Cykl Indiana Jones Indiana Jones i powietrzni piraci Martin Caidin

1.

Obserwowali, jak pierwszy poci¹g min¹³ ich i z mozo³em zacz¹³ pi¹æ siê pod górê, wypluwaj¹c k³êby czarnego dymu i roz¿arzone wêgle. By³a to istna forteca na ko³ach. Sk³ad otwiera³ opancerzony wagon, zbudowany z grubych stalowych p³yt pociêtych szczelinami otworów strzelniczych, z obrotow¹ wie¿yczk¹ wyposa¿on¹ w szybkostrzelne dzia³ko kalibru 57 mm. Pcha³a go z ha³asem lokomotywa, która ci¹gnê³a za sob¹ jeszcze dwie platformy z umieszczonymi na nich metalowymi barykadami i wa³ami z wype³nionych piaskiem worków. Spoza nich oœmiu ludzi, uzbrojonych w karabiny maszynowe, obserwowa³o gêste zaroœla po obu stronach toru. By³ to przygotowany na wszystko eszelon-zabójca, wywiadowca, który mia³ zapewniæ bezpieczny przejazd drugiemu, odleg³emu o tysi¹c metrów poci¹gowi, utrzymuj¹cemu tê sam¹ prêdkoœæ wzd³u¿ po³udniowo-zachodniego wybrze¿a Zwi¹zku Po³udniowej Afryki. W opancerzonym wagonie drugiego poci¹gu spoczywa³ opas³y sejf, opatrzony trzema zamkami, przyœrubowany do pod³ogi i owiniêty ³añcuchami. Wewn¹trz znajdowa³a siê torba z potrójn¹ warstw¹ wodoodpornej foczej skóry, w torbie zaœ – brylanty o wartoœci przekraczaj¹cej miliard dolarów. Ponad sto zapieraj¹cych dech w piersiach, ogromnych, doskonale oszlifowanych kamieni, zmierzaj¹cych do ufortyfikowanych sklepów odgrodzonej murami enklawy Amsterdamu. Diamenty wysy³ano zwykle bezpoœrednio z Kapsztadu, a przynajmniej w³aœciciele kopalñ przekonywali, ¿e tak jest. Mog³y byæ

5

one tak¿e ekspediowane z Port Elizabeth lub East London, czy nawet z portów Durban i Maputo, po³o¿onych dalej na po³udniowo-wschodnim wybrze¿u. Transportom takim zawsze towarzyszy³y oddzia³y uzbrojonych po zêby ¿o³nierzy – a przynajmniej wszyscy mieli tak myœleæ. Puszczano wiêc w obieg pog³oski, ¿e w konwoju wiezione jest z³oto, a atakowanie transportów z³ota eskortowanych przez ma³e armie by³oby przyk³adem syzyfowej pracy, jeœli nie przejawem g³upoty; nie tylko ze wzglêdu na si³ê ognia ochrony, ale tak¿e objêtoœæ i wagê samego kruszcu. Przewo¿enie brylantów ³¹czy³o siê z gr¹ forteli. Jeden cz³owiek móg³ nosiæ przy sobie wiêksz¹ fortunê w brylantach ni¿ kilka wagonów wypchanych sztabami z³ota, a posuniêcia Christiana Vlotmana, Afrykanera odpowiedzialnego za bezpieczeñstwo tych transportów, by³y zaskakuj¹ce i trudne do przewidzenia. To w³aœnie on wys³a³ dwa poci¹gi na pó³noc w kierunku Zatoki Aleksandra, wzd³u¿ granicy Namibii, dawniej nosz¹cej nazwê Niemieckiej Afryki Po³udniowo-Zachodniej. Zatoka Aleksandra le¿y u ujœcia rzeki Oranje. Na rozkaz Vlotmana pog³êbiono wejœcie do zatoki, by móg³ w niej oczekiwaæ dobrze uzbrojony kr¹¿ownik, który mia³ powieŸæ ³adunek do Amsterdamu. Kapitanowi kr¹¿ownika przypad³o jednak w udziale d³ugie i bezowocne oczekiwanie. Gdy pierwszy z poci¹gów, ze stra¿nikami gotowymi w ka¿dej chwili otworzyæ ogieñ, wyszed³ z zakrêtu i wtoczy³ siê na most ponad po³o¿onym kilkaset metrów ni¿ej skalistym korytem rzecznym, mê¿czyzna ukrywaj¹cy siê wœród otoczaków na pobliskim zboczu przekrêci³ dŸwigniê zapalnika. Sto kilogramów dynamitu, umocowane kablami do masywnych drewnianych belek mostu, znik³o w gwa³townym rozb³ysku i potê¿nym wstrz¹sie. Grube belki rozpad³y siê na drzazgi, rozerwa³y konstrukcjê i jeszcze zanim zagas³ blask wybuchu, most zacz¹³ siê chyliæ pod ciê¿arem poci¹gu. Grzmot potoczy³ siê korytem rzeki, odbijaj¹c siê od otaczaj¹cych j¹ wzgórz, a poci¹g w straszliwie zwolnionym tempie przechyli³ siê i zatrz¹s³ niczym w konwulsjach. W¹t³e okrzyki przebi³y siê przez narastaj¹cy ³omot wal¹cej siê konstrukcji. W przepaœæ zaczê³y wpadaæ wagony, z których wysypywali siê bezw³adnie pasa¿erowie. Ziemia zawibrowa³a od eksplozji, ponownie zadr¿a³a od powracaj¹cych fal wybuchu i wyda³a z siebie bolesne westchnienie, gdy lokomotywa i ciê¿ki opancerzony wagon roztrzaska³y siê na

6

g³azach. K³êby dymu i kurzu wzbi³y siê w powietrze, kocio³ eksplodowa³, a echa wybuchu potoczy³y siê po wzgórzach. Ziemia zafalowa³a nawet w znacznej odleg³oœci od miejsca katastrofy. Szyny pod drugim poci¹giem poruszy³y siê niczym odcedzane spaghetti. Poci¹g przetrzyma³ fale uderzeniowe i nie wykolei³ siê, ale nie by³o w¹tpliwoœci co do katastrofy, jaka spotka³a ekipê pilotuj¹c¹. Maszyniœci natychmiast rozpoczêli hamowanie. Spomiêdzy stalowych szyn i œlizgaj¹cych siê po nich stalowych kó³ sypnê³y siê strumienie iskier. G³ówny maszynista poci¹gn¹³ za linkê, uwalniaj¹c wraz z par¹ przeraŸliwy gwizd, aby zawiadomiæ wszystkich pasa¿erów o niebezpieczeñstwie, jakie na nich czyha³o. Chwilê póŸniej poci¹g sta³ ju¿ w miejscu, ³agodnie posapuj¹c. Kiedy stra¿nicy obejrzeli siê za siebie, zauwa¿yli, jak pu³apka siê zamyka – seria ognistych wybuchów rozerwa³a tor w miejscu, po którym przed chwil¹ przejechali. Poci¹g nie móg³ jechaæ naprzód, bo przed nim nie by³o ju¿ mostu. Nie móg³ te¿ siê wycofaæ, gdy¿ szyny za nim przesta³y istnieæ. Spoczywa³ niczym przedwieczny dinozaur, zamiast zabójczych kolców strosz¹c lufy karabinów maszynowych, tak jak ów najwiêkszy drapie¿nik unieruchomiony przez sw¹ w³asn¹ masê. Stra¿nicy z pe³n¹ œwiadomoœci¹ czekali na zbli¿aj¹cy siê atak. Nie us³yszeli œwistu kul ani huku moŸdzierzy. Nie spad³y bomby. Zamiast nich z górskich grani od strony l¹du sp³yn¹³ bia³y dym i przetaczaj¹c swe tumany po wzgórzach, spowi³ ca³y poci¹g. Ludzie wdychali dym, który nie by³ dymem. Krztusili siê i kas³ali, chwytali siê za gard³a i piersi, gdy fosgen wlewa³ im siê do ust i nozdrzy, czyni¹c spustoszenie w ich p³ucach. Przesycona s³odycz¹ woñ œwie¿ego siana opanowa³a atmosferê; s³odki zapach dusz¹cej œmierci, gazu parali¿uj¹cego miêœnie i nerwy. Stra¿nicy padali w konwulsjach na ziemiê i umierali. Gaz bojowy fosgen w trwa³ej postaci przestaje byæ szkodliwy po up³ywie trzydziestu minut, lecz ludzie na wzgórzach nie mieli czasu do stracenia. Pu³kownik Hans Stumpf rozmawia³ spokojnie, ale z werw¹ z ludŸmi oczekuj¹cymi jego rozporz¹dzeñ; ka¿dy z nich otrzyma³ rozkazy drog¹ radiow¹ przez s³uchawki. – Naprzód! – warkn¹³ Stumpf. Jego ludzie wypadli z ukrycia, chronieni przez niepotrzebne ju¿ kamizelki kuloodporne i maski gazowe, by unikn¹æ wdychania pozosta³oœci fosgenu. Zeszli ze skarpy nie ³ami¹c perfekcyjnego szyku.

7

Ciê¿kie drzwi opancerzonego wagonu wysadzono niewielkimi ³adunkami nitrogliceryny. Gdy napastnicy weszli do wnêtrza z karabinami gotowymi do strza³u, znaleŸli powykrêcane cia³a oœmiu uduszonych ludzi. Po odci¹gniêciu na bok jednego z nich i za³o¿eniu materia³ów wybuchowych przy sejfie wycofali siê na zewn¹trz. Ponownie przekrêcono dŸwigniê zapalnika i z pancerki dobieg³ st³umiony odg³os eksplozji. Napastnicy natychmiast weszli do œrodka, ignoruj¹c buchaj¹cy ze œrodka dym. Drzwi sejfu trzyma³y siê tylko na jednym zawiasie. Jeden z mê¿czyzn wyj¹³ z niego stalowe pude³ko i wy³ama³ wieko. Wewn¹trz, w aksamitnych woreczkach, spoczywa³ ich ³up. Skrz¹cy siê, iœcie cesarski okup w ogromnych, ró¿nokolorowych brylantach. Cz³owiek klêcz¹cy przy sejfie i przygl¹daj¹cy siê fortunie sprawia³ wra¿enie sparali¿owanego. Powodem nie by³y drogie kamienie, lecz skromny szeœcian o bokach d³ugoœci oko³o oœmiu centymetrów, na którym widnia³y wyryte dziwne symbole. Kostka b³yszcza³a jak wypolerowany br¹z. Przy pomocy innego mê¿czyzny szybko umieœci³ brylanty i szeœcian w zapieczêtowanych wodoszczelnych torbach. Dowodz¹cy nakaza³ coœ gestem jednemu ze swych ludzi, po czym wszyscy trzej ruszyli w dó³ zbocza. Nad brzegiem rzeki czeka³ na nich pu³kownik Stumpf. Wskaza³ na wodoszczelne torby. – Macie wszystko? – spyta³ twardym, choæ teraz podwy¿szonym z emocji tonem. Jego ludzie pozdejmowali maski gazowe. – Tak jest! Wszystko, co by³o w sejfie, mamy tu. – A co z, hm, przesy³k¹ specjaln¹? D³oñ w rêkawicy poklepa³a torbê. – Te¿ jest tutaj. Pu³kownik wysili³ siê na coœ w rodzaju uœmiechu, potem zacisn¹³ usta. – Znakomicie. W Berlinie bêd¹ zadowoleni. Ruszamy. Pomaszerowali w kierunku ukrytego w zatoczce pontonu. – Zmierzcha siꠖ powiedzia³ Stumpf, rozgl¹daj¹c siê po niebie. – Niech reszta dokoñczy dzie³o. Za dwadzieœcia minut wszyscy maj¹ byæ w pontonach gotowi do wyp³yniêcia. ¯o³nierze, którzy zostali przy poci¹gu, zak³adali nowe ³adunki i zapalniki. Operacjê przeprowadzili szybko i sprawnie, i wkrótce do³¹czyli do swoich towarzyszy na nabrze¿u. Nadci¹ga³a noc. Pu³kownik Stumpf obserwowa³ morze przez lornetkê.

8

– O! – wykrzykn¹³. – Widzê sygna³. Wyp³ywamy. Ruszaæ siê! Cztery pontony przemierzy³y ponad trzykilometrowy dystans, jaki dzieli³ je od majacz¹cego w mroku kiosku ³odzi podwodnej. Nie wynurzaj¹c siê ca³kowicie, ³ódŸ poch³onê³a grupê uderzeniow¹. Stumpf jako ostatni wœlizgn¹³ siê w czeluœæ otwartego w³azu. Zatrzyma³ siê i obróci³, by spojrzeæ na ledwie widoczny ju¿ w ciemnoœciach poci¹g, i nacisn¹³ przycisk detonatora radiowego. Seria potê¿nych eksplozji unios³a w górê ogromne, poszarpane szcz¹tki poci¹gu i ludzkich cia³. W chwilê potem ogieñ przerzuci³ siê na zaroœla rosn¹ce wzd³u¿ nasypu. Stumpf kiwn¹³ z satysfakcj¹ g³ow¹ i wrzuci³ detonator do wody, zatapiaj¹c go w mrocznych g³êbinach razem z pontonami, które przebito ostrzami no¿y. Nied³ugo póŸniej po ³odzi podwodnej nie pozosta³ ¿aden œlad. Poci¹g ratunkowy przyby³ dwie godziny póŸniej. Jego obs³uga z niedowierzaniem patrzy³a na ogrom zniszczeñ, jaki zasta³a na miejscu katastrofy. Nastêpnego dnia rano… Oko³o stu dwudziestu kilometrów na po³udniowy zachód od przyl¹dka Dernburg, pod szarym, sztormowym niebem nad powierzchniê wynurzy³a siê nieznacznie ³ódŸ podwodna. Z kiosku wypuszczono balon z przyczepion¹ do niego anten¹ radiow¹. Osi¹gn¹wszy wysokoœæ siedemdziesiêciu metrów balon zatrzyma³ siê i naprê¿y³ antenê emituj¹c¹ sygna³ naprowadzaj¹cy. Wachtowy zawo³a³ pu³kownika Stumpfa. – Samolot na lewej burcie! Leci nisko nad horyzontem i kieruje siê wprost na nas! Stumpf podniós³ lornetkê do oczu. Nie mia³ zamiaru podejmowaæ ryzyka. Jeœli to nie jest „Rohrbach Romar” z Deutsches Aero Lloyd, rozsiek¹ go ogniem karabinów maszynowych i pop³yn¹ dalej zanurzeni. Charakterystyczny dŸwiêk silników du¿ego hydroplanu by³ nie do pomylenia; œmig³a pracowa³y trochê asynchronicznie. Utrzymuj¹c niski pu³ap, okr¹¿y³ on ³ódŸ podwodn¹, potwierdzi³ sw¹ to¿samoœæ zakodowanym przekazem radiowym. Pu³kownik Stumpf zwróci³ siê do kapitana ³odzi: – Zas³ona dymna, kapitanie. Kapitan skin¹³ g³ow¹ i krzykn¹³ do za³ogi:

9

– Dwa granaty dymne! Schnell! Dwóch marynarzy odbezpieczy³o granaty i po³o¿y³o je na pok³adzie. Zasycza³y p³omienie i dym zakot³owa³ siê w powietrzu, ukazuj¹c prêdkoœæ i kierunek wiatru. Hydroplan zawróci³ w oddali i przygotowywa³ siê do wodowania pod wiatr. Pu³kownik Stumpf spogl¹da³ z dum¹ na wielki górnop³at, który idealnie nadawa³ siê do obecnej misji. Wznosz¹ce siê ponad wyprofilowanym dnem burty steranego kad³uba by³y p³askie, a rozpiêtoœæ skrzyde³ przekracza³a trzydzieœci metrów. W pomruku trzech potê¿nych silników typu BMW VLuz s³ysza³o siê drzemi¹c¹ w nich ogromn¹ moc. Cztero³opatowe drewniane œmig³a, grube i masywne, gwa³townie bi³y powietrze. Stumpf wiedzia³, ¿e to von Moreau siedzi za sterami. Panowanie nad wa¿¹cym prawie dwie tony monstrum ponad otwartym morzem wymaga³o najwy¿szych umiejêtnoœci, a on by³ najlepszy. „Romar” podchodzi³ do wodowania delikatnie muskaj¹c powierzchniê, potem zaœ zanurzy³ siê g³êbiej, gdy Moreau zmniejszy³ moc. Wreszcie zbli¿y³ siê do ³odzi podwodnej, ale zachowa³ bezpieczny dystans. Majtkowie opuœcili na wodê ponton i przytrzymywali go za linki. Trzej ludzie z oddzia³u szturmowego wyszli na pok³ad. Jeden z nich niós³ wodoszczeln¹ torbê. Stumpf pokaza³ im, ¿eby poczekali na niego w pontonie, sam zaœ zwróci³ siê do kapitana: – Dziêkujê, kapitanie Loerzer. Zgranie w czasie, ca³a akcja, wszystko by³o godne pochwa³y. Mê¿czyŸni podali sobie rêce. Loerzer uœmiechn¹³ siê. – Kiedy pomyœlê, jakiej korzyœci to przysporzy naszym nowym Niemcom… – pokiwa³ g³ow¹, nie kryj¹c emocji. Stumpf zasalutowa³ szybko i wszed³ do pontonu. – Do wiose³! – warkn¹³. Jego ludzie wios³owali równo i mocno i wkrótce dobili do czekaj¹cego na nich „Romara”. Gdy weszli ju¿ na pok³ad, Stumpf odwróci³ siê i zatopi³ ponton kilkoma strza³ami z pistoletu. Rozpozna³ von Moreau wygl¹daj¹cego z kokpitu. – Erhard, przyjacielu! – wykrzykn¹³. – Nie traæmy czasu! Von Moreau pomacha³ mu rêk¹, jednoczeœnie kiwaj¹c g³ow¹. Chwilê póŸniej niski grzmot przetoczy³ siê po mrocznej powierzchni oceanu. Z ³odzi podwodnej strzeli³y race, co zapewni³o von Moreau widocznoœæ przy starcie. Kiedy race, wolno opadaj¹ce na spadochronach, z sykiem zgas³y w wodzie, olbrzymi „Rohrbach” od dawna ju¿ by³ w powietrzu i wspina³ siê w gó-

10

rê. Na wysokoœci dwustu piêædziesiêciu metrów von Moreau wyrówna³ lot i wszed³ w zakrêt, by oddaliæ siê o co najmniej sto piêædziesi¹t kilometrów od wybrze¿a Zwi¹zku Po³udniowej Afryki. Nikt nie spodziewa³ siê tu w nocy hydroplanu, a ju¿ z pewnoœci¹ jakiegokolwiek samolotu kieruj¹cego siê na po³udnie, w odleg³oœci stu piêædziesiêciu kilometrów od Kapsztadu. Dopiero póŸniej rozpoczn¹ sw¹ d³ug¹ podró¿ na wschód, a potem zmieni¹ kurs na pó³nocny wschód. Stumpf uda³ siê do kabiny pilotów. – Jak stoimy z paliwem?! – musia³ podnieœæ g³os, by przekrzyczeæ ha³as silników. – Znakomicie! – odpar³ von Moreau. – Bez kompletu za³ogi i bez ³adunku dodatkowe zbiorniki daj¹ nam zasiêg ponad trzech tysiêcy kilometrów. Z³apiemy statek o czasie i pozostanie nam jeszcze sporo rezerwy. D³oñ Stumpfa zacisnê³a siê na ramieniu przyjaciela. – Dziêkujê. Teraz trochê siê zdrzemnê. ObudŸ mnie, jeœli zajdzie coœ nieprzewidzianego. Siedemnaœcie godzin póŸniej… – Statek znajduje siê oko³o oœmiu kilometrów przed nami – zameldowa³ drugi pilot Franz Gottler Flugkapitänowi Erhardowi von Moreau. – Wspó³rzêdne trzy piêæ dwa stopnie. Nawi¹za³em ju¿ kontakt i statek ustawia siê w³aœnie pod wiatr jako nasz punkt odniesienia. Von Moreau skin¹³ g³ow¹. St³umi³ ziewniêcie: wiêkszoœæ ostatnich dwudziestu oœmiu godzin spêdzi³ za sterami. Teraz ponownie natê¿y³ uwagê, nieznacznie skrêci³ „Romarem” w lewo i delikatnie zacz¹³ przymykaæ wszystkie trzy przepustnice, których dŸwignie znajdowa³y siê pod jego praw¹ rêk¹. Ogromny hydroplan obni¿y³ pu³ap i idealnie osiad³ na wyd³u¿onych wypuk³oœciach fal, wzbijaj¹c przy tym pióropusz kropel i nieskaziteln¹ falê rufow¹. Von Moreau podp³yn¹³ do statku handlowego. Miêdzy statkiem a jego maszyn¹ na dwóch szalupach uwijali siê marynarze z kijami o opatrzonych gum¹ koñcach. Za³oga „Romara” wy³owi³a z wody gumowego wê¿a i szybko uzupe³nia³a baki i rezerwê oleju. Podano im szczelnie zamkniête pojemniki z gor¹c¹ ¿ywnoœci¹ i kilka bary³ek ciemnego piwa. Wreszcie von Moreau otrzyma³ kartkê od kapitana statku:

11

Startujcie, gdy tylko bêdziecie gotowi. Kiedy znajdziecie siê ju¿ w powietrzu, odnotujê w dzienniku pozycjê i raport o locie 977 kompanii Aero Lloyd z Jeziora Wiktorii, z wasz¹ maszyn¹ na jego miejsce. Gratulacje z okazji wizyty na po³udniu. Tu na dole rozpêta³o siê istne piek³o. Hals und Beinbruch! Von Moreau uœmiechn¹³ siê. „Z³am kark i nogê”. Kapitan musia³ w przesz³oœci byæ lotnikiem, skoro zna³ pozdrowienie pilotów wyruszaj¹cych do boju. Wychyli³ siê z okna kokpitu, dostrzeg³ kapitana i pomacha³ do niego rêk¹. Kilka minut póŸniej oderwali siê od statku, ustawili w pozycji startowej pod wiatr i z ³oskotem wzbili siê w ciemniej¹ce niebo. Teraz von Moreau wspi¹³ siê na wy¿szy pu³ap. Im mniej ludzi mog³o siê przyjrzeæ „Rohrbachowi” w drodze do Niemiec, tym lepiej. Wzniós³ maszynê na cztery tysi¹ce dziewiêæset metrów, zbli¿aj¹c siê do granicy mo¿liwoœci ciê¿kiego hydroplanu. Skin¹³ na siedz¹cego po prawej stronie Gottlera: – Przejmij stery. Ja siê przeœpiê. ObudŸ mnie, jeœli zajdzie coœ nieprzewidzianego, nawet gdyby wydawa³o siê to b³ahostk¹. – Tak jest. Chwilê potem von Moreau ju¿ spa³. Hydroplan z hukiem silników pod¹¿a³ na pó³noc. Czternaœcie godzin póŸniej Flugkapitän Erhard von Moreau pokiwa³ z zadowoleniem g³ow¹ i stukn¹³ palcem w mapê Morza Œródziemnego, spoczywaj¹c¹ na jego kolanach. Zerkn¹³ na drugiego pilota. – Jesteœmy dok³adnie o czasie – oznajmi³ z nieukrywan¹ przyjemnoœci¹. – Niebywa³y lot! Kto by pomyœla³, ¿e przelecimy w nocy nad Ugand¹, Sudanem i ca³¹ Libi¹ bez napotykania po drodze ¿adnych przeszkód. Gottler uœmiechn¹³ siê w odpowiedzi: – Pod nami tylko woda. Jaka jest nasza dok³adna pozycja, kapitanie? Von Moreau uniós³ mapê. – To wybrze¿e Libii, o tu. Przelecieliœmy nad El Agheila, pokonaliœmy Golfo Di Sidra, nastêpnie Morze Œródziemne i teraz – postuka³ w mapꠖ jesteœmy, hm, tutaj. Trzydzieœci piêæ stopni szerokoœci pó³nocnej i osiemnaœcie stopni d³ugoœci zachodniej. Przed nami Sycylia i W³ochy, i jeœli utrzymamy obecny kurs, przelecimy

12

nad Cieœnin¹ Messyñsk¹, tutaj, a potem nad Livorno i dalej prosto do domu. Von Moreau trzyma³ mapê w górze, by drugi pilot móg³ lepiej zobaczyæ trasê. Teraz, gdy j¹ sk³ada³, ujrza³ coœ przez gruby wiatrochron. Powoli opuœci³ mapê, patrz¹c w niebo z maluj¹cym siê na twarzy wyrazem zaskoczenia. – Franz! Popatrz uwa¿nie. Niemal na wprost nas, trzydzieœci stopni nad lini¹ horyzontu. S³oñce odbija³o siê z oœlepiaj¹cym b³yskiem od jakiegoœ obiektu. – Kapitanie, to coœ wygl¹da jak… jak zeppelin! Ale to jest ogromne! – Gottler wytê¿a³ wzrok. – Leci bardzo wysoko, a odblask jest tak silny, ¿e… – Utrzymaæ kurs i wysokoœæ – uci¹³ von Moreau. – Obejrzyjmy to sobie. – Siêgn¹³ do kieszeni ze swoimi przyrz¹dami i wydoby³ siln¹ lornetkê. Ustawi³ ostroœæ i zakl¹³ pod nosem. – Mein Gott… – Co to jest, kapitanie? – nie wytrzyma³ Gottler. – Coœ w kszta³cie torpedy. Ma chyba z piêæset metrów d³ugoœci, ale… – Mówi³ teraz zarówno do siebie, jak i do drugiego pilota. – Ale wtedy by³by co najmniej dwa razy wiêkszy ni¿ najwiêkszy zeppelin, jaki kiedykolwiek zbudowaliœmy! Z pocz¹tku myœla³em, ¿e to „Graf Zeppelin”. Ju¿ od dwóch lat odbywa rejsy nad Atlantykiem. – Kapitanie, jesteœmy na piêciu tysi¹cach… – Tak, tak, wiem. Cokolwiek to jest, znajduje siê co najmniej dwa razy wy¿ej ni¿ my, a zeppeliny tak wysoko nie lataj¹! Poza tym – przerwa³ sam sobie – przejmê stery, Franz. Powiedz mi, co ty widzisz. Gottler podniós³ lornetkê do oczu: – Obiekt jest tak wielki, jak pan twierdzi³. Ale… poszycie nie jest z materia³u, jak u „Grafa”. Ten statek jest od dziobu po rufê pokryty metalem. – Co jeszcze?! – naciska³ von Moreau, za wszelk¹ cenê pragn¹c albo potwierdzenia tego, co przed chwil¹ widzia³, albo informacji, ¿e jego oczy sp³ata³y mu figla. – Silniki, kapitanie. To znaczy – Gottler zaj¹kn¹³ siê z niedowierzania – nie ma ich. Nie widzê nawet œladu silników, a to przecie¿ niemo¿liwe. Proszê spojrzeæ, obiera kurs przecinaj¹cy nasz¹ drogê lotu. I chocia¿ jest du¿o wy¿ej, wyraŸnie zamierza nas prze-

13

chwyciæ. Ale jak… jak to jest mo¿liwe bez silników? – Opuœci³ lornetkê i popatrzy³ na von Moreau. – Kapitanie, nie rozumiem… – Do diab³a z rozumieniem! Zapisuj wszystko, co widzisz, jasne? Rób notatki! Von Moreau pochyli³ siê na prawo i obróci³ w kierunku stanowiska radiooperatora. – Stryker! – wrzasn¹³ – Dasz radê z³apaæ Hamburg na krótkich falach? Próbuj! Zwróci³ siê ponownie do Gottlera: – Co jeszcze dostrzegasz? – To niewiarygodne, kapitanie, ale nawet z tej odleg³oœci wyraŸnie widaæ, ¿e obiekt zwiêkszy³ prêdkoœæ. Z ca³¹ pewnoœci¹ porusza siê szybciej i… kapitanie! Od obiektu oddzieli³o siê kilka mniejszych! Widzi je pan? Strasznie b³yszcz¹ w tym s³oñcu… Pierwszy raz w ¿yciu widzê coœ takiego. Jaki maj¹ kszta³t, kapitanie! S¹ jak… jak pó³ksiê¿yce. Ale¿ szybko siê poruszaj¹! To… to niesamowite, kapitanie! Nie maj¹ silników ani œmigie³! Von Moreau z³apa³ swoj¹ lornetkê. – Przejmij stery – warkn¹³ do Gottlera. – Utrzymaj kurs i wysokoœæ. Stryker! Co z tym Hamburgiem? Radiooperator Albert Stryker wpad³ do kokpitu. – Kapitanie, nasze transmisje s¹ blokowane. S³yszê tylko zak³ócenia. Ktoœ nas rozmyœlnie zag³usza. – Próbowa³eœ innych systemów? – Próbowa³em na ka¿dej czêstotliwoœci. Nic siê nie przedostaje. – Stryker wygl¹da³ teraz przez szybê; spostrzeg³ trzy œwiec¹ce, pó³ksiê¿ycowate obiekty, które zbli¿a³y siê do nich, szybko obni¿aj¹c wysokoœæ. Otworzy³ usta ze zdumienia. – Co… co to s¹ za… – Wracaj do radiostacji, Stryker! – rozkaza³ von Moreau. – Próbuj dalej, choæby i zêbami, bylebyœ nawi¹za³ ³¹cznoœæ. – Tak jest! Zrobiê, co w mojej mocy, kapitanie. – Stryker pospieszy³ do sprzêtu radiowego. – Pierwszy raz widzê coœ takiego – powiedzia³ von Moreau do drugiego pilota. – To zadziwiaj¹ce. Najpierw olbrzymia torpeda, teraz te pêdz¹ce po niebie pó³ksiê¿yce… Wyci¹gaj¹ chyba z siedemset albo osiemset na godzinê. – Potrz¹sn¹³ z niedowierzaniem g³ow¹. – Coœ musi je napêdzaæ. Ale co? Sk¹d pochodz¹? Kim s¹ ich piloci? I po co przybyli? – wyrzuca³ z siebie pytania bez odpowiedzi.

14

Stryker ponownie wpad³ do kokpitu: – Kapitanie! Ci tam w górze… – trzês¹c¹ siê rêk¹ wskaza³ skrz¹cy siê pó³ksiê¿yc, który min¹³ ich z ogromn¹ prêdkoœci¹ i zakrêci³ bez najmniejszego wysi³ku, jakby za spraw¹ czarów. Pozosta³e dwa zajê³y pozycje, po jednym przy ka¿dym skrzydle „Romara”. – Nawi¹zali z nami kontakt, kapitanie. Von Moreau wbi³ wzrok w Strykera. – W jakim jêzyku, cz³owieku? – W naszym, kapitanie. Po niemiecku. – I co mówi¹? Stryker prze³kn¹³ œlinê, zanim siê odezwa³: – Rozkazuj¹ nam natychmiast wodowaæ albo nas zestrzel¹. Von Moreau szybko oceni³ grozê sytuacji, w jakiej siê znaleŸli. Olbrzymi kszta³t nad nimi to z pewnoœci¹ statek macierzysty, lataj¹cy lotniskowiec. Przy takim kszta³cie, rozmiarach i osi¹gach nie mia³ prawa istnieæ, ale jednak tam by³. A te jeszcze bardziej niesamowite pó³ksiê¿yce, po³yskliwe, niewiarygodnie szybkie i bez widocznego napêdu. O tyle wyprzedza³y ich „Romara”, ¿e równie dobrze mogliby p³yn¹æ ³odzi¹ wios³ow¹. Nie mia³ w¹tpliwoœci, ¿e groŸba zestrzelenia by³a prawdziwa. – Przeka¿ im, ¿e siê dostosujemy – powiedzia³ von Moreau. Gottler patrzy³ na niego z niedowierzaniem. – Nie mogê, kapitanie – odpar³ Stryker. – Rozkazali nam schodziæ do wodowania natychmiast. Powiedzieli te¿, ¿e nie bêdê móg³ im przekazaæ odpowiedzi. Von Moreau nie mia³ w¹tpliwoœci. Instynkt zrodzony z doœwiadczenia nabytego podczas misji bojowych, lata pracy na wielkich samolotach rejsowych i to, co zobaczy³ podczas tego nieziemskiego pokazu – wszystko to z³o¿y³o siê teraz na intuicyjn¹ decyzjê. Praw¹ rêk¹ przyci¹gn¹³ dŸwignie przepustnic, zmniejszy³ moc, obni¿y³ nos i rozpocz¹³ manewr wodowania. Nie mogli nawi¹zaæ z nikim ³¹cznoœci radiowej, ale von Moreau wiedzia³, ¿e postêpy w ich locie s¹ nanoszone na mapy w Hamburgu i Berlinie, i jeœli nie wyl¹duj¹ w pobli¿u Catanii na Sycylii, która le¿y bezpoœrednio na zamierzonym przez nich kursie, podniesie siê alarm. – Stryker, nie przestawaj wysy³aæ sygna³u o pomoc razem z naszymi wspó³rzêdnymi. Transmituj na wszystkich czêstotliwoœciach. Wiem, ¿e nas zag³uszaj¹, ale zawsze mo¿e siê coœ wydarzyæ. Mo¿e

15

zmiana wysokoœci jakoœ na to wp³ynie. W ka¿dym razie postaraj siê. – Tak jest. Von Moreau skupi³ siê na przyrz¹dach, przygotowuj¹c maszynê do wodowania. Gottler usi³owa³ dostrzec coœ w oddali. – Z zachodu nadci¹gaj¹ niskie chmury, kapitanie – zaraportowa³. – Wkrótce mo¿emy mieæ mg³ê nad powierzchni¹. – Liczê na to – powiedzia³ gorzko von Moreau. – Wcale mi siê to nie podoba. Czujê siê jak szczur w pu³apce. – Tak jest. Osiedli ju¿ na wodzie, z nosem hydroplanu ustawionym do przybieraj¹cego na sile wiatru, który pcha³ w ich stronê chmury i owin¹³ samolot pierwszymi wstêgami mg³y. Widocznoœæ by³a jeszcze na tyle dobra, ¿e widzieli, jak potê¿ny statek, wisz¹cy nad nimi, tak¿e obni¿a lot, kieruj¹c siê bezpoœrednio na ich maszynê. – Wiesz, Franz, kiedy ju¿ wydostaniemy siê z tej opresji – jeœli siê w ogóle wydostaniemy – i opowiemy innym, co siê tu wyprawia³o, to nikt, ale to nikt nam nie uwierzy. – Jestem przekonany, kapitanie, ¿e nie mamy siê o co martwiæ. Nie z takim ³adunkiem. Ci z Berlina bez zw³oki rozpoczn¹ poszukiwania i nie cofn¹ siê przed niczym, póki nas nie znajd¹. Von Moreau popatrzy³ na nadci¹gaj¹c¹ ponur¹ pogodê; olbrzymi kszta³t nad nimi nadal rós³. – Tyle ¿e nikt nie wie, gdzie jesteœmy i ¿e patrzymy na coœ, co nie powinno istnieæ. Poza tym, m³odzieñcze, nie mamy chyba powodów do zmartwieñ, co? Franz Gottler nawet nie stara³ siê znaleŸæ odpowiedzi.

16

2.

Ale¿ siê postarza³. Dobry Bo¿e, lata nie by³y dla staruszka ³askawe. W ¿yciu do g³owy by mi nie przysz³o, ¿e go zobaczê na wózku. Chyba ¿e – profesor Henry Jones uœmiechn¹³ siê do w³asnych myœli – mia³by do niego przyczepiony silnik rakietowy i goni³by jak szatan wœród tych szacownych murów. Jones w pe³ni akceptowa³ osobê doktora Pencrofta. Mimo podesz³ego wieku siedemdziesiêciu lat i wózka inwalidzkiego, Pencroft nadal roztacza³ wokó³ siebie aurê w³adzy i dominacji. Dziekanem Wydzia³u Archeologii Uniwersytetu Londyñskiego zosta³ dawniej, ni¿ wiêkszoœæ ludzi siêga³a pamiêci¹, lecz nawet teraz, z latami gromadz¹cymi mu siê na karku, z burz¹ siwych w³osów nad oczami b³yskaj¹cymi spoza grubych szkie³, nie by³o w¹tpliwoœci, ¿e panuje nad swoim urzêdem. Okulary zdawa³y siê wyszczuplaæ jego twarz bardziej ni¿ œci¹gniêta, podobna do pergaminu skóra. Po takim ciele spodziewano siê zwykle s³abego g³osu; ka¿dego, kto tak myœla³, wprawia³a w zdumienie si³a i energia Pencrofta, kiedy mówi³. Nikt nie œmia³ kwestionowaæ jego doœwiadczenia czy autorytetu. Profesor Henry Jones – który przedk³ada³ nad swe imiê przydomek Indiana – podziwia³ i szanowa³ starego Pencrofta. Pencroft natomiast mia³ dychotomiczne podejœcie do Jonesa. Pozornie nie tolerowa³ go z powodu du¿o m³odszego wieku i niewybaczalnego grzechu bycia Amerykaninem, intruzem przyby³ym z niegdysiejszych kolonii. Docenia³ jednak entuzjazm i wiedzê Jonesa, jego granicz¹c¹ z bezmyœlnoœci¹ chêæ pogoni za wytyczonym mu ce-

17 2 – Indiana Jones i powietrzni piraci

lem. Sam niegdyœ zachowywa³ siê podobnie. Niejeden raz Pencroft rozprasza³ zbieraj¹ce siê nad g³ow¹ Jonesa czarne chmury, gdy zarz¹d uniwersytetu chcia³ go usun¹æ spoœród grona wyk³adowców i wys³aæ z powrotem za ocean, „gdzie jego miejsce, poœród ignorancji i grubiañskich manier Amerykanów”. Profesor Jones mo¿e i by³ obcokrajowcem, ale za to obcokrajowcem o wyj¹tkowym umyœle i niesamowitej intuicji do znajdowania wœród tajemnic przesz³oœci tego, czego szuka³. Pencroft nigdy by siê nie przyzna³, ¿e bawi³o go wystêpowanie w roli obroñcy Jonesa; Jones przypomina³ mu jego samego dziesi¹tki lat temu. S³u¿¹cy Pencrofta zatrzyma³ wózek dok³adnie dwa metry od profesora Jonesa. Przez d³ug¹ chwilê obaj milczeli. Tak w³aœnie postêpowa³ Pencroft; najpierw zwyk³ analizowaæ sytuacjê, jeœli by³a odmienna od tych, w których siê ju¿ w ¿yciu znalaz³. Zbiera³ myœli, wêszy³ pismo nosem i zachowywa³ milczenie, dopóki nie wykoncypowa³ sobie replik nie tylko na dan¹ chwilê, ale i na kilka posuniêæ naprzód. A z tego, czego dowiedzia³ siê podczas bardzo prywatnej rozmowy, s³owo „odmienna” nie zosta³o tu u¿yte w znaczeniu podawanym przez jego wewnêtrzny s³ownik. Szczerze mówi¹c, Pencroft nie uwierzy³ w ani jedno s³owo. Uzna³ to, co us³ysza³, za stek bzdur i andronów. Opowieœci o duchach i upiorach do straszenia dziatwy i nic wiêcej. By³ kompletnie zaskoczony, kiedy ludzie wys³ani spod numeru dziesi¹tego na Downing Street spotkali siê z nim, a im d³u¿ej mówili, w tym wiêksze wprawiali go zdumienie, i to nawet nie sam¹ opowiastk¹, ale faktem, ¿e najwy¿sze szczeble rz¹dowe mog³yby sobie zawracaæ g³owê takimi bredniami. Oznajmi³ im to zreszt¹, przy czym u¿y³ niedwuznacznych sformu³owañ. Nie zwa¿aj¹c na to, ¿e s¹ b¹dŸ co b¹dŸ wys³annikami premiera, omal nie oskar¿y³ swych goœci o alkoholizm. Prze³knêli to g³adko, co samo w sobie wiele powiedzia³o sprytnemu Pencroftowi. Natychmiast sta³o siê dla niego jasne, ¿e maj¹ ju¿ za sob¹ podobny proces myœlowy jak on, gdy s³ucha³ tej niewiarygodnej historii. Nie ¿artowali wiêc, a jeœli zst¹pili ze swych biurokratycznych wy¿yn, by odwiedziæ profesora Pencrofta, musieli byæ przyparci do muru. To zmusi³o go do odszukania Jonesa. A dok³adniej, Indiany Jonesa, cz³owieka z niedorzecznym mianem, które sam przybra³. Wiedzia³, ¿e najbli¿si przyjaciele profesora skracali to imiê, zwracaj¹c siê do niego po prostu „Indy”, ale Pencroft nie potrafi³ zni¿yæ siê do robienia czegoœ takiego. Teraz odsun¹³ te myœli na bok.

18

– Co w tej chwili robisz? – napad³ niespodziewanie na Jonesa. Ledwie wyrzek³ te s³owa, a ju¿ ¿a³owa³ ich niestarannego doboru. Jones uwielbia³ ³apaæ ludzi za s³owa. – O ile nie tkwiê w straszliwym b³êdzie – odci¹³ siê natychmiast – znajdujê siê obecnie w tym korytarzu, tak jak i pan. To raczej nie najlepsze miejsce na randkê, jak s¹dzê. – Do diab³a z twoim os¹dem! – warkn¹³ Pencroft. Przechyli³ g³owê na bok. – Pos³uchaj mnie, gagatku – kontynuowa³ z nutk¹ szorstkiej sympatii. – PrzyjdŸ do mojego biura za dziesiêæ minut i ani sekundy póŸniej. – Mam zajêcia z klas¹ – odpar³ cicho Indiana Jones, wiedz¹c ¿e Pencroft zna rozk³ad jego zajêæ. – Masz zajêcia z klas¹, ale sam jesteœ bez klasy – zadrwi³ Pencroft. – Za dziesiêæ minut. – Uœmiech spe³zn¹³ z jego twarzy. Pencroft boleœnie zakas³a³ i uczyni³ s³aby gest rêk¹. – Mówiê powa¿nie, Indiana. To przes¹dzi³o sprawê. Kiedy Pencroft u¿ywa³ tego imienia publicznie, by³ jak najdalszy od ¿artów. Jones skin¹³ g³ow¹. – Poszukam kogoœ na zastêpstwo – powiedzia³. – Przyjdê. – Ju¿ to za³atwi³em – oznajmi³ Pencroft, ucieszony t¹ drobn¹ przewag¹. Pokaza³ s³u¿¹cemu, by zawióz³ go do jego biura. Jones obserwowa³, jak obaj skrêcili w jeden z bocznych korytarzy. Indy poczu³ siê zaintrygowany wyraŸnym rozdra¿nieniem Pencrofta. To nie by³o w jego stylu. Gdyby nie zna³ go dobrze, pomyœla³by, ¿e staruszkiem wstrz¹snê³o to, co kaza³o mu zdezorganizowaæ plan profesorskiego dnia. W tej krynicy edukacji prêdzej zabijano w³asnego psa, ni¿ zmieniano dzienny rozk³ad pracy. Jedno wydawa³o siê oczywiste: coœ du¿ego wisia³o w powietrzu. Pencroft jednak nie uchyli³ przed nim nawet r¹bka tajemnicy. Có¿, wkrótce wszystko stanie siê jasne. Jones szybkim krokiem pod¹¿y³ do swego biura i dziarsko przemaszerowa³ przez poczekalniê, gdzie jego sekretarka, Frances Smythe, wyci¹gnê³a ku niemu rêkê z plikiem zostawionych dla niego wiadomoœci. Opêdzi³ siê od nich gestem. – ¯adnych rozmów, nic, rozumiemy siê? Ciemnow³osa kobieta pokiwa³a przecz¹co g³ow¹. – Nie, nie rozumiemy siê. Mogê prosiæ o naœwietlenie sytuacji? – Nie b¹dŸ taka przewra¿liwiona, Fran. – Nie mam pojêcia, co siê dzieje. To twoja wina – odparowa³a. – Wiem, wiem. Za kilka minut w gabinecie Pencrofta. Dzwoni-

19

li tu. To bardzo tajemnicze. Nawet mieli ju¿ dla ciebie przygotowane zastêpstwo. Czy kiedy bêdê robi³a ci kawê, móg³byœ mi powiedzieæ, o co chodzi? – Dziêki za kawê. Mo¿e byæ letnia. Nie ma czasu na gor¹c¹. Mówi¹c szczerze – westchn¹³ Jones – to nie mam bladego pojêcia, co jest grane. Kubek z kaw¹ znalaz³ siê w jego rêkach niemal natychmiast. Pozostawa³o dla niego zagadk¹, jak ona to robi³a, ¿e zawsze dostawa³ kawê o temperaturze, o jak¹ prosi³. Sprawdzi³, czy wzi¹³ ze sob¹ okulary. – Dlaczego nie kupisz sobie jakichœ ³adniejszych oprawek – zagdera³a Frances. – W tych czarnych drucianych wygl¹dasz jak mangusta. – Pomagaj¹ utrzymaæ stosowny dystans miêdzy mn¹ i piêknymi m³odymi damami – rozeœmia³ siê Jones. Rzuci³ okiem na zegarek. – Dziêki. – Odda³ jej kubek. – Czas odmaszerowaæ. – Powodzenia. Zatrzyma³ siê w pó³ kroku. – Co? Zmiesza³a siê. – Indiana – powiedzia³a miêkko; zabrzmia³o to niemal intymnie. – Ostatnim razem, kiedy Pencroft wezwa³ ciê do siebie w ten sposób, no, wiesz, chodzi³o o wyprawê do Amazonii i… – Nie mówmy o tym – uci¹³ szorstko Jones. Nie potrzebowa³, ¿eby przypominano mu o fantastycznej dziewczynie, której mê¿em by³ tak krótko. Bo¿e, zaduma³ siê po drodze do gabinetu Pencrofta. Od œmierci Deirdre minê³y cztery lata, a nadal boli tak, jakby to by³o wczoraj… Skoncentrowa³ myœli na tym, co us³yszy od Pencrofta, usuwaj¹c wszystko inne na dalszy plan, i wszed³ do przedpokoju jego biura. – Proszê od razu do gabinetu – rzuci³a mu Sally Strickland. NajwyraŸniej sekretarce tak¿e udzieli³o siê ogólne podekscytowanie. Posk¹pi³a mu nawet uœmiechu i przyjaznego pozdrowienia, co nie zdarza³o siê czêsto. Dostosowa³ siê do powagi chwili, skin¹³ g³ow¹ i wszed³ do biura Pencrofta. – Zamknij drzwi – powiedzia³ niepotrzebnie Pencroft. Indy domkn¹³ je obcasem. Staruszek mia³ jakieœ powody do irytacji, i by³ to tak¿e znak dla Indy’ego: uwaga, zachowaj czujnoœæ. Otaksowa³ wzrokiem trzeciego mê¿czyznê w pokoju.

20

Gdyby Jones mia³ jednym s³owem opisaæ nieznajomego, nie waha³by siê ani chwili przed u¿yciem okreœlenia: bezwzglêdny. Cz³owiek ten, kimkolwiek by³, zachowywa³ siê jak prawdziwy zawodowiec. Postawa, pewnoœæ siebie, przenikliwe oczy, krój garnituru, kocie rozleniwienie po³¹czone z pe³n¹ gotowoœci¹, tak psychiczn¹ jak i fizyczn¹… wszystko to mieœci³o siê w jednym cz³owieku, który potrafi³ zburzyæ opanowanie Pencrofta. – Profesor Henry Jones – przedstawi³ sztywno Pencroft. – A to pan Thomas Treadwell. Pan Treadwell… Treadwell wsta³ i wyprostowa³ siê jednym p³ynnym ruchem, po czym wyci¹gn¹³ rêkê na powitanie. Indy ponownie odczu³ si³ê jego osobowoœci. Przez kilka cennych sekund zbiera³ wszystkie swoje spostrze¿enia, wycieraj¹c jednoczeœnie chusteczk¹ soczewki okularów. – Treadwell, tak? – powtórzy³ niedbale. – Czy to pañskie prawdziwe nazwisko, panie… – zawiesi³ znacz¹co g³os. – Jak dla pana, wystarczaj¹co prawdziwe – odpar³ Treadwell. Ton jego g³osu zdradza³, ¿e ma wszystkie niezbêdne papiery, które „dowodzi³y” ponad wszelk¹ w¹tpliwoœæ, i¿ nazywa siê Treadwell. – Widzê, ¿e bawimy siê tu w kotka i myszkꠖ powiedzia³ Indy do obu mê¿czyzn. Potem skierowa³ swój wzrok na Pencrofta. – Czy wolno mi wiedzieæ, kim jest nasz goœæ? Pencroft skin¹³ g³ow¹. Sam mia³ jedynie strzêpki informacji i bynajmniej mu siê to nie podoba³o. W pokoju dawa³a siê wyczuæ, tak¿e dos³ownie, obecnoœæ s³u¿b bezpieczeñstwa. Ktoœ, kto wziê³by Pencrofta za stetrycza³ego starego profesorka, pope³ni³by powa¿ny b³¹d. Na d³ugo przed objêciem stanowiska na uniwersytecie wiernie s³u¿y³ w armii brytyjskiej, dos³uguj¹c siê podczas pó³ tuzina wojen szar¿y brygadiera i odchodz¹c do cywila po odniesieniu liczby ran, która mog³aby uœmierciæ kilku ludzi. Tak jak Indiana Jones, potrafi³ rozpoznaæ profesjonalistê. – Nie mam zamiaru pana zwodziæ, profesorze Jones – odrzek³ Treadwell. – Pracujê dla wywiadu wojskowego. Nie dla Scotland Yardu, jak siê ju¿ pan zapewne domyœli³. Pañskie zachowanie jest dosyæ czytelne. Indy uœmiechn¹³ siê i kiwn¹³ g³ow¹. – To, co panowie za chwilê us³ysz¹, musi byæ utrzymane w œcis³ej tajemnicy – Treadwell podj¹³ w¹tek. – Wiadomo mi, ¿e jest pan obywatelem amerykañskim, ale oszczêdŸmy sobie biurokracji i formalnych gadek. Wystarczy pañskie s³owo.

21

– Zaraz, zaraz – wtr¹ci³ siê Pencroft. – Niech mnie kule bij¹, jeœli bêdê tu siedzia³ o suchym gardle. Nacisn¹³ przycisk na biurku. – Sally, przynieœ herbatê. I brandy. Jedno i drugie w odpowiednich iloœciach. Poczekali, a¿ nalana do naczyñ herbata zostanie wymieszana z brandy, i sekretarka Pencrofta opuœci gabinet. Nagle w przedpokoju ryknê³o radio. Indy uniós³ brew, sygnalizuj¹c Pencroftowi zdziwienie, na co ten odpowiedzia³ uœmiechem. W takim ha³asie nikt nie pods³ucha ich rozmowy. – Zacznijmy od tego – zagai³ Treadwell – ¿e wcale siê nie spodziewam, i¿ uwierz¹ panowie w moje s³owa. Dwadzieœcia minut póŸniej Indy bezwarunkowo przyzna³ mu racjê. Treadwell opowiedzia³ historiê tak fantastyczn¹, ¿e nawet Indy by³ zaskoczony. A przecie¿ tropi³ ju¿ indiañskie duchy w Ameryce Po³udniowej, czo³ga³ siê w¹skimi korytarzami piramid, stawia³ czo³o szamanom voodoo, dokonuj¹cym czynów, które nauka uzna³aby nie tyle za niewiarygodne, co niemo¿liwe. Widzia³ duchy staro¿ytnych olbrzymów w Stonehenge, przekracza³ w¹t³e i mgliste granice oddzielaj¹ce ten œwiat od innych wymiarów. Przebywa³… hej, nie uwa¿asz, przywo³a³ sam siebie do porz¹dku. Treadwell zapozna³ ich ze szczegó³ami napadu w Zwi¹zku Po³udniowej Afryki, nie pomijaj¹c u¿ycia gazu bojowego i karnoœci grupy paramilitarnej, która zostawi³a po sobie wra¿enie absolutnego profesjonalizmu. Wartoœæ zrabowanych brylantów oszacowano na miliard dolarów, ale Indy’ego poruszy³a dopiero wzmianka Treadwella o staro¿ytnym przedmiocie pokrytym jakimiœ symbolami – przedmiocie, który nie móg³ byæ dzie³em przyrody ani ludzkich r¹k, je¿eli uczeni nie pomylili siê przy ocenie jego wieku. Indy powstrzyma³ siê na razie od przemyœleñ; Treadwell kontynuowa³: – Wiemy, ¿e by³a to niemiecka operacja. Wskazuje na to nie tylko iœcie teutoñska skutecznoœæ – wyjaœni³. – Obserwujemy, jak Niemcy z pobitego pañstwa wyrastaj¹ na now¹ potêgê. Oficjalnie to oczywiœcie nonsens, bo nasi przywódcy nadal wierz¹, ¿e wszyscy ludzie, z Niemcami w³¹cznie, s¹ dobrzy, którego to pogl¹du ja osobiœcie nie podzielam. Niemcy s¹ zbyt zajêci przekuwaniem le-

22

mieszy na broñ. Stworzyli zupe³nie now¹ tajn¹ organizacjê. Wiemy, ¿e Hermann Göring przeprowadza inspekcje fabryk. Wszystko wskazuje na to, ¿e zbrojenia s¹ w toku. – A skradzione brylanty – wtr¹ci³ Indy – mia³y zapewne pokryæ koszta ich nowej armii. Treadwell skin¹³ g³ow¹. – Ale nie wszystko u³o¿y³o siê po ich myœli, profesorze Jones. – Coœ w jego tonie powiedzia³o Indy’emu, ¿e wkrótce pozna powody, dla których go tu w tak konspiracyjny sposób wezwano. Pencroft o¿ywi³ siê. – Jakie macie dowody, ¿e Niemcy maczali w tym palce? – Oprócz tego, ¿e mamy w kartotece akta pewnych osobników – odrzek³ szybko Treadwell – odnotowujemy ka¿dy niemiecki ruch na obszarze Afryki. Bezczelnie zmierzaj¹ oni do przejêcia kontroli nad wiêkszoœci¹ lub nawet ca³ym kontynentem, tak jak d¹¿¹ do tego pod przykrywk¹ linii powietrznych Condor i innych kompanii w Ameryce Po³udniowej. Nie chcê za bardzo odchodziæ od tematu, ale jeœli przekonam panów, ¿e znamy posuniêcia Niemiec, ³atwiej zrozumiej¹ panowie to, co zaraz us³ysz¹. Wiemy, ¿e pewien niemiecki pilot, kapitan von Moreau, siedzia³ za sterami hydroplanu „Rohrbach”, odbywaj¹cego regularny lot komercyjny na trasie Niemcy – Zwi¹zek Po³udniowej Afryki. Uda³o nam siê, hm, zdobyæ listê pasa¿erów bez wiedzy Aero Lloyd… – No proszê, mamy te¿ intrygꠖ wtr¹ci³ Pencroft z uœmiechem. – Mo¿na tak powiedzieæ. Chodzi o to, ¿e sprawdziliœmy kilkoro z tych pasa¿erów. ¯adnego z nich nie by³o na pok³adzie. Ich nazwiska, rezerwacje, numery paszportów i tak dalej, wszystko by³o w porz¹dku, tyle ¿e oni po prostu nigdy nie wsiedli do tego samolotu. NajwyraŸniej wygl¹da to na jak¹œ tajn¹ operacjê. Nawi¹zaliœmy tak¿e wspó³pracê z ludŸmi z Po³udniowej Afryki, którzy badali miejsce katastrofy poci¹gów. Ich i naszym chemikom uda³o siê wspólnie dojœæ tropem materia³ów wybuchowych a¿ do zak³adów chemicznych, w których je wyprodukowano. Nikt inny nie wytwarza dok³adnie takich samych substancji. Ustaliliœmy to ponad wszelk¹ w¹tpliwoœæ. – S³ysza³em, ¿e by³o coœ jeszcze – powiedzia³ ostro¿nie Indy. – S³ysza³ pan o tej sprawie, zanim pan tu wszed³? – Treadwell sta³ siê nieprzyjemny. – Nie do koñca. Ale mo¿liwe, ¿e zachodzi tu jakiœ zwi¹zek.

23

– Czy wobec tego móg³by pan, profesorze… – dr¹¿y³ Treadwell. – To ¿adna tajemnica, zarówno dla naszego uniwersytetu, jak i dla naszych wspó³pracowników z Wydzia³u Archeologii Uniwersytetu Zwi¹zku Po³udniowej Afryki, ¿e w jednej z kopalñ diamentów prawdopodobnie dokonano epokowego odkrycia. S¹ du¿e trudnoœci z dostêpem do tych kopalñ, ale znalezisko jest tak nies³ychane, ¿e zarz¹d kopalni, chc¹c nie chc¹c, próbowa³, z zachowaniem dyskrecji, dowiedzieæ siê czegoœ o tym przedmiocie. Muszê pana ostrzec, ¿e mo¿e to siê okazaæ jedynie plotk¹, lecz w naszym fachu, panie Treadwell, nie lekcewa¿y siê nawet najdrobniejszych poszlak. – Jakiego rodzaju jest to znalezisko, profesorze Jones? – Szeœcian pokryty nieznanymi symbolami. Pencroft wtr¹ci³ siê do rozmowy, wyraŸnie zasmucony: – Nic o tym nie wiem, Indiana. Musisz mnie lepiej informowaæ. – Mo¿e to tylko stek bzdur i andronów – odpar³ Jones, u¿ywaj¹c jednego z ulubionych sformu³owañ Pencrofta. – Podobno szeœcian wydobyto z nowo wyfedrowanego szybu, z bardzo du¿ej g³êbokoœci. In¿ynierowie oceniaj¹ wiek kwarcu w odwiercie na mieszcz¹cy siê w przedziale od stu tysiêcy do kilku milionów lat. – A sk¹d – kontynuowa³ Indy spokojnie – w ¿yle diamentowej wzi¹³ siê szeœcian zapisany znakami przypominaj¹cymi pismo klinowe, kiedy w tym czasie ludzkoœæ zajêta by³a schodzeniem z drzew? – Jest pan pewien datowania? – spyta³ Treadwell. – Ale¿ sk¹d! – odparowa³ Indy. – Nie zosta³o to jeszcze potwierdzone. W normalnych okolicznoœciach nikt nie zajmowa³by siê tak podejrzan¹ spraw¹. Ale ten szeœcian, je¿eli istnieje naprawdê, mo¿e pochodziæ sprzed zaledwie tysi¹ca lat. Lub te¿, jak uwa¿aj¹ niektórzy ludzie z Rzymu, sprzed dwóch tysiêcy. Treadwell by³ zbity z tropu. – Z Rzymu? Sprzed dwóch tysiêcy lat? – Mniej wiêcej z tego samego okresu, co Chrystus – powiedzia³ z nutk¹ zadowolenia w g³osie Pencroft. – S³ysza³ pan o nim, panie Treadwell? Znany jest miêdzy innymi jako Jehoszua, Jezus, Zbawiciel. Co do Rzymu zaœ, z pewnoœci¹ wiadomo panu, gdzie znajduje siê Watykan. – Dlatego w³aœnie – doda³ Indy – nawet najw¹tlejsza poszlaka, choæby i cieñ prawdopodobieñstwa, ¿e ten szeœcian istnieje, ¿e

24

jest pokryty inskrypcjami klinowymi, ¿e mo¿e pochodziæ sprzed dwóch tysiêcy lat lub te¿ mieæ jakiœ zwi¹zek z Jezusem, najwyraŸniej spêdza sen z powiek ludziom z najwy¿szych szczebli Watykanu, którzy podobno za wszelk¹ cenê pragn¹ zdobyæ ten przedmiot. Je¿eli on oczywiœcie istnieje i spe³nia wszystkie te warunki, które przed chwil¹ wymieni³em. Treadwell z powrotem zag³êbi³ siê w fotelu. Wreszcie podniós³ wzrok, najpierw na Pencrofta, potem na Indianê. – To, co pan w³aœnie powiedzia³, czyni historiê, jak¹ chcê panów uraczyæ, jeszcze bardziej niewiarygodn¹. – Doœæ tych popisów retorycznych – ponagli³ Indy niecierpliwie. – Proszê siê streszczaæ. – Tak, tak – nalega³ Pencroft. – Skoñczy³a mi siê herbata z brandy, a w moim wieku to wa¿niejsze ni¿ ta rozmowa, której koñca nie widaæ. – Indy wiedzia³, ¿e stary profesor zmaga³ siê z bólem, lecz ukrywa³ to pod obcesowym zachowaniem. Treadwell odetchn¹³ g³êboko. – „Rohrbach”, ten hydroplan wioz¹cy brylanty i prawdopodobnie tak¿e ów zagadkowy szeœcian, nigdy nie dotar³ do Niemiec! S³ysz¹c tê nowinê, Indy i Pencroft zdwoili uwagê. – Proszê nie sugerowaæ, ¿e ktoœ uprowadzi³ ten niemiecki liniowiec! – Pencroft by³ bliski wybuchniêcia œmiechem. – Co siê sta³o? – spyta³ Indy cicho. – O tym, co zasz³o, dowiedzieliœmy siê od… – Treadwell zawaha³ siê. – Wykrztuœ pan to wreszcie! – krzykn¹³ Pencroft. – Rozmawialiœmy z pewnym cz³owiekiem – Treadwell mówi³ wolno i ostro¿nie – który podobno by³ na pok³adzie „Rohrbacha”. Jako jedyny prze¿y³ atak na samolot. Powiedzia³ nam, ¿e w ci¹gu nocy przelecieli nad Afryk¹. Pilot prowadzi³ maszynê wysoko, piêæ kilometrów nad ziemi¹, co jest górnym pu³apem dla liniowca z pe³nym zapasem paliwa. Mówi³ tak¿e o zimnie na tej wysokoœci i ¿e czêœæ za³ogi cierpia³a na bóle g³owy spowodowane brakiem tlenu. – Tak, tak – pogania³ Pencroft. – Co dalej? – W kokpicie zrobi³a siê nerwowa atmosfera. Widzia³ radiooperatora – nazywali go Stryker i potwierdziliœmy to – i ten Stryker denerwowa³ siê, ¿e radio nawala, a potem, po ponownym zamieszaniu w kabinie pilotów, kiedy znajdowali siê poœrodku Morza Œródziemnego, von Moreau zszed³ do wodowania.

25

– Nie powiedzia³ pan, dlaczego to zrobi³ – skrytykowa³ Indy. – Nie bawmy siê w zgadywanki, czy chodzi³o o paliwo, czy silnik wysiad³, czy jeszcze co innego. Dlaczego pilot sprowadzi³ maszynê na dó³? – Ten cz³owiek… – Chwileczkꠖ wpad³ mu w s³owo Pencroft. – Wspomnia³ pan, ¿e jako jedyny uratowa³ siê z katastrofy. Sk¹d go wytrzasnêliœcie? – Za³oga lec¹cego nisko z powodu zachmurzenia francuskiego samolotu zauwa¿y³a ogieñ na morzu. Nie mieli pojêcia, sk¹d siê wzi¹³. P³omienie mog³y pochodziæ z rozbitego samolotu lub statku. Natychmiast wezwali pomoc. Na szczêœcie w pobli¿u znajdowa³a siê akurat jednostka brytyjska, która niezw³ocznie uda³a siê na wskazane przez Francuzów miejsce wypadku. W wodzie znajdowa³y siê szcz¹tki jakiejœ maszyny, a reflektory wy³owi³y z mroku cz³owieka uczepionego kawa³ka drewna. By³ ciê¿ko poraniony; mia³ po³amane koœci, poparzenia i by³ w szoku. Zajêli siê nim najlepiej, jak mogli, a p³atnik* dowiedzia³ siê od niego, ¿e nikt wiêcej nie ocala³. – Niech pan mówi dalej. Co jeszcze powiedzia³? – pogania³ Indy. Treadwell wzi¹³ g³êboki wdech. – Twierdzi³, ¿e jakiœ ogromny, srebrzysty, po³yskliwy obiekt lataj¹cy zmusi³ ich do wodowania. ¯e mia³ on prawie tysi¹c metrów d³ugoœci, porusza³ siê bardzo szybko… – To nie móg³ byæ sterowiec – mrukn¹³ Pencroft. – Przy tych rozmiarach… – Indy pokaza³ na migi Pencroftowi, by pozwoli³ Treadwellowi kontynuowaæ. – Wiele z tego, co mówi³, brzmia³o jak majaczenie i oczywiœcie cierpia³ z powodu odniesionych obra¿eñ i ran. Ale p³atnik twierdzi, ¿e upiera³ siê on co do statku i jego rozmiarów, szybkoœci i tego, ¿e kilku cz³onków za³ogi zwróci³o uwagê na fakt, i¿ nie mia³ on silników. – Opisa³ nam pan niez³¹ lataj¹c¹ parówkê. – Indy nie kry³ niedowierzania. – To nie ja opisa³em. Ja panom tylko przekaza³em, co us³yszeliœmy od tego cz³owieka. To jeszcze nie wszystko. – S³uchamy, s³uchamy – popêdza³ Pencroft. *

Oficer na statku zajmuj¹cy siê ksiêgowoœci¹ (przyp. t³um.).

26

– Z tego wielkiego obiektu wylecia³o kilka srebrzystych lub z³otawych, ten cz³owiek nie mia³ co do tego pewnoœci, mniejszych pojazdów. Kszta³tem przypomina³y szable tureckie. Albo pó³ksiê¿yce, wzglêdnie bumerangi. Czymkolwiek by³y, porusza³y siê z ogromn¹ prêdkoœci¹, kr¹¿¹c wokó³ „Rohrbacha”, jakby ten ugrz¹z³ w b³ocie. – Treadwell zawiesi³ g³os. – One tak¿e nie mia³y silników. – Dlaczego liniowiec wodowa³? – zapyta³ Indy. – Najwidoczniej z wiêkszego statku wydano im przez radio rozkaz wodowania pod groŸb¹ zestrzelenia. Potem te dziwne statki uformowa³y eskortê „Rohrbacha”. Po wodowaniu na morzu wiêkszy obiekt zszed³ bardzo nisko i opuœci³y siê z niego do samolotu postacie przypominaj¹ce ludzi. Najpierw przestrzeli³y skrzyd³a, a nastêpnie otworzy³y ogieñ do za³ogi. Obaj piloci zginêli na miejscu. To wszystko, co wiedzia³ ten cz³owiek. Zosta³ trafiony i wpad³ do wody. Mia³ na sobie napompowywan¹ kamizelkê, ale nie u¿y³ jej od razu. W chwilê póŸniej, jak twierdzi³, wodnop³at stan¹³ w p³omieniach i eksplodowa³. W wyniku wybuchu facet zosta³ poparzony i z trudem zdo³a³ aktywowaæ kamizelkê, zanim zemdla³. – Co sta³o siê z tym ogromnym statkiem i ma³ymi lataj¹cymi bez silników? – Tego nie wiemy. – Sk¹d pewnoœæ, ¿e to nie bajeczka? – Indy napad³ na Treadwella. – Profesorze Jones, mamy trzydzieœci dwa trupy, dwa zniszczone poci¹gi i obrócony w perzynê wiadukt. W Afryce odchodz¹ od zmys³ów na myœl o stracie szlachetnych kamieni o wartoœci miliarda dolarów. Hydroplan „Rohrbach” zosta³ unicestwiony, a nawet jeœli nie, to zagin¹³ wraz z za³og¹. Mamy naocznego œwiadka, który opowiada niesamowite historie o tym, co rzekomo widzia³, ¿e nie wspomnê o rejwachu, jaki rozpêta³ siê w Niemczech z powodu ca³ej sprawy. A co do plotek z Afryki, to dotar³y one do uszu Watykanu; papie¿ i najwy¿si dostojnicy Koœcio³a a¿ podryguj¹ na myœl o artefakcie. – Czy móg³bym porozmawiaæ z tym ocalonym? – spyta³ g³oœno Indy. – Sam bym z nim chêtnie pogada³ – odpar³ Treadwell z rozczarowaniem w g³osie. – Niestety, nie prze¿y³. W tej chwili nasi ludzie w Niemczech pracuj¹ nad ustaleniem jego to¿samoœci, je-

27

¿eli to jeszcze mo¿liwe. Jak pan siê mo¿e domyœla, Niemcy œciœle utajnili ca³¹ sprawê. Ma³o nie chodz¹ po œcianach. – Pomin¹³ pan coœ – zauwa¿y³ Indy. – Mianowicie? – Nie powiedzia³ pan, kim byli ludzie w tym wielkim lataj¹cym… czymœ-tam. A tak¿e w tych szablopodobnych statkach. – Nie mamy najmniejszego pojêcia, profesorze Jones. – Czy jest pan œwiadom – wtr¹ci³ siê Pencroft – ¿e pojazdy, o których nam pan opowiedzia³, nie istniej¹? ¯aden ze znanych nam krajów nie wyprodukowa³ maszyn odpowiadaj¹cych temu opisowi. – Zdajê sobie z tego sprawê. Zapad³o k³opotliwe milczenie. Pencroft wykorzysta³ tê chwilê, by poprosiæ sekretarkê o kolejn¹ dostawê herbaty i brandy. Potem nast¹pi³a faza, któr¹ Indiana nazwa³by „wy³o¿eniem kawy na ³awê”. – Mam kilka pytañ, jeœli pan ³askaw – zagai³ Pencroft, by wróciæ do tematu. – Oczywiœcie – zgodzi³ siê Treadwell. – To nie przypadek, ¿e przyszed³ pan z tym do nas. – Zgadza siê. – Domyœlam siê, ¿e przyby³ pan tu specjalnie, by odszukaæ i zapewniæ sobie w ten czy inny sposób us³ugi profesora Jonesa. – To tak¿e siê zgadza. – Kto pana przys³a³? Treadwell nabra³ powietrza w p³uca. – M.I. Dwa*. Pencroft uniós³ brwi na potwierdzenie udzia³u tak wysokiego szczebla rz¹du brytyjskiego. Po wymianie spojrzeñ z Indym zwróci³ siê z powrotem do Treadwella. – Teraz zatem – powiedzia³ wolno – staracie siê o us³ugi naszego œwietnego wyk³adowcy archeologii. – Nie zaprzeczam. – W tym – wyrwa³ siê Indy – jest tyle samo sensu, co w pañskich historyjkach o lataj¹cych diab³ach czy te¿ podniebnych piratach, kimkolwiek by byli – o ile w ogóle istniej¹. Ludzie po takich przejœciach jak eksplozja, poparzenie i wpadniêcie do morza s¹ w stanie zobaczyæ ró¿ne rzeczy. Ale zostawmy to na razie. Panie *

(ang.) Military Intelligence – wywiad wojskowy (przyp. t³um.).

28

Treadwell, jestem na urlopie badawczym udzielonym mi przez uniwersytet w Princeton… – Na którym wyk³ada pan kulturê i literaturê œredniowiecza – dokoñczy³ za niego Treadwell. – Jest pan dobrze przygotowany do zajê栖 Indy skin¹³ g³ow¹. – Co œwiadczy o tym, ¿e personel pañskiego biura potrafi korzystaæ z uniwersyteckiej ksi¹¿ki telefonicznej. Ale kontynuujmy. Obecnie wyk³adam archeologiê celtyck¹. Nie jest to moja pierwsza posada na tym uniwersytecie. – Ju¿ go raz wyrzuciliœmy – Pencroft zachichota³. – Jego wersja brzmi, ¿e mia³ dosyæ skostnia³ego i apodyktycznego brytyjskiego systemu akademickiego i odszed³ na w³asn¹ proœbê. Szczerze mówi¹c, jest nie do zniesienia, ³amie przepisy, wypuszcza siê na wyprawy po kury znosz¹ce z³ote jajka, ale – Pencroft spowa¿nia³ – czêsto udaje mu siê powróciæ z jajkami z³o¿onymi przez te kury. Takimi jak na przyk³ad delfijski Omfalos, którego szukaliœmy od dziesi¹tków lat w przekonaniu, ¿e by³ on w jakiœ sposób powi¹zany ze Stonehenge. Mieliœmy racjê, ale dreptaliœmy w miejscu. Nasz wyalienowany badacz – wskaza³ g³ow¹ na Indianꠖ dokona³ cudu, z³ama³ wszystkie regu³y, ale zrobi³ to, co nam wydawa³o siê zupe³nie niemo¿liwe. Treadwell nie pozostawa³ w tyle. – W zachowaniu profesora Jonesa jest metoda. – Tak? – zdziwi³ siê Indy. – Tak. Cierpi na rzadk¹ chorobê, któr¹ Amerykanie nazywaj¹ biurowstrêtem. Nie jest w stanie wytrzymaæ zbyt d³ugiego studiowania i kiedy miarka siê przebierze, z zapa³em wyrusza, aby buszowaæ wœród staro¿ytnych okazów sztuki, czy to w pustyni, górach czy d¿ungli. Przepraszam pana – tu zwróci³ siê bezpoœrednio do Indy’ego – je¿eli uzna³ pan to za zlekcewa¿enie œmierci pañskiej ¿ony kilka lat temu. Nie chcia³em pana uraziæ. – Nie urazi³ pan – odpar³ Indy ch³odno. – Pragnê panu przypomnieæ, ¿e czas mojego pobytu tutaj jest ograniczony. Mam zamiar wracaæ do Princeton lub na inny uniwersytet prowadz¹cy wykopaliska w terenie. – Nie wydaje mi siê, by pan tak post¹pi³ – powiedzia³ Treadwell. – Zadziwia mnie pan, panie Treadwell. Zaledwie garstka ludzi wypowiada³a siê z takim przekonaniem o mojej przysz³oœci. Treadwell rozeœmia³ siê.

29

– Nikt pana nie bêdzie do niczego zmusza³. By u¿yæ okreœlenia zza oceanu, chyba mamy dla pana propozycjê nie do odrzucenia. Nachyli³ siê ku swoim dwóm rozmówcom, którzy zrozumieli, ¿e zmierza do sedna sprawy. – Pragniemy, by profesor Jones postara³ siê zbadaæ sprawê nieznanych obiektów lataj¹cych, o których rozmawialiœmy. Aby dowiedzia³ siê o nich jak najwiêcej i odkry³, sk¹d pochodz¹. Jesteœmy przekonani, ¿e ta sprawa to coœ wiêcej ni¿ tylko majaczenia ocala³ego z katastrofy cz³owieka. Z powodów, które wnet stan¹ siê jasne, by³oby po¿¹dane, aby profesor Jones nie zrywa³ oficjalnych stosunków z Uniwersytetem Londyñskim. W ten sposób nie wzbudzi zainteresowania, niezale¿nie od tego, dok¹d siê uda na swe, hm, wykopaliska archeologiczne. Bêdzie oczywiœcie pracowa³ dla nas, lecz ca³kowicie sub rosa*. – Czy ma pan pojêcie, jakie sumy wchodz¹ w grê? – wtr¹ci³ siê Pencroft. – Rektorat uniwersytetu nigdy nie wyrazi zgody na… – Nikt spoza tych czterech œcian nie mo¿e siê dowiedzieæ o naszym uk³adzie – powiedzia³ Treadwell nieco zbyt ostro. Teraz ju¿ nie ¿artowa³. – Z wyj¹tkiem ludzi, których profesor Jones uzna za stosowne wtajemniczyæ. Jeœli chodzi o koszta, bierzemy to na siebie. Uniwersytet nie wyda nawet z³amanego grosza. – To co innego – wycofa³ siê Pencroft, chocia¿ nie kry³ zdziwienia. – Wspomina³ pan o podarunku – przypomnia³ Indy Treadwellowi. – NajwyraŸniej trzyma pan asa w rêkawie. – Istotnie – uœmiechn¹³ siê Treadwell. – Jak pan siê zapewne domyœla, w tej akcji wezm¹ udzia³ tak¿e inne ekipy, ludzie z ró¿nych bran¿ i œrodowisk. Ale jeœli to panu pierwszemu uda siê znaleŸæ ten szeœcian, czymkolwiek by siê okaza³ ten transportowany razem z brylantami artefakt, bêdzie pan móg³ go zatrzymaæ. – Chcia³ pan powiedzieæ: „bêdziemy mogli go zatrzymaæ”! – wybuchn¹³ Pencroft. – To nie moja sprawa. Pragnê jedynie zaznaczyæ, ¿e Korona zrzeknie siê wszelkich roszczeñ do tego przedmiotu. – Na twarzy Treadwella wykwit³ uœmiech godny kota z Cheshire**. – Profesor Jones nie potrafi zignorowaæ czegoœ, co mog³o mieæ bezpoœredni (³ac.) Pod ró¿¹. Ró¿a by³a dla staro¿ytnych Rzymian symbolem tajemnicy (przyp. t³um.). ** S³ynny uœmiechniêty kot z „Alicji w Krainie Czarów” (przyp. t³um.). *

30

zwi¹zek z Jezusem. Oczywiœcie to tylko nieuzasadnione przypuszczenie i brak mi kompetencji, by spekulowaæ na temat pochodzenia szeœcianu. Ale nie muszê wiedzieæ wiêcej. Mam konkretne i sprecyzowane cele. Treadwell wsta³ i stan¹³ twarz¹ w twarz z Indym. – Jak zatem brzmi pañska odpowiedŸ? Indy wyci¹gn¹³ do niego rêkê. Treadwell uœcisn¹³ j¹ energicznie, k³ad¹c kres pytaniom. – Zgoda – rzek³ Indy. Treadwell zwróci³ siê do Pencrofta. – Czy chcia³by pan o coœ zapytaæ lub cokolwiek dodaæ, profesorze? Pencroft zamyœli³ siê. W koñcu powoli pokrêci³ g³ow¹. – Ca³a ta sprawa brzmi jak skoñczone szaleñstwo, panie Treadwell. Jestem jednak zainteresowany czymœ, co mieœci siê w przedstawionej przez pana „propozycji nie do odrzucenia”. Takiego odkrycia nie mo¿na przeliczyæ na pieni¹dze. Ma pan tak¿e moj¹ zgodê. – Dziêkujê panu. Treadwell otworzy³ aktówkê i przekaza³ Indy’emu zapieczêtowany pakunek. – Wewn¹trz znajdzie pan wszystko, co panu potrzebne, w³¹cznie z zastrze¿onymi numerami telefonów i rozk³adem godzin, w których jestem do dyspozycji. Indy wzi¹³ pakunek. – Nie wiem, czy mam panu za to wszystko dziêkowa栖 powiedzia³. Treadwell zachowa³ powagê. – Czas poka¿e. Pencroft niespodziewanie zaniós³ siê ostrym kaszlem. Dr¿¹cymi rêkami wydoby³ chusteczkê i zas³oni³ usta. Treadwell i Indy wymienili krótkie spojrzenia; bez s³ów uzgodnili, ¿e zaczekaj¹, a¿ staruszek z³apie oddech. Wreszcie Pencroft otar³ za³zawione oczy i nabra³ powietrza do p³uc. – Przekomarzacie siê tu – pogrozi³ im oskar¿ycielsko palcem – niczym kumoszki na podwieczorku. Dosyæ tej paplaniny. Znikajcie z moich oczu i pozwólcie tej placówce powróciæ do jej prawdziwej funkcji, jak¹ jest niesienie kaganka oœwiaty! Treadwell i Indy razem opuœcili pokój. Rozstali siê bez s³owa w korytarzu i ka¿dy z nich poszed³ w swoj¹ stronê. Treadwell opuœci³ uniwersytet g³ównym wejœciem, zaœ Indy wróci³ do swego biu-

31

ra. Odczeka³ piêtnaœcie minut, wypi³ kawê, któr¹ przygotowa³a dla niego Frances Smythe, zamkn¹³ swoj¹ aktówkê i ruszy³ ku wyjœciu. Smythe zatrzyma³a go przeszywaj¹cym spojrzeniem. – Musia³y siê tam dziaæ rzeczy nie z tej ziemi, skoro nie odezwa³eœ siê ani s³owem – powiedzia³a z nut¹ krytyki w g³osie. Tam do kata, ma racjê, pomyœla³ Indy. Milczenie jest gorsze ni¿ jakakolwiek historia, choæby i zmyœlona. Obróci³ siê ku niej. – Taki tam rz¹dowy kit – oznajmi³ beztrosko. – Taki, jaki mi w³aœnie wciskasz – odparowa³a. – Dla w³asnego dobra nie powinnaœ byæ taka m¹dra – zbeszta³ j¹, przemycaj¹c komplement. – Udam, ¿e nie s³ysza³am tej fa³szywej pochwa³y. – Uœmiechnê³a siê. – Zapomnia³eœ o podaniu mi oficjalnej wersji na wypadek, gdyby ktoœ dowiadywa³ siê o przyczynê twojej nieobecnoœci na zajêciach. Indy zacz¹³ snuæ wyssan¹ z palca historyjkê, urwa³, próbowa³ skleciæ inny wariant; wreszcie da³ za wygran¹. – Wymyœl coœ wiarygodnego – poinstruowa³ j¹ – i zostaw na moim biurku notatkê. – Lubisz zwodziæ ludzi – zauwa¿y³a. – Wystarczy, Sherlocku. Wysma¿ po prostu jak¹œ fikcjê z tego, co ci przyjdzie do tej twojej œlicznej g³ówki. – Ju¿ mam! – zawo³a³a, gdy wychodzi³. Dwadzieœcia minut póŸniej Indy wœlizgn¹³ siê do pubu „Pod Dzikiem”. Podszed³ do kontuaru, zamówi³ piwo, i z kuflem w rêku powoli zbli¿y³ siê do tylnych drzwi. Kiedy nikt na niego nie patrzy³, wysun¹³ siê przez nie i wspi¹³ po w¹skich, krêconych schodach, prowadz¹cych do prywatnego pokoju. Thomas Treadwell powita³ go uniesieniem w³asnego, niepe³nego ju¿ kufla. Indy opad³ na fotel. – Nie podoba mi siê, ¿e muszê to robiæ staruszkowi – oœwiadczy³ nagle. – To konieczne – pad³a natychmiastowa odpowiedŸ. – Jedynym celem tego spotkania na uniwersytecie by³o w³¹czenie Pencrofta do sprawy z pozycji w³adzy, a nie powiadamianie go o wszystkim. W jego wieku ³atwo siê zapomnieæ i wygadaæ. Poza tym teraz czuje siê ca³kowicie usprawiedliwiony, zwalniaj¹c ciê z obowi¹zków. – Wiem – westchn¹³ Indy. – Czy wyprowadzimy go w pole przed nastêpnymi spotkaniami? Treadwell zaprzeczy³ ruchem g³owy.

32

– Nie mo¿emy ryzykowaæ. Profesor Pencroft nie tylko wygl¹da na uosobienie niewinnoœci, ale taki w³aœnie jest i dok³adnie tego od niego potrzebujemy. Indy rozeœmia³ siê. – Zabi³by mnie go³ymi rêkami, gdyby siê dowiedzia³, ¿e ten przeklêty szeœcian to po czêœci moja sprawka. – Jesteœ dla siebie zbyt surowy. To by³ œwietny pomys³ z tym pismem klinowym. Dobry Bo¿e, Indy, ten artefakt jest prawdziwszy ni¿ jakikolwiek relikt z przesz³oœci, który zdarzy³o mi siê widzieæ. – Wiem, wiem – przerwa³ Indy. – Kiedy prawda wyjdzie na jaw? – Wszystko w swoim czasie. Na razie ca³a ta zgraja ³otrzyków, którzy napadli na hydroplan, wiesz ju¿ zreszt¹ o tym, uwierzy³a, ¿e szeœcian jest lub mo¿e byæ autentyczny. Co oznacza, ¿e bêd¹ starali siê odkryæ jego tajemnicê. Gdy im siê to nie uda, o czym obaj doskonale wiemy, zechc¹ go sprzedaæ bogatemu nabywcy. Je¿eli sprawy wezm¹ taki obrót, Indy, bêdzie to dla nas najlepsza okazja, by ich zidentyfikowaæ. Indy uniós³ brwi. – To ju¿ twoje zmartwienie, Thomas. Ca³a ta zabawa w szpiegów to nie mój rewir. – Ale jesteœ w niej znakomity. Twoja przesz³oœæ idealnie pasuje do sytuacji. A my potrzebujemy kogoœ, kto na ochotnika stanie siê celem dla tego gangu. Bêdziesz musia³ mieæ siê na bacznoœci, jak ka¿dy pracownik wywiadu wojskowego. – Puszczê mimo uszu to nasy³anie na mnie szpiegów i zabójców, jeœli nie masz nic przeciw temu – ripostowa³ Indy. Potem doda³ ju¿ powa¿niejszym tonem: – Czy mamy jeszcze jakieœ informacje o tych spodkach? Nawet nie wiem, jak mam je nazywaæ. S³ysza³em ju¿ ró¿ne nazwy: spodki, dyski, pó³ksiê¿yce, istny groch z kapust¹. – Powiedz mi, Indy, co ty o tym myœlisz? – Zak³adaj¹c, ¿e istniej¹ naprawdê i potrafi¹ wszystko to, co nam mówiono? – Tak. – Hm, mogê tylko stwierdziæ, ¿e s¹ nadzwyczajne. – Czy¿byœ unika³ odpowiedzi, Indy? – Ale¿ sk¹d. Pos³uchaj, Thomas, po prostu wiem na ten temat zbyt ma³o, aby wyci¹gaæ jakiekolwiek wnioski. To najkrótsza droga do grubej pomy³ki. – Chcia³bym, ¿ebyœ zapamiêta³ nazwisko Amerykanina, którego wkrótce poznasz – powiedzia³ raptownie Treadwell.

33 3 – Indiana Jones i powietrzni piraci

– Co to ma wspólnego z tymi maszynami? – Wiêcej ni¿ przypuszczasz. Facet nazywa siê Harry Henshaw. Jest pu³kownikiem waszego lotnictwa. To nieprzeciêtny cz³owiek. Jego wydzia³ to wywiad techniczny. Oznacza to, ¿e jest wszechstronny i zna siê na pracy zarówno oblatywacza prototypów, jak i badacza wszystkiego, co lata. Nale¿y do naszej ekipy. W ramach transoceanicznego mostu przyjaŸni, jeœli wiesz, o co mi chodzi. W tej chwili przewraca niebo i ziemiê do góry nogami w poszukiwaniu czegokolwiek, w przesz³oœci czy teraŸniejszoœci, co mog³oby mieæ zwi¹zek z lataj¹cymi dyskami. – Jaka jest jego opinia? – Obiekty istniej¹ naprawdê. Lataj¹, tak jak s³yszeliœmy, z zawrotn¹ szybkoœci¹ i tak dalej. Treadwell przerwa³ i trwa³ w milczeniu, mog¹cym doprowadziæ do sza³u. – I? – naciska³ Indy. – Czy, wed³ug niego, one s¹ nasze – popatrzy³ w górꠖ czy ich? Czymkolwiek by by³y. – Za wczeœnie na wyci¹ganie wniosków, ale on sk³ania siê raczej ku olbrzymiemu postêpowi w aerodynamice ni¿ jakimœ krêc¹cym siê po kosmosie talerzom. – Dlaczego? – Lepiej spytaj samego Henshawa. Przy okazji, prosi³ mnie, bym ci przekaza³ ostrze¿enie. W pe³ni siê z nim zreszt¹ zgadzam. – Brzmi powa¿nie. – Bo na to zas³uguje – powiedzia³ Treadwell. – Henshaw prosi³, abyœ pilnowa³ siê na ka¿dym kroku i mia³ oczy otwarte. Bez wzglêdu na to, jak byliœmy sprytni, ludzie, których pragniemy zidentyfikowaæ, wiedz¹ o nas wiêcej, ni¿ bym sobie tego ¿yczy³. Oczy Indy’ego zwêzi³y siê. – Jak to? – Henshaw podejrzewa, jest wrêcz przekonany, ¿e mamy zdrajcê w naszej ma³ej ekipie. Co oznacza tak¿e, Indy, ¿e post¹pi³byœ rozs¹dnie nie przekazuj¹c swoim ludziom zbyt wiele z tego, o czym rozmawialiœmy. – Moi ludzie s¹ w porz¹dku – broni³ siê Indy. – Mam nadziejê. – Nag³a zmiana nastroju Indiany nie wzbudzi³a w Treadwellu emocji. – Mam szczer¹ nadziejê. Ale z w³asnego doœwiadczenia powiem ci, ¿e ta gra zawsze przynosi niespodzianki.

34

3.

Willard Cromwell umyœlnie powolnym gestem podniós³ do ust butelkê bourbona i z bulgotem poci¹gn¹³ d³ugi ³yk. Wolno opuœci³ flaszkê, cmokn¹³ wargami, bekn¹³ i zakorkowa³ j¹ ze œwiadcz¹c¹ o d³ugiej praktyce wpraw¹. Jego potê¿na d³oñ odstawi³a z ha³asem butelkê na stó³ stoj¹cy w salonie samotnego domu na farmie, który Indy wynaj¹³ na miesi¹c. Znajdowali siê poœrodku pustkowia. Farma i pola po³o¿one by³y przy brzegach rzeki Maquoketa, we wschodniej czêœci stanu Iowa. Dotychczas towarzysze Cromwella sprawiali wra¿enie zafascynowanych ka¿dym jego ruchem. Cromwell lata³ jako dowódca eskadry w Królewskim Korpusie Powietrznym przeciwko najlepszym strzelcom kajzera w ich albatrosach, fokkerach i rumplerach. Na trudnej do prowadzenia maszynie, jak¹ by³ sopwith camel, wzi¹³ udzia³ w wystarczaj¹cej iloœci powietrznych bitew, by pos³aæ ku ziemi lotem korkoci¹gu szesnastu doborowych pilotów niemieckich, którzy w ten sposób oddali ¿ycie za Vaterland w Wielkiej Wojnie szalej¹cej na kontynencie. A¿ tu nagle jakiœ zasmarkany nowicjusz, przera¿ony swym pierwszym zetkniêciem z walk¹ i obserwuj¹cy kolegów pikuj¹cych ku ziemi w p³omieniach, wpad³ w panikê i wlecia³ jak szalony w sam œrodek walki powietrznej. Cromwell zauwa¿y³ go i by³ przekonany, ¿e nie grozi mu ¿adne niebezpieczeñstwo ze strony innego sopwitha. Nawet nie przysz³o mu do g³owy, ¿e sparali¿owany strachem m³odzik naciœnie spusty karabinów maszynowych vickersa, przytrzyma je i zacznie pluæ na wszystkie strony drobinami œmierci, nie patrz¹c, wróg czy przyjaciel. Tego, co nie uda³o siê Niem-

35

com, dokona³ ledwo od ziemi odros³y, przera¿ony szczawik: trzy z tych kul utkwi³y w nogach i ramieniu Willarda Cromwella. Cromwell zdo³a³ jeszcze wróciæ do bazy, zanim zemdla³ z up³ywu krwi. Spêdzi³ cztery miesi¹ce w szpitalu, ka¿dego dnia przeklinaj¹c nieznanego mu skoñczonego kretyna, który go tak urz¹dzi³. Willard nie wiedzia³, czy szaleniec prze¿y³ bitwê. – Je¿eli zgin¹³, to ma szczêœcie, bo wykoñczy³bym sukinkota go³ymi rêkami – z¿yma³ siê, gdy odwiedzali go koledzy. Cromwell sta³ siê celem przyjacielskich docinków z powodu tego pomstowania, ale przyjmowa³ œmiech bez urazy razem z whisky, przemycan¹ mu do lazaretu. Potem znowu móg³ chodziæ, choæ trochê sztywno, i mia³ wspania³¹ bliznê po poparzeniu pociskiem zapalaj¹cym, który omal go nie wykoñczy³. Chcia³ koniecznie wracaæ do walki, ale nie by³o wolnych myœliwców. – Staroœæ nie radoœæ – stwierdzi³ sentencjonalnie dowódca jego eskadry. – Coraz trudniej dorównaæ m³odszym w manewrowaniu, co? Ale nie ³am siê, Willard. Przenoszê ciê do marynarki. Cromwell omal siê nie ud³awi³. – Chcesz mnie posadziæ na jak¹œ cholern¹ krypê?! – rykn¹³. Trzasn¹³ swoj¹ trzcink¹ w biurko dowódcy, rozrzucaj¹c po gabinecie papiery i rzeczy osobiste. – Nigdy! – Uspokój siꠖ powiedzia³ jego dowódca pojednawczo. – Nie dla ciebie s³u¿ba na okrêcie czy l¹dzie, staruszku. Obejmuje pan komendê nad hydroplanem, kapitanie. To wa¿na misja. Zbyt wielu samolotów nie str¹cicie, ale postarajcie siê przynajmniej zaj¹æ paroma szwabskimi ³odziami podwodnymi. Skierowano go do Dowództwa Wybrze¿a na szkolenie w pilota¿u du¿ych, niezgrabnych maszyn. Jako ¿e nie zwyk³ nurzaæ siꠖ jak jego bombowiec w chmurach – w rozpaczy nad w³asnym pechem, zabra³ siê do tego, co mog³o okazaæ siê albo ciê¿kim zadaniem, albo wyj¹tkow¹ okazj¹. Nie musia³ podnosiæ swych umiejêtnoœci w lataniu; by³ jednym z najlepszych. Ale teraz uczy³ siê wra¿liwoœci ciê¿kich maszyn i specjalnego podejœcia, którego wymaga³y. Po spêdzeniu pewnego czasu wœród mechaników oswoi³ siê z kluczem francuskim i elektryk¹. Nauczy³ siê dokonywaæ napraw i powoli dorówna³ umiejêtnoœciami in¿ynierom lotnictwa. Wszystko to oczywiœcie po to, by „zaj¹æ siê paroma szwabskimi ³odziami podwodnymi”. Wiêkszoœæ ataków bombowych na niemieckie U-Booty przeprowadzano po starannym podejœciu poziomym, co przynosi³o niefortunny efekt uboczny, gdy¿ niemieccy

36

kanonierzy na pok³adzie ³odzi mieli wyœmienity cel dla swych dzia³ek. Straty w ludziach i sprzêcie by³y zastraszaj¹ce. Willard rozwa¿y³ wszystkie aspekty sytuacji, a gdy znalaz³ rozwi¹zanie, narodzi³ siê Szalony Cromwell. Zmodyfikowa³ swój samolot. Przy wspó³pracy mechaników i w³asnej za³ogi wzmocni³ zastrza³y, kable i k¹t nastawienia skrzyde³ wzglêdem kad³uba maszyny, podrasowa³ silniki dla uzyskania wiêkszej mocy i krad³ p³yty kuchenne, sk¹d tylko móg³, by opancerzyæ stanowiska za³ogi. Nastêpnie zamontowa³ dzia³ko bezodrzutowe o d³ugiej lufie kalibru 37 mm w stanowisku strzelca dziobowego, podwoi³ liczbê karabinów maszynowych na pok³adzie i wyruszy³ na ³owy. Nikt dot¹d nie atakowa³ ³odzi podwodnej z lotu nurkowego samolotem maj¹cym z³¹ s³awê z powodu swej ociê¿a³oœci i boleœnie d³ugiego czasu reakcji. Ten szerokoskrzyd³y ptak by³ jednak zupe³nie inny. Gdy Cromwell rozpocz¹³ pikowanie na cel, strzelec dziobowy pompowa³ w kierunku U-Boota pociski z dzia³ka, wspierany przez trzy karabiny maszynowe. Cromwell chcia³ zrzuciæ bomby dok³adnie na kiosk ³odzi, a ¿eby tego dokonaæ, musia³ zejœæ niemal pionowym lotem œlizgowym a¿ nad sam pok³ad, aby bomby po zatoczeniu prawid³owego ³uku balistycznego eksplodowa³y w celu. Zatopi³ dwa U-Booty, wiele zmusi³ do odwrotu, ratowa³ statki i ludzi, i zosta³ znowu uziemiony, ponownie bez udzia³u nieprzyjaciela. W czasie zwyk³ego dla siebie zuchwa³ego ataku na wynurzon¹ niemieck¹ ³ódŸ podwodn¹, ze strzelcem dziobowym pruj¹cym do obs³ugi karabinów maszynowych wroga, zrzuci³ bomby za wczeœnie. Jedna z nich odbi³a siê od pok³adu i uderzy³a w ogon wodnop³atowca Cromwella. Dziêki ³asce anio³ów, którzy opiekuj¹ siê takimi wariatami, zapalnik nie zadzia³a³, ale ciê¿ka bomba zniszczy³a linki kieruj¹ce sterem ogonowym. Ledwie Cromwell i jego za³oga zd¹¿yli przelecieæ nad U-Bootem, gdy pierwsza z bomb wybuch³a w celu. Podmuch eksplozji uderzy³ w samolot niczym olbrzymia d³oñ odganiaj¹ca komara. Rozbili siê na powierzchni wody, gubi¹c coraz wiêcej kawa³ków maszyny, z ka¿dym wygiêciem struktury absorbuj¹c wstrz¹sy uderzenia. Kiedy by³o ju¿ po wszystkim, okrêt podwodny ton¹³ otoczony k³êbami dymu, pary i plam¹ oleju, a Cromwell wraz z za³og¹, poubierani w kamizelki ratunkowe, wgramolili siê na od³am kad³uba unosz¹cy siê na powierzchni niczym lekko przeciekaj¹ca szalupa. Przyby³y na pomoc brytyjski niszczyciel wy³owi³ ich z morza.

37

Cromwell ponownie trafi³ do szpitala, tym razem ze z³amanym ramieniem, lekkimi poparzeniami i wieloma ranami na ca³ym ciele, po których blizny d³ugo potem pokazywa³ zdumionym przyjacio³om. W nastêpnych latach poszerzy³ zakres swych wybitnych umiejêtnoœci, staj¹c siê tak¿e specem od broni i materia³ów wybuchowych. Poniewa¿ zyska³ u zwierzchników opiniê cz³owieka nie do zdarcia, wysy³ano go do najbardziej niebezpiecznych miejsc, gdzie w³adza brytyjska traci³a popularnoœæ i stawa³a siê zagro¿ona. Mia³ nadzwyczajn¹ pamiêæ i uczenie siê obcych jêzyków przychodzi³o mu z ³atwoœci¹, wiêc wkrótce w ciemnych alejkach i cichych uliczkach czu³ siê tak samo dobrze, jak w kokpicie samolotu. Teraz, maj¹c lata wojaczki dawno poza sob¹, Cromwell by³ korpulentnym mê¿czyzn¹ sporej postury, z sumiastymi w¹sami. Przypomina³ wygl¹dem typowego wyspiarza z epoki kolonialnej. By³y to jednak tylko pozory, bo pod warstw¹ t³uszczu kry³y siê masywne musku³y, szybkoœæ i zwinnoœæ, co czyni³o go szczególnie niebezpiecznym, nawet jeœli za jedyn¹ broñ mia³ swe potê¿ne rêce. Spêdzi³ dwa lata w Turcji, gdzie trenowa³ z zawodowymi zapaœnikami i uczy³ siê sztuki walki szanowanej i cenionej od pokoleñ. Wyszkolono go bardzo dobrze, hartuj¹c jego rêce i spor¹ powierzchniê cia³a w szczypi¹cej solance, by sta³y siê odporne i twarde jak deski. Tego cz³owieka Indy uczyni³ swoj¹ „praw¹ rêk¹”, gdy¿ potrafi³ on pe³niæ zarówno rolê mechanika, jak i eksperta od broni, pilota lub menela na ulicach niemal ka¿dego miasta na ziemi. Cromwell by³ zabójczy w walce wrêcz, a przy tym za pan brat z nauk¹, w³ada³ tuzinem jêzyków i nigdy niczego nie zapomina³. Ludziom, którzy s¹dzili, ¿e dobrze znaj¹ Indianê Jonesa, nie mieœci³a siê w g³owie ta przyjaŸñ z zapijaczonym, nieprzewidywalnym Cromwellem. Ale Indy dokona³ bardzo dobrego wyboru. Cromwell wart by³ dwunastu ludzi. Uziemionego teraz na odludnej farmie, otoczonej ze wszystkich stron szerokimi polami, Cromwella przepe³nia³a whisky i niecierpliwoœæ. Kolejnym bekniêciem wywo³a³ u reszty ludzi w pokoju dreszcz obrzydzenia. – Kiedy, do pioruna, ten Indy ma zamiar wróciæ?! – zagrzmia³. Wszyscy wiedzieli, ¿e to retoryczne pytanie. Indy mia³ wróciæ z Chicago po za³atwieniu wszystkich spraw, a nalega³ na odbycie wyprawy samotnie. Ca³a ta tajemniczoœæ spêdza³a im sen z powiek.

38

Nawet ukryty za najwiêksz¹ stodo³¹ w okolicy potê¿ny ford trimotor wydawa³ siê przykuty do ziemi. Nie chcieli siedzieæ bezczynnie na miejscu. Oczekiwanie dzia³a³o im na nerwy i byliby bardzo zaskoczeni, gdyby dowiedzieli siê, ¿e Indianie dok³adnie o to chodzi³o. Jego ekipa musia³a funkcjonowaæ w doskona³ej harmonii, zarówno podczas akcji jak i przestoju, nawet nie znaj¹c powodu oczekiwania. Je¿eli mia³o dojœæ do spiêæ i niesnasek, teraz by³ czas na dostrze¿enie problemu i eliminacjê niew³aœciwego ogniwa. – Wiêkszoœæ ludzi po takiej iloœci alkoholu – zauwa¿y³a Gale Parker, obserwuj¹c Cromwella z mieszanym uczuciem odrazy i podziwu – ju¿ dawno le¿a³aby pod sto³em. A ty nadal rzucasz siê jak tygrys po klatce. Jak ty to robisz? Cromwell ³ypn¹³ na ni¹ okiem. Ognista ruda dziewczyna, na pewien szorstki sposób piêkna, przy³apa³a go z opuszczon¹ gard¹. Kobiety zwykle pytluj¹ i krytykuj¹ zupe³nie bez sensu. Ta by³a inna. Nie wiedzieli o niej prawie nic. Nawet akcent wymyka³ siê zdefiniowaniu, lecz Cromwell, znaj¹cy wiele jêzyków, dostrzeg³ po pierwszych s³owach jej lingwistyczn¹ giêtkoœæ. Emanowa³a kobiecoœci¹, ale jednoczeœnie przepe³nia³a j¹ budz¹ca respekt si³a, tak fizyczna jak i psychiczna. Szybko siê zorientowa³, ¿e pod wieloma wzglêdami jest podobna do Jonesa. Od dawna by³a samotnikiem; Cromwell zna³ ten typ i szanowa³ ka¿d¹ kobietê, która potrafi³a zachowaæ w³asne „ja” w œwiecie pe³nym mê¿czyzn uznaj¹cych kobiety za intruzów w „ich” œwiecie. Czego Cromwell nie móg³ ustaliæ, a o czym doskonale wiedzia³ Indy, to fakt, ¿e jej pozorny wizerunek Amerykanki czy te¿ wschodniej lub pó³nocnej Europejki stanowi³ efekt zrêcznych zabiegów. Nazwisko „Gale Parker” przybra³a, gdy zdecydowa³a siê odci¹æ od swego œródziemnomorskiego pochodzenia i prawdziwego nazwiska, Mirna Abi Khalil, aby nie zdradza³o o niej nawet tyle informacji. Jej ojciec wyznawa³ islam, lecz Gale, w tym czasie jeszcze jako Mirna Abi, dorasta³a u matki, Sybil Saunders, w New Forest w Anglii. Sybil Saunders by³a autentyczn¹ czarownic¹ wœród wyznawców religii Wicca i pochodzi³a z nieprzerwanej linii wiedŸm, zapocz¹tkowanej tysi¹c czterysta lat temu. Podobnie jak Indy, Gale urodzi³a siê w 1899 roku. Ca³e swe ¿ycie poœwiêci³a nauce i pracy w terenie. Czêsto ¿ywi¹c siê darami natury, nauczy³a siê „odczytywaæ” tropy zwierz¹t tak samo dobrze, jak rozpoznawaæ artefakty kraju jej matki, pochodz¹ce nawet sprzed szeœciu tysiêcy lat.

39

Studiowa³a równoczeœnie na trzech fakultetach. Wspomaga³y j¹ w tym jakieœ zio³a od matki, które pozwala³y jej w pe³ni wypocz¹æ w ci¹gu czterech godzin snu. Zrobi³a doktorat w dziedzinie kultur staro¿ytnych w wieku ledwie dwudziestu czterech lat. Jako mieszkanka New Forest i uczennica mistrzów staro¿ytnych tradycji, by³a bardzo bieg³a raczej w pojêciach realnego œwiata ni¿ w konkurencjach sportowych, ale wspinaczka wysokogórska, p³ywanie, tropoznawstwo, gimnastyka, nawet œwietna znajomoœæ jujitsu, którego uczy³ j¹ stary Japoñczyk naturalizowany w Anglii, wszystko to ukszta³towa³o wspania³¹ wszechstronnoœæ w tak m³odej osobie. Podczas jednej ze swych wypraw pozna³a Indianê Jonesa, penetruj¹cego staro¿ytne ruiny poœród gêstego lasu. Spotkanie przerodzi³o siê w rywalizacjê sprawnych umys³ów. Ten dziwaczny Amerykanin zafascynowa³ j¹, gdy¿ wiedzia³ o celtyckiej przesz³oœci tyle co ona. Kiedy dowiedzia³a siê, ¿e wyk³ada na uniwersytecie, jej podziw wyraŸnie zmala³ i bynajmniej nie stara³a siê tego ukryæ. Uwa¿a³a profesorów za nudnych, zamkniêtych w poroœniêtych bluszczem murach ekspertów od gadania, a nie od rzetelnej roboty. A jednak by³ tu i tak jak ona ¿y³ z tego, co daje natura. Niespodziewana walka o ¿ycie odmieni³a ich oboje. Przedzierali siê razem przez gêsty las, gdy naraz Gale zatrzyma³a Indy’ego, dotykaj¹c jego ramienia. Sama zastyg³a w miejscu; on poszed³ w jej œlady. W jej rêkach b³yskawicznie pojawi³ siê ³uk; na³o¿y³a strza³ê na ciêciwê, gotowa w ka¿dej chwili napi¹æ j¹ i wystrzeliæ. W tej samej chwili z pobliskich zaroœli wypad³ ogromny dzik i ruszy³ prosto na nich. Gale jednym p³ynnym ruchem naci¹gnê³a ³uk i wypuœci³a strza³ê. Pierzasty pocisk pomkn¹³ prosto ku zwierzêciu, zatapiaj¹c swój zêbaty grot g³êboko pod jego ³opatk¹. Dzik opad³ na kolano, ale powsta³, rozwœcieczony, nadal zdolny do szar¿y. To zranienie nie ochroni³oby ich przed jego groŸnymi szablami. Gale porwa³a ju¿ nastêpn¹ strza³ê z ko³czana i by³a gotowa do strza³u. Za póŸno! Zwierzê rzuci³o siê prosto na ni¹. Nagle poczu³a, ¿e unosi siê w powietrze i odlatuje na bok. – Na drzewo! – krzykn¹³ Jones. – Strzelaj stamt¹d! Dostrzeg³a roztropnoœæ tego posuniêcia. Znajdzie siê poza zasiêgiem k³ów i bêdzie mog³a bezpiecznie wypuszczaæ strza³y. Ale gdy tylko wgramoli³a siê na ga³¹Ÿ, ju¿ by³a gotowa zejœæ z powrotem na dó³. Indy wydawa³ siê nieuzbrojony, a rozwœcieczone zwierzê ruszy³o teraz na niego. Tym razem to ona z zaskoczeniem obserwowa³a, jak Jones rozpina kurtkê; chwilê póŸniej w jego rêku pojawi³

40

siê d³ugi bicz, który ze œwistem przeci¹³ powietrze. Rozleg³ siê dŸwiêk przypominaj¹cy wystrza³ z pistoletu, gdy koniec bata uderzy³ dzika po œlepiach. Zwierzê kwiknê³o z bólu brocz¹c krwi¹, jakby jego tward¹ skórê rozciê³o ostrze no¿a. Dzik zakrêci³ siê w miejscu i przypuœci³ kolejny atak. Indy mia³ czas na jeszcze jedno uderzenie biczem. Celowa³ w przednie nogi. Bicz owin¹³ siê wokó³ jednej z nich, a Indy odbieg³ w bok, poci¹gaj¹c z ca³ej si³y za rêkojeœæ. – Strzelaj! – wrzasn¹³, kiedy zwierzê potknê³o siê i przewróci³o, ods³aniaj¹c delikatny brzuch. Gale wypuœci³a strza³ê, która utkwi³a g³êboko w ciele dzika, potem nastêpn¹ i jeszcze jedn¹. Zwierz miota³ siê i ry³ ziemiê woko³o. Indy siedzia³ ju¿ spokojnie obok niej na ga³êzi. – Poczekajmy, a¿ padnie – powiedzia³. Patrzy³a na niego ze zdumieniem. Bicz, tempo oraz wprawa, z jak¹ go u¿y³, by³y dla niej czymœ absolutnie nowym. – Gdzie… gdzie siê nauczy³eœ… to znaczy, jak ty to zrobi³eœ? Uj¹³ swobodnie rêkojeœæ bata. – Mam go od dzieciñstwa. U¿ywa³em go g³ównie przeciw wê¿om, kiedy by³o to konieczne. – Ponownie zwa¿y³ rêkojeœæ w d³oni. – Grzechotnika albo ¿mijê przecina na pó³ lepiej ni¿ nó¿. – Uœmiechn¹³ siê krzywo. – Ty te¿ nieŸle sobie radzisz z tym ³ukiem á la Robin Hood. Oszczêdzi³aœ nam obojgu sporo k³opotów wystrzeleniem pierwszej strza³y. – Nie by³o czasu na myœlenie – powiedzia³a cicho. – Ta zasada obowi¹zuje w tego typu momentach. Dzia³aæ bez zastanowienia. Acta non verba. – Czyny, nie s³owa – odpar³a, t³umacz¹c z ³aciny. – Kimkolwiek jesteœ, zadziwiasz mnie. Amerykanin, co oczywiste, u¿ywaj¹cy bicza i mowy staro¿ytnych. Znów ten krzywy uœmiech. – Zostawmy jêzyki na póŸniej. Póki co, mam nadziejê, ¿e jesteœ tak samo dobr¹ kuchark¹ jak ³ucznikiem. – £uczniczk¹ – poprawi³a go. Obrzuci³ j¹ spojrzeniem od stóp do g³ów. – To siê rozumie samo przez siê. Zaskoczy³ j¹. Obla³a siê rumieñcem. Zgrabnie zeœlizgnê³a siê z drzewa na ziemiê, omijaj¹c z daleka ¿ywego jeszcze dzika. Po chwili do³¹czy³ do niej. – Co wybierasz… w³aœciwie jak ci na imiê? – Gale Parker.

41

Poda³ jej d³oñ. – Jones. Indiana Jones. Wolisz zaj¹æ siê kolacj¹ czy nazbieraæ chrustu? – Ja oprawiam, ty zbierasz. Do póŸna w nocy siedzieli przy ognisku, jedli œwie¿e miêso i rozmawiali. To pierwsze spotkanie przypieczêtowa³o niepisan¹ umowê. Natychmiast nawi¹za³a siê przyjaŸñ, ale z domieszk¹ docinków, dowcipu i podzielanej przez oboje niechêci do ¿ycia towarzyskiego. Wprawi³a go w podziw jej g³êboka, instynktowna znajomoœæ staro¿ytnych kultur i obrzêdów, swobodna bieg³oœæ w czarnej magii Cyganów, a badanie zjawisk paranormalnych, do czego siê przyzna³a, da³o mu wiele do myœlenia. By³a jednak tak samo dobr¹ badaczk¹ staro¿ytnoœci jak traperem. Indy bardzo dobrze orientowa³ siê w duchach i bóstwach kultur ca³ego œwiata, ale pierwszy raz spotka³ kogoœ, kto dysponowa³by tak¹ wiedz¹ jedynie na w³asny u¿ytek. W latach nastêpuj¹cych bezpoœrednio po ich pierwszym spotkaniu w lesie utrzymywali sta³y kontakt. Pracowali wspólnie nad kilkoma projektami badawczymi, a¿ wreszcie Gale, z pocz¹tku bez przekonania, do³¹czy³a do niego w charakterze studentki na Uniwersytecie Londyñskim. A potem niespodziewanie zadzwoni³. Zadanie specjalne, jak siê wyrazi³. Oznacza³o to szybkie podró¿owanie, zawiera³o obietnicê niebezpieczeñstwa i nadzwyczajn¹ wagê sprawy. – Tylko tyle mogê ci na razie powiedzieæ. PóŸniej dowiesz siê reszty. Chcia³bym, ¿ebyœ znalaz³a siê wœród moich zaufanych ludzi. Bezwarunkowo, ¿adnych pytañ. Zgadzasz siê? Westchnê³a. Wiedzia³a, ¿e nie mo¿e mu odmówiæ. Siedzia³a teraz, zdezorientowana, w odizolowanym od œwiata domu znajduj¹cym siê w miejscu o nazwie Iowa, czekaj¹c, a¿ Indy wróci z Chicago czy sk¹dkolwiek do, mówi¹c delikatnie, niecodziennej zbieraniny, któr¹ wokó³ siebie skupi³. Pomijaj¹c z³o¿onoœæ odczuæ i wra¿enie, jakie wywar³ na niej Willard Cromwell, pierwszy raz spotka³a cz³owieka pokroju Tarkiza Belema. Ju¿ podczas pierwszego spotkania ze smag³ym Kurdem przebieg³o jej przez myœl jedno s³owo: niebezpieczeñstwo. Tarkiz Belem by³ jednym z najbardziej zdemoralizowanych ludzi, jakich zna³a. Jego znajomoœæ z Indian¹ Jonesem zbi³a j¹ z tropu, gdy¿ Tarkiz wydawa³ siê zupe³nym przeciwieñstwem inteligencji, wra¿liwoœci, dowcipu i niemal¿e wszystkich innych cech,

42

które skupia³ w sobie Indy. Jednak¿e Jones osobiœcie odszuka³ œniadego Kurda, by zaproponowaæ mu udzia³ w ich misji. Indy wiedzia³, ¿e nie by³o nikogo, kto by siê orientowa³ w najpodlejszych spelunkach i kulisach Œrodkowego Wschodu i granicznych krain œródziemnomorskich lepiej ni¿ Tarkiz. Zna³ on ka¿dy jêzyk u¿ywany w tych krajach, poczynaj¹c od polityków do mêtów z rynsztoka. Mia³ kontakty na ka¿dym szczeblu, nie wy³¹czaj¹c wêdrownych band Beduinów. Lecz gdyby tego chcia³, móg³by uzyskaæ nawet dojœcie do Watykanu. – Na ka¿dego coœ znajdzie – wyjaœni³ jej Indy – a sama wiesz najlepiej, ¿e w tej czêœci œwiata to lepsze ni¿ paszport. Gdyby Tarkiza zamordowano, ujawnienie informacji poukrywanych przez niego w ró¿nych miejscach spowodowa³oby wiele skandali. Dlatego ludzie, z którymi siê zadaje, musz¹ siê zgadzaæ na jego ¿¹dania. Belem to cz³owiek chciwy i zach³anny ponad miarê, ale te¿ na tyle inteligentny, by wiedzieæ, ¿e nale¿y zawieraæ umowy dzia³aj¹ce w obie strony. Ludziom op³aca siê wykonywaæ jego polecenia, a i on dobrze siê nimi opiekuje. – Powiedzia³eœ, ¿e jest inteligentny. – Gale irytowa³ fakt, ¿e Indy u¿y³ tego s³owa w po³¹czeniu z nazwiskiem Tarkiza Belema. Indy wyszczerzy³ zêby w uœmiechu. – W porz¹dku, pod tym wzglêdem mo¿na go przyrównaæ do koz³a. Ale to bardzo szczwany kozio³. – I wydziela podobny zapach – mruknê³a Gale. Indy rozeœmia³ siê. – Racja! Ale spójrz na to w ten sposób, Gale: nawet jeœli go nie zauwa¿ysz, i tak bêdziesz wiedzia³a, ¿e siê zbli¿a. Nie potrafi³a powstrzymaæ siê od uœmiechu. Kubek Indy’ego nigdy nie móg³ byæ pró¿ny do po³owy; zawsze by³ co najmniej w po³owie pe³ny. – Czy on naprawdê jest Kurdem? Równie dobrze móg³by uchodziæ za irackiego Araba, Turka, Hindusa czy Afgañczyka. Sk¹d mo¿esz wiedzieæ? Ma wiêcej ni¿ jeden paszport i… – Czternaœcie – przerwa³ jej Indy. – Pos³uchaj, nikt nie potrafi tak sobie radziæ w miejscach, które on odwiedza. Zna wiele jêzyków. Jest nie do zdarcia. Wychowa³ siê w niebezpiecznych zau³kach i rynsztoku, nauczy³ siê radziæ sobie w ¿yciu. Nie podoba ci siê jego brak formalnego wykszta³cenia, ale jest on najlepiej wykwalifikowanym cz³owiekiem do wygrzebywania informacji tam, gdzie kto inny mia³by problemy z okreœleniem pory dnia.

43

– To przestêpca, prawda? – naciska³a. – Z ca³¹ pewnoœci¹. Oficjalnie jest poszukiwany w co najmniej piêciu krajach za przestêpstwa, których lista jest d³u¿sza ni¿ twoje ramiê. Ale za ka¿dym razem, kiedy go aresztuj¹, oskar¿enie zostaje wycofane i po godzinie jest znowu na wolnoœci. Kupuje sobie wolnoœæ u¿ywaj¹c pieniêdzy, szanta¿u, kontaktów; wszystkiego, co mo¿liwe. Kr¹¿¹ pog³oski, ¿e by³ przez lata zawodowym zabójc¹. Gale zadr¿a³a. – Nie mam co do tego w¹tpliwoœci. Pewnie zabija³ tak¿e kobiety i dzieci. – Jeœli dostawa³ takie zadania, to siê z tob¹ zgodzê. Ale najdziwniejsze w nim jest to – kontynuowa³ Indy – ¿e ma swój w³asny kodeks honorowy, którego zawsze przestrzega. Nie mo¿na go za to winiæ. Ukszta³towa³o go œrodowisko, w którym podwójna gra i zabójstwo s¹ na porz¹dku dziennym, podobnie jak dla mnie kawa i szarlotka w domu. To jego religia mnie niepokoi. – Religia? – tego Gale siê nie spodziewa³a. – Z³oto. Jest niemal¿e paranoidalnym wyznawc¹ Wielkiego Boga Z³ota. Nie chodzi tylko o pieni¹dze, lecz o sam metal. Z³oto w jakiejkolwiek formie: bi¿uteria, sztaby, monety, wszystko. – Zastanawiam siꠖ powiedzia³a Gale ponuro – ile ma z³otych zêbów w swojej kolekcji? Indy zachowa³ powagê. – Na pewno sporo. – Nie obawiasz siê, ¿e ktoœ inny zaoferuje mu wiêcej ni¿ ty? OdpowiedŸ Indy’ego ca³kiem zbi³a j¹ z panta³yku. – Nie p³acê mu ¿adn¹ walut¹ œwiata. To znaczy, nie w pieni¹dzach. – A zatem…? – Jest takie stare powiedzenie, Gale, ¿e ka¿dy cz³owiek ma swoj¹ cenê. To nieprawda, ¿e ka¿dego mo¿na kupiæ za odpowiednio wysok¹ stawkê. Prawda jest taka, ¿e poza cen¹ istnieje jeszcze motywacja. Nawet dla kogoœ takiego jak Belem jest coœ lepszego od pieniêdzy czy, w jego przypadku, z³ota. – A ty wiesz, co nim kieruje? Pos³a³ jej uœmiech w odpowiedzi. Wiedzia³a, kiedy nale¿y siê wycofaæ. Szybko zmieni³a temat. Odszuka³a wzrokiem pi¹tego cz³onka ekipy. – Nasz Francuz to chyba zupe³ne przeciwieñstwo Belema. Indy obrzuci³ wzrokiem Rene.

44

– O tak, zdecydowanie. Ma dojœcia do miejsc dla nas niedostêpnych. Do królów, cesarzy, prezydentów, dyktatorów, do niemal¿e wszystkich i wszêdzie. – Niewiele o nim wiem. – Jest znakomitym pilotem, podobnie jak Cromwell. Ze wzglêdów bezpieczeñstwa zdecydowa³em siê na w³¹czenie do grupy dwóch równie kompetentnych pilotów. Nigdy nie pozna³a jego prawdziwego pochodzenia. Foulois by³ s³ynnym pilotem myœliwskim podczas Wielkiej Wojny, mia³ na koncie ponad czterdzieœci zestrzelonych niemieckich maszyn. Dziêki temu uzyska³ ósmy z kolei tytu³ asa, a ca³a Francja uzna³a go za bohatera. W niczym te¿ nie przeszkadza³o, ¿e by³ wysoki i szczup³y, nosi³ cienki w¹sik i ¿e obraca³ siê w towarzystwie i krêgach dyplomatycznych. Zosta³ ulubieñcem wy¿szych sfer. Rodzina Foulois posiada³a rozleg³e winnice; ich najprzedniejsze wina eksportowano do wszystkich zak¹tków œwiata. Bogactwo jest wszêdzie mile widzianym paszportem, a Foulois by³ œmia³ym, odwa¿nym, podziwianym, bogatym, b³yskotliwym i czaruj¹cym cz³owiekiem, którego co najmniej tuzin pañstw zawsze przyjê³oby z otwartymi ramionami. To wszystko stanowi³o idealny parawan dla dzia³alnoœci Foulois jako tajnego agenta Francuskiej Legii Cudzoziemskiej, która wyznacza³a mu zadania na ca³ym œwiecie. Na podstawie dawno zawartej umowy z policj¹ w wielu krajach tajne ramiê legii mia³o ogólnoœwiatowy zasiêg. Wyci¹ga³o ono swe macki w wielu kierunkach, dzia³aj¹c pod przykryciem legalnego i zyskownego Miêdzynarodowego Konsorcjum Wina, maj¹cego sw¹ siedzibê w Bordeaux. Dla Rene „Projekt Jones”, jak nazywano tê operacjê na wy¿szych szczeblach, by³ mi³ym urozmaiceniem po wszystkich funkcjach socjalnych i dyplomatycznych. W g³êbi serca Foulois zawsze zachowa³ mentalnoœæ pilota myœliwca, szukaj¹cego przygód maj¹cych podsyciæ p³on¹cy w nim ogieñ walki i umi³owanie ryzyka. Uwa¿a³ ponadto, ¿e ca³a sprawa jest po prostu niedorzecznoœci¹. Foulois zosta³ przydzielony pod komendê Indiany Jonesa przez samego Henri DuFoura, g³owê Francuskich Tajnych S³u¿b. Kiedy opisa³ on pó³ksiê¿ycowate obiekty i ich macierzysty statek, Foulois poczu³ pogardê. Nie uwierzy³ w ani jedno s³owo bez wzglêdu na to, co twierdzi³ jakiœ tam œwiadek.

45

Mimo wszystko jednak podporz¹dkowa³ siê bez wahania. DuFour przekonuj¹co postawi³ sprawê. – Nie ma znaczenia, co s¹dzimy o tych niestworzonych maszynach, Rene. Faktem jest natomiast, ¿e od wojny z Niemcami minê³o zaledwie dwanaœcie lat, a znów stoimy przed obliczem zagro¿enia ze strony zbroj¹cych siê w szalonym poœpiechu fryców. Wiadomo ci o ich szkoleniach prowadzonych w Rosji, przeznaczonych g³ównie dla pilotów i nawigatorów? Zdajesz sobie zatem sprawê, ¿e sytuacja jest powa¿na. Musimy znaæ ka¿dy szwabski krok. I to jest twoje zadanie. Bêdziesz pracowa³ dla tego Amerykanina i zachowywa³ siê tak, jakbyœ we wszystko wierzy³. Foulois kiwn¹³ g³ow¹ na znak, ¿e zrozumia³. – Zapowiada siê pyszna zabawa. O ile mi wiadomo, wykorzystaj¹ zmodyfikowany model forda, ten z trzema silnikami. Nie mogê siê doczekaæ wypróbowania go w powietrzu. Tymczasem tkwili w izolacji na odludnej farmie, zastanawiaj¹c siê, co te¿ takiego wa¿nego Jones za³atwia³ w Chicago, ¿e musia³ ich tyle czasu utrzymywaæ w niepewnoœci. Nie mieli wyjœcia, musieli zaczekaæ.

46

4.

Dobrze zbudowany mê¿czyzna w ciê¿kim sztormiaku i w marynarskiej czapce wciœniêtej na g³owê, dziarsko, choæ z lekkim utykaniem, przemierza³ dworzec autobusowy w Chicago. Ka¿dy, kto by zobaczy³ tego cz³owieka, zapamiêta³by charakterystyczne szczegó³y: ubranie, czapkê, wra¿enie si³y i ten dziwny chód, ko³ysz¹cy nim na boki w trakcie przepychania siê przez t³um. Stan¹³ pod budynkiem dworca i obserwowa³, jak czekaj¹cy w kolejkach ludzie znikaj¹ w powoli p³yn¹cym strumieniu taksówek. Wkrótce t³ok zel¿a³ i mê¿czyzna ruszy³ wzd³u¿ linii oczekuj¹cych aut. Zdawa³ siê poruszaæ niedbale i nonszalancko, ale jego oczy kr¹¿y³y od jednego samochodu do drugiego, póki nie znalaz³ ¿ó³to-czerwonych oznaczeñ pojazdu, którego szuka³. Marynarz zatrzyma³ siê, os³oni³ d³oñmi zapalniczkê i przycisn¹³ guzik. Zamiast p³omienia b³ysnê³o ma³e, jasne œwiate³ko. Niemal natychmiast dwukrotnie zapali³y siê i zgas³y reflektory taksówki. Marynarz schowa³ „zapalniczkê” do kieszeni i wsiad³ do samochodu. Kiedy tylko zamknê³y siê za nim drzwi, kierowca w³¹czy³ siê do ruchu. – Piêkny mamy wieczór – powiedzia³ taksówkarz, obserwuj¹c swego pasa¿era w lusterku. – Szkoda tylko, ¿e kuchnia taka zagracona – us³ysza³ odpowiedŸ. – Za du¿o spodków, a za ma³o fili¿anek, jak na mój gust. – Woli pan gor¹c¹ czy zimn¹ herbatê? Pasa¿er uœmiechn¹³ siê do siebie. – Wolê czarn¹ kawê.

47

To by³a ostatnia czêœæ has³a, jakie profesor Henry Jones mia³ podaæ kierowcy. Teraz czeka³ na odzew. – Ja tak¿e. Proszê nalaæ do spodka, ¿eby szybciej ostyg³a. – Wybornie – rzek³ Jones. – Treadwell trochê przesadza z tymi has³ami i odzewami, nie uwa¿a pan? – rozeœmia³ siê kierowca. – Zale¿y – odpar³ Indy wymijaj¹co. – Zna go pan lepiej ni¿ ja. Nie dos³ysza³em pañskiego nazwiska – doda³ szybko. – Bo siê nie przedstawia³em. Umówmy siê, ¿e jeœli pan je poda, darujemy sobie tê ca³¹ szpiegowsk¹ gadkê. – Pu³kownik Armii Stanów Zjednoczonych Harry Henshaw. Pilot myœliwski, oblatywacz, wywiad techniczny, projekty eksperymentalne. – Profesor Henry Jones. Wyk³adowca literatury i kultury œredniowiecza na starym, dobrym Princeton – powiedzia³ kierowca. – Dlaczego mówi¹ na pana Indiana, a nie Hoosier*? Indy rozeœmia³ siê. Nie w¹tpi³ ju¿, ¿e by³ to oficer, którego Treadwell wyznaczy³ na to spotkanie. – Bo chyba nie ka¿dy wie, jak to siê pisze. Henshaw zachichota³, ale nagle jego humor ulotni³ siê jak za naciœniêciem guzika. – Czy sprawa poci¹gu na jutrzejszy wieczór jest nadal aktualna? Indy dostosowa³ siê do zmiany nastroju. Przeszli do interesów. Mia³ jeszcze jeden dowód na to, ¿e wszystko jest w porz¹dku: nie powiedzia³ taksówkarzowi – Henshawowi – dok¹d chcia³ jechaæ, a mimo to Henshaw kierowa³ siê dok³adnie ku nocnemu klubowi „The Nest”, który by³ celem podró¿y Indiany. – Nadal – odpar³ szorstko. – Mam panu zadaæ kilka pytañ – rzek³ Henshaw. – Proszê. – Wielu ludzi chcia³oby je panu zadaæ, profesorze, i… – ¯adnych profesorów. Po prostu Indy. – W porz¹dku. Jak wspomnia³em, chcê ciê zapytaæ o to i owo. Co na przyk³ad by³o takiego szczególnego w ³adunku skradzionym w Afryce? – Treadwell nie wyjaœni³? * Princeton le¿y w stanie Indiana, a do mieszkañców tego stanu przylgnê³o miano Hoosiers (przyp. t³um.).

48

– Nie. Mam to us³yszeæ bezpoœrednio od ciebie. – Zacznijmy od tego, ¿e ty mi powiesz, co s³ysza³eœ – za¿¹da³ Indy. – Mówi siê o jakimœ artefakcie. Najœwie¿sza plotka g³osi, ¿e jest on albo wytworem pradawnej cywilizacji, albo – Henshaw zawaha³ siꠖ wiem, ¿e to brzmi nieprawdopodobnie, ale mo¿e byæ pozaziemskiego pochodzenia. Indy uœmiechn¹³ siê w mroku spowijaj¹cym tylne siedzenie taksówki. Plan, który u³o¿yli z Treadwellem grubo wczeœniej, dzia³a³. Treadwell mia³ du¿e doœwiadczenie w sprawach zwi¹zanych z wywiadem wojskowym i dzia³alnoœci¹ przestêpcz¹. By³ œwiêcie przekonany, ¿e ludzie o wiele ³atwiej daj¹ wiarê grubym k³amstwom ni¿ ma³ym k³amstewkom, a kiedy po³¹czy siê umiejêtne ³garstwo z ludzk¹ chciwoœci¹, mo¿na sprawiæ, ¿e ludzie uwierz¹ we wszystko, w co tylko siê chce. Indy przypomnia³ sobie s³owa Treadwella: – Kiedy mo¿esz straciæ coœ bardzo cennego lub mo¿e ci to byæ odebrane si³¹, nie zawsze udaje siê odpowiednio obroniæ. Trzeba wtedy swoje „skarby” oznaczyæ. W wielu przypadkach nie da siê u¿yæ chemikaliów ani nadajników radiowych z powodu odleg³oœci, czasu czy innych komplikacji. Chodzi zatem o to, by zmusiæ z³odzieja do konkretnego dzia³ania. W ten sposób on sam staje siê nadajnikiem. Treadwell przekaza³ tak¿e Indy’emu, ¿e powinien powiedzieæ taksówkarzowi – alias pu³kownikowi Harry’emu Henshawowi – ca³¹ prawdê o pochodzeniu artefaktu, bêd¹cego dzieckiem pomys³owoœci Treadwella i wyj¹tkowych zdolnoœci Indy’ego do archeologicznych zagadek. Razem spreparowali falsyfikat, który wydawa³ siê tak niezwyk³¹ rzadkoœci¹, ¿e sta³ siê niemal bezcenny. – Harry to dziwny facet – wyjaœni³ Treadwell – ale absolutnie genialny. Ma tak¿e niepowtarzalny styl pracy. Jest chodz¹c¹ encyklopedi¹ zawieraj¹c¹ tysi¹ce okruchów informacji, które potrafi z³o¿yæ w sensown¹ ca³oœæ jak nikt inny. Powiedz mu prawdê o artefakcie, ale proszê ciê, Indy, najpierw upewnij siê, ¿e jesteœcie sami i nikt was nie pods³uchuje. Indy rozejrza³ siê po wnêtrzu samochodu. By³o oczywiste, ¿e taryfa nie nale¿a³a do ¿adnej firmy taksówkowej. Na pewno stanowi³a w³asnoœæ pañstwa i wykorzystywano j¹ do „nadzwyczajnych kursów”, jak ten. A poniewa¿ Henshaw zosta³ w³¹czony do ekipy wtajemniczonych, maj¹cej wyjaœniæ sprawê tych niesamowitych

49 4 – Indiana Jones i powietrzni piraci

dysków, pó³ksiê¿yców, spodków, czymkolwiek by³y, Treadwell mia³ racjê. Niech od razu bierze siê do roboty na swój wyj¹tkowy, detektywistyczny sposób. – Harry, czy ta taksówka jest bezpieczna? – zapyta³ Indy cz³owieka za kó³kiem. – Bezpieczna? Indy, ona jest opancerzona. Szyby s¹ kuloodporne. Móg³byœ w ni¹ wypruæ ca³y magazynek z thompsona i nawet byœ jej nie drasn¹³. – Nie o to mi chodzi – powiedzia³ szybko Indy. – Czy ma jakiœ sprzêt nagrywaj¹cy? Radio, mikrofony? – Pod tym wzglêdem jest czysta jak ³za. – Harry, Treadwell kaza³ mi wtajemniczyæ ciê w sprawê artefaktu. Henshaw by³ do tego stopnia zaskoczony, ¿e taksówk¹ nagle zarzuci³o. – Mi³o… mi³o mi to s³ysze栖 odrzek³. – Sk³ama³bym, gdybym powiedzia³, ¿e mnie to nie interesuje. – Nie ma czego szukaæ w gwiazdach, Harry. – O co ci chodzi? – Znasz okreœlenie „przynêta”? – Tak. Oznacza fa³szywy trop, coœ, co ma zmyliæ innych. – A wiêc ten szeœcian to taka „przynêta”. Pu³kownik nie odzywa³ siê przez d³ug¹ chwilê. – Jesteœ tego pewien, Indy? S³ysza³em takie historie… – O to w³aœnie chodzi – wpad³ mu w s³owo Indy. – Takie od pocz¹tku by³o za³o¿enie. Oczywiœcie nie mów o tym nikomu. Treadwell uwa¿a, ¿e gdzieœ w jego organizacji jest przeciek, wiêc rozgrywa wszystko na swoim podwórku. Ale to on podj¹³ decyzjê o poinformowaniu ciebie. Je¿eli Treadwell siê nie myli, ten szeœcian powinien dostarczyæ nam sznurków, po których trafimy do k³êbka. Henshaw zdoby³ siê na smutny uœmiech. – Wiesz co? Mia³em nadziejê, tak¹ trochê zwariowan¹ nadziejê, ¿e ten szeœcian naprawdê jest, no – wskaza³ rêk¹ do góry – stamt¹d. – Nie tym razem, Harry. – Indy wyjrza³ przez okno. – Jesteœmy prawie na miejscu. WysadŸ mnie dwie przecznice st¹d, za tamtym rogiem, ¿eby nikt w klubie nie zauwa¿y³, ¿e wysiadam z taksówki. – Jasne. Potrzebujesz wsparcia?

50

– Nie. To robota dla solisty. Wiesz, gdzie stacjonuje nasza ekipa, prawda? – Zamaskowaliœmy to miejsce jeszcze przed waszym przybyciem. – Dziêki. Dobrze wiedzieæ. – Indy wskaza³ najbli¿szy róg ulicy. – Wypuœæ mnie tam. Henshaw zatrzyma³ siê przy krawê¿niku. Indy zaczeka³, a¿ w pobli¿u taksówki nie bêdzie przechodniów. Zanim Henshaw zorientowa³ siê w sytuacji, Indy ju¿ znika³ za zakrêtem. Dobrze zbudowany mê¿czyzna w ciê¿kim sztormiaku, znoszonych butach i we³nianej czapce marynarskiej cz³apa³ niezdarnie w kierunku wejœcia do chicagowskiego klubu jazzu i bluesa, „The Nest”. Indy, mocno kulej¹c i s³aniaj¹c siê na nogach, zbli¿a³ siê do jaskrawo oœwietlonej markizy i bramkarza o wzroœcie m³odego niedŸwiedzia grizzly. Bramkarz Mike Patterson wype³nia³ swoj¹ osob¹ ca³e drzwi. Dawny bokser, któremu nie uda³o siê wspi¹æ na sam szczyt, œwietnie siê nadawa³ na posadê wykidaj³y. Do jego zadañ nale¿a³o tak¿e dbanie o to, by nie wpuszczaæ do œrodka w³óczêgów i mot³ochu, takiego jak ten stary, szuraj¹cy pryk. – Zje¿d¿aj st¹d, ³achu – warkn¹³ Patterson do stoj¹cej przed nim postaci. – Wiesz co, goœciu, jedzie od ciebie. Pewno ¿eœ siê od roku nie k¹pa³. Nawet Henshaw nie zauwa¿y³ brody, która pojawi³a siê na obliczu Indy’ego zaraz po opuszczeniu taksówki. Gale przygotowa³a j¹ specjalnie dla niego; przykleja³o siê j¹ specjalnym klejem teatralnym. Nikt, kto ujrza³ tê ¿a³osn¹ postaæ, nie skojarzy³by jej z Indian¹ Jonesem ani nikim, kto by go choæ trochê przypomina³. Stary „marynarz” pochyli³ siê i próbowa³ przecisn¹æ obok Pattersona. – To¿ ja nie wadzê nikomu – jêkn¹³. – Muzyki przyszed³ pos³uchaæ i tyle. Przed rozczochranym w³óczêg¹ zawis³a groŸnie wielka piêœæ. – Jak siê st¹d nie wyniesiesz, wszarzu, to us³yszysz najwy¿ej ptaszki, kapujesz? A teraz zabieraj siê st¹d, bo jak ciê palnê, to siê w po³owie przysz³ego tygodnia obudzisz! – Nie rób mi krzywdy. – Stary skuli³ siê ze strachu. Patterson rozeœmia³ siê rubasznie. To bêdzie czysta przyjemnoœæ. Muskularna d³oñ zacisnê³a siê na sztormiaku, unosz¹c mê¿-

51

czyznê w powietrze tak, ¿e dotyka³ chodnika jedynie czubkami butów. Druga d³oñ, zaciœniêta w piêœæ, bra³a zamach do zadania druzgoc¹cego ciosu. Cios nigdy nie pad³. Stary przysun¹³ twarz do twarzy Pattersona. Bez wysi³ku wydmuchn¹³ chmurê proszku prosto w oczy napastnika. Bramkarzowi wyda³o siê, ¿e jego oczy p³on¹ ¿ywym ogniem. Rykn¹³ z bólu, zatoczy³ siê do ty³u i potkn¹wszy siê o podpórkê markizy, run¹³ niezgrabnie na ziemiê. – Nic nie widzê! – dar³ siê. – Oœlep³em! Moje oczy… Nic nie widzê! Z klubu wybieg³o kilku mê¿czyzn. Zatrzymali siê na widok Pattersona, który le¿a³ na chodniku i tar³ oczy piêœciami. Jack Shannon, jeden z braci Shannonów, w³aœcicieli lokalu, szybko oceni³ sytuacjê. Natychmiast z³apa³ œmierdz¹cego w³óczêgê za ramiê, zarówno by go podtrzymaæ, jak i zatrzymaæ na miejscu zajœcia. – Co tu siê sta³o, stary? – za¿¹da³ wyjaœnieñ Shannon. Wskaza³ na Pattersona. – To twoja sprawka? – Ja nie chcia³ – jêkn¹³ marynarz. – Jeno muzyki s³uchaæ przysz³a ochota. S³uchaæ tego Shannona. – Sk¹d znasz moje nazwisko? – warkn¹³ Shannon. Pytanie to nasunê³o mu siê samo. Osi¹gn¹³ pewn¹ popularnoœæ w œwiatku chicagowskich nocnych klubów, ale ¿eby taki ktoœ jak… Stary marynarz opar³ siê ciê¿ko o niego i w tej samej chwili Shannon zamar³ w miejscu. Nie móg³ nie wyczuæ lufy pistoletu uciskaj¹cej go pod pach¹. Stary niemal¿e przytkn¹³ usta do ucha Shannona. Zapach ryb i czosnku sta³ siê nie do wytrzymania. – Do œrodka – wycharcza³ marynarz, spryskuj¹c policzek Shannona zalatuj¹c¹ czosnkiem œlin¹. Pistolet wbi³ siê mocniej pod pachê. – Wchodzim, jakby ja by³ stary kumpel, kapujesz? Jak przyjaciel rodziny. Potem przejdziem na zaplecze. Pójdziem do twojego biura, zamkniesz drzwi i nikogo innego nie wpuœcisz. Jasne? Shannon, wysoki i chudy jak szkielet mê¿czyzna, skin¹³ g³ow¹. By³ zdezorientowany i przekonany o szaleñstwie starego, ale trudno siê stawiaæ, kiedy ma siê lufê przystawion¹ do piersi. – Dobra, dobra – odpowiedzia³ po cichu. – Tylko spokojnie z tym ¿elastwem, staruszku, zgoda? Nie bêdê sprawia³ k³opotów. – Zamknij pan twarz. – Pistolet dŸgn¹³ go ponownie. – Ruszaj i nie przestawaj siê uœmiechaæ. Kolejna fala zapachu ryb i czosnku nak³oni³a Shannona do podporz¹dkowania siê poleceniom szalonego w³óczêgi. Kelnerzy

52

przystawali, kiedy Jack Shannon, wzorowy w³aœciciel dystyngowanego klubu bluesowego, szed³ ramiê w ramiê z jakimœ obdartusem w stronê mrocznych zakamarków zaplecza, ale nikt nie wyrzek³ ani jednego s³owa. Shannon by³ jednym z wirtuozów bluesa, a wszyscy wiedzieli, ¿e od wielu muzyków odwróci³o siê szczêœcie w wyniku gnêbi¹cego kraj kryzysu. Shannon pomaga³ podnieœæ siê wyrzuconym na bruk kolegom. Nikt siê do tego nie wtr¹ca³. Widywali ju¿ takie sceny nieraz. Shannon zatrzyma³ siê przed drzwiami swego biura. Lufa szturchnê³a go w ¿ebra. – Pamiêtaj, nikt nie mo¿e wejœæ – dosz³a go chrapliwie wyszeptana przestroga. – Nie ma sprawy, staruszku – powiedzia³ ³agodnie Shannon. Stara³ siê nie denerwowaæ starego. Suty posi³ek i odrobina whisky postawi go na nogi. Shannon spojrza³ na dobrze zbudowanego mê¿czyznê, przygl¹daj¹cego siê podejrzliwie ca³emu zajœciu. – Hej, Syd, to mój stary kumpel – wyjaœni³ mu Shannon. – Wyœwiadcz mi przys³ugê. To sprawa osobista i nie chcê, ¿eby nam przeszkadzano, okay? – Rozumiem, proszê pana – odpar³ mê¿czyzna. By³o w tym wszystkim coœ podejrzanego, ale rozkaz to rozkaz. Gdy weszli ju¿ do biura, „marynarz” obróci³ Shannona w stronê drzwi. – Zasuwa. Shannon przekrêci³ zamek. – Teraz usi¹dŸ w tamtym fotelu. – Nieznajomy cofn¹³ siê, zwiêkszaj¹c dystans miêdzy sob¹ i Shannonem. Nie ukrywa³ ju¿ broni. Shannon wpatrywa³ siê w lufê potê¿nego, szeœciostrza³owego webleya. Jednym strza³em z tego rewolweru mo¿na by po³o¿yæ nawet ³osia. Shannon zmarszczy³ czo³o. Rewolwer wyda³ mu siê dziwnie znajomy. W Chicago broñ by³a popularna jak papierosy. Ale kto by nosi³ ze sob¹ webleya? Smith & wesson to co innego. Albo colt automatic. Nawet remington ze swoj¹ d³ug¹ luf¹, ale… Oczy Shannona rozszerzy³y siê, gdy stary zdj¹³ we³nian¹ czapkê i rzuci³ j¹ w k¹t. Chwilê potem odklei³ sztuczn¹ brodê i szeroki uœmiech wykwit³ na jego obliczu. Sztormiak polecia³ w drugi k¹t, webley zaœ znikn¹³ pod sportow¹ kurtk¹ z granatowego zamszu. – Czeœæ, Jack – powiedzia³ odm³odzony starzec.

53

Shannon w po³owie uniós³ siê z fotela, wytrzeszczaj¹c oczy. – Niewiarygodne – wyszepta³. – Dobry Bo¿e Wszechmog¹cy, to nie do wiary. Indy! – We w³asnej osobie – wyszczerzy³ zêby Jones. Shannon podbieg³ do niego, obj¹³ ramionami swego najbli¿szego przyjaciela i mocno uœciska³. Poklepali siê nawzajem po plecach. Shannon odsun¹³ Indy’ego, przypatruj¹c mu siê uwa¿nie. – Jak¿e mi³o ciê widzie栖 powiedzia³ z niek³aman¹ radoœci¹. – Ale… po co ta ca³a maskarada? – Podniós³ rêkê. – Przystopuj na chwilê, Indy. Po tym, co przez ciebie prze¿y³em, muszê siê napiæ. Odwróci³ siê, by siêgn¹æ po butelkê i dwie szklanki. – A tobie, stary druhu, przyda³aby siê dezynfekcja jamy ustnej i k¹piel! – To wszystko czêœæ przebrania, Jack. Napijmy siê wreszcie. Podobnie jak ty, ledwo mogê znieœæ ten rybi i czosnkowy odór. Shannon poda³ szklankê swemu koledze ze szkolnej ³awy i od lat najlepszemu przyjacielowi. Stuknêli siê szk³em i przez chwilê pili w milczeniu. Shannon ponownie nape³ni³ szklanki, ale teraz Indy s¹czy³ alkohol bez poœpiechu. – Œwietnie wygl¹dasz, Jack. Nadal chudy jak szczapa, ale… – wzruszy³ ramionami. – A jak z twoim muzykowaniem? – Lepiej ni¿ kiedykolwiek. Mamy teraz regularnie komplet. Niektórzy ludzie uwa¿aj¹, ¿e stworzy³em nowy pr¹d w bluesie. – Shannon skoñczy³ drugiego drinka, odstawi³ szklankê i z powrotem zasiad³ w fotelu. – Nadal nie mogê w to uwierzyæ! – wybuchn¹³ niespodziewanie. – Indy, co ty wyrabiasz? Nie musia³eœ aran¿owaæ tego spektaklu, ¿eby tu wejœæ! Znamy siê nie od wczoraj. Indy przep³uka³ usta odrobin¹ whisky, by pozbyæ siê posmaku ryb i czosnku, a tak¿e pozosta³oœci proszku, który trzyma³ w kapsu³ce, aby unieszkodliwiæ bramkarza. Odstawi³ szklankê, nadal w po³owie pe³n¹. – To proste, Jack – odpar³, naraz przybieraj¹c powa¿ny ton. – Nikt prócz ciebie nie mo¿e wiedzieæ, ¿e ja – to znaczy, ¿e profesor Henry Jones z³o¿y³ tu dzisiejszego wieczoru wizytê. – Nic nie kumam – powiedzia³ Jack Shannon z tak¹ sam¹ szczeroœci¹, z jak¹ mówi³ do niego Indy. – Dawniej by³eœ tu sta³ym bywalcem. Coœ jest nie tak, Indy? Musisz mieæ powa¿ny powód, ¿e nie chcesz siê wychylaæ. – Shannon wspomnia³ stare dzie-

54

je i zachichota³. – Ale, z drugiej strony, nigdy nie dzia³a³eœ bez powa¿nego powodu. Co jest grane, stary? Indy przyjrza³ siê uwa¿nie przyjacielowi, z którym razem dorasta³ w Chicago. – Jack, nadal chodzisz do koœcio³a? – ¯e co? – Przecie¿ zawsze trzyma³eœ siê cenionych przez twoj¹ rodzinê wartoœci. Nie przypominam sobie, ¿ebyœ kiedykolwiek opuœci³ mszê w niedzielê. – Do tej pory nie opuszczam, to siê nie zmieni³o. A o co chodzi? – To mo¿e mieæ wp³yw na proœbê, jak¹ mam do ciebie. – Nie dowiesz siê, jeœli nie poprosisz. Ale przedtem powiedz mi, co zrobi³eœ Pattersonowi? – Komu? – Gorylowi, którego trzymamy u drzwi frontowych. Widywa³em nie raz, jak przerabia³ na kogel-mogel ca³e gromady rozrabiaków. A przez ciebie rozbecza³ siê jak ma³a dziewczynka. – A, o to chodzi. – Indy kiwn¹³ g³ow¹. – To „Tygrysie ³zy”. Zamówi³em u chemików taki proszek. Umieœcili go w kapsu³ce, któr¹ trzeba przed u¿yciem rozgryŸæ. £zawi¹ i szczypi¹ od tego oczy. Do jutra twój cz³owiek nie bêdzie widzia³, ale to mu przejdzie. – Dziêki za informacjê. Patterson to w porz¹dku goœæ. Na ringu nie zaszed³ daleko, ale dobrze pracuje jako ochroniarz. O nic wiêcej ju¿ nie pytam, Indy. Z tego, co mówisz, wynika, ¿e wpad³eœ do miasta na krótko i zaraz siê zmywasz, tak? – Tak. – Wracasz tak jak przyszed³eœ? Z brod¹, kuœtykaniem i tym piêknym zapachem? Indy zaprzeczy³. – Nie. Wyjdê st¹d jako odstawiony dandys, z w¹sikiem, w czapce sportowej i tak dalej. Nadal jest aktualne to tylne wyjœcie do alejki z zaparkowanym samochodem? – Jasna sprawa. – W takim razie skorzystam. Podrzucisz mnie? – Masz to u mnie. S³uchaj Indy, chyba siê w nic nie wpakowa³eœ, co? Wiem, ¿e ju¿ ciê o to pyta³em, ale, no, mo¿esz mnie prosiæ o ka¿d¹ przys³ugê. Jesteœ moim najlepszym przyjacielem. – Dziêki Jack. Nie, w nic siê nie wpakowa³em.

55

– Naprawdê ju¿ musisz wyrywaæ? Móg³bym zagraæ parê twoich ulubionych kawa³ków, dla przypomnienia starych, dobrych czasów, a ta ca³onocna knajpa jest nadal otwarta. Szynka, kapusta i fasola, zgadza siê? Tak jak kiedyœ. – Zachowaj dla mnie te solówki na tr¹bkê, Jack. S³uchaj stary, chcê ciê prosiæ o pomoc, ale nie dla siebie. Czy nie zabrzmi to zbyt staromodnie, jeœli powiem, ¿e to dla kraju? Oczy Shannona rozszerzy³y siê. – Bawisz siê w szpiega, Indy? Indy rozeœmia³ siê. – Nic w tym guœcie. Chcia³bym móc powiedzieæ ci wiêcej, ale mi nie wolno. Mo¿e póŸniej, w ka¿dym razie nie teraz. Musisz mi zaufaæ na s³owo. – Dobra, wal. – Twoi kumple zajmowali siê kiedyœ rozwo¿eniem gazet. Nadal maj¹ ciê¿arówki? – Jasne. – Dasz radê zagoniæ ich do roboty w œrodku nocy? – To jest w³aœnie pora, kiedy pracuj¹, Indy. – Potrzebujê kilku z nich, Jack. Nie dziœ, masz wiêc du¿o czasu. – Dok¹d maj¹ przyjechaæ? – Do Milledgeville. – Jak? „Mi³e drzwi”? Indy uœmiechn¹³ siê. – To takie miasteczko, jakieœ sto piêædziesi¹t kilometrów na zachód st¹d. W tym rejonie jest sporo mieœcin: Polo, Oregon, Chadwick i Milledgeville. Przez dolinê, w której s¹ po³o¿one, biegnie linia kolejowa. – Mam nadziejê, ¿e powiesz mi kiedyœ po co. Ilu ludzi potrzebujesz? – Tylu, by jutro w nocy zrobili skok na poci¹g. Shannon otworzy³ usta ze zdumienia. Przez dobr¹ chwilê nie móg³ wydobyæ z siebie g³osu. Potem parskn¹³ œmiechem. – Myœla³em, ¿e to bêdzie coœ na poziomie! Co ty wyrabiasz, Indy? Przysta³eœ do gangu Jesse Jamesa? Indy do³¹czy³ siê do jego wybuchu weso³oœci. – Nie. Ale to jest na poziomie. To zadanie specjalne, Jack. Tak jak mówi³em, dla kraju. – Gdybym us³ysza³ to od kogoœ innego… – Shannon pokiwa³ g³ow¹. – W porz¹dku, Indy. Ufam ci. Co jest w tym poci¹gu?

56

– Z³oto, artefakty, takie tam. – A tobie na czym zale¿y? – Z³oto nas nie interesuje. – A, to co innego. W takim razie co siê z nim stanie? Mam przeczucie, ¿e i tak je zabierzecie. – Masz racjê. Ale z³oto zostanie zwrócone. Oczy Shannona zwêzi³y siê w w¹skie szparki. – Wiêc jest jakiœ… No, coœ, na czym ci zale¿y. Muszê ciê o to spytaæ, Indy. Zatrzymasz to sobie? – Tylko na krótko. – To szaleñstwo. Zaraz pewnie powiesz, ¿e podczas tego skoku nikomu nie stanie siê krzywda. – Zgadza siê. Shannon westchn¹³. – Mam do tego odpowiednich ludzi. Dobra. Chodzi ci chyba o jeden konkretny wagon. Oznaczysz go jakoœ dla nas? – Podam ci wszystkie szczegó³y. – A ochrona? – Drobiazg. Mo¿ecie trochê postrzelaæ i poha³asowaæ, ale tak, ¿eby nikomu nic siê nie sta³o. Chcê te¿, ¿ebyœ u¿y³ specjalnego sprzêtu. – Okay. Wchodzê w to. Po godzinie skoñczyli naradê. – Dok¹d ciê podrzuciæ? – zapyta³ Shannon. – Na farmê na odludziu, trzydzieœci kilometrów na po³udnie od Dubuque, jakieœ sto szeœædziesi¹t kilometrów st¹d. – Wiem, gdzie to jest. – Po drodze wst¹pimy jeszcze na dworzec autobusowy w œródmieœciu. Muszê zabraæ z szafki swoje klamoty. – W porz¹dku. – Naprawdê doceniam, ¿e mi pomagasz, Jack. – Ja te¿ to doceniê, kiedy us³yszê, o co tu naprawdê biega, Indy. – Shannon uniós³ rêkê. – Dobra, dobra. Poczekam. Indy poklepa³ go po ramieniu. – Kiedyœ ci to wszystko wyjaœniê. Póki co… – siêgn¹³ do kieszeni i wydoby³ skórzany woreczek. – To musi siê znaleŸæ razem z ³upem z jutrzejszej nocy. Shannon wzi¹³ woreczek. – Mogê zerkn¹æ? – Wola³bym, ¿ebyœ nie zerka³.

57

Shannon wzruszy³ ramionami. – Ile to jest warte? – Ogromn¹ kupê prostok¹tnych, zielonych papierków. – Od kiedy zosta³eœ komikiem, Indy? Trzy godziny póŸniej ekipa us³ysza³a odg³os potê¿nego silnika samochodu zbli¿aj¹cego siê po równoleg³ej do rzeki drodze wiod¹cej na farmê. Gale wyjrza³a przez okno spomiêdzy zas³on. – To chyba limuzyna – przekaza³a reszcie. – Ile ich jest? – szczekn¹³ Tarkiz. – Widzê tylko jedn¹ parê reflektorów – odpar³a. – Zgaœcie œwiat³o w pokoju, to… Rene Foulois pstrykn¹³ kontaktem, zanim zd¹¿y³a dokoñczyæ. – Nadal widzê tylko jeden wóz. Zatrzyma³ siê. Ktoœ wysiada od strony pasa¿era. Ustawia siê w strumieniu œwiat³a reflektorów. – Dobrze – os¹dzi³ Rene. – Chce, abyœmy wiedzieli, kim jest. – To Indy! – wykrzyknê³a Gale. – Nie pozna³am go w tym… lalusiowatym wdzianku, które ma na sobie. Wygl¹da jak bukmacher z wyœcigów. – Niewa¿ne. Nadal jest sam? – niecierpliwi³ siê Tarkiz. Gale us³ysza³a metaliczny odg³os charakterystyczny dla wprowadzania naboju do komory pistoletu. Wiedzia³a bez patrzenia, ¿e to Tarkiz. Zda³a sobie sprawê, ¿e nie us³ysza³a ani jednego dŸwiêku od Willarda Cromwella. Jak cz³owiek tak wielkiej postury móg³ zachowywaæ siê tak cicho? Odwróci³a siê i przeszuka³a pokój wzrokiem. Nie by³o go. Wygl¹daj¹c ponownie przez okno, ze wzrokiem przyzwyczajonym ju¿ do ciemnoœci, spostrzeg³a ogromny cieñ oparty o pieñ drzewa na lewo od samochodu. Od razu rozpozna³a tê korpulentn¹ sylwetkê i pistolet maszynowy thompson w jej rêkach. Wiedzia³a, ¿e jeœli ktoœ z samochodu uczyni³by jakikolwiek gwa³towny ruch w stronê Indiany Jonesa, by³by to dla tego kogoœ ostatni ruch w ¿yciu. Willard nafaszerowa³by samochód stalowymi pociskami, które mog³y przebiæ na wylot pancerz tak zwanych kuloodpornych limuzyn. Ale nie zasz³a taka potrzeba. Indy pomacha³ kierowcy na po¿egnanie, odsun¹³ siê i z pobocza obserwowa³, jak samochód bierze szeroki nawrót w podwórzu i oddala siê w kierunku, z którego przyby³. Indy zawo³a³ w ciemnoœæ:

58

– Dziêki za wsparcie, Willard! Doceniam to. Cromwell wyszed³ z ukrycia. – A sk¹d wiedzia³eœ, kim jestem i gdzie jestem, jeœli wolno spytaæ? – zagadn¹³ jowialnie. – To proste – t³umaczy³ mu Indy w drodze do budynku. – Po prostu postawi³em siê na twoim miejscu. Gdybym by³ starym, poczciwym Willardem, kombinowa³em, i nudzi³ siê tu jak mops, popijaj¹c ciep³¹ whisky w jakiejœ opuszczonej przez Boga pipidówce, gdy nagle zjawia siê Indy i byæ mo¿e ma k³opoty, to… – Dosyæ! – rozeœmia³ siê Willard. Nawet w domu Gale us³ysza³a wyraŸny trzask zapadki bezpiecznika thompsona. Kiedy wszyscy zebrali siê ju¿ w salonie, Indy powstrzyma³ gestem lawinê pytañ. – Najpierw posi³ek – powiedzia³. – Potem bêdzie mnóstwo czasu na okr¹g³y stó³, a póŸniej wszyscy lulu. Jutrzejszej nocy nie zmru¿ymy oka, a musimy byæ gotowi do drogi przed zachodem s³oñca. – Zanim zaczniemy jeœæ, rozmieœæcie psy. Kolacja – steki i parówki pieczone na ogniu kominka – by³a prawie gotowa. Podczas przygotowywania posi³ku nawi¹za³y siê rozmowy i, tak jak Indy przypuszcza³, cz³onkowie jego grupy zaczêli siê do siebie odnosiæ z wiêkszym luzem. Z zadowoleniem zauwa¿y³, ¿e Gale Parker nie czu³a siê skrêpowana jako jedynaczka w mêskiej ekipie. Indy uœmiechn¹³ siê pod w¹sem. Tylko on wiedzia³, ¿e w walce by³a prawdziw¹ diablic¹, ¿e umia³a siê po mistrzowsku pos³ugiwaæ wieloma rodzajami broni. Interesowa³o go, co o porywczej rudow³osej s¹dzili mê¿czyŸni. Rzadko do³¹cza³ do bractwa, w którym ka¿dy cz³owiek z osobna by³ prawdziwym i niebezpiecznym zawodowcem. Dotychczas ¿aden z mê¿czyzn nie wyrazi³ nawet cienia pogardy dla przebywaj¹cej wœród nich kobiety. Albo zaakceptowali opiniê o niej wystawion¹ przez niejakiego Indianê Jonesa, albo sami chcieli siê przekonaæ, jak siê zachowa, kiedy zrobi siê gor¹co. Istnia³a jeszcze trzecia ewentualnoœæ: mogli przypuszczaæ, ¿e Indy interesowa³ siê Gale Parker prywatnie jako kobiet¹. Nie pomyliliby siê tylko pod jednym wzglêdem. Gale by³a z pewnoœci¹ jedn¹ z najbardziej zadziwiaj¹cych kobiet, jakie zna³. Nie mia³ jednak wobec niej romantycznych zamiarów. Wykonywa³ zadanie,

59

które coraz bardziej go intrygowa³o i jednoczeœnie wymaga³o zastosowania skomplikowanej strategii. A prywatnie jego myœli i emocje nadal przepe³nia³ ból. Wci¹¿ jeszcze œni³ mu siê po nocach koszmarny wypadek w Amazonii, kiedy zginê³a Deirdre… Zmusi³ siê, by powróciæ myœlami do teraŸniejszoœci. W stodole trzymali cztery angielskie dogi. Wielkie, brzydkie bydlaki, wszystkie wytresowane do ataku, ale tak¿e do s³uchania komend wpajanych im od m³odoœci. – Chcesz je teraz nakarmiæ? – spyta³ Tarkiz. Indy zaprzeczy³ ruchem g³owy. – Nie. Przywi¹¿emy je do wbitych w ziemiê palików. Najwiêkszego damy przy samolocie. Pozosta³e trzy utworz¹ szeroki kr¹g wokó³ domu i stodo³y. Niech bêd¹ g³odne. Jeœli je nakarmimy, zasn¹. Damy im co najwy¿ej wody. Pójdê z wami. Tarkiz, Willard, za mn¹. Rene, ty i Gale dokoñczcie przygotowania do kolacji. Ruszyli bez wahania. To w³aœnie zaleta zgranej dru¿yny. ¯adna praca nie jest zbyt wa¿na, ¿adna zbyt nieistotna. Zwierzêta zosta³y ustawione na pozycjach wokó³ domu i stodo³y; nastêpnie trzej mê¿czyŸni wrócili do domu, gdzie czeka³o ju¿ na nich jedzenie. Po posi³ku spalili drewniane talerze i widelce, a tak¿e resztki kolacji, w ogniu kominka. Z no¿ami nie by³o problemu: ka¿dy u¿ywa³ w³asnego bojowego ostrza. – Startujemy jutro punktualnie o dwudziestej drugiej. Dziêki temu bêdziemy mieli du¿o czasu na zamalowanie naszego znaku firmowego i namalowanie fa³szywego numeru na ogonie. Przysz³o mi na myœl, ¿eby zakryæ nasze „Najprzedniejsze Wina” napisem „Wydzia³ Robót Publicznych”. Nawet jeœli ktoœ nas zobaczy, przeczyta napis i nie zwróci uwagi na samolot. Indy zwróci³ siê do Willarda Cromwella: – Ty pilotujesz, Will. Gale, usi¹dziesz z nim z przodu jako nawigator i udzielisz wszelkiej pomocy. Bêdziemy porozumiewaæ siê przez he³mofony. Rene, potrzebny mi jesteœ przy mapach. Tarkiz, ty zajmiesz siê hakiem i wyci¹gark¹. Wszystko jasne? Przytaknêli bez s³owa. – A co postanawiamy zrobiæ z tym domem po naszym odlocie? – zapyta³ Rene, obejmuj¹c gestem teren farmy. – Od pocz¹tku podkreœlasz, przyjacielu, ¿eby pod ¿adnym pozorem nie zostawiaæ po sobie œladów, po których ktoœ móg³by nas rozpoznaæ.

60

cuz.

– Racja – zgodzi³ siê Indy. – Czy móg³byœ wyra¿aæ siê nieco jaœniej? – zasugerowa³ Fran-

– Nakarmimy psy tu¿ przed odlotem. Zostan¹ zabrane godzinê póŸniej. Ten, kto ma to zrobiæ, przyjedzie tu ciê¿arówk¹, wsadzi psy do klatek i odjedzie. Nic wiêcej. – Nie bêdzie wchodzi³ do domu? – spyta³ leniwie Cromwell. – Nie, jeœli nie chce napytaæ sobie biedy. Bez deliberowania i marudzenia. Nie pozostanie po nas nawet œlad. – A jak ukryjesz nasz samolot?! – zaprotestowa³ niespodziewanie Rene Foulois. – U¿yjesz czarów? Wszyscy siê rozeœmiali. Ale Indy nie chcia³ pozostawiaæ pytañ bez odpowiedzi. – Mniej wiêcej – odpar³. – Masz racjê, Rene. Nie damy rady ukryæ takiej wielkiej maszyny jak ford i tych trzech rycz¹cych silników. Skoro nie mo¿emy go schowaæ, zamaskujemy go. Mówi³em ju¿, ¿e wymalujemy znak robót publicznych na burtach. A dziœ w nocy przeleci têdy inny ford. Jutro zaœ prawdziwy trójsilnikowiec Wydzia³u Robót Publicznych poka¿e siê nad t¹ okolic¹. To patrol dróg i kontroli przeciwpowodziowej i bêdzie tu jeszcze kr¹¿y³ przez kilka dni po naszym odlocie. Tarkiz Belem przerwa³ milczenie, które do tej pory zachowywa³. – Po co to wszystko, Indiana Jones? – zapyta³ z trosk¹ w g³osie. – Napadniemy na poci¹g – rzek³ Indy. Rozeœmia³ siê, obserwuj¹c reakcje cz³onków grupy. – Napadniemy na poci¹g? – powtórzy³a jak echo Gale Parker. – Tak jest. Tarkiz popatrzy³ na Indy’ego podejrzliwie. – Wiem, ¿e robisz ró¿ne rzeczy, ale ¿eby napad na poci¹g… – pokiwa³ g³ow¹. – No, widzê, ¿e uda³o mi siê was zaciekawi栖 oœwiadczy³ Indy beztrosko. – Jak na kogoœ, kto jest archeologiem… – wtr¹ci³ Foulois, przybieraj¹c ¿artobliwy ton. – Powiedzia³bym, ¿e zmieniasz image. Co trzymasz w zanadrzu, Indy? Napad na dyli¿ans? – podniós³ rêce z wyprostowanymi palcami wskazuj¹cymi i uniesionymi kciukami, jakby dzier¿y³ dwa szeœciostrza³owce. – Bang! Bang! – krzykn¹³. – Nieustraszeni handlarze wina toruj¹ sobie drogê przez bandê groŸnych czerwonych…

61

– Czerwonoskórych – poprawi³ Indy. – Oczywiœcie. Torujemy sobie drogê i napadamy na dyli¿ans. Indy, równie dobrze mogliœmy nie opuszczaæ Anglii i zostaæ rabusiami w lesie Sherwood! Jak na kogoœ, kto by³ powi¹zany z najwy¿szymi szczeblami tej operacji, myœla³ Indy, Foulois œwietnie wyra¿a³ w¹tpliwoœci podzielane przez wszystkich cz³onków zespo³u. Rozpostar³ mapy na stole w jadalni i zachêci³ pozosta³ych, by podeszli bli¿ej. – Jutrzejszej nocy – powiedzia³, wskazuj¹c palcem zakreœlony na mapie punkt – uderzymy tutaj. Wystartujemy dok³adnie godzinê przed spotkaniem z poci¹giem. W ten sposób zyskamy czas na rozwi¹zanie ewentualnych problemów – technicznych, pogodowych i jakich tam jeszcze – aby zd¹¿yæ na czas. Zgranie w czasie jest nieodzowne. Musimy siê trzymaæ rozk³adu. Gale z trudem panowa³a nad sob¹. – Indy, chcesz powiedzieæ, ¿e dopadniemy ten poci¹g z samolotu? Spojrza³ na ni¹ z min¹ pokerzysty. – Owszem. Odchyli³a siê do ty³u, oszo³omiona, ale gotowa s³uchaæ dalszych szczegó³ów szalonego planu, który uknu³ Indy. – Czy mogê o coœ zapytaæ, nim podejmiesz w¹tek? – wtr¹ci³ siê Cromwell. Indy przytakn¹³ i Cromwell mówi³ dalej. – To zdaje siê nic wielkiego, ale nie znam siê na tej twojej dzikiej i surowej Ameryce, Indy. Co siê stanie, jakie nast¹pi¹ konsekwencje, je¿eli nas rozpoznaj¹? – Ale¿ w³aœnie o to chodzi, ¿eby nas rozpoznali – odpar³ Indy niedbale. – Oczywiœcie nie pod prawdziwymi nazwiskami, ale jako grupê pod inn¹ nazw¹. Napad na poci¹g nie by³by wart zachodu, gdybyœmy nie zostali o niego obwinieni. Cromwell szturchn¹³ Francuza. – Mia³eœ racjê, Rene. On rzeczywiœcie postrada³ zmys³y.

62

5.

– Panie! Panowie! Proszê o uwagê! – doktor Filipo Castilano, doradca do spraw inwestowania w antyki dla muzeów ca³ego œwiata, zadzwoni³ delikatnym, szklanym dzwoneczkiem dla zwrócenia uwagi. Sta³ przed ha³aœliwym t³umem dziennikarzy, reporterów radiowych i specjalnych korespondentów, zebranych w Auli Archeologicznej Uniwersytetu Londyñskiego. Castilano czeka³ cierpliwie, a¿ t³um siê uspokoi. Da³o mu to czas na polecenie porz¹dkowym uniwersyteckim, by otworzyli okna i przewietrzyli pe³n¹ dymu tytoniowego salê. Mo¿na by³o odnieœæ wra¿enie, ¿e niepal¹cy dziennikarz nie jest wart z³amanego szel¹ga. Castilano, w nieskazitelnych spodniach w paski, opasany szarf¹ i w kamizelce pod w³osk¹ marynark¹ z czystego jedwabiu, rozgoni³ d³oni¹ dym sprzed twarzy. Otar³ górn¹ wargê jedwabn¹ chusteczk¹, daj¹c tym t³umowi dziennikarzy do zrozumienia, ¿e jest nieco zniewieœcia³y. Castilano opanowa³ do perfekcji tê pozê wyfiokowanego gogusia. Wygl¹da³ absolutnie niegroŸnie. Zastanawia³ siê, ilu z tych durnych pismaków mog³o mieæ pojêcie o tym, ¿e by³ jednym z tajnych cz³onków zarz¹du Amerykañskiego Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku. Oraz ¿e zachowywa³ dyskretn¹ niewidzialnoœæ w roli doradcy Watykanu, gdzie utrzymywa³ szereg biur, komunikuj¹cych siê za poœrednictwem radia i podmorskiego kabla praktycznie z ca³ym œwiatem. Castilano bowiem by³ cz³owiekiem, któremu Watykan powierzy³ niemal demoralizuj¹c¹ sumê na poszukiwanie skarbów historycz-

63

nych. Koœció³ wola³ po cichu dzier¿yæ je w swoich rêkach, ni¿ ¿eby zosta³y przehandlowane za brudny szmal przez durnych ch³opów czy nieokrzesanych prostaków. Castilano, modniœ i laluœ w opinii publicznej, od dawna nale¿a³ do tajnego zwi¹zku Szeœciuset z Watykanu, grupy, której nazwisk nigdy nie zapisano na papierze, która nie prowadzi³a ewidencji, i której cz³onkowie zaprzysiêgli s³u¿bê Matce Koœcio³owi po wsze czasy. Na d³ugo przedtem, zanim zgodzi³ siê przyj¹æ tê rolê na zaproszenie samego papie¿a, Filipo Castilano by³ jednym z najlepszych ludzi W³oskich Tajnych S³u¿b i zna³ siê tak samo dobrze na tajnych operacjach, zamachach i wywiadzie, jak obecnie na manipulowaniu mediami i ich ¿¹dnymi sensacji odbiorcami. Jego najwiêkszym sukcesem, którego tajemnicy strzeg³ tak samo œciœle jak swego cz³onkostwa w Szeœciuset z Watykanu, by³a wspó³praca z Thomasem Treadwellem z Brytyjskiego Wywiadu Wojskowego. Ten zwi¹zek móg³ siê wydawaæ dziwny, ale dla najwy¿szych szczebli rz¹du brytyjskiego i Watykanu pozostawa³ oczywisty. Watykan traktowa³ to przymierze jako bastion przeciw si³om z³a. Nawet gdyby Brytyjczycy przyjêli inn¹ politykê, niewiele by to znaczy³o. Obie strony mia³y ten sam cel: wspó³pracê. A Castilano, z prawdziw¹ to¿samoœci¹ dobrze ukryt¹ pod p³aszczykiem narcyzmu, nie w¹tpi³ w swe zdolnoœci kontrolowania s³uchaczy. Kiedy w pokoju nareszcie zaleg³a cisza, Castilano rozpocz¹³ konferencjê prasow¹, maj¹c¹ na celu zaskoczenie, zaszokowanie i podekscytowanie publicznoœci, która mia³a potem rozg³osiæ wiadomoœæ po œwiecie, dok³adnie tak, jak to zaplanowano. – W Iraku odkryto niesamowity skarb – zakomunikowa³. – Z tego, co mi wiadomo od mojego rz¹du oraz grup badaczy z Uniwersytetu Londyñskiego i Narodowego Muzeum Egiptu, znalezisko by³o ca³kowitym zaskoczeniem. Jak pañstwo doskonale wiedz¹, Irak jest krajem wyj¹tkowym, jeœli chodzi o umiejscowienie na wspania³ych staro¿ytnych ziemiach Mezopotamii. Nie bêdê siê teraz wdawa³ w szczegó³y. Wszyscy pañstwo otrzymacie kopie pe³nego raportu sporz¹dzonego przez grupê badaczy z³o¿on¹ z naukowców z czterech krajów, bior¹cych udzia³ w wykopaliskach. Powiem jedynie, ¿e odkrycia dokonano w pobli¿u miasta Habbaniyah, po³o¿onego na brzegu Eufratu i niemal¿e w centrum kraju. Odkrycie, pragnê jeszcze raz podkreœliæ, by³o dzie³em nadzwyczaj

64

szczêœliwego przypadku. Obfite deszcze wyp³uka³y zbocza niewielkiego wzniesienia i miejscowi rolnicy odkryli potê¿n¹ kamienn¹ strukturê pod warstw¹ ziemi. Otrzymacie pañstwo tak¿e zdjêcia z³otych statuetek, znalezionych w g³êbokich katakumbach, które okaza³y siê nie tyle komorami grobowymi, co tajnym skarbcem dawnych w³adców tego kraju. Jeszcze bardziej znacz¹cym czyni to odkrycie fakt, ¿e artefakty pochodz¹ z terytorium ca³ego Imperium Osmañskiego i mia³y pozostaæ ukryte w tym miejscu do czasu, kiedy ówczeœni w³adcy mogliby je bezpiecznie zabraæ. Podczas wojen, które trawi³y te ziemie, zapis o skarbie najwyraŸniej zagin¹³. Wybuch³o zamieszanie, ale Castilano sta³ cicho, z wzniesionymi rêkami, póki t³um siê nie uspokoi³. – Wszystko w swoim czasie. Bêdê siê streszcza³. Statuetki s¹ niew¹tpliwie dzie³em rzemieœlników ró¿nych kultur. Proszê nie zapominaæ, ¿e te tereny stanowi³y kolebkê wspó³czesnej cywilizacji, jeœli chodzi o ówczesn¹ technologiê, a tak¿e zapisy historyczne, w³¹cznie z pismem klinowym i bardziej znanymi jêzykami. To w³aœnie pismo klinowe sta³o siê Ÿród³em najwiêkszego poruszenia. Podobno – nie zosta³o to jeszcze potwierdzone, wiêc nie znajd¹ tego pañstwo w swoich pakietach prasowych – wœród rzeŸb znajduje siê co najmniej jeden przedmiot w kszta³cie piramidy, pokryty pismem klinowym. Przy wspó³pracy i za zgod¹ rz¹dów i instytucji naukowych krajów maj¹cych swój udzia³ w odkryciu, ca³e znalezisko jest teraz w drodze do Stanów Zjednoczonych… Znowu podnios³a siê wrzawa i ponownie nast¹pi³ okres oczekiwania; tym razem krótszy. – Do Stanów Zjednoczonych – podj¹³ Castilano – a dok³adnie do Centrum Badañ Archeologicznych na Uniwersytecie Chicagowskim. Osoby, które nie znaj¹ geografii USA informujê, ¿e Chicago le¿y w stanie Illinois, na brzegu bardzo du¿ego jeziora. Dok³adniejsze dane znajd¹ pañstwo w atlasie. Przerwa³, i t³um dziennikarzy znów zasypa³ go gradem pytañ. Zgromadzeni na sali pismacy znali siê na znaleziskach historycznych jak kura na pieprzu. Wybrano ich specjalnie w³aœnie dla ich braku wiedzy, co oznacza³o zadawanie wielu g³upich pytañ i co wa¿niejsze, powstanie niesamowicie niespójnych artyku³ów. I o to chodzi, pomyœla³ Castilano. Zwraca³ uwagê na to, by jego odpo-

65 5 – Indiana Jones i powietrzni piraci

wiedzi by³y dok³adne. Kiedy ju¿ osi¹gnie swój cel w odniesieniu do tego têpog³owego t³umu, przeka¿e g³os stetrycza³emu doktorowi Williamowi Pencroftowi. – Gdzie s¹ obecnie znaleziska? – zapyta³ niemiecki reporter. – W drodze do Stanów Zjednoczonych – odpar³ Castilano. – W jaki sposób s¹ transportowane? – pad³o nastêpne pytanie. Zanim zd¹¿y³ udzieliæ na nie odpowiedzi, ktoœ zada³ kolejne: – Jak nazywa siê statek przewo¿¹cy ten skarb? Doskonale! – pomyœla³ i odpowiedzia³: – Wszystkie wykopaliska s¹ bezpieczne na pok³adzie ciê¿kiego kr¹¿ownika amerykañskiego U.S.S. „Boston”. Kr¹¿ownik p³ynie w eskorcie czterech niszczycieli. – Po co wziêli do tego okrêt wojenny, na mi³oœæ Bosk¹?! – wykrzykn¹³ ktoœ z t³umu. – Aby zapobiec kradzie¿y innych artefaktów, odkrytych g³êboko w jednej z kopalñ Afryki po³udniowej. – Castilano przerwa³, by wiadomoœæ dotar³a do œwiadomoœci dziennikarzy. To by³a ju¿ ca³kiem odrêbna historia. Plotki mno¿y³y siê jak dro¿d¿e na temat jakiejœ ogromnej straty poniesionej przez kopalnie Zwi¹zku Po³udniowej Afryki. – Artefakty? Z Afryki po³udniowej? Proszê powiedzieæ coœ wiêcej! – Nie jestem pewien. Tak jak pañstwo, nie znam szczegó³ów. Dosz³y mnie jednak s³uchy, ¿e w zaginionym tam transporcie znajdowa³o siê pokryte pismem klinowym znalezisko. – Doktorze Castilano, co to za jêzyk? Czeka³ na to pytanie. – Pismo klinowe nie jest, jak s¹dz¹ niektórzy, samo w sobie jêzykiem – odrzek³ Castilano. – Jest to raczej rodzaj alfabetu. Znaki tego alfabetu maj¹ kszta³t klinów odciœniêtych w glinie lub metalu. Dodam jednak, ¿e pismo klinowe stanowi fundament takich staro¿ytnych jêzyków jak sumeryjski, babiloñski, asyryjski, perski i temu podobnych. S³ysza³em jednak, ¿e identyfikacja ta jest b³êdna, ¿e mamy do czynienia z jêzykiem starszym od jakiejkolwiek znanej nam cywilizacji. Ziarno zosta³o zasiane. – Gdzie w tej chwili znajduje siê ten amerykañski kr¹¿ownik? – Nie wiem. – Czy mo¿e nam pan powiedzieæ, z jakiego portu wyp³yn¹³? – Nie mogê, gdy¿ tego nie wiem.

66

– Kiedy skarby znajd¹ siê w Chicago? Powa¿nie go kusi³o, by odpowiedzieæ: „Wtedy, kiedy tam dotr¹, idioto”, ale ugryz³ siê w jêzyk i z uœmiechem udzieli³ wymijaj¹cej odpowiedzi: – Spróbujê dowiedzieæ siê czegoœ wiêcej – obieca³ reporterowi. – Tymczasem – przerwa³, ujrzawszy doktora Williama Pencrofta, który podjecha³ w swym wózku inwalidzkim do krawêdzi sceny – ten pan udzieli odpowiedzi na pozosta³e pytania. Punktualnie o dwudziestej pierwszej nastêpnego wieczoru poci¹g z oœmioma skrzyniami pe³nymi staro¿ytnych artefaktów, wœród których znajdowa³a siê piramida o boku podstawy siedem centymetrów i wysokoœci dziesiêciu centymetrów, ruszy³ z bocznicy, gdzie sta³ przez ca³y dzieñ pod ochron¹ dobrze uzbrojonych stra¿ników. Powoli wtoczy³ siê na g³ówn¹ liniê biegn¹c¹ na wschód od Waterloo i, nabieraj¹c szybkoœci, ruszy³ z ³omotem w kierunku Dubuque, gdzie mia³ przekroczyæ Mississippi. Na wschodnim brzegu rzeki tor skrêca³ na po³udniowy wschód. Poci¹g powinien pod¹¿aæ t¹ lini¹ a¿ do Savannah, a potem skierowaæ siê na po³udniowo-wschodni wschód, w kierunku Milledgeville. Za tym niewielkim miasteczkiem le¿a³o nastêpne, Polo. Miêdzy obydwiema miejscowoœciami tory bieg³y wzd³u¿ niewielkiej rzeki, dnem pokaŸnej doliny. – Krzy¿yk oznacza miejsce zasadzki – powiedzia³ do swoich ludzi Jack Shannon. Jego d³ugi, szczup³y palec stukn¹³ w mapê. – Tutaj. Musimy to zrobiæ dok³adnie o czasie, rozumiecie? Z zegarmistrzowsk¹ precyzj¹, ¿e siê tak wyra¿ê. Morgan, kiedy poci¹g siê zatrzyma, ty, Cappy i Max idziecie ze mn¹ do trzeciego wagonu. Nie zapomnijcie niczego zabraæ, okay? – Spoko, Jack, nie ma sprawy – brzmia³a odpowiedŸ. Ustawili na torach ciê¿arówkê z cystern¹ i skierowali reflektory samochodów na wymalowany na niej jaskrawoczerwon¹ farb¹ napis BENZYNA – OSTRO¯NIE Z OGNIEM! Nastêpnie u³o¿yli pod ni¹ drewno na ognisko. Nikt by siê oczywiœcie nie zorientowa³, ¿e cysterna by³a wype³niona wod¹. Kiedy maszynista z poci¹gu zobaczy tê bombê tkwi¹c¹ na torach, na pewno da po hamulcach, jakby jutro nie mia³o nigdy nadejœæ. Wtedy w³aœnie uderz¹, a Jack zrobi dok³adnie to, co mu Indy przekaza³ w pisemnych, opatrzonych rysunkami instrukcjach.

67

– Jedzie! – zawo³a³ obserwator. Daleko na torach spostrzegli omiataj¹ce okolicê œwiat³o lokomotywy, gdy poci¹g wychodzi³ z zakrêtu na prost¹ biegn¹c¹ przez œrodek doliny. P³on¹ca cysterna, rzêsiœcie oœwietlona reflektorami, mia³a sk³oniæ maszynistê, aby zachowa³ siê w po¿¹dany sposób. Zadzia³a³o jak w zegarku. Lokomotywa toczy³a siê dnem doliny niczym grzmot. Maszynista spojrza³ w dal, zauwa¿y³ odbijaj¹ce siê na szynach œwiat³o, a potem, kiedy zbli¿y³ siê ju¿ wystarczaj¹co, by spostrzec ogieñ pod cystern¹ i magiczne s³owo BENZYNA, poci¹gn¹³ za gwizdek i zakrêci³ hamulce. Ludzie znajduj¹cy siê w wagonach przewracali siê jak krêgle. Ch³opcy Shannona zastosowali stary fortel. Drzwi pierwszego wagonu gwa³townie siê otworzy³y. Uzbrojeni stra¿nicy zamarli na widok jednego ze swoich z przystawionym do g³owy rewolwerem. Inny mê¿czyzna skierowa³ na nich lufê thompsona. Tak samo dzia³o siê przy ka¿dym wagonie. Ludzie Shannona u¿ywali gangsterskiego slangu. – Jeden fa³szywy ruch, a rozwalimy mu ³eb. Chcecie zobaczyæ, jak jego mózg rozpryskuje siê na wszystkie strony? Rzuciæ spluwy! Tak, ¿eby by³o widaæ. A teraz do drzwi na koñcu wagonu i na dwór. Jak ju¿ wyjdziecie, nie zapominajcie, ¿e macie za sob¹ kilka thompsonów i dubeltówek wycelowanych w zadki. Jeœli bêdziecie grzeczni, to nikomu nie stanie siê kuku. Kiedy ju¿ st¹d wyjdziecie, walcie prosto przed siebie. Zobaczycie szosê. Macie po niej robiæ bardzo szybkie cz³ap-cz³ap, jakby was sam diabe³ goni³. Ruszaæ siê! W tym samym czasie zak³adnik wyrywa³ siê jak móg³, funduj¹c doskona³e przedstawienie tym, którzy nie wiedzieli, ¿e „stra¿nik” w rêkach napastników to tak naprawdê jeden z ludzi Shannona. Podstêp uda³ siê w wagonach z ochron¹ i sprawdzi³ siê równie¿ w trzecim wagonie poci¹gu, gdzie za drzwiami zaryglowanymi na stalowe sztaby znajdowa³y siê bezcenne artefakty. Shannon nie móg³ zrozumieæ, dlaczego tak czêsto skupiano siê na zabezpieczeniu drzwi, zapominaj¹c o oknach. Pojedyncza seria z thompsona „otworzy³a” je bez trudu. Do œrodka posypa³y siê granaty z gazem ³zawi¹cym, bia³a mg³a zakot³owa³a siê we wnêtrzu wagonu, po czym drzwi odsunê³y siê gwa³townie i ze œrodka wypadli kaszl¹cy konwojenci, niezgrabnie oddalaj¹c siê od poci¹gu. Shannon i jego ludzie weszli do wagonu. W œrodku nie zastali ¿ywej duszy. Szybko odnaleŸli pojemniki z artefaktami. Shannon szuka³ skrzyni z namalowan¹ za pomoc¹ szablonu piramidk¹. Ku jego zaskoczeniu, pozbawiona by³a ciê¿kich sztab i klamer, jakie

68

mia³y pozosta³e skrzynie. Zwróci³ siê do swoich ludzi, wskazuj¹c na resztê pojemników: – Wynieœcie je st¹d! – Zerkn¹³ na zewn¹trz. – I zgaœcie to cholerne ognisko pod cystern¹! Max, ty zostajesz. Otworzyli oznakowan¹ skrzyniê. Z³ote statuetki lœni³y w oœwietleniu wagonu. Shannon wzi¹³ do r¹k pos¹¿ek jakiegoœ antycznego bo¿ka. Nic a nic siê na tym nie zna³. – Max, podaj mi torbê. Przysuñ tu kilka skrzyñ, ¿ebyœmy mogli otworzyæ klapê w dachu. – Sk¹d wiedzia³eœ, ¿e tu jest… – Wykonaæ! Shannon odsun¹³ zamek torby. Wszystko by³o gotowe do u¿ytku, w³¹cznie z futera³em z grubej skóry przymocowanym do linki; na jej drugim koñcu znajdowa³a siê pow³oka balonu. Wzi¹³ ma³y skórzany woreczek, który dosta³ od Indy’ego w Chicago i umieœci³ piramidkê, razem ze z³otym pos¹¿kiem, w futerale. – Max, pomó¿ mi – rozkaza³. Obaj mê¿czyŸni weszli na skrzynie, odsunêli klapê, i wkrótce znaleŸli siê na dachu wagonu. Shannon rzuci³ okiem na zegarek. Mieœcili siê w czasie. Rozejrza³ siê. Jego ludzie zgasili p³omienie pod cystern¹. W oddali dostrzeg³ uciekaj¹cych stra¿ników. Shannon usiad³ na dachu. Odszuka³ jeden z pierœcieni bezpieczeñstwa, u¿ywanych przez eskortê, kiedy jecha³a „na oklep” na poci¹gu. Przypi¹³ do pierœcienia ciê¿ki hak zabezpieczaj¹cy, nastêpnie rozpostar³ przypominaj¹cy szmatê balon. – Trzymaj to, Max, i choæby siê pali³o i wali³o, nie puszczaj. Roz³o¿yli pow³okê, linki i ciê¿ki skórzany futera³ na dachu wagonu. Shannon przeprowadzi³ w¹sk¹ rurkê od pojemnika ze sprê¿onym gazem, który mia³ przy sobie, do wnêtrza balonu i odkrêci³ zawór. Da³ siê s³yszeæ syk gazu wyp³ywaj¹cego do pow³oki. Wype³niony helem balon wyrywa³ siê do lotu, ale Max dobrze go trzyma³. – W porz¹dku, Max, teraz go puszczaj, ale powoli, kapujesz? Max mrukn¹³ coœ i skin¹³ g³ow¹. RozluŸni³ uœcisk i balon wzniós³ siê na swój maksymalny pu³ap dziesiêciu metrów ponad dachem wagonu. Do linki uwiêzi przyklejone by³y taœm¹ przewody, biegn¹ce od akumulatora znajduj¹cego siê na wagonie do dwóch lamp umieszczonych na pow³oce, jednej na górze, drugiej na dole, dziêki którym by³ dobrze widoczny w ciemnoœciach nocy. Shannon pod¹¿y³ spojrzeniem wzd³u¿ torów ku zachodowi. Nie mia³ ani chwili do stracenia. Œwiat³o na niebie stawa³o siê co-

69

raz wiêksze i jaœniejsze. Grzmot przetoczy³ siê po dolinie, odbijaj¹c siê od wzgórz, przy towarzysz¹cym mu zgrzytliwym i zawodz¹cym ryku. – Padnij! – wrzasn¹³ Shannon do Maxa. – I nie wstawaj! Obaj mê¿czyŸni przywarli do dachu wagonu. Œwiat³o pêdzi³o w ich kierunku, rosn¹c coraz bardziej; ³oskot wype³ni³ im uszy. Willard Cromwell zacisn¹³ pas bezpieczeñstwa jeszcze odrobinê ciaœniej, póki nie usadowi³ siê wygodnie na lewym fotelu w kokpicie forda trimotora. Po jego prawej rêce Gale Parker wodzi³a palcem wzd³u¿ linii oznaczaj¹cej na mapie liniê kolejow¹. Kiedy mijali rozpoznawalne punkty orientacyjne, podawa³a je Cromwellowi. – To Milledgeville. Zaraz tory skrêc¹ nieznacznie na pó³noc – poinformowa³a go, przekrzykuj¹c ha³as trzech silników firmy Pratt & Whitney. Cromwell z³apa³ siê za prawe ucho. – Nie musisz tak siê drze栖 upomnia³ j¹. – Korzystaj z telefonu pok³adowego, do cholery. Wszyscy ciê œwietnie s³yszymy. Nie zapominaj, ¿e w kabinie te¿ s³uchaj¹. Gale przytaknê³a. – W porz¹dku. Zosta³o ju¿ tylko kilka kilometrów. Widzisz miejsce, gdzie tory skrêcaj¹ do doliny? – Widzꠖ odpar³ szorstko. Czu³ siê w swoim ¿ywiole; zupe³nie jak podczas nalotu, chocia¿ teraz musia³ byæ dok³adny jak nigdy. Wcisn¹³ lewy peda³ orczyka i doda³ muœniêcie lewej lotki; delikatny skrêt, by utrzymaæ siê dok³adnie ponad torami. – W³¹cz reflektor – poinstruowa³ j¹. – Jesteœmy ju¿ poza miastem. Przed nami otwarta przestrzeñ. Indy odezwa³ siê z kabiny. – Widaæ ju¿ poci¹g? – Powinniœmy go lada chwila zobaczyæ… jest! Widzê czerwone œwiat³a ostatniego wagonu i kilka samochodów z w³¹czonymi reflektorami. – Daj mi znaæ, kiedy zobaczysz dwa œwiat³a nad poci¹giem – odpowiedzia³ Indy przez telefon pok³adowy. Po³o¿y³ siê na pod³odze kabiny tu¿ przy otwartym luku; wiatr wdziera³ siê z wyciem do wnêtrza parê centymetrów od jego twarzy. Tarkiz Belem zaklinowa³ swe cia³o miêdzy dwoma siedzeniami i ubezpiecza³ go,

70

trzymaj¹c mocno za kostki. Indy mia³ ze swej pozycji widok na to, co dzia³o siê kilkaset metrów przed dziobem samolotu. – Widzê te dwa œwiat³a nad poci¹giem! – powiedzia³a Gale – Wygl¹daj¹ na stacjonarne. Indy i Foulois sprawdzili chwytak umieszczony pod samolotem i ci¹gn¹cy siê za nim. By³o to to samo urz¹dzenie, którego od lat u¿ywa³y samoloty pocztowe do zabierania toreb z poczt¹ zawieszonych pomiêdzy dwoma wysokimi s³upami; samolot schodzi³ bardzo nisko, ci¹gn¹c za sob¹ specjalny hak, i porywa³ torbê, któr¹ nastêpnie wyci¹garka wci¹ga³a do œrodka. – Prêdkoœæ sto piêædziesi¹t, Indy – zameldowa³ Cromwell. – Jesteœmy dok³adnie na linii i oko³o siedemnastu metrów nad ziemi¹. – Tak trzymaæ… Poci¹g w polu widzenia, widzê futera³. Gotowy? Raz a dobrze, Will… Ford wynurzy³ siê z ciemnoœci nocy, a jego reflektor czyni³ go podobnym do cyklopa gnaj¹cego przez mrok. Podwozie zamiot³o nad dachami wagonów. Cromwell prowadzi³ maszynê równo i spokojnie i odczu³ g³uche uderzenie, kiedy hak trafi³ na linkê utrzymuj¹c¹ balon z helem. Zrobili to z niemal mechaniczn¹ precyzj¹. W chwili, kiedy Indy powiedzia³ do pok³adowego telefonu: „Mam!”, Cromwell lew¹ rêk¹ przyci¹gn¹³ dr¹¿ek do siebie, pozostawi³ dŸwignie przepustnic tam, gdzie by³y, i zacz¹³ powoli nabieraæ wysokoœci, wytracaj¹c szybkoœæ do niewiele ponad stu kilometrów na godzinê. W kabinie Tarkiz nadal trzyma³ Indianê, podczas gdy Foulois krêci³ korb¹, nawijaj¹c¹ linê na przymocowany do pod³ogi ko³owrót. – Stop! Dobrze, w³aœnie tak! – poleci³ Indy. Wyci¹gn¹³ praw¹ rêkê do Rene, który poda³ mu jego webleya. Indy, trzymaj¹c ciê¿ki rewolwer obur¹cz, starannie wycelowa³ i odda³ jeden strza³ do balonu. Szybko uszed³ z niego hel i pow³oka powiewa³a jak szmata na wietrze. Chwilê póŸniej ca³y zestaw zosta³ wci¹gniêty do samolotu. Zamkniêto i zabezpieczono klapê w pod³odze. Indy obróci³ siê i usiad³. Foulois powiedzia³ do swego mikrofonu: – Cromwell, zwiêkszaj pu³ap, wszystko wed³ug planu. Gale wziê³a do r¹k mapê i pisemne instrukcje. – Dwa tysi¹ce osiemset metrów – wyczyta³a. – Ca³kowite zaciemnienie. – Bardzo dobrze – powiedzia³ swobodnie Cromwell i uœmiechn¹³ siê. – To nie by³o trudne.

71

– Jesteœ naprawdê dobry. – W g³osie Gale da³ siê s³yszeæ autentyczny podziw. Nie myli³a siê. Cromwell wykona³ to podejœcie tak, jakby robi³ to ju¿ setki razy. Foulois i Belem obserwowali, jak Indy otwiera skórzany futera³. Wydoby³ z niego z³oty pos¹¿ek i poda³ Belemowi. Oczy mê¿czyzny zaœwieci³y siê, kiedy zobaczy³ i zwa¿y³ z³oto w rêkach. Indy zaœmia³ siê. – To nie to, co myœlisz – powiedzia³ do Tarkiza. Ciemne oczy zwêzi³y siê. – O co ci chodzi, Indy? – Spróbuj to naci¹æ no¿em. Pos¹¿ek jest jedynie poz³acany. Pod warstw¹ z³ota kryje siê o³ów. Tarkiz nie kry³ zak³opotania. Wydoby³ d³ugie ostrze z cholewy buta i wbi³ je w statuetkê. Spod warstwy z³ota wyjrza³ szary o³ów. – W takim razie, do stu ponurych diab³ów, po co to wszystko?! – wrzasn¹³. – Bo musieliœmy zdobyæ tê piramidkê, o której teraz tak g³oœno – wyjaœni³ mu Indy. – A mamy j¹? – spyta³ Foulois. – Jest w worku – odpar³ Indy. – Ale… sk¹d mog³eœ wiedzieæ? – Patrzyli, jak Indy wyci¹ga niewielki, skórzany woreczek z futera³u. Rozsup³a³ go i podsun¹³ im pokryt¹ pismem klinowym piramidkê przed oczy, by mogli siê jej przyjrzeæ. – Ale… sk¹d wiedzia³eœ, ¿e ona jest w tym woreczku? – dopytywa³ siê Belem, do reszty zbity z tropu. Indy rozsiad³ siê w fotelu, wyci¹gaj¹c przed siebie nogi. – To proste – powiedzia³ z nutk¹ nonszalancji. – Wiedzia³em, ¿e tam jest, bo sam j¹ tam w³o¿y³em. Rzuci³ piramidkê Francuzowi, który desperacko chwyci³ coœ, co jeszcze przed chwil¹ uwa¿a³ za jeden z najbardziej poszukiwanych artefaktów na œwiecie. – Zajmij siê tym, póki co – poleci³ mu Indy. Zapi¹³ pasy i zsun¹³ kapelusz na oczy. – Zdrzemnê siê teraz. ObudŸcie mnie przed l¹dowaniem. – Mon dieu – stêkn¹³ Foulois. Popatrzy³ na Belema. – Powoli zaczynam wierzyæ, ¿e nasz Jones naprawdê zwariowa³. Tarkiz Belem spojrza³ nienawistnie na bezwartoœciow¹ figurkê. – Albo on oszala³ – zgrzytn¹³ zêbami – albo my.

72

6.

– Wright Tower, tu „Szurniête Anio³ki”, lecê na wysokoœci dwóch tysiêcy oœmiuset metrów, w odleg³oœci trzy zero kilometrów, i l¹dujê. Przechodzê na odbiór. Gale Parker i Tarkiz Belem spojrzeli po sobie ze zdziwieniem. Cromwell i Foulois siedzieli razem w kokpicie; tym razem pilotowa³ Francuz, a Cromwell obs³ugiwa³ radio. Ale kim by³y te „Szurniête Anio³ki”? – Ta nazwa doskonale do nas pasuje – powiedzia³ Belem. – Ca³a ta sprawa jest por¹bana od samego pocz¹tku. „Szurniête Anio³ki” to chyba nasz kryptonim. Gale kiwnê³a g³ow¹. – Na to wygl¹da. Nie rozumiem jednak, dlaczego l¹dujemy na lotnisku wojskowym. – Kiedy tylko Indy siê obudzi, ma³a, z pewnoœci¹ wykrêci coœ jeszcze bardziej zwariowanego ni¿ wszystko do tej pory. Siedz¹cy za ich plecami Indy powoli odsun¹³ z oczu rondo swego znoszonego kapelusza. Stanowi³ on wizytówkê Indiany Jonesa i chroni³ zarówno przed pra¿¹cym s³oñcem, jak i przed œnie¿n¹ zamieci¹. By³ jak stary przyjaciel. Indy wyjrza³ spod niego niczym niewyspana sowa. – L¹dujemy na Wright Field – zwróci³ siê do Gale i Tarkiza. – Czeka nas odrobina czarów. – Czarów?! – zakrzyknêli oboje. – Aha – Indy przeci¹gn¹³ siê i ziewn¹³. – Musimy, tego, no, znikn¹æ.

73

– A na wojskowym lotnisku maj¹ pewnie niewidzialn¹ maœæ – rzuci³a sarkastycznie Gale. – Coœ w tym guœcie. – Indy podniós³ siê z fotela i poklepa³ Tarkiza po szerokim ramieniu. – Wytrzymaj, przyjacielu. Wkrótce drzwi stan¹ otworem i wpadnie przez nie œwiat³o. Indy uda³ siê do kokpitu i stan¹³ za fotelami pilotów. Spogl¹da³ przez nachylony pod ostrym k¹tem wiatrochron, obserwuj¹c porozrzucane w dole œwiate³ka miasteczek. Samotne snopy œwiate³ wbija³y siê w ciemnoœci dróg i widzia³ nawet czerwone œwiat³a z ty³u. – Odpowiedzieli z Wright Field? – zapyta³ Cromwella. – Kazali czekaæ na dane do l¹dowania… Chwileczkê. W³aœnie siê zg³osili – odrzek³ Cromwell. – Trzymaj – poda³ Indianie s³uchawki. – „Szurniête Anio³ki”, „Szurniête Anio³ki”, tu Wright Tower. Twoja to¿samoœæ potwierdzona. Mo¿esz schodziæ do l¹dowania. Na lotnisku bêdziesz sam. Zezwalam l¹dowaæ z prostej na pasie jeden szeœæ zero. Proszê o potwierdzenie, odbiór. Cromwell powtórzy³ instrukcje, a nastêpnie doda³: – Odezwê siê, kiedy nawi¹¿ê kontakt wzrokowy z lotniskiem, odbiór. – Zrozumia³em, „Szurniête Anio³ki”. Pilot czeka na was na zakoñczeniu pasa startowego. Dalsza komunikacja jest zbêdna, ale bêdziemy monitorowaæ tê czêstotliwoœæ na wypadek, gdybyœ nas potrzebowa³. Wright Tower bez odbioru. – Czó³ko! – Cromwell zakoñczy³ transmisjê i zwróci³ siê do Indy’ego. – S³ysza³eœ wszystko? – Bardzo dobrze – potwierdzi³ Indy. – Kiedy l¹dujemy? – Za jakieœ dwanaœcie, czternaœcie minut. – W porz¹dku. Po wy³¹czeniu silników zabierzcie ze sob¹ swoje rzeczy osobiste. Powiem reszcie. Nieca³e dziesiêæ minut póŸniej zauwa¿yli obracaj¹ce siê œwiat³o sygnalizacyjne lotniska. Foulois powoli obni¿a³ pu³ap i, podczas gdy œwiat³a lotniska stawa³y siê coraz wyraŸniejsze, ustawi³ forda na kursie jeden szeœæ zero, aby zgodnie z instrukcj¹ wyl¹dowaæ z prostej. – Widzê pas startowy – poinformowa³ go Cromwell. – Zrozumia³em – odpar³ Rene; chwilê póŸniej doda³: – Ja te¿ go widzê. Cromwell rozejrza³ siê po niebie.

74

– Nad lotniskiem nie ma ruchu. – Daj sygna³ – powiedzia³ Foulois beztrosko. Cromwell nacisn¹³ guzik, oznajmiaj¹c w ten sposób pasa¿erom po raz ostatni, ¿eby zapiêli pasy. Rene sprowadzi³ samolot do l¹dowania prosto jak po sznurku. W spokojnym i ch³odnym nocnym powietrzu ford zdawa³ siê raczej p³yn¹æ ni¿ lecieæ. Ko³a potoczy³y siê po ziemi bez ¿adnego odg³osu. Francuz pozwoli³ maszynie siê toczyæ i wy³owi³ wzrokiem ciê¿arówkê z podœwietlonym napisem PILOT. Mijali rzêdy hangarów i warsztatów. Wszêdzie sta³y samoloty, istna zbieranina myœliwców, transportowców, bombowców, maszyn szkoleniowych i cywilnych. Ciê¿arówka zatrzyma³a siê, wyskoczy³ z niej mê¿czyzna i zasygnalizowa³ pilotowi forda, ¿eby zgasi³ silniki. Wkrótce potem od trójsilnikowca dochodzi³y jedynie, niby koncert œwierszcza, trzaski stygn¹cego metalu. Zza jednego z hangarów wy³oni³ siê niebieski minibus i zatrzyma³ tu¿ obok forda. Oficer czeka³, a¿ Indy i reszta za³ogi zejd¹ na p³ytê. Przygl¹da³ siê im przez chwilê i wyraŸnie rozpozna³ Indianê. Zbli¿y³ siê do niego i zasalutowa³. – Profesorze Jones, mi³o znów pana widzieæ. – Podali sobie rêce. – Za pañskim pozwoleniem, moi ludzie przenios¹ sprzêt i baga¿e. Indy wyrazi³ zgodê, po czym zwróci³ siê do Tarkiza: – IdŸ z nimi. Wiesz, co nam bêdzie potrzebne. Olbrzym skin¹³ g³ow¹ i wspi¹³ siê z powrotem do forda. Wkrótce ich rzeczy i sprzêt zosta³y przeniesione do minibusu. Ludzie Indiany zgromadzili siê wokó³ niego, a on przedstawi³ Henshawa. – Ma pan swoje rozkazy co do naszego samolotu? – zapyta³ Indy pu³kownika. – Tak jest. – Na twarzy Henshawa na krótko zagoœci³ uœmiech. – Mamy go uczyniæ niewidzialnym. Tarkiz z grymasem zwróci³ siê do Gale: – A jednak! Mówi³em, ¿e on zwariowa³, a ten pu³kownik chyba razem z nim! Sprawi¹, ¿e nasza maszyna stanie siê niewidzialna! Puf! I nie da siê nas odró¿niæ od nieba. Nawet ptaki nie bêd¹ nas widzieæ. Indy pokiwa³ g³ow¹ na wybuch Tarkiza. – Przynajmniej przez chwilê, przyjacielu. Cromwell zbli¿y³ siê do pu³kownika.

75

– Jeœli nie ma pan nic przeciwko temu, muszê nalegaæ, by wszelkie naprawy i uzupe³nianie paliwa odbywa³y siê w mojej obecnoœci. Henshaw zlustrowa³ brytyjskiego pilota. – Cromwell, zgadza siê? Nie s¹dzi pan, ¿e potrafimy zaj¹æ siê maszyn¹ jak nale¿y? – W jego odpowiedzi by³a ledwie szczypta sarkazmu. Na twarzy Cromwella nie drgn¹³ ani jeden miêsieñ. Zrobi³ krok do przodu i stan¹³ twarz¹ w twarz z amerykañskim oficerem. – Szczerze mówi¹c, panie pu³kowniku, nie s¹dzê. To my latamy tym samolotem. Je¿eli pañscy ludzie narobi¹ w nim bigosu, a my dopiero po trzech kilometrach odkryjemy ich robótkê, to chyba nie trzeba zbyt bujnej wyobraŸni, ¿eby siê domyœliæ, kto za to zap³aci. – Cromwell zwróci³ siê do Indy’ego. – Nalegam. Ja osobiœcie albo Foulois musimy byæ obecni przy jakichkolwiek pracach czy naprawach. Indy zwróci³ siê do Henshawa: – Jeœli chodzi o samolot, to oni tu rz¹dz¹, pu³kowniku. – Rozumiem panów doskonale – odpar³ Henshaw, kieruj¹c wzrok na Cromwella. – Chcia³bym, ¿eby podobna postawa by³a powszechna wœród wszystkich moich ludzi. Ma pan moje s³owo, panie Cro… – Brygadierze, jeœli to panu nie przeszkadza – rzek³ lodowato Cromwell. – Oczywiœcie, panie brygadierze. – Wskaza³ na grupê. – Zapraszam do minibusu. Kiedy wsiadali, Tarkiz szturchn¹³ Indy’ego. – Przepraszam za k³opot, Indy, ale mój ¿o³¹dek domaga siê jedzenia. Jeœli wkrótce czegoœ nie zjem, bêdzie po mnie. – Z twoj¹ postur¹, Tarkiz – za¿artowa³ Foulois – móg³byœ chyba wytrzymaæ bez po¿ywienia tak d³ugo jak wielb³¹d bez wody. – Chudeusze zawsze robi¹ g³upie uwagi – odpar³ dobrodusznie Tarkiz. – Ale ja nie chcê gadaæ, tylko jeœæ. Jeszcze jedna zimna parówka i… – Wszystkim siê ju¿ zajêto, proszê pana. Jeszcze tylko kilka minut – powiedzia³ barman. Minibus przetoczy³ siê przez rozleg³y teren bazy, a nastêpnie zatrzyma³ przed wysok¹ zapor¹ z betonowych s³upów i potrójnych zwojów drutu kolczastego. Wszêdzie wisia³y tablice z napisami WSTÊP WZBRONIONY i TYLKO DLA PERSONELU. Wartow-

76

nicy otworzyli szlaban i oddali honory Henshawowi, gdy minibus ich mija³. Przed nimi wyrós³ olbrzymi hangar. ¯o³nierze odsunêli wrota i minibus wjecha³ do œrodka. Kiedy wrota zamknê³y siê za nim ze st³umionym hukiem, pod sufitem w³¹czy³y siê jasne œwiat³a. Cz³onkowie ekipy Jonesa rozgl¹dali siê woko³o z zainteresowaniem. We wnêtrzu ogromnego hangaru znajdowa³ siê jakby fragment ma³ej wioski: chaty, kamienne budynki biur, nawet trawnik z drzewami. – To jest nasz dom na nastêpnych kilka dni – oznajmi³ Indy. – Panie pu³kowniku, pójdê z pañskimi ludŸmi i upewniê siê, ¿e rzeczy moich kolegów trafi¹ do przypisanych im kwater. Klepn¹³ Tarkiza w ramiê. – Ty i ca³a reszta idŸcie z tym sier¿antem prosto do sto³ówki. Tam przyjm¹ wasze zamówienia. Proœcie o co chcecie. – Sto³ówka? Tutaj? – Przecie¿ umiera³eœ z g³odu? – To prawda. Mój ¿o³¹dek myœli ju¿, ¿e poder¿niêto mi gard³o. – Tarkiz z³apa³ za ramiê najbli¿szego sier¿anta. – Ma pan przodków? A, to wyœmienicie. Jeœli zaraz czegoœ nie zjem, to mo¿e siê pan z nimi spotkaæ o wiele szybciej ni¿ pan myœli. Po obiedzie Indy odmawia³ odpowiedzi na jakiekolwiek pytania, kieruj¹c rozmowê na ma³o istotne wydarzenia wieczoru. Wszyscy byli srodze zawiedzeni, ale uszanowali jego milczenie. Tej nocy spali w wygodnych ³ó¿kach w oddzielnych, umeblowanych pokojach. W ka¿dym pokoju znajdowa³y siê ksi¹¿ki i radio oraz telefon, ale wszystkie rozmowy musia³y przechodziæ przez zabezpieczon¹ wojskow¹ centralkê. Gale Parker zd¹¿y³a siê ju¿ zorientowaæ, ¿e dziwna rezerwa Indy’ego by³a jego sposobem na oczekiwanie informacji z zewn¹trz lub te¿ na przybycie ludzi o kluczowym znaczeniu dla ich misji. Gale poma³u go poznawa³a. Nadal zaskakiwa³y j¹ jego metody, ale te¿ robi³a na niej wra¿enie szybka realizacja planów, jakie obmyœli³ z nadzwyczajn¹ dok³adnoœci¹. Coraz bardziej j¹ poci¹ga³ i zaskoczy³a j¹ w³asna reakcja na mê¿czyznê, który promieniowa³ mêskoœci¹, ale jednoczeœnie traktowa³ j¹ z szacunkiem, na jaki w jego odczuciu zas³ugiwa³a jako kobieta i wspó³towarzysz. Nie czu³a dot¹d takiej sk³onnoœci do p³ci przeciwnej i ten nag³y wybuch uczuæ wprawi³ j¹ w zak³opotanie, a nawet przerazi³.

77

¯ycie osobiste nigdy nie by³o jej mocn¹ stron¹. Pozorne rozdwojenie jaŸni Indy’ego w ich wzajemnych stosunkach peszy³o j¹, ale i cieszy³o zarazem. Gale zdawa³a sobie sprawê, ¿e jest bardziej uparta od koz³a, ale Indy nigdy nie usi³owa³ z niej wykorzeniæ tej cechy. Z radoœci¹ przyjê³aby jego osobiste zainteresowanie, lecz nie mog³a walczyæ z faktem, ¿e pozostawa³ wierny pamiêci swojej zmar³ej ¿ony. Wiele razy próbowa³a go pytaæ o Deirdre – jaka by³a, jak dosz³o do ich œlubu, jak dzielili radoœæ z odkryæ i przygód. A¿ j¹ zatka³o ze zdziwienia, kiedy pojê³a, ¿e jest zazdrosna o zmar³¹ przed kilku laty kobietê! Uœwiadomi³a sobie, ¿e pragnê³a zwi¹zku, który pozwoli³by jej byæ bli¿ej Indy’ego. To graniczy z niemo¿liwoœci¹, westchnê³a, w tej grupie zawodowych zabójców. Zostaw to, kobieto! – ofuknê³a sam¹ siebie. Tak w³aœnie powinna post¹piæ. Musi tak post¹piæ. Ale potem, rozmyœlaj¹c w samotnoœci, zauwa¿y³a, ¿e siê uœmiecha. Wiedzia³a ju¿, ¿e za wszelk¹ cenê spróbuje zmniejszyæ dziel¹cy ich dystans, aby podczas tej dziwnej misji Indy traktowa³ j¹ jak partnera i jak kobietê. Ale czy on czuje to samo? Wbi³a piêœæ w poduszkê, zawiedziona, nieco zagubiona. Czy¿by zakocha³a siê w Indym? Czy o to chodzi³o? Czy kiedykolwiek mia³aby dobrowolnie zrezygnowaæ z wolnoœci, lekkoœci pod¹¿enia z wiatrem, je¿eli tego akurat chcia³a. Nie potrzebujê mê¿czyzn! – krzyknê³a na siebie w kolejnym przyp³ywie rozterki. Ktoœ rozeœmia³ siê w jej g³owie i powiedzia³ spokojnie: k³amczucha z ciebie, Gale Parker. Samotna w swoim pokoju, ukry³a twarz w poduszce. Zamknij siê, Gale Parker! Cromwell dopi³ trzeci¹ fili¿ankê kawy i zdusi³ niedopa³ek. – Wyborne œniadanko – sapn¹³. Tarkiz przytakn¹³ i wyda³ z siebie donoœne bekniêcie, uœmiechaj¹c siê do wszystkich s³onecznie. Foulois zignorowa³ go i otar³ delikatnie usta serwetk¹. Indy te¿ siê uœmiechn¹³; Gale nie okaza³a emocji. – Chcia³bym obejrzeæ nasz¹ maszynꠖ odezwa³ siê niespodziewanie Cromwell do pu³kownika Henshawa, który jad³ œniadanie razem z nimi. Zanim Henshaw zd¹¿y³ odpowiedzieæ, Tarkiz pochyli³ siê do przodu i wykona³ przecz¹cy gest. – Nie, nie, nie wolno – powiedzia³, jakby gani³ Cromwella.

78

Henshaw okaza³ zaskoczenie. Cromwell zaœ zareagowa³ w oryginalny, w³aœciwy sobie sposób. – A dlaczego nie, do jasnej cholery? – nalega³. – Ach, Anglicy maj¹ tak¹ krótk¹ pamiêæ! – rzek³ g³oœno Tarkiz. Promienia³ z radoœci i spogl¹da³ na wszystkich po kolei, by upewniæ siê, ¿e go s³uchaj¹. – Czy¿byœ ju¿ zd¹¿y³ zapomnieæ, co nasz poczciwy pu³kownik – wskaza³ na Henshawa – powiedzia³ wczorajszej nocy? Dosta³ rozkaz, ¿eby uczyniæ nasz samolot niewidzialnym! Tarkiz nachyli³ siê do przodu z konspiracyjnym b³yskiem w oku. – A nawet Anglicy nie s¹ w stanie zobaczyæ niewidzialnych samolotów. Tarkiz jest trochê nadpobudliwy, pomyœla³ Indy. WyraŸnie zmierza do konfrontacji. Jones zdawa³ sobie sprawê z tego, jak bardzo Tarkiz nie znosi³, kiedy coœ przed nim ukrywano, a uwaga o niewidzialnoœci musia³a go toczyæ jak robak przez ca³¹ noc. – Zostaw – powiedzia³ cicho do Tarkiza. Ogromny Kurd spojrza³ na niego spode ³ba. – Indy! Ranisz mnie, przyjacielu. Bardzo chcia³bym zobaczyæ niewidzialny samolot. Nasz poczciwy pu³kownik chyba umie czyniæ cuda. – Zwróci³ siê do Henshawa. – Proszê mi powiedzieæ, panie pu³kowniku, czy pañski niewidzialny samolot nadal mo¿e lataæ? Mimo ¿e jest niewidoczny? Je¿eli myœla³, ¿e Henshaw poczuje siê dotkniêty tym sarkastycznym wybuchem, grubo siê myli³. Indy zaj¹³ siê swoim kubkiem kawy, ¿eby nie parskn¹æ œmiechem. Henshaw popatrzy³ na Tarkiza naj³agodniej, jak tylko móg³. – Panie Belem, odpowiedŸ na pañskie pytanie brzmi „tak”. Wasz samolot jest niewidzialny, mo¿e lataæ i nie ma ¿adnego znaczenia, ¿e go widaæ. – Przewybornie – w³¹czy³ siê Rene Foulois. – Jeszcze nigdy nie lata³em niewidzialnym samolotem. Nie mogê siê doczekaæ tego wyj¹tkowego prze¿ycia. Gale Parker spojrza³a po otaczaj¹cych j¹ mê¿czyznach. – Czy ktoœ jeszcze odniós³ wra¿enie, ¿e wciskaj¹ nam tu straszny kit? Wszyscy spojrzeli na ni¹ jak jeden m¹¿. – Panno Parker – powiedzia³ Cromwell z naci¹gan¹ uprzejmoœci¹. – Albo zna pani odpowiedŸ, albo chodŸmy obejrzeæ ten nasz niewidzialny samolot.

79

– On jeszcze nie za³apa³ – wtr¹ci³ szybko Tarkiz, zadowolony z zamêtu, jaki spowodowa³ przy stole. – To zupe³nie jak z brytyjskim lwem. Wszyscy Brytyjczycy s¹ dumni z jego rz¹dów w wielu czêœciach œwiata, ale nikt jeszcze tej kud³atej bestii nie widzia³. – Koniec œniadania – przerwa³ Indy, nie pozwalaj¹c dyskusji rozpaliæ siê na dobre. – Panie pu³kowniku – zwróci³ siê do Henshawa – obejrzyjmy, jak dzia³a pañska magia. Po drodze do zaparkowanego w hangarze minibusu wszyscy zapomnieli o niedawnej sprzeczce. Henshaw zatrzyma³ ich przy drzwiach i rozda³ wszystkim cz³onkom grupy identyfikatory. – Bez tych wizytówek nie wolno poruszaæ siê po terenie bazy – wyjaœni³. – Proszê je zawsze nosiæ przypiête do ubrania. Foulois obejrza³ uwa¿nie swój identyfikator. – Zaskakuje mnie pan, pu³kowniku. Tu jest moje nazwisko, dane, zdjêcie, a nawet odcisk prawego kciuka. Nikt nie robi³ mi zdjêæ, sk¹d wiêc… – To standardowa procedura, kiedy nie chcemy zawracaæ g³owy naszym goœciom. Zdjêcia, a tak¿e filmy robiono wam wiele razy. A na wszystkim, czego dotykaliœcie – czy to na szklance, kubku, czy rzeczach osobistych – pozostawiliœcie wyraŸne odciski. My je po prostu zdjêliœmy. To naprawdê standardowa procedura, panie Foulois. Zapraszam do minibusu. Autobus zatrzyma³ siê trzydzieœci metrów od ogromnego hangaru, do którego wstawiono na noc forda trimotora. Kiedy wszyscy wysiedli, Henshaw zatrzyma³ ich na miejscu. – Proszê o chwilê cierpliwoœci. Zaczekajcie tu pañstwo, póki nie otworz¹ siê wrota hangaru. Da³ sygna³ obs³udze. Przy g³oœnym szumie silnika elektrycznego ogromne skrzyd³a wrót rozsunê³y siê, ods³aniaj¹c wnêtrze. Wszyscy oprócz Indiany, który wiedzia³, co stanie siê w nocy, patrzyli z niedowierzaniem. Wtem Gale Parker wybuchnê³a œmiechem. – O Bo¿e, uda³o mu siê! – wykrzyknê³a, klaszcz¹c w d³onie. – Ale… ale… który z nich jest nasz? – Cromwell zmru¿y³ oczy, by dostrzec szczegó³y. Henshaw œwiêci³ chwile triumfu. – To pan niech mi powie, panie pu³… przepraszam, brygadierze. Proszê wskazaæ swój samolot.

80

W hangarze sta³o szeœæ fordów trimotorów, a ka¿dy z nich mia³ wojskowe numery i oznaczenia. Nie licz¹c ró¿ni¹cych je numerów identyfikacyjnych, wszystkie samoloty by³y do siebie podobne jak krople wody. Którym z nich wyl¹dowali tu poprzedniej nocy? Tarkiz poklepa³ Henshawa z uznaniem po ramieniu. – Pu³kowniku, zdejmujê przed panem kapelusz. – Popatrzy³ na Cromwella i Rene. – Uda³o mu siê. Widzimy nasz samolot, ale jednoczeœnie go nie widzimy, bo nie wiemy, który to. Cudownie! – Wszystkie gazety i stacje radiowe w kraju – zwróci³ siê do nich Henshaw – tr¹bi¹ o napadzie na poci¹g wczorajszej nocy. Nikt nie mo¿e poj¹æ, jak go przeprowadzono, i to tak, ¿e nikt nie zosta³ nawet ranny. W nag³ówkach zawsze przewijaj¹ siê zaginione z³ote statuetki i niewielka staro¿ytna piramida. S¹ te¿ doniesienia o udziale du¿ego samolotu. Za³oga jednego z wydzia³ów robót publicznych zosta³a ubieg³ej nocy aresztowana i poddana wielogodzinnym przes³uchaniom, ale zostali zwolnieni dziœ rano. Podobno mieli wymieniany silnik i ich samolot nie nadawa³ siê do u¿ytku. A zatem – uœmiechn¹³ siꠖ by³oby niestosownie trzymaæ coœ ze znakiem ich firmy na tym lotnisku. Ka¿dy, kto tu przyjdzie – a spodziewamy siê pytañ i prawdopodobnie przedstawicieli mediów – mo¿e sobie staæ mniej wiêcej tu, gdzie wy teraz i patrzeæ, ile dusza zapragnie. Henshaw odwróci³ siê i wskaza³ na wschód. – W tej chwili zbli¿a siê do nas ford piechoty morskiej. Po po³udniu przyleci tu tak¿e ford marynarki dla przeprowadzenia specjalnych testów. Dla œwiata wasz samolot po prostu nigdy nie istnia³. Ruszyli w stronê hangaru. – Panie pu³kowniku – rzuci³ Cromwell. – Co z moj¹ proœb¹ o naprawy? Czy… – Poza namalowaniem oznaczeñ nikt nie dotyka³ waszego samolotu. – Henshaw przewidzia³ pytanie. – Kiedy bêdziecie gotowi do przegl¹du i wymiany sprzêtu, o który prosi³ profesor Jones, pan i ka¿dy z grupy, kto zajmuje siê maszyn¹, otrzyma kombinezon i odpowiednie identyfikatory, by nie wyró¿niaæ siê wœród pracuj¹cych tu mechaników i techników. Dopiero kiedy Foulois i Cromwell przyjrzeli siê z bliska wszystkim samolotom, odnaleŸli trójsilnikowiec z lukiem w pod³odze. Ale nawet to nie pomog³o zbyt wiele, gdy¿ trzy inne fordy mia³y identyczne luki. – Cudownie – Gale Parker wyrazi³a odczucia wszystkich.

81 6 – Indiana Jones i powietrzni piraci

Gale Parker siedzia³a z Indym w prywatnej jadalni ekipy – wojskowej mesie z wygodami – znajduj¹cej siê w odizolowanym hangarze. Cromwell, Foulois i Belem ciê¿ko pracowali przy samolocie wraz z wojskowymi mechanikami i technikami. Ich praca wymaga³a kilku dni wytê¿onej uwagi, a Indy zamierza³ wykorzystaæ ten czas na ustanowienie systemu komunikacji miêdzy ekip¹ a kwater¹ g³ówn¹. Gale bawi³a siê kubkiem z kaw¹. – Mogê ciê o coœ zapytaæ, Indy? Podobnie jak ca³a reszta, on i Gale mieli na sobie kombinezony robocze. Nie zwracali niczyjej uwagi w bezkszta³tnych, niemal workowatych strojach. – Nie ma sprawy – odrzek³. – Pozostali nied³ugo tu przyjd¹. Nie bêd¹ potrzebni przy wymianie silników. – Wymieniasz silniki? – nawet nie kry³a zaskoczenia. – Wed³ug mnie s¹ w porz¹dku. – Tak, to prawda. Ale do tego, co mamy robiæ i gdzie bêdziemy lataæ, przyda siê nam coœ ekstra. Nasz samolot jest wyposa¿ony w standardowe silniki gwiazdowe o mocy oko³o tysi¹ca trzystu koni mechanicznych. Wojsko zaœ dysponuje zmodyfikowanym sprzêtem, o którym ma³o kto s³ysza³. Firma Pratt & Whitney przys³a³a specjalnie dla nas kilka zmodyfikowanych silników typu wasp. Ca³a sztuka polega na zamianie mocy w si³ê ci¹gu. Nie staniemy siê o wiele szybsi ni¿ teraz, ale podwoimy prêdkoœæ wznoszenia forda. Pozwoli to tak¿e zainstalowaæ dodatkowe zbiorniki, które dadz¹ zasiêg co najmniej dwóch tysiêcy czterystu kilometrów bez uzupe³niania paliwa. Ca³a ta moc przyda siê nam, ¿eby w ogóle oderwaæ siê od ziemi, kiedy zostaniemy za³adowani po brzegi. Siedzia³a pogr¹¿ona w milczeniu, kompletnie zaskoczona tym, co powiedzia³. Indy dopi³ kawê. – Dziêki tym nowym mocarzom bêdziemy mogli l¹dowaæ i startowaæ z ma³ych lotnisk. A, tak, jeszcze balonowe ogumienie, na lotniska polowe. – Zadziwiasz mnie, Indy! Nie wiedzia³am, ¿e jesteœ pilotem! Ugniata³ cygaro miêdzy palcami. – Bo nie jestem. Zawsze o tym marzy³em, ale za ka¿dym razem, kiedy zaczyna³em braæ lekcje, to albo mia³em mnóstwo wyk³adów, albo wyje¿d¿a³em w teren, w góry, do d¿ungli, na pustyniê… – Wiem – wtr¹ci³a.

82

– Có¿, jakoœ nigdy siê nie z³o¿y³o. – Wygl¹da³ na zatroskanego. – Mo¿e pewnego dnia. Naprawdê powinienem siê tego nauczyæ. – W takim razie sk¹d tyle wiesz? To, co do tej pory powiedzia³eœ… Uœmiechn¹³ siê do niej. – To, ¿e ktoœ nie zna siê na pilota¿u, nie oznacza jeszcze, ¿e nie umie s³uchaæ. Spêdzi³em wiele godzin w towarzystwie in¿ynierów i pilotów, którzy nawet z takiej topornej damy jak ford potrafi¹ zrobiæ baletnicê. Nie tylko nad tym pracuj¹, ale lepiej bêdzie, jeœli dowiesz siê o wszystkim bezpoœrednio od nich. Us³yszeli, jak pod drzwi hangaru podje¿d¿a minibus i wkrótce do wnêtrza weszli pozostali cz³onkowie ich grupy. Kombinezony mieli pobrudzone smarem. – Przez jakiœ czas nie bêdziemy im potrzebni – wyjaœni³ Cromwell. – Zmieniaj¹ opony, silniki i œmig³a. To najwiêksze ³opaty, jakie w ¿yciu widzia³em. Moglibyœmy z nimi pofrun¹æ na sam szczyt Mount Everestu. Zupe³nie jakbyœmy zaprzêgli do pracy trzy tr¹by powietrzne. Opad³ ciê¿ko na krzes³o. – Rene i ja zastanawiamy siê nad zmian¹ w systemie hamulcowym. To by nawet dobrze pasowa³o do tych nowych opon. Wiesz, gdzie s¹ hamulce? Indy skin¹³ g³ow¹. – To ta du¿a dŸwignia za fotelami pilotów. Foulois zrobi³ kwaœn¹ minê. – Ford to wspania³a maszyna, ale ten uk³ad pochodzi z zamierzch³ych czasów. Szalenie utrudnia manewrowanie na ziemi. A skoro mamy pod rêk¹ tych wszystkich ludzi i odpowiedni sprzêt, i nie zajmie to wiêcej ni¿ jeden dzieñ, chcia³bym wyposa¿yæ oba stanowiska pilotów w hamulce no¿ne. Indy zerkn¹³ na Cromwella, który rzek³: – Boli mnie, kiedy Francuzi s¹ tacy m¹drzy, ale on ma racjê. To cholernie dobry pomys³, Indy. – Dobra, montujcie. – Indy spojrza³ ponad g³owami swoich ludzi i zauwa¿y³ pu³kownika Henshawa w towarzystwie jakiegoœ mê¿czyzny. Henshaw wskaza³ na swego partnera. – To starszy sier¿ant David Korwalski. Jest g³ównym specem od modyfikacji i remontów w naszym wydziale eksperymentalnym. – Trzeba go strzec jak oka w g³owie – doda³ Cromwell. – Ma z³ote rêce do roboty przy samolotach.

83

– Tym razem to angielski d¿entelmen ma racjê. – Foulois mrugn¹³ do Indy’ego. – Jeœli ma pan woln¹ chwilê, profesorze Jones – w³¹czy³ siê do rozmowy Henshaw – chcielibyœmy omówiæ resztê robót, które maj¹ byæ wykonane. W ten sposób nie zmarnujemy czasu, a moi ludzie bêd¹ pracowaæ przez ca³¹ dobê. Na dwie zmiany. – Doceniam to, panie pu³kowniku, ale nie chcemy nadu¿ywaæ waszej pomocy. – Ale¿ to ¿aden k³opot. Wszyscy mechanicy zg³osili siê na ochotnika. Indy kiwn¹³ na Cromwella i Francuza. – Macie przy sobie wykaz? Cromwell wyci¹gn¹³ z kieszeni spodni plik z³o¿onych papierów i dokumentacjê. – Jest. – Roz³o¿y³ papiery na stole. Tarkiz wcisn¹³ siê miêdzy pozosta³ych dwóch mê¿czyzn. – Mo¿na, Indy? Du¿o siê uczê. – Oczywiœcie, Tarkiz, jesteœ jednym z nas. – Œwietnie. Ja te¿ mam kilka pomys³ów. Ale poczekam, a¿ oni skoñcz¹. – Do dzie³a, Will. Panie pu³kowniku, proszê siê do nas dosi¹œæ wraz z panem Korwalskim. Dwie godziny spierali siê i planowali, gdy¿ obaj piloci podsuwali swoje najlepsze pomys³y. Ogólnie jednak doszli do porozumienia co do tego, by przemieniæ ciê¿kawy samolocik w maszynê o wiele lepszych osi¹gach i mo¿liwoœciach, które nawet nie posta³y w g³owach konstruktorów forda. – Will, zapomnij o wspinaniu siê na wysokoœæ Everestu. Konstruktorzy podaj¹ szeœæ tysiêcy dwieœcie szeœædziesi¹t jako pu³ap teoretyczny – rzek³ Indy. – Zgadza siê, Indy. Pu³ap praktyczny zaœ to piêæ tysiêcy dziewiêæset – odpar³ Foulois. – Jest jakaœ ró¿nica? – spyta³a Gale. – Kiedy samolot nadal wspina siê trzydzieœci metrów na minutꠖ wyjaœni³ Rene – to jest to pu³ap praktyczny. Postuka³ palcem w szkice silników. – Ze sprê¿arkami i nowymi œmig³ami nasza maszyna osi¹gnie dziesiêæ tysiêcy albo i wiêcej. Ale naprawdê to nie dowiemy siê, dopóki nie spróbujemy. – I zamarzniemy na koœæ – podsumowa³ Indy. – Pu³kowniku Henshaw, kilka lat temu przeprowadzano w tej okolicy loty wysokoœciowe. O ile pamiêtam, baza mieœci³a siê napewno w Mc-

84

Cook Field. Nie przekroczono wtedy przypadkiem czternastu tysiêcy? – Pilotem by³ porucznik John McCready. I istotnie zdarzy³o siê to kilka ³adnych lat temu, dok³adnie mówi¹c we wrzeœniu tysi¹c dziewiêæset dwudziestego pierwszego roku. McCready wzniós³ siê w maszynie typu LePere na wysokoœæ ponad czternastu tysiêcy dwustu metrów. Jego sprzêt by³ eksperymentalny, wiêc nie ochroni³ go przed nisk¹ temperatur¹. – Jak nisk¹? – zapyta³a Gale. – Mniej wiêcej minus piêædziesi¹t jeden stopni. Wtedy pêk³ mu termometr – odpowiedzia³ Korwalski. – Super – mruknê³a Gale. – Wasz samolot zostanie przystosowany do lotów na du¿ych wysokoœciach. Poza tym mo¿emy zwiêkszyæ dop³yw ciep³a z silników, a przecie¿ macie ju¿ bezpoœredni nawiew gor¹cego powietrza do kokpitu, nie wspominaj¹c o kolektorach w pod³odze kabiny. Henshaw okaza³ zdziwienie. – Naprawdê macie zamiar lataæ tak wysoko? Indy bawi³ siê o³ówkiem. – Miejmy nadziejê, ¿e uda siê tego unikn¹æ. Ale na wszelki wypadek lepiej mieæ tak¹ mo¿liwoœæ. – Je¿eli siê jednak zdecydujecie – powiedzia³ z pow¹tpiewaniem Henshaw – bêdziecie tam bardzo samotni. Omawiali wykaz punkt po punkcie. Wymieniono w nim wszelkie dostêpne rodzaje przyrz¹dów, w tym najnowoczeœniejsze nawigacyjne urz¹dzenia ¿yroskopowe i sztuczny horyzont, pozwalaj¹ce lecieæ nie tylko bezpiecznie, ale i precyzyjnie nawet przez chmury czy burze. Wojskowi pracowali nad zaawansowanym radiokompasem, który potrafi³by namierzyæ rozg³oœnie radiowe i stacje meteorologiczne odleg³e o setki kilometrów. Do forda za³adowano pakiety pierwszej pomocy, gaœnice, kuchenkê elektryczn¹, zbiorniki z wod¹, iskrowniki i œwiece oraz inne czêœci zamienne do silników, przewody paliwowe, liny cumownicze i paliki, narzêdzia, korbê rozruchow¹ na wypadek, gdyby wysiad³ zap³on elektryczny. Zainstalowano tak¿e wyrzutnie flar, które mo¿na by³o odpaliæ z kokpitu lub kabiny. Cromwell odby³ ju¿ w ¿yciu loty do ró¿nych odleg³ych miejsc. Teraz nalega³ na zainstalowanie busoli magnetycznej, daj¹cej niezawodne wskazania nawet w przypadku awarii systemu elektrycznego.

85

– W³aœnie dziêki takiej busoli Lindbergh podczas swego samotnego, nieprzerwanego lotu nad Atlantykiem przed trzema laty przetrwa³ najgorsze chwile – argumentowa³. – Powiem jedno – zauwa¿y³ pu³kownik Henshaw, kiedy doszli ju¿ do koñca listy. – Ta maszyna da wam wszystko, co potrzebne do prze¿ycia w ka¿dych warunkach. – Prawie – poprawi³ go Indy ku zaskoczeniu pozosta³ych. – W kabinie jest trzynaœcie foteli. Trzeba wymontowaæ dziewiêæ, a zamiast nich wstawiæ kilka ³ó¿ek polowych. Wa¿¹ mniej ni¿ fotele i zyskamy wiêcej wolnego miejsca. Dziêki temu zmieœci siê do kabiny ma³y generator mieszanki i inny sprzêt. Korwalski przejrza³ wykaz razem z Cromwellem i Rene. – To chyba wszystko – powiedzia³, pokazuj¹c Henshawowi, ¿e chcia³by ju¿ wróciæ do pracy nad fordem. – Jeszcze jedno – odezwa³ siê niespodziewanie Indy. Wszyscy czekali, a¿ roz³o¿y na stole schemat z perspektywicznym przekrojem struktury skrzyd³a. – Tutaj – wskaza³ na schemat – s¹ luki baga¿owe. Znajduj¹ siê dok³adnie miêdzy drugim i trzecim dŸwigarem po obu stronach kabiny. Nie przewozimy pasa¿erów ani baga¿u, a te otwieraj¹ce siê do do³u luki wytrzymuj¹ obci¹¿enie co najmniej stu osiemdziesiêciu kilogramów ka¿dy. – Podniós³ wzrok na Cromwella i Rene. – Nad¹¿acie za mn¹? Pokiwali g³owami. – To marnotrawstwo wolnej przestrzeni, a mnie potrzebne jest zarówno miejsce, jak i udŸwig – kontynuowa³ Indy. Cromwell spojrza³ na Francuza. – Czy myœlisz o tym, co ja? – Zaczynam rozumie栖 rzek³ wolno Foulois. – Ale ja nic nie rozumiem! – Tarkiz Belem spiorunowa³ ich wzrokiem. – On myœli o zainstalowaniu karabinu maszynowego pod ka¿dym skrzyd³em! – wybuchn¹³ Cromwell. – Karabinu maszynowego? – zawtórowa³a niczym echo Gale Parker. – To prawda, co on mówi? – zapyta³ Indy’ego Tarkiz. – Jeden w ka¿dym luku baga¿owym – potwierdzi³ Indy. – I ruchome stanowisko km-u w kabinie, byœmy mogli je podnosiæ i obni¿aæ. – Panie sier¿ancie – zwróci³ siê Indy do Korwalskiego. – Czy wed³ug pana da siê zamontowaæ w tych punktach dwie piêædziesi¹tki?

86

Korwalski przytakn¹³ ruchem g³owy. – Tak jest. Ale nie poleca³bym tego. – Proszê powiedzieæ dlaczego. – Nie chodzi tylko o ich ciê¿ar. Trzeba by by³o tak¿e zamontowaæ amortyzatory drgañ przy zachowaniu ca³kowitej pewnoœci, ¿e nie os³abimy struktury skrzyde³. Strzelanie z czegoœ tak ciê¿kiego w ostrym przechyle to jak walenie m³otem w strukturê skrzyd³a. Bardzo ³atwo o uszkodzenia, nie wspominaj¹c o ciê¿arze. Poza tym, o ile siê nie mylê, bêdziecie operowaæ w ró¿nych dziwnych miejscach, gdzie zdobycie amunicji kalibru piêædziesi¹t nie jest ³atwe. – Z pañskiego tonu wnoszê, ¿e ma pan inne rozwi¹zanie – naciska³ Indy. – Owszem, mam. – S³uchamy. Korwalski zwróci³ siê do Henshawa. – Potrzebujê pañskiego zezwolenia, panie pu³kowniku. Co do tych nowych karabinów. Nadal s¹ utajnione. Henshaw zagryz³ doln¹ wargê i wymieni³ spojrzenia z Indian¹. Wreszcie wyrazi³ zgodê. – Ekipa ma poparcie samej góry Departamentu Wojny, sier¿ancie. Proszê mówiæ. – Tak jest. – Korwalski ponownie zwróci³ siê do Indy’ego. – Opracowaliœmy nowy karabin kalibru trzydzieœci. Prêdkoœæ wylotowa pocisków jest w nim mniej wiêcej dwa razy wiêksza ni¿ w jakimkolwiek karabinie zamontowanym w samolocie. Dziêki temu jego skuteczny zasiêg zwiêkszy³ siê trzykrotnie. Jest lekki i mo¿na do niego ³adowaæ wszelkie rodzaje pocisków: zapalaj¹ce, rdzeniowe do przebijania pancerza, a tak¿e specjalne, opracowane przez nas pociski z ³adunkiem wybuchowym wewn¹trz. Poradz¹ sobie one z ka¿dym problemem, na jaki siê mo¿ecie natkn¹æ. Indy poczu³ siê trochê nieswojo. To nie by³a jego specjalnoœæ. Mia³ jednak do dyspozycji trzech ludzi, w tym dwóch pilotów, a przy tym ekspertów w dziedzinie karabinów maszynowych. – Panowie? Tarkiz zwróci³ siê do Korwalskiego. – A jak szybkostrzelnoœæ, je¿eli pan ³askaw? – Tysi¹c czterysta pocisków na minutê. A z tym systemem mo¿na zabraæ du¿y ciê¿ar. Tarkiz promienia³.

87

– Bierz – rzek³ do Indy’ego. – O czymœ takim mo¿na tylko marzyæ. – Will? – Szkoda, ¿e nie mia³em takiego, kiedy bra³em siê za ³by z frycami – brzmia³a odpowiedŸ. – Rene? – Z tak¹ broni¹ – powiedzia³ spokojnie Francuz, – mia³bym na koncie dwa albo trzy razy wiêcej boszów, ni¿ zestrzeli³em. Indy spojrza³ na Gale. – A co ty s¹dzisz? – Na jaki temat? – wykrzyknê³a. – Zapomnia³eœ, ¿e znam siê jedynie na ³uku i strza³ach? Ewentualnie jeszcze na kuszach. Profesjonaliœci radz¹, ¿ebyœ siê zgodzi³. Ja nie widzê przeciwwskazañ. Indy rozeœmia³ siê i pozbiera³ wszystkie schematy i notatki. – To by by³o na tyle, panowie. Pu³kowniku Henshaw, im szybciej prace zostan¹ zakoñczone, tym lepiej. – Tak jest. Jak ju¿ mówi³em, moi ludzie bêd¹ pracowaæ na dwie zmiany non-stop. Sier¿ant Korwalski zawaha³ siê, zanim ponownie zabra³ g³os, ale nie móg³ powstrzymaæ w¹tpliwoœci, które narodzi³y w jego g³owie. – Mo¿e to trochê nie na miejscu, panie pu³kowniku, ale czy mogê o coœ zapytaæ? – Oczywiœcie, sier¿ancie. – Chodzi mi o to wszystko, co robimy z tym samolotem. Przecie¿ budujemy specjalne modele forda przeznaczone do bombardowañ. – Mo¿e pan œmia³o mówi栖 rzek³ Henshaw. – Projekt XB-906. – Ale to wszystko znacznie wyprzedza nasze plany – ci¹gn¹³ Korwalski. – Czy przystêpujemy do wojny? Cisza spowi³a grupê niczym mg³a. Indy wolno podniós³ siê z krzes³a z powa¿n¹ min¹. – Niestety – wycedzi³ – odpowiedŸ brzmi: tak.

88

7.

– Przebierz siê. – Co takiego? – Prosi³em, ¿ebyœ siê przebra³a – powiedzia³ Indy do Gale Parker. – No wiesz, ¿ebyœ w³o¿y³a coœ innego. Gale przyjrza³a siê swemu odbiciu w lustrze. – Czy z moim ubraniem coœ nie tak? – Wyœmienicie siê nadaje na polowanie albo górsk¹ wspinaczkꠖ odpar³ Indy, staraj¹c siê nie uœmiechaæ. – Ale nie na kolacjê. – Indy, znajdujemy siê w hangarze po³o¿onym w samym œrodku bazy wojskowej, gdzie… – Popatrzy³a na niego uwa¿nie, przechylaj¹c g³owê na bok. – Mój pies robi³ tak samo – zadrwi³. – I te¿ by³ bardzo ³adny. – Porównujesz mnie do psa?! – krzyknê³a. Jej policzki nieznacznie siê zaczerwieni³y. – No có¿, on tak¿e nie przebiera³ siê do kolacji. Chodzi³o mi o to, ¿e tak przechyli³aœ g³owê, jakbyœ bardzo uwa¿nie s³ucha³a. – Indiana Jones postrada³ zmys³y – powiedzia³a ostro. – Nie bêdê siê przebieraæ tylko po to, ¿eby siedzieæ w tym hangarze z t¹ twoj¹ klik¹ i… – A czy ja coœ mówi³em o kolacji w hangarze? – Mówi³eœ… – zaj¹knê³a siê, próbuj¹c wyczuæ jego intencje. Mimo wysi³ków nie mog³a nic wyczytaæ, poniewa¿ przybra³ minê pokerzysty. – Powiedzia³eœ „kolacji”? – dokoñczy³a zdanie. – Indy, czy to jest zaproszenie na randkê?

89

– Mo¿na to tak nazwaæ. Mo¿na te¿ powiedzieæ, ¿e to rozkaz, ale owszem – przyzna³ – to jest randka. Nie w hangarze i bez za³ogi. Tylko ty i ja w centrum Dayton. Jest tam œwietna w³oska restauracja. Dokona³em ju¿ rezerwacji i za dziesiêæ minut ruszamy, wiêc wola³bym, ¿ebyœ nie marnowa³a wiêcej czasu na s³owne gierki. Chcia³a odpowiedzieæ, ale uda³o jej siê jedynie otworzyæ usta. – A, jeszcze jedno. – Z zanadrza swej skórzanej kurtki wydoby³ automatyczn¹ dwudziestkê pi¹tkê, opatulon¹ w kaburê na pasku. – W³ó¿ d³ug¹ sukniê. A to przymocuj tu¿ nad kolanem. Zak³adam, ¿e w razie koniecznoœci bêdziesz umia³a tego u¿yæ? Pozbiera³a siê szybko. – Zastrzelimy coœ na kolacjê? Na przyk³ad dzik¹ lasagnê? – To by³o niez³e. Powtórzê to szefowi „Del Vecchio”. Je¿eli nie przestaniesz zadawaæ pytañ, moja panno, spóŸnimy siê. – Ruszy³ w kierunku drzwi, ogl¹daj¹c siê za siebie. – Masz dziesiêæ minut. – I ju¿ go nie by³o. Przez dobre pó³ minuty sta³a i patrzy³a na zamkniête drzwi. Mia³a w g³owie chaos. Indy… zaprosi³ j¹ na kolacjê? Do eleganckiej restauracji? Przetrz¹snê³a swoj¹ szafê. Ja go zamordujê. To ekspedycja, a nie spotkanie towarzyskie, pomyœla³a. Szybko zdecydowa³a siê na jaskraw¹ sukienkê, ma³o nadaj¹c¹ siê na strój wieczorowy. Ale jedwabna bluzka i chusta na g³owê i… Nie mam szpilek. Buty zamszowe ujd¹… Ledwie skoñczy³a siê ubieraæ i w³aœnie w panice próbowa³a zrobiæ coœ sensownego z w³osami, kiedy us³ysza³a pukanie do drzwi. Tylko raz widzia³a go w czymœ innym, ni¿ w tej jego zmaltretowanej skórzanej okryjbidzie i wymiêtych spodniach. Rozpozna³a zamszow¹ kurtkê, któr¹ w³o¿y³ na wyjazd do Chicago, ale zaskoczy³ j¹ starannie wyprasowanymi, br¹zowymi spodniami. Pod szyj¹ mia³ kowbojski „krawat”. Naturalnie, z g³ówk¹ grzechotnika dla szyku, pomyœla³a sarkastycznie. Indiana obejrza³ j¹ od stóp do g³ów. – Panno Parker, wygl¹da pani wdechowo. – Wdechowo? – To komplement. – U¿ywacie tu dziwnego jêzyka, Indy. – W porz¹dku – powiedzia³ mi³o. – Wygl¹dasz wspaniale. Jak dynamit. Ale chodŸmy ju¿. – Odwróci³ siê na piêcie i ruszy³ w g³¹b korytarza, musia³a wiêc podbiec, ¿eby go dogoniæ. Przed hanga-

90

rem sta³ zaparkowany czarny packard. Indy otworzy³ przed ni¹ drzwi. Zastanawia³a siê, czy nie zwariowa³. Przecie¿ byli równymi sobie partnerami. Odpowiada³o jej to, zaœ traktowanie jak damê zaproszon¹ na wieczór towarzyski nieco j¹ ¿enowa³o. Nie odzywali siê do siebie przez kilka minut, póki nie wyjechali na drogê do Dayton. – Indy? – Taak? – Z jakiej to okazji? – Wyœmienite jedzenie, dobre wino, piêkna kobieta. Czego wiêcej mo¿e chcieæ mê¿czyzna? – Nic siê za tym nie kryje? – Ranisz mnie takimi pos¹dzeniami. – To naturalna reakcja, czy wyjêta prosto ze scenariusza? – Czy mog³abyœ siê wyluzowaæ? – Postaram siê. – Grzeczna dziewczynka. Przechyli³a g³owê na bok. – Grzeczny piesek. To ja. Wybuchn¹³ œmiechem; nie mog¹c siê powstrzymaæ, zawtórowa³a. – Indy, kolacja by³a bajeczna – powiedzia³a Gale z prawdziwym uczuciem. Pierwszy raz w ¿yciu jad³a takie dania: ma³¿e gotowane na parze w sosie winnym, sa³atka cesarska, bu³ki upieczone w kuchni, pieczony homar z Maine, a do tego bia³e wino, którego nie zna³a z nazwy, ale równa³o siê ze wszystkim, czego próbowa³a w Anglii i Francji. – Nigdy nie jad³am nic lepszego. Jestem oszo³omiona. – Deser? Potrz¹snê³a g³ow¹. – Dziêkujê, nie. Ale z ochot¹ wypijê cappuccino. Odchyli³ siê na oparcie krzes³a i wezwa³ kelnera. – Dla pani cappuccino, a ja poproszê brandy. Kelner powróci³ po nieca³ej minucie, lecz z pustymi rêkami. – Doktorze Jones, kierownik zaprasza pañstwa na drinka w swoim gabinecie. Indy uniós³ brew. – A, mówi pan o Dominiku Carbonim.

91

– Tak, proszê pana. – Bêdzie nam bardzo mi³o. Proszê nam daæ jeszcze dziesiêæ minut i potem po nas przyjœæ. Kelner rozpromieni³ siê. – Tak, proszê pana. – I odszed³. Gale pochyli³a siê w kierunku Jonesa ze zmarszczonymi brwiami. – Sk¹d wiedzia³, kim jesteœ? – Zanim zd¹¿y³ odpowiedzieæ, ci¹gnê³a dalej. – Ach, oczywiœcie. Rezerwacja. Przytakn¹³, ale Gale nadal by³a zdezorientowana. – Ale sk¹d, to znaczy, po co kierownik, ten… – Carboni. – Po co mamy iœæ do jego gabinetu? I sk¹d wiedzia³, kim jesteœ? Nie chodzi mi o nazwisko, Indy, ale… – Nie bêdê owija³ w bawe³nê, Gale. Wie, kim jesteœmy, poniewa¿ pisano o nas w dzisiejszych gazetach. – W dzisiejszych gazetach? – Jakie tu jest dziwne echo. – Nic na to nie poradzê. Nie mam pojêcia, co siê dzieje. – Wysma¿ono artyku³ do prasy: profesor Jones i doktor Parker odwiedzaj¹ warsztat braci Wright. Prowadz¹ badania nad pocz¹tkami awiacji. Oryginalny samolot braci Wright zabrano do Anglii, pamiêtasz? Wrightowie nie zgadzali siê z amerykañskim rz¹dem i w ten sposób wyrazili swoje niezadowolenie. A my – rozprostowa³ swoj¹ serwetkꠖ przybyliœmy tu, by zbadaæ, jak du¿y wp³yw wywarli bracia Wright na projektowanie samolotów w latach, kiedy lotnictwo na Wyspach Brytyjskich dopiero raczkowa³o. – A gdzie tu tajemnica? – Nigdzie, ale taki artyku³ doskonale przyci¹ga uwagê. – A ten ca³y Carboni ma coœ wspólnego z samolotami? – Nie wydaje mi siê, by jego noga kiedykolwiek posta³a w jakimkolwiek samolocie. – Indy, dra¿nisz siê ze mn¹. – Niezupe³nie. Musia³em zadbaæ o to, by pewni ludzie dowiedzieli siê, i¿ bêdê dzisiaj w Dayton. Mogli siê ³atwo dowiedzieæ, ¿e zarezerwowa³em tu stolik na kolacjê. – Ale po co? – No có¿, pomyœla³em sobie, ¿e dziêki temu napewno mnie znajd¹.

92

– Chcia³eœ, ¿eby ciê znaleŸli? – Zaczynasz rozumieæ. – Nie powiedzia³eœ jeszcze, dlaczego. – Bardzo im na czymœ zale¿y. – Chyba nie na tej dziwacznej piramidce, co? – B³yskotliwa dedukcja, panno Parker. – Ale… – Nie mówmy ju¿ o tym, Gale. Nadchodzi nasz ciccerone. – Kelner odsun¹³ krzes³o Gale, po czym oboje pod¹¿yli za nim przez d³ugi korytarz, a¿ wreszcie zatrzymali siê przed masywnymi drzwiami z drewna. Indy przyjrza³ siê im skrupulatnie. Wytê¿y³ s³uch, kiedy kelner zapuka³, z odg³osu wnosz¹c, ¿e mia³y one w œrodku stalow¹ p³ytê. Upewni³ siê w swoim przekonaniu, kiedy zobaczy³, jaki wysi³ek kelner musia³ w³o¿yæ w ich otwarcie. Pancerne drzwi. Dominik Carboni powsta³ z g³êbokiej skórzanej sofy, by ich powitaæ. Drinki czeka³y na marmurowym stoliku. Gale rozejrza³a siê po pomieszczeniu. – Ma pan znakomity gust – zwróci³a siê do Carboniego. – Dziêkujê. Kupujê jedynie najlepszy towar. Nie ma co oszczêdzaæ na dobrych rzeczach. NieŸle, co? Prostak w marmurowym pa³acu, oceni³a b³yskawicznie. Nie ma ¿adnej sprawy do Indy’ego ani i do mnie. Kryje siê za nim ktoœ wa¿niejszy. Pij¹c drinki, rozmawiali o niczym. – Pani pierwszy raz w Dayton, panno Parker? Jak siê pani podoba nasze miasto? – W³aœciwie go nie obejrza³am – odparowa³a. Przypomnia³a sobie streszczony przez Indy’ego artyku³. – Zwiedzi³am jedynie warsztat braci Wright, ich tunel aerodynamiczny, i przejrza³am ich notatki. To naprawdê fascynuj¹ce. – Tak. To chyba rzeczywiœcie interesuj¹ce – powiedzia³ Carboni. – Znaczy, jeœli siê to lubi. Je¿eli o mnie chodzi, to o ka¿dej porze dnia i nocy wolê nocne kluby. Jeszcze nie widzia³em samolotu ³adniejszego od dobrej cizi. – Z zadowoleniem uœmia³ siê z w³asnego dowcipu. Zmiana w zachowaniu Indy’ego nie usz³a uwagi Gale. Nawet w sposobie, w jaki siedzia³, zasz³a subtelna zmiana. Od dawna by³a tropicielk¹ i umia³a rozpoznaæ, kiedy ktoœ rozluŸniony staje siê nagle œciœniêt¹ ludzk¹ sprê¿yn¹. Indy delikatnie odstawi³ swój kie-

93

liszek brandy na marmurowy stolik i ponownie zmieni³ pozycjê w fotelu. – Kawê na ³awê, Carboni. W tym samym momencie Carboni tak¿e jakby zrzuci³ maskê. Drogi garnitur i umeblowanie nie mog³y ju¿ ukryæ wyzieraj¹cego spod nich nieobycia. – Nie wiedzia³em, ¿e ci tak pilno, Jones. – No i proszê. Gale zauwa¿y³a to od razu. Ju¿ nie profesor ani doktor; po prostu Jones. – Mój szofer czeka na nas przy tylnym wyjœciu – rzek³ Indy. – A to nader niecierpliwy cz³owiek. Czy Indy kiedykolwiek przestanie j¹ zaskakiwaæ? Jaki szofer? Przecie¿ przyjechali tu packardem, którego on sam prowadzi³. Zmusi³a siê do zachowania ciszy i obserwowania rozwoju wypadków. Sama zmieni³a pozycjê na fotelu, by w razie czego szybciej dosiêgn¹æ swojej przypiêtej do uda dwudziestki pi¹tki. Wyczu³a, ¿e uk³adne gadki w³aœnie siê skoñczy³y. – Sk¹d wiesz o tylnym wyjœciu, Jones? – Carboni popatrzy³ na Indy’ego podejrzliwie. – Przecie¿ tu jeszcze nigdy nie by³eœ. – Daruj sobie – warkn¹³ Indy i wychyli³ siê do przodu. – Jesteœ tylko pionkiem Wielkiego Bossa, kimkolwiek i gdziekolwiek on jest. Co dla mnie masz? Carboni uœmiechn¹³ siê obleœnie. – Jesteœ cholernie mi³y, wiesz, Jones? Poza tym, jeœli wyjdziesz przez tylne wyjœcie, nadziejesz siê na paru moich zakapiorów, którym mo¿e siê nie spodobaæ, ¿e wychodzisz bez mojego zezwolenia. – Czego chce Wielki Boss? – nastawa³ Indy. – A sk¹d wiesz, ¿e to nie ja jestem Wielkim Bossem? – zadrwi³ Carboni. – Popatrz w lustro – zaproponowa³ Indy. – Zobaczysz w nim ch³opca na posy³ki. Na twarzy Carboniego pojawi³y siê wypieki. Zacisn¹³ piêœci i widaæ by³o, ¿e walczy z chêci¹ siêgniêcia po broñ. Nawet ch³opiec na posy³ki mo¿e byæ niebezpieczny, je¿eli jest wielk¹ ropuch¹ w ma³ym stawie. Sprawy mia³y siê jednak tak, ¿e choæby Carboni nie wiadomo jak chcia³ upodobniæ Indianê Jonesa do sera szwajcarskiego, nie œmia³ nie dostosowaæ siê do instrukcji udzielonych mu przez jego zwierzchnika. Indy czeka³, a¿ Carboni zapanuje nad gniewem i ura¿on¹ dum¹.

94

– Hej, ¿artowa³em – powiedzia³ szybko Carboni. – Nie ma co wychodziæ z nerw. – Gdybyœ ¿y³ z ¿artów, umar³byœ z g³odu. – Nie kapujꠖ odrzek³ Carboni, marszcz¹c brwi. – Zapomnij. Skoñcz wreszcie te gierki. Jak¹ wiadomoœæ kazano ci przekazaæ? Gale by³a zdumiona. Zdolnoœæ Jonesa do przeistaczania siê z typowego profesora w kogoœ, kto wydawa³ siê ¿yæ w dobrej komitywie z tanimi gangsterami, sprawia³a niesamowite wra¿enie. Carboni zapali³ papierosa i pod¹¿y³ wzrokiem za wydmuchniêt¹ przez siebie chmur¹ dymu; zbiera³ myœli, by wreszcie zdetonowaæ swoj¹ bombê. – Okr¹glutki melon, profesorze. – Co okr¹glutki melon? – dr¹¿y³ Indy. – Melon baksów. Milion w sa³acie. Wiesz, o czym mówiê. Milion dolarów – wyrecytowa³ z emfaz¹. – To mi³o – odpar³ Indy. – Ale za co? Przecie¿ do Gwiazdki daleko. – S³uchaj no, profesorku, nie wiemy, po co i dlaczego macza³eœ palce w tym napadzie na poci¹g przedwczorajszej nocy. Wiemy jednak, ¿e jacyœ grubsi cwaniacy u¿yli samolotu do chapniêcia prawdziwego towaru, a nie drobiazgów ze sklepu z pami¹tkami, o których tr¹bi³y gazety. Carboni wzi¹³ g³êboki wdech. – Milion zielonych za piramidkê. – Za jak¹ piramidkê? – Nie zgrywaj cwaniaczka, Jones. Wiemy, ¿e j¹ masz. – I chcecie dokonaæ wymiany. Ja dam wam piramidkê, która rzekomo jest w moim posiadaniu, a wy wrêczycie mi za ni¹ milion dolarów. – Gotówk¹. – Kiedy? – Im szybciej tym lepiej, profesorku. D³u¿ej po¿yjesz, jeœli to stanie siê szybciej. – A je¿eli powiem, ¿e jej nie mam? – Nazwê ciê k³amc¹. – I bêdziesz mia³ racjꠖ rozeœmia³ siê Indy. Oczy Carboniego zwêzi³y siê. – Wiêc jednak masz j¹. – Zacz¹³ ciê¿ko oddychaæ.

95

Kiedy po³o¿¹ ³apy na piramidce, ja i Gale zostaniemy permanentnymi rezydentami g³êbokich do³ów w ziemi, Indy nie mia³ co do tego w¹tpliwoœci. – Problem w tym, Carboni, ¿e ona nie jest na sprzeda¿. Za ¿adn¹ cenê. – Tak? Jeszcze zobaczymy. – Carboni wcisn¹³ przycisk na biurku. Boczne drzwi otworzy³y siê i do pomieszczenia wpad³o dwóch uzbrojonych zbirów. – Pilnowaæ go! – rozkaza³ Carboni. Lufy skierowa³y siê na Indy’ego. Indy skoncentrowa³ uwagê na swoich paznokciach, pocieraj¹c nimi o kurtkê. – To bardzo g³upie – powiedzia³. Carboni z niespodziewan¹ szybkoœci¹ ruszy³ ku Gale. Jednym p³ynnym ruchem z³apa³ j¹ za w³osy i odci¹gn¹³ g³owê do ty³u. Ostrze no¿a, które przystawi³ jej do gard³a, lœni³o w blasku lamp. – Jeœli nie powiesz, gdzie jest piramidka, ta panienka nie bêdzie ju¿ musia³a oddychaæ przez nos. Indy podrapa³ siê po brzuchu. – Nie bêdê ciê zatrzymywa³. Gale oczy wysz³y na wierzch i wyraŸnie cierpia³a z bólu z powodu k¹ta, pod jakim Carboni wykrêci³ jej szyjê. – Blefujesz, Jones! – krzykn¹³ dziko Carboni. – Najpierw ona, potem ty! – Nie zabijesz jej, bo gdybyœ to zrobi³, rzuci³bym siê na was trzech, a ¿e tych dwóch b³aznów trzyma mnie na muszce, pewnie by mnie rozwalili… – Gwarantujê ci to, Jones! – A je¿eli ja zginê, wasz boss nigdy siê nie dowie, gdzie jest piramidka, co oznacza, ¿e ty i te twoje draby bêdziecie nastêpni w kolejce po cementowe buty. Wypchaj siê, Carboni. Blagier z ciebie. – Przysiêgam, ¿e wytnê jej serce, Jones! Indy nieznacznie zmieni³ pozycjê w fotelu. Ponownie podrapa³ siê po brzuchu, by nie by³o widaæ, ¿e wciska klamrê od pasa. Sekundê póŸniej drzwi wychodz¹ce na zaplecze otworzy³y siê gwa³townie, jakaœ ciemna sylwetka przetoczy³a siê niczym wielka pi³ka po pod³odze i Tarkiz Belem, nie wstaj¹c z kolan, strzeli³ z zabójcz¹ precyzj¹. Jego mauzer, wyposa¿ony w t³umik i przerobiony na ca³kowicie automatyczny, rozpyli³ dwanaœcie pocisków ze z³owrogim sykiem. Obaj mê¿czyŸni celuj¹cy w Indy’ego upadli do ty³u, brocz¹c krwi¹.

96

Carboni mia³ tylko tê chwilê na zobaczenie pocz¹tku jatki, kiedy w jego uszach rozleg³o siê donoœne „trach!”; równoczeœnie bicz, który Indy przemyci³ pod ubraniem, owin¹³ siê wokó³ uzbrojonej rêki W³ocha. Indy szarpn¹³ potê¿nie, ³ami¹c mu nadgarstek i poci¹gaj¹c g³ow¹ naprzód w kierunku stolika. Gale z powrotem opad³a na fotel. Na jej szyi widnia³a w¹ska czerwona linia. Indy natychmiast znalaz³ siê przy niej. – To tylko draœniêcie – powiedzia³ niedbale, przyk³adaj¹c w to miejsce chusteczkê. – Nawet nie zostanie blizna na pami¹tkê. – Indy, ja ciê… wystawi³eœ mnie! – Prawda – przyzna³. Tarkiz w³o¿y³ nowy magazynek do mauzera. – A co z tym tutaj? – wskaza³ na Carboniego. – Nie wa¿ siê go tkn¹æ! – syknê³a Gale. Z koci¹ zwinnoœci¹ dopad³a Carboniego, odci¹gnê³a jego g³owê do ty³u za w³osy i kolejnym szybkim ruchem wydoby³a swoj¹ dwudziestkê pi¹tkê. Wbi³a mu krótk¹ lufê w lewe nozdrze tak g³êboko, jak siê da³o. Oczy Carboniego zaczê³y lataæ jak oszala³e, kiedy zobaczy³ berettê. Gale z g³oœnym trzaskiem odci¹gnê³a kurek. – Je¿eli zakaszlê albo kichnê, twój mózg rozbryŸnie siê po ca³ym suficie – powiedzia³a spokojnie. – Czy jest jakikolwiek powód, dla którego mia³abym nie poci¹gn¹æ za spust? Carboni zamamrota³. – Spokojnie, Gale – rzek³ cicho Indy. – On jeszcze musi przekazaæ odpowiedŸ, zapomnia³aœ? Przez kilka bardzo d³ugich sekund nie rusza³a siê z miejsca, wreszcie spojrza³a Carboniemu prosto w oczy. – ¯egnaj – powiedzia³a miêkko, a jej palec ponownie obj¹³ spust. Suchy, metaliczny trzask zmiesza³ siê z gulgocz¹cym wrzaskiem Carboniego. Gale powoli siê podnios³a, ocieraj¹c lufê broni o jego marynarkê. – No popatrz – zwróci³a siê do Indy’ego ze s³abym uœmiechem – zapomnia³am wprowadziæ nabój do komory. Spojrza³a na Carboniego, rozci¹gniêtego bez przytomnoœci na pod³odze. – Co z nim? – spyta³a. Indy zaœmia³ siê. – Nasz twardziel zemdla³. ChodŸmy st¹d. Za chwilê byli ju¿ na tylnych siedzeniach packarda, a Tarkiz siedzia³ za kó³kiem.

97 7 – Indiana Jones i powietrzni piraci

– Wspaniale! – wykrzykn¹³ Kurd. – Jak to dobrze, jak dobrze móc znowu coœ robiæ! Gale odezwa³a siê do Indy’ego: – Ty to wszystko zaaran¿owa³eœ, prawda? – Przytakn¹³. – Ale sk¹d Tarkiz wiedzia³, kiedy ma wejœæ? No i sk¹d wiedzia³, ¿e w ogóle ma wejœæ? – W klamrê mojego pasa wbudowany jest radionadajnik na baterie. Tarkiz mia³ s³uchawkê nastawion¹ na tê sam¹ czêstotliwoœæ. Kiedy przyciska³em klamrê, on s³ysza³ dŸwiêki umówionego sygna³u i wiedzia³, ¿e ma wkroczyæ uzbrojony jak na niedŸwiedzia. Przyjrza³a mu siê uwa¿nie. – Indy? – Dla ciebie wszystko. – Byliœmy dzisiaj przynêt¹, prawda? Skin¹³ g³ow¹. – Musia³em jakoœ zwróciæ ich uwagê. – Ale… dlaczego mnie o niczym nie uprzedzi³eœ? – Po co, ¿ebyœ siê niepokoi³a? Tarkiz wybuchn¹³ œmiechem.

98

8.

– Nigdy jeszcze go takim nie widzia³am – zwróci³a siê Gale do cz³onków ekipy. Ca³a czwórka siedzia³a razem przy stole w rogu mesy ukrytej w hangarze. Ani Rene Foulois, ani Gale nie mieli ochoty na jedzenie o tak nieludzkiej godzinie jak szósta rano. Jednak¿e dla potê¿nej postury Tarkiza Belema i korpulentnej sylwetki Willarda Cromwella zegar niewiele znaczy³. Dla nich czas posi³ku by³ zawsze wtedy, kiedy mieli przed sob¹ coœ smakowitego. Mimo wszystko uwa¿nie s³uchali komentarzy pozosta³ej dwójki, przypatruj¹c siê wraz z nimi Indianie, siedz¹cemu samotnie w przeciwleg³ym k¹cie jadalni. – On nic nie je – zauwa¿y³ Cromwell, po³ykaj¹c spory kês bekonu. – Wlewa tylko w siebie to koszmarne czarne paskudztwo, które wy nazywacie kaw¹. – Biedak, to ju¿ czwarty kubek – zgodzi³ siê Foulois. – Wydaje siê okropnie spiêty – rzek³ Cromwell, ponawiaj¹c atak na swój talerz. – Co to znaczy „spiêty”? – dopytywa³ siê Tarkiz. – Có¿, z pewnoœci¹ nie powiedzia³abym, ¿e Indiana Jones siê denerwuje – Gale skomentowa³a uwagi pozosta³ych. – On jest po prostu czymœ zaabsorbowany. Coœ du¿ego wisi w powietrzu. – Wszyscy gadaj¹ jak wariaci – burkn¹³ Tarkiz z ustami zapchanymi chlebem z mas³em i miodem. – Œlinisz siê, brachu – zauwa¿y³ Cromwell. – Wiem. Jem jak zg³odnia³y prosiak. Moje ¿ony czêsto mi to powtarzaj¹. – Tarkiz uœmiechn¹³ siê, po czym zwróci³ ponownie

99

do Gale. – Wiêc ty mi powiedz, kobieto. Co znaczy to „spiêty” i co jeszcze mówicie o czymœ, co ma na nas spaœæ. Jego s³owa wywo³a³y uœmiechy. – „Spiêty” oznacza zdenerwowany lub niespokojny, pe³en obaw – wyjaœni³a Gale. – Nie mówicie chyba o Indym – zdenerwowa³ siê Tarkiz. – S³u¿y³em pod wieloma dowódcami, kobieto, jak œwiat d³ugi i szeroki. On jest pewny siebie i tego, co robi. Jest szybki, sprytny. Ma wiele zalet. Ale spiêty? – Tarkiz gniewnie potrz¹sn¹³ g³ow¹, pryskaj¹c na pozosta³ych kawa³kami jedzenia. – To g³upie. – Zgadzam siê z przedmówc¹ – Gale stara³a siê u³agodziæ Kurda, tocz¹cego woko³o wœciek³ym wzrokiem. – A co do tego, co wisi w powietrzu – wtr¹ci³ Cromwell – wyst¹pi³y ju¿ pierwsze oznaki. Wiedzia³em, ¿e przez ubieg³¹ noc czekaj¹ nas k³opoty. – Nie by³o ¿adnych k³opotów! – rykn¹³ Tarkiz, uderzaj¹c piêœci¹ w stó³, a¿ g³oœno zabrzêcza³y stoj¹ce na nim talerze, kubki i sztuæce. – Nic nie rozumiesz! Nie bêdzie k³opotów z wczorajsz¹ noc¹, bo nikt o tym nigdy nie powie. – Pos³a³ Cromwellowi i Francuzowi paskudny uœmiech. – Myœlicie, ¿e ktoœ wezwie policjê? To ostatnia rzecz, jaka siê mo¿e zdarzyæ! – Proszê wybaczyæ œmia³oœæ, ale w takim razie co za rozróba odby³a siê wczoraj w nocy? W koñcu, Tarkiz, wiemy tylko tyle, ile us³yszeliœmy od ciebie i Gale – odpar³ zgryŸliwie Cromwell. Gale po³o¿y³a d³oñ na ramieniu Tarkiza. Chcia³ j¹ strz¹sn¹æ, ale po namyœle postanowi³ siedzieæ spokojnie. Gale zwróci³a siê do pozosta³ych dwóch mê¿czyzn, którzy im siê przypatrywali. – Niech Indy sam wam opowie. Ode mnie mo¿ecie us³yszeæ jedynie to, ¿e wszystko by³o zaplanowane do n-tego stopnia. Nadal do was nie dociera? On siê wystawi³ jako tarcza! Równie dobrze móg³by sobie wymalowaæ dziesi¹tkê na czole… Przerwa³a w pó³ zdania, bo zauwa¿y³a, ¿e do stolika Indy’ego przysiad³ siê mê¿czyzna w skromnym, szarym garniturze, w meloniku na g³owie i z aktówk¹. Cromwell przysun¹³ siê do Francuza: – Ja nigdy nie zapominam twarzy, Rene. Znam tego goœcia. – Kto to? – Nie wiem, jak siê nazywa. Ale widzia³em go ju¿ w brytyjskiej s³u¿bie cywilnej i… – Cromwell pstrykn¹³ palcami. – I w Ministerstwie Lotnictwa. Na Jowisza, je¿eli mnie pamiêæ nie myli, to ten goœæ jest szych¹ wywiadu brytyjskiego.

100

Rene Foulois uœmiechn¹³ siê. – Zapowiada siê interesuj¹cy dzieñ. A oto nadchodzi nasz poczciwy pu³kownik Henshaw. Oficer przystawi³ sobie krzes³o do ich stolika. – Nie przeszkadzam? Rene pos³a³ mu uœmiech. – Nie, nie. Nasz przyjaciel Tarkiz przymierza siê w³aœnie do trzeciego œniadania, to wszystko. – Przyszed³em powiadomiæ pañstwa, ¿e dziœ w po³udnie odbêdzie siê nadzwyczajne zebranie. Mam nadziejê, ¿e wiadomo pañstwu, i¿ jesteœcie tam oczekiwani – wyjaœni³ Henshaw. – Gdzie? Gdzie ma siê odbyæ to zebranie? – Tarkiz ponownie mówi³ z wypchanymi jedzeniem ustami. – Je¿eli zbierzecie siê tu pañstwo wszyscy o wpó³ do dwunastej, sam was na nie zabiorê. A, by³bym zapomnia³, profesor Jones powiedzia³, ¿e mo¿na odbyæ próbny lot. Foulois by³ zaskoczony. – Zakoñczono ju¿ wszystkie roboty? Henshaw zaprzeczy³ ruchem g³owy. – Jeszcze nie, ale musimy czekaæ na sprzêt, który dowioz¹ tu dopiero za kilka godzin. Zabranie samolotu nie zak³óci planu robót, przeciwnie, przyda³by siê lot sprawdzaj¹cy. Choæby po to, by wypróbowaæ nowe silniki i œmig³a. Cromwell i Foulois spojrzeli po sobie i jednomyœlnie wyrazili zgodê. – Zabierzesz siê z nami, Gale? – Innym razem. Mam parê rzeczy do zrobienia. Panie pu³kowniku, czy mogê do czasu zebrania skorzystaæ z warsztatu? – Oczywiœcie. Potrzebuje pani czegoœ konkretnego? – Szlifierki, polerki, tokarki do metalu. Nic wielkiego. – Za³atwione. – Dziêkujê. Tarkiz, mo¿e powinieneœ pójœæ z tymi dwoma do forda. Poczujê siê lepiej, szczególnie po wydarzeniach wczorajszej nocy, je¿eli zaczniesz os³aniaæ kogoœ innego. Tarkiz wyszczerzy³ zêby w uœmiechu. – Pewnie, ¿e pójdê! Dobra ze mnie niañka, co? Poklepa³a jego d³oñ. – Najlepsza, Tarkiz. Najlepsza. – I znów zwróci³a siê do Henshawa. – Panie pu³kowniku, chcia³abym bardzo zacz¹æ niezw³ocznie.

101

– Proszê za mn¹, panno Parker. Zaprowadzê tam pani¹ osobiœcie i zapewniê jej wszelk¹ pomoc ze strony za³ogi. To siê przyda, powiedzia³a do siebie. Bo po wypadkach wczorajszej nocy i ja chcê mieæ kilka niewidzialnych asów w rêkawie. Henshaw zebra³ ich wszystkich dok³adnie o wpó³ do dwunastej. Ka¿dy móg³ napiæ siê kawy i zjeœæ kanapkê; nastêpnie pu³kownik, który by³ wyraŸnie spiêty i wci¹¿ spogl¹da³ na zegarek, kaza³ im wsi¹œæ do jednego z wielu podobnych do siebie autobusów znajduj¹cych siê na lotnisku. By³ on ju¿ w po³owie zape³niony ¿o³nierzami we wszechobecnych kombinezonach roboczych, nie ró¿nili siê wiêc niczym od pozosta³ych. Ich uwagi nie uszed³ fakt, ¿e wszyscy w autobusie mieli u pasa colty automatic kaliber 45. Nikt siê do nich nie odzywa³, a i oni zachowywali milczenie. Z rosn¹cym zaciekawieniem obserwowali, jak autobus przejecha³ przez obsadzon¹ stra¿nikami bramê na teren oznakowany napisami: UWAGA! MAGAZYN PALIW – OSTRO¯NIE Z OGNIEM! NIEUPOWA¯NIONYM WSTÊP WZBRONIONY oraz innymi surowymi zakazami skierowanymi do niepowo³anych. W koñcu Gale nie zdo³a³a powstrzymaæ cisn¹cych siê jej na usta pytañ. – Panie pu³kowniku, tu woko³o s¹ tysi¹ce litrów paliwa. Dlaczego akurat tutaj jesteœmy?! – Wkrótce siê pani dowie. Nie wdawa³ siê w szczegó³y. Tarkiz, Willard i Rene zareagowali wzruszeniem ramion, jakby chcieli powiedzieæ: „Mnie nie pytaj”. Wjechali do jednego z ogromnych hangarów. Wrota zamknê³y siê za nimi i autobus stan¹³. ¯andarmeria wojskowa z psami obronnymi, uzbrojona w pistolety maszynowe, obstawi³a wszystkie wyjœcia. Wysiedli z autobusu i pod¹¿yli za Henshawem ku drzwiom strze¿onym przez dwóch ¿andarmów. Ci sprawdzili jego dokumenty, nastêpnie przyjrzeli siê identyfikatorom towarzysz¹cej mu czwórki i zweryfikowali dane telefonicznie. Jeden z ¿andarmów odsun¹³ ciê¿kie, stalowe drzwi. – Proszê têdy, panie pu³kowniku. Weszli do poczekalni. Otacza³y ich go³e œciany z betonu, sufit przyozdabia³y nagie ¿arówki. Drzwi zamknê³y siê z jêkiem za ich

102

plecami. Rozleg³ siê brzêczyk i œciana po ich lewej stronie siê rozsunê³a. Henshaw nakaza³ im gestem iœæ za sob¹. – Têdy proszê. Pod¹¿yli za nim na ni¿szy poziom ³ukowatym korytarzem, prowadz¹cym do kolejnych drzwi, strze¿onych przez trzech ¿andarmów z psami. Ponownie sprawdzono ich to¿samoœæ przed przepuszczeniem w dalsz¹ drogê. Za drzwiami znajdowa³ siê nastêpny betonowy przedpokój, w którym zatrzymano ich na chwilê. Œwiate³ko zajarzy³o siê nad stalowymi drzwiami, po czym wolno odsunê³y siê one na bok, ukazuj¹c zdumionej czwórce rozleg³e pomieszczenie. – To jest, do cholery, siedziba sztabu – zakl¹³ z cicha Cromwell. – Bywa³em w ró¿nych, ale pierwszy raz widzê coœ takiego. – Teraz ju¿ mogê wyjaœni栖 rzek³ Henshaw, prowadz¹c grupê wzd³u¿ namalowanej na pod³odze ¿ó³tej linii. – To jest zebranie Kazetpezet… – Kazetpezet? – wpad³ mu w s³owa Cromwell. – Przepraszam. Zapomnia³em, ¿e u¿ywamy tu wielu akronimów. To skrót od Komitetu do Zwalczania Przestêpczoœci Zorganizowanej. Przeszli przez ostatni punkt kontrolny i wartownicy otworzyli stalowe drzwi. Cromwell ponownie przej¹³ kontrolê nad sytuacj¹. – Pos³uchajcie mnie uwa¿nie, przyjaciele – wyszepta³. – Tylko raz w ¿yciu by³em w czymœ, co my nazywamy inner sanctum. To centrum dowodzenia wiêkszego sztabu i w³aœnie w czymœ takim siê znajdujemy. Musi siê dziaæ coœ nader wa¿kiego, a mo¿e nawet z³owieszczego – to lepsze s³owo, w ka¿dym razie tyle wam powiem: cokolwiek by to by³o, siedzimy w tym po pachy. – Co za osobliwy sposób wyra¿ania siꠖ mruknê³a Gale. – Ale mimo to ma ca³kowit¹ racjꠖ powiedzia³ Foulois z wystudiowanym luzem cz³owieka, który sprawia wra¿enie, ¿e nie przejmuje siê otoczeniem, ale naprawdê uwagê ma napiêt¹ jak struna. Wydawa³o siê, ¿e tych dwóch starych wiarusów potrafi³o wyczuæ nosem zagro¿enie. Gale czêsto miewa³a podobne przeczucia, bêd¹c w lesie czy w górach. Je¿eli Cromwell i Foulois reagowali w ten sposób, to i ona powinna poœwiêciæ ca³¹ uwagê tej chwili. Rzuci³a okiem na Tarkiza, który napi¹³ miêœnie ramion i porusza³ siê z koci¹ miêkkoœci¹, w razie niebezpieczeñstwa gotów natychmiast odskoczyæ. – Têdy – g³os Henshawa wytr¹ci³ j¹ z zamyœlenia. – Proszê zaj¹æ miejsca przy tym stole po lewej, tu¿ za profesorem Jonesem. Indy zauwa¿y³ ich wejœcie, a nawet przygl¹da³ im siê uwa¿nie, kiedy szli w jego kierunku. Powita³ ich nieznacznym skinieniem

103

g³owy, po czym spotka³ siê spojrzeniem z Gale. Wyraz jego twarzy siê nie zmieni³, ale mog³aby przysi¹c, ¿e w jego oczach czai³a siê jakaœ wiadomoœæ. I ten strój! Przywdzia³ swoje „ubranie robocze”, tê skórzan¹ kurtkê i ten paskudny kapelusz, i ma bicz u pasa. Dlaczego nosi tego webleya tak na wierzchu? Zajê³a miejsce i popatrzy³a na ludzi siedz¹cych wraz z Indym wokó³ okr¹g³ego blatu sto³u. Sami mê¿czyŸni, upewni³a siê. Wszyscy zachowuj¹ œmierteln¹ powagê, a s¹dz¹c z ich min, s¹ zdezorientowani, zdenerwowani albo… Trudno wyczuæ. Ale wiem przynajmniej, dlaczego Indy celowo za³o¿y³ swój strój. Chce podkreœliæ kontrast miêdzy sob¹ a ca³¹ reszt¹. Inni poubierali siê stosownie do takiej polityczno-dyplomatycznej okazji, w wykrochmalone koszule, krawaty i garnitury za sto lub wiêcej dolarów. Wszyscy prócz Indy’ego. To wspania³e posuniêcie z jego strony. Bez wypowiadania jednego s³owa pokaza³, ¿e ¿yje i pracuje w innym œwiecie ni¿ oni. Poczu³a, ¿e Tarkiz szturcha j¹ w ³okieæ. Nachyli³a siê w jego kierunku. – Kobieto – szepn¹³ jej do ucha – b¹dŸ gotowa na… jak wy to nazywacie? Fajerki? – Fajerwerki – poprawi³a. – Tak, tak. Zd¹¿y³em poznaæ naszego Indy’ego. On zaraz powie tym ludziom, ¿eby… jak to siê mówi? ¯eby usunêli mu siê z drogi, poszli sobie i nie zawracali mu g³owy. Powie im… – Wiem, do czego zmierzasz – przerwa³a mu. – Masz racjê, ale na razie z tym poczekajmy. Wygl¹da na to, ¿e gracze s¹ gotowi do rozdania kart. – Okay. Jeszcze tylko jedna rzecz. To wa¿ne. – Przynagli³a go, by mówi³ dalej. – Widzisz goœcia w okularach? W niebieskim krawacie i zielonej koszuli? Wygl¹da jak g³upi burak? To gruba ryba. Bardzo sprytny, bardzo niebezpieczny. Dowodzi tajn¹ policj¹ Rumunii. Gale popatrzy³a na niewielkie tabliczki z nazwiskami, stoj¹ce przed ka¿dym z uczestników zebrania. Tarkiz mia³ racjê. Tabliczka przed „g³upim burakiem” g³osi³a: PYTOR BUZAU, RUMUNIA. Przeczyta³a tyle nazwisk, ile zdo³a³a dojrzeæ, póki pu³kownik Henshaw nie po³o¿y³ przed ni¹ wykazu. Kiedy j¹ mija³, wyszepta³: – Proszê to szybko przeczytaæ, a potem po³o¿yæ na kolanach. Kiwnê³a g³ow¹ na znak zgody, jednoczeœnie zastanawiaj¹c siê, dlaczego Henshaw zachowywa³ siê jak ktoœ ¿ywcem wyjêty z ksi¹¿ki o szpiegach. O rety! Wszyscy ci ludzie znali to¿samoœæ cz³onków ekipy, a tabliczki mia³y identyfikowaæ pozosta³ych! Có¿, pew-

104

nie by³ jakiœ powód. Zajmie siê tym póŸniej. Póki co zaczê³a przegl¹daæ wykaz. Wiedzia³a ju¿, kto kryje siê za nazwiskiem Buzau. Cromwell wspomnia³ poprzednio, ¿e rozpozna³ jedn¹ z twarzy; mówi³, ¿e nale¿a³a do kogoœ pracuj¹cego dla wywiadu brytyjskiego. Teraz pozna³a nazwisko: Thomas Treadwell. Wprawi³o j¹ w zdumienie, kiedy przeczyta³a nazwisko Filipa Castilano. Nie tylko zna³a go z widzenia, ale nawet kilkakrotnie rozmawiali ze sob¹ na Uniwersytecie Londyñskim i raz lub dwa w Oxfordzie, na temat staro¿ytnych artefaktów. I oto siedzia³ tu jako przedstawiciel Watykanu. Bardzo ciekawe… Co te¿ mog³o przekonaæ w³oski rz¹d, ¿e pozwoli³ siê reprezentowaæ przez Koœció³! Schodzi³a w dó³ listy. Erick Svensen ze Szwecji. Sam Chen z Chin. Sam? Hm, najprawdopodobniej kszta³ci³ siê w Stanach albo w Anglii i rozs¹dnie zmieni³ imiê na takie, które nikomu nie sprawia trudnoœci w wymowie. Poza tym wystarczaj¹co umniejsza³o si³ê jego orientalnego pochodzenia i sprawia³o, ¿e by³o go ³atwiej, hm, zaakceptowaæ. Ca³kiem odwrotnie prezentowa³ siê majestatyczny, sztywny Yoshiro Matsuda z Japonii, razem ze swoj¹ nieruchom¹, wyprostowan¹ postaw¹ i jedwabnym cylindrem. Jacques Nungesser z Francji; a, tak, kuzyn ich myœliwskiego asa z czasów wojny. PóŸniej zapyta o niego Rene. George Sabbath ze Stanów Zjednoczonych? Ale przecie¿ by³ tu ju¿ Indy. Od³o¿y³a na bok w¹tpliwoœci i czyta³a dalej. W³adimir Mikojan z Rosji; Antonio Morillo z Wenezueli; Tandi Raigarh z Indii; Rashid Quahirah z Egiptu. Na samym koñcu listy znajdowa³o siê nazwisko profesora Henry’ego Jonesa… a pod nim nazwa firmy – Global TransAir. Nie marnowali czasu. Rozleg³ siê brzêczyk i w ca³ym pokoju zaleg³a cisza. Treadwell pochyli³ siê nad le¿¹cymi przed nim dokumentami i bezzw³ocznie przeszed³ do rzeczy. – Panowie, znaleŸliœcie siê tu przede wszystkim dlatego, ¿e zas³ugujecie na zaufanie jako ludzie œwiadomi, co jest najlepsze dla waszych pañstw i rz¹dów. Zebraliœmy siê tu w jednym wspólnym celu: aby zidentyfikowaæ coœ, co mo¿e okazaæ siê najwiêkszym zagro¿eniem dla pokoju na œwiecie, z jakim kiedykolwiek mieliœmy do czynienia. Dowiedzieliœcie siê wystarczaj¹co du¿o przed tym zebraniem, by poj¹æ, ¿e mimo i¿ nie zidentyfikowaliœmy dot¹d naszego przeciwnika, jesteœmy œwiadomi jego rosn¹cej

105

potêgi i zagro¿enia, jakie stanowi dla nas wszystkich. Zanim dojdziemy do najbardziej kontrowersyjnej kwestii dotycz¹cej tego, co chcemy wspólnie pokonaæ, czyli ustalenia, w jaki sposób mo¿emy stawiæ czo³o pewnym maszynom, które wed³ug naszych standardów nauki i techniki nie mog¹ istnie栖 chcia³bym wszystkim podziêkowaæ za udzielone wsparcie. Nie tylko za wspólne sfinansowanie tej operacji, ale i za wspania³¹ wspó³pracê… Filipo Castilano uniós³ siê z krzes³a. Rozwia³a siê gdzieœ jego ³agodnoœæ i dobrodusznoœæ. – Panie Treadwell, proszê nam nie mówiæ tego, co ju¿ wiemy. W imieniu wszystkich obecnych przyjmujê do wiadomoœci, ¿e jesteœmy wspania³ymi ludŸmi. Proszê przejœæ do sedna sprawy! Treadwell pozosta³ niewzruszony. – Dziêkujê, signor. Z chêci¹ to zrobiê. – Bogu dziêki – mrukn¹³ jeden z cz³onków ekipy. – No dobrze. – Nagle Treadwell przesta³ byæ nieskazitelnym wzorem dyplomaty. Jego zawodowstwo ujawni³o siê tak nagle, jak lampa w³¹czona w ciemnym pokoju. Odsun¹³ le¿¹ce przed nim papiery. – Jakaœ organizacja przemys³owa, potê¿na zarówno politycznie i finansowo, jak i w dziedzinie handlu i przemys³u, podjê³a najwyraŸniej decyzjê, ¿e maj¹ca miejsce zaledwie dwanaœcie lat temu Wielka Wojna by³a ostrze¿eniem na przysz³oœæ. Najprawdopodobniej ho³duj¹ oni przekonaniu, ¿e jedynym sposobem na zapobie¿enie kolejnemu globalnemu konfliktowi jest skupienie wiêkszoœci elementów w³adzy w rêkach tylko jednej grupy. Grupa ta sta³aby siê tak potê¿na, i¿ ¿adne pañstwo ani nawet koalicja pañstw nie zdo³a³aby przeciwstawiæ siê jej naciskom czy bezpoœredniemu atakowi. – Pragnê zauwa¿y栖 wpad³ mu w s³owo Japoñczyk Matsuda – ¿e pañskie s³owa brzmi¹, jakby pochodzi³y niemal bezpoœrednio z petycji do Ligi Narodów, która, dodam, ma moc bezzêbnego tygrysa. Dobrze siê prezentuje, lecz nie k¹sa. – Œwietnie pan to uj¹³ – odparowa³ Treadwell – z tym, ¿e nawet w najgorszych przypadkach Liga nie uœmierca³a ludzi masowo, nie niszczy³a statków handlowych i samolotów i nie ucieka³a siê do morderczych œrodków, by osi¹gn¹æ swój cel. Matsuda sk³oni³ siê nieznacznie, przyjmuj¹c reprymendê Treadwella i pozwalaj¹c Anglikowi kontynuowaæ. – Cz³onkowie tej grupy, dotychczas anonimowi, wierz¹ w to, co robi¹. To czyni ich podwójnie niebezpiecznymi, gdy¿ s¹ gorliwcami, wrêcz fanatykami.

106

– Bêdê absolutnie szczery. Wszyscy, a przynajmniej wiêkszoœæ z nas, zdajemy sobie sprawê z powstawania nowej potêgi w Niemczech. W kraju tym wybija siê nowy militaryzm i z pocz¹tku s¹dziliœmy, ¿e ta grupa, lub jedna z kilku grup, sta³a za atakami od po³udniowej Afryki po Morze ¯ó³te. Ale tak nie jest. Nawet najwy¿sze osi¹gniêcia niemieckiej techniki okaza³y siê bezsilne w konfrontacji z t¹ organizacja, która kroczy sw¹ niszczycielsk¹ i, niestety, pe³n¹ sukcesów œcie¿k¹. – Uda³o nam siê zidentyfikowaæ nazwê, pod jak¹ dzia³aj¹. To wystarczy³o, by w pomieszczeniu zawrza³o jak w ulu. Treadwell sta³ spokojnie, czekaj¹c na ciszê, by podj¹æ w¹tek. Gale obserwowa³a Indy’ego; nic nie uchodzi³o jego uwagi. Dopiero teraz zauwa¿y³a pasek na jego szyi. Oczywiœcie! Ca³y ten sprzêt, którym by³ obwieszony… jak¿e wspaniale maskowa³ on aparat fotograficzny lejka zwieszaj¹cy siê tu¿ nad blatem. Zauwa¿y³a, jak Indy zmienia pozycjê na krzeœle, trzymaj¹c rêkê w obszernej kieszeni kurtki. A wiêc to tak! – zrozumia³a. Za ka¿dym razem, gdy skierowa³ wzrok na jak¹œ osobê, wystarczy³o tylko nacisn¹æ ukryt¹ w kieszeni gruszkê uruchamiaj¹c¹ spust migawki i ju¿ mia³ zdjêcie swego celu. Ani razu nie dotkn¹³ aparatu, zwieszaj¹cego mu siê niedbale na pierœ wraz z innym sprzêtem. Migawkê zwalnia³ tylko wtedy, kiedy w pomieszczeniu by³o wystarczaj¹co g³oœno, by zag³uszyæ metaliczny trzask. Treadwell kontynuowa³. – S¹ bardzo pewni siebie i s¹dzê, i¿ nazwa, któr¹ odkryliœmy, nadana zosta³a rozmyœlnie w celu przekonania nas, ¿e s¹ potê¿niejsi ni¿ my wszyscy razem wziêci. To Zwi¹zek £¹cznoœci Ogólnoœwiatowej. – Podniós³ do góry obie rêce. – Wiem, wiem! Skrót tej nazwy brzmi Z£O. Najwidoczniej oprócz przeprowadzania zabójczych operacji bawi ich dra¿nienie siê z nami. Z£O ma swoje biura w kilku krajach. Dostaniecie pañstwo adresy, numery telefonów i dalekopisów. Oni za³o¿yli te biura po to, by ktoœ z nas lub z samej organizacji móg³ siê z nimi skontaktowaæ i poddaæ ich naciskowi. – Nigdy! – wykrzykn¹³ Buzau. – Miejmy nadziejê, ¿e ma pan racjꠖ rzek³ spokojnie Treadwell. Rumun spojrza³ na niego groŸnie. Treadwell zignorowa³ b³yskawice bij¹ce z jego oczu. – Mówi³em, ¿e natychmiast siê tym zajmê, i tak zrobiê. Stany Zjednoczone zosta³y wybrane przez nas wszystkich na dzia³aj¹c¹ we wspólnym imieniu si³ê przewodni¹. Uzgodniliœmy, ¿e nigdy nie ujawnimy, kto naprawdê kieruje na-

107

szym programem, mimo ¿e zgodziliœmy siê dostarczyæ tej osobie lub grupie osób broñ, ludzi i udzieliæ wszelkiego wsparcia. Mamy nadziejê, ¿e amerykañska ekipa, której cz³onkowie z oczywistych wzglêdów bezpieczeñstwa pozostan¹ anonimowi… W³adimir Mikojan powsta³ z miejsca. – Zabrzmia³o to tak, jakby pan nie wierzy³ w nasz¹ lojalnoœæ!! – Znakomicie to uj¹³eœ, W³adimir. Powiedz, czy tak ca³kowicie, œlepo i bezgranicznie ufasz wszystkim tu zgromadzonym, ich kontaktom rz¹dowym, by byæ pewnym, ¿e ¿aden z nich nie pójdzie na kompromis? – No có¿, zawsze istnieje mo¿liwoœæ… – To mi wystarczy, W³adimir – warkn¹³ lodowato Treadwell. – Odpowiedzia³eœ na moje pytanie. Mikojan powoli usiad³ na krzeœle, najwyraŸniej wyci¹gaj¹c wnioski z tego, ¿e tak ³atwo zapêdzono go w kozi róg. – To wszystko, co mia³em do powiedzenia – zakoñczy³ Treadwell. – Teraz g³os zabierze pu³kownik Harry Henshaw z armii amerykañskiej. Aby pañstwo zrozumieli jego sytuacjê, powiem, ¿e stanowi on swoiste centrum informacyjne tego oœrodka. Nie zna to¿samoœci ekipy staraj¹cej siê wytropiæ cz³onków Z£A. Pe³ni jedynie rolê przekaŸnika, ale raporty z ca³ego œwiata przechodz¹ przez ten oœrodek. Panie pu³kowniku, prosimy. Gale Parker zesztywnia³a, a jej nerwy napiê³y siê niczym struny, kiedy Henshaw zacz¹³ relacjonowaæ seriê zabójczych ataków na statki morskie, samoloty handlowe i wybrane cele, takie jak banki, galerie i prywatne sejfy. (Oraz poci¹gi! – uœmiechnê³a siê do w³asnych myœli). Co jakiœ czas spogl¹da³a na Indy’ego. Zdziwi³o j¹, ¿e wykazywa³ kompletny brak zainteresowania raportami Henshawa. Albo czyni³ tak z rozmys³em, by zmyliæ pozosta³ych, albo naprawdê nie obchodzi³a go ta nawa³a drobnych szczegó³ów. Postanowi³a, ¿e dowie siê póŸniej, kiedy bêd¹ sam na sam. – Jako pierwszorzêdny przyk³ad tego, z czym mamy do czynienia, ilustruj¹cy niema³¹ si³ê militarn¹, któr¹ uda³o siê zebraæ Z£U, niech pos³u¿y sprawa „Cesarzowej Kali” – opowiada³ Henshaw. Przerwa³ na moment, gdy siedz¹cy przy stole spojrzeli po sobie zdezorientowani. – Je¿eli s³yszeli pañstwo, co sta³o siê z „Kali”, zapewniam, ¿e wiêkszoœæ doniesieñ to jedynie spekulacje. W rzeczywistoœci „Kali” nie by³a zwyczajnym frachtowcem. Pod wzglêdem wygl¹du, owszem. Ale nie, jeœli mówimy o osi¹gach i ³adunku. „Kali” wyp³y-

108

nê³a z Nacala w Mozambiku z ³adunkiem zambijskiego drewna. Port przeznaczenia znajdowa³ siê w po³udniowej Francji, sk¹d drog¹ l¹dow¹ drewno powinno dotrzeæ do Szwajcarii. Statek mia³ uszczelniane ³adownie; krótko mówi¹c, by³ praktycznie niezatapialny. Na dodatek nieŸle go uzbrojono. Przerwa³, pozwalaj¹c brwiom s³uchaczy unieœæ siê w zdumieniu na tê wiadomoœæ. – Dwa dzia³a 762 mm na pok³adzie, na dziobie i rufie i trzy gniazda ciê¿kich karabinów maszynowych. Jones po raz pierwszy zwróci³ na siebie uwagê. Nie podniós³ rêki, jak to jest w zwyczaju; zamiast tego zastuka³ kostkami w blat sto³u. G³owy obróci³y siê w jego kierunku. Indy nie spuszcza³ oczu z Henshawa. – Dlaczego? Jego g³os rozleg³ siê w pomieszczeniu niczym wystrza³. Na tle ca³ej poprzedzaj¹cej gadaniny to krótkie pytanie trafi³o w sedno sprawy. Gale obserwowa³a Henshawa. On tak¿e dobiera³ s³owa dla uzyskania maksymalnego efektu. – Najwidoczniej ³adunek by³ wiele wart, a przez ca³y ten zgie³k dotycz¹cy napadów na inne jednostki… Indy ponownie siê wtr¹ci³. – Je¿eli ³adunek zas³ugiwa³ na takie ubezpieczenie, to znaczy, ¿e by³ nadzwyczaj cenny. Jest oczywiste, ¿e nie chodzi³o tu o drewno. – Stwierdzenie to wywo³a³o uœmiechy. – Zadam nastêpne pytania, panie pu³kowniku. Co jeszcze przewozi³ ten statek? I kto go zaatakowa³? Nie opowiada³by nam pan o po¿a³owania godnym losie „Cesarzowej Kali”, gdyby tego statku nie spotka³a katastrofa. – Nie myli siê pan – brzmia³a odpowiedŸ. – Jednak¿e nic nam nie wiadomo na temat niezidentyfikowanego i najprawdopodobniej cennego ³adunku, oprócz drewna. Potwierdziliœmy wartoœæ tego czegoœ w setkach milionów dolarów. £adunek zosta³ ubezpieczony przez szwajcarskiego przewoŸnika we wspó³pracy z londyñskim towarzystwem ubezpieczeñ morskich, ale nie ujawni¹ oni jego charakteru. PrzejdŸmy do najistotniejszej sprawy: kto lub co zaatakowa³o i zniszczy³o „Kali”. Nasze informacje uzyskaliœmy od trzech ocala³ych z katastrofy ludzi. Dwóch z nich pochodzi z Mozambiku, trzeci jest Portugalczykiem. Mamy jego zeznania, gdy¿ statkiem, który pospieszy³ na ratunek, by³ portugalski niszczyciel. – Hen-

109

shaw przerwa³, stukn¹³ palcem w le¿¹ce przed nim na stole notatki, wreszcie kontynuowa³ powoli. – Nie jestem pewien, czy to szacowne grono da wiarê dostarczonemu przez tego œwiadka opisowi przebiegu wydarzeñ. – Doceniamy pañsk¹ troskꠖ rzek³ Tandi Raigarh – ale sugerujê, by zamiast siê usprawiedliwiaæ, poda³ nam pan dok³adne informacje. Wtedy zadecydujemy, czy w nie uwierzyæ. Gale zaczyna³a rozumieæ, w jaki sposób Henshaw kierowa³ tymi ludŸmi. Zamiast staraæ siê zdobyæ ich uznanie wiarygodnoœci¹ raportów, doprowadzi³, w czym pomóg³ mu swym wtr¹ceniem siê Indy, do sytuacji, w której oni sami domagali siê od niego wiadomoœci. Zrobi³ g³êboki wdech i mówi³ dalej. – Nasz raport donosi, ¿e nad „Kali” pojawi³a siê dziwna machina lataj¹ca – powiedzia³, udaj¹c zmieszanie. – Co ma pan na myœli, mówi¹c „dziwna”? – nalega³ przedstawiciel Egiptu. Rashid Quahirah nie mia³ cierpliwoœci do rozwlek³ych opowieœci. Pasowa³o to idealnie do planu Henshawa. – Machina ta przypomina³a kszta³tem ogromne ostrze szabli. Œwieci³a intensywnym blaskiem w s³oñcu, jej metal silnie odbija³ œwiat³o. Nie mia³a silników ani œmigie³, ale wydawa³a z siebie przera¿aj¹cy dŸwiêk, który ocaleni nazwali wyciem tysi¹ca diab³ów. Jej szybkoœæ uznano za nadzwyczajn¹. – Je¿eli pan ³askaw, to jaka jest ta „szybkoœæ nadzwyczajna”? – odezwa³ siê Sam Chen z Chin. – Wed³ug rozbitka lecia³a kilka razy szybciej ni¿ jakikolwiek statek powietrzny, jaki w ¿yciu ogl¹da³. Erick Svensen ze Szwecji zakas³a³, by zamaskowaæ swoje rozbawienie. – I co jeszcze robi³a ta niesamowita machina? – To jest najdziwniejsze w ca³ej historii. Nawi¹za³a ³¹cznoœæ radiow¹ z „Kali”. Perfekcyjnie w³ada³a ojczyst¹ mow¹ Mozambiku. Jeden z naszych rozbitków by³ w pobli¿u radiostacji i us³ysza³ wezwanie radiowe. Statek mia³ zatrzymaæ silniki i przenieœæ tajny ³adunek z sejfu na pok³ad. W przypadku stawiania oporu zagro¿ono zniszczeniem statku. Uczestnicy zebrania poczêli szeptaæ miêdzy sob¹; Henshaw nie przerywa³: – „Kali” by³a najwyraŸniej przygotowana na ewentualne przeszkody. Z dzia³ i karabinów maszynowych otworzono ogieñ do szablokszta³tnej machiny lataj¹cej, która przyspieszy³a z zawrotn¹

110

prêdkoœci¹, przelatuj¹c na drug¹ stronê statku, a kiedy dzia³onowi brali j¹ na cel, z innego kierunku nadlecia³a druga machina. Odpali³a ona rakiety w stronê „Kali”. – Rakiety? – odezwa³ siê jak echo ktoœ z obecnych. – Rakiety – podkreœli³ Henshaw. – Kiedy osi¹gnê³y one cel i eksplodowa³y, machiny wypuœci³y truj¹cy gaz. Cz³onkowie za³ogi padali od niego jak muchy. Niektórzy z nich umarli w kilka sekund czy minut. Antonio Morillo uderzy³ piêœci¹ w stó³. – To absurd! – Czy mam mówiæ dalej? – zapyta³ ³agodnie Henshaw. – Cisza! Niech dokoñczy! – krzykn¹³ Treadwell. – Jedna z machin zniszczy³a rakietami ster, by pozbawiæ statek mo¿liwoœci manewrowania. Nastêpnie jeden z szablostatków zwolni³ i zawisn¹³ tu¿ nad pok³adem dziobowym. Wysunê³a siê z niego drabinka, po której zesz³y ubrane w srebrne skafandry i kuliste he³my postacie. Uda³y siê prosto do kajuty kapitana. Da³ siê s³yszeæ odg³os wybuchu, najpewniej otworzy³y sejf i zabra³y to, co siê w nim znajdowa³o. S³yszeliœmy ju¿ wiele wersji, od kryszta³owej czaszki i brylantów po szeœcian czy piramidkê pokryt¹ niezwyk³ymi znakami. To wszystko pozostaje w sferze domys³ów… – Domys³ów? – rzuci³ George Sabbath. Pozostali popatrzyli na Amerykanina, a ten spojrza³ na nich gniewnie. – To jedna wielka bzdura! – Ca³kiem mo¿liwe – rzek³ Henshaw, zupe³nie nieporuszony. – Nawet nie bêdê próbowa³ wyjaœniaæ, co sta³o siê potem. Uwa¿am, a pañstwo sami os¹dz¹, ¿e bra³a w tym udzia³ tak¿e ³ódŸ podwodna. Dwie torpedy uderzy³y w „Kali” po tym, jak ludzie, czy kimkolwiek byli przybysze w srebrnych skafandrach, wrócili na pok³ad szablokszta³tnej machiny, która przez ca³y ten czas unosi³a siê nad pok³adem, wyj¹c jak tysi¹c diab³ów. Zamkniêto w³az, machina szybko przyspieszy³a, a statek rozerwa³y na dwoje eksplozje torped. Trzech ocala³ych z wybuchu ludzi trzyma³o siê kurczowo kawa³ków drewna z transportu, póki nie wy³owiono ich z wody nastêpnego dnia. Delegat Rumunii, Pytor Buzau, poprosi³ o g³os. – Wola³bym ju¿ uwierzyæ w bajki o wampirach z naszych starych zamków ni¿ w to, co s³yszê. – Proszê to powiedzieæ rz¹dowi Mozambiku – odpar³ Henshaw z umiarkowan¹ niechêci¹ – który straci³ statek wraz z ³adunkiem i piêædziesiêcioma oœmioma ludŸmi.

111

Thomas Treadwell powsta³, czekaj¹c na ciszê. – Bêdê siê streszcza³. Jeden z naszych szeœciosilnikowych samolotów komunikacyjnych straciliœmy tu¿ za naszym progiem. Sta³o siê to na oczach kilkuset ludzi w pobli¿u Dover. Rozumiecie pañstwo? Mamy kilkuset œwiadków. Ponad samolotem, który udawa³ siê do Francji, œwiadkowie dostrzegli niesamowit¹ machinê, przypominaj¹c¹ kszta³tem torpedê. By³a bardzo wysoko, nie mia³a silników, lecia³a z wielk¹ szybkoœci¹, lœni³a w s³oñcu i wydawa³a odg³os niczym ogromna lampa lutownicza. Wszyscy ci ludzie widzieli, jak od wiêkszego statku, wed³ug nich mierz¹cego oko³o piêciuset metrów d³ugoœci, oddzielaj¹ siê trzy szablokszta³tne pojazdy. Potem ze statku macierzystego wylecia³a czwarta machina. Jak mówi¹ œwiadkowie, mia³a kszta³t sp³aszczonej kopu³y, z tym ¿e poœrodku by³a najszersza. Ten ostatni pojazd zrówna³ siê z samolotem i odpali³ w jego kad³ub trzy pociski wybuchowe. Uszkodzenia okaza³y na tyle powa¿ne, ¿e piloci musieli l¹dowaæ awaryjnie na pla¿y. Ponownie, jak w przypadku „Cesarzowej Kali”, szablokszta³tna machina zawis³a nad wrakiem, wy³oni³y siê z niej postacie w srebrnych kombinezonach, wypuœci³y gaz, zabijaj¹c wszystkich na pok³adzie samolotu, i wynios³y ze œrodka zabezpieczon¹ aktówkê. Nie zabra³y nic wiêcej. Wsiad³y z powrotem do swej diabelskiej machiny i pomknê³y w niebo, najprawdopodobniej w kierunku statku macierzystego. Umilk³, zatroskany. – Jak powiedzia³em, mamy na to kilkuset œwiadków. Jacques Nungesser z Francji stan¹³ obok Treadwella. – Potwierdzam wszystko, co pañstwo w³aœnie us³yszeli. – Co by³o w tej aktówce? – zapyta³ Yoshiro Matsuda. – Plany nowego traktatu o wzajemnej pomocy miêdzy Wielk¹ Brytani¹ a Francj¹, razem z wnikliw¹ analiz¹ wydajnoœci produkcji zbrojeniowej obu krajów. Oraz – powiedzia³ Treadwell z³owieszczo – raporty wywiadu brytyjskiego o potencja³ach militarnych wszystkich krajów europejskich. Obaj mê¿czyŸni zajêli swoje miejsca. Nie mo¿na by³o ju¿ d³u¿ej zachowaæ ciszy i zebrani wkrótce zaczêli siê nawzajem przekrzykiwaæ.

112

9.

– Indy, ci¹gle tylko pakujesz coœ do tego samolotu! – Cromwell zaperzy³ siê jeszcze bardziej, widz¹c pozorn¹ obojêtnoœæ Indy’ego. – Mówiê powa¿nie. Znacznie przekroczyliœmy dopuszczalny ciê¿ar brutto… Jones przerwa³ mu machniêciem rêki. – Mówi¹c po twojemu, Will, to brednie i zawracanie g³owy, zwyczajne nudziarstwo. – Gale uœmiechnê³a siê, za co Indy podziêkowa³ jej nieznacznym uk³onem. – Mo¿e i nie jestem lotnikiem, ale znam siê trochê na matematyce i technice lotu – mówi³ dalej do Cromwella. – Twoje liczby odpowiadaj¹ modelowi komercyjnemu ze specyficznymi ograniczeniami, zgadza siê? Oraz silnikom bez dopalaczy i wielkich ³opat, tak? – No, tak, ale… – ¯adnego „ale”, przyjacielu. Wyliczy³em obci¹¿enie jednostkowe powierzchni noœnej, jednostkowe obci¹¿enie mocy, przesuniêcie œrodka ciê¿koœci, wszystkie te detale. – Widzisz go, wszystkie te detale – poskar¿y³ siê Cromwell Francuzowi. Zmierzy³ Indy’ego spojrzeniem. – Chyba mówi³eœ, ¿e nie jesteœ lotnikiem. – Bo nie jestem. Jak dot¹d. Ale liczby nie k³ami¹, Will. Nadal mamy doœæ mocy i udŸwigu, by unieœæ dodatkow¹ tonê albo pó³torej. – I bêdziemy lataæ jak ranna kaczka! – wykrzykn¹³ Cromwell. – Ee, przytruwasz. – Co? Mówisz jak pos³ugaczka z doków.

113 8 – Indiana Jones i powietrzni piraci

– Przygotujcie siê obaj do lotu – zarz¹dzi³ Indy. – Lecimy na poligon. Chcê przetestowaæ wyposa¿enie dodatkowe, które zamontowaliœmy na tej maszynce. Tarkiz przybli¿y³ siê z wyrazem zadowolenia na twarzy. – Bêdziemy strzelaæ? – Bêdziemy – odpar³ Indy. – Chcê te¿ przetestowaæ te ³¹czniki kab³¹kowe do zbiorników paliwa. Mo¿na by podwiesiæ na nich bomby zamiast zbiorników, prawda? – Bomby? – jêkn¹³ Cromwell, ale opuœci³ g³owê, pokonany. – Tak, tak, mo¿na by. – Czy nie tak w³aœnie robi³eœ, lataj¹c na tych rozklekotanych hydroplanach podczas wojny? – dr¹¿y³ Indy. – To co innego – prychn¹³ Cromwell – Dlaczego? – Bo to by³o podczas wojny, do licha! I podejmowa³o siê ryzyko! – A myœlisz, ¿e my w co siê pakujemy? – zapyta³ spokojnie Indy. – ¯e to bêdzie podwieczorek? Mo¿e nam siê przydaæ ka¿dy sprzêt, jaki ta maszyna jest w stanie unieœæ. A tak na marginesie, kiedy tylko nadarzy siê okazja, chcia³bym, ¿ebyœcie nauczyli mnie i Gale kierowaæ tym samolotem. Bêdziemy mogli zluzowaæ ciebie i Rene podczas d³ugich lotów. Wystarczy, ¿e potrafimy utrzymaæ go na kursie. To chyba nie jest zbyt trudne. – Bu³ka z mas³em, co? – rzuci³ sarkastycznie Cromwell. – To mi siê podoba! £adujmy siê. Henshaw zarezerwowa³ poligon specjalnie dla nas. Weszli na pok³ad samolotu, na którym wymalowane by³y teraz nowe znaki i numery. Po wojskowych oznaczeniach nie pozosta³ nawet œlad. Kad³ub przyozdobiono niebiesko-czerwonymi pasami, a poœrodku bieg³ napis: GLOBAL TRANSAIR. – Oficjalnie sprawdzamy trasy przelotowe dla naszych samolotów rejsowych. – A ile ich mamy? – zaœmia³ siê Foulois. – Jeden – odpar³ Indy. – Ruszajmy. Bêdê sta³ za waszymi plecami, panowie piloci, i zacznê siê uczyæ, jak panowaæ nad tym czymœ. – Chcesz zacz¹æ od podstaw, tak? – Tak – rzek³ Indy. – Dobrze – uœmiechn¹³ siê Foulois. – Zaczniemy od przegl¹du ogólnego. Nauczysz siê, jak wyszukiwaæ pêkniête nity, wszel-

114

kie wygiêcia i zdeformowania metalu. ChodŸ z nami, Indy, bêdziesz siê uczy³, podczas gdy my odfajkujemy ca³¹ listê. Zawsze sprawdzaj poziom paliwa miark¹, bo instrumentom takim jak wskaŸnik paliwa nie mo¿na ufaæ. To samo dotyczy oleju. Zaczêli od lewego silnika, ogl¹daj¹c ³¹czniki, ko³a i opony. Szukali oznak wyciekania p³ynu hamulcowego. – SprawdŸ, czy ³opaty œmig³a nie s¹ poszczerbione lub uszkodzone. Aa, uwa¿nie obejrzyj mocowanie œmig³a. I kiedy bêdziemy szli, sprawdŸ zewnêtrzne przewody. Szukaj obluzowañ i œladów zu¿ycia. SprawdŸ, czy ch³odnice oleju nie s¹ zapchane. A tutaj odprowadzamy paliwo z ka¿dego zbiornika, by pozbyæ siê skroplonej wody. Kiedy skoñczyli, Tarkiz wy³oni³ siê z kabiny ze spor¹ gaœnic¹. – Stanie obok ka¿dego z silników podczas ich uruchamiania – powiedzia³ Cromwell. – Nie zawsze starcza na to czasu, ale kiedy to tylko mo¿liwe, trzymamy siê instrukcji. Je¿eli wybuchnie po¿ar, on go natychmiast ugasi. No dobra, wchodzimy do œrodka. Chwila. Daleko nie zalecimy, póki nie usuniesz tych klinów spod kó³. Tylko nie wchodŸ w zasiêg œmigie³! Gdyby jeden z silników przypadkowo zaskoczy³, mog³oby ci odci¹æ rêkê albo przeci¹æ na pó³. – Taajest – wymamrota³ Indy. Weszli na pok³ad samolotu. Jones s³ucha³, jak Foulois odczytuje kolejne pozycje z listy. Przed startem nastawili przyrz¹dy, dostosowuj¹c wysokoœciomierz do wysokoœci poziomu lotniska. Wymienili porozumiewawcze kiwniêcia g³owami. Hamulce zaci¹gniête. Przyrz¹dy skontrolowane. Œmig³a w porz¹dku. – Indy, idŸ i sprawdŸ, czy drzwi s¹ dobrze zamkniête – dyrygowa³ Foulois. – Tarkiz je zamkn¹³. S³ysza³em… – Pragniesz czegoœ wiêcej, ni¿ tylko lataæ, przyjacielu. – Foulois uœmiechn¹³ siê. – Chcesz obs³ugiwaæ tê maszynê. SprawdŸ drzwi. Indy na chwilê znikn¹³, po czym wróci³ i kiwn¹³ g³ow¹. – Zrobione. – Czy podczas przegl¹du sprawdzi³eœ zamki na schowkach pod skrzyd³ami? – No có¿, nie… – Wiem. Ja to zrobi³em – skarci³ go delikatnie Foulois. – Postêpuj dok³adnie wed³ug instrukcji, a nauczysz siê wszystkiego na

115

pamiêæ. Teraz rozpoczniemy ko³owanie. Zajmê siê radiem, Will – rzuci³ Cromwellowi, by ponownie zwróciæ siê do Indy’ego: – Zauwa¿, ¿e podczas ko³owania dr¹¿ek jest ca³y czas w po³o¿eniu wyjœciowym. Dziêki temu ogon siê nie podnosi i daje to lepsz¹ mo¿liwoœæ manewru na ziemi. Ko³uj¹c bêdziemy nadal kontrolowaæ wskaŸniki, podczas gdy silniki zaczn¹ siê rozgrzewaæ. Zatrzymali siê w sporej odleg³oœci od miejsca startu. Kolejna lista, kolejna litania wykrzykiwanych komend, sprawdzañ, potwierdzeñ i powtórnych kontroli. Piloci wydusili z silników pe³n¹ moc, ¿e a¿ ford trz¹s³ siê i dr¿a³, jakby mia³ atak epilepsji. Cromwell i Foulois, uœmiechaj¹c siê szeroko, odwrócili siê do Indy’ego. – Zapamiêta³eœ wszystko? – Co? Tak, oczywiœcie! – odpar³ pospiesznie. – Jest takie œwietne okreœlenie, przyjacielu – rozeœmia³ siê Cromwell. – Zielony jeszcze jesteœ. Ale siê wyrobisz. Teraz z³amiemy zasady. Powinieneœ siedzieæ w fotelu przypiêty pasami, ale ¿e jestem wspania³ym pilotem – wyszczerzy³ zêby w szerokim uœmiechu – pozwolimy ci tu staæ. Trzymaj siê mocno foteli i nie dotykaj niczego, co siê rusza. Kapujesz? – Kapujê! – odpar³ Indy. – Masz pozwolenie na ko³owanie na pas – poinformowa³ Cromwella Foulois. Brytyjczyk operowa³ silnikiem zewnêtrznym, delikatnie muskaj¹c hamulce, i ustawi³ samolot na œrodkowej linii pasa startowego. Ponownie sprawdzi³ wszystkie przyrz¹dy, ustawi³ œruby oporowe przepustnic i kiwn¹³ do Rene. – Gotów? – Na wszystko – odpowiedzia³ Foulois. Cromwell wcisn¹³ hamulce i przy akompaniamencie ryku silników powoli przesun¹³ dŸwignie przepustnic a¿ do oporu. Zerkn¹³ na wskazania przyrz¹dów, kiwn¹³ sam do siebie g³ow¹ i zwolni³ hamulce. Ford z wyciem pomkn¹³ naprzód. Niemal natychmiast ogon uniós³ siê i Indy mia³ pe³ny widok pasa startowego. Cromwell nieznacznie wcisn¹³ prawy peda³ orczyka, by nie zwia³o go z kursu, podczas gdy samolot mkn¹³ coraz szybciej. Po przejechaniu mniej ni¿ stu trzydziestu metrów przednie ko³a oderwa³y siê od pasa i Indy rozejrza³ siê doko³a, chc¹c ujrzeæ, jak ziemia siê od nich oddala. Nic takiego nie nast¹pi³o. Ford z wyciem silników i œmigie³ pêdzi³ nad pasem, niemal dotykaj¹c jego betonowej powierzchni

116

i powoli nabieraj¹c prêdkoœci. Uœmiech na twarzy Cromwella powiedzia³ Indy’emu wiêcej ni¿ s³owa. Piloci chcieli mu zrobiæ niespodziankê. Nie domyœlali siê, ¿e przeczyta³ instrukcjê pilota¿u tego samolotu i wiedzia³, ¿e nawet przy pe³nym obci¹¿eniu lata³ on i nabiera³ wysokoœci bardzo sprawnie, nawet przy tak niskiej prêdkoœci jak sto trzydzieœci kilometrów na godzinê. Strza³ka na prêdkoœciomierzu przekroczy³a sto szeœædziesi¹t i sz³a dalej, podczas gdy koniec pasa szybko zbli¿a³ siê do nich. – No i hyc do góry! – wykrzykn¹³ Cromwell, podci¹gaj¹c dr¹¿ek gwa³townie do siebie. Indy przygotowa³ siê na to, ale i tak spotka³o go mi³e zaskoczenie, gdy „staruszek” trójsilnikowiec da³ dzikiego nura w niebo, a nastêpnie wydawa³o siê, ¿e zawis³ pionowo, kiedy Cromwell wprowadzi³ go w stromy zakrêt. Wszyscy trzej œmiali siê i klaskali; Indy zerkn¹³ do kabiny, gdzie siedzia³a uradowana Gale i pozielenia³y na twarzy Tarkiz, którego ¿o³¹dek rozpaczliwie stara³ siê zatrzymaæ swoj¹ zawartoœæ. Nauczê siê samodzielnie pilotowaæ tê maszynkê, obieca³ sobie Indy. Nie mieli czasu na nic spoza rozk³adu. Kiedy znaleŸli siê ju¿ w zastrze¿onej przestrzeni powietrznej zarezerwowanej tylko dla nich, Tarkiz niepewnym krokiem podszed³ do okr¹g³ego pojemnika na ty³ach kabiny. Otworzy³ i zabezpieczy³ luk w dachu kad³uba, nastêpnie krêc¹c korb¹ podniós³ stanowisko karabinu maszynowego na zewn¹trz samolotu, tak ¿e znalaz³o siê ono w strumieniu powietrza. Oparta o burtê kad³uba, le¿a³a wyprofilowana szyba kuloodporna. Tarkiz zamontowa³ j¹ na stanowisku metalowymi uchwytami; teraz mia³ tarczê zas³aniaj¹c¹ go od pêdu powietrza. Odblokowa³ bezpiecznik karabinu, za³adowa³ okr¹g³y magazynek mieszcz¹cy dwieœcie sztuk amunicji i wykrzykn¹³ na ca³e gard³o: – Dajcie mi coœ zabiæ! To uzdrowi mój ¿o³¹dek! Gale podesz³a do niego, poci¹gnê³a za rêkaw i poda³a mu skórzany he³mofon pod³¹czony do telefonu pok³adowego. – Na razie czekaj i podziwiaj widoki, staruszku – poinstruowa³ go Cromwell. – Bêdziesz mia³ szansê pobawiæ siê swoj¹ now¹ zabawk¹. – Pospiesz siꠖ odburkn¹³ Tarkiz. Foulois wskaza³ ich cel, kilka tysiêcy akrów rozleg³ej równiny. Na ziemi namalowany by³ olbrzymi okr¹g, a w jego œrodku znajdowa³o siê niewielkie skupisko budynków.

117

– Oto nasz cel – obwieœci³ Indy. – Zobaczmy, jak sobie z nim poradzicie. Cromwell bez chwili wahania podci¹gn¹³ dr¹¿ek, wdepta³ lewy peda³ orczyka i przesun¹³ dŸwignie przepustnic do oporu, wprowadzaj¹c forda w strom¹ beczkê. Trójsilnikowiec poderwa³ siê w górê i wszed³ w zakrêt, by pomkn¹æ w dó³ niczym po zakrzywionej zje¿d¿alni, a w nastêpnej chwili wskazówka prêdkoœciomierza minê³a 240 km/h na podzia³ce. Pêdzili ku ziemi z zapieraj¹c¹ dech prêdkoœci¹ i pod przera¿aj¹cym k¹tem. Cromwell zachowywa³ siê niczym szaleniec. Indy, podczas manewru rzucony o œcianê, dopiero teraz dostrzeg³ na wiatrochronie coœ, co usz³o jego uwagi; pionow¹ liniê celownika, w œrodku której znajdowa³ siê krzy¿ nitek. – Do diab³a, Will! – krzykn¹³ Foulois. – Jaki jest redline dla tej maszyny? Redline, redline, myœla³ gor¹czkowo Indy. Oczywiœcie, tak nazywaj¹ prêdkoœæ, której nie wolno przekraczaæ. Chyba jakieœ dwieœcie dwadzieœcia albo coœ ko³o tego. Ale my przekroczyliœmy ju¿ dwieœcie piêædziesi¹t i… – Nie wiem i gówno mnie to obchodzi! – odkrzykn¹³ Cromwell do Francuza. – Wiesz, ¿e nic go nie ruszy. Zamknij siê, u diab³a, i zajmij siê systemami! Karabiny gotowe? – Gotowe! – Zbiorniki gotowe? – Gotowe! – Co wy, do licha, chcecie zrobiæ?! – wrzasn¹³ Indy. – Zrzuciæ zbiorniki? Cromwell przelotnie obejrza³ siê na niego. – Juhuuu! – wyda³ z siebie okrzyk wojenny Brytyjczyków. Podniós³ nieznacznie nos forda, nacisn¹³ lekko prawy peda³ orczyka, by naprowadziæ celownik na cel, i zaraz potem wcisn¹³ przycisk na dr¹¿ku. Samolot zatrz¹s³ siê i zawibrowa³ od nosa po ogon od ryku karabinów zamontowanych w obu skrzyd³ach. Na ziemi podnios³y siê fontanny kurzu, a gdy Cromwell trafi³ w sam œrodek budynków, posypa³y siê drzazgi i po³amane deski. Wyszed³ z nurkowania niebezpiecznie blisko ziemi i nie wytracaj¹c prêdkoœci zawiesi³ forda na koñcu skrzyd³a w ha³aœliwym pionowym skrêcie. – Tarkiz! Twoja kolej! Rozwal centralny budynek! Do ich uszu dosz³y urywane serie karabinowe, a powiew przyniós³ do ich nozdrzy gryz¹cy zapach prochu. Ponad œwist wiatru,

118

wycie œmigie³ i silników oraz terkot karabinu wybi³ siê okropny, œciskaj¹cy w gardle odg³os. – Co siê dzieje tam z ty³u? – zawo³a³ Cromwell do Gale. Nie mog³a odpowiedzieæ. Wygl¹da³o na to, ¿e siê dusi. Indy pospieszy³ na ty³, chwiejnym krokiem pokonuj¹c kabinê przy akompaniamencie wystrza³ów i ogólnego harmidru. Gale przyci¹gnê³a go do siebie i krzyknê³a prosto w ucho: – To nasz bohater! Tarkiz! Wymiotuje tam! Pok³ada³a siê ze œmiechu. Poddaj¹c siê emocjom chwili, objê³a Indy’ego mocno w pasie. Ich oczy spotka³y siê. Przez chwilê zdawa³o im siê, ¿e s¹ na szczycie góry. Gale chwyci³a Indy’ego za g³owê i poca³owa³a siarczyœcie. By³ zaskoczony. Nadal nie wypuszcza³ jej z objêæ, wytrzeszczaj¹c oczy. – Jest wspaniale! – krzyknê³a. – ChodŸmy na przód zobaczyæ, jak spisa³ siê Tarkiz! Wspieraj¹c siê ramionami, dotarli do kokpitu. Foulois wskaza³ centralny budynek. – Znakomity z niego strzelec – zauwa¿y³ spokojnie, jakby popija³ teraz herbatkê siedz¹c na werandzie. – Wy w Ameryce pewnie nazwalibyœcie go Sokole Oko. Naprawdê jest bardzo dobry. – Rene, zrzucam te zbiorniki na budynki – obwieœci³ Cromwell zajmuj¹cemu prawy fotel Francuzowi. – Zaraz potem stery bêd¹ twoje. WejdŸ w zakrêt bojowy i postaraj siê pos³aæ rakiety tam, gdzie bêdzie z nich najwiêcej po¿ytku! – Zrozumiano, jasne, czó³ko! – Foulois naœladowa³ swego kolegê. – Proszê bardzo. Ford zawróci³ wytracaj¹c szybkoœæ; teraz liczy³y siê jedynie kontrola i precyzja. Cromwell prowadzi³ trójsilnikowiec prosto i dok³adnie, podczas gdy Foulois po³o¿y³ d³oñ na dŸwigni zwalniania zbiorników. – Na mój znak! – krzykn¹³ Cromwell. Chwilê póŸniej wykrzykn¹³: – Trzy! Dwa! Jeden! Teraz! Poczuli wstrz¹s, kiedy zbiorniki zosta³y odrzucone przez potê¿ne sprê¿yny. Cromwell podniós³ forda w stromym locie z przechy³em na lewe skrzyd³o, dziêki czemu widzieli, jak oba zbiorniki kozio³kuj¹ w powietrzu prosto na dachy budynków. Roztrzaska³y siê wzbijaj¹c bia³e tumany. – Bomby w celu! – pogratulowa³ Indy.

119

– Jest twój – odezwa³ siê Cromwell do Rene, podnosz¹c obie rêce do góry i klaszcz¹c w nie w tradycyjnym geœcie przekazania sterów. Samolot nawet nie drgn¹³, gdy Foulois przej¹³ dr¹¿ek. Obni¿y³ nos, zakrêci³ szerokim ³ukiem i wprowadzi³ maszynê w p³ytki lot nurkowy. – Chcê mieæ dwieœcie – obwieœci³ Cromwellowi. – Podawaj na g³os prêdkoœæ. – Dwieœcie dwadzieœcia piêæ i spada, dwieœcie dziesiêæ i jest, dwieœcie na nosie. Rene dotkn¹³ przepustnic tak lekko, jak gdyby g³aska³ kobiec¹ d³oñ, i wskazówka prêdkoœciomierza zatrzyma³a siê na 200. G³os Francuza brzmia³ spokojnie, jakby dyskutowa³ o meczu pi³karskim albo zamawia³ drinka w paryskim klubie. – PotwierdŸ otwarcie wyrzutni rakiet. Cromwell popatrzy³ na skrzyd³a; panele by³y odsuniête. – Wyrzutnie rakiet otwarte, zapalniki elektryczne uzbrojone. – Bardzo dobrze. Dziêkujê. Indy szturchn¹³ Gale. – On to ma dopiero zimn¹ krew! Gale czu³a siê zbyt podekscytowana, by cokolwiek mówiæ. Przytuli³a siê do ramienia Jonesa, zaabsorbowana chwil¹. – Ju¿ nied³ugo i… ognia – powiedzia³ opanowanym g³osem Foulois i nacisn¹³ przycisk. Dwie rakiety z ich wyrzutni, pluj¹c ogniem i dymem, pomknê³y w kierunku budynków, wij¹c siê niczym kijanki. W górê wzbi³y siê fontanny p³omieni, a potem opary benzyny buchnê³y ogromn¹ kul¹ ognia. By³a to jedna wielka, wrz¹ca masa ognia i dymu. Foulois da³ pe³n¹ moc i postawi³ samolot na prawym skrzydle, uciekaj¹c w górê przed rosn¹c¹ po¿og¹. W bezpiecznej odleg³oœci skrêci³ z powrotem w lewo. – Moje gratulacje – powiedzia³ Indy, klepi¹c go po ramieniu. Budynki zosta³y zrównane z ziemi¹ i trawi³ je ogieñ. – To by by³o na tyle – doda³. Cromwell zerkn¹³ na Rene. – WejdŸ na tysi¹c czterysta. Koniec przerwy, czas na lekcjê. Foulois wyrówna³ na wysokoœci tysi¹ca czterystu metrów i ustali³ prêdkoœæ przelotow¹. Za ich plecami Tarkiz opuœci³ stanowisko karabinu i zamkn¹³ luk, redukuj¹c tym wycie wiatru i ryk silników z zewn¹trz. Cromwell dŸwign¹³ siê z lewego fotela. – Kto pierwszy? – zwróci³ siê do Gale i Indy’ego.

120

– Panie maj¹ pierwszeñstwo – odrzek³ Indy. – Ja bêdê obserwowa³, a potem sam spróbujê. Gale zasiad³a w lewym fotelu, zapiê³a pas i delikatnie po³o¿y³a palce na dr¹¿ku. – Wystarczy, ¿e utrzymasz obecny kurs – powiedzia³ ³agodnie Rene. – Mo¿esz kierowaæ siê t¹ drog¹ przed nami. Je¿eli wybierzesz jakiœ punkt na horyzoncie, po prostu kieruj siê na niego. Delikatnie poruszaj przyrz¹dami sterowniczymi. I o nic siê nie martw, bêdê nad wszystkim czuwa³. Jestem pewien, ¿e œwietnie sobie poradzisz. Gale nie wyrzek³a ani s³owa. Foulois podniós³ obie rêce w umownym geœcie. – Jest twój – powiedzia³ do Gale. Wszyscy spodziewali siê zarzucania, podnoszenia i opadania nosa, zniesienia na prawo lub lewo. Nic takiego siê nie sta³o. Indy z rosn¹cym niedowierzaniem patrzy³, jak ford leci równo niby po szynach. Cromwell i Foulois wymienili porozumiewawcze spojrzenia. – A niech mnie kule bij¹ – oznajmi³ w koñcu Cromwell. – Ona siê na tym zna! Indy pochyli³ siê do przodu, œledz¹c ka¿dy ruch Gale. Jego twarz wyra¿a³a niedowierzanie i niema³y podziw dla kobiety, której rude w³osy rozwiewa³ wiatr wdzieraj¹cy siê przez boczne okienko. Wreszcie dotkn¹³ jej ramienia. – Ty naprawdê potrafisz pilotowa栖 pochwali³ j¹ oszczêdnie. – Dlaczego, do pioruna, nic mi nie powiedzia³aœ? Obejrza³a siê na niego; jej oczy b³yszcza³y, cieszy³o j¹ jego zaskoczenie. – Nikt mnie nie pyta³ – odpar³a. Cromwell wcisn¹³ siê obok Indy’ego, by tak¿e móc porozmawiaæ z Gale. – Nie jest pani nowicjuszk¹, panno Parker. – Dziêkujꠖ odrzek³a, irytuj¹c tym jeszcze bardziej trzech mê¿czyzn. – Kiedy? – warkn¹³ Cromwell. – Kiedy siê nauczy³aœ? – Kiedy mia³am dwanaœcie lat, spêdzi³am lato u kuzynostwa w Niemczech. Wszyscy mieli fio³a na punkcie szybownictwa, a ja do nich do³¹czy³am. Przez trzy miesi¹ce prawie codziennie lata³am szybowcem. – Lata³aœ samotnie? – zapyta³ Foulois.

121

– W drugim tygodniu – odpowiedzia³a z powa¿n¹ min¹. – A potem? – pogania³ Cromwell. – Szkocja. Znowu szybowce, potem stary samolot treningowy. Moja matka mia³a pieni¹dze i spêdzi³am kolejne lato w szkole pilota¿u. – Zapewne tak¿e odbywa³aœ samodzielne loty maszynami silnikowymi? – zapyta³ Cromwell. – Owszem. – Wiêc proszê nie owijaæ w bawe³nê, panno Parker! Ma pani licencjê? Ponownie obdarzy³a ich lisim uœmiechem. – Na jednosilnikowe, wielosilnikowe i mogê lataæ zawodowo na liniach lotniczych. – Niech mnie kule bij¹ – rzek³ Cromwell cicho. – Indy, chcia³byœ spróbowaæ? – Gale zwróci³a siê do stoj¹cego za ni¹, zmieszanego Janesa. – Od³ó¿my to do jutra – wpad³ jej w s³owa Foulois. – Widzê lotnisko. Nie pozosta³o nam wiele czasu. W porz¹dku, Gale, przejmê stery. Gale nie wypuœci³a dr¹¿ka z lewej d³oni, przywiod³a ku sobie dŸwignie przepustnic i przesz³a na zni¿anie. – Po co? – spyta³a. – No, to oczywiste, to znaczy, no… – zaj¹kn¹³ siê. – Czy móg³byœ zaj¹æ siê radiem? – poprosi³a s³odko. Indy poczu³ niemal¿e chmurê burzow¹ nad swoj¹ g³ow¹. – Pewnie, zajmij siê radiem, Rene – wycedzi³. Nie mieœci³o mu siê to w g³owie. Ona zamierza³a sprowadziæ ich na ziemiê, pierwszy raz siedz¹c za sterami! Gale idealnie posadzi³a forda na trzy punkty. Wyko³owa³a z pasa na d³ug¹ drogê, prowadz¹c¹ do ich hangaru. – Czy móg³byœ przej¹æ stery? – poprosi³a Francuza, podnosz¹c siê z fotela. – Ach, tak, oczywiœcie. Dziêkujꠖ odrzek³, czuj¹c siê jak idiota. Przecisnê³a siê obok Indy’ego, doœæ blisko, by musn¹æ ustami jego usta. – Przepuœæ mnie, Indy. Muszê poprawiæ w³osy.

122

10.

Jones stan¹³ przed drzwiami pokoju Cromwella. Uniós³ piêœæ, zawaha³ siê, po czym waln¹³ ni¹ w drzwi. Us³ysza³ zaskoczone: „Dobry Bo¿e! Atakuj¹ nas szkopy?”, co œwiadczy³o o wyrwaniu delikwenta z g³êbokiego snu. W nastêpnej chwili w pokoju rozleg³ siê ³omot – to Will, wstaj¹c z ³ó¿ka, przewróci³ siê o w³asne buty. Indy pchn¹³ drzwi i ujrza³ Cromwella z twarz¹ wciœniêt¹ w pod³ogê. Z³apa³ go za ramiê i postawi³ na równe nogi. – Wiesz, która godzina, Will? Zapomnia³eœ, co mieliœmy robiæ z samego rana? Czy samolot gotowy? – zarzuci³ gradem pytañ skonfundowanego pilota, który nadal stara³ siê zetrzeæ z oczu resztki snu. – Nie. Która godzina? – wymamrota³. – Ju¿ wpó³ do szóstej! – Wpó³ do szóstej? Dlaczego nie œpisz o tak nieludzkiej porze? – Mia³eœ mnie dziœ nauczyæ pilotowaæ, ty gnido! ObudŸ siê! – Staram siê, staram. Mo¿e to tylko z³y sen. A kysz, Indy. Jones usi³owa³ tchn¹æ ¿ycie w oklapniête cia³o. – Ma pan dziesiêæ minut, brygadierze. Do zobaczenia w mesie. Nastêpnie wmaszerowa³ do mesy, nala³ sobie kubek paruj¹cej kawy i opad³ na krzes³o przy stole. Foulois popatrzy³ na niego uwa¿nie. – Ktoœ ci wsadzi³ roz¿arzone wêgle w miejsce oczu, Indy.

123

– Wertowa³em ksi¹¿ki przez wiêkszoœæ nocy – mrukn¹³, upijaj¹c trochê kawy. – Nie mo¿esz siê doczekaæ z³apania za stery, co? – A co w tym z³ego? – postawi³ siê Indy. – Nic nie powiedzia³em. Podziwiam twój zapa³. A gdzie nasz wyspiarz? Cromwell wtoczy³ siê ociê¿ale do pomieszczenia, pokiwa³ siê przed dzbankiem z kaw¹, nape³ni³ kubek i powlók³ siê do sto³u. Klapn¹³ na krzes³o. – Wypróbowa³em pañski gwarantowany, niezawodny, w stu procentach skuteczny sposób budzenia, profesorze Jones. – Chêtnie us³yszê, jaki to sposób – rzek³ Foulois. Cromwell spojrza³ na Francuza. – On powiedzia³ – zagai³, pokazuj¹c palcem Indianꠖ ¿e aby siê obudziæ, trzeba stan¹æ nago w misie i wylaæ sobie gor¹c¹ kawê na g³owê. Wypróbowa³em to. Poparzy³em sobie g³owê, klatkê piersiow¹, i ani kropla nie dotar³a do stóp. Jedyny problem to fakt, ¿e jest to doœæ bolesne, a zupe³nie nieskuteczne. Musia³em tylko piorunem lecieæ pod zimny prysznic. Indy mrugn¹³ do Rene. – Widzisz? Dzia³a. – I znów zwróci³ siê do Cromwella. – Wypij kawê. Zjedz coœ, jeœli mo¿esz. Potem polecimy. – Muszê ciê rozczarowaæ. – Foulois wykona³ gest bezradnoœci. – Nie dzisiaj, mon ami. Wygl¹da³eœ na œwiat? Indy pocz³apa³ do hangaru i ruszy³ w kierunku okna. Zanim do niego podszed³, ju¿ zrozumia³ z³e wiadomoœci. Szumi¹cy pomruk, nag³y rozb³ysk b³yskawicy i og³uszaj¹cy trzask gromu. Stan¹³ w oknie i obserwowa³ przypominaj¹c¹ letni monsun ulewê. Powlók³ siê z powrotem do mesy. – No dobra – zwróci³ siê ponuro do Cromwella. – W takim razie szkolenie naziemne. – Beze mnie, koleœ – ostudzi³ go Cromwell. – Mam zobowi¹zania co do naszego stalowego ptaka. Ale najpierw przeœpiê siê jeszcze trochê. Potem uzupe³niê brakuj¹cy sprzêt, który powinien by³ znaleŸæ siê na naszej liœcie. – Na przyk³ad? – Na przyk³ad spadochrony – odpar³ Cromwell. – Kamizelki ratunkowe – doda³ Foulois. – ¯elazne porcje – dorzuci³ Cromwell. – Niewa¿ne. My siê tym zajmiemy. Z pewnoœci¹ panna Parker, teraz zdemaskowana jako nasz

124

tajny as przestworzy, zaznajomi ciê z podstawami powietrznej ¿eglugi. Pu³kownik Henshaw do³¹czy³ do nich w œrodku rozmowy. Obejmowa³ kubek z kaw¹, by ogrzaæ d³onie. – Na dziœ szkó³ka odwo³ana, Indy. – Szkó³ka! Tak nazywacie naukê pilota¿u? – Ka¿dy ptak musi kiedyœ zostaæ wyrzucony z gniazda, profesorze – uœmiechn¹³ siê Cromwell. – Wszyscy przez to przeszliœmy, Indy. – Henshaw stara³ siê najwyraŸniej ug³askaæ naburmuszonego Jonesa. – A przynajmniej ja, kiedy by³em kadetem. Indy spojrza³ z niechêci¹ na pozosta³ych. – Czy tu wszyscy s¹ pilotami prócz mnie? Siedz¹cy przy s¹siednim stole Tarkiz uniós³ g³owê; dotychczas wydawa³o siê, ¿e œpi jak suse³. – Indy, mój przyjacielu! My dwaj jesteœmy tutaj jedynymi normalnymi ludŸmi. Latanie pozostawiamy ptakom i wariatom. To rozs¹dne, nie? Gdyby Allach chcia³, abyœmy latali, dostalibyœmy z nieba bilety lotnicze. Foulois popatrzy³ na Belema z zaskoczeniem i szacunkiem. – A ja s¹dzi³em, ¿e nasz waligóra to pozbawiony poczucia humoru gbur. Jones uspokoi³ wszystkich gestem. – Co siê dzieje, Harry? – Zaszyfrowana wiadomoœæ. W pomieszczeniu zapad³a cisza. Zaszyfrowana wiadomoœæ i niespodziewane pojawienie siê Henshawa oznacza³y, ¿e sta³o siê coœ powa¿nego. – Wstêp to meldunek o nieokreœlonym jeszcze dzia³aniu – ci¹gn¹³ Henshaw. – Najprawdopodobniej chodzi o podró¿. To tylko po to, ¿eby utrzymaæ nas, to jest was, w gotowoœci. – I? – Pracujemy nad odszyfrowaniem ca³ego przekazu. Dopijcie kawê. Mamy co najmniej dwadzieœcia minut. – Kto go przys³a³, Harry? – Najpierw musisz mi podaæ swój kryptonim. Wszystkie spojrzenia skupi³y siê na Henshawie, a nastêpnie powêdrowa³y na Jonesa. – Bez obrazy – doda³ szybko Henshaw. – Ale sam ustali³eœ te regu³y.

125

Indy uœmiechn¹³ siê. – Bardzo dobrze, Harry. – Ustanowi³ ten system z Treadwellem. Napisa³ zaszyfrowany kryptonim na skrawku papieru i poda³ pu³kownikowi. Ten odczyta³: „Samotny JeŸdziec”. – Dziêkujê. Dwadzieœcia minut póŸniej znajdowali siê w centrali informacyjnej. Sier¿ant wrêczy³ rozkodowan¹ wiadomoœæ Henshawowi, który rzuci³ okiem na nazwisko u góry strony, po czym przekaza³ papier Indy’emu. MUSIMY SIÊ JAK NAJSZYBCIEJ SPOTKAÆ. SPOTKANIE W CZTERY OCZY NIEODZOWNE. PANARABSKI INSTYTUT ARCHEOLOGICZNY JORDANII Z£O¯Y£ NAM OFERTÊ SPRZEDA¯Y WYBITNIE RZADKIEGO ARTEFAKTU. WED£UG OPISU TO SZEŒCIAN, POCHODZENIE METALU NIEZNANE, NIEROZSZYFROWANE PISMO KLINOWE, OSIEM NA OSIEM CM. WYMAGANA TWOJA EKSPERTYZA. PRZYSZ£E DZIA£ANIA WYMAGAJ¥ TWOJEJ OBECNOŒCI, NIM ODPOWIEMY. DORADZAM JAK NAJSZYBSZ¥ PODRÓ¯. ŒW. JÓZEF. Indy odda³ kartkê Henshawowi. Ten przeczyta³ j¹ szybko, po czym z zak³opotaniem podniós³ wzrok. – Œwiêty Józef? – Œwiêty Józef z Copertino; mnich, który potrafi³ lewitowaæ. Taki kryptonim przybra³ Castilano. – On jest jednym z nas? – Henshaw otworzy³ szeroko oczy. – Jasne. Harry, potrzebuj¹ mnie tam. Wezmê Gale jako dodatkow¹ parê oczu i Tarkiza w charakterze wsparcia. Jak d³ugo potrwa, zanim ford doleci do Nowego Yorku? To chyba najszybszy sposób. – Nic z tego, Indy. Nawet ptaki chodz¹ czasem na piechotê. Ten paskudny front pogodowy rozsiad³ siê tu na dobre. Mogê ci zarezerwowaæ dwa przedzia³y na Silver Streak Special. To najszybszy poci¹g w kraju. Odje¿d¿a dziœ po po³udniu i bêdzie jutro rano w Nowym Jorku. Mogê wam tak¿e za³atwiæ prywatny transport. Za godzinê poznam wszystkie szczegó³y. Indy skin¹³ g³ow¹. – Dziêki. Do dzie³a.

126

– Ty – wycedzi³ Indy przez zaciœniête zêby – œpisz ze mn¹. Gale odpowiedzia³a ¿artem. – Mam to traktowaæ jako rozkaz czy zaproszenie? – Wiesz, o co mi chodzi – odwarkn¹³ Indy. – Nie chcê, ¿ebyœ spa³a sama. – Tyle to zrozumia³am. Ale wydaje mi siê, ¿e twoje metody tr¹c¹ epok¹ kamienia ³upanego. – Niech to diabli, kobieto, nie proszê ciê o przespanie siê ze mn¹! Gale uwa¿nie obejrza³a paznokcie. – Prawie mnie nabra³eœ. – I mnie te¿ – mrukn¹³ Tarkiz. – To brzmia³o jak zaproszenie do… – Zamknij siꠖ burkn¹³ Indy, dŸgaj¹c palcem w kierunku Tarkiza. Zwróci³ siê z powrotem do Gale: – Nie mo¿esz spaæ sama w przedziale. Je¿eli chcesz, potraktuj to jako rozkaz. Ty przeœpisz siê w jednym ³ó¿ku, a ja w drugim. Mamy bezpoœrednie po³¹czenie telefoniczne z s¹siednim przedzia³em E, gdzie bêdzie spa³ Tarkiz. Wszyscy pozostaniemy ca³y czas w kontakcie. Czy wyra¿am siê doœæ jasno? – Zawiod³am siê na panu, profesorze – powiedzia³a frywolnie Gale. – Ale owszem, wyczuwam, o co biega. – Poczekamy na korytarzu, a ty zrobisz to, co zawsze, gdy przygotowujesz siê do snu – rzek³ Indy. – Kiedy skoñczysz, otwórz drzwi. Je¿eli nie otworzysz za piêæ minut, wy³amiemy je. Popatrzy³a na niego i w jednej chwili spowa¿nia³a. – Ty siê naprawdê przejmujesz – powiedzia³a miêkko. Przytakn¹³. Umia³a ju¿ czytaæ ze znaków na jego twarzy, lekkiego zmarszczenia czo³a, podwy¿szonego napiêcia. To coœ wiêcej ni¿ szósty zmys³… o Bo¿e, on wie, ¿e jesteœmy nara¿eni na atak. Przeczuwa, ¿e dziœ w nocy stanie siê coœ niedobrego, pomyœla³a. – W porz¹dku – odpowiedzia³a spokojnie. – Niech bêdzie. Nie muszê byæ sama w przedziale. – B³yskawicznie wyci¹gnê³a wniosek. – Mogê spaæ w ubraniu. Indy’emu najwyraŸniej ul¿y³o. – Doskonale. Jesteœ gotów, Tarkiz? Kurd potwierdzi³ skinieniem g³owy. Zaczeka³, a¿ Indy i Gale zamkn¹ swój przedzia³, i zamieni³ wisz¹c¹ na drzwiach tabliczkê z ich nazwiskami na w³asn¹. Wœlizgn¹wszy siê do s¹siedniego przedzia³u, wypróbowa³ po³¹czenie telefoniczne, by mieæ pewnoœæ, ¿e

127

funkcjonuje. Nastêpnie przywi¹za³ do klamki sznurek, na którego koñcu wisia³ niewielki dzwoneczek modlitewny. Jego dŸwiêk by³ ledwo s³yszalny, ale kogoœ, kto przez ca³e ¿ycie modli³ siê przy wtórze takiego pobrzêkiwania, zaalarmuje on o ka¿dym poruszeniu siê klamki. Uœmiechn¹³ siê. Krótko po trzeciej nad ranem us³ysza³ szept swego dzwoneczka. Natychmiast stan¹³ po jednej stronie drzwi, tu¿ przed tym, jak cichutko siê otworzy³y. W mroku rozró¿ni³ dwie postacie. W chwili, gdy zamknê³y siê za nimi drzwi, Tarkiz zarzuci³ na ich cia³a sieæ z powplatanymi haczykami. Kiedy szarpn¹³ sieci¹, ostrza wbi³y siê w cia³o, wywo³uj¹c okrzyki bólu. Tarkiz z³apa³ giêtki, metalowy prêt, i opuœci³ go w dó³ ze straszliw¹ si³¹. Na chwilê odwróci³ siê, by otworzyæ okno. Ponad wrzaskami i przekleñstwami szamocz¹cych siê w sieci ludzi dosz³o go walenie do drzwi. Odkrzykn¹³: – Zaraz otworzê! Za… Poczu³, jak ostrze no¿a wbija siê w jego nogê niczym b³yskawica. Tarkiz zignorowa³ ból, gdy¿ jeden z napastników wyswobodzi³ siê z sieci i stan¹³ przed nim z no¿em wzniesionym do ciosu, który jednak nie spad³ na rozeŸlonego Kurda. Jedno poci¹gniêcie metalowym prêtem i nó¿ r¹bn¹³ o œcianê. Indy kopniakiem otworzy³ drzwi i wpad³ do œrodka z webleyem w d³oni. Akurat zd¹¿y³ zobaczyæ, jak Tarkiz wyrzuca napastnika przez otwarte okno. Ten momentalnie znikn¹³, a poci¹g nadal mkn¹³ naprzód. Kurd odwróci³ siê w stronê drugiego zabójcy, wznosz¹cego zakrzywione ostrze. Indy by³ ju¿ przy nim i uderzy³ go luf¹ w nadgarstek. Da³ siê s³yszeæ trzask ³amanej koœci i mê¿czyzna krzykn¹³. Tarkiz obróci³ siê b³yskawicznie, ale gdy chcia³ pochwyciæ napastnika, jego zraniona noga zawiod³a i upad³. Jones z³apa³ zabójcê za w³osy i pasek i wyrzuci³ go za okno. Gale przeœlizgnê³a siê obok Indiany i zapali³a œwiat³o. W jednej chwili spostrzeg³a zakrwawion¹ nogê. – Drzyj poœciel na banda¿e – rozkaza³a Indy’emu. Pomog³a Tarkizowi usi¹œæ na ³ó¿ku. – Dawaj whisky. Szybko – powiedzia³a do niego. – Whisky? Ja nie… – Zamknij siê i wyci¹gaj piersiówkꠖ uciê³a. Bez s³owa poda³ jej wydobyt¹ z kieszeni flaszeczkê. Po³o¿y³a j¹ na pos³aniu, zwil¿y³a rêcznik w umywalce i zmy³a krew. Indy zawi¹za³ ju¿ opaskê uciskow¹ ponad ran¹. Gale odkorkowa³a pier-

128

siówkê i pola³a ranê wódk¹, by j¹ odkaziæ, a potem opatrzy³a prowizorycznymi banda¿ami. – Tylko kobieta marnuje dobr¹ whisky – poskar¿y³ siê Tarkiz. Ale jego oczy wyra¿a³y wdziêcznoœæ. – Zamieni³eœ tabliczki z nazwiskami? Tarkiz przytakn¹³. – Zadzia³a³o, nie? – Wiesz, kto to by³? – Br¹zowa skóra. Jeden nosi³ turban. Mieliœmy wiêc do czynienia z zawodowymi zabójcami. Ktoœ ciê nie lubi, Indy. – Taak. Chyba zapomnia³em stan¹æ do konkursu popularnoœci. A przy okazji, fajna sztuczka z t¹ twoj¹ sieci¹. Tarkiz rozpromieni³ siê mimo bólu. – To stary numer Rzymian. Bardzo stary. Podoba siê te¿ mafiozom. – I mnie – doda³a Gale. – Zamek w twoich drzwiach przesta³ istnie栖 zauwa¿y³ Indy. – Lepiej zrobisz, jeœli resztê nocy spêdzisz z nami. – Nie trzeba. Bêdê tu siedzia³ i mia³ drzwi na oku. – Siêgn¹³ za plecy i z ukrytej kabury wydoby³ zgrabn¹ trzydziestkê dwójkê. – Poza tym Gale to dobra kobieta. Nie zmarnowa³a ca³ej mojej whisky. Czasem lubiê piæ do lustra. Dobranoc. – Gale, w³aŸ na górn¹ pryczê. Wspiê³a siê na pos³anie i usiad³a, krzy¿uj¹c nogi. – Sk¹d oni wiedzieli, kim jesteœmy, gdzie mo¿na nas znaleŸæ w poci¹gu i kiedy bêdziemy nim jechaæ? Uœmiechn¹³ siê. – Nie domyœli³aœ siê, ¿e w naszym systemie jest przeciek? – Teraz ju¿ tak – odpar³a gniewnie. – Masz jakieœ wnioski? – Parꠖ wzruszy³ ramionami. – Pracujê nad tym. – Ale dlaczego ktoœ chcia³by ciê zabiæ? – Nas – przypomnia³ jej. Zadr¿a³a. – Ciebie tak¿e musieliby zabi栖 ci¹gn¹³ dalej, sprawdzaj¹c webleya. – Jesteœmy partnerami. Gdyby ciê nie dostali, mog³abyœ ich póŸniej rozpoznaæ. Wiêc ty te¿ jesteœ celem.

129 9 – Indiana Jones i powietrzni piraci

– Nadal nie powiedzia³eœ, dlaczego chc¹ ciê zabiæ. Nas – poprawi³a siê. – Jutro. – Wiele sobie obiecujesz po jutrze. Skin¹³ potakuj¹co g³ow¹. – Indy, nie mo¿esz przechadzaæ siê po Nowym Jorku z t¹ armat¹ u pasa. – Wiem. – Wyj¹³ webleya z kabury przy pasie i prze³o¿y³ go do kabury pod pach¹. Nagle uderzy³ piêœci¹ w otwart¹ d³oñ. – Czasem czujê siê jak idiota. Noszê broñ, nabit¹ i gotow¹ do strza³u, a nie robiê zdjêæ, gdy jest okazja. Mówiê o ludziach w przedziale Tarkiza. – Tym siê martwisz? ¯e nie zrobi³eœ zdjêæ? Samo uratowanie nam ¿ycia nie wystarczy? Denerwujesz siê, ¿e nie u¿y³eœ aparatu? – Po to w³aœnie je wynaleziono! Westchnê³a. – Dobranoc, Indy. Dosz³o go jeszcze wypowiedziane szeptem: – O matko… Przepychali siê przez poranne t³umy na Pennsylvania Station. W zwyk³ych okolicznoœciach Indy nie lubi³ byæ popychany przez stado, ale teraz sprzyja³o to jego chêci zagubienia siê w t³umie. Indy i Gale szli razem, Tarkiz kilka kroków za nimi, dotrzymuj¹c im tempa mimo opuchniêtej nogi i bolesnego utykania. Opuœcili dworzec pó³nocnym wyjœciem, gdzie ustawi³a siê d³uga kolejka taksówek. Indy dostrzeg³ to, czego szuka³, po drugiej stronie ulicy: taksówkê korporacji Yellow Cab oznaczon¹ numerem dwieœcie dziewiêædziesi¹t cztery. Skin¹³ na Tarkiza. – Ta jest nasza. – Ale przecie¿ œwieci siê na niej napis „zajêta” – zauwa¿y³a Gale. – Bo jest zajêta. Przez nas – wycedzi³ Indy. Taksówkarz odchyli³ siê do ty³u i otworzy³ im drzwi. Wsiedli do œrodka i zlustrowali wzrokiem cz³owieka na przednim siedzeniu. By³ to olbrzymi Murzyn z gêst¹ brod¹ i w ciemnych okularach ukrywaj¹cych oczy; mówi³ z melodyjnym brytyjskim akcentem. – Witamy w Nowym Jorku – rozeœmia³ siê serdecznie. Gale tr¹ci³a Indy’ego i bezg³oœnie wymówi³a „Jamajka”. Jones przytakn¹³.

130

Siedz¹cy przed nimi olbrzym poprawi³ lusterko. – Ma panienka racjê. Co do Jamajki. – Jej zaskoczon¹ minê przywita³ œmiech. – Nie umiem czytaæ w myœlach, panno Parker, za to z ust czytam wybornie. – I zna pan moje nazwisko – powiedzia³a Gale ostro¿nie. – Ale¿ to zrozumia³e! – brzmia³a odpowiedŸ. – Pani, profesora Jonesa i tego brzydala o dziwacznym mianie Tarkiz Belem. Brzydal z dziwnym nazwiskiem. Chyba jego matka go nie lubi³a. Tarkiz zrobi³ ruch do przodu. Indy gestem nakaza³ mu siedzieæ spokojnie. Ten cz³owiek, kimkolwiek by³, sprawia³ wra¿enie nies³ychanie pewnego siebie zarozumialca. – Niew¹tpliwie przys³a³ pana cz³owiek z Copertino – podsun¹³ Indy, nawi¹zuj¹c do szyfrogramu, który da³ mu Henshaw. W szerokim uœmiechu b³ysnê³y bia³e zêby. – Œwiêty Józef kaza³ mi mieæ na wzglêdzie wasze zdrowie i potrzeby. Nazywam siê Jocko Kilarney. Na czas pobytu w Nowym Jorku pozostanê waszym przewodnikiem, przyjacielem, kierowc¹ i opiekunem. Jones pozytywnie ocenia³ tego cz³owieka. By³ on du¿y i silny, i nawet mimo koszuli dawa³o siê zauwa¿yæ graj¹ce pod skór¹ miêœnie. Indy postawi³by dolara przeciwko dziesiêciocentówce, ¿e kierowca mia³ tak¿e niez³e rozeznanie w mrocznym pó³œwiatku miasta. – Tak przy okazji, profesorze, pañski cz³owiek, ten wielki brzydal obok pana, jest naprawdê niez³y – rzek³ Kilarney. – Dzisiejszego ranka obok torów, którymi jecha³ wasz poci¹g, znaleziono dwa cia³a. Uprzedzê pañskie ewentualne pytania, profesorze: oba by³y ca³kiem bez ¿ycia i przy ¿adnym nie znaleziono dokumentów. Policja po prostu odeœle je na Potter’s Field. – Co to jest? – szepnê³a Gale. – Cmentarz dla nieznanych i niechcianych – odpowiedzia³ jej Indy. Ponownie skierowa³ uwagê na kierowcê. – Czy odkryto jakiekolwiek powi¹zania? – Nikt nic nie wie i nie ma co liczyæ, ¿e ktoœ siê zg³osi po tê dwójkê. – Obróci³ siê do ty³u, do Indiany i Tarkiza. – Niez³a technika. Godna podziwu skutecznoœæ. Sieæ z powplatanymi haczykami. Bardzo oryginalne. Zapali³ silnik i wcisn¹³ sprzêg³o, by wrzuciæ pierwszy bieg. Indy poczu³ nacisk rêki Tarkiza; to by³ sygna³. Skin¹³ g³ow¹. Olbrzym a¿ kipia³, s³uchaj¹c ¿artobliwych obelg Kilarneya, i Indy zdecydowa³ siê daæ mu woln¹ rêkê.

131

– Hej, ty tam, Jocko! – zawo³a³ Tarkiz. – Czym mogê s³u¿yæ, kozopasie? – Pos³uchaj mnie, czarny Irlandczyku, to mo¿e po¿yjesz d³u¿ej. – Czy¿bym s³ysza³ tam-tamy, panie sierœciuch? – Zaraz ci przejdzie. Teraz uwa¿aj. Gdzieœ ko³o ciebie jest jadowity w¹¿. Mia³em w kieszeni ma³ego wê¿a, jakoœ siê wydosta³. U nas nazywamy go „dwukrocznik”. Fajna nazwa, co? – Tarkiz wyszczerzy³ zêby do Jocko. – W¹¿ uk¹si cz³owieka, on zrobi jeden krok, poczuje siê Ÿle. Zrobi drugi, pada martwy. Nie ma odtrutki. Jeœli zaraz nie wyjdziesz z samochodu, w¹¿ ciê uk¹si i odeœlemy twoj¹ g³owê w koszyku do domu. Jocko rozejrza³ siê uwa¿nie wokó³ siebie. Oczy omal nie wysz³y mu z orbit, gdy zobaczy³ wij¹cego siê obok jego stopy jaskrawego, ¿ó³topomarañczowego wê¿a. B³yskawicznie otworzy³ drzwi, wyskoczy³ i zatrzyma³ siê na ulicy parê metrów dalej. – Odbi³o ci, cz³owieku?! – wykrzykn¹³. Indy i Gale tak¿e przygotowali siê do opuszczenia taksówki. – O Bo¿e, on naprawdê tam jest! – wychrypia³a Gale. Z niedowierzaniem przygl¹da³a siê, jak Tarkiz pochyli³ siê do przodu i chwyci³ wê¿a rêk¹. Pog³aska³ go delikatnie po grzbiecie i wrzuci³ do bocznej kieszeni kurtki. Gale wyda³a z siebie pisk i zarzuci³a Indy’emu rêce na szyjê. – Zabierz to st¹d! – piszcza³a. – To jego pupilek – odpar³ Indy. – Nie mogê. – ZABIERZ TO! – Przytuli³a g³owê do jego piersi. Indy poklepa³ j¹ delikatnie po ramieniu. – Nie ma powodu do obaw, Gale. Kiedy w¹¿ siedzi w jego kieszeni, jest nieszkodliwy. – Odnalaz³ spojrzenie Tarkiza i obaj mrugnêli do siebie konspiracyjnie. Indy spostrzeg³ to, czego nie zauwa¿yli pozostali. W¹¿ by³ przepiêknie wykonanym mechanizmem z prawdziw¹ skór¹ okrywaj¹c¹ cia³o i strasznymi zêbami jadowymi dla wiêkszego efektu w otwartej paszczy. Ale Indy zna³ siê na wê¿ach, mia³ z nimi do czynienia, mimo ¿e przyprawia³o go to o ciarki na plecach. Ju¿ sam sposób poruszania siê „gada” wzbudzi³ jego podejrzenia, które potwierdzi³ triumfalny uœmiech Tarkiza, gdy chowa³ „zabijaj¹cego po dwóch krokach” wê¿a do kieszeni. Jocko, kipi¹c z gniewu i wstydz¹c siê otwartego okazania strachu, wróci³ do taksówki i dŸgn¹³ palcem w kierunku Tarkiza.

132

– Ty i ja, kozi bobku, mamy nie dokoñczon¹ sprawê. Tarkiz rozeœmia³ siê rubasznie. – Nie lêkam siê faceta, który boi siê robaków niczym ma³a dziewczynka. Indy pochyli³ siê do przodu, by lekko poklepaæ Jocko po ramieniu. – Wal do muzeum, moja irlandzka muzo, bez ¿adnych objazdów ani postojów, jasne? Jocko obejrza³ siê, wycelowa³ palcem w Indianê i opuœci³ kciuk niczym kurek opadaj¹cy na sp³onkê. – Jasne, szefie.

133

11.

Amerykañskie Muzeum Historii Naturalnej zajmowa³o potê¿ny gmach ci¹gn¹cy siê od wejœcia przy Central Park West po Siedemdziesi¹t¹ dziewi¹t¹ ulicê na Manhattanie. Indy i Gale zwiedzali w ¿yciu wiele muzeów, ale ta pokaŸna budowla ze swym ogromnym i skomplikowanym wnêtrzem bi³a wszystkie inne na g³owê. Setki sal wystawowych i przestronnych korytarzy wydawa³y siê ci¹gn¹æ w nieskoñczonoœæ. Niektóre z nich mierzy³y od dziewiêciu do piêtnastu metrów wysokoœci, mieœci³y dziesi¹tki okazów fauny z ca³ego œwiata, nie wy³¹czaj¹c zwierz¹t o tak potwornych gabarytach jak p³etwal b³êkitny. Zadar³szy g³owê, mo¿na by³o podziwiaæ zapieraj¹cy dech w piersiach widok: zachowany okaz najwiêkszego stworzenia, jakie kiedykolwiek ¿y³o na planecie, otoczony innymi egzemplarzami, tak du¿ymi, jak i ma³ymi. W muzeum znajdowa³y siê dos³ownie setki tysiêcy form ¿ycia. Gale przemierzy³a z Indym i Tarkizem d³ugie korytarze zaledwie niewielkiej czêœci muzeum, by dotrzeæ do strefy zamkniêtej dla zwiedzaj¹cych, mieszcz¹cej siê kilka piêter pod ziemi¹. Jej oczy znajdowa³y siê w nieustannym ruchu. – To nie do wiary – powiedzia³a z niek³amanym podziwem o otaczaj¹cych ich eksponatach. – W archiwach egipskich mog³abym zagrzebaæ siê na miesi¹c! – Muzeum prowadzi wymianê z ca³ym œwiatem – przyzna³ Indy. – Wspó³pracuj¹ z instytucjami niemal wszystkich pañstw. Ponadto galeria, a raczej jej fundacja, ma bogatych sponsorów. Ten kraj, tak jak ka¿dy, potrzebuje zmian i reform, ale to miejsce – roz-

134

postar³ swe d³ugie ramiona, jakby chcia³ obj¹æ tym gestem wspania³¹ budowlꠖ jest jednym z najcudowniejszych przyk³adów na to, jak bardzo cz³owiek pragnie zrozumieæ ten œwiat. Pe³ni¹cy funkcjê przewodnika Jocko Kilarney zwróci³ siê do Indy’ego: – Nikt by tego lepiej nie uj¹³, profesorze. Prawda, ¿e prowadzi³ pan badania dla fundacji? – Wydaje mi siê, ¿e znasz ju¿ ka¿dy krok, jaki dla niej uczyni³em – skrzywi³ siê Jones. Jocko wzruszy³ ramionami. – To mia³ byæ komplement, jak najszczerszy. – Jesteœ cz³owiekiem o wielu obliczach, Jocko – stwierdzi³a Gale. Jocko odpowiedzia³ uœmiechem i szybkim uk³onem. – Pojedziemy wind¹ na koñcu tego korytarza – rzek³. Zatrzymali siê przed drzwiami opatrzonymi czerwonym napisem: WINDA TOWAROWA. – W takim razie jesteœmy towarem – zauwa¿y³ Indy. – Mo¿ecie siê uwa¿aæ za cenny ³adunek – powiedzia³ niefrasobliwie Jocko. Drzwi siê otworzy³y i wkrótce byli ju¿ w drodze do trzeciego poziomu piwnicy. Z biegn¹cego w dó³ korytarza weszli do zaskakuj¹co du¿ego pomieszczenia ze sklepieniem w kszta³cie kopu³y. Gale stanê³a jak wryta, rozgl¹daj¹c siê z zaskoczeniem i zdziwieniem. Znajdowali siê w sercu lasu; wokó³ nich majaczy³y drzewa, ska³y, wzniesienia, a nawet szemrz¹cy strumieñ, skrywaj¹cy siê gdzieœ w poszyciu. Gale zamar³a, gdy rozsunê³y siê ga³êzie i potê¿ny brunatny niedŸwiedŸ podniós³ siê na tylne ³apy i zarycza³. Tarkiz natychmiast odepchn¹³ j¹ na bok, staj¹c miêdzy ni¹ a niedŸwiedziem. Mia³ w d³oni swój pistolet, mizernie prezentuj¹cy siê wobec ogromnego cia³a zwierzêcia. Z krzaków wy³oni³ siê nastêpny niedŸwiedŸ, tym razem na czterech ³apach. Ale nagle wyprostowa³ siê: by³ to straszliwy kodiak, najwiêkszy niedŸwiedŸ œwiata. – Schowaj broñ – powiedzia³ Indy do Tarkiza. – Ale… – To tylko diorama – poinformowa³ go Indy. – To jest cholernie wielki niedŸwiedŸ! – wykrzykn¹³ Tarkiz. – Ale ten miœ, podobnie jak wszystko inne – w³¹czy³ siê Jocko – jest ca³kiem nie¿ywy.

135

– Martwe niedŸwiedzie nie chodz¹ i nie rycz¹ – zazgrzyta³ zêbami Tarkiz. – Maj¹ w œrodku mechanizm – wyjaœni³ Indy Tarkizowi, delikatnie poci¹gaj¹c w dó³ jego uzbrojone ramiê. – Najwidoczniej tutaj przygotowuj¹ dioramy – makiety imituj¹ce prawdziwy œwiat – zanim wystawi¹ je na widok publiczny na górze. – To znaczy – Tarkiz wyba³uszy³ oczy – ¿e to s¹ takie du¿e zabawki? – Pewnie – odpar³ Jocko. – S¹ zasilane pr¹dem. – Rozeœmia³ siê. – Zupe³nie jak pianola. Indy zawsze stara³ siê za wszelk¹ cenê unikaæ zebrañ. Czu³ siê na nich przyt³oczony i osaczony. Im szybciej za³atwi tê sprawê, tym lepiej. – Nie traæmy czasu, Jocko. – Tak jest. Jocko poprowadzi³ ich kolejnym korytarzem i przez podwójne drzwi do pomieszczenia, gdzie czeka³a ju¿ na nich grupa ludzi. Filipo Castilano podniós³ siê zza sto³u, by powitaæ przyby³ych. Gale zauwa¿y³a, ¿e Indy najwyraŸniej dobrze zna³ tego cz³owieka. Omiot³a wzrokiem resztê grupy; rozpozna³a Yoshiro Matsudê z zebrania w Ohio. Rashida Quahiraha pozna³a w Egipcie na d³ugo przed spotkaniem w Ohio. Spojrza³a na Indy’ego i zauwa¿y³a, ¿e przygl¹da siê intryguj¹cej kobiecie, siedz¹cej przy przeciwleg³ym krañcu sto³u. W tej samej chwili zorientowa³a siê, ¿e Indy operowa³ ukrytym spustem migawki swego aparatu; lejka trzaska³a migawk¹, podczas gdy Indy ustawia³ siê tak, by uwieczniæ ka¿dego z obecnych na kliszy. Przesun¹³ siê, przepuszczaj¹c Gale, która k¹tem oka zauwa¿y³a zwinny ruch, jakim zamkn¹³ futera³ aparatu. Jones napotka³ wzrokiem spojrzenie kobiety. – Z przyjemnoœci¹ przedstawiam – zwróci³ siê do Indy’ego Castilano. – Oto madame Marcia Mason. Indy pozdrowi³ j¹ nieg³oœnym: „Jestem oczarowany, madame”, otrzymuj¹c w zamian skiniêcie i uwa¿ny ogl¹d swojej osoby. Kobieta emanowa³a siln¹ osobowoœci¹. Indy niemal¿e czu³ tê si³ê, choæ nazwisko uzna³ za fa³szywe. Ogarn¹³ wzrokiem jej surowe, lecz piêkne rysy i ciemne w³osy. By³a elegancka pod ka¿dym wzglêdem, a jej prosta sylwetka zdradza³a sportow¹ przesz³oœæ. Inteligentna, twarda i nawyk³a do wydawania rozkazów, pomyœla³. Castilano przedstawi³ j¹ jako pochodz¹c¹ z Danii. By³a to oczywista nieprawda. Postawi³bym wszystkie pieni¹dze na Rumuniê lub

136

Rosjê. A podwójna to¿samoœæ nie licuje z tym hermetycznym krêgiem. Muszê j¹ mieæ na oku. Indy zaj¹³ miejsce, a Gale i Tarkiz ustawili swe krzes³a za jego plecami. Castilano zabra³ g³os. – Czy mo¿emy przejœæ od razu do spraw bie¿¹cych? Odpowiedzia³y mu wyra¿aj¹ce zgodê pomruki, zwróci³ wiêc siê bezpoœrednio do Indy’ego. – Wiemy o wczorajszej nocy – rzek³. Wiadomoœci rozchodz¹ siê b³yskawicznie, pomyœla³ Indy, ale jego twarz niczego nie zdradza³a. Podj¹³ uprzednio decyzjê, ¿e rozegra to tak ³atwo i szybko, jak siê da. Wzruszy³ ramionami. – To nie pierwszyzna – rzuci³ w odpowiedzi. Aha, trafi³em w czu³y punkt. Marcia Mason pochyli³a siê do przodu, tym swobodnym ruchem zwracaj¹c uwagê pozosta³ych. – Czy móg³by nam pan powiedzieæ, profesorze Jones, dlaczego przytrafiaj¹ siê panu takie rzeczy? Ja na przyk³ad nie rozumiem. – Jestem sol¹ w oku ludzi, których staramy siê zidentyfikowaæ i ustaliæ ich miejsce pobytu, panno Mason. Oni s¹dz¹, ¿e jeœli mnie wyeliminuj¹, bêd¹ mogli bez przeszkód kontynuowaæ swoj¹ gierkê. – Pañska osoba jest dla nich a¿ tak wa¿na? – replikowa³a natychmiast. By³o to w równym stopniu pytanie i stwierdzenie. Filipo Castilano zerkn¹³ na Merlyna Francka, prawdziw¹ szar¹ eminencjê muzeum. Szybko zabra³ g³os, by przeszkodziæ w dalszej wymianie zdañ miêdzy Indym i kobiet¹. – Panie Franck, czy ma pan jakieœ konkrety w tej sprawie? Wiemy coœ wiêcej o naszym przeciwniku? Merlyn Franck nie uœmiechn¹³ siê, co wed³ug Jonesa œwiadczy³o, ¿e przynajmniej czêœciowo pozostawa³ w zmowie z Marci¹ Mason. – Przyznajꠖ zacz¹³ powoli – i¿ niektórzy ludzie wierz¹, ¿e profesor Jones robi wokó³ siebie szum, by dziêki temu móc bez przeszkód prowadziæ swoje, hm, dochodzenie. – Doktorze Franck, niech pan mówi otwarcie. Je¿eli chce pan skrytykowaæ moj¹ pracê lub sposób, w jaki j¹ wykonujê, proszê tego nie ukrywaæ. Franck skin¹³ g³ow¹, wzdychaj¹c z wewnêtrznym ¿alem. On i Indy wspó³pracowali ze sob¹ na d³ugo przed tym spotkaniem i chcia³ utrzymaæ ich znakomite stosunki. Teraz jednak poczu³, ¿e nie ma wyjœcia – musi byæ szczery.

137

– Dosz³y nas s³uchy, profesorze Jones, ¿e incydenty zwi¹zane z pana osob¹ mog³y nigdy nie mieæ miejsca, a opowiedzia³ nam pan te historie z przyczyny, której, przyznajê, nie jestem w stanie poj¹æ. Indy powstrzyma³ siê od ostrej odpowiedzi. Franck mia³ dobre intencje; tylko to siê liczy³o. Znalaz³ siê po prostu w trudnym po³o¿eniu. – Nie ponoszê odpowiedzialnoœci za to, co panu mówi¹ inni ludzie. Nie interesuje mnie nawet, kim s¹, ale chcê zauwa¿yæ, ¿e cokolwiek pan s³ysza³, nie zosta³o powiedziane przez tych dwóch z poci¹gu. Nadal pasuje tu stare powiedzonko: umarli milcz¹. Franck westchn¹³ ponownie. – Profesorze Jones, niektórzy z cz³onków naszej grupy nie wiedz¹, co myœleæ o tym „imperium z³a”, o którym nam doniesiono. Konsorcjum wspieraj¹ce pana, hm, dzia³ania, ma obecnie powa¿ne w¹tpliwoœci co do istnienia takiej organizacji. – Uczciwie stawia pan sprawꠖ stwierdzi³ Indy. – W co w takim razie wierzy konsorcjum? – W to, ¿e Z£O to tylko parawan oraz ¿e nikt z nas nie posiada namacalnych dowodów, co siê naprawdê dzieje. – Namacalnych dowodów? – Indy musia³ walczyæ ze sob¹, by ostro nie skrytykowaæ Francka. – To, co wydarzy³o siê w Zwi¹zku Po³udniowej Afryki, napad na poci¹g i masakra… oto fakty. Hydroplan „Cesarzowa Kali” to równie¿ fakty. Castilano poprosi³ o uwagê. – To nie wszystko, doktorze Franck. Nadal staramy siê poznaæ szczegó³y, ale zaatakowano i zatopiono dwa inne statki. W wyniku napaœci maj¹cej miejsce w g³êbi Rosji zosta³a skradziona bezcenna kolekcja klejnotów koronnych. Ale najdziwniejszy jest fakt, ¿e z jednym z cz³onków naszej grupy nawi¹za³o kontakt Ÿród³o, które na razie pozostaje anonimowe. Chc¹ nam sprzedaæ ten zagadkowy artefakt, skradziony z hydroplanu. – Mam pytanie – wtr¹ci³ szybko Indy. – S³ucham. – Sk¹d to niezidentyfikowane Ÿród³o wiedzia³o, ¿e tworzymy grupê? – uœmiechn¹³ siê. – Zanim pan odpowie, czy myli³bym siê zak³adaj¹c, ¿e ¿¹daj¹ wysokiej sumy za ten szeœcian? I utrzymuj¹ nas jednoczeœnie w przekonaniu, ¿e artefakt nie pochodzi z tego œwiata? Franck wda³ siê w bardziej osobist¹ rozmowê z Indym, pomijaj¹c jego tytu³ naukowy.

138

– Indy, je¿eli ten artefakt odpowiada opisowi, ¿adna suma nie odda jego wartoœci. – Czy ktoœ zna kwotê? – nalega³ Indy. – Miliard dolarów – oznajmi³ zwiêŸle Franck. – Zap³aci³byœ? – zapyta³ Indy. Franck odpowiedzia³ bez wahania. – Oczywiœcie. Siedz¹ca po jego prawicy Gale Parker by³a bardziej zdezorientowana ni¿ na pocz¹tku zebrania. Wiedzia³a, ¿e Indy pod³o¿y³ falsyfikat podczas napadu na poci¹g w Milledgeville, a teraz zachowywa³ siê, jakby wierzy³ w autentycznoœæ tych artefaktów! Zamknij siê i s³uchaj, ofuknê³a sam¹ siebie. Indy wie, co robi. – Grupa gromadzi wielkie sumy pieniêdzy – rzek³ Indy. – Co siê z nimi dzieje? Matsuda zasygnalizowa³, ¿e on udzieli odpowiedzi. – Za fundusze kupuje siê uzbrojenie. Czo³gi, bombowce, ³odzie podwodne i tak dalej. Ale broñ to nie wszystko. Za odpowiedni¹ kwotê mo¿na kupiæ lojalnoœæ. Ustanawiaæ sfery wp³ywu w rz¹dach. Nadzorowaæ prasê, prowadziæ wielk¹ propagandê i przejœæ do kontrolowania przemys³u. Przejêcie kurateli nad zaopatrzeniem danego kraju oznacza praktycznie jego uzale¿nienie. Jestem zdania, ¿e ta grupa pragnie przej¹æ kontrolê zarówno nad handlem miêdzynarodowym, jak i nad wojskiem. – Stara strategia dobrotliwych cesarzy – podsumowa³ Indy. – Niezupe³nie dobrotliwych – rzek³ Matsuda. – Czy mam racjê s¹dz¹c, ¿e ludzie ze wspieraj¹cego nas konsorcjum nie we wszystkim siê ze sob¹ zgadzaj¹? – zapyta³ Indy. – To nic dziwnego – powiedzia³ sztywno Castilano. – Toczymy walkê z cieniem, za którym stoi wielka potêga. – I naprawdê powa¿nie rozwa¿acie zap³atê miliarda dolarów za ten tak zwany pozaziemski artefakt? – Taka jest moja propozycja – potwierdzi³ Franck. Indy uœmiechn¹³ siê promiennie. – Zaoszczêdzê ci miliard dolarów. – W³o¿y³ d³oñ do kieszeni kurtki. – A raczej dwa miliardy. – Rzuci³ na stó³ piramidkê, a nastêpnie wydoby³ duplikat szeœcianu, który sprawi³ tyle zamêtu. Wszystkim odebra³o mowê. Podawano sobie oba przedmioty wokó³ sto³u, obchodz¹c siê z nimi nad wyraz delikatnie. Wreszcie Merlyn Franck oprzytomnia³.

139

– Sk¹d… sk¹d je wytrzasn¹³eœ? Wybacz mi, Indy, ale doœæ niefrasobliwie traktujesz te przedmioty. Z ich powodu ginêli ludzie! – Nie ma ¿adnych artefaktów z kosmosu – powiedzia³ Indy spokojnie. – A przynajmniej te nie s¹ nimi na pewno. – Czy mog¹ byæ wytworem którejœ ze staro¿ytnych kultur? – dopytywa³ siê Castilano. – W ¿adnym wypadku. – Ale… ale sk¹d pan je ma?! – nie wytrzyma³a Marcia Mason. Indy zmierzy³ j¹ wzrokiem, a potem równie uwa¿nie popatrzy³ na pozosta³ych. Gdzieœ poœród tej grupy kry³ siê zdrajca. Treadwell powiadomi³ go o tym du¿o wczeœniej, ale jak dot¹d nikt nie umia³ stwierdziæ z ca³kowit¹ pewnoœci¹, kto nim jest. Reakcja kobiety na to, ¿e artefakty s¹ w jego posiadaniu, mog³a byæ spontaniczna i œwiadczyæ o lojalnoœci wobec grupy. Albo by³o to zaskoczenie, sk¹d je wzi¹³em, je¿eli coœ nie tak z t¹ lojalnoœci¹, rozwa¿a³ Indy. To œlepy zau³ek… Castilano nie ukrywa³ poruszenia. – ZdradŸ nam, Indy, sk¹d je masz? – Nie powiem pañstwu niczego, o czym nie wiedz¹ ju¿ nasi przeciwnicy – odpowiedzia³ szybko Indy. – Proszê o tym pamiêtaæ. Po pierwsze, zawar³em umowê z szefami kopalñ diamentów De Beers. Maj¹ oni zwyczaj umieszczaæ w swoich transportach klejnotów coœ, co ³atwiej wytropiæ ni¿ diamenty, które mo¿na przecie¿ przyci¹æ do ka¿dego kszta³tu czy wielkoœci. W tym wypadku wykorzystaliœmy ten szeœcian. Pismo klinowe doda³o mu autentycznoœci. Lub raczej przekona³o o niej ludzi. Ale sam szeœcian, podobnie jak tê piramidkê, wyprodukowano w Anglii. Nie wiem, jakich u¿yto stopów; to nie moja specjalnoœæ. Jest to jednak¿e produkt ca³kowicie domowej roboty. Moim wk³adem by³o pismo klinowe. Ktoœ, komu ten przedmiot wpadnie w rêce, jeœli wierzy w jego wartoœæ i wyj¹tkowoœæ, musi spróbowaæ go albo sprzedaæ, albo wykorzystaæ. W ten sposób artefakt spe³nia funkcjê sygna³u naprowadzaj¹cego. – Chce pan powiedzieæ, ¿e ta organizacja, ktokolwiek za ni¹ stoi, stara siê sprzedaæ nam falsyfikat, który pan osobiœcie spreparowa³? – zapyta³a Marcia Mason powoli i z rozmys³em. – Tak, proszê pani. – Ale jak pan móg³… to znaczy, dlaczego chcia³ pan, abyœmy wierzyli w niezwyk³oœæ tych przedmiotów?!

140

– Nigdy nie mówi³em, ¿e maj¹ one jak¹kolwiek wartoœæ pieniê¿n¹ czy historyczn¹ – Indy zwraca³ siê do wszystkich, ale patrzy³ jedynie na Marciê Mason. – Robili to inni. Nie wy³¹czaj¹c odpowiedzialnych za przestêpstwa ludzi, których chcemy odnaleŸæ. Historyjki na temat tych artefaktów okaza³y siê na tyle skuteczne, ¿e ci, co obrabowali De Beers i pozosta³ych, byli przekonani, ¿e artefakty s¹ najcenniejszymi ze skradzionych przedmiotów. – Ale po co mieliby zabijaæ ciebie? – wybuchn¹³ Franck. Castilano rozeœmia³ siê. – Profesor Jones jest lepszym wyk³adowc¹ ni¿ wywiadowc¹. Omal nie zaaran¿owa³ swojej w³asnej egzekucji. Gdy grupa, z któr¹ mamy do czynienia, zorientowa³a siê, ¿e artefakty nie s¹ autentyczne, postanowi³a siê pozbyæ Jonesa i jego wspólników, zanim zd¹¿yliby przekazaæ nam, lub innym klientom na œwiecie, ¿e te przedmioty s¹ bez wartoœci. – I niemal im siê uda³o – odezwa³a siê niespodziewanie Gale Parker. – Jest jeszcze jeden powód – oznajmi³ Indy zgromadzonym. Natychmiast zwróci³ ogóln¹ uwagê. – Nasi przeciwnicy maj¹ wœród nas wtyczkê. – Co takiego? – Miêdzy nami jest zdrajca – powiedzia³ Indy spokojnie. – Robi to dla pieniêdzy czy idea³ów… wszystko jedno. Ale ktoœ w tym konsorcjum, co dotyczy tak¿e osób tutaj nieobecnych, pracuje dla naszego wroga. – To bardzo powa¿ny zarzut – Franck by³ wyraŸnie poruszony. – Zgadza siꠖ rzek³ Indy. – Ale to prawda. Przez kilka minut sala konferencyjna rozbrzmiewa³a gwarem, to przybieraj¹cym, to s³abn¹cym na sile. Skala emocji waha³a siê miêdzy gniewem a dezorientacj¹. Indy liczy³ na to, ¿e jego zaskakuj¹ce stwierdzenie o zdrajcy sprowokuje takie w³aœnie reakcje. Je¿eli uda mu siê w nastêpnych s³owach przemyciæ informacjê o umiejêtnoœciach Treadwella, mo¿e jeszcze bardziej zaniepokoiæ ich nieznanego wroga. Czeka³, a¿ zapanuje cisza; najwyraŸniej wszyscy liczyli na to, ¿e ma im jeszcze coœ do powiedzenia. Tak istotnie by³o, ale swoje „przes³anie” zaadresowa³ do przeciwnika.

141

– Trzeba ponadto rozgryŸæ pewn¹ osobliwoœæ – zagai³. Uda³o mu siê ich ju¿ raz zaskoczyæ i wiedzia³, ¿e s³uchaj¹ go z uwag¹, uda³ jednak zak³opotanie. – Chodzi o te machiny lataj¹ce. S³owem nie wspomnieliœmy o sprawie, której nie potrafi¹ wyjaœniæ najlepsi in¿ynierowie lotnictwa na œwiecie. Dyski, spodki czy jakkolwiek je nazwaæ, przemieszczaj¹ce siê z prêdkoœciami pozornie niemo¿liwymi do osi¹gniêcia. Istnienie statku macierzystego, je¿eli tym rzeczywiœcie jest, o wiele ³atwiej wyt³umaczyæ. To coœ w rodzaju superzeppelina… – Ale nie wiemy, jaki ma napêd, prawda? – przerwa³ mu doktor Franck. – Nie wiemy – przyzna³ Indy. – Przepraszam, to ja nie wiem, jaki ma napêd. Nie jestem pilotem ani in¿ynierem, ale mam kontakt z najlepszymi ludŸmi z tych bran¿. A oni twierdz¹, ¿e historyjki, jakoby owe dyski czy szablostatki pochodzi³y z kosmosu, to czyste brednie. – Mimo tego, co us³yszeliœmy – rzek³ Castilano – uwa¿aj¹, ¿e statki te pochodz¹ st¹d, z Ziemi? – Oczywiœcie – odpar³ Indy. – Muszê zaoponowa栖 w³¹czy³ siê Matsuda. – Nie twierdzê, ¿e przyby³y do nas z innych œwiatów, profesorze, ale nie znamy na tym œwiecie nic, co by lata³o bez skrzyde³ z prêdkoœci¹ oœmiuset kilometrów na godzinê, potrafi³o zawisn¹æ w powietrzu czy te¿ lewitowaæ. To, co robi¹, jest niemo¿liwe wed³ug naszych standardów. – Nie bêdê siê z panem spiera³ – oznajmi³ Indy. – Nie mam najmniejszego zamiaru tego robiæ. Przekaza³em po prostu to, co powiedzieli mi eksperci. – W takim razie tym twoim ekspertom, Indy – popar³ Matsudê Castilano – przyda³yby siê lepsze informacje. Nasze maszyny lataj¹ce s¹ wobec tych dysków bezradne. Musi byæ jakieœ inne wyt³umaczenie oprócz samego stwierdzenia o ich ziemskim pochodzeniu. – Zgadzam siê. Staram siê jedynie wyjaœniæ, ¿e wed³ug znawców problemu mamy do czynienia z pojazdami ziemskimi, zbudowanymi w sposób, jakiego jeszcze nie znamy. Napêdzane s¹ si³¹, której dotychczas nie zidentyfikowaliœmy. Nie, nie powinienem tego mówiæ. Nie chcê siê wdawaæ w techniczne szczegó³y ca³ej sprawy. Eksperci wierz¹, ¿e albo ju¿ znaleŸli rozwi¹zanie tej zagadki, albo nied³ugo bêd¹ je mieli.

142

To powinno wystarczyæ, pomyœla³ Indy. Ten, kto pracuje dla przeciwników, przeka¿e im jak najszybciej, ¿e ich plan zaczyna pêkaæ w szwach. Mam nadziejê, ¿e Henshaw i Treadwell s¹ w tym lepsi ni¿ ja… Wsta³ od sto³u. – Mam wiele do zrobienia, muszê siê sporo nauczyæ, a do tego œcigam siê z czasem. Ale mam te¿ mnóstwo pomocników. Mo¿emy byæ bli¿ej rozwi¹zania zagadki, ni¿ nam siê wydaje. Gale i Tarkiz tak¿e siê podnieœli. Nie odezwali siê ani s³owem, ale ich miny nie pozostawia³y cienia w¹tpliwoœci co do tego, ¿e w pe³ni siê z nim zgadzaj¹. Wœród k³opotliwej ciszy, jaka zapad³a, gdy wszyscy po kolei wstawali, Indy k¹tem oka zauwa¿y³ przemykaj¹cego robotnika o oliwkowej skórze i w turbanie. Mê¿czyzna wyszed³ przez boczne drzwi na ty³ach sali i znikn¹³ w mgnieniu oka. W normalnych okolicznoœciach by³oby to nic nie znacz¹ce wydarzenie, ale kto móg³by opuszczaæ tê arenê niezwyk³ych wydarzeñ? Bo jeœli pods³uchiwa³ zebranie z ukrycia, od razu klasyfikowa³o go to jako wys³añca wrogów. – To, co mówisz, Indy, daje wiele do myœlenia – przerwa³ milczenie Franck. – Ma pan nasze nieustaj¹ce i pe³ne poparcie – zapewni³ Matsuda. – I nasze – rzek³ Castilano. – Przyznam, ¿e z wielk¹ niecierpliwoœci¹ bêdê oczekiwa³ dalszych informacji – uœmiechn¹³ siê Quahirah. Jedynie Marcia Mason zachowa³a ciszê. Indy nie zwraca³ na ni¹ uwagi. Wiedzia³, ¿e ju¿ nied³ugo ich œcie¿ki siê skrzy¿uj¹. Opuœci³ pomieszczenie bez s³owa, nie ogl¹daj¹c siê za siebie; Gale, Jocko i Tarkiz deptali mu po piêtach. Gdy czekali na windê, Gale zwróci³a siê do Jocko. – Moglibyœmy ponownie przejœæ przez dioramê? Chcia³abym jeszcze na ni¹ spojrzeæ. To œwietna inspiracja do organizowania wystaw muzealnych. Jones nie protestowa³. Nadal myœla³ o robotniku i sposobie, w jaki opuœci³ on salê konferencyjn¹. Uprzednio przebyt¹ drog¹ wrócili do ogromnej hali z dioram¹. Indy by³ pod wra¿eniem. W powietrzu unosi³ siê nawet zapach lasu. Popatrzy³ na drzewa, prawdziwe drzewa, stoj¹ce w skrzyniach z ziemi¹ zamaskowanych zaroœlami. Zapragn¹³ powróciæ do swoich poszukiwañ. – Popatrzy³aœ sobie? – zapyta³ Gale.

143

– Tak. – Jej oczy b³yszcza³y z radoœci; nagle rozszerzy³y siê. – Indy! – wysapa³a. – NiedŸwiedŸ, UWAGA! Us³ysza³ kaszl¹cy ryk dochodz¹cy zza pleców. W pierwszej chwili jego zmys³y zareagowa³y na obecnoœæ niebezpieczeñstwa, mimo i¿ zdawa³ sobie sprawê z tego, gdzie siê znajdowali i ¿e niedŸwiedzie by³y elektromechanicznymi robotami. W nastêpnej chwili otrzyma³ potê¿ne uderzenie; poczu³ siê, jakby wpad³ na niego szar¿uj¹cy nosoro¿ec, obróci³ siê wokó³ osi i upad³. Przez okamgnienie widzia³ Tarkiza – olbrzym z ogromn¹ prêdkoœci¹ rzuci³ siê, by odepchn¹æ go na bok. Indy potrz¹sn¹³ g³ow¹, nie mog¹c zrozumieæ, co siê dzieje. Wtedy ujrza³ ogromnego kodiaka spadaj¹cego ze swojego miejsca na wystawie, z przednimi ³apami uzbrojonymi w straszliwe pazury. Potê¿ne „zwierzê”, mierz¹ce ponad dwa i pó³ metra i wa¿¹ce ponad sto kilogramów, spad³o na Tarkiza, rozoruj¹c mu ³ap¹ twarz z przera¿aj¹c¹ si³¹. Pazury ogo³oci³y bok g³owy a¿ do koœci. Tarkiz run¹³ na pod³ogê razem z figur¹ niedŸwiedzia, wydaj¹c z gard³a okropny gulgot. Zgin¹³ na miejscu. Indy zd¹¿y³ siê ju¿ odwróciæ. Tam! Mignê³o coœ… Bia³y p³aszcz robotnika w turbanie, który wymkn¹³ siê z sali konferencyjnej. Je¿eli ktokolwiek manipulowa³ przy tablicy rozdzielczej, by mechaniczne zwierzê rzuci³o siê na Indianê, na pewno by³ to on, a teraz próbowa³ im uciec. Jocko popêdzi³ co si³ w nogach, by odci¹æ mu drogê, zanim zniknie w labiryncie korytarzy i bocznych pokoi w piwnicach muzeum. Indy trzyma³ d³oñ na rêkojeœci webleya, ale zanim on i Jocko zdo³ali dogoniæ uciekaj¹cego mê¿czyznê, wysunê³a siê przed nich Gale z wyci¹gniêtym sztywno do przodu ramieniem. Indy us³ysza³ jêk napiêtego metalu i syk. Coœ pomknê³o przez salê w kierunku bia³ego p³aszcza. Chwilê póŸniej do ich uszu doszed³ st³umiony krzyk i rumor padaj¹cego na pod³ogê cia³a. Indy obejrza³ siê na Gale. Uœmiecha³a siê podejrzanie, ucieszona niespodziewanym triumfem. – Dosta³ – powiedzia³a spokojnie. – Czym? – zapyta³. Podci¹gnê³a rêkaw kurtki. Indy ujrza³ okr¹g³¹ wyrzutniê strza³ek dobrze przymocowan¹ do przedramienia. – Pamiêtasz, jak korzysta³am z warsztatu na lotnisku? – spyta³a.

144

Skin¹³ g³ow¹. – Metalowe strza³ki – wyjaœni³a. – Szybkie jak z kuszy. – Uœmiechnê³a siê ponuro. – Niewa¿ne, ¿e s¹ ma³e. Maj¹ ostrza zatrute kuraryn¹, szeœæ razy groŸniejsz¹ od kurary. Delikwent jest sparali¿owany i ju¿ d³ugo nie poci¹gnie. Indy ruszy³ pêdem wokó³ dioramy. Jocko sta³ ju¿ nad le¿¹cym na pod³odze mê¿czyzn¹ w bia³ej szacie i turbanie. – Nie zabijaj go – warkn¹³ Indy. – Chcê mu zadaæ kilka pytañ. – Za póŸno, szefie. Nie wiem, co mu jest, ale ma sparali¿owane p³uca i struny g³osowe. To ju¿ nie potrwa… Nie dokoñczy³ zdania. Mê¿czyzna dosta³ ataku gwa³townych drgawek; z wychodz¹cymi z orbit oczami i wystawionym jêzykiem bêbni³ piêtami w pod³ogê. Jego g³owa gwa³townie odskoczy³a do ty³u. Da³ siê s³yszeæ trzask ³amanego karku. – Wynoœmy siê st¹d – zarz¹dzi³ Indy. – Zostawiasz za sob¹ dwa trupy – powiedzia³ niepotrzebnie Jocko. – Castilano siê tym zajmie. To stary wyga, jeœli chodzi o pozbywanie siê cia³. – Gale sz³a za nimi. Chwyci³ j¹ za rêkê, niemal wlok¹c w kierunku schodów. – ProwadŸ, Jocko. Prosto do twojej taryfy – warkn¹³. – Kiedy ruszymy, upewnij siê, ¿e nikt nas nie œledzi, a potem zabierz nas na Long Island. Pognali po schodach na górê. Jocko pierwszy poszed³ na parking, otworzy³ baga¿nik, by sprawdziæ, czy nie pod³o¿ono w nim bomby, w tym samym celu wœlizgn¹³ siê pod podwozie, wreszcie zawo³a³ Indy’ego i Gale. Nied³ugo potem jechali ju¿ przez Central Park. – Przejedziemy mostem na Piêædziesi¹tej dziewi¹tej ulicy – rzek³ Jocko. – Znam boczne drogi i nikt nie bêdzie móg³ nas œledziæ tak, ¿ebym o tym nie wiedzia³. Dok¹d na wyspie? – Na lotnisko Roosevelt Field. Nasz samolot ju¿ tam jest – odpar³ Indy. Gale popatrzy³a na niego uwa¿nie. – Chowasz jeszcze jakieœ niespodzianki w zanadrzu? Przytakn¹³ ruchem g³owy. – Zobaczysz.

145 10 – Indiana Jones i powietrzni piraci

12.

Indy siedzia³ w prawym fotelu kokpitu forda. Po swojej lewej stronie mia³ Cromwella, a Foulois sta³ nieco z ty³u, miêdzy fotelami. W chwilach, gdy obecnoœæ obu pilotów nie by³a niezbêdna, Indy postanowi³ spêdzaæ jak najwiêcej czasu za sterami trójsilnikowca. To, czego nauczy siê dziêki praktyce, mo¿e nie zrobi z niego pilota, ale z pewnoœci¹ posunie sprawê do przodu. Dziêki temu nie myœla³ te¿ o œmierci swego przyjaciela Tarkiza, choæ to wydarzenie mia³o pozostaæ mu w pamiêci na wiele lat. Uczy³ siê rozpoznawaæ odg³os silników, ulegaj¹cy zmianom, gdy lecieli nad nierównym terenem, skutki wiatrów, szczególnie bocznych, które potrafi³y zmieœæ samolot z prostej linii startu czy l¹dowania. Musia³ nauczyæ siê, z jak¹ si³¹ powodowaæ przyrz¹dami, trzymaæ wciœniêty prawy peda³ orczyka podczas rozbiegu i wznoszenia, by przeciwdzia³aæ zawirowaniom strumienia zaœmig³owego i momentu obrotowego silnika. G³ównie zaœ wry³ sobie w pamiêæ, ¿e umiejêtny pilota¿ wymaga czegoœ wiêcej ni¿ tylko bezmyœlnego wciskania, ci¹gniêcia i przesuwania. To, co wydawa³o siê tak bez trudu przychodziæ jego dwóm pilotom (nie zapominaj¹c o Gale! – powiedzia³ do siebie), by³o efektem mistrzowskiego zgrania, które pozornie tylko wygl¹da³o tak ³atwo. – Przekonasz siꠖ oœwiadczy³ mu Cromwell – ¿e dobry pilota¿ to tak naprawdê nieustanne poprawianie b³êdów. Jedynie ty, pilot, nie tylko je znasz, ale i potrafisz przewidzieæ. Prowadziæ samolot przez powietrze mo¿e byle cham, ale to nie jest prawdziwe latanie. Przyrz¹dy sterownicze trzeba pieœciæ jak piêkn¹ kobietê…

146

– Mów o samolocie – burkn¹³ Indy. – Jaki dra¿liwy – Cromwell skrzywi³ siê w uœmiechu. – No dobra, staruszku, dorzucê ci jeszcze coœ do twojego lotniczego paciorka: nigdy, ale to nigdy nie próbuj oszukaæ tej maszyny. Mówiê powa¿nie, Indy. Na ziemi mo¿esz oszukiwaæ, kogo zechcesz. Mo¿esz opowiadaæ swoim kumplom niestworzone historie. Ale je¿eli ok³amiesz swoj¹ maszynê, ona ciê zabije. Zrobi to w mgnieniu oka. Naucz siê kochaæ swój samolot tak, jak byœ kocha³ prawdziwego przyjaciela. B¹dŸ do niego przywi¹zany tak samo mocno, jak do bliskiego cz³owieka, bo od tego zale¿y twoje ¿ycie. Zwróci³ siê do Francuza: – Wszyscy tam z ty³u przypiêci, Rene? Foulois obejrza³ siê na Gale i najnowszego cz³onka ich za³ogi, Jocko. – Nie wydaje mi siê, by nasz ciemnoskóry przyjaciel uwielbia³ latanie – powiedzia³ z uœmiechem. – Szybko do tego przywyknie. W porz¹dku, Indy, bêdê omawia³ ka¿dy etap startu, ka¿dy kroczek, ¿ebyœ wiedzia³, co siê w danej chwili dzieje i zacz¹³ poznawaæ tajemnicê przewidywania. Po³ó¿ d³onie na przyrz¹dach i pod¹¿aj za ich ruchami. Rób to delikatnie. A jeœli us³yszysz, ¿e ja albo Rene mówimy „przej¹³em go”, natychmiast zabieraj swoje cholerne koñczyny z przyrz¹dów, zrozumiano? – Zamknij siê i le栖 burkn¹³ Indy. – Ach, ten szczeniêcy entuzjazm – rozeœmia³ siê Cromwell. – No dobra, ruszamy. Dr¹¿ek w po³o¿eniu wyjœciowym; w³aœnie tak. Hamulce wyciœniête, aby utrzymaæ nas w miejscu. SprawdŸ wskazania przyrz¹dów. Wszystkich. Teraz przepustnice do przodu, nie spuszczaj oka z zegarów, sprawdŸ wszystkie termometry i ciœnieniomierze, sprawdŸ ponownie wiatr na zewn¹trz, bo mo¿e siê zmieniæ w mgnieniu oka, przepustnice do oporu, czujesz, jak siê trzêsie, rwie siê w górê, podaj obroty na minutê, temperaturê oleju, temperaturê g³owicy cylindra, ciœnienie, przep³yw paliwa, iloœæ, sprawdŸ obroty, popatrz na zewn¹trz, szybko, cholera z tob¹, szukaj innego ruchu! Dobra, sprawdzi³eœ wywa¿enie, ciamajdo? Zapomnij, ja to zrobi³em; ostatnie spojrzenie na panel, rêkaw wiatrowy, popatrz, czy na pas nie przypêta³y siê jakieœ zwierzêta lub ludzie, wszystko gotowe? Popraw pasy, zwalniamy hamulce, mamy dobre przyspieszenie, dr¹¿ek ociupinkê do przodu, o tak, sta³y nacisk na prawy peda³ orczyka, NIE TAK MOCNO, TY S£ONIU, DELI-

147

KATNIE, ALE STANOWCZO! Czujesz, jak ogon siê unosi, wibracje ustêpuj¹, TRZYMAJ GO PROSTO, GNIDO JEDNA, w³aœnie tak, RÊKA NA MANETKACH PRZEPUSTNICY, BO MOG¥ ODBIÆ! Prêdkoœæ wzrasta, uwa¿aj, znosi ciê na lewo, Indy, do cholery jasnej, spójrz na prêdkoœciomierz, dlaczego siê nie WZNOSISZ? Myœla³eœ ju¿ o tym, by zarabiaæ na ¿ycie jako szewc? Na czo³o i górn¹ wargê Indy’ego wyst¹pi³y kropelki potu, gdy Cromwell ochrzania³ go na ka¿dym u³amku ich drogi na wysokoœæ tysi¹ca metrów, na której wyrównali, a ha³as i drgania usta³y. – Kim by³eœ w poprzednim ¿yciu, Will? Rzymskim nadzorc¹ galerników? Cromwell zignorowa³ go. – Wystartowaliœmy z Roosevelt Field, lecimy na to prywatne l¹dowisko na Block Island na wschód od Montauk Point, zgadza siê? Indy pokiwa³ g³ow¹. – Tego nie robi siê na oko i mniej wiêcej, profesorze. Obserwujesz termometry, wilgotnoœæ, temperaturê punktu rosy? Jaki mamy przewidywany czas odlotu, przewidywany czas przelotu, przewidywany czas przylotu? Zu¿ycie paliwa w czasie, ile litrów na godzinê spalamy przy tych ustawieniach? Kiedy ostatnio sprawdza³eœ wskazania przyrz¹dów? Gdybyœ nie mia³ imienia wytatuowanego na czole, to te¿ byœ je zapomnia³! ¯yczysz sobie poznaæ George’a? – George’a? – Indy mia³ zak³opotan¹ minê. – A kim, u diab³a, jest ów George? – George, mój ch³opcze, to najnowszy cud techniki. Prosto z laboratoriów Sperry Gyroscope. Jest to urz¹dzenie pod³¹czone do naszego ¿yroskopu i sztucznego horyzontu. George to nasz automatyczny pilot; imiê mo¿esz uwa¿aæ za nieskrywan¹ oznakê afektacji. Kiedy w³¹czam George’a, ustala on kierunek i k¹t na podstawie wskazañ ¿yroskopów. Utrzymuje maszynê prosto. Sam zobacz. Tylko nie dotykaj przyrz¹dów. Cromwell przesun¹³ to i owo i odchyli³ siê na oparcie fotela. Nikt nie dotyka³ rêcznych ani no¿nych przyrz¹dów. „George” sta³ siê niewolnikiem ¿yroskopów i utrzymywa³ samolot na kierunku ustalonym przez busolê. Dla Indiany by³a to czarna magia. Samolot lecia³ sam i robi³ to tak, jakby na przyrz¹dach spoczywa³y niewidzialne d³onie i stopy. Drga³ nieznacznie w ³agodnych zawirowaniach, ale frun¹³ z zadziwiaj¹c¹ precyzj¹.

148

– Gdzie jesteœmy, asie przestworzy? – Cromwell szturchn¹³ Indianê. – Co? Oj. Patrzy³em, jak samolot sam leci i… – I zapomnia³eœ uwa¿aæ na to, dok¹d zmierzamy, gdzie siê znajdujemy, ile czasu minê³o od startu, jak daleko mamy do Block Island, kiedy powinniœmy zacz¹æ zmniejszaæ wysokoœæ, tak? Poza tym – szydzi³ Cromwell – œwietnie sobie radzisz. Dziwi mnie, dlaczego taka dzierlatka jak Gale jest w tym taka dobra, podczas gdy œwiatowej s³awy badacz i awanturnik, s³ynny profesor Henry Jones, nie potrafi nawet kontrolowaæ swojej pozycji nad Long Island! – Za to mogê ciê zakatrupiæ. – Spojrzenie Indy’ego miota³o b³yskawice. – Ech, przyjacielu. Dzisiaj to by³ tylko wstêp. Bu³ka z mas³em dla dziesiêcioletniego szkraba. Za jakieœ dziesiêæ, dwadzieœcia lat siê w tym po³apiesz. – Nie zwracaj na niego uwagi, Indy – Foulois pochyli³ siê do przodu. – Ju¿ dawno nie wydziera³ siê na uczniów. Znowu jest w swoim ¿ywiole. Indy spojrza³ na Cromwella, który pos³a³ mu szeroki uœmiech. – Dobra, stary, rozpoczynamy d³ugie zni¿anie. Rêce na przyrz¹dy, delikatnie, ¿ebyœ czu³, co robiê. Sam nie musisz nic robiæ. Jak na pierwsz¹ lekcjê wystarczy. Traktuj to jako darmowy pokaz. Piêtnaœcie minut póŸniej Cromwell, czuj¹c, jak wiatr przeciwny s³abnie, popchn¹³ forda w lot œlizgowy, przechylaj¹c skrzyd³a i schodz¹c w dó³ w zapieraj¹cym dech zakrêcie. W ostatniej chwili wyrówna³ i wielki samolot z westchnieniem ulgi usiad³ na trawiastym pasie, daj¹c pokaz mistrzowskiego l¹dowania. – Po lewej jest stodo³a – poinformowa³ go Indy. – Doko³uj tam. Zanim do niej dotrzemy, wrota bêd¹ otwarte z ty³u i z przodu, wiêc mo¿esz od razu wko³owaæ do wnêtrza nie zdmuchuj¹c przy tym budynku. – Jak¹ ma szerokoœæ? – zapyta³ Cromwell. – Trzydzieœci piêæ metrów miêdzy œcianami – odpar³ Indy. – Bu³ka z mas³em, stary. Zgasi³ silniki, kiedy znaleŸli siê ju¿ we wnêtrzu ogromnej „stodo³y”, ale jedyn¹ wiejsk¹ cech¹ budowli by³ jej wygl¹d zewnêtrzny. Cromwell rozejrza³ siê doko³a. – Zupe³nie jakbyœmy zniknêli. – I o to w³aœnie chodzi, nadzorco niewolników. – Indy wyszed³ z kokpitu do kabiny.

149

– Jak posz³o? – zapyta³a Gale. – Moje ego jest bardziej p³askie ni¿ wczorajszy naleœnik – odpar³. – Jocko, pomó¿ Gale przy naszym sprzêcie. Przenocujemy dziœ na tej farmie. A wieczorem przyp³ynie z Connecticut ³ódŸ z wyposa¿eniem, które dla ciebie zamówiliœmy. – Zrozumia³em, szefie. – Dlaczego mówisz do mnie „szefie”? – Bo lepiej brzmi ni¿ „bia³asie”. Gale st³umi³a œmiech. – Z was dwóch bêdzie du¿o pociechy. – Nie czas na œmichy-chichy – zgani³ j¹ Indy. – Robota czeka. – Wolno wiedzieæ, co mamy w planach, szefie? – Pewnie, ¿e wolno. Musimy znaleŸæ Marsjan, czy kimkolwiek s¹. Albo, mówi¹c œciœlej, musimy im pomóc znaleŸæ nas. – ¯ycie ci zbrzyd³o, bia³asie? – „Szefie”, zapomnia³eœ? „Farm¹” na Block Island zajmowa³o siê trzech mê¿czyzn i jedna kobieta. By³ to pofa³dowany obszar le¿¹cy na wyspie, odgrodzonej wod¹ od wschodniego koñca Long Island. ¯adna z tych czterech osób nie zna³a siê na rolnictwie; kombinezony, w jakie siê ubierali, dawa³y im mo¿liwoœæ noszenia potê¿nych rewolwerów magnum 44, które ka¿de z nich mia³o w kaburze. – Nie trzeba mêdrca – zwróci³a siê Gale do swojej grupy – by dojœæ do wniosku, ¿e ta farma to tylko przykrywka. – Jest to tak¿e stacja meteorologiczna – zauwa¿y³ Indy, wskazuj¹c na umieszczone na dachu niewielkiego budynku przyrz¹dy. – Oto odpowiedŸ na wszelkie pytania dotycz¹ce masztów i anten dla sprzêtu radiowego. – A je¿eli ktoœ chcia³by przyp³yn¹æ tu w nocy ³odzi¹, to tylko g³upiec lub szaleniec – powiedzia³ Jocko. Zd¹¿y³ siê przyjrzeæ gniewnym wodom miêdzy Long Island i Block Island. – Teraz rozumiem, czemu ten kawa³ r¿yska jest takim œwietnym l¹dowiskiem. Wewn¹trz domu na „farmie” jeden z mê¿czyzn przedstawi³ pozosta³ych. – Mam na imiê Richard. To jest Mike, a ten ma³y pêkaty to Ozzie. Dama ma na imiê Katy. Przedstawcie siê, proszê, u¿ywaj¹c tylko imion. Nie musimy wiedzieæ wiêcej.

150

Po zakoñczeniu prezentacji „farmerzy” pomogli im zanieœæ torby i sprzêt do pokojów. – Indy, dostajesz dwieœcie jeden. Bêdziesz go z kimœ dzieli³. – Z kim? – Nie wiem, ale znacie siê. Will i Rene, dla was dwieœcie dwa. Gale, dwieœcie trzy i bêdziesz sama. Jocko, dwieœcie cztery. Jeszcze kilka pokoi zostanie zajête dzisiejszej nocy. – Czym przyjad¹ goœcie? – zapyta³ Indy. Richard, je¿eli naprawdê tak siê nazywa³, wskaza³ palcem na niebo. To wystarczy³o za odpowiedŸ. – Poproszono nas, aby przygotowaæ wam wczeœnie posi³ek – oznajmi³. – Zaraz po wyl¹dowaniu chc¹ przejœæ do rzeczy. – Wspaniale – hukn¹³ Cromwell. – Jakie tu macie wiktua³y, je¿eli wolno zapytaæ? Niew¹tpliwie specjalnoœci¹ tej zapomnianej nieruchomoœci s¹ kanapki z zimn¹ kie³bas¹? – Kaczka pieczona z jab³kami, du¿y wybór win, kandyzowana marchew, podsma¿ane kartofelki, francuskie pieczywo, kawa. – Serio? – Cromwell wyba³uszy³ oczy. – Jesteœmy na kaczej farmie. Taka jest prawda. Mamy tu szeœæ tysiêcy kaczek. Katy i Ozzie to znakomici kucharze. To ich zawód. Mike i ja wolimy zabijaæ te zafajdane ptaszyska. Dziesiêæ minut po sprz¹tniêciu ze sto³u us³yszeli odg³os nadlatuj¹cego samolotu. Cromwell podszed³ do drzwi frontowych i rozwar³ je na oœcie¿. Nastawi³ uszu. – Silnik gwiazdowy, pojedynczy, schodzi do l¹dowania na przymkniêtej przepustnicy, szybko siê zbli¿a – obwieœci³. – Dowiedzia³eœ siê tego, nas³uchuj¹c nocnego wiatru? – docieka³ Indy. – Wszystkiego oprócz nazwiska pilota – odpar³ z pewnoœci¹ siebie Cromwell. – Œwiat³a lotniska powinny siê w³¹czyæ, hm, mniej wiêcej teraz. Jakby w odpowiedzi na jego ostatnie s³owo podwójny rz¹d œwiate³ zapali³ siê wzd³u¿ pasa trawy i potok œwiat³a zala³ rêkaw lotniczy. Chwilê póŸniej dwumiejscowy myœliwiec – z silnikiem gwiazdowym, tak jak powiedzia³ Cromwell – ze œwistem przelecia³ nad pasem. Us³yszeli g³oœniejszy ryk silnika, gdy samolot nabra³ nieco wysokoœci, potem przycich³, gdy pilot zawraca³ ciasnym opadaj¹cym zakrêtem i posadzi³ myœliwca na trawie. Kiedy tylko

151

pilot znalaz³ siê na pasie, œwiat³a zgas³y, samolot umieszczono w hangarze, a nad polem ponownie zaleg³a cisza. Pu³kownik Harry Henshaw i Filipo Castilano wy³onili siê z hangaru i przywitali Indy’ego i pozosta³ych. Wszyscy razem poszli w kierunku domu. – Kawy – zwróci³ siê Henshaw do Richarda. Jego zachowanie nie pozostawi³o cienia w¹tpliwoœci co do tego, dla kogo pracowa³ Richard i pozostali. Na stole pojawi³a siê kawa i s³odkie bu³eczki. – Okay, przejdŸmy do rzeczy – rzek³ Indy. D³ugie operacje poprzedzaj¹ce ten moment zniecierpliwi³y go. – Indy – zagai³ Henshaw – zbada³em tak dok³adnie, jak siê tylko da³o, ka¿dy znany w historii przypadek lotu niewyjaœnionego w obliczu dzisiejszej nauki, in¿ynierii i technologii. Oczywiœcie, nie robi³em tego sam. Zwróciliœmy siê do wszystkich uniwersytetów i biur badawczych, z którymi rz¹d ma jakiekolwiek uk³ady. Przycisnêliœmy ich, i to doœæ mocno. Sprawdziliœmy wszelkie informacje, od szamanów szczepu Navajo po dawno zmar³ych kap³anów, dziêki wysi³kom obecnego tu Filipa – skin¹³ ku Castilano. – Przekopaliœmy Ÿród³a hebrajskie, chrzeœcijañskie, muzu³mañskie, akkadyjskie, sumeryjskie, babiloñskie, chiñskie, japoñskie, indyjskie, voodoo, po ludy, przy których staro¿ytni Egipcjanie to m³odzieniaszkowie. Jones bawi³ siê nadspodziewanie dobrze. – WiedŸmom te¿ siê przyjrzeliœcie? – Oczywiœcie. – Henshaw zdziwi³, siê widz¹c nag³y uœmiech na twarzy Gale Parker. – Panie pu³kowniku, na ile dok³adnie zbadaliœcie kultury Majów, Inków, Azteków i inne? – zapyta³a. – Od a do zet. – Jakie wnioski? – zapyta³ Indy. – Ku wielkiej uciesze mojego przyjaciela z Watykanu poczu³em siê tak, jakby ominê³o mnie dziewiêædziesi¹t dziewiêæ procent historii. – To brzmi rozs¹dnie – powiedzia³ Indy, by poprawiæ nastrój Henshawowi. – S³uchaj, Harry, nie ma na œwiecie cz³owieka, który zna³by ca³¹ przesz³oœæ, czy choæby niewielki jej u³amek. Kiedy zdobêdziesz siê na pewien wysi³ek, zauwa¿ysz, ¿e by³eœ dot¹d jak œlepiec. Jest tego zbyt wiele i wszystko to popl¹tane, gdy¿ zmiesza³y siê ze sob¹ fakty i legendy.

152

– Co chcesz przez to powiedzieæ, do diab³a? – zniecierpliwi³ siê Henshaw. – Tylko to, ¿e przewidywa³em, i¿ w wiarygodnych Ÿród³ach dotycz¹cych naszej przesz³oœci natkniesz siê na niezliczone relacje, w których jest mowa o machinach lataj¹cych w taki sam sposób jak te, które teraz obserwujemy. Ogromne statki w kszta³cie torped. B³yszcz¹ce, z³ote, br¹zowe i srebrne dyski i ko³a. Statki macierzyste rodz¹ce mniejsze pojazdy. Wielkie, szablokszta³tne obiekty, które pêdz¹ po niebie, wykonuj¹ niewiarygodne manewry, œwiec¹ jaœniej od s³oñca, zawisaj¹ nad ziemi¹. To d³uga i fascynuj¹ca opowieœæ. – Chcesz powiedzieæ, ¿e ta sytuacja jest powtórk¹ z historii staro¿ytnej? – Henshaw nie potrafi³ ukryæ niedowierzania. – Do pewnego stopnia tak – rzek³ Indy. – Oho! Ostrzega³em ciê, Harry! – Castilano niemal pia³ z radoœci. – Historia Koœcio³a, dzieje przed jego powstaniem, a nawet czasy, zanim ktoœ pomyœla³ o jakiejkolwiek œwi¹tyni! Oni s¹ tutaj i zawsze byli! A teraz znowu… – Wstrzymaj siê ze swymi dogmatycznymi twierdzeniami, Filipo! – Indy podniós³ nieznacznie g³os. – Trzymajmy siê przekazów historycznych. I nie wyci¹gajmy subiektywnych wniosków. – Zupe³nie jakbym s³ysza³ mojego dawnego profesora od historii – zaœmia³ siê Henshaw, roz³adowuj¹c napiêcie. – Nic dziwnego – powiedzia³a Gale do Henshawa. – W koñcu to profesor Jones. Henshaw przytakn¹³. – W porz¹dku, od czego zaczynamy? – zaszeleœci³ grubym plikiem papierzysk. Siedz¹cy obok niego Castilano zrobi³ to samo. Gale czeka³a, a¿ Indy po³o¿y coœ, cokolwiek, przed sob¹, ale pojawi³ siê jedynie kieliszek z brandy. – Rób notatki – zwróci³ siê do Gale. – Ale na temat jutra, a nie tego, co by³o wczoraj. £ypn¹³ na zafascynowanych s³uchaczy – Cromwella, Rene i Kilarneya. Tylko Jocko, nowy w ich grupie, wykaza³ siê refleksem i odpowiedzia³ nieznacznym skinieniem. Ten facet, rozmyœla³ Indy, ukrywa nader bystry umys³ za tym swoim promiennym uœmiechem i potê¿n¹ postur¹. Nale¿y trochê pogrzebaæ w jego przesz³oœci. Z pocz¹tku Jones planowa³, by obaj piloci pozostali biernymi s³uchaczami i nie brali czynnego udzia³u w dyskusji. PóŸniej zda³

153

sobie sprawê, ¿e to g³upi zamiar; Cromwell i Foulois byli pilotami. Asami! Potrafili lataæ na wszystkim, a w tym, co zaraz us³ysz¹, mog¹ ukrywaæ siê strzêpki cennych informacji. – Will, Rene? ChodŸcie tu bli¿ej. Je¿eli coœ zwróci wasz¹ uwagê, wtr¹cajcie siê, dobrze? Indy ponownie zwróci³ siê do Henshawa i Castilano: – S¹ pewne zasady, jakich trzeba przestrzegaæ, gdy chce siê wydobyæ istotne dane z tego, co jest pod rêk¹. Przede wszystkim musimy uzyskaæ dostêp do wszelkich zapisów, które wspominaj¹ o niewyjaœnionych obiektach pojawiaj¹cych siê na niebie. W wielu z tych przypadków bêdziemy mieli do czynienia z emocjami, doœwiadczeniami natury religijnej oraz niew³aœciwym prowadzeniem kronik. A zatem to, co znajdziemy, mo¿e nie mieæ oparcia w faktach lub te¿ mo¿e sk³adaæ siê z okruchów prawdy przemieszanych z nonsensem. Chodzi mi o to, ¿e gdy tylko natrafimy na tego typu zapis historyczny, musimy go odrzuciæ. Mówi¹c po ludzku, wywaliæ, i poszukaæ czegoœ bardziej wiarygodnego. Popatrzy³ na Henshawa i doda³: – Z jakiegokolwiek Ÿród³a. Mia³ nadziejê, ¿e Henshaw zrozumia³: mów o wszystkim, co mo¿e mieæ jakiœ sens. Coœ utkwi³o gdzieœ w zakamarkach umys³u Indy’ego na d³u¿ej, ni¿ by sobie tego ¿yczy³, gdy¿ nijak nie móg³ tego dopasowaæ do zachodz¹cych wokó³ nich wydarzeñ. Podczas uzbrajania forda trimotora Henshaw wspomnia³ o francuskim uczonym, Henrim Coandzie, który podczas wielkiej wojny zajmowa³ siê rakietami. Jeden z jego eksperymentów dotyczy³ jakiegoœ nowego rodzaju silnika, dzia³aj¹cego niczym gigantyczna lampa lutownicza. Indy zanotowa³ sobie w pamiêci, by wraz z Henshawem dalej dr¹¿yæ ten temat. Na razie jednak tkwili g³êboko w minionych dziejach i spodziewa³ siê, ¿e Harry zacznie powoli popychaæ sprawy do przodu. Mia³ racjê. – Daj jakiœ przyk³ad – za¿¹da³ Henshaw. – Malowid³a i rysunki wydrapane na œcianie jaskini w prowincji Hunan w Chinach – rozpocz¹³ Indy. – Wyciêto je, pos³ugujac siê bardzo ostrymi kamieniami lub krzemieniem; jako farb u¿yto ochry i pigmentów nieznanego pochodzenia; pokazuj¹ one cylindryczne pojazdy poruszaj¹ce siê po niebie. Chcia³bym ich u¿yæ jako odniesienia, ale w tym zwiêz³ym opisie zawarta jest ca³a ich wartoœæ. Nie mamy nawet pewnoœci co do tego, czy zosta³y wyko-

154

nane przez przedstawicieli Homo sapiens czy przodków cz³owieka. Z nasz¹ spraw¹ nie ma to jednak ¿adnego zwi¹zku. – Zgoda – przytakn¹³ Castilano. – Mów dalej – zachêci³ Henshaw. – Mo¿na? – Wszystkie oczy zwróci³y siê na Gale. – Chyba musicie przyj¹æ te same kryteria wobec Chih-Chiang-Tsu-Yu. – A kto to jest? – zapyta³ Henshaw. – Nie jest. By³ on wiod¹cym mechanikiem na dworze cesarza Chin Yao. Sama z chêci¹ zapyta³abym go o to i owo – westchnê³a. – Jego zapiski to niesamowita lektura. Opisa³ on spotkanie z obc¹ ras¹, która przyby³a na Ziemiê; twierdzi³, ¿e ich pojazd œwieci³ na niebie i ¿e odby³ z obcymi lot na Ksiê¿yc i z powrotem. – Kiedy to by³o? – zapyta³ Henshaw. Speszy³ siê, kiedy ci lepiej zaznajomieni z prawdziwie staro¿ytnymi kronikami uœmiechnêli siê w odpowiedzi na jego pytanie. – Cztery tysi¹ce trzysta lat temu – odpowiedzia³a Gale. – Wspomnia³am o tym, gdy¿ Tsu-Yu nawet opisa³ s³upy œwietlistego powietrza… – Rakiety? – zapyta³ z niedowierzaniem Henshaw. Gale wzruszy³a ramionami. – Kto wie? Indy ostrzega³ nas, by unikaæ skrajnoœci, wiêc tylko ustalam ramy historycznego punktu odniesienia. – S³uchaj, gdybyœmy chcieli przejrzeæ katalog takich wydarzeñ, zrobilibyœmy to. I by³oby to usprawiedliwione – t³umaczy³ cierpliwie Indy. – Od zarania ludzkich dziejów pojawia³y siê zapisy o goœciach z kosmosu, w ka¿dej kulturze i ka¿dej epoce. Móg³bym rozdmuchaæ sprawê Sury i Sutradhary. Jest to staro¿ytny indyjski tekst, w którym z niesamowit¹ dok³adnoœci¹ odnotowano wydarzenia astronomiczne. I nie robili tego astrologowie, lecz Sidda i Vidyahara… – A co to, do diab³a, jest? – wybuchn¹³ Cromwell. – Nie co, ale kto – odpar³ Indy. – To byli indyjscy naukowcy. Opisali oni tak¿e loty pojazdami obcych, a nastêpnie zapisali, jak lata³y, i jest to cytat: „poni¿ej Ksiê¿yca, ale ponad chmurami”. – A niech mnie… znaczy… to siê po prostu w g³owie nie mieœci! – wyj¹ka³ Cromwell. – To, w co wierzysz ty, ja czy ktokolwiek inny – powiedzia³ Indy – nie ma dla nas znaczenia. Dok³adnoœæ tych raportów i ich zwi¹zek z tym, co nasi ludzie uznali za statki kosmiczne z Marsa czy sk¹d tam… oto, co nas interesuje.

155

– W takim razie nie powinniœmy ignorowaæ jaskiñ Santander w Hiszpanii, prawda? – Wszyscy popatrzyli na Henshawa, który podniós³ do góry obie rêce. – Przepraszam, nie jestem archeologiem ani historykiem. Ale kiedy by³em w Hiszpanii, znalaz³em siê akurat w tej okolicy i to, co us³ysza³em, spowodowa³o, ¿e szybko siê tam uda³em. Nie wierzy³em w³asnym oczom. Zobaczy³em tam przepiêkne malowid³a w prehistorycznych jaskiniach. Wizerunki poruszaj¹cych siê po niebie dysków. – Mo¿na je znaleŸæ nie tylko w Hiszpanii – uzupe³ni³ Castilano. – Prawdê mówi¹c, Indy i ja poznaliœmy siê na P³askowy¿u Tassili. To region Sahary. Tam te¿ s¹ jaskinie z malowid³ami dysków. – Wymieniliœmy te miejsca i czas powstania fresków – powiedzia³ Indy, by trochê ukróciæ gadulstwo – ale nie mo¿emy z tymi przeklêtymi informacjami zrobiæ nic, chyba tylko przyznaæ, ¿e owszem, znajduj¹ siê tu i tu, przedstawiaj¹ to i to, nie potrafimy odgadn¹æ ich znaczenia, chocia¿ mo¿na by debatowaæ nad nimi w nieskoñczonoœæ. Chcê nam wszystkim zaoszczêdziæ czasu. Ju¿ w piêtnastym wieku przed nasz¹ er¹ ludzie z Afryki pó³nocnej widywali na niebie wszelakie rodzaje dysków. Historycy przekazali, ¿e lata³y one z ogromn¹ precyzj¹, cokolwiek to oznacza³o w terminologii tamtych dni. Chiñczycy pozostawili zapisy z siedemset czterdziestego siódmego roku przed nasz¹ er¹ o ognistych obiektach lataj¹cych nad g³owami i nabieraj¹cych wysokoœci. Zaczyna siê robiæ ciep³o. – A co z obserwacjami dokonanymi na terenie Niemiec w Norymberdze w tysi¹c piêæset szeœædziesi¹tym pierwszym? – zapyta³ Castilano. – Tysi¹ce œwiadków widzia³y cylindry, dyski, sfery… – To samo widziano w tysi¹c osiemset osiemdziesi¹tym trzecim w Zacatecas – w³¹czy³a siê Gale. – To gdzieœ w Meksyku? – zapyta³ Jocko. – Dajcie mu medal – rzek³ Indy. – Zgad³eœ, przyjacielu. Tyle, ¿e w tym wypadku na niebie by³ wiêkszy ruch ni¿ na Times Square w sobotni wieczór. Tubylcy widzieli ponad czterysta powietrznych torped i dysków. Ale nie musimy cofaæ siê a¿ tak daleko w przesz³oœæ. By³o to w, hm, tysi¹c osiemset dziewiêædziesi¹tym szóstym i siódmym, w³aœnie tu, w Stanach. Kalifornia, Kansas, Nowy Meksyk, Teksas i tak dalej. W jednej chwili ludzie, trzeŸwi, wiarygodni œwiadkowie, zobaczyli wszêdzie dziwne statki powietrzne. Kilka z nich wyl¹dowa³o. Przybysze mówili po angielsku, niemiecku i w innych obcych jêzykach, jakich nikt nie rozumia³. Potem wy-

156

startowali i wzbili siê w niebo z prêdkoœci¹, któr¹ œwiadkowie okreœlili jako niesamowit¹. – I to jeszcze, cholera, nie koniec – powiedzia³ Cromwell. – Pojawili siê jakieœ dwanaœcie lat póŸniej, w Anglii. Wygl¹dali na bardziej zaawansowanych w rozwoju ni¿ ci faceci z Ameryki i niew¹tpliwie latali statkami powietrznymi. – Zapewne zeppelinami – zauwa¿y³ Henshaw. – W ¿adnym razie – zaprotestowa³ Indy. – W tym czasie Niemcy mia³y tylko trzy zeppeliny, i to nie najlepsze. Raporty brytyjskie sz³y w setki, pochodzi³y z trzydziestu do piêædziesiêciu ró¿nych, odleg³ych od siebie miejsc, z tej samej nocy. Poza tym, bez wzglêdu na to, czym by³y te pojazdy, mia³y silniki, œmig³a i skrzyd³a, nie u¿ywane przecie¿ w zeppelinie. – Ale s¹ te¿ bli¿sze wspó³czesnoœci raporty o zauwa¿eniu tych dysków – rzek³ Castilano. – Oczywiœcie! – wykrzykn¹³ nagle Foulois. – Tysi¹c osiemset osiemdziesi¹ty rok, Trecul, francuski naukowiec, cz³onek Francuskiej Akademii Nauk. Ach! By³ wspania³ym obserwatorem, powa¿nym i trzeŸwo myœl¹cym cz³owiekiem, i wszêdzie przysiêga³, ¿e widzia³ z³ocisty pojazd lataj¹cy. Konkretnie mówi¹c – Foulois wsta³, jakby dla podkreœlenia wagi swych s³ów – zobaczy³ te¿, jak wielki statek wypuszcza z siebie mniejszy obiekt, który pomkn¹³ do przodu wyprzedzaj¹c go. Indy, mój druhu, u¿y³ dok³adnie s³ów „statek-matka” i ten opis z pewnoœci¹ pasuje do tego, czego szukasz! – Czy widzia³ go kiedyœ ponownie? – Non. Indy podrapa³ siê w g³owê. – Co jeszcze mamy? – W tysi¹c dziewiêæset dwudziestym szóstym by³em z ekspedycj¹ w Chinach – powiedzia³ Castilano st³umionym g³osem. – Nie przypuszcza³em, ¿e bêdê o tym opowiada³, ale… – S³uchamy – nalega³ Indy. – Nigdy nie zarejestrowano oficjalnie wydarzenia w tak odleg³ym miejscu. Dok³adnie by³o to w pó³nocnych Chinach, w okrêgu Kukunor. Niedaleko £añcucha Humboldta. Jeszcze dok³adniej, gdy teraz grzebiê w pamiêci, sta³o siê to oko³o wpó³ do dziesi¹tej rano, pi¹tego sierpnia. Nie tylko ja, ale ca³a grupa ekspedycyjna zauwa¿y³a coœ wielkiego na niebie. Chwileczkê. – Z roztargnieniem potar³ ³okieæ i potupa³ nog¹. – A, tak, wszyscy byliœmy zgodni co

157

do tego, ¿e by³ to owalny obiekt du¿ych, nawet ogromnych rozmiarów. – Koloru? – Z³otego. Lœni³ jak wypolerowane z³oto. – Czy ktoœ mia³ lornetkê? – Oczywiœcie. Co najmniej czterech ludzi. Nic nie zak³óca³o widoku. – Czy by³y œlady po spalinach? – Nie zauwa¿yliœmy. Mo¿e i by³y, ale… – DŸwiêk? – Nie mogliœmy stwierdziæ. Wia³ silny wiatr, zacina³o œniegiem. Indy mia³ ochotê po³amaæ coœ w rêkach. Tak blisko! Tak blisko, a jednak… Popatrzy³ na Castilano. – Filipo, przyjacielu – powiedzia³ spokojnie – czy ktokolwiek z twojej ekipy badawczej, na mi³oœæ Bosk¹, zrobi³ zdjêcie? Castilano wygl¹da³ na wstrz¹œniêtego. Wolno zaprzeczy³ ruchem g³owy. – Jak¿e ¿a³owa³em, ¿e tego nie zrobiliœmy… Ale to, co widzieliœmy, by³o bez w¹tpienia owalne, chocia¿ rozwa¿a³em zmianê punktu obserwacji, zniekszta³cenia z powodu k¹ta. Gdybym zrobi³ zdjêcie, chyba stanowi³yby w tym czasie jedyny potwierdzony dowód istnienia pozaziemskiego pojazdu. – Sk¹d pewnoœæ, ¿e by³ nie z tej ziemi? – zapyta³ Henshaw. – Obliczyliœmy odleg³oœæ i prêdkoœæ. Obiekt przemieszcza³ siê z szybkoœci¹ przekraczaj¹c¹ trzy tysi¹ce kilometrów na godzinê. – O czym pozosta³o jedynie wspomnienie – powiedzia³ gorzko Indy. – A to niewiele, by iœæ dalej tym tropem. – Dlaczego tak mówisz? – zaprotestowa³ Castilano. – Czternastu œwiadków to tylko wspomnienie? – I nic ponadto – odpar³ Indy, bynajmniej nie ¿artobliwym tonem. – Zauwa¿yliœcie coœ, czego nie jesteœcie w stanie zidentyfikowaæ. S³uchaj, Filipo, gdyby Will i Rene wziêli forda, polatali nim trochê nad wysp¹, a potem odlecieli, a ty nie widzia³byœ ani nie s³ysza³ wczeœniej o takim samolocie, ani nie mia³ zdjêæ do póŸniejszego sprawdzenia, co byœ wydedukowa³ z tej obserwacji? Wiem, wiem. S¹ tu doœwiadczeni i wiarygodni obserwatorzy. Ale co ci potem pozostaje oprócz fantastycznej historyjki? Nie ma znaczenia, ¿e jest prawdziwa. – Poczekaj – odezwa³ siê nagle Henshaw. – Jest coœ, o czym jeszcze nie wspomnieliœmy. Chodzi o incydent z „Cesarzow¹ Kali”.

158

I ten p³aski obiekt, który zawis³ w powietrzu. W raporcie jednego z naocznych œwiadków przeczyta³em, ¿e krawêdzie statku, dysku, czy czego tam, nie by³y wyraŸnie okreœlone. On u¿y³ innego sformu³owania. Mówi³, ¿e krawêdzie wydawa³y siê falowaæ, jakby ktoœ regulowa³ ostroœæ. Indy z najwy¿szym trudem zapanowa³ nad sob¹. W³aœnie czegoœ takiego szuka³. W tym momencie zdecydowa³, ¿e to, czego siê teraz dowiedzia³, na pewien czas zachowa wy³¹cznie dla siebie. – Czy to coœ wa¿nego? – zapyta³ Henshaw. – Pewnie – odpar³ Indy, udaj¹c obojêtnoœæ. – Twój œwiadek mia³ za³zawione oczy. – Powsta³, nawi¹zuj¹c kontakt wzrokowy z Henshawem, zanim przemówi³ do grupy. – To by by³o na tyle. Przejrzeliœmy staro¿ytne zapisy i dowiedzieliœmy siê jedynie, ¿e historia pe³na jest raportów o niewyjaœnionych obiektach poruszaj¹cych siê po niebie. Co nam w³aœciwie nic nie daje, oprócz tego, ¿e trzymaliœmy siê w³aœciwych zasad – zbadaliœmy wszystko, co siê da³o. B¹dŸcie, proszê, gotowi do odlotu jutro rano. – O której, Indy? – zapyta³ Will. – O œwicie. Cromwell jêkn¹³. – Niszczysz mój upiêkszaj¹cy sen – poskar¿y³ siê. Indy rozeœmia³ siê. – Przerzuæ siê na lifting. – Zwróci³ siê do Henshawa: – Przejrzyjmy jeszcze raz wykaz sprzêtu, je¿eli nie masz nic przeciwko temu. Henshaw w lot poj¹³ niewypowiedzian¹ proœbê Indy’ego. Maj¹ porozmawiaæ bez œwiadków, w cztery oczy. – Jasne. Pójdê po papiery. Bêdê tu z powrotem za dziesiêæ minut. – Uderzy³o ciê to w tym samym momencie? – zapyta³ Jonesa Henshaw. – Wszystko na to wskazuje. Nadal nie jestem pewien zwi¹zku, ale kiedy zacz¹³eœ mówiæ o pozornym falowaniu krawêdzi dysku, od razu pomyœla³em o zak³óceniach wynikaj¹cych z ró¿nicy temperatur. – Szybko chwytasz – pochwali³ Henshaw. – Trafi³eœ w sedno. Dlaczego wczeœniej tego nie skojarzyliœmy?! – To ty znalaz³eœ wskazówkꠖ powiedzia³ szybko Indy. – Mówi³eœ, ¿e ten ca³y Coanda opisa³ efekt lampy lutowniczej, który zosta³ zastosowany w tym silniku, tak?

159

– Dok³adnie. Powinniœmy porozmawiaæ bezpoœrednio z Coand¹, Indy. W ten sposób cz³owiek uczy siê wiêcej ni¿ podczas grzebania w papierach. A zatem jeden z nas, lub obaj, musimy pojechaæ do Francji i utrzymaæ tê podró¿ w ca³kowitej tajemnicy. W innym razie wystawimy siê na odstrza³. Indy przytakn¹³. – Zgadzam siê. PóŸniej dogramy szczegó³y. To wszystko? – Nie. Jest coœ, o czym dowiedzia³em siê zaledwie dziœ rano. Tym razem to papierkowa robota dostarczy³a czegoœ, co mo¿e okazaæ siê g³ównym tropem. – Henshaw uœmiechn¹³ siê z satysfakcj¹. – Dokumenty by³y zagrzebane w starych archiwach we Francji. Pos³a³em tam ekipê pod pozorem wymiany samolotów i sprzêtu miêdzy ich i naszymi muzeami. Wiesz, co odkryli? Przepraszam. Sk¹d mia³byœ wiedzieæ. Wpis w biurze patentowym z tysi¹c dziewiêæset czternastego roku z Pary¿a. Ktoœ wtedy z³o¿y³ podanie o przyznanie patentu. – Henshaw uczyni³ pauzê. – Na silnik odrzutowy. Indy uœmiechn¹³ siê. – Dziesiêæ do jednego, ¿e nazywa³ siê Coanda. – Wygra³eœ – powiedzia³ Henshaw.

160

13.

Nastêpnego ranka o pi¹tej ekipa zebra³a siê przy fordzie i wypchnê³a samolot na mokr¹ od rosy trawê. Henshaw i Castilano zjawili siê, by zamieniæ ostatnich kilka s³ów. – Rzeczy potrzebne do waszego lotu przez ocean bêd¹ czekaæ na was w Bangorze – poinformowa³ Henshaw Indianê. – Macie szczêœcie. Dostajê raporty pogodowe z Kanady i od nawigatorów statków oceanicznych. Jest wspania³y wy¿, dziêki któremu bêdziecie mieli przez wiêkszoœæ drogi czyste niebo i diabelnie dobry tylny wiatr. – Znakomicie. Dziêki, Harry. – Uœcisnêli sobie d³onie, a pozosta³a czêœæ zespo³u wsiad³a do samolotu. Indy zastanawia³ siê, czy jego pomys³ by³ istotnie tak szalony, jak siê wydawa³o. Przelot nad pó³nocnym Atlantykiem w samolocie, którego prêdkoœæ nie przekracza³a stu osiemdziesiêciu kilometrów na godzinê, móg³ uchodziæ za szaleñstwo, kiedy wziê³o siê pod uwagê ogromn¹ przestrzeñ oceanu. – Tak naprawdê to bêdziemy siê po prostu wlec – przekonywa³ go Cromwell. – Z dodatkowym paliwem, a moglibyœmy nawet wy³¹czyæ silnik dziobowy i lecieæ tylko na dwóch, podró¿ sta³aby siê o wiele ³atwiejsza. Najd³u¿szy dystans nad wod¹ ma zaledwie jakieœ tysi¹c czterysta kilometrów. Jest tylko jedna rzecz, której nie pojmujê, Indy. – Mianowicie? – Dlaczego urz¹dzasz takie przedstawienie? Po tym, co us³ysza³em o œcigaj¹cej ciê bandzie, prêdzej pomyœla³bym, ¿e raczej wolisz siê jak najmniej pokazywaæ.

161 11 – Indiana Jones i powietrzni piraci

Indy poklepa³ Willa Cromwella po plecach. – Muszê ich jakoœ wykurzyæ. To najlepszy sposób. Nie wydaje ci siê to ani trochê dziwne? Je¿eli ci ludzie naprawdê gromadz¹ tak¹ potêgê militarn¹, dlaczego jeszcze nikt nie pofatygowa³ siê po nas z ca³¹ t¹ si³¹ ognia? – Bijê siê w piersi, nie pomyœla³em o tym. – Skrucha ma dobroczynny wp³yw na duszê, Will. Ty i Rene pilotujcie, ja poprowadzê gry i zabawy. – Jak sobie ¿yczysz, mistrzu. Wzbili siê w powietrze i wziêli kurs na wy³aniaj¹ce siê zza horyzontu s³oñce. Indy za³o¿y³ na g³owê s³uchawki i mikrofon telefonu pok³adowego, by mieæ ³¹cznoœæ z kokpitem. – Rene, zanim osi¹gniemy wybrze¿e Connecticut, utrzymuj kurs na wschód, póki siê do ciebie nie odezwê. Górny luk bêdzie otwarty przez kilka chwil. Kiedy go zamknê, dam ci znaæ. – Dobra. Indy poczu³ delikatny przechy³ i spostrzeg³, ¿e kieruj¹ siê prosto na ognist¹ tarczê wzniesion¹ ju¿ niemal ca³kowicie nad horyzontem. Poszed³ na ty³ kabiny do szafki, wyj¹³ z niej mahoniowe pude³ko i wróci³ pod górny luk, gdzie znajdowa³o siê ruchome stanowisko karabinu maszynowego. Otworzy³ luk, wzi¹³ pude³ko, wszed³ na stanowisko, tak ¿e jego g³owa i ramiona znalaz³y siê w pêdzie powietrza. Przez chwilê zmaga³ siê z wieczkiem. Gale podnios³a siê z fotela, by mu pomóc, ale Jocko powstrzyma³ j¹, k³ad¹c rêkê na jej ramieniu. – On musi zrobiæ to sam – powiedzia³. Gale usiad³a z powrotem, bardziej zmuszona do tego wyrazem jego twarzy ni¿ s³owami. Stoj¹c w pêdzie powietrza, ty³em do kierunku lotu, Indy podniós³ pude³ko ponad obrotnicê stanowiska strzeleckiego, uniós³ wieko i zacz¹³ rozsypywaæ prochy Tarkiza Belema ponad wodami cieœniny Long Island. W dzikich turbulencjach popió³ uderza³ go w twarz i nozdrza powracaj¹c¹, wiruj¹c¹ chmur¹; wiêksza czêœæ chmury pogna³a do ty³u i zniknê³a. Siedz¹cy w kabinie us³yszeli kilka g³uchych odg³osów. – To ma³e kawa³ki koœci uderzaj¹ w ogon – poinformowa³ Gale Jocko. – Nawet kremacja nie wszystko obraca w proch. Gale zadr¿a³a, wspominaj¹c wielkiego, szorstkiego faceta, który dwa razy ocali³ jej ¿ycie. Zachowa³a ciszê, póki Indy nie wype³ni³ swego zadania i na koñcu wyrzuci³ mahoniowe pude³ko. Wœlizgn¹³

162

siê z powrotem do kabiny, zamkn¹³ luk i podszed³ do umywalki zmoczyæ chusteczkê, by wytrzeæ z twarzy i d³oni prochy Tarkiza. Pogr¹¿y³ siê w fotelu naprzeciw Gale i Jocko. – Przeka¿ Willowi, by wróci³ na kurs – poprosi³ Gale. Ford wycelowa³ swój nos w kierunku Bangoru. Gdy przelatywali nad Now¹ Angli¹, Gale zanios³a do kokpitu kanapki i kawê. Niebo upstrzone by³o puszystymi chmurami. Gale wróci³a na swoje miejsce, do³¹czaj¹c do Indy’ego i Jocko oraz rozmowy, któr¹ pragnê³a us³yszeæ ju¿ od kilku dni. – Kawê na ³awê, Jocko – mówi³ Indy. – Muszê wiedzieæ o swoich ludziach jak najwiêcej. W przeciwnym razie mogê przepuœciæ sposobne okazje, gdy takowe siê nadarz¹. – To znaczy, ¿e to nie jest rozmowa kwalifikacyjna? – uœmiechn¹³ siê Jocko. – Myœla³am, ¿e pracujesz dla muzeum – powiedzia³a Gale miêdzy jednym a drugim kêsem kanapki. – Bo tak jest. Znalaz³em siê w tym samolocie, gdy¿ kazano mi pomagaæ profesorowi we wszystkim, czego bêdzie potrzebowa³. Albo chcia³ – zreflektowa³ siê po chwili. – Co robi³eœ do tej pory, Jocko? – Powiedz mi, co wiesz, szefie. Chyba ³atwiej mi przyjdzie uzupe³niæ braki. – S¹dzê, ¿e, jesteœ o niebo cwañszy ni¿ sugeruje ten jamajski szowinizm, który pokazujesz œwiatu. – Miluchno z twojej strony, szefuñciu – rzek³ œpiewnie Jocko. – Dlaczego to robisz? – zapyta³a Gale. – Mo¿na w ten sposób ukryæ, ¿e jest siê wiedŸm¹, panno Parker… – Gale, b³agam. – Dziêkujê. Jak powiedzia³em, z ³atwoœci¹ mo¿na ukryæ, ¿e jest siê wiedŸm¹. Mo¿na nawet zmieniæ nazwisko. W twoich ¿y³ach p³ynie arabska krew. Pozna³em to po rysach twojej twarzy, niewielkich ró¿nicach w barwie skórzy – mo¿na j¹ nazwaæ pocieniowan¹ zamiast kolorow¹. – Jocko uœmiechn¹³ siê z tolerancj¹ zrodzon¹ z ciê¿kich doœwiadczeñ. – Jak d³ugo mo¿na ukrywaæ swoje korzenie, gdy jest siê tak czarnym jak ja? Gale popatrzy³a uwa¿nie na siedz¹cego przed ni¹ mê¿czyznê, zaczynaj¹c go powoli rozumieæ.

163

– Niezbyt d³ugo – przyzna³a. – Dlaczego ukrywasz swoje? Gale wzruszy³a ramionami. – To peszy ludzi. Wyprowadza ich z równowagi. Niektórych nawet przera¿a. Zmieni³am wiêc nazwisko na takie, które bardziej ludziom odpowiada. – O wiele ³atwiej jest zmieniæ nazwisko ni¿ mój hebanowy wygl¹d – odpar³ Jocko. – Istnienie kogoœ czarnego i inteligentnego jest akceptowane jedynie pod pewnymi warunkami. I tylko przez pewnych ludzi. – Masz a¿ tyle k³opotów? – zapyta³ Indy. – Bycie rozgarniêtym czarnym w pewnych miejscach przek³ada siê na bardzo krótkie ¿ycie. Wiem. – Odchyli³ siê do ty³u i smutno uœmiechn¹³. – Pozwólcie, ¿e wyjaœniê. Chodzi nie tylko o czarny kolor skóry, ale nawet o ró¿nice miêdzy odcieniami czarnego. Czarni afrykañskiego pochodzenia albo z wysp, czy sk¹dkolwiek by byli, je¿eli maj¹ jaœniejsz¹ skórê, nienawidz¹ takich jak ja. Bo tak siê od nich ró¿niê. To g³upota. Ale taki jest ten œwiat. – Skoñczy³eœ geologiê na uniwersytecie w Caracas – w³¹czy³ siê Indy do rozmowy. – Tak – odpar³ Jocko, nie podaj¹c ¿adnych dodatkowych informacji. – Studiowa³eœ te¿ biologiê morsk¹ na Uniwersytecie w Miami. – Ale nie uzyska³em dyplomu. – Jak liczne s¹ twoje trofea? – zapyta³ Indy. – Bardzo du¿o pan wie, profesorze – powiedzia³ Jocko bez uœmiechu. – Nie musisz nam mówiæ, Jocko. Ale im wiêcej wiem, tym jesteœmy silniejsi. – Cztery – rzek³ Jocko. – Czterech bia³ych – dopowiedzia³ za niego Indy. Jocko pokiwa³ g³ow¹: wygl¹da³ na zadowolonego, ¿e wysz³o to na jaw. – Mieli zebranie. Chyba nale¿eli do Ku Klux Klanu. Ur¿nêli siê jak œwinie. Moja nauczycielka, Veronica Green, by³a bia³a. Chcia³a ze mn¹ porozmawiaæ o pracach podwodnych na Karaibach… – Jocko jest wykwalifikowanym p³etwonurkiem i nurkiem g³êbinowym – wyjaœni³ Indy. – Poszukuje starych wraków dla muzeum. Ich skarby to nie tylko z³oto i srebro, to artefakty z dawno minionych epok.

164

– W³aœnie o tym chcia³a porozmawiaæ ta kobieta. Ona uczy³a w szkole, ja ¿y³em w œwiecie, o którym ona marzy³a. Ale pope³niliœmy b³¹d. Jedliœmy razem hamburgery w knajpce na pla¿y w Miami Beach. Weszli ci biali, pijani, rozz³oszczeni, pe³ni nienawiœci. Nie powiedzieli jednego s³owa, tylko nagle rzucili siê na mnie z no¿ami i kastetami. Dla mnie nie by³ to problem… – Czterech na jednego to nie problem? – Gale nie potrafi³a siê powstrzymaæ od zapytania. Odpowiedzi ponownie udzieli³ Indy. – On sam nigdy by siê nie przyzna³, ale jest mistrzem sztuk walki. Judo, jujitsu, karate, nie wspominaj¹c o roku spêdzonym w Indiach wœród Gurkhów. Jocko okaza³ zdziwienie. – Sk¹d o tym wiesz? Indy zignorowa³ pytanie. – Powiedz, co wydarzy³o siê w Miami. Jocko pokiwa³ ze smutkiem g³ow¹. – Kobieta zas³oni³a mnie w³asnym cia³em, jakby by³a dla napastników barier¹ nie do przekroczenia. Jeden z nich zatopi³ nó¿ w jej brzuchu. Nigdy nie wiedzia³em do koñca, co wtedy zrobi³em. – Zabi³ go – wyrêczy³ Jocko Indy. – Ale nie pozosta³ych. Kiedy kobieta upad³a, próbowali uciec. Jocko po³ama³ im nogi i rêce, i o ile dobrze zrozumia³em, powa¿nie uszkodzi³ im nerki i œledziony i… – Wystarczy, Indy. To nie jest istotne. – W porz¹dku. – Ale co sta³o siê póŸniej? – niecierpliwi³a siê Gale. – Zrobi³em to, co zrobi³by ka¿dy czarny z przynajmniej po³ow¹ mózgu. Wynios³em siê z Miami jak tylko mog³em najszybciej. Mia³em dalekomorski kuter rybacki i nim w³aœnie uciek³em. Wiedzia³em, ¿e bêd¹ mnie szukaæ, wiêc poda³em ty³y. W nocy przemalowa³em kad³ub i zmieni³em nazwê, zaszy³em siê na ma³ej wysepce niedaleko archipelagu Florida Keys, a potem wróci³em na Jamajkê. To doktor Franck wyprowadzi³ sprawy na prost¹. – I wydelegowa³ ciê na tê ma³¹ przeja¿d¿kꠖ uzupe³ni³ Indy. – Robiê zawsze to, o co doktor Franck mnie prosi. Zawdziêczam mu ¿ycie – powiedzia³ stanowczo Jocko. – Mogê o coœ zapytaæ, szefie? – Wal.

165

– Dok¹d lecimy? – Do Pary¿a. To nasz punkt docelowy. To kawa³ podró¿y. – Przez ocean w tym czymœ? – Aha. – Nie moglibyœmy pop³yn¹æ transatlantykiem? – Moglibyœmy, ale w ten sposób nie zwrócilibyœmy niczyjej uwagi. Potem zobaczymy. Teraz mo¿ecie sobie pogadaæ, ile wlezie. PóŸniej chcê was zaznajomiæ z tym aparatem. W tej chwili czas na le¿akowanie. Patrzyli, jak osuwa siê w fotelu, zapina pas, zsuwa szerokie rondo kapelusza na oczy i splata d³onie na brzuchu. – On naprawdê umie siê tak po prostu wy³¹czyæ? – zapyta³ dziewczynê Jocko. – Jocko, on ju¿ œpi. Idê do kokpitu sprawdziæ, czy nie potrzebuj¹ tam zmiany. Jocko mia³ w¹tpliwoœci. – ProwadŸ ostro¿nie. – Tak jak ty swoj¹ taryfꠖ uœmiechnê³a siê. – Bo¿e, miej nas w swojej opiece – wymrucza³. Podró¿, zapowiadaj¹ca siê na d³ug¹, mêcz¹c¹ dla uszu i mniej ni¿ wygodn¹, spe³ni³a pok³adane w niej nadzieje. Ka¿de l¹dowanie by³o b³ogos³awieñstwem, poniewa¿ mogli oddaliæ siê od trzech grzmi¹cych œmigie³ i silników trzês¹cych karbowanym kad³ubem forda. – Kiedy nazwali ten samolot „Blaszan¹ Gêsi¹” – narzeka³ Foulois – nieco rozminêli siê z prawd¹. Powinien siê nazywaæ „Gorsz¹cy Gêgot”. – Albo „Fabryka Kot³ów” – doda³ Cromwell. Spojrza³ w stronê punktu kierowania l¹dowaniami na Bangor Field. – Szkoda, ¿e zapomnieliœmy zabraæ ze sob¹ zatyczki… Ale có¿, mo¿e tu siê nam poszczêœci. Gdyby to pomog³o, wepchn¹³bym do uszu nawet pomarañcze. Uda³o im siê; g¹bczastych os³on uszu do ochrony przed wysokimi czêstotliwoœciami by³o tu pod dostatkiem i przyjêli je z ochot¹. Nape³nili swoje du¿e izolowane bañki gor¹c¹ kaw¹, uzupe³nili zapasy wysokoenergetycznych batonów, œwie¿ych kanapek, i innych artyku³ów pierwszej potrzeby. Chodzili te¿ jak najwiêcej, by poprawiæ kr¹¿enie krwi.

166

Kolejny start, kolejna okazja, by uwa¿nie obserwowaæ ka¿dy wskaŸnik i mechaniczn¹ czynnoœæ systemów samolotu, i l¹dowanie w Moncton w prowincji New Brunswick w Kanadzie. Nape³nili zbiorniki paliwa, oleju i skierowali siê na pó³noc, do Goose Bay, odleg³ego lotniska Royal Canadian Air Force w Nowej Fundlandii. Will i Rene sprowadzili forda na dó³ poprzez ch³oszcz¹ce samolot wiatry. Nocne l¹dowanie by³o ekscytuj¹ce. Indy i Gale spali snem sprawiedliwych w swoich fotelach, ale Jocko stercza³ w kokpicie i obserwowa³ ka¿dy ruch pilotów rozwartymi z przera¿enia oczami. – To tak, jakby lecieæ w tunelu – stwierdzi³. – I tylko parê tych ¿a³osnych œwiate³ek. Jak wy u diab³a widzicie, dok¹d lecieæ i kiedy wyl¹dowaæ? Cromwell obróci³ siê ku niemu. – Dzia³a to tak, ch³opcze – powiedzia³ z powa¿n¹ min¹. – Ustawiam maszynê do lotu na prostej, tak jak teraz, i schodzê w dó³ jak dobra wró¿ka po ksiê¿ycowym promieniu. Potem mocno zamykam oczy i… – Podchodzisz do l¹dowania z zamkniêtymi oczami? – Oczywiœcie. – Ale sk¹d wiesz, kiedy wyrównaæ i wyl¹dowaæ?! – Widzisz, to ju¿ robota Rene. To on obserwuje zbli¿aj¹cy siê do nas pas startowy. Tu¿ przed tym, kiedy mamy rozbiæ siê o ziemiê, on zawsze – nigdy nie zawodzi, uwierz mi – wci¹ga powietrze i jakby krzyczy. Brzmi to bardziej jak zduszony gulgot. Kiedy s³yszê, ¿e on to robi, odcinam moc, podci¹gam dr¹¿ek ku sobie i l¹dujemy g³adko jak po maœle. Jocko wyszed³, nie wypowiedziawszy ani jednego s³owa. Goose Bay znajdowa³o siê na istnym koñcu œwiata. Mieli przed sob¹ jeszcze jakieœ tysi¹c trzysta kilometrów, plus-minus piêædziesi¹t ze wzglêdu na niedok³adnoœæ map. Z pe³nymi zbiornikami i zapasem pod skrzyd³ami mogli przelecieæ dwa tysi¹ce szeœæset piêædziesi¹t kilometrów w spokojnym powietrzu. Podró¿ mia³a byæ jedn¹ z tych „bu³ek z mas³em”, o których tak czêsto wspomina³ Cromwell. Obaj piloci przejrzeli raporty pogodowe z dwóch statków na morzu i stacji z Grenlandii z najpilniejsz¹ uwag¹, sprawdzaj¹c temperatury i wiatry oraz zmieniaj¹ce siê strefy ciœnieniowe. Potem pos³uchali rad weteranów, którzy latali w tej czêœci œwiata przez okr¹g³y rok.

167

– Nigdy nie bêdziecie mieli lepszych warunków ni¿ teraz, – powiedzia³ im kapitan T.C. Hampton z Kanadyjskich Królewskich Si³ Powietrznych. – Lepiej przylatywaæ do le¿¹cego na po³udniowym skraju Grenlandii Narssarssuaq za dnia. L¹dowanie tam noc¹ to samobójstwo. Radzê wam ruszyæ st¹d oko³o pó³nocy. Z wasz¹ prêdkoœci¹ – uœmiechn¹³ siꠖ powinniœcie dolecieæ tam przy doskona³ej widocznoœci. Pozbierali notatki. Hampton opar³ siê o ladê i popatrzy³ na nich z uwag¹. – Trudno uwierzyæ, ¿e Lindbergh dokona³ tego ledwie trzy lata temu. – Z pewnoœci¹ – odrzek³ Foulois z ca³ym szacunkiem, na jaki móg³ siê w tej chwili zdobyæ. – Ale Lindbergh to by³ szaleniec. Mia³ tylko jeden silnik i lecia³ non stop. Zasn¹³ nawet po drodze i omal nie wpad³ do oceanu. Nigdy nie wyjaœniono, w jaki sposób zamierza³ nie zasn¹æ, pij¹c herbatê zamiast kawy czy dobrej francuskiej brandy. – Poza tym – Cromwell prychn¹³ pogardliwie – nie zapominajmy, ¿e wybra³ ³atw¹ drogê powrotn¹. Statkiem, z maszyn¹ ³adnie zapakowan¹ do du¿ej skrzyni. – Spokojnego lotu. Uwa¿ajcie na siebie – powiedzia³ Hampton tak, jakby nie pad³o ani jedno s³owo. Nic by tu nie pomog³o. Ka¿dy, kto chcia³ przelecieæ nad pó³nocnym Atlantykiem, by³ wariatem. Jocko le¿a³ rozci¹gniêty na pod³odze, z nogami zahaczonymi o siedzenia i g³ow¹ ponad otwart¹ przestrzeni¹, gdzie znajdowa³ siê luk pod³ogowy. Patrzy³ w dó³ przez potê¿n¹ lornetê. Chcia³ wyraziæ to niesamowite uczucie zachwytu, które odczuwa³, ale próba przekrzyczenia ha³asu silnika i wiatru wyj¹cego w otwartym luku skazana by³a na pora¿kê. Wieloryby. Wspania³e! Nigdy nie widzia³ ich tylu i nawet z wysokoœci tysi¹ca metrów dostrzeg³ wyraŸnie, jak wyrzuca³y bia³e fontanny kropel, kiedy wynurza³y siê na powierzchniê. Samolot znalaz³ siê g³êboko poœród pó³nocnych rubie¿y; pojawi³y siê góry lodowe, niczym p³ywaj¹cy biali stra¿nicy. Lot by³ dla Jocko czyst¹ magi¹. Dawno porzuci³ swoje obawy; je¿eli ta kobieta czu³a siê tu jak w domu, to i on te¿ móg³. Ktoœ poci¹gn¹³ go za nogê; obejrza³ siê i spostrzeg³ Indy’ego, który dawa³ mu znaki. Jocko zasun¹³ pokrywê luku i do³¹czy³ do Jonesa i Gale.

168

– Masz minê jak belfer – zwróci³ uwagê Indy’emu. – A ty jak uczniak. Ty te¿, Gale – odpar³ Indy. – Masz racjê. Pora na naukê. – Indy zdj¹³ z szyi aparat. Otworzy³ skórzany futera³ i wydoby³ duplikat lejki, któr¹ sam nosi³. – Chcê, ¿ebyœcie potrafili szybko obs³ugiwaæ ten sprzêt, kiedy zajdzie tego potrzeba. Ja mam zawsze swój aparat, a wy bêdziecie nosiæ ten drugi na zmianê, ale oboje musicie byæ w ka¿dej chwili gotowi do pstrykania zdjêæ. Jocko dok³adnie obejrza³ lejkê. – Widzia³em ju¿ wiele aparatów. Ten to chyba jakaœ nowoœæ, co? – To prototypy. Doktor Franck zdoby³ dla nas jeden, a drugi jest od doktora Pencrofta z Londynu. Obaj maj¹ odpowiednie kontakty z Leic¹. Wiele z tego, co us³yszycie, oka¿e siê dla was nowe. Dla mnie te¿ by³o, wiêc zacznê od pocz¹tku. Przerobi³ z nimi instrukcjê obs³ugi, na ka¿dym kroku wszystko demonstruj¹c. – Ten model nie wszed³ jeszcze na rynek. To lejka jeden z fabrycznym numerem 1B. Ustawimy aparaty tak, by mia³y identyczne klisze, szybkoœæ migawki, wszelkie inne detale. Lejka 1B by³a praktycznie wykonanym rêcznie egzemplarzem, do którego wchodzi³ dwudziestoczteroklatkowy film. – Kliszê wk³ada siê od spodu. Zwykle w takich aparatach trzeba rêcznie przewin¹æ film po ka¿dym zdjêciu, u¿ywaj¹c tych pokrête³ na wierzchu. Ale tutaj dodano zasilan¹ bateri¹ automatykê, wiêc zaraz po zrobieniu zdjêcia aparat sam przesuwa kliszê. Dziêki temu mo¿na trzaskaæ fotki tak szybko, jak szybko naciska siê spust migawki, o tu, a film sam ustawia siê w pozycji do nastêpnego zdjêcia. Nad¹¿acie? Super. Nie bêdziecie musieli zmieniaæ ustawieñ. Oczywiœcie, pojawi¹ siê ró¿nice zale¿nie od warunków pogodowych, ale ogólnie nie chcemy komplikowaæ spraw. Poda³ im rolkê filmu. – To jest film Plus X. Jego ASA to sto… – Co to jest? – zapyta³ Jocko. – Czu³oœæ filmu. Obserwujcie, co robiê z aparatem i jakie dajê ustawienia. W ten sposób szybko bêdziecie mogli sprawdziæ, jak ma byæ przy zamontowaniu teleobiektywu. – Teleobiektywu? – powtórzy³a Gale. – Nie musicie tego zapamiêtywa栖 powiedzia³ Indy. – Poza tym mo¿ecie póŸniej obkuæ instrukcjê obs³ugi. Znaczy to, ¿e je¿e-

169

li coœ jest bardzo daleko, obiektyw ten dzia³a jak teleskop i znacznie to coœ przybli¿a. To, co przez normalny obiektyw widaæ jako kropkê, bêdzie dziêki temu dobrze widoczne. Chcia³bym, ¿ebyœcie oboje porobili zdjêcia tego, co jest pod nami. Gór lodowych, statków, na które siê natkniemy lec¹c na Grenlandiê. Zapisujcie ustawienia i warunki pogodowe. Nie martwcie siê o marnowanie filmu. Zu¿yjcie tyle, ile trzeba, póki dobrze nie zapoznacie siê z aparatem. Przy najbli¿szej okazji damy filmy do wywo³ania, ¿ebyœcie mogli obejrzeæ rezultaty. Od tego momentu macie byæ artystami fotografikami. – Aha – odpar³ Jocko. – Pok³adasz w nas wielk¹ wiarꠖ stwierdzi³a Gale z nutk¹ sarkazmu w g³osie. – A nie powinienem? – Spodziewasz siê, ¿e trafimy na coœ konkretnego, co mielibyœmy fotografowaæ? Staram siê przewidywaæ twoje ¿yczenia – rzek³ Jocko. – Œwietnie to uj¹³eœ – powiedzia³ Indy. – I masz racjê. Coœ bardzo konkretnego. – Czyli? – w³¹czy³a siê do rozmowy Gale. Indy odchyli³ siê na oparcie fotela, broni¹c siê przed nag³ym przechy³em od zawirowañ. – Dysk. Pó³ksiê¿yc, czy jakiegokolwiek kszta³tu s¹ te pojazdy. Krótko mówi¹c, lataj¹cy talerz. Jak to zwa³, tak zwa³, ale najprawdopodobniej bêdzie to lata³o, do tego bez silników. – Omal nie doda³ „które widaæ”, ale zatrzyma³ to dla siebie. Gale i Jocko wlepiali w niego oczy z nieskrywanym niedowierzaniem. – Ale¿ Indy! – wykrzyknê³a Gale. – A to, co mówi³eœ na zebraniach, jak wyœmiewa³eœ siê z… Otwarcie okazywa³eœ, ¿e nie wierzysz w te historie! – Owszem, wierzê w nie. Po prostu nie wierzê, ¿e te dyski pochodz¹ z planety innej ni¿ nasza stara, poczciwa Ziemia. One istniej¹ naprawdê. Szczerze mówi¹c, liczê na to, ¿e bêd¹ chcia³y siê do nas dobraæ. Foulois przyszed³ do kabiny, ¿eby zamieniæ z nimi kilka s³ów. – Chyba nie chcielibyœcie tego przegapiæ. Grenlandia w zasiêgu wzroku. Mo¿ecie po kolei iœæ do kokpitu. Gale wyjrza³a przez okno kabiny. – Nawet nie zauwa¿y³am, ¿e ju¿ dzieñ!

170

– Ten Kanadyjczyk nie myli³ siê co do pogody. Od Goose Bay mamy tylny wiatr przekraczaj¹cy sto kilometrów na godzinê. Jesteœmy grubo do przodu z czasem. A gdy s³oñce jest tak nisko nad horyzontem, widoki s¹… – uœmiechn¹³ siê. – Gale, panie maj¹ pierwszeñstwo. Dziewczyna zasiad³a w prawym fotelu. – Nie… nie wyobra¿a³am sobie, ¿e to mo¿e byæ takie piêkne! – powiedzia³a do Cromwella. Patrzy³a oczarowana na skrz¹ce siê bia³e góry lodowe dryfuj¹ce przy wybrze¿u i ogromne lodowce trzymaj¹ce w swych okowach liniê brzegow¹. By³a to baœniowa kraina bieli, szczytów, wzgórz i masywnych œcian lodu. – Will, jak daleko jesteœmy? – A jak myœlisz? – Jakieœ dwadzieœcia, dwadzieœcia piêæ kilometrów. – No có¿, to zapewne najczystsze i najbardziej przejrzyste powietrze, z jakim mia³aœ do czynienia. Od wybrze¿a dzieli nas ponad sto kilometrów. Pozosta³a tam przez kilka minut, a potem posz³a do kabiny, aby tak¿e Indy i Jocko mogli podziwiaæ niesamowity widok, jaki siê przed nimi rozpoœciera³. Foulois powróci³ do kokpitu. – Wybacz, Indy. Muszê tu byæ podczas tego podejœcia. Lotnisko, którego szukamy, a w³aœciwie nagi pas startowy, nie jest po³o¿one na wybrze¿u. – Cholera, ca³kiem nie na wybrze¿u – zgodzi³ siê Cromwell. – To zabójca. Znajduje siê w jednym z tych fiordów – wskaza³ przed siebie – oko³o osiemdziesiêciu kilometrów w g³êbi l¹du. Bêdziemy lawirowaæ miêdzy górami o wysokoœci przekraczaj¹cej pó³tora kilometra i nie mo¿emy Ÿle skrêciæ, bo zapêdzimy siê w œlep¹ uliczkê. Musimy odnaleŸæ w³aœciwy fiord, a potem nawlec tê ig³ê. – Zachichota³. – To naprawdê bardzo proste. Jest tylko jedna droga wjazdu, a przy odlocie pozostanie nam te¿ tylko jedna, ta sama droga wyjazdu. I musimy wyl¹dowaæ za pierwszym podejœciem. – A co bêdzie, jeœli siê nie uda? – zapyta³ Indy. – No có¿, roztrzaskamy siê o górê, która jest na drugim koñcu pasa. – Bu³ka z mas³em, co? – Oczywiœcie. Pod warunkiem, ¿e zrobi siê to w³aœciwie.

171

Podejœcie okaza³o siê osza³amiaj¹c¹, pobudzaj¹c¹ i przera¿aj¹c¹ seri¹ zakrêtów i zwrotów w w¹skim gardle fiordu, której towarzyszy³ nieustanny ryk silników. Potem nagle pojawi³o siê l¹dowisko i Cromwell sprowadzi³ trójsilnikowiec na dó³, jakby zje¿d¿a³ po szklanym stoku. Doko³owali do niewielkiego punktu kierowania l¹dowaniami. Spodziewano siê ich i niedu¿y traktor z przyczep¹ za³adowan¹ beczkami z paliwem natychmiast podjecha³ do samolotu. Obaj piloci pomogli pracownikom rampy w jak najszybszym nape³nieniu zbiorników. Uzupe³nili olej, a nastêpnie Cromwell i Foulois obejrzeli samolot od dziobu po ogon, sprawdzaj¹c wszystko, czego tylko mogli dotkn¹æ. Gdy zakoñczono wszystkie prace, by³o ju¿ wczesne popo³udnie. Cromwell poszed³ porozmawiaæ z Indym. – Mo¿emy tu zostaæ na noc i wyruszyæ rano przed pierwszym brzaskiem. Albo mo¿emy wystartowaæ zaraz, spaæ na zmianê i dotrzeæ do Islandii jeszcze w nocy. Je¿eli jednak ten wiatr siê utrzyma, starczy nam paliwa, by przeskoczyæ Islandiê i Wyspy Owcze i o brzasku dotrzeæ do Szkocji. Wtedy bêdziemy mogli siadaæ tam, gdzie ci siê spodoba. – Ty jesteœ pilotem, Will. Co myœlisz? – Do przodu, stary. – Wykona栖 rzek³ Indy. Dwadzieœcia minut póŸniej lecieli ju¿ fiordem w kierunku otwartego morza. Po dwóch godzinach Gale gwa³townie szarpnê³a ramieniem Jonesa. – ObudŸ siê! – wrzasnê³a mu prosto do ucha. Gdyby nie otrz¹sn¹³ siê z mg³y snu, gotowa by³a ugryŸæ go w to ucho. Indy niemal wystrzeli³ w górê jak z katapulty. – Co siê sta³o? – zapyta³ natychmiast. Rozejrza³ siê woko³o; wszystko wygl¹da³o normalnie. – Statek! – wykrzyknê³a Gale. – Musisz koniecznie zobaczyæ ten statek! Niemal zawlok³a go na przeciwn¹ stronê kabiny. Znajdowali siê na wysokoœci tysi¹ca dwustu metrów, jakieœ trzysta metrów ponad chmurami, które czêœciowo zas³ania³y widok na powierzchniê oceanu. Dalej by³ przeœwit. Indy przycisn¹³ twarz do okna, otworzy³ szeroko oczy, potem odwróci³ siê i warkn¹³: – Zdjêcia! Róbcie zdjêcia!

172

W jednej chwili sam zacz¹³ pstrykaæ swoim aparatem. Ponad kilometr pod nimi, zostawiaj¹c za sob¹ szeroki kilwater w kszta³cie ogromnego V, p³yn¹³ najwiêkszy statek oceaniczny, jaki widzia³ w swoim ¿yciu. Ten niewiarygodny tankowiec mia³ co najmniej trzysta do trzystu piêædziesiêciu metrów d³ugoœci. Indy nie dostrzeg³ masztów, bomów ³adunkowych i sprzêtu pok³adowego przeciêtnego tankowca; ca³y statek od dzioba po rufê by³ ogromnym p³askim pok³adem. Po obu burtach statku stercza³y d³ugie dŸwigary krzy¿owe. Z olbrzymiego ¿elaznego komina wydobywa³ siê gêsty pióropusz dymu, który zakrzywia³ siê w poprzek prawej strony odeskowania pomostu i zwisa³ nad statkiem ci¹gn¹cym siê a¿ po widnokr¹g ca³unem. Indy wypstryka³ pó³ rolki filmu, porwa³ s³uchawki z mikrofonem i wcisn¹³ je na g³owê. – Will, tu Indy. S³yszysz mnie? – Tak. O co chodzi? – Widzisz ten statek pod nami? – Ju¿ od jakiegoœ czasu. Nigdy nie ogl¹da³em czegoœ podobnego. Jest absolutnie gigantyczny. A ten pok³ad. Mo¿na by na nim wyl¹dowaæ ka¿dym sprzêtem, je¿eli do tego w³aœnie s³u¿y. – W tej chwili to niewa¿ne. Ale masz racjꠖ powiedzia³ Indy pospiesznie. – S³uchaj, chcê ¿ebyœ bujn¹³ siê w bok, schowa³ w chmurach, a potem przelecia³ nisko przy jego prawej burcie. – Sterburcie, tak. – Do licha ze sterburt¹! Po prostu przeleæ od strony rufy wzd³u¿ prawej burty, kapujesz? A potem wyciœnij z tego blaszaka ca³¹ prêdkoœæ. Gdy tylko przelecisz nad dziobem, ostro zasuwaj przez dwa-trzy kilometry, a potem wznoœ siê tak szybko, jak tylko siê da. Will i Rene ju¿ wykonywali jego rozkazy; podczas gdy rozmawiali, ford pochyli³ nos; Indy us³ysza³, jak moc wzrasta, a wiatr wyje coraz g³oœniej w miarê zwiêkszania siê prêdkoœci samolotu. – SprowadŸ go w dó³ jak mo¿esz najszybciej, Will. I b¹dŸ gotowy na wszystko, rozumiesz? – Czego ty siê, do diab³a, spodziewasz tam na dole? – Mo¿e do nas do³¹czyæ towarzystwo. Je¿eli tak, porobimy im st¹d zdjêcia. – Spodziewasz siꅠ– Will Cromwell przerwa³ na kilka chwil, gdy¿ ford wpad³ w turbulencje i samolot trz¹s³ siê, jakby podskakiwa³ na zwrotnicach kolejowych. Wreszcie wyszli z zawirowañ. – Spodziewasz siê tych pojazdów tak daleko nad oceanem? – Nie.

173

– To o co biega, stary? – Dowiesz siê, kiedy sam zobaczysz. Przez ca³y czas bêdê przy telefonie. – Indy z³apa³ siê uchwytu fotela, gdy¿ nosem forda zakoleba³o gwa³townie na boki; potem samolot wyrówna³ lot. – Nie mo¿esz lecieæ szybciej? – Naturalnie. Ale nie damy rady wyjœæ z nurkowania. Nie bój nic, lecimy szybciej, ni¿ siê staruszkowi fordowi œni³o. Trójsilnikowiec wyszed³ z rycz¹cego, zakrzywionego œlizgu i kiedy wyrówna³, Cromwell przela³ pe³n¹ moc do silników. Mimo prêdkoœci, z jak¹ lecieli, wydawa³o siê, ¿e okropnie siê wlok¹ przy ogromnej sylwetce pruj¹cego fale statku. Indy i Gale robili zdjêcia tak szybko, jak tylko mogli. Widzieli ludzi, maleñkie, patyczkowate figurki na tle masywnego okrêtu. Byli ju¿ prawie nad dziobem, gdy Jocko przypad³ do boku Indy’ego, przekrzykuj¹c ryk silników i wiatru: – Mamy goœci! Za nami, po prawej! – Jakich goœci? – Mia³eœ racjê, szefie. Nadlatuj¹ te wariaty! Wygl¹daj¹ jak dyski! – Gale! Oszczêdzaj film! PrzejdŸ na drug¹ stronê. Coœ szybkiego bêdzie nas mija³o z prawej strony! Rusz siê! W³¹czy³ ponownie telefon pok³adowy. – Hej, tam na przedzie, s³yszeliœcie to? – Co tam macie, Indy? – Jocko powiedzia³, ¿e dyski. Powinny nas zaraz wyprzedziæ. Bêd¹ musia³y polecieæ daleko przed nas. Will, kiedy zobaczysz, ¿e nas mijaj¹, natychmiast daj ca³¹ moc na wznoszenie. Jak najszybciej schowaj nas w chmurach. – Siê robi, mistrzu. – Cromwell by³ klas¹ sam dla siebie. Indy zatoczy³ siê na drug¹ stronê kabiny. Zobaczy³ je! Dwa z³ociste obiekty w kszta³cie dysków dochodzi³y ich z zastraszaj¹c¹ szybkoœci¹. Za chwilê min¹ forda, jakby lecia³ do ty³u. Gale pstryka³a aparatem, jak mog³a najszybciej; aparat Jonesa tak¿e wkroczy³ do akcji. Indy nie mia³ czasu na przygl¹danie siê szczegó³om. Bêdzie na to czas póŸniej, kiedy wywo³a film i zacznie studiowaæ odbitki. Coœ mignê³o z jego prawej strony, s³oñce odbi³o siê od przypominaj¹cego br¹z metalu. „Dysk” by³ raczej owalnego kszta³tu i mia³ poœrodku okr¹g³y b¹bel kokpitu. Indy postawi³by ostatniego

174

dolara, ¿e by³o to specjalnie wzmocnione szk³o pancerne. Mimo prêdkoœci, z jak¹ pojazd przemkn¹³ obok nich, Jones zd¹¿y³ zauwa¿yæ, ¿e szklana kopu³a nie sk³ada³a siê z jednego kawa³ka, ale z p³askich tafli obramowanych metalowymi listwami. Wygl¹da³o to niemal archaicznie w zestawieniu z tym owalnym kszta³tem. Owal znikn¹³ im z oczu. Indy zerwa³ z g³owy s³uchawki i pogna³ do kokpitu. – Leæ za nim! – wrzasn¹³ do Cromwella. – Moment! – odwrzasn¹³ Cromwell, wchodz¹c w manewr poœlizgu, który ustawi³ ich dok³adnie na drodze przebytej przez dysk. Chwilê póŸniej Indy uœmiechn¹³ siê ponuro do siebie. By³o dok³adnie tak, jak przewidywa³. Ale przeanalizuje to wszystko póŸniej. Teraz nale¿a³o wykonaæ nieœmiertelny manewr wziêcia ty³ka w troki i wynoszenia siê st¹d, póki jeszcze mo¿na. – W górê, Will. Wznoœmy siê jak najszybciej i ukryjmy w chmurach. Kurs na Szkocjê, ale rób wszystko, co trzeba, ¿eby pozostaæ w ukryciu. Kiedy to mówi³, Will przyci¹ga³ ju¿ dr¹¿ek do siebie, z przepustnicami otwartymi na maksymaln¹ moc, by wywindowaæ forda do góry i naoko³o w zakrêcie bojowym. – Indy, przy takich osi¹gach oni zaraz po nas wróc¹ i… – Nie wróc¹. To znaczy, nie tak znowu zaraz. Rene, o ile to mo¿liwe, nie spuszczaj z nich oka. Bêd¹ musieli daleko odlecieæ, zanim zdo³aj¹ zawróciæ, i je¿eli siê nie pomyli³em, do tego czasu znajdziemy siê ju¿ w chmurach. Obaj piloci popatrzyli na niego jak na zjawê. – Sk¹d mo¿esz wiedzie栖 zapyta³ z wolna Foulois – jak one lataj¹? – Bo spodziewa³em siê tego spotkania. Wyszed³ z kokpitu, odprowadzany spojrzeniami obu oniemia³ych pilotów.

175

14.

A¿ do tego samego dnia dwa lata temu jego rodzina, przyjaciele, kraj i wiêkszoœæ przemys³owego, ekonomicznego i politycznego œwiata zna³a go pod nazwiskiem Konstantina LeBlanca Cordasa. Za obydwoma tymi nazwiskami sta³y potê¿ne rody i olbrzymie udzia³y finansowe w Rosji, Francji i Hiszpanii, z przedstawicielstwami i dzier¿awami w dwunastu innych krajach na ca³ym œwiecie. Konstantin LeBlanc Cordas by³ wielokrotnym miliarderem. Nie z przyczyny kont walutowych czy liczby posiadanych sztab z³ota i platyny, na których mu tak¿e nie zbywa³o, lecz w kategoriach prawdziwego bogactwa tego œwiata. By³ w³aœcicielem linii morskich, fabryk, kopalñ, linii kolejowych, rozleg³ych terenów uprawnych na trzech kontynentach. Do jego najbli¿szych przyjació³ nale¿eli finansowi magnaci we w³asnych krajach: w³aœciciele stalowni i hut oraz ogromnych fabryk sprzêtu wojskowego. Chemikalia, syntetyki, ciê¿arówki, stocznie; mieli wszystko. Cordas zosta³ obdarzony potê¿nym, bystrym i dociekliwym umys³em. Precyzyjnie analizowa³ wszelkie problemy i wyzwania. Mia³ fenomenaln¹ pamiêæ i codziennie zach³annie œledzi³ wydarzenia na œwiecie. Z woli losu zawis³o jednak nad nim przekleñstwo, kl¹twa, która nie pozwala³a mu spocz¹æ. By³o to uczucie – nie, ca³kowita pewnoœæ – ¿e jego przeznaczeniem jest pomóc œwiatu przetrwaæ czas cierpieñ, a mo¿e i ca³kowicie za¿egnaæ niebezpieczeñstwo Ostatecznej Wojny, uwa¿anej przez niego i jego najbli¿szych wspó³pracowników za nieuniknion¹. Có¿ za ironia: Wojna K³ad¹ca Kres Wszelkim Wojnom, która skoñczy³a siê w tysi¹c

176

dziewiêæset osiemnastym roku fina³owym krwawym wybuchem, stworzy³a jedynie pod³o¿e dla jeszcze wiêkszych i bardziej zabójczych przysz³ych konfliktów. Ci ludzie – Cordas i jego kr¹g – wiedzieli o straszliwej broni masowej zag³ady rodz¹cej siê w umys³ach bezdusznych naukowców i nikczemnych, chciwych ludzi, po¿¹daj¹cych najwiêkszej ze wszystkich przyjemnoœci: w³adzy. Wielka Wojna z jej ³odziami podwodnymi, bombowcami, gazami truj¹cymi, broni¹ automatyczn¹, czo³gami pr¹cymi z ha³asem przez pola bitew niczym opancerzone dinozaury – wszystko to by³o jedynie zwiastunem wywaru, który ju¿ wrza³ w kotle nastêpnej wojny. Trzeba to natychmiast powstrzymaæ, zadecydowa³ Cordas dwa lata wczeœniej. Trzeba to powstrzymaæ, uciekaj¹c siê do wszelkich mo¿liwych œrodków. Przemo¿na w³adza czai³a siê wzd³u¿ ka¿dego frontu: politycznego, wojskowego, przemys³owego, ekonomicznego. Ludzkie umys³y nale¿y kontrolowaæ, gdy¿ pewnego dnia mog¹ odpowiedzieæ na zew krzykliwych tr¹bek i ³opocz¹cych sztandarów, które wys³a³y miliony na mêki i œmieræ, a teraz obiecywa³y powtórzyæ te okropieñstwa. Cordas i piêcioro jego najlepszych druhów, piêæ najpotê¿niejszych i najbogatszych osób na œwiecie, dosz³o do porozumienia. Poœwiêc¹ rodziny, przyjació³, a nawet swoje ¿ycie, by we w³asnych rêkach zgromadziæ ostateczn¹ w³adzê, dziêki czemu bêd¹ mogli sterowaæ przeznaczeniem w³asnej planety. Prowadzili drobiazgowe, wytê¿one, otoczone najwiêksz¹ tajemnic¹ przygotowania. Poznali najnowoczeœniejsze systemy wojskowe, naukowe, techniczne i lotnicze, z których wiele nie by³o jeszcze powszechnie znanych. Kiedy uznali, ¿e s¹ ju¿ gotowi, wiedzieli, i¿ musz¹ byæ bezwzglêdni. Szeœciu osobom sowicie zap³acono za przybranie postaci Cordasa i jego grupy. Przesz³y one operacje plastyczne twarzy. Nawet ich zêby zosta³y zmienione, by idealnie odpowiada³y zêbom tych, do których mieli siê upodobniæ. Ich rodziny wys³ano w odleg³e czêœci œwiata, wyposa¿ono w domy i zabezpieczenie finansowe. Kiedy ju¿ bezpiecznie usuniêto je z drogi, zaaran¿owano wspania³¹ podró¿ dla Konstantina LeBlanca Cordasa i pi¹tki jego przyjació³. Dla sobowtórów. Istotnie by³a to wspania³a podró¿. Cordas Mountain Industries wyczarterowa³o ogromny czterosilnikowy hydroplan „Super Wal II”. W wytwornych kabinach, ulokowanych na dziobie i rufie wzd³u¿

177 12 – Indiana Jones i powietrzni piraci

ca³ej d³ugoœci kad³uba, znalaz³o siê dwadzieœcia szeœæ osób: przemys³owcy, kilkoro cz³onków rodziny i przyjaciele z ca³ej Europy. Wydarzenie zosta³o nies³ychanie nag³oœnione. „Super Wal” mia³ wystartowaæ ze szwajcarskiego jeziora w podró¿ przez fiordy Norwegii na po³udnie, za Morze Œródziemne, na afrykañskie safari. To uroczyste wydarzenie otworzy³ wystawny bankiet. Najbardziej wp³ywowi potentaci przemys³owi na œwiecie weszli na pok³ad „Super Wala” z rodzin¹ i przyjació³mi. Setki dziennikarzy przyby³y na miejsce, by utrwaliæ ka¿d¹ chwilê ostatnich po¿egnañ, gdy s³awne osobistoœci macha³y do kamer kroniki filmowej. Nad dokiem startowym rozb³ys³y fajerwerki i dwie orkiestry zagra³y na tyle g³oœno, by je s³yszeæ ponad szczekliwym rykiem czterech silników wyprodukowanych przez Bavarian Motor Works. „Super Wal” podp³yn¹³ do przeciwleg³ego brzegu jeziora, aby móc wystartowaæ dok³adnie pod wiatr. Warunki by³y idealne, z lekkim wiatrem i pasem otwartej wody o d³ugoœci co najmniej szeœciu kilometrów. Kiedy hydroplan zrobi³ ostatni zakrêt, muzyka ucich³a, by wszyscy mogli wyraŸnie us³yszeæ rosn¹cy grzmot silników osi¹gaj¹cych pe³n¹ moc. Samolot mkn¹³ po jeziorze coraz szybciej i szybciej, jak wielki skrzydlaty cud zmuszaj¹cy powietrze do uniesienia go w górê. Szybciej, szybciej; w zapieraj¹cym dech pêdzie, gdy nagle… Eksplozja zaczê³a siê od niewielkiej plamki ognia na umieszczonych w skrzyd³ach zbiornikach paliwa. W jednej chwili p³omienie buchnê³y na zewn¹trz i zamieni³y siê w p³on¹c¹ kulê, która spowi³a miotaj¹cy siê, rozpadaj¹cy, wybuchaj¹cy samolot i jego nieszczêsnych pasa¿erów, pal¹cych siê i mia¿d¿onych na krwaw¹ masê. Kamery pracowa³y, uwieczniaj¹c te okropnoœci i utrwalaj¹c krzyki œwiadków. Nieliczne czêœci cia³a i koœci albo unosz¹ce siê na wodach jeziora, albo wydobyte z jego g³êbokiego dna, zidentyfikowano póŸniej jako nale¿¹ce do Konstantina LeBlanca Cordasa i jego doborowej œwity. Uroczystoœci pogrzebowe, przemowy i szlochy roz³adowa³y pierwotny szok. Cordas czu³ siê w pe³ni usatysfakcjonowany. On i jego elitarna grupa byli „martwi”. Szeœæ trupów i szeœcioro ¿ywych, lecz ci drudzy dla œwiata nie istnieli. Piêciu mê¿czyzn i jedna kobieta. Stratê Wilhelminy von Volkman szczególnie odczuli jej podopieczni. Wspiera³a ona m³odych muzyków, poetów, naukowców. Teraz ju¿ jej nie by³o. Nikt nie wiedzia³, ¿e Wilhelmina von Volkman odrodzi³a siê jako Marcia Mason.

178

Spogl¹da³ przez grub¹ szybê okna w Wysokiej Wie¿y zamku Blanchefort, po³o¿onego kilka kilometrów od drugiej dobrze strze¿onej staro¿ytnej budowli, przebudowanej wewn¹trz dla poprawy wytrzyma³oœci struktury i dodania najnowoczeœniejszych urz¹dzeñ do komunikacji ze œwiatem. Drugim wielkim gmachem by³o Rennes-le-Chateau, wewnêtrznie stanowi¹ce niemal¿e duplikat Blanchefort. Halvar Griffin ustanowi³ regu³ê, ¿e cz³onkowie Grupy Szeœciorga, jak ich nazwa³, nigdy nie mog¹ znajdowaæ siê razem w jednym miejscu. Musia³ im wystarczyæ kontakt za pomoc¹ kabla telefonicznego i naœciennych interkomów; obserwacja ruchu warg i mimiki twarzy by³a zbyteczna. Halvar Griffin zrazu têskni³ za ¿on¹ i dzieæmi i zastanawia³ siê, jak sobie radz¹ teraz, kiedy ich m¹¿ i ojciec, nie kto inny jak Konstantin LeBlanc Cordas, zosta³ poszatkowany i usma¿ony w tragicznym wypadku hydroplanu. Ale z ka¿dym dniem têsknota stawa³a siê coraz mniej dokuczliwa. Zarówno ¿ona Madelon, jak i dzieci, powoli odchodzili w niepamiêæ. Byli czêœci¹ innego ¿ycia, innego czasu. Skupianie wielu elementów w³adzy miêdzynarodowej, pomimo pewnych sukcesów, napotyka³o liczne przeszkody. Halvar Griffin znany by³ w swym poprzednim ¿yciu jako finansista i przemys³owiec, ale w g³êbi serca, po latach spêdzonych w szko³ach i uniwersytetach, zosta³ niezwykle utalentowanym ewolucjonist¹, cz³owiekiem ³¹cz¹cym wszystko od historii i antropologii po nauki psychologiczne i spo³eczne w jedn¹ ca³oœæ w odniesieniu do tego, co sk³ada siê na rasê ludzk¹ lub raczej wiele ras. Bo to nieprawda, ¿e wszyscy ludzie rodz¹ siê równi albo podobnie myœl¹, lub oddaj¹ siê tym samym pasjom i marzeniom, czy te¿ maj¹ te same szanse na posiadanie zdrowia i bogactwa. Ludzkoœæ to Ÿród³o gwa³townych i diabolicznych emocji, rozleg³e pole trzcin, które mo¿na zgi¹æ najl¿ejszym wiatrem. £atwo j¹ zatruæ chciwoœci¹, sk¹pstwem, egoizmem i przede wszystkim t¹ odwieczn¹ i piekieln¹ chêci¹ posiadania w³adzy, dominacji nad innymi, bez wzglêdu na to, ile poch³onie to istnieñ i jakie poci¹gnie za sob¹ zniszczenia. Wa¿y³y siê losy przetrwania cywilizacji. To w³aœnie Griffin – a ju¿ powoli traci³ ostatnie pozosta³oœci swego poprzedniego „ja” nawet w sposobie myœlenia i mówienia – zrozumia³, ¿e kluczem do sukcesu, którego poszukiwali jako ¿yczliwi w³adcy przysz³oœci planety, by³o w³aœciwe korzystanie z nauk spo³ecznych. Musz¹ wypracowaæ metody, by przekonaæ wszystkich ludzi, ¿e ich przetrwanie mo¿e mieæ Ÿród³o jedynie w ¿yczliwoœci.

179

To stanowi³o ich cel. Dopóki ¿aden cz³onek Grupy Szeœciorga nie poszukiwa³ powszechnego uznania jako poœrednik w³adzy, ich przedsiêwziêcie, którego wielokrotnie podejmowa³y siê w przesz³oœci wielkie imperia, mia³o du¿e szanse powodzenia. Zaplanowali je idealnie i dotychczas wykonywali bardzo dobrze swe wstêpne posuniêcia dla zwrócenia uwagi, nastêpnie dla zadziwienia i przestraszenia ca³ego œwiata. Mia³o to wkrótce zaowocowaæ przyzwoleniem i pos³uszeñstwem. Nie ma nic, w co ludzie by g³êbiej wierzyli, akceptowali, bali siê czy nawet czcili ni¿ to, co wed³ug Griffina stanowi³o dominuj¹c¹ potêgê w historii. Wielkie K³amstwo. Wykalkulowana dezinformacja, która potrafi zniszczyæ potê¿ne armie, kierowaæ milionami ludzi z tak¹ ³atwoœci¹, z jak¹ pasterz i jego psy prowadz¹ stado owiec. Nie trzeba by³o udowadniaæ masom tego, w co mia³y uwierzyæ; nale¿a³o jedynie doprowadziæ je do stanu akceptacji. Wtedy uwierz¹ we wszystko, od czarowników i wiedŸm po bogów i boginie. Oraz w przyby³¹ na Ziemiê obc¹ cywilizacjê o zaawansowanej nauce, technologii i sztuce wojennej. Na pocz¹tku pomys³ ten wydawa³ siê absurdalny. Czy rzeczywiœcie uda siê przekonaæ ludzi o prawdziwoœci przybyszów z kosmosu? Griffin œmia³ siê, ale jego œmiech, w którym nied³ugo zawtórowa³a mu jego elitarna grupa, by³ raczej wyrazem przekonania ni¿ w¹tpliwoœci. – WeŸcie pod uwagê, w co ludzie wierz¹ – zwróci³ siê do pozosta³ych. – Duchy mieszkaj¹ w wodzie, powietrzu, pszenicy, œwi¹tyniach, b³yskawicach i chmurach. Mamy potê¿nie zbudowane kobiety o pe³nych piersiach, które zawo¿¹ martwych bohaterów na skrzydlatych koniach do Walhalli. S¹ bogowie powstaj¹cy z wód, bogowie mieszkaj¹cy w chmurach, duchy drzew i niedŸwiedzi. Miliony ma³ych plugawych kotów to diabelscy pos³annicy i s³udzy Szatana. Mê¿czyŸni przybieraj¹ postaæ wilko³aków. Wampiry s¹ ludŸmi za dnia, a skrzydlatymi maszkarami w nocy. Bez drewnianego pala czy srebrnego pocisku nie sposób ich uœmierciæ. Ziemia jest p³aska i mo¿na spaœæ z jej krawêdzi; miliony ludzi s¹ nadal œwiêcie o tym przekonane. A, nasi kosmici. Tak, tak; lecz oni nie bêd¹ wytworem wyobraŸni. Bêd¹ prawdziwi – s³yszalni, widzialni i zabójczy. Bêd¹ igraæ z ludzkim ¿yciem tak ³atwo, jak robi¹ to skrzydlaci wys³annicy Hadesu, lecz zaczn¹ negocjowaæ z ludzkoœci¹. W koñcu narzuc¹ jedynie niewygodne regu³y, lecz z³amanie ich spowoduje nara¿enie siê

180

na destrukcjê. To uczciwe postawienie sprawy! Je¿eli ludzie na œwiecie uwierz¹, ¿e to ochrona zes³ana z nieba w celu oddalenia groŸby masakr wojennych, mog¹ nawet poprzeæ ideê, któr¹ reprezentujemy. Oczywiœcie – Griffin wykrzywi³ usta – mog¹ te¿ zrobiæ coœ wrêcz przeciwnego. Wierzê jednak, ¿e dziêki dok³adnemu planowaniu i precyzji wykonania uda nam siê osi¹gn¹æ cel. Adepci Griffina, których troje przebywa³o z nim w zamku, pozosta³a dwójka zaœ s³ucha³a przez g³oœnik radiowy, ulegali coraz bardziej jego porywaj¹cej przemowie. John Scruggs – okropne nazwisko dla przebieg³ego Hiszpana, bêd¹cego g³ównym dilerem opium i narkotyków w globalnym handlu – poprosi³ o g³os. Griffin skin¹³ przyzwalaj¹co. Scruggs, spryciarz z pó³œwiatka, który zgromadzi³ ogromn¹ w³adzê i wp³ywy, zawsze trafia³ w sedno bol¹czek. – Kilka spraw, Griffin. – Uœmiechn¹³ siê. – Jak s¹dzisz, przyjacielu, jak d³ugo rz¹dy, z którymi mamy do czynienia, bêd¹ akceptowaæ tê szaradê z siej¹cymi zniszczenie na œwiecie przybyszami z kosmosu? – Rz¹dy? Je¿eli chodzi o naukowców, in¿ynierów, wojskowych, przywódców – to niezbyt d³ugo. Wielu z nich w to nie wierzy. Nie wiedz¹, z czym maj¹ do czynienia. S¹ zdezorientowani, rozdra¿nieni, zak³opotani, ale przerabiali ju¿ wczeœniej takie problemy i zapewne wkrótce zdecyduj¹, ¿e pozosta³a czêœæ tego systemu s³onecznego pozostaje niezamieszkana. – Wbi³ spojrzenie w Scruggsa. – Ale powiem wam jedno. Masy uwierz¹. Wierz¹ ju¿ teraz, a my podtrzymamy tê wiarê. Scruggs pokiwa³ g³ow¹. – Za bardzo naci¹gasz prawdê. Oferujesz bajeczkê i… – Niech ciê szlag – warkn¹³ Griffin. – Nie wiesz, w co ludzie naprawdê wierz¹? W to, ¿e wnêtrznoœci kurczaka i rzucone koœci mog¹ im odkryæ przysz³oœæ, aby wiedzieli, co i kiedy robiæ. Zawierzy³byœ swoje ¿ycie kartom tarota, John? Nie? Mo¿e w takim razie kryszta³owym kulom? Albo mamrotaniu Cyganki wró¿¹cej z fusów lub twoich obleœnych d³oni! Zastanawiasz siê nad obrotami i koniunkcj¹ planet i ksiê¿yców, które przepowiedz¹ twoje wrzody lub ¿ycie intymne? Ka¿dy, kto wierzy w takie rzeczy, w szczêœcie, czary, amulety i wszystkie te idiotyzmy, mo¿e te¿ uwierzyæ w obcych! Szczególnie w takich obcych, co siej¹ zniszczenie na œwiecie, jak dot¹d ze wspania³ymi efektami i niepowstrzyman¹ furi¹. Mogê ciê zapewniæ, ¿e zwiêkszymy je tysi¹ckrotnie dla tych

181

przes¹dnych nieszczêœników, którym musimy wskazaæ drogê do ich w³asnej przysz³oœci. – W takim razie kolejne pytanie, mistrzu Griffin. Griffin zignorowa³ zgryŸliwy ton. – S³ucham, s³ucham. – Powiedz, dlaczego dotychczas nie potrafi³eœ uwolniæ nas od tej zarazy, przeszkadzaj¹cej w naszych planach? – Zak³adam, ¿e chodzi ci o tego Amerykanina, Jonesa. – Dobrze zak³adasz. Próbowa³eœ, ile¿ to ju¿ razy, trzy, mo¿e cztery, wyeliminowaæ go? I nic? – Oœmielê siê przypomnieæ, ¿e dwa razy, i to przy pomocy wybranych przez ciebie zabójców – warkn¹³ Griffin. Scruggs uœmiechn¹³ siê i uk³oni³, uznaj¹c w³asn¹ pora¿kê. – Przyznajê. W takim razie co go utrzymuje przy ¿yciu? I dlaczego tak nam zale¿y na zabiciu go? – Pozwól, ¿e ja odpowiem – wtr¹ci³a Marcia Mason. Omówi³a zebrania, w których bra³a udzia³, siedz¹c naprzeciwko profesora Henry’ego Jonesa. Nie pominê³a s³ownych utarczek z tym nieznoœnym cz³owiekiem. – Martwi mnie, ¿e nie zdo³a³am zidentyfikowaæ wielu jego wspó³pracowników. Z pewnoœci¹ ta stara, roztrzêsiona skamielina Pencroft z Uniwersytetu Londyñskiego nie jest osob¹ koordynuj¹c¹ tocz¹ce siê dochodzenie. A zatem s¹ inni. Jestem przekonana, ¿e wczeœniej czy póŸniej trzeba bêdzie wyeliminowaæ Filipa Castilano. Ale pozostali… – zacisnê³a piêœci w nag³ym przyp³ywie z³oœci. – Nadal ich nie znamy. Jestem przekonana, ¿e porozumiewaj¹ siê za pomoc¹ szyfrów, których nie potrafimy z³amaæ, i nikt nie zna na pewno ca³ej listy ich ludzi na górze zaanga¿owanych w tê sprawê. Wszyscy odwrócili g³owy na przeci¹g³e westchnienie Griffina. – Jest jeszcze coœ. Dopiero niedawno siê o tym dowiedzia³em. Jones i jego grupa przelecieli nad Atlantykiem samolotem Forda. Trójsilnikowcem ze specjalnymi modyfikacjami dla uzyskania wiêkszego zasiêgu. Scruggs by³ zaintrygowany. – I co z tego? – Natknêli siê na nasz statek na pe³nym morzu. – Zobaczyli wiêc statek. – Scruggs wzruszy³ ramionami. – Nie tylko zobaczyli. Zanurkowali z chmur i przelecieli wzd³u¿ statku, nawet ni¿ej ni¿ poziom pok³adu, i jak wynika z obserwacji za³ogi, zrobili wiele zdjêæ. Mog¹ siê na ich podstawie domyœliæ przeznaczenia jednostki.

182

Wzruszenie ramion zosta³o zast¹pione zmarszczeniem brwi. – To niedobrze. Nasz statek mo¿e staæ siê zwierzyn¹ ³own¹. Nawet z ochraniaj¹cymi go ³odziami podwodnymi jest ³atwym celem. To bardzo niepokoj¹ce, Griffin. – Scruggs przez chwilê zastanawia³ siê g³êboko. – Dlaczego nie zajê³y siê nimi dyski? Mówi³eœ, ¿e lecieli fordem? Dyski s¹ szybsze o setki kilometrów na godzinê. Dlaczego nie zniszczono ich maszyny? Powiedzia³eœ te¿, ¿e mia³o to miejsce nad oceanem. Co za idealna okazja! Spadliby do wody i poch³on¹³by ich bezmiar Atlantyku. – Wygl¹da³o na to, ¿e ludzie lec¹cy tym samolotem potrafi¹ przewidywaæ, co zrobi¹ dyski, jak polec¹ i jakie mog¹ byæ ich ograniczenia. – Na rogate dusze moich przodków, sk¹d mogli to wiedzieæ?! – Nie mam pojêcia. Ale Jones albo wie, albo wydedukowa³ o wiele wiêcej ni¿ s¹dzi³em, i¿ jest mo¿liwe. Nie zapominajcie, ¿e dzia³a we wspó³pracy z najœwiatlejszymi umys³ami technicznymi Anglii i Ameryki. Chocia¿ wydaje mi siê, ¿e to jego w³asna znakomita znajomoœæ przesz³oœci i wypróbowana umiejêtnoœæ ³¹czenia wielu drobnych szczegó³ów w wiêksze ca³oœci tak nam dokucza. – Jak mo¿emy siê dowiedzieæ, co on wie? Kobieta ju¿ wspomnia³a, ¿e ich kontakty s¹ zaszyfrowane. – To doœæ proste. Zaprosimy go, by z³o¿y³ nam wizytꠖ powiedzia³ Griffin. – Skoñczy³a siê zabawa. Umocniliœmy nasz¹ pozycjê tak, jak to wstêpnie planowaliœmy. Przyszed³ wiêc czas na pozbycie siê Jonesa i na rozbicie stoj¹cej za nim grupy. – Myœla³em, ¿e chcesz go tu zaprosi栖 powiedzia³ gniewnie Scruggs. – Bo chcê. I tak zrobimy. – Je¿eli zabijesz go tutaj, pope³nisz najgorszy b³¹d… – On tu nie dotrze – odpar³ Griffin. – Jones bêdzie na uniwersytecie w Londynie. Wiemy o tym. Wiadomo nam równie¿, ¿e zamierza odwiedziæ Pary¿. – Co oznacza jedynie – ostrzeg³a Mason – ¿e ³askawie pozwolono nam poznaæ jego plany. – Mo¿liwe. Nawet prawdopodobne. Przep³ynie kana³ parowcem. Bêdzie z nim kilku z jego ludzi. Ten statek nigdy nie dotrze do Francji, podobnie jak Jones.

183

15.

Prom pasa¿erski „Barclay” uwolni³ siê ze swej smyczy w Portsmouth i posuwaj¹c siê wzd³u¿ pó³nocnego wybrze¿a wyspy Wight, powoli nabiera³ prêdkoœci do podró¿y przez kana³ do Le Havre. Na pok³adzie „Barclaya” znajdowa³o siê dwustu dziewiêciu pasa¿erów, trzydziestu oœmiu cz³onków za³ogi i ró¿ne pojazdy oraz baga¿e, poczta i zafrachtowany towar. By³ to solidny statek, znany bywalec na trasie miêdzy Angli¹ i Francj¹, a przeprawa póŸnym popo³udniem zapowiada³a siê na szczególnie wygodn¹, przy delikatnej bryzie i powierzchni morza niezwykle jak na kana³ La Manche spokojnej. Na liœcie pasa¿erów znajdowa³y siê nazwiska profesora Henry’ego Jonesa z Uniwersytetu Londyñskiego, jego sekretarki Frances Smythe i ich s³u¿¹cego, Jocko Kilarneya, który kr¹¿y³ opiekuñczo wokó³ Jonesa i kobiety. Dla kogokolwiek, kto zobaczy³by tê trójkê, by³oby oczywiste, ¿e Jones cierpi na straszliwe przeziêbienie, okutany w gruby p³aszcz i szalik, z naci¹gniêt¹ na uszy ciep³¹ czapk¹. Okropnie kicha³ i kas³a³, zas³ania³ usta du¿¹ chusteczk¹ i nierówno oddycha³. Ze wzglêdu na innych pasa¿erów, Jones i jego dwoje towarzyszy podró¿y pozostali przy balustradzie na rufie, wykorzystuj¹c zakrzywion¹ opiekuñczo œcianê, by os³oniæ siê od wiatru. „Barclay” znajdowa³ siê na œrodku kana³u, gdy na ca³ym promie rozbrzmia³y podekscytowane g³osy i krzyki. Pasa¿erowie wylegli z wnêtrza na pok³ady zewnêtrzne i pokazywali coœ palcami na niebie. W popo³udniowym s³oñcu, œwiec¹c z³ociœcie i odbija-

184

j¹c œwiat³o, p³yn¹³ w powietrzu tajemniczy statek. Niewiarygodny gigant mrukn¹³ cicho, bo zag³usza³ go ³omot silników „Barclaya”, szum wiatru spowodowanego jego szybkoœci¹ i odg³os fal rozbijanych kad³ubem. Frances Smythe obserwowa³a zjawisko razem z innymi. – Szkoda, ¿e nie mo¿emy wys³aæ myœliwców, by zajê³y siê tym czymœ – zwróci³a siê do obu mê¿czyzn. – Pozbyæ siê tego raz na zawsze. Ludzie zaczynaj¹ wierzyæ, ¿e nie jesteœmy w stanie im nic zrobiæ. Pod z³ocist¹ machin¹ znajduj¹c¹ siê wysoko nad nimi nagle b³ysnê³o. W tej samej chwili pojawi³ siê snop oœlepiaj¹cego œwiat³a, kolumna k³uj¹cego w oczy blasku, ³¹cz¹ca obiekt z „Barclayem”. Pasa¿erowie nie widzieli jeszcze tak niewiarygodnej jasnoœci. Smuga pad³a na prom jak fizyczny cios, zmuszaj¹c krzycz¹cych ze strachu ludzi do zakrycia oczu. Œwiat³o widzia³o tak¿e wiele innych jednostek, du¿ych i ma³ych, przep³ywaj¹cych w tym momencie kana³. Jarzy³o siê ono wystarczaj¹co d³ugo, by zwróciæ uwagê na wiele kilometrów woko³o, a potem obserwatorzy patrzyli z niedowierzaniem, jak „Barclay” wybuchn¹³ ogromn¹ kul¹ ognia. Z powodu odleg³oœci nie by³o jeszcze s³ychaæ odg³osu wybuchu. Kilka sekund póŸniej si³a potê¿nej eksplozji przetoczy³a siê z hukiem po wodach kana³u. Chwilê potem kot³y „Barclaya” rozerwa³y prom na dwoje, uœmiercaj¹c wiêkszoœæ ludzi, którzy prze¿yli straszliwy pierwszy wybuch. Promieñ pochodz¹cy ze statku powietrznego zgas³, tak jakby ktoœ nagle wy³¹czy³ kontakt. Niezwyk³a poœwiata nadal rozjaœnia³a powierzchniê kana³u, gdy p³on¹ce szcz¹tki „Barclaya” zaczê³y zanurzaæ siê pod wodê, zabieraj¹c ze sob¹ ponad dwieœcie osób. Sekretarka Pencrofta przemierzy³a jego gabinet w drodze do telefonu stoj¹cego na stoliku pod œcian¹. Po trzecim dzwonku podnios³a s³uchawkê. – Tak? Nastêpnie zwróci³a siê w stronê obecnych tam osób i skinê³a na Thomasa Treadwella. – To z pañskiego biura. Treadwell szybko podszed³ do telefonu. Obserwuj¹cy go Indy, Gale i Pencroft umilkli, gdy Treadwell s³ucha³ swego rozmówcy

185

przez kilka minut, przerywaj¹c jedynie zwiêz³ymi pytaniami. Henshaw, który przyp³yn¹³ do Anglii statkiem transatlantyckim ledwie tego ranka, chodzi³ nerwowo po pokoju. Foulois i Cromwell byli zajêci na pobliskim lotnisku. Wreszcie Treadwell powiedzia³: – Dobrze. Przez jakiœ czas mo¿na mnie zastaæ pod tym numerem. Je¿eli bêdziesz mia³ coœ nowego, dzwoñ natychmiast. Powoli od³o¿y³ s³uchawkê i westchn¹³ ze zmru¿eniem. – Tym razem przesadzili. – Jego twarz mia³a zmartwiony wyraz. – To „Barclay”. Ten statek powietrzny go zatopi³. Wys³a³ jakiœ promieñ œwietlny, niezwykle skupiony, jak wynika ze wstêpnych raportów, i „Barclay” zosta³ rozerwany na dwie czêœci. Poszed³ na dno, zabieraj¹c ze sob¹ wiêkszoœæ pasa¿erów. Sir William Pencroft zatrz¹s³ siê z powodu wieku, zmêczenia i zdenerwowania. Jego spojrzenie kr¹¿y³o od Treadwella do pu³kownika Harry’ego Henshawa. W koñcu zatrzyma³o siê na Gale Parker, której beznamiêtna twarz ukrywa³a uczucia. Jej oczy przypomina³y g³êboko osadzone szklane paciorki; siedzia³a, jakby by³a z kamienia. – Wiesz, ¿e umar³eœ? – zwróci³ siê Treadwell do profesora Henry’ego Jonesa. Indy przez chwilê nie odpowiada³. Zdawa³ sobie sprawê, ¿e Frances Smythe i Jocko Kilarney mieli nik³e szanse prze¿ycia okropnej eksplozji i rych³ego zatoniêcia „Barclaya”. Otrz¹sn¹³ siê, jakby odgania³ cieñ œmierci. – S¹ jakieœ wiadomoœci? O naszych ludziach? – zapyta³ wreszcie. – Twój sobowtór niestety zgin¹³ – odpar³ Treadwell, ukrywaj¹c odczucie osobistej straty. – Nale¿a³ do naszych najlepszych ludzi. Jeden ze statków, który zabra³ czêœæ rozbitków, wy³owi³ jego cia³o. Oczywiœcie z dokumentami na twoje nazwisko. – Frances? – Brak wiadomoœci. Przykro mi, Indy. Gdy tylko siê czegoœ dowiemy… Gale Parker wyrwa³a siê z g³êbokiego zamyœlenia. – Czy s¹ jakiekolwiek wiadomoœci o Jocko? Trudno by go by³o przegapiæ i… – Panno Parker, ekipy poszukiwawcze s¹ teraz na miejscu katastrofy – rzek³ z namys³em Treadwell. – Wiele osób na pok³adzie promu zosta³o, no, zosta³o…

186

– Œmieræ nie jest mi obca – stwierdzi³a sztywno Gale. – Chce pan nam powiedzieæ, ¿e wielu ludzi zosta³o rozerwanych na strzêpy, spalonych lub uwiêzionych wewn¹trz wraku, i ¿e spoczywaj¹ oni na dnie kana³u. – Tak – odpar³ Treadwell. Wdawanie siê w dalsze szczegó³y nie mia³o sensu. Indy zwróci³ siê do Treadwella. – Bardzo du¿o ludzi zginê³o tego popo³udnia dlatego, ¿e ci szaleñcy chc¹ mnie dopaœæ – rzek³, boleœnie œwiadom dotkliwej straty. – Gdyby nie byli przekonani, ¿e p³ynê tym promem, nigdy by go nie zniszczyli. – Myli siê pan, profesorze – powiedzia³ szybko Treadwell. – Jak to? – za¿¹da³ wyjaœnieñ Indy. – Wiesz przecie¿, ¿e dosta³em od nich zaproszenie na spotkanie z ich kierownictwem. Nie mam pojêcia dlaczego, ale wszyscy zgodziliœmy siê, ¿e trzeba je przyj¹æ. – Jego czo³o zry³y g³êbokie bruzdy zmarszczek. – Po co wiêc mieliby niszczyæ prom? Nie musieli zabijaæ tych wszystkich ludzi. Poza tym, równie dobrze móg³bym byæ jednym z ocalonych. – Patrzy³ to na Treadwella, to na Henshawa w oczekiwaniu na odpowiedŸ, wreszcie powróci³ wzrokiem do agenta wywiadu brytyjskiego. – Atak ten mia³ podwójny cel – rzek³ Treadwell. – Zdawaliœmy sobie sprawê, ¿e ta grupa szykuje otwart¹, publiczn¹ demonstracjê swojej potêgi… Pencroft odkaszln¹³ dla zwrócenia uwagi. Spróbowa³ mówiæ, ale z jego gard³a wydoby³ siê jedynie s³aby charkot. Natychmiast ktoœ przystawi³ mu szklankê z wod¹ do ust. Gale po³o¿y³a swoj¹ d³oñ na d³oni staruszka. – Mogê? – zapyta³a. Pencroft kiwn¹³ na zgodê. – Nie w³¹cza³am siê do wiêkszoœci rozmów. Ale przysz³a pora na zadanie pewnego pytania. S³ysza³am, jak omawiacie sposoby i œrodki, których ci ludzie u¿yj¹, gdy nas zaatakuj¹. A Indy – profesor Jones – niejednokrotnie podkreœla³, ¿e jedn¹ z wad ich operacji jest to, ¿e u¿ywaj¹ tej samej co my broni. Tak przynajmniej by³o dotychczas. Pencroft odzyska³ mowê. – Co pani przez to rozumie? – Dzisiaj u¿yli jakiegoœ promieniowania! – powiedzia³a Gale ze z³oœci¹. – S³ucha³am raportów, które zrelacjonowa³ nam pan Treadwell. Ten sterowiec, czymkolwiek jest, nadal gania po niebie

187

bez œladu ¿adnych silników. Jednak¿e do zniszczenia promu u¿y³ jakichœ promieni, strumienia energii, nie wiem dok³adnie, i spowodowa³ wybuch „Barclaya”! Nie mamy nic, co by choæ trochê to przypomina³o! – Wiemy, co to by³o, Gale – rzek³ Henshaw spokojnie, wprawiaj¹c wszystkich w zdumienie. Henshaw zwróci³ siê do Treadwella. – To twoja dzia³ka, Tom. Wybacz. Treadwell przytakn¹³. – Jedyn¹ energi¹ w tym „dzia³ku promieniowym”, jak to nazwali niektórzy dziennikarze – powiedzia³ – by³o zwyczajne œwiat³o. Oczywiœcie zosta³o wzmocnione do niespotykanej jasnoœci, ale nic poza tym. Zrobiono to tylko i wy³¹cznie dla efektu. Gale poczu³a siê zdezorientowana. Spojrza³a na Indy’ego, ale on z uwag¹ ch³on¹³ ka¿de s³owo Treadwella. – Dok³adnie obserwowaliœmy dzisiejsze wydarzenie – wyjaœnia³ Anglik. – „Barclay” zosta³ rozerwany przez ogromn¹ iloœæ materia³ów wybuchowych umieszczonych w maszynowni. Przygotowano je tak, by mo¿na je by³o dyskretnie zdetonowaæ za pomoc¹ sygna³u radiowego. Dzisiaj odby³a siê ich premiera, ¿e siê tak wyra¿ê. Wybrali dzieñ z dobr¹ widocznoœci¹, by to, co siê sta³o, zobaczy³o du¿o ludzi. W³¹czyli swój promieñ – zwyczajny reflektor o potê¿nej mocy – i skupili œwiat³o jak najciaœniej, a kiedy zwróci³ ju¿ wystarczaj¹c¹ uwagê, wys³ali sygna³ radiowy, by zdetonowaæ ³adunki wybuchowe. Odchyli³ siê na oparcie krzes³a. – Dosyæ potworna demonstracja, przyznajê, ale z pewnosci¹ o to im chodzi³o. Mo¿e siê pañstwu wydawaæ, ¿e jest mi to obojêtne. Zapewniam, ¿e to tylko pozory. Jednak¿e moje zadanie polega na tym, by dowiedzieæ siê, co siê wydarzy³o. A sta³o siê to, o czym w³aœnie opowiedzia³em. Zreszt¹ zapewne uzyskamy potwierdzenie. Natychmiast wys³aliœmy samolot – mieliœmy kilka gotowych do natychmiastowego startu – aby przelecia³ przez dym z wybuchu, i jestem pewien, ¿e kiedy przeprowadzimy dok³adne badania, spektrografiê i tak dalej, znajdziemy ca³kiem zwyczajne pozosta³oœci znanych nam materia³ów wybuchowych. A teraz – usiad³ prosto na krzeœle – proszê mi pozwoliæ kontynuowaæ. Popatrzy³ na Jonesa. – Ta szarada zadzia³a³a bardzo dobrze, Indy. Gale nie mog³a powstrzymaæ siê od gorzkiej uwagi. – Szarada?

188

– Wyjaœniê to – powiedzia³ Indy do Treadwella. – Nie zniós³bym niew³aœciwie przypisanych zas³ug. – Zwróci³ siê do Gale i Pencrofta. – Wszystko, co robi³em, mia³o na celu zmylenie grupy, któr¹ chcemy wyœledziæ. Im wiêcej uwagi poœwiêciliby nam – tobie, mnie, Cromwellowi, Rene i przez jakiœ czas Tarkizowi – tym bardziej nabraliby przekonania, ¿e to ja jestem w tym wszystkim najgrubsz¹ ryb¹. Kiedy dowiedzia³em siê, co siê œwiêci, i zyska³em potwierdzenie, ¿e pomys³ ze statkami obcych to bzdura… – Banialuki, zgadza siꠖ mrukn¹³ Pencroft. – Podobnie jak i artefakty. Szeœcian i piramidki – podkreœli³ Indy. – W rzeczywistoœci mieliœmy tego wiêcej, gdyby zasz³a potrzeba ich u¿ycia, ale pu³apka zadzia³a³a od samego pocz¹tku. Szeœcian do³¹czony do tych afrykañskich brylantów nie mia³ jednak nic wspólnego z organizacj¹ lataj¹c¹ zeppelinem i dyskami, bo wtedy nawet nie wiedzieliœmy, ¿e ona istnieje. Treadwell tak¿e wspó³pracowa³ z ludŸmi z De Beers i innymi, podobnie jak ja. W ten sposób siê w³aœnie poznaliœmy. Treadwell potwierdzi³ skinieniem g³owy i podj¹³ siê dalszych wyjaœnieñ. – Postaraliœmy siê tak¿e, ¿eby ludzie, których œcigamy, mimo ¿e nie mogliœmy ich jeszcze zidentyfikowaæ, dowiedzieli siê o istnieniu niejakiego profesora Henry’ego Jonesa i jego wielkich umiejêtnoœciach odcyfrowywania pisma klinowego. To oznacza³o, ¿e musz¹ go odnaleŸæ, i w rezultacie mog¹ siê przed nami odkryæ. Oczywiœcie na pocz¹tku chcieli go ¿ywego i chêtnego do wspó³pracy. Ale kiedy dowiedzieli siê, ¿e pod³o¿yliœmy im œwiniê i graliœmy trochê nie fair, có¿, zdecydowali siê wyeliminowaæ naszego poczciwego kolegê. – Lekk¹ rêk¹ szafujecie jego ¿yciem! – powiedzia³a gniewnie Gale. – To by³a moja decyzja, Gale – podkreœli³ Indy. – Nikt nie wchodzi³ w to z opask¹ na oczach. Poza tym – skrzywi³ siê w uœmiechu – mia³em ciebie jako ochroniarza, tak? – Chodzi o to, panno Parker – pospiesznie podj¹³ Treadwell – ¿e wspó³praca Indy’ego by³a jedynym szybkim sposobem, by pokazaæ tej zbieraninie szczeliny w murze ich anonimowoœci. – Ach – powiedzia³ Pencroft z przyjemnoœci¹, coraz bardziej zadowolony z tego, co jak s¹dzi³, stanowi³o jego rolê w ca³ej sprawie. – To jeden z powodów, dla których przygotowaliœmy ten trójsilnikowiec. Oficjalnie uniwersytet, jak i nasze muzeum, wziê³o

189

na siebie koszta samolotu. On tak¿e pos³u¿y³ za przynêtê. Trudno jest ukryæ takiego karbowanego gruchota, kiedy przemierza on Atlantyk! To banda g³upców! Tak w³aœnie im powiedzia³em, gdy przedstawili swoje plany. – Ale siê uda³o – podsumowa³ Treadwell. – To dlaczego nie rozgryŸliœmy dot¹d tych z³otych dysków?! – replikowa³a Gale. – Ale¿ rozgryŸliœmy, droga pani – zapewni³ j¹ Thomas. – Nawiasem mówi¹c, wiêkszoœæ zas³ug na tym polu nale¿y przypisaæ pu³kownikowi Henshawowi. To mój stary i bliski przyjaciel. I naszemu rz¹dowi, powinienem dodaæ. Wspó³pracujemy ze sob¹ od lat. – Chce pan powiedzie栖 Gale otworzy³a szeroko oczy ze zdziwienia – ¿e wie pan, czym s¹ te dyski? – Zerknê³a na Indy’ego. Jego szelmowski uœmiech rozsierdzi³ j¹ na dobre. – O, ¿ywiliœmy pewne podejrzenia. Od samego pocz¹tku – rzek³ Henshaw. – Mamy paru bystrych ch³opaków w wywiadzie technicznym. Badania i eksploatacja. Zajmowa³em siê tym podczas wojny. Wspó³pracowa³em z Francuzem, facet nazywa³ siê Coanda – hm, Henri Coanda – wynalaz³ dzia³o rakietowe do walki w powietrzu. Kilka spraw, o których rozmawialiœmy, przez pewien czas chodzi³o mi po g³owie po tym, jak us³ysza³em o tych dyskach. Tylko posk³adanie wszystkiego w ca³oœæ zabra³o mi nieco wiêcej czasu ni¿ powinno. No có¿, czasem nawet uwagi ekspertów umykaj¹ rzeczy oczywiste lub uciekaj¹ wspomnienia, tak jak to pozornie sta³o siê z moimi. Nastêpnie nasza grupa, kilku z nas, dosz³o w tym samym czasie do tego samego wniosku. Tak jakby ktoœ nas w tej samej chwili stukn¹³ w g³owê. – Co to by³ za wniosek? – zapyta³a Gale, pragn¹c, by Henshaw siê streszcza³. – Broñ, jakiej u¿ywa³y te obiekty. Nie jest bardziej zaawansowana od naszego najlepszego uzbrojenia. Ani od broni u¿ywanej przez inne kraje. Skontaktowaliœmy siê ze starym Treadwellem, i wtedy na serio zaczêliœmy grzebaæ w dawnych projektach eksperymentalnych. – I w ten sposób zaczêli znajdowaæ odpowiedzi – Indy przej¹³ wyjaœnienia. – Wprowadzili mnie w sprawê, bym im zagl¹da³ przez ramiê. Kiedy znaleŸli ju¿ coœ, co uwa¿ali za solidne poszlaki, wt³oczyli mi to do g³owy. To w³aœnie dziêki temu czasami sprawia³em wra¿enie dobrze zorientowanego w temacie. To nie by³y moje w³asne wnioski, ale to, czego dowiedzia³em siê od nich.

190

S¹dziliœmy, ¿e je¿eli zacznê siê publicznie wypowiadaæ o dyskach, w po³¹czeniu z artefaktami pos³u¿y to za jeszcze lepsz¹ przynêtê. Wydawa³oby siê, ¿e to ja stojê za odarciem tej grupy z jej tajemnicy. – Wykonaliœmy sporo zdjê栖 doda³ Treadwell. – To bardzo pomog³o. Przez pewien czas by³o to doœæ niepewne, gdy¿ musieliœmy poczekaæ na okazjê uwiecznienia dysków na filmie. U¿yliœmy obrazów statycznych i taœmy filmowej. Dacie wiarê, ¿e z szeœædziesiêciu kamer umieszczonych przy wspó³pracy Amerykanów tylko z dwóch da³o siê coœ uzyskaæ? – I…? – Gale zawiesi³a pytanie. – Wêglowodory – powiedzia³ Treadwell z triumfem. To by³a wskazówka! Poczu³em siê jak Sherlock Holmes. Te diabelskie maszyny zostawiaj¹ za sob¹ œlad spalin. Filmy i zdjêcia, które zrobiliœcie podczas podró¿y nad Atlantykiem, wyraŸnie tego dowodzi³y. Pamiêtacie ten ogromny statek, na który natknêliœcie siê na morzu? – Raczej nie uda siê zapomnie栖 mruknê³a Gale. – Wasze zdjêcia potwierdzi³y nasze przypuszczenia. Ten monstrualny statek macierzysty, mierz¹cy co najmniej czterysta piêædziesi¹t metrów od koñca do koñca, trudno niestety ukryæ w Europie ze wzglêdu na gêstoœæ zaludnienia i temu podobne. Kluczem by³o to, ¿e jakikolwiek rodzaj sterowca takich rozmiarów potrzebuje serwisu, i to niema³o. Uzupe³nianie paliwa, wyposa¿enia, gazu, dostrajanie silników. Zajmowa³ siê tym ten statek. Kiedy sterowiec l¹dowa³ na pok³adzie, maszt cumowniczy i te wysiêgniki na obu burtach unoszono, by go z³apaæ. Widzê po waszych minach, ¿e ju¿ sami do tego doszliœcie. – Zaraz, zaraz! – wtr¹ci³a Gale. – No dobrze, ma pan dowody na u¿ycie wêglowodorów i tak dalej, ale nadal nie rozumiem, jak pan na to wpad³! – Pomóg³ mi ten Francuz, o którym wspomnia³em – rzek³ Henshaw. – Ten ca³y Coanda. Przypomnia³em sobie, ¿e mówi³ mi, i¿ gdyby zaprojektowa³o siê silnik, który dzia³a jak wielka lampa lutownicza – zasysa ogromne iloœci powietrza z jednej strony, spala je i sprê¿a, a nastêpnie wyrzuca z drugiej strony – mo¿na by go zamontowaæ niemal we wszystkim. W samolocie albo w wielkim sterowcu. Silnik tego typu zmieœci³by siê nawet w pojeŸdzie o kszta³cie dysku. – Bez œmigie³? – zapyta³a ze zdziwieniem Gale.

191

– Ale¿ jest pewien rodzaj œmig³a, ale znajduje siê on wewn¹trz silnika – odpowiedzia³ Henshaw. – Nasi ludzie przetestowali ró¿ne mieszanki paliwowe, a chemicy stwierdzili, ¿e mamy do czynienia ze spalinami superoczyszczonej nafty. – Co obali³o teoriê, ¿e to wszystko sprawka z³oœliwych, brzydkich, zielonych kurdupli z Marsa – doda³ Treadwell. – Dziêki czemu zmusiliœmy ich, by tañczyli, jak im zagramy – rzek³ Indy. – A jak to siê sta³o, Jones? – zapyta³ gniewnie Pencroft. – No có¿, zacznê od pocz¹tku – powiedzia³ delikatnie Indy do swego starszego przyjaciela. – Te artefakty dzia³aj¹ w sposób, na jaki liczy³em. Ktokolwiek kieruje t¹ grup¹, lub przynajmniej jest w jej zarz¹dzie, zorientowa³ siê, ¿e szeœcian i piramidki to falsyfikaty. Ale móg³ do tego dojœæ tylko po zabrniêciu w œlepy zau³ek z inskrypcjami klinowymi. Oczywiœcie nie mia³y one sensu, ale do³o¿y³em starañ, by wygl¹da³y na prawdziwe. Wie pan przecie¿ doskonale, doktorze, jak wiele czasu trzeba poœwiêciæ odczytaniu nieznanego pisma klinowego. A ktokolwiek bada³ te falsyfikaty, wyci¹gn¹³ wnioski o wiele za szybko, jak na przeciêtnego badacza. – Co oznacza – odezwa³a siê nagle Gale – ¿e ma on doœwiadczenie archeologiczne! To oczywiste! – To – podj¹³ Indy – i jeszcze decyzja, ¿e mimo niepowtarzalnoœci metalu, który Treadwell kaza³ wytworzyæ w tajnym laboratorium metalurgicznym, móg³ on zostaæ wykonany przez jakichkolwiek kompetentnych ludzi z bran¿y metalowej. Krótko mówi¹c, dowiedzieli siê zbyt wiele w zbyt krótkim czasie. – Na scenê wchodzi niejaki Filipo Castilano – doda³ Treadwell. – Przypominacie sobie, chocia¿ mogliœcie o tym nie s³yszeæ, wiadomoœci, które podawano we wszystkich gazetach na temat tego miasta we Francji? Niektórzy bibliœci twierdz¹, ¿e by³o ono miejscem ostatniego spoczynku Jezusa. – Chodzi panu o miasteczko Arques? – zapyta³ Pencroft. – Tak. Oczywiœcie, mamy dok³adne mapy tych terenów – rzek³ Treadwell – od Jacquesa Nungessera. Jacques rozmieœci³ tak¿e agentów w ca³ej okolicy. Udaj¹ rolników, rzemieœlników i tak dalej, by obserwowaæ i odnotowywaæ ruch wszystkiego, co wchodzi lub wychodzi z dwóch miejsc, w szczególnoœci: Rennes-le-Chateau i zamku Blanchefort. Pencroft mrukliwie wyrazi³ niesmak.

192

– To niedorzeczne – stwierdzi³ z naciskiem. – Ta historyjka kr¹¿y ju¿ od lat. Trzeba j¹ wrzuciæ, o czym powinniœcie wiedzieæ, do jednego worka z opowieœciami o tym, ¿e Chrystus mieszka³ przez wiele lat tu, w Anglii. Bawi¹c siê pysznie z duchem króla Artura, a mo¿e i z nim samym we w³asnej osobie, z Merlinem zabawiaj¹cym gawiedŸ. Jest to tak samo wiarygodne jak opowiastki o postaci przypominaj¹cej Chrystusa, pojawiaj¹cej siê miêdzy Majami i Aztekami i materializuj¹cej siê przed zdumionymi ludŸmi w Chinach. Czy ma to jakikolwiek zwi¹zek ze spraw¹? Treadwell pozosta³ cierpliwy i wyrozumia³y. – W Rennes i Blanchefort podjêto rozleg³e prace budowlane. Czegoœ takiego nie da siê ukryæ. Ludzie Nungessera dok³adnie obfotografowali oba zamki. Zlokalizowali niezwyk³¹ antenê radiow¹, niemal idealnie ukryt¹ poœród wie¿ i blanków. Kiedy j¹ zauwa¿yli, natychmiast rozpoczêli nas³uch na wszystkich czêstotliwoœciach, których mo¿na by u¿ywaæ do transmisji na du¿e odleg³oœci. Nungesser to bystry facet. Niemal od razu coœ znalaz³ i, postêpuj¹c roztropnie, nie wykona³ ani jednego ruchu, by przeszkodziæ czy w jakikolwiek inny sposób daæ znaæ, ¿e miejsca te s¹ inwigilowane. Jednak to za ma³o, by powzi¹æ powa¿ne podejrzenia czy nawet stwierdziæ, ¿e jest to, je¿eli nie kwatera g³ówna, to przynajmniej jedna z najwa¿niejszych placówek grupy stoj¹cej za tymi atakami. Potrzebowaliœmy dostaæ siê do wnêtrza. – A wiêc do tego wykorzystaliœcie Castilano – powiedzia³ cicho doktor Pencroft. – Zgadza siꠖ potwierdzi³ Treadwell. – Na wstêpie wywo³aliœmy ca³y ten szum w prasie na temat koœci Chrystusa w grobowcu. Watykan poprosi³ o zbadanie tej sprawy. Dziêki temu kardyna³ Castilano, z b³ogos³awieñstwem udzielonym mu przez rz¹d francuski, uda³ siê z pielgrzymk¹ do obu zamków i do Arques. Filipo musia³ dostaæ siê do œrodka, by porozmawiaæ z jak najwiêksz¹ liczb¹ osób, a mo¿e i rozpoznaæ twarz, g³os, cokolwiek. – Wygl¹da na to, ¿e wys³aliœcie owieczkê do jaskini lwa – powiedzia³a z przygan¹ w g³osie Gale. – Filipo Castilano jest profesjonalnym agentem wywiadu – doda³ szybko Treadwell. – Nie jest wcale owieczk¹. – Czy znalaz³ to, czego szuka³? – S¹dzimy, ¿e dokona³ prze³omu. NajwyraŸniej rozpozna³ g³os pewnego mê¿czyzny. Uda³o mu siê przes³aæ notatkê ze swoimi

193 13 – Indiana Jones i powietrzni piraci

podejrzeniami przy pomocy jednego z kap³anów, który zachorowa³ i musia³ powróciæ do Rzymu. – Kim by³ ten rozpoznany? – nalega³ Pencroft. – To nadal doœæ niejasne – odpar³ Treadwell. – Nazwisko, które otrzymaliœmy, brzmi Cordas. Konstantin LeBlanc Cordas. Bardzo wp³ywowy cz³owiek. Wiemy, ¿e jest zagorza³ym ewolucjonist¹, znawc¹ nauk spo³ecznych. Zna siê te¿ na metalurgii. Jest w³aœcicielem ogromnych stalowni i warsztatów mechanicznych. Pasuje do opisu jak ula³. – Ale Cordas… zgin¹³ w tym straszliwym wypadku w Szwajcarii! – zaprotestowa³ Pencroft. – Ma³o prawdopodobne – rzek³ Indy. – Zw³aszcza je¿eli zrobi³ to samo, co my z „Barclayem”. Umieœci³ w samolocie sobowtóra. Jedyna ró¿nica to to, ¿e Cordas prawdopodobnie uœmierci³ przy tym wielu swoich ludzi. – Przemi³y goœæ – mrukn¹³ Pencroft. – Czy otrzymaliœmy jeszcze jakieœ wiadomoœci od Filipa? Twarz Treadwella spochmurnia³a. – Niestety. I nie s¹dzê, by kiedykolwiek nadesz³y. Je¿eli pojawi³ siê choæby cieñ podejrzenia, wykoñczyli go. – Treadwell upi³ ³yk wody. – Ale to nam da³o poszlakê, jakiej tak bardzo potrzebowaliœmy. Oczywiœcie, idziemy jej œladem. – A tymczasem – Indy okaza³ zniecierpliwienie – mamy jeszcze sterowiec i dyski. I ten ogromny okrêt, który widzieliœmy na Atlantyku. – Tego okrêtu ju¿ nie ma – w³¹czy³ siê do rozmowy Henshaw. – Nie ma? – zdziwi³ siê Pencroft. – Rz¹dy amerykañski i brytyjski s¹dz¹, ¿e statek, w z³ych warunkach pogodowych, prawdopodobnie zderzy³ siê z gór¹ lodow¹ i bez ostrze¿enia poszed³ na dno – powiedzia³ Henshaw z powag¹. Twarz starego cz³owieka zmarszczy³ uœmiech. – To siê diabelnie dobrze sk³ada – zachichota³. – Dobrze tak draniom. Indy zwróci³ siê do Henshawa. – To chyba nie by³a jedna z tych gór lodowych, które wystrzeliwuj¹ torpedy, co? – Trudno powiedzie栖 odpar³ Henshaw, nadal zachowuj¹c powagê. – Wygl¹da na to, ¿e w tym rejonie odbywa³y siê manewry. Multimarynarki, ¿e tak powiem. Amerykañskiej, brytyjskiej,

194

francuskiej, by³a chyba nawet jedna lub dwie ³odzie z W³och, o ile siê nie mylê. Nikt nie ma ca³kowitej pewnoœci. Paskudna pogoda, sztorm na morzu i tak dalej. – Wiesz co, Indy – w³¹czy³ siê Treadwell – wydaje mi siê, ¿e z³o¿ono raporty o niezwykle silnej eksplozji w tym rejonie. Gdyby góra lodowa rozbi³a œcianê maszynowni i zimna woda morska zala³a kot³y, efekt móg³by byæ bardzo podobny do dzia³ania g³owicy bojowej. – W gor¹czce manewrów nie jest mo¿liwe ustalenie, gdzie znajdowa³a siê dana ³ódŸ w okreœlonym czasie – doda³ Henshaw. Rêka Indy’ego niespodziewanie uderzy³a w stó³. – Bo¿e, to doskona³e! – wykrzykn¹³. – Czasami bywasz zbyt spontaniczny – zgani³ go Pencroft. – Chyba ich w³aœnie dostaliœmy – powiedzia³ z widocznym podnieceniem Indy. Gale st³umi³a œmiech. Nawet perspektywa wydostania siê z tych sal konferencyjnych i ci¹gn¹cych siê w nieskoñczonoœæ zebrañ wystarcza³a, by jego krew zaczyna³a szybciej kr¹¿yæ. – Chyba siê domyœlam, do czego zmierzasz – powiedzia³ Treadwell do Indy’ego. – Czy ktoœ raczy i mnie oœwieciæ? – zapyta³ z rozdra¿nieniem Pencroft. Indy obróci³ siê ku siedz¹cemu obok niego zniecierpliwionemu mê¿czyŸnie. – Sprawa wygl¹da tak: jak dowiedzia³ siê pu³kownik Henshaw, dzia³a tylko jeden z tych gigantycznych sterowców. Teraz, kiedy potwierdziliœmy istnienie tego p³ywaj¹cego lotniskowca, który, jak siê zdaje – uœmiechn¹³ siꠖ zosta³ zatopiony przez bardzo szybk¹ górê lodow¹, praktycznie poznaliœmy metody ich dzia³ania. Nie byliby w stanie ukryæ tego sterowca podczas l¹dowania w celu uzupe³nienia zapasów. Jest zbyt du¿y, nie mo¿na go zamaskowaæ. A zatem zmodyfikowali tankowiec lub jakiœ inny du¿y okrêt, by pomieœci³ sterowiec, uzupe³nia³ mu paliwo i zaopatrywa³ we wszystko, co potrzebne. Indy omal nie waln¹³ piêœci¹ w stó³. – Ale teraz stracili swoj¹ p³ywaj¹c¹ bazê! Musz¹ gdzieœ wyl¹dowaæ, znaleŸæ jakieœ sta³e, naziemne schronienie. Wystarczaj¹co du¿e, by pomieœciæ sterowiec, by nie by³o go widaæ ani z ziemi, ani z powietrza. Czy to brzmi rozs¹dnie, doktorze Pencroft? – Trochê zagmatwane jak to zwykle u ciebie – skin¹³ Pencroft. – Ale zaczynam rozumieæ, ¿e te ³otry trac¹ pole manewru.

195

Masz oczywiœcie racjê, Jones. Teraz trzeba jedynie wypowiedzieæ jakieœ magiczne zaklêcie i dowiedzieæ siê, dok¹d oni polec¹. Gale podnios³a rêkê do góry, niecierpliwie prosz¹c o g³os. – Panie pu³kowniku, panie Treadwell, wszyscy wiemy, gdzie znajdowa³ siê sterowiec, kiedy zaatakowa³ „Barclaya”. Nie mo¿na ukryæ czegoœ tak wielkiego. Dlaczego nie wys³aliœcie za nim myœliwców, kiedy by³a na to szansa?! – Wspania³y pomys³ – mrukn¹³ Pencroft. – Usma¿yæ ³otrów, a co! – Popatrzy³ na Treadwella. – Uda³oby siê. Wodór uwielbia siê paliæ. Buch! Jak kie³basy nad okopami. Indy zamruga³. Kie³basy? Nie wiedzia³, o co chodzi. Henshaw zauwa¿y³ jego zak³opotanie. – Balony zaporowe wspieraj¹ce artyleriꠖ powiedzia³ szybko. – Przycumowane do ziemi, otoczone ciê¿k¹ artyleri¹ przeciwlotnicz¹ fryców, wiêc niebezpiecznie by³o siê z nimi zderzyæ. Ale kiedy pru³o siê do nich pociskami zapalaj¹cymi, wybucha³y jak sztuczne ognie. – No to dlaczego nie nafaszerowaliœcie tej obmierz³ej machiny czymœ takim? – Gale napad³a na Treadwella. – To by ich wykoñczy³o! Treadwell zachowa³ cierpliwoœæ. Rozumia³ jej roz¿alenie, ¿e mogli przegapiæ okazjê zniszczenia wielkiego sterowca. – Panno Parker, mo¿e powinienem wyra¿aæ siê jaœniej co do szczegó³ów. Ma pani racjê. Nale¿a³o wys³aæ myœliwce za zeppelinem. Utrzymywaliœmy je w gotowoœci na wielu ró¿nych lotniskach, na wypadek, gdyby nadarzy³a siê okazja zmierzenia siê z nim. I kiedy zaatakowano „Barclaya”, nasze samoloty ju¿ startowa³y. Oczywiœcie zabra³o im trochê czasu osi¹gniêcie wysokoœci, na której lecia³ sterowiec. Gale zaczerwieni³a siê. – Nie… nie wiedzia³am. Przepraszam… – Nie ma za co przepraszaæ, panno Parker. Powinniœmy ju¿ dawno to zrobiæ. Niestety, czekaliœmy zbyt d³ugo. – No i co siê sta³o?! – warkn¹³ Pencroft. – Po pierwsze – odpowiedzia³ Treadwell – to okropne podejœcie. Ta machina lecia³a na wysokoœci szeœciu tysiêcy siedmiuset metrów. Nasze myœliwce osi¹gnê³y tê wysokoœæ, ale manewrowanie okaza³o siê nadzwyczaj trudne. Straszne zimno i tak dalej. Jeden z naszych samolotów by³ wyposa¿ony w radiotelefon i pozostawaliœmy w kontakcie.

196

– Czy mieli szansê na dobranie siê do zeppelina? – wtr¹ci³ siê Indy. – Obawiam siê, ¿e marne. – Chcia³bym siê dowiedzie栖 powiedzia³ nerwowo Indy – czy trafili w statek pociskami smugowymi. Je¿eli tak, to zak³adam, ¿e te pociski mog³y dotrzeæ do komór gazowych wewn¹trz kad³uba? – Absolutnie – rzek³ Henshaw. – No wiêc? – Indy naciska³ Treadwella. – Na tej wysokoœci nasze samoloty mia³y trudnoœci z manewrowaniem. Poza tym zabrak³o aparatów tlenowych. Wygl¹da na to, ¿e dwóch naszych ludzi zemdla³o. Spadli w korkoci¹gach. Na szczêœcie w porê doszli do siebie. Karabiny innego myœliwca zamarz³y. Pozostali trzej weszli nad sterowiec i zaatakowali z p³ytkiego lotu nurkowego. Ka¿dy z pilotów wiedzia³, ¿e ma tylko jedn¹ szansê. Sam te¿ robi³em kiedyœ coœ podobnego. To paskudny moment, mówiê wam. Jak powiedzia³ nam cz³owiek z radiotelefonem, trzy z naszych myœliwców, w³¹cznie z nim, wpakowa³y w sterowiec ca³e magazynki. Zeppelin polecia³ dalej, jakby napastowa³y go komary. Goœæ z radiotelefonem twierdzi nawet, ¿e przyspieszy³. – Jaki obra³ kurs? – zapyta³ ostro Indy. – Na wschód, o ile wiem. – Treadwell uwa¿nie spojrza³ na Jonesa. – Natrafi³eœ na jakiœ trop? – Mo¿liwe. Zaledwie mo¿liwe. Potrzebujê jeszcze kilku faktów. Tom, czy jest coœ jeszcze, cokolwiek, co mogliœmy przeoczyæ? Choæby wiadomoœæ Castilano o tym mieœcie we Francji, Arques, i o zamkach. Czy w swej wiadomoœci mówi³ coœ o jakimœ innym miejscu, z którego organizacja mo¿e korzystaæ? – Hm, w³aœciwie nie. – Treadwell drapa³ siê w podbródek, szperaj¹c w pamiêci. – By³o coœ jeszcze, ale brzmia³o jak majaczenia. Indy przewróci³ oczami. – To, co dla jednego jest majaczeniem, nie musi nim byæ dla drugiego – powiedzia³ szybko. – Kto jak kto, ale ty… – Castilano wspomnia³ o jakimœ mieœcie w niebiosach. O czymœ ogromnym na niebie, poza tym sterowcem… Wszystko zaczê³o uk³adaæ siê w g³owie Indy’ego w ca³oœæ z zaskakuj¹c¹ prêdkoœci¹, niczym trójwymiarowa uk³adanka, i im wiêcej elementów znajdowa³o swoje miejsce, tym szybciej nadchodzi³y wnioski i tym przejrzystszy stawa³ siê obraz. – Eureka! – wykrzykn¹³ triumfalnie.

197

16.

– Czeka nas ciê¿ki lot, Indy. Harry Henshaw zwraca³ siê bezpoœrednio do Indiany Jonesa, ale wœród jego s³uchaczy byli tak¿e pozostali cz³onkowie ekipy, którzy mieli zajmowaæ miejsca w trójsilnikowym fordzie. Cromwell i Foulois siedzieli w milczeniu w mesie brytyjskiej forpoczty, po³o¿onej na zachodnim wybrze¿u Anglii; uwa¿nie s³uchali i obserwowali. Henshaw mia³ racjê. – Dlaczego? – zapyta³ Indy. – Lecimy t¹ sam¹ tras¹, któr¹ tu przybyliœmy. Tyle, ¿e w przeciwnym kierunku. Heshaw popatrzy³ uwa¿nie na Indy’ego i Gale Parker, siedz¹c¹ tu¿ obok niego. – Pewnie, to ten sam dystans w kilometrach, mierzonych wzd³u¿ powierzchni ziemi. Latanie wymaga oceny i brania pod uwagê tak¿e wiatrów. A mo¿emy mieæ wiatr przeciwny. To oznacza d³u¿szy czas przelotu i mniejsz¹ prêdkoœæ. Indy wytrzyma³ spojrzenie Henshawa. – Harry, chcecie dopaœæ ten sterowiec, czy nie? – Co za pytanie? – odpar³ Henshaw, wyraŸnie zaskoczony. – Oczywiœcie, ¿e chcemy, wiesz o tym tak dobrze jak… Jones przerwa³ mu gwa³townym, niecierpliwym gestem. – Wiêc przestañmy wynajdywaæ problemy. Do roboty. – Spojrza³ ponad Henshawem na dwóch pilotów. – Will, Rene… damy radê? Wróciæ t¹ sam¹ drog¹? Pokonaæ przeciwne wiatry? Cromwell wzruszy³ ramionami.

198

– Nie jest to mo¿e sztorm, chocia¿ i nie zefirek, ale z pe³nymi zbiornikami dalekiego zasiêgu… – Tak czy nie, do licha! – Tak – powiedzia³ natychmiast Cromwell. – W takim razie szykuj nas do jak najszybszego startu. – Jedna rzecz, Indy – wtr¹ci³ szybko Rene Foulois. Jones zatrzyma³ siê. – Nalegam, byœmy zaplanowali wszystkie nasze l¹dowania na czas dnia. Mo¿emy mieæ z³e warunki i… – Zróbcie to i powiadomcie mnie, kiedy bêdziemy gotowi do drogi – powiedzia³ szorstko Indy. – Wystartujemy w nocy – rzek³ spokojnie Cromwell. – Dotrzemy na Islandiê ze spor¹ rezerw¹. Sprawdzimy pogodê, wyliczymy czas odlotu i ruszymy na Grenlandiê. Tak jak mówi³eœ, wrócimy po w³asnych œladach. – Cromwell zwróci³ siê do Francuza. – To bêdzie za jakieœ siedem godzin. Foulois skin¹³ g³ow¹. – A wiêc postanowione, Harry – powiedzia³ Indy do pu³kownika – masz swoje kontakty. Zajmiesz siê zaopatrzeniem. – Chyba wszyscy zdajecie sobie sprawê, ¿e uwa¿am was za pomyleñców – oznajmi³ z rezygnacj¹ Henshaw. – Nadal chcesz lecieæ z nami? – naciska³ Indy. – Oczywiœcie – odpar³ Henshaw. – Nigdy nie twierdzi³em, ¿e jestem przy zdrowych zmys³ach. Lot na zachód, pod wiatr, okaza³ siê pod ka¿dym wzglêdem tak uci¹¿liwy, a czasem nawet niebezpieczny, jak przestrzega³ Henshaw. Pogoda zmienia³a siê jak w kalejdoskopie. Z rejonów arktycznych nadci¹ga³ ni¿. Zimne powietrze zmieszane z wilgotnym i ciep³ym spowodowa³o, ¿e ford trz¹s³ siê i podskakiwa³ na podniebnych wybojach, dziurach powietrznych i dzikich zawirowaniach. Podczas pierwszego etapu podró¿y pogoda okaza³a siê tak nieprzychylna, ¿e Cromwell i Foulois zdecydowali siê wyl¹dowaæ na pó³nocno-zachodnim wybrze¿u Szkocji, by przeczekaæ okres ulewnego deszczu i ciemnoœci. Lotnisko, na którym wyl¹dowali, by³o opuszczone. Cromwell i Henshaw chodzili od budynku do budynku, próbuj¹c znaleŸæ kogoœ na s³u¿bie. – Ani ¿ywej duszy – wymamrota³ Henshaw, szczêkaj¹c zêbami.

199

– Cholerne cmentarzysko – potwierdzi³ Cromwell. – ¯adnych œwiate³, ludzi, nic. – Przycumujemy forda i w³amiemy siê do œrodka, ¿eby nie staæ tu na deszczu – powiedzia³ natychmiast Indy. Ze swoich pojemników ze sprzêtem wydobyli grube liny i opasali nimi samolot, a na kokpit zarzucili kawa³ brezentu. Zabrali œpiwory i pocz³apali przez smagan¹ deszczem noc do punktu kierowania l¹dowaniami. Na drzwiach wisia³a ciê¿ka k³ódka. Indy wydoby³ webleya i odda³ do niej jeden strza³. – Patrzcie – powiedzia³ kwaœno. – Czary. Du¿o ha³asu i drzwi staj¹ otworem. – Masz niez³y klucz – rzek³ Henshaw. – Nie wiedzia³em, ¿e nale¿ysz do typków spod ciemnej gwiazdy, ale podoba mi siê twój styl. – Mnie te¿ – Gale zadygota³a i przecisnê³a siê obok Jonesa pod dach biura. – Kupiê im nawet now¹ k³ódkê. Pó³ godziny póŸniej w pêkatym piecu trzaska³ ogieñ i wkrótce wszyscy smacznie zasnêli. Deszcz nadal pada³, gdy na niebie pojawi³a siê jutrzenka. Nie przyszed³ nikt z obs³ugi lotniska. Henshaw powróci³ do forda i w³¹czy³ akumulatory, by uruchomiæ radio. Za chwilê rozmawia³ ju¿ z pobliskim centrum meteorologicznym. Po skoñczeniu transmisji wy³¹czy³ akumulatory i podszed³ do drzwi, by zawo³aæ pozosta³ych. – Tu, gdzie jesteœmy, nadal jest paskudnie – wyjaœni³ – ale rozmawia³em ze Scottsmoor. Dziœ rano nawi¹zali ³¹cznoœæ z wyspami le¿¹cymi na naszym szlaku i im bli¿ej Islandii, tym pogoda jest lepsza. Sugerujê, byœmy wyruszali jak najszybciej. Indy spojrza³ na Cromwella, który skin¹³ g³ow¹. Odezwa³a siê Gale. – Rene, pomó¿ mi przy naszym sprzêcie w biurze. Indy, zostawiê kartkê i pieni¹dze za k³ódkê. – Popatrzy³a w niebo. – Znam tak¹ pogodê. To tak, jakby zbli¿a³y do siebie dwa fronty. Harry, cz³owiek, z którym rozmawia³eœ, nie wspomnia³ o jednym. Je¿eli nie wystartujemy w ci¹gu godziny, bêdziemy uziemieni przez kilka dni. – Sk¹d ta pewnoœæ? – zapyta³ Henshaw, traktuj¹c zbyt protekcjonalnie kobietê u¿ywaj¹c¹ jêzyka pilotów. – Bo w tym kraju uczy³am siê lata栖 warknê³a Gale. – Dzieñ i noc przez piêæ miesiêcy. Znam go, a ty nie, wiêc lepiej bierzmy ty³ki w troki, pu³kowniku.

200

Indy rozeœmia³ siê. – Nie widzê przeciwwskazañ. Dwadzieœcia minut póŸniej potoczyli siê z hukiem po pasie trawy i wzbili w powietrze, nabieraj¹c wysokoœci w statecznym zakrêcie w kierunku pó³nocno-zachodnim. Na wysokoœci trzystu metrów Foulois wezwa³ Indy’ego przez telefon pok³adowy. – Rzuæ okiem w prawo – powiedzia³. – Wygl¹da na to, ¿e nasza ma³a dama zna tutejsz¹ pogodê lepiej ni¿ ktokolwiek inny. W oddali, w odleg³oœci zaledwie kilku kilometrów, olbrzymia œciana mg³y i deszczu przesuwa³a siê ku lotnisku, które w³aœnie opuœcili. – Za kilka minut znajdziemy siê ponad chmurami – doda³ Foulois – i powinniœmy nad nimi pozostaæ przez ca³¹ drogê do Islandii. – Brawo – odpar³ Indy. Lecieli na wysokoœci dwóch tysiêcy piêciuset metrów w oœlepiaj¹cym s³oñcu. Gale rozpakowa³a kanapki i zanios³a je wraz z termosem gor¹cej herbaty do kokpitu. Ona sama, podobnie jak Indy i Henshaw, wola³a kawê podczas lotu. Zebrali siê z ty³u kabiny; zdala od œmigie³ poziom ha³asu by³ znoœny i pozwala³ na rozmowê. – Harry – powiedzia³ Indy pomiêdzy ogromnymi kêsami – rzucê w ciebie kilkoma pomys³ami. Henshaw wymachiwa³ w³asn¹ kanapk¹. – Dalej, s³uchamy. Jones zerkn¹³ na Gale. – Je¿eli zauwa¿ysz, ¿e coœ opuœci³em, skoryguj – poinstruowa³ j¹. Skinê³a g³ow¹. Na razie nie mia³a nic istotnego do powiedzenia. Wiedzia³a, ¿e czeka j¹ nauka. Potrafi³a pilotowaæ samolot, nawet tak du¿y, jak trójsilnikowy ford. Ale zdawa³a te¿ sobie sprawê z tego, ¿e wkracza na teren, na którym by³a neofitk¹. Cokolwiek Indy zaproponuje, zostanie to oszacowane i rozwa¿one, i spotka siê z ocen¹ Harry’ego Henshawa, który jest zarówno specjalist¹ od wywiadu technicznego, jak i wysoce doœwiadczonym pilotem wszelkiego rodzaju samolotów, od niewielkich maszyn szkoleniowych i myœliwców po potê¿ne transportowce i bombowce. – Zacznijmy od zeppelina – rzek³ Indy. – Harry, chcia³bym, ¿ebyœ traktowa³ ka¿de zdanie, jakie wypowiem, jednoczeœnie jako

201

pytanie i stwierdzenie. Ty ucz mnie o skrzyd³ach i œmig³ach, a ja przeprowadzê ciê bezpiecznie przez grobowce i piramidy. Henshaw rozeœmia³ siê. – Umowa stoi. – W porz¹dku – powiedzia³ Indy. – Zeppelin. Treadwell wyjaœni³, ¿e co najmniej trzy ich myœliwce w³adowa³y w niego pe³ne magazynki. – Zgadza siꠖ potwierdzi³ Henshaw. – Strzelali te¿ pociskami smugowymi – kontynuowa³ Indy. – Co oznacza, ¿e nie trafili w komory gazowe. – To mo¿liwe – odpar³ Henshaw. – Je¿eli ten statek unosi siê za spraw¹ wodoru, to albo ma solidne opancerzenie, przez które pociski smugowe nie zdo³a³y siê przebiæ… – Zapomnij o tym – Henshaw machn¹³ rêk¹. – Wa¿y³by wtedy tyle, ¿e ledwie móg³by siê unieœæ ponad wierzcho³ki drzew. – Jasne – Indy skin¹³ g³ow¹. – Albo te¿ myœliwce kompletnie chybi³y celu. – Nie – sprzeciwi³ siê Henshaw. – Sprawdzi³em. Piloci widzieli, jak ich pociski trafiaj¹ w kad³ub. – W takim razie albo ci na pok³adzie mieli nies³ychane szczêœcie – powiedzia³ Indy, zwlekaj¹c z dokoñczeniem kanapki – albo nie u¿ywaj¹ wodoru ani ¿adnego innego gazu palnego. – Przyjmij moje gratulacje – powiedzia³ Henshaw. – To oznacza, ¿e stosuj¹ hel – doszed³ do wniosku Indy. – Sk¹d go bior¹? – Myœla³am, ¿e wy, Jankesi, macie œwiatowy monopol na hel – wtr¹ci³a siê Gale. – I owszem – rzek³ Henshaw. – G³ównym jego Ÿród³em jest… Jones przerwa³ mu gwa³townym gestem. – Pozwól, ¿e ja dokoñczꠖ zwróci³ siê do Henshawa. – By³ to temat mojej pracy domowej. Henshaw wydawa³ siê ubawiony zaanga¿owaniem Indy’ego. – Droga wolna, profesorze. – Uœmiechn¹³ siê. – Mineral Wells w Texasie. – Ponowne gratulacje – widaæ by³o, ¿e Henshaw jest pod wra¿eniem. – Ale s¹ tak¿e magazyny helu… – Za du¿y ruch w nich panuje – odparowa³ szybko Indy. – Zbyt oczywiste. Nie mo¿na przyprowadziæ czegoœ o rozmiarach niedu¿ej góry tam, gdzie ludzie zaczêliby wariowaæ na widok ogromnego, b³yszcz¹cego statku pomykaj¹cego po niebie bez silników.

202

– Czyli musz¹ mieæ bazê, w której mo¿na ukryæ ten statek? – zapyta³a Gale. – Medal dla tej pani – rzek³ Indy. – Wiesz co – zwróci³ siê ponownie do Henshawa – ka¿da wskazówka uchyla drzwi nieco szerzej i widaæ wiêcej odpowiedzi. – Normalne – zgodzi³ siê Henshaw. – To tak jak z uk³adank¹: obrazek staje siê coraz wyraŸniejszy z ka¿dym dopasowanym elementem. – Popatrzy³ na Jonesa z zagadkow¹ min¹. – Czy mi siê tylko wydaje, czy us³ysza³em jedynie czêœæ twoich wniosków? Indy uœmiechn¹³ siê. – Wiem, ¿e to zabrzmi jak szaleñstwo, ale wygl¹da na to, ¿e poszukiwanej przez nas odpowiedzi udzieli maria¿ antropologii i archeologii. To oraz pewne stare, ale silnie zakorzenione przes¹dy, dziêki którym œwiadkowie utrzymuj¹ obecnoœæ sterowca w tajemnicy. – Znacznie mnie wyprzedzi³eœ – Henshaw zirytowa³ siê, ¿e nie nad¹¿a za tokiem rozumowania Jonesa. – Jeden z najsilniejszych kopniaków w drzwi tajemnicy wymierzy³ Filipo Castilano – rzek³ Indy. – Pamiêtacie, kiedy Treadwell powiedzia³ nam, ¿e Filipo robi³ niejasne aluzje do jakiegoœ podniebnego miasta? W najlepszym razie mo¿na by to by³o uznaæ za ma³o istotne. Domyœla³em siê, ¿e Filipo celowo zawoalowa³ swoj¹ wiadomoœæ. Prawdopodobnie s¹dzi³, ¿e wyci¹gnê wnioski z jego aluzji i znajdê w³aœciw¹ odpowiedŸ. – I znalaz³eœ? – popêdza³ Henshaw. – Nie od razu – przyzna³ Indy. – Miastem w niebiosach móg³ byæ Asgard, siedziba bogów. Móg³ nim tak¿e byæ Olimp. Ka¿da kultura ma pewien rodzaj miasta, Edenu czy te¿ raju w niebie. Pamiêta³em jednak o tym, ¿e Filipo móg³ mówiæ bardziej dos³ownie, ni¿ siê spodziewa³em. – Dra¿nisz siê z nami, Indy – poskar¿y³a siê Gale. – Niezupe³nie. Chcê, abyœcie przeœledzili proces myœlowy, dziêki któremu uzyska³em prawid³owe rozwi¹zanie. Zacz¹³ wyliczaæ na palcach. – Sterowiec nie mo¿e u¿ywaæ wodoru. Jego w³asne silniki dawno wysadzi³yby go w powietrze. Poza tym ma – musi mie栖 ogromn¹ otwart¹ rampê na rufie, by dyski mia³y gdzie l¹dowaæ. A i one wytwarzaj¹ du¿e iloœci ciep³a. – Zgadzam siꠖ rzek³ Henshaw. – Nawet najmniejszy wyciek wodoru skoñczy³by siê katastrof¹.

203

– Okay – podj¹³ Indy. – A zatem potrzebny jest hel. Wywo¿enie jego du¿ych iloœci ze Stanów zwróci³oby uwagê. Rz¹d ma fio³a na tym punkcie. Jednak¿e przewo¿enie helu cysternami na terenie USA nie napotyka ¿adnych przeszkód. Je¿eli ma siê pieni¹dze, mo¿na kupowaæ wszystko, dopóki nikt siê nie po³apie, ¿e towar p³ynie za ocean. – Hel z Mineral Wells w Teksasie. Ale dok¹d mia³by on podró¿owaæ? Jak do tego pasuje podniebne miasto? Je¿eli ono naprawdê istnieje, to z pewnoœci¹ tylko z nazwy. Nie ma miast ¿egluj¹cych sobie w najlepsze po niebie. A co, je¿eli jest to nazwa, któr¹ rozpozna³by antropolog, archeolog czy nawet ktoœ interesuj¹cy siê histori¹? Funkcjonowa³aby wy³¹cznie w unikatowym jêzyku, u¿ywanym przez jak¹œ odizolowan¹ grupê. I je¿eli Castilano zna historiê Hiszpanii tak dobrze, jak mi siê wydaje, wskazywa³ na prawdziwe Podniebne Miasto. – Wyprowadzi³eœ nas na jakieœ manowce, Indy… – Niezupe³nie. Kiedy zacz¹³em kombinowaæ w ten sposób, wszystko pouk³ada³o siê w jedn¹ ca³oœæ. – Przerwa³, delektuj¹c siê chwil¹. – Bo widzicie, chodzi tu o nazwê indiañsk¹. Przez tysi¹ce lat Indianie Acoma utrzymywali potê¿n¹ redutê. Wed³ug ich historii, mieszkali w swoim ufortyfikowanym mieœcie trzy tysi¹ce lat przed narodzeniem Chrystusa. – Acoma! Oczywiœcie! – wykrzykn¹³ Henshaw. – Co to jest Acoma? – Gale nieomal b³aga³a o wyjaœnienia. – Acoma to indiañska nazwa naszego Podniebnego Miasta – poinformowa³ j¹ Indy. – Le¿y ono mniej wiêcej na po³udniowy zachód od Albuquerque w Nowym Meksyku. Znajduje siê doœæ blisko rezerwatu Indian Zuni, ale jest niezale¿ne. To rozleg³a wy¿yna, umiejscowiona na wysokoœci ponad stu metrów i o pionowych œcianach skalnych. Gwoli œcis³oœci, Podniebne Miasto w jêzyku Acoma oznacza Stare Acoma. Ten szczep ma swój w³asny, odrêbny jêzyk. – Posiada te¿ szczególne wierzenia, mity i tradycje. Indianie Acoma wierz¹, ¿e ich szczep pochodzi z g³êbi ziemi, z ogromnej podziemnej komnaty, któr¹ zw¹ Shipapu. Ich rasa zosta³a zapocz¹tkowana przez dwie dziewczynki stworzone przez bogów – nazywa³y siê Nautsiti i Iatiku. Kiedy bogowie stworzyli te dwie dziewczynki, pojawili siê Indianie Acoma. Ludzie, zwierzêta, domostwa, rolnictwo; wszystko. Indianie zbudowali swe domy wysoko pod niebem – na wy¿ynie. Powsta³e miasto nazwano Pueblem w Niebiosach. – Podniebne Miasto – powiedzia³a miêkko Gale.

204

– I jest to naturalna, potê¿na fortyfikacja, z pieczarami i jaskiniami o rozmiarach pozwalaj¹cych na ukrycie pó³ tuzina takich sterowców. W przesz³oœci Indianie Acoma bronili swego terytorium z wielk¹ zaciek³oœci¹. Szczególnie odczuli to Hiszpanie, gdy przemierzali te ziemie podczas swych wczesnych podbojów na pó³noc od Meksyku. Kiedy dotarli do Acomy – co w ró¿nych derywatach lingwistycznych oznacza „miejsce, które by³o zawsze” – natknêli siê na bardzo nieprzyjemnych ludzi broni¹cych swych œwiêtych wy¿yn. Indy odchyli³ siê do ty³u i wyprostowa³ nogi. – Pamiêtam, jak czyta³em raporty hiszpañskiego dowódcy ekspedycji, kapitana Hernanda de Alvarado. W tysi¹c piêæset czterdziestym roku Coronado wys³a³ go, by pozna³ prawdê o miejscu, o którym tyle s³yszeli. Alvarado by³ zdumiony widokiem miasta po³o¿onego wysoko nad nimi, z wejœciami w¹skimi i tak dobrze ufortyfikowanymi, ¿e atak wydawa³ siê niemo¿liwy. W oficjalnym raporcie przedstawionym Coronado stwierdzi³ otwarcie, ¿e Acoma jest najbardziej niedostêpn¹ twierdz¹, jak¹ w swoim ¿yciu ogl¹da³. Nazwa³ j¹ fortec¹ nie do zdobycia i oznajmi³, ¿e na wy¿ynie mieszka ponad osiem tysiêcy Indian, gotowych odeprzeæ ka¿dy oddzia³, który uda³oby siê zebraæ Hiszpanom. Indy potar³ podbródek, szperaj¹c w pamiêci w poszukiwaniu szczegó³ów. – To tyle, jeœli chodzi o historiê. Jak zatem widzicie, Acoma jest niew¹tpliwie doskona³¹ baz¹ operacyjn¹ dla sterowca. Miejscowi Indianie – a w okolicy bytuje co najmniej tuzin ró¿nych szczepów – od zawsze wierzyli, ¿e s¹ w szczególny sposób po³¹czeni z niebem. Mia³o miejsce konkretne wydarzenie, hm, wydaje mi siê, ¿e by³o to jesieni¹ tysi¹c osiemset czterdziestego szóstego roku. Wtedy ju¿ oczywiœcie Hiszpanie stamt¹d zniknêli i armia amerykañska robi³a wszystko, by ujarzmiæ Indian. Ten moment w historii z pewnoœci¹ utwierdzi³ tubylców w ich wierzeniach. Oddzia³ amerykañskiej kawalerii rozbi³ obóz w odleg³oœci nieca³ych dwóch kilometrów od pionowych ska³ Acomy i tej samej nocy spad³ z nieba wielki meteoryt. Jego blask by³ tak jasny, ¿e noc zmieni³a siê w dzieñ. Meteoryt nie uderzy³ w ziemiê. Pomkn¹³ po niebie równolegle do linii horyzontu, rozœwietli³ mrok i najwyraŸniej polecia³ z powrotem w kosmos. – Fenomen atmosferyczny – rzek³ Henshaw. – To siê od czasu do czasu zdarza. Zobaczywszy coœ takiego, istotnie mo¿na siê nawróciæ.

205

– Có¿, moim zdaniem – powiedzia³ Indy stanowczo – w³aœnie tam znajdziemy ten sterowiec. A je¿eli oni naprawdê trzymaj¹ rêkê na pulsie wydarzeñ, z pewnoœci¹ wiedz¹, ¿e ich plany poma³u id¹ w rozsypkê. Jones nie kry³ zatroskania. – Ze sposobu, w jaki dot¹d dzia³ali, wnoszê, ¿e wykonaj¹ bardzo powa¿ne posuniêcie. Oznacza to, ¿e mog¹ zniszczyæ nawet ca³e miasto, je¿eli tego zapragn¹. – Zniszczyæ ca³e miasto? – zapyta³a Gale. – W jaki sposób? Jeden sterowiec, a nawet ich tuzin, nie zdo³a³yby zabraæ wystarczaj¹cej iloœci bomb, ¿eby… – Indy ma racjꠖ wtr¹ci³ Henshaw. – Oni nie bêd¹ zawracaæ sobie g³ów bombami, Gale. S¹ zbyt ciê¿kie i nieporêczne. Narobi³yby du¿o ha³asu i ognia i zabi³y mo¿e kilkuset ludzi, zrani³y kolejne kilka tysiêcy, ale to jest nic w skali wojny. – Henshaw potrz¹sn¹³ g³ow¹. – W przypadku spraw tego typu przeprowadzamy tak zwane gry symulacyjne, czyli zastanawiamy siê, co my byœmy zrobili, bêd¹c na ich miejscu. – Co byœcie zrobili? – pogania³a Gale. – Gdyby moim celem by³ terror i zabijanie na ogromn¹ skalê, jedn¹ z wielu rzeczy, lub, co bardziej prawdopodobne, kombinacjê ich wszystkich. Po pierwsze, czy to z powietrza, czy z ziemi, mo¿na zatruæ zasoby wody jakiegoœ du¿ego miasta. Je¿eli trucizna dzia³a powoli, wiêkszoœæ ludzi w mieœcie zd¹¿y przyj¹æ œmierteln¹ dawkê jeszcze zanim zacznie ona zabijaæ. Parali¿, trudnoœci z oddychaniem i tak dalej. Poza tym istnieje broñ biologiczna. Ma³o kto o tym wie, ale co najmniej cztery pañstwa wyhodowa³y mutacjê w¹glika, który sieje spustoszenie wœród ludzi wystawionych na jego dzia³anie. Mo¿na go rozpyliæ albo ze sterowca, albo z tych ich diabelskich spodków. Wystarczy³aby nawet niewielka iloœæ. Anglia, Francja, Niemcy, Rosja, Stany Zjednoczone, my wszyscy zasiedliœmy do tej biologicznej gry. Przyznajê, ¿e to paskudne i okrutne… – Chcia³ pan powiedzieæ: okropne – rzek³a porywczo Gale. – Nie gorsze, m³oda damo, od pocisku zapalaj¹cego trafiaj¹cego prosto w brzuch – powiedzia³ Henshaw ch³odno. – Albo dostania siê w zasiêg miotacza ognia. – O Bo¿e – szepnê³a Gale. – Harry ma racjꠖ doda³ Indy. – Pozosta³ jeszcze gaz bojowy. Podczas Wielkiej Wojny u¿ywano luizytu, gazu musztardowego,

206

fosgenu. Pracowano nad innymi typami. Dziesi¹tki tysiêcy ¿o³nierzy zmar³o na skutek u¿ycia gazu. Mo¿e to w³aœnie im siê poszczêœci³o. Kolejne dziesi¹tki tysiêcy straci³y wzrok, zmys³y lub zosta³y kalekami. – A miasto, które siê niczego nie spodziewa, nie ma przed tym ¿adnej ochrony – powiedzia³ dobitnie Henshaw. – Obawiam siê, ¿e Indy ma w stu procentach racjê co do tych ludzi. Pos³aliœmy na dno ich lotniskowiec, zatem wiedz¹, ¿e jesteœmy gotowi siê im przeciwstawiæ. Zaatakowaliœmy ich sterowiec – bez skutku, przyznajꠖ ale ci brytyjscy ch³opcy wycisnêli wszystko z siebie i swoich maszyn. Polowanie trwa, a im szybciej odnajdziemy ten sterowiec i zniszczymy go, tym szybciej oni strac¹ przewagê wywo³an¹ strachem przed spodkami i samym statkiem. – ¯aden z was nie powiedzia³ tego, czego siê obawia³am najbardziej – rzek³a Gale. – A có¿ to takiego? – odpar³ Indy. – Je¿eli mog¹ zaatakowaæ jedno miasto – zaczê³a powoli – dlaczego nie mieliby zaatakowaæ kilku lub nawet wielu miast? – Ale¿ mogliby to zrobi栖 odpar³ pospiesznie Henshaw. – Ale nie chodzi im o masow¹ zag³adê, tylko o strach. O kontrolê umys³ów. Chc¹ zmieniæ sposób, w jaki ludzie myœl¹, aby nimi kierowaæ. Je¿eli ludzie wierz¹ w swoich bogów, bogowie ci istniej¹. Je¿eli uwierz¹, ¿e s¹ bezsilni… – Bêd¹ bezsilni – dokoñczy³ za niego Indy. – Zatem im szybciej znajdziemy ten sterowiec… – Urwa³, pozwalaj¹c, by reszta mówi³a sama za siebie. Poczuli, jak ford zako³ysa³ siê z boku na bok. To zwróci³o ich uwagê na to, gdzie siê znajduj¹ – lecieli nad pó³nocnym Atlantykiem, mieli min¹æ Wyspy Owcze i wyl¹dowaæ na Islandii. Turbulencje przybiera³y na sile z ka¿d¹ chwil¹. Foulois zataczaj¹c siê przyszed³ do nich z kokpitu. – Po co zawracaliœmy sobie g³owê, by daæ wam he³mofony, pozostaje tajemnic¹ – rzek³ Foulois. – Od dziesiêciu minut do was wrzeszczymy! – Co jest? – zapyta³ Henshaw. Z jego miny widaæ by³o, ¿e nie potrzebuje ¿adnych wyjaœnieñ Francuza na temat wstrz¹sów, które odczuwali. – Musimy przedrzeæ siê przez front atmosferyczny – powiedzia³ Foulois. – W³aœnie w niego wlecieliœmy. – Wskaza³ g³ow¹ w kierunku okien kabiny, smaganych strugami deszczu.

207

– Bêdzie trochê trzês³o – mówi³ dalej Foulois. – Lepiej zapnijcie pasy i umocujcie wszystko, co jest luzem. – Rene, zast¹piê ciê w kokpicie, dobrze? – rzek³ Henshaw. – Zjedz coœ, napij siê kawy… – Rozumiem, ¿e chcia³eœ powiedzieæ „wina”, prawda, pu³kowniku? – Ma siê rozumieæ. Muszê skorzystaæ z radia, by porozmawiaæ z Islandi¹. – Przykro mi, przyjacielu. Pogoda nie pozwala. Niedawno straciliœmy kontakt g³osowy z Islandi¹. Ale lecimy, kieruj¹c siê jednym z nadajników na Wyspach Owczych i wygl¹da na to, ¿e jesteœmy tam, gdzie trzeba. Ten Cromwell jest w powietrzu jak pies. Chyba wêchem odnajduje drogê na Islandiê. – Naprawdê chcesz wina? – zapyta³a Gale, kiedy Henshaw uda³ siê w kierunku kokpitu. Foulois zacz¹³ grzebaæ w swojej torbie, trzymaj¹c siê fotela. Triumfalnie wzniós³ do góry butelkê. – Kawa nigdy nie wygra³a wojny, moja droga – powiedzia³, poci¹gn¹wszy spory ³yk. – Ale kiedy pijesz du¿o wina, przestaje ciê obchodziæ, kto wygra. Dodam, ¿e to nader cywilizowana postawa. W nastêpnej chwili Foulois zawis³ w powietrzu, gdy¿ ford opad³ w dó³ niczym kamieñ ciœniêty z urwiska. Pilot zwali³ siê na pod³ogê kabiny. Kiedy turbulencja usta³a, samolot wróci³ na poprzedni¹ wysokoœæ. – Prawdziwy Francuz – zaœmia³ siê Indy. – Nie uroni³ ani kropelki! Dwie godziny póŸniej, przypiêty pasami w swoim fotelu, Indy by³ gotów wyrzec siê latania do koñca ¿ycia. Obietnica, ¿e bêdzie „trochê trzês³o”, przerodzi³a siê w rzucanie na boki, przedziwne ewolucje i podrzucanie w górê i w dó³; przy tym z kokpitu do kabiny wlewa³y siê stru¿ki wody. – To takie ekscytuj¹ce! – Gale przekrzykiwa³a ³oskot silników i wycie wiatru. Indy stara³ siê utrzymaæ ¿o³¹dek na swoim miejscu. Przed oczami tañczy³y mu jasne plamki. Nie wiedzia³ ju¿, gdzie jest lewo, prawo, góra i dó³. Nagle, tak samo gwa³townie jak siê zaczê³y, harmider i kot³owanina usta³y i niebo pojaœnia³o. ¯o³¹dek Indy’ego zacz¹³ powoli wracaæ tam gdzie trzeba, a przez wiatrochron w kokpicie, nawet z g³êbi kabiny, dostrzeg³ czekaj¹ce ju¿ na nich wulkaniczne garby Islandii.

208

17.

Pó³tora dnia póŸniej wyl¹dowali w Quebecu, zmaltretowani, z obola³ymi miêœniami, pó³przytomni z powodu braku nale¿ytego odpoczynku i snu, i wrogo nastawieni do kanapek. Henshaw uda³ siê do w³adz kanadyjskich i za³atwi³, by Amerykañski Urz¹d Celny i Imigracyjny „zapomnia³” o standardowej procedurze podczas przekraczania granicy USA, powo³uj¹c siê na to, ¿e jest to oficjalny rz¹dowy samolot, za³oga i lot. Mimo ¿e wszyscy padali z nóg i rozpaczliwie pragnêli wzi¹æ prysznic i przebraæ siê, na odpoczynek nie by³o czasu. Cromwell zaprz¹g³ do pracy przy fordzie wszystkich prócz Henshawa, który zajmowa³ siê zadaniami otrzymanymi od Indy’ego. Lecieli d³ugo i w ciê¿kich warunkach, a lata doœwiadczeñ nakazywa³y Cromwellowi i Rene zwróciæ uwagê na drobne defekty samolotu i silników. Dwie godziny póŸniej zbiorniki paliwa i oleju by³y pe³ne, hydraulika i inne sprawy zadbane. Henshaw wróci³ do samolotu. – Will – zwróci³ siê do Cromwella – czy mo¿emy waliæ bezpoœrednio do Dayton? Kiedy siê tam znajdziemy, i tak bêdziemy musieli zrobiæ postój, a nasi najlepsi mechanicy obejrz¹ ptaka od dzioba po ogon. – Po takiej porcji latania, ch³opcze, lot st¹d do Dayton bêdzie jak spacerek po parku. – W porz¹dku – powiedzia³ Indy do ca³ej ekipy. – Siod³aæ konie i jazda. Cromwell szturchn¹³ ³okciem Francuza. – Siod³aæ konie? Czym, wed³ug niego, jest nasz ptak? Koniem, do cholery?!

209 14 – Indiana Jones i powietrzni piraci

Indy i Gale zapiêli pasy w fotelach na ty³ach kabiny. Wyczerpana Gale zasnê³a niemal natychmiast. Indy odchyli³ siê na oparcie fotela i zamkn¹³ oczy, ale by³ daleki od spania. Przeniós³ siê myœlami w przysz³oœæ, kiedy ten poœcig i loty na wielkie odleg³oœci ju¿ siê skoñcz¹. Bêd¹ mogli wreszcie wyp³oszyæ swoj¹ zwierzynê z kryjówki. A zwierzyna, z czego Indy doskonale zdawa³ sobie sprawê, mo¿e czekaæ gotowa na ich przybycie. Pu³kownik Harry Henshaw roz³o¿y³ mapê lotnicz¹, mapy dróg i zdjêcia lotnicze ci¹gów komunikacyjnych w Teksasie i Nowym Meksyku. Indy sta³ po jego lewej rêce, Gale po prawej, a przy ogromnym stole sztabowym by³o jeszcze paru oficerów wywiadu. Po drugiej stronie sto³u czeka³o kilku cywilów: kierowcy cystern oraz sprawiaj¹cy wra¿enie intruza cz³onek Rady Starszych Indian Acoma. Podczas gdy oni znajdowali siê w budynku wewn¹trz hangaru na Wright Field, Cromwell i Foulois zajmowali siê fordem. – Oto najœwie¿sze zdjêcia wykonane przez naszych pilotów. – Henshaw zwraca³ siê do Indy’ego, ale mówi³ jednoczeœnie do wszystkich. – Zacznijmy od Mineral Wells. – Przesun¹³ mapy, umieszczaj¹c zdjêcia tak, by mo¿na je by³o z nimi porównaæ. – Jak wiecie, tutaj znajduje siê g³ówne Ÿród³o helu. – Stukn¹³ w mapê wskaŸnikiem. – Miasto le¿y nieco na zachód od Fort Worth. Zazwyczaj hel przewozi siê w kolejowych cysternach ze wzglêdu na ³atwoœæ transportu, za³adunku i wchodz¹ce w grê iloœci. Jednak¿e stosuje siê te¿ do tego celu samochody-cysterny. Z naszych obserwacji wynika, ¿e w ci¹gu ostatnich kilku tygodni ruch na drogach wyraŸnie siê zwiêkszy³. Te zdjêcia zrobiono w ubieg³ym tygodniu nad trzema g³ównymi autostradami. Samoloty lecia³y na tyle wysoko, by nie zwracaæ zbyt wiele uwagi z ziemi. Korzystaliœmy g³ównie z transportowców z aparatami fotograficznymi zamontowanymi w lukach pod³ogowych. Nasi ludzie pozaznaczali na tych drogach kó³kami pojazdy zidentyfikowane jako cysterny. Kó³ka uk³adaj¹ siê wzd³u¿ linii wskazuj¹cych dwa g³ówne kierunki. Jedna grupa kieruje siê na miasto Lubbock, które jest g³ównym oœrodkiem transportu, druga zaœ du¿a grupa jeŸdzi drog¹ do Midland i Odessy, a nastêpnie kieruje siê ogólnie na pó³nocny zachód, do Nowego Meksyku. – Ile wozów jeŸdzi do Albuquerque? – zapyta³ Indy.

210

Henshaw wskaza³ na jednego z kierowców. – Indy, to jest Mike Hightower. Chcesz odpowiedzieæ na to pytanie, Mike? Dobrze zbudowany mê¿czyzna wysun¹³ siê naprzód. – Jasne, panie pu³kowniku. – Skierowa³ wzrok na Indy’ego. – Bardzo rzadko wozimy hel do Albuquerque. Ma³o kto go tam potrzebuje. Nasi najpowa¿niejsi klienci to marynarka – potrzebuj¹ helu do sterowców wywiadowczych i tych nowych, wiêkszych – a poza tym fabryki. Niektóre z nich nie maj¹ bocznic kolejowych, wiêc korzystaj¹ z ciê¿arówek. Hightower przesun¹³ mapê tak, by on i Indy mieli przed sob¹ ten sam obszar. – Kilka naszych traków wys³ali do Santa Fe. To tutaj. – Gruby palec wskazuj¹cy dŸgn¹³ mapê. – Ale po mojemu to g³upota. W Santa Fe nie ma nic, co by potrzebowa³o tyle helu. Chyba ¿e – zerkn¹³ na Henshawa – wojskowi coœ tam kombinuj¹. Pan pu³kownik mówi, ¿e nie. Nawet dostawa jest por¹bana. Znaczy siê, doje¿d¿amy ciê¿arówkami, gdzie nam ka¿¹, a potem zostawiamy tam ³adunek. Razem z ciê¿arówk¹. Wœcieka³em siê z tego powodu, ale potem szef mi powiedzia³, ¿e jakaœ du¿a firma nas wykupi³a i u¿ywaj¹ nowych kierowców na zmiany. Nasze ch³opaki wracaj¹ do Mineral Wells wynajêtym autobusem. Rozumie siê, ¿e nie narzekaj¹. Dostaj¹ premie za to, co robi¹, a z takiego szmalu wszyscy s¹ zadowoleni. – Czy bywaj¹ dostawy bezpoœrednio do Albuquerque? – zapyta³ Indy. Hightower przesun¹³ miêdzy zêbami niedopa³ek cygara. – Nie. Niektóre traki je¿d¿¹ z Mineral Wells prosto do Roswell, o tutaj – ponownie stukn¹³ w mapꠖ i zostawiaj¹ tam swoje ciê¿arówki. Kilku ch³opakom kazano jechaæ do Las Cruces, to daleko na po³udnie. Henshaw powiód³ palcem po mapie. – Z Las Cruces droga wiedzie niemal prosto na pó³noc do Albuquerque. To dosyæ niegoœcinna okolica. Przeje¿d¿a siê przez Truth or Consequences, potem szosa biegnie równolegle do rzeki Rio Grande, nastêpnie ciê¿arówki jad¹ przez pola lawy niedaleko Elephant Butte i dalej do Socorro. W Belen odbijaj¹ na skrót w kierunku Acomy. – To g³upia droga – powiedzia³ Hightower. – Znaczy siê, kiepskie nawierzchnie. Niewiele z nich jest wyasfaltowanych. Daje

211

w koœæ ciê¿arówkom. Ale, jak mówi³em, ktokolwiek kieruje t¹ operacj¹, szasta fors¹ na prawo i lewo, jakby jutro œwiat siê koñczy³, wiêc ch³opaki siê nie stawiaj¹. Indy uwa¿nie przyjrza³ siê mapom. – Ale wszystkie drogi prowadz¹ do Acomy, prawda, Harry. – By³o to bardziej stwierdzenie faktu ni¿ pytanie. – Aha – potwierdzi³ Henshaw. – Panie Hightower, czy nie mówi³ pan, ¿e ci kierowcy, którzy przejmuj¹ ciê¿arówki od pañskich ludzi, odprowadzaj¹ je bezpoœrednio do Mineral Wells? – Ano mówi³em. To mordêga, ale tak w³aœnie robi¹. Kiedy je odstawiaj¹, wozy s¹ w takim stanie, ¿e wymagaj¹ solidnego serwisu. Te drogi daj¹ im niez³y wycisk. A jak narzekamy, ¿e ciê¿arówki s¹ do niczego, ka¿¹ nam je zez³omowaæ i daj¹ nowe. To najbardziej por¹bany sposób prowadzenia interesu, jaki widzia³em. – Chcia³by pan jeszcze coœ dodaæ? – zapyta³ Indy. – Nie. Po prawdzie to nie powinno mnie nawet tutaj byæ. Ci goœcie p³ac¹ mi ekstra za trzymanie gêby na k³ódkê. Mówi¹, ¿eby nie odpowiadaæ na ¿adne pytania. A potem kilku facetów, znaczy siê, federalnych, sk³ada mi wizytê i pytaj¹, czy chcê zachowaæ licencjê i pracê. Jeœli tak, to muszê tylko odbyæ ma³¹ pogawêdkê. Tak¹ jak teraz. Obiecali mi, ¿e wyjadê st¹d tak, jak tu przyjecha³em. – Czyli jak? – Pojecha³em do Gainesville. To na pó³noc od Fort Worth, niedaleko granicy z Oklahom¹. Do jakiegoœ obozu wojskowego. W nocy przylecia³ samolot, wsiad³em i zanim siê zorientowa³em, znalaz³em siê tu. Tak jak mówi³em, wracam t¹ sam¹ drog¹. – Panie Hightower, bardzo nam pan pomóg³. Proszê zapomnieæ o tej ma³ej wizycie, wysadzimy pana w nocy w tym obozie w pobli¿u Gainesville i nigdy siê nie widzieliœmy. – Dziêkujê, panie pu³kowniku. To ju¿ wszystko? – Mo¿e pan odejœæ. Gdyby pan czegoœ potrzebowa³, proszê nam daæ znaæ. – No, dobra. Czy pañscy ludzie mogliby mnie zabraæ do Lawton w Oklahomie? To niedaleko i mieszkaj¹ tam moi starzy, wiêc powiem, ¿e odwiedza³em rodzinê. Nigdy mnie tu nie by³o. – Uœmiechn¹³ siê. – Wygodnej podró¿y, panie Hightower. – Henshaw spojrza³ na dwóch pozosta³ych kierowców. – Macie panowie coœ do dodania?

212

Obaj mê¿czyŸni potrz¹snêli przecz¹co g³owami. – Nie. Jest tak, jak mówi Mike. – Wyœmienicie. Dziêkujê. Kapitan wyprowadzi³ trzech kierowców z pokoju. Henshaw odezwa³ siê do Indy’ego: – Mamy o wiele wiêcej szczegó³ów, obraz jest wystarczaj¹co wyraŸny. Ogromne transporty helu bezpoœrednio do Acomy. – Z pewnoœci¹ maj¹ specjalny ruroci¹g dla sterowca – rzek³ Indy. – Tak. Obaj zwrócili siê teraz ku Indianinowi, który zachowa³ stoicki spokój i nie odezwa³ siê ani s³owem podczas rozmowy. Indy przyjrza³ mu siê dok³adnie. By³ wysoki jak na Indianina, mia³ oko³o metra dziewiêædziesiêciu i szerokie bary. Na g³owie nosi³ cylinder, w którym wiêkszoœæ ludzi wygl¹da³aby niedorzecznie, szczególnie z trzema z³ocistymi piórami zdobi¹cymi lew¹ stronê denka. Indy zauwa¿y³, ¿e spodnie z koŸlej skóry i kamizelkê uszyto rêcznie, podobnie jak pas i kute srebrne ozdoby. Stó³ nie pozwala³ dojrzeæ stóp Indianina, ale Indy wyczu³, ¿e na tym polu ust¹pi³ on na rzecz ciê¿kich traperek bia³ych ludzi. W tej pustynnej, skalistej okolicy by³o to zrozumia³e. Obaj mê¿czyŸni wytrzymali wzajemne spojrzenia, obaj przenieœli wzrok z twarzy na broñ, któr¹ ka¿dy z nich nosi³. Indy’emu zwisa³a z biodra kabura kryj¹ca ca³kowicie jego webleya. Indianin przypasa³ swoj¹ broñ nisko, jak rewolwerowiec, zaœ kaburê mia³ przywi¹zan¹ do nogi dla unieruchomienia broni podczas jazdy i by móg³ j¹ szybko wyci¹gn¹æ. Indy sk³oni³ siê lekko. Tutaj wa¿ny by³ ceremonia³. Wiedzia³ o tym cz³owieku tylko to, co powiedzia³ mu Henshaw: ¿e jest cz³onkiem Rady Starszych Indian Acoma. Indy szybko odgad³ resztê z jego wygl¹du oraz manier œwiadcz¹cych o pochodzeniu z d³ugiej i królewskiej linii. To, ¿e pozwolono mu nosiæ broñ na terenie bazy wojskowej, tak¿e wiele mówi³o. – Jones – przedstawi³ siê Indy. – Henry Jones. Ale wolê imiê Indy. – Dobre imiê. Ja nazywam siê Jose Syme Chino. – G³os China dobywa³ siê z czeluœci jego klatki piersiowej. Indy dostrzeg³ ciep³o w oczach cz³owieka który, o czym Indy wiedzia³, kiedy sytuacja tego wymaga³a, potrafi³ byæ groŸnym przeciwnikiem. Nadal trwa³a niezobowi¹zuj¹ca wymiana grzecznoœci, wzajemna ob-

213

serwacja. Je¿eli pójdzie dobrze, Indy zyska cennego wspó³pracownika, jakiego poszukiwa³. A dyskretne wycofanie siê Henshawa z rozmowy powiedzia³o Jonesowi, ¿e pu³kownik rozumia³, i¿ oni dwaj musz¹ uk³adaæ siê na równych prawach. Rz¹d bia³ych ludzi nigdy nie postêpowa³ z Indianami uczciwie. Indy wskaza³ na tkwi¹c¹ w kaburze broñ China. – Mo¿na? – zapyta³. Indianin b³yskawicznym ruchem doby³ ciê¿kiego rewolweru – szeœciostrza³owca o d³ugiej lufie kalibru 0.44 – i poda³ go Indy’emu kolb¹ do przodu. Indy zwa¿y³ go w d³oni, popatrzy³ wzd³u¿ d³ugiej lufy. – Dobry zasiêg? Chino oszczêdnie skin¹³ g³ow¹. – Ciê¿ka amunicja, du¿a prêdkoœæ. Tak. Dobry zasiêg. Indy zwróci³ czterdziestkê czwórkê Indianinowi, wyj¹³ z kabury w³asn¹ broñ i, tak¿e trzymaj¹c j¹ za lufê, poda³ mu j¹ ponad sto³em. Mia³y miejsce podobne oglêdziny. Chino uœmiechn¹³ siê. – Czêsto u¿ywany – powiedzia³. – Tak – odpar³ Indy. Chino dowiedzia³ siê tego wszystkiego, dotykaj¹c wyrobionej rêkojeœci webleya. Teraz Chino wskaza³ na zwiniêty bat zwisaj¹cy z lewego biodra Indiany. – Tego te¿ pan czêsto u¿ywa – rzek³. – Tak. – Jestem mistrzem we w³adaniu batem. Musimy siê kiedyœ spróbowa栖 zaoferowa³ Chino. Indy uœmiechn¹³ siê. – To by by³o… interesuj¹ce. Chino wybuchn¹³ tubalnym œmiechem i w tym samym momencie lakoniczna mowa „zacofanego Indianina” zniknê³a. – Domyœlam siê, ¿e w pewnych okolicznoœciach, profesorze Jones, pañski aparat jest jeszcze bardziej skuteczny ni¿ bicz i rewolwer. Mia³em racjê! On prawdopodobnie zaliczy³ wiêcej fakultetów ni¿ ja! – pomyœla³ Indy. Ale pamiêta³, by nie okazaæ zaskoczenia ani nie zwlekaæ z odpowiedzi¹. – Jest pan bardzo spostrzegawczy – zwróci³ siê do China. – Wielu ludzi bardziej siê obawia, ¿e to uwiêzi ich duszꠖ poklepa³ lejkꠖ ni¿ zabicia cz³owieka, który nastêpnie w postaci ducha ³¹czy siê z bogami. – Ostro¿nie, profesorze – zaœmia³ siê Chino. – Mówi pan jak czarownik.

214

– Za to pan nie mówi ju¿ tak, jakby tropi³ pan ³osia na wzgórzach z no¿em w rêku. Tym razem odpowiedzia³ mu uœmiech zrozumienia. – Tak na marginesie, panie Jose Syme Chi… – Dla mnie Indy, dla ciebie Joe. – Super. Tak na marginesie, zanim powrócimy do spraw bie¿¹cych, gdzie studiowa³eœ? – Jesteœ rzeczywiœcie dobry. Geologia w Montanie, meteorologia i atmosferyka na UCLA, agrokultura w Teksasie… – Chino wzruszy³ ramionami. – Studiowa³em to, co mo¿e siê najlepiej przys³u¿yæ interesom mojego plemienia. – W Teksasie chyba nie by³o ³atwo. – Dlaczego tak twierdzisz, Indy? – Jak by powiedzieli twoi przodkowie, Joe, nie mo¿emy rozmawiaæ z rozdwojonymi jêzykami. Byæ Indianinem w Teksasie to tak jak byæ czarnym. To grzech. – W pewnych wypadkach jest to nawet gorsze. Ale mo¿na sobie jakoœ pomóc. – Na przyk³ad? – Przez cztery lata by³em mistrzem wagi ciê¿kiej w boksie. – To rzeczywiœcie niez³y pomys³. – PrzejdŸmy teraz do rozpatrzenia twojego problemu, przyjacielu – rzek³ Chino. – Masz coraz mniej czasu. Ta organizacja szykuje siê do kolejnego posuniêcia. Rozpoczê³a ju¿ dzia³ania dywersyjne. Indy zwróci³ siê do Henshawa. – Wiedzia³eœ o tym? Znaczy, o dywersji? – To Chino przyniós³ nam wiadomoœci. Przynajmniej znamy pocz¹tek i wiemy, czego mo¿emy siê spodziewaæ. – Henshaw przesun¹³ mapê na œrodek sto³u. – Spójrz, tu le¿y Acoma i rezerwat indiañski. Na zachód… – Pozwoli pan, pu³kowniku? – przerwa³ mu Chino. – Ale¿ bardzo proszꠖ odpar³ natychmiast Henshaw. Chino pochyli³ siê nad blatem. Jego d³oñ przesunê³a siê nad map¹ w kierunku zachodnim od rezerwatu Acomów. – To jest Cibola – wskaza³. – Las pañstwowy. Ale to, co najwa¿niejsze, le¿y na po³udnie i zachód od Ciboli. Ten teren – stukn¹³ w mapꠖ to zastyg³e potoki lawy. Bardzo niebezpieczne. Czêsto s¹ ostre jak brzytwa. W jeden dzieñ potrafi¹ po¿reæ mocne buty. Zaraz za tymi polami lawy le¿y rezerwat Indian Ramah Navajo.

215

Czasami mog¹ stwarzaæ problemy. K³ania siê bia³y i czerwonoskóry tañcz¹cy szaleñczo na jednej patelni. Przy tych wszystkich wygibasach i podskokach zawsze ktoœ dostanie po gêbie. Indy zaœmia³ siê. – Nikt nie uj¹³by tego lepiej. Ale mówi³eœ, ¿e Navajo nie sprawiaj¹ zbyt wielkich k³opotów. – Zgadza siê. To Zuni. Zwykle zachowuj¹ siê jak wiêkszoœæ tutejszych starych plemion. Grzebi¹ w piachu, by zwi¹zaæ koniec z koñcem. Rolnictwo kuleje, ziemia jest ja³owa, susza trwa bez koñca i jest za ma³o inwentarza, g³ównie owiec i byd³a, by odsun¹æ ludzi od balansowania na krawêdzi g³odu. Firmy handlowe, które przyby³y na miejsce, robi¹ co mog¹, by wszystkich wystawiæ do wiatru. Przez jakiœ czas Zuni, jak wiêkszoœæ plemion, budowali doœæ przyzwoity przemys³ turystyczny i wygl¹da³o na to, ¿e bêdziemy mieli system irygacyjny. Có¿, kiedy susza odebra³a nam wszystko. Sprzeda¿ we³ny sta³a siê zbawieniem dla wiêkszoœci plemion, a Kompania Handlowa Cubero trzyma je w ¿elaznym uœcisku. Dwa lata temu zaczêliœmy od³¹czaæ siê od Cubero, ale obecnie d³awi nas ta sama ekonomiczna depresja, która opanowa³a ca³y kraj. Chino wzi¹³ g³êboki oddech. – Nie bierzcie tego, co powiedzia³em, za mowê w obronie biednych Indian. Nie by³o to moim celem. Widzicie, ludzie ze sterowca, których szukacie, rozumiej¹ sytuacjê i wykorzystuj¹ j¹ maksymalnie. Henshaw w³¹czy³ siê do dyskusji. – Szeryf stanowy – wspó³pracuje z nami, nazywa siê Guy Douglas i dobrze wie, co w trawie piszczy – informuje nas o wszystkim. Spójrzcie jeszcze raz na mapê, Navajo, Cibola, Zuni i inne plemiona. Tereny Zuni le¿¹ doœæ daleko od Acomy, a podczas ostatnich dwóch dni w rezerwatach rozpêta³o siê piek³o. To nie Indianie sprawiaj¹ nam k³opoty. Mówi¹c „nam” mam na myœli policjê w Nowym Meksyku. Zostali op³aceni przez ludzi ze sterowca. Dwa nazwiska, które wyp³ynê³y na wierzch, to Halvar Griffin i Wilhelmina Volkman. Powróci³o wspomnienie. Muzeum Historii Naturalnej… Gale Parker zabra³a wtedy g³os. – Indy, czy nie wydaje ci siê, ¿e ta Marcia Mason to w rzeczywistoœci Volkman? Jones skin¹³ gwa³townie g³ow¹, ale natychmiast powróci³ do bie¿¹cej kwestii.

216

– Wszystko to, co obaj mówiliœcie – zwróci³ siê do China i Henshawa – zmierza do konkretnego celu. Co to za cel? – Dwa dni temu Navajowie wpadli w sza³ – odpowiedzia³ Chino. – Ale by³ to ostro¿ny sza³. Nie przekroczyli granic swego rezerwatu i nie mam najmniejszych w¹tpliwoœci, ¿e wszystko zosta³o ukartowane. To farsa. S¹ pijani, zablokowali g³ówne drogi wjazdowe i wyjazdowe do rezerwatu, dzieñ i noc strzelaj¹ i gro¿¹, ¿e zabij¹ ka¿dego, kto wejdzie na ich teren. To oczywiœcie dywersja. I do tego skuteczna. Miejscowi policjanci staraj¹ siê przywróciæ spokój w okolicy. Kiedy ju¿ myœleli, ¿e opanowali sytuacjê – nie zdaj¹c sobie sprawy, ¿e wszystko zosta³o zaaran¿owane – kilkuset konnych, pomalowanych w barwy wojenne wojowników Zuni opuœci³o swój rezerwat i wyruszy³o na pó³noc w kierunku Gallup. To kolejny upozorowany wypad. Ale odniós³ skutek. Zrobi³o siê tyle szumu wokó³ tych tak zwanych powstañ, ¿e wys³ano tam wszystkich stró¿ów prawa w promieniu kilkuset kilometrów, szczególnie do Gallup. Ludzie odchodz¹ w tym mieœcie od zmys³ów. – Wnioskujê z tego coœ, o czym jeszcze nawet nie powiedzia³eœ – Indy zmarszczy³ brwi. – Oœwieæ i mnie – poprosi³ Henshaw. – W okolicach Acomy nie ma przedstawicieli prawa – rzek³ Indy. – Szeryfowie stanowi i federalni, policja, gajowi, wszyscy s¹ w okolicach Gallup. – Co oznacza, przyjacielu, ¿e trzymasz to gniazdo os jedynie w swoich rêkach. Ten sterowiec w ci¹gu dwóch dni opuœci Acomê. Nie póŸniej – podkreœli³ Chino. – Wiêc jakiekolwiek masz plany, lepiej zacznij dzia³aæ natychmiast. – Panie pu³kowniku? – Wszystkie oczy zwróci³y siê na Gale. – Dlaczego nie wyœle pan tam kilku bombowców i nie uziemi tego sterowca od rêki? – Dlatego, ¿e Griffin czy ktoœ, kto re¿yseruje ca³y spektakl, jest na to przygotowany – odpar³ Henshaw. – I to bardzo dobrze. Pan Chino mo¿e ci powiedzieæ, czemu mamy zwi¹zane rêce. Wszystkie g³owy obróci³y siê w kierunku wysokiego Indianina. Chino mia³ ponur¹ minê. – Je¿eli wojsko, lub ktokolwiek inny, zaatakuje sterowiec, kiedy jest on w ukryciu, czy nawet uderzy gdzieœ niedaleko jaskini, w której siê on znajduje, bêdzie to oznacza³o zag³adê praktycznie wszystkich Acomów. Widzi pani, ci ludzie przybyli do nas jako

217

przyjaciele. Nasi potrzebowali ¿ywnoœci, wody, rzeczy niezbêdnych do ¿ycia. Przyby³a grupa obcych, konno i w ciê¿arówkach. Mieli wszystkie potrzebne papiery. Byli wœród nich archeolodzy i geodeci. Mieli odkopaæ zawalone jaskinie, w których najeŸdŸcy z Coronadem na czele ukryli cenne artefakty z zamierzch³ych czasów. W zamian za nasz¹ wspó³pracê obiecali jedzenie, wodê, elektrycznoœæ dla ca³ej Acomy, punkty medyczne, wszystko, czego naszym ludziom by³o trzeba. I dotrzymali s³owa. Mówi³em, ¿e mieli wszystkie potrzebne papiery. Licencje, zezwolenia, nazwy przedsiêbiorstw. Przybywa³o ich coraz wiêcej. Jest taka ogromna pieczara, niewidoczna dla postronnych, przy tym doœæ du¿a, by pomieœciæ ich sterowiec. Obawiam siê, ¿e niepotrzebnie tracê czas na gadanie, wiêc przejdê od razu do meritum. Biali przybysze odciêli kawa³ urwiska. Dostali od nas na to zezwolenie. Dziêki temu zyskali doœæ miejsca, by ich sterowiec móg³ l¹dowaæ pionowo. Kiedy l¹duje, wyje jak wszyscy diabli. Spaliny drapi¹ w gardle, ale wiatry je rozpêdzaj¹. Gdy pojazd siê obni¿a, mocuj¹ go do kabli i silniki ostro¿nie œci¹gaj¹ go na dó³. Po wyl¹dowaniu jest on przycumowywany do ziemi i zabezpieczany. Wtedy przywo¿¹ zaopatrzenie i hel. W grotach na wy¿ynach buduj¹ zbiorniki. Mówi¹ nam, ¿e to na hel i paliwo. Nie powiedzieli jednak, ¿e nape³nili wiele ukrytych zbiorników naft¹ i benzyn¹. Ca³a Acoma jest nafaszerowana materia³ami wybuchowymi. Powoli obróci³ g³owê, by spojrzeæ w oczy wszystkim s³uchaczom. – Teraz rozumiecie? Indy przerwa³ milczenie. – Siedzicie na bombie. – Owszem. Jeœli zaatakujecie miejsce cumowania sterowca, zniszczycie Acomê i zabijecie tysi¹ce ludzi. Wiêkszoœæ z nich sp³onie w potokach ognia ze zbiorników, które ustawione s¹ tak, by ich zawartoœæ wla³a siê do grot i jaskiñ. Indy zwróci³ siê do Henshawa. – Wiêc nie mo¿emy siê do nich dobraæ tam, gdzie w innym przypadku byliby bezradni. – Rozmawia³em z tymi przybyszami – rzek³ Chino. – Znam czêœciowo ich plany, gdy¿ pods³ucha³em, jak kilku z nich rozmawia o tym, co zrobi¹. Niewiele wiem o lataniu, ale wyraŸnie s³ysza³em, ¿e zamierzaj¹ wystartowaæ z Acomy w nocy, gdy nikt ich

218

nie zobaczy, a wszyscy policjanci s¹ zajêci Indianami w okolicach Gallup. Mówili, ¿e wznios¹ siê na wysokoœæ nie wiêksz¹ ni¿ dziewiêæ i pó³ kilometra i odlec¹. – Wzruszy³ ramionami. – Dok¹d, nie wiem. Liczy³o siê dla mnie tylko to, ¿e odlatuj¹. Wtedy pu³kownik Henshaw poprosi³ mnie o spotkanie. Indy popatrzy³ uwa¿nie na China. – Czy wiesz, kiedy dok³adnie zamierzaj¹ odlecieæ? – Za dwie noce. Mój nowy przyjacielu, nie masz wiele czasu na wykonanie tego, co planujesz. – Joe, czy mo¿emy liczyæ na twoj¹ pomoc? – Tak. – Najlepiej byœ nam pomóg³, gdybyœ polecia³ z nami. – Ja mia³bym wznieœæ siê w niebo? – Tak. Ty znasz te tereny. My nie. – Polecê. Do tej chwili by³em przekonany, ¿e to bia³y cz³owiek jest naprawdê szalony. Teraz i ja zwariowa³em. – Harry, mo¿esz sprawdziæ, czy ca³y specjalny sprzêt zosta³ za³adowany do samolotu? Henshaw skin¹³ na stoj¹cego w pobli¿u adiutanta. Rozkaz nie by³ potrzebny. – Tak jest – powiedzia³ oficer. – Natychmiast siê tym zajmê. Henshaw zwróci³ siê z powrotem do Indiany. – Je¿eli wznios¹ siê wy¿ej ni¿ na dziewiêæ tysiêcy metrów, ¿aden z naszych samolotów – to znaczy tych gotowych do lotu – ich nie dopadnie. Wasz ford ma specjalne œmig³a i broñ. Indy, wy³¹cznie od ciebie i twoich ludzi zale¿y, czy uda siê teraz powstrzymaæ ten sterowiec. Bo jeœli nie, to bêdzie z nami krucho.

219

18.

Lecieli przez wiêkszoœæ nocy i spor¹ czêœæ dnia, by dotrzeæ do Las Vegas w Nowym Meksyku, rozci¹gniêtego szeregu budynków prosto z filmu o Dzikim Zachodzie. Kilka kilometrów na wschód od miasteczka, w pobli¿u rzeki Conchas, znajdowa³a siê rozleg³a pustynia, któr¹ wojsko wykorzystywa³o jako poligon. Na skraju lotniska sta³ jeden du¿y hangar, otoczony namiotami i zabudowaniami zaplecza dla piechoty i personelu naziemnego, dbaj¹cego o myœliwce i bombowce, przylatuj¹ce tu na æwiczenia. Odosobnienie okaza³o siê lepsze ni¿ przypuszczali. Pobliski poligon artyleryjski i bombowy by³ wyraŸnym znakiem, ¿e to niezdrowa okolica dla nieproszonych goœci. Tyle¿ bomb kompletnie pud³owa³o co trafia³o w swe cele, oznaczone na pustyni pobielonymi wapnem kamieniami. – Niech ka¿dy coœ zje – zwróci³ siê Indy do swojej ekipy. – Zorientujcie siê, gdzie s¹ latryny, bo lepiej, ¿ebyœmy wszyscy z nich skorzystali tu¿ przed startem dziœ w nocy. Macie godzinê przerwy. Potem spotkamy siê przy samolocie i sprawdzimy broñ i sprzêt; przy okazji dowiemy siê, czy nie zasz³o coœ nieprzewidzianego. – Na któr¹ przewidujesz start? – zapyta³ Cromwell. – Ile czasu zajmie nam wdrapanie siê na dziewiêæ i pó³ kilometra? – Dobry Bo¿e, Indy, nigdy nie lecia³em tak wysoko! – wykrzykn¹³ Cromwell. – Ile czasu, Will? Cromwell oblicza³ coœ w myœlach.

220

– Bêdziemy l¿ejsi ni¿ zwykle – powiedzia³ wreszcie – i… – Tylko konkrety, Will – nalega³ Indy. – Nie, Indy. Tam w górze mo¿e byæ ró¿nie. Musisz zrozumieæ, na co siê porywamy. Poniewa¿ nigdy nie wchodziliœmy tak wysoko, nie umiem ci powiedzieæ, jak¹ uzyskamy prêdkoœæ wznoszenia. Mamy mechanizacjê p³ata i te olbrzymie ³opaty, có¿, pok³adam w nich ogromn¹ nadziejê. Ale im znajdziemy siê wy¿ej, tym wolniej bêdziemy siê wznosiæ. Rozumiesz? Indy s³ucha³ cierpliwie. Nie by³o sensu spieraæ siê z Cromwellem; w tym wypadku mia³ racjê. Na wysokoœci, któr¹ chcieli osi¹gn¹æ, nieznajomoœæ pewnych rzeczy mog³a okazaæ siê bardzo szkodliwa. – Bior¹c pod uwagê, ¿e mo¿emy mieæ pewne k³opoty i tak dalej – kontynuowa³ Cromwell – myœlê, ¿e powinniœmy przeznaczyæ dwie do trzech godzin na samo osi¹gniêcie wysokoœci, jakiej siê domagasz. Powy¿ej trzech tysiêcy piêciuset bêdziemy ju¿ w aparatach tlenowych i na pewno wolelibyœmy, ¿eby nam one nie pozamarza³y. Rzuci³em okiem na mapê. Do tej ca³ej Acomy jest jakieœ dwieœcie czterdzieœci kilometrów. A przynajmniej do tej okolicy. Pokonamy ten dystans, jednoczeœnie nabieraj¹c wysokoœci. – W porz¹dku – rzek³ Indy. – Nie tak bardzo w porz¹dku – wtr¹ci³ siê Foulois. – Indy, musisz wzi¹æ pod uwagê to, o czym nikt tu jeszcze nie wspomnia³. – Czyli co? – Wszystko, co s³yszeliœmy o tym sterowcu. Jest bardzo szybki. Tam w górze mo¿e siê okazaæ, ¿e jest szybszy od nas. – Mo¿liwe – przyzna³ Indy. – Dowiemy siê na miejscu. – Aa, i wtedy dopiero zaczniemy siê martwi栖 powiedzia³ ironicznie Foulois. – Je¿eli tak ma byæ, to nalegam, abyœ ty i mój korpulentny angielski przyjaciel rozwa¿y³ wejœcie jeszcze o jakieœ piêæset metrów wy¿ej. Bêdziemy wtedy mogli nabraæ prêdkoœci w p³ytkim nurkowaniu. Na tej wysokoœci staniemy siê bardzo szybcy. Cromwell zaœmia³ siê, ale bez œladu weso³oœci. – Nie zapominaj, Indy, ¿e najprawdopodobniej bêdziemy mieli towarzystwo. Chino przys³uchiwa³ siê rozmowie z zadziwieniem. – Towarzystwo? Jakie towarzystwo mo¿emy napotkaæ wy¿ej, ni¿ lataj¹ or³y? – zwróci³ siê do Gale. – Dyski.

221

– Dyski? – Hm, w³aœciwie kszta³tem bardziej przypominaj¹ pó³ksiê¿yce. Ale wystarczy powiedzieæ „dyski”. Maj¹ silniki odrzutowe, s¹ niezwykle szybkie i prawdopodobnie zrobi¹ wszystko, by nas zestrzeliæ. Musimy wiêc daæ im popaliæ, co chyba oczywiste. To dlatego zamontowaliœmy te karabiny maszynowe. – Wszystko to brzmi jak… no, jak fantastyczne opowieœci, które nasi starcy opowiadaj¹ dzieciom. – Ty te¿ odnosisz wra¿enie, ¿e ktoœ tu kogoœ robi w balona? – spyta³a Gale. Kapitan Hans Ulrich Günther, pan supersterowca „Asgard”, wys³uchiwa³ raportów, które nadchodzi³y kolejno na mostek wielkiego zeppelina. Jego pierwszy oficer, Richard Atkins, odhacza³ punkt po punkcie na d³ugiej liœcie. „Asgard” by³ pó³tora raza d³u¿szy od najwiêkszego statku transoceanicznego, jaki kiedykolwiek zbudowano, i w kierowaniu nim nie przewidziano miejsca na b³êdy. Sterowiec musia³ byæ idealnie wywa¿ony, œrodek ciê¿koœci zawsze ustalony. Trzej ludzie, którzy przesuwali balast i koordynowali po³o¿enie statku w locie, funkcjonowali niczym soliœci w orkiestrze. „Asgard” by³ tak ogromny i tak czu³y, jeœli chodzi o wywa¿enie i bezw³adnoœæ, ¿e wymaga³ pracy kilku ludzi, by zawiadywaæ nim bezpiecznie i g³adko. Do godziny drugiej rano wszystkie czynnoœci przedstartowe zosta³y wykonane. Günther, patrz¹c wprost przed siebie przez grube szyby mostkowej gondoli, obserwowa³ jak personel naziemny zajmuje swoje pozycje. Z tej wysokoœci, mimo przycumowania w ciasnym kanionie tych amerykañskich dzikusów, ludzie wygl¹dali niczym zabawki. Günther, nie odwracaj¹c g³owy, powiedzia³ do Atkinsa: – Ca³a za³oga na pok³adzie? – Jeszcze trzech brakuje, kapitanie. W³aœnie wchodz¹ na pok³ad. Dwie minuty. Wkrótce Atkins podszed³ do Günthera i podsun¹³ mu listê. Kapitan odsun¹³ j¹ od siebie niecierpliwym gestem. Mia³ do swojego pierwszego absolutne zaufanie. – Panie Burgess! – powiedzia³ Günther podniesionym g³osem. Andrew Burgess, najbardziej doœwiadczony pilot na pok³adzie, wyst¹pi³ naprzód.

222

– S³ucham, kapitanie! – Uruchomiæ wszystkie silniki. – Jest, uruchomiæ wszystkie silniki – powtórzy³ Burgess. Podszed³ do swojego stanowiska. Mia³ przed sob¹ trzy rzêdy instrumentów. Z ka¿dej strony stanowiska znajdowa³y siê ko³a do podnoszenia i opuszczania nosa, do operowania, za pomoc¹ skomplikowanego systemu urz¹dzeñ hydraulicznych i linek, sterami wysokoœci i kierunku, i do zrzucenia balastu, gdyby okaza³o siê to konieczne. Burgess zapi¹³ na sobie uprz¹¿ zabezpieczaj¹c¹; gdyby sterowiec nagle przechyli³ siê pod ostrym k¹tem, pilot nadal by³by dok³adnie w tym samym miejscu, z którego móg³ nim kierowaæ. Za plecami Burgessa, po prawej stronie, sta³o trzech ludzi z jego zespo³u, przekazuj¹cych komendy i informacje dla i od pilota. Ich zadaniem by³o tak¿e obserwowanie w³asnych paneli z instrumentami. System wielokrotnych zabezpieczeñ stanowi³ jedyny w³aœciwy sposób zawiadywania najwiêkszym statkiem powietrznym na œwiecie. Odczu³ drgania pod stopami. Silniki ruszy³y. Us³ysza³ ryk, kiedy potê¿ne turbiny silników odrzutowych rozkrêci³y siê do odpowiedniej prêdkoœci i by³y gotowe do startu. Daleko na przedzie dŸwiêk ten przypomina³ g³uchy wicher rycz¹cy w tunelu, lecz przyt³umiony niczym odleg³y bas organów. – „Asgard” gotowy do startu – zakomunikowa³ Atkins. – Czekaæ na rozkazy – poleci³ Günther. Wywo³a³ nastêpne nazwisko. – Miller! OdpowiedŸ nadesz³a ze œródokrêcia. – Melduje siê dowódca strzelców pok³adowych Miller. – G³os brzmia³ metalicznie z drgaj¹cych lekko awiofonów gondoli. Miller znajdowa³ siê sto czterdzieœci metrów od mostka, w brzuchu „Asgarda”. – Miller, proszê potwierdziæ zabezpieczenie bomb i zapalników. – Tak jest. Bomby gazowe na zamkach, zapalniki gotowe do uzbrojenia na pañski rozkaz, kapitanie. Wszystkie bomby gotowe do zrzutu. – Doskonale, Miller. Proszê potwierdziæ obecnoœæ wszystkich strzelców na pozycjach. – Potwierdzam: wszyscy strzelcy na swoich pozycjach, broñ gotowa do strza³u.

223

– Dowódca lataj¹cych dysków Moldava! Mówi kapitan. – Tu Moldava, kapitanie. – Jaki jest stan dysków? – Cztery dyski zabezpieczone, zbiorniki pe³ne, uzbrojone i gotowe do startu na pañski rozkaz, kapitanie. Œluza sprawdzona i gotowa do otwarcia mechanicznego, otwieranie rêczne sprawne. – Dziêkujê. – Panie Burgess, proszê wydaæ rozkazy do rozpoczêcia startu – poleci³ Günther swemu g³ównemu pilotowi. – Tak jest. Startujê. – Uruchomiony klakson rozbrzmia³ ponuro w jaskini, wydosta³ siê na zewn¹trz i dudni³ g³ucho miêdzy œcianami kanionu. By³ to sygna³ dla obs³ugi naziemnej, by zluzowaæ liny cumownicze. „Asgard” szarpn¹³ swe wiêzy, jakby pragn¹³ wyrwaæ siê ziemi. Burgess pozwoli³ statkowi wznosiæ siê pionowo, a dziêki cumom porusza³ siê on p³ynnie do przodu. Po wyjœciu z jaskini olbrzymi statek znajdzie siê w kanionie, sk¹d bêdzie móg³ rozpocz¹æ pionowe wznoszenie, a liny cumownicze zapobiegn¹ ocieraniu siê wielkich, zaokr¹glonych burt o skaliste œciany. „Asgard” wznosi³ siê powoli, unoszony si³¹ wyporu hydrostatycznego komór z helem. Silniki pracowa³y na wolnych obrotach czekaj¹c, a¿ sterowiec wzniesie siê ponad najwy¿szy punkt wy¿yny Acoma i jej budynków. Wtedy statek znajdzie siê na ³asce wiatrów, je¿eli silniki nie zwiêksz¹ mocy. Potem nadal bêdzie nabiera³ wysokoœci. – Kierunek wiatru, panie Burgess? – zawo³a³ Günther. – Prosto na dziób, kapitanie. Dwanaœcie wêz³ów. Ustalam minimaln¹ moc, by utrzymaæ nasz¹ pozycjê nad kanionem, dopóki go nie opuœcimy. Nastêpnie zrzucimy p³ynny balast i zwiêkszymy moc. – Wyœmienicie, panie Burgess. – Günther chcia³ dodaæ coœ jeszcze, ale umilk³. Burgess œwietnie wiedzia³, ¿e wychodzenie z kanionu to bardzo niebezpieczny moment, gdy¿ nag³y powiew bocznego wiatru móg³ zarzuciæ statkiem lub nawet podnieœæ lub opuœciæ dziób w niezgrabnym myszkowaniu, co mog³o siê zakoñczyæ zderzeniem z górnymi partiami pionowych urwisk. Musi prowadziæ statek pewnie, pionowo w górê, i gdy tylko wydostan¹ siê spomiêdzy ska³ i budynków, zwiêkszy moc i jednoczeœnie zmniejszy ciê¿ar sterowca przez zrzucenie balastu. Nastêpnie wejd¹ w zakrêt bojowy i oddal¹ siê od powierzchni. Kiedy ju¿ znajd¹ siê w bez-

224

piecznej odleg³oœci od ziemi, Burgess zwiêkszy moc silników i rozpocznie majestatyczne wznoszenie do wysokoœci przelotowej, zachowuj¹c pe³n¹ kontrolê nad „Asgardem”. Zaczn¹ siê wznosiæ powoli, o wiele wolniej, ni¿ pozwala na to wydolnoœæ „Asgarda”. Zbyt szybkie nabieranie wysokoœci spowodowa³oby niebezpieczne rozszerzanie siê komór z helem, szczególnie jeœli w którejkolwiek z nich wytworzy³aby siê podwójna fa³da w dŸwigarze, co mog³oby spowodowaæ jej rozsadzenie. Dziêki wolnemu wznoszeniu za³oga zyska tak¿e wiêcej czasu, by przywykn¹æ do rozrzedzonego powietrza w dolnej granicy stratosfery. Na³o¿¹ swoje ciep³e ubrania – grube kombinezony podbite ko¿uszkiem, buty i rêkawice – oraz maski tlenowe. Kiedy znajd¹ siê ju¿ na wysokoœci przelotowej i poza granicami Stanów, cz³onkowie za³ogi bêd¹ na zmianê przebywaæ w komorze ciœnieniowej w brzuchu „Asgarda”. Jest tam ciep³o, wiêc zdejm¹ ciê¿kie kombinezony i maski i spo¿yj¹ ciep³y posi³ek. Pozosta³a czêœæ lotu to obranie kursu prosto na Londyn, na wysokoœci dziewiêæ i pó³ kilometra. Tam zrzuc¹ pierwsz¹ partiê bomb gazowych. Druga partia przeznaczona jest dla Pary¿a, a ostatnia spadnie na Berlin. Kiedy osi¹gn¹ wysokoœæ przelotow¹, ju¿ nic ani nikt nie bêdzie ich w stanie powstrzymaæ. Kapitan Hans Ulrich Günther by³ usatysfakcjonowany. Jose Syme Chino wpad³ jak burza do namiotu, w którym Indy i jego ekipa pili gor¹c¹ czekoladê i jedli wojskowe racje ¿ywnoœciowe, by wzmocniæ siê przed akcj¹. – Sterowiec wystartowa³! – krzykn¹³. Wszyscy skoczyli na równe nogi. Zanim Chino zd¹¿y³ cokolwiek dodaæ, Indy zapyta³. – Kiedy? – Godzinê temu. – Sk¹d wiesz? – zainteresowa³ siê Cromwell. – Telefon. By³oby szybciej, ale tutaj po³¹czenia wariuj¹ i trwa³o to ca³e wieki – wyjaœni³ Chino. – Rozmawia³em z jednym z naszych funkcjonariuszy w Acomita. To przy autostradzie, na pó³noc od wielkiego puebla. Ustawi³ kilku ludzi, którzy mieli do niego zadzwoniæ, gdy tylko sterowiec pojawi siê ponad kanionem. Niew¹tpliwie jest ju¿ w powietrzu.

225 15 – Indiana Jones i powietrzni piraci

– Stawia to nas na trudnej, ale nie przegranej pozycji, Indy – odezwa³ siê natychmiast Cromwell. – W³aœnie straciliœmy od jednej do trzech godzin, a jak ta cholerna machina rozkrêci siê na dobre, to tylko pow¹chamy spaliny. – Wiem… – Indy nie skoñczy³ zdania. – Nie! Zaczekajcie – wtr¹ci³ siê Chino. – Pamiêtacie, zastanawialiœcie siê, jak¹ obior¹ drogê na wschód? S¹dziliœcie, ¿e omin¹ Albuquerque, by nie zbli¿aæ siê do gêsto zaludnionych obszarów. W takim razie bêd¹ musieli zrobiæ spory objazd w stronê Socorro. – Dlaczego? – zapyta³ natychmiast Foulois. – Z powodu burz. Na pó³noc od rezerwatu Acoma i Laguna rozci¹ga siê nielichy front burzowy. Ci¹gnie siê on daleko na pó³noc od Los Alamos, do Santa Fe National Forest, a to parszywa okolica. Je¿eli zdecydowaliby siê omin¹æ ³ukiem zalesione rejony Santa Fe, to znaleŸliby siê w okolicach Wheeler Peak i Brazos Peak… – Chcia³eœ nam coœ powiedzie栖 zniecierpliwi³ siê Cromwell. – Joe, czy¿byœ uwa¿a³, ¿e nie polec¹ na zachód? – zapyta³ Indy. – Otó¿ to! Chyba ¿eby zwariowali – odpar³ natychmiast Chino. – Brazos Peak le¿y na pó³noc od Albuquerque i ma ponad trzy tysi¹ce trzysta metrów wysokoœci. Je¿eli omin¹wszy Albuquerque polec¹ na pó³nocny zachód, bêd¹ musieli przelecieæ obok Wheeler Peak, omin¹æ lasy w pobli¿u Carson, a ten szczyt ma ponad trzy tysi¹ce dziewiêæset metrów. Nie jestem lotnikiem, przyjaciele, ale podczas burz w tej okolicy, ponad tymi górami, nawet wielkie duchy trzymaj¹ siê blisko ziemi, poniewa¿ robi siê tam naprawdê paskudnie. – Streszczaj siê, Joe – powiedzia³ Indy niecierpliwie. – Znasz ten teren. Jak s¹dzisz, którêdy polec¹? – Najpierw na po³udnie, wzd³u¿ Rio Grande, min¹ Socorro, a potem na wschód ponad polami lawy w Dolinie Ognia. To kompletne pustkowie, a dalej s¹ góry o wysokoœci tysi¹ca piêciuset metrów, niektóre trochê ni¿sze. Stamt¹d mog¹ waliæ na Portale lub Clovis. Praktycznie wszystko jedno. To otwarte przestrzenie i pola lawy, a dalej wydmy i pustynia. – A do tego czasu – rzek³ Foulois, podnosz¹c do góry mapê, na której œledzi³ opis Chino – osi¹gn¹ pu³ap, na jakim im zale¿y. Wiêc lepiej… – W drogê! – wrzasn¹³ Indy. Skin¹³ na porucznika. – Wyprowadziæ samolot z hangaru, ale migiem! – krzykn¹³. – Will, Rene,

226

jak najszybciej odpalcie silniki. Gale, ty i Joe zróbcie ostatni przegl¹d ekwipunku w samolocie, ¿eby siê upewniæ, ¿e wszystko mamy. Ja chcê jeszcze za³atwiæ kilka spraw. Jak tylko wejdê na pok³ad, daj sygna³ Willowi, ¿eby startowa³. Zwróci³ siê do innego oficera, którego rozpozna³ jako szefa ³¹cznoœci miejscowego garnizonu. – To pan ma kontakt z pu³kownikiem Henshawem? – Tak jest. – Za chwilê odlatujê. Proszê natychmiast po³¹czyæ siê z pu³kownikiem i powiedzieæ mu, ¿e widzia³ pan, jak startujemy. Niech pan utrzymuje ³¹cznoœæ, dopóki nie zobaczy pan, jak ko³a odrywaj¹ siê od ziemi, jasne? – Ale jest œrodek nocy… – Kapitanie, chce pan do¿yæ szczêœliwej staroœci? – Oczywiœcie, ale… – Wiêc dzwoñ pan! Poza tym, to ranny ptaszek. Ale ju¿! Indy nie czeka³, by zobaczyæ, co zrobi kapitan. Puœci³ siê biegiem w kierunku forda. Gale trzyma³a dla niego otwarte tylne drzwi kabiny. Gdy tylko znalaz³ siê w œrodku, Gale zatrzasnê³a je i zamknê³a na zamek. Will zagl¹da³ przez ramiê do kabiny z kokpitu. Indy zacisn¹³ piêœæ i poruszy³ ni¹ z góry na dó³ w powietrzu. Cromwell kiwn¹³ g³ow¹ i chwilê póŸniej jego d³oñ popchnê³a trzy dŸwignie przepustnic do oporu. Trzy silniki firmy Pratt & Whitney zawy³y sw¹ znajom¹ piosenkê i po nieca³ych dziesiêciu sekundach ziemia zaczê³a siê oddalaæ.

227

19.

Wznosili siê powoli i p³ynnie w ciemnoœciach. Widoczne by³y jedynie samotne œwiate³ka rancz lub ma³ych miasteczek daleko w dole. A i te zaczê³y znikaæ pod gêstniej¹cymi chmurami, które napotkali na wysokoœci tysi¹ca dwustu metrów. Cromwell i Foulois utrzymywali forda we wznoszeniu na po³udniowy wschód, w kierunku Puerto de Luna, miasta nad brzegami rzeki Pecos. Co wa¿niejsze, le¿a³o ono miêdzy Las Vegas a Roswell, a obecny kurs poprowadzi ich wzd³u¿ linii na zachód od Clovis i Portales na granicy Nowego Meksyku z Teksasem. W Puerto de Luna tak¿e znajdowa³a siê radiostacja, która nadawa³a w nocy, i to da³o pilotom wsparcie nawigacyjne. Mogli dostroiæ siê do czêstotliwoœci stacji w Puerto de Luna na po³udniu, prze³¹czyæ siê na ca³onocn¹ stacjê nadawcz¹ w Albuquerque na zachodzie, i dziêki rysowaniu linii na mapie z namiarami pozycji stacji naziemnych, systematycznie kontrolowaæ swoje po³o¿enie. Je¿eli Chino zna³ teren i pogodê tak dobrze, jak myœleli, sterowiec, który powinien siê wystrzegaæ du¿ych burz, wybierze najlepsz¹ trasê do osi¹gniêcia pozycji, z jakiej rozpocznie swój lot na wschód. A lot ten bêdzie przebiega³ nad Dolin¹ Ognia, dalej nad Gorzkim Jeziorem, le¿¹cym niedaleko na pó³noc od Roswell a nastêpnie, na ekstremalnej wysokoœci, jego piloci musz¹ jedynie utrzymaæ kurs na pó³nocny wschód. Indy zd¹¿y³ siê dotychczas dowiedzieæ o dostrajaniu do czêstotliwoœci komercyjnych stacji nadawczych tyle, by wiedzieæ, ¿e na ogromnej wysokoœci, na jakiej sterowiec bêdzie lecia³, jego za³oga mo¿e skorzystaæ z ich sygna³ów od jed-

228

nego miasta do drugiego, pod¹¿aj¹c prymitywn¹, ale skuteczn¹ powietrzn¹ autostrad¹ radiow¹. Indy od³o¿y³ to teraz na bok. Cromwell odezwa³ siê przez telefon pok³adowy. – Wskakujcie w kombinezony. Zrobi siê okrutnie zimno, i to o wiele szybciej ni¿ s¹dzicie. Kiedy siê ju¿ ubierzecie, posprawdzajcie siê nawzajem. I upewnijcie siê na sto procent, ¿e kiedy temperatura spadnie poni¿ej minus dwudziestu, co siê wkrótce stanie, nie dotykacie metalowych rzeczy go³ymi rêkami. Je¿eli nie us³uchacie, zostawicie na nich swoj¹ skórê. – Jasne, Will. A co z wami? – Jak tylko m³oda dama za³o¿y kombinezon, przyœlij j¹ do nas. Rene bêdzie móg³ pójœæ siê ubraæ, gdy Gale zajmie prawy fotel. Kiedy Rene wróci i przejmie swój fotel, Gale weŸmie mój, a ja pójdê siê ubraæ. Nie zapomnijcie sprawdziæ nas. Tam, dok¹d lecimy, ka¿da pomy³ka mo¿e drogo kosztowaæ. – Rozumiem – potwierdzi³ Indy. Zwróci³ siê do Gale. – S³ysza³aœ wszystko? – Tak. Do roboty – zachichota³a. – To bardzo mi³e, ¿e jednoczeœnie dwóch panów bêdzie mi pomaga³o siê ubieraæ. Ile¿ w tym pikanterii. – Mo¿e dla niedŸwiedzia grizzly – mrukn¹³ Chino. Dziesiêæ minut póŸniej by³a gotowa przyznaæ mu racjê. W ciê¿kim kombinezonie z podbitej ko¿uszkiem skóry, grubych butach, skórzanym he³mie i goglach czu³a siê jak przejedzony niedŸwiedŸ. – Ledwie mogê w tym chodzi栖 poskar¿y³a siê. – No to pe³zaj – odpowiedzia³ jej Indy. Pocz³apa³a do kokpitu. Chwilê póŸniej w kabinie zjawi³ siê Foulois i trzej mê¿czyŸni pomogli sobie nawzajem za³o¿yæ grube i niewygodne kombinezony. Ka¿dy z nich sprawdzi³ ekwipunek pozosta³ych i Foulois wróci³ do kokpitu, przysy³aj¹c Cromwella. Kiedy Gale wróci³a do kabiny, za³o¿yli maski tlenowe, czerpi¹ce ¿yciodajny tlen z butli przewieszonych przez ramiê, zmodyfikowanych przez Sama Browne’a. – Ka¿dy zbiornik zawiera zapas na dwie godziny – poinformowa³ Indy Gale i China. – Na co najmniej dziesiêæ minut wczeœniej musicie byæ gotowi do zmiany butli. Will nalega, by przy ka¿dej wymianie zbiornika asystowa³a druga osoba. Je¿eli którekolwiek z nas namiesza coœ przy zaworach lub po³¹czeniu i tlen przestanie dochodziæ, na tej wysokoœci nie bêdziemy mieli nawet

229

trzydziestu sekund, by naprawiæ swój b³¹d. A je¿eli ktoœ jest przy tobie, mo¿e od razu w³¹czyæ dop³yw tlenu. Chino kiwn¹³ g³ow¹ na znak zgody. – Jak zdo³amy siê porozumieæ w takim ha³asie, przy ryku wiatru i silników? – Te maski to najnowszy wojskowy model. Maj¹ wbudowane nadajniki radiowe. Poniewa¿ zasiêg jest ma³y, akurat wewn¹trz samolotu – Indy przekazywa³ to, czego dowiedzia³ siê od Henshawa – system powinien dzia³aæ bardzo dobrze. Ale – przestrzeg³ – jeœli którekolwiek z nas wywo³a kogoœ i nie otrzyma odpowiedzi, niech zaraz odnajdzie tê osobê. Mo¿e siê zdarzyæ, ¿e komuœ skoñczy siê powietrze lub puœci zawór. Na tej wysokoœci piêæ minut bez tlenu to wyrok œmierci. Wszystko dzia³a³o idealnie, choæ trudno im siê by³o ruszaæ w ciê¿kich kombinezonach i rosn¹cym zimnie. Wyjrzeli do ty³u, na pó³nocny zachód. Ciemne dotychczas niebo przecina³y niemal¿e nieustannie b³yskawice, przeskakuj¹ce miêdzy chmurami we wci¹¿ narastaj¹cej burzy. Wielkie pioruny rozb³yskiwa³y niczym œwiat³a latarñ. – Bo¿e, jak to dobrze, ¿e nas tam nie ma – zauwa¿y³a Gale. – Mog³oby nas rozerwaæ na strzêpy. – Dziêki – powiedzia³ Chino, nie kryj¹c sarkazmu. Indy klepn¹³ go w ramiê. – Nie mamy zamiaru siê tam zbli¿a栖 zapewni³ ogromnego Indianina. – Joe, nadchodzi œwit. Lepiej sprawdŸmy broñ. Ford zosta³ dobrze przygotowany na planowane spotkanie ze sterowcem. Luki baga¿owe w œrodkowej czêœci skrzyde³, zmodyfikowane tak, by pomieœciæ po jednym karabinie maszynowym z ciê¿kim ³adunkiem amunicji, da³y Francuzowi i Cromwellowi mo¿liwoœæ ra¿enia silnym ogniem na kierunku lotu. Obaj mê¿czyŸni byli doœwiadczonymi w boju pilotami i to doœwiadczenie by³o teraz bezcenne. Pod skrzyd³ami, w miejscu zewnêtrznych zbiorników paliwa, wojskowi zainstalowali wyrzutnie rakietowe. Obudowa mia³a ten sam kszta³t i zaczepy co zbiorniki, lecz przewody paliwowe zast¹piono obwodami elektrycznymi do odpalenia rakiet. Na przedzie ka¿dego zbiornika zamiast metalowego panelu znajdowa³o siê wielowarstwowe, grube p³ótno, polakierowane dla nadania sztywnoœci. Przed zap³onem sta³ego paliwa silników rakiet niewielki ³adunek wysadzi kruch¹ przedni¹ i tyln¹ œciankê wyrzutni, aby rakiety

230

mog³y wystartowaæ bez przeszkód, a p³omienie z ich silników buchn¹æ do ty³u bez podmuchu odbitego od tylnej pokrywy. Ka¿da wyrzutnia mieœci³a trzy rakiety, nowoczeœniejsze od tych, jakich podczas wojny dwanaœcie lat temu u¿ywali Foulois i Cromwell; Foulois ze swego myœliwca, w którym atakowa³ niemieckie balony obserwacyjne, a Cromwell w swych atakach nurkowych przeciwko niemieckim ³odziom podwodnym. G³owica ka¿dej rakiety by³a spodziewanym kluczem do sukcesu w walce z potê¿nym wrogiem. £adunek wybuchowy usuniêto na rzecz mniejszego ³adunku, wokó³ którego upchany by³ materia³ zapalaj¹cy – bia³y fosfor. Aby jeszcze zwiêkszyæ efekt, metalowe korpusy g³owic rakiet wykonano z magnezu. Obie substancje, bia³y fosfor i magnez, potrafi¹ z tak¹ sam¹ ³atwoœci¹ przepaliæ zarówno materia³, jak i metal, a raz zapalone, cz¹steczki magnezu p³on¹ nawet pod wod¹. Oto by³y kluczowe rozwi¹zania, dziêki którym Indy i jego ekipa mieli nadziejê spenetrowaæ wnêtrze statku, rozcinaj¹c go niczym gor¹cy nó¿ miêkkie mas³o. Nic jednak nie jest proste. Bêd¹ przecie¿ zmagaæ siê z zimnem i aparatami tlenowymi, które nie dopuszczaj¹ ¿adnych pomy³ek. Mo¿e uda im siê nawi¹zaæ kontakt wzrokowy ze sterowcem, ich zwierzyn¹ ³own¹. Istnia³o tak wiele niewiadomych! Indy pilnowa³ siê, by zachowaæ swe powa¿ne obawy dla siebie. S³ucha³ opowieœci pilotów ju¿ wystarczaj¹c¹ iloœæ razy, by wiedzieæ, ¿e wyp³ywali trójsilnikowym fordem na nieznane wody. Na tej wysokoœci po prostu nie sposób przewidzieæ, jak zachowa siê ich maszyna. W rozrzedzonym powietrzu zmieniaj¹ siê parametry i osi¹gi samolotu. Pomimo wspania³ych umiejêtnoœci Cromwella i Rene, troje ludzi w kabinie, którzy mieli odpieraæ prawdopodobny atak superszybkich, odrzutowych dysków, mia³o tyle doœwiadczenia w obs³udze karabinów maszynowych, co pies w jeŸdzie na motocyklu. Ich atut stanowi³o to, ¿e Indy, Gale i Chino byli doœwiadczonymi strzelcami i myœliwymi. Podstawy nie ulegn¹ zmianie. Zawsze namierza siê z wyprzedzeniem, by pocisk dotar³ do celu w odpowiednim momencie. Foulois poœwiêci³ trochê czasu, by poinstruowaæ Indy’ego odnoœnie strzelania z karabinów. – Wieje potê¿ny wiatr. Czy to ma wp³yw na strzelanie? Oczywiœcie tak. Wiatr zmienia tor lotu twoich pocisków. Nawet karabin

231

maszynowy mo¿e zmarnowaæ ca³¹ amunicjê z powodu wiatru. Ale dostaniesz pociski smugowe, przyjacielu. Co czwarty nabój jest zapalaj¹cy, i bêdziesz go widzia³ jako jasny, oddalaj¹cy siê, œwiec¹cy punkt na niebie. – Wiem – powiedzia³ Indy cicho. – Aha! Zapewne masz doœwiadczenie w tych sprawach? – Armia Belgijska. Afryka. Francja – rzek³ sztywno Indy. – Owszem, mam pewne doœwiadczenie. – Voilá! W takim razie nie muszê ci mówiæ, ¿eby strzelaæ krótkimi seriami. – Foulois chwyci³ wyimaginowan¹ broñ i potrz¹sn¹³ rêkami, jakby czu³ odrzut karabinu maszynowego. – A nie tak, jak siê podlewa trawnik. ¯adnego marnowania amunicji, bo jej iloœæ jest ograniczona. Nawet Belgowie wiedzieli, ¿eby nie prowadziæ ci¹g³ego ognia zbyt d³ugo, by lufy siê nie przegrza³y, tak? – Tak. – Jeszcze jedno, mój przeœwietny profesorze. Nigdy nie zapominaj, ¿e zapas amunicji jest ograniczony. Gdy siê wyczerpie – Foulois wzruszy³ ramionami – robi siê bardzo cicho, kiedy naciskasz spust. – Bo¿e, ale zi¹b…. – Gale Parker dygota³a wewn¹trz swojego ciê¿kiego kombinezonu. – Od dawna jest grubo poni¿ej minus dwudziestu… Czy mo¿e byæ jeszcze gorzej? Indy wzruszy³ ramionami. – Mo¿esz liczyæ na czterdzieœci i wiêcej poni¿ej zera. Tak powiedzia³ Henshaw. To dlatego w³aœnie zastosowali specjalne smary do naszego sprzêtu. Zwyk³y smar czy olej zmieni³by siê w maziê. Cromwell wtr¹ci³ siê przez telefon pok³adowy. – Poruszajcie siê tam trochꠖ powiedzia³. – Ruszajcie siê jak najwiêcej. Kiwajcie palcami w butach. Zabijajcie rêce. Róbcie, co trzeba, by poprawiæ kr¹¿enie krwi. Teraz ju¿ wiecie, dlaczego Eskimosi maj¹ na ciele tyle t³uszczu. Panno Parker, nie wola³aby pani byæ pulchna i t³uœciutka? – Jeœli… jeœli dziêki temu by³oby mi cieplej – powiedzia³a dr¿¹c – to czemu nie! Indy spojrza³ na Gale i China. – Wchodzimy na sam¹ górê. W ka¿dej chwili mo¿emy siê natkn¹æ na naszych przyjació³. – Wyjrza³ przez okno kabiny. – Je-

232

steœmy tak wysoko, ¿e wydaje siê, i¿ niemal opuœciliœmy œwiat. – Otrz¹sn¹³ siê. – SprawdŸmy broñ. – Chwileczkꠖ odezwa³ siê Chino. Indy obróci³ siê. – S³uchaj, obejrza³em stanowiska strzeleckie. Ty obs³ugujesz pojedynczy karabin w luku pod³ogowym, tak? Jones skin¹³ g³ow¹. – Ta decyzja zapad³a w ostatniej chwili. Ludzie Henshawa zamontowali stanowisko z przegubem kulowym. Je¿eli jakiœ dysk zaatakuje nas od do³u albo jeœli znajdziemy siê dok³adnie ponad sterowcem, bêdzie to pozycja kluczowa. – Zgadzam siê, Indy. Ale ta pod³oga do najmocniejszych nie nale¿y. WeŸ pod uwagê mój, czy nawet swój ciê¿ar. Naciska³em na ni¹ – wyjaœni³ Chino. – Ugina siê. A zimno sprawi, ¿e stanie siê krucha. Proponujê, byœmy umieœcili tam Gale. Przymocujemy j¹ pasami do nóg foteli, by by³a bezpieczna, jeœli coœ pójdzie nie tak. Indy zgodzi³ siê z obserwacjami China. Uzna³ je za istotne. – Coœ jeszcze? – Owszem. Przypisa³eœ mi ten otwarty luk tu¿ za kokpitem, z tym samym systemem kulowym, jaki ma karabin w pod³odze. Ale s¹dzê, ¿e lepiej, byœ to ty znajdowa³ siê bli¿ej kokpitu. Mo¿emy utraciæ ³¹cznoœæ lub mieæ jakieœ inne k³opoty, wtedy bêdziesz tu¿ obok pilotów, gdyby ciê potrzebowali. Ja mogê zaj¹æ g³ówn¹ pozycjê na ogonie i… – Czy zechc¹ panie ³askawie przerwaæ na chwilê swoje ploteczki? – rozleg³ siê g³os Cromwella, zniecierpliwionego t¹ ca³¹ gadanin¹. – Piêæ minut temu powinniœcie byli sprawdziæ swoje aparaty tlenowe. Do dzie³a, kwiatuszki! Indy i Chino wymienili porozumiewawcze gesty, sprawdzili swoje systemy, wymienili niemal pró¿ne butle na pe³ne zbiorniki i zrobili to samo dla Gale. – Panowie, myœlê, ¿e chcielibyœcie wiedzieæ, i¿ znajdujemy siê na siedmiu tysi¹cach metrów – poinformowa³ ich Cromwell przez interkom. – Tam do kata, jest ju¿ trzydzieœci poni¿ej zera i ci¹gle spada. Chino potrz¹sn¹³ g³ow¹, udaj¹c niedowierzanie. – Gdyby tak starzy wodzowie mogli mnie teraz zobaczy栖 powiedzia³ zadziwiony. – Im bardziej zbli¿amy siê do s³oñca, tym jest zimniej. Pomyœleliby, ¿e œwiat zwariowa³.

233

Niefrasobliwe pogawêdki mia³y siê ku koñcowi. By³o diabelnie zimno i z ka¿d¹ chwil¹ robi³o siê coraz gorzej, podczas gdy ford nieustannie par³ ku górze, a jego trzy silniki pracowa³y na pe³nych obrotach. Nawet najmniejsza szczelina w kabinie, która pozwala³a na dop³yw powietrza z zewn¹trz, dzia³a³a niczym nó¿ przecinaj¹cy cia³o. Ich zmys³y zaczyna³y zawodziæ. Front burzowy by³ teraz odleg³ym murem, najpierw czerwonym, potem pomarañczowym, a obecnie, gdy s³oñce wzesz³o wy¿ej, oœlepiaj¹co bia³ym. Niebo bezpoœrednio nad nimi dziwnie ciemnia³o, nabieraj¹c coraz g³êbszego odcienia fioletu, a wokó³ nich rozci¹ga³ siê stalowy b³êkit, niezwykle czysty, siêgaj¹cy a¿ po horyzont, który wydawa³ siê odleg³y o tysi¹c kilometrów. Byli zupe³nie sami, niczym ma³e metalowe stworzonko z mozo³em i warkotem pn¹ce siê w górê. Indy sprawdzi³ po raz czwarty przedni karabin maszynowy, szukaj¹c czêœci, które mog³y zamarzn¹æ. Kiedy siê odwróci³, zobaczy³ China zwijaj¹cego siê na pod³odze kabiny, z szeroko rozrzuconymi nogami i jedn¹ rêk¹ zaciœniêt¹ na oparciu fotela. – Chino! – zawo³a³ ostro. – Ech, s³yszê ciê. Kto… co… œwiat siê trzêsie… widzê jasne gwiazdy… – g³os China za³amywa³ siê. – IdŸ do tego cholernego Indianina, i to ju¿! – wrzask Cromwella zatrzeszcza³ w ich s³uchawkach. – Traci tlen! Szybko! Indy przeszed³ na ty³ i pochyli³ siê, by sprawdziæ wskaŸnik tlenu China. Zbiornik by³ niemal pe³en. Indy dostrzeg³ problem, kiedy Chino przestawa³ siê ju¿ ruszaæ. Nieœwiadomie tr¹ci³ rêk¹ kranik zaworu i zmniejszy³ sobie dop³yw tlenu. Mia³ ju¿ pierwsze objawy choroby kesonowej. Pojawi³y siê objawy niedotlenienia. Indy odkrêci³ zawór do oporu i z³apa³ China za ramiona. – Odezwij siꠖ warkn¹³ Indy. – Licz do dziesiêciu! – Ech, dobra, dwa, cztery, nie… – Potrz¹sn¹³ g³ow¹. Indy zajrza³ mu w oczy. Traci³y nienaturaln¹ szklistoœæ. Szybko z tego wychodzi³. – W porz¹dku, dziêki, Indy… – Licz! Chino odbêbni³ liczby wzorowo. Indy poklepa³ go mocno po ramieniu. – SprawdŸ swój karabin. Odzywaj siê co piêæ minut. To odnosi siê równie¿ do ciebie, Gale. – Mam k³opoty z widzeniem, Indy – powiedzia³a z bólem w g³osie.

234

Sprawdzi³ jej tlen. Wszystko by³o w porz¹dku, w³¹cznie z dopasowaniem maski. Wtedy dopiero spostrzeg³, co przegapi³. – Gogle. Nie mo¿esz ich zdejmowaæ. Oczy ci ³zawi¹, a ³zy zamarzaj¹ od razu na policzkach. Gale, proszꅠ– W³o¿y³ jej gogle na twarz. – Nie zdejmuj ich. Tutaj mog¹ ci zamarzn¹æ oczy. – Bo¿e, ale boli. Ju¿ dobrze. – Odsunê³a jego ramiê. – Nic mi nie bêdzie. Cromwell i Foulois byli lepiej chronieni przed zimnem w kokpicie, gdzie gor¹ce powietrze z upustów rozga³êŸnika z silnika dziobowego dmucha³o prosto na ich nogi. Mogliby mieæ wiêcej ciep³a w samolocie z rozga³êŸników z silników na skrzyd³ach, ale obaj piloci nalegali, by ciep³o z tych Ÿróde³ skierowaæ do wyrzutni rakiet i karabinów maszynowych zamontowanych pod skrzyd³ami. – Osiem tysiêcy piêæset – odezwa³ siê z kokpitu Foulois. – Zaczynamy zbieraæ lód. Nie przesadza³. Wystarczy³o jedno spojrzenie, by dostrzec szron gromadz¹cy siê na zastrza³ach ³o¿a silnikowego, na oknach kabiny i zewnêtrznych linkach sterowych, smaganych przez wicher przypominaj¹cy rozszala³¹ antarktyczn¹ burzê. We wnêtrzu kabiny Indy, Gale i Chino rozpaczliwie starali siê rozgrzaæ, zabijaj¹c rêce, wymachuj¹c ramionami, poruszaj¹c palcami w butach. Za ka¿dym razem, gdy sprawdzali swoje karabiny, musieli wystawiæ niektóre czêœci cia³a na dzia³anie wyj¹cego pêdu powietrza. Temperatura na zewn¹trz spad³a do czterdziestu oœmiu stopni poni¿ej zera. Ford zmieni³ siê w niezmordowanie pr¹c¹ w górê bry³ê lodu. – Osiem tysiêcy osiemset – obwieœci³ Cromwell. Jego g³os wydawa³ siê zbola³y. – SprawdŸcie tlen. Zg³oœcie siê, kiedy odczytacie wskazania przyrz¹dów. J¹kaj¹c siê, wykonali rozkazy Cromwella. – Stery sztywniej¹ – rzek³ Foulois. – Zadziwiaj¹ce, jak te silniki pracuj¹ – mrukn¹³ Cromwell. – Temperatura jak na biegunie. Miêdzy ich raporty wmiesza³ siê g³os China. – Nie musimy wznosiæ siê wy¿ej – oznajmi³. – Dla-dlaczego n-nie? – wyj¹ka³a Gale. – Z lewej strony, jakieœ szeœæset lub dziewiêæset metrów ni¿ej – powiedzia³ ostro¿nie Chino. – Jest. Wszyscy spojrzeli na lewo i lekko w dó³. By³ tam ogromny sterowiec, odbijaj¹cy s³oñce niczym wielka podniebna latarnia.

235

– Chwa³a wszystkim œwiêtym, ¿e s¹ pod nami – oœwiadczy³ Cromwell. – Nie wydaje mi siê, by w naszym staruszku pozosta³o wiele si³. Wyrównujemy, Rene. Delikatnie, delikatnie… Nie, nie, utrzymujemy pe³n¹ moc. Bêdziemy potrzebowaæ wszystkiego, co mamy. Indy, jesteœ tam? – T-tak. S³ucham. – Mamy towarzystwo, ch³opcze. Skieruj wzrok poza i nieco poni¿ej zeppelina. Widzisz, o co mi chodzi? – Ee… nie… Widzê ich, Will! – Indy zauwa¿y³ nag³e jasne rozb³yski. – S¹ trzy – rzek³ Cromwell. – Mo¿esz byæ pewien, ¿e wpadn¹ z wizyt¹. – Tak jest. Gale, Joe… do karabinów. Potwierdziæ. – Na stanowisku. Pasy zapiête. Iloœæ tlenu siedemdziesi¹t procent zbiornika. Zawór otwarty do oporu. – Gale roztropnie mówi³a urywanymi seriami. – Jestem z tob¹ – zg³osi³ siê Chino. – Jak twój zbiornik? – zapyta³ Indy. – Szeœædziesi¹t piêæ procent. – IdŸ. – Ale tu zimno. – Chino wystawi³ g³owê i ramiona na dzia³anie strumienia powietrza. – Za parê chwil zrobi ci siê cieplej, stary – powiedzia³ Cromwell. – Indy, nadal masz ich w zasiêgu wzroku? – Tak, Will. Piloci delikatnie pochylili samolot w stronê wznosz¹cego siê powoli sterowca. – To wa¿ne, Indy – mówi³ dalej Cromwell. – Popatrz na te dyski. Nie lec¹ równo. Chybocz¹ siê. To oznacza, ¿e nie maj¹ zbyt wielkiej si³y noœnej. – Indy, tu Rene. Brytyjczyk ma racjê. One nie mog¹ tu dobrze manewrowaæ. Zobacz, jak skrêcaj¹, jakby jecha³y po blacie sto³u. Widzisz? Jones obserwowa³, jak dyski zbli¿a³y siê szerokimi, bardzo p³ytkimi zakosami. Oni maj¹ racjê, pomyœla³. Pojazdy te by³y straszne na mniejszej wysokoœci, w gêstym powietrzu, ale w rozrzedzonej atmosferze okaza³y siê ledwie zdolne do lotu. – Jak myœlisz, Will, co zrobi¹? – Nie mog¹ zaatakowaæ nas bezpoœrednio od do³u – odpar³ Cromwell natychmiast. 

236

– Gdyby spróbowali, krawêdzi¹ natarcia w górê, silniki by im zgas³y wskutek przeci¹¿enia. Nie mog¹ te¿ robiæ ostrych zakrêtów. Przynajmniej nie w warunkach, w których czuj¹ siê jak wyjêta z wody ryba. To nasza szansa. – Indy, tu Rene. Myœlê, ¿e zrobi¹ p³ytkie podejœcie od ty³u. Dwa z nich. Nieco z góry i z ty³u. Musz¹ lecieæ na pe³nej prêdkoœci, bo inaczej spadn¹. – Powiedzia³eœ „dwa”. A trzeci? – Zaatakuje nas od frontu. – Joe, s³yszysz mnie? – odezwa³ siê Cromwell. – Tak. – Kiedy przyjd¹ po nas od ty³u, zwrócê nos w prawo. Dziêki temu bêdziesz mia³ tych drani jak na talerzu. – Do-dobra. – Nie tak szybko. W twoim karabinie nie ma mechanizmu zabezpieczaj¹cego. Rozumiesz? – Nie. – To oznacza, ¿e musisz uwa¿aæ, ¿eby nie odstrzeliæ nam ogona! Jasne! – Tak. Powiedz im, ¿eby siê poœpieszyli, bo tu zamarznê. – Wyœlê im telegram, Joe. – Indy, kiedy tylko przelec¹ te z ty³u – odezwa³ siê Foulois – musimy dalej skrêcaæ, ale pochyliæ nos do przodu. Dziêki temu bêdziesz móg³ otworzyæ ogieñ do dysku, który nadleci od frontu. Gale Parker, on musi przelecieæ pod nami. Masz tylko chwilê na strzelanie, gdy bêdzie pod tob¹ przechodzi³. Nie mo¿e siê wznosiæ, wiêc tak w³aœnie poleci. – Czas zakoñczyæ pogawêdki, drogie panie! – powiedzia³ g³oœno Cromwell. – Nadlatuj¹! Dyski, pluj¹c czarnym dymem, kontynuowa³y swój mozolny zakrêt w kierunku forda. – Przygotowaæ siꅠ– rzek³ Cromwell. – Uwaga na tych dwóch z ty³u! Chino spostrzeg³ œwiat³o b³yskaj¹ce na krawêdziach natarcia dysków. – Strzelaj¹ do nas! – wykrzykn¹³. Cromwell natychmiast wdepn¹³ prawy peda³ orczyka, zwracaj¹c nos w prawo, dziêki czemu ogon znalaz³ siê z lewej strony i Chino otrzyma³ krótk¹, ale idealn¹ okazjê. Wszystko, co mu mówili o krótkich seriach, posz³o w niepamiêæ, gdy wycelowa³ w punkt

237

przed dyskami i nacisn¹³ spust. Œwietliste pociski smugowe pomknê³y po ³uku przed siebie. – Krótkimi seriami! – rykn¹³ Indy. Chino nie us³ysza³ jego g³osu i strzela³ dalej. Kilka pocisków trafi³o w prawe skrzyd³o forda, rozrywaj¹c metal i wyrzucaj¹c w powietrze metalowe strzêpy. – Dosta³! Dosta³! – wrzasn¹³ Chino. – Dosta³em go! Widzê ogieñ! Jiihaa! Jego kule roztrzaska³y szklan¹ kopu³ê dysku i najwidoczniej przesz³y przez kokpit do zbiornika paliwa. Dyskiem wstrz¹snê³a eksplozja. Pilot rozpaczliwie próbowa³ nabraæ wysokoœci, wiedz¹c ¿e inny dysk mia³ zaatakowaæ forda z przeciwnej strony. Lecz w dalszym ci¹gu opada³; wiatr ze œwistem wdziera³ siê do kokpitu, p³omienie szarpa³y pojazd; opada³ prosto na trójsilnikowiec. – Na lewo! Na lewo! – krzycza³ Indy. – Nura w dó³! Spada prosto na nas! Na tej wysokoœci by³ to niebezpieczny manewr, ale nie mieli wyboru. Natychmiast nos zwróci³ siê w lewo i unios³o siê prawe skrzyd³o, gdy Cromwell wprowadzi³ samolot w raptowny lewy zakrêt z wejœciem w nurkowanie. Ryk ich silników zosta³ nagle zag³uszony przez straszliwy odg³os. Dysk spada³ bez³adnie, szaleñczo kozio³kuj¹c, pluj¹c ogniem i od³amkami. Przeszed³ ledwie kilkadziesi¹t centymetrów pod wzniesionym skrzyd³em forda. Podmuch klepn¹³ samolot niczym ogromna d³oñ. Cromwell i Foulois walczyli desperacko, by nie straciæ kontroli. Stromy przechy³ na tej wysokoœci móg³ w mgnieniu oka spowodowaæ przeci¹¿enie. Powoli wyprowadzili maszynê z krótkiego zni¿ania i wyrównali lot. Samolot zawibrowa³ od karabinowej serii. – Jest pod nami! – krzyknê³a Gale do swojego mikrofonu. Le¿¹c na brzuchu na pod³odze kabiny, zauwa¿y³a wchodz¹cy w zasiêg jej broni drugi dysk. Zareagowa³a natychmiastowym otwarciem ognia, strzelaj¹c na oœlep podczas tej zbyt krótkiej okazji. Dysk wysforowa³ siê przed forda i skrêci³ w lewo, by nie zderzyæ siê z trzecim dyskiem, srebrzyœcie po³yskuj¹cym punktem pêdz¹cym prosto na samolot. – Ognia! – krzykn¹³ Cromwell do Fouloisa. – Nawet jeœli go nie trafisz, to przynajmniej bêdzie mia³ powód do zmartwieñ! Karabiny pod skrzyd³ami forda plunê³y ogniem, pociski smugowe pomknê³y do przodu, œwiec¹c wokó³ dysku. W tej samej chwili dostrzegli b³yski karabinu maszynowego przeciwnika. Kule zbli-

238

¿a³y siê z olbrzymi¹ prêdkoœci¹. Zanim zd¹¿yli cokolwiek zrobiæ, rój pocisków za³omota³ w prawe skrzyd³o i powêdrowa³ w kierunku kokpitu. Ford zatrz¹s³ siê, jakby zderzy³ siê z ciê¿arówk¹. – Rakiety! Z prawego skrzyd³a! – krzykn¹³ Indy. – Straciliœmy je! – Kule trafi³y w wielk¹ wyrzutniê rakiet pod prawym skrzyd³em, rozszarpa³y z³¹cza i rozbi³y ca³y system. Mieli ogromne szczêœcie. Si³a pêdu oderwa³a rakiety, zanim zapali³a siê jedna z g³owic. Daleko w tyle pod nimi, wyrzutnia rakiet zamieni³a siê w kulê ognia. Od³amki zwia³o do ty³u jak confetti w czasie huraganu. – Will, czas na sterowiec – rozkaza³ Indy. – Zosta³y nam tylko trzy rakiety. – Jakbym nie wiedzia³ – odpar³ Cromwell, jednoczeœnie obieraj¹c kurs na ogromny statek. – Dopadniemy go, zanim zd¹¿y wejœæ wy¿ej. Nadal mamy nad nim jakieœ piêæset metrów przewagi… dobry Bo¿e… – Us³yszeli wyraŸn¹ zmianê w g³osie Cromwella. – To Rene. Oberwa³. Mocno. Krew jest wszêdzie. Lepiej weŸcie go do ty³u, zatamujcie krwawienie i sprawdŸcie jego tlen! – Nadlatuje dysk! – us³yszeli krzyk China. – Za nami i poni¿ej. Jest poza moim zasiêgiem! – Gale! – zawo³a³ Indy. – Widzê go. Kiedy ci powiem, wyceluj swój karabin do ty³u, dok³adnie w linii z kad³ubem. Jest szansa, ¿e wleci prosto na twoje kule. – Ale bêdê strzela³a na œlepo! – Masz lepszy pomys³? Zamknij siê i przygotuj do strza³u! Okay, zbli¿a siê… leci tu¿ pod nami, otwiera ogieñ… Poczuli, jak pociski uderzaj¹ w ogon. Cromwell wdepn¹³ ostro prawy peda³ orczyka, potem lewy, lec¹c zygzakiem, by utrudniæ atakuj¹cemu celowanie. Gale krzycza³a; j¹ sam¹ rzuca³o z boku na bok. Stanowisko karabinu na przegubie kulowym montowano w poœpiechu. Pod wp³ywem przenikliwego zimna metal skurczy³ siê i sta³ siê ³amliwy. Kiedy Indy wrzasn¹³ do niej: – Ognia, teraz! – nacisnê³a spust. Nag³e ruchy samolotu, wysi³ki Gale, by zapobiec miotaniu ni¹ na boki mimo uprzê¿y, odrzut karabinu – wszystko to razem okaza³o siê klêsk¹ dla prowizorycznej konstrukcji. Metal rozerwa³ siê, wsporniki po³ama³y siê niczym ga³êzie i karabin wypad³ z samolotu. Gale widzia³a przez chwilê po³yskuj¹cy dysk, znajduj¹cy siê na linii spadaj¹cego karabinu. Z niedowierzaniem obserwowa³a,

239

jak roztrzaska³ on szklan¹ kopu³ê i spad³ na pilota. Konwulsyjne szarpniêcie sterami spowodowa³o, ¿e dysk straci³ ca³¹ si³ê noœn¹ i wiruj¹c spad³ w dó³. Maszyna krêci³a siê niczym tañcz¹cy derwisz, gubi¹c po drodze czêœci i paliwo. Daleko pod nimi rozkwit³ p³omieñ wybuchu i rozpadaj¹cy siê dysk pomkn¹³ ku swojej ostatecznej destrukcji. – Niech mi ktoœ pomo¿e! POMOCY! G³os Gale… w jego s³uchawkach. Indy obejrza³ siê w kierunku luku w pod³odze. Gale zniknê³a! Widaæ by³o jej nogi zapl¹tane w uprz¹¿ bezpieczeñstwa. Od kolan w dó³ nadal by³a w kabinie, ale reszta jej cia³a znajdowa³a siê na zewn¹trz, wydana na pastwê bezlitosnego, lodowatego wiatru. Powiew miota³ ni¹ dziko, kilkakrotnie ciskaj¹c jej cia³em o brzuch samolotu. Indy ruszy³ w jej kierunku i zauwa¿y³ China gramol¹cego siê z tylnej czêœci kabiny. Ford przechyli³ siê dziko na bok. W swoich niezgrabnych strojach i maskach tlenowych nie mieli szans dotrzeæ do Gale. Dziewczyna ponownie wezwa³a pomocy. Indy zareagowa³ bez zastanowienia. Zosta³a tylko jedna mo¿liwoœæ. Z³apa³ za jêzyk suwaka kombinezonu i rozpi¹³ go a¿ do do³u, zyskuj¹c dostêp do swojego ubrania pod spodem. Momentalnie wyci¹gn¹³ bicz zza pasa. Wiedzia³, ¿e bêdzie to najwa¿niejsze uderzenie w jego dotychczasowym ¿yciu. Dok³adnie wycelowa³, zebra³ siê w sobie i rzuci³. Koñcówka rzemienia owinê³a siê wokó³ prawej kostki Gale. Indy, trzymaj¹c siê fotela, ci¹gn¹³ z ca³ych si³. – Joe! Utrzymam j¹ przez chwilê! IdŸ jej pomóc! – I doda³ jednym tchem: – Trzymaj siê, Gale…. Krzyknê³a coœ niezrozumiale. Indy nie mia³by pretensji, gdyby by³o to najgorsze przekleñstwo pod s³oñcem. Chino posuwa³ siê po pod³odze kabiny na czworaka, staraj¹c siê jak najszybciej dotrzeæ do Gale. Przechyli³a siê gwa³townie w bok, gdy pêk³ jeden z ostatnich dwóch podtrzymuj¹cych j¹ pasów. Jej ¿ycie wisia³o teraz na jednym pasie i biczu Indy’ego. Czasu mieli coraz mniej. Chino z³apa³ siê czegoœ, chwyci³ jej lew¹ nogê i wci¹gn¹³ do wnêtrza jak dziecko, podczas gdy Indy ci¹gn¹³ za bicz. Dziewczyna znalaz³a siê czêœciowo w kabinie. Wtedy Chino praw¹ rêk¹ obj¹³ j¹ w pasie. Œciskaj¹c kurczowo jej cia³o, odturla³ siê od ziej¹cego otworu najdalej, jak tylko móg³. Indy z trudem podszed³ do nich, klêkn¹³ i chwyci³ Gale za kombinezon. Razem z Chinem wci¹gnêli j¹ do samolotu i powlekli w kierunku kokpitu.

240

Dziewczyna mia³a zakrwawion¹ twarz. Pod czerwonymi smugami i plamami jej skóra by³a trupio blada od wiatru i zimna. – Tlen – zwróci³ siê Indy do Chino. – Szybko! Zgubi³a swoj¹ butlê. Przynieœ now¹. Chino znikn¹³. Indy natychmiast wzi¹³ g³êboki wdech, wstrzyma³ go i pod³¹czy³ rurê tlenow¹ Gale do w³asnego zbiornika. Niemal od razu zaczê³o mu siê krêciæ w g³owie. Walcz¹c, by nie straciæ przytomnoœci, przymocowa³ swoj¹ butlê do pasa dziewczyny. Zaczyna³a go ogarniaæ ciemnoœæ. W nastêpnej chwili jasne œwiate³ka tañcz¹ce przed oczami zblak³y; potem u jego boku znalaz³ siê Chino z pe³n¹ butl¹. – Joe, idŸ do kokpitu. Spróbuj przynieœæ tu Francuza. Gale za moment wróci do formy. Ale co by siê nie dzia³o, upewnij siê, ¿e Rene ma tlen. Zatamuj krwawienie. Gale ci pomo¿e; wie, co robiæ w takich sytuacjach. Joe poszed³ na przód. Indy po³o¿y³ d³oñ na twarzy Gale. Œcisnê³a j¹ mocno. – W porz¹dku. Nic mi nie bêdzie. Pomó¿ mi siê tylko podnieœæ, ¿ebym mog³a pomóc Rene. – Indy! Tu Will. ChodŸ do kokpitu. Joe wyci¹gn¹³ Rene. Jest poharatany. Potrzebujê ciê tu. Jones przecisn¹³ siê obok China, który uk³ada³ rannego pod œcian¹ kabiny w pozycji siedz¹cej. Zasiad³ na fotelu Francuza. – Mów, co mam robi栖 zwróci³ siê do Cromwella. – Zdecydowali siê daæ drapaka – odpar³ Cromwell. – Ledwie widaæ ten trzeci dysk, który chcia³ nas dopaœæ. Leci za sterowcem i stara siê wróciæ na pok³ad. Mówiê ci, to cholernie g³upie posuniêcie. Cromwell z ca³ej si³y napiera³ na przepustnice, staraj¹c siê wycisn¹æ z forda ostatni gram energii. – Dlaczego… Chodzi mi o to, co w³aœnie powiedzia³eœ – zapyta³ Indy. – Ten naleœnik na tej wysokoœci nie mo¿e zwalnia栖 odpowiedzia³ pospiesznie Cromwell. – Niedawno mieliœmy okazjê to ogl¹daæ. Leci o jakieœ piêæset kilometrów na godzinê szybciej ni¿ ten gazowy pêcherz. Przenicuje go na wylot jak nic. O ile nie mylê siê w moich kalkulacjach, ten, kto pilotuje sterowiec, ka¿e dyskowi siê odchrzaniæ. Inaczej bêd¹ musieli strzelaæ do swojego cz³owieka. – Dobra. Co mam robiæ?

241 16 – Indiana Jones i powietrzni piraci

– Indy, mój ch³opcze, bolejê nad tym, ale mo¿emy tylko raz zaatakowaæ tego spuchniêtego brzydala. Popatrz na przyrz¹dy prawego silnika. – Które… – Te z numerem trzy. Ciœnienie oleju, ch³opcze. Spada na ³eb, na szyjê. Co i nas spotka, kiedy ten silnik siê zatrze. Muszê zatrzymaæ sterowiec zanim on wysi¹dzie, albo mo¿emy mieæ do czynienia z po¿arem. Zerknij pod prawe skrzyd³o, Indy. – Rozumiem ciê. – Indy spostrzeg³ ogromn¹, czarn¹ plamê pokrywaj¹c¹ spód skrzyd³a powy¿ej i za silnikiem. – Trochê oberwaliœmy. Wtedy, kiedy rozwalili nam rakiety. W porz¹dku, Will, za³atwmy ten zeppelin. – To nasze przeznaczenie, mój ch³opcze. Widzisz tê czerwon¹ dŸwigienkê poœrodku panelu? Jones pochyli³ siê do przodu i wyci¹gn¹³ rêkê. – Nie! – Co… – Nie teraz, nie teraz. Poci¹gniêcie za tê dŸwigienkê odpali rakiety spod lewego skrzyd³a. Wszystkie trzy naraz. Powiem ci kiedy, a bêdzie to ju¿ nied³ugo, i… Widzia³eœ tego kretyna?! Obserwowali, jak dysk zbli¿a siê do zeppelina od strony rufy. By³ niczym wystrzelony pocisk goni¹cy wielkie, ociê¿a³e zwierzê, które robi³o wszystko, by zejœæ mu z drogi. – Widzisz platformê l¹dowiska? Na ni¿szej wysokoœci sprawdza siê bez zarzutu, ale tutaj dysk po prostu nie jest w stanie zawisn¹æ w powietrzu. – Ani nawet lecieæ powoli – zauwa¿y³ Indy. – Nie mylisz siê. Teraz, jeœli ja tak¿e siê nie mylê, zwróc¹ ogon sterowca w górê i na lewo i… A nie mówi³em? Znajdowali teraz du¿o bli¿ej ogromnego statku i mogli dostrzec wiêcej szczegó³ów. Pilot dysku za wszelk¹ cenê próbowa³ bezpiecznie powróciæ na pok³ad zeppelina. Indy widzia³ chmurê czarnego dymu, która spowi³a dysk, zwalniaj¹cy do podejœcia i l¹dowania na rampie statku. – Jeœli dobrze zgadujê, to ju¿ po nim – rzek³ Cromwell. Dysk koleba³ siê z boku na bok niczym uciekaj¹cy krab. – Traci noœnoœæ! – krzykn¹³ Indy. – I owszem… – mrukn¹³ Cromwell. Dysk gwa³townie zatoczy³ ³uk, próbuj¹c dostosowaæ siê do nag³ego zwrotu sterowca, który przewidzia³ Cromwell. Obie ma-

242

szyny pope³ni³y b³¹d. Nie mog¹c zachowaæ kontroli i wysokoœci, dysk zeœlizgn¹³ siê na bok i otar³ o dolny wielki ster kierunku zeppelina. Przebi³ go i rozpocz¹³ d³ug¹ drogê ku znajduj¹cej siê ponad osiem kilometrów ni¿ej ziemi. – Lepsza okazja nam siê nie trafi – rzek³ Cromwell. – Musimy zaatakowaæ, zanim wysi¹dzie nam ten silnik. – Ile czasu… jak d³ugo jeszcze? – zapyta³ Indy. – Zajmujê pozycjê. Musimy go oblecieæ i zaatakowaæ od przodu. Bêdziemy mieli tylko jedn¹ szansê. Zanurkujemy w kierunku tego sukinkota i utrzymam k¹t nurkowania, ¿ebyœ móg³ poci¹gn¹æ za dŸwigienkê. Wchodzê w zakrêt. Sterowiec wydawa³ siê niewiarygodnie wielki. Ktokolwiek kierowa³ tym potworem, zorientowa³ siê w zamiarach pilota forda, gdy¿ czarny dym za zeppelinem naraz zgêstnia³. – Dali pe³ny gaz, Indy. Przygotuj siê. Teraz albo nigdy. Zniknê³a œwiadomoœæ dokuczliwego zimna, konaj¹cego silnika i innych uszkodzeñ. Istnia³ tylko sterowiec. Szybko rós³ w oczach, gdy Cromwell wszed³ w nurkowanie i skierowa³ wprost na ogromne cielsko. Gwizd wiatru zwiêkszy³ siê i nagle zimno sta³o siê wszechobecne; lodowate sople k³u³y przez dziury po kulach w wiatrochronie. Ford lecia³ coraz szybciej i szybciej; nie móg³ zwolniæ schodzenia w rozrzedzonym powietrzu na tej wysokoœci. – Strzelaj¹ do nas! – krzykn¹³ Indy. Ciemne punkty na sterowcu sta³y siê wystarczaj¹co du¿e, by dostrzec, czym s¹. Gniazdami karabinów maszynowych! Pociski smugowe œwieci³y i tañczy³y w powietrzu. Wydawa³o siê, ¿e p³yn¹ pod pr¹d ku znajduj¹cemu siê wy¿ej fordowi. Poczuli, jak kule uderzaj¹ w samolot. Ford zatrz¹s³ siê i znios³o go na bok; Cromwell z trudem wyrówna³. Anglik wcisn¹³ guzik na dr¹¿ku sterowym. Dwa karabiny maszynowe zaczê³y miotaæ w kierunku sterowca pociski zapalaj¹ce, fordem wstrz¹snê³y wibracje. – To ich powinno zniechêciæ! – wrzasn¹³ Cromwell. Prawy silnik eksplodowa³. Nag³y wstrz¹s oderwa³ œmig³o od silnika, ciskaj¹c nim bardzo daleko na bok. Cromwell krzykn¹³ do Indy’ego: – Lewy peda³ orczyka! Stañ na nim, ch³opcze, stañ na nim! Indy napar³ na peda³ z ca³ych si³. Obaj mê¿czyŸni wciskali lewe peda³y jak tylko mogli najsilniej, by utrzymaæ samolot na kursie.

243

Grzbiet zeppelina przes³oni³ im ca³y œwiat; statek by³ niewiarygodnie wielki. Karabiny maszynowe nie przestawa³y jazgotaæ. – DŸwigienka! Przygotuj siê! – krzykn¹³ Cromwell. Jones wyci¹gn¹³ rêkê przed siebie, gotów poci¹gn¹æ j¹ na sygna³. – TERAZ! CI¥GNIJ! Indy gwa³townie szarpn¹³ do ty³u. Spojrza³ obok Cromwella na lewe skrzyd³o. Przednia pokrywa odskoczy³a od wyrzutni, do ty³u buchnê³y p³omienie silników rakiet i trzy d³ugie rury pomknê³y do przodu, ci¹gn¹c za sob¹ warkocze dymu i p³omieni, prosto w kierunku grzbietu ogromnego statku. Na b³yszcz¹cym materiale pojawi³y siê czarne plamki, a potem rakiety zniknê³y. – Co siê, u diab³a, sta³o? – krzykn¹³ Indy do Cromwella. – Nie by³o wybuchu! – Jeszcze bêdzie… – Cromwell urwa³ i podci¹gn¹³ ku sobie dr¹¿ek. – Odpuœæ ten peda³ – zarz¹dzi³. Ford zatoczy³ ³uk w prawo. Przemknêli obok sterowca, niczym zabawka obok olbrzyma. Gdy go mijali, Indy dostrzeg³ p³omienie wype³zaj¹ce na burtê zeppelina. Siedz¹cy z jego lewej strony Cromwell szaleñczo operowa³ przyrz¹dami i prze³¹cznikami, by odci¹æ dop³yw paliwa do zniszczonego prawego silnika. – U nas te¿ siê pali – powiedzia³ ponuro. Siêgn¹³ do panelu i poci¹gn¹³ kolejn¹ dŸwigniê. – Obserwuj prawy silnik – poleci³. Na krótk¹ chwilê silnik spowi³a bia³a mg³a, któr¹ wiatr zaraz rozgoni³. – Gaœnica – rzek³ Cromwell. – Pomog³o? – Ogieñ ugaszony – poinformowa³ go Indy. Wycie wiatru by³o og³uszaj¹ce. Cromwell podci¹gn¹³ dr¹¿ek i wyprowadzi³ forda z szaleñczego nurkowania. Nadal opadali, ale tym razem pod kontrol¹; mogli lepiej manewrowaæ samolotem, by widzieæ sterowiec. – Popatrz, ch³opcze – powiedzia³, tym razem spokojnie. Burty zeppelina sta³y w p³omieniach. – Co siê dzieje? – zapyta³ Indy. – Przecie¿ on jest wype³niony helem, a hel siê nie pali… – Zgadza siꠖ odpar³ Cromwell. – Ale ma te¿ diabelnie du¿y ³adunek paliwa dla swoich silników odrzutowych. A magnez, raz zapalony, bêdzie siê pali³ dok³adnie na wylot przez metalow¹ kon-

244

strukcjê, co oznacza, ¿e po¿ar przedosta³ siê a¿ na dó³ do zbiorników i prze¿ar³ siê przez metal. Ten ogieñ to ich paliwo. Rzek³bym, ¿e odwaliliœmy kawa³ dobrej roboty, bo… Dalsze s³owa nie by³y potrzebne. Wzd³u¿ burt i podbrzusza sterowca pojawi³ siê oœlepiaj¹cy blask. Indy zrozumia³, ¿e p³on¹cy magnez spowodowa³ pêkniêcie zbiorników. Paliwo chlusnê³o na zewn¹trz, gwa³townie siê zapali³o i p³omienie ogarnê³y wszystko. Ogromny sterowiec rzuca³ siê niczym ugodzony harpunem wieloryb, zdychaj¹cy na ich oczach od wybuchów, które wstrz¹sa³y jego cielskiem. Wysypywa³y siê z niego od³amki i ludzie. Indy widzia³, jak cz³onkowie za³ogi, wymachuj¹c bezradnie rêkami i nogami, rozpoczynali d³ugi upadek w kierunku ziemi. Kolejny wybuch, ogromna kula ognia i zeppelin z³ama³ siê w po³owie. Ogieñ nadal siê rozszerza³ i dwie ogromne czêœci kad³uba polecia³y w dó³; obraca³y siê i skrêca³y w pozornej agonii, pod¹¿aj¹c ku ostatecznemu zniszczeniu. – Potrzebujesz mnie tu jeszcze? – zapyta³ Indy Cromwella. – Nie w tej chwili. Zeszliœmy poni¿ej szeœciu tysiêcy i nadal bêdê zje¿d¿a³ nim jak wind¹, dopóki nie znajdziemy siê na czterech. Wtedy wreszcie zdejmiemy z siebie te obmierz³e aparaty tlenowe i znowu zaczniemy oddychaæ jak normalni ludzie. Indy wygramoli³ siê z kokpitu. Powróciwszy do kabiny, natychmiast podszed³ do Rene. Chino trzyma³ nieruchomego Francuza w swych ogromnych ramionach. Brak maski tlenowej na twarzy Rene potwierdzi³ najgorsze obawy Indy’ego. Indy napotka³ wzrokiem spojrzenie Chino. Powiedzia³o mu bez s³ów, ¿e Rene Foulois nie ¿yje. Gale siedzia³a cichutko po drugiej stronie. Indy zauwa¿y³, ¿e p³aka³a. Teraz by³a sparali¿owana, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Rene Foulois odszed³, a oni sami balansowali na krawêdzi ¿ycia i œmierci. Gale mia³a na twarzy odmro¿enia; drêczy³ j¹ w³asny ból. Wreszcie podnios³a g³owê. – Czy… – Jej g³os siê za³ama³. – Tak – powiedzia³ tak cicho, jak tylko móg³, by byæ s³yszanym wœród huku silników i œwistu wiatru. – Mo¿ecie zdj¹æ maski – obwieœci³ Cromwell z kokpitu. Wszyscy zakrêcili zawory i zdjêli z twarzy maski i gogle. Indy odpi¹³ ciê¿k¹ zas³onê. Na tej wysokoœci by³o ju¿ du¿o cieplej. Gale jednak nadal szczêka³a zêbami. Spojrza³ na ni¹ surowo.

245

– W³ó¿ z powrotem gogle – rozkaza³. – Wiatr wdziera siê do kokpitu przez dziury po kulach. A teraz idŸ tam. Dziewczyna otworzy³a szeroko oczy. – Nie… nie mogê… – Owszem, mo¿esz. I tak w³aœnie zrobisz. Jesteœ pilotem! Will potrzebuje kogoœ do pomocy. Lecimy na dwóch silnikach i nadgryzionym prawym skrzydle, mamy mnóstwo problemów. Marsz do kokpitu! Gale przez d³ug¹ chwilê wpatrywa³a siê w Indy’ego. Powoli wyprostowa³a siê i stanê³a przed nim. – Wie pan co, profesorze Jones? Chyba pana kocham. Musnê³a ustami jego usta i posz³a. Jones opar³ siê plecami o œcianê kabiny. Spojrza³ ze smutkiem na cia³o Rene. – Taki dobry cz³owiek – stwierdzi³. – As w wojnie z Niemcami. Dziwne, ¿e zgin¹³ tu, w taki sposób. – Nie ma w tym nic dziwnego – rzek³ Jose Syme Chino. – Na wszystko przychodzi czas. To tak¿e by³a wojna. Bitwa pomiêdzy dobrem a z³em. Tak jak wszystkie wielkie wojny. Ten cz³owiek mia³ skrzyd³a; dla takich jak on jest specjalne miejsce u Wielkiego Ducha. Indy powoli kiwn¹³ g³ow¹. Wracali na ziemiê. – Amen – powiedzia³.

246

Pos³owie

OCZYWIŒCIE, ¯E TO MO¯LIWE! Niedawno – latem 1991 roku – zaproszono mnie na goœcinne wyk³ady w Instytucie Studiów Zaawansowanych w Lincoln w Nebrasce. Tematem budz¹cym najwiêksze zainteresowanie i przyci¹gaj¹cym ogromne t³umy s³uchaczy by³y powa¿ne badania nad UFO. Podczas sesji uczestnicy mogli zadawaæ dowolne pytania. Pad³o to nieuniknione: czy kiedykolwiek widzia³em UFO? A jeœli tak, jak wygl¹da³o i jak siê zachowywa³o? Przyznajê, ¿e nieco droczy³em siê ze s³uchaczami. Podobnie jak wiele osób, widywa³em w ¿yciu UFO. Obserwowa³em przy ró¿nych okazjach na niebie coœ, czego nie potrafi³em rozpoznaæ: b³ysk œwiat³a, kolorowy promieñ, obiekt znajduj¹cy siê zbyt daleko, by dostrzec jakiekolwiek szczegó³y. To, co widzia³em, by³o po prostu niemo¿liwe do zidentyfikowania i raczej niezbyt ekscytuj¹ce. Opowiedzia³em s³uchaczom o pewnej niesamowitej obserwacji sprzed lat, maj¹cej miejsce w œrodku dnia, przy idealnej widocznoœci i piekielnym grzmocie przetaczaj¹cym siê po niebie. – By³ to statek zupe³nie dla mnie obcy – opowiada³em – i ca³kowicie niewiarygodny. Mia³ prawie trzysta metrów d³ugoœci! P³yn¹³ ponad ziemi¹ na wysokoœci jakichœ piêciuset, mo¿e szeœciuset metrów, tak ogromny, ¿e czêœciowo zas³oni³ s³oñce. S³ysz¹c jego niski warkot, ptaki i zwierzêta ucieka³y. Szybowa³ dostojnie w powietrzu, srebrzysty i wspania³y, i obserwowa³em go, dopóki nie znikn¹³ za horyzontem.

247

Có¿, niewiele osób mi uwierzy³o. Szczerze mówi¹c, w¹tpiê czy ktokolwiek da³ wiarê choæby jednemu mojemu s³owu. Poprosi³em, by podnieœli rêce ci, którzy myœl¹, ¿e moja opowieœæ jest prawdziwa. Nie podnios³a siê ani jedna d³oñ. Wtedy zdetonowa³em moj¹ „bombê na niedowiarków”. – Nie rozumiem, dlaczego uwa¿aj¹ pañstwo moj¹ opowieœæ za zbyt fantastyczn¹, by mi zaufaæ. To, co widzia³em, obserwowa³y tak¿e miliony innych ludzi. Sta³em pod „USS Akron”, siostrzanym statkiem równie wielkiego „USS Macon”, dwóch ogromnych sterowców nale¿¹cych do Marynarki Stanów Zjednoczonych, które pe³ni³y czynn¹ s³u¿bê we wczesnych latach trzydziestych. I oczywiœcie, jako ¿e nigdy wczeœniej czegoœ takiego nie widzia³em, ani nie wiedzia³em o istnieniu tych dwóch olbrzymich sterowców, statek przes³aniaj¹cy s³oñce wydawa³ mi siê nie z tej ziemi! Nawet jeœli zdarzy³o siê to jakieœ szeœædziesi¹t lat temu. By³ to jeden z tych wspania³ych momentów, kiedy rzeczywistoœæ okazuje siê dziwniejsza od fikcji. I przypomnienie tej chwili – i jej podobnych – takich jak wtedy, gdy odrzutowym myœliwcem œciga³em po niebie inne obiekty, których nigdy nie dogoni³em ani nie zidentyfikowa³em – pomog³y mi podj¹æ decyzjê, ¿e w ksi¹¿ce Indiana Jones i podniebni piraci wszystko, co mo¿e wydawaæ siê egzotyczne, cudowne, niesamowite – i niewiarygodne – bêdzie opieraæ siê na twardej, sprawdzalnej rzeczywistoœci. Sterowce, owe opas³e, niezgrabne cygara sklecone z przeœcierade³ i lin na niekszta³tnych konstrukcjach, pierwszy raz unios³y cz³owieka w powietrze ponad sto lat temu. Jedne porusza³y siê po niebie dziêki ludziom krêc¹cym szaleñczo peda³ami, które wprawia³y w ruch œmig³a zamiast kó³ rowerowych. Inne mia³y niebezpieczne silniki benzynowe; niebezpieczne, gdy¿ czêsto zapala³y siê i wybucha³y w trakcie lotu, koñcz¹c obiecuj¹ce kariery ognistym fina³em. Ogromne sterowce, szczególnie te z niemieckich zak³adów Zeppelina, odnosi³y w latach 1914-1918 zadziwiaj¹ce sukcesy. Bombardowa³y brytyjskie miasta i w odwecie by³y zestrzeliwane przez artyleriê przeciwlotnicz¹ i myœliwce. Niemiecki L-35 otworzy³ now¹ erê dziêki zabieraniu ze sob¹ w górê myœliwca albatross D-111 i wypuszczaniu go w razie niebezpieczeñstwa, niczym szybkiego jastrzêbia os³aniaj¹cego ogromn¹, t³ust¹ kwokê

248

na niebie. Wkrótce sterowce brytyjskie tak¿e zaczê³y braæ na pok³ad myœliwce, wypuszczaj¹c je w locie, a tak¿e zabieraj¹c z powrotem – byli to poprzednicy olbrzymiego sterowca z naszej opowieœci. A prawie siedemdziesi¹t piêæ lat temu niemiecki L-53 wzniós³ siê na wysokoœæ ponad szeœciu kilometrów. Po zakoñczeniu wojny w 1918 roku sterowce stawa³y siê coraz wiêksze, szybsze, potê¿niejsze i zadziwiaj¹co pewne – ponownie przecieraj¹c szlak dla kolosa z naszej opowieœci. Nawet dziœ trudno uwierzyæ w chlubne osi¹gniêcia niektórych statków z przesz³oœci, takich jak niemiecki „Graf Zeppelin”. W ci¹gu dziewiêciu lat spêdzi³ on w powietrzu 17 179 godzin podczas 590 oddzielnych lotów! S³awetny „Graf” lata³ z Europy do USA, do Ameryki Po³udniowej i na Œrodkowy Wschód, przelecia³ nad Arktyk¹, co by³o ekscytuj¹c¹ przygod¹ dla jego pasa¿erów, a nastêpnie okr¹¿y³ œwiat w nieœpiesznym rejsie, który nawet dzisiaj wydaje siê marzeniem. Zanim „Graf Zeppelin” zosta³ wycofany z czynnej s³u¿by po dziewiêciu latach, zd¹¿y³ zabraæ w powietrze, luksusowo i bezpiecznie, ponad 34 000 pasa¿erów. Zatem to, co przeczytaliœcie na tych stronach o olbrzymim sterowcu i machinach lataj¹cych, które mia³ na pok³adzie, wypuszcza³ je i odzyskiwa³ w locie, ma spory „fundament realizmu” w historii lotnictwa. SILNIKI ODRZUTOWE W 1930 ROKU? Jeœli przejrzycie ksi¹¿ki na temat historii lotnictwa lub poszperacie w opas³ych encyklopediach, czy te¿ obejrzycie dotycz¹ce lotniczych silników odrzutowych eksponaty w muzeach, z pewnoœci¹ zostaniecie poinformowani, ¿e pierwszy samolot z napêdem odrzutowym wzbi³ siê w niebo w sierpniu 1939 roku. By³ to niemiecki heinkel He-178, a jego lot okaza³ siê prze³omem w historii lotnictwa. Nie by³ to jednak¿e pierwszy lot z napêdem odrzutowym – co sta³o siê kolejnym fundamentem dla naszej opowieœci. Tak naprawdê He-178 odby³ swój pierwszy lot prawie trzydzieœci lat po tym, jak Francuz nazwiskiem Henri Coanda wzbi³ siê w niebo z lotniska w Issy-les-Moulineaux we Francji w 1910 roku. Coanda nie tylko odby³ pierwszy lot z napêdem odrzutowym (choæ krótki i katastrofalny), ale równie¿ zaprojektowa³ ów silnik dla w³asnego, zgrabnego odrzutowego dwup³atowca. Drugi dwup³atowiec zbu-

249

dowany przez Coandê wystawiony jest w jednym z francuskich muzeów lotnictwa. Pierwsza maszyna tego typu zosta³a pokazana publicznie w 1910 roku w „Salon Aeronautique” w Pary¿u. Autor tej ksi¹¿ki przeprowadzi³ wiele wywiadów z Coand¹, i by³y to wspania³e chwile, spêdzone z jednym z najwiêkszych pionierów lotnictwa w historii. Coanda rozpocz¹³ projektowanie swojego silnika w 1904 roku, kiedy studiowa³ we Francuskiej Szkole Zaawansowanych Studiów Aeronautycznych. Dziêki temu okresowi nauki zaprojektowa³ i nieustannie ulepsza³ silnik odrzutowy, nazywany przez niego turbonapêdem. Jego przyjaciel, nazwiskiem Clerget, zbudowa³ na podstawie projektów Coandy silnik, który zainstalowano w zgrabnym dwup³atowcu, zaprojektowanym równie¿ przez Coandê. Poniewa¿ Coanda lata³ swoim odrzutowcem w 1910 roku, jakieœ dwadzieœcia lat przed czasem, kiedy rozgrywa siê nasza opowieœæ, z pewnoœci¹ wystarcza to, by zamieniæ pierwotny, prymitywny silnik w potê¿ny i pewny system dla lataj¹cych dysków, z którymi musia³ siê zmierzyæ Indiana Jones. Ale dlaczego tak ma³o s³yszy siê o Coandzie? Niestety, podczas gdy uda³o mu siê oderwaæ w swoim odrzutowcu od ziemi, l¹dowanie skoñczy³o siê kraks¹. Sta³o siê to w trakcie przeprowadzania testów naziemnych, czyli ko³owania odrzutowcem Coandy po pasie lotniska, by przetestowaæ jego moc i hamulce, aby pilot wiedzia³, czego siê spodziewaæ przed pierwsz¹ prób¹ lotu. Ku zaskoczeniu Coandy, jego silnik odrzutowy by³ o wiele potê¿niejszy, ni¿ przewidywa³, i kiedy przesun¹³ dŸwigniê przepustnicy do przodu, z silnika buchnê³y p³omienie i zawy³ on niczym wielki smok. Zanim Coanda zdo³a³ zatrzymaæ maszynê, ta wzbi³a siê w niebo. Kiedy konstruktor podniós³ wzrok, przed nim wyros³a œciana. Natychmiast wy³¹czy³ silnik i przyci¹gn¹³ do siebie dr¹¿ek, a odrzutowiec przechyli³ siê na bok i uderzy³ w ziemiê. Coanda zosta³ wyrzucony z samolotu i dorobi³ siê jedynie siniaków, ale samolot doszczêtnie sp³on¹³. W naszej opowieœci natknêliœmy siê na Coandê pracuj¹cego nad swoim pierwszym silnikiem odrzutowym i samolotem w 1910 roku, i ponownie wpadliœmy na niego podczas I wojny œwiatowej, kiedy opracowa³ dla Armii Francuskiej dzia³o rakietowe. W 1914 roku opatentowa³ swój silnik odrzutowy. S¹ to wszystko fakty historyczne, i jest to podstawa istnienia silników odrzutowych lataj¹cych dysków.

250

Co wiêcej, Coanda by³ tak¿e autorem kilku projektów lataj¹cych talerzy, które wiele lat póŸniej nazwano soczewkowatymi aerodynami*. W dodatku talerze te lata³y. A zatem je¿eli czytelnik przypuszcza, ¿e nawet lataj¹ce talerze w naszej opowieœci s¹, czy te¿ mog¹ byæ, prawdziwe – ma racjê! Silniki odrzutowe wystêpuj¹ce w tej ksi¹¿ce s¹ oparte na projektach Coandy zbudowanych i testowanych w 1910 oraz opatentowanych we Francji w 1914 roku. Gdyby prace Coandy wspar³ rz¹d francuski lub indywidualni inwestorzy, w I wojnie œwiatowej (1914-1918) mog³yby walczyæ odrzutowe myœliwce i bombowce. Jednak¿e natychmiastowe zapotrzebowanie na samoloty przes³oni³o to, o czym wiêkszoœæ Francuzów nawet nie s³ysza³a, a przedstawiciele rz¹du patrzyli podejrzliwie na coœ tak rewolucyjnego. Silnik Coandy, gdyby go usprawniæ, by³by idealnym napêdem dla gigantycznego sterowca i lataj¹cych dysków z naszej opowieœci. Uruchamia³ siê jak zwyczajny silnik spalinowy, ale Ÿród³em jego mocy by³ system obrotowy, dzia³aj¹cy z ogromn¹ prêdkoœci¹ wewn¹trz silnika. Ruch obrotowy wytwarza³ podciœnienie, które wci¹ga³o ogromne iloœci powietrza. Nastêpnie silnik sprê¿a³ to powietrze, miesza³ je z paliwem i podpala³ ca³¹ mieszankê na podobieñstwo nieustannych eksplozji. To wprawia³o w ruch jeszcze wiêcej œmigie³, zwiêksza³ siê dop³yw powietrza i gêstoœæ mieszanki, temperatura w silniku ros³a, podobnie jak prêdkoœæ gazów wyrzucanych z silnika. No i proszê – mamy nie tylko dzia³aj¹cy silnik odrzutowy, ale taki, którego moc i sprê¿anie ros³o, im szybciej siê porusza³. A im szybciej lecia³, tym wiêksz¹ mia³ moc, tak wiêc dalsze usprawnianie silnika Coandy da³o nam idealny napêd dla dysków i sterowca, wprawiaj¹cych wszystkich w takie zdumienie. Oczywiœcie nadal istnia³y trudnoœci, z którymi nale¿a³o siê uporaæ: problemy ze stabilnoœci¹ i sterowaniem lotem dysków, ale rozwi¹zanie zrodzi³ ten sam p³odny umys³ Henriego Coandy. W swoim „Efekcie Coandy” Francuz dowiód³, ¿e silny strumieñ powietrza skierowany wzd³u¿ p³askiej powierzchni (lub ³opatek silnika) „przyklei siê” do tej powierzchni, a nawet zakrzywi siê wzd³u¿ niej, je¿eli przyjmie ona kszta³t okr¹g³y. Coanda zaprojektowa³ aerodynê, która dziêki temu efektowi wytwarza³a podciœnienie ponad skrzyd³em (lub dyskiem w formie p³ata). Pod skrzyd³em * Aerodyna – statek ciê¿szy od powietrza, mog¹cy lataæ wskutek dynamicznego oddzia³ywania atmosfery na p³aty noœne (przyp. t³um.).

251

ciœnienie by³o normalne, dziêki czemu wytwarza³a siê ogromna si³a noœna. Coanda zaprojektowa³ wówczas idealny dysk, w którym umieœci³ swój silnik, co da³o mu, jak to sam okreœli³, napêd trójwymiarowy. Jeœli chodzi o stabilnoœæ, powietrze wiruj¹ce z ogromn¹ prêdkoœci¹ w ruchu kolistym wokó³ krawêdzi dysku zmienia³o ca³y dysk we wspania³y ¿yroskop. W czasie lotu zawsze pokazywa³ on pó³noc magnetyczn¹. Zatem podczas manewrów dysk nie skrêca³ i nie przechyla³ siê jak samolot, lecz po prostu „œlizga³ siê” po powietrzu. Kabina pilota obraca³a siê, by pilot zawsze patrzy³ w kierunku lotu, a poprzez zmianê ciœnienia wzd³u¿ odpowiednich czêœci krawêdzi dysku móg³ skrêcaæ w wybranym przez siebie kierunku. Rezultat: lataj¹cy talerz. Minê³y lata, zanim „Efekt Coandy” i wyj¹tkowy projekt silnika odrzutowego zosta³y zbudowane i faktycznie przetestowane w powietrzu, ale rz¹d Kanady w koñcu skonstruowa³ aerodynê – i wiele lat temu rzeczywiœcie posiada³ w³asny, sprawny talerz lataj¹cy. Powróæmy jednak, choæ na krótko, do tematu UFO, które widywano od tysiêcy lat. Tak, jak stwierdziliœmy w naszej opowieœci – a ka¿da wzmianka na temat historycznych obserwacji dziwnych i nie zidentyfikowanych obiektów na niebie jest prawdziwa – ca³a sprawa UFO jest od lat stref¹ wielu kontrowersji. Prawda jest taka, ¿e nie ma w¹tpliwoœci, i¿ po naszym niebie lataj¹ dziwne obiekty. Widzia³o je wielu doœwiadczonych obserwatorów, a od 1947 roku UFO s¹ rejestrowane na filmie, œledzone przez teleskopy i radary. Obiekty te miewaj¹ bliskie spotkania z pilotowanymi przez ludzi samolotami. Mo¿e siê wydaæ dziwne, ¿e najbardziej wiarygodne raporty nie s¹ podawane do wiadomoœci publicznej. Wiele obserwacji UFO dokonanych przez wojsko jest natychmiast utajniane. Nie mo¿na ich wyt³umaczyæ, a rz¹d amerykañski nie lubi znajdowaæ siê w opa³ach z powodu niemo¿noœci wyjaœnienia, co œmiga po naszym niebie szybciej i wy¿ej, ni¿ którykolwiek z samolotów. Poniewa¿ wiele raportów po prostu wykpiono, kapitanowie linii lotniczych i najlepsi piloci niemal co do jednego odmawiaj¹ publicznych komentarzy w sprawie dysków czy innych pojazdów – nie bêd¹cych w³asnoœci¹ ¿adnego z krajów na naszej planecie – na jakie natknêli siê w powietrzu. Autor tej ksi¹¿ki s³ysza³ setki ta-

252

kich raportów od pilotów. Potrafili oni dostarczyæ zadziwiaj¹cych szczegó³ów na temat dziwnych obiektów, które ujrzeli podczas lotu. Ponadto, kiedy s³u¿y³em w Amerykañskich Si³ach Powietrznych, bra³em udzia³ w œledztwie na temat UFO, rozmawia³em z setkami œwiadków, którzy natknêli siê, na ziemi lub w powietrzu, na niezidentyfikowane obiekty. Wiele z raportów okaza³o siê œlepymi zau³kami. Inne wrêcz przeciwnie. Jako pilot, ja tak¿e œciga³em UFO lataj¹c na szybkich odrzutowcach. Goni³em tak¿e zaskakuj¹co du¿y dysk na niewielkiej wysokoœci lec¹c bombowcem B-25; dysk z ³atwoœci¹ nas wymanewrowa³, a potem odlecia³, jakbyœmy stali nieruchomo w powietrzu. Co to by³o? Nie wiem na pewno i nie próbujê wyci¹gaæ stanowczych wniosków przy takim braku niezbitych dowodów. Jest to zagadka, której, przynajmniej publicznie, nie wyjaœniono jeszcze w satysfakcjonuj¹cy sposób. Jednak¿e ta zagadka jest prawdziwa; na naszym niebie ukazuj¹ siê dziwne i nie zidentyfikowane obiekty i musimy po prostu ¿yæ z t¹ prawd¹, dopóki nie dowiemy siê wystarczaj¹co du¿o, by zrozumieæ, co to w³aœciwie jest. TRÓJSILNIKOWIEC Istnieje ogromna ró¿nica miêdzy pisaniem o tym, jak samolot lata i jak siê zachowuje, a uczuciem, gdy siê go pilotuje. Pisanie to jedno, zaœ latanie samolotem, który w obecnych czasach jest przedpotopowym trójsilnikowcem, takim jak ford w tej ksi¹¿ce, to zupe³nie co innego. Sprawia mi zatem ogromn¹ przyjemnoœæ przekazanie czytelnikowi, ¿e wra¿enia z pilota¿u trójsilnikowca w naszej opowieœci pochodz¹ z autentycznych doœwiadczeñ. Autor tej ksi¹¿ki  lata³ niemieckim trójsilnikowym junkersem Yu-52/3m, który spe³nia³ jednoczeœnie funkcje transportowca i bombowca. By³ on du¿o wiêkszy i ciê¿szy ni¿ ford, ale oba samoloty pod wieloma wzglêdami wykazywa³y zaskakuj¹ce podobieñstwo. Poza Ju-52 i fordem mia³em okazjê poznaæ i „poczuæ”, siedz¹c za sterami, górnop³at stinson, tak¿e trójsilnikowiec. Po spêdzeniu wielu godzin na lewym fotelu tych wspania³ych maszyn nabra³em przekonania, ¿e s¹ one zdolne do niezwyk³ych wyczynów, wprawiaj¹cych w zdumienie nawet wspó³czesnych pilotów. Jeœli chodzi o forda trimotora wystêpuj¹cego na kartach niniejszej ksi¹¿ki, czytelnika niew¹tpliwie zaskoczy wiadomoœæ, ¿e dawni piloci-œmia³kowie, którzy obje¿d¿ali miasta pokazuj¹c swój „po-

253

wietrzny cyrk”, w istocie wykorzystywali forda jako samolot akrobacyjny do niebezpiecznych manewrów na minimalnej wysokoœci! Wykonywali pêtlê niemal dotykaj¹c brzuchem powierzchni ziemi, po czym wzbijali siê wy¿ej i wchodzili w korkoci¹g, zadziwiaj¹c zdumione t³umy gapiów obserwuj¹cych te wspania³e loty. Istnieje te¿ inny wymiar zgodnoœci. Fordy trimotory by³y u¿ywane przez Armiê Stanów Zjednoczonych. Niektóre z nich wyposa¿ono w karabiny maszynowe, zamki bombowe i inne uzbrojenie i u¿ywano w walkach w ró¿nych czêœciach œwiata. Wszystko, czego dokonuje ford na kartach tej ksi¹¿ki, robi³ te¿ naprawdê. To kolejny przyk³ad na to, jak rzeczywistoœæ przeœciga fikcjê. PODNIEBNE MIASTO Czy naprawdê istnieje takie miejsce, jak Podniebne Miasto – Acoma – które raczej wydaje siê tworem wyobraŸni ni¿ czymœ realnym? Ca³e osiedle na szczycie wielkiej wy¿yny poœrodku surowej pustyni, tak rozleg³ej, ¿e miasto wydaje siê odizolowane i nieznane – chocia¿ naprawdê jest najstarsz¹ nieprzerwanie zamieszkan¹ osad¹ obu Ameryk? Ponownie zawêdrowaliœmy do krainy, gdzie prawda jest dziwniejsza od fikcji, gdy¿ staro¿ytne pueblo zwane Acoma jest do dziœ dnia zamieszkane i wspiera Indian Acoma z coraz wiêksz¹ witalnoœci¹. Acoma le¿y na po³udniowy zachód od Albuquerque, miasta w Nowym Meksyku, i zgodnie z tym, co opisano w tej ksi¹¿ce, otaczaj¹ j¹ tak fascynuj¹ce tereny, jak rezerwat Indian Laguna, z zalewem Elephant Butte i po³o¿onymi na po³udniu wielkimi polami lawy. Autentyczna jest te¿ spo³ecznoœæ o niewiarygodnej nazwie Truth or Consequences (Prawda lub Konsekwencje). Dalej na po³udnie znajduj¹ siê szañce i blizny wspó³czesnoœci – wielkie wydmy Bia³ych Piasków, gdzie rakietowe eksperymenty otworzy³y erê lotów kosmicznych, oraz Alamogordo, miasto Œwiêtej Trójcy, miejsce pierwszego wybuchu bomby atomowej. Gdyby nie Pañstwowa Fundacja na rzecz Narodowoœci, która w 1973 roku przyzna³a dotacjê na spisanie historii czterech wielkich szczepów indiañskich, w tym szczepu Acomów, ogromna czêœæ ich przesz³oœci mog³aby przepaœæ bezpowrotnie. Indianie Acoma wierzyli od zamierzch³ych czasów, ¿e ich naród zosta³ stworzony w g³êbi ziemi, w ogromnym podziemnym œwiecie, który zw¹ Shipapu. W chwili gdy dwie siostry, Nautsiti i Iatiku, wy³oni³y siê

254

z podziemnych krain i pad³o na nie œwiat³o s³oneczne, pierwsi ludzie i ca³a Acoma zosta³a powo³ana do ¿ycia. Duchy ochraniaj¹ce Acomê stworzy³y mê¿ów dla sióstr i po pewnym czasie ich potomkowie zostali Indianami, zamieszkali w swoim kraju, opiekowali siê trzod¹ i uprawiali ziemiê. Gdy poznaje siê historiê obszaru le¿¹cego obecnie w sercu Stanów Zjednoczonych Ameryki, dziwnym mo¿e siê wydaæ fakt, ¿e „dawne czasy” kilkaset lat temu by³y zdominowane przez hiszpañskich odkrywców i konkwistadorów. Jednak¿e stare kroniki ujawniaj¹, i¿ w 1629 roku Juan Ramirez, ksi¹dz towarzysz¹cy hiszpañskiej wyprawie, która udawa³a siê by zbadaæ pueblo Indian Zuni, zosta³ przez jej dowódcê wys³any w celu zapoznania siê z potrzebami Acomów. Sta³o siê tak, gdy¿ Hiszpanie byli bezzasadnie surowi w swoich pierwszych zetkniêciach z Acomami, a w 1599 roku ³upie¿cza wyprawa pod wodz¹ Vincente de Zaldivara spustoszy³a ich wioski. Kroniki ujawniaj¹, ¿e to, co Hiszpanie niegdyœ zniszczyli, nastêpnie odbudowali w œcis³ej wspó³pracy z Acomami. Ich miasto sta³o siê silniejsze i rozwija³o siê lepiej ni¿ przedtem, a na rozleg³ej p³aszczyŸnie wy¿yny, kilkaset metrów ponad pustyni¹, Indianie stworzyli now¹ Acomê z dwupiêtrowymi domami oraz przejêli hiszpañskie obyczaje i religiê. Lecz na d³ugo przed przybyciem Hiszpanów wielka spo³ecznoœæ na wy¿ynie Acoma prosperowa³a przez wiele pokoleñ. Kiedy dwadzieœcia lat temu rozpoczêto prace nad spisaniem starodawnych dziejów, okaza³o siê, ¿e Acoma to tylko jedna z nazw, pod któr¹ znane by³y owe ludy; pozosta³e to m.in. Acu, Akome, Acuo, Acuco i Ako. Wszystkie te nazwy maj¹ wspólny rdzeñ, który w t³umaczeniu oznacza, ¿e osiedle Acomów na szczycie wielkiej wy¿yny jest „miejscem, które by³o zawsze”. Kiedy pierwszy raz zobaczy³em Acomê, stanowi³o to dla mnie ogromne zaskoczenie. Nie mia³em pewnoœci, czy to, co widzê, istnieje naprawdê. W tym czasie odbywa³em powietrzn¹ podró¿ po Ameryce jednosilnikowym samolotem beech debonair (N935T), a mój przyjaciel i fotograf, Jim Yarnell, zrobi³ cudowne zdjêcia okolic, które ogl¹da³a ledwie nieliczna garstka Amerykanów. Przelecieliœmy nad poligonem na pustyni, gdzie kiedyœ wybucha³y bomby atomowe i wyrasta³y na niebie ogromne grzyby, minêliœmy pola lawy i pustyniê, gdy nagle pojawi³a siê przed nami ogromna wy¿yna z rozci¹gaj¹cym siê na jej szczycie miastem! Okr¹¿yliœmy to, co, jak siê póŸniej dowiedzia³em, nazywa³o siê Acoma Pueblo, czyli

255

Podniebne Miasto. Ogromne pionowe œciany skalne wygl¹da³y jak gigantyczne mury wznosz¹ce siê pionowo z przestworu suchego oceanu. £atwo by³o zrozumieæ, dlaczego hiszpañskie ekspedycje nazwa³y Acoma Pueblo fortec¹ „najpotê¿niejsz¹ ze wszystkich” i „niedostêpn¹ twierdz¹”. Wkrótce po mojej pierwszej obserwacji Podniebnego Miasta z powietrza mia³em okazjê obejrzeæ Acomê z ziemi. Maj¹c wci¹¿ do dyspozycji samolot, uzyskaliœmy tak¿e zezwolenie na zwiedzenie ziem Indian w krainie wielkiej pustyni. L¹dowaliœmy na piaszczystych drogach i odwiedzaliœmy ludzi, którzy nie tak dawno byli jeszcze narodem wielkich wojowników broni¹cych ziem swych ojców. Wojny odesz³y w przesz³oœæ. Acoma Pueblo znowu rozkwita, jak za dawnych lat. Uda³o siê, z po¿ytkiem dla nas wszystkich, ocaliæ i zachowaæ jego historiê i tradycje. Ale nie dajcie siê oszukaæ – miasto nadal jest tak samo groŸne i potê¿ne jak wtedy, gdy Hiszpanie po raz pierwszy ujrzeli ten staro¿ytny bastion wznosz¹cy siê ponad reszt¹ œwiata.

256