Colin Forbes 07 Fala uderzeniowa (1)

Dla Jane

OD AUTORA Wszystkie postaci przedstawione w tej książce są wytworem wyobraźni autora i nie mają żadnego związku z realnie istniejącymi osobami. Także opisana tu instytucja, World Security & Communications, nie ma rzeczywistego odpowiednika nigdzie w świecie.

Tytuł oryginału SHOCKWAVE Ilustracja na okładce TONY ROBERTS Copyright © 1990 For the Polish edition Copyright © 1992

Powieść z cyklu "Tweed" tom 7

PROLOG Tweed zamordował dziewczynę, a potem ją zgwałcił. Hob Newman dowiedział się o tym całkiem przypadkowo, o czwartej nad ranem. Wracając z przyjęcia w Londynie przez Radnor Walk, zobaczył nie oznakowane furgonetki zaparkowane przy krawężniku przed domem Tweeda. Mężczyźni w cywilnych ubraniach kręcili się w tę i z powrotem po schodkach prowadzących do wąskiego, dwupiętrowego budynku. Poruszali się szybko, jak gdyby realizując jakieś pilne zamówienie. Pod pobliską latarnią stał policjant w mundurze, ze splecionymi z tyłu rękoma. Poza tym na ulicy nie było żywego ducha. Newman zatrzymał swojego mercedesa 280E kilkanaście jardów za ostatnią furgonetką. Osłonił dłonią żarzącego się papierosa i obserwował. Wśród wchodzących do domu ludzi rozpoznał faceta z Wydziału Specjalnego, bruneta w urzędowym garniturze. Harris? Harvey? — usiłował przypomnieć sobie nazwisko. Ze stojącej przed nim furgonetki wyłonili się dwaj mężczyźni w kombinezonach. Wnieśli do domu długą plastikową torbę na zwłoki. Najwyraźniej była tu robota dla Sekcji Porządkowej. Newman wysiadł z samochodu, zamknął go i ruszył w stronę domu Tweeda. Policjant zastąpił mu drogę. — Tu nie wolno wchodzić. Najlepiej niech pan stąd odjedzie... — Znam człowieka, który tu mieszka. Co się stało? Policjant nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć. Spojrzał niepewnie na schody, na których znowu pojawił się brunet. Tak, Harvey — przypomniał sobie wreszcie Newman. Nadinspektor Ronald Harvey. Tępy biurokrata. Harvey zbiegł ze schodów prosto w kierunku Newmana. — Co pan tu robi o tej godzinie? Tweed dzwonił do pana? — A po co miałby dzwonić w środku nocy? — skontrował

pytaniem Newman. W tym momencie w drzwiach domu pojawił się Howard, szef SIS, Tajnej Służby Wywiadowczej. Ale nie był to ten nieskazitelny Howard, jakiego Newman zwykle spotykał. Tym razem pulchna, zaczerwieniona twarz tego wysokiego pięćdziesięcioletniego mężczyzny była zdeformowana szczeciną zarostu. Krzywo zawiązany krawat, zmięta koszula — wszystko wskazywało na to, że wyrwano go nagle z łóżka. Minę miał ponurą; Newman założyłby się, że Howard wciąż jeszcze jest półprzytomny. — Wejdź do środka, Bob — mruknął. — To paskudna sprawa. I w dodatku jest tu minister... Mówił wciąż, prowadząc Boba przez wąski hall i po schodach na pierwsze piętro. Depcząc Newmanowi po piętach Harvey protestował: — Chyba za wcześnie na wpuszczanie tutaj zagranicznych korespondentów! — Biorę to na siebie — rzucił Howard przez ramię, nadal wspinając się po stopniach. — Zresztą pan doskonale wie, że Newman jest sprawdzony i że dużo pracował z nami. —O jakim ministrze mówiłeś? — spytał Newman. —O ministrze bezpieczeństwa zewnętrznego. Buckmaster jest tu we własnej osobie; tylko jego mi tu brakowało. No, trzymaj się mocno, Bob. To jest tutaj... Howard wyprostował się i sztywno wkroczył do sypialni Tweeda. Było tu pełno ludzi. Newman zauważył kątem oka, że okno jest szczelnie zasłonięte. Ale jego wzrok powędrował natychmiast w stronę łóżka Tweeda, gdzie leżało „to”. Dziewczyna miała zapewne około trzydziestki. Piękne jasne włosy spływały szeroką falą na poduszkę. Leżała odsłonięta, całkiem naga; długie nogi były ciasno zsunięte. Musiała być wspaniała za życia. Ale teraz widok był okropny. Język zwisał z kształtnych warg na lewy policzek. Szeroko otwarte zielonkawe oczy patrzyły martwo w sufit. Szyja była straszliwie posiniaczona. Stojący przy łóżku człowiek w czarnym garniturze, także nie ogolony, schylił się i podniósł z podłogi czarną torbę. Lekarz — domyślił się Newman. Lekarz postawił torbę na krześle, ściągnął z dłoni gumowe rękawiczki, wrzucił je do torby i zamknął ją. — No i co, doktorze, co pan odkrył? — odezwał się Harvey.

Lekarz, niski otyły mężczyzna z przerzedzonymi siwymi włosami, spojrzał wymownie w sufit. — Na litość boską, musi pan poczekać na wyniki badań. Ja nie mam daru jasnowidzenia. — Zapewne — włączył się ktoś nowy, starannie cedząc słowa. —Ale może mi pan przecież przekazać wstępne spostrzeżenia. Czas, mój drogi, jest dla nas szczególnie ważny, jeśli wziąć pod uwagę, kim jest morderca. Newman odwrócił głowę. Na progu sypialni stał szczupły, czterdziestoparoletni mężczyzna. Gęste czarne włosy okalały jego twarz. Miał co najmniej sześć stóp wzrostu — ale nie tylko to czyniło zeń autorytet, dawało przewagę nad innymi obecnymi w pokoju. W od-różnieniu od tamtych był świeżo ogolony, a jego piwne oczy były ruchliwe i czujne. Miał na sobie drogą sportową marynarkę i nieskazitelnie białą koszulę, a w niebieskim krawacie tkwiła spinka z emblematem sławnego pułku spadochroniarzy. Lance Buckmaster, minister bezpieczeństwa zewnętrznego. Znany ze swojej dbałości o nienaganną aparycję. Również jego sposób mówienia zdradzał dobrą, prywatną szkołę. — Znasz pana ministra, Bob? — spytał oficjalnie Howard. — Tak, spotkaliśmy się już... — Doktorze, nie odpowiedział pan na moje pytanie — przerwał Buckmaster. Lekarz westchnął, potem zacisnął usta, wreszcie przemówił: — Ta dziewczyna została uduszona, a następnie brutalnie zgwałcona. Więcej nie mogę powiedzieć przed... — Wiem, przed sekcją — zniecierpliwił się Buckmaster. — Znamy tę formułę. Ale na jakiej podstawie twierdzi pan, że najpierw było zabójstwo, a dopiero potem gwałt? Dlaczego nie mogło być odwrotnie? — Ofiara mimo szczupłej budowy wygląda na osobę zręczną i silną. Gdyby broniła się w czasie gwałtu, miałaby pod paznokciami skórę napastnika. Jest jakiś minimalny ślad na palcu wskazującym — ale to wszystko. A i to trzeba jeszcze sprawdzić w laboratorium. Jeśli chodzi o mnie, to wstępne badanie jest skończone. — Doktor popatrzył na stojących w pokoju ludzi. — Jeśli panowie pozwolą, pójdę już... Skinął głową w stronę Howarda i wyszedł, nie oglądając się na

Buckmastera. Również fotograf i laborant sądowy stwierdzili, że nie mają tu już nic do roboty. Dwaj ludzie w kombinezonach starannie zawinęli ciało w płótno, ułożyli na noszach i wynieśli z pokoju. Buckmaster, splótłszy ręce za plecami, niespokojnie chodził w tę i z powrotem, potrząsając gęstą czupryną. — Dlaczego zakładacie, że to Tweed? — spytał Newman, patrząc na Howarda. — Bo to jego mieszkanie. To Harvey odpowiedział. Używając gumowej rękawiczki chwycił fajkę, która leżała na szklanej popielniczce, i wrzucił ją do przezroczystej torebki. — Palił nawet swoją fajkę, zanim to zrobił. — Mogę obejrzeć tę fajkę? — nalegał Newman. — Pełno w niej tytoniu; i tylko trochę nadpalony. — Czyli pociągnął sobie parę razy, zanim chwycił ją za szyję i zrobił całą resztę... Newman podszedł do niedużej szafy w ścianie. — Mogę tu zajrzeć? — Nie może pan — odparł Harvey. Zakleił torebkę z fajką. — A właściwie... co tam pana interesuje? — Na przykład puszka z tytoniem. — No to może rzeczywiście zajrzyjmy do środka. — Harvey sięgnął w stronę szafki urękawicznioną dłonią i otworzył drzwi. Puszka tytoniu stała spokojnie na półce. Harvey podważył wieczko. Puszka była w połowie opróżniona. Newman pochylił się i powąchał zawartość; poczuł nieprzyjemny odór stęchlizny. — Zadowolony? — Harvey zamknął wieczko i odstawił puszkę na miejsce. — A w dodatku Tweed zniknął... — Chyba uciekł, jak zrozumiał, co zrobił — włączył się Buckmaster. — Cała nadzieja, że sam skończy ze sobą. Oczywiście ani słowa o tej sprawie, Newman. Podpisał pan deklarację o tajemnicy służbowej. — A sąsiedzi? — spytał Newman. — Puścimy wiadomość, że Tweed wyjechał na kolejną inspekcję. Tweed nie utrzymuje kontaktów z sąsiadami, a oni wiedzą tylko, że jest szefem działu roszczeń w jakiejś firmie ubezpieczeniowej i że ma kupę roboty za granicą. Wiem to od

Howarda. — I chce pan utrzymać to wszystko w tajemnicy — przypomniał Newman. — To dlaczego sam pan się tutaj pokazuje; przecież wszyscy znają pana ze zdjęć w gazetach przy byle okazji... — Nie podoba mi się pański ton — głos Buckmastera stał się agresywny. — Proszę nie zapominać, że mówi pan do ministra Korony. A jestem tutaj, bo Howard do mnie zadzwonił. Zostawiłem swojego mercedesa i kierowcę dwie ulice stąd. Zresztą już wychodzę. Skontaktuję się z panem o dziewiątej rano; niech pan się postara być w swoim biurze — rzucił w stronę Howarda. Wyjął z kieszeni kraciastą czapkę golfową i naciągnął ją nisko na c/oło. Uśmiechnął się drwiąco w kierunku Newmana. — Myśli pan, że ktoś mnie rozpozna w drodze do samochodu? Wyszedł. Howard nerwowo wzruszył ramionami. — Właściwie ma rację. Zawsze chodzi z gołą głową... — przerwał, bo Buckmaster znów pojawił się na progu. — Zabawne. Nigdy nie podejrzewałbym Tweeda o taki sadyzm — rzucił i znowu wyszedł, tym razem na dobre. Howard machnął obiema rękami naraz, gestem człowieka zagubionego. — A ja nigdy nie podejrzewałbym Buckmastera o tak humanitarne myśli. Ludzie są śmiesznie poplątani... — Jak się dowiedziałeś o tej sprawie? — spytał Newman cicho. — Anonimowy telefon. Obudził mnie. „Tweed jest w paskudnych kłopotach, w swoim mieszkaniu na Radnor Walk”. Chyba tak właśnie powiedział, dokładnie... — A więc mężczyzna? Rozpoznałeś jego głos? Zastanów się, to cholernie ważne. — Nie, chyba nigdy przedtem nie słyszałem tego głosu. No więc ubrałem się szybko. Na szczęście byłem sam, Cynthia wyjechała. Dotarłem tu około wpół do drugiej. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Najpierw dzwoniłem, ale nikt się nie pokazał, więc wszedłem na górę... i znalazłem ją tutaj, na łóżku. Nikogo innego w domu nie było. Zadzwoniłem do Buckmastera, tylko tyle mogłem zrobić. Przyjechał i od razu wezwał naszą Sekcję Porządkową. Nie możemy dopuścić do publicznego ujawnienia takiego skandalu. To byłaby katastrofa dla firmy. — Kim jest... była... ta dziewczyna? — spytał Newman sucho.

Howard, wciąż jeszcze trochę nieprzytomny, spojrzał na niego uważniej. Dziennikarz był szatynem czy raczej ciemnym blondynem po czterdziestce, średniego wzrostu i silnej budowy. Nawet o tej porze sprawiał wrażenie człowieka czujnego, naładowanego energią. Brakowało tylko jego zwykłego kpiarskiego uśmiechu. — Nie mam pojęcia — odpowiedział w końcu Howard. — Chłopcy przewrócili cały dom do góry nogami, ale nie znaleźli nawet jej lorebki. Oczywiście od razu przypomnieli sobie, że żona Tweeda uciekła parę lat temu z jakimś bogatym greckim armatorem i że od tej pory nie bardzo zajmował się kobietami... — Tweed lubi dziewczyny — przerwał ostro Newman. — Parę razy zanosiło się nawet na poważny romans. A o żonie zapomniał, jak tylko zajął się pracą. Przecież wiesz. — No, tak myślałem... — Co, ty też?! To fantastyczne! — Newman klepnął się ręką po udzie. Odwrócił się, słysząc jakiś hałas przy drzwiach. To Harvey wrócił do pokoju. — Jedno wydaje mi się dziwne, panie Newman — zaczął oficjalnym tonem. — Jakim cudem znalazł się pan tutaj o tej godzinie? — Byłem na przyjęciu u Ciprianiego na Strandzie; to jest lokal czynny non stop. Dla otrzeźwienia wracałem piechotą do domu, na Beresfore Road. Ale nie chciało mi się spać, więc postanowiłem pojeździć po Londynie, żeby się trochę zmęczyć. — Dosyć długi ten spacerek, pozwoli pan zauważyć — stwierdził Harvey, uśmiechając się krzywo. Newman miał ochotę mu przy-pieprzyć. — No i co z tego, do cholery? — spytał przez zęby. — Nic, przynajmniej na razie. Ale moglibyśmy sprawdzić tę pańską historyjkę. Poszukać świadków, którzy widzieli, jak pan wychodził od Ciprianiego. I posłać kogoś tą samą drogą, o tej samej porze, żeby zobaczył, ile czasu na to trzeba... — Posłać? A może sam by się pan przeleciał? — odparował Newman. — Dobrze by panu zrobiło na linię. — Dajmy spokój osobistym wycieczkom — Harvey spuścił z tonu. — Najważniejsze, gdzie teraz jest Tweed. Klęcząc na podłodze w swoim biurze — na pierwszym piętrze

centrali Secret Service przy Park Crescent — Tweed kręcił tarczą sejfu ustawiając kolejne numery szyfru, wreszcie pociągnął drzwiczki otwierając je na oścież. Żaluzje w oknach wychodzących na Regent’s Park były opuszczone, ale Tweed nie zapalił światła. Przyświecał sobie latarką. Wyciągnął jedną szufladę i wyjął z niej kilka paczek banknotów: marek niemieckich i franków szwajcarskich. Ułożył je starannie w przygotowanej obok aktówce, następnie przykrył kilkoma warstwami folderów firmy ubezpieczeniowej i czterema tanimi książkami. Zamknął teczkę, potem sejf, przekręcił parę razy tarczę szyfrową i wstał. Czterdziestoparoletni, krępej budowy, brunet, Tweed nosił na co dzień okulary w rogowej oprawie. Sprawiał wrażenie człowieka uprzejmego, o niepospolitej inteligencji. Oczy za soczewkami okularów były bystre i czujne. Ubrany był w typowy urzędniczy garnitur, solidny, nie tak jednak elegancki, jak garnitury jego szefa, Howarda. Tweed, zastępca dyrektora SIS, wyglądał jak przeciętny przechodzień, na którego nie zwraca się uwagi — i bardzo troszczył się o to, aby tak właśnie wyglądać. Przyświecając sobie nadal latarką, położył teczkę na biurku, wyjął z kieszeni pęk kluczy i dwóch z nich użył, by otworzyć specjalnie wzmocnioną prawą dolną szufladę biurka. Spod leżących tu trzech książek szyfrowych wyciągnął sześć paszportów; wszystkie zawierały jego fotografię, tyle że bez okularów, ale w każdym było inne nazwisko. Wybrał paszport na nazwisko William Sanders i wsunął go do wewnętrznej kieszeni marynarki. Pozostałe pięć ułożył płasko na dnie swojej aktówki. Zamknął szufladę i wstał. I wtedy ktoś zapalił światło w pokoju. Paula Grey, piękna asystentka Tweeda, zamknęła drzwi i oparła się o nie. Była to trzydziestoletnia osoba o kruczoczarnych włosach, kóre lśniły teraz w płynącym z sufitu świetle. Wyraźnie zarysowana broda znamnionowała stanowczość. Paula była wspaniale zbudowana: miała smukłą sylwetkę i bardzo długie nogi. Ubrana była w granatową garsonkę i białą bluzkę z wielką kokardą. Przez ramię miała przewieszony wełniany płaszcz; nic dziwnego — ten lutowy przedświt w Londynie był bardzo chłodny, prószył nawet drobny śnieg.

Mimo zaskoczenia Tweed zdołał ukryć wewnętrzne napięcie. Jego umysł pozostawał chłodny, a głos brzmiał zupełnie normalnie, gdy pierwszy zaatakował pytaniem: — Co, u diabła, robisz tu o tej porze? — Równie dobrze można by ciebie o to zapytać — ruchem głowy wskazała na stojącą koło biurka walizkę. — Wybierasz się gdzieś? Nic mi nie mówiłeś. Nie masz czasem jakichś kłopotów? Prawa ręka Tweeda powędrowała machinalnie do kieszeni w poszukiwaniu fajki. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że już od dawna nie pali, że skończył z tym paskudztwem. Tymczasem jego umysł szukał w pośpiechu jakiejś wiarygodnej odpowiedzi. — Coś mi wypadło niespodziewanie. Jadę na parę dni za granicę. Podeszła zgrabnie i z wdziękiem i położyła dłonie na jego ramionach. — To ja, Paula, pamiętasz mnie jeszcze? Przyszłam tu, bo mam swoją robotę, po prostu wstałam wcześniej. No więc powiesz wreszcie, eo się stało? — Lepiej usiądź. Otóż będę oskarżony o morderstwo i gwałt. Piękna młoda dziewczyna, której nigdy przedtem nie widziałem, leży w moim łóżku na Radnor Walk. Teraz pewnie zapytasz, czy rzeczywiś-cie to zrobiłem? — w jego głosie był tylko cień cienia emocji. Paula zacisnęła dłonie na ramionach Tweeda i potrząsnęła nim. Albo raczej próbowała potrząsnąć. Stał nieporuszony jak kamień. — Co ty, do cholery, wygadujesz? Jak możesz tak myśleć o mnie? —jej głos drżał ze zdenerwowania. Po chwili jednak opanowała się. — Czyś ty oszalał? Chcesz uciekać jak pospolity złodziej? lesteś tu wicedyrektorem, zapomniałeś? Musisz zostać i walczyć. To ly musisz badać tę sprawę. — Nie mogę. Pracowałem nad pewnym tajnym projektem. Tylko lodna osoba w firmie wie o tym oprócz mnie. Muszę pozostać na wolności, żeby pilotować ten projekt. Stawka jest ogromna — może nawet bezpieczeństwo całego zachodniego świata. Wiem, że to brzmi melodramatycznie, ale taka jest prawda. Pójdę już, Paula; muszę

łapać najbliższy samolot do Brukseli. — Dlaczego do Brukseli? Zresztą wciąż nie rozumiem, skąd pewność, że to właśnie ciebie oskarżą o ten cały pasztet. — Bo ktoś cholernie sprytnie to zaplanował. Może nawet podrzucili w moim mieszkaniu jakiś „niezbity dowód”. Nie wiem, nie miałem czasu dokładnie sprawdzić. A Bruksela?... To tylko pierwszy etap. Muszę znaleźć sobie jakąś mysią dziurę, z której mógłbym działać. Przecież zamkną mnie, jak tylko znajdą tę biedną dziewczynę. Wszystko wskazuje, że to ja zamordowałem, ja zgwałciłem. I na kogo mogę liczyć przy takich podejrzeniach, kto mi pomoże? Jestem pewien, że nikt... — Idiota ! — parsknęła ze złością. — Możesz liczyć na mnie. Jadę z tobą. Mam tu spakowaną walizkę na wszelki wypadek. A para jest zawsze mniej podejrzana niż samotny facet... — Nie ma mowy. Tweed siłą wyswobodził się z jej objęć, podszedł do stojącego przy drzwiach wieszaka i ubrał się w swój stary prochowiec. Potem sięgnął po walizkę i aktówkę. Zatrzymał się na chwilę i popatrzył na Paulę. — Ty musisz zostać. Masz tutaj ważną dla siebie pracę, nie możesz ryzykować. Zostań i pilnuj wszystkiego na miejscu. Wyszedł, starannie zamykając drzwi za sobą. Od tej chwili Tweed będzie wciąż uciekał, uciekał, uciekał. Zaczął się wielki koszmar.

Część pierwsza UCIEKINIER: TWEED 1 Tego samego ranka, o siódmej, Lance Buckmaster dotarł na Threadneedle Street, do centrali firmy, której był założycielem: World Security & Communications Ltd. Nie chcąc, by go ktoś rozpoznał, wziął samochód żony, duże volvo combi. Dwudziestopiętrowy budynek był o tej porze pusty. Buckmaster zostawił volvo w podziemnym garażu, specjalnym kluczem otworzył dyrektorską windę i pojechał na osiemnaste piętro.

Gareth Morgan, jego zastępca i powiernik, czekał na niego w dużym gabinecie, którego okna wychodziły na City. Biała mgła przesłaniała widok, nadając co wyższym budynkom widmowy wygląd. Zapowiadał się prawdziwy luty. — Udało się — Buckmaster rzucił swoją kraciastą czapkę na kanapę, przemierzył wielkimi krokami pokój i rozparł się w dyrektorkim fotelu. — Wydział Specjalny kupił wszystko, połknęli haczyk razem z żyłką i spławikiem. — A Tweed? — spytał zastępca. Gareth Morgan miał czterdzieści dwa lata, ale wyglądał na co najmniej pięćdziesiąt dwa. Przy swoich pięciu stopach wzrostu miał wyraźną nadwagę; jego ciało przypominało wielką rzepę, zadziwiająco zwinnie jednak poruszał się na małych zgrabnych stopach. Miał ciemne włosy i małe złośliwe świńskie oczka. Zawsze był starannie ogolony, co jednak tym bardziej demaskowało tłusty podbródek. Mówił z rozmyślną powolnością, wbijając wzrok w rozmówcę, jak gdyby chciał go zahipnotyzować. Był bardzo energiczny, sprytny i bezwzględny. Najlepiej określiła to kiedyś, w rozmowie z przyjaciółką, żona Buckmastera, Leonora: „Lance i Morgan dobrze pasują do siebie; to para największych w świecie łajdaków”... — Tweed zniknął, jakby zapadł się pod ziemię — uzupełnił swoją relację Buckmaster. — I właśnie na to liczyliśmy: że będzie uciekał. — Tego człowieka nie można zlekceważyć — odezwał się ostrzegawczym tonem Morgan, zapalając cygaro. — Pewnie pojechał na Kontynent... — To tylko ułatwi ci robotę. W całej Europie są przecież biura WS&C z dobrze wyszkolonym personelem. Powierzam ci tę operację. Znajdziesz Tweeda i zlikwidujesz go. Najważniejsze, żeby to wyglądało na wypadek... Morgan wydął wargi w charakterystycznym grymasie. — Chcesz, żebym osobiście tam pojechał? A mój kramik tutaj? Jak zostałeś ministrem, mianowałeś mnie naczelnym dyrektorem. Pamiętasz? — Ty lubisz ruch — powiedział Buckmaster tonem nie znoszącym sprzeciwu. — Zresztą to należy do zadań dyrektora:

lecisz do Europy, odwiedzasz kierowników biur, robisz małą lustrację i wracasz. Taki szef wahadłowiec, jak Kissinger, rozumiesz, Gareth? — Spojrzał na zegarek. — Ja też nie powinienem tu siedzieć. Jadę zaraz do ministerstwa. Morgan przejechał grubym paluchem po brodzie, pyknął dymem z cygara. Tak, Buckmaster ma rację, nie powinien pokazywać się w tym budynku. Kiedy dostał nominację na ministra, przekazał swój udział żonie, Leonorze. Morganowi spodobało się także porównanie z Kissingerem. To przemawiało do jego ambicji. Dobrze, będzie „wahadłowcem”; polata sobie służbowym odrzutowcem firmy. — Ale będę tu często wracał. Myślę, że Leonora robi się trochę za bardzo aktywna, jak na przewodniczącą rady, zanadto ciekawa. I za dużo gada z tym księgowym, Tedem Doyle’em... — Ciekawa? A co ją tak interesuje? — Liczby; bilans spółki. Na razie trzymam ją z daleka od tajnych dokumentów. Ale właśnie: kiedy będzie te pięćdziesiąt milionów funtów pożyczki? Nie mogę w nieskończoność blefować wobec władz miejskich. — Już niedługo. I zgubiłeś jedno zero. Bo to będzie pięćset milionów. — Aż tyle? — Morgan zdołał ukryć wrażenie, jakie to na nim zrobiło. — Będzie można znowu dobrze rozkręcić biznes. Tylko gdzie ty dostaniesz tyle forsy? Buckmaster wstał, włożył czapkę na głowę. — Zostaw to mnie. A sam zajmij się Tweedem. I to szybko... — To może potrwać, Tweed to nie byle kto — ostrzegł Morgan. — Tylko żeby nie trwało zbyt długo. Nasz termin się zbliża. Leć na Kontynent jeszcze dzisiaj. Idę... Po wyjściu szefa Morgan przez dłuższą chwilę siedział wciśnięty w skórzany fotel; jego tłuste cielsko przelewało się przez poręcze. Myślał o długiej drodze, jaką przeszedł, odkąd jako początkujący ochroniarz związał się z Buckmasterem. Pamiętał, jakby to było wczoraj, ogłoszenie w „The Times”: „Potrzebny doświadczony adadministrator dla nowej agencji ochrony...”. Zadzwonił z Cardiff pod numer podany w ogłoszeniu. To Buckmaster podniósł słuchawkę. Potraktował Morgana niezbyt życzliwie.

Nie wiem, czy ma pan to doświadczenie, o które nam chodzi... Ale ja już mam w garści bilet pierwszej klasy z Cardiff do Londynu. Dzwonię z dworca. Ekspres odchodzi za pięć minut — widzę go z tej budki. Niech pan mi poświęci kwadrans rozmowy, a na pewno pan mnie przyjmie. Jak nie — wychodzę z pańskiego biura i nigdy więcej się nie pokażę. Teraz mam już tylko cztery minuty do odjazdu pociągu... Ten śmiały blef poskutkował. Buckmaster ostrzegł tylko, że nie zwróci mu pieniędzy za bilet. Morgan nie protestował. Wsiadł do eksresu na dwie minuty przed odjazdem. Ale argumentem decydują-cym okazał się wyczyn Morgana w Cardiff, parę dni wcześniej. O tym niezwykłym udaremnieniu napadu na bank pisała nawet londyńska prasa. Zamiast, jak to zwykle czynią strażnicy bankowi, podróżować karetką z pieniędzmi, Morgan zaczaił się w okolicy banku, którą poprzedniego dnia dobrze sobie obejrzał. Rano, uzbrojony w kij baseballowy, ukryty pod cywilnym płaszczem, czekał w alejce prowa-dzącej do służbowego wejścia. Kiedy przenoszono pieniądze z karetki do banku, z zaparkowanego obok samochodu wyskoczyło dwóch ludzi. Za nimi pojawił się Morgan. Pierwszemu, uzbrojonemu w pistolet maszynowy, roztrzaskał kijem czaszkę; drugiemu połamał kolana, zanim ten zdążył użyć swojego automatu. Podczas spotkania w Londynie Buckmaster powiedział mu, że zakłada nową agencję ochrony, specjalizującą się w przewozie cennych ładunków. Początkowo chciał zresztą spławić Morgana — dopóki nie przypomniał sobie o udaremnionym napadzie w Cardiff. Czując szansę, Morgan rozgadał się; mówił z pasją i miną człowieka, który wie wszystko: — Rutyna! To rutyna gubi solidne stare firmy. Jeżdżą ciągle tymi samymi trasami albo używają charakterystycznych, łatwo rozpoznawalnych furgonetek. Nasze pojazdy muszą być różnych typów i rozmaicie pomalowane, a informacje o miejscu przeznaczenia ładunku kierowca może dostać dopiero w momencie wyjazdu z bazy — a i to szyfrem, bezpośrednio od pana lub ode mnie. Musimy też odbywać lipne kursy, dla zmylenia zwiadu profesjonalnych bandytów. I chciałbym osobiście zatrudniać wszystkich pracowników — mam nosa do tych rzeczy, każdego drania wyczuję od razu... Zainstalujemy swoich informatorów w gangach, taki mały kontrwywiad... A w niektórych

krajach na Kontynencie możemy użyć nawet twardszych metod... —Kontynencie? —Buckmaster, który zwykle dominował w rozmowach był wyraźnie przytłoczony rozmachem wizji Morgana. — Oczywiście. — Nie zapalone cygaro tkwiące w zębach Morgana poruszało się gwałtownie na wszystkie strony. — Przecież myślimy o instytucji międzynarodowej. Najpierw Europa, potem Stany... — A kiedy mógłby pan zacząć? — spytał w końcu Buckmaster. — Jako pańska prawa ręka — natychmiast. Walizkę z rzeczami mam ze sobą. Czeka w korytarzu. Buckmaster zatrudnił go natychmiast. I nigdy nie żałował tej decyzji. To Morgan zaproponował nazwę World Security & Communications. A wszystko to było dwadzieścia lat temu. Dopiero wiele lat później Buckmaster zaczął interesować się polityką; został najmłodszym posłem w Izbie Gmin, pozostawiając Morganowi kierowanie największą w świecie agencją ochrony. Bo przez wszystkie te lata agencja rozwijała się wielkimi krokami. A przecież — pomyślał Morgan, wiercąc się w fotelu — doradzałem więcej ostrożności. Więcej troski o utrwalenie tego, co już osiągnięte; ale Buckmaster był nienasycony. Otwierał coraz więcej biur w wielu krajach. Za dużo i za szybko. — Ale któregoś dnia ja zgarnę cały ten kram — powiedział do siebie. — Chyba że przedtem się rozleci. Bo Morgan zdołał już wykupić kontrolny pakiet akcji spółki — oczywiście przez podstawionych ludzi. Na całym świecie była tylko jedna osoba, którą się naprawdę interesował. Nazywała się: Gareth Morgan. Przeciągnął się i głośno ziewnął. Całą tę noc spędził na nogach. Ale była sprawa ważniejsza niż sen. Tropienie Tweeda. 2 Tweed działał szybko. Zdążył na pierwszy w tym dniu samolot Sabeny do Brukseli; na londyńskim lotnisku wylegitymował się paszportem Williama Sandersa. W stolicy Belgii pojechał taksówką na bulwar Waterloo, do hotelu „Hilton”. Zgłosił się do recepcji business--class na osiemnastym piętrze i wynajął apartament na dwunastym. Zostawił walizkę w pokoju i wyszedł z hotelu. Wynajął BMW u Hertza, okazując prawo jazdy na nazwisko William Sanders. Zaparkował samochód w podziemnym

garażu w pobliżu hotelu. Mógł skorzystać z garażu „Hiltona”, ale byłoby to niebezpieczne w razie potrzeby nagłej ucieczki. — Naprawdę myślisz, że uda nam się zniknąć? — spytała Paula, kiedy wracali do hotelu. — Jeśli ciągle będziemy w ruchu... Towarzystwo Pauli Grey było elementem, którego przedtem nie przewidywał. Paula wzięła z biura swoją walizkę i pojechała za nim taksówką na lotnisko. Kiedy w kantorze Sabeny kupował bilet powrotny business-class, odniósł wrażenie, że ktoś go śledzi. Obejrzał się: Paula stała tuż za nim. — Powrotny business-class do Brukseli — poinformowała hostessę. Z biletem w garści ponownie ustawiła się tuż za nim przy wyjściu do samolotu. Tweed nie mógł się temu sprzeciwić: wokół stali ludzie, a jemu bynajmniej nie zależało na tym, by zwracać na siebie uwagę. Odezwał się dopiero wtedy, kiedy usiedli obok siebie w na wpół pustym samolocie. — Co ty wyprawiasz? — Jadę z tobą. Powiedziałam ci przecież. W biurze. — Nie możesz być ze mną. Są sprawy, o których nie wiesz. Narażasz się na cholerne niebezpieczeństwa. — Już mi się zdarzało. Pamiętasz Rotterdam na przykład? — Chcę, żebyś wróciła do Londynu pierwszym samolotem. Powtarzam: jestem pospolitym zbiegiem ściganym za morderstwo i gwałt. To bardzo niemiłe uczucie, zapewniam... — A więc potrzebujesz każdej pomocy, na jaką możesz liczyć. W biurze mówiłeś o jakimś tajnym projekcie. To dlatego musisz się ukrywać? — Tak. I nie pytaj mnie o to więcej. — Ale nie zostawię cię tak — ostrzegła. — Później powiesz mi, co się naprawdę stało tej nocy. Najpierw musimy się zastanowić, co robić dalej: dokąd jechać i komu możemy zaufać. Tweed, choć instynktownie prawidłowo reagował na zagrożenie, wciąż jeszcze był w szoku. Natomiast Paula — musiał przyznać — myślała, jak zawsze, jasno i precyzyjnie. Jednym krótkim zdaniem podsumowała wszystko, co stanowiło jego główny i najpilniejszy problem. Po raz pierwszy zawahał się, czy istotnie powinien ją odprawić. Natychmiast wyczuła to wahanie.

— No więc, na początek, do kogo możemy się zwrócić? — Do nikogo — stwierdził ponuro. — Absolutnie do nikogo. Jak tylko domyślą się, że wyjechałem z kraju, zaalarmują wszystkie moje kontakty, że jestem spalony. — Myślisz, że taki na przykład Kuhlmann, główny inspektor Niemieckiej Policji Federalnej, da się nabrać na coś tak absurdalnego, że ty miałbyś być mordercą i gwałcicielem? — Nie będzie miał wyboru... Tak rozmawiali aż do momentu lądowania w Belgii. Paula podsuwała kolejne pomysły i możliwe wyjścia. Tweed odrzucał wszystkie z niezwykłym u niego pesymizmem. Jego nastrój zmienił się dopiero w Brukseli, kiedy zabrał się do konkretnych działań: rezerwował pokój w hotelu, wypożyczał samochód. Po powrocie do „Hiltona” poszli prosto do swojego apartamentu. Tweed nie chciał wynajmować wspólnego pokoju, ale Paula przekonała go: — Jeśli wezmę oddzielny pokój, będę pewnie musiała okazać paszport. A przecież te psy gończe będą szukać Pauli Grey, jak tylko się dowiedzą, że ja też zniknęłam. Znajdą mój ślad — i już cię mają. Zresztą, jeśli w tym hotelu nie ma podwójnych łóżek, to mogę spać na kanapie. — Tu są podwójne łóżka, o ile pamiętam z ostatniego pobytu — stwierdził surowo Tweed. — No, nie bądź taki pruderyjny. Skoro uznałeś, że mogę uchodzić za twoją żonę... To Paula pierwsza pomyślała o dalszej drodze. Kiedy wracali do hotelu, zniknęła na chwilę w jakimś butiku; wróciła z kopertą pełną map drogowych Michelina z różnych rejonów Europy. „Przydadzą się” — skomentowała krótko. Parę minut później Tweed podziwiał przez hotelowe okno panoramę miasta. W pobliżu wznosiła się potężna kopuła Pałacu Sprawiedliwości — budowli rozleglejszej nawet niż bazylika Świętego Piotra w Rzymie. Ten widok wprawił go w wisielczy humor. — Jak mnie tu złapią, to pewnie wyląduję właśnie tam... — Och, zamknij się! Lepiej popatrz razem ze mną na te mapy. W którym kierunku ruszymy? — Najlepiej byłoby do Szwajcarii. — Tweed otrząsnął się z czarnych myśli i, pochylony nad Paulą, zaczął studiować mapę.

Znów udzieliła mu się jej energia, ustąpił zdradziecki bezwład myśli. — Muszę zaryzykować kontakt z Arthurem Beckiem, szefem Policji Federalnej w Bernie. Szwajcaria jest neutralna, tam chyba mamy największą szansę. Paula starannie ukryła satysfakcję, jaką sprawiło jej użyte po raz pierwszy słowo „my”. Tymczasem Tweed kreślił palcem na mapie drogę przez Liege na wschód, a potem na południe przez wzgórza Ardenów. — W tamtych lasach ruch jest niewielki — powiedział. — Mało prawdopodobne, żeby ktoś nas zauważył. — Ale co dalej? Jak zamierzasz wjechać do Niemiec — jeśli obława już się zaczęła? — Najłatwiej będzie jakąś boczną drogą w Ardenach przejechać do Luksemburga. Tam nie ma kontroli granicznej. Potem, przy odrobinie szczęścia, powinniśmy bez kontroli wjechać do Niemiec — a dalej na południe, wzdłuż Renu, aż do Szwarcwaldu. Jest tam taka mała miejscowość na granicy, gdzie moglibyśmy prześliznąć się do Szwajcarii. — No to jedźmy tam — postanowiła Paula. — Pytanie tylko, czy nam się uda... Dopiero teraz — kiedy pili kawę podaną do pokoju — odważyła się Paula zadać pytanie, które dręczyło ją od początku. Wzięła głęboki oddech, jak nurek przed skokiem do wody — i skoczyła. — Może powinieneś mi wreszcie powiedzieć, co naprawdę zdarzyło się w twoim mieszkaniu na Radnor Walk? — Jak ostatni idiota wpakowałem się w zastawioną pułapkę. Gdyby coś takiego zrobił któryś z moich podwładnych, chyba bym go natychmiast wyrzucił. Zachowałem się niewiarygodnie głupio; jeszcze teraz nie rozumiem, co mi się stało. Paula podciągnęła nogi na kanapę i wbiła wzrok w Tweeda, który wciąż siedział na swoim krześle sztywno, jakby kij połknął. — No więc, co takiego zrobiłeś? — przycisnęła. — Jak wiesz, pracowałem wczoraj do wieczora. Po twoim wyjściu oprócz mnie została jeszcze w budynku Monika. To ona odebrała telefon — do mnie. Rozmówca podał jej tylko swoje imię: Klaus. Pomyślałem, że to ktoś z kręgu moich prywatnych informatorów / Kontynentu — o tych ludziach nawet ty nie wiedziałaś. Obiecałem im totalną dyskrecję. Przerwał na chwilę i łyknął trochę kawy.

—Wiem, że masz takich ludzi. Mów dalej — zachęciła go Paula. —Podniosłem słuchawkę. Głos przypominał Klausa Richtera, ale nie byłem pewien, bo w tle było dużo szumu: jakieś głośne rozmowy, jakieś śmiechy. Powiedział, że właśnie przyleciał i że ma do mnie pilną sprawę. Prosił o spotkanie w „Cheshire Cheese” — to taki pub na Fleet Street — o dziesiątej wieczorem. Wydawało mi się, że jest zdenerwowany. Powiedziałem, że przyjdę. I wtedy zrobiłem błąd: nie zadzwoniłem do Szwarcwaldu, do Fryburga, gdzie mieszka, żeby sprawdzić to wszystko. Chociaż oni pewnie i to załatwili. Ostatnie zdanie zabrzmiało złowieszczo. — Kto to są „oni”? — spytała Paula. — Nie mam pojęcia, kto kryje się za tym spiskiem — bo to musiał być spisek. Bardzo poważny i groźny spisek; podejrzewam, że jakoś związany z moim tajnym projektem. Nie pytaj mnie o szczegóły. Do „Cheshire Cheese” pojechałem rozmyślnie wcześniej, żeby zbadać grunt... — To twój stary zwyczaj, zresztą bardzo dobry — wtrąciła, żeby dodać mu otuchy. — Wszedłem do pubu za kwadrans dziesiąta. Był tłok. Wziąłem kieliszek wina i usiadłem w kącie, skąd mogłem widzieć cały lokal. Ani śladu Richtera. Czekałem i czekałem. Już prawie zamykali, kiedy jakaś dziewczyna rzuciła mi na kolana kopertę. Nie zaklejoną. W środku było tylko parę zdań: „Byłem wcześniej. Musiałem wyjść. Śledzili mnie. Będę na Radnor Walk. K”. Ledwie to przeczytałem, dziewczyna wróciła. Szepnęła, że Klaus chce koniecznie dostać moją odpowiedź.Chytrze to wymyślili: Klaus rzeczywiście był bardzo uważny w tych sprawach. No i pozwoliłem jej zabrać tę kartkę... — Widziałeś przedtem tę dziewczynę? — Nigdy. Miała na głowie chustkę zawiązaną pod brodą. Rzeczywiście wieczór był bardzo chłodny. No więc miała około trzydziestki, jakieś pięć stóp wzrostu, dobrze ubrana, bardzo blada cera, niebieskie oczy. I zaraz wyszła... Tweed zapatrzył się w dal, jakby przypominając sobie tamten wieczór. Paula jeszcze raz powtórzyła swoje pytanie: — Co zrobiłeś potem?

— Mówiłem już: było późno, prawie zamykali, więc też wyszedłem. Całą drogę z Fleet Street na Radnor Walk pokonałem pieszo; zabrało mi to trochę czasu... — Chciałeś sprawdzić, czy i ciebie ktoś nie śledzi? — Rzeczywiście — ale nie śledzili. W każdym razie nie piechotą. Bo jak tylko wyszedłem z pubu, minęło mnie powoli jakieś audi. Teraz myślę, że kierowca — nie widziałem jego twarzy — miał za zadanie sprawdzić, o której wyjdę. Na Radnor Walk dotarłem dopiero po północy. Drzwi frontowe były lekko uchylone. Ani śladu włamania, a tam są dwa patentowe zamki. Wśliznąłem się do środka, złapałem tę laskę z ciężkim okuciem, którą trzymam w koszu na parasole, i spenetrowałem parter. Nic. Miałem dziwne, silne przeczucie, że w domu nikogo nie ma. Poszedłem na górę... Wypił jeszcze trochę kawy — robił to powoli, z nieobecnym spojrzeniem. Tym razem Paula czekała cierpliwie w milczeniu. W końcu Tweed popatrzył przytomniej na nią i odstawił filiżankę. — Wszedłem do sypialni. Paliło się światło przy łóżku. Oczywiście od razu ją zobaczyłem: leżała na łóżku, na wznak. Uduszona: na całej szyi wielkie wybroczyny. — Tweed mówił już swoim zwykłym rzeczowym tonem. — Prześcieradło ściągnięte aż na nogi. Miała długie nogi i w ogóle dobrą figurę. Była całkiem naga. Szybko zorientowałem się, że została też zgwałcona; oszczędzę ci szczegółów. I równie szybko zrozumiałem, że ktoś to doskonale upozorował — a oskarżony o wszystko będę ja. — Dlaczego? — Paula aż pochyliła się w stronę Tweeda, by dokładniej go obserwować. — Znałeś tę dziewczynę? — Nigdy przedtem jej nie widziałem. Morderca zostawił parę subtelnych, ale sugestywnych śladów. Moja fajka, nabita tytoniem, częściowo spalonym, leżała w widocznym miejscu. — Przecież przestałeś palić wiele tygodni temu. Powiedziałeś, że cię to już nie bawi. — To pierwsza rzecz, o której morderca nie wiedział. Ale to jeszcze nie dowód na moją korzyść. Mogłem znów sięgnąć po fajkę, zanim zabrałem się do tej dziewczyny. Dalej: szklanka, którą rano zostawiłem w kuchni, stała wieczorem przy łóżku — z odrobiną chablis na dnie. A obok, na drugim stoliku, prawie pusta butelka po lym chablis. Jestem pewien, że na szklance są jeszcze moje odciski palców.

— Na litość boską! I to miałoby przekonać wszystkich o twojej winie? Nawet Howarda? — Nie mają niczego innego. — Tweed zabrał się do czyszczenia swoich okularów chusteczką; był to jego stały odruch i Paula ucieszyła się na ten widok. Najwyraźniej relacja z wydarzeń minionej nocy uspokoiła go. — A ja nie mam alibi. Szedłem ponad godzinę pustymi ulicami. Wątpię też, czy zapamiętał mnie ktoś w „Cheshire Cheese”; starałem się nie zwracać na siebie uwagi... — A ta dziewczyna, która przyniosła wiadomość od Richtera? Ona wie, że tam byłeś. — I oczywiście jest częścią intrygi; zapłacili jej, żeby przyniosła mi tę kartkę i zabrała ją z powrotem. Żadnych świadków, żadnych dowodów... — A ten Klaus Richter z Fryburga? Może mógłby pomóc? — Nagle coś sobie przypomniała i zmarszczyła brwi. — Dlaczego mówisz o nim w czasie przeszłym? — Bo myślę, że... chyba nie żyje. Ludzie, którzy to zorganizowali, to zawodowcy, bezwzględni i okrutni. Dowodzi tego sposób potraktowania tej dziewczyny. Jestem pewien, że nie zostawiliby takiego niewygodnego świadka. — Co zrobiłeś, jak zobaczyłeś tę dziewczynę w domu? — Musiałem się spieszyć. Niemal czułem, jak pętla zaciska mi się wokół szyi. Jedynym ratunkiem wydawała się ucieczka; miałem nadzieję, że zanim mnie złapią, zdążę jeszcze się zorientować, co z moim projektem. Mówiłem ci, jestem pospolitym zbiegiem. Nie możemy na nikogo liczyć... — Jest jeszcze Newman... i Marler. —Podejrzenie o taką potworną zbrodnię czyni człowieka kompletnym banitą, pariasem, pozbawia go przyjaciół. Jesteśmy sami. I ktoś na to właśnie liczył. — Ale nie będziemy przecież tu siedzieć i czekać, aż przyjdą? — Na pewno nie. Zrobimy coś, czego się nie spodziewają. 3 — Mam wiadomość, że Tweed odleciał dziś rano do Brukseli. Kazałem naszym ludziom w Belgii sprawdzić wszystkie hotele. Wysłałem im fotografie Tweeda, które mi dałeś. Morgan składał ten raport siedząc za kierownicą mercedesa; minęli właśnie Exeter i jechali w stronę wzgórz Dartmoor.

Masywne ciało Morgana ledwo mieściło się w mundurze kierowcy, który zupełnie nie pasował do jego bulwiastych kształtów. Daszek szoferskiej czapki był zsunięty nisko na czoło. Buckmaster siedział obok kierowcy. Za oknami przesuwał się smutny krajobraz zaśnieżonych wrzosowisk. Morgan zgodził się na to przebranie, ponieważ Buckmaster — odkąd został ministrem — nie mógł publicznie pokazywać się w towarzystwie ludzi z prywatnej międzynarodowej agencji ochrony, której był założycielem. — Najważniejsze — odezwał się Buckmaster — to trzymać Tweeda w poczuciu ciągłego zagrożenia, osaczenia; aż do momentu, kiedy go dopadniesz i załatwisz. — To nie takie proste — zauważył Morgan. — Mówiłeś, że zniknęła również Paula Grey. Wygląda na to, że towarzystwo kochanki zapewni mu raczej dobry humor. — Nie ma żadnych dowodów, żeby łączyło ich coś poza wspólną pracą — Buckmaster uderzył w purytański ton. — A to oznacza, że tym bardziej będą się mieli na baczności. Weź to pod uwagę. No i jeśli znajdziesz ich razem, ta Grey też będzie musiała zniknąć. — To się da zrobić. Wezwałem Armanda Horowitza; mamy się spotkać w Brukseli. — Ho, ho! Wysoko sięgasz — skomentował Buckmaster. Jechali teraz w stronę Okehampton. Zapadał zmrok. — Do tej roboty potrzebujemy prawdziwego zawodowca — odparł Morgan. — A Horowitz nigdy nie chybia. — Zostawmy to. Detale mnie nie interesują. Morgan zamilkł i pogrążył się w niewesołych myślach. Buckmaster zawsze dystansował się od tej drugiej, ciemnej strony działalności firmy. Morgan nie wątpił, że jeśli dojdzie do jakiejś wpadki, Buckmaster zostawi go na pastwę losu. Inna sprawa, pomyślał, że właśnie za to płaci mi te sto tysięcy funtów rocznie. Ale to znaczy, że muszę mieć oczy na plecach. Zdrada jest zwykłą rzeczą w polityce. Tak samo jak w biznesie. Morgan rozumiał to od dawna; dlatego tak wysoko zaszedł. Buckmaster wrócił jednak do tematu, kiedy skręcili w stronę Moretonhampstead. Szosa była mocno ośnieżona. — Co będziesz dalej robił w sprawie Tweeda? — Powiem ci za chwilę. Najpierw muszę pozbyć się tych

szmat. I chyba byłoby lepiej, żebyś przed Tavey Grange przesiadł się na tylne siedzenie. Zatrzymał samochód na poboczu; szosa była kompletnie pusta. Wysiadł, rzucił szoferską czapkę na fotel i z trudem ściągnął uniform, pod którym, jak się okazało, miał lekki ciemnoszary garnitur. Buck-inaster usiadł z tyłu i niecierpliwie bębnił palcami po kolanie. Morgan ubrał się w drogi czarny płaszcz z karakułowym kołnierzem i zapiął go starannie na wszystkie guziki; dopiero wtedy usiadł z powrotem za kierownicą i ruszył w dalszą drogę. Przejechali główną ulicą Moretonhampstead, między domami z granitowych bloków, i skręcili w wąską, stromą serpentynę. Minęli hotel „Manor House”, ujechali jeszcze pół mili i znaleźli się przed bramą Tavey Grange. Wschodzący półksiężyc rzucał niesamowity blask na ośnieżone wzgórza Dartmoor. Dopiero za bramą, w długiej alei wijącej się przez rozległy park, Morgan odpowiedział na pytanie Buckmastera. — Wracam helikopterem do Londynu. A jutro biorę Stiebera do Brukseli i chwytam trop. — Powinieneś wiedzieć — nieoficjalnie! — że w sprawie Tweeda zaalarmowaliśmy dyskretnie naszych partnerów z kontrwywiadu i policji w paru krajach. Mają go zlokalizować i zatrzymać. — To może mi utrudnić pracę — mruknął Morgan. — Nie trzeba było tego robić. — Musiałem. Tak właśnie musiał zareagować minister. Byłoby podejrzane, gdybym tego nie zrobił. Jest zgoda premiera. To zresztą się przyda, bo odetnie Tweedowi drogę do starych kumpli. Będzie musiał spieprzać jak lis przed nagonką. — Może masz rację... Kiedy zbliżali się do zabudowań Tavey Grange, wciąż jeszcze ukrytych za dużą kępą drzew, Morgan poczuł się pewniej. Tutaj nie trzeba było, jak w Londynie, udawać, że Buckmaster nie ma nic wspólnego ze spółką. Obsługę domu stanowili przeważnie obcokrajowcy, którzy nie odróżniali dupy od łokcia — jak to na własny użytek sformułował Morgan. Wreszcie spoza drzew wyłoniła się duża rezydencja w stylu elżbietańskim: wysokie, majestatyczne kominy, jasne światła okien dzielonych kolumnami. Morgan zwolnił i, prowadząc jedną ręką, drugą obrócił w swoją stronę wewnętrzne lusterko. Chciał

wyglądać elegancko dla tej dziwki, która oficjalnie była prezesem spółki. Przegamął palcami włosy. Na tylnym siedzeniu Buckmaster gwizdnął nieznacznie przez zęby. Im szybciej Morgan załaduje się do śmigłowca i poleci — tym lepiej. Ledwie mercedes stanął przed domem, w drzwiach pojawiła się Leonora Buckmaster. Morgan wyskoczył z samochodu i otworzył tylne drzwiczki. Kiedy Buckmaster wysiadał, Leonora zawołała starannie modulowanym głosem: — Drinki są w bibliotece. A potem prosto na kolację. Umieram z głodu. Dobry wieczór, Gareth! — Dobry wieczór pani. — Morgan zgiął się w ukłonie i przesłał jej najpiękniejszy ze swych uśmiechów. Leonora Buckmaster była szczupłą blondynką, dziesięć lat młodszą od swego męża. Tego wieczoru miała na sobie czarnobiałą sukienkę od Valentina. Lance uścisnął ją i pospieszył do domu, tłumacząc, że chce jeszcze wziąć prysznic, zanim przyjdzie na drinka. — A ty, Gareth? Napijesz się czegoś ze mną? Cmoknął ją w policzek na powitanie. Poczuła, jak zawsze przy bliższych kontaktach z tym człowiekiem, fizyczną odrazę, ale ukryła to skrzętnie. Była wprawdzie prezesem spółki, a pakiet akcji Lance’a zapisany był na jej nazwisko, ale to Gareth Morgan był naczelnym dyrektorem i to on naprawdę kierował firmą. — Z przyjemnością, Leonoro — przytaknął i zatrzasnął drzwi samochodu. W końcu służący może odprowadzić mercedesa do garażu. Idąc za nią do biblioteki wyciągnął z kieszeni pudełko cygar, ale pod wpływem jej spojrzenia zawahał się. — Nie tutaj. Na tarasie — powiedziała. — Ja mam już drinka. Nalej sobie... tylko zostaw coś w butelce. To nie był przyjacielski żart: Morgan wiedział, że Leonora uważa go za pijaka. A, do diabła z nią, pomyślał, i choć w bibliotece było ciepło, z powrotem włożył płaszcz. Nalał sobie pół szklanki whisky i podszedł do Leonory, która tymczasem usadowiła się w fotelu, wyniosła i elegancka. — Czin-czin! — powiedział i pociągnął tęgi łyk. Wyszedł na taras i zamknął za sobą drzwi. Uderzył go lodowaty podmuch. Morgan zapalił cygaro i zaciągnął się z lubością. Leonora coraz bardziej i coraz dotkliwiej wtrącała się w interesy

spółki. Na razie, na szczęście, udawało mu się ukryć przed nią newralgiczne dane. Taras rozciągał się wzdłuż całej tylnej ściany domu. Trawiasta skarpa schodziła z tarasu w stronę odległego jeziora, nad którym, w świetle księżyca, pojawiły się bawełniane kłęby mgły. Morgan podjął nagłą decyzję. Dopije drinka, wsiądzie w helikopter i każe pilotowi lecieć prosto na Heathrow. Walizkę ma ze sobą, w bagażniku mercedesa. Zje coś na lotnisku—dwa hamburgery, piwo —i poleci wieczornym samolotem do Brukseli. Szukać Tweeda. W sztabie SIS przy Park Crescent, w pokoju Tweeda, rozmawiali Howard i Newman. Monika, od wielu lat blisko współpracująca z Tweedem, siedziała przy swoim biurku pochylona nad dokumentami, nie włączając się w rozmowę. — Naprawdę myślisz, że Tweed to zrobił? — spytał Newman bez ogródek. — Przyznaję, to niewiarygodne — odparł Howard i machnął wypielęgnowaną dłonią; bezpośredniość pytania wywołała na jego pulchnej twarzy niezdrowy rumieniec. — Ale popełnił straszny błąd uciekając z kraju. I zabierając ze sobą Paulę. To rzuca fatalne światło na jego sprawę... — Jego sprawę! — wybuchnął Newman. — Mówisz jak jakiś nędzny prokurator. Widocznie miał swoje powody. Nad czym on ostatnio pracował? I skąd wiesz, że uciekł z kraju? — Nie mogę powiedzieć, nad czym pracował — oświadczył oficjalnie Howard i zrobił dłuższą przerwę. — Zresztą nawet ja tego nie wiedziałem przed dzisiejszą rozmową z premierem. Ale skoro jesteś w pełni sprawdzony i pracowałeś przedtem z Tweedem, mogę ci powiedzieć... na pewno ci się to nie spodoba... — znów charakterystycznie machnął ręką — ...że zaalarmowano niektóre służby bezpieczeństwa w zaprzyjaźnionych krajach: mają go zlokalizować i zatrzymać. Tylko ani mru-mru! Prasa nie może się niczego dowiedzieć — a ty j e s t e ś prasa. Podpisałeś jednak deklarację tajemnicy państwowej. Przepraszam, że znowu o tym przypominam, ale muszę... — Pytałem — powtórzył Newman cedząc słowa — skąd wiesz, że Tweed uciekł z kraju? — No... Buckmaster wydał polecenie, żeby sprawdzić na lotniskach, w portach. Przekazano jego fotografię... oczywiście

tylko najwyższym funkcjonariuszom. — Oczywiście! — powtórzył drwiąco Newman. — Kiedy wreszcie odpowiesz na moje pytanie? —Jim Corcoran dyskretnie wypytał personel na lotnisku londyńskim. No i znalazł dziewczynę, która widziała rano Tweeda, jak rejestrował bilet do Brukseli. Podobno była z nim jakaś młoda kobieta: jeśli sądzić z opisu, który dostał Corcoran, mogła to być Paula Grey... — Logiczne — skomentował Newman. —Logiczne?! — Howard zrezygnował z napuszonego, urzędowego tonu i podniósł głos o kilka decybeli. — Jeśli to była Paula, to znaczy, że już dwie osoby z mojego biura są ścigane przez prawo... — Ale jaja! — mruknął Newman, zapalając papierosa. — Buckmaster sam to wszystko wymyślił? —No... — Howard nie mógł się zdecydować — prawdę mówiąc, nie byłem konsultowany w sprawie decyzji o ogłoszeniu alarmu. „Nie byłem konsultowany...” — Newman ledwie zapanował nad sobą; pompatyczność Howarda przekraczała wszelką miarę. — A kto był? — zapytał. — Buckmaster. Mnie, po rozmowie na Downing Street, premier poleciła uruchomienie dyskretnego alarmu. — Pochylił się w stronę Newmana i dodał konfidencjonalnie: — To ja przekonałem ją, żeby ograniczyć listę adresatów, którą przygotował Buckmaster. Zawiadomiliśmy tylko tych, których ja uznałem za godnych zaufania. — To znaczy kogo? Howard znów się zawahał. — A po co ci to? — Na litość boską! Bo uważam, że Tweed jest niewinny, że ktoś to od początku do końca sfabrykował. I chcę coś z tym fantem zrobić, a nie siedzieć tu na tyłku i załamywać ręce. — Bob, nie mogę robić nic innego, jak tylko siedzieć tu na tyłku, jak byłeś łaskaw się wyrazić. Jesteś przekonany, że to był spisek ? Ja nie mogę tego powiedzieć oficjalnie. To wielka ulga dla mnie, że chcesz się tym zająć. I powiem ci coś, z czego będziesz zadowolony: przeformułowałem trochę notę, którą przygotował do wysłania Buckmaster; zapisałem to w sposób, powiedzmy, mniej kategoryczny.

— Zdaje się, że Buckmaster przejmie za parę dni kierownictwo nad tym zespołem ? To też mi się nie podoba... Na tym właśnie polegał najnowszy eksperyment premiera: nowe ministerstwo, nadzorujące i koordynujące wszystkie służby bezpieczeństwa. Nominacja posła Lance’a Buckmastera na pierwszego szefa tego urzędu wydawała się logiczna. Był młody, energiczny i mocny w gębie. Ale jeszcze bardziej przemawiało za nim coś innego: był twórcą wielkiej międzynarodowej agencji bezpieczeństwa. World Security & Communications specjalizowała się w transporcie i ochronie cennych ładunków: złota, obrazów starych mistrzów, dużych ilości banknotów. Światową sławę jednak zdobyła WS&C jako instytucja, która doprowadziła do perfekcji sztukę ochrony we wszystkich możliwych dziedzinach. Chroniła tajemnice techniczne instytutów badawczych wielkich przedsiębiorstw. Zajęła się też ochroną przekazu informacji. Miała własne systemy elektronicznego kodowania i dekodowania rozmów telefonicznych oraz własne satelity, dzięki którym takie rozmowy o najtajniejszych sprawach można było bezpiecznie prowadzić przez ocean, na przykład między Frankfurtem i Waszyngtonem. Z takim doświadczeniem Buckmaster musiał wydawać się najlepszym kandydatem na szefa Ministerstwa Bezpieczeństwa Zewnętrznego (bo taka była nazwa nowego urzędu). Problem polegał na tym, że nie ustalono wyraźnie zakresu władzy Buckmastera nad SIS. Howard mógł nadal zwracać się bezpośrednio do pani premier, która też chciała zachować w swoich rękach najwyższy nadzór nad służbami specjalnymi. Howard po raz trzeci machnął nerwowo ręką, zanim wypowiedział swoją opinię: — Zachowaj to dla siebie: jest ostra walka między mną i Buckmasterem. Nie będę go tu zbyt często wpuszczał. A niektórych dokumentów w ogóle nie pozwolę mu oglądać. Może będzie mnie to kosztowało stanowisko, ale na razie premier jest po mojej stronie. — A Bulwa numer jeden — wiesz, dziennikarze przezywają tak Garetha Morgana — no więc, co z nim? Rozmawiałem z nim niedawno na jakimś przyjęciu; łże co najmniej raz na minutę. Cała jego strategia to podlizać się każdemu, kto może mu się przydać.

Obrzydliwe widowisko! Aleja podejrzewam coś groźnego za tą cyrkową gębą i wielkim cygarem. — Groźnego ? Nie powiedziałbym. Co masz na myśli ? — Mam sygnały od moich ludzi. W ramach WS&C działa tajna i dobrze zorganizowana sekcja szpiegostwa przemysłowego. Kieruje nią antypatyczny typek o wątpliwych referencjach, niejaki Helmut Stieber. To zresztą nie jest prawdziwe nazwisko. Jego ojciec przyjechał tu z Czechosłowacji i ożenił się z Angielką. Stieber jest zastępcą Morgana, ale oficjalnie udaje szeregowego pracownika. Większość czasu spędza na Kontynencie. Krążą pogłoski, że powiększanie imperium Buckmastera odbywało się z użyciem siły, łącznie z sabotażem w konkurencyjnych firmach. To właśnie jest robota Stiebera. — Nie wiedziałem... Howard wyprostował się. — Ale mogę cię zapewnić: Morgan nie ma tu prawa wstępu. Chociaż podejrzewam, że niektóre informacje Buckmaster wyciąga od nas na zamówienie Morgana... Przerwał, bo ktoś zastukał do pokoju. Był to Marler, wschodząca gwiazda SIS; tak przynajmniej uważano. Miał liczne i różnorodne talenty — uchodził, na przykład, za najlepszego Strzelca w całej Europie Zachodniej. Szczupły, pięć stóp i siedem cali wzrostu, starannie ogolony, miał na sobie drogą sportową marynarkę i luźne marynarskie spodnie. — ...bry wieczór, Bob — przywitał się ostrym, metalicznym głosem. — Całe wieki o tobie nie słyszałem. Wciąż żyjesz z honorariów za ten bestseller? Jak to się nazywało? Aha: „Kruger: komputer, który zawiódł”. Marler usadowił się na biurku Pauli i kiwał nogami. Newman przyglądał mu się bez szczególnej sympatii. Ciekawe, dlaczego Howard zamilkł, gdy tylko Marler pojawił się w drzwiach? — Dobrze wiesz, Marler, że ostatnio zajmuję się tylko sprawami, które mnie szczególnie ciekawią. To wielka zaleta niezależności finansowej. — No, to pewnie nie napiszesz artykułu pod tytułem: „Makabryczne odkrycie na Radnor Walk”? — Na pewno nie napisze — wtrącił się Howard. — Ta sprawa jest obłożona zakazem: kategoria „D”. Dla prasy puściliśmy plotkę,

że to któryś zagraniczny dyplomata zanadto się zabawił: narkotyki, i te de. Pójdą fałszywym tropem. — Niezły pomysł. — Marler zapalił papierosa. — Żeby czasem świat nie pomyślał, że to Tweed pofolgował sobie po długim poście, użył, ile mógł z ładną dziewczyną, a w końcu ją udusił... — Masz szczególnie miły sposób przedstawiania spraw — przerwał Newman. — Byłbyś ozdobą każdego przyjęcia. — Spokojnie, chłopie. Ja wiem, że to trochę szokujące. — Odwrócił się do Howarda. — Gdyby się okazało, że Tweed zwiał, ogłosi pan powszechny alarm? Wyśle pan za nim pogoń? — Rozważa się różne możliwości — dyplomatycznie wykręcił się Howard. — Prawdę mówiąc, wpadłem tutaj, bo kazano mi się stawić... Pomyślałem, że powinien pan o tym wiedzieć... — Stawić się? U premiera? — spytał Howard z widocznym rozdrażnieniem. — O Boże, nie! To Lance Buckmaster, nasz czcigodny minister bezpieczeństwa zewnętrznego, zaprosił mnie do rezydencji swoich przodków, Tavey Grange w Dartmoor. — Po co? — Dowiem się, jak tam pojadę, no nie? Powinienem zaraz ruszyć. To może zabrać sporo czasu, nawet w nocy. Ä propos: zdaje się, że nasz wytworny minister w ogóle nie sypia. — Znów spojrzał na Newmana. — Powinieneś jednak zainteresować się epizodem na Radnor Walk. Zwłaszcza jeśli wciąż jesteś po stronie Tweeda... — A ty nie jesteś? — odparował bez namysłu Newman. — Ja mam zawsze głowę otwartą... — I pewnie dlatego pustą. Marler nie odpowiedział na zaczepkę. Zasalutował żartobliwie i wyszedł z pokoju. — Nie masz do niego zaufania — zauważył Newman nieco zdziwionym tonem. — Pytałeś mnie przedtem, kogo zawiadomiono w Europie. Powiem ci, ale jeśli mnie zacytujesz, wyprę się wszystkiego. — Howard, z wyjątkowo kwaśną miną, zaczął monotonną wyliczankę. — Naczelny inspektor Brukselskiej Policji Kryminalnej, Benoit. Arthur Beck, szef Szwajcarskiej Policji Federalnej, Berno. Pierre Loriot z Interpolu, Paryż. Gunnar

Hornberg z SAPO, Sztokholm. René Lassalle, kontrwywiad francuski, Paryż. I naczelny inspektor Otto Kuhlmann, Wiesbaden, szef Niemieckiej Policji Kryminalnej. To cała lista. — Dziękuję za zaufanie — powiedział Newman obserwując, jak Howard szykuje się do wyjścia — ale to będzie prawdziwy cud, jeśli te wiadomości nie przeciekną na zewnątrz. No i chyba kompletnie go osaczyłeś. — Lista Buckmastera była dużo dłuższa — odparł Howard zbliżając się do drzwi. — Przekazałeś im szczegóły zbrodni na Radnor Walk? — Słuchaj, przecież ci ludzie są jego przyjaciółmi od ładnych paru lat... — Ale czy pozostaną jego przyjaciółmi po tym, co im wysłałeś? — Przeredagowałem tekst ministerstwa. Napisałem: „poszukiwany z powodu podejrzenia o współudział...” Muszę już iść. Powodzenia, Bob. Naprawdę nic więcej nie mogę zrobić. Wyszedł. Newman obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i spojrzał na Monikę, która — odkąd tu przyszedł — sprawiała wrażenie martwego wyposażenia pokoju. Teraz położyła palec na ustach, po czym z wnęki biurka wydobyła mały odbiornik radiowy, postawiła go przed sobą i włączyła. Wstała, przeniosła radio na biurko Tweeda, znalazła jakąś hałaśliwą muzykę i podkręciła do maksimum. W końcu usiadła tuż obok Newmana. — Po co to wszystko? — spytał. — Możliwe, że ministerstwo zainstalowało podsłuch. Kręcili się tu jacyś dziwni ludzie z papierami podpisanymi przez Buckmastera. — Oczywiście Howard zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa? I pozwolił mi tyle mówić!... — Howard nie wierzy, żeby minister był do tego zdolny. A ja wierzę, bo znam czcigodnego Lance’a Buckmastera. Czcigodny! — cóż za ponury dowcip! To jeden z największych łobuzów w polityce, a to coś znaczy. Oczywiście, może jestem uprzedzona, odkąd nazwał mnie starą naiwną! — Spoufala się, Świnia... — Nie, zrobił to celowo, żeby mnie rozdrażnić i wypróbować. To jego typowy trik, kiedy przejmuje jakąś nową instytucję: skłócić

ludzi, apotem godzić się z nimi na swoich warunkach. Howard już teraz sądzi, że Marler przyklei się do Buckmastera. — Marler by na to nie poszedł. Nie lubię go, ale to za wielki cwaniak, żeby dać się nabrać takiemu facetowi jak Buckmaster. — Jesteś pewien? On macha Marlerowi przed nosem wielkim kawałem kiełbasy. To właśnie wyprowadziło z równowagi Howarda; mówię ci, to stary chwyt Buckmastera. — Przysunęła się jeszcze bliżej. — O ile zrozumiałam, ty naprawdę wierzysz, że Tweed nie ma nic wspólnego z tym strasznym mordem? — Tak. — To może przyda ci się wiadomość, że Tweed zabrał ze sobą bardzo dużą sumę. Tu w sejfie był spory majątek, we frankach szwajcarskich i w markach. I wszystko zniknęło. A tylko dwie osoby znały szyfr. Tweed i ja. — No, to przynajmniej nie ma kłopotów z finansami. Bo już się o to martwiłem... — Zabrał stąd także sześć fałszywych paszportów na różne nazwiska, wszystkie z jego fotografią... — Ktoś wiedział o nich? — Tylko ja. Trzymał je w prawej dolnej szufladzie, tej zabezpieczonej. I znów tylko ja i Tweed mieliśmy klucze. Kiedyś, jak byłam sama, zajrzałam tam: było jeszcze sześć międzynarodowych praw jazdy na te same nazwiska; też zniknęły. On chyba coś sobie szykował. — Tweed potrzebuje pomocy. Muszę go znaleźć. — Ma ze sobą Paulę — przypomniała Monika. — Przydam się i ja. Jeszcze dziś polecę do Brukseli. Nie muszę nawet wracać po rzeczy do domu. — Sięgnął do kieszeni. — Noszę zawsze ze sobą sporą sumkę w tysiącfrankowych banknotach. Kupię wszystko na miejscu: coś do ubrania, przybory do golenia. Na szczęście, odkąd biznesmeni latają codziennie w tę i z powrotem, człowiek bez walizki nie budzi sensacji na lotnisku. — Gdybyśmy tylko wiedzieli, kto za tym wszystkim stoi — zadumała się Monika. — Oczywiście to też będę musiał zbadać. Nie martw się, mam wprawę — w końcu jestem przecież dziennikarzem. 4 Morgan nie zdążył na ostatni wieczorny lot do Brukseli. Mgła

opóźniła lądowanie jego helikoptera na Heathrow. Zatrzymał się na noc w miejscowym „Penta Hotel”. Rano zjadł duże śniadanie: podwójną porcję jajek na bekonie, kawę pół na pół ze śmietanką. Potem zarezerwował bilet na najbliższy lot do Brukseli i z publicznego telefonu zadzwonił na Threadneedle Street do Helmuta Stiebera, oficjalnie szefa jego ochrony osobistej, a naprawdę fachowca od „zadań specjalnych”. Podał mu numer swojego telefonu i kazał oddzwonić z ulicznego automatu. Pięć minut później Stieber był z powrotem na linii. W jego spokojnym głosie Morgan wyczuł jednak nutę podniecenia. — Pluskwa u tego, co wiesz, chodzi dobrze. Przesłuchałem to, co dotarło przez radio. Dużo ciekawych rzeczy... — Streść mi to w paru zdaniach, a potem bierz walizkę i przyjeżdżaj tutaj: lotnisko, terminal jeden, kantor Sabeny. Kup sobie bilet business-class. Z Brukseli polecisz dalej sam: do Frankfurtu i może jeszcze do Fryburga. Powiem ci dokładniej w samolocie. Masz półtorej godziny, żeby tu dojechać. A teraz mów, co usłyszałeś, tylko szybko... — Marler wybierał się właśnie do szefa, do Dartmoor. Ale najważniejsze, że i Newman się w to wtrąca. — Ten dziennikarz? — ton Morgana stał się ostry. — A co on ma do tego? — Nie wiem. Mam wrażenie, że po wyjściu Howarda z pokoju Newman rozmawiał jeszcze z kimś innym... — Masz wrażenie? — Daj mi skończyć. Ktoś tam włączył radio i słuchał muzyki; trochę to dziwne, nie? No więc tam mogła być jeszcze jakaś rozmowa, której nie usłyszałem, bo radio zagłuszało. — Ee, to tylko domysły. Chyba że ten Newman rzeczywiście taki ewany. Nie przejmuj się nim. Już go nie ma. A teraz bierz dupę w troki i jedź tutaj. Marler przez cały wieczór jechał do Dartmoor swoim czerwonym porsche, kupionym z drugiej ręki. Po zmroku zatrzymał się na chwilę w Little Chef. Zjadł jajecznicę, wypił kawę i znów ruszył w drogę. Była dziesiąta, kiedy skręcił między rogatki bramy Tavey Grange i prowadził porsche krętą aleją dojazdową. Ciężkie, nabijane gwoździami frontowe drzwi otworzył hiszpański lokaj Fernandez; za nim stała Leonora.

— Pan Marler? — uśmiechnęła się uroczo, bo stojący w świetle zewnętrznej latarni przybysz od razu jej się spodobał. — Proszę wejść, lose zaniesie pańską walizkę do pokoju. Jadł pan kolację? Zostawiłam coś niecoś dla pana. Lance ma teraz jakieś długie rozmowy telefoniczne — zobaczy go pan jutro rano. Może drinka? Marler wyciągnął rękę na powitanie i odwzajemnił się uśmiechem. Dłoń Leonory była kształtna i podniecająco ciepła. Marler, zwykle chłodny i pełen rezerwy, potrafił być czarujący w towarzystwie ładnych kobiet. — To miło, że pamiętała pani o mnie, pani Buckmaster. Ale ladłem już coś po drodze: byłem strasznie głodny. Skoro dopiero jutro będę mógł porozmawiać z pani mężem, to chyba chciałbym jak najszybciej kimnąć. Taka długa podróż... — Leonora poprowadziła Marlera po masywnych dębowych schodach do pokoju w głębi domu i zostawiła go tam, życząc dobrej nocy. Patrzył, jak wracała bez pośpiechu galeryjką okalającą hall. Nogi miała wspaniałe. Trzymając wciąż w ręku teczkę, której ani na chwilę nie chciał powierzyć Josemu, przystąpił do oględzin pokoju. W drzwiach nie było klucza. Otworzył teczkę, wyjął z niej gumowy klin i wcisnął go mocno między próg i drzwi. Następnie zabrał się do zasłon, które przykrywały całą długą okienną ścianę. Odsunął jedną z nich i otworzył okno. Do mocno ogrzanego pokoju wdarło się lodowate powietrze. Wychylił się i latarką — też wyjętą z teczki — spenetrował przestrzeń za oknem. Piętro niżej znajdował się duży pusty taras. Obrócił latarkę, by obejrzeć zewnętrzną ścianę. Żadnej drabinki przeciwpożarowej, żadnej rynny, po której można by się było wspiąć. Ale na prawo od okna mocno trzymał się muru gruby stary bluszcz. Idealna drabina dla kogoś, kto chciałby nocą poszperać w przydzielonym Marlerowi pokoju. Zamknął okno i rozejrzał się po pokoju. Jego uwagę przyciągnął mały, ale ciężki porcelanowy wazon. Ostrożnie umieścił go na wąskim wewnętrznym parapecie okna. To musiało, w razie czego, spowodować wystarczający hałas, aby go obudzić. Zaciągnął kotarę. Zadowolony z podjętych środków ostrożności wykąpał się w luksusowo wyposażonej łazience, umył zęby i poszedł spać. Co

przyniesie jutrzejszy poranek? Marler wciąż jeszcze nie bardzo wiedział, o czym chce z nim rozmawiać Buckmaster. Rano, kiedy Morgan czekał na Stiebera na londyńskim lotnisku, Buckmaster pojawił się w pokoju stołowym Tavey Grange. Jowialnie przywitał się z Marlerem. — Świetnie, że pan przyjechał. Nie ma pan nic przeciwko temu, że potraktuję to śniadanie jako robocze? — Pod warunkiem, że pan mówi, a ja słucham i jem — odparł Marler, układając coraz grubszą warstwę dżemu na posmarowanej masłem grzance. — Nie bardzo jestem zadowolony z tego, co się dzieje na Park Crescent; to znaczy z tego, co robi obecne kierownictwo — zaczął Buckmaster, nalewając sobie kawy. Marler milczał. — Chodzi mi o naszego przyjaciela Howarda. To sympatyczny facet i dobrze wychowany, ale czy tutaj wystarczy dobre wychowanie? — Premier jest zadowolona z niego, jak dotąd. — Jak dotąd. Bardzo trafnie pan to ujął. Ale sprawa Tweeda i cały obecny kryzys? Jeśli ta makabra z Radnor Walk wyjdzie na jaw, będziemy mieli największy skandal w dziejach SIS. Nie możemy do tego dopuścić. Niektórzy moi doradcy uważają, że najlepiej byłoby, gdyby Tweed już w ogóle nie wrócił. — Buckmaster zrobił pauzę, aby pochłonąć plasterek dobrze przysmażonego bekonu. — Słyszałem, że jest pan jednym z najlepszych strzelców w Europie — odezwał się pozornie bez związku. — Co właściwie pan proponuje, panie ministrze? — spytał Marler. — Och, nie mam konkretnych propozycji, drogi kolego. Po prostu głośno myślę. Staram się patrzeć na ten problem z różnych punktów widzenia. A z tego, co słyszałem, pan najlepiej umiałby wykurzyć Tweeda z kryjówki, gdziekolwiek ona się znajduje. — Nie byłbym tego taki pewien — odparował Marler. — Wiemy już, że poleciał do Brukseli z tą Paulą Grey. — Ruckmaster pchnął widelcem w stronę Marlera tekturową kopertę. — W środku są dwie fotografie: Tweeda i dziewczyny. Proponuję, aby zaczął pan już jutro, od wizyty w Brukseli. Zawiadomiliśmy Benoit, że Tweed jest ścigany. Wiedzą o tym także Kuhlmann, Loriot, Lassalle i Arthur Beck. — Sądzi pan, że mógłbym skorzystać z ich pomocy w

poszukiwaniach? — zaryzykował Marler. Widelec z kolejnym chrupkim plasterkiem bekonu zastygł w pół drogi między talerzem i ustami Buckmastera. — No cóż, wyłącznie od pana zależy, czy uzna pan to za najlepszy sposób rozwiązania problemu. Rozumie pan, co mam na myśli? — Nie jestem pewien. — Przejrzałem wczoraj pańską teczkę personalną. Albo raczej, jak podejrzewam, jej skróconą wersję. Howard wciąż jest trochę zazdrosny o swoją pozycję i chyba nie całkiem rozumie, po co utworzono moje ministerstwo. Odniosłem wrażenie, że pan jest raczej typem samotnego myśliwego. Odpowiada mi to. — A więc chce pan, żebym pojechał do Brukseli i załatwił sprawę w taki sposób, jaki będzie mi się wydawał najwłaściwszy. Dobrze zrozumiałem? — Ogólnie biorąc, tak. Działa pan w interesie służby. Może pan podjąć z naszych kont każdą sumę, jaką uzna pan za niezbędną. Upoważnienie też jest w tej kopercie. Oczywiście cała ta misja jest nieoficjalna ze względu na pańskie własne bezpieczeństwo. — Buckmaster wyszczerzył się w urzędowym uśmiechu, tak dobrze już znanym z fotografii w gazetach. — Przypuśćmy, że załatwię dla pana tę sprawę... — Nie dla mnie — poprawił go natychmiast Buckmaster. — Chodzi o dobre imię służby. Ja jestem tylko trybem w maszynie. — Chciałem zapytać — ciągnął Marler — co j a będę z tego miał? — Słuszne pytanie. — Buckmaster otarł usta serwetką. — Oczywiście, czasami trzeba pomyśleć także o sobie. — Znów popisał się gazetowym uśmiechem, prezentując nieskazitelnie białe zęby. — Bierze pan niewątpliwie pod uwagę fakt, że po odejściu Tweeda powstaje wakat na stanowisku wicedyrektora. — Wyprostował się i przegarnął palcami włosy. — A kiedy cała ta sprawa się skończy... kto wie?... może Howard dojdzie do wniosku, że pora już pomyśleć o emeryturze. — Na razie nie ma żadnych powodów — przycisnął Marler. — Nie byłbym taki pewien. To Howard powołał Tweeda na to stanowisko. Mógłby więc uznać, że teraz wypada odejść. Zwłaszcza

jeśli zastosujemy łagodną perswazję... Zerwał się nagle, odpychając swoje krzesło daleko od stołu. — Pokażę panu coś, zanim ruszy pan do Brukseli. Na górze, w moim gabinecie. Wbiegł na strome schody pokonując po dwa stopnie naraz, by zademonstrować młodzieńczą energię. Marler szedł za nim, ale znacznie wolniej. W gabinecie, wyłożonym boazerią, Buckmaster sięgnął po trzcinową laskę i wskazał nią na ścianę nad kominkiem. Na samym środku znajdowała się powiększona wielokrotnie i podkolorowana odznaka dywizji spadochronowej. Pod nią wisiał beret Buckmastera z czasów jego służby w wojsku. Seria czterech fotografii pokazywała właściciela beretu w trakcie skoku z samolotu. — Uczyli nas tam także podrzynania gardeł — powiedział Buckmaster. — To było wojsko. — Człowieku, zrozum, my też jesteśmy na wojnie. To wojna przeciwko wszystkim wrogom SIS, przeciwko wszystkim, którzy narażają na szwank jej dobre imię. Zgadza się pan z tym? — Przyjmuję do wiadomości... Buckmaster założył ręce i, z laską pod pachą, oparł się o biurko; zupełnie jakby pozował do następnego zdjęcia. — Rzeczywiście jest pan małomówny — skonstatował. — To też mi się podoba. Zapewnia bezpieczeństwo. Teraz jednak niech pan powie: co ma pan zamiar zrobić z Tweedem? — Szukać, znaleźć, zniszczyć. Chyba najlepiej będzie, jeśli zaraz pojadę. Chciałbym już jutro być w Brukseli... — Oczywiście tej rozmowy w ogóle nie było — Buckmaster wyprostował się i spojrzał z góry na swego gościa. — Muszę jeszcze zadzwonić w parę miejsc. Podrzuciłbym pana śmigłowcem do Londynu, ale muszę po drodze odwiedzić pewną placówkę wojskową. — Mam tu swój samochód... Buckmaster z zadowoleniem obserwował odchodzącego Marlera. Wszystko szło dobrze: zostali zaalarmowani szefowie służb specjalnych na Kontynencie; szukał Tweeda cały aparat WS&C, kierowany żelazną ręką Morgana; a teraz udało mu się wysłać na polowanie

Marlera. Na niego Buckmaster liczył najbardziej. Marler miał jedną ogromną przewagę nad innymi: działał od środka. Marler zabrał z pokoju walizkę i dyplomatkę i zbiegł po schodach rozglądając się za Leonorą: chciał podziękować za gościnę. Ku jego zdziwieniu czekała w głównym hallu, ubrana w płaszcz z norek. Futro było rozpięte: obcisły czarny sweter z kolekcji N.Peal korzystnie uwydatniał jej figurę. Wokół głowy miała owiniętą dużą chustę, w ręku — podróżny neseser. — Mógłby pan zabrać mnie do Londynu, jeśli tam pan jedzie? — Z największą przyjemnością. Samochód jest przed domem. Marler zdołał ukryć zdziwienie. Znów podziwiał jej zgrabne nogi, kiedy wdzięcznie wsiadała do porsche. Zaledwie przekręcił klucz w stacyjce — zaczęła mówić. — Szofer nagle się rozchorował, więc nie mogę skorzystać z naszego daimlera... Ruszając spod elżbietańskiego domostwa Marler spojrzał w zewnętrzne lusterko: dokładnie za nim były zabudowania stajni, teraz wykorzystywane jako garaże. Zobaczył w lusterku umundurowanego szofera, który sumiennie pucował maskę daimlera. Porsche przemknęło pod kamiennym łukiem i skręciło w aleję parkową. — Zresztą... — Leonora dotknęła dłonią ręki Marlera — ...chciałam porozmawiać z panem o tym i owym. I zamilkła. Ujechali kawał drogi — byli już dobrze za Exeter, kiedy znowu się odezwała swoim niskim, gardłowym głosem. — Mąż mówił, że pan pracuje w General & Cumbria Assurance, że zajmuje się pan ubezpieczaniem i bezpieczeństwem VIP-ów. — Istotnie. Buckmaster musiał być rzeczywiście dobrym fachowcem, skoro nie powiedział własnej żonie, że General & Cumbria było tylko jedną z firm maskujących działalność brytyjskiego wywiadu. — Więc pewnie zna się pan dobrze na różnych formach ochrony — ciągnęła Leonora. — Mam nadzieję... — Na pewno wie pan, że kiedy Lance został ministrem, musiał mi przekazać swój pakiet akcji w World Security. Jestem tam prezesem i mogę robić, co zechcę.

— Naprawdę? — Marler sprawiał wrażenie człowieka skupionego hez reszty na prowadzeniu samochodu. — Nie podoba mi się facet, którego Lance wyznaczył na dyrektora wykonawczego, ten Gareth Morgan. Rządzi się w firmie tak, jakby mnie w ogóle nie było. — Chyba to panią trochę denerwuje. — Więcej niż trochę. Tak naprawdę to szukam już kogoś na miejsce Morgana. To okropny człowiek... Mam też inny problem. — Niestety, życie jest pełne problemów... — Niech pan nie udaje... — poufale szturchnęła go łokciem. — Wiem, że z panem można porozmawiać, że nie powtórzy pan nikomu tego, co powiem. — Jeśli tak pani uważa, pani Buckmaster. — Leonora, dobrze? — Wysunęła ręce z rękawów futra, zapaliła papierosa i zaciągnęła się głęboko. — Chodzi o to, że mój mąż za bardzo lubi kobiety. Jedną kochankę mogłabym tolerować, ale on kręci już z szóstą. Wydaje mi się, że to trochę za dużo. — Jesteś pewna? To byłoby dość ryzykowne jak na ministra. — Oczywiście, że jestem pewna. Mogę ci nawet podać nazwiska. Ale ten drań umie wszystko ukrywać; nauczył się tego w swoim zawodzie. Wątpię, czy potrafiłabym coś mu udowodnić. Zresztą chyba nie chcę. To by zrujnowało jego karierę, a wtedy zabrałby z powrotem swoje akcje. I wszystko skończyłoby się jakąś publiczną jatką; zaczęliby grzebać także w moich prywatnych sprawach — rozważała chłodno. — Nie opłaca mi się to. — W takim razie najlepiej siedzieć cicho; po co mi to mówisz? — Bo muszę komuś powiedzieć. A chyba nie sądzisz, że mogę się zwierzyć moim przyjaciółkom? One wprost przepadają za publicznym praniem brudów. A ciebie to nic nie obchodzi. Poza tym chciałam, żebyś wiedział, co tu jest grane. Na wypadek, gdybym pozbyła się tej ropuchy, Morgana. Potem milczała już do końca podróży, paląc papierosa za papierosem i wpatrując się w przestrzeń. Kiedy Marler zatrzymał samochód przed frontem budynku WS&C na Threadneedle Street, zaproponowała, aby wstąpił na chwilę, na „filiżankę kawy albo coś mocniejszego”. Odmówił. — Cholernie miło z twojej strony — powiedział, schodząc z

krawężnika na jezdnię. — Niestety, mam pilne spotkanie z jednym z tych VIP-ów, o których mówiłaś. To milioner. Muszę dbać o interesy... Wrócił tą samą szosą na Heathrow i zaparkował w długoterminowym garażu. Jeszcze parę minut przesiedział w samochodzie. To swojego rodzaju rekord — pomyślał — zatrudnić się w ciągu tego samego dnia u faceta i u jego żony. Przyszłość zapowiadała się różowo. Wyjął z bagażnika walizkę i teczkę i poszedł kupić bilet. Do Brukseli. 5 Tweed zacierał za sobą ślady. Po nocy spędzonej w „Hiltonie” zarezerwował apartament jeszcze na tydzień i zapłacił z góry. Blondynce z recepcji wyjaśnił, że wybiera się w interesach do Brugii. Może będziemy musieli zostać tam na noc, ale chcemy mieć tutaj swój kąt... Po bardzo wczesnym śniadaniu Tweed i Paula poszli prosto do garażu, w którym stało wynajęte BMW. Załadowali walizki do kufra. Dziesięć minut później byli już na szosie prowadzącej nie do Brugii, ale w dokładnie przeciwnym kierunku: na wschód, do Liege. — Myślisz, że zgubimy ich w ten sposób, nawet jeśli trafią na nasz ślad w „Hiltonie”? — W każdym razie pomiesza im to we łbach. Teraz już ciągle będziemy musieli stawiać takie zasłony dymne. Zanim minęło południe, znaleźli się na terytorium Luksemburga. Droga wiła się serpentynami w głębokich wąwozach. Nie spotkali na niej żadnych innych pojazdów. Paula sumiennie pełniła funkcję pilota; pochylona nad mapą, prowadziła Tweeda najkrótszą drogą do miejsca, gdzie spodziewali się bezpiecznie przekroczyć granicę Niemiec. — Zakładamy, że niemieckie służby bezpieczeństwa już wiedzą? — upewniła się. — Tak. Zawsze musimy zakładać najgorsze. Ale jeśli wjedziemy do Niemiec nie zauważeni, to mamy szansę spokojnie dotrzeć auto-stradami do Szwarcwaldu.

— Masz jakiś konkretny plan? — Na pewno ostatecznym celem jest Szwajcaria. Arthur Beck pomoże albo nie pomoże. Nie możemy tego zakładać z góry. W końcu nie każdy ma ochotę zadawać się z mordercą i gwałcicielem... — Ciągle myślisz, że oni uwierzą w te brednie? Twoi przyjaciele i współpracownicy od tylu lat? — O tym się zapomina, kiedy za człowiekiem wysłano listy gończe. Dlatego muszę zakładać, że w tej chwili nigdzie nie mamy przyjaciół. Możemy liczyć tylko na siebie. — Są jeszcze Newman i Marler. Oni nigdy nie dadzą się nabrać na ten teatr. — Nie mamy żadnych przyjaciół — powtórzył Tweed, biorąc kolejny zakręt na bezludnej drodze biegnącej przez wapienny wąwóz. — Dowiemy się czegoś więcej za godzinę albo dwie: jak doje-dziemy do granicy niemieckiej. W centrali Policji Federalnej w Wiesbaden naczelny inspektor Otto Kuhlmann nerwowo przygryza! koniec cygara, czytając po raz któryś z rzędu informację z Londynu, opatrzoną nagłówkiem ŚCIŚLE TAJNE. Jego asystent, Kurt Meyer, obserwował go kątem oka. Kuhlmann, niski, krępy brunet, miał czterdzieści parę lat. Gęste czarne brwi, szerokie usta i wysunięta szczęka nadawały jego twarzy wyraz stanowczości, a ruchy znamionowały wielką energię. Ze złością rzucił kartkę na biurko. — Czytałeś to, Kurt? No i co myślisz? — Ten Tweed wygląda mi na jakiegoś potwoia... — Tylko dlatego, że go nie znasz. To człowiek absolutnie niezdolny do jakiejkolwiek zbrodni, nie mówiąc już o gwałcie czy zabójstwie. I ten tekst od Howarda jest dziwnie sformułowany. Podszedł do okna, zapalił cygaro i przez dłuższy czas przyglądał się krzątaninie policjantów na dziedzińcu. Meyer sięgnął po dwie fotografie, które, oprócz tekstu, zawierała przywieziona specjalną pocztą koperta. Na jednej był Tweed, na drugiej jakaś ładna ciemnowłosa dziewczyna o inteligentnym spojrzeniu. — Co z tym zrobimy? — spytał Meyer. — Minister sugerował, żeby wysłać do wszystkich posterunków granicznych, a przedtem zawiadomić telefonicznie... — To kretyn; jeszcze jeden polityk: zawsze zwala wszystko na

innych. — Kuhlmann wyjął z ust cygaro i wymachiwał nim jak dyrygent batutą. — No i dobrze. Zwalił to na mnie, to ja coś wymyślę. — Wymyśli pan? — Tak. Minister powiedział, że powinniśmy rozesłać zdjęcie Tweeda. Tak się składa, że właśnie mieliśmy rozsyłać fotografie Stęina, wiesz, tego podejrzanego o wielkie szwindle. Więc może by tak zamienić?... — Zamienić?! — Właśnie. Co do Steina mamy instrukcję, żeby go śledzić, ale tak, by się nie zorientował. Na razie nie ma dostatecznych dowodów, żeby go zatrzymać. No więc wyślemy zdjęcie Steina jako Tweeda, a Tweeda jako Steina. — Dlaczego właściwie chce pan chronić tego Tweeda? — zainteresował się Meyer. — Trochę dlatego, że znam go od wielu lat. Nigdy nie udusiłby kota, a cóż dopiero kobietę. Ale i to sformułowanie w tekście Howarda jest intrygujące. „Poszukiwany z powodu podejrzenia o współudział w zabójstwie i gwałcie nie zidentyfikowanej kobiety. Sygnały proszę kierować prosto do mnie. Powtarzam: bezpośrednio do mnie. Howard”. Najwyraźniej chciał mi coś zasugerować. — Nadal nie rozumiem... — Bo ta sugestia nie jest skierowana do ciebie i w ogóle do nikogo innego, tylko do mnie. Howard nie wierzy w całe to gówno. W Londynie zdarzył się jakiś szczególny numer i musimy na to uważać. Nie zapomnij zamienić tych zdjęć. W końcu codziennie wysyła się taką kupę rzeczy. Byłoby nawet dziwne, gdybyśmy nigdy niczego nie pomylili... Kiedy zbliżali się do posterunku granicznego w Echternach, Paula była wyraźnie zdenerwowana. Natomiast Tweed, który ani na chwilę nie oddał jej kierownicy, sprawiał wrażenie człowieka kompletnie rozluźnionego. Taką przynajmniej miał minę, kiedy niemieckiemu strażnikowi wręczał paszport Williama Sandersa. — W jakim celu jadą państwo do Republiki Federalnej? — spytał strażnik po niemiecku. Tweed instynktownie odpowiedział w tym samym języku: — Na urlop. Trochę zła pora, ale za to nie ma tyle wycieczek.

Strażnik popatrzył na niego surowo i powoli zaczął przewracać kartki paszportu. Tweed położył czule rękę na karku Pauli i zdobył się na mizerny uśmiech. Przeglądanie paszportu ciągnęło się niemiłosiernie, w końcu jednak strażnik oddał go i machnął im ręką na pożegnanie. — O Boże! — westchnęła Paula, gdy tylko ruszyli sprzed posterunku. — Mam całkiem mokre palce w rękawiczkach. — Bo po co w ogóle je wkładałaś. Wyglądają podejrzanie. No, ale jesteśmy już w Niemczech i możemy jechać dalej. — Jaką drogą? — spytała Paula. Zaczynał padać śnieg. .— Okrężną. Odjadę trochę od Trewiru w głąb Niemiec, a potem zawrócę w stronę Moguncji i Frankfurtu. — Trochę dziwna trasa do Szwajcarii. I pewnie chcesz przejechać przez Wiesbaden, pod samą centralą Kriminalpolizei? — To ostatnie miejsce, gdzie mógłby nas szukać Kuhlmann, jeśli już spuścił psy ze smyczy... A dalej na południe, autostradą do Bazylei. Chodzi o to, żeby dotrzeć tam szybciej, nim w Londynie domyślą się, że tamtędy jedziemy do Szwajcarii. Chcesz teraz poprowadzić? — Z przyjemnością. Pojadę szybciej, tu nie ma ograniczeń na autostradach, oderwę się od czarnych myśli. Chociaż zaczynam już Trochę wierzyć, że nam się uda. Po przybyciu do „Mayfair” na Avenue Louise — najdroższego hotelu Brukseli — Morgan natychmiast zadzwonił do biura World Security mieszczącego się na pobliskiej Avenue Franklin Roosevelt. Towarzyszący mu Horowitz usiadł w fotelu i słuchał uważnie. — Jestem w „Mayfair”, George — zaczął Morgan. — Macie jakieś wiadomości o tym, co nas w tej chwili najbardziej interesuje? — Tak, mamy. Jest w Brukseli. Bardzo blisko miejsca, z którego mówisz. Może lepiej będzie, jak przyjdziesz tutaj. — Dobrze, będę za dziesięć minut. Armand Horowitz patrzył tępo w przestrzeń, analizując w myślach kolejne kroki, jakie będzie musiał podjąć, by wytropić Tweeda. Horowitz miał ponad czterdziestkę, sześć stóp wzrostu i dlug;c, kościstą twarz, zwężającą się w ostry szpic brody. Zawsze gładko ogolony, nosił okulary w stalowym drucie i poruszał się z

wykalkulowaną ekonomią środków. Dotychczas zabił już piętnastu ludzi: wybitnych przemysłowców i inne Bardzo Ważne Osoby. W głębi ducha niezbyt wysoko oceniał Morgana. Gruby Walijczyk zanadto cenił światowe życie, zanadto lubił się popisywać. Ale płacił bez zmrużenia oka bajeczną stawkę, jakiej domagał się Horowitz za swoje usługi. W luksusowej willi przy alei Roosevelta powitał obu gości szef Europejskiego Oddziału Operacyjnego WS&C, George Evans. Także czterdziestoparoletni — Morgan nie lubił powierzać ważnych stanowisk ludziom starszym — Evans był masywnie zbudowany, miał długie małpie ręce sięgające kolan, gęste ciemne włosy i twarz jak księżyc w pełni. Horowitz natychmiast porównał go w myślach do goryla, zanim swoim zwyczajem wlepił wzrok w okno, za którym rozpościerał się starannie strzyżony trawnik, teraz lekko przyprószony śniegiem. Morgan zdjął płaszcz i rozparł się w fotelu. Stanowczo odmówił drinka. — Do rzeczy! — strzelił tonem rozkazu. — Ten Tweed, podejrzewam, jest cholernie sprytny i przebiegły... — Nie przyjechałem tutaj słuchać opisów literackich. Gdzie on jest? Mówiłeś przez telefon, że gdzieś blisko ,,Mayfair”. — Miałem tymczasem wiadomość od jednego z moich agentów, że sytuacja się zmieniła. Evans, pochylony nad swoim biurkiem, bawił się wciąż długopisem. Dla wzmocnienia efektu przestał na chwilę mówić i wbił wzrok w Morgana. Morgan odpowiedział wściekłą miną. Tych panów trzeba regularnie kopać w tyłek, żeby sobie za dużo nie pozwalali — pomyślał. — Kiedy byliście w drodze — ciągnął gładko Evans — zadzwonił tutaj mój agent. Mamy wątpliwości, czy Tweed i ta jego kochanka, Paula Grey, wrócą jeszcze do „Hiltona”, gdzie się zatrzymali... — Po kolei! — warknął Morgan. — Właśnie miałem zamiar... Mój agent przyniósł do „Hiltona” fałszywy list do Tweeda, z napisem: „Poufne, do rąk własnych”. Recepcjonistka powiedziała, że nikt taki u nich nie mieszka. Agent sugerował, że Tweed pracuje dla Komisji Wspólnoty Europejskiej i że często podróżuje incognito, pod innym nazwiskiem. Pokazał jej

zaświadczenie z fałszywym podpisem członka Komisji — wybraliśmy takiego, który właśnie wyjechał na wakacje. Pokazał też fotografię Tweeda, tę, którą przywiózł kurier nocnym promem. Recepcjonistka najpierw nic nie chciała powiedzieć, ale poczarował ją trochę i w końcu puściła farbę: Tweed i Paula Grey wyjechali wcześnie rano, a przedtem wynajęli apartament na tydzień i zapłacili z góry. — Wymknął się z sieci — mruknął Morgan cicho, niby do siebie. — Powiedział pan, że Paula Grey jest jego kochanką — odezwał się Horowitz, jak zwykle wolno i dobitnie. Evans obrócił się w fotelu. Stanowczo źle się czuł w obecności Horowitza: było w nim coś groźnego. — Ma pan na to jakiś dowód? — No... — Evans bezradnie rozłożył ręce — sądząc z fotografii, jest młoda i ładna, więc naturalne jest założenie... — Być może całkiem błędne. — Jakie to ma znaczenie?! — Evans przypomniał sobie o swoim stanowisku w firmie; nie mógł tolerować takiej krytyki ze strony pierwszego lepszego współpracownika. Nagle dostrzegł jednak wpatrzone w niego spoza drucianych okularów oczy i znów poczuł się niepewnie. — Może mieć bardzo duże znaczenie dla mnie, dla mojej pracy — spokojnie odparł Horowitz. — Dobrze jest wiedzieć, jaki stosunek łączy dwoje ludzi, których ścigam. — No więc dobrze: nie mamy fotograficznych dowodów kopulacji — stwierdził ze złością Evans. Morgan obserwował to starcie z cichą satysfakcją. Nic nie szkodzi, jeśli ktoś utrze Evansowi nosa. Horowitz pokłonił się ironicznie. — Uprzejmie dziękuję za informacje, panie Evans. — Jak trafiłeś na tego „Hiltona”? — spytał Morgan. — Wysłałem cały personel na obchód najlepszych hoteli. W tym wyciągu z teczki personalnej Tweeda, który mi przysłałeś przez kuriera, przeczytałem, że on często zatrzymuje się w drogich hotelach, gdyż sądzi, że trudniej go tam zauważyć. — Tylko tyle zrobiłeś? — Nie, znacznie więcej. Kazałem moim ludziom obejść z takimi samymi pytaniami także firmy wynajmujące samochody. Okazuje się, że Tweed wynajął BMW na nazwisko William

Sanders. Portier z „Hiltona” widział ich rano: pojechali w kierunku wschodnim. Tu masz numer rejestracyjny. Podał Morganowi złożony na czworo świstek; Morgan przekazał go natychmiast Horowitzowi, nie zaglądając nawet do środka. Wstał i włożył płaszcz. Minę miał ciągle wściekłą. — Zgubiłeś go — powiedział do Evansa. — Co masz zamiar teraz zrobić? — Tweed wyjechał z miasta na w s c h ó d. To logiczne, że wyjechał, ja też bym to zrobił na jego miejscu: Belgia jest za blisko Londynu. Na pewno pojechał do Holandii, do Niemiec albo do Francji... — No to daj cynk naszym ludziom w tych krajach; musisz odnaleźć ślad... — Jeśli można coś zasugerować — Horowitz, który też wstał, zwrócił się do Evansa. — Wspomniał pan o różnych stałych metodach Tweeda; czytał pan o tym w jego dossier... — To był tylko wyciąg. Ktoś w Londynie blokuje dostęp do całości. — Chciałem powiedzieć — kontynuował Horowitz — że Tweed też mógł na to wpaść. To przecież zawodowiec. I bardzo prawdopodobne, że teraz będzie działał inaczej niż zwykle. Może jeszcze siedzi tutaj, tyle że w jakimś marnym, małym hotelu. Pańscy agenci mogliby poszperać również w takich miejscach. — Załatw to. — Morgan popatrzył surowo na Evansa. — Wrócę tu jeszcze za chwilę, mam do ciebie słówko. Wyszedł na korytarz. Horowitz poszedł w jego ślady, wkładając po drodze miękki filcowy kapelusz; rondo spuścił nisko na czoło. Zamknąwszy za sobą mahoniowe drzwi gabinetu Morgan zatrzymał się. — Jak pan myśli? Holandia, Niemcy, Francja? — Stanowczo Niemcy — odparł Horowitz bez namysłu. — Holandia to pułapka, nic by mu to nie dało. A znowu Francuzi strasznie kontrolują granicę ze względu na terrorystów. Ja w każdym razie wybrałbym Bundesrepublikę. — Niech pan tu zaczeka. Morgan wszedł z powrotem do gabinetu Evansa, zamknął drzwi i podszedł do biurka, przy którym Evans siedział ze słuchawką telefoniczną w ręku.

— Odłóż to na razie. — Morgan przechylił się przez biurko, zbliżając twarz do twarzy Evansa. — No i co, spieprzyłeś robotę? Miałeś go w garści i pozwoliłeś uciec. To przynajmniej teraz weź się w garść i chociaż raz zapracuj na pensję, którą ci płacimy. Dla bezpieczeństwa używaj tylko łącza satelitarnego. Połącz się z Frankfurtem i powiedz, że się do nich wybieram. I kiedy będę w drodze, niech wszyscy nasi ludzie w Niemczech ruszą w teren ze zdjęciami Tweeda i Grey. Niech sprawdzą wszystkie hotele. A najważniejsze są wypożyczalnie samochodów. Tweed będzie pewnie chciał zmienić to BMW na coś innego. Muszą mi namierzyć tego człowieka. I to szybko. — Jasne. Potem sam polecę do Frankfurtu, żeby nadzorować operację. Może spotkamy się w samolocie... — Mam nadzieję, że nie. — Morgan wyprostował się i po raz pierwszy tego dnia na jego twarzy pojawił się uśmiech. Wyjął z teczki jedno cygaro i położył je na biurku przed Evansem. — Hawańskie. Może da ci natchnienie. Liczę na ciebie... Wyszedł z gabinetu. Horowitz stał wciąż na korytarzu z rękami w kieszeniach płaszcza, gapiąc się na portret założyciela firmy, Lance’a Buckmastera. — Tutaj nie znajdzie pan inspiracji — zażartował Morgan. Ruszyli w stronę windy. — Weźmiemy bagaże z „Mayfair” i polecimy pierwszym samolotem do Frankfurtu. Będziemy tam wcześniej od Tweeda. — Na to bym nie liczył. Ten facet zaczyna mi się wydawać coraz bardziej tajemniczy. Przeciwnik dużej klasy. Będzie mi potrzebna prognoza pogody dla całej zachodniej Europy. Niech pan wraca prosto do hotelu, ja pójdę jeszcze kupić trochę map drogowych. Morgan wrócił piechotą do „Mayfair”. Miał powody do zadowolenia z siebie. Dobrze pograł z Evansem: najpierw go zbeształ, potem okazał zaufanie i łaskawie obdarował hawaną. Tak, trzeba tych urzędasów trzymać w ryzach, przypominać im, kto tu jest szefem. 6 Naczelny inspektor Kuhlmann odłożył słuchawkę i popatrzył na Kurta Meyera tak, jak gdyby widział go po raz pierwszy w życiu. Zwykle stosował ten chwyt w czasie przesłuchań, kiedy chciał

jakiegoś podejrzanego przycisnąć do muru. Siedzący za biurkiem nad jakimiś dokumentami Meyer — młody, szczupły, z pociągłą twarzą — poczuł się niepewnie. — Zlokalizowaliśmy go — odezwał się wreszcie Kuhlmann. — Parę godzin temu Stein przekroczył granicę luksemburską, w Echternach. Jest na naszym terenie. — Stein? — Tweed, baranie! Podróżuje samochodem BMW z dziewczyną, która wygląda na Paulę Grey. Rozpoznali go na posterunku granicznym na podstawie zdjęć, które wysłaliśmy. Mam też numer icjestracyjny. — Może zanotuję? — Dłoń Meyera, uzbrojona w długopis, zawisła nad notesem. — Nie trzeba, mam wszystko w głowie. — Kuhlmann podszedł do dużej ściennej mapy Republiki Federalnej. — Ciekawe, dokąd pojechał? Właściwie mógł wszędzie, byle nie tutaj, do Wiesbaden. — Czy nie powinniśmy powiadomić ministra? — Jeszcze nie: przecież Tweeda jeszcze nie mamy. A tego ostatniego telefonu w ogóle nie było, rozumiesz? Ryzykujesz swój stołek — szczerze poinformował podwładnego. Z rękami w kieszeniach marynarki podszedł do okna i ponownie popatrzył na dziedziniec. Jednego Meyerowi nie powiedział: że BMW Tweeda jest śledzone przez nie oznakowane samochody policyjne (trzeba je zmieniać, żeby Tweed się nie spostrzegł). Kuhlmann słynął z tego, że lubi działać na własną rękę. No, to pajęczyna jest już rozpięta, pomyślał; pytanie tylko, kto okaże się pająkiem? Newman wszedł do samolotu, który za chwilę miał wystartować z Londynu do Brukseli, usiadł i zapiął pas bezpieczeństwa. Po chwili na wolnym miejscu obok niego ktoś usiadł. Newman wolno odwrócił głowę: to był Marler. — No i co, stary, nie wiedziałeś, że ci depczę po piętach? Newman w milczeniu splótł dłonie na kolanach. Nie odezwał się, dopóki maszyna nie zaczęła kołować w kierunku głównego pasa startowego. Odpowiedział tonem automatu recytującego katechizm: — Zadzwoniłeś do pani Julii, administratorki domu na South Ken, w którym mam mieszkanie. Pewnie już z lotniska.

Powiedziała ci, że wyszedłem z podróżną torbą. Zaczaiłeś się przy wejściu do pierwszego terminalu, zobaczyłeś, jak wysiadam z taksówki. Potem poszedłeś za mną do kantoru rezerwacji miejsc, poczarowałeś dziewczynę i dowiedziałeś się, że wziąłem kartę business-class do Brukseli. Zrobiłeś to samo i czekałeś za drzwiami sali odlotów, dopóki nie wszedłem na pokład. — Zgadza się co do joty. A ja, głupi, myślałem, że mnie nie widzisz. Samolot oderwał się od ziemi i szybko przebił grubą warstwę chmur. Ciągnące się po horyzont masywy obłoków wyglądały w oślepiającym słońcu jak bezkresne łańcuchy górskie. — A może powiesz jeszcze, po co to robisz? — spytał Newman. — Och, jesteśmy przecież po tej samej stronie. Chcę znaleźć Tweeda i Paulę i pomóc im. — To pocieszające — mruknął ironicznie Newman. — Dziwna uwaga... — Nie bardzo dziwna. Zadam ci pytanie za sześćdziesiąt cztery tysiące dolarów: myślisz, że on to rzeczywiście zrobił? — Newman ściszył głos: — Udusił, a potem zgwałcił tę dziewczynę? — Chyba żartujesz! — Mam takie dziwne poczucie humoru, może nie w twoim stylu. Ale na pytanie mi nie odpowiedziałeś. No to zadam drugie: kto cię wysłał? — Myślałem, że wiesz — rzucił Marler lekceważąco. — Skoro Tweed jest wyłączony, o wszystkim decyduje Howard. Przez całą dalszą podróż Newman milczał jak grób. Nie lubił Marlera, chocież doceniał jego wybitne kwalifikacje. Tym razem nie wierzył mu. Dlaczego? Podpowiadał to jakiś szósty zmysł, którego — Newman wiedział to już — nie wolno lekceważyć. Kiedy samolot schodził do lądowania w Brukseli, Newman rozważał dwie możliwości. Mógł zgubić Marlera, co nie było łatwe, ale wiedział, że potrafi to zrobić. Mógł jednak również zaakceptować jego towarzystwo, udawać, że w pełni mu ufa, i w ten sposób kontrolować wszystkie jego kroki. Wybrał to drugie. Samolot dotknął kołami ziemi. Przypomniawszy sobie, gdzie Tweed mieszkał podczas niedawnej brawurowej akcji w Brukseli, Newman kazał taksówkarzowi jechać

do ..Hiltona”. Tutaj na chwilę rozstali się z Marlerem: każdy powędrował do swojego pokoju. Newman cisnął torbę na łóżko, biegiem wrócił do windy i wyszedł z hotelu. Dobre pięć minut szukał budki telefonicznej, wreszcie znalazł. Wyjął z kieszeni notesik i nakręcił numer Kuhlmanna w urzędzie Kriminalpolizei w Wiesbaden. Miał szczęście: naczelny inspektor osobiście odebrał telefon. Jego głos był, jak zawsze, poważny, a zarazem naładowany energią. Poprosił Newmana, aby chwilę zaczekał, i zwrócił się do kogoś po niemiecku: — Kurt, odnieś tę teczkę do archiwum i osobiście zapakuj do sejfu. Szyfr bez zmian... — chwila milczenia. — OK, Newman. Czym mogę panu służyć? — Czy dostał pan sygnał z Londynu, żeby zatrzymać Tweeda? — Skąd pan dzwoni? — Z budki telefonicznej, chyba jasne!... — Spokojnie, musiałem to sprawdzić. Odpowiedź na pańskie pytanie brzmi: tak, częściowo. Aha, Newman, jaka była pogoda, kiedy spotkaliśmy się ostatnio w Lubece? — Cholerny upał. Ale co to ma... aha, rozumiem. Tak, to na pewno ja. Powiedział pan: częściowo. Co to znaczy? — Głos niby się zgadza — spokojnie zareagował Kuhlmann. — Niech pan się nie gniewa, musiałem mieć pewność. Ale do rzeczy: myśli pan, że on to zrobił? — Rany boskie, czy i pan stracił rozum?! — wzburzony ton Anglika rozwiał ostatnie wątpliwości Kuhlmanna. — On nie ma z tym nic wspólnego. To musi być jakiś spisek. Nie wiem, kto za tym stoi. Wiem tylko, że Tweed potrzebuje pomocy, cholernie potrzebuje. Jestem w Brukseli. On tu był, ale na pewno nie czekał, aż go te wilki dopadną. Jest z nim Paula. Ale ja nie mam pojęcia, gdzie ich szukać, od czego zacząć. — Chyba najlepiej byłoby od Frankfurtu. Niech pan nie przyjeżdża do mnie. Lepiej od razu umówmy się gdzieś... może w hotelu „Frankfurter Hof”. Termin ustalimy później, niech pan dzwoni... — Ton Kuhlmanna nagle się zmienił: — Tak, Lothar, zajmę się tym i dziękuję za telefon... Cześć! Newman domyślił się, że ów nie znany mu Kurt wrócił do pokoju.

Najwyraźniej Kuhlmann nikomu już nie ufa. To zły znak. W powietrzu czai się zdrada. Wrócił do „Hiltona” i usiadł w prawej części rozległego hallu. Przy kantorze recepcji stał Marler, rozmawiając z dziewczyną w hotelowym uniformie. W ręku trzymał kopertę. Po chwili Newman zauważył, że Marler pakuje do koperty plik banknotów, zakleja ją i pisze coś na wierzchu; po chwili oboje z recepcjonistką zniknęli na zapleczu kantoru. Newman domyślił się, że jest tam sejf na depozyty. Marler pojawił się znowu w hallu i od razu go dostrzegł. — Rozpakowałeś się? — spytał zapalając kingsajza. — Jeszcze nie. Najpierw musiałem napić się kawy. Co robiłeś w recepcji? — Może pospacerujemy trochę po bulwarze Waterloo — zaproponował Marler. Odezwał się ponownie dopiero, kiedy wyszli. — No więc, kiedy ty zaspokajałeś pragnienie, ja dowiedziałem się paru rzeczy. Okrężnie, rzecz jasna. Tweed był w tym hotelu. Wynajął dyrektorski apartament na cały tydzień — ale wyjechał. I myślę, że już nie wróci. — Skąd wiesz to wszystko? Hotele niechętnie udzielają informacji o swoich gościach. — Po prostu powiedziałem dziewczynie, że obiecałem zostawić tu sporą sumę dla przyjaciela i pokazałem jej zdjęcie Tweeda. Napchałem przy niej dużo belgijskich pieniędzy do koperty — tak naprawdę to tylko na wierzchu były dwa grubsze banknoty, reszta drobniaki — i zaniosłem razem z nią do depozytu. Oddałem jej klucz od skrytki, wziąłem pokwitowanie, powiedziałem, że mój przyjaciel podróżuje incognito. Dziewczyna włożyła klucz do koperty i napisała na niej: William Sanders. No, co tak patrzysz? Ja naprawdę umiem czytać do góry nogami. Teraz zostaje tylko pytanie, gdzie zaczniemy go szukać. — We Frankfurcie — powiedział Newman. I na tym skończył. George Evans zdążył jeszcze na ten sam samolot, którym lecieli Morgan i Horowitz, ale musiał się zadowolić klasą turystyczną, bo już tylko tam było wolne miejsce. Wygrał na tym: we Frankfurcie pierwszy odjechał do miasta, podczas gdy jego kompani długo czekali na

bagaż przy karuzeli transportera. Po godzinie również oni dotarli do biurowca WS&C przy Kaiserstrasse, dużego nowego budynku z szybami ze zbrojonego szkła i z systemem elektronicznej kontroli przy wejściu i we wszystkich korytarzach. Podczas gdy Horowitz płacił taksówkarzowi, Morgan wysiadł i rozejrzał się wokół. Frankfurt nie podobał mu się. Co innego Hamburg czy Monachium — Frankfurt wydawał mu się zawsze sztuczny, mechaniczny. Nadmiar pojazdów blokował ulice, za dużo było wieżowców, stanowczp za mało zieleni. Coś w rodzaju betonowej fortecy, pomyślał. Do budynku WS&C wszedł tak, jak gdyby chciał wypróbować wewnętrzną ochronę. Pomaszerował prosto do wind. Dwaj umundurowani strażnicy zabiegli mu drogę, jeden sięgnął po jego teczkę. — Jestem Morgan. To ja kieruję tym cyrkiem! — warknął, wymachując im przed nosami przepustką. — I spieszy mi się... — Przepraszam pana — odparł po angielsku strażnik — ale musimy obejrzeć pańską teczkę pod rentgenem. Tymczasem Horowitz spokojnie przyglądał się, jak jego aktówka wędruje pod aparatem podobnym do używanych na lotniskach. Morgan z zaciśniętymi zębami czekał na swoją kolej. — Jesteśmy umówieni z George’em Evansem — powiedział. — Może jeszcze nie dotarł? — Owszem, jest już u siebie. Zadzwonię do niego, a pan zechce stanąć na tle tego ekranu... — A po cholerę? — Żeby pan Evans mógł pana zobaczyć na swoim podglądzie. Sprawdzamy w ten sposób tożsamość wszystkich gości. Kiedy strażnik rozmawiał z Evansem, Morgan wyciągnął cygaro i wściekle zacisnął na nim zęby. Popatrzył w kierunku kamery. — Jeśli mnie widzisz, George, to powiedz tym ludziom, żeby się odpieprzyli; zdaje się, że mamy tu pilną robotę... — Może pan wejść, panie Morgan — oświadczył strażnik, odkładając słuchawkę. — Pokój czterysta jeden, czwarte piętro... — Już mówiłem, że jestem tu szefem. Wiem, gdzie pracują

moi ludzie. Dopiero w windzie Horowitz pozwolił sobie na komentarz: — Przecież oni wykonują tylko swoją pracę. I chyba dobrze dbają o bezpieczeństwo. — Trzeba ludzi trzymać w ryzach. — Dźwięk, który wydobył się z ust Morgana, był czymś pośrednim między chichotem i sapaniem. — Szef to szef... Kiedy drzwi windy otworzyły się na czwartym piętrze, Evans już lam był. Poprowadził ich do dużego gabinetu, wychodzącego na Kaiserstrasse. Listewkowe żaluzje były przymknięte, żeby uniemożliwić obserwację z budynków po drugiej stronie ulicy. — Znaleźliśmy Tweeda. Właśnie czekam na następny meldunek od naszego informatora; poprzednie połączenie było kiepskie... — Evans przerwał, gdyż odezwał się telefon na biurku. — Taak? To ty, Kurt? Dobrze, tylko streszczaj się, mam tu ważnych gości. Słuchał uważnie, zanotował coś, w końcu powiedział: — Dzwoń, jak tylko będziesz miał coś nowego. Musimy wiedzieć, w którą stronę jadą, chcemy się przygotować. Pieniądze będą w skrytce bankowej, jak zawsze. Cześć, Kurt. Zaproponował coś do picia. Morgan zażyczył sobie podwójnego skoczą. Horowitz pokręcił tylko głową i bębniąc palcami po teczce, którą wciąż trzymał na kolanach, spojrzał na swojego pracodawcę karcącym wzrokiem. Morgan już w samolocie zdrowo sobie łyknął. Tak, ten człowiek stanowczo za dużo pił. Może pod wpływem stresów, jakie przeżywał w pracy. Ale to żadna wymówka. — Tweed — zaczął Evans, podając Morganowi kryształową szklankę —jest w Niemczech. Z Paulą Grey, o ile wiemy. W każdym razie z jakąś kobietą. Do Frankfurtu dojechał tym wynajętym BMW, potem zmienił je na mercedesa. Tu jest numer rejestracyjny. — Następna złożona kartka powędrowała przez ręce Morgana do Horowitza. Evans, rozparty za swoim wielkim antycznym biurkiem, wyglądał na zadowolonego. Morgan delektował się skoczem, mlaskał, ale minę miał ponurą. — Mercedes? — odezwał się. — To gorzej. W tym kraju roi się od mercedesów. Popatrzcie na taksówki: same mercedesy.

— Może właśnie dlatego Tweed wybrał tę markę — powiedział cicho Horowitz. Wstał i spytał o toaletę. Evans wskazał gestem drzwi. Dopiero kiedy zostali sami, Morgan zadał następne pytania. — Jak wam się udało tak szybko go znaleźć? 1 ten Kurt — kto to jest? — Wolałbym nie robić reklamy moim konfidentom. — Evans spojrzał wymownie na drzwi toalety, pochylił się w stronę Morgana i ściszył głos. — Ten facet to Kurt Meyer, asystent naczelnego inspektora Kuhlmanna. Nasza wtyka na samej górze, w centrali Kriminalpolizei w Wiesbaden! Od razu powiem, że nie przyszło mi to łatwo. — Za to ci płacimy. Miałeś coś na tego Meyera? — Zdjęcia pornograficzne, zrobione w pewnym luksusowym burdelu. A on jest żonaty. Poza tym płacimy mu, bo chcemy go bardziej z nami związać. Mam tu w sejfie pokwitowania od Meyera; nie chciał ich podpisać, ale okazuje się, że zwykłe wykręcanie łapek czyni cuda. — I to już wszystko, co wiemy? Że Tweed i jego dziewczyna pojechali gdzieś tym mercedesem? — Nie, to nie wszystko. — Evans nie próbował nawet ukryć satysfakcji. — Śledzą go nie oznaczone samochody policyjne. Stosują technikę mijanki: przejmują go jeden od drugiego w regularnych odstępach czasu. I meldują o tym przez radio do Wiesbaden. A Kurt przekazuje te meldunki mnie, jak tylko uda mu się wyrwać; bo dzwoni oczywiście z jakiegoś ulicznego automatu. I w ten sposób my mamy wszystkie dane operacyjne. Morgan wałkował cygaro grubymi jak serdelki palcami i intensywnie myślał. Wiadomości od Evansa były lepsze, niż mógł się spodziewać. — Gdzie ich ostatnio widziano? — spytał. — Na autostradzie do Karlsrühe. Oczywiście mogli już skręcić na wschód albo na zachód... — Na zachód nie. Nie zaryzykowaliby wjazdu do Francji. Ale na wschód by mogli. — Morgan wetknął cygaro w usta i zapalił. Evans podsunął mu ciężką rosenthalowską popielnicę. — Może nawet próbowaliby uciekać do Rosji przez Czechosłowację... — Niewiele o nim wiem, ale to mi się wydaje, delikatnie

mówiąc, nieprawdopodobne. — Oczywiście. Ale nieźle byłoby puścić taką pogłoskę; trzeba ich przyciskać ze wszystkich stron. Nadaj to do prasy, masz przecież kontakty. — Morgan zaciągnął się i wypuścił kłąb dymu. — Tylko nikt nie może wiedzieć, że to my interesujemy się tą sprawą! — Przecież wiesz, że mamy dział, który potrafi robić takie rzeczy. Różne pogłoski puszczaliśmy o firmach, które chcieliśmy przejąć... — Tylko bez nazwisk — ostrzegł Morgan. — Wystarczy wiadomość, że jakiś wysoki funkcjonariusz brytyjski próbuje uciec na Wschód. Do pokoju wrócił Horowitz z teczką, z którą nie rozstawał się ani na chwilę. Morgan powtórzył mu parę szczegółów: — Mamy już namiar na Tweeda. Jedzie autostradą na południe. Ale musi pan uważać. Śledzi go niemiecka policja w nie oznakowanych radiowozach. Horowitz, dziwnie wysoki i chudy w trenczu, który wciąż miał na sobie, w milczeniu przyglądał się obu rozmówcom. W jego spojrzeniu było coś odległego i obcego. Evans znów miał nieprzyjemne skojarzenie: kat biorący miarę z klienta, by odpowiednio przygotować szafot. — To trochę dziwne, panie Morgan — odezwał się wreszcie Horowitz. — Mówił pan, że wysłano za nim coś w rodzaju listu gończego. Jeżeli już za nim jadą, to dlaczego go nie aresztują? — Nie mam pojęcia — odburknął Morgan. Nie lubił ludzi stawiających pytania, na które nie miał odpowiedzi. — Jakie ma pan plany? — Będzie mi potrzebny mały odrzutowiec. Na lotnisku frankfurckim. Chcę jak najszybciej dotrzeć do Fryburga w Szwarcwaldzie. — Załatwione — odpowiedział Morgan, zanim Evans zdążył otworzyć usta. — Będę na lotnisku za jakieś dwie godziny — ciągnął Horowitz. — Muszę po drodze zabrać pomocnika. Evans uważnie obserwował wychodzącego; zwrócił uwagę, jak cicho Horowitz zamknął za sobą drzwi. Odetchnął z ulgą.

— Poszedł nareszcie. Czułem się, jakbym przebywał pod jednym dachem ze śmiercią... — Pewnie dlatego, że to jego zawód. Armand Horowitz przeszedł dobre kilkaset metrów wzdłuż Kaiserstrasse, zanim zdecydował się przywołać taksówkę; wolał, aby nikt, nawet przypadkowy kierowca, nie kojarzył go z WS&C. Wsiadając do taksówki spojrzał jeszcze na gęstwinę masztów i anten satelitarnych na dachu budynku, który przed chwilą opuścił. WS&C znakomicie opanowała technikę zbierania informacji. Ale i on, Armand Horowitz, był dobry w tej dziedzinie. Większość czasu, jaki spędził w toalecie Evansa, zajęło mu osłuchiwanie drzwi czymś w rodzaju stetoskopu. Całkiem dobrze usłyszał relację Evansa o wtyczce w sztabie policji w Wiesbaden i o szczególnym haku na Kurta Meyera. Horowitz od dawna już wiedział, jaką władzę daje znajomość cudzych sekretów. Kiedy taksówka wyjechała z Frankfurtu w stronę lotniska, Horowitz — wyprostowany na tylnym siedzeniu, z teczką na kolanach — pomyślał nagle, że w całym tym towarzystwie tylko on jest prawdziwym zawodowcem. Głęboko gardził takimi ludźmi jak Morgan i Evans. Tchórzliwie dystansowali się od brudnych robót, choć bez wahania korzystali na przykład z jego usług. Evansowi najwyraźniej przeszkadzała sama jego obecność w gabinecie. Taksówka zatrzymała się na wskazanym przez Horowitza skrzyżowaniu przedmiejskich ulic. Pasażer zapłacił, wysiadł i powoli wkładał rękawiczki, dopóki samochód nie odjechał. Dopiero wtedy pokonał ostatnie sto metrów w stronę starej, odrapanej willi. Pchnął żelazną furtkę i omszałą ścieżką dotarł do wejścia. Wszedł na schodki i nacisnął dzwonek: dwa krótkie i jeden długi sygnał. Uśmiechnął się: nie powiedział Morganowi i Evansowi, że jego pomocnikiem będzie kobieta; nie widział żadnego powodu, aby to przed nimi ujawniać. 7 Newman i Marler dotarli do Frankfurtu godzinę później niż Morgan. Wzięli taksówkę i pojechali prosto do „Hessischer Hof’, jednego z dwu najlepszych hoteli w mieście. Zameldowali się i omijając slalomem tragarzy hotelowych dopadli windy. Kiedy jechali na górę, Newman powiedział coś, co zabrzmiało jak rozkaz: — Czekaj w swoim pokoju, w każdym razie w hotelu. A ja

wyjdę na chwilę; muszę tu kogoś sprawdzić. — Prawdę mówiąc, nie pamiętam, żeby ktoś ci powierzył dowództwo... — Tak? To przestań za mną łazić. Mogę działać sam! — Nie ma powodu się złościć. — Marler próbował załagodzić sprawę, kiedy szli długim, wyłożonym dywanami korytarzem. — Jeśli lak to sobie zaplanowałeś, to w porządku. Mogę się tymczasem pokręcić po hotelu... W pokoju Newman otworzył wreszcie swoją podróżną torbę, wyjął dwa garnitury i powiesił je na wieszakach. Potem zostawił otwarte bagaże na wierzchu i opuścił hotel. Poszedł przez otwarty park w stronę widocznego w oddali wielkiego centrum wystawowego, często spoglądając za siebie. Upewniwszy się, że Marler go nie śledzi, wszedł do budki telefonicznej i zadzwonił do Kuhlmanna. Natychmiast uzyskał połączenie. — Jestem we Frankfurcie. To ja, facet od upałów w Lubece... —Miejsce spotkania zmienione. Czy może pan być za godzinę na Hauptbahnhof, przy kasach biletowych? Dworzec Główny był zaledwie o parę minut marszu od miejsca, z którego Newman dzwonił. Przesiedział ponad pół godziny w restauracji, pijąc kawę. Kiedy wszedł do wielkiej hali dworca, Otto Kuhlmann już tam był: stał przy wejściu na perony, naprzeciw kasy biletowej. Spostrzegł Newmana od razu, podszedł do niego i przywitał się. Mówił po angielsku. — Pospacerujmy trochę po peronie. Nie chcę, żeby ktoś nas słyszał. — Chyba nie wierzy pan w to absurdalne oskarżenie? — zaczął Newman bez wstępów. — Ani trochę. Howard też nie wierzy. A pan? Ma pan jakieś wątpliwości? — Kuhlmann przeszedł do ataku. — Absolutnie żadnych! Myśli pan, że po co tu przyjechałem? Jasne, chcę znaleźć Tweeda i pomóc mu, ale muszę rozgryźć cały ten cholerny pasztet. Głośniki zapowiadały odjazd ekspresu do Bazylei; ruch na peronie ożywił się. Na sąsiedni tor wtoczyła się lokomotywa, ciągnąc za sobą długi łańcuch wagonów. Kuhlmann — znacznie niższy od Newmana, w codziennym ciemnoszarym garniturze, który podkreślał szerokość jego ramion — wykorzystał ten zgiełk, aby

powiedzieć swoje. — Czuję w tym zdradę i spisek gdzieś wysoko w Londynie. Tweed i Paula Grey, jak sądzę, jadą teraz autostradą na południe. Przyjechali tu z Luksemburga wynajętym BMW, z belgijską rejestracją. Potem, we Frankfurcie, zmienili samochód. Teraz to jest czarny mercedes. Moi ludzie śledzą ich już od granicy luksemburskiej. Jadą za Tweedem nie oznaczonymi radiowozami. Nie powiedziałem tego mojemu ministrowi. Na razie tylko ja wiem, gdzie jest Tweed... tak myślałem... — Powiedział pan, że i Howard nie wierzy w jego winę. Nie bardzo rozumiem: skąd pan to wie? — Bo w tym, co mi przysłał, napisane jest tylko: „podejrzany o współudział”; wszystko, o co Howard prosi, to odnalezienie Tweeda; nie ma ani słowa o zatrzymaniu. I znamienne wydaje mi się podkreślenie, że raporty mam kierować tylko do niego, bezpośrednio do niego... Aleja nawet jemu nie wysłałem dotąd żadnego raportu. — Dlaczego? — Bo moi ludzie jadący za Tweedem donieśli o pewnej komplikacji. Ktoś inny bawi się w tę samą grę: śledzą go inne samochody. Sprawdziłem, co to za jedni, zanim przyjechałem tutaj. To dało mi do myślenia; postanowiłem zaczekać z raportami. — No więc, kto to jest? — Niech pan się przygotuje na szok. Dostałem przez radio numery rejestracyjne dwóch z tych samochodów. Sprawdziłem w rejestrze pojazdów. Należą do World Security & Communications GmbH. Międzynarodowe królestwo Lance’a Buckmastera, zanim został waszym ministrem bezpieczeństwa zewnętrznego. Tym bydlakom nie chciało się nawet wynająć samochodów. Newman rzeczywiście był zaskoczony. W milczeniu przetrawiał usłyszaną przed chwilą wiadomość. Stanęli na chwilę, by przepuścić jakąś spieszącą się kobietę z wózkiem. Kuhlmann zapalił cygaro i ruszył dalej. — Jest pan tego pewien? — odezwał się wreszcie Newman. — Myślałem, że dostatecznie pan mnie zna, aby wiedzieć, że jestem ostrożny, bardzo ostrożny w tym, co mówię — obruszył się Kuhlmann. — Teraz pan rozumie, dlaczego nie spieszę się z tym raportem dla Londynu. Komu można ufać w takiej sytuachi?

— Może ktoś w dyrekcji WS&C prowadzi swoją grę? Buckmaster nie rządzi już w tej firmie. — Niech pan nie udaje naiwnego. Mieliśmy z tą grupą kłopoty już wcześniej. Byli podejrzani o przemyt do Niemiec Wschodnich technologii objętej zakazem. Przewoziła to ich furgonetka bankowa. Przesłuchałem niejakiego George’a Evansa; to dyrektor operacji europejskich WS&C. Krętacz, jakich mało. Nie udało mi się, niestety, postawić go przed sądem, nie miałem dostatecznych dowodów. — Wie pan o nich coś jeszcze? — spytał Newman w nadziei, że Niemiec potwierdzi jego własne, coraz silniejsze podejrzenia. — Wiem, że oficjalnie firmę prowadzi teraz żona Buckmastera, Leonora. Przejęła jego pakiet akcji. Zrobiłem małe śledztwo w związku z tą wschodnioniemiecką aferą. Czy pan myśli, że Evans ryzykowałby takie świetne stanowisko, robiąc jakieś interesy na boku, na własną rękę? Przyjrzałem mu się dokładnie: za cwany jest na to. On wykonywał tylko rozkazy wychodzące od Lance’a Buckmastera. — I myśli pan, że teraz jest tak samo? — Tak! — powiedział z przekonaniem Kuhlmann. — Nie wiem jeszcze, o co w tym wszystkim chodzi. Ale chyba rozumie pan teraz, dlaczego nie chcę zbyt szybko kontaktować się z Londynem. Po pierwsze, lubię Tweeda i cenię go. Jacyś ludzie chcą mu wlepić ten kit, i kimkolwiek są, nie będę im pomagał. Po drugie, mam swoje porachunki z World Security. To z pewnością oni zmontowali ten wschodnioniemiecki przemyt, ale wystrychnęli mnie na dudka. Gorzej: dostałem reprymendę od mojego ministra. No to teraz siedzę cicho, patrzę i czekam. — I liczy pan na moją pomoc? — Newman stanął przed Kuhlmannem i spojrzał mu w oczy. — Tak, liczę. Pan ma swobodę ruchu. Ja nie. — Przecież ja nawet nie wiem, gdzie on jest. — To niech pan do mnie regularnie dzwoni. Będzie się pan przedstawiał ksywą, powiedzmy: „Feliks”. I niech pan rozmawia tylko ze mną. Tweed nie może tak jechać w nieskończoność, nawet jeśli będzie prowadził na zmianę z tą dziewczyną. Jak się w końcu zatrzyma, to będę wiedział gdzie i powiem panu. Na lotnisku

frankfurckim będzie śmigłowiec policyjny do pańskiej dyspozycji; zawiezie pana na miejsce. Z kieszeni na piersi Kuhlmann wyjął kopertę i podał Newmanowi. — Pilot nazywa się Egon Wrede. Poleci wszędzie, gdzie mu pan każe. Ten list potwierdza pańską tożsamość. To niestety wszystko, co mogę zrobić... — Chwileczkę! Powiedział mi pan dużo dziwnych rzeczy. Dlaczego mogę się kontaktować tylko z panem? I po co ta ksywa? Wygląda na to, że nikomu pan nie ufa. — To prawda, nie ufam. Za tą sprawą kryją się różne siły. To wszystko, co mogę zrobić — powtórzył i poszedł. Tweed zerknął jeszcze raz do notesika, który trzymał na kolanach. Paula prowadziła mercedesa z szybkością około dziewięćdziesięciu mil na godzinę. Autostrada przed nimi wydawała się nie mieć końca, choć dawno już minęli Karlsrühe; teraz zbliżali się do Offenburga, ale Fryburg wciąż jeszcze był daleko. Paula przekonała w końcu Tweeda, że powinien choć na krótko oddać jej kierownicę. Dla niej nie był to zresztą żaden wysiłek — przepadała za szybką jazdą. Kątem oka dostrzegła, że Tweed znowu wpatruje się w zewnętrzne lusterko. — Ciągle jadą za nami? — spytała. — Ano jadą — odpowiedział spokojnie głosem człowieka rozwiązującego krzyżówkę. — Siedem samochodów za nami i ten srebrny mere ćwierć mili z przodu. W sumie osiem; właśnie sprawdziłem jeszcze raz numery. — To cały konwój! — No właśnie. I tego nie mogę zrozumieć. Osiem samochodów śledzi nas przez całą drogę. Początkowo myślałem, że to policja. — A dlaczego by nie? Bardzo możliwe, że policja nas szuka. — Bo jest ich za dużo, nawet jak na technikę mijanki. Powiedzmy, że Kuhlmann postanowił poczekać z obławą, dopóki go gdzieś nie doprowadzimy; ale i tak użyłby co najwyżej czterech wozów. Osiem może oznaczać dwie różne grupy. — Kto to może być? — Wiem tyle co i ty. Nie przeszkadza ci, że mówię? — Ależ mów, bardzo dobrze... Rzeczywiście potrzebowała tego. Lubiła szybkość, ale zdawała

sobie sprawę, że na takiej autostradzie łatwo wpaść w hipnotyczne oszołomienie. Czteropasmowa jezdnia biegła długimi odcinkami prosto, z rzadka tylko łagodnie skręcając. Brakowało ciekawszych elementów krajobrazu, które zwykle burzą monotonię, przywracają czujność. Tutaj jechało się jak w nieskończenie długim betonowym kanale. Utrzymywała jednak dużą szybkość. Tweed chciał jak najszybciej dotrzeć do Fryburga, a było już późne popołudnie. — Co zrobimy, jak dojedziemy do Fryburga? — spytała. — Zanim dojedziemy do Fryburga — poprawił ją — usiądę za kółkiem i zgubię całe to towarzystwo strzeleckie. — Ciekawa jestem, jak... — Zobaczysz. Na razie jedź. Horowitz patrzył przez okno lądującego odrzutowca na budynki lotniska we Fryburgu. Obok niego siedziała trzydziestoletnia dziewczyna. Miała kasztanowe włosy i zgrabną sylwetkę, ukrytą jednak teraz pod ciepłą wiatrówką. Na nogach, których smukłość podkreślały obcisłe dżinsy, miała długie, sięgające kolan skórzane buty. To właśnie ją, Ewę Hendrix, zabrał Horowitz z frankfurckiej willi po drodze na lotnisko. Hendrix nie było jej prawdziwym nazwiskiem; pochodziła z Węgier, podobnie jak jej pracodawca. Horowitz niechętnie zatrudniał kobiety, ale tym razem potrzebował kogoś, kto mógłby łatwiej zawrzeć znajomość z Tweedem. — Od czego zaczynamy? — spytała, kiedy maszyna uderzyła kołami o beton. — Od biura World Security we Fryburgu. — Dziwne miejsce na biuro. Myślałam, że mają swój ośrodek w Bazylei, a to tylko pół godziny autostradą. — Mają i w Bazylei. Ale tu, w sąsiedztwie Szwarcwaldu, jest spokojniej, dyskretniej. — Szwarcwald... Czarny Las... dobre miejsce do zakopywania trupów — popisała się wisielczym kalamburem. Horowitz zdrętwiał: była bliżej prawdy, niż mogła podejrzewać. Ale Ewa nie dostrzegła nagłej zmiany na jego twarzy; nazbyt była zajęta zapalaniem papierosa. Potem spojrzała w okno.

— O Boże, śnieg pada! — Przynajmniej raz prognoza była trafna. To zresztą może nam pomóc. Nie wyjaśnił, w czym może im pomóc śnieg. Pilot odwrócił się do nich i powiedział, że zamówiony samochód już czeka. Horowitz skinął głową i w ślad za dziewczyną wyszedł z kabiny, niosąc w jednym ręku swoją nieodłączną aktówkę, a w drugim walizkę, którą zabrał z willi we Frankfurcie. Nie lubił podróżować z dużymi bagażami, dlatego w różnych miejscach w Europie przechowywał walizki z ubraniami na zmianę. Podstawiony samochód okazał się fordem. Było to zgodne z życzeniem Horowitza: żadnych błyskotek, nic, co rzucałoby się w oczy. Stosował tę zasadę od dawna i doszedł do prawdziwej maestrii w sztuce niezwracania na siebie uwagi. Umundurowany kierowca spokojnie prowadził samochód w stronę starego Fryburga. Opadające na szybę płatki śniegu były coraz większe, wycieraczki pracowały na pełnych obrotach. Ewa Hendrix postanowiła porozmawiać o czekającym ją zadaniu. — Czy znów mam kogoś poderwać? — spytała szeptem. — Niekoniecznie. Raczej wejść w pewne towarzystwo, jeżeli nadarzy się okazja. Mówi, jakby każde wypowiedziane słowo kosztowało go pieniądze — pomyślała. No, ale on tu płaci, więc niech postępuje po swojemu. Popatrzyła na jego surowy profil; Horowitz wydawał się bez reszty zajęty obserwacją zaśnieżonej drogi przed samochodem. Nie był pedałem — wyczuwała to — ale czy miewał stosunki z kobietami? Już od dawna zadawała sobie to pytanie. Jeżeli tak, to musiały to być jakieś kliniczne ćwiczenia, precyzyjne i wykalkulowane, jak wszystko, co robił. To nie dla mnie, podsumowała. — Nie interesujesz mnie seksualnie — powiedział, powoli odmierzając słowa. — Interesuje mnie tylko praca, którą,dla mnie wykonujesz. O Chryste! — pomyślała. Ten facet potrafi czytać w myślach kobiety. A podobno zazwyczaj jest odwrotnie. Zaledwie dojechali do budynku WS&C we Fryburgu, zamknięta dotąd brama otworzyła się. Najwidoczniej portier był uprzedzony o ich przybyciu, znał markę i numer rejestracyjny samochodu. W

hallu Horowitz wręczył umundurowanemu strażnikowi list polecający od Morgana. — Nie mamy pańskiej fotografii, panie Schmidt — narzekał strażnik. — Niech pan przeczyta notatkę na końcu. Zdaje się, że nie jest pan zbyt dobry w czytaniu dokumentów. Pan Morgan nie będzie zachwycony. Już od wielu, wielu lat Horowitz nie pozwalał, aby go fotografowano. Zdjęcia w jego licznych paszportach przedstawiały jakiegoś mężczyznę o nieokreślonych rysach, podobnego do wszystkich i do nikogo zarazem, bez okularów, jakie zwykle nosił. — Zechce mi pan wybaczyć — pokornie odezwał się strażnik. — Gabinet szefa jest do pańskiej dyspozycji. Proszę za mną; chyba że wolą państwo najpierw coś zjeść. — Ja nie... — A ja jestem głodna — przypomniała o sobie Hendrix. — Chciałabym befsztyk, tylko krwisty, i coś do picia... podwójne martini z wódką. — Proszę przynieść coś dla pani. Tutaj, do hallu — Horowitz wskazał na stojący w kącie stolik i fotele. — Ale najpierw niech mnie pan zaprowadzi do biura. Po chwili był już w dużym pokoju na pierwszym piętrze. Na biurku stały trzy telefony, każdy innego koloru. Horowitz oznajmił strażnikowi, że chce zadzwonić do frankfurckiego biura World Security. Ale bez świadków. — No to zostawiam pana... Niebieski telefon. Horowitz zaczekał, aż strażnik wyjdzie, potem położył swoje bagaże na kanapie i zaczął oglądać pokój. W kącie pod sufitem dostrzegł kamerę telewizyjną wycelowaną w biurko. Nieźle tu sobie nawzajem ufają, pomyślał. Przysunął krzesło, stanął na nim i zdjętym z szyi szalikiem owinął kamerę, szczelnie zasłaniając obiektyw. Postanowił przed użyciem telefonu przejrzeć dokładnie cały pokój. W małej niszy pod blatem biurka znalazł magnetofon. Jego wprawne ucho wychwyciło cichy szum silnika. Prawdopodobnie magnetofon został włączony zdalnie, w czasie kiedy Horowitz jechał na górę. Ale ta rozmowa nie będzie zarejestrowana — zadecydował.

Przykucnął pod blatem biurka, ręcznym wyłącznikiem zatrzymał magnetofon, wyjął kasetę i wyciągnął z niej nagrany odcinek taśmy, wreszcie schował wszystko do kieszeni marynarki. Usiadł na krześle przy biurku i już miał dzwonić do Frankfurtu, kiedy drzwi otworzyły się na oścież i do pokoju wszedł strażnik. — Tego nie wolno ruszać — oznajmił, wskazując ręką kamerę. Horowitz odłożył słuchawkę, powoli wstał bez słowa i równie wolno podszedł do strażnika. Prawą ręką chwycił go za krawat i gors koszuli, podniósł w górę i przerzucił za próg. Strażnik uderzył plecami w przeciwległą ścianę i osunął się na podłogę. — Mówiłem już, że chcę rozmawiać bez świadków. Trzymajcie się z daleka od tego pokoju. Następnemu, który tu wejdzie, połamię obie łapy. Strażnik, wciąż jeszcze siedząc na podłodze, patrzył prosto w stalowoszare oczy. Nigdy dotąd nie bał się tak jak teraz. Horowitz mówił cicho, a jego słowa były równo odmierzone. Zamknął drzwi, usiadł za biurkiem i z pamięci wystukał numer. Wciąż jeszcze miał na dłoniach cienkie skórzane rękawiczki. — Chcę mówić natychmiast z Garethem Morganem. Nieważne, kto mówi. On czeka na ten telefon. Minęło dobre trzydzieści sekund, zanim w słuchawce zazgrzytał znajomy głos: — Mówi Morgan. Czy to... — Nie trzeba wymieniać nazwisk. Dzwonię z waszego biura we Fryburgu. Może mi pan powiedzieć, gdzie jest w tej chwili obiekt? — Tak. Miałem parę minut temu meldunek radiowy z samochodv. Jedzie prosto do pana. Jest na autostradzie między Offenburgiem i Fryburgiem... — W takim razie powinienem już ruszyć. Załatwił pan ten pojazd, o który prosiłem w rozmowie z lotniska? Z kierowcą, z odpowiednim kierowcą? — Załatwiłem to osobiście. Kierowca nazywa się Oskar. Powinien już być na podjeździe towarowym, z tyłu budynku. — A obiekt... jest ciągle w tym samym samochodzie? — Tak. — No to na razie. Horowitz ściągnął szalik z kamery, zabrał swoje bagaże i zjechał

windą na parter. Ewa Hendrix siedziała przy stoliku nad pustą szklanką i wciąż czekała na swój posiłek. Horowitz postawił koło niej walizkę. — Pilnuj tego. Wrócę za parę minut. Wyszedł frontowym wyjściem i obszedł budynek dookoła; śnieg padał coraz gęściej. Horowitz nie czuł mrozu, jego myśli skupiły się bez reszty na zadaniu, jakie miał przed sobą. Na podwórzu, w wielkiej szopie, której brama była otwarta na oścież, stała dwunastokołowa ciężarówka chłodnia. W kabinie siedział człowiek: palił papierosa i czytał gazetę. Zobaczywszy Horowitza złożył gazetę, otworzył drzwi, zeskoczył na ziemię i cisnął niedopałek w śnieg za bramą. — Jestem Schmidt — powiedział Horowitz, bacznie przypatrując się kierowcy. — A ja Oskar. Ma pan jakiś dokument? Horowitz podał mu zaświadczenie podpisane przez Evansa. Oskar przysunął papier do światła pozycyjnego ciężarówki i uważnie przeczytał. Silnik wielkiego pojazdu mruczał jak tygrys. Oskar przypominał Horowitzowi człowieczka-oponiaka ze znaku firmowego Michelina: niski, baryłkowaty, z wylewającym się brzuchem i krótko przystrzyżoną okrągłą głową. Ale nie było w nim nic śmiesznego. Mógł raczej być prototypem groźnych, brutalnych postaci z filmów gangsterskich. Oddał w końcu zaświadczenie. Horowitz podsunął mu kartkę z numerem rejestracyjnym mercedesa, którym jechał Tweed. Oskar popatrzył na nią przez chwilę, ale nie wziął do ręki. — Potrafi pan zapamiętać numer? — spytał Horowitz. — Pewnie. To moja praca. Jaki to samochód? Marka, kolor, i gdzie jest? — Czarny mercedes. Jedzie tutaj autostradą z Offenburga. W środku facet i dziewczyna. Co pan tam ma, na kabinie? Na dachu szoferki zainstalowana była duża okrągła czasza, osłonięta z przodu listewkową żaluzją. — Pokażę panu, a potem jadę. Oskar wspiął się zwinnie do szoferki, zatrzasnął drzwi i wepchnął do połowy nietypową manetkę. Czasza na dachu rozjarzyła się światłem tak silnym, że stojący przed kabiną Horowitz musiał spuścić wzrok. Kierowca wepchnął manetkę do końca. Listewki

żaluzji otworzyły się. Blask reflektora stał się nieznośny. Oślepi każdego na co najmniej trzysta metrów — pomyślał Horowitz i usunął się z drogi ciężarówki. Ogromny pojazd ruszył i niezgrabnie wytoczył się z szopy. Oskar nacisnął klakson; trzykrotny ogłuszający sygnał rozdarł powietrze. Brama z podwórza na ulicę otworzyła się. Horowitz obserwował odjeżdżającą ciężarówkę, dopóki nie znikła za skrzyżowaniem. To, pomyślał, powinno zupełnie wystarczyć do zakończenia roboty. Wrócił do głównego wejścia. Hendrix wciąż jeszcze nie dostała nic dojedzenia. Paliła jednego papierosa za drugim. Horowitz pochylił się nad nią, tak aby nikt inny nie mógł go słyszeć. — Idziemy stąd. Pieszo. Włóż kurtkę i spływamy... — Ja poczekam, aż te próżniaki przyniosą mi befsztyk. — Na nic nie będziesz czekać. Zamówiłem dwa pokoje w hotelu „Colombi”. Zjesz tam ośmiodaniową kolację, jeśli tylko dasz radę. I może nie będziesz mi już potrzebna. Mogłabyś wrócić jutro pociągiem do Frankfurtu. — Pada coraz bardziej. Zmoknę... — Owiń sobie głowę tym szalikiem. I rusz się wreszcie, babo. Nie rób komedii; wiesz, że nie lubię, jak się na mnie gapią. Kiedy brnęli w stronę hotelu przez śnieg, który rzeczywiście padał coraz gęściej, Horowitz miał przed oczyma duszy obraz Tweeda w mercedesie mknącym w stronę Fryburga i Oskara jadącego na spotkanie Tweeda wielką chłodnią. 8 Noc. Już dawno Tweed przejął kierownicę od Pauli. Ale musiał jechać wolniej, najwyżej sto na godzinę: pogorszyła się widoczność, a padający śnieg przeszedł w regularną zadymkę. Ogrzewanie w samochodzie było włączone na maksimum. — Jest coraz gorzej — odezwała się Paula. — Obliczyłam, że mamy jeszcze co najmniej dwadzieścia mil do zjazdu na Fryburg, Jedziemy dalej? — Oczywiście. Te samochody są ciągle za nami. Musimy je wszystkie zgubić. Światła w lusterku były zamazane, najwyraźniej dystans między ofiarą i prześladowcami zwiększył się — ale byli tam nadal. A i srebrny mercedes wciąż trzymał się przed nimi w zasięgu wzroku. Tweed wiercił się na fotelu. Wszystko zaczynało go już boleć, mięśnie drętwiały.

Widok za szybą był jak z bajki. Kolorowe neony reklam rozświetlały długie białe pasmo szosy i wywoływały w wirującym śniegu czarodziejskie widma. Niewiele pojazdów jechało autostradą na południe, niewiele też w przeciwnym kierunku, po drugiej stronie wysokiej bariery. Tweed ziewnął. — Nie za ciepło? — spytała Paula, odrywając wzrok od mapy. Miała rację. Nadmiar ciepła mógł go zdekoncentrować, uśpić. Sięgnął do tablicy rozdzielczej i jednym ruchem ręki wyłączył całe ogrzewanie. Widmowy śnieżny dywan odwijał się przed nimi w nieskończoność. Tweed rozprostował plecy i mocniej wcisnął się w oparcie fotela. Robił wszystko, aby zachować przytomność. — Chyba trudno będzie ich zgubić przy takim śniegu? — Przeciwnie — odparł. — Może być nawet łatwiej. Oni też nas gorzej widzą... Jeżeli możesz, to czytaj już wszystkie drogowskazy. Chciałbym odpowiednio wcześnie wiedzieć o tym zjeździe na Fryburg. — Powiem ci. Za chwilę będzie jakiś zjazd, ale to jeszcze nie ten. Oskar siedział w kabinie ciężarówki zaparkowanej na wzgórzu, na jezdni odprowadzającej ruch z zachodniego pasma autostrady na szosę lokalną. Nikt tu nie zjeżdżał. Nieliczne pojazdy mijały jego punkt obserwacyjny i mknęły dalej autostradą w stronę Fryburga i Bazylei. Silnik ciężarówki pracował przez cały czas, wycieraczki miarowym ruchem odgarniały śnieg z szyby. Oskar przyciskał mocno do oczu potężną lornetkę noktowizor. Z miejsca, w którym stała ciężarówka, mógł z daleka widzieć pojazdy zbliżające się z północy. Na szczęście śnieg padał już nie tak gęsto; zasięg widzenia zwiększył się. To, co planował, było bardzo niebezpieczne. Liczył jednak na rozmiary ciężarówki; dawały one sporą szansę powodzenia manewru i czyniły go mniej niebezpiecznym dla wykonawcy. Miał rękawiczki: nie zdejmował ich od samego początku, od chwili gdy kradł ten pojazd sprzed hurtowni w pobliżu Karlsrühe. Nie będzie jego odcisków w kabinie, kiedy policja znajdzie ciężarówkę. Będzie za to pewien drobny ślad, który zasugeruje im przyczynę katastrofy. Na siedzeniu obok kierowcy leżała na pół opróżniona butelka burbona, oczywiście też bez jego odcisków palców. To był

osobisty wkład Oskara w zamówioną robotę. Schmidt zapłacił mu dziewięć tysięcy marek właśnie za to, żeby zadbał o szczegóły. Oskar, niegdyś kierowca wyścigowy, był pewien, że po „wypadku” uda mu się wykonać w poślizgu zwrot o 180 stopni i uciec na południe autostradą. Jeśli zaplącze się w to jeszcze jakiś inny samochód — to już jego pech. Chyba tylko czołg mógłby tej ciężarówce przeszkodzić w wykonaniu planu. Oskar pomyślał o tym nieprzypadkowo: kiedy był w wojsku, zdarzyło mu się raz prowadzić leoparda. Nagle zastygł. Z północy zbliżał się mercedes. Śnieg już prawie całkiem przestał padać i Oskar widział wszystko doskonale. Samochód prowadziła młoda kobieta, nikogo więcej w nim nie było. Numer rejestracyjny też się nie zgadzał. Mercedes rósł w oczach; musiała ciągnąć co najmniej dziewięćdziesiąt. W takich warunkach... głupia dziwa! Pewnie utknęła wcześniej w korkach, a teraz spieszy się do chłopa — pomyślał. Ale wszystko to było złudzenie, powodowane przez lornetkę. Oskar długo musiał czekać, zanim dziewczyna minęła wreszcie jego zjazd. To dodało mu otuchy: kiedy zobaczy swój cel, będzie miał jeszcze mnóstwo czasu, żeby spokojnie wjechać na autostradę. Zapalił papierosa, ponownie spojrzał za szybę i skrzywił się, niezadowolony. Pogoda zmieniała się gwałtownie. Przestał padać śnieg, a nagły atak mrozu wyciągnął z zagłębień gruntu lodowatą mgłę, która od północy zaczęła zasnuwać autostradę. Oskar podniósł lornetkę do oczu. Na razie widział jeszcze dostatecznie daleko, żeby zdążyć ruszyć w porę; ale jeżeli mgła podejdzie bliżej...? — Zaraz będzie następny zjazd — ostrzegła Paula. — To ciągle jeszcze nie Fryburg, ale jesteśmy blisko. Tweed zacisnął dłonie na kierownicy. — Podziwiam, że w ogóle dostrzegłaś ten drogowskaz. Paskudna biała mgła pojawiła się po obu stronach autostrady. Jej długie, wężowe pasma wdzierały się na szosę. Na przedniej szybie pojawiło się oblodzenie. Tweed włączył wycieraczki, ale kropelki lodu tylko chrzęściły pod nimi i nie ustępowały. Ponownie uruchomił ciepły nawiew na szybę; we wnętrzu samochodu nadal panował surowy, orzeźwiający chłód. Jadący przed nimi od dawna srebrny mercedes gdzieś zniknął. Czy zjechał z autostrady? Tweed

nie bardzo w to wierzył. — Przestało padać, ale w tej mgle chyba jeszcze trudniej jechać? — zauważyła Paula. — Tak, cale szczęście, że nikt nie jedzie tuż przed nami... Tweed urwał w pół zdania. Mam nadzieję, pomyślał, że nasi przyjaciele z tyłu też zwiększą dystans; głupio by było, gdyby któryś wjechał nam w kufer. Znów podciągnął się na fotelu. Bez wyraźnego powodu poczuł się nagle bardziej przytomny i opanowany, jakby owiał go rześki wiatr, jakby podniósł się poziom adrenaliny we krwi. Może sprawiło to nowe zagrożenie: mgła na śliskiej szosie. Chętnie zmniejszyłby prędkość, ale bał się, że jadący za nim nie zareagują w porę. Lód pod wycieraczkami nadal chrzęścił, ale zaczął ustępować. Ciągnąca się przed nimi w mroczną dal jezdnia lśniła jak lustro. Nawierzchnia stawała się coraz bardziej zdradziecka. To Paula pierwsza zauważyła niebezpieczeństwo: — O Boże! Patrz tam... On chyba oszalał... Daleko przed nimi wielka ciężarówka wjechała na autostradę pod prąd; jej reflektory świeciły im prosto w oczy. Nagle na dachu kabiny zapaliło się jeszcze jedno światło, przeraźliwie jaskrawe. Paula zmartwiała. Światło z dachu kabiny oślepiło ją; już tylko domyślała się, że mechaniczne monstrum pędzi wprost na nich; a może, poprzez odgłos ich własnego silnika, słyszała zbliżające się piekielne dudnienie wielkiego diesla. Tweed zacisnął zęby. Odwrócił wzrok, by uniknąć oślepienia, i spojrzał w lewe lusterko. Zamglona przestrzeń za mercedesem wydawała się pusta. Jechał wciąż z tą samą szybkością, oparł się instynktownej pokusie, by zdjąć nogę z gazu. Dwa pojazdy pędziły prosto na siebie, dystans między nimi kurczył się gwałtownie. Za kilka sekund nastąpi zderzenie. — To wariat! — jęknęła Paula. — Trzymaj się! — krzyknął Tweed tonem rozkazu. Dopiero teraz widział naprawdę, jak wielka jest zbliżająca się chłodnia; dopiero teraz zdał sobie sprawę z jej potwornej masy. Przy tej szybkości — sumie szybkości! — mogła zmiażdżyć ich samochód jak skorupkę jajka. Nagle Tweed zrozumiał, że Paula nie ma racji: kierowca nie oszalał — on chce ich zabić! Ale nie zredukował prędkości i nadal jechał prawym pasem,

naprzeciw zbliżającej się śmierci. Oskar pochylił się nad kierownicą. W kąciku jego wąskich warg kiwał się zgaszony papieros. Tak, to niewątpliwie był jego cel. Wszystko się zgadzało: płeć pasażerów i numer rejestracyjny. Nacisnął pedał; wehikuł szarpnął ostro do przodu. Oskar odsunął się od kierownicy i mocno przycisnął plecy do oparcia, szykując się na wstrząs... Paula zamknęła oczy. Wiedziała, że za chwilę umrze. Słaba pociecha przemknęła przez jej myśl: umrze razem z Tweedem... Tweed siedział za kierownicą nieruchomo jak figura woskowa. Jego umysł był równie chłodny, jak lód tworzący się po drugiej stronie szyby. Kierowca ciężarówki myśli teraz zapewne, że zdrętwiałem ze strachu, że przestałem myśleć, że dałem się zahipnotyzować... Błyskawicznie policzył w myślach łączną szybkość pojazdów. Jego umysł pracował jak dobry kalkulator. Idealnie wyliczył moment, w którym musi przejechać na lewy pas, tak aby kierowca mastodonta nie zdążył już zareagować. Szarpnął kierownicę. Masyw chłodni zawisł przez ułamek sekundy nad prawym bokiem mercedesa, ale minął go o kilka cali. Samochód zatańczył na śliskiej nawierzchni. Tweed nacisnął sprzęgło i zrobił kilka szybkich ruchów kierownicą. Mercedes zareagował: wyszedł z poślizgu i potoczył się dalej w swoim kierunku. Oskar zaklął szpetnie i zmrużył oczy. Naprzeciw niego pojawiły się światła reflektorów. Instynktownie ruszył kierownicą: ciężarówka uderzyła w nadjeżdżający samochód. Rozległ się przerażający zgrzyt łamanego, miażdżonego, rozdzieranego metalu. Po chwili wszystko się powtórzyło: drugi samochód uderzył w rozpędzoną wciąż chłodnię, u za nim trzeci. Oskar rozpaczliwie próbował odzyskać kontrolę nad pojazdem sunącym bezwładnie po szklistej nawierzchni autostrady. Nagle pojawiła się przed nim zewnętrzna bariera drogi. Nacisnął hamulec — za późno. Ciężarówka przebiła barierę i zawisła nad stromą skarpą. Kabina oderwała się od naczepy, potoczyła w dół, wreszcie walnęła z impetem w niski betonowy mur. Oskar wyleciał z kabiny przez przednią szybę jak pilot myśliwca wystrzelony z katapulty. Policja znalazła go później z głową niemal oderwaną od tułowia. Makabryczny efekt wzmacniał zgaszony

papieros, wciąż tkwiący w kąciku ust. — Nie rozumiem, jak ci się to udało... Paula ocierała chusteczką spocone czoło i ręce. Dostała jakiejś nerwowej zadyszki, z trudem próbowała się opanować. Tweed odpowiedział pierwszymi z brzegu słowami, jakie przyszły mu do głowy: — Ja też nie rozumiem. Ale udało się. Nie bez strat. Czy wiesz, że za nami doszło do cholernego karambolu? Pan Bóg raczy wiedzieć, ile samochodów; może wszystkie, które nas śledziły. Daleko jeszcze do lego Fryburga? Zadał to pytanie, żeby odwrócić jej myśli — ale i dlatego, że po tym, co przed chwilą przeżyli, stanowczo nie mogli jechać dalej. Jego dłonie też były kompletnie mokre. Zwolnił i wytarł o płaszcz jedną, potem drugą. Paula znów zajęła się mapą i wypatrywaniem drogowskazów. — To następny zjazd. Chcesz się zatrzymać we Fryburgu? — Tak. Znam to miasto. Spędziłem tu kiedyś pół roku na uniwersytecie: uczyłem się niemieckiego. Zatrzymamy się na noc. Odpoczniesz, zrelaksujesz się. Tu jest pierwszorzędny hotel. — Jak się nazywa? — „Colombi”. 9 Szli w stronę hotelu „Colombi”, skuleni i zgarbieni dla ochrony przed zacinającym śniegiem. Nagle Horowitz zobaczył czynne jeszcze, mimo późnej pory, biuro wynajmu samochodów. Zatrzymał się. Ewa, zmarznięta i zmęczona dźwiganiem walizki, zaprotestowała: — Ja chcę jeść! — Wolną ręką podciągnęła pod brodę kołnierz wiatrówki. Horowitz miał już tego dosyć. Uśmiechając się postawił swój bagaż i obiema rękami chwycił ją za ramiona. Dużo wyższy od niej, musiał się nisko pochylić, aby popatrzyć jej głęboko w oczy. — Jeśli jeszcze raz usłyszę takie kwękanie, to jutro znajdą twoje ciało w rynsztoku. Masz ochotę tak skończyć? Przeszył ją dreszcz, bynajmniej nie z powodu mrozu. — Przepraszam... To co zrobimy? — Jej zęby szczękały i znowu powodem nie był zewnętrzny chłód. — Chcę pożyczyć samochód. Przejedziemy te ostatnie parę

metrów do „Colombi”. No co, już lepiej? — W porządku. Jak chcesz, Armand... W biurze Horowitz okazał prawo jazdy na nazwisko Vogel. Dopełniwszy formalności, poprowadził wynajęte audi przez brukowane uliczki Starego Miasta. Musiał mieć jakiś transport, możliwość szybkiego ruchu. A zresztą wynajął pokoje w luksusowym hotelu, gdzie goście przybywający pieszo, z walizkami w rękach, byliby podejrzani. W ogromnym, pałacowo, ale nowocześnie urządzonym hallu hotelowym Hendrix poczuła się od razu lepiej. Oświadczyła, że pójdzie na chwilę do pokoju, aby się odświeżyć przed kolacją. Horowitz wręczył boyowi klucz od swojego pokoju i kazał mu zawieźć walizkę na górę. — Zobaczymy się w barze — powiedział do Ewy. Z uczuciem ulgi przemierzył samotnie drogę do baru. Poprosił o kieliszek szampana. O tej porze roku w hotelu było mało ludzi; bar był prawie pusty. Horowitz nie miał nawyku picia; sączył swego szampana powoli. Muzyka, płynąca z głośnika radiowego, ucichła. Podawano lokalne wiadomości. Kieliszek szampana w dłoni Horowitza zatrzymał się w połowie drogi do ust. „Wielki karambol na autostradzie w pobliżu Fryburga... osiem samochodów... ofiary śmiertelne... Tę hekatombę spowodowała podobno wielka chłodnia, która wjechała na autostradę pod prąd... kierowca ciężarówki zginął w katastrofie...” Horowitz odstawił kieliszek, w połowie jeszcze napełniony szampanem. Zamówił następny, spojrzał na zegarek. Kiedy Ewa Hendrix weszła do baru, wskazał palcem swój kieliszek. — Możesz to skończyć, zanim zaczniesz pić swój. Muszę wyjść, mam jeszcze coś do załatwienia. Zacznij kolację beze mnie, niedługo wrócę. — A ja, głupia, przebrałam się specjalnie dla ciebie... — Dostrzegła wyraz jego twarzy i dała spokój. Miała na sobie zieloną sukienkę bez ramion, która ciasno oblepiała jej figurę. — Nieważne. Zamówię coś sobie, mam nadzieję, że szybko wrócisz. A jak wyjdzie na dłużej, pomyślała, to jeszcze lepiej: może poznam w restauracji jakiegoś ciekawszego faceta. Horowitz nawet nie spojrzał na nią: otworzył swoją aktówkę, uniósł przegrodę, przerzucił kilka dokumentów, wreszcie znalazł to, czego szukał, i

zamknął teczkę. Nadal nie rozstawał się z nią. Skinął głową i wyszedł na placyk, gdzie zaparkowane było audi. Potrzebował pół godziny szybkiej jazdy, aby dotrzeć do miejsca katastrofy. Zobaczył je z daleka: liczne samochody policyjne błyskały niebieskimi światłami. Pełno było umundurowanych policjantów. Po drugiej stronie bariery rozdzielającej pasma autostrady — istna rzeźnia: sterta pogruchotanych pojazdów przypominała skład złomu. Policjanci kierowali ruchem, wymachując rękami. Zjechał na twarde pobocze, zgasił silnik i wysiadł. Miał dość rozumu, by zwrócić się do któregoś ze starszych policjantów; młodsi nie udzielali żadnych informacji; przepędzali gapiów, rozkoszując się swoją chwilową władzą. Policjant, którego upatrzył sobie Horowitz, stał bez ruchu, podparłszy się pod boki. Spod czapki wymykały się siwe włosy. — Przepraszam pana, jestem urzędnikiem państwowym, z komisji podatkowej — zaczął Horowitz tekstem, który przedtem starannie sobie przygotował. Wyjął z kieszeni sfałszowaną legitymację. — Usłyszałem w radiu o tym wypadku i strasznie się boję... — Wśród ofiar może być ktoś znajomy? — spytał policjant ze współczuciem. — Tak. Moja żona. Jechała z Frankfurtu; dzwoniła do mnie, że się spóźni. Mogła być właśnie tutaj, kiedy to się stało. — Numer rejestracyjny? Mamy już wszystkie. Tyle przynajmniej... — policjant ugryzł się w język; ostatnie dwa słowa były niepotrzebne. — Jaki to samochód? — Mercedes. A numer... — Horowitz zawahał się. — Pan wybaczy, jestem taki zdenerwowany. Ma pan wykaz tych numerów? Może mi pan pokazać? W ten sposób łatwiej sobie przypomnę. Policjant skinął głową, wyjął z kieszeni munduru złożoną kartkę, otworzył ją, podał Horowitzowi i przyświecił latarką. Rzekomy urzędnik podatkowy powoli przesunął palcem od góry do dołu listy, po czym wydał westchnienie ulgi. — Bogu niech będą dzięki, nie było jej tutaj... Czy pozwoli pan, że zawrócę do Fryburga przez ten wyłom w barierze? Pewnie minęliśmy się po drodze i teraz ona się denerwuje.

— Przepuszczę pana. A swoją drogą może pan mówić o szczęściu. Z tych ludzi nikt nie przeżył. Mgła, oblodzenie, a oni nawet nie zdejmą nogi z gazu. Szaleńcy! — Niestety, inspektorze, dużo jest takich. Serdecznie dziękuję za pomoc. Horowitz wracał do Fryburga w filozoficznym nastroju: na liście, którą obejrzał, nie było numeru samochodu Tweeda. A więc nadal żyje, kręci się gdzieś tutaj. Ale gdzie? Próbował odpowiedzieć sobie na to pytanie, wczuwając się w sytuację Tweeda: co on, Horowitz, zrobiłby na jego miejscu? Zanim dojechał z powrotem do hotelu „Colombi” — już wiedział. Wiedział też, że jutro będzie miał bardzo dużo roboty. Tweed zgubił drogę we Fryburgu. Od czasu, kiedy tu przebywał, zupełnie zmienił się układ ruchu w mieście. Po dłuższym krążeniu ulicami znaleźli się przed dworcem kolejowym. — Może znajdę tu jakiś czynny kiosk z prasą — rzekła Paula. — Wyskoczę na chwilę i spróbuję kupić plan miasta. Już po paru minutach wróciła z triumfalną miną, wymachując z daleka folderem. Usiadła obok Tweeda, ale zanim otworzyła mapę, spojrzała na niego pytająco. — Jeśli chcesz jechać dalej, to ja mogę. To chyba niebezpieczne zatrzymywać się zaraz po tym wypadku? Ten facet w ciężarówce chciał nas zabić i dobrze wiedział, gdzie nas szukać. Diabli wiedzą skąd; ale może lepiej byłoby zniknąć z tej okolicy? — Jesteś śmiertelnie zmęczona i głodna... — Powiedziałam już: mogę jechać dalej. — Ja też jestem śmiertelnie zmęczony i głodny. W tym stanie mogę zrobić jakiś gruby błąd. A Fryburg przynajmniej znam, czuję się tu pewniej. Rozłóż ten plan i spróbujmy znaleźć „Colombi”. — To jest na Rotteck Ring; widziałam na dworcu reklamę hotelu. Zaczekaj chwilę. Tweed rozejrzał się wokół. Nie przypominał sobie tych nowoczesnych budynków naprzeciw dworca; z pewnością wzniesiono je w ostatnich latach. — Już mam! — ucieszyła się Paula. — I całkiem łatwo tam trafić. Popatrz: jesteśmy na Eisenbahnstrasse. Jedziemy prosto i skręcamy w lewo w Rotteck Ring. Hotel jest na końcu ulicy. — No to jedziemy. Marzę o kąpieli; ty pewnie też. A potem

zjemy porządną kolację. Ich kuchnia jest sławna. Do „Colombi” było bliżej, niż sądzili. Zobaczyli hotel, zaledwie skręcili w Rotteck Ring. Jednak nie dojechali do niego: Tweed niespodziewanie zwolnił i zatrzymał samochód przy krawężniku. Nie wyłączając silnika siedział w milczeniu i bębnił palcami po kierownicy. — Co ci jest? — spytała z niepokojem. — Jakiś spóźniony szok po tamtej historii na autostradzie? — Nie. Tylko... parę minut temu powiedziałem, że jestem zmęczony i głodny i że w tym stanie mogę zrobić poważny błąd. Właśnie omal go nie zrobiłem! — Nie rozumiem. Ale możemy o tym pomówić, jak już będziemy w „Colombi”... — To właśnie byłby błąd, o którym mówię — wyprostował się i oparł wygodniej. — Pomyśl, Paula. Londyn ściga mnie za morderstwo i gwałt. Na pewno zajrzeli do teczki personalnej, a tam są informacje o moich nawykach i chwytach. Wiedzą, że lubię się kamuflować w dobrych, drogich hotelach. A „Colombi” jest w księdze „Trzydzieści najlepszych hoteli w Niemczech”. Więc jeśli zgubiliśmy się koło Fryburga... — Ale... — Paula zawahała się przez chwilę — tam musiała być masakra; słyszałam wyraźnie łoskot, zgrzyt metalu, to było straszne. Może wszyscy zginęli? — Bardzo możliwe. Ale jest jeszcze ktoś, kto wysłał te samochody za nami. I ten ktoś szybko się dowie, że uniknęliśmy zderzenia. Wystarczy, że sprawdzi numery rejestracyjne. — A więc myślisz, że za tym stoi jakaś potężna instytucja. A może po prostu policja? — Tak, ale nie tylko. Już ci mówiłem: osiem samochodów to za dużo jak na jeden zespół. Czyli, jedziemy do „Colombi” — i ktoś, kto zna moje zwyczaje, ma nas w garści! — Tak, chyba masz rację — zgodziła się po namyśle. — Ale co w takim razie mamy robić? — Zatrzymamy się w jakimś mniejszym hotelu, choćby w tym, w którym mieszkałem, jak byłem tu na kursie językowym: „Oberkirch”, na Schusterstrasse. Ma tę zaletę, że jest schowany za

katedrą, i mają lam — w każdym razie mieli — duży parking. Zostaw już ten plan, znam drogę. Tweed ruszył i skręcił w Kaiser-Josephstrasse, długą brukowaną ulicę przecinającą stary Fryburg z zachodu na wschód. Środkiem przemknął żółty tramwaj. Po obu stronach ciągnęły się witryny sklepów, zamkniętych o tej porze. Ulica była wymarła, jakby zastygła pod nagłym atakiem zimy. Mercedes skręcił jeszcze raz i wąską uliczką dotarł do placu Katedralnego. Stało tu dużo samochodów, wszystkie przykryte warstwą świeżego śniegu. Tweed objechał powoli plac — koła bębniły po zmarzniętym bruku — wreszcie znalazł wolne miejsce pod ścianą katedry i zaparkował. — No, chyba nie najgorzej się schowaliśmy — stwierdził z zadowoleniem, wyłączając silnik. — Najważniejsze, że pod kościołem; mamy przynajmniej na tę noc zapewnioną opiekę boską — zażartowała Paula. — Ale musimy przejść jeszcze parę kroków do hotelu. Nie masz nic przeciwko małemu spacerkowi? — Może być i duży. Muszę się trochę rozruszać; kompletnie zesztywniałam. Z bagażami w rękach powędrowali przez pusty plac. Skrzypienie zmarzniętego śniegu pod ich stopami było jedynym dźwiękiem burzącym ciszę. Wielka iglica katedry majaczyła nad nimi jak drogowskaz do nieba. Tweed skręcił w Schusterstrasse, równie pustą i cichą. Zwisające z rynien sople lśniły jak sztylety w świetle antycznych latarni przytwierdzonych do murów. — Ładnie tutaj — stwierdziła Paula. Ulica była wąska. Ciasno stłoczone domy musiały pamiętać średniowiecze. Tweed ruchem głowy wskazał mały, trzypiętrowy budynek po lewej stronie. Na bladokremowej fasadzie wyraźnie rysowały się brązowe okiennice. Nad dachem widoczny był czubek katedralnej iglicy. — Otóż i hotel „Oberkirch”. Jesteśmy w domu. — Nawet z zewnątrz wygląda przytulnie — zauważyła Paula przybierając pogodną minę. Tweed otworzył drzwi; uderzyła go fala czystego ciepła. Wynajął dwa pokoje na nazwisko James Gage i umówił się z Paulą w jadalni. Zatrzymali się na chwilę przed płonącym kominkiem.

Paula przykucnęła i wyciągnęła zmarznięte dłonie w kierunku ognia. Zauważyła, że drżą; nie mogła nad tym zapanować. Zacisnęła mocno zęby i spróbowała jeszcze raz; drżenie rąk ustąpiło. Podniosła się. — Co robimy jutro? — spytała szeptem. — Jedziemy dalej? — Jeszcze nie zdecydowałem. Stanowczo źle mi się myśli z pustym żołądkiem. Wiem tylko, od czego zacznę zaraz po śniadaniu. — No? — Znajdę jakieś biuro wynajmu samochodów i zamienię tego mercedesa na BMW... — Mieliśmy już jedne BMW — przypomniała. — Tym bardziej zmyli to naszych prześladowców. Zwłaszcza jeśli obserwują nas już od granicy Luksemburga. A myślę, że tak właśnie jest. Późnym wieczorem Newman znów wyszedł z „Hessischer Hof’ na kolejny spacer po parku. Marlera zostawił w barze; powiedział, że idzie do swojego pokoju, by odświeżyć się pod prysznicem. Już trzeci raz tego dnia zadzwonił z ulicznej budki do Kuhlmanna. Nie był pewien, czy zastanie jeszcze szefa policji w biurze, ale grobowy głos Kuhlmanna odezwał się niemal natychmiast. — Mówi Feliks — zaczął Newman. — Nic nowego, jak myślę... — Źle pan myśli. Usłyszałem w wiadomościach radiowych, że był wielki karambol na autostradzie koło Fryburga... — O Boże! Chyba nie Tweed?! — przerażonemu Newmanowi wyniknęło się nieopatrznie nazwisko. — Nie — uspokoił go natychmiast Kuhlmann. — Na pewno nie. Ko/mawiałem z komendą policji we Fryburgu: mają już kompletną lisię numerów rejestracyjnych rozbitych samochodów. Pańskiego kolegi lam nie ma. Ale myślę, że musiał być bardzo blisko katastrofy: zginęło ośmiu moich ludzi. — To straszne... Wyobrażam sobie, co pan czuje... — Czarno widzę. Ale, panie Newman, czy moglibyśmy się znowu spotkać tam, gdzie poprzednio? Powiedzmy za trzy kwadranse? — Będę... — Newman odłożył słuchawkę kompletnie zdezorientowany. To, że on sam popełnił gafę, wymieniając nazwisko Tweeda, llumaczyło się silną emocją; myśl, że Tweed

mógłby być wśród ofiar katastrofy, sprawiła, że zapomniał o niezbędnych środkach ostrożności. Ale taki sam błąd popełnił Kuhlmann, wymieniając pod koniec rozmowy nazwisko Newmana. A Kuhlmannowi takie gafy nie zdarzały się nigdy. Chyba że robił je celowo. Kuhlmann spojrzał na swojego asystenta. Kurt Meyer odłożył właśnie słuchawkę swojego aparatu i na nowo pogrążył się w analizie dokumentów rozrzuconych na biurku; wydawało się, że nic poza tym go nie obchodzi. — Idę do domu — oznajmił Kuhlmann. — A ty długo będziesz tu jeszcze siedział? — Ze dwie godziny, szefie. Ciągle próbuję połapać- się w tej prawie Gruningera. — No to powodzenia... Kuhlmann włożył swój ciemny płaszcz, owinął szyję szalikiem i wyszedł z biura. Ale nie opuścił budynku. Poszedł piętro wyżej, do pokoju, w którym przy dwóch ustawionych naprzeciw siebie biurkach pracowali dwaj mężczyźni. Zamknął za sobą drzwi, oparł się o nie, wydął wargi, wreszcie przemówił: — Jest sprawa dla was, ale nikomu ani słowa. Kurt Meyer wyjdzie pewnie za chwilę z budynku. Pójdziesz za nim, Friedl, tylko tak, żeby cię nie zobaczył. Chcę wiedzieć, dokąd chodzi i z kim się spotyka. Ty, Bork, też idź: weź ze sobą tego miniaturowego zeissa do błyskawicznych odbitek. Z nocnym filmem; nie możesz użyć flesza, bo wszystko by się wydało. Sfotografujesz Meyera, jak tylko się z kimś spotka. Poradzicie sobie? — Bez trudu — powiedział Friedl. — Dobrze się składa, bo właśnie kupiłem dziś rano nową wiatrówkę i beret. Meyer jeszcze mnie w tym nie widział; a jak dołożę do tego lipne okulary, to na pewno nie pozna. — Spotkamy się — rzekł Kuhlmann tonem rozkazu — w barze hotelu „Canadian Pacific”. Czekam tam do północy. Powiecie mi, co się stało. Na razie cześć... Kurt Meyer opuścił komendę Kriminalpolizei w Wiesbaden dziesięć minut po wyjściu Kuhlmanna. Pojechał samochodem w stronę Frankfurtu; zatrzymał się przy budce telefonicznej. Telefon odebrał osobiście George Evans, który mimo późnej pory wciąż jeszcze czuwał w biurze na Kaiserstrasse.

— Mówi Kurt. Mam pilną sprawę; są nowe, ważne fakty. Czy możemy się spotkać? Na pewno chce pan wiedzieć... — Skąd dzwonisz? — przerwał Evans. — Z publicznego telefonu, oczywiście. Jestem w drodze z Wiesbaden do Frankfurtu. — Własnym transportem? — Tak, moim passatem. — Spotkamy się w hallu „Frankfurter Hof’ za pół godziny. Mam nadzieję, że to rzeczywiście ważne. Rzucił słuchawkę, zanim Meyer zdążył odpowiedzieć, i spojrzał na siedzącego po drugiej stronie biurka Garetha Morgana. Gruby złośliwy gnom kiwał się na krawędzi fotela, tuląc w dłoniach szklankę skoczą. — To mój człowiek w Wiesbaden, ten Kurt Meyer. Jak słyszałeś, mam się z nim spotkać we „Frankfurter Hof". Morgan wychylił szklankę do dna i wytarł usta wierzchem dłoni. Popatrzył krzywo na Evansa, wreszcie podjął decyzję. — To może mieć coś wspólnego z wiadomością o katastrofie pod Fryburgiem. Mówiłeś, że jeden z twoich ludzi nagle uciął w trakcie meldunku radiowego. — Uciął... dobrze powiedziane. Albo raczej ucięło go. Mówił właśnie: Tweed jest gdzieś przed nami, ale w tej mgle — nagle zawył, aż mi skóra ścierpła — i koniec. Imitując przedśmiertne jęki Evans dramatycznie podniósł głos. Morgan wydął wargi z niesmakiem; nie lubił takich popisów. Podniósł się i odstawił pustą szklankę na biurko. Evans udał, że nie widzi szkaradnej mokrej plamy, jaka pojawiła się wokół szklanki na politu-rowanym blacie. — Wybiorę się tam z tobą — rzekł Morgan. — Chcę sam usłyszeć, co ten Meyer ma do powiedzenia. Przedstawisz mnie jako swoją ochronę... — Czy to rozsądne tak się afiszować? I w dodatku Meyer może się spłoszyć. — Chcę to usłyszeć sam — powtórzył Morgan. — Jasne? Nie widział powodu tłumaczyć, że to Buckmaster kazał mu osobiście nadzorować całą operację. A Evans mógł przegapić jakiś istotny szczegół w raportach tego gnojka policjanta. — Przy okazji — ciągnął, kiedy Evans wyjmował z szafy

płaszcze — ... twoje bieżące wydatki tutaj są astronomiczne. Rzeczywiście potrzebujesz aż trzydziestu ludzi we Frankfurcie? Musimy uważać na wydatki, jeśli chcemy mieć zysk. — W Londynie powiedziano mi, że wydatki nie mają znaczenia. Liczy się prestiż firmy: mamy utrzymać pozycję najlepszej agencji ochrony w Europie. — Ale chyba masz jakiś budżet? — nalegał Morgan, chociaż wiedział, że „Londyn” oznacza Lance’a Buckmastera, a od tego nie ma odwołania. — Budżet? A co to takiego? — zakpił sobie Evans. Morgan chrząknął bezradnie i zmienił temat. — Jedźmy już pogadać z tym facetem we „Frankfurter Hof ". — Nadal myślę, że twój udział w tej rozmowie to ryzyko... — Ryzykowny jest cały nasz biznes. Nie uważasz? — Jestem dziwnie pewien, że to był zamach na Tweeda — powiedział Kuhlmann. Znów przechadzali się z Newmanem po wielkiej hali Dworca Głównego. O tej porze ruch był znacznie mniejszy. Spowolnił się cały rytm dworcowego życia. Niewielu było pasażerów, zaledwie parę osób drzemało w fotelach. Także dworcowy system informacji wydawał się uśpiony: głośniki milczały. — Dlaczego pan tak myśli? — Wysłałem za nim nie oznaczone radiowozy. Moi ludzie meldowali, że śledzą go cztery inne samochody. Teraz już wiemy, kto w nich był: goryle z World Security. A dlaczego jestem pewien? Skradziona ciężarówka chłodnia wjeżdża pod prąd na autostradę — widział to jakiś kierowca jadący północną nitką — dokładnie w miejscu, gdzie powinien być w tym czasie Tweed. A zaraz za miejscem wypadku znaleziono na jezdni ślady gwałtownych manewrów; ślady samochodu osobowego. Tak, to musiała być próba zabójstwa. — Jak pan myśli, gdzie może być teraz Tweed? — Założyłbym się, że gdzieś we Fryburgu. Jadą bez żadnej przerwy już od Brukseli. Ostatni odcinek niemal w zadymce. No i musieli ciężko przeżyć ten wypadek. Logiczne zatem byłoby, gdyby zdecydowali się odpocząć, zatrzymać na noc. — Ten policyjny śmigłowiec... ciągle czeka na lotnisku? Pilot

nazywa się Egon Wrede? — Tak, na obydwa pytania. Wrede jest ciągle do dyspozycji. On znakomicie potrafi przespać się na postoju. I nie jest głodny: wziął spory zapas żywności z lotniska. — W takim razie polecę z nim zaraz do Fryburga. — Spodziewałem się, że pan to powie... Newman zatrzymał się na chwilę, usiłując zebrać myśli. Kuhlmann minął go z prawej strony, obszedł dookoła i stanął twarzą w twarz. Uśmiechnął się od ucha do ucha. — Niech pan sprawdzi kieszenie. Tylko ostrożnie, lepiej nie wyciągać niczego na wierzch. Newman sięgnął do prawej kieszeni. Zmartwiał. To, czego dotknął, było ponad wszelką wątpliwość rewolwerem. Szybko sprawdził lewą kieszeń; także tutaj palce wyczuły chłodny metal. — Walther kaliber 38 automatic — wyjaśnił Kuhlmann. — Spokojnie, zabezpieczony. A w drugiej kieszeni zapasowe magazynki. I niech pan weźmie na wszelki wypadek ten papierek... Newman przebiegł wzrokiem linijki druku. Było to pozwolenie na broń, na urzędowym formularzu, podpisane osobiście przez Kuhlmanna. — Gdzie pan się nauczył takich sztuczek? — Och, milion lat temu, kiedy pracowałem w lokalnym komisariacie, poznałem pewnego kieszonkowca. Prawdziwy profesjonał. Nauczył mnie wszystkiego, co umiał. A ja za to dałem mu spokój przez dwa lata. Ale pewnie zastanawia się pan, po co ten arsenał? — Oczywiście. Spacerowali szybkim krokiem; w otwartej hali Hauptbahnhof było zimno. — Wśród agentów World Security, wyciągniętych z tej jatki, trzej byli uzbrojeni. Niegrzeczni chłopcy: nie mieli pozwoleń. A więc musi pan mieć jakieś zabezpieczenie. Tweed na pewno ma. To wszystko, co mogę zrobić... — Kuhlmann pożegnał go swoją sakramentalną formułą i poszedł. Newman też opuścił dworzec. Wziął taksówkę i już po paru minutach był z powrotem w „Hessischer Hof". Po drodze podjął decyzję: nadal lepiej będzie obserwować Marlera z bliska. Wyciągnął go z baru.

— Wyjeżdżamy, zaraz. O szczegółach powiem w taksówce. Idź po swoją torbę. I o nic nie pytaj, bo i tak nie dostaniesz odpowiedzi. — A jeśli nie ruszę się stąd, dopóki nie powiesz, co się właściwie lalo? — próbował przycisnąć go Marler, kiedy szli długim korytarzem. — To cię zostawię... — Dobra. Będę tu za pięć minut. 10 — Chodźmy do baru — zaproponował Morgan, kiedy spotkali się z Meyerem w hotelowym hallu. — Nie za wielka ostentacja? — zaprotestował Kurt. — Nie. Usiądziemy w tym ciemnym kącie — rzekł Morgan sucho łonem nie znoszącym sprzeciwu; to on tutaj decydował. Zamówił dla aebie duży koniak, pozostawiając Evansowi troskę o inne napitki. 1’ochylił się w stronę Meyera i klepnął go w kolano. — Po pierwsze, zapomnij, że mnie kiedykolwiek widziałeś. Jak coś i lilapniesz, to pokażemy twojej żonie parę interesujących zdjęć. Na pewno jej się spodobają. — Przysięgam... — Daj spokój, nie znoszę takiego gadania. Morgan wyprostował się, zadowolony, że tak szybko zapanował nad sytuacją. Musiał chwilę odczekać: barman przyniósł zamówione drinki, Evans od razu zapłacił. Morgan ponownie pochylił się i świszczącym szeptem rozkazał: — Teraz mów, co wiesz. Ale szybko. — Dzwonił do Kuhlmanna niejaki Newman... — Meyer przerwał na chwilę, by zobaczyć, jaką reakcję wywoła to nazwisko. Ale Morgan nie zareagował; jego oczy wpatrywały się w rozmówcę martwo jak szklane paciorki. Meyer ciągnął więc dalej: — Kuhlmann wspominał kiedyś o korespondencie zagranicznym, który nazywa się Robert Newman. Może to ten sam?... — Fakty, fakty! — syknął znowu Morgan. — No więc mój szef powiedział Newmanowi, że nie ma Tweeda w .i ód ofiar tej wielkiej katastrofy pod Fryburgiem, ale że musiał być bardzo blisko, kiedy to się stało. A potem Kuhlmann umówił się z tym Newmanem...

— Gdzie? — przerwał niecierpliwie Morgan. — Powiedział: „tam, gdzie poprzednio”; nic więcej. Mieli się potkać po trzech kwadransach, i tylko tyle wiem... Słyszeliście tę wiadomość w radiu... — Jasne, wszyscy słyszeli — uciął Morgan. — Powinieneś już iść. Zaraz, zaczekaj. Evans ma tu coś dla ciebie; a ja pójdę się napić. Poczłapał w stronę niskiego zakrzywionego kontuaru i wziął następny koniak. Tymczasem Evans podał Meyerowi pod stołem kopertę z pieniędzmi. — Nie podoba mi się ten facet — poskarżył się Meyer. — Na przyszłość wolałbym się spotykać tylko z panem. — To my decydujemy, z kim się będziesz spotykał. A teraz powiedz grzecznie „dziękuję” i zmyj się, zanim on wróci. — Dziękuję. — Meyer wsunął kopertę do wewnętrznej kieszeni marynarki, pospiesznie rozejrzał się po mrocznym wnętrzu baru i szybkim krokiem wyszedł z hotelu. Morgan wychylił kieliszek, oblizał wargi, wrócił do stolika, wbił się w płaszcz i bez słowa ruszył do wyjścia. Evans pospieszył za nim. Przed hotelem czekał długi czarny mercedes limuzyna. Usadowili się z tyłu; kierowca zamknął za nimi drzwi i usiadł za kierownicą, czekając na instrukcje. Morgan pochylił się do przodu i przez otwór w szklanej przegrodzie polecił: — Włącz radio. Jakąś muzykę. — Czekał chwilę, aż kierowca wykona polecenie. — A teraz zabierz nas z powrotem na Kaiserstrasse. — Zamknął otwór szklaną płytką. — No, teraz nie usłyszy ani słowa — skomentował, kiedy limuzyna ruszyła sprzed hotelu. — Hansowi można absolutnie ufać! — obruszył się Evans. — Nikomu nie można absolutnie ufać. Jeśli ten gówniarz Meyer ma rację — a myślę, że ma — to Horowitz spieprzył robotę. No więc sam widzisz, że do nikogo już nie można mieć zaufania... Czy ten samolot, którym poleciał Horowitz, jest tu z powrotem? — Tak. Lear czeka na lotnisku ze świeżą załogą — na wypadek nagłej potrzeby... — Czyli znowu więcej wydatków. Ileż to musi kosztować?! Przecież taniej byłoby kazać im czekać w domu, pod telefonem. — Takie miałem polecenie z Londynu.

— Wiem, wiem... Trzymać samolot w pogotowiu przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. No dobrze, niech przynajmniej zapracuje na swoje pieniądze ta załoga. Polecę w nocy do Fryburga; osobiście pokieruję akcją. — Horowitz nie będzie zachwycony. Lubi działać sam. I ma doskonałe konto. — Właśnie je zapaskudził. Jak wrócimy do firmy, pójdę sam do twojego gabinetu. A ty zadzwoń z innego telefonu do Horowitza — chyba masz z nim jakiś kontakt? — Mam, na wszelki wypadek. Dzwonił do mnie z Fryburga. Mieszka w „Colombi”... — To jakiś pokątny pensjonat? — Prawdę mówiąc — w głosie Evansa zabrzmiał burżujski snobizm — to najlepszy hotel we Fryburgu, notowany na liście trzydziestu najlepszych hoteli Republiki Federalnej. — Następne koszty. Nic dziwnego, że tyle sobie liczy. Wiesz co? Zmieniłem zdanie. Nie dzwoń do Horowitza. W ogóle nie powinien wiedzieć, że tam lecę. Zamiast tego zadzwoń od razu na lotnisko i upewnij się, czy załoga jest gotowa. I napisz kartkę, że dajesz tego k ara do mojej wyłącznej dyspozycji. Bezterminowo. Lance Buckmaster był w swoim gabinecie w Tavey Grange — drzwi zamknięte na klucz — kiedy zadzwonił Morgan. Sygnał telefoniczny z Frankfurtu dotarł tu przez satelitę i okrągłą antenę, zagnieżdżoną wśród antycznych kominów. — Zaczekaj chwilę — rzucił do słuchawki. Przykrył mikrofon dłonią. — Soniu, idż do swojego pokoju. Zaraz tam przyjdę. Sonia Dreyfus, dwudziestosiedmioletnia córka bogatego przemysłowca, siedziała półnaga na wielkiej skórzanej kanapie. Rozpuszczone ciemne włosy, choć długie, nie przesłaniały bujnych kształtów. Szybko wciągnęła sweter, pozbierała swoje rzeczy i wyszła. Wiedziała już, że jak Lance mówi: idź — to trzeba iść. Całe szczęście, że ta głupia dziwa, Leonora, pojechała do Londynu. — No, mów. Co się tam stało? — wysoki, ostry głos Buckmastera popłynął w kosmos i z powrotem na Ziemię, do Frankfurtu.

Morgan chytrze dobierał słów: — Podjęto pierwszą próbę potraktowania obiektu. Znamy już jego pozycję. Ta próba przestraszyła go... — Ale nie powiodła się? — przerwał Buckmaster. — Czy to właśnie chcesz powiedzieć tym pokrętnym językiem? — Zgadłeś. — Słuchaj, to trzeba szybko załatwić. Dzwoń do mnie, jak będą jakieś konkretne trudności. Teraz muszę się wyłączyć, mam tu pilne sprawy. Dobranoc. We Frankfurcie Morgan odłożył słuchawkę i jedwabną chusteczką otarł pot z czoła. Poszło łatwiej, niż się spodziewał, zapewne dzięki tym „pilnym sprawom”. O tej porze? W Tavey Grange? Pewnie Buckmaster obrabia swoją kolejną kochankę, Sonię Dreyfus. Według rachunków Morgana — a pilnie śledził takie pikantne szczegóły — to była już szósta. Niewątpliwie Leonora będzie musiała wkrótce jakoś zareagować. Nacisnął guzik interkomu i powiedział Evansowi, żeby przyszedł do gabinetu. Kiedy Walijczyk stanął w drzwiach, Morgan, rozparty tygodnie w fotelu, przycinał koniuszek cygara. — Nie chciałbym jakichś komplikacji z powodu Newmana. — Myślisz, że to ten sam Robert Newman, o którym mówił Meyer, ten korespondent zagraniczny? — Nie myślę. Wiem. — Dokończył rytuał zapalania cygara, wodząc zapaloną zapałką wokół końca, zanim znowu się odezwał. — W swoim czasie Newman był współpracownikiem Tweeda. Podobno jest w pełni wtajemniczony w sprawy SIS. A teraz, jak słyszałeś, kombinuje z Kuhlmannem. To mi wygląda na jakąś zmowę. — Podrapał się w szpiczasty nos. — A może Newman dał się nabrać na plotkę, że Tweed ucieka na Wschód, i liczy po prostu na sensacyjny materiał? Wiesz, ci dziennikarze dla forsy zrobią wszystko. Żadnej moralności... — Jemu nie zależy na forsie. Niedawno wydał książkę: „Kruger, komputer, który zawiódł” — i miał fart: książka stała się światowym bestsellerem. Zarobił tyle, że starczy mu do końca życia. — Pociągnął cygaro, potem wypuścił pod sufit piękny krążek dymu. — Z naszą pomocą mógłby opuścić ten padół łez trochę wcześniej. — Nie przesadzajmy z tymi trupami — zaprotestował Evans,

nie siląc się na eufemizmy. — Najpierw Tweed, potem Grey, a teraz jeszcze Newman. Morgan zignorował ten protest. — Musisz się przygotować na większą wypłatę dla naszego przyjaciela Horowitza. Oczywiście najpierw go pogonię. Zaraz ruszam do Fryburga. Nie będzie mnie przez jakiś czas; pilnuj dobrze interesów. Nie widział powodu, aby informować Evansa, że z Fryburga poleci prosto do Londynu. Musi patrzeć na ręce Leonorze. Jeśli nawet ona jest prezesem rady nadzorczej — to naczelnym dyrektorem jest on, Gareth Morgan. Pięć minut później siedział już na tylnym siedzeniu limuzyny i jechał w stronę frankfurckiego lotniska. Newman i Marler dotarli na lotnisko o pierwszej w nocy. Szef służby ochrony, masywny facet nazwiskiem Kuhn, obejrzał list od Kuhlmanna i poprowadził ich po zaśnieżonym betonie w stronę policyjnego helikoptera. Tu z kolei pilot, mały pulchny człowieczek, starannie i z groźną miną obejrzał dokument, zanim uśmiechnął się przyjaźnie i zaprosił ich do środka. Wspięli się po drabince; Wrede wskazał im fotele. — Chcemy lecieć do Fryburga... — zaczął Newman. — Wiem. Miałem już telefon. Tu jest termos z kawą, a tu kanapki. — Wręczył każdemu dużą pergaminową paczkę. Wrede wciągnął do wnętrza drabinkę i już brał się do zamykania drzwi, kiedy od strony głównego budynku lotniska przybiegł Kuhn. Wrede rozmawiał z nim przez chwilę, potem odwrócił się do Newmana. — Przepraszam, jest do pana pilny telefon... W biurze szefa ochrony lotniska. — Pójdę z tobą — zaproponował Marler. — Nie, zostaniesz tutaj... Newman zeskoczył na płytę lotniska i ruszył szybko w ślad za Kuhnem. Po drodze, w silnym blasku latarni, zauważył mały odrzutowiec pasażerski typu Lear stojący przed hangarem. Ulubiona zabawka milionerów. — Czyj to samolot? — spytał. Właściwie nie był tego ciekaw, ale wypadało się odezwać do Kuhna. — Należy do World Security. Załoga czeka w pełnej gotowości

dwadzieścia cztery godziny na dobę. To musi ich kosztować majątek, pewnie więcej, niż ja zarobię przez całe życie. Newman popatrzył na leara uważniej. Niemal automatycznie zarejestrował w pamięci numer wymalowany na kadłubie. Dotarli do biura ochrony lotniska. Sięgnął po słuchawkę odłożoną na biurko. Kuhn taktownie opuścił pokój. — Kto mówi? — spytał na wszelki wypadek. — Tutaj Feliks. — Kuhlmann. Dobrze, że udało mi się pana złapać przed odlotem. Dotarły do mnie pogłoski, że nasz przyjaciel, który uniknął katastrofy, ucieka na Wschód. To oczywiście bzdury. Niestety, słyszał to również minister. Kazał zaalarmować wszystkie posterunki graniczne. Przede wszystkim te na granicy z NRD i Czechosłowacją. Ale także na drogach do Szwajcarii. Zaczyna się robić naprawdę gorąco. — Dziękuję za wiadomość. Za parę minut startuję. W drodze powrotnej do śmigłowca Newman nie miał wesołej miny. Jedno wydawało się pewne: im szybciej dotrze do Fryburga, tym lepiej. 11 Kiedy lear wylądował we Fryburgu, Morgan wydał polecenia dla załogi: — Zatrzymajcie się gdzieś w mieście i zadzwońcie do mnie do ..Colombi”. Muszę mieć wasze namiary, gdybym znów pilnie potrzebował samolotu. — Zrezygnował z podziękowań za gładki lot: nie należy zbytnio rozpieszczać płatnego personelu. Samochód, zamówiony na jego polecenie przez Evansa, zawiózł go do „Colombi”. Tu czekał na niego pokój, zarezerwowany tą samą drogą. Była 2.30 w nocy, kiedy Morgan zastukał w drzwi Horowitza. „On chyba śpi...”, ostrzegał z naciskiem recepcjonista. „No to się obudzi!” Spod drzwi pokoju Horowitza wydobywało się światło, ale minęło dobre parę minut, zanim drzwi uchyliły się — tylko na tyle, na ile pozwalał założony łańcuch. Horowitz, rozpłaszczony na ścianie za drzwiami, mocno ściskał automatyczny browning kaliber 32 w prawej kieszeni szlafroka. — Kto tam? — spytał po niemiecku.

— Do cholery, nie możesz mówić po angielsku? — Pytałem — Horowitz zmienił język — kto tam? — Ja, Morgan. Na pewno mnie poznałeś po głosie. Pospiesz się. Jest już wpół do trzeciej. — Włóż obie ręce w szparę, a potem pokaż gębę. Morgan był wściekły, ale zrobił, co mu kazano. W szczelinie drzwi pojawił się Horowitz z browningiem wymierzonym prosto w opasły brzuch naczelnego dyrektora. Zamknął na chwilę drzwi, żeby zdjąć łańcuch i wpuścić Morgana. Potem znów je starannie zamknął, nie zapominając o łańcuchu. Schował browninga do kieszeni. — Skąd ma pan broń? — spytał Morgan zagłębiając się w fotelu. — Czyżby ochrona na Kaiserstrasse przeoczyła taki towar? — Znajomy we Fryburgu przechowuje trochę moich rzeczy — odparł Horowitz spokojnie i nie zmieniając tonu zapytał: — A co pan tutaj robi? Wszystko jest pod kontrolą. Morgan rozejrzał się po pokoju. Pościel była zmięta, paliła się lampka nocna, na łóżku leżała otwarta książka, jakaś powieść w kieszonkowym wydaniu. Obok, na stoliku, stała butelka wody mineralnej i szklanka. — Oczywiście, wszystko jest pod kontrolą — zadrwił Morgan — ale Tweed wciąż żyje i włóczy się, Bóg wie gdzie. — Może i Bóg nie wie, ale ja wiem — odparł Horowitz. Nalał sobie wody do szklanki i pijąc powoli, wpatrywał się w Morgana. — A pan nie odpowiedział na moje pytanie: co pan tutaj robi? — Próbuję sprawdzić, co tu się, do cholery, dzieje. — Morgan pochylił się w stronę Horowitza, który tymczasem usiadł na przysuniętym blisko krześle. — Dostał pan majątek za tę robotę. Avec vitesse... — Niech pan nigdy nie udaje Francuza — przerwał Horowitz z uśmiechem. — Każdy się na tym pozna, zaledwie otworzy pan usta. A tutaj, jak powiedziałem, wszystko jest pod kontrolą. — Co to właściwie znaczy? Co ma pan zamiar dalej robić? I co takiego pan wie, czego „może i Bóg nie wie”? Gdzie jest Tweed? No gdzie, pytam? — Z całą pewnością siedzi gdzieś tutaj, we Fryburgu. Chce pan więcej szczegółów? Aha, tak naprawdę, to dostałem dopiero

połowę uzgodnionej stawki... — Rozliczymy się, jak Tweed będzie w kostnicy. — W porządku, tak się umawialiśmy. Pewnie przyleciał pan z Frankfurtu odrzutowcem, w środku nocy... Za bardzo się pan gorączkuje, mój drogi, to może być niezdrowe przy pańskiej nadwadze. Nie lepiej było poczekać do rana? Morgan zgrzytnął zębami. — Zawsze ruszałem się szybciej niż przeciwnicy i dlatego mam to co mam. Zresztą mój szef — a to w tej chwili również pański szef — zaczyna się już niecierpliwić. Chce widzieć wyniki — i to szybko, jak najszybciej. Nie płacimy panu za leżenie w łóżku i czytanie powieści. — Myli się pan, właśnie za to mi płacicie — ton Horowitza stał się ostrzejszy. — Zamiast szastać się po nocy z miejsca na miejsce, wolę myśleć; pan też powinien tego czasem spróbować. A nawet te strzępy informacji o obiekcie, jakie od was dostałem, dają dużo do myślenia. — No, słucham — warknął Morgan i wyciągnął z teczki pudełko z cygarami. — Po pierwsze, nie będzie pan tutaj palił; ja chcę spać w tym pokoju... — O Jezu! — Morgan odłożył pudełko, wyciągnął z teczki piersiówkę i pociągnął spory łyk koniaku. — Tak lepiej? No więc, co pan wymyślił? — Obliczyłem, że do momentu katastrofy Tweed był w samochodzie już co najmniej dwanaście godzin. Aha, skoro mówimy o katastrofie: Oskar, ten kierowca ciężarówki, na pewno nic już nie powie... — Właśnie chciałem o to zapytać. Wiadomości w radiu były skąpe, przynajmniej te, które słyszeliśmy we Frankfurcie... — Tutaj była szczegółowa relacja. Śmiesznie ją zatytułowali: „Szaleniec bez głowy”; teraz już pan pewnie rozumie to, co powiedziałem o Oskarze: o ile ja się na tym znam, odcięte głowy raczej nie mówią. Spartolił tę robotę, ale trzeba przyznać, że pogoda była wyjątkowo zła. Wracając do Tweeda: jechał przez cały dzień z Brukseli do Fryburga. Jeśli nawet prowadził na zmianę z tą panią, to i tak oboje musieli już być bardzo zmęczeni. Chcieli na

pewno coś zjeść i zatrzymać się na noc. Do Fryburga mieli najbliżej. Muszą tu być, jestem pewien. — Ale jak ich pan znajdzie? — Przede wszystkim wcześnie wstanę; nastawiłem sobie budzik na szóstą. Potrafię się zadowolić trzema godzinami snu. I pochodzę sobie po mieście, zanim zacznie się ruch; znam dobrze Fryburg. — Pochodzi pan? Pieszo? Po co? — Poszukam zaparkowanego mercedesa, to jasne. Mam przecież numer rejestracyjny... — Samochodem byłoby szybciej. — Tak, ale i łatwiej przeoczyć. Fryburg nie jest duży, a ja chodzę szybko: mam długie nogi. No i pamiętam te zdjęcia Tweeda i Pauli Grey, które mi pan pokazywał. Może zobaczę kogoś z nich na ulicy. Dlatego chcę iść pieszo. — OK — Morgan złagodniał pod wpływem następnego potężnego łyka koniaku. — Ale jest pewna komplikacja; nazywa się Robert Newman. Był dziś we Frankfurcie. Spotkał się potajemnie z Ottonem Kuhlmannem. — Rozumiem. — Długa twarz Horowitza wydłużyła się jeszcze. — Myśli pan, że przyjedzie tutaj? — To podobno pan jest od myślenia. Tweeda śledziły nie tylko nasze samochody, ale i policyjne: jeden z naszych kierowców rozpoznał tajniaka z Wiesbaden. Ci wszyscy ludzie zginęli. Ale Kuhlmann mówił Newmanowi o katastrofie, więc chyba... — Idźmy dalej — przerwał Horowitz. — Ten dziennikarz blisko współpracował z Tweedem, więc można przypuszczać, że przyjedzie teraz do Fryburga. Z dokumentów wynika, że jest w tej robocie formidable, jak mówią Francuzi. Będę musiał podjąć dodatkowe kroki. Zostaje pan tutaj, czy zaraz po wyjściu z pokoju wróci pan do Frankfurtu? — na twarzy Horowitza pojawił się blady uśmiech. — Dobry Boże! Myśli pan, że jestem jakiś superman? Po tym, co dzisiaj przeszedłem, muszę sobie zdrowo kimnąć. Horowitz wstał. — W takim razie proponuję, aby poszedł pan do swojego pokoju. Życzę pięknych snów. A jutro, jakbyśmy się spotkali na śniadaniu, niech pan do mnie nie podchodzi. W którym pokoju

pan mieszka? — Szesnaście. — Morgan poczuł się nagle strasznie zmęczony i oklapnięty. Miał ochotę ziewnąć, ale powstrzymał się: trzeba wobec tej żmii udawać pełną przytomność i opanowanie. Wstał. — Niech pan się stara działać szybko. — Będę działał w swoim tempie. Już jeden za szybko zorganizowany „wypadek” zawiódł, bo nie poczekaliśmy na lepszą pogodę. Ale dostanie pan za swoje pieniądze to, co pan zamówił. Jak zawsze. Dobranoc. Policyjny sikorsky pionowo opuszczał się w mroku nocy na lotnisko we Fryburgu. Dotknął wreszcie kołami ziemi i jego wielkie Śmigla zwolniły obroty. Newman oderwał wzrok od śnieżnego krajobrazu za oknem i odwrócił się do siedzącego obok Marlera. — Jesteśmy na miejscu. Na płycie czeka samochód policyjny. Pozwolisz, że to ja będę z nimi rozmawiał? — Oczywiście: ja niewiele mógłbym powiedzieć, skoro wciąż nie wiem, co jest grane. Newman podziękował pilotowi i pierwszy zszedł po drabince. Na stałym lądzie powitał ich umundurowany policjant olbrzym. W lewej ręce trzymał otwartą legitymację, prawą wyciągnął w stronę pasażera śmigłowca. — Pan Newman, jak sądzę? — powiedział po angielsku. — Naczelny inspektor Kuhlmann prosił, abyśmy wyjechali po pana. Jestem sierżant Andris. Dokąd chce pan jechać? — Zanim się zdecyduję, sierżancie: co to za samolot? — wskazał stojącego nie opodal leara. — Do kogo należy, kto i kiedy przyleciał nim tutaj? Newman wiedział już, kto jest właścicielem samolotu. Numer na kadłubie był ten sam, co na maszynie, którą widział niedawno we Irankfurcie. Oczywiście odrzutowiec mógł pokonać tę trasę znacznie szybciej niż helikopter. — Widziałem, jak lądował pół godziny temu. Ledwo zmieścił się na pasie. Należy do World Security. Wysiadł tylko jeden pasażer: mężczyzna, niski, krępy, w czarnym płaszczu z karakułowymi klapami. Bez zarostu, na oko czterdzieści parę lat, bardzo szybko chodził... i miał, jak na swoją tuszę, bardzo małe stopy. Czekał tu na niego mercedes. Mam niezły słuch: słyszałem, jak kazał kierowcy jechać do hotelu „Colombi”.

— Dziękuję, sierżancie Andris. Ma pan fantastyczny dar obserwacji — rzekł Newman ze szczerym podziwem. — My też pojedziemy do „Colombi”. Tylko raczej po cichu. Niech pan nas wyrzuci trochę wcześniej, poza zasięgiem widoczności z hotelu. Andris otworzył drzwi radiowozu. Uważnie przyjrzał się wsiadającemu Marlerowi. — No, już mnie zapamiętał — skomentował szeptem Marler. — On ma chyba kamerę w mózgu. — Bardzo dobrze; przynajmniej tu, w Szwarcwaldzie, nie będziesz rozrabiał — odparł Newman. Przez tylną szybę spojrzał jeszcze raz na smukłą sylwetkę leara. Potem zamknął oczy i zapadł w drzemkę. Obudził się, kiedy samochód nagle zwolnił i stanął przy krawężniku. Sierżant Andris bardzo precyzyjnie spełnił jego życzenie. Samochód stał w półmroku, dziesięć metrów przed wielką plamą światła rozlaną na podjeździe do „Colombi”. Marler zostawił torbę w swoim pokoju i poszedł do Newmana, zgodnie z umową. Przed wyjściem zdążył jeszcze przelecieć maszynką elektryczną po nieznacznym zaroście: lubił wyglądać świeżo i schludnie, nawet o tak niezwykłej porze. — Jak myślisz, kim był ten tajemniczy pasażer odrzutowca? — zapytał od progu. — To Gareth Morgan — odparł Newman bez namysłu. — Opis zgadza się co do joty. Poznałem kiedyś tę gnidę. Ty też? — Nie. — Marler wolał na razie nie mówić o sprawach, które mogły przypomnieć jego wycieczkę do Tavey Grange. — Jeżeli ten Morgan cię zna, to chyba nie najrozsądniej było zatrzymywać się w „Colombi”? Możesz się tu na niego nadziać. — Właśnie taki mam zamiar. Jego obecność tutaj sugeruje, że jesteśmy bardzo blisko Tweeda. Morgan lubi osobiście nadzorować operacje. — Operacje? — Tak — Newman opadł na krzesło i wskazał drugie Marlerowi. — Wieczorem był straszny karambol na autostradzie pod Fryburgiem. Znalazły się tam również samochody World Security, które śledziły Tweeda. Wszystko zaczyna się składać... Ale Tweed uniknął katastrofy. — Newman przerwał, by obserwować reakcję

Marlera. — Chwała niech będzie Panu! — Marler przybrał ton parodii, ale jednocześnie sięgnął po papierosa i szybko go zapalił, co było oznaką wewnętrznego napięcia. — Powiedziałeś: „wszystko zaczyna się składać”; co miałeś na myśli? — Krąg ludzi, którzy chcą wyeliminować Tweeda. Ciągle kręcą się wokół niego ludzie z World Security. Muszą być w to jakoś zamieszani — inaczej nie śledziliby go z takim uporem. — Najważniejszej sprawy nie ruszyłeś: dlaczego ktoś miałby chcieć go sprzątnąć? Może jesteś bliski prawdy, ale robisz całą masę dowolnych założeń. Chyba że wiesz coś, czego mi nie mówisz. — Dlaczego tak myślisz? — Newman ziewnął. Chciał iść spać, wypocząć choć trochę przed zadaniami, jakie czekają go za parę godzin. Na razie ważne było tylko to, żeby wyprawić Marlera do jego pokoju i upewnić się, czy tam zostanie. — Powiem ci, dlaczego tak myślę. — Maj-ler, też zmęczony, miał już dość gry. — Ciągle gdzieś znikasz, wykonujesz jakieś tajemnicze telefony. Skądś wiedziałeś, że warto lecieć właśnie do Fryburga, że Tweed jest w tej okolicy. A jasnowidzem przecież nie jesteś. — Słuchaj, może byś tak poszedł trochę się przespać? Dobrze ci to zrobi... Marler powoli wstał. — Coraz bardziej wydaje mi się, że z jakiegoś kretyńskiego powodu nie masz do mnie zaufania... — I to dopiero jest kretyństwo. No, bądź człowiekiem, idź już do siebie — Newman zaczął przedrzeźniać sposób mówienia Marlera. — Jutro zjemy dobre śniadanie, będziesz w lepszym humorze, to może pogadamy trochę dłużej. Marler wyszedł bez słowa. Newman odczekał kilka sekund, potem podszedł na palcach do drzwi i ostrożnie je uchylił. W samą porę, by zobaczyć, jak Marler znika w swoim pokoju na drugim końcu korytarza. Dobre piętnaście minut warował przy uchylonych drzwiach, ale Marler nie pojawił się już na korytarzu. Newman zamknął drzwi, oparł się o nie i zaczął układać plan na jutro. Musi wstać wcześnie i wyjść z hotelu na poszukiwanie Tweeda i Pauli. Zacznie od małych pensjonatów: Tweed mógł tym razem

odstąpić od swoich zwyczajów. Potem konfrontacja z Garethem Morganem, najlepiej w jadalni przy śniadaniu. Może uda się wyciągnąć coś od dyrektora World Security; trzeba tylko najpierw wyprowadzić go z równowagi. 12 Armand Horowitz wyszedł z „Colombi” wcześnie: na ciemnym niebie nad Szwarcwaldem pojawiały się pierwsze szare smugi. Dobrze zrobił wciągając na buty kalosze z grubym bieżnikiem: śnieg na chodnikach stwardniał w ciągu nocy, przeistaczając się w wielu miejscach w płaszczyzny lodu. Horowitz szedł przez starą część miasta, w stronę katedry. Mimo mrozu włożył tylko lekki przeciwdeszczowy płaszcz i jedwabny szalik; nie miał też żadnej czapki. Horowitz uważał, że chłód działa nań ożywczo, i rzeczywiście dobrze go znosił. Nie zwalniając kroku rejestrował wzrokiem numery wszystkich napotkanych mercedesów. W nieodłącznej teczce miał tym razem aparat fotograficzny Pentax. Albo raczej coś, co z zewnątrz wyglądało jak aparat. Horowitz, spec w dziedzinie materiałów wybuchowych, przez pół nocy konstruował w swoim pokoju tę bombę. Napełnił ją sławnym czeskim semtexem, a do tylnej ścianki przymocował cztery magnesy. Kiedy znajdzie samochód Tweeda, wystarczy schylić się, przyczepić aparat pod podłogą i odblokować mechanizm zapalnika przez ob-rócenie tarczy regulacji migawki. Zapalnik zadziała, kiedy mercedes będzie wjeżdżał na pierwsze większe wzniesienie. Po eksplozji — o której na pewno powiedzą w radiu — Horowitz zadzwoni anonimowo do miejscowej gazety. Powie, że reprezentuje odłam grupy Baader-Meinhof i że właśnie „dokonał egzekucji” znanego przemysłowca, Martina Schulera. Później wszyscy uznają, że terroryści pomylili cel. Jeszcze jedna przypadkowa śmierć. Materiały do produkcji bomby dostał na przedmieściu Fryburga u tego samego człowieka, który wyposażył go w browning i parę innych akcesoriów. Pomyślał o tym, kiedy szedł przez KaiserJoseph-strasse. Niektóre sklepy były już otwarte. Sprzątaczki usuwały łopatami zmarznięty śnieg z chodnika. Zrezygnował z pomysłu, aby zacząć swoje poszukiwania od dużego

parkingu na placu Katedralnym. Doszedł do wniosku, że Tweed schronił się raczej gdzieś na obrzeżach miasta, aby w razie potrzeby móc szybko stąd wyjechać. Skręcił w Schusterstrasse. Szedł równym, szybkim krokiem, patrząc uważnie pod nogi. Tuż przed hotelem „Oberkirch” skręcił jeszcze raz w prawo. Krótki pasaż handlowy wyprowadził go na Oberlinden, jedną z najstarszych ulic miasta, co można było poznać po nawierzchniach z różnych epok: bruk, kostka, granitowa mozaika. Dotarł do jednej ze średniowiecznych bram miasta, Schwabentor; ulica przechodziła pod wysoką wieżą, udekorowaną flagami i herbami. Jeszcze raz zmienił kierunek w poszukiwaniu miejsc, gdzie spodziewał się znaleźć więcej zaparkowanych mercedesów. Szedł teraz przez Konviktstrasse, wąską, lekko zakrzywioną ulicą, obramowaną starymi domami. Bezlistne o tej porze roku bluszcze pięły się od skrzynek na parterze aż po mansardowe okna w stromych dachach. Strumień wody z fontanny, tryskającej pośrodku okrągłego kamiennego basenu, zastygł w długi sopel lodu. Na dnie basenu rozciągała się równa, szklista, błękitnoszara powierzchnia. Również Tweed wstał wcześnie. Szybko umył się, ogolił, ubrał i sięgnął po słuchawkę. Firma wynajmu samochodów, którą znalazł w książce telefonicznej, była już czynna, gotowa do interesów. Wyszedł z hotelu i pospieszył na plac przy katedrze. Siedział już za kierownicą i miał włączyć zapłon, kiedy nagle coś przyszło mu do głowyrWysiadt i podniósł pokrywę silnika; zmarznięty śnieg na masce łamał się z chrzęstem. Obejrzał silnik: nie zauważył nic podejrzanego. Zatrzasnął pokrywę, schylił się i zajrzał pod podłogę. Tu także wszystko wydawało się w porządku. Ruszył i powoli przejechał przez plac. Już miał skręcić między stare kamieniczki, kiedy w bocznym lusterku zauważył wysokiego mężczyznę z teczką: stał przy zaparkowanym mercedesie i przecierał chusteczką okulary w stalowym drucie. Tweed nacisnął gaz i zniknął za rogiem. W biurze wynajmu zamienił mercedesa na BMW, posługując się międzynarodowym prawem jazdy na nazwisko James Gage. Zanim w hotelu „Oberkirch” podano śniadanie, był już z powrotem na placu Katedralnym. Postawił BMW w tym samym miejscu, gdzie przedtem stał mercedes. Poszedł do hotelu i już na progu

zorientował się, że coś się musiało stać. Paula czekała na niego w hallu z zagadkową miną. Otworzyła drzwi swojego pokoju, odsunęła się na bok i przepuściła Iweeda. Zrobił cztery kroki, zastygł na ułamek sekundy, wreszcie odwrócił się w stronę Pauli, która tymczasem była już w środku i starannie zamykała drzwi. — Mogłaś mi powiedzieć — skarcił ją. — Myślałam, że to będzie dla ciebie cudowna niespodzianka. — I jest — przyznał. Odwrócił się ponownie i uścisnął dłoń przybysza. — Jak ci się udało mnie znaleźć? Newman uśmiechnął się szeroko. Nie jest źle z Tweedem, pomyślał: od razu skojarzył sobie, że jak ja go tu znalazłem, to ktoś inny też by mógł. — To nie takie łatwe — uspokoił go. — Ale ja znam Fryburg, to tutaj wpadłem na ślad Krugera; opisałem to w mojej książce, pamiętasz? A w dodatku użyłem takiego swojego patentu... Wyciągnął z kieszeni złożoną kartkę i podał Tweedowi. Był to telegram: „Gerald ciężko chory w szpitalu św. Tomasza w Londynie. Proszę szybko zawiadomić jego brata”. Telegram był zaadresowany: Robert Newman, hotel „Colombi”, Fryburg. — Nie rozumiem... — Wysłałem to z poczty na Dworcu Głównym we Frankfurcie. Hotele zwykły trzymać takie rzeczy tydzień lub dwa. Dali mi to, jak tylko dotarłem do „Colombi” dziś w nocy. Rano objechałem wszystkie hoteliki, wszędzie pokazywałem ten telegram i twoją fotografię. Nikt nie zapytał o twoje nazwisko: taki dramatyczny telegram działa jak „Sezamie, otwórz się”; myślę zresztą, że tak być powinno. Tutaj od razu mi powiedzieli, że wyszedłeś, i zadzwonili do pokoju Pauli. Stosowałem to parę razy, jak byłem jeszcze aktywnym dziennikarzem — i zawsze się udawało. — Chytre... — stwierdził Tweed, wyraźnie uspokojony. Dopiero teraz uświadomił sobie, że jedyni w świecie ludzie, na których mógł naprawdę liczyć, są już razem z nim. — Chcesz pewnie usłyszeć, czego się dowiedziałem? — spytał Newman. — Przede wszystkim Kuhlmann jest po naszej stronie i ani przez moment nie wierzył, że to ty zamordowałeś i zgwałciłeś tę dziewczynę...

— Czy już wiadomo przynajmniej, co to za dziewczyna? Ja nie widziałem jej nigdy w życiu. — Wiem, Paula powtórzyła mi wszystko, co jej powiedziałeś, Teraz posłuchaj mnie. Będę się streszczał, bo muszę wracać do „Colombi”: chcę dopaść przy śniadaniu Garetha Morgana. No więc tamtej nocy wracałem przez Radnor Walk z jakiegoś przyjęcia... Paula przysiadła na krawędzi łóżka. Tweed chłonął w skupieniu każde słowo wypowiadane przez Newmana. Miał fenomenalną pamięć: byłby w stanie odtworzyć usłyszaną relację z dokładnością magnetofonu. W ciepłym pokoju jego zmarznięte okulary pokryły się mgłą. Zaczął wycierać je chusteczką i nagle przypomniał sobie, że widział już dziś kogoś, kto robił to samo. Tak: wysoki, chudy mężczyzna z teczką na placu koło katedry. Dlaczego akurat teraz mu się to przypomniało? — ...a z lotniska pojechaliśmy samochodem policyjnym prosto do „Colombi” — skończył swoją relację Newman. — My? — Tak, Marler przyleciał ze mną z Frankfurtu. Zostawiłem go w „Colombi”. W ogóle nie wtajemniczam go w to, co robię... — Dlaczego? — W oczach Tweeda pojawił się błysk niepokoju. — Pewnie myślicie, że po prostu go nie lubię. Ale ja naprawdę nie mam pewności, czy w tym przypadku można mu ufać. — Bardzo mądrze... — próbowała sarkastycznie skomentować Paula, ale Tweed chciał się dowiedzieć więcej. — Dlaczego myślisz, że nie można mu ufać? — Mam wrażenie, że chętnie zostałby wicedyrektorem firmy na twoje miejsce. — To możliwe — Tweed zamyślił się przez moment. — On jest ambitny, ale to jeszcze nic złego. Nie sądzę, żebyś miał rację, lecz ostrożność nigdy nie zawadzi. W końcu jestem zbiegiem ściganym przez prawo. I może lepiej nikogo więcej nie wtajemniczać. Bob, czy możesz jeszcze coś powiedzieć o tamtej nocy na Radnor Walk? Mówiłeś, że był tam Buckmaster... — Tak. Howard zadzwonił do niego, jak tylko przyszedł. — Mówiłeś też, że tylko on jeden był świeżo ogolony? — Tak, ale co to ma do rzeczy? — Na ogół facet goli się o tej porze tylko wtedy, kiedy jest umówiony z dziewczyną.

— O Boże! — Newman zerwał się gwałtownie. — Myślisz,*ze to sam Buckmaster... — Wolałbym nie wyciągać pochopnych wniosków. — Tweed mrugnął znacząco. — Ale chyba powinienem wam wreszcie powiedzieć, co tu jest grane. Paula wie już, że pilotowałem pewien tajny projekt. To ma związek z całym systemem bezpieczeństwa Zachodu. Tweed zaczął swoją opowieść dopiero wtedy, kiedy Newman i Paula przysunęli swoje krzesła blisko niego; mówił ściszonym głosem, na tle głośnej muzyki płynącej ze specjalnie w tym celu włączonego radia. Newmanowi te zabezpieczenia wydawały się przesadne: w końcu Tweed i Paula przybyli tu dopiero wczoraj, nikomu nie znani, bez uprzedniej rezerwacji. Dopiero kiedy Tweed zaczął mówić, Newman zrozumiał powody tej ostrożności. — Amerykanie rozwiązali nareszcie problem skutecznego systemu obrony strategicznej, SDI. Bardzo pomogli w tym brytyjscy informatycy, Arthur Wilson i Liam Fennan. Opracowali stosunkowo tani sposób zbierania i przekazywania informacji w atmosferze ziemskiej, pozwalający zniszczyć w locie każdą rakietę wystrzeloną przeciwko Zachodowi... — Chcesz powiedzieć, że ten system jest absolutnie szczelny? — spytał Newman z niedowierzaniem. — Tak, udało im się to osiągnąć. Najkrócej mówiąc: zbudowano gigantyczny komputer; nazywa się Able One, ale oni częściej używają kryptonimu „Fala Uderzeniowa”. W istocie są to dwa komputery, połączone w bliźniaczy system. A ponieważ do jego stworzenia walnie przyczynili się Wilson i Fennan, Waszyngton postanowił przekazać drugi istniejący „Shockwave” Wielkiej Brytanii. — Kiedy i jaką drogą? — spytał Newman. — Nasz „Shockwave” jest już w drodze. Zainstalujemy go w Fyling-dales w Yorkshire. Rzecz w tym, że cały ten system ma pewną wadę: ograniczony zasięg. Ale umieszczony tutaj może skutecznie chronić całą Europę Zachodnią nawet przed zmasowanym atakiem rakietowym; pewnie stąd ten kryptonim. „Shockwave” potrafi wykryć do pięciu tysięcy jednocześnie wystrzelonych rakiet i doprowadzić do zniszczenia wszystkich — w

parę sekund po opuszczeniu wyrzutni. Rakiety eksplodują więc nad terytorium sowieckim. To absolutna nowość. Rosjanie zostali z tyłu o wiele, wiele lat. — W jaki sposób to jest przewożone? — nalegał Newman. — To właśnie mnie niepokoi. Chciałem, żeby Amerykanie użyli jednego z tych swoich wielkich samolotów. Ale ktoś przekonał premiera, że taki ogromny ładunek bezpieczniej będzie wieźć przez Atlantyk frachtowcem. Statek nazywa się „Lampedusa”. — A więc to jest ten tajny projekt, o którym wspominałeś — odezwała się Paula. — Ile osób wie o tym rejsie? — Tylko trzy w Wielkiej Brytanii i trzy w USA: prezydent, szef połączonych sztabów, admirał Tremayne, i wicedyrektor CIA, Cord Dillon. — Gdzie jest teraz ta „Lampedusa”? — Na pełnym morzu, w połowie drogi przez Atlantyk, według moich obliczeń. Ale ponieważ płynie do Plymouth, to może tam dotrzeć już jutro rano. „Shockwave” ma być wyładowany w nocy. Do Yorkshire odtransportują go wielkim ciągnikiem: pod eskortą policji, zamkniętymi drogami. — Powiedziałeś, że niepokoi cię ten transport przez morze. Dlaczego? I kim są ci trzej wtajemniczeni ze strony brytyjskiej? Kto przekonał premiera, żeby to wieźć statkiem? — Strasznie dużo pytań. — Tweed uśmiechnął się krzywo. — Ta trójka ludzi to premier, ja i Lance Buckmaster. To minister Buckmaster optował za transportem morskim. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Newman i Paula potrzebowali tej chwili, aby oswoić się z niezwykłym ciężarem sprawy. Tweed spojrzał na zegarek: za chwilę w jadalni podadzą śniadanie. Ale miał jeszcze sporo do powiedzenia. Mówił spokojnie, jakby rozmawiali o pogodzie. — Powinniście wiedzieć wszystko, w razie gdyby mi się coś stało. Ktoś inny musi przejąć zadanie... — Jakie zadanie? — przerwała Paula. — Cierpliwości! Musimy jak najszybciej nawiązać kontakt radiowy z „Lampedusą” i sprawdzić, czy wszystko idzie normalnie. Załogę tego statku kompletował osobiście wicedyrektor CIA.

Dillon, jak wiecie, jest moim starym kolegą. Utrzymywałem z nim kontakt radiowy specjalnym tajnym kodem. Otworzył sfatygowaną aktówkę i wyjął grubą książkę kodów. — Ustaliłem z Dillonem system wymiany szyfrowanych sygnałów radiowych w regularnych odstępach czasu. Buckmaster też się z nimi kontaktuje tym samym kodem, ale on nadaje z Admiralicji, a ja z naszego działu techniki na Park Crescent. Mój kryptonim: Monitor. Codziennie o dziewiątej wieczór łączyłem się z „Lampedusą”. Tamtego fatalnego wieczora też; wszystko było w porządku. — Popatrzył na nich uważnie. — A teraz powiem wam coś, czego absolutnie nikt inny nie powinien wiedzieć; wiedzą o tym tylko Dillon i operator radiowy „Lampedusy”. W każdej mojej emisji pojawia się nazwa „Troja” — ale z błędem literowym: „TRAJA”. Operator z „Lampedusy” powinien odpowiedzieć: „Helena jest OK”. Drugi trik to słowo „White”. Jeśli na „Lampedusie” wszystko jest w porządku, odpowiedź powinna zawierać nazwę „Cowes” — chodzi o port jachtowy na wyspie Wight. Buckmaster nie wie o tym naszym tajnym kodzie. Podał książkę kodów Newmanowi. Ten przeglądał ją przez chwilę, potem przekazał Pauli. % — Mam jedno pytanie — powiedziała. — Operator radiowy na statku ma oczywiście taką samą książkę... — Oczywiście... — Ale czy w jego książce są wymienione te dwa triki, o których mówiłeś, z wymaganymi odpowiedziami? — Nie. Dillon przekazał mu to tylko ustnie. Zgodził się ze mną, że tak będzie bezpieczniej. — Dla mnie to oczywiste — powiedziała Paula, oddając Tweedowi książkę kodów. —Ale wszystko to teraz wydaje mi się mało przydatne. Nie możesz połączyć się z „Lampedusą”, nie masz przecież żadnego sprzętu. — Masz rację. Na razie... Ale jeśli uda mi się dotrzeć do Arthura Becka, mógłbym użyć któregoś z tych potężnych nadajników w Zurychu albo w Bernie. — Zakładasz, że Beck będzie równie przychylny jak Kuhlmann. A to bardzo ryzykowne założenie. Poza tym Beck też będzie w trudnej sytuacji; jest przecież osobą oficjalną, szefem całej szwajcarskiej policji.

— Mam jeszcze jedną złą wiadomość — włączył się w rozmowę Newman. — Kuhlmann mówi, że ogłoszono alarm dla wszystkich posterunków na granicach z NRD, Czechosłowacją i Szwajcarią. — NRD, Czechy? — Tweed był wyraźnie zaskoczony. — Po co? — Bo ktoś rozpowszechnił pogłoskę, że masz zamiar uciec za Żelazną Kurtynę. — Ten ktoś jest bardzo pracowity... — skomentował Tweed z ponurą miną. — Na szczęście'potrafię dostać się do Szwajcarii po cichu i skontaktuję się z Beckiem, chociaż to nie będzie łatwe z tymi hyclami na karku. Przerwał i spojrzał na Paulę. — Chyba powinniśmy się rozdzielić: zostaniesz tu z Newmanem, a ja pojadę dalej sam... — Nie ma mowy! — wypaliła. — Nie po to tłukłam się z tobą taki kawał drogi, żebyś teraz wyrzucił mnie za burtę. Chyba zwariowałeś... — A ja — włączył się Newman — straciłem kupę energii, żeby cię znaleźć, i nie mam ochoty tego powtarzać. Zrozum, potrzebujesz pomocy. I nie zapominaj, że gra idzie nie tylko o ciebie, ale i o „Shockwave”. Robiliśmy już razem różne rzeczy, ale jeszcze nigdy stawka nie była tak wielka. — Rzeczywiście, macie rację... — Tweed podniósł ręce do góry na znak poddania. — Czyli działamy nadal razem. I od razu musimy wykonać następny ruch: wyjeżdżamy. Fryburg może okazać się pułapką. — To mógłby być straszny błąd wyjeżdżać teraz — zaprotestowała Paula. — Z tego, co Bob mówi, wynika, że za całą tą sprawą stoi Buckmaster i World Security. A jeśli tak, to pewnie obstawili wszystkie wyjazdy z Fryburga. — Ona ma rację — dołączył się Newman. — W tej katastrofie na autostradzie zginęło kilku agentów World Security. Śledzili cię. A we Fryburgu mają jedną ze swoich central. Notabene: bardzo blisko hotelu „Colombi”. — Idziemy na śniadanie — postanowił Tweed. — Lepiej mi się myśli po dobrym posiłku. A i Paula dawno nic nie jadła. Idziesz z nami, Bob? — Nie. Wracam do „Colombi”. Mam zamiar pogawędzić sobie

z niejakim Garethem Morganem. Na pierwszym piętrze budynku World Security, nie opodal „Colombi”, Gareth Morgan siedział z Horowitzem w gabinecie komandora. To był pomysł Buckmastera, zapewne zrodzony z jego militarnych sentymentów, aby wyższe stanowiska w spółce określić paramilitarnymi nazwami. Ośrodkiem we Fryburgu dowodził komandor Ken Crombie, trzydziestoletni mężczyzna o surowej twarzy, który służbę wojskową przeszedł w tej samej co Buckmaster dywizji spadochroniarzy. Morgan nie znosił go, gotów był go wyrzucić przy pierwszej nadarzającej się okazji, ale na razie starannie ukrywał swoją niechęć. Uśmiechnął się blado do siedzącego po drugiej stronie biurka Crombiego. — Bardzo mi się podoba pański styl zarządzania. No i zna pan niemiecki; dzięki temu jest pan właściwie idealnym człowiekiem na to stanowisko... Słyszałem, że rozstawił pan samochody na wszystkich drogach wylotowych z Fryburga, żeby upolować tego mercedesa? — Kawał roboty odwaliliście! — nie wytrzymał Horowitz. — Tylko że ten Tweed nie jest taki głupi. Znowu zamienił mercedesa na BMW. — Sięgnął po leżący na biurku notes, zapisał coś dużymi literami i pchnął notes z powrotem w stronę Crombiego. — To jest numer rejestracyjny, którego powinni szukać pańscy ludzie. Najlepiej niech pan to od razu nada. Mam nadzieję, że w tych samochodach jest radio? — Czy jest pan pewien, że ta informacja... — zaczął Crombie zarozumiałym tonem, ale zamilkł, kiedy jego wzrok spotkał się ze wzrokiem Horowitza. Zerwał się z miejsca. — Przepraszam na chwilę — zwrócił się do Morgana — muszę podrzucić to do centrali łączności... — Jak pan na to trafił? — spytał Morgan Horowitza. — Przeszło dwie godziny szukałem tego mercedesa po całym mieście. Ani śladu. Wtedy obszedłem wypożyczalnie samochodów. Pokazywałem kartę ubezpieczenia na nazwisko Weber i mówiłem, że mercedes z taką a taką rejestracją stuknął mój samochód i uciekł. Oczywiście w tym biurze, w którym Tweed zamieniał samochody, agent natychmiast poleciał sprawdzić, czy mercedes nie jest uszkodzony. A ja tymczasem obejrzałem sobie rejestr. I znalazłem czarno na białym: mere zamieniony na BMW. Na

nazwisko James Gage. Tak że wiemy również, kogo mamy szukać. Oczywiście pójdę rozejrzeć się za tym BMW, jak tylko stąd wyjdę. To znaczy natychmiast... Czekając na powrót Crombiego, Morgan zamyślił się. Horowitz pracował jak maszyna. Morgan miał wrażenie, że ten człowiek nie spocznie, dopóki nie wykona zleconego zadania. To było przerażające nawet dla dyrektora World Security. — Zawiadomił pan wszystkich? — spytał, kiedy Crombie wrócił do gabinetu. — Świetnie. Chociaż o tych wypożyczalniach samochodów to mogliśmy sami pomyśleć. No, idę na śniadanie. A w raporcie — przyszło mu do głowy, kiedy wchodził po hotelowych schodach — napiszemy, że to C r o m b i e mógł pomyśleć, ale nie pomyślał. — Mogę się przysiąść? Przepraszam pana, ale nie ma wolnych stolików. Morgan, zajęty wpychaniem do ust smażonych jajek i bekonu, niechętnie podniósł wzrok. Żuł w milczeniu znacznie dłużej, niż to było potrzebne. Natychmiast poznał, że człowiek, który usiadł naprzeciw niego, to Robert Newman, korespondent zagraniczny; dostatecznie często widywał jego zdjęcia w gazetach. Żeby ukryć szok, zaczął sumiennie smarować masłem kolejną grzankę. Potem uśmiechnął się i uprzedzająco grzecznie przemówił. — Ja chyba pana skądś znam? Ależ tak, już wiem. To pan jest tym sławnym dziennikarzem, który wykrył aferę Krugera; to pan napisał tę bombową książkę! Pamiętam, a jakże. Byłem wtedy początkującym ochroniarzem. — Ale daleko pan zaszedł od tego czasu, Morgan. Przeszwarcował się pan na samą górę. Dyrektor generalny WS&C, zaufany sługa Buckmastera... Pojawił się kelner. Newman zamówił sadzone jajko i bekon, i poprosił o kawę. Morgan przestał jeść, wytarł grube wargi serwetką i popatrzył na Newmana uważnie, nadal blado się uśmiechając. — Nie podoba mi się pański słownik: „przeszwarcował się”, zaufany sługa”; zdaje się, że tak pan mówił? — Przybrał nagle nieprzyjemny ton i taki wyraz twarzy, szybko jednak powrócił do grzecznego uśmiechu. Musiał przecież dowiedzieć się, co Newman tu robi, gdzie mieszka. — Przepraszam, nigdy nie jestem w dobrym

humorze, dopóki nie zjem śniadania. Śniadanie rzecz najważniejsza! Znów zaczął się podlizywać Newmanowi. — Pański talent znajdowania ciekawych spraw jest sławny. Pewnie znów pan znalazł coś takiego. Ściga pan jakiegoś nowego Krugera? — Można by tak powiedzieć. Kogoś w rodzaju Krugera. W każdym razie też oszusta. Newman powiedział to bez żadnej intencji, nic innego po prostu nie przyszło mu do głowy. Toteż zdziwiła go reakcja rozmówcy: Morgan popatrzył na niego tak, jakby rzeczywiście nie wierzył własnym uszom. Przez dłuższą chwilę nie był w stanie nic powiedzieć. Potem jednak na jego twarz powrócił złowieszczy uśmiech krokodyla. — Mieszka pan tutaj? Czy też przyszedł pan tylko na śniadanie? Kuchnię mają tu znakomitą... — Ależ tak, mieszkam tutaj, tak samo jak pan. Szczególny zbieg okoliczności. Ale... co słychać w biznesie ochroniarskim? Niech mi pan powie przy okazji: często zdarza wam się współpracować z policją? — Zależy. — Morgan musiał mieć chwilę do namysłu. Także to pytanie mogło być znaczące: przecież Tweeda śledzili również ludzie Kuhlmanna. To był groźny przeciwnik. Morgan postanowił być agresywny, żeby go przestraszyć. Ale to Newman uderzył pierwszy. — Dotarła do mnie pogłoska, że pewien agent brytyjski — nazwiska nie podano — próbuje uciec na Wschód. — Newman przechylił się przez stół i z bliska spojrzał groźnie w oczy Morgana. Ściszył głos. — Ciekaw jestem, kto rozpuszcza te pogłoski, kto to wymyślił? I co najważniejsze: po co? Pan wspomniał o Krugerze: tak, upolowałem go wtedy, a dzisiaj mam zamiar upolować autora tych pogłosek, kimkolwiek jest! — To chyba niebezpieczna misja? — Bardzo niebezpieczna. Dla kogoś, kto to uknuł; bo to mi śmierdzi spiskiem. Słyszałem, że policja interesuje się pańską firmą... — To kłamstwo... — Być może; pan na pewno zna się na kłamstwach lepiej niż

ja. — Ton Newmana znów stał się prawie przyjazny. — Ale to nie pierwszy taki przypadek. Policja przyłapała was na szmuglowaniu do Niemiec Wschodnich zaawansowanej technologii. Próbowaliście i tego, tylko wam się nie udało. — Niech pan mnie posłucha przez chwilę. — Morgan odzyskał już panowanie nad sobą. Mówił spokojnie, starannie ważąc słowa. — Podobno lubi pan pracować sam. Wilk samotnik, tak o panu mówią. I dobrze panu idzie. Ale w końcu trafi pan na coś, co będzie silniejsze od pana. I to może panu wybuchnąć w rękach... — Ma pan na myśli bombę w samochodzie? — zareagował błyskawicznie Newman. — Nic takiego nie powiedziałem... Słuchaj, człowieku, nie zapraszałem cię tutaj. Jak już musisz siedzieć przy moim stoliku, to przynajmniej się zamknij! Newman zachował ton salonowej konwersacji. — Chciałem tylko pana ostrzec... — sięgnął po filiżankę i wypił trochę kawy. — W końcu to pańska posada jest zagrożona. Buckmaster wyrzuca ludzi, którzy sprawiają mu kłopoty; nie daje im drugiej szansy, bez względu na to, jak długo mu się wysługiwali... Och, zabrudził pan sobie marynarkę! Morgan sięgnął po serwetkę, aby zetrzeć masło z rękawa. Z trudem zmusił się do zjedzenia jeszcze jednej grzanki z dżemem. Miał prawo być zdenerwowany po tym, co powiedział Newman. Morgan nigdy nie pytał, jak Horowitz wykonuje swoje zlecenia, ale pamiętał, że pewien oporny dyrektor spółki, którą chciał przejąć Buckmaster, zginął wskutek wybuchu we własnym samochodzie. Wciąż jeszcze dźwięczało mu w uszach użyte przez Newmana słowo „spisek” jak zgrzyt żelaza po szkle. Rozejrzał się po jadalni; większość stolików była rzeczywiście zajęta. Jakiś niski, szczupły, trzydziestoparoletni mężczyzna siedział samotnie w pobliżu. Wzrok Morgana prześliznął się po nim obojętnie. Dyrektor WS&C nie znał Marlera. Parę minut po powrocie do pokoju Newman usłyszał stukanie do drzwi. Był to Marler, ubrany w obszerny, za duży na niego płaszcz przeciwdeszczowy. — Wybierałeś się gdzieś? — spytał Newman.

— Tak, do ciebie. A w tym — powiedział Marler rozpinając płaszcz — najlepiej się nosi różne drobiazgi. — Wyciągnął z kieszeni płaszcza kamerę do błyskawicznych odbitek, mniejszą wprawdzie od typowego polaroida, ale wciąż jeszcze sporą. — Dali mi to chłopcy z działu technicznego na Park Crescent. Zgrabna zabawka, co? A jakie ładne zdjęcia robi! Marler wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki kilka odbitek i położył je przed Newmanem. — Gdzie to zrobiłeś? — Nie tylko ty wstałeś dzisiaj wcześnie. Stukałem tu rano, nikt nie odpowiadał, więc pomyślałem, że wyszedłeś, i zrobiłem to samo. Schowałem się blisko wejścia do tutejszego biura World Security. To są| zdjęcia trzech ludzi, którzy wchodzili lub wychodzili z budynku. — Rozumiem. — Newman z trudem ukrył zaskoczenie. Czy Marler rzeczywiście chce pomóc, czy tylko chytrze próbuje odzyskać jego zaufanie? Wahał się; nadal nie wiedział, czy może agentowi SIS powiedzieć coś więcej na temat Tweeda. Marler, czytając w jego myślach, obserwował go z rozbawieniem. Prędzej czy później zdobędzie zaufanie Newmana. Nie miał wątpliwości, że potrafi tego dokonać. — Ten tutaj to Gareth Morgan, widziałeś go przy śniadaniu; chyba nieźle go szarpnąłem — skomentował wreszcie Newman. — Pozostałych dwóch nie znam. Ale bardzo mi się nie podoba ten w drucianych okularach. — Masz dar jasnowidzenia, powinieneś go kształcić. Ten facet to Armand Horowitz, zawodowy morderca, jeden z najwydajniejszych w świecie. Tak, Armand to prawdziwy profesjonalista. Nigdy nie był o nic oskarżony, a jednak wiem na pewno, że zabił co najmniej piętnastu ludzi. Wszystko za grube honoraria, rzecz jasna. I za każdym razem uznawano to za wypadek. — Jeśli on tak dobrze potrafi się maskować, to skąd ty to wiesz na pewno? — Od moich konfidentów. Ty nigdy nie wierzysz w to, co mówią inni? — Nigdy bez sprawdzenia. Byłem, jak pamiętasz, cenionym dziennikarzem — cenionym za wiarygodność tego, co piszę.

Marler westchnął z rezygnacją. — No dobrze. Tweed wysłał mnie kiedyś w podziemie. Wystawił mnie na sprzedaż jako „najlepszego Strzelca w Europie” za jakąś niebotyczną stawkę. Dorobił mi nawet referencje: to rzekomo ja sprzątnąłem kilka ważnych figur ze świata biznesu i polityki. I udało się: dostałem ofertę pracy od bandy, na którą Tweed polował, i mogłem ich rozgryźć od środka. Otóż gość, który mnie wynajął, powiedział, że gdybym ja odmówił, zatrudniłby Horowitza. — I myślisz, że Morgan dał Horowitzowi nową robotę, nowy cel? — Oczywiście. A tym celem jest Tweed. 13 Tego samego dnia, pod wieczór, czterej uzbrojeni agenci World Security, czatujący w samochodzie przy drodze wylotowej z Fryburga, zauważyli BMW Tweeda: obiekt wjechał na autostradę i pomknął w kierunku Szwajcarii. Ruszyli za nim. Savage, kierowca mercedesa, mężczyzna około trzydziestki, wydał polecenie: — Połącz się natychmiast ze sztabem... Siedzący obok niego agent sięgnął po mikrofon; mieli bezpośrednią łączność na falach ultrakrótkich. W pokoju Radiowym w podziemiu budynku WS&C w pobliżu „Colombi” zadudnił z głośnika ustalony na ten dzień sygnał wywoławczy. — Tu Szampan, tu Szampan. Eiger wjechał na E4 i kieruje się na południe. Jedziemy za nim. Koniec. Duży pokój w podziemiu sprawiał wrażenie wnętrza szpitalnego: ściany były nieskazitelnie białe, podłogi i stalowe stoły lśniły czystością. Na stołach znajdowała się najnowocześniejsza aparatura telekomunikacyjna, w tym urządzenia kodujące do łączności satelitarnej. Komunikatu z radiowozu słuchały w napięciu dwie obce tutaj osoby: Armand Horowitz i Ewa Hendrix. — To podejrzane... — mruknął Horowitz i wstał. — O co chodzi? Przecież wszystko jest tak, jak przewidziałeś: Eiger ucieka do Szwajcarii. Mamy go! Eiger — to był kryptonim, jaki Horowitz nadał Tweedowi. Ewa także wstała i wśliznęła się w swoją futrzaną kurtkę. Miała na sobie gruby wełniany sweter, luźną spódnicę i sięgające kolan buty na płaskim obcasie. Horowitz był już gotowy do wyjścia. Przed

budynkiem czekało wynajęte audi. — Dołączymy do Savage’a? — spytała. — Tak. Na razie tylko tyle możemy zrobić. Dogonimy ich na autostradzie. Savage przycisnął mocniej pedał gazu; musiał to zrobić, bo jadące przed nim BMW gwałtownie przyspieszyło. Strzałka na liczniku mercedesa zbliżyła się do 150 kilometrów na godzinę. Odległość między dwoma pojazdami wynosiła wciąż około stu jardów. Przed nimi i za nimi autostrada była pusta. — Co on wyprawia? — spytał agent siedzący obok Savage’a i z trzymanej dotąd na kolanach teczki wyjął lugera kaliber 45. — Próbuje nas zgubić. Ale nie da rady. Zaczynamy: przy tej szybkości wyleci z autostrady jak z procy. Zbliżali się do długiego, łagodnego łuku: idealne miejsce do wykonania morderczej roboty. A w dodatku nadal w zasięgu wzroku nie było żadnych innych pojazdów. Bardzo dobrze: nie będzie niepotrzebnych świadków. Cały poprzedni dzień Savage spędził za kierownicą srebrnego mercedesa jadącego przed Tweedem. Dlatego uniknął katastrofy, uszedł z życiem. Teraz na jego chudej twarzy pojawił się wyraz maksymalnej koncentracji. Twardy „Geordie” — jak mówią o chłopakach z okolic Newcastle — miał chrapkę na posadę Evansa. Evans był stanowczo za miękki do tej roboty. Jeśli to on, Savage, osobiście zlikwiduje Tweeda, zarobi sporo punktów w dzienniczku ocen Morgana. — Przygotuj się, zaraz go dojdę — ostrzegł siedzącego obok pasażera. — O rany, dlaczego on zmienia pas? — Powiedziałem: przygotuj się! Dochodzę go... Człowiek z lugerem nacisnął guzik: szyba prawych przednich drzwi uchyliła się. Do wnętrza mercedesa wdarł się lodowaty wiatr. Ale oparta o ramę okna ręka rewolwerowca nie zadrżała. Szybko połykali dystans dzielący ich od celu. Newman, który prowadził BMW, wciąż spoglądał w zewnętrzne lusterko. Wreszcie skinął głową siedzącemu obok Marlerowi. — No, pora na ciebie. Dali się nabrać. Nikogo więcej nie było w samochodzie. Marler pociągnął dźwignię

pod fotelem, cofnął go do oporu i przecisnął się między fotelami na tylne siedzenie. Tylko człowiek tak niski i szczupły jak on mógł tego dokonać. Newman tymczasem zwiększył szybkość. To zaskoczyło rewolwerowca, szykującego się do strzału: dystans zrobił się za duży. Jerry spojrzał na Savage’a, ale ten zdążył już zareagować i przyspieszył. Spod koca rzuconego na tylnym siedzeniu Marler wyciągnął snajperski karabin z lunetą; on także miał dobrze zaopatrzonych znajomych w okolicach Fryburga. Odbezpieczył broń i opuścił szybę w prawym oknie. Jadący wciąż prawym pasem mercedes ponownie zaczął się do nich zbliżać. Było to możliwe, ponieważ Newman, widząc w lusterku, że Marler zajął już swoją pozycję, znów trochę zwolnił. Nawet tak mała redukcja szybkości spowodowała, że dystans zmalał niemal do zera w ciągu zaledwie paru sekund. Savage uśmiechnął się z triumfem. Za chwilę Jerry zrobi użytek ze swojego lugera. W magazynku jest osiem kul. Co najmniej dwie muszą trafić w cel. Nagle Savage dostrzegł w lusterku światła jeszcze jednego samochodu. A, do diabła z nim, zresztą jest bardzo daleko; zanim dojedzie do tego łuku, będzie już po wszystkim... Horowitz siedział obok kierowcy z lornetką nocną przyciśniętą do oczu; okulary w stalowym drucie przesunął na czoło. Za kierownicą Ewa Hendrix robiła wszystko, by udowodnić, że wśród kobiet nie ma kierowców dobrych — są tylko bardzo dobrzy. Horowitz położył lornetkę na kolanach i odprężył się. — I co teraz? — spytała Ewa. — Dokładnie to, czego się spodziewałem. Nie powiedziała nic więcej. Horowitz nie należał do ludzi, których warto by było wypytywać. Od dawna wiedziała, że Armand kontroluje każde swoje słowo, że sam decyduje o tym, co chce powiedzieć. Podczas ich wspólnych podróży potrafił całymi godzinami milczeć jak grób. Nagle znów pochylił się do przodu, całkowicie skoncentrowany na tym, co obserwował. — Trochę szybciej — powiedział — ale trzymaj dystans do tego mercedesa. — Marler trzymał wciąż lufę karabinu poniżej ramy okna, tak aby nie było jej widać z zewnątrz. Owinął rzemień wokół uchwytu drzwi,

aby maksymalnie ustabilizować broń. Mercedes sunął wprost na nich jak torpeda. Jerry strzelił dwa razy: trzeciej szansy już nie miał. Marler podniósł lufę karabinu i wymierzył w prawą przednią oponę mercedesa. Cztery razy pociągnął za spust. Dwa rozpryskowe pociski trafiły w cel. Opona eksplodowała, wielkie strzępy czarnej gumy zostały na zaśnieżonym asfalcie. Savage poczuł, że traci panowanie nad pojazdem. Mercedes wpadł w poślizg, który przy tej szybkości był już nie do opanowania. Samochód, wiozący czterech ludzi, obrócił się o 180 stopni, z ogromną silą uderzył tyłem w barierę ochronną, przebił ją i koziołkując potoczył się w pole. Zanim znieruchomiał, był już tylko wielką kulą ognia. Newman obserwował w lusterku, jak na autostradę wpełza smuga gęstego czarnego dymu ze stosu pogrzebowego. Marler zamknął okno i ponownie załadował karabin. Potem zapalił ulubionego kingsajza. — Dobra robota — stwierdził Newman. — Nie za bardzo. Mam wrażenie, że z tych czterech kul tylko dwie trafiły. A powinny przynajmniej trzy... — Daj spokój, uratowałeś nam życie. Teraz chcę jak najszybciej wrócić do Fryburga. — Bardzo dobry pomysł. Zaczynam być głodny. — To potworne! — Ewa Hendrix nie mogła złapać tchu. Kiedy mijali ognistą kulę, zwolniła, nie chcąc ryzykować wpadnięcia w koleiny poślizgu. — Gorzej: to amatorszczyzna — skomentował Horowitz. — Tragiczna amatorszczyzna: jak długo jeszcze będą męską robotę powierzać dzieciakom? Jedź wolniutko. Chcę widzieć, co się dzieje na północnym paśmie. Spojrzała na niego: siedział wyprostowany, mocno oparty o fotel, Znów przyłożył do oczu lornetkę i skierował ją na północne, puste w tym momencie pasmo autostrady. — Spodziewasz się tam czegoś? — spytała i natychmiast tego pożałowała. Ale Horowitz był tym razem życzliwiej usposobiony. — Tak — odpowiedział po prostu. Na północnym paśmie, daleko przed nimi, z rzadka pojawiały się

samochody. Horowitz bacznie przyglądał się przez lornetkę ich numerom rejestracyjnym. Trwało to dobre dziesięć minut. Nagle mruknął coś niezrozumiale. Numer nadjeżdżającego BMW zgadzał się. W kabinie było dwóch mężczyzn: pasażer na tylnym siedzeniu palił papierosa. Ale żaden z nich nie był Tweedem. Oczywiście. Samochód przemknął obok nich i zniknął na północy. — Zjedź pierwszym zjazdem: wracamy do Fryburga. No szybciej, nie żałuj tej swojej delikatnej stopki — przynaglił Horowitz. — Co tu się dzieje? Gdzie jest Tweed? — ośmieliła się spytać. — Na jego miejscu wybrałbym tylko jedno: drogę z Fryburga na wschód, przez Szwarcwald. Evans miał swoich ludzi na wszystkich wylotach z miasta, ale po raporcie Savage’a pewnie zwinął posterunki. Jeszcze jeden cholerny amator... Horowitzowi nie sprawiło satysfakcji to, że i tym razem miał rację. Kiedy razem z Ewą Hendrix wrócili do sztabu WS&C na Rotteck Ring, Evans, napełniając szklanki alkoholem, oświadczył: — Jak dostałem wiadomość, że macie już to BMW, wycofałem obserwatorów z innych punktów. Taka totalna kontrola bardzo dużo kosztuje: przecież to wszystko są nadgodziny. A dostaliśmy wyraźne polecenie, żeby ograniczać koszty. — Od kogo, jeśli można zapytać?... Nie, dla mnie nie — odsunął podaną przez Evansa szklankę. — Od Morgana. Czy potrzebuje pan czegoś jeszcze?... Zresztą Savage pewnie załatwił już Eigera. Niestety, od dłuższego czasu nie mam od niego meldunków. Horowitz rzucił Ewie ostrzegawcze spojrzenie: siedź cicho! Niech Evans dowie się normalną drogą, że kolejny jego zespół jest kaput. Pewnie już niedługo będzie musiał pofatygować się na policję. Niech idzie, za to mu płacą. — Gdzie jest teraz Morgan? — spytał. — Wrócił do Londynu, nie wiedział pan? Poleciał tam learem, prosto z Fryburga. Spieszył się, jakby go goniła diabelska sfora. — Może tak to odczuwał... Horowitz z ulgą przyjął wiadomość, że Morgan jest o setki mil stąd. Może nareszcie będzie mógł spokojnie, bez przeszkód wykonać pracę, za którą bierze pieniądze. Spojrzał na Evansa, który pochłaniał właśnie wielką porcję skoczą. Ci ludzie za dużo

piją, pomyślał znowu. — Pytał pan, czy czegoś jeszcze potrzebuję — przypomniał. — Tak, pięć psów gończych, owczarków niemieckich, z tutejszym przewodnikiem. Im będą ostrzejsze, tym lepiej. Potrzebna mi też nie oznaczona furgonetka z klatką, żeby je wozić. — W ten sposób zostanę zupełnie bez psów! — zaprotestował Evans. — Chwilowo zostało mi tylko pięć. Resztę wynajęliśmy... — Przecież powiedziałem, że potrzebuję pięć. Zdaje się, że Morgan kazał panu zaopatrywać mnie we wszystko, o co poproszę. — To prawda, ale nie spodziewałem się, że będzie pan potrzebował psów obronnych, i zawarłem już umowę na te pięć... — Niech pan jak najszybciej zawiadomi klienta, że będzie się musiał obejść bez tych psów. — A furgonetki z klatką w ogóle nie mam — oznajmił Evans ze słabo ukrywaną satysfakcją. — To niech pan kupi jakieś duże combi, najlepiej volvo, i każe zmajstrować klatkę swoim technikom. Będę potrzebował tego samochodu za pięć godzin. Evans już otwierał usta, by zaprotestować, ale Horowitz nie pozwolił na to. Jego ton stał się lodowaty. — Czy ciągle muszę panu tłumaczyć, jak można szybko wykonać najprostsze rzeczy? Podobno utrzymuje się pan na tym stanowisku za szczególną efektywność i pomysłowość? Rumiana twarz Evansa zaczerwieniła się jeszcze bardziej. Usiadł za biurkiem, podniósł słuchawkę i po niemiecku wydał polecenia. Swojemu rozmówcy powiedział, że musi mieć pojazd dla psów w ciągu czterech godzin. Ze złością cisnął słuchawkę. — To już lepiej — skomentował łaskawie Horowitz. — A teraz niech pan zaprowadzi Hendrix i mnie do tego pokoju obok sali odpraw, no wie pan, tego z jednostronną szybą; chcemy sobie trochę popatrzeć. — Na co mianowicie chce pan „popatrzeć”? — parsknął Evans. Horowitz mówił dalej, jakby w ogóle tego nie słyszał. — Proszę zebrać w sali odpraw wszystkich ludzi, którzy obserwowali wyloty z miasta — oczywiście z wyjątkiem tych, którzy pojechali za Eigerem. Ma pan na pewno jakąś dużą mapę tych okolic?

Dobrze: proszę ją powiesić na ścianie naprzeciw tego jednostronnego okna. O której Savage zameldował, że widzi BMW Tweeda i że rusza za nim? — Dokładnie o czwartej piętnaście po południu. — Dziękuję. Jak pan już zbierze wszystkich obserwatorów, niech pan ich zapyta, o której opuścili posterunki. Chodzi mi o kolejność. Musiały tam być jakieś drobne różnice czasu, jeśli łączył się pan z nimi po kolei. — Ale to znaczy, że będę musiał ściągnąć ich tu wszystkich z powrotem: niektórzy już skończyli służbę na dziś... — No to ich pan ściągnie! — Nie bardzo rozumiem, do czego zmierzasz — zaryzykowała Ewa Hendrix, kiedy znaleźli się w pokoju przyległym do sali odpraw; zagłębiła się w fotelu z kolejną szklaneczką wódki w ręku. Horowitz, z rękami w kieszeniach płaszcza, stał przed oknem, które z drugiej strony było lustrem; patrzył na mężczyzn gromadzących się w sali odpraw, którzy jednak nie mogli go widzieć. Na stoliku, przy którym usiadła Hendrix, stał mikrofon, aby Horowitz mógł porozumiewać się z prowadzącym odprawę Evansem. — Wszystko to gówniana robota — wyjaśnił Horowitz. — Pomieszanie z poplątaniem, żadnej analizy, żadnego planu. Na razie wszystko idzie według planu Tweeda. Nie było go w tym BMW, które widzieliśmy na autostradzie. Najważniejsza jest ta godzina: czwarta piętnaście. — Nadal nie bardzo rozumiem... — Evans też nie rozumie — zaśmiał się sardonicznie Horowitz. — Jestem pewien, że Tweed i ci dwaj ludzie w BMW zsynchronizowali działania co do minuty. Savage zauważył BMW i zameldował o tym do centrali o czwartej piętnaście, a Tweed wyjechał z Fryburga dziesięć minut później. — Ale którędy? — Właśnie tego próbuję się teraz dowiedzieć. Najważniejsze jest te parę minut, od czwartej piętnaście do czwartej dwadzieścia pięć, najdalej do wpół do piątej. Liczę na to, że któryś z obserwatorów został na miejscu jeszcze przez parę minut po odwołaniu akcji przez Evansa... Aha, muszę mu jeszcze o czymś przypomnieć.

Wrócił do stolika swoim pedantycznie wymierzonym krokiem, wziął do ręki mikrofon, nacisnął guzik i odezwał się do Evansa, który studiował wielką ścienną mapę Fryburga i okolic, czekając aż przybywający agenci zajmą miejsca w rzędach krzeseł. — Evans, nie zapomniał pan o ekranie? Trzeba wyświetlić fotografię obiektu. — Przyniosą ekran za chwilę — odpowiedział krótko Evans. Był wściekły na Horowitza. — To niech pan włączy ten obrazek, jak tylko wszyscy usiądą. Światła w sali odpraw przygasły. Dwudziestu agentów — sami mężczyźni — kręciło się niespokojnie w fotelach. Głos Horowitza brzmiał w głośnikach dziwnie groźnie, nawet niesamowicie. Evans włączył rzutnik. Na ekranie pojawiła się wielka, nieruchoma twarz Tweeda. Horowitz mówił dalej, trzymając mikrofon bardzo blisko warg, co jeszcze bardziej deformowało jego głos: z głośników wydobywał się świszczący szept. — Słuchajcie: wszyscy obserwowaliście dziś drogi wylotowe z Fryburga. Przedmiotem poszukiwań był człowiek, którego widzicie na ekranie: Eiger. Miał jechać BMW z numerem rejestracyjnym, który wam podano. Horowitz przerwał na chwilę. Z miejsca, w którym stał, widział szeregi głów odwróconych tyłem do niego i wpatrzonych w ekran, na którym wciąż widniała twarz Tweeda. Horowitz miał nadzieję, że ten natrętny obraz wyzwoli wreszcie w umyśle któregoś z nich jakieś wspomnienie. Znów zaczął mówić. — Chciałbym, żebyście zupełnie zapomnieli o tym BMW. Istotne jest to, co się zdarzyło między czwartą piętnaście i czwartą trzydzieści — a więc już po odwołaniu akcji, kiedy nie mieliście już obowiązku obserwować. Może jednak nie od razu odjechaliście ze swoich posterunków, może ktoś zapalił jeszcze papierosa, zanim wrócił do bazy, i zauważył jakiś inny samochód? Znów przerwał, dając im czas na dokładne wchłonięcie tego, co już powiedział. Jego głos działał chyba trochę hipnotycznie, bo przestali się kręcić i siedzieli jak skamieniali. — Inny samochód, innej marki — ciągnął. — Nie BMW i prawdopodobnie również nie mercedes. Ale w środku był Eiger,

ten sam, którego widzicie na ekranie. Bardzo proszę, panowie, spróbujcie się skupić. — Ja odjechałem od razu do bazy — odezwał się jakiś głos. — O której? — spytał natychmiast Horowitz. — Dokładnie o czwartej dwadzieścia, jak tylko dostałem przez radio rozkaz, żeby przerwać obserwację. — Może jednak ktoś zauważył tego człowieka — nalegał Horowitz. — Oczywiście mógł być ubrany inaczej. Mógł włożyć coś na głowę, żeby zmienić wygląd... — Miał karakułową czapkę! — odezwał się ktoś inny podekscytowanym głosem. — Tak, to chyba on. Twarz była podobna. — Gdzie go pan widział? Jaki samochód prowadził? — Niebieskie audi. Stałem przy Schwabentor, na skraju Starego Miasta. On nadjechał od strony Konviktstrasse i opuścił miasto przez Schwarzwaldstrasse. Przepraszam, ale te futrzane czapki zupełnie mnie wtedy zmyliły. Zresztą to było już po odwołaniu akcji, więc myślałem, że ktoś inny już go złapał. — Nie ma pan za co przepraszać. O której to mniej więcej mogło być? — To mogę powiedzieć dokładnie. Właśnie dostałem sygnał z bazy, żeby wracać, i zapisałem godzinę: była czwarta trzydzieści. — Powiedział pan „czapki” w liczbie mnogiej; dlaczego? — naciskał łagodnie Horowitz. — Bo dziewczyna, która siedziała koło niego, też miała taką futrzaną czapkę. — Dziękuję za pomoc, panowie. To wszystko na razie. Horowitz wyłączył mikrofon i odwrócił się w stronę Hendrix; właśnie skończyła swoją wódkę. — Jak jeszcze będzie ci się chciało pić, to weź raczej kawę. Musimy być trzeźwi tej nocy. — Nocy? — zdziwiła się. — Czy to znaczy, że nie będziemy spać? — Nie chce mi się spać — burknął Horowitz, usiadł jednak przy niej i zaczął wyjaśniać. — Widzisz, tu wszystko pasuje. Tak jak podejrzewałem, Tweed dobrze to sobie zaplanował. Przewidział, że wszystkie drogi wylotowe będą kontrolowane. Więc przekazał to BMW swoim ludziom: zrobili fałszywą przynętę. Kwadrans po

czwartej BMW wyjechało z Fryburga na autostradę E4. Savage zameldował, że jedzie za nim. Evans dał się nabrać i odwołał po kolei pozostałe posterunki. A piętnaście minut później Tweed opuścił miasto innym wynajętym samochodem, tym niebieskim audi. Wszystko sobie starannie ułożył w czasie. Przewidział, że będą użyte radiowozy, a więc wszystkie wyloty mogą być wolne już po piętnastu minutach. A i kierunek, w którym wyjechał, nie jest przypadkowy. — Dlaczego tak myślisz? — Bo wybrał drogę, którą i ja bym wybrał na jego miejscu: przez lasy Szwarcwaldu. Musimy jak najszybciej jechać za nim. Horowitz ruszył do drzwi, ale Hendrix miała następne pytanie. — Za nim? To znaczy dokąd? Szwarcwald jest wielki i jeszcze ten śnieg... — Ten śnieg może nam tylko pomóc, nie rozumiesz?! — Po raz pierwszy bodaj Horowitz okazał zniecierpliwienie wobec kogoś, kto myślał wolniej niż on. — Mamy tu helikopter. Ściągniemy jeszcze kilka: z Frankfurtu, z Bazylei. Przepatrzymy cały Szwarcwald z powietrza. Na śniegu łatwo będzie zauważyć ślady samochodu i ludzi — gdyby Tweed i jego przyjaciele porzucili audi i pieszo szukali schronienia. A pewnie będą musieli to zrobić, bo według prognozy wszystkie drogi na południe od lasu w stronę Szwajcarii będą nieprzejezdne. No więc co, ruszysz się wreszcie? — Ale co my właściwie mamy zamiar zrobić? — nie rezygnowała, biegnąc za nim po schodach. Zatrzymał się na chwilę na samym dole. — Słyszałaś już przecież: zamówiłem u Evansa psy, które potrafią zabić. I volvo z radiem do łączności z helikopterami. Nie wystarczy ci? Zrozum wreszcie: organizujemy obławę, polowanie z nagonką. Na człowieka. 14 Lear Garetha Morgana wylądował na londyńskim lotnisku wieczorem. Morgan był uprzedzająco grzeczny wobec urzędników kontroli paszportowej; przepuścili go szybko, bez zbędnych pytań. Szofera czekającej nań limuzyny, Hansona, potraktował już jednak zupełnie innym, władczym i pogardliwym tonem; kazał mu jechać do sztabu na Threadneedle Street najszybciej, jak umie. — Wkurwiają mnie te urzędasy. Znają mnie przecież, ale

ciągle zabierają mi czas durnymi formalnościami. Daj facetowi mundur, a już mu się wydaje, że jest Panem Bogiem. — Tak jest, sir — odpowiedział umundurowany kierowca. Nie pierwszy raz doznawał od Morgana takiej mimowolnej, bezmyślnej zniewagi. Ale to Morgan wypłacał mu na każdą Gwiazdkę hojną premię z „dochodów nadzwyczajnych”, co oznaczało pieniądze nigdzie nie księgowane, a dla Hansona dwa tysiące funtów wolne od podatku. — Co tu się działo beze mnie? — spytał Morgan swojego prywatnego szpiega. Wpatrzył się w ciemność za szybą. Było sucho, zimno, niebo skrzyło się wielkimi diamentami gwiazd. Światła zbliżających się samochodów sprawiały wrażenie niezwykle jasnych i silnych. Morgan zapalił cygaro i wsłuchał się w konfidencjonalny raport szofera. — Pani Buckmaster spędza masę czasu w swoim gabinecie. Przegląda różne teczki... — Jakie teczki? Ostatnie słowo obudziło czujność Morgana. Pochylił się mocno do przodu; przy okazji zauważył, że wydatny brzuch zaczyna mu już przeszkadzać w takich manewrach. Niedawno lekarz powiedział mu, że za dużo je i przekracza wszelką miarę w piciu. A tam, do diabła z lekarzem! — Sam się pan najlepiej zorientuje, sir. Skorzystałem z tego zapasowego klucza, który mi pan dał, i byłem w biurze pani Buckmaster, kiedy wyszła na lunch. Na biurku było pełno dokumentów z różnych naszych przedsiębiorstw: z Australii, Ameryki, Afryki Południowej, z niektórych krajów Europy Zachodniej. To dokumenty finansowe, same liczby. Zrobiłem trochę zdjęć tą małą kamerą, którą mam od pana. Szofer podał mu plastikowe pudełko ze slajdami. — Może pan je od razu przejrzeć... Pod sufitem kabiny zainstalowana była przeglądarka. Morgan wcisnął cygaro w zęby, otworzył pudełko, wyjął pierwszy z brzegu slajd i wsunął go do przeglądarki. Włączył żarówkę i małym pokrętłem nastawił ostrość. Kolumny liczb na ekraniku stały się wyraźne. Przejrzał kilkanaście stron ze świadomością, że Hanson przez cały czas obserwuje go w lusterku. Toteż zachowywał

pokerową twarz, nie dając poznać szoku, jaki wywołała w nim ta lektura. W końcu jednak zaklął pod nosem. Ale kierowca miał dobry słuch. — Coś nie w porządku, sir? Hanson dobiegał pięćdziesiątki. Prezentował się dobrze, mówił jak człowiek wykształcony. Dostał tę pracę przypadkowo; poznał Morgana w jakimś barze. Był świetnym kierowcą, ale w istocie niewiele mu brakowało do biegłości w innym zawodzie: księgowego. W swoim czasie przerwał studia na krótko przed egzaminami końcowymi. Nie miał bieżącej praktyki, ale wciąż jeszcze dużo pamiętał; potrafił w każdym razie czytać i rozumieć bilanse. — Przeglądałeś to? — spytał Morgan przyjaznym tonem. — Tak, sir, musiałem sprawdzić, czy zdjęcia dobrze wyszły. Wybrałem dla pana parę bardziej interesujących. Trochę się przy tym narobiłem... Gdyby zechciał pan to uwzględnić przy następnej premii... Wie pan, ta inflacja, i w dodatku spłacam kredyt hipoteczny... — W porządku: masz to jak w banku. — Dziękuję, sir, jest pan bardzo dobry dla mnie. Hanson uśmiechnął się do lusterka. Morgan miał ochotę mu przyłożyć. Powstrzymał się wcale nie dlatego, że tamten prowadził samochód; zresztą utknęli właśnie w jakimś korku. Powstrzymał się, a nawet odwzajemnił uśmiech, bo wiedział już, że Hanson doskonale pojmuje sens tego, co sfotografował. — Wcale nie jestem dobry; po prostu zasłużyłeś na to. Jesteś bardzo przydatny dla firmy. Dzisiaj przyjaciele, jutro wrogowie — przypomniał sobie ulubioną maksymę. A potem drugą: ufaj ludziom tylko tak długo, jak długo opłaca ci się im ufać. Wkrótce będzie musiał znowu posłużyć się Hansonem, ale w taki sposób, żeby go całkowicie rozbroić i uzależnić od siebie. Robił taki numer już wiele razy, nie pamiętał nawet wszystkich przypadków. Jeszcze raz blado uśmiechnął się do Hansona, kiedy samochód wyplątywał się z korka. — Jest jeszcze coś, sir — odezwał się Hanson, zadowolony, że udało mu się załatwić sprawę premii. — Pani Buckmaster zamykała się na długie godziny z Tedem Doyle’em. Och, nie mam na myśli nic zdrożnego.

— A jak myślisz, co mogli robić? Morgan starał się przybrać obojętny ton. Odwrócił wzrok do okna, by nie widzieć natrętnych oczu kierowcy w lusterku. Teraz Hanson już stanowczo miał u Morgana krechę: nie powiedział najważniejszej rzeczy, dopóki nie wyżebrał premii. Morgan często sam stosował taki szantaż; tym bardziej był wściekły, że dał się podejść szoferakowi. — Parę razy nosiłem im kanapki i kawę — mówił Hanson. — Doyle siedział z panią Buckmaster przy biurku. Mieli jakieś księgi oprawione w skórę, w różnych kolorach. — Niewiele mi to mówi — skomentował Morgan. Kłamał. Ta informacja mówiła mu bardzo dużo; więcej, wprawiła go we wściekłość. A więc Leonora dobrała się do tajnych dokumentów, przedstawiających rzeczywistą sytuację finansową wszystkich regionalnych biur World Security. I to dzięki Doyle’owi, którego psim obowiązkiem było trzymać te księgi w ukryciu. Oczywiście, drań liczy na to, że ona da mu fotel w radzie nadzorczej. Morganowi nigdy nie przyszłoby na myśl, że Doyle mógłby autentycznie i szczerze przejmować się kondycją finansową imperium Lance’a Buckmastera. Szczerość, uczciwość, troska — te kategorie nie mieściły się w głowie dyrektora generalnego. Była już prawie ósma, kiedy samochód dotarł na Threadneedle Street. Budynek WS&C wyglądał martwo. Zanim zjechali do podziemnego garażu, Morgan zadarł głowę wysoko w górę. Z okien osiemnastego piętra buchało jasne światło. Zmarszczył brwi. Czyżby Leonora siedziała jeszcze w swoim biurze? W garażu wysiadł z limuzyny i kazał Hansonowi czekać. Wyjął z kieszeni specjalny klucz i włożył go do kasetki przy windzie. Już po paru sekundach szybkobieżna dyrektorska winda znalazła się na dole. Wszedł do środka i nacisnął guzik. Wysiadł na osiemnastym piętrze. Drzwi za jego plecami zamknęły się bezszelestnie. Stał przez chwilę w mroku korytarza, prawie niewidoczny w swoim czarnym płaszczu, wreszcie ruszył w stronę gabinetu Leonory. Był już blisko, kiedy drzwi otworzyły się i wyszedł z nich Ted Doyle z dużą księgą oprawioną w czerwoną skórę; zaskoczony widokiem Morgana machinalnie zamknął za sobą drzwi. — Pan Morgan?! Nie wiedziałem, że pan już wrócił...

— Domyślam się! — Morgan wyrwał mu z rąk czerwoną księgę i wetknął ją sobie pod pachę. — Co wy tu wyprawiacie pod moją nieobecność? Doyle był wysoki, kościsty, miał chudą inteligentną twarz i nosił okulary z grubymi soczewkami. Znakomity księgowy, a zarazem numer jeden na liście osób, których Morgan chciał się pozbyć przy pierwszej okazji. Przypadek Doyle’a był szczególny: ten człowiek za dużo wiedział. Powinien więc odejść z fatalną opinią — najlepiej byłoby przylepić mu jakąś defraudację albo fałszerstwo — tak aby nikt mu już nie ufał. Morgan nie przejmował się zbytnio, że będzie to dla Doyle’a katastrofa życiowa. Świat jest dżunglą: przetrwać mogą tylko najlepiej przystosowani. Oto jedyne prawo. — Przeglądamy po prostu niektóre dane — odpowiedział Doyle. — Przyjemnie wiedzieć, że ktoś pilnuje gospodarstwa. — Morgan uśmiechnął się, klepnął księgowego w ramię i wskazał palcem księgę: — Ja też sobie do tego zajrzę. Ruszył w stronę swojego gabinetu, ale w połowie drogi stanął i odwrócił się. — Aha, Doyle, chciałbym z panem później trochę pogadać. Może pan zaczekać na mnie w swoim pokoju? Każę przynieść panu coś do zjedzenia; pewnie jest pan głodny — a to może potrwać. Jeszcze raz się uśmiechnął, podszedł do drzwi swego gabinetu i otworzył je. Kiedy znalazł się w środku sam, jego twarz przybrała ponury wyraz. Do tego Doyle’a trzeba się zabrać ostro, i to jak najszybciej. Przejrzał pobieżnie czerwoną księgę i zamknął ją na klucz w szufladzie biurka. Zdjął płaszcz, wszedł do prywatnej łazienki, odświeżył się trochę, przyczesał gęste czarne włosy. Potem zapiął marynarkę i wyszedł na korytarz. Skierował się wprost do gabinetu Leonory. Nad drzwiami palił się czerwony napis: Nie wchodzić. Narada. Tak było i przedtem, kiedy był u niej Doyle. Zastukał zdecydowanie w drzwi. Zapaliło się zielone światło. Wszedł do środka. Przed nim, na wprost drzwi, za swoim ogromnym biurkiem siedziała majestatycznie wyprostowana Leonora Buckmaster. Jedyna włączona na biurku lampa wydobywała z mroku jej złote włosy. Jej wzrok był chłodny, wręcz lodowaty. Nic nie wskazywało na to, by widok generalnego dyrektora sprawiał jej przyjemność.

Przed nią, na biurku, leżała następna oprawna w skórę księga, tym razem zielona. — Co tu robisz o tej porze? — spytała. Morgan posłał jej swój najpiękniejszy uśmiech. — Właśnie wróciłem z objazdu paru biur w Europie. Przyjechałem tu prosto z lotniska. — A nie obejrzałeś sobie przypadkiem ksiąg rachunkowych w tych biurach? — Nie po to tam jeździłem. Sprawdzałem wykonanie najnowszych kontraktów — ... w tym, dodał w myślach, kontraktu z Horowitzem. — Czy wiesz, że jesteśmy bliscy bankructwa? Teraz z kolei Morgan skamieniał. Jeszcze raz przeklął w duchu Doyle’a. To, co powiedziała Leonora — fakt, że to wiedziała! — to był straszny cios. Udało mu się jednak zrobić żartobliwie zdziwioną minę. Przysunął sobie krzesło i usiadł naprzeciw niej. — Nie, pierwsze słyszę. To pewnie ten zwariowany buchalter coś znowu pokręcił z liczbami? — Liczby mówią same za siebie. A ja umiem czytać bilanse — ojciec dobrze mnie tego nauczył — nawet jeśli są sfałszowane. — A więc jednak Doyle coś pokręcił? — Doyle przedstawił mi rzeczywistą sytuację: tutaj, w Australii, w Stanach, w Afryce Południowej i w Europie. — Ale on nie wie o pożyczce, którą w tej chwili negocjuję, a to jest pięćset milionów. Przyznasz, że to dość zasadniczo zmienia sytuację. Mogę zapalić cygaro? Była tak zaskoczona, że nie zaprotestowała. Morgan odciął czubek hawany i długo ją rozpalał, obracając nad płomieniem zapałki. Był to popis najwyższego wtajemniczenia. — A mogę spytać, skąd taka gigantyczna pożyczka? Przecież banki nie dadzą nam już ani miedziaka; to wiem na pewno. No więc, kto jest taki hojny? — Dowiesz się we właściwym czasie. Ten kontrakt zakłada daleko posuniętą dyskrecję... — Ta firma istnieje dzięki moim pieniądzom... — Leonora zaczerpnęła tchu. Miała zamiar powiedzieć, że Lance ożenił się z nią dla tych pieniędzy i że coś jej się za to należy. Ale nie znosiła Morgana i nie miała najmniejszej ochoty zwierzać się przed nim ze

swoich prywatnych problemów. Opanowała złość i rozluźniła się. Morgan odczytał to jako swój sukces: i tym razem zagrał właściwą kartą. Sprawa miała jednak ironiczny aspekt. Morgan też nie wiedział, kto udzieli tej pożyczki; Buckmaster nie zdradził mu tego w trakcie rozmowy w Tavey Grange. Pyknął parę razy z cygara. Instynktowny spryt kazał mu bardzo ostrożnie formułować następne zdanie. — Na szczęście Ted Doyle to znakomity księgowy; na pewno zdaje sobie sprawę z obecnych problemów i potrafi być dyskretny. — Na pewno — potwierdziła Leonora, bawiąc się swoim złotym piórem. — Ted jest lojalnym pracownikiem; mam do niego pełne zaufanie. Morgan schylił głowę, aby ukryć szok. A więc również Doyle wie, że World Security jest w katastrofalnej sytuacji. Tak, trzeba będzie podjąć drastyczną akcję. Bo inaczej ten Doyle gotów wygadać się przed którymś z przyjaciół z City, a to będzie koniec WS&C. — Jeśli wszystko już omówiliśmy, wrócę teraz do siebie. Zobaczę, czy nie przyszło coś nowego, kiedy byłem w podróży. I chyba zaraz pojadę do domu, muszę się nareszcie wyspać; na Kontynencie niewiele miałem na to czasu. — Tak, te podróże są wyczerpujące — zgodziła sie z uśmiechem Leonora. — Za bardzo się eksploatujesz, Gareth. Spróbuj trochę przyhamować. — Masz rację. — Morgan wstał z cygarem w ręku, obszedł biurko i pocałował ją w policzek. Bohatersko zniosła tę wstrętną poufałość. Morgan zatrzymał się jeszcze na chwilę w otwartych drzwiach. — Ty też chyba powinnaś już pójść do domu — zasugerował. — Myślę, że masz rację. Robi się późno. Morgan zniknął za drzwiami i Leonora mogła wreszcie zrezygnować z urzędowego uśmiechu. Musi być jakiś sposób, żeby go stąd wywalić, pomyślała. To przecież ona jest tu prezesem, powtarzała sobie, energicznie i starannie pudrując miejsce, w które pocałował ją Morgan. Nadal rozważała ten problem wkładając futro z soboli. Problem polegał na tym, że to Lance mianował Morgana dyrektorem generalnym, a Morgan — syn górnika — pomagał mu budować

World Security od podstaw, od samego początku. Teraz Morgan był bodaj jedynym człowiekiem, który znał na wylot całą organizację, w tym także Wydział Badań Przemysłowych, którym osobiście kierował. Leonora słyszała już różne niepokojące rzeczy o tym wydziale, który miał swoje tajne komórki we wszystkich regionalnych biurach WS&C na całym świecie. Muszę trochę dłużej porozmawiać z Tedem Doyle’em, postanowiła, sprawdzając zawartość swojej torebki od Ferragama. I zajrzymy jeszcze raz do tej czerwonej księgi głównej. Podeszła do drzwi, wyłączyła światło i poszła korytarzem prosto do ekspresowej windy, do której klucze miały tylko trzy osoby: ona, Lance i Morgan. Zawsze odczuwała dreszcz, kiedy późnym wieczorem opuszczała budynek, o tej porze upiornie cichy i pusty. Każdy jej krok po marmurowej posadzce odbijał się głuchym echem w korytarzu. Zatrzymała się na chwilę przed drzwiami do windy. Miała nieprzyjemne uczucie, że ktoś ją obserwuje. Spojrzała w kierunku biura Morgana, ale spod drzwi nie wydobywał się żaden promień światła. Sięgnęła do torebki po klucz od dyrektorskiej windy i nie po raz pierwszy pomyślała, że to chyba jest luka w systemie bezpieczeństwa gmachu. Tą windą, której ruchy nie były sygnalizowane światełkami na zewnątrz, można było zjechać wprost do podziemnego garażu. Można więc było dotrzeć do samochodu bez wiedzy strażników pilnujących budynku. Kiedyś zwróciła na to uwagę Morganowi; odparł, że nie ma powodu do obaw, bo przecież klucze mają tylko trzy osoby kierujące firmą. Włożyła swój klucz do kasetki i wyjęła go po paru sekundach, kiedy drzwi się otworzyły. Weszła do windy i nacisnęła guzik z symbolem garażu. Morgan mocno przyciskał prawe oko do wizjera w drzwiach swojego gabinetu. Mimowolnie zezował w dół, gdzie pod krótkim sobolowym futrem można było podziwiać niemal całą imponującą długość nóg Leonory. Już od dziesięciu minut czekał tu na jej wyjście. A teraz jeszcze w nieskończoność grzebała się z tym kluczem. W końcu jednak zniknęła w windzie. Odetchnął z ulgą, otarł chusteczką pot z czoła i zapalił światło w gabinecie. Przez następne dziesięć minut siedział przy biurku, gasząc pragnienie tęgimi łykami koniaku z piersiówki; jednocześnie

przeglądał czerwoną księgę główną. Nie miał najmniejszego pojęcia, jak Doyle mógł się do niej dobrać. Była zamknięta w skarbcu, w specjalnej skrytce, do której tylko on, Morgan, znał szyfr. Oczywiście, jest jedna osoba, która potrafi mu to wyjaśnić. Jedyna osoba, oprócz Morgana i strażników pilnujących wejść na parterze, jaka została jeszcze w budynku. Tuląc księgę do szerokiej piersi Morgan wyszedł z gabinetu i powędrował na przeciwległy koniec korytarza. Bez pukania otworzył drzwi do pokoju. Doyle, który siedział przy biurku nad jakimiś papierami, podniósł wzrok. Na brzegu biurka stał karton z kanapkami, obok drugi z kawą. Oba nie tknięte. — Rozmawiałem właśnie o panu z Leonorą. — Morgan usadowił się na skórzanym krześle naprzeciw księgowego. — Myślę, że już niedługo będziemy mogli zaproponować panu fotel w nadzorczej radzie. Uśmiechnął się, nadal tuląc do piersi czerwoną księgę. — To wielki zaszczyt dla mnie, panie Morgan. — Doyle patrzył na niego uważnie przez grube szkła. — Rozumiem, że właśnie o tym rozmawiał pan z panią Buckmaster? — Dokładnie tak. — W świńskich oczkach Morgana pojawił się błysk satysfakcji. Doyle sądzi teraz, że przedmiotem rozmowy była zawartość czerwonej księgi; o to właśnie Morganowi chodziło. — Zapomniałem ją zapytać o jedno: jak dostaliście się do tej księgi, skoro tylko ja znałem szyfr? — Och, o to chodzi... — Doyle rozluźnił się. — To ona pytała o księgę główną. Powiedziałem jej, gdzie jest i że tylko pan ma szyfr. Ale bardzo chciała ją widzieć natychmiast. Więc poradziłem, żeby napisała polecenie jako prezes i wezwaliśmy speca od otwierania sejfów. Opowiedzieliśmy mu jakąś bajeczkę, że niby zgubiliśmy kartkę z szyfrem. Trochę się wahał, ale jak zobaczył jej podpis, to otworzył... Czarna krew zalała Morgana. Zdołał jednak ukryć wściekłość i nawet się uśmiechnął. Ten Doyle jest stanowczo za cwany. I niebezpieczny, znacznie bardziej niebezpieczny, niż się mogło dotąd wydawać. Trzeba będzie zastosować bardzo drastyczne środki. Morgan spojrzał na zegarek. — Mówiliśmy głównie o wprowadzeniu pana w działalność

rady. Dlatego chciałem zadać jeszcze te parę pytań. Zna pan mnie przecież: jak już coś postanowię, to chcę to mieć jak najszybciej z głowy. Za pięć minut spodziewam się telefonu z Nowego Jorku, czy zechce pan jeszcze chwilę tu zaczekać? Zaraz wrócę. Jeszcze raz się uśmiechnął, wstał i pomaszerował do drzwi. Miał już pewność, że Doyle będzie czekał choćby i parę godzin, jeśli to potrzebne. Wrócił do swego gabinetu, wziął kilka głębokich oddechów i sięgnął po słuchawkę telefonu. Leonora spała już mocno w swoim mieszkaniu w Belgravii, kiedy obudził ją jakiś dźwięk. Usiadła, zapaliła światło przy łóżku i spojrzała na zegarek. O Boże, druga w nocy! Spała w pokoju gościnnym. Przeprowadziła się tu, kiedy wynajęty detektyw poinformował ją o szóstej kochance Lance’a, słodkiej dziewuszce z Frankfurtu. Nie widziała innego sposobu, żeby go ukarać; ale on nie przejął się specjalnie, kiedy mu powiedziała o swoim zamiarze. — Chyba masz rację — uśmiechnął się krzywo i żartobliwie pomachał ręką na pożegnanie. — Twoja uroda wymaga solidnego snu, a ja coraz dłużej muszę siedzieć w tych piekielnych urzędach. Tak rzeczywiście będzie lepiej. Odpadnie mi przynajmniej jedno zmartwienie, że cię budzę w środku nocy. — Jedno? A masz inne zmartwienia? — spytała sarkastycznie. — Mnóstwo, kochanie. Organizacja nowego ministerstwa to nie zabawa dla dzieci. — Myślałam, że już to zrobiliście... — To dopiero początek — odparł i lekkim krokiem powędrował samotnie w stronę małżeńskiej sypialni. Znów usłyszała jakiś dźwięk w korytarzu: skrzypnęła podłoga. Leonora wstała, narzuciła na siebie szlafrok i z ciężkim srebrnym świecznikiem w ręku podeszła na palcach do drzwi. Otworzyła je cicho i zobaczyła Lance’a skradającego się w stronę sypialni. Miał na sobie płaszcz w ulubionym wojskowym stylu ze śladami nocnej wilgoci. — Tak długo cię trzymała? — zaatakowała Leonora bez wstępów. Jego reakcja była szokująca. Rzucił się ku niej z wyrazem wściekłości na twarzy. Cofnęła się do pokoju, Lance zatrzymał się

na progu. — Nie bój się, nie wejdę tutaj... — Zaczął cicho, ale z każdym słowem jego głos stawał się ostrzejszy, coraz bardziej groźny. — Podobno przeniosłaś się tutaj, żeby móc spokojnie spać, żebym ci nie przeszkadzał. No to po co wpieprzasz się w moje sprawy, w każdą minutę mojego życia? Wciąż jeszcze nie rozumiesz, co to znaczy być ministrem? Ile to wymaga pracy i czasu? Więc zapamiętaj sobie: odkąd się tu wyniosłaś, moje życie należy tylko do mnie! — Zamilkł, ale mięśnie jego twarzy grały nerwowo. Znów się odezwał, tym razem chłodno i pogardliwie: — A nie zapominaj, ile blasku zyskujesz jako żona ministra Jej Królewskiej Mości... Wyciągnął rękę, chwycił za klamkę i z całej siły zatrzasnął drzwi. Leonora stała wciąż za nimi, oniemiała i przerażona. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak silny i sprawny fizycznie jest Lance: mógł ją zabić jednym ruchem ręki. Przekręciła klucz w zamku i wróciła do łóżka. Ale prawie do świtu nie mogła zasnąć. Dokładnie o czwartej nad ranem policjant znalazł ciało Teda Doyle’a roztrzaskane na chodniku, osiemnaście pięter poniżej okien jego biura. 15 O szóstej rano komisarz Roy Buchanan z Wydziału Zabójstw stał nad martwym ciałem Teda Doyle’a. Siła upadku zmiażdżyła czaszkę. Buchanan, szczupły czterdziestoletni mężczyzna, patrzył na to na pozór chłodno i spokojnie, w rzeczywistości jednak z trudem zmuszał się do dokładniejszych oględzin. Zresztą był tu już doktor Kersey, lekarz policyjny. Kersey postawił na chodniku swoją czarną torbę i pochylił się nad zwłokami. — Wypadł, wyskoczył, czy wyrzucili go? — Buchanan podniósł głowę i popatrzył na otwarte okno na osiemnastym piętrze, z którego wylewał się potok światła. — Każda odpowiedź jest możliwa — stwierdził Kersey. — Może dowiemy się na górze. Buchanan przeszedł na drugą stronę ulicy, żeby popatrzeć na otwarte okno pod łagodniejszym kątem. Ale niewiele mu to dało. Próbował wykreślić w myślach teoretyczną trajektorię ciała, spadającego z osiemnastego piętra. Powinno było upaść na zewnętrzną krawędź szerokiego chodnika. I właśnie tam leżało. Nocny strażnik bez szemrania otworzył główne wejście budynku

dla ekipy Scotland Yardu. Czekając na windę skupili się wokół Buchanana. Lekarz, spece od daktyloskopii i dowodów rzeczowych, fotografowie, protokolant — wszyscy z ogromnym, ale szczególnym doświadczeniem: kawał życia zabrało im oglądanie zwłok ludzi, których nie znali, o których nigdy przedtem nawet nie słyszeli. Ich postawa wobec śmierci wyglądała czasami jak obojętność i cynizm, ale w istocie była to tylko profesjonalna rutyna. Strażnik zaprowadził Buchanana i jego ludzi do gabinetu Doyle’a. Komisarz grzecznie, ale stanowczo zabronił strażnikowi wejścia do pokoju. — Może pan nas tu zostawić. Nikogo więcej nie ma w budynku, mówi pan? Tylko dwóch wartowników? Dobrze, niech pan im powie, żeby czekali, chcę ich przesłuchać. Pana także. A teraz niech pan wraca na parter. Buchanan wszedł do pokoju z sierżantem Wardenem, swoim młodym asystentem. — Okno szeroko otwarte, światło zapalone — stwierdził urzędowo od progu. — Właściwie wszystko w normie, tak jak się spodziewałem. Przynajmniej na razie. — Jest jakaś kartka w maszynie do pisania — zauważył sierżant Warden. Obaj włożyli gumowe rękawiczki. Komisarz podszedł wolno do maszyny, śledząc po drodze wzrokiem dywanową podłogę. Pochylił się nad kartką i odczytał krótki tekst: Nie jestem w stanie spłacić długów, za dużo przegrałem. Nie mogę już tego znieść. Jest tylko jedno wyjście. Ted Doyle. — No, to chyba jest wyjaśnienie — odezwał się Warden. — Facet grał w jakimś pokątnym kasynie i wpadł w długi. Tamci nasłali goryli, żeby wiedział, że to nie przelewki. Nie widział wyjścia i postanowił skończyć ze sobą. — Na razie nie wiemy nawet, czy on w ogóle grał — odparł sceptycznie Buchanan. — I jest jedna dziwna rzecz: podpis na maszynie, a nie ręczny. — Mieliśmy już takie przypadki — przypomniał Warden. — Tak... ale to wszystko trochę za łatwo się składa. Czuję to szóstym zmysłem. Buchanan podszedł do okna i obejrzał szeroki parapet: był

wilgotny od mżawki, która padała już od północy. Wcześniej, przy oględzinach zwłok, komisarz stwierdził, że garnitur Doyle’a jest kompletnie mokry. Zauważył też wtedy, że gumowe podeszwy butów denata są czyste. Toteż teraz brak śladów stóp na parapecie nie zdziwił go. Trzymając się mocno framugi spojrzał w przepaść za oknem. Przy zwłokach kręcili się policjanci w cywilnych strojach. Kilka razy błysnął flesz: mała iskierka z tej odległości. Buchanan zacisnął zęby, omal nie dostał zawrotu głowy. Wrócił na środek pokoju i odezwał się do Wardena: — Przypilnuj, żeby chłopcy zdjęli odciski palców z klawiszów maszyny. I niech zwrócą szczególną uwagę na ramę okna. Wszystko trzeba oczywiście porównać z odciskami Doyle’a. — Oczywiście... — Wiesz już, kto kieruje tą instytucją? Prosiłem o to po drodze. — Tak, sir. Przyszła przez radio odpowiedź z centrali. Dyrektorem generalnym jest niejaki Gareth Morgan; ma dom w Wandsworth. Natomiast prezesem jest Leonora Buckmaster, żona Lance’a Buckmastera, ministra bezpieczeństwa zewnętrznego. Mieszka w Belgravii. To może być ciekawe dla prasy. — Nie, nie sądzę: są teraz kompletnie zajęci trzęsieniem ziemi w Armenii... Chyba najpierw chciałbym zobaczyć tego Morgana. Spróbuj się z nim skontaktować. Nie mów mu za dużo: tylko tyle, że w budynku World Security wydarzyła się tragedia i że bardzo nam zależy na jego obecności. — Załatwione, szefie... Warden ruszył do drzwi, żeby zatelefonować z innego pokoju. — Wpuść tu resztę ferajny, niech zaczną obrządek! — zawołał Buchanan za wychodzącym. Jako pierwszy w progu ukazał się doktor Kersey, tęgi pięćdziesięcioletni mężczyzna o czerwonej twarzy, z nieodłączną walizeczką w ręku. — Ciało jest już w drodze do kostnicy — poinformował komisarza. — Kiedy chcesz mieć wyniki sekcji? — Najlepiej na wczoraj. — No, to chyba muszę lecieć... — Chwileczkę, Tom, zanim wyjdziesz. Widziałeś ciało. Czy mógłbyś mi — wyjątkowo! — już teraz powiedzieć, o której Doyle

umarł? W przybliżeniu, rzecz jasna. — Wiesz, że nie mam zwyczaju zgadywać. — Kersey stanowczo pokręcił głową. — Będę wiedział po sekcji. — Słuchaj, gdybym miał chociaż jakieś wyobrażenie, bardzo by mi to pomogło w pierwszej fazie śledztwa. — Buchanan złożył dłonie błagalnie. — Tylko tak niewiążąco... — Na pierwszy rzut oka, sądząc z wyglądu zwłok, to gdzieś między dwunastą a drugą w nocy. Dokładniej napiszę ci w raporcie. Na wczoraj, powiadasz? To chyba naprawdę już powinienem pójść. O siódmej trzydzieści rano Gareth Morgan wysiadł na Threadneedle Street z limuzyny prowadzonej przez Hansona, okazał dyżurującemu policjantowi legitymację i z kluczem w ręku pomaszerował przez marmurowy hall prosto do dyrektorskiej windy. Buchanan, siedzący przy stoliku wartownika, obserwował go uważnie. Zawsze przywiązywał wielką wagę do pierwszego wrażenia, jakie sprawiał na nim świadek. Zerwał się i podszedł do Morgana w momencie, kiedy ten wkładał klucz do kasetki. — Komisarz Buchanan. To ja prowadzę to śledztwo — przedstawił się. Morgan zostawił klucz w kasetce i spojrzał wściekle na stojącego przed mm wysokiego mężczyznę. Buchanan patrzył gdzieś w dal nad jego głową. — Tak? To może pan mi powie, po co zrywaliście mnie o tej godzinie? Sierżant Warden wydukał tylko, że „zdarzyła się tragedia”, Jaka tragedia? A przy okazji, czy nie można by zastąpić tego mundurowego policjanta przed budynkiem jakimś cywilem? Policjant na warcie — to nie jest dobra reklama dla firmy ochroniarskiej; zechce pan łaskawie wziąć to pod uwagę. Twarz Morgana pozostała surowa, ale to przemówienie najwyraźniej rozładowało jego wściekłość. Buchanan skinął głową, poprosił go, aby chwilę zaczekał, i polecił swoim ludziom zmienić wartę na bardziej anonimową. — Czy to jest winda tylko dla dyrekcji? — spytał, wróciwszy do czekającego Morgana. — Tak. Klucz mają tylko dwie osoby: ja i prezes. — Obrócił wreszcie tkwiący w kasetce klucz: drzwi otworzyły się, weszli do windy. — Nie odpowiedział pan na moje pytanie — przypomniał

Morgan, kiedy winda pomknęła na osiemnaste piętro. Ale Buchanan nie spieszył się z odpowiedzią. — Tą windą, jak widzę, można zjechać poniżej parteru? — Tak, do podziemnego garażu. Często spieszymy się, na przykład na lotnisko. Jesteśmy instytucją międzynarodową. — Wiem o tym, panie Morgan. Ale zauważyłem też, że na zewnątrz, nad drzwiami, nie ma światełek pokazujących położenie windy. A więc jeśli ktoś przybywa do budynku albo opuszcza go tą drogą, wartownik na parterze nie wie o tym? — Tak, na jego monitorach nie ma garażu — odparł krótko Morgan. — Ale może mi pan wreszcie powie, kogo dotyczy ta tak zwana tragedia? — O, dla kogoś, kogo ona dotyczy, to jest tragedia w pełnym tego słowa znaczeniu. — Winda stanęła, otworzyły się drzwi. — Poczekajmy z tym. Może w pańskim gabinecie porozmawiamy spokojniej. Przed drzwiami pokoju Doyle’a czekał Warden. Buchanan dał mu znak, aby szedł za nim. Morgan zauważył to dopiero przy drzwiach swojego biura. Warden, z kamienną twarzą, stał obok komisarza. — Zdawało mi się, że powiedział pan: „porozmawiamy spokojniej”? — To mój asystent, sierżant Warden; będzie uczestniczył w przesłuchaniu... Weszli do pokoju i stanęli w milczeniu. Morgan zdjął swój ciepły czarny płaszcz, przejrzał się w lustrze i okrążył biurko, by usadowić się za nim. Gestem ręki wskazał krzesła policjantom; Buchanan zwrócił uwagę na jego masywne dłonie z krótko przyciętymi paznokciami. Ten człowiek musiał odznaczać się dużą siłą fizyczną. — Siadajcie, panowie. I powiedzcie mi wreszcie, co się stało. — Z prawdziwym żalem muszę pana poinformować, że dziś nad ranem wasz główny księgowy, Ted Doyle, został znaleziony martwy na chodniku pod otwartym oknem swojego biura. Buchanan usiadł wygodnie na wskazanym mu krześle, założył nogę na nogę. Nadal patrzył na Morgana nieco sennym wzrokiem, ale było to złudzenie: w istocie obserwował czujnie wszystkie jego reakcje. Dyrektor generalny rozłożył szeroko ręce. — To rzeczywiście straszna wiadomość. Doyle pracował u nas

od dziesięciu lat. Ale... co to właściwie znaczy: został znaleziony martwy na chodniku? Atak serca? — Nie zgadł pan. Może nie dość jasno się wyraziłem. On spadł z wysokości osiemnastu pięter — przypuszczalnie z okna swojego gabinetu. — Sądzą panowie, że pośliznął się i wypadł za okno? — Bardzo mało prawdopodobne. Zna pan przecież tamten pokój. Trzeba się zdrowo nawspinać, żeby wyjść na zewnętrzny parapet, też zresztą bardzo szeroki. Wypaść trudno, nawet po pijanemu. Å propos, czy on pił? Warden z trudem zachowywał bezbarwny wyraz twarzy. Taka zabawa w kotka i myszkę była specjalnością Buchanana; wyciągał w ten sposób informacje od ludzi jak najwytrawniejszy adwokat. Morgan otworzył stojące na biurku pudełko, wybrał cygaro, przyciął je i zapalił. — Pić nie pił, o ile wiem — odezwał się wreszcie. — Wszystko to jest bardzo niepokojące. — Rzeczywiście, wygląda pan na zdenerwowanego — przytaknął skwapliwie Buchanan i na chwilę zamilkł. Morgan spojrzał nań ostro: natychmiast wyczuł nutę ironii. Warden zaczął podejrzewać, że jego szef trafił na trudnego przeciwnika. — Ale — kontynuował Buchanan — powiedział pan tak dziwnie: „pić nie pił”. Czy to znaczy, że pan Doyle miał inne nałogi? — Każdy coś tam ma. Myślę, że pan też. — Morgan wskazał na swoje cygaro. — Ja na przykład palę. Co do Doyle’a: czy pan sugeruje, że to było samobójstwo? Buchanan wcisnął ręce w kieszenie spodni. — Ja? Dlaczego pan tak myśli? — To logiczne. Skoro nie wierzy pan, że to mógł być wypadek, to alternatywą jest samobójstwo. — Czy Doyle miał jakieś nałogi? — powtórzył Buchanan. — No, cóż... — Morgan zawahał się, pyknął parę razy z cygara, aby zyskać na czasie. — Niechętnie o tym mówię, ale mam powody podejrzewać, że grał. Lubił koniki... znaczy wyścigi. — Jak pan się o tym dowiedział? Bo chyba księgowy sam by się nie pochwalił taką namiętnością... — Wpadłem na to dopiero miesiąc temu. Pracowałem tu w sobotę i potrzebowałem paru liczb. Zadzwoniłem do niego do

domu. Sprawiał wrażenie zniecierpliwionego, zirytowanego. A w tle słyszałem telewizor: sprawozdanie z wyścigów konnych. — To trochę za mało, żeby od razu wyciągać takie wnioski. Tylu jest ludzi, którzy kochają wyścigi, oglądają każdą transmisję telewizyjną, a nigdy w życiu nie zagrali... — Tak, ale dokładnie to samo powtórzyło sie w dwie inne soboty. Przyznaję, że za trzecim razem zadzwoniłem w sobotę już tylko po to, żeby go sprawdzić. Poza tym on zawsze odmawiał pracy w soboty, kiedy musieliśmy coś pilnie zrobić. W niedzielę — tak, chętnie — ale w sobotę nigdy. — To też jeszcze nie przesądza sprawy, panie Morgan... — A jednak jestem prawie pewien, zwłaszcza po tym, co się stało wczoraj wieczorem. Wie pan, główny księgowy nie będzie się chwalił, że jest hazardzistą. Sam pan to przed chwilą powiedział. Inna sprawa, że daliśmy mu ten tytuł trochę na wyrost, w nagrodę za wierną służbę. Doyle nie miał tu dostępu do dużych pieniędzy: każdy czek musiał być podpisany albo przeze mnie, albo przez prezesa, panią Buckmaster. A praktycznie tymi sprawami rządzi dyrektor finansowy, Axel Moser, tyle że on jest chwilowo w Australii... — Co takiego stało się wczoraj wieczorem? — przerwał Buchanan. Morgan znów się zawahał, jak gdyby nie chciał oczerniać zmarłego kolegi. — Poprosił mnie o pożyczkę: dwa tysiące funtów. Powiedział, że musi spłacić odsetki od kredytu hipotecznego. Ale odmówiłem kategorycznie, bo byłem pewien, że to na koniki. — Jak przyjął odmowę? — Raczej źle. Powiedział, że taka suma nie znaczy chyba wiele dla naszej firmy... — A więc doszło do sprzeczki? — przerwał znowu Buchanan. Splótł ręce na kolanie i badawczo wpatrzył się w Morgana. — Nie, nic takiego. Po prostu wyglądał na, powiedzmy, zawiedzionego. Chyba liczył na to, że się zgodzę. — O której to było? I gdzie? — W gabinecie Doyle’a. Wyszedłem z budynku o dziesiątej; a więc ta rozmowa musiała być około dziewiątej trzydzieści. Buchanan znów się odprężył i nieoczekiwanie zaczął pytać o coś innego.

— Skąd pan wie, że była dokładnie dziesiąta, jak pan stąd wychodził? I kto to może potwierdzić? Och, niech pan nie myśli nic złego, to rutynowe pytania. Morgan długo strząsał popiół z cygara do kryształowej popielniczki. Chce zyskać czas do namysłu, zarejestrował Warden. Najwyraźniej Morgan zdał już sobie sprawę, że ten komisarz policji jest znakomitym graczem. Postanowił więc przynajmniej dyktować tempo gry. — Zadałem panu proste pytanie — przypomniał Buchanan. — Wydawało mi się, że to były dwa pytania... — Przepraszam. Rzeczywiście dwa. Ale chyba może mi pan już odpowiedzieć... — Mój czas jest drogi — ton Morgana był napastliwy. — Dostaję mnóstwo pieniędzy za to, żeby go używać pożytecznie. Dlatego często patrzę na zegarek. Niech pan spojrzy... Wyciągnął rękę i obrócił w stronę Buchanana sporą czarną skrzynkę stojącą na biurku. Był to zestaw zegarów z różnych stref czasowych: Londyn, Nowy Jork, San Francisco, Frankfurt, Sidney... — Owszem, pożyteczna zabawka — przyznał Buchanan. — No więc wiem, że była dokładnie dziesiąta, bo spojrzałem na ten zegar tuż przed wyjściem. Może to potwierdzić mój kierowca, Hanson, Uóry czekał w garażu. To on zawiózł mnie do Wandsworth, do domu. — A o której pan tam dotarł? Na pewno i to pan wie, jeśli, jak pan powiedział, żyje pan według zegarka... — O dziesiątej dwadzieścia pięć. Uprzedzę pańskie następne pytanie: moja żona może potwierdzić, że właśnie wtedy przyjechałem i nie opuściłem domu aż do rana. Ruszyłem się dopiero na wasze wezwanie. A teraz, jeśli to już wszystko, pozwolą panowie, że zajmę się sprawami mojej instytucji. — To nie wszystko, panie Morgan. Był pan tu wczoraj do dziesiątej. Przypuszczalnie Doyle był u siebie, kiedy pan wychodził. Czy ktoś jeszcze był w budynku wieczorem? — Tak, pani Buckmaster. Wróciłem właśnie wczoraj z zagranicy, odwiedzałem nasze biura na Kontynencie. Pani prezes chciała wiedzieć, lak im idzie, a więc mieliśmy sporo do omówienia.

— Czy pani Buckmaster była tu jeszcze, kiedy pan wychodził? Warden zauważył, że na czole Morgana pojawiły się kropelki potu. Widział to już wiele razy w trakcie prowadzonych przez Buchanana przesłuchań. Komisarz parł do przodu jak czołg, choć zmieniał wciąż przedmiot i ton rozmowy; ustawicznie konfrontował swoje siły z siłami przeciwnika, zachowując jednak przez cały czas opanowanie i spokój. — Nie — odpowiedział z opóźnieniem Morgan. — Opuściła budynek około dziewiątej. Właśnie wyszedłem na korytarz, żeby trochę rozprostować kości, i widziałem, jak wsiadała do windy. Buchanan wstał, a w ślad za nim Warden. Morgan wyszedł zza biurka, by odprowadzić ich do drzwi: mimo wszystko staraj się zrobić dobre wrażenie — pomyślał. Komisarz czekał, aż Morgan otworzy drzwi, zanim wystrzelił z niespodzianką. — Może zechce pan nam towarzyszyć do pokoju Doyle'a? Był pańskim pracownikiem od dziesięciu lat, więc... Moi ludzie pewnie tam trochę nabałaganili, ale tego się nie da uniknąć. Buchanan ruszył wąskim korytarzem, ale Warden stał wciąż z boku, jakby przepuszczając Morgana przed sobą; nie pozostawało mu nic innego, jak iść za komisarzem. W środku aż się gotował: niewzruszony spokój tego człowieka doprowadzał go do szału. Zgasił cygaro w dużej, umieszczonej na stojaku popielnicy i dołączył do Buchanana, który stał już przy drzwiach gabinetu Doyle’a. Nieoczekiwanie komisarz odwrócił się i zadał następne pytanie. — Kiedy rozmawiał pan tu wczoraj z Doyle’em, czy zauważył pan na biurku karton z kanapkami i tekturowy pojemnik z kawą — oba jeszcze nie otwarte? — Tak, zauważyłem. Pomyślałem, że pewnie ma zamiar długo pracować, więc przyniósł sobie kolację z nocnego sklepu. — Czy jest pan pewien, że kanapki i kawa były nie tknięte? — Powiedziałem przecież. Człowiek z mojej branży umie dostrzegać takie szczegóły. Buchanan zajrzał do pokoju Doyle’a. — Chyba rzeczywiście za duży tu ruch. Odłożymy to na później, dziękuję panu — zwrócił się do Morgana. — W takim razie wracam do mojej pracy. Ta śmierć Doyle’a to straszna tragedia, ale, rozumieją panowie, firma musi działać jak

zwykle. — Zanim pan odejdzie: muszę tu mieć jakąś tymczasową kwaterę na czas śledztwa. — Myślę, że jaskinia Mosera będzie najlepsza. On jest teraz w Australii, mówiłem już chyba...? — Morgan wyjął z kieszeni pęk kluczy, odłączył jeden, otworzył drzwi i wręczył klucz Buchananowi. — To jedyny egzemplarz — skłamał gładko — a więc będzie pan mógł czuć się jak u siebie. — Dziękuję za pomoc — Buchanan uśmiechnął się grzecznie. Morgan szedł już w stronę swoich drzwi, kiedy komisarz, jakby przypomniawszy coś sobie, dorzucił: — Oczywiście będę miał jeszcze trochę pytań do pana. Ale z tym można poczekać, aż uzyskamy więcej danych. Weszli do dużego gabinetu. Przez panoramiczne okno widać było dwa sąsiednie wieżowce. Za nimi wznosiła się gęsta zasłona mgły napływającej od Tamizy. Buchanan zapatrzył się w mglisty krajobraz. — Co sądzisz o tym Morganie? — spytał Wardena. — Dziwny facet. Sam do wszystkiego doszedł, od zera. I bardzo lubi się chwalić swoją obecną pozycją. — Na razie wszystko niby w porządku. — Buchanan zadzwonił drobniakami w kieszeni. — Ale jego reakcja na wiadomość o śmierci Doyle’a nie była całkiem typowa. Niby bardzo się przejął, „straszna tragedia”, mówi, ale na początku ani śladu szoku czy choćby niewiary w to, co się stało. — Może to egoista, myśli tylko o sobie. Ale, jak pan sądzi, co to właściwie było? Samobójstwo? — Wszystko na to wskazuje, z jednym wyjątkiem: te puste kartony po kanapkach i kawie w koszu przy biurku... — Nie bardzo rozumiem... — Och, pomyśl tylko. Siedzisz tu z czarnymi myślami, chcesz się rzucić z osiemnastego piętra. Przychodzi Morgan, twoja ostatnia szansa. Na biurku stoją w tym momencie pełne kartony z kanapkami i kawą; Morgan potwierdził to bez namysłu, więc chyba to prawda. Prosisz go o pożyczkę: odmawia. A ty zabierasz się spokojnie do kolacji. Zjadasz kupę kanapek z szynką, popijasz kawą i dopiero wtedy podchodzisz do okna i skaczesz. Możesz to sobie wyobrazić?

— Nie bardzo — przyznał Warden. — W takim razie, jeśli dobrze rozumuję — ciągnął Buchanan tym samym spokojnym tonem — to nie był ani wypadek, ani samobójstwo. A to oznacza, że badamy sprawę morderstwa. Morgan otworzył specjalnie zabezpieczoną szufladę biurka i wyjął spisaną na maszynie listę pracowników. Przy każdym nazwisku był numer. Przy nazwisku Doyle’a: 35. Pogrzebawszy w metalowej skrzynce, Morgan wydobył z niej klucz z przyczepionym numerkiem 35.Chcąc zabezpieczyć się przeciw ewentualnym „kretom” w firmie, Morgan zamówił w Wydziale BadawczoRozwojowym duplikaty kluczy do mieszkań wszystkich pracowników. Jeśli na kogoś padało podejrzenie o nielojalność, można było wysłać człowieka z kluczem do mieszkania podejrzanego i zrobić rewizję. Było to absolutnie nielegalne, ale właśnie taka totalna, nie licząca się z prawem i etyką kontrola uczyniła z WS&C największą i najsprawniejszą instytucję tej branży w świecie.Z kluczem w kieszeni, Morgan wyjrzał na korytarz, a upewniwszy się, że nikt go nie widzi, pobiegł do dyrektorskiej windy. Na dole, w garażu, Hanson czekał jak zwykle za kółkiem limuzyny: czytał jakąś gazetę i chrupał jabłko. Morgan dał mu klucz. — Znasz adres Doyle’a na Pimlico, jeździłeś tam z papierami? — upewnił się. — To kawaler, dom powinien być pusty. — Mam tam czegoś poszukać? — Przeciwnie. Ty, zdaje się, lubisz wyścigi. Co obstawiasz? — Totalizatora... — To dobrze. Totalizator jest najlepszy, bo anonimowy. Masz pewnie jakieś stare, przegrane bilety? — Tak, nawet tutaj — Hanson otworzył skrytkę na rękawiczki. — W portfelu też się coś znajdzie. Sam nie wiem, po co to trzymam, powinienem któregoś dnia zrobić porządek... — Właśnie masz okazję. Włóż rękawiczki, wytrzyj dobrze te bilety, potem pognieć je trochę. I podrzuć do jakiejś szuflady w mieszkaniu Doyle’a. Gdziekolwiek, byle nie za głęboko, żeby łatwo było znaleźć... I jeszcze jedno, Hanson. — Morgan chwycił go za ramię. — Zanim lam wejdziesz, sprawdź, czy nie ma w pobliżu policji. I weź małego forda, nie tę karetę: za bardzo rzuca się w oczy. No, pospiesz się,

chłopie... 16 O dziesiątej rano Leonora Buckmaster zatrzymała swoje volvo combi przed głównym wejściem do budynku World Security; płatki śniegu wirując opadały na Threadneedle Street z ołowianego nieba. Cała zachodnia Europa przykryta była puchową kołdrą. Leonora wysiadła z samochodu, zamknęła drzwiczki na klucz i spojrzała na wznoszący się nad nią biurowiec. Nie miała wesołej miny, kiedy strażnik w mundurze WS&C otworzył przed nią drzwi. Z legitymacją w jednym ręku i kluczykami w drugim weszła do hallu. Jakiś cywil zastąpił jej drogę, by obejrzeć legitymację. — Pani Buckmaster? Jestem z policji... — Chcę rozmawiać bezpośrednio z komisarzem Buchananem. Podała wartownikowi kluczyki od samochodu. — Keith, proszę odprowadzić mój wóz do garażu. Dziękuję. — Wróciła do rozmowy z policjantem. — Może mi pan powiedzieć, co tu się dzieje? Jestem prezesem tej spółki. — Pan komisarz czeka już na panią na osiemnastym piętrze. — Tak? To ładnie z jego strony... Ruszyła w stronę dyrektorskiej windy długim, eleganckim krokiem. Policjant cywil dał znak koledze siedzącemu w portierni przy centralce telefonicznej. Kiedy drzwi windy otworzyły się na osiemnastym piętrze, Leonora zobaczyła przed sobą wysokiego szczupłego mężczyznę. Buchanan patrzył na nią uważnie: przywiązywał dużą wagę do pierwszego wrażenia. Ładna kobieta, którą oceniał na 35 lat, miała na sobie elegancką sobolową kurtkę sięgającą bioder. Na futrze i na długich złotych włosach skrzyło się jeszcze kilka gwiazdek śniegu. Czarodziejka z bajek noworocznych, pomyślał, ale natychmiast oddalił tę myśl jako niestosowną. Zwrócił uwagę na jej zgrabną sylwetkę, bystre niebieskie oczy, stanowcze, ale pełne usta, sugerujące zmysłowość. Tak, ta kobieta mogła od pierwszego rzutu oka robić silne wrażenie na niejednym mężczyźnie. Ale nie na nim, przynajmniej nie teraz. Dla Buchanana był to po prostu jeszcze jeden świadek. — Pani Buckmaster? Komisarz Buchanan... Czy moglibyśmy porozmawiać na osobności, na przykład w pani gabinecie? — Co to za historia? Wygląda na to, że wasi ludzie przejęli straż nad budynkiem! A pański sierżant Warden dzwoni do mnie,

mówi, żebym tu przyjechała, bo „zdarzyła się tragedia”, i odmawia dalszych wyjaśnień... Mówiła to wszystko przemierzając pusty korytarz szybkim sportowym krokiem. Buchanan nadążał za nią tylko dzięki długości swoich nóg. Odpowiedział grzecznie, tonem niemal obojętnym: — Wolałbym o tym pomówić w czterech ścianach gabinetu. A sierżant Warden postępował ściśle według mojej instrukcji. Sięgając do torebki po klucz Leonora popatrzyła w głąb korytarza. Z pokoju Doyle’a wyszli jacyś ludzie z kamerami. Zmarszczyła brwi, co jednak ani trochę nie zaszkodziło jej urodzie. — To także pańscy ludzie? Co oni robią w pokoju Doyle'a? Buchanan nie odpowiedział, tylko gestem poprosił o otworzenie drzwi. W tym momencie na korytarzu pojawił się Warden; wyszedł z dyrektorskiej toalety. — To sierżant Warden — przedstawił Buchanan swojego asysten-ta. — Pozwoli pani, że będzie obecny przy tej rozmowie? Spojrzała na Wardena, bez słowa otworzyła drzwi i poprowadziła ich do środka. Zdjęła futro, strząsnęła z niego resztki śniegu i powiesiła w szafie za rozsuwanymi drzwiami. Potem wskazała im krzesła. — Napiją się panowie kawy? — spytała siadając za biurkiem, na którym stały trzy telefony: czerwony, niebieski i biały. — Dziękuję, na razie nie — odpowiedział Buchanan. — Niestety, mamy dla pani bardzo przykrą wiadomość. Ciało Teda Doyle’a zostało znalezione dziś w nocy osiemnaście pięter poniżej jego okna. — Och, nie. To niemożliwe! — Jej kształtna dłoń podniosła się i zatrzymała na zielonym golfie swetra. — Niemożliwe. Rozmawiałam z nim tutaj jeszcze wczoraj wieczorem. Był w świetnej formie. Zupełnie nie mogę w to uwierzyć. Może było jakieś włamanie? Może chciał zatrzymać napastnika? Czy on...? Z tego, co pan powiedział, zrozumiałam... Gorączkowo wyrzucała z siebie słowa niskim, gardłowym, zduszonym głosem. Jej wzrok wędrował od jednego do drugiego, lewa dłoń na biurku zacisnęła się w pięść. — Tak, to najgorsza z możliwych wiadomości — powiedział cicho Buchanan. — On nie żyje. Nie można przeżyć upadku z tej

wysokości. Wyobraża pani sobie, z jaką siłą musiał uderzyć o chodnik? Zabrzmiało to brutalnie. Warden pomyślał nawet, że Buchanan przekracza miarę. Tymczasem komisarz chłodnym okiem obserwował jej reakcję. Albo była doskonałą aktorką, albo to wszystko było szczere. Na razie nie potrafił tego stwierdzić. Skrzyżował ręce i czekał. Chwyciła z podręcznego stolika karafkę z wodą, napełniła szklankę i wypiła. Potem wyprostowała się w fotelu. — Proszę mi powiedzieć, co tu się właściwie stało? — Przed chwilą powiedziała pani, że rozmawiała wczoraj z Doy-le’em. O której to mogło być? — Z grubsza biorąc, między siódmą i ósmą wieczór. Skończyliśmy o ósmej, to wiem na pewno. Właśnie wtedy przyjechał z lotniska Gareth Morgan, nasz dyrektor naczelny. Nie spodziewałam się tego; nagle usłyszałam jego głos i odruchowo spojrzałam na zegarek. Była dokładnie ósma. — Usłyszała pani głos? — zaciekawił się Buchanan. — A do kogo mówił? — Wpadł w korytarzu na Teda Doyle’a; Ted wychodził właśnie z mojego biura. — Czy słyszała pani, co Morgan mówił? — Niestety, nie. Mówił zbyt cicho. Ale oczywiście głos rozpoznałam. — I Doyle wrócił tutaj z Morganem? — Nie. — Ponownie nalała sobie wody i wypiła łyk. — Potem już go nie widziałam. — Gdzie miał zamiar pójść Doyle, kiedy wyszedł od pani? — Do swojego gabinetu... — Czyli skończyliście pracę na ten dzień? — Tak... — Dlaczego zatem nie poszedł do domu? Warden słuchał z coraz większym zainteresowaniem. Buchanan zwiększył tempo, strzelał następnym pytaniem, zaledwie pani Buckmaster zdążyła odpowiedzieć na poprzednie. Znów sięgnęła po szklankę z wodą.

— Nie tak szybko, proszę. Ciągle jeszcze nie mogę uwierzyć, że Doyle’a już nie ma. — Pani Buckmaster, to są naprawdę proste pytania. Nic z tego, o co pytałem, nie wymaga długiego namysłu. Powtarzam: dlaczego Doyle nie poszedł do domu? Co go zatrzymało? Bo — ciągnął bezlitośnie — wiemy już na pewno, że do domu nie poszedł. — Może chciał tu spokojnie popracować; o tej porze nikt tu na ogół nie dzwoni. — Rozumiem. Buchanan rozejrzał się ciekawie po pokoju, jakby dopiero przed chwilą tutaj wszedł. W pewnym oddaleniu od biurka Leonory stało drugie, mniejsze biurko. Pewnie dla sekretarki, pomyślał. Nieoczekiwanie znowu się odezwał. — Mówiła pani, że narada z Doyle’em trwała około godziny. Od siódmej do ósmej. Czego dotyczyła ta rozmowa? — Czy to ma znaczenie? Jej długie rzęsy zatrzepotały gwałtownie. Po raz pierwszy Buchanan wyczuł w jej zachowaniu świadomą asekurację. Dlaczego? Postanowił dowiedzieć się tego natychmiast. — To może mieć ogromne znaczenie. Była to jego przedostatnia rozmowa przed śmiercią. Potem rozmawiał z nim jeszcze Gareth Morgan: on mówi, że to było już po pani wyjściu, po dziewiątej. — Skąd Morgan wie, o której wyszłam? — spytała bez namysłu, wpatrując się surowo w Buchanana. Nie widział powodu, żeby jej nie powiedzieć. — Twierdzi, że wyszedł na chwilę na korytarz i widział, jak wsiada pani do windy. Ale wróćmy do tematu: o czym rozmawiała pani z Doyle’em przez całą godzinę? — Przeglądaliśmy dane liczbowe z różnych biur europejskich. Pan wie, że mamy przedstawicielstwa w całej Europie Zachodniej. Zarówno w krajach Wspólnego Rynku, jak w innych, na przykład w Szwajcarii. No więc tych danych do przejrzenia było dużo. Chcieliśmy porównać wyniki różnych biur. Chodzi między innymi o to, żeby poprawić naszą pracę w niektórych dziedzinach.

— Rozumiem — skomentował lakonicznie Buchanan i zamyślił się. To była najdłuższa z jej dotychczasowych odpowiedzi. Zupełnie lak gdyby chciała ominąć w ten sposób to, o czym rzeczywiście rozmawiała z Doyle’em. Zaatakował z innej strony. — Jaka była pozycja Teda Doyle’a w firmie? Wiem, że miał tytuł głównego księgowego, ale jest tu również dyrektor finansowy, Alex Moser. Jaki był podział kompetencji? — Ted zajmował się sprawami bieżącymi. Miał dość duże uprawnienia... — W tym także pełny dostęp do ksiąg rachunkowych? Ponownie zatrzepotała rzęsami. I ponownie sięgnęła po szklankę z wodą, teraz już całkiem oczywiście chcąc zyskać na czasie. Powoli odstawiła szklankę i wytarła usta chusteczką. — Oczywiście. Jakżeż mógłby inaczej wykonywać swoją pracę?... Szczerze mówiąc, komisarzu, jestem już trochę zmęczona tym ciągłym bombardowaniem. — Proszę mi wybaczyć. Na pewno jednak zależy pani tak samo lak mnie na wyjaśnieniu, dlaczego Ted Doyle zginął. Zresztą już prawie skończyłem. Czy Doyle był żonaty? I czy może mi pani dać jego adres? Pomogłoby to nam w czynnościach śledczych. To już naprawdę ostatnie pytania. Przynajmniej na razie. — Był kawalerem. Czasami myślę, że nie z wyboru. Był po prostu bardzo nieśmiały w kontaktach z kobietami. — Mówiła, pisząc jednocześnie adres na kartce. Podała ją Buchananowi, ten z kolei przekazał ją Wardenowi. Buchanan wstał i rozejrzał się jeszcze raz po pokoju. Potem ruszył za Leonorą, która też wstała, by odprowadzić ich do drzwi. Chwytając klamkę zadał jeszcze jedno pytanie. — Ile jest kluczy do dyrektorskiej windy? Może ktoś ma zapasowy na wypadek zgubienia? — Nikt nie ma zapasowego; to sprzeczne z regułami bezpieczeń-stwa. I są tylko trzy klucze. Jeden mam ja, drugi Gareth Morgan. — A trzeci? Spojrzała mu prosto w oczy. — Trzeci naturalnie miał Lance. Chciał go oddać, kiedy został mianowany ministrem, ale okazało się, że gdzieś go zgubił. Zresztą od czasu nominacji nigdy tu nie przychodzi: to byłoby sprzeczne z

zasadami... — Oczywiście. Dziękuję za pomoc, pani Buckmaster. Będę panią informował o postępach śledztwa w sprawie tego zabójstwa... Patrzyła w osłupieniu, jak wraz z Wardenem odchodzą korytarzem. 17 Miał wrażenie, że dłonie przymarzają mu do kierownicy, a cały Szwarcwald jest jedną wielką lodówką. Siedzący obok Newman klaskał wciąż i klepał się po kolanach, by pobudzić cyrkulację krwi. Na tylnym siedzeniu Paula podciągnęła wysoko pod brodę płaszcz na futrze, który kupiła we Fryburgu. Wynajęte niebieskie audi, mimo łańcuchów zainstalowanych na kołach, ślizgało się na zlodowaciałej nawierzchni górzystej prowincjonalnej drogi. Po obu stronach zwarte szeregi jodeł tworzyły strome ściany, wpędzając nocnych podróżnych w klaustrofobię. W pełnych światłach reflektorów niesamowicie wyglądały wysokie śnieżne obwałowania: pług, który przejechał tędy za dnia, wykonał wielką i ciężką pracę. Paula obejrzała się. Za oblodzoną tylną szybą majaczyły światła drugiego audi prowadzonego przez Marlera. Mróz musiał być straszny: przez szum silnika przebijał się ciągle chrzęst miażdżonego kołami śniegu. — Na pewno wiesz, gdzie jesteśmy? — zwróciła się z pytaniem do kierowcy. — Sporo lat minęło od tych twoich kursów językowych we Fryburgu. — Mogłabyś wreszcie zauważyć, że mam fotograficzną pamięć — odparł Tweed, wyprowadzając samochód z kolejnego lekkiego poślizgu. — W tamtych czasach zjeździłem cały Szwarcwald wzdłuż i wszerz. Zbliżamy się do Badenweiler; to takie małe uzdrowisko. Stamtąd pojedziemy w stronę granicy szwajcarskiej. Najważniejsze to tak przekroczyć granicę, żeby nas nie zauważyli. Myślę, że to się może udać w Laufenburgu nad Renem. Rzeka rozdziela miasto na część niemiecką i szwajcarską. Przy moście po obu stronach są posterunki graniczne. No, ale to później... — A co teraz? — nalegała Paula. — Zatrzymamy się gdzićś na noc. — Może będziemy mogli zastanowić się razem, co właściwie

stało się w Londynie? — Nie przy Marlerze — zaprotestował Newman. — I o tym komputerze na pełnym morzu też ani słowa przy nim. — Nie sądzisz, że twoją opinię o Marlerze zaciemnia osobiste uprzedzenie? — spytał Tweed. — Nie, nie sądzę... Po powrocie do Fryburga z autostrady Newman miał właściwie powody do zadowolenia. Mistyfikacja udała się: Tweed przemknął nie zauważony przez posterunki i czekał już zapewne w umówionym miejscu w Szwarcwaldzie. Ale Newman ciągle nie był pewny Marlera. Oczywiście, agent wywiadu bardzo pomógł mu na autostradzie; to dzięki jego mistrzowskim strzałom ścigający ich mercedes zmienił się w kulę ognia. Newman podejrzewał jednak, że nawet to mogło być jedynie fałszywym dowodem lojalności. Rano, po śniadaniu, nie mówiąc nic Marlerowi, jeszcze raz poszedł do hotelu „Oberkirch”. Tweed przedstawił mu swój plan zmylenia agentów World Security: był pewien, że rozstawili posterunki na wszystkich wylotach z miasta. — A co z Marlerem? — przypomniał Newman. — Nadal zupełnie nie wiem, czy można mu zaufać. — No to masz szansę go sprawdzić — upierał się Tweed. — Weź go ze sobą, może ci się bardzo przydać. Sam mówiłeś, że już zorganizował sobie jakiś karabin; a to najlepszy strzelec w Europie. Jeśli Marler pomoże ci w jakiejś krytycznej sytuacji, przywieź go na spotkanie ze mną; tylko najpierw niech wynajmie drugie audi, koniecznie w innym kolorze. To BMW zostaw w wypożyczalni we Fryburgu i jedźcie samochodem Marlera do Szwarcwaldu, o, tutaj... — Na mapie, rozłożonej na łóżku, Tweed wskazał palcem małą wioskę. Paula, pochylona nad mapą, też miała pewne wątpliwości. — Ten Marler zawsze wydawał mi się nieobliczalny. Jeśli nawet dołączy do nas, bezpieczniej byłoby chyba nie mówić mu, że jedziemy do Szwajcarii? — Dobrze, umawiamy się, że wy nie powiecie Marlerowi niczego, Zostawiacie to mnie... Kiedy w końcu spotkali się wszyscy na skrzyżowaniu dróg w pobliżu wioski, Tweed uznał, że Newman powinien jechać razem z nim i z Paulą w niebieskim audi.

— Może znowu będzie potrzebna jakaś mistyfikacja — powiedział do Marlera. — Sądząc ze zdjęcia, które zrobiłeś we Fryburgu, ten Horowitz to ktoś, kto gotów mnie ścigać do upadłego. No więc pojedziesz tym szarym audi sam za nami. Mam nadzieję, że jesteś i rzeczywiście tak dobrym kierowcą, za jakiego się uważasz. Bo to może być piekło, białe piekło... Paula patrzyła przez okno. Jechali jakby między dwiema ogromnymi czarnymi falami, które w każdej chwili mogły się na nich zwalić. Na ciasnych zakrętach reflektory wydobywały z tej czerni gęstą palisadę jodeł. Wokół nie było śladu życia. — Już niedługo skręcimy na ten dukt leśny, o którym mówiłem. Jeśli on jeszcze istnieje. Pokonali kolejny ciasny, niebezpieczny zakręt. Niespodziewanie droga wyprostowała się: wspinała się przed nimi na pół mili, a może i dalej; trudno było ocenić dystans mimo jasnego blasku księżyca, odbijającego się w śliskiej nawierzchni i w kryształkach lodu na śnieżnym obwałowaniu drogi. Nagle Tweed zwolnił i zatrzymał samochód. Otworzył okno i nasłuchiwał: tak, to był całkiem wyraźny, choć jeszcze odległy, odgłos śmigieł helikoptera. Dźwięk przybliżał się szybko. Jednocześnie z naprzeciwka, spoza wzgórza, wyłoniły się światła samochodu, dwa małe punkciki; najwyraźniej do szczytu wzniesienia było dalej, niż to Paula oceniała. Z tyłu odezwał się klakson samochodu Marlera; to była niespodzianka także dla Tweeda. — Dlaczego Marler jedzie bez świateł? — spytał. — Był blisko, korzystał z naszych reflektorów — próbowała odpowiedzieć Paula. — I może chciał, żebyśmy stanęli... Teraz wypadki potoczyły się w błyskawicznym tempie. Przy otwartym oknie kierowcy pojawił się Marler. — Śmigłowiec z silnym reflektorem zbliża się z południowego wschodu. Myślę, że polują na nas. Zawrócę i pojadę w drugą stronę z pełnymi światłami. Może się na to nabiorą... — Dobra — zgodził się natychmiast Tweed. — Jak tylko się wymkniesz, wracaj do Londynu. Weź pod lupę dwa miejsca: Ministerstwo Bezpieczeństwa Zewnętrznego i World Security... Przekażę ci do domu telefon, pod którym będziemy... Pamiętaj: po numerze kierunkowym dodaj czwórkę i piątkę... a potem cały numer w odwrotnej kolejności.

— No to znikam. Powodzenia! Tweed włączył bieg i zdecydowanie nacisnął pedał gazu. W lusterku obserwował, jak Marler zawraca na trzy tempa na wąskiej szosie. Światła nadjeżdżającego z przeciwka samochodu stawały się coraz większe. Zbliżył się też łoskot silnika helikoptera. — Nie podoba mi się ten samochód — ostrzegł Newman. Tweed pochylił się do przodu, uważnie obserwując lewą stronę drogi. — Mamy szczęście — mruknął. — Trzymajcie się mocno! Gwałtownie obrócił kierownicę w lewo i wjechał w szeroki dukt, przecinający las jak wielka aleja parkowa. Koła zadudniły w zmarzniętych koleinach wyżłobionych kołami ciągników: dukt był wykorzystywany do zwózki drewna. Koła małego osobowego samochodu z trudem toczyły się naprzód w lodowych rynnach. Newman odpiął pas bezpieczeństwa i z futerału na biodrze wyciągnął walthera. Niespokojnie obserwował drogę za tylną szybą. Na razie nie było tam nic widać, ale przecież kierowca samochodu zjeżdżającego szosą ze wzgórza musiał widzieć, jak skręcali. Oczywiście, mógł to być jakiś przypadkowy, Bogu ducha winien podróżny — ale Newman wątpił w to. Zawsze należy zakładać najgorszą możliwość. A przecież już od wielu, wielu mil nie spotkali żadnego pojazdu. I dopiero teraz, dokładnie w momencie, kiedy w okolicy pojawił się helikopter... Spojrzał przed siebie. — Chyba pakujemy się w jakąś pułapkę — mruknął. — Niekoniecznie — odparł Tweed i na chwilę odwrócił głowę w stronę Pauli. — Jak stanę, wyjmij torby z bagażnika. Może będziemy musieli trochę z nimi przebiec. — Przebiec... dokąd? — spytał z irytacją Newman. — W tym lesie był kiedyś stary domek myśliwski; tu gdzieś zaczyna się ścieżka, która do niego prowadzi. Za moich czasów w tym domku nocowali niekiedy drwale. Mieli tam lodówkę, zawsze było w niej coś do zjedzenia i do wypicia... — No to się nażremy... — zadrwił Newman, ale Tweed puścił to mimo uszu. — Najpierw musimy schować samochód, tak żeby nie było go widać ze śmigłowca. Tak, patrzcie, miałem rację! Widzicie ten duży głaz koło drogi?

— Widzimy, ale co z tego? — Tam właśnie zaczyna się ścieżka. Zapnijcie pasy, muszę przyspieszyć, żeby podjechać pod tę górę... — Boże, miej nas w opiece! Tweed nacisnął mocniej pedał gazu. Audi ślizgało się i tańczyło w szerokich lodowych rynnach, ale wciąż posuwało się naprzód. Od dłuższego czasu szyba koło kierowcy była lekko uchylona: zimne powietrze dokuczliwie wciskało się do wnętrza. Ale Tweed nie zakręcał szyby; przez cały czas wsłuchiwał się w odgłos helikoptera. Ten dźwięk wyraźnie się zbliżał, nie można było dłużej zwlekać. Szarpnął kierownicę w lewo. Koła zachrobotały po twardych ścianach kolein, w końcu lednak wyrwały się z nich. Audi wpadło w ciasną przestrzeń między drzewami i utknęło w dziewiczym śniegu, pod dachem z ośnieżonych gałęzi jodeł. Tweed zgasił natychmiast światła i wyłączył silnik. Odruchowo wyciągnął kluczyk ze stacyjki i wsunął go do kieszeni. Wyskoczyli z samochodu. Paula wyjęła z bagażnika trzy małe walizki. Newman wziął dwie i brnąc w głębokim śniegu wyjrzał na drogę. Po chwili dołączyli do niego Tweed i Paula. — Na pewno widzieli, jak skręcaliśmy — powiedział Tweed, biorąc swoją walizkę. Jego umysł był chłodny jak otaczająca ich noc. Reagował na sytuację zagrożenia niemal instynktownie — zupełnie jak w dawnych czasach, kiedy był szeregowym agentem wywiadu działającym w terenie. Nagle w oddali, od strony szosy, pojawiły się oczka reflektorów samochodowych; światła zbliżały się wolno, ale systematycznie. — Szybko na tamtą stronę, do ścieżki — rozkazał Tweed. — Są jeszcze za daleko, nie mogą nas widzieć. — Najpierw ty z Paulą — ton Newmana był poważny. Usłyszeli szczęk zamka w jego rewolwerze. — Dogonię was później. Trzeba zatrzymać tych ludzi... Tweed nie dyskutował. Pociągnął Paulę za rękę. — Chodź już, oni są coraz bliżej. Schyleni, uważając na pułapki kolein, przebiegli przez szeroki leśny dukt. Jadący drogą samochód był wciąż jeszcze zbyt daleko, żeby dosięgnąć ich światłem reflektorów. Wąską, stromo wznoszącą się ścieżką zapuścili się w las.

Wewnątrz obszernego volvo combi siedzący obok kierowcy Horowitz uważnie obserwował szosę. Jego chuda twarz nie zdradzała szczególnych emocji. W prawym ręku trzymał mikrofon: volvo było wyposażone w aparat nadawczo-odbiorczy dużej mocy. Wysunięta na całą długość automatyczna antena wychwyciła kolejny meldunek z helikoptera: — Łaba Dwa wzywa Bismarcka. Tu Łaba Dwa... — Tu Bismarck... — zareagował Horowitz. — Macie coś nowego? — Chyba zlokalizowaliśmy Eigera. Niebieskie audi jedzie drogą numer... Za nim drugie audi, szare, bardzo blisko... — Pilnujcie go. I czekajcie na dalsze instrukcje. Latarką w kształcie ołówka Horowitz oświetlił rozłożoną na kolanach mapę Szwarcwaldu. Prowadzący samochód Stieber — mały, przysadzisty, baryłkowaty typek — rozglądał się na boki. — Patrz na drogę — zwrócił mu uwagę Horowitz spokojnym tonem, nie odrywając wzroku od mapy. — Mamy ich? — spytała Ewa Hendrix z tylnego siedzenia. Nie czuła się tu dobrze: była zmarznięta i mocno wystraszona. Za nią znajdowała się duża druciana klatka, zmontowana pospiesznie we fryburskiej kwaterze WS&C. W klatce, stanowczo za blisko jak na jej gust, kręciło się pięć wielkich owczarków alzackich. Od czasu do czasu któryś z tych morderczych psów warczał przerażająco; odsuwała się wtedy jak najdalej od klatki, chwytając się mocno oparcia Horowitza. — Mam nadzieję — mruknął Horowitz właściwie do siebie. — Przyciśnij gaz, skręcamy dopiero na następnym skrzyżowaniu. — Te cholerne drogi są już jak ślizgawka — tłumaczył się Stieber. Ale Horowitz zupełnie to zignorował. — Jadą prosto na Gustawa... — Czy Gustaw jest uzbrojony? — spytała Hendrix z wyrazem lęku w głosie. — Tak, ale teraz się zamknij. Horowitz wezwał przez radio helikopter, który zlokalizował cel. Miał teraz nad Szwarcwaldem cztery swoje śmigłowce. — Łaba Dwa, słyszysz mnie? Dobrze. Nie trać z oczu Eigera, jak go zgubisz, od jutra nie masz pracy. I połącz się z Gustawem. Powiedz mu, że obiekt zbliża się do niego. Melduj mi regularnie,

co się dzieje. Koniec. — Kiedy ich dogonimy? — spytał Stieber, skręcając zgodnie z instrukcją w lewo na kolejnym skrzyżowaniu. Droga wspinała się na strome wzgórze. Warunki jazdy pogarszały się, im głębiej wjeżdżali w las. — Jeśli potrafisz rozruszać tego gruchota, to najdalej za dziesięć minut będziesz mógł się zabrać do pracy. Jeśli nie, Gustaw wykona robotę za ciebie. Stieber wyglądał na zadowolonego. Mimo śliskiej nawierzchni mocniej przycisnął gaz. Był przewodnikiem psów morderców i czuł się naprawdę w swoim żywiole tylko wtedy, kiedy mógł poszczuć swoje psy za uciekającym żywym celem. Czy tym celem był mężczyzna, czy kobieta — to już dla Stiebera było obojętne. Kochał tylko swoje psy. Ludzi łatwo spisywał na straty. Mimo rękawiczek z grubą wełnianą wkładką dłonie Newmana sztywniały z zimna, kiedy stał zaczajony za kępą krzaków. O tej porze roku, bez liści, nie byłaby to żadna osłona, gdyby nie gruba warstwa śniegu, który osiadł na gałązkach. Już wcześniej Newman doszedł do wniosku, że kiedy nadejdzie czas, by użyć walthera, zdejmie rękawiczkę. Ten czas nadchodził. Włączone długie światła samochodu oświetlały już spory odcinek drogi za kryjówką Newmana. Silnik pracował ciężko, ale samochód zbliżał się powoli. Najwyraźniej kierowca nie posiadł tej umiejętności jazdy terenowej, jaką miał Tweed. Nawet nie próbował omijać większych zagłębień gruntu. W rezultacie podwozie zahaczało o kamienie; Newman co chwila słyszał przeraźliwy zgrzyt metalu. Wciąż zginał i prostował sztywniejące z zimna palce. Miał nadzieję, że jeszcze ich nie odmroził. Światła samochodu pojawiły się nagle w jego polu widzenia. Spuścił wzrok, by uniknąć oślepienia, i zdjął prawą rękawiczkę. Potem pomyślał, że w tej ciemności lepiej trzymać broń oburącz, zdjął więc także lewą i mocno chwycił lodowatą kolbę walthera. Mercedes zwolnił — Newman domyślił się, że zobaczyli audi ukryte pod drzewami — przejechał jeszcze kilka jardów i stanął. Ilu ich jest? Miał nadzieję, że nie więcej niż czterech; najniebezpieczniejsi będą ci, którzy wysiądą po przeciwnej, prawej stronie pojazdu. Kierowca zredukował światła; Newman mógł

wreszcie lepiej widzieć wnętrze samochodu. Nie było w nim pasażerów. Kierowca, masywny mężczyzna w czapce z daszkiem, otworzył drzwi i ostrożnie wyjrzał na zewnątrz. Newman dostrzegł rewolwer w jego prawej dłoni; wyglądało to na lugera. Nieźle byłoby wziąć go żywcem, pomyślał, na pewno ma ciekawe rzeczy do powiedzenia... Mężczyzna wysiadł, stanął przy samochodzie, obrócił głowę na bok i nasłuchiwał. — Rzuć broń! — krzyknął Newman. W głębokiej ciszy lasu jego głos odbił się wielokrotnym echem. Zdezorientowany rewolwerowiec podniósł błyskawicznie lugera i strzelił na oślep. Kula pomknęła w próżnię. Newman pociągnął spust trzy razy w krótkich odstępach. Mężczyzna przywarł plecami do samochodu. Palce rozluźniły uchwyt, luger upadł miękko w śnieg. Jego właściciel osunął się powoli pod samochód i znieruchomiał. W ciszę lasu wdarł się inny dźwięk. Odgłos helikoptera, który przedtem bardzo się oddalił, teraz znowu zaczął się szybko zbliżać. Newman podbiegł do leżącego przy samochodzie ciała i dotknął palcami arterii na szyi. Nie wyczuł ani śladu pulsu: rewolwerowiec był martwy. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki zabitego; natrafił na jakiś dokument i wyciągnął go na wierzch. Była to legitymacja WS&C. Pod zdjęciem właściciela widniał napis: „Gustaw Braun. World Security. Wydział Badań Przemysłowych”. To ostatnie po niemiecku. Wsunął legitymację do kieszeni własnej kurtki i spojrzał na drogę, nad którą coraz bardziej nasilał się łoskot śmigłowca. Maszyna leciała na poziomie wierzchołków drzew, oświetlając leśny dukt silnym reflektorem zainstalowanym w dziobie. Newman wrócił po pozostawioną przy krzakach walizkę, chwycił ją i przebiegł przez drogę. Parę sekund później dotarła w to miejsce plama światła, a łoskot śmigła stał się nieznośny. Newman, dobrze ukryty pod drzewami, spokojnie załadował do walthera nowy, pełny magazynek. Potem ruszył wąską, krętą ścieżką śladami Tweeda i Pauli. Marler jechał szarym audi z powrotem w dolinę. Próba zmylenia załogi helikoptera nie powiodła się. Był pewien, że go dostrzegli, ale polecieli za samochodem Tweeda. Wyłączył światła: blada

poświata księżycowa, sącząca się spoza cienkiej warstwy chmur, zupełnie wystarczała do obserwacji drogi. Właśnie zbliżał się do przejazdu pod wiaduktem kolejowym, kiedy po drugiej stronie zamajaczyło odbite światło reflektorów. Przypomniał sobie, że zaraz za przejazdem jest ostry zakręt w lewo. Przypadkowy samochód? Już ponad godzinę nie spotkali na tej drodze żadnego pojazdu, jeśli nie liczyć tego, który jechał naprzeciw Tweeda w momencie ich rozstania. Instynktownie podjął błyskawiczną decyzję. Tuż przed wiaduktem zjechał na pobocze po lewej stronie i zatrzymał się w cieniu nasypu kolejowego: ostatnie kilka jardów audi ślizgało się na zablokowanych kołach. Marler opuścił szybę w prawych drzwiach, zgasił silnik i sięgnął po karabin leżący pod kocem na tylnym siedzeniu. Lufę skierował w otwarte okno, położył palec na języczku spustowym i zastygł w bezruchu. Volvo combi skręciło przed wiaduktem z dużą szybkością — stanowczo za dużą jak na te warunki. Kierowca miał jednak szczęście: zmieścił się w wąskim przesmyku między murami. Volvo pomknęło bezpiecznie dalej, wspinając się na wzgórze. Marler zdążył jednak zauważyć, że w samochodzie jest dwóch mężczyzn i dziewczyna, a za tylnym siedzeniem, w drucianej klatce, cztery albo pięć psów. Nikt nie patrzył w jego kierunku. — O Jezu! —jęknął — psy gończe... Ale postanowił nie wracać. Taki był rozkaz Tweeda. Newman będzie musiał sobie z nimi poradzić sam. I na pewno da radę: przecież niedawno, przygotowując się do pisania artykułu o oddziałach antyterrorystycznych, przeszedł regularny trening w Special Air Service. — Łaba Dwa do Bismarcka... — Tu Bismarck. Jaka jest sytuacja? Horowitz sprawiał na współpasażerach volvo wrażenie człowieka odprężonego, rozluźnionego. Ale jego myśli wciąż skupiały się na icdnym. Czy Gustaw Braun zablokował audi swoim mercedesem? Czy zdołał zrobić cokolwiek, co opóźniłoby ucieczkę Tweeda i ułatwiło pogoń jemu, Horowitzowi? — Tu Łaba Dwa, melduję. Niebieskie audi z Eigerem zjechało z szosy, na której teraz jesteście. Uważajcie na szeroką przecinkę po lewej. Lecę nad nią, wysokość zero. Samochód Brauna też tu

skręcił. — Obserwuj dalej, będziemy tam za chwilę. Horowitz odłożył mikrofon. Rozstrzygnięcie było bliskie. Tweed najwyraźniej próbował zgubić się w Szwarcwaldzie, ale śmigłowiec wykurzył go z szosy w pułapkę. Horowitz popatrzył na Stiebera, który niemal położył się na kierownicy, by obserwować niebo. — Nie przegap tej przecinki. — Nie mogę przegapić. Widzę reflektor śmigłowca. Chyba wreszcie użyjemy tych psów... Na twarzy Stiebera pojawił się uśmieszek złośliwej satysfakcji. Horowitz obserwował go z niesmakiem. Ten człowiek musiał być sadystą. Nie było dla niego zapewne większej radości niż widok psów rozszarpujących ludzi na strzępy. Gdyby nie szczególny zmysł gończy Stiebera, Horowitz już dawno zrezygnowałby z jego usług. Ta praca wymagała chłodnego, czysto profesjonalnego podejścia. Stieber skręcił w przecinkę. Ciężkie volvo parło naprzód w wyboistych koleinach zbyt szybko, by można było w pełni nad nim panować. Horowitz otwierał właśnie usta, by skarcić kierowcę, kiedy samochód wpadł w poślizg i jechał przez dłuższy czas na zablokowanych kołach, zanim wreszcie zatrzymał się w śniegu pod drzewami. Dopiero teraz w świetle reflektorów, całkiem blisko, zobaczyli stojącego na drodze mercedesa z otwartymi drzwiami. — Mamy go! — triumfował Stieber. — Weź psy na smycze, zanim wysiądę — rozkazał Horowitz. Od pierwszego rzutu oka coś go niepokoiło w tym pozostawionym na środku drogi samochodzie; teraz, kiedy Stieber wyłączył silnik volvo, a helikopter odleciał, żeby zbadać dalszy odcinek drogi, Horowitz usłyszał, że silnik mercedesa wciąż pracuje. — Zostaniesz w samochodzie — powiedział do Ewy. Nic lepszego nie mogła usłyszeć. Stieber otworzył już drzwi klatki: brał po kolei psy na smycze i wypuszczał je z samochodu; z trudem udawało mu się je opanować. Helikopter wrócił wzdłuż przecinki i zawisł nad stojącymi pojazdami. Horowitz, z automatycznym browningiem kaliber 32 w ręku, wysiadł z volvo. Drugą ręką machnął kilka razy z góry na dół; pilot wyłączył oślepiające światło reflektora. Horowitz, pochylony, zbliżył się ostrożnie do mercedesa. Zajrzał do środka, obszedł

samochód prawą stroną i dopiero wtedy zauważył leżące bezwładnie ciało Gustawa. Schylił się jeszcze niżej i obejrzał zwłoki. Zgasił latarkę-ołówek i przez chwilę intensywnie myślał. Dwie kule trafiły w czaszkę, jedna w pierś. Nie było śladów spalonego prochu, a więc zabójca Gustawa strzelał z daleka. Musiał to być pierwszorzędny strzelec. Warto to sobie zapamiętać. Stieber z pięcioma psami był już po drugiej stronie drogi. — Tweed uciekł tędy! — zawołał. — Złapały już jego trop. — Tam jest nie tylko Tweed — ostrzegł Horowitz. Nagle przypomniał sobie fragmenty z dossier Tweeda, które dostał do przeczytania. Była tam wyraźna informacja, że Tweed nigdy nie używa broni palnej. Kto więc zabił Gustawa? — Chodźmy już, oni muszą być blisko — niecierpliwił się Stieber. — Przecież to audi dopiero co tu przyjechało... — Zaczekaj! Horowitz wrócił do volvo, usiadł z przodu i wywołał śmigłowiec przez radio. Pilot odezwał się natychmiast. — Tu Łaba Dwa... — Tu Bismarck. Włącz reflektor i leć wolno na wschód. Eiger ucieka dlalej pieszo; chcę, żebyś go pogonił i zmęczył. Zrozumiałeś? No to ruszaj... Podszedł do Stiebera; pięć psów szarpało się na smyczach. Horowitz zapalił latarkę: zobaczył wyraźnie ścieżkę wchodzącą w las. Schylił się i podniósł świeżo złamaną gałązkę. — Ruszaj za nimi — powiedział do Stiebera. — Szybko, zanim te bestie stracą trop. Ja i Hendrix pójdziemy w pewnej odległości za tobą. Tylko uważaj: nie wiem dokładnie, ilu ich tam jest. — Wszystko jedno. — Stieber lubieżnie oblizał wargi. — Są już tylko kupą martwego mięsa. 18 Tweed szedł pierwszy, ciągle pod górę, krętą ścieżką między drzewami. Mijali duże wapienne głazy, mając wciąż po lewej stronie zamarznięty strumyk. Za Tweedem, w długich butach na płaskim obcasie, brnęła przez śnieg Paula. Newman pozostawał wciąż kilkanaście jardów z tyłu. Każdy niósł swoją walizkę. Tweed posuwał się naprzód pewnie, tak jakby chodził tą ścieżką co dzień. Może była to szczególna zdolność widzenia w nocy, a może po

prostu przez gęsty dach z gałęzi przenikało jednak dostatecznie dużo księżycowego światła. Głęboka cisza, w której słychać było tylko ich kroki w miękkim śniegu, bardzo męczyła Paulę. Wyszli na małą, płaską polankę. Paula rozejrzała się wokół: otaczała ich zwarta palisada z jodłowych pni. Gałęzie drzew wznosiły się jak ręce olbrzymów obciążone zmarzniętym śniegiem. Aż podskoczyła, kiedy rozległ się huk wystrzału. Tweed stanął i spojrzał na nią przez ramię. — To tylko jakaś zmarznięta gałąź; złamała się pod ciężarem śniegu — wyjaśnił. — Rzeczywiście, mróz jak cholera. Daleko jeszcze? — Najwyżej mila — skłamał. Według jego oceny do myśliwskiego domku było jeszcze znacznie dalej.— Nie zatrzymuj się. I nie patrz pod nogi, lepiej uważaj na gałęzie... — Mogę się pośliznąć... — zaprotestowała. — Stawiaj stopy płasko. Popatrz, jak ja to robię... Podziwiała jego wytrzymałość, gdy tak szedł pod górę w równym, silnym tempie. Prawda, przypomniała sobie, już ponad rok codziennie pokonywał pieszo czteromilowy dystans między Park Crescent i domem na Radnor Walk. Ta nazwa, ten dom i to, co się w nim stało — wszystko nagle powróciło strasznym wspomnieniem w jej pamięci. Jak już dojdą do tej chatki myśliwskiej, będzie musiała go spytać o jeszcze parę szczegółów. Słyszalny od pewnego czasu odgłos silnika helikoptera nagle przybliżył się. Tweed uniósł głowę: na niebie, za gęstą siatką gałęzi, pojawił się od zachodu drugi księżyc. Newman kilkoma szybkimi susami dołączył do nich. Śmigłowiec był coraz bliżej. Było już dobrze po północy, kiedy naczelny inspektor Kuhlmann pojawił się w budynku komendy policji we Fryburgu. Inspektor Wagishauser, funkcjonariusz wysokiej rangi, ale niskiego wzrostu, zerwał się służbiście zza biurka na widok przybysza. Kuhlmann, choć też niewysoki, przypominał mu owych twardych herosów filmowych granych przez Edwarda G. Robinsona: krępy, z dużą głową i wyrazistymi szerokimi ustami, promieniował energią, która sprawiała, że w pokoju pełnym ludzi wszystkie spojrzenia zwracały się na niego. Zdjął płaszcz, nie wyjmując z ust cygara. — Sam pan inspektor Kuhlmann! — Wagishauser nie krył zdziwienia. — Miałem telefon z Wiesbaden, żeby czekać, bo ktoś tu

jedzie. Ale nie spodziewałem się, że to będzie pan... — Chyba wie pan już, że raczej nie zapowiadam swoich wizyt — mruknął Kuhlmann. Podszedł do wiszącej na ścianie mapy Badenii--Wirtembergii, landu graniczącego przez Ren ze Szwajcarią. W mapę były wpięte szpilki z kolorowymi proporczykami. — Co słychać? — spytał. — Była ta straszna katastrofa na autostradzie... — Słyszałem o tym. Wydobyto już ciała? Rozpoznano ofiary? — To bardzo dziwna sprawa. Niestety zginęło paru moich ludzi, którzy śledzili tego mercedesa zgodnie z pańskim rozkazem. Jakiś szaleniec wjechał wielką chłodnią pod prąd. Cztery z rozbitych samochodów należały do korporacji World Security. Zginęło dziewięciu ich pracowników. Zresztą nikt nie przeżył tej kraksy... — A co z tym śledzonym mercedesem? — Zniknął. Sądziliśmy, że pojechał dalej, do Szwajcarii. Postawiłem blokadę, ale nie pojawił się tam. Kontrola graniczna w Bazylei też nie odnotowała numeru rejestracyjnego, który pan nam podał... — A więc to był on. Spodziewaliście się, że pojedzie do Szwajcarii; a on nigdy nie robi tego, czego można by się było spodziewać. Założyłbym się raczej, że wykorzystał najbliższy zjazd i pojechał z powrotem na północ. Są jakieś inne sprawy? — Może tylko to, że radiowozy meldują o wzmożonym ruchu powietrznym nad Szwarcwaldem... Kuhlmann odwrócił się gwałtownie, wyjął z ust cygaro. — Co to za wzmożony ruch? Więcej szczegółów, człowieku! — Kilka śmigłowców kręci się nad lasami. Chyba należą do World Security. Wieża kontrolna na lotnisku meldowała, że dwie ich maszyny przyleciały dziś z Frankfurtu, trzecia z Bazylei. Zatankowali paliwo i natychmiast gdzieś odlecieli. — I nadal latają nad Szwarcwaldem, o tej porze? — Na to wygląda... — Na lotnisku jest policyjny sikorsky, prawda? — Tak jest, panie inspektorze... — Niech pan każe zainstalować w nim karabin maszynowy na obrotowym uchwycie. I zatankować do pełna. Wszystko w ciągu trzydziestu minut.

Kuhlmann sięgnął po płaszcz. — Wracam na lotnisko. Będę tam najdalej za pół godziny. Helikopter zawisł nad drzewami. Newman, Paula i Tweed ukryli się pod wielką jodłą: na jej rozłożystych dolnych gałęziach leżała gruba czapa śniegu. Reflektor śmigłowca powoli i systematycznie przeszukiwał las. — Zobaczy nasze ślady na śniegu — szepnęła Paula i natychmiast zreflektowała się, że ten szept nie ma sensu. Łoskot wirnika był taki, że zagłuszyłby najgłośniejszy krzyk. Wskazała ręką na ścieżkę, którą tu przyszli, wzdłuż zamarzniętego strumienia. Ślady ich stóp na śniegu były bardzo wyraźne, a ścieżka przebiegała odcinkami przez małe polanki, dobrze widoczne z góry. Tweed objął Paulę i przycisnął ją do siebie, aby dodać jej otuchy. To trochę pomogło: na twarzy Pauli pojawił się uśmiech wdzięczności. Ale nie przestała trząść się z zimna i nadal czuła, że jej stopy zmieniają się w bryły lodu. Newman zdjął rękawiczki i wetknął je pod pachę. Wyciągnął walthera i odbezpieczył go. Wokół nie było widać miejsca, na którym śmigłowiec mógłby wylądować, ale trzeba było się liczyć z każdą ewentualnością. Światło reflektora powoli przesunęło się po śnieżnej czapie, pod którą stali, i powędrowało dalej. Zaledwie parę sekund później Paula z trudem stłumiła okrzyk przerażenia. Wywołana przez wirnik helikoptera wibracja powietrza omal nie doprowadziła do katastrofy. Osłaniający ich dotąd wielki nawis śnieżny rozpadł się i runął im na głowy. — Nie ruszajcie się! — krzyknął ostrzegawczo Newman. Sam stał s/tywno jak posąg, z głową uniesioną w górę. Przez siatkę gałęzi widział teraz całkiem wyraźnie śmigłowiec. Długi, połyskujący w świetle księżyca kształt wisiał nieruchomo tuż nad drzewami. Nad kadłubem widoczna była wibrująca mgła wirnika. Paula szczękała zębami: już sama nie wiedziała, z zimna czy z lęku. Tweed przytulił ją mocniej, ale tym razem niewiele to pomogło. Patrzyła na zamarznięty strumyk: widziała krystaliczne refleksy księżyca w oblodzonych kamieniach i robiło jej się od tego jeszcze zimniej. O Boże, pomyślała, jak długo jeszcze wytrzymam ten koszmar? Helikopter zaczął się wznosić, potem powoli odleciał. Łoskot śmigła oddalił się i osłabł. I wtedy dotarł do nich inny dźwięk.

Pierwszy usłyszał go Tweed. Powstrzymał dłonią Paulę, która zamaszyście rozkopywała śnieg, szukając walizek: postawili je pod drzewem, gdy zbliżał się helikopter; po lawinie, jaka spadła na nich z gałęzi, wszystkie trzy przemieniły się w kopczyki śniegu. Paula wyprostowała się z triumfującą miną: jej dłoń zaciskała się na rączce walizki. — O co chodzi? — spytała. Dopiero teraz zauważyła, że Newman podniósł nauszniki swojej futrzanej czapki i uważnie nasłuchuje. Tweed stał nieruchomo jak figura woskowa, wpatrując się w ścieżkę, którą przyszli. Wreszcie i ona to usłyszała. — O Boże, nie!... — jęknęła. — To psy gończe — stwierdził sucho Newman. — I idą w naszą stronę — dodał Tweed. Newman rozejrzał się wokół, zatrzymał wzrok na zamarzniętym strumieniu, potem spojrzał w górę. Sięgnął ręką pod śnieg, znalazł walizeczkę Tweeda i podał mu ją. Rozkopywał śnieg dalej w poszukiwaniu swojego bagażu; tymczasem Tweed i Paula oczyszczali walizki z przylepionego śniegu, który niepotrzebnie by ich obciążał w dalszej drodze. Wściekłe ujadanie psów odbijało się niesamowitym echem w białej puszczy. Paula miała wrażenie, że są już strasznie blisko: całe stado piekielnych brytanów. Newman znalazł wreszcie swoją walizkę, wstał i spojrzał na Tweeda. — Idźcie już dalej z Paulą — mówił szybko. — Ja tu zostanę, nie uciekniemy przed tymi bestiami. Żadnych dyskusji. Powiedz mi tylko, jak trafić do tego domku? — Idź cały czas wzdłuż strumienia, domek stoi nad nim... — Aha — przerwał Newman — wolałbym, żebyście nie szli dalej ścieżką. Chyba jedyna szansa, żeby zgubić trop, to iść po lodzie. Dacie radę? — Musimy. Masz jakiś pomysł dla siebie? — Mam, ale ruszajcie już, na litość boską... Oboje mieli buty na grubej gumie. Ale tylko podeszwy Tweeda miały głęboko ponacinany turystyczny bieżnik. Chwycił mocno rękę Pauli i pociągnął ją za sobą, na śliską powierzchnię strumyka. Szybko powędrowali w górę. Paula pośliznęła się wprawdzie parę razy, ale

Tweed trzymał ją mocno, zapobiegając upadkom. W ciągu niespełna pół minuty Newman stracił ich z oczu. Upiorne ujadanie psów było coraz głośniejsze. Newman schylił się i otworzył walizkę. Horowitz szedł szybko ścieżką pod górę; Hendrix z trudem dotrzymywała mu kroku. Na śniegu przed nimi były już różne ślady: małe odciski psich łap, szerokie ślady butów Stiebera i inne, których Horowitz nie potrafił zidentyfikować. Ale nie to go martwiło. Niepokoiło go to, że psy nieznośnie hałasują. Co gorsza, miał wrażenie, że nie posuwają się do przodu, że słyszy je coraz bliżej. Istotnie, zaledwie ścieżka okrążyła kolejną gęstą kępę drzew, zobaczył Stiebera, który z trudem powstrzymywał pięć szarpiących się na smyczach psów. — Dlaczego stanąłeś? — spytał. — I dlaczego te bestie tak jazgoczą? — Stieber krzyknął na psy i zdołał je trochę uspokoić; nadal jednak kręciły się w kółko, wyraźnie niezadowolone. Hendrix na wszelki wypadek schowała się za plecami Horowitza. — Naprawdę słyszał pan psy? — spytał przekornie Stieber. — Nie mogłem nie słyszeć, robią straszny hałas. Dlaczego? — Bo czują mięso, i to blisko. — Stieber był w siódmym niebie. — Czekałem tu na pańską zgodę. — Moją zgodę? Na co? Powiedz wreszcie... — Żeby spuścić psy. Mogą już same wykonać tę robotę. — Nie mam ochoty tego oglądać — mruknęła Hendrix. Horowitz zastanawiał się przez chwilę. — Jak daleko jest cel twoim zdaniem? — Pół kilometra, może trochę dalej. Nie tylko psy rwały się do pościgu. Także Stieber najwyraźniej nie mógł się już doczekać krwawego finału. Horowitz długo otrzepywał śnieg z rękawa, zanim wreszcie powiedział cicho: — Dobrze, spuść je... Uwolnione ze smyczy bestie charcząc i sapiąc rzuciły się w górę ścieżki i prawie natychmiast zniknęły im z oczu. Stieber pospieszył za nimi niezdarnie, ślizgając się i potykając. Newman siedział dziesięć stóp nad ziemią, na gałęzi wielkiej jodły, tej samej, pod którą przedtem się schronili. Walizkę umieścił, jak na półce, w zagłębieniu u nasady gałęzi. Pod nim, na śniegu, leżała brudna koszula, którą wyjął z walizki. W prawej dłoni ściskał

walthera z pełnym magazynkiem. Ujadanie psów zaczęło się nagle zbliżać znacznie szybciej niż przedtem; zapewne spuszczono je ze smyczy. Newman, przemarznięty na kość, gimnastykował na przemian obie ręce, przekładając rewolwer z jednej do drugiej. Energicznie wymachiwał nogami, by pobudzić obieg krwi. Gruba gałąź, na której czekał, była na szczęście wolna od śniegu, ale i tak czuł się, jakby siedział na soplu lodu. Wesołe szczekanie było już bardzo blisko. Dostrzegł jakiś ruch na ścieżce między drzewami. Ujął walthera oburącz i wymierzył w tamtą stronę. — No, chodźcie, mam tu coś dla was — mruknął pod nosem. Zastanawiał się, ile ich może być. W magazynku było tylko osiem nabojów, a nie miał ochoty bawić się w ponowne ładowanie. Dlatego właśnie nie wspiął się wyżej, choć mógł. Wiedział, że cele będą ruchome, i wolał do nich mierzyć z bliska. W polu widzenia pojawił się pierwszy pies, masywna bestia; w otwartym pysku szczerzyły się ostre zęby. Newman siedział nieruchomo. Pies zorientował się w sytuacji znacznie szybciej, niż Newman się tego spodziewał. Tylko przez chwilę obwąchiwał leżącą pod drzewem koszulę, po czym podniósł łeb w górę i natychmiast zobaczył siedzącego na gałęzi człowieka. Zacharczał groźnie, sprężył się do skoku i wystrzelił potężnym susem w górę. Newman pociągnął spust walthera; kula rozłupała wielki łeb. Ale w pobliżu były już cztery inne psy. Drugi skoczył tak wysoko, że dósięgnął niemal stóp Newmana. Trafiony w serce zawisł na moment w powietrzu, potem runął na śnieg. Trzeci zauważył Newmana z daleka; dzięki długiemu rozbiegowi skoczył jeszcze wyżej. Newman, w panice, zużył na niego dwa naboje; pies spadł jak kamień na ziemię. Dwa pozostałe psy krążyły niepewnie wokół zwłok. Strzelił jeszcze dwa razy; jeden pies znieruchomiał natychmiast na śniegu, drugi wił się w konwulsjach. Ciężka, męcząca cisza zapanowała w lesie. Newman skupił wzrok na ścieżce, ale nie było tam nikogo. Najwyraźniej przewodnicy psów zostali daleko z tyłu; nic dziwnego, psy poruszały się znacznie szybciej niż ludzie. Zmienił magazynek na nowy, pełny; stary cisnął daleko w śnieg. Sięgnął po walizkę i spuścił ją pionowo w pryzmę śniegu. Zsunął

się po pniu, podszedł do rannego psa, skierował na niego lufę walthera i pociągnął spust. Pies zastygł w bezruchu. Newman ruszył na południe, prostopadle do biegu strumienia. Po kilkunastu krokach trafił na sporą przestrzeń pod drzewami zupełnie wolną od śniegu; zrobił jeszcze dwa kroki po mchu, potem wrócił tyłem pod swoją jodłę, starannie stawiając stopy we własnych śladach. Schował rewolwer i podniósł walizkę. Chwyciwszy się wolną ręką nisko zwisającej gałęzi, jednym susem przeskoczył na zamarznięty strumień. Potem, nie oglądając się, pomaszerował po lodzie w górę strumienia, na wschód. Horowitz i Hendrix usłyszeli nagle straszny ryk, w którym mieszały się wściekłość i rozpacz. Ale nie było to wycie psa: był to głos istoty ludzkiej. Horowitz zwolnił; pokonywał ostatni odcinek ścieżki ostrożnie, prawą dłoń uzbrojoną w lugera ukrył w kieszeni grubego prochowca. Zobaczył Stiebera stojącego w desperacji nad krwawym pobojowiskiem. Stieber usłyszał kroki i obrócił ku niemu twarz tak wykrzywioną wściekłością, że przypominała raczej rozjuszone pyski jego czworonożnych podopiecznych. — Zabili moje psy, skurwysyny... — Psy też chciały ich zabić — przypomniał Horowitz. Stieber spojrzał na Węgra dzikim wzrokiem; prawą ręką sięgnął za pazuchę. Horowitz błyskawicznie wyrwał lugera z kieszeni i przyłożył lufę do piersi Stiebera. — Wyjmij tę łapę, tylko powoli, i lepiej, żeby nic w niej nie było. A jak jeszcze raz spróbujesz mi grozić, zabiję bez ostrzeżenia... No co, oprzytomniałeś trochę? Dobrze. To teraz zabierz się do roboty. — Są ślady butów, idą na południe. Pójdę to sprawdzić... Ruszył przez dziewiczy śnieg równolegle do widocznych śladów. Horowitz obserwował go bez słowa. Ewa Hendrix starała się nie patrzeć na zwłoki psów; ten widok ją przerażał. — Nie rozumiem, jak im się to udało — szepnęła. — Pięć psów atakujących jednocześnie... Ten Eiger... — Och, to nie Eiger. On nigdy nie nosi broni. Zrobił to ktoś, kto jest z nim. Ten ktoś jest cholernie sprytny i niebezpieczny. Widzisz tę grubą gałąź? Oczyścił ją ze śniegu, potem usiadł tam i

czekał; poza zasięgiem psów, ale w idealnej sytuacji, żeby wystrzelać je jednego po drugim. — Czubkiem buta dotknął porzuconej na śniegu koszuli. — Specjalnie położył tu używaną koszulę, żeby ściągnąć wszystkie psy w to miejsce. Tak, Eiger ma ze sobą jakiegoś doświadczonego rewolwerowca. Wrócił Stieber. Nie miał wesołej miny. — Niestety, ślad się urywa; tam dalej nie ma śniegu. — Tego się obawiałem — Horowitz niecierpliwie machnął ręką. — Nie warto tu tracić czasu. Wykorzystajmy raczej te śmigłowce: musimy wrócić do samochodu i nawiązać kontakt. 19 Policyjny sikorsky leciał nad Szwarcwaldem w stronę Badenweiler. Kuhlmann patrzył na rozciągający się pod nim las, który z wysokości pięciuset stóp wyglądał jak czarny ocean gęsto usiany białymi grzywami fal: białe były czapy śniegu utrzymujące się jeszcze w wielu miejscach na rozłożystych gałęziach jodeł. Kuhlmann podniósł wzrok — i zamarł. Po lewej, niespełna milę od nich, leciał inny helikopter. Ślizgał się niemal po wierzchołkach drzew; silne światło reflektora zainstalowanego w dziobie powoli przeszukiwało teren. — Widzisz ten śmigłowiec po lewej?! — huknął do mikrofonu wbudowanego w kask. — Zmniejsz prędkość, zbliż się do niego na czterdzieści jardów i leć kursem równoległym. — Czterdzieści metrów?! — jęknął pilot, do którego były adresowane te słowa. — To za blisko... — Pilot tamtego śmigłowca też będzie tak uważał... — Szefie, mój drugi pilot oglądał go już przez lornetkę. To maszyna World Security. — W porządku, zbliż się do niej. To rozkaz. — Odwrócił się w stronę Strzelca siedzącego na fotelu przy drzwiach; przed nim, na obrotowym uchwycie, zainstalowany był karabin maszynowy. — Być może będziemy musieli użyć łagodnej perswazji. Jak ci powiem, puść mu serię dziesięć metrów przed dziobem. — To nielegalne... — zaprotestował strzelec. — Jeśli ja to mówię, to legalne! Policyjny helikopter zmienił kurs i zaczął się zniżać. Kuhlmann ściągnął kask z głowy, wstał i chwytając się oparć foteli

powędrował chwiejnie do kabiny pilotów. Dotarłszy tam przechylił się przez ramię drugiego pilota i chwycił jego noktowizor. Oparł się plecami o ramę drzwi, stopę zakotwiczył między fotelami i przystawił go do oczu. Drugi pilot spojrzał znacząco na dowódcę śmigłowca i wzniósł oczy do nieba. Skłonność inspektora Kuhlmanna do ryzyka była już sławna. Po chwili śmigłowiec policyjny leciał już obok maszyny WS&C, której reflektor wciąż penetrował las. Kuhlmann skupił się teraz na tym, co wyłaniało się z mroku w świetle reflektora. Nagle zauważył mały domek myśliwski na polance na szczycie wzgórza. Załoga drugiego śmigłowca nie zwróciła na niego uwagi, wyglądał zresztą na pusty: żadnego światła, żadnego dymu z komina. Kuhlmann oddal lornetkę drugiemu pilotowi, włożył na głowę zapasową parę słuchawek z mikrofonem. — Tu helikopter policyjny. Wzywam maszynę World Security cztery dziewięć zero dwa. Wracaj natychmiast do bazy. Powtarzani: wracaj natychmiast na lotnisko we Fryburgu. Mówi Kuhlmann z Policji Kryminalnej... Drugi pilot pociągnął go za rękaw, wskazując gestem na północ. Kuhlmann zobaczył trzy inne śmigłowce przeczesujące las reflektorami. — To wszystko maszyny World Security. Co tu się dzieje? — zapytał drugi pilot patrząc przez noktowizor. — Nie wiem. Właśnie po to przylecieliśmy, żeby się dowiedzieć. Lecieli wciąż równolegle ze śmigłowcem WS&C, który ani trochę nie zmienił kursu. Kuhlmann jeszcze raz włączył nadajnik. — Wzywam helikopter World Security cztery dziewięć zero dwa. Mówi naczelny inspektor Kuhlmann. Powtarzam po raz ostatni: wracaj natychmiast do Fryburga. W odpowiedzi najpierw było dużo szumów i trzasków, w końcu jednak odezwał się niepewny głos radiooperatora. — Tu cztery dziewięć zero dwa. Nie rozumiem, co mówisz. Silne zakłócenia... Kuhlmann przełączył mikrofon na obieg wewnętrzny. — Hans, poślij im serię, tak jak powiedziałem... No szybciej, to jest rozkaz. Nic się nie stało, na litość boską... — mruknął do

siebie. Drugi pilot usłyszał to i spojrzał na niego. Kuhlmann gwałtownie zerwał z głowy słuchawki, obrócił się na pięcie i wszedł z powrotem do kabiny pasażerskiej. Hans siedział sztywno przed karabinem maszynowym. Spojrzał na wchodzącego Kuhlmanna i bezradnie rozłożył ręce. Kuhlmann chwycił go za rękaw i lekko pociągnął. Hans zdjął słuchawki, zwlókł się z fotela; nagłe zachwianie lotu śmigłowca rzuciło go na fotel po drugiej stronie kabiny. Tymczasem Kuhlmann już sadowił się na jego miejscu. Zapiął pas, drugą ręką sięgnął do klamki drzwi i rozsunął je na oścież. Do kabiny wdarło się lodowate powietrze: Hans zadygotał z zimna, ale na Kuhlmannie ten gwałtowny spadek temperatury nie wywarł na pozór żadnego wrażenia. Skierował lufę karabinu w otwartą czarną przestrzeń i spojrzał w celownik; ustawił krzyżyk na jakieś dziesięć jardów przed dziobem lecącego równolegle śmigłowca i nacisnął spust. Jedna krótka seria, potem jeszcze jedna, dłuższa... Helikopter World Security uniósł się pionowo w górę, obrócił o 180 stopni i poleciał w stronę Fryburga. Kuhlmann jak najszybciej zatrzasnął z powrotem drzwi. On także, wbrew pozorom, był zmarznięty na kość. Sięgnął po słuchawki porzucone przez Hansa i zwrócił się do pilota: — Eskortuj go aż do Fryburga. I połącz mnie z komendą policji, z inspektorem Wagishauserem. Czekając na połączenie, z trudem rozcierał kompletnie zesztywniałe dłonie. Boże, jak zimno! Wagishauser zgłosił się po paru minutach. — Proszę przygotować przyjęcie powitalne na lotnisku — mówił Kuhlmann szybko. — I niech pan wezwie trzy inne śmigłowce World Security, które się tu kręcą nad lasami. Mają wracać na lotnisko fryburskie, natychmiast! Czwartego eskortuję osobiście. Musiałem mu posłać serię z karabinu maszynowego, żeby zechciał słuchać moicli poleceń. — Co pan musiał zrobić? — Wagishauser nie wierzył własnym uszom. — To, co pan słyszał. A teraz niech pan się skontaktuje z tamtymi trzema. To rozkaz. Jakby były jakieś kłopoty, niech pan jedzie do centrali World Security i zmusi ich do ściągnięcia z

powrotem tych śmigłowców. Zrozumiał pan? — Tak, ale co mam im powiedzieć? Pod jakim zarzutem ich zatrzymuję? — Podejrzenie o udział w przemycie narkotyków, oczywiście... Siedząc przed deską rozdzielczą volvo combi Horowitz daremnie próbował wezwać przez radio Łabę Dwa. Śmigłowiec nie odpowiadał. Horowitz czuł niejasno, że może to oznaczać jakieś kłopoty. W przebłysku intuicji przełączył się na zakres policyjny. W samą porę, by usłyszeć koniec emisji Kuhlmanna: „...przygotować przyjęcie powitalne na lotnisku... Czwartego eskortuję osobiście... Musiałem mu posłać serię z karabinu maszynowego...” Syknął na współpasażerów przeszkadzających mu w słuchaniu radia: Hendrix głośno wycierała nos, Stieber wciąż ciskał półgłosem gromy na morderców jego ukochanych psów. Kiedy Kuhlmann skończył, Horowitz wyłączył radio i zamyślił się. — Cholera! — przerwała milczenie Hendrix. — Chyba już nic z tego wszystkiego nie będzie... — Spieprzajmy stąd lepiej — przyłączył się Stieber. — Ten Kuhlmann już kiedyś mnie przesłuchiwał. To straszny skurwiel, ani śladu ludzkich uczuć. Horowitza rozbawił fakt, że ktoś taki jak Stieber nagle mówi o ludzkich uczuciach. Popatrzył przez ramię na Hendrix. — Łatwo się zniechęcacie — zauważył z przekąsem. — Z taką parą tchórzy jak wy daleko nie zajdę. Nie zapomnieliście czasem, że Eiger wciąż żyje?... Jestem pewien, że będzie próbował uciekać do Szwajcarii, jak tylko oczyszczą drogi na południe. Prognozy przewidują ocieplenie; musimy trochę poczekać. Tymczasem zorganizuję nowych ludzi z World Security... — Nie będzie łatwo — przerwał Stieber. — Co najmniej ośmiu już zginęło w tej katastrofie na autostradzie. — Posłuchaj mnie do końca: to byli Brytyjczycy. A tym razem Evans ma mi zapewnić Niemców, takich, którzy dobrze znają teren. — Jaki znowu teren? — zniecierpliwiła się Hendrix. — To chyba jasne: przejścia graniczne do Szwajcarii; Bazylea, Konstancja i wszystkie inne. Kiedy Eiger spróbuje przekroczyć granicę, my już będziemy tam czekać.

Na fryburskim lotnisku Kuhlmann przesiadł się do czekającego tu już samochodu i ruszył do miejscowej komendy na czele osobliwego konwoju: za nim jechały dwie furgonetki policyjne, a w nich, pod kluczem, załogi czterech śmigłowców World Security. W budynku komendy inspektor Wagishauser powitał go wiadomością, że już trzy razy dzwonił z Bonn minister. — Dotarły do niego wieści o dziwnym ruchu powietrznym nad Szwarcwaldem. Był bardzo ożywiony, a nawet, powiedziałbym, zaaferowany... — To jego permanentny stan ducha. Czy mogę skorzystać z pańskiego biurka i telefonu? Wagishauser był jedynym świadkiem telefonicznej rozmowy szefa policji z ministrem. Zgodnie z przewidywaniem Kuhlmanna minister wciąż jeszcze nie spał — czekał na ten telefon pod swoim prywatnym numerem. — Co tam się wyrabia, Kuhlmann? Miałem skargę od niejakiego Evansa, dyrektora... — Znam tego krętacza. Przesłuchiwałem go w sprawie przemytu zastrzeżonych technologii do NRD; pamięta pan tę historię? — Niczego mu nie udowodniono... — Fakt. Ale chciałbym panu powiedzieć więcej o tej nowej sprawie: to może panu oszczędzić wielu kłopotów politycznych. Kanclerz mógłby zadać panu bardzo trudne pytania, gdyby się o tym dowiedział. Minister milczał długo, zanim znowu się odezwał. — No, niech pan mówi... Kuhlmann wiedział już, że ryba połknęła haczyk. — Po pierwsze, poprosili nas, żebyśmy znaleźli Tweeda. Ale nie powiedzieli, że najęli do tej roboty inny brytyjski zespół. Ci ludzie, z World Security, mają na niego polować i zlikwidować go na terenie Republiki Federalnej. Tak to przynajmniej zaczyna wyglądać. Jak pan myśli, panie ministrze, jakie to zrobi wrażenie na kanclerzu? Nie czekając na odpowiedź, ciągnął dalej. — Otóż wszystko to wiąże się z czterema helikopterami WS&C, które w środku nocy latały nad Szwarcwaldem. Ci ludzie już wcześniej próbowali zabić Tweeda: to oni spowodowali

katastrofę na autostradzie, po której ośmiu moich agentów wylądowało w kostnicy. Może wolałby pan w tej sytuacji, abym sam poprowadził tę sprawę? — Ale co to wszystko znaczy? — jęknął minister. — Gdybyśmy schwytali Tweeda i przekazali go żywego do Anglii, musieliby go publicznie sądzić. Wyobraża pan sobie ten skandal? A tak zakatrupią go gdzieś tutaj po cichu i cześć, nie ma sprawy. — Prawdę mówiąc, byłbym bardzo rad, gdybym mógł to wszystko pozostawić panu. Z góry to wiedziałem, pomyślał Kuhlmann i mrugnął do Wagishausera, który słuchał zafascynowany. — Mam tylko pewien problem... — minister znów zawahał się przez chwilę. — Muszę z grubsza wiedzieć, co ma pan zamiar zrobić. Dzwonił do mnie Lance Buckmaster, ich minister bezpieczeństwa zewnętrznego. Chce wiedzieć, jakie są postępy. — Niech pan mu powie, że pościg trwa, ale Tweed to cwany lis; on potrafi docenić to porównanie. I że zacieśniamy obszar poszukiwań. Ale bez żadnych szczegółów. A jakby był natrętny, niech pan zapyta, czy kwestionuje nasze kompetencje. — Dobry pomysł... A co do reszty, ma pan carte blanche. Kuhlmann ponownie mrugnął i odłożył słuchawkę. Wagishauser nie mógł wyjść z podziwu: sztukę rozmawiania z politykami, którymi zresztą pogardzał, Kuhlmann opanował równie dobrze jak dawniej sztukę ścigania przestępców; a uchodził wtedy za najlepszego detektywa w Niemczech. — Nigdy nie ośmieliłbym się rozmawiać z nim tak jak pan, Otto. — Dlatego właśnie pan siedzi tutaj, a ja mam biurko w Wiesbaden. Kuhlmann zapalił cygaro i przez dłuższą chwilę analizował w myślach sytuację. To jasne, Tweed nie jest mordercą ani gwałcicielem; Kuhlmann zbyt dobrze znał prawdziwych kryminalistów, by traktować poważnie to podejrzenie. Ale skoro nie zrobił tego Tweed, to musiał to być jakiś spisek przeciwko niemu. Kuhlmann nie mógł aktywnie pomóc Tweedowi, ale mógł utrudniać życie jego prześladowcom — i dać w ten sposób staremu koledze więcej czasu na własną

akcję. Tego zapewne Tweed potrzebował najbardziej. — Następny ruch — powiedział do Wagishausera — to przycisnąć Evansa i jego najemników. Niech pan wyciągnie Evansa z łóżka i każe mu tu przyjechać. Za pół godziny! 20 Domek myśliwski stał na szczycie niewielkiego wzgórza; z okien na piętrze roztaczał się rozległy widok na opływające budynek ze wszystkich stron morze Czarnego Lasu. Trzęsąc się z zimna w otwartym oknie, Paula uważnie obserwowała w świetle księżyca przestrzeń nad lasem, gdzie jeszcze niedawno kręcił się helikopter. Teraz jednak niebo było puste. Zamknęła okno i zeszła na parter po skrzypiących drewnianych schodach. —Wszystko w porządku — powiedziała do Tweeda. — Żadnego i uchu na ziemi ani w powietrzu. — W takim razie napalmy tu sobie, bo inaczej zdechniemy z zimna. Ukląkł przed wielkim ceglanym kominkiem, na którym ułożone były drewniane szczapy. W czasie kiedy Paula była na górze, Tweed znalazł w skrzyni trochę starych gazet i upchnął je pod stosem. Zapalił papier, suche drewno zajęło się prawie natychmiast. Kiedy dotarli do domku, był solidnie zamknięty, a okiennice zaryglowane. Tweed podważył jedną z nich krótkim twardym kijem, który niósł ze sobą od dawna; najpierw traktował go jako ewentualną prowizoryczną broń, potem, na ostatnim stromym podejściu, użył go jako laski. Okiennica ustąpiła: wybił szybę i otworzył okno, w ten sposób dostali się do środka. W domku było równie zimno jak na zewnątrz; dawno nie wietrzone wnętrze czuć było stęchlizną. Prąd był wyłączony, a lodówka i zamrażarka puste. — No, to będziemy głodować — skrzywił się Tweed. — Niekoniecznie. Zrobiłam zakupy we Fryburgu. — Zakupy?! — Tak, w supermarkecie. — Paula podniosła z podłogi swoją walizeczkę i postawiła ją na ciężkim drewnianym stole. Po otwarciu zaczęła z niej wyciągać zapasy: dwie puszki prażonej fasoli, dwie konserwy mięsne, dwie minikuchenki gazowe z

własnymi pojemnikami gazu, dwie puszki kawy, paczkę mleka w proszku, dwa bochenki chleba i kostkę masła. — To nam pozwoli przeżyć. Chociaż niezbyt długo... — dodała ostrzegawczo. — Powinienem był sam o tym pomyśleć. — Ach, ci mężczyźni! — skarciła go przyjaznym tonem. — Zawsze myślą, że żarcie spadnie z nieba. — Rzeczywiście, zakładałem, że w domku będzie prąd. Za moich czasów zostawiali tu czynną lodówkę, a w niej coś niecoś dla zbłąkanych turystów. — W zimie? — No... nie, byłem tu tylko jesienią — przyznał. Po powrocie z góry, widząc jak Tweed przystawia zapalniczkę do podłożonych na kominku papierów, Paula powtórzyła swoje wcześniejsze ostrzeżenie: — Ten domek to najwyższy punkt w promieniu paru kilometrów. Dym z komina może nas zdradzić. — Musimy zaryzykować; inaczej zamarzniemy na śmierć — odparł Tweed i zabrał się do rozpalania ognia. Paula wykorzystała ten czas, żeby poznać wnętrze domu. Znalazła kuchnię z piecykiem gazowym, ale nie było do niego gazu. Dom byl wyposażony w proste drewniane meble: stoły, krzesła, szafy. W szafie w głównym pomieszczeniu znalazła stos śpiworów. Natychmiast podzieliła się swoim odkryciem. — Świetnie, możemy z nich skorzystać — ucieszył się Tweed. — Chciałbyś tak po prostu wskoczyć do śpiwora i zasnąć? — Jasne, przecież potrzebujemy snu... — Ach, ci mężczyźni! — powtórzyła, zbliżając nos do pierwszego z brzegu śpiwora. — Przecież one są kompletnie wilgotne, trzeba je najpierw wysuszyć. Przyciągnęła kilka krzeseł bliżej ognia, rozpięła pierwszy śpiwór i rozłożyła go na krześle. Sięgała po drugi, kiedy Tweed nagle powstrzymał ją i położył palec na ustach. — O co chodzi? — spytała szeptem. — Ktoś nadchodzi. Słyszałem skrzypienie śniegu. Idź do kuchni najciszej, jak umiesz... Sięgnął po gruby kij, z którym tu przyszedł i który rzeczywiście

mógł służyć jako maczuga. Potem podszedł na palcach do drzwi, które przedtem, zanim zabrał się do kominka, zdołał otworzyć. Przywar! ciasno do ściany koło zawiasów. Paula zniknęła w kuchni. Tweed zacisnął palce na swojej broni i czekał. Drzwi uchyliły się na milimetr: na pewno by tego nie zauważył, gdyby nie wpatrywał się w nie intensywnie. Parę sekund później masywne drzwi rozwarły się gwałtownie jak pod uderzeniem huraganu i omal nie zmiażdżyły stojącego za nimi Tweeda. Zajęty ucieczką, dopiero po chwili zauważył, że pod przeciwległą ścianą klęczy na podłodze Newman: w wyprostowanych rękach trzymał walthera, omiatając jego lufą wnętrze. — Spokojnie, Bob — odezwał się cicho Tweed, nie odrywając pleców od ściany. — Mogliście wywiesić jakiś transparent powitalny. — Newman schował broń. Dopiero teraz Tweed zamknął drzwi, zapobiegając dalszemu wyziębianiu pokoju. — Widziałem świeże ślady, ale nie byłem pewien, czy to wasze. Z kuchni wyłoniła się Paula. — Powiedz najpierw, co z tymi okropnymi psami? — To już tylko mięso dla robaków. Wystrzelałem całą sforę, pięć sztuk. Potem poszedłem za wami wzdłuż strumienia. Czy on się gdzieś tutaj zaczyna? Bo to jest chyba szczyt góry? — Pokażę wam później, to warto zobaczyć — rzekł Tweed. — Ale najpierw chciałbym wiedzieć jedno: czy nikt tu za tobą nie trafi? — Nie ma mowy. Załatwiłem psy pod tą samą wielką jodłą, pod którą staliśmy, potem poszedłem w górę strumienia po lodzie, tak samo jak wy, a więc żadnych śladów. Kawałek dalej wszedłem na inne duże drzewo, z którego mogłem jeszcze widzieć te martwe psy. — Wyjął z kieszeni i pokazał im małą lornetkę. — Po chwili dotarły tam trzy osoby: dwaj mężczyźni i dziewczyna. Stali dobre pięć minut i naradzali się. Jeden poszedł fałszywym tropem, który specjalnie zrobiłem, ale zaraz wrócił, i wszyscy troje zeszli z powrotem na dół. Dopiero wtedy ruszyłem dalej. Ale... co chciałeś nam pokazać? Tweed poprowadził ich przez szeroką werandę i niskie schodki na

tył domu. Znów ujrzeli zamarznięty strumyk, bardzo już wąski w tym miejscu. — Tutaj, pod samym szczytem wzgórza, jest źródło. Teraz zamarznięte, ale zwykle bardzo wydajne. — Może moglibyśmy się do niego dobrać? — spytała Paula. — Przydałaby się świeża woda na kawę. Wzięłam co prawda trochę w plastikowej butelce, ale świeża byłaby lepsza. — Spróbuję, może nie zamarznę — powiedział Newman. Schylił się i zaczął odgarniać grubą warstwę śniegu z zamarzniętego źródełka. — Dobrze. — Paula całkiem już przejęła inicjatywę. — Ja tymczasem przygotuję coś do zjedzenia. Chodź ze mną, Tweed, dopilnujesz ognia. Odeszła w stronę domku. Newman spojrzał z ukosa na Tweeda. — Okazuje się, że baby lubią rządzić... Paula podała kolację na kartonowych talerzach, na stole, który przysunęli bliżej ognia. Sosnowe szczapy wydzielały żywicę, skwiercząc i głośno strzelając iskrami. Z przyjemnością słuchała tych dźwięków rozbijających gęstą i groźną ciszę lasu. Jedli fasolę i mięso z puszek podgrzane na kempingowej kuchence, posługując się plastikowymi sztućcami. — Zupełnie jak w samolocie, nawet te plastikowe noże i widelce — żartobliwie uskarżał się Newman. — Taaak?! — obruszyła się Paula. — Pewnie byś wolał jeść na srebrach. Tylko ciekawe, kto by je tu przyniósł. I tak już miałam cholernie ciężką walizkę. — Przepraszam. Nie pomogłem ci, bo myślałem, że masz tam tylko trochę ciuchów. Ale — ton Newmana stał się poważniejszy — chciałbym wreszcie usłyszeć, jak się zaczęła ta sprawa na Radnor Walk. Ciągle nie chcecie mi tego powiedzieć... — Nie bardzo był na to czas — usprawiedliwił się Tweed. — Ale masz rację, powinieneś to wszystko wiedzieć. A teraz rzeczywiście jest dobra okazja... Jeszcze raz podjął opowieść o tym, jak owego fatalnego wieczoru zadzwonił ktoś podający się za Klausa Richtera i poprosił o pilne spotkanie w „Cheshire Cheese”. Tweed mówił zwięźle, omijając mniej ważne szczegóły. Paula obserwowała go z niepokojem: czy te

straszne wspomnienia połączone z obecnym fizycznym i psychicznym wyczerpaniem nie spowodują jakiegoś kryzysu? — To się dokładnie zgadza z tym, co zobaczyłem w twoim mieszkaniu — skomentował Newman. — Nawet ta cholerna, na pól wypalona fajka na popielniczce. Ale powiedz jeszcze coś o tym Richterze. Mówiłeś, że on mieszka we Fryburgu? — Tak, ma mieszkanie w nowym osiedlu na końcu Schusterstrasse... — Ależ to tam, gdzie mieszkaliśmy — zdziwiła się Paula. — Nic mogliśmy pójść do mieszkania Klausa Richtera i sprawdzić, co tam się dzieje? — To mogła być śmiertelna pułapka — odparł Tweed. — Pomyśl, użyli Richtera, żeby zatrzymać mnie do późna poza domem. Ktoś w tym czasie udusił i zgwałcił tę nieszczęsną dziewczynę. A więc albo Richter działał pod przymusem, albo rozmawiał ze mną ktoś inny, imitując jego głos. Tak czy inaczej musieli potem obserwować mieszkanie Richtera, zwłaszcza odkąd wiedzieli, że jadę w stronę Fryburga. A oczywiście wiedzieli: dowodzi tego próba zabójstwa na autostradzie. Nie, stanowczo lepiej było nie kręcić się koło tego domu. Zresztą Klaus już pewnie nie żyje. — A ja myślę, że trzeba to było jednak sprawdzić — odezwał się Newman. — Mogłeś mnie tam wysłać. — To zostanie sprawdzone. To jedno z zadań, jakie powierzyłem Marlerowi. Mam nadzieję, że będzie bardzo ostrożny. — Marlerowi? — zdziwił się Newman. — Nadal mu ufasz? — Muszę, nie mam zbyt wielu ludzi do dyspozycji. A ty, Bob, jesteś mi potrzebny tutaj. Tylko ja znam wszystkie szczegóły sprawy „Shockwave”, a więc ktoś musi mnie chronić. — Bardzo bym chciała wiedzieć — odezwała się Paula — kto zabił tę dziewczynę na Radnor Walk. — To też zadanie dla Marlera. Kazałem mu wracać do Anglii, jak tylko sprawdzi mieszkanie Richtera we Fryburgu. Musicie pamiętać, że przeciwnik bardzo starannie wszystko to zaplanował. Aż do najdrobniejszego szczegółu. A Marler, jak wiecie, jest dobry w rozszyfrowywaniu cudzych planów... — Powiedziałeś: przeciwnik — przerwała Paula. — Ale kto jest tym przeciwnikiem? Ciągle tego nie wiemy, błądzimy po omacku.

— Myślę, że potrafię już na to odpowiedzieć — rzekł Newman. — W tym samochodzie, który wjechał za nami na dukt leśny, był tylko jeden facet. Próbował mnie zastrzelić, ale byłem szybszy. Potem przeszukałem mu kieszenie i znalazłem to... Rzucił na stół małą legitymację. Paula wzięła ją do ręki, obejrzała, polem przeczytała głośno: — Gustaw Braun, zatrudniony w World Security & Communica-tions. — To właśnie jest przeciwnik — Newman przerwał ciszę, jaka panowała przez chwilę w domku. — Słyszałem już, że WS&C stosuje w interesach różne bandyckie metody, ale etatowi zabójcy to chyba nowość? — Bo tu idzie o bardzo szczególną operację, a nie o zwykły biznes — zauważył Tweed. — To jest jakieś wyjaśnienie — przyznał Newman. — Ale pozostaje pytanie główne: kto prowadzi tę operację? Gareth Morgan, Lance Buckmaster czy aktualny prezes, Leonora Buckmaster? Bo to musi być ktoś z tej trójki: tylko ścisłe kierownictwo firmy mogło podjąć takie ryzyko. — Jakie wrażenie zrobił na tobie Morgan w czasie tego śniadania w „Colombi”? — spytał Tweed. — Twardy jak skała, jadowity jak kobra, największy łgarz od czasów barona Münchhausena. I cholernie ambitny. — A więc komplikuje się sprawa motywu: wszystko to mógł wymyślić Morgan, żeby zdyskredytować Buckmastera i przejąć firmę. — W jaki sposób? — spytała Paula. — Na przykład ściągając na niego oskarżenie o zabójstwo. To gniazdo żmij, Marler będzie musiał solidnie nad nimi popracować. — W końcu po to go tam wysłałeś — zauważył Newman z przekąsem. — Nie tylko po to — odparł Tweed. — Marler musi też znaleźć lekarza z Wydziału Specjalnego, który robił sekcję zwłok tej dziewczyny, i wydostać od niego wyniki. Na jej przegubach i obok na prześcieradle były ślady krwi; podejrzewam, że sprawca szamotał się z nią, zanim ją udusił i zgwałcił. Dobrze byłoby znać grupę krwi z tych siadów; w raporcie medycznym to na pew'no

jest. — Trzeba było jednak zatrzymać Marlera do ochrony osobistej, a do Londynu wysłać mnie; wiesz, że potrafię szukać takich rzeczy. — Tak, ale ty nie jesteś pracownikiem SIS, a Marler jest i ma z tego tytułu dostęp do różnych miejsc, gdzie ciebie nie wpuszczą. Widzisz, Bob, niby jesteś w pełni wtajemniczony, ale tak naprawdę dopuszczali cię do różnych tajnych spraw zawsze za moją poręką. Teraz ja jestem, najłagodniej mówiąc, w niełasce, więc i ty byłbyś podejrzany. Paula podziwiała trzeźwość umysłu Tweeda i to, że pamiętał o wszystkich szczegółach. Zadała jednak pytanie, które gryzło ją od samego początku. — Ale po co właściwie ktoś miałby cię wrabiać w całą tę historię: mordować dziewczynę, żeby na ciebie rzucić podejrzenie; po co? — Gdybym to wiedział, wiedziałbym także, kto naprawdę jesl mordercą — odparł enigmatycznie Tweed i zmienił temat. — Prawdę mówiąc, jestem już na ostatnich nogach i wy pewnie też. Musimy się przespać. Ale trzeba ustalić porządek wart, ktoś musi czuwać na górze i obserwować okolicę. Myślę, że załatwimy to na zmianę z Bobem: dwie godziny ja, dwie on. — A ja?! — oburzyła się Paula. — Ja chyba też należę do zespołu? I też muszę mieć swoją wachtę. Tylko powiedz jeszcze, co masz zamiar robić jutro. Chyba niebezpiecznie byłoby siedzieć zbyt długo w tej chatce? — Masz rację. Rano zmykamy stąd i próbujemy dotrzeć w ciągu jednego dnia do Szwajcarii. Żeby być tam wcześniej, niż oni się spodziewają. — Jak? Przecież nie mamy transportu — zdziwiła się Paula. — Mamy — przypomniał Newman. — To niebieskie audi ciągle stoi w krzakach przy drodze. Tweed wjechał głęboko w śnieg, a to daje pewną izolację dla silnika. Myślę, że nie będzie kłopotów z zapaleniem, powinienem sobie poradzić.

Część druga MORDERCA: HOROWITZ 21 Po nieudanym polowaniu na Tweeda Horowitz kamiennym snem przespał kilka godzin w swoim pokoju w "Colombi". Dokładnie o piątej rano zadzwonił budzik. Horowitz wstał z łóżka od razu całkiem przytomny, szybko się umył, ogolił i ubrał. Owinął szyję grubym szalikiem, włożył ciepłe palto, zdumionemu portierowi oświadczył, że wybił się ze snu i idzie na spacer. - Jest bardzo zimno, proszę pana - ostrzegł portier. - I trzeba patrzeć pod nogi: chodniki śliskie jak lodowiec... Horowitz podziękował za przestrogę i ruszył w stronę Starego Miasta. W mroźnym powietrzu z jego ust wydobywały się obłoczki pary. Z dachów po obu stronach ulicy zwisały długie sople. Latarnie rzucały niesamowity blask na białe wymarłe ulice; nie spotkał nikogo ani na Schusterstrasse, ani dalej na Munzgasse, ani na zamykającej poprzecznie ten ciąg ulic Konviktstrasse. Poszedł dalej prosto, po betonowych schodkach wspinających się na lesiste wzgórze. Po lewej stronie znajdowała się kolonia nowych domów, starannie skomponowanych architektonicznie ze starą, średniowieczną zabudową. Ze stromych czerwonych dachów patrzyły na niego duże mansardowe okna. Każdy dom składał się z kilku obszernych mieszkań, wokół niektórych powstały już ładne ogrody z drzewami i krzewami. Horowitz jeszcze raz rozejrzał się wkoło, potem lekko nacisnął klamkę i pociągnął żelazną furtkę. Mimo że zrobił to bardzo ostrożnie, lód pod spodem trzasnął jak wystrzał z pistoletu. Zamknął za sobą furtkę i poszedł w stronę domu. Tuż, przed wejściem skręcił, przeszedł jeszcze parę kroków i ostrożnie zajrzał przez okno do mieszkania. Na środku pokoju, w fotelu naprzeciw telewizora, siedział wyprostowany Klaus Richter. Horowitz wrócił do wejścia, nieregularnie zabębnił w drzwi, potem nacisnął klamkę i powoli wszedł do środka. Ogarnęła go fala ciepłego powietrza. - Trzymaj łapy w górze, bo ci bebechy wypruję! - odezwał się gardłowy głos. Horowitz zesztywniał, potem bardzo wolno odwrócił głowę. Pod ścianą siedział Stieber z dwulufowym obrzynkiem wymierzonym

prosto w brzuch przybysza. - Ach, to pan - w głosie Stiebera można było wyczuć rozczarowanie. Horowitz zachował zimną krew. - Po pierwsze odsuń ode mnie to świństwo, w stronę ściany... Tak, a teraz zabezpiecz i połóż na podłodze. Stieber skrzywił się ze złością, ale posłuchał. - Nerwowi jesteśmy, co? - To tylko ostrożność. Spędziłeś noc tutaj? Widzę, że solidnie traktujesz robotę, w każdym razie jesteś czujny. Kręcił się tu ktoś? Eiger albo ta dziewczyna mogą wciąż próbować kontaktu z Richterem. - A widzi pan tu kogoś? - odparł Stieber zaczepnie, ale poczuł na sobie zimne spojrzenie Horowitza i natychmiast spuścił z tonu. Nie, nikogo tu nie było. - Rano ktoś cię zmieni, na razie jeszcze tu siedź. - Spojrzał na Richtera i jakby dopiero teraz poczuł nieprzyjemny odór. Zastanawiał się, jak Stieber mógł wytrzymać tu tyle godzin; racja, był przecież, pośród licznych swoich profesji, także hodowcą świń. Richter już od dawna był trupem; umarł co najmniej 24 godziny wcześniej, zabity zastrzykiem powietrza do żył. Horowitz chciał już wyjść, kiedy Stieber niespodziewanie wygłosił dłuższą przemowę. - Ciekawe, czy już ktoś próbował ruszyć to niebieskie audi, co je pan zmajstrował tam w lesie. Jak sobie pomyślę o tej bombie, to od razu mi lepiej. Nawet z tym truposzem jakoś czas szybciej leci, kiedy to sobie wyobrażam. Pomyśl pan tylko: ten Eiger wraca do samochodu, przekręca kluczyk raz, drugi i trzeci, a ten pieprzony motor nie chce zapalić. I to już wystarczy, ta wibracja. Albo nie! Powiedzmy, że zapalił i wyjeżdża tyłem na drogę, na te koleiny - i dopiero wtedy bach! Szkoda, że nie mogę tego oglądać - z pewnej odległości, ma się rozumieć. To dopiero byłaby frajda... - Wychodzę - przerwał chłodno Horowitz. - Powiedz człowiekowi, który cię zmieni, żeby siedział tu do zmroku. Potem może iść, już nikt więcej tu nie przyjdzie. Z ulgą opuścił dom. Wynurzenia tej ropuchy doprowadzały go do mdłości chyba bardziej niż słodkawy trupi odór. Zresztą rzeczywiście wątpił, czy ktokolwiek jeszcze odwiedzi mieszkanie Richtera. Marler, który wrócił do Fryburga znacznie wcześniej niż Horowitz,

dłużej zażywał rozkoszy snu w ,,Colombi". Jego budzik nastawiony był na piątą trzydzieści. - No, no... już drugi gość wybiera się przed świtem na walkę z żywiołami - zauważył poetycznie portier. Marler stanął jak wryty w pół drogi do wyjścia. - Naprawdę? Może to mój kolega; on też lubi zażyć trochę świeżego powietrza przed śniadaniem. Jak wyglądał? - Wysoki, chudy, starszy od pana. Chyba około czterdziestki, ale trudno powiedzieć. Nosi okulary w drucianej oprawie. I bardzo solidnie stawia stopy. To się może dzisiaj przydać, panu też: chodniki są paskudnie oblodzone. To był ten pański kolega? - Nie, to ktoś inny, sądząc z opisu. Ale dziękuję za ostrzeżenie. W istocie słowo "ostrzeżenie" pasowało tu znacznie bardziej, niż portier mógł przypuszczać. Jego opis zgadzał się dokładnie z fotografią, którą Marler zrobił poprzedniego dnia przed wejściem do budynku World Security. Gość opisany przez portiera to ponad wszelką wątpliwość Armand Horowitz. Czego mógł szukać Horowitz na ulicach Fryburga o tak wczesnej porze? - zastanawiał się Marler stojąc przed hotelem. Wśród śladów stóp na śniegu wybrał ten, który wydawał mu się najświeższy. Szansa nie była wielka, ale poszedł tym śladem. Wybór był trafny: Marler nabierał tej pewności w miarę, jak ślady prowadziły najpierw na Schusterstrasse, a potem przez jej przedłużenie, Munzgasse, prosto do domu, którego adres dał mu wczoraj Tweed: Konviktstrasse 498, mieszkanie Klausa Richtera. Czyżby Horowitz zaczaił się tam licząc na to, że prędzej czy później ktoś od Tweeda przyjdzie sprawdzić Klausa? Było to całkiem prawdopodobne. Horowitz nie przepuszczał żadnej szansy. Idąc po betonowych schodkach w stronę nowego osiedla Marler jeszcze raz sprawdził zawartość kieszeni. Był tam automatyczny browning kaliber 32, kastet i pojemnik z gazem łzawiącym. Zatrzymał się przed zamkniętą o tej porze kawiarnią o wdzięcznej nazwie "Wolfshóhle" - Wilcza Nora, nieźle to pasuje do Horowitza - pomyślał. Rozejrzał się. Po prawej zobaczył zamarzniętą fontannę: strumień wody zastygł w gruby sopel, na dnie basenu lśniła tafla lodu. Nadal, tak jak przez całą drogę z hotelu, wokół nie było żywego ducha. Ruszył ostrożnie po betonowych stopniach w stronę żelaznej furtki

oznaczonej numerem 498. Lód na zamku i na krawędzi był pokruszony. Ślady, po których tu przyszedł, prowadziły do ogrodu - ale drugie takie same ślady wiodły od domu do furtki. Czy to znaczy, że w mieszkaniu Richtera nie ma teraz nikogo? Marler uznał to założenie za zbyt ryzykowne i poszedł wyżej po schodkach, by obejrzeć sobie dom z drugiej strony. Z tyłu był drugi, mniejszy ogródek, otoczony murem. Marler wspiął się na mur; po drugiej stronie zobaczył kupę śniegu; zeskoczył na nią, nie czyniąc hałasu. Ostrożnie podszedł do tylnych drzwi domu. W środku nie było żadnych świateł. Wyjął z kieszeni marynarki skórzany futerał z wytrychami, przyjrzał się zamkowi, wybrał jeden wytrych i zaczął nim delikatnie majstrować. Po chwili zamek ustąpił. Marler wsunął woreczek z wytrychami z powrotem do kieszeni i z puszką gazu w ręku powoli nacisnął klamkę. Ostrożnie, cal po calu, uchylił drzwi; dobrze naoliwione zawiasy nie wydały żadnego dźwięku. Zastanowiła go wysoka temperatura we wnętrzu. Ogrzewanie było włączone: po co, jeśli w mieszkaniu nie było nikogo? Zamrugał oczami, żeby szybciej oswoić się z ciemnością. Pociągnął nosem. Był w kuchni; słaby zapach niedawno parzonej kawy unosił się w powietrzu. Zamknął drzwi za sobą równie ostrożnie, jak je przedtem otworzył. Jego oczy zaczęły wreszcie rozpoznawać przedmioty. Wewnętrzne drzwi kuchni były otwarte; za nimi ciągnął się prosty korytarz, prowadzący zapewne do frontowego living-roomu. Marler zlokalizował ten pokój już wcześniej, stojąc przy furtce; mógł to zrobić, ponieważ - rzecz szczególna - okna tego mieszkania, w odróżnieniu od wszystkich innych, nie były zasłonięte. Korytarz miał, na szczęście, kamienną posadzkę: nie było ryzyka, że jakaś deska skrzypnie pod butem. Marler przemierzył korytarz na palcach, trzymając puszkę z aerozolem na wysokości piersi, jak gotowy do strzału rewolwer. Drzwi do pokoju dziennego też były otwarte. Nasłuchiwał przez chwilę: usłyszał ciche skrzypnięcie, jak gdyby ktoś poruszył się na drewnianym krześle. Zachował zimną krew, jak zawsze zresztą w szczególnie trudnych momentach. Dotarł do drzwi living-roomu i zajrzał przez szczelinę przy zawiasach. Jakiś mężczyzna siedział spokojnie w fotelu na środku pokoju. Zbyt spokojnie. Marler nareszcie zrozumiał, skąd bierze

się trupi odór wypełniający korytarz i docierający do kuchni. Pod przeciwległą ścianą siedział drugi mężczyzna: mały, krępy, ze śmieszną okrągłą głową. Na kolanach trzymał dwulufowy obrzynek. Pięknie! Marler wrócił cicho do kuchni. Na drewnianym blacie stała puszka z kawą. Wziął ją do ręki, upewnił się, czy pokrywka jest dobrze wciśnięta, potem potoczył hałaśliwie po podłodze w odległy kąt. Przytulił się do ściany przy drzwiach wewnętrznych, po stronie przeciwległej do zawiasów. Z pokoju dziennego dobiegło to samo skrzypnięcie, ale tym razem głośniejsze. Jak gdyby ktoś wstawał z krzesła. Uzbrojony w dwururkę mężczyzna szedł tak cicho, że Marler zdał sobie sprawę z jego obecności w korytarzu dopiero wtedy, gdy zza framugi drzwi wychynęła podwójna lufa. Mały osiłek zdołał zrobić jeszcze dwa kroki. Kiedy jego szeroka twarz pojawiła się w kuchni, Marler trysnął w nią krótko gazem łzawiącym. Teraz wszystko potoczyło się w zawrotnym tempie. Mężczyzna zatoczył się na środek kuchni. Lewą rękę podniósł do oczu oślepionych gazem; prawą jednak wciąż mocno trzymał swoją broń. Marler zaszedł go od tyłu i zapaśniczym chwytem otoczył grubą szyję. Potężna dźwignia wygięła głowę Stiebera do tyłu, nieomal łamiąc mu kark. - Jak przycisnę mocniej, trzaśniesz jak zapałka - zasyczał po niemiecku do ucha ofiary. - Zabezpiecz spluwę, no już! Stieber, czując śmiertelne zagrożenie, natychmiast posłuchał nieznajomego napastnika. Wciąż oślepiony, po omacku gmerał przy zamku dwururki. W końcu udało mu się znaleźć dźwignię bezpiecznika i przesunąć ją. - No dobrze - pochwalił go Marler, ale nie rozluźnił chwytu. - Teraz pójdziemy z powrotem do living-roomu, rusz kopyta. Stieber nie stawiał oporu. Był w stanie szoku, kompletnie zdezorientowany. Nawet bez tego, co zrobił mu Marler, nie byłby w najlepszej formie po całej nocy bez snu. Teraz czuł tylko jedno: śmiertelny strach. Powoli, ciągnąc nogi po podłodze, ruszył przez korytarz. Lewą ręką przecierał oczy, ale wywoływało to tylko jeszcze gorsze szczypanie. Marler wepchnął go do pokoju i kazał położyć broń na stole. Bardzo ostrożnie. Potem poprowadził go w stronę twardego drewnianego krzesła, na którym Stieber siedział

przedtem, zapewne po to, żeby nie zasnąć. Stieber ciężko opadł na krzesło. Teraz już obiema rękami tarł oczy. Marler obszukał go starannie, ale nie znalazł więcej broni. Zwłoki Richlera upozowane były w fotelu tak, żeby dla obserwatora zza okna sprawiać wrażenie żywego człowieka. Stojąc kilka kroków od ciała Marler musiał niemal zatykać nos. Zajął się Stieberem. - Będę ci teraz zadawał pytania. Na większość znam odpowiedź. Przy pierwszym kłamstwie skręcę ci kark, ale jak będziesz grzeczny, to dożyjesz jutra. Zrozumiałeś? Stieber szybko skinął głową i natychmiast tego pożałował: kark bolał go potwornie. Zaczął go masować prawą dłonią. Na szczęście zaczynał już trochę widzieć. Marler, w trosce o własne oczy, użył bardzo mało uazu; teraz przestawał on działać. Stieber dostrzegał mętnie sylwetkę napastnika. Ale bardziej zainteresował go zarys strzelby na stole, zaledwie parę kroków od miejsca, w którym siedział. - Zrozumiałem - odpowiedział po niemiecku; ciągle nie mógł się zorientować, kim właściwie jest ten skurwiel, mówiący na przemian dwoma językami. - Pierwsze pytanie. Klaus Richter zadzwonił do pewnego człowieka w Londynie. Jak go do tego zmusiłeś? - Przyłożyłem mu nóż do gardła... - Dzwonił stąd? Z tego telefonu? - Tak... - Ostrzegałem cię: nie kłam - głos Marlera był chłodny, niemal obojętny. - Człowiek, który odebrał ten telefon, słyszał wyraźnie jakieś hałasy w tle. - To magnetofon... - wychrypiał Stieber i pokazał palcem na kredens. Marler powędrował wzrokiem za tym gestem. Rzeczywiście, na kredensie stał magnetofon. Najwyraźniej Stieberowi wracała zdolność widzenia, nie spuszczając z niego oczu, Marler podszedł do magnetofonu i uruchomił go. Muzyka i pomieszane głosy ludzkie wypełniły pokój. Gwar jak w knajpie; to rzeczywiście mogło zmylić Tweeda. Marler wyłączył magnetofon. - Jak się nazywał człowiek, do którego Richter dzwonił? No, szybko,żadnych wahań. - Tweed, ale ja nie wiem, co to za jeden...

- Jak Richter skończył rozmowę, ktoś go zabił. - Marler wymierzył browning w głowę zbira. - Nie obchodzi mnie kto, chcę tylko wiedzieć... - To ja - Stieber nie mógł powstrzymać się od przechwałki. Wpompowałem mu strzykawką powietrze do żyły. - Kto ci to kazał zrobić? Stieber zaczai kręcić się niespokojnie, ale milczał. Marler schował rewolwer i ruszył ku niemu zdecydowanym krokiem. - Horowitz - wychrypiał Stieber pospiesznie. - Armand Ho-rowitz. - Tylko nie mów mu pan, że to ja sypnąłem, na miłość boską! - To ty wierzysz w Boga? No, nie bój się, nie powiem. A gdzie ten Horowitz jest teraz? - Nie mam pojęcia... - znów dłuższa chwila milczenia. - Przyszedł tu pół godziny przed panem; sprawdzał, czy pilnuję domu, na wypadek gdyby Eiger się pojawił. Potem poszedł, naprawdę nie wiem dokąd. Chyba już tu nie wróci; nie daj Bóg, żeby wrócił, mam pewnie siniaki na szyi, od razu by zauważył! - Pokaż mi tę strzykawkę, której użyłeś na Richtera. Muszę mieć jakiś dowód, że nie łżesz. Stieber zwlókł się z krzesła i poczłapał w stronę kredensu. Wyciągnął szufladę i stanął z opuszczonymi rękami. - Jest tutaj. - Pokaż! - powtórzył Marler. Stieber wyjął z szuflady dużą strzykawkę. Marler skinął głową z zadowoleniem. W ten sposób miał już pewność, że na strzykawce będą odciski palców zbira. - Odłóż ją z powrotem do szuflady. Jak się nazywasz? - Helmut Stieber. - Gdzie pracujesz? - W World Security we Fryburgu jako strażnik. Ale ta robota z Richterem to fucha; dorabiam sobie na boku... Gówno prawda, pomyślał Marler, ale nic nie powiedział. Stieber zataczając się ruszył z powrotem w kierunku swojego krzesła. Nadal miał kłopoty z utrzymaniem równowagi. Ale kiedy przechodził koło stołu, błyskawicznym ruchem sięgnął po dwururkę. Marler spodziewał się tego. Zanim Stieber zdołał dosięgnąć broni, ponownie owinął jego szyję morderczym chwytem. Stieber zawył z wściekłością i przerażeniem i osunął się na podłogę jak worek kartofli.

- Wstawaj, bo cię wykończę - warknął Marler i jeszcze bardziej zacisnął uchwyt. Stieber zmusił się, żeby wstać. - Przecież mówię prawdę - wychrypiał. - Możliwe, ale bardzo nieładnie zrobiłeś sięgając po pukawkę. Cwaniak z ciebie, muszę przyznać. A teraz ci powiem, co będzie dalej. Muszę już sobie iść... - Nie powiem nikomu ani słowa, przysięgam. I zostanę tutaj, jak długo pan każe... - O, tego jestem pewien. A wiesz dlaczego? Bo cię zwiążę. Pójdziemy na górę do którejś sypialni. Położysz się grzecznie do łóżeczka, a ja ci bardzo równo posklejam rączki i nóżki skoczem. I będziesz tam leżał i czekał. A jak już będę daleko, zadzwonię do któregoś z twoich przyjaciół, żeby cię uwolnił. Tylko czy ty masz w ogóle jakichś przyjaciół, Helmut? Pociągnął Stiebera przez hali w stronę schodów prowadzących na piętro. Po drodze jeszcze raz rozejrzał się po pokoju: wszystko było tak, jak trzeba. Odciski palców Stiebera na strzelbie i, co jeszcze ważniejsze, na pustej strzykawce. Policja na pewno potrafi wyciągnąć z tego wnioski. Kiedy doszli do schodów, lewą ręką wyciągnął rewolwer. Zwolnił nieco uchwyt, zarazem jednak wetknął mocno lufę pod łopatkę Stiebera. - To jest browning kaliber 32, jeśli cię to ciekawi. Stieber posłusznie pokonywał kolejne stopnie schodów. Marler wprowadził go do pokoju na tyłach domu i kazał położyć się na łóżku twarzą w dół. Wyjął z kieszeni rolkę taśmy klejącej i solidnie nią owinął najpierw złożone na plecach nadgarstki Stiebera, polem nogi w kostkach. - Mam tu znajomego... - odezwał się Stieber, z trudem obracając głowę na poduszce. Ale Marler nie dał mu skończyć. - Ja też - powiedział z uśmiechem, wyszedł z pokoju i zatrzasnął drzwi. Schodząc na dół włożył gumowe rękawiczki. Podszedł do telefonu. Unikając martwego spojrzenia Richtera nakręcił numer głównej komendy policji. - Chcę zgłosić morderstwo we Fryburgu, ale muszę mówić osobiście z naczelnym inspektorem Kuhlmannem, nie, z nikim innym, i wyłączę się, jeśli on się nie zgłosi w trzydzieści sekund. A jak jest gdzie indziej, to lepiej od razu dajcie mi jego numer. - Jest tutaj, proszę zaczekać.

- Trzydzieści sekund, przypominam... Kuhlmann, który całą noc spędził na nogach, zdążył się już ogolić i siedział teraz w kantynie, pijąc pierwszą poranną kawę. Przesłuchanie Evansa do niczego nie doprowadziło. Walijczyk z uporem powtarzał, że dopiero co wrócił z konferencji w Bazylei, że nic nie wie o operacjach we Fryburgu, a dalszych wyjaśnień może udzielić jedynie w obecności swojego adwokata. Idąc za dyżurnym policjantem, który przybiegł po niego do kantyny, Kuhlmann był prawie pewien, że to fałszywy alarm. Facet nie przedstawił się; pewnie znowu jakiś świr. - Mówi Kuhlmann. Może się pan przedstawić? - spytał po niemiecku. - Życzliwy informator - odparł, w tym samym języku, nieznajomy głos. - Fryburg, Konviktstrasse 498. Przypadek zabójstwa. Morderca jest wciąż w mieszkaniu. Ofiara też. To wszystko. Marler ostrożnie odłożył słuchawkę. Z zewnątrz dobiegł do niego odgłos zbliżających się kroków. Skrzypnęła żelazna furtka. Biegiem wrócił do kuchni, zamknął za sobą drzwi i tylnym wyjściem opuścił dom. Wspiął się na mur i tą samą drogą, którą tu przyszedł, wrócił na betonowe schody od frontu. Mur od tej strony był niski. Musiał się bardzo schylić, aby nie dostrzegł go przybysz, który tymczasem dotarł już do drzwi domu. Wysoki, szczupły - nie mogło być pomyłki: to Armand Horowitz z jakiegoś powodu wrócił do zastawionej pułapki. Marler odczekał, aż Horowitz zniknie w środku, potem zbiegł po schodach na Konyiktstrasse i spokojniejszym już krokiem poszedł do centrum miasta, w stronę wyniosłej, widocznej z daleka Schwabentor. Teraz, pomyślał, dla niektórych zacznie się wyścig z czasem. Może ludzie Kuhlmanna dotrą tu dostatecznie szybko, żeby zatrzymać obu przestępców? A może Horowitz zdąży uwolnić Stiebera i obaj uciekną? Ale to już był problem Kuhlmanna. Marler miał swoje problemy, bardzo daleko stąd: w Londynie. 22 Londyn, siódma rano. Buckmaster siedział za biurkiem Morgana w siedzibie World Security przy Threadneedle Street. Separacja Leonory w osobnej sypialni miała swoje zalety - mógł wychodzić i wracać o" różnych porach bez jej wiedzy. Tym razem wyszedł z mieszkania w Belgravii grubo przed świtem, zabrał w dodatku jej

samochód i przyjechał nim prosto do podziemnego garażu WS&C. Morgan, wbity w nowy ciemny garnitur, zajął krzesło po drugiej stronie biurka. Chciało mu się spać po nocnym locie odrzutowcem firmy z Fryburga. Ale jego oczy, jak dwie wielkie czarne jagody, pozostawały czujne. - A więc Tweed wciąż sobie hasa. - Buckmaster przegarnął ręką po niesfornej czuprynie, rozparł się wygodniej w obrotowym fotelu i położył na biurku jedną nogę obutą w ręcznej roboty pantofel. Myślałem, że już sobie poradziłeś z tym drobiazgiem - stwierdził sarkastycznie, splatając dłonie na karku. - To nie taki drobiazg. - Morgan bawił się cygarem, ale nie zapalał go. - Zresztą postępy są znaczne. Wiemy już, że jest gdzieś w Szwarcwaldzie... - Był - przerwał Buckmaster. - Jaką masz pewność, że nadal tam jest? - Wykonaliśmy jedną próbę na autostradzie... - Żadnych szczegółów, proszę! Powiedz raczej, kiedy wreszcie skończysz tę robotę? - Mówił znudzonym tonem, tym samym, którego tak często używał odpowiadając różnym idiotycznym pytaczom w Izbie Gmin. Z satysfakcją zauważył w oczach Morgana błysk urazy. W porządku, ludzi trzeba trzymać w ryzach. Zwłaszcza ludzi na wysokich stołkach. - Śnieg może być pomocny - Morgan wpadł w swój ulubiony oficjalno-pompatyczny styl. - Były duże opady w tym rejonie. Łatwiej będzie można zlokalizować jego samochód. On musi szybko jechać dalej, a wiemy już, jakiego samochodu używa. - Musicie siedzieć mu na karku, ścigać go bez przerwy. Buckmaster wparł się rozczapierzonymi dłońmi w blat biurka. Chcę, żebyście go zagonili na śmierć. Dosłownie, żeby umierał ze strachu, żeby nie mógł normalnie myśleć, żeby w tej ciągłej ucieczce stracił rozum. Może trzeba by się zająć tą Paulą Grey, chyba wiesz, co mam na myśli? - Na jego twarzy pojawił się sadystyczny uśmiech. Morgan zawsze chełpił się tym, że wszystko potrafi znieść. Ale tym razem zachowanie Buckmastera zaczynało go przerażać. Wygłaszając swoją długą orację Lance coraz bardziej podnosił głos, posuwając się niemal do wrzasku. Jego twarz spurpurowiała z wściekłości. Morgan zaczął nawet zastanawiać się, czy jego szef nie

jest bliski obłędu. - Wiem, co masz na myśli - powiedział powoli, próbując ochłodzić atmosferę. - Miewaliśmy już takie problemy i mamy odpowiedni aparat do ich rozwiązania... - Wy macie odpowiedni aparat! - Buckmaster wybuchnął histerycznym krzykiem. Jeszcze bardziej pochylił się nad biurkiem, wbijając wściekły wzrok w twarz Morgana. - Słuchaj! Masz jak najszybciej zniszczyć tego człowieka. A nie zrobisz tego siedząc na tej tłustej dupie w Londynie. Powiedziałeś, że on jest w pobliżu Fryburga, w Szwarcwaldzie. Tam właśnie powinieneś teraz być, poprowadzić to polowanie. - Przecież lecę tam z powrotem jeszcze dzisiaj. Możesz liczyć na mnie, wiesz, że jeszcze ani razu nie zawiodłem... - Zawsze jest jakiś pierwszy raz - głos Buckmastera przeszedł nagle w syczący szept. - Oby to nie był ten. Poprawił krawat i zatknął jego wąski koniec za pasek spodni. Potem uśmiechnął się szeroko i, oparty łokciami o biurko, uniósł obie dłonie w geście modliszki. - Ja liczę na ciebie, Gareth. Dobrze wiem, że bez twojej pomocy nie zbudowałbym tej firmy. Prawdę mówiąc, jesteś jedyną osobą na świecie, której mogę ufać. Morgan pokiwał głową, ale myślał swoje. Buckmaster odegrał przed nim swoje typowe przedstawienie. Najpierw otwarte pogróżki i pozornie nie kontrolowana wściekłość. Potem nagłe przejście do słodkich serdeczności. Morgan wielokrotnie już oglądał ten spektakl jako postronny widz; po raz pierwszy jednak był jego adresatem. I nie podobało mu się to. Gładko zmienił temat. - A to zabójstwo i gwałt na Radnor Walk? Pytam - pospieszył z wyjaśnieniem - bo można by to wykorzystać w nagonce na Tweeda. Bardziej wciągnąć Wydział Specjalny... - Nie, nic jeszcze nie wiedzą. - Buckmaster był znowu rozluźniony; ręce splótł na karku, nogi wyciągnął wygodnie pod biurkiem. - Ale nadinspektor, który prowadzi to śledztwo, podejrzewa, że to cudzoziemka. No i dobrze, Tweed jeździł przecież dużo za granicę. - Skąd mu przyszło do głowy, że to cudzoziemka? - Morgan nie potrafił tym razem ukryć niepokoju. - Bo odcięte były wszystkie znaczki firmowe z jej ubrania. A

bielizna była świeżo kupiona w Londynie, wyglądała jak prosto ze sklepu. Tak samo torebka i pantofle. W torebce był zresztą kwitek kasowy od Harrodsa na niektóre z tych rzeczy - z najświeższą datą. I żadnych kart kredytowych, tylko gotówka. - To wszystko wskazywałoby raczej na Angielkę - upierał się Morgan. - Właśnie aż za bardzo, przynajmniej jak na gust tego policjanta. Uznał, że to raczej cudzoziemka celowo wyposażona w same angielskie rzeczy. - Buckmaster ziewnął. - Wygląda na to, że bardzo się interesujesz jej identyfikacją. - Przecież powiedziałem dlaczego. - Muszę już iść. - Buckmaster wstał, zapiął marynarkę, sięgnął po płaszcz. - Leonora przychodzi tu czasem z samego rana, nie chcę, żeby mnie widziała. A propos, jak sobie z nią tutaj radzisz? - Jakoś sobie radzę. To typowa kobieta; a one wszystkie łatwo ulegają emocjom, nawet wpadają w histerię. Dlatego nieraz muszą sponiewierać dyrektora... Buckmaster spojrzał w okno. - O Boże! Co za pogoda! Panoramiczny widok z osiemnastego piętra był niemal całkiem zasnuty gęstą kurtyną śniegu. - Zmykam. Oczywiście nie było mnie tutaj! - Oczywiście. Pół godziny później, kiedy Morgan przeglądał najnowsze umowy, odezwał się interkom. - Gareth? Mógłbyś na chwilę wpaść do mojego biura? Chciałabym trochę pogadać. Głos Leonory o tej porze zaskoczył i przestraszył Morgana. Jakie to szczęście, że Buckmaster wyszedł w porę - pomyślał najpierw. Dopiero potem zaczął się zastanawiać, po co Leonora go wzywa. Jej ton był stanowczy, nieomal władczy. Jak zawsze wtedy, kiedy zamierzała wyprowadzić kogoś z równowagi. Poszedł, nie spiesząc się zbytnio, do jej gabinetu. Siedziała za biurkiem, ubrana w drogi kostium Chanel. Złote włosy lśniły w świetle lampy; musiała ją zapalić, bo za oknem wciąż jeszcze panował mrok. Kiedy Morgan usadowił się na krześle naprzeciw niej, wstała, przeciągnęła dookoła biurka swój fotel i usiadła obok niego, zakładając nogę na nogę. Ten widok zawsze robił na nim wrażenie.

- Lance był tu u ciebie rano, prawda? - Nie - gładko skłamał Morgan. - Jako minister nie może... - Wiem, wiem, znam to na pamięć, nie może mieć nic wspólnego z dalszym kierowaniem firmą. - Ołówkiem, który przedtem machinalnie przygryzała, dotknęła lekko dłoni Morgana. - Aleja potrafię być dyskretna. No, powiedz prawdę, Gareth. Rzecz w tym, że ja też potrafię być dyskretny, pomyślał Morgan. - Jestem tu od siódmej - powiedział. - Cały czas pracowałem u siebie sam. - Tak? To dlaczego Lance zabrał rano moje volvo? Musiałam tu przyjechać daimlerem, z Hansonem. - Jej błękitne oczy patrzyły gdzieś w dal ponad głową Morgana. - No, ale jeśli mówisz, że nie był tutaj, to pewnie pojechał do którejś kochanki. On ma zdrowie! O tej godzinie! Co ty na to? - Jest ministrem bezpieczeństwa zewnętrznego - próbował przekonywać Morgan. - Ma sprawy w różnych miejscach, czasem w takich, gdzie nie powinien być rozpoznany. Wtedy używa twojego samochodu. - Słuchaj, Gareth, jeżeli on coś kreci, to ja chcę przynajmniej wiedzieć z kim. I dowiem się, wynajmę najlepszego detektywa. Jej ton stał się przymilny. - Tylko, widzisz, nie bardzo mam komu zaufać, nie jestem taka głupia, żeby zwierzać się swoim przyjaciółkom. A z kimś musiałam o tym porozmawiać, l pomyślałam, że na ciebie można liczyć. - Ponownie dotknęła ołówkiem jego grubych palców. - Wiesz już chyba, że Lance chce cię wyrolować ze spółki? - Morgan zakręcił się niespokojnie na krześle. Był w trudnej i niebezpiecznej sytuacji: nie bardzo wiedział, jaka odpowiedź może być dla niego najkorzystniejsza. Czuł się tak, jakby Leonora rzuciła mu na kolana odbezpieczony granat. - Nie, nie wiedziałem - odparł w końcu. - Oczywiście wcale nie jest powiedziane, że mu się to uda ciągnęła. - Zwłaszcza jeśli ja będę po twojej stronie. - To ładnie, że chcesz mi pomóc - powiedział cicho, zastanawiając się wciąż, jak by tu zakończyć tę rozmowę. Na szczęście Leonora sama załatwiła sprawę. - No dobrze, Gareth, może później do tego wrócimy. Uśmiechnęła się triumfująco, wstała, wróciła za biurko i

pomachała mu ręką na pożegnanie. Morgan też wstał, wykrztusił coś o masie roboty, jaką ma do zrobienia, i poszedł do swojego gabinetu. Zamknął drzwi na klucz, podszedł do biurka, nacisnął guzik uruchamiający światełko nad drzwiami: NIE PRZESZKADZAĆ i rzucił się na fotel. Wytarł chusteczką spocone czoło i dłonie. Potem sięgnął po swoją piersiówkę i solidnie z niej pociągnął. Był zszokowany. Czy Buckmaster naprawdę chce go wyrolować? A może to tylko sprytna zagrywka Leonory? Niepokoił go też jej pomysł, by wynająć prywatnego detektywa do śledzenia Lance'a. Taki detektyw prędzej czy później znajdzie oczywiście dowody flirtów Buckmastera. Czy on, Morgan, powinien go ostrzec? Postanowił, że na razie tego nie zrobi, poczeka, aż sprawa się rozwinie. Ale i to rozwiązanie było ryzykowne. Jeśli nie ostrzeże Buckmastera, a tamten dowie się o tej rozmowie, wyleje go natychmiast. A może się dowiedzieć: te głupie baby potrafią w złości wszystko wygadać. Z drugiej strony, jeśli ostrzeże Buckmastera, a w wojnie o władzę nad firmą wygra Leonora, jej pierwszą decyzją będzie zwolnienie Morgana. Po wyjściu Garetha Leonora długo studiowała swoje odbicie w lustrze, nie wykryła ani śladu zmarszczek. Ale miała też inne powody do zadowolenia: udało jej się posiać niepokój w myślach Garetha. Może nawet do tego stopnia, że będzie jej sojusznikiem. Uśmiechnęła się do lustra. Morgan nie wie, że jeśli to ona uzyska kontrolę nad firmą, następnego dnia wyrzuci go z roboty bez względu na jego dzisiejszą postawę. Podeszła z powrotem do biurka, wyjęła z torebki notes i odnalazła w nim numer, który dał jej Marler w drodze z Dartmoor do Londynu. Jej smukłe palce zabębniły po klawiaturze telefonu. Z tamtej strony odezwał się, głosem Marlera, jakiś cholerny automat: - Tutaj... - tylko numer, bez nazwiska. - W tej chwili nie ma mnie w domu. Proszę zostawić wiadomość po usłyszeniu sygnału. Szybko zastanowiła się nad sformułowaniem wiadomości: z automatami trzeba ostrożnie, nie można im ufać... - Mówi osoba, którą wiozłeś niedawno z Dartmoor. Zadzwoń jak najszybciej do mnie do biura. Powtarzam, do biura. Odłożyła słuchawkę. Oczywiście telefon do mieszkania w Belgravii

byłby ryzykowny; Lance mimo wszystko zbyt często tam przebywał, niezłą intrygę uplotłam, pomyślała. To także sprawiło jej wiele satysfakcji. Prosto z lotniska Marler pojechał taksówką do księgarni, w której sprzedawano zdjęcia bardzo znanych osób. Dostał tu, prawda że za sporą sumkę, taką fotografię, jakiej potrzebował, a nawet lepszą. Potem, także taksówką, dotarł do swego mieszkania w Chelsea. Rzucił w kąt torbę i zaczął od przesłuchania taśmy automatycznej sekretarki. Leonora, choć powiedziała tylko parę słów, zadbała o to, żeby jej głos brzmiał seksownie. Marler wysłuchał tego fragmentu taśmy dwa razy. Ciekawe, co też się stało mojej chytrej ślicznotce zastanawiał się. W maleńkiej wnęce kuchennej zaparzył sobie mocnej kawy, potem dwoma łykami pochłonął zawartość filiżanki. Zanim ponownie wyszedł z domu, wcisnął na głowę kraciastą czapkę z daszkiem; z otwartego już pudełka wyciągnął jedną grubą cygaretkę i schował ją do wewnętrznej kieszeni marynarki. Chwycił kartonową kopertę z kupioną przed chwilą fotografią i wyszedł. Kolejna taksówka zawiozła go na Wardour Street w Soho. Wysiadł, zapłacił, po czym przeszedł jeszcze prawie kilometr, by dotrzeć do swojego rzeczywistego celu. Okolice Greek Street, gdzie się w końcu znalazł, słyną z przyzwoitych restauracji i mniej przyzwoitych sex--shopów. Tutaj miał swoją małą, ale silnie ufortyfikowaną pracownię Grundy "Brudas" -jak nazywano go w branży. Marler wspiął się po brudnych schodach i stanął przed metalową kratką domofonu z napisem: J.GRUNDY, AGENCJA FOTOGRAFICZNA. - Grundy? To ja, Freddie Moore. Mam robotę dla ciebie... - Jestem teraz cholernie zajęty. Poczekaj chwilę - odezwał się z głośnika grobowy głos. Marler wyciągnął cygaretkę z kieszeni i zapalił. Wiedział, że ma teraz dużo czasu dla siebie. W końcu za ciężkimi drewnianymi drzwiami, przed którymi stał, usłyszał charakterystyczny zgrzyt drugich, stalowych. Potem szczęknęła zasuwa i zachrobotały klucze w trzech zamkach. Marler zsunął na oczy daszek czapki. Wyglądał teraz jak pokątny doradca na wyścigach konnych. Drewniane drzwi uchyliły się wreszcie, ale tylko na tyle, na ile

pozwalał zapięty nadal gruby łańcuch. W szczelinie pojawiła się twarz pomarszczona jak łupina włoskiego orzecha. Nikt nie potrafiłby określić wieku Grundy'ego. Miał na sobie brudną kurtkę, pamiętającą zapewne te same czasy, co kiwający się na nosie cwikier. Koszula, od wieków nie prana, straszyła postrzępionymi mankietami. - A, to ty - mruknął i zwolnił łańcuch. - Nie poznałeś mojego głosu? - zdziwił się Marler. - Nigdy za dużo ostrożności - stwierdził Grundy. - Ludzie potrafią teraz naśladować cudze głosy. Wejdź. Ale naprawdę jestem mocno zajęty: będziesz musiał poczekać parę tygodni, cokolwiek przyniosłeś. Marler dobrze wiedział, że całe to gadanie to tylko wstęp do targów o jak najwyższą cenę. Toteż w milczeniu obserwował, jak Grundy odblokowuje kolejne bastiony swojej fortecy. Podeszli do stołu, na którym bezładnie piętrzyły się zdjęcia, puszki z klejem i farbami do retuszu i częściowo już gotowe fotomontaże. - No to czego potrzebujesz? Grundy sięgnął po obtłuczony kubek i wypił trochę cieczy, która wyglądała na trzydniową herbatę. Duży pokój, którego okna wychodziły na Greek Street, wypełniony był odorem stęchlizny, jakby od wielu tygodni nikt go nie wietrzył. Marler wyjął zdjęcie z koperty i położył je na stole emulsją do dołu. - Potrzebuję artystycznej fałszywki z ładną dziewczyną. Ale nie z żadną dziwa, tylko z taką, co ma klasę; no, wystarczy, że tak wygląda.., nie, nie dotykaj! - położył dłoń na fotografii, zanim Grundy zdążył jej dosięgnąć. - Najpierw pogadamy o cenie. Ta dziewczyna ma leżeć... - Aha, świński obrazek! - ucieszył się Grundy. - No, to bardzo podnosi cenę. - Ile? Potrzebny mi tylko jeden egzemplarz. I ma być gotowy dziś po południu. - Nie wiem, czy zdążę... - To pójdę do kogo innego. Marler sięgnął po zdjęcie, ale tym razem Grundy był szybszy: przycisnął je sękatą dłonią. Z rezygnacją pokiwał głową. - Przychodzisz rzadko i zawsze chcesz, żeby było na wczoraj... Pięć paczek, jak dla ciebie....

- Co, pięćset funtów? - Marler wyjął cygaretkę z ust, strząsnąl popiół na podłogę. - Chyba kompletnie zwariowałeś. Mogę dać sto. To przecież tylko jedno zdjęcie. - A ty chyba nie wiesz, jaki to kawał roboty. Muszę najpierw sfotografować dwa zdjęcia: to, które przyniosłeś, i to drugie, z dziewczyną. Potem skleić to jakoś, podretuszować, żeby nie było widać połączeń, jeszcze raz pstryknąć całość i dopiero... - Wiem, wiem - przerwał Marler. - A ponieważ jestem w dobrym humorze, podniosę ci do stu pięćdziesięciu. - Dwieście - warknął nieprzyjaźnie Grundy. - To moje ostatnie słowo. Jak ci nie pasuje, to drzwi są tam! - W porządku. Dwieście. Ale w tym również negatywy. Bo chyba zapomniałeś o nich przy tej wyliczance. - Obiema rękami chwycił Grundy'ego za klapy kurtki i natychmiast, poczuwszy pod palcami lepki od brudu materiał, pożałował, że nie włożył przedtem rękawiczek. - I żebym nie musiał drugi raz wracać po te negatywy, bo... No dobra, pokaż tę dziewczynę. Puścił trzęsącego się Grundy'ego. Ten mruknął coś do siebie, wyjął z kieszeni pęk kluczy, odsunął na bok kilka dużych oprawionych fotografii i otworzył ukryty pod nimi sejf. Przykucnął, żeby sięgnąć na najniższą półkę, przekopał się przez stos błyszczących odbitek, wreszcie wyciągnął trzy, zamknął sejf i wstał. - Wybierz sobie, wszystkie są gołe - powiedział. Marler popatrzył na trzy zdjęcia. Wszystkie były pornograficzne: pokazywały dziewczyny w trakcie stosunku z mężczyzną. Szczególną uwagę Marlera zwróciła jedna, blondynka: była ohydnie rozkraczona, aż dziwne, że zgodziła się na takie zdjęcie. - Myślę, że to będzie dobre. Jeśli tylko potrafisz je zmontować z tamtym... Grundy uśmiechnął się obleśnie. - Na pewno potrafię. No, pokaż wreszcie. Sięgnął po leżącą na stole odbitkę i odwrócił ją obrazkiem do góry. Kompletnie ubrany mężczyzna leżał wyciągnięty swobodnie na solie, z dłońmi splecionymi pod głową. Grundy spojrzał surowo na Marlera i szpetnie zaklął. - O kurwa! Przecież to Lance Buckmaster, len pieprzony minister. Gdybym to wiedział, nie zgodziłbym się na mniej niż pięćset funtów...

Marler niespodziewanie podniósł rękę i przycisnął kostkami palców czułe miejsce na plecach pochylonego nad stołem fotografa. Potem odezwał się cicho, ale z wyraźną pogróżką w głosie: - Dwieście ci wystarczy, także za milczenie. Jak się dowiem, że coś chlapnąłeś, znajdę cię tutaj. - Rozejrzał się po brudnym pokoju, po półkach zawalonych tekturowymi teczkami. - Masz tu niezły bałagan, ale znam ludzi, którzy mogą to wszystko rozwalić do reszty... Więc mówisz, że potrafisz skleić te zdjęcia? - Potrafię, pozycja pasuje. I facet ma minę, jakby mu właśnie było cholernie dobrze. - No to idę, wrócę o piątej. A ty bierz się do roboty, Grundy. Tylko solidnie, artystycznie, wiesz, że mam oko do tych rzeczy i byle gówna nie wezmę... Marler stał na chodniku na środku mostu Waterloo. Podniósł wysoko kołnierz płaszcza: wiał zimny, przenikliwy wiatr, znów zaczął padać śnieg. Czekał tu na Leonorę. Przedtem, dzwoniąc z budki telefonicznej, dał jej precyzyjną instrukcję. Ma pożyczyć samochód od któregoś ze swoich dyrektorów, pojechać na południowy brzeg Tamizy, skręcić w stronę Waterloo, a potem znowu na północ przez rzekę; po moście wlec się żółwim tempem. Odeszła na chwilę od telefonu, żeby zorientować się, który samochód będzie do dyspozycji; wróciwszy oznajmiła, że zaraz przyjedzie srebrnym mercedesem. Marler spojrzał niecierpliwie w stronę południowego brzegu. Srebrny mercedes sunął niemiłosiernie wolno wzdłuż chodnika. Jakiś taksówkarz, wyprzedzając go, wściekle wymyślał przez otwarte okno, nie zrażona tym Leonora kontynuowała swoją żółwią jazdę. Marler uważnie wpatrywał się w południowy skraj mostu, sprawdzając, czy nikt jej nie śledzi. Ale nic na to nie wskazywało. Kiedy zatrzymała się przy nim, szybko wskoczył do środka, zatrzasnął drzwi, zapiął pas. - Ruszaj, szybko! Tunelem pod Strandem i dalej na północ. - Jak pan każe, sir... Ależ potrafisz być władczy! To dobrze, lubię władczych mężczyzn - zażartowała, ale wykonała sumiennie jego polecenia. Sprawnie, mimo dużego ruchu, wydostała się na zewnętrzny pas i gwałtownie przyspieszyła. - Pozwolisz, że zapalę? - spytał, spoglądając w zewnętrzne

lusterko. - Oczywiście. Zapal i dla mnie. Zapalił papierosa i podał jej. Zaciągnęła się łapczywie i z uśmiechem stwierdziła: - O, tak znacznie lepiej mi smakuje. - Lepiej uważaj na drogę. Chciałbym jak najszybciej wyjechać z tych okolic; mogą nas śledzić... To znaczy: ciebie. - Mnie? Kto? - Morgan albo raczej któryś z jego goryli. On jest w mieście? - Jest. Bardzo wcześnie przyszedł dziś do biura. Prosto z lotniska, był gdzieś za granicą... Ty chyba też sporo jeździsz po Europie? - Skąd ci to przyszło do głowy? - Po prostu. Mówiłeś mi przecież, że pracujesz w agencji, która ubezpiecza VIP-ów w ich podróżach. A więc także w Europie. Potrzebuję kogoś doświadczonego, kto dużo jeździ, żeby zbadał, co się dzieje w biurach World Security na Kontynencie. Dochodzą do mnie dziwne plotki o Wydziale Badawczo-Rozwojowym. Tym wydziałem kieruje bezpośrednio Morgan. - Jakie plotki? Jedź dalej prosto - dodał widząc, że Leonora zwolniła przed kolejnym skrzyżowaniem. Na szczęście zrobiło się trochę luźniej. Jechali dalej w stronę stacji kolejowej Euston. - Podobno wdali się w jakieś szpiegostwo przemysłowe. To oczywiście wiadomość tylko dla ciebie. Zajęłam się tym, bo nie lubię przykrych niespodzianek. Ten wydział zarabia wprawdzie sporo pieniędzy, ale jakby co, to odpowiedzialność spada na prezesa, czyli na mnie. - Chcesz mnie zatrudnić? - zbadał grunt Marler. - Tak. Honorarium, na początek, trzydzieści tysięcy funtów, plus zwrot kosztów. Jeśli ci na tym zależy, możemy spisać umowę, oczywiście tajną. - Żadnej umowy i żadnych pieniędzy. Przynajmniej na razie, dopóki się trochę nie rozejrzę. Muszę najpierw zobaczyć, co się da zrobić. Zadzwonię do ciebie jako Freddie Moore, zapamiętaj to nazwisko. A teraz wyrzuć mnie na Euston Station. - Szybko podejmujesz decyzje. To też mi się podoba, l w ogóle, miałam szczęście, że trafiłam na ciebie. Może, jak się znowu pojawisz, zjemy razem kolację? Opowiesz mi, co znalazłeś. - Pogadamy o tym później...

Samochód zatrzymał się przed frontem dworca, przy kiosku z gazetami. Marler wysiadł, żartobliwie zasalutował, kupił jakąś gazetę i udając, że czyta, obserwował ruch za odjeżdżającym mercedesem, nie wyglądało na to, żeby ktoś śledził Leonorę. Ciekawe, co by powiedziała - pomyślał - gdyby wiedziała, że teraz wybierani się na spotkanie z Buckmasterem? 23 Siedząc za swoim biurkiem Morgan przygotowywał się do niemiłej wizyty. Przed chwilą strażnik pilnujący głównego wejścia zaanonsował przybycie komisarza Buchanana. Morgan niechętnie nacisnął guzik zmieniający światło przed drzwiami z czerwonego na zielone. Początkowo chciał powiedzieć, że nie ma czasu, że ma pilną naradę, ale szybko doszedł do wniosku, że lepiej będzie okazać dobrą wolę. Drzwi otworzyły się: sekretarka Morgana, Melanie, wprowadziła wysokiego komisarza policji. I tym razem towarzyszył mu sierżant Warden. Morgan, nie ruszając się z fotela, pomachał kordialnie tłustą łapą. - Rozgośćcie się, panowie. Kawy, herbaty? - Nie, dziękuję panu - odparł Buchanan, zajmując jedno z dwu krzeseł naprzeciw Morgana; odsunął je trochę od biurka, aby swobodnie zmieścić długie nogi. Morgan skinął głową na Melanie: wyszła, zamykając drzwi za sobą. Splótł dłonie na biurku, czekając, aż Buchanan zacznie mówić. Komisarz nie spieszył się, w końcu jednak zaczął: - Postanowiliśmy definitywnie, że sprawę śmierci waszego księgowego, Teda Doyle'a, będziemy badać jako przypadek zabójstwa. - A mogę wiedzieć dlaczego? - Morgan zachował zimną krew. - Oczywiście. Wykluczyliśmy samobójstwo: brak jakiegokolwiek motywu. Sekcja zwłok nie wykazała najmniejszych śladów alkoholu w organizmie; a zatem nie mógł wypaść przypadkowo, zwłaszcza z tego okna. Zostaje więc tylko morderstwo... - Zaraz, o ile wiem... - Przepraszam pana, ale jeszcze nie skończyłem - przerwał Buchanan stanowczym tonem; jego stalowy wzrok wbił się w Morgana. - Chciał pan zapewne powiedzieć o skłonności Doyle'a do hazardu. Przeszukaliśmy jego mieszkanie i, owszem, znaleźliśmy kilka biletów totalizatora wetkniętych pod dzbanek z

kawą... Przerwał w pól zdania, ale Morgan i tak zrozumiał. Siedział spokojnie, tylko dłonie splecione na biurku zacisnęły się trochę mocniej. Komisarz ciągnął dalej: - Po pierwsze, dziwne jest to, że na tych biletach w ogóle nie ma odcisków palców. Sądzę, że gdyby to Doyle je tam położył, byłyby jakieś odciski, nie miał żadnego powodu ich ścierać. Buchanan znów zrobił przerwę; tym razem Morgan uznał, że musi jakoś zareagować. - Rzeczywiście dziwne - przyznał. - A inne sprawy? - Przepraszam, nie rozumiem?... - Powiedział pan: "Po pierwsze, dziwne jest to..." Więc pewnie jest jakieś "po drugie"? - Buchanan popatrzył przez chwilę na siedzącego bez ruchu Wardena, po czym znowu skierował wzrok na Morgana. - Właśnie do tego dochodzę. Otóż mamy świadka... - po raz trzeci rozmyślnie zrobił pauzę. Knykcie zaciśniętych dłoni Morgana zbielały. - Dziwne jest to, co ten świadek widział. Ta pani mieszka naprzeciw wejścia do domu Doyle'a. To bardzo wiarygodny świadek, nieczęsto mamy takich... Morgan poczuł się niepewnie. Ten skurwiel najwyraźniej gra z nim w kotka i myszkę. Przestał myśleć o grubych kroplach potu spływających mu z czoła. Buchanan znów zaczął mówić. - Ta pani widziała mężczyznę wchodzącego do mieszkania Doyle'a. W ciemnych spodniach... jak dostawca albo szofer... i w kurtce zamszowej do bioder, nie wie pan, kto to mógł być? - Nie mam pojęcia - skłamał gładko Morgan. - Czy to było, zanim Doyle... umarł? - Nie, później. Ściśle biorąc: parę godzin później. Pozostawał w środku zaledwie parę minut. Bardzo to zagadkowe. - Może to jakiś znajomy Doyle'a - zasugerował Morgan. - Znajomy z własnym kluczem do jego mieszkania? - Zaraz, nie bardzo rozumiem... - No, mówiłem przecież. Ta kobieta widziała, jak nieznajomy mężczyzna wchodził do mieszkania Doyle'a. Otworzył drzwi kluczem. Ona znała Doyle'a, mówi, że prowadził samotny tryb życia, w wolnym czasie słuchał muzyki klasycznej, głównie Wagnera. W pokoju dziennym miał bardzo drogi sprzęt hi-fi.

Wiedział pan o tym? Był pan tam kiedyś? - Nigdy! - żachnął się Morgan. - Po co?! - Och, pomyślałem, że w związku z jego funkcją mógł się pan z nim czasem spotykać po godzinach.., żeby omówić trudniejsze problemy rachunkowe. - Omawiałem te sprawy wyłącznie z naszym dyrektorem finansowym. Jest teraz za granicą... - Tak, tak, wiem, mówił pan o tym poprzednim razem. - Buchanan podciągnął nogi, wyjął rękę z kieszeni i pochylił się do przodu. Może jednak wie pan, kto mógł mieć zapasowy klucz do domu Doyle'a? - U nas nikt, jestem pewien - skłamał znowu Morgan i zrobił obrażoną minę. - Rozumie pan, do czego zmierzam? - Niestety, nie. - Nieznajomy facet wchodzi do mieszkania Doyle'a z kluczem. W głównym pokoju znajduje aparaturę audio wartą kilka tysięcy funtów. Włamywacz na pewno by się tym zainteresował. Ale ten tajemniczy gość nic nie zabrał. Więc może przyszedł tam, żeby coś przynieść. Na przykład bilety totalizatora bez śladów palców. A propos, nasza znajoma zauważyła, że ten człowiek miał rękawiczki. Jak powiedziałem, to wyjątkowo wartościowy świadek. - Morgan wzruszył ramionami, ale nawet nie otworzył ust. Zachowywał się tak, jakby ta sprawa zupełnie go nie dotyczyła. Buchanan wstał; Warden natychmiast zrobił to samo, prostując się jak nóż sprężynowy. - To chyba wszystko, na razie. - Buchanan obdarzył Morgana chłodnym uśmiechem. - Chciałem po prostu, żeby był pan zorientowany w postępach śledztwa; na pewno i panu na tym zależy. Dochodząc do drzwi nieoczekiwanie obrócił się na pięcie. - Aha, nie wybiera się pan przypadkiem za granicę, prawda? - A niby dlaczego nie, u diabła? - Morgan gapił się na komisarza wściekłym wzrokiem. - Jestem dyrektorem międzynarodowej firmy. I tak się składa, że właśnie dzisiaj wybieram się na Kontynent. - Jak będziemy mogli skontaktować się z panem? - Przez nasze biuro w Bazylei. Zresztą pani Buckmaster zostaje na miejscu, zawsze może pan ją o wszystko spytać.

- Ach, oczywiście. Przepraszam, ale zupełnie o niej zapomniałem. Tylko niech pan jej tego nie powtarza - kobiety bardzo nie lubią, jak się o nich zapomina, prawda? Pójdziemy już. Życzę udanej podróży... Buchanan nie powiedział już ani słowa, dopóki nie opuścili budynku: na jego twarzy malował się wyraz intensywnej koncentracji. Wsiedli do samochodu, Warden za kierownicą, komisarz obok. - No i co pan o tym myśli, sierżancie? - Myślę, sir, że był bardzo napięty. Panował nad sobą, ale dłonie go zdradzały: zaciskał je bardzo mocno, kiedy wspomniał pan o tych biletach, a potem o świadku. - Tak, zauważyłem. Ale to jeszcze nie musi nic znaczyć. Ludzie zawsze denerwują się, kiedy rozmawiają z policją. Tym bardziej jeśli im się powie, że dokonano zabójstwa. - Aż się spocił, kiedy pan to powiedział. - To też mogła być zwykła, naturalna reakcja, niestety, mój drogi, z punktu widzenia dowodów Morgan wciąż jeszcze jest poza podejrzeniem. No, wracajmy do Yardu. Morgan był wściekły. Hanson nie zachował elementarnej ostrożności przed domem Doyle'a. I w dodatku poszedł tam w tym idiotycznym szoferskim ubraniu. Trzeba będzie go zdrowo opieprzyć przy pierwszej okazji i ostrzec durnia, żeby się więcej nie pokazywał w tamtych stronach. M organa niepokoił też Buchanan. Sprytny lis z tym swoim chwytaniem za słówka. Dopiero teraz Morganowi przyszło do głowy, że trafił na równego sobie przeciwnika. Ale nie miał czasu dłużej o tym myśleć. Pogrzebał w pudełku z magnetycznymi kartami kodowymi do telefonu, wyjął kartę z numerem biura fryburskiego i wsunął ją w szczelinę aparatu. Czekając na połączenie znów nacisnął guzik włączający czerwone światło za drzwiami; nie chciał mieć żadnych gości w czasie tej rozmowy. - World Security Fryburg? Tu Morgan. Dajcie mi Evansa, szybko... To ty, Evans? Słuchaj uważnie, bo powiem to tylko raz. Lecę dzisiaj do Bazylei. To będzie moja baza na najbliższe parę dni. Wiesz coś nowego na temat obiektu? - Tyle samo co przedtem - stwierdził ponuro Evans. - On ucieka do Szwajcarii. Musisz się tym zająć. Wyślij ludzi na

wszystkie przejścia graniczne, od Bazylei do Konstancji. - Nie mam tylu ludzi! - zaprotestował Evans. - Ciągle muszę cię uczyć, jak wiązać śliniaczek? Postaw najlepszych agentów na głównych przejściach. A na mniejsze wynajmij kogoś dodatkowo, jak ci brakuje ludzi. I wszyscy mają mieć kamery, niech siedzą po szwajcarskiej stronie i filmują każdego, kto przechodzi. - No, a jeśli zauważą obiekt? - To niech próbują coś zrobić, do cholery. Jeśli na przykład maj;} samochód albo ciężarówkę... Ale pod warunkiem, że to będzie wyglądać na prawdziwy wypadek. Zrozumiałeś wreszcie? - Zrozumiałem. Nagle Morganowi coś się przypomniało. - Oczywiście nie nagrywasz tej rozmowy? - No... prawdę mówiąc, nagrywam. Przecież zawsze mówiłeś, żeby nagrywać wszystko. - Boże, ratuj mnie przed takimi fachmanami! Pierwsza rzecz, jaką zrobisz po odłożeniu słuchawki, to skasujesz taśmę. Jasne? Skasuj taśmę! - Oczywiście... - I zacznij wreszcie to polowanie. Masz odnaleźć obiekt w ciągu dwudziestu czterech godzin. 24 Pogoda w Szwarcwaldzie zmieniła się zasadniczo. Kiedy wczesnym rankiem Tweed wyszedł na werandę, oślepił go nieskazitelny błękit nieba. Słońce połyskiwało w kryształkach śniegu na gałęziach ogromnych jodeł. Nadal było mroźno, ale teraz działało to odświeżająco, dodawało sił. Tweed natychmiast podjął decyzję. - Ruszamy na południe, w stronę granicy szwajcarskiej powiedział do Pauli i Newmana, którzy wyszli za nim na werandę. - Jesteśmy w pobliżu Badenweiler, a więc głęboko w lasach. O tej porze roku nie powinno tu być dużo ludzi. Jest za to dobra droga na południe przez Kandern. Jak wyjedziemy z lasów, możemy pojechać szosą A 98, wzdłuż Renu, na wschód. Aż do Laufenburga. Miasteczko, mówiłem to już chyba, rozłożone jest na obu brzegach Renu; wystarczy przejść przez most i już jesteśmy w Szwajcarii. - Gdzie są posterunki graniczne? - spytała Paula. - Na krańcach mostu.

- Czy to nie ryzykowny plan? - Oczywiście, ryzykowny - przyznał Tweed, ale w jego głosie można było wyczuć optymizm. Chyba po raz pierwszy od wyjazdu z Anglii był to znowu ten sam Tweed co zawsze: spokojny, energiczny, zdecydowany. - Ryzykowna jest w tej chwili każda próba przekroczenia granicy. Ale jeszcze bardziej niebezpieczne byłoby czekanie tutaj. Przecież Horowitz wie, że tu jesteśmy, nie macie chyba wątpliwości, że te psy gończe, które Newman musiał zabić, to jego robota. - Ten Horowitz mnie przeraża. - Paula autentycznie zadrżała. W nocy, zanim poszli spać, obejrzeli sobie starannie fotografie, które Marler zrobił pod biurem World Security we Fryburgu. Fotografie, na których byli Morgan i Horowitz. Tweed przypomniał sobie Węgra. - Istnieje tylko jedna inna fotografia tego człowieka. Pokazał mi ją kiedyś Pierre Loriot z Interpolu. On twierdzi, że to najgroźniejszy morderca w całej zachodniej Europie. I okazuje się, że pan Gareth Morgan ma kontakty z tak szczególnym biznesmenem. - No dobrze, jedziemy na południe - Paula zmieniła temat. - Ale czym? Chyba zostaliśmy na lodzie? - Niekoniecznie - odparł Tweed. - Trochę liczę na to, że nasze audi wciąż jeszcze jest tam na dole. W końcu zostawiliśmy je w zaroślach; tamci, jeśli zajęli się mercedesem i tym zastrzelonym gorylem, mogli po ciemku w ogóle nie zauważyć naszego samochodu. - Nie liczyłbym na to - odezwał się Newman. - Nawet jeśli to audi tam stoi, musimy uważać. To może być jakiś podstęp. Pójdę pierwszy i sprawdzę... Zszedł po oblodzonych schodkach z werandy. - Patrzcie pod nogi - rzucił za siebie. - Jeszcze nam tylko brakowało skręconej kostki... Aha, zauważyliście, że nie ma ani śladu helikoptera? Ciekawe, co? Poszedł w dół ścieżką wzdłuż strumienia, trzymając w lewej ręce walizkę, a w prawej nabity i odbezpieczony rewolwer. Ruszyli za nim niezbyt szybko i bardzo ostrożnie. Ścieżka była zdradliwa: nierówna, miejscami oblodzona, miejscami przysypana grubą warstwą śniegu.

Paulę przeszył nagły dreszcz, nie z zimna; mroczny las, który ich otaczał, cisza jak w grobie - budziły w niej jak najgorsze skojarzenia. - Ciekawe, czy zidentyfikowali już tę biedną dziewczynę z twojego mieszkania... - Wątpię. Myślę, że morderca sprowadził ją specjalnie z zagranicy, żeby utrudnić śledztwo. - Domyślasz się, kto jest mordercą? - Chyba nawet już wiem. Albo Lance Buckmaster, albo Garetli Morgan. - O Boże, skąd ta pewność? Przecież to mógł być ich goryl albo nawet specjalnie wynajęty zabójca. - Nie, za duże ryzyko. Ten, kto to wszystko uknuł, na pewno nie chciał mieć świadków. Chciał, żeby podejrzenie padło na mnie i żeby nikt poza nim nie wiedział, że to nie ja. - Ale dlaczego to miałby być Morgan? - Mów ciszej; w tym lesie głos się rozchodzi daleko. Dlaczego Morgan? Bo na to wskazują dokumenty człowieka, który chciał wczoraj zastrzelić Newmana. Był pracownikiem World Security, ale to mała płotka, nie użyłby broni bez rozkazu. A taki rozkaz mógł mu wydać tylko Morgan... No, mniejsza o to. Na razie najważniejsze to dotrzeć do jakiegoś nadajnika. Mam nadzieję, że Arthur Beck nie odmówi nam pomocy... Doszli do końca ścieżki. Tweed wyjrzał ostrożnie na leśny dukt, którym dojechali tu wczoraj, nie było żywego ducha, nie było też widać Newmana. Paula przebiegła na drugą stronę drogi i odetchnęła z ulgą: niebieskie audi stało w krzakach dokładnie tam, gdzie je zostawili, przysypane warstwą świeżego śniegu. - Stój! Ani kroku dalej, nie zbliżaj się do samochodu. Poznała głos Newmana. Odwróciła głowę i zobaczyła go: był schowany za grubym pniem jodły. Jednocześnie usłyszała w pobliżu dziwne, głośne pacnięcie, jakby upadło coś miękkiego. Obejrzała się, szukając źródła dźwięku. Newman podszedł do niej i gestem nakazał powrót na drugą stronę duktu, gdzie wciąż jeszcze czekał Tweed. Z gałęzi sąsiedniego drzewa zaczęła zsuwać się spora płachta śniegu, spadła na ziemię z głośnym pacnięciem. - Śnieg topnieje, nie ma już mrozu - stwierdził Newman. Schowajcie się oboje w lesie, muszę sprawdzić samochód.

- Sprawdzić? - zdziwiła się Paula. - Popatrz: jest dużo śladów pod tym świeżym śniegiem. Tutaj zawracali mercedesem. Pojechali wszyscy, pewnie z szanownymi szczątkami pana Gustawa Brauna w bagażniku. Ale mogli nam zostawić jakiś prezent urodzinowy; no, to byłyby pewnie ostatnie urodziny... - On ma na myśli bombę - wyjaśnił Tweed widząc, że Paula nie nadąża za literackimi popisami Newmana. Chwycił ją za rękę i pociągnął z powrotem w górę ścieżki. Newman zbliżył się do białego pagórka, jakim stało się w ciągu nocy niebieskie audi. Szedł bardzo wolno, ostrożnie stawiając stopy. Teren raczej nie był zaminowany, ale po World Security można się było spodziewać każdego świństwa, zwłaszcza jeśli w akcji uczestniczył Horowitz. Doszedłszy do samochodu, Newman zaczął oględziny od pokrywy silnika. Chyba nikt jej nie ruszał: warstewka lodu, jaka utworzyła się w szczelinie pod pokrywą, była nietknięta. Obszedł samochód dookoła. Ze wszystkich stron śnieg wchodził równym dywanem pod podwozie. Z jednym wyjątkiem: od strony kierowcy była wytarta przestrzeń na pół jarda: szerokość pleców człowieka. Schylił się, by odgarnąć śnieg obok samochodu - na szczęście miał rękawiczki - potem położył się na plecach na oczyszczonym miejscu i powoli wsunął się pod podwozie. Było ciemno. Sięgnął do kieszeni płaszcza po latarkę i oświetlił brudną blachę podłogi. O cholera! Wąskie czarne pudełko było przyczepione do podłogi na czterech małych podpórkach. Newman leżał przez chwilę bez ruchu, usiłując przypomnieć sobie wszystko, czego nauczył się w ośrodku szkoleniowym Special Air Service w Walii, kiedy pisał reportaż o jednostkach antyterrorystycznych. Człowiek, którego nazwiska i twarzy nigdy nie poznał - nazywano go wyłącznie "Sierż", a jego twarz zawsze była zasłonięta kominiarką - teraz stanął mu przed oczami jak żywy. "No, dobra, chłopie. Powiedzmy, że jesteś taki spryciul i znalazłeś bombę, nie ciesz się za wcześnie. Znaleźć takie świństwo to dopiero pierwszy krok. Teraz musisz sprawdzić, głupi palancie, czy tam nie ma jakiejś pułapki..." Newman przesuwał się na plecach w lewo i w prawo, oświetlając latarką krawędzie pudełka. Szukał jakichś kabli, ale nic nie znalazł.

Z jednej strony wystawała krótka metalowa dźwignia: nigdy by jej nie zauważył bez latarki. Przytrzymał latarkę zębami, zdjął prawą rękawiczkę i gołą dłonią sięgnął po pudełko. Delikatnie spróbował oderwać je od blachy, ale ani drgnęło. Miał już prawie pewność, że cztery podpórki to elektromagnesy, a dźwigienka służy do ich włączania i wyłączania: wystarczy ją nacisnąć, żeby zdjąć bombę. Nagle poczuł, że mimo zewnętrznego chłodu jest cały spocony. Jeśli się myli, jeśli ta wystająca dźwigienka to jakaś pułapka - za chwilę nie będzie już Boba Newmana. Ale przecież musimy mieć ten samochód. Głęboko odetchnął, potem sięgnął prawą ręką do dźwigni. Zatrzymał dłoń w ostatniej chwili. Ty głupi palancie powtórzył za sierżantem z SAS -jeżeli ta dźwignia wyłącza magnesy, to paskudztwo spadnie z hukiem na ziemię! Przy całej grozie sytuacji ucieszył go mimowolny kalambur. Cofnął rękę, zdjął rękawiczkę także z lewej dłoni i podłożył ją pod pudełko. Wziął jeszcze jeden głęboki oddech. No, trzeba się zdecydować. Albo dobrze to wykombinowałeś - albo nie... Prawym palcem wskazującym dotknął zimnego metalu. Jeszcze raz dokładnie wszystko obejrzał, przyświecając latarką. Nadal nie miał pewności co do przeznaczenia dźwigni. Nacisnął jednak. Dźwignia wsunęła się w szczelinę, pudełko miękko spoczęło w lewej dłoni Newmana. Odetchnął z ulgą. Ale przed nim była następna próba nerwów: wyczołgać się spod samochodu z bombą w ręku. I to się udało. Wstał i ostrożnie, patrząc pod nogi, wyszedł na środek duktu. - Schowajcie się dobrze: zaraz będzie wielkie bum! - zawołał w stronę ścieżki, na której ukryli się Paula i Tweed. Potem wziął duży zamach i cisnął bombę jak najdalej wzdłuż drogi. Zanim czarne pudełko wylądowało pod odległą jodłą, Newman leżał już płasko na śniegu. Huk eksplozji omal nie rozsadził mu uszu. Ze wszystkich okolicznych drzew posypały się kaskady śniegu. Podniósł głowę i spojrzał na jodłę, przy której nastąpiła eksplozja. Zrobił to dość szybko, by zobaczyć, jak wielkie drzewo załamuje się i osuwa na ziemię; zwaliła się z trzaskiem gruchotanych gałęzi na drogę, blokując ją całkowicie. Dopiero teraz Newman uświadomił sobie, jaka musiała być siła wybuchu. Dziękował Bogu, że w przebłysku intuicji nie rzucił bomby w stronę szosy. Dużo by im teraz pomogło audi, nawet jeśli jest sprawne.

Usłyszał kroki na śniegu: to Paula biegła ku niemu potykając się i ślizgając w koleinach drogi. Stwierdziwszy, że Newman jest cały i zdrowy, zagapiła się w osłupieniu na powaloną jodłę. - O Boże!... Newman wstał i zaczął otrzepywać ze śniegu przód płaszcza. Jednocześnie Paula otrzepała mu rękawiczką plecy. Tweed podszedł do nich powoli. - A więc jednak zostawili nam prezent. - Ważne, że samochód jest cały - powiedziała Paula. - Zaraz się do niego zapakuję; zmarzłam na kość. - Chyba będziesz musiała jeszcze trochę pomarznąć - zgasił jej entuzjazm Newman. - Muszę go dokładniej sprawdzić. Wrócił do samochodu. Dość szybko upewnił się, że drugiej bomby nie ma. Ale manipulacje przy akumulatorze i rozruszniku - a przedtem przy zamarzniętej pokrywie silnika - zajęły mu dobre pół godziny. W końcu zdecydował się przekręcić kluczyk w stacyjce: na wszelki wypadek kazał im jeszcze raz schować się daleko od samochodu. Starter długo rzęził bez skutku: chyba dopiero przy dwudziestej próbie silnik zaskoczył. Wrzucili walizki do bagażnika, ale nie od razu ruszyli. Przez dobre dziesięć minut czekali, aż silnik rozgrzeje się na tyle, żeby ogrzać wnętrze samochodu. W końcu Newman stwierdził: - Możemy jechać. - No to ruszaj - powiedział Tweed. - Najpierw do Baden-weiler, polem na południe, do granicy. Audi ślizgało się i tańczyło po wybojach leśnego duktu, mimo że Newman prowadził je wolno i uważnie, unikając zbyt głębokich kolein. Paula miała wrażenie, że to siły przyrody sprzysięgły się, by jak najdłużej zatrzymać ich w tym białym piekle. Czuła, że musi powiedzieć cokolwiek, aby nie wpaść w panikę. - Ta bomba, którą znalazłeś, Bob... Jak to działało? - Podejrzewam, że miała zapalnik wstrząsowy. Mogła wybuchnąć zaraz po włączeniu startera od samej wibracji. - -Chwała Bogu, żeś to znalazł. A swoją drogą, straszny przeciwnik nam się trafił. To chyba gorsze niż Sowieci... Uspokoiła się dopiero, kiedy Newman wyprowadził wóz na szosę. Nawierzchnia była pokryta równym dywanem śniegu; od ostatnich nocnych opadów nikt tędy nie jechał. Szosa wspinała się stromo,

pokonywali kolejne zakręty w wąwozie utworzonym przez gęste ściany jodłowego lasu. Na każdym prostszym, równiejszym odcinku Newman zwalniał, opuszczał szybę i wychylał głowę nasłuchując. A ponieważ jedynym dźwiękiem dobiegającym z zewnątrz było coraz częstsze kapanie topniejącego śniegu, Paula spytała w końcu: - Co ty właściwie chcesz usłyszeć? - Wcale nie chcę i na szczęście nie słyszę. Helikoptery jakoś zniknęły dzisiaj. Trochę mnie to dziwi. - Może to Kuhlmann je uziemił - włączył się Tweed. - Wczoraj, kiedy latały, słyszałem też karabin maszynowy. - To możliwe - przyznał Newman. - Kuhlmann jest twardy i ma swoje metody. Ale, z drugiej strony, na pewno będzie chciał się zabezpieczyć: myślę, że już zawiadomił posterunki graniczne, żeby cię mieli na oku. Może byłoby lepiej, jak już dotrzemy do granicy, abym najpierw sam się wybrał na rekonesans? - Będziesz już wtedy gdzie indziej - zagadkowo odparł Tweed. - Tak? - zdziwił się Newman. - A możesz powiedzieć przynajmniej, jaki masz plan? - Dowieziesz nas do niemieckiej części Laufenburga i tam zostawisz, a sam pojedziesz do Bazylei. Chciałbym, żebyś przyjrzał się sztabowi World Security w tym mieście. To jeden z ich największych ośrodków. Pora już przejść do kontrataku, musimy ich rozszyfrować. - Ciekawe jak? Mam tam po prostu pójść i zapytać? Tweed zapisał coś w notesiku, potem wyrwał kartkę i podał ją Newmanowi. - Skontaktuj się z tym człowiekiem. Powołaj się na mnie. On cię tam wprowadzi. Newman spojrzał na kartkę kątem oka. Alois Turpil, adres w Bernie, numer telefonu. Niżej jeszcze jeden numer. Popatrzył pytająco na Tweeda. - Ten ośrodek World Security w Bazylei to pewnie forteca. Jak taki Turpil może mi pomóc? I kto to w ogóle jest? - To jeden z moich kontaktów w świecie przestępczym. Zawodowiec, najlepszy kasiarz w Europie. A zarazem ekspert od systemów alarmowych. Wprowadzi cię tam i wyprowadzi tak, że nikt się nawet nie zorientuje... - Powiedzmy...

- A jak znajdziesz coś ciekawego, dzwoń do komendy Policji Federalnej, do Arthura Becka. Ten drugi telefon w Bernie to właśnie on. Mam nadzieję, że będzie równie życzliwy jak Kuhlmann. Ale gdyby były jakieś problemy, to szukaj nas w Zurychu, w hotelu "Schweizerhof'. To obok dworca, zatrzymamy się tam. - Jeśli w ogóle dotrzecie do Szwajcarii. - Jeśli dotrzemy... - zgodził się Tweed. - Na razie uważaj, żeby nie pomylić drogi. Zaraz za Badenweiler musisz skręcić na Kandern. Potem, niestety, kończy się las. Będziemy jechali po zupełnie otwartej przestrzeni. - To prawie tak, jak tarcza na strzelnicy. Zwłaszcza jeśli pogoda się utrzyma; a chyba się nie zanosi na zmianę. W centrali WS&C w Bazylei, na pierwszym piętrze, Horowitz stał obok Evansa przy oknie. Na pierwszym planie widział bystry nurt Renu. Tutaj, setki mil przed ujściem, rzeka była już tak szeroka jak Tamiza w Londynie. Duża barka przemknęła szybko z prądem na zachód: ładownia była obciągnięta plandeką, na niej leżała równa, gruba warstwa śniegu. Horowitz spuścił wzrok: między budynkiem a rzeką biegł wąski kamienny chodnik. - Czy wszystkie przejścia graniczne są już pod obserwacją? - Powinny być - odparł Evans. - Nie było łatwo znaleźć tylu ludzi. Miałem z tym kupę roboty; pierwsze instrukcje przekazałem jeszcze z Fryburga, telefonicznie... - A te mniej znane przejścia? - przerwał Horowitz. - Na przykład Konstancja czy Laufenburg: tam można sobie swobodnie chodzić w tę i z powrotem. - Zdaje się, że bardzo dobrze zna pan te strony. - W głosie Evansa było trochę drwiny, ale i sporo podziwu. - A może jest pan Szwajcarem? - Nigdy nie rozmawiam o moim pochodzeniu - powiedział Horowitz wolno, wbijając wzrok w rozmówcę. Evans znów poczuł się bardzo nieprzyjemnie: męczyła go śmiertelna powaga i żelazna samokontrola tego dziwnego człowieka. - Ale nie odpowiedział pan na moje pytanie - przypomniał Horowitz. - No więc dzwoniłem do Zurychu po posiłki. Ale oni też mają za

mało stałych pracowników, musieli wynająć dodatkowy personel do obsady wszystkich mniejszych przejść. Prawdę mówiąc, nie sądzę, żeby Tweed w ogóle wiedział o niektórych. - A ja myślę, że wie. I gdybym był Tweedem, wybrałbym właśnie takie mało znane miejsce. - Na co nam potrzebna ta dziewczyna? - zmienił temat Evans, ruchem głowy wskazując na Ewę Hendrix; siedziała, pijąc kawę, daleko za ich plecami, i nie mogła ich słyszeć. Horowitz obejrzał się. Hendrix przeglądała jakiś niemiecki żurnal. Odłożyła go na chwilę i obiema rękami odgarnęła włosy do tyłu; wróciły natychmiast na dawne miejsce, zasłaniając jej pół twarzy. Robiła to często, zawsze odruchowo i zawsze nieskutecznie. - Może się przydać w pewnej fazie operacji - wyjaśnił Horowitz, niczego nie wyjaśniając, nie miał zamiaru informować Evansa dokładniej o swoich planach. W rzeczywistości nadal liczył na to, że Ewie uda się zawrzeć znajomość z Tweedem. Przcćwiczyli już nawet historyjkę, która miała przekonać Tweeda o przypadkowości tego spotkania i wzbudzić jego zaufanie. Zadzwonił telefon. Evans rozmawiał krótko po niemiecku. Odłożył słuchawkę i popatrzył triumfująco na Horowitza. - To z Laufenburga: dwaj moi ludzie właśnie zajęli tam pozycję, obserwują most. Jak pan widzi, natychmiast odgadujemy i spełniamy pańskie życzenia. Badenweiler to położony na dużej wysokości kurort, charakteryzujący się ostrym, górskim klimatem. Newman jechał powoli przez puste kręte uliczki, nieskazitelnie czysty śnieg, otulający drzewa i krzewy, potęgował wrażenie miejsca, z którego uciekli mieszkańcy. Mijali duże hotele, częściowo ukryte w drzewach - wszystkie nieczynne, z zamkniętymi na głucho okiennicami. Na jednym z wyżej położonych pensjonatów Tweed zauważył wielki napis "Romerbad". Przypomniał sobie, że jadł tam kiedyś obiad: okna restauracji wychodziły na zachód, można było z nich dostrzec wzgórza Wogezów po francuskiej stronie Renu. - To miasto jest jak ogród - szepnęła w zachwycie Paula. - Rajski ogród - dodał Tweed. - We Fryburgu mówili mi, że w sezonie policja zamyka drogi w tej okolicy między pierwszą i trzecią po południu. - Po co?

- Żeby ruch pojazdów nie przeszkadzał kuracjuszom w poobiedniej drzemce. - To chyba żart! - Paula nie mogła uwierzyć. 180 - Nie. To rzeczywiście taka miejscowość. Prawdziwy raj dla bogaczy. Kiedy dojechali do skrzyżowania za miastem, Tweed nagle zmienił decyzję. - Nie skręcaj na Kandern, Bob. Jedź prosto. - Jak chcesz. Ale dlaczego? - Ta droga jest dłuższa, ale biegnie przez lasy. A poza tym, jeśli Morgan i Horowitz nadal nas tutaj szukają, to pewnie obserwują najkrótszą drogę do granicy, właśnie tę przez Kandern. Minęli jeszcze kilka luksusowych willi - tak samo zamkniętych i martwych jak pensjonaty w mieście - i nagle skończyły się wszelkie ślady cywilizacji. Newman ostrożnie prowadził samochód stromą, krętą i kompletnie pustą szosą: na śniegu przykrywającym jezdnię nie było żadnych śladów. Przez jakiś czas droga biegła pod górę mrocznym, ale bezpiecznym tunelem między ścianami jodłowego lasu. Potem z prawej strony otworzyła się przepaść. Newman, który ciągle musiał obracać kierownicą, aby zmieścić się w ciasnych łukach, modlił się tylko, aby z przeciwka nie pojawił się pług śnieżny. Ale i bez tego każdy nie skontrolowany w porę poślizg mógł ich pogrążyć w wieczności. - Prowadzisz już. kawał drogi. - Tweed jakby czytał w myślach Newmana. - Może chcesz, żeby cię zmienić? - Nie, mam już dobre wyczucie nawierzchni. Pod tym śniegiem jest niestety lód. - Nie możecie rozmawiać o czymś innym? - syknęła Paula. Był to pierwszy objaw jej zdenerwowania. Newman spojrzał w lusterko i uśmiechnął się uspokajająco. Zmusiła się, żeby odwzajemnić uśmiech, ale jednocześnie przesunęła się na lewą stronę samochodu, jak najdalej od tej strasznej otchłani. - Dojeżdżamy już do najwyższego punktu - Tweed kontynuował akcję uspokajającą. - Jechałem kiedyś tą drogą w lecie. - No i co z tego, teraz jest zima - parsknęła Paula. Po chwili dodała jednak: - Przepraszam, chyba za dużo gadam. Przepaść po prawej stronie skończyła się. Jechali wciąż pod górę szerszą już nieco aleją w lesie. Newman przycisnął gaz: audi

szybko pokonało ostatnie wzniesienie. Droga rozszerzyła się w rozległy płaski parking na szczycie wzgórza. Newman zwolnił, zjechał na parking i zatrzymał samochód. Paula odetchnęła głęboko i niemal zachłysnęła się lodowatym powietrzem. - To już chyba szczyt świata! - oświadczyła w euforii. - Świata może nie, ale na pewno tej części Szwarcwaldu. --Tweed wskazał ręką tablicę informacyjną: "Waldparkplatz Kreuzweg, 1079 m". Na południc od nich ciągnęła się po horyzont szc rok a dolina zupełnie pozbawiona drzew. Słońce odbijało się w bez.kresnej białej powierzchni; blask był tak silny, że niemal sprawiał ból. Tweed wyjął małą lornetkę z przytroczonego do paska skórzanego futerału; wszystko to kupił poprzedniego dnia we Fryburgu. Uważnie badał rozległa panoramę. Newman robił to samo bez lornetki, jedynie dłonią osłonił oczy od słońca. - Czego wy tam wypatrujecie? - spytała niecierpliwie Paula. - Jakiegoś ruchu na ziemi, w powietrzu - wyjaśnił Tweed. - Ale wygląda na to, że nic nie ma. - Rzeczywiście - zgodził się Newman. - Możemy jechać do Laufenburga. Wracajcie do samochodu, szkoda czasu. - Patrzcie, na tamtym zboczu jest wyciąg narciarski - Paula wskazała ręką na wschód. U stóp sąsiedniego wzgórza stała drewniana budka; w górę po zboczu biegły stalowe liny z orczykami; oblodzone, lśniły w słońcu jak srebro. Pobyt na szczycie dobrze Pauli zrobił, wsiadała do samochodu wyraźnie zrelaksowana: skończyły się koszmary mrocznego lasu i karkołomnej jazdy nad przepaścią. Ale już po chwili pojawiły się nowe powody do obaw Droga schodząca stromo ku dolinie była kręta, pełna wariackich serpentyn. Newman jechał bardzo ostrożnie, ale i tak Paula nie miała pewności, czy na kolejnej "agrafce" nie wylecą w przepaść. - Nie za szybko jedziemy? - spytała wreszcie. - Jesteśmy na otwartej przestrzeni - próbował się tłumaczyć Newman. - Im szybciej dotrzemy do autostrady, tym lepiej. O ile w ogóle do niej dotrzemy, pomyślała, ale nie powiedziała tego głośno. Mijali samotne farmy, potem kilka większych wsi; wyglądały jak wymarłe, choć stare domy ze stromymi dachami

były w świetnym stanie. Kalbelesch, Schinau, Neuenweg, Burchau. W końcu, w Teger-nau, osiągnęli dno doliny i zbawczą ruchliwą autostradę. Godzinę później dotarli do Laufenburga. Małe średniowieczne miasto rozsiadło się na wzgórzach po obu stronach rzeki. Newman zatrzymał samochód. - Mógłbym was od razu zawieźć do Szwajcarii. Zaryzykujemy? - Nie, to za duże ryzyko. Jedziemy tym niebieskim a ud i od Fryburga, za dobrze je już znają. Pójdziemy dalej z Panią pieszo. Był tu kiedyś hotel z widokiem na most, po tej stronie rzeki; mam nadzieję, że nadal istnieje. Zatrzymamy się tam i będziemy obserwować przejście. A ty - zwrócił się do Newmana - jedź prosto do Bazylei. Tylko radziłbym ci zmienić przed granicą ten samochód na jakiś inny. Pożegnanie trwało krótko. Newman podniósł kciuki na szczęście i odjechał na zachód. Na ośnieżonym chodniku zostały dwie walizki. Tweed uśmiechnął się do Pauli - No, nie martw się, to blisko. Tylko patrz pod nogi. - Ty Leż - warknęła. Poszli powoli w dół ulicy z walizkami w rękach, nie spotkali nikogo po drodze; także to miasto wyglądało jak wymarłe. Skręcili za róg, Tweed przyspieszył, potem stanął czekając na Paulę. - To już tutaj: widzisz posterunki graniczne na moście? A i ten hotel jest, gdzie hył. Paula zatrzymała się i rozejrzała wokół. Przy moście stal mały parterowy domek. Kręcił się przy nim człowiek w mundurze; na głowie miał wojskową czapkę z. daszkiem. Paula rozpoznała mundur niemieckiego Grenzschutzu. Przeniosła wzrok bliżej na większy spło-wiały budynek z dużym gotyckim napisem na ścianie: GASTHOF LAUFEN. 25 Bazylea. Na północnych peryferiach miasta niemiecka straż graniczna sumiennie sprawdzała nadjeżdżające samochody i dokumenty pasażerów. Równie sumiennie przyglądał im się Stieber, który zaparkował mercedesa naprzeciw posterunku, nie był sam: obok siedział agent z centrali WS&C w Bazylei, potężne, barczyste chlopisko. - Pamiętaj, Klaus, że czekamy na niebieskie audi; w środku mogą być trzy osoby. Jak się pojawią, jedziemy za nimi do miasta i przy

pierwszej okazji załatwiamy sprawę. - Już mi to mówiłeś - Klaus był wyraźnie zniecierpliwiony. - Żeby tylko Szwajcarzy nie dobrali się do naszego arsenału. - Strażnicy mnie znają, wiedzą, że jestem z World Security, nie będą niczego sprawdzać. Arsenał, o którym mówił Klaus, składał się z dwóch kastetów, dziewięciomilimetrowego rewolweru ukrytego w kaburze pod pachą Stiebera i granatu ręcznego w skrytce na rękawiczki. Siedzieli i czekali. Zbliżało się południe, dzień był piękny, słoneczny. Śnieg topniał w oczach, zmieniając się w błotnistą maź. Newman szybko zbliżał się do Bazylei. Dopiero teraz, kiedy był już daleko od Laufenburga, zaczął się poważnie martwić o Twecda i Paulę. Czy naprawdę uda im się przejść bez problemów przez granicę? A jeśli w Laufenburgu też są ludzie z World Security? Był już na przedmieściach Bazylei; po chwili zobaczył niemiecki posterunek graniczny. Stała przed nim spora kolejka samochodów, najwidoczniej wszystkie kontrolowano. Było to dosyć dziwne, ale nie przejął się zbytnio, gdyż nie miał nic do ukrycia. Walthera - bez naboi - wyrzucił w pole na jakimś pustym odcinku szosy. Bez naboi, na wypadek gdyby jakieś dziecko znalazło rewolwer; dopiero dziesięć mil dalej zaczął wyrzucać, jeden po drugim, wszystkie magazynki. Teraz spokojnie ustawił się na końcu kolejki. Spojrzał na szosę za posterunkiem. Od razu zauważył zaparkowanego naprzeciw mercedesa. W środku było dwóch mężczyzn; krępy okrągłogłowy typek za kierownicą nie krył zainteresowania nadjeżdżającymi od strony Niemiec samochodami. Partacze, pomyślał Newman: stanęli tak blisko przejścia, że tylko ślepy by ich nie zauważył. To nie mogli być ludzie Kuhlmanna. A więc - goryle z World Security. Z coraz większym niepokojem myślał o tym, co czeka Tweeda i Paulę. Po chwili doszedł jednak do wniosku, że to bez sensu. Przecież Tweed był kiedyś jednym z najlepszych, najbardziej doświadczonych i najskuteczniejszych agentów wywiadu. Późniejsze lata, które spędził za dyrektorskim biurkiem na Park Crescent, nie osłabiły jego sprawności, bo Tweed, łamiąc tradycję MI 6, nadal uczestniczył osobiście w wielu trudnych akcjach w terenie. Kolejka posunęła się. Spojrzenie okrągłogłowego osiłka zatrzymało

się na chwilę na Newmanie, potem powędrowało dalej. Agent WS&C powiedział coś do siedzącego obok kolegi, potem zapalił papierosa i rozparł się wygodnie za kierownicą. Dopiero teraz Newman docenił, jakie miał szczęście, że na krótkiej trasie z Laufenburga do Bazylei znalazł jednak biuro wynajmu samochodów, gdzie pod jakimś zmyślonym pretekstem zmienił niebieskie audi na kremowe BMW. Kolejka znów posunęła się do przodu; do Newmana podszedł strażnik graniczny. - Dokumenty proszę. Newman podał mu paszport i prawo jazdy. Strażnik oglądał je dość długo, ale oddał bez słowa i zasalutował na pożegnanie. Newman ruszył w kierunku centrum miasta; na posterunku szwajcarskim przepuszczono go bez zatrzymania. Niemiecki strażnik patrzył przez chwilę za odjeżdżającym, potem odprawił jeszcze kilka samochodów i wezwał kolegę z posterunku: - Hans, przejmij kontrolę. Muszę zadzwonić. W budce telefonicznej nakręcił numer fryburskiej komendy policji i poprosił inspektora generalnego Kuhlmanna. Musiał czekać parę minut, zanim usłyszał niski głos: - Tak, tu Kuhlmann, kto mówi? - Straż Graniczna z Bazylei, panie inspektorze generalny. Mówi sierżant Berger. Parę minut temu wjechał do Szwajcarii niejaki Robert Newman, dziennikarz. Prowadził BMW, numer... - Nieważne. Kto był z nim w samochodzie? - Nikt, jechał sam. - Dziękuję za wiadomość, nie trzeba pisać raportu. Powiem więcej: nie chcę żadnych pisemnych śladów tego zdarzenia. Kiedy Gareth Morgan wylądował na lotnisku w Bazylei, dyrektorska limuzyna już na niego czekała. Pojechał prosto do sztabu WS&C. Nic tym razem nie mówiąc okazał strażnikowi przepustkę i wsiadł do windy. Było późne popołudnie: w gabinecie Evansa paliło się już światło. Na widok Morgana Evans zerwał się zza biurka; Horowitz i Hendrix spokojnie siedzieli na kanapie, rozwiązując jakąś krzyżówkę; Stieber, który stał przy oknie i bezmyślnie gapił się na Ren, wykonał w tył zwrot i po wojskowemu trzasnął obcasami. - No? - spytał Morgan, rzucając swoją teczkę na kanapę tuż obok Hendrix. - Co się wydarzyło? Gdzie jesteśmy? Jakie są najnowsze

raporty? Dobrze, pomyślał. Ludzie muszą czuć, że to szef przyjechał, a nie byle kto. Dlatego od razu przybrał agresywny ton. Horowitz skończył wpisywanie słowa do krzyżówki, z ostentacyjną powolnością odłożył na bok gazetę i dopiero wtedy podniósł wzrok na Morgana. - Nic się nie wydarzyło. Jesteśmy w Bazylei. A najnowszy raport od Stiebera jest taki, że nikt jeszcze nie pojawił się na tutejszym przejściu granicznym. Zresztą nie sądzę, żeby człowiek z doświadczeniem Tweeda wybrał akurat to przejście. Morgan jakby dopiero teraz dostrzegł Stiebera. - A ty, co tu robisz? Zostawiłeś posterunek bez nadzoru, kiedy Tweed może właśnie teraz, po ciemku, próbuje się przemknąć? Zamiast Stiebera ponownie odezwał się Horowitz. - Stieber jest w porządku, zastąpili go inni obserwatorzy. Panie Morgan, pan naprawdę musi nauczyć się czekać... - Ja umiem przyspieszać sprawy... - Tak? To niech pan spróbuje przyspieszyć wycieczkę Tweeda na tę stronę Renu. Mamy ludzi z kamerami na wszystkich, nawet najmniejszych przejściach. Wszędzie czekają gońcy, którzy przywiozą nakręcone filmy. Jutro będziemy to wszystko oglądać tutaj, w waszej sali kinowej. - Sięgnął znowu po krzyżówkę. Cierpliwość to w tej chwili najlepsza metoda. - Może. Ale nie płacę panu za rozwiązywanie krzyżówek. Ołówek Horowitza, gotowy już do zapisania następnego słowa, zastygł w powietrzu niczym broń wymierzona w pierś Morgana. - Płaci mi pan za wykonanie zadania. A jak to zrobię i w jakim tempie - to już moja sprawa. Jasne? Morgan umknął wzrokiem od stalowego błysku oczu i okularów Horowitza. Jak gdyby nigdy nic zwrócił się do Evansa: - Chodźmy do księgowości. Muszę coś sprawdzić w rachunkach, to pilne! Tymczasem Horowitz powrócił już do swojej krzyżówki. Siedząca obok Hendrix odetchnęła z ulgą; ale coś w tonie Horowitza głęboko ją zaniepokoiło. Tweed wynajął w "Gasthof Laufen" dwa pokoje. Dla siebie poprosił o pokój z widokiem na Ren; mógł stąd widzieć most i oba

posterunki graniczne. Natychmiast przystąpił do obserwacji. Także Paula z ciekawością przyglądała się przez gęste firanki szwajcarskiemu brzegowi rzeki. Południowa część miasta, tak samo jak północna, zajmowała strome zbocze wzgórza. Na lewo od mostu fasady starych domów opadały pionowo do rzeki jak klifowe skały. Tweed długo obserwował most przez lornetkę. - Tak blisko i tak daleko. Długo będziemy tu siedzieć? - spytała Paula. - Do jutra, potem spróbujemy przedostać się do Szwajcarii. Na razie muszę się zorientować, jaka jest praktyka na przejściach, kogo kontrolują, a kogo nie po obu stronach mostu. I chyba do wieczora się zorientuję. To świetny punkt obserwacyjny. Paula odeszła od okna, usiadła na łóżku Tweeda i wygodnie podciągnęła nogi. Zaczęła przeglądać jakiś magazyn mody, który przyniosła tutaj dla zabicia czasu. Tweed ponownie sięgnął po lornetkę. Obserwował teraz domy na lewo od mostu. Nagle w jednym z okien zauważył dziwny błysk. Nastąpiło to w momencie, kiedy do niemieckiego posterunku, tuż pod oknami hotelu, podjechał samochód. Strażnik zatrzymał go, sprawdził dokumenty kierowcy, zajrzał do bagażnika, w końcu zatrzasnął go głośno i pozwolił kierowcy wjechać na most; straż szwajcarska przepuściła go bez zatrzymywania. Połyskujący punkt w oknie po drugiej stronie rzeki zniknął. Tweed nastawił dokładniej ostrość lornetki i jeszcze przez parę sekund patrzył w podejrzane okno. - Zauważyłeś coś? - spytała Paula. - Tak, dokładnie to, czego szukałem. Ktoś z tamtej strony filmuje wszystko, co się dzieje na moście. - O Boże! - rzuciła magazyn i podbiegła do okna. - Gdzie? Jak myślisz, kto to jest? Może policja szwajcarska? - Nie, oni mogliby po prostu kontrolować ludzi na przejściu. To jakiś utajony obserwator. Ż pewnością ktoś przysłany przez World Security. I czeka tu na nas. - To może poszukajmy jakiegoś innego przejścia... -Nie, tu jest wszystko, jak trzeba. Dokładnie tak, jak przewidziałem. Przejdziemy jutro rano. Po tej zagadkowej uwadze Tweed zamilkł. Paula nie zdołała

wyciągnąć z niego nic więcej, nie dowiedziała się też, skąd się bierze jego dobry humor; czuwając nadal przy oknie nucił cicho jakąś wesołą piosenkę. Znalazłszy się w Bazylei, Newman pojechał prosto do hotelu "Drei Kónige" - najlepszego w mieście i jednego z najlepszych w całej Szwajcarii. Dla Newmana miał on dziś dodatkowo tę zaletę, że stał nad Renem, niespełna milę od sztabu WS&C. Zaparkował kremowe BMW blisko hotelu i z bagażem w ręku powędrował do głównego wejścia. Znał ten hotel z poprzednich wizyt i jego tu znali. Portier powitał go serdecznie. - Ho, ho! Dawno nie mieliśmy zaszczytu pana widzieć. Newman poprosił o dwuosobowy pokój z widokiem na rzekę i zameldował się. W pokoju zostawił otwartą walizkę na łóżku. Potem wyszedł z hotelu i tramwajem pojechał na dworzec kolejowy. Z budki telefonicznej zadzwonił do Berna, do Aloisa Turpila. Powołał się na Tweeda: wywarło to magiczny skutek. - Jestem do pańskich usług, panie Newman - stwierdził po niemiecku gardłowy głos. - Jest tu w Bazylei robota wymagająca pańskich kwalifikacji. Znam pańską stawkę. Tylko to musi być szybko, najlepiej dziś wieczór, jeśli pan może. Tak? ŚwietrJe. O której godzinie pan przyjedzie? O szóstej? Dobrze, będę czekał na dworcu. Szczegóły podam panu później, przy kolacji. To nie na telefon... - Oczywiście - zgodził się Turpil. - A więc na peronie o osiemnastej? - Tak. Będę ubrany w niebieski garnitur i jasny płaszcz, z egzemplarzem "Financial Times" w ręku... - Panie Newman, nieraz widziałem pańskie zdjęcia w gazetach. Rozpoznawanie VIP-ów należy do moich obowiązków zawodowych. Poznałbym pana, nawet gdyby był pan nago zachichotał Turpil. - Na to może trochę za zimno. Czekam na pana o szóstej. I niech pan nie zapomni wziąć sprzętu. - A pan mojego honorarium. Newman odłożył słuchawkę z kwaśną miną. W głosie Turpila była poufałość, która mu się nie podobała. Także ten chichot miał jakiś wredny odcień. Sięgnął po teczkę, którą przedtem postawił na

podłodze budki, i natychmiast przypomniał sobie to, co w Szwarcwaldzie mówił Tweed. - Z Turpilem mogą być problemy, nie przepadam za nim, ale to wyjątkowej klasy fachman. Co do zapłaty, musisz się targować. Na pewno powie, że w Szwajcarii nie pracuje, że to wbrew jego zasadom; wszystko po to, żeby podbić cenę. Na początek zaśpiewa pewnie trzydzieści tysięcy franków. Ale trzymaj się twardo: zgodzi się za dwadzieścia. Jest bardzo łasy na pieniądze, nasz kochany Alois. Mówiąc to Tweed wyjął z teczki kilka paczek szwajcarskich banknotów. Dopiero wtedy Newman zrozumiał, dlaczego Tweed tak nalegał we Fryburgu, aby i on kupił sobie teczkę. Newman woził w niej teraz honorarium dla Turpila. Postanowił nie mówić kasiarzowi, gdzie mieszka. Zabierze go na kolację do restauracji ,,Merkur" - wypatrzył ją z tramwaju, jadąc na dworzec. Ten facet nie może za dużo wiedzieć. Mimo wszystko jednak ciągle jeszcze miał nadzieję, że niekorzystne wrażenie, jakie wyniósł z tej rozmowy, zmieni się po bliższym poznaniu Turpila. Kiedy wreszcie się spotkali, zrozumiał natychmiast, że nigdy nie zdoła polubić tego człowieka, ani - co gorsza - zaufać mu. Marler zadzwonił do Ministerstwa Bezpieczeństwa Zewnętrznego, przedstawił się i spytał o Buckmastera. Musiał to wszystko powtarzać trzem różnym sekretarkom, zanim wreszcie trafił do miss Weston. Jej głos brzmiał tak, jakby właśnie połknęła coś paskudnego, i łamał się w falsecie. - Powiedział pan: Marler? - Tak, już trzy razy. Minister zna mnie; mam mu coś ważnego do powiedzenia. - Minister zostawił wiadomość dla pana. Pojechał na kilka dni do domu na wsi, nie mogę, niestety, podać panu adresu. - Dziękuję pani uprzejmie! - rzucił szybko Marler i odłożył słuchawkę, nierozsądnie byłoby przyznawać się przed nią, że wie, iż ów dom na wsi to Tavey Grange w Dartmoor. Wrócił szybko do swojego mieszkania w Chelsea. Już pięć minut później był z powrotem na kamienistym podwórku. Wsiadł do porsche, zatrzasnął drzwiczki i ruszył na zachód.

Do Devon dojechał bez problemów. Ale na bocznej drodze do Moretonhampstead śnieg był już znacznie głębszy. Białe wzgórza ostro rysowały się na czystym błękitnym horyzoncie jak wielkie fale przypływu. Na dziedzińcu Tavey Grange stało już inne czerwone porsche. Brukowany podjazd był oblodzony. Marler omal nie fiknął kozła wysiadając z samochodu. Zaklął szpetnie; to piekielne angielskie upodobanie do bruków, na których można połamać ręce i nogi. Z wściekłością zaczął szarpać łańcuch dzwonka Kamerdyner Jose otworzył drzwi z uprzejmą miną. - A, pan Marler. Proszę wejść, minister czeka na pana. - Czeka? - Tak jest, proszę pana. Miss Weston dzwoniła z Londynu. Marler natychmiast zrewidował swoją opinię o kwalifikacjach panny Weston, ale tym bardziej był zadowolony, że nic jej nie powiedział. Wszedł do ogrzanego kaloryferami starożytnego hallu. Buckmaster zbiegał właśnie ze schodów. Ubrany w krótką szoferską kurtkę na futrze - obowiązkowy ostatnio strój ambitnych auto-mobilistów z wyższych sfer - zaczął mówić, zanim dotarł do ostatniego stopnia. - Świetnie pan trafił. Piękny dzień na przejażdżkę po wrzosowiskach. Na pewno nie ma pan nic przeciwko temu, żebyśmy coś przełknęli dopiero po powrocie. Osobiście wolałbym mieć jakiś wybór, pomyślał Marler, ale posłusznie wrócił do drzwi za sportowo usposobionym gospodarzem. Buckmaster otworzył drzwi i stanął jak wryty: zobaczył samochód Marlera. - Widzę, że i pan jeździ porsche - w jego głosie można było wyczuć niezadowolenie. Jose zamknął drzwi za ich plecami. - Ale weźmiemy moje. Pokażę panu, jak sobie radzić z tą bestią. - Pański wóz jest nowy - próbował go udobruchać Marler, sadowiąc się obok kierowcy. - Na to nie mógłbym sobie pozwolić przy mojej pensji. - Odjedźmy kawałek, zanim zaczniemy mówić o sprawach zawodowych - rzucił Buckmaster, jakby rozmawiał z kucharką. Porsche pomknęło leśną aleją w stronę rogatek głównej bramy. Buckmaster wyprowadził je na szosę z głośnym trąbieniem, bez oglądania się w prawo czy w lewo. Marler nie skomentował tej

brawury, ale ostentacyjnie sprawdził, czy ma dobrze zapięty pas bezpieczeństwa. Sam lubił szybko jeździć, ale to, co wyprawiał Buckmaster, jeżyło włosy na głowie. Szalony kierowca gestykulował przy tym swobodnie, pokazując osobliwości okolicy. - To stadnina miniaturowych koników... Fantastyczny widok, jak są tu na łące latem. Wyglądają raczej jak duże psy. Naprawdę fantastyczne. - Mhm - odpowiedział Marler. Wspięli się na strome wzgórze, przemknęli przez maleńką osadę Ostbridge, zjechali z powrotem w dolinę równie stromą drogą; Buckmaster ani przez chwilę nie zwolnił. Na śniegu przed nimi było zaledwie kilka śladów opon. Wjechali teraz na rozległy płaskowyż. Łagodne łuki drogi przy tej szybkości stawały się zakrętami śmierci. Marler zauważył w dodatku, że spod śniegu wyłaniają się miejscami płaszczyzny szczerego lodu. Okno od strony Buckmastera było otwarte; lodowate powietrze hulało we wnętrzu samochodu. Marler zapiął kurtkę pod szyję; Buckmaster zauważył to. - Rześko, co? Ale to pomaga wywiać całą pajęczynę spod sufitu zarechotał złośliwie. - Właśnie minęliśmy znak: "niebezpieczny zakręt". - Znam tę drogę jak własną kieszeń. - Ale to nie jest pańska kieszeń. - Krnąbrny pyskacz - coś takiego napisali w pańskich aktach, prawda, panie Marler? No, oczywiście w jakimś bardziej urzędowym sformułowaniu... Zamilkł na chwilę. Kolejny zakręt postanowił pokonać w poślizgu. Byli na szczęście zupełnie sami na drodze, ale miejsce było nieprzyjemne: po lewej ciągnął się przepaścisty jar, z jego dna wyrastała potężna skała w kształcie płetwy rekina. Buckmaster ledwo panował nad jadącym wciąż w poślizgu samochodem, zarazem jednak jakby czytał w myślach Marlera. - Miejscowi nazywają to Skałą Rekina... No, i jak się panu podobał ten wiraż? Nie jest pan bojaźliwy, mam nadzieję? - Tylko ostrożny... Znaleźli się na najwyższym wzniesieniu: daleko na południu z morza ośnieżonych wrzosowisk wyrastał szeroki wał złomów

skalnych; z tej odległości wyglądały jak gruby żwir, w rzeczywistości jednak musiały być ogromne. Buckmaster znów podążył za myślami Marlera. - Te skały w oddali to Kopy Siana... Piękny dzień dzisiaj, aż chce się żyć. - No, mamy szansę, przynajmniej póki nie wylecimy z drogi. Buckmaster znowu zarechotał i przycisnął gaz, najwyraźniej po to, by wyprowadzić z równowagi pasażera. Jak jakiś głupi szczeniak, pomyślał Marler. I takiego wybrali na ministra Korony! - Przejdźmy do rzeczy, poproszę o raport - powiedział Buckmaster nieoczekiwanie. Wziął z półki kasetę magnetofonową, wsunął ją w szczelinę odtwarzacza. Ale z głośników nie wydobył się żaden dźwięk. Obrócił do końca gałkę wzmacniacza. Nadal nic. Wzruszył niecierpliwie ramionami. - Dziwne, powinien tu być Strawiński, "Święto wiosny". Już któryś raz mam kłopoty z tym odtwarzaczem. Każą płacić fortunę za to pudło, a potem wszystko się psuje... Widzi pan tę karczmę na prawo? To jedyne zamieszkane miejsce w promieniu wielu mil... No więc czekam na pański raport. Karczma, pogrążona w śniegu niemal do krawędzi okien parteru, wcale nie wyglądała na zamieszkaną ani czynną. Zresztą po co? Marler wątpił, czy o tej porze roku mógłby się tu trafić chociaż jeden gość. - Tweed żyje i ma się dobrze - zaczął. - Znalazłem go we Fryburgu, w Szwarcwaldzie, i nawet rozmawiałem z nim. - Co takiego? Widział go pan i śmie pan mówić, że żyje i ma się dobrze?! Co pan sobie, do cholery, wyobraża, że w co my tu gramy? Czy nie wyrażałem się jasno przed pańskim wyjazdem na Kontynent?! Buckmaster coraz bardziej podnosił głos, ostatnie zdanie było już na granicy wrzasku. Jego dłonie w gładkich rękawiczkach ześliznęły się z kierownicy. Po lewej stronie znowu mieli głęboki, skalisty jar. Marler błyskawicznie chwycił prawą ręką kierownicę i skorygował tor jazdy. - Niech pan się nie waży dotykać kierownicy, kiedy ja prowadzę! wrzasnął Buckmaster z twarzą wykrzywioną z wściekłości. - Byliśmy już na krawędzi przepaści, a tu jest lód pod śniegiem odpowiedział Marler zwięźle i chłodno. - Niech pan się skupi na prowadzeniu wozu, dopóki nie skończę.

Ten ton zaszokował Buckmastera: ton, jakim już dawno nikt się do niego nie zwracał. Zwolnił. - Nikt przy zdrowych zmysłach nie podejmuje próby zabicia człowieka otoczonego uzbrojoną gwardią - podjął swoją relację Marler. - W hotelu "Oberkirch" we Fryburgu były oprócz nas w pokoju trzy inne osoby. Tweed sądzi, że jestem po jego stronie. To oczywiście punkt dla nas. W tej chwili Tweed jest gdzieś w Szwarcwaldzie i kieruje się do Szwajcarii. Chyba liczy na neutralność tego kraju. Wybiera się tam w najbliższym czasie. Więc nie ma pan powodów do niepokoju... - Mam powody - przerwał Buckmaster; w jego głosie wyczuwało się rozdrażnienie. - I będę miał, dopóki problem Tweeda nie będzie rozwiązany. Radykalnie! Bo ewentualny proces o gwałt i zabójstwo może doprowadzić rząd do upadku. - Zabójstwo, a potem gwałt... - Wszystko jedno. Buckmaster znów gwałtownie przycisnął pedał gazu. Marler patrzył na szybkościomierz: 45 mil na godzinę, 50, 60. Na krętej drodze pokrytej lodem i śniegiem! Jedyne, co ich dotąd ratowało, to brak na szosie jakichkolwiek innych pojazdów. Buckmaster spojrzał niespokojnie na Marlera. - A skąd pan wie, co było pierwsze na Radnor Walk? Zabójstwo czy gwałt? - Tweed mówił mi o tym, co, jak twierdzi, zastał w swoim mieszkaniu. Mówił, że nie było prawie śladów walki, tylko trochę krwi na prześcieradle. Być może strzępki skóry napastnika pod paznokciami. Czyli, jakby go znała, nie bała się go. - Powiedział pan ,,jak twierdzi". To istotne, bo tak też będzie zeznawał - chyba że w ogóle nie dotrze do takiego miejsca, gdzie mógłby złożyć zeznanie. To jest właśnie pańskie zadanie, Marler. Sam pan to przecież sugerował poprzednio... - Ja? - ostentacyjnie zdziwił się Marler. - Wjeżdżamy do Princetown. Koniec wycieczki, wracamy do domu. Po południu muszę być w Parlamencie i znów odpowiadać na kupę kretyńskich pytań. - Wraca pan do Londynu samochodem? - No nie, aż taki szybki nie jestem. Mam tu śmigłowiec. Nadal jechali przez Princetown.

- Nigdy nie lubiłem tego miasta. Więzienie jest wprawdzie po drugiej stronie, ale śmierdzi na całą okolicę. Przenośnia wydała się Marlerowi całkiem trafna. Mijali długie szeregi ponurych domków z kamienia, zamieszkanych przez strażników i ich rodziny. Na jednym większym budynku Marler z trudem odczytał napis: STOWARZYSZENIE FUNKCJONARIUSZY WIĘZIENNYCH - albo coś w tym rodzaju. Zaledwie wyjechali z miasta, Buckmaster znów gwałtownie nacisnął pedał gazu. Marler zrozumiał, że czeka go jeszcze jedna ciężka próba. Słońce skryło się za ołowianymi chmurami: zapowiadał się nowy śnieg. W szaleńczym tempie wspinali się na wrzosowiska. Marler patrzył na upiorny krajobraz: tak mogłaby wyglądać kraina Sądu Ostatecznego. - Mam wrażenie, że Howard nie ma najlepszych kwalifikacji Buckmaster znowu zaskoczył go nagłą zmianą tematu. - Mógłbym spowodować jego dymisję. Zwolniłoby się stanowisko dyrektora generalnego... Znów rezygnuje ze szprotki, aby złowić makrelę, pomyślał Marler. Tym razem ja jestem makrelą. Oczywiście żadnych deklaracji, tylko okrężna aluzja. Zimne wyrachowanie. Coraz bardziej intrygowała go zmienna, bliska schizofrenii natura Buckmastera. Kiedy powiedział ministrowi, że Tweed żyje i ma się dobrze, ten zareagował całkiem irracjonalnie, wpadł niemal w wariacką furię. A przecież publicznie był znany jako panujący nad sobą, zdyscyplinowany polityk, oficer rezerwy elitarnej jednostki, w której na pewno nie ma miejsca dla szaleńców. Teraz Marler poznawał zupełnie inne oblicze tego człowieka. Zbliżali się błyskawicznie do niebezpiecznego zakrętu przed jarem, z którego wystawał szpikulec Płetwy Rekina; teraz będzie po prawej, a więc bliżej kierowcy - ale Marlerowi nie robiło to różnicy. - Niech pan zwolni. Jak chce pan się zabić, to beze mnie. - Rzeczywiście jest pan bezczelny, dobrze napisali... - mruknął Buckmasler, ale znacznie zredukował prędkość, zanim weszli w diabelski zakręt. Byli już za nim, na zjeździe, kiedy Marler pochylił się nagle, nacisnął guzik uwalniający kasetę z odtwarzacza, wyciągnął ją i cisnął w przepaść pod Płetwą Rekina przez okno, które Buckmaster wciąż trzymał otwarte. - Dlaczego pan lo zrobił, u diabła? - spytał Buckmaster bez złości.

- Bo lo nie jest odtwarzacz, lecz magnetofon. Włożył pan czystą kasetę, żeby nagrać naszą rozmowę albo raczej lo, co ja powiem. A ja nie lubię takich taśm, które się za mną ciągną. Buckmaster uśmiechnął się chytrze. - Ale przyzna pan, że nieźle to wykombinowałem. 26 Na Park Crescent już pierwsze pytanie Howarda pozwoliło Marlerowi zorientować się, o co chodzi. - Do czego doszedłeś, jeśli można wiedzieć? Howard siedział w biurze Tweeda, lecz nie za jego biurkiem. Rozparł się w fotelu, założył nogę na nogę. Jego drogi szary garnitur był prosto od Harrodsa. Howard nie uznawał innych sklepów. W pulchnej, różowej, dobrze odżywionej twarzy Marler dostrzegł ślady napięcia. Monika, sekretarka Tweeda, siedziała za swoim biurkiem. Śledziła Marlera bystrym spojrzeniem, bawiąc się jednocześnie kosmykiem siwych włosów. Bez Tweeda biuro było puste i bezduszne. - Można zapalić? - spytał Marler. Howard lekceważąco machnął ręką, po czym wskazał Marlerowi krzesło obok siebie. - Siadaj. Marler usadowił się wygodnie, wyciągnął papierosa. Z kolei on rzucił Howardowi pytanie, ciekaw jego reakcji. - Czy jesteś pewien, że to Tweed jest sprawcą morderstwa i gwałtu przy Radnor Walk? - A ty? - odpowiedział pytaniem Howard, poruszając rytmicznie nogą w górę i w dół. Utknęli w martwym punkcie. Impas przerwała Monika oskarżycielskim tonem: - To po prostu śmieszne i idiotyczne. Dlaczego nie spróbujemy wreszcie zbadać, kto to rzeczywiście zrobił - i dlaczego? Howard ożywił się. - Rozmawiamy w biurze Tweeda, ponieważ Harry Butler już oczyścił je z podsłuchów. U mnie robi to dopiero dzisiaj. Marler aż podskoczył. - Na Boga, co tu się dzieje? - Harry stwierdził, że tutejszy telefon jest na podsłuchu. Tuż przed waszym przyjściem zadzwonił do mnie, żeby powiedzieć, że mój

własny też. Wczoraj w nocy, prawie nad ranem, ktoś tu się włamał i ogłuszył George'a, wartownika. Jest teraz w domu lekko poturbowany. Próbowano niechlujnie sforsować jeden z sejfów ciągnął Howard - ale jestem pewien, że to nie był główny powód włamania. Zleciłem więc Harry'emu, żeby sprawdził cały budynek, wszystkie pokoje po kolei. Okazało się, że miałem rację, ktoś pozakładał wszędzie mikrofony. - Nie domyślasz się, kto to był? - Nie lubię zgadywać - odparł Howard ostro. - A ja tak - wtrąciła Monika. - To Buckmaster chce wiedzieć, co tu się dzieje. Jego władza nad tym budynkiem, i w ogóle nad SIS, jest ograniczona dzięki decyzjom premiera. Ale ma doświadczenie w podsłuchu. Słyszeliśmy już parę dziwnych plotek o organizacji zwanej World Security. - Nie ma na to dowodów - ostrzegł Howard. Wysunął dolną wargę. Marler czekał. Howard był bliski podjęcia decyzji. Sięgnął po zieloną teczkę na biurku Tweeda. - Coś ci powiem. W całkowitym sekrecie. Dostałem z Wydziału Specjalnego nazwisko lekarza, który badał zwłoki tej zamordowanej dziewczyny. To doktor Rosę, nie lubi Buckmastera, bo ten dręczył go o wynik oględzin, nie podobało mu się również to, że minister prosił go o zrobienie tylko jednej kopii raportu. Dziś po południu mu ją zaniósł. Na szczęście doktor Rosę rano był także u mnie, oczywiście w tajemnicy. - Co zawiera ten raport? - Interesującą informację. - Howard otworzył teczkę, przerzucał zadrukowane strony. - Potwierdza on, że ofiarę najpierw uduszono, potem zaś zgwałcono. Pod paznokciem wskazującego palca prawej ręki dziewczyny Rosę znalazł ślady naskórka i krwi. Przypuszcza, choć nie ma wyraźnych śladów walki, że dziewczyna wpiła się paznokciami w kark mordercy, kiedy ten ją dusił. Ale przejdźmy do sedna: grupa krwi pod paznokciem dziewczyny odpowiada grupie krwi na prześcieradle. Dziewczyna miała grupę O Rh+... - Nie śpiesz się, lubimy napięcie. - Grupa krwi na prześcieradle i pod paznokciem ofiary była grupą rzadką, "AB" Rh -. To właśnie jest krew mordercy. Howard zamknął teczkę, odłożył ją na biurko i zrobił przerwę.

Lubił teatralne efekty. Kiedy zaczai znowu, jego głos zrobił się poważny. - Tweed ma grupę krwi A Rh + , co wyklucza go z kręgu podejrzeń. Widzicie teraz, jak cenny jest raport doktora Rosę. Na szczęście mam jego fotokopię. - Czy mogę zrobić sobie kopię tej fotokopii? - Nie - odparł Howard. - Och, niech mu pan to da - wtrąciła się znowu Monika - zrobię mu tę kopię i wszystko będzie w porządku. Spojrzała na Marlera, kiedy Howard wręczał jej teczkę. - Ale nie może pani tego zgubić! - Przyrzekam. Marler żartobliwie jej zasalutował i poczekał, aż wyjdzie. - Twierdzisz, że eliminuje to Tweeda. Czy nie sądzisz, że w tej sytuacji mógłby się z powrotem ujawnić? - Nie, z pewnością nie. Buckmaster próbuje wykluczyć mnie z gry i objąć kontrolę nad SIS. Walczę z nim ząb za ząb. On żąda całej teczki, ja mu dostarczam tylko fragment ekspertyzy lekarskiej. To tylko mały przykład naszych batalii. Premier zajmuje stanowisko neutralne. Jak na razie. Co robi Tweed? Pewnie chce szybko wrócić do pracy. Tweed ma tu różne tajemnicze plany, o których nie mam pojęcia... - Howard machnął ze zniecierpliwieniem wypielęgnowaną ręką. - Tweed jest w porządku - powiedział Marler po dłuższej przerwie. - Wątpię jednak, czy tu szybko wróci. Polują na niego. Próbowali go zabić na autostradzie pod Fryburgiem. - Wielki Boże, nie wiedziałem, że to aż tak... Jacy oni? - Niczego nie wiadomo na pewno. - Marler wypuścił piękne kółko z dymu i obserwował, jak zgrabny owal stopniowo rozpływa się w powietrzu - World Security ma we Fryburgu duże biuro. - Sądzisz, że ten tłusty kawał mięsa, Gareth Morgan, pracuje na własne konto? Marler zdziwił się szybką reakcją Howarda i nagłą zmianą jego postawy. Szef SIS, który pół życia spędził w swoim klubie, nagle zmienił się w tygrysa. W jego niebieskich oczach zapłonął ogień walki. Buckmaster dokonał cudu: przeistoczył Howarda w ostrego przeciwnika. - To mógłby być Morgan - odrzekł Marler. - Był we Fryburgu,

kiedy urządzano obławę, żeby złapać Tweeda. Oczywiście Tweed im się wywinął. Był z nim Bob Newman i Paula. - Właśnie się zastanawiałem, gdzie ona teraz jest. Czy Tweed nie potrzebuje pomocy? Mógłbym wysłać natychmiast Butlera i Nielda. - Trzymaj ich tu w pogotowiu, dopóki nie dostaniesz sygnału od Tweeda. - A ty jak zawsze idziesz własną drogą? - Oczywiście. Marler był umówiony z Leonorą w gmachu World Security na Threadneedle Street o dziewiątej wieczorem. Czekała na niego w swoim biurze. Na biurku stało srebrne wiaderko z kostkami lodu, z którego wychylała się butelka drogiego szampana. - Masz coś dla mnie? - Leonorą spytała Marlera, który wyciągnąwszy korek napełniał dwa kieliszki w kształcie tulipanów. Miała na sobie sweterek polo i średniej długości beżową spódnice ciasno opinającą biodra. Kosmyk długich jasnych włosów dotykał kącika czerwono pomalowanych warg. Sięgnęła po kieliszek. - Na zdrowie! - Oby nam się! - odpowiedział Marler. Na osiemnastym piętrze było bardzo spokojnie. Marler miał wrażenie, że w całym wieżowcu nie ma nikogo prócz strażników przy głównym wejściu. Zlekceważywszy krzesło tuż obok Leonory, usiadł naprzeciw niej, po drugiej stronie biurka, które dzieliło ich jak graniczna bariera. - Chcę ci coś pokazać - zaczął; przedtem napełnił sobie nowy kieliszek. - Po to jest ten szampan. Wyciągnęła rękę z kieliszkiem patrząc na Marlera, jakby z prośbą o ponowne napełnienie. Pochyliła się w stronę szerokiej sofy pod oknem. Marler zwrócił uwagę, że żaluzje są zasłonięte. Starał się nie zauważać jej wzroku. - Byłoby nam wygodniej na kanapie - rzekła pijąc swojego szampana. - Chyba bezpieczniej byłoby w Tavey Grange, kiedy Lance jest w mieście. - Nie - pokręciła głową i jasne włosy rozsypały jej się po twarzy Jose, służący, to żmija. Wszystko wygada Lance'owi. Tu jesteśmy

sami i nikt nam nie przeszkadza. - Najpierw pokażę ci, co przyniosłem - powiedział szybko. Wyjął z kieszeni sztywną kopertę, a z niej lśniące zdjęcie, które dostał od "Brudasa". Trzymał je przez chwilę nie pokazując, jakby się ociągał. - Daj spokój, Marler. Pokaż mi, cokolwiek to jest. I dlaczego nie zdejmiesz tych idiotycznych rękawiczek? Tu jest tak gorąco, że można gotować jajka. - Właśnie coś takiego robiłem, czy też próbowałem robić - i paskudnie się poparzyłem. Jedna z tych tanich patelni, których rączki rozgrzewają się do czerwoności. Głupia sprawa. Obejrzyj to, ale przedtem dodaj sobie odwagi. Wzięła zdjęcie, drugą ręką sięgnęła po szampana. Usta miała ściśnięte. Spojrzała na zdjęcie, po czym odstawiła kieliszek na bok. Fotografia, którą wykonał "Brudas", przedstawiała Buckmastera leżącego na kanapie w pozie niedbałej, całkowicie ubranego. Na nim, z nogami rozkraczonymi w kierunku kamery, siedziała naga dziewczyna. - Nie znam jej - powiedziała niepewnie. - Wybacz tę pornografię. - Widzę, że znalazł nowy sposób: on w pełnym ubraniu, a ona goła. Może bawią się tak, że ona go rozbiera? - Możliwe. - Co to za krowa? - Nie mam pojęcia - skłamał Marler. - A wolno wiedzieć, skąd to masz? - Pewien znajomy facet, prywatny detektyw, ma aparat z zoo-mem. Ale nie spodziewaj się, że dam ci jego nazwisko i adres. Postawiła kieliszek na biurku, jednocześnie trzymając zdjęcie; teraz były już na nim odciski jej palców. Wreszcie rzuciła fotografię na biurko, a on, ciągle w rękawiczkach, delikatnie wsunął ją z powrotem do koperty. Nalał jej więcej szampana. - Chciałabym dostać to zdjęcie, Marler - powiedziała. - Dam ci trzy odbitki, ale ta jest mi potrzebna. Fotograf musi wybrać najlepszy negatyw. - Ma ich tak dużo? Takich zdjęć? - Mówiłem ci, że to detektyw - podniósł kieliszek. - Robi tego Bóg

wie ile w ciągu roku. No, niekoniecznie aż takich. Często wystarczy zdjęcie faceta wchodzącego z dziewczyną do mieszkania. - Więc przynieś mi te trzy odbitki - skrzywiła się. - Jeśli Lance będzie ciągnął tak dalej, skończy nerwowym załamaniem. Z taką pracą i takimi dziwkami. Zresztą o dziwkach naprawdę lepiej rozmawia się na kanapie... - Innym razem - Marler spojrzał na zegarek i podniósł się f, miejsca - za półtorej godziny mam samolot. - Trudno. Wiesz, jak stąd wyjść? - Wiem. Jadąc ciemną ulicą na lotnisko zdawał sobie sprawę z konsekwencji pokazania Leonorzc tego zdjęcia. Mogą z tego powstać dodatkowe okoliczności obciążające Buckmastera. Minister zadzwonił do Fryburga z publicznego telefonu, z poczty przy Trafalgar Sąuare. Dowiedział się, że Morgan jest w centrali w Bazylei. Połączył się ze Szwajcarią i zdążył jeszcze złapać Morgana w domu. - Wiesz, kto mówi? - spytał. - Ale żadnych nazwisk! - Co mogę dla pana zrobić? - Mam diagnozę lekarza sądowego. Tylko w jednym egzemplarzu. Po drugiej stronie, w Bazylei, Gareth Morgan lekko westchnął. Bez komentarzy czekał jednak na dalsze instrukcje. - Jestem niespokojny o doktora Rosę - ciągnął Buckmaster. - Boję się, żeby nie przytrafił mu się jakiś wypadek. Przyjmuje w St.Thomas Hospital na Embankment. - Znam to miejsce. Czy chce pan, żebym tam wysłał kogoś, kto by nad nim czuwał? - Myślę, że w tej sytuacji to najlepsze wyjście. - W porządku, załatwione... Buckmaster się rozłączył. W Bazylei Morgan odwrócił się do Stiebera, który przyglądał się, jak Morgan otwiera sejf w ścianie: wyjął kilka paczek banknotów i rozrzucił je po stole. - Zafundujesz sobie podróż do Londynu. Spróbuj złapać jutro poranny samolot. Doktor Arthur Rosę pracuje w szpitalu Świętego Tomasza, blisko Waterloo, na Embankment, niestety doktorek ma skłonność do wypadków. Szybko załatw sprawę, ale uważaj na siebie. Znasz trasę. - To dla mnie?

Morgan przytaknął. Stieber brał banknoty i upychał je po kieszeniach. Już wychodził, kiedy Morgan wezwał go ponownie. - Tylko nie zapomnij zmienić na lotnisku pieniędzy na funty angielskie. W powrotnej drodze to samo: wymień wszystko, co ci zostanie, na franki. - Jego głos stał się surowy. - Na początku też wszystko wymień! W ten sposób nie będzie moich odcisków na banknotach, nawet jeśli spieprzy tę robotę, pomyślał Morgan, kiedy tamten wyszedł. Otarł wilgotne czoło. Sprawa Tweeda komplikowała się. A Morgan nie lubił skomplikowanych spraw. Na lotnisku w Londynie Stieber zmienił banknoty, po czym udał się do miasta metrem. Kierowcy taksówek mają zbyt dobrą pamięć. Ostatecznie wyszedł na powierzchnię z krecich tuneli na stacji Regenfs Park. Jakby na ironię losu, jego dalsza droga wiodła przez Park Crescent. Z niczym mu się to jednak nie kojarzyło. Zmierzał w stronę Fitzroy Sąuare, gdzie mieściły się podejrzane składy używanych aut. Rzadko bywał w tak obskurnych dzielnicach. Zdecydował się na mocno sfatygowanego forda escorta ze względu na niską cenę i anonimowość popularnego samochodu. Dla pewności przejechał się razem z dealerem, ciemnym typem w brudnej, rozchełstanej koszuli. - Benzyna kosztuje, chłopie - narzekał dealer, gdy jazda próbna przeciągała się. - Za ten szmelc też zdrowo sobie liczysz. Stieber miał na nosie ogromne ciemne okulary, na głowie zaś czapkę kupioną na jakimś londyńskim bazarze. Wszystko to dawało mu wygląd sprytnego żuła. Po długich targach - chodziło nie tyle o pieniądze, ile o to, żeby w oczach sprzedawcy wyglądać "normalnie" - Stieber ruszył prosto w kierunku szpitala Świętego Tomasza. Starał się przestrzegać przepisów, żeby nie narazić się jakiemuś policjantowi. Co prawda Morgan nieźle przygotował go na tę podróż: dał mu nazwisko i telefon adwokata, który specjalizował się w "trudnych" sprawach. Przejechał na południowy brzeg Tamizy przez Westminster Bridge i od razu dostrzegł przejście dla pieszych w pobliżu szpitala. Jechał teraz wolno, szukając miejsca na parkingu. Wypatrzył miejsce, ale w tym momencie zaczął się do niego przymierzać inny samochód.

Stieber przyspieszył, przeciął mu drogę, zmuszając go do gwałtownego hamowania. Kiedy już zaparkował, zobaczył, że kierowca tamtego samochodu wysiada i zbliża się do niego. Tępy mieszczuch w meloniku; Stieber dziwił się, że tacy jeszcze chodzą po świecie. - Zajął pan moje miejsce - złościł się Melonik - i nieomal spowodował pan wypadek. - W porządku, ma pan rację. - Stieber wysunął przez okno samochodu swą wielką łapę. - Graba. Melonik był zaskoczony, nie wiedział, jak reagować. W końcu jednak podał dłoń. Stieber ścisnął ją mocno, miażdżąc prawie Melonikowi palce. Ten jęknął z bólu. - Trzymaj się, stary. Stieber miał jeszcze wciąż w pamięci żargon sprzedawcy starych samochodów z Fitzroy Sąuare. Mężczyzna zaklął i wrócił do swego samochodu. Postanowił nie wdawać się w burdę z chamem. Odjechał, szukając jakiegoś innego miejsca. Wrzuciwszy monetę do parkmetru, Stieber wyjął z kieszeni dużą kartonową kopertę, którą kupił w metrze. Poprawił okulary, przechylił czapkę na bakier i ruszył do budynku szpitala. Wiedział, że doktor Rosę jest w tej chwili zajęty. Dzwonił w tym celu z budki telefonicznej zaraz po kupnie samochodu. Wszedł do budynku i ostrożnie rozpoczął rozmowę z pielęgniarką w recepcji. Trzeba by było to dobrze zagrać. - Mam ważne dokumenty dla doktora Arthura Rosę. - Może je pan zostawić u mnie. - Nie mogę. Polecono mi wręczyć je osobiście. - Doktor Rosę jest w tej chwili na posiedzeniu. - Och, to nie jest takie pilne. Mogę przyjść później. Czy nie wie pani, o której będzie wychodził? - Około siódmej. Stieber przyjrzał się recepcjonistce natarczywie przez ciemne okulary. - Ładnie pani w tym szpitalnym stroju. Pasuje do pani... Dziewczyna, raczej brzydka, zaczerwieniła się. Po chwili jednak z powrotem przybrała poze wzorowej urzędniczki. Stieber kontynuował: - Nie znam doktora Rosę, będzie mi trudno rozpoznać go na ulicy.

A musze tam wrócić, bo źle zaparkowałem, gotowi wlepić mi mandat. Czy mógłbym zajrzeć do tej sali posiedzeń, zobaczyć, jak on wygląda? Potem już sam sobie dam rade. - To mogę dla pana zrobić. - Zawołała przechodzącą pielęgniarkę. Susan, czy możesz zaprowadzić tego pana na trzecie piętro, do tej sali konferencyjnej, gdzie wykłada doktor Rosę? Stieber i pielęgniarka o surowej twarzy jechali windą w milczeniu. Poprowadziła go korytarzem i zatrzymała się przed salą, której ściana była ze szkła. Siedziało tam kilkanaście osób w białych kitlach; na podium stał mężczyzna w garniturze. - To właśnie jest doktor Rosę, ten przy tablicy. Dobrze zbudowany mężczyzna około czterdziestki, okrągły na twarzy, w okularach bez oprawki. Włosy siwiejące na skroniach, gładko ogolony. Pielęgniarka spojrzała na Stiebera pytająco. Mógł już wracać, ale nie chciał tego robić głównym wyjściem; bał się, żeby recepcjonistka nie zapamiętała zbyt dobrze jego twarzy. - Dziękuję... - Podniósł gwałtownym ruchem rękę do ust. - O Boże, mój żołądek! Od razu czułem, że z tym cholernym hamburgerem jest coś nie w porządku, niedobrze mi... - Tam jest toaleta - zdecydowała natychmiast pielęgniarka. - Trafi pan sam z powrotem do wyjścia? W porządku. Przytrzymała otwarte drzwi toalety. Stieber zniknął w środku, wszedł do kabiny i zablokował drzwi. Usiadł na sedesie i zaczął drzeć kopertę na strzępy. Poczekał jeszcze parę minut, spuścił wodę i wyszedł na korytarz, nie ma jej. Szybko dopadł drzwi z napisem "droga pożarowa". Pchnął je i znalazł się na ażurowych żelaznych schodach. Zbiegł na dół. Wyszedł ze szpitala tylnym wyjściem, nie spotkawszy nikogo po drodze. Wsiadł do samochodu i pojechał na Lambeth; znał tam pub z bezpłatnym parkingiem. Wszedł do środka, zamówił sandwicza z szynką i kufel piwa. Lubił londyńskie puby, nie z powodu piwa: on, z pochodzenia Czech i stały bywalec Niemiec, uważał tutejsze piwo za lure. Lubił jednak tę atmosferę, a nadto interesował go żargon, jakim tu mówiono. Zasłyszane w pubach zwroty już nieraz przydawały mu się jako karla wstępu do różnych środowisk. - Jeździsz taksówką? - spytał barman nalewając mu drugi kufel. Nie gniewaj się, ale mam takie hobby: zgaduję zawody gości.

- Nie, jestem na zasiłku. - Pech. Ale nie ty jeden. Długo już bez pracy? - Miesiąc, ale zdaje mi się, że to rok. Na szczęście przy barze pojawił się następny klient. Stieber, zanim jeszcze tu wszedł, zdjął okulary i schował czapkę do kieszeni wiatrówki. Barmani, podobnie jak taksówkarze, też mają za dobrą pamięć. Zwiedził jeszcze dwa inne puby, gdzie pił tylko sok pomarańczowy - bał się policji, dmuchania w balonik, sprawdzania dokumentów. Potem krążył jeszcze jakiś czas po południowym brzegu rzeki, zapamiętując układ ulic. W końcu dotarł znowu na parking przed szpitalem Świętego Tomasza. Zrobiło się ciemno. O szóstej wieczór parking nagle opustoszał. Ludzie szybko wracali do domów: było zimno, wietrznie i nie było czego szukać na ulicach. Stieberowi bardzo to odpowiadało. Czuł, że pójdzie łatwo. "Bułka z masłem" - przypomniał sobie wyrażenie podsłuchane dzisiaj w pubie. Zaparkował w miejscu, z którego było dobrze widać główne wejście do szpitala. Specjalnie zrobił to całą godzinę wcześniej, żeby nie przegapić doktora. To, że wychodził on z pracy tak późno, dawało szansę, że będzie sam. Stieber bardzo na to liczył. Trzymał włączony silnik nie tylko po to, żeby nie zmarznąć; samochód musiał być gotowy do natychmiastowej akcji. Punktualnie o siódmej ze szpitala wyszedł doktor Rosę. Sam, w grubym płaszczu, z teczką, pomaszerował energicznie w stronę mostu Westminster. Stieber nie wierzył własnemu szczęściu. Rozejrzał się wkoło, sprawdził w lusterku, co dzieje się z tyłu. Żywej duszy, nawet samochodu. Wolno ruszył w stronę mostu. Rosę zatrzymał się przed przejściem dla pieszych. Ależ mam fart, pomyślał Stieber; "bułka z masłem". Mignął światłami, dając stojącemu na chodniku człowiekowi znak, że może przejść. Rosę wszedł na jezdnię. Stieber mocno nacisnął gaz. Usłyszawszy silnik Rosę obrócił się w jego stronę. Stieber dostrzegł jeszcze jego przerażoną twarz i wjechał w niego z całą szybkością. Poczuł lekki opór, wraz z odgłosem uderzenia metalu w ciało człowieka. Rosę wyfrunął w powietrze z rozrzuconymi rękami, teczka zatoczyła wysoki łuk. Bezwładne ciało potoczyło się po asfalcie przed maską escorta. Stieber na wszelki wypadek przejechał po nim, nie

zmniejszając szybkości. Co pewne, to pewne - pomyślał i zaniósł się śmiechem. Ruszył przez centrum Londynu na Finchley, gdzie kiedyś mieszkał przez trzy miesiące, by doskonalić - na polecenie Morgana znajomość języka środowisk przestępczych. Wolno jechał wąską przedmiejską uliczką. W końcu zobaczył jakąś kompletnie ciemną willę. Minął ją i zaparkował za najbliższym rogiem. Wrócił do stojącej nieco na uboczu willi. Pchnął bramę i zaczął skradać się po miękkiej ścieżce w kierunku bocznego wejścia. Tu też było ciemno. Nacisnął dzwonek, gotów umknąć, gdyby okazało się, że ktoś jest w domu. Cisza. Tylko chwilę zajęło mu wybicie szybki w drzwiach i przekręcenie klucza, który na szczęście tkwił w zamku od wewnątrz. Wszedł do kuchni i zamknął za sobą drzwi. Stół przykryty był obrusem. Ściągnął obrus i wszedł z nim do salonu. Na stole stały dwa świeczniki i patera: wszystko ze srebra. Chwycił je, zawinął w obrus i opuścił dom tą samą drogą, którą -się tu dostał. Kiedy wracał do samochodu pustą i spokojną ulicą, zaczai padać śnieg. Otworzył bagażnik i schował w nim skradzione przedmioty. Pół godziny później zostawił samochód pięć mil stamtąd, przy stacji metra. Po następnej godzinie wysiadał już z metra na lotnisku. A ponieważ najbliższy lot do Bazylei był dopiero nazajutrz, wynajął pokój w "Penta Hotel". Zostawił walizkę w pokoju i poszedł do restauracji. Jedząc kolację rozpamiętywał szczegóły tej krótkiej eskapady, nie korzystał ani z taksówek, ani z wynajętych samochodów. Oczywiście prędzej czy później policja może skojarzyć porzucony samochód ze śmiercią Rose'a. Przód escorta na pewno nosi ślady konfrontacji z ciałem doktora. Wszystko to jednak będzie wyglądać na sprawkę małego złodziejaszka, który przypadkiem zabił przechodnia. Marny łup znaleziony w bagażniku potwierdzi tę wersję; żaden poważny przestępca nawet by na to nie spojrzał. 27 W "Gasthof Laufen" Tweed zerwał się o świcie. Umył się, ogolił, ubrał i spakował w ciągu dziesięciu minut. Nauczył się tego dawno temu jako oficer operacyjny. Trzeba było być zawsze szybko

gotowym do akcji. Stanął przy oknie, podniósł lornetkę do oczu. Przyglądał się właśnie czerwono-białym słupkom po obu stronach mostu, kiedy zapukała Paula. Wpuścił ją do środka i zamknął za nią drzwi. Stanęli oboje przy oknie. Wyglądała na zdenerwowaną. - Czy nie możemy jeszcze poczekać dzień lub dwa? - spytała. - Nie, idziemy dziś rano. Spędziliśmy w jednym miejscu całą noc. To wystarczy. Kolej na następny krok. - Jesteś niezłomnym optymistą. Zazdroszczę ci. - To był dobry pomysł z tym pokojem, z którego można obserwować most. Poznałem ich zwyczaje. Paula spojrzała na most i na rzekę, zmarszczywszy brwi. W tym miejscu Ren miał kształt litery S. Po stronie niemieckiej strażnicy w zielonych płaszczach i czapkach z daszkami stali obok budynku przejścia granicznego. Ich szwajcarscy koledzy - po drugiej stronie rzeki - nosili niebieskie płaszcze i takież czapki. Wszyscy byli starannie pozapinani z powodu zimna. - Czy te ich zwyczaje są aż tak ważne? - Bardzo. Zatrzymują wszystkie samochody, sprawdzają papiery kierowców i ich pojazdy. Zatrzymują nawet dziewczyny na rowerach. Ale nie zatrzymują pieszych. W tym cała rzecz. Musimy się pozbyć walizek, bo z walizkami możemy być zatrzymani nawet jako piesi. Głos Tweeda stał się ostry i rzeczowy. - Przeniesiemy nasze rzeczy w plastikowych torbach. Ludzi z takimi torbami nie kontrolują. - Niedaleko stąd jest mały market, ten sam, pod którym wysadził nas Newman. Coś tam kupię i będziemy mieć te plastikowe torby. - Dobrze, ale po śniadaniu. - Tylko: co zrobimy z walizkami? - Wsadzimy je tutaj, sprawdziłem to, Tweed pokazał jej małe drzwi w pochyłości opuszczającego się po tej stronie sufitu. Otworzył je i poświecił latarką. Paula wyprostowała się. - A co będzie, jak znajdzie je pokojówka? - spytała sceptycznie. - Nie od razu je znajdzie. Wepchnę je na półkę pod dwie zapasowe kołdry. Wyłamiemy również zamki w walizkach. To wyjaśni,

dlaczego trzeba było je zostawić. Zresztą zanim to odkryją, będziemy daleko stąd. - Czy na pewno? - podeszła znów do okna. - Czy ci faceci z kamerą ciągle gapią się z tego domu? - Oczywiście. - W takim razie sfilmują nas. - Liczę na to... Odwróciła się na pięcie. - Znowu jesteś tajemniczy. Co, u licha, masz na myśli? - wybuchła. - I nie znoszę tych szmat. Tak miałam wyglądać? Paula miała na sobie niebieskie dżinsy, ciepłą wiatrówkę i trampki. Sprawiła sobie ten strój we Fryburgu na polecenie Tweeda. - Dobrze wyglądasz, tak jak wszyscy, nie wyróżniasz się z tłumu. Teraz śniadanie, lepiej się po nim poczujesz - uśmiechnął się. - Ja też. Tweed schodził pierwszy ku niemieckiemu posterunkowi. Paula szła kilkanaście jardów za nim. Nalegał na tę kolejność; po pierwsze, żeby uspokoić jej nerwy, po drugie, należało to do jego planu. - Nic mi się nie stanie, a jeśli nawet - ty przejdziesz spokojnie do samochodu szwajcarskiej policji, zaparkowanego przy posterunku granicznym. W momencie kiedy zbliżał się do granicy, niebiesko odziani strażnicy zatrzymali jakieś BMW. W obydwu rękach Tweed trzymał plastikowe torby z zawartością swojej walizki. Paula wyglądała podobnie. Oboje robili wrażenie ludzi, którzy zrobili właśnie zakupy. Ludzi, których nic ze sobą nie łączy. Tweed zatrzymał się na krawędzi chodnika, jakby sprawdzając odruchowo, czy nie nadjeżdża jakiś samochód. Paula szła za nim z podniesioną głową. Poszedł dalej, minął pewnym krokiem posterunek. Był już na moście, szedł spokojnie lewym chodnikiem. W połowie mostu jednak znowu zatrzymał się, podniósł głowę i spojrzał prosto na dom z ukrytą kamerą. Paula była przerażona. Po co on to robi? To przecież tak, jakby świadomie rzucił wyzwanie obserwującym go ludziom. Ruszył dalej, zbliżając się do posterunku Szwajcarów. A jeśli oni nas zatrzymają - pomyślała Paula - jeśli dostali z Londynu nasze rysopisy? Jakby na potwierdzenie tych myśli szwajcarski strażnik oderwał się od kontrolowanego BMW i przeciął drogę Tweedowi. Teraz na

pewno go zatrzyma - i będzie po wszystkim. Strażnik stał na chodniku z rękami w kieszeniach, z twarzą zwróconą w stronę Tweeda. Nagle zrobił jeszcze jeden krok w stronę bariery. Do mostu zbliżała się policyjna motorówka. Strażnik wychylił się za barierę i zawołał coś do policjanta w motorówce. Pomachał mu ręką, po czym szybko wrócił na posterunek, do pracującego tam kolegi. Tweed minął posterunek i szedł dalej prosto, ulicą wspinającą się na wzgórze. Dałby wiele, żeby zobaczyć, jak radzi sobie Paula, ale oparł się pokusie. Ulica skręcała lekko w prawo, wzdłuż starych domów. Nagle usłyszał za sobą odgłos szybkich kroków. Wiedział, że z mostu już go nie mogą widzieć, odwrócił się więc. To Paula podążała za nim, oddychając ciężko. Było tak zimno, że para szła z ust. Do stacji mieli nie więcej niż dziesięć minut. - Nie sądzisz, że moglibyśmy wreszcie poobcować ze sobą? - Nie wiem, co masz na myśli. To miejsce jest za bardzo na widoku. Trąciła go żartobliwie łokciem w żebro. - Wiesz dobrze, o czym mówię! A teraz spójrz na ten napis. Udało się. Wielki drogowskaz ,,Deutschland" wskazywał drogę, którą właśnie pokonali. Wspinając się z mozołem po oblodzonej drodze Tweed uśmiechnął się do Pauli. - Chcesz jeszcze raz rzucić okiem? - Nigdy w życiu! Czuję się jak Elza Dolittle w "Pigmalionie". - Mało w życiu chodziłem do teatru. Myślałem, że wiesz o tym. Droczyli się ze sobą jak dzieci. Oboje czuli ulgę po ciężkim przejściu. Minęli kilka luksusowych willi. Na skrzyżowaniu dostrzegli czerwony drogowskaz. Altstadt. Stare Miasto. Tweed spojrzał w prawo na wspaniałe średniowieczne budowle. - Szkoda, że nie możemy tego zwiedzić. Chodźmy w lewo, nareszcie mamy stację. Teraz Paula przyglądała się miastu. Brukowana uliczka prowadziła w kierunku starej wieży, w której wycięty był łukowaty wjazd do miasta. Spadzisty dach chronił zegar ze złoconymi figurami. Był tak ogromny, że Paula nawet z tej odległości dostrzegła minimalny ruch minutowej wskazówki. W normalnej sytuacji chciałaby to wszystko zwiedzić dokładnie, teraz, jednak była zmarznięta, poza

tym trzeba było jak najszybciej odbić się od granicy. Na lewo ukazał się dworzec. Był to dwupiętrowy, czerwony budynek z okiennicami. Nadawał się bardziej na elegancką rezydencję niż na stację kolejową. Tweed wszedł do środka, przyglądał się rozkładowi jazdy. Następnie podszedł do okienka, postawił na ziemi plastikowe torby i spojrzał na kasjera. - Proszę... o... dwa... bilety... do... Zurychu - sylabizował w jedną... Ku zdziwieniu Pauli mówił po angielsku w taki sposób, jakby zwracał się do idioty. Kasjer spojrzał na niego i wyjął z maszyny dwa bilety. Tweed odliczył szwajcarskie pieniądze. Przyjrzał się biletom i zwrócił się jeszcze raz do kasjera. - Czy... to... pierwsza... klasa... - wydukał. - Słucham pana? - spytał urzędnik wzorową angielszczyzną. Paula straciła cierpliwość. - Erste Klasse fahren - powiedziała. - A, pierwsza klasa? Nie zrozumiałem, co mówi pani znajomy. Kasjer zamienił bilety, wziął połowę pieniędzy z tych, które Tweed mu wręczył, po czym wychylił się z okienka, mówiąc wolno i wyraźnie: - Do Zurychu przesiadka w Eglisau. Pociąg będzie za pięć minut. - Widziałem to w rozkładzie jazdy - burknął Tweed. - Angielskie rozkłady jazdy są znacznie lepsze niż niemieckie. - Szwajcarskie - poprawił go kasjer - jest pan w Szwajcarii. - Wiem. Ma mnie pan za idiotę? Na pustym peronie Paula, ciągle podminowana przejściem przez most graniczny, spytała ostro: - Zwariowałeś? W połowie tego cholernego mostu zatrzymujesz się i patrzysz w okno z kamerą. Teraz urządzasz teatr z tym kasjerem: mówisz po angielsku, kiedy możesz równie dobrze załatwić wszystko po niemiecku. Jeśli ktoś będzie go wypytywał, z pewnością nas zapamięta. - Mam nadzieję. - Tweed zmienił ton. Stał się znowu sobą. Zastawiam pułapkę. - Co to wszystko znaczy? Czasami diabli mnie biorą, że ciągle gdzieś pędzimy. To nie w naszym stylu. Tweed powtórzył. - Zastawiam pułapkę. Bomba, którą szykuję teraz, wybuchnie

później, grzebiąc naszych prześladowców. 28 Newman zadzwonił do Aloisa Turpila z Dworca Głównego w Bazylei. Poprzedniego dnia to bydlę w ogóle się nie pojawiło. Newman daremnie czekał o szóstej na peronie, z numerem "Financial Times" pod pachą. Pasażerowie wysiadający z pociągu mijali go obojętnie: żaden nie zbliżył się do niego. Poszedł wściekły do restauracji i jednym haustem wypił dużego skoczą. Teraz usłyszał w słuchawce ten sam głos, co wczoraj. - Kto mówi? - Zgadnij, cholerny frajerze - odpowiedział po angielsku, potem przeszedł na niemiecki. - Nie było pana wczoraj na dworcu. Co się stało, do cholery? - Coś mi nagle wypadło - burknął niepewnie Turpil. - Gdybym wiedział, pod jakim numerem pan jest, dałbym wcześniej znać. Skąd pan teraz dzwoni? - Z automatu... - Przyjadę dzisiaj wieczorem. Tym razem na pewno. To samo miejsce i godzina. - Ton Turpila stał się uległy. - Tylko bez numerów, Turpil. Jeśli znowu mnie pan wykiwa, powiem naszemu wspólnemu znajomemu. Już nigdy nie dostanie pan od niego roboty. Ani ode mnie, nie, niech mi pan nie przerywa. Czekam dziś o osiemnastej na peronie. Będę trzymał "Financial Times"... - Pamiętam... - Dobrze, że chociaż tyle pan pamięta. To pańska ostatnia szansa, Turpil. - Niech się pan obudzi, jesteśmy w Laufenburgu. - Horowitz z obrzydzeniem dotknął tłustego cielska Morgana, siedzącego obok. - Gdzie jesteśmy? - Morgan ciągle był nieprzytomny. Zjadł obfity obiad z wszystkimi szykanami, a do tego pił, pił i pił. Najpierw aperitif, potem białe i czerwone wino do czterodaniowego posiłku, a w końcu duży koniak do kawy... Siedzieli w ciemnej sali kinowej ośrodka World Security w Bazylei. Na ekranie wyświetlano filmy zrobione poprzedniego dnia na przejściach granicznych. Po ośmiu filmach z ośmiu różnych przejść Morgan głęboko zasnął. - W Laufenburgu - powtórzył spokojnie Horowitz.

- Znowu nic z tego - mruknął sennie Morgan, sięgając po pudełko cygar. Wyjął cygaro, ale nie zapalił go: obracał tylko w tłustych palcach. Wiedział, że jeśli zapali, ten purytański skurwiel Horowitz na pewno zaprotestuje. Usiłował się skupić, ale nie było to łatwe. Przez most przechodzili wciąż nowi, nie znani mu ludzie... Nagle Horowitz pochylił się do przodu. Morgan wyczuł, że tamten jest napięty jak stalowa sprężyna. - Zatrzymaj klatkę! - krzyknął Horowitz do operatora. - Mamy go. Możesz to powiększyć? Tego faceta z dwiema plastikowymi torbami. Morgan zmarszczył brwi, mocniej ścisnął w zębach cygaro. Na ekranie było widać już tylko głowę i ramiona mężczyzny. - To Tweed - syknął Horowitz. - Kiedy zrobiono ten film? - Wczoraj rano - głos operatora zadudnił jak z zaświatów. Tylko dwóch widzów oglądało film: Horowitz i Morgan. Obaj przyglądali się teraz ze zdziwieniem zziębniętej twarzy patrzącej ponuro prosto w kamerę. Morgan poznał Tweeda. Horowitz jeszcze raz krzyknął do operatora: - Może być z nim dziewczyna. Puść kawałek dalej! Ale musiał poczekać. Obraz zniknął, ekran stał się jaskrawobiały. Operator zmienił szpulę; po chwili znowu ujrzeli most. Morgan oparł się wygodniej, ale Horowitz wciąż siedział silnie wychylony do przodu, jak skamieniały. Jego spokojny głos znów przerwał ciszę. - Dziewczyna, też z plastikowymi torbami. W dżinsach i wiatrówce narciarskiej. Zatrzymaj klatkę. Powiększenie! Morgan ssał wilgotny już koniec cygara. Po raz drugi czyjaś głowa i ramiona wypełniły ekran. Obraz był zamazany, ale zarys postaci wyraźny. Horowitz odwrócił się do Morgana. - Ta dziewczyna to na pewno Paula Grey. Razem przedostali się do Szwajcarii. - Widocznie on jej ciągle potrzebuje - zachichotał Morgan. - Chce mieć jak w domu... - Według dossier ta Grey jest tylko jego asystentką. Nic między nimi nie ma. Głos Horowitza brzmiał surowo, jakby uwaga Morgana wydała mu się niestosowna. Cholerny świętoszek - pomyślał Morgan - ale zabijać to potrafi z zimną krwią. I taki będzie mi tu prawił morały!

- No więc ma pan swój obiekt. Jaki będzie następny ruch? - Gdzie jest Stieber? - odpowiedział pytaniem Horowitz. - Nie wróci wcześniej niż jutro. Pojechał coś dla mnie sprawdzić... do Niemiec. - Więc niech mi pan da samochód. Jadę natychmiast do Laufenburga. Przedtem chcę pogadać z facetem, który kręcił te filmy: może zapamiętał coś więcej. I zróbcie mi odbitki r tych klatek. - Pojadę z panem. - Morgan podniósł swoje cielsko z fotela. - A odbitki mogą być gotowe za pięć minut. - Możesz już nie marnować filmu - powiedział Morgan do operatora kamery, wchodząc do pokoju, z którego filmowano przejście na Renie. - Zrobiłeś, co trzeba, Stutz. Macie tu popielniczkę? - machając zapalonym cygarem spytał drugiego agenta. - Panie Stutz - zwrócił się Horowitz uprzejmie do operatora, który właśnie wyłączył kamerę i rozprostowywał ramiona - panie Stutz, mamy tu ujęcie człowieka, którego sfilmował pan, jak szedł przez most. Wczoraj. Czy może przypadkiem zapamiętał go pan? Filmuje pan zza firanki, więc obraz jest nieostry, ale - dziwna rzecz - ten facet jakby patrzył prosto na pana. Stutz, mały człowieczek o szczupłej twarzy, przyglądał się odbitce drapiąc się w głowę. Po chwili oddał zdjęcie. Włożył do ust gumę do żucia. - To dziwne, ale rzeczywiście go pamiętam. Miałem zupełnie niesamowite wrażenie, że facet mi się przygląda. Ale to chyba niemożliwe. - Możliwe. To sprytny facet. A tę dziewczynę - podał drugie zdjęcie - pamięta pan? Tym razem Stutz zareagował szybciej. - Nie, nie pamiętam jej. - Szła jakieś dziesięć metrów za nim - nalegał Horowitz. - To wszystko wyjaśnia. Byłem tak zdziwiony tym, że ten człowiek mi się przygląda, że zupełnie nie zwracałem uwagi na to, co filmuję przez następne kilka minut. - Dziękuję, panie Stutz. Przy okazji, o której godzinie ten facet przechodził przez most? - Chyba tuż przed południem. Może trochę wcześniej. Nie pamiętam dokładnie.

- Dziękuję jeszcze raz, panie Stutz. I ostatnie pytanie. Czy w Laufenburgu można wynająć samochód? - Nie, z całą pewnością nie - wtrącił się drugi operator Jost, mały i krępy. - Jest pan tego pewny, Jost? - W zeszłym roku spędzałem tu wakacje. Dlatego zresztą wziąłem ten punkt. Wiedziałem, gdzie najlepiej umieścić kamerę. Nic, na pewno nikt tu nie wynajmuje samochodów. Morgan poczekał z pytaniem, aż znajdą się z Horowitzem sami na lodowatej ulicy. - Myśli pan, że wynajęli samochód po przedostaniu się na tę stronę? - Niby jak? - Horowitz spojrzał na Morgana z pogardą. - Przecież słyszał pan, że nie mieli skąd wynająć. A więc: dwoje ludzi idzie pieszo, niosą w obu rękach ciężkie torby. Jak zauważyłem, mocno wypchane. Na pewno chcą szybko opuścić miasto. Pojedziemy na dworzec. Horowitz szybko wskoczył za kierownicę. Znał już reakcję Morgana na zbyt obfity posiłek. Ospałość. A samochód wymaga dobrego refleksu, zwłaszcza w tych warunkach. Przekonał się o tym czując, jak koła kręcą się w miejscu po oblodzonej nawierzchni. Zwolnił hamulec, poczekał, aż samochód stoczy się trochę do tyłu na ubity śnieg. Potem wolno ruszył do przodu krętą, wznoszącą się ulicą. Na szczycie wzniesienia Morgan pokazał cygarem na prawo. - Hotel dworcowy. Mogli się tu zatrzymać. - Nie - Horowitz wychylił się do przodu, zobaczył budynek stacji na lewo i w tamtą stronę obrócił kierownicę. - Ciągle zastanawiam się, w co ten Tweed gra. To inteligentny przeciwnik. Wie, gdzie przeczekać, nie przypadkiem spędził co najmniej jedną noc w Szwarcwaldzie, zanim przyjechał tutaj. Czy ma pan ze sobą legitymację World Security? - Tak, dlaczego pan pyta? - Chcę wypytać obsługę stacji kolejowej. Pan musi tylko błysnąć kn swoją legitymacją, powiedzieć "policja", a dalej już ja będę mówił. Ten dokument bardzo przypomina legitymację szwajcarskiej policji. Być może specjalnie tak wygląda. Pewnego dnia policja przyczepi się do was.

- Prowadzimy mnóstwo dobrych interesów w Szwajcarii, nie czepiają się nas. - Już jest dworzec. Działali według planu. Morgan, stojąc obok Horowitza przy okienku kasowym, błysnął legitymacją i rzucił: "Polizei". - Myślę, że mógłby pan nam pomóc - zaczął Horowitz miękkiin głosem. - Szukamy niebezpiecznego przestępcy, Niemca, który udaje Anglika, niewykluczone, że towarzyszy mu atrakcyjna dziewczyna. Oto jego zdjęcie. Jest trochę nieostre, ale można go rozpoznać. Czy widział pan tego człowieka? - Tak - skwapliwie odpowiedział kasjer - trudno go zapomnieć. - O, a to dlaczego? - Był bardzo agresywny, zwracał się do mnie jak uczniak, i dość głupio prosił o dwa bilety do Zurychu, nie sądzę, żeby znał Szwajcarię. Sylabizował po angielsku, jak do jakiegoś barana, a ja przecież znam ten język. - Oczywiście - uprzejmie przytaknął Horowitz. - Był trochę pomylony - ciągnął urzędnik - dałem mu dwa normalne bilety, a on zażądał pierwszej klasy. Dziewczyna, z którą był, powiedziała "pierwsza klasa" po niemiecku. Więc dałem mu je. - Dwa powrotne pierwszej klasy do Zurychu? - Nie, tylko w jedną stronę. Wiedział, że trzeba przesiąść się w Eglisau. - A czy może pan sobie przypomnieć, jaka to była pora dnia? - Rano - urzędnik zastanowił się - w każdym razie przed południem. Czy zrobił coś strasznego? - Być może przywłaszczył sobie cudze pieniądze - uśmiechnął się Horowitz. - Dziękuję, bardzo nam pan pomógł. Morgan czyścił sobie buty ze śniegu, żeby nie zabrudzić mercedesa. Potem, dla pobudzenia cyrkulacji, zaczął rozcierać ręce w rękawiczkach. - Więc wiadomo. To Zurych. - Tak, ale Tweed zachowywał się dziwnie - zauważył Horowitz. Bardzo mnie to niepokoi. - O co chodzi? Wszystko jest jasne. - Powiedziałem panu wcześniej, że zaczynam poznawać taktykę Tweeda. Najpierw na moście patrzy wprost na kamerę. Przypadek? Nie sądzę. Myślę, że wiedział, że tam jest kamera.

Potem robi duże zamieszanie na stacji. Zwraca na siebie uwagę tak, żeby go zapamiętano. Dlaczego? Wracamy do Bazylei. A potem pojadę do Zurychu, może ze Stieberem. Ale ten Zurych mnie niepokoi. Muszę to dokładnie zbadać. 29 Newman spędził jakiś czas na parkingu naprzeciw wejścia do nowoczesnego, ośmiopiętrowego budynku z widokiem na Ren. Była to siedziba World Security. Potem przestawił samochód w miejsce mniej widoczne i dalej poszedł pieszo. Sześciostopniowe schody prowadziły do wielkich oszklonych drzwi. Za nimi widać było umundurowanych strażników z psami. Newman minął budynek i zaczął schodzić w stronę Renu. Kilka metrów dalej łuki mostu obejmowały szeroką rzekę. W dole ciągnął się chodnik dla pieszych. Spacerując wzdłuż Renu Newman czuł ostry wiatr wiejący prosto w twarz. Promenada była w śniegu, cała pokryta śladami butów. Z nadbrzeża schodziła do poziomu rzeki żelazna drabina; można było przy niej cumować łodzie. Przez resztę dnia Newman starał się nie zbliżać do gmachu World Security. Po południu zaczął padać gęsty śnieg. Czy pomoże mu to, czy przeszkodzi dostać się do środka? Oczywiście najpierw musi pojawić się Turpil. O osiemnastej, po wczesnym obiedzie w "Hiltonie", czekał znowu na peronie Hauptbahnhof. Pasażerowie wynurzali się z ciepłych wagonów, dziewczęta w obawie przed mroźnym powietrzem owijały szyje kolorowymi chustkami. Newman stał na peronie ściskając "Financial Times". Pasażerowie znikali w podziemnym przejściu, pociąg ruszył z miejsca. Newman został sam na opustoszałym peronie. Zaklął. W porządku, Turpil, wystarczy. I chwała Bogu, że nie dowiedziałeś się, gdzie mnie szukać. - Pan Newman? Robert Newman? Gardłowy głos wydawał się znajomy. Newman obrócił się. Z otworu podziemnego przejścia wynurzył się mężczyzna niskiego wzrostu i szczupłej budowy. Jego twarz zwracała uwagę. Wyraźny układ kostny, haczykowaty nos, szerokie usta o cienkich wargach i ostry, wystający podbródek. Bladoniebieskie oczy twardo przyglądały się Newmanowi. Alois Turpil miał na sobie obcisłe

drelichowe spodnie zapięte w okolicach kostki na błyszczące zatrzaski oraz równie obcisłą ciemną kurtkę zapiętą pod szyją. Wysokie czoło częściowo przykrywała wełniana czapka. - No, jest pan. Szkoda, że nie wczoraj - zauważył Newman po niemiecku. - Wyjaśniłem to panu przez telefon, panie Newman - odpowiedział Turpil po angielsku. - Czy możemy ogrzać się i porozmawiać w restauracji? - Skąd pan się tu wziął? - spytał Newman w drodze do restauracji. - Nie było pana w pociągu. - Zawsze robię to, czego nikt się nie spodziewa. Dzięki temu jeszcze żyję. Przyjechałem tu samochodem i obserwowałem pana z innego peronu, zza wózka bagażowego. Chciałem się przekonać, czy jest pan sam. Wybrali stolik w kącie sali. Lokal był prawie pusty - być może z powodu pogody, pory roku czy pory dnia. Zbliży} się kelner w białym fartuchu. - Napije się pan czegoś? - spytał Newman. - Żadnego alkoholu. Tylko kawa. Ciągle nic zdejmując wełnianej czapki Turpil czekał, aż będą sami. - Nigdy nie pije alkoholu podczas akcji. Zaciemnia umysł. Teraz, M r Newman, do rzeczy. Co mam dla pana zrobić? Newman nie przestawał ściskać miedzy nogami pod stołem swojej teczki. Wyjął paczkę papierosów, poczęstował Turpila, ale ten odmówił. Zapalił więc sam. - Musimy dostać się do ośrodka World Security, od strony rzeki. Chcę mieć kopię kilku tajnych dokumentów. Zdaje mi się, że są w tak zwanym Wydziale Badawczo-Rozwojowy m - cokolwiek by to miało znaczyć. Pomoże mi pan wejść do środka i znaleźć właściwe sejfy. Sfotografujemy dokumenty, a pan umieści je z powrotem tam, gdzie je pan znalazł, nie chcę, żeby wiedzieli, że złożyliśmy im wizytę, a tym bardziej, że kopiowaliśmy ich papiery. - Przerwał na chwilę, ponieważ kelner właśnie przyniósł kawę. Pili ją w milczeniu. Newman czekał na reakcję Turpila. Oceniał go na pięćdziesiątkę, a może jeszcze więcej. Przy bardzo szczupłej budowie trudno było precyzyjnie określić wiek. Turpil patrzył na Newmana swoimi dziwnymi niebieskimi oczyma. Newmana

niepokoiły te oczy: były obojętne i bezwzględne. - To miejsce jest zbytnio na widoku - rzekł Turpil kończąc kawę. Z pewnością są jeszcze inne rzeczy, o których chciałby mi pan powiedzieć bardziej prywatnie. Newman zapłacił rachunek, po czym ruszyli w kierunku parkingu, na którym stało jego BMW. Zauważył, że Turpil przygląda się numerom samochodu, i pogratulował sobie przezorności. Specjalnie zalepił przedtem śniegiem obie tablice rejestracyjne. Turpil usiadł obok niego, z przodu. Newman włączył silnik i nastawił grzanie. W środku zaczęło się robić ciepło, ale szyby były wciąż całe w lodowych kwiatach. - Robota, którą pan proponuje, jest niebezpieczna, cholernie niebezpieczna - zaczął Turpil. - World Security to nieprzyjemne miejsce. Jeśli nas złapią, możemy być pewni, że policja znajdzie nas na dnie Renu. - Widzę, że zna pan to miejsce - rzucił Newman. - Nie powiedziałem tego. Przedstawił mi pan całą sprawę, więc chyba mogę już zapytać, ile za to dostanę? - Piętnaście tysięcy franków szwajcarskich. - Co? Śmiechu warte. Tracimy tylko czas. Pana przyjaciel, Tweed, lepiej umie liczyć. - To jest gotówka, Turpil. Newman położył teczkę na kolanach, otworzył zamki i podniósł wieko. Turpil obserwował równe paczki banknotów i przez sekundę Newmanowi zdawało się, że widzi zainteresowanie w jego oczach. - Bo też tylko gotówka wchodzi w grę - odparł Turpil. -Tracimy czas. O której chce pan się tam dostać? - Około północy. - Nie, lepiej o trzeciej rano. To najlepsza pora ze względu na osłabienie czujności strażników. - A jednak zna pan to miejsce - powtórzył Newman. - Mogę podnieść stawkę do dwudziestu tysięcy. Ale to ostatnia cena. Nic więcej nie mam w tej tcczcc. Oczywiście nie powiedział Turpilowi, że z sumy, którą mu powierzył Twecd, dziesięć tysięcy zdeponował w "Drei Kónige" na własne potrzeby. Jego koszty w tych dniach też mogą być wielkie. Zamknął teczkę, starannie zablokował zamek, zapalił papierosa i

spojrzał przez szybę na opustoszałą ulicę. - Mam zasadę, żeby nie robić takich rzeczy na terenie Szwajcarii powiedział Turpil spokojnym, bezbarwnym głosem. Newman nie zareagował. Zerknął na zegarek. Była IX.30. - Trudno się z panem dogadać - dodał jeszcze Turpil i Newman wiedział już, że ryba połknęła haczyk. Na pewno sprawił to widok pieniędzy. Następna uwaga Turpila dowiodła, że ma rację. - Pozwoli pan, że zajrzę jeszcze raz do tej teczki? - Naturalnie... Sprawdziwszy jej zawartość, Turpil pozostał milczący przez kilka minut. Newman stopniowo poznawał jego kaprysy i reakcje. Sam też się nie odzywał. Wreszcie Turpil pieszczotliwie klepnął leżącą wciąż na kolanach Newmana teczkę. - Zwykle biorę zaliczkę. Polowa umówionej ceny. Newman pokręcił przecząco głową, nie chodziło już nawet o wielkość żądanej sumy, ale o to, żeby Turpil nie wziął go za mięczaka. Ten rytualny taniec trwał już jednak za długo i Newman zaczynał tracić cierpliwość. - Od czego zaczynamy i o której? - Na razie jest pan wolny, do wpół do trzeciej. Potem wezmę pana z hotelu... - popatrzył pytająco. - "Hilton" - rzucił szybko Newman. - Ale chciałbym pana jeszcze o coś spytać, zanim pan stąd zniknie. Gdzie pan ma sprzęt? l jak pan to wszystko zrobi? - Sprzęt jest w samochodzie zaparkowanym parę metrów stąd. To to audi z pracującym silnikiem. - Uśmiechnął się chyba po raz pierwszy. - No, to znowu obejrzę sobie World Security. - Znowu? - Pracowałem dla nich jako ekspert od zabezpieczeń. Instalowałem w tym budynku alarmy. Znam go lepiej niż własne mieszkanie. Więc całe to gadanie o szczególnych trudnościach i niebezpieczeństwach było tylko grą o forsę. Mimo to Newman poczuł się pewniej, kiedy usłyszał, że Newman zna budynek, do którego się wybierali. Wysiadając z samochodu Turpil rzucił: - Główne wejście "Hiltona", o wpół do trzeciej, niech pan się nie spóźni. Zatrzasnął drzwi samochodu, zanim Newman zdążył odpowiedzieć.

Tweed zadzwonił z automatu do starego przyjaciela, Arthura Becka, szefa Policji Federalnej rezydującego w Bernie. Paula czekała obok, pilnując plastikowych toreb. Były to chwile wielkiego napięcia dla obojga. Jak zareaguje Beck? - Arthur Beck - odezwał się znajomy, energiczny głos. - Kto mówi? - Tweed - przedstawił się wyraźnie. - Aha... głos jakby ten sam, ale... możesz mi przypomnieć, jak się nazywa ta twoja urocza asystentka? - Paula Grey. Jak tu ostatnio byliśmy razem, opóźniłeś dla nas rejsowy samolot do Aten. Rozmawialiśmy na lotnisku Kloten... mówił Tweed, uprzedzając dalsze testowe pytania. To, że Beck w ogóle je zadawał, brzmiało optymistycznie. - Wystarczy. Wybacz tę ostrożność. Skąd dzwonisz? - Z automatu, z Zurychu... - Myślałem, że zadzwonisz już z Laufenburga, jak tylko przekroczyłeś granicę. - Skąd to wiesz, u licha? - Dowiedziałem się od Howarda o tej dziwnej sprawie w Londynie. Potem dostałem fotografie, twoją i panny Grey. Powieliłem je i wysłałem do punktów granicznych. Z pewnością zauważyłeś szwajcarskiego strażnika, który przyglądał ci się na moście, a potem wrócił do samochodu policyjnego? Rozpoznał cię na podstawie tego zdjęcia i dał mi znać przez radio. - Słuchaj, muszę szybko mieć silny nadajnik radiowy, żeby przekazać pewną tajną wiadomość. Powiem ci, o co chodzi, ale dopiero, jak się spotkamy. - Naturalnie, musimy się spotkać. Mógłbym przysłać samochód, żeby was zawiózł prosto do komendy policji w Zurychu, ale mam wrażenie, że wolisz działać mniej jawnie. W takim razie może przyjedźcie ekspresem do Berna? Z dworca weźcie taksówkę i wejdźcie tylnym wejściem, od Taubenhalde. Pamiętasz? To kiedy mam was oczekiwać? Chciałbym rozwinąć powitalny dywan... - Dopiero za parę godzin. Musimy coś zjeść, a potem bierzemy ekspres do Berna. - W porządku. Rozumiem, że będziecie tu dopiero po zmroku. Jak przyjedziecie, spróbujemy ustalić, kto nasłał na was te wściekłe psy; bo nie Howard, to pewne. Uważajcie na siebie! - Odkładając słuchawkę Tweed uśmiechnął się z ulgą.

- Wydaje się życzliwy - powiedział do Pauli. - Ale teraz musimy najpierw kupić dwie przyzwoite walizki i przełożyć swoje rzeczy. A potem na lunch. - Znam tu blisko na Bahnhofstrasse miejsce, gdzie można kupić walizki. Poczekaj na mnie tutaj, w kawiarni dworcowej. Będę dosłownie za parę minut... Horowitz siedział z Morganem w jego biurze w Bazylei. Odesłał Hendrix do Frankfurtu, do domu, zapłaciwszy dziewczynie sporą sumę, nie widział na razie możliwości wkręcenia jej w towarzystwo Tweeda. - Muszę jechać do Zurychu - stwierdził stanowczym tonem. Wezmę Stiebera; kiedy on wraca z Niemiec? - Lada chwila. - Musi pan uprzedzić, kogo się da w Zurychu, o przyjeździe Tweeda i tej dziewczyny. Fotografie już wysłane? - Tak, kazałem zrobić dużo odbitek. - Mam nadzieję, że można polegać na pańskich ludziach? Że potrafią złowić rybkę w takim mieście jak Zurych? - Oczywiście - oburzył się Morgan. - Człowieku, mam tam na przykład starą kobietę, która potrafi pokonać na rowerze nieprawdopodobne odległości. Mamy motocyklistów, mamy pieszych zwiadowców. Mamy sprzedawców zabawek i balonów w strategicznych punktach miasta. Mamy cały Zurych... - Niech pan wyśle dwoje najlepszych ludzi na Dworzec Główny, mężczyznę i kobietę. Tweed z dziewczyną przypuszczalnie przyjechali właśnie tam. Trzeba też sprawdzić hotele: niech ludzie idą tam ze zdjęciami, ale trzeba im wymyślić jakąś wiarygodną historyjkę. Na przykład, że ten facet na zdjęciu musi pilnie wracać do Nowego Jorku z powodu ciężkiej choroby żony. Albo nie, lepiej niech udają pracowników jakiejś wielkiej firmy ubezpieczeniowej, którzy poszukują swojego szefa, przebywającego na wakacjach. "Prudential" - to będzie wiarygodnie brzmiało. Czy można by szybko zrobić dla nich takie wizytówki? - Tak, mamy drukarnię w Zurychu. - Morgan miał już. szczerze dosyć tych pouczeń, zmienił więc temat. - Jedzie pan do Zurychu dzisiaj? Horowitz zastanawiał się przez chwilę. - Nie, jutro. To da wam czas na poinstruowanie ludzi w Zurychu. - Może ich tam być trochę za mało... - przyznał niechętnie Morgan.

- To niech pan wyśle ludzi stad. Punkt ciężkości jest teraz w Zurychu. Do zobaczenia. Horowitz opuścił biuro i wrócił do ,,Drei Kónige". Chwilowo tam się zatrzymał. Morgan palił swoje eygaro, kiedy zadzwonił telefon. To był Buckmaster. Ani chwili wytchnienia. - Tylko jedno słowo - głos ministra był poważny. - Muszę cię z przykrością zawiadomić, że doktor Rosę miał wypadek. Jakiś zwariowany kierowca, jak wynika z kroniki policyjnej. Przepraszam za złą wiadomość. Bądź zdrów. Morgan zasiadł wygodnie na krześle i odetchnął z satysfakcją. Po poniżającej rozmowie z Horowitzem potrzebował jakiegoś sukcesu, który pozwoliłby mu odzyskać równowagę. Newman ruszył do "Drei Kónige" na kolację, kiedy zobaczył audi Turpila wyjeżdżające właśnie z parkingu. Z tego, co Turpil powiedział, wynikało, że starannie przygotowuje się do włamania do World Security. Newman zaparkował BMW blisko "Drei Kónige" i wszedł do hallu. Odpowiedział na ukłon portiera, po czym poszedł do pokoju wziąć prysznic. Jazda z dworca do hotelu zmęczyła go. Droga była krótka, lecz w tych warunkach wymagała wprawy. Choć śnieg przestał padać, temperatura była nadal bardzo niska. Szyny tramwajowe pokryte były lodem. Przy skręcie samochód dwukrotnie zarzucił. Wziąwszy prysznic, który go rozgrzał, Newman zmienił ubranie na cieplejsze - ze względu na perspektywę nocnej akcji - i zszedł do jadalni. Zawieszony nad Renem letni taras, przykryty teraz grubą warstwą śniegu, był nieczynny. W jadalni siedziało tylko parę osób. Kiedy maitre d'hótel prowadził go do stołu, Newman rzekł: - Ten stół na dwie osoby, jeśli można. - Oczywiście, sir. Newman siadł plecami do ściany. Udając, że przegląda kartę, obserwował wysokiego mężczyznę w okularach w metalowej oprawie, siedzącego cztery stoliki dalej. To był szok. Newman przypomniał sobie zdjęcie mężczyzn wchodzących do budynku World Security we Fryburgu, które dał mu Marler. Grubas na zdjęciu to był oczywiście Garet-h Morgan. Ale Marler mówił wtedy więcej o tym drugim: był to zawodowy morderca numer l w Europie.

Najwyraźniej Armand Horowitz, tak jak Newman, wysoko sobie cenił ten niewątpliwie najlepszy hotel w mieście. 30 Szerokość 30"10'N Długość 41"0'W. Środkowy Atlantyk, południowy zachód od Azorów. Kapitan William North, amerykański dowódca "Lampedusy", frachtowca o wyporności 20 tysięcy ton, kazał zatrzymać statek. Znajdowali się setki mil od uczęszczanych morskich szlaków. Dlatego Northa zaniepokoił ten uszkodzony statek oddalony pół mili od prawej burty. - Operator radiowy - meldował pierwszy oficer - odebrał sygnał SOS z tamtego statku. Mają chorą kobietę na pokładzie. Spadła ze schodków prowadzących pod pokład i złamała nogę. Jakieś skomplikowane złamanie, a oni niestety nie mają lekarza. Są również kłopoty z silnikiem. Czy możemy zabrać tę kobietę? North przyłożył lornetkę do oczu i obserwował statek. Był prawie nieruchomy, kołysał się tylko lekko na fali. Kapitan przesunął wzrok po linii horyzontu, nie dostrzegł jednak nic innego. Słońce odbijało się w falach. - Mamy doktora - nalegał - jeśli tak zostawią tę kobietę i nie uda im się naprawić silnika, to się może dla niej źle skończyć. - Daj mi pomyśleć. North opuścił lornetkę. Musiał się zastanowić. Uszkodzony statek nazywał się ,,Helvetia" i nosił francuską banderę. Około 30 tysięcy ton, ocenił. Zdryfowało go daleko na południe; nie bardzo zgadzało się to z informacją, że silnik zepsuł się niedawno. Decyzja nie była łatwa. Na pokładzie "Lampedusy" znajdował się gigantyczny komputer ,,Shockwave". Był tak potężnych rozmiarów, że wypełniał prawie całą ładownię. North miał ze sobą dwudziestu uzbrojonych marynarzy. Na przednim pokładzie brezentową plandeką przykryty był ciężki karabin maszynowy. Natomiast "Hclvctia", przynajmniej z tej odległości, wyglądała bezbronnie. - Może jednak płyńmy dalej, prosto do Plymouth - North myślał głośno. - Do diabła z tą historią. Wyrzucimy Angolom całą tę supertajną maszynerię i pójdziemy spokojnie na piwo. - Chybaby mi nie smakowało. Miałbym wyrzuty sumienia - odparł oficer.

- Ja chyba też - przyznał North. Podjął decyzję. - Daj sygnał, niech przyślą w łodzi tę kobietę do nas. Podkreśl, chcemy tylko jedną łódź. Uprzedź doktora Schellbergera, że będzie miał pacjentkę. Czekaj! Powiedz też radiooperatorowi, żeby nadał do Langley, co robimy. Mam nadzieję, że sprawdziłeś sondę i nie ma tu nigdzie okrętów podwodnych. - Zrobiłem to, zanim tu przyszedłem. Zwykła rutyna w nagłych przypadkach. - OK, w porządku. Załatwiajmy to szybko, nie możemy tu tkwić do końca roku. I na wszelki wypadek każ obsłudze karabinu być w pogotowiu. Ale nie zdejmujcie brezentu, nie chcę, żeby kapitan "Helvetii" dostał zawału. Wystarczy jeden pacjent dla Schellbergera. North, trzymając się pod boki, przyglądał się drugiemu statkowi. Zawołał jeszcze raz oficera, schodzącego z mostka. - Jeszcze jedno, Jeff, niech załoga będzie pod bronią. Trzymaj ich blisko przedniego pokładu. North, wysoki i postawny mężczyzna, otarł pot z czoła. Po co ta cała ostrożność? Bo coś mu tu nie pasowało.Niby nie ma się do czego przyczepić. Wszystko wygląda spokojnie. Spojrzał na zegarek. W ciągu półgodziny dama powinna być na pokładzie "Lampedusy". Załoga "Helvetii" składała się z samych białych, Europejczyków. Stwierdził to obserwując statek. Przyglądał się, jak niski i tęgi mężczyzna wchodzi po schodach na mostek. Doktor Schellberger, całkiem już siwy, poruszał się jak na swój wiek i wagę całkiem żwawo. - Słyszałem, że będę miał robotę, sir - zauważył. - Pęknięta miednica i złamana noga. To cholernie bolesne. North przytaknął. Przyszła mu do głowy nowa myśl. Mógł wysłać doktora na pokład ,,Helvetii". Schellberger zaprzeczył ruchem głowy. - Z ciężkim złamaniem nigdy nic nie wiadomo. Tutaj lepiej mogę się nią zająć. North zgodził się. Pojawił się pierwszy oficer. - Radiotelegrafista dopiero teraz wysyła nasz sygnał do "Hel-vetii". Był zajęty; odpowiadał na sygnał z Londynu. Potem będzie łapał Langley.

- Dziękuję. Myślę, że za pół godziny ruszymy dalej. O kilka tysięcy mil dalej na północny zachód Lance Buckmaster wyszedł z pokoju łączności, przydzielonego mu na polecenie premiera, w Admiralicji. W pomieszczeniu tym, do którego tylko on miał klucz, stał potężny nadajnik. Buckmaster dobrze umiał się nim posługiwać. Mieli podobne nadajniki we wszystkich ważniejszych ośrodkach World Security. Było ciemno, kiedy wrócił do pustego już biura w Ministerstwie Bezpieczeństwa. Siadł przy maszynie i zaczął pisać krótki raport dla premiera. Przeczytał go w całości, podpisał ozdobnym inicjałem ,,B", włożył do koperty, przyłożył pieczęć i zaadresował: "Poufne. Do rąk własnych Premiera". Zawołał gońca, wręczył mu kopertę i kazał dostarczyć osobiście premierowi. Założył ręce na kark, przeciągnął się i ziewnął. Zgodnie z zaleceniem premiera wysłanym drogą służbową, notatka była krótka: "18.10. Skontaktowałem się z Northern. Ładunek płynie zgodnie z planem". Z mostka kapitańskiego "Lampedusy" kapitan North śledził przez lornetkę ruch na ,,Helvetii". Spuszczono trap z platformą tuż nad powierzchnię wody, spuszczono także dużą łódź. Dwóch członków załogi zeszło na dół, by przycumować bezpiecznie łódkę do trapu. Na pokładzie, przy trapie, pojawiło się kilka osób. Poruszali się wolno, ponieważ trzymali nosze. Ostrożnie znieśli je po trapie, starając się utrzymać je poziomo. North dostrzegł także leżącą na noszach dziewczynę o czarnych, rozrzuconych włosach, która, jak się zdawało, miała kawałek drewna przytwierdzony do lewej nogi. North opuścił lornetkę, skontrolował wszystko na przednim pokładzie. Zgodnie z jego rozkazem kilku marynarzy stanęło przy karabinie maszynowym, wciąż zakrytym. Inni, z bronią ukrytą w kaburach, przechadzali się wzdłuż lewej burty. Spoglądali na "Helvetię". Ponieważ nadto "Lampedusa" stała dziobem w kierunku uszkodzonego statku, North czuł, że zrobił wszystko, co do niego należało. Na pokładzie "Helvetii" operacją dowodził Greg Singer, były sierżant Special Air Sendce. Miał ponad sześć stóp wzrostu, dużą, jakby wyrzeźbioną z drewna twarz i ciemne włosy przyklejone do

czaszki. Ubrany był w dżinsy i kurtkę w kolorze oliwkowym. Tego trzydziestoletniego dziś mężczyznę wyrzucono z SAS za brutalne traktowanie młodych rekrutów. Jego dowódca żałował go jednak. - Singer jest twardy jak skała - powiedział. - Szkoda, że posunął się za daleko w swoich metodach. Ten miał łeb. "Za daleko" odnosiło się do przypadku, kiedy Singer połamał szczęki dwóm podopiecznym, których uczył wspinać się w skałkach Walii. Według Singera za słabo się starali. Teraz spoglądał na stoper ukryty w wielkiej dłoni. Przede wszystkim dbał o tempo. Ważna była każda sekunda. Grał zresztą o dużą stawkę: jego wynagrodzenie za tę akcję miało wynieść 100 tysięcy funtów. Za takie pieniądze gotów był na wszystko. I to był właśnie ten przypadek. Wsunął prawą rękę pod marynarkę, pomacał kolbę lugera zatkniętego za skórzany pas. Kapitan "Helvetii" Hartmann, Austriak z pochodzenia, zbliżył się do Singera. - Wyrazili zgodę na wzięcie rannej pasażerki na swój pokład. - Zaczynamy akcję - zdecydował Singer. - Już zaczęliśmy. Zagłuszamy sygnały radiowe "Lampedusy". Co z płetwonurkami? - Wysłaliśmy ich pięć minut temu. Dotrą pod rufę mniej więcej w tym samym czasie co łódka... Singer zbiegł ze schodów i wskoczył do łodzi. Właśnie układano tam nosze, w okolicy dzioba. Na łodzi było pięć osób, w tym Singer, nie zdążyli nawet dobrze zwinąć brezentu. Rzucono cumę na platformę. Łódź odbiła od burty. Singer wydał rozkaz włączenia silnika i popłynęli w kierunku "Lampedusy". Uwaga całej załogi zwrócona była na zbliżającą się łódź - i Singer właśnie na to liczył. Żadnych szczególnych oznak wzmożonej czujności. Sprawdził jeszcze raz zegarek. - Zwolnijcie trochę - rozkazał. Wszystko opierało się na dokładnej synchronizacji. Pięciu płetwonurków miało dopłynąć do rufy ,,Lampedusy" na minutę przed dotarciem motorówki do trapu, który North kazał spuścić z burty od strony ,,Helvetii". Operacja miała być przeprowadzona w ciągu pięciu minut. Całkowity spokój, pomyślał North spoglądając z kapitańskiego mostka. Czyste niebo, słońce przeglądające się w falach. Łódź

znajdowała się już tak blisko, że widać było jej pokład. Ranna kobieta była młoda, dwudziestoparoletnia. Spod zamszowej kurtki wyglądał obcisły sweterek, opinający piersi. Dżinsy wydawały się oblepiać długie, zgrabne nogi. Paru chłopców z załogi "Lampedusy" gwizdnęło na jej widok. Dziewczyna, uśmiechnąwszy się słabo, pomachała im prawą ręką. North patrzył bez ruchu. Pogwizdywanie załogi denerwowało go. - Cicho tam! - krzyknął. - Weźcie biedaczkę na pokład. Przy rufie "Lampedusy" coś się zaczęło dziać. Jakieś dziwaczne postacie usiłowały się dostać na pokład, czepiając się burty. Strój płetwonurków starannie maskował ich twarze. Dostawszy się na statek rzucili na pokład nieprzemakalne torby. Poruszali się szybko i w milczeniu. Zdjąwszy z nóg płetwy wyjęli z toreb maski gazowe i aparaty tlenowe. Po ich zainstalowaniu wyjęli również pistolety gazowe, po czym rozproszyli się po obu stronach pokładu. Jeden z marynarzy "Lampedusy" pojawił się nagle u wylotu zejścia pod pokład. Spojrzał zdziwiony na zbliżające się doń zamaskowane postacie i chwycił za pistolet. Jeden z przybyszów wystrzelił. Marynarz zacharczał, złapał się za gardło i stoczył po schodach pod pokład. Zanim spadł na sam dół, już nie żył. Terroryści rozproszyli się. Dwóch pobiegło pod pokład, dwóch innych na mostek, jeden udał się na lewą burtę. Łódź ratunkową z "Helvetii" cumowano właśnie do trapu "Lampedusy". Członkowie załogi ostrożnie przenosili nosze na platformę. Singer wyjął coś spod zwiniętego brezentu, szybko włożył maskę gazową, schylił się jeszcze raz i wydobył automat typu Uzi. Wbiegł po trapie i znalazł się na pokładzie, zanim North zdał sobie sprawę, że dzieje się coś dziwnego. - Uruchomić karabin maszynowy! - krzyknął. - Otworzyć ogień do terrorystów!... Seria z automatu, która przecięła go na pół, nie pozwoliła mu skończyć zdania. Singer skierował lufę uzi w kierunku obsługi karabinu maszynowego. Marynarze, pod dowództwem pierwszego oficera, zerwali już brezent i szykowali się do otwarcia ognia. Singer puścił kilka krótkich serii. Czterech mężczyzn upadło na pokład. Krew popłynęła obficie z leżących ciał, zabarwiając na czerwono deski pokładu. Singer przesunął dźwignię, przestawiając pistolet na pojedyncze rażenie. Wyrzucił magazynek; nowy, który

wsunął, zawierał już inną amunicję. Zbiegł pod pokład, ciągle z maską na twarzy. Jedno zachłyśnięcie się gazem byłoby śmiertelne. Widział dwóch swoich ludzi, także w maskach; posuwali się coraz dalej korytarzem. Przeskoczył dwa martwe ciała w poszukiwaniu kabiny radiowej, odruchowo policzył trupy. Na razie siedem. Łącznie z kapitanem Northern załogę stanowiło dwadzieścia osób. Znalazł radio. Hoch, radiotelegrafista, chwycił kurczowo książkę kodów. Drugą ręką usiłował rozpaczliwie otworzyć iluminator. Singer uwolnił z maski dolną część twarzy i przyłożył Amerykaninowi pistolet do skroni. - Połóż te cholerne książki kodów na stole. No, grzeczny chłopczyk. Teraz spytam cię tylko raz. Zawiadomiłeś Langley? Hoch, wysoki i chudy, otworzył usta, ale nic nie powiedział. Przełknął ślinę i spróbował jeszcze raz. - Usiłowałem to zrobić, ale bezskutecznie. Są jakieś zakłócenia atmosferyczne, nie mogę się połączyć. Singer odetchnął z ulgą. Zagłuszarka na pokładzie "Helvetii" działała bezbłędnie. - Masz szansę przeżyć. Potrzebujemy cię, towarzyszu. Kładź się na ziemi, nie tak, na brzuchu. Singer wyjął z kieszeni kajdanki, przycisnął lufę swojego uzi do karku Hocha, żeby jeszcze go trochę przestraszyć. Położywszy pistolet na podłodze pochylił się nad leżącym radiooperatorem, który dygotał ze strachu. Wykręcił mu rękę do tyłu, zapiął kajdanki, po czym postawiwszy Amerykanina na nogi wyrżnął go potężnie pięścią w szczękę. Hoch upadł nieprzytomny. Tak, ten człowiek będzie potrzebny, pomyślał Singer. To on musi nadawać sygnały Morse'a. Po tamtej stronie znają już "rękę" Hocha - mogliby coś podejrzewać, gdyby przy nadajniku usiadł inny radiotelegrafista. Singer podniósł pistolet, poprawił maskę, otworzył drzwi i wyskoczył z kabiny. Ktoś z jego ludzi, również w masce gazowej, otworzył kopnięciem jedne z drzwi wychodzących na korytarz. Ze środka odezwał się suchy trzask wystrzału. Jego człowiek runął na ścianę korytarza naprzeciw drzwi. Singer zareagował natychmiast. Wymierzył w ciemną otchłań otworu drzwi. Nacisnął spust. Pojedynczy pocisk gazowy rozerwał się we wnętrzu kabiny. Cisza.

Powoli zbliżył się do otwartych drzwi i zajrzał do środka. Zatrzymał się przy wejściu. Leżało tam bezładnie sześciu marynarzy "Lampedusy" z pistoletami w martwych rękach. Twarz jednego z nich była już sina. Cyjanoza. Posłyszał stłumiony jęk. Człowiek z jego ekipy, leżący na korytarzu, żył jeszcze, nie było czasu na zajmowanie się cudzym nieszczęściem. Singer rozejrzał się po korytarzu, wyjął pistolet był to smith and wesson kaliber 38 - z którejś z martwych dłoni, wrócił na korytarz i pochylił się nad ciężko rannym. Przyłożył mu broń do skroni, pociągnął spust. Mężczyzna wyciągnął się konwulsyjnie, po czym opadł bezwładnie. Singer włożył z powrotem pistolet w rękę martwego Amerykanina. Nikt z jego ludzi nie mógł się dowiedzieć, co się stało. Podziałałoby to źle na ich psychikę. Tymczasem dokonywał obliczeń. Na "Lampedusie" było w sumie dwadzieścia osób załogi. Bez radiooperatora dziewiętnastu. Trzynastu zabitych, zostało jeszcze sześciu. Wchodząc po schodkach na pokład znalazł trzech: jednego u stóp schodów, dwóch na pokładzie. Teraz maszynownia. Czy tu sprawdził? Miał wątpliwości. Zszedł dwa schodki w dół, stanął przed żelaznymi drzwiami, przekręcił klamkę, wszedł do środka. W dół prowadziła stalowa drabina. Trzej mechanicy na jego widok stanęli jak sparaliżowani. Zabił ich po kolei. Dziewiętnastu. Pełny porządek. Wrócił szybko na mostek kapitański. Zostało jeszcze dużo do zrobienia. Singer, już bez maski, stał na mostku wdychając świeże, morskie powietrze. Była tu też Ingrid, Szwedka, którą wzięli na wabia. Uwolniła nogę z fałszywego opatrunku. - Naylor! - zawołał Singer do marynarza z Liverpoolu - włóż maskę. Znasz rozkład tej balii. Przynajmniej powinieneś, jeśli nie spałeś na odprawie w Antwerpii. Przejdź się po statku i otwórz wszystko, co się da. W godzinę nie będzie śladu po cyjanku. Chcemy tu jeść i spać spokojnie. - Już się robi, sierżancie. - Lapointe! - zawołał Francuza - ty też włożysz maskę. Ale przedtem weź sobie paru ludzi do pomocy. Przeniesiecie w ciągu godziny wszystkie ciała na "Helvetię". Umieść je w maszynowni. I nie zapomnij, do każdego musi być przywiązany jakiś kawał żelastwa. Jeden z naszych, Johnson, leży na korytarzu. Zabili go.

Zabierz go razem z tamtymi, nie może być żadnych śladów. Chyba że macie ochotę zawisnąć w Turcji. Uśmiechnął się krzywo. Nic tak nie rozładowuje napięcia, jak dobry żart. - Już się robi - powtórzył Lapointe i zbiegł na pokład. Singer podszedł do Ingrid. Łódź, która ich tu przywiozła, kołysała się znowu przy burcie "Helvetii". Ładowano na nią, a potem przywiązywano jakiś wielki przedmiot. Był tak długi, że wystawał poza dziób i poza rufę łodzi. Singer obserwował to przez lornetkę, którą zdjął z szyi martwego Northa. Lapointe ze swoim pomocnikiem zanieśli już ciało kapitana "Lampedusy" w pobliże trapu. - Czy wszystko w porządku, sierżancie? - spytała Ingrid tak, jakby chodziło o przygotowanie kolacji. - Jak na razie, tak. Singer popatrzył na nią przez chwilę. Pracowała w małym burdelu w Rotterdamie. Była spisana na straty. Wyrzucą ją za burtę, zanim dotrą do miejsca przeznaczenia. Kobiety przeszkadzają na statku, na którym jest tylu mężczyzn. Poza tym za dużo gadają. Singer dobrał swoją drużynę starannie, jeżdżąc po wszystkich portach Europy Zachodniej, od Oslo do Marsylii. Był bardzo wybredny. Żadnych notowań sądowych - i dobra znajomość roboty. Najlepszym przykładem był kapitan Hartmann. Pierwszorzędny szyper, niestety cofnęli mu licencję, ponieważ dał się złapać na przewozie narkotyków. Potem go uniewinnili z braku dowodów, ale Hartmann miał odtąd kłopoty ze znalezieniem pracy. - O czym myślisz? - spytała Ingrid przysuwając się do niego bliżej. Znowu podszedł do balustrady i wychylił się. Jako dobry organizator Singer ciągle sprawdzał, czy wszystko gra w jego planach. - Pearson! - zawołał - możecie już stawiać komin. Masz wszystkie narzędzia? Zróbcie to solidnie i szybko. Pearson, cieśla okrętowy, schylił się po torbę z narzędziami. Szedł energicznym krokiem, wymachując torbą i uśmiechając się jak z dobrego dowcipu. Łódź właśnie dobiła do "Lampedusy". Marynarze zabrali się do przenoszenia na pokład ciężkiego, choć fałszywego komina. Do Pear-sona należało umocowanie go na pokładzie tuż za prawdziwym kominem. Inni ludzie, zawieszeni za burtą w tak

zwanej kociej kołysce, przemalowywali już napis, zmieniając "Lampedusę" na "Helvetię". - Wszyscy do pomocy Pearsonowi - zarządził Singer. - Ten komin jest cholernie ciężki. Zszedł jeszcze raz do ładowni, którą obejrzał już przedtem, licząc trupy. Wszystkie ciała przewieziono na "Helvetię" szybką motorówką, która jeździła tam i z powrotem. Zejście po drabinie do ładowni nie było łatwe. Między drabiną a ładunkiem było bardzo mało miejsca. Singer, paląc papierosa, jeszcze raz oglądał gigantyczną skrzynie. Czuł się przytłoczony jej rozmiarami. Zawierała jakiś potężny komputer; tylko tyle wiedział z telefonicznej instrukcji, którą otrzymał jeszcze na lądzie. Zresztą nie obchodziło go to zbytnio: miał na tym po prostu zarobić niezłe pieniądze. Postanowił jeszcze raz sprawdzić, czy dobrze wykonał robotę. Wrócił szybko na pokład, po czym zszedł do motorówki przywiązanej do platformy. Naylor, odpowiedzialny za wywietrzenie statku z resztek gazu, siedział przy silniku. Uruchomił go na znak dany przez Singera. W kilka minut później były komandos wspinał się na pokład "Helvetii". Opuszczony siatek miał w sobie coś tajemniczego. Singer zszedł do maszynowni. Wśród przebywających tam ludzi tylko jeden był żywy, Marc, belgijski specjalista od materiałów wybuchowych. Niski i krępy, Marc był człowiekiem rzeczowym. - Gdzie bomba? - spytał Singer. - Za panem, po drugiej stronie przepierzenia. Duża czarna skrzynka. Singer przyjrzał się. - I to wystarczy, żeby wszystko poszło na dno? Jesteś pewien? - Nie, sir - odpowiedział Marc uprzejmie - wszystko pójdzie do nieba. To chyba właściwsze określenie. - Niech ci będzie. Singer oglądał dwadzieścia ciał złożonych w maszynowni. Wszystkie przymocowane były solidnie drutem i łańcuchami do bariery otaczającej silnik. Nawet w miejscu tak odległym od tras żeglarskich Singer nie chciał ryzykować pozostawienia martwych ciał na powierzchni. Zadowolony z roboty zadał jeszcze Belgowi jedno pytanie:

- Mówiłeś, że ładunek można zdetonować drogą radiową. Jesteś pewien, że to się da zrobić z "Lampedusy", czyli z "Helvetii", jak ją teraz będziemy nazywać? - Pójdzie do nieba. - Marc zadowolony ze swojego konceptu nie przejął się zbytnio tym, że Singer kontroluje jego kompetencje. - W porządku. Chodźmy już. Przed zejściem do motorówki Singer zatrzymał się przez chwilę na pokładzie. Przyglądał się "Lampedusie", na której stały już dwa kominy. Złudzenie było całkowite. Dobra robota. Atrapa dokładnie odpowiadała wysokością, kolorem i rozmiarami autentycznemu kominowi, który znali przecież tylko z taśm filmowych i dokumentów Lloyda. Pięć minut później Singer był już na mostku frachtowca z gigantycznym komputerem na pokładzie. Ale wciąż jeszcze coś pozostawało do sprawdzenia. - Czy ma pan ze sobą wszystkie papiery? - spytał kapitana Hartmanna. - Te listy przewozowe boksytu z Jamajki do Turcji? - Mam w kabinie, sierżancie. Sprawdzał wszystkich. Dzięki temu panowała dyscyplina. Odwrócił się do Marca, który trzymał w ręku mały gadżet przypominający kamerę. - Do nieba! Marc spojrzał na ,,Helvelię". na ułamek sekundy znieruchomiał, po czym nacisnął guzik. Helvetia eksplodowała jak wulkan, zamieniając się w piekło dymu i ognia. Dziób statku wyleciał w powietrze zakreśliwszy wielki łuk i jak gigantyczna torpeda zanurzył się w oceanie. Tysiące kawałków międzypokladu opadało na powierzchnię. Rozszczepiona na dwie części ruta przez pewien czas unosiła się jeszcze na talach, potem zanurzyła się bezpowrotnie w głębinach oceanu. Przerażającemu spektaklowi towarzyszył straszliwy huk. Ludzie stali bez ruchu, ze zgrozą przypatrując się dziełu Singera. Niska, długa fala przypominająca przypływ zbliżała się do ,,Lampedusy". Załoga obserwowała ją trzymając się kurczowo relingu. Wszyscy byli zahipnotyzowani siłą eksplozji, która błyskawicznie i kompletnie unicestwiła duży statek. Fala zbliżała się. Singer rozstawił szeroko nogi zaciskając dłonie na barierce. Fala uderzyła w "Lampedusę" i silnie nią zakołysała, powodując niemal 45-

stopniowy przechył. Ingrid stała jak sparaliżowana. Wydawało jej się, że statek za chwilę się przewróci. Ale wyprostował się, a długa fala minęła go i powędrowała w stronę horyzontu. Wszystkie szczątki "Helvetii" poszły już na dno; morze odzyskiwało swój normalny wygląd. Singer odsunął się od bariery, spojrzał na Hartmanna. - W porządku - powiedział lakonicznie. Myśl, że dwadzieścia osób poszło na dno, nie zaprzątała jego głowy. Singer zawsze myślał do przodu. - OK, kapitanie! - zawołał. - Róbmy teraz nasze własne fale. Cała naprzód. Jak długo to potrwa? - Kilka dni. Zależy od pogody. - Hartmann wydał rozkaz, maszyny ruszyły. 31 Przez kilka godzin spędzonych w Zurychu Tweed i Paula byli bardzo aktywni. Paula kupiła na Bahnhofstrasse dwie walizki i wróciła z nimi na dworzec. Tweed wziął jedną z nich i zniknął w toalecie. W kabinie w.c. położył walizkę na sedesie, wrzucił do niej zawartość dwu plastikowych toreb i zamknął. Wsadził jedną torbę w drugą i spuścił wodę. Paula czekała na niego przy barze. Jej walizka też już była napełniona, niepotrzebne plastikowe torby wyrzucili do kosza ze śmieciami. - Co dalej w programie? - spytała Paula. - Wynająłem dwa pokoje w hotelu "Schweizerhof", po drugiej stronie placu. Umówiłem się z Bobem, że tam będzie mnie szukał, nie pamiętasz? - Rzeczywiście. Trochę jeszcze jestem rozkojarzona po tym wszystkim. Chcę ci coś pokazać w jednym sklepie, zanim pójdziemy do hotelu. To tylko kawałek stąd, na Bahnhofstrasse. - Dobrze, chodźmy. To jej powinno dobrze zrobić, myślał Tweed. Jest w ciągłym napięciu, już od Brukseli. Zjechali schodami do Shopville podziemnego pasażu pełnego sklepów. Minęli kilka otwartych stoisk z owocami i czekoladą i wyjechali znowu na powierzchnię, na początek Bahnhofstrasse. Ruszyli ulicą pełną banków i drogich sklepów. Po krótkim marszu Paula zatrzymała się przed wystawą. Był to sklep ze sprzętem

elektronicznym. W środku, na hamaku przewieszonym przez całą szerokość sklepu, leżała ogromna sztuczna małpa z walkmanem na uszach i wyrazem rozkoszy na twarzy. - Czy to nie cudowne? - spytała Paula. - Bardzo zabawne - zgodził się Tweed. - Ale to diabelski wynalazek, taki walkman. Młodzież kompletnie głuchnie od tego. W hotelu "Schweizerhof mieli zarezerwowane pokoje na tydzień. Tweed od razu zapłacił za wszystko. - Idziemy teraz na górę - wyjaśnił zdziwionej recepcjonistce - ale potem wyjeżdżamy do Interlaken, mamy tam ważne spotkanie w interesach. Może zostaniemy tam na noc, ale chcemy, żeby pokoje czekały na nas, jeśli jednak wrócimy. - Jak pan sobie życzy, sir - odpowiedziała panienka nienaganną angielszczyzną. Tweed podszedł jeszcze na chwilę do portiera. - Mam prośbę, czekam na wiadomość od kogoś z mojego biura. Czy mógłby pan ją zatrzymać do mojego powrotu? - Wsunął portierowi banknot. - Oczywiście, proszę pana. Dziękuję bardzo. Wszystko dokładnie zanotuję i przekażę... W pokoju Tweed wyjął część rzeczy z walizki i umieścił je w szufladach - regularnie przy tym wyglądając przez okno na dworzec i na Bahnhofstrasse. Zaniósł do łazienki szczoteczkę i pastę do zębów, po czym zszedł do hallu.Paula czekała już tam na niego. - Moglibyśmy zjeść lunch tutaj - powiedziała. - Pamiętasz? Restauracja na piętrze jest elegancka, jedzenie znakomite i dobra obsługa. - Nie, nie tutaj - szepnął Tweed, zamykając walizkę na klucz. Jesteśmy tu już w rejestrze, znają nas. Lepiej zjedzmy coś w restauracji na dworcu. Też jest dobra, a tam bezpieczniej; bardziej anonimowo. - Rzeczywiście powinnam więcej o tym myśleć - zreflektowała się Paula. Jedli obiad w restauracji dworcowej, długo i smacznie; dopiero przy kawie przypomnieli sobie o upływie czasu. Było już zupełnie ciemno - choć dopiero piąta po południu - kiedy wsiadali do ekspresu do Berna. Podróż trwała niespełna półtorej godziny. Dokładnie o 18.29 wyszli na peron w wielkiej jaskini berneńskiego dworca.

Na ulicy Tweed odczekał, aż inni pasażerowie zajmą dwie pierwsze taksówki. Wsiedli z Paula do trzeciej i kazali się zawieźć do hotelu ,,Bellevue Pałace". Kiedy Tweed płacił pod hotelem za kurs, znów zaczął padać śnieg. Tweed odczekał chwilę, aż taksówkarz odjedzie, i podniósł swoją walizkę. - Czeka nas mały spacerek - ostrzegł Paulę. - Pójdziemy na Taubenhalde, tam jest tylne wejście do głównej komendy policji. - Chyba za lekko się ubrałam - powiedziała, zapinając szczelnie pod szyję krótką zamszową kurtkę. - Uważaj pod nogi, jest ślisko. - Tweed ruszył stromą uliczka wzdłuż "Bellevue Pałace". - T strasznie stromo - zauważyła. - Ta uliczka prowadzi bardzo wysoko - wyjaśnił - na słynne tarasy nad rzeką Aar. Przy dobrej pogodzie jest stąd wspaniały widok na całą okolicę Berna. - Nie nazwałabym tego dobrą pogodą... - Tarasami można dojść pod gmach Parlamentu. A potem zjedziemy na niższy poziom. - Zjedziemy?... - Tak, tam jest taka śmieszna mała kolejka zębata. Marzlibahn. Wyszli na płaszczyznę tarasów. Ostry wiatr ze śniegiem smagał im twarze. Tweed spojrzał przed siebie i zaklął. - Wygląda na to, że ta kolejka zamarzła. Kaput. Musimy schodzić pieszo. - O Boże - westchnęła tylko Paula. Ludzie w pomarańczowych strojach robili coś przy szynach i kabinie kolejki, przyświecając sobie silnymi lampami. Dalej panowała kompletna ciemność. Ślizgając się po oblodzonej ścieżce zeszli na dół, po czym Twecd pierwszy wszedł do eleganckiego, nowoczesncgo budynku. W recepcji pokazał paszport umundurowanemu strażnikowi. - Czeka na nas Arthur Beck. Jestem z nim umówiony. Paula rozkoszowała się ciepłym wnętrzem. Czekali, aż strażnik skończy rozmawiać przez wewnętrzny telefon. Mówił szwajcarsko--niemieckim dialektem, którego Paula nie mogła zrozumieć. Wreszcie strażnik odłożył słuchawkę i wręczył Twecdowi paszport.

- Zna pan drogę, panie Tweed? Taubenhalde to labirynt. - Już tu byłem. Gotowa jesteś, Paula? Zaimponował Pauli prowadząc ja najpierw przez długi, podziemny korytarz, a potem przez osiemdziesięciojardowy ruchomy chodnik, wspinający się ku głównemu wejściu do Taubenhalde. Inny uzbrojony strażnik towarzyszył im w podróży winda, na dziesiąte piętro. Otworzył windę własnym, specjalnym kluczem i wypuścił ich na zewnątrz. Arthur Beck już tam czekał. - Dotarliście szczęśliwie. W porządku. Beck uściskał Paulę, całując ją w oba policzki. Powiedział, że bardzo się cieszy, i podał rękę Twcedowi. - Chodźcie do mojego biura. Beck przekroczył czterdziestkę. W jego okrągłej twarzy dominowały szare oczy, czujnie spoglądające spod ciemnych brwi. Był średniego wzrostu, czerstwy, poruszał się szybko i energicznie. Miał na sobie elegancki szary garnitur z niebieską koszulą w drobne paseczki, do tego granatowy krawat z fabrycznie wszytym emblematem. Wprowadził ich do dużego pokoju wychodzącego na główną ulicę. Pomógł im się rozebrać i zaproponował kawę. - A może po trudach podróży wolicie coś mocniejszego? Oboje poprosili o kawę, Beck tymczasem w kącie ustawiał ich walizki. Ze stojącego na biurku inlerkomu zamówił trzy kawy, po czym wszyscy usadowili się w wygodnych fotelach. Jak to było w jego zwyczaju, Beck spytał wprost: - Co się stało aż tak ważnego, Tweed, że musisz użyć nadajnika? Pokój łączności jest w podziemiu. - Sprawa jest bardzo ważna. I jeśli to możliwe, chciałbym sam posłużyć się nadajnikiem. - Za dziesięć minut zażąda, żebym go posadził za moim biurkiem jako szefa Taubenhalde - zażartował Beck mrugnąwszy do Pauli. Uśmiechnęła się. Lubiła Becka. Tweed uważał go za najinteligentniejszego policjanta w Europie. Spojrzawszy jednak na Tweeda Beck spoważniał. - Zanim dopuszczę cię do tych skomplikowanych urządzeń, muszę wiedzieć, co chcesz nadać - i komu. Tweed skinął głową. Spodziewał się tego. Czul, że przekracza Rubikon. Albo odkryje tajne informacje, które zna tylko

Buckmaster, Amerykanie, P.M., Newman, Paula i on sam, albo nie skontaktuje się z ,,Lampedusą". Poczekał, aż umundurowana panienka postawi na stole srebrną tacę z kawą w porcelanie z Miśni. Kiedy wyszła, wypił łyk kawy - i opowiedział Beckowi całą historię komputera ,,Shockwave". - Niejeden szwajcarski oficer dużo by dal za taką informację zauważył Beck. - Powiedziałem ci, że to ścisła tajemnica. - Oczywiście. Mówisz, że ,.Shockwave" nareszcie zrealizował sen o doskonałej obronie strategicznej przed sowieckimi rakietami nie tylko dla Anglii, ale i całej Europy Zachodniej. To znaczy, że Szwajcaria też skorzysta z tego wspaniałego parasola nauki? - Tak. - Proponuję więc, żebyś zszedł do podziemia, podczas gdy ja będę bawił uroczą Paulę. - Odwrócił się do Pauli. - Będę z powrotem za trzy minuty. Proszę tymczasem zastanowić się, co miałaby pani ochotę zjeść. Dobry, wysmażony stek? A może pstrąg? To trudna decyzja, musi jednak ją pani podjąć. Beck towarzyszył Tweedowi do pokoju łączności. Zanim go jednak zostawił samego, upewnił się, że Tweed potrafi obsługiwać ten najnowszy model nadajnika. Tweed zapewnił go, ze zna ten typ, nie powiedział jednak, że identycznym posługują się na Park Crescent. Włożył na głowę słuchawki, poszukał właściwej fali. Nawiązanie kontaktu ze statkiem zajęło mu 10 minut. Zakodowana nazwa ,,Lampedusy" brzmiała Yaliant. - Tu Monitor - zaczął, używając kodowego imienia. - Czy wszystko przebiega według planu? - Wszystko według planu - posłyszał dwa razy w odpowiedzi. - Czy ładunek jest w dobrym sianie? - spytał, jak gdyby frachtowiec przewoził coś, co mogłoby się zepsuć, nie spodziewał się podsłuchu, ale wymagała tego ostrożność. - Ładunek w idealnym porządku - przyszła odpowiedź. - A jak z pogodą i czy Traja ma się dobrze? Tweed wsłuchiwał się w napięciu. Sens tego pytania znał tylko on sam i radiotelegrafista "Lampedusy". - Pogoda na razie sprzyja. Zakłócenia atmosferyczne nie pozwalają zrozumieć reszty pytania.

Tweed zamarł. Zamiast mózgu miał kawał lodu. Jeszcze raz spróbował umówionego hasła. - Czy załoga zdrowa? Pozdrowienia dla While'a. - Załoga w porządku. Zakłócenia w odbiorze. Reszta sygnału zanikła. - Koniec nadawania. Skontaktuję się jeszcze raz, zgodnie z umową. Pozdrowienia dla Northa. Przez kilka minut Tweed siedział przy nadajniku jak skamieniały. To był szok. Na drugie umówione hasło również nie było właściwej reakcji. Na wzmiankę o Whicie miała być odpowiedź: "White rozchorował się, zanim wyruszyliśmy w podróż, odesłaliśmy go do Cowes". Chodziło o Cowes na wyspie Wight. Zastanawiał się, czy powiedzieć to Beckowi. Rozważał wszystkie "za" i "przeciw". Jako człowiek, który się ukrywa, nie miał szans. Tylko Beck może mu pomóc. Zresztą i tak zna sprawę komputera. Wstał, zmienił na podziałce falę, na której nadawał, i wyłączył radio. Nacisnął dzwonek przy zamkniętych przez Becka drzwiach kabiny. Szwajcar szybko zjechał po niego. Tweed był milczący. W biurze Becka siedziała Paula przy stole nakrytym nieskazitelnym obrusem. Kończyła omlet. - Może i ty się czymś wzmocnisz? - Wolałbym raczej łyk koniaku. Dwie pary oczu utkwiły w jego twarzy. Tweed rzadko pił. Jeżeli już, to wino; nigdy mocniejszego alkoholu. Chyba że po silnym zmarznięciu. Beck skinął głową, podszedł do barku, napełnił pękaty kieliszek i wręczył Tweedowi bez słowa. Paula przełknęła ostatni kęs omletu, szybko dopiła kawę i wytarła usta serwetką. Obróciła się na krześle, krzyżując zgrabne nogi. Wpatrywała się w Tweeda. Beck sączył piwo, głęboko zanurzony w fotelu. Czekał z przymrużonymi oczyma. - Stała się rzecz straszna. ,,Shockwave" został porwany powiedział Tweed. 32 - Z Zurychu już nam nie ucieknie! - Morgan bawił się nożem do papieru, tak jakby rzeczywiście chciał przygwoździć nim Tweeda do blatu biurka. Był w swoim gabinecie w centrali World Security w Bazylei. Po drugiej stronie biurka siedział Armand Horowitz, a

obok niego Stieber. Morgan z satysfakcją zaciągnął się cygarem. Zatrzymał się w hotelu "Schweizerhof'. Mamy go. - Ten hotel jest vis-a-vis dworca - skrzywił się Horowitz. - Czy to się wam wydaje normalne, że Tweed zwraca na siebie uwagę w Laufenburgu kupując bilet do Zurychu, potem, już w Zurychu, spokojnie opuszcza stację i rezerwuje pokój w najbliższym hotelu? - To do niego podobne, nie jest tak sprytny, jak się panu wydaje. Może się już skończył, kto to wie? Chciał go pan dostać na patelni? Proszę, oto on. - Zostawcie to mnie - wtrącił Stieber. - Będę go miał przed zachodem słońca. - Tak jak we Fryburgu?- spytał Horowitz. - Wróciłem do domu Richtera przy Konvikstrasse i znalazłem cię związanego jak barana. Miałeś szczęście, że coś mnie tknęło, żeby tam wrócić. - To był wyjątkowy pech - bronił się Stieber. - Ten angielski skurwiel zaczaił się na mnie w kuchni. Muszę mu oddać sprawiedliwość, fachowo mnie załatwił. - A jaka jest pana wersja? - Morgan spojrzał na Horowitza. - To wszystko idzie za gładko. Zbyt łatwo znaleźliśmy ślad w Laufenburgu, a teraz ten hotel. Jak pan na to trafił? - Mam dobrze zorganizowany aparat. Mówiłem już, wysłałem ludzi do wszystkich hoteli z fotografią Tweeda i z tą zmyśloną historyjką. Zaczęli od największych hoteli i od razu trafili! To jeszcze nie wszystko. - Co jeszcze? - Horowitz był znużony. Ta optymistyczna paplanina Morgana zmęczyła go i zniecierpliwiła. - Mówię wam, grunt to organizacja. Moi ludzie porozumiewali się za pomocą walkmanów. Domyśla się pan jak? - Nie mam zielonego pojęcia. Morgan nachylił się do Horowitza przez biurko, gestykulując cygarem, czego ten osobliwie nie znosił. - Zna pan te walkmany dla szczeniaków. Wkładają słuchawki na głowę i słuchają muzyki pop po całych dniach. Nawet jeżdżą z tym na rowerach, co jest cholernie niebezpieczne. - Zgoda, ale co to ma do rzeczy... - No więc, mam całą grupę wyrostków koło dwudziestki, nie bójcie się, nic nie wiedzą o World Security. Myślą, że pracują dla agencji egzekwowania długów. Szkolimy ich w specjalnie wynajętym

budynku... - Może wreszcie usłyszymy, czym się zajmują - dopytywał się Horowitz. - Mają na uszach te swoje gadżety z przewodami prowadzącymi do kieszeni kurtek. Wyglądają jak zwykłe walkmany do słuchania muzyki. W rzeczywistości to są skomplikowane walkie-talkie, umożliwiające komunikację radiową na odległość dwóch mil. Szczeniaki dostają instrukcje z furgonetek rozmieszczonych w mieście i sami mogą się z nimi komunikować za pomocą ukrytych mikrofonów. Rozumie pan teraz? - I co dalej? - Pokazałem im duże powiększenie zdjęć Tweeda i Pauli Grey na ekranie kinowym. Będą tak długo krążyć po mieście, aż ich znajdą. Jak tylko coś zauważą, dadzą znać furgonetkom. Będą pracować aż do skutku. Morgan siadł wygodniej na krześle. - To wszystko jest zbyt proste - rzeki Horowitz. - Tweed jest jednym z najsprytniejszych i najniebezpieczniejszych przeciwników, jakich miałem. Uniknął bomby, którą mu podłożyłem w audi, w Szwarcwaldzie. - Może ta bomba nie wybuchła... - Moje bomby wybuchają - powiedział Horowitz. - Dlaczego się pan aż tak tym denerwuje? - spytał Morgan oglądając czubek swojego cygara. - Nerwy mam w porządku - lodowato odparł Horowitz. - Jadę do Zurychu i biorę Stiebera ze sobą. Muszę sam przyjrzeć się wszystkiemu z bliska, niech pan zawiadomi dyrektora biura w Zurychu, żeby czekał na moje instrukcje. - Jeśli pan nalega... - Nalegam. - Dam panu Evansa. Jest już w drodze do Zurychu. Horowitz skinął głową, wziął walizkę i bez słowa opuścił biuro. Stieber podążył za nim. Morgan skrzywił się. Dlaczego Horowitz zawsze zostawia go pełnego obaw i odbiera mu wiarę we własne siły? Sprawdził godzinę, była szósta wieczór. Czas na kieliszeczek. Sięgnął do kieszeni po płaską butelkę... W biurze przy Taubenhalde Beck nie spuszczając oczu z Tweeda z uwagą słuchał jego opowieści, która zaczynała się w momencie,

kiedy znaleziono w mieszkaniu na Radnor Walk martwą dziewczynę. Paula była zdziwiona, dlaczego w relacji Tweeda jest tyle luk. Ani słowa o zamachu na autostradzie koło Fryburga, ani słowa o bombie w Szwarcwaldzie. Było za to sporo o Bobie Newmanie i o Marlerze. Newman znał Becka, był nawet kiedyś u niego w biurze. - To wszystko - zakończył Tweed, dorzucając jeszcze historię przejścia przez Ren w Laufenburgu, przybycie do Zurychu i rezerwację pokojów w ,,Schweizerhofie". - Rozumiem - powiedział Beck. - Najbardziej tajemnicze jest to morderstwo w twoim apartamencie. Kto mógł mieć motyw? - Jeszcze nie jestem pewien. - Śmiało, co podejrzewasz? To dziwne, że tej dziewczyny jeszcze nie zidentyfikowano. - Skąd wiesz? - Dzwoniłem do Londynu, do Howarda, żeby dowiedzieć się, jak posuwa się śledztwo. - I co usłyszałeś? - Howard nic nie powiedział. Jest zupełnie zagubiony. Najbardziej boi się o ciebie. - Co wiesz o organizacji o nazwie World Security? - spytał nagle Tweed. - Jeden z kolosów Zachodu, żeby to rozkręcić, Buckmastcr zlikwidował kilka małych firm i zrobił z tego jedną własna, często za pomocą brutalnych metod. Teraz to wielki biznes. - Czy to wszystko, co wiesz? - nalegał Tweed. Beck wypił jeszcze trochę kawy. Tweed czekał, spoglądając na Paulę. Beck postawił z powrotem filiżankę na stole. - Trzeba o to spytać pułkownika Ronieni, dyrektora Ziircher Kredil Bank w Zurychu. Pamiętasz Romera? - Beck napisał coś na kartce papieru. - Początkowo podejrzewałeś go o przestępczą działalność, jak się potem okazało, niesłusznie. Teraz jest w centrali, w Zurychu na Talstrasse. Daj mu ode mnie ten list. Podpisawszy zapisaną kartkę złożył ją i wsunął do koperty. Wręczył Tweedowi nie zaklejoną kopertę. - Dziękuję. Teraz musimy zatroszczyć się o dobrą kryjówkę, skąd będzie można bezpiecznie działać dalej. - Pomyślałem już o tym. Pojedziecie do Brunni. To zupełnie

nieznane miejsce w górach, w kantonie Schwyz. Tuż za Einsiedeln. Mój przyjaciel ma tam letni domek u stóp wspaniałej góry Mylhen. Będziecie tam bezpieczni. - A jakieś środki komunikacji radiowej ze światem? Beck spojrzał na Paulę i uśmiechnął się. - Jaki on mało wymagający, prawda? - Chodzi o ,,Shockwave", ratunek dla Zachodu, w tym także dla Szwajcarii - odrzekła. - Ale sam powiedziałeś, Tweed, że to komputerowe cudo zostało uprowadzone. W jakim kierunku aktualnie zmierza, jak sądzisz? - Do Rosji - krótko odparł Tweed. - Czy to pasuje do głasnosti i do pieriestrojki? - spytał Beck cynicznie. - Gorbaczow ma kłopoty - odpowiedział Tweed. - Ma teraz przeciw sobie lewicę i prawicę. Obie strony złączyły się w dziwnym przymierzu. Uważają się za strażników marksizmu-leninizmu. Moskwa doszła do wniosku, że może zawładnąć ,,Shockwave'em" i w ten sposób uchronić Rosję przed atakiem rakietowym z Zachodu. Generałowie Armii Czerwonej już, uważają, że Gorbaczow podcina im skrzydła. Czy może on w tej sytuacji odrzucić szansę zdobycia tak wspaniałej maszyny? Jeśli odrzuci może natychmiast upaść. Bóg wie, ilu twardogłowych na to liczy. - To są tylko przypuszczenia - powiedział Beck. - Tak, to prawda - przyznał Tweed.-To są moje teorie, wolę to słowo. 233 - Dość już się nagadaliśmy, Paula wygląda na zmęczoną. - Beck wstał. - Obojgu wam potrzebny jest dobry sen. Zarezerwowałem dwa pokoje na tę noc pod fałszywymi nazwiskami w ,,Bellevue Pałace". - Pod fałszywymi nazwiskami? - zdziwił się Tweed. - System rejestracji hotelowej w Szwajcarii jest bardzo rygorystyczny. - Już ja się zajmę formalnościami. Pójdę z wami. Dajcie mi paszporty, zaopiekuję się nimi. Czeka na was samochód. - To blisko, możemy się przejść - oponował Tweed. - Ale mogą was rozpoznać. Jutro dostaniecie śniadanie do pokojów. Zadzwonię do was o dziesiątej, jeśli to nie za wcześnie. Inny samochód, bez policyjnych oznaczeń, zawiezie was do

Zurychu. - Zatrzymał się w drzwiach czekając, aż Tweed i Paula wezmą płaszcze i walizki. - I agent po cywilnemu będzie was pilnował na zewnątrz. Myślę, że nic nie macie przeciwko temu. - Nie mamy wyboru - Tweed uśmiechnął się z przymusem. - Rzeczywiście, nie macie. Paula waliła w drzwi dzielące ich sypialnie. Tweed rozpakowywał walizkę. Podszedł do drzwi i otworzył zamek. Paula wpadła jak burza. - Jesteśmy uwięzieni! - krzyczała. - Straż za drzwiami. Budynek obstawiony. I obstawa w drodze do Zurychu. Beck ci nie ufa. - Uspokój się. Po prostu jest ostrożny. Opowiedziałem mu ponurą historię. Miał wiadomość z Londynu o gwałcie i morderstwie w moim mieszkaniu, nie miał innego wyjścia. Wcale mu się nie dziwię. - I nie wspomniałeś mu o szczegółach, które mogły go przekonać ciągnęła. - Nie powiedziałeś o zamachu na autostradzie i o bombie, którą Bob znalazł pod audi... - Zrobiłem to świadomie - powiedział Tweed. - Mógłby dojść do wniosku, że przesadzam i dramatyzuję. Liczyłem się z tym już w momencie, kiedy przybyliśmy do "Hiltona" w Brukseli. Dlatego wymyśliłem taki plan, żeby Beck stopniowo sam się o wszystkim dowiadywał. Pamiętaj, że Szwajcaria to kraj neutralny i Szwajcarzy cenią sobie własną, niezależną opinię. - Jaki to plan? - Zobaczysz później. Mogę ci tylko powiedzieć, że to przeciwnicy pomogą nam przekonać Becka. 33 Bazylea, 2.45 rano. Śnieg znowu zaczai padać w chwili, gdy Turpil prowadził swoje audi pustymi ulicami miasta. Siedzący obok Newman spoglądał przez szybę na średniowieczne budynki. Przez moment widział katedrę, potem już auto pędziło, jak gdyby miało zamiar wjechać prosto do Renu. Newman zauważył, że tylne siedzenie jest puste. - Gdzie pański sprzęt? - spytał. - W bagażniku. Gdyby nas złapał patrol, mam w kieszeni depeszę od lekarza, który wzywa mnie do umierającej siostry. A pan jest bliskim przyjacielem rodziny. - Jak ma na imię pana siostra?

- Klara. Biedaczka, spadła ze schodów i przetrąciła sobie kręgosłup. Mieszka na St. Johannsplatz. To niedaleko World Security. - Rozumiem, że Klara nie istnieje? - Oczywiście, że nie - Turpil niecierpliwie machnął ręką - ale to najlepsze wytłumaczenie, że jesteśmy tu o tej godzinie. Newman przyglądał się wirującym płatkom śniegu. Turpil obmyślił to lepiej, niż Newman się spodziewał. Przy końcu ulicy samochód stanął. Turpil opuścił szybę, przez chwilę nadsłuchiwał, po czym ją zamknął. - Słyszę ludzkie kroki, ale daleko, jakiś kilometr stąd. Newman spojrzał na niego zdumiony. - Niech pan to weźmie - kontynuował Turpil - kiedy będziemy w środku, włoży to pan do ucha. To słuchawka. - Newman przyglądał się małemu, różowemu cylinderkowi wielkości cukierka, z delikatną siateczką po jednej stronie. - Musi pan to włożyć tak, żeby sitko było na zewnątrz. To mikrofon. - Nigdy nie widziałem czegoś takiego. - Spodziewam się, bo sam to wymyśliłem. Czasem bawię się w zegarmistrza, lubię precyzyjną robotę. Mam też taką zabawkę w uchu, dlatego słyszę wszystko z daleka. To się nam przyda w budynku. , Wysiedli. Turpil otworzył bagażnik, wyjął brezentową, podłużna torbę i wręczył ją Newmanowi. - To dla pana. Sam wziął inną torbę, skórzaną, i zamknął bagażnik. Śnieg przestawał padać. Turpil wyjął ze swojej torby parę płytkich gumowych kaloszy i wsunął w nie buty. - Lepiej się trzymają nawierzchni. - Spojrzał na buty New-mana. A pan nie będzie się ślizgał na lodzie? - Gumowa podeszwa, bardzo przyczepna. - No to chodźmy. Przemykając szeroką ulicą mieli po prawej stronie główną kwaterę World Security. Rzęsiście oświetlone szklane drzwi wejściowe przykuwały uwagę Newmana. Widział z daleka wnętrze hallu, w tej chwili puste. - Strażnicy kręcą się tam w hallu - szepnął Turpil. - Nie widzc ich.

- Ja tez, ale słyszę ich kroki na marmurowej posadzce. Oczywiście przez mój aparat. Skręcamy do rzeki... Newman poznał te samą ulice, po której chodził penetrując teren. Byli już blisko Renu. Turpil zbiegł zręcznie po kilku oblodzonych schodkach. Newman przystanął, włożył aparat do ucha i rozejrzał się. Gwałtowny, tępy odgłos niemal pozbawił go równowagi. Było to jak potężny huk oceanu. Dopiero po chwili zorientował się, że słyszy szum rzeki, nieprawdopodobnie wzmocniony. Wyszarpnął słuchawkę i schował do kieszeni Irencza. Turpil wyjrzał za róg i ruchem ręki kazał iść za sobą. Newman wolno schodził na dół, trzymając brezentową torbę za pasek. Na zakręcie uczuł ostre uderzenie zimnego wiatru. Na nadrzecznej alejce nie było tym razem żadnych śladów. Jak Turpil dostanie się do budynku od tej strony? - zastanawiał się Newman. Pierwszy rząd okien był dobre 12 stóp nad nimi. Czekając na Newmana Turpil patrzył w górę. - Przy tej pogodzie nie zaskoczą nas zakochane pary - zauważył schylając się do Newmana. - To ich szlak? - W lecie można po nich chodzić. Młodzież szwajcarska niczego się nie krępuje, niech mi pan poda torbę. Turpil odpiął paski torby i wyjął coś, co wyglądało na aluminiową kratę z dużymi gumowymi przyssawkami wzdłuż jednej z żerdzi. Rozłożył ją, część po części - i okazało się, że jest to drabina długości piętnastu stóp. Turpil przystawił ją do ściany, rozsunąwszy przedtem na odpowiednią długość. Następnie starł z gumowych przyssawek śnieg, który rozpuścił się w cieple jego dłoni, po czym dobrze ustabilizował drabinę tuż przy ścianie budynku. - W ten sposób będzie się należycie trzymała ściany - wyjaśnił, jeszcze bardziej rozciągając drabinę, tak że jej górny koniec sięgał niemal okien. Przycisnął ją bardzo mocno na całej długości do granitowych płyt elewacji. - Niech pan pamięta, że to World Security - przypomniał Newman - przypuszczalnie najlepiej zabezpieczone okna na świecie. - Tak, ale nawet przy włączonym alarmie można je podnieść o sześć cali. Czujnik jest wyżej. To dla lepszej wentylacji, zwłaszcza w lecie, podczas upałów okna mogą być otwarte nawet w nocy. Przez

taką szczelinę nikt nie wejdzie. Chyba że wie, gdzie jest wyłącznik. - Zachichotał. - A jest na prawo od okna. Trzeba go najpierw podnieść, potem opuścić, potem jeszcze raz podnieść - i alarm jest wyłączony. - A skąd pan wie, czy mechanizm nie został zmieniony? -Mówiłem już panu - Turpil uśmiechnął się chytrze. - Parę miesięcy temu wezwali mnie, żebym usunął awarię. Musiałem wszystko sprawdzić i przy okazji stwierdziłem, że oryginalny system nie został zmieniony. - Parę miesięcy temu... No, ale sami zobaczymy. Newman nie był do końca przekonany, Morgan mógł mieć swoich własnych specjalistów, którzy dla bezpieczeństwa założyli parę głupich pułapek. Na przykład system, o którym Turpil nie ma pojęcia. - Niech pan włoży tę słuchawkę cło ucha - rzekł Turpil. Wskazał na promenadę, którą szli. - W czasie kiedy będę się wspinał, niech pan sprawdza, czy nikt nie nadchodzi. Jak już będę w środku, dam panu znak. Wejdzie pan za mną po drabinie. Możemy ruszać? Zaczął się wspinać. Jedna ręką trzymał drabinę, drugą przytrzymywał swoją torbę. Newman poprawił słuchawkę. Patrzył na wspinającego się Turpila. Mikrofon zbierał dźwięki z nadbrzeżnej promenady. Jednostajny, głośny szum wypełniał głowę Newmana. Nagle dał się słyszeć dziwny świszczący dźwięk; szybko odwrócił głowę w prawo. Ale to tylko wiatr gwiżdżąc rozwiewał padający śnieg na oblodzonej ścieżce. Newman nigdy nie słyszał tego przedtem tak wyraźnie. Dopiero teraz uświadomił sobie, jak czuły instrument skonstruował Turpil. Spojrzał w górę. Śnieg powoli przestawał padać. Na szczycie drabiny Turpil otrzepywał ubranie ze śniegu. Polem podniósł okno o kilka cali, przez parę sekund szukał czegoś wewnątrz, następnie uniósł okno znacznie wyżej. Wspiął się na parapet nie wypuszczając torby z ręki, rozejrzał się wokół i dał znak ręką. Newman od dłuższego już czasu słyszał tylko szum śniegu pędzącego na wietrze. Wyciągnął aparat z ucha, wsunął do kieszeni i poruszył drabiną. Trzymała się mocno na gumowych podpórkach mimo śliskiego podłoża. Newman ruszył do góry. Był cięższy od Turpila, czuł więc, jak drabinka ugina się pod

ciężarem jego stóp. Mocno ściskał rękami metal, nie zwracał uwagi na lodowate zimno. Dbając o zachowanie równowagi wspinał się coraz wyżej. Nagle niespodziewanie dla siebie znalazł się na poziomie otwartego okna. Poczuł na ramieniu dłoń Turpila, który w ten sposób zachęcał go do wejścia do środka. Newman zrobił to pośpiesznie. Jedną nogą przesadził parapet, potem wsunął głowę i wreszcie cały znalazł się w ciepłym pomieszczeniu. - Musimy wciągnąć drabinę - powiedział Turpil. - Po co? Trzeba przecież po niej zejść... - Nie, zrobimy to inaczej. Spędzimy tu jakiś czas, a tymczasem ktoś może zauważyć stojącą drabinę, niech pan nie dyskutuje ze mną i pomoże mi ją wciągnąć. Chwycili za górny szczebel drabiny i pociągnęli z całej siły. Drabina siłą oderwana od podłoża nagle stała się zupełnie lekka. Turpil złożył ją starannie tak, że znowu wróciła do rozmiarów, w jakich Newman wyjął ją z brezentowego pokrowca. Teraz Turpil wsunął ją z powrotem do pokrowca, który drogę w górę odbył zwinięty w torbie z narzędziami. - Chciałbym mimo to wiedzieć, jak się, do cholery, stąd wydostaniemy - nalegał Newman. - Wszystko już przygotowane - powiedział tajemniczo Turpil. Zasłonił otwarte okno kotarą, wyjął małą latarkę, drugą zaś wręczył Newmanowi, który zaczął się już denerwować. - Pytam, jak stąd wyjdziemy? - powtórzył. Turpil skierował światło latarki na podłogę. Leżał tu kłąb liny wspinaczkowej z zawiązanymi w regularnych odstępach dużymi węzłami. Na jednym z jej końców znajdował się duży stalowy pierścień, obciągnięty gumą. Pierścień obejmował metalową nogę od stołu; noga była najwyraźniej przyśrubowana do podłogi. Newman przyglądał się, jakim sposobem Turpil zdołał tak szybko nałożyć na nią pierścień. Dopiero teraz zauważył, że pierścień nie jest jednolity. Część obwodu stanowiły zachodzące na siebie dwa stalowe szpony. Z pierścienia wyprowadzony był cienki drut; biegł wzdłuż całej długości liny. Na drugim jej końcu miał zamocowany niewielki uchwyt. - Ciągle nie wiem, po co mamy posługiwać się tą liną. Rozumiem, że w razie potrzeby wyrzucimy ją za okno i będziemy spuszczać się

na dół jak alpiniści. Dlaczego nie użyjemy drabiny? - Mówił pan, że nie możemy zostawić śladów włamania. Składanie drabiny zajęłoby nam zbyt dużo czasu. Jak już spuścimy się na dół po linie, wystarczy pociągnąć drut: te szpony rozchylą się i zwolnią pierścień z nogi stołu. W ten sposób błyskawicznie wyciągniemy linę na zewnątrz. To mój własny pomysł. Ale nie traćmy czasu. Co pana tu interesuje? Jesteśmy w głównym pomieszczeniu Wydziału Badawczo--Rozwojowego, jak oni to nazywają. Najbrudniejsze i najbardziej poufne sprawy. - Najbrudniejsze? Co pan ma na myśli? - Szczerze mówiąc, szantaże i sabotaże. Chcą na przykład przejąć inne przedsiębiorstwo. Rozumie pan? Najmują więc zawodowych przestępców, żeby psuli, a jak się da, to i napadali na ciężarówki tej firmy. Przedsiębiorstwo traci dobrą reputację, nie ma klientów, więc jest zrujnowane. Wtedy bierze je się za byle jaką cenę. O szantażu opowiem panu później. Więc co pana interesuje? - Cała ewidencja tej nielegalnej i przestępczej działalności. - Dobrze. Najpierw wyłączę cały system alarmowy. Potem otworzę sejf ścienny, który sam zainstalowałem. Oczywiście czasem są sprytniejsi, chowają ważne papiery do nie zamkniętej szuflady, pod stertę bezwartościowych notatek. Jak pan chce tu trochę poszperać, niech pan to włoży. - Wręczył Newmanowi parę chirurgicznych rękawic, drugą parę wciągnął sam. Otworzył skrzynkę kontrolną alarmu umieszczoną na ścianie, świecąc sobie latarką, którą trzymał w zębach. Wewnątrz kłębiły się kolorowe druciki i przewody podłączone do gniazdek. Turpil mówił dalej, jednocześnie przełączając kontakty. - Nie może pan tu palić. Dym zostaje... Potem otworzy pan drzwi na korytarz i posłucha z tą słuchawką w uchu, czy nic się nie dzieje od strony windy i klatki schodowej; to na końcu korytarza, po prawej. Aha, jak otworzy pan drzwi, proszę nie wychodzić na korytarz. Pod podłogą jest czujnik. W chirurgicznych rękawiczkach, z latarką w lewej ręce, Newman spokojnie otwierał kolejne szuflady biurka, nie było w nich nic ciekawego. W najniższej szufladzie z lewej znalazł jednak plik kartek formatu A4. - Alarm wyłączony - szepnął Turpil. - Ale jeśli coś spieprzyłem, może się jeszcze odezwać alarm w ich ośrodku w Zurychu.

Systemy są połączone. Na wszelki wypadek. Jeśli w Zurychu odzywa się alarm, a nic nie mogą znaleźć na miejscu, to sprawdzają tutaj. Turpil zdjął ze ściany wielki wykres rozwoju firmy. Za nim znajdował się ogromny sejf. Turpil włożył do ucha słuchawkę. Newman spodziewał się, że mały człowieczek wyjmie teraz stetoskop. - Nie używam stetoskopu. Za dużo oglądał pan filmów. Moja słuchawka lepiej rejestruje każdy szmer zamka. Turpil z uchem przytkniętym do sejfu, ręką w rękawiczce delikatnie obracał tarczę szyfru. Newman wrócił do badania zawartości szuflad. Pod kolejną kupą papierów znalazł zapisany terminarz. Na ten rok. Dlaczego był schowany? Na samym spodzie szuflady był jeszcze inny kalendarz, tym razem ubiegłoroczny. Newman po kolei przewracał stronice; pełno spotkań. Przykuło jego uwagę to, że niektóre notatki zaznaczone inicjałem "M" były napisane flamastrem, inne zaś zwykłym długopisem. Za każdym razem literze "M" towarzyszyło oznaczenie czasu. Zawsze był to późny wieczór. 9.30, 9.00, 10.00, 9.00, 10.00. Wszystkie daty dotyczyły okresu od stycznia do kwietnia. Sprawdził jeszcze raz. Żadna nie była późniejsza niż 25 kwietnia. Newman przerzucił kartki aktualnego kalendarza: styczeń i część lutego. Dużo zaznaczonych dat, ale już bez literki "M". Zastanowił go głównie fakt, że przy datach spotkań oznaczonych "M" nigdy nie było żadnych informacji, czego i kogo zapis ten dotyczy. W innych miejscach pojawiały się jakieś nazwiska, pojedyncze słowa czy skróty. Newman podniósł wzrok. Przyglądał się, jak Turpil otwierał sejf w ścianie. Włamywacz nagle przerwał, wyjął z torby dwie irchowe ściereczki i wręczył Newmanowi. - Cały śnieg spłynął z naszych butów. Czy mógłby pan wytrzeć podłogę? Mówił pan, że nie może być śladów. Newman zaklął w myślach. Ale Turpil miał rację. Na podłodze porobiły się brudne jeziorka ze stopniałego śniegu. Newman schylił się i energicznie zaczął wycierać podłogę irchą. Jedną ściereczka ścierał wodę, druga polerował powierzchnię. Skończył robotę i oddał Tur-pilowi oba kawałki irchy. Ten wrzucił je do torby i teatralnym gestem wskazał na ścianę: sejf był już szeroko

otwarty. - Teraz pańska kolej. Proszę tylko pamiętać, jak wszystko było poukładane. Sejf znajdował się na wysokości ramion. Newman oświetlił wnętrze latarką. Po lewej stosy banknotów w paczkach; nie interesowało go to. W środku stos dużych kopert; wziął ostrożnie jedną z wierzchu i sprawdził, co jest w środku. Rejestry przychodów i wydatków firmy z poprzedniego roku, niektóre pozycje - każda na sześć tysięcy franków szwajcarskich były podkreślone czerwoną linią. Przy każdej z nich widniała ta sama uwaga: "koszt jednorazowy". Łapówka? Newman przejrzał wszystkie kartki, sprawdził je jeszcze raz. Niektóre arkusze były podpisane zamaszystym ,,B", a wszystkie były datowane. Na niektórych, przy nazwach przedsiębiorstw przejętych przez WS&C, pojawiała się adnotacja ,,Sab.". To mogło oznaczać ,,sabotaż", zarówno po niemiecku, jak po angielsku. Newman obejrzał się. Turpil otworzył na chwilę drzwi na korytarz, potem zamknął je i podszedł do Newmana. - Na razie cicho. Ale musimy uważać. Poza tym czas płynie. - Proszę sfotografować mi te kartki. Ma pan oczywiście aparat? Mały człowieczek wyjął z kieszeni płaską kamerę z fleszem. - Nie boi się pan, że ktoś zauważy błysk lampy? - Zasłoniłem okno. Proszę mi to dać. Będę fotografował na biurku. - Niech pan weźmie jeszcze ten zeszłoroczny terminarz i zrobi zdjęcie pięciu stron: 15 stycznia, 28 stycznia, 16 lutego, 4 marca, 25 kwietnia. I okładkę z nazwiskiem właściciela: Morgan. Newman znów zajął się sejfem. Dopiero w szóstej kopercie znalazł coś, co zainteresowało go bardziej. Były tam cztery kolorowe zdjęcia różnych dziewczyn. Wszystkie bardzo efektowne, dwudziestoparoletnie. Ruda piękność, blondyna i dwie brunetki. Wszystkie prowokacyjnie uśmiechnięte; zza długich rzęs patrzyły kuszące oczy. Newman z uwagą przypatrywał się blondynce. Zanotował w pamięci kolejność zdjęć w kopercie i podszedł z nimi do Turpila. Pokój rozjarzał się raz po raz błyskami lampy; Turpil pracował szybko. - Chciałbym mieć z tego odbitki. Szkoda, że tylko czarno-biale. - Dlaczego? - odparł Turpil. - Mam kolorowy film. Inaczej nie można odróżnić na przykład czerwonych podkreśleń od czarnych.

Może pan już schować te terminarze z powrotem - pamięta pan, gdzie leżały . Turpil dopiero teraz spojrzał na zdjęcia, które Newman położył na biurku. Chwilę dłużej niż innym przypatrywał się blondynce. Skopiował wszystkie cztery zdjęcia i wrócił do ostatnich rejestrów wydatków. Rzucił okiem na zegarek. - Ma pan jeszcze trzy minuty na całą resztę. Potem może być niebezpiecznie. Starannie ułożył wszystkie koperty w takim porządku, w jakim je znalazł. Poszukał ręką głębiej i natrafił na gruba księgę. Była pełna cyfr, które nic mu nie mówiły. Na ostatniej stronie znalazł bilans. Położył księgę na biurku, otwartą na tej właśnie stronie. - Jeszcze tylko to. Polem możemy się zwijąc. Zabrał z biurka sfotografowane już arkusze, ułożył je w pierwotnej kolejności i umieścił z powrotem w sejfie. To samo zrobił ze zdjęciami. Na końcu odłożył księgę: głęboko, pod tylna ścianę sejfu. Odwrócił się: Turpil stał już tuż za nim. - Muszę teraz zamknąć sejf, ustawić pierwotną kombinację szyfru, a potem włączyć alarm, niech pan wyjrzy na chwilę za drzwi i posłucha tym moim cackiem, co się dzieje na korytarzu. Ale najpierw niech pan odłoży na miejsce te cholerne terminarze. Newman wsadził je pod stertę notatek w szufladzie biurka i podszedł na palcach do drzwi. Włożywszy do ucha słuchawkę, otworzył drzwi i wysunął głowę na zewnątrz. Kompletny spokój. Nagle mało nie wyskoczył ze skóry. Ogłuszyło go przeraźliwe szczekanie psów, któremu towarzyszył odgłos ludzkich kroków. Gdyby nie to, że w długich korytarzach nadal nikogo nie widział, przysiągłby, że źródło dźwięków jest tuż obok. Odwrócił się, aby ostrzec Turpila. Mały człowieczek zamknął tymczasem sejf i włączył jego alarm. Obejrzał się instynktownie: Newman skradał się na palcach w jego kierunku. - Mamy problem. Słyszę kroki strażników i szczekanie psów. Są już chyba cholernie blisko... - Spokojnie. Są jeszcze daleko, a po drodze będą sprawdzać wszystkie pokoje, niech pan zamknie drzwi, tylko cicho. Turpilowi nie udzieliło się napięcie Newmana. Podniósł z podłogi zwiniętą linę i do jej wolnego końca przywiązał brezentową torbę z drabinką. Wyjrzał za okno, a stwierdziwszy, że nikogo tam nie ma,

ostrożnie spuścił torbę na chodnik. - Pójdę pierwszy, niech pan patrzy, jak to robię. Mam nadzieję, że i pan potrafi zjechać po tej linie. - Jakoś sobie poradzę. - Bardziej niepokoiły go zbliżające się psy. Turpil przypomniał mu jeszcze, że po wyjściu na zewnątrz okno trzeba opuścić do wysokości sześciu cali nad parapetem i dopiero wtedy włączyć z powrotem alarm. - Najpierw na dół, potem w górę i jeszcze raz na dół. Jak pan to zrobi inaczej, zacznie wyć za minutę. - Za minutę mogą tu już być te psy! Idź pan wreszcie!... Turpil przyczepił swoją torbę do paska i ścisnął się nim mocno. Chwycił linę, naprężył ją, wszedł na parapet - i zniknął, Newman wyjrzał za nim. Tuż przed opuszczeniem pokoju Turpil włożył z powrotem na głowę swoją wełnianą czapeczkę i teraz z góry wyglądał jak śmieszny gnom. Silnymi uderzeniami nóg odbijał się od ściany. Newman zdumiony był szybkością, z jaką Turpil zsuwał się na dół. Znalazłszy się na chodniku, spojrzał w górę i dał ręką znak, żeby iść w jego ślady. Newman zdążył tymczasem zdjąć gumowe rękawice; schował je do kieszeni razem z minisłuchawką. Włożył swoje skórzane rękawiczki. Chwycił oburącz linę, wyszedł za okno - i aż zaklął z wysiłku. Lewą ręką trzymał się kurczowo węzła liny, prawą opuścił nieco okno i zaczai szukać za framugą wyłącznika alarmu. Wreszcie go znalazł, włączył zgodnie z instrukcją Turpila i opuścił okno tak, że została tylko wąska szpara nad parapetem. Jego ciało, przez cały czas zawieszone na jednej ręce, było napięte jak struna. Chwycił linę również prawą dłonią - i zaczął się zsuwać, odpychając się, tak jak przedtem Turpil, nogami od ściany. Dobrodziejstwem były węzły: chroniły przed zbyt szybkim ześlizgiwaniem się. Padający śnieg paskudnie wciskał się do oczu i za kołnierz. Newman przeklinał ciężar własnego ciała. Wydawało mu się, że upłynęła wieczność, zanim jego stopy dotknęły ścieżki. - Musimy się spieszyć - syknął Turpil. Nareszcie to zrozumiał, pomyślał z wściekłością Newman, ale nic nie powiedział. Turpil kazał mu odejść parę kroków, podczas gdy sam mocował się z uchwytem wieńczącym koniec liny. Patrząc w górę poruszył nim, ciągnąc jednocześnie linę. Zdołał wyciągnąć kilka metrów, po czym natrafił na opór. Newman zrozumiał, że rozchylone szpony

obręczy zaklinowały się w wąskiej szparze nad parapetem: czyżby przesadził z tym opuszczaniem okna? Turpil szarpnął jeszcze raz, wkładając w to całą siłę. Pierścień ze szponami sterczącymi jak rogi byka wyskoczył ze szpary w dół. Turpil w samą porę uskoczył w bok; rogate żelastwo głucho uderzyło w śnieg. Newman wrócił, obserwując, jak Turpil szybko i zręcznie zwija linę. - Prosto do audi? - spytał. Turpil pokręcił głową, zarzucił sobie linę na ramię i podszedł do krawędzi nabrzeża w miejscu, gdzie w barierce ochronnej była luka. Przyklęknął, przywołał Newmana gestem ręki, po czym zniknął. Newman jeszcze raz spojrzał w górę na budynek; podniósł brezentową torbę z drabinką i zbliżył się do miejsca, w którym zniknął Turpil. Spojrzał w dół. Wmurowana w nabrzeże stalowa drabinka schodziła ku małemu pomostowi, do którego przycumowana była motorówka. Turpil właśnie na nią wchodził. Newman przytroczył swoją torbę do paska, przesunął ją na plecy, odwrócił się tyłem do rzeki i zaczai schodzić po oblodzonych szczeblach. Turpil ponaglał go cicho. Łódź przykryta była częściowo brezentową plandeką, dla ochrony kierownicy i deski rozdzielczej. Zaledwie Newman stanął na pokładzie, Turpil odwiązał cumę i wrzucił ją do łodzi; szybki prąd porwał ich na środek rzeki. Turpil usiadł pod plandeką, jednak nie podjął próby zapalenia motoru. Newman odczepił od paska torbę ze składaną drabinką i też usiadł pod plandeką. - Dlaczego bez silnika? - spytał. - Znam ich instrukcję bezpieczeństwa. W podejrzanych przypadkach część ludzi wychodzi na zewnątrz, z nabitą bronią; to wprawdzie jest nielegalne, ale nam żadna różnica. Gdyby nas usłyszeli... O! Widzi pan, już są światła. Newman spojrzał na oddalający się gmach World Security. Okno, przez które wyszli, było znowu otwarte. Silne światła latarek przeczesywały promenadę i rzekę przed budynkiem. Motorówka była już jednak zbyt daleko, żeby strażnicy mogli ją dostrzec. Śnieg dodatkowo utrudniał widoczność. Brezentowa plandeka, pod którą siedzieli, także uginała się pod świeżo spadłym śniegiem. - Ciągle za wcześnie na włączenie silnika? - spytał Newman. Dygotał z zimna. Ostry wiatr przenikał przez wszystkie warstwy odzieży.

- Za wcześnie - potwierdził Turpil. - Mogą nas usłyszeć. Ale niech się pan nie obawia. I tak płyniemy w kierunku naszego audi. - To niemożliwe - zaprotestował Newman. - Przecież coraz bardziej oddalamy się od tego parkingu. - Tamten parking już nas nie interesuje - Turpil wyjaśniał Newmanowi jak dziecku. - Klara ma klucze od samochodu; przeprowadziła go na drugi brzeg Renu, na parking nad rzeką. To już blisko, włączę silnik. - Chwileczkę, kto to jest Klara? To pan jej nie wymyślił? - To moja prawdziwa siostra, mieszka w Bernie. Przyjechała tu własnym samochodem, wzięła rower z bagażnika, pojechała na nasz parking i, jak powiedziałem, przeprowadziła audi na to miejsce. Włączył silnik. Newman wstał, rozprostował zdrętwiałe nogi i przeszedł na rufę. Łódka zakołysała się. - Niech mi pan odda słuchawkę, póki pamiętam - powiedział Turpil. - Mam ja w kieszeni. - Newman wyciągnął chirurgiczne rękawice, potem drugi raz sięgnął do kieszeni. Wyjmując ją udał, że traci równowagę; zatrzepotał rękami w powietrzu, łódź zakolysała się niebezpiecznie. - Strasznie mi przykro, Turpil, wpadła do wody. Słuchawka pozostała spokojnie w kieszeni. Pożyteczny drobiazg, a nie kupi się tego byle gdzie. - Doliczę to do rachunku - mruknął Turpil. Newman wrócił pod plandekę. - Kiedy będziemy przy samochodzie? - spytał. - Kwestia paru minut - powiedział Turpil i skierował łódź zdecydowanie do prawego brzegu. - Dawno nie widziałem Twecda. Chętnie bym z nim pogadał... Newman był cały skostniały i obolały, głowę miał mokrą od topniejącego śniegu, ale jego umysł pracował sprawnie. Ta uwaga Turpila była co najmniej dziwna. Byli coraz bliżej prawego brzegu. Motorówka zbliżała się do schodków wyciętych w nabrzeżu, kiedy zabłysnęły przed nimi ostre światła reflektorów. Mógł to być przypadkowy samochód wjeżdżający na nadrzeczny parking, ale Turpil przestraszył się. Gwałtownie obrócił kierownicę i skierował łódź na środek Renu.

Zgasił silnik. - Nie możemy użyć lego audi - powiedział. - Policja się tam kręci. Ale mam inny plan. - Niech pan włączy silnik - przejął inicjatywę Newman. - Płyniemy do najbliższej przystani na lewym brzegu. Musimy uciekać z rzeki jak najszybciej. - Dlaczego? - Turpil nie był przekonany, ale włączył silnik. - Bo jeśli to rzeczywiście policja, to zaalarmują swoją motorówkę i złapią nas - wyjaśnił cierpliwie Newman. - Do najbliższej przystani... Potem puścimy łódkę z prądem rzeki. Nagłe niebezpieczeństwo sprawiło, że zupełnie zapomniał o swoim zmarznięciu i bólu mięśni. Automatycznie przejął dowództwo. W kilka minut znaleźli przystań. Turpil przywiązał motorówkę, wyszli na mały pomost. Przez chwilę słychać było tylko miękkie uderzenia łodzi o krawędź pomostu. Przestało padać. - Co teraz? - spytał Turpil. - Wracamy do mojego samochodu. Poczeka pan tam chwilę, aż zapłacę rachunek w hotelu. Czy jest w łodzi coś, po czym mogą pana rozpoznać? -Nie, ukradłem ją dopiero dziś wieczorem. - To niech pan ją puści na wodę. Szybko. Turpil zdjął cumę z pachołka, rzucił ją na pokład i łódź szybko zniknęła im z oczu. Newman spojrzał na bagaże, leżące na drewnianym pomoście. - Chyba nie jest bezpiecznie wędrować po mieście w środku nocy z. kompletem narzędzi do włamań - ostrzegł Newman. - Myślę, że ma pan rację... Turpil sięgnął po swoją torbę i cisnął ją do rzeki. Newman zrobił to samo ze swoim brezentowym bagażem. Obydwa przedmioty zniknęly natychmiast pod wodą. Turpil wyjął z kieszeni aparat fotograficzny; miał ochotę i lo wyrzucić. Newman błyskawicznie chwycił aparat i wsunął do kieszeni swojego trencza. - To jeszcze bardziej podejrzane niż tamte bagaże - protestował Turpil. - Nie ma się pan czego obawiać. Moja kieszeń, mój kłopot. Ciężko się narobiliśmy, żeby to zdobyć. W oddali, na rzece, pojawiło się jakieś świalło. - To chyba policja, pospieszmy się - rzucił Newman. Po chwili

dodał: - Będzie pan miał okazję pogadać ze swoim przyjacielem. Jedziemy do Zurychu. Wchodząc po schodkach na nabrzeże Newman czuł, że dobrze rozegrał sprawę, sugerując możliwość wspólnego spotkania z Tweedem w Zurychu. Ta uwaga Turpila na motorówce nie była przypadkowa. Newman postanowił zabrać go ze sobą, gdyż spuszczenie Aloisa Turpila z oczu mogło być ryzykowne. 34 Wszystkie drogi prowadzą do Zurychu. Nazajutrz rano Tweed i Paula zjedli wczesne śniadanie w hotelowych pokojach i wyszli. Na korytarzu czekało już na nich paru cywilnych agentów; jeden pokazał Tweedowi swoją policyjną legi lymację. - Mamy was eskortować do samochodu; rachunek w holelu już zapłacony. Przed wejściem czeka mercedes. - Jesteśmy traktowani jak para królewska - zażartowała Paula. - Lub jak więźniowie - westchnął Tweed. Na tylnym siedzeniu mercedesa czekał na nich Beck. Dał im znak, żeby się pospieszyli. Kiedy byli już w środku, a ich walizki w bagażniku, kierowca, także po cywilnemu, zamknął wszystkie drzwi centralnym z.amkiem. - Boisz się, żebyśmy nie uciekli na pierwszym skrzyżowaniu? Tweed spojrzał pytająco na Becka. - To dla bezpieczeństwa - pojednawczo rzuciła Paula. - Paula ma rację - skwapliwie przytaknął Beck. Zatrzymali się na światłach, Tweed wyjrzał przez okno. Szyby samochodu musiały być przyciemnione: miał jeszcze w pamięci oślepiający blask śniegu rozjarzonego słońcem, kiedy wychodzili z hotelu. Skądinąd przez te szyby trudniej rozpoznać z zewnątrz pasażerów, pomyślał. Po prawej stronie zobaczył most nad Aar, po którym jechał tramwaj. Dlaczego Anglia nie chce wrócić do tramwajów? Auto ruszyło dalej, skręcili w lewo, potem minęli kasyno. Na ulicach Starego Miasta mercedes parę razy podskoczył na grudach ubitego śniegu. - W Zurychu chcemy zacząć od hotelu "Schweizerhof' - odezwał się Tweed. - Wynajęliśmy tam pokoje i zostawiliśmy trochę naszych rzeczy. - Może po nie pójść kierowca.

- Nie, Beck, chcemy sami je zabrać. Powiedz kierowcy, żeby zatrzymał się blisko hotelu, ale nie przed samym wejściem. - Jak chcesz... - Być może będzie chciał się ze mną skontaktować Bob Newman, niewykluczone, że zadzwoni do ciebie, żeby dowiedzieć się, gdzie mnie szukać. Pomóż mu, bardzo mi zależy na tym spotkaniu. - Skoro tak sobie życzysz... - Tak, życzę sobie tego. Tweed rozsiadł się wygodnie i aż do Zurychu nie powiedział ani słowa. Mieli za sobą długi, męczący marsz do hotelu ,,Drei Kónige". Newman zostawił Turpila w samochodzie; odchodząc wręczył mu notatnik w skórzanej oprawie. - Jakby jakiś patrol się pana czepiał, niech pan powie, że jest pan moim współpracownikiem, pomaga mi pan robić notatki. Po powrocie ruszył bez słowa i poprowadził BMW w kierunku Zurychu. Siedzący obok niego Turpil wciąż jeszcze rozcierał zmarznięte dłonie, niedaleko za Bazyleą Newman nagle zwolnił: zbliżali się do jakiegoś baru dla kierowców ciężarówek. - Weźmiemy tu kawę i coś do zjedzenia. - Świetnie - mruknął Turpil - Jestem głodny jak wilk po tym wszystkim. BMW podjechało na parking przed barem. Stało tu kilka ogromnych TIR-ów. Newman i Turpil wysiedli i weszli do baru. Przy plastikowych stołach siedziało paru kierowców ciężarówek: wszyscy w skórzanych kurtkach, jedli sandwicze z szynką i popijali kawę. - A więc Tweed jest w Zurychu? - spytał Turpil między jednym kęsem a drugim. - Nie zrozumiałem, ma pan pełne usta jedzenia... Newman chciał zyskać na czasie. Zastanawiał się, dlaczego Turpil tak manifestacyjnie interesuje się Tweedem. Turpil powtórzył pytanie, przepłukawszy usta kawą. - Nie jestem tego pewien - odpowiedział tym razem Newman. - Ale przynajmniej dowiemy się tam, gdzie go szukać. - Ciągle pracuje sam? - Nie mam pojęcia - Newman uśmiechnął się. - Tweed zawsze był tajemniczy.

- Po przyjeździe do Zurychu chciałbym się wykąpać i przebrać. Gdzie się zatrzymamy? Nie przerywając jedzenia - pochłaniał już trzecią kanapkę z szynką - Turpil utkwił wzrok w rozmówcy. - Zatrzymamy się w pewnym hotelu, który dobrze znam. Będzie pan mógł się tam wykąpać, a nawet kupić sobie na miejscu coś nowego do ubrania. Ale chcę pana o coś spytać... Turpil spojrzał czujnie. - O co chodzi? - Na kliszy w aparacie, który mam w kieszeni, są zdjęcia czterech ładnych dziewcząt. Domyślam się, z czego żyją. Jedna z nich, blondynka, szczególnie mnie interesuje. Długo musiał czekać na odpowiedź. Błysk zrozumienia pojawił się w oczach Turpila; uśmiechając się obleśnie, spokojnie kończył kolejnego sand wieża. - Niebrzydka, co? - przemówił w końcu. - W porządku, mogę to załatwić. Na pewno jest droga, ale jak chce pan spróbować... Pewnie zarobił pan kupę forsy na tej swojej książce... - Mówmy raczej o tej dziewczynie. Czym się zajmuje, jak się nazywa, gdzie ją można spotkać? - Informacje kosztują. - Turpil zrobił gest liczenia pieniędzy. Newman był wściekły. Zastanawiał się przez chwilę: jeśli się od razu zgodzi, Turpil gotów zażądać Bóg wie ile. - Ile? - Tysiąc. - Nie jest pan tani. - Ona też nie jest tania. - Turpil spojrzał chytrze. - Ale ma klasę... - Na razie mówimy o panu - przerwał Newman. Był już pewien, że nie powinien się zgadzać na tę cenę. - No to mówmy raczej o czym innym. - Nie, porozmawiajmy jeszcze o tej dziewczynie... Dalsze jego słowa zagłuszył potężny ryk ruszającego właśnie wielkiego diesla. Atmosfera w barze była ciężka. Gorąco, dym tanich cygar, intensywne zapachy kuchenne. Newman wypił jeszcze trochę kawy. - Nie dosłyszałem, co pan mówił... - Nic takiego. Przestało mnie to interesować. Zresztą wcale nie wierzę, że wie pan coś konkretnego o tej dziewczynie.

- To i owo wiem. Miałem z, nią do czynienia. - Zauważył grymas na twarzy Newmana. - Nie, nie to, co pan myśli. Dostarczała mi informacji, za pieniądze. To Angielka. Przyjechała do Szwajcarii pracować w Genewie jako sekretarka. Ale szybko zauważyła, że mogłaby zarabiać więcej, znacznie więcej. Wielu Szwajcarów bankierzy, biznesmeni - chciałoby mieć luksusową stałą kochankę, ale takiej trzeba zafundować mieszkanie, a to za drogo wychodzi. No więc wynajmuje taki jej usługi tylko na jedną noc, kiedy akurat ma czas i ochotę, płaci gotówką, nawet dużo, ale raz - i cześć! Ta laleczka obsługuje też paru Francuzów i Niemców z przygranicznych okolic. - A więc po prostu luksusowa call-girl. - Newman przestał się interesować dziewczyną. - A pan, w jakim sensie miał pan z nią ,,do czynienia"? Turpil przez chwilę milczał, nie mógł jednak oprzeć się pokusie pochwalenia się przed Newmanem, jaki jest cwany. - Miałem z nią umowę. Spotyka się na przykład z jakimś Niemcem ze Stuttgartu. Tylko wtedy, kiedy jego żona jest poza domem - ale facet nie chce zabawiać się z nią u siebie, bo boi się sąsiadów. No więc umawia się z nią w jakimś hotelu, dajmy na to w Ulm. Dziewczyna mówi mi o tym, a ja spokojnie wchodzę w tym czasie do jego mieszkania i robię swoje, nie wyobraża pan sobie, ile taki Niemiec potrafi trzymać gotówki w domu. - Uśmiechnął się. Inspektorzy podatkowi też pewnie nie mają o tym pojęcia... - Rozumiem - przerwał Newman. - Kiedy ostatnio współpracował pan z nią w ten sposób? - Kilka miesięcy temu. Takie okazje nie trafiają się często. Turpil zrobił ten sam co przedtem gest liczenia pieniędzy, po czym wziął do ręki następną kanapkę z szynką. - Może dość już tego jedzenia - rzucił Newman i wręczył mu złożony banknot. Tysiąc franków. - Nazywa się Sylwia Harman. Mieszka w Zurychu, na Starym Mieście. Rennweg 1420. Drogo płaci za ten apartament. - A ile bierze za przyjemność spędzenia z nią nocy? - Sześć tysięcy franków... W samolocie lecącym z Bazylei do Zurychu Horowitz siedział obok Morgana. Kilka rzędów dalej usadowił się samotnie Stieber. Samolot był w trzech czwartych pusty, mogli wiec rozmawiać

swobodnie. - Pół nocy byłem na nogach - skarżył się Morgan. - Zerwali mnie z łóżka z powodu alarmu w sztabie w Bazylei. Głupia historia. Alarm odezwał się tylko w sztabie w Zurychu. Kiedy stwierdzili, że nic się tam nic dzieje, zadzwonili do Bazylei. Ten alarm czasami wariuje. - l co pan stwierdził tutaj? - spytał Horowitz przez grzeczność. W gruncie rzeczy co innego zajmowało mu głowę. - Zwykła panika. Żadnych śladów włamania. Niby wszystko w porządku, ale jednak trochę mnie to niepokoi. - To niech pan da znać policji - zakpił Horowitz, licząc na to, że Morgan obrazi się i wreszcie umilknie. - Wolne żarty... Co chce pan robić w Zurychu? - Nic wielkiego. Pokręcę się w paru miejscach, popytam znajomych... - A czas płynie. Ostatnio znów miałem telefon z Londynu. Chcą wyników, i to jak najszybciej. - Przerwał na chwilę. - Jakby się pan pospieszył, mógłby pan dostać premie. - Londyn może poczekać - stwierdził Horowitz zimno. - A panu radzę zapamiętać: cena za moje usługi została ustalona; nie pracuję za żadne "premie", to mi ubliża, nie jestem chuliganem wynajmującym się do przebijania opon konkurentom... - Przepraszam, tak tylko powiedziałem - rzucił szybko Morgan. Chciałem jak najlepiej. - Nie znoszę facetów, którzy chcą jak najlepiej... Przez długą chwilę Horowitz milczał, patrząc za okno. Morgan bawił się cygarem, międląc je między palcami. Przechodząca stewardesa pochyliła się nad nim. - Przepraszam pana, ale w tym przedziale nie wolno palić; zresztą fajki i cygara są zabronione w całym samolocie. Morgan spojrzał na dziewczynę wściekłym wzrokiem. - Coś chyba nie w porządku z oczami, panienko. Przecież to cygaro nie jest zapalone. Radziłbym pójść do okulisty prosto z samolotu. - O, przepraszam bardzo. Sądziłam, że chce pan je zapalić. Czy przynieść panu coś do picia? - Tak, duży koniak. Należy mi się po ciężkich trudach. To Horowitz uparł się, żeby usiąść w przedziale dla niepalących. Morgan był na niego wściekły, ale milczał. Z Horowitzem trudno było dyskutować.

Stewardesa przyniosła koniak. Morgan wziął go bez słowa podziękowania. Wypił połowę jednym haustem. Horowitz nadal patrzył przez okno: maszyna schodziła do lądowania. Nagle powiedział: - Trudno o lepszy sposób zwrócenia na siebie uwagi. Przecież ona na pewno nas zapamięta. - Oczywiście ma pan rację. Zawsze ma pan rację, nie panuję nad sobą, bo prawie nie spałem... Jeśli to panu odpowiada, pojedziemy od razu do sztabu. Będzie pan sam mógł się zorientować w działaniu naszej siatki. I sam pan podejmie dalsze decyzje, nie będę się już wtrącał. - Mam nadzieję - odpowiedział Horowitz i znowu zamilkł. Tymczasem kapitan ogłosił, że zbliżają się do Zurychu; pojawiły się napisy: "nie palić" i "zapiąć pasy". 35 Na przedmieściach Zurychu Beck próbował jeszcze dyskutować z Tweedem, ale w końcu zrezygnował. - Wysadź nas niedaleko dworca - nalegał Tweed - przejdziemy się do "Schweizerhofu" i weźmiemy nasze rzeczy. - A co potem? - spytał Beck. - Oczywiście wrócimy tu z powrotem - odpowiedział Tweed z widocznym zdziwieniem. Mercedes stał teraz obok dworca, przy postoju taksówek. Beck przesiadł się na miejsce koło kierowcy, wziął do ręki mikrofon i zaczął nadawać: - Do wszystkich wozów. Który z was jest najbliżej dworca? - Tu wóz numer dziewięć. Właśnie przejeżdżamy Bahnhof Briicke w kierunku dworca. - Stań przy postoju taksówek i czekaj na dalsze rozkazy. Beck odłożył mikrofon na widełki i powiedział do kierowcy. - Nie spuszczaj oka z wejścia do "Schweizerhofu". Wiesz, jak wyglądają nasi pasażerowie. Jeśli mężczyzna wyjdzie z hotelu, jedź za nim. - A ta ładna dziewczyna? - Ją też śledź. Ale nie zapominaj, że jesteś żonaty - Beck udawał surowego. - Jeśli wyjdzie sama, nie zajmuj się nią. Interesuje nas przede wszystkim mężczyzna. Przechodząc obok ogromnej hali dworca Beck jeszcze raz

zastanawiał się, co robić. Historia Tweeda - cała jego podróż przez Brukselę i Szwarcwald - brzmiała dość prawdopodobnie. Tweed opuścił jednak wiele szczegółów tej opowieści, Beck był tego pewien. Wydawało się nieprawdopodobne, żeby zamordował i zgwałcił jakąś dziewczynę; ale w swojej karierze policjanta Beck już nieraz bywał zaskakiwany rzeczami nieprawdopodobnymi, nie był pewien niewinności Tweeda, musiał go więc śledzić. Tweed i Paula zjechali ruchomymi schodami do Shopville pod Bahnhofplatz; Beck czekał w napięciu, aż pojawią się znowu na powierzchni, przy wejściu do "Schweizerhofu". Wreszcie ich ujrzał. Wóz numer dziewięć, bez policyjnych oznaczeń, zaparkował na końcu kolejki taksówek. Beck stwierdził z zadowoleniem, że siedzą w nim dwaj doskonali agenci, Tanner i Graf. Przystanął na chwilę. - Mężczyzna z dziewczyną weszli do hotelu. Zostaw samochód i idź za nimi. Facet jest średniego wzrostu, średniej wagi, po czterdziestce. Ma na sobie jasnoszary garnitur i okulary w rogowej oprawie. Mówiąc to uświadomił sobie, jak łatwo Tweed mógłby przemknąć się nie zauważony. To, co było jego wielką zaletą, tym razem bardzo przeszkadzało Beckowi. - A dziewczyna? - spytał Tanner. - Koło trzydziestki. Burza czarnych włosów, postawna, średniego wzrostu, ale szczupła. Bardzo zgrabna. Ubrana w dżinsy i jasnoszarą wiatrówkę. - Mamy ich na oku, szefie... Beck wrócił do mercedesa i spojrzał na zegarek. Nic już nie mogło zawieść. Przeszedłszy z walizkami w ręku prawie cały hali hotelowy Tweed i Paula zbliżyli się do recepcji. Portier wręczył im klucz. - Mam dla pana depeszę. I ustną wiadomość. Ostatnie zdanie wypowiedział ściszonym głosem. Wręczył Tweedowi złożoną kartkę papieru. Depesza była nadana tego ranka. "Jestem w hotelu St. Gothard z przyjacielem. Bob". - Dziękuję - odpowiedział Tweed - a tamta wiadomość? - Rano było tu dwóch mężczyzn i pytało o pana. Mieli nawet pana zdjęcie. Jeden z nich mignął jakąś legitymacją i powiedział: ..Polizei". Coś mi się w tym wszystkim nie podobało.

Powiedziałem, że pan tu mieszka, ale pojechał pan do Interlaken. Powiedziałem również, że nie wiadomo, kiedy pan wróci, może za parę dni. Przepraszam, że zmieniłem wiadomość o pana powrocie i że nie przyjrzałem się dobrze tej legitymacji. - Wszystko w porządku - powiedział Tweed miękko. - Myślę, że to konkurenci w interesach. Wręczył portierowi następny banknot. Chciał im pomóc nieść bagaże, ale podziękowali i pojechali sami na górę. Tweed poczekał, aż Paula otworzy drzwi swojego pokoju. Kazał jej tylko zostawić walizkę i przyjść do jego pokoju. - Ktoś wie, że tu jesteśmy - powiedziała, kiedy zamknęli za sobą drzwi. - Tak, wiedzą o tym - odparł poważnie. Pokazał jej depeszę Newmana. - Bob jest mądry. Wie, że zwykle tu się zatrzymuję i dlatego ominął ten hotel. ,,Sl. Gothard" jest tuż obok, na Bahnhofstrasse. - A co to za przyjaciel? - Myślę, że to Alois Turpil, chociaż nie wiem, po co Bob go tu przywiózł. Musimy działać szybko. Wracaj do pokoju i przebierz się. - Chwała Bogu. Dość mam tych dżinsów. - Zmień swój wygląd najbardziej, jak można, byle szybko. Ja też się przebiorę i wyjdziemy razem... - Zawsze przebieram się szybciej niż ty - uśmiechnęła się figlarnie i wyszła z pokoju. Kiedy Newman wjeżdżał do Zurychu, miasto wstawało właśnie do pracy. Ulice i tramwaje wypełniały się ludźmi. Zaparkował pod hotelem ,,St. Gothard", zamknął Turpila w samochodzie wziąwszy od niego przedtem paszport - i wszedł do hotelu. Zarezerwował dwa pokoje i zaniósł walizkę do jednego z nich. Jednocześnie zostawił Tweedowi wiadomość w "Schweizerhofie". Ranek upłynął mu bardzo aktywnie. Wróciwszy do samochodu rzucił Turpilowi: - Filmy. Chcę mieć szybko odbitki. Tylko dyskretnie, nie w zwykłym zakładzie fotograficznym. - Mam pewien adres - przerwał mu Turpil - ale to kosztuje. - Powinien pan to zdanie wydrukować na swojej wizytówce. Ile i jaki to adres? - Blisko stąd i dyskretnie. Wywołanie jednej odbitki dwa tysiące

franków. - To bzdura. Tracimy tylko czas. - Zgoda, spróbuję przekonać faceta, żeby zrobił to za tysiąc. - Oczywiście z pana prowizja? - dodał Newman cynicznie. Chodźmy, gdzie to jest? - Lindengasse 851. Zaprowadzę pana. To blisko Sihl i trudno trafić. Jechali przez Bahnhofstrasse według wskazówek Turpila. Miasto spowijała mgła padającego drobnego śniegu. Droga była zupełnie zaśnieżona. Newman skręcił na prawo na Pelikanplatz. Turpil prowadził go przez labirynt małych uliczek. Śnieg padał coraz obfitszy, przykrywając natychmiast ślady. Zatrzymali się obok willi na końcu Lindengasse. Newman uświadomił sobie, że są blisko Sihl, malej rzeczki, która łączyła się z. głównym nurtem Limmat obok dworca w Zurychu. Ku zdziwieniu Newmana "fotografem" okazala się zgarbiona staruszka imieniem Gisela. Jej pierwsze pytanie od razu zdradziło, czym się zajmuje. - Świńskie obrazki, co? - Nie - odparł Newman spoglądając wokół na rozwieszone po ścianach fotografie nagich dziewcząt w prowokacyjnych pozach. - Cena tysiąc franków - rzucił Turpil. - Tylko dlatego, że daje mi pan czasem zarobić - odpowiedziała Gisela i wzięła od Newmana filmy. - W to wliczone są negatywy - dodał Newman - i będę patrzył, jak pani to robi. - Rzeczywiście mało pan wymaga... Newman musiał przyznać, że pracowała w ciemni bardzo sprawnie. Fotografie czterech dziewcząt stawały się coraz wyraźniejsze. Zażądał po dwa egzamplarze. Kiedy zdjęcia wyschły, włożyła je do sztywnej koperty, bez, oznaczeń firmy. Wrócili do "St. Gothard". W centrali World Security w Zurychu na Bellcrivestrasse Morgan triumfował. Rozpierał się w skórzanym czarnym fotelu na wprost Horowitza i Stiebera. - Zlokalizowaliśmy Tweeda, panowie. Tu, w mieście. Wiem, w którym hotelu się zatrzymał. Tuż naprzeciw stacji. Udał się tam prosto z pociągu z Laufenburga. Zaciągnął się cygarem i wyjrzał na zewnątrz. Okna budynku

wychodziły na park i Jezioro Zuryskie, które o tej porze dnia wyglądało jak tafla roztopionego ołowiu. Biuro było na czwartym piętrze. Spojrzał na swoich rozmówców. - Hotel "Schweizerhof" - rzucił. - Jest pan pewien? - spytał Horowitz. - Oczywiście - zapewniał Morgan - zawsze pan ma wątpliwości. Dwóch moich ludzi sprawdziło, że tam się zameldował. - Ale czy któryś z nich go widział? - Morgan powstrzymywał się, żeby nie wybuchnąć. Ten wynajęty morderca miał umysł jak szwajcarski zegarek, nie jak zwykły człowiek. - Jeszcze nie - odparł. - Czy pan nigdy nie jest zadowolony? Mam swoich chłopaków z walkmanami. Lada chwila go wypatrzą i natychmiast przekażą nam to przez radio. - Na wszelki wypadek sam wsiądę do tramwaju i pojadę do ,,Schweizerhofu" zobaczyć, co tam się dzieje. - Dlaczego do tramwaju? Dam panu dobre auto... - Ponieważ tramwaj jest najbardziej anonimowym środkiem transportu. W swym narożnym pokoju w "Schweizerhofie" Tweed działał bardzo szybko. Przede wszystkim zmienił szary garnitur na granatowy w jasne paseczki; bardziej przypominał w nim biznesmena. Szary garnitur zostawił na wieszaku w szafie. Następnie siadł przy biurku i napisał list do Becka. Wsunął go do koperty i zaadresował: A.Beck. Było to popularne nazwisko. Dokładnie w południe zadzwonił do hotelu ,,St. Gothard" i spytał o Newmana. Nim upłynęło pół minuty, usłyszał znajomy głos: - Wiesz, kto mówi, Bob - zaczął. - Jestem z Paulą w "Schweizerhofie". - Jesteś punktualny jak zawsze. Właśnie dotarłem tu z przyjacielem. - Dobrze. Musimy się zaraz spotkać. Ale sami, bez moich opiekunów czy też bez eskorty, jak wolisz. - Jasne - Newman ściszył głos - czy mogę przyjść z przyjacielem? Nie chcę go zostawić samego, jeśli mnie dobrze rozumiesz... - Oczywiście, weź go ze sobą. Wiesz, gdzie jest hotel "Baur-enVille"? W porządku. Mają tam małą, ale dobrą restaurację właściwie kawiarnię. Wejdź bocznym wejściem. Byłeś tam?

Świetnie. Jest trzypoziomowa, będę czekał na najwyższym piętrze. Powiedzmy, za piętnaście minut. - A ja przy okazji coś ci pokażę. Na razie. - Newman odłożył słuchawkę. Tweed zmieniał właśnie krawat, kiedy ktoś zapukał. Była to Paula. Miała na sobie jasny płaszcz deszczowy włożony na sweter. Włosy związane w koński ogon zupełnie zmieniały jej wygląd. - Powiedziałam ci, że będę pierwsza gotowa - zaśmiała się. Mężczyźni zawsze... - Idziemy na lunch z Newmanem. Umówiłem się z nim w "Baur-en-Ville". Ktoś z nim jest, być może Turpil. Jeśli to on, zajmij się tym kurduplem, a ja porozmawiam z Newmanem... Teraz musimy się stąd wymknąć bez wiedzy Becka. - To jest prawie niemożliwe... Tweed zastąpił także niebieski płaszcz jasnym trenczem. Zatrzymał się w hallu hotelowym, zamienił parę słów z portierem i wręczył mu zalepioną kopertę. - Chciałbym, żeby dostarczono tę kopertę do srebrnego mercedesa, który stoi przed dworcem. Ale nie od razu, jakieś pięć minut po naszym wyjściu. To dla pana, a to dla tego, kto odniesie. - Chwileczkę, proszę pana. Portier podszedł do wyjścia, spojrzał na zegarek, jak gdyby czekał na zamówioną taksówkę, po czym wrócił do Tweeda. - Widziałem ten samochód, niech mi pan to zostawi Paula obserwowała, jak Tweed przeszedłszy przez hali kieruje się w stronę głównego wyjścia. Przez chwilę patrzył przez duże szyby na Bahnhofplatz, Ale tuż przed wyjściem skręcił w lewo i zszedł po kilku schodkach do małej kawiarni hotelowej Paula poszła za nim Kawia renka miała drugie wyjście, bezpośrednio na plac dworcowy, Paula spojrzała przez okno w kierunku dworca i zauważyła, że stojący w korku ulicznym autobus zupełnie zasłania wejście do kawiarenki; Beck nie mógł widzieć wychodzących stąd ludzi. Tweed skorzystał z tego: szybko wyszedł i ruszył w lewo, oddalając się od Bahnhofstrasse Autobus stał wciąż w tym samym miejscu: korek zapowiadał się na dłużej. Paula dogoniła Tweeda, kiedy ponownie skręcał w lewo, w przylegającą do hotelu wąską uliczkę. - Idź przynajmniej dwanaście jardów za mną - rozkazał - I kiedy

będziemy na Bahnhofstrasse, trzymaj się drugiej strony ulicy Szukają dwóch osób. Niechętnie została w tyle. Zaczynała żałować, że nie ma w torebce browninga. Czuła, że Tweed jest w niebezpieczeństwie; dlatego nie chciał, żeby szli razem. Zrobiwszy trzy czwarte drogi wokół budynku hotelu, Tweed znalazł się na pełnej banków iz hoteli Bahnhofstrasse. Skręcił w prawo, oddalając się od ,,Schweizerhofu". Ślizgał się po śniegu w gumowych kaloszach. Rozglądał się naokoło, jakby pierwszy raz był w tym mieście. Paula przeczekała, aż przejedzie tramwaj, po czym przeszła na drugą stronę ulicy. Młody człowiek w dżinsach i wiatrówce, ze słuchawkami walkmana na uszach, potrącił Tweeda, po czym przeprosił go po niemiecku Tweed, zgarbiony, z rękami w kieszeniach płaszcza szedł ciągle naprzód Zobaczył dziewczynę na rowerze, także uzbrojoną w walkmana, która zajechawszy drogę jakiejś parze, uprzejmie ją przeprosiła Bardzo grzeczna, pomyślał Tweed, ale miała przecież dużo miejsca, zęby przejechać nie przeszkadzając nikomu. Tweed rzucił okiem na Paulę, która szła drugą stroną ulicy. Jeszcze jeden chłopak z walkmanem stanął przed wystawowym oknem. Był to sklep z bielizną damską. To nie dla niego, pomyślał Tweed, chyba że nie jest zupełnie normalny. Minęła go atrakcyjna dziewczyna z pięknymi nogami. Chłopak obejrzał się za nią. Więc jednak normalny, Tweed nagle zobaczył wystawę, którą pokazała mu Paula: małpa huśtająca się na hamaku ze słuchawkami walkmana na głowie. -Stanął na przystanku tramwajowym. Znalazł w kieszeni jednofrankową monetę i wrzucił ją do automatu. Wziął bilet i czekał. Młodzieniec, który przedtem szedł na wprost niego, stanął obok. Wziął również bilet. Tweed przyjrzał mu się. Chłopak bawił się robieniem butami śladów na śniegu, po czym zaczął powoli się rozglądać: patrzył wszędzie, tylko nie na Tweeda. Tramwaj nadjeżdżał z. hałasem. Pasażerowie zrobili parę kroków naprzód w kierunku zbliżającego się pojazdu. Tweed, mrużąc oczy, przyglądał się tablicy z. kierunkiem jazdy, po czym się cofnął. Chłopak stał oparty o automat do biletów, niebieski duży tramwaj zatrzymał się. Otworzyły się automatyczne drzwi. Jedni pasażerowie wysiedli, inni wsiedli. Tramwaj już prawie ruszał, kiedy Tweed

rzucił się gwałtownie do przodu, cudem unikając zgniecenia między drzwiami. Spokojnie usiadł i wyjrzał przez okno. Młodzieniec za późno skoczył za nim. Był zawiedziony i wściekły. Tramwaj jechał już całkiem szybko, kiedy za oknem pojawiła się znowu dziewczyna na rowerze. Spojrzała w górę, nie zauważyła śliskiego, oblodzonego odcinka jezdni. Rower przewrócił się, wyrzucając ją, dość szczęśliwie, na pryzmę śniegu. Tweed poczekał, aż tramwaj dojedzie do jeziora, po czym wysiadł. Przeszedł na drugą stronę ulicy, kupił nowy bilet i wsiadł do tramwaju jadącego w przeciwnym kierunku. 36 - Do diabła! - zaklął Beck. W mercedesie jeszcze raz odczytał list, który mu wręczono. "Mój drogi Beck! Przepraszam cię za kilkugodzinną nieobecność. Wzywa mnie pilny interes. Skontaktuję się z tobą w centrali w Zurychu. Wybacz, że zachowałem się jak drań. Tweed". Wysiadł z samochodu, przecisnął się przez stojące w korku samochody i wszedł do hotelu. Zaczął ostro. - Zatrzymali się tutaj pan Tweed i pani Paula Grey. Mam umówione spotkanie z panem Tweedem. Portier zastanawiał się, czy to nie mąż tej ładnej dziewczyny, która twierdziła, że nazywa się Paula Grey. Polubił Tweeda nie tylko za jego ogólną klasę i dobre napiwki. - Może jest u siebie - podsunął - zadzwonię do pokoju. Nikt nie odpowiada - powiedział po chwili. - I widzę, że klucz zniknął. Musi być w restauracji. - Sprawdzę sam - uciął Beck krótko i wbiegł na schody. Sprawdził również bar i małą kawiarenkę. Odszukał Tannera, który kilka jardów na prawo od wyjścia udawał, że czyta gazetę. Tanner nie widział Tweeda, zresztą ulicą przechodziły tłumy ludzi. Beck sprawdził również Grata czatującego na Bahnhofstrasse. I tu także nic. - Do diabla! - zaklął powtórnie i wrócił do samochodu. - Niech to cholera! - krzyknął Morgan i rzucił słuchawkę. Dostał wiadomość z radiowozu przy Ouai-Brucke. Właśnie przy tym moście Limmat wypływa z jeziora. Patrzył wściekły na Stiebera, tak jakby to była jego wina. - Mieli już prawie Tweeda w ręku.

- Co się stało? - spytał Stieber ostrożnie. - Zauważyli go, jak szedł przez Bahnhoistrasse. Myślisz, że ktokolwiek mógłby im się wymknąć? - Jemu się udało. - Tak, to stary wyga. Wyprowadził ich w pole. Udał, że nie wsiada do tramwaju, a potem wskoczył w ostatniej chwili, l zniknął. Boże, dlaczego zatrudniam tych idiotów!? Stieber nie odpowiedział korzystając, że właśnie zadzwonił telefon. Morgan podniósł słuchawkę. - Tak, słucham? - Wie pan, kto mówi. Widzę, że jest pan zdenerwowany. Czy znowu coś nie wyszło? - to był oczywiście zimny i spokojny głos Horowitza. Morgan ścisnął mocniej słuchawkę. Lepiej się przyznać. - Zlokalizowaliśmy nasz cel - powiedział. - Tak? Gdzie? - Szedł po Bahnhofstrasse w stronę jeziora. Potem zniknął. Oczywiście nadal go szukamy. - Oczywiście - głos stał się szyderczy - ale gdzie i w jaki sposób mógł zniknąć, jak pan powiedział. Rozpłynął się jak chmura niebieskiego dymu? Morgan mówił długo. Horowitz słuchał, wreszcie odłożył słuchawkę. Jest cierpliwy. Będzie sam tak długo jeździł tramwajem po Zurychu, aż znajdzie Tweeda. Tweed wszedł do restauracji ,,Baur-en-Ville", Paula już tam była. Wziął ją pod ramię. - Idziemy na najwyższe piętro. Stamtąd widać, kto tu wchodzi. Poprosił kelnera o dodatkowy stolik z boku. Wyjaśnił, że spodziewają się jeszcze dwóch osób. Kawiarnia miała ciemne, drewniane ściany. Oparci plecami o ścianę mieli doskonały widok na wejście. - Czy nic ci się nie stało? - to były pierwsze słowa Pauli. Widziałam, jak wskoczyłeś do tramwaju w ostatniej chwili. Czy są jakieś kłopoty? - Były - Tweed wziął do ręki restauracyjne menu - potem ci o nich opowiem. Newman przyjdzie ze swoim przyjacielem Turpilem. Chciałbym, żebyś się nim zajęła przy innym stoliku. Był kiedyś zegarmistrzem.

Przerwał, ponieważ właśnie nadeszli. Tweed zauważył, że Newman wszędzie przepuszcza Turpila przodem. Mały człowieczek wylewnie zaczął się witać z Tweedem, jak z dawno nie widzianym przyjacielem. - Wspaniale, że pana znów spotykam. Kiedy widzieliśmy się ostatnio? W Genewie? - Oczywiście. - Tweed potrząsnął jego drobną dłonią. - Mam coś do omówienia z Newmanem. To jest Paula, dotrzyma panu towarzystwa. Wygra pan tylko na tym. - Tak, w istocie... Paula zdjęła płaszcz. Turpil spojrzał z zainteresowaniem na jej zgrabną figurę. Podała mu rękę i zaprowadziła do innego stołu. Turpil zaproponował jej miejsce w głębi, ale odmówiła. - Wolę zostać z brzegu. Więcej miejsca na nogi. Tweed uśmiechnął się do siebie. Tak manewrowała, żeby odciąć Turpila od wyjścia; poza tym z większej odległości nie mógł słyszeć jego rozmowy z Newmanem. Zamówili obaj sznycel cielęcy. Pili tylko wodę mineralną. - Zauważyłeś coś na granicy w Bazylei? - zaczął Tweed. - Ktoś na ciebie czekał. Dwóch mężczyzn siedziało w samochodzie koło posterunku granicznego, ale nie z policji. Kierowcą był typ z okrągłym łbem jak piłka futbolowa. - Zauważyli audi? - Nie było go już tam. Przed Bazyleą zmieniłem je na BMW. Potem włamaliśmy się z Turpilem do centrali World Security w Bazylei, w środku nocy; zdobyłem coś dla ciebie. A co działo się z tobą? Chwała Bogu, że wreszcie dotarłeś do Zurychu. - Niestety, Zurych to pułapka - odpowiedział Tweed zmierzając wprost do sedna. - Kręci się tu dużo młodych ludzi z walkmanami. Rzecz w tym, że to nie są zwykłe walkmany, tylko nadajniki radiowe. Jeden z tych chłopców, zobaczywszy mnie, coś meldował przez ukryty mikrofon. - Cholernie sprytne. - Pomysł rzeczywiście sprytny, ale na szczęście wykonawcy do niczego. Amatorzy. Teraz już wiesz, kogo się wystrzegać, jak będziemy wychodzić. Przerwał, gdyż zjawiła się kelnerka. Potem zmienili temat. - Myślę, że kluczem do całej zagadki jest znalezienie mordercy

dziewczyny i jej tożsamość. Bez słowa Newman zerknął na sąsiedni stolik. Paula z Turpilem żywo rozprawiali. Opowiadał jej o czasach, kiedy był zegarmistrzem. Pochlebiało mu to, że słucha go ładna dziewczyna. Newman wyciągnął fotografie czterech kobiet i rozłożył je przed Tweedem. - Znaleźliśmy odbitki w sejfie w centrali World Security w Bazylei powiedział i zaczął jeść. Oczy Tweeda ślizgały się po zdjęciach. Zatrzymał wzrok na pięknej blondynce. Pokazał zdjęcie palcem i spojrzał poważnie na Newmana. - To przecież ona! Wiesz o niej coś więcej? - Turpil twierdzi, że nazywa się Sylwia Harman. Angielka mieszkająca w Zurychu przy Rennweg 1420. - To blisko stąd - zauważył Tweed. - Była luksusową call-girl. Newman zrelacjonował wszystko, co powiedział mu Turpil. Tweed jadł sznycel, cały skupiony na rewelacjach Newmana. Odłożył jednak nóż i widelec, kiedy Newman wyciągnął z teczki kartonową kopertę. Wyjął z niej kopie raportów kasowych WS&C oraz stron z kalendarza - i położył przed Tweedem na stole. - Przychody, wydatki, notatki z zeszłorocznego terminarza. To też z centrali World Security w Bazylei. - Tweed szybko przeleciał wzrokiem kopie i rzekł do Newmana: - Mówisz, że żądała sześć tysięcy franków za noc? - Tak jest. Ponad dwa tysiące funtów. Droga, co? - Tak. Ale zwróć uwagę na pozycje: "koszt jednorazowy". Zawsze sześć tysięcy franków szwajcarskich. Cena Sylwii Harman. I te daty od stycznia do kwietnia. Każde spotkanie z literą "M". To są te same daty co przy kwitach "koszt jednorazowy". Wygląda to na stałą siatkę spotkań kogoś z World Security w Bazylei z Sylwią Harman. - "M" wskazuje na Morgana. - Może to być przykrywka dla Buckmastera. Daty są od stycznia do kwietnia. A w czerwcu zeszłego roku został niespodziewanie ministrem bezpieczeństwa zewnętrznego. - To dla mnie zbyt skomplikowane. - Tak czy owak, gratuluję ci tych odkryć. Sam widzisz -jednym

ruchem załatwiłeś coś, z czym nie mogliśmy sobie poradzić. Zidentyfikowałeś dziewczynę. Te papiery dają nam nić łączącą ją z World Security. - Tweed był zadowolony. - Winszuję ci, Bob. Następny krok sam się narzuca. - To znaczy? - Włamiemy się do mieszkania Sylwii Harman na Rennweg. Spojrzał w kierunku drugiego stolika. Tui pil rozmawiał wciąż z Paula, która mu przytakiwała machając wdzięcznie końskim ogonem. - Chyba potrafimy to zrobić. Mój przyjaciel Turpil... To był mocny argument. Tweed i Newman przysiedli się do Pauli i Turpila na kawę. Zaproponowali włamanie. Jak zwykle trwał spór o cenę, ale Tweed zgadzał się na wszystko. Newman już podjął się towarzyszyć Turpilowi, kiedy wtrąciła się Paula. - Twoja wyprawa tam nie ma sensu, nie masz pojęcia, gdzie dziewczyna chowa pewne rzeczy. Tylko inna kobieta wic, gdzie czego szukać. To ja pójdę z Turpilem. - Wykluczone - uciął Tweed. - Och, przestań być taki troskliwy - odcięła się Paula. - Sama umiem się o siebie troszczyć. Powtarzam, tylko inna kobieta potrafi coś znaleźć. - Wyglądała na zirytowaną. - Chyba że chcesz w ten sposób dać mi do zrozumienia, że się nic nadaję. Jeśli tak, to dziękuję za komplement. Dyskutowali jeszcze przez chwilę. Paula nic ustępowała. Newman wziął jej stronę. - Ona ma rację. Na wszelki wypadek pójdę z nimi. Jeśli będą kłopoty, spróbuję im pomóc. Co ty na to? Tweed rozłożył bezradnie ręce. - Macie nade mną przewagę, przegłosowaliście mnie i zagadaliście. Hultaje i buntownicy... - Ale w końcu się zgadzasz? - Paula uśmiechnęła się. Zwróciła się do Turpila. - Mówił pan, że zna już to miejsce; więc wie pan, jak się tam dostać? - Nic trudnego - potwierdził mały człowieczek. - Więc możemy to zrobić nawet w dzień? - ciągnęła Paula. - Jak pan sądzi? - Zgoda. Dziewczyna ma forsę, nie musi się dzielić z inną. Mieszka sama. Trzeba jednak sprawdzić, czy jej tam akurat nic ma. Zwykle

o tej porze chodzi na gimnastykę, żeby utrzymać linię. Ale oczywiście nie możemy być tego pewni. - Myślę, że możemy. - Newman tak manewrował, żeby Turpil nie dowiedział się, że dziewczyna już nie żyje. - Niech pan posłucha. Kiedy brał pan prysznic w moim hotelowym pokoju, zadzwoniłem do przyjaciela, który szukał dziewczyny, i znalazłem mu jej numer w książce telefonicznej. Oddzwonił do mnie i powiedział, że jest z nią umówiony na dzisiejsze popołudnie. - Więc na co czekamy? - spytał Turpil. - Mam ze sobą mały komplecik narzędzi, możemy być tam w środku w ciągu paru minut. Tweed zauważył, że Turpil co pewien czas ukradkiem mu się przygląda. Pochylił się nad stolikiem. - Później będziemy mieć dla pana jeszcze inną robotę. W tym celu będzie pan musiał pojechać z nami na parę dni do małej górskiej miejscowości, w kantonie Schwyz. Pod Kinsiedeln. Newmanowi zaimponowała odwaga Pauli; miał jednak wrażenie, że robi dobrą minę, pod którą kryje się niepokój. Tweed zaproponował, żeby spotkali się na Bahnhofstrassc w "Sprungli". Była to elegancka cukiernia połączona ze sklepem z czekoladą. Umówili się na pierwszym piętrze. - Nie zapomnij przyprowadzić z powrotem naszego przyjaciela szepnął Tweed do Newmana. - l zaopiekuj się Paula. Było jeszcze jasno, kiedy znaleźli się na Rennweg 1420. Była to przecznica Bahnhofstrasse, pełna małych sklepików. Newman ucieszył się, że na ulicy jest tylu przechodniów. Do mieszkania Sylwii Harman wchodziło się po schodach, wprost z ulicy. Drzwi były tylko zatrzaśnięte; przypuszczalnie po zmroku zamykano je solidniej. Turpil wszedł na schody, Paula poszła w jego ślady. Zatrzymał się przed ciężkimi drzwiami na pierwszym piętrze i nacisnął dzwonek. Czekał z zegarkiem w ręku trzy minuty. Potem wyjął pęk kluczy z płaszcza i zaczął je po kolei próbować. Choć w budynku było cicho, Paula z niepokojem spoglądała ciągle w górę, czy nikt nie schodzi z wyższego piętra. Na ulicy Newman palił papierosa. - Otwarte - oznajmił Turpil. Paula nadsłuchiwała odgłosów z korytarza. Ktoś brał prysznic, ktoś napełniał wannę wodą. Weszli

do środka zamykając za sobą drzwi. Paula odniosła wrażenie, że Turpil ma klucz od drzwi wejściowych, a całą komedię odegrał tylko po to, żeby to ukryć. Sprawdziła rozkład mieszkania. Składało się z ogromnego living-roomu połączonego z sypialnią i z kuchni. Podziwiała smak i komfort tego luksusowego mieszkania. W szafie znalazła pełno eleganckich ciuchów, również świadczących o bardzo dobrym guście właścicielki. Na dole stał rząd butów w doskonałym gatunku i w doskonałym stanie. Droga elegancja, świetny gust, wzorowy porządek - tak podsumowała Paula lokatorkę tego mieszkania. Usłyszała odgłos otwieranej szuflady w living-roomie. Turpil grzebał w kredensie. - Niech pan niczego nie rusza - rzuciła. - Nie ma pan pojęcia, gdzie trzeba szukać. - Jestem fachowcem - obruszył się i nie powiedział nic więcej. Zamknął szufladę. Paula wysłała go z powrotem na korytarz, żeby obserwował, czy nikt nie nadchodzi. Intuicja mówiła jej, że w tym wykwintnym apartamencie musi coś nie grać. Po dziesięciu minutach znalazła. W łazience stał pojemnik na brudną bieliznę. Podniosła pokrywę i zajrzała do środka. Brudne i pomięte rzeczy były tam rzucone bezładnie i byle jak. Schyliła się i zaczęła szukać. Na samym dnie znalazła zeszłoroczny kalendarzyk. - Muszę zadzwonić do mojej siostry Klary - powiedział Turpil. Szli w kierunku Bahnhofstrasse. W torebce Paula miała kalendarzyk Sylwii Harman, który zdążyła już pośpiesznie przekartkować. Idąc do mieszkania dziewczyny wiedziała, czego szukać; Newman zdążył jej to szepnąć. Lista telefonów i nazwisk, rachunki, kalendarze - zwłaszcza zeszłoroczny. - Trzeba było zadzwonić z hotelu. Teraz spieszymy się do "Sprungli" - rzekł Newman. - Nie dał mi pan ani chwili czasu. A ja muszę do niej zadzwonić, zanim dojdziemy do tej cukierni. - To aż takie ważne? - Chcę sprawdzić, czy wróciła bezpiecznie do domu. - Turpil spojrzał na Paulę. - Pani mnie na pewno zrozumie. A w dodatku Klara może mieć dla mnie wiadomość o interesach. - Wiadomość o interesach może poczekać - zaczął Newman. Nagle Turpil rzucił się w bok, ku automatowi z biletami

tramwajowymi. Newman zaklął i pobiegł za nim; Paula zdążyła mu jeszcze krzyknąć, żeby uważał. W pobliżu stał policyjny radiowóz, a w nim dwaj policjanci. Turpil musiał to zauważyć. Newman dobiegł do automatu z biletami, kiedy zbliżał się właśnie tramwaj jadący w kierunku dworca. Kupił dwa bilety. Turpil wskoczył do wagonu. Newman z Paula ruszyli za nim. - Wszystko to bardzo dziwne - rzucił szybko Newman - dlaczego podał aż dwa powody telefonu? Pilnuj go. Weszła do tramwaju. Zobaczyła, że Turpil zajmuje miejsce obok drzwi. Minęła go i usiadła naprzeciwko, na ławeczce pod ścianą wagonu, nie spuszczała z niego oka. Newman poszedł w przeciwną stronę wagonu. Mieli go teraz między sobą. Tramwaj zatrzymał się znowu. Część pasażerów wysiadła, wiele osób jednak wsiadło, stojąc w przejściu i zasłaniając widoczność. Trudniej było teraz obserwować Turpila. Następny przystanek był obok wielkiego domu towarowego "Globus". Stąd blisko już było do dworca. Tłum pasażerów ruszył do wyjścia. Newman stracił z oczu Turpila; kątem oka dostrzegł bezradne spojrzenie Pauli. Zdążyli wysiąść, zanim nowy tłum wsiadł do tramwaju. Była godzina szczytu. Zrobiło się ciemno. Pobiegli w kierunku dworca, po chwili zatrzymali się jednak. Nadal nie widzieli Turpila. Paula, zmęczona po szybkim biegu, nie mogła złapać oddechu. - Widziałam go - wyszeptała. - Szedł w tym kierunku. Chyba zjechał ruchomymi schodami do Shopville. Ale nie mogę przysiąc, że to on... - Zostań na placu i obserwuj wszystkie wyjścia z Shopville. Jak go spotkasz, chwyć go za rękaw, wymyślaj mu, zawołaj nawet policję możesz go oskarżyć, że cię zaczepiał - rób wszystko, żeby dotarł z tobą do "Sprungli". Newman zjechał schodami na dół. Rozglądał się wszędzie. To cholerne miejsce przypominało labirynt. I ta masa ludzi pędzących tu i tam. Spacerował wolno sprawdzając wszystkie kąty. Nagle zobaczył plecy Turpila. Rząd telefonów lśnił plastikowymi kopułami. Turpil tkwił w ostatniej. Newman zbliżając się do niego nagle przypomniał sobie o słuchawce. Włożył ją w prawe ucho, od strony jednego z wyjść na ulicę. Ogłuszający huk i pisk wypełnił mu głowę. Jakiś tramwaj

ruszał właśnie w stronę Bahnhofstrasse. Newman stanął po drugiej stronie automatu telefonicznego, z którego dzwonił Turpil. Słyszał ludzkie kroki jak uderzenia młota w podłogę. Potem zupełnie wyraźnie dotarł do niego głos Turpila. - Trudno mi się było do pana dodzwonić, panie Morgan. Chce pan wiedzieć, gdzie można będzie niedługo spotkać człowieka nazwiskiem Tweed? Wiem... dwadzieścia tysięcy franków? Zgoda. Wybiera się w okolice Einsiedeln, w kantonie Schwyz... Rozmowa się urwała. Newman jedną ręką wytrącił Turpilowi słuchawkę, drugą chwycił go mocno za ramię powyżej łokcia, tuż obok nerwu. Turpil syknął z bólu. Newman szarpnął go w kierunku schodów wjeżdżających na Bahnhofstrasse. Szli obok siebie. Newman ciągle ściskał Turpila za łokieć. Turpil bełkotał: - Miałem powiedzieć Klarze... - Kto to jest Klara, może wreszcie powiesz prawdę? - Moja dziewczyna. Mieszka ze mną w Bernie... - I nazywasz ją pieszczotliwie "Morgan"? Pokazał mu malutką słuchawkę we wnętrzu dłoni, po czym schował aparacik do kieszeni. Dopiero po dłuższej chwili Turpil odezwał się znowu: - Wyłowił pan to z rzeki?... - Dosyć żartów, Turpil. Rozmawiałeś z Morganem z World Security. Sprzedałeś Tweeda za trzydzieści srebrników. Ściślej, za dwadzieścia tysięcy franków. Jesteś szmata. Skąd wiesz, że Morgan interesuje się Tweedem? - Puścili wiadomość o nagrodzie dwudziestu tysięcy l ranków za informację o nim. Starzeje się, panie Newman. Każdy frank mi się przyda. Byli sami na ruchomych schodach wjeżdżających na ulice. Nikogo nie było z. tyłu, nikt też nic stal przed nimi. Lodowaty chłód wieczoru kontrastował z ciepłem Shopville. - Udawałeś przyjaciela Tweeda - rzucił Newman. - z takim przyjacielem jak ty... Byli już. na powierzchni. Newman nie zauważył pod nogami kawałka lodu, poślizgnął się, stracił równowagę. Turpil wyrwał rękę i uciekł. Pędził przez ulicę nie oglądając się, nie dostrzegł wielkiego

niebieskiego tramwaju toczącego się po Bahnhofstrasse. Upadł na szyny. Motorniczy włączył hamulce, ale było za późno. Tramwaj posunął się jeszcze parę metrów po śliskich, zmarzniętych szynach. Przerażający pisk: być może krzyk Turpila, być może hamujący tramwaj. Człowiek zniknął pod kołami pojazdu jak pod wielką maszynka do mielenia mięsa. Na biały śnieg trysnęła czerwona smuga krwi. Jakaś kobieta zaczęła histerycznie krzyczeć. Newman minął zbiegowisko. Zobaczył przerażoną twarz Pauli. Pochylił się nad nią. - Idziemy na spotkanie z Tweedem. Natychmiast. 37 Siedzieli przy narożnym stole na pierwszym piętrze w "Sprungli". Newman krótko opowiedział o tym, co się stało. Paula siedziała koło Tweeda obserwując bezlistne szkielety drzew wzdłuż Bahnhofslrasse. Na horyzoncie pojawił się tramwaj. Paula odwróciła głowę. Tweed ścisnął ją za rękę. - Zjadłabyś ciastko? - Nie mów mi o jedzeniu. Może tylko przełknęłabym trochę kawy. Tweed jeszcze raz. przyjrzał się dwóm mężczyznom siedzącym przy osobnych stolikach, parę metrów dalej. Jednym z nich był człowiek o pokerowej twarzy, około trzydziestki. Ubrany był w codzienny garnitur. Drugi, siedzący bliżej nich młody chłopak, jadł ciastko. Na głowie miał słuchawki walkmana. Newman dopił kawę; właśnie skończył swoją opowieść. Postawił filiżankę na stole i spytał Tweeda. - Jednego nie rozumiem. Po co mówiłeś Turpilowi, że jedziesz w góry, i dokładnie opisałeś to miejsce? - To należało do mojego planu - odparł Tweed - chociaż nie przewidziałem tego okropnego finału. - Turpil sam był sobie winien - rzucił Newman. - zdradził cię za pieniądze dla tych nędznych typów. - Tweedowi przemknęło przez myśl, że ostatnia podróż do wschodnich Niemiec zahartowała New-mana. Był nadal pełen najlepszych uczuć dla przyjaciół, ale dla wrogów stal się twardy i bezwzględny. - O jakim ty planie ciągle mówisz? - Paula była wciąż jeszcze zdenerwowana i podniecona. - Zależy nam na współpracy z Beckiem. Jak się zorientowałem, jeszcze zanim przybyliśmy do Szwajcarii, nie jest cło końca pewien

mojej niewinności. Trzeba go przekonać, że polują na nas zawodowi mordercy. Trzeba zmusić przeciwników do otwartej gry; tylko w ten sposób zademonstrujemy Beckowi całą sytuację. - W tym zamieszaniu... zapomniałam dać wam ten kalendarzyk. Był ukryty w koszu na brudną bieliznę w apartamencie Sylwii llarman - powiedziała Paula wręczając im małą książeczkę. - Zeszłoroczny, znakomicie... - Tweed zaczął przerzucać kartki zatrzymując się na niektórych datach. - Dalsze ogniwo łączące World Security z. Sylwią Harman. Dokładnie te same daty, co w kalendarzu biurowym znalezionym w Bazylei, Bob. 15 i 28 stycznia, 16 lutego, 4 marca, 25 kwietnia. Przy każdej dacie litera "M". Również te same godziny: 9.30 wieczór, 9.00 wieczór, 10.00 wieczór, 9.00 i 10.30. Znam je już na pamięć. - A skąd Sylwia Harman wzięła się w Londynie? - spytała Paula. - To proste - odrzekł Newman. - Kogo stać było na spędzenie z nią nocy, Buckmastera czy Morgana, tego stać było również na zafundowanie jej lotu prywatnym samolotem do Londynu. A ona za sześć tysięcy franków nie wahała się ani przez, chwilę. Żaden problem. Tweed wsunął właśnie kalendarz do kieszeni, kiedy siedzący z tyłu za Newmanem człowiek o pokerowej twarzy przysunął swoje krzesło; dotykało teraz krzesła Newmana. Otworzył dłoń i coś Tweedowi pokazał. - Norbert Tanner, Policja Federalna. Pracuję dla Arthura Becka, nie wiem, panie Tweed, czy pan wie, że jest śledzony. Ten chłopak obok z walkmanem idzie za panem od ,,Baur-en-Ville". Czy mam go zgarnąć? - Nie, niech go pan zostawi, niech nie wie, że go pan zauważył. - Jak pan chce. A teraz, jeśli łaska, proszę ze mną do komendy policji. To jest rozkaz pana Becka. Na zewnątrz czeka mercedes, ten z przyciemnionymi szybami. - Tym razem mamy Tweeda - powiedział Morgan stojąc przy oknie swego biura na Bellerivestrasse. Patrzył w noc. - Wybiera się w okolice Einsiedeln, małej dziury w górach kantonu Schwyz. Wystarczy tylko wysłać chłopaków. Armand Horowitz siedział sztywno na krześle, nie lubił miękkich foteli; uważał, że osłabiają jego czujność. Morgan włączył pełne ogrzewanie, co skłoniło Horowitza do zdjęcia płaszcza. Miał na

sobie zwykły brązowy garnitur, doskonale skrojony. Wyglądał w nim bez zarzutu. - Można wiedzieć, skąd pan to wie? - Pewnie, że można! - Morgan był w świetnym humorze. Jego okrągłe, rozlane cielsko kontrastowało z elegancką smukłością Horowitza. Podszedł do ogromnego biurka. Traktują tu biurka jako symbol pozycji społecznej, pomyślał Horowitz. - No więc skąd? - Mały gnojek nazwiskiem Turpil, czasem używany do włamań, dał mi znać przez telefon. Sam Tweed mu to powiedział. - Następna bzdura - zauważył Horowitz. - Ależ skąd! - podskoczył Morgan. - Turpil to prawdziwy Mc Coy! - Jak ten typek wygląda? Morgan z trudem zachowywał równowagę. - Mały człowieczek koło pięćdziesiątki z haczykowatym nosem. Wygląda jak krasnal. - Wyglądał - poprawił go Horowitz. - Jak to? - Cały dzień jeździłem tramwajami w okolicy dworca i hotelu. Los wynagrodził mi wytrwałość. Czy długo pan z nim rozmawiał przez telefon? - Nie. Prawdę mówiąc przerwał w pół zdania, nie wiem dlaczego. Może zerwało się połączenie. - Lub ktoś je przerwał. - Horowitz patrzył na Morgana z rozbawieniem. - Tym razem wierzę panu. Byłem właśnie w tramwaju, który przejechał Turpila. Przerobił go na gulasz. Morgan podnosił cygaro do ust. Zatrzymał rękę w powietrzu, jak dyrygent z podniesioną batutą. - O czym pan mówi? - Turpil, ten pana przyjaciel, jest najzupełniej martwy. Wyjechał ruchomymi schodami z Shopville trzymany za rękę przez faceta. Na ulicy wyrwał się i biegnąc na oślep wpadł pod tramwaj. - Rozumiem. - Wątpię. Facet, który go prowadził, to zagraniczny korespondent Robert Newman. Mam dobrą pamięć, a jego zdjęcie często pokazywali w prasie. Ale to nie koniec dziwnych przypadków. W Bazylei ten człowiek jadł obiad w tej samej restauracji co ja, w "Drei Kónige". Ale zmieńmy temat. Mówił pan coś o fałszywym

alarmie z Bazylei, który odezwał się w Zurychu? - O Boże! Czyżby to Turpil? Trzeba jednak dokładniej sprawdzić, czy w Bazylei niczego nie brakuje. Turpil był fachowcem od włamań, można powiedzieć, artystą. Mógł go wynająć każdy, kto miał pieniądze. - To już wasza sprawa. Moja - to Einsiedeln, niech pan wybije sobie z głowy pomysł wysyłania tam swoich "chłopaków". Pasują tam jak pięść do nosa. - Ktoś tam musi pojechać - zaprotestował Morgan. - Ja pojadę. Ze Stieberem, i to zaraz. Komenda policji na Lindenhofstrasse znajduje się w czteropiętrowym budynku z szarego kamienia. Jedna z jej stron wychodzi na Limmat dzielący Zurych na dwie części. Spoza cienkich firanek w biurze Becka na trzecim piętrze Tweed obserwował na drugim brzegu wielką bryłę gmachu uniwersytetu. - Widok Zurychu koi twoje nerwy - powiedział Beck. - Przyda ci się coś, co cię uspokoi, jeśli denerwujesz się ciągle, że ktoś cię śledzi. - Ktoś rzeczywiście śledzi pana Tweeda - wtrącił Tanner. - Nie mam co do tego wątpliwości. Zwróciłem na tego typa uwagę w okolicy "Baur-en-Ville". Szedł aż do "Sprungli". Na tym krótkim odcinku zauważyłem aż trzy osoby. Dwóch pieszych i dziewczynę na rowerze, wszyscy z walkmanami. - Chyba żartujesz?! Przestraszyłeś się kilku wyrostków? - Nie ich, lecz ich doskonałej aparatury - rzekł Tanner. - Dwóch meldowało coś przez ukryte mikrofony. Nazywa ich pan bandą wyrostków, ale ten, kto nad nimi stoi i wyposażył ich, to fachowiec. A jeszcze jeden jechał teraz za nami na motorze. Pewnie czeka na zewnątrz, aż pan Tweed wyjdzie z budynku. Beck spojrzał surowo. - Nie lubię tego. Zejdź na dół i sprawdź, czy jeszcze tam jest. - A jeśli jest, czy pozwala mi go pan zatrzymać i przesłuchać na dole? Może uda mi się coś z niego wydusić? Newman i Paula spojrzeli na Tannera. Newman nie miał żadnych wątpliwości, że Tannerowi się uda... - Zgoda, Tanner - Beck postanowił. - Chcę wiedzieć, kto go zatrudnia. Poczekał, aż Tanner wyjdzie. - Słuchaj, Tweed, podczas gdy ty spacerowałeś sobie po Zurychu,

ja porozumiałem się z pułkownikiem Romerem z Ziłrcher Kredit na Talstrasse. Zarezerwował dla ciebie dzisiaj całe popołudnie i wieczór. - Czy zainteresowało go coś z mojej historii? - spytał Tweed. - Tak - Beck spojrzał najpierw na Newmana, polem na Tweeda. Wszystko tu jest poufne. Wiem, przesłuchiwali cię już nieraz, ale tym razem możesz być z Romerem zupełnie szczery. On trzyma dużo sznurków w sprawach wojskowych. - Beck spojrzał na zegarek. - Romer poszedł teraz coś zjeść, za trzy kwadranse lub za godzinę będzie z powrotem. Może tymczasem napijecie się czegoś? Pół godziny później pojawił się Tanner. - Motocyklista śpiewa. Mają swój wóz radiowy na Quai-Brucke. - Ciągle tam stoi? To wyślij patrol. Pewnie maja duża antenę. Można ich zatrzymać pod pozorem zakłócania łączności radiowej policji. Beck poczekał, aż Tanner opuści biuro. - Jak myślisz, Tweed, co to za ludzie? - World Security. - Rozumiem - Beck zastanowił się. - To gorzej. Oni mogą mieć legalną podstawę, żeby cię śledzić. Po tym alarmie Howarda na całą Europę Bucktnaster mógł zwrócić się o pomoc w śledzeniu do instytucji prywatnych, przede wszystkim do World Security. - To prawda - zgodził się Tweed. - No - zmienił temat Beck - pułkownik Romer pewnie już jest z powrotem na Talstrasse. Wyślę cię tam naszym samochodem. Cokolwiek mu powiesz, możesz liczyć na jego dyskrecję i wiarygodność. Przedyskutujemy to potem tylko we dwóch. Być może właśnie on zna klucz do tej dziwnej sprawy. Pułkownik Romer był to wysoki, siwy, dobrze zbudowany mężczyzna koło pięćdziesiątki. Miał na sobie szary, oficjalny garnitur. W jego niebieskich oczach czaiły się iskierki humoru. Biuro Romera wychodziło na wąską, boczną uliczkę. Na tle sosnowej boazerii doskonale prezentowały się angielskie antyki. Usiedli w wygodnych fotelach. Na niskim eleganckim stoliku stała butelka montrachet i dwie szklanki. - Jestem cierpliwym słuchaczem, panie Tweed - powiedział i uśmiechnął się. - Przypominam sobie nasze interesujące spotkanie w Bazylei parę lat temu. W tej chwili jestem już szefem Ziircher

Kredit. W praktyce oznacza to tylko więcej roboty. - Jest pan poza tym pułkownikiem Armii Szwajcarskiej - zauważył Tweed. - Zgoda. Moją specjalnością jest bezpieczeństwo państwa. Ale cierpliwym słuchaczem też jestem - powtórzył. Beck miał rację, pomyślał Tweed. Dyskrecja Romera rzeczywiście budzi zaufanie. Zaczął mówić. Na wszelki wypadek nie używał jednak nazwy "Inicjatywa Obrony Strategicznej" ani skrótu SDI. Zamiast tego powiedział: "Najbardziej zaawansowany technicznie system obrony Zachodu". - I mówi pan, że "Lanipcdusa", kiedy kontaktował się z nią pan z nadajnika Becka, nie odpowiadała na umówione hasła? Sądzi pan, że statek porwano? - Jestem tego pewien... - I tylko dwie osoby w Anglii wiedziały o tym planie, pan i minister bezpieczeństwa zewnętrznego, Lance Buckmaster? - Tak jest. - Tweedowi udzielił się wojskowy styl Romera. Pułkownik wypił resztę swojego wina i postawił szklankę na stole. Miał poważną minę. - Chcę panu powiedzieć coś bardzo poufnego. Na moim stanowisku słyszę wiele międzynarodowych plotek finansowych, które nie mają początkowo potwierdzenia w dokumentach... Przerwał na chwilę, jakby się wahał, czy to powiedzieć. - World Security jest bankrutem. Buckmaster to megaloman. Zapożyczył się potężnie, żeby dla własnej ambicji utrzymywać jedną z dziesięciu najpotężniejszych firm na świecie. No i sam się wpędził w pułapkę. Jego przedsiębiorstwo potrzebuje około pięciuset milionów funtów, żeby utrzymać się na powierzchni. - Jakim sposobem spodziewa się dostać taką sumę? - Żaden z. banków mu jej nie da. Już mu za dużo pożyczyli. Romer znów przerwał, wypił łyk wina. Tweed milczał. - Ma tylko jeden sposób, mało chwalebny. - Jaki? - Przez Narodnyj Bank. To bank rosyjski działający na Zachodzie. Sowieci umieścili ostatnio w swoim skarbcu w Szwajcarii około pięciuset milionów funtów w złocie, zapewne na jakąś gigantyczną transakcję. Przeprowadzą ją za pośrednictwem jakiegoś innego banku, nie wiem jeszcze którego. Zastanawiam się, co Kreml chce

kupić za takie pieniądze. - Znowu przerwał. - Być może odpowiedź na to pytanie tkwi właśnie w pana historii; jak pan sądzi? Tweed siedział milczący. Romer dał mu klucz, który wyjaśniał całą dziwną sekwencję zdarzeń. Wiedział już, kto stoi za morderstwem i gwałtem Sylwii Harman w jego mieszkaniu. Pytanie tylko, który z dwóch mężczyzn dokonał zbrodni. Ale przynajmniej znał już motyw: chcieli się go pozbyć. 38 Śnieg i lód. Horowitz, w skórzanych butach do kolan, w futrze i wielkiej futrzanej czapie a la Russe bez pośpiechu spacerował po Einsiedeln, małym, górskim miasteczku. Stare domy tłoczyły się w wąskich uliczkach. Z jednej strony kroczył Stieber, z drugiej zaś Morgan, który chciał koniecznie towarzyszyć im w tej wyprawie. - Cholernie zimno - trząsł się Morgan. Z dachów zwieszały się długie sople. Grubą warstwę śniegu na ulicach ubiły stopy przechodniów. Skądś słychać było zegar, głośno bijący czwartą po południu. - Co to takiego? - spytał Morgan. - Zobaczy pan tuż za rogiem - odrzekł Horowitz. Za zakrętem otwierała się nie zabudowana przestrzeń. Na jej horyzoncie ujrzeli strzelistą budowlę o dwóch wieżach, z antyczną fasadą. - Klasztor benedyktyński - rzekł Horowitz. Dzwon kontynuował swą smutną pieśń. Morganowi zrobiło się jakoś nieprzyjemnie. Tę część miasteczka zamykał gęsty las; gałęzie drzew uginały się pod ciężarem zmrożonego śniegu. Tutaj, w odróżnieniu od handlowych ulic, które przed chwilą mijali, było bardzo spokojnie. Był to jednak ponury spokój dzikiego pejzażu Arktyki. - To jeden z najsławniejszych klasztorów w Europie - ciągnął dalej Horowitz. - W lecie przybywa tu mnóstwo pielgrzymów. Przestrzeń wewnątrz jego murów jest tak wielka, że przypomina oddzielne miasto. Kobieta w czerni, z przykrytą głową, wspięła się po ścieżce, po czym zniknęła w ogromnych, podwójnych drzwiach. Z wnętrza dochodziły posępne śpiewy. Morgan znowu się wzdrygnął. Źle się czuł w atmosferze tego miejsca, które przypominało mu grób. - Co oni tam śpiewają? - zapytał.

- To chór mnichów. Śpiewają codziennie o tej porze. - Horowitz przystanął na chwilę. - Niech pan tu poczeka, Morgan. Musimy zarezerwować pokoje w hotelu ,,St. Johann". Pan też tu zostaje? - Nie - szybko odparł Morgan. - Muszę wracać do Zurychu. Pamięta pan chyba, że prowadzę wielką międzynarodową firmę. Ostatnie zdanie wypowiedział w pustkę. Horowitz i Stieber byli już daleko ze swoimi walizkami. Klnąc i przestępując z zimna z nogi na nogę, Morgan patrzył, jak znikają w wąskim, pięciopiętrowym budynku o spadzistym dachu. Był to hotel ,,St. Johann". Nie było ich dziesięć minut. Morgan obserwował tymczasem mnicha wychodzącego z klasztoru. Miał na sobie czarny habit z kapturem zarzuconym na głowę, prawdopodobnie ze względu na padający śnieg. - Zadzwoniłem po taksówkę, żeby pana zabrała - poinformował go Horowitz. - Zaraz tu będzie... - Taksówka? Przecież wrócę mercedesem. - Nie - głos Horowitza był twardy. - Kiedy Tweed tu przyjedzie, będziemy potrzebowali środka lokomocji. Musimy go śledzić. - Jest pan pewien, że tu przyjedzie? - spytał Morgan strzepując śnieg z płaszcza zmarzniętymi rękami. - W Zurychu to pan był pewien - przypomniał mu Horowitz. Myślę zresztą, że to miejsce wymarzone dla uciekiniera. - W porządku. Bawcie się dobrze... Morgan ruszył z miejsca, poślizgnął się na lodzie. Złapał równowagę i zaklął. Podjechała taksówka, mercedes. Horowitz wręczył mu jeszcze folder hotelu ,,St. Johann". - Zrobiłem małą sztuczkę z paszportem. Zameldowałem się w hotelu jako Anton Thaler. Oto numer telefonu w hotelu, gdyby chciał pan do mnie zadzwonić. Miał pan szczęście z tą taksówką, wraca właśnie do Zurychu. I sam pan widzi, że ci chłopcy z walkmanami są tu zupełnie niepotrzebni. Wyglądaliby jak błazny. - Cześć - mruknął Morgan. - Wezmę po drodze szofera z naszego samochodu zaparkowanego w mieście. Siadł na tylnym siedzeniu taksówki delektując się ciepłem. Dziękował Bogu, że wraca z tej zapadłej dziury do Zurychu. Horowitz uśmiechnął się. - Myślę, że nasz szanowny kolega cieszy się z powrotu do cywilizacji. O co chodzi, Stieber? - spytał widząc, z jaką uwagą

tamten przygląda się mnichom; wszyscy mieli na sobie duże czarne habity z kapturami. - Mam pewien pomysł - powiedział. - Ale to później. A teraz, co robimy? - Czekamy na Tweeda. Beck pożegnał się z Romerem i odłożył słuchawkę. Spojrzał na Tweeda, który wstawał z miejsca. - Schodzę na dół, żeby załatwić ci transport do Einsiedeln, a potem do Brunni. Dzwonił pułkownik Romer, przekonałeś go. - A ciebie? - spytał Tweed. - Zaraz wracam... - Czy mogę skorzystać z telefonu? Chcę zadzwonić do Londynu. - Ależ dzwoń... Newman wtrącił się w rozmowę. - Gdzie jest to Brunni? - Na końcu świata - odparł Tweed. - W takim razie - Newman spojrzał na Becka - chcę dostać jakąś broń do ochrony Tweeda. Juz dwa razy próbowano go zahic. Ogromna ciężarówka chciała go staranować na autostradzie pod Fryburgiem, a w Szwarcwaldzie wsadzili mu bombę pod samochód. - Mogę to potwierdzić - powiedziała Paula. - Byłam świadkiem obu tych zamachów. Twarz Becka skamieniała. - Dlaczego, u licha, nie powiedzieliście mi (ego wcześniej? - A czy w Bernie uwierzyłbyś mi? - w głosie Tweeda czuło się pretensję. - Bałem się, że moja opowieść zabrzmi zbyt dramatycznie i przez to stanie się mniej wiarogodna. - Jaką chce pan broń? - spytał Beck Newmana. - Najlepiej magnum kaliber 45. l dużo amunicji. - A ja chciałabym browninga - wtrąciła Paula. - Mam spore doświadczenie z tym typem. - I oczywiście czasowe pozwolenia na broń - dodał Newman. - Zajmę się tym, za dziesięć minut wracam. Tweed wypił jeszcze trochę kawy. Spojrzał na Newmana. - Najwyższy czas ściągnąć posiłki. W tych górach rozegra się decydujący akt. Czy możesz zadzwonić do Howarda? Niech przyśle natychmiast Butlera i Nielda, niech zatrzymają się w

"Schweizerhofie" i czekają na dalsze instrukcje, niech złapią jeszcze dziś wieczorny samolot. - Jestem pewien, że Howard się zgodzi. Sugerowałem mu to już w Londynie. Zadzwonię, nim Beck wróci. Paula przysunęła się bliżej do Tweeda. - Mamy już te dowody, które Bob znalazł w Bazylei, mówiłeś mi o tym w "Sprungli". Mamy kalendarzyk wzięty z mieszkania na Rennweg, wiemy już, kim była ta zamordowana dziewczyna. Wszystko to wiąże ją z World Security. Czy nie możemy w takim razie wrócić do Londynu i próbować dowieść twojej niewinności? - To nie takie proste. Chce zresztą rozwiązać sprawę "Shock-wave'\ To najważniejsze. Beck zgodził się dać nam przenośny nadajnik. Muszę jeszcze raz skontaktować się z "Lampedusą"; chcę wiedzieć na pewno, czy została porwana. - Czy to wszystko nie może poczekać do naszego powrotu do Londynu? - nalegała. - Nie może.Jestem przekonany, że statek z ładunkiem płynie prosto do Rosji; musimy temu zapobiec. Czeka nas wyścig z czasem. - Więc co robimy? - Jeszcze nie wiem - przyznał Twced. Newman odłożył słuchawkę. - Butler i Nield przylecą pierwszym samolotem - powiedział. Oficjalna wersja jest taka, że mają cię śledzić. Howard mądrze to rozgrywa z Buckmastercm. Przurwał ze względu na wejście Bccka z wielką torbą. Beck rzucił ją na stół, wsadził rękę do środka i wyjął automatyczny browning kaliber 32. Wręczył go Pauli. Sprawdziła, czy jest zabezpieczony, wyjęła magazynek i upewniła się, że ani jeden nabój nic został w zamku. Wsunęła magazynek na swoje miejsce i schowała broń do torebki. Beck obserwował ją. - Gdyby pani tego nie zrobiła, zabrałbym z powrotem - powiedział z figlarnym uśmiechem. - Oto zapasowe magazynki. Wsunął jeszcze raz rękę do torby. Tym razem wyjął magnum kaliber 45 i dał go Newmanowi. - A to pańska armata, l amunicja, l dla każdego z was czasowe pozwolenie na broń. - Nagle zmienił ton, spoważniał. - Przyznam się, że nic dostarczyłbym wam tej broni, gdyby nie to, że wykonałem szybki telefon do inspektora Kuhlmanna. Potwierdził ten karambol na autostradzie koło Fryburga. Tweed, jak się

nazywał ten informator, który zwabił cię do pubu "Cheshire Cheese" w Londynie? - Richter. Klaus Richter. Mieszka we Fryburgu. - Kuhlmann powiedział również, że znaleziono ciało Klausa Richtera w jego mieszkaniu. Morderstwo. - Rozumiem. A co z przenośnym nadajnikiem? - nalegał Tweed. - Już jedzie do Einsiedeln. Ukryty w samochodzie dostawczym, na zewnątrz oznaczonym napisem INGOLD. To firma budowlana z Zurychu. Kierowca będzie na ciebie czekał pod klasztorem. Sądziłem, że lepiej będzie, jeśli pojedziecie tam innym samochodem, bez policyjnych oznaczeń. Skontaktujesz się z moim kierowcą hasłem "Limmat". Pojedzie tam, gdzie będziesz chciał. - A gdzie jest to Brunni? - spytał jeszcze raz Newman. - Mały ośrodek letni na końcu doliny o tej samej nazwie. Brunni powtórzył. - Nie mylić z Brunnen, stolicą kantonu Schwyz. Mamy tam domek, gdzie ukrywamy czasami ważnych świadków. Georg, wasz kierowca, będzie miał klucze od tego domku. - Czy możemy liczyć na jedzenie, kawę i herbatę, żeby przeżyć? upewniała się Paula. - Zaraz do tego dojdę. Nic nie będziecie kupować w Zurychu. W każdym razie nie możecie znowu kręcić się po mieście. Domek ma wygodną kuchnię, jest regularnie sprzątany, l jeszcze jedna zaleta: sąsiednie domy są na ogół puste w zimie. - A jedzenie? - nalegała Paula. - W Einsiedeln, tuż przy wjeździe na lewo, jest supermarket otwarty do późnego wieczora. Możecie wszystko kupić. - Więc na co jeszcze czekamy? - spytał Tweed. - Już na nic. Samochód jest na dole. Tanner odprowadzi was do samochodu. Aha. W domku jest telefon, będziemy w kontakcie zakończył Beck, po czym dodał: - Wszystko to jednak mocno mnie martwi. - A myśli pan, że nas bawi? - odparła Paula. W hotelu "St. Johann" Horowitz wynajął pokój od frontu. Stał teraz ze Stieberem przy oknie, przyciskając do oczu lornetkę; obserwował małą ciężarówkę stojącą obok klasztoru. - "Ingold". Przedsiębiorstwo budowlane z Zurychu - przeczytał. Dlaczego właśnie tu, o tej porze? Nic nie rozumiem. Opuścił lornetkę, włożył z powrotem okulary. Spojrzał na

wspaniałą bryłę klasztoru po drugiej stronie wielkiego placu. - Musimy mieć posiłki - zdecydował. Podszedł do telefonu. Nakręcił numer World Security, poprosił Morgana. Telefonistka musiała sprawdzić, czy Morgan przypadkiem już nie wyszedł. W minutę później odezwał się zirytowany głos: - Kto tarn? - Niech pan zgadnie. - Horowitz zrobił krótką przerwę. - Zbadałem lepiej teren, potrzebuję kilku ludzi. Ale zawodowców, to ważne. Mają być na motocyklach, z radiem. I z odpowiednim ekwipunkiem. Chcę, żeby byli tu w ciągu godziny. - To niemożliwe. - Możliwe i konieczne. Bez dyskusji. Wiem, że macie takich ludzi, niech ich pan ściągnie. I jak tylko tu przyjadą, niech pytają się o Antona Thalera. - Z ekwipunkiem, mówi pan. - Morgan próbował jeszcze protestować. - Tu jest Szwajcaria. - Wiem. Ja też znam geografię. Za godzinę. Horowitz odłożył słuchawkę. Stieber spojrzał na niego. Był spocony, bo w pokoju było bardzo ciepło. - Zwykle pracuje pan sam. Po co ci motocykliści? - Nie wiem, gdzie dokładnie Tweed chce się schować. Musimy mieć ludzi, żeby przeczesali okolicę. Oczywiście, jak już dojdzie do ostatecznej rozgrywki - będę działał sam. 39 Szerokość 32"10' N. Długość 21"30' W. M,S "Helvetia", alias M,S "Lampedusa", płynął po wzburzonych wodach Atlantyku, na południowy wschód od Azorów. Było późne popołudnie. Ciężkie chmury wisiały rta niebie. Greg Singer, dawny komandos Special Air Service, stał w ładowni z kapitanem Hartmannem. - Ależ to olbrzym - mruknął, przyglądając się gigantycznemu komputerowi. - Mam nadzieję, że to huśtanie mu nie zaszkodzi. - Jest zabezpieczony przed kaprysami pogody - odparł Hart-mann. Potężny front ,,Shockwave'a" nie był osłonięty. Natomiast pozoStałe trzy boki, podstawę i wierzch chroniła skrzynia z grubego na sześć cali drewna. Podstawa dodatkowo zabezpieczona była stalową płytą. Singer, opierając się dla utrzymania równowagi o ścianę ładowni, z niepokojem obserwował kołysanie się statku. Ale ,,Shockwave" był rzeczywiście dobrze zamocowany.

- Ile potrzebujemy czasu, żeby dotrzeć do Gibraltaru? - Jeśli ta huśtawka się utrzyma, to jeszcze parę dni - odpowiedział Hartmann. - Jeśli się poprawi, będziemy tam wcześniej. Trudno powiedzieć. Wspinając się za Hartmannem po stalowej drabinie, Singer klął w duchu. Te cholerne wilki morskie nigdy niczego nie wiedzą na pewno. Inna sprawa, że ,,Helvetia" zbliżała się do Gibraltaru okrężnym kursem, trzymając się daleko od zwykłych szlaków żeglugowych. - Zajrzę do Hocha - powiedział nagle - a potem przyjdę na mostek. Dla Singera Hoch nie był kimś z załogi "Lampedusy", komu udało się przeżyć masakrę. Był to po prostu jeszcze jeden podwładny, taki sam jak inni. Singer zmusił go do posłuszeństwa - tak mu się przynajmniej wydawało - nie tylko przemocą, ale i terrorem psychicznym: zagroził Amerykaninowi zamachem na jego rodzinę, której adres - w Cape Cod na Wschodnim Wybrzeżu - nie wiadomo skąd dobrze znał. - Wystarczy jeden mój sygnał i cały ten piękny dom pójdzie z dymem. I nie licz na to, że ktoś się uratuje. Usmażą się wszyscy. Nie przejmował się pełnymi nienawiści spojrzeniami, jakie rzucał mu Hoch. Singer mrugnął do stojącego przed kabiną radiową wartownika i wszedł do środka. Inny jego człowiek, z pistoletem w ręku, siedział naprzeciwko Hocha, skulonego na brzegu koi. - Przypominam, Hoch. Mamy książkę kodów. Gdyby zgłosił się Londyn, masz odpowiadać normalnie, jak gdyby nigdy nic. Hoch kiwnął głową. Mogą sobie mieć tę książkę kodów - ale tylko on zna dwa kontrolne pytania i odpowiedzi na nie, niepokoiło go to, że tylko raz kontaktował się z nim Monitor, zadając te dwa trikowe pytania. Hoch miał wtedy dość przytomności umysłu, żeby nie odpowiedzieć na nie prawidłowo. Nie bardzo rozumiał, co właściwie dzieje się w Londynie. Prefekt kontaktował się z nim codziennie, nigdy jednak nie zadawał tych pytań. Wyglądało na to, że tylko Monitor je zna. Modlił się, żeby Monitor jeszcze raz się z nim połączył. Mercedes jechał autostradą wzdłuż południowego brzegu Jeziora Zuryskiego. Wieczór był mroźny, powietrze przejrzyste. Na przeciwległym brzegu światła miast migały jak spadające gwiazdy.

Z tyłu wozu, miedzy Tweedem i Newmanem, siedziała Paula, ciągle oburzona widocznym brakiem zaufania Becka. Newman drzemał z ręką na kaburze magnum. Georg, ich kierowca, odsunął szklany ekran oddzielający go od pasażerów. - Zaraz, skręcamy w góry, do Finsiedeln. Zjechał z autostrady i nie bacząc na głęboki śnieg, szybko poprowadził samochód wąską i krętą szosą. - Myślałam, że Beck bardziej nam jednak ufa - podjęła znowu ten sam temat Paula, kiedy Georg zamknął szklaną przegrodę. - Jest w trudnej sytuacji. - Tweed dotknął jej ręki. - Myślę, że na jego miejscu byłbym równie ostrożny. W końcu nie może być stuprocentowo przekonany o mojej niewinności. - Trzeba było pokazać mu zdjęcie Sylwii Harman! - I przyznać się, że dokonaliśmy już dwu włamań na terenie Szwajcarii? Dla Szwajcarów pogwałcenie prywatnej własności to prawie to samo co morderstwo. Postawiłbym go w bardzo niezręcznej sytuacji. - Powiedzmy, że masz rację - zgodziła się, ale ciągle była zdenerwowana. - Przypomnij Georgowi, że mamy się zatrzymać przy tym supermarkecie w Einsiedeln. Musimy mieć coś do jedzenia, przecież w tym domku nic nie ma. - Nie martw się, już mu mówiłem. Odpręż się trochę... W tym momencie mercedesa minęła z dużą szybkością grupa motocyklistów. Tweed machinalnie zaczął liczyć: było ich sześciu, ubrani w skórzane kombinezony, wielkie kaski i gogle. Zauważył leż, że wszyscy mają nadajniki radiowe: z każdego siodełka sterczała w górę wysoka antena. - Szaleńcy - stwierdziła Paula. - Z laką szybkością na takiej drodze. - Młodość ma swoje prawa - skomentował Tweed. - Nie wszyscy byli młodzi - zauważył Newman, którego obudził warkot potężnych motorów. Wjeżdżając do Einsiedeln zobaczyli po lewej stronie stację kolejową. Była to końcowa stacja małej, jednotorowej linii z Zurychu. Georg zatrzymał się na głównej ulicy miasteczka, naprzeciw supermarketu. Ulica była prawie pusta. Tweed odwrócił się do Pauli. - Te zakupy zajmą ci pewnie trochę czasu. Może zostawimy cię tutaj i poszukamy furgonetki z nadajnikiem? Georg, mógłby pan

pójść z Paula jako ochrona? Ile nam dajesz czasu, Paula? - Jakieś pół godziny... Newman siadł za kierownicą. Śniegu było coraz więcej, po obu stronach jezdni piętrzyły się wysokie zwały. Samochód skręcił, ujrzeli klasztor. - Zatrzymaj się - powiedział Tweed. - To chyba ta furgonetka. - Idę z tobą, lo może być niebezpieczny teren - rzekł Newman, starannie zapinając swoją długą kurtkę; Tweed zrobił to samo. Horowitz stał przy oknie hotelowego pokoju. Nagle drgnął: chwycił lornetkę i skierował ją na samochód z napisem INGOLD. Dwaj mężczyźni rozmawiali z siedzącym w środku kierowcą. Twarz jednego z nich przykuła uwagę Horowitza. Znał tę twarz dobrze - z fotografii i filmów. Twarz człowieka, który przechodził przez most graniczny w Laufenburgu. Twarz TWEEDA! - Co pan tam widzi? - spytał Stieber. W pokoju był jeszcze jeden człowiek, w skórzanym kombinezonie, z kaskiem motocyklowym w ręku. Był to Bruno Zeller, dowódca grupy operacyjnej World Security. - Zamknij się! - syknął Horowitz. Był podniecony i zdenerwowany bliskością ofiary. Po raz pierwszy widział Tweeda na żywo. Wybilny agent brytyjskiego wywiadu - ale dla Horowitza przede wszystkim genialny przeciwnik, który uniknął zasadzki na autostradzie fryburskiej i bomby podłożonej własnoręcznie przez arcymistrza morderczego fachu! A wygląda tak niepozornie... Horowitz skierował lornetkę na drugiego mężczyznę. Robert Newman. A więc wyjechałeś z Bazylei, przyjacielu - pomyślał. Zjeżdża się tu cała paczka. Świetnie. Odsunął lornetkę od oczu i podał ją motocykliście. - Zeller, przyjrzyj się tym facetom przy ciężarówce, zwłaszcza temu niższemu. Ten drugi też nas inleresuje. Będziesz ich śledzić; oczywiście nie mogą o tym wiedzieć. - Kto to jesl? - Stieber nie mógł się już doczekać. - Tweed, we własnej osobie. A len wyższy lo Robert Newman, dziennikarz, niebezpieczny typ; o ile wiem, kiedyś ściśle współpracował z Tweedem. Stieber - w przeciwieństwie do Horowitza, który miał naturę chłodną - łatwo wpadał w egzaltację. Teraz klepnął się z rozmachem w udo. - No to mamy go! Dlaczego nie załalwi go pan od razu?

Horowitz obrzucił go lekceważącym spojrzeniem. - Po pierwsze: za duża odległość. Po drugie, nie moglibyśmy w porę uciec. Zapomniałeś, że jesteśmy w górach? - Wiec co robimy? Morgan będzie wściekły... - To niech wsadzi łeb pod kran. A my poczekamy: to jeszcze nie koniec ich podróży. Tweed, z rękami w kieszeniach kurtki, przechadzał się wolno po dużym placu przed klasztorem. Rozglądał się ciekawie wokoło, zajrzał do paru zaparkowanych samochodów, patrzył w okna hoteli i restauracji. Newman dogonił go. - Co ty, u diabła, wyprawiasz? - spytał. - Przechadzasz się jak na promenadzie; wspaniały cel dla snajpera! - Mylisz się. - Tweed starannie patrzył pod nogi, żeby nie pośliznąć się na nierównym terenie. - Człowiek, który ma mnie zabić, to Armand Horowitz: najlepszy płatny zabójca w Europie. Mówią, że ma na sumieniu już co najmniej piętnaście osób. Ale nigdy go na tym nie złapano. Jest bardzo ostrożny. - No i co z tego? - Myślę, że on tu już jest. Wie, gdzie się wybieramy, choćby od Turpila, który powiedział to Morganowi. Ale pomyśl, co by było, gdyby Horowitz strzelił teraz do mnie. Jeden twój telefon, a Beck zablokuje całą okolicę. I Horowitz nie będzie miał żadnych szans. W tych górach i w śniegu? Wykluczone. I on to wie. Dlatego może mnie tu zobaczyć. Więcej, chcę, żeby mnie zobaczył. - Po co, na Boga? - Chcę go wciągnąć w pułapkę. Dlatego właśnie wybrałem to odludzie w górach. Ślepy zaułek bez wyjścia. Tweed i Newman zniknęli z zasięgu wzroku Horowitza. Zeller poszedł wydać instrukcje swoim motocyklistom. Horowitz. zdawał się nieobecny duchem. Stieber nerwowo wiercił się na krześle. - Coś nie w porządku? - spytał w końcu. - Tak. Znów to dziwne zachowanie Tweeda, nie mogę go rozgryźć i to mnie niepokoi. Przez dobre pięć minut spacerował po otwartej przestrzeni, jakby umyślnie chciał mi się pokazać. To samo, co w Laufenburgu - na moście i na stacji. Nawet w Zurychu wpakował się do najbardziej znanego hotelu w mieście. W co on gra? - W co gra, to gra. Tym razem go już nie wypuścimy... - Ludzie Zellera nie dadzą się zgubić. Mają radio, mogą w każdej

chwili wysłać nam sygnał do mercedesa. Chodźmy tam, może już coś nadają. - Może byśmy najpierw coś zjedli? Od dawna nic nic miałem w ustach. - Stieber pogłaskał się po tłustym brzuchu. - Masz zadziwiający talent do mówienia rzeczy oczywistych. Podjechali z powrotem pod supermarket. Paula i Georg, nie chcąc marznąć, czekali z całą górą zakupów w ciepłym przejściu. Tweed i Newman wysiedli, pomogli zanieść torby do samochodu. Paula delektowała się ciepłem we wnętrzu mercedesa. Zaledwie ruszyli, Tweed pokazał Newmanowi drogowskaz: Alpthal. - To droga do Brunni... Wkrótce zostawili za sobą Finsiedeln; wąska droga zaczęła wspinać się przez dziki, ośnieżony las. W blasku reflektorów gałęzie jodeł zdawały się chwytać samochód ze wszystkich stron. Szybko minęli Alpthal, małą wioskę, która przypomniała Pauli podróż przez Szwarcwald. Szosa biegła wzdłuż wąskiej rzeczki, zamarzniętej w lodowe progi. - Boże, jakie odludzie - powiedziała Paula, zagłębiając się w futrzany kołnierz kurtki. - To ślepa droga, kończy się tam, gdzie jedziemy, pod Mythen. - Mythen? - To góra, prawie nie znana cudzoziemcom. Czarodziejska góra. - Zaczynasz fantazjować... - Za to ja nie będę fantazjował, jeśli wain powiem, że ktoś nas śledzi - odezwał się Newman. Jechał w rozpiętej kurtce, mógł więc łatwo sięgnąć po magnum. Obejrzał się jeszcze raz. - Czy chcesz, żeby wiedzieli dokładnie, gdzie jedziemy? - Raczej nie - odparł Tweed. - Co jedzie za nami? - Motocykl, jeden. - Trudno, nie będę namawiał Georga, żeby jechał jeszcze szybciej. I tak jest niebezpiecznie. Mercedes pędził po ubitym, zmarzniętym śniegu, który w świetle reflektorów lśnił podejrzanie. Newman zastukał w szybę oddzielającą ich od kierowcy. Georg odsunął okienko. - Nie ma pan nic przeciw temu, żebym teraz ja poprowadził? spytał Newman po niemiecku. - Jak pan sobie życzy. Inspektor Beck powiedział, że jestem na wasze rozkazy.

- Więc proszę się na chwilę zatrzymać. Wezmę kierownicę, a pan usiądzie obok mnie. Kiedy wysiadał z samochodu, poczuł lodowate zimno. Spojrzał do tyłu. Motocykl chyba się zatrzymał, jego światło nie zbliżało się. Newman siadł za kierownicą, poczekał, aż Georg zapnie pas, uruchomił silnik - i spokojnie sięgnął po papierosa. - Co ty robisz? - krzyknął Tweed przez otwarte wciąż okienko w szklanym ekranie. - Mała wojna nerwów - wyjaśnił Newman. - Ciekawe, czy będzie stał przez całą noc na tym mrozie, czy zdecyduje się nas minąć? Ledwie skończył zdanie, motocyklista ruszył z miejsca; minął ich bez pośpiechu, wyraźnie przyglądając się mercedesowi. Newman wystartował ostro. Motocyklista pochylił się na zakręcie, trochę się przy tym zachwiał, ale utrzymał równowagę. Newman wcisnął pedał do deski. Paula zacisnęła dłonie w napięciu. Tweed pochylił się do przodu; nie bardzo wiedział, co Newman chce zrobić. Samochód szybko zrównał się z motocyklem. Teraz Newmanowi wystarczył jeden ruch kierownicy, żeby motocykl, popchnięty, wyleciał z szosy prosto na lodową płaszczyznę rzeczki. Maszyna uderzyła przednim kołem o oblodzony próg i upadła z trzaskiem łamanego metalu. Motocyklista wyfrunął w powietrze, spadł na lód i przejechał na plecach spory kawałek, zanim zatrzymał się na kolejnym progu. Zauważyli jeszcze, jak niezdarnie próbuje się podnieść. - Mam nadzieję, że nic pan nie widział - mruknął Newman. - A stało się coś? - spytał Georg. 40 Mythen... W świetle księżyca góra wydawała się ogromna. Jej zbocza pokryte głębokim śniegiem wznosiły się nad doliną Brunni, pełną małych domków. Mercedes posuwał się powoli. Horowitz rozejrzał się: w lewo, potem w prawo. - Może warto byłoby przyjrzeć się ich śladom na śniegu? - Tu jest za dużo świeżych śladów - odrzekł Stieber, zwalniając jeszcze bardziej. - Przecież nie może być dużego ruchu na takim odludziu, o tej porze roku i w środku nocy - dziwił się Horowitz. A jednak ślady kół prowadziły z ulicy do wszystkich domków

stojących na zboczach doliny. Horowitz był wściekły, nie mógł wiedzieć, że Newman, zbliżając się do końca drogi, umyślnie robił ślad do każdego domku, po czym precyzyjnie cofał samochód z powrotem na ulicę. - Za dużo czasu poświęciliśmy temu rannemu motocykliście... - Ale dzięki temu wiemy, że to właśnie Tweed tak go urządził przypomniał Stieber. - Biorąc pod uwagę, że znaleźliśmy go pod Alpthal, to Tweed musiał pojechać ze swoją paczką do Brunni; na pewno jest w którymś z tych domków - upierał się Horowitz. - Światło pali się tylko w niektórych. Moglibyśmy zajrzeć do każdego i sprawdzić, kto jest w środku. - Tweed nie jest taki głupi, żeby palić światło. Z pewnością siedzi po ciemku. - Więc co robimy? - Wracamy do Alpthal, do Zellera. Musiał tam zostać, żeby umieścić w szpitalu tego motocyklistę... Ale to rzeczywiście jest matnia. Widzisz? Droga kończy się ślepo na wyciągu narciarskim. Z okna małego, nie oświetlonego pokoiku na piętrze Newman obserwował mercedesa. Samochód zawrócił i wolno pojechał w kierunku Einsiedeln. Newman zszedł na dół; tutaj okna były wprawdzie zasłonięte firankami, ale paliły się wszystkie lampy. Położył na stole lornetkę. - W tym samochodzie był Horowitz. A prowadził go ten sam typ z wielkim okrągłym łbem, który czatował na granicy w Bazylei. Pojechali z powrotem. - Więc miałeś rację z tym światłem - powiedziała Paula do Tweeda. - Przyznaję, że bardzo sprytnie to wszystko rozgrywasz. - Patrzcie, jak się pięknie pali... - powiedział Tweed, jakby nie słyszał, o czym mówią tamci. Stał przed kominkiem, na którym paliło się grube polano. Drewno przyjemnie trzaskało i dawało dużo ciepła. Zatarł ręce. - Nie przypisuj mi wszystkich zasług. Pamiętaj, że to Bob wymyślił te fałszywe ślady do innych posesji. To ich najbardziej zmyliło. Paula, owinięta w płaszcz, ciągle drżała z zimna. - Zimno tu jak w lodówce. Może ten kominek trochę nas ogrzeje. A jedzenie będzie zaraz gotowe. Chwała Bogu, mają tu elektryczną kuchenkę.

- Oni mają wszystko, nie zapominaj, że tu jest Szwajcaria. - Co robimy dalej? - spytał Newman. - Teraz, kiedy jest tu już Horowitz, atak może nastąpić w każdej chwili. - Zadzwońcie do Becka i powiedzcie mu, że w Brunni pojawili się ludzie z World Security. A ja tymczasem pójdę do nadajnika. Georg, policjant, który ich tu przywiózł, odchylił skórzany płaszcz i pokazał pistolet w kaburze. - Pójdę z panem, jeśli pan pozwoli, panie Tweed. - Bardzo proszę. - A co z kolacją? - protestowała Paula. - Mam z tym czekać? - Zawsze zgadujesz moje myśli - uśmiechnął się Tweed, patrząc, jak nieco urażona wychodzi do kuchni. Szerokość 35"20' N. Długość 10"1' W. Zachodzące słońce barwiło ocean na kolor purpury. Wiatr niósł delikatny aromat od niewidocznych jeszcze brzegów zachodniej Afryki. "Helvetia" płynęła pełni; parą po idealnie gładkim morzu. W kabinie radiowej H och dostał właśnie kolejny sygnał od Prefekta i odpowiadał nań. Kontrolował ten seans łączności - jak wszystkie inne - marynarz z ekipy Singera, dobrze znający alfabet Morse'a. Z tyłu stał Singer z lugerem w dłoni. Hoch, mimo wewnętrznego napięcia, zachowywał się spokojnie. Wykonywał po prostu swoją pracę. Dziwił się tylko, dlaczego Prefekt nigdy nie stosuje dwu trikowych pytań. Zakończył nadawanie i oparł się wygodnie na krześle. Siedzący obok marynarz skinął głową z aprobatą, po czym opuścił kabinę. - Grzeczny chłopczyk; w nagrodę dostaniesz obiad - powiedział Singer. Był już przy drzwiach, kiedy aparat zaczął znowu odbierać jakieś sygnały. Hoch napisał dwa słowa na kartce i podał Singerowi. To Monitor. Singer rzucił się do drzwi i rozejrzał się po korytarzu; marynarz znający Morsc^a już zniknął. Singer zaklął, zamknął drzwi i wrócił do nadajnika. Stanął obok Hocha ze swym lugerem. Hoch odpowiedział na kilka rutynowych pytań, zanim wreszcie usłyszał to na co czekał. - Czy wszystko idzie zgodnie z planem? Jak tam Traja? - Wszystko zgodnie z planem - odstukał Hoch. - Koniec odpowiedzi. - Czy ładunek jest w dobrym stanie? Pozdrowienia dla White'a.

Teraz, gdyby wszystko szło normalnie, powinien wymienić nazwę miasta na wyspie Wight: Cowcs. Ale bynajmniej nie szło normalnie. Odpowiedział więc: - Ładunek w świetnym stanie. Ostatnia część sygnału niewyraźna. - Będę się jeszcze łączył, zgodnie z programem. Pozdrowienia dla Northa. Koniec emisji. Hoch zdjął słuchawki. Odwrócił się i spojrzał na Singera. Były komandos przyglądał mu się podejrzliwie. - Co jest z tym Monitorem? Tyle czasu milczał, teraz znowu się odzywa? Hoch wzruszył ramionami. - Mogę tylko zgadywać. Singer przystawił lufę lugera do karku telegrafisty. - No to zgaduj; tylko dobrze! - Są dwie możliwości. Jedna: Monitor był chory, teraz wyzdrowiał. Druga: on sprawuje tylko nadzwyczajną kontrolę, łączy się po niektórych emisjach Prefekta; takie jakby podwójne zabezpieczenie. Przedtem, przed waszym przybyciem, też tak było. - No, dobrze, udało ci się. - Singer nadrabiał miną. Ruchem głowy wskazał koję; Hoch posłusznie położył się na niej. Singer spiął kajdankami jego nadgarstek z żelazną nogą, mocno przyśrubowaną do podłogi, i wyszedł z kabiny. Na korytarzu spotkał wartownika. - Idź do kabiny radiowej i nie spuszczaj oka z tego telegrafisty rozkazał. Wszedł na mostek; było już ciemno. "Helvetia" szybko pruła powierzchnię oceanu. Singer podszedł do kapitana Hartmanna. - Kiedy przejdziemy Gibraltar? - spytał. - W środku nocy. Rano będziemy już na Morzu Śródziemnym. Londyn. Buckmaster wrócił z budynku Admiralicji, skąd jako Prefekt kontaktował się z "Lampedusą". Było już ciemno, kiedy znalazł się z powrotem w ministerstwie. Szybko wbiegł po schodach do swojego biura. W ciągu paru minut napisał na maszynie notatkę dla P.M. Przeczytał ja szybko jeszcze raz, podpisał się zamaszystym "B" i włożył do koperty. Zakleił ją starannie i zaadresował: "Ściśle tajne. Tylko do wiadomości Pani Premier". Wezwał gońca i kazał przekazać kopertę do rąk własnych. Podobnie jak poprzednia notatka, ta też była krótka.

"19.30. Kontaktowałem się z Northern. Ładunek płynie zgodnie z planem". Tweed zamknął szopę na kłódkę palcami skostniałymi z zimna. W szopie stała furgonetka z przenośnym nadajnikiem. Georg niespokojnie rozglądał się wokoło, niezwykła cisza nocna spowijała Brunni ponurym całunem. Tweed ruszył z powrotem ścieżką do domu. Na chwilę zatrzymał się i spojrzał w górę. W świetle księżyca potężny szczyt Grosse Mythen wyglądał złowrogo. Na prawo wznosił się Mały Mythen, góra o dwóch wierzchołkach. Mały? Zapewne Szwajcaria ma dużo wyższe szczyty, ale teraz, w nocy, ten dwugarbny kolos zamykający dolinę stromą, ośnieżoną ścianą wydawał się monumentalny. - Są niebezpieczne - zwrócił uwagę Georg. - O czym pan mówi? - Spadło wyjątkowo dużo śniegu. Wystarczy małe ocieplenie i zrobi się groźnie. Może zejść wielka lawina. - Lepiej wróćmy do domu, zimno tu... Siedzieli we czworo wokół stołu, jedząc łapczywie. Paula spytała Tweeda o nadajnik. - Minę masz niewesołą... - Uzyskałem kontakt łatwiej, niż się spodziewałem, zważywszy,jak głęboko siedzimy w górach. Ale wiadomości mam złe. Statek jest z całą pewnością porwany. Operator znowu nie odpowiedział na żadne z trikowych pytań. - Martwisz się? - Tak, przede wszystkim o losy załogi. Mamy okrutnych, bezwzględnych przeciwników. - Jednego nie rozumiem - ciągnęła Paula. - Chciałam cię już przedtem o to spytać. Dlaczego, u licha, premier zgodziła się na przewóz tego ładunku morzem? Przecież Amerykanie mają olbrzymie samoloty transportowe; któryś z nich byłby na pewno wystarczająco duży, żeby to pomieścić i przewieźć przez Atlantyk. - Odpowiedź jest prosta - ton Tweeda stał się poważny. Zmrużył oczy. - Buckmaster twierdził, że samolot jest niepewny. Ten argument przekonał P.M. - Naprawdę? - wtrącił Newman. - Mówisz, że to takie proste. To dlaczego premier, jeśli już tak wierzy Buckmasterowi, zleciła także tobie kontrolę nad statkiem? I dlaczego zgodziła się, że tylko ty, a

nie Buckmaster, będziesz stosował trikowe pytania? - To zwykła ostrożność - Tweed popatrzył na nich niecierpliwie. Zajmijcie się raczej kolacją. - Ja - rzucił Newman - chciałbym jeszcze zadzwonić do Marlera, do Londynu. Może ma coś nowego. - Zrób to - powiedział Tweed, jakby nieobecny myślami. - I sprawdzę w "Schweizerhofie", czy Butler i Nield już tam są. Będą nam potrzebne posiłki. - Zrób to - powtórzył Tweed. - Jeśli już są, każ im natychmiast porozmawiać z Beckiem. - Po co? - spytała Paula. Tweed nie zdążył odpowiedzieć. Z zewnątrz dał się słyszeć jakiś hałas. Newman zerwał się od stołu. Popędził na piętro; po ciemku pokonywał drogę do dużego okna w sypialni. Łopot śmigieł helikoptera był coraz głośniejszy: maszyna była już blisko. Newman wyjrzał przez okno. Sikorsky unosił się jakieś sto stóp nad ziemią. Księżyc oświetlał jego błyszczący kadłub. Maszyna była bez oznaczeń: jak ogromne złośliwe ptaszysko zawisła nad szykującym się do snu Brunni. Newman cofnął się nieco. Pilot helikoptera mógł używać noktowizora. Maszyna zaczęła wolno posuwać się w stronę Mythen. Zręcznie omijała skaliste ściany, krążąc wolno nad zabudowaniami. Wreszcie zawróciła i odleciała wolno w kierunku Einsiedeln. Newman wrócił z kuchni; dzwonił na wszelki wypadek z tamtego telefonu, żeby Georg nie mógł go słyszeć. Wypił świeżą kawę przygotowaną przez Paulę. - Pyszna! O, dużo mi lepiej! - Spojrzał na Tweeda. - Dodzwoniłem się do Butlera; właśnie przyjechali z Nieldem do ,,Schweizer-hofu". Chcą się przede wszystkim zobaczyć z Beckiem, dzwonili już do niego. Potem przyjadą tutaj: Beck obiecał im dobre motocykle. Zatrzymają się przy stacji wyciągu, pójdę tam po nich. Wolałem nie mówić im ze zwykłego telefonu, gdzie dokładnie jesteśmy. - Masz rację... - To nie wszystko. Zadzwoniłem też do Marlera. Miałem szczęście, właśnie wychodził z domu. Mówi bardzo ciekawe rzeczy. Howard dał mu kopię raportu z sekcji zwłok tej dziewczyny z twojego mieszkania. Pod jej paznokciami znaleziono ślady cudzego

naskórka i krwi: to ta sama krew, co na prześcieradle. Dziewczyna miała grupę "O" Rh + ; ty, o ile pamiętam, masz grupę "A"?... Tweed potwierdził skinieniem głowy; chłonął każde słowo Newmana. - Otóż krew pod paznokciami i na prześcieradle - krew zabójcy! należy do bardzo rzadkiej grupy: ,,AB" Rh -. Marler powiedział, że brakuje im już tylko tożsamości ofiary. - Powiedziałeś mu o tej Sylwii Harman z Zurychu? - Nie, ani słowa. Wciąż nie jestem pewien Marlera. Jakbym o niej powiedział, tobym zdradził, gdzie jesteś. Pytał o to; powiedziałem tylko, że gdzieś w Europie. A on na to, że właściwie mógłbyś już wrócić. - To co my tu jeszcze robimy, na litość boską?! - wykrzyknęła zniecierpliwiona Paula. - Żeby wracać, potrzebuję pełnej pomocy Beck a - rzekł Tweed. - A on wciąż jeszcze nie jest przekonany o mojej niewinności. Przekona go dopiero jakiś otwarty atak ze strony World Security. - A nie możemy po prostu wsiąść do samolotu i polecieć do domu? - spytała Paula. - Myślałem o tym. Ale nie zapominaj, że mamy do czynienia z bezwzględnymi zawodowcami, z Armandem Horowitzem. Gdyby się zorientował, że wracam samolotem, gotów jest podłożyć bombę na pokładzie, nie mogę ryzykować życia niewinnych pasażerów. - No to jedźmy pociągiem - Paula nie ustępowała. - Bomby zdarzają się i w pociągach. Pamiętasz te przypadki we Włoszech? - W takim razie nie wyobrażam sobie, jak w ogóle zdołamy wrócić, nawet kiedy Beck będzie już przekonany! - Jest tylko jeden sposób, niewykonalny bez pomocy Becka. Tweed przeniósł spojrzenie na Newmana. - A co do Marlera, to myślę, że nie masz racji. 41 Marler wyszedł z domu natychmiast po telefonie Newmana. Było już całkiem ciemno, kiedy czerwone porsche dotarł do Belgravii. Na wszelki wypadek Marler zaparkował w bocznej ulicy, co najmniej sto jardów od domu Leonory. Idąc w kierunku bramy starej luksusowej kamienicy rozglądał się uważnie. Usłyszał jej głos w domofonie, zabrzęczał elektryczny zamek.

Pół godziny później, leżąc w jej łóżku, sięgnął po papierosa. Leonora zniknęła za drzwiami łazienki: zajęła się swoją wspaniałą blond fryzurą, którą Marler nieźle zburzył. Po chwili wróciła, wciąż jeszcze całkiem naga, i wśliznęła się pod kołdrę. - Masz jakąś dziewczynę? - spytała. Ona też zapaliła papierosa. Zastanawiał się nad odpowiedzią. Był kawalerem, a jedynymi prawdziwymi miłościami jego życia były dotąd porsche i niezależność. Oczywiście, miał dziewczyny niemal we wszystkich krajach, w których bywał: rozmaitość dodaje życiu urody. - Ty jesteś moją dziewczyną - powiedział w końcu. Przypomniał sobie sceny z burleskowych filmów. - Jesteś pewna, że nie wpadnie tu za chwilę rozwścieczony mąż? - Lance jest na Dartmoor. Poleciał tam pod wieczór. Ma swoje rozrywki, dlaczego ja nie miałabym mieć swoich? - Wsunęła smukłe ramię pod jego kark. - Skąd wiesz o tych jego... rozrywkach? - Wynajęłam szpiclów... - To ryzykowne. On jest specem w tej branży. - Ee, tam: wszyscy jesteśmy specami w szpiclowaniu. Słowo "szpieg" kojarzy się ludziom z jakimiś obcymi agentami, którzy wykradają tajemnice państwowe. A tak naprawdę to każdy szpieguje każdego. Ja szpieguję Lance'a, a on mnie. Dzisiaj na przykład zdrowo się napracowałam, żeby zgubić faceta, który mnie śledził. Na szczęście udało się: pewnie myśli, że wciąż jeszcze jestem na Threadneedle Street: zostawiłam zapalone światło w gabinecie. Ty naprawdę nie wiesz, że większość żon szpieguje swoich mężów? Tak, szukają cudzych włosów na ubraniu, grzebią po kieszeniach. Tak samo mężowie: zwracają uwagę, czy przypadkiem żona nie za długo robi makijaż, kiedy wychodzi z domu sama. Podejrzliwość jest powszechna jak zaraza. Ale dzięki temu kobieta potrafi często z wyrazu twarzy męża wyczytać, gdzie był i co robił. Właśnie dlatego, że go wciąż obserwuje, że go szpieguje... Jeśli większość małżeństw rzeczywiście właśnie tak wygląda,pomyślał Marler, to można powiedzieć, że Pan Bóg mnie strzegł! Leonora przytuliła się do niego. - Masz już może te fotografie, które mi obiecałeś? Pamiętasz. Lance z dziewczyną na kanapie? Mówiłeś, że dostanę trzy odbitki.

- Mam, są w marynarce. Dam ci, jak wrócę z łazienki. A ty się jednak ubierz. Zamknął za sobą drzwi łazienki i odetchnął głęboko. Miał szczerze dosyć tego przymilnego, łaszącego się głosu. Możliwe, ze Leonora dobiera się teraz do jego marynarki, niech sobie szuka. Przed wyjściem z domu sprawdził starannie zawartość kieszeni. W portfelu została jedynie legitymacja dyrektora Towarzystwa Ubezpieczeń General & Cumbria - nie istniejącej firmy, której szyldem posługiwali się agenci SIS. Kiedy wrócił do pokoju, była już ubrana. Siedziała przed toaletką, poprawiając makijaż. Podszedł do krzesła, na którym wisiała jego marynarka; zauważył, że nie jest w dokładnie tej samej pozycji co przedtem. Wyciągnął z kieszeni kopertę i wyjął z niej IbtograHe. używając przez cały czas chusteczki: nie chciał zostawić swoich odcisków palców. Leonora, zajęta makijażem, nie zauważyła tego. - Położyłem fotografie na łóżku. Masz zamiar zrobić z nich użytek? - spytał, ubierając się pospiesznie. - A jak myślisz? Już najwyższy czas trochę postraszyć tę gnidę. Powiem mu, że mam kilka kopii i że znam drogę do prasy brukowej. - Jak chcesz - ostrzegł. - Ale jeśli już się zdecydujesz, to zroh to w jakimś publicznym miejscu, na przykład w restauracji pełnej ludzi - O rany! - Obróciła się do niego z promiennym uśmiechem. Ty chyba rzeczywiście zaczynasz się o mnie troszczyć, Marler. To miło z twojej strony. Wypchaj się, pomyślał. Ale ona mówiła dalej tym samym słodkim, lepkim tonem. - Rzeczywiście myślisz, że Lance mógłby użyć siły wobec kobiety? Jej pytanie poraziło go jak cios w splot słoneczny. Hyło poważne -mimo lekkiego tonu, jakim je wypowiedziała. Nagle stanęło mu przed oczami to, co wydarzyło się w mieszkaniu Twecda Ale zachował kamienny wyraz twarzy. - Myślę po prostu, że jest impulsywny, więc rozsądnie) jest robić takie konfrontacje w miejscu publicznym; będzie się hardziej hamował. Był już w drzwiach, kiedy zapytała: - Pamiętasz, co mówiłam o posadzie dyrektora World Security? Lada chwila może być wolna. Już mam kompletnie dosyć tego Morgana, rzygać mi się chce na jego widok... Pocałuj mnie, zanim

pójdziesz. I myśl o tym... Wychodząc, Marler zatrzymał się na chwilę przed wejściem. Tylko dzięki temu dostrzegł w głębokiej, mrocznej bramie naprzeciw jakiegoś kurdupla, który trzymał oburącz przy twarzy spory przedmiot. Marler rozejrzał się w prawo i w lewo: nie było nikogo, znów zaczął padać śnieg. Zbiegł ze schodków i błyskawicznie znalazł się po drugiej stronie jezdni. Tamten chciał uciec, ale zdążył tylko otworzyć drzwi do dużego, pustego hallu budynku. Marler dopadł go, wepchnął do środka i chwycił za prawe ramię powyżej łokcia, wbijając z całej siły palce w węzeł nerwowy. Kurdupel jęknął z bólu, jego kamera zwisła na pasku na szyi. - Jak będziesz się wyrywał albo krzyczał, przetrącę ci łapy. Skomplikowane złamanie, jeśli wolisz, bez żadnej dopłaty. Ból i lodowaty ton napastnika sparaliżowały małego człowieka, nie stawiał żadnego oporu. - Teraz gadaj. Kim jesteś? Kto ci kazał mnie fotografować? - spytał szeptem Marler. Był przekonany, że zna odpowiedź na drugie pytanie. Jeśli jej nie usłyszy, będzie musiał przycisnąć mocniej; może nawet rzeczywiście złamie kurduplowi jedną rękę - na początek. W świetle słabego kinkietu przyjrzał się fotografowi: miał ziemistą cerę i chytre, rozbiegane oczy. Wystające spod płaszcza klapy marynarki były mocno przetarte. Z trudem wyrzucał słowa: - Halbert, biuro śledcze Halberta. Prywatny detektyw. Nie rozluźniając uścisku, Marler sięgnął drugą ręką do wewnętrznej kieszeni tamtego. Wyjął portfel i kazał kurduplowi wyciągać po kolei dokumenty. Detektyw zaczął od brudnej karty wizytowej, którą wyciągnął trzęsącą się dłonią. "Halbert Investigations; Willy Halbert". I adres na Clerkenwell, nie była to najelegantsza dzielnica Londynu. - Pytałem, kto cię wynajął. I postaraj się od razu powiedzieć prawdę, chłopie. - A mówiła, że tu nie będzie żadnych twardzieli - żałośnie zabeczał Halbert. - To pani Buckmaster. Ona tutaj mieszka, w tym domu, z którego pan wyszedł. Kazała mi tu przyjść godzinę temu i fotografować każdego mężczyznę opuszczającego budynek. - I fotografowałeś? Nie widziałem błysku - a jest ciemno. Halbert

opuścił wątłą brodę ku wiszącej na piersi kamerze. - To jest na podczerwień, taka, jakich używają służby bezpieczeństwa. Kosztowała mnie majątek; więcej niż całe moje biuro ze wszystkimi gratami do kupy. - Domyślam się... No to zrobimy tak. Po pierwsze, wyciągniesz film z kamejy i oddasz mi. Potrafisz to zrobić tak, żeby nie zniszczyć negatywu? Świetnie. Dalej, powinieneś wiedzieć - skłamał gładko że byłem w SAS: potrafię ci złamać kark jak zapałkę, więc nikomu ani słowa o naszej przemiłej rozmowie. Powiedz tej pani, że zdjęcia nie wyszły: jakieś problemy techniczne. - Jak pan każe... Marler puścił wreszcie Halberta. Ten odsunął się trochę od światła i zaczął wykręcać film. Szło mu to ciężko, prawa ręka bolała okropnie. W końcu wręczył kasetę Marlerowi. -To mnie będzie paskudnie kosztowało - mruknął. - Ona nie zapłaci mi reszty honorarium. Kij, ale i marchewka: stara, dobra metoda. Marler sięgnął po portfel. - Ile? Tylko nie próbuj mnie naciągać, kolego. Znam się trochę na tym. - Sto kawałków - rzucił szybko Halbert. Ze zdziwieniem patrzył, jak Marler wyciąga 250 funtów, nie mógł w żaden sposób rozszyfrować napastnika, eleganckiego, mówiącego dobrą angielszczyzną, a zarazem zachowującego się jak zawodowy morderca. - Mam inny pomysł - wyjaśnił Marler. - Zadzwonisz do pani Buckmaster i powiesz, że są pewne kłopoty z tymi zdjęciami, że musisz dać je do wywołania do specjalisty i że to potrwa jakiś tydzień. - A co dalej? - spytał Halbert, masując sobie ramię. - Przecież to pan ma film. - Zadzwonię do ciebie. I dopiero wtedy powiesz jej, że zdjęcia się nie udały. Ani jedno. Teraz znowu kij. Ręce Marlera mignęły w powietrzu i wpiły się w obolałe ramię Halberta. Detektyw zawył. - To, żebyś nie miał brzydkich myśli - ostrzegł Marler. - W ogóle myślenie o takich rzeczach szkodzi zdrowiu. Pamiętaj, że potrafię cię znaleźć na Clerkenwell, jakby co. Zwolnił uścisk i uśmiechnął

się krzywo. - W końcu nie wyszedłeś tak źle na tej transakcji. Następnego dnia Marler, zgodnie z umową, poleciał z heliportu Battersea nad Tamizą w stronę Dartmoor. Całą noc przespał głębokim, dobrze zasłużonym snem. Dopiero w kabinie prywatnego śmigłowca Buckmastera spróbował uporządkować sobie wczorajsze zdarzenia. "Każdy szpieguje każdego"... Czarująca Leonora doprowadziła tę regułę do skrajności: szpiegowała nawet swojego kochanka. Rano, przed wyprawą na Battersea, Marler odwiedził jeszcze swojego fotografa z Soho, Grundy'ego "Brudasa". Grundy wywołał film w ekspresowym tempie, po czym dał Marlerowi dwa doskonałe technicznie zdjęcia: tylko dwie pierwsze klatki filmu były naświetlone. Oba zdjęcia Halbert zrobił w tej krótkiej chwili, kiedy Marler zatrzymał się przed bramą kamienicy w Belgravii, nie było żadnej wątpliwości, skąd wychodzi: doskonale widoczna była tabliczka z numerem i nazwą ulicy. Nie trzeba było wielkiej wyobraźni, żeby przewidzieć, jaki użytek mogłaby Leonora zrobić z tego zdjęcia. Powiedziałaby na przykład Lance'owi: "Przyszedł tu rzekomo z twojego polecenia, z jakąś wiadomością dla mnie. Wpuściłam go, ale jakoś nie doczekałam się tej tajemniczej wiadomości. Zamiast tego próbował mnie zgwałcić. Walnęłam go metalową szczotką do włosów. Na szczęście jest mały i lekki: jak jeszcze był nieprzytomny, wyciągnęłam go na klatkę schodową i tam zostawiłam, żeby wytrzeźwiał. To było okropne przeżycie"... Albo coś innego w tym rodzaju. A zdjęcie, "zrobione przez jakiegoś reportera, który obserwował ten budynek", byłoby zapewne "kupione za straszne pieniądze". Tak czy owak, przy pierwszej lepszej okazji mogłaby szantażować Marlera takimi historyjkami. I miałaby go w ręku. Najwyraźniej ona też znała taktykę kija i marchewki. Kijem byłaby ta fotografia, w połączeniu ze zmyśloną historyjką. Marchewką była ponad wszelką wątpliwość jawna oferta stanowiska naczelnego dyrektora World Security. Czy Leonora ma zamiar wygryźć męża i samodzielnie przejąć władzę nad koncernem? Fotografia, którą zamówiła u Marlera, mogła być żetonem w tej rozgrywce: wystarczała sama groźba jej opublikowania, aby

Buckmaster poszedł na wszelkie ustępstwa. Tańczę na cienkiej linie, pomyślał Marler. Śmigłowiec zniżał lot, w oddali ukazały się pokryte śniegiem wzgórza Dartmoor. Dziesięć minut później wylądował na terenie Tavey Grange. Lance Buckmaster czekał na Marlera w swoim gabinecie. - Punktualny, jak zawsze. To mi się podoba, Marler! Buckmaster, w sportowej marynarce i nieskazitelnie odprasowanych spodniach, siedział za biurkiem. Wyprostowaną prawą nogę oparł na blacie. Ręcznie robiony pantofel lśnił przed oczami Marlera jak lustro. Buckmaster podniósł obie ręce i przegarnął palcami niesforne włosy. - Proszę sobie wziąć kawy - powiedział manierycznym tonem ucznia drogiej szkoły prywatnej, tonem, który tak mocne wrażenie robił w Izbie Gmin. - Mam nadzieję, że zlokalizował pan już Tweeda. Problem jego zniknięcia staje się coraz bardziej palący. Naprawdę może dojść do skandalu. Marler myślał intensywnie, udając, że jest strasznie zaabsorbowany nalewaniem kawy do filiżanki. Ten drań Newman wprawdzie zadzwonił, ale nie powiedział, gdzie Tweed jest. Jeszcze parę sekund na dolanie odrobiny mleka. Aha, we Fryburgu mówiło się o Szwajcarii... Zaryzykował. - Na razie wiem tylko, w jakim jest kraju. Ale to nie jest duży kraj. Przerwał na moment i patrzył na reakcję Buckmastera. - To Szwajcaria. A ja znam jego szwajcarskie meliny. Buckmaster splótł wielkie dłonie na karku i pokiwał głową. To był tylko test: już wcześniej Morgan powiedział mu, że Tweed jest w szwajcarskich górach, w Brunni, gdzieś na południowy wschód od Zurychu. Teraz z kolei Buckmaster namyślał się przez chwilę, kiwając w lewo i w prawo stopą opartą na blacie. Morgan zapewniał go, że poradzi sobie z zadaniem; i miał do pomocy nie byle kogo, ho Armanda Horowitza. Ale tamci już dwa razy spieprzyli robotę: raz na autostradzie pod Fryburgiem, drugi raz z tą bombą w Szwarcwaldzic. Więc może jednak postawić na Marlera? To przecież najlepszy strzelec w Europie. - Howard rzeczywiście nie spełnia wymagań - powiedział nagle. Myślę, że najwyższy już czas wyznaczyć jego następcę.

Zaczął z uwagą oglądać swoje starannie wypielęgnowane paznokcie. Marler przezornie milczał. Następna wielka marchew dyndała przed jego nosem. - Jest pan pewien, że potrafi wyeliminować Tweeda? - odezwał się znowu Buckmaster. - On ma do mnie zaufanie, to jest poważny atut. Dlatego moja odpowiedź brzmi: tak. - Podobno jest z nim ten jego kumpel - dziennikarz, Newman. - Wiem o tym. - On przeszedł szkolenie w Special Air Scrvice. To twardziele, wiem coś o tym, mam z nimi do czynienia jako minister. Co będzie, jak pan trafi na Newmana? - Nikt nie jest wieczny. Buckmaster strzepnął niewidzialny pyłek ze spodni. - Jest z nim także Paula Grey. - Nikt nie jest wieczny - powtórzył Marler chłodnym jak lód głosem. Buckmaster zdjął nogę z biurka, wstał, poprawił marynarkę. - W takim razie niech pan tam zaraz jedzie. I niech pan wreszcie skończy tę robotę! Przepraszam, że ciągnąłem pana tutaj, ale to jedyne miejsce, gdzie można jeszcze bezpiecznie porozmawiać. Skrzywił się w fałszywym uśmiechu. - l proszę nie zapominać, co mówiłem o Howardzie. - Lecę do Szwajcarii już dzisiaj. - Marler wstał i podszedł do drzwi. - Czytałem w gazecie, że jakiś doktor Rosę zginął w wypadku drogowym. Czy to nie ten lekarz sądowy, który badał zwłoki dziewczyny z mieszkania Tweeda? Buckmaster zastygł z wrażenia, ale natychmiast się opanował. Wzruszył ramionami potężnymi ramionami byłego spadochroniarza, dziś ministra bezpieczeństwa zewnętrznego. - Skąd pan zna to nazwisko? - Howard wspomniał, że wciąż czeka na raport z sekcji zwłok, narzekał na tego lekarza. I wymienił przy okazji nazwisko: Rosę, ze szpitala Świętego Tomasza. - Rozumiem. Tak, ja też czytałem tę notatkę. To straszne, ile jest teraz tych wypadków drogowych. Marler gapił się przez okienko śmigłowca, który wiózł go z powrotem do Londynu. Ale niczego nie widział. W myślach jeszcze

raz analizował wszystkie ostatnie zdarzenia. Buckmaster zaoferował mu dziś stanowisko szefa brytyjskiego wywiadu. Wczoraj Leonora sugerowała, że mógłby zostać dyrektorem generalnym World Security. Każde z tych stanowisk to były jednocześnie wielkie, fantastyczne pieniądze. Zobaczył się za kierownicą najnowszego modelu maserati, może nawet lamborghini. Koniecznie musi być czerwony. Popędzi nim przez autostrady Niemiec - tam nie ma ograniczeń szybkości wyprzedzając wszystko i wszystkich po drodze. Obok oczywiście dziewczyna, co chwila inna, przeżywająca wraz z nim rozkosz szalonego pędu. A przecież to tylko dodatek do Wielkiej Kariery, wielkiego skoku w najwyższe sfery władzy państwowej albo w bajeczny świat hiperbiznesu. Eech, marzenia, marzenia... Teraz trzeba znaleźć Tweeda w Szwajcarii.

Część trzecia MOTYW ZBRODNI: "SHOCKWAVE" 42 Langley, Wirginia. Cord Dillon, odpowiednik Tweeda w Stanach Zjednoczonych, wicedyrektor CIA, podniósł słuchawkę specjalnego telefonu, którego numer był ściśle zastrzeżony. Jego kamienna twarz, nigdy prawie nie zdradzająca uczuć, tym razem jednak drgnęła. - Czy to Cord Dillon? Świetnie. Mówi Monitor. Mam fatalne wiadomości. "Lampedusa" została porwana na środku Atlantyku. - Chryste Panie! To ty jeszcze istniejesz, Tweed? Były jakieś dziwne plotki o tobie... - Nie słuchaj plotek, Dillon, przecież wiesz, że mam wrogów. Najpierw posłuchaj mnie. Ostatnio trzy razy kontaktowałem się z "Lampedusa". Ani razu nie dostałem odpowiedzi na zakodowane

pytania. - A więc chyba masz rację... - Na pewno mam rację. Czy rozesłałeś wszędzie kopie sylwetki "Lampedusy", tak jak ustaliliśmy? - Oczywiście. Dostały to wszystkie okręty US Navy, gdziekolwiek przebywają. W zapieczętowanych kopertach; otworzą je dopiero na mój sygnał. - Wyślij ten sygnał, Dillon! Zaalarmuj zwłaszcza Szóstą Flotę na Morzu Śródziemnym i bazę w Neapolu. Mają szukać frachtowca z taką sylwetką; oczywiście trzeba wziąć pod uwagę, że porywacze mogli trochę zmienić wygląd statku, a na pewno jego nazwę; ale zasadniczej sylwetki zmienić nie mogli. Ktokolwiek zobaczy tę sylwetkę, niech zatrzyma statek i zrewiduje. - Słuchaj, Tweed, wszystko rozumiem, ale skąd ta cholerna pewność, że statek płynie na Morze Śródziemne? - Bo z miejsca, gdzie ostatnio był, miał tylko dwie szybkie drogi do Rosji. Jedna na północ, przez Morze Barentsa do Murmańska; ale tamtędy nie popłyną, bo na pewno wiedzą, że tam są teraz manewry flot NATO, "Sea Trap". Zostaje więc droga przez Gibraltar; mogą się przemknąć przez cieśninę w nocy i spotkać z jakimś sowieckim okrętem na Morzu Śródziemnym. - Mówisz, jakbyś miał pewność. - Bo mam; ja w każdym razie tak bym zrobił na ich miejscu. Na litość boska, Dillon, niczwlekaj! Zawiadom natychmiast tę Szóstą Flotę! Tweed wyłączył się. Dillon siedział jeszcze przez, parę minut przy biurku, myśląc intensywnie. W końcu podjął decyzję. Podniósł słuchawkę czerwonego telefonu. - Połącz mnie z admirałem Tremaync w Pentagonie. To pilne. Jeśli jest na jakiejś cholernej konferencji, wyciągnij go stamtąd. Najlepiej powiedz od razu, że chodzi o nadanie sygnału "Lampart". To na pewno poskutkuje. Godzinę później wszystkie jednostki Szóstej Floty opuściły bazę w Neapolu; każdy okręt ruszył w innym kierunku, by przeszukiwać różne sektory rozległego akwenu. Oznaczony numerem DGG 997 niszczyciel z, uzbrojeniem rakietowym USS "Spruance" płynął z szybkością 30 węzłów w stronę Cieśniny Messyńskiej. Po przejściu cieśniny miał skierować się na wschód, w rejon Krety. Taki był

szczegółowy rozkaz w kopercie, którą po otrzymaniu sygnału "Lampart" otworzył dowódca okrętu, komandor Hank Tower. W kopercie był też plik kopii sylwetki "Lampedusy". Tower rozdał je już swoim oficerom i obserwatorom pokładowym. Sowiecki krążownik rakietowy "Swierdłow" opuścił bazę w Noworosyjsku i szybko płynął przez Morze Czarne. Był już blisko tureckich cieśnin. W nocy przejdzie przez Bosfor, morze Marmara i Dardanele, i znajdzie się we wschodniej części Morza Śródziemnego. Spotkanie z ,,Helvetią" wyznaczono na wschód od Krety. Na długo przed tym rejsem odbyło się w Moskwie burzliwe posiedzenie Politbiura. Prezydent Gorbaczow miał wobec tej operacji poważne zastrzeżenia. Ale doradcy wojskowi zgodnym chórem dowodzili, że przechwycenie najnowszego i najważniejszego elementu "inicjatywy obrony strategicznej", superkomputera "Shockwave", jest nieodzowne dla bezpieczeństwa Socjalistycznej Ojczyzny. - Ale w żadnym razie nie może dojść do otwartej konfrontacji! ostrzegał zrezygnowany Gorbaczow. - Nie dojdzie. "Swierdłow" przeprowadzi tamten statek nocą na Morze Czarne. A potem i statek, i jego ładunek znikną bez. śladu. Nikt nigdy się nie dowie, co się stało z "Lampedusą". - Gorbaczow próbował jeszcze oponować, ale słabo. Wiedział, że musi się zgodzić. Przeciwnicy reform byli bardzo mocni. Każde otwarte wystąpienie przeciwko nim groziło mu utratą władzy. Szerokość 36" 54' N, długość 16° 30' E. Daleko na południe od Cieśniny Messyńskiej płynęła w kierunku wschodnim z prędkością piętnastu węzłów "Helvetia". Pod pochmurnym niebem morze było silnie wzburzone. Statek coraz bardziej kołysał się na fali. Stanowczo nie tak wyobrażamy sobie Morze Śródziemne pomyślał Singer, chwytając się mocniej poręczy na mostku kapitańskim. Spojrzał na zegarek: była czwarta po południu. Stojący przy sterze kapitan Hartmann podziwiał wytrzymałość byłego antyterrorysty. Wystarczały mu trzy godziny snu; całą resztę doby niezmordowanie krążył po statku, sprawdzając, sprawdzając i jeszcze raz sprawdzając... - Zdążymy na umówiony termin? - Wszystko zależy od pogody. Niczego nie mogę gwarantować, prognoza nie jest najlepsza.

- Ta krypa nie może płynąć szybciej? - To zwykły statek handlowy. Już i tak płyniemy pełną parą. Hartmann starał się być uprzejmy, nie okazywać swojej wyższości, co tutaj, na mostku kapitańskim, byłoby najzupełniej uzasadnione. Ale kapitan był człowiekiem ostrożnym: Singer miał wciąż przy sobie naładowanego lugera i potrafił się nim okrutnie posługiwać dowiódł tego wcześniej. Hartmann był wstrząśnięty masakrą załogi "Lampedusy". Przed rejsem nikt go nie uprzedził, że może dojść do takich potworności. Singer przyjął do wiadomości wyjaśnienia kapitana; opuścił mostek i zaczai schodzić na tylny pokład. Miał do rozstrzygnięcia pewien poważny problem. Coraz bardziej niepokoił się o swój los po spotkaniu z sowieckim okrętem. Czy Rosjanie pozwolą mu - i komukolwiek z aktualnej załogi statku - swobodnie chodzić po świecie? Coraz bardziej w to wątpił. Schodził po schodkach, mocno trzymając się poręczy, i cały czas myślał o pięćdziesięciu tysiącach funtów angielskich - to była połowa jego honorarium za tę robotę które ulokował w pewnym luksemburskim banku. Czy warto, dla następnych pięćdziesięciu tysięcy, ryzykować pozostanie na zawsze w Rosji? Zatrzymał się na najniższym stopniu schodków: patrzył na wielkie, spienione fale mijające statek i toczące się aż po horyzont. Nigdzie ani śladu lądu. To był jego drugi problem: jeśli zdecyduje się uciec ze statku przed spotkaniem - to jak? W swojej wędrówce po orbicie, dwieście mil nad powierzchnią Ziemi, amerykański satelita "Ultra" znalazł się nad Morzem Czarnym. Wyposażony w najnowocześniejsze kamery, śledził wszystko, co działo się w ich zasięgu; nieprzerwany strumień informacji płynął wciąż do centrali CIA w Langley w Wirginii. Do gabinetu Corda Dillona wpadł jak bomba jeden z analityków i położył na biurku wicedyrektora dwie fotografie. - Co to za cholerstwo? - spytał Dillon. - Ta mała czarna kreska to sowiecki krążownik "Swierdłow"; właśnie zbliża się do Bosforu. Moim zdaniem płynie na Morze Śródziemne. - O rany! - Dillon chwycił słuchawkę czerwonego telefonu. - Z Pentagonem, z admirałem Tremayne. Powiedz, że to w związku z alarmem "Lampart". Muszę z nim mówić, natychmiast!

Rzucił słuchawkę i mruknął do siebie: - A więc jednak Tweed miał rację. Panie, miej nas w opiece! Za oknami willi w Brunni panowała ciemność. Temperatura spadła o dalsze parę stopni. Newman kładł na kominku wciąż nowe kłody; Tweed i Paula wypijali jedną kawę po drugiej. Minęła już północ, ale nikt nie szykował się do snu. Georg czuwał przy mansardowym oknie w pokoju na górze. Wieczorem Newman zaproponował mu pilnowanie tego okna na zmianę, po parę godzin, ale Georg powiedział, że może to robić sam, gdyż dostatecznie wyspał się w ciągu dnia. Noc w zamkniętej willi dłużyła im się niemiłosiernie. Tweed postanowił mówić o czymkolwiek, dla zabicia czasu i senności. - Wczoraj wieczorem dzwoniłem do Ameryki. Do Corda Dillona. - Ach, to ten twój sławny "nie oszlifowany diament" - strzeliła Paula. - To naprawdę bardzo zdolny facet. W sytuacjach krytycznych potrafi reagować z szybkością błyskawicy. Postanowił natychmiast uruchomić całą Szóstą Flotę USA w celu znalezienia "Lampedusy". - Szósta Flota? A więc zakładasz, że nasz statek jest na Morzu Śródziemnym? - Tak. Wziąłem pod uwagę szybkość "Lampedusy" i dystans do pokonania - i jestem pewien, że już dawno minęli Gibraltar. - Jeśli nawet masz rację, przypomina to szukanie igły w stogu siana - sceptycznie skomentowała Paula. - Niezupełnie. Szósta Flota ma bardzo dużo okrętów. Tak czy inaczej, zrobiłem wszystko, co mogłem. Coś, co mnie najbardziej martwi, to los pierwotnej załogi "Lampedusy". - Ja też mam coś dla was - włączył się Newman, wstając od kominka i otrzepując zabrudzone dłonie. - W ogólnym rozgardiaszu zapomniałem wam powiedzieć o jeszcze dwu sprawach. Otworzył swoją teczkę i wyjął z niej plik fotokopii. - Po pierwsze, dokumenty z World Security w Bazylei; te zdjęcia zrobił Turpil... - Tylko nie mów mi o Turpilu! - zaprotestowała Paula. - I tak nie mogę zapomnieć tej strasznej śmierci. - Chciał zdradzić Tweeda - przypomniał Newman. - Zasłużył sobie na najgorsze. - Co to jest? - spytał Tweed, przerzucając fotokopie.

- Świadectwo szczególnych metod, jakich używa World Security. Ich tak zwany Wydział Badawczo-Rozwojowy to tylko szyld, atrapa. Kryją się pod tym wydatki związane z połykaniem kolejnych konkurentów: wydatki na sabotaż, szantaż, zastraszanie. Takimi metodami Buckmaster i Morgan zbudowali całe swoje konsorcjum. - Chyba masz rację - powiedział Tweed, wertując kolejne kartki. Te dokumenty w pełni to potwierdzają. - To straszne! - odezwała się Paula. - Musieli skrzywdzić całą masę ludzi... - Taki jest cały wielki biznes - odparł Newman. - Wiele firm działa dziś takimi metodami. Ludzie nic dla nich nie znaczą. Liczy się tylko sukces. - A druga sprawa? - przypomniał niecierpliwie Tweed. - No właśnie - Newman wrócił do tematu. - Tego też wam nie zdążyłem powiedzieć. W ostatniej rozmowie telefonicznej Marler wspomniał, że ten lekarz, który robił sekcję zwłok Sylwii Harman, zginął w rzekomym wypadku drogowym. - Rzekomym? - zaciekawił się Tweed. - Sprawca zbiegł. Marler twierdzi, że to było ukartowane zabójstwo. - No tak! - Tweed zerwał się z krzesła i popatrzył na Paulę bardzo stanowczym wzrokiem. - Od początku twierdziłem, że nie powinnaś jeździć ze mną. Najwyższa pora przetransportować cię stąd do Zurychu, a potem do domu. Beck załatwi to bezpiecznie. - Daj spokój, Tweed, mieliśmy już o tym nie mówić. Masz jakieś nowe argumenty? - Tak, śmierć tego lekarza... jak on się nazywał? - Rosę, doktor Rosę z kliniki Świętego Tomasza. - Śmierć doktora Rosę - ciągnął Tweed - dowodzi, że World Security chce usunąć wszystkich niewygodnych świadków. Dlatego nie możesz dłużej przebywać w moim towarzystwie. - Ty rzeczywiście uważasz, że jestem tu tylko dla towarzystwa? A to? - Paula wyciągnęła z torebki browninga. - Jak myślisz, po co to noszę? Zdaje się, że na kogoś tu czekamy? - Tak, i pewnie doczekamy się bardzo szybko. Ale nie mam zamiaru toczyć z nimi bitwy, tym się zajmie Beck; chodzi wyłącznie o to, żeby dać mu przekonujący powód do działania.

Zrozum to wreszcie! - A ty zrozum, że cię nie zostawię, dopóki to wszystko się nie skończy. W ten czy inny sposób. Oczywiście mogę stąd wyjechać, ale tylko z tobą. Będziesz potrzebował wszelkiej możliwej pomocy, a na razie nie ma nas dużo. I nie wszyscy mają broń! - Paula spojrzała na Tweeda wymownie. Wstała. - Pójdę na górę. Spróbuję zmienić Georga: może nie będzie taki uparty jak ty... - Ona ma rację - odezwał się Newman po chwili milczenia. Zresztą zna się na tej robocie i traktuje ją poważnie, nie wybaczyłaby ci, gdybyś ją teraz spławił. - Może. Ale przynajmniej uratowałaby życie. - Tak sądzisz? A nie pomyślałeś, co ją czeka, jeśli spróbuje opuścić tę dolinę? Sama? 43 Paula miała już dosyć drętwego siedzenia przy oknie. Z lornetką zawieszoną na szyi zaczęła krążyć po pokoju jak więzień w celi. Nagle usłyszała odgłos silników. Podbiegła do okna i ostrożnie wyjrzała. Nic nie było widać, ale dźwięk narastał i zbliżał się, niespodziewanie drzwi za jej plecami otworzyły się na oścież. Błyskawicznie odwróciła się i oburącz wymierzyła browning w majaczący cień. - Nie strzelaj do kucharza! - zażartował Newman. - Przyszedłem, bo usłyszałem motocykle. Chyba coś się zaczyna. - Oczywiście ja nie potrafię usłyszeć motocykli! Bo to ja jestem kucharką, tylko kucharką! Newman nie podjął sprzeczki. Oboje zajęli się pilnie tym, co działo się za oknem. Z ciemności drogi z rykiem silnika wyłoniło się pojedyncze światło. Po chwili potężny motocykl zatrzymał się przed ich domkiem: siedział na nim człowiek w czarnym skórzanym kombinezonie i kosmicznym kasku. - O Boże! - krzyknęła Paula - to chyba jeden z tych zbirów, którzy mijali nas po drodze z Zurychu. - Ale co on wyprawia? Daj mi lornetkę. Motocyklista ruszył powoli, skręcił w prawo i zapuścił się w dróżkę po drugiej stronie ulicy, jedną z tych, na których Newman zrobił fałszywe ślady; przez cały czas precyzyjnie trzymał się koleiny wyżłobionej oponami mercedesa. Potem znowu stanął, zdjął kask i rozejrzał się uważnie.

- To przecież Harry Butler! - zawołał Newman. - A jak znam życie, to za chwilę zobaczymy Pete'a Nielda. Istotnie, na ulicy pojawił się następny motocyklista, który dokładnie powtórzył manewry pierwszego; kolczaste opony hondy potoczyły się śladem kół mercedesa. Dopiero teraz Paula zrozumiała sens tych działań. -Sprytnie wymyślili. Gdyby ktoś ich śledził, nie zorientuje się, gdzie zniknęli... Ta uwaga trafiła w próżnię; Newman był już z powrotem na parterze. Chwycił swoją kurtkę i wybiegł z domu. Butler i Nield zniknęli tymczasem na tyłach stojącej naprzeciw willi. Pobiegł tam i niemal zderzył się z Bullerem tuż za rogiem budynku. - Jesteśmy w domku po tamtej stronie ulicy. - Wiem. Beck wszystko dokładnie nam wyrysował. l dał nam klucz od tego domku. To też jest policyjna kryjówka. - Kryjówka? - odezwał się Nield, który pojawił się nagle, jak spod ziemi. - Ja bym to raczej nazwał pułapką. Dwaj stali współpracownicy Tweeda mogli stanowić wzorowy przykład godzenia przeciwieństw. Butler, potężnie zbudowany, trzydziestoparoletni mężczyzna, imponował spokojem, rozwagą i pokerową twarzą, nield, o parę lat młodszy i o wiele kilogramów lżejszy, działał szybko i pomysłowo, choć niekiedy zbyt impulsywnie. Na szczęście decyzje podejmował z reguły Butler. - Chodźcie przywitać się z Tweedem. On też już nie śpi: pobudziliście wszystkich tymi piekielnymi machinami. Ruszyli obaj za Newmanem, każdy z pękatą brezentową torbą przewieszoną przez plecy. Tweed rzeczywiście czekał już na nich, kompletnie ubrany. - Witajcie. Dobrze, żeście przyjechali. Spodziewamy się tu frontalnego ataku. Jak wam poszło z Beckiem? Newman dorzucił drewna na kominek: wystarczyła chwila przy otwartych drzwiach, aby małe wnętrze wypełniło się chłodem. Butler i Nield podeszli bliżej ognia, by rozgrzać zgrabiałe dłonie. Z sypialni na górze wyłonił się Georg. Popatrzył zaspanym, trochę nieprzytomnym wzrokiem na przybyszów. Tweed uspokoił go skinieniem głowy. Georg zszedł do kuchni i umył sobie twarz w zimnej wodzie: niezawodny sposób na szybkie rozbudzenie. Potem bez słowa wrócił na górę, by zluzować czuwającą tam Paulę. Po

chwili była już na dole, nield ucałował ją z dubeltówki, skwapliwie wyręczając w tym Butlera, który był zajęty rozpakowywaniem swojej torby. Dopiero teraz odpowiedział na pytanie Tweeda. - Beck był nadspodziewanie życzliwy. Mam wrażenie, że poważnie martwi się o ciebie. Wprawdzie nie dał nam rewolwerów, ale wyposażył nas w to - Butler pokazał stojącą na stole płócienną torbę. - To może być nawet bardziej przydatne. - Co to za armata? - spytała Paula. Na stole leżał już przedmiot podobny do rakietnicy, z krótką, grubą lufą. Butler wyciągnął z torby drugi, jeszcze większego kalibru, a potem kilka naboi. - Ten pierwszy strzela świecami dymnymi, a drugi gazem; w każdym takim naboju jest kupa gryzącego, oszałamiającego paskudztwa. - Ja dostałem to samo. - Nield mrugnął do Pauli i zaczął wypakowywać swoją torbę. - A po drodze Butler uczył mnie, jak jeździć hondą po śniegu. Bardzo ciekawe. - Raczej bardzo niebezpieczne, powiedziałabym... - ł niekoniecznie przydatne - dodał Tweed. - Wątpię, czy będziecie mogli tutaj użyć tych maszyn. - Ależ to idealne miejsce - odezwał się Butler. - Już próbowaliśmy: pojeździliśmy sobie po zboczu przy drodze. Śnieg jest zmarznięty i świetnie trzyma. Paula z uznaniem zauważyła, że Butler i Nield w ogóle nie mówią o zbrodni w mieszkaniu Tweeda, o nic nie pytają, nie mają żadnych wątpliwości. Przyjechali po prostu pomóc szefowi wykonać jeszcze jedno normalne zadanie. Kochane chłopaki. - Musimy się liczyć z profesjonalnym atakiem zdecydowanego na wszystko przeciwnika - powiedział Tweed. - Oni chcą po prostu mnie zabić. Próbowali już dwa razy. Myślę, że teraz to już będzie cała ofensywa. - Jak stoimy z bronią? - spytał Butler. - Beck powiedział, że coś wam dał. Newman pokazał swoje magnum. Paula wyciągnęła z torby browninga, lecz Butler skupił całą uwagę na broni Newmana. - To prawdziwa artyleria - stwierdził z podziwem. - Ale w sumie dużo tego nie ma. Trzeba będzie nadrabiać taktyką. Jeśli nie macie nic przeciwko temu, Pete i ja zostaniemy z motocyklami w domku

po drugiej stronie. Gdy zaatakują od ulicy, weźmiemy ich w krzyżowy ogień, a jeśli z góry, od lasu, to pogonimy ich po zboczu na motorach. Taka niespodzianka może mieć lepszy skutek niż wielkie strzelanie. Było to, jak na Butlera, bardzo długie przemówienie. Tweed spojrzał pytająco na Newmana. Ten pokiwał głową z uznaniem. - Podoba mi się to. Harry dobrze to wykombinował. - No to idziemy do siebie, cześć! - Butler i Nield spakowali swoje torby, Pete jeszcze raz zrobił oko do Pauli (odwzajemniła się wiele obiecującym uśmiechem) - i wyszli, głośno zatrzaskując za sobą drzwi. Zapadła cisza. Przerywało ją tylko od czasu do czasu trzaskanie sosnowych bierwion na kominku. - Tak się cieszę, że przyjechali - odezwała się w końcu Paula. - To daje nam jakąś szansę. Bardzo kruchą, pomyślał Newman; ale głośno tego nie powiedział. Do rana nikt już nie spał. Paula parzyła jedną kawę za drugą. W pewnym momencie Georg zszedł na chwilę, by zameldować, że komin w domu naprzeciw zaczął dymić. Tweed powiedział tylko, że nie trzeba się tym przejmować, i Georg wrócił na swój posterunek. W ich willi obecny był wciąż ten sam odór pleśni, który znali z domku myśliwskiego w Szwarcwaldzie. I tak samo mieszał się z żywicznym aromatem płonących szczap. Tweed zaczai chodzić po pokoju tam i z powrotem, z niezadowoloną miną. - Teraz żałuję, że nie poprosiłem Becka o jakąś spluwę - wykrztusił wreszcie. - Daj spokój, jeszcze byś sobie przestrzelił stopę - skomentował natychmiast Newman. - Nie gadaj bzdur - zaprotestowała Paula. - On znakomicie strzela! - No co, zażartować już nie wolno? - Newman uśmiechnął się krzywo. Zamiast odpowiedzi Paula pokazała język. Zakonnik pojawił się na godzinę przed świtem. Przyjechał od strony Alpthal; stare audi powoli sunęło w stronę stacji wyciągu narciarskiego, przy której kończyła się droga. Paula pobiegła na górę, po chwili zawołała też Newmana. We trójkę, razem z Georgiem, obserwowali ulicę przez frontowe okno. W domu po drugiej stronie było ciemno. - Ciekawe... - odezwała się Paula. - Co on tu może robić o tej

porze? Audi zatrzymało się. Z otwartych drzwi wyłoniła się przysadzista postać ubrana w habit z kapturem, jaki noszą benedyktyni. Zakonnik zrobił parę kroków w stronę stacji wyciągu, potem zatrzymał się, podniósł głowę i wpatrywał się w szczyt Mythenu. Złożył dłonie w geście modlitwy. Była to jedna z najdziwniejszych scen, jakie Paula kiedykolwiek widziała. - Co on, u licha, tu robi? - powtórzyła swoje pytanie po niemiecku. - Niektórzy mnisi traktują góry z mistyczną czcią - próbował wyjaśnić Georg. - Zresztą ja sam nie bardzo wiem, gdzie jest granica: w którym miejscu kończy się religia, a zaczyna mistycyzm. - Ale... o tej porze? I na takim mrozie? - włączył się ze swoimi wątpliwościami Newman. Georg uśmiechnął się. - Cierpienie jest ich żywiołem, ich stylem życia... Przy stacji wyciągu Stieber stał przez chwilę bez ruchu. Poprzedniego wieczora, na pustej, bocznej alei parku w Einsiedeln napadł na benedyktyna wracającego do klasztoru. Taszcząc ogłuszonego mnicha w zarośla, by tam go obrabować, właściwie trochę niechcący skręcił mu kark. Ściągnął z martwego człowieka habit, potem zepchnął trupa do głębokiego rowu. Pod ciężarem ciała załamała się warstwa lodu. Stieber wepchnął zwłoki głębiej, ale martwa twarz zakonnika ciągle patrzyła na niego spod szklistej powierzchni. Uciekł z habitem, wrzucił go do bagażnika audi i odjechał. Teraz starannie ukrywał twarz pod mnisim kapturem. Powoli zaczął się odwracać; ukradkiem, spod kaptura, obserwował najbliższe domki.Newman zauważył minimalny ruch kaptura i odskoczył od okna; Paula, nie zastanawiając się zbytnio, zrobiła to samo. - Odsuń się od okna, Georg! - syknął Newman po niemiecku. Georg posłuchał, ale zbyt późno. Stieber kątem oka zauważył ruch za jednym z obserwowanych okien. Miał dość rozwagi, by nie gapić się w tamtą stronę, nie musiał już zresztą niczego sprawdzać: któż inny - jeśli nie ludzie Tweecla - mógł śledzić go o tej porze z ciemnego okna? Z pochyloną głową wrócił do audi, utrwalając sobie w pamięci położenie podejrzanej willi. Wsiadł do samochodu i, nie rozglądając się, powoli odjechał z powrotem. - l co o tym myślisz, Bob? - w pokoju nieoczekiwanie odezwał się głos Tweeda. Newman odwrócił się zaskoczony. Dopiero teraz

przypomniał sobie, jak cicho, bezszelestnie, potrafi się poruszać ten człowiek. Wicedyrektor brytyjskiego wywiadu stał na środku pokoju, z dala od okna, ale w miejscu, z którego dobrze było widać stację wyciągu. - Myślę, że to cholernie dziwne. - W głosie Newmana wyczuwalna była złość. - Zakonnik przyjeżdża tu w środku mroźnej nocy tylko po to, żeby przez chwilkę popatrzeć na góry. Wierzysz w to? - Ani trochę - zgodził się Tweed. - Zakonnik, hm... Świetne przebranie dla kogoś, kto chce rozpoznać teren. Czuję w tym rękę Horowitza. - A więc mogą tu być lada chwila - stwierdziła ponuro Paula. - Lada chwila... - powtórzył jak echo Tweed. Stieber odjechał zaledwie milę od Brunni, kiedy zobaczył dwa zaparkowane na poboczu mercedesy. Zatrzymał się, wysiadł i podszedł do pierwszego z nich. Za kierownicą siedział Morgan, obok niego Horowitz. Stieber otworzył tylne drzwi i zaczął wciskać się do środka. - No? - spytał Morgan. - Znalazłem willę, w której się zadekowali. Bardzo blisko wyciągu: przedostatnia po lewej stronie. - Jesteś pewien? - spytał sceptycznie Horowitz. - Nie nudź pan! - zniecierpliwił się Morgan. - Stieber wie, co mówi. Łączę się z Kloten. Trzeba już z tym skończyć. Sięgnął po mikrofon, nadał sygnał wywoławczy, niemal natychmiast zgłosił się czekający na lotnisku Zeller. Morgan wydał rozkazy: - Operacja "Zrzut"... Cel znajduje się... Powtarzam: rozpocząć operację "Zrzut". Czekam na potwierdzenie. Odbiór. Zeller odpowiedział równie krótko i zwięźle. Morgan odłożył mikrofon; spojrzał na zegarek. - Rozpoczną atak tuż przed świtem. Doskonała pora: zwykle wtedy przychodzi kryzys, osłabienie czujności. Mamy szansę zaskoczyć ich we śnie... - A gdzie są ci motocykliści Zellera? - dopytywał się Horowitz. - Odesłałem ich z powrotem do Kloten, zasilą zrzut. Tutaj żaden z nich pożytek: narobiliby hałasu, pierwszy lepszy mieszkaniec zawiadomiłby policję, jakby zobaczył tę bandę. - A śmigłowce nie robią hałasu?

- Jasne, że robią. Ale tu, w górach, przy dobrej pogodzie służba ratownicza lata o każdej porze, jeśli ktoś potrzebuje pomocy. Mieszkańcy są przyzwyczajeni. - Widzę, że o wszystkim pan pomyślał, przynajmniej teoretycznie. - Teoretycznie?! - Morgan był wyraźnie zirytowany. - Skoro Zeller wycofał swoich motocyklistów, to kim byli ci dwaj, którzy minęli nas niedawno? Spieszyli się jak diabli. - Skąd mogę wiedzieć? Może to zresztą Zeller przysłał ich tutaj, żeby wspierali atak od tej strony. Zostawiłem Zellerowi dużą swobodę decyzji. - Ten samochód... będę go potrzebował wyłącznie dla siebie oznajmił nieoczekiwanie Horowitz. - Pan może użyć tego drugiego. - Dziękuję za łaskawe pozwolenie... Ale mogę wiedzieć dlaczego? Z tyłu odezwał się Stieber. - Ależ gorąco w tym świństwie. - Ściągnął wprawdzie z głowy kaptur, ale we wnętrzu samochodu nie był w stanie zdjąć habitu. A co do samochodu, to ja też muszę mieć jakiś: jestem umówiony w punkcie obserwacyjnym pod Alpthal. - Przecież masz audi! - rzucił na odczepnego Morgan i znów wbił wzrok w Horowitza. - Pytałem, dlaczego musi pan mieć ten samochód tylko dla siebie. - Bo lubię pracować sam. Bez pasażerów. I nie mówmy o tym więcej. - Jak pan chce - zgodził się Morgan, ale był wściekły. Horowitz najwyraźniej ukrywał przed nim rzeczywisty powód swojego żądania. Ziewnął ostentacyjnie i, sięgając do klamki, jeszcze raz popatrzył ironicznie na zawodowego mordercę. - Samochód jest do pańskiej dyspozycji. Mam nadzieję, że potrafi go pan użyć w potrzebie. Horowitz przełknął drwinę w milczeniu. Cierpliwie obserwował, jak zamotany w habit Stieber usiłuje wysiąść z mercedesa. - Co zrobiłeś z właścicielem tych szmat? Miałeś go tylko związać i zostawić w jakimś pustym kramie, żeby go znaleźli rano. - Tak, ale wyszło inaczej - zachichotał Stieber. - Niechcący przetrąciłem mu kark. Leży w rowie z wodą. Był taki ciężki, że przebił lód, żeby pan widział tę głupią gębę pod powierzchnią... Horowitz odwrócił się z niesmakiem. Stieber najwyraźniej lubił mokrą robotę - a to było niebezpieczne. Dla Horowitza zabójstwo

było jedynie precyzyjnym, wymagającym kwalifikacji zadaniem, które wykonuje się bez emocji. Dobrze, że zostanie sam w tym samochodzie. Jeśli ktoś znajdzie zwłoki mnicha, policja będzie sprawdzać wszystko i wszystkich. Nie miał też zaufania do planu Morgana. Horowitz liczył tylko na jedno: że ten atak wykurzy Tweeda z jego kryjówki. A ja tu na niego poczekam - pomyślał, podczas gdy Morgan, trzęsąc się z zimna, szedł w stronę drugiego mercedesa. Zawołał go. - O co chodzi? - Morgan miał wściekłą minę. - Niech pan pamięta, że mamy do czynienia z Tweedem. - No to co? Przecież to nie superman. - Nie, ale na pewno najgroźniejszy przeciwnik, na jakiego dotąd trafiłem. Cisza. Jak w grobie. To natrętne skojarzenie coraz bardziej działało na wyobraźnię Pauli. Przeklęta cisza gór. Nawet ogień na kominku, choć płonął nadal, przestał wydawać jakiekolwiek odgłosy, jakby się przyczaił. Tweed siedział przy stole, przeglądając uważnie kopie dokumentów z sejfu World Security. Dokumentów sabotażu, szantażu, zastraszania. Dokumentów na wagę aktu oskarżenia. Drzwi frontowe otworzyły się: wszedł Newman, który jeszcze raz sprawdzał od zewnątrz wszystkie zamknięte na głucho okiennice parteru. Zamknął za sobą drzwi, zablokował je zasuwą. Wszedł na schody. - Dokąd idziesz? - spytała Paula tylko po to, żeby przerwać dręczącą ciszę. - Sprawdzę sypialnię z tyłu. Teraz nikogo tam nie ma... Na górze otworzył drzwi tylnego pokoju i, przyświecając sobie minilatarką, zajrzał do środka. Zasłony w oknach były zaciągnięte. Przeszedł przez pokój, zgasił latarkę i odsunął zasłony. Otworzył pierwsze okno, potem drugie. Miał przed sobą ośnieżony, łagodnie wznoszący się stok. Rosły na nim wielkie jodły, z brzegu rzadko, dalej, w wyższych partiach, coraz gęściej. Patrzył przez chwilę na baśniowy krajobraz. I wtedy usłyszał słaby, odległy łoskot śmigieł. Poczekał, aż dźwięk się przybliży. Patrzył w górę, ale niczego nie dostrzegł; drzewa skutecznie zasłaniały widok. Zamknął okno i biegiem wrócił na dół. Szybki tupot jego nóg po schodach wyrwał z zamyślenia i Paulę, i Tweeda: patrzyli na niego, zaintrygowani.

- Chyba wreszcie zaczynają - wyjaśnił Newman. - Co najmniej dwa śmigłowce lecą w naszą stronę. Są za drzewami. - Pójdę ostrzec Georga. - Paula zerwała się z krzesła. - A ty może powinieneś przejść się do Butlera i Nielda? Na szczycie schodów pojawił się Georg. - Słyszę ich - powiedział i zniknął z powrotem w drzwiach frontowej sypialni. - Ja pójdę do tej drugiej - zdecydował Newman. - Nie ma potrzeby zawiadamiać Butlera. Na pewno też je już słyszy. - A ja? - spytała Paula, stojąc na środku pokoju z browningiem w ręku. - Ty zostaniesz tutaj... - Żeby mi się nic nie stało? - wypaliła. - Nie - głos Newmana był poważny. - Żeby pilnować okien parteru. Mogą próbować wyłamać którąś okiennicę. A ty możesz się znaleźć na pierwszej linii szybciej, niż sobie wyobrażasz... Pobiegł z powrotem na górę, do tylnej sypialni. Ponownie otworzył na oścież okno. Słuchał. Silny łopot śmigieł, niewątpliwie kilku maszyn, był już blisko - ale nadal nic nie było widać. Wychylił się za okno i obejrzał dach wokół mansardy. Na szczęście nie było tu żadnych punktów zaczepienia dla napastników. Ale pod oknem biegła metalowa, oblodzona rynna. Usiadł na parapecie i spuścił nogi za okno. Błogosławił długą wiatrówkę, której od dłuższego czasu nie zdejmował z siebie: było przeraźliwie zimno. Trzymając się mocno ram okna, zsunął się nieco po stromym dachu i oparł stopami na rynnie: wytrzymała jego ciężar, niezbyt zadowolony, wciągnął się z powrotem do pokoju. Zamknął zewnętrzne okno. Pojedyncza szyba nie tłumiła odgłosów: mógł, nie marznąc, słyszeć dobrze helikoptery i orientować się w ich ruchach. Właśnie lądowały - gdzieś w górze zbocza, za drzewami, poza zasięgiem jego wzroku. W pokoju na dole Tweed spokojnie przetarł okulary, potem włożył je na nos. Wziął z kominka duży, ciężki pogrzebacz. To też jakaś broń, pomyślał. Spojrzał na Paulę. - Przynajmniej skończyło się to czekanie. - To dobrze. Wolę już najgorszą pewność... Najgorszą dla nich, kimkolwiek są - poprawiła się. Na górze Georg zostawił otwarte drzwi od frontowego pokoju; to

samo zrobił Newman z drzwiami tylnej sypialni; mogli się więc porozumiewać. Newman odbezpieczył swoje magnum; zapasowe magazynki ułożył na parapecie. Nagle odgłos helikopterów ucichł: wylądowały. Zapadła złowroga cisza: najwyraźniej szykowali coś paskudnego. Ta cisza przedłużała się nieznośnie, nie było też widać żadnego ruchu, chociaż Newman wytężał wzrok, świetnie już przystosowany do panujących wciąż ciemności. Zaledwie pierwsze blade smugi brzasku pojawiły się na wschodzie. Znakomita pora na atak, pomyślał. Nagle zobaczył ich. Wysoko na zboczu, między drzewami, migały z zadziwiającą szybkością maleńkie figurki. Poruszały się zygzakiem, omijając nieregularnie rosnące drzewa. No, oczywiście! Zawołał głośno do Georga - tak głośno, że usłyszeli go też na dole: - Atakują na nartach! Jadą do nas przez las... Na progu, jak spod ziemi, pojawił się Tweed. Z pogrzebaczem w dłoni zbliżył się do Newmana, który klęczał przy parapecie, gotów do użycia w każdej chwili swego potężnego rewolweru. Małe figurki między drzewami rosły w oczach; musieli to być świetni narciarze. Tweed podniósł okulary na czoło i spojrzał przez lornetkę na napastników: każdy miał na plecach automatyczny karabinek, niezła armia! Nagle od ulicy dobiegł ryk silnika. Tweed rzucił się biegiem do frontowego pokoju, gdzie z waltherem w dłoni stał przy oknie Georg. Drzwi willi po drugiej stronie były otwarte na oścież. Butler wytoczył już swoją potężną maszynę po schodkach, wskoczył na siodełko, przeciął ulicę i obok domku Tweeda pomknął po zboczu w górę; po chwili to samo, tylko z drugiej strony domku, zrobił Nield. Tweed zdążył wrócić do okna Newmana dostatecznie szybko, by zobaczyć, jak Butler po lewej, a Nield po prawej prowadzą swoje hondy w gdtę zbocza. Najwyraźniej próbowali wziąć w kleszcze grupę narciarzy, którzy szybko zbliżali się przez rzadki las. Butler miał rację: zmarznięty śnieg okazał się świetną nawierzchnią dla uzbrojonych w kolce opon motocykli. Wspinały się bez trudu pod łagodny stok. Obaj agenci objeżdżali rozległą polanę szerokim łukiem, by uzyskać bezpieczny dystans od uzbrojonych napastników.

Do zaczajonego przy oknie Newmana dołączył Georg. W tej sytuacji Tweed postanowił wrócić na dół, do Pauli. Zastał ją przy stole, z browningiem gotowym do strzału. - Co tam się dzieje od frontu? - spytała. Opowiedział krótko o wszystkim, co widział. Uśmiechnęła się blado: znów musiała tu siedzieć i czekać na niewiadome. W sypialni na górze Georg otworzył na oścież oba okna, by umożliwić sobie i Newmanowi lepszą obserwację przedpola. Prowadzący grupę narciarzy Zeller zauważył ten ruch. Natychmiast stanął, ściągnął karabinek z ramienia i wymierzył w kierunku okna. Newman i Georg skulili się pod parapetem, nie próbując strzelać: Zeller był wciąż jeszcze poza zasięgiem rewolwerów, nield w porę zauważył, co się święci. Zwolnił i prowadząc motocykl jedną ręką, drugą sięgnął po swój granatnik. W szarawej poświacie Newman wyraźnie widział, jak pocisk zatacza stromy łuk i ląduje w pobliżu stojącego narciarza. W ułamku sekundy rozrosła się w tym miejscu wielka chmura czarnego dymu; chwilę później do uszu Newmana dotarł głośny trzask pękającej petardy. Zeller zniknął. Jadący za nim narciarze rozpierzchli się, próbując ominąć chmurę dymu. Tymczasem Butler i Nield dotarli do pierwszych drzew i lawirowali między nimi. Zeller wy mirzy l się z chmury, kręcąc nerwowo głową i kaszląc od gryzącego dymu, który wypełnił jego płuca. Pozostali narciarze szybko skupili się wokół niego. Naradzali się przez chwilę. - Chyba zmienią taktykę... - zaczął Newman, ale nic miał czasu skończyć. Narciarze, którzy przedtem jechali zwarta grupą, rozsypali się w tyralierę. Kilku odjechało daleko w lewo, próbując przez szeroką przestrzeń między willami dotrzeć do ulicy. Odgłos silników motocyklowych ucichł, znów zapanowała martwa cisza. Newman miał wrażenie, że słyszy świst powietrza na ubraniach pędzących narciarzy; skulony przy oknie czekał, aż pierwsi z nich znajdą się w zasięgu jego magnum. - Niektórzy próbują podjechać z boku - ostrzegł Georg. - Widzę. Ci na dole powinni sobie poradzić. Dwaj narciarze zdołali już dotrzeć do bocznej ściany willi. Jeden z nich miał ze sobą łom, drugi - granat ręczny. Szybko odpięli narty. Łom zazgrzytał złowrogo w szparze pod okiennicą. Paula wyprostowanymi rękami podniosła browning na wysokość oczu.

Tweed stanął obok zagrożonego okna i mocniej zacisnął palce na pogrzebaczu. Jeszcze jeden mocniejszy zgrzyt - i skrzydła okiennic rozwarły się, a wraz z nimi otwierane na zewnątrz okno. Dłoń w rękawiczce chwyciła za wewnętrzny parapet, w otworze okna zamajaczyła głowa i bary napastnika. Zanim jednak Paula zdążyła strzelić, pogrzebacz Tweeda zmiażdżył dłoń zaciśniętą na krawędzi parapetu. Napastnik osunął się z krzykiem. Za nim stał drugi, znacznie wyższy, w kominiarce i goglach. Jak na zwolnionym filmie Paula widziała, jak tamten bierze zamach, jakby chciał coś rzucić; strzeliła prosto w zamaskowaną twarz, dwa razy. Narciarz upadł, konwulsyjnie zaciskając w dłoni odbezpieczony granat. Rozległ się potężny huk detonacji. Na ramie okna pojawiły się wielkie czerwone plamy. Tweed odczekał chwilę, polem ostrożnie wyjrzał za okno. To, co zobaczył na śniegu, przypominało gulasz z ciemnoczerwonego mięsa, kości, strzępów ubrań. Sięgnął pogrzebaczem i przymknął okno wraz z okiennicami. - Co to było? - spytała Paula. - Granat ręczny. Załatwił obu naraz, nieciekawy widok. Wolał nie wchodzić w szczegóły. Uśmiechnął się do niej: było w tym i uznanie, i podziękowanie. Zrozumiała; skinęła głową i spokojnie zmieniła magazynek w browningu: wolała mieć pełny. Znów zrobiło się bardzo cicho. Ale tylko na chwilę. Newman obliczył, że już za chwilę pierwsi narciarze powinni się znaleźć w jego zasięgu. Nagle znowu usłyszał ryk silników motocyklowych, nield i Butler wyłonili się z lasu, pędząc na pełnych obrotach w dół. Grupa narciarzy sformowała się właśnie naprzeciw tylnych okien willi, szykując się do ostatecznego ataku. Butler, nie zmniejszając prędkości, podniósł w górę granatnik i strzelił. Pocisk wylądował między atakującą grupa a willą. Biała chmura gazu łzawiącego rozpełzła się przed jadącymi narciarzami. Wpadali w nią i, oślepieni i zdezorientowani, walili się w śnieg jeden po drugim. Nie wszyscy jednak. Jadący z tyłu omijali z daleka plątaninę nóg i nart. Jeden zatrzymał się, spokojnie zdjął z pleców karabinek i wycelował w okno. Newman zobaczy! go dopiero, kiedy usłyszał twarde uderzenie kuli we framugę, tuż nad swoją głową. Obrócił w tamtym kierunku lufę magnum, chwycił kolbę sztywno oburącz,

dwa razy pociągnął spust. Narciarz wyrzucił obie ręce wysoko w górę. upuścił karabinek i upadł na plecy, niemal jednocześnie Georg wycelował w innego narciarza, który zatrzymał się i zdejmował karabinek z ramienia; strzelił trzy razy; narciarz zgiął się wpół i runął na twarz. Butler i Nield skierowali teraz swoje maszyny w sam środek pobojowiska. Pierwszego mijanego narciarza Nield zaatakował grubą lufą rakietnicy. Trafił w czaszkę; omal przy tym nie stracił broni, ale narciarz pozostał rozciągnięty nieruchomo na śniegu. Ciężka, majestatyczna cisza gór nieodwołalnie się skończyła. 7, rykiem motocyklowych silników mieszały się coraz liczniejsze strzały: z domku, ale i z broni narciarzy. A po chwili pojawiły się nowe źródła hałasu. Tweed i Paula pierwsi usłyszeli odgłosy syren: od strony Alpthal, z upiornym wyciem wygłodzonych wilkołaków, zbliżała się cała kolumna samochodów policyjnych. A w powietrzu załomotały głucho wirniki ciężkich helikopterów. Stieber, który bez skrupułów i obaw skręcił kark bezbronnego zakonnika, teraz wolał być ostrożny. Zatrzymał swoje audi w sporej odległości od Brunni. Jak na jego gust szykowała się tam za wielka strzelanina. Zjechał z szosy i ukrył wóz za jakąś szopą. Teraz siedział spokojnie za kierownicą w ciepłym garniturze habit zagrzebał w śniegu gdzieś po drodze - i czekał. Nie czekał długo. Cztery samochody policyjne, jeden za drugim, przemknęły szosą w kierunku Brunni. Pierwszy wpadł w poślizg na najbliższym zakręcie, ale kierowca (Stieber chyba go skądś znał?) zapanował nad pojazdem. Samochody zniknęły za zakrętem. Stieber sięgnął do kluczyka tkwiącego w stacyjce, ale w ostatniej chwili cofnął rękę. Usłyszał nadlatujące helikoptery. Szybko otworzył drzwi, wychylił się, przyłożył do oczu lornetkę. Pierwszy helikopter leciał wzdłuż drogi nisko, na poziomie wierzchołków drzew. W szarym, cokolwiek niesamowitym świetle można było dostrzec napis POLIZEI na kadłubie. Mimo mrozu drzwi śmigłowca były otwarte. Wystawała z nich długa lufa karabinu maszynowego. Dwa następne śmigłowce leciały wyżej. Stieber odczekał, aż znikną z zasięgu jego wzroku, potem spróbował uruchomić silnik. Musiał być zdenerwowany - bo udało mu się dopiero za trzecim razem.

Wyjechał zza szopy na szosę w stronę Einsiedeln: jak najdalej od Brunni. Beck gwałtownie zatrzymał samochód przed willą w Brunni; wóz sunął jeszcze parę metrów na zablokowanych kołach, zanim ostatecznie stanął. Beck nie wierzył własnym oczom. Rozległy stok za willą był usiany ciałami narciarzy leżących w groteskowych pozach. Ostrożnie kręcili się między nimi dwaj ludzie na motocyklach. Boczna ściana domu była zbryzgana krwią; pod nią leżały poszarpane szczątki ciał. - Boże, co za masakra! - szepnął do siebie. Wziął do ręki mikrofon. Nadajnik był już nastrojony na łączność z trzema helikopterami, które zawisły nad Brunni. Spojrzał jeszcze raz na stok: kilku uzbrojonych ludzi uciekało pod górę, do lasu. - Mówi Beck. Przytrzymajcie na ziemi wszystkie helikoptery, które stoją za tym lasem. Jakby który chciał wystartować, użyjcie broni... Rzucił mikrofon na widełki, wysiadł z samochodu i pobiegł do drzwi willi. Chwilę wcześniej z samochodów wysypali się jego policjanci: uzbrojeni w pistolety maszynowe, ruszyli w górę stoku. Beck wbiegł na schodki, ustawił się obok wejścia i zabębnił pięścią w drzwi. - Otworzyć, policja! To ja, Beck... Tweed odsunął zasuwę i otworzył drzwi. Stanął z boku, wciąż ściskając w ręku pogrzebacz. Na środku pokoju klęczała Paula, z browningiem wymierzonym w otwór drzwi. Zobaczywszy Becka podniosła się, opuściła broń. Beck otrzepał śnieg z butów i wszedł do środka. Tweed zamknął za nim drzwi. - No, lepiej późno niż wcale - zauważył kwaśno. 44 Horowitz stał po ciemku przy oknie w swoim pokoju hotelowym w Einsiedeln. To okno okazało się dobrym punktem obserwacyjnym. Widział stąd cztery samochody policyjne, które pojawiły się w miasteczku nad ranem. Widział - przez noktowizor -jak z pierwszego z nich wysiadł na chwilę Beck, rozejrzał się, a potem poprowadził dalej swoją kolumnę. Widział też trzy śmigłowce z napisem POLIZEI na kadłubach, lecące nad miastem w stronę Brunni. Wszystko to nie było dla Horowitza zaskoczeniem - to przecież była Szwajcaria. Już parę razy próbował to wytłumaczyć

Morganowi. Daremnie: Walijczyk zbywał go lekceważącym wzruszeniem ramion. To samo zrobił przed chwilą, zanim odjechał do Zurychu, tłumacząc się pilnymi sprawami, które ma do załatwienia. Podłoga na korytarzu za drzwiami podejrzanie skrzypnęła. Horowitz chwycił ze stolika pistolet z tłumikiem i podszedł na palcach do drzwi. Ale człowiek z tamtej itrony nie ukrywał swojej obecności: zastukał cicho. - Kto tam? - Stieber. Wracam prosto z... no, wie pan skąd. Horowitz wpuścił go i zamknął starannie drzwi. - No i co się tam wydarzyło? - Prawdziwe piekło w tym Brunni! - Stieber rzeczywiście wyglądał, jakby przyszedł tu z piekła, a nie z mroźnej ulicy: był cały spocony. - Widziałem cztery samochody policyjne i trzy uzbrojone helikoptery... - Wiem, ja też je widziałem. Ale dobrze, że tu przyszedłeś, przydasz się. Zapłaciłem za ten pokój jeszcze za trzy doby. Zostaniesz tu i będziesz meldował telefonicznie o wszystkim, co zobaczysz. Horowitz zamknął walizkę, którą już wcześniej spakował z myślą o szybkim wyjeździe. - A dokąd pan się wybiera? - To nie twoja sprawa... - Ale.., nie bardzo mogę tu zostać. Jeśli znajdą tego zakonnika w rowie, mogą mnie tu znaleźć. - A dlaczego mieliby podejrzewać właśnie ciebie? Czy był jakiś świadek? - Nie, nie było tam żywego ducha. - A pozbyłeś się szmat tego mnicha? - Tak, zakopałem je w śniegu pod Alpthal. - No, to nie masz się o co martwić. A jakby ktoś z policji pytał, co tu robisz, powiedz, że World Security opiekuje się tutejszym bankiem. Znasz oczywiście ten bank przy głównej ulicy? - Tak ... - No to jadę. A ty miej oczy otwarte, nie śpij za dużo i melduj o wszystkim Morganowi. - Tak pan wyjeżdża... i zostawia pan tę sprawę? Horowitz popatrzył na niego przenikliwie. - Zapamiętaj sobie: jak ja się czegoś podjąłem, to zrobię to. A to

wszystko, co się stało w Brunni, pomoże mi wykonać robotę do końca. Beck przekształcił willę Tweeda w swój polowy sztab. - Musimy najpierw sprzątnąć ten bałagan - stwierdził. Usiadł przy stole z Tweedem, Newmanem i Paulą. Co chwila wchodzili policjanci, składali raporty, odbierali kolejne polecenia od szefa. Przed dom podjechało kilka karetek: zabrały rannych i zabitych. Na śniegu została krew. - Teraz mi wierzysz? - spytał bez wstępów Tweed, kiedy na chwilę zostali sami. - Wierzysz, że istnieje spisek, że chcą mnie zabić? - Tak. Przykro mi, że wystawiłem was na próbę, ale dzięki temu mam dowody i wiem, kim jest przeciwnik. Sięgnął po zieloną legitymację, którą przyniósł któryś z policjantów. - Większość tych narciarzy nie miała żadnych dokumentów; pozbyli się ich przed akcją. Ale jeden zapomniał. - Otworzył legitymację i przeczytał: - World Security. Zurych. Heinrich Locher. I numer. Mam wreszcie to, na co czekałem, odkąd Otto Kuhlmann powiedział mi, że World Security przemyca na Wschód zastrzeżoną technologię. - Nie bardzo rozumiem: na co pan czekał? - spytała Paula. - Na jakiś legalny pretekst do rewizji w ich biurach w Zurychu, Bazylei i Genewie. No i mam go... chociaż to, coście tu urządzili, zupełnie nie pasuje do określenia: "legalne". - Broniliśmy się przeciwko zmasowanemu atakowi - zaprotestował Newman - posługując się bronią, której sam pan nam dostarczył! Beck uśmiechnął się na zgodę. - Oczywiście, ma pan rację. - Przyjechaliście w samą porę - dodał Tweed - bo było ich tylu, że mogli nas wykończyć. Jak wam się udało tak trafić? - No... - obruszył się szef Policji Federalnej -ja dosyć dobrze wiem, co się dzieje w Szwajcarii; to mój zawód. Był raport z lotniska Kloten, że gromadzą się tam helikoptery World Security, że pakuje się do nich dużo ludzi z nartami. Oficjalnie podali, że wysyłają swoich pracowników na wspólny urlop; ale nie dałem się na to nabrać. Zorganizowałem grupę operacyjną z samochodami i śmigłowcami. A jak ta ich flotylla wystartowała z Kloten, cały czas śledziliśmy ich na radarach... Dobra, Tweed, teraz porozmawiajmy

o tobie. Co masz zamiar dalej robić? - Wracam do Londynu. Ale będę potrzebował pomocy: i od ciebie, i od Kuhlmanna. Bo nie mogę wrócić samolotem: mogliby podłożyć bombę, nie mogę narażać życia innych pasażerów. - Więc może helikopterem? - Słuchaj, World Security zrobi wszystko, żebym nie dotarł do Londynu. Bóg jeden wie, co mają w swoich arsenałach; mogą rozwalić śmigłowiec rakietą Stinger i nie będziesz miał nawet dowodu, że to oni. Dlatego postanowiłem wracać samochodem przez Niemcy, a przez kanał statkiem. Pomóż mi zorganizować początek podróży. Od Bazylei będę już sobie radził sam. Beck zastanawiał się przez chwilę: miał chyba jakieś wątpliwości. Wszedł Georg z meldunkiem, zc złapano jeszcze trzech narciarzy. Beck podziękował i przekazał mu dowództwo nad dalszą akcją. Georg wyszedł. Dopiero wtedy szef policji wrócił do tematu. - Jak myślisz, kto za tym stoi? - Buckmaster albo Morgan. A może obydwaj. W każdym razie to jeden z nich zamordował tę dziewczynę w moim londyńskim mieszkaniu. Takiej roboty nic powierza się służącemu - mógłby sypnąć pracodawcę, gdyby go złapali. A więc to jeden z nich i chyba już nawet wiem który. - A motyw? - Na ten temat więcej mógłby powiedzieć pułkownik Romer z Ziircher Kredit Bank. - Widzę, że unikasz, tej kwestii. Dobrze, mówmy dalej o twojej podróży do Londynu. Mówisz: samochodem. Ale na szosie też będziesz obiektem ataku całej machiny World Security. Liczysz się z tym? - Liczę na to. Odpowiedź była tak dziwna, że wszyscy zwrócili na Tweeda zaintrygowane spojrzenia. Jego twarz pozostawała kamienna. - Co to znaczy? - spytała Paula. - No, nie przejmujcie się: mam zamiar wrócić do domu w jednym kawałku - powiedział uspokajającym tonem. Odwrócił się w stronę Becka. - Pomówmy jednak o tamtej sprawie. Ziircher Kredit to jeden z banków, które udzieliły Buckmasterowi dużej pożyczki, prawda? - Chyba tak - odpowiedział Beck ostrożnie.

- Chyba? Romer jest twoim przyjacielem. Zadzwoń do niego teraz, nawet gdybyś miał go wyrwać z łóżka - i dowiedz się. Jeśli jest tak, jak mówię, Romer będzie chciał wycofać tę pożyczkę, i to pewnie szybko, w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Ja przynajmniej tak bym mu radził. - Jeśli chcesz... - Beck wstał. - Telefon jest w kuchni. Aha, gdyby Buckmaster chciał opóźnić spłatę, niech Romer mu powie, że nie będzie w takim razie mógł zataić sprawy przed prasą... Beck wyszedł do kuchni i zamknął za sobą drzwi. Paula podziwiała kamienny spokój i stanowczość swojego szefa. Tweed spojrzał na Newmana. - Bob, dopóki parałeś się dziennikarstwem, miałeś, o ile pamiętam, coś w rodzaju sieci własnych korespondentów na całym świecie. Nadal jesteś w kontakcie z tymi ludźmi? - Tak. To na wypadek, gdyby się trafiła jakaś szczególnie ciekawa afera. Przecież wiesz, że nadal pisuję, choć już nie tak często. - I masz przyjaciół dziennikarzy w Tokio, Sydney, San Francisco, Nowym Jorku, Londynie? - dopytywał się Tweed. - Tak, i w wielu innych miejscach. - No więc spróbuj zadzwonić do nich i poprosić, żeby wzięli sobie na warsztat pytanie: Czy World Security jest wypłacalna? Zapadło ciężkie milczenie. Paula natychmiast pojęła, do czego Tweed zmierza, ale czekała na Newmana: to on miał podjąć decyzję. Wyprostował się, westchnął ciężko, zmrużył oczy w głębokim namyśle, wreszcie odezwał się. - Rozumiem, że chodzi ci przede wszystkim o miasta, gdzie są wielkie giełdy, gdzie obraca się akcjami World Security... Tak, mogę zadzwonić do przyjaciół. Na pewno się tym zainteresują: zwietrzą międzynarodową aferę i zaczną grzebać. Dobrze - był już zdecydowany- jak tylko Beck zwolni telefon, idę dzwonić. Zacznę od Tokio, tam najwcześniej otwierają giełdę. Tweed zaprotestował gestem dłoni. - Na razie nie. Chcę dać Romerowi szansę wycofania pieniędzy, zanim ruszy lawina. - Dlaczego to robisz? - spytała Paula. - Czuję, że chcesz ich kompletnie wykończyć. To nie w twoim stylu. Tweed nadal był spokojny, ale zaczął mówić szybko, bez namysłu,

niemal automatycznie. - Pewna informacja od pułkownika Rornera pozwoliła mi zrozumieć, o co chodzi w tym spisku. Romer powiedział, że rosyjski Narodnyj Bank przygotował w Szwajcarii pięćset milionów funtów w złocie na jakąś pilną transakcję. Z kim? Na razie nie wiadomo, to ściśle strzeżona tajemnica. A teraz przypomnijcie sobie. Prowadziłem w Londynie tajny projekt - o jego istnieniu wiedziały poza mną tylko dwie osoby: pani premier i Buckmaster. Chodziło o transport morski czegoś, co stanowi główny element strategicznej obrony Zachodu... - l za co Sowieci byliby gotowi zapłacić nawet pół miliarda funtów? - przerwała Paula. - Dokładnie tak. Dalej: tylko Buckmaster i ja mieliśmy łączność ze statkiem transportującym "Shockwave". Jeśli Buckmaster chciał mieć swobodę działania, wystarczyło wyeliminować mnie. Co robi? Zaczyna od starannie zaplanowanego mordu w moim mieszkaniu. W rezultacie ja muszę uciekać jak pospolity zbieg i już tylko on kontaktuje się ze statkiem. Tak mu się przynajmniej wydaje. Szanowny pan minister może już sprzedać Rosjanom nasz system obrony antyrakietowej, a za te pieniądze uratuje swoją firmę. I właśnie dlatego - Tweed spojrzał na Paulę - chcę go wykończyć. I zrobię to. - Ale liczysz się chyba z tym - ostrzegł Newman - że World Security to wielka i potężna firma. A Buckmaster jest cholernie zręczny, zawsze dotąd wygrywał w bataliach finansowych. Myślisz, że zdołasz go pokonać? - Więcej, mam nadzieję zetrzeć World Security z powierzchni ziemi. Jest tylko jedna trudność, której dotąd nie przemyślałem: nie możemy publicznie ujawnić, że minister Korony jest bezpośrednio wplątany w morderstwo; to mogłoby doprowadzić do upadku cały rząd. - Mógłbym zadzwonić jeszcze gdzie indziej - zastanawiał się głośno Newman. - Znam paru ludzi, którzy kształtują opinie zamkniętych środowisk finansowych: wystarczy, że rzucą jakąś aluzję. - Zrób i to, ale poczekaj na właściwy moment - zgodził się Tweed. Drzwi kuchni otworzyły się. Beck wrócił do stołu. - Rozmawiałem z Romerem, nie spał już: to ranny ptaszek. Tweed sięgnął po swoją teczkę i wyjął z niej plik fotokopii: wybór z tych,

które Newman przywiózł z Bazylei. Podał je Beckowi. - Kiedy dzwoniłeś, przyszło mi do głowy, że Romer chciałby coś niecoś wiedzieć o metodach, jakich używa tak zwany Wydział Badawczo-Rozwojowy WS&C. Beck uważnie przeglądał zdjęcia. Nagle zmarszczył brwi, wrócił jeszcze raz do niektórych kopii, wreszcie spojrzał na Tweeda z uznaniem: - To fantastyczne dowody! - No właśnie. Pomyślałem, że może warto jeszcze raz zadzwonić do Romera... - Tak, masz rację, zadzwonię. Paula zaczekała, aż drzwi kuchni znów zanikną się za Beckiem, i dopiero wtedy pochyliła się do Tweeda. - Co to za gra? Ani trochę nie wierzę, że te dokumenty przypomniały ci się dopiero, kiedy on poszedł dzwonić. - To taka mała sztuczka psychologiczna. Pomyślcie: Romer dopiero co wstał, a tu dzwoni Beck z intrygującą wiadomością. Romer to ostrożny szwajcarski bankier. Musi się namyślić - i właśnie teraz to robi, rozważa wszystkie za i przeciw. Waha się. I wtedy drugi telefon: Beck ma dowody jakichś paskudnych praktyk uprawianych przez World Security. Te dowody przeważają szalę: Romer wycofuje swoje pieniądze. - Rzeczywiście, chytrze to wymyśliłeś - skomentowała Paula. Znasz więcej takich sztuczek? - Hm, może... Marler ma według moich instrukcji zaatakować Buckmastera w jego twierdzy. Dobierzemy się do niego przez żonę, Leonorę. - Oho, widzę, że to naprawdę bezpardonowa wojna. - Nie może być inaczej: Buckmaster to żmija... Tweed zamilkł, gdyż do pokoju znowu wszedł Beck. - Romer wycofuje pożyczkę. A ja spróbuję w ciągu paru dni przygotować jakoś twój powrót do Londynu. Jeśli to tylko możliwe. 45 O ósmej rano w Londynie, w mieszkaniu w Belgravii zadzwonił telefon. Lance Buckmaster podniósł słuchawkę: na linii był pułkownik Romer z Zurychu. Krótko, zwięźle i lodowatym tonem wygłosił swoje żądanie. Buckmaster zdrętwiał ze strachu.

- Czy może pan to powtórzyć jeszcze raz powoli? - Proszę bardzo. Na posiedzeniu rady dziś rano jednogłośnie postanowiono, że musimy zażądać zwrotu pożyczki, jakiej udzieliliśmy World Security. - Na litość boską, przecież dostajecie wysoki procent od tych pieniędzy. I wszystko w terminie, nie zalegam ze spłatami. Zresztą, chyba nie ze mną powinien pan rozmawiać. Jestem teraz ministrem, zechce pan to wziąć pod uwagę. - Oczywiście, ale ponieważ umowa była podpisywana, zanim pan został ministrem, i negocjowaliśmy ją osobiście z panem, pomyślałem, że byłoby grzeczniej najpierw zwrócić się do pana. Chyba że woli pan, abym zadzwonił do aktualnego prezesa, do pani Buckmaster. - Chwileczkę, Romer, nie tak szybko. Pan wybaczy, ale spada to na mnie jak grom z jasnego nieba, nie było żadnego sygnału, żadnego ostrzeżenia z waszej strony. - Ta umowa nie przewidywała żadnych not ostrzegawczych. Podjęliśmy decyzję dopiero dziś rano. - Głos Romera stał się jeszcze twardszy. - Ale decyzja jest nieodwołalna. - Ile miesięcy mam na spłatę tych pieniędzy? - Nie miesięcy i nawet nie tygodni, panie Buckmaster. Czterdzieści osiem godzin. Ściśle, chcemy odzyskać całość długu najpóźniej pojutrze, do godziny jedenastej rano waszego czasu. - Czterdzieści osiem godzin? Ależ to brzmi śmiesznie wobec firmy tej rangi co World Security... - Proszę przeczytać uważnie umowę, którą pan podpisał: na pewno ma pan swój egzemplarz pod ręką. Czy też mam zacząć oficjalną procedurę i zadzwonić do pani Buckmaster? - Nie. Jak pan sam powiedział, to ja negocjowałem tę pożyczkę. Ale czy może mi pan powiedzieć, dlaczego podjęliście taką nagłą decyzję? - Och, dajmy temu spokój, panie Buckmaster. Przecież pan świetnie wie, że mój bank nigdy nie ujawnia motywów swoich decyzji. - Mogę prosić o trzydzieści dni zwłoki? - Bardzo mi przykro, panie Buckmaster, ale powiedziałem już, że decyzja rady jest nieodwołalna. Dług ma być spłacony w ciągu czterdziestu ośmiu godzin: najpóźniej pojutrze, o jedenastej czasu

londyńskiego. Jeśli pan chce, wyślemy samolotem kuriera z pisemnym potwierdzeniem. - Nie trzeba. Żadnych kurierów. Szkoda pańskich pieniędzy. Buckmaster rzucił słuchawką i zaklął: powoli, dobitnie akcentując jadowite słowa. Przeganiał włosy dłonią, wstał i zaczaj krążyć po pokoju. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? Powoli jego umysł odzyskiwał sprawność po straszliwym szoku: Zurych... Szwajcaria... W Szwajcarii jest Tweed! Tak. To musi być to. Tweed. Jeśli jeszcze żyje... Ponownie zadzwonił telefon. Buckmaster chwycił słuchawkę. - Kto tam? - spytał wściekłym głosem. - Morgan. Z Bazylei. Mogę mówić? - Mów. Morgan patrzył przez okno na Ren, na pokryte śniegiem dachy domów na drugim brzegu. Stał, opierając wydęty brzuch o krawędź biurka. To nie był najlepszy moment na składanie raportu - ale coś przecież musiał Buckmasterowi powiedzieć. - Mamy tu wciąż pewien problem. Wykonaliśmy pierwszy duży atak, ale, jak to bywa, nie w pełni się powiódł. - Zaczynając tę rozmowę obiecywał sobie mówić prosto, ale jak zwykle zniosło go w barokowe kamuflaże. - Obiekt mógł już być przeniesiony, ale w górach dostał oficjalną pomoc. - Co to znaczy, wzięli go pod areszt ochronny? - spytał wprost Buckmaster. - Coś w tym rodzaju. Możesz się domyślić. Ale operacja przejęcia trwa. - Morgan brnął dalej i ważył każde słowo, nie ufał telefonom, zbyt wiele podsłuchów założył w nich w swoim czasie. Policja mogła zrobić to samo. - Przenoszę się teraz do Fryburga. Będę stamtąd kierował dalszą fazą operacji. Tutaj zostawiam ludzi, którzy będą mnie o wszystkim informować... - Ale Tweed wciąż żyje?! - przerwał mu Buckmaster. - Tak... - przyznał Morgan niechętnie. - Z nim jest coś dziwnego. W pierwszej fazie naszej akcji, jak przyjechał do Einsiedeln, to wysiadł z samochodu w środku miasta i spacerował sobie w kółko. Nasz księgowy, Armand, mówi, że to dziwne. - A jak on ocenia sytuację? Morgan ujął mocniej słuchawkę. Poczuł się trochę pewniej. - Armand jest chłodny jak ryba. Mówi, że sytuacja rozwija się

zgodnie z jego oczekiwaniami. Mamy zresztą kogoś tam w środku. Dostaliśmy wiadomość, że nasz obiekt będzie wracał do Anglii szosami. Armand mówi, że to mu odpowiada. - Chce wracać do Anglii? - Buckmaster podniósł głos o kilka decybeli. - Kiedy, do cholery? - Za kilka dni. Znamy już nawet jego trasę. Właśnie dlatego przenoszę się do Fryburga, żeby panować nad sytuacją. - Tak jak dotąd nad nią panowałeś... - skomentował ironicznie Buckmaster. - Mówiłeś, że Armand ma jakiś plan? - Tak... Ale nie będę cię nudził szczegółami... Morganowi wydawało się, że zręcznie wybrnął z pułapki. Buckmaster uzna to za chwalebną ostrożność w rozmowie telefonicznej. W rzeczywistości Morgan nie miał najmniejszego pojęcia, na czym polega plan Horowitza. Ton odpowiedzi Buckmastera był ;ednak lodowaty. - Przekażesz dowództwo całej akcji Armandowi. Zaproponuj mu jakąś dużą premię, jeśli szybko rozwiąże problem. Jeśli i tym razem nawalisz, nie masz u mnie pracy. Pomyślałem już o twoim następcy... Morgait otworzył usta. by zaprotestować, ale usłyszał charakterystyczny trzask: Buckmaster wyłączył się. Morgan odłożył słuchawkę i wytarł spocone czoło. Ta rozmowa dużo go kosztowała. Czy Buckmaster naprawdę chce go wyrzucić? Diabli wiedzą. Ten człowiek potrafi każdego wyprowadzić z równowagi! Aby trochę zapomnieć o fatalnej rozmowie, Morgan jeszcze raz przebiegł w myślach ostatnie zdarzenia. Atak w Brunni zakończył się klęską. Co gorsza, szpicel w komendzie policji w Zurychu ostrzegł, że zapowiada się nalot na wszystkie trzy ośrodki World Security w Szwajcarii. Już od wielu godzin ich pracownicy palili kompromitujące dokumenty. Drobiazg, o którym w tej sytuacji lepiej było nie wspominać Buckmasterowi. Ten sam szpicel doniósł, że w ciągu najbliższych paru dni Tweed odjedzie do Anglii, drogą lądową, przez Bazyleę i niemieckie autostrady. Morgan oceniał ten pomysł Tweeda jako szaleństwo. Powiedział to Horowitzowi, kiedy tamten zadzwonił z Zurychu, z jakiejś budki ulicznej. - Jeśli nawet nie szaleństwo, to w każdym razie pierwszy błąd zgodził się Horowitz. - Kiedyś musiał go popełnić. Czekałem na to.

Rzecz szczególna, Horowitza znacznie bardziej zainteresowało to, o czym wcześniej meldował Stieber: że w Einsiedeln Tweed wysiadł ostentacyjnie z samochodu i spacerował przed klasztorem. Horowitz więcej pytał o to niż o masakrę w Brunni, a zagadnięty wprost - odpowiedział: - On gra wciąż w tę samą chytrą grę. Tak samo zachowywał się na moście w Laufenburgu, a potem robił wokół siebie dużo szumu, jak kupował bilety kolejowe, i w Zurychu, kiedy wynajmował pokoje w hotelu. - Dziwna gra... - Zwyczajna: w kotka i myszkę. - Ciekawe tylko, kto tu jest kotem? - przytomnie spytał Morgan. - Tak czy owak w końcu ja nim będę... Rozmowa miała miejsce parę godzin temu. Morgan spojrzał na zegarek. Na pewno na dole czeka już samochód, który zawiezie go do Niemiec. Musiał zmyć się stąd, zanim policja zrobi nalot na biura. Chwycił teczkę i poszedł do windy. Mercedes rzeczywiście już czekał przy chodniku. Kierowca otworzył przednie drzwi. Morgan spojrzał na niego zdziwiony i osłupiał. Ubrany w szoferski mundur i czapkę stał przed nim Armand Horowitz. Morgan wsiadł bez słowa - wolał nie robić scen, ktoś mógł ich obserwować. Horowitz wziął od niego teczkę, wrzucił ją do bagażnika i zasiadł za kierownicą. - Skąd, u diabła, wziął się pan tutaj tak szybko? - Dziękuję za serdeczne powitanie - zakpił Horowitz. Ruszył i poprowadził mercedesa przez most, w stronę posterunku granicznego. - To proste. Skorzystałem z jednego z pańskich śmigłowców: coś niecoś zostało jeszcze na Kloten. Szczęśliwie pański szofer jest podobnej budowy jak ja. Zauważyłem to już wcześniej. Pożyczył mi mundur. - Co?! Pożyczył? Zgodził się? - Użyłem łagodnej perswazji. Leży nieprzytomny w waszym pokoju łączności, w suterenie. - Ale po co to przebranie? - Przecież jedziemy do Niemiec... Przez następne parę minut milczeli. Morgan niepewnie czuł się przed granicą. A jeśli Beck zaalarmował posterunki? Jeśli wysłał im opis podejrzanych? W takim przypadku nie wydostałby się ze

Szwajcarii zbyt szybko. A perspektywa pobytu w szwajcarskich więzieniach wcale mu się nie uśmiechała: nie słyszał o nich nic dobrego. - Spokojnie - odezwał się Horowitz, zatrzymując samochód na końcu krótkiej kolejki przed punktem kontroli. Morgan sięgnął do kieszeni palta po paszport: podszedł do nich szwajcarski strażnik. Czy przepuści ich gładko? Szwajcar - niewysoki, krępy - schylił się i zajrzał do środka. Popatrzył twardo na Morgana, potem na Horowitza. Machnął ręką: można jechać. Uff! Udało się! Horowitz spokojnie rozpędzał samochód. Krępy strażnik wszedł do budynku i zamknął się w pustym biurze. Na klawiaturze telefonu wystukał numer, który miał zapisany na świstku papieru. - Komenda policji we Fryburgu? Tu Szwajcarska Straż Graniczna w Bazylei. Podobno jest u was naczelny inspektor Kuhlmann. Mogę z nim mówić? To pilne. Musiał zaczekać parę minut, zanim usłyszał niski głos: - Kuhlmann przy telefonie, słucham. - Straż Graniczna w Bazylei - powtórzył szwajcarski funkcjonariusz. - Dostałem polecenie z Berna, żeby przekazać panu tę wiadomość bezpośrednio, więc dzwonię. Samochód World Security wjechał właśnie przez nasz punkt do Niemiec. W środku jest Morgan i umundurowany szofer. - Skąd pan wie, że to Morgan? I że samochód należy do World Security? - Dostaliśmy z Berna kompletną listę numerów rejestracyjnych tej firmy. I dokładny opis Garetha Morgana. To na pewno on: tłusty jak świnia, średniego wzrostu, po czterdziestce, gładko ogolony, czarne włosy. Wygląda jak wielka bulwa... - Może pan opisać szofera? - Szofer jak szofer, nic szczególnego. Wysoki, chudy, długa twarz. Może tylko te okulary w drucianej oprawie... - OK, dziękuję panu. Kuhlmann odłożył słuchawkę i odwrócił się do sekretarki. - Proszę mnie połączyć z Arthurem Beckiem ze Szwajcarskiej Policji Federalnej. Znajdzie go pani w centrali w Zurychu... 46

Buckmaster siedział w salonie, w mieszkaniu w Belgravii. Nadal był w szoku, choć od rozmowy z pułkownikiem Romerem minęła już godzina. Cofnięcie tej pożyczki było dla niego katastrofą. Katastrofą byłoby zresztą cofnięcie każdej z wielu pożyczek, jakie World Security zaciągnęła ostatnio w bankach. Jedyną szansą było to, że wygra wyścig z czasem. Natychmiast po przejęciu ładunku "Lampedusy" sowiecki klient ma zapłacić połowę należności: dwieście pięćdziesiąt milionów funtów w złocie, połowa sumy zdeponowanej już w Szwajcarii. Mała cząstka wystarczy, żeby spłacić pułkownika Romera i tych jego sklerotycznych krasnali. A wkrótce w skarbcu WS&C znajdzie się także druga połowa: jak tylko rosyjscy technicy zbadają "Shockwave" i sprawdzą, czy dostali właściwy towar. Tweed! Tak, to on musiał być przyczyną fatalnego telefonu z Zurychu. Tweed też przecież jest teraz w Zurychu. To nie mógł być przypadkowy zbieg okoliczności. Teraz wszystko zależy od zręczności Armanda Horowitza. Musi załatwić tę sprawę: nie można w żadnym razie dopuścić, żeby Tweed wrócił do Anglii. Na samą myśl o tym człowieku Buckmaster dostawał białej gorączki. Odetchnął głęboko parę razy. Pomogło. Przypomniał sobie długi artykuł w amerykańskim piśmie "Forbes Magazine". Autor opisywał błyskotliwy awans Buckmastera do świata władzy i bogactwa. Użył przy tym słów, które warto było pamiętać: "Ten człowiek najlepiej daje sobie radę wtedy, kiedy jest przyparty do muru". Wstał. J uż znowu wiedział, że i tym razem pobije wroga - i wyjdzie z opresji silniejszy niż kiedykolwiek przedtem. W tym momencie z przylegającej do salonu sypialni wyszła Leonora. Trochę zaspała: poprzedniego wieczora do późna pracowała w biurze na Threadneedle Street. - O, jesteś jeszcze - udała zaskoczoną. - To dobrze, Lance, mam ci coś do powiedzenia. Było w jej głosie coś, co obudziło jego czujność. Trzymała w ręku kartonową kopertę. Wyjęła z niej dużą fotografię - w ten sposób, że widział tylko odwrotną, białą stronę. - Postanowiłam, że nie będę więcej tolerować twoich numerów z tymi wszystkimi dziewczynami. - O czym ty, u diabła, mówisz? Spokój, z jakim to powiedział, był groźny. Zły moment wybrała

sobie na robienie scen. Jego myśli wciąż były zajęte problemem wycofanej pożyczki, nie życzył sobie innych problemów - zwłaszcza tego rodzaju. Poczuł, że wszystko się w nim gotuje. Z najwyższym trudem zachował spokój. - Mówię o tym! - odpowiedziała. - To jest dowód twoich figlów z tymi dziwkami. Podała mu zdjęcie. Pochylił się nad nim i studiował przez moment. Potem przeniósł na nią lodowate spojrzenie. Stał blisko i kiedy tak patrzył z góry, poczuła lęk. - Skąd wzięłaś tę kloakę? - Kloaka... dobrze powiedziałeś, to pasuje do tej twojej dziwy. Ciekawe, ile sobie liczy za takie numery? A może kupujesz jej prezenty? Diamentowe kolie? - Przecież to fałszywka, fotomontaż - mówił wciąż spokojnie i chłodno. - Oczywiście! - zaśmiała się głośno. - Fałszywka! Dobre sobie. I to mówi minister Korony. Mógłbyś wymyślić coś mądrzejszego. - Pytałem, skąd to masz? - jeszcze bardziej zbliżył się do niej. - I czekam na odpowiedź. - Nigdy nie słyszałeś o prywatnych detektywach? Wiele kobiet korzysta z nich, jeśli mają zbyt cwanych mężów, l czasami udaje im się zdobyć dowód, czarno na białym. Tak jak tu. - Ty... głupia... krowo... - świadomie cedził słowa. - Znam to zdjęcie. - Ach tak? - podniosła rękę, odgarnęła niesforny kosmyk włosów. Chcesz powiedzieć, że specjalnie dałeś się sfotografować? W takim momencie? Lubieżny cap! A może masz cały album takich zdjęć? Pokaż, chętnie zobaczę. - To jest fałszerstwo - powtórzył, nadal zachowując sztuczny spokój. - Jakiś fotograf rzeczywiście zrobił mi kiedyś zdjęcie na tej sofie. Nic mogę pamiętać wszystkich zdjęć, jakie mi robią, ale to pamiętam. A tej dziewczyny nie widziałem nigdy w życiu... - Chcesz powiedzieć, że... - Zamknij się! - ryknął, ale natychmiast się opanował. - Ktoś zmontował to arcydzieło: nałożył tę dziewczynę na mnie... znaczy, jej fotografię na moją - poprawił się. - l rzeczywiście myślisz, że w (o uwierzę? Chyba straciłeś swój sławny talent do gładkich kłamstw. Uważaj, może nad innymi

rzeczami też już nie panujesz. Powiedziała to przypadkowo, improwizując. Ale dla Buckmastera miało to w tym momencie bardzo konkretny sens. Czyżby i ona maczała palce w sprawie tej szwajcarskiej pożyczki? Zdrada? We własnym domu? Przełożył fotografię do lewej ręki. Prawą, bez zamachu, uderzył ją na odlew w twarz. Jej głowa podskoczyła jak piłka. Leonora straciła równowagę i upadła na stojącą obok kanapę. Przez moment były kapitan komandosów miał wrażenie, że uderzył ją za mocno, stanowczo za mocno. Ale po chwili oprzytomniała: usiadła sztywno na kanapie. - Pożałujesz tego, ty sukinsynu... Puścił to mimo uszu. - Każę poszukać tego oryginalnego zdjęcia w wycinkach prasowych, i będzie ci głupio, jak znajdę. A teraz chce wiedzieć, kto ci dał to świństwo. No... Nie przestraszyła się. - A policja chce wiedzieć, kto miał dostęp do naszej windy na Threadneedle Street tego wieczora, kiedy zabito Teda Doyle'a. - Zabito? Co ty bredzisz? Prasa podała wyraźnie, że wypadł z okna. Uśmiechnęła się z wyższością. - Dałeś się nabrać na te bajki? Komisarz Buchanan puścił to dla prasy, ale swoje wie: prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa. A ja wiem, że tylko trzy osoby miały klucz do windy: ja, Morgan - i ty ! - Powiedziałaś Buchananowi, że nadal mam ten klucz? - spytał niebezpiecznie cichym głosem. - Na razie nie. Pokiwał głową. - Widzę, że masz jeszcze trochę rozumu. Więc posłuchaj mnie uważnie. Mogę w każdej chwili pozbawić cię prezesury i mianować Morgana na twoje miejsce. - Nie sądzę... - To przeczytaj sobie w statucie artykuły dotyczące zarządzania spółką. Mogę cię wywalić z dnia na dzień, ot tak... - pstryknął znacząco palcami. Leonora wstała, ostrożnie dotknęła palcami prawego policzka. Spojrzała w wiszące na ścianie lustro: pod okiem uformował się duży siniak. Zacisnęła zęby. - Spróbuj tylko to zrobić, a natychmiast pójdę do Buchanana i powiem, kto ma trzeci klucz.

- Nie uda ci się wciągnąć mnie w sprawę Doyle'a. - Chcesz się założyć? Stawiasz całą swoją karierę? Jak myślisz, ile dni jeszcze będziesz ministrem, jeśli prasa roztrąbi, że jesteś podejrzany o morderstwo? - Ty... - Jak jeszcze raz nazwiesz mnie krową, to masz to jak w banku przerwała chłodno. - I wcale nie muszę specjalnie chodzić do Buchanana. Już wyznaczył mi następną rozmowę, u mnie w biurze. - Dajmy już spokój tej sprawie... Stanowczo za dużo się ostatnio kłócimy... - Kłócimy? Dobre sobie! - parsknęła. - Dajmy spokój tej sprawie, mówisz? Czy to znaczy, że nadal jestem prezesem? - Jesteś, oczywiście. Wlazłaś mi na odcisk, ale przecież musimy się trzymać razem. Ten Morgan coś za bardzo się pcha; uważaj na niego. Spojrzał na zegarek. - Hanson czeka na mnie na dole: muszę jechać do ministerstwa. Pozwolisz, że wezmę to zdjęcie? Chcę jednak znaleźć oryginał. - Proszę bardzo, mam więcej odbitek. - W porządku... Naprawdę muszę już jechać. Miał już zwykłą, pogodną minę, kiedy Hanson otwierał przed nim tylne drzwi daimlera. Ale wewnętrzne napięcie nie słabło. Przez całą drogę myślał o ostatnich wypadkach. Jego cały świat zaczynał się walić w gruzy. Najpierw ten Romer i cofnięcie szwajcarskiej pożyczki. Trzeba jak najszybciej odwiedzić pokój łączności w Admiralicji i sprawdzić, co z "Lampedusą". Chyba już niedługo będzie na miejscu spotkania. A teraz jeszcze to nowe zagrożenie. Zajrzał do porannych gazet, nie pisały już o śmierci Doyle'a. Tylko krótka wzmianka, że na wniosek komisarza Buchanana śledztwo zostało wstrzymane. "Na razie prowadzimy badania - powiedział komisarz...". Jakie znowu badania?! Kiedy Buckmaster jechał do Whitehall, Marler prowadził swoje porsche w stronę pobliskiego budynku Scotland Yardu. Po przeczytaniu porannej prasy postanowił opóźnić wyjazd do Szwajcarii. Sprawiła to informacja o chwilowym zawieszeniu śledztwa w sprawie śmierci niejakiego Doyle'a, głównego księgowego World Security.

O dziwnych okolicznościach tej śmierci Marler wiedział już dość dużo. Pierwsze szczegóły poznał w łóżkowej rozmowie w Belgravii; Leonora niczego specjalnie nie taiła, zadowolona, że może wreszcie z kimś porozmawiać o tej mrocznej sprawie. Marlerowi wystarczyło parę zręcznych pytań, by wyrobić sobie pogląd, co stało się tamtej fatalnej nocy. Postanowił umówić się z Buchananem - i zrobił to. Zaparkował samochód przed sławnym w świecie budynkiem i wszedł do środka. Natychmiast wskazano mu gabinet Buchanana. Wszedł - i osłupiał. W pokoju siedzieli dwaj ludzie: jednego z nich Marler znał i nie lubił go. Nadinspektor Harvey z Wydziału Specjalnego z wyglądu przypominał złośliwą łasicę. Drugi z czekających w pokoju mężczyzn już na pierwszy rzut oka stanowił całkowite przeciwieństwo Harveya. Buchanan - wysoki, elegancki, życzliwie uśmiechnięty - zerwał się zza biurka i wyciągnął dłoń do Marlera. Miał na sobie świetnie skrojony szary garnitur, białą koszulę i jasnoszary krawat, jakby dobrany do koloru oczu. - Świetnie, że pan przyszedł, panie Marler. Proszę siadać. O ile wiem, zna pan nadinspektora Harveya z Wydziału Specjalnego. - Spotkaliśmy się już. - Marler nieznacznie skinął głowa. Harvey ubrany był w granatowy garnitur, który niezbyt dobrze na nim leżał. Szyderczy uśmieszek czaił się w kąciku wąskich ust. Jego oczy krążyły wciąż niespokojnie po ścianach. - To ciekawe - Marler wykorzystał moment, zanim Buchanan usiądzie znowu za biurkiem. - Policja Miejska i Wydział Specjalny razem? Zwykle pracujecie oddzielnie. - O co panu chodzi? - warknął Harvey. - Myślę, że naszemu gościowi rzeczywiście należy się wyjaśnienie wtrącił się grzecznie Buchanan. - Ma pan rację, panie Marler, te dwie służby rzeczywiście działają na ogól niezależnie, ale zdarzają się wspólne problemy. Ważne także dla pańskiej instytucji... o której zresztą wiem bardzo niewiele - zastrzegł się. - Czy to naprawdę potrzebne? - strzelił Harvey. - Myślę, że tak. Panie Marler, badam okoliczności śmierci Edwarda Doyle'a, głównego księgowego World Security. Wiadomo, że parę dni temu, późnym wieczorem, wypadł z okna. Ale pewne elementy tej sprawy niepokoją mnie. Dlatego

kontynuuję śledztwo. Jednocześnie pan Harvey bada inną sprawę: na krótko przed śmiercią Doyle'a zamordowano młodą kobietę na Radnor Walk, w mieszkaniu niejakiego Tweeda. To, zdaje się, pański bezpośredni przełożony? - Zgadza się. - W tej drugiej sprawie nie ma na razie wielkich postępów. Zrobił przerwę. Marler spojrzał na Harveya, ale ten siedział 7. ponurą miną, nie reagując; nic nie rokowało szans na ocieplenie atmosfery. - Panu Harveyowi nie udało się dotychczas zidentyfikować ofiary. Znalazł się, jak sam mówi, w martwym punkcie... - Buchanan uśmiechnął się z makabrycznego kalamburu, jaki mimowolnie popełnił. - Czy wyrażam się jasno? - Tak, chociaż nadal nie widzę związku. - Właśnie do tego zmicrzam... Pan Harvcy utrzymuje tamtą sprawę w tajemnicy przed prasą; to zrozumiałe, ze względów bezpieczeństwa państwa. Natomiast sprawa Doyle'a nie jest trzymana w tajemnicy. Howard dowiedział się o niej z prasy i coś sobie skojarzył. Tamtej nocy na Radnor Walk pojawili się trzej ludzie. Jeden to Robert Newman, znany dziennikarz. Drugi to szef pańskiej llrmy, pan Howard: zawiadomił go telefonicznie anonimowy "przyjaciel". Co do samego Tweeda, to zniknął. Wszystko jasne? Buchanan znów zrobił pauzę. Marler rozszyfrował już jego taktykę: komisarz przerywał zawsze przed jakimś szczególnie ważnym momentem. - Trzeci, który też bardzo szybko dotarł do tego mieszkania, to Lance Buckmaster, minister bezpieczeństwa zewnętrznego. -O - Kiedy pan wreszcie zacznie mówić, Marler? - zniecierpliwił się Harvey. - Przecież mówię. - Tak, oczywiście. - "W kąciku ust Harveya znów pojawił się drwiący uśmieszek. - Monosylabami! - Istotnie. Marler odpowiadał na pytania Harveya nie patrząc na niego. Buchanan obserwował to przez chwilę z rozbawieniem; potem, uśmiechając się grzecznie, zwrócił się do Harveya:

- Może ma pan ochotę napić się kawy - w kantynie na dole? Ja też bym się napił: zaraz tam pana znajdę. - Chyba wolę zostać tu, gdzie jestem. - Harvey, bardzo pana proszę... - No dobrze, pójdę! - Harvey zrobił obrażoną minę i wstał. - Ale i tak nic pan nie wyciśnie z tej bryły lodu. A ja albo będę w kantynie, albo i nie... Wyszedł, zamykając ostrożnie drzwi za sobą. Marler zapytał, czy może zapalić papierosa. Komisarz nie miał nic przeciwko temu. Marler wyjął z pudełka kingsajza, zapalił, puścił kółko z dymu i obserwował, jak unosi się pod sufit. Wreszcie spytał: - Więc jaki jest związek? Wolałbym to usłyszeć od pana. - Jedyny możliwy, powtarzam: możliwy związek, to bardzo szybkie pojawienie się Buckmastera na Radnor Walk - a potem ten drugi trup, w firmie Buckmastera, na Threadneedlc Street, Zaczynam podejrzewać, że coś łączy te dwie sprawy. Podkreślam: nie mam żadnych dowodów. A pan, dlaczego pan do mnie przyszedł? - Ho coś wiem. Z góry uprzedzam, że nie mogę powiedzieć skąd. Obowiązuje mnie [Deklaracja Tajemnicy Państwowej. Otóż... powiedziano mi, że na Threadneedle Street jest winda, dostępna tylko dla kogoś, kto ma klucz, którą można się dostać z garażu na osiemnaste piętro bez wiedzy strażników. Czy to prawda? - Tak, prawda. Buchanan przestał patrzeć na Marlera. Sprawiał teraz wrażenie człowieka rozluźnronego, nawet roztargnionego. Bawił się szklanym przyciskiem do papierów, leżącym na biurku. Podniósł wzrok dopiero przy następnym pytaniu Marlera. - Rozumiem, że ta rozmowa zostanie między nami? Że nie powtórzy pan tego Harveyowi? - Ma pan moje słowo. Może pan mówić swobodnie. Umiem być dyskretny. - Zostańmy przy tej windzie. Dowiedziałem się, że są do niej tylko trzy klucze. Jeden ma pani Buckmaster, drugi Garcth Morgan. Trzeci klucz rzekomo się zgubił. - Tak i mnie powiedziano. - Lance Buckmaster ma ten trzeci klucz, nie zgubił go. Po prostu nie oddał, kiedy został ministrem i oficjalnie wycofał się z firmy. A więc ma dyskretny dostęp do biur dyrekcji WS&C na Threadneedle

Street. Buchanan zostawił w spokoju przycisk do papierów. W dalszym ciągu swobodny i rozluźniony, patrzył gdzieś w przestrzeń. Tak, pomyślał Marler, ten facet potrafi wydobywać z ludzi prawdę. - Bardzo jestem panu wdzięczny, panie Marler, za te informacje, nie będę ukrywał, że to nowa szansa dla mojego śledztwa. W końcu Doyle był głównym księgowym. Mógł wiedzieć, jak mówią Amerykanie, gdzie jest trup pogrzebany. - Tutaj to już dwa trupy. - Tak, dwa... - Buchanan znów zrobił pauzę. - Czy wolno mi zapytać, dlaczego nie chce pan o tym mówić przy Harveyu? Przecież on też podpisał Deklarację Tajemnicy Państwowej. Marler spojrzał na zegarek. Wkrótce będzie musiał wyjść, żeby zdążyć na samolot do Zurychu. Popatrzył prosto w oczy Buchanana. - Nie będę owijał w bawełnę. Nabrałem do pana zaufania, jak tylko tu wszedłem. A Harveya znam: spieprzy tę robotę. Myślę więc, że lepiej będzie, jeśli to pan poprowadzi do końca całe śledztwo. - Dziękuję - rzekł Buchanan. - Przyjmuję to jako komplement. Jadąc na lotnisko Marler próbował podsumować w myślach to, co już zdziałał. Nagle przypomniał mu się przyjaciel, którego firmę ochroniarską przejął Buckmaster po bandyckiej rozgrywce. Użył przy tym wszelkich znanych form nacisku i zastraszania. Właścicielowi firmy i jego rodzinie grożono porwaniem. Ktoś włamał się do jego domu, ale niczego nie zabrał; dopiero później za późno - okazało się, że w telefonie założony jest podsłuch. Ktoś psuł furgonetki firmy: w rezultacie spóźniały się dostawy do stałych klientów, a ci zrywali umowy. Ani razu policja nie wykryła sprawców tych działań. Kiedy wreszcie pod wpływem tego wszystkiego żona przyjaciela wpadła w ciężką depresję, zgodził się sprzedać swoją firmę koncernowi Buckmastera za jakąś śmieszną, wielokrotnie zaniżoną cenę. Teraz Buckmaster dowie się wreszcie, jak czuje się ofiara takiej psychologicznej ofensywy. Marler był pewien, że Leonora prędzej czy później (ale raczej prędzej!) pokaże mężowi kompromitującą fotografię. Z drugiej strony Buckmaster znajdzie się pod dyskretną, ale uporczywą obserwacją komisarza Buchanana w związku ze śmiercią Doyle'a. Wszystko to razem powinno wywrzeć

stosowny wpływ na samopoczucie pana ministra. Wsiadał do samolotu z uczuciem złośliwej satysfakcji; nic miał żadnych skrupułów. Ważne było tylko jedno: żeby nic z osaczających Buckmastera podejrzeń nie przeniknęło do prasy. 47 Na lotnisku Kloten w Zurychu Marler zaczął od telefonu do Buchanana. Musiał chwilę zaczekać: komisarz rozmawiał z innego aparatu. Buchanan skończył rozmowę z Buckmasterem - umówił się z nim na wieczór w mieszkaniu w Belgnwii - i sięgnął po odłożoną słuchawkę. - Kto mówi? - Marler, nie powiedzieli panu? Przedstawiłem się przecież. - Powiedzieli, ale pytam dla sprawdzenia tożsamości. Jak był pan ubrany, kiedy widzieliśmy się ostatnio? - Marynarka w kratkę, szare spodnie, niebieska koszula, żółty krawat. - l jeszcze nazwisko - tylko nazwisko - człowieka, który był ze mną, jak pan przyszedł. - Harvey. Ależ. pan podejrzliwy... - Tylko ostrożny. Skąd pan dzwoni? -- Z daleka, niech pan mnie nic pyta o szczegóły: ja też jestem ostrożny. - No więc słuchani... - Mam jeszcze jeden trop; zapomniałem o tym, jak byłem u pana. Marler zrobił przerwę;Buchanan na pewno będzie umiał docenić ten chwyt retoryczny. - Śmiertelny wypadek drogowy, rzekomy wypadek, jaki zdarzył się ostatnio w Londynie. Ofiarą był niejaki doktor Rosę ze szpitala Świętego Tomasza. Buckmaster może panu powiedzieć więcej na ten temat. - Co to za jeden ten doktor Rosę? I tym razem ja zapytam: jaki to ma związek z naszą sprawą? - Doktor Rosę był lekarzem sądowym. To on robił sekcję tej dziewczyny z Radnor Walk. Cześć... Marler nakręcił następny numer i połączył się z komendą policji w Zurychu. Podał swoje nazwisko, poprosił Arthura Becka, powiedział też, że chciałby porozmawiać z Paulą. Czekał dość długo, potem słuchawkę podniosły kolejno dwie nie znane mu

osoby; drugiej, kobiecie, musiał powtórzyć wszystko od początku. Znów czekał, niecierpliwie otrzepywał śnieg z butów: tym razem zamiast "rękawa" do samolotu podstawiono otwarte schodki, a na płycie lotniska było dużo śniegu. - Arthur Beck - odezwał się głos w słuchawce. - Może pan powtórzyć nazwisko? - Myślę, że już dokładnie panu powiedzieli. Jestem na Kloten, właśnie przyleciałem z Londynu. Chcę się skontaktować z Tweedem. A nazywam się Marler... - Z kim? - Z Tweedem! Niech pan nie udaje, Beck, przecież pan go zna, nieraz, pracowaliście razem. Przypuszczalnie jest z nim jego asystentka, Paula Grey. I Bob Newman, dziennikarz. - Myślę, że najlepiej będzie, jeśli zgłosi się pan tutaj, na komendę policji. Każdy taksówkarz zna drogę. - Nic odpowiedział pan na moje pytanie... - Taksówkarz zna drogę. Do zobaczenia, Marler. Co tu jest grane? - zastanawiał się Marler. Podniósł walizkę i poszedł w stronę postoju taksówek. Czy Beck gra przeciwko Tweedowi? Trzeba będzie cholernie uważać na tej komendzie. - Ten człowiek mówi, że nazywa się Marler - powiedział Beck do Tweeda, Pauli i Newmana, odkładając słuchawkę. - Właśnie przyleciał z Londynu. Co mam z nim zrobić, jak tu przyjedzie? Znacie go w ogóle? - Tak, to filar mojego zespołu - stwierdził Tweed. Przerwał, gdyż do pokoju weszła policjantka, wprowadzając Butlera i Nielda. Popatrzył za okno, na rzekę Limmat. Była noc: jaskrawe latarnie drugiego brzegu odbijały się w czarnym lustrze wody. Minęły już dwa dni od masakry w Brunni. Beck zakwaterował Tweeda w silnie strzeżonym domu na Starym Mieście. Anglik wychodził stamtąd tylko po zapadnięciu zmroku, wyłącznie na spotkania w komendzie policji. - Nie powiedziałeś, co mam zrobić z tym Marlerem. A może to ktoś, kto się podszywa pod Marlera? Można by go wpuścić do pokoju przesłuchań: obejrzysz go sobie przez jednostronną szybę. World Security jest jak ośmiornica, wszędzie może mieć swoje macki. Miałem okazję przekonać się o tym ostatnio.

- Ostrożność nie zawadzi - zgodził się Tweed. - Ale jak się okaże, że to rzeczywiście Marler, mógłby dołączyć do nas... - Nie jestem pewien - przerwał Newman. - Nadal nie wiemy, czy można mu ufać. A może siedzi w kieszeni u Buckniastera? - Bob ma rację - włączyła się Paula. - Nie możemy ryzykować. Tweed spojrzał na Butlera i Nielda. - A wy? Co sądzicie o Marlerze? - To indywidualista, może nawet egoista - zaczął Butler. - Ale myślę, że za Tweeda oddałby życie. - Chyba przypisujesz mu własne uczucia - sceptycznie skomentowała Paula. - Pete? - Zgadzam się z Butlerem - stwierdził Nield. - A w dodatku w tej wycieczce przez pół Europy naprawdę będziemy potrzebowali każdego, kto tylko zechce pomóc. Beck podniósł się zza biurka. - To prawda, Tweed. Zapomniałem ci powiedzieć: dzwonił do mnie Kuhlmann z wiadomością, że Morgan wjechał przedwczoraj do Niemiec przez punkt graniczny w Bazylei. Samochodem. A za kierownicą był chudy facet w okularach w drucianej oprawie... - To mi wygląda na Horowitza - zauważył Newman z ponurą miną. Beck podjął przerwany wątek. - W tej sytuacji chciałem cię zapytać, Tweed, czy nadal myślisz, że to dobry pomysł wracać do Anglii samochodem? Zwłaszcza przez Niemcy? Wiesz zresztą, że od samego początku miałem wątpliwości. - Mnie ta droga pasuje. Zresztą zrobiliśmy już odpowiednie przygotowania. - Skoro się upierasz... - Beck wzruszył ramionami. Spojrzał na zegarek. - Przepraszam, zostawię was na chwilę, muszę przygotować spotkanie z tym Marlerem. Zaledwie Beck wyszedł, Tweed przemaszerował przez całą szerokość pokoju i włączył radio. Było nastawione na jakąś policyjną falę. Tweed zanotował pozycję tunera i poszukał muzyki. Wzmocnił dźwięk. - Może to niepotrzebne, ale diabli wiedza - zauważył. - Tu też może być jakaś pluskwa. Bo że World Security ma jakieś przecieki z tego budynku, to pewne jak dwa razy dwa cztery.

- Pewne? Skąd możesz to wiedzieć? - spytała Paula. - Bo Morgan, a co ważniejsze także Horowitz pojechali już przedwczoraj do Niemiec: dokładnie tą drogą, którą ja wybrałem. Przypomnijcie sobie: Beck dzwonił tutaj jeszcze z Brunni, żeby wydać różne polecenia związane z naszą podróżą. A więc tylko stąd mogli wiedzieć... - No to chyba powinniśmy zmienić trasę! - rzuciła Paula. Tweed pokręcił przecząco głową. - Nie. Pojedziemy lak, jak zaplanowaliśmy. Tą samą drogą. Paula spojrzała na Newmana. Dostrzegła na jego twarzy jedynie ślad cynicznego uśmiechu. Przeniosła wzrok na Butlera i Nielda, w nich z kolei szukając sojuszników. Butler w ogóle nie zareagował, nield mrugnął jak zwykle, ale tym razem wcale jej to nie bawiło. - Albo jesteś szalony, albo naiwny jak dziecko - powiedziała do Tweeda. - Co właściwie chcesz osiągnąć? - Już ci mówiłem. Mam zamiar zniszczyć World Security, a zwłaszcza Buckmastera. To zresztą jest najtrudniejsze, bo nie możemy ryzykować kryzysu rządowego. Będzie trzeba to załatwić bez hałasu... Pójdę teraz do nadajnika: może uda mi się znowu połączyć z "Lampedusą". Pewnie jest już blisko miejsca spotkania z Sowietami. - A my jesteśmy blisko paskudnej katastrofy - parsknęła Paula. Tweed przestawił radio z powrotem na policyjną falę, wyłączył je i ruszył do drzwi. - Pójdę z tobą... - powiedział Newman. Tweed nie protestował. Korzystał wciąż z nadajnika w furgonetce, tej samej, która towarzyszyła im w górach. Teraz stała przed budynkiem komendy, i choć do przejścia było zaledwie parę metrów, Tweedowi potrzebna była ochrona. Paula znów napełniła filiżanki. Pili kawę w wielkich ilościach: stojący w pokoju duży ekspres pracował na okrągło. Po kwadransie Tweed i Newman pojawili się znowu w drzwiach. - Nawiązałem kontakt - oznajmił Tweed. - Nadal nie ma odpowiedzi na moje trikowe pytania. Ale poznaję rękę Hocha, tego telegrafisty, z którym pracowałem. A więc przynajmniej on żyje. Muszę go podtrzymywać na duchu tymi transmisjami, chłopak na pewno jest w straszliwym stresie. Szerokość 34°10' N, długość 25° 30' E. "Helvetia" płynęła w

kierunku wschodnim, na południe od Krety. Była mniej więcej w połowie długości wyspy, ale zbyt daleko, aby z pokładu można było dostrzec ląd. Statek posuwał się naprzód coraz wolniej, coraz gorsza bowiem była pogoda. Pod ciężkim, ołowianym niebem dwudziestostopowe fale toczyły się wokół statku jak ruchome góry, niektóre przewalały się z hukiem przez przedni pokład, zdolne zmyć z niego wszystko, co nie byłoby solidnie umocowane. Greg Singer z trudem wspinał się schodkami na mostek kapitański: statek kołysał się gwałtownie. Singer sprawdził przed chwilą ładownię, w której znajdował się wielki komputer. Jakimś cudem ładunek nie obluzował się jeszcze. Na mostku kapitan Hartmann stał już od wielu godzin obok sternika. - Chyba zdąży się pan jeszcze ogolić przed tą randką? - zażartował Singer. - Ogolić? - kapitan spojrzał na niego jak na idiotę. - Człowieku, jesteśmy już sześć godzin do tyłu. Radio zapowiada sztorm, siedem stopni. Jest szansa, że ominie nas od południa, ale niech pan sam zobaczy, co się dzieje. Będziemy mieli szczęście, jeśli skończy się na tych sześciu godzinach spóźnienia. - Machnął ręką w stronę dzioba. Widok rzeczywiście nie był zachęcający. Ogromne wzgórza fal otaczały ich ze wszystkich stron. Na południu wielka czarna chmura przesłaniała horyzont. Singer zacisnął wargi: poganianie szypra nie miałoby żadnego sensu. Zresztą, nie zależało mu już na pośpiechu. Problem, nad którym myślał już przedtem, teraz, przy tej pogodzie, stawał się coraz trudniejszy. Czy Rosjanie puszczą go wolno? Miał już prawie pewność, że nie. Na lądzie, kiedy brał tę robotę, wszystko wydawało się proste. Teraz, pośród toczących się z hukiem gór wody, Singer poczuł się jak w pułapce. A jednak musi stąd uciec. Musi być jakiś sposób. Ciężki krążownik "Swierdłow", jeden z największych i najnowocześniejszych okrętów floty sowieckiej, wypłynął z cieśniny Dardanele na wody Morza Egejskiego i pełną parą sunął na południe: miejsce spotkania wyznaczono na południowy wschód od Krety. Pogoda była dobra, morze spokojne. Wielki okręt mógł płynąć z maksymalną szybkością. Dowódca nie miał wątpliwości, że dotrze na miejsce spotkania z "Helvetią" przed wyznaczonym czasem. Trochę niepokojący był wprawdzie ostatni

komunikat meteo: od południa zbliżał się silny sztorm, nie ma sprawy: najwyżej zmniejszy prędkość okrętu o parę węzłów. Niewidzialne oko satelity szpiegowskiego ,,Ultra" śledziło powierzchnię Ziemi z wielkiej wysokości. Orbita "Ultry" biegła nad Morzem Czarnym, Egejskim i Śródziemnym w stronę Libii - która była głównym przedmiotem stałych obserwacji. W Langley, w stanie Wirginia, Cord Dillon przeglądał najnowsze zdjęcia przekazane przez satelitę. Jeszcze raz porównał je z raportem przygotowanym przez analityków. Inne kopie tych zdjęć powędrowały wcześniej do Pentagonu. Na biurku zadzwonił czerwony telefon; Dillon chwycił słuchawkę. - Mówi Tremayne - usłyszał charakterystyczny głos admirała. Widziałeś najnowsze zdjęcia z "Ultry"? - Właśnie chciałem dzwonić w tej sprawie. "Swierdłow" jest już na zachód od Rodos. Czas nagli, admirale. - Dlatego wysłałem już do Neapolu następny pilny sygnał, żeby się szybciej ruszali... W miarę jak zbliżali się do Krety, Hank Tower, dowódca niszczyciela DGG 997 "Spruance", miał coraz gorszy humor. Był na mostku, kiedy nadszedł kolejny zakodowany sygnał z bazy. Łatwo im było mówić: "ruszać się szybciej", niewielki "Spruance" tańczył na wysokiej fali jak baletnica. Normalnie w tych warunkach Tower znacznie zmniejszyłby szybkość. Ale rozkaz to rozkaz. - Cała naprzód - rzucił do interkomu. Rozstawił szeroko nogi, aby utrzymać równowagę, i znów wpatrzył się w szalejące morze przed dziobem okrętu. Nadal nie było widać nic, co choć trochę przypominałoby sylwetkę "Lampedusy". Był wściekły: przy tej pogodzie nie mógł uruchomić helikoptera. Ale zrobi to, gdy tylko wiatr choć trochę osłabnie. 48 Służąca o rysach orientalnych wprowadziła Buchanana i Wardena do salonu mieszkania w Belgravii. Buckmaster wstał zza stylowego biurka i podszedł do nich, by się przywitać. Buchanan przedstawił swojego współpracownika. - To sierżant Warden. Będzie notował naszą rozmowę, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. - Ależ proszę czuć się jak u siebie. Siadajcie, panowie. Może papierosa?

- Dziękuję, żaden z nas nie pali. - Bardzo słusznie, ja też nie palę. - Skierował wzrok na Buchanana. - Dziękuję, że zgodził się pan przyjść tutaj, a nie do ministerstwa. Budynki rządowe to wylęgarnia plotek. - Tak też sobie pomyślałem - odparł Buchanan. Usiadł na wysokim, rzeźbionym krześle i założył nogę na nogę. - Może woli pan jakieś wygodniejsze krzesło? - Dziękuję, tu będzie mi całkiem dobrze. Wiem, że ma pan dużo pracy, przejdę więc od razu do rzeczy. - Mało kto już dzisiaj to potrafi. Bardzo proszę... Warden, zagłębiony w fotelu, z notesem na kolanach, z trudem zachowywał pokerową minę. Znał na pamięć te sztuczki Buchanana: grzecznymi słówkami uśpić czujność przesłuchiwanego. - Mamy pewien kłopot i liczymy na to, że pomoże pan nam rzecz wyjaśnić... - Buchanan zrobił pauzę. - Otóż mamy do czynienia z dwoma zabójstwami. - Z dwoma? - Buckmaster wyglądał na cokolwiek zaskoczonego i zaintrygowanego. - Ale w czym ja mógłbym panu pomóc? - A nie pyta pan, o jakich zabójstwach mówię? Warden uśmiechnął się w duchu. Zaczyna się psychologiczny atak; teraz Buchanan będzie systematycznie burzył pewność siebie przeciwnika. Buckmaster, w dżokejskiej kurtce i sztruksowych spodniach, usiadł na pokrytej drogim rypsem kanapie: swobodnie wyciągnął nogi, ręce splótł na kolanach. Uśmiechnął się chytrze, jakby chciał powiedzieć: "dobrze, możemy pograć w tę grę". - No właśnie, komisarzu, jakie to dwa morderstwa ma pan na myśli? - Po pierwsze, zabójstwo Edwarda Doyle'a, pańskiego głównego księgowego, w biurze pańskiej firmy na Threadneedle Street... - Chwileczkę, jeśli pan łaskaw. Jak dotąd wiem tylko, że Ted wypadł z okna, nieszczęśnik. Słyszałem, że mogło to mieć związek z jego skłonnością do hazardu. - Do hazardu? Jakiego rodzaju hazard ma pan na myśli? - Koniki. Dokąd byłem w firmie, nic o tym nie wiedziałem. Ale potem doszły mnie słuchy, że grał, i to ostro. I oczywiście przegrywał; większość tych ludzi ma dziwną skłonność do przegrywania.

- Czy z taką skłonnością można zrobić karierę księgowego, i to w tak wielkiej światowej firmie jak World Security? Buckmaster zrobił niejasny gest dłonią. - Może właśnie ciągłe obcowanie z liczbami podsunęło mu myśl o jakimś skutecznym systemie gry. To oczywiście tylko domysły zastrzegł się. - O, domysły bywają bardzo cenne. Nigdy ich nie lekceważę. Czasami właśnie dzięki domysłom trafiamy na właściwy ślad, niestety, nie udało nam się stwierdzić, żeby Doyle choć raz w życiu był na wyścigach. - To dziwne... - Buckmaster zmarszczył brwi, jak gdyby próbował coś sobie przypomnieć. - Dałbym głowę, że ktoś mi mówił o biletach totalizatora znalezionych w jego biurze... - W jego domu, proszę pana, nie w biurze. - Ach, tak, nie mogę sobie przypomnieć, kto mi to powiedział. Może żona? Mówiła, że przesłuchiwał ją pan. - Jakie znaczenie, pańskim zdaniem, mogły mieć te bilety? - No cóż... - Buckmaster spojrzał na Wardena, potem z powrotem na Buchanana. - Pomyślałem po prostu, że biedny chłopak za dużo przegrał i nie widział innego wyjścia. - Niż samobójstwo? To miał pan na myśli? Warden pochylił głowę nad swoim stenogramem. W ciągu zaledwie paru minut rozmowy Buchanan zdołał wciągnąć ministra bezpieczeństwa w zdradliwy labirynt domysłów na temat przyczyn śmierci Doyle'a. I pomyśleć, że ten człowiek uchodzi za wielkiego gracza politycznego! - No - odpowiedział w końcu Buckmaster - tak by wynikało. - Wyklucza pan zatem możliwość, że Doyle wypadł z okna niechcący? Mówi pan, że to nie mógł być przypadek? - Niczego takiego nie powiedziałem, nie mogę wykluczyć żadnej możliwości. - Skoro tak, to nie wyklucza pan również możliwości, że Doyle'a zamordowano? - Pauza. - Tak? - Chyba zapomniał pan o tych biletach, które znaleziono w jego domu - próbował się wykręcić Buckmaster. - Nie, proszę pana, nie zapomniałem. Ale tu jest kolejny kłopot. Te bilety były wetknięte pod jakieś naczynie kuchenne. Zbadaliśmy je w laboratorium, nie było na nich odcisków palców Doyle'a. I w

ogóle żadnych odcisków. Dlaczego ten człowiek miałby wycierać swoje ślady ze starych, nieważnych biletów totalizatora? Może i na ten temat ma pan jakieś domysły? - Nie bardzo podoba mi się ton pańskich pytań. - Buckmaster wyprostował się, przybierając oficjalną pozę. Jego niebieskie oczy były zimne jak lód. - Osiągnął pan swoje obecne stanowisko dzięki wielkiemu doświadczeniu i inteligencji. Miałem po prostu nadzieję, że podsunie mi pan jakiś pomysł. - Niestety, nie mam żadnych pomysłów. Buckmaster odprężył się. Warden wiedział, że i to należy do scenariusza Buchanana. Szef był w świetnej formie. Ciekawe, co zrobi teraz? Buchanan wykonał genialne posunięcie. - Jest jeszcze to drugie morderstwo... - pauza - które wiąże się ze śmiercią Doyle'a wyłącznie przez pana osobę. - O czym pan mówi? - O tym brutalnym zabójstwie w mieszkaniu na Radnor Walk. Szczęki Buckmastera zacisnęły się nerwowo. Siedział sztywno i wpatrywał się w komisarza, który spokojnie czekał na jego reakcję. - O ile wiem, tamtą sprawę prowadzi nadinspektor Harvey z Wydziału Specjalnego. - Istotnie, ma pan zupełną rację. Ale Harvey zaproponował nieoficjalnie, abym objął swoim śledztwem również tamten przypadek. - Buchanan sięgnął do kieszeni, wyjął kopertę i podał gospodarzowi. - 'Iii jest list, w którym Ilarvey upoważnia mnie do zajęcia się la sprawa. Buckmasler wziął kopertę, ale nie zajrzał nawet do środka. Odłożył ja na bok i. sztywno wyprostowany, starannie pozapinal guziki kurtki. Tak, teraz rzeczywiście wygląda jak minister, pomyślał Warden. - Stanowczo odmawiam jakichkolwiek zeznań na lemat Radnor Walk. To są rzeczy objęte tajemnic;} państwowa. Mogę o tym mówić wyłącznie z nadinspektorem Harveyem - zresztą powiedziałem mu już wszystko, co wiem na ten temat... Buckmaster przerwał i spojrzał wymownie na stos charakterystycznych rządowych teczek z czerwonej skóry,

piętrzący się na biurku. - A teraz, jeśli nie ma już innych spraw, chciałbym zakończyć tę rozmowę. Musze zająć się tymi teczkami; mam nadzieję, że skończę do północy. Buchanan podniósł się, za nim Warden. - Dziękuję, że zechciał mi pan poświęcić lak wiele pańskiego cennego czasu. Buckmasler, który leż już wsiał, popalrzył na Buchanana podejrzliwie. Czyżby wyczuł nutę ironii w arcygrzecznym podziękowaniu policjanta? - Odprowadzę panów. - Ruszył w stronę drzwi. Kiedy sięgał do klamki, Buchanan znowu się odezwał. - Przepraszam pana, ale skoro będzie pan tu pracować przez cały wieczór, przyszło mi do głowy, że moglibyśmy tymczasem przesłuchać u nas, w Yardzie, pańskiego kierowcę Hansona. - A można wiedzieć po co? - To dotyczy tych biletów lolalizalora w domu Doyle'a. Pewna pani mieszkająca naprzeciw widziała mężczyznę, klóry dzwonił do drzwi Doyle^a, a polem wszedł do środka: najwyraźniej miał klucz. - Co to ma wspólnego z Hansonem? - Nie skończyłem jeszcze, panie minislrze. Ten człowiek pojawił się lam już po śmierci Doyle'a. Otóż sąsiadka dała nam dość dokładny opis nieznajomego. Pokazaliśmy jej luzin zdjęć różnych osób, a ona natychmiast wybrała spośród nich Hansona. - Skąd, u diabła, wzięliście zdjęcie Hansona? - Panie ministrze! Jesl pan jedną z najczęściej folografowanych osób w kraju. Wzięliśmy z archiwum kilka pańskich zdjęć, lakich, gdzie wysiada pan z samochodu, a Hanson stoi przy olwartych drzwiach daimlera. Oczywiście, wycięliśmy z tych zdjęć pańską osobę. - Ta sąsiadka musiała się pomylić. - Właśnie to chciałbym sprawdzić dziś wieczór. No, nie będę pana dłużej odciągał od pańskich czerwonych teczek. Prace rządowe nie mogą czekać. Opuścili dom, przeszli na sąsiednia ulicę i wsiedli do zaparkowanego lam nie oznaczonego radiowozu, zapięli pasy, Buchanan uruchomił silnik. Dopiero wtedy Warden wypowiedział

dręczącą go myśl. - Zablokował nas w sprawie Tweeda. - Właśnie tego się spodziewałem - odparł Buchanan i ruszył. Światła rellektorów zatańczyły na ośnieżonej jezdni. - To po co pan o tym mówił? - Żeby go zdenerwować. I udało się: widziałeś, jaki miał rozbiegany wzrok, kiedy wspomniałem potem o l lansonie? jestem pewien, że ukrywa coś przed nami. Po wyjściu policjantów Buckmaster poszedł do swojego pokoju i starannie zamknął dźwiękoszczelne drzwi. Zaaplikował sobie sporą porcję czystej whisky. Czuł się jak człowiek, któremu powoli zaciskają pętlę na szyi. Próbował uporządkować w myślach różne elementy sytuacji. Po pierwsze: Tweed. Ten sprytny drań ciągle wymyka się z zasadzki. Po drugie: Romer i wycofanie pożyczki. Ten problem zdążył już rozwiązać; kazał Morganowi sprzedać jedną z. małych firm należących do koncernu. Przeżył to jak amputację części własnego ciała. Nigdy doląd nic nie sprzedawał, lylko nabywał - i zdobywał. I wreszcie len kuty na czlery nogi Buchanan, klóry domyśla się związku między dwoma zabójstwami. Buckmastera niepokoiło zapowiedziane przesłuchanie Hansona: czy będzie miał dość rozumu, żeby niczego nie chlapnąć? Stanął przed wiszącym na ścianie luslrem. Alkohol najwyraźniej pomógł. Znów wyglądał całkiem normalnie, jak człowiek zrównoważony i pewny siebie. To sprawiło, że zaczęła wracać jego wiara we własne siły. Wygrałeś wszyslkie bilwy, jakie loczyłeś - powlarzał sobie - wygrasz i lę. Przecież nic się nie zmieniłeś, nadal siać cię na wszystko. Usiadł przy biurku i zadzwonił do Fryburga. Bębnił nerwowo palcami po blacie biurka, czekając, aż Morgan podejdzie do telefonu. - Mówi Buckmaster. Zlokalizowaliście obiekt? - Nie lylko zlokalizowaliśmy -jesl w Zurychu - ale dokładnie znamy trasę, jaką zamierza wracać. - Jeśli będziecie musieli podjąć ryzyko, zróbcie to. Ten ładunek nie może dotrzeć do miejsca przeznaczenia. Zrozumiałeś? - Całkowicie. Zorganizowaliśmy już wszystkie szczegóły przejęcia... -- Pamiętaj, że tu chodzi o twoją głowę...

- Nie martwię się o to... - Może powinieneś. Miałem tu wizytę komisarza Buchanana z Wydziału Kryminalnego. Interesuje go związek śmierci Doyle^a z morderstwem na Radnor Walk. - O Jezu! Skąd mu to przyszło do głowy? - Nie wiem, ale mówił o tym, możesz mi wierzyć. I jeszcze jedno. Ma podobno świadka, jakąś kobietę, która widziała, jak Hanson wchodził do domu Doyle'a, już po jego śmierci... - Cholera jasna, co za pech... - A więc widzisz, Morgan, że tu naprawdę chodzi o twoją głowę. Morgan próbował coś odpowiedzieć, ale zdał sobie sprawę, że mówi w próżnię: Buckmaster wyłączył się natychmiast po przekazaniu hiobowej wieści. Rad nierad, Morgan też odłożył słuchawkę. Sięgnął po swoją piersiówkę, odkręcił kapsel i wlał całą zawartość do szklanki; potem wypił wszystko jednym haustem. Te wiadomości rzeczywiście go zdenerwowały. Czuł, że się poci jak świnia. Jeżeli się do nich dobiorą, Buckmaster naprawdę gotów rzucić go na pożarcie. Tweed! - przypomniał sobie. Tak, tym razem musi być ostatecznie zlikwidowany. Nawet jeśli będę to musiał zrobić własnymi rękami. Z walizką w ręku Marler wszedł do budynku komendy policji; podał swoje nazwisko i powiedział, że jest umówiony z Arthurem Beckiem. Wartownik poprosił o dowód tożsamości. Marler pokazał paszport, w którym w rubryce "zawód" wpisane było: "ekspert ubezpieczeniowy". Wartownik zaprowadził go do dużego, jasno oświetlonego pokoju. Na środku stał stół, przy nim kilka drewnianych krzeseł. Wartownik obiecał Marlerowi kawę - "będzie pan musiał chwilę poczekać na pana Becka, jest zajęty" - i wyszedł. Marler rzucił walizkę na nieskazitelnie czystą podłogę, zapalił papierosa i rozejrzał się po pokoju. Oprócz krzeseł i stołu, na którym stała ciężka kryształowa popielniczka, nie było żadnych mebli. Również śnieżnobiałe ściany pozostawały całkiem puste, bez obrazów czy fotografii. Tylko na jednej znajdowało się duże, prostokątne lustro. Marler podszedł do lustra, przez chwilę wpatrywał się w swoje odbicie, po czym uniósł rękę w powitalnym geście. Z drugiej strony lustra, w przyległym pokoju, stali Beck i Tweed.

Doskonale widzieli Marlera przez jednostronną szybę. - Czy to Marler? - spytał cicho Beck. - Ponad wszelką wątpliwość. - Jakiś świrowaty: macha do siebie... - On macha do nas. To przecież Marler: od razu domyślił się, że to nie zwyczajne lustro... Chciałbym z nim porozmawiać, sam. - Bardzo proszę. Zostawię was tutaj. Będę czekał na górze, z tamtymi. Tweed wszedł do sąsiedniego pokoju. Przywitali się w milczeniu: dziewczyna w policyjnym mundurze przyniosła właśnie kawę i ustawiała filiżanki na stole. Usiedli. - Chyba rzeczywiście jesteś świr - odezwał się Tweed, kiedy wyszła. - Beck tak cię nazwał, jak zacząłeś kiwać ręką do lustra. - To niech się lepiej maskuje. Urządził to miejsce jak typowy pokój przesłuchań, i nagle to lustro na ścianie, nie wiadomo po co. Każdy by się domyślił... - Marler przyjrzał się Tweedowi uważnie. - Jak na zwierzynę ściganą przez pół Europy, wyglądasz całkiem przytomnie. - Dziękuję, jestem w dobrej formie. A co w kraju? - Zrobiłem trochę smrodu wokół Buckmastera. Kazałem zrobić fotomontaż - Buckmaster na kanapie z rozkraczoną gołą dziwa - i pokazałem to jego żonie, Leonorze. Jak cię znam. to nie pochwalisz tego. - Ale i nie zganię. Buckmaster to bydlę i każda metoda jest dobra. - Miałem też miłą pogawędkę z komisarzem Buchananem. On prowadzi śledztwo w sprawie śmierci Doyle'a. głównego księgowego World Security, który spadł z osiemnastego piętra na Threadneedle Street. Powiedziałem mu, że Buckmaster wciąż ma klucz do windy, którą można wjechać na to osiemnaste piętro prosto z garażu, bez wiedzy strażników. - Skąd to wiesz? - Z innej miłej rozmowy, z rozkoszną Leonorą, nie ukrywam, że rozmawialiśmy w pozycji leżącej. - Widzę, że nie tracisz czasu. - Do Buchanana zadzwoniłem jeszcze raz, stąd, z lotniska. Poradziłem mu, żeby zbadał rzekomy wypadek - oczywiście śmiertelny - doktora Rosę. To on robił sekcję zwłok tej dziewczyny, którą znaleziono w twoim łóżku.

- Uważaj, nie powinieneś przesadzać z tym przyciskaniem Buckmastera. Masz coś jeszcze? - Tak. Coś, co wyklucza cię z kręgu podejrzanych o morderstwo na Radnor Walk. Jaką masz grupę krwi? - "A" Rh + . - Czyli tak jak czterdzieści procent populacji. Mam kopię raportu medycznego doktora Rosę; Howard mi to załatwił. Znaleziono tam ślady krwi i skóry mordercy, pod paznokciem tej dziewczyny. I jeszcze trochę krwi na prześcieradle. Otóż dziewczyna miała grupę "O" Rh + , też bardzo popularna. Natomiast pod paznokciem i na prześcieradle znaleziono ,,AB" Rh--. Bardzo rzadka grupa. Myślę, że powinniśmy się jak najprędzej postarać o parametry Buckmastera i Morgana. - Dane Buckmastera są na pewno w rejestrze Ministerstwa Obrony. Ciągle przecież jest oficerem rezerwy. Mam przyjaciół w ministerstwie, załatwię to, oczywiście kiedy wrócę do kraju... - Jeśli wrócisz - poprawił Marler. - A Morgan? - Z tym może być trudniej, ale nic ma rzeczy niemożliwych. - Nie ma? To powiedz, jak masz zamiar dotrzeć żywy do Londynu? - Szosami. Tylko nie próbuj mnie przekonywać: mam już potąd kłótni z Paulą, Newmanem i Beckiem. - Wcale nic próbuje - obruszył się Marler. Strząsnąl do popielniczki popiół z papierosa. - Uważam nawet, że to najbezpieczniejsza droga. Wszystko zależy od trasy, jaką wybierzesz. - To też już postanowione. - Tweed wyjął z kieszeni mapę i rozłożył ją na stole. - Najpierw do Bazylei, lam przekraczamy granicę i jedziemy przez Niemcy autostradami, jak najszybciej. W Akwizgranie skręcamy na zachód, przez Belgię, do jakiejś przeprawy przez kanał. Marler studiował przez chwilę trasę, zaznaczoną na mapie czarnym flamastrem. Potem spojrzał na Tweeda. - Dawno to wymyśliłeś? - Już parę dni temu. - A kto wie o tej trasie? - Paula, Newman, Beck i ten zespół policyjny, który będzie nas eskortował do Bazylei...

- Może lepiej byłoby w ostatniej chwili zmienić trasę. Mogły być jakieś przecieki. - I prawdopodobnie były. Morgan i Horowilz pojechali dwa dni temu z Bazylei w stronę Kryhurga. - Rozumiem. - Marler zamilkł na chwilę. Zaciągnął się, wypuścił kółko z dymu, przez cały czas przyglądając się Tweedowi. Wystawiasz się na wabia i czekasz na ich atak. Liczysz na to, że będziesz szybszy. - Nie tylko na to; także na współpracę z Kuhlmannem. Rozmawiałem z nim. Uruchomi brygadę antyterrorystyczną. - Nie wygląda na to, żebyś miał zamiar zmienić zdanie, więc nie będę się wysilał. Ale w tej sytuacji mnie będzie potrzebny helikopter - najlepiej sikorsky - z pilotem wyczynowcem, l karabin snajperski. - Beck ci tego nie da. - Ale Kuhlmann da... A więc rzucamy rękawicę. To może być nawet ciekawe. 49 Ósma rano. Buckmaster szykował się właśnie do wyjścia z domu w Belgravii, kiedy odezwał się telefon: sekretarka z ministerstwa oznajmiła, że dzwoni pan John Lloyd-l)avics, dyrektor dalekowschodniej sekcji WS&C. Zanim przełączyła rozmowę, Buckmaster szybko obliczył różnicę czasu: w Tokio była teraz piąta po południu. - Czy to pan, Buckmaster? - w głosie Lloyda-l)aviesa wyczuwało się napięcie. - Tak. Są jakieś problemy? - Można to tak nazwać. Akcje World Security spadły dzisiaj na tokijskicj giełdzie o dwadzieścia procent. Wielka wyprzedaż - ale nikt nie kupuje. - Jezu Chryste, dlaczego?! - Pojawiły się pogłoski, że World Security padnie, że jej zadłużenie znacznie przewyższa aktywa. Czyli, jak pan to słusznie określił, jest problem. - Skąd te pogłoski? Przecież to absurd. - Próbowałem sprawdzić. Dlatego dopiero teraz do pana dzwonię. Czołowi eksperci finansowi radzą swoim klientom wycofać pieniądze; ale źródła jeszcze nie wykryłem. W południe

opublikowałem demcnti. Ale to wcale nie powstrzymało paniki. - Niech pan posłucha. - Buckmaster mocniej ścisnął słuchawkę. Musi pan użyć wszelkich sposobów, żeby dowiedzieć się, kto za tym stoi. Za każde pieniądze, a jak trzeba, to i groźbą, l niech pan dzwoni, jak tylko zidentyfikuje pan wroga. My już tutaj sobie poradzimy. Na razie dziękuje. BuckmasŁer odłożył słuchawkę i popatrzył w przestrzeń za oknem. Jak zareaguje giełda w Londynie? A Wall Street? Przecież to stado baranów... A sformułowania użyte przez Lloyda-Daviesa brzmiały groźnie: "wielka wyprzedaż", "panika"... Ponownie podniósł słuchawkę i wystukał numer swojego londyńskiego maklera. Jeff Berners mógł już być w swoim biurze przy giełdzie. Był. Sam odebrał telefon, jego głos wibrował niecierpliwie. - Tak, o co chodzi? - Mówi Buckmaster. Miałem przed chwilą telefon z Tokio... - Właśnie chciałem do pana zadzwonić - przerwał Berners. - Wie pan już o tej bessie? My tutaj też. Zastanawiamy się, czy nie obniżyć dzisiaj kursu pańskich akcji o dwadzieścia pięć procent... - To szaleństwo! - Nie, (o dobry krok prewencyjny. Nabywcy będą się ustawiać w kolejce za tę cenę! Przynajmniej mam taką nadzieję... - Ma pan nadzieję?! - krzyknął Buckmaster. - Człowieku, tu chodzi o jedną z najpoważniejszych firm w świecie. Notowaną na giełdach w Tokio, Sydney, Nowym Jorku, Londynie i Frankfurcie! - Tym gorzej - ostudził go Berners. - Wszędzie pojawiły się paskudne plotki. Podobno pewien bank japoński rozważa wycofanie pożyczki dla World Security. Podobno Ziircher Kredit już wycofał swoja pożyczkę. Dzwoniliśmy do nich nawet, ale odmówili odpowiedzi. - No, sam pan widzi... - Nic nie widzę. Przecież, żaden bank szwajcarski nie informuje nigdy o swoich transakcjach. Ale skoro już o tym mówimy: czy to prawda? - Skądże, bzdura. Dziwię się nawet, jak może pan o to pytać. Kto rozpuszcza te plotki? - Na razie nie mamy pojęcia. Ale możemy zasugerować, że to jakieś wielkie konsorcjum chce wykupić World Security i rozpuszcza te

pogłoski, żeby obniżyć cenę. Jak publiczność w to uwierzy, to jutro cena wróci do normy. - A uwierzy? - Chce pan znać moją opinię? - Tak, cokolwiek jest warta. Berners zignorował chamstwo Buckmastera. - Ludzie wierzą przede wszystkim w swoje rachunki. Oceniają, że potrzebuje pan w tej chwili co najmniej pięciuset milionów funtów, żeby utrzymać się na powierzchni. Buckmaster zdrętwiał. Skąd mają tak precyzyjną informację? Ale szok trwał krótko. Podjął rozmowę, dbając o swobodny i obojętny ton. - To chyba kiepsko rachowali, niech sobie lepiej jeszcze raz policzą. - Bieda w tym, panie Buckmaster, że rynek w ostatecznej instancji opiera się nie na tym, jak jest naprawdę, ale na tym, w co ludzie wierzą i komu ufają. - Dobrze, niech pan realizuje swój plan - zgodził się Buckmaster. Usiadł za biurkiem i myślał gorączkowo. Ale nie miał na to zbyt wiele czasu. Dwie minuty później telefon znowu zadzwonił. - Tak? - Pan Buckmaster? Mówi komisarz Buchanan. - Czego pan znowu chce? - Och, tylko zapytać, czy spotkał pan kiedyś niejakiego doktora Rosę? To już wyglądało na prawdziwe bombardowanie. Myśli Buckmastera pobiegły w nowym kierunku, nie spodziewał się tego pytania; teraz błyskawicznie musiał zdecydować, czy zataić znajomość z doktorem. W samą porę uratował się przed pułapką. - Chyba znam to nazwisko. Spotykam tak wielu ludzi. Chwileczkę, pozwoli pan, że się zastanowię... Tak, już wiem. To, niestety, też ma związek z ochroną bezpieczeństwa państwa... - Ale także z zabójstwem; już trzecim zabójstwem, panie ministrze. - Nie bardzo rozumiem. Czy mógłby pan wyrażać się jaśniej? Buchanan uśmiechnął się do siebie, niewątpliwie miał do czynienia z trudnym przeciwnikiem. Nic dziwnego, że Buckmaster był postrachem całej Izby Gmin: jego repliki roznosiły na strzępy mówców opozycji. - Oczywiście, mogę. Doktor Rosę był lekarzem sądowym; badał

zwłoki tej młodej kobiety zamordowanej w mieszkaniu Tweeda. Wkrótce po sporządzeniu raportu wyszedł ze szpitala Świętego Tomasza wieczorem - zawsze wychodził o tej porze, to był bardzo systematyczny człowiek - i wpadł pod samochód. Zginął na miejscu. Sprawca, rzekomo przypadkowy, zbiegł. - Rzekomo? - Tak właśnie powiedziałem. Otworzyłem ponownie śledztwo w tej sprawie, bo mam powody sądzić, że było to ukartowane zabójstwo. W jego kalendarzyku znaleźliśmy pańskie nazwisko. Pamięta pan to spotkanie? - Tak, pamiętam. Ale z oczywistych i znanych już panu powodów nie mogę dużo mówić o tej sprawie. Mogę tylko powiedzieć, że doktor Rosę przyszedł wtedy właśnie po to, żeby pokazać mi raport z obdukcji zwłok tej dziewczyny. - Dzięki i za to. Ale czy doktor Rosę zostawił u pana ten raport? - Skądże! Zabrał go z powrotem ze sobą. A rozmowa nie trwała dłużej niż dziesięć minut. To wszystko, co mogę panu powiedzieć; zresztą nie mam nic więcej do powiedzenia. - Mam nadzieję, że rozumie pan mój problem, panie ministrze. Prowadzę śledztwo w sprawie tych trzech zgonów. Jedynym ogniwem łączącym wszystkie trzy sprawy jest właśnie pan. Był pan tamtej nocy na Radnor Walk. Ted Doyle był głównym księgowym pańskiej firmy. I spotkał się pan z doktorem Rosę... - W ogóle nie rozumiem pańskiego problemu, Buchanan. Jeszcze raz powtarzam to, co mówiłem w czasie naszego ostatniego spotkania: o tej sprawie mogę rozmawiać wyłącznie z panem Harveyem z Wydziału Specjalnego. Mam nadzieję, że od tej chwili będzie pan się ściśle trzymał przepisowej procedury. W przeciwnym razie będę musiał złożyć skargę do komisarza generalnego. Czy wyraziłem się jasno? - Najzupełniej, panie ministrze. Oczywiście, ma pan prawo zwrócić się do niego w każdej chwili... - Proszę mnie nie pouczać. Znam swoje prawa lepiej niż pan. A teraz, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, wolałbym odblokować tę linię, bo czekam na pilny telefon z Frankfurtu. - Dziękuję panu, bardzo mi pan pomógł... Buchanan przerwał w pól zdania: po drugiej stronie drutu nie było już rozmówcy. Komisarz odłożył słuchawkę. Warden uniósł głowę

znad papierów. - Zdaje się, że nie najlepiej panu poszło? - Przeciwnie, Buckmaster zaczyna pękać. Mógł odmówić wszelkich zeznań na temat doktora Rosę pod pozorem tajemnicy państwowej. Tymczasem zaczął się tłumaczyć, dlaczego spotkał się z nim i jak długo to trwało. Coraz bardziej myślę, że warto się bliżej zainteresować kochanym panem ministrem. - Sądzi pan, że uda się go w końcu złamać? - Nie wiem. Ale powtarzam: mam wrażenie, że zaczyna pękać. Buckmasler siedział w swoim pokoju z. dłońmi splecionymi na kolanach. Zaciskał je tak mocno, że knykcie zbielały. Tak, to rzeczywiście jest bombardowanie, ze wszystkich stron naraz. Nagle wstał, wyjął z szuflady przechowywaną wciąż oficerską rózgę i zaczął chodzić, wyprostowany, w tę i z powrotem, uderzając się rózeczką po udzie. Przypomniało mu się, że w czasie ćwiczeń w dywizji desantowej przechodził prawdziwą próbę ognia, nie cofnął się wtedy i od tej pory nic cofał się przed niczym, nie cofnie się też przed obecnymi trudnościami. Drzwi otworzyły się: Leonora weszła do środka i osłupiała. Jej mąż maszerował po pokoju, wybijając rytm oficerską rózgą. W końcu spytała, ostrożnie ważąc słowa: - Co ty robisz, Lance? - Planuję podbój świata. Wstrzymała oddech widząc, że Lance nie ma zamiaru przerwać swojego marszu wokół pokoju. Robił to z namaszczeniem, sztywno, jakby kij połknął. Głowę odchylił w tył i lekko przekrzywił na bok, jak gdyby dokonywał inspekcji oddziałów. - Opamiętaj się, to nie jest armia. Stanął i odwrócił się do niej. - Dlaczego wchodzisz do mojego pokoju bez pukania? Nie życzę sobie, żebyś tu była. Przeszkadzasz mi w moich planach, w moich strategicznych planach! Wynoś się stąd, do cholery! Zbladła, zaczęła się cofać, na oślep wymacała za plecami klamkę. Wybiegła na korytarz, zatrzaskując drzwi za sobą. Oparła się o ścianę i zamknęła na chwilę oczy. Nic miała wątpliwości: jej mąż zwariował. 50 Przed opuszczeniem Zurychu Tweed zarządził jeszcze jedna odprawę w budynku komendy policji. Paula, Newman. Buller,

Nield i Marler obserwowali, jak Beck zaznacza na wielkiej ściennej mapie trasę podróży. Twced siedział z boku z ponurą miną. - Masz, zdaje się, wątpliwości, czy to rzeczywiście był dobry pomysł? - spytał Beck z nadzieją, że Tweed zmieni w ostatniej chwili plany. - Wręcz przeciwnie. Jestem absolutnie zdecydowany jechać zaplanowaną drogą. Ale wciąż myślę o losie pierwotnej załogi "Lampedusy". To moja wina. - Na twoim miejscu zająłbym się na razie czymś innym. Musisz się teraz skupić na tej podróży, inaczej nigdy nie dotrzesz do Londynu. - Beck spojrzał na zegarek. - Już północ, za godzinę ruszacie. Rozmawiałem z Kuhlmannem: obiecał wszelką możliwą pomoc na terenie Niemiec. Jak tylko przekroczycie granicę. - Chętnie z tego skorzystam - odezwał się Marler. Widząc pytające spojrzenie Becka, wyjaśnił: - Chodzi o akcje pozorujące; znam się na tym. - To na pewno da się zrobić. - Beck, uspokojony, odwrócił się do Tweeda. - Jesteś pewien, że masz dostateczne dowody przeciwko temu oskarżeniu o morderstwo i gwałt? - Więcej niż dostateczne. Głównie dzięki Marlerowi - odparł Tweed, nie rozwijając tej sprawy, mimo zwróconych nań zaciekawionych spojrzeń. - l sądzisz, że wiesz już, kto jest mordercą? - ciągnął Beck. Buckmaster? Morgan? - Jeden z nich. Tak czy inaczej, mój powrót do Londynu będzie ostatnim gwoździem do trumny Buckmastcra. - Tweed spojrzał na Newmana. - Chociaż i bez tego niewiele mu brakuje po tych twoich telefonach. Akcje World Security spadają wszędzie na łeb na szyję. - Mam jeszcze parę telefonów do załatwienia - dodał Newman. To będzie pogrom. - Wszyscy zakładacie, że Tweed dotrze żywy do Londynu - wtrąciła się Paula. - Po tym, co widziałam w Brunni, wcale nie jestem taka pewna. Mogą nas zaatakować czymś, czego nawet nie potrafimy sobie wyobrazić. - Mogą, to prawda, ale nie nas - powiedział Tweed. - Ty wrócisz z Bazylei do domu samolotem, pod zmienionym nazwiskiem. Takie są ustalenia. - Nic nie będzie z tych twoich ustaleń! Chyba że osobiście

zataszcz.ysz mnie siłą do samolotu. - Nie upieraj się, ona ma rację - ostrzegł Newman, widząc, że Tweed szykuje się do jakiegoś dłuższego przemówienia. - Czy ty czasem nie insynuujesz - Marler cedził słowa - że Paula byłaby dla ciebie kulą u nogi? - A niech was wszyscy diabli! - zareagował Tweed z niezwykłą u niego gwałtownością. - Znaczy: załatwione? - podsumowała Paula, posyłając mu swój najpiękniejszy uśmiech. Ale ostatecznie sprawę przesądził Butler: - Ja osobiście będę się czuł pewniej, jeśli Paula będzie z nami. Kobieta często widzi rzeczy, których mężczyzna nie dostrzega. A Paula jest szczególnie dobra w wypatrywaniu takich drobiazgów. - Nie zapomnijcie przypadkiem - Beck popatrzył surowo na Paulę, Newmana, Butlera i Nielda - że pożyczyłem wam broń. Możecie ją zatrzymać na drogę do Bazylei, ale przed granicą musicie mi to wszystko oddać. Tweed podniósł swoją teczkę. Był w niej zeszłoroczny kalendarzyk Sylwii Harman. Beck znał już tożsamość dziewczyny zamordowanej na Radnor Walk; jego ludzie zabezpieczyli mieszkanie zuryskiej call-girl i drobiazgowo je przeszukali. Ale o tym kalendarzyku Tweed mu nie powiedział. Beck spojrzał jeszcze raz na zegarek i powiedział nagle coś, czego się nie spodziewali. - Jeszcze prawie godzina do zaplanowanego terminu, ale lepiej będzie, jak ruszycie już teraz, natychmiast. Ta nagła zmiana decyzji zaintrygowała Tweeda. Czy to znaczy, że także Beck podejrzewa obecność jakiegoś szpicla w swoim własnym sztabie? Swoją drogą byłoby dziwne, gdyby tak doświadczony policjant nie brał pod uwagę takiej możliwości. Wstali, wzięli swoje bagaże i ruszyli za Beckiem do czekających na dole samochodów. Zaczął się trudny powrót Tweeda do Anglii. Przed komendą policji na Lindenhofstrasse Tweed na chwilę stanął; przekrzywił głowę, jakby czemuś się przysłuchiwał. Paula patrzyła na niego niecierpliwie: w mieście o tej porze panowała kompletna cisza; co takiego mógł usłyszeć? Podążyła za jego wzrokiem. Z dachów zwisały długie igły lodu. Na ich końcach tworzyły się grube krople i spadały na śnieg z charakterystycznym miękkim odgłosem.

- Tak - odezwał się Beck - temperatura podniosła się powyżej zera. Idzie wielka odwilż; nareszcie! - Nie cieszyłbym się tak - powiedział Marler. - Jeśli tak samo jest w Niemczech, to jazda będzie piekielnie trudna. - Dojedziemy, zobaczymy - odparł sentencjonalnie Tweed i zajął miejsce obok kierowcy w pierwszym samochodzie. Kierowcą był Beck. Z tyłu, obok czekającego tu już nie umundurowanego, ale uzbrojonego po zęby policjanta, usiadł Newman. Zanim samochód ruszył, sięgnął po swoje magnum, wsunięte w kaburę na biodrze. Próba wypadła pomyślnie: nawet w ciasnym wnętrzu samochodu mógł wyciągnąć pistolet jednym ruchem. Marler usiadł w drugim samochodzie obok policyjnego kierowcy. Z tyłu znalazła się Paula, a obok niej drugi uzbrojony agent. Butler i Nield wsiedli do ostatniego samochodu, pierwszy koło kierowcy, drugi z tyłu, wraz z jeszcze jednym szwajcarskim policjantem. Pokryte śniegiem ulice Zurychu były całkiem puste. Beck prowadził swoją kawalkadę szybko, zostawiając z tyłu ciężkie mury i strzeliste zielone iglice Starego Miasta. Zdecydował się na dłuższą, okrężną trasę. Nadrabiał to szybkością. Zaledwie wyjechali na szosę, przyspieszył grubo ponad dozwolony limit. W biurze World Security we Fryburgu Morgan odłożył słuchawkę i odwrócił się do Horowitza z triumfującym uśmiechem na twarzy. - To mój informator z Zurychu. Tweed & Company opuścili komendę policji tuż po północy. Jest tam, oprócz Tweeda, jego kochanka, Newman, jeszcze trzech jego ludzi i pięciu policjantów po cywilnemu. Jadą w naszą stronę, tak jak zaplanowali. Mój człowiek wśliznął się do pokoju Becka po ich wyjściu. Na ścianie wisi wielka mapa z zaznaczoną drogą, nie wysilali się: jadą z Bazylei autostradą prosto do Belgii. Mamy ich! - Podejrzany brak ostrożności, ta mapa na ścianie... - Nikt nie jest doskonały. Beck też nie. Aha, to on prowadzi samochód, w którym jest Tweed. - Co z naszym posterunkiem na przejściu w Bazylei? - Wszystko już załatwione. Jest tam Stieber, oczywiście po niemieckiej stronie. W furgonetce ze znakami jakiejś wytwórni filmowej z Monachium. Kontrolowała ich już policja. - I co, pozwoliła im tam zostać, ot tak? - spytał Horowitz z

niedowierzaniem. - To tylko kwestia dobrego pomysłu. Stieb; r i kierowca mają legitymacje tej wytwórni filmowej. Stieber powiedział temu facetowi z policji, że mają defekt i czekają na wóz techniczny z firmy. No i policjant dal im spokój. - To też dosyć dziwne - mruknął Horowitz. Ten Morgan robi zarozumiałą minę, jakby wszystko wiedział, ale trzeba go dusić i pilnować. Beck zatrzymał samochód w jakiejś starej wiosce pod Bazyleą. Po ruz Irzeci w ezasie tej nocnej jazdy na złamanie karku sięgnął po mikrofon, wywołał sygnał Matlerhorn i poinformował komendę w Bazylei, gdzie są. - Wysiądę na chwile, muszę rozproslować nogi - powiedzial Tweed. - Masz parę minut rezerwy? - Dobrze, ale naprawdę tylko parę minut. Tweed wyszedl na ciemną, pustą ulicę. Za nim, jak cień, Newman z magnum u boku i policjant z walthcrem w dłoni. Wciąż jeszcze było zimno, ale ze staroświeckich stromych dachów córaz gęściej kapała woda. z wielu miejsc śnieg j uz ustępował, odsłaniając córaz większe połacie dachówek. Śnieg pod stopami nie skrzypiał już metalicznie, jak przedtem; był mokry i miękki. - Możemy wam dać na komendzie coś gorącego do zjedzenia, zanim przekroczycie granicę! - zawołał Beek w ciemność. - Dziękuję, ale skoro już ruszyliśmy, chciałbym jak najszybciej jechać dalej - odparł Tweed. Wsiadł z powrotem do samochodu, za nim Newman i Szwajcar. Beck ruszył i popędził z wariacką szybkością dalej. Wkrótce jednak znów się zatrzymał; za nim stanęły dwa pozostałe radiowozy. Wysiadł, odebrał broń od Newmana i Pauli, dał ręką znak do trzeciego samochodu. Butlcr i Nield oddali Szwajcarom granatniki gazowe, które tak przydały się w Brunni. Ruszyli znowu, teraz już spokojnie, przejechali most na Renie i po paru minutach dotarli do przejścia granicznego. Beck zatrzymał samochód przed budką po szwajcarskiej stronie. Natychmiast wynurzyła się z niej niska, krępa, masywna postać z cygarem w zębach. Otto Kuhlmann. Uścisnął dłoń wysiadającego z samochodu Twecda. Jeden z policjantów zaczął wyjmować bagaże

z kufra. - To ładnie, że wyjechałeś po nas, Otto - powiedział Tweed. Przyznani, że nie liczyłem na to: o tej porze! Ale do rzeczy. Co robimy dalej? - Wszystko przygotowane. Przejdziemy sobie spacerkiem do naszego posterunku granicznego i wsiądziemy do tego srebrnego mercedesa. - Być może wjeżdżamy w zasadzkę - ostrzegł Tweed. - Licz się z tym, że przeciwnik jest gotowy na wszystko. - My leż jesteśmy gotowi, przewidzieliśmy to. A w dodatku ja mam swoje porachunki z tą bandą. Kiedyś wykryliśmy próbę przemytu na Wschód zastrzeżonej technologii ciężarówką World Seeurity. Ale nie udało mi się udowodnić im winy. - Wiem, Otto. Ty masz długą pamięć... Kuhlmann zauważył zbliżającego się Newmana: uśmiechnął się i wyciągnął dłoń na powitanie. - Miło znów pana zobaczyć, Boh. To niby tylko parę dni. jak widzieliśmy się we Frankfurcie, a tyle się wydarzyło... Tweed pożegnał się z Beckiem i podziękował mu za wszystko. Podeszła Paula; wzięli swoje walizki i ruszyli w stronę srebrnego mercedesa. Ich buty grzęzły w mokrym śniegu, który szybko zmieniał się w błotnistą maź. Za mercedesem, zaparkowana na szerokim poboczu, stała duża czarna furgonetka. Zbliżając się Tweed obserwował kątem oka jej szerokie tylne drzwi, z. dwoma ciemnymi okienkami i napisem firmowym: Miinieh Film Sludios Unii. Jeszcze dalej, wzdłuż wjazdu na autostradę, stali w regularnych odstępach wysocy, potężnie zbudowani mężczyźni w panterkach, uzbrojeni w pistolety maszynowe. - A to co znowu? - spytała szeptem Paula. - Oddział antyterrorystyczny niemieckiej policji - wyjaśnił Tweed. - Widzę, że przyjmują nas z honorami. Ale Paula nie była tym zachwycona. - Lepiej wsiądźmy już do tego samochodu. To chyba pulinan? Istotnie. Srebrzysty pojazd był dostatecznie wielki, by pomieścić Twceda, Paulę, Newmana, Marlera, Butlera, Nielda i jeszcze jedna osobę. Idący na końcu grupy Marler wdał się natychmiast w negocjacje z

Kuhlmannem. - Jestem strzelcem wyborowym; Tweed może to potwierdzić. Oni zrobią zasadzkę, może nawet kilka. Potrzebny mi karabin z lunetą i śmigłowiec: najlepiej sikorsky z wyczynowym pilotem. Będę chronił ten samochód z powietrza. - Strasznie się pan przechwala - zauważył Kuhlmann poważnym tonem, przyglądając się Marlerowi. Ten odpowiedział niewinnym spojrzeniem błękitnych oczu. - No dobrze, obiecuję to panu. Sikorsky też będzie. Ale wszystko dopiero we Fryburgu. Nie oglądając się na czarną furgonetkę, zaczął pakować swoje stadko do mercedesa. Newman i Marler usiedli z tyłu; naprzeciw nich, na strapontenach, Butler i Nield. Tweed otworzył przed Paula prawe przednie drzwi i odwrócił się do Kuhlmanna. - Otto, pozwolisz, że poprowadzę? Już ocl paru godzin nic :iic robię. - Niech pan mu nie wierzy. Chce się po prostu popisać, jak potrafi pruć po autostradzie - odezwała się Paula, mrugając do Kuhlmanna. - No cóż - odparł - słyszałem, że to on był za kierownicą, kiedy ten przegubowiec próbował was skasować. To też było blisko Fryburga: może to dla Tweeda szczęśliwa okolica. Jeśli pani zaryzykuje to ja też. Otworzył tylne drzwi i wcisnął się na siedzenie obok Newmana. Rzucił w śnieg cygaro, zatrzasnął drzwi i zawołał do Tweeda: - Będę cię prowadził! Tylko staraj się dowieźć nas w całości. We fryburskim biurze WS&C Morgan odłożył słuchawkę i znów spojrzał na Horowitza. - To Stieber, z furgonetki na granicy. Jadą do nas srebrnym Mercedesem 500 SEL... - przeczytał zanotowany na kartce numer rejestracyjny. - Wszyscy tam są: Tweed i cała reszta. Mamy ich wreszcie. - Być może. Czy ta cysterna już gotowa? - Tak, czeka na bocznej drodze przy wjeździe na autostradę pod Karlsrühe. Gdzie ich pan przejmie? - Nie ma pośpiechu, dopiero ruszyli. Muszę zobaczyć, jak się sprawy rozwiną. Nigdy niczego nie robię, dopóki nie mam wszystkich danych. - Jak tylko Stieber dotrze tu furgonetką, dostanie pan film -

oświadczył Morgan, wyraźnie zadowolony z siebie. Autostrada E4 rozwijała się przed nimi w świetle reflektorów jak zrolowany białoszary dywan. Tweed prowadził samochód z ogromną szybkością, nie było prawie innych pojazdów, ale wielkie niebezpieczeństwo stanowiły szare smugi na jezdni: spod topniejącego śniegu wyłaniał się lód. Cichy szum silnika i łagodne kołysanie komfortowego pojazdu już niemal uśpiły Paulę. Nagle zaalarmował ją podrażniony zmysł równowagi. Otworzyła szeroko oczy: wskutek niespodziewanego poślizgu samochód zmienił gwałtownie kierunek jazdy i pędził prosto na barierę ograniczającą szosę. Paula zacisnęła nerwowo dłonie na poduszce fotela, oczekując uderzenia. Tweed - kątem oka widziała jego całkiem spokojną twarz - błyskawicznym ruchem skorygował kierownicę; jednocześnie ujął nieco gazu, aby przywrócić przyczepność kołom. Udało się. Tuż przed barierą samochód skręcił i pomknął dalej naprzód. Z tylnego siedzenia dało się słyszeć chrząknięcie Kuhlmanna. - No, nieźle ci to wyszło. Tu miejscami jest szczery lód. Ale Tweed nie był z siebie zadowolony. - Nie chwal mnie. Głupio zlekceważyłem te lśniące koleiny. Teraz już będę uważał. Zbliżali się do wielkiego bramowego drogowskazu. Kuhlmann pochylił się do przodu, żeby lepiej go widzieć. - Jedź prawym pasem: zjeżdżamy na Miilheim. - Przecież nie dojechaliśmy jeszcze nawet do Fryburga. - Powiedziałem, że będę cię prowadził. I właśnie to robię. - Człowieku, chcę być w Belgii przed świtem, a w ten sposób nadłożę drogi! - Opłaci ci się, niedługo zobaczysz dlaczego. Tweed zjechał na Miilheim. Znaleźli się na jakiejś pustej drodze, która jednak wydawała się Tweedowi dziwnie znajoma. - Przecież to droga do Badenweiler, do Szwarcwaldu. - Tak, ale nie dojedziemy tam. Przygotowałem tu niedaleko małą niespodziankę: i dla ciebie, i dla przeciwnika. Paula, całkiem już rozbudzona, patrzyła uważnie przed siebie. Szosa biegła pod górę, było na niej dużo śniegu. Jechali przez to wolniej, ale przynajmniej nie ślizgali się na tym cholernym lodzie. Po chwili Kuhlmann kazał Tweedowi skręcić jeszcze raz w prawo;

mercedes potoczył się po wąskiej leśnej drodze, na której ledwie się mieścił. Nadal wspinali się. - Zaraz po lewej stronie będzie luka między drzewami; zwolnij trochę, bo ją przeoczysz - ostrzegł Kuhlmann, nie wywarło to żadnego skutku. - Naprawdę nie potrafisz jechać wolniej? Aha, pewnie byłeś kiedyś kierowcą Formuły I. - E tam, uparty jest po prostu - powiedziała Paula. Niespodziewanie dla wszystkich Tweed skręcił w lewo. W luce między drzewami zobaczyli ogromny kamienny amfiteatr: wyrobisko starego kamieniołomu. Światła mercedesa zatańczyły na stromej skalnej ścianie. Ale wzrok Pauli zatrzymał się znacznie bliżej; także Tweed, zdumiony, zdjął wreszcie nogę z gazu. Na dnie wyrobiska, w regularnym półkolu, stało pięć samochodów. Pięć srebrnych mercedesów 500 SEL. Wszystkie miały taki sam numer rejestracyjny. Taki sam, jak mercedes prowadzony przez Tweeda. Stanęli. - Co to za cyrk, Otto? - spytał Tweed przez ramię. Kuhlmann zachichotał złośliwie. - Miałem tylko dwa dni, żeby to skompletować. Z samochodami poszło łatwiej, ale żebyście wiedzieli, ile się namęczyłem z tablicami rejestracyjnymi... - Ale po co to wszystko? - przerwała Paula. - Chyba jestem zbyt tępa, nic nie rozumiem. - Ależ... na pewno zauważyła pani na granicy tę czarną furgonetkę ze znakami studia filmowego z Monachium? W środku byli ludzie z World Security: filmowali Tweeda i samochód, do którego wsiadł. Już wcześniej miałem na nich oko, ale kazałem policjantowi z drogówki zrobić tylko powierzchowną kontrolę i zostawić ich w spokoju. - Dlaczego? - Często pozwalam podejrzanemu działać jakiś czas swobodnie: czekam na swoja szansę. Pojmujesz mnie, Tweed? - Chyba tak. ale wyjaśnij to dokładniej. - Ta rzekoma ekipa filmowa odnotowała wasz przyjazd i numer rejestracyjny mercedesa. Przekażą to swoim szefom, a tamci są zdecydowani zrobić wszystko, żeby uniemożliwić Tweedowi powrót do Anglii. Skąd to wiem? Przekupili mojego asystenta. Kurta Meyera. Podejrzewałem go już od dawna, ale udawałem, że

nic nie wiem, pozwalałem mu działać. Otóż Meyer przekazywał swoje raporty z budki telefonicznej w pobliżu naszego biura; kazałem założyć tam podsłuch. Przedwczoraj, jak Beck zadzwonił do mnie i powiedział, że niedługo ruszacie, zamknąłem Meyera. Spojrzał groźnie na Paulę. - Przesłuchałem go osobiście! Paula zrobiła przerażona minę. Udawała, ale niezupełnie: być przesłuchiwanym przez Kuhlmanna... to nic mogło być nic przyjemnego. - Puścił farbę - ciągnął Kuhlmann takim tonem, jakby mówił o czymś najzwyklejszym pod słońcem. - Powiedział o tej furgonetce w Bazylei i o tym, że szykują wielki atak na was w Niemczech, l wtedy wpadłem na ten pomysł. Pokazał ręka zaparkowane w półkolu mercedesy. - Na autostradzie pojawi się jednocześnie sześć takich samych wozów, takiego samego typu i koloru, z tym samym numerem rejestracyjnym. W jednym z nich będzie Tweed. Ale w którym? To będzie im hardzo trudno zgadnąć. - A kto będzie w pozostałych samochodach? - Chłopcy z jednostki antyterrorystycznej, w cywilnych garniturach, ale uzbrojeni po zęby. - Ja też chciałbym mieć jakąś broń - przypomniał Newman. Najlepiej magnum kaliber 45 i kilka magazynków na zapas... - A ja - przypomniał Marler - miałem dostać karabin z lunetą i śmigłowiec do dyspozycji. - Sikorsky czeka już we Fryburgu. Pański samochód odłączy od kolumny i zawiezie pana na lotnisko. Pilot zna cały plan, łatwo nas znajdzie na autostradzie... - My też chcemy mieć broń - włączył się Butler. - Znajdą się jakieś pukawki dla Nielda i dla mnie? - Na pewno. W jednym z tych samochodów wozimy cały arsenał. Kuhlmann sięgnął do kieszeni i wyciągnął kilka kartek. - Musicie tylko podpisać mi te pokwitowania. Dwie pierwsze kartki podał Newmanowi i Marlerowi. Były już wypełnione, brakowało tylko podpisów. - Beck przekazał mi wasze zamówienia, jak dzwonił ostatnio z Zurychu - wyjaśnił Kuhlmann. Przeniósł wzrok na Butlera i Nielda. - A panów poproszę o wyraźne wpisanie nazwisk, i oczywiście podpisy. - Zapalił lampkę pod sufitem. Pokwitowania

dotyczyły waltherów z dużą ilością amunicji. - A mój browning? - upomniała się o swoje Paula. - Oczywiście czeka na panią; to też zasługa Recka. - Widzę, że spełnia pan wszystkie nasze życzenia. Dlaczego właściwie pan to robi? - Chcę załatwić swoje rachunki z World Security. W (ym ataku, który szykują, weźmie udział dużo ich ludzi. Na niektórych od dłuższego czasu mam oko, ale na gorącym uczynku ich nic złapałem. No to teraz złapię... - A więc wystawia pan Tweeda na wabia, na przynętc?... - glos Pauli drżał z oburzenia. Kuhlmann podniósł ręce w geście obrażonej niewinności. - Zaraz!... Wydawało mi się, że wasz szcl sam tego chce. - To prawda - odezwał się cicho Tweed. - len pomysł najzupełniej mi odpowiada. Którym samochodem pojadę? - Drugim z kolei. Sam zadecyduj, klo ma jechać z tobą. Ale nic możesz prowadzić, nie możesz siedzieć z przodu. Za duże ryzyko. - Ze mną pojedzie Paula. O reszcie zadecyduj ty. - W porządku. Siadasz z tylu z Paulą, a z przodu dwaj moi ludzie. Ja będę w trzecim samochodzie, blisko za tobą z panem Newmanem... - No dobra - przerwał niecierpliwie Tweed. - Chyba możemy już jechać? - Oczywiście - zgodził się Kuhlmann, wysiadając z samochodu. Masz wszelkie szansę dotrzeć do granicy belgijskiej przed świtem. Tak jak chciałeś. - Ruszyli w chłodzie nocy w stronę zaparkowanych samochodów. Pod ich stopami pod topniejącym śniegiem zgrzytał żwir. Po stromo uciętej ścianie naprzeciw nich płynęła obficie woda: słyszeli jej głośny szmer. Znalazłszy się w samym środku wyrobiska, otoczona ze wszystkich stron skalnymi trybunami. Paula wyobraziła sobie nagle, że znajduje się na arenie starorzymskiego amfiteatru. W miejscu, z którego jedyną ucieczką jest śmierć. 51 Czarna furgonetka Stiehera minęła zjazd na Mülheim i pomknęła w stronę Fryburga. "Zepsuty" silnik pracował równo, na najwyższych obrotach. Pół godziny później Morgan i Horowitz siedzieli już w salce kinowej w suterenie biurowca World Security,

wpatrzeni w wielki ekran monitora, do którego Stiebcr podłączył swój kamkorder. Siedział teraz trochę z boku, z pilotem w ręku. obsługując projekcję. Horowitz ani na chwilę nie spuszczał wzroku z ekranu. Studiował zwłaszcza zachowanie Tweeda, nie zwracając większej uwagi na innych. Zauważył, że Tweed idzie lekko zgarbiony, jakby kulił się z zimna: ale głowę miał podniesioną i rozglądał się bacznie na wszystkie strony. Na chwilę się zatrzymał, otrzepywał śnieg z butów: wykorzystał ten moment, by długo - ostentacyjnie! przyglądać się furgonetce, z której go filmowano. Dokładnie tak samo jak w Laufenburgu, kiedy idąc przez most patrzył prosto w okno na szwajcarskim brzegu, gdzie była ukryta kamera. Przez moment w okularach Tweeda odbijało się światło latarni. Szkła zalśniły jaskrawo, jakby Anglik zaatakował ukrytego kamerzystę podwójnym działem laserowym. Oślepiony Horowitz przeniósł wzrok na idącą obok Tweeda dziewczynę. Także ona rozglądała się bystro dookoła. Było coś fascynującego i zarazem nieznośnego w tym spokojnym marszu. Bo szedł nie byle kto, ale człowiek, na którego Horowitz polował już od wielu dni. Każdy inny już dawno byłby martwy. - To on... - szepnął Stieber w podnieceniu. - Zamknij dziób - skarcił go Horowitz. - Muszę się skupić. Nadal, nieruchomy jak posąg, patrzył, jak wsiadają do srebrnego mercedesa. Za Tweedem i dziewczyna szło jeszcze kilku mężczyzn. Cała grupka zatrzymała się przy mercedesie i zaczęła się pakować do środka. Mogli się tam pomieścić wszyscy: to była limuzyna, model 500 SEL. Horowitz dopiero teraz zorientował się, z jaką łatwością odczytuje drobne literki na klapie bagażnika i numer rejestracyjny: samochód stał pod silną latarnią. Dlaczego? Przecież mogli go zaparkować w jakimś ciemnym miejscu. Dziwne. Bardzo dziwne. W głowie zawodowego zabójcy odezwał się sygnał ostrzegawczy. Przyjrzał się kolejnym ludziom wsiadającym do samochodu. W jednym z nich rozpoznał Roberta Newmana. Oczywiście... Mercedes ruszył, zawrócił, zbliżył się na moment do kamery i zniknął z pola widzenia. Horowitz był już pewien, że Tweed wiedział o filmującej go kamerze. Wszystko, co zobaczyli przed chwilą, sprawiało wrażenie zainscenizowanego widowiska... Ekran

monitora zszarzał, widowisko było skończone. Horowitz nadal siedział bez ruchu. Morgan, podniecony i zadowolony z siebie, klepnął go poufale w ramię. - To jest to! Mamy nawet numer samochodu. Horowitz nie zareagował. Nadal wpatrywał się w martwy ekran, jakby widział na nim coś, czego Morgan i Stieber nie byli w stanie dostrzec. W końcu odezwał się, zwięźle, głosem całkowicie pozbawionym emocji. - Będę potrzebował srebrnego mercedesa 500 SEL. Takiego jak tamten. - To się da załatwić natychmiast - oznajmił z duma Morgan. Mamy jednego takiego w naszym garażu. Trzymamy go na wypadek wizyty Buckmastera. ale i ja jeżdżę nim czasem tu i ówdzie, żeby się silnik nie zastał. - Przydałyby się też tablice rejestracyjne z takim samym numerem jak tamten, ale na to już chyba nie mamy czasu? - Rzeczywiście nie mamy. Musimy zaraz ruszać. Stieber nie dogonił ich po drodze, a on potrafi szybko jeździć. Możliwe oczywiście, że ten czarny furgon wpadł im w oko i zjechali gdzieś, żeby się schować. Ale na pewno zaraz wrócą na autostradę; musimy się spieszyć. Horowitz zerwał się z fotela. - Chodźmy do tego samochodu. Czy pańscy ludzie są już rozstawieni, jak ustaliliśmy? A ta cysterna pod Karlsrühe, na pewno jest gotowa? Mówił to idąc podziemnym korytarzem w stronę garażu wielkimi krokami, jakby od dawna znał tę drogę. Morgan z trudem nadążał za nim ze swoim wielkim, kolebiącym się brzuchem. - Wszystko załatwione... - Rozumiem, że pańscy ludzie nie mają ze sobą żadnych dowodów tożsamości? - No... prawdę mówiąc... w pośpiechu zapomniałem o tym. Ale przecież nikt ich nie będzie sprawdzał; nikt, kto się tam znajdzie, nie przeżyje tego piekła. - Jak pan uważa, to w końcu pańska firma, nie moja... Wielki podziemny garaż nie był ogrzewany; Horowitz natychmiast wciągnął na siebie i starannie zapiął trencz na futrzanej podpince. Zbliżając się do srebrnego mercedesa włożył rękawiczki. Rozejrzał się: pod błotnikami paru innych samochodów utrzymywały się

poduszki brudnego śniegu. Zgarnął kilka garści i starannie zalepił przednią tablicę rejestracyjną mercedesa. Potem to samo zrobił z tablicą z tyłu. - Pojadę z panem - zaproponował Morgan. - Nikt ze mną nie pojedzie. Kluczyki, proszę... Otworzył samochód, usiadł za kierownicą. Morgan poczłapał do wyłącznika uruchamiającego automatyczne drzwi garażu: otworzyły się powoli na oścież. Horowitz zatrzasnął drzwiczki mercedesa, sięgnął pod płaszcz i z kabury pod pachą wyciągnął na wierzch dziewięcio-milimetrowego lugera, nie przypadkiem używał takiej broni: był to najczęściej używany kaliber, najtrudniej więc było zidentyfikować jego użytkowników. Lufa pistoletu miała gwint do tłumika. Wyjął z kieszeni tłumik i przykręcił go starannie. Potem położył broń i zapasowe magazynki na siedzeniu obok: w każdym magazynku było osiem naboi. Jeden powinien wystarczyć - pomyślał. Zdjął okulary w drucianej oprawie i włożył inne, w grubej rogowej oprawce. Z kieszeni wyciągnął zmięty beret i wcisnął go sobie na głowę. Wyglądał teraz zupełnie inaczej, nie oglądając się na Morgana, który pobiegł do zaparkowanego w kącie garażu BMW, Horowitz wyjechał na ulicę. Srebrny mercedes pomknął w stronę autostrady E4. Kiedy konwój sześciu srebrnych mercedesów mijał l;ryburg, jeden z wozów zwolnił, pozostał w tyle i opuścił autostrady zjazdom w pobliżu lotniska. Marler siedział z przodu obok kierowcy policjanta. Kątem oka obserwował, jak pozostała piątka oddala się na północ w stronę Karlsrühe. Na lotnisku samochód podjechał od razu do czekającego helikoptera: drzwi kabiny były otwarte, automatyczna drabinka opuszczona. Stal przy niej policjant w mundurze. z przewieszonym na piersi pistoletem maszynowym. Marler wysiadł z samochodu, podziękował kierowcy i podszedł do policjanta, wymachując paszportem. - Marler - przedstawił się. - l bardzo bym chciał jak najszybciej wystartować, zanim ktoś zginie. Policjant obejrzał paszport, przyświecając sobie małą latarka, oddał go właścicielowi i wskazał ręką drabinkę. Marler wbiegł po niej. Z góry pulchny człowieczek w kombinezonie pilota podał mu pomocną dłoń.

- Ma pan ten karabin dla mnie? - spytał Marler, ledwie znalazł się we wnętrzu śmigłowca. - Mam, czeka na pana... - A amunicja? - Też jest, pociski zapalające, tak jak pan sobie życzył. Marler załadował karabin. Pilot uruchomił mechanizm wciągający drabinkę. - Niech pan jeszcze nie zamyka drzwi, chcę sobie popatrzyć przez lunetę. - Może pan nie tylko popatrzyć - powiedział pilot. - Tutaj kręci się od paru dni wściekły pies; pogryzł już kogoś z personelu lotniska, trzeba było go zabrać do szpitala. Chcą zapolować na tego psa rano, jak się rozwidni. Może ich pan wyręczyć, jeśli go pan wypatrzy... Przez cały czas, kiedy pilot mówił, Marler, z okiem przysuniętym do obiektywu noktowizora, wodził lufą po rozległej przestrzeni lotniska. Nagle, pod odległym lasem, zobaczył go: wielki mastiiT biegł truchtem w stronę śmigłowca, dziwnie niepewnym, chwiejącym się krokiem. Marler przestawił skalę lunety: tors i łeb mastiffa wypełniały teraz niemal cale pole widzenia; kły zwierzęcia były nienaturalnie wyszczerzone, z pyska obficie toczyła się piana. Marler przycisnął mocniej kolbę karabinu do ramienia i pociągnął spust. Huk wystrzału odbił się wielokrotnym echem o budynki lotniska i o ścianę lasu. W miejscu, gdzie przed chwilą był mastiff, leżała bezładna kupa poszarpanego mięsa. - Możemy lecieć nad autostradę, jak tylko będzie pan gotów powiedział pilot. - Już jestem gotów. Lecimy! Morgan dojechał do autostrady i skierował swoje BMW na północ. Siedzący obok Stieber studiował rozłożoną na kolanach dokładną mapkę autostrady i przyległych terenów, niektóre punkty były oznaczone krzyżykami. Były to miejsca starannie przygotowanych zasadzek: czekali tam agenci World Śecurity z różnorodną bronią, zdolną unicestwić srebrnego mercedesa. Wszystkie punkty miały łączność radiową z ośrodkiem kontroli we Fryburgu, który koordynował akcję. - Dałeś Horowitzowi jedną z tych mapek? - spytał Morgan. - Tak, ma taką samą jak moja.

- Świetnie, l pilnuj radia, żebyśmy na bieżąco wiedzieli, co się dzieje. Morgan prowadził samochód z umiarkowaną prędkością z dwóch powodów. Pierwszym był stan szosy: trwała odwilż. Topniejący śnieg odsłaniał w wielu miejscach długie pasma szczerego lodu. Ale był też drugi powód, dla Morgana znacznie ważniejszy. Walijczyk bynajmniej nie miał ochoty osobiście uczestniczyć w masakrze, którą przygotował, nie płacono mu za to. Co innego Stieber, szef Wydziału Badawczo-Rozwojowego: to był właściwy człowiek do realizacji takich zasadzek, nie tylko właściwy; idealny! Bo Stieber bardzo lubił tę robotę. - Depnij trochę gaz, bo cała zabawa nas ominie - powiedział Stieber, jakby na potwierdzenie ostatnich myśli Morgana. - Jedyna rzecz, jaką na razie mogę "depnąć", to ty sam. l siedź cicho, kiedy ja prowadzę... Horowitz pędził srebrnym mercedesem po autostradzie R4 na północ. Obok niego, na pustym siedzeniu pasażera, leżał luger z tłumikiem, a pod nim mapka z zaznaczonymi miejscami zasadzek. Horowitz z wielką wprawą omijał zdradliwe lodowe smugi na jezdni; kierownicę trzymał lekko, ale pewnie. Czuł się świetnie: nareszcie był sam i sam mógł o wszystkim decydować. Tak jak przedtem w Brunni, przewidywał wielką klęskę operacji przygotowanej przez Morgana. Musiało tak być: Morgan nie był ani trochę fachowcem; był tylko sługusem Buckmastera, lokajem, zwykłym dupolizem, nie zasługiwał na nic innego niż pogardę. Autostrada przed nim wchodziła w długi łagodny łuk, co pozwalało lepiej widzieć wyprzedzające go pojazdy. Przebiegł wzrokiem całą widoczną długość łuku - i potrząsnął ze zdumieniem głową. Daleko przed nim, w nieregularnych, ale małych odstępach, jechało co najmniej pięć srebrnych mercedesów limuzyn. Horowitz musiał skupić się przez chwilę, by zrozumieć sens tego, co widział. Prowadząc samochód jedną ręką, drugą sięgnął po małą lornetkę noktowizor, nie zdziwił się już, kiedy zobaczył, że wszystkie mercedesy mają taki sam numer rejestracyjny. Odsunął lornetkę od oczu. Chytre, bardzo chytre! Czuł w tym rękę Kuhlmanna. W jednym z tych samochodów był na pewno Tweed. Pytanie jednak: w którym? Zaczął dokładniej obserwować jadące wciąż po długiej krzywiźnie mercedesy. Numer 2 zbliżył się nieco do

numeru 1. Natychmiast, jak w balecie, numer 3 doskoczył do numeru 2. Czwarty wóz utrzymywał większy, stały dystans. Piąty jechał o dobry kilometr za konwojem, pełniąc najwyraźniej rolę tylnej straży. Cień uśmiechu pojawił się na twarzy Horowitza. Już wiedział: Tweed jest w wozie numer 2. Ale teraz miał do rozwiązania drugi, trudniejszy problem: jak zbliżyć się do tego wozu, nie wzbudzając podejrzeń jadących za nim? Spojrzał na mapkę. Do pierwszej zasadzki brakowało już tylko pięciu mil. Ustawiono ją przy kolejnym długim łuku autostrady. Jeszcze raz ocenił dystans tylnej straży Tweeda od reszty konwoju: był bardzo duży. To dawało pewną szansę... Po chwili Horowitz wiedział już, jak zrealizuje pierwszą fazę swojego planu. Sięgnął po mikrofon i wywołał ośrodek koordynacyjny we Fryburgu. - Zachowajcie ciszę w eterze. Za wszelką cenę. Nie muszą, a nawet nie powinni wiedzieć o tych pięciu mercedesach. Im większe to wywoła zamieszanie, tym łatwiej będzie działać jemu samemu. W drugim mercedesie Tweed obserwował, jak tuż za jego szybą miga zewnętrzna bariera autostrady: ruch o tej porze był tak mały, że konwój, mimo wielkiej szybkości, mógł poruszać się niemal bez przerwy prawym pasem. Obok Tweeda siedziała Paula: torebkę, w której miała broń, umieściła poręcznie po swojej lewej stronie. Miejsca z przodu zajmowali dwaj uzbrojeni agenci. Tweed odprężył się, przymknął oczy, był zupełnie spokojny. Natomiast Paula kręciła się wciąż jak spirala zegarka, przebiegając wzrokiem od samochodu, który ich poprzedzał, do tego, który jechał za nimi. W tym trzecim samochodzie Kuhlmann siedział obok kierowcy, którym był jeden z jego ludzi. Na tylnym siedzeniu Newman zapewne zapadłby w drzemkę - jednostajny szum silnika działał hipnotycz-nie - gdyby nie siedzący obok Butler, który wciąż rozglądał się na wszystkie strony. - Przestań się wiercić - mruknął Newman. - Nie możesz się trochę zdrzemnąć? - Wolę mieć oko na wszystko, co się zdarzy. - Jak się zdarzy, natychmiast się o tym wszyscy dowiemy -

próbował argumentować Newman. - Fakt... - zgodził się filozoficznie Kuhlmann i mocniej przygryzł nie zapalone cygaro, które wciąż ściskał w zębach. Na lotnisku we Fryburgu Marler zachowywał pokerową twarz, ale w środku cały się gotował. Tuż przed startem pilot wykrył jakiś defekt w silniku. Już od dłuższego czasu ludzie w roboczych kombinezonach krzątali się przy skomplikowanej maszynerii, próbując jak najszybciej ją naprawić. Pilot siedział spokojnie na swoim miejscu, skręcając staroświecką maszynką jednego papierosa za drugim. Układał je systematycznie w równie staroświeckiej blaszanej puszce. - To już nie powinno długo potrwać - powiedział. - Oby. I błagam: niech pan startuje natychmiast, jak tylko będziemy gotowi. - Oczywiście. Rozmawiałem przed chwilą przez radio z inspektorem Kuhlmannem. Poinformowałem go o naszym spóźnieniu. - Co odpowiedział? - No, to się raczej nie nadaje do powtórzenia. - Domyślam się - Marler pokiwał głową. Starał się nie patrzeć co chwila na zegarek. I tak wystartują, jak tylko będą mogli. Tylko żeby to nie było za późno. Morgan nadal prowadził swój samochód z umiarkowaną prędkością: nie miał nic przeciwko temu, że dystans między nim a srebrnym mercedesem Tweeda powiększa się. Jak dotąd radio odezwało się tylko raz na uzgodnionej fali. To był Horowitz: "Zachowajcie ciszę w eterze, za wszelką cenę..." Dlaczego, u diabła? - zastanawiał się Morgan. Ale brzmiało mu to obiecująco. Najwyraźniej Horowitz wiedział, co robi, miał jakiś plan. - Jak daleko do pierwszej zasadzki? - Około dwudziestu mil. - No, to chyba zaraz coś usłyszymy. Tweed pewnie już tam jest. Horowitz nieznacznie obrócił kierownicę: zaczynała się kolejna długa krzywizna. Widział teraz tylko dwa ostatnie mercedesy; czołówka konwoju zniknęła za zakrętem. Jeszcze raz rzucił okiem na mapę. Byli już bardzo blisko pierwszego zgrupowania ludzi Morgana. ASe Horowitz wątpił, czy tamci zdołają dosięgnąć

Tweeda już w pierwszej próbie. Spokojnie zaczął swój manewr. Szybko zbliżył się do ostatniego samochodu konwoju. Jeden z siedzących w nim ludzi - było ich chyba czterech - odwrócił głowę i przypatrywał mu się, ale trwało to tylko chwilą; zapewne w ciemności nawet nie dostrzegł, że zbliżający się samochód to także srebrny pulman. Horowitz nacisnął guzik: prawa szyba opuściła się. Potrzebne mu to było z dwóch powodów. Po pierwsze, chciał dobrze słyszeć odgłosy walki, zaledwie się ona zacznie. Drugi powód był już ściśle związany z jego własnym planem... Pierwszy mercedes konwoju jechał teraz dość daleko z przodu: na długim, zalesionym łuku stracili na moment kontakt wzrokowy z drugim pulmanem. Ruch był mały, jechali nadal prawym pasem, blisko zewnętrznej bariery, nie zauważyli stojących za barierą postaci: zdali sobie sprawę z zasadzki dopiero wtedy, kiedy po pancernych blachach samochodu za bębniły pierwsze kule. Dostrzegłszy napastników w światłach reflektorów, kierowca zrobił rzecz niespodziewaną: zdecydowanie zwolnił. - OK, Arber, zaczynamy! - zawołał przez ramię do pasażera. Arber już wiedział: skulony na podłodze mercedesa, tyłem do kierowcy, lewą ręką uruchomił elektryczny mechanizm opuszczający szybę, prawą sięgnął po przygotowany granat. Wyciągnął zawleczkę. Sekundę później mercedes dotarł do miejsca, gdzie za barierą stali dwaj ludzie w kombinezonach narciarskich i kominiarkach zsuniętych na twarz, siejąc kule z pistoletów maszynowych typu Uzi. Arber rzucił granat. Detonacja rozdarła ciszę nocy. Ale kierowca nie miał czasu o tym myśleć; przed nim, za barierą, pojawiły się kolejne postaci w kominiarkach. Arber wysunął za okno lufę automatu. Jak na strzelnicy w wesołym miasteczku przesuwały się w jego polu widzenia kolejne człekokształtne tarcze - i, jak na strzelnicy, kolejno osuwały się za barierę: Arber nie chybiał. Napastników było dużo. Wystrzeliwane przez nich pociski gęsto bębniły po blachach i szybach mercedesa - ale bez skutku. Był to specjalny model dla Bardzo Ważnych Osobistości, całkowicie opancerzony. Co nie znaczy, że odporny na pociski przeciwpancerne. W samą porę zobaczył Arber człowieka uzbrojonego inaczej niż pozostali, w długą rurę wyrzutni. Właśnie

skierował ją w stronę nadjeżdżającego mercedesa, kiedy krótka seria z pistoletu Arbera rozpruła mu pierś. Upadł na plecy^palce konwulsyjnie zacisnęły się na spuście. Rakieta przeciwpancerna poszybowała stromym łukiem nad autostradą i z potwornym hukiem eksplodowała w polu po drugiej stronie. Zapadła cisza. Konwój jechał dalej. - Durnie, wyobrażali sobie, że Tweed będzie w pierwszym samochodzie - mruknął jadący w trzecim mercedesie Kuhlmann. Sięgnął po mikrofon. - Mówi Thor... - podał dokładnie położenie konwoju. - Jedziemy dalej. Ale tu jest rzeźnia. Przyślijcie parę wozów po mięso, nie musicie się spieszyć, niech się wykrwawią. Przez otwarte okno Horowitz wyraźnie usłyszał odgłosy bitwy. To był najlepszy moment. Zaczął wyprzedzać. Prowadząc samochód lewą ręką, prawa sięgnął po lugera. Długą, przedłużoną jeszcze tłumikiem lufę oparł na ramie okna. Dopiero trzecia kula trafiła precyzyjnie w tylna oponę mercedesa, w którym jechali ludzie Kuhlmanna. Kierowca stracił panowanie nad pojazdem. Ciężki mercedes zatańczył na śliskiej jezdni, uderzył w zewnętrzną barierę z trzaskiem łamanego metalu i zastygł bez ruchu. Horowitz nie bez trudu zatrzymał swój samochód kilkanaście jardów dalej. Wyskoczył z lugerem w ręku i podbiegł do rozbitego mercedesa. Za przednią szybą zauważył jakiś ruch. Podniósł broń i starannie dwa razy przymierzył. Na szybie pojawiły się dwa otwory z regularnymi pajęczynami rozprysku. Dwaj policjanci osunęli się pod tablicę rozdzielczą. Horowitz przebiegł jeszcze parę kroków i otworzył na oścież tylne drzwi. W przestronnym wnętrzu limuzyny leżeli na podłodze jeszcze dwaj ludzie; jednego siła uderzenia pozbawiła przytomności; drugi poruszał się niezdarnie, usiłując wstać. Horowitz strzelił: policjant przestał się ruszać. Zawodowiec chwycił przegub ręki drugiego: wyczuł wyraźny puls. Przyłożył lugera do czaszki nieprzytomnego człowieka i strzelił. Tamten szarpnął się konwulsyjnie i zastygł. Siedem kuł. Horowilz wyrzucił magazynek z lugera, wsunął nowy, pełny. Zatrzasnął drzwi i wrócił do swojego samochodu. Już po pięciu minutach zobaczył przed sobą światła pozycyjne mercedesów konwoju. Znalazłszy się w takiej odległości od

numeru 4, jaką przedtem utrzymywał numer 5, zwolnił i zachowywał ten dystans. W czwartej limuzynie jeden z pasażerów odwrócił głowę. - W porządku. Dogonili nas już. Nie mógł wiedzieć, że tylną straż konwoju stanowi teraz jego najgroźniejszy wróg. Horowitz znów rzucił okiem na leżącą obok mapkę. Od miejsca głównego ataku, z użyciem cysterny napełnionej benzyną, dzieliło go jeszcze kilka mil. Postanowił, że lam właśnie, w wielkim zgiełku i zamieszaniu, zakończy swoją misję: zabije Twceda. Potężny samochód cysterna stał na poboczu drogi dojazdowej cło północnego pasa autostrady. Szofer siedział zgarbiony nad kierownicą, silnik mruczał cicho na jałowym biegu. Pod ogromnym, wypełnionym po brzegi zbiornikiem zainstalowana była silna bomba. Można ją było zdetonować odpowiednim sygnałem radiowym; mały nadajnik leżał na razie na siedzeniu obok kierowcy. Jego pomocnik, zawinięty w futrzaną kurtkę z kapturem, przytupywał z zimna na swoim punkcie obserwacyjnym przy autostradzie. Przez noktowizor wpatrywał się w odległy punkt na południu, w którym już wkrótce powinien pojawić się poszukiwany mercedes. Kiedy go zobaczy, natychmiast przez walkie-talkie zawiadomi kierowcę cysterny. Potem sam podbiegnie do samochodu, by wziąć nadajnik obsługujący bombę. Kiedy kierowca wprowadzi cysternę na autostradę i ucieknie na bezpieczną odległość - on włączy nadajnik. Zobaczył na horyzoncie światła samochodu, przycisnął mocniej lornetkę do oczu, nie, nie ten numer rejestracyjny, nie ta marka. Jakieś audi, za nim znowu ciemność. Odprężył się. Schował do kieszeni walkie-talkie; lornetka swobodnie zawisła na pasku założonym na szyję. Zaczął zabijać ręce, by pobudzić krążenie krwi. Miał nadzieję, że nie będzie już musiał długo marznąć. Paula westchnęła ciężko: wciąż jeszcze przeżywała dramatyczny bój, który rozegrał się niedawno przed ich oczami. Tweed trącił ją żartobliwie łokciem, dla dodania otuchy. - No widzisz, nawet nie potrafią prosto strzelać - zacytował sławne słowa generała de Gaulle'a po próbie zamachu na jego życie w sierpniu sześćdziesiątego drugiego roku. - Daj spokój, to nie było zabawne.

- Ale mamy to już za sobą. - Boję się, że jeszcze sporo mamy przed sobą. Oni tak łatwo nie zrezygnują, jestem pewna. - Tu, niestety, masz rację. Ja też myślę, że nie zrezygnują. - I mimo to wierzysz, że dotrzemy do Belgii w całości? - Wierzę - skłamał. W rzeczywistości mocno w to wątpił. - Liczę na sprzyjające okoliczności. Także jadący w trzecim mercedesie Kuhlmann przeczuwał, że dopiero teraz zacznie się główny, zasadniczy atak. Sięgnął po mikrofon i nadał komunikat dla wszystkich wozów konwoju. - Tu Kuhlmann. Ogłaszam od tej chwili najwyższy stopień zagrożenia. Powtarzam: najwyższy stopień! I przypominam, że nasz śmigłowiec jest wciąż na ziemi. Koniec komunikatu. Czekający w kabinie cysterny człowiek wiele dałby w tej chwili za choć jednego papierosa. Ale musiał się zadowolić gumą do żucia, nie mógł ryzykować palenia siedząc na tej beczce płynnego dynamitu. Stojący bliżej autostrady obserwator, przemarznięty na ke&ó mimo wielu warstw ciepłej odzieży, znów podniósł lornetkę do oczu. Zmarszczył brwi, zaskoczony tym, co zobaczył. Na horyzoncie pojawił się cały" sznurek świateł. A obraz w noktowizorze nie pozostawiał żadnych wątpliwości: wszystko to były srebrne mercedesy. Nic z tego nie rozumiał. Sięgnął po walkie-talkie. - Przygotuj się, Manfred. Chyba to już oni; cztery albo pięć mercedesów, nie widzę jeszcze numerów rejestracyjnych... - To nie oni - przerwał Manfred. - Miał być tylko jeden... - Powiedziałem: przygotuj się! - W porządku, Karl. Obserwator wytężył wzrok. Ale nawet pierwszy pojazd konwoju był wciąż jeszcze za daleko, żeby odczytać numer rejestracyjny: wszystkie wozy jechały z tą samą szybkością, w stałych odstępach, trzymając się prawego pasa. Kierowca cysterny rozejrzał się jeszcze raz przez panoramiczną szybę kabiny. Zatrzymał wzrok na mrocznym zagłębieniu terenu przy zewnętrznej barierze autostrady, nie widział ich, ale wiedział, że tam są: duża grupa uzbrojonych po zęby ludzi. Ci z mercedesa nie mają żadnych szans. Sięgnął po następny plasterek gumy i

właśnie miał włożyć go do ust, kiedy w walkie-talkie odezwał się podniesiony głos Karla. - To oni, Manfred, szykuj się... Zobaczył Karla, zbiegającego w stronę cysterny z pagórka nad autostradą. Obserwator dopadł drzwi kabiny, otworzył je i chwycił leżący na siedzeniu nadajnik. - Ruszaj, Manfred! Jedź! No jedź! - krzyczał, zatrzaskując drzwi. Ślizgając się i potykając, pobiegł z powrotem na swój pagórek. Z zadowoleniem obserwował, jak wielka cysterna wjeżdża powoli na autostradę i ustawia się w poprzek jezdni. Podniósł do oczu mały nadajnik i włączył zasilanie. Teraz wystarczało już tylko nacisnąć guzik, aby uruchomić Apokalipsę. Znów spojrzał na południe: samochody były już znacznie bliżej, ale wciąż jeszcze zbyt daleko, aby mógł je słyszeć. A jednak coś słyszał! Zmartwiał z przerażenia: od południa zbliżał się szybko wyraźny odgłos śmigieł helikoptera. - To nasz konwój - powiedział Marler do pilota. Siedział obok niego w pędzącym nad autostradą śmigłowcu. Jeszcze raz policzył samochody. Było ich pięć, w niewielkich odstępach. Tylko ostatni jechał nieco dalej, ale właśnie zaczął się zbliżać do czwartego. Na kolanach Marlera leżał gotowy do strzału karabin z lunetą; na szyi wisiał jego własny noktowizor. Znowu podniósł go do oczu. Helikopter wyprzedził już konwój i mknął do przodu. Nagle Marler zaklął pod nosem. - Kłopoty? - spytał pilot. - Można to i luk nazwać. Cholernie wielka cysterna ustawia się w poprzek auloslrady. A bliżej jakiś facet stoi na drodze dojazdowej i gapi się na nas przez lornetkę. Widzi pan już cysternę? Niech pan się zalrzyma na tej wysokości, jakieś sio jardów przed nią. W żadnym razie nie bliżej! Tam będzie piekło. Zdjął słuchawki, odpiął pas bezpieczeństwa i z karabinem w garści prześliznął się miedzy fotelami pilolów do kabiny pasażerskiej. Otworzył drzwi zewnętrzne. Dotkliwie poczuł podmuch arktyczncgo powietrza, choć sikorsky już prawie nie posuwał się do przodu: zawisł niemal nieruchomo na niewielkiej wysokości, Irochę z boku od autostrady. Dzięki temu Marler mógł ją wygodnie obserwować. Spojrzał najpierw do tyłu: konwój Twecda zbliżał się

do miejsca zasadzki. Marler przeszedł na drugą stronę drzwi: stąd dobrze widział cysternę. Właśnie zakończyła swoje manewry i stała nieruchomo jak mur przegradzający autostradę. Otworzyły się drzwi szoferki: kierowca wyskoczył i zaczął biegiem uciekać. Marler oparł się mocno lewym barkiem o ścianę kabiny. Podniósł karabin, przycisnął kolbę do ramienia i trzymając palec na spuście spojrzał w lunetę. Krzyżyk celownika zatrzymał się na pękatym boku cysterny. Anglik pociągnął spust. Trzy razy. Przysiadł na najbliższym fotelu, czekając na efekt. Efekt nastąpił. Oślepiający błysk, a po chwili huk, jakby pękał świat. Ale to tylko cysterna rozpadła się na kawałki. Rzeka płonącej benzyny pochłonęła uciekającego kierowcę i wylała się za barierę ograniczającą szosę. W jaskrawym świetle gigantycznej pochodni Marler zobaczył za barierą biegnących w popłochu ludzi; byli uzbrojeni, twarze mieli zamaskowane kominiarkami, nie wszyscy zdołali uciec: niektórych dosięgły języki ognia. Kilka ognistych upiorów pognało w pole, by tam dogasać w konwulsjach. Fala uderzeniowa wybuchu dotarła do śmigłowca. Sikorsky zakołysał się niebezpiecznie, ale pilot natychmiast go opanował i ustabilizował. Spojrzał w dół: odcinek autostrady na północ od nich był już jeziorem ognia. Szczątki cysterny zniknęły. Kuhlmannowi wydawało się przez moment, że dwa jadące przed nim samochody utoną w piekielnym ogniu; zatrzymały się jednak w bezpiecznej odległości. - Tabor! Tabor! Tabor! - zawołał do mikrofonu. Był to dla kierowców konwoju sygnał do uzgodnionego wcześniej manewru. Trzy ostatnie pojazdy miały otoczyć samochód Tweeda, tworząc wraz z pierwszym mercedesem coś na kształt warownego taboru. Horowitz jakimś szóstym zmysłem zorientował się w scenariuszu manewru. Szybko przeskoczył na skrajny lewy pas, minął dwa poprzedzające go pulmany i stanął równolegle do samochodu Tweeda. Otworzył drzwi: uderzył go chaotyczny zgiełk broni palnej, nerwowe krzyki napastników i obrońców. Gęsty, czarny dym utrudniał widoczność - ale jemu ułatwiał zadanie. Podbiegł z lugerem w ręku do stojącego obok mercedesa i gwałtownym ruchem otworzył drzwi kierowcy. Jednym rzutem oka ocenił sytuację: Tweed, najwyraźniej bez broni, patrzył na niego z tylnego

siedzenia. Obok siedziała dziewczyna. Horowitz strzelił do kierowcy, potem do siedzącego obok uzbrojonego mężczyzny, nie patrzył na skutki. Skierował lufę na Tweeda. We wnętrzu mercedesa rozległy się dwa następne wystrzały. Na szczupłej twarzy Horowitza pojawił się wyraz bezgranicznego zdumienia. Nie wypuszczając lugera z ręki zatoczył się i oparł plecami o otwarte drzwi. Paula, trzymając browning w sztywno wyprostowanych rękach, strzeliła po raz trzeci. Horowitz upadł, zniknął im na chwilę z oczu, ale zaraz pojawił się przed maską mercedesa. Poznali jego chudą sylwetkę na tle szalejących płomieni. I w tym momencie strzelił Newman. Potężny pocisk z magnum trafił Horowitza w prawą stronę klatki piersiowej. Siła uderzenia rzuciła go na stalową barierę: przekoziołkował przez nią i zniknął. Newman podbiegł do bariery i wychylił się: w samą porę, by zobaczyć, jak ciało Horowitza pogrąża się pod lodem, w stawie leżącym dobre dwadzieścia stóp poniżej poziomu autostrady. Po chwili przy barierce znaleźli się także Tweed, Kuhlmann i Paula. Wszyscy wpatrywali się w wielką czarną dziurę w jaśniejszej lodowej powierzchni stawu. Kuhlmann, który jeszcze przed chwilą wydawał rozkazy, formując swoich ludzi do pogoni za niedobitkami napastników, przełożył rozgrzany rewolwer do lewej ręki, a prawą wyciągnął z kieszeni silną latarkę. Uważnie oglądał brzegi przerębli. - Ten lód ma z sześć cali grubości. Musiał chyba trafić na jakieś cieńsze miejsce. Skierował latarkę nieco dalej. - Ależ on jeszcze żyje! - zawołał. Horowitz błądził pod lodem, szukając na oślep przerębli, którą wybił własnym ciałem. Gruba warstwa lodu zniekształcała obraz, ale całkiem wyraźnie widzieli jego głowę i ręce uderzające rozpaczliwie w lodowe sklepienie. - Nie mogę na to patrzeć! - krzyknęła Pau!a i biegiem wróciła do samochodu. Horowitz nadal szamotał się pod lodem, coraz dalej od miejsca, w którym wpadł do stawu. Jego pięści wciąż jeszcze, choć coraz wolniej i słabiej, uderzały w nieustępliwą półprzeźroczystą pokrywę.

- Nie będę sobie moczył butów, żeby coś takiego ratować zauważył półgłosem Kuhlmann. - Zresztą po co narażać skarb państwa: długi proces, kosztowne więzienie, a w końcu jeszcze taki łobuz gotów uciec... Dopiero teraz zauważył Tweeda. - A ty co tu robisz? Panie Newman, proszę go natychmiast odprowadzić do samochodu. To jest rozkaz. Kuhlmann został przy barierze sam. Wciąż trzymał włączoną latarkę, dopóki ręce Horowitza nie przestały się poruszać. Po chwili ciało zniknęło i tylko czarna woda pod lodem połyskiwała w świetle latarki. Kuhlmann wyłączył ją. - No i dobrze - mruknął do siebie. Ruszył w stronę samochodu Tweeda. Po drodze spojrzał na dogasające płomienie. Pochylił się nad nowym kierowcą mercedesa; rannych agentów - jednego Horowitz postrzelił w ramię, drugiego w pierś - opatrzył prowizorycznie sanitariusz jadący w konwoju. - Lewy pas jest czysty. Możesz ruszać za tamtym wozem. Tylko wolno i ostrożnie, dopóki nie przebrniecie przez ten śmietnik. - Trasa bez zmian? - Bez zmian. Powinniście być w Belgii przed świtem. Musicie być! skorygował optymistycznie. Wyprostował się i zobaczył Newmana patrzącego gdzieś w górę. Podążył za jego wzrokiem. Helikopter wciąż wisiał bez ruchu nad miejscem bitwy. Newman podniósł w górę pięść z wyprostowanym kciukiem. W kabinie śmigłowca Marler, wciąż z lornetką przy oczach, dostrzegł ten gest i uśmiechnął się blado. - Jak ruszą, lecimy za nimi. Będziemy ich eskortować aż do granicy. 52 IMPERIUM WORLD SECURITY ROZSYPUJE SIĘ NA WALL STREET AKCJE WS & C SPADAJĄ O 4O % UPADEK KONSORCJUM BUCKMASTERA. REZYGNACJA MINISTRA? WIELKI BANK AMERYKAŃSKI COFA POŻYCZKĘ DLA WORLD SECURITY Te nagłówki widział Buckmaster w gazetach, rozrzuconych na podłodze jego mieszkania w Belgravii. Była siódma rano: bardzo

wcześnie posłał dziś po gazefy. Przegarnął włosy palcami. Co za cholerny bydlak uknuł ten spinek? Bo to musiał być spisek. Buckmaster znał się na tym, sam zorganizował dostatecznie wiele spisków. Jeszcze ich zgnoję, pomyślał. Zadzwonił telefon. Morgan z Fryburga. - Nie udało się. Przeciwnik dysponował dziesięciokrotnie większymi siłami - zełgał. - Gdzie jest obecnie obiekt? - Ostatnio widziano go, jak jechał na północ przewidzianą trasą. Nad ranem. Buckmaster postanowił zaufać swojej intuicji. - Wyjechał przez Belgię, l tą samą drogą wróci. Masz kogoś, kto by mógł dokończyć tam... negocjacji? - Tak, Stiebera... - To wyślij go tam. Do Brukseli. I postaw na nogi całą belgijską siatkę, ale tylko do obserwacji i lokalizacji. Negocjować może tylko Stieber. Zamilkł na chwilę, po czym dodał: - Weźcie leara. Podrzuć Stiebera do Brukseli, a sam leć dalej, do Londynu. Buckmaster odłożył słuchawkę, splótł dłonie i znów popatrzył na rozrzucone gazety. W każdym razie to on wciąż jeszcze podejmuje decyzje. Będzie skończony, jeśli Tweed dotrze do Londynu. Ale Tweedowi nie przyjdzie to łatwo: może wrócić tylko pod warunkiem, że przedtem - ciekawe jak? - oczyści się z zarzutów. Tak czy inaczej, rozstrzygnięcie wydawało się bliskie. Tweed zrezygnował z pomysłu powrotu do Anglii statkiem. Oznajmił to, kiedy zbliżali się do Brukseli. Spojrzał na siedzącą obok Paulę i uśmiechnął się. - Pamiętasz, jak stąd startowaliśmy? - Tak. Pamiętam również, jak musiałam walczyć, żeby jechać z tobą. - Chwała Bogu, że wygrałaś tę walkę - powiedział całkiem serio. Uratowałaś mi życie. - Och, to tylko moja praca - skomentowała skromnie. - Za to mi płacą... Ale jak w takim razie chcesz przeskoczyć Kanał? - Samolotem, nie znoszę morza: zawsze tak okropnie kołysze.

Słyszałeś, Bob? - zwrócił się do prowadzącego samochód Newmana. - Jedziemy na lotnisko. Marler, siedzący z przodu obok Newmana, obejrzał się przez ramię. - Czy to rozsądne? Chcesz zrezygnować z ostrożności, jak już prawie dojechaliśmy do domu? - Nie całkiem; nie polecimy rejsowym lotem. Dzwoniłem z Akwizgranu do pani premier. Przyśle nam rządowy odrzutowiec. To niby dla któregoś z członków Komisji Europejskiej. Paula spojrzała na niego, zdumiona. - Jak to możliwe? Jak możesz rozmawiać z P.M., jeśli oficjalnie nadal jesteś podejrzany? Tweed podniósł z podłogi teczkę, z którą się nie rozstawał. - Wszystko jest tutaj: cała kupa oczyszczających mnie materiałów. Zwłaszcza kronika Sylwii Harman: jej kalendarzyk znaleziony w Zurychu. No i te fotokopie, które Bob przywiózł z Bazylei, z archiwów World Securily. - Wiec jednak ukrywasz przed nami różne rzeczy. - Paula pogroziła mu palcem. - Wszystko w odpowiednim czasie wyjaśnię – obiecał. Morgan nie posłuchał tym razem Buckmastera: nic wrócił prosto do Anglii. Stał teraz w hali odpraw na lotnisku brukselskim, niedaleko siedział Stieber: udawał, że czyta gazetę; w rzeczywistości czekał na znak od Morgana - znak, że w hali pojawił się Tweed. Decyzja Morgana była desperacka i podjęta na oślep, nie miał żadnych wiadomości od swoich belgijskich informatorów, choć wszyscy oni dostali fotografię Tweeda. Miał jednak jeszcze nadzieję, wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu, że Tweed zdecyduje się na lot do Londynu z tego właśnie lotniska. Na płycie czekał wciąż lear, gotów w każdej chwili zawieźć go do Londynu. Ale myśl, że stanie twarzą w twarz z Buckmasterem, by złożyć raport o totalnej klęsce - przerażała go. Stał blisko dużego kiosku z książkami. Dobre miejsce: mógł stąd widzieć wszystkie stanowiska odprawy pasażerów. Jeszcze raz spojrzał na zegarek, potem znowu na pasażerów podchodzących do kantorów, niestety, ani śladu Tweeda.

Samochód był już na drodze dojazdowej do lotniska. Głównym zmartwieniem Newmana był teraz brak jakiejkolwiek broni. Na granicy Kuhlmann stanowczo zażądał, aby wszystko mu oddali. Było to zgodne z przepisami, ale paskudnie ich osłabiało. Zerknął w lusterko. - Butler i Nield są za nami - stwierdził. Tamci dwaj podróżowali takim samym renault jak oni. Zanim dojechali do granicy niemiecko-belgijskiej, Kuhlmann zadzwonił do swojego odpowiednika w Brukseli, naczelnego inspektora Benoita. Stary przyjaciel Tweeda podstawił na granicę dwa wozy. - Benoit chce się z nami spotkać na lotnisku - poinformował Tweed. - Chce nam życzyć bon voyage. - Uwierzę, że jest bon, jak już będziemy w powietrzu - mruknął ponuro Newman. Zatrzymał samochód przed dworcem lotniczym. Tweed wziął swoją walizkę i ruszył pierwszy. Paula szła tuż za nim, uważnie rozglądając się po hali. Nadal uważała, że to nie jest najlepszy pomysł - ale nic nie mówiła. Z tyłu Newman dal znak Butlerowi i Nieldowi. Już wcześniej, korzystając z chwilowej nieobecności Tweeda, naradzał się na boku z nimi i z Marlerem. Jedynie Tweed nie zdradzał żadnych objawów napięcia, kiedy tak szli przez wielką halę. Nagle obok Tweeda pojawiła się znajoma sylwetka Benoit. Jowialny, zażywny mężczyzna dobiegający pięćdziesiątki miał wielki haczykowaty nos, kasztanowe włosy i duże bystre oczy. - Słyszałem od Kuhhnanna, że przeżyliście trudne chwile w Niemczech. Witam w spokojnej Belgii. - Niecił pan tak nie mówi - wtrąciła się Paula. - Nie trzeba kusić losu. Benoit popatrzył na nią z uznaniem. - Gratuluję pani - powiedział i nagle uścisnął ją serdecznie i pocałował w policzek. Tweed chciał się zatrzymać przy stanowisku odprawy. - Nie trzeba - powiedział Benoit. - Osobiście przeprowadzę was na płytę. Ten przysłany z Londynu samolot już czeka. Morgan dał znak Stieberowi i przezornie zniknął za stoiskiem z książkami. Stieber rozejrzał się i niemal natychmiast spostrzegł Tweeda: rozmawiał z jakimś grubasem. Stali nieruchomo, jakby na kogoś czekali, zaledwie kilka jardów od niego. Idealny cel, jak na

patelni. Zasłaniając się trzymaną w lewej ręce gazetą, prawą wymacał rękojeść walthera w wewnętrznej kieszeni płaszcza. W hali było tłoczno, ludzie kręcili się tam i z powrotem. Z zewnątrz co chwila dochodził ryk startujących odrzutowców. Stieber zaczął powoli wyciągać rewolwer z kieszeni. Tyle ludzi, pomyślał, w zamieszaniu nietrudno będzie uciec. Broń była już w połowie na wierzchu. Newman szedł sam, rozglądając się wkoło w poszukiwaniu możliwych zagrożeń. Mężczyzna czytający gazetę wydał mu się znajomy, nie mógł sobie przypomnieć skąd. Charakterystycznie okrągła głowa! To naprowadziło go na właściwy trop: ten wieczór, kiedy wjeżdżał do Bazylei; samochód czekający za posterunkiem granicznym, a w nim dwaj mężczyźni; śmiesznie okrągła głowa kierowcy. Ruszył bez wahania w tamtą stronę. Stieber miał już broń prawie całkiem na wierzchu, kiedy jakaś silna ręka owinęła się wokół jego szyi żelaznym uściskiem. Druga chwyciła nadgarstek dłoni trzymającej rewolwer. Przez chwilę trwała próba sił: Stieber próbował wstać, uwolnić się z uścisku. W szarpaninie rewolwer wypalił. Nikt nie słyszał strzału: właśnie kolejny wielki odrzutowiec podrywał się do lotu z rykiem silników. Stieber osunął się miękko na fotel. Newman rozejrzał się. Nikt nie zwracał na nich uwagi. Położył dłoń na karku Stiebera w pozornie przyjacielskim geście; w rzeczywistości sprawdzał puls. Ani śladu. Bojówkarz World Security był martwy. Newman ostrożnie puścił ciało: pozostało w pozycji siedzącej, tylko głowa odchyliła się na oparcie fotela, jak u śpiącego. Newman poszedł do najbliższego butiku, kupił butelkę whisky i szybko wrócił do Stiebera. Nadal nikt nie zwracał na niego uwagi. Poluzował nakrętkę butelki, umieścił ją ostrożnie w pozycji stojącej obok ciała i szybko dołączył do grupki, którą Benoit zaczął właśnie prowadzić w stronę wyjścia na płytę. Marler zaczekał na niego. - Dobra robota, Newman. Chociaż mogłem ci pomóc. - Ee, spieprzyłbyś wszystko. - Przyjemnie wiedzieć, stary, że tak wysoko cenisz moje kwalifikacje... Nie powiedzieli Tweedowi o tym zdarzeniu. W krótkiej rozmowie

w samolocie doszli do wniosku, że i tak za dużo ostatnio przeżył. A Tweed istotnie miał teraz na głowie inne sprawy niż śmierć jeszcze jednego bandyty. Jego myśli zaprzątała "Lampedusa". Szerokość 34°30' N, długość 27°20' E. Amerykański niszczyciel rakietowy "Spruance" stał nieruchomo w pełnym świetle dnia na spokojnym morzu na wschód od Krety. Dowódca, Hank Tower, jeszcze raz pochylił się nad kartką z sylwetką "Lampedusy". Stał przy nim pierwszy oficer, czekając na decyzję. Na północ od niszczyciela, w bardzo niewielkiej odległości, przepływał równym północno-wschodnim kursem jakiś frachtowiec. To tę jednostkę wyśledził pokładowy helikopter, kiedy wreszcie, po długotrwałym sztormie, zdołał wystartować. Na kadłubie statku widniał napis: ,,Helvetia". - Ależ on ma dwa kominy - zauważył natychmiast Tower - a "Lampedusa" ma tylko jeden. - Zgoda, sir. Ale jeśli zakryje pan ten tylny komin, to sylwetka pasuje dokładnie do tego, co ma pan na rysunku. Myślę, że dorobili fałszywy komin. - Chyba masz rację - powiedział Tower po chwili namysłu. Sprawdzimy to. Każ im się zatrzymać. W czasie kiedy operator nadawał sygnały do "Helvetii", Tower wciąż jeszcze porównywał dostarczoną przez Pentagon sylwetkę z tym, co w tej chwili widział na morzu, nie dostali żadnej odpowiedzi. Statek nadal płynął swoim kursem, a może nawet zwiększył szybkość, bo smuga wody za rufą była teraz bardziej wzburzona. Dowódca niszczyciela wydał następny rozkaz: strzał ostrzegawczy przed dziób "Helvetii". Na pokładzie "Helvetii" Singer z zainteresowaniem patrzył na amerykański okręt. Odległość była niewielka: na pewno łatwo będzie do niego dopłynąć. Podjął decyzję. Pod pokładem, w kabinie łączności, radiooperator Hoch spojrzał ciekawie przez iluminator. Strzał z niszczyciela obudził w nim nadzieję. Zdecydował się uciec z "Lampedusy". Problem stanowił jednak pilnujący go terrorysta: siedział przygarbiony na krześle przy drzwiach, wielka spluwa leżała na kolanach. Niespodziewany strzał armatni obudził czujność wartownika. Wstał, odepchnął Hocha od iluminatora i sam wyjrzał na zewnątrz. Miał straszną ochotę wyjść na pokład i zobaczyć, co się

dzieje. Odwrócił się, podniósł rewolwer i lufą uderzył Hocha w skroń. Radiooperator w ostatniej chwili zrobił nieznaczny unik: ciężka lufa ześliznęła się po czole. Upadł na podłogę i leżał nieruchomo. Goryl wybiegł, zatrzaskując za sobą drzwi. Hoch odczekał chwilę, aż echo kroków tamtego zniknie w głębi długiego korytarza. Wstał, potrząsnął obolałą głową, na której formował się wielki guz, otworzył ostrożnie drzwi i rozejrzał się w obie strony. Korytarz był pusty. Człowiek, który pilnował Hocha, wbiegł na mostek. Zobaczył, że prawie wszyscy są na przednim pokładzie. Obok, za szybą, widział kapitana Hartmanna, który przejął ster i intensywnie wpatrywał się w horyzont przed dziobem. Wartownik podążył za jego wzrokiem: zobaczył na kursie "Helvetii" odległy jeszcze, ale z pewnością wielki okręt. Na tylnym pokładzie nie było nikogo. Singer bez namysłu wspiął się na reling i skoczył do morza. Silnymi pociągnięciami ramion szybko posuwał się w stronę USS "Spruance". Chwilę później na tylnym pokładzie pojawił się Hoch. Podbiegł do relingu: zobaczył człowieka płynącego w stronę niszczyciela. Skoczył za Singerem. Radiooperator "Lampedusy" też był świetnym pływakiem; na wszelki wypadek pokonywał teraz długie odcinki pod wodą, wychylając głowę tylko dla nabrania powietrza. Zdawał sobie sprawę, że Singer dotrze do amerykańskiego okrętu pierwszy, ale to już nie miało znaczenia. Z głośnika na mostku USS "Spruance" odezwał się głos obserwatora: - Dwaj ludzie wyskoczyli z rufy frachtowca. Płyną w naszym kierunku, sir. - Spuścić drabinkę. I przygotować się do przyjęcia ich na pokład wydał polecenie Tower. Kapitan Hartmann przestał zajmować się pstrym tłumem na przednim pokładzie "Helvetii". Skupił się bez reszty na prowadzeniu statku: chciał jak najszybciej dotrzeć do "Swierdłowa". Ale i tamci wpatrywali się, zafascynowani, w widoczny na horyzoncie wielki okręt. Nikt już prawie nie zwracał uwagi na nic innego. Ale był wyjątek. Levitt, terrorysta z ekipy Singera, miał szczególne

powody, aby nie lubić Amerykanów. Miał kiedyś patent kapitana żeglugi wielkiej - ale właśnie ci cholerni jankesi pozbawili go patentu tylko dlatego, że od czasu do czasu trochę sobie wypił. Strzał ostrzegawczy z amerykańskiego niszczyciela doprowadził go do wściekłości i wzbudził żądzę odwetu, nie zastanawiając się zbytnio, Levitt ściągnął brezent z karabinu maszynowego - tego samego, który miał stanowić główną obronę "Lampedusy". Skierował lufę w stronę USS "Spruanee" i otworzył ogień, siejąc kulami po pokładzie niszczyciela. Hartmann daremnie krzyczał na oszalałego strzelca. Terkotanie karabinu nie ustawało. Jeden z pierwszych pocisków skosił marynarza na pokładzie niszczyciela. Pozostali skulili się za pancernym relingiem. Nikt nie pamiętał o dwóch ludziach płynących w ich kierunku. Tymczasem Singer dotarł już do drabinki i szybko wspiął się po niej. Stanąwszy na pokładzie wyjrzał za burtę i dopiero teraz zobaczył Hocha: tamten chwytał się właśnie drabinki. Singer sięgnął pod pachę, otworzył wodoszczelną kaburę i wyciągnął z niej lugera. Wychylił się za burtę i skierował lufę w dół. Amerykański oficer był szybszy. Skulony za relingiem, od początku obserwował poczynania przybysza. Teraz rzucił się do przodu i uderzył bykiem w plecy Singera. Terrorysta przekoziołkował przez reling i runął za burtę. Oficer usiadł na pokładzie i porozumiał się przez walkie-talkie z obserwatorem na rufie. Nad relingiem pojawiła się głowa następnego pływaka. Maszyny "Spruance" zawyły i pociągnęły okręt do przodu: Tower postanowił wyprowadzić go poza zasięg karabinu maszynowego "Helvetii". Singer wynurzył się tuż przy stromej burcie niszczyciela w momencie, gdy ten nabierał już szybkości. Desperacko próbował odpłynąć od kadłuba. Daremnie. Obserwator na rufie zdążył już tylko zobaczyć, jak prąd wywołany szybkim ruchem kadłuba wciąga nieznajomego człowieka w wir potężnych śrub. Śnieżnobiały kilwater na chwilę spienił się purpurą. Marynarzowi przez moment zdawało się, że widzi odciętą głowę, tańczącą jak piłka na wzburzonej wodzie. Ale nie był pewien. Niszczyciel odpłynął na bezpieczną odległość od frachtowca. Tower jeszcze raz przeczytał instrukcję z Neapolu. Była jednoznaczna: jeśli zawiodą wszystkie inne środki, ,,Lampedusę" należy zatopić. Wydał rozkaz do wyrzutni rakiet. Czekał przez

chwilę, stojąc na mostku na szeroko rozstawionych nogach. Patrzył, jak "Helvetia" spieszy w stronę wciąż jeszcze odległego "Swierdłowa". Rakieta z wyciem wzbiła się w niebo, zatoczyła łuk i uderzyła w środek pokładu frachtowca. Potężna eksplozja zwaliła tylny komin. Tower przyglądał się statkowi: teraz nie miał już cienia wątpliwości, że to "Lampedusa". Ale nie dane mu było długo podziwiać jej oryginalnej sylwetki. Sekundę później kadłub frachtowca pękł i przełamał się. Dziób uniósł się wysoko w górę, po czym zsunął się pod wodę jak po stromej pochylni. Po chwili zniknęła również część rufowa. Ale jeszcze długo na powierzchnię wyskakiwały wielkie bąble powietrza, jak wrzące gejzery, które Tower widział kiedyś w parku narodowym Yellowstone. W miejscu katastrofy pojawiły się na wodzie tysiące drobnych szczątków, lecz główny ładunek "Lampedusy", solidnie umocowany w kadłubie, poszedł wraz z nim na zawsze na dno. Tower obserwował wielki krążownik na horyzoncie. Przez moment widział z profilu całą jego imponującą sylwetkę: "Swierdłow" zawrócił na północ i szybko odpłynął. Na mostek niszczyciela wszedł Hoch, eskortowany przez oficera. - Tylko ja przeżyłem z pierwotnej załogi ,,Lampedusy". Ten facet, który chciał mnie zastrzelić i wypadł za burtę, nazywa się Singer. To on kierował porwaniem statku... - Zejdźmy do mojej kabiny, tam mi pan wszystko opowie. 53 Rządowy samolot schodził do lądowania na Heathrow. Tweed spojrzał przez okienko. Przyjemnie było znów oglądać Anglię. Śnieg już prawie zniknął. Tylko na wystawionych na północ płaszczyznach dachów zachowały się ślady białej kołdry, jaka parę dni temu przykrywała cały kraj. - Masz jakiś problem? - spytała Paula, patrząc na jego zasępioną minę. - Tak. Wielki problem. Z Buckmasterem. Jeśli jego udział w tym wszystkim wyjdzie na jaw, będzie straszny skandal, na skalę państwa. Wyobraź sobie te tytuły: "Minister bezpieczeństwa zewnętrznego zamieszany w międzynarodową aferę korupcyjną". Ciarki mnie przechodzą na samą myśl... - Na pewno są jakieś rozwiązania - wtrącił się Marler, wsuwając

głowę między ich fotele. - Znasz choć jedno? - spytał Tweed. - Och, nie powiedziałem, że znam; myślę tylko, że jakieś muszą być. - Bardzo cenna wiadomość - zakpiła Paula. - Jak tylko wylądujemy - oznajmił nagle Tweed tonem rozkazu jedziemy na Park Crescent złożyć raport Howardowi. A potem do pani premier. - Czyli znów ani chwili wytchnienia - użaliła się Paula. - Ale jak to właściwie jest z P.M.? Jak ona widzi tę sprawę? Nadal nic na ten temat nie powiesz? - Nasze stosunki są bardzo serdeczne - oświadczył tajemniczo Tweed i zamilkł. Lear, którym leciał Morgan, wylądował pół godziny później, choć na starcie różnica była zaledwie parominutowa. Nad lotniskiem panował tłok; pilot leara musiał zrobić kilka dodatkowych pętli, zanim uzyskał zgodę na lądowanie. Morgan przeszedł gładko przez kontrolę, choć funkcjonariusz starannie obejrzał wszystkie strony paszportu. Zaledwie Morgan oddalił się w stronę wyjścia, funkcjonariusz zamknął okienko, sięgnął po słuchawkę telefonu i połączył się z Jimem Corcoranem, szefem ochrony lotniska. - Przyleciał Gareth Morgan. Przed chwilą przeszedł przez kontrolę paszportową... - Dziękuję - przerwał Corcoran. - Przepraszam za ten pośpiech, ale muszę zaraz gdzieś zadzwonić. Przed wyjściem czekał już Hanson z daimlerem. Morgan usadowił się z tyłu wozu. Poczekał, aż opuszczą teren lotniska, i dopiero wtedy zapytał: - Były jakieś problemy? Mam na myśli Leonorę. - Panią Buckmaster? Nie... Ale są problemy ze mną, sir. Byłem przesłuchiwany przez policję, niestety, jakaś wścibska baba widziała, jak wchodziłem do domu Doyle'a. Morgan pochylił się, zaniepokojony. - Jakim cudem dowiedziała się, że to ty? - Też się nad tym zastanawiam. W każdym razie policja ustawiła mnie razem z paroma innymi, a ta stara bździągwa od razu pokazała mnie.

- Nie martw się. Załatwimy ci najlepszych adwokatów jakby co. Mam nadzieję, że do niczego się nie przyznałeś. - Powiedziałem tylko, że nigdy w życiu tam nie byłem, a potem zamknąłem dziób na kłódkę. Jest tylko jej zeznanie - przeciwko mojemu. Aha, chciałbym pana ostrzec. Tą sprawą zajmuje się niejaki Buchanan, komisarz Buchanan. Strasznie zajadły szpicel; upiera się, że Ted Doyle został zamordowany! - Znam tego platfusa. - Morgan machnął lekceważąco ręką, żeby trochę uspokoić Hansona. - Poradzę sobie z nim. Na razie jedź prosto na Threadneedle Street. Tweed otworzył przed Paulą drzwi ich biura i zastygł z wrażenia. Pokój był pełen ludzi. Howard, w nienagannie odprasowanym garniturze, rozparł się wygodnie w fotelu, z nogą przewieszoną przez oparcie. Dwaj nie znani mu mężczyźni kręcili się na twardych krzesłach. Monika, jak zwykle, siedziała za swoim biurkiem. Rzecz znamienna: miejsce za jego własnym biurkiem pozostawało wolne. - Witaj w domu, Tweed - zaczął Howard. - Dostałem wiadomość z samolotu. I od P.M. też; ona chce, żebyś jej to wszystko jak najszybciej sam opowiedział. Ale najpierw ci dwaj dżentelmeni mają do ciebie słówko. Pozwolisz: komisarz Buchanan i jego asystent, sierżant Warden. To Jim Corcoran ich zawiadomił; za moją zgodą, rzecz jasna. Tweed skinął grzecznie głową i zdjął płaszcz; Monika zabrała go i zaniosła na wieszak. Tweed usiadł na swoim miejscu za biurkiem, na które rzucił starą, wysłużoną teczkę. Rozległo się głośne pukanie do drzwi, po czym ukazał się w nich nadinspektor Harvey z Wydziału Specjalnego. - Mam nadzieję, że się nie spóźniłem... - Owszem, spóźnił się pan, ale proszę... - wskazał mu krzesło Howard. Tweed przejął inicjatywę. Skierował wzrok na komisarza Buchanana, który robił na nim jak najlepsze wrażenie. - Czy zidentyfikował pan już tę dziewczynę, zamordowaną w moim domu? - Jeszcze nie, mimo wszechstronnych poszukiwań. - Tak, rozumiem... Mam tu coś dla pana. Tweed otworzył leżącą na biurku teczkę, wyjął kalendarzyk Sylwii

Harman oraz plik fotokopii i zaczął mówić. Mówił zwięźle, telegraficznym stylem, a jednak zajęło mu to około dziesięciu minut. Przez cały ten czas Buchanan nie spuszczał z niego oczu. Wreszcie Tweed skończył i popchnął palcem przez biurko plik fotokopii i kalendarzyk zawinięty w celofanową kopertę z jakimś nadrukiem. - W tej kopercie była przedtem para pończoch... Moja asystentka ruchem głowy wskazał na Paulę, która usiadła przy swoim biurku wzięła ją z mieszkania denatki w Zurychu. Powinny być na niej odciski palców tej Harman. Będzie pan mógł porównać. - Dziękuję pani, świetna robota - Buchanan uśmiechnął się z aprobatą do Pauli. Odwrócił się w stronę Tweeda. - Z tego, co pan powiedział, wynika, że Morgan sprowadzał dla Buckmastera luksusowe dziewczyny. Pewnie i tę Sylwię Harman przywiózł mu firmowym learem do Londynu. Nareszcie wyjaśnia się, dlaczego nie mogliśmy natrafić na żadne jej ślady tutaj, skoro dotarła na Radnor Walk prosto z Zurychu. Buchanan wstał. - Dostałem wiadomość, że pan Morgan jest znowu w Londynie. Myślę, że z tymi dowodami w ręku powinienem go ponownie przesłuchać. - Ale jaki był motyw tego zabójstwa? - próbował dowiedzieć się Harvey. - Tego nie mogę powiedzieć - odparł Tweed uśmiechając się. Rozumie pan, względy bezpieczeństwa państwa... - Które właśnie jest zagrożone! - uniósł się Harvey. - Przeciwnie, ma się całkiem dobrze, przynajmniej dopóki piekło nie zamarznie - odciął się Howard. Wstał. - Myślę, że całą resztę sprawy zna Tweed, i to wystarczy! Odprowadzę panów. - Bardzo mi pan ułatwił robotę - podziękował Buchanan Tweedowi jeszcze raz, opuszczając pokój. - Powiedział, że znasz całą resztę. To prawda? - spytała Paula, kiedy czterej goście wyszli z biura Tweeda. Potrząsnął przecząco głową. - Absolutnie nie całą. A propos: połącz mnie, proszę, z Langlcy, z Cordem Dillonem. Natychmiast. Paula sięgnęła po słuchawkę. Uzyskała połączenie po paru minutach. Dillon, usłyszawszy głos Tweeda, zaczął natychmiast

dużo i szybko mówić. - Dużo nowego na Morzu Śródziemnym. Znaleźliśmy "Lampedusę" dosłownie w ostatniej chwili. Tamci ostrzelali nasz okręt z broni maszynowej; w ten sposób ostatecznie się zdradzili. Głupie gnojki, mieli już tylko parę mil do sowieckiego krążownika. Nasz niszczyciel zareagował zgodnie z. instrukcją, zatopił "Lampeduse" rakietą... Aha, uratował się ten radiooperator, Hoch. Całą resztę załogi porywacze wybili... - O Boże!... To straszne, naprawdę straszne. - Na wojnie jak na wojnie - skomentował filozoficznie Dillon. - Co robimy dalej? - Uruchamiamy plan "Tygrys l" - odparł Tweed bez wahania. Natychmiast! - Rozumiem. Przyślę ci później obszerniejszy raport Hocha. I przestań się gryźć; to przecież nie twoja wina. Tweed odłożył słuchawkę. Monika i Paula czekały, kiedy wreszcie coś powie. Nic nie powiedział, Paula zapuściła więc nieśmiałą sondę. - Czy możesz nam powiedzieć, co to jest "Tygrys l"? - Przykro mi, ale nie. Przynajmniej na razie. CZY WORLD SECURITY JEST WYPŁACALNA? AKCJE WS&C SPADAJĄ NA ŁEB NA WSZYSTKICH GIEŁDACH - krzyczały tytuły w gazetach. Buckmaster nerwowo przemierzał tam i z powrotem swój salon. Drzwi otworzyły się, weszła Leonora z bardzo poważną miną. Zamknęła drzwi i wskazała na rozrzucone na podłodze gazety. - Powiedz mi wreszcie, co się dzieje. Mam prawo to wiedzieć. Jestem prezesem... Buckmaster stracił panowanie nad sobą. - Jesteś zerem! - wrzasnął. - I nic nie masz prawa wiedzieć. Jeszczc tego nie rozumiesz? Jesteś tylko marionetką, kukłą woskową. Posadziłem cię tam, bo minister nie może angażować się w interesy. Takie" jest prawo: musiałem zrezygnować z bezpośredniego zarządzania firmą, kiedy przyjąłem stanowisko w rządzie. I to wszystko.

- To nie wszystko! - Zacisnęła zęby. Był w bardzo niebezpiecznym nastroju, ale nie dbała o to. - To od moich pieniędzy zaczął się cały ten biznes... - Twoje pieniądze! Te nędzne grosze... Pomnożyłem je przez te lata milion razy. Moja firma to kolos. - lak, tylko na glinianych nogach, nie widzisz, idioto, że ta twoja firma nic już nie jest warta? To poczytaj nagłówki w gazetach. Za parę dni i twoje akcje będą śmieciem, i ty sam też. Wszystko, co ci zostanie, lo to mieszkanie i dom na Dartmoor. - Nie rób sobie złudzeń - zaśmiał się wisielczym śmiechem. - I to miejsce, i Tavey Grange wiszą na hipotece do ostatniego kamyka. Natychmiast zrozumiał, że powiedział za dużo. Leonora patrzyła na niego z wyrazem niedowierzania. Musiała kilka razy nabrać tchu, zanim znowu się odezwała. - Ty bydlaku, śmiesz mi mówić coś takiego? Dobrze, to ja też. ci coś powiem. Wybieram się na pogawędkę do tego przemiłego detektywa, Buchanana. Wiem, że Morgan był u Teda Doyle'a tamtego wieczoru, kiedy Ted zginął. Zostawiłam w biurze kluczyki od samochodu; a kiedy po nie wróciłam, widziałam, jak Morgan wchodzi do pokoju Doyle'a... - Nikomu o tym nie powiesz! - Popatrzył groźnie. - Nie powiem? Nie licz na to. - Teraz ona pożałowała swoich słów. Buckmaster rzucił się ku niej z wyrazem twarzy, którego dotąd nie znała. Cofnęła się do drzwi, otworzyła je szybko i jeszcze szybciej zatrzasnęła z drugiej strony. Słyszał, jak biegnie po schodach i zatrzaskuje drzwi od ulicy. Potem rozległ się odgłos startera. Odjechała. Spojrzał jeszcze raz na wielkie nagłówki gazet, podniósł słuchawkę telefonu, nacisnął klawisze. - Hanson? Weź samochód i przyjedź tutaj. Zawieziesz mnie do heliportu Battersea. Zadzwoń przedtem do pilota, niech przygotuje śmigłowiec. Lecę na Dartmoor. Morgan siedział za swoim biurkiem na Threadneedle Street. Jego grube cielsko wierciło się niespokojnie w przyciasnym fotelu. Miał tym razem aż trzech gości; po drugiej stronie biurka zasiedli Buchanan, Warden i Harvey. Buchanan mówił już dobre piętnaście minut. Morgan słuchał, rzucając chwilami niepewne spojrzenia na przedmioty rozłożone na biurku. Leżał tam kalendarzyk Sylwii Hannan w celofanowej

kopercie i plik fotokopii. Buchanan wyciągał od czasu do czasu którąś, żeby wyjaśnić, skąd wie pewne rzeczy. Ile rzeczywiście wiedział? Morgan miał wrażenie, że Buchanan wie wszystko. Osłupiał, kiedy tamten bezbłędnie zestawił wszystkie "M" w kalendarzyku dziewczyny z datami wypłat, każda sześć tysięcy franków, odnotowanych w dokumentach z Bazylei. Ta koincydencja nie była dla Morgana niczym dziwnym - ale jak wpadł na to Buchanan? - Jak powiedziałem - ciągnął komisarz - może pan odmówić wszelkich zeznań, które mogłyby... - Dobra! Nie musi pan kończyć. Znam to. - Z drugiej strony, i to też już mówiłem, jeśli złoży pan wyczerpujące zeznania, nie ukrywając niczego, może to być potraktowane jako okoliczność łagodząca. Oczywiście niczego nie gwarantuję, nie mam takiej władzy, żeby cokolwiek gwarantować. Decyzja należy do pana. Buchanan zamilkł. Celowo nie wspomniał na razie o tym, że dalsze badania w pokoju Doyle'a wykazały obecność śladów dłoni Morgana na framudze okna, z którego rzekomo przypadkiem wyleciał główny księgowy World Security; takich samych śladów, jakich całe mnóstwo zebrali z biurka Morgana. Na to przyjdzie pora, kiedy zostanie przeciw niemu sformułowany akt oskarżenia: o zabójstwo Edwarda Doyle'a. W pokoju zapadło ciężkie milczenie: istna cisza przed burzą. Morgan obracał w dłoniach nie zapalone cygaro. A więc Buckmaster zdradził go, wystawił go na odstrzał. No bo skąd Buchanan mógł mieć te wszystkie fotokopie, skąd wiedział o znaczeniu owych "M" w kalendarzu dziewczyny? Głupia dziwa, swoją drogą. Jak już musiała to notować, to trzeba było pisać ,,B", jak Buckmaster. Przecież to dla niego Morgan zwoził wszystkie te luksusowe dziwki. Także Sylwię Harman, w jej ostatnim locie learem do Londynu. Morgan zapalił cygaro - i zaczął mówić. Waszyngton, D.C. Było jeszcze ciemno, kiedy transportowiec C-5A Galaxy wystartował z bazy amerykańskich sił powietrznych w Andrews. Pilot dostał sygnał "Tygrys l" wprost od Corda Dillona.

Załoga wchodziła na pokład w otoczeniu uzbrojonych po zęby wartowników. Gigantyczna maszyna ruszyła po pasie startowym ociężale, wolno nabierając szybkości. Dopiero niemal przed samym końcem pasa zdołała się od niego oderwać - potem jednak szybko nabrała wysokości, kierując się nad Atlantyk, na północny wschód. Co kwadrans radiooperator informował zakodowanym sygnałem o aktualnym położeniu. Lot przebiegał bez zakłóceń. Dokładnie według harmonogramu, tuż po zmroku, C-5A wylądował na brytyjskim lotnisku wojskowym Lyneham w Wiltshire. Ciężki dźwig podjechał do samolotu, ustawionego daleko od budynków bazy. Wielka tylna klapa otworzyła się, przekształcając w rampę. Podjechał długi, wielokołowy transporter. Zaczęła się trudna operacja przeniesienia ładunku na platformę. Choć Lyneham leży na odludziu, na wszelki wypadek osłonięte miejsce wyładunku wielkimi brezentowymi ekranami. Tej nocy policja zamknęła kilka dróg w Anglii. Tłumaczono - jeśli ktoś pytał - że chodzi o transport wyjątkowo dużego transformatora elektrycznego. Dziwne mogło być tylko, że tego transformatora pilnowali komandosi SAS w pełnym ekwipunku, jadący na platformie i na towarzyszących jej motocyklach. Na szczęście nikt o to nie pytał. Jedna noc nie wystarczyła na przewiezienie ładunku do jego miejsca przeznaczenia w Yorkshire. Cały następny dzień, od świtu do zmierzchu, ogromny wielokołowy pojazd przestał w hangarze na jakimś opuszczonym lotnisku z czasów drugiej wojny światowej. Kiedy zapadła noc, ruszył w dalszą drogę na północ: znów nieliczni w tym rejonie nocni kierowcy musieli, radzi nieradzi, korzystać z objazdów. Przed świtem ładunek dotarł do supertajnej bazy wojskowej w Yorkshire. Natychmiast popłynęły w eter - do Londynu i do Langley zakodowane meldunki potwierdzające pomyślne zakończenie operacji. Dwaj ludzie - Tweed i Cord Dillon - mogli wreszcie odetchnąć z ulgą. 54 Marler już od dawna miał ochotę dać komuś po łapach. Okazja nadarzyła się w podziemnym garażu World Security na

Threadneedle Street. Prawie dosłownie. Wyskoczył z tyłu na Hansona w momencie, kiedy ten wysiadał z daimlera. Jedną dłonią przycisnął mocno usta szofera, drugą chwycił jego rękę i wprawnie wykręcił ją do tyłu tak, że zatrzeszczała w stawach. Hanson zawył z bólu, zanim usłyszał nad uchem groźny szept: - Jedyna twoja szansa to poprawnie odpowiedzieć na pytanie. Jak coś pokręcisz, połamię ci wszystkie kości. Ale nie martw się, pytanie jest bardzo proste. Gdzie jest teraz Lance Buckmaster? - Zawiozłem go na Battersea, do śmigłowca... Popuść pan trochę, na litość boską... - Dalej! - Poleciał tym helikopterem do Tavey Grange. Marler postanowił go sprawdzić. - Gdzie to jest? - Na Dartmoor, o rany... Marler rozluźnił nieco chwyt.Poczekał chwilę,aż Hanson odsapnie. - No, porozmawialiśmy sobie, ale to będzie nasza słodka tajemnica. Jak chlapniesz komuś choć słowo, to cię znajdę - i znowu sobie porozmawiamy. - Wolałbym nie - jęknął Hanson. - Naprawdę nic nie powiem... - No!... Marler puścił go i wybiegł z garażu na ulicę, za rogiem stało jego porsche: wsiadł i natychmiast odjechał. Godzinę później był już daleko od Londynu: jechał z maksymalna, dozwoloną prędkością na zachód. Minął F.xeter. Ze zdziwieniem zauważył, że choć w innych częściach kraju śnieg już stopniał, tu, na Dartmoor, panuje wciąż zima. Wysokie wzgórza nadal przypominały wielkie białe fale, ani piędź ziemi nie była wolna od białego okrycia. Kiedy szosa wspinała się wyżej, śnieg stawał się głębszy, a grudy lodowe pod nim twarde jak kamień. W pobliżu Moretonhampstead musiał zwolnić: na którymś zakręcie wpadł w niebezpieczny poślizg i ledwo z niego wyszedł. Pięć minut później jechał już szeroką parkową aleją w stronę wyniosłych wieżyczek i kominów elżbietańskiego domostwa. Zatrzymał samochód przed głównym wejściem, wbiegł na schody i pociągnął za łańcuszek dzwonka. Drzwi otworzył mu kamerdyner

Jose. - Szukam pana Buckmastera - powiedział Marler, jak gdyby nigdy nic. - Przejeżdżałem tędy właśnie i pomyślałem, że może ma coś do mnie. - Niestety, minął się pan z nim - odparł Jose. - Pan pojechał do Princetown; powiedział, że musi łyknąć trochę świeżego powietrza. Pognał jak szalony... o, przepraszam, nie powinienem tak mówić. - Nie szkodzi - rzekł Morgan pobłażliwie. - Nic nie słyszałem. Szkoda, że nie mogę tu na niego zaczekać: spieszę się do Londynu. Ale nie pojechał do Londynu. Kiedy dotarł znowu do rogatek głównej bramy, skręcił w lewo, w stronę Princetown. Na chwilę zatrzymał się na pustej, ośnieżonej szosie. Wyciągnął spod fotela magnum kaliber 45. Sprawdził magazynek: był pełny. Głupio wyszło, pomyślał. Zawsze wyśmiewał się z Newmana, że używa takiej staroświeckiej armaty. Dzisiaj jemu samemu była potrzebna właśnie taka broń, duża i hałaśliwa. Położył rewolwer na lewym fotelu i ruszył. Na wzgórzach śnieg był głębszy, a ukryte pod nim lodowe koleiny jeszcze bardziej zdradliwe. Na szosie nie było żadnego ruchu. Na jednolitej bieli krajobrazu tylko miejscami odcinały się ciemniejsze bryły skał. Ponownie zwolnił na stromym, krętym odcinku nad Skałą Rekina. Tutaj oblodzona nawierzchnia musiała być szczególnie niebezpieczna. Mijała mila za milą; nadal nie spotkał ani jednego samochodu. Spojrzał na ołowiane niebo: czy znowu sypnie śniegiem? Jechał niezbyt szybko. Minęło pół godziny, zanim znalazł się w ponurym więziennym Princetown. Buckmaster prowadził swoje porsche bezwiednie, niemal automatycznie. W jego umyśle kłębił się piekielny wir, kiedy wracał z Yelverton przez Princetown do domu. Do domu? Czy miał jeszcze jakiś dom? Czy w ogóle cokolwiek mu pozostało? Rozmiary klęski coraz, bardziej go przytłaczały. Pani premier przysłała mu wiadomość, że chce się z nim widzieć, niech się wypcha! Powyłączał wszystkie telefony w Tavey Grange. Musi teraz mieć spokój; musi opracować nowy plan wyjścia z rosnącego wciąż bagna problemów. Już tyle razy mu się to udawało, choć bywał w najcięższych opałach. Dlaczego nie miałoby się udać i tym razem?

Jechał główną ulicą Princetown, mijając ponure budynki z granitu. Nagle drgnął, nie wierzył własnym oczom: naprzeciw jechało czerwone porsche. Jego uwagę przykuł natychmiast numer rejestracyjny. Buckmaster nigdy nie stworzyłby wielkiej światowej agencji bezpieczeństwa, gdyby sam nie miał nadzwyczajnej pamięci do szczegółów. To był samochód Marlera! Nowy, ożywczy strumień popłynął w jego myślach. Marler! Oczywiście! To jest rozwiązanie! Otworzył okno i machnął ręką w stronę zbliżającego się porsche. Gest był prowokacyjny: goń mnie, jeśli potrafisz. Tak, pościgamy się z Marlerem, a potem pogadamy w Tavey Grange. Marler pojął wyzwanie, i kiedy samochody się mijały, żartobliwie zasalutował. Wykonał poślizgiem całkiem nielegalny w tym miejscu zwrot o 180 stopni i pognał za porsche ministra. Buckmaster z satysfakcją obserwował ten manewr w lusterku. W brutalnym polityku odezwała się psotna natura chłopca. Wyścig z Marlerem: to jest to! Kto przegra, stawia butelkę kruga. Princetown zostało z tyłu, zaczęła się wspinaczka na wrzosowiska. Buckmaster przyspieszył ostro, ale Marler trzymał się wciąż sto jardów z tyłu. Stale przyspieszając, Buckmaster drugim torem myśli rozwijał i precyzował swój nowy plan. Wyrzuci Morgana na zbitą mordę. Weźmie na to miejsce Marlera. Marler jest ekspertem od bezpieczeństwa, prawdziwym zawodowcem, będzie umiał poprowadzić tę robotę. Upojony tym pomysłem, jeszcze mocniej nacisnął gaz. Wjeżdżał w najwyższą partię wrzosowisk. Nagle samochód pośliznął się w lodowej koleinie. Buckmaster był w swoim żywiole: przez dłuższą chwile prowadził wóz w poślizgu; pozwolił kołom odzyskać przyczepność dopiero tuż przed krawędzią głębokiego jaru. To dopiero jest pełnia życia! Przypomniały mu się wspaniałe chwile, przeżyte w dywizji spadochronowej. Wóz. wspinał się coraz wyżej, wokół otwierał się coraz szerzej dziki, martwy krajobraz. Ani śladu życia na drodze. Wspaniały dzień na wyścigi! Rozkoszował się lodowatym powietrzem, wpadającym przez otwarte okno. Był już pijany z podniecenia. Marler nadal utrzymywał stujardowy dystans. Przy tej szybkości i na tej nawierzchni było to już stanowczo za mało. Ale musiał ryzykować, jeśli chciał wykonać swój zamiar. Wyraźnie słyszał

dudnienie silnika tamtego porsche: Buckmaster znowu przyspieszył. Marler zagryzł wargi - i też przycisnął gaz. Dopiero teraz zorientował się w taktyce Buckmastera: przyspieszał, ilekroć drugie porsche zbliżało się do niego. Ale to właśnie odpowiadało Marlerowi. Jego wzrok pomknął dalej, przed rozpędzoną maszynę Buckmastera. Byli już prawie w najwyższym punkcie drogi. Zaraz za nim zacznie się ostry spadek, a jednocześnie ciasny zakręt. Sięgnął po magnum, przełożył rewolwer do prawej ręki, lewą mocno zacisnął na kierownicy. Jego okno też było otwarte: opuścił szybę już w momencie spotkania z Buckmasterem, by tamten wyraźnie dostrzegł jego aprobujący gest. Teraz oparł łokieć o ramę okna i starannie przymierzył, nie do Buckmastera. Kule muszą przemknąć blisko samochodu, ale w żadnym razie nie mogą go trafić; nie mogą zostawić śladu na szybach, kołach czy karoserii. Wyczekał precyzyjnie, aż wóz Buckmastera zbliży się do zakrętu. Strzelił raz, potem drugi. Buckmaster nie słyszał świstu pierwszych kuł, ale usłyszał donośny huk magnum. Spojrzał w lusterko i wyraźnie dostrzegł wysuniętą rękę z wielkim rewolwerem. Zbyt wyraźnie! Zdał sobie sprawę, że Marler musiał się znowu zbliżyć. Odruchowo nacisnął gaz. Czy ten Marler zwariował? Za co? Przecież on, minister, niemal już podarował mu stanowisko szefa brytyjskiego wywiadu. Trzecia kula gwizdnęła tak blisko otwartego okna, że odruchowo uchylił głowę. O Chryste! On chyba naprawdę chce mnie zabić? Przycisnął pedał do deski. Ucieknie. Jest najlepszym kierowcą amatorem w kraju. Był tuż przed szczytem wzniesienia, kiedy usłyszał czwarty strzał: słabiej, jakby z większej odległości. Spojrzał w lusterko, na sekundę odrywając wzrok od szosy. Tak, dystans był już znacznie większy; powinien dojechać do Grange z dużą przewagą. Ma w swoim pokoju naładowany rewolwer; pobiegnie po niego i załatwi tego gnojka. Znów skierował wzrok na szosę przed sobą, nie było szosy!... Marler patrzył, jak porsche wylatuje z drogi i szybuje w przestrzeni. Ostrożnie i nie bez trudności zahamował. Wóz Buckmastera zatoczył długi łuk w powietrzu, uderzył w Skałę Rekina i runął jak bomba w skalistą przepaść. Roztrzaskał się o granitowe dno jaru i prawie natychmiast eksplodował. Ale Marler tylko przez moment widział szalejący płomień. Zasłoniła go gęsta

mgła, która właśnie nadciągnęła od wrzosowisk. Trzeba jechać, pomyślał; jak ta mgła wejdzie na szosę, widoczność spadnie do zera. Czerwone porsche ruszyło, spokojnie minął Tavey Grange i Moretonhampstead i z umiarkowaną szybkością pojechał do Londynu. EPILOG - ...W ten sposób ,,Shockwave" znalazł się wreszcie w Fylingdales w Yorkshire - zakończył Tweed swoją długą relację. Siedział wraz z Moniką, Paulą, Newmanem i Marlerem w swoim biurze na Park Crescent, barwnie opisując pomyślną wędrówkę wielkiego komputera do miejsca przeznaczenia. - Nic z tego nie rozumiem - powiedziała Paula. - To po co była ta cała afera z "Lampedusą"? - To część szerszego i skomplikowanego planu, który ja ułożyłem, a pani premier zaakceptowała. Jak wiecie, pierwotnie planowano transport "Shockwave" przez Atlantyk właśnie samolotem. Sprzeciwił się temu Buckmaster: argumentował, że samoloty często się rozbijają, natomiast transport morski w naszych czasach jest stuprocentowo bezpieczny. Strasznie dużo o tym mówił. Za dużo. Dlatego postanowiliśmy go sprawdzić. - My? - spytał Newman. - To znaczy: P.M. i ja. Ja już od dnia nominacji Buckmastera czułem, że coś tu jest nie w porządku. Był za dobry pod każdym względem, żeby wszystko mogło tu być uczciwe. Okazało się, że nie tylko ja tak myślę. Kiedy powiedziałem to pani premier, niespodziewanie łatwo i szybko zgodziła się na mój plan. - Powiedz wreszcie coś o tym planie - zniecierpliwiła się Paula. - Znało go tylko pięć osób: Cord Dillon, szef połączonych sztabów i prezydent USA, a po tej stronie Atlantyku premier i oczywiście ja. Amerykanie zgodzili się łatwo, tym bardziej że strasznie się bali wysyłać ,,Shockwave" statkiem... - I mimo to wysłali? - przerwała Paula. - Nie. W ładowni "Lampedusy" była tylko atrapa, chociaż, trzeba przyznać, bardzo elegancko zrobiona. Pracowali nad tym dwaj nasi

uczeni, ci sami, którzy przedtem uczestniczyli w budowie prawdziwego ,,Shockwave". To właśnie był test - albo, jeśli wolicie, pułapka - na Buckmastera. W Anglii tylko on i ja dysponowaliśmy kodem łączności ze statkiem. Gdyby ,,Lampedusa" bezpiecznie dotarła do Plymouth, Buckmaster byłby oczyszczony - to ja musiałbym złożyć rezygnacje. Ale przy jakichkolwiek problemach Buckmaster byłby spalony, niestety, sprawy potoczyły się tragicznie, i to moja wina. Nigdy sobie tego nie daruje! - Twoja wina? Jak możesz tak mówić? - zaprotestował Newman. - Nie doceniłem bezwzględności Buckmastera. Zakładałem, że jeśli nawet dojdzie do porwania "Lampedusy", to załoga wyjdzie z tego z życiem, nie przewidziałem, że ich wymordują, nie zauważyłem w porę, że Buckmaster to zimny, okrutny morderca... - Zamilkł na chwilę. - To on zamordował i zgwałcił Sylwię Hannan... - Skąd wiesz?! - spytali chórem. - Po pierwsze, Morgan mówi już wszystko, byle ratować własną głowę. Buchanan był tak miły, że przekazał mi parę szczegółów. Otóż Morgan twierdzi, że tylko przywoził Buckmasterowi te drogie dziewczyny; tamtego dnia przywiózł learem do Londynu Sylwię Harman i zawiózł ją do mojego mieszkania. Miała tam czekać na Buckmastera. - Wierzysz Morganowi? - spytał Newman. - Nie, ale to akurat jest prawda. Mam przyjaciół w Ministerstwie Obrony; sprawdzili na moją prośbę grupę krwi Buckmastera. Ma bardzo rzadką grupę: "AB" Rh-. Taką samą krew znaleziono pod paznokciem Sylwii Harman i na prześcieradle. Natomiast Morgan, to też wiem od Buchanana, ma grupę "O" Rh + . - A Richter, ten twój informator z Fryburga? - spytała Paula. - Jak Buckmaster to załatwił? - Tym z kolei zajmował się Morgan, chociaż też według instrukcji Buckmastera. Przekupili Richtera, nieszczęsny chłopak, zgodził się za jedne dziesięć tysięcy funtów zadzwonić do mnie, rzekomo z "Cheshire Cheese", żeby mnie przetrzymać parę godzin poza domem. - Tweed przerwał na chwilę, popatrzył na nich surowym wzrokiem i dodał: - Oczywiście to jest ściśle tajne, jak wszystko, co dotyczy Buckmastera. - Czy to znaczy, że i Morgan uniknie procesu? - spytał Newman. - Nie. Morgan przyzmił się do zabicia Teda Doyle'a. Sąd przyjmie

to oświadczenie bez badania dalszych dowodów i pewnie wymierzy M organowi trochę niższą karę. Za to, że się przyznał, i ze względów humanitarnych: on ma żonę i dzieci. Ale i tak posiedzi co najmniej dziesięć lat. - Czy to on zabił tego lekarza sądowego, doktora Rosę? - Monika przypomniała o jeszcze jednej ofierze. - Nie, to Stieber. Przyleciał tu specjalnie w tym celu i przejechał doktora pewnie jakimś skradzionym samochodem. Morgan twierdzi, że Stieber zrobił to na polecenie Buckmastera, a on sam dowiedział się o wszystkim dopiero później. Mocno w to wątpię. Tak czy inaczej, ta sprawa też musi być wyciszona. O to zresztą nietrudno, skoro Stieber nie żyje. - Nie żyje? - zainteresował się Newman. - Znaleźli jego ciało w hali lotniska w Brukseli. Z raną postrzałową w brzuchu. Lekarz stwierdził, że nie żyje od dwóch godzin, niesamowite, że nikt tego przez dwie godziny nie zauważył. Znaleźli w kieszeni rewolwer, były na nim tylko jego odciski palców, więc uznali, że to samobójstwo. - Tyle mówisz o tajności - odezwał się Marler. - Ciekaw jestem, jak Kuhlmann zdołał zataić tę bitwę na autostradzie? - Bitwy nie zataił. Ale nie ujawnił, że chodziło o mnie. Kuhlmann świetnie sobie radzi z takimi rzeczami. Powiedział prasie, że to był zamach na jego życie, zorganizowany przez World Security. - To pewnie będzie dla nich gwóźdź do trumny? - Paula przypomniała sobie o zbrodniczej organizacji. Tweed sięgnął po leżącą na biurku gazetę. - Masz odpowiedź w rubryce ,,Wiadomości dnia". Zawieszono handel akcjami WS&C na giełdzie londyńskiej. Koniec biznesu... i koniec opowieści. - Wstał. - Dziękuję wam wszystkim za pomoc. Bez was nigdy bym tego wszystkiego nie zrobił. Zasłużyliście sobie na długi, solidny wypoczynek... Newman i Paula pożegnali się i wyszli z biura. Marler wciąż nie ruszał się z krzesła. Tweed popatrzył na niego uważnie. - Chcesz mi coś powiedzieć? Na przykład, jaka pogoda była wczoraj na Dartmoor? - Nic na len temat nic wiem, nie byłem tam już tydzień albo i dłużej. Pewnie odwilż, jak wszędzie... - Wyjął papierosa z paczki i zapalił. - Zresztą, jak cię interesuje pogoda na Dartmoor, (o zajrzyj

do gazety. Tam piszą takie rzeczy. Wstał i podszedł do drzwi, z papierosem łobuzersko wetkniętym w kącik ust. - Myślę, że powinienem teraz trochę kimnać. Jestem w domu, jakby co. Cześć! - Znów mówicie jakimś szyfrem! - powiedziała z wyrzutem Monika, kiedy zostali sami. - Nie... To tylko takie głupie żarty. Jeszcze raz sięgnął po gazetę, nie musiał długo szukać. Już na pierwszej stronie widniał duży nagłówek: ŚMIERĆ MINISTRA W TRAGICZNYM WYPADKU SAMOCHODOWYM. Przebiegł wzrokiem pierwsze zdanie: "Poseł Lance Buckmaster zawsze słynął z niebezpiecznej jazdy..." Odłożył gazetę. - Czy możesz wyciągnąć z szuflady tę moją rezygnację? - zwrócił się do Moniki. - Podpiszę to zaraz, a ty wyślij specjalną pocztą na Downing Street. - Ona tego nie przyjmie... - Myślę, że tym razem przyjmie.