń: „O, jakże wielki jesteś". W tej samej chwili drzwi z podwórza uchyliły się ze skrzypnięciem i do środka wparadowały gęsiego pielęgniarka z wieczornej zmiany oraz asystentki. Wraz z nimi napłynęła fala cuchnącego dymu. Rozmawiały podniesionymi głosami i zatrzymały się dopiero na widok Clancy. - O, hej, Clancy. Jesteś Clancy, prawda? Kobieta z agencji rozejrzała się po sali. Miejsce chaosu, do jakiego dopuściła podczas swojej zmiany, zajęła cicha krzątanina. - Jej, popatrzcie tylko. Zupełnie cicho. Chyba jesteś czarodziejką. Jej śmiech zabrzmiał głucho, niemal drwiąco. - Potrzebuję od ciebie tylko raportu, potem razem przeliczymy narkotyki i jesteś wolna - rzuciła Clancy przez zaciśnięte zęby. Pielęgniarka z agencji była bezczelną leserką. Zupełnie nie dbała o pacjentów. Traktowała swoją pracę jak coś w rodzaju babysittingu i wykonywała ją wyłącznie dla pieniędzy. Zdała raport - skąpy, byle jaki i pełen braków - i bez słowa wyfrunęła za drzwi. Clancy westchnęła. Sporządziła kilka notatek i podniosła się, by zrobić obchód. Pacjenci ucichli. Kilku położyło się do łóżek, inni snuli się po korytarzu. Zdawali się zawieszeni w przestrzeni i czasie. Zastanawiała się, jak wielu z nich zostało tu przywiezionych przez zniecierpliwionych członków rodzin. Jak wielu podobnie jak pan Eliot zostawiło w domu ulubionego psiaka i okrutnego syna, chcącego się pozbyć kłopotu. Jak wielu z nich zostało wyrwanych z życia, które ludziom z ich otoczenia wydawało się pozbawione znaczenia? Jak wielu zachowało tyle świadomości, by wiedzieć, że nigdy nie wrócą?

Po dniach udręki Ostrożnych oddechów Niebo czekało W białym świetle Wiary Oczy radości Wkrótce się zamknąć miały Wokół miękkich uderzeń Przelatującej na skrzydłach ciszy. L. STORM

Rozdział 6

LILY

Godziny przechodziły w dnie, a te rozrastały się w tygodnie i upłynął niemal miesiąc, zanim Lily ponownie zaczęła pomagać Annabelle w poszukiwaniach czerwonego pudełka. Nie zajmowały się tym codziennie - jedynie wtedy, kiedy matkę ogarniała nagła obsesja na punkcie tej sprawy. Lily nienawidziła tych dni. Zaczynała wierzyć, że to pudełko nie istnieje; a matka je wymyśliła, by sprowokować między nimi dodatkowe tarcia. Bywały jednak dni, kiedy Annabelle najwyraźniej po prostu zapominała o poszukiwaniach. Na zmianę popadała w przygnębienie i snuła się cicho po domu albo nagle stawała się ożywiona, niemal sympatyczna i rozkoszowała się wspólnymi przechadzkami po lasach czy też wyprawami na zakupy do miasteczka. Uwielbiała spędzać czas na brzegu jeziora obok szopy na łodzie; woda pryskała jej na twarz, kiedy się nachylała, by obejrzeć drobne muszelki. W takich chwilach, gdy zachowywała się niemal dziecinnie, Lily próbowała zrozumieć kobietę, którą nazywała matką. Próbowała ją sobie wyobrazić jako dziecko, lecz nawet kiedy Annabelle

śmiała się beztrosko, rysy jej twarzy pozostawały naznaczone smutkiem, a w głębi oczu kryła się troska. Coś nie dawało jej spokoju. Coś ukrytego w najgłębszych zakamarkach duszy. Coś, o czym nigdy nie rozmawiała z nikim oprócz Stanleya. Coś, co było przyczyną, że niekiedy nagle stawała się okrutna, a w innych chwilach była nieobecna duchem. Raz czy dwa, przełykając łzy, wymamrotała do córki nieokreślone przeprosiny. Budziło to tak głęboki niepokój Lily, że zamykała się przed matką, tłumiąc emocje. - Lily? Słyszysz mnie? - Głos Tess przerwał jej rozmyślania. - Naprawdę powinnaś spróbować sandacza. Przepis Willa jest niesamowity. Lily? Przyjaciółki zabrały Annabelle do Szarego Świtu na kolację. W ostatniej chwili przyłączyli się także Sam, mąż Tess, i jej syn Teddy. Ponieważ następnego dnia Lily i Annabelle wracały do Teksasu, postanowiły, że będzie to uroczyste pożegnanie. Starsza pani ubrała się zbyt elegancko, w najlepsze niedzielne rzeczy, lecz chyba nie zauważyła, że wszyscy poza nią przyszli w dżinsach, T-shirtach i cienkich swetrach. Usiedli na zewnątrz przy stoliku na tarasie z widokiem na jezioro. Powietrze początku lata było rześkie, wręcz chłodne, lecz tak przyjemne, że nikt nie narzekał na zimno. Długie cienie padały na trawnik od frontu. Niebo pociemniało do koloru indygo. Patrzyli, jak zachodzące słońce wyzłaca wszystko na swojej drodze, maluje niebo różem i oranżem. Pożegnalne barwy dnia pasowały do koloru sukni Annabelle. - W porządku, więc wezmę sandacza - zgodziła się Lily i podniosła wzrok na Willa, który uśmiechnął się, notując zamówienia w bloczku. Odpowiedziała uśmiechem. Jego zrelaksowany sposób bycia sprawił, że pierwszy raz od tygodni czuła się całkowicie swobodnie. Gdy zniknął w sali, rozejrzała się wokół stołu, zatrzymując wzrok na Annabelle, która wydawała się w tej chwili ogromnie szczęśliwa. Była, co dla niej nietypowe, nawet przesadnie umalowana, a długie siwiejące włosy miała w malowniczym nieładzie. Włożyła sukienkę w batikowe wzory w odcieniu podkreślającym karnację. Musiała być kiedyś piękna ze swoją stanowczą twarzą i osadzonymi głęboko oczyma ocienionymi długimi rzęsami. Miała w sobie coś ekscentrycznego; wyglądała niemal jak wieczna studentka akademii sztuk pięknych. Zamówiła wino i nieustannie popijała je drobnymi łyczkami.

- I co - zaczął Sam - fajnie przyjechać tak wcześnie, na początku sezonu, prawda? To znaczy, zanim się zjawią turyści. - Cudownie - mruknęła Annabelle, nie patrząc w jego stronę. Znowu przełknęła kilka łyków wina. - To musiało być fantastyczne, dorastać tutaj, w miasteczku, nad jeziorem. Z pewnością masz mnóstwo dobrych wspomnień. Tutaj nigdy się nie zdarza nic złego. Mieszkają tu naprawdę porządni ludzie, sól ziemi - ciągnął Sam, dla podkreślenia swoich słów stukając w kieliszek. - Sól ziemi - powtórzyła lekko drwiącym tonem Annabelle i dodała ze znaczącym wahaniem: - Zapewne. Odwróciła się i wbiła wzrok w małą chmurkę sunącą po mroczniejącym niebie. - Uważasz, że miasteczko bardzo się zmieniło przez te lata? - nie ustępował Sam. - Tak. To znaczy, nie. Może parę rzeczy na lepsze. Nie zawsze wszystko tutaj było idealnie - odparła. Nakryła usta dłonią i odwróciła głowę. Było jasne, że nie chce mówić dalej. - Prawdę mówiąc, gdyby wiosna w biznesie ogrodniczym nie była takim pracowitym okresem, już zawsze przyjeżdżałabym tak wcześnie - oznajmiła Lily. - Długo cię nie było w Teksasie. Pewnie po powrocie czeka cię mnóstwo pracy, co? - spytała Tess. - Och, czy ja wiem. Mój zastępca ma firmę pod kontrolą. Zresztą dzwonię do niego prawie codziennie. To prawdziwy czarodziej w sprawach ogrodniczych. Wszystko powinno być w porządku. Wiecie, cieszę się, że przyjechałyśmy. Zerknęła na Annabelle. Przez chwilę myślała o ojcu; jak cieszyłby się Stanley, gdyby mógł tu spędzić tak długi czas. Nieszczególnie lubił Teksas. Czy ta wyprawa jednak pomogła matce uporać się z żałobą? Lily nie była pewna. - Biznes ogrodniczy? O czym ty mówisz? Ogrodnictwo? Annabelle spojrzała na nią ciemnymi oczami. Jej twarz przybrała oskarżycielski wyraz, jakby Lily coś przed nią ukryła. - No, tak. To znaczy, przecież wiesz o tym, mamo. Już od dłuższego czasu jestem właścicielką i szefową Kramu Ogrodniczego Zielony Kciuk przy West Dobbs Street - odparła córka i dodała: - Byłaś tam raz czy nawet dwa razy.

- Nie, nic podobnego. I nigdy mi o tym nie wspomniałaś. Zapamiętałabym przecież. Na miłość boską, Lily, przecież masz magisterium z dziennikarstwa. Co to za zajęcie, grzebanie się w ziemi? Jesteś inteligentna, musisz sobie znaleźć coś lepszego - parsknęła matka z wyraźną irytacją. Lily jęknęła. Czy możliwe, że przytłoczona rozpaczą Annabelle zaczęła zapominać podstawowe rzeczy? Odbyły identyczną rozmowę dwa lata wcześniej. Żałoba matki nie wydawała się normalna. Lecz z drugiej strony ból jej samej, Lily, po stracie ojca przypominał ogromną pustkę, którą należało dopiero wypełnić. Postanowiła nie odpowiadać. Czuła nadciągającą konfrontację. Może Annabelle wypiła zbyt wiele wina. Lily zauważyła, jak Tess i Sam wymieniają szybkie spojrzenia; Teddy utkwił wzrok w sztućcach. Annabelle odchrząknęła cicho i opróżniła kieliszek. Wyglądała na zakłopotaną, lecz szybko się otrząsnęła, kiedy od strony jeziora rozległ się nagle plusk i na powierzchni wylądowało niewielkie stadko gęsi. Wszyscy spojrzeli w tę stronę. Przez parę chwil nikt się nie odzywał. W ciszy powietrze wydawało się jeszcze zimniejsze, niczym skuta lodem przestrzeń, którą należało pokonać. Gęsi zaczęły wydawać trąbiące odgłosy, przerywając milczenie. Na horyzoncie majaczył blady poblask słońca. Róże i oranże ustąpiły miejsca lawendzie i ciemnym błękitom, zlewającym się jak na akwareli. Świeczka na stole zamigotała, jakby kiwała na pożegnanie odchodzącemu słońcu. - Znalazłyście w końcu to czerwone pudełko? - spytała Tess i natychmiast sobie uświadomiła, że to także nie jest właściwy temat. - Och, spójrzcie. Widzicie pierwsze gwiazdy? Czy nie wspaniałe? - dodała szybko, licząc, że skieruje rozmowę na neutralne tory. - Czerwone pudełko? Nie, kurczę, nie. Przetrząsnęłyśmy każdy kąt. Stanowczo go tu nie ma. - Lily zaśmiała się lekko, myśląc o niedorzecznej ilości czasu i kilometrów zmarnowanych na poszukiwania. - Cóż, gdzieś musi być - stwierdziła Annabelle cicho, niemal sycząc. - Pewnie w Teksasie, mamo. Znajdziemy je - odparła córka z rozdrażnieniem. - A właściwie co się w nim znajduje? - spytał Teddy, przenosząc wzrok z jednej kobiety na drugą, nieświadomy, że nawet Lily nie ma o tym pojęcia. Wszyscy spojrzeli na Annabelle. - Och, różne drobiazgi; no wiesz, listy, dokumenty, polisy ubezpieczeniowe,

stare fotografie, nieważne paszporty oraz pamiętnik. Zwykłe pamiątki ważne dla mnie i Stanleya. Powiodła wzrokiem po audytorium zebranym wokół stołu. Zamierzała zbyć całą sprawę machnięciem dłoni, lecz naraz sposępniała, a w jej zachowaniu pojawił się chłód. W tej samej chwili nadszedł Will, by podać zamówione potrawy, dolać wina i życzyć im bon appetit. Jeśli milczenie gości go zaskoczyło, nie dał nic po sobie poznać. - Mamo? Wszystko w porządku? - Lily ukroiła kawałeczek ryby i włożyła do ust, rozkoszując się smakiem. Nie pozwoli, by Annabelle zepsuła im kolację. - Ona je ukradła. Lily ukradła czerwone pudełko! Tak właśnie było. To przestępstwo. Pudełko jest moje, to moja własność. Głos starszej kobiety był opanowany, lecz brzmiała w nim nuta wyzwania. Annabelle nie zwracała uwagi na stojący przed nią talerz. - Co? - Lily upuściła widelec, który z głośnym brzękiem upadł na talerz; po obrusie posypały się ziarna ryżu. - Tak, tak właśnie zrobiłaś. Dlatego nie możemy go znaleźć. Annabelle podniosła głos, aż paru gości siedzących w sali spojrzało w ich kierunku. - Twierdzisz, że przejechałam dwa i pół tysiąca kilometrów z Teksasu do chaty nad jeziorem, żeby szukać strasznie ważnego pudełka, które wcześniej ukradłam? Czy ty siebie słyszysz? To kompletny obłęd! - Lily chciało się śmiać. - Wiem, że je wzięłaś. I uważam za podłość z twojej strony, że nie chcesz go oddać. Nie rozumiesz, jakie jest ważne dla mnie i Stanleya. - Annabelle zniżyła głos. Wyglądała, jakby miała się rozpłakać. - Mamo, nie zabrałam go. Nie wiem nawet, co w nim jest i jak wygląda. Nie mam pojęcia, gdzie je mogłaś wsadzić. Ani nawet, czy naprawdę jest czerwone, czy też może w kolorze burgunda albo ciemnoróżowe. Czy to walizka, torebka na rękę, skrzynia na rzeczy? Serio, czego właściwie szukamy? - Zerknęła na Tess, która dała jej znak i wzruszyła ramionami, lecz potem odwróciła wzrok. - Nie udawaj głupiej, Lily! - krzyknęła nagle Annabelle, zerwała się na nogi i oskarżycielsko wymierzyła palec w córkę. Otwartą dłonią uderzyła w blat, aż sztućce podskoczyły jak przestraszone. Teraz już więcej klientów zerknęło w stronę ich stolika.

Tess i Sam poruszyli się skrępowani. Teddy przestał przeżuwać jedzenie; ze zdumienia opadła mu szczęka. Lily osunęła się na krześle i zakryła twarz dłońmi. - Nie wytrzymam tego - zwróciła się do Tess. – Nie wytrzymam. Spojrzawszy znowu na Annabelle, powiedziała wolno i cicho: - Mamo, rozumiem, że brakuje ci taty, okej? Ale jego śmierć mnie też dotknęła. Próbuję sobie radzić z własnym bólem. Twoje sceny nie pomagają żadnej z nas. - Ojciec będzie bardzo zły! - Podniesiony głos Annabelle przeszedł w nieprzyjemny pisk. Teraz pozostali gapili się na nią otwarcie, unosząc brwi i kręcąc głowami z dezaprobatą płynącą z ignorancji. Lily wstała i odwróciła się od stolika, pozwalając, by jej serwetka zsunęła się z kolan na ziemię, a potem bez słowa weszła do restauracji, ignorując wykrzykuj, I-I Annabelle. Wielkimi krokami minęła stolik gapiów, wysoko unosząc podbródek i odwracając wzrok. Na szczęście w damskiej łazience było pusto. We szła do najdalszej kabiny i usiadła na brzegu sedesu Gdy jej szlochanie odbijało się echem, pozwoliła sobie na najmroczniejszą myśl. Dlaczego to Annabelle nie mogła umrzeć pierwsza? Czemu musiał to być ojciec? Dlaczego nie matka? Posunęła się do tego, że wyobraziła sobie taką sytuację. Ni mniej, ni więcej wyobraziła sobie, że Annabelle zmarła, a ona ma ojca tylko dla siebie: teraz już Stanley nie musi nieustannie obdarzać żony całym swoim oddaniem i uwagą. Wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej. O wiele lepiej. Zycie potoczyłoby się właściwym torem. Poczuła falę wyrzutów sumienia. Otarła oczy grzbietem dłoni i spojrzała przed siebie, na napis znajdujący się na drzwiach kabiny. Ktoś wyrył młodzieńczym charakterem pisma: PÓKI TRAWY, POTY NADZIEI. Wydało jej się to dziwne; zastanawiała się, co za nastolatka zadała sobie trud wyskrobania go w farbie i dlaczego. Drzwi łazienki otworzyły się nagle i ktoś wszedł ostrożnie. Lily zerknęła pod drzwiami i zobaczyła tenisówki Tess. - Lily? Wszystko w porządku? -Aha. Wstała, opuściła kabinę i podeszła do przyjaciółki. Wywróciła oczyma i wzruszyła ramionami.

- Annabelle czuje się już lepiej. Teddy zaczął z nią rozmawiać o malowaniu. Pokazuje jej swoje obrazy w restauracji. Znowu wydaje się szczęśliwa. Ale nie pamięta, że spotkała Teddy'ego parę tygodni temu. Zachowuje się, jakby go widziała po raz pierwszy - powiedziała Tess. - Och. - Przepraszam, że wspomniałam o tym głupim czerwonym pudełku - dodała przyjaciółka. Zerknęła na swoje odbicie w lustrze i odgarnęła z czoła blond loki. - Skąd miałaś wiedzieć? - odparła Lily. Oparła się o ścianę, skrzyżowała ręce na piersi i opuściła wzrok na podłogę. - Z Annabelle coś jest nie w porządku, Lily. - W jakim sensie? - spytała ostrożnie. Popatrzyła na przyjaciółkę. - No cóż, chodzi mi o różne rzeczy. Jej wybuchy gniewu. Problemy z pamięcią. Wydają się nieproporcjonalne, rozumiesz? - Tess pokonała dzielącą je przestrzeń i stała naprzeciw Lily. - Nie, nie. To moja wina. Nie pomogłam jej wystarczająco, naprawdę. Tato życzyłby sobie, żebym wkroczyła i się nią zajęła. Wiesz, jak się o nią troszczył. Sama kompletnie sobie nie radzi. Bez taty jest jak bez powietrza. To takie smutne. Nie wiem, jak jej ulżyć, bo co otworzę usta, ciągle tylko wywołuję problemy. Dlatego zachowuje się tak nieobliczalnie. Po prostu przytłacza ją rozpacz - upierała się Lily. - A może to z nadmiaru wina. Nie sądzisz? Pierwszy kieliszek wypiła naprawdę szybko jak na ponad pięćdziesięcioletnią kobietę - zauważyła Tess. - Fakt. - Lily częściowo w to wierzyła. Możliwe, że zawinił alkohol. - Sam zamówił jej kawę - dodała Tess. - Myślę, że możemy wracać. Wydaje się, że już wszystko z nią dobrze, rozumiesz, w porządku. Powinnyśmy skończyć jedzenie. Następny raz zobaczymy się dopiero za rok. No, chodź. Po powrocie Lily zauważyła, jak ciemne stało się niebo. Świeca pośrodku stołu nadal migotała i tańczyła, rzucając miękki pomarańczowy poblask na twarze Annabelle, Teddy'ego i Sama. Matka śmiała się z czegoś, co powiedział Teddy. Owinięta w sweter Sama dla ochrony przed nocnym chłodem, obejmowała dłońmi parujący kubek z kawą. W tej chwili, pomyślała Lily, wydaje się boleśnie bezbronna - jak ktoś, kto

nazbyt dobrze poznał świat albo nie zna go wcale. - Lily, ten młody człowiek namalował wszystkie obrazy, które wiszą w restauracji. Jest artystą. Czy to nie cudowne? - spytała Annabelle. Jej wcześniejszy gniew się ulotnił. Uśmiech wydawał się szczery. Rozpromieniła się do Teddy'ego, jakby był jej własnym synem. - Wiem, mamo, wspominałam ci o jego obrazach w zeszłym... - umilkła. Annabelle naprawdę nie pamiętała, że Lily jej o tym mówiła. Nie pamiętała nawet wcześniejszych spotkań z młodzieńcem. Tak bardzo przytłoczyła ją strata Stanleya. Lily widziała to teraz. - To rzeczywiście niezwykłe, mamo. Naprawdę robi wrażenie. Przysięgła sobie w duchu, że będzie życzliwsza dla matki. Bardziej tolerancyjna. Postara się w większym stopniu postępować tak, jak zachowywałby się ojciec. Pomoże Annabelle przetrwać okres żałoby i być może przez ten czas jakimś sposobem się do siebie zbliżą. Może mama otworzy się przed nią. Odkryje powody swojego smutku, wyjaśni surowość, przyczyny zmiennych nastrojów. Lily nie wiedziała nic o matki młodości, bo Annabelle zawsze unikała tego tematu. A skoro już o tym mowa, rzadko wspominała też o swoich rodzicach. Jedyni dziadkowie, jakich Lily znała, byli to rodzice Stanleya. Tak bardzo tryskali energią i życzliwością, że brak rodziców Annabelle nie przeszkadzał dziewczynie. Następnego dnia przed świtem Lily stała przy kuchennym oknie, popijając z termosu kawę przeznaczoną na podróż. Rozsunęła zasłony. Jeśli nie liczyć księżyca, niebo było zupełnie czarne. Nie było widać żadnych oznak nadchodzącego dnia. Ruch fal dzielił odbicie księżyca na powierzchni jeziora na splątane pasma blasku. Mimo chaosu sprawiało to kojące wrażenie. Lily drgnęła nieznacznie, kiedy Annabelle podeszła do niej od tyłu. Pośpiesznie nałożyła kubek na termos. - Wcześnie wstałaś - zauważyła matka, przecierając oczy ze snu. Ziewnęła. Caesar, stary basset, przydreptał zaspany do kuchni i klapnął na ziemię obok swojej pani. - Cóż, nic dziwnego. Przecież zdecydowałyśmy, że wyruszymy do Teksasu jak najwcześniej. - Do Teksasu? Co takiego? - Annabelle spojrzała na nią uważnie. - To dzisiaj, mamo. Jedziemy dzisiaj do domu. Muszę wracać do pracy,

pamiętasz? Lily uznała, że matka wciąż nie do końca się obudziła, i podała jej kubek kawy. - Och. Jedziemy dzisiaj do domu? - powtórzyła Annabelle. Wydawała się raczej zbita z tropu niż zaspana. Wzięła kubek, ale się nie napiła. Przeniosła wzrok z dłoni na psa u swoich stóp, a potem na córkę. - Do Teksasu? Wracamy do Teksasu? - Powinnyśmy dotrzeć bez problemu do Kansas City - odparła Lily, przywołując w pamięci mapę, którą studiowała poprzedniego wieczoru, i nie zauważając konsternacji matki. - Jedziemy dzisiaj do domu? - Ton Annabelle stał się gwałtowniejszy. Sięgnęła po imbryk do herbaty, podeszła do zlewu, napełniła go wodą, postawiła na piecu i włączyła palnik. - Co ty wyprawiasz? Zrobiłam już kawę. Wyjeżdżamy za niecałą godzinę, mamo - powiedziała Lily, zauważając zarazem, że Annabelle przekręciła niewłaściwe pokrętło. Szybko wyłączyła kuchenkę. - Och - mruknęła Annabelle. Wyglądała na zagubioną, gdy tak stała owinięta w stary frotowy szlafrok Stanleya, z rozczochranymi włosami i kapciami włożonymi lewy na prawą nogę. Zapatrzyła się na stojący na blacie nietknięty kubek z kawą, który podała jej Lily. - Mamo, kapcie... - zaczęła córka, lecz umilkła. Po chwili odezwała się: Skończę pakować samochód, a ty spokojnie przygotuj się do wyjścia, okej? Chłód poranka sprawił, że gdy znalazła się na zewnątrz, zadrżała lekko. Czekała je długa podróż, więc niecierpliwiła się, aby jak najszybciej być na autostradzie. Wyjazd do rodzinnego domu tak szybko po śmierci Stanleya dobrze zrobił Annabelle. Chata przez wiele lat była ich azylem. Lily nie wątpiła, że w każdym jej zakątku kryją się wspomnienia z młodości matki, choć Annabelle nigdy nie napomknęła ani słowem na ten temat. Raz tylko, podczas zakupów w sklepie spożywczym w miasteczku, matka dziwnie zareagowała na widok mężczyzny, który ją zagadnął, jakby pamiętał ją z lat młodości. Kiedy go pierwszy raz spotkały, Lily i Annabelle właśnie przystanęły, oglądając w pojemniku ziemniaki do pieczenia. Wybór był równie niewielki jak sam sklepik, który niewiele się zmienił, odkąd Annabelle była małym brzdącem. Ze swą skrzypiącą drewnianą podłogą, wydeptaną i poszarzałą ze starości, wydawał się Lily zawieszony w czasie. Starannie

ustawione rzędy puszek, torebki ryżu i mąki wskazywały drogę do działu z pieczywem i lodówki z mięsem, przy której urzędowali jowialni właściciele, jednym tchem witający klientów i informujący ich o promocjach. Gdy nieznajomy zagadnął; Annabelle, ta zbladła, a po jej twarzy przemknął wyraz paniki. Natychmiast wysunęła się przed córkę, zasłaniając ją przed mężczyzną obronnym, opiekuńczym ruchem. Lily nigdy wcześniej go nie widziała. Uznała, że chyba był starszy od matki o sześć, może siedem lat. Nawet teraz, koło sześćdziesiątki, zachował tę pociągającą niesforność robotnika fizycznego. Wyglądał, jakby życie dało mu w kość; jak gdyby nieraz flirtował z katastrofą. Pali, zapewne nie wylewa za kołnierz, a może nawet jest kobieciarzem, domyślała się Lily. Sprawiał wrażenie niewykształconego, ale wydawał się śmiały i zadziorny, niemal wyzywający. Oczy miał znużone, lecz zarazem przenikliwe. Nosił dżinsy i zniszczoną koszulę z logo miejscowego sklepu żelaznego. Lily pamiętała, jak przemknęła jej przez głowę myśl, że ten mężczyzna raczej nie wygląda na przyjaciela jej wykształconego ojca. Ani nadzwyczaj porządnej i wytwornej matki, skoro już o tym mowa. Stanął jak wryty, otwarcie gapiąc się na Annabelle. Lily musiała przyznać, że matka istotnie prezentowała się tego dnia uroczo. Długie siwiejące włosy miała schludnie splecione, tak że odsłaniały twarz. Gładka skóra zarumieniła się lekko po pobycie na świeżym powietrzu. Była ubrana na sportowo, przez co sprawiała wrażenie energicznej, niemal młodzieńczej. - Annabelle? Annabelle Doyle? To naprawdę ty? Niemożliwe. Boże, to ty! Kurde, co za niespodzianka. Ile to już lat? - rzucił mężczyzna, wchodząc do ich alejki. Był wysoki i górował nad nimi. Lily zauważyła, że jedyne, co miał w koszyku, to bochenek chleba z piekarni i sześciopak piwa. - Storm. Annabelle Storm - brzmiała lodowata, pełna rezerwy odpowiedź. - A, tak, tak, słusznie, Storm. Obrócił się i spojrzał z uznaniem na Lily, która poczuła się zakłopotana, lecz jedynie z powodu zachowania matki. A to z pewnością twoja córka? Jak to w ogóle możliwe? - Owszem, to moja córka. Stanleya i moja - potwierdziła Annabelle

precyzyjnie, ostrym tonem. Wydawała się taka drobna przy tym nieznajomym mężczyźnie, ale nieustraszenie nie ustępowała pola i wyzywająco patrzyła mu w oczy. - Cóż, to jest coś! Wygląda całkiem jak ty. Wierzyć się nie chce, że... Na chwilę pogrążył się we wspomnieniach, nie wiedząc, jak pokonać dystans i oficjalną postawę dawnej znajomej. Pogładził w zamyśleniu podbródek. - Mhm, cóż, bardzo miło było spotkać cię znowu, Frankie, ale naprawdę musimy już iść. Do widzenia – wtrąciła Annabelle. Wykorzystując jego wahanie, odwróciła się szybko, upuszczając ziemniaki do pojemnika. Jednym płynnym ruchem złapała córkę za rękę i wymaszerowała ze sklepiku. Oddaliły się szybko, nie oglądając się za siebie. Kiedy Lily spytała później, kto to był, Annabelle odparła, że szczerze mówiąc, nie jest pewna. Może nawet wcale nie miał na imię Frankie, dodała i zmieniła temat. Lily nie potrafiła sobie wyobrazić, by dorosły człowiek używał takiego zdrobnienia. Frankie? Może matka się pomyliła. Na drzewie nad jej głową zahukała sowa. Świt był tak ciemny, że równie dobrze wciąż jeszcze mogła panować noc. Lily otworzyła bagażnik samochodu i wsunęła swoje walizki w głąb, by zostawić miejsce na bagaż matki. Annabelle zawsze zabierała w podróż znacznie więcej rzeczy, niż było potrzeba. Młodsza kobieta uśmiechnęła się na tę myśl, lecz uśmiech szybko zbladł, kiedy podniosła walizkę matki. Okazała się tak lekka, że Lily aż się zatoczyła. Podniosła drugą torbę i trzecią i przekonała się, że ważą równie mało. Kiedy do nich zajrzała, okazało się, że są puste. Zupełnie puste. Matka nic nie spakowała. Nagle przypomniało jej się, co powiedziała Tess. Że z Annabelle coś jest nie w porządku; że to zagubienie wydaje się nieproporcjonalne do sytuacji. Potem jednak uświadomiła sobie mgliście, że przez ostatni rok, a może nawet kilka lat, to ojciec pomagał mamie niemal we wszystkim, nie wyłączając pakowania. Robił to odruchowo i zdawało się, że bardzo to lubił. Lily podziwiała jego całkowite oddanie wobec Annabelle; nigdy nie przemknęło jej przez myśl, że pomagał żonie, ponieważ nie poradziłaby sobie sama. Westchnęła ciężko. Stanley odszedł na zawsze. To wszystko musi potrwać. Chwyciła puste walizki matki i ruszyła z powrotem do chaty.

Wciąż ziemia Mnie wspierała Bez przyjaciela Moja jedyna pociecha Ten świat Ułudy. L. STORM

Rozdział 7

ANNABELLE

Początek czerwca przyniósł ze sobą niemal codzienne ulewy. Teksaskie niebo pozostawało bezbarwne, powietrze duszne. Wieczorami nadciągały burze; olbrzymie fioletowe chmury piętrzyły się na horyzoncie w niebosiężnych, złowróżbnych zaspach utkanych z mgły. Niemal co noc rozlegał się daleki huk grzmotów i w oddali majaczyły suche rozbłyski. Minęły dwa miesiące od śmierci Stanleya oraz tydzień od powrotu Lily i matki z chaty nad jeziorem. Annabelle tęskniła za mężem bardziej, niż potrafiłaby sobie wyobrazić. Nigdy nie czuła się równie osamotniona, równie niepewna siebie. Kiedy nadchodził deszcz, miała wrażenie, jakby niebiosa płakały razem z nią. Przez większość dni zadowalała się przesiadywaniem cicho w jego gabinecie i rozmyślaniem. Albo czytaniem książek oraz gazet. Jej fascynacja papierem dotyczyła raczej zdjęć niż tekstu, więc wybierała najczęściej duże, barwne albumy o podróżach. Czasem czytywała nawet wiersze napisane przez Lily w ostatnich latach. Nie miały tytułów. Jeśli Annabelle rozumiała kiedyś poezję, była to już przeszłość. Lecz rozkoszowała się obrazami, jakie córka potrafiła namalować za pomocą słów. W zasadzie tylko tym dla niej były: słowami; fantazyjnymi słowami na papierze. Lily jest bardzo zdolna. Czy kiedyś jej o tym powiedziała? Jedyne, co pamiętała, to pragnienie,

by córka dawała z siebie wszystko. By nigdy się nie poddawała. Nigdy. Wydawało się to niekiedy zbyt surowe, lecz było konieczne. Własne zapiski Annabelle ograniczały się do dzienników, które nie miały w sobie nic literackiego czy twórczego; zwykły rejestr obserwacji. Niekiedy mijały całe lata bez choćby jednej notki, potem jednak następowało wydarzenie albo pojawiało się uczucie wymagające utrwalenia i wtedy z zapałem zabierała się do pisania. Większość zapisków przypominała dziecięcy pamiętnik, chaotyczny i pełen emocji. Zamierzała je zniszczyć, ale nigdy tego nie zrobiła. Wyjrzała przez okno gabinetu. Było uchylone i firanki poruszały się w lekkim wietrze. Zapadła już noc. Zapach deszczu mieszał się z wonią starego drewnianego biurka i zniszczonych książek, przynosząc jej ukojenie. Spojrzała na otwarty dziennik leżący przed nią na blacie, jakby widziała go po raz pierwszy. Włożyła okulary i popatrzyła na słowa, które zanotowała wcześniej tego dnia. „Wiem tylko tyle, że wiem wystarczająco wiele, by wiedzieć, że nie wiem za wiele", przeczytała cicho, niemal szeptem. Przełknęła z wysiłkiem ślinę, nie rozumiejąc, czemu to napisała. Poza tym strona była pusta. Annabelle zamknęła zeszyt. Nagle uświadomiła sobie, że umiera z głodu. Nie pamiętała, kiedy ostatnio coś jadła. Zastanawiając się nad tym, uświadomiła sobie, że do pokoju przyczłapał basset. Zaskowyczał cicho u jej stóp. Położył jej głowę na kolanach i spojrzał żałośnie w oczy. Uśmiechnęła się i poklepała go z roztargnieniem. - Założę się, że też jesteś głodny, hmmm? - powiedziała, próbując sobie przypomnieć, jak pies się wabi. W tej chwili jego imię pochłonął mrok pustego wieczoru. Im dłużej pieściła ulubieńca, tym bardziej nie potrafiła przywołać w pamięci jego imienia. Gładziła go coraz mocniej, aż w końcu się odsunął. - Co powiesz na to, żebyśmy poszli do kuchni i zobaczyli, czy uda mi się znaleźć dla ciebie coś do jedzenia, stary piesiuniu? Ostatecznie zdecydowała się go nazywać „starym piesiuniem". Zaniepokoiło ją, że pies jej się wyrwał. Gdyby tylko mogła sobie przypomnieć, jak się wabi. Basset ruszył za nią posłusznie i przyglądał się, kiedy otwierała lodówkę. Obserwował, gdy stała zapatrzona w kolekcję resztek jedzenia oraz

posiłków, które ktoś dla niej przygotował, aż w końcu wyjęła talerz z ryżem i kurczakiem. Potem weszła do spiżarni i zatrzymała się tam jeszcze dłużej. Kiedy pies zaskowyczał, wybrała puszkę gruszek w syropie i zaczęła się zastanawiać, jak ją otworzyć. - Gdzie twoje psie jedzenie? Nie masz swojego jedzenia? - spytała Caesara, jakby się spodziewała, że jej to pokaże. Wzdrygnęła się, gdy pies przechylił głowę na bok i zaszczekał. Coraz niecierpliwiej szukała czegoś do otwarcia puszki. Wreszcie pod kuchennym zlewem znalazła młotek i gwoździe. Po chwili niepewnego namysłu zaczęła wbijać w puszkę wielki gwóźdź. Powtarzała to co kawałek wzdłuż krawędzi pokrywki, aż wreszcie udało sieją odgiąć. Poszarpana blacha rozorała jej kciuk. Gdy popłynęła krew, Annabelle przerwała na chwilę i owinęła dłoń kawałkiem papierowego ręcznika. Wlała gruszki na talerz obok ryżu z kurczakiem i postawiła go na podłodze, a potem lekko podrapała Caesara za uszami. - Proszę bardzo, piesuniu. Podczas gdy jadł żarłocznie, zaczęła metodycznie nakrywać do stołu w jadalni, z dłonią krwawiącą i wciąż zawiniętą w ręcznik. Wyjęła z kredensu płócienne serwetki, odświętne sztućce, kryształy od Waterforda i najlepszą porcelanę. Wolno rozmieściła dziesięć nakryć, starannie układając przy każdym nóż i łyżkę, talerzyk do sałatki oraz głęboki talerz. Zadowolona, że wszystko znalazło się na właściwym miejscu, odeszła, porzucając na stole zakrwawiony, zmięty ręcznik. Dom był ciemny. Zbyt ciemny, pomyślała. Ciemności budziły w niej obawę, wręcz lęk. Ciemności i cisza. Jedynym dźwiękiem, jaki słyszała, było mlaskanie Caesara wylizującego talerz. Nasłuchiwała, aż ucichło, zagłuszone cichym stukaniem deszczu o szyby. - Lily? Lily! Jej głos poniósł się echem po domu. Ależ oczywiście, Lily nie ma. Annabelle przypomniała sobie o tym nagle. Lecz ma przyjść niedługo, prawda? Przyjdzie. Trochę wycofana, z lekką rezerwą, ale się zjawi. Przyjdzie. Annabelle zaczęła wędrować z pokoju do pokoju, zapalając światła. Stanęła cicho przy łóżku. Skotłowane, zmięte koce tworzyły kłąb, jakby zmagały się z nocnym koszmarem. Wydało jej się to niepokojące, niemal

przerażające. Kto to zrobił? Odruchowo schyliła się i zajrzała pod łóżko. I wtedy je zobaczyła. Czerwone pudełko. Sięgnęła po nie i zaczęła je przysuwać po kawałeczku. Okazało się mniejsze, niż zapamiętała. Zbyt małe. Ale to było czerwone pudełko. Pudełko po butach zawinięte w jasnoczerwony papier. Coś wydawało się nie w porządku, lecz mimo to je otworzyła, wiedząc, że w środku kryją się ważne fakty z jej życia. Fragmenty, które musiała odzyskać, żeby móc się ich na chwilę uchwycić; poczuć je, rozkoszować się nimi, a w końcu się od nich uwolnić, pozbyć się ich. Lecz nawet zdejmując pokrywkę, wiedziała, że wszystko jest nie tak. Pudełko okazało się jedynie prezentem, który ukryła przed Stanleyem zeszłej zimy. Zajrzała do środka. Na dnie leżały bezużytecznie nowe, grube skórzane rękawice z palcami złożonymi jakby w czczej modlitwie. Stanley nigdy ich nie nosił. Zapomniała mu je dać, a teraz mąż już nigdy ich nie włoży. Annabelle zaczęła płakać. Siedziała na podłodze, opłakując nieżyjącego męża, samą siebie, córkę i wszystkie smutne wydarzenia na świecie. Serce jej pękało, jak gdyby rozpadało się na kawałki. Caesar przydreptał i usiadł obok. Polizał Annabelle po twarzy. Jego oddech cuchnął czymś przypominającym gruszki z kompotu, lecz nie całkiem umiała zidentyfikować tę woń. Gdy na wyświetlaczu zmieniła się minuta, jej uwagę przyciągnęły czerwone cyfry elektronicznego zegara na szafce przy łóżku. Wskazywały niewłaściwy czas. Będzie musiała to poprawić. Zegar gubił całe godziny. Chwytając się szafki, wstała, wpatrzona w wyświetlacz i przekonana, że godzina musi być źle ustawiona, choć właściwie nie rozumiała, co oznaczają cyfry. Oderwała od nich wzrok. Obok zegara leżała duża książka adresowa wsunięta częściowo pod aparat telefoniczny. Annabelle sięgnęła po nią i zaczęła przewracać strony. Pierwsza część zawierała numery alarmowe, telefony korporacji taksówkarskich i jakieś inne, które nic jej nie mówiły. Otworzyła notes na literze „S"; rozpoznała szereg adresów i numerów przy nazwisku „Storm". Kiedy doszła do Myrtle Storm, zawahała się, zmarszczyła brwi, a w końcu przeczytała na głos: Myrtle Storm. Ciotka Stanleya. Minęło wiele czasu, odkąd widziały się ostatni raz. Jak wiele? Ile go mogło upłynąć? Czy to nie ciocia Myrtle była tak ogromnie miła?

Czy nie witała zawsze Annabelle w swoim domu tak gościnnie i życzliwie? Tak, naturalnie. Była też wielką ekscentryczką. Tuż obok salonu, wprost na frontowym ganku, kazała zbudować wielką ptaszarnię pełną synogarlic i zięb. A w domu trzymała kolejne ptaki. Wielkie, gadające ptaki, którymi opiekowała się niczym dziećmi. Bezdzietna ekscentryczką, stara panna. Ogromnie kochała Lily i zawsze pamiętała o jej urodzinach. Kiedy Annabelle widziała się z nią ostatnio, ciocia Myrtle zapraszała, by wpaść do niej przy okazji. Nie ma potrzeby dzwonić - powiedziała - po prostu zajrzyjcie w ciągu dnia albo wieczorem. Więc czemu tego nie zrobiłam, dziwiła się Annabelle. Dlaczego czekałam tak długo? Spojrzała na adres. Nie wydawał się znajomy. Ale ciocia mieszkała w Georgetown, zaraz na północ od Austin. Wcale nie tak daleko. Annabelle wiedziała, że zabłądzi. Nie znosiła jeździć w nieznane miejsca. Lecz powinna pojechać. Tak dobrze byłoby zobaczyć znowu ciocię Myrtle. Oczywiście trzeba zawiadomić ciocię o śmierci Stanleya. Chciałaby to wiedzieć. Ostatecznie był wnukiem jej brata. Postanowiła wezwać taksówkę. Wystukała numer korporacji Blue Cab i słuchała. Kiedy zgłosiła się dyspozytorka, Annabelle oświadczyła, że natychmiast potrzebuje taksówkę, a potem wolno odczytała do słuchawki adres cioci Myrtle. - Okej. Okej, proszę pani, ale dokąd podstawić wóz? To znaczy, gdzie pani jest teraz? - spytała niecierpliwie kobieta. - Och, tak, proszę chwileczkę zaczekać. Gdzieś to tu musi być. Zaczęła kartkować notes z nagłym zdenerwowaniem. Przeczytała dyspozytorce adres znaleziony na wewnętrznej stronie okładki. - Jestem pewna, że to tutaj. Tak, to musi być tutaj. - Mhm. Okej. Jest pani całkowicie pewna? - W tonie dyspozytorki pojawiła się protekcjonalna nuta, która nie podobała się Annabelle. - Oczywiście. - Starała się, by zabrzmiało to wyniośle, lecz zamiast tego głos załamał jej się niepewnie. Kobieta poinformowała, że taksówka zjawi się za około dziesięciu minut. Annabelle usiadła na skraju łóżka, by zaczekać. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie ciocię Myrtle. Uśmiechnęła się do wspomnienia starszej pani w ogrodzie, schylonej pod naporem wiatru, wieszającej na sznurze świeżo

wyprane ubrania. Widziała ciocię w jednej z jej bezkształtnych pastelowych sukienek, jak niestrudzenie rozwieszała żółte, czerwone, pasiaste i kwieciste ubrania trzepoczące wściekle w letnich podmuchach. Annabelle miała ochotę podbiec do cioci Myrtle ze wspomnień, by się poskarżyć, że Stanley odszedł i zostawił ją zupełnie samą. Wiedziała, że ciocia pocieszyłaby ją jak dziecko. Otworzyła oczy i spojrzała na notes, który trzymała w dłoni. Był otwarty na adresie cioci Myrtle, co ją zaskoczyło. To idealny wieczór na krótką wizytę. Oczywiście będzie musiała wezwać taksówkę, bo sama zdecydowanie nie miała ochoty prowadzić. Spostrzegła, że na pierwszej stronie zapisano telefon tylko jednej korporacji taksówkowej. Sięgnęła po słuchawkę i wystukała numer. Blue Cab - zgłosił się leniwie jakiś głos. Annabelle podała dyspozytorce swój adres, zapisany wyraźnie po wewnętrznej stronie okładki notesu, i na tym samym oddechu wyrecytowała adres cioci Myrtle jako swój cel. - Czy nie telefonowała pani do nas przed chwileczką? Nie minął nawet kwadrans. - Nie, nic podobnego. Wcale do państwa nie dzwoniłam - zaprzeczyła Annabelle. - Taksówka już stoi pod pani domem - burknęła dyspozytorka, mocno zirytowana. - Och. Jak to możliwe? To znaczy, przecież dopiero co podałam pani adres. Annabelle była zszokowana, że samochód już się zjawił, i jeszcze bardziej zdumiona opryskliwym tonem kobiety. Podziękowała, wyjrzała przez okno i aż sapnęła, widząc wóz zaparkowany przed domem. Kobieta prowadząca taksówkę spodobała jej się od pierwszej chwili. Przy kości, o skórze w kolorze kawy, terkotała bez ustanku, przerywając jedynie po to, by odrzucić głowę do tyłu i roześmiać się z własnej paplaniny. Śmiech miała ogłuszający. Annabelle podziwiała jej proste białe zęby i bystre brązowe oczy. Na obu przegubach nosiła liczne jaskrawe bransoletki, a jej głowę zdobiły długie, cienkie warkoczyki, nadające jej królewski wygląd. Już po pięciu minutach jazdy Annabelle wiedziała, że kobieta ma na imię Pearl, że dwa razy była zamężna i dwa razy się rozwiodła, że nie ma żyjących dzieci i marzy o zostaniu śpiewaczką operową. Zaśpiewała nawet - i to znakomicie. Miała ogłuszający alt z wyraźnym vibrato.

Annabelle zanuciła z nią do wtóru nieokreślony hymn gospel. - Więc, pani siostro, wszystko okej? Co pani robi poza domem w środku nocy? - spytała Pearl, wjeżdżając na autostradę. - Co? Właściwie nie jest aż tak późno. Po prostu chciałam odwiedzić cioteczną babkę męża. Nie widziałam jej od bardzo dawna i, no cóż zachichotała lekko - dałam się ponieść impulsowi. - Impulsowi? Święta prawda. Myślałam, że tak późno jedzie pani do kogoś chorego. To na pewno jego cioteczna babka? Ile mniej więcej ma lat? Jeśli nie jestem zbyt wścibska, naturalnie - spytała Pearl, zerkając szybko na nią we wstecznym lusterku. - Ile ma lat? Chyba nie wiem dokładnie. Nigdy nikomu nie zdradziła. A ja nie pytałam. Annabelle wpatrywała się w potylicę Pearl, podziwiając kunsztowne warkoczyki. - Mhmm. Taksówkarka ucichła, jakby w duchu zbierała siły do następnego występu. Milczenie przeciągnęło się jednak chwilę i pustą przestrzeń wypełniło mruczenie silnika taksówki. - Tak, ciocia Myrtle to ciekawa postać. Uwielbia naszą córkę Lily. Po prostu uwielbia - dodała Annabelle po kilku minutach, przerywając ciszę. - Ma pani córkę? Jak miło. Gdzie? - spytała Pearl. - W Austin. Mieszka w Austin. Kończy studia magisterskie na Uniwersytecie Teksaskim. Annabelle nie była pewna, czy to prawda, ale nie umiała sobie dokładnie przypomnieć, co Lily mówiła o swoim życiu. - A pani mąż? Stanley? Gdzie on się podziewa? Nie chciał się wybrać z panią w odwiedziny do cioci? - dopytywała Pearl. - Nie, nie, został w domu - odparła, wyglądając przez okno. Ruch zamarł. Prawie żadnych samochodów. Czyżby wypadło jakieś święto, a ona nawet o tym nie wiedziała? Na przykład Święto Pracy. Czy w Święto Pracy przypada dzień wolny? - Niezbyt wiele samochodów dziś wieczorem. - Tak późno to normalne. Pearl zerknęła na pasażerkę we wstecznym lusterku. Jej jawna ciekawość powoli przechodziła we współczucie. Annabelle poczuła się nieswojo pod

spojrzeniem kobiety. Skrępowana zaczęła strzepywać z sukienki zmechacone kulki materiału. - Dokąd jedziemy? - spytała. - Zdaje się, że to okropnie daleko. - No jak to dokąd, do Georgetown, pod adres, który mi pani dała - odparła taksówkarka, uważnie obserwując ją w lusterku. Zwolniła i skręciła na zjazd z autostrady. - Do pani cioci, pamięta pani? Prawie jesteśmy na miejscu. Widząc, że dom cioci Myrtle jest ciemny, Annabelle poczuła obawę. Budynek wydawał się też inny. Czy zmienił się ogród? A może to dom został odmalowany? Przebudowany? Nie była pewna. Nie świeciło się ani jedno światło. Ciocia Myrtle z pewnością jest chora. Czy potrzebuje pomocy? Czemu nie zadzwoniła? Wysiadając z taksówki, Annabelle obejrzała się na Pearl. - Tak, to z pewnością adres, który mi pani podała, pani siostro. Ale spokojnie, niech się pani nie niepokoi. Zaczekam - zapewniła taksówkarka, jakby czytając jej w myślach. Annabelle zastukała do drzwi dużą mosiężną kołatką. Zastanawiała się, czy kołatka nie służy tylko do ozdoby. Wydawała się zbyt głośna. Z pewnością ciocia Myrtle zerwie się z łóżka i otworzy. Annabelle czekała. Policzyła głośno do dziesięciu i zastukała ponownie. Tym razem delikatniej. Rozejrzała się dokoła. Po obu stronach drzwi stały czerwone pelargonie w glinianych donicach, oświetlone bursztynowym blaskiem lampy na ganku. Miejsce, gdzie dawniej znajdowała się ptaszarnia, zajmowały następne nieokreślone rośliny i kwiaty. Co się stało z synogarlicami i ziębami?, zdziwiła się Annabelle. Zwieszające się pędy i donice niemal zasłaniały ozdobną drewnianą ławeczkę, lecz po ptakach nie zostało ani śladu. Podobnie jak po powitalnym gruchaniu gołębic, ćwierkaniu zięb, woni ziarna i odchodów. Tylko milczące rośliny. Jak żywe stanęło jej przed oczami wspomnienie cioci Myrtle, która w pewną Wielkanoc obdarowała ją na pożegnanie mnóstwem roślin doniczkowych. Były pięknie zadbane, lecz po paru tygodniach u Annabelle większość zwiędła i uschła. Znowu policzyła do dziesięciu. Chwyciła kołatkę, ale powstrzymała się raptownie, słysząc odgłos kroków. W holu zapaliło się światło. Drzwi uchyliły się lekko.

-Tak? Był to jakiś mężczyzna. Młody, około trzydziestki, przecierał energicznie oczy od światła na ganku. - Czego pani chce? - Szukam Myrtle Storm - wyjaśniła, uznając, że musi to być młody siostrzeniec, o którego istnieniu nie wiedziała. Próbowała zerknąć ponad jego ramieniem, ale dom był ciemny, a drzwi uchylone tylko na tyle, by mogła zobaczyć jego twarz oraz to, że mężczyzna ma na sobie piżamę. Wydało jej się to dziwne. Czyżby też był chory? - Kogo? Kogo pani szuka? - spytał trochę przytomniej. - Cioci Myrtle. Jestem Annabelle Storm. Żona Stanleya. Czy ona zachorowała? Coraz bardziej zaniepokojona, starała się zajrzeć do świata Myrtle obok zasłaniającego wejście młodzieńca. - Nikt taki tu nie mieszka. Pomyliła pani adres - odparł. Otworzył drzwi trochę szerzej i uważniej przyjrzał się gościowi. Wyjrzał na podwórze i zauważył taksówkę. - Nie. Nie, nie pomyliłam. To tutaj. Podsunęła mu książkę adresową otwartą na nazwisku cioci Myrtle. Zaczęła w niej narastać głucha panika. Mężczyzna nawet nie spojrzał. Poruszył się niespokojnie. - Proszę posłuchać, tutaj nie mieszka nikt o tym nazwisku. To mój dom. Pani oraz notes są w błędzie. A teraz, jeśli pani pozwoli... Zaczął zamykać drzwi, lecz odruchowo je złapała. - Coś jej się stało. Gdzie ona jest? I gdzie się podziały ptaki? Proszę, niech mi pan powie. - Głos zaczął jej drżeć. - Ptaki? Czy pani zwariowała? Trafiła pani w niewłaściwe miejsce. Nie wiem, kim jest Myrtle Storm. Mieszkam tu od dwunastu lat. To mój dom. Radzę, żeby pani sobie poszła, bo inaczej wezwę policję - odparł głosem, w którym wzbierał gniew. - Policję? Może to ja powinnam wezwać policję! - krzyknęła, kiedy drzwi zatrzasnęły jej się gwałtownie tuż przed nosem. Stała, wpatrując się w nie, w zimną mosiężną kołatkę i wycieraczkę z napisem „Witajcie, przyjaciele". Światło na ganku zgasło i wszystko ogarnął mrok. Annabelle nasłuchiwała własnego oddechu w ciemności. Wydawał się

urywany, nieznajomy, jakby to ktoś obcy oddychał zamiast niej. Pelargonie w doniczkach majaczyły niczym sięgające po nią liściaste cienie. Nagle poczuła na karku czyjś oddech. Zastygła. Duża, pokryta odciskami dłoń chwyciła ją za rękę. Annabelle poczuła, jak krew ścina się jej w żyłach. Obróciła się błyskawicznie, gotowa się bronić. Była to Pearl. - On coś jej zrobił. Coś strasznego... ona nie... - wyrzuciła z siebie szeptem. Czuła się nieznośnie bezradna. - Chodź, pani siostro. Twojej cioci tu nie ma. Lepiej się zbierajmy powiedziała cicho Pearl. Wzięła Annabelle pod rękę i poprowadziła z powrotem do taksówki. Annabelle wpatrywała się w dom cioci Myrtle przez tylną szybę, kiedy samochód ruszał od krawężnika. W oknach znowu było ciemno. Próbowała sobie wyobrazić, co się mogło stać z ciocią Myrtle i jak to możliwe, że upłynęło tak wiele czasu. Cichy głosik w jej wnętrzu przekonywał, że mężczyzna kłamał; wiedział doskonale, gdzie się znajduje ciotka Stanleya. Może zrobił jej jakąś krzywdę? Co Annabelle powie mężowi? Zastanawiała się, czy mimo wszystko nie powinna zadzwonić na policję. Zauważyła, że Pearl spogląda na nią we wstecznym lusterku, ale nic nie powiedziała. - Chce pani wracać do domu, pani siostro? - spytała w końcu. - Nie. Nie, mogłaby pani chwilę po prostu pokręcić się w okolicy? Muszę się zastanowić. Czuła się zagubiona, wytrącona ze zwykłych kolein. Była wdzięczna za towarzystwo Pearl, z jej mnóstwem warkoczyków, bransoletek i życzliwości. Czy kierowcy taksówek zawsze są tacy życzliwi? - Nie ma sprawy. - Albo może powinnam odwiedzić Lily. Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz widziałam się z córką - stwierdziła Annabelle. - Ma pani adres? - spytała taksówkarka. - To może być naprawdę niezły pomysł. Annabelle przeczytała adres Lily. Westchnęła i zamknęła oczy. W jej duszy rozlewała się coraz większa pustka, której w żaden sposób nie potrafiła powstrzymać. - To chwilę potrwa, pani siostro. Ten adres znajduje się dokładnie na przeciwnym końcu Austin. - Pearl w zamyśleniu ściągnęła wargi i pozwoliła

sobie na ciche gwizdnięcie. - Dobrze. W porządku. To znaczy, po prostu jedźmy tam - poprosiła Annabelle, opierając głowę o krawędź kanapy. Czuła się głodna i zmęczona. Bardzo zmęczona. Wydawało się, że minęło zaledwie parę minut, kiedy taksówka się zatrzymała. Annabelle szeroko otworzyła oczy, zaskoczona widokiem Pearl, która przypatrywała się jej, całkowicie odwrócona na fotelu. Twarz taksówkarki, słabo oświetlona lampką pod deską rozdzielczą, była pełna niepokoju. Otoczona milionem cienkich, splątanych warkoczyków, wydawała się szalona, wręcz groźna. Annabelle zadrżała. Uświadomiła sobie, że Pearl mówi coś do niej miękkim, zatroskanym głosem, który brzmiał dziwnie, lecz zarazem z jakiegoś powodu komicznie. - Co? Co? Przepraszam, musiałam się zdrzemnąć - odparła, tłumiąc śmiech. Usiadła prosto na kanapie. Co to za miejsce? - Pani siostro, dojechałyśmy. To adres pani córki. Pearl zwracała się do niej jak do małej dziewczynki, która właśnie obudziła się z drzemki. - Och, naprawdę? Mojej córki? Jak miło. O, nie, ale niech pani spojrzy, nigdzie się nie świeci. Zdaje mi się, że jej samochód stoi na podjeździe. Lily musi być w domu, ale wszędzie jest ciemno - powiedziała Annabelle żałośnie, rozczarowana. Z dłonią na klamce drzwi samochodu odwróciła się do Pearl i zapytała: - Zaczeka pani? - Jasne. Niech pani idzie śmiało. Mam iść z panią? - Nie, dam sobie radę. Annabelle zauważyła, że ganek frontowy Lily przypomina ganek cioci Myrtle, tyle tylko, że donice były większe, z wyglądu bardziej surowe i ustawione porządniej, by zostawić miejsce dla plecionego hamaka pełnego książek. Podniosła jedną z nich. Był to zbiór utworów T.S. Eliota. Uśmiechnęła się. Córka zawsze uwielbiała poezję. Już gdy była małą dziewczynką, fascynował ją każdy wiersz. Nacisnęła przycisk dzwonka, lecz potem postanowiła zapukać. Dom był taki cichy. Z pewnością Lily nie położyła się wcześniej spać? Czy nie miały zjeść razem kolacji? Czekała na córkę wiele godzin. To bardzo podobne do Lily, dać się pochłonąć jakiejś wzniosłej pracy i zapomnieć o własnej matce.

Annabelle zaczęła walić w drzwi, nagle zirytowana. Rozległy się kroki, odgłos otwieranych zamków i wreszcie drzwi uchyliły się wolno. W wejściu pojawiła się Lily, zaspana, w szortach i za dużym T-shircie. Na nogach miała japonki, włosy tworzyły chaotyczną plątaninę nieposłusznych kosmyków. - Mamo? Co ty tu robisz? Nie powinnaś spać? Przyśnił ci się koszmar? spytała, ujmując ją za rękę i pociągając do środka. - Lily, doprawdy. Umówiłyśmy się na obiad, nie pamiętasz? Spójrz tylko na siebie. Zapomniałaś, prawda? - oświadczyła Annabelle, cmokając z dezaprobatą. - O czym ty mówisz? Mamo, jest trzecia trzydzieści nad ranem. A ty masz na sobie szlafrok. Poza tym zjadłyśmy kolację wczoraj o siódmej. U ciebie w domu. Powiedziałam, że dzisiaj rano przyjadę znowu - tłumaczyła córka, trzymając ją na wyciągnięcie ramion. - Jesteś w koszuli nocnej i w tenisówkach. - Wielkie nieba, wcale nie jadłyśmy żadnej kolacji o siódmej - zaprzeczyła Annabelle i spojrzała na swój szlafrok. Bo to był szlafrok. Wydawało jej się, że to sukienka, ale miała na sobie szlafrok. Otuliła się nim ciaśniej. - Jak się tu dostałaś? - spytała córka, podchodząc do okna, by wyjrzeć. Wzięłaś taksówkę? Kazałaś jej czekać? Mamo? - Taksówkę? A, tak. To Pearl. Jest bardzo miła. Czeka na mnie - potwierdziła Annabelle. - Pearl. Okej, zapłaciłaś jej za kurs? - dopytywała Lily. - Za kurs? Co? - Spojrzała szeroko otwartymi oczami. - O, nie - jęknęła córka. - Zostań tu, ja się tym zajmę. Odwiozę cię do domu albo jeśli wolisz, możesz zostać tutaj. Nie czekając na odpowiedź, wyszła na ulicę. Annabelle, drepcząca za nią ostrożnie w odległości kilku kroków, pomachała wesoło Pearl. - Ile ona jest pani winna? - Lily nachyliła się na tyle, by znaleźć się na poziomie oczu taksówkarki, która bynajmniej nie starała się być miła. - Sto trzy dolary - odparła zdecydowanie. - Co takiego? Sto... - Lily aż sapnęła. Obejrzała się na matkę.

- Wybrała się z północno-zachodniego Austin na północ Georgetown, a stamtąd do południowo-zachodniego Austin. - Pearl obserwowała uważnie Annabelle, jakby próbowała czytać jej w myślach. - Pani mama koniecznie chciała odwiedzić ciocię Myrtle w Georgetown. - Ciocię Myrtle? Przecież staruszka od lat nie żyje. Co ona sobie wyobrażała? Lily zwróciła się do Pearl, nie spodziewając się odpowiedzi. Zerknęła znowu na matkę, udającą, że nic ją to wszystko nie obchodzi. - Wyobrażała sobie, że chce odwiedzić ciocię, to wszystko - prychnęła Pearl opiekuńczym tonem, po czym dodała: - Lily, mogę tak do pani mówić?, pani mama jest bardzo zagubiona. Bardzo zdezorientowana. To nie moja sprawa, ale powinna pani cały czas mieć ją na oku. Wiem trochę o podobnych wypadkach. Kiedyś opiekowałam się taką starszą panią, zanim zaczęłam jeździć na taksówce. Dalej bym się nią opiekowała, ale biedaczka w końcu umarła, Panie świeć nad jej duszą. - Mój ojciec zmarł zaledwie przed paroma miesiącami -wyjaśniła Lily. - Od tamtej pory mama jest kompletnie rozbita. Byli małżeństwem długi czas. - Mhmmm, rozumiem, aha. Ale to nie to - odparła Pearl, patrząc jej prosto w oczy. Zerknęła w stronę Annabelle, a potem wyszeptała coś, czego ta nie mogła dosłyszeć. - Oczywiście zapłacę za taksówkę, Lily - oświadczyła Annabelle, unosząc torebkę, którą jak nagle sobie uświadomiła, miała zawieszoną na ramieniu od wyjścia z domu. - Zatem ile mówiłaś, że to było? - Nie, mamo, ja zapłacę - odparła ze znużeniem córka. - Pójdę tylko po portfel. Ruszyła w stronę domu, ale Pearl powstrzymała ją, kręcąc głową pokrytą cienkimi warkoczykami i unosząc w górę ręce, aż zadzwoniły bransoletki. - Nie trzeba - powiedziała - naprawdę nie trzeba. Ja stawiam. Wierzę głęboko, że przysłał mnie Pan Jezus, żebym pomogła wam obu dziś wieczorem. Tylko proszę pomyśleć o tym, co mówiłam, Lily. Niech pani pomyśli. Pa, pa, pani siostro, obiecaj Pearl, że będziesz na siebie uważała, okej? Będę się za ciebie modlić. I już jej nie było. Lily i Annabelle patrzyły, jak odjeżdża. Starsza kobieta zastanawiała się, czy nie powinna jej zatrzymać. Pearl była taka pomocna.

Próbowała sobie przypomnieć, gdzie właściwie się poznały. - Mamo, doprawdy. Ciocia Myrtle? Czemu właśnie ona? Nigdy jej nawet nie lubiłaś - odezwała się w końcu Lily. - A właśnie, że tak. Była cudowną kobietą. – Annabelle nie mogła zrozumieć, czemu córka wygaduje takie rzeczy. - Co ci się stało w kciuk? Lily ujęła dłoń matki i zaczęła uważnie oglądać poszarpaną ranę otoczoną smugami zaschniętej krwi. - Wczoraj nie miałaś tego rozcięcia. - Nie wiem. Nie mam najmniejszego pojęcia. Spojrzała na kciuk, jakby widziała go pierwszy raz w życiu. W milczeniu wróciły do domu. - Ubiorę się i cię odwiozę - oznajmiła Lily. – Zerwę się z roboty i zostanę z tobą kilka dni. Jak ci się to podoba? Okej? -Okej. Annabelle zapatrzyła się na czarne niebo. Przykro jej było patrzeć, jak jasny księżyc w pełni ciemnieje, przesłonięty pasmem gęstniejących chmur.

Słuchałam, Naivtekając iv pamięci Twoje słowa, Niesamolubny język... DIANE SCHONBLOM

Rozdział 8

LILY

- Mamo, co ty tam robisz na górze? - zawołała Lily, stojąc u dołu schodów na strych. Dziesięć minut wcześniej posadziła Annabelle na sofie w salonie przed serialem dokumentalnym Kto da więcej na kanale PBS, sama tymczasem poszła podlać zaniedbany ogród. Gdy słońce opadało za horyzont, rozmyślała o tym, jak zadowolona, wręcz pochłonięta filmem wydawała się matka. Głęboko ją zaniepokoiło, że w tak krótkim czasie Annabelle straciła zainteresowanie telewizją i znalazła drogę po stromych stopniach na zagracony strych na poddaszu. - Szukam mojej czerwonej walizki – odkrzyknęła z góry matka i dodała: - Po prostu wiem, że gdzieś tutaj jest. Chodź i pomóż mi, Lily. - Czerwonej walizki? Sądziłam, że szukamy czerwonego pudełka - zauważyła córka. - Co? - zawołała Annabelle. Jej głos był stłumiony przez tysiące przedmiotów gromadzonych od dziesięcioleci na strychu. - Nie chodziło ci o czerwone pudełko? - wrzasnęła Lily. Oparła się o ścianę, osunęła na najniższy stopień i siedziała, obejmując głowę rękami. - Czerwone pudełko? Pudełko? O czym ty mówisz? Szukam tej starej czerwonej walizki do pociągu.

Głos matki brzmiał coraz ciszej, w miarę jak zagłębiała się w świat niezliczonych kufrów, starych mebli, zakurzonych książek i zapomnianych antyków. - Walizka do pociągu? Jaka walizka? - spytała Lily, nie podnosząc głosu. Oczyma wyobraźni zobaczyła matkę biegnącą wzdłuż czerwonego wagonu służbowego pędzącego po torach. Wyobraziła sobie, jak Annabelle wymachuje rękami, próbując zatrzymać pociąg i odzyskać swój bagaż, podczas gdy uśmiechnięty konduktor patrzył przez okno wprost przed siebie, zupełnie jej nie widząc. Nagle z głębi strychu dobiegł głośny łoskot. - Wszystko w porządku! - zawołała Annabelle. – Nie upadłam. - Dobrze, mamo - westchnęła Lily. - Już idę. Przystanęła przy najniższym stopniu. Smuga zakurzonego światła wpadająca przez małe okno oświetlała szczyt schodów, tak że przypominały niemal drabinę do nieba. Strych był w zasadzie rozległym poddaszem, częściowo przerobionym na przestrzeń mieszkalną. Schody prowadziły do niewielkiego wykończonego pokoju, wyposażonego nawet w biurko i niewielką sofę pod mansardowym oknem z widokiem na ogród kwiatowy. O ile Lily wiedziała, nikt tu nie zaglądał, pomyślała jednak, że być może dawniej ojciec zamierzał zrobić sobie w nim swój gabinet. Nietypowo ciasne drzwi na przeciwnym końcu pokoju prowadziły do części przeznaczonej na lamus. Musiała się schylić, by przez nie przejść, a potem zatrzymała się, żeby jej wzrok przyzwyczaił się do słabego oświetlenia. Przyszło jej do głowy, że dni upływają jej obecnie na ściganiu Annabelle. Ciągle próbowała wyprzedzać o krok matkę balansującą na krawędzi rozchwiania emocjonalnego. Dotarłszy do domu Annabelle po taksówkowej katastrofie, Lily stwierdziła oniemiała, że wszystkie światła są zapalone. Przerażona odkryła, że pies zwymiotował kawałki gruszek i ryż po całym salonie, a na blacie w kuchni obok młotka i wielkiego gwoździa widać zaschnięte krople krwi. Znalazła tam także niedojedzoną puszkę gruszek w syropie, której poszarpane wieczko szczerzyło ostre zęby. Stół w jadalni był odświętnie nakryty dla dwunastu osób i zastawiony najlepszą porcelaną, a także kryształami. Sztućce ułożono do góry nogami. Przy niektórych nakryciach leżały tylko łyżki.

Miejsce talerzy do zupy zajmowały miseczki na sałatkę, a kryształowe pucharki zostały wstawione do talerzyków deserowych. Były też inne rzeczy. Rodzaj panującego wszędzie nieokreślonego nieładu, jakby w domu mieszkał ktoś obłąkany. Albo dziecko. Małe, niesforne dziecko. Czterdziestowatowa żarówka rozświetlała strych do znośnego półmroku. Powietrze było tu niemal zbyt gorące, by nim oddychać. Lily wzdrygnęła się, odgarniając z twarzy pajęczynę. Potknęła się o pudło o nieregularnym kształcie i łapiąc równowagę, oparła się o leżący na nim stos rupieci. Większość pudełek została porządnie opisana. Tyle tylko, że jak zauważyła Lily, większość nalepek określała zawartość jako „różne rzeczy". Otaczały ją całe pryzmy różnych rzeczy. Przez chwilę czuła się przytłoczona stęchłym zapachem tektury i starych drewnianych mebli smażących się w upale. - Mamo, wszystko w porządku? Ruszyła szybciej, mijając starą toaletkę z bezwstydnie wysuniętymi szufladami. Zobaczyła Annabelle siedzącą na podłodze, opartą plecami o starą pozytywkę. Wyglądała jak zawieszona w czasie. - Och, dobrze. Jesteś. - Matka obróciła się, by na nią spojrzeć, i nagle przybrała rzeczowy ton. - Upadłaś, prawda? - spytała Lily. Znała już odpowiedź. - Możliwe - odparła Annabelle. - Okej. Więc jak? Tak czy nie? - spytała córka ostro, i aż się skuliła w środku, słysząc swój surowy głos. Mówiła jak młoda Annabelle przepytująca małą Lily. Nawet mocno oparła ręce na biodrach i przechyliła głowę na bok. Było tu zbyt gorąco. Powietrze na strychu ją dusiło. Lily czuła, że się poci, i to ją irytowało. Ku jej zaskoczeniu, matka się rozpłakała. Z początku pociągała nosem, a potem łzy popłynęły po jej twarzy. Lily wytrzeszczyła oczy. Widok Annabelle skulonej na podłodze i pochlipującej niczym małe dziecko głęboko nią wstrząsnął. Rzadko widywała, by matka ulegała emocjom. Zawsze była taka stanowcza, tak absurdalnie zorganizowana i nigdy nie tolerowała rzekomych oznak słabości u córki. - Nie trzeba było tu wchodzić i grzebać w tym bałaganie.

Lily czuła się oddzielona od własnego głosu. Jak gdyby przemawiała część jej duszy, która kiedyś została dotkliwie zraniona przez matkę i teraz próbowała odpłacić za dawny ból. - Coś sobie zrobiłaś, prawda? - dodała łagodniej. - Nie... wszystko w porządku. Czy już raz ci nie mówiłam? Czy ty nie słuchasz? Chciałabyś, żebym się zraniła, prawda? Prawda? Zależy ci tylko na tym, żebym coś sobie zrobiła - warknęła Annabelle, ocierając oczy zmiętą chusteczką higieniczną. Dotknęła nadgarstka i skrzywiła się, po czym nagle wybuchnęła stekiem wulgarnych przekleństw. Lily była wstrząśnięta. Słyszeć, jak matka przeklina, było to jak dostać w twarz od idealnej pani domu Betty Crocker. W pierwszym odruchu chciała odwrócić się na pięcie i wyjść. Niech Annabelle sama znajdzie rozwiązanie sytuacji, w jaką się wpakowała. Tak właśnie postąpiłaby matka wobec niej, Lily. I postępowała. Kiedy Lily była szczególnie bezbronna, Annabelle nalegała zawsze, by okazała siłę, nie ulegała emocjom, a potem po prostu zostawiała córkę, nie próbując jej podnieść na duchu. To Stanley pocieszał Lily, powtarzając: „Tak, mama naprawdę cię kocha. Kocha bardziej, niż potrafisz sobie wyobrazić - po prostu okazuje to w inny sposób. Po prostu chce, żebyś była silna i dała sobie radę na świecie. Nie chce, by emocje przesłaniały twój rozsądek, a poza tym, dodawał, życie nie zawsze było łatwe dla Annabelle". Teraz trwała zawieszona między tamtymi zapamiętanymi słowami ojca i widokiem matki siedzącej na podłodze. Coś w jej wnętrzu zamarło; stała w bezruchu jak sparaliżowana. Nie była w stanie wyciągnąć ręki do Annabelle. - Możliwe, że złamałam nadgarstek – oświadczyła matka urażonym tonem. Pokazała spuchniętą, posiniałą lewą rękę. Podniosła wzrok na córkę, mrugając, by powstrzymać łzy. W końcu Lily usiadła po turecku obok niej i delikatnie ujęła jej dłoń. Nadgarstek wyglądał na zniekształcony i bolał. O ile Lily potrafiła stwierdzić, w pobliżu nie było żadnego przedmiotu mogącego spowodować takie obrażenia. Musiały powstać w czasie upadku. Widocznie Annabelle starała się podeprzeć ręką. - Przepraszam. Przepraszam, że złamałam rękę. Nie wiem, jak się znalazłam

na strychu. Myślałam tylko... - Jej głos ucichł. Opuściła wzrok na rękę. - Chyba będzie lepiej, jak cię zawieziemy do szpitala - powiedziała Lily. Przeprosiny sprawiły, że poczuła się jeszcze bardziej nieswojo. Wydawały się nie na miejscu. Gdzie się podziała dawna Annabelle, która natychmiast odzyskałaby opanowanie? Czy nieobecność Stanleya sprawiła, że straciła swoją twardą zbroję? Nagle Lily ogarnęła pokusa, by potrząsnąć matką. Chciała, by wróciła dobrze znana Annabelle. Krytyczna, idealna. Czemu po tylu latach Lily musiała odkryć, że jej matka potrafi być delikatna; że może odczuwać wyrzuty sumienia i być na tyle nieostrożna, by złamać rękę? Annabelle zaczęła kląć. Kropelki potu spływały jej po czole do oczu, kapały z nosa. - Skąd nagle te wyzwiska? - Lily zbyt gwałtownie wypuściła jej rękę. - Nie wiem. To boli! Boli mnie całe ramię! - Annabelle krzyczała. - Pomóżże mi się podnieść! Rusz się! - Musisz skończyć te obłąkane poszukiwania czerwonego pudełka, mamo. Nie wiem, co w nim jest i czemu masz na jego punkcie taką obsesję, ale to się po prostu musi skończyć - oświadczyła Lily, pomagając Annabelle podnieść się na nogi. - Albo przynajmniej poczekaj, aż będę ci mogła pomóc. Po prostu nie potrafię sobie wyobrazić, co może być tak ważnego... - Ono jest w Minnesocie. Wiem, że tak. W chacie nad jeziorem. Stanowczo musimy tam jechać, Lily. Nie mogłybyśmy wyruszyć zaraz? Mówiła natarczywym, niemal marudnym tonem, jak dziecko próbujące nakłonić rodzica do zrobienia czegoś zakazanego. - Przecież niedawno wróciłyśmy z chaty... och, Boże, nieważne - odparła Lily. T-shirt, wilgotny od potu, lepił jej się do ciała. Rozpaczliwie pragnęła odetchnąć klimatyzowanym powietrzem. Na oddziale nagłych przypadków czekał tłum chlipiących maluchów i dorosłych o szklistych spojrzeniach. Wszyscy wydawali się ciężko chorzy. Lily posadziła Annabelle na twardym krześle i podeszła do rejestracji. Obejrzała się na matkę; twarz Annabelle była równie pusta jak ściana za jej plecami. Upierała się, by zabrać torebkę, lecz kiedy usiadła, oddalają córce jak nic nieznaczący przedmiot, irytujący drobiazg znaleziony na podłodze.

Oczekiwanie na lekarza okazało się krótsze, niż Lily się spodziewała. Doktor był młodym mężczyzną o kręconych włosach i okularach w czarnych oprawkach, unikającym kontaktu wzrokowego. Wydawał się nerwowy i sprawiał wrażenie, jakby w każdej chwili mógł zerwać się do ucieczki. - Zrobimy prześwietlenie, ale tak, zdecydowanie kość jest tutaj złamana powiedział. - Czy pani mama ma inne problemy zdrowotne? Przecież tu siedzi, niech pan sam ją spyta, chciała odpowiedzieć Lily, ale zamiast tego usłyszała własny głos tłumaczący, że nie jest do końca pewna. Zapytana o leki i uczulenia, odruchowo otworzyła torebkę Annabelle. Westchnęła cicho na widok niewyczerpanych - jak się wydawało - zapasów lekarstw kupowanych na receptę. - Sądzę, że to są jej leki. - Położyła je na biurku przed sobą. Nagle ogarnął ją wstyd, że tak niewiele wie o zdrowiu matki. Lekarz patrzył teraz prosto na nią, jakby wyczuł jej wyrzuty sumienia. Krótko obejrzał buteleczki, robiąc zdawkowe notatki w leżącej przed nim karcie. Skończywszy, odwrócił się do Annabelle i uśmiechnął. Odpowiedziała znużonym uśmiechem. - Pani Storm, czy jest pani na coś uczulona? - zapytał. - Nie lubię ogórków - odparła. - Ja też nie - zachichotał. Popatrzył znowu na Lily. - Naprawdę nic nie wiem o jej alergiach. Czy to ważne? Wiem, kto jest jej stałym lekarzem. Czy to może pomóc? - spytała. - A więc tak... - zaczął, ignorując jej pytanie. Spojrzał jeszcze raz w kartę. - Jak dokładnie to się stało? - Upadła - wyjaśniła Lily. - Upadła - powtórzył doktor, w zamyśleniu gładząc podbródek. - Szukała czegoś na strychu. Nie widziałam samego wypadku. Lily zastanawiała się, czy lekarz podejrzewa ją o znęcanie się nad osobą starszą. Już sama myśl doprowadzała ją do wściekłości. - Od jak dawna pani Storm cierpi na chorobę Alzheimera? Utkwił spojrzenie w Annabelle, która strzepnęła niewidzialny pyłek z bluzki. - Alzheimera? Co takiego? Matka nie ma alzheimera! Czemu pan tak mówi? Proszę zajrzeć do jej karty, skończyła dopiero pięćdziesiąt dwa lata! - krzyknęła

Lily. I ściszając głos, dodała: - Mama upadła. Próbowała się podeprzeć ręką i złamała nadgarstek. Co z pana za lekarz? Jak można od tego dostać alzheimera? - Jej lekarstwa - wyjaśnił niespeszony jej wybuchem. - Namenda, aricept, risperdal. To leki powszechnie przepisywane pacjentom z alzheimerem. Lily przeniosła wzrok z niego na Annabelle. Otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, ale słowa nie popłynęły. W tym momencie uderzyła ją całkowita pustka na twarzy matki. Oraz to, że Annabelle nie zerwała się na nogi, by wytłumaczyć doktorowi, jak bardzo się myli. - Bierze też leki na serce i rozrzedzenie krwi - ciągnął, nie zwracając uwagi na jej szok. - Kto się opiekuje pani matką? - Ona sama. To znaczy, tata się wszystkim zajmował. Cóż, ona... ale w zasadzie chyba... ja. Ja to robię. To znaczy, ja się zajmuję. Opiekuję się nią. Ale ona była... - plątała się Lily. - Opiekuje się nią pani, lecz pani nie wiedziała, że mama cierpi na alzheimera? - Spojrzał na nią znad okularów i rozparł się na krześle, aż przesunęło się lekko na kółkach. - Zaledwie dwa miesiące temu zmarł mój ojciec. On zawsze opiekował się mamą - próbowała się bronić. - I mówi pani, że nigdy nie wspomniał ojej chorobie? - Zabębnił palcami o biurko, aż któraś z buteleczek się przewróciła. - No właśnie - potwierdziła ponuro. Czuła się okropnie nieszczęśliwa. Lekarz zerwał się nagle, chwycił kartę i podszedł do rogu boksu, w którym odbywało się badanie. Uchylił zasłonę na tyle, by wezwać pielęgniarkę, a potem zwrócił się znowu do Lily. - Zrobimy prześwietlenie i usztywnimy nadgarstek. Potem może jechać do domu - powiedział. - Radziłbym, żeby jutro z samego rana skontaktowała się pani z jej lekarzem i ustaliła, w jaki sposób zapewnić jej bezpieczeństwo. Wyszedł; zasłona opadła z szelestem. Lily gapiła się na nią, aż znieruchomiała. Obejrzała się na matkę, która wkładała lekarstwa z powrotem do torebki. Lily nie miała pojęcia, co powiedzieć. - Możemy już wracać do domu? - spytała Annabelle. - Nie, mamo, muszą ci zrobić prześwietlenie. Potem założą szynę albo gips -

wyjaśniła i nagle uświadomiła sobie, że mówi w nienaturalny sposób, starannie wypowiadając każde słowo, jakby tylko tak matka mogła ją zrozumieć. - Co się stało z moim nadgarstkiem? - zapytała Annabelle na cały głos, z taką samą przesadną dokładnością artykułując kolejne wyrazy. - Złamałaś go, kiedy upadłaś na strychu. - Czy Stanley przyjdzie? - Nie, mamo, tato umarł w kwietniu - odparła Lily, zastanawiając się, czy postępuje właściwie. Czy nie byłoby łatwiej po prostu przytaknąć? Tak, mamo, tata zaraz tu będzie, właśnie parkuje samochód. - Och, nie; och, nie. To prawda. Biedny Stanley - powiedziała Annabelle cicho, przyciskając zdrową dłoń do twarzy. Zamknęła oczy i westchnęła głęboko. Potem, gdy prześwietlano jej nadgarstek i mocowano szynę, rozmawiały bardzo niewiele. Jeszcze mniej w drodze powrotnej do domu. Lily miała wrażenie, że głowa zaraz jej pęknie od pytań, na które Annabelle nie była w stanie odpowiedzieć. Czy pamiętała o regularnym przyjmowaniu leków? Od jak dawna cierpiała na tę straszną chorobę? Czemu, czemu, czemu Stanley nie uprzedził Lily, że matka ma alzheimera? Od jak dawna chronił Annabelle przed światem? I przed córką? Co Lily ma teraz zrobić z matką? Czy ojciec uznał po prostu, że zawsze będzie się opiekował żoną? Czuła też gniew. Gotowała się ze złości na myśl o tym, w jakiej sytuacji postawił ją ojciec. Zostawił ją z Annabelle - owszem. Ale jak się okazywało, sytuacja była jeszcze gorsza, bo zostawił ją z zepsutą wersją matki. I to bez żadnego ostrzeżenia. Miała ochotę wygrażać pięścią niebu; oświadczyć mu, żeby wrócił i coś z tym zrobił. Zerknęła na Annabelle. Siedziała obok, na sąsiednim fotelu, patrząc prosto przed siebie na drogę. Twarz miała pustą. Milczała. Już jej nie było albo właśnie odchodziła, opuszczała córkę. Jak gdyby poddała się w chwili, kiedy słowo „alzheimer" zostało wypowiedziane na głos. Lily zastanawiała się, jak wiele matka rozumie. Czy wie, że jej umysł słabnie? - Nie chcę tego - oświadczyła nagle Annabelle, przerywając rozmyślania córki. Szarpnęła szynę na lewej ręce.

- Nie! Nie wolno tego zdejmować, nie rób tego - niemal krzyknęła Lily. Matka puściła usztywnienie i spojrzała na nią. Twarz miała wykrzywioną szokiem i rozdrażnieniem. - Lekarz przepisał ci tabletki od bólu. Dam ci jedną, jak tylko wrócimy do domu - wyjaśniła Lily. - Och, nie, ja nie biorę leków - odparła stanowczo Annabelle. - Pomoże ci na ból, mamo. Lily zastanawiała się, czy ojciec przechodził przez to samo. Resztę drogi pokonały w milczeniu. Kiedy dotarły do domu, Caesar przywitał je na ulicy właśnie w chwili, gdy obok przemknęło inne auto, omal go nie potrącając. - O mój Boże, co on tutaj robi? Lily zaparkowała szybko i wyskoczyła z wozu. Chwyciła psa i uświadomiła sobie, że z nieszczęsnego stworzenia została skóra i kości. Annabelle nie była w stanie dłużej Troszczyć się o swojego czworonożnego przyjaciela - nie bardziej niż o samą siebie. Pewnie przez pomyłkę zatrzasnęła go na zewnątrz, kiedy wyjeżdżały do szpitala. Jeśli będzie się nim dalej opiekować, zwierzak z pewnością zginie w ten lub inny sposób. - Późno już. Chyba powinnaś się położyć, mamo - oświadczyła Lily, gdy weszły do środka. Udało jej się skłonić Annabelle do połknięcia leku przeciwbólowego, gdy jednak spróbowała z pozostałymi tabletkami, matka odmówiła, twierdząc, że córka chce ją otruć. - Nie chodzę spać tak wcześnie - oświadczyła nieodwołalnie. Oczy miała podpuchnięte i zaczerwienione. Wyglądała na wyczerpaną, lecz była w bojowym nastroju, gotowa do starcia. - Och, dobrze, w porządku. Lily nie trudziła się tłumaczeniem, że minęła północ. Zamiast tego rozścieliła na sofie w salonie koc, spulchniła dużą poduszkę leżącą z jednego końca i oświadczyła: - Może odpocznij sobie tutaj. To znaczy, jeśli chcesz. - Gdzie mój pies? - spytała ostro Annabelle. Stalą pośrodku pokoju, przyciskając do siebie złamaną rękę i rozglądając się wokół, jakby trafiła do cudzego domu.

- Caesar jest w kuchni, pałaszuje psie jedzenie. Wszystko z nim okej. Jest głodny, ale poza tym w porządku - wyjaśniła jej Lily. - Och. Caesar je kolację - powtórzyła Annabelle, jakby tłumaczyła samej sobie. Tkwiła dalej nieruchomo z twarzą bez wyrazu. W końcu Lily ujęła ją delikatnie pod rękę i zaprowadziła do sofy. Matka usiadła ciężko, ze znużeniem, posapując cicho. Do pokoju przydreptał Caesar i usiadł u jej stóp, po czym wydał przeciągłe, zadowolone beknięcie po zjedzeniu pierwszego posiłku zapewne od bardzo długiego czasu. Obie się roześmiały; basset pomachał wesoło ogonem i położył pysk na kolanach swojej pani. Annabelle umilkła nagle. Położyła zdrową rękę na łbie psa i w jej oczach błysnęły łzy. Lily zastanawiała się, czy matka w głębi duszy zdaje sobie sprawę, że nie troszczyła się jak należy o swojego ulubieńca. - Widzisz, czuje się świetnie - zapewniła. - Nie mogę się nim zajmować - oświadczyła niespodziewanie Annabelle, zaskakując nawet samą siebie. Przeniosła wzrok z psa na córkę, oczy miała rozszerzone czymś na kształt dezorientacji. Lily nigdy wcześniej nie widziała u niej podobnego wyrazu. - W porządku, mamo. Ja to zrobię. Na razie zostanę tutaj, u ciebie. Co powiesz na taki pomysł? W tym momencie uświadomiła sobie, że matki nigdy już nie wolno zostawić samej. Ta myśl sprawiła jej ból większy niż żałoba. Trzeba znaleźć kogoś, by zostawał Z Annabelle, kiedy ona, Lily, będzie w pracy. Tylko kogo? Jakiego rodzaju osobę matka zaakceptuje? Wydawało się to tak wielką ingerencją w jej życie. Lily pozwoliła, by znowu wezbrał w niej gniew na Stanleya, że zostawił taki chaos. To po prostu nie miało sensu. Uwielbiała ojca tak bardzo, że nie wierzyła, iż mógłby postąpić niewłaściwie. Jak to możliwe, że tak bardzo ją zawiódł? - Nie, Lily, nie możesz opuszczać szkoły. Nie pozwolę na to - tłumaczyła właśnie matka, mówiąc teraz bardziej jak dawna Annabelle. Surowa, nieugięta, gnębiąca Annabelle. Lecz w jej głosie słychać było zmęczenie. Niewyraźnie wymawiała słowa, powieki jej opadały. Tabletka od bólu zaczynała działać.

- Szkoła? Ja nie chodzę do... - zaczęła Lily, ale umilkła. Głowa opadła Annabelle na bok, ramiona jej opadły. Lily podeszła, zdjęła jej buty, podniosła nogi na sofę i ułożyła głowę na poduszce, a potem nakryła matkę kocem. Annabelle spała z pogodnym wyrazem twarzy. Odpłynęła w bezpieczny, czuły świat marzeń, gdzie króluje nonsens. Lily usiadła w głębokim wyściełanym fotelu na biegunach naprzeciw i patrzyła, jak Annabelle śpi. Obserwowała, jak matka oddycha równo, spokojnie. Głębokie drobne zmarszczki ze zmartwienia wokół jej oczu i ust wygładziły się w lekkiej drzemce. Lecz jedyne, o czym myślała Lily, to: Alzheimer. Choroba Alzheimera. Moja mama straci rozum. Próbowała sobie przypomnieć, co wie o tej chorobie. Tylko tyle, doszła do wniosku, że to pewnego rodzaju degeneracja mózgu wpływająca na pamięć; że jest nieuleczalna i że to okrutny, nieczuły złodziej osobowości. Ów złodziej w końcu ukradnie jej tę matkę, której nigdy naprawdę nie znała. O drugiej nad ranem postanowiła wrócić na strych. Nie było sensu próbować zasnąć. Coś związanego z upadkiem Annabelle nie dawało jej spokoju. Matka pozostała sprawna, wręcz pełna gracji jak tancerka. Z jakiego powodu straciła równowagę? Co przyciągnęło jej uwagę tak bardzo, że zapomniała o ostrożności? Lily przypominała sobie mgliście, że na podłodze obok. Annabelle widziała książkę. Oraz klucz. Bardzo stary z wyglądu klucz. Obejrzała się na matkę, chrapiącą na głosy z Caesarem. Wróciła na strych po własnych śladach, schylając się w wejściu i ocierając z twarzy kolejną pajęczynę. Nawet przy włączonym świetle pomieszczenie było mroczne, jakby rozjaśniała je świeca. I wokoło wciąż unosił się mdlący zapach starych mebli, pleśni i tektury. Ponownie zaintrygowała ją liczba pudełek, na których rodzice umieścili nalepki z informacją: różne rzeczy. Po co w ogóle było je opisywać, dumała. Uderzyła ją myśl, że kiedyś to na niej spocznie obowiązek, by je przejrzeć. Może nawet niedługo. Lily skuliła się wewnętrznie. Myśl o sortowaniu dobytku rodziców napełniła ją smutkiem. Jak mogło do tego dojść tak szybko? Zdawało się, że zaledwie wczoraj była dziewczynką, ukrywającą się na poddaszu przed

nielubianą babysitterką. Kiedy dotarła na sam koniec strychu, tam, gdzie Annabelle upadła, przekonała się, że kilka największych pudeł, także opatrzonych informacją „różne rzeczy", zostało rozerwanych. Z jednego wylewały się skłębione stare ubrania i pościel, jakby ktoś gorączkowo próbował się dokopać do dna. W drugim ział otwór ukazujący materiały krawieckie, koszyki pełne nici i guzików oraz wykroje sukien. Wychyliła się, by zajrzeć do następnego, i nadepnęła na jakiś twardy przedmiot. Spojrzała na podłogę. Leżała tam książka, obok której znalazła mamę po wypadku. Lily podniosła ją wolno. Tom był duży, ale nieszczególnie ciężki. Mimo to Annabelle z pewnością było z nim nieporęcznie, gdy stała wśród rozsypanej zawartości pudła. To jasne, że szukała desperacko czerwonej walizy do pociągu, torby czy pudełka, nie zważając na dziki chaos, jaki robi dokoła. Lily siadła na podłodze w tym samym miejscu, gdzie upadła matka. Otworzyła książkę. Był to stary album fotograficzny pełen zdjęć, których nie widziała nigdy wcześniej. Znajdowały się tam podobizny rodziców Annabelle z dzieciństwa, tak spękane i pożółkłe, że starała się ich nie dotykać ani nawet na nie nie chuchać. Na tej samej stronie umieszczono ich fotografię ślubną, nieco lepiej zachowaną. Pod zdjęciem ktoś napisał „Państwo Noble'owie Doyle". Lily pomyślała, że młoda para wydaje się zbyt posępna jak na nowożeńców. Matka Annabelle miała na sobie wykrochmaloną suknię zakrywającą ją całą prócz twarzy i dłoni. Lily wyobraziła sobie, że babkę trzeba było w trakcie wesela wnosić i wynosić niczym wielką drewnianą lalkę. Następną stronę zapełniały fotografie z niemowlęctwa i dzieciństwa Annabelle. Lily patrzyła zafascynowana, jak szczęśliwa wydawała się matka. Niemal na każdym zdjęciu uśmiechała się, nawet śmiała, a jej drobna buzia promieniowała radością. A raczej nie, nie radością. Figlarnością. Annabelle wyglądała na niezłego urwisa. Na rodzinnej fotografii matka i ojciec wydawali się surowi, nieugięci, lecz ich mała córeczka na pierwszym planie była beztroska i rozpromieniona od ucha do ucha. Na widok kolejnej serii zdjęć Lily wstała, by znaleźć się bliżej zwisającej z sufitu lampy. Westchnęła głęboko. Zobaczyła Annabelle jako dziewczynę, nastolatkę i młodą kobietę spoglądającą na nią przez przestrzeń lat I uśmiechem, który z łobuzerskiego zmienił się w niesforny. Coś w tym, jak

przechylała głowę i trzymała dłoń na biodrze, sprawiało, że wyglądała na zuchwałą, nieposłuszną. Zdjęć nastoletniej Annabelle były całe tuziny. Lily nie mogła się nadziwić, jak niepokorna wydawała się matka. Znalazła także powiększenie jedynej wczesnej fotografii Annabelle, którą widziała wcześniej: nieupozowane zdjęcie z Minnesoty, gdzie stała na krawędzi pomostu, na przekór podmuchom wiatru, który mógł ją strącić do jeziora. Jedną rękę trzymała na biodrze, drugą ocieniała oczy, przepatrując horyzont, jak gdyby szukając czegoś. - Czego szukałaś, mamo? - spytała na głos Lily. Zdjęcie symbolizowało dla niej wszystko, czego nie wiedziała o Annabelle. Poczuła się zdezorientowana i trochę osamotniona. Kim była kobieta, która została jej matką? Następne stronice zapełniały zdjęcia domów, czarno--białe fotki z ogrodami pełnymi kwiatów, kilku należących do kogoś nagrodzonych koni rasy Tennessee Walker. Zdawało się, że zostały ułożone według jakiegoś klucza. Lily przerzucała strony z niewielkim zainteresowaniem, aż natrafiła na serię portretów dwóch starszych nastolatków. Obaj byli przystojni w niedbały sposób przywodzący na myśl Jamesa Deana. Nosili skórzane kurtki i dżinsy. Z papierosami zwisającymi z ust opierali się o motocykl. Ich podobizny zapełniały kilka stron. Ich uroda, a także niesforne, rozwiane włosy i opalone twarze zrobiły na Lily wielkie wrażenie. Nagle coś ją uderzyło. Jednym z nich był młody Frankie. Mężczyzna ze sklepiku spożywczego w Minnesocie. Frankie, który nazwał jej matkę „Annabelle Doyle". I którego matka rzekomo nie pamiętała, twierdząc, że być może „Frankie" to nawet nie jego prawdziwe imię. Frankie, który miał w koszyku jedynie sześciopak piwa i bochenek chleba, i który stwierdził, że Lily bardzo przypomina matkę. Stanowczo był to ten sam mężczyzna. Jak to możliwe, że Annabelle go sobie nie przypominała? Na następnej stronie pojawiła się także ona: śmiała, wyzywająca młoda Annabelle, bosa, w szortach włożonych na kostium kąpielowy, siedząca na masce starego kabrioletu forda obok Frankiego i drugiego przystojnego chłopaka. Obejmował ją ramieniem; śmiali się swobodnie. Na tym album raptownie się urywał. Nie było zdjęć Stanleya, żadnych

fotografii ślubnych ani portretów Lily jako niemowlęcia. Tylko puste strony, które nigdy nie zostały zapełnione. Lily poczuła w sobie pustkę. Usiadła na podłodze i raz jeszcze przejrzała album. Nie wszystkiego jednak można się dowiedzieć ze starych fotografii. Podpisane było tylko zdjęcie ślubne państwa Noble'ów Doyle. Dziadków Lily; ludzi, których nigdy właściwie nie poznała. Przypominała sobie mgliście, że zmarli w odstępie niespełna tygodnia i że Annabelle wyjechała z Teksasu na ich pogrzeb do Dakoty, a po powrocie mówiła bardzo niewiele. Nawet nie wydawała się smutna. Trochę zamyślona, ale nie smutna. Lily westchnęła ciężko. Udało jej się zajrzeć jedynie do świata dzieciństwa Annabelle. Przypominało to zaglądanie przez maleńkie okno do wnętrza domku dla lalek. Nic więcej. Tata zawsze powtarzał, że mama miała ciężkie życie, lecz nie chciał zdradzić nic więcej, gdy Lily dopominała się o szczegóły. Mówił, że to sprawy Annabelle i sama powie córce tyle, ile zechce. Lecz matka nigdy nie wspominała o latach swojej młodości, a Lily z czasem nauczyła się nie pytać. Stało się to niemal nieistotne. Zamknęła oczy i oparła się o pudło z przyborami do szycia. Nagle ogarnęło ją nieznośne poczucie osamotnienia. Czy Annabelle chciała, by córka znalazła album ze zdjęciami? Czemu? Czy płakała, bo bolał ją nadgarstek, czy też dlatego, że obejrzała fotografie z dawnych czasów? A może był to kolejny dowód jej nieobliczalnego ostatnio zachowania? Słowo „alzheimer" znowu wwierciło się w myśli Lily. Choroba Alzheimera. Od jak dawna? Od jak dawna Annabelle na nią cierpi? Była na to zbyt młoda. O wiele za młoda. To z pewnością jakaś pomyłka. Czy wczesna postać choroby jest dziedziczna? Następnego dnia rano Lily stała w kuchni, z dłonią na telefonie, zamierzając zadzwonić do lekarza matki. Ze swojego miejsca przy drzwiach widziała, że Annabelle mocno śpi w salonie. Caesar wdrapał się na sofę obok niej i oboje leżeli spokojnie wśród kocowi poduszek. Lily obserwowała ich chwilę, a potem podniosła słuchawkę i wystukała numer Tess. Znowu ogarnęło ją rozpaczliwe pragnienie, by porozmawiać z kimś, kto znał jej matkę, zanim to wszystko się zaczęło. Kogoś, kto potrafiłby zrozumieć, jak przygnębiające jest obserwować coraz gorszy stan Annabelle. Odebrał Teddy i wyjaśnił, że Tess jest w Szarym Świcie na wczesnym

śniadaniu z jakimś znajomym. Mówił wymijająco i zdawał się czymś zaabsorbowany, lecz był uprzejmy jak zwykle. Lily wybrała numer kafejki. - Szary Świt. - Głos Willa Larsona brzmiał niemal zbyt radośnie. Miała ochotę się rozłączyć. - Mówi Lily. Co słychać? - Och, hej, co za niespodzianka. Wszystko dobrze, a co u ciebie? Jak sprawy w Teksasie? - Chyba okej. Chodzi o mamę. Przechodzi ciężki okres. Miała ochotę opowiedzieć mu o każdym smutnym drobiazgu, pozwolić się pocieszyć. Wydawał się takim właśnie mężczyzną. Facetem, który wysłucha całej historii, a potem powie coś rozsądnego i podnoszącego na duchu, dzięki czemu ta sytuacja wyda się nie tak tragiczna. - Mogę rozmawiać z Tess? Jest u ciebie? To ważne. - Och, tak, jasne. Siedzi tu obok - odpowiedział. Słyszała, jak powtarza jej słowa przyjaciółce. - Lily, wszystko okej? Co się stało? - Tess nie traciła czasu na uprzejmości. - Miałaś rację, Tess. Mama ma alzheimera - wyrzuciła gwałtownie, wzdragając się przed własnymi słowami; czekając, by przyjaciółka zapewniła ją, że to nieprawda. - Och, nie! Och, Lily. Jak to w ogóle możliwe... jest za młoda. - Podobno to wczesna postać. I podobno choruje już od dawna. - Tak mi przykro. Wiedziałam, że coś jest nie w porządku. Musiałaś ją zabrać do lekarza? Co się stało? - dopytywała Tess. - Wczoraj wieczorem pojechałyśmy na pogotowie. Szukała na strychu tego głupiego pudełka i złamała rękę. Lekarz spojrzał na leki, które miała przepisane, i powiedział, że to alzheimer, ale po prostu nie mogłam... rozumiesz... to było tak... dalej zupełnie nie potrafię... - Umilkła, rezygnując z dokończenia myśli. - Jakie to straszne, Lily. Radzisz sobie jakoś? Kiedy mogli ją zdiagnozować? Czemu nikt cię nie poinformował? A twój tata, czy nie... - zaczęła przyjaciółka. - Tata musiał wiedzieć. Tylko po prostu nic mi nie powiedział. Nic mi nie powiedział, Tess - powtórzyła machinalnie Lily. - Tata nic mi nie powiedział. Przez chwilę żadna się nie odzywała. Lily w milczeniu analizowała zachowanie matki w ciągu ostatniego roku, dwóch lat, pięciu. W każdym

wspomnieniu gdzieś w tle majaczył ojciec - opiekuńczy cień niedomagającej żony. - Hm, co zamierzasz zrobić? Mogę pomóc w jakiś sposób? - Przyjaciółka mówiła ciszej i wydawała się mniej pewna siebie. - Nie wiem. Ale, Tess, jest jeszcze coś. Znalazłam na strychu stary album ze zdjęciami. Są tam fotki Annabelle jako młodej dziewczyny i zdjęcia dwóch chłopaków. No, prawdę mówiąc, młodych mężczyzn. Cała masa. Tacy trochę w stylu, och, nie wiem, Jamesa Deana. Rozumiesz, niesforni chłopcy. W jednym rozpoznałam faceta, którego spotkałyśmy w spożywczym w mieście. Nazywa się Frankie. Zaczepił Annabelle, ale nie chciała z nim mieć nic wspólnego. Znasz go? - spytała Lily. - Frankie? Nie, nie, naprawdę nie kojarzę. To małe miasteczko, ale nie aż tak małe. Nie znam żadnego dorosłego faceta o takim imieniu. Chyba że... zaraz. Jest taki gość, który latem pracuje w sklepie żelaznym. To może być on. Zdaje się, że ma na imię Frank - powiedziała Tess i dodała: - Lily, czemu to takie ważne? Co zamierzasz zrobić z Annabelle? - Wiem, że nie oddam jej do żadnego domu opieki. Po prostu wiem. Coś wykombinuję, żeby się nią zająć - odparła z przekonaniem. - Okej. Ale co będzie z tobą? Z twoją pracą... ze sklepem ogrodniczym? - W głosie przyjaciółki brzmiał ton macierzyński i trochę upominający. - Nie wiem. Po prostu nie wiem. Porozmawiam z jej lekarzem. Pewnie poszukam kogoś, żeby przychodził i zostawał z nią, kiedy będę w pracy. - Ale jak długo? I czy Annabelle zaakceptuje obcą osobę w domu? Czy ja wiem, Lily... Twoja mama jest taka skryta... prawie tajemnicza. I taka surowa pod każdym względem - perswadowała Tess. - Chcesz, żebym przyjechała na jakiś czas? Mogę to zrobić. - Nie, Tess. Nie, nie, dam sobie radę. Miała ochotę się zgodzić. Tak, Tess, proszę, przyjedź i pomóż mi z tym wszystkim. Tak się boję, że coś zrobię źle. Że zawiodę Annabelle. Nie stanę na wysokości zadania, nie załatwię wszystkiego jak należy. To moja ostatnia szansa, żeby naprawić relacje z mamą. Pożegnała się z przyjaciółką i, nie tracąc czasu, zadzwoniła do gabinetu lekarza. Recepcjonistka połączyła ją z pielęgniarką, która kazała się nie

rozłączać i poszła porozmawiać z doktorem. Czekając, Lily otworzyła szafkę, obok której stała. Odruchowo zakryła dłonią usta i westchnęła głośno. Szafkę od góry do dołu wypełniały ciasteczka sprzedawane przez harcerki. Nie było nic więcej. Tylko ciastka. Chyba ponad trzydzieści pudełek, wszystkie nieotwarte. Muzyka w słuchawce, mająca umilić czekanie, zmieniła się i zabrzmiał głośny klasyczny utwór, przez co to odkrycie wydało się Lily wstępem do teatralnego dramatu. Otwarła następną szafkę. Znalazła w niej trzy skarpetki nie do pary, miskę częściowo zaschniętej owsianki z wetkniętą z boku łyżką, puste pudełko po ryżu Uncle Ben's, tenisówkę, dwie spleśniałe kromki chleba, rodzynki w kopercie z banku i oprawione zdjęcie ze stłuczoną szybką, przedstawiające Lily w wieku ośmiu lat. Szybko zatrzasnęła drzwiczki. - Doktor Mason pyta, czy pani i pani Storm mogą przyjść dzisiaj o drugiej po południu - mówiła właśnie pielęgniarka. - Okej, zjawimy się - potwierdziła posępnie Lily. - Raz jeszcze proszę przyjąć wyrazy współczucia. Nie wiedzieliśmy o panu Stormie. Był takim cudownym człowiekiem. Naprawdę doskonale zajmował się panią Storm - dodała kobieta. Doktor Mason okazał się życzliwym starszym dżentelmenem, jak się zdaje, głęboko przejętym losem swoich pacjentów. Był niski, zaokrąglony i łysy. Nosił grube okulary, które z nawyku zdejmował co chwila, by przetrzeć oczy. Annabelle czuła się w jego obecności zupełnie swobodnie. Rozmawiał z nią lekkim, konwersacyjnym tonem, nie tracąc kontenansu, kiedy jej odpowiedzi nie miały sensu. Po chwili polecił pielęgniarce zabrać Annabelle do laboratorium na badanie krwi i gestem zaprosił Lily, by usiadła na krześle naprzeciw biurka. - Zatem rozumiem, że ojciec nie powiedział pani o chorobie mamy? - spytał. - Nigdy nie wspomniał ani słowem. - Lily czuła ulgę, że wreszcie może porozmawiać z kimś, kto coś wie. - Czy ona nie jest za młoda na alzheimera? - Jest młoda, prawda, ale to się zdarza. Wczesna postać. Lily, chorobę zdiagnozowano u pani matki kilka lat temu. - Obserwował jej reakcję. - Nie, zaraz. Jak to możliwe? Tato nigdy... ale zawsze... ona nigdy nawet... Urwała. - Jak się pan dowiedział? To znaczy, przechodziła badania pod tym kątem? Kiedy to było?

Doktor Mason wstał. Żółte słoneczne światło wpadało przez żaluzje, malując w pasy jego fartuch, kiedy mężczyzna odwrócił się do niej plecami. Włożył obie ręce do kieszeni i zaczął podzwaniać drobnymi. Metaliczny dźwięk monet wypełnił krótką ciszę. Lekarz zdjął okulary i potarł kciukiem oczy. - Ogromnie mi przykro, że Stanley nic pani o tym nie wspomniał. To okropne, że tak się pani dowiedziała. Pani ojciec był cudownym człowiekiem. Sądził zapewne, że w jakiś sposób chroni Annabelle. Możliwe, że zamierzał pani powiedzieć, kiedy jej stan bardziej się pogorszy powiedział, obracając się z powrotem do Lily. - Wysłałem pani matkę do neurologa. On postawił diagnozę. Lily milczała. A więc to prawda. Annabelle cierpi na tę budzącą grozę chorobę i w końcu całkowicie straci kontakt ze światem. Doktor obserwował ją bacznie, kiedy sobie uświadamiała, co to oznacza - Annabelle miewała epizody skrajnie nieobliczalnego zachowania. Pani ojciec musiał podejmować wielkie wysiłki, by utrzymać to w tajemnicy. Leki trochę pomagały. Szczególnie jeśli chodzi o napady nieopanowanej złości - ciągnął. - Nieopanowana złość? Nieobliczalne zachowanie? Doktorze, jestem prawie pewna, że od śmierci taty mama nie przyjmuje lekarstw - odparła Lily. - Hmmm. To niedobrze. A jak z trzymaniem moczu i stolca? - zapytał nagle. - Z czym? - zdziwiła się. - Czy bez problemu może zdążyć do toalety? - Chyba. Chyba tak. Nie wiem do końca. Och nie, nie, jestem pewna, że z tym nie ma problemów. Korzysta łazienki bez kłopotu. Zauważyłabym to, kiedy byłyśmy w Minnesocie po śmierci taty - powiedziała Lily. - A błąkanie się? Wychodzenie z domu? - Nie - zaprzeczyła, myśląc o wyprawie Annabelle taksówką w towarzystwie Pearl i zastanawiając się, czy to można określić jako błąkanie. - Ubiera się normalnie? - Och, tak, sądzę, że tak. Przypomniała sobie, jak matka odwrotnie włożyła kapcie. A także jak stała na pomoście u Tess i Sama, w skarpetkach i bez płaszcza mimo przenikliwego zimna. Czy to było ważne?

- Upadki? Przewracała się więcej razy? - wypytywał. - Nie - odrzekła, ale prawdę mówiąc, nie wiedziała. Poruszyła się ze skrępowaniem na krześle, patrząc, jak doktor podnosi się z miejsca i obchodzi swój fotel. Położył obie dłonie na oparciu i zaczął gładzić jego powierzchnię. Spojrzał z namysłem na sufit, jakby cała ta rozmowa była tam zapisywana. - Nie można jej zostawiać samej, Lily. Zdaje sobie pani z tego sprawę, prawda? Usiadł ciężko na krześle, sięgnął po kartę Annabelle i utkwił wzrok w Lily. - Znacznie straciła na wadze, ma podwyższone ciśnienie krwi; jest bardzo zdezorientowana, niespokojna. Nie da rady zadbać o siebie. - Zrobił pauzę. Może powinna pani rozważyć umieszczenie jej w ośrodku przystosowanym dla osób z tego typu przypadłością. - Co? Och, Boże, nie. Nie mogłabym tego zrobić - zaprotestowała Lily. - Tata pewnie tego obawiał się najbardziej. Nienawidzę tych miejsc. To znaczy, tak mi się wydaje. Nigdy żadnego nie widziałam. Doktor Mason zmarszczył brwi, wolno zdjął okulary i setny raz zaczął pocierać powieki, jakby był bezgranicznie znużony. Jak gdyby dzięki temu gestowi w jakiś sposób mógł rozwiązać stojący przed nim problem. Lily zauważyła na jego podbródku miejsce, które ominął podczas golenia. Zbiło ją to z tropu. Do tej pory wydawał się niezwykle kompetentny; teraz nagle jakby utracił nieco swojej wiarygodności. - Zatrudnię kogoś, a tymczasem wprowadzę się do niej. Albo coś wymyślę zapewniła. - Nie zostanie sama. Nigdy. - Jeśli pani chce, mogę podać nazwy paru miejscowych agencji zatrudniających niewykwalifikowanych opiekunów - zaproponował. - Ale wkrótce to nie wystarczy. Będzie potrzebowała pielęgniarki, Lily. Matka ma też inne problemy ze zdrowiem. Dam pani szczegółową listę leków, jakie przyjmuje. Chcę ją tu znowu zobaczyć za miesiąc. -Okej. - Nie może prowadzić, rozumie pani. To bardzo niebezpieczne. W ubiegłym roku omal nie przejechała córeczki sąsiadów - ciągnął lekarz. - Ojciec z pewnością pani o tym nie wspomniał, ale pojechała też na południowy wschód od Austin i zadzwoniła do niego z budki kompletnie

zagubiona; nie potrafiła wytłumaczyć, gdzie się znajduje, ani nawet opisać swojego otoczenia. Z wielkim trudem przekonał ją, by zwróciła się o pomoc do policjanta. W sunie nie było jej dziesięć godzin. Koszmarne przeżycie. - Mój Boże, nie miałam o tym pojęcia - odparła Lily, po czym dodała ostrożnie: - Matka i ja, my, no cóż, nigdy nie i dogadywałyśmy się za dobrze. Sprzeciwia się praktycznie wszystkiemu, co powiem. Jakbym była jej zbuntowaną nastolatką, którą trzeba trzymać w karbach. A ja nigdy nie byłam tak naprawdę zbuntowana. - Lily, nie wolno pani brać sobie tego do serca. Proszę się tym nie przejmować. Umysł pani matki się rozsypuje - wyjaśnił łagodnie lekarz. Musimy wybiegać myślą naprzód; trzeba wyrobić pani pełnomocnictwo, by mogła ją pani reprezentować. To konieczne. W następnych dniach po wizycie Lily sprawdziła miejscowe agencje opieki domowej. Przeprowadziła trzy rozmowy z miłymi kobietami, które w jej opinii mogłyby się zajmować Annabelle, gdy sama będzie w pracy. Matka jednak podczas każdego spotkania zachowywała się skrajnie nieufnie i podejrzliwie, a wobec najmłodszej kandydatki - jawnie niegrzecznie. Ku przerażeniu Lily oświadczyła młodej kobiecie, że wygląda jak zdzira, że nie ma czego szukać w ich domu i powinna natychmiast iść się przebrać. Lily była zbyt zaszokowana zdumiewającym wybuchem Annabelle, żeby przeprosić. Niedoszła opiekunka, ubrana w ładną letnią sukienkę na ramiączkach i sandały, wytrącona z równowagi, szybko skończyła rozmowę. Lily codziennie rozważała zabranie Annabelle ze sobą do Kramu Ogrodniczego. Mogłaby jej znaleźć jakieś zajęcie, prawda? Coś, co dałoby jej poczucie celu. Lily miałaby ją cały czas na oku, równocześnie zajmując się pracą. Wytrwała przy tym pomyśle dwa dni. Pierwszego dnia wydawało się, że matce podoba się krzątanina, podlewanie roślin i witanie klientów. Rzuciła parę dziwnych, niestosownych uwag, ale nawet jeśli kogoś zaniepokoiły, nikt nie dał tego po sobie poznać. Pomogła pracownicy zmienić wystawę z małych kaktusów. Sprawiała wrażenie spokojnej i szczęśliwej. Tego ranka Lily ukradkiem wrzuciła jej lekarstwo do śniadania; matka nic nie zauważyła. Wszystko zapowiadało się bardzo obiecująco. Lily zmusiła się, by zignorować tysięczne wizyty Annabelle, wpadającej do jej biura, by przypomnieć, że córka

musi wyjść i zająć się pracą. Podobnie jak powtórzenia. Matka raz po raz wypytywała Lily, jej zastępcę i pracownicę, czy już pora na śniadanie, kiedy pójdzie do domu oraz czy wiedzą, gdzie się podziała jej torebka. Wciąż i wciąż, i wciąż to samo. Drugiego dnia nagle zniknęła. Lily wpadła w panikę. Nikt w sklepie nie widział, jak Annabelle wychodziła. Lily przebiegła pędem ulicę tam i z powrotem, pytając każdego napotkanego przechodnia, czy nie zauważył kobiety o długich siwych włosach splecionych w warkocz opadający na plecy. Ma na sobie dżinsy, bluzkę w czerwoną kratkę i tenisówki. Może się wydawać zdezorientowana. Jest chuda, ma ciemne oczy i czapkę. Jakiego rodzaju? Bejsbolówkę. Tak, to wszystko. Rano, zaraz po przyjściu, Annabelle włożyła firmową czapkę Kramu Ogrodniczego. Znowu wzięła leki. Wydawała się szczęśliwa. Do akcji przyłączył się zastępca Lily; zaglądał do zaułków i przez szyby wystawowe sklepów. Nagle zatrzymał się, wrócił i zaproponował, żeby rozszerzyli poszukiwania, zataczając kręgi w przeciwnych kierunkach. - Nie mogła zajść daleko. Mój Boże, nie było jej zaledwie chwilę - stwierdziła Lily, lecz zgodziła się na jego propozycję. Postanowiła objechać samochodem najbliższe ulice, podczas gdy zastępca wypytywał właścicieli pobliskich sklepików. Miał do sprawdzenia punkt z kanapkami, antykwariat, sklepy z upominkami i galanterią męską oraz piekarnię. Gdy Lily zerknęła we wsteczne lusterko, znikał właśnie w sklepie z upominkami. Okrążenie kwartału nie przyniosło skutku. Lily, w stanie kompletnej paniki, przejechała skrzyżowanie na czerwonym świetle. Klaksony zatrąbiły wściekle. Zwolniła. Naraz wydało się jej, że zobaczyła matkę po przeciwnej stronie ulicy idącą szybko, niemal biegiem. Docisnęła pedał gazu. Lecz to nie była Annabelle. Lily zatoczyła szerszy krąg, objeżdżając następny kwartał. I jeszcze następny. Raptownie zmieniła pas, wpychając się przed jadący za nią wóz. Kierowca zaklął, zatrąbił i spiorunował ją wzrokiem, mijając ją na pełnym gazie. Przyhamowała, lecz mimo to udało jej się przejechać kolejne czerwone światło. Widząc za sobą migające światła policyjnego wozu, zahamowała tak gwałtownie, że aż rzuciło nią w przód. Wyskoczyła i podbiegła do policjanta,

który ledwie zdążył wysiąść. - Musi mi pan pomóc. Proszę, moja matka jest... wyszła z mojego... ma alzheimera i grozi jej... – Słowa szybko wylatywały z jej ust. Poczuła, jak kręci się jej w głowie, gdy wypowiedziała słowo „alzheimer". „Moja matka ma alzheimera". - Hola. Nie tak szybko. Proszę stanąć tutaj. Muszę zobaczyć pani prawo jazdy i dowód ubezpieczenia. Właśnie przekroczyła pani limit prędkości o piętnaście kilometrów na godzinę i dwa razy przejechała na czerwonym świetle - rzucił szorstko, stanowczym tonem. Lily poczuła falę mdłości. Jej matka oddalała się z każdą chwilą, a tymczasem ją zatrzymał jakiś służbista. Przyniosła z samochodu torebkę i podała prawo jazdy oraz ubezpieczenie policjantowi, który niewyobrażalnie długi czas tkwił na przednim fotelu swojego wozu, rozmawiając przez krótkofalówkę i notując coś na tekturowej podkładce. Stała obok radiowozu, lecz raz po raz spoglądała w jedną i drugą stronę ulicy w poszukiwaniu Annabelle. Wiedziała, że zapewne sprawia podejrzane wrażenie, ale nie dbała o to. Od dawna nikt tak bardzo nie wyprowadził jej z równowagi. - Więc o co chodzi z pani matką i alzheimerem? - spytał, zwracając dokumenty. Wypisał jej mandat za przejechanie czerwonych świateł. Lily była sina z wściekłości. - Cóż, dzięki panu do tej pory dotarła już pewnie do Bastrop - rzuciła, wracając do samochodu. - Proszę pani, dwa razy przejechała pani na czerwonym świetle z nadmierną prędkością - bronił się, znowu przybierając szorstki ton. - Pani albo ktoś inny mógł ucierpieć. - Wiem, wiem - jęknęła. Ukryła twarz w dłoniach i wzięła głęboki oddech. Policjant był młody i przekonany o swojej ważności. Podniosła na niego wzrok. - Wzięłam matkę ze sobą do pracy. Jestem właścicielką Kramu Ogrodniczego Zielony Kciuk. Matka ma alzheimera i gdzieś powędrowała. Może być wszędzie. Muszę ją znaleźć. Jest bardzo rozkojarzona. Grozi jej... - Nie mogła mówić dalej, przytłoczona poczuciem niechcianej odpowiedzialności za chorą Annabelle.

- Okej. Zobaczymy, co się da zrobić - odpowiedział. Zadał jej szereg pytań. W co matka była ubrana. O której godzinie zniknęła. W którą stronę najprawdopodobniej mogła pójść. Czy orientuje się na tyle, by poprosić o pomoc. Pytania ciągnęły się bez końca. Lily jakimś sposobem wylądowała na posterunku, na kolejnym przesłuchaniu. Od zniknięcia Annabelle nie minęła jeszcze doba, ale matka jest niesprawna umysłowo. To nietypowa, pilna sytuacja. Policjanci chcieli pomóc. Jeden twierdził nawet, że pamięta Annabelle Storm, bo już kiedyś oddaliła się od domu. Lily zastanawiała się, czy to prawda. A jeśli tak, to jak ojciec radził sobie z tym wszystkim sam jeden? Wróciła do domu i czekała. Usiadła w salonie z telefonem na kolanach i Caesarem u stóp. Mijały godziny nieznośnego napięcia. Nigdy sobie tego nie wybaczy. Zgubiła własną matkę. Co strzeliło Annabelle do głowy, by tak po prostu powędrować przed siebie? Lily przypomniała sobie, jak sama oddaliła się od matki w wielkim centrum handlowym, kiedy miała dziesięć, może jedenaście lat. Wszystko wydarzyło się tak szybko. Kupowały ubrania do szkoły i Lily prawie udało się przekonać mamę, by kupiły modną, krótką spódniczkę. Matka, gdy w końcu ją znalazła, była wściekła, nieprzejednana; oświadczyła, że Lily mogło się przydarzyć nie wiadomo co; że na świecie są źli ludzie, którzy tylko czekają na właściwy moment, by porwać niewinne dziecko. Mówiła to ostrym tonem, twarz miała zaczerwienioną i id gniewu, a zarazem pobladłą z niepokoju. Cisnęła spódnice i bluzki, które niosła, na pobliską gablotę wystawową i tupiąc głośno, wymaszerowała ze sklepu, wlokąc za sobą córkę i burcząc, że te spódnice są za krótkie i co Lily sobie wyobraża. Czy sytuacja w pewien sposób się nie powtarzała? Tym razem to Annabelle była jak dziesięciolatka, ze swoim słabnącym umysłem coraz bardziej podobna do dziecka. Mogło jej się przytrafić nie wiadomo co. Nawet mogli ją zabrać źli ludzie, którzy tylko czekają, by porwać niewinną kobietę z demencją. Telefon na kolanach Lily zadzwonił. Poderwała się z miejsca i odebrała. - Pani matka się znalazła - oznajmił policjant. - Była na autostradzie międzystanowej, szła wzdłuż drogi. Odwieźli ją na pogotowie do Miejskiego Centrum Medycznego. - Na pogotowie? Co? Czemu? Jest ranna? - Sprawdzają, czy nie dostała udaru słonecznego - wyjaśnił po prostu - ale

jestem prawie pewien, że nic jej nie jest. Niemal osiem godzin później Annabelle wypuszczono w stabilnym stanie. Była wyczerpana; nie pamiętała, co się stało. Zasnęła na starym fotelu Stanleya, tymczasem Lily siedziała całkowicie ubrana i w pełni rozbudzona, starając się nawet nie mrugnąć i czuwając nad matką niczym osobisty strażnik. Coś należało zmienić. Nie da się tak dłużej. Annabelle zachowywała się zbyt nieprzewidywalnie. Lily spędziła resztę nocy, rozważając różne możliwości i żałując, że nie ma już ojca, by je z nim omówić. Patrzyła, jak matka oddycha, jak jej rzęsy drgają, słuchała jej cichego pochrapywania. Zaczekała do rana i wystukała numer korporacji Blue Cab. - Dzień dobry. Szukam kontaktu z taksówkarką, która pracuje u państwa na nocną zmianę. Ma na imię Pearl. Muszę natychmiast z nią rozmawiać. Dzisiaj. Tak, dzisiaj. Co? Nie. Niestety, nie znam nazwiska. Ale mogę ją pani opisać. Doskonale, w takim razie proszę mnie połączyć z pani przełożonym! - warknęła.

Jak stare kobiety wdzięczne są za śmierć, Choć nie wiedzą czemu; Czują się jednak wolne od zbyt jaskrawego słońca, Zbyt gorących dni zbyt rozległego nieba, Życia pędzącego wokół, I z zadowoleniem wycofują się na powrót Do własnego wnętrza. MAEION THOMPSON VAN STEENWY

Rozdział 9

PEARL

Pearl Truman usiadła na brzegu łóżka, zsunęła buty i poruszyła palcami. Wyciągnęła nogi przed siebie i odetchnęła. Przy każdym drgnieniu bransoletki na jej rękach podzwaniały, prowokując ją do uśmiechu. Spojrzała na wiszący na ścianie obrazek z Panem Jezusem, a potem przeniosła wzrok na fotografię syna na szafce obok łóżka. Uśmiech zbladł szybko. Henry. Jej kochany syn Henry. Nigdy nie przestanie za nim tęsknić. Gdyby tylko ręka sprawiedliwości dosięgła i pokarała tego diabła, który zastrzelił go z przejeżdżającego samochodu wiele lat temu, parę dni przed siedemnastymi urodzinami jej chłopca. Chociaż to nie zwróciłoby mu życia. Odszedł i już zawsze będzie sama. Serce zaciążyło jej nieznośnie w piersi. Pewnie znowu skoczyło jej ciśnienie. Cóż, nie tak należy zaczynać pierwsze wakacje od pięciu lat. Boże, nie. Musi się trochę rozerwać, gdzieś pojechać. Może wybrałaby się do Gracelandu? Zawsze uwielbiała Elvisa Presleya. Czemu nie? Albo do Nowego Orleanu? To nawet bardziej przypadło jej do gustu. Zajrzy do jakiegoś biura podróży dowiedzieć się, co i jak. Prawdę mówiąc, przyszło jej do głowy, czemu nie dzisiaj?

Już to sobie wyobrażając, zignorowała pierwszy dzwonek telefonu. I nawet zaczekała, by zadzwonił kilka razy, zanim podniosła słuchawkę. - Haloo? - odezwała się najbardziej melodyjnym głosem. - Cześć, Pearl, mówi Emma. No wiesz, z pracy. Jej szefowa. Pearl skuliła się lekko, zastanawiając się, czy coś przeskrobała. - Och, hej, Emmo - odparła. - Coś się stało? - Nie, nie, wszystko w porządku. Bardzo przepraszam, że cię niepokoję już pierwszego dnia urlopu i tak dalej, ale sprawa wygląda tak, że jakaś kobieta w kółko wydzwania, próbując się z tobą skontaktować. Serio: naprawdę nie daje się spławić. Sprawia wrażenie dość miłej. Podobno nazywa się Lily Storm i jest córką Annabelle Storm. Powiedziała, że jej matka ma tę chorobę starszych ludzi. I że byłaś dla nich bardzo miła parę tygodni temu. Domyślam się, że chce jedynie podziękować i tak dalej. Zostawiła swój numer. Podać ci go? - spytała Emma i dodała, chichocząc: - Może chce ci wręczyć wielki na-piwek albo coś. No wiesz. - Storm? Och, no tak, tak, pamiętam tę starszą panią - powiedziała Pearl, oczyma wyobraźni widząc Annabelle w tenisówkach, koszuli nocnej i kwiecistym szlafroku. Zobaczyła ją, jak łomoce do drzwi domu cioci Myrtle, zdecydowana odwiedzić krewną w środku nocy. Bez dwóch zdań cierpiała na jakąś przypadłość podeszłego wieku. - Jasne, zapiszę numer. Oddzwonię do niej. Zanotowała sobie w duchu, by się odezwać do starszej pani po powrocie z biura podróży. Podjęła decyzję. Pora na prawdziwe wakacje. Po kilku godzinach wróciła obładowana mapami, przewodnikami turystycznymi i rezerwacjami w motelach. Oczywiście zamierzała jechać samochodem. Nienawidziła samolotów. Miała trzy tygodnie wolnego oraz pięcioletnie oszczędności odkładane na urlop. Postanowiła wybrać malowniczą trasę. Spakuje niewiele rzeczy, ale weźmie dodatkową walizkę na zakupy. Wreszcie posłucha muzyki nowoorleańskiej. Zamknęła oczy i coraz donośniejszym głosem zanuciła stary kawałek Louisa Armstronga. Kiedy otwierała ścienną szafę, by z najwyższej półki zdjąć walizkę, coś ją tknęło. Panna Storm.

Och, Boże, koniecznie muszę oddzwonić do pani siostry - mruknęła półgłosem. To zajmie tylko minutkę. Wybrała numer. - Pani Storm, mówi Pearl Truman. Taksówkarka, pamięta pani? Dostałam wiadomość, że pani dzwoniła - powiedziała do słuchawki. Nie była pewna, czy rozmawia z matką czy z córką. - Och, dzięki Bogu, że pani się odezwała. Od tygodni próbuję się z panią skontaktować - odezwał się głos, brzmiący coraz młodziej z każdym kolejnym zdaniem. - Pamięta pani moją mamę? Była bardzo zdezorientowana; zawiozła ją pani aż do Georgetown, by mogła odwiedzić ciocię, która zmarła wiele lat temu. - Jasne, że pamiętam. Mam nadzieję, że u was wszystko w porządku. Czym mogę pani służyć? Przypomniała sobie uwagę szefowej o napiwku. Nie sądziła, by to była przyczyna telefonu. Chociaż przydałyby jej się pieniądze, miała nadzieję, że nie o to chodzi. Byłoby to zbyt krępujące. - Mam wielką nadzieję, że tak. Pamięta pani, jak wzięła mnie na bok i wspomniała, że opiekowała się pani starszą osobą? - zapytała córka. - Owszem, rzeczywiście tak mówiłam - przytaknęła z wahaniem Pearl. Dokąd to zmierza? Zdaję sobie sprawę, że to zupełnie niespodziewane, ale czy jakimś cudem zechciałaby pani rozważyć zajęcie moją mamą? Ma alzheimera. - O kurczę. Chyba nie mogę, kochaniutka. Właśnie dzisiaj zaczynam trzytygodniowe wakacje - wyjaśniła Pearl i dodała, nagle zdziwiona: - Istnieje masa agencji, w których może pani kogoś znaleźć. Zajmuje się tym mnóstwo ludzi... Przepraszam, jak pani na imię, kochaniutka? - Lily. Mam na imię Lily - odparła tamta i dziwnie przycichła. - A więc, Lily, czemu chce pani właśnie mnie? Spotkałyśmy się tylko raz. Przecież nawet mnie pani nie zna. - Wiem. Dziwne, prawda? Wydaje się bardzo niezwykłe. Ale, Pearl, mama szczerze panią polubiła. Przepędza prawie każdą opiekunkę, na którą się zdecyduję. Żadna nie wytrzymała u nas dłużej niż parę dni. Mama po prostu nie lubi obcych w domu. Potrzeba tylko kogoś, kto by jej przypilnował, kiedy ja jestem w pracy - tłumaczyła coraz bardziej gorączkowo córka. - Przykro mi to przyznać, ale jestem zrozpaczona.

- Obawia się pani, żeby mama znowu nie wybrała się w kosztowną podróż taksówką? - Tak, to też. I o inne rzeczy. Jest bardzo rozkojarzona - potwierdziła Lily. Potrzebuje jedynie, żeby ktoś przy niej był w ciągu dnia. Nie jest chora ani nic. Tylko ciągle powtarza to samo. I bywa zagubiona. Czasami bardzo. Niekiedy jest trochę niemiła. Okej, dobrze: bardzo niemiła. Ale tak bardzo panią polubiła, a to nieczęsto się jej zdarza. - Hmmm. Cóż, panno Lily, naprawdę nie wiem, co odpowiedzieć - zaczęła Pearl. - Ale mam pomysł. Może wpadłabym do pani na chwilę? Mogłybyśmy porozmawiać. - Jak szybko uda się pani tu dotrzeć? Lily wytłumaczyła jej krótko, jak dojechać, lecz dla Pearl Tniman poruszanie się po mieście było równie łatwe jak oddychanie. Jeśli chodzi o ulice, miała fotograficzną pamięć. Nawet mimo porannych korków dotarła na zachodni kraniec w dwadzieścia minut. Nigdy by się nie wprosiła w odwiedziny, ale Lily Storm wydawała się bardzo roztrzęsiona. Pearl zrobiło się jej żal. Żałowała ich obu. Może zdoła im pomóc, jeśli choćby do nich zajrzy. Być może dzięki temu córka zobaczy swoją sytuację we właściwej perspektywie. Młodsza kobieta bez dwóch zdań nie myślała jasno. Wielki Boże, kto zatrudnia osobę, którą widział raz w życiu? Gdzie tu sens? A poza tym ona, Pearl, właśnie wyjeżdża na wakacje. Do Nowego Orleanu. Posłuchać jazzu na żywo. Dom Stormów wyglądał inaczej w świetle dziennym. Wydawał się większy, ogród był staranniej wypielęgnowany. Budynek sprawiał wrażenie bezbarwnego i jak gdyby hermetycznie odizolowanego od świata. Jeśli nie liczyć dwóch grządek kwiatowych wzdłuż frontowego chodnika, kipiących od żółtej werbeny, niebieskich ołowników i kęp różowej jasnoty, sprawiał posępne, niegościnne wrażenie. Cichy, z pozoru niezamieszkany. Pearl czuła, że wtapia się w otoczenie w swoich spodniach khaki, beżowej bluzce i brązowych sandałach. Po śmierci Henry'ego straciła nerce do modnych kolorów. Frontowe drzwi stanęły otworem, zanim miała szansę zapukać. Lily Storm od razu zaprosiła ją do środka. Pearl mimo woli pomyślała, jakie to dziwne, że znalazła się w tym domu, gdzie nieszczęśliwa matka i córka wspólnie zmagały się z każdym dniem. Na myśl 0 nich poczuła smutek, lecz zarazem zaskoczył ją brak ostrożności ze strony córki. Skąd Lily Storm mogła wiedzieć, czy Pearl w

ogóle mówiła prawdę, gdy wspomniała, iż opiekowała się starszą panią? Chyba że rzeczywiście była bardzo zdesperowana. Cóż, nieważne, pomyślała, to tylko krótka wizyta. Może dam jej parę rad, jak znaleźć kogoś odpowiedniego do zajęcia się matką. - Szybko pani do nas dotarła - przywitała ją Lily. - Napije się pani czegoś? Mrożonej herbaty? Wody? Poprowadziła gościa przez ciemny hol do dużego salonu z wysokim sufitem i świetlikami. - To miłe, ale nie, dziękuję. Nic mi nie trzeba. Gdzie pani mama? Poczekała, by wzrok jej się przyzwyczaił do przyćmionego światła w pokoju. Dom był chłodny, przestronny i ciemny. Ze swymi otwartymi oknami, solidnymi gankami i stuletnimi dębami ocieniającymi go jak rok długi w niczym nie przypominał ciasnego domku Pearl o dwóch sypialniach i z linoleum na podłogach. - Mamo? Mamo, spójrz, kto przyszedł - zawołała Lily, odwracając się od gościa. - Pearl. Pamiętasz? Wiozła cię taksówką. Odpowiedź nie nadeszła. Pearl spojrzała na Annabelle Storm, która właśnie weszła do pokoju. Była to niewątpliwie pani siostra, ale wyglądała bardzo źle. Blada, chuda, na jej twarzy malowała się kompletna pustka. Pearl zauważyła, że oczy starszej kobiety wydają się zapadnięte, że ma sińce na rękach i gips częściowo przesłonięty temblakiem na lewym przedramieniu. Nie była to pewna siebie, królewska, choć zagubiona dama, którą Pearl obwoziła po całym mieście przed kilkoma tygodniami. - Mamo, pamiętasz Pearl, prawda? - zapytała znowu Lily. - Pearl. Annabelle powtórzyła w końcu jej imię. Zrobiła kilka niepewnych kroków w stronę gościa i się zatrzymała. Przechyliła głowę i uśmiechnęła się szeroko, życzliwie - ale bez śladu potwierdzenia, że ją rozpoznaje. - Wspaniale panią poznać. Nie, nie spotkałyśmy się wcześniej. - Witaj, pani siostro, dobrze cię widzieć. Niech no się przyjrzę. Ja panią pamiętam świetnie, ale pani przez tyle czasu mogła mnie zapomnieć - odparła Pearl. I wyciągając rękę, dodała: - Wspaniale panią widzieć. Dobrze się pani dzisiaj czuje? - Mhm. W porządku, dziękuję - odparła Annabelle, teraz rozpromieniona, z

błyszczącymi oczami. Nie rozumiała jednak, że powinna uścisnąć rękę przybyłej, więc zamiast tego ją poklepała. Zlustrowała Pearl bardzo uważnie -warkoczyki, brzęczące bransoletki, szeroki uśmiech ukazujący zęby. Oczy Annabelle zaiskrzyły się, niemal rozbłysły. Wyglądała na zachwyconą. - Proszę, niech pani usiądzie, porozmawiamy - zaprosiła, klepiąc krzesło stojące obok drugiego, które zajęła sama. - Chyba że musi pani wkrótce wracać do szkoły? Pearl i Lily wymieniły spojrzenia. Taksówkarka zauważyła, że córka także wygląda mizernie, jakby nie spała od miesiąca. Tak się stara nie dopuścić, by matka wymknęła się z domu, że wpędzi je obie w chorobę, uznała Pearl. - Nie, proszę pani, skończyłam ze szkołą - odpowiedziała, zwracając się znowu do Annabelle, którą zafascynował kawałek sznurka znaleziony na podłodze. - Jak miło - stwierdziła starsza kobieta. - To moja córka Lily. Ciągle jeszcze się uczy. Lily, przynieś, proszę, coś do picia mojemu gościowi. Po podróży zupełnie zaschło jej w ustach, a wkrótce musi wracać do szkoły. Proszę, Lily. - Zaczekała, aż córka wyjdzie, po czym szepnęła: - Próbowałam ją przekonać, żeby zabrała mnie do domu, ale nie chce słuchać. Strasznie krnąbrna. - Trochę jak jej mama? Pearl patrzyła, jak Annabelle odrzuca głowę do tyłu i śmieje się serdecznie, jakby żart był ogromnie zabawny. Uśmiechnęła się również. Starsza kobieta wstała i z pewnym wysiłkiem przysunęła krzesło bliżej gościa. - Mogę z panią iść? - poprosiła. - Iść ze mną? Dokąd? Co, pani siostro? Dokąd to się wybieram, pani zdaniem? Gdzie byłoby pani lepiej niż tutaj? - spytała Pearl. - Cóż, nie mogę tu zostać. I nie zostanę. Mój mąż mnie szuka. - Annabelle niemal się nadąsała. Lily wróciła z trzema szklankami mrożonej herbaty; pierwszą podała matce, lecz ta nie tknęła napoju. Pearl spróbowała łyk i omal go nie wypluła. Była to najsłabsza, najobrzydliwsza lura, jakiej próbowała w życiu. Fakt, niezbyt lubiła herbatę, ale ta przypominała ocet. Odstawiła szklankę i odchrząknęła. - Musi pani zostać na kolację, dobrze? – nalegała Annabelle, wciąż nie pijąc. Pearl domyślała się, że starszej kobiecie z pewnością chodzi o lunch, bo była

dopiero dziesiąta rano. Zastanawiała się, czy córka lepiej radzi sobie z gotowaniem niż z przyrządzaniem napojów chłodzących. - Och, mój Boże, co za obrzydlistwo! - zawołała nagle Lily, upiwszy łyk ze swojej szklanki. - Wstrętna; strasznie przepraszam. Chyba nie umiem robić herbaty. Właściwie jako kucharka też jestem do niczego. Mój były narzeczony świetnie gotował. Szczerze mówiąc, jest szefem kuchni. Ma restaurację. Byliśmy razem wiele, wiele lat. Zupełnie wyszłam z wprawy. Ale będzie mi bardzo miło, jeśli zostanie pani na lunch. O ile odpowiada pani zupa z puszki. - Nie, proszę się mną zupełnie nie przejmować. Pearl rozważała, czy nie pomaszerować do kuchni i nie przyrządzić dzbanka porządnej mrożonej herbaty. I nie upichcić dla obu kobiet czegoś lepszego od puszkowanej zupy. Nic dziwnego, że obie są takie chude. - Więc nie wyszła pani za szefa? - Nie, nie, sytuacja się, hm, skomplikowała – odparła Lily, zerkając spod oka na Annabelle. - Mama nigdy go nie lubiła. Uważała, że jest dla mnie zupełnie nieodpowiedni. Myślę, że znudziło go udowadnianie, na co go stać, rok za rokiem. Wreszcie pewnego dnia się poddał. W jej głosie pobrzmiewała gryząca gorycz. Matka i córka na mgnienie zderzyły się spojrzeniami. Było to jak milczące wyzwanie; po chwili Annabelle odwróciła wzrok i jej twarz straciła wszelki wyraz. Czy rzeczywiście doprowadziła do zerwania?, zastanawiała się Pearl. Między obiema kobietami panowało wyczuwalne napięcie, które zauważyła od pierwszej chwili, gdy je poznała. Nagle Annabelle podniosła się z miejsca, strzepując z dżinsów niewidzialny pyłek. Bez słowa zabrała ze stołu szklankę z herbatą i ruszyła do kuchni, jakby stamtąd ktoś ją zawołał. Pearl i Lily obserwowały ją w milczeniu. Lily przesunęła się na skraj krzesła i wyciągnęła szyję, by zajrzeć do kuchni. Popatrzyła na gościa i wykrzywiła usta w zatroskanym, niespokojnym uśmiechu. Więc tak teraz wygląda jej życie, pomyślała Pearl; wciąż się zamartwia, co za chwilę zrobi jej mama. Rzeczywiście trzeba jej kogoś, komu by mogła zaufać. Ale kogoś z referencjami, a być może nawet z dyplomem asystentki pielęgniarskiej. Kogoś, kto zna zasady pierwszej pomocy, ma podstawowe umiejętności medyczne. Choć Lily uznałaby pewnie, że to brzmi zbyt

profesjonalnie. Pearl domyślała się, że córka w rzeczywistości szuka dla matki towarzystwa. Kogoś, kogo Annabelle polubi i komu zaufa. Tylko wtedy mogłaby ją zostawiać, choćby na krótki czas. Albo była niezwykle oddana matce, albo też kierowało nią ukryte poczucie winy. Jakiś nierozwiązany konflikt. A może obawiała się Annabelle? Może matka wciąż miała nad nią władzę? - Będzie pani potrzebowała kogoś na dłużej, Lily. A ja mam tylko trzy tygodnie wolnego - powiedziała. Nagle rozległ się brzęk pękającego szkła, łomot i głos Annabelle wołający: - Tutaj, szkło... och, nie... Pearl i Lily równocześnie zerwały się i pobiegły do kuchni, gdzie zastały Annabelle siedzącą na podłodze obok rozbitej szklanki i dziesiątek pudełek z ciasteczkami. Opierała się plecami o krzesło, które niewątpliwie sobie przysunęła, by dosięgnąć do najwyższej półki w szafce. Wydawała się oszołomiona, wręcz wystraszona. Rozplótł jej się warkocz i włosy opadały teraz niedbale po jednej stronie twarzy. Na górnej wardze miała kropelki potu, biała bluzka była zachlapana herbatą. Wszędzie wokół leżało rozsypane szkło. Pearl wydało się, że coś jest nie w porządku z ustami Annabelle. - Skaleczyłaś się, pani siostro? - spytała, kucając, by się znaleźć na jej poziomie. - Co się stało? - Mamo, wszystko okej? Nie zrobiłaś sobie krzywdy? - dopytywała się natarczywie Lily, rozglądając się po pomieszczeniu. - Co zamierzałaś zrobić? Co tu robią te pudełka... - Ćśś... ćśś! Cicho. Coś jest nie w porządku - przerwała jej Pearl, dając znak ręką, by się uciszyła. Annabelle wydawała się zbyt blada. Usta opadały jej z jednej strony, oczy były zbyt odległe, niewidzące. - Słyszysz mnie, pani siostro? - Mmmhmm - wybełkotała. Głos miała słaby, ledwie dosłyszalny. - Kim ja jestem? - spytała Pearl. - Jes rowsa. - Kim ty jesteś? - Kobieta przysunęła się bliżej twarzy Annabelle. - Nas fani. Pearl zwróciła się do Lily.

- Albo uderzyła się w głowę, albo dostała wylewu. Niech pani dzwoni po pogotowie - poleciła. Widziała na twarzy córki panikę, kiedy Lily odwracała się w stronę telefonu. - Wszystko będzie dobrze. Tylko proszę zadzwonić. Proszę im powiedzieć, żeby się pośpieszyli. Pearl usiadła ciężko na podłodze obok Annabelle. Wzięła ją za rękę i najciszej, jak umiała, zaczęła nucić Kiedy święci idą do nieba. Wydawało się, że starsza kobieta skupiła na niej wzrok. Pearl śpiewała dalej. Kiedy zjawili się sanitariusze, wzięła córkę na bok i wytłumaczyła jej, jak umiała, że Lily powinna spojrzeć prawdzie w oczy i umieścić mamę w ośrodku dla chorych na alzheimera, gdzie będzie bezpieczna i pod właściwą opieką. Że bez względu na to, co jest nie tak między nimi dwiema, próba opiekowania się Annabelle w domu z pewnością niczego nie naprawi. Wracając do siebie nieco później, Pearl w głębi serca była święcie przekonana, że wie, po co została posłana do domu Stormów. Podziękowała za to Bogu i zaczęła planować wyprawę do Nowego Orleanu.

Jest tuż poza północną granicą szaleństwa gdzie wykopała mały grób dla rzeczywistości. L. STORM

Rozdział 10

CLANCY

Deszczowe chmury wisiały nad horyzontem, drwiąc z południowego słońca. Nawet błękit bezkresnego, otwartego nieba wydawał się rozprażony, bezlitosny. Kończył się kolejny teksaski lipiec. Czas suszy i ekstremalnych temperatur. Czas odbierającej siły parności, powietrza zbyt ciężkiego, by dało się nim oddychać; czas, kiedy każde żywe stworzenie pokrywa cienka warstewka wilgoci. Ernest Finley stał w cieniu dębu na dziedzińcu Centrum Opieki dla Chorych na Alzheimera, osłaniając oczy od blasku dnia. Osuszył czoło przepoconą chusteczką higieniczną i spojrzał na chmury. Clancy obserwowała go nieuważnie przez okno obok stanowiska pielęgniarek. Właśnie myślała o swoim sąsiedzie i jego psiaku Kansasie. Zwierzak należał teraz do niej. Pan Eliot zmarł tydzień wcześniej, dzień po tym, kiedy razem z psem odwiedziła go w domu opieki. Nikt inny do niego nie przychodził. Nie było w tym nic zaskakującego, że jego okrutny syn nie zjawił się ani razu. Przypomniała sobie łzy pana Eliota na widok Kansasa. Psiak umościł się pod jego dłonią i leżał cicho, słuchając chrapliwego oddechu swojego pana, ani na chwilę nie odrywając wzroku od jego twarzy. Kochał go bezgranicznie. Wydawało się, że rozumie więcej, niż powinien zwykły kundel: że to ich ostatnie pożegnanie.

Pielęgniarka znowu skupiła wzrok na Erneście Finleyu, zauważając, jak prosto się trzymał. Miał postawę młodego mężczyzny. Dopiero kiedy ruszał powolnym, niespiesznym krokiem, widać było jego wiek. Wydawał się całkiem zadowolony. Jadł dobrze, sypiał mocno i właściwie nie miał większych problemów zdrowotnych. Zaledwie parę razy próbował się wydostać z oddziału. Nigdy nie stał się agresywny, nigdy nie sprzeciwiał się personelowi. Jego możliwości percepcji pozostawały na stałym poziomie. Był w stanie mówić, a ściśle rzecz biorąc, niekiedy wyrażał się niemal jasno. Tyle tylko, że nie chciał tego robić. Po prostu nie chciał się odzywać. Niewiele osób i tylko z rzadka potrafiło go skłonić do rozmowy. Przez cały ten okres, kiedy Clancy go znała, miał tylko jednego gościa: podobną do gwiazdy filmowej kobietę, która nigdy nie wróciła. Clancy westchnęła. Przygładziła długie włosy i związała je w kucyk na karku. Po trzech dniach urlopu czekała, by wysłuchać raportu dziennej pielęgniarki. Kiedy stan pana Eliota się pogorszył, zamieniła się na dyżury, biorąc wieczorną zmianę, aby w ciągu dnia móc odwiedzać starszego mężczyznę, nie ryzykując spotkania z jego wstrętnym synem. Niepotrzebnie się obawiała, bo tamten i tak nigdy nie zajrzał do ojca. Mogła też rzeźbić, wykorzystując słońce jako źródło światła. - Hej, Clancy, przepraszam, że się aż tyle spóźniłam. Znowu jesteś sama? spytała jej koleżanka z dziennej zmiany, wchodząc do dyżurki z kartami pod pachą i stetoskopem wiszącym na szyi. – Kiedy wracasz na dnie? Ta wysoka, szczupła Gambijka miała na imię Mariama. Clancy uważała ją za jedyną znośną pracownicę na oddziale chorych na alzheimera. Pacjenci doceniali spokojny, pełen szacunku sposób bycia Mariamy. Choć doskonale mówiła po angielsku, mieli trudności ze zrozumieniem jej akcentu. Większość po prostu kiwała głowami z uśmiechem, jak gdyby z powodu demencji nie mogli jej pojąć. - Hej, Mariamo - odparła Clancy. - Właściwie nie wiem jeszcze dokładnie, kiedy wracam. Coś nowego? Nie było mnie całe trzy dni. Swobodnie, ale krótko wymieniły uprzejmości, a potem usiadły przy stole w części rekreacyjnej i przeszły do raportu. Mariama była dokładna i sumienna; podała pełne, szczegółowe sprawozdanie ze wszystkiego, co się wydarzyło w

ciągu ostatnich trzech dni. Wspomniała, że Doris Parker bierze antybiotyk z powodu infekcji dróg moczowych. Ernest Finley przez ostatnie dwa dni nie jadł dobrze, obejrzał go lekarz i teraz pacjent już czuje się lepiej. May Hope ma zmienioną dawkę leku rozrzedzającego krew. Mariama kontynuowała, nie robiąc pauz. Wczoraj przyjęto nową osobę, poinformowała. Dość młoda kobieta, pięćdziesiąt dwa lata, Annabelle Storm. Przyszła ze szpitala. Wczesna postać alzheimera - prawdopodobnie zdiagnozowana przed kilkoma laty. Często się przewraca i właśnie przeszła lekki wylew, ale prawie zupełnie wróciła do normy. Ma liczne problemy zdrowotne - Mariama wymieniła je szczegółowo. Pacjentka jest bardzo zdezorientowana. W domu nie przyjmowała leków. Epizody nietrzymania moczu i stolca. Błąkanie się po okolicy. Pewnie będzie próbowała uciekać, ale poza tym to miła kobieta, współpracująca z personelem. Przeważnie milczy. Całkiem elegancka, dodała Mariama z namysłem, patrząc na koleżankę, która notowała każde słowo. - Elegancka? - powtórzyła Clancy, jakby nie potrafiła zrozumieć niemedycznego terminu. I zerkając znad oprawek okularów do czytania, spytała: - Jacyś krewni? - Tak. Córka. Poza tym nikogo. Jej mąż kilka miesięcy temu zginął w wypadku samochodowym. Pani Storm w sam raz nadaje się na towarzyszkę dla Doris. Mam wrażenie, że Doris ją polubiła. Po wyjściu Mariamy Clancy poszła szukać nowej pacjentki. Wcześniej przystanęła na dziedzińcu, by sprawdzić, co u Ernesta; czy nie jest mu za gorąco na dworze. Wiedziała, jak łatwo o udar u osoby starszej. Kiedy jednak wyszła z budynku, przekonała się, że doktor zniknął. Nie stał już pod dębem, obserwując, jak deszczowe chmury nadciągają zza horyzontu. Wróciła w chłód klimatyzowanego wnętrza, zamykając za sobą drzwi. Zbyt zimno dla starszych ludzi, przemknęło jej. Minęła Doris Parker, która ruszyła w ślad za Clancy, póki jej uwagi nie zaprzątnęło coś niewidzialnego. Gdy pielęgniarka znalazła wreszcie Ernesta, siedział na krześle obok Annabelle Storm, która wyglądała przez okno w pokoju. Żadne się nie odzywało. Światło wpadające przez szyby zalewało pomieszczenie żółtawym blaskiem, w którym tonęli oboje. Byli zupełnie nieruchomi, milczący. Jak

uchwyceni na obrazie Edwarda Hoppera. - Pani Storm? - odezwała się pielęgniarka półgłosem, nie chcąc zmącić ciszy. Obserwowała, jak Annabelle się odwróciła, i uderzył ją widoczny wdzięk starszej kobiety. Porusza się jak postarzała baletnica, pomyślała. Mariama mówiła prawdę, Annabelle Storm rzeczywiście miała w sobie rodzaj wytwornej elegancji. Typowy dla alzheimera nieobecny wyraz twarzy kontrastował ostro z grymasem nieukojonego bólu; coś ją dręczyło, nawet gdy straciła świadomość własnego ja. W drobnych zmarszczkach zastygła obawa. - Mam na imię Clancy. Jestem jedną z pielęgniarek. - Pielęgniarek? - Annabelle lekko uniosła brwi. - Och, mój Boże, dziękuję, ale nie potrzebuję pielęgniarki. Czekam na córkę; ma po mnie przyjechać. Clancy zauważyła, że nowa podopieczna jest blada, ma rozlane sińce, szczególnie na rękach, lekko zapadnięte oczy, słabo nawodnioną skórę, wydaje się wychudzona i źle odżywiona. W miarę ożywiona, lecz wyraźnie zagubiona. Mowa wyraźna. Zdolna przemieszczać się bez pomocy. Czysta, schludna. Ogólnie raczej spokojna niż pobudzona. Obecność Ernesta Finleya wyraźnie jej nie przeszkadzała. A doktor wydawał się w pełni usatysfakcjonowany, gdy tak siedział obok niej na miękkim, wyściełanym krześle należącym do Doris, drugiej mieszkanki pokoju. Na szafce przy łóżku Annabelle stało oprawione zdjęcie poważnego, nieuśmiechającego się mężczyzny o siwiejących włosach i wyrazistych rysach. Clancy doszła do wniosku, że to mąż pacjentki. Córka musiała je tu postawić, kiedy przyjmowano Annabelle. Przez ulotny moment pielęgniarce przemknęło, jakie to dziwne, że nie zostawiła własnej fotografii. - Pani mąż? - Sięgnęła po ramkę. - Mmm hmm. Annabelle zabrała jej fotografię, przytuliła do piersi i odwróciła wzrok. Uwagę Clancy zwrócił nagły ruch powietrza za plecami. Do pokoju weszła Doris, a zaraz potem jej syn. Doris uśmiechnęła się do pielęgniarki swoim krzywym uśmieszkiem i kiwnęła głową, jakby miały wspólną tajemnicę. Clancy przeniosła wzrok na jej towarzysza i przywitała się z obojgiem. - Nowa koleżanka, co? - Mężczyzna zerknął na Annabelle. - Dzień dobry, jestem Nate Parker, syn Doris.

Wyciągnął rękę. Ujęła ją, a potem trzymała długą chwilę, patrząc nań ze zdezorientowanym wyrazem twarzy. - W moim domu jest zbyt wielu ludzi. Chodźmy stąd. - Puściła w końcu dłoń Nate'a i wzięła za rękę Ernesta. Posłusznie wyszedł za Annabelle z pokoju. W chwili kiedy znaleźli się na korytarzu, rozległ się krzyk jakiejś kobiety. Wrzeszczała tak głośno, że wszyscy zamarli, patrząc w jej stronę. Annabelle i Ernest szybko pomaszerowali w przeciwnym kierunku. Krzyczała Gloria Perez, drobna, muskularna pacjentka o głosie tak przenikliwym, że mógłby kruszyć szkło. Clancy wzdrygnęła się, przeprosiła Doris oraz Nate'a i poszła sprawdzić, co się dzieje. Na korytarzu spotkała Carlosa, który próbował uspokoić Glorię. - Co się stało, seńora Perez? Quepaso ? - wołał, starając się przebić przez wrzask. - Ty durny frajerze, nie widziałeś, że próbowała walnąć w mój rower? warknęła na niego; jej ciemne oczy miotały błyskawice. Podniosła się lekko z fotela na kółkach i próbowała zaatakować May Hope, która miotała się rozpaczliwie, by ją wyminąć. Jakimś sposobem koła obu wózków się sczepiły. - Wcale nie, a nie, a nie. Kłamczucha, jesteś kłamczucha. Ścira, ciasno mądra. Wiąsta gryba. Martly warb! Niech niech szlag! Ratunku! Pomocy! Pomocy, pomocy, pomocy, pocy! Pocy! Pocy! - piszczała May, wciąż starając się przecisnąć. Twarz miała czerwoną, oczy pełne gniewnych łez. - Widziałam! Widziałam, co się stało! Widziałam, co się stało! - krzyknęła inna pacjentka z drugiego końca korytarza. - Zamknijcie się! Po prostu się zamknijcie! –ryknęła jeszcze inna, stając za sczepionymi wózkami. - Czemu się nie zamkniecie? Jak nie przestaniecie, wzywam policję! Gloria Perez odrzuciła głowę do tyłu i w chwili, kiedy Carlos rozdzielił wózki, jej krzyki przerodziły się w jodłowanie. - Jo, jo, jo, jo, jodalii-o-lii-o-lii-o! Wrzaski, jodłowanie i przekleństwa osiągnęły wściekłe apogeum. Clancy szybko zaczęła rozprowadzać pacjentów po jednym w cichsze miejsca, tymczasem Carlos wywiózł Glorię na dziedziniec. Pielęgniarka obejrzała się przez ramię i zobaczyła, że Annabelle z Ernestem siedzą w pokoju dziennym na sofie, oboje ze wzrokiem

wlepionym w wielki telewizor. Nadawano jakiś stary, czarno-biały film. Widok częściowo przesłaniała im pacjentka stojąca piętnaście centymetrów od ekranu z dłonią opartą na twarzy Humphreya Bogarta. Później, w czasie lunchu, Clancy zauważyła, że Annabelle i Ernest nadal są razem. Siedzieli spokojnie przy stole ramię w ramię, trochę otępiali, lecz niewątpliwie świadomi nawzajem swojej obecności. Doktor oddał jej większą część swojej porcji. Pani Storm zjadła bardzo niewiele. Odzywała się jeszcze mniej. Kiedy asystentka próbowała ich zachęcić, Annabelle oświadczyła, że jadła wcześniej. Ernest powtórzył za nią słowo w słowo. Wydawało się, jakby oboje łączyło jakieś pokrewieństwo. Może była to kwestia temperamentu, a może każde widziało w tym drugim kogoś ze swojej przeszłości. To się czasem zdarza, pomyślała Clancy. Czasami chorzy na alzheimera po prostu grawitują ku sobie na przekór wszelkim racjonalnym wyjaśnieniom. W głębi ducha wierzyła, że dla doktora Finleya byłoby błogosławieństwem, gdyby mógł z kimś dzielić czas. Był taki osamotniony. Przy pięknej pogodzie spędzał całe dnie na dziedzińcu, a gdy padało, wyglądał przez okno pokoju. O ile mogła zauważyć, nigdy z nikim nie nawiązał kontaktu. Odnosił się grzecznie do personelu, lecz gdy ktoś próbował go wciągnąć w pogawędkę, po prostu uśmiechał się i odchodził. Co jakiś czas sprawdzał zaryglowane drzwi i bez przekonania chwytał za klamkę, po czym gapił się przez szybę na długi korytarz prowadzący do części biurowej. Jeśli ktoś przechodził, doktor usuwał się uprzejmie na bok. Clancy wyczytała w jego karcie, że był internistą. Zastanawiała się, czy któryś z dawnych pacjentów wie o jego chorobie. Zastanawiała się, czemu nikt, dosłownie nikt oprócz tamtej gwiazdy filmowej, go nie odwiedził. Potem jednak doszła do wniosku, że przy jego skrytości zapewne nawet ci, którzy go lubili, nie mają pojęcia, że tu jest. To miało sens: ktoś taki jak Ernest Finley nie powiedziałby nikomu o swojej chorobie. Minęły dwa tygodnie, zanim córka Annabelle Storm przyszła w odwiedziny. Clancy zaczynała się już zastanawiać, czy ta kobieta po prostu nie zostawiła matki na oddziale, by móc się zająć własnym życiem, zadowolona, że pozbyła się kłopotu. Owa myśl zirytowała pielęgniarkę. W jej pojęciu nieobecność córki oznaczała obojętność.

A obojętność przekładała się na zaniedbanie. Jak córka mogła zachowywać taką bierność, gdy chodziło o jej matkę - o ile Clancy mogła się przekonać, szlachetną kobietę, która prowadziła skazaną na przegranie walkę, próbując łowić cienie pamięci? Co z tego, że w kółko powtarza te same pytania? Co z tego, że nie potrafi się ubrać? Wciąż chyba zasługuje na wizytę jedynej żyjącej krewnej, prawda? Przez większość dni Annabelle była milcząca, wręcz skupiona. Jeśli wpadała we frustrację z powodu zagubienia, wycofywała się do swojego pokoju - albo dowolnego pustego w pobliżu. Zwijała się na czyimś łóżku i wpatrywała w ścianę, szepcząc coś do siebie. Czasem ów szept stawał się wyraźnie rozgorączkowany. W jej duszy tlił się jakiś nierozwiązany konflikt, wewnętrzne wzburzenie sprawiało, że z całego jej zachowania przebijał pośpiech i niepokój. Co wieczór długo w noc spacerowała po korytarzach oddziału. Niekiedy towarzyszył jej Ernest Finley. Kiedy córka Annabelle pierwszy raz pojawiła się przy stanowisku pielęgniarek, domagając się usunięcia mężczyzny przebywającego w pokoju matki, Clancy od razu wiedziała, z kim ma do czynienia. Nieznajoma miała takie same wysoko sklepione kości policzkowe, głębokie ciemne oczy i pełne wdzięku ruchy jak Annabelle Storm. Pomijając kilka niesfornych loków, długie włosy, jeszcze nie posiwiałe, nosiła sczesane z twarzy do tyłu zupełnie jak matka. Była nawet podobnie ubrana w spłowiałe niebieskie dżinsy i białą bluzkę z dzianiny. Tyle tylko, że zamiast sportowych tenisówek miała na nogach drogie sandały. Zachowaniem jednak różniła się od matki. Była bezpośrednia i nieustępliwa. Jak gdyby tak wiele razy w życiu musiała się bronić, że teraz brakowało jej cierpliwości. Clancy znała ten typ. Znielubiła ją od pierwszej chwili. - Nie jesteście W stanie kontrolować tego, kto wchodzi do pokoju mojej matki? - spytała Lily. Jej ton był ostry, konfrontacyjny. Patrzyła na pielęgniarkę z jawną złością. Było jasne, że zdążyła już uznać Centrum Opieki dla Chorych na Alzheimera za instytucję pełną wad, i uznała, że musi zwracać uwagę na najdrobniejsze uchybienia. - Chodzi o Annabelle Storm z pokoju dwunastego. Jestem Lily Storm, jej

córka - dodała po chwili, zerkając w stronę pokoju matki. - A, tak, okej. Annabelle Storm. Chce pani wiedzieć, czy jesteśmy w stanie kontrolować, kto do niej wchodzi? Cóż, oczywiście do pewnego stopnia tak, ale to jest oddział alzheimera. Pacjenci wędrują. - Clancy poczuła nagle, że została zepchnięta do defensywy. - Tacy już są. Dlatego tu trafili. Przynajmniej niektórzy. Prawdę mówiąc, większość z nich. - Więc co zamierza pani zrobić... w tej sprawie? Nie życzę go tam sobie. To... to niedorzeczne – oświadczyła Lily stanowczo, po czym dodała łagodniej: - Mój ojciec zmarł zaledwie przed paroma miesiącami. Mama za nim tęskni. Nie potrzebuje, żeby kręcił się obok niej jakiś obcy mężczyzna. - Współczuję pani z powodu ojca. Ale doktor Finley to naprawdę bardzo łagodny człowiek. Bardzo cichy. Zdaje się, że pani matka lubi jego towarzystwo. Dzięki niemu czuje się spokojna, u siebie. Clancy ogarniała coraz większa irytacja. Co, zdaniem córki, miałoby się właściwie wydarzyć? Czy nie potrafiła wyjść poza własne obawy i dostrzec, że matka lubi, gdy doktor jest w pobliżu? - Z pewnością to zupełnie niewinne. Chodzi jedynie, rozumie pani, o przyjaźń. - Doktor Finley? Jest lekarzem? - Kobieta dała się zaskoczyć. - Cóż, na emeryturze. Ale tak, Ernest Finley jest... - zaczęła pielęgniarka. - Okej, proszę posłuchać, w zasadzie to nieważne - przerwała jej Lily. - Kto właściwie odpowiada tu za wszystko? Jest pani pielęgniarką? - Owszem. Odpowiadam za wszystko tutaj. Nazywam się Clancy. Clancy Finch. Zajmuję się pani matką od chwili przyjęcia przed dwoma tygodniami – odparła szorstko, spinając się do konfrontacji. Miała ochotę dodać: A gdzie pani była przez ostatnie dwa tygodnie? I czemu nagle zjawia się pani tutaj, odbywając wielką troskę? Spojrzała nad ramieniem Lily i zobaczyła Annabelle oraz Ernesta zmierzających razem na dziedziniec. Szli wolno, lecz z rozmysłem, jakby ktoś ich zawołał. Trzymali się pod rękę. Clancy popatrzyła znowu na kobietę, która wciąż piorunowała ją wzrokiem, nieświadoma obecności matki i doktora za swoimi plecami. - Proszę posłuchać, zrobię, co będę mogła. - Z powrotem skupiła uwagę na Lily. - Ale naprawdę uważam, że ich przyjaźń jest nieszkodliwa. Może nawet

dobrze im zrobi. - Dobrze im zrobi? Co takiego? Nie! Nie, musi to pani zakończyć. Nie podoba mi się to. To po prostu... po prostu niewłaściwe. Moja matka, cóż, nie jest już sobą. Ton kobiety zmienił się lekko. Clancy miała wrażenie, że dosłyszała w głosie Lily Storm nieznaczne drżenie, jak gdyby tamta tłumiła łzy. Młoda kobieta odwróciła się raptownie, przesunęła wzrokiem po sali, a potem zauważyła Annabelle i Ernesta i ruszyła za nimi na dziedziniec. Przez chwilę wszyscy troje stali skrępowani, przytłoczeni żarem dnia, wdychając ciężkie powietrze. Clancy patrzyła z oddziału, jak Lily zaczyna coś mówić do doktora. Wsparła ręce na biodrach w surowej, karcącej postawie. Ernest cofnął się kilka kroków, obrócił, wsunął dłonie do kieszeni i zamarł bez ruchu, zapatrzony w koronę pobliskiego dębu. Wyglądał na zawstydzonego. Lily wzięła matkę za rękę i poprowadziła do ławki w głębi dziedzińca. Nawet kiedy szły obok siebie, pielęgniarka dostrzegała między nimi emocjonalny dystans. Annabelle obejrzała się na doktora i przywołała go gestem, ale tego nie zauważył. Wydawał się bardzo zagubiony. Clancy widziała, jak mówił coś do siebie. - Clancy, zajrzałabyś do pana Dickena? Wygląda, jakby wpadł w letarg poprosił Carlos, podchodząc od tyłu. - Wcześniej wszystko było w porządku. Myślę, że... Nagle przerwał mu przenikliwy dzwonek telefonu umieszczonego obok dyżurki. Mężczyzna odebrał i od razu przekazał jej słuchawkę. - Doktor Duncan; chce z tobą porozmawiać o Doris Parker. Jeszcze nie skończył mówić, gdy Gloria Perez zaczęła wrzeszczeć z drugiego końca sali: „Uderzyła mnie, uderzyła mnie!". Obok niej nie było nikogo. Wytężała siły, próbując się podnieść z wózka, ale za każdym razem opadała z powrotem, omal się nie przewracając, co jak się zdaje, doprowadzało ją do jeszcze większej furii. - Clancy! Nie mogę pracować w takich warunkach krzyknęła jedna z asystentek i głośno tupiąc, podeszła do stanowiska pielęgniarek, spocona i czerwona na twarzy. - Jest za mało personelu. Jak mam się wyrobić z tym wszystkim?

Pacjenci załatwiają się wszyscy naraz, słowo daję, wszyscy. I ciągle mi się sprzeciwiają. Inne asystentki co chwila wychodzą. Nikt mi nie pomaga! I jeszcze ten chrzaniony upał. Mówię ci, zaraz sobie stąd pójdę! Tuż za plecami rozjuszonej asystentki przykuśtykała, chwiejąc się ryzykownie, May Hope z radosnym wyrazem twarzy, pozostawiwszy za sobą wózek. Zatoczyła się niepewnie, tracąc równowagę, lecz znów ją odzyskała, po czym zatrzymała się, nagle rozproszona krzykami Glorii Perez, które przybrały na sile i przeszły w jodłowanie. Clancy widziała syna Doris, który stał parę kroków od stanowiska pielęgniarek, czekającego, by z nią pomówić. Uśmiechnął się i pokręcił głową, jakby dając do zrozumienia, że nie ma pośpiechu. Pielęgniarka spojrzała na Carlosa. - Jak to, wpadł w letarg? Odpowiada na pytania? - spytała, po czym odwróciła się do asystentki i na tym samym oddechu oświadczyła stanowczo: - Za moment z tobą porozmawiam, ale teraz musisz się zająć May, żeby się nie przewróciła, i wykombinować, co się dzieje z Glorią. Pomóż jej. Natychmiast. Odwróciła się plecami do kobiety, dała znak synowi Doris, że za moment go wysłucha, i patrząc na Carlosa, odezwała się do słuchawki: - Doktor Duncan? Carlos wyjaśnił bezgłośnie: „Nie jest tak naprawdę w letargu, tylko trochę zobojętniały. Może spadł mu cukier". Wzruszył ramionami, a tymczasem Clancy notowała zalecenia lekarza. Pokiwała energicznie głową Carlosowi i wskazała stojący na kontuarze karton soku pomarańczowego. Jej pomocnik wziął go i ruszył w stronę pokoju pana Dickena. - Zaraz przyjdę! - zawołała za nim, po czym powiedziała do słuchawki: - Okej, tak, doktorze, przypilnuję, żeby to zostało zrobione. Natychmiast. Tak, tak, zadzwonię do laboratorium. Dzięki, dziękuję, do widzenia. Musiała krzyczeć, żeby dało się ją usłyszeć przez wrzaski Glorii odwożonej przez wściekłą asystentkę. Clancy odwróciła się, by porozmawiać z synem Doris, i stwierdziła, że zniknął. Z uczuciem niespodziewanego rozczarowania pobiegła za Carlosem do pokoju pana Dickena, ostatni raz zerkając na siedzącego na dziedzińcu Ernesta, który tkwił teraz przygnębiony obok kamien-nego basenu dla ptaków, wpatrzony w

mętną wodę. Po drugiej stronie dziedzińca Annabelle i Lily siedziały w głębokim cieniu dębów, jak się zdaje, spierając się o coś. Starsza kobieta wachlowała się złożoną gazetą. Spiętrzone chmury zniknęły, oddając władzę nad niebem prażącemu letniemu słońcu, które wypalało na swojej drodze wszystko oprócz samotnej meksykańskiej hamelii. W ciągu kolejnych tygodni Lily przychodziła do matki co wieczór. Widocznie czuła niechęć Clancy, bo przemykała bez powitania obok stanowiska pielęgniarek. Zawsze zachowywała się tak samo. Z miejsca odprawiała gestem Ernesta i szła z Annabelle na dziedziniec albo do pokoju, gdzie mogły zostać we dwie. Na zewnątrz siadały obok pozostałości bujnego niegdyś ogrodu kwiatowego uprawianego przez jedną z podopiecznych. Zmarła kilka lat wcześniej i tylko parę roślin przetrwało zaniedbanie. Zwykle Lily podlewała ocalałe kwiaty od lat nieużywanym gumowym wężem. Potem zajmowała miejsce obok matki i zaczynała jej coś czytać. Parę razy Clancy znalazła się dość blisko, by móc usłyszeć, że są to wiersze i nowele. Annabelle cichła, zamykała oczy i oddychała głęboko, wsłuchana w rytm słów. Pielęgniarka wiedziała, że starsza kobieta nie rozumie poezji, ale jak się zdaje, słuchanie sprawiało jej przyjemność. I chyba te utwory podobały się także Nate'owi, synowi Doris. Wkrótce po tym, gdy Lily zaczęła regularnie bywać u matki, Clancy zauważyła, że w dni, kiedy przypadkiem zjawiali się o tej samej porze, on i Lily odbywają długie, szczere rozmowy. Wydawali się jej dziwnie niedopasowani. Jedyne, co ich łączyło, to fakt, że ich matki cierpiały na tę samą chorobę. Po którejś wizycie Nate'a Clancy odkryła na stoliku nocnym Annabelle zostawiony przez niego starannie złożony liścik, przyciśnięty różową różą. Ostrożnie podniosła kwiat, podziwiając delikatne płatki i słodki zapach. Łodyga nie miała kolców. Róża była absolutnie doskonała. Pielęgniarka musnęła się nią po szyi i rozłożyła kartkę. Było to skierowane do Lily nieco niezręczne zaproszenie na kawę, by mogli porozmawiać o poezji, literaturze i swoich matkach. Nate Parker wykładał literaturę na uniwersytecie, wydawało się więc logiczne, że upodobanie Lily do poezji wzbudzi jego zainteresowanie. Lecz Lily Storm w niczym nie przypominała jego zmarłej żony.

Clancy nigdy jej nie zapomniała. Poprzednio pracowała jako pielęgniarka na OIOM-ie i opiekowała się młodszą panią Parker w ostatnich tygodniach jej życia. Kobieta miała delikatny głos i łagodny charakter; całkowicie różniła się od Lily z jej nerwową asertywnością. Mimo nieciekawej osobowości Lily Storm była bardzo ładna, ale syn Doris zasługiwał na kogoś lepszego. Nawet jeśli chodziło tylko o kawę. Clancy zmięła liścik i nie oglądając się ani razu, cisnęła go wraz z różą do kubła na korytarzu, wracając do stanowiska pielęgniarek. - Matka chyba lubi poezje, które jej pani czyta - zauważyła Clancy pewnego dnia wiele tygodni później, kiedy Lily przemykała obok stanowiska pielęgniarek. Oddanie córki wzbudziło jej niechętny podziw, lecz to wszystko. Nie lubiła impertynencji Lily i jej nieugiętej determinacji. Ku zdziwieniu pielęgniarki córka pani Storm zatrzymała się, odwróciła i uśmiechnęła do niej. - Tak, cóż, w gruncie rzeczy nie może ich już zrozumieć, ale myślę, że zawsze lubiła czytać moje opowiadania i wiersze. Obejrzała się na matkę, siedzącą z Ernestem w półmroku słabo oświetlonej części jadalnej, jak gdyby czekała na kolejny posiłek, chociaż minęła dziewiąta wieczorem. Oboje mieli słaby apetyt i dziobali jedzenie, więc ich zachowanie wydawało się dziwnie nie na miejscu. - Pani wiersze? Pisze pani poezje? Clancy w ślad za Lily zerknęła w kierunku Annabelle i Ernesta. - Owszem. Poezje i opowiadania. Robiłam magisterium z anglistyki... to znaczy z dziennikarstwa; zawsze lubiłam pisać. Założyła za ucho nieposłuszne pasmo włosów i oparła się o kontuar. Wyglądała na wyczerpaną. Nie tyle fizycznie, ile raczej znużoną troskami, wyczerpaną emocjonalnie, co Clancy aż nazbyt często widywała u bliskich pacjentów. Nie interesowało jej wykształcenie Lily. Nie interesowało jej nic, co dotyczyło tej kobiety - chyba że pomagało lepiej zrozumieć Annabelle. - Zastanawiam się czasem nad pani matką. Nad czymś, co bardzo często powtarza. Może dla pani będzie to miało więcej sensu. - Co mianowicie? - Lily drgnęła. Wyprostowała się i miejsce znużenia zajęła natychmiastowa czujność.

- Och, cóż, właściwie nic takiego. Ileś razy pytała mnie o swoją czerwoną torebkę. Albo nie, zaraz, chyba nazwała ją kopertówką - wyjaśniła Clancy i dodała: - Albo coś w tym rodzaju. Raz, jak mi się zdaje, mówiła, że chodzi o walizkę. Albo może jakiegoś rodzaju pudełko. Lily jęknęła. Przewróciła oczami i jej rysy stwardniały. Nie była już nieprzewidywalną, pełną oddania córką poetką. - Prawdę mówiąc - ciągnęła pielęgniarka – matka twierdziła, że pani ją ma. Że mam do pani zadzwonić, żeby ją pani przywiozła. Zdawała sobie sprawę, że obsesja Annabelle na punkcie czerwonej torebki zapewne nie ma uzasadnienia w rzeczywistości, ale tak czy inaczej ta sprawa nie dawała starszej kobiecie spokoju. Może córka wie coś na ten temat. Lecz nagła zmiana w zachowaniu Lily obudziła w niej nieufność. - Naprawdę nie mam pojęcia, o czym ona mówi - oświadczyła młoda kobieta i na jej twarz powrócił wyraz zmęczenia. Ramiona opadły jej lekko. – Pojechałyśmy kawał drogi do naszej chaty w Minnesocie, żeby poszukać tego głupiego czerwonego pudełka. Proszę mi wierzyć, to nic nie znaczy. Wkrótce o tym zapomni. Kiedy to mówiła, Annabelle wynurzyła się z cienia i stanęła za jej plecami. Wyciągnęła rękę i czubkami palców lekko musnęła od tyłu ramię córki, jakby próbowała odgadnąć, kto to. Lily drgnęła i odwróciła się niemal gwałtownie, omal nie pozbawiając matkę równowagi. Spojrzały na siebie gniewnie. Clancy wyczuła między nimi nieprzejednaną wrogość. Coś, czego nie dało się naprawić, nieważne ile wierszy Lily by przeczytała. Coś głęboko ukrytego i nieodwracalnego. Coś, co tylko Lily mogła naprawić, gdyby nie było już za późno. - Wystraszyłaś mnie, mamo. Surowy wyraz na twarzy młodszej kobiety stopniowo zmienił się w lekkie zaskoczenie. - Tak? - Annabelle uśmiechnęła się i obróciła do Clancy. - Ona jest moją siostrą. To moja siostra. Rozpromieniła się nagle pełna entuzjazmu i zaczęła energicznie klepać Lily po ręce. - Poznałyście się? Ma na imię... - urwała, lecz uśmiechała się dalej. - Pani siostra? Chyba chciała pani powiedzieć „córka"? To pani córka, Lily -

sprostowała Clancy łagodnie. Patrzyła, jak twarz kobiety chmurzy się z frustracji, tymczasem Lily gapiła się na matkę niczym na magika, który wyciągnął królika z kapelusza. - Och. Och, dobry Boże, co? Nie, nie. Wielkie nieba. -Annabelle zdawała się zakłopotana, ale nadal nieprzekonana w najmniejszym stopniu. - Ma na imię Hazel... nie, to znaczy Hazel. Och, muszę już iść. Tam czeka mój mąż - dodała, wskazując gestem Ernesta, który pomachał w odpowiedzi z ciemnej jadalni. - Mamo, to nie jest tato. To tylko pan, który tutaj przebywa - sprostowała stanowczo Lily. - Taty tu nie ma. Mamo, słyszysz? Lecz Annabelle zniknęła. Wycofała się do własnego świata niczym pająk znikający w gęstej pajęczynie. Nawet się nie obejrzała. Clancy i Lily patrzyły, jak Annabelle ginie w półmroku części jadalnej. - Okej, a co jeśli... to znaczy, jeśli to czerwone pudełko rzeczywiście gdzieś jest? - spytała Clancy, nadal obserwując pacjentkę. - Może znajduje się tam coś, czego ona potrzebuje, zanim osiągnie etap, kiedy nie będzie zdolna o to poprosić. Już mówiąc to, pożałowała swoich słów. Brzmiały nielogicznie. Wiedziała o tym. Spuściła wzrok na swoje dłonie, splecione przed nią na biurku. Zdawała sobie sprawę, że jest zapewne jedyną osobą, która wierzy, iż to, co słyszy od pacjentów, zawiera jakiś ulotny sens. Ceniła to, co mieli do powiedzenia, gdy jeszcze byli zdolni formułować zdania. Często mówili „tak", choć myśleli „nie", i odwrotnie. Albo wyrzucali z siebie drobne okruchy mądrości w chwilach największej frustracji. - Mama nawet nie ma siostry - powiedziała Lily. Chyba nawet nie słyszała słów Clancy. - Myślę, że towarzystwo tego mężczyzny zbija ją z tropu. Naprawdę trzeba coś z tym zrobić. Clancy nie odpowiedziała. Córka zachowywała się absurdalnie; zaprzeczała temu, co oczywiste. Doktor Finley nie miał nic wspólnego ze stopniową utratą świadomości przez Annabelle. To była choroba. Wciągała ją jak ruchome piaski. Matka Lily Storm zapadała się bez niczyjego udziału. Jej córka była całkowicie bezradna; nie mogła tego powstrzymać. Żadne jej żądania nie zdołają nic zmienić. W nadchodzących miesiącach ta młoda kobieta wreszcie będzie musiała pojąć ten nieunikniony fakt.

A stan Annabelle istotnie pogarszał się coraz bardziej, gdy upalne ostatnie dni sierpnia niezauważalnie przechodziły w rozprażone dni września. Rzadko mówiła całymi zdaniami, wiele słów było zaledwie ciągiem nic nieznaczących sylab. Utraciła nawet władzę w nogach, przez co coraz więcej czasu spędzała na wózku. Straciła na wadze, łatwo się odwadniała, zapadała na rozmaite infekcje. Lecz mimo to otaczająca ją aura rozpaczliwego niepokoju nie słabła. Ernest nadal podążał za nią krok w krok, spędzając przy niej długie chwile bez jednego słowa. Choroba Alzheimera u niego prawie się nie posuwała. Pozostał taki jak dotąd; zaszły w nim jedynie subtelne zmiany. Zdawało się, że cierpi, widząc, jak Annabelle staje się coraz bardziej zobojętniała i nie dba o jego towarzystwo. Jedynie gdy się oddalał, zaczynała rozglądać się gorączkowo, nie całkiem pewna, kogo próbuje znaleźć. Jeśli wcześniej dostrzegła Doris, przestawała szukać Ernesta. Brały się za ręce niczym dzieci bojące się zabłądzić. - To martwe dziecko - szepnęła pewnego popołudnia do Doris, która trzymała lalkę innej pacjentki. - Martwe Dziecko. Nie widzisz? To nie... to nie... w porządku. Nie w porządku. Jej słowa były wyraźne i pełne niepokoju. Głowa lalki znajdowała się zaledwie paręnaście centymetrów od jej twarzy. Niebieskie oczy wpatrywały się w Annabelle zza gęstych rzęs, wiotkie ciałko ginęło wśród ręczników, którymi owinęła je Doris. - Nie wcale martwe. Doris mocniej przytuliła lalkę. Białe jak śnieg włosy miała związane jak nastolatka w krótki kucyk podskakujący beztrosko na czubku jej głowy. Obie z Annabelle przypominały uczennice w podobnych denimowych bezrękawnikach i białych tenisówkach. Annabelle wyciągnęła rękę, ostrożnie dotknęła lalki i cofnęła się, kręcąc głową. - Martwe cieeckooo, martwe, martwe. Rozpłakała się. Doris także zaczęła pochlipywać; w pośpiechu, by pocieszyć towarzyszkę, upuściła lalkę z głośnym stuknięciem. Wtedy obie przestały płakać, sapnęły i wytrzeszczyły oczy. Leżąca na podłodze zabawka nagle straciła dla nich wszelkie znaczenie. Ernest schylił się, by ją podnieść. Przyglądały się, jak lalka ląduje na stole - kulka splątanych rąk i nóg, przypominająca niepotrzebny stroik. Doktor usiadł obok nich niczym dumny ze swojego

wyczynu bohater; w tej samej chwili do stołu podtoczyła swój wózek Gloria Perez. - Natychmiast oddajcie mi dziecko! To mój synek, nie powinnyście mieć mojego dziecka! - krzyknęła bliska kolejnego napadu jodłowania. Schwyciła lalkę, piorunując je wzrokiem, gotowa do walki. Clancy ze stanowiska pielęgniarek obserwowała, jak Annabelle, Ernest i Doris gapią się na Glorię niczym na aktorkę w telewizyjnym widowisku. Annabelle odwróciła wzrok. Ernest ziewnął. Minęła minuta. Doris zwróciła się do towarzyszki z pytaniem, czy wie, jak wrócą do domu. Zanim Annabelle miała szansę odpowiedzieć, Doris zerwała się na nogi. Uniosła dłonie do twarzy i pisnęła: - To mój syn, mój syn jest tutaj! Patrzcie, to mój syn. Tak długo go nie widziałam! Clancy nauczyła się oczekiwać takiej reakcji za każdym razem, gdy zjawiał się Nate. Nieważne, jak szybko po sobie następowały kolejne wizyty, w umyśle Doris nie pozostawał po nich żaden ślad. Nate mógł zjawić się rano i drugi raz tego samego popołudnia - reakcja matki była za każdym razem taka sama. Chwytała go za ręce i uśmiechała się do niego, ze łzami w oczach patrząc mu w twarz, jakby właśnie powrócił do domu z wojny. Jeśli nawet zachowanie matki go peszyło, nigdy tego nie okazał. Clancy pomachała mu, kiedy obejmował Doris. Skinął jej z uśmiechem i odwrócił się, by przywitać Carlosa, który odwoził Glorię do jej pokoju. Kiedy Lily Storm zjawiła się pół godziny później z wizytą u matki, Clancy zwróciła uwagę na obojętność, z jaką Annabelle ją przywitała. Zachowywała się życzliwie, uprzejmie, z typową dla siebie wytwornością, jak gdyby Lily ani na chwilę nie opuściła oddziału. Niewątpliwe ją rozpoznała; wiedziała, że to jej córka. Lub może wiedziała jedynie, że to ktoś dla niej ważny. Nie zwracała się już do niej po imieniu. I nieważne, jak trudno było Lily to zaakceptować - nie miała wyboru. Me mogła sprawić, by Annabelle pamiętała. Lily zwróciła się do matki ze zwykłą chłodną rezerwą, przez którą Clancy znielubiła ją od pierwszej chwili. Wzięła Annabelle pod rękę i poprowadziła na dziedziniec, a Ernest człapał kilka kroków w tyle. Dzień był gorący, wietrzny; powietrze suche. Zeschłe liście wirowały na dziedzińcu, sunąc z szelestem po spękanych płytach chodnika. Usiadły na

huśtawce w głębokim cieniu dębów niedaleko Doris i Nate'a. Lily wcisnęła się między Ernesta i matkę niczym przyzwoitka na licealnej potańcówce. Wszyscy troje równocześnie odchylili głowy na oparcie i westchnęli. Lily dała sobie spokój z przepędzaniem Ernesta przed kilkoma tygodniami, kiedy Clancy poinformowała ją lodowatym tonem, że doktor nie ma żadnej rodziny. Wydawało się niemal, jakby odwiedziny Lily znaczyły dla niego obecnie równie wiele jak dla Annabelle. I z jakiegoś powodu, którego pielęgniarka nie rozumiała, zwracał się niekiedy do Lily po imieniu. Clancy obserwowała z łagodnym zainteresowaniem, jak Nate podprowadza Doris bliżej, kiedy Lily zaczęła czytać wiersze z pamiętnika. Nonsensowna paplanina starszej kobiety natychmiast ucichła. Złożyła ręce na kolanach, przechyliła głowę na bok i co chwila kiwała nią z aprobatą. Clancy słyszała, jak kojąco i melodyjnie brzmi głos Lily, i przez chwilę zrobiło się jej wstyd, że wyrzuciła różę i liścik zostawiony przez Nate'a na stoliku nocnym Annabelle. Wiedziała doskonale, że nie wszyscy pacjenci słuchaliby spokojnie czytania. Mimo żywej mimiki Lily i jej przykuwającej uwagę intonacji w ciągu paru minut zaprzątnęłoby ich coś innego. Lecz ci troje siedzieli tak niemal do zmroku, słuchając opowiadań i wierszy, których nie potrafili zrozumieć; pozwalając, by słowa szeleściły wokół nich jak liście unoszone gorącym wiatrem w ten wrześniowy wieczór.

Kiedy słońce odzyskiwało chwalę, muskając łąki niewidoczne, spoza delikatnych i taktownych kwiatów jabłoni, ja spałam z twoim wspomnieniem. DlANE SCHONBLOM

Rozdział 11

ANNABELLE

Dolatujący z ciemności szmer zniżonych głosów sprawił, że Annabelle raptownie wyprostowała się na krześle. Wytężyła słuch. Szeptanie umilkło. Czyżby je sobie wyobraziła? Lecz rozległo się znowu. To na pewno Lily, pomyślała. Lily zakrada się do domu z przyjaciółmi znacznie po ustalonej godzinie. Sięgnęła do włącznika lampy. Na próżno przesuwała ręką, aż przypomniała sobie nagle, że przestawiła ją wcześniej, i przestała szukać. Wszystko ucichło znowu; Annabelle wsłuchała się we własny oddech. Przedmioty wokół miały zamazane kształty. Jak gdyby ktoś nakrył ją od głowy do stóp luźno tkanym kocem, zatkał watą uszy i zgasił światło. Czuła na kolanach kształt książki, którą czytała wcześniej, jej pozaginane, zniszczone strony. - Lily, to ty? - spytała ostrożnie, wytężając wzrok w otaczającym mroku. Cisza. A potem śmiech. Muzyka. Znowu śmiech. Dwa głosy. I jeszcze więcej muzyki - nie takiej, jakiej córka słuchała z przyjaciółmi. Śmiały symfoniczny fragment. Z takich, jakie towarzyszą filmom. Annabelle westchnęła, uświadamiając sobie, że słyszy telewizor z dołu. I zarazem zdała sobie sprawę, że widocznie zapomniała go wyłączyć, kiedy szła na piętro poczytać. Która to może być godzina?

Czy już jest późno? Sięgnęła po telefon i z ulgą znalazła go w miejscu, gdzie go zostawiła. Powinna zadzwonić do matki Tess. Z pewnością Lily i jej przyjaciółka straciły poczucie czasu. Wciąż im się to zdarzało, a szczególnie teraz, kiedy widywały się tylko w ciągu letnich miesięcy. Od przeprowadzki Stormów do Teksasu, gdy Lily miała sześć lat, mimo dzielącej je odległości pozostały wiernymi przyjaciółkami. Annabelle lubiła Tess, lecz ta dziewczyna miała w sobie coś, co budziło niepokój matki Lily. Była śliczna i bardzo lubiana w szkole. Zawsze otaczał ją krąg chłopców, póki nie wybrała Sama Olsona, jak się zdaje, bardzo inteligentnego i obiecującego młodzieńca. Dziewczyny umawiały się czasem na podwójne randki, jeśli Annabelle i Stanley wyrazili zgodę. Ostatnio jednak stały się chyba bardziej skryte, jeśli chodzi o swoje sprawy. I im bardziej tajemniczo się zachowywały, tym uprzejmiej odnosiły się do rodziców. Ta uprzejmość obu nastolatek wydawała się przesadna, fałszywa, niczym przykrywka dla ich prawdziwych poczynań. Na parterze zadzwonił stojący zegar. Annabelle liczyła każde uderzenie i uświadomiła sobie, że jest dopiero dziesiąta. Lily miała jeszcze godzinę do ustalonej godziny powrotu. Okej, pomyślała Annabelle. Zapewne jestem dla córki zbyt surowa. No tak, Stanley pozwala jej na więcej. I tak, Lily wyróżnia go z tego powodu, lecz mam swoje powody. Nie zamierzam pozwolić, by chęć zyskania miłości córki wpłynęła na moje postępowanie. Po prostu nie mogę. Chciała, by Stanley wybrał się z nimi do chaty pod koniec maja, prowadził jednak kursy wakacyjne i mógł do nich dojechać dopiero w drugiej połowie czerwca. Na razie więc Lily musi się po prostu stosować do reguł Annabelle, ostrzejszych bez łagodzącego wpływu ojca. Annabelle wstała z miękkiego, wyściełanego fotela i się przeciągnęła. Książka cicho zsunęła się z jej kolan na podłogę. Jednym płynnym ruchem podniosła ją, otrzepała i sięgnęła do włącznika na ścianie. Mrużąc oczy w nagłym zalewie sztucznego światła, spojrzała na tom trzymany w rękach. Jej pamiętnik z czasów dzieciństwa. Czytała zapiski z okresu, kiedy była w wieku córki. Rozmyślała o nieugiętej postawie własnych rodziców. O ich ciasnych horyzontach, surowym podejściu do wszystkiego, co nie pasowało do wyznawanych przez nich zasad. Nic dziwnego, że Annabelle tak gwałtownie się buntowała. Naprawdę nie można się dziwić.

Ale z czasem się nauczyła. Po drodze przyswoiła sobie kilka trudnych lekcji. I zabrała tę wiedzę w dorosłe życie. Wpoiła córce. Obiecała sobie, że Lily nie pójdzie w jej ślady. A Stanley wspierał ją w tym postanowieniu. Zawsze. On jeden naprawdę ją rozumiał. Myślała właśnie o mężu, kiedy telefon obok niej zaczął dzwonić. - Halo? Stanley? - Nie, nie, tu Dottie. - Matka Tess jak zwykle wydawała się zdyszana. Annabelle nie potrafiła zrozumieć, jak można sprawiać wrażenie zagonionej o dziesiątej wieczorem. - Słuchaj, Lily chciałaby zostać u nas dzisiaj na noc. Ja nie mam nic przeciwko temu. Świetnie się bawią ze znajomymi. Pojechały na przyjęcie i wrócą za jakieś pół godziny. - Znajomi? Przyjęcie? Zdaje się, że miały iść do kina. Lily twierdziła, że wybierają się na film. Annabelle nie znosiła zmiany planów. Miała wrażenie, jakby ktoś fizycznie ją odepchnął. Cóż, tak. - Dottie zaśmiała się z wysiłkiem. - Zamierzały to zrobić, ale kumpel Sama gra w jakimś zespole na przyjęciu w Beau Lakę i cóż, uznałam, że nie miałabyś nic przeciwko temu, skoro chodzi o Sama. Wiesz, że jest bardzo odpowiedzialnym chłopakiem. - Wiem, Dottie - prychnęła Annabelle, czując, jak narasta w niej fala gniewu. - Wolałabym tylko, żebyś mnie uprzedziła, zanim pojechali. Do Beau Lakę jest prawie piętnaście kilometrów. - Tak, tak, strasznie przepraszam, ale naprawdę znam ludzi, o których mowa. To bardzo przyzwoici farmerzy. Chodzi o przyjęcie, rozumiesz. Kumple Sama grają w zespole. - Oddzwonię za chwilę. Annabelle z trzaskiem odłożyła słuchawkę, potem szybko podniosła ją znowu i zadzwoniła do męża. -Mmm... halo? Odebrał po pierwszym sygnale; mówił tak, jakby właśnie usypiał. Wyobraziła go sobie w kraciastych bokserkach i białym T-shircie, jak leży rozciągnięty na łóżku i przytrzymując słuchawkę ramieniem, wytęża wzrok, by sprawdzić, która godzina na budziku; przeczesuje palcami zmierzwione siwiejące włosy; sięga i nie trafia po okulary wsunięte starannie do etui na nocnej szafce. - Stanleyu - wybuchnęła gwałtownie, nie tracąc czasu na wymianę

pozdrowień. - Lily i Tess pojechały do Beau Lakę na przyjęcie z Samem Olsonem. Do Beau Lakę, Stanleyu. Wiesz, co myślę o tym miasteczku. Przyjęcie jest u jakichś ludzi, których Dottie zna, ale powiedziała mi dopiero przed chwilą. Nie podoba mi się to. Myślałam, że Lily i Tess są w kinie. Jestem wściekła. Nie wiem, co robić. Co powinnam zrobić? Pojechać tam i ją zabrać? - Hej. Spokojnie, Annabelle. - Stanley był już zupełnie rozbudzony. Zaczekaj moment. Nie, nie. Nie jedź po nią. Jestem pewien, że wszystko w porządku. Nie sądzę, żeby Dottie pozwoliła dziewczętom pojechać ot, tak sobie. Zadba, żeby były bezpieczne. - Powiedziała, że Lily chce zostać u Tess na noc. Stanleyu? Po prostu nie sądzę... - Annabelle, naprawdę, wszystko w porządku. Pozwól im się trochę rozerwać. Mają szesnaście lat. To dobre dziewczyny. Coś ci powiem. Oddzwoń do Dottie i poproś, żeby Lily odezwała się do ciebie, kiedy wrócą, okej? - Cóż, skoro tak uważasz... - ustąpiła. - Wszystko będzie dobrze, Annabelle - zapewnił i dodał: - Nieważne, na co się zdecydujesz, proszę, nie jedź po Lily, okej? - W porządku, nie pojadę. - Doskonale. Pozbyłaś się już tych starych listów i pamiętników? - spytał, zmieniając temat. - Nie. Przykro mi, Stanleyu, ale tego nie zrobiłam - przeprosiła zawstydzona. - Annabelle, przecież rozmawialiśmy na ten temat... - zaczął łagodnie. - Wiem, wiem. Ale po prostu potrzebuję... po prostu chciałam je zatrzymać jeszcze jakiś czas. Nie umiem tego wytłumaczyć. Po prostu to są wspomnienia o... spróbuj mnie zrozumieć - tłumaczyła mu. - Ze złych rzeczy wynikło tyle dobrego. Czasami muszę pamiętać. Chcę... pamiętać. Chcę, żeby zapomnienie było... było... decyzją. Rozumiesz, świadomą decyzją. Nie chcę zapomnieć o pewnych rzeczach tylko dlatego, że ich wspomnienia zostaną mi odebrane. - Annabelle, naprawdę rozumiem. Wiesz o tym. Jednak twoje wspomnienia nigdy nie zostaną ci odebrane. Nie zapomnisz o przeszłości. - Westchnął. - Ale skoro nalegasz, żeby zatrzymać te papiery, to w porządku. Na jakiś czas. Ale tylko na jakiś czas. Tak jak się umawialiśmy. To nie jest dobry pomysł, żeby leżały gdzieś na widoku. - Milczał chwilę, a potem dodał weselszym tonem: Tak czy inaczej zajrzyj do szopy na łodzie. W zeszłym roku zrobiłem niewielką

sosnową skrzynkę. Leży na półce w głębi. Prawdę mówiąc, to zwykłe pudełko, ale możesz to wszystko tam włożyć i zamknąć. W środku jest kłódka. Kiedy przyjadę do chaty w przyszłym miesiącu, gdzieś je schowamy albo zabierzemy ze sobą do Teksasu, dobrze? - Dobrze. - A kiedy w końcu się zdecydujesz, zniszczymy je. Zaniesiemy skrzynkę nad rzekę Kolorado i puścimy z prądem. - Albo może spalimy - podsunęła. - Albo spalimy. Kiedy się rozłączył, Annabelle podeszła do toaletki z lustrem i zaczęła szczotkować włosy. Czy raczej to, co z nich zostało, odkąd ścięła je krótko na pazia. Nie znosiła tej fryzury. Wyglądała w niej jak dziecko o wielkich oczach, drobnej buzi i patykowatej figurze. Zdecydowała się poświęcić długie loki tylko dlatego, że podsłuchała, jak Lily skarży się przyjaciółkom, że jej matka niemodnie się czesze. Szczególnie w porównaniu z ich matkami, dodała dziewczynka. Na przykład matka Tess. Zawsze ubrana według najświeższej mody. Zawsze wiedząca, co jest popularne wśród młodzieży. Annabelle zaczęła szarpać włosy krótkimi, gwałtownymi ruchami, aż szczotka uwięzia nad karkiem. Wyplątała ją, cisnęła na toaletkę, a potem podeszła do telefonu i wykręciła numer Dottie. Odliczyła czternaście sygnałów, zanim zasapana koleżanka odebrała, pośpiesznie zgodziła się, by Lily oddzwoniła do matki po powrocie z przyjęcia, i raptownie skończyła połączenie. Zbyt raptownie, pomyślała Annabelle. Mimo to postanowiła czekać na telefon córki, a tymczasem udać się na poszukiwania drewnianej skrzynki Stanleya do szopy na łodzie. Wyszła na podest schodów i wyjrzała przez otwarte okno na piętrze. Księżyc w pełni wybił dziurę w granatowym niebie, zalewając wszystko wokół miękkim niebieskawym światłem. Zadrżała, gdy owiało ją lodowate majowe powietrze. Widziana z chaty szopa na łodzie, ukryta w gąszczu sosen i srebrnych świerków, wyglądała posępnie i tajemniczo. Wydłużone cienie olbrzymich drzew padały na dach i ciągnęły się po trawiastym zboczu, sięgając niemal skraju jeziora. Czarna woda pluskała o starą kamienną podmurówkę. Księżyc rzucał na powierzchnię jeziora świetlistą ścieżkę aż po brzeg, oświetlając trzy jelenie, które stały razem, czujne,

ostrożne, szybko poruszając ogonami. Może wyczuły spojrzenie Annabelle. Czekała. Kiedy ruszyły przed siebie, zeszła po schodach w noc. W czasach dzieciństwa opuszczona szopa była jej azylem. Rodzice Annabelle przez krótki czas mieli łódkę, ale ją sprzedali, kiedy dziewczynka była mała. Ich córka uwielbiała zapach gnijących igieł sosnowych, starych drewnianych ścian, spleśniałą woń przedmiotów przechowywanych zbyt długi czas. Rodzice nigdy nie przychodzili nad wodę. O ile wiedziała, nigdy nawet nie zajrzeli do szopy. Annabelle uwielbiała jezioro, plusk fal i zimną mgiełkę na twarzy, zawsze pobudzającą ją do śmiechu. Jako mała dziewczynka bawiła się na brzegu bez opieki. Matka śmiertelnie obawiała się wody i nigdy się do niej nie zbliżała. Ojciec z upływem lat nie oddalał się od szafki z alkoholem. Śmiech córki, gdy trafiały jej się drobne radości, przyjmował z zimną, pijacką obojętnością. Rodzice nie podzielali entuzjazmu Annabelle. Szopa stała się dla dziewczynki miejscem ucieczki przed ich nieprzewidywalnymi napadami gniewu i nadzorem. Przyczyną takiego ich zachowania była utrata starszej córki, która utonęła dawno temu. Dziewczyna uciekła z domu, gdy Annabelle była zbyt mała, by coś z tego zrozumieć. Od razu znalazła niewielką drewnianą skrzynkę. Stanley wygładził sękatą sośninę i zrobił z niej piękne pudełko na drobiazgi, zaopatrzone nawet w mosiężne zawiasy oraz zamek. W środku leżała błyszcząca kłódka z dwoma kluczami. Annabelle wyjęła ją i włożyła do pudełka zniszczony dziennik, plik zaczytanych listów oraz fotografie. Spojrzała na starannie ułożoną zawartość i nagle gwałtownie wciągnęła powietrze. Coś tu było okropnie nie w porządku. To pudełko przypominało małą trumnę. Trumienkę na wspomnienia. Zadrżała i szybko wyjęła pamiętnik, fotografie oraz listy. Przytuliła je do piersi, jak tuli się dziecko. Rozejrzała się po szopie. Na półce powyżej stało kilka puszek farby i pędzli. Uświadomiła sobie, że mimo pięknego rysunku słojów musi pomalować tę skrzyneczkę. Po prostu musi. Nie mogłaby zamknąć swoich listów i pamiętnika w trumnie, to zbyt upiorne. Wybrała czerwoną farbę. Czerwień symbolizowała bolesną tragedię z przeszłości; pozwalała zatrzeć wrażenie, że Annabelle wkłada rzeczy bliskie swojemu sercu do grobu. Zanim skończyła, usłyszała przez okno szopy, jak zegar bije jedenaście razy.

Telefon, nastawiony na maksymalną głośność, nie dzwonił. Annabelle ruszyła do domu, zamierzając skontaktować się z Dottie; czuła, jak wzbiera w niej przerażenie zmieszane z gniewem. Nie, Stanleyu, nie pojadę po nią, obiecuję. Zawsze miał rację w takich sprawach, prawda? Zbliżała się do kuchennych drzwi, lecz nagle skręciła ostro i podeszła do samochodu. Pojedzie. Nikt jej nie zobaczy. Pojedzie do Dottie i upewni się po cichu, że córka wróciła z przyjęcia. To wszystko. Nikt się nigdy nie dowie. Nigdy nie przyzna się nikomu, że szpiegowała własną szesnastoletnią córkę. Usiadła za kierownicą starego forda kombi i wytężała wzrok w ciemnościach, jadąc wolno szosą nad jeziorem, a potem skręciła w węższą, boczną drogę do domu Dottie. Nawet w świetle księżyca trudno było coś zobaczyć. Nikt nigdy nie chciał towarzyszyć Annabelle, gdy prowadziła auto, z powodu jej nerwowego, pełnego szarpnięć stylu jazdy. Stanley żartował, że powinien ze sobą zabierać woreczki na wymioty. Miał rację, była okropnym kierowcą. Ale kiedyś obiecała sobie, że nigdy nie potrąci jelenia ani innego zwierzęcia przebiegającego przed maską. Poza tym nie czuła się swobodnie za kierownicą sporego forda. Wydawał jej się za duży. Zwykle, kiedy się gdzieś wybierali, prowadził Stanley, rozumiało się to samo przez się. W pobliżu domu Dottie przygasiła światła, jak to robili prywatni detektywi w filmach, które oglądała w telewizji. Czuła się spokojna; w pełni panowała nad sytuacją. Nikt jej nie zauważy, po prostu chce się przekonać, że córka bezpiecznie wróciła z przyjęcia. Dom stał na obrzeżach miasteczka, niemal ukryty za kępą młodych topoli i brzóz kołyszących się w lekkim powiewie. Annabelle zaparkowała po przeciwnej stronie ulicy, zgasiła silnik i usiadła wygodnie w fotelu, zsuwając się trochę. Widziała drzwi wejściowe i większą część podjazdu. Budynek wyglądał niemal na niezamieszkany. Samotna bursztynowa lampa w salonie i słaby blask padający z kuchni świadczyły, że w środku ktoś czeka na czyjś powrót. Annabelle doszła do wniosku, że Lily i Tess nie wróciły jeszcze z przyjęcia. Wskazówki zegara na desce rozdzielczej wskazywały północ. Lily spóźniła się już o godzinę. Annabelle była wściekła - na córkę, na Dottie, na Tess. Na Sama Olsona, jego kolegów i cały zespół. Na rodziców, którzy puścili nastolatków na to przyjęcie. I wreszcie na własnych rodziców, że w młodości byli dla niej tak surowi i niewyrozumiali, a zarazem zupełnie nie

dbali, gdzie jest ich córka ani co robi. Czy kiedykolwiek im na niej zależało? Mgliście pamiętała starszą siostrę, która przytulała ją w dzieciństwie, śpiewała jej i szeptała coś do niej łagodnie, czule. Gruchała jak synogarlica, rozśmieszając małą Annabelle; dziewczynka czuła się szczęśliwa i bezpieczna, gdy kołysały się obie w olbrzymim fotelu na biegunach przy otwartym oknie. Annabelle pamiętała ruch ciepłego powietrza i dotyk firanek muskających delikatnie jej buzię. Zdawało jej się, że zapamiętała wilgotne łzy siostry, kiedy tamta całowała ją w nosek. A potem nagle zniknęła. Pieszczoty i łagodność skończyły się na zawsze. Annabelle wiedziała tylko tyle, ile udało jej się podsłuchać przez zamknięte drzwi, gdy rodzice rozmawiali ściszonymi głosami. Już w dzieciństwie poskładała w całość dosyć fragmentów, by się domyślić, że jej starsza siostra uciekła z domu, ale wróciła, a potem utonęła w letni dzień, posępny od ciemnych chmur zwiastujących burzę, która nigdy nie nadeszła. Wiedziała, że siostra miała na imię Hazel. Z czasem odkryła, że nikt nie chce o niej mówić. W dzieciństwie rodzice ledwie tolerowali wesołe psoty młodszej córki i z trudem znosili jej radosny charakter. Kiedy jednak osiągnęła wiek Hazel, zaczęli ją obsesyjnie kontrolować, karcić za brak ambicji i błędne wybory. Był to jedyny okres w jej życiu, kiedy szczerze się ich bała. Tego, co mogą jej zrobić albo powiedzieć w imię swojej irracjonalnej religii i surowości. Tego, że Bóg stoi po ich stronie. Tego, że jeśli ich nie posłucha, jeśli nie uwierzy w to, co mówią umrze młodo i zostanie wrzucona w otchłań piekielną. Nagle we wstecznym lusterku błysnęły reflektory jakiegoś samochodu, a zaraz potem z piskiem opon nadjechał mustang kabriolet i skręcił niezgrabnie na podjazd. Annabelle skuliła się, by nie było jej widać, w nadziei że nikt nie rozpozna jej wozu. Doleciał ją głośny łomot rockowej muzyki połączony z piskami rozbawionych nastolatek. Nawet nie patrząc, wiedziała, że w wozie jest zbyt wiele osób, nastolatków wracających z hałaśliwej zabawy. Porządnych dzieciaków, które po prostu się bawiły, i złych, które bezmyślnie ryzykowały i wpływały na resztę. Samochód zahamował na podjeździe; spod kół trysnął żwir, opony zazgrzytały na znak protestu. Annabelle zsunęła się jak najniżej w przednim fotelu. Silnik zgasł i muzyka raptownie umilkła. Annabelle wyjrzała nad kierownicą i przekonała się z

zaskoczeniem, że zamiast tłumu nastolatków w aucie siedzą tylko cztery osoby. Lily, Tess, Sam Olson i jeszcze jakiś chłopak. Obcy, nieznajomy chłopak o długich, rozczochranych włosach, w skórzanej kurtce i podartych dżinsach. Złapał Lily za rękę i przyciągnął do siebie ze śmiałością, która kazała Annabelle przypuszczać, że jest pijany. Wyprostowała się raptownie na fotelu, obserwując oboje. Lecz młody chuligan pociągnął córkę w cień i nic nie zobaczyła. Widziała tylko, jak Sam odprowadza Tess do drzwi, a potem wraca do samochodu, opiera się o maskę i patrząc na okrągły księżyc, zapala papierosa. Papierosa. Czy Lily też pali? Pije? A może próbowała narkotyków? W głowie zawirowało jej od gorączkowych myśli. Skąd właściwie Lily zna tego chłopaka? Były w Minnesocie dopiero parę tygodni. Annabelle poczuła mdłości. Naraz przypomniała sobie słowa Stanleya, by dała córce trochę swobody. Czekała ogarnięta wściekłością hamowaną jedynie przez falę świeżej obawy. Lily ma tylko szesnaście lat. Chłopak wyglądał na starszego, bardziej doświadczonego; miał w sobie tę buntowniczość, której Annabelle nie znosiła. Dla niej córka wciąż jeszcze była dzieckiem. Bystrym dzieckiem z jasną przyszłością - na którą składało się wykształcenie uniwersyteckie, błyskotliwa kariera, a potem, być może, znalezienie porządnego mężczyzny, takiego jak Stanley, ślub i ustatkowanie się. Annabelle znowu poprawiła się na fotelu. Słyszała zegar na desce rozdzielczej tykający rytmicznie jak małe serduszko. Jak Lily mogła ją tak zawieść? Annabelle oświadczyła bardzo jasno, o której spodziewa się powrotu córki. Zawsze jednoznacznie wyrażała się o randkach i imprezach. Prosiła, by córka informowała, z kim jedzie, dokąd się wybiera i kim są rodzice kolegów. Lecz większość dorosłych nie podzielała jej poglądów. Annabelle nie aprobowała licznych zabaw i randek. Zastanawiała się, czy nie wtargnąć niczym burza do Dottie i nie spytać, czemu zachowała się tak nieuczciwie. Z jakiego powodu, zamiast odesłać Lily do domu o rozsądnej porze, uznała, że powinna chronić dziewczynę przed jej własną matką, której przecież chodzi jedynie o dobro córki. Na pewno Dottie zaraz zawoła Lily do domu i każe jej zadzwonić do matki. Na pewno sprawdzi, czy z Lily wszystko w porządku. „Zadba, żeby były bezpieczne". „Nieważne na co się zdecydujesz, proszę, nie jedź po Lily, okej?". „W porządku, Stanleyu, nie

pojadę". Z ociąganiem przekręciła klucz w stacyjce i włączyła silnik, nie dbając już, czy ktoś ją zobaczy lub usłyszy. Ruszyła wolno, wytężając wzrok, by dostrzec coś wśród cieni. Sam Olson obejrzał się na nią, lecz zaraz zajął się rozdeptywaniem niedopałka. Kiedy spojrzał znowu, ford znajdował się trzydzieści metrów dalej, sunąc ukradkiem jak pantera, a żwir chrzęścił mu pod kołami. Po powrocie do chaty Annabelle rzuciła kluczyki na blat w kuchni i nalała sobie kieliszek czerwonego wina. Odchylając głowę, przełknęła łyk i zakrztusiła się lekko, kiedy ciepły alkohol spłynął jej do gardła. Używała wina do potraw, ale teraz rozkoszowała się gorzkawym smakiem. Spojrzała przez okno na szopę oblaną przyćmionym srebrnym blaskiem. Fioletowa chmura figlarnie sięgnęła surowej, białej twarzy księżyca i świat w dole pogrążył się w mroku. Im dłużej Annabelle zastanawiała się nad wydarzeniami wieczoru, tym większy gniew w niej wzbierał. Był niczym szrama rozdrapywana tak długo, aż znowu zacznie krwawić. Córka złamała jej polecenie. Dottie zignorowała jej prośbę, zlekceważyła obawy. Stanleyowi by się to nie spodobało, Annabelle wiedziała o tym. Zgodziłby się z nią, że Lily trzeba ukarać za nieposłuszeństwo. Musi ponieść konsekwencje swoich czynów. Annabelle weszła po schodach, przystając na podeście, by zamknąć okno. Nocny powiew zmienił się w zimowy, lodowaty podmuch, zbyt chłodny jak na późną wiosnę. Otuliła się mocniej swetrem i zadrżała. Była sama w domu. Przy każdym jej kroku stare deski podłogi trzeszczały. Chata nocą miała w sobie coś niesamowitego; cisza krzyczała bezgłośnie, domagając się prawdy. Annabelle zamknęła oczy i tysięczny raz wyczuła obecność nieżyjącej siostry, stojącej twardo pomiędzy nią i cieniami rodziców. Po plecach przebiegł jej dreszcz. Lily nie wiedziała, że jej pokój w chacie należał kiedyś do ciotki. Nie wiedziała nawet, że matka miała siostrę. Pokój Hazel stał pusty przez wszystkie lata, gdy Annabelle mieszkała z rodzicami. Meble pozostawiono nietknięte. Stary drewniany fotel na biegunach nadal stał pod oknem z widokiem na jezioro, jakby czekając na powrót Hazel z odmętów. Annabelle nie wolno było do niego wchodzić. To Stanley wpadł na pomysł, by ulokować tam córkę. A Annabelle się zgodziła, wierząc, że siostra byłaby wdzięczna; że spodobałoby się jej to.

Podłoga trzasnęła znowu, gdy Annabelle weszła do środka, usiadła ostrożnie w fotelu i ukryła twarz w dłoniach. Było tak wiele rzeczy, których Lily nigdy nie miała się dowiedzieć. Tak wiele rzeczy, które Annabelle chciałaby jej wyjawić. Lecz jest już na to za późno. Lata płynęły, córka dorastała. Czas okrywał stare tajemnice kolejnymi warstwami. Wydawało się, że nie można już zawrócić. Annabelle modliła się, by Lily poszła w ślady ojca, wkroczyła w świat uczelni, nauczyła się dyscypliny, dokonywania właściwych wyborów. A jednak dręczyła ją głęboka obawa, że córka znalazła się w punkcie zwrotnym i właśnie przeobraża się w młodszą wersję jej samej. A może nawet gorzej, upodabnia się do swojej babki. Kiedy wstała, zamierzając wyjść z pokoju, zauważyła wystającą spod łóżka walizkę Lily z ubraniami wysypującymi się na podłogę. Nachyliła się, by ją wsunąć głębiej, i chwyciła garść rzeczy, zamierzając je poskładać. Spojrzała na skąpy top na ramiączkach, który trzymała w dłoni. Na krótkie szorty. I spódnicę, która zwróciła jej uwagę, bo stanowiła część jaskrawego, krzykliwego kostiumu; Annabelle pozwoliła córce kupić go podczas zeszłorocznej wyprawy do Londynu. Lily przekonywała, że kostium będzie raczej pamiątką z zagranicy niż czymś, co zamierza naprawdę nosić. Annabelle rozłożyła ubrania na łóżku i przysunęła bliżej walizkę. Zaczęła z niej wyjmować kolejne ubrania, przerażona tym, co widzi. Gdzie się podziały rzeczy, które pozwoliła nosić córce? Znalazła jedynie obcisłe, obszarpane dżinsy, połyskliwe, wydekoltowane T-shirty, czarną skórzaną kamizelkę, szpilki, a nawet odważną bieliznę. Wszystko wyzywające. Takie stroje mogłaby nosić striptizerka. Czy Lily nie przyszło do głowy, że matka ją zobaczy? Chociaż nie, miała też inne ubrania, wiszące w szafie - te kupione przez Annabelle. Walizkę pod łóżkiem wypełniały rzeczy, które córka zamierzała ukryć. Zapewne przebierała się w nie w domu Tess. Na dnie walizki Annabelle odkryła kopertę ze zdjęciami. Czy Lily próbowała je zachować w tajemnicy? Annabelle zawahała się przez moment, uświadamiając sobie, że wkracza w prywatny świat córki. Uznała jednak, że posiadanie prywatnych światów prowadzi jedynie do katastrofy; do kolejnych tajemnic i dalszych niewłaściwych zachowań, które na

zawsze niweczą szlachetniejsze dążenia. Wciągnęła gwałtownie powietrze, zatrzymała je przez chwilę, po czym wypuściła, przeglądając zdjęcia. Przedstawiały Lily z niesfornym długowłosym chłopakiem, którego widziała wcześniej przed domem Tess. Tulili się do siebie, całowali, śmiali i patrzyli sobie w oczy. Kto to był? Gdzie córka go poznała? Na innych fotografiach ten sam chłopak grał na gitarze w zespole. Wyglądał na odurzonego. Włosy spadały mu na oczy, ubranie miał obszarpane, cały jego wygląd sugerował zagrożenie. Annabelle zadrżała i znowu pozwoliła, by jej niepokój zamienił się w gniew. Na Lily, że wymknęła się spod kontroli, że w tajemnicy miała chłopaka, że ukrywała ubrania. Kto wie, co jeszcze? Mogła pić, brać narkotyki, uprawiać seks. Mogła zajść w ciążę. Ciąża. Annabelle zacisnęła pięści; jej wściekłość narastała. W górnej szufladzie biurka po przeciwnej stronie pokoju znalazła nożyczki. Chwilę stała obok starego fotela na biegunach wpatrzona w kolekcję ubrań i zdjęć, które ułożyła na łóżku córki. Lily musi ponieść konsekwencje swojego postępowania. Annabelle była pewna, że Stanley poprze ją w tej sprawie. Ze spokojnym zdecydowaniem podeszła do łóżka i sięgnęła po spódniczkę z Londynu. Przecięła ją na pół. Na ćwiartki. Na ósemki. Na drobne kawałeczki. Patrzyła, jak jaskrawe skrawki materiału niczym wyrwane pióra sfruwają na zdjęcia Lily i nieznajomego chłopaka. Działała na zimno, pełna zdecydowania, zaabsorbowana techniczną stroną eliminowania niepożądanych elementów z życia córki. Nie potrafiła się już zatrzymać. Przedzierała zdjęcie za zdjęciem, oddzielając młodzieńca od Lily, a potem cięła jego podobiznę na kawałeczki. Jego włosy, oczy, dłonie stawały się niczym. Znikał. Skomplikowana układanka, która nigdy nie zostanie złożona na powrót. Annabelle próbowała zniszczyć kolejne ubrania, ale nożyczki okazały się zbyt tępe. Zaczęła drzeć, szarpiąc materiał, pochłonięta bez reszty niszczycielską pasją, zapominając o rozsądku. Wściekły gniew opadł, ustąpił miejsca płynącej z głębi serca determinacji. Nie słyszała, jak Lily weszła do pokoju za jej plecami. Obejrzała się, dopiero kiedy dziewczyna zaczęła krzyczeć. Annabelle zamarła z nożyczkami w dłoni, gapiąc się na córkę, nie rozumiejąc, skąd się wzięła. - Mamo! Co ty wyprawiasz? Przestań! Skończ z tym! - wołała Lily, po czym

zbliżywszy się o krok, zawołała: - To krew! Cała jesteś zakrwawiona! Co ci się stało? Annabelle spojrzała na swój sweter, dłonie, czubki palców i zobaczyła, że są czerwone. Ciemnoczerwone. Cała była w smugach i rozpryskach. Przerażona zaczęła gwałtownie chwytać powietrze, aż stopniowo rozjaśniło jej się w głowie i oddech zwolnił. To była farba. Czerwona farba, którą wcześniej tego wieczoru pomalowała sosnową skrzyneczkę. Na skórze zostało jej akurat tyle, że przypominała krople krwi. Omal nie wybuchnęła śmiechem, lecz się opanowała, odzyskując spokój; powrócił też gniew na córkę. - To nie krew, tylko farba - wyjaśniła łagodnym tonem, który zaskoczył nawet ją samą. - Nie zamierzam cię prosić o wyjaśnienia, Lily. Wydaje mi się, że wszystko rozumiem. Wiesz, co zrobiłaś źle. Masz to posprzątać, a potem bierz się do pakowania. Jutro wyjeżdżamy. To koniec twoich letnich wakacji. - Co? Co? To jakiś obłęd. Przecież lato nawet się jeszcze nie zaczęło! Mogę wyjaśnić... proszę. Pozwól mi tylko wyjaśnić, mamo - wołała dziewczyna; oburzenie w jej głosie stopniowo zmieniło się w błaganie. - Nie chcesz nawet wiedzieć, czemu wróciłam wcześniej do domu? - Och, cóż, niech zgadnę. Bo ty i twoi przyjaciele zauważyliście mój wóz pod domem Tess? Czy o to chodziło? Ton Annabelle nabrał ostrości, gdy sobie uświadomiła, że przed powrotem do chaty Lily musiała przebrać się z powrotem w przyzwoite ubranie. Była przekonana, że każde wyjaśnienie córki byłoby teraz próbą zniekształcenia prawdy. Spojrzała wprost na córkę. Zmarszczki na jej twarzy stwardniały w maskę zdecydowania. Zacisnęła stanowczo wargi. Nie będzie żadnych więcej dyskusji. Lily osunęła się na podłogę. Siedziała pokonana, podobna do kupki nieszczęścia, obok łóżka, na którym leżał w strzępach jej prywatny świat. Tymczasem Annabelle spokojnie odłożyła nożyczki do szuflady. Odwróciła się, spojrzała na rozrzucone skrawki ubrań z walizki i wyszła bez słowa. Zamknęła drzwi, odcinając się od gwałtownego szlochania córki, i poczuła, jak nagle ogarnia ją bezbrzeżny smutek. Wolno opadła na skrzypiące deski podłogi i opierając się plecami o zamknięte drzwi pokoju Lily, przeczesała

palcami krótkie włosy. Włosy, które ścięła jedynie po to, by córka uznała ją za bardziej stylową, nowoczesną; bardziej przystępną. Powtarzała sobie, że jest okropną matką, ale nie potrafiła zupełnie nic na to poradzić. Pewnego dnia wszystko się ułoży. Lily podziękuje za nieustępliwe wysiłki, by ukształtować ją na najlepszego człowieka, jak to możliwe. Mimo to smutek Annabelle wzbierał niczym fala wciąż niemogąca się rozbić o brzeg. Smutek, że nie może wyjaśnić córce, czemu trzeba ją chronić przed nią samą, i że Lily zapewne jeszcze długo będzie jej nienawidzić.

Czekam na odpowiedzi Słucham, Gdy świece płoną, Oświetlając Tańczące cheruby Anielskie rzeźby Zdobiące ściany. Milczą A ja czekam. DlANE SCHONBLOM

Rozdział 12

LILY

Ranek był niezwykle upalny jak na tak wczesną porę dnia i zbyt upalny na połowę października. Lily czubkami palców odsunęła z powiek wilgotne pasma włosów, grzbietem dłoni otarła pot z czoła i osłoniła oczy przed słońcem. W nozdrza uderzył ją zapach rozmarynu. Rozejrzała się po jesiennym niebie. Ziemia, na której siedziała, wykopując irysy, była ciepła i wilgotna. Kombinezon miała ubrudzony glebą i potem. Obejrzała się na starego basseta matki, który tarzał się obok, wierzgając w powietrzu krótkimi nogami. Najadł się do syta najlepszego psiego jedzenia i odbył spacer po całej okolicy, radośnie podlewając po drodze każdą skrzynkę na listy, aż nie był w stanie siusiać dłużej. Lily roześmiała się na tę myśl. Caesar obejrzał się na nią, nagle czujny, merdając ogonem w synkopowanym rytmie. Sąsiad wyszedł na ganek po poranną gazetę, zauważył Lily i jej pomachał. Odpowiedziała podobnym gestem, ledwie podnosząc wzrok; chciała uniknąć rozmowy. Znała państwa Darbych od wczesnego dzieciństwa, chodziła do szkoły średniej z ich synem Bobem i od czasu do czasu pilnowała ich żółtego

labradora, także Boba. Z czasem syn wyjechał na studia na wschód i został prawnikiem, maklerem czy kimś w tym rodzaju; nie pamiętała dokładnie. Pies wyprowadził się razem z nim. Bob i Bob. - Dzień dobry, Lily. Co słychać u mamy? - zawołał pan Darby. - Och, cóż. Raczej w porządku - odparła, gdy szedł do niej przez trawnik. - Ogromnie ci współczujemy z powodu rodziców. To musi być trudne. Najpierw tata, teraz mama. W tak krótkim czasie. Trzymasz się jakoś? Spojrzał ponad ramieniem Lily na dom, jakby budynek mógł odpowiedzieć w jej imieniu. - Ja? Radzę sobie. Wie pan, jak to jest, bywają lepsze i gorsze dni. Postanowiłam sprzedać dom. Spojrzała w ślad za jego wzrokiem. - Tak? Cóż, pewnie to ma sens. Annabelle już tu nie wróci, prawda? Jaka szkoda. Alzheimer to straszna choroba - stwierdził pan Darby, gładząc się po brodzie, i podniósł wzrok na bezkresne niebieskie niebo. - Pamiętam, jak zapukała kiedyś do naszych frontowych drzwi, że nie może wrócić do domu. To było takie dziwne. Nic nie wiedzieliśmy. Rozumiesz, o alzheimerze. Lily wstała, wyczuwając skrępowanie mężczyzny, kiedy mówił o Annabelle i Stanleyu. Sąsiad zaczął chodzić tam i z powrotem, osuszając czoło chustką wyjętą z kieszeni i rzucając na Lily ukradkowe spojrzenia. Czuł się winny, że nie zrobił więcej, by pomóc jej rodzicom? Nie była pewna, czy w ogóle chce słuchać, co pan Darby ma jej do powiedzenia. Robiło jej się smutno na myśl o rodzicach, którzy wiedli swoje sekretne życie, nie mając nikogo, kto by wyciągnął do nich rękę. - Wreszcie wyjaśniła, że po jej domu kręci się ktoś podejrzany i dlatego nie może tam wrócić - ciągnął pan Darby. - Zadzwoniliśmy na policję, a wtedy okazało się, że ów podejrzany to Stanley. Zatrzasnęła go w garażu. Wszystkie drzwi były zamknięte od zewnątrz na klucz. Trudno powiedzieć, od jak dawna tam tkwił. Wyglądał na wykończonego. Jakimś cudem zdołał przedstawić całą sytuację jako zwykłe nieporozumienie. To było bardzo dziwne, ale postanowiliśmy o wszystkim zapomnieć. Rozumiesz, nie drążyć dalej. Annabelle przez większość czasu wydawała się całkowicie zdrowa.

- Nie miałam pojęcia. Tata nigdy mi o tym nie powiedział - odparła Lily. Próbowała sobie wyobrazić ojca zamkniętego w garażu przez długie godziny, a może przez całą noc albo nawet kilka dni. - Nam też nie. Niczego nie wyjaśnił. Ale w pewnym sensie się domyślaliśmy. Wiedzieliśmy, że coś jest nie w porządku. - Pan Darby rozłożył gazetę, ale na nią nie spojrzał, i dodał: - Cóż, uważaj na siebie, Lily. Daj nam znać, gdybyśmy mogli jakoś pomóc. Patrzyła w ślad za nim, kiedy się pożegnał. Obserwowała, jak mężczyzna znika w klimatyzowanym wnętrzu swojego domu, i zastanawiała się, co jeszcze zauważył podczas skrywanego dramatu matki i ojca. Niespełna przed rokiem siedziała w tym samym miejscu, przerzedzając irysy, nieświadoma pogarszającego się stanu matki. Nie zdawała sobie sprawy, że traktuje obecność ojca jako rzecz oczywistą; nigdy sobie nie wyobrażała, że mógłby umrzeć. A w każdym razie że mógłby odejść tak nagle. Bez pożegnania. Bez przygotowania. Bez stopniowego słabnięcia na ciele i duchu. Uważała go za ideał. Był ojcem, który nie mógł postąpić źle. I który zmarł, zanim zdążyła mu o tym powiedzieć. A teraz Annabelle opuszczała ją stopniowo z każdym dniem, choć wciąż pozostały sprawy, o których Lily chciała jej powiedzieć. I jeszcze więcej takich, o które chciała zapytać. Powtarzała sobie, że w niczym nie przypomina matki. Nigdy nie stanie się do niej podobna. Nie łączyło ich nic prócz Stanleya. Czy zawsze tak było? Lily rozpaczliwie chciała się dowiedzieć, gdzie popełniły błąd. Nigdy nie doszło do jakiegoś przerażającego, pojedynczego wybuchu; momentu gniewu; słów, których nie dało się wybaczyć. Po prostu od zawsze żyły w świecie pełnym napięcia i całkowitego braku zrozumienia. Przez lata Lily winiła za to Annabelle. Teraz obwiniała siebie. - Szczęśliwy z ciebie pies, Caesarze. - Obejrzała się na basseta, który wpatrywał się w nią z nadzieją. I dodała, jak gdyby mógł zrozumieć jej słowa: Owszem, ale dzisiaj niedziela, nie idziemy do pracy. Zamiast tego mam dla ciebie wielką niespodziankę, staruszku. Zabiorę cię do mamy, zanim Tess się zjawi. Lily wiedziała, że przyjaciółka będzie wstrząśnięta widokiem Annabelle. Tess jednak upierała się, że przyjedzie. Stwierdziła, że pomoże Lily przeglądać rzeczy zgromadzone przez Annabelle i Stanleya, nakłoniła ją do sprzedania domu

rodziców. Decyzja przyszła Lily bez trudu. Zawsze bardziej lubiła chatę w Minnesocie i nie sprzedałaby jej nigdy. Uwielbiała swoje dziedzictwo, głęboko skrywaną tajemnicę. Sekret, którego rodzice nigdy jej nie wyjawili, niewyjaśniony i zapieczętowany na wieki. Usiadła na ziemi obok Caesara i westchnęła. Otaczały ją wykopane irysy. Przeciągnęła dłonią po czole, zostawiając tuż nad brwiami brudną smugę. Przesycone wilgocią powietrze wpędzało ją w apatię. Sięgając po łopatkę, spojrzała na ręce. Otwarła szerzej oczy. Wyciągnęła dłonie przed siebie, rozczapierzając palce, i zadrżała. Ręce Annabelle. Nigdy sobie nie uświadamiała, że ma dłonie matki. Takie same kwadratowe paznokcie, długie, zwężające się palce, takie same wydatne kłykcie i żyłki biegnące tuż pod skórą jak niebieskie strumyki. A więc to po niej odziedziczyła. To oraz uczucie do powykręcanego reumatyzmem starego basseta, który teraz przyglądał jej się oczyma pełnymi smutku. Pies był prezentem od Stanleya. Annabelle dostała go w dniu, gdy znalazła obok karmnika martwego ptaka. Zakopała go w ogrodzie i wyznała mężowi, że traktuje ptaki przylatujące do karmnika jak swoich ulubieńców, bo w dzieciństwie nie wolno jej było mieć żadnych zwierząt. Kiedy to mówiła, jej oczy napełniły się łzami. Później tego samego dnia ojciec Lily wrócił ze szczeniakiem. Była to jedna z nielicznych okazji, kiedy dziewczynka widziała matkę tryskającą ożywieniem. Lily natychmiast poczuła zazdrość o psiaka. O to, jak Annabelle go psuje; że wolno mu wszystko. To doktor Mason zasugerował, żeby Lily zabrała Caesara, kiedy pójdzie z wizytą do matki. Uważa się, że psy mają zbawienny wpływ na pacjentów z demencją, wyjaśnił. Wydawało się to logiczne. Lekarz prowadził ją przez każdy chwiejny etap matczynej choroby. Pomagał zrozumieć jej rozwój, nieustannie przypominając, że u Annabelle zdiagnozowano wczesną postać alzheimera. I że ojciec bardzo długi czas ukrywał przed światem przypadłość żony. Pewnego razu Lily zadzwoniła do doktora Masona w stanie niekontrolowanej paniki, gdy przyjechała do swojego sklepu ogrodniczego w Święto Pracy i nie znalazła żadnego z pracowników. Zapomniawszy, że to dzień wolny, irytowała się, że tamci tak się spóźniają. Postanowiła zadzwonić do swojego zastępcy, ale przez pomyłkę wpisała numer

widniejący w notesie o pozycję niżej i połączyła się z meksykańską restauracją dostarczającą jedzenie na wynos. Odruchowo zamówiła tacos na śniadanie i dopiero kiedy parę minut później uświadomiła sobie, że jest święto, zadzwoniła ponownie i anulowała zamówienie. Wściekła na siebie wróciła do domu, lecz stojąc przed drzwiami, zorientowała się, że zostawiła klucze w pracy, i musiała po nie wrócić. Znalazłszy się wreszcie w domu, uznała, że pamięć zawodzi ją coraz bardziej. Zaczęła ją prześladować myśl, że to wczesne stadium alzheimera. Dopiero doktor Mason uspokoił ją, że ponieważ zdołała sobie przypomnieć, o czym zapomniała, nie ma powodów do obaw. Musiała powtarzać sobie jego słowa cały dzień, zanim w nie uwierzyła. To doktor tłumaczył jej niewzruszenie, że powinna poczekać miesiąc z pierwszą wizytą u matki w ośrodku. Annabelle przystosuje się szybciej do nowych warunków, jeśli przez pewien czas nie będzie widywać córki. W pewnym sensie było to zrozumiałe. Kiedy wreszcie Lily odwiedziła matkę pierwszy raz, wszystko to ją przytłoczyło. By się dostać na oddział, gdzie przebywała Annabelle, musiała wstukać kod na panelu obok drzwi. Tuż za nimi stała starsza kobieta z twarzą przyciśniętą do szyby i z oczyma zastygłymi w wyrazie rozpaczy. Gdy Lily otworzyła drzwi, kobieta przemknęła obok niej, lecz została szybko pochwycona przez dwie asystentki pielęgniarskie, które zaciągnęły ją z powrotem, wierzgającą i krzyczącą, do ciemnej sali pełnej snujących się bez celu pacjentów. Lily chwilę stała zaraz za progiem, próbując się otrząsnąć z wrażenia, że trafiła do więzienia, szpitala wariatów czy może do lochu. W chwili kiedy jej wzrok przyzwyczaił się do przyćmionego światła, zauważyła w głębi sali matkę. Annabelle stała w odległym kącie sporej przestrzeni jadalnej, trzymając w dłoniach dwa buty nie od pary. Twarz miała czysto wymytą, włosy odgarnięte z twarzy i związane w dziewczęcy kucyk i przypominała Lily lalkę, którą kiedyś miała. Nosiła czerwony dres; Lily nie widziała go nigdy wcześniej. Wydawała się zawieszona w przestrzeni i czasie, gdy z uśmiechem patrzyła wprost przed siebie. Obok niej stał wysoki, szczupły mężczyzna o przenikliwych niebieskich oczach. Lily pomyślała, że przypomina Paula Newmana.

Annabelle i jej towarzysz rozmawiali cicho, nie patrząc na siebie. Wydawali się w jakiś sposób ze sobą związani, choć zarazem nieobecni duchem. Żadne z nich nie spojrzało, gdy do nich podeszła. Nawet kiedy zawołała, wyraz twarzy matki pozostał nieobecny. Zirytowało ją, że mężczyzna przywitał ją pierwszy. A jeszcze bardziej to, że nie chciał się oddalić. Tkwił uparcie u boku Annabelle, zajmując miejsce, w którym powinien stać jej ojciec -jak gdyby mu się to należało. Jak gdyby nie miał dokąd iść. Gdy Annabelle nazwała go Stanleyem, Lily pociągnęła ją za rękę - byle dalej od niego. Zaprowadziła matkę na zarośnięty dziedziniec, gdzie usiadły razem na skrzypiącej wyściełanej huśtawce. Już po paru minutach Lily przekonała się, że Annabelle z ośrodka jest uległa, życzliwa, wrażliwa na uczucia innych i wyrozumiała. Wydawało się to zbyt piękne, by było prawdziwe. Lily zapragnęła poznać bliżej tę wersję matki. Poinformowała pielęgniarkę przy biurku, że niebieskooki mężczyzna naprzykrza się Annabelle. Poskarżyła się, że przez niego jej matka czuje się jeszcze bardziej zagubiona. Pielęgniarka, atrakcyjna rudowłosa kobieta imieniem Clancy, zareagowała z taką wrogością, że od tamtego pierwszego spotkania Lily zaczęła jej starannie unikać. Z czasem przekonała się, że Clancy jest sprawna i troskliwa, lecz potrafi znienacka wygłosić ostrą, raniącą uwagę. Jak gdyby była przekonana, że pacjenci zostali porzuceni, a jej obowiązkiem jest zaszczepić w duszach członków rodziny wyrzuty sumienia z tego powodu. Nagle Caesar zaczął ujadać, przerywając raptownie rozmyślania Lily. Przeniosła wzrok z wyprężonego na baczność basseta na taksówkę zajeżdżającą przed dom, a potem zerwała się na nogi, aż kłącza irysów posypały się na ziemię. Przez moment sądziła, że to może Pearl. Lecz była to Tess, która energicznie otworzyła drzwi i podbiegła do niej z wyciągniętymi rękami; jej twarz otaczały splątane blond loki. - Tess! Spodziewałam się ciebie dopiero po południu przywitała ją Lily, wycierając dłonie w kombinezon. - Miałam cię odebrać z lotniska. - Wiem, wiem! - Przyjaciółka objęła ją szybko. - Wsiadłam we wcześniejszy samolot. Dzwoniłam, ale widać jeszcze nie odsłuchałaś sekretarki. Rany, wyglądasz okropnie. Spójrz tylko na siebie. Przez to maźnięcie na czole przypominasz kosmitkę z trzema brwiami.

- Prawdę mówiąc, całkiem ci z tym do twarzy. I schudłaś, kurczę. Lily w swoim żywiole; Lily nimfa ogrodowa. Zaśmiały się obie, podczas gdy przyjaciółka płaciła taksówkarzowi. Wniosły bagaż do domu, a Caesar dreptał w ślad za nimi. Lily poczuła się nagle bezpieczna, beztroska. Jak gdyby znowu mogła być młodą dziewczyną. Jak gdyby mogła powiedzieć wszystko, co jej wpadnie do głowy. Roześmiała się ponownie, pozbywając się napięcia, które przeniknęło ją do kości. Jeśli Tess je zauważyła w zachowaniu Lily, nic nie powiedziała. Weszła, łagodnie odsunęła ją na bok i przejęła dowodzenie. Dopiero wtedy Lily uświadomiła sobie, jaki nieład panuje w domu. - Okej. Idź się umyć, a ja zrobię śniadanie, potem zjemy i jedziemy do Annabelle. Pies dostał karmę? - spytała Tess. - Oczywiście, nakarmiłam go wcześniej. Hej, to nie ja mam alzheimera odparła Lily i zaraz jęknęła: - Nie powinnam była tego mówić. Umilkły obie. Tess wyjrzała przez kuchenne okno. Lily skrzyżowała ręce na piersi i westchnęła. - Tess, tak mi przykro; dom wygląda tragicznie. Ciągle albo jestem w pracy, albo w ośrodku. Zamierzałam posprzątać, zanim się zjawisz. Znowu zaczęła wycierać ubrudzone ziemią ręce w kombinezon. Odwróciła się i ostentacyjnie wielkimi krokami ruszyła pod prysznic, po drodze zrzucając chodaki. Nie zdawała sobie sprawy, jaka jest głodna, póki nie skosztowała jajek i grzanek przyrządzonych przez przyjaciółkę. Pochłonęła je łapczywie, oblizała palce, a potem napiła się soku. - Przepraszam, jem jak prosię. Byłam strasznie głodna. Dzięki za śniadanie, Tess. Przyjaciółka skinęła głową, obserwując pałaszującą Lily z okruchami grzanki na brodzie. Kiedy przyjechały do Centrum Opieki dla Chorych na Alzheimera, Tess zawahała się z ręką na klamce. Zajrzała przez szybę, cofnęła się i zwróciła do Lily. - Widzę ją - powiedziała. - Wydaje się taka zagubiona. Pozna mnie? Rozumiesz, Annabelle nie zawsze mnie lubiła. I jesteś pewna, że to był dobry pomysł, żeby zabrać Caesara?

- Jasne, że tak. Mam zgodę administracji ośrodka zapewniła Lily i zerknęła na psa obwąchującego podłogę. - Ruszaj, wszystko będzie okej. Jeśli zechcesz wyjść, to też w porządku. Mamie to nie zrobi różnicy. - Co to za facet obok niej? - spytała Tess, wciąż nie puszczając klamki. - Och, to doktor Finley. Hm... przyjaciel mamy. Lily westchnęła, widząc niepewność w zachowaniu przyjaciółki. Ernest Finley zawsze towarzyszył Annabelle. Dopiero niedawno Lily zauważyła wyraz głębokiej samotności w jego oczach. Był milczący, uprzejmy i obojętny - w czym bardzo przypominał Annabelle - ale w życzliwy sposób, jak gdyby zawsze tak się zachowywał. - Doktor? To jej lekarz? - szepnęła przyjaciółka z niedowierzaniem. - Wydaje się trochę za stary. - Co? Nie, nie. - Lily roześmiała się, ale umilkła, gdy ponownie spojrzała na doktora. - Jest pacjentem, Tess. Też ma alzheimera. Po prostu z jakiegoś powodu przylgnął do mamy. Rzadko się od niej oddala. A jej chyba odpowiada jego towarzystwo. Nie wiem... wydaje mi się to trochę niesamowite - wyjaśniła. - Och. Ależ nie, moim zdaniem to miłe - zaprotestowała przyjaciółka. - Naprawdę? - Owszem, naprawdę miłe. - Może masz rację. - Lily, zastanawiasz się czasem, czy z tobą też tak będzie? - Czy uznam, że to miłe? - Nie... no wiesz, czy nie zachorujesz na alzheimera - wyjaśniła Tess. - Piszą, zdaje się, że wczesna postać nie jest dziedziczna w rodzinie. Że ma związek z genetyką. Tylko się zastanawiałam, rozumiesz, czy nie przyszło ci kiedyś do głowy... - Myślę o tym na okrągło.

Z zapomnianym zmęczeniem, sięgam pamięcią i mijam dom Gdzie dorastałam. Nie widać dzieci biegających Po podwórku, Nie szczeka pies, Nikt nie kopie puszki Tylko dźwięki odbijają się echem W mojej krwi. DlANE SCHONBLOM

Rozdział 13

TESS

W momencie kiedy Tess ujęła dłonie Annabelle, odniosła wrażenie, jakby musnęła chłodne płatki kwiatu sfruwające na ziemię. Zaskoczona wyswobodziła ręce i cofnęła się o krok. Annabelle pachniała różanym talkiem i przywiędłymi owocami. Wpatrywała się w Tess z wyrazem pustki na twarzy. Po chwili się uśmiechnęła. Bez błysku rozpoznania, lecz przyjaźnie, ufnie, niemal po dziecinnemu. Tess stanęła nieruchomo; w głowie zawirowały jej wspomnienia dawnej Annabelle, która beształa i poniżała Lily, zabraniając córce zachowywać się jak normalne dziecko, a potem jak zwykła nastolatka. A także wspomnienia Annabelle zaledwie sprzed kilku lat, krytykującej wybór kariery zawodowej córki, doprowadzającej do zerwania zaręczyn Lily. W tej chwili Tess pamiętała tylko kontrolującą wszystkich, surową, pozbawioną ciepła panią Storm. Osobę, której Tess się bała, którą pogardzała, nad którą łamała sobie głowę i którą czasami - rzadko i z niezrozumiałych dla samej siebie powodów - podziwiała. Kobieta stojąca przed nią wciąż miała w sobie coś królewskiego, była piękna, wytworna, lecz krucha, o cienkiej jak papier skórze oraz pustym spojrzeniu. Zanim Tess zdążyła się otrząsnąć, Lily wsunęła się między nie i szybko

przytuliła matkę. Demonstracja uczuć wydawała się nienaturalna, wręcz wymuszona, lecz Annabelle nie próbowała się wyswobodzić z uścisku - czego spodziewałaby się Tess. Słoneczny blask wpadający z dziedzińca rozjaśniał obejmujące się kobiety, rzucające na ścianę fioletowy cień. Cień, który mógłby należeć do każdej matki i córki. Tess odwróciła wzrok. Jej uwagę przyciągnął obraz na ścianie. Przedstawiał kobietę w fartuchu nałożonym na długą suknię, tulącą małą dziewczynkę. Dziecko zamknęło oczy, odcinając się od świata. Wtuliło buzię w matczyny fartuch, drobne piąstki zacisnęło na sukni. Tess przeniosła spojrzenie na Lily i Annabelle, czując bezbrzeżny smutek z powodu straconych lat. - Czy to... twój piesiunio? - spytała nagle Annabelle, wyciągając rękę, by pogładzić Caesara. - Nie, mamo. Twój. Przyprowadziłam go do ciebie z wizytą. - Lily zerknęła na Tess. - Stanley? - Oczy Annabelle błysnęły, kiedy ujęła w dłonie pysk basseta. - Stanley? Co? Nie, to Caesar. Caesar, twój pies. - Och, nie, nie mogę... go zatrzymać - powiedziała matka z pewnym wysiłkiem, nadal pieszcząc basseta, który siedział zadowolony u jej stóp. W jej oczach błysnęły łzy. Caesar patrzył na nią smutno, jak tylko basset potrafi. - Nie mam nic, żeby go... nakarmić. Nic. Żeby nakarmić. Nie mogę się opiekować ni... niczym. Czy to twój pies? - W porządku, Annabelle - wtrąciła się Tess, zaskakując sama siebie, i kucnęła obok psa. - Lily świetnie się nim zajmuje. Annabelle otarła oczy grzbietem dłoni i spojrzała na Tess. Zaczęła coś mówić, lecz z jej ust wydobyło się tylko ciche sapnięcie. Tess miała wrażenie, że chyba dostrzega w oczach chorej kobiety błysk rozpoznania. Lecz zniknął niemal natychmiast, więc pomyślała, że może go sobie tylko wyobraziła. W tej chwili pragnęła rozpaczliwie, by Annabelle ją sobie przypomniała, nawet jeśli i olałyby to być przykre wspomnienia. Chciała zobaczyć, jak jej własna przeszłość ożywa w oczach matki Lily; jak /.ii aj oma fala gniewu lub irytacji ogarnia tę kobietę, która zawsze stanowiła dla Tess wielką tajemnicę. Nagle ciszę sali dziennej rozdarł mrożący krew w żytach wrzask z sąsiedniego pomieszczenia. Tess zerwała się na równe nogi.

- Co to jest, na miłość...? - To tylko Gloria - odparła Lily, ledwo podnosząc wzrok. Annabelle nadal głaskała psa. - Ale ona krzyczy - warknęła Tess. - Nie słyszysz? Wrzeszczy, jakby ją obdzierali ze skóry. - Myją ją pod prysznicem. Zawsze tak hałasuje. - W głosie Lily brzmiało znużenie, niemal znudzenie. - Serio, to się zdarza bardzo często. - Bardzo często? I to w porządku? Przecież krzyczy, jakby ją mordowali. Tess uświadomiła sobie, że jej głos także przechodzi w krzyk. Pacjenci, członkowie rodzin i personel odwracali się i patrzyli w jej kierunku. Zagryzła wargę i opadła na krzesło obok przyjaciółki. - Nienawidzę tego miejsca - szepnęła. - Wiem. Ja też z początku go nie znosiłam - odparła Lily. - Ale ten oddział jest w porządku. Przekonasz się. Nie jest tu tak źle, jak można by sądzić. Pacjenci w większości są całkiem zadowoleni. Rozumiesz, spokojni. No, prawie. - To znaczy odurzeni. Wszyscy są nafaszerowani lekami. Nic do nich nie dociera. - Tess przewróciła oczami. - Owszem, ale czy to takie złe? - Lily zwróciła się do rosłego, przystojnego Latynosa w granatowym uniformie medycznym. - Hej, Carlos, co słychać? Wyglądasz na zapracowanego. - Aha. Bo to prawda. Szukam pacjentki. - Zaśmiał się nerwowo, wodząc wzrokiem po sali. - A u ciebie okej? Witaj, Annabelle... Podeszła do niego inna asystentka, także sprawiająca wrażenie, jakby się za kimś rozglądała. Wymienili parę uwag i rozdzieliwszy się, odeszli szybko w przeciwne strony. - Ktoś im zginął? - spytała z niedowierzaniem Tess, znowu podnosząc głos. Naprawdę zgubili pacjentkę? - Rezydentkę. Nazywa się ich rezydentami -poprawiła Lily. - Więc nazywanie ich pacjentami jest niepoprawne politycznie? Wielki Boże, czy to nie koszmarny instytucjonalny slang, żeby o nich mówić rezydenci? Dalej są pacjentami w szpitalu, prawda? - sprzeciwiła się Tess. - Tam! - krzyknęła asystentka do Carlosa. Tess obserwowała z niedowierzaniem, jak wspólnymi siłami wyciągają zza

wielkiego telewizora niską, siwowłosą kobietę. Znajdowała się tam najwyraźniej na tyle długo, że personel uznał ją za zaginioną. Odpowiadało jej, że stoi w kącie, mając w umyśle pustkę, nie próbując znaleźć drogi wyjścia. - Biedactwo, pewnie sądziła, że utknęła – zwróciła się Tess do Lily. Lecz przyjaciółka nie patrzyła. Na jej twarzy malowała się pustka i znudzenie. Pasma długich brązowych włosów opadły jej na oczy, ale chyba tego nie zauważyła. Nagle Tess rozpaczliwie zapragnęła stamtąd wyjść. Jak długo Lily może siedzieć przy niemającej nic do powiedzenia matce? Naturalnie pozostawał jeszcze pies. To ze względu na niego odbywały wizytę. Może to potrwa tylko chwilę, pomyślała Tess. Lecz jedno spojrzenie na zadowoloną Lily wystarczyło, by zrozumiała, że przyjaciółka nie zamierza wychodzić w najbliższym czasie. - Lily, czy miałabyś mi bardzo za złe, gdybym... - zaczęła i urwała raptownie, kiedy zbliżył się Ernest Finley i stanął obok nich, opierając dłonie na oparciu krzesła Annabelle. Miał na sobie biały bawełniany podkoszulek bez rękawów, włożony na górę od piżamy. Spod spodu wystawał czerwony sweter. Spod spodni od piżamy widać było luźne beżowe spodnie. Twarz mężczyzny pokrywały kropelki potu, z trudem zginał ręce. A co jeszcze gorsze, włożył damskie pantofle tak ciasne, że jego stopy się z nich wylewały. Kiedy skinął im głową, strumyczek potu spłynął mu do ust. - Lily! Spójrz na niego. Mój Boże, biedak ma na sobie za dużo rzeczy szepnęła Tess. - Kto go tak ubrał, do licha? Ktoś z personelu czy inny rezydent? - Pewnie sam to włożył - odparła przyjaciółka, uśmiechając się do doktora. To nic wielkiego, zajmą się nim, jak znajdą trochę czasu. - Trochę czasu? Czy ty siebie słyszysz? Spójrz na niego! Zaraz się ugotuje. Ktoś musi się nim natychmiast zająć. Podniosła głos; Ernest odwrócił wzrok, jakby zawstydzony. - Stanleyu? - zwróciła się do doktora Annabelle. Dotknęła jego dłoni czubkami palców, postukała w kłykcie. - To jest mój mąż. Tess i Lily wymieniły szybkie spojrzenia. Wyraz twarzy Lily mówił, żeby

przyjaciółka nie protestowała. Ernest milczał. Stał, patrząc wprost przed siebie. Sztywny i milczący, z umysłem skradzionym przez chorobę, w licznych warstwach ubrania przypominał Tess zbyt grubo wypchanego stracha na wróble. - Ma pan ochotę usiąść? - zaproponowała, klepiąc sąsiednie krzesło. Przyglądała się, gdy posłusznie usadowił się obok. - Jak pani się dzisiaj miewa, doktorze eee... - Finley. Doktorze Finley - podsunęła Lily. Oczy Ernesta rozszerzyły się lekko. Przechylił na bok głowę, lecz nadal milczał. - On nie mówi - wyjaśniła przyjaciółka. - Och. - Tess ogarnęło nagle skrępowanie. Może zresztą słowa wcale nie są takie ważne. Może potrzebował tylko, by od czasu do czasu ktoś nazwał go doktorem Finleyem. Patrzyła, jak mężczyzna schyla się, by poklepać Caesara. Pies polizał go po dłoni i na twarzy mężczyzny pojawił się szeroki uśmiech. - Nie rozmawia nawet z rodziną? - spytała, wciąż patrząc na Ernesta. - On nie ma rodziny - wyjaśniła Lily półgłosem i dodała tak cicho, że przyjaciółka ledwie mogła ją usłyszeć: - Myślę, że to nie w porządku rozmawiać o nim w jego obecności. - Och, jasne, masz rację - przytaknęła zawstydzona Tess. - Więc Annabelle i Lily są dla pana trochę jak rodzina, doktorze Finley? - T-tak - potwierdził bez wahania, a potem zwiesił głowę i zapatrzył się na własne dłonie. Lily i Tess gapiły się na niego oniemiałe. Tess zerknęła nad głową doktora i aż westchnęła. Na drugim końcu korytarza biły się dwie kobiety. Asystentka, tłumacząc coś cicho, łagodnie odciągała bardziej agresywną z nich. Nagle napastniczka obróciła się i uderzyła asystentkę w usta; w tym samym momencie druga pacjentka uchyliła się i upadła na podłogę. Padając, uderzyła plecami o ścianę i zaczęła cicho popłakiwać. Tess zerwała się z miejsca. Jej uwagę przyciągnęła od razu Gloria Perez, która znajdowała się niespełna trzy metry dalej, na wózku. Zadarła koszulę nad głowę, ukazując piersi zwieszające się tak nisko, że opierały się na brzuchu. Jak się zdaje, nikt tego nie zauważył i nie dbał, że Gloria siedzi topless;

pielęgniarka na korytarzu dalej badała leżącą pacjentkę. Tess wzdrygnęła się tak gwałtownie, że niemal można było to usłyszeć. - Tess - zaczęła Lily. - Chcesz już iść? - Co? - Tess próbowała stłumić konsternację w głosie. Opadła na krzesło i obróciła się do Lily, która nadal wyglądała na kompletnie obojętną na wszystko, co się wokół niej dzieje. - Serio. Powinnaś już iść - powtórzyła Lily. - Nie powinnam przebywać w tej szkole. Jak moja matka mnie znajdzie? odezwał się jakiś głos za plecami Tess. Zdumiona obejrzała się szybko i zobaczyła pochyloną nad sobą Doris. Starsza kobieta przechyliła głowę na bok: na twarzy miała wyraz wielkiego zdumienia. - Z pewnością matka wie, gdzie pani szukać - uspokoiła ją Tess, zastanawiając się, czy to właściwa odpowiedź. Doris nie wydawała się przekonana i przyglądała się jej dalej, cmokając krytycznie. - Tess, weź moje kluczyki. Jedź do domu. Rozpakuj się. Zadzwonię za jakiś czas, żebyś po mnie przyjechała - powiedziała Lily. - Naprawdę. To w porządku. Chcę tylko obwieźć mamę wokół dziedzińca i pobyć z nią trochę. Zdaje mi się, że widok Caesara sprawił jej przyjemność. Poza tym chcę porozmawiać z Clancy. No wiesz, tą rudą wiedźmowatą pielęgniarką. Tess stłumiła pokusę, by porwać kluczyki i rzucić się do najbliższego wyjścia. Spojrzała znowu na Doris, najwyraźniej czekającą na odpowiedź. Ernest gładził psa, Annabelle tymczasem paplała bez sensu. Gloria, wciąż topless, została odwieziona przez Carlosa, a dwie kobiety na korytarzu wyraźnie zbierały siły do kolejnej walki. Ruda wiedźmowatą pielęgniarka próbowała zmienić bandaż na nodze pacjentki, która młóciła ramionami i wierzgała, wykrzykując urywane przekleństwa. Ktoś włączył na pełny regulator radio nastawione na jakąś jazzową stację, więc Tess ledwie słyszała wskazówki Lily, jak wrócić do domu. Dźwięki orkiestry Benny'ego Goodmana niosły się po sali pobytu dziennego. Pacjenci snuli się bez celu po korytarzach. - Nie ma potrzeby. Wszystko okej, naprawdę! - krzyknęła Tess, po czym westchnęła. - Jesteś pewna? Może rzeczywiście powinnam iść. Jeśli tak uważasz.

Po powrocie do domu Stormów klapnęła na sofę i odetchnęła głęboko. Czuła wyrzuty sumienia, że zostawiła Lily, ale miała dość. Była wdzięczna, że może się spokojnie zastanowić. Lily potrzebowała pomocy. Przez chwilę Tess rozważała, czy nie zadzwonić do eksnarzeczonego przyjaciółki. Pewnie chciałby wiedzieć o chorobie Annabelle i o tym, jak samotna jest teraz Lily. Hm, właściwie nie tak zupełnie samotna. Ma przecież znajomych, prawda? Tak się jednak dziwnie składało, że większość jej najbliższych przyjaciół mieszkała w Minnesocie. Nigdy nie rozstała się na dobre z tym miejscem. Decyzja, by zachować chatę nad jeziorem, była nieodwołalna. Dom rodziców postanowiła sprzedać odruchowo, niemal z ulgą. Należało zatem zabrać się do przeglądania ruchomości Stanleya i Annabelle. Całego ich życia w zgromadzonych przedmiotach. Myśląc o tym, Tess przypomniała sobie, jak Lily opowiadała o kartonach na strychu. Szczególnie dobrze zapamiętała pudło, które przeglądała Annabelle, gdy się natknęła na stary album ze zdjęciami. Ciekawe, czy nadal tam jest? Czy Lily go zabrała? A może jej matka ukryła go w chwili jasności umysłu? Annabelle zawsze miała w sobie coś tajemniczego. Matka opowiadała Tess, że pani Storm pochodzi z rodziny stukniętych purytanów, będących o krok od szaleństwa. Bez względu na to, jakie sekrety ukrywała Annabelle, gdyby wyznała je, zanim całkowicie ulegnie alzheimerowi, może uwolniłaby Lily ze swego dławiącego uścisku. Tess ruszyła po schodach wiodących na strych. Szukała ręką włącznika elektryczności, póki cienki sznurek nie musnął jej po policzku. Pociągnęła go i w mgnieniu oka przestrzeń wokół zalało słabe żółte światło. Tak jak mówiła Lily, strych wypełniały kartony opatrzone etykietkami: RÓŻNE RZECZY. Tess ruszyła wąską ścieżką w głąb pomieszczenia. Samotna żarówka zawieszona u sufitu przy wejściu ledwie je rozświetlała. Lecz pudła, które otworzyła Annabelle, nie dało się z niczym pomylić. Jego zawartość leżała rozrzucona chaotycznie na podłodze. Tess zajrzała do środka i zobaczyła album fotograficzny ułożony porządnie na stosie starych zasłon. Wolno przeglądała zdjęcia, zachwycona, że może zajrzeć w przeszłość sąsiadki. Jedyne, co wiedziała o rodzicach pani Storm, to że mieszkali przy pustym krańcu jeziora, gdzie brzeg zarastała pałka wodna. Matka opowiadała

Tess, że Doyle'owie nie mieli bliższych znajomych i żyli jak pustelnicy. W szkole Annabelle była cicha i pilna. Uważano ją nawet za całkiem zdolną. Inne dzieci przeważnie zostawiały ją w spokoju, przezywając kujonem. Później jednak, w ostatnim roku szkoły średniej, nagle się zmieniła. Nikt nie potrafił wyjaśnić, skąd się wzięła jej niesforność. Nagle stała się popularna i przesadnie towarzyska. Wkrótce potem zniknęła na kilka lat. Kiedy matka Tess spotkała ją znowu, Annabelle była żoną Stanleya, profesora uniwersytetu. I matką Lily. Po wyprowadzce rodziców Annabelle zamieszkali w chacie nad jeziorem i zostali tam, aż Lily skończyła sześć lat. Przeszłość pani Storm interesowała Tess tylko z jednego powodu: jej znęcania się nad Lily. Nie w tradycyjny sposób, przez bicie, lecz psychologicznie i emocjonalnie. Na szczęście jednak dziewczynka miała też ojca. Jego wielka miłość łagodziła wady Annabelle jako matki. Tess zastanawiała się, czy panią Storm kierowała zazdrość. Ale nie, wydawała się silna i zdecydowana, pewna swojego małżeństwa i swojego postępowania. Musiało chodzić o coś innego - lub może nie chodziło o nic. Może naprawdę była stukniętą purytanką o krok od szaleństwa. Tess zamykała już album, kiedy nagle jej uwagę zwróciło zdjęcie Annabelle siedzącej na masce samochodu z dwoma młodymi mężczyznami. Przyjrzała im się uważniej i nagle głośno wciągnęła powietrze. Jednym z nich był Frank. Frank, stary sprzedawca ze sklepu z artykułami żelaznymi w miasteczku. Frank, który zjawiał się latem do pracy i spędzał wszystkie wieczory, pijąc i paląc w lokalnym barze. Frank, ulubieniec kobiet. Zawsze gotów do podrywu. Wielki flirciarz. Zaczęła zwracać na niego większą uwagę, odkąd Lily wspomniała o albumie. Frank. Frankie. Naturalnie. Ale co to oznaczało? I czy oznaczało cokolwiek? Komórka w jej kieszeni zadzwoniła i Tess poderwała się, jakby przyłapano ją na czymś niestosownym. Zatrzasnęła album, wrzuciła go z powrotem do pudła i szybko wyjęła aparat. - Słucham? - Cześć, mamo. - Głos Teddy'ego brzmiał ponuro i zbyt poważnie na jego lata. - Wszystko okej w Teksasie? Jak Lily? Jak Annabelle? - W porządku. Co się stało?

Zastanawiała się, czemu syn zadzwonił tak szybko. Dała już znać mężowi, że dotarła na miejsce. - Okej, widzisz, chodzi o tatę. Zabronił mi do ciebie dzwonić, ale nie posłuchałem. Rano mieliśmy silną burzę i wielka topola zwaliła się na dom. Nikomu nic się nie stało, ale tata nadwerężył sobie plecy. Może myślał, że uda mu się ściągnąć drzewo z dachu, nie wiem. Leży i nie może się ruszyć, więc postanowił wprowadzić się do mnie do domu przy jeziorze i... - Przerwał dla nabrania oddechu. - O, nie - jęknęła Tess. - Jesteś pewien, że to nic poważnego, Ted? To znaczy, był już u lekarza? - Tak, Will Larson podrzucił go do gabinetu. Tacie nic nie jest - ciągnął. Mamo, możesz wrócić? Rozumiesz... nie mam nic przeciwko tacie ani nic, ale próbuję się przygotować do tej wielkiej wystawy. Wszędzie stoją porozkładane obrazy i tata strasznie mi zawadza. Wiesz, jaki z niego dzieciak. - Daj mi go - poprosiła Tess. - Właśnie śpi. Doktor przepisał mu tabletki od bólu. Mam go zbudzić? - Nie, nie trzeba. Niech do mnie oddzwoni, jak się zbudzi. Przyjadę. Ale na razie musisz z nim jakoś wytrzymać, Teddy. Okej? - spytała, czując, jak ściska jej się serce. Lily liczyła, że Tess pomoże jej przygotować dom rodziców do sprzedania. Rozłączyła się i sięgnęła znowu po album. Nie otwierając, przycisnęła go do piersi, rozmyślając o Franku i Annabelle, próbując znaleźć coś, co mogło ich łączyć. Bezskutecznie. Byli dwojgiem najbardziej różniących się ludzi, jakich umiała sobie wyobrazić. Przeczesała dłonią gęste blond loki i wzruszyła ramionami. Włożyła album z powrotem do pudła z zasłonami. Uderzył o coś twardego ukrytego głębiej. Sięgnęła w głąb i wyczuła złożony materiał. Wolno zaczęła rozwijać kolejne warstwy, by odsłonić ukryty pod nimi przedmiot. Kiedy dotarła do ostatniej, wyjęła to coś z kartonu i pozwoliła, by materiał opadł na podłogę. Zastygła bez ruchu. Było to czerwone pudełko. Czerwone pudełko Annabelle. Niewielka sosnowa skrzyneczka, spłowiała, pokryta łuszczącą się farbą, zamknięta na niewielką kłódkę. Tess gapiła się na nią, czując się, jakby odnalazła Świętego Graala.

Usiadła na podłodze i położyła sobie skrzyneczkę na kolanach. Dawno temu ktoś pomalował drewno na czerwono. Tess przyjrzała się uważnie. Zwykłe pudełko, wielka mi rzecz, pomyślała. Ale dlaczego jest zamknięte? I czemu Annabelle tak chciała je znaleźć? Zamierzała zniszczyć jego zawartość? Co ona mówiła? Tess nigdy nie przywiązywała większej wagi do stwierdzeń Annabelle. Wydawały jej się niepoważne, wręcz wydumane. Oto jednak miała przed sobą pudełko. Co powinna zrobić? Zanieść je Annabelle i powiedzieć, że się znalazło? Czy teraz jeszcze w ogóle będzie je pamiętała? - Tess? - Głos Lily uniósł się echem po schodach, tuż po tym gdy zatrzasnęły się drzwi frontowe. - Hej, gdzie jesteś? Tess wyprężyła się, oparta plecami o karton, i gorączkowo starała się przykryć skrzynkę materiałem, słysząc, że Lily wspina się na strych. - Syn Doris podwiózł mnie do domu. Tess? Stanęła przed przyjaciółką, wytężając oczy w półmroku. - Mam je, Lily. Znalazłam je. Znalazłam pudełko! - Jakie pudełko? O czym ty mówisz? Lily usiadła po turecku na podłodze obok Tess. - Czerwone pudełko Annabelle. Pamiętasz? Tess uniosła materiał, okrywający skrzyneczkę, starając się, by nie wypadło to nazbyt dramatycznie. - Kurczę... patrzcie państwo. Więc jednak istnieje - powiedziała Lily, pochylając się, by je obejrzeć. - Otworzyłaś je? - Jasne, że nie! To by po prostu było nie w porządku - odparła Tess. - Zresztą i tak nie mam klucza. - Klucza? - Jest zamknięte na kłódkę. - Oczywiście. - Lily, już wiem, kim jest ten cały Frankie - przypomniała sobie nagle Tess. - Jaki znowu Frankie? - Daj spokój, pomyśl. Gość z albumu twojej mamy, o którym mi wspominałaś. - A, ten. Facet ze sklepu spożywczego, którego Lily tak dziwnie potraktowała, kiedy byłyśmy w Minnesocie - powiedziała Lily. - Więc kim jest? - Co lato pracuje w miasteczku, w sklepie żelaznym. Ma na imię Frank -

oświadczyła przyjaciółka. -Aha. I? -I nic. To wszystko. Ten sam gość jest na zdjęciach z twoją mamą - dodała, wskazując pudło za swoimi plecami. -Więc właściwie nic o nim nie wiesz - stwierdziła Lily. - Wiem, że to ten sam gość co na zdjęciach – broniła się Tess. - Ale nie, to znaczy tak, nic o nim nie wiem. Tylko że jest pijakiem, jak mi się zdaje. Całe lato przesiaduje w barze. Podrywa kobiety. Ma pewnie koło pięćdziesiątki. Przystojny w taki szorstki sposób. - Więc co powinnyśmy zrobić, twoim zdaniem? - spytała Lily. - Z Frankiem? - Nie, nie. Z pudełkiem. Co zrobić z tym głupim czerwonym pudełkiem? - Hm, otworzyć je, naturalnie, a cóż by innego? - A może zawieźć je Annabelle? - Lily zerknęła na skrzynkę i wzruszyła ramionami. - Myślisz, że twoja matka o nim pamięta? - spytała Tess, uważnie studiując twarz przyjaciółki. - Pójdę po wino. Opijemy znalezienie czerwonego pudełka! - zawołała Lily, wpadając nagle w radosny nastrój. Zerwała się na nogi i zbiegła po schodach. Wróciła po niespełna minucie z butelką czerwonego wina, dwoma kieliszkami i parą poduszek. Nie tracąc czasu, rozlały wino i stuknęły się kieliszkami w toaście za Annabelle i jej tajemniczą skrzyneczkę. Opróżniły kieliszki i ze śmiechem umościły się na poduszkach. - Jak myślisz, gdzie schowała klucz? - spytała Tess. W końcu zdjęła pudełko z kolan i postawiła na podłodze między nimi. Przyglądały mu się, jakby lada moment mogło zarzucić na siebie zasłonę i gdzieś zniknąć. - Połknęła go. Pewnie Annabelle połknęła klucz dawno, dawno temu zachichotała Lily, jakby to było bardzo śmieszne. Umilkła, kiedy Tess się do niej nie przyłączyła. - Zabawne. Hej, pamiętasz, jak moja mama nauczyła nas prowadzić w tamte wakacje, kiedy miałyśmy po dwanaście lat? - spytała przyjaciółka. Kosiłaś skrzynki na listy i wszystko inne na swojej trasie, bo nie całkiem się pokrywała z

drogą. - To było szaleństwo - przyznała Lily. - Czemu sobie o tym przypomniałaś? Dolała im wina do kieliszków. - Nie wiem. - Tess wzruszyła ramionami. - Chyba to z powodu zdjęcia twojej matki siedzącej na masce samochodu z Frankiem i tym drugim chłopakiem. Wyglądali zupełnie jak wszystkie inne zbuntowane dzieciaki. - Annabelle zbuntowana? Nie wierzę. Na szczęście nigdy się nie dowiedziała o naszych lekcjach prowadzenia. - Lily gwizdnęła cicho. - Daj spokój... rozbiłam volkswagena twojej mamy. Nigdy nie mogłam załapać, o co chodzi ze sprzęgłem. A ona... twoja mama... przyjęła to tak spokojnie... naprawdę fantastycznie. Zawsze marzyłam, żeby była moją matką zamiast Annabelle, wiesz? - Czy ona cię biła? - spytała Tess. - Twoja matka? - Lily była zszokowana. - Nie! Nie, głuptasie. Upiłaś się? - odparła przyjaciółka i dopiero teraz zaczęła się śmiać, przypominając sobie, że obu wystarcza odrobina wina, by straciły nad sobą kontrolę. - Mówię o twojej matce. O Annabelle. Czy Annabelle cię biła? - Czasami. Zwykle po prostu dawała mi w twarz, kiedy najmniej się tego spodziewałam - odparła Lily, patrząc na czerwoną skrzynkę, jakby to była jej śpiąca matka. Zsunęła opaskę z włosów, pozwalając, by rozsypały się swobodnie na ramiona, i odgarnęła je z twarzy. - Nie mogę się z tym pogodzić. Że ci to robiła. - Tess położyła dłonie na kolanach i wbiła wzrok w splecione palce. - Wiesz, myślę, że Annabelle miała jakieś problemy. Nigdy nie wyglądała na szczególnie zadowoloną z życia. - Serio? Ale ona i tata byli szczęśliwi. Nierozłączni. Myślałam, że ja nigdy nie znajdę... no wiesz... tego rodzaju relacji... to znaczy, dla siebie - mówiła z przerwami Lily, popijając wino. - Ale ty i Kip... naprawdę pasowaliście do siebie. Stanowczo trzeba było ustalić datę ślubu zaraz po tym, jak się zaręczyliście. Czemu tego nie zrobiłaś? spytała Tess, odchylając głowę, by pociągnąć prosto z butelki. Czuła, że zanurza się w przeszłość Lily, jakby to była jej własna. - Zrobiliśmy tak. Tylko Annabelle ciągle wynajdywała powody, żeby ją

przesunąć - odparła przyjaciółka. - Chyba powinniśmy byli uciec. Właściwie nawet go nie winię za to, że odszedł. - Może powinnaś do niego zadzwonić. Albo ja to zrobię. Mam zadzwonić? zaofiarowała się Tess. - Nie, pewnie jest już żonaty albo z kimś mieszka, czy ja wiem; może w wolnym czasie gra na gitarze w zespole albo pracuje jako szef kuchni w jakiejś restauracji w Austin. - Lily zamknęła oczy i wolno wciągnęła ustami stęchłe powietrze. - Naprawdę nie mam pojęcia, co u niego. Minęły trzy lata. Poza tym znasz mnie: zawsze dziesięć kroków w tyle za rzeczywistością. Nawet się nie zorientowałam, że zbliża się koniec. - Więc jak sądzisz, co właściwie jest w tym pudełku? - spytała Tess, stukając w wieczko czubkiem buta. - Nic. Coś. Kto wie? Nie potrafię sobie wyobrazić, żeby to było coś szczególnie ważnego. - Lily ziewnęła. - Annabelle twierdziła, że dokumenty ubezpieczeniowe. - Nuda. A co, jeśli to gruby plik banknotów? Albo milion dolców w złocie? Tess nachyliła się i pociągnęła za kłódkę. - Zlituj się! Stanleyowi i Annabelle Storm nigdy nie udałoby się odłożyć grubego pliku gotówki. - Lily wywróciła oczami. - Teraz to ty się upiłaś. Nagle Tess wstała. Zachwiała się lekko i złapała za brzeg kartonu. Zajrzała do środka. - Klucz pewnie jest tutaj, Lily. - Nawet nie próbuj go szukać. - Przyjaciółka sapnęła z irytacji. - Możemy po prostu wyłamać zawiasy, prawda? - Bo ja wiem. Z całą tą zaschniętą farbą? - Tess obejrzała skrzynkę, ale wzrok mącił jej się trochę. - Lily, rano muszę wyjechać. Przykro mi. Wcale mi się to nie podoba, ale muszę wracać do Minnesoty. Na nasz dom spadło drzewo. - Och, nie! Ktoś został ranny? - spytała Lily, prostując się na poduszce. - Sam nadwerężył sobie plecy. Kto wie, w jaki sposób. Ale obiecałam Teddy'emu, że przyjadę - tłumaczyła przyjaciółka. - Dasz sobie radę? Nie chcę cię tak zostawiać. Mogę wrócić za kilka tygodni. - Nie, nie, jedź. Poradzę sobie. Głos Lily był wysoki, niepewny. Po chwili znowu zgarbiła się w niedbałej pozycji, zapatrzona w podłogę.

- Tak mi przykro. Może zostanę do końca tygodnia? - zaproponowała Tess. - Zaczekaj chwilę. Kurczę, Tess! Nie w kartonie - oznajmiła Lily, nagle pełna energii. Szybko podczołgała się na czworakach do pudła. - Co? Co ty wyprawiasz? - zdziwiła się Tess. - Klucz. Teraz pamiętam. Annabelle upuściła go tamtego dnia, kiedy przeglądała album - wyjaśniła przyjaciółka. Wsunęła dłoń pod karton i wyjęła stary kluczyk. - A niech to... otwórz! Sprawdź, czy klucz pasuje! - Tess niemal krzyczała. Lily z łatwością wsunęła klucz do dziurki i obróciła go, lecz nagle się zawahała. - Co jest? O co chodzi? Otwórz. Nie da się? - paplała podniecona Tess. - Nie mogę. - Lily wyjęła klucz i zacisnęła go w dłoni. - Co? Nie da się obrócić? - dopytywała się z irytacją przyjaciółka. - Daj, ja spróbuję. - Nie, Tess. Nie ty. Nie ja. Muszę je dać Annabelle - stwierdziła posępnie Lily. Jej twarz przybrała surowy, nieobecny wyraz. - Nie mówisz serio. Twoja matka nie będzie pamiętać... - zaczęła Tess, urwała jednak, widząc, że Lily toczy wewnętrzną walkę. Patrzyła, jak w oczach przyjaciółki pojawiły się łzy. Wyciągnęła rękę, żeby ją przytulić, ale nie trafiła. - Płaczesz? Czemu? Co takiego się stało, że... - Odrobinę się upiłam. Ale tak czy inaczej wiem, że muszę dać jej szansę. Ostatnią szansę - wyjaśniła Lily. Klapnęła na poduszkę, niechcący przewracając butelkę. Zobaczyły, jak z czerwonej kałuży wypływa niewielka rzeka, zmierzająca w stronę pudła. Obserwowały w milczeniu, jak na tekturze rozlewa się barwna plama. Lily zaczęła się śmiać, najpierw niemal niedosłyszalnie. A potem, jakby była świadkiem czegoś niezwykle zabawnego, zachichotała nieopanowanie. Tess patrzyła na przyjaciółkę, próbując zrozumieć jej zmienne emocje. W końcu odrzuciła głowę do tyłu i także wybuchnęła śmiechem, nie dbając o powód.

Wiatr przemawia Przez cichy trzepot Topolowych liści W górze porzucających Łupkowe dachówki doskonalą ilustrację Gdy zakurzone chmury zrywają się Ku wdzięcznej wolności i Wypuszczam oddech. DIANE SCHONBLOM

Rozdział 14

LILY

Zwykłe na początku nowej pory roku w Kramie Ogrodniczym następowała wymiana kwiatów błękitnych i różowych na kilkubarwne, lecz w tym roku Lily spóźniła się z aktualizacją wystawy. Było już niemal Święto Dziękczynienia, a na stołach różowe begonie wciąż sąsiadowały z aranżacjami z rdzawych chryzantem i dyń. Dopiero kiedy któryś z klientów zwrócił uwagę na gryzące się kolory, Lily uświadomiła sobie, jak bardzo zobojętniała na sprawy sklepu w ostatnich miesiącach. Nie wystawiła nawet nowej linii wyrobów ceramicznych wykonanych przez garncarkę, którą poznała na zajęciach kółka poetyckiego. Jeszcze latem upchnęła je w biurze na tyłach i po prostu o nich zapomniała. Kunsztowne donice w wielobarwnej polewie pokryły się grubą warstwą kurzu i musiała się między nimi przeciskać prawie za każdym razem, kiedy wchodziła do biura. Z pracowników nie miała żadnego pożytku. Od dnia ucieczki i zaginięcia Annabelle tamci dwoje obchodzili Lily na palcach. Czemu zatrudniła takich nieśmiałych ludzi? Zastanawiała się, jak wygląda ich życie poza pracą. Choć z drugiej strony, czy nie przyjęła ich właśnie ze względu na spokojne

usposobienie? Przyjeżdżali do sklepu na rowerach, podczas przerw popijali ziołową herbatkę i słuchając muzyki fletu, czytali poezje bitników. Lily westchnęła. Dzwonki wiatrowe, których całe mnóstwo wisiało w altanie nad jej głową, dzwoniły i stukały, tworząc coś na kształt prymitywnej melodii. Zamknęła oczy i wsłuchała się w ich dźwięki. Powietrze wypełniał cierpki zapach świeżo podlanych roślin. Lily odchyliła głowę na oparcie starego fotela na biegunach, który ustawiła dla klientów. Znajdowała się w zacisznym kącie z widokiem na rzędy lokalnych roślin, traw i kwiatów, oczko wodne z wodospadem i oryginalne, rzeźbione baseny dla ptaków. Spojrzała przez oplatające altanę pędy na wieczorne niebo i zobaczyła ziębę wyglądającą z jednej z licznych ptasich budek na sprzedaż. Dni stawały się coraz krótsze; zapadał zmierzch i w sklepie pociemniało. Lily ledwie zwróciła uwagę, kiedy otworzyły się drzwi wejściowe. Nie spostrzegła wchodzącego mężczyzny, póki nie zamajaczyła nad nią jego ciemna sylwetka. - Zamknięte! - zawołała, prostując się w fotelu, by stawić czoło intruzowi. Znała go. Lecz wyrwany ze zwykłego kontekstu, pojawiający się tu tak nagle, wydał jej się wręcz groźny. - Tak myślałem, że cię tutaj znajdę. Jak się miewasz, Lily? - zapytał. - Kip? - Wstała i przygładziła włosy. - Co tu robisz? - Jak to? Nie doczekam się nawet uścisku? Uśmiechnął się i objął ją tak mocno, że na chwilę zabrakło jej tchu. - Och, zaraz, chwileczkę... Tess dzwoniła do ciebie? Lily zakołysała się na obcasach, patrząc w oczy eksnarzeczonemu, jak robiła to przez wiele lat. Pachniał orzeźwiająco mydłem i miętową pastą do zębów. Nosił brodę, co było nowością. Wyglądał dzięki temu dystyngowanie jak naukowiec albo profesor. - A nawet jeśli? - zapytał. - Czy to coś złego? Powinnaś była mi dać znać. No wiesz, o Stanleyu. I o Annabelle. Przyciągnął stare drewniane krzesło, ustawił je przed fotelem na biegunach i usiadł, pociągając ją za sobą, tak że Lily z ociąganiem opadła na krzesło. Dzwonki wiatrowe zadźwięczały cicho w lekkim powiewie, który zdmuchnął Kipowi z twarzy ciemne włosy. Marynarka i dżinsy khaki sprawiały wrażenie, jakby wybierał się gdzieś jeszcze, nie tylko z wizytą do Lily. Nadal wyglądał młodo, lecz wiek dał mu dystans do rzeczywistości. W kącikach oczu miał

niewielkie zmarszczki, których nie było, kiedy widzieli się ostatni raz. - Do twarzy ci z brodą, Kip - powiedziała Lily, nadal uważnie studiując jego twarz. - Tak sądzisz? - Przesunął ręką po podbródku, lecz opuścił raptownie dłoń i zapytał: - Czemu o niczym mnie nie zawiadomiłaś? - Czemu? A jaką by to robiło różnicę? Opiekuję się nią. Nie dowierzała sobie, że w jej głosie zabrzmi przekonanie. Spuściła wzrok na ogrodowe drewniaki, zauważając na noskach ciemne plamy od wody i błota ze szklarni. Jej spłowiałe niebieskie dżinsy miały dziury na kolanach, czystą białą koszulę zakrywał przybrudzony firmowy fartuch Kramu Ogrodniczego. Włosy, które niedawno obcięła zbyt krótko, związała w krzywy kucyk. Na twarzy nie widać było śladu makijażu. - Wyglądasz świetnie - dodała z zakłopotaniem. - Naprawdę świetnie. Jak ci się wiedzie? - Dobrze. Całkiem nieźle - odparł. I jak gdyby czytając w jej myślach, zapewnił: - Ty też. Też wyglądasz nieźle. Zrobiłaś kawał doskonałej roboty w tym sklepie. Rozejrzał się dokoła w gasnącym świetle, jakby było to najbardziej interesujące miejsce na świecie, i zatrzymał wzrok na szeregu budek dla ptaków. - Tess pewnie ci powiedziała, że Annabelle ma alzheimera. - Lily zapaliła latarnię obok fotela. Nagle zalało ich sztuczne światło. Zgasiła je pośpiesznie. - Wszystko zapomniała. Chociaż wydaje mi się czasami, że niektóre rzeczy pamięta. Zmieniła się. Nie wiem, czy to przez leki, które jej dają, czy z innego powodu. Ale zrobiła się jakby... bo ja wiem... łagodna, wyrozumiała. Czasami nawet czuła. - To nie pasuje do twojej matki - zauważył Kip, z powrotem zapalając lampę. - Przez pewien czas mieliśmy istne piekło, żeby ją upilnować. Uparła się, że musi znaleźć jakieś czerwone pudełko, i szukając go, poważnie się potłukła. Lily patrzyła, jak zięba znowu wysuwa głowę z budki. Czuła się zmęczona i nie była pewna, czy ma jeszcze ochotę rozmawiać o Annabelle. - I co, znalazła je? - spytał. - Znalazłyśmy je z Tess znacznie później. Było zamknięte na kłódkę.

Przypomniała sobie odkrycie na strychu przed miesiącem. A także radę przyjaciółki, by zadzwonić do Kipa, i swoją odpowiedź, że nie uważa tego za dobry pomysł. Lecz gdy zobaczyła go teraz, wydawało jej się to naturalne i właściwe, jak gdyby od ich rozstania minęło niewiele czasu. Nadal jednak miała wrażenie, iż rozstanie Annabelle z rzeczywistością powinno pozostać prywatną sprawą ich obu. - Co było w środku? Kip wydawał się szczerze zaciekawiony, co uderzyło Lily, jeśli wziąć pod uwagę, jak okropnie odnosiła się do niego Annabelle. Lecz z drugiej strony, teraz, gdy jej matka stała się bezbronna wskutek choroby, może łatwiej mu było zapomnieć o przeszłości i pytać o jej stan, jakby odpowiedź naprawdę go obchodziła. - Nie wiem. Nie otworzyłam go. - Lily zamknęła oczy i oparła głowę o fotel. Zaniosłam je Annabelle do ośrodka. - I co, ucieszyła się? - Pewnego dnia włożyłam je do szuflady razem z kluczem -wyjaśniła. - Pomyślałam, że jeśli znajdzie je sama, przyniesie jej to ulgę. Sama nie wiem. Ona nie jest już sobą. Nie wiem, czy je znalazła. - Dziwny pomysł. Odwrócił się, by na nią spojrzeć. Miała wrażenie, że Kip dokładnie ją ocenia w świetle latarni; nagle wynurzyła się gromada mrocznych widm jak gdyby z przeszłości. - Nie taki dziwny. Myślę, że Annabelle znajdzie je sama. - Lily poczuła się nagle zepchnięta do defensywy. - Tess mówiła, że twoja matka jest bardzo zagubiona. Wspominała też coś o jakimś znajomym Annabelle. Podobno nazywa go Stanleyem? Chodzi o tego chorego lekarza. - Mówiąc to, Kip odwrócił wzrok; w jego głosie pojawiła się nuta współczucia. - Nie jest z nią tak źle. Miewa lepsze i gorsze dni, to wszystko. Lily przypomniała sobie reakcję przyjaciółki podczas pierwszych odwiedzin u Annabelle. Tess była przerażona. Chciała natychmiast wyjść. - Poza tym co Tess może wiedzieć? Przyszła tylko raz. - Nadal boisz się Annabelle, prawda? - Kip mówił cicho, ostrożnie. - Co? Nie! Nie boję się. - Wstała, nagle rozzłoszczona. - Może kiedy byłam

młodsza... to znaczy, okej, Annabelle potrafiła budzić prawdziwą grozę. Nigdy nie wiedziałam, czego ode mnie chce. Nigdy nie rozumiałam, czemu nie jestem wystarczająco dobra. Czemu nie mogę sprostać jej oczekiwaniom. Czemu wszystkie moje decyzje są złe. Czemu tak krytykowała moich przyjaciół. Czemu była przekonana, że zmarnuję sobie życie. Czemu przyłapywałam ją czasem... czemu przyglądała mi się, jakbym zaraz miała zrobić krok w przepaść i tylko ona... ona jedna... rozumiała wystarczająco wiele albo wiedziała, jak... jak mnie powstrzymać. Uświadomiła sobie, że jej głos brzmi wysoko, piskliwie. Im dłużej mówiła, tym większy gniew i zmieszanie ją ogarniały. Nagle zapragnęła, żeby Kip sobie poszedł. Irytowało ją, że wciąż siedział i patrzył wprost przed siebie, jakby w trakcie tej jednej jedynej wizyty mógł rozwiązać problemy Annabelle i Lily Storm. - Aha, w zasadzie zawsze na tym polegał problem, prawda? W jej oczach nic nie było wystarczająco dobre. - Spojrzał prosto na nią. - Ale nie chodziło o ciebie, Lily, ani o mnie. Ani o Tess. Chodziło o nią, o twoją matkę. To ona coś ukrywała. Coś, o czym nigdy ci nie powiedziała. Coś, z powodu czego chciała cię zmusić do zostania kimś, kim nie mogłaś być. - Nienawidziłeś jej. Wiem o tym. Lily osunęła się niżej na fotelu i zakryła twarz dłońmi, przypominając sobie, jak Annabelle zepsuła ich pierwszą wspólną uroczystą kolację w mieszkaniu Kipa. Pochłonąwszy przyrządzony przez niego wyśmienity posiłek, zaczęła otwarcie wydrwiwać jego marzenia o zostaniu szefem kuchni. Jaki mężczyzna chciałby pracować w gastronomii, rzuciła i zaśmiała się z niego złośliwie. Kip był zdruzgotany. Jego matka zmarła, gdy miał szesnaście lat, i długo szukał własnej drogi - a gdy ją znalazł, matka jego narzeczonej krytykowała go na każdym kroku. - To prawda. Zachowywała się okropnie - przyznał. - Ciągle myślę o tym, że musi istnieć sposób... jakiś ostateczny sposób, abyśmy mogły sobie nawzajem przebaczyć, ja i mama, wiesz? Lily nie była pewna, czy sama rozumie, o co jej chodzi. - Czepiam się tego desperacko jak liny ratowniczej, ze wstrzymanym oddechem. - To kompletnie bez sensu. Dlaczego Annabelle miałaby ci coś wybaczać?

- Dlatego. Dlatego, że jej nawymyślałam. Dawno temu powiedziałam jej, że jest koszmarną matką; że nigdy jej nie wybaczę tego, jak okrutnie mnie traktuje; że zawsze będę kochała tylko tatę. Po wyprowadzeniu się z domu byłam dla niej niedobra przy każdej okazji. Mówiłam różne rzeczy. Robiłam różne rzeczy. - Lily nieoczekiwanie zaszlochała. Podniosła się z fotela i odeszła kilka kroków, a gdy Kip wyciągnął do niej rękę, zawołała gwałtownie: - Nie! Ty tego nie zrozumiesz. Ignorowałam jej imieniny i Dzień Matki. Na Boże Narodzenie kupowałam prezenty tylko tacie. Powtarzałam jej, że jej nienawidzę. I nienawidziłam jej. Nie obchodziło mnie, czy żyje, czy umarła. Nie odwiedziłam jej w szpitalu, nawet kiedy miała poważną operację serca. - Sama się prosiła - zauważył, patrząc bezradnie na spacerującą tam i z powrotem Lily. - Och, Boże. - Znowu ukryła twarz w dłoniach. - Może naprawdę jej się boję. Tak sądzisz? Myślisz, że boję się własnej matki? Nawet teraz? - Nie wiem, co powiedzieć. - Wstał wolno; jego zachowanie się zmieniło. Nie potrafię pomóc ci teraz ani trochę bardziej niż wtedy. Chyba pora na mnie. Spojrzała na niego. Annabelle o ten raz za wiele zraniła jego uczucia. Lily wiedziała, że Kip nie chce przeżywać od nowa tamtych ponurych wydarzeń. Nagle zatęskniła za nim i za tym, jak bliscy byli sobie kiedyś. Lecz próba, by odzyskać dawną bliskość, przypominałaby próbę dosięgnięcia nocnego nieba. To nie byłoby w porządku. - Więc zamierzasz odejść, tak po prostu? Po co przyszedłeś, Kip? - Nie wiem. Myślałem, że coś mogło się... sam nie wiem... że może coś się zmieniło. - Nie patrzył na nią. - Że może tym razem będę umiał pomóc. - Muszę to zrobić sama. Muszę być przy niej teraz. Nie ma nikogo innego odpowiedziała; jej głos stał się chłodny, obojętny. - Obie musimy sobie wybaczyć, nawet jeśli przyczyny pewnych sytuacji nigdy nie zostaną wyjaśnione. - Mam nadzieję, że ci się uda. - Naprawdę? - spytała lodowatym tonem. Nagle zapragnęła, by jej złość na Annabelle opadła na niego niczym kurz; coś namacalnego. Coś, co mogłaby zobaczyć. Coś, na powierzchni czego mogłaby napisać „Lily tu była" albo co mogłaby zetrzeć, gdyby zechciała.

- Niedługo znowu się odezwę. Kip szybko ruszył do wyjścia. Nie oglądając się, wkroczył w wieczorny zmierzch, łagodnie zamykając za sobą drzwi sklepu. - Wcale się nie odezwiesz - mruknęła Lily, opadając na drewniane krzesło, na którym wcześniej siedział, i zapatrzyła się w przestrzeń. Czuła się skrzywdzona, pokonana. Zastanawiała się, jak to możliwe, że Annabelle wciąż wpływa na ich życie, nawet tkwiąc w więzieniu słabnącego umysłu. Kiedy kilka godzin później, gdy wchodziła do Centrum Opieki dla Chorych na Alzheimera, nadal myślała o pochylonych ramionach Kipa i jego załamującym się głosie, gdy odchodził. Wiedziała, że w panoramie, jaką stało się teraz jej życie, nie ma dla niego miejsca. Był zbyt rzeczywisty. Rozejrzała się po sali, szukając wzrokiem matki. Większość pacjentów leżała w łóżkach z wyjątkiem kilkorga, którzy całe godziny snuli się bez celu po zachodzie słońca. Słyszała, jak personel nazywa stan nawracającej nocnej dezorientacji syndromem zachodzącego słońca, i wyobrażała ich sobie jako kowbojów przybywających konno do miasteczka na wieczornego drinka i zabawę w lokalnym saloonie. Banda zachodzącego słońca. Ernest znajdował się zwykle wśród nich, lecz nie Annabelle. Nie widząc matki w grupie nocnych marków, poszła do jej pokoju. Zastanawiała się, czy nie otworzyć czerwonego pudełka w obecności Annabelle albo przynajmniej nie pokazać jej, że leży w szufladzie. Z zaskoczeniem zastała ją siedzącą na łóżku i rozmawiającą z kimś, kto umościł się na jej wózku zwrócony plecami do drzwi. Lily natychmiast poznała gościa. - Pearl! Co za niespodzianka - zawołała, ściskając wyciągnięte dłonie taksówkarki. - Nigdy bym się nie spodziewała, że pani wpadnie. Jak miło. - Daj spokój, dziewczyno. Bywam tu raz albo dwa razy w tygodniu z wizytą u pani mamy i jej kumpla lekarza! Wszyscy jesteśmy przyjaciółmi, co nie? Mrugnęła do Annabelle, a potem rozpromieniła się, przenosząc wzrok z matki na córkę. Była wystrojona, jakby się wybierała do kościoła. - Co słychać, panienko Lily? - W porządku, jak mi się zdaje. Witaj, mamo. - Lily objęła szybko Annabelle i zaczęła poprawiać jej kołdrę. - Jak to wspaniale, że masz gościa. Oprócz mnie, oczywiście.

- Cóż, niech Bóg ma w opiece was obie. Ciężko pani to przetrwać? Pearl była tak bezpośrednia i szczera, jak Lily zapamiętała. Annabelle spojrzała na nie bez słowa. Jej oczy błysnęły. Klasnęła w dłonie jak dziecko. Uśmiechnęła się szeroko, pokazując zęby - uśmiechem, który uważałaby za niestosowny, gdyby jej umysł pozostał w nienaruszonym stanie. - Nie. Widzi pani, wygląda na to, że wszystko w porządku. Jest tu bezpieczna. Chyba dobrze się czuje. – Lily zauważyła przechodzącego Carlosa i pomachała do niego. - Personel w większości jest sympatyczny. - Mmhmm, doprawdy? - Pearl zmrużyła oczy i potarła podbródek. Tak się zastanawiałam, czy wy dwie doszłyście ze sobą do ładu. Nie jest pani nadal wściekła na mamę, prawda? - Wściekła? Och, nie, nie. - Lily próbowała się roześmiać, ale nie mogła. Stała się inna. Czasem mnie nie poznaje. Myśli, że jestem jej siostrą, co wydaje się dziwne, bo nigdy nie miała rodzeństwa. No i jest jeszcze to - dodała, wysuwając szufladę i ukazując spłowiałe czerwone pudełko. - Należy do niej i kiedyś było dla niej bardzo ważne, ale odkąd je przyniosłam, ani razu go nie otworzyła. Przynajmniej tak mi się wydaje. - Może nigdy nie zajrzała do szuflady, nie sądzi pani? - spytała Pearl. Lily wyjęła skrzyneczkę i razem z kluczykiem położyła na łóżku obok Annabelle. Matka wciąż wpatrywała się w nie rozszerzonymi oczami. Wyglądała jak dziecko, siedzące w poranek Bożego Narodzenia nad nierozpakowanym prezentem. Lily nie była pewna, czy Annabelle poznaje pudełko. Podała jej kluczyk. - To moje? - zwróciła się jej matka do Pearl, przesuwając dłonią po pokrywce. - Cóż, jestem święcie przekonana, że tak, pani siostro. - Pomóc ci je otworzyć? - zaproponowała Lily, wyciągając rękę po kluczyk. - Nie, nie, nie, tobie nie wolno - burknęła Annabelle, stając się nagle czujna, nieufna. - To moje. - Co w nim jest? - zwróciła się Pearl do Lily. - Nie mam pojęcia. Szukała go całymi miesiącami, zanim tu przyszła. Kiedyś wspomniała, że musi zniszczyć zawartość. - Wzruszyła ramionami. - No, dobrze, pani siostro. A jeśli ja je otworzę? - podsunęła Pearl. Annabelle bez wahania podała jej kluczyk. Pearl zerknęła na Lily, wsunęła kluczyk do zamka, otworzyła kłódkę i podniosła wieczko. Chora zanurzyła obie

ręce w skrzyneczce i wyjęła zdjęcie. Odsunęła je na długość ręki, by mu się przyjrzeć uważniej. Lily zobaczyła, że to zwykła fotografia niemowlęcia. Po chwili uświadomiła sobie, że to jej własne zdjęcie z dzieciństwa. Nie widziała go jednak nigdy wcześniej. - Duża siostra, malutka Hazel - powiedziała Annabelle, wpatrując się w fotografię. - Jak się zdaje, są tam jeszcze kolejne zdjęcia, trochę listów i jakaś książka. Pearl zajrzała do pudełka i dodała przyciszonym głosem: - Wygląda, że pani mama przechowywała tutaj swoje najwcześniejsze wspomnienia. Annabelle zamknęła wieczko i westchnęła. Wciąż trzymając w dłoni fotografię niemowlęcia, drugą przycisnęła mocno wieczko, jakby musiała powstrzymać napór wspomnień. Jak gdyby mogła je przywoływać tylko pojedynczo. - Powinna pani to przejrzeć razem z nią - oświadczyła Pearl. - Koniecznie. Musi pani zrozumieć rozmaite sprawy dotyczące mamy. To dla mnie tak jasne jak to, że słońce wschodzi. - Nie mogę. To jej rzeczy - zaprotestowała Lily. - Być może. Możliwe. Nieważne. - Pearl wysunęła podbródek i ujęła ją za ramiona. - Po prostu wiem, że musi pani to zrobić. To pani decyzja. Ale w głębi duszy mama chce, żeby pani wiedziała, co jest w środku. - Naprawdę tak pani uważa? - spytała zszokowana Lily. - Skąd taki pomysł? To znaczy, zawsze była bardzo skryta. Po prostu nie wyobrażam sobie, że chciałaby... - Niech pani nie pyta. Niech pani nawet nie próbuje pytać, skąd wiem. - Pearl przechyliła głowę i na jej twarzy pojawił się surowy, nieugięty wyraz. - Rozumie pani? Lily kiwnęła głową. Właściwie Pearl nie była nikim ważnym, tylko taksówkarką poznaną przez matkę w szczytowym okresie ukrywanego zagubienia. Lecz Lily nauczyła się cenić siłę i przenikliwość tej kobiety. Jak gdyby Pearl miała szósty zmysł, dzięki któremu wiedziała, jak postąpić w sprawach, z którymi Lily nie potrafiła sobie poradzić. I jakimś cudem zjawiała się zawsze wtedy, gdy Lily utykała w martwym punkcie, miotała się uwięziona w kieracie. Pojawiała się tylko na moment, by pchnąć ją na właściwe tory, i znikała znowu. - Okej. Tak zrobię - ustąpiła. Zauważyła, że Annabelle drzemie, wciąż ściskając

w dłoni zdjęcie. Lily sięgnęła po leżące na łóżku pudełko i przycisnęła je do siebie. Matka spała dalej nieświadoma. Wyglądała jak dziecko lub ktoś potrzebujący opieki. Ktoś, kogo w dzieciństwie nikt nie chronił. Lily późno wróciła do domu. Gdy wchodziła do środka, poczuła, że jest wyczerpana. Caesar przywitał ją w wejściu, ziewając i uderzając ogonem w drzwi. Lily schyliła się, by go podrapać po głowie, i postawiła czerwone pudełko na ławce w holu. Jutro, pomyślała. Jutro wspomnienia Annabelle odzyskają wolność.

Poruszony piasek i moje ślady osiadają, stoję bezczynnie w melancholijnym transie. Woła nur, drobne rybki umykają, gdy klękam, kładę się na wodzie, nagie ciało ziemi duszę oddaję Bogu. DIANE SCHONBLOM

Rozdział 15

LILY

Lily otworzyła okno w gabinecie, wpuszczając do pokoju zapach wilgotnych liści. Owinęła się ciaśniej swetrem, drżąc w lekkim chłodzie listopadowego poranka. Kot sąsiada przecinał ulicę, skradając się ostentacyjnie. Obserwowała, jak zwierzak zatrzymuje się przy krawężniku, by obwąchać świeżo spadły liść, i niczym duch wślizguje się do rynsztoka. Nie śpiewał żaden ptak, żaden pies nie szczekał u sąsiadów, nie hałasowały dzieci, samochody nie mknęły ulicą. Panowała atmosfera jak w dzień żałoby narodowej. Lily przysunęła do biurka dębowy obrotowy fotel Stanley a i usiadła, opierając dłonie na stojącej przed nią skrzyneczce. A więc to jest to, pomyślała. Długo oszukiwane czerwone pudełko. W swoim czasie Annabelle obsesyjnie próbowała je odnaleźć, lecz pragnienie słabło, w miarę jak słabł jej umysł. Z drugiej strony, może Pearl miała rację. Może Annabelle chciała, by Lily poznała jego zawartość; może cały czas próbowała doprowadzić córkę do niego. Choć wydawało się to nielogiczne. Po co miałaby to robić? I co było tak ważne, że pamiętała o tym, nawet pogrążając się w demencji? Lily obróciła kluczyk w zamku i podniosła wieczko. Zobaczyła plik starych fotografii, leżący na paczce listów związanych fioletową aksamitką. Pod zdjęciami znalazła kilka wycinków z gazet. Jeden artykuł, ledwie czytelny od częstego oglądania, dotyczył śledztwa w sprawie mężczyzny, którego znaleziono martwego w Beau Lakę wskutek -jak się wydaje - nieszczęśliwego

upadku z balkonu. Inny opisywał śmierć młodej dziewczyny, która utonęła. Było też kilka wycinków na temat drugiej wojny światowej i parę recenzji książek. Odsunęła zdjęcia i wycinki na najdalszy koniec biurka i przejrzała listy. Większość została napisana przez Annabelle albo Stanleya; na znaczkach widniały daty sprzed ponad trzydziestu lat. Położyła listy obok zdjęć. Na dnie skrzyneczki znajdował się notes w skórzanej oprawie. Charakter pisma na początku wyglądał dziecinnie, litery ozdabiały bezładne pętle i zakrętasy. Najwcześniejsze notatki były w większości kilkuzdaniowymi wprawkami dziecka uczącego się dopiero pisać. Notes był tak zniszczony, że otworzył się łatwo. Lily wzięła głęboki oddech. Miała wrażenie, jakby wdzierała się w prywatną przestrzeń ukrytą na dnie pamięci matki - pamięci spustoszonej teraz przez nieuleczalną chorobę. Wolno wypuściła powietrze, sięgnęła po notes i przycisnęła go do piersi. Nagle przytłoczona jego zawartością, upuściła go na blat i przyglądała mu się długo. Po chwili zaczęła przerzucać strony wypełnione dziecinnymi gryzmołami, abstrakcyjnymi kształtami i ćwiczeniami kaligraficznymi ze szkoły podstawowej, aż dotarła do pierwszego dłuższego wpisu. Annabelle pisała nieregularnie, zrywami. - Okej, mamo, co było takie ważne? Dlaczego nie chciałaś, żebym się o tym czymś dowiedziała? - szepnęła Lily do leżącego przed nią notesu.

Kochany Pamiętniczku, Dzisiaj jest 29 maja i mam teraz dwanaście lat. Ale Matka powiedziała, żebym nie mówiła, że to moje urodziny, bo Ojciec będzie się złościł, więc siedzę tutaj w szopie na łodzie i słucham fal. Matka i Ojciec nigdy nie przychodzą do szopy. Chyba myślą, że jest nawiedzona. Może z powodu nurów, bo jeden wołał w trzcinach. Brzmiało to, jakby był bardzo smutny. Wczoraj podsłuchałam, jak Matka i Ojciec kłócili się z powodu mojej siostry. Rozmawiali o dniu, kiedy utonęła. Ojciec ciągle powtarzał, że to było jedyne rozwiązanie wobec tak złego dziecka. Głos Matki brzmiał trochę, jakby płakała, ale wtedy Ojciec coś krzyknął i uderzył pięścią w ścianę. Potem zrobiło się bardzo cicho i się wystraszyłam, że

mnie usłyszą przez drzwi, więc wymknęłam się na palcach. Moja siostra nie była zła. Pamiętam, jak opowiadała mi bajki i śpiewała piosenki aż zasnęłam. Była dla mnie bardzo miła. Brak mi jej. Mogłybyśmy urządzić przyjęcie urodzinowe w szopie na łodzie. Twarz mi spuchła, bo Ojciec uderzył mnie wczoraj, kiedy zapomniałam, że w domu nie wolno śpiewać. Tylko nuciłam piosenkę, której uczyliśmy się w szkole. Nie wiedziałam nawet, że mnie słyszał. Wydawało mi się, że śpiewam bardzo cicho. Kiedy Ojciec jest w domu, nie wolno hałasować. Pewnie mam sińca, ale Matka dawno temu pochowała lustra, więc muszę spróbować zobaczyć swoje odbicie w jeziorze, jeśli fale się uspokoją. Annabelle Doyle

Kochany Pamiętniczku, Wreszcie przyszedł lipiec. Lato to najlepsza pora, żeby chodzić nad strumień, bo jest dziki i zarośnięty. Stare drzewa zwieszają gałęzie nad gęstwiną pałki wodnej i zasłaniają czaple i kaczki, które tam żyją. W niektóre dni jelenie przychodzą pić z jeziora. Pierwsze, co dzisiaj zauważyłam, to jakiegoś mężczyznę łowiącego ryby na drugim brzegu strumienia. Podeszłam i trochę z nim rozmawiałam, a on pokazał mi jak nakładać przynętę na haczyk. Nie złapał ani jednej ryby. Ale wcale się tym nie zmartwił. Opowiadał mi o Indianach z plemienia Siuksów, którzy kiedyś tu mieszkali. Zdaje mi się, że wie mnóstwo o nich i o innych rzeczach z historii. Nie wiem skąd, ale wiedział, jak mam na imię. Znał moją matkę i ojca. Dał mi książkę, którą miał iv łódce. Powiedział, że mogę ją zatrzymać. To zbiór wierszy pod tytułem Pieśń o Hajawacie Henry'ego Wadswortha Longfelloiva. Schowałam ją w szopie na łodzie. Jak weszłam do domu, O. skrzyczał mnie, bo miałam ugotować kolację, ale zapomniałam, pewnie przez tego wędkarza. Kiedy zrobiłam kolację Ojcu (Matka położyła się wcześniej, ale potem wstała i chodziła po całym domu jak przez większość nocy), posłał mnie do mojego pokoju bez niczego do jedzenia. Jutro w szopie przeczytam książkę o Hajawacie. Annabelle D

Kochany Pamiętniczku, Jest wrzesień i z powrotem chodzę do szkoły. Dzisiaj jest sobota, więc poszłam nad strumień, żeby w domu był spokój. Ojciec tak się upił, że kiedy rzucił się na mnie, upadł na podłogę. Próbowałam mu tylko powiedzieć, że w szkole jest praca dla woźnego. To nie moja wina, że nie potrafi nigdzie znaleźć stałej posady. Najgorsze, że zaczęłam się z niego śmiać, kiedy tak leżał jak długi, bo pomyślałam, że głupio wygląda, i M. posłała mnie do mojego pokoju na półtora dnia bez jedzenia i wody. Prosiłam, żeby tego nie robiła, ale nie chciała na mnie spojrzeć ani nic powiedzieć. Twarz miała pustą jak maska. Zamknęła drzwi na klucz i jak duch zeszła na dół. Chyba słyszałam, jak powiedziała, że mnie żałuje, ale szeptała, więc nie jestem pewna. Przed wieczorem tak zgłodniałam, że zrobiło mi się niedobrze. Większość czasu patrzyłam przez okno, jak fale rozbijają się o brzeg w świetle księżyca. Drugiego dnia Matka kazała mi wyrecytować Dziesięć Przykazań, zanim mnie wypuściła. Otworzyła drzwi i rozejrzała się po moim pokoju, jakby nigdy wcześniej go nie widziała. Zapytała, co tu robię zamknięta na klucz. Z początku wydawała się wściekła. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Potem umilkła - zupełnie się nie odzywała. Jej twarz znowu wyglądała jak maska. Podeszła i dotknęła ręką mojego czoła. Nigdy wcześniej tak nie robiła. Pomyślałam, że jest okropnie blada i chyba smutna, ale ona tylko się odwróciła i wyszła. Annabelle Doyle

Kochany Pamiętniczku, drzewa tracą liście, jak zawsze jesienią. Jak na październik jest całkiem ciepło. Dzisiaj znowu spotkałam wędkarza nad strumieniem. Od naszego poprzedniego spotkania minęło mnóstwo czasu. Poszłam pobrodzić w strumieniu i poszukać muszelek do mojej kolekcji. Woda była lodowata. Kiedy go zobaczyłam, próbowałam zasłonić sińce na rękach w miejscach, gdzie złapał mnie Ojciec. Nie miałam jak zakryć wargi pękniętej po tym, kiedy Matka uderzyła mnie w twarz za coś, czego już nie pamiętam. Wędkarz nic o tym nie wspomniał. Jakby nic nie zauważył. Zapytał o książkę Longfellowa, więc powiedziałam, że dobrzeją schowałam i przeczytałam całkiem sporo. Wypytywał mnie o różne

rzeczy tak jak nauczyciele w szkole i chyba się zdziwił, że na wszystko dobrze odpowiedziałam. Powiedziałam mu, że jak dorosnę, chcę pisać mądre książki, a on powiedział, że jego zdaniem to wspaniale. Używa słów takich jak wspaniale i doskonały. Dał mi następną książkę. Ta jest o Sherlocku Holmesie, sir Arthura Conan Doyle'a. Powiedział, że nazywa się doktor Dewey Storm, ale że jeśli chcę, mogę go nazywać po prostu doktorem Deweyem. Mówił, że znał moich rodziców - głównie ojca - przez długi długi czas i że jeśli będę miała jakieś problemy - nieważne jakie mam się od razu do niego zwrócić, to postara się mi pomóc. Powiedział, że jest tego rodzaju doktorem. Nie wiem do końca, o co mu chodziło. Jego słowa wydały mi się dziwne, ale obiecałam. Pokazał swój dom, daleko, na drugim brzegu strumienia, za jelenią łąką, koło wysokich sosen. Nigdy wcześniej nie zwróciłam na ten dom uwagi. Nie odważyłam się zapytać Matki i Ojca, czy znają tego mężczyznę. Nie wiedzą nawet, że chodzę nad strumień. Poza tym ostatnio na okrągło pracują w cukrowni przy burakach i nie zwracają większej uwagi na to, co robię. Całe szczęście. AD

Kochany Pamiętniczku, jest marzec, wciąż zimno, wiosna jeszcze się nie zaczęła, ale niedługo przyjdzie. Wczoraj Matka wyjechała nagle ze swoją siostrą z Południowej Dakoty. Czasami zachowuje się, jakby nie pamiętała, jak ma na imię. A jej siostra jest skąpa jak pies ogrodnika. Matka nawet się nie pożegnała. Po prostu zniknęły obie. Słyszałam, jak jej siostra wspomniała, że zabierają do Rapid City do doktora, i chyba dlatego Ojciec się wściekł. Wcześniej niż zwykle zabrał się do picia. Pracuje dorywczo u pana Berga, ale widocznie pomyślał, że dzisiaj jest za zimno, żeby zajmować się czymkolwiek prócz picia whisky. Bałam się, czy się na mnie nie zezłości i nie zacznie bić. Wrzeszczy na mnie bez powodu. A jeśli powiem, że nic złego nie zrobiłam, wpada tylko w jeszcze większą złość. Kiedyś kazał mi stać na śniegu bez płaszcza przez godzinę. Dopiero po kilku dniach udało mi się porządnie rozgrzać. Innym razem kazał mi zjeść miskę musztardy. Po pierwszych trzech łyżkach zaczęło mi smakować, ale udawałam, że nie. Najczęściej zamyka mnie na całe godziny w małym schowku w holu pod

schodami. Muszę się schylić, żeby się tam zmieścić, i szybko łapią mnie skurcze. Ale dzisiaj nie odezwał się do mnie ani słowem. Siedział tylko i bełkotał półprzytomny. Obeszłam go na palcach i wcale mnie nie zauważył. Zrobiłam mu kolację (wyrzucił ją do zlewu) i zmyłam naczynia, a potem poszłam spać do szopy na łodzie pod mnóstwem koców i kołder. Było tak zimno, że trzęsłam się całą noc, chociaż zapaliłam niewielki ogień w piecyku. Ojciec nie zauważył dymu. Nawet nie wiedział, że wyszłam z domu. Wiem, że mogłabym uciec, tylko dokąd? Kiedyś, kiedy obie miałyśmy po osiem lat, Dottie Nelson ze szkoły powiedziała, że mogłabym zamieszkać u niej, ale widocznie zmieniła zdanie, bo nie rozmawia ze mną zbyt często, odkąd Ojca wyrzucili z fabryki łodzi iv Beau Lakę, która należy do jej ojca. A. Doyle

Kochany Pamiętniczku, jest 29 maja. Moje urodziny. Dzisiaj kończę 13 lat. Nikogo to nie obchodzi. Kochany Pamiętniczku, jest kwiecień. Jeszcze nie zrobiło się ciepło, ale już nie-długo. Śniła mi się siostra. Biegła przede mną, przywołując mnie ręką. Biegłam najszybciej, jak potrafiłam, ale kiedy się do niej zbliżyłam, zniknęła w wodzie. Wołałam, ale odpowiedziały mi tylko fale rozbijające się o brzeg. A potem M. i O. płynęli łódką. Zobaczyłam, że Matka ma ręce związane liną. Ojciec wiosłował tak wściekłe, że na powierzchni robiły się wiry. Krzyczał na mnie, żebym weszła do wody i przyłączyła się do nich, ale nie mogłam. Po prostu nie mogłam. Obejrzałam się i nagle wszyscy stali przede mną i gapili się na mnie. Ojciec chwycił mnie za włosy i zaczął wlec tu stronę wody, i wtedy się obudziłam. Zbudziłam się z krzykiem we własnym łóżku, ale nikt nie przyszedł. Matka i Ojciec musieli mnie słyszeć, ale nikt nie przyszedł. Gdyby przyszli, pewnie krzyknęłabym jeszcze głośniej. Matka czasami krzyczy. Aż krew ścina się w żyłach. Nie wiem czemu. Ojciec coraz częściej zamykają na klucz w sypialni. Po całych dniach słyszę, jak Matka płacze i chodzi w kółko po pokoju. Mówi do siebie, ale bez sensu. Boję się. AD

Kochany Pamiętniczku, siedzę przy oknie i patrzę, jak śnieg pada na zamarznięte jezioro. Jest koniec listopada, świat zrobił się biały i o wiele za cichy, jeśli nie liczyć zawodzącego wiatru. Czy zamieć nie powinna być głośniejsza niż burza z piorunami? Jest tak strasznie, strasznie zimno. Włożyłam podwójne ubranie. Na dole, u M. i O., jest ciepło. Mają piecyki i mnóstwo drewna. Wiem, bo to ja je noszę z sągu. W szkole nauczycielka słucha, kiedy chcę powiedzieć najzwyklejsze rzeczy, ale mojej matce zależy tylko na tym, żebym ją zostawiła w spokoju. Zwykle patrzy przeze mnie, jakby mnie w ogóle nie było. Mówi, co i kiedy mam zrobić, i wrzeszczy, jeśli się nie uwinę wystarczająco szybko. Nie odkłada rzeczy na miejsce, a potem oskarża mnie o kradzież. Nie wiem, czy jej na czymś zależy. Ciągle wygląda na wystraszoną albo na zagubioną. Kiedy Ojciec się na mnie wścieka, Matka wygląda, jakby zupełnie nic do niej nie dochodziło. W takich chwilach mam ochotę nią potrząsnąć- zmusić, żeby mnie zauważyła. Nawet kiedy mnie widzi, chyba mnie nie poznaje. Co chwila powtarza w kółko to samo, aż Ojciec zaczyna jej wygrażać. Teraz zdarza się to codziennie. AD

Kochany Pamiętniczku, zima się kończyła. Na szczęście. Słońce przygrzewa teraz naprawdę. Wszystkiego najlepszego z okazji moich czternastych urodzin. 29 maja. Poszłam dzisiaj nad strumień. Zobaczyłam; że doktor Dewey przyszedł z drugim mężczyzną. Z początku mnie nie zauważyli. Siedziałam na brzegu i patrzyłam, jak zmieniają się kształty chmur. W każdym razie doktor Dewey i ten drugi nie łowili ryb. Siedzieli tylko w łodzi i rozmawiali. Kiedy doktor się obejrzał i mnie zobaczył, pomachał, żebym przyszła, więc tak zrobiłam. Przedstawił mi tego drugiego mężczyznę. To jego syn, który studiuje i przyjechał w odwiedziny do domu. Chyba powiedział, że syn ma na imię Stanley. Nie wiedziałam, co powiedzieć, bo czułam, że przerwałam im rozmowę, a syn

tylko gapił się na mnie, jakbym spadła z nieba. Doktor Dewey zapytał, co u mnie słychać, jak w szkole i czy chciałabym więcej książek do czytania. Powiedziałam, że wszystko w porządku i że dzisiaj są moje czternaste urodziny. Kiedy to powiedziałam, życzył mi wszystkiego najlepszego. Nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć, i znowu zagapiłam się na jego syna, bo zauważyłam, że ma taką samą życzliwą twarz jak ojciec. Doktor Dewey znowu powiedział, żebym się do niego zwróciła, gdybym czegoś potrzebowała. Jest coś takiego. Muszę stąd uciec. To właśnie powinnam mu powiedzieć. Potrzebuję, żeby ktoś mnie kochał. Ale tego nigdy bym nie powiedziała. AD

Kochany Pamiętniczku, boję się nadchodzącej zimy. Jest dopiero początek października, ale mimo to... Obudziłam się w środku nocy, bo ktoś nade mną stał. Tak się wystraszyłam, że ledwie oddychałam. Myślałam, że może mi się śni, ale chociaż kilka razy zaciskałam mocno oczy, sen nie mijał. Słyszałam oddech i poznałam zapach cukierków wiśniowych. Wtedy już wiedziałam, że to Matka. Postanowiłam udawać, że śpię. Ale wtedy dotknęła moich pleców i się wzdrygnęłam. Poderwałam się tak gwałtownie, że nagle stałam obok łóżka i gapiłam się na nią. Bałam się powiedzieć słowo i nawet odetchnąć, ale ze wszystkich sił starałam się ukryć strach, bo Matka ostatnio jest zupełnie nieprzewidywalna. Nagle odwróciła się i wyszła z pokoju, nie mówiąc ani słowa. Kiedy zeszła na dół, zamknęłam drzwi do pokoju i podparłam je krzesłem. Myślę, że chciała mi zrobić krzywdę. Widziałam to w jej oczach, chociaż było ciemno. AD

Kochany Pamiętniczku,

zima minęła. Jest kwiecień, ale dzisiaj wciąż jest chłodno jak w zimie. Pada mokry śnieg. Sypie tak cały dzień. Kiedy wyszłam do drewutni po polana do pieca, mało nie 'Wyskoczyłam ze skóry, bo spod stosu drewna wyszło jakieś zwierzę i usiadło przy moich nogach. Był to mały, chudy pies myśliwski. Biedactwo, sama skóra i kości. Usiadłam przy nim i nakryłam nas oboje płaszczem od deszczu, a potem długą chwilę gładziłam go tylko i mówiłam do niego. Nie mam pojęcia, jak się znalazł w zupełnej głuszy przy Cattails End. Może przy błąkał się z daleka. W kieszeni kombinezonu miałam trochę chleba z obiadu (na wypadek gdyby M. i O. zamknęli mnie na dłużej w pokoju bez jedzenia), więc go nakarmiłam. Był strasznie głodny. Wrócił za mną do domu, ale na szczęście nikt go nie zauważył Dzisiaj zaprowadzę go do szopy na łodzie. Wilgotno tam, ale i tak to lepsze niż siedzenie na deszczu pod stosem drewna. Pójdę, jak tylko M. i O. się położą. Nie zaglądają do szopy, więc myślę, że będzie tam mógł zostać na zawsze. AD

Kochany Pamiętniczku, nazwałam psiaka Traf. Nie pamiętam, żeby ktoś był na mój widok tak uszczęśliwiony jak on. Przyniosłam mu swoją kolację. Siedzi teraz cicho.

Kochany Pamiętniczku, minął miesiąc i Traf wygląda lepiej. Nie jest już taki zabiedzony. Nikt go jeszcze nie odkrył. Nigdy nie szczeka, nie skomli. Udaje mi się go wyprowadzać ukradkiem z szopy nad strumień bez wiedzy M. i O. Kiedy biegnie, plączą mu się łapy, jakby nie wiedział do końca, co robić z wielkiego szczęścia.

Kochany Pamiętniczku, są moje piętnaste urodziny, ale chciałabym umrzeć. Wszędzie szukałam dzisiaj Trafa. Kiedy poszłam do szopy na łodzie, wyglądało, jakby sam otworzył sobie drzwi. Na deskach widać było ślady pazurów. Wiem, że mnie szukał, ale M. posłała

mnie do miasteczka po pocztę. Pobiegłam skrótem, żeby szybko wrócić, ale deszcze zmyły kawał ścieżki i musiałam się wrócić. Strasznie długo to trwało. Po powrocie zobaczyłam, że drzwi szopy są otwarte na oścież. Schowałam listy, które przyniosłam ze sobą, w starym worku po kartoflach w szopie, i poszłam szukać psa. Bałam się go wołać, żeby M. i O. nie usłyszeli, więc biegałam tu i tam, aż w końcu znalazłam go pod sągiem drewna. Ktoś go zastrzelił. Mało nie krzyknęłam nagłos. Usiadłam, objęłam go i dopiero wtedy się zorientowałam, że żyje. Skomlił i był bardzo wystraszony. Wiedziałam, że to Ojciec go postrzelił. Po prostu wiedziałam. Nie wiedziałam, co robić, więc zostałam z nim długą chwilę, wycierając mu krew z szyi. I wtedy sobie przypomniałam. Doktor Dewey powiedział, że mogę się do niego zawsze zwrócić, gdybym czegoś potrzebowała. Więc wzięłam Trafa i poniosłam go przez strumień, przez jelenią łąkę, przez sosnowy las do domu doktora Deweya. Ale nie zdołałam tam dotrzeć. Traf był za ciężki. W końcu zatrzymałam się i położyłam go na ziemi. Mógł trochę iść, ale mu nie pozwoliłam. Siadłam przy nim i rozpłakałam się jak nigdy w życiu. Nagle wyczułam czyjąś obecność. Najpierw zobaczyłam cień. Osłoniłam oczy przed słońcem i zobaczyłam, że to Stanley, syn doktora Deweya. Usiadł obok mnie na ziemi i zaczął badać Trafa trochę jak lekarz. Pies nawet pomachał lekko ogonem. Stanley zapytał, co się stało, więc wyjaśniłam, że jestem pewna, że ojciec postrzelił Trafa i że trzymam psa w tajemnicy. Odparł, że rana jest powierzchowna i wszystko będzie w porządku, trzeba ją tylko oczyścić, a pies musi odpocząć. Poklepał mnie po ręce i powtórzył, że wszystko będzie dobrze. Jak może być dobrze, odparłam, skoro następnym razem ojciec może go zabić. Więc Stanley wziął Trafa ze sobą, żeby się nim zaopiekować. Powiedział, że mogę przychodzić, kiedy tylko będę chciała zobaczyć swojego psa, ale będzie bezpieczniej, jeśli Trafnie wróci do szopy na łodzie. Stanley będzie się nim opiekował, jak długo zechcę; Traf może spać u nich w domu przy kominku. Za nic nie chciałam tak zostawiać psa. Skomlił, kiedy odchodziłam. Ale nie wiedziałam, co innego mogłabym zrobić. Musiałam zaufać Stanley owi. Po powrocie zobaczyłam strzelbę Ojca obok kuchennych drzwi. Musiałam się zatrzymać, żeby zmyć z rąk krew w strumieniu. Ojciec wypytywał, gdzie byłam. Powiedziałam tylko, że miałam trudności z powrotem, bo deszcz

zmył ścieżkę. Gapił się na mnie, jakby się spodziewał, że wspomnę o psie. Kiedy tego nie zrobiłam, przestał się mną interesować. Mam nadzieję, że Traf mi wybaczy. Jak tylko będę mogła, pójdę go odwiedzić u doktora Deweya. AD

Kochany Pamiętniczku, obiecuję, że nie stanę się taka jak rodzice. Chcę być jak doktor Dewey. Wykształcona i uprzejma. Ojciec mówi, że mam we krwi skłonność do rozwiązłości i szaleństwa. Mówi, że kiedyś będę musiała zamykać swoje dzieci na klucz w ich pokojach, żeby nie wypełniły tego, co im pisane. Potem się śmieje, a Matka mu wtóruje. Tylko że jej śmiech trwa bez końca, i Matka nie może przestać, póki Ojciec nie potrząśnie nią mocno. Wtedy ona zaczyna walić w stół i płakać. Bredzi kompletnie bez sensu. Słowa nie składają się w zdania. Czasami przez sen wciąż słyszę, jak się śmieją. Budzę się i chce mi się krzyczeć. Moi rodzice nie są normalni. Wiem o tym teraz. AD

Kochany Pamiętniczku, teraz jest sierpień. Za miesiąc zaczyna się szkoła. Poszłam dzisiaj do doktora Deweya zobaczyć mojego psa, ale kiedy dotarłam na skraj jeleniej łąki zatrzymałam się i usiadłam na pniaku po ściętej topoli. Ze swojego miejsca widziałam syna doktora bawiącego się w jakąś grę z Trafem. Obaj wydawali się tacy szczęśliwi. Stanley biegał z psem, a potem przekoziołkował po trawie. Śmiał się, a Traf machał ogonem tak energicznie, że mało nie poleciał w górę. Kiedy Stanley rzucił iv powietrze patyk, pies podskoczył jak sprężyna i próbował go złapać w powietrzu, zanim spadnie. Tarzali się razem w trawie, a później siedzieli obok siebie jak najlepsi przyjaciele. Stanley przypominał raczej młodego chłopaka niż studenta z uniwersytetu. Trochę było mi za niego wstyd, ale potem chyba poczułam się też o niego zazdrosna. Traf to mój pies. Mój najlepszy przyjaciel. Patrzyłam na nich tak długo, aż słońce przesunęło się na niebie, tak że widziałam tylko jaskrawy blask i głębokie cienie i

trudno mi było ich dostrzec. A potem pomyślałam, że wystarczy, żeby się odwrócili i mnie zobaczą, bo słońce świeciło na nasz brzeg strumienia, więc odwróciłam się i sobie poszłam. Po prostu sobie poszłam. Nie wiem, czy jeszcze tam wrócę. Nigdy nie mogłam wiele dać Trafowi. Obawiam się, że nie mogę wiele dać nikomu.

AD Kochany Pamiętniczku, długi czas nie miałam chęci pisać. Dzisiaj wszyscy oprócz nas świętują Boże Narodzenie. Zastanawiam się, dokąd odchodzi czas, gdy ucieka. Może jest jak modra czapla, która podrywa się z jeziora i odlatuje do swojego schronienia. I nikt nie ogląda jej więcej w taki sam sposób. Mam teraz szesnaście lat i na wiosnę skończę szkołę średnią. Jestem najlepsza w klasie. M. i O. nie wiedzą o tym, bo gdybym im powiedziała, zwróciliby tylko na mnie swoje puste, zniszczone twarze i gapiliby się na mnie. Nauczycielka mówi że mam przed sobą obiecującą przyszłość. Że mogę iść do każdego college'u, jaki wybiorę, i kto wie, może zostanę nauczycielką albo profesorem. Nie powiedziałam jej, że chcę być dziennikarką. Albo nawet reporterem w gazecie. Albo redaktorem w jakimś piśmie. Albo pisarką. Ale oczywiście to niemożliwe. Po pierwsze, biedne dziewczyny nie mają szansy zdobyć zawodu. Jak miałabym iść do college'u? Muszę się opiekować M. i O. Szczególnie Matką, która coraz bardziej i bardziej zamyka się w sobie. Często wpada w melancholię albo dostaje ataków gniewu, albo paple bez sensu. Nie potrafi dokończyć najprostszej pracy. Czasami robi pod siebie. Ojciec traktuje ją po prostu podle. A potem ona mści się na mnie. Nie mogę wyjechać. Zawsze uważałam, że rodzice w jakiś sposób są odpowiedzialni za śmierć mojej siostry Hazel. Chciałabym, żeby Hazel mogła przemówić do mnie z nieba i opowiedzieć, co się naprawdę z nią stało. Wierzę, że dziś wieczorem widzę ją wśród gwiazd. AD

Kochany Pamiętniczku, wiosna jest tuż za progiem i dzisiaj wydarzyło się coś bajecznego. Starszy chłopak, bardzo przystojny, wyszedł za mną ze sklepiku w miasteczku. Z początku nie zwróciłam na niego większej uwagi; wiedziałam tylko, że nie jest stąd. Wyglądał jak jakiś hollywoodzki gwiazdor. Jak jeden z tych chłopaków, na których widok M. każe mi przechodzić na drugą stronę ulicy. Usunęłam się na bok, żeby mógł mnie wyminąć, ale on się zatrzymał. Zgarbił się przy wystawie i zapalił papierosa. Zapytał, jak mam na imię i o parę innych rzeczy. Za każdym razem, kiedy odpowiadałam, odwracał wzrok, jakby moje słowa wcale go nie obchodziły. Ale kiedy próbowałam odejść, obracał się i wpatrywał we mnie najbardziej przenikliwymi brązowymi oczami jakie widziałam w życiu. Poczułam się przez to prawie dorosła. Co jest prawdą. Jestem już dorosła. Powiedział, że ma na imię Joey. Uśmiechnął się tylko raz, gdy wyrwałam się z czymś głupim. Ale ten jeden uśmiech mi wystarczył. Chciałam się dowiedzieć, skąd przyjechał i kiedy wróci, ale wsiadł do samochodu z opuszczanym dachem z drugim chłopakiem i odjechał bez pożegnania. Jest zupełnie inny niż chłopcy ze szkoły. Widzi we mnie kogoś innego. I nawet nie zna mojej rodziny. Może któregoś dnia jeszcze się spotkamy. A. Doyle

Kochany Pamiętniczku, podsłuchałam, jak kilka dziewczyn w szkole rozmawiało o Joeyu. Wygłupiały się okropnie, trzepotały rzęsami i chichotały. Mówiły, że niedawno przeprowadził się tutaj z innego stanu. Że to bogaty, szybki chłopak, taki przystojny, że mógłby zostać gwiazdorem w Hollywood jak James Dean. Kiedy potem gadałyśmy o nim z Dottie Nelson, wspomniałam, że rozmawiał ze mną pod sklepem w miasteczku. Z początku nie uwierzyła. Ale potem powiedziała, że powinnam trzymać się od niego z daleka. Ze to bardzo zły chłopak. Wręcz niebezpieczny. Uśmiechnęła się, kiedy mówiła słowo „niebezpieczny". Nie mam pojęcia, o co jej chodziło. AD

Kochany Pamiętniczku, kiedy dzisiaj wyszłam ze szkoły, Joey stał po drugiej stronie ulicy i czekał na mnie. Na mnie. Nie mogłam w to uwierzyć. Dottie Nelson gwizdnęła cicho na jego widok, a potem mało nie zemdlała, kiedy zobaczyła, jak podchodzę, żeby z nim porozmawiać. Mało brakowało, a bym się nie odważyła. Ale mnie obserwował. Patrzył, jak wychodzę z budynku. I uśmiechnął się lekko. Więc go zapytałam, co tu robi Wzruszył ramionami i zapytał, czy mam ochotę na przejażdżkę jego kabrioletem. Czy mam ochotę? To miał być żart? Wskoczyłam i położyłam głowę na oparciu fotela, czując się całkowicie wolna od wszystkiego, co mnie przytłacza. Roześmiał się tylko. Odrzucił głowę do tyłu i się roześmiał. Zawiózł mnie aż do Beau Lakę. Zupełnie mnie nie obchodziło, czy M. i O. się zorientują, że nie wróciłam po lekcjach do domu. Zresztą Ojciec pracuje do wieczora w fabryce, a Matka siedzi zamknięta na klucz w sypialni na dole. Nawet nie wiedzą, czy jestem na piętrze. Połowę czasu i tak spędzam w szopie na łodzie. Joey opowiadał o różnych rzeczach. Ze jego rodzice są bogatymi Sycylijczykami z Chicago i ciągle podróżują więc on i jego starszy brat Frankie większą część czasu są sami. Że rzucił szkołę, by zostać aktorem. Powiedział, że lubi żyć ostro, ale nie boi się niczego. I że nigdy nie pozwoli by coś odebrało mu wolność. Nigdy niczemu nie da się przykuć do miejsca. Nigdy, powiedział, przenigdy. Mówił to tak, jakby to była dla niego najważniejsza rzecz na świecie. Ale nie całkiem rozumiem, o co mu chodziło. Zresztą i tak prawie go nie słuchałam. Głównie patrzyłam, jak mówi. AD

Kochany Pamiętniczku, Joey już od tygodni wpada codziennie po szkole i zabiera mnie gdzieś samochodem. Zawozi mnie do domu swoich rodziców w Beau Lakę. Nigdy ich nie ma. Prawie jakby w ogóle nie istnieli. Chyba się w nim zakochałam. Ale Dottie ma rację. Naprawdę jest szybki. Zbyt szybki - nie przyjmuje „nie" za odpowiedź. Może jeśli uda mi się sprawić, żeby on też się we mnie zakochał, pewnego dnia zabierze mnie na zawsze z Cattails End. Gdzieś, gdzie Matka i Ojciec nigdy mnie nie znajdą. Kiedyś w środku nocy przyszedł do szopy na łodzie, wiedząc, że mnie tam

znajdzie. Powiedziałam, żeby się wynosił, bo jeśli Ojciec przy łapie nas razem, najpewniej zastrzeli go na miejscu, ale Joey tylko wzruszył ramionami i powiedział, że bez trudu da radę temu pijakowi. On się nie boi niczego. Niczego. Mam coraz gorsze stopnie. Opuszczam niektóre przedmioty. Jeśli nie poprawię ocen, zostanę na drugi rok. Nauczycielka próbowała mnie zatrzymać po lekcjach i o tym porozmawiać, ale coś nakłamałam i uciekłam, zanim się zorientowała. Już mi nie zależy na stopniach. A zresztą, co dobrego przyjdzie mi z nauki? Jedyny sposób, żeby się stąd wyrwać, to z pomocą Joeya. AD

Kochany Pamiętniczku, dzisiaj są moje siedemnaste urodziny. To powinien być dobry dzień, ale okazał się okropny. Po szkole przyszedł do mnie brat Joeya, Frankie. Zapytałam, gdzie Joey. Powiedział, że go nie ma. I że chce ze mną o czymś pogadać, więc z nim pojechałam. Nie miałam pojęcia, co chce mi powiedzieć. Frankie to miły chłopak. Przystojny, chociaż nie tak jak Joey. Jechaliśmy długo, zanim się odezwał. W końcu to zrobił. Joey wyjechał. Frankie powiedział, że Joey pojechał na motocyklu do innego miasteczka, do swojej innej dziewczyny. Podobno ma ich kilka. Odparłam, że mu nie wierzę i czemu mi mówi to wszystko ? Powiedział, że uważa mnie za dobrą dziewczynę, tylko młodą, o wiele za młodą, żeby się zadawać z jego bratem. Zauważyłam, że pali jednego lucky strike'a za drugim, więc wyjęłam papierosa z paczki i też zapaliłam. O mało nie zwymiotowałam, ale chciałam, żeby zobaczył, że potrafię być tak samo zbuntowana jak Joey. Kiedy powiedziałam, że Joey mnie kocha, zaczął się śmiać, ale potem popatrzył na mnie i umilkł. Zatrzymał samochód i wysiadł, więc poszłam za nim drogą. Krzyczał, że powinnam się trzymać z daleka od Joeya i że Joey jest poszukiwany przez policję w jakimś miasteczku pod Chicago za użycie przemocy; że ciężko pobił prostytutkę. Prostytutkę? Powiedział, że Joey ma zły charakter, gorszy niż mój ojciec. I że kiedy się upije, zupełnie traci nad sobą kontrolę. I mnie też może kiedyś zrobić krzywdę.

Byłam wściekła na Frankiego. Dałam mu po twarzy za te wszystkie kłamstwa, ale on wciąż stał. I ciągle powtarzał, że jestem zbyt ładna, zbyt mądra i zbyt młoda. To nie miało sensu. Po co tak kłamał? Przepłakałam w samochodzie całą drogę powrotną. Na szczęście Frankie się nie odzywał. Odwiózł mnie do Cattails End, ale nie tak blisko, żeby Matka i Ojciec nas zobaczyli Resztę drogi przeszłam piechotą. Było mi niedobrze. Zwymiotowałam kilka razy. Czułam się okropnie zdradzona. Nie wiem czy przez Frankiego, czy przez Joeya. Nie wiem. Po prostu nie wiem. AD

Kochany Pamiętniczku, minęło już osiemnaście dni, a ja wciąż nie widziałam się z Joeyem. Na lekcjach śnię na jawie, ale po szkole jestem w centrum uwagi. Wszyscy mnie zapraszają na prywatki a chłopcy umawiają się ze mną. Nigdy wcześniej to się nie zdarzało. Ale mnie na nich nie zależy. To nie ma znaczenia. Co rano dostaję mdłości kiedy się budzę i myślę, że Joey wyjechał. Wyjechał z inną dziewczyną. Któregoś dnia widziałam w miasteczku Frankiego, ale kiedy mnie zauważył, zaraz ruszył w przeciwną stronę. Nie potrafi mi spojrzeć w twarz. A ja nie potrafię spojrzeć w twarz jemu. A. Doyle

1 czerwca Musiałam posprzątać w domu. Matka dała mi szczotkę niewiele większą od szczoteczki do zębów i kazała wyszorować podłogi. Przynajmniej tak mi się wydaje. Wiele z tego, co mówi to zupełny bełkot. W połowie roboty kazała mi przerwać i podała garść ciasta na chleb. Ledwie wykombinowałam, że chce, żebym je upiekła, zażądała, żebym umyła okna. Nie mogła sobie przypomnieć słowa okno, więc używała jakiegoś innego, które wymyśliła. Więc zabrałam się do tego. Na piętrze i na dole. Kiedy pracowałam, chodziła tam i z powrotem i mamrotała pod nosem. Próbowałam słuchać, ale to były tylko przypadkowe

słowa. Kiedy skończyłam z oknami zobaczyłam, jak szarpie meble, a kiedy ją chciałam powstrzymać, oświadczyła, że mam przesunąć meble z sypialni do salonu, a z jadalni do pokoju dla gości. Nie miałam odwagi się sprzeciwić - wydawało się, że ją diabeł opętał. A potrafi ni stąd, ni zowąd rzucić się z pięściami. Jest silna. Chorobliwie silna Nie wiem, co mnie bardziej wyczerpało: próby wypełnienia poleceń, żeby uniknąć jej gniewu, czy fizyczny wysiłek, jakiego wymagały te bezsensowne prace. Nie wiem, kiedy zemdlałam, ale jak się ocknęłam, leżałam jak długa na podłodze w salonie - Matki nigdzie nie było widać, a Ojciec stał nade mną i kazał mi się podnieść. Nie dałam rady, więc kopnął mnie i kazał przestawić meble na właściwe miejsca. Więc przestawiłam. Matka spała jak kłoda na swoim łóżku. Czułam się taka słaba i kręciło mi się w głowie. Kiedy później poszłam do swojego pokoju, zaczęło mi świtać. Jestem w ciąży. W ciąży. Niech mnie Bóg ma w opiece. Muszę znaleźć Joey a. Znajdę go, nieważne gdzie jest. A. Doyle

Lily zamknęła dziennik Annabelle. Wyciągnęła rękę po plik listów, ale zrezygnowała. Tego by było za wiele. Zbyt wiele do przyswojenia. Smutek wzbierał w niej jak mdłości. Zakryła usta dłońmi. Z jej oczu popłynęły łzy - zwykły odruch, bo nie płakała. Annabelle w ciąży w wieku siedemnastu lat? Czy ojcem Lily był Joey? Czy Stanley o tym wiedział? Nigdy nie poznała rodziców matki, Annabelle nigdy o nich nie wspominała, jak gdyby nie istnieli. Lily chciała nimi pogardzać, ale czuła jedynie zimny gniew. Dziadek był podłym sukinsynem, ale babka - kim była jej babka? Obłąkaną? A może, pomyślała Lily z drżeniem, cierpiała na niezdiagnozowaną wczesną postać alzheimera? W tamtych czasach niewiele wiedziano o tej chorobie. To miało sens. Linia genetyczna. Naturalnie. Odwróciła się, by spojrzeć na własne blade odbicie w szybie, i zadrżała. Obraz rozmył się, kiedy skupiła wzrok na kocie sąsiada, który siedział teraz zadowolony na chodniku, odwzajemniając jej spojrzenie.

„Nadzieja" jest tym upierzonym Stworzeniem na gałązce Duszy - co śpiewa melodie Bez stów i niemilknące EMILY DICKINSON, PRZEŁ. STANISŁAW BARAŃCZAK

Rozdział 16

ANNABELLE

Minęło niemal dwadzieścia lat, odkąd Annabelle opuściła dom rodziców w Cattails End, by rozpocząć nowe życie ze Stanleyem, lecz wspomnienie tamtego dnia nigdy jej nie opuszczało, podobne do twardego węzła w żołądku. Sprawiało, że miała ochotę rzucić się w lodowaty nurt i płynąć pod prąd, aż jej oddech będzie zimnym westchnieniem. Nawet kiedy sobie wyobrażała, że to robi, wspomnienie przenikało przez najdrobniejsze szczeliny do jej umysłu, powoli sącząc się do każdej komórki, aż w końcu musiała się poddać, ustąpić. I czekać na następną falę. Inne wspomnienia blakły, jak tamto o lecie nad jeziorem. Przychodziły i odchodziły, pojawiały się i znikały, zmiatane przez kolejną porę roku. Ale nie tamto. Annabelle zapomniała wiele z przeszłości, lecz nie tamto. Nigdy tamto. Światło dnia przygasło i na tarasie, gdzie siedziała, zrobiło się ciemno. Stanley wkrótce miał wrócić z zajęć z literatury brytyjskiej, które prowadził we wtorkowe wieczory. Zerknęła na listy leżące na kolanach. Będzie musiała je schować. Po co znowu je czytała? Przecież nie mogła zmienić tego, co się wydarzyło. Stanley radził, by je spaliła. „Spal wszystko; spal je wszystkie" - powtarzał. Raz po raz odgrywała tę scenę w wyobraźni. Czemu więc nie mogła tego zrobić? Kiedy o tym mówił, wszystko wydawało się takie proste. A może to z powodu Lily? Annabelle zawsze uważała, że gdyby zdołała

znaleźć jedną skazę w mechanizmie swojej pamięci; jeden szczegół, który dowiódłby jej, że wszystko nie wydarzyło się dokładnie tak, jak zapamiętała mogłaby się pogodzić z córką. Wynurzyć się z lodowatego strumienia i otworzyć na Lily jako na nowy początek. Ze mogłyby zacząć od nowa i tym razem powitać z radością maleńkie niemowlę, rozwrzeszczane, z czerwoną buzią, spragnione dotyku matki. Ale tak się nie stało. Czytanie listów sprawiało jedynie, że oddalała się jeszcze bardziej. Stanley to rozumiał. On jeden zawsze był przy niej, kiedy go potrzebowała. Zaopiekował się jej rannym psem, gdy miała piętnaście lat. Chronił Annabelle przed jej ojcem, kiedy miała siedemnaście. Zachował jej tajemnicę dotyczącą matki. Szanował jej ból. Nigdy nikomu nie opowiedział o jej przeszłości. Nawet córce. Chociaż uważał, że zakończyłoby to wojnę między nimi dwiema. Annabelle ukryła twarz w dłoniach i czubkami palców potarła powieki. Wilgotne, gorące powietrze z początku lata i chóry cykad wokół przynosiły jej ukojenie. Nadciągał zmierzch, ale wciąż mogła odczytać słowa na kartkach. Uśmiechnęła się, myśląc, że może po prostu przebiegała je wzrokiem tak wiele razy, że nauczyła się ich na pamięć. Wygładziła papier obiema rękami i westchnęła ciężko. Podniosła wzrok na lawendowe niebo, zapowiadające bliską noc. Daleko w oddali zawyła syrena policyjna. Annabelle nasłuchiwała tego dźwięku, póki nie rozpłynął się w powietrzu. Czy powinna była zadzwonić po policję tamtej nocy? Jak wyglądałoby jej życie, gdyby to zrobiła? Uciekła wyłącznie ze strachu, ale co by było, gdyby zadzwoniła z doniesieniem - o czym? O gwałtownej sprzeczce ze swoim chłopakiem, który był tak okropnie pijany i stał na balkonie tak niebezpiecznie blisko krawędzi, że zepchnięcie go okazało się tak łatwe jak rzucenie szmacianej lalki na beton? O tym, że odwrócił się akurat na tyle, by nie mógł widzieć, gdy go zaatakowała? Że górna poprzeczka balkonu pękła pod ciężarem jego ciała? To prawda, że mącił mu się wzrok i miał poważnie spowolnione reakcje. To wystarczyło. Był tak pijany, że Annabelle w swojej furii przez ułamek sekundy wzięła go za ojca. Przez ułamek sekundy miała przed oczami tylko czerwień. Widziała jedynie czerwień, kiedy pchnęła Joeya z całą siłą, na jaką potrafiła się zdobyć. Miała w oczach tylko czerwień, kiedy usłyszała, jak poprzeczka balkonu

pęka; tylko czerwień, kiedy doleciał ją przerażający dźwięk, z jakim jego czaszka roztrzaskała się o chodnik. Tylko czerwień, kiedy rzuciła się po schodach na ulicę i biegła ku szosie. Tylko czerwień, gdy zatrzymała samochód i wróciła z Beau Lakę z urlopowiczami, którzy właśnie tamtędy przejeżdżali. I tylko czerwień, kiedy skuliła się na ziemi w szopie na łodzie i zwinęła w pozycji płodu. Musiała odnaleźć Joeya, by mu powiedzieć, że jest w ciąży. I że teraz on koniecznie musi się z nią ożenić. Podszedł chwiejnie i złapał ją za gardło; przystojną twarz miał wykrzywioną gniewem. Powiedział tylko: „nigdy". Nie panując nad sobą, krzyczał, że Annabelle jest niczym, zwykłą dziwką; że to nie on jest ojcem; że rozgniecie ją jak insekta, zanim bękart w ogóle się urodzi. A gdy wybuchnęła płaczem, roześmiał się równie głośno i złośliwie jak jej ojciec, kiedy powtarzał, że jej dzieci będą chore psychicznie jak wszyscy w rodzinie. Przez moment zobaczyła zatroskaną, rozczarowaną twarz swojej nauczycielki pytającej: „Czemu odrzuciłaś to wszystko? Coś ty zrobiła, Annabelle? Jak mogłaś być tak naiwna? Joey nie pokocha cię tylko dlatego, że ty go kochasz. Twoi rodzice nie pokochają cię tylko dlatego, że jesteś ich córką. Twoja matka nie będzie dbać o ciebie tylko dlatego, że ty byś tego chciała". Wszyscy oni byli potworami. Zniszczyli ją i zupełnie się tym nie przejmowali. Teraz Annabelle nigdy nic nie osiągnie. A dziecko? Biedactwo nigdy nie zajmie należnego mu miejsca w świecie, urodzone wśród ignorancji i przemocy z matki niemającej najmniejszej ochoty go wychowywać. Annabelle zamordowała Joeya. To było morderstwo. A może zabójstwo? Co za różnica? Był to akt gniewu i szaleństwa. Czy zostałaby skazana na dożywocie? Ile razy przez te wszystkie lata rozważała, czy nie oddać się w ręce prawa? Ile razy Stanley powstrzymywał ją, przekonując, że była nieszczęśliwym produktem pełnego agresji związku? Tłumaczył, że prawdziwa Annabelle wciąż w niej tkwi i czeka, by się wynurzyć na powierzchnię; by rozkwitnąć. Tak więc uznano, że śmierć Joeya była przypadkowa. Dziki, nieopanowany młody człowiek, pijany do nieprzytomności, znalazł się zbyt blisko krawędzi balkonu, mającego niewątpliwą wadę konstrukcyjną. Nikt, kto znał chłopaka, nie kwestionował tego. Ani rodzice, którzy przebywali wówczas na wakacjach za granicą, ani nawet brat Frankie.

Annabelle schyliła się gwałtownie, słysząc za sobą odgłos kroków. - Nie chciałem cię przestraszyć, kochanie. Stanley usiadł obok niej na zawieszonej na ganku huśtawce. W wieczornym półmroku nie mogła dojrzeć jego twarzy. Poczuła zakłopotanie, jakby zajrzała w przeszłość - a może w przyszłość, kiedy oboje będą tu przesiadywać jako para łagodnych staruszków, podziwiających kwiaty w ogrodzie albo chmury na niebie. Cieszących się, że ich życie minęło bez niespodzianek; że ich jedynym zmartwieniem były trudne relacje między Annabelle i Lily. Najważniejsze, że udało im się utrzymać córkę na dobrej drodze. Studiowała dziennikarstwo na uniwersytecie, spełniając marzenie, z którego jej matka musiała zrezygnować. Lily była silna i inteligentna, potrafiła żyć na własną rękę, nie popadając w zależność od nikogo, kto mógłby ją źle traktować. Czyż nie o tym właśnie marzyła Annabelle? Od dnia narodzin córki nie była zdolna jej pokochać. Uważała w głębi serca, że Lily jest ułomna z powodu swoich genów. Miała takie samo buntownicze, impulsywne usposobienie jak Annabelle. - Nie, nie przestraszyłeś mnie - odparła, wsuwając listy pod poduszkę huśtawki, żeby ich nie zobaczył. – Jak zajęcia? Silny powiew zakołysał kwiatami w ogrodzie; dzwonek wiatrowy, który dostali od Lily, odegrał dźwięczną melodię. W powietrzu unosił się zapach świeżo skoszonej trawy. - Dobrze. Naprawdę dobrze. Jeśli zauważył listy, nie dał tego po sobie poznać. Wydawał się zaabsorbowany wrażeniami dnia, myślami o wykładach dla studentów. Przysłuchiwali się, gdy pies sąsiada zaczął poszczekiwać na coś niewidocznego. Bezcielesny głos zawołał zwierzaka i szczekanie umilkło. Mąż objął Annabelle, choć wieczór był gorący. Pachniał morską solą, zakurzonymi podręcznikami i zwietrzałą wodą kolońską. Oparła mu głowę na ramieniu. Nie kochała Stanleya, kiedy przed laty za niego wychodziła. Ojciec, udzielając jej pozwolenia na ślub, nie wiedział, że Annabelle jest w ciąży z Joeyem. I tak by go to zresztą nie obeszło. Sądził jedynie, że sam jakimś sposobem zyska finansowo, jeśli córka wejdzie do rodziny Stormów, rodziny lekarzy i profesorów. Uczucie Annabelle do męża

rodziło się stopniowo. Obecnie nie umiała sobie wyobrazić życia bez niego. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak wyglądałoby jej życie, gdyby nie pobiegła do doktora Deweya tamtej strasznej nocy, kiedy zepchnęła Joeya z balkonu. W pierwszej chwili jej nie uwierzył. Była drobną dziewczyną, a Joey dobrze zbudowanym młodym mężczyzną. Wydawało się to niemożliwe. Mimo to obiecał jej pomóc. Opowiedziała mu o ciąży; że marzy jedynie o tym, by ją przerwać. Że chce wrócić do szkoły i coś osiągnąć w życiu. Doktor Dewey obiecał znaleźć wyjście. Lecz kiedy kilka dni później Stanley przyjechał z uniwersytetu, wszystko się zmieniło. Młody człowiek chciał chronić Annabelle, póki ich śmierć nie rozłączy. Był całkowicie zdecydowany. Jakimś sposobem już ją kochał. Może od zawsze. Może to mogło wystarczyć. Może dzięki swej niewyczerpanej cierpliwości zdoła wychować dziecko pod jej okiem. - Czasem się zastanawiam... - szepnęła Annabelle i umilkła. Księżyc zaczął wspinaczkę po nocnym niebie, rozlewając na swojej drodze białe światło, mogła więc wyraźniej zobaczyć rysy męża. - Czy co? - Stanley wyciągnął przed siebie nogi, lekko przechylając huśtawkę naprzód. - Och, cóż, zastanawiam się, czemu w świetle księżyca wszystko wydaje się zabarwione na niebiesko - dokończyła, zmieniwszy zdanie. - Wydajesz się smutna - zauważył. - Jestem trochę smutna. - Czemu? W jego głosie natychmiast zabrzmiał niepokój, jak gdyby każdego dnia spodziewał się usłyszeć wyznanie, iż Annabelle ostatecznie żałuje, że za niego wyszła. - Nie wiem. Tylko myślałam o swojej matce. - Podniosła wzrok na niewielką chmurkę tańczącą na powierzchni księżyca. - Dzisiaj mija szesnaście lat od dnia, kiedy się zabiła. Myślisz, że gdybym przy niej była, że mogłaby... - Nie - odrzekł po prostu. Nie znosił wracać do przeszłości. Zawsze powtarzał, że Annabelle powinna ją traktować jak odbicie we wstecznym lusterku samochodu mknącego naprzód przez czas: wystarczy chwila i nie można dojrzeć żadnych szczegółów.

- Twoja matka była skrajnie niezrównoważoną kobietą, Annabelle. Była... cierpiała na demencję. Od długiego czasu. - Masz rację, wiem. - Poczuła, jak wzbiera w niej lekka desperacja. - Zawsze masz rację. Nigdy nie wolno ci mnie opuścić, rozumiesz? - Prędzej ty opuścisz mnie - odpowiedział. Nie musiała patrzeć w jego stronę, by wiedzieć, że się uśmiechał. - Nie, mówię poważnie. Obiecaj. - Obiecuję - zaśmiał się cicho, nieświadomy, że chodzi jej o to, by nie umarł pierwszy i nie zostawił jej samej.

Ja, która bałam się ciemności nocy jako dziecko tutaj, w tym pokoju, nawet leżąc bezpiecznie obok łóżka matki teraz bez lęku oglądam samotna to miejsce aż do świtu matkę pogrążoną w najostatniejszym śnie. SIOSTRA MARIS STELLA

Rozdział 17

CLANCY

- Jesteś równie zagubiona jak my? - zapytała drobna kobieta o białych włosach, lekko stukając Doris w ramię. Doris czepiała się stanowiska pielęgniarek niczym relingu statku na wzburzonym morzu. Kobieta, patrząca jej w twarz, była jedną ze staruszek, które wędrowały całą grupką po oddziale dla chorych na alzheimera, trzymając się za ręce. - Och, nie... nie jestem zagubiona - odparła Doris z oburzeniem. - Próbuję odebrać kluczyki od samochodu, żeby wrócić do domu. Spojrzała podejrzliwie na staruszkę i zbyła ją przesadnym ruchem ramienia. Zwróciła się znowu w stronę biurka, przy którym siedziała Clancy zakopana w kartach pacjentów. Pielęgniarka podniosła wzrok na podopieczne otaczające jej stanowisko. Żadna nie zdawała sobie sprawy, że jest kwadrans po szóstej rano ani że to Święto Dziękczynienia. Chodziły wokół w piżamach, z wyjątkiem ubranej już Doris, która nie mrugając, wpatrywała się w nią gniewnie. Najwyraźniej była przekonana, że narzuci Clancy swoją wolę. Pielęgniarka uśmiechnęła się, myśląc, że stan pacjentki niemal się nie zmienił, odkąd została przyjęta przed czterema laty. Nadal ciągle dopytywała o autobus albo szukała kluczyków do samochodu, drogi do domu albo swojej matki. Wciąż była zagubiona. - Buenos dias, wesołego Święta Dziękczynienia! - zagrzmiał głos Carlosa od wejścia. W chwili kiedy pielęgniarz wchodził na oddział, Ernest Finley rzucił się

w stronę otwartych drzwi, lecz tamten chwycił go płynnie silnym ramieniem. O, nie, nic z tego. Za wcześnie na to wszystko. Dajmy sobie dzisiaj z tym spokój. Okej, Erneście? Por fawor. Clancy patrzyła, jak doktor Finley odwraca się i odchodzi. Zdumiewało ją, że ten człowiek wciąż wierzy, że gdzieś jest jakieś inne miejsce, w którym powinien się znajdować. - Spóźniłeś się, Carlos. - Pokręciła głową. - I... proszę, nazywaj go doktorem Finleyem. Czemu nie mogę was do tego nakłonić? Czy to takie trudne? - Myślałem, że spędzasz Święto Dziękczynienia z kuzynami w Dallas. Nie zwracając uwagi na jej irytację, oparł się o stanowisko pielęgniarek i objął za ramiona Doris, która przyglądała mu się ciekawie, szeroko otwierając oczy. Jak gdyby widziała go pierwszy raz, chociaż spotykali się codziennie. Odchyliła głowę do tyłu i zatrzepotała rzęsami. - Zmieniłam zdanie. W domu kuzynów będzie zbyt wielki tłum ludzi, którzy koniecznie chcą mnie osądzać. Kompletnie stłamsiliby moją osobowość. Poza tym Mariama zadzwoniła, że jest chora, więc... - Naprawdę? Nigdy nie choruje. Co jej się stało? - Nie czekając na odpowiedź, spojrzał w głąb korytarza w stronę pokoju Annabelle Storm. - Hej, a co u Annabelle? - Niedobrze. - Twarz Clancy spochmurniała z troski. - Współczuję jej córce. - Więc Annabelle wróciła ze szpitala? Coś z sercem? Wciąż patrzył w kierunku jej pokoju. Nagle uniósł brwi i zwrócił się twarzą do Clancy. - Zaraz, chwileczkę... współczujesz jej córce? Sądziłem, że nie znosisz Lily. - Nie znosiłam. Dalej nie znoszę. Och, sama już nie wiem. Po prostu jej nie rozumiem - odparła. - Co tu rozumieć? A właściwie czemu w kółko musisz analizować zachowanie członków rodzin? - zapytał. - Wcale nie analizuję - prychnęła. - Ciągle. Ciągle to robisz. Uchylił się, jakby jej ostre słowa mogły go fizycznie zranić. - Nie wszystkich. Po prostu córka Annabelle zawsze mnie wkurzała. Nie potrafię powiedzieć, z jakiego powodu. - Clancy zaczęła skręcać koniec warkocza. Podniosła się od biurka i spojrzała nad ramieniem Carlosa w głąb korytarza. - Jest taka obojętna. Wydaje się, bo ja wiem... przesadnie krytyczna.

- Więc jej nie lubisz, bo przypomina ci ciebie samą. - Przewrócił oczami. Przyznaj się. Niczego więcej w tym nie ma. - Nieprawda. Skąd ci to przyszło do głowy? - Spiorunowała Carlosa wzrokiem, rozważając jego słowa. - Raczej mam ochotę ją zapytać, po co w ogóle tu przychodzi. Nigdy nie widziałam, żeby przytuliła matkę. Przy wyjściu ledwie rzuci „do widzenia". Wygląda jak drewniana kukła pozbawiona emocji. Annabelle otrzymuje więcej ciepła od tej drugiej kobiety, która ją odwiedza. - Jakiej drugiej kobiety? Carlos skrzyżował ręce na piersi i zaczął obserwować pacjentów snujących się bez celu po sali dziennej. Clancy zauważyła, że miał włosy wciąż wilgotne po prysznicu, a jego płyn po goleniu cuchnął jak środek owadobójczy. Niebieski strój lekarski, który nosił, wyglądał na profesjonalnie wyprasowany. - Och, no wiesz. . tej z taksówki. Jak ona ma na imię? Pearl? Zachowuje się, jakby absolutnie uwielbiała Annabelle. Przypomniała sobie, jak rozpromieniała się twarz Annabelle, kiedy Pearl przychodziła w odwiedziny. - A, tak, znam ją - przytaknął Carlos. - Ta czarna babka z mnóstwem bransoletek i pierścionków. Zjawia się tydzień w tydzień. Wiesz, że zawsze zagląda też do Ernesta? Zanim Clancy zdążyła odpowiedzieć, jedna z pozostałych asystentek krzyknęła z pokoju na końcu korytarza: - Carlos! Potrzebujemy twoich mięśni, żeby podnieść Claude! - Wysunęła głowę przez drzwi i dodała: - Zamierzacie tam tkwić i gadać cały ranek? Co wy sobie wyobrażacie? Że to jakieś święto? - I wesołego Dnia Dziękczynienia nam wszystkim! - prychnął Carlos pod nosem do Clancy, ruszając do pokoju Claude. Pielęgniarka patrzyła za nim, zastanawiając się, czemu nie poczuła się bardziej dotknięta jego złośliwymi przytykami. Zauważyła, że przystanął przed pokojem Annabelle, by skinąć komuś głową. Rzucił parę słów, po czym ruszył dalej korytarzem do miejsca, gdzie przed drzwiami kolejnej sali czekała asystentka z rękami na biodrach, stukając stopą. Jeszcze przez godzinę miało być ciemno. O ile Clancy mogła zauważyć, z pokoju Annabelle nie padało światło. Nie potrafiła odgadnąć, kogo zobaczył Carlos, jeśli nie któregoś ze

współpracowników. Zamknęła uzupełnioną kartę i ruszyła w stronę sal pacjentów. Wchodziła i wychodziła bezszelestnie, krótko oceniając stan tych, którzy jeszcze leżeli w łóżkach. Gloria Perez obudziła się z dreszczem i zaczęła kląć po hiszpańsku. Pogroziła pielęgniarce pięścią i zamknęła oczy; jej głowa zapadała się głęboko w ogromną poduszkę. Zasnęła natychmiast, wciąż z zaciśniętą dłonią. Pokój Annabelle był ciemny, nie licząc słabej lampki na szafce przy łóżku. Clancy zmrużyła oczy w oślepiającym świetle na korytarzu. Zobaczyła, że Ernest siedzi cicho w mroku na łóżku naprzeciw łóżka Annabelle. Oddzielająca je zasłona ukrywała częściowo jeszcze jedną osobę, która mówiła coś cicho. Była to córka pani Storm. Lily siedziała na krześle zwrócona plecami do drzwi. Głowę miała lekko pochyloną. Obok jej stóp i na łóżku leżały zmięte chusteczki higieniczne. Trzymała dłonie Annabelle w swoich, na kolanach miała małe otwarte pudełko. Matka wpatrywała się w nią uważnie. Słowom młodszej kobiety towarzyszył zduszony szloch. Clancy instynktownie zaczęła się wycofywać. Chodziło o coś ważnego. Jakąś tragiczną, prywatną sprawę między Annabelle i jej córką. Straszną, lecz istotną. Coś, co absolutnie nie było sprawą pielęgniarki. - Czemu, mamo? Czemu nie pozwoliłaś, żeby tata mi powiedział? Powinnam wiedzieć - płakała Lily. Clancy zastygła bez ruchu. Zamiast się odwrócić, zamknąć drzwi i oddalić na palcach, wstrzymała oddech i cicho weszła do środka. Ernest obejrzał się na nią. Spanikowała w duchu, bojąc się, że mężczyzna ją zdradzi, nic jednak nie powiedział. Wolno wypuściła oddech. - To nie w porządku. Tak bardzo, bardzo mi przykro. Czy ty w ogóle rozumiesz, co mówię? - dopytywała się błagalnie Lily. Jej szlochaniu towarzyszyła lekka czkawka. - Dałabym sobie z tym radę. Przynajmniej rozumiałabym wszystko lepiej, gdybym wiedziała, jak okrutnie traktowali cię rodzice. A twoja matka? ciągnęła. – Musiała cierpieć na tę samą chorobę. I co będzie ze mną? A jeśli będę miała dzieci? Istnieje ryzyko genetyczne. Doktor Mason mówił mi o wczesnej postaci... Annabelle wyciągnęła rękę i dotknęła włosów córki. Jej oczy błyszczały.

Clancy trudno było określić, jakie uczucie maluje się na twarzy starszej kobiety. - Hazel? - spytała wyraźnie Annabelle. Uśmiechnęła się i ujęła Lily pod brodę. - Nie, mamo. Nie Hazel. Nie twoja siostra. To ja, Lily. Twoja córka. Poklepała po ręce matkę, czekając na błysk rozpoznania w jej oczach. - Lily - powtórzyła Annabelle. Obejrzała się na Ernesta, a potem znowu popatrzyła na córkę. - Siostra. - Córka - poprawiła Lily. - Córka - ustąpiła wreszcie Annabelle. Zamknęła oczy i westchnęła. - Odnosiłam się do ciebie okropnie. Byłam podła, zimna i nieczuła. Traktowałam cię jak wroga. Nic nie rozumiałam, mamo. Lily przestała szlochać. Jej głos stał się mocniejszy, bardziej zdecydowany. - Nie miałam pojęcia, że tyle przeszłaś w tak młodym wieku. Nie miałam pojęcia, jak bardzo starałaś się zachować normalność. Sądziłam po prostu, że mnie nienawidzisz. Nic nie wiedziałam. Gdybym wiedziała, byłabym lepszą córką. Bardziej bym cię wspierała. Szczególnie przez ostatnich kilka lat. - No, już dobrze, dobrze... no, już. Wszystko... w porządku. - Annabelle wydawała się zakłopotana, ale była przytomna, zaciekawiona. Wzrok Clancy zaczaj się przystosowywać do ciemności. Zobaczyła, że pudełko, które Lily trzyma na kolanach, zawiera jakąś książkę i listy; córka Annabelle rozłożyła na łóżku stare fotografie. Wydawało się niezrozumiałe, po co to zrobiła, bo chora nie wykazywała nimi żadnego zainteresowania. - Tata był dla mnie dobry. I wiesz, zawsze pozostanie dla mnie ojcem. - Lily zaczęła cicho płakać. - To, co spotkało mojego prawdziwego ojca, to był wypadek. Nie wiedziałaś, co robisz. Przeszłaś zbyt wiele. To nie była twoja wina. Przez tyle lat zdołałaś zachować normalność. Nic dziwnego, że patrząc na mnie, widziałaś wszystkie te straszne rzeczy, które cię spotkały. Nie miałaś pojęcia o wychowaniu dziecka. A ja ci tego nie ułatwiałam. Teraz to rozumiem, mamo. Wiem, że tata i dziadek Dewey przez wiele lat pomagali ci wszystko ogarnąć. To nie ja powinnam ci wybaczyć. Dałaś sobie radę najlepiej, jak umiałaś. To ja ciebie powinnam prosić o przebaczenie. Słów było zbyt wiele. Annabelle wzdrygnęła się lekko. Ujęła dłoń córki i przytuliła do swojego policzka. Nad pokojem zapadła cisza niczym lekka zasłona.

Nawet Ernest milczał. Clancy wstrzymała oddech. - Kocham cię, mamusiu - szepnęła w końcu Annabelle, wciąż z zamkniętymi oczami. Po jej twarzy stoczyła się jedna jedyna łza. - Lily - poprawiła ją córka i dodała: - Ja też cię kocham. - Lily - powtórzyła matka. Nagle wyciągnęła ręce i ją objęła. - Możesz mi wybaczyć? - pytała błagalnie Lily. - Czy kiedyś mi wybaczysz? - Tak - szepnęła Annabelle. - Kocham cię, mamusiu. Lily opuściła głowę na łóżko i zaczęła gwałtownie szlochać. Jej ramionami wstrząsało drżenie. Wydawała się krucha, niemal dziecinna. Ernest wstał ze swojego miejsca i stanął za nią, nie wiedząc, co robić. Wyciągnął rękę, chcąc dotknąć głowy płaczącej kobiety, lecz jego dłoń zawisła w powietrzu, a potem opadła. Annabelle miała zamknięte oczy, jej oddech stał się urywany. Pielęgniarka usłyszała kroki na korytarzu. - Clancy... - zaczął Carlos. - Gdzie jesteś? Jego głos odbił się echem. Lily poderwała gwałtownie głowę i odwróciła się w tej samej chwili, kiedy pielęgniarka wymykała się z pokoju. - Ćśśśś, czego chcesz? - syknęła Clancy. - Co ty wyprawiasz? - spytał, nie zniżając głosu. Przeniósł wzrok z niej na drzwi pokoju Annabelle, po czym znowu spojrzał na pielęgniarkę. - Nic! O co chodzi, Carlos? W tym momencie Clancy uświadomiła sobie, że płacze. Ze złością zaczęła ocierać łzy z twarzy. - Co się stało? Umarła? - szepnął, nagle pełen szacunku. - Nie. Nic, to drobiazg. Czemu mnie wołałeś? - odparła rozzłoszczona. - Ty... płaczesz? - spytał z niedowierzaniem. – Super pielęgniarka płacze? - Zamknij się - burknęła, wracając do stanowiska w sali dziennej; w tej samej chwili zadzwonił telefon. Minęła godzina, zanim córka Annabelle wyszła z pokoju z Ernestem, który dreptał posłusznie jej śladem. Odwróciła się i ujęła go za ręce. Uśmiechnął się, jakby ten prosty gest znaczył, że wszystko w porządku. Powiedziała coś do niego cicho; skinął głową, patrząc na Lily z pytającym wyrazem twarzy. Clancy starała się nie zwracać na to uwagi. Próbowała odwrócić wzrok, ale było za późno. Lily Storm przywołała ją gestem z drugiego końca sali. Wyrzuty sumienia przeszyły Clancy niczym błyskawica.

Czy tamta się zorientowała, że pielęgniarka podsłuchała rozmowę ukryta w cieniu? Zawstydzona ruszyła w stronę kobiety, wymijając krążących pacjentów. - Z mamą nie jest dobrze - oznajmiła po prostu Lily. - Wiem ojej sercu. I o innych dolegliwościach. Lekarze w szpitalu uprzedzali, że nie powinnam się spodziewać, by mogła... Clancy czekała. Nie padło żadne pytanie, na które mogłaby odpowiedzieć. Popatrzyła uważnie na Lily i dostrzegła, że jej twarz wciąż jest wilgotna i opuchnięta od płaczu. Odruchowo uniosła dłoń ku własnej. Skórę miała suchą. Sprawiała profesjonalne wrażenie. - Chcę wiedzieć tylko jedno. - Lily spojrzała jej w oczy. - Czy choroba... cokolwiek jeszcze jej pozostawiła? Czy matce coś zostało? To znaczy, ile ona rozumie w tej chwili? - W jakim sensie dokładnie? - spytała Clancy. Pytanie było zbyt ogólne, zbyt mgliste - nie dało się na nie odpowiedzieć. Pielęgniarka patrzyła, jak oczy tamtej kobiety napełniają się łzami. - To znaczy, czy ona w ogóle mnie poznaje? Myśli pani, że kiedy nazywa mnie mamusią, to tylko dlatego, że zapomniała mojego imienia? - Oczy miała wielkie, proszące. - Oczywiście, że wie, że to pani. Wciąż wie, z kim rozmawia. Poznaje własną córkę. Mówi „mamusiu" tylko dlatego, że tak jej łatwiej. Clancy mówiła najbardziej przekonującym tonem. Zaskakując nawet samą siebie, wyciągnęła ręce i szybko objęła Lily. - Poznaje panią. Matka panią zna. Oczywiście, że tak. Naprawdę. Kiedy Lily wróciła do pokoju Annabelle, pielęgniarka jeszcze parę chwal stała w miejscu, patrząc, jak jej pacjenci meandrują i dryfują w przestrzeni. Wyobraziła sobie, jak wykuwa w bloku steatytu lub marmuru istotę ich egzystencji. Zrobi to. Może zacznie dzisiaj po pracy. - Kłamczucha - rozległ się za nią głos Carlosa. Odwróciła się; mężczyzna patrzył na nią, kręcąc głową. - Wiesz, że Annabelle nie odróżnia już ludzi. Po co jej to powiedziałaś? Strasznie się zaangażowałaś. Nawet nie umiałaś się zamknąć. - Skąd mam wiedzieć, ile rozumie Annabelle? W żaden sposób nie mogę wiedzieć, jakie uczucia, wykraczające poza słowa czy rozpoznanie, zdołają zachować matki dla swoich córek. To coś jakby, bo ja wiem, duchowa więź czy

coś - odpowiedziała cicho, nie patrząc na niego. - Zostaw mnie w spokoju. Powtarzałam ci tysiące razy, że nienawidzę, jak próbujesz być moim sumieniem. - Nagle zrobiłaś się strasznie metafizyczna. Dziwne. Ale ciekawe - rzucił prowokująco, ale na jego twarzy malowała się troska. - Czyżbyś nagle zmiękła? - Nie masz nic do roboty? Wiedziała, że na nią też czeka praca. Otrząsnęła się z emocji, jakby były kroplami deszczu na jej fartuchu, i ruszyła dalej korytarzem.

Bądź jak ten ptak Który w przelocie siada Na mgnienie na gałęziach zbyt wiotkich I czując, jak się uginają Śpiewa nadal Bo wie, że ma skrzydła WIKTOR HUGO

Rozdział 18

LILY

Silosy na zboże na wschodnim skraju miasteczka Beau Lakę w Minnesocie rzucały długie błękitne cienie na walące się domy przy ulicy Petuniowej. Tory kolejowe biegły tak blisko, że cud, iż budynki nie rozpadły się przed wieloma łaty. Lecz wciąż stały. Kiedyś były piękne: piętrowe wiktoriańskie wille z kunsztownymi kratami i wi-trażowymi oknami. Ktoś pomalował je na pastelowy róż, zieleń i żółć, próbując zachować ich charakter. Z czasem jednak farba złuszczyła się i odpadła, odsłaniając nagie drewno niczym kości. Do każdego domu wprowadziły się po dwie lub trzy rodziny, wynajmujące mieszkania tanio i bez umów. Stare modele samochodów, zaparkowanych na żwirowanych podjazdach, podkreślały tylko aurę zaniedbania. Nikt nie dbał tu o nic. Z czasem przejeżdżające pociągi zmienią domy w pagórki obrzeżające ślepą uliczkę, a zardzewiałe samochody przeobrażą się w stosy bezużytecznego metalu. Po przeciwnej stronie ulicy, na brzegu niewielkiego bezimiennego jeziora otoczonego topolami zamieszkiwały gęsi kanadyjskie. Lądowały co rano z szumem skrzydeł i głośnym gęganiem, by szukać ziarna rozsypanego z ciężarówek podjeżdżających pod silosy. Pod koniec dnia ich paplanina przypominała coraz bardziej drwiące starcze głosy natrząsające się ze zrujnowanych domów. Upartych domów, niechcących się poddać pociągom i

upływowi czasu. Słońce właśnie zaczynało zapadać za jezioro, kiedy Lily zaparkowała wynajęty samochód pod olbrzymią jodłą przy ulicy Petuniowej. Wyłączyła silnik i odchyliła oparcie fotela. Na błękitnym niebie rozlewał się krwawy róż. Spojrzała w górę na okna budynku z numerem sześćset trzydzieści jeden i zobaczyła zachodzące słońce odbite w szybach. Zasłony były częściowo zaciągnięte. Ani śladu życia. Uznała, że w domu nikogo nie ma. Nie pozostawało jej nic innego, tylko czekać. Naciągnęła na głowę kaptur kurtki i skrzyżowała ręce na piersi. Oddech wydobywający się z jej ust pokrył mgiełką szyby samochodu. Mimo połowy maja wciąż było zimno. Minął rok, odkąd Lily przywiozła matkę do Minnesoty na poszukiwania czerwonego pudełka. Rok od niespodziewanego wypadku ojca. Wciąż czuła się senna po długiej jeździe z Teksasu. I wciąż towarzyszył jej nieznośny ból, niczym drapieżnik podążający w ślad za ofiarą. Annabelle odeszła. Jej pęknięte serce przestało bić. Zmącony mózg przestał niszczyć sam siebie. Lily sprzedała dom rodziców w Teksasie i swój Kram Ogrodniczy. Na dobre rozstała się z eksnarzeczonym. Wyjeżdżała z nadzieją, że otrząśnie się z melancholii, która ogarnęła ją po śmierci matki. Na niebie lawendowy odcień zaczął ustępować głębokiemu granatowi nocy. Temperatura spadała wraz z gasnącym światłem. Powietrze zrobiło się rześkie i zimne. Lily zadrżała. Zatarła dłonie i chuchnęła na nie ciepłym oddechem. Jazgot gęsi przycichł, jakby zapadająca ciemność okryła je niczym koc. Samotna latarnia paliła się z brzęczeniem, rzucając przyćmione żółte światło na pastelowe domy, kiedy stary chevrolet pikap wjechał na podjazd domu pod numerem sześćset trzydzieści jeden przy ulicy Petuniowej. Lily obserwowała mężczyznę, który otworzył drzwi furgonetki, ignorując zgrzytliwe protesty zardzewiałych zawiasów. Na ziemię sfrunął, migocząc, pomarańczowy popiół z papierosa, pojawił się obłoczek dymu i dał się słyszeć suchy kaszel. Przybyły długą chwilę siedział w szoferce, spoglądając w niebo z dłonią na klamce drzwiczek. W końcu spuścił obie stopy na ziemię i obrócił się, by zabrać sześciopak

piwa. Przetarł oczy, a potem kark, zdjął bejsbolówkę i wrzucił ją do środka. Po kolejnym ataku kaszlu zatrzasnął drzwi, stanął obok furgonetki i znowu podniósł wzrok na niebo usiane teraz drobnymi gwiazdami. Spojrzał w stronę gęgających cicho gęsi i zaczął rozcierać szyję. Lily zsunęła się niżej w fotelu, modląc się, by jej nie zauważył. Przyglądała się, jak szukał kluczy, a potem otworzył drzwi i zniknął we wnętrzu zrujnowanego, ciemnego domu. Minęło całe pięć minut, zanim zapalił światła - nagie żarówki zawieszone u sufitu. Jego cień tańczył w pomieszczeniach, do których wchodził. Potem światła zgasły kolejno, zastąpione przez błękitny poblask telewizora wypełniający pokój na parterze. Mężczyzna nie zadał sobie trudu, by opuścić roletę. Lily widziała, jak tamten otwiera butelkę, zapala papierosa i zapada się w wyściełany fotel, opierając stopy na stoliku kawowym przed sobą. Obserwowała, gdy oglądał telewizję, sącząc piwo i wciągając dym z papierosa. Wszystko wskazywało, że zaśnie, a następnego dnia przebudzi się akurat w porę, by zdążyć do pracy w sklepie żelaznym. Był przystojny. Wysoki i szczupły, o siwiejących włosach i ciemnych oczach. Z jego sposobu chodzenia przebijała pewność siebie wskazująca, że swego czasu był kimś ważnym. Co się wydarzyło?, zastanawiała się Lily. Co takiego mogło się wydarzyć, że trafił do tego samotnego domu przy ślepej uliczce obok silosów na zboże, bezimiennego jeziora i jazgoczących gęsi, by pić piwo długo w noc? Co z nim będzie? Czy już nic więcej go nie czeka? Czy pewnego dnia zostanie znaleziony w wyściełanym fotelu z piwem w ręce, przed telewizorem nadającym kolejną powtórkę sitcomu Kocham Lucyl Lily pomyślała o swoim ojcu Stanleyu. O jego niewyczerpanych zapasach książek, entuzjazmie dla przygód na łonie przyrody i miłości do nauczania. O jego bezwarunkowym uczuciu do Annabelle i umiejętności tuszowania jej problemów emocjonalnych. O miłości do niej, Lily, jego córki. Córki niebędącej jego biologicznym dzieckiem, lecz właśnie z tego powodu tym droższej. Stanley chciał o tym powiedzieć Lily, lecz Annabelle się nie zgodziła. Przerażało ją to. Jak gdyby przez ujawnienie tego faktu córka mogła się zmienić w przestępczynię. Lub gorzej jeszcze, stać się kimś pozbawionym wszelkiego znaczenia, zrujnować swoją przyszłość. Stać się taka sama jak ten

mężczyzna, jej stryj Frankie, który siedział, gapiąc się w telewizor i popijając piwo w walącym się domu na wschodnim skraju miasteczka Beau Lakę w Minnesocie. Lily przygotowała sobie, co powie Frankiemu. Co powie w chwili, gdy mężczyzna otworzy jej drzwi. Przećwiczyła kilka razy, jak mu się przedstawi. Powie: moi rodzice nie żyją. Nie mam żadnych krewnych. Pański brat był moim ojcem. Pomyślałam sobie, że... Moja matka zamordowała pańskiego brata. Ogromnie mi przykro. Bardzo tego żałowała. Ale pochodziła ze strasznego, pełnego przemocy domu. To jej rodzice zawinili. Przez nich stała się psychotyczką. Byli ludźmi niezrównoważonymi psychicznie. Więcej, zbrodniarzami. Zamordowali jej starszą siostrę. Matka była jeszcze dzieckiem, ale znajdowała się w łódce widziała, jak to się stało. Zawsze się bała. Właściwie obawiała się wszystkiego. Pomyślałam tylko, że być może... Okrągły księżyc wynurzył się wolno z otchłani błękitnej nocy. Gęsi umilkły. Powietrze z chłodnego stało się lodowate, północny wiatr zaczął smagać silosy na zboże. Lily przekręciła kluczyk w stacyjce. Nie oglądając się za siebie, opuściła ulicę Petuniową. Do rana wiatr zmienił kierunek, przynosząc ciepłe powietrze z południa. Lily odsunęła zasłony i otworzyła wszystkie okna chaty, pozwalając, by słońce tańczyło po pokojach. Bryza z południa wirowała po domu, przepędzając ciemności. Przepędzając stare demony. Napełniając świeżym powietrzem dom, który miał teraz należeć do Lily. Zaparzyła mocną kawę i siedziała, popijając ją na plaży, zapatrzona na roziskrzone jezioro przed sobą. Błękitną przestrzeń znaczyły maleńkie białe plamki słonecznego blasku. Jak diamenty albo perły podskakujące na powierzchni wody, pomyślała. Zupełnie jak drobne perły. Hazel, siostra jej matki, zaledwie nastoletnia i w ciąży, została wywieziona łódką na środek tego jeziora przez dziadków Lily. Może właśnie z tego miejsca. Kazali jej wyskoczyć za burtę i płynąć do brzegu. To miała być kara. Nie zdołała jednak tam dotrzeć. Odległość okazała się zbyt duża, woda zbyt zimna. Władze uznały jej utonięcie za wypadek. Wkrótce całe zdarzenie uleciało wszystkim z pamięci.

Wszystkim prócz Annabelle, małej siostry Hazel, która tamtego dnia siedziała w łodzi i patrzyła na to, nie rozumiejąc. Pojęła dopiero wiele lat później i wówczas groza tamtego wspomnienia zmroziła ją, zamknęła w niekończącym się koszmarze. Lily się wzdrygnęła. Musi minąć jeszcze wiele czasu, zanim to wrażenie osłabnie. Dzisiaj jednak zamierzała zacząć od nowa. Pojedzie do miasteczka, spotka się z Tess, przyjaciółką z dzieciństwa, i zjedzą razem śniadanie w Szarym Świcie, rozmawiając o swoich nadziejach i marzeniach. Zobaczy Willa Larsona, Sama i Teddy'ego Olsonów oraz całe nowe pokolenie mieszkańców, którzy już nie wiedzieli, że jej dziadkowie mieszkali kiedyś w Cattails End. Nie wiedzieli też o chorobie, która dopadła jej babkę, matkę i być może pewnego dnia dopadnie także Lily. Po prostu zacznie od nowa. Odrzuci całe zło, jakie dotknęło Annabelle. Pół godziny później weszła do Szarego Świtu, gdzie przywitał ją aromat pieczonego chleba i świeżo zaparzonej kawy. Od razu zauważyła Tess. Teddy siedział naprzeciw matki w boksie w głębi, zwrócony twarzą do wejścia. Uśmiechnął się szeroko i pomachał, kiedy Lily podchodziła do ich stolika. - Lily! - Tess zerwała się i objęła przyjaciółkę. - Nie wiedziałam, że tak szybko zamierzasz się zjawić. Czemu nic nie powiedziałaś? Myślałam, że przyjedziesz dopiero po sprzedaniu sklepu. - Już go sprzedałam - odparła, wsuwając się do boksu obok Teddy'ego. Rozejrzała się po restauracji, zauważając nowe obrazy na ścianach. - To twoje prace? - Częściowo. - Teddy zerknął na nie z umiarkowanym zainteresowaniem. - Ale to stare rzeczy. W przyszłym miesiącu mam indywidualną wystawę w Minneapolis. Same nowe obrazy. - Naprawdę? Jej! - Poklepała go po ramieniu, nagle uświadamiając sobie, że syn Tess nie jest już małym chłopcem. - Gratuluję. - Zamów coś sobie. Została z ciebie skóra i kości. - Tess podała jej kartę i dodała szybko: - Ale wyglądasz świetnie. Naprawdę świetnie. Więc u ciebie wszystko w porządku? - Wspaniale. Mam się absolutnie wspaniale. A wy? - Lily zwróciła uwagę na tłum klientów, których nie widziała nigdy wcześniej. - Mnóstwo tu ludzi dziś rano. To z powodu soboty?

- Ptaszki wróciły z zimowisk na południu. - Tess wzruszyła ramionami. - No wiesz, sezon turystyczny nad jeziorem zaczyna się w okolicach Dnia Pamięci. Lily wiedziała doskonale. Uśmiechnęła się w duchu, myśląc, że kiedyś ją także zaliczano do letnich gości. - Hej, muszę lecieć - oznajmił Teddy, zerkając na zegarek. - Dzisiaj rano mam zacząć malowanie muralu obok biblioteki w Beau Lakę. Fajnie było zobaczyć cię znowu, Lily. Do zo. Obie kobiety patrzyły, jak wychodzi, mijając się z Willem Larsonem, który wynurzył się zza wahadłowych drzwi prowadzących do kuchni. Na widok Lily ruszył w jej stronę, lawirując między stolikami. - Co słychać? - Jego powitalny uśmiech zbladł szybko, zmieniając się w wyraz współczucia. - Tak mi przykro z powodu twojej mamy. Ciężki rok dla ciebie. Radzisz sobie jakoś? - Pewnie. Tak, wszystko w porządku. - Uśmiechnęła się. - To fajnie. Długo zamierzasz... - zaczął, ale umilkł, gdy zawołał go któryś z gości od innego stolika. - Kurczę, straszny ruch dziś rano. Podeślę kelnerkę, żeby wam przyniosła kawę i mufinki prosto z pieca. I wszystko inne, na co macie ochotę. Pogadamy później, okej? - Jasne, okej. - Patrzyła za nim, gdy się oddalał, po czym zwróciła się do Tess. - Kelnerkę? -Aha. Zatrudnia teraz kobietę do pomocy -wyjaśniła przyjaciółka. Wyobrażasz sobie? Restauracja zrobiła się naprawdę popularna. Otarła usta serwetką i odsuwając talerz, uniosła w górę filiżankę, by przywołać kelnerkę, która szybko podeszła do ich boksu z dzbankiem kawy i tacą babeczek. Lily piła wolno, rozkoszując się gorącym napojem. Czuła, jak melancholia i przygnębienie, które towarzyszyły jej przez ostatnie miesiące, zaczynają się rozwiewać. - Więc sprzedałaś sklep? Nie mogę uwierzyć - odezwała się przyjaciółka. Błękitne oczy miała szeroko otwarte i dziecinne jak zawsze. Od dnia narodzin jej życie było zakotwiczone w miasteczku. Wszyscy ją uwielbiali. Trudno było nie kochać Tess. - Znalazłam inną pracę - wyjaśniła Lily. - Naprawdę? Gdzie? Jaką? - dopytywała się Tess. Strzepnęła okruchy ze stolika

na podłogę. - W Beau Lakę. Jestem nową redaktorką „Beau Lakę Daily News". - Lily uśmiechnęła się szeroko. Było to dla niej idealne zajęcie. Gdyby tylko Annabelle mogła wiedzieć. - Nie! Mówisz poważnie? - pisnęła Tess. - Fantastycznie. Więc przeprowadzasz się tutaj na dobre? To nie sen? - To rzeczywistość - zaśmiała się Lily. Uścisnęła rękę przyjaciółki. - To prawda. Mieszkam tu teraz na stałe. - Wspaniała wiadomość. Po tym wszystkim, co przeszłaś. - Na twarzy Tess pojawił się nagle wyraz zamyślenia. - Czy to było bardzo trudne, Lily? Pod koniec. Czy Annabelle cię poznawała? - Nie wiem. - Wróciła myślami do ostatnich dni matki. - Pamiętasz Clancy... tę pielęgniarkę? Twierdziła, że mama mnie poznaje, chociaż nie sądzę, by tak było. Ale nie jestem pewna, czy to miało znaczenie. - Clancy? Chodzi ci o tę kobietę, którą nazywałaś rudą wiedźmą? - Hm, tak, ale okazała się w porządku. Szczególnie pod koniec. - Ona chyba powinna wiedzieć, prawda? - nalegała Tess. - A co z tym doktorem? Z Ernestem? Tak miał na imię? Nadal jest tam pacjentem? Musi bardzo tęsknić za Annabelle. - Ciągle tam jest. Nie zmienił się wiele. - Lily poczuła ukłucie wyrzutów sumienia, jakby porzuciła go celowo. - Ta taksówkarka, no wiesz, Pearl... odwiedza go teraz regularnie. Doktor bardzo ją lubi. - Och. To dobrze. - Tess uśmiechnęła się krótko. - A co z psem Annabelle? Przywiozłaś go ze sobą? - Nie. Zdechł we śnie parę dni po odejściu mamy - wyjaśniła Lily, dmuchając lekko na swoją kawę. Przypomniała sobie, jak znalazła Caesara tamtego ranka, zwiniętego w wiklinowym koszu, martwego. Wybuchnęła płaczem, uświadamiając sobie nagle, jak głęboko była przywiązana do starego basseta. Matka tak bardzo go kochała. Lily położyła głowę na nieru-chomym ciele i szlochała, wspominając jego krótkie psie życie. - Mój Boże, to takie niewyobrażalnie smutne. Ogromnie ci współczuję. Jakie to dziwne, że zdechł zaraz po niej... jak gdyby jakimś sposobem wiedział. A

może jej duch po niego przyszedł? - Tess pokręciła głową na tę myśl. W jej oczach pojawił się przelotny błysk. - On był już bardzo stary, Tess. Myślę, że po prostu czuł się zmęczony. Lily poczuła, jak znowu zaczyna w niej wzbierać stary ból. Zamknęła oczy, odetchnęła głęboko i odsunęła od siebie ten temat. - A co z czerwonym pudełkiem? Co było w środku? Zajrzałaś tam chociaż? Przyjaciółka pochyliła się, opierając łokcie na stole. - Owszem. Nic ciekawego. No wiesz, jakieś stare dokumenty ubezpieczeniowe, nic ważnego. Lily utkwiła wzrok w jednym z obrazów Teddy'ego. Przedstawiał sylwetkę kobiety stojącej na pomoście i patrzącej na ulewę, która nadciągała znad pokrytego lodem jeziora. Kobieta była bez butów, tylko w skarpetkach. - Zastanawiam się, czemu w takim razie tak bardzo jej zależało, by je znaleźć powiedziała Tess. - Pewnie alzheimer namieszał jej w mózgu. Lily nadal patrzyła na obraz, wspominając poprzedni wieczór, kiedy odjechała spod domu Frankiego. Wróciła do chaty tak zziębnięta, że miała wrażenie, iż jej kości stały się lodowymi soplami. Czy to z powodu temperatury, czy też zmroziła ją świadomość, że nic już nie będzie takie jak dawniej? Rozpaliła w piecu trzaskający ogień i usiadła przy nim z otwartym czerwonym pudełkiem na kolanach. Jeden po drugim spaliła rozdzierające pamiętniki Annabelle, listy i wszystkie zdjęcia, zachowując jedynie niewielki medalion z fotografią ciotki Hazel, której nigdy nie poznała. - Tak, masz rację. - W głosie Tess, uważnie przyglądającej się twarzy przyjaciółki, brakowało przekonania, ale nie drążyła dalej. - Nazwała mnie „mamusią" - powiedziała Lily smutno. - Mamusią - powtórzyła Tess. - Myślała, że jesteś jej matką? - Tak sądzę. Lily zwróciła na nią spojrzenie. - To takie przykre. Współczuję ci. - Nie, wszystko w porządku. Mnie to wcale nie smuci. Annabelle pragnęła, aby jej własna matka w końcu się nią zaopiekowała. To naprawdę w porządku. Nawet jeśli nie zdawała sobie z tego sprawy, była w stanie to odczuć. Mogła poczuć miłość i zadośćuczynienie.

Tess nic nie odpowiedziała. Nie rozumiała. Nie mogła zrozumieć. Jej twarz, naznaczona współczuciem, wydawała się jakby starsza, niepewna. W końcu odwróciła wzrok. Słońce przebiło grubą warstwę porannych chmur i wdarło się przez okno, sięgając ich stolika i rozświetlając wszystko na swojej drodze. Lily pomyślała o wierszach i opowiadaniach, które napisała po śmierci Annabelle. Wiedziała, że włoży je do pustego czerwonego pudełka, by czekały na dzień, aż zostaną wydane albo znajdzie je ktoś inny. Wybaczyła Annabelle. A Annabelle, w krótkim przebłysku jasności pośród morza chaosu, wybaczyła własnej matce. Wszystko było tak, jak powinno być.