Darynda Jones 5

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Zapraszamy do czytania i komentowania wspólnego dzieła:

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Tłumaczenie: axses, agnes_ka1, Feisty, Vi_Piccola_Pervertita

Beta: Gladusiek

~2~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 1

Zapytaj mnie o życie po śmierci. - NAPIS NA T-SHIRCIE CZĘSTO WIDYWANYM NA CHARLEY DAVIDSON, PONURYM ŻNIWIARZU Z WĄTPLIWĄ MORALNOŚCIĄ

Martwy Gość siedzący przy końcu baru cały czas starał się postawić mi drinka. Co było zrozumiałe. Ale nikt inny nawet nie rzucił na mnie okiem, a byłam odpicowana jak lalka. A przynajmniej jak elegancka kobieta. Ale niepokojącą częścią tego wieczoru było

to,

że

mój

cel,

pan

Marvin

Tidwell,

jasnowłosy

pośrednik

handlu

nieruchomościami i podejrzany o cudzołóstwo, odmówił drinka jakiego mu postawiłam. Odmówił! Poczułam się zgwałcona. Siedziałam przy barze popijając margaritę, użalając się nad smutkiem jaki wkradł się w moje życie. Zwłaszcza w noce. I ta sprawa też nie szła planowo. Być może nie byłam w typie Marva. To mogło być to. Ale wyraźnie okazywałam mu zainteresowanie. I nałożyłam makijaż. I miałam dekolt. A pomimo tego wszystkiego, moje dochodzenie miało utknąć między martwym a punktem. Przynajmniej mogłam powiedzieć mojej klientce, inaczej znanej jako pani Marvinova Tidwell, że wygląda na to, że jej mąż wcale jej nie zdradza. Przynajmniej nie z przypadkowymi babkami. Ale myśl, że mógł mieć regularną kochankę trzymała mój tyłek przyklejony do barowego stołka. - Czę-często tu przy-przychodzisz?

~3~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Popatrzyłam na Martwego Gościa. W końcu zebrał się na odwagę by podejść i przez to miałam na niego lepszy widok. Pomyślałam o nim jak o najsłabszym z miotu. Na nosie miał okulary w drucianych oprawkach, a na głowie znoszoną bejsbolową czapkę, którą miał obróconą daszkiem do tyłu i wciśniętą na brązowe włosy w kolorze błota. Dodajcie do tego wyblakły, niebieski podkoszulek i luźne, wytarte jeansy, a można było go opisać jako rolkarza, mózgowca komputerowca albo leśnego ludka z prowincji. Przyczyna jego śmierci nie była oczywista. Nie miał ran kłutych czy dziur po kulach. Nie brakowało mu kończyn, nie miał też śladów opon na twarzy. Nie wyglądał też jak narkoman, więc nie umiałam stwierdzić dlaczego zmarł w tak młodym wieku. Biorąc pod uwagę fakt, że jego młodzieńcza buźka robiła wrażenie, jakby był młodszy niż był w rzeczywistości, mogłam założyć, że był gdzieś w moim wieku, kiedy skonał. Stał przede mną czekając na odpowiedź. Pomyślałam, że „często tu przychodzisz” było pytaniem retorycznym, ale niech będzie. Nie chcąc, aby ktokolwiek widział, że gadam sama do siebie w pomieszczeniu pełnym ludzi, odpowiedziałam mu uniesieniem jednego ramienia, w geście niezdecydowanego wzruszenia. Smutne, ale prawdziwe. To, że często tu przychodziłam. To był bar mojego taty, ale podczas gdy nigdy nie pracowałam tutaj, bojąc się, że ktoś znajomy rozwali mi kamuflaż, to teraz tak się zdarzyło, że był to też ulubiony bar pana Tidwella. Przynajmniej jeśli doszłoby do jakiejś bójki, miałabym wsparcie. Znałam większość stałych bywalców i wszystkich pracowników. Martwy Gość spojrzał w stronę kuchni, jakby nerwowo, po czym skoncentrował się na mnie. Ja również spojrzałam w tamtym kierunku. I zobaczyłam drzwi. - Je-jesteś bardzo bły-błyszcząca – powiedział, czym ściągnął moją uwagę. Jąkał się. Tylko kilka rzeczy na świecie było bardziej uroczych niż dorosły mężczyzna o chłopięcej twarzy i jąkający się. Zamieszałam w swojej margaricie i przykleiłam do twarzy fałszywy uśmiech. Nie mogłam rozmawiać z nim w pomieszczeniu pełnym żywych, oddychających istot ludzkich. Zwłaszcza, że jedną z

~4~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties nich była Jessica Guinn, mój wielki wrzód na tyłku. Nie widziałam jej ognisto rudych włosów od liceum, ale teraz tu siedziała, kilka stołków ode mnie, otoczona wianuszkiem trajkoczących bywalczyń, które wyglądały równie prawdziwie jak ich cyce. Ale równie dobrze mogła przeze mnie przemawiać gorycz. Niestety, mój wymuszony uśmiech tylko zachęcił Martwego Gościa. - Wła-właśnie, że tak. Bły-błyszczysz jak s-słońce odbija-jące się od chromowanego zde-zderzaka Chevroleta z pię-pięćdziesiątego siódmego. Uniósł palce by zademonstrować i moje serce przepadło. Cholera. Był jak jeden z tych zagubionych szczeniaczków, które chciałam uratować, gdy byłam dzieckiem, ale niestety poległam, bo miałam złośliwą macochę, która wierzyła, że wszystkie bezpańskie psy mają wściekliznę i będą próbowały rozszarpać jej gardło. I fakt ten zupełnie nie miał nic wspólnego z moją chęcią przyniesienia takowych do domu. - Tia – burknęłam pod nosem, wykorzystując jak

najlepiej sztukę

brzuchomówstwa – dzięki. - Jestem D-Duff – powiedział. - Jestem Charley. – Trzymałam dłonie na drinku, żeby przypadkiem nie wpadł na pomysł, że powinniśmy uścisnąć sobie ręce. Nic nie wyglądało tak dziwnie w świecie żywych jak dorosła kobieta witająca się z powietrzem. Znacie te dzieciaki mające niewidzialnych przyjaciół? Cóż, ja byłam jednym z nich. Tylko, że ja nie byłam dzieciakiem, a moi przyjaciele nie byli niewidzialni. Przynajmniej nie dla mnie. Mogłam ich widzieć, bo urodziłam się jako Ponury Żniwiarz, co w sumie nie było takie złe jak brzmiało. Właściwie to byłam portalem do Nieba i za każdym razem, gdy ktoś utknął na ziemi, zdecydowany nie przechodzić bezpośrednio po śmierci, w późniejszym terminie mógł przejść na drugą stronę przeze mnie. Byłam jak gigantyczny robaczek świętojański, tylko zwabiałam wszystko, co było już martwe. Obciągnęłam mój ekstra-dopasowany sweterek. - Czy tylko mi się wydaje, czy tu jest naprawdę gorąco?

~5~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Jego niebieskie spojrzenie znów skierowało się w stronę kuchni. - B-bardziej niż gor-rąco. Cóż, nic nie poradzę, al-le zauważyłem, że ch-chciałaś postawić tamtemu facetowi dri-drinka. Mój fałszywy uśmiech odleciał. Jak ptak z otwartej klatki. Jeśli wróci, będzie mój. Jeśli nie, nigdy takim nie był. - No i? - Źle się za-zabierasz za tego ko-kolesia. Zaskoczona odłożyłam drinka – tego, którego sama sobie kupiłam – i pochyliłam się bliżej Martwego Gościa. - On jest gejem? Duff parsknął. - N-nie. Ale bywał tu czę-często ostatnio. On wo-woli kobiety n-nieco bardziej... rozwiązłe. - Koleś, jak mogę sprawiać wrażenie jeszcze bardziej puszczalskiej? – Machnięciem dłoni wskazałam na swoje ubranie. - N-nie, mam na myśli, c-cóż, że wyglądasz na moc-no... – Zmierzył mnie wzrokiem. - ...wą-wąską. Dostałam zadyszki. - Wyglądam jakbym lubiła anal? Wziął głęboki oddech i spróbował jeszcze raz. - On ude-rza tylko do ba-babek, które są bardziej tre-ściwe niż ty. Och, to w ogóle nie było obraźliwe. - Jestem głęboka. Czytałam Prousta. Och, czekaj, to był Puchatek. „Kubuś Puchatek”. Mój błąd. Przesunął bliżej swoje nieistniejące ciało, odchrząknął i spróbował jeszcze raz.

~6~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Bardziej bujne. - Mam krzywizny – powiedziałam przez zaciśnięte zęby. – Widziałeś mój tyłek? - Cięższe! – wypalił w końcu. - A, o wagę ci chodzi... Znaczy lubi duże panie. - Do-dokładnie, chociaż ja wręcz od-odwrotnie... Reszta słów Duffa rozpłynęła się w powietrzu jak muzyka w windzie. Więc Marv lubił duże panie. Nowy plan zaczął formować się w najciemniejszych, najbardziej złowieszczych zakątkach Barbarka. Mojego mózgu. Cookie, znana także jako moja asystentka w normalnych godzinach pracy biura i jako moja najlepsza przyjaciółka 24/7, była w tej chwili idealnym rozwiązaniem. Była duża i odważna. Albo duża i apodyktyczna. Złapałam za telefon, żeby do niej zadzwonić. - Lepiej, żeby to było coś dobrego – powiedziała. - Jest. Potrzebuję twojej asysty. - Oglądam pierwszy sezon „Skazanego na śmierć”. - Cookie, jesteś moją asystentką, potrzebuję twojej asysty. Przy sprawie. No wiesz, to co robimy, żeby zarobić kasę. - Skazany. Na. Śmierć. Wiesz, to o tych dwóch braciach, którzy... - Wiem co to „Skazany na śmierć”. - A przyglądałaś się im kiedyś? Jeśli byś ich widziała, nie wymagałabyś ode mnie, abym ich porzuciła w potrzebie. Myślę, że zaraz będzie scena pod prysznicem. - A ci bracia podpiszą twoją wypłatę? - Nie, ale technicznie ty też nie. Cholera. Miała rację. O wiele łatwiej było, gdy sama sobie wypłacała. - Potrzebuję cię do flirtu z moim celem.

~7~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Och, dobra. To mogę zrobić. Miło. Słowo na „F” zawsze przy niej działało. Wprowadziłam ją w niuanse sprawy i wyjaśniłam o co chodzi z Tidwellem, a potem kazałam się pośpieszyć. - I ubierz się seksy – powiedziałam tuż przed rozłączeniem się. Ale natychmiast pożałowałam tej części. Ostatnim razem, gdy powiedziałam Cookie, żeby ubrała się seksownie, abyśmy mogły spędzić babski wieczór poza miastem, włożyła na siebie sznurowany gorset, kabaretki i boa z piór. Wyglądała jak domina. Już nigdy nie będę taka sama. - To co, ona przy-przyjdzie? – zapytał Duff. - Prawdopodobnie. Teraz ogląda gorących kolesi w telewizji. Wszystko zależy od tego czy jest z nią jej córka. Tak czy inaczej, wkrótce powinna się pojawić. Skinął głową. Kiedy siedziałam i czekałam na moją najlepszą psiapsiółę, zrobiłam przegląd wszystkich kobiet w barze. Calamity było miejscem spotkań policjantów. Kobiety tu przychodziły, ale nie stanowiły większości. Ale dzisiaj to miejsce było głośne i z pewnością babki stanowiły 75% ogółu. Co było dziwne. Od lat przychodziłam do tego baru, głównie dlatego, że jego właścicielem był mój ojciec, ale też dlatego, że moje biuro detektywistyczne mieściło się na drugim piętrze tego samego budynku i przez cały ten czas nie widziałam, żeby to miejsce było tak nieproporcjonalnie wypełnione kobiecym ciałem, może oprócz tego razu, gdy namówiłam tatę, by zorganizował tu męski pokaz. Zgodził się z dwóch powodów. Po pierwsze: machałam rzęsami. Po drugie myślał, że w pokazie chodzi o to, że faceci przychodzą, próbują jedzenia, a potem piszą recenzje w gazecie. Może i zachęcałam go, aby tak myślał. Tata z pewnością zniósłby to lepiej, gdybym miała skończone osiemnaście lat, kiedy go do tego namawiałam. Potem chciał wiedzieć na ilu męskich pokazach byłam. „Wliczając ten?” nie było spodziewaną przez niego odpowiedzią. Ktoś postawił przede mną talerz z jedzeniem.

~8~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Pozdrowienia od szefa kuchni. Spojrzałam na Teri, najlepszą barmankę taty. Wiedziała, że pracuję nad sprawą o niedochowaniu wierności i zapewne domyśliła się, że nie idzie mi za dobrze, stąd to jedzenie na pocieszenie. Niebiański zapach uderzył w moje nozdrza tak szybko, że musiałam zapanować nad tym, aby się nie ślinić. - Dzięki. – Wzięłam z talerza kawałek najlepszego kurczaka quesadilla jakiego jadłam w życiu. – Wow – powiedziałam zasysając zimne powietrze i żując. – Sammy przeszedł samego siebie. - Co? – zapytała ponad tłumem. Machnęłam na nią i kontynuowałam jedzenie, pozwalając oczom przewracać się w ekstazie. Od lat rozkoszowałam się potrawami Sammy’ego, a to, że zawsze na samą myśl o nich ciekła mi ślina, było niesamowite. Następny kawałek kurczaka pochłonęłam z guacamole, salsą i kwaśną śmietaną, po czym pojechałam windą do nieba. Duff przyglądał mi się jak jem, wciśnięty między oparcie stołka a faceta stojącego obok niego. Właściwie lewa strona faceta była w połowie Duffa. Facet spojrzał w górę, popatrzył na kratki wentylacyjne, odwrócił się w lewo, w prawo, a potem, trzy... dwa... jeden... zadrżał i odsunął się. Za każdym razem tak samo. Martwi byli zimni, a kiedy człowiek stał wewnątrz jakiegoś, unosiły mu się włoski na karku, gęsia skórka występowała na rękach, a dreszcz wstrząsał ciałem. Ale Duff nie zwracał uwagi na faceta. Podczas gdy udawał, że skupia się na mnie, cały czas obserwował kuchenne drzwi, zerkając na nie co kilka sekund i obgryzając paznokcie. Może drzwi do kuchni w rzeczywistości były portalem do Nieba i gdyby wszedł w ich światło, przeszedłby na drugą stronę. Nie, czekajcie.

~9~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Kiedy tam siedziałam, napychając sobie buzię, pomyślałam o czymś. Sprawdziłam stronę pani Tidwell na Friendbook, kiedy szukałam zdjęć pana Tidwella. Lubiłam przestrzegać wszelakich środków ostrożności, kiedy zbliżałam się do celu, żeby mieć pewność, że go lub ją rozpoznam, gdy zaistnieje taka potrzeba. Raz się pomyliłam. To skończyło się bardzo źle. Znów wykopałam swoją komórkę z kieszeni, znalazłam profil pani Tidwell i kliknęłam na historię dodawanych przez nią zdjęć. Rzeczywiście, kiedy się pobrali jakiś rok wcześniej, pani Tidwell była o wiele większa. Najwyraźniej ostatnio mocno schudła, a na swojej stronie chwaliła się swoimi postępami z tego, że przez ostatni rok straciła ponad sto funtów. Podczas gdy ja dopingowałam jej postanowieniu, zaczęłam się zastanawiać czy pan Tidwell podziela mój entuzjazm, czy może wolał żonę taką jak wyglądała wcześniej. Do mojej głowy napłynął pewien koncept. Większość facetów zaczynało szukać okazji, gdy ich żony przybierały na wadze. Tidwell wydawał się zdradzać z zupełnie przeciwnego powodu. Być może poczuł się zagrożony przez jej nowy wygląd. Teraz była powalająca. Spanikowałam, gdy Tidwell wstał do wyjścia. Rzucił kilka banknotów, a następnie ruszył w stronę drzwi, a ja zdałam sobie sprawę, że ta noc będzie kompletną klapą. Miałam ogromną nadzieję na pieniądze z tej sprawy, gdyby udało mi się odłożyć ją jako zamkniętą. Ze słabnącym optymizmem zaczęłam rozważać drugie podejście, gdy Tidwell się zatrzymał. Jego wzrok utknął na drzwiach wejściowych. Spojrzałam tam i niemal zachłysnęłam się, gdy zobaczyłam kruczoczarną lisicę przechodzącą przez nie. W chwili, gdy nasze oczy się spotkały, z podwieszonych głośników zaczął grać Barry White. Światła przygasły i przydymiona, parna aura otoczyła nowo przybyłą. Zbieg okoliczności? Nie sądzę. Weszła Cookie Kowalski. Lojalna, oddana i we właściwym rozmiarze. Cookie podeszła do mnie, a jej wyraz twarzy był mieszanką ciekawości i wahania. Oczywiście nie martwiła się tym, że wpakowałam ją w kłopoty.

~ 10 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties I była zabójczo ubrana. Miała na sobie ciemne spodnie z długą, połyskującą tuniką, a srebrna apaszka poluzowana przy szyi ukazywała jej ponętne atrybuty. - Ty zuchwała kokietko – powiedziałam, gdy usiadła przy mnie. Uśmiechnęła się i przysunęła bliżej mnie. - Jest dobrze? Ponownie ją obejrzałam. - Fantastycznie. I z pewnością zda egzamin. Tidwell usiadł z powrotem przy stoliku, zainteresowanie płynęło z każdego jego ruchu. Wskazałam na niego zwyczajnym kiwnięciem głowy. Cookie rozejrzała się po pomieszczeniu, na sekundę zatrzymując spojrzenie na Tidwellu zanim ponownie skupiła się na mnie. Jednak wciąż nie była przekonana. - Zatem, gdybyś była facetem to zainteresowałabyś się mną? - Skarbie, gdybym była facetem to byłabym gejem. - Taa, ja też. No to co mam robić? - Poczekaj sekundę. On prawdopodobnie… - Mężczyzna przy stoliku za tobą chciałby postawić ci drinka, kochanie – powiedziała Teri. Uniosła brwi, czekając na odpowiedź. Trzeźwość najwyraźniej przyszła do niej w późniejszym wieku, ale była, jak to mawiał mój ojciec, przystojną kobietą z długimi włosami i ciemnymi oczami. Jednakże widziała zbyt wiele nielegalnych randek, skomplikowanych połączeń i jedno nocnych przygód, by robiło to na niej wrażenie. Doświadczenie uodporniło ją. I ja mogłabym być tak twarda. Gdybym poćwiczyła. I dała z siebie wszystko. - Och – powiedziała zaskoczona Cookie. – Wezmę whisky sour. Teri puściła oko i zaczęła czarować.

~ 11 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Whiskey sour? – zapytałam Cookie. - Twoja prz-przyjaciółka wygląda na zde-zdenerwowaną – odezwał się Duff i zgodziłam się z nim kiwając głową. Cookie zapatrzyła się przed siebie jakby stała przed plutonem egzekucyjnym. - Płyn odwagi – powiedziała. – Wydaje się dobrym pomysłem w tym momencie. - Nazywają tak energię jądrową na Three Mile Island1. Posłała mi przerażone spojrzenie. Walczyłam z uśmiechem, w między czasie schowałam mały mikrofon w fałdach jej apaszki, udając, że ją poprawiam. - Słuchaj, wszystko co musisz zrobić to otworzyć się na komunikację. Będę słyszała wszystko, co on powie. – Stuknęłam w ucho, pokazując słuchawkę. – Po prostu zobacz jak daleko się posunie. Niestety to, że postawił ci drinka niczego definitywnie nie udowadnia. Jej bladość nabrała lekkiego odcienia zieleni. - Muszę się z nim bzyknąć? - Co? Nie. Po prostu, no wiesz, zobacz czy chce się z tobą bzyknąć. - Czy mam się z nim obściskiwać? Och wow. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy jak niewyedukowana jest Cookie w małżeńskich śledztwach. Była raczej rodzajem dziewczyny z zaplecza. Założyłam po prostu, że będzie wiedziała co ma robić. Teri postawiła drinka. Cookie złapała go i wzięła dużego łyka. - Nie rób niczego co sprawi, że poczujesz się niezręcznie – powiedziałam, gdy brała kolejny łyk. – Po prostu spróbuj namówić go, by złożył ci niestosowną

Wypadek w elektrowni jądrowej Three Mile Island – wypadek jądrowy, który miał miejsce 28 marca 1979 r. kiedy to nastąpiło częściowe stopienie rdzenia w drugim reaktorze (TMI-2) elektrowni jądrowej Three Mile Island, na wyspie o tej samej nazwie. 1

~ 12 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties propozycję. A teraz odwróć się i pozdrów salutując. Niech wie, że jesteś zainteresowana. Zanim mogłam udzielić jej więcej korepetycji, zrobiła dokładnie to, co powiedziałam. Obróciła się ze sztywnymi plecami i zasalutowała. Stolik

Jessici

wypełniony

ptasimi

móżdżkami

wybuchnął

śmiechem.

Zamknęłam oczy z zawstydzenia i powiedziałam przez zaciśnięte zęby: - Miałam na myśli salutowanie uniesioną szklanką. - Co? – spytała przez równie zaciśnięte zęby. – Powiedziałaś, bym zasalutowała. – Zaczynała panikować. Mogłam poczuć jak promieniowało to od niej falami. – Pomyślałam, że może jest wojskowym. - Już w porządku. Po prostu się uspokój. - Uspokój się? – Okręciła się wokół. – Jestem całkowicie spokojna. Jestem niczym wagon medytujących mnichów. Chwyciłam jej ramiona i ścisnęłam, nakłaniając, by do mnie wróciła. Wypuściła długi oddech i nabrała wolno powietrza, zmuszając się do spokoju. - Już lepiej – powiedziałam, dając jej chwilę na dojście do siebie. – Dobra, jeśli nie odebrał cię jak dziwaka to idź tam i zacznij rozmowę. - Co? Ja? Co? - Cook, dasz radę. To tak jak w liceum, tylko bez wyniszczających efektów niepowodzenia. - Racja. Liceum. – Zebrała w sobie odwagę, zeszła ostrożnie z krzesła i podeszła do jego stolika. I dokonała transformacji. Stała się pewna siebie. Prawdziwa kochanka z losem we własnych rękach. Niemal tryumfalnie zachichotałam, biorąc kolejnego gryza i podsłuchując. - A więc, w-wrabiasz go? – zapytał Duff.

~ 13 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Wytarłam usta, sprawdziłam nagrywarkę w kieszeni, upewniając się, że jest włączona. Byłoby do bani, gdybyśmy przeszły przez to wszystko bez żadnego dowodu. - Nie wrabiam tylko demaskuję. Szuka okazji w barach, by zdradzić żonę. Po prostu dajemy mu szansę, a jej dowód, bez którego nie może ruszyć. Wtedy dopiero usłyszałam, że Jessica podśmiewa się i zorientowałam się, że zbyt otwarcie rozmawiałam z pustym krzesłem. - I znowu to samo – powiedziała wystarczająco głośno, bym słyszała. – Co wam mówiłam? Całkowity świr. Plotkujące dziewczynki ponownie wybuchły śmiechem, ale ponad tym usłyszałam pianie Jessici. Ta jedyna rzecz doprowadzała mnie do szału, gdy się przyjaźniłyśmy. Miała nosowy, przeszywający śmiech, który przypominał scenę z nożem z „Psychozy”. Ale być może było to życzeniowe myślenie z mojej strony. Popełniłam błąd będąc z nią szczerą na pierwszym roku studiów. Wydawała się zaakceptować fakt, że widzę duchy. Ale, gdy wytłumaczyłam jej dokładnie czym jestem, że jestem Ponurym Żniwiarzem i to, że umarli mogą przechodzić przeze mnie, nasza przyjaźń runęła niczym szklany dom, raniąc mnie wieloma odłamkami. Zostały mi po tym głębokie blizny. Gdybym wiedziała, że nasza przyjaźń jest taka krucha, gdybym wiedziała, że będę odtrącona przez prawdę, nie byłabym tym tak bardzo zaskoczona. Potem wszystko się zmieniło. Powtórzyła całej szkole to, co jej powiedziałam. Czym byłam. Na szczęście nikt, wliczając w to ją samą, nie uwierzył w to. Ale zdrada cięła głęboko. Skrzywdzona i mściwa poderwałam – i udało mi się to – chłopaka z jej snów, gwiazdę koszykówki, Freddy’ego Jamesa. Oczywiście to nie pomogło w naszej przyjaźni. Jej jadowita złośliwość pomnożyła się dziesięciokrotnie po tym jak zaczęłam spotykać się z Freddy’m, ale nagle nie dbałam o to. Odkrywałam chłopców na całkowicie nowym poziomie. Moja siostra Gemma wiedziała, w którym momencie się to stało. Oskarżyła Freddy’ego o kradzież mojego dziewictwa. Ale twierdzenie, że Freddy ukradł moje

~ 14 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties dziewictwo było jak twierdzenie, że Hiroszima ukradła bombę atomową z USA. Kradzież nie pasowała do tego równania. Gdy Jessica i jej przyjaciółki chichotały po drugiej stronie, ja ignorowałam je, wiedząc, że obojętność dogryzie im bardziej niż cokolwiek innego. Jessica nienawidziła być ignorowana i to działało. Mój brak zainteresowania wydawał się być dla niej pożywką. Szorstka faktura gniewu i nienawiści drapała moją skórę niczym ostre paznokcie. Ta dziewczyna miała problemy. - Przepraszam za salutowanie – powiedziała Cookie do Tidwella. Gestem wskazał jej krzesło. - Nic nie szkodzi. Uważam, że to czarujące. Pomijając wszystko, Tidwell był przystojny i najwyraźniej elokwentny. Teraz martwiłam się kolejną możliwością: czy Cookie ulegnie jego czarowi? - Jestem Anastazja – powiedziała i spróbowałam nie jęknąć głośno. Zwykle pseudonimy dobrze się sprawdzały w pracy, ale byliśmy w barze mojego taty. Znałyśmy tu połowę ludzi, co stało się rażąco oczywiste, gdy ktoś do niej krzyknął. - Cześć Cookie! – zawołał oficer po służbie, gdy wszedł do lokalu i usiadł przy barze. – Dobrze wyglądasz, słodka dupeczko. Cookie mrugnęła, oparła się, uśmiechnęła szczerze i powiedziała do Tidwella: - Ale każdy mówi do mnie Cookie. Najdoskonalsza obrona. - Ja jestem Doug. Ups, dowód obciążający numer jeden. Zdawało się, że Marv również lubił pseudonimy. Odwróciłam się nieco, by widzieć ich kątem oka i akurat uścisnęli sobie dłonie. Cook wymamrotała coś o tym jak to miło jest go poznać. Odpowiedział jej podobnie. A ja zmierzyłam się z kolejnym gryzem quesadili, walcząc z pragnieniem, by jęknąć z rozkoszy. Sammy z pewnością przeszedł samego siebie.

~ 15 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Musiałam z tym skończyć. Pracowałam do cholery. Odwróciłam się do nich z kompletnie znudzonym wyrazem twarzy i pstryknęłam kilka zdjęć telefonem. Zbliżenie w telefonach było takie proste. Udawałam, że piszę sms, gdy namierzałam swój cel. Gdy Tidwell pochylił się do przodu i przykrył dłoń Cookie, niemal dostałam zawrotów głowy. Ale wtedy coś zauważyłam. Ciemność w jego spojrzeniu, której nie widziałam wcześniej. Im więcej patrzyłam na Tidwella tym mniej go lubiłam. Prawie wszystko, co wychodziło z jego ust było kłamstwem, ale było coś, co niepokoiło mnie bardziej niż jego oszustwa. Przypominał jednego z tych facetów, którzy rzucają dziewczynę na kolana, poślubiają po szalonym romansie i na koniec zabijają ją dla polisy ubezpieczeniowej. Był zbyt gładki w obyciu. Trochę zbyt osobisty z pytaniami. Będę musiała odkopać trochę więcej tego, co dotyczy pana Marva Tidwella. - Co to jest? – zapytał Tidwell. Jego głos stwardniał, a jego emocje mnie wystraszyły. - To? – spytała Cookie, nagle mniej pewna siebie. Zobaczył mikrofon ukryty w fałdach apaszki. Niech to quesadilowa cholera. Zanim mogłam wygramolić się ze swojego miejsca, sięgnął do niej i wyrwał to, ciągnąc przy tej okazji całą Cookie. - Co to jest? – domagał się, potrząsając jej przed twarzą mikrofonem zanim zacisnął go w pięści. Ruszyłam w ich kierunku. Detektyw we mnie nakazał zrobić kilka dodatkowych zdjęć. Będą pewnie niewyraźne, ale musiałam brać co było. Cookie siedziała ogłuszona. Nie dlatego, że została przyłapana, tego byłam pewna, ale z powodu jego reakcji. Również byłam ogłuszona. W sekundę zmienił się z czarującego wielbiciela w rozszalałego byka. Jego twarz poczerwieniała, a usta odkryły zęby w bezwzględnym warknięciu. - To gra? Valerie namówiła cię do tego?

~ 16 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Valerie Tidwell była żoną Marvina i moją klientką, i najwyraźniej wywietrzył, że ona podejrzewa go o zajęcia pozalekcyjne. Cały bar ucichł, gdy pędziłam do przodu, omijając stoliki i krzesła, robiąc fotki i zastanawiając się czego u licha szukała Cookie w swojej torebce. Nie musiałam długo nad tym rozmyślać. Gdy tylko do niej dotarłam, wyciągnęła broń i pomyślałam: jasna cholercia. - Cookie! – krzyknęłam, ponieważ wpadłam w poślizg i wleciałam na nią. Ale zanim cokolwiek mogłam zrobić, Tidwell rzucił się w poprzek stołu i złapał nadgarstek Cookie. Pchnął ją w moją stronę i cała nasza trójka zaczęła upadać na ziemię, w tym samym momencie, gdy powietrze przeciął ostry trzask.

~ 17 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 2 Zamierzam żyć wiecznie. Na razie dobrze mi idzie. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Świat zwolnił, jak to robił wiele razy wcześniej, w chwili gdy dotarł do mnie huk wystrzału. Uświadomiłam sobie wówczas, że kiedy Tidwell złapał za broń, skierował ją tak, by była wycelowana bezpośrednio w moje serce. Oczywiście. Bo gdzieżby indziej mogła być wycelowana? Rzuciłam się do przodu, ale kiedy świat zwolnił, wyhamowałam i patrzyłam na kulę jak wylatuje z lufy pistoletu Cookie, zaledwie kilka cali ode mnie, a za nią ukazuje się obłoczek ognia. Leciała wprost w moją klatkę piersiową, a ja stałam przed nią. Ale tym razem było inaczej. Grawitacja nie działała tak samo. Coś było nie tak z prawami fizyki. Kiedy kula leciała, ja starałam się przesunąć, ale wszystko, co mogłam zrobić to gapić się na nią. Z perspektywy mogłam dostrzec panikę na wielu twarzach. Niektórzy podnosili ramiona albo nurkowali, by się skryć. Niektórzy nadal byli nieświadomi zagrożenia, patrząc ze średnią uwagą. A niektórzy, głównie policjanci, wskoczyli do akcji, na ich twarzach panował spokój, kiedy zawodowe wyszkolenie przejęło nad nimi kontrolę. Pocisk leciał, cal po calu, a powietrze falowało pod wpływem tarcia. Potrzebowałam więcej czasu. Żeby wykombinować co dalej. Aby wymyślić jak minąć się z kulą. Dosłownie. Czując się jakbym pływała w cemencie, spróbowałam wrócić do kierunku, z którego przybyłam, popychając przy tym ramię Cookie. Ale nie było to dość szybko. Gdyby świat ponownie ruszył, kula weszłaby w lewą stronę mojej klatki

~ 18 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties piersiowej, tuż pod obojczykiem. I, niestety, nigdy nie spowalniałam czasu na długo. Miał tendencję do szybkiego wracania na miejsce, jak naciągnięta gumka, dokładne wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewałam. Kiedy tylko poczułam, że zaczynam się ślizgać, ponieważ kula przebyła cenny cal zbyt szybko i dźwięk zaczął wracać, jak zgrzyt zdartej płyty, dłoń, duża i męska owinęła się wokół pocisku i usunęła go z drogi prowadzącej do mnie. Otuliło mnie ciepło, tak znajome jak słońce. Kolejna dłoń owinęła się wokół mojego karku, kiedy Reyes Alexander Farrow odrzucił kulę i pociągnął mnie w swoje ramiona, a czas znów wyhamował. I co to były za piękne ramiona. Przedramiona zdobione ścięgnami i żyłami. Bicepsy wyrzeźbione ze wzgórz i dolin cudownie ukształtowanych mięśni. Łopatki szerokie i potężne okryte podkoszulkiem w kolorze khaki. Mój wzrok powędrował w górę, aż spojrzałam w twarz anioła. Albo upadłego anioła. A właściwie to syna upadłego anioła. Tak się składało, że ojciec Reyesa był wrogiem publicznym numer jeden, pierwszym i najpiękniejszym z aniołów, który upadł z nieba, Lucyferem. A Reyes został stworzony w Piekle, dosłownie wykuty w ogniu grzechu. Co mogło tłumaczyć jego urok. Jego ciemne oczy błyszczały humorem, kiedy zapytał: - Nie no, znowu? Mój rycerz w lśniącej zbroi. Miałam nadzieję, że kiedyś będę w stanie ocalić własny tyłek. Wtedy nie będę niczego zawdzięczać ludziom. Ludziom takim jak syn Szatana. Walczyłam z pierwotnym pragnieniem, jakie dominowało nad moim ciałem za każdym razem, kiedy Reyes był blisko i powiedziałam tak nonszalancko jak potrafiłam: - Całkowicie nad tym panowałam.

~ 19 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Złośliwy uśmieszek, prawdopodobnie ten, który odziedziczył po tatusiu, zagościł na jego twarzy, a ja starałam się nie ślinić po raz drugi tego wieczoru. Spojrzał na otaczający nas chaos. - Tia, właśnie widzę. Co ona robi z językiem? Oderwałam od niego wzrok i skierowałam go na Cookie. Jej twarz zamarła w przerażeniu, rysy miała wykrzywione, a język wystawał spomiędzy zębów. - O mój Boże. Czy aparat w komórce zadziała? Muszę uwiecznić ten moment. – Takim zdjęciem mogłabym szantażować ją przez lata. Reyes zaśmiał się i z powodu tego głębokiego dźwięku dreszcz wstrząsnął moim ciałem. - Nie wydaje mi się. - Cholera, pewnie druga taka okazja szybko się nie powtórzy. – Znów spojrzałam na niego i na jego absurdalnie długie rzęsy. – Ta kula leciała dość szybko – powiedziałam. – Co będzie z twoją dłonią, kiedy czas wróci do swojego normalnego biegu? Opuścił spojrzenie na moje usta, pozostawiając je tam na dłuższy moment zanim powiedział: - Będzie przez nią rozerwana, to najbardziej prawdopodobne. – Nie spodziewałam się aż tak szczerej odpowiedzi. W jego policzku pojawił się dołeczek. Nie martw się, Dutch. Gorzej obrywałem. I rzeczywiście tak było. Obrywał dużo gorzej. Ale czy kiedyś będzie za bardzo? Dlaczego miał znosić za mnie każdą ilość bólu? Przez trudną sytuację w jaką się wpakowałam? Uniosłam głowę. - No i wraca.

~ 20 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties I wrócił. Czas wrócił niczym pociąg towarowy przejeżdżający poprzez środek baru. Dźwięk przeszedł przeze mnie. Siła niczym huragan wyssała powietrze z moich płuc, pozostawiając bez tchu. Reyes trzymał mnie przy sobie, jakbyśmy byli w centrum tornada, aż dołączyliśmy do tego samego czasu – tego samego kontinuum czasoprzestrzeni, co reszta świata. A potem odsunął mnie na dystans ramienia, nadal trzymając aż odzyskałam równowagę. Wrzaski i krzyki odbiły się echem w pomieszczeniu, kiedy ludzie nurkowali pod stoliki i padali na podłogę. Kilku wskoczyło za bar, kiedy policjanci rzucili się i obezwładnili Tidwella i Cookie. Tidwell nie wyglądał jak szczęśliwy harcerzyk. Cookie zaś rozkoszowała się każdą chwilą, w której była przyciśnięta do ziemi pod przystojnym policjantem. Była straszną lafiryndą. Kiedy kolejny gliniarz miał podobne plany co do mnie, Reyes odsunął mnie z drogi i jednym, płynnym ruchem wykorzystując rozpęd policjanta, posłał go na glebę. Zrobił to tak szybko, że nikt nie był w stanie powiedzieć co się stało, a ponieważ gliniarz był w cywilnym ubraniu, nikt nie mógł oskarżyć Reyesa o napaść na funkcjonariusza prawa. Ale rozpoznałam tego konkretnego policjanta jak zresztą większość, która przychodziła do tego baru. Ten był tak jakby przyjacielem. Złapałam go za rękę. - Reyes, czekaj – powiedziałam zanim zdążył wyrządzić jakąś szkodę. Zamarł, ale trzymał Tafta przyszpilonego do podłogi, z jednym ramieniem wykręconym do tyłu oraz swoim kolanem wbitym w jego plecy. Taft jęknął i, nie mając pojęcia kto go powalił, próbował się wyswobodzić. Reyes, bez żadnego wysiłku, siedział na nim niewzruszony jak głaz, a Taft wił się pod nim. Uklękłam obok oficera po służbie. Prawdopodobnie rzucił się w moim kierunku bardziej dla mojej ochrony, ponieważ byliśmy tak jakby przyjaciółmi. - W porządku – powiedziałam do Reyesa. – To glina. Wyraz twarzy Reyesa był tak rozczarowany, że musiałam długo na niego patrzeć, by poluzował uchwyt. Oczywiście wiedziałam, że nie obchodziło go bardzo to,

~ 21 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties że Taft był policjantem, ale mocno chciałam, żeby Taft uwierzył, że Reyes to wie, żeby nie rzucał nim jak workiem ziemniaków w niedzielny poranek. - Wszystko dobrze, Taft? – zapytałam trącając ramieniem Reyesa. Wreszcie, z zamierzoną powolnością pozwolił Taftowi się podnieść. Taft, gdy w końcu zyskał sposobność manewru, odepchnął nieco Reyesa i wstał. Reyes również się wyprostował, a jego pełne usta starały się utrzymywać uśmiech na wodzy, kiedy Taft stanął z nim nos w nos. Wskoczyłam między nich, ale szamotanina przykuła moją uwagę. Cookie nadal leżała pod stołem, przyciśnięta przez jednego z policjantów, ręce miała za plecami, ale Tidwell walczył z funkcjonariuszami i kontynuował szarpanie się, nawet wtedy, kiedy już się wylegitymowali. Jego twarz była czerwona ze złości. Mimo to, gliniarze poradzili sobie z nim bez większego problemu. Najwyraźniej Tidwell miał intelekt na poziomie kuchennych naczyń. I nerwowy temperament. Już wiedział, że pani Tidwell napuściła nas na niego. Co on jej zrobi? Czy była w niebezpieczeństwie? Sala zaczynała się uspokajać i nagle wszystkie oczy skupiły się na mnie. Jakby to była moja wina. Uniosłam ręce w górę, żeby upewnić wszystkich, że na południowozachodnim froncie był spokój. - Nie martwcie się – powiedziałam machając dłońmi w powietrzu, by ich pocieszyć. – Cookie świetnie strzela. Nikt z nas nie był naprawdę zagrożony. Jeśli w Piekle było specjalne miejsce dla kłamców, ja miałam tam zaklepaną miejscówkę. Obejrzałam się za siebie, by upewnić się, że Reyes i Taft nie zaczęli trzeciej wojny światowej, ale wtedy zobaczyłam wujka Boba idącego w koszuli rozpiętej pod szyją, poluzowanym krawacie i brwiami uniesionymi z ciekawości. Szedł w moją stronę, ale wtedy zauważył policjanta trzymającego Cookie pod stołem, tego samego, który wcześniej mówił do niej „słodka dupeczko”. - Jezusie kochany, Smith, weź ją puść.

~ 22 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Więc puścił, obsypując Cookie przeprosinami, ale we własnej obronie dodał: - Miała pistolet. Wkroczyłem do akcji, kiedy ten facet rzucił się na nią. - No bo on mnie zaatakował – powiedziała Cookie, wskazując na Tidwella, który nadal zmagał się z policjantami obezwładniającymi go. – Palant. Wujek Bob był bardziej niż zaniepokojony. Gniew przeszedł przez niego niczym błyskawica i mogłam sobie tylko wyobrażać co by sobie pomyślał, gdyby dowiedział się, że wykorzystałam Cookie do pomocy przy robocie, w której nieomal nie dostałam kulki. Być może powinnam odpuścić sobie tę część. - Czy ktoś został ranny? – zapytał wujek Bob, a wszyscy zaczęli się rozglądać. Kilku klientów poklepało się sprawdzając ciało. A potem wszyscy unisono pokręcili głowami. Taft odezwał się za moimi plecami: - Mam zamiar puścić w niepamięć ten mały incydent – powiedział do Reyesa. Wtedy podszedł do niego jeszcze bliżej. – Ale jeśli kiedykolwiek… - Taft! – Ponieważ wszyscy w tym barze mieli nerwy na krawędzi wytrzymałości, każdy z nas podskoczył, kiedy wujek Bob krzyknął na kolegę. Łącznie z Taftem. Wujek Bob podniósł przewrócone krzesło i złapał go za rękę, by odciągnąć od Reyesa. Taft nie wiedział czym dokładnie był Reyes, ale wiedział wystarczająco, by go omijać, przynajmniej póki miał jakiś wybór. – Dlaczego nie zaczniesz przesłuchiwać ludzi, sprawdzając czy mamy jakiś solidnych świadków tych wydarzeń? Taft niechętnie skinął głową i wycofał się ku ściśniętej w kącie grupce ludzi. Ucieszyłam się. Wyglądali na przerażonych. Za drzwiami rozbrzmiały syreny i więcej policjantów pojawiło się na scenie. Przeciągnęłam palcami po twarzy. Ojciec mnie zabije. To było złe dla jego interesu. - A ty! – Wujek Bob, albo Wubek [jak podpisywał się na pewnym forum dla dorosłych] wskazał dokładnie na mnie i powiedział: - Nawet nie myśl o wychodzeniu.

~ 23 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Wskazałam sama na siebie. - Ja? Ja nic nie zrobiłam. Cookie zaczęła. Cookie dostała zadyszki. Wubek rzucił mi spojrzenie spode łba. Taft zerknął przez ramię i pokręcił głową. A Reyes oparł się o bar, skrzyżował ręce na piersi i przyglądał mi się spod tych swoich absurdalnie długich rzęs. Mężczyźni i ich cholerne rzęsy. To było nie fair. Tak samo jak wygórowane ceny butów od znanych projektantów. Albo głód na świecie. Podeszłam do niego, dąsając się jak dzieciak, który został wysłany do odbycia kary w kącie i też oparłam się o bar. Nie chodziło o próbę zbliżenia się do Cookie. Ona była otoczona weteranami policji na adrenalinowym haju. Moja szczęka walnie o podłogę zanim zdążę powiedzieć: „hej Cook, jak poszło”. Schowałam do kieszeni słuchawkę jaką miałam w uchu i zauważyłam, że Duff zniknął, nie to, żebym mogła go winić. Mimo to, nie było tak, że jakaś zabłąkana kula może zrobić mu krzywdę. Chociaż zapewne nie nazwano go Duff2 bez powodu. Tak nonszalancko jak tylko mogłam, wzięłam prawą dłoń Reyesa i otworzyłam ją. Pozwolił mi na to, czujnym okiem śledząc każdy mój ruch. Skóra na jego dłoni i palcach była po części rozdarta i po części przypalona. Pocisk poranił go dość mocno. Musiał. Taki rodzaj energii nie wyparowywał tylko dlatego, że tego chciałam i, mimo iż Reyes leczył się dość szybko, wcale nie był kuloodporny. - Reyes, tak mi przykro – powiedziałam, pochylając się, by ukryć swoją twarz. Ostatnio sprawiałam mu sporo bólu, wliczając w to 50 milimetrowy pocisk, jaki przeszedł przez jego pierś. 50 milimetrowa kula, która była przeznaczona dla mnie. - Jak bardzo przykro? – zapytał, jego głos nagle stał się przesycony zmysłowością.

2

Duff – tyłek, dupa, bezużyteczny, do niczego.

~ 24 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Puściłam jego rękę i odchrząknęłam. Mimo wszystko Reyes nadal był moim podejrzanym numer jeden w sprawie podpaleń. Musiałam o tym pamiętać. - A tak poza tym, co tu robisz? Znów skrzyżował ręce na piersi. - Właśnie przechodziłem. Zauważyłem zamieszanie. Wymyśliłem, że jesteś w nie zaangażowana. - Hej, radziłam sobie. - Widziałem. Chcesz, żebym odszedł? Chciałam, ale tyko dlatego, że przy nim każda komórka mojego ciała drżała. I jednocześnie nie chciałam, ponieważ przebywanie w jego obecności było jak wygrzewanie się na słońcu. Naprawdę seksownym słoneczku, które nie było jasne tylko mroczne, parnie brązowe. Ale mimo to, nadal miałam robotę do zrobienia. I wiele wyjaśniania przed sobą. - Nie możesz teraz odejść. Trwa śledztwo, przypominam, gdybyś to przeoczył. - Nie o to pytałem. Popatrzyłam jak wujek Bob pomaga Cookie usiąść na krześle. - Tak. - Więc powiedz to. Uniosłam podbródek, stając przed nim w wyzywającej pozie. - Chcę, żebyś odszedł. Powolny uśmiech odmalował się na jego twarzy. Podszedł bliżej i pochylił się, by móc wyszeptać mi do ucha: - Musisz tego chcieć. Zamknęłam oczy, starając się zatrzymać powódź pożądania, która szalała między moimi udami. Nasz związek był podobny do bielizny w suszarce, bez płynu

~ 25 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties antyelektryzującego. W jednej chwili płynęliśmy przez życie prężni i beztroscy, by w kolejnej być łapanymi za krocze. Wzdrygnęłam się i powiedziałam: - Nadal wisisz mi milion dolców. – Wystawiłam mu rachunek za dowiedzenie jego niewinności i uwolnienie z więzienia. Nadal mi nie zapłacił. Nie umiałam wyobrazić sobie dlaczego. - Tia, miałem nadzieję, że moglibyśmy to jakoś rozwiązać. - Odsetki cię zabiją. - A ile ich naliczasz? - Trzysta osiemdziesiąt siedem procent. - A to etyczne? - Tak samo etyczne jak moje randki z synem Szatana. Rozejrzałam się po ludziach będących w barze i z zaskoczeniem stwierdziłam, że Jessica nadal kręci się w pobliżu. A to nie było jej mocną stroną. I wtedy zrozumiałam dlaczego. Jej spojrzenie było przyklejone do krocza Reyesa. Jej przyjaciółeczki były tylko mniej nachalne z przyglądaniem się każdemu uwypuklonemu mięśniowi Reyesa, ich twarze wyrażały skrzyżowanie uznania z pożądaniem. Przeciwstawiając się każdemu pragnieniu, aby nie być zazdrosną, powiedziałam: - Masz fanklub. Nawet nie wiedziałam. Całkowicie na to obojętny, zignorował mnie i zapytał: - To my chodzimy na randki? Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. Nie chciałam tego zrobić. Dał mi klucz do swojego mieszkania, kiedy wprowadził się po sąsiedzku. Jeszcze z niego nie korzystałam. Nie wiedziałam czy się tego obawiałam, czy byłam po prostu przerażona. On nadal był moim podejrzanym numer jeden w sprawie podpaleń, pamiętacie? I nadal zdrowiał po strzale jaki zarobił w klatę dzięki mnie. I dorastał z potworem tak

~ 26 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties obrzydliwym, że to stanowiło pewne wyjaśnienie. I poszedł do więzienia za zabicie go – ale tego czynu nie popełnił, ponieważ Earl Walker nadal żył – dlatego, że go zawiodłam. Moje pierwsze wspomnienie Reyesa dotyczyło chwili, w której Walker bił go do nieprzytomności, a on miał wtedy dziewiętnaście lat. Nie zadzwoniłam na policję – tak, na jego żądanie, ale i tak powinnam to zrobić. A przynajmniej powinnam powiedzieć ojcu, który wtedy był policjantem. Jak bardzo życie Reyesa by się przez to zmieniło? Ile cierpienia można było uniknąć? Podobnie jak ja, Reyes mógł wyczuwać emocje innych. Mógł wyczuwać gniew gotujący się w ludziach. Strach. Wątpliwości. I współczucie. Z pewnością czuł moje. Zdałam sobie sprawę z własnego błędu, kiedy wyraz jego twarz stał się twardszy. Zirytowany, przetarł kciukiem po swoich ustach. - Z pewnością w twoich oczach nie ma żalu. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, usłyszałam jak ktoś woła: - Ty! – krzyknął męski głos. Odwróciliśmy się w prawo i zobaczyliśmy umundurowanego policjanta wskazującego na Reyesa. Taft stał za nim. Reyes westchnął i poczułam, że jego rozdrażnienie maleje. Znów pochylił się w moją stronę, jego usta znalazły się tuż przy moim uchu, jego oddech owiał ciepłem mój policzek. - Użyj klucza, Dutch. Myśl o wykorzystaniu klucza, klucza, który dał mi do swojego mieszkania, spowodowała, że prąd przeszedł wzdłuż mojego kręgosłupa. On też to poczuł. Z miękkim warknięciem pochodzącym z gardła odwrócił się i podszedł do policjantów. Ale ja też coś poczułam. Żar spojrzenia Jessici, gdy trawiła ją zazdrość. Normalnie w takiej sytuacji zachichotałabym jak uczennica, ale jakoś nie mogłam się zmusić. To warknięcie spłynęło na mnie jak zimna woda, powodując kolejne mrowienie w brzuchu i musiałam sobie przypomnieć o konieczności

~ 27 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties wypełnienia płuc powietrzem zanim stałabym się sina. Niebieski nie był odpowiednim dla mnie kolorem. Kiedy wokół Cookie zrobiło się nieco więcej miejsca, podbiegłam, by do niej dołączyć. W całym tym chaosie, jakiś cudem oberwała łokciem w twarz. Starałam czuć się źle z tego powodu, ale nadal byłam w szoku. Reyes to spowodował. Tylko, że Cookie na dniach będzie miała kolorowe oko. Nigdy nie przestanie gderać. - Nic ci nie jest, Cook? – zapytałam, kiedy wujek Bob usiadł na krześle obok niej. Była wstrząśnięta i speszona. Położyłam dłonie na jej. - A może przyniosę ci trochę wody – powiedział do niej wujek Bob – a wtedy wy dwie opowiecie mi co się tu stało. - Dzięki Bob – powiedziała drżącym głosem. Kiedy odszedł, przetarła twarz i szyję serwetką i zapytała: - A tobie jak tam minął dzionek? No i to była Cookie jaką znałam i kochałam. Wyciągająca dobro ze zła i przekształcająca to w sposobność do rozwoju, a często nawet do wyśmiewania niewinnych postronnych. Zdecydowałam się zagrać w jej grę. Nakryłam twarz dłońmi. - Mój dzień jest do dupy. Znów zawaliłam. - To nie była twoja wina – powiedziała, pocierając moje ramiona pocieszająco. Wystrzeliłam w górę. - Och, nie to. To była całkowicie twoja wina. Pistolet? – zapytałam zdumiona. – Nie no, poważnie? Pistolet?! Gapiła się na mnie solidną minutę zanim głęboko westchnęła. - Wtedy wydawało mi się to dobrym pomysłem.

~ 28 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Three Mile Island3, Cook. - No wiem, dżizas, nie mogę uwierzyć, że nikogo nie zabiłam. Gdyby tylko wiedziała. Machnęła ręką po czym zapytała: - Więc, co znowu zawaliłaś? - Badanie kardiologiczne – odpowiedziałam, przyglądając się przesłuchaniu Reyesa, kiedy każdy jego ruch był czystą perfekcją, a każdy jego szczegół był oszałamiający. Jakby był poprawiony photoshopem. Nagle poczułam się oszukana. - Badanie kardiologiczne? – zapytała Cookie. Zabawnie było jej się przyglądać. Jej twarz była zniekształcona opuchlizną. – Byłaś u kardiologa? - Tak. A on odmówił wykonania operacji na otwartym sercu, tylko dlatego, że powiedziałam mu, że ze mną jest coś nie tak. Według Doktora Znachora, wszystkie badania wyszły normalnie. Ale ja myślę, że on potrzebuje spojrzeć na nie z szerszej perspektywy, wiesz? Coś jak z lotu ptaka. Zacisnęła usta. - Cholera Charley, przestraszyłaś mnie. I nic złego nie dzieje się z twoim sercem. - A właśnie, że się dzieje. Boli. – Dla dramatyczniejszego efektu popukałam kilka razy w klatkę piersiową. – Boli, gdy Reyes jest tak blisko. Podejrzewam, że to apopleksja. - A w ogóle wiesz, co to słowo znaczy? - Nie, ale brzmi poważnie. Jak Ebola. Lub Pokrzywka. - Po tym jak z tobą skończę, będziesz żałowała, że nie masz Eboli. - Co? Co ja do cholery takiego zrobiłam? - Nie wiem, ale to wszystko musi być twoja wina. Chodzi o wypadek w elektrowni jądrowej. Taki ichniejszy Czarnobyl. Generalnie Charley podkreśla rozmiar katastrofy, do której przyczyniła się Cookie. 3

~ 29 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dopiero mówiłaś, że nie była. - Kłamałam. - Ale to ty przyniosłaś pistolet na tę imprezę. – Kiedy odmówiła zajęcia się tym małym słoniątkiem w składzie porcelany, wyciągnęłam komórkę i wybrałam numer do starego przyjaciela rodziny. - Do kogo dzwonisz? - Do Noniego. Idziesz do niego na zajęcia. Te, które zaczynają się jutro rano o 8:00 i na których się stawisz. - Co? – zapytała i próbowała wyrwać mi telefon, ale odsunęłam się jak pan Miyagi4, unikający ciosów swoich wrogów. – Nie potrzebuję kursu obsługi broni. - Tam również uczą jak bezpiecznie obchodzić się z pistoletem, Cook – powiedziałam podnosząc palec wskazujący, by jej przerwać. – A jeśli nosisz pistolet ukryty w torebce, musisz mieć na to pozwolenie. To szkolenie trwa osiem godzin jutro i siedem w niedzielę. Znów rzuciła się, by wyrwać mi telefon. Znów nie trafiła. - Cały mój weekend. Mam już plany. - Maraton „Pamiętników Wampirów” to nie plany. Spojrzała na mnie jakbym zwariowała. - Widziałaś kiedykolwiek braci Salvatore? Święta Matko Piwa Imbirowego. A ja miałam usmażyć całą patelnię enchilady, żebyśmy miały co jeść w przyszłym tygodniu. Wrrr... Wiedziała, że to zaboli. Westchnęłam z powodu porażki. - W takim razie obie ponosimy tu ogromną ofiarę. Noni w końcu odebrał, marudząc coś o złym czasie. To było dziwne. Przeszłam do rzeczy i wyjaśniłam mu całą sytuację, podczas gdy Cookie przyglądała się każdemu ruchowi wujka Boba. Albo, no cóż, dosłownie zatonęła w każdym ruchu wujka Boba. 4

Kesuke Miyagi (znany też jako Pan Miyagi) – fikcyjny bohater z serii filmów Karate Kid.

~ 30 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Konsultował się z jednym z funkcjonariuszy w cywilu, a najwyraźniej Cookie uznała jego działania za hipnotyzujące. To wcale nie było rozpraszające. - Dzięki Noni. - Nienawidzę cię w tym monecie – powiedział. - Na litość boską, jest 21:30. Kto śpi o 21:30 w piątkowy wieczór? – Rozłączyłam się i powiedziałam do Cookie: - Zapisałam cię. - Cudownie – odpowiedziała, ale wydawało się, że wcale się nie cieszy. - Prawda? Więc, on będzie zadawał ci wiele pytań, aby określić twoją psychiczną stabilność. Jak dobra jesteś w kłamaniu? Skrzywiła się patrząc na mnie. - Tak dobra jak ty w trzymaniu się z dala od kłopotów. - Kurde. Cóż, po prostu rób co możesz. On da ci też podręcznik z prawem posiadania i używania broni oraz instrukcje obsługi wszystkich broni dozwolonych w Nowym Meksyku. I Noni jest... – Jak miałam go określić słowami, żeby nie musieć powiedzieć o nim jak o fanatyku? – Noni jest entuzjastą. Swój pistolet bierze ze sobą pod prysznic, ale jest dobrym człowiekiem i dużo się od niego nauczysz. A co ważniejsze... – Złapałam ją za ramiona, by przyciągnąć jej pełną uwagę; a potem potrząsnęłam nią nieco, by się upewnić, że to działa. - ...wszyscy będziemy dużo bezpieczniejsi. Skinęła, a potem pokręciła głową, szybko zmieniając zdanie. - No nie wiem, Charley. Nie wiem czy będę potrafiła strzelać z pistoletu przed jakimiś ludźmi. - A co zamierzałaś zrobić z bronią dzisiejszego wieczoru? Chciałaś zobaczyć, czy Tidwell będzie zainteresowany jej zakupem? - Nie. Pomyślałam, że jeśli ją zobaczy to się uspokoi.

~ 31 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - A jak niby miałoby się to stać? - Charley? – powiedziała ostrym, ostrzegawczym tonem. - Dobra, już dobra. Ale tak na przyszłość, nigdy nie wyciągaj broni jeśli nie jesteś pewna, że chcesz jej użyć. Tak czy inaczej, strzelanie to tylko zajęcia poboczne. Zanim do tego dojdziesz, będziesz się czuła komfortowo z każdym, który będzie ci chciał dobrać się do stanika. Ale nie pozwalaj sobie. Zaufaj mi. To nigdy nie kończy się dobrze. Ale przed tym, Noni przerobi z tobą konkretne przepisy, prawdziwe życiowe scenariusze i pewnie też techniki samoobrony. No wiesz, takie zwykłe rzeczy. – Przysunęłam się bliżej niej. – Cook, on zapyta czy jesteś gotowa kogoś zabić. - Co? Jak na przykład teraz? - Nie. Prawdopodobnie przedstawi ci scenariusz i zapyta czy będziesz skłonna pociągnąć za spust. - Wspaniale – powiedziała to ponownie, ale znów mogłam zakwestionować jej szczerość. - A potem będzie uczył cię różnych technik. Jak wejść do pomieszczenia, w którym jest terrorysta okupujący twoją lodówkę. Co zrobić, gdy ktoś będzie dobijał ci się do drzwi siekierą. Wszystko na temat samoobrony i ochrony własnej rodziny. – Kiedy nic nie mówiła tylko gapiła się w jeden punkt, dodałam: - Poradzisz sobie, Cook. Oł jea, to specjalne miejsce w Piekle było prawdopodobne coraz bardziej.

~ 32 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 3

667 – sąsiad Szatana - NAKLEJKA NA ZDERZAK

W chwili, w której odzyskałam czucie w kolanach, postanowiłam sprawdzić co u mojego przyjaciela łamane przez współpracownika – Garretta Swopesa. Zawsze można było z niego polać. W drodze do niego, postanowiłam wykorzystać nowy, prawdopodobnie piracki GPS, jak twierdziła moja przyjaciółka Pari. Chociaż potrafiłam znaleźć jego mieszkanie z zamkniętymi oczami – czego jak prawie byłam pewna dokonałam podczas jednej z moich bezsennych nocy – włączyłam mapę w telefonie, nastawiłam głośność i podłączyłam do gniazdka. Odgłos ciężkiego oddechu, jakby ktoś walczył o życie i oddychał przez respirator, zalał mój samochód. Może to nie byłoby takie straszne, gdyby na zewnątrz nie było ciemno. Ruszyłam do celu, to jest domu Garretta. - Za trzysta metrów skręć w prawo – powiedział Darth Vader. Ten Darth Vader. Teraz czułam jakbyśmy byli przyjaciółmi. Jakbym mogła mu się zwierzyć. - Dziękuję panie Vader. Mogę do pana mówić Darth? Nie odpowiedział, ale to też było ok. Jako niezbyt ulubione dziecko macochy, przywykłam do bycia ignorowaną. Skręciłam jak kazał. Oddech ponownie rozbrzmiał. - Za pięćdziesiąt metrów skręć w prawo. - No cóż, jeszcze raz dziękuję.

~ 33 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties I gadaliśmy tak całą drogę. On mówił co mam robić. Ja dziękowałam. Nagle poczułam się wykorzystana, jakby celowo posługiwał się mną tylko dla własnej rozrywki. Ten związek wydawał się być bardzo jednostronny. Kiedy prawie dotarłam na miejsce, Darth ponownie się odezwał. - Za dwieście metrów, cel twojej podróży ukaże się po prawej. Twoja podróż na ciemną stronę prawie dobiegła końca. – Dlaczego odniosłam wrażenie, że był jakoś związany z Reyesem? – Cel twojej podróży jest po prawej stronie. - Tak, mam go. Byłam tu już wcześniej. - Twoja podróż na ciemną... Wyłączyłam mapę zanim mógł skończyć zdanie. Wydawało się nie w porządku przerywać mu w pół słowa, ale to by było na tyle jeśli chodziło o moją możliwość zniesienia ciężkiego oddechu zanim moje myśli podryfowałyby w kierunku bitej śmietany i paletki do ping-ponga. A szłam, by zobaczyć się z Garrettem Swopesem. I chociaż facet nie był nawet blisko mojej listy „rzeczy do zrobienia”, miał mięśnie brzucha, za które można było zginąć. Wyskoczyłam z Misery, mojego ukochanego wiśniowego jeepa wranglera i podeszłam do frontowych drzwi budynku. Garrett mieszkał w małym domku w stylu bungalowu, z ogródkiem pełnym bujnej roślinności, która była dość nietypowa jak na Albuquerque. Byliśmy stanem wolnym od krzaków i chwastów. Pojedyncze roślinne okazy były bardziej w naszym stylu. Zapukałam zanim zdałam sobie sprawę, że jego samochód nie stoi zaparkowany przed frontem domu. Ale drzwi i tak się otworzyły i wyglądający na wykończonego łowca głów, któremu zdecydowanie przydałoby się golenie, stanął przede mną. Garrett Swopes był jak apetyczny przyjaciel gej, tylko, że nie był gejem, co było do bani, bo gdyby był, mogłabym mu powiedzieć jaki jest gorący, a on nie wpadłby na jakiś idiotyczny pomysł. Miał gładką skórę w kolorze kawy, która sprawiała, że jego srebrzyste oczy były jeszcze bardziej wciągające. I miał mięśnie brzucha, za które można było dać się

~ 34 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties pokroić. Tym razem miałam na nie wgląd nie dlatego, że nie miał podkoszulka tylko dlatego, że miał niezapiętą koszulę. Zatopiłam się na chwilę w soczystym widoku brzucha Garretta zanim zwróciłam się do niego: - Jak leci Swopes? – zapytałam przepychając się obok niego. Potarł oczy kciukiem i palcem wskazującym. - Charles, jest późno. - Zawsze jest późno, kiedy przychodzę. Przynajmniej tym razem nie byłeś w łóżku. Długo wzdychając i jednocześnie komunikując mi jak udaje, że jest zirytowany, zamknął drzwi i skierował się do kuchni. Z jakiegoś powodu, za każdym razem kiedy tu byłam, on czuł potrzebę napicia się. To było dziwne. - Czemu zawdzięczam tę przyjemność? – zapytał. - Jak już to moja przyjemność. Czerpię nieopisaną rozkosz z wkurzania cię przez wyciskanie z ciebie tego empatycznego gówna. - Pytałem o co chodzi. Świat się kończy? Seryjny morderca cię prześladuje? Starasz się znaleźć sobie zajęcie, by unikać czasu sam na sam ze swoim diabelnym sąsiadem? Cholera. Wiedział, że Reyes wprowadził się obok. Chciałam być tą, która mu o tym łagodnie powie. Mój związek z Reyesem był skomplikowany i, w pewnym momencie, wymagał ode mnie, żebym pozostała na jawie, by unikać tego gościa w moich snach. Niestety, Garrett stał się ofiarą mojej sytuacji. Pomógł mi w trudnym okresie i to ja powinnam być tą, która go uświadomi w kwestii nowego lokum Reyesa. - Kto ci powiedział, że mam nowego sąsiada? – Usłyszałam odkręcanie butelki piwa, a pstryknięcie i syk były dziwnie uspokajające.

~ 35 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Miałem to i owo na oku – powiedział. To prawdopodobnie nie było coś dobrego. – No to o co chodzi? – zapytał ponownie. - Co? A potrzebuję powodu, by odwiedzić mojego najwierniejszego i najdroższego przyjaciela? – Kiedy wrócił do salonu i podał mi piwo Corona, spojrzał na mnie spode łba zanim opadł na fotel. – Dobra, mojego starego i najbardziej denerwującego ziomka. – Usiadłam naprzeciw niego na kanapie, odnotowując w myślach chaos panujący w pokoju. Tak jak ostatnim razem gdy wpadłam z wizytą, ława była pełna książek i notatek odnośnie duchowej płaszczyzny, Piekła i Nieba, demonów i aniołów. – Martwiłam się o ciebie. - Czemu? – spytał po wzięciu łyka. - Nie wiem. Wydajesz się być inny. Nieobecny. Jakbyś miał ZSP5. Wiedziałam co mówiłam. Mój ZS dostał P, gdy torturował mnie potwór imieniem Earl. Podczas próby przyjścia mi z pomocą , Swopes dostał kulkę i w wyniku tego umarł. Lekarze zreanimowali go, ale ostatnio powiedział mi, że gdy był w paszczy śmierci, poszedł do Piekła. To mnie zmartwiło. A najbardziej martwił mnie fakt, że gdy zawitał w podziemia wiecznego potępienia,

zaliczył pogadankę od serca z ojcem

Reyesa, a to doświadczenie musiało być traumą na dokładnie wszystkich poziomach. - Nic mi nie jest – odpowiedział jak odpowiadał przez ostatnie siedemnaście razy, kiedy go pytałam o to samo. – Po prostu nad czymś pracuję. Rozejrzałam się. - Właśnie widzę. Chcesz się czymś z tego podzielić? - Nie. Powiedział to z taką determinacją, że nie było sensu się kłócić. - Przyjęłam – powiedziałam zamiast tego. Czekajcie. Kogo ja chciałam oszukać? – Ale wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć, prawda?

5

ZSP – Zespół Stresu Pourazowego.

~ 36 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Opuścił głowę, zamknął oczy i wyciągnął przed siebie nogi. Jego stopa potrąciła stos notatek, który rozsypał się po podłodze. Nie dbał o to. - Przestań węszyć, Charles. Nic się nie dzieje. - Przyjęłam. – Wzięłam łyka piwa, po czym dodałam: - Ale te rzeczy wyglądają na bardzo interesujące. Mogłabym pomóc w poszukiwaniach. - Daję radę – powiedział, a głos barwiło mu ostrzeżenie. - Przyjęłam. – Podniosłam stronę ręcznie zapisanych notatek i spróbowałam rozszyfrować jego odręczny charakter pisma. Kim jest doktor A. von Holstein? I jakim cudem jest związany z wyścigiem krów? Podniósł się i wyrwał mi stronę z ręki. O tak, to tylko pobudziło moją ciekawość. - Powiedziałem nie, Charles i dokładnie to miałem na myśli. Opadłam na oparcie kanapy. - Rany, przyjęłam. Po umieszczeniu kawałka papieru dokładnie w tym samym miejscu skąd go wzięłam, zawiesił na mnie swój zirytowany wzrok. - Dlaczego ciągle powtarzasz „przyjęłam”? Nie musisz tego mówić, póki nie znajdziesz się w wojsku. Popatrzyłam na swoje piwo, zatrzymując na nim wzrok na długą chwilę dla dramatycznego efektu, a potem powiedziałam cicho: - Przyjęłam. Garrett westchnął z irytacji, długo i przenikliwe. Wygrałam. Moja podróż na ciemną stronę naprawdę dobiegła końca. I całą zawdzięczałam mojemu zwierzakowi Darthowi. Gdzież bym bez niego była? Bez naszej przyjaźni? Wzdrygnęłam się na tę myśl. Dokończył swoje piwo, pochyli się by ukraść moje, po czym powoli oparł się w fotelu.

~ 37 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Kto mnie tam wysłał? – zapytał, jego głos nagle stał się odległy, a ja dokładnie wiedziałam co miał na myśli. Kto go wysłał do Piekła. – Dlaczego tam trafiłem? Skrzyżowałam nogi aż przypominały precel i podparłam się na poduszce kanapy. - Widziałeś mnie zaraz po tym jak umarłeś, prawda? – Przytaknął z zamkniętymi oczami, piwo opierał o udo i długimi palcami nerwowym ruchem gładził butelkę. – A potem w drodze do Nieba spotkałeś tatę, który powiedział ci, że zostaniesz przywrócony do życia. Więc zacząłeś wracać. – Palce zatrzymały się, ale nic nie odpowiedział. – Ale zanim wróciłeś do ciała, trafiłeś do Piekła, prawda? W skrócie tyle wiedziałam o wycieczce Garretta w zaświaty. Kiedy mi o tym opowiadał, odmawiał wchodzenia w szczegóły i od tamtego czasu za każdym razem kiedy chciałam z nim o tym porozmawiać, nakazywał mi się zamknąć. Kiedy byłam spragniona nawet najmniejszego szczególiku jego wędrówki, on był zdeterminowany, by pozwolić mi umrzeć z pragnienia. - Mówiłeś, że zostałeś tam wysłany z jakiegoś powodu – kontynuowałam. – By zrozumieć. By nauczyć się czegoś o Reyesie. O tym jak został wychowany. O tym co zrobił. Nie otwierając oczu powiedział: - A ty masz dla niego same wymówki. Był na mnie zły, ale zaskoczyłam go wiedzą, że Reyes jest synem Szatana jeszcze zanim Garrett mi o tym powiedział. I że nie miałam z tym problemu, przynajmniej w jego oczach. - Jak już mówiłam, nie był wychowywany w bardzo opiekuńczych warunkach. - Zatem nadal to robisz. I wykorzystujesz dla niego każdą szansę jaką masz. Generał z Piekła. Wyspecjalizowany zabójca, który awansował pośród armii demonów, który żył smakując tych, których zabił, który stał się najbardziej przerażającą istotą w

~ 38 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties ich historii. – Otworzył oczy i przyszpilił mnie śmiertelnym spojrzeniem. – Który jest abominacją wysłaną do tego świata tylko i wyłącznie w jednym celu. Po ciebie. Ta rozmowa prowadziła donikąd. Rozprostowałam nogi i skrzyżowałam ramiona na piersiach w obronnym geście. - Mówiłam ci, że został wysłany po portal. Jakikolwiek portal. Nie specjalnie po mnie. Ja to rozumiałam tak, że Szatan wysłał Reyesa do tego świata, by dorwał jakiegoś Ponurego Żniwiarza. Reyes był sposobem Szatana na wydostanie się z Piekła i rzekomą drogę do Nieba. Mając nas oboje, miał drzwi do królestwa, z którego go wykopano. Ale Garrett śmiertelnie upierał się przy wersji, że Reyes został wysłany specjalnie po mnie, co było śmieszne. Nie było mowy, by Szatan wiedział, iż spośród wszystkich istot takich jak ja w całym wszechświecie, akurat będę służyć w tej rzeczywistości jako portal. Że zostanę tu wysłana. Z tego co przekazał mi Reyes, była nas cała rasa, ale musiałam jeszcze sprawdzić ten fakt, żeby go potwierdzić. Powiedział, że gdzieś tam mam niebiańską rodzinę. Uważałam, że jest to zarówno pocieszające jak i intrygujące. - A ja ci mówiłem, że jesteś w błędzie – powiedział. Nigdy z nim nie wygram. - Dobra. Więc siedzieliście sobie z tatą Reyesa nad kociołkiem i snuliście wojenne opowieści. – Zaczęłam się bawić brzegiem koszulki i zapytałam: - Co ci powiedział? - Nic ważnego. Zagapiłam się na niego. - Jaja sobie robisz. - Nie, wcale nie. Najważniejsze jest to, dlaczego zostałem tam wysłany. To znaczy, kto mnie wysłał? Kto ma tego rodzaju moc? – Miał punkt. Solidny. Mocny. Punktowaty. – Po pobycie tam, jedną rzecz mogę powiedzieć z całą pewnością,

~ 39 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties mianowicie to, że oni wszyscy są kłamcami i manipulatorami. Nie można wierzyć w cokolwiek mówią. - Czy ten komentarz dotyczy Reyesa? - Jeśli ognista otchłań pasuje. – Kiedy podniosłam się by wyjść, dodał: - Pracuję nad czymś… Obiecuję, Charles, że w chwili, w której dowiem się czegoś, ty też się dowiesz. Jęknął przy wstawaniu z fotela, żeby mnie odprowadzić do drzwi. Otworzyłam je, po czym odwróciłam się do niego. - Swopes, wiem, że nie lubisz o tym gadać, ale nie można tak sobie pójść do Piekła i wrócić stamtąd bez szwanku. Niezbyt wesoły uśmiech rozciągnął mu wargi. - Pewnie, że można. Co byś zrobiła, gdybyś trafiła do Piekła? Wyszłam. - Stop, gleba i fikołki6? Chodzi mi o to czy stało się coś złego? Czy oni tam cię, no nie wiem, skrzywdzili na przykład? – Przyglądałam mu się dokładnie. – Torturowali cię? Jego uśmiech przerodził się w grymas żalu. - Nie, Charles. Nie torturowali mnie. Zamknął drzwi zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. Oszołomiona stałam tak przez chwilę, niepewna co zrobić, powiedzieć albo jak pomóc. Jedynej rzeczy jakiej byłam pewna to, że właśnie mnie okłamał.

***

Stop, drop, and roll – procedura w przypadku zapalenia się odzieży na człowieku. Tutaj humor sytuacyjny, w którym Charley po trafieniu do piekła, zachowywałaby się jak w przypadku pożaru. 6

~ 40 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties W nastroju niebyt dobrym, by mieć do czynienia z Darthem, w drodze do domu postanowiłam wypróbować inny głos. Podłączyłam telefon, włączyłam aplikację z nawigacją, a potem słuchałam jak KITT7 włącza wszystkie systemy. Dorastając byłam zagorzałą fanką „Nieustraszonego”, marzyłam, by mieć samochód, z którym mogłabym rozmawiać, takim który ostrzegłby mnie przed czyhającym przede mną zagrożeniem typu terroryści czy policja z suszarką. A kiedy Misery została przekształcona w supersamochód z turbosilnikiem i pełnym wyposażeniem broni na pokładzie, byłam stracona. Nareszcie. W końcu mogłam wysadzić w powietrze krowy, wlokące się lewym pasem. Życie było cudowne. Ale Garrett był torturowany. Ni mniej ni więcej jak w Piekle. Ta myśl była tak obca, że nawet uwzględniając wszystko, co wiedziałam, nie umiałam sobie wyobrazić przez co musiał przejść. Co oni mu zrobili? Wątpię czy włączyli do zabawy chińskie tortury wodne. Ale wtedy był bezcielesny. Czy duszę można torturować? A potem pomyślałam o tych wszystkich ludziach, którzy prawdopodobnie poszli do Piekła, którzy rzekomo mieli spędzić wieczność w męczarniach. Czy to było prawdziwe? Czy dusza mogła się palić? Czy mogła zostać pocięta? Rozerwana? Rozszarpana? Przez mój umysł przeleciały wszystkie wcześniej odrzucone możliwości. Ciężko było sobie wyobrazić Piekło jako fizyczne miejsce, prawdziwe, rzeczywiste, nawet jeśli Reyes został tam stworzony. Dorastał tam. To było takie dziwne. Nieziemskie. I przerażające. KITT wtargnął do moich myśli, sugerując, że powinniśmy wystrzelić rakietę zanim zjedziemy następnym zjazdem. Niestety nie nawiązałam tak mocnej więzi z KITTem na jaką liczyłam. Jego muzyczki były do dupy, a broń nieskuteczna przeciw sile ignorancji. Wyłączyłam go zanim nawet dojechałam na swój parking.

K.I.T.T. (Knight Industries Two Thousand) – fikcyjny mikroprocesor kontrolujący niezwykle wysoko zaawansowanego technologicznie Pontiaka Trans Ama z 1982 roku w serialu Knight Rider. W szerszym znaczeniu również określenie samego samochodu, którym K.I.T.T. sterował. 7

~ 41 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - I co myślisz? – zapytałam Martwego Gościa w podeszłym wieku siedzącego na miejscu pasażera. Zabrałam go gdzieś na skrzyżowaniu ulic Lomas i Wyoming. Wyglądał na miłego. Był też nagusieńki jak go matka natura stworzyła. I starałam się nie gapić na jego penisa, choć było to trudniejsze niż myślałam, że będzie. – Nie za chłodno ci tu? Nie odpowiedział, więc zostawiłam go pogrążonego w myślach i pognałam do swojego mieszkania na trzecim piętrze, na którego drzwiach znalazłam samoprzylepną karteczkę. Ostatnio dużo ich dostawałam. Odkąd mój podejrzany numer jeden w sprawie podpaleń wynajął mieszkanie obok, to, na które czaiłam się od lat. Dwie rzeczy skłaniały mnie, bym podejrzewała syna zła wcielonego o serię podpaleń. Po pierwsze, kilka nocy temu pachniał dymem, a potem dowiedziałam się, że jego budynek, w którym było jego przeklęte mieszkanie został podpalony. A po drugie, pierwszy raz kiedy zobaczyłam Reyesa Farrowa był bity w tym mieszkaniu przez potwora, który go wychowywał, Earla Walkera. Po przeprowadzeniu kilku badań, odkryłam, że Reyes mieszkał pod każdym adresem, w które uderzył podpalacz. Kiedy to sobie uświadomiłam, strach związał mi żołądek w supeł, co skończyło się przekształceniem nerwów w masę pulsującą żalem i empatią nad tym przez co musiał przejść Reyes. Spojrzałam na karteczkę. Na tej było napisane: CZEGO SIĘ BOISZ? Czego się bałam? Tego, że mógł okazać się facetem podpalającym budynki na lewo i prawo? Tego, że mogło się okazać, iż będę go musiała aresztować i wysłać do tego samego więzienia, w którym przesiedział dziesięć lat za zbrodnię, której nie popełnił? Tego, że podpalacze mają bardzo unikalną psychikę, która opiera się na skrajnej arogancji albo seksualnych dewiacjach? Reyesa nie dotyczyło nic z tego, przynajmniej o tyle na ile wiedziałam, ale czy pomysł, że coś takiego odkryję przerażał mnie? - Cześć Ch-Charley.

~ 42 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Spojrzałam przez ramię i zobaczyłam mojego nowego martwego przyjaciela Duffa stojącego za mną, z nerwową energią przenoszącego ciężar ciała z nogi na nogę. - Hej – powiedziałam otwierając drzwi. - Po-pomyślałem, że będziesz po-potrzebowała z kimś po-pogadać po tym co się sta-stało. I tym sposobem znów pękło mi serce. Cholera. Znów czas na wizytę u kardiologa. - Nic mi nie jest, ale dziękuję. - Och, to do-dobrze. Cieszę się. Część mojej pracy polegała na tym, by pomagać przechodzić ludziom, gdy byli na to gotowi. Czasami wliczona była w to rola ramienia. Takiego do wypłakania się. Trzymałam uchylone drzwi i skupiłam na nim całą swoją uwagę. - Wiesz czym jestem, Duff? Włożył ręce w kieszenie i kopnął nieistniejący kamień leżący u jego stóp. - Ta-tak. - Wiesz, że możesz przeze mnie przejść, kiedy będziesz gotów? - Ta-tak, wiem. Po-po prostu pomyślałem, że prze chw-chwilę będę cię miał na oku. Westchnęłam. - Przez chwilę na oku? Zrobił to szybko, ale i tak zauważyłam. Spojrzał na drzwi mieszkania Reyesa. - Ta-tak, no wiesz, w razie jakbyś po-potrzebowała pomocy, albo coś. - Duff, doceniam propozycję, ale... - Wprowadziłem się do mieszkania niżej jeśli byś czegoś potrzebowała. Popatrzyłam za jego ręką, która wskazywała mieszkanie pani Allen.

~ 43 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Och, dobra. A więc mieszkasz z panią Allen, co? Nieśmiały uśmiech uniósł kąciki jego ust. - Ta-tak. Ma psa. Położyłam dłoń na jego lodowatym ramieniu. - To nie pies, Duff. To demon imieniem PP. Mam dziewięćdziesiąt procent pewności, że jest opętany. Duff zachichotał. - Przynajmniej nie ma zębów. - Po prostu bądź ostrożny. Wydaje mi się, że został mu jeden kieł i on wie jak go użyć. Po kolejnym szybkim rzucie oka na smoczą jamę, Duff podniósł rękę. - No to do zo-zobaczenia później. - Brzmi jak plan – powiedziałam z mrugnięciem oka. – Tylko pamiętaj, bacz na kieł. Uśmiech jaki wykwitł na jego twarzy był uroczy i zaraźliwy. Postawił krok w tył, pomachał mi nieśmiało i zniknął. Zaczęłam wchodzić do mieszkania, po czym przemyślałam tę decyzję. Jeżeli ktokolwiek mógł wiedzieć co przeszedł Garrett w otchłaniach piekielnych, z pewnością będzie to Reyes. Przecież dorastał w Piekle, a potem przeszedł całkiem nową jego wersję, kiedy tu na ziemi cierpiał przez Earla Walkera, co oznaczało bardzo drastyczne środki w użyciu, kiedy Reyes był młodziutki, niemiłosierne wykorzystywanie, a potem skazanie za morderstwo i odsiadka w więzieniu, mimo iż Earl był całkiem żywy. Cóż, teraz już był nie całkiem, dzięki fachowemu cięciu ostrza Reyesa, chociaż nadal żywy. Podeszłam do jego mieszkania i zapukałam. Fakt, że moja ręka nieco drżała zaskoczył mnie. Przecież to nie było tak, że nigdy nie byłam w jego towarzystwie.

~ 44 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Często bywałam. Tak samo w różnych stadiach rozebrania. Ale nigdy nie byłam w jego skromnych progach, w jego legowisku. On nigdy nie miał domu i kiedy dotarł do mnie fakt, że gdy przejdę przez próg, będziemy na jego terenie, to poderwało moje motyle do lotu. No i to, że byłam mu coś winna. Znowu. Uratował mi dzisiaj życie. Nie przed Tidwellem, ale przed Cookie. Ta kobieta była zagrożeniem. Uchylił drzwi na tyle, bym miała na jego

widok gęsią skórkę, a motyle

rozmnożyły się. Zwłaszcza kiedy pytająco uniósł brwi. - Pomyślałam, że moglibyśmy porozmawiać – powiedziałam, utrzymując na zewnątrz spokój. I skromność. Przez chwilę myślałam, że będzie chciał mnie olać, powiedzieć mi, że jest zmęczony albo że musi iść do roboty, ale wahał się dość długo. Po czym odwrócił się i zajął czymś, a ja próbowałam przez jego ramię zobaczyć szczegóły mieszkania. A potem znów się do mnie odwrócił. Nikczemny uśmiech unosił jeden kącik jego ust, zanim nakleił kolejną samoprzylepną karteczkę na drzwiach zanim zamknął mi je na nosie. Zamrugałam, po czym przeczytałam wiadomość: UŻYJ KLUCZA. Och, na miłość wszystkiego, co zajebiaszcze. Wróciłam do swojego mieszkania, wyciągnęłam klucz z torebki, po czym wróciłam i użyłam tej cholernej rzeczy, w międzyczasie starając się wymyślić o co tyle hałasu. Chociaż musiałam przyznać, że podobało mi się posiadanie go. Podobał mi się dostęp do jego mieszkania, jego życia. Zaprzeczałam tak długo, ale miło było mieć jego kawałek, jedną maleńką cząsteczkę potwierdzenia. Klucz gładko wszedł w zamek. Przekręcił go jakby niedawno był oliwiony. Oczywiście mój umysł zalały obrazy czego ta sytuacja mogła być metaforą. Byłam takim wielkim zbokiem. Przeszłam przez mieszkanie i znalazłam pana Reyesa Farrowa zajętym czymś w kuchni. W domowych pieleszach. Obrazek był jednocześnie porażający i ujmujący, aż musiałam na siłę oderwać od niego spojrzenie, zanim by to zauważył. Nie mogłam pozwolić by przywykł do idei, że go adoruję. Lepiej, żeby żył w niepewności.

~ 45 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Mimo to, musiałam obejrzeć jego gawrę. Nie była tym, czego się spodziewałam. Właściwie to nie wiedziałam, czego się spodziewać. Być może czegoś w chłodnych kolorach z dużą ilością grafitu i chromu. Ale to co zastałam było ciepłe, bardzo podobne do mężczyzny jakim był. Była to miła niespodzianka. Dużo dodatków w kolorach ziemi oraz wolno stojący kominek z czarnego marmuru oddzielający dwa pomieszczenia. W następnym pokoju był stół do bilarda, ramę miał z ciemnego drewna, wierzch nakrywała kremowa materia. Jego mieszkanie było wspaniałe, miało domową atmosferę jakiej się nie spodziewałam. Spojrzałam na niego kiedy szedł, spodnie miał nisko na biodrach, wyżej był płaski brzuch, którego w zestawie z szerokimi ramionami mógł pozazdrościć każdy mężczyzna. Ja byłam dumna. Biała zapinana koszulka wisiała luźno na jeansach. Rękawy miał podwinięte, dzięki czemu ramiona pod spodem wyglądały na ładnie opalone. A to przywiodło mój wzrok do jego dłoni. Miał niesamowite dłonie, a ramiona jakby ze stali. Powinnam to wiedzieć. Przecież wcześniej bywałam w ich niewoli. Tęskniłam by w nie powrócić. Podał mi kieliszek czerwonego wina. Kolejny miły akcent jakiego się nie spodziewałam. - Toast? – zapytał unosząc kieliszek. - Co opijamy? – stuknęłam się z nim kieliszkiem, po czym przytknęłam swój do ust. - Fakt, że dziewczyna imieniem Charley przeżyła kolejny dzień. Niezbyt często nazywał mnie Charley i jakoś kiedy to powiedział, zabrzmiało intymniej niż gdy ktokolwiek inny tak robił. Poczułam się dobrze, sylaby spływające z jego języka smakowały jak miód. Kiedy nie wypiłam wina, nazwał mnie przezwiskiem jakie mi nadał. - Dutch? - I to już nie brzmiało tak intymnie. Jego bogaty i aksamitny głos, ciągnący się jak toffi, trafił prosto w strunę gdzieś głęboko w moim wnętrzu. – Wszystko w porządku?

~ 46 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Przytaknęłam i w końcu pociągnęłam łyk. Owocowe ciepło wypełniło moje usta, rozgrzewając mi gardło, gdy przełknęłam ostry płyn. - Wszystko dobrze – odpowiedziałam. – Świetnie, właściwie dzięki tobie. Znów. – Jeden kącik jego ust uniósł się w czarującym grymasie. – Podoba mi się to, co zrobiłeś z tym miejscem. – Uśmiechnął się i rozejrzał po własnym dziele. – Ale nadal się zastanawiam nad tym w jaki sposób przekonałeś właścicieli by wydali tyle kasy – powiedziałam. - Umiem być przekonujący, kiedy bardzo chcę, a poza tym nie zapłacili za nic. Ja zapłaciłem za przebudowę. - Och. Nie wiedziałam. - A i tak słyszałem, że właścicielka jest trochę szurnięta. Zawsze pakuje się w trudne sytuacje. Cieszę się, że mogłem jej pomóc z remontem. Nigdy osobiście nie spotkałam właścicieli budynku. Jedyny kontakt jaki z nimi miałam wiódł przez nadzorcę, pana Zamorę. Mimo to ukłuła mnie szpilka zazdrości, kiedy Reyes mówił o tej kobiecie w tak spoufalony sposób. To mnie ukąsiło. A przecież nie byłam zazdrosną osobą. Nigdy, o nikogo, o nic nie byłam zazdrosna, ale jeśli chodziło o Reyesa Farrowa, nagle stałam się laską z „Fatalnego Zauroczenia”. Pewnie zaraz zacznę gotować króliki. - Dlaczego do mnie nie przyszłaś? – zapytał, kiedy szedł ku miękkiej sofie, po czym w niej zatonął i wyciągnął nogi daleko przed siebie. Jakby to było coś zwyczajnego, co robił codziennie, całe swoje życie. Zamyśliłam się nad tym, jak mu było w więzieniu. Bez kanap, marmurowych kominków i lodówek, które mógł zaatakować kiedy tylko chciał. I zaczęłam się zastanawiać nad wszystkimi, którzy tak mają, nad ograniczeniami, nad karą jeśli ktoś nawet nie popełnił przestępstwa, za które został skazany. Czy brak wolności jest najgorszym z trudów? Otrząsnęłam się z myśli i poszłam za nim.

~ 47 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie wiem. Ostatnim razem kiedy się widzieliśmy, zostałeś trafiony 50-cio milimetrową kulą przeznaczoną dla mnie. Nie byłam pewna, czy po tym będziesz chciał mnie oglądać. - Zatem wszystkie karteczki przyklejone do twoich drzwi nie podpowiedziały ci niczego? Usiadłam w fotelu, obok kanapy. - Dobra, ale to nie zmienia faktu, że zostałeś postrzelony. - I? - I... – Nie byłam pewna ile chciałam powiedzieć na temat tego jak się czułam. O tym co się stało i jak wybrałam, by nie musieć sobie radzić z tym w przeciętny dla Charley sposób. Zacisnęłam usta, po czym powiedziałam: - Zabiłam człowieka, Reyes. Człowiek nie żyje z mojego powodu. - Człowiek, który chciał cię zabić. I to była prawda. Bankowy rabuś zwariowany na punkcie upewnienia się, że nikt przeciw niemu nie będzie zeznawał. Niestety przeszedł szkolenie, żeby zostać snajperem w marines, jednak się nie dostał. Facet był złoczyńcą z paskudnym charakterem, więc jego śmierć pewnie była kwestią czasu,

miał jednak na tyle

umiejętności, by mierzyć do mnie z dachu hotelu oddalonego jakieś sto jardów. Jego plan powiódłby się, gdyby nie Reyes, który stanął przede mną i na klatę przyjął pocisk zmierzający ku mojemu unicestwieniu, . Dosłownie zarobił za mnie kulkę. Wielką. Taką, która rozerwała mu pierś. To prawdopodobnie krew pokrywająca tors Reyesa wywołała u mnie wybuch iskry gniewu. W jednej chwili byłam przed gościem. Sięgnęłam w jego klatkę i zatrzymałam serce, zanim miałam czas by rozważyć konsekwencje. A potem popatrzyłam na siebie, ciągle stojącą przy Reyesie, z wyrazem szoku wciąż malującym się na twarzy.

~ 48 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Opuściłam ciało. Zabiłam i zrobiłam to bezcieleśnie. Coś, z czym nadal nie umiałam uporać się we własnej głowie. Zaakceptować prawdę. - Po prostu nie jestem pewna czy to dużo zmienia – powiedziałam. – Nadal czuję się winna. Odebrałam mu życie. Mógł się poprawić, wiesz? Mógł być kolejnym Van Goghiem albo Shakespeare’m, ale teraz nigdy się o tym nie przekonamy, ponieważ nie dałam mu szansy. - Naprawdę sądzisz, że gość taki jak on mógłby być kolejnym Shakespeare’m? - Pewnie nie, ale powtarzam, że tego się nie dowiemy. Nie jestem sędzią i katem. Nie mam prawa odbierać życia. – Przypatrywałam mu się, po czym zapytałam: - W przeszłości, kiedy byłeś w więzieniu, zabiłeś w samoobronie, jak się wtedy czułeś? Co to dla ciebie znaczyło? - Nic nie znaczyło. Szli po mnie. Walczyłem. W wyniku czego oni byli martwi a ja nie. Nigdy nie lekceważ fundamentalnej potrzeby przetrwania, Dutch. Dotyczy to nas wszystkich. Jeśli bawimy się w bycie człowiekiem, mamy podstawowe prawo do obrony własnej osoby, a ty zrobiłaś co było konieczne. Bawimy się w bycie człowiekiem? Kto się bawi? O ile mi wiadomo zawsze byłam człowiekiem, ale to było dziwne oświadczenie. Ogień trzasnął w kominku, a ja spojrzałam na niego, ponieważ bez względu na to jak realnie wyglądał, był elektryczny. - To ma nawet efekty dźwiękowe? Zaśmiał się cicho. - W dzisiejszych czasach mają wszystko. Ale szczerze to nie wiem. Znów uderzył we mnie fakt, że dziesięć lat spędził w więzieniu. A ja rozważałam, by znów go tam wysłać. Mogłam to zrobić? Nawet gdybym miała odkryć, że jest podpalaczem, mogłabym go tam wysłać? Czy znów zostałby skazany? Jak to działa? Czy czas kary zostałby skrócony o to co już odsiedział? - Jesteś dzisiaj bardzo poważna. Z jakiegoś szczególnego powodu? - Co robiłeś w barze? – zapytałam, zmieniając temat.

~ 49 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Mówiłem ci, przechodziłem. - Ach tak, ale nie śledziłeś mnie czy coś. Przesunął palcem po krawędzi kieliszka. To była najseksowniejsza rzecz jaką kiedykolwiek widziałam. - Tak właśnie myślisz? Że łażę za tobą, by wyciągać twój tyłek z kłopotów? - Jeśli tak, to nie jesteś zbyt dobry w swojej robocie. Ogromny uśmiech rozciągnął się na jego twarzy. - To prawda. Zatem co cię gryzie? Bo niestety, nie jestem to ja. Ostry dreszcz zakłuł w moim wnętrzu na myśl, że mógłby to robić, ale byłam tu z jakiegoś powodu. Ponieważ nie mogłam się zmusić, by zapytać czy ostatnio nie wypalił połowy miasta do fundamentów, postanowiłam przychylić się ku tematowi, dla którego pierwotnie tu przyszłam. - Jakie jest Piekło? Jego palec stanął w miejscu. - Co masz na myśli? - Piekło – powiedziałam wzruszając ramionami. – No wiesz, miły, ciepły domek. Dorastałeś tam. Jak było? Oparł się i zapatrzył w kominek. - Dokładnie tak jak w historiach jakie opowiadała ci matka, gdy byłaś mała. - Moja macocha nie opowiadała mi bajek, więc mógłbyś być pobłażliwy. - Lata są gorące, zimy zimne. Wiosny i jesienie parne. Klimat niewiele się zmienia. Chociaż często mieliśmy upalną bryzę. Była niemal orzeźwiająca. Dobra, najwyraźniej nie miał zamiaru odpowiedzieć. Przeszłam do bardziej palących pytań. - A co to może zrobić człowiekowi, który został tam zesłany i uciekł?

~ 50 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Jego spojrzenie spoczęło na mnie. - Ucieczka nie jest możliwa. No wiesz, w przypadku gdybyś planowała wycieczkę. – Dziwne, że wydawał się być poważny. Jakby podróż w otchłanie nadnaturalnych światów była w sferze możliwych miejsc urlopów wakacyjnych. - Nie planuję. Myślałam, żeby napisać artykuł. Albo książkę. Zawsze chciałam dostać Pulitzera. A gdybym miała naprawdę duże szczęście może dostałabym pokojową nagrodę Nobla. Zabiłabym za pokojową nagrodę Nobla. Powrócił do wpatrywania się w swoje wino, sunąc palcem po krawędzi kieliszka. Ten ruch mnie hipnotyzował . Nie odrywając wzroku powiedział: - Chodź tu. Motyle ponownie dały o sobie znać. Jego ramię tężało i uwydatniało się kiedy jego palec wodził po krawędzi szkła. Jego pełne i zmysłowe usta rozchyliły się, gdy koncentrował się nad bordowym płynem. - Prawdopodobnie powinnam już iść. Co jeśli to on był podpalaczem? Co miałam zrobić? Z jednej strony miałam do rozważenia wujka Boba. Tyle dla mnie zrobił, zawsze był, ilekroć go potrzebowałam, ale podobnie Reyes. Mógł być dupkiem, ale ocalił mi życie więcej razy niźli mogłam zliczyć. Czy naprawdę mogłam oskarżać go o podpalenia i zwrócić się przeciwko niemu? Może powinnam go po prostu zapytać? Może byłby ze mną szczery i razem wymyślilibyśmy co zrobić, gdzie się udać, razem. A może w Piekle była klimatyzacja. Odstawiłam kieliszek na ławę i wstałam by wyjść. - Dziękuję za dzisiejszy wieczór. Dziękuję za wszystko. - Zabrzmiało złowieszczo – powiedział nadal siedząc. Brwi uniósł na znak zapytania. – Planujesz nigdy nie wrócić?

~ 51 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie, tylko... po prostu nie wiem. Muszę sprawdzić kilka rzeczy. – I wywalić jego obraz w więziennym wdzianku z mojej głowy. Earl Walker wykręcił mu niezły numer, gdy Reyes dorastał. Torturował go. Niewyobrażalnie wykorzystywał. Czy Reyes próbował wymazać przeszłość? Usunąć każdy dowód , że sw ogóle miała miejsce, przez spalanie wszystkiego do ziemi nawet z ludźmi w środku? Ścisnęło mnie w piersi. Podeszłam do drzwi i pociągnęłam by je otworzyć. Wtedy pojawił się Reyes. Za mną. Nie tyle zamknął drzwi, co je zatrzasnął, wyrywając mi z ręki klamkę. A potem mnie do nich docisnął. - Co ty wyprawiasz? – zapytał, brzmiał na skrzywdzonego. Zdezorientowanego. Oparłam głowę o drzwi. - Idę sprawdzić parę rzeczy. Muszę przeprowadzić kilka badań do sprawy. - Dlaczego każdy twój oddech jest przesycony litością? Dlaczego z powodu potępienia jest ci mnie żal, podczas gdy wiesz dokładnie kim jestem? Co robiłem? Oczywiście, że był w stanie wyczuć moją litość. Moje współczucie. Odwróciłam się do niego twarzą pomimo , że nie zostawił mi miejsca. Jego dłonie były ponad moją głową, oparte o drzwi. Jego krystaliczne spojrzenie było ostre. Ale tak jak on wyczuwał moje współczucie, tak ja mogłam poczuć jakie cięcie w nim to wywołało, ranę jaką zadało. - Nie jest mi ciebie żal – powiedziałam. Parsknął, odepchnął się od drzwi by iść w kierunku kuchni. - I po raz kolejny dziewczyna kłamie. Żal mnie pożerał. Nie chciałam z nim walczyć. - Nie tak bardzo kłamie, jak stara się zachować spokój. - W takim razie najlepiej będzie jak sobie pójdzie.

~ 52 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 4 Jestem dziewicą. Ale to jest bardzo stara koszulka. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Spojrzałam na tablicę jaką miał na ścianie. Była z ciemnego korka i miała srebrne pinezki, ale tylko jedna karteczka była do niej przypięta. Podeszłam bliżej i rozpoznałam charakter pisma. To był rachunek jaki mu wystawiłam kilka tygodni temu. Ten, który napisałam na paragonie z Macho Taco. Ten, który stanowił, że pan Reyes Farrow był winien detektywowi Davidson ładniutki milion. Z odsetkami. Zatrzymał go. Ten niedorzeczny rachunek. Natchnęło mnie nowe olśnienie. Walczyliśmy. Cóż, zawsze walczyliśmy, ale teraz robiliśmy to jak prawdziwa para. W mieszkaniu, gdzie byliśmy oboje ciałem i krwią, a on był tak piekielnie seksy, że mógłby stopić polarne pokrywy lodowe. Tak jakby byliśmy prawdziwą parą. A on zatrzymał mój rachunek. Podniósł się poziom dźwięków dochodzących z kuchni, kiedy Reyes zajął się naczyniami. Trzask drzwiczek. Całkiem możliwe, że wrzucił patelnię do szafki. To wystarczyło, by wzrósł mój poziom radości. Miałam teraz od niego odejść? Wolałabym popływać w basenie pełnym rozbitego szkła. Przerwał cokolwiek robił i chociaż nie widział mnie w miejscu, w którym stałam, zawołał: - No co? Czy mógł wyczuć moją nagłą zmianę w emocjach? Miałam dać spokój? Chyba nie.

~ 53 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Cokolwiek miało przynieść jutro, dzisiaj on był mój. Jasne, że mógł spalić pół Albuquerque, ale wybierał ruiny i tandetnie zbudowane dziuple, które i tak były okropne. Nikomu nie brakowało ruder, które sfajczył, a właściciele zgarniali spore odszkodowania z ubezpieczenia za swoje kupki gruzu. Oddawał Albuquerque przysługę. Był bohaterem! Dobra, może to lekko naciągane, ale... - Podwojenie albo nic! – krzyknęłam do niego. Po chwili wyszłam zza ściany, zobaczyłam, że jego czoło jest delikatnie zmarszczone. – Podwojenie albo nic – powtórzyłam. Skrzyżował ręce na piersi i oparł się o ścianę. - Słucham. - Założymy się. Będziesz mógł się odegrać. Co do centa. Ale jeśli przegrasz, ja dostanę drugie tyle. - A o jakie pieniądze chodzi? - Ten milion, który mi wisisz. - Ach. – Pomyślał przez chwilę, po czym zapytał: - Zatem jakbym miał go odzyskać? - Ohoho... – Podeszłam o niego bliżej. – Będziesz mi wisiał dwa jeśli przegrasz. Jesteś pewien, że nie chcesz tego przemyśleć? Na przykład ustawić ten pomysł na mały palnik, niech się trochę pogotuje? Jego wzrok leniwie przewędrował po moim ciele, zatrzymując się na moich dziewczynkach: Danger i Willu Robinsonie, zanim powiedział: - Jestem pewien, że dam radę, cokolwiek na mnie zrzucisz.

~ 54 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - To twój pogrzeb, koleś. – Rozejrzałam się po jego apartamencie i znalazłam to, czego szukałam. Po rozwiązaniu zasłon, wróciłam do niego i zaczęłam wyjaśniać reguły: - Dobra, będziesz mi musiał zaufać. Stań tutaj i skrzyżuj ręce za plecami. Odepchnął się od ściany i podszedł do mnie, wyraz twarzy miał ostrożny i zaintrygowany. - Będzie bolało? - Tylko twoje konto. Zgodnie z instrukcją założył ręce za siebie. - Ufasz mi? – zapytałam. - O ile mogę tobą rzucić. - Wystarczająco. – Był silny. Prawdopodobnie mogłam polecieć na dość duży dystans. Związałam mu nadgarstki z tyłu i chociaż znałam jego historię, znałam wszystkie okropne wspomnienia, które mogły wiązać się z moim działaniem, miałam też nadzieję, że zacznie się między nami tworzyć nić zaufania. Zalążek pokoju. Musiał wiedzieć, że go nie skrzywdzę. To prawda, że nie mogłabym go zranić fizycznie nawet gdybym chciała, ale musiał się przekonać, że to również tyczy się naszego emocjonalnego związku. Pochylił głowę. - Wygląda obiecująco. - Jeśli wytrzymasz w tej pozycji, nie ruszając się przez... – Popatrzyłam w sufit i zaczęłam się zastanawiać. - ...pięć minut, wtedy wygrasz. Ale jeśli choćby drgniesz – dodałam - wtedy wygram ja. - Nie mogę drgnąć? - Żadnego drgania. To gra bez drgania, w której chodzi o koncentrację i kontrolę. Nauczyłam się jej w lotnictwie.

~ 55 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nigdy nie byłaś w siłach powietrznych. - Nie, ale faceci, którzy mnie jej nauczyli, byli. – Zatańczyłam, pokazując moje szalone umiejętności, prawdopodobnie wywołując u niego trwały wstrząs. Biedy gość. – To są pięści gniewu. Będą się zbliżać. Będziesz czuł ruch powietrza, gdy będą lecieć. A ty będziesz stał bez obaw o ich szybkość i dokładność. Ale jeśli się ruszysz, przegrasz. Nadal tego chcesz? Przemów teraz albo zamilknij na wieki. Krzywy uśmiech jaki wykwitł na jego twarzy był podstępem, by obniżyć moją obronę. Odchrząknął i przytaknął. - Spoko. - Na pewno? – Wyrzuciłam przed siebie kilka szybkich ciosów, żeby wiedział z czym ma do czynienia. Przynajmniej powinien być nieco nerwowy. – Rozmawiamy tu o grubej forsie. Nikt cię nie będzie winił, jeśli się teraz poddasz. - Boksowałaś kiedyś? - Wzięłam kilka lekcji. Nie chciałam być niczyją dziwką w więzieniu. – Nie wyglądał na przekonanego, więc zaczęłam wyjaśniać: - Chodziłam do ciężkiego liceum. Naszą maskotką był zabijaka imieniem Vinnie. - Myślałem, że kończyłaś La Cueva. - Bo tak było. Chodziłam do agendy liceum La Cueva zwanej La Pilnuj się Dziewuszko. To była dobudówka trochę na południe od centralnego budynku. Nie zapraszali nas na wszystkie imprezy. Wyglądał jakby walczył, by się nie roześmiać, ale wiedziałam lepiej. Jedyną rzeczą z jaką walczył był paraliżujący strach jaki pędził przez jego ciało. Starał się, by nie wypłynął na powierzchnię, by nie zrujnował jego majestatycznego wizerunku jaki na mnie wywierał. Ale było za późno. - W przypadku, gdybyś jeszcze nie wiedział, chciałabym ci powiedzieć, że w liceum miałam przezwisko „Hak Davidson”. – Wykonałam cios, aby zademonstrować. - Myślałem, że nazywali cię Charley.

~ 56 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Tylko ci, którzy nie mieli powodu, by się mnie bać. – Do dopełnienia potrzebowałam tatuażu na szyi. - Odliczanie wystartowało? – zapytał, a na lewym policzku pojawił mu się dołeczek. Opuściłam ręce po bokach i dałam mu ostatnią szansę w związku z moim dziwacznym wyzwaniem, zamarkowałam cios z główki jaki widziałam raz w filmie. Gdy nadal stał opanowany, nic nie mogłam na to poradzić, ale byłam pod wrażeniem. - Jesteś godnym przeciwnikiem, Reyesie Farrow. – Wzięłam głęboki oddech, uniosłam ręce do pierwszej pozycji jak to się nazywało w balecie i powiedziałam: - Czas zapłacić za grzechy. Patrzył, czekając aż wyprowadzę cios, aby przekonać się czy będzie mógł wytrzymać. Spojrzenie miał wesołe za maską koncentracji. Prawie było mi go żal. Zwłaszcza gdy opuściłam ręce i popatrzyłam na niego spod półprzymkniętych powiek. - Jesteś najpiękniejszym stworzeniem jakie kiedykolwiek widziałam. Spoważniał i zaczął traktować mnie z większą ostrożnością. Zbliżyłam się do niego, pozostawiając zaledwie centymetry między nami. Nie odwracając od niego wzroku, powiedziałam: - Odkąd pierwszy raz cię zobaczyłam, kiedy Earl pobił cię tak okropnie, w tą niezapomnianą noc, twój obraz wypalił się w moim umyśle. Byłeś tak niewyobrażalnie piękny. I szlachetny. I silny. Patrzył jak unoszę dłonie i zaczynam rozpinać mu koszulę. Jego usta rozchyliły się i zaczął się pochylać ku mnie, ale podniosłam palec wskazujący, by mu pogrozić. - Pan się nie rusza. Takie są zasady. Przymrużył oczy i wyprostował się. Rozpięłam ostatni guzik i odsunęłam koszulę, by opadła mu na ramiona. Tatuaże zdobiące jego tors, plecy i ramiona były ciemniejsze niż reszta. No ale przecież

~ 57 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties nie były zrobione atramentem, ale czymś nadnaturalnym, czymś nieziemskim. Linie tworzyły ślepe zaułki i pułapki, by trzymać dusze zamknięte w tym zapomnianym miejscu, jakie istniało między wymiarami, stracone na wieki. Blizny które nabył w wyniku bicia kiedy dorastał wciąż znaczyły jego doskonałą skórę, jednak nieznacznie. I wtedy znalazłam to, czego szukałam. Punkt wejścia 50-cio milimetrowego naboju, jaki rozerwał jego ciało kilka dni wcześniej. Coś, co z normalnego człowieka zrobiłoby strzępy, Reyesa tyko zraniło. Przeszło przez żebra, przebiło płuco i wyszło plecami. A teraz jedyny dowód wszystkiego, co wydarzyło się tamtej nocy był małym zadrapaniem na jego skórze. Jeszcze bardziej ściągnęłam mu koszulę i obejrzałam jego plecy. Blizna wyglądała lepiej, ale i tak zdrowiał szybciej niż ja. - To co czuję to nie litość, prawda? – zapytał, jego głos nagle stężał. Znów go obeszłam, aby stanąć z nim twarzą w twarz, po czym skrzyżowałam ramiona na piersi. - A co jeśli tak jest? - Nie polecałbym tego. - Nie możesz mnie powstrzymać przed współczuciem ci z powodu tego co ci zrobiono, Reyes. - Chcesz przetestować tę teorię? - Tak. – Uniosłam podbródek. – Chcę. – Położyłam dłonie na jego torsie, jego skóra była gorąca w dotyku. – Jesteś dla mnie wszystkim. Jak mam nie wyrażać empatii w stosunku do tego co cię spotkało? Wzrost ciepła w pokoju zamanifestował jego gniew. - Przestań. Pokręciłam głową i podeszłam bliżej.

~ 58 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie. Cierpię za każdym razem, gdy pomyślę o tym co przeżyłeś i to nie jest coś, co możesz zmienić tylko dlatego, że cię wkurza. No i proszę. Uderzenia żaru biły od niego, kiedy temperament brał górę. - Chcesz wiedzieć czym jest prawdziwe cierpienie? – zapytał, a jego głos miał ochrypłą skorupę, kruchą, w każdej chwili mogącą się rozpaść. Weszłam w płomienie jakie go otaczały. Choć nie widziałam ognia, czułam go płonącego na mojej skórze, drażnił moje zakończenia nerwowe. Owinęłam ramię wokół jego pasa, jego ręce pozostawały z tyłu, wyraz twarzy miał morderczy. Sięgnęłam w górę i dotknęłam jego policzka. - Jeśli to by oznaczało, że wiedziałabym więcej na temat tego co przeszedłeś, to tak. Jeśli przez to miałabym się do ciebie zbliżyć, zrozumieć jak myślisz, jak najlepiej ci pomóc, wtedy po tysiąckroć tak. Pochylił głowę, tym gestem przegrywając grę i wyszeptał mi do ucha: - Nie ma sprawy. Naraz jego ręce były wolne i otaczały mnie. Poruszał się w innym czasie, w innej rzeczywistości. Nie byłam na to gotowa. W jednej chwili staliśmy na środku salonu, w następnej byłam przy ścianie, jego ciało mocno, bezlitośnie dociśnięte do mojego. Ale jeśli myślał, że w ten sposób wywoła u mnie cierpienie, to się mylił, bo jedyne co wywołał to tęsknotę. Jego usta znaczyły ścieżkę gorących pocałunków w dół mojej szyi. Kolano wepchnął pomiędzy moje nogi. Jego jedna dłoń zatonęła w moich włosach, natomiast druga rozerwała mi bluzkę i zaczęła badać wagę Danger i Willa. A wtedy moje spodnie wylądowały na podłodze, a jego wrzący dotyk wtargnął we mnie. Jęknęłam i złapałam go za nadgarstek, kiedy znajoma iskra rozpaliła moje wnętrze. Niczym płynna lawa rozlewała mi się po trzewiach, spalając od środka. Wepchnęłam jego palce głębiej i usłyszałam ryk na mikrosekundy przed tym jak znalazłam się na podłodze. To nie była zmysłowa czynność jaką znałam. To nie był akt

~ 59 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties miłości, ale kary. Mimo tego wszystkiego udało mu się doprowadzić mnie na skraj ekstazy. I choć chciał mnie zranić, zmusić by mi nie zależało, bym nie współczuła, tak się po prostu nie stało. Czułam jego pożądanie tak mocno jak swoje. Wiódł go gniew tak samo jak silny apetyt seksualny, a w tej kwestii byliśmy idealnie dopasowani. Leżał na mnie, ręką przytrzymując za gardło, kiedy rozpinał sobie spodnie. Zanurzyłam dłonie w jego włosach, zaciskając palce w solidny uchwyt, a potem pociągnęłam w dół, by jego usta znalazły się na moich w chwili gdy we mnie wchodził. Wraz z jego wtargnięciem wstrząs przyjemności rozpalił się we mnie. Jęknęłam w wydychane przez niego powietrze. Smakowałam go. Wbiłam mu paznokcie w plecy, kiedy poruszał się zbyt mocno i szybko. Ale nie przestał. Tu nie chodziło o przyjemność. Ale o odwet. Zemstę. Jego usta smakowały winem i ogniem, a jego pocałunki stały się tak natarczywe jak jego pieprzenie. Podniecenie coraz bardziej wzrastało we mnie, kiedy jego pchnięcia stały się głębsze. Przyciskał mnie do siebie mocno, żeby móc mnie ukarać, a mimo tego całego jego gniewu i złości, nie krzywdził. Wręcz przeciwnie. Kłujące nici ekstazy przedzierały się przez moje ciało, gorące, głodne, drapieżne. Czy chciał mnie jedynie ukarać, czy równocześnie sam czerpał radość z naszego aktu? Kiedy znów pchnął mocno, owinęłam ramiona wokół jego głowy, oddychał ciężko, jego ciało było twarde niczym marmur, a ja dokonałam niemożliwego. Wyszeptałam mu do ucha ostatnią rzecz jaką pragnąłby usłyszeć. Ale musiałam wiedzieć gdzie był. - Czy to właśnie ci robił? Zawahał się. Zachwiał. A moje ciało zapłakało. Chciałam się wznieść na szczyt. Dostać nagrodę. Lecz moje serce chciało Reyesa. Ze mną. Nie walczącego. Nie karającego mnie. Ale unoszącego się na tej samej ekscytującej fali co ja. Za głową miałam ścianę, na której oparł rękę, nasze ciała nadal były splecione i złączone. Jego usta szukały mojego ucha.

~ 60 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nadal czujesz litość w stosunku do mnie? – Przygryzł mi płatek. Niewielka ilość bólu wywołała ostry skok podniecenia. – Jestem potworem, Dutch. Demonem. Niegodnym ciebie. Nadal miałam ręce owinięte wokół jego głowy. - Nie jest mi ciebie żal, mój piękny mężczyzno. – Jego uchwyt stężał. – Za to współczuję ci tego co przeszedłeś. I nie jesteś potworem. A jeśli chcesz mnie ukarać za uczucia jakie żywię... – Jedną dłoń zacisnęłam na jego stalowym pośladku, by znalazł się głębiej. Syknął z wrażenia i docisnął się mocniej. - ...to się zgadzam. Moje ciało wygrało. Żar szalał, potrzeba uwolnienia wzrastała, a tylko Reyes mógł mnie doprowadzić na szczyt. Jego usta opadły na moje, kontakt był szorstki, surowy i spijał mnie jakby moje pocałunki były jedyną rzeczą mogącą utrzymać go przy życiu. Wspaniały dreszcz wstrząsnął całym moim ciałem, kiedy wpychał się we mnie ciągle i znowu, wysyłając mnie bliżej krawędzi, z każdym ruchem, z każdym silnym uderzeniem. Powietrze ulotniło się z pokoju, kiedy jego erekcja pulsowała w moim ciasnym wnętrzu, wróciła płynna lawa, przedzierała się coraz bliżej i bliżej, aż rozbiła się o moje kości, rozrastając się tak gwałtownie, niczym gotujące się morze w moim wnętrzu. Reyes jęknął i zadrżał w ekstazie, kiedy dotarł na swój szczyt, a potem opadł na mnie, zdyszany i spocony. Kiedy chciał ze mnie wyjść, owinęłam wokół niego każdą kończynę jaką miałam i trzymałam mocno, by tak pozostał. W końcu się uspokoił i poczułam wszystko, co negatywne, każdą wątpliwość, każde ziarno niepewności, każdy kawałek niepokoju jakie z niego uchodzą. Pocałowałam go w skroń, pogładziłam palcami po plecach i gdybym nie wiedziała lepiej, powiedziałabym, że jest szczęśliwy. Chociaż zaraz ten promyk nadziei zniknął. Może, tylko być może, lew mógł być oswojony. Ale musiałam się zastanowić czy naprawdę chciałam oswajać tak namiętną bestię? Tak niezwykle dziką istotę? Musiałam to jeszcze przemyśleć.

***

~ 61 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

W końcu znaleźliśmy łóżko z materacem miękkim jak chmurka. Leżałam owinięta ramionami Reyesa. Jego ciepło i miarowy oddech kołysały mnie w stan całkowitego relaksu, ale nie mogłam zasnąć. Nie dlatego, że nie byłam spokojna. Wręcz przeciwnie. Nigdy nie czułam się bardziej wyciszona. Bardziej swobodna. Bardziej udomowiona. Jego obecność była jak balsam na moje skołatane myśli, uspakajał sztorm w moim wnętrzu i nawet na sekundę nie chciałam stracić tego uczucia, więc leżałam i upajałam się nim. Jego sypialnia nie była jeszcze urządzona. Nie miał nawet zegara, ale miał łóżko, szafki nocne z lampkami, krzesło i komodę w jednym narożniku, a na jej blacie powieść Jacka Williamsona. Na podłodze było porozrzucane wszystko od George’a R. R. Martina przez Tolkiena do Ursuli Le Guin i Asimova. Lubił książki. Czytał fantasy i science-fiction. Jakby został stworzony dla mnie i tylko dla mnie. Jego gust, jego temperament, jego doskonała perfekcja. Wprawdzie wiele innych kobiet też to lubiło, ale wolałam myśleć, że rzeczywiście został stworzony na moje zamówienie. Jedyne czego brakowało w jego kolekcji to „Sweet Savage Love”. Musiałam mu pożyczyć swoją. Po drugiej stronie ściany jego sypialni była moja. Zagłówki naszych łóżek prawie się stykały. A raczej prawie stykałyby się, gdybym miała jakiś zagłówek. Ten, który miałam pewnej nocy spotkał przykry wypadek, kiedy to pomieszałam tequillę, szampana i zespół rockowy z Minnesoty. Szczerze mówiąc nawet nie wiem czy byłam w sypialni, kiedy zagłówek poniósł ofiarę. Prawdopodobnie nie byłam nawet w mieszkaniu. Obudziłam się na klatce schodowej, w nowej koszulce Blue Öyster Cult i z niewielkim wewnętrznym krwotokiem. Ale szybko się pozbierałam, wczołgałam do swojego mieszkania i wykopałam krnąbrne dusze, które opanowały mi chatę, wliczając w to świnkę morską i iguanę imieniem Sam. No poważnie, kto przynosi jaszczurkę na imprezę? Leżałam przez długi czas pławiąc się w cieple mojego mężczyzny zanim wydostałam się spod jego ramienia i poszłam szukać łazienki. Chciałam się wysikać i

~ 62 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties wrócić na drugą rundę gorącego tulenia. Ale wtedy zobaczyłam jego prysznic. I poznałam prawdziwe znaczenie szczęścia. Dwie minuty później rozkoszowałam się masażem pod wodospadem wykonanym z kamienia i marmuru. Strumienie wody uderzały w moją skórę, ugniatając mięśnie. Nazwałam ten zmyślny wynalazek George i postanowiłam dla niego zostawić Hektora - mój prysznic. Niektóra miłość po prostu była sobie przeznaczona. Odwróciłam się i zobaczyłam stojącego w wejściu Reyesa. - Pasuje ci – powiedział, jego pełne usta rozciągał uśmiech. – Prysznic. – Miał skrzyżowane ramiona, wzrok rozpalony, aż musiałam mieć chwilę, by nacieszyć nim oczy. Stał w całej swojej nagiej chwale. Jego długie kończyny i uwypuklone mięśnie były uformowane w idealnej perfekcji. Jakby został wyrzeźbiony, po czym artysta go pomalował, nadając mu płynne linie i głębokie cienie. – Myślałem, że przesadziłem z tym, ale teraz zmieniłem zdanie. - Tym? – zapytałam zdumiona, że kwestionuje wartość George’a. – Tym... tym arcydziełem? – Docisnęłam się do jego kamiennej powierzchni. George’a. Nie Reyesa. – Jak możesz w niego wątpić? - Niego? - George’a. - Ma na imię George? - Tak. - Skąd wiesz? - Tak go właśnie nazwałam. – Próbowałam pstryknąć palcami, ale że były mokre wyszło raczej jak mlaśnięcie niż pstryknięcie. Ale niech i tak będzie. – Dawaj, facet, bo a nuż się spostrzeżesz, życie przeminie... – Pisnęłam, kiedy wszedł do środka i przyciągnął mnie do swojej nagiej piersi – tej malowanej – a potem pochylił się, by móc skubać zębami po mojej szyi. Prąd strzelił wzdłuż mojego kręgosłupa, zanim

~ 63 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties odnalazłam swoje zmysły. – Hej, czekaj – powiedziałam odsuwając się – jesteś synem Szatana. Może potrzebujemy hasła bezpieczeństwa. Jego uśmiech przekształcił się w coś niegodziwie uroczego. - Dobra, to może coś w stylu: „o mój Boże, ale jest wielki”. Parsknęłam śmiechem zanim zdążyłam się powstrzymać. Nie to, żebym chciała się powstrzymywać. - To nie będzie najbezpieczniejsze hasło, ale ok. – Przemyślałam to i powiedziałam: - A może coś jak: „tylko na tyle cię stać”? Nosem połaskotał mnie w szyję, wywołując kaskady przyjemności na mojej skórze. - To bardziej brzmi jak wyzwanie. - Słuszna uwaga. Ale napędza adrenalinę. Wepchnął się między moje nogi. - Tak jak inne rzeczy. Godzinę później leżeliśmy na wykładzinie w łazience, używając ręczników jako poduszek. Gapiłam się w sufit, zadumana z kilku powodów. Po pierwsze nie wiedziałam, że słuchawka prysznicowa może mieć tak wiele zastosowań. Po drugie wytrzymałość Reyesa była piękną rzeczą. Po trzecie zaczynałam go czuć na coraz głębszym poziomie. W ten sam sposób odbierałam jego emocje co od każdego, ale zaczynałam wyczuwać wszystkie małe zawiłości jego fizycznej reakcji na bodźce. Przyjemność przebiegająca po jego skórze, wewnętrzny dreszcz ekstazy, gdy był blisko orgazmu, spełnienie pędzące z nadnaturalną intensywnością. Nigdy wcześniej niczego takiego nie doświadczałam. - Jak się czujesz? – zapytał, zerkając spod ramienia jakim zakrył sobie oczy. - Właściwie całkiem dobrze.

~ 64 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Złapał za mój podbródek i przekrzywił głowę, by nasze spojrzenia mogły się skrzyżować. - Nie no poważnie pytam, jak się czujesz? - Co masz na myśli? – Właśnie przeżyłam przejażdżkę na turborollercoasterze i żyłam ekscytacją, by o tym opowiedzieć. Jak bardzo usatysfakcjonowana mogła być dziewczyna? - Przyszłaś tu dzisiaj z jakiegoś powodu i, chociaż bardzo bym chciał, żeby tak było, to nie dla tego rodzaju akcji. – Rozejrzał się i skinieniem głowy przywołał ostatnie wydarzenia. Jego powaga nieco mnie zaskoczyła. - Miałam kilka pytań. Ale nie myślałam, że będziesz w drażliwie-tkliwym nastroju. Przeciągnął kciukiem po mojej dolnej wardze. - To zależy wyłącznie od tego kogo drażnię i kogo tykam. - Och tak. Cóż, jak mam być szczera to wszystko to na nic. – Również skinieniem głowy zaznaczyłam nasze poczynania. - Doprawdy. - Tia, niedawno dostałam e-maila. Ambasador Nigerii pisze, że odziedziczyłam milion dolarów po nigeryjskim wujku. Przechowuje je dla mnie w depozycie. Wszystko co muszę zrobić to wysłać mu przekaz na dwie i pół stówki i ten milion będzie mój. - Nie wspominałaś o tym. - Nie miałam pojęcia, że mam wujka w Nigerii. Wygląda na to, że nie potrzebuję twojego miliona. - Ambasador wydaje się naprawdę miłym gościem. - Prawda? Muszę wysłać mu kulę sera, by okazać wdzięczność. - Ale przegrałem zakład – ciągnął. – Wiszę ci teraz dwa.

~ 65 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Prawda. Prawie zapomniałam. Czy mogę dostać w niskich, używanych nominałach? Czasem chciałabym się wybrać do klubu ze striptizem. Uśmiechnął się, ale zaraz znowu spoważniał. - Chcesz pogadać o tym co cię naprawdę dręczy? - Coś mnie dręczy? Nie miałam pojęcia. - Twój chłopak. Z zaskoczeniem spojrzałam w kierunku prysznica. - George? To tylko zabawa, Reyes. Nic z tego nie będzie. - Twój drugi chłopak. - Skąd wiesz o zmarłym Duffie? – Szybki był. Dopiero zaczęliśmy się spotykać. I raczej była to tajemnica. Spotkanie w zadymionym barze, w ciemnym korytarzu. - Nie, ten inny chłopak. Pomyślałam przez chwilę. - Donovan, mój motocyklowy kumpel? – Tęskniłam za nim. Szkoda, że tak wiele moich chłopaków kończyło w Meksyku, uciekając spod prawa. To mogło coś znaczyć. - Nie, ten inny... Kurwa to ilu ty masz chłopaków? - Wliczając Hermana, faceta z obsługi Jug-N-Chug, który gada z selerami? – Gdybym nie wiedziała lepiej, mogłabym przysiąc, że Reyes właśnie zazgrzytał zębami. Nie mogłam go winić. No bo kto w dzisiejszych czasach gada do selera? - Tak, wliczając Hermana, - Och, no dobra. – Zaczęłam mruczeć imiona facetów i liczyć na palcach. Wiedziałam, że mówił o Garrettcie, ale dlaczego miałam dać mu satysfakcję? Był tak zabawnie poruszony. Po dobrej chwili skończyły mi się palce u rąk, więc podniosłam się, by skorzystać z tych u nóg. Reyes warknął, przetoczył się na mnie zatapiając zęby w mojej szyi.

~ 66 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dobra, przepraszam! – krzyknęłam, próbując zapanować nad atakiem łaskotek jaki wywołał swoim skubaniem. Mocniej pochwycił mnie w ramiona. – Czekaj – powiedziałam na wydechu – nie jesteś wampirem, prawda? Żyjącym dzięki mojej krwi i zauraczającym mnie, bym zapominała jak się pożywiasz? Widziałam serial. – Kolejny raz warknął, a ja się roześmiałam i próbowałam go przytulić, ale moje mięśnie zaprotestowały. To mnie zaskoczyło. – Myślę, że jestem obolała. Przerwał i uniósł głowę. - Nie jesteś pewna? - Nie. Mogę być. – Podniosłam nogę by sprawdzić. – Muszę to przemyśleć. - Pozwól mi sprawdzić. Wstał ciągnąc mnie ze sobą i przerzucił przez ramię jakbym nic nie ważyła. Smutne, że niestety tak nie było. Pisnęłam w proteście, ale to bardziej był chichot niż skarga. - Co robisz? - Mam zamiar przeprowadzić badanie. - Badanie? – Śmiałam się, kiedy mnie niósł do małej przestrzeni przeznaczonej na stół w jadalni, po czym położył mnie na nim w poprzek. Jęk zaskoczenia wydostał się z moich warg, kiedy plecy zetknęły się z zimnym drewnem. – O mój Boże – powiedziałam drżąc. - Czekaj – powiedział. – Zaraz się ogrzeje. - Zamarzam – jęknęłam, ale już go nie było. Potem usłyszałam jak grzebie w kuchni. Zakryłam Danger i Willa bacząc na ich godność. Ponadto wydawało się to właściwe. Wrócił niosąc nowe, błyszczące przybory kuchenne. Trzepaczka, łyżka, łopatka i kilka innych złowieszczo wyglądających urządzeń, dla których nawet nie miałam nazwy. Rozłożył je na stole obok mnie.

~ 67 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - A co dokładnie masz zamiar z tym zrobić? - Mam zamiar przeprowadzić na tobie badania. Upewnić się, że wszystko w porządku tam na dole. Kopnęłam go. - Nie, wcale nie. Kiedy próbowałam wstać, popchnął mnie z powrotem, opierając rękę na mojej klatce piersiowej. - Zaufaj mi. Przeszedłem kurs korespondencyjny. - W więzieniu? – zapytałam zaskoczona. - I mam duże doświadczenie w tej dziedzinie. - Byłeś zamknięty przez dziesięć lat. Ile możesz mieć doświadczenia? Kiedy znów kopnęłam, złapał mnie za kostkę i zaklinował mi stopę pod stołem, jakby starał się wykorzystać go jako idealne narzędzie do swoich niecnych zamiarów. Coś podniósł. Było srebrne, lśniące i złowrogie. - Myślę, że wykorzystam to. -Nie! – powiedziałam, nagle śmiejąc się tak bardzo, że rozbolał mnie brzuch. Jedną ręką trzymając mnie za kostkę, odrzucił przedmiot na bok i wybrał coś innego, ale trzymał to nisko, bym nie mogła zobaczyć. A potem odwrócił się do mnie jeszcze bardziej poważny. - Musisz mi zaufać. – Pochylił się, obserwował mnie spod rzęs. – Żadnego drgania – powiedział, miękkie ostrzeżenie zabrzmiało w jego głosie. – To gra bez drgania, w której chodzi o koncentrację i kontrolę. - Reyes, nie chcesz przecież…! – Dostałam zadyszki, kiedy coś gładkiego i zimnego wślizgnęło mi się między nogi. Założyłam mu nogę na ramię, jakby ubezpieczając się przeciw temu co planował.

~ 68 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Poruszył przedmiotem wewnątrz mnie, co wywołało przejście prądu przez moje ciało, po czym ukląkł i językiem zajął się wrażliwymi fałdkami wokół mojego guziczka. Wyśmienite ciepło rozchodziło się wraz z każdym jego dotknięciem, łącząc się z każdym poruszeniem przedmiotu gdzieś daleko w środku, wzrastając i pulsując jednocześnie. Nie kłamał. Najwyraźniej miał doświadczenie. Dokładnie wiedział jaką pieszczotę zastosować, jak głęboko wejść, jak długo tam pozostać. Wiłam się z powodu jego wyuczonego dotyku, złapałam go za włosy błagając o uwolnienie. Szerzej rozłożył sobie moje nogi na ramionach i zaczął ssać delikatnie, a mnie zalał płynny ogień. Spodziewałam się, że wejdzie we mnie, aby tak samo zadowolić siebie, ale tego nie zrobił. Zwabił mnie na krawędź. Żar rozprzestrzeniał się we mnie po raz kolejny, spalając moje ciało od wewnątrz. A wtedy wstęgi ekstazy otaczające mnie przeszły na niego. W tej chwili poczułam jak nasze przyjemności mieszają się. Usłyszałam miękkie westchnienie. Poczułam chłodne powietrze, kiedy wypuścił oddech. Wyciągnął ze mnie zabawkę i zastąpił ją palcami. Tak sam jak mogłam wyczuć jego pożądanie, tak on mógł wyczuć moje. Podążał na tej samej fali co ja. Absorbował ten sam żar, tę samą energię. Kontakt naszych esencji spowodował napięcie, gryzące podniecenie, Reyes pracował nade mną aż dreszcz orgazmu poszybował przeze mnie. Zagryzłam zęby, usztywniłam się, kiedy dopadł mnie szczyt, a każdą komórkę mojego ciała zalał płynny miód. Z jękiem Reyes sięgnął niżej, by dokończyć co zaczęliśmy. Złapałam go za włosy i przyciągnęłam, by nasze usta się spotkały, a on z miękkim jękiem owinął wolną rękę wokół mnie, unieruchamiając, kiedy jego nasienie wypływało na mój brzuch. Drżał pod wpływem siły swojej kulminacji, jego mięśnie stężały niczym marmur, ciężko oddychał, aż opadł na mnie i pozwolił sobie na relaks. - To było niesamowite – powiedziałam w końcu. Przytaknął. - Mówiłem ci. Kurs korespondencyjny.

~ 69 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Zaczęłam się śmiać, kiedy pomagał mi zejść ze stołu i poprowadził do łazienki. Odwiedziliśmy George’a, rozmawiając o codziennych sprawach jak wino, samochody, okropny smak szamponu, gdy niechcąco go trochę połknęłam; po czym znów znaleźliśmy łóżko i leżałam przy nim aż zasnął. Był po prostu oszałamiający. Jego długie rzęsy spoczywały na policzkach, wargi były delikatnie rozdzielone, oddech głęboki i równy. Wyglądał chłopięco. Zadowolony i spokojny. Z żalem musiałam się spod niego wydostać pomimo jego protestu przez sen, po czym złapałam ciuchy i na paluszkach udałam się w stronę drzwi. Miałam niesamowitą siłę woli. I fascynującą samokontrolę. Przyszłam tu z konkretnego powodu, a teraz wszystko inne oprócz tego powodu wyglądało na rozwiązane. Kiedy dotarłam do drzwi zobaczyłam żółtą karteczkę z kolejną informacją. Ale to były jego drzwi, nie moje. Oderwałam ją i przechyliłam, bym mogła odczytać w świetle kominka. TYLKO NA TYLE CIĘ STAĆ? Z uśmiechem rozprzestrzeniającym mi się na twarzy, rzuciłam wszystko, co miałam w rękach i wróciłam do sypialni po więcej.

~ 70 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 5 Może nie mam żadnych trupów w szafie, ale mam małe pudełko z duszami w szufladzie na skarpetki. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Obudziłam się z bardzo ciepłym Reyesem przyciśniętym do mojej pupy i bardzo zimną Artemidą, zwiniętą przede mną. Nie byłoby tak źle, gdyby była odrobinę cieplejsza od koła podbiegunowego. Artemida była wspaniałym rottweilerem, który zdechł kilka miesięcy temu. Od tamtej pory miała mnie ochraniać. W niesamowity sposób rozrywała demony na strzępy i wysyłała je z powrotem do Piekła. Nagle się przewróciła, by podrapać po brzuchu. Niestety, chrapała. Dlaczego martwy rottweiler, który w rzeczywistości nie potrzebował tlenu, chrapał, było poza moim zrozumieniem. Poczochrałam ją po szyi, a potem poruszyłam się aż wydostałam się spod przykrycia, ramion i łap. Reyes wciąż leżał, a jego twarz była obrazem niewinności. Prawda, to był seksowny, zmysłowy rodzaj niewinności, i wyczyniał magiczne rzeczy w moich dolnych rejonach. Chciałam dostać jeden, ostatni pocałunek zanim skończy się wieczór, ale nie odważyłam się ponownie go obudzić. I tak będę wystarczająco obolała. Miał zarzuconą rękę na czoło, a prawą dłoń otwartą. Oparzenia po kuli już się zagoiły. Następnie zebrałam ciuchy i skierowałam się do drzwi, i naprawdę wyszłam z mieszkania Reyesa. Chłodne powietrze na korytarzu zaskoczyło mnie. Wzdrygnęłam się i pobiegłam do swojego mieszkania, które było jakieś dziesięć kroków dalej. Nie zamknęłam go. Nigdy się nie nauczę. Niestety w moim mieszkaniu było tak chłodno jak na korytarzu. Przebrałam się w piżamę, na której widniał napis: „Człowiek w proszku. Zalać kawą” i popędziłam pod kołdrę. Zauważając, że nigdy się nie wysypiam, zastanawiałam się po raz tysięczny co

~ 71 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties by to oznaczało, gdyby Reyes podpalił połowę Albuquerque, nawet jeśli była to obskurna połowa. I Garrett. Co przeszedł? Co sprawiło, że ma taką obsesję na punkcie otchłani piekielnej? Czy naprawdę był torturowany? Jak cokolwiek z tego mogło być w ogóle możliwe? Kiedy leżałam i zastanawiałam się nad rzeczami, nad którymi nie chciałam się zastanawiać, usłyszałam dźwięk drapania pod łóżkiem. Czy Artemida poszła za mną? Dźwięk ten na początku słaby, stawał się coraz głośniejszy i głośniejszy. Nie brzmiało to jak psie łapy, ale jakby ktoś drapał w drewno, próbując przebić się przez nie. Ale znowu, mogła to być jedynie moja wybujała wyobraźnia. Nie przerażało mnie to, ale fakt, że ktoś drapał pod moim łóżkiem, gdy na nim leżałam, był dla mnie zbyt podobny do miejskiej legendy. Kolejną rzeczą jaką usłyszę będzie kapanie, jedynie po to, by odkryć, że to krew mojego martwego chłopaka, który wisi martwy na drzewie. Na szczęście nie miałam drzew w mieszkaniu. I wtedy pomyślałam: Hej, drzewo byłoby tutaj miłym akcentem. Nie, w tym momencie nie potrzebowałam myśleć o takich rzeczach. Ktoś zdecydowanie był pod moim łóżkiem. I drapał. Przesunęłam się do boku łóżka, powoli się nachyliłam i uniosłam pokrycie. Olbrzymie niebieskie oczy patrzyły na mnie co wymagało ode mnie każdego grama siły jaką miałam, by nie krzyczeć jak ktoś rozszarpywany przez dzikie zwierzę. Nachyliłam się nieco bardziej i napotkałam jej spojrzenie. Wyglądała na siedmiolatkę, sądząc po wielkości oczu i kształcie jej zaokrąglonych policzków. Leżała na plecach, drapiąc drewno, które podtrzymywało mój materac. Miała poplątane blond włosy, które wisiały nad jej oczami, częściowo je zasłaniając. Jej dziecięca twarz była brudna, a włosy całkowicie pokryte śliskim, tłustym błotem. Nie mogłam powiedzieć co miała na sobie, ale wyglądała na absolutnie szaloną. Skrobała paznokciami drewno z paniką i agresją. Jej szeroko otwarte oczy były badawcze. A ona sama była przerażona. Chciała wydostać się na zewnątrz, gdziekolwiek była.

~ 72 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Cześć – powiedziałam tak delikatnie jak tylko potrafiłam. Nie zgubiła rytmu. Kontynuowała drapanie i patrzyła na mnie tak, jakby próbowała uciec, na co moje serce zamarło. Wtedy zdałam sobie sprawę, że większość jej paznokci była poszarpana i złamana. I nie złamałaby ich na moim łóżku. Świętej pamięci zmarli nawiedzali mnie cali. Albo w kawałkach. Jeśli jej paznokcie były postrzępione i złamane, to stało się to wtedy, kiedy jeszcze żyła. Ale i tak ciągle drapała, rozłupując drewno paznokciami, gorączkowo starając się wydostać z miejsca, gdziekolwiek została uwięziona. Zeszłam z łóżka i położyłam się płasko obok niej. - Kochanie – powiedziałam sięgając do niej, by złagodzić jej lęk. Przerwała, ale tylko na chwilę. Popatrzyła na mnie jakby nie mogła rozgryźć czym jestem i co tam robię. Po czym wróciła do drapania. Anioł, mój trzynastoletni śledczy i partner w zbrodni, kiedyś powiedział mi, że mój dotyk Ponurego Żniwiarza był uzdrawiający. Sięgnęłam pod łóżko i położyłam rękę na jej ramieniu. Patrzyła prosto przed siebie, gapiąc się na deski pod moim łóżkiem, ale wydawała się nieco uspokoić. Po chwili znów zaczęła powoli skrobać lecz z mniej szaleńczą paniką. Drapała w zamyśleniu w deskę przed jej twarzą. Miała buzię jak wróżka, z ustami w kształcie łuku i ogromnymi oczami. Nie byłabym zaskoczona, gdyby miała skrzydła. Gdyby wróżki istniały, byłam prawie pewna, że wyglądałyby jak ona. Ponieważ nie wiedziałam co dla niej zrobić, zostałam przy niej całą noc, trzymając dłoń na jej ramieniu. W ten sposób zasnęłam na podłodze. Gdzieś we wczesno-porannych godzinach dołączyła do mnie Artemida. Czułam się tak jakbym z Reyesem opiekowała się nią wspólnie, biorąc zmiany. Nie przeszkadzało mi to, że spała z Reyesem, ponieważ budzenie się z psem, ważącym dziewięćdziesiąt funtów, na plecach nie było tak zabawne jak ktoś mógłby sądzić. Lubiłam powietrze. Podobało mi się oddychanie bez uczucia palenia w płucach. Więc kiedy budziłam się z zimną jak lód Artemidą dosłownie rozciągniętą na mnie, fakt, że miałam wtedy dreszcze nie

~ 73 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties powinien być zaskoczeniem. Normalnie byłam bezpieczna pod kołdrą, kiedy spała ze mną. Podłoga nie zachowywała dobrze ciepła. Wtedy przypomniałam sobie, że byłam na podłodze. Zaskoczona spojrzałam pod łóżko. Dziewczynka nadal tam była, tylko, że przesunęła się do rogu jak najdalej ode mnie i leżała zwinięta, z kolanami na podłodze, a jej oczy rozglądały się badawczo spod brudnych włosów. I była taka śliczna. Ze słońcem zerkającym znad horyzontu i rzucającym delikatną poświatę w pokoju, byłam w stanie zobaczyć ją w innym świetle. Widziałam zmarłych w każdym świetle, ale im ciemniejsze było miejsce, tym nieboszczyk stawał się bardziej szary. Teraz widziałam jej blond włosy pokryte błotem bardziej wyraźnie. Jak również kryształową głębię jej niebieskich oczu. Moja ręka wciąż była pod łóżkiem, ale coś w niej było. Wyciągnęłam ją i otworzyłam dłoń. Były to fragmenty drewna z miejsca, w którym drapała. Spróbowałam przekręcić się na bok. To oznaczało, że musiałam zepchnąć z siebie Artemidę. Chrapała, a ruszenie jej było jak przeniesienie niewielkiej góry. - Och, mój Boże, Artemido, złaź ze mnie. Psy - powiedziałam do Wróżki. Nie zdawała się być rozbawiona. Stało się. Kiedy udało mi się przekręcić na bok, leżałam tak przez dłuższą chwilę, mając nadzieję, że namówię ją, by się zbliżyła. Namówię ją, by przeszła. Wtedy usłyszałam oddech, dyszenie, nie pochodzące od Artemidy. Przewróciłam się na kolana i spojrzałam ponad łóżkiem. W kącie mojego pokoju, między stolikiem nocnym a lampą podłogową w lamparcie cętki, była kolejna dziewczyna, z tym że starsza. Wyglądała na jakieś dziewiętnaście lat, ale była bardzo podobna do Wróżki. Miała poplątane blond włosy i od stóp do głów była pokryta tłustym błotem. Miała na sobie jedynie krótką sukienkę. Jej bose stopy pokryte były zadrapaniami, jakby walczyła kopiąc kogoś albo jakby próbowała uciekać przed śmiercią. Zastanawiałam się czy dziewczynki były spokrewnione. Po czym dostrzegłam ślady bandaża na jej szyi. Nie widziałam takich na wróżce, ale jej włosy i pozycja sprawiły, że było to niemożliwe. Przynajmniej jeśli chodziło o starszą, mogłam stwierdzić prawdopodobną przyczynę

~ 74 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties śmierci. Została uduszona, a sądząc po pękniętych naczynkach krwionośnych w oczach i obrzęku twarzy, to było bardzo prawdopodobne, że właśnie tak umarła. Artemida obudziła się i zaczęła węszyć pod łóżkiem. Martwiłam się, że przestraszy Wróżkę. Zamiast tego, dziewczynka zdawała się być nią zafascynowana. Jej wyraz twarzy złagodniał i prawie się uśmiechnęła. Prawie. - Miej na nią oko, dobrze? – powiedziałam do Artemidy i obeszłam łóżko, by spróbować porozmawiać z tą drugą. Tak jak Wróżka, kiedy pierwszy raz się pojawiła, była przerażona, wpatrując się w przestrzeń wytrzeszczonymi oczami. Trzymała ręce w górze, jakby próbowała się bronić. Kiedy dotknęłam jej ramienia, zamknęła się w sobie jeszcze bardziej. Schowała głowę za rękoma i jęknęła. Czasami moja robota była do dupy. Przez co przeszły te dziewczynki? Co sprawiło, że bały się własnego cienia? Sama niedawno przeszłam zespół stresu pourazowego i mogłam zrozumieć „banie się własnego cienia”, ale normalnie śmierć wiązała się z pewnym uleczeniem. Ludzie nie cierpieli z powodu własnego końca przez wieczność. Ale te dziewczynki zdawały się zatrzymać w momencie, w którym zginęły. Potrzebowałam planu. Najpierw kawa. Następnie wujek Bob. Coś musiało się wydarzyć. Na pewno zgłoszono zaginięcie tych dziewczynek. Cookie będzie na zajęciach przez cały dzień. Prawdę mówiąc, przez chwilę pomyślałam o tym, aby to przełożyć, a potem uświadomiłam sobie, że świat będzie bezpieczniejszy z nią w tej szkole. Nie mogłam pozwolić na upadek świata. Odwiedziłam toaletę i usiadłam na swoim porcelanowym tronie. To wtedy usłyszałam więcej jęków dochodzących z salonu. Nie ma mowy. Kolejna? Czując się lepiej – nie było nic porównywalnego do dziewięćdziesięciu funtów odpoczywających na twoim pęcherzu – zajrzałam do salonu. Na początku nie widziałam nikogo poza Panem Wongiem. Dźwięki rozbrzmiewały gdzieś niedaleko niego, ale on nie mógł ich wydawać. Był tutaj stałym elementem, od kiedy wynajęłam to mieszkanie, i był swoim zwyczajnym ja, unoszącym się w kącie i milczącym jak księżyc. Jako że nigdy nic nie powiedział, nigdy nawet nie ruszył się z miejsca, wątpiłam by teraz jęczał.

~ 75 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Na palcach podeszłam do Sophie, mojej używanej kanapy, i dostrzegłam trzecią kobietę. I mimo że ta również miała blond włosy, to nie była naturalną blondynką. Wyglądała na Latynoskę, mającą około dwudziestu pięciu lat. Ale miała tak samo poplątane włosy, tyle że blond u niej był nierówny jakby był tleniony w pośpiechu albo pod przymusem. I miała taki sam przerażony wyraz twarzy. Zachowywały się tak samo bezsensownie. Co się do cholery działo? Nigdy nie pojmę tego bez dawki kofeiny. Odwróciłam się na poranne pogaduchy z Panem Kawusiem. Codziennie dyskutowaliśmy o różnych rzeczach. On głównie bulgotał i puszczał parę, podczas parzenia eliksiru życia. Ja głównie ziewałam, narzekałam na poranki, pogodę i mężczyzn. Na cokolwiek, co pojawiło się w mojej wyobraźni. Kiedy skończył swoją tyradę, coś o tym jak to kochałam go jedynie za jego karafkę, uświadomiłam sobie, że zabrakło mi czystych kubków. I płynu do naczyń. Po szybkiej wycieczce do łazienki i z powrotem, umyłam kilka kubków szamponem i sięgnęłam do górnej szafki po mój ukryty skarb. Śmietankę w proszku. Niektórzy ludzie za używanie podróbek nazwaliby mnie zdrajcą lub szarlatanem, ale podróbki mnie cieszyły. Podobnie jak szczenięta. I George. Prysznic Reyesa. Ale kiedy otworzyłam szafkę, znalazłam tam kolejną kobietę schowaną w środku. Odskoczyłam, wydałam z siebie dźwięk przypominający pisk zardzewiałych kół i zacisnęło mi się serce. Można by pomyśleć, że skoro jestem Ponurym Żniwiarzem to przywykłam do niespodziewanie pojawiających się zmarłych. Nie. Za każdym razem to na mnie działało. Optymistyczną rzeczą było to, że przypływ adrenaliny pomógł. Nie bardzo. Wciąż potrzebowałam dawki kofeiny, ale przynajmniej byłam wystarczająco przebudzona, by uświadomić sobie, iż istniała możliwość, że założyłam bieliznę na lewą stronę. Coś było nie tak tam na dole. Ostrożnie podeszłam do kobiety, podczas gdy inny ruch przykuł moją uwagę. Musiałam spojrzeć w górę. W górę! I tam na ścianie była jeszcze inna kobieta, wyglądająca na około trzydziestkę. Mogła być naturalną blondynką. Nie byłam pewna. Ale pełzała po ścianie w stronę sufitu. Pomknęła do narożnika i tam się zwinęła.

~ 76 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Zrobiłam obrót o 360 stopni, oceniając swoje otoczenie i naliczyłam nie mniej niż pięć kobiet w różnym stanie przerażenia. Wszystkie były brudne, pokryte tym samym błotem, i z tego co mogłam zobaczyć, wszystkie zostały uduszone. Współczułam im. Nie mogły umrzeć niedawno. Słyszałabym coś o tym w wiadomościach. Potem zdałam sobie sprawę, że ich ubrania i fryzury wywodziły się

z różnych okresów.

Podczas gdy jedna wydawała się pochodzić niemal z ostatnich czasów z tradycyjnymi ciuchami Faded Glory, inna wyglądała jakby żyła dwadzieścia lat temu, a znaczna część jej włosów była spięta w kucyk puszystą, neonową gumką. Przerażenie w ich oczach, strach, który je paraliżował, rozrywał mi serce. Moje drzwi wejściowe się otworzyły. - Dzień dobry – powiedziała Cookie, kiedy weszła, prawie gotowa stawić czoła światu. Wyglądała jakby nie spała długo i miała dość paskudne limo. - Hej, ty – odparłam, udając, że nie zauważyłam. Nalałam jej kubek i dodałam wszystkie dodatki. - Co o tym myślisz? - Co? Och, masz na myśli swoje podbite oko? Prawie nie zauważyłam. - Nie mów tak – powiedziała z oburzonym sapnięciem zanim wskazała na oko. – Zasłużyłam na to maleństwo. I zamierzam je wykorzystywać jak się tylko da. Amber zrobiła mi śniadanie. - Niemożliwe. - Możliwe. I nie było takie złe, kiedy wybrałam skorupki. - Milusio. – Wzięłam łyk kawy. Cmoknęłam ustami. Wzięłam kolejny łyk, a następnie podałam kawę Cookie. – Masz, spróbuj tego. Wzięła łyk, oddała mi kawę i również cmoknęła ustami. - Co to jest?

~ 77 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie jestem pewna. Ale Pan Kawuś nigdy mnie nie zawiódł. – Wzięłam kolejny łyk. – A może to nie on. Zabrakło mi płynu do mycia naczyń, więc użyłam szamponu. Nie jestem do końca pewna czy dobrze go spłukałam. - Umyłaś naczynia szamponem? - Było tylko to albo mój morelowy peeling do ciała. - Dobra decyzja. Trochę szamponu nie zaszkodzi. - Prawda? Po prostu nie wiem czym byłby mój dzień bez kawy, która daje kopa na start. Czy to złe, że za każdym razem, kiedy zabraknie mi śmietanki mam lekkie skłonności samobójcze? - Nie, w ogóle. Ja miałam skłonności samobójcze, kiedy w Jug-N-Chug zabrakło francuskiego syropu waniliowego. - Słyszę Cię. – Kawa była tym miejscem, gdzie słońce pojawia się na horyzoncie, dając widok na światła niebios w żywych kolorach. Resztki szamponu nie zmieniły tego faktu. - Czy twoja ciotka Lil jest tutaj? – spytała. Ciocia Lil zmarła w latach sześćdziesiątych i była teraz moim współlokatorem prawie na stałe. Na szczęście dużo podróżowała. - Myślę, że ciągle jest w Afryce. Uwielbia to miejsce. - Mówiąc o martwych współlokatorach, przyjrzałam się wiszącej kobiecie – dosłownie – w mojej prywatnej przestrzeni. – Kiedy będziesz miała przerwę w zajęciach, będziesz musiała czegoś poszukać. - W porządku, czego? - Mam mieszkanie pełne zmarłych kobiet. Cookie zamarła. Rozejrzała się, będąc nagle ostrożną. - Właśnie teraz? - Właśnie teraz, gdy rozmawiamy.

~ 78 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - O jakiej ilości mówimy? - Niech no policzę. Poszłam do sypialni, zrobiłam to okrężną drogą naliczając jedną pod prysznicem, po czym wróciłam i wskazałam palcem w każdym wyobrażalnym kierunku. Oglądanie miny Cookie przechodzącej z nieco zmartwionej w przerażoną było bardzo podobne do oglądania tego miejsca, gdzie słońce pojawia się na horyzoncie, dając widok na światła niebios. Tylko wiecie, zabawniejsze. Wróciłam do kuchni i przeszukałam szafki. - Dziewięć – stwierdziłam rzeczowo. – Och, zaczekaj. – Podeszłam do lodówki i sprawdziłam również ją. – Nie, tylko dziewięć. Wszystkie są blondynkami, ale nie wszystkie naturalnymi. Kobiety z Kaukazu, Latynoski, Afroamerykanki i jedna Azjatka. Zakres wieku od jakiś siedmiu lat do trzydziestu, trzydziestu pięciu. Odłożyła kubek, więc wiedziałam, że to co ma zamiar powiedzieć będzie poważne. - Charley, muszę zostać w domu i pomóc. To jest poważna sprawa. Załapałam. - Wiem, że jest, ale one nigdzie się nie wybierają i jestem prawie pewna, że nie umarły niedawno. Ale dlaczego pokazują się teraz? W tłumie? - Sądzisz, że to sprawka seryjnego mordercy? - Najprawdopodobniej. Nie wyobrażam sobie, by tyle zgonów było efektem wysiłku więcej niż jednej osoby. Co najwyżej dwóch. Postaram się sprawić, by wyluzowały, ale wątpię, by wiedziały co to znaczy. - Dobra, zadzwoń do mnie jeśli będziesz czegoś potrzebować. – Zaczęła iść do drzwi, ale się zatrzymała. – Nie. Nie mogę iść na te zajęcia. Muszę Ci pomóc. Te biedne kobiety.

~ 79 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie, musisz nauczyć się jak nie zabijać ludzi, chyba że naprawdę, naprawdę, naprawdę tego chcesz. Celowo. I jeśli będę musiała, mogę równie dobrze wziąć do tego Garretta. - Garrett – powiedziała Cookie, a jej głos stał się niski i zmysłowy, gdy mruczała jego imię. Mogłabym przysiąc, że jej oczy wywróciły się aż po białka. - Hmm… to zaskakujące. Wróciła do siebie. - Co? - Po prostu ostatniej nocy nie mogłaś przestać gapić się na tyłek wujka Boba. Myślałam, że masz coś do niego. - Co? Nie gapiłam się na tyłek twojego wujka. – Kiedy zrobiłam tą śmiertelnie poważną rzecz, którą tak lubiłam, przyznała się: - No dobra, może trochę. Czy tylko ja mam takie wrażenie, czy jest w formie? Zauważyłam to. Wujek Bob był więcej niż w formie. I był całkiem urodziwy. Wiedziałam dlaczego. Tak się zadurzył w Cookie, że to było aż nierealne. Był w formie dla niej. To było słodkie. I nieco niepokojące. Co jeśli by się umawiali? Co jeśli by się umawiali, a potem zerwali? Gdzie byłabym ja? Popchnęłam ją w stronę drzwi. - W porządku. Zostawiam dzisiaj Amber samą. Obiecała zostać i odrobić pracę domową. - W sobotę? Przez cały dzień? – parsknęłam. – Mówiłam rodzicom to samo. - O to chodzi. Zabieram ją do babci. - To za daleko. Spóźnisz się na zajęcia. Nie chcesz siedzieć z tyłu, prawda? Poza tym, ja tylko żartowałam, nic jej nie będzie. W niczym mnie nie przypomina. Teraz możesz już jechać. - Czekaj. Co to do cholery jest? – Zerknęłam tam, gdzie wskazywała. Moje najnowsze malowidło stało oparte o regał.

~ 80 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Pomyślałam, że mogłabym wyrazić uczucia poprzez sztukę. Wiesz, dla nowego psychiatry. – Moja siostra Gemma umówiła mnie z psychologiem, by popracować nad moim zespołem stresu pourazowego. Ten obraz powinien pomóc. - I czułaś się niebezpieczna dla otoczenia? - Poczułam, że makabra ze ścięciem głowy załatwi sprawę. Takie rzeczy ich odstraszają. - Wiesz, Charley, oni naprawdę starają ci się pomóc. - Wiem. Wiem. Teraz możesz już jechać. – Nienawidziłam tego robić, ale zmusiłam Cookie, by wyszła za drzwi, po czym zamknęłam je za nią. Była bardzo niechętna do współpracy. Odwróciłam się w kierunku łazienki, aby wziąć prysznic i się przebrać, ale stanęłam twarzą w twarz z inną zmarłą kobietą. Tylko ta nie była taka jak inne. Miała długie czarne włosy i nosiła kitel z identyfikatorem na smyczy. - Cześć – powiedziałam, sprawdzając jej szyję. Nie została uduszona tak jak inne. Zamrugała, zaskoczona. - Cześć – odparła. – Widzisz mnie? - Pewnie. – Okrążyłam ją i skierowałam się w stronę łazienki. – Jesteś tutaj, aby przejść? - Przejść? – spytała, próbując się odnaleźć. – Nie sądzę. - Dobra, kawa jest w dzbanku. – Kiedy zdezorientowana zmarszczyła brwi, powiedziałam: - Sorki, kiepski żart. Jak mogę ci pomóc? – Podążyła za mną do łazienki. Nienawidziłam włączać prysznica, kiedy była tam jedna ze zmarłych kobiet, ale to musiało zostać zrobione. - Nikt nie może znaleźć mojego ciała. - Wiesz gdzie ono jest?

~ 81 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Tak, tak! – Złapała mnie za ramię. – Wiem. Jest pod tym starym mostem na 57-ej, który jest jak ten, które robią dla pociągów. Metal i rdza. Poklepałam ją po ręce. - W porządku, stary wiadukt na autostradzie 57. Przyjęłam. Czy możesz powiedzieć mi coś więcej? - Moja rodzina nie może go znaleźć. Szukają i szukają, nie mogąc odnaleźć mojego ciała. Moja siostra jest taka smutna. - Przykro mi, kochanie. Jak masz na…? Zanim mogłam spytać ją o imię, zniknęła. Cholera. Wszystko co miałam to „Nic” - napis na jej identyfikatorze. Prawdopodobnie nazywała się Nicole albo Nicky. Gdyby przeszła przeze mnie, zebrałabym więcej informacji na jej temat, ale najwyraźniej będzie to gra w kotka i myszkę. Mogłam jedynie się modlić, żebym tym razem była kotem. Nie cierpiałam być myszą.

***

Po ubraniu się w kremowy sweter, jeansy i ulubione buty, ruszyłam do mojego super hiper biura, które było jakieś pięćdziesiąt stóp od mojego super hiper mieszkania. Kolejny raz zerknęłam na drzwi Reyesa i poczułam dziwną chęć wykorzystania klucza, ponownie. Boże, ten mężczyzna był utalentowany. Jednak doprowadzanie do perfekcji moich umiejętności samokontroli było dobrą praktyką na późniejszy okres życia, kiedy załączy mi się demencja i będę próbowała wyjeść wszystkim leki. Zadzwoniłam do wujka Boba i dostałam jedynie zniekształcone „halo” w odpowiedzi na moje wysiłki. - Hej, facet. Musisz sprawdzić coś dla mnie.

~ 82 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Odchrząknął i odparł: - Jest sobota. - I co? - Nie pracuję. Brzmiał nieco półprzytomnie. - Obudziłam cię? – Gdybym nie wiedziała lepiej, powiedziałabym, że na mnie warknął. – Zatem, była ostatnio jakaś seria morderstw? Być może coś wspólnego z blondynkami? Filigranowymi? Uduszonymi? - Co? Masz coś? Wujek Bob zawsze pytał czy coś miałam, jakbym dostawała wiadomości z drugiej strony. - Nie, ale mam mieszkanie pełne kobiet, które zostały uduszone. Usłyszałam szelest, jakby walczył z pościelą, by wyjść z łóżka. Rozumiałam to. Pościel była podstępna. Przegrywając walkę, przeklął. Upuścił telefon. Dwukrotnie. Wubek nigdy nie był porannym ptaszkiem. - Dobra – powiedział w końcu. – Podaj mi szczegóły. Streściłam mu to tak samo jak Cookie: - Mam nie mniej niż dziewięć kobiet w mieszkaniu, mają od siedmiu do trzydziestu pięciu lat i blond włosy, ale nie wszystkie są naturalnymi blondynkami. Są to kobiety z Kaukazu, Latynoski, Afroamerykanki i co najmniej jedna Azjatka. Mówi ci to coś? - Nie z marszu. - Nie sądzę, by te kobiety zmarły niedawno. Myślę, że ich zgony były rozłożone w długim okresie czasu, możliwe że z dłuższymi przerwami pomiędzy nimi. - Może zabójca, który to zrobił, siedzi w więzieniu? Jakieś nazwiska?

~ 83 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie, ale one się boją, wujku Bobie. Są przerażone. Nigdy nie widziałam niczego podobnego. - Rozejrzę się. Jak się masz? - Dobrze, ale nie mam pojęcia dlaczego zjawiły się teraz. Coś musiało przyczynić się do ich pojawienia. - Również nie wiem, kluseczko. Ale jak masz się ty? Wujek Bob. Zawsze się o mnie martwił. Albo, cóż, o rozwiązanie sprawy za sprawą, a tym samym o jego nieskazitelną reputację. - W porządku. Właściwie to trochę zaniepokojona, a nieboszczyki nigdy tak na mnie nie działają. One są tak przerażone, wujku Bobie. jakby przeżywały swoją śmierć. Muszę to szybko rozwiązać. - Zrobimy to, kochanie. Zajmę się tym dzisiaj. Daj mi znać jeśli pojawi się jakaś nowa kobieta albo wtedy, kiedy zdobędziesz od nich więcej informacji. Może kolejna śmierć jest powodem, dla którego się pojawiły. - Może. - Och, i chciałbym, żebyś wiedziała, iż nasz podpalacz ponownie uderzył. Zatrzymałam się w połowie schodów do mojego biura. - Co? Kiedy? - Ostatniej nocy, około północy. Moja wolna ręka znalazła się na moich ustach, zakrywając je. To nie on. To nie Reyes. Był ze mną o północy. Chyba, że… - Było zaplanowane tak jak inne? - Tak, ale mamy świadka. Dusząc się ze zmartwienia, zapytałam: - Czy świadek zidentyfikował podpalacza?

~ 84 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie, ale udało nam się zdobyć całkiem dobry opis. Prawdę mówiąc jest dziwny. Gdybym nie wiedział lepiej, powiedziałbym, że… nieważne. Powiem ci, kiedy się zobaczymy. - Nie, o co chodzi? – Jeśli nie wiedziałby lepiej, powiedziałby, że to Reyes Farrow? Czy to zamierzał powiedzieć? - Cóż, to trochę szalone, ale gdybym nie wiedział lepiej, stwierdziłbym, że podpalacz jest kobietą. Zamilkłam na chwilę, po czym spytałam: - Kobietą? To chyba rzadkie, prawda? - To się zdarza, ale tak, to niezwykle rzadkie. Powoli i z nieskończoną dokładnością, świadomość podpełzła do mnie. Nie mogło tak być. - Możesz ją opisać? – spytałam, prawie nie chcąc słyszeć odpowiedzi. - Wysoka, smukła, bardzo chuda. Świadek stwierdził, że on albo ona, trzęsła się tak, jakby była przestraszona. Zamknęłam oczy z żalu. Jeśli coś stanie między mną a Reyesem, to będzie to fakt, iż będę chciała wsadzić do więzienia jego jedyną krewną, niebiologiczną siostrę, Kim Millar. Earl Walker miał Reyesa w posiadaniu, używając nikczemnych środków. Nie znałam szczegółów, ale wiedziałam, że Reyes został porwany jako dziecko, a potem przehandlowany Earlowi. Kim została podrzucona pod drzwi Earla. Jej matka, narkomanka i prostytutka umierała, więc zostawiła Kim jej biologicznemu ojcu. Fakt, że jej ojcem był Earl Walker był okrutnym zrządzeniem losu dla Kim i sposobem Earla na kontrolowanie Reyesa. Usiadłam na schodach i zwalczyłam falę smutku jaką czułam. Kto inny mógł to być? Dorastała w tych samych domach co Reyes. Przeżywała ten sam horror. Ale była wykorzystywana w inny sposób niż Reyes. Earl nigdy jej nie dotknął tak jak jej brata, ale robił inne rzeczy. Na przykład głodził ją, by otrzymać to czego chciał od Reyesa.

~ 85 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Earl wykorzystywał ich przeciwko sobie przez całe życie. I co to zrobiło rodzeństwu? Reyes pozostawał z dala od niej, kiedy był oskarżony o zabicie Earla i zmusił ją do obietnicy, że nigdy więcej go nie zobaczy. Nie chciał jej bardziej krzywdzić ze swojego powodu, a ona nie chciała, by ktoś wykorzystał ją jako sposobu dotarcia do Reyesa, nie widzieli się więc od lat. Mimo to, kochali się i zrobiliby wszystko, by chronić tą miłość. Czy można było wliczyć w to podpalenia? - Jesteś tam, kluseczko? Próbowałam otrząsnąć się ze smutku, który mnie ogarnął. - Jestem. I tak, musiał to wyczuć. - Kto to jest, kochanie? - Co sprawiło, iż myślisz, że to wiem? - Czy kiedykolwiek słyszałaś ostrzeżenie, by nie próbować kantować kanciarza? Dokładnie wiesz, kto to jest. Podejrzewasz już to od pewnego czasu, od tamtej nocy. Mówił o nocy, w której spłonął blok mieszkalny przeznaczony do rozbiórki. - Mogę wiedzieć – przyznałam z bólem serca. – I mogę nie wiedzieć. Muszę być tego pewna i sprawdzić parę rzeczy. - Więc powiedz mi kogo podejrzewasz. - Nie mogę. - Myślałem, że komunikujemy się ze sobą otwarcie. - Przestań, wujku Bobie. Postąpię właściwie. Wiesz, że tak będzie. - Wiem, kochanie. Ale… - Proszę, daj mi trochę czasu. Po długiej pauzie odpuścił.

~ 86 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Masz dwadzieścia cztery godziny. Po tym czasie pociągnę twój tyłek do odpowiedzialności za pomoc. - Wujku Bobie! – krzyknęłam, całkowicie zbulwersowana. – Po tym wszystkim co razem przeszliśmy? - Zagrożone są życia, Charley. Kolejny pożar może kogoś zabić. Może zabić wielu ludzi, a wiem jak wielkie jest twoje serce. Był w błędzie. Moje serce nie było wielkie. Tylko zostało wzięte w posiadanie. - Zrobię to, co trzeba. Obiecuję. Odłożył słuchawkę zanim mógłby sprawić, że poczuję się gorzej. Cholera. I teraz co? Miałam wydać siostrę Reyesa? Nigdy by mi tego nie wybaczył. A wujek Bob nie wybaczy mi jeśli kolejny budynek spłonie, a ja będę wiedziała kim jest podpalacz. Co jeśli następnym razem ktoś ucierpi? Będzie to moja wina. Musiały być jakieś opcje. Znałam ludzi, którzy znali ludzi. Miałam kontakty. Obgryzałam część naskórka przy paznokciu, kiedy tworzyłam niezawodny plan. Z pewnością mój plan zadziała. To prawda, moje plany miały tendencję do zbaczania z właściwej drogi, ale czasem nawracały w ostatniej chwili i obejmowały inny kurs, kończąc w odpowiednim miejscu. Może kilka metrów dalej, ale wystarczająco blisko, by nazwać je zwycięskimi w mojej książce. Nieważne, że moja książka była zatytułowana „Jak Nazywać Zwycięstwem Twoje Nawet Najbardziej Fatalne Niepowodzenia I Jak Nie Czuć Się Winnym Z Tego Powodu”. Nie. Musiałam myśleć pozytywnie. To mogło zadziałać. To mogło zadziałać. Monotonnie recytowałam w kółko jak mantrę podczas otwierania drzwi dla klientów. Nie to żebym chciała, aby weszli klienci, ale biznes to biznes, bez względu na to co przynosił dzień. Przeszłam do swojego biura przez recepcję Cookie i skierowałam się prosto do mojego ekspresu do kawy. Kawa pomoże. Po włączeniu ekspresu, który przeprowadzi mnie przez poranek, odpaliłam komputer i przygotowywałam do wydrukowania zdjęcia, na których Tidwell pieści prawą rękę Cookie. Tak naprawdę nie dowodziło to niczego poza tym, że Tidwell miał

~ 87 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties problem z pieszczotami i potworny temperament, ale zdecydowanie był tam z niegodziwych pobudek. Mam nadzieję, że moje fotki to udowodnią i że pani Tidwell nie jest jedną z tych kobiet, które wynajdują wymówki dla swojego męża. Oczywiście wynajęła prywatnego detektywa z jakiegoś powodu. Ludzie nie zatrudniali prywatnego detektywa, aby dowiedzieć się czy ich małżonek ich zdradza. Robią to, aby to udowodnić. Głęboko w środku już znają prawdę. Podłączyłam kabel USB do telefonu i zgrałam zdjęcia. Nie były ładne. Mogłyby być lepsze, gdybym użyła szerokokątnego obiektywu z lepszą ostrością i strategicznie rozmieszczonym oświetleniem. Niestety były gorsze od zdjęcia oka Cookie i jej prawego nozdrza. W lewym górnym rogu pięść Tidwella zamierzała się na mnie. Próbował mnie uderzyć. Jak mogłam to przegapić? Mój telefon piknął. To była wiadomość od Cookie. NIE JESTEM AŻ TAK DOBRA W ODCIĄGANIU SPUSTU. Serio? Czy ona w ogóle mnie nie znała? Odpisałam jej: MOŻESZ TO ZROBIĆ. UCZ SIĘ O SPUSTACH, COOKIE. POZNAJ SPUST. BĄDŹ SPUSTEM.

~ 88 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 6 Nie jestem w stu procentach pewna, jednak myślę, iż mój kubek z kawą powiedział do mnie „jesteś moją sunią”. - OPIS STATUSU

Udzieliłam Cookie szybkiej lekcji jak naciągnąć spust broni – lub, odkąd używała półautomatycznej, jak załadować kulę – bez zrobienia sobie krzywdy tym cholerstwem. Byłam tam. Znałam cenę. Stal ślizgająca się o stal była bezlitosna, nawet w najmniejszej wersji. Zdawała się radzić sobie dobrze, kiedy dałam jej kilka wskazówek, więc zdecydowałam się na szybki rekonesans, by dowiedzieć się, czy natrafię na coś o moich nowych współlokatorkach. Z pewnością mogłoby coś być o nich w gazetach. Jednak, strona po stronie, dostarczyły dokładnie nic. Zero. Ani słowa o grupie zamordowanych blondynek. - Powinnaś iść. Podskoczyłam

i

odwróciłam

się

do

stojącego

za

mną,

zmarłego,

trzynastoletniego gangstera. Spojrzał na drzwi, jego wytrzeszczone oczy ledwo powstrzymywały panikę, a następnie wrócił spojrzeniem do mnie. - Naprawdę musisz iść. Gdzie indziej. Odejdź. - Położył dłonie na moich i szarpnął, próbując podnieść mnie z krzesła z rękami niepokojąco blisko moich dziewczynek, Danger i Willa Robinsona. Moje piersi były wszystkim co miałam. Musiałam podtrzymywać ich terytorializm. Umożliwienie trzynastolatkowi pomacania ich byłoby złe na wielu poziomach. - Ale to jest moje biuro - powiedziałam klepiąc go. - Ty idź. - Klepnęłam ponownie dopóki nie zostawił mnie na moim dziewięćdziesięcio dziewięcio dolarowym krześle. Ukląkł obok mnie.

~ 89 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Charley proszę, po prostu chodź. Ostrożnie się poprawiłam. Ludzie mieli tendencję, by próbować mnie zabić w najmniej odpowiednim czasie. Jednak jego błaganie wyglądało dużo mniej jak „sytuacja zagrażająca życiu” a bardziej jak „nawaliłem”. - Aniele Garza, czy ponownie zwędziłeś cały papier toaletowy z damskiej toalety? Rozmawialiśmy o tym. - Nie, przyrzekam. Po prostu musisz stąd iść. - Drzwi wejściowe otworzyły się, a on zakrył twarz dłońmi. Najwyraźniej było już dla mnie za późno na ucieczkę. Zostałam schwytana jak mucha w pajęczynę. Mogłam jedynie modlić się o przetrwanie. Zamiast tego wzięłam łyk kawy, podczas gdy Latynoska weszła do biura Cookie, z dziwną determinacją w kroku. Nie rozpoznałam jej, jednak czułam, jakbym znała jej twarz. Była po pięćdziesiątce, z długimi czarnymi włosami, które pięknymi falami opadały jej na ramiona. I była ubrana by zabić. Chociaż miałam nadzieję, że nie mnie. Miała na sobie dopasowane jeansy; wysokie do kolan, czarne, skórzane buty; miękki szary sweter i torbę od D&G, która zwisała z ramienia jak uzi. Polubiłam ją. Zauważyła mnie i najkrótszą drogą podeszła do mojego biurka. - Nie możesz jej powiedzieć Charley - rzucił Anioł, a panika ponownie zaokrągliła jego oczy. I nagle wiedziałam kim ona jest. Spojrzałam na nią i, kiedy zatrzymała się przed moim biurkiem, starałam się ukryć kompletny szok. - Ty jesteś Charley Davidson? - zapytała miękkim, meksykańskim akcentem, w przeciwieństwie do surowości w jej tonie. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz - spanikowałam zaraz za Aniołem. To była jedyna rzecz, którą mogłam wymyślić na poczekaniu. - Nie wiem. A co? Zamrugała, a wtedy uświadomiłam sobie, że wpadłam w popłoch. Jeśli mam być szczera, to było jak przyznanie się do morderstwa przed przesłuchaniem.

~ 90 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Pani Davidson - zaczęła, ale postanowiłam zbić ją z tropu, zmylić śladami krwi, które zostawiłam jak ranne zwierzę. - Ja nie mówić po angielski. - Wypytywałam o ciebie - kontynuowała niezrażona. - Wiem kim jesteś. Wiem co robisz. Jednak za nic nie mogę zrozumieć dlaczego każdego miesiąca miałabyś przelewać pieniądze na moje konto bankowe. Ani czemu ktokolwiek miałby robić coś takiego. - Co? Że ja? - Rozejrzałam się wokoło mając nadzieję, że mówiła do kogoś innego. - Nie możesz jej powiedzieć, Charley. - Nie powiem - wyszeptałam przez zaciśnięte zęby. I ponownie jego matka spoglądała z odrobiną determinacji. - Nie mam pojęcia o czym mówisz. - Ależ wiesz. - Skrzyżowała ramiona i postukała przednią częścią buta o dywan. - Mogę panią przeprosić na chwilkę? - Posłuchaj, nie oskarżam cię o nic, ale wpłaciłaś na moje konto bankowe pieniądze. Pięćset dolarów co miesiąc przez niemal trzy lata aż do teraz. - Pięć stów miesięcznie? - zapytał przerażony Anioł. - Tylko tyle jestem dla ciebie wart? Chwyciłam go za rękę i uniosłam palec wskazujący by uciszyć jego matkę, podczas gdy wyprowadziłam dzieciaka za drzwi, te które prowadziły do wewnętrznych schodów baru taty. - Przepraszam na sekundkę. - Pięć stów miesięcznie? Dla takiej sumy to mogę nawiedzać twojego byłego faceta. Kiedy pani Garza spojrzała na mnie, jej mina po części była nieufna, a po części podejrzliwa. Uśmiechnęłam się i zamknęłam drzwi między nami.

~ 91 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Posłuchaj... - Imigranci zarabiają więcej niż ja. - Anioł, jesteś na pół etatu. Pół. I to było wszystko, na co mogłam sobie pozwolić na początku, kiedy otwierałam działalność. - Tia, no cóż, pieprzę cię. Odchodzę. - Chwileczkę - powiedziałam patrząc na niego. - Wiedziałeś dokładnie ile zarobisz. Wiedziałeś przez cały czas. Mówiłam ci. - Wiem. - Wzruszył ramionami. - Miałem po prostu nadzieję na podwyżkę. Moja mama potrzebuje nowego auta. - I ja mam je dostarczyć? - zapytałam. Teraz moja kolej na bycie przerażoną. - Zrobisz to, jeśli chcesz zatrzymać swojego najlepszego detektywa. Palcem wskazującym szturchnęłam go w pierś. - To jest wymuszenie kolego. - To jest biznes, pendeja8. Płać albo zamilcz. - A właściwie to kto powiedział, ze jesteś moim najlepszym detektywem? Jesteś moim jedynym detektywem. - Wte czy wewte. - No to wspaniale. Co mam jej powiedzieć? - Jesteś tą, która ma na wszystko odpowiedź. I jesteś prywatnym detektywem. Powiedz jej, że zmarł wujek i upoważnił cię do rozdania pieniędzy, czy coś. To nie to, co robią bogaci ludzie? - To zadanie dla prawników. - W takim razie nie wiem. Nie mogę myśleć o wszystkim.

8

Pendeja: idiotka, kretynka, przygłup

~ 92 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Anioł - powiedziałam kładąc dłoń na jego ramieniu. Jego oczy były takie głębokie, w intensywnym brązowym kolorze, a jego twarz była taka młoda. Podbródek obsypany miękkim, pierwszym zarostem. Umarł bardzo młodo. Zbyt młodo. Często zastanawiałam się, co zrobiłby ze swoim życiem, gdyby miał na to szansę. Był takim dobrym dzieciakiem. - Może powinniśmy jej powiedzieć. - Pieprzyć to! - Jego wzburzone spojrzenie nagle zmieniło się w gniewne. - Nie. - Gdybym była twoją mamą, chciałabym wiedzieć, że z tobą wszystko w porządku. - Gdybyś była moją matką, potrzebowałbym terapii. Miałem na myśli, no wiesz. - Skinieniem głowy wskazał na Danger i Willa, jednak nie pozwoliłam mu na spowiedź i, chociaż to raczej nie była nowość, przeraził mnie. - Chciałabym wiedzieć jakim fantastycznym dzieciakiem jesteś. Jeden kącik jego pełnych ust uniósł się w figlarnie. - Myślisz, że jestem super? Oho. - Czy jestem wystarczająco fantastyczny, by zobaczyć cię nago? Dlaczego ja się przejmuję? - A może powiem jej po prostu, jakim zboczeńcem się stałeś. - No dobra, nieważne. Ale nie widziałaś jej. Płakała przez cały czas, całymi miesiącami odkąd umarłem. Nie mogę jej tego zrobić. Tak jak mówiłam, fantastyczny. - Dobrze kochanie, nie powiem jej. Jednak twoja mama jest bystra i silniejsza niż sądzisz. - Jest tak twarda jak tam, skąd pochodzi. - W jego piersi rosła duma. Pewnie była krótko po trzydziestce, kiedy zmarł Anioł. To było co najmniej dwadzieścia lat temu.

~ 93 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Wróciłam do swojego biura. Pani Garza, która po tym jak zmarł Anioł, również straciła męża, przyglądała się malowidłu na ścianie. Odwróciła się do mnie, a jej mina nadal wyrażała zdeterminowanie. - Ma pani rację - powiedziałam z porażką widoczną w zwisających ramionach. Wiem kim pani jest. Napije się pani kawy? Nie mogłam nie zauważyć jak blisko była mrocznego eliksiru. Też lubiłam stać w jego pobliżu. To było ciepłe i pocieszające, jak trwanie obok ognia w środku zimy. Rozluźniła nieznacznie ramiona,. - Chyba tak. Nalałam jej filiżankę, a następnie pozwoliłam odprężyć się kiedy się rozgościła, podczas gdy ja usiadłam za biurkiem. Po tym jak usiadła, powiedziałam: - Co miesiąc przelewałam pieniądze na pani konto. Wasz hojny wujek wynajął mnie lata temu, abym panią namierzyła i zanim zmarł, zostawił dla pani świadczenie. - Świetna historyjka - powiedział Anioł głosem ociekającym sarkazmem. Mądrala. Jej brwi zbiegły się w nieufności. - Hojny wujek? Jaki niby wujek? - Yyyy, taki jeden ze strony pani ciotki. - Jestem Amerykanką meksykańskiego pochodzenia, pani Davidson. Katoliczką. Lubimy się rozmnażać. Czy wie pani, ile posiadam ciotek? - Racja... - I jesteśmy ze sobą bardzo blisko. Tak więc pójdę do tego wyjątkowego miejsca w Piekle. - To taki wujek, o którym nikt nie wiedział. Był… odludkiem.

~ 94 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Czy ma to coś wspólnego z Aniołem? - Wymówiła jego imię w prawdziwym hiszpańskim stylu. Do diabła. Jednak zadrżał jej głos, gdy je wypowiedziała. - Nie ma, pani Garza. Skinęła głową i wstała gotowa do wyjścia. - Jak już mówiłam, rozglądałam się. Wiesz oczywiście, gdzie będę, kiedy zechcesz powiedzieć mi prawdę. - To była prawda - zapewniłam ją. Kompletnie nieprzekonana, odstawiła filiżankę i odeszła. A byłam tak dobra w kłamstwach. Objęłam Anioła. - Tak mi przykro, skarbie. Nie miałam pojęcia, że dowiedziała się o mnie. - Jest mądra. Sprawdziła cię. To nie twoja wina. Podszedł z powrotem do drzwi i wyjrzał przez balustradę na restaurację na dole. - Tak czy inaczej dlaczego on tu jest? - Kto? - Podeszłam i również zerknęłam w dół, jednak lokal nie był jeszcze otwarty. Puste stoły i krzesła stały strategicznie rozmieszczone, gotowe na klientów. - Masz kolejnego gościa - powiedział, a następnie zniknął zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. Nauczyłam się więcej odnośnie tego, co mogłam i nie mogłam zrobić, i wiedziałam, że potrafiłabym przywołać go z powrotem, gdybym tego chciała, jednak najwyraźniej potrzebował troszkę czasu, by przetworzyć, co się właśnie wydarzyło. Jego matka była tak otwarta i chętna, by wiedzieć więcej, tak spragniona tej wiedzy, że byłam deczko zaskoczona, iż on nadal nie chce, bym jej powiedziała. To mnie bardziej zaciekawiło. Zwłaszcza, czy było coś, o czym nie chciał, żebym się dowiedziała? Czy Anioł coś ukrywa? Faktycznie, miałam kolejnego gościa. Nie spodziewałam się pani Tidwell przez następne pół godziny, więc byłam zaskoczona, kiedy drzwi ponownie się otworzyły.

~ 95 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Przyglądałam się, kiedy wkroczył szef mojego wujka, kapitan Eckert, jak zawsze nienagannie ubrany. Nie wyglądał jak kapitanowie z filmów, z ich przekrzywionymi krawatami i marynarkami pilnie potrzebującymi żelazka. Chociaż to co do joty opisywało Wubka. Kapitan Eckert był bardziej jak starszawy model z okładki GQ9. Jego ubrania zawsze były uprasowane, krawat zawsze prosty, a plecy zawsze wyprostowane. Mogłam tylko sobie wyobrazić te żarty o pedantach, które krążyły po dzielnicy. - Kapitanie - powiedziałam pozwalając zaskoczeniu, które czułam przedostać się do mojego głosu. To było dziwne, że za każdym razem kiedy wypowiadałam słowo „kapitan”, chciałam na końcu sparodiować zawianego Jacka Sparrowa. Ostatnim razem rozmawialiśmy kilka dni temu. W zasadzie gdy za jednym zamachem rozwiązałam trzy sprawy. Być może cztery. To było złe posunięcie. Robił notatki i był mnie ciekaw od tamtej pory. Zaciekawiony moją rolą na stanowisku konsultanta. Nie byłam pewna co zrobić z jego wścibstwem. Wydawał się podejrzliwy. Jednak nie wiedział, że gdzieś tam był Ponury Żniwiarz wałęsający się po świecie, rozwiązujący jego sprawy. Czy w związku z tym mógł być podejrzliwy? - Co pana sprowadza, kapitanie, w moje strony? Zanim odpowiedział, pełną minutę badał moje biuro. Oglądał to samo malowidło co pani Garza. Zwrócony do mnie plecami powiedział: - Zdecydowałem się uważniej przyjrzeć wszystkim konsultantom, których miastowa policja ma na liście płac. No to dupa. - Poważnie? I... i… ile ich jest? - Wyłączając każdego eksperta, z którego usług okazjonalnie korzystamy, jak psychologowie i tym podobni, komputerowców i wszystkich konsultantów, którzy w rzeczywistości nie są na liście płac, to mniej więcej pozostaje tylko jeden.

9

GQ - magazyn z męską modą, stylem itp

~ 96 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Och. – Zaofiarowałam mu swój najlepszy niedzielny uśmiech. - Na pewno nie ma pan na myśli takiej nudziary jak ja. Wykonał doskonały „pięty przy palcach” w tył zwrot. - Właściwie to mam. Starałam się nie być przestraszoną. Nie działało. - Cóż, no dobrze, to jest moje biuro. - Byłem detektywem, Davidson. - Racja. Mam po prostu na myśli, że mniej więcej wszystko znajduje się tutaj. Nie jestem pewna jaki rodzaj uważnego przyglądania się ma pan na myśli, ale… - Jak ty to robisz? - Odwrócił się, by przestudiować książki na półce. Modliłam się, żeby nie przyglądał się zbyt uważnie. „Słodka, dzika miłość” prawdopodobnie nie była materiałem do czytania, którego potrzebowali jego konsultanci. Z powrotem usiadłam za biurkiem i wzięłam łyczek kawy. Nektar odwagi. - Słucham??? - Wydajesz się być bardzo biegła w rozwiązywaniu spraw, a ja jedynie zastanawiałem się, jakie były twoje metody. - Ojej, no wie pan, kapitanie. Jestem detektywem. - Roześmiałam się, brzmiąc nieco bardziej psychotycznie niż planowałam. - Wykrywam. Przespacerował się i usiadł na przeciwległym krześle, kładąc kapelusz na kolanie. -A jakich metod wykrywania używasz? - Zwyczajnych po prostu - powiedziałam nie mając pojęcia co odpowiedzieć. Co on próbował ode mnie wyciągnąć? - Myślę sobie: „co zrobiłby Sherlock?” - Sherlock?

~ 97 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Mam nawet bransoletkę ze skrótem CZS10 na niej. To moja ulubiona. Plastikowa. - Traciłam rozum. Lałam wodę z nieistniejącymi faktami. Chciał mnie zapuszkować? Ale za co? Dlaczego byłam tak zdenerwowana? To nie był dobry moment na konfrontację. Takowa doprowadziłaby do mojej zguby. - A kiedy miałaś dziewięć lat. Jakich używałaś wtedy metod wykrywania? Zakaszlałam. - Dziewięć? - A co powiesz na to, kiedy miałaś pięć lat? Jak wtedy rozwiązywałaś sprawy dla swojego ojca? - D… dla ojca? - Zrobiłem niewielkie rozeznanie - powiedział wyrywając kłaczki z kapelusza. Przeprowadziłem kilka wywiadów. Wygląda na to, że latami pomagałaś ojcu, a teraz robisz to samo dla wujka. Już od jakiegoś czasu. Jasna cholera, czy to dzień prania brudów? Powinnam założyć stosowną bieliznę zamiast tej która mówiła: „WSTĘP TYLKO Z ZAPROSZENIEM”. - Nie jestem pewna co ma pan na myśli, kapitanie. Przecież zostałam detektywem nieco ponad dwa lata temu. - Mam na myśli, że już od dłuższego czasu pomagałaś swoim krewnym w rozwijaniu ich kariery. Chcę po prostu wiedzieć jak. - Wie pan, większość ludzi uznałaby ten pomysł za absurdalny. - Ale nie ty. - Nie, proszę pana. Ja prawdopodobnie nie. Jednak mam spotkanie z klientem, jeśli pan pozwoli. - Jestem prawie pewien, że osiągnę cel. - Opuścił nogi i pochylił się do przodu. Dowiem się tego, Davidson. 10

C.Z.S. – Co Zrobiłby Szatan. Charley dla kapitana ściemniła o Sherlocku ;)

~ 98 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Rozumiem. - Czyżby? Postanowiłam

nie

odpowiadać.

Zamiast

tego

pozwoliłam

spojrzeniu

powędrować w lewo, kiedy patrzył na mnie. - Myślę, że dzieje się tu coś innego, coś, czego być może nie da się wytłumaczyć w normalny sposób. I dowiem się co to jest. Kiedy odwrócił się i odszedł, wypuściłam oddech, który wstrzymywałam. Kurwa mać. Zanim się obejrzę, cały świat będzie wiedział, że jestem Ponurym Żniwiarzem. Czekajcie, może mogłabym dostać kontrakt na program „na żywo”. Nazwałoby się go: „Żniwiarz w Wielkim Mieście”.

***

Od czasu gdy kapitan – który niestety nie miał nic wspólnego z Kapitanem Jackiem – odszedł, trzęsłam się. Dosłownie. Nie raz, ale dwa razy tego dnia zostałam oskarżona o krętactwo. To było nienormalne. Co było nie tak ze światem? Czy oni nie wiedzą, że duchy i siły nadprzyrodzone, gdzie małe dziewczynki pomagały swoim tatusiom i wujaszkom rozwiązywać sprawy, nie istnieją? To były książki. To były programy telewizyjne i filmy. To oni znieczulili świat. Przeklęci pisarze. Zeszłam wewnętrznymi schodami na dół do restauracji i zobaczyłam mojego ojca. Był wysokim mężczyzną o solidnej budowie ciała i piaskowych włosach, które wiecznie potrzebowały strzyżenia. - Wróciłeś! - powiedziałam, dając się zaskoczyć trzeci raz tego dnia. - Wróciłem. Wydajesz się zaskoczona. A może zdenerwowana? Roześmiałam się. Głośno. To było niewygodne.

~ 99 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Że co? Ja? Nic a nic. - Wiem o pistolecie, Charley. - To ewidentnie nie była moja wina. - Achaaaaaa - powiedział delikatnie mnie ściskając. Tata i ja nie byliśmy ostatnio w dobrych stosunkach. Chciał mnie usunąć ze stanowiska prywatnego detektywa, a ja chciałam odsunąć go od siebie. Wybrał niewłaściwy sposób, między innymi próbując doprowadzić do aresztowania mnie. Potem dowiedziałam się, że miał raka i pragnął widzieć mnie bezpieczną zanim odejdzie. Fakt, że wyzdrowiał w magiczny sposób, był zagadką. Co za tym idzie, myślał, że znałam odpowiedź. Ale nie znałam. Byłam pewna, że uzdrawianie nie było częścią mojej fuchy. Toć byłam Ponurym Żniwiarzem, na litość boską. - Porozmawiamy wkrótce? Dreszcz niepokoju przebiegł po mojej skórze. Chciał odpowiedzi, których nie posiadałam. Ponieważ byłam pewna, że to o tym chciał porozmawiać, zmieniłam temat. - Nowa koszulka? - Wkrótce, kluseczko - powiedział przed powrotem do swojego biura. Był taki wymagający. Rozejrzałam się po barze i zatkało mnie ile po raz kolejny było tu kobiet. Lokal otworzono zaledwie dwadzieścia sekund wcześniej. Co do diabła? Kręcąc głową, usiadłam w tym co zazwyczaj narożnym boksie i z jakiegoś nieznanego powodu zerknęłam na menu. Pamiętałam co tam jest, jednak od ubiegłej nocy ta quesadilla musiała być nowym elementem. Wtedy nic takiego nie było w menu. Może to było wyjątkowe? Zauważyłam, że nadchodzi pani Tidwell i wstałam by do niej pomachać.

~ 100 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Wow – powiedziała, rozwijając swój stylowy szalik. Była mniej więcej w moim wieku i wyszła za Marvina nieco ponad rok temu. - Ruchliwe to miejsce. Zmarszczyłam brwi i rozejrzałam się. - Prawda? Nigdy tak wcześnie nie było takiego ruchu. I tak wielu kobiet. - Takie to niezwykłe? - Aha. To swego rodzaju ulubiona miejscówka gliniarzy, a ja po prostu nigdy tu nie widziałam tylu kobiet. I raz jeszcze, to jest gorętsze od grzechu. - Ja czuję się dobrze, ale jeśli pani jest gorąco... - Spoko, jest w porządku. Zanim mogłyśmy zabrać się do pracy, wrócił kelner z naszymi minerałkami. Zamówiłam mój ulubiony green chili stew11, a pani Tidwell sałatkę taco. Może powinnam zamówić to samo. Brzmiało cudownie. A może tą quesadillę z kurczakiem, która jest od wczoraj. Teraz byłam niezdecydowana. Nienawidziłam niezdecydowanej siebie. Lubiłam stanowczą mnie, tą, która zamawiała to co zwykle, a nie pragnącą czegoś innego, co zobaczyłam na talerzu kogoś innego, gdy już byłam w połowie drogi by zamówić moje żarcie. - Nie sądzi pani? - Przepraszam. - Czyżby mówiła przez cały ten czas? Również nienawidziłam mojego ADHD. Bardziej preferowałam… - Co pani o tym myśli? Kurde! Znowu to zrobiłam. Przywołałam naszego kelnera. - Czy możesz również przynieść mi kawę? - Kawa mogłaby pomóc. Albo i nie. Tak czy inaczej. - Cóż, więc czego pani się dowiedziała?

11

Gulasz z zielonymi papryczkami chili. Tradycyjna potrawa w stanie Nowy Meksyk.

~ 101 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Wyciągnęłam zdjęcia i powiedziałam Valerie Tidwell wszystko, czego do tej pory się dowiedziałam. - Wiem, że to wydaje się obciążające, jednak chciałabym by tego nie ujawniano, jeśli nie ma pani nic przeciwko. Pociągnęła nosem. - Wiedziałam. Tylko to mogę powiedzieć. Wie pani, że odsunął się ode mnie? Ma w zwyczaju wszystko zauważać. Czy to zmieniłam uczesanie. Czy uniosłam rąbek spódnicy. Myślałam, że to takie urocze, jednak teraz nic nie zauważa. To tak jakbym stała się niewidoczna. - Wie pani, to nie jest dowód na to, że panią zdradza. Zaprosił moją wspólniczkę do hotelu, jednak doszło tylko do tego. Całkowite rozdarcie. - I przypuszczam, że po prostu chciał pograć w kanastę. - Kanasta była fajna. Albo raczej fajnie brzmiała. W rzeczywistości nigdy nie grałam, ale z jakiegoś powodu brzmiało to jak jakiś rodzaj perwersji. - Wiem, że to trudne - powiedziałam - ale czy mogę wiedzieć ile pani waży? - Ważę? - Tak, tylko, no cóż, ważyła pani trochę więcej, kiedy brała pani ślub. Zawstydziłam ją. - Tak, przez całe życie miałam problem z nadwagą. Przeszłam operację, więc mogłam zrzucić kilka kilogramów. To wpłynęło na moje zdrowie. A dlaczego pani pyta? - Ja tylko, ja po prostu myślę, że to mogłoby być częścią problemu. Moja wspólniczka jest... no cóż, pulchniejsza. W stosunku do mnie nie był przyjacielski. Myślę, że on lubi większe kobiety. Jej twarz przemieniła się w niedowierzanie. - Zdradza mnie ponieważ schudłam?

~ 102 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie, pani Tidwell. Jeśli on panią zdradza, to dlatego, że nie jest tym mężczyzną za jakiego go pani uważała. To nie pani wina, tylko jego. - Ja po prostu nie mogę w to uwierzyć. To znaczy, myślałam, że mężczyźni porzucają swoje żony, kiedy te przybierają na wadze, a nie na odwrót. - Również byłam trochę zaskoczona. Ale znowu, pani waga nie powinna mieć znaczenia. Jeśli naprawdę by kochał, powinien kochać panią dla pani samej, a nie dla ciała. Jednak muszę być szczera. Trochę się o panią martwię. - O mnie? - zapytała i ściągnęła brwi. - Tak. Pani mąż widział urządzenie do nagrywania, które wpięłam w szalik mojej asystentki. Wie, że został wrobiony. - Dostałam pani wiadomość. Spędził noc w areszcie i został skazany tego ranka. - Martwię się o panią. Był nieźle wkurzony, kiedy znalazł mikrofon. Nie jestem pewna, co zrobi. - Ojej, nie ma takiej potrzeby. Jest łagodny. Nigdy nie podniósł na mnie ręki, jeśli to o to pani się martwi. Ma swój rozum. - No dobrze. To karze mi poczuć się troszkę lepiej, ale tylko w przypadku, gdy ma pani kogoś, do kogo może zadzwonić? - Mam. W każdej chwili mogę zadzwonić do rodziców. On szanuje mojego ojca. Nie zaryzykowałby wprawianiem go w złość. Nie byłam tego taka pewna. - Proszę po prostu do mnie zadzwonić, jeśli będzie pani czegoś potrzebować. - Tak zrobię. Dostałyśmy nasze jedzenie i spożywałyśmy we względnej ciszy. Częściowo dlatego, iż nie byłam pewna co powiedzieć, jak jeszcze pocieszyć panią Tidwell, jednak głównie dlatego, że po raz kolejny byłam w niebie. Gulasz z zielonych papryczek chili, który zawsze był pyszny, zdawał się roztapiać na języku i powodował, że w moich

~ 103 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties ustach wszystkie kubki smakowe razem i każdy z osobna wybuchały z przyjemności. To było niesamowite. Podszedł tata. - Smakuje? - Niesamowicie. Pozdrów ode mnie Sammiego. Ponownie przeszedł samego siebie. - Sammy jest nieobecny, kochanie. Złamał nogę próbując zjechać na nartach ze swojego dachu. Ostrzegałem go odnośnie mieszania piwa ze sprzętem narciarskim. - W takim razie kto.... Zadzwonił jego telefon i przeprosił, żeby odebrać. - Jest pani pewna, że nie mogę zrobić nic innego? - zapytałam Valerie. Wstała by odejść z wyprostowanymi ramionami i wysoko uniesionym podbródkiem. - Nie. Wiem dokładnie, do kogo teraz zadzwonię. - Kto to będzie? - Mój adwokat. Uśmiechnęłam się i wstałam, aby również odejść. Wujek Bob i ja byliśmy umówieni na moście, by odszukać zaginioną osobę. Jak tylko udałam się to tylnych drzwi, weszła Jess. Wyraz jej twarzy był taki współczujący. - Czego? - zapytałam, nagle onieśmielona. - Poważnie? Znowu? Rozejrzałam się wokoło. - Heloł, byłam tu pierwsza. - A ja będę ostatnia - obiecała.

~ 104 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Boziu, dobra była w ripostach. A ja nie miałam nic. Czułam się jakbyśmy wróciły do liceum. - Spoko - powiedziałam i poszłam w swoją stronę. Nadal byłam nieco zbita z tropu, że Sammy złamał nogę. Ni mniej ni więcej jazda na nartach. To musiało być bolesne.

***

Dotarłam na parking i odnalazłam Misery. Jeepa, nie uczucie. Dni cierpienia były daleko za mną. Jednak nie znaczyło to, że nie mogę mścić się na innych. Zadzwoniłam do Garretta. - Witaj Charles. Jaki oficjalny. - masz Swopes. Mam dla ciebie robotę. - Nie szukam pracy. - Prooooooooszę. - No dobra. Co jest? To było proste. - Czy mógłbyś sprawdzić dla mnie nazwisko, dowiedzieć się naprawdę szybko czy ma coś na sumieniu? Chcę się upewnić, że moja klientka jest bezpieczna zanim jej mąż wyjdzie z aresztu. - Nazwisko. Szczerze mówiąc zachowywał się tak, jakby już mnie nie lubił. Zaraz, może nie lubi. - Lubisz mnie jeszcze?

~ 105 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nigdy cię nie lubiłem. No tak. Miał racje. - Marvin Tidwell. - Zrozumiałem. Oddzwonię do ciebie. Wskoczyłam do Misery i zadzwoniłam do wujka Boba. - Spikniemy się teraz? - Dlaczego wszystko co wyjdzie z twoich ust brzmi kazirodczo? - Yyyy, nie wiem. Być może masz wyrzuty sumienia. - Charley. - Czy jest coś, co potrzebujesz z siebie wyrzucić? Poza tym co to za poczwara, z którą widziałam cię tamtego dnia? - Widziałaś? - Miałam przez to koszmary. - Pracowałem pod przykrywką. - Przestałam się na to nabierać, kiedy skończyłam pięć lat. - Och. Czy wiesz dokąd jechać? - Tak jakby. Już tam jesteś? - W drodze. - Spoko. Niedługo tam będę. Przeraziłam się jak tylko Cookie napisała do mnie ponownie. SZYBKO, CO ZROBIĆ, KIEDY KTOŚ Z NOŻEM ZŁAPIE MNIE OD TYŁU? Odpisałam: COKOLWIEK BĘDZIE CI KAZAŁ ZROBIĆ.

~ 106 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties W każdym razie, to było to, co ja bym zrobiła. Noże było ciężko odeprzeć. Przeważnie dlatego, iż cholernie bolało, kiedy kroiły ciało w plastry.

***

W drodze na most by poszukać ciała – tego martwego – postanowiłam wypróbować inny głos. Odpaliłam piracką aplikację, wklepałam cel podróży i słuchałam jak stworzenie stękało i jęczało. Po chwili powiedziało: za tysiąc stóp skręcić w prawo trzeba będzie. Kochałam Jodę. Myślałam, żeby go kupić i umieścić na kominku. Nie kupiłam, głównie dlatego, że nie mam kominka, jednak podczas ostatniego uzależnienia od kanału „sklep w domu” kupiłam maleńki breloczek z Jodą, który pocieszał mnie podczas długich, samotnych nocy. Nie wibrował ani nic z tych rzeczy. Po prostu lubiłam mieć przy sobie coś maleńkiego i potężnego, i osobliwie cudacznego. Nie miałam niestety pojęcia gdzie był ten most. Nie jeździłam często tą trasą, a znalezienie starego wiaduktu na końcu świata było trudniejsze niż się spodziewałam. Jednak dwie rzeczy rzuciły mi się w oczy jak tylko zrobiło się nieco ciężej. Fakt, że nagi zmarły golas wrócił i fakt, że ogromny czarny SUV trzymał się blisko mojego tyłka, iż prawie mogłam przeczytać we wstecznym lusterku numer nadwozia. Zwolniłam. On zwolnił. Myślałam o pomachaniu do niego, żeby mnie wyprzedził, ale gdyby chciał wyminąć, zrobił to. Wnętrze jego auta było tak ciemne, iż nie mogłam widzieć wystarczająco, by uzyskać rysopis. Wszystko, co mogłam dostrzec to przyciemniane okulary i czarna czapeczka z daszkiem. - Zgubiony jesteś, zawróć na jasną stronę mocy. Cholera. Czyżbym przegapiła skręt? Straciłam moją więź z Jodą. Mogę powiedzieć, że jaja sobie ze mnie robił. Rozejrzałam się po okolicy. Nie mogłam nie zauważyć skrętu. Nie było ani jednego.

~ 107 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Fagas od SUVa zwolnił aż był jakieś dwadzieścia stóp z tyłu. Gdy tylko zaczęłam łatwiej oddychać, wcisnął gaz do dechy i wystrzelił do przodu. Kurwa! - Trzymaj się! - powiedziałam do Martwego Naguska. - Chce w nas uderzyć. Gdybym zjechała z drogi, aby go uniknąć, mógłby uderzyć w bok, więc trzymałam się trasy i

wybierając numer telefonu wujka Boba starałam się utrzymać Misery na

drodze. - Dwieście metrów i na prawo zjedź, a będziesz po jasnej stronie mocy. Zjedź w prawo? Nie było takiego skrętu. W ogóle takiego nie było. Jasne, że Joda zamierzał kogoś zabić. Właśnie kiedy SUV miał we mnie wjechać, koleś wcisnął w hamulec, wystarczająco tracąc przyczepność, by zboczyć na drugi pas. Jednak szybko odzyskał kontrolę i całą grę rozpoczął od nowa. - Gdzie jesteś? - zapytał wujek. - Za stóp pięćset swoją jasną stronę mocy odnajdziesz. Rany, fantastycznie. Udało się. - Jestem blisko, tak myślę. Jednak ktoś... – zapiszczałam, kiedy SUV wykonał ten sam manewr pędząc do przodu, mikrosekundy od wjechania w mój tyłek zanim ostro zahamował. Wypuściłam oddech, który wstrzymywałam. - Czarny SUV GMC z chromowanym grillem i listwami, przyciemnianymi szybami, mężczyzna, poniżej pięćdziesiątki, ciemne okulary i czarna czapka z daszkiem. - Zrozumiałem. Co się dzieje? - Tylko próbował zrobić mi lewatywę z grilla. Dwa razy. - Jestem w drodze. - Zabrzmiało to tak jakby biegł do swojego samochodu.

~ 108 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Przeklinałam brak wymogu w Nowym Meksyku dla przednich tablic rejestracyjnych. Facet dał spokój swoim metodom, zawrócił i zmierzał w innym kierunku, zbyt daleko jak dla mnie, by doczytać jego numery. Nie było sposobu, żebym zawróciła i spróbowała je uzyskać. - W porządku. Wycofał się. Nie byłam pewna dlaczego po prostu nie powiedziałam Wubkowi, żeby po mnie przyjechał. Mogłoby to być o wiele mniej traumatyczne. Nie wspominając o tym, że nie patrzenie na genitalia nie jest takie proste, na jakie mogłoby się wydawać. Wujek Bob stał przy otwartych drzwiach swojego szarego SUVa z rękami na biodrach i wyglądał na zmartwionego. Most był jednym z tych starych, kolejowych wiaduktów, zardzewiały ze wzmocnionego metalu i nitowany. Nie miałam pojęcia, że był tutaj. Taki cudowny na tle surowego krajobrazu Nowego Meksyku. - Masz coś jeszcze? – zapytał, kiedy wysiadłam z auta starając się nie upaść na ziemię. - Poza tym, że zabłądziłam? Pieprzony Joda. - Obwinianie Jody wydawało się słuszne. - Ten facet mógłby mnie zabić. A w moim samochodzie jest nagi mężczyzna. Jest w podeszłym wieku. Starałam się wyluzować, jednak Wubek przejrzał na wylot moją brawurę. Zdecydowałam się nazwać ją Saran Wrap12. Wtedy moje niekontrolowane drżenie ponownie mnie zdradziło. Wujek wziął mnie w ramiona. - Nikt tędy nie przejeżdżał od czasu spłowiałego czerwonego Pinto z kurnikiem umocowanym na dachu. - Co moja macocha tu robiła? Ona i jej kurczaki. Wubek starał się nie roześmiać. Nie udało mu się. - Nie, bo facet zawrócił i ruszył z powrotem do miasta. 12

Cienka folia do pakowania spożywki

~ 109 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nic - powiedział głos z drugiej strony. Rzuciłam okiem ponad wzniesienie na wyschnięty wąwóz. Wujek musiał przywieźć Tafta, gliniarza, który przysporzył Reyesowi tak wiele problemów zeszłej nocy. - masz – powiedziałam, kiedy spojrzał w górę. Zszedł na dół i obserwował teren. Skinął głową na powitanie. - Nic nie znalazłem. Poniekąd dobrze było mieć Tafta w pobliżu. Ze względu na swoją młodszą siostrę, która zmarła kiedy był dzieckiem, wiedział o mojej zdolności widzenia zmarłych. Na szczęście nie zadawał na ten temat pytań. Zajęło mu trochę czasu, aby przełknąć małymi porcjami to czego się dowiedział. Nie potrafiłam sobie wyobrazić co mógłby zrobić, gdyby odkrył całą prawdę. Nigdy nie widziałam go w roli adwokata Ponurego Żniwiarza… - Jakieś ślady awantury tam na dole? - zapytał Wubek. - Nie. Ani jednego nie znalazłem. - No nie wiem kochanie, jesteś pewna, że to jest to miejsce? - To o tym mi powiedziała. Była Latynoską ubraną w kitel pielęgniarki. - I powiedziała, że jej ciało znajdowało się tutaj? - Tak. Znalazłeś jakąkolwiek zaginioną kobietę, odpowiadającą jej rysopisowi? - Była jedna w przeciągu kilku lat, ale to wszystko. Powiedziałaś, że przyszła do ciebie dziś rano. - We własnej osobie. Wrócił do swojego SUVa i wyjął teczkę. - Czy to ona? Szybko rzuciłam okiem.

~ 110 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie. Ta w przeciwieństwie do mojego gościa dużo bardziej przypomina Azjatkę. A tamta była Hiszpanką - przypomniałam mu. Nigdy nie słuchał. - No dobrze. Przejrzyj to chociaż i daj mi znać. Idę do auta zadzwonić. Może dopisze nam szczęście i znajdziemy na tej drodze innego policjanta. - Brzmi dobrze. Podczas gdy ja przeglądałam, on zadzwonił na posterunek. Podszedł do mnie po kilku minutach. - Masz coś? - Nie. A nie zaginęła dzisiaj Nicola albo Nicky? – zapytałam, kiedy przekartkowałam fotki zaginionych kobiet. Ponadto miałam nadzieję rozpoznać którąś z kobiet z mojego mieszkania, jednak nic nie rzuciło mi się w oczy. Rzecz jasna, ciężko było rozpoznać ich twarze spod splątanych mas włosów i błota. - Nikogo takiego nie znalazłem, ale być może nie jest stąd. - Możesz rozszerzyć poszukiwanie? - mam rysopis, mogę spróbować. Taft ponownie wspiął się na górę, jedynie nieznacznie ciężej oddychając z wysiłku. - Nie ma sprawy, szefie. - Uwielbiam, kiedy nazywasz mnie szefem - powiedziałam Skrzywił się. - Naprawdę miałam nadzieję ją znaleźć - powiedziałam. - Bardzo martwiła się o swoja rodzinę. - Masz coś jeszcze, co może doprowadzić nas do jej identyfikacji? - zapytał Taft. - Miała na sobie kitel i plakietkę na smyczy. Zobaczyłam litery: „N”, „I”, „C”. W rzeczywistości tylko zgadywałam, że jej imię to Nicole.

~ 111 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Otrzepał swój mundur i zmrużył oczy, kiedy znowu badał obszar. - Co za szpital? - Myślę, że prezbiteriański. Pójdę tam później i zobaczę co uda się wygrzebać. Kiedy wujek Bob poszedł odebrać telefon, Taft podszedł do mnie bliżej. Włożył ręce do kieszeni i rozejrzał się po pustyni. - Widziałaś moją siostrę? Zamknęłam teczkę. - W ciągu ostatnich kilku dni, nie. Nadal spędza czas w starym szpitalu psychiatrycznym. - Ale teraz ma przyjaciół? – zapytał. - Taaaaa, ma przyjaciół. - Taft to spoko koleś. Niemal zginął próbując ratować siostrę i wciąż o nią dbał. Jednak musiał poznać prawdę. - I nadal jest psychotyczna jak zwykle zresztą, w razie gdybyś się zastanawiał. Czy miała słabość do nożyczek kiedy była mała? Zachichotał. - Obcięła włosy wszystkim swoim lalkom, jeśli to to, co masz na myśli. - Wiedziałam. Opuściłabym to miejsce całkowicie łysa, gdyby mnie złapała. W przyszłości muszę o tym pamiętać. - No dobra, myślę, że pora wracać. - Jedź za Charley do miasta - powiedział Wubek. - Wujku Bobie! - powiedziałam skamlącym głosem, a wiedziałam że takiego nienawidził. - Czekaj, to zarąbisty pomysł. Fagas od Suva może wrócić. - Zerknęłam na Tafta. - Wystarczy strzelać do każdego czarnego SUVa, który będzie jechał w naszą stronę. - Tak zrobię - powiedział, ale mogłam stwierdzić, że kłamał.

~ 112 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Wybacz, że zaciągnęłam cię tutaj - powiedziałam do Wubka. - Musi się w końcu pokazać. Powiedziała, że jej rodzina nie mogła odnaleźć jej ciała. Była tam przez wiele dni i ktoś musiał zgłosić jej zaginięcie. - Zajmiemy się tym - powiedział Wubek. - Tymczasem mam randkę z kijem od golfa i piłeczką. - Ty i te twoje małe kuleczki. - Pokręciłam głową z rozczarowaniem. Jak mogę wykonać jakakolwiek robotę bez niewolników? A mówiąc o niewolnikach, w drodze powrotnej zadzwoniłam do Garretta. - Facet w SUVie próbował mnie zabić. - A to dziwne. - Bo? - Ponieważ facet, którego wynająłem nie jeździ SUVem. - A to dziwne. - Swopes, wieczny żartowniś. - Czekaj. Jeśli ktoś inny mnie zabije, to czy nadal musisz płacić swojemu?. - Myślę, że w końcu powinienem dostać zniżkę. - Prawda? Istnieje również podstarzały nagi gościu na moim fotelu pasażera. - ZDI13 Charles. Biedny nagusek. Nikt nie chciał o nim wiedzieć. - No i co? Marv miał jakiekolwiek przewinienia? - Nic. Jego kartoteka jest bez skazy, ale ile mówiłaś, że ma lat? - A bo ja wiem, jakieś trzydzieści pięć. - W takim razie mam nie tego Marvina Tidwella. Ten facet ma czterdzieści pięć lat. I jest trupem. - Czyżby? Jasneeee, ten nie wygląda na martwego. 13

Too Much Information – Za Dużo Informacji

~ 113 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Prawdopodobnie nie, jednak być może masz do czynienia z przypadkiem kradzieży tożsamości. - Powaga? - zapytałam, prostując się. - O tym nie pomyślałam. - Poza tym to wątpliwe, jednak mogę się temu przyjrzeć jeśli chcesz. - Chcę. Dziękować pierdylionkrotnie. Wiedziałam, że tolerowałam go z jakiegoś powodu. Rozłączyłam się i rozważałam co powiedział. Kradzież tożsamości. Teraz to mogłoby być obciążające. Wiedziałam, że nie było na to szans, a mój nagusek miał dobrze ponad pięćdziesiąt cztery lata, jednak na wszelki wypadek odwróciłam się i zapytałam go: - Imię Marv ciebie nie dotyczy, prawda?

~ 114 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 7 Obecnie jestem bez nadzoru. To mnie wkurza, jednak możliwości są nieskończone. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Niestety byłam umówiona na spotkanie z psychologiem. Pamiętałam by wziąć moje obrazki, te zawierające kilka stopni śmierci i poćwiartowanie. Chciałam zrobić na niej wrażenie i zacząć naszą znajomość na dobrej stopie. Albo takiej odciętej. W drodze do jej gabinetu, ustawiłam kolejny głos. Był jeden koleś, którego mogłam słuchać cały dzień, nie rozumiejąc ani jednego słowa wychodzącego z jego ust. Ozzy. Kto mógł znieść Brytola z maziastym akcentem? - Hm, okej, taa, więc za trzysta stóp skrunć w prawo. – Biedny facet zawsze brzmiał na pijanego. Ta aplikacja musiała zostać spiracona i w jakiś sposób zmieniona. Z całą pewnością prawdziwy soft sprawiłby, że Ozzy brzmiałby trochę bardziej spójnie. – Dobra, jeszcze dwieście stóp i w lewo. Śmieszne było w nawigacjach to, że nie zawsze prowadziły cię w dobrym kierunku. Wiedziałam, że gdybym skręciła w prawo teraz i wjechała na dwunastą to byłabym szybciej, więc skręciłam w prawo. Ozzemu to się nie spodobało. - Cu do kutwy nędzy? Czy on właśnie powiedział słowo na „k”? - Noo, ty kutwa nawet nie słuchasz. - Ha! To jest świetne – powiedziałam do Martwego Naguska. Olał mnie. Ozzy był tak zabawny i ciężko było go wyłączyć. Naprawdę oszalał, kiedy minęłam prawoskręt do centrum, więc zaczęłam celowo ignorować jego wskazówki, by posłuchać jak wiesza na mnie psy. Niemal spóźniłam się do mojej psycholożki.

~ 115 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Pomimo zrzędzenia Ozzego w końcu znalazłam biuro doktor Romero, psychoanalityczki mojej siostry Gemmy, która mnie w to wrobiła. Gemma była niesamowicie zdeterminowana, by poradzić sobie z moim zespołem stresu pourazowego, ale ja uważałam, że całkiem mi z nim dobrze. Teraz byłyśmy przyjaciółmi. Swoje niekontrolowane czynności fizjologiczne miałam już pod kontrolą i rzadko kiedy przerażały mnie ratlerki. Poza tym, jestem pewna, że tamten był wściekły. Miał pianę wokół pyska i szalone spojrzenie, co było widać na odległość. To, że przez niego miałam koszmary nie było moją winą. Weszłam do ładnego gabinetu ze standardowym południowo zachodnim wystrojem, tak popularnym w gabinetach Albuquerque. Niestety ten tu był zacofanym południowo-zachodnim wystrojem, popularnym w latach dziewięćdziesiątych z gipsowymi kaktusami i wyjącymi kojotami. Dobra, miałam coś do wyjących kojotów, zwłaszcza do tych z chustami wokół szyi, ale nie zmierzałam doprowadzić do tego, by doktor Romero się o tym dowiedziała. - Ty musisz być Charley – powiedziała i mogłam wyczuć od niej bijący falami ruch New Age. Zamierzała być jedną z tych. Nie powinno to potrwać długo. - To ja – odpowiedziałam, wymuszając uśmiech. - Wejdź do środka. Zaprowadziła mnie do innego pokoju z dwoma krzesłami i małą sofką. - Czuję się już dużo lepiej – powiedziałam, zanim usiadłam na sofie. To było najdalsze od tego, by stać się wobec niej niegrzeczną. - Mam taką nadzieję, twoja siostra wyjawiła mi co ci się przytrafiło. - Nie jest to łamanie jakiegoś kodeksu poufności? - Technicznie nie, ale martwi cię to, że mi powiedziała? - Ani trochę. Tak po prostu się zastanawiałam.

~ 116 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Tak więc, przykro mi, że musiałyśmy spotkać się w sobotę. Jestem przyjaciółką twojej siostry i wyjeżdżam poza miasto w przyszłym tygodniu. Chciała, bym spotkała się z tobą przed… - Zauważyła portfolio, które przyniosłam. – Co to jest? - Terapia sztuką. Pomyślałam, że zrobię na tobie wrażenie swoją rehabilitacją. Namalowałam to w zeszłym tygodniu. – Podniosłam obraz martwych ptaków i brązowowłosą dziewczyną jedzącą je. – A to namalowałam wczoraj wieczorem. – Pokazałam jej jednego z ptaków lecącego przy jasnym słońcu z tęczą i jednorożcem w tle. Jeśli to nie dowodziło mojego zdrowia psychicznego, to już nie wiedziałam co mogło. Uśmiechnęła się. - Twoja siostra mnie uprzedziła. Wiem o twoich małych sztuczkach. - Serio? A mówiła ci o tej, gdy mówię: „Wybierz kartę. Jakąkolwiek kartę.” I potem mówię: „Teraz połóż ją na stół. Nie pokazuj mi jej!” I wtedy… - To się nazywa odchylenie. - To dziwne. Wczoraj powiedziano mi, że błyszczenie. Jak odbicie słońca na chromowanym zderzaku. – Gdy chytry uśmieszek wykrzywił jej twarz, wiedziałam, że nie wygram tej rundy. – A więc powiedziała ci wszystko o moich małych sztuczkach, co? - Tak, zrobiła to. - A wspominała o tych dużych? Ponieważ mam coś wielkiego. - Dlaczego mi o nich nie powiesz – powiedziała, a jej wyraz twarzy wskazywał na absolutne rozumienie i bezgraniczną cierpliwość. Pochyliłam się, spojrzałam na nią spod rzęs i dodałam do tego mały, nikczemny uśmiech. - Mogę sprawić, że ziemia zatrzęsie się pod twoimi stopami. - Naprawdę? – zapytała jednak zafascynowana.

~ 117 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Co ja robiłam? Błagałam o łóżko na oddziale psychiatrycznym? Była tak zadowolona z siebie, że chciałam pokazać jej, gdzie jest jej miejsce. Jednak była też przyjaciółką Gemmy. Jeśli okaleczyłabym ją psychicznie, to słuchałabym o tym w nieskończoność. Oparła się na łokciach. - Dlaczego mi nie pokażesz? To nie było pytanie, a wyzwanie. To było to. Pozwoliłam mocy zebrać się we mnie nieopodal serca, pozwoliłam jej wirować i kłębić do czasu aż starła się ze sobą. Wyślizgnęła się ze mnie, chwyciła ziemię pod nami razem z powietrzem wokół nas. Pozwoliłam, by przejęła i zbudowała energię, a następnie pchnęłam ją. Świat zatrząsł się pod naszymi stopami. Rzeczy na jej biurku poruszyły się, a lampa spadła zanim wyhamowałam energię. Zbladła, ale zwalczyła strach. - Tak jak mówiłam, twoja siostra powiedziała mi o tobie. No cóż, cholera. Sięgnęłam po telefon. - Przepraszam na chwilę. Oparła się i czekała, gdy dzwoniłam do Gemmy. - Hal… - Gemma, co do cholery? - Co? Co znowu zrobiłam? – Wydawała się być pozbawiona tchu. - Co zrobiłaś? – zapytałam zaskoczona. Była bardzo tajemnicza od kilku ostatnich dni. Coś na pewno z kimś robiła. - Nic. Dlaczego mnie przeklinasz? - Kto tam jest? - Nikt. Przegapiłaś swoje spotkanie?

~ 118 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Och to, gdzie całkowicie obcej osobie powiedziałaś o mnie wszystko? O tym mówisz? - Tak. - Gemma! Co do cholery? - Nie możesz jej odstraszyć, prawda? – spytała, a zadowolenie wypływało z jej głosu. - Nie. Co powiedziałaś? - Zapytaj jej. Jestem zajęta. - Kto tam jest? - Nikt. Przestań mnie o to pytać. I nie jest to twoja sprawa. - Świetnie. – Rozłączyłam się i wróciłam do gabinetu doktor Romero, przygotowując się na godzinę piekła na ziemi.

***

Podczas gdy doktor Romero nie była aż tak zła jak początkowo podejrzewałam – miała odwagę zmierzyć się z tym, co jej rzuciłam – naprawdę nie widziałam, by nasz związek gdzieś zmierzał. Po sesji skierowałam się prosto do szpitala prezbiterian, żeby sprawdzić czy zdobędę jakieś informacje o zaginionej kobiecie o imieniu Nic-coś-tamlub-inaczej. Weszłam do szpitala i wycelowałam prosto w punkt informacji. O ile mieli informacje jakich potrzebowałam. - Hej – powiedziałam do pani siedzącej za biurkiem. – Właśnie się zastanawiałam czy mogłaby mi pani pomóc. Kiedyś znałam tu niezwykłą pielęgniarkę o imieniu Nicole i miałam nadzieję, że powie mi pani na jakim oddziale pracuje. Kobieta spojrzała na mnie, a następnie zapytała: - No cóż, na jaki oddział została pani przyjęta?

~ 119 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Tu miała rację. - Och, właśnie tu tkwi szkopuł. Nie pamiętam dokładnie. Byłam, hmm, pijana. - Jak się pani nazywa to sprawdzę to. - No cóż, nie zostałam przyjęta pod prawdziwym nazwiskiem. Po długim westchnieniu, powiedziała: - Nie mogę podać pani tego typu informacji ot tak sobie. – Zrobiła z ust belferską ponurą linię. Została mi udzielona nagana i to porządna nagana. - Proszę posłuchać, muszę wiedzieć czy macie tu pielęgniarkę lub kogoś innego w kitlu o imieniu Nicole. Lub być może Nicki. Lub, no cóż, cokolwiek zaczynające się na litery N-i-c. – Błysnęłam swoją odznaką prywatnego detektywa. To sprawiło, że wyglądałam oficjalnie. – Pracuje nad sprawą dla DPA. Naprawdę docenilibyśmy pani pomoc. - I jaka to sprawa? Podskoczyłam na brzmienie męskiego głosu za mną i odwróciłam się, by znaleźć tam kapitana. Śledził mnie? - Kapitanie Eckert, co pan tu robi? - Zastanawiam się nad tym samym w związku z tobą. Właśnie rano sprawdziłem twój status i nie przypominam sobie, byś prowadziła dla nas obecnie jakieś śledztwo. - Och, no cóż, pracuję nad czymś z wujkiem. - I co to takiego? Jasna anielka, ten facet zaczynał być wkurzający. Dlaczego tak bardzo chciał się dowiedzieć? - To sprawa zaginionej osoby. - Nie przydzielałem teraz Boba do sprawy zaginionej osoby. - To raczej potencjalnie zaginiona osoba.

~ 120 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dobra, pomogę ci. - Och nie, nie chciałam przeszkadzać. Zignorował mnie, błysnął kobiecie odznaką i powiedział: - Pracownice o imieniu Nicole, jeśli pani pozwoli. - W porządku. – Stuknęła w kilka klawiszy i podała nam dane dwóch kobiet o imieniu Nicole. Jedna pracowała w diagnostyce, a druga była przełożoną na oddziale noworodków. Nienawidziłam tego robić – nie chciałam dawać mu więcej tropów niż miałam – ale zapytałam: - Czy ekran pokazuje jakieś zdjęcia? - Tak. – Obróciła do mnie monitor. – To Nicole Foster. Nicole Foster była wysokim rudzielcem. - Nie to nie ona. - Dobra. – Ponownie postukała w klawisze. – To Nicole Shwab. Ta była młodszą blondynką z piegami i okularami. - Cholera. To również nie ona. - Wiesz pani co, mamy jeszcze Nicolette. – Z powrotem odwróciła ekran do siebie i postukała w klawisze. – Może ona? Gdy odwróciła ponownie monitor, przytaknęłam. - Tak ona. - Dobra, a więc Nicolette Lemay pracuje w pooperacyjnym. Trzecie piętro. – Uśmiechnęła się do kapitana. – Cieszę się, że mogłam pomóc. - Dziękuję – powiedziałam i spojrzałam przez ramię kapitana. Nigdy tego nie zauważyłam, ale był niepokojąco przystojnym mężczyzną. Okej, uwierzyłam, że jej zainteresowanie jest prawdziwe. Wiele kobiet było przyciąganych przez mundur.

~ 121 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Skierowałam się do wind. Kapitan Eckerd podążył za mną. - Mogę go dla pana zdobyć – powiedziałam do niego wskazując na recepcję. – No wiesz, jeśli chce pan zdobyć jej numer. Uniósł brwi w zaskoczeniu. - Dziękuję, postoję. Kapitan był wdowcem. Jego żona umarła na raka kilka lat temu i sądziłam, że był to jeden z powodów dlaczego dostałam się na stanowisko konsultanta w DPA tak łatwo. Opłakiwał żonę. Wątpiłam, że zauważył, iż wujek Bob poprosił o słonia w składzie porcelany. Utrzymywałam dystans do tego człowieka jak długo mogłam. Jego żal dusił. Pokrywał mnie i wypychał tlen z płuc tak, że ledwie mogłam na niego patrzeć bez wszechogarniającego poczucia straty. Nawet teraz wiązałam go z ekstremalnym uczuciem niewygody. Czyniło go to prawdziwym i honorowym, ale moja odruchowa reakcja była niepowstrzymana . Odkąd go spotkałam, miałam do niego ciągle słabość. Słabość pełną ostrożnego szacunku. Facet był bystry i skoro teraz siedział mi na ogonie, musiałam uważać. Nigdy nie przykładał zbyt wielkiej uwagi do poczynań Wubka i moich. Rozwiązywaliśmy sprawy i to mu pasowało. Ale po moim ostatnim fiasku, kiedy byłam zaangażowana w cztery sprawy jednego dnia, z czego jedna dotyczyła seryjnego zabójcy… no cóż, dobra, mogłam zrozumieć jego nagłe zainteresowanie. Weszliśmy do windy i wcisnęłam trzecie piętro. Nic nie krzyczało, że bycie w małym pomieszczeniu z kimś, kto wysysał tlen z płuc było niestosowne. - Zatem, jak pan sobie radzi w świecie przestępczości – zapytałam, by zająć czymś mózg bez wentylacji. Moje czerwone krwinki wrzeszczały o jakieś powietrze. Spojrzał tylko na mnie. Dobra. Zakołysałam się na piętach i odnalazłam fascynujący panel z guzikami. Po tysiącu latach męki, drzwi w końcu się rozsunęły. Próbowałam głośno nie sapać od nadmiaru powietrza.

~ 122 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Wyszliśmy na trzecim piętrze i podeszłam do stanowiska pielęgniarek, udając, że ten gliniarz wcale mnie nie śledzi. Pomachałam im swoją licencją detektywa. - Cześć, zastanawiam się czy mogłabym zadać wam kilka pytań o Nicole Lemay. Z trzech pielęgniarek tylko jedna nie podniosła wzroku, najwyraźniej zbyt zajęta, by odpowiadać na jakiekolwiek pytania. - Nicole? – jedna z nich zapytała. Miała druciane, brązowe włosy i złote oprawki okularów. - Tak, zastanawiam się kiedy ją ostatni raz widziałaś? Pielęgniarka gapiła się na mnie, a jej wyraz twarzy był pusty. Spojrzała na zegarek. - Sądzę, że jakieś pięć minut temu. - Nie – powiedziałam, przestępując z nogi na nogę.

– Nicole Lemay.

Przepraszam, Nicolette? Przemówiła

następna

pielęgniarka,

ładna

blondynka

ze

słabością

do

węglowodanów: - Masz rację – odparła spoglądając na ścienny zegar. – Nie widziałyśmy Nicolette od dwudziestu minut. Pierwsza pielęgniarka roześmiała się. - Racja. Czas leci, gdy dobrze się bawimy. - Mówiłam ci, byś nie zbliżała się do pani Watson. Lubi swoje bańki. - Musiałam dać jej witaminy. - Och, tu jest. – Jedna z nich wskazała. - Jestem Nicolette. Odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z moją zmarłą kobietą. Tylko, że ona nie była już nieżywa. Żyła. I no cóż, oddychała. To cud!

~ 123 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Hmm, Nicolette Lemay? - Całe życie. – Była zajęta czyszczeniem kieszeni z papierków, strzykawek i plastrów. – Niestety – dodała. – Jeśli niedługo nikt mi się nie oświadczy, moja matka zamieści za mnie anons. - Och, no cóż, ja tylko… - Wyglądasz znajomo – powiedziała. Zatrzymała się i spojrzała za mnie, skupiając się na moim pomagierze. - Racja, przepraszam. Jestem Charley, a to jest kapitan Eckert z Departamentu Policji Albuquerque. Wyprostowała się, wyraźnie zaniepokojona. - Coś się stało? - Nie, nie, nic. – Aż podskoczyłam przy zapewnianiu jej. – To po prostu… hmm… - Stałam całkowicie oniemiała. Nigdy nie miałam zmarłej kobiety, mówiącej mi gdzie jest jej ciało, by następnie spotkać ją całkowicie żywą. Była taka cielesna. Żaden włos nie był nie na miejscu. Nic dziwnego, że nie mogliśmy znaleźć jej ciała. Przenosiła się. - Czy kiedykolwiek byłaś na moście kolejowym na 57? - Nie mam pojęcia gdzie to jest. - Och. Jest szansa, że masz siostrę bliźniaczkę? – zapytałam, zdając sobie sprawę jak beznadziejnie musiałam brzmieć. - Nnnnie. O co chodzi? - Nic. Nieważne. Mój błąd. Sądzę, że spotkałam nie tą Nicolette. - Och. – Wydawało się, że to ją uspokoiło. – Ale naprawdę wyglądasz znajomo. Czy kiedyś umawiałaś się z moim bratem? - To całkiem możliwe. Wykazywałam tendencje do randek. Lub, no cóż, korzystałam z nich. A więc, na przykład gdzie?

~ 124 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Słucham? - Gdzie twoja matka zamieści anons? - Och, mówiła coś o ogłoszeniach drobnych, ale groziła też anonsem jako osoba towarzysząca. No wiesz, by umówić się na randkę. Mogłam zrozumieć, że kapitan Eckert naprężył się słysząc naszą jałową, babską pogawędkę. - Puścimy cię teraz. Bardzo przepraszam za pomyłkę. Odwróciłam się do wyjścia, ale kapitan stał na swoim miejscu jak wryty. Pozostawiona z małym wyborem, złapałam go za ramię i oddaliłam się nieco. Nie docenił wcale tego gestu. - To wszystko? – zapytał. - To wszystko. - Co to było? - Nic. Pomyliłam się. - Poznałaś ją tak szybko… - Nie, nie jestem pewna co się stało. To nie była ta dziewczyna. - Jaka dziewczyna? - Dziewczyna, która mogła lub nie być zaginioną. - Co sprawia, że myślisz, iż jest jakaś zaginiona dziewczyna? Ktoś złożył raport? - Miałam anonimową wskazówkę. Ktoś musiał zrobić mi kawał. - Zawsze posuwasz się tak daleko dla anonimowych wskazówek? - Nie. Czasami. – Próbował zbić mnie z tropu. Podejrzewał coś, ale sam nie wiedział co. Często tak miałam. . – Wtedy wyglądała na prawdziwą. Gdy tylko wepchnęłam go do windy, puściłam jego marynarkę.

~ 125 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Przepraszam – powiedziałam, wygładzając ją. Zrobił krok w przeciwnym kierunku i wpatrywał się wprost na mnie, gdy przemówił: - Rozwiązujesz sprawy, Davidson. Wiele z nich. Chcę wiedzieć jak. Cholera. To nie miało się skończyć dobrze dla nikogo. - Wie pan, wszystko to zasługa wujka Boba. Jest świetny w swojej pracy. - Wiem, że jest, ale nie mogę nic poradzić na to, że zastanawiam się jak świetny by był, gdyby nie miał ciebie na skinienie lub pod telefonem. – Odwrócił się ode mnie. - Czy może on jest na twoje skinienie lub telefon? Drzwi od windy otworzyły się. - Prawdopodobnie powinnam czuć się urażona, kapitanie. Mój wujek jest fantastycznym śledczym. Bardzo mi pomagał przez te lata. - Jestem pewien, że to robił. Drapiesz jego plecy. On drapie twoje. Wypadłam z windy. - Mam skórną alergię. Swędzi mnie. – Zanim mógł zapytać o coś jeszcze, praktycznie wybiegłam przez szklane drzwi szpitala. W chwili, gdy wpadłam do Misery, zadzwoniłam do Wubka. - A więc znalazłam naszą zaginioną dziewczynę, ale zrobił to również twój kapitan. - Co? – zapytał zaalarmowany. – Kapitan Eckert tam był? Widział ciało? Zadzwonił po wsparcie? - Nie do końca. Nie ma ciała. Ona żyje. To cud! Wypuścił z siebie przydługie westchnienie i byłam pewna, że potarł palcami twarz. - Charley, mówiłaś mi, że ona przyszła do ciebie.

~ 126 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Bo przyszła. Zaufaj mi wujku Bobie, jestem tak samo zagubiona jak ty. Ale musimy poradzić sobie z kapitanem. Zachowuje się naprawdę dziwnie. Tak jakby coś wiedział albo myślał, że coś wie. Nie wiem co przy nim mówić. Chce wiedzieć jak rozwiązałam tak wiele spraw. - Cholera. Powiedział to? - Tak, i zasadniczo wie, że pomagałam tacie i tobie odkąd skończyłam pięć lat. Cofnął się i sprawdził to! Jak to możliwe? - Nie mam pojęcia, kluseczko. Ale wszyscy wiedzą, że pomagasz mi przy sprawach, stąd twoje stanowisko konsultanta. Psia mać, zaakceptował to. - Tak, ale teraz zrobił się ciekawy. Kopie. Z pewnością nie powinnam rozwikłać morderstwa, zaginionego dziecka, napadu na bank i przypadku z seryjnym mordercą w jeden dzień. To przyciągnęło zbyt dużo uwagi. Zamierzam rozłożyć w czasie swoje następne sprawy. Rozwikłam je w regularnych odstępach. - To może być dobry pomysł.

***

Wypróbowałam trzy nowe głosy w drodze do Rocketa i podczas, gdy nigdy nie uważałam Beli Lugosi14 za szczególnie przyprawiającego o gęsią skórkę, jego ton każący mi skręcić w prawo i trzymać się lewej strony sprawił, iż myślałam, że prowadzi mnie na śmierć. Zwłaszcza, że koleś umarł zanim się urodziłam i wątpiłam, by wtedy mieli nawigację. Albo te głosy były naśladowane przez parodystów albo Bela był naprawdę nieśmiertelny. Ostatecznie zdecydowałam się na Ozzego. W końcu mogłam się zgubić od niezrozumienia co do mnie mówi, ale przynajmniej był milusi. Byłam podekscytowana zobaczeniem się z Rocketem. Rocket był olbrzymią wersją ludzika Michelina, zmarłym z upośledzeniem umysłowym, który znał imię 14

To facet, gdyby ktoś pytał ;) Aktor, grający Drakulę w 1931 roku.

~ 127 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties każdej osoby, która miała żyć lub umrzeć na ziemi. I był świetnym źródłem. Mogłam podać mu imię, a on mógł powiedzieć mi, gdzie ta osoba stoi zgodnie z kosmiczną koncepcją. Żywa. Martwa. Nie zmarła, ale na dobrej drodze ku temu. Jednakże próby wyciągnięcia jakichkolwiek informacji od Rocketa były jak próby wyrwania zębów pincetą. Opuszczony szpital psychiatryczny, w którym mieszkał Rocket był własnością Bandytów, klubu motocyklowego, którego przywódcy aktualnie poszukiwani, , za napady na banki, właśnie uciekali. Jeden z tych liderów, niechlujny urwis o imieniu Donovan miał specjalne miejsce w moim sercu. Tak naprawdę wszyscy mieli, ale Donovan i ja dzieliliśmy coś szczególnego. Na całe szczęście nie była to opryszczka. Nasz związek nigdy nie zaszedł aż tak daleko, bo on był takim dżentelmenem. Gdy przejeżdżałam obok szpitala, jego domu, zdałam sobie sprawę, że tęsknię za nim. Tak więc objechałam ten dom jakby ciągle tam był. Zatrzymałam się z piskiem na pustym parkingu. Tam gdzie była centrala Bandytów – zwana inaczej dom Donovana – stało teraz tylko jedno drzewo, które wcześniej tam rosło,

zamiast domu widać było jedynie

wielki płat pozbawionej

roślinności ziemi. Zniknął nawet wolno stojący garaż z wszystkimi narzędziami i motocyklowymi częściami. Mogłam przysiąc, że był tu kiedy stąd wyjeżdżałam. Donovan się wkurzy jak wróci. Jeśli wróci. Na szczęście szpital stał na swoim miejscu, ale mój klucz do głównej bramy, którego nie miałam okazji wykorzystać już nie pasował. Stary łańcuch opasający wejście został zastąpiony nowym, świecącym i skrzącym się w słońcu, który oplatał całą parcelę, nie tylko szpital. Normalnie to nie byłby duży problem. Mogłam przejść przez ogrodzenie i wkraść się do środka przez piwniczne okno, w razie gdyby zamki były wymienione. Ale to nowe ogrodzenie z niedbale zamontowaną skrzynką na listy było zakończone kolczastym drutem. Drutem kolczastym! Kto to zrobił? Siedziałam w Misery i rozważałam swoje szanse przejścia bez szwanku przez drut kolczasty. Widziałam to w filmie. Potrzebowałam do tego więziennego kombinezonu, pary rękawiczek i kilka związanych ciasno prześcieradeł.

~ 128 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Pojechałam wzdłuż ogrodzenia aż zobaczyłam ogromną tablicę przed frontem szpitala. Wielkimi czarno-niebieskimi literami napisane było, że to własność prywatna. Poniżej

zamieszczona

była

adnotacja,

że

to

własność

„C&R

Industries

–

nieupoważnione wejście będzie karane”. Zabrzmiało groźnie. Jak teraz miałam dostać się do Rocketa? Będę musiała wrócić wieczorem i poszukać wejścia. Na szczęście niedługo będzie ciemno. Mogłam iść coś przekąsić i wymyślić jakiś plan. Gdy podążałam w tym kierunku, walnął mnie zajebiście duży minus tego, że jakaś wielka firma kupiła ten teren. Rocket. Gdzie on pójdzie jeśli zburzą szpital? Gdzie podzieje się jego siostra? Zaprosiłabym go, by zamieszkał ze mną, ale miał zwyczaj wyskrobywania imion na ścianach. Moje ściany były otynkowane. Nie trzeba by było długo czekać i właściciel prawdopodobnie mógłby hodować tam krowy. Albo przynajmniej mógłby zmontować grzędę z kurami. Wyjęłam telefon i zadzwoniłam do Wubka. Nie posiadanie Cookie na każde skinienie i telefon, okazało się być cierniem w dupie. Żadnych więcej zajęć dla niej. - Czy ten koleś znowu próbował cię zabić? - Nie. - W takim razie dalej jest sobota, a ja wciąż nie skończyłem swojej gry. - Potrzebuję byś coś dla mnie sprawdził. Możesz dowiedzieć się kto kupił budynek w śródmieściu? - Nie masz przypadkiem asystentki na te okazje? - Mam, ale zapisałam ją na zajęcia posługiwania się bronią. - Dlaczego? – spytał stając się zaalarmowany. – Ktoś ją nęka? - Poza mną? - Kiedy wraca? - Dziś wieczorem, ale jutro znowu ma zajęcia przez cały dzień.

~ 129 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - No cóż, wszyscy będziemy bezpieczniejsi. - Możesz dowiedzieć się kto jest właścicielem C&R Industries? Kupili stary budynek po szpitalu psychiatrycznym w śródmieściu. - Ta rudera? Co zamierzasz z tym zrobić? - Nie wiem. Miałam nadzieję, że na tablicy coś znajdę, ale tam jest tylko „własność prywatna” i mnóstwo gróźb wypisanymi wielkimi literami, które mam plan później zignorować. Muszę dowiedzieć się czy zamierzają zburzyć to, wybudować mieszkania, założyć piaskowy ogród, czy coś jeszcze. Po długim westchnieniu, powiedział: - Dobra, przydzielę kogoś do tego. Ale wiesz, że Departament Policji w Albuquerque nie jest stworzony do wykonywania dla ciebie takich fuch. - Serio? Dziwne. Zanim mógł stać się bardziej opryskliwy, rozłączyłam się i spojrzałam na szpital. Wtedy uformował mi się plan. Nie potrzebowałam więziennego kombinezonu – szkoda, bo nie mogłam doczekać się wizyty. Byłam na wolności. Miałam dostęp do rzeczy, do których kolesie z filmu nie mieli. Oczywiście, muszę wrócić wieczorem i wraz ze zmierzchem spotkam się z Rocketem. Przy odrobinie szczęścia wyjdę z tego żywa. Z wesołym zespołem duchów wewnątrz, to rozwiązanie zawsze jednak będzie wątpliwe. A szczególnie odkąd młodsza siostra oficera Tafta, Truskawa, dołączyła do tej bandy. Tak czy owak, zanotowałam w pamięci, by przed wizytą tu schować włosy pod kapeluszem. W drodze do domu dostałam kolejnego sms’a od Cookie. PRAWIE W DOMU. WIELE SIĘ NAUCZYŁAM. No cóż, dobra. Gdybym miała pracować bez niej przez całe dwa dni na darmo, instruktor Noni dostałby ochrzan. Podeszłam do swoich drzwi i po raz pierwszy od kilku dni nie było na nich żadnej karteczki. Obejrzałam drzwi Reyesa. To było to? Był już mną zmęczony?

~ 130 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties To było do przewidzenia. Będąc szczególnie ostrożną, otworzyłam drzwi nie wiedząc czego oczekiwać. Czy zmarłe kobiety wciąż tam były? Była na to szybka, twierdząca odpowiedź. A więc tak. Kiedy wychodziłam było tam dziewięć lub dziesięć kobiet, teraz moje mieszkanie mieściło około dwadzieścia brudnych blondwłosych kobiet w różnym stadium traumy. Zatrzymałam się w progu i przyglądałam się jak czołgają się po moim dywanie, wdrapują się po moich ścianach i czepiają się mojego sufitu niczym pająki. Jedna kuliła się w kącie, gdzie dwie ściany łączyły się z sufitem. To była ta sama kobieta z dzisiejszego ranka. Nie ruszała się. Podczas, gdy przeciętna osoba mogłaby przejść przez tą rzeź nie zdając sobie z niej sprawy – może poza uczuciem delikatnego chłodu – ja nie mogłam chodzić po zmarłych. Dla mnie byli oni tak samo stali jak każdy inny na tej planecie. Tak więc skończyłam manewrując między moimi gośćmi, starając się nie deptać palców u rąk i nóg. To sprawiło, że miałam interesujący spacer. Jeśli ktoś by mnie zobaczył pomyślałby, że wypiłam o jedną margaritę za dużo. W końcu dostałam się do stołu, postawiłam na nim torebkę i przeskoczyłam go dostając się do kuchni. Pan Kawuś jak zwykle na mnie czekał ze swoim zwykłym pozdrowieniem i nie mogłam go zawieźć z powodu inwazji. I już miałam plan. Ostatnio byłam pełna planów. Może to był mój nowy pogląd na świat. Nie sprowadzać pewnej śmierci bez planu B. Może mogłam też zaplanować inne rzeczy. Jak weselny tort dla Cookie i Wubka. Albo uroczystość dla 13-letnich żydowskich chłopców. Podczas, gdy Pan Kawuś bulgotał, wezwałam Anioła mocą swojego umysłu Żniwiarza. No dobra, właściwie to pomyślałam o nim i z pomocą tego życzenia był już obok mnie. Iiiiiiii…… puuuuf! - Co do chuja, pendeja? Czy nie mówiłem ci już, byś tego nie robiła? Wskazałam otaczające nas kobiety. - Możesz z nimi porozmawiać?

~ 131 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Czy ja wyglądam jak duchowa szeptucha? One są szurnięte. Bardziej chciałbym porozmawiać z ratlerkiem kuzyna Alfonso. Przynajmniej Tia Juana zna hiszpański. - Ratlerek twojego kuzyna nazywa się Tia Juana? – Kiedy wzruszył ramionami na potwierdzenie, powiedziałam: - Po prostu spróbuj. Jeśli ktokolwiek może z nimi porozmawiać to ty. - Dlaczego ja? - Bo jesteś martwy. Jesteś jednym z nich. Dasz radę. - Nie dam rady za pięćset dolarów miesięcznie. - Serio? - To zawzięty świat, mijita. I moja mama potrzebuje nowego samochodu. - To takie złe. - Potrzebuję przynajmniej – policzył na palcach – siedemset pięćdziesiąt dolarów miesięcznie albo nie narażę znowu swojego życia ani dupy. Nawet dla ciebie. – Wypiął się dla lepszego widoku. – Dobrze jest jak jest. - Siedemset pięćdziesiąt dolarów miesięcznie? – Wryło mnie, zabulgotałam się i zdławiłam jak Pan K. Choć w głębi duszy policzyłam ile naprawdę – w życiu – kosztowałby mnie detektyw i to nie byłoby 750 dolarów miesięcznie. Ale też z drugiej strony żadnego z jego odkryć nie mogłam użyć w sądzie. Nie mogłam też użyć go w DPA jako dowodu prywatnego detektywa. Musiałam więc wziąć to pod uwagę. Z drugiej strony kilka razy uratował mi życie. To było coś warte. – Stawiasz twarde warunki, panie Garza. - Cholera. – Pokręcił głową. – Mogłem chcieć więcej, co? Zamrugałam. - Nigdy się nie dowiesz. Ale co się stanie, gdy następnym razem twoja mama zażąda odpowiedzi? Co wtedy? Oparł się o blat i przejechał palcami po chromowanej listwie.

~ 132 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie wiem. Myślę, że łyknęła całą tą historię z wujkiem. Uniosłam dłoń do jego chłodnego policzka i przeciągnęłam kciukiem po pojawiającym się zaroście nad górną wargą. - Nie mijito, nie łyknęła. Anioł i ja byliśmy razem od dziesięciu lat, odkąd znalazłam go wystraszonego i samego za szkołą. Wiele dla mnie znaczył. Niestety umarł w trakcie dojrzewania i jego hormony dawały przez to w kość. Podszedł bliżej i położył obie dłonie na blacie, jednocześnie mnie blokując. Przewróciłam oczami, ponieważ zlikwidował między nami dystans i przejechał ustami po mojej szczęce, nie całując mnie. Jedynie ją obejmując i sprawdzając jej teksturę. - Moglibyśmy to zrobić, wiesz. - Zaraz wsadzę ci kolano w pachwinę. - Mógłbym dać ci noc, której nigdy nie zapomnisz. - Ponieważ zwijałbyś się całą noc z bólu, a ja śmiałabym się bezlitośnie. To byłoby niezapomniane. - Wiesz co mówią. Raz umrzesz… - Reyes mieszka obok. Podziałało. Cofnął się i skrzyżował ramiona na piersi. - Mówiłem ci, byś nie wpuszczała tego pendejo do swojego życia. Wszyscy za to zapłacimy. - Co o tym wiesz? - No cóż, całkiem sporo. Wszyscy zapłacimy, jeśli będziecie razem. - To już wiedziałam, więc jeśli to wszystko, to wszyscy możecie pocałować mnie w tyłek.

~ 133 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - To jest złe. To przeciw naturze – pomstował, gdy wzięłam swoją kawę i wyszłam z kuchni przechodząc nad kobietami. – Nie możecie być razem. To jak mleko i precle. - Słuchaj Romeo, dogadaliśmy się co do zapłaty, tak więc mógłbyś pogadać z tymi kobietami czy nie? - Już próbowałem. One nie mówią. Zacisnęłam usta, ganiąc go. - Mogłeś o tym wspomnieć. - Nie rozumiesz. One teraz są tu, z tobą. Twoja obecność będzie je leczyć. To tak jakbyś wzięła słońce i skurczyła je do wielkości piłki od kosza. Wciąż byłoby słońcem. Wciąż świeciłoby wszystkim jasno, tandetnie i paliło jak ogień. Wciąż byłoby kojące. Lecznicze. Taka jesteś. Twoje światło jest jak miętowe mazidło, które mama wcierała mi w klatę. Twoja obecność jest jak balsam. - A ja myślałam, że moja obecność jest bardziej drażniąca. Coś jak rozpuszczalnik do farb. Albo napalm.

~ 134 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 8 Wszystko jest spoko i fajnie, póki ktoś nie straci jajek. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Ponieważ Anioł w ogóle nie pomógł, zdecydowałam sprawdzić czy Gemma coś zaradzi. Próbowałam się do niej dodzwonić, ale nie odbierała. Czy ona mnie w ogóle nie znała? Przecież to nie powstrzyma Ponurego Żniwiarza. Posępnego albo Złowieszczego tak, ale nie Ponurego. Odstawiłam kawę, złapałam za kurtkę, po czym wykonałam milion uników przed lasem rąk i nóg będących na podłodze jak i zwisających z sufitu. Moje mieszkanie już nigdy nie będzie takie samo. Otworzyłam drzwi tylko po to by znaleźć kolejnego wspaniałego chłopaka na progu, z tą różnicą, że ten nadal żył. Miał blond włosy, niebieskie oczy i skradł mi serce w momencie, kiedy go poznałam kilka tygodni wcześniej. - Quentin – powiedziałam na głos dla korzyści wyłącznie własnej. Quentin nie słyszał. – Hej skarbie – zamigałam. – Jak się masz? Na szczęście będąc Ponurym Żniwiarzem znałam każdy język jakim kiedykolwiek mówiono na ziemi. Obejmowało to piękny i szeroki wachlarz języków migowych. Nieśmiały uśmiech rozciągnął się na jego przystojnej twarzy. Skinął mi głową a ja zarzuciłam mu ramiona na szyję by przytulić. Docisnął twarz do zagłębienia mojej szyi i trzymał mnie dłuższą chwilę. Kiedy puścił, jego sylwetka była przygarbiona. Coś go dręczyło. - Co się stało? – zapytałam zaalarmowana. Wzruszył ramionami i zagapił się w podłogę jakby zawstydzony.

~ 135 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Wszystko się zmieniło. Ścisnęło mnie w klatce piersiowej. Wcześniej był opętany przez demona ześwirowanego na punkcie zabicia mnie, czego wynikiem było , że chłopak skończył w Albuquerque. Artemida zabiła demona który go opętał i Quentin praktycznie obudził się z katatonii w nieznanym sobie miejscu, bez rodziny i przyjaciół. Później odkryłam, że nie miał w ogóle rodziny i nie miał do kogo wracać do Waszyngtonu, zaproponowałam więc, by został tutaj. Podczas gdy w tygodniu mieszkał w szkole dla głuchoniemych w Santa Fe, zdecydowaliśmy, że weekendy będzie spędzał w zakonie u sióstr, przynajmniej póki ktoś go tam nie znajdzie i nie powie zakonnicom, że nie może z nimi mieszkać szesnastolatek. Ale matka przełożona uwielbiała tego chłopca, zresztą jak wszystkie inne siostry, więc naginały reguły jak mogły, by go tam zatrzymać. Ale i tak wcześniej był opętany. Tak jakby demon zamieszkał w jego ciele i wykopał go z niego na jakiś czas. Nie wiedziałam ile pamiętał z tego okresu. Jak to na niego wpłynęło. Powodem, dla którego demon go opętał, dla którego opętywały kogokolwiek, był fakt, że miał wgląd w świat nadnaturalny. Tylko troszkę. Ale wystarczyło, żeby stał się celem. W miejscu gdzie mógł stać duch, Quentin widział szara plamę, ale ci którzy to potrafili, mogli też zobaczyć moje światło. Innymi słowy mogli zobaczyć jak jestem wyjątkowa. Mogli przyprowadzić do mnie demony. Ojciec Reyesa chciał mnie, portalu do nieba i najwyraźniej chciał mnie tak bardzo, że rujnował życie innym ludziom. Niektórzy w wyniku opętania umierali. - Może wejdziemy do środka? Otworzyłam szerzej drzwi. Zaczął wchodzić, ale zatrzymał się w pół kroku. Rozglądnął się po mieszkaniu i się wycofał. Zaskoczona zapytałam: - Widzisz je? – Pomyślałam, że jeśli tak było, to widział tylko szarą mgłę w miejscu gdzie były kobiety. Ale patrzył bezpośrednio na nie, wyraz jego twarzy był srogi, postawa niemal wroga.

~ 136 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Teraz je widzę – powiedział, a znaki jakimi migał były szybkie, sfrustrowane. – Nie tak jak przedtem. Teraz wszędzie widzę martwych ludzi. – Spojrzał na mnie a następnie gniewnie ściągnął brwi. – Wiesz, że szkoła w Santa Fe jest wybudowana zaraz przy cmentarzu? Westchnęłam głośno. Wiedziałam o tym. - Zatem możesz je teraz dostrzec? Nie tylko ich esencję? Owinął się ramionami i skinął głową, nie chcąc oderwać wzroku od kobiet przyczepionych do sufitu. Musiałam przyznać, że to też mnie zaskakiwało. Położyłam dłoń delikatnie na jego policzku, by ściągnąć jego uwagę z powrotem do mnie; po czym zamigałam: - Przykro mi Quentin. – Widzenie martwych każdego wysłałoby na krawędź. Podczas gdy urodziłam się z tą umiejętnością, starałam się też zobaczyć problem z innego punktu widzenia i mogłam zrozumieć jak może on wpłynąć na postrzeganie niejednej osoby. Jego oczy zwilgotniały, a usta utworzyły ponurą linię. - Może pójdziemy tam? – Wskazałam za jego plecy na mieszkanie Cookie. Przytaknął. Zamknęłam drzwi i zapukałam w do Cookie, wiedząc, że jej córka Amber jest w domu. Normalnie nie pukałam, ale teraz miałam towarzystwo. Nie chciałam zaskoczyć Amber. Miała dwanaście lat. Najprawdopodobniej śpiewała i tańczyła jakąś piosenkę w samej bieliźnie. A może ja tak robiłam? Amber otworzyła swoim zwyczajem; a potem zobaczyła Quentina. Domyśliłam się, że ją nieco onieśmielał. Bo tak było. Mnie też nieco onieśmielił gdy go zobaczyłam pierwszy raz. - Hej skarbie, możemy skorzystać na chwilę z waszego salonu?

~ 137 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Jasne – powiedziała. Nagle zdawała się przezwyciężyć nieśmiałość. Amber nie była typem nieśmiałej dziewczynki, ale rozumiałam to. Quentin był urzekający. Przemówiłam jednocześnie na głos jak i w migowym. - Cudownie. Dziękuję. To jest Quentin i Quentin, to jest Amber. – Oboje się uśmiechnęli i skinęli sobie głowami, kiedy wchodziliśmy do środka. - Mogę ci coś podać do picia? – zapytała go. Szybko przetłumaczyłam i Quentin zamigał zaprzeczenie. - Nie, dziękuję – powiedział. Amber stopniała. Mogłam to zobaczyć w jej oczach. W jej beznadziejnym wyrazie twarzy. Ręce na sercu. Nagle subtelność nie była jej mocną stroną. - Dziękuję Amber – powiedziałam, w nadziei, że wyjdzie z pokoju. – Musimy mieć miejsce, by porozmawiać przez chwilę. Dam ci znać jeśli będziemy czegokolwiek potrzebować. - Dobrze – powiedziała delikatnym od nowo odkrytej miłości głosem . Tia, znałam to uczucie. Usiadłam na kanapie w kolorach ziemi, a Quentin wyjął swoje okulary przeciwsłoneczne. Prawie o tym zapomniałam. Widział mnie jako halogen świecący prosto w twarz. To nie mogło być przyjemne. - No to co się dzieje? – zapytałam go kiedy usiadł na brzegu kanapy. – Jak tam siostra Mary Elizabeth? Siostra Mary Elizabeth była naszą wspólną znajomą z dość dziwną zdolnością, mianowicie słyszała jak anioły rozmawiają między sobą. I jak siostra twierdziła, były bardzo gadatliwe. - Wszystko u niej dobrze – odpowiedział. Rękawy kurtki były nieco na niego za długie. Mankiety lekko zasłaniały mu dłonie kiedy migał, ale jego ręce już były męskie, z dość dużymi i długimi palcami. – Prosiła, żeby cię pozdrowić.

~ 138 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Och, miło z jej strony. Też ją pozdrów. Dobra, dość z grzecznościami, powiedz co się dzieje. Wziął głęboki oddech. - Przywykłem do widzenia tylko duchów, jak cieni w powietrzu. Ale teraz widzę wszystko. Widzę w nich ludzi. Ich ubrania. Brud na ich stopach. Blond ich włosów. Położyłam dłoń na jego kolanie, jako wsparcie, kiedy opowiadał o wszystkim, co widzi. Byłam zaskoczona, że siostra Mary Elizabeth nie poinformowała mnie o tym. A może jej też nie powiedział? Kiedy skończył migać, zamrugał patrząc na mnie, chcąc odpowiedzi, pragnąc rozwiązania. Rozwiązania jakiego nie miałam. - Widzisz to co ja – odpowiedziałam, z wyrazem empatii na twarzy. – Widzisz zmarłych, którzy pozostali na ziemi, którzy nie przeszli na drugą stronę. To nie tak jak w filmach. Nie zostają tu by cię straszyć ani też skrzywdzić. Nie spuszczał ze mnie oka, licząc na lepsze wieści. - One chcą tylko odpowiedzi, podobnie jak ty. Chcą zakończyć coś co nie zostało zamknięte. - Jak niedokończone sprawy? – zapytał. - Tak. Kto ci o tym powiedział? - Koledzy ze szkoły. Uważają, że fajnie jest widzieć martwych ludzi. – Wydawał się prawie dumny z tego faktu. Była jedna rzecz, którą podziwiałam wśród społeczności niesłyszących, akceptowali najszybciej z wszystkich jakich kiedykolwiek spotkałam. Nie miało znaczenia z kim bym miała do czynienia, czy z niewidomymi, opóźnionymi umysłowo, z ludźmi z poporodowym zespołem alkoholowym, czy z autyzmem, jeśli posługiwałeś się ich językiem, niesłyszący akceptowali cię jak swojego. Nawet jeśli miałeś nadprzyrodzony dar. - Też uważam, że to fajne – powiedziałam. Spojrzał w dół.

~ 139 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Chyba jest ok. - Ale to też może być straszne. - Tak. - Musisz tylko pamiętać, że są jak my. Byli nami tylko przeszli do innej formy egzystencji. Zmarszczył brwi. - Zatem to tak jakby nadal żyli ? - Tak, nawet bardzo. Tylko już nie mają swoich fizycznych ciał. I prawdopodobnie można uważać ich za przyjaciół. Jego wzrok prześlizgnął się po mnie. - Nie myślałem o tym w ten sposób. – Pozwoliłam, by porozważał przez chwilę tę informację, zanim zamrugał i znów popatrzył na mnie. – Może chcą iść do nieba, ale nie mogą cię znaleźć? Pokręciłam głową. - Ja to rozumiem tak, że oni mogą mnie zobaczyć z dowolnego miejsca na ziemi. Wybałuszył oczy. - Nawet gdy są w Chinach? - Nawet gdy są w Chinach – potwierdziłam. - Jak? Przecież to cała planeta między nimi a tobą. Mogą widzieć przez rzeczy przez jakie my nie możemy? - Nie mam pojęcia. To dziwne. Ja nie widzę własnego światła, więc nie wiem jak oni to robią. To zwróciło jego uwagę. - Nie widzisz go? Własnego światła? Przecież jest oślepiająco jasne. - Niet.

~ 140 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Widzisz ich a nie widzisz światła? - Racja. - To dziwne. – Jego usta rozciągnęły się w figlarnym uśmiechu. – Potrzebujesz pomocy? Masz coś z głową? - Ludzie ciągle mi to powtarzają. Zupełnie nie wiem czemu. Skinął głową zgadzając się z nimi, więc naturalnie musiałam go połaskotać po żebrach. I w taki oto sposób stał się bardziej delikatny niż noworodek. Śmiał się i odpychał moje ręce. Kiedy nie rezygnowałam, zwinął się w pozycji płodowej, a jego śmiech był ochrypły i ujmujący. - Czy ty dręczysz to biedne dziecko? Spojrzałam na Cookie wnoszącą torby z zakupami. - Tylko trochę. On uważa, że mojej głowie potrzebna jest pomoc - Cóż, jeśli już miałabym wybrać kto ma rację... Jego śmiech stał się jeszcze głośniejszy, kiedy znalazłam najwrażliwsze żebro. - Ploooosę – powiedział głosem stłumionym przez kurtkę. - Prosisz? – zapytałam głośno. – Nie ma zmiłuj się i, facet! On nie patrzył, a ja nie migałam, więc znów mówiłam ku własnej korzyści. I Cookie. - Przyniosłam miskę kurczaka od Alfredo, spaghetti i chlebek czosnkowy. - Mniam – powiedziałam, dając czas Quentinowi by mógł się pozbierać. Jego okulary były gdzieś w kanapie i ręką zasłaniał moje światło, kiedy ich szukał z ogromnym uśmiechem na twarzy. - Czy to ten, o którym myślę? – zapytała Cookie. - To Quentin – powiedziała Amber, wpadając jak północny wiatr. – Czyż nie jest piękny? I nie ma pojęcia co mówię. Mogę go obgadywać a on nie będzie o tym wiedział.

~ 141 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Quentin roześmiał się i spojrzał na nią. Przerwała, jej radość przerodziła się w zmartwienie, po czym zapytała: - Ciociu Charley, przekazałaś mu co powiedziałam? - Tak i nieładnie jest mówić o kimś za jego plecami. Jej twarz przybrała jasny odcień purpury. Prawie zrobiło mi się jej żal. - Nie musiałaś mu mówić. Moja twarz złagodniała z powodu sympatii. - Myślisz, że to fair? Żebyś miała przewagę z powodu tego, że on nie słyszy? - Cóż, jeśli ujmujesz to w taki sposób. – Pochyliła głowę i potarła pięścią w okolicy mostka. – Przepraszam Quentin. Byłam pod wrażeniem że zna ten znak. Kiedy Quentin w końcu znalazł swoje okulary, założył je na czubek głowy i podszedł do niej. - W porządku. Jego uśmiech rozbroił ją całkowicie. Zapomniała o całym swoim zmartwieniu. - Możesz zostać i zjeść z nami? – zapytała głośno. Przeskoczyłam

przez

oparcie

kanapy,

pożałowałam

tego,

gdy

prawie

wylądowałam na kauczukowej roślince i przetłumaczyłam mu co powiedziała Amber. Quentin wzruszył ramionami i kiwnął głową. - Jasne, dzięki. I wtedy Amber przepadła. - Cześć – powiedział do Cookie. Uścisnęła mu dłoń. - Miło cię znowu widzieć. I jesteś tu zawsze mile widziany, Quentin.

~ 142 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Przetłumaczyłam mu, po czym dodałam: - Ale tylko wtedy, gdy jesteśmy tu ja albo Cookie. Wystawił kciuk w górę na znak, że całkowicie mnie rozumie. Nie przegapiłam jego zainteresowania, kiedy Amber otwierała nam drzwi. Miało wypisane „kłopoty” pisakiem. Niezmywalnym markerem. Amber złapała Quentina pod rękę i zaprowadziła do stołu, gdzie wyjęła długopis i wyrwała kartkę z białego notesu. Poczułam się jak piąte koło u wozu. Ponieważ nie byłam im już potrzebna, poszłam do kuchni pomóc Cookie, mieszczącej się

–

podobnie jak w moim mieszkaniu – pięć cali od miejsca, w którym przed chwilą stałam. - Och, na niebiosa, Charley, nie mogę się na niego napatrzeć. Jest absolutnie uroczy. - Tia – powiedziałam bacznie obserwując łobuza. – To właśnie mnie martwi. Więc jak ci minął dzionek? - O mój Boże, tak wiele się dziś nauczyłam. - Tia, to dobrze. A teraz poważnie, muszę coś zrobić z tymi kobietami. Ledwie mogę przejść przez własne mieszkanie. I Nicolette? Ona żyje? O co tu chodzi? Przecież oni nigdy nie wracają do życia. – Z jakiegoś powodu Cookie przełożyła makaron do własnej miski. – Zdajesz sobie sprawę, że tym nikogo nie oszukasz? Zignorowała mnie. - Czy Nicolette jest, no wiesz, jak zombie? Zawinęłam na widelcu nieco spaghetti i włożyłam do ust. - Nie wygląda jak żywy trup – powiedziałam z pełną buzią. – Już prędzej ty wyglądasz bardziej jak żywy trup niż ona. No wiesz, wcześnie rano. - To było nie na miejscu. - Masz na myśli mnie w całości?

~ 143 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

***

Po tym jak skonsumowaliśmy z Quentinem kolację u Kowalskich, siedzieliśmy przy stole pijąc herbatę i opowiadaliśmy żenujące historie o Amber. Była tak zakochana, że nawet nie zauważyła, kiedy opowiedziałam tą, w której próbowała wyfarbować włosy farbkami akrylowymi i cały tydzień miała je szare. - Też znam język migowy – wtrąciła się po chwili. - Wcześniej zamigałaś „przepraszam” – powiedziałam. – Byłam pod wrażeniem. Zarumieniła się. - Tia, uczyłam się go trochę w drugiej klasie. Nauczycielka pokazywała nam. Uczyła w college’u. - Całą klasę? – zapytałam, starając się brzmieć niezbyt żartobliwie, chociaż tak właśnie brzmiałam. – To świetnie. - Tia. - I nadal pamiętasz czego się uczyłaś? – zapytała Cookie. Przytaknęła. Quentin uniósł brwi, czekając aż coś pokaże. W pewnym stopniu osoby niesłyszące uznawały za zabawne w osobach słyszących, fakt, że niektórzy znali tylko kilka znaków ogólnie uznawanych za wulgarne. Ale on wydawał się szczerze zainteresowany. - Ale to głupie – powiedziała, odpuszczając gdy cała uwaga została skierowana na nią. - Nie – zachęcałam ją by wstała. – Założę się, że będzie świetne. - Cóż, dobrze, umiem zamigać „jestem bardzo wyjątkowa”.

~ 144 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Super – powiedziałam. Przetłumaczyłam Quentinowi, żeby wiedział czego się spodziewać, tak na wszelki wypadek, gdyby znak nie był nawet zbliżony do tego, co chciała powiedzieć. Amber wstał i odchrząknęła. Nie miałam pojęcia dlaczego. Uniosła ręce i pokazała nam trzy znaki, które przypuszczalnie powinny mówić: „jestem”, „bardzo” i „wyjątkowa”. Ucieszyłam się, że nie dodawała zaimków. W amerykańskim języku migowym nie było czegoś takiego. To były znaki, które w rzeczywistości miały niewiele wspólnego z dźwiękowym składaniem zdań. Słowo „bardzo” i tak było złe, ale mogłam jej to wybaczyć. Mimo to w każdym języku były pewne niuanse, pewna gradacja i przesunięcie jednego elementu mogło zmienić znaczenie całej wiadomości. Jeden nie taki kształt dłoni czy jeden zły ruch, zmieniały rzeczownik na czasownik albo przymiotnik taki na inny. To było tak jak zastąpienie „P” z słowie „paczka” literą „K”. Jeden mały dźwięk w słowie stanowił ogromny krok w rozumieniu przekazu. Zatem kiedy Amber pokazała słowo „bardzo” od tyłu, a słowo „wyjątkowa” palcami prawej ręki zamiast dwoma wskazującymi, poczułam się bardziej niż bardzo zażenowana. Zamrugałam. Quentin zamrugał. A wierząc, że jej nie zrozumiał, Amber pokazała to jeszcze raz, ku mojemu przerażeniu. Rzuciłam się do przodu i złapałam ją za ręce, spoglądając na Quentina. Teraz miał na twarzy uśmiech, który wyrażał jak bardzo doceniał ofiarność Amber. Zasłoniłam mu dłonią oczy. Zachichotał i ściągnął ją w dół. - Co? – zapytała przerażona Amber, zaciskając ręce za plecami. – Co powiedziałam? - Ona... ona nie miała tego na myśli – powiedziałam do Quentina. - Nie miałam na myśli czego?

~ 145 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Jestem dość pewien, że miała – zamigał. - Nic kochaniutka. – Podciągnęłam Quentina z krzesła. – I tak już musimy iść. Dzięki za kolację. Cookie siedziała z otwartą buzią, starając się zrozumieć, co się właśnie stało. - Myślę, że powinniśmy zostać – powiedział Quentin z błyszczącym uśmiechem na twarzy. – Zobaczymy co jeszcze zna w migowym. - Kategorycznie wykluczone. – Przeciągnęłam go przez drzwi. Gdy tylko je zamknęłam, Amber krzyknęła za mną: - Co ja takiego powiedziałam? Oparłam się o framugę i powiedziałam to samo co wcześniej: - Ona nie miała tego na myśli. Przewrócił oczami śmiejąc się miękko. - Wiem, co chciała powiedzieć. Nie jestem kretynem. - Racja, sorki. Ale zetrzyj ten uśmieszek z buźki. - Jaki uśmieszek? Wskazałam palcem. - Ten. Wykonał ruch ręką jakby chciał go zetrzeć, ale mu się nie udało. - I tak dla porządku, Amber się nie... – Pochyliłam się by kolejne znaki „wyszeptać” do niego - ...bzyka ani nie nadstawia ust. Znów brechnął śmiechem, tym razem potrzebując dwa razy więcej czasu na uspokojenie się, zanim zapytał: - Myślisz, że jej nauczycielka naprawdę chciała ich nauczyć jak się mówi „jestem bardzo wyjątkowa”?

~ 146 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Nie zastanawiałam się nad tym. - Pewnie nie. O ile, oczywiście, nie pracowała w tym college’u jako dziewczyna do towarzystwa. Jego ramiona zatrzęsły się ze śmiechu, po czym przestał, spoważniał i spojrzał w bok. Też to poczułam. Żar unoszący się ku nam. Oboje patrzyliśmy jak Reyes wspina się po schodach, jego ruchy były niczym u pantery. Każdy krok był celowy, każdy ruch wykonany z niebezpieczną gracją drapieżnika. Jego spojrzenie niemal iskrzyło, gdy wylądowało na mnie. - Panie Farrow – powiedziałam, gdy przechodził. Pamiętał Quentina. Widziałam rozpoznanie w jego oczach. - Pani Davidson – powiedział zanim skinął Quentinowi, kiedy szedł do siebie. Wszedł do mieszkania i powoli zamknął za sobą drzwi. - Jego też widzę – powiedział Quentin, a obawy malowały się na jego twarzy. – Mogę dostrzec to kim jest. Z czego jest zrobiony. - Z czego jest zrobiony? – zapytałam. - Z mroku – odpowiedział z podejrzliwością w głosie. – Otacza go jak całun czarnej mgły. Nigdy nie widziałem czegoś takiego. Tak jak nie mogłam zobaczyć własnego światła, tak samo nie widziałam mroku jaki otaczał Reyesa, no chyba, że się dematerializował i przychodził do mnie w swojej bezcielesnej postaci. Ale już wcześniej mi o tym mówiono. Anioł raz coś wspominał. Myślałam wtedy, że przesadza. - Tia, cóż – podziałam owijając ramię na jego – miał ciężkie życie. Quentin nie mógł oderwać wzroku od drzwi Reyesa. - Czym on jest? Po rozmowie jaką niedawno odbyliśmy, nie byłam pewna, czy chcę, aby wiedział. I tak już miał traumę. Ale tak samo nie chciałam go okłamywać.

~ 147 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie jestem pewna czy chcę ci powiedzieć – rzuciłam sprowadzając go po schodach. Myślał nad tym przez chwilę, po czym stwierdził: - Nie jestem pewny czy chcę to wiedzieć.

~ 148 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 9

Ktokolwiek jest odpowiedzialny za nadzorowanie, bym nie robiła głupot – jest zwolniony. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Podrzuciłam Quentina do klasztoru, przywitałam się z siostrzyczkami, machnęłam szybką partyjkę Yahtzee, w której dostałam po tyłku, po czym wraz z nowym sprzętem leżącym na tylnym siedzeniu wróciłam do Rocketa. Ponieważ nie dałam rady wspiąć się na ogrodzenie, musiałam przez nie przejść. Przyniosłam nożyce do cięcia drutu, które były trudniejsze w obsłudze niż bym się mogła spodziewać. Były ciężkie i nieporęczne. Co do diabła? W filmach wszystko szło gładko. Jak przycinanie krzaka azalii sekatorem. Ale to była ciężka praca. Powinnam nabyć rękawiczki. Moje dłonie były takie mięciutkie. Wreszcie gdy wycięłam otwór na tyle duży, by się przez niego przecisnąć, włożyłam głowę i zdałam sobie sprawę, że na obciętych drutach zostawiłam w kilku kępkach włosów sporo DNA. Nie szło zgodnie z planem. W końcu przepchnęłam ciało przez ogrodzenie, porównując to przykre doświadczenie do własnych narodzin, po czym odnalazłam okienko do piwnicy, które zostawiałam niezamknięte. Chciałam użyć klucza jaki miałam, ale zamki zostały zmienione. Kimkolwiek byli C&R Industries, z pewnością zapłacą wysoką cenę za utratę mojej krwi. Wyjęłam latarkę i skierowałam się w stronę klatki schodowej wątpliwej wartości. W blasku światła pojawiła się Truskawa. Truskawa inaczej Becky Taft, inaczej młodsza siostra oficera Tafta, która zmarła kiedy ten miał jedenaście lat, była dziewięcioletnią kulą ognia, która mogłaby nauczyć tatusia Reyesa sztuczki czy dwóch,

~ 149 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties przynajmniej tak uważałam. Nazwałam ją Truskawa, ponieważ kiedy umarła, nosiła piżamkę z namalowanymi kawałkami ciasta truskawkowego. Stała z piąstkami zaciśniętymi na biodrach, jej długie, ciemnoblond włosy wisiały na plecach i zawsze zastanawiałam się nad tym, czy gdybym lubiła dzieci, mogłabym i ją polubić. Prawdopodobnie nie. Ale była to interesująca myśl. - Cześć mała – powiedziałam. – Gdzie Rocket? - Chowa się. - Boże, uwielbia tę zabawę. - Nie, on się ukrywa, przez ciebie. Ma ci coś do pokazania. – Popatrzyła na mnie oskarżycielsko. Starałam się nie chichotać. - Co chce mi pokazać? - Kogoś na ścianie. On się boi, że się wściekniesz. - Naprawdę? Cóż, teraz to już jestem totalnie ciekawa. – Wtedy zastanowiłam się nad tym. A co jeśli to było moje nazwisko? A co jeśli nóż gilotyny już opadł, odcinając mi głowę, a ja wykrwawiałam się na śmierć nawet o tym nie wiedząc? To by było do bani. - Mogę cię uczesać? – zapytała, kiedy mnie prowadziła, jej usposobienie było jedno na milion. Dzieciaki. Nie można z nimi żyć. Nie można zjeść ich na lunch. Wtem zdałam sobie sprawę o co prosiła. - Nie! – krzyknęłam zanim udało mi się powstrzymać falę strachu, jaka mnie zalała, po czym już spokojnym głosem powiedziałam: - Nie, mała, może następnym razem. Ale było za późno. Zatrzymała się, skrzyżowała maleńkie ramionka na maleńkiej klateczce i pisnęła jak szczeniaczek. Kurde. To było wszystko, co potrzeba. Mała SSmanka obeszła mnie dookoła, dręcząc, ponieważ zraniłam jej uczucia.

~ 150 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dobra, będziesz mogła mnie uczesać kiedy już znajdziemy Rocketa. Ale żadnych nożyczek. Dobrze wiem co zrobiłaś lalkom. Dostała zadyszki z kompletnego przerażenia. - Tylko złym lalkom. Och tia, była całkowicie zdrowa. Znalazłyśmy Rocketa w jednym z pomieszczeń na oddziale medycznym, który i tak był najokropniejszym ze wszystkich oddziałów tutaj. - Hej, Człowieku-Rakieto – powiedziałam zbliżając się do niego. Siedział w kącie zwinięty w kulkę. Wydawało się, że ostatnio sprawiałam, iż wiele osób lądowało w pozycji embrionalnej. Uklękłam obok niego i delikatnie położyłam dłoń na jego ramieniu. – Co się stało? Pokręcił głową i jeszcze bardziej się zwinął. Nigdy go takim nie widziałam. - Tia, co się stało? – powiedziała Truskawa i szturchnęła go kijkiem. Uderzeniem odtrącił go. - Truskawa! – powiedziałam. – Nie szturchaj Rocketa. Cholera. Gdzie jest jego siostra? Jego siostra nosiła imię Blue Bell. Nie miałam pojęcia dlaczego. Tylko raz ją spotkałam. Maleńki, chudziuteńki aniołek z fryzurą na boba i w kombinezonie. Truskawa wzruszyła ramionami i podeszła znów szturchnąć Rocketa. Odebrałam jej kijek. - Myślałam, że miałaś mnie uczesać. - Och tak! Tak! – Pobiegła korytarzem. Mogłam tylko zgadywać, że po szczotkę. - Dobra Rocket, co cię gryzie? – Kiedy znów pokręcił głową, zaczęłam go kusić. – Następnym razem przyniosę oranżadę. – Przygryzł dolną wargę. – Winogronową. - Z parasolką? – zapytał.

~ 151 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Poprzednim razem, gdy musiałam przekupić go oranżadą, włożyłam do niej malutką parasolkę, pozostałość po hawajskiej nocy w Calamity. - Z parasolką – przyrzekłam. Zaczął się wiercić, po czym usiadł pod ścianą, ręce oparł na kolanach. - Dobrze, ale się wściekniesz. Truskawa pojawiła się ze szczotką, którą wzięła Bóg wie skąd. - Siadaj na tyłku – zaordynowała. – I nie ruszaj się. Czeka mnie sporo roboty. Usiadłam i zmarszczyłam brwi, a ona dorwała się do mojej fryzury. - Nie ma nic złego w moich włosach. - Wiem – powiedziała nagle defensywnie. – Nie są strasznie brzydkie. Są po prostu głupie. Cóż, to wszystko wyjaśniało. Następnym razem gdy pójdę do fryzjera, powiem co Truskawa myśli o moich włosach. Może fryzjerka wyjaśni dlaczego są głupie. Odwróciłam się do niej plecami i oddałam włosy w jej palce. Przeciągnęła po nich szczotką, zaczynając od głowy i ciągnąc po końcówki końcówek. Na szczęście zostało mi kilka pasemek kiedy skończyła. Zawsze byłam nieco pod wrażeniem tego, co potrafi Truskawa. Nie wszyscy zmarli byli w stanie przesuwać przedmioty, nie mówiąc o noszeniu ich czy używaniu. Myślę, że mogła to robić dlatego, że nikt jej nie uświadomił, że nie może. Po kolejnym dokładnym wyrywaniu mojej sierści, zauważyłam malutką rączkę wysuwającą się ze ściany obok Rocketa. Rączka należała do Blue. Trzymała ramię brata jakby bała się mnie i bała się o niego. - Rocket, dlaczego uważasz, że będę się na ciebie wściekać? - Bo tak. - A czy kiedykolwiek złościłam się na ciebie? - Nie panienko Charlotto, ale raz się zdenerwowałaś.

~ 152 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dobra, postaram się nie denerwować. – W tym momencie skóra głowy mi płonęła. Truskawa ciągnęła, szarpała i targała aż głowa zaczęła mi krwawić. – Co się stało? - Muszę pokazać, panienko Charlotto. Blue szarpnęła go za ramię, starając się pociągnąć go za sobą w ścianę. - Spokojnie, Blue. Ona przyniesie nam winogronową oranżadę z parasolką. Rocket wskazał za moją głowę. Kiedy odwróciłam się by spojrzeć, Truskawa złapała garść włosów i szarpnęła. - Ała – wrzasnęłam i wyrwałam jej włosy z ręki. – Nosz cholera jasna, Truskawa. - Poruszyłaś się – powiedziała, patrząc na mnie jakbym była idiotką. W końcu miałam wgląd na jej szczotkę. – Skąd ją masz? – Miała dziwny kształt, brudne włosie i złamaną plastikową rączkę. - Z zestawu łazienkowego. Był tylko jeden rodzaj szczotki, który miał włosie takie jak ta tutaj. - O mój Boże. – Podskoczyłam i krzyknęłam na nią: - To jest szczotka do kibla! Uniosła drobne ramionka. - Noo. - Truskawa! To obrzydliwe. – Przeciągnęłam palcami po włosach starając się je oczyścić. Może miałam nieco lizolu w Misery. Albo przynajmniej płyn do dezynfekcji rąk. - Nieważne – powiedziała, a ja musiałam sobie przypomnieć, że umarła gdzieś w latach dziewięćdziesiątych, kiedy bardzo modne było to słowo. Jej słownictwo było tak różne od słownictwa Rocketa, który zmarł w latach pięćdziesiątych. W końcu uspokoiłam się na tyle, by spojrzeć w miejsce, na które wskazał Rocket. Podeszłam do ściany, przełykając suche torsje. Nigdy się tak nie denerwowałam. Starałam się znaleźć wskazane nazwisko, ale jak zawsze w tynku było

~ 153 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties wydrapane nazwisko za nazwiskiem. Ciężko było stwierdzić gdzie zaczynało się jedno a kończyło drugie. - Troszkę dalej – powiedział i wskazał obok mnie. Zrobiłam kolejny krok i zobaczyłam pojedyncze nazwisko wydrapane obok innych. Dostrzegłam „W” i „O”. Podeszłam bliżej aż mogłam przeczytać pozostałe trzy literki. „Farrow” Zachwiałam się, zanurkowałam w spokojny stan zaprzeczenia i postawiłam kolejny krok. „Alexander”. Stanęłam. Płuca mi się kurczyły, kiedy tak stałam. Moje oczy śledziły linie liter, aż dotarły do pierwszego imienia. Jedynego pod jakim go znałam od przeszło dekady. Imienia, które oznaczało dla mnie tak wiele rzeczy. Piękno. Dzikość. Niebezpieczeństwo. Brak poskromienia. - Jesteś wściekła, panienko Charlotto? Imię mi się rozmazywało, ale powtarzałam je sobie w kółko. Pieściło moje wargi, ślizgało się po języku, wyrywało przez usta. Reyes. Reyes. Reyes. - Jesteś zdenerwowana? Blue przeszła przez ścianę. Widziałam ją kątem oka. Pociągnęła go za ramię, starając się zaciągnąć do ściany. - Nie rozumiem – powiedziałam, moje niedowierzanie było całkowite i kompletne. – Dopiero go widziałam. – Odwróciłam się do Rocketa, wściekłość wrzała we mnie niczym pożar. – On nie jest martwy. Dopiero co go widziałam. Rocket wytrzeszczył oczy kiedy na mnie patrzył. Podciągnął się by stanąć. - Charley – powiedział Truskawa oburzonym tonem – musisz przestać. Straszysz Blue.

~ 154 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - On nie jest martwy – powiedziałam do Rocketa. - Jeszcze nie – pokręcił głową. – Jeszcze nie, panienko Charlotto. W jednej chwili byłam przed nim, owinęłam zaciśnięte pięści wokół brudnego kołnierzyka jego koszuli, nawet o tym nie myśląc. Zrobiłam to by mieć pewność, że mi nie zniknie jak lubił to robić. - Kiedy? – zapytałam, dokładnie wiedząc jaka będzie jego odpowiedź. Starał się coś powiedzieć, jego usta otwierały się i zamykały jak u złotej rybki, ale przeraziłam go. Przyciągnęłam go do siebie, aż nasze nosy się stykały. - Kiedy? – powtórzyłam. - Nie kiedy. Nie jak. Tylko kto. Nie można łamać zasad. Uspokoiłam głos i wypowiedziałam każdą sylabę bardzo wyraźnie, aby mógł dokładnie zrozumieć słowa wychodzące z moich ust: - Rozerwę twoją siostrę na strzępy. - Dni – odpowiedział Rocket, a łza spłynęła mu po rzęsach. Drżał niekontrolowanie. – Ma-ma tylko kilka dni. - Dlaczego? Co się dzieje? – Kiedy się zawahał, sięgnęłam w dół bez przerywania patrzenia na niego i zacisnęłam dłoń na kombinezonie jego siostrzyczki. Nie walczyła ze mną. Trzymała się kurczowo nogi brata. Ale cel został osiągnięty. - Choroba – rzucił, a jego powieki trzepotały jakby miał wgląd w nadnaturalny świat. – Ale nie prawdziwa. Nie ludzka. Nie masz wyboru. - Co? Co masz na myśli mówiąc, że nie mam wyboru? - Ty... ty musisz go zabić. To nie twoja wina. Dlaczego miałabym zabić Reyesa? Nie zrobiłabym tego? Przynajmniej teraz. Ale najwyraźniej coś pokrzyżuje mi szyki.

~ 155 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Jak mam to powstrzymać? – zapytałam, słowa były sykiem spomiędzy zębów. Wrócił do mnie, miał ostre, wyraźne spojrzenie. - Nie dasz rady, panienko Charlotto. To łamanie zasad. – Kiedy pochyliłam głowę by popatrzeć na niego spode łba, dodał: - Nie można łamać zasad. - Charley, powiem bratu – wtrąciła się Truskawa. Stała za mną z rękami na biodrach, z komicznym wyrazem twarzy. - Można to zrobić? – zapytałam go. - Można, ale wtedy złamałabyś zasady. Coś złego by się stało. - Może być. Popchnęłam go na ścianę, nie mogąc kontrolować gniewu jaki w mnie wrzał i wybiegłam. Za bramą wdrapałam się do Misery, dyszałam a moje policzki były mokre od emocji i żalu. Co ja zrobiłam? Otarłam łzy złości z twarzy i odjechałam z tego miejsca z tysiącem pytań więcej niż miałam kiedy tu przyjechałam. Nie mogłam stracić Reyesa. I nie miałam absolutnie żadnej ochoty zabijania go, co dość dokładnie wyjaśniało mój stosunek do tego. To nadal jednak nie wyjaśniało mojej ekstremalnej reakcji.

***

Nie byłam pewna czy teraz potrafiłam poradzić sobie z mnóstwem kobiet w moim mieszkaniu. Straciłam kontrolę. Przy Rockecie. Najłagodniejszej duszy jaką kiedykolwiek znałam. Groziłam jego siostrze, pięciolatce, która kryła się po ciemnych zakamarkach i kuliła w cieniu by unikać ludzi takich jak ja. Grożenie jej wymagało jaj. Powinnam być z siebie dumna, strasząc umysłowo opóźnionego mężczyznę i pięciolatkę.

~ 156 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties I zgodnie z tym co mówił Rocket, miałam stracić jedynego mężczyznę, którego kochałam. Najlepsze miejsce, w którym byłam w stanie pozbierać myśli i znaleźć odpowiedzi jakich nadal potrzebowałam, znajdowało się w moim biurze, więc tam się skierowałam. Weszłam i zobaczyłam, że restauracja i bar tętni życiem. Znowu. Nie było to bardzo nietypowe jak na sobotni wieczór, ale tak jak przez kilka ostatnich dni, pomieszczenia były po brzegi wypełnione kobietami i było więcej policjantów w cywilu niż normalnie. Niewątpliwie napływ świeżej kobiecej krwi zwabiał myśliwych. Był też oficer Taft, starszy brat Truskawy i ostatnią rzeczą jaką chciałabym mu powiedzieć, było to, że właśnie groziłam dwójce najmilszych ludzi na świecie w dodatku na oczach jego siostry. Być może Truskawa widywała to i owo, ale moje zachowanie było niewybaczalne. Co gorsza, nie miałam pojęcia co mnie napadło. Kipiałam wściekłością w ułamku sekundy. Próbując uniknąć Tafta, przeszłam obok stolika ze znajomą twarzą. Siedziała tu Jessica. Znowu. Co do diabła? Już było za późno by zmieniać kurs. Zorientowałaby się, że próbuję jej unikać. Nie miałam innego wyjścia jak przejść obok jej stolika. Jessica zauważyła mnie i uśmiechnęła się gy spieszyłam obok. To był zły dzień, by ze mną zaczynać. Zatrzymałam się wpół kroku, po czym cofnęłam, by być z nią twarzą w twarz. - O, hej Jess – powiedziałam uśmiechając się wielce i wkładając w swój głos tyle słodyczy, że powinnam zmienić imię na Sacharyna. Zamrugała zaskoczona, a potem spojrzała na mnie z takim niesmakiem, że powinnam ją walnąć z liścia, powstrzymałam się jednak. - Czego chcesz? – zapytała, jej przyjaciółeczki parsknęły jak na zawołanie. To było inspirujące. Naprawdę. - Martwiłam się o ciebie, co z chlamydią i opryszczką, które miałaś w liceum? Chciałam się upewnić, że uprawiasz bezpieczny seks.

~ 157 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Jej szczęka opadła na tyle, że jej psiapsióły uwierzyły, że nie kłamię. To było naprawdę miłe, że potwierdziła to, co właśnie powiedziałam. Później musiałam pamiętać by wysłać jej kartkę z podziękowaniami. - Wszystko dobrze? – zapytałam, kiedy jej twarz przybrała ładny, purpurowy kolor. - Nie mam opryszczki – wysyczała zza zaciśniętych zębów. Przeleciała spojrzeniem po koleżankach. – I wiem po co tu jesteś. Równie dobrze możesz od razu dać sobie spokój. Dobra, to mnie zaciekawiło. Co ja tu robiłam? Och racja. - Ja tu pracuję. Mój tata jest właścicielem lokalu. Moje biuro jest piętro wyżej. – Wskazałam na schody i balkon wychodzący na restaurację. – A ty dlaczego tu jesteś? Zadrwiła. - Jakbyś nie wiedziała. Cholera. Znów mnie zaciekawiła. Co mi u diabła umknęło? Rozejrzałam się po pomieszczeniu za jakimiś wskazówkami. Nic nie wymyśliłam. Ale nie mogłam dopuścić by się o tym dowiedziała. - Ok., dobra, było miło. Nie zdejmujcie spodni, moje panie. – Uśmiechnęłam się i pomachałam palcami, odchodząc z tak wielką godnością na jaką potrafiłam się zdobyć. Nienawidziłam być nie w temacie. Bycie nie w temacie było jak dziecko na placu zabaw bez Xboxa. Wbiegam po schodach po dwa stopnie na raz i zamknęłam za sobą drzwi od biura, mój umysł w kółko odtwarzał co właśnie zrobiłam. Nie Jessice, ale Rocketowi i Blue. Nadal drżąc usiadłam za biurkiem, ukryłam twarz w dłoniach, starając się uspokoić. Jak miałam to naprawić? Jak miałam naprawić relacje z Rocketem i Blue? Dopiero poznałam Blue, a teraz ona miała mnie za tyrana i potwora. A tak w ogóle po

~ 158 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties co była tu Jess? To mnie irytowało. Tak jak niedojrzałe to było, pożerało mnie od środka. Włączyłam iMaca i sprawdziłam dzbanek z kawą. Wystarczało na jeden kubek, więc wstawiłam go do mikrofalówki, wrzuciłam wszystkie dodatki i wróciłam do pracy. Potrzebowałam odpowiedzi. Po pierwsze kto był właścicielem tego budynku? Gdyby nie sobotni wieczór, mogłabym iść do sądu i to sprawdzić, ale może będzie coś w sieci. Szukałam i szukałam. Nic, chociaż znalazłam kilka fajnych stronek o tym jak było w nawiedzonych szpitalach. Opowiadały jak ludzie widzą błyszczące światła w ich aparatach albo jak znajdują przedmioty w innych miejscach niż je zostawili. Gdyby tylko wiedzieli. Moim głównym zmartwieniem, podobnie jak i Rocketa, było czy firma, która kupiła azyl go zburzy , czy nie. Gdzie wtedy podziałby się Rocket? Moje ściany nie wytrzymałyby Rocketowego drapania i całej jego wiedzy. Musiałam się dowiedzieć jakie mieli plany. Jeśli rozbiórka była planowana w najbliższej przyszłości Rocketa, musiałam wymyślić gdzie go przenieść. Przekroczyłam ten most w momencie gdy na niego wlazłam. Jednak skończyłam z niczym, siedziałam popijając kawę i rozmyślając. Nad nieumarłą Nicolette. Nad zmarłymi kobietami w moim mieszkaniu. Faktem, że najprawdopodobniej Kim Millar była podpalaczką i dodatkowym faktem, że Reyes Farrow nie będzie za szczęśliwy, kiedy się zwrócę przeciwko jego siostrze. Musiał istnieć inny sposób. Z tyłu świadomości tłukła mi się myśl. Próby zamartwiania się czymś innym niż tylko tym, że Reyes miał tylko kilka dni życia, było jak nie gapienie się na słonia zajmującego pokój. Mógł umrzeć. Miał trafić pod kosę. Wzięłam głęboki oddech i podjęłam decyzję. Kiedy nadejdzie czas, zrobię wszystko, co w mojej mocy by temu zapobiec. On nie umrze. Nie na mojej zmianie.

~ 159 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Nie mogąc nic zrobić w sprawie Reyesa i nie mając pojęcia kogo zapytać o radę w tej kwestii, skupiłam się na Kim. Jej sprawa miała cień szansy na poprawę. Tylko jak? Po pełnych dwóch godzinach siedzenia i współczucia, wyszłam z biura przez drzwi frontowe i zeszłam schodami zewnętrznymi. Znając moje szczęście, Jessica i jej obstawa nadal siedziały w barze. Nie będąc nie w temacie. Nie to co ja. Tak samo nie byłam w nastroju, żeby sobie o tym przypominać. Obeszłam bar i poszłam do kamienicy, w której mieszkałam, powlokłam się schodami na drugie piętro. Martwy Duff czekał na mnie na górze. Jego okrągłe okulary i czapka z daszkiem mimo wszystko wywołały u mnie uśmiech. - Cz-cześć Charley. - Hej. Jak tam PP? – zapytałam o psychotycznego pudla pani Allen, Prince’a Phillipa. Skrzywił się. - PP ma się dobrze. Nie stanowi pro-problemu. - Naprawdę? Więc kto stanowi? - Pa-pani Allen. Nie wiem czy jest sta-stabilna. - Myślisz? Wierzy, że jej pudel jest z królewskiego rodu. Poważnie. Jak stabilna może być? - Pra-prawda. Zdecydowałem się na prze-przeprowadzkę. Przyklejana karteczka na moich drzwiach pytała: GOTOWA

NA DRUGĄ RUNDĘ?

Przygryzam dolną wargę, zerwałam karteczkę i włożyłam sobie do ust. Po rzuceniu okiem na drzwi Reyesa, powiedziałam: - Brzmi logicznie. - Może zamieszkam tutaj – powiedział, wskazując na mieszkanie Cookie.

~ 160 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Och. – To mnie zaskoczyło. – Dobra, ale tylko kiedy będziesz szpiegował dla mnie Cook. - Cook? Cookie? Twoją ko-koleżankę z tamtego wieczora? - Dokładnie tą. Trochę się o nią martwię. Co wiesz o kobiecej modzie? - Nie za wiele. Ale my-myślę, że mógłbym na nią po-popatrzeć. No chyba że, no wiesz, miałabyś wolny pokój czy coś. O mój Boże. Pytał czy może ze mną zamieszkać? Nie myślałam, że pierwszy facet jaki się do mnie wprowadzi będzie trupem. - Właściwie teraz mam pełną chatę. Otworzyłam drzwi i wskazałam sabat, by zademonstrować, że mówiłam prawdę. Skrzywił się kiedy zobaczył hordę. Byłam wdzięczna, że zajmowały moje mieszkanie, a nie wyruszyły podbijać zieloną planetę Boga. Nigdy nie byłabym w stanie ich wyłapać. A teraz było ich więcej niż wcześniej. Może ja też powinnam się przenieść do Cookie? Nie. Musiałam przestać biegać i pozbierać jakieś informacje od tych kobiet. Z pewnością jedna z kilkunastu pań powinna podsunąć mi jakąś wskazówkę co było grane. Byłam nie w temacie nawet jeśli chodziło o własne mieszkanie. - Wła-właśnie widzę. Może pójdę się przewietrzyć na jakiś cza-czas. - Hej, a mógłbyś z nimi porozmawiać? – zapytałam. – Dowiedzieć się co się tu dzieje? Ale jego wzrok wylądował na Panu Wongu. Brwi zeszły mu się w jedną na nanosekundy przed tym jak go olśniło. - Hm nie, nie są-sądzę, żebym po-potrafił. Nie mogłam nie zauważyć, że jego jąkanie pogłębiło się. - Znasz go? – zapytałam zaskoczona. - C-co? Jego? N-nie. N-nie mam po-pojęcia kim on je-jest.

~ 161 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Złapałam go za rękę. - Duff, kim on jest? - Mu-muszę ju-już iść. Czy on był przestraszony? Zdziwiony? - Duff, czekaj. – Rzuciłam torebkę i pochyliłam się ku niemu. Ale puściłam. Bo zniknął. Ku mojemu wielkiemu rozczarowaniu. Weszłam do mieszkania, zamknęłam drzwi i podeszłam do Pana Wonga. - Dobra facet, kim ty naprawdę jesteś? Nie poruszył się. Nigdy się nie ruszał. Ale jak Duff mógł go znać? Pan Wong nie wychodził za często.

***

Pomyślałam by odwiedzić mojego urodziwego sąsiada. Reyesa, nie Cookie. Chociaż Cook też była urodziwa, na swój własny sposób. Ale wiedząc o Kim i o tym co muszę zrobić, nie byłam pewna co miałabym mu powiedzieć. I jeszcze wkrótce miał umrzeć? Musiałam wymyślić jak złamać zasady, jakiekolwiek by nie były, kiedy nadejdzie właściwy moment, ale do tego czasu posiadanie Reyesa blisko było cudowną rzeczą. Wydawało się, że będę dzielić łóżko z piękną Azjatką. Usiadła w kącie twarzą do ściany. Stopy miała na ziemi. Dłonie na kolanach. Patrzyła w dal. Wydawało się nie w porządku próbować spać ze wszystkimi tymi zamyślonymi kobietami wokół, ale po prostu nie wiedziałam co miałabym dla nich zrobić. Opadłam na kolana i sprawdziłam pod łóżkiem. Wróżka nadal tam była. Jej wielkie, niebieskie oczy patrzyły na mnie i zdałam sobie sprawę, że była jedyną nawiązującą kontakt wzrokowy. Widziała mnie.

~ 162 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Spośród wszystkich kobiet była zdecydowanie najmłodsza. Wydawało mi się dziwne, że seryjny morderca zabił dziecko pośród tych wszystkich starszych kobiet. Może była wypadkiem. A może w miarę działalności zabijał coraz młodsze. Po prostu nie wiedziałam. - Hej skarbie – powiedziałam. Wycofała się, jej ruchy były szybkie, kończyny w małej przestrzeni poruszały się jak u robaka. – Słodkich snów. W końcu się położyłam, mój umysł przetwarzał wydarzenia z dnia, w końcu przycisnął moją głowę do ściany, która dzieliła moje mieszkanie od mieszkania Reyesa. Dzieliła nasze sypialnie. Jego ciepło ogrzewało i koiło w tym samym czasie, biło od ściany. Pocieszające ciepło przeniknęło moją dłoń, wspięło się po ramieniu i rozlało po całym ciele. Zasnęłam z tylko jedną myślą: Reyes Farrow.

***

- Chcę, żebyś wiedziała, iż przez ciebie ucieka mi maraton „Supernatural” – powiedziała Cookie następnego poranka, kiedy przyszła na kawę. - To dla większego dobra, Cook. Czterech na pięciu ekspertów od broni zgadza się w sprawie, że: bezpieczeństwo broni ponad uciechy oka. - A ci eksperci chociaż widzieli Winchesterów? Egzystencja Sammy’ego i Deana dowodzi, że Bóg istnieje i jest kobietą. Roześmiałam się w głos. Ale miała rację. - To prawda – powiedziała marszcząc czoło. – Czytałam na plakacie. - Zatem to musi być prawda. Czego się dzisiaj uczysz na zajęciach? - Rano idziemy w teren a potem wracamy do sali. Miałaś rację, Noni jest świetny. I opowiada też wspaniałe historie.

~ 163 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Czułam, że powinnam ją ostrzec. - Pewnie po południu będą cię czekać trudniejsze rzeczy. Po prostu przemyśl jego pytania i odpowiadaj szczerze. Noni odmówił podpisania kursu tylko dwóm uczestnikom, ponieważ oni byli zbyt... chętni. Ale myślę, że ty sobie poradzisz. - Wróćmy do tych trudniejszych rzeczy. O co może pytać? - Będzie wymagał, byś była uczciwa wobec siebie samej. Będzie omawiał rzeczy typu żal. Na wypadek jeśli kiedyś będziesz musiała wyciągnąć broń i kogoś zabić, i jak będziesz się z tym czuła. - Nie wiem. Nigdy o tym nie myślałam. Szansa jaką do tej pory miałam właściwie uderzyła we wszystko. - To proste, naprawdę. Jeśli zastrzelisz kogoś w obronie bliskich, nie będziesz żałować. Ale jeśli strzelisz wyłącznie we własnej obronie, tak źle jak to brzmi, prawdopodobnie ściągnie za sobą morze poczucia winy. - Dlaczego miałabym się czuć winna z powodu samoobrony? - To coś, co mamy w psychice albo w kodzie genetycznym. Nie wiem, myślę, że to chromosomy w naszym DNA, które uniemożliwiają stosowanie przemocy w celu samoobrony, jeśli mamy jakiś inny wybór. Niestety ludzie przyzwyczajają się i idą na łatwiznę. W rezultacie kończymy żałując zabicia gościa, który gonił nas z siekierą. – Wzruszyłam ramionami. – Myślimy, że to w porządku. - Nadal jesteś nawiedzana? - Tak. Jak się domyśliłaś? - Strasznie tu zimno. - Sorki. Martwi ludzie są po prostu niegrzeczni. Głowa Amber pojawiła się w drzwiach. - Czy Quentin może przyjść? - Nie! – powiedziałyśmy równocześnie.

~ 164 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Czemu? Przecież nie musi wracać do szkoły aż do jutra. Cookie zrobiła minę mamuśki. - Nie ma chłopców w mieszkaniu, kiedy mnie tam nie ma, Amber. Przewróciła oczami jak to tylko dwunastolatka potrafi i zamknęła drzwi. - Zatem co zamigała w nocy? – zapytała Cookie. - Tak bardzo chcesz wiedzieć? Skuliła się. - Aż tak źle? - Gorzej. Powiedzmy, że wkrótce będziemy musiały podać tabletki. - Wow. - Albo to, albo będziemy musiały podać jej nauczycielkę z drugiej klasy do przesłuchania za nagabywanie. Czekaj, skąd ona wie, że on nie musi wracać do szkoły aż do jutra? - Najwyraźniej piszą ze sobą. - Och. – Mogłam winić Quentina, bo on miał szesnaście a ona dwanaście lat. To prawda, że była wysoką i egzotycznie wyglądającą dwunastolatką, ale jednak dwanaście to dwanaście. Musiałam być ostrożna. Po otrzymaniu w dobrym momencie kilku pogróżek powinien zdecydować się pchnąć sprawę dalej niż tylko pisanie sms’ów. – Zgaduję, że to w porządku póki wyraz „piszą” nie zmieni się na „śpią”.

~ 165 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 10

Moim życiowym celem jest posiadanie zaburzenia psychicznego nazwanego na moją cześć. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Próbowałam kilka razy dodzwonić się do Gemmy, a potem poddałam się i zaczęłam namierzać jej komórkę. Nielegalnie. Według aplikacji była w gabinecie, co by tłumaczyło dlaczego nie odbiera. No ale nigdy nie umawiała pacjentów na niedzielę. Może miała kłopoty. To byłaby idealna wymówka, gdyby wkurzyła się za nielegalne śledzenie jej telefonu. Rzeczywiście, kiedy dotarłam do jej gabinetu, jej beemka była zaparkowana z tyłu. Stanęłam obok białego pickupa, zauważyłam, że w jego wnętrzu były niedbale rzucone torby, po czym poszłam do drzwi, aby wejść za pomocą nielegalnie dorobionych kluczy. Całkowicie nie powinna pożyczać mi kluczy, gdy pewnego razu zachorowała na zapalenie płuc. Czy wie, że je dorobiłam? Nie mogłam być odpowiedzialna za własne postępowanie, gdy wszyscy wokół dawali mi szansę, bym zawiodła ich niskie oczekiwania. Drzwi do jej sekretnego laboratorium, gdzie leczyła głowy, były zamknięte, więc wzięłam gazetkę i usiadłam w poczekalni. Kilka minut później wyszła z gabinetu i zamarła, gdy mnie zobaczyła. - Charley – powiedziała zamykając za sobą drzwi. – Co ty tu robisz? - Przyszłam zadać ci kilka pytań. – Spojrzałam obok niej. – A co ty tu robisz? - To mój gabinet. – Zablokowała mi widok. – Skąd wiedziałaś, że tu jestem?

~ 166 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - GPS. Namierzanie telefonu. Prywatni detektywi potrafią wykorzystywać takie gówno. To nasza robota. - To złe. - A jednak wydaje się być właściwe. Co tu robisz w niedzielę? - Mam pacje... Zanim zdążyła dokończyć, drzwi od gabinetu znów się otworzyły. Wysoki i szeroki mężczyzna z piaskowymi włosami przeszedł przez nie. Był policjantem jeśli jego mundur mógł być jakąś wskazówką. - Charley, to funkcjonariusz Pierce. Wyciągnął do mnie rękę, a ja natychmiast zauważyłam trzy blizny na jego twarzy. To właśnie dzięki nim go zapamiętałam. Został policjantem mniej więcej wtedy, gdy kończyłam college. Była sprawa, przy której pomagałam wujkowi, a ten policjant był wtedy żółtodziobem. - Charley – powiedział z dobrymi manierami. – Miło mi cię poznać. - Właściwie to my się już kiedyś spotkaliśmy. – Podałam mu rękę i momentalnie poczułam w nim coś mrocznego. Wydawał się być czymś poruszony pod maską zewnętrznego spokoju. Jeden kącik jego ust uniósł się uwydatniając blizny na policzku, dwie tuż pod jego lewym okiem i jedną ciągnącą się wzdłuż szczęki jakby został zaatakowany przez zwierzę i podrapany wystarczająco głęboko, by powstały trwałe blizny. - Nie myślałem, że będziesz pamiętała. - Pamiętam. Byłeś rekrutem, gdy się widzieliśmy. - Tak, ma’am. Pracowaliśmy nad sprawą. Wujek Bob ściągnął mnie, bym przyjechała na miejsce zbrodni, gdzie cała rodzina została zamordowana. - To była straszna tragedia.

~ 167 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Opuścił głowę przypominając sobie, po czym spojrzał na Gemmę. - Widzimy się za tydzień? - Oczywiście. Przyszły tydzień. Gemma wydawała się podenerwowana. Czy on ją przestraszył? Ruszył w kierunku drzwi. - I – dodała Gemma – przemyśl to, o czym rozmawialiśmy. Spojrzał na mnie jakby w obawie, że usłyszę coś, czego nie powinnam. - Oczywiście, pani doktor. Po tym jak wyszedł, Gemma poprowadziła mnie do swojego tajemnego laboratorium. Zajęłam kanapę, żeby czuć się całkowicie swobodnie. - Chcesz kawy? – zapytała. - Poważnie? - Racja. – Podeszła do aneksu kuchennego. – Co tu robisz? Wszystko w porządku z doktor Romero? - Jasne. – Wyprostowałam się i obdarzyłam ją morderczym spojrzeniem. – Dlaczego miałoby być inaczej? - Co? – zapytała defensywnie. Podała mi kubek kawy. Wzięłam go bez przerywania spojrzenia. - Co jej powiedziałaś? Mieszając kawę odwróciła się nagle. - Nic. Czemu pytasz? - Ponieważ wydawało się, że wie o mnie okropnie dużo. Jej ramiona stężały.

~ 168 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Kiedy się odwróciła, byłam w trakcie picia, więc musiałam zwiesić na niej moje laserowe spojrzenie ponad kubkiem i modlić się, żebym nie wyglądała głupio. - Powiedziałam jej tylko tyle, ile musiała wiedzieć, by się tobą zająć. Odstawiłam kubek. - A było to? Na moment przygryzła dolną wargę, po czym powiedziała: - Powiedziałam jej, że jesteś nadnaturalną istotą ze specjalnymi mocami, których chcesz użyć do zniweczenia jej prób leczenia. – Kiedy opadła mi szczęka, wzruszyła ramionami i dodała: - Nie martw się, nie powiedziałam jej, że jesteś Ponurym Żniwiarzem. - Gemma – powiedziałam dodając jęk do tonu głosu – teraz nie mogę jej straszyć. Nie możesz rozpowiadać ludziom wokół o mnie. Usiadła obok mnie. - Nie. To jest idealne. Jest związana zasadą poufności. Nie może nikomu powiedzieć. - No chyba, że wymyśli, iż stanowię zagrożenie. - Prawda. Ale nie wymyśli. Powiedziałam, że pomagasz ludziom i nigdy celowo nie skrzywdziłabyś niewinnej osoby. - Dzięki temu czuję się o wiele lepiej. Dlaczego jesteś tu w niedzielę? - Czasami przyjmuję mundurowych i staram się dopasować do godzin ich pracy. –Strasznie coś ukrywała. Czułam to w powietrzu nad nią. – I pomyślałam, że uporam się też z papierkową robotą – dodała. - Boisz się go? – zapytałam. Odwróciła się do mnie. - Funkcjonariusza Pierce’a? Nie, dlaczego miałabym?

~ 169 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Szybko sprowadziło mnie to do donikąd. - Dobra. Z kim się spotykasz? - Co? Z nikim. - Gem – powiedziałam przewracając oczami tak bardzo, że prawie się obróciły – nie możesz mnie okłamać. Odstawiła kubek i wskazała na mnie. - To takie niesprawiedliwe. Nawet gdy byłyśmy małe, oszukiwałaś. - Oszukiwałam? - Tak. Nie powinnaś się przyzwyczajać do wykorzystywania na kimś swoich mocy. - Nie wykorzystuję. Masz symbol nieskończoności narysowany na wewnętrznej stronie nadgarstka. - Och. – Zarumieniła się. - Robisz to tylko kiedy spotykasz się z kimś. – Miała ten zwyczaj od szkoły, a ja szybko nauczyłam się, że kiedy rysowała sobie symbol nieskończoności, była tajemniczo zakochana. Nie mogłam uwierzyć, że nadal to robi. Przecież miała trzydziestkę, czy coś koło tego. Kto robi w tym wieku takie głupoty? Nonszalancko zasłoniłam litery R-E-Y-E-S jakie miałam wypisane na palcach. - Nie robię tego tylko, kiedy spotykam się z kimś. Myślę, żeby zrobić sobie tatuaż. Żeby było na stałe. – Kiedy otworzyłam usta, pękła: - W cholerę z tym, nie spotykam się z nim. Po prostu bym chciała. - Porażka. Platoniczna miłość jest do dupy. Więc kto jest tym tajemniczym idiotą, który najwyraźniej nie ma gustu przez to, że cię jeszcze nie zaprosił na randkę? - To nikt ważny. Nie spotkałaś go. Nigdy. Przyłożyłam rękę do piersi. - Wstydzisz się mnie?

~ 170 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Tak. - Nie. – Uniosłam dłoń. – Nie przerywaj. Jestem gotowa poznać prawdę. - Wstyd mi za ciebie – powiedziała siadając za biurkiem i łapiąc za papiery. - Wal prosto z mostu. - Wstydzę się takiej siostry. Zacisnęłam powieki. - Po prostu bądź ze mną szczera, na miłość do musu jabłkowego, Gemma. - Upokarza mnie to, że pochodzimy z jednego łona. - Zatem, co to za gliniarz? – zapytałam biorąc kolejny łyk dobrego napoju. Odłożyła papiery, które studiowała. - Myślałam, że go znasz. - Spotkałam go tylko raz. W deszczową noc. Nasza wszystko-pochłaniająca miłość była pięciominutowa. A potem jakby stopniała. Coś jak saldo na moim koncie w banku. Jeden kącik jej ust uniósł się. - Nie poświęcił ci więcej czasu? - Nie, nawet jak ładnie prosiłam. A byłam poważna. Nawet zapomniałam zegarka. Co mi możesz o nim powiedzieć? - Absolutnie nic. - Jak nabył te blizny? W końcu zwróciła na mnie całą swoją uwagę. - Charley, nie mogę rozmawiać o pacjentach. - To tylko taka pogawędka. Cholera jasna. Poza tym myślałam, że przeprowadził się do Montany czy coś.

~ 171 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Obdarowała mnie swoim najgroźniejszym spojrzeniem. Gdybym miała w ręce kartki z punktami, dałabym jej 8.5 za ostrość ekspresji. - Po co mu psychiatra? Westchnęła przeciągle, po czym powiedziała: - Ponieważ jest to coś, co możesz znaleźć w sieci, musiał odpowiedzieć ogniem na miejscu zbrodni i niewinny człowiek zginął w wyniku ognia krzyżowego. - Och, pamiętam. Skąd ma blizny? - Nie wiem. Kłamała. Nieważne. - Tak więc mam problem. - Tylko jeden? – zapytała. – Czy to nie jest trochę nierealne? - Moje mieszkanie zostało najechane przez wiele martwych kobiet, które wydają się uduszone przez seryjnego mordercę. – Zastygła w bezruchu. – Wszystkie są blondynkami, ale są różnej narodowości, wieku i takie tam. – Nie była kryminologiem, więc za bardzo nie wchodziłam w szczegóły. – Ale są okropnie przerażone. Muszę wiedzieć jak do nich dotrzeć. Nie umiem uzyskać od nich żadnych informacji, gdy są takie. Nie chcą ze mną rozmawiać. - A jakie zachowania prezentują? - Myślę, że jak na tym oddziale psychiatrycznym w tym horrorze, który oglądałyśmy w liceum. - Cholera ja... naprawdę? – Mimo jej starań, jej twarz wyrażała przerażenie jakie miała w pamięci. Po tym filmie nigdy już nie była taka sama, co działało na moje szczęście, bo straszenie jej stało się o wiele łatwiejsze. Odchrząknęła i znów zaczęła: Ile mówiłaś, że ich tam jest?

~ 172 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Około dwudziestu. Nie mam pewności. Za każdym razem, gdy tam zaglądam, jest ich więcej. Są totalnie przygnębione, szalone i/lub w stanie katatonii. Ale jest jedna, dziewczynka około siedmioletnia... - Siedem? – zapytała, wyraz twarzy miała jakby złamało jej się serce. - Prawda? Seryjni mordercy są takimi kutasami. Tak czy inaczej, ona nawiązuje kontakt wzrokowy. Inne nie, żadnego rodzaju kontaktu. Poza tą, która całą noc trzymała dłoń na mojej stopie. Zamarzłam prawie na śmierć. Nie mogłam przegapić dreszczu, który nią wstrząsnął. - Dobra, więc potrzebujesz informacji na temat tego, co się z nimi stało? - Tak. No chodzi mi o to dlaczego są w moim mieszkaniu. - Cóż, jesteś Ponurym Żniwiarzem. - Ale żadna nie jest potencjalnie zainteresowana przechodzeniem. - Myślę, że twoją najlepszą szansą jest skupienie się na dziewczynce nawiązującej kontakt wzrokowy. Umysł dziecka jest bardziej giętki niż dorosłego. Ich mózgi mogą zdrowieć w sposób w jaki nasze nie potrafią. Być może uda ci się do niej dotrzeć. - Dobra, skupić się na dzieciaku. To co mam zrobić? Ona jest jak robaczek biegający wokół i wydający dźwięki drapania. Naprawdę to wszystkie takie są. - Co? Uderzyła w mnie fala strachu. - Dobra, są wszędzie. Wspinają się po ścianach. Łażą po suficie. Jedna odkryła mój prysznic. Wiesz jak trudno się wykąpać z martwą kobietą, która próbuje przekopać się przez porcelanowy brodzik? To niemożliwe. Próbowałam jej to uświadomić. – Podeszłam kiedy uświadomiłam sobie, że twarz Gemmy stała się biała. Cholernie ją wystraszyłam, ale ktoś to musiał zrobić. – To ci nie przeszkadza, prawda? - Jesteś złośliwa.

~ 173 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Ja? - Czekaj. Żartujesz sobie cały czas? - O tych kobietach? Dlaczego miałabym sobie robić jaja z czegoś takiego? – Kiedy zacinała zęby, powiedziałam: - Och prawda. Mogłabym sobie żartować, ale tego nie robię. Muszę się dowiedzieć co je spotkało, żeby mogły ruszyć dalej. No wiesz, jak najdalej, daleko od mojego mieszkania. - Brzmi okropnie, Charley. - Bo takie jest. Dla nich. Wyobrażasz sobie? - A wujek Bob nie ma czegoś? - Słyszałam, że ma chorobę weneryczną. - Nie. Mam na myśli kobiety. - Och, nie wiem czy mają jakieś choroby weneryczne. - Nadal jesteś złośliwa. Nigdy już nie zasnę. - Stara, bierzesz mocne prochy nasenne. - A czyja to wina? – powiedziała wstając i uderzając dłonią o blat. Odklejona idealnie oddawałaby jej stan. Zabawnie było obserwować. Też wstałam i udawałam urażoną. - Zawsze obwiniasz mnie za swoją bezsenność, tylko dlatego, że przedstawiłam ci kilku umarlaków, gdy byłyśmy dziećmi. Gdybym wiedziała, że będą opisywać rany głowy jakie mają stojąc nad twoim łóżkiem w nocy i będzie to takie traumatyczne przeżycie, nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła. – Kiedy rzuciła mi spojrzenie pełne wątpliwości, wycofałam swoje oświadczenie. – No dobra, może bym zrobiła. Tak czy inaczej, myślę, że nic ci nie będzie. – Usiadłam i skrzyżowałam nogi. – To nie tak, że wiedza na temat zmarłych zaburza rozwój emocjonalny czy coś. Gemma wróciła do pracy a ja zastanawiałam się nad naszym siostrzanym związkiem. Gdy dorastałyśmy, każdy uważał mnie za złą siostrę. Sama nigdy tak nie

~ 174 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties myślałam. To prawda, że spędzałam dni w szkole obiecując, że nie będę podsycała zamieszek i że nigdy już nie przyniosę do szkoły materiału wybuchowego – nawet nie był prawdziwy – podczas gdy ona cały czas była zajęta samodoskonaleniem. Była troszkę za bardzo perfekcyjna, jeśli wiecie co mam na myśli. Po nękaniu Gemmy przez kolejne pół godzinki, udałam się w kierunku Misery z kilkoma opcjami spędzenia niedzieli. Mogłabym pooglądać maraton „Supernatural” i podręczyć tym później Cookie. Mogłabym wypróbować rady Gemmy odnośnie dziewczynki pod moim łóżkiem. Mogłabym pokombinować nad tym jak uratować Reyesa, ale przed czym? Przed kim? Mogłabym też pojechać pogadać z Kim, odnośnie jej aspiracji do spalenia całego świata, ale nadal było wcześnie. Nie chciałam jej budzić i stawiać pod ścianą, nawet zanim miałam szansę przedstawić jej mój plan. Albo mogłabym pojechać sprawdzić dlaczego Nicolette, prawdopodobnie zombie, nie była martwa. Ponieważ miałam słabość do zombie i zżerała mnie ciekawość, byłam zdecydowanie za planem Z. Dostałam smsa od Cookie. Misery z mrukiem obudziła się do życia, gdy sprawdzałam telefon. JESTEŚMY NA STRZELNICY. WSZYSCY UCZĄ SIĘ PADAĆ I STRZELAĆ DO CELU.

Odpisałam jej: CÓŻ, JEŚLI WSZYSCY TAK ROBIĄ... MYŚLISZ, ŻE JA TEŻ DAM RADĘ? WIDZĘ MARTWYCH LUDZI. WSZYSTKO JEST MOŻLIWE. DOBRA. POSTARAM SIĘ SPRÓBOWAĆ. Naprawdę się przejmowała. To właśnie była Cookie. Ostatnim razem kiedy uskuteczniała Brudnego Harrego, skończyła w dziwnym biustonoszu i ze złamaną kostką. ALE

NA MIŁOŚĆ DO SOSU MARIANARA

– odpisałam. – PRZYNAJMNIEJ

ZASTRZEL.

DZIĘKI. TO MIŁE.

~ 175 ~

NIKOGO NIE

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Ooo, była taka sympatyczna. Ale stan żyjącej Nicolette nadal mnie pożerał. Może była w niebezpieczeństwie i miała wkrótce umrzeć. Rocket mógł przewidzieć czyjąś śmierć. Dokładnie wiedział kiedy to się miało stać. Może Nicolette przewidziała swoje własne odejście i zdecydowała się odwiedzić mnie, zapytać Ponurego Żniwiarza o radę. Ale w jakim celu? To było dziwne. Ponownie skierowałam się w stronę szpitala. Pozbawiona możliwości wyboru, musiałam z nią po prostu porozmawiać, dowiedzieć się czy przypadkiem nie jest w jakimś nadprzyrodzonym stanie. Kiedy parkowałam na przyszpitalnym parkingu, dostałam kolejną wiadomość od Cookie: ZROBIŁAM TO. NIENAWIDZĘ CIĘ KAŻDĄ CZĄSTECZKĄ MOJEGO JESTESTWA. DOPRAWDY? KAŻDĄ

CZĄSTECZKĄ SWOJEGO JESTESTWA?

JESTEŚ

PEWNA, ŻE NIE

POZOSTAJE W TOBIE ŻADNA CZĄSTECZKA, BYĆ MOŻE JAKAŚ ZAGUBIONA W PRZEWODZIE POKARMOWYM, KTÓRA JEDNAK MNIE LUBI?

JESTEM PEWNA. Cóż, wydawała się dość pewna. MASZ COŚ POŁAMANE? OPRÓCZ DUCHA? A COŚ CO NIE POWINNO MA DZIURĘ? OPRÓCZ MOJEJ DUMY? Była w porządku. Albo będzie. I na szczęście wszyscy wokół niej też. Uniknęli kuli. Dosłownie. GŁOWA

DO GÓRY, SKARBIE.

PRZYNAJMNIEJ

WIESZ, ŻEBY NIE PRÓBOWAĆ TEGO

PONOWNIE. KAŻDA RZECZ MA JAKĄŚ JASNĄ STRONĘ.

KAŻDĄ. CZĄSTECZKĄ. Mocno skupiała się na cząsteczkach. Być może w drodze na zajęcia zjadła żytnią bułeczkę.

~ 176 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

***

Nicolette właśnie wychodziła z pracy. Zauważyłam jak idzie w moim kierunku, gdy kierowałam się ku windom. Założyła kurtkę i zaczęła ściągać smycz z identyfikatorem, po czym zaczęła warczeć, gdy ta wplątała jej się we włosy. - Nicolette, prawda? Zatrzymała się i rzuciła na mnie okiem. - Och tak, spotkałyśmy się wczoraj popołudniu, prawda? W końcu udało jej się uwolnić włosy i zrezygnowana spojrzała na telefon. - Zastanawiam się czy mogłybyśmy iść na kawę czy coś. - Teraz? – Wyglądała na zdruzgotaną samym moim pytaniem. – Właśnie skończyłam podwójną zmianę. Nie możemy spotkać się jutro? - Wolałabym nie. Ja tylko... Przyszłaś do mnie wczoraj rano. Powiedziałaś, że jesteś martwa. Przeszło przez nią zaskoczenie. Zawahała się, ale ciekawość wygrała. - Dwie przecznice dalej jest kawiarnia. I tak planowałam zjeść tam śniadanie. Jeśli chcesz, możesz dołączyć. - Jestem otwarta na propozycje. Mogę cię podwieźć? – Wyraz jej twarzy aż krzyczał o możliwości porwania. – Czy lepiej jak spotkamy się na miejscu? Pojechałam za czerwonym volvo Nicolette do najbliższego Froniera, który był dosłownie kilka przecznic od mojej kamienicy. Zamówiłyśmy, po czym usiadłyśmy przy stoliku z tyłu. - Zatem twierdzisz, że przyszłam do ciebie. Jak?

~ 177 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Cóż, najpierw pozwól, że wyjaśnię, iż widzę rzeczy, których inni nie mogą dostrzec. Poruszyła się na krześle. - Ok. - I wczorajszego poranka pojawiłaś się w moim mieszkaniu, i powiedziałaś, że nie żyjesz. Że twoje ciało znajduje się pod mostem na jakimś zadupiu. - To dziwne. – Pochyliła głowę jakby coś ukrywała. - Nicolette, możesz mi wszystko powiedzieć, uwierzę ci, obiecuję. Wzruszyła ramionami. - Nie, to po prostu trochę dziwne. Mam sny, ale nie mówię o nich ludziom, więc nie wiem skąd możesz o tym wiedzieć. - Ponieważ ukazałaś się w moim mieszkaniu i powiedziałaś, że jesteś martwa. Właśnie stąd. - To niemożliwe – powiedziała przygryzając dolną wargę. - Myślę, że możesz mi uwierzyć tak samo jak ja tobie. Możesz mi opowiedzieć co się stało? - Co się dzieje. To się nadal zdarza. - A działo się tak wcześniej? W końcu wyprostowała się i wzięła głęboki oddech. - Mam pewnego rodzaju napady. To jest dziwne. A kiedy wychodzę z nich, pamiętam rzeczy dotyczące innych ludzi. Pamiętam jak zmarli. Tylko jakbym ja była tą osobą. To jakbym umarła. - To oznacza, że widzisz śmierć danej osoby jej oczami? – To było coś nowego.

~ 178 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie, nie rozumiesz. Śmierć naprawdę nie miała miejsca. Następnego dnia przeglądam gazety, ale nie ma w nich nic na temat śmierci jaką widziałam. Nigdy nie znalazłam prawdziwego połączenia między tym co widzę a rzeczywistością. - Jesteś pewna? - Na sto procent. Zawsze sprawdzam. Przekopuję internet, prowadzę badania, czytam gazety, oglądam wiadomości. I nic. To było na serio dziwne. - Nasz numer zamówienia. - Przyniosę. – Wstałam i łapnęłam za nasze zamówienie, po czym wróciłam do stolika z kapiącą ślinką z powodu zapachu burrito Nicolette. Wiedziałam, że powinnam też sobie zamówić. Niechętnie jej go oddałam. – A jakbyś opisała niektóre z tych wydarzeń? – zapytałam wsypując cukier z dwóch różowych torebeczek i trochę śmietanki do kawy. – Podaj kilka przykładów. - Ok. – Wylała salsę na burrito. – Cóż, kilka tygodni temu, byłam starszym mężczyzną w szpitalu i wszyscy myśleli, że umieram z przyczyn naturalnych, a tak właściwie zabił mnie wnuk. Dokładnie tam, w szpitalnym łóżku. Nie mógł się doczekać na spadek. Nawet jeśli nie było przede mną zbyt wiele życia, nie mógł czekać. Oderwałam wzrok od jej burrito i wyjęłam notatnik i długopis. - Masz jakieś nazwisko, kiedy to się dzieje? Wzięła gryza i pokręciła głową. - Tylko czasem. Czekaj, wtedy miałam. Coś jak Richard albo Richardson. Ale nie wiem czy to dotyczyło staruszka, czy jego wnuka, ani czy to nazwisko czy imię. Z tego co wiem, mogło to też być nazwisko pielęgniarza. - To też jest dobre. Mogę na tym pracować. – Mogłam wykorzystać do sprawdzenia Wubka albo magię Cookie. Dowiedziałam się, że w rzeczywistości tak wywiązywała się z zadań. – Dobra, podaj jeszcze jakiś przykład.

~ 179 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Wzięła łyk soku pomarańczowego. - W porządku, więc kilka miesięcy temu miałam bardzo nieprzyjemny incydent z kobietą. To było bardzo dziwne. Starałam się wyjść z mieszkania, a jednak zostawiłam na kuchence gotujący się gulasz. To było naprawdę ważne. Wtedy zapomniałam o czymś. Zostawiłam koc w mieszkaniu, więc po niego wróciłam. I znów próbowałam wyjść, mój mąż przyszedł i znalazł mnie. – Jej głos złagodniał i zabarwił się smutkiem. – Pobił mnie na śmierć. Wstrząsnął mną zimny dreszcz kiedy słuchałam tej historii, rozpoznając ją fragment po fragmencie. Każdy kawałeczek. Nie wiedziałam co jej powiedzieć. Jak ona to przyjmie. W końcu zdecydowałam, że powinna wiedzieć. A ja musiałam poznać mechanizm działania tego. - Miała na imię Rosie – powiedziałam i zobaczyłam, że Nicolette patrzy na mnie podejrzliwie. – Była jedną z moich klientek. Próbowałam jej pomóc w wydostaniu się z toksycznego związku, ale nawaliłam. Zmartwiona, że próbuję ją wystraszyć, spoważniała. Odsunęła się nawet. - Chyba ci nie wierzę. - Kocyk był niebieski. Miała mieć synka, ale mąż ją pobił i poroniła. Jej oczy były pełne emocji, ale odmawiała by mi uwierzyć. - Każdy mógł to zgadnąć. - Miała ciemne, kręcone włosy... - Nie widzę ich twarzy. Jestem tymi ludźmi, widzę wszystko inne. - Dobra, jej mąż był wysoki, mocnej budowy i jasnych włosach. Miał znamię na szczęce i nosił sygnet. Był ogromny, z rubinem na środku. Rozpoznanie odbiło się na jej twarzy. - Kiedy miałaś tę wizję? Chwilę jej zajęło otrząśnięcie się z myśli. Kiedy to zrobiła, wyjęła swój telefon.

~ 180 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Mam tu dziennik. Ale przestałam zapisywać, kiedy zdałam sobie sprawę, że do niczego to nie prowadzi, chociaż to wydaje się być tak rzeczywiste. – Przewinęła palcem kilka stron. – To było piętnastego października. Cofnęłam się w myślach. - Miałaś wizję na cztery dni zanim to się wydarzyło. - Nie to chciałam usłyszeć – powiedziała kręcąc głową. – To nie jest prawdziwe. To nie prawdziwych ludzi widuję. Położyłam dłoń na jej, by ją uspokoić. - Kiedy zaczęły się te wizje? - Kiedy miałam dziewięć lat. Topiłam się w basenie sąsiada, ale sanitariusze odratowali mnie. Zaczęłam mieć te napady wkrótce po tym. - Otarcie się o śmierć wydaje się powszechnym katalizatorem do postrzegania pozazmysłowego każdego rodzaju. – Pomyślałam o mojej przyjaciółce Pari, która zaczęła widzieć zmarłych, po tym jak była bliska śmierci w wieku dwunastu lat. - Tobie też stało się coś takiego? – zapytała Nicolette. - Nie. – Wzięłam łyczek i powiedziałam: - Jestem czymś innym. Na szczęście nie była bardzo zainteresowana czym właściwie byłam. - To takie dziwne – powiedziała. – Ponieważ z każdą śmiercią, mam to samo uczucie. To nie tak jakby się mogło zdawać. - A jakie masz to uczucie? - Spokój. – Pochyliła się, jakby zdradzała mi sekret. – Uwolnienie od wszystkich obciążeń. Ostatnia myśl Rosie mówiła w końcu o wolności. Te słowa wycisnęły ze mnie łezkę. Poczułam się jak kartka papieru, którą ktoś rozdarł, złożył i znów przedarł. Zawiodłam ją a mimo to czuła się wolna. Nie wiedziałam co powinnam o tym myśleć. Odchrząknęłam i starałam się zapanować nad swoimi emocjami.

~ 181 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - A możesz opowiedzieć mi coś o ostatniej swojej wizji? Zaczęła sobie przypominać. - Pamiętam tylko ten most. Był metalowy jak stary most kolejowy. Myślę, że widziałam metalowe przęsła, kiedy umierałam. I pamiętam blond włosy i numer osiem. Jakby tatuaż albo jakiegoś rodzaju znak. I czułam jakiegoś rodzaju olej. Albo benzynę. Mój szósty zmysł się rozdzwonił. Może sprawy były połączone. Wszystkie kobiety w moim mieszkaniu były blondynkami. Były szczupłe, raczej miały mniej niż więcej ciała. - Masz jakieś imię? - Nie. Przykro mi. Jestem tymi ludźmi. Jak często myślisz: „hej, nazywam się Charley Davidson”? - Cóż, akurat często tak myślę ale nie jestem dobrym przykładem. Nicolette Lemay miała wgląd w przyszłość. Nigdy nie spotkałam kogoś kto by to potrafił, chociaż raz spotkałam faceta, który mówił, że widzi w mroku, ponieważ ma oczy wilka. Wtedy to kupowałam. Miałam cztery latka.

~ 182 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 11

By zaoszczędzić czas, załóżmy, że wiem wszystko. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Cookie zadzwoniła, gdy wracałam do biura. - Zafundowałaś sobie wagary? – zapytałam. – Nie możesz pozwolić, by jedno upokarzające zdarzenie… - Nie wagaruję. Mamy przerwę. - Och. Przepraszam – powiedziałam, podjadając jakieś żelki znalezione na tylnym siedzeniu. Były trochę twarde, ale miałam mocne zęby. – Tak dla twojej informacji to myślę, że kocham osobę, która wymyśliła, by sprzedawać żelki w kilogramowych paczkach. Co za szalony geniusz wpadł na ten pomysł? - No nie? A więc co znalazłaś o tej Lasce zombie? - Jest totalnie nie martwa. Później wyjaśnię. To trochę dziwaczne. - I mówi to Ponury Żniwiarz. Chciałam ci tylko powiedzieć, że Noni powiedział nam o ekipie budowlanej, która znalazła coś wyglądającego na zbiorowy grób na ranczu w Nowym Meksyku. Z tego co wiedział, znaleźli szczątki trzech ciał. Kobiece. I Charley, one były blondynkami. Oparłam się, emocje mnie powaliły niczym wiatr. - To dużo wyjaśnia. Nie jestem pewna dlaczego odkrycie grobu przywiodło je wszystkie do mnie, ale to musiało być jakimś katalizatorem. Może nie podobali im się obcy na ich terytorium. Myślisz, że duchy prowadzą wojny terytorialne?

~ 183 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Myślę, że duchy mają wszystkie rodzaje tłumionych lęków. A czy Noni jest żonaty? - Cookie! – powiedziałam, udając bycie zbulwersowaną. – Skup się na słowach swojego instruktora, a nie na jego tyłku. - Widziałaś jego tyłek? Jęknęłam w duchu i zanotowałam, by załatwić Cookie bzykanko. - Wracaj na zajęcia i dzięki za to. Zadzwonię do Wubka i wypytam co wie. - Nie ma problemu. Ale tak na serio, ma żonę? - Czy wciąż mnie nienawidzisz każdą cząsteczką swojego jestestwa? Zawahała się i następnie przyznała: - Nie, chyba nie. - Tak jest żonaty i jego małżonka jest mistrzynią strzelania. - Cholera. Kolejny przeleciał mi przez palce. - Nie obchodzi mnie to. – Odłożyłam słuchawkę ze zdławionym chichotem i zadzwoniłam do Wubka. - Cześć kluseczko – powiedział. - Nie pomyślałeś, by wspomnieć o zbiorowej mogile? - Jakiej zbiorowej mogile? Skąd o tym wiesz? Znaleźli ją w piątkowe późne popołudnie. Póki co jest to wyciszone. - A nie zdarzyło ci się powiedzieć o tym Noniemu Bachicha? - A to skurwy… mogło tak być. Wypiłem kilka piw u niego wczoraj wieczorem. - Maglował cię dla informacji, a ty się posypałeś jak niestabilna kopalnia soli. - Dzięki za wizualizację. - Nie ma za co. Zbiorowy grób?

~ 184 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Jestem przy barze i kieruję się tam, nie żebyśmy nie mieli kompetencji czy coś, ale połączyliśmy siły stanowe z FBI i lokalnym egzekutorem prawa. Zgłosiłem się na ochotnika do przydzielonej grupy z DPA, by wesprzeć posiłki. - To wyjaśnia twoją pracę w niedzielę. - Tia. - Z kacem. - Skąd ty to zawsze wiesz? - Ponieważ brzmisz zawsze jakbyś był przeziębiony. - To trzy godziny drogi jeśli jesteś zainteresowana. - Jestem zainteresowana – odparłam, próbując nie brzmieć na zdesperowaną. - Dlaczego nie spotkasz się ze mną tutaj? Pojechałam do Calamity i zaparkowałam na swoim zwykłym miejscu. Miejscu, gdzie umieściłam napis zakazujący parkowania: „PARKUJĄCY

TUTAJ BĘDĄ CIERPIELI NA

CHOROBY PRZENOSZONE DROGĄ PŁCIOWĄ, NA KTÓRE NIE MA LEKARSTWA”.

To wydawało się

załatwiać sprawę. Właściciel lokalu niekoniecznie pochwalał moją taktykę, ale każdy był dużo bardziej szczęśliwy, gdy miałam miejsce do parkowania. Poszłam za bar i uchyliłam tylne drzwi. Lokal był szczelnie wypełniony. W niedzielę. W porze obiadowej. W niedzielę. I ponownie kobiety wydawały się być tu głównymi entuzjastkami. - Co masz? – zapytał Wubek, gdy podeszłam do stolika, przy którym siedział. Nie mogłam w to uwierzyć. Jess znowu tu była. Co do szalonego piekła? Przeprowadziła się tutaj? Po wyniszczającym patrzeniu jak Nicolette jadła swoje burito na śniadanie, powiedziałam: - Chciałabym swoje zwykłe śniadanie.

~ 185 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Robi się, kluseczko. – Pomachał na kelnerkę. Była nowa, więc nie znałam jej imienia. Z tego powodu byłam zmuszona nazwać ją Sylvią. – Dla niej huevos rancheros z sadzonym jajkiem, a dla mnie burrito carne adovada uduszone na czerwono. - A więc jedziemy ku prawdziwemu miejscu zbrodni, tak? – zapytałam go, ponieważ Sylvia zapisywała nasze zamówienie. - Tak i wiem jak reagujesz na zwłoki. Sylvia przerwała, po czym wznowiła pisanie, udając, że nas nie słyszy. - Jak reaguję na zwłoki? – zapytałam. - Masz mdłości. - Och, racja. – Martwych Gości mogłam znosić. Martwych ciał nie bardzo. - Zadziwia mnie, że każdego dnia masz do czynienia z martwymi ludźmi, a wymiotujesz przy zwłokach. Zmieniasz się w dziewczynę. - Jestem dziewczyną – powiedziałam, całkowicie urażona. – I tak się składa, że znam wielu mężczyzn, którzy woleliby zjeść smażone robaki niż stawić czoło zwłokom. - Dobra, przepraszam. To było seksistowskie. Lepiej żeby było mu przykro. - Zatem o co chodzi z tym nowym kucharzem, Sylvio? - Hm, to jest Claire. Rozczarowałam się. Teraz znałam jej imię, jednak dla mnie zawsze pozostanie Silvią. - A szkoda. A ten nowy koleś? Uśmiechnęła się i pochyliła się nieśmiało. Gdybym nie wiedziała lepiej, powiedziałabym, że Sylvia jest w nim trochę zadurzona. Albo w niej. Obojętnie. - Jest naprawdę dobrym kucharzem. A więc to był on.

~ 186 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dobra, dzięki. – To było tak przydatne jak dzbanek czekolady. Skierowała się ku okienku do zamówień, kiedy duży mężczyzna, pilnie potrzebujący zajęć z kontrolowania gniewu, z ogniem w oczach wdarł się do lokalu. Złapał ją za kołnierzyk, a ona była zbyt zaskoczona, by coś z tym zrobić. Biedactwo. - Czy ktoś nie wie, że to miejsce spotkań policjantów? – zapytałam głośno. – Dlaczego ktoś robi takie rzeczy? – Poderwałam się, podbiegłam do niego i błysnęłam mu swoją licencją prywatnego detektywa. – DPA – powiedziałam, nielegalnie podszywając się pod policjanta w sali pełnej policjantów po służbie, ale nikt więcej nie pośpieszył na ratunek Sylvii. Spojrzałam na wujka Boba. Skrzyżował ręce na piersi i odchylił się do tyłu, by obejrzeć pokaz. - W czym problem? – kontynuowałam. - Ten mężczyzna jest problemem. Patrz na to. – Przed twarzą wylądował mi telefon pokazujący zdjęcie. Następnie facet przewinął inne. Zajęło mi chwilę zanim się skupiłam, ale w ciągu mikrosekundy rozpoznałam mężczyznę na zdjęciach. Reyes. Jedno po drugim, każda fotka pokazywała Reyesa. Co do kurwy nędzy? - To telefon mojej żony – powiedział, a jego głos rozniósł się po całej sali i znajome gorąco wzrosło wokół mnie. Oho. - Natychmiast chcę pogadać z tym dupkiem. Zobaczyłam jak Reyes idzie w naszą stronę, ubrany w fartuch Sammiego, wycierając dłonie ręcznikiem. - Co ty tu robisz? – Ale nie musiał odpowiadać. Nagle wszystko nabrało sensu. Kobiety. Gorąco. Jedzenie. – Jesteś nowym kucharzem? – zapytałam ogłuszona. - Ty – powiedział mężczyzna z wątpliwą inteligencją. – Moja żona przychodzi tu jeść codziennie przez ciebie. I robi zdjęcia! – Pokazał telefon Reyesowi, ale ten nie miał

~ 187 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties zamiaru bawić się oskarżeniami faceta. Zachował śmiertelne poważny wyraz twarzy, nie patrząc nawet na telefon, aż pomyślałam, że facet wybuchnie. Zdecydowałam się interweniować. - O mój Boże! – powiedziałam do Reyesa, moje oczy promieniowały oskarżeniem. – Zrobiła ci zdjęcie? W jaką grę pogrywasz? Jesteś aresztowany, koleś. Jego usta zadrżały i w jego policzku pojawił się dołeczek, gdy chwyciłam go za nadgarstek i rzuciłam nim o ścianę. Albo, no dobra, nakłoniłam go do obrania tego kierunku. Jedną ręką trzymałam go sztywno przy chłodnym drewnie, a drugą obszukiwałam. Powoli. Niespiesznie pieszcząc części ciała, których nie miałam prawa pieścić publicznie. Przejechałam ręką po jego pośladkach, dotykając go najpierw przez jedną kieszeń a potem przez drugą. Następnie wsunęłam dłoń pod fartuch i to samo zrobiłam z frontowymi strefami. Naprężył się, gdy moje dłonie przeszukały wzdłuż i wszerz jego krocze. Czując jak jego gorąco się powiększało, przebiegłam dłońmi w dół jego ud i z powrotem, następnie po brzuchu i żebrach. Nie miałam pojęcia, że obszukiwanie może być taką zabawą. Na szczęście byliśmy częściowo zakryci za kauczukową brazylijską rośliną. Chociaż nie robiłam tego, by wzbudzić czyjąś zazdrość, nadchodzące z połowy sali gniewne spojrzenia od kobiet powiedziały mi, że nie były tak rozbawione jak ja. Czy Reyes. Przynajmniej podchwycił moje poczucie humoru. I nie miał nic przeciwko mojemu publicznemu obmacywaniu go. Cieszył się z tego jeśli zmysłowy wyraz jego oczu był jakąkolwiek oznaką. Mężczyzna cofnął się, niepewny co myśleć. To była moja tajna broń. Zmieszanie i danie do myślenia na tyle długo aż zacznie uciekać. Wyciągnęłam najpotężniejszą broń jaką miałam w arsenale. - Jeśli się sprzeciwisz – powiedziałam do ucha Reyesa – będę zmuszona potraktować cię paralizatorem. Spojrzał na to, co miałam w dłoni.

~ 188 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - To telefon. - Mam odpowiednią aplikację. Prawdopodobnie uszkodzi ci nerw. Drobna utrata pamięci. Jego uśmiech powiększył się. Sięgnął do tyłu, złapał moje szlufki i przycisnął moje biodra do swoich. W końcu decydując się na dołączenie, wujek Bob podszedł do nas niespiesznym krokiem, będąc wyraźnie znudzonym. - Jakiś problem? Uniosłam dłoń. - Mam to pod kontrolą, detektywie. Właśnie wtedy dostałam kolejnego smsa od Cookie. NAJWYRAŹNIEJ MOJA WIEDZA SYTUACYJNA JEST DO BANI. O MÓJ BOŻE. BYŁAM ZAJĘTA OBMACYWANIEM MOJEGO MĘŻCZYZNY, odpisałam jej. Najwyraźniej to było dopiero wyczucie czasu. Obejrzałam się na Reyesa. - Odebrał pan lekcję? Mogłam poczuć jak fala zazdrości zawija się wokół mnie niczym gorący wiatr. Przecież to on był powodem, dla którego to miejsce było zapełnione kobietami. Gdyby można było zabijać spojrzeniem, skręcałabym się już z agonii, będąc na dobrej drodze w zaświaty, kurczowo trzymając swoje gardło i walcząc o powietrze z jednym nieco większym okiem od drugiego. Jakaś kobieta powiedziała: - Nie możesz aresztować Reyesa, ponieważ te suki mają na jego punkcie fioła. – Znały nawet jego imię? Zawsze dowiadywałam się ostatnia. - Och, racja – powiedziałam, puszczając go. – Ma rację.

~ 189 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Reyes pochylił się do mnie. - Nie, nie ma. Mężczyzna postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i złapał moje ramię. - Myślisz, że to zabawne? - Czy to podchwytliwe pytanie? Ale zdałam sobie sprawę, że Reyes zamarł. Zbliżył się i wyrwał mnie z chwytu mężczyzny. - Nie chcesz tego zrobić. - Proszę posłuchać – powiedziałam, próbując uspokoić dwóch złych mężczyzn – to jasne, że musi pan odbyć rozmowę ze swoją żoną. I należy zdawać sobie sprawę z tego, że połowa ludzi w tym lokalu to gliniarze. Zaskoczony obejrzał się i przeskanował otoczenie. Ale Reyes wciąż wrzał. Podszedł jeszcze bliżej do mężczyzny, by tylko on mógł go słyszeć. - Nie jestem gliną. I właśnie wyszedłem z więzienia za zabicie człowieka. Jeśli chcesz wyjść na zewnątrz to mogę ci tam dokładnie wyjaśnić jak to zrobiłem. Kolory uciekły mu z twarzy. - Zimmerman – krzyknął wujek Bob do jednego z umundurowanych funkcjonariuszy – może zabierzesz tego pana na zewnątrz i przekonasz go, że to co właśnie zrobił jest złe. - Ale ja jem – powiedział Zimmerman. Kiedy Wubek obdarzył go śmiertelnym spojrzeniem, Zimmerman przeklął. Teraz był wkurzony i zamierzał wyprowadzić stąd tego faceta. Miałam nadzieję, że wlepi mu mandat. Jakiś w stylu prac społecznych lub obowiązkowej terapii panowania nad gniewem. - Dzięki wujku Bobie.

~ 190 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Musiałem cię zatrzymać. Sądzę, że połowa z tych kobiet właśnie planuje twoją śmierć. - Masz chyba rację. – Odwróciłam się do Reyesa i złapałam go za ramię, kierując go w stronę kuchni. – Dobra, nic mi nie jest. Żadna krzywda i żaden faul. I spójrz na siebie. Nie mogę uwierzyć, że zastępujesz Sammiego. Otrząsnął się ze swojego gniewu. - Byłem na lunchu. Twój tata potrzebował kucharza. Zaoferowałem się. - Czekaj, nie złamałeś… nogi Sammiego? Po nagrodzeniu mnie cichym, głębokim śmiechem, powiedział: - Nie, jestem pewien, że Sammy złamał nogę Sammiego. - Zdajesz sobie sprawę, że masz fan klub? – wskazałam pomieszczenie skinieniem głowy. - No, to się zdarza. - Życie bywa suką – powiedziałam, dokuczając mu. - Nie przyszłaś wczoraj wieczorem. - Racja, hm, miałam do zrobienia papierkową robotę. - Wiesz, że mnie nie okłamiesz. - Wiem. Nie kłamię, a naciągam prawdę. – Miał teraz przerwę. Oparłam się o bar. Reyes spojrzał za mnie. - Twój wujek patrzy na nas. - Tak, robi to. Mamy wszamać szybki lunch i jedziemy na południe na miejsce zbrodni. - Dobra, jeśli musisz to jedź. Nie jestem pewien jak sobie poradzę z tymi wszystkimi kobietami wokoło.

~ 191 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Zazdrość zakuła mnie tak szybko i tak ostro, że Reyes wessał powietrze przez zaciśnięte zęby. Zamknął oczy, odchylił głowę do tyłu i pozwolił moim emocjom przetoczyć się po nim. Zawstydzona, przygryzłam dolną wargę. - Bawi cię to? - Nie – odpowiedział sapiąc. – Trochę. To jak uderzenie setką brzytw na raz, z których każde zostawia małe nacięcie. - Ałć. To brzmi koszmarnie nieprzyjemnie. Opuścił głowę i spojrzał na mnie spod rzęs. - Kiedyś zrozumiesz, że nie jestem jak inni faceci. - Tak naprawdę odkryłam to jakiś czas temu. - Nic i nikt mnie nie interesuje poza tobą. Ale o co chodzi z rudzielcem? Żołądek mi się zacisnął na myśl, że zauważył nawet rude włosy Jessici. Zassał nagły oddech. - Przepraszam – powiedziałam, starając się powstrzymać nagły przypływ zazdrości. – Przyjaźniłyśmy się w liceum. Nie skończyło się to dobrze. Wyraz rozpoznania na jego twarzy zaskoczył mnie. - To ona? – zapytał, a jego postura stwardniała. - Ona? Wiesz o niej? Spojrzał na mnie, przyglądając mi się i zastanawiając jak dużo może powiedzieć. - Czułem twoje emocje już wcześniej. Nie znałem cię naprawdę, a wiedziałem przez co przechodzisz. Twoja macocha była stałym źródłem bólu. Kilka razy rozważałem złamanie jej karku. Przerażona, powiedziałam: - Cieszę się, że tego nie zrobiłeś.

~ 192 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - A ja nie. Ale ona. – Obejrzał się znowu na Jessicę. – Nigdy nie poczułem od ciebie większego bólu. Takiego całkowitego spustoszenia. Skrzyżowałam ramiona na piersi. - Świetnie. Nie chciałam, byś wiedział jak naiwna jestem. Jak łatwo mnie nabrać. Jego wyraz twarzy zmiękł i uniósł moją brodę. - Ufałaś jej. Wierzyłaś, że możesz powiedzieć jej wszystko. To nie czyni cię naiwną. Zakpiłam. - Byliśmy dzieciakami, dobra? A poza tym teraz mam Cookie. - Chcesz bym przerwał jej rdzeń? - Cookie? – Kiedy tylko uśmiechnął się do mnie cierpliwie, pokręciłam przecząco głową, choć oferta była bardziej kusząca niż mógł sobie wyobrazić. Dość dziwne, ale nie nienawidziłam Jessici. Nie podobało mi się to, co zrobiła, kim się stała, ale bardziej wkurzało mnie to, że do dzisiejszego dnia chciałam jej przyjaźni. Jej akceptacji. Jej zgody. Była jak ruda wersja mojej macochy i wiecznie szukałam tej bezwarunkowej miłości, której mi odmówiono. To było tak samo żałosne jak zabrzmiało. Tylko, że przy Jessice doświadczyłam tego. W każdym razie przez chwilę. Była jak słońce. Razem się śmiałyśmy i płakałyśmy. Przytulałyśmy się i oglądałyśmy straszne filmy. Robiłyśmy naleśniki i pizzę, i popijałyśmy to oranżadą z kieliszków do wina. I wyznawałyśmy sobie najskrytsze i najbardziej strzeżone tajemnice. Raz, gdy nocowała u mnie powiedziała, że widziała ducha swojej babki w korytarzu, więc ja również się otworzyłam. Powiedziałam jej, że widzę duchy. Wydawała się zafascynowana. Zaintrygowana. A więc ciągnęłam dalej. Wtedy nie wiedziałam, że jestem Ponurym Żniwiarzem, ale powiedziałam jej o swoich umiejętnościach. Jak pomagałam tacie i wujkowi przy sprawach, rozmawiając z

~ 193 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties ofiarami. Jak zmarły mógł przeze mnie przejść gdyby chciał, fakt, który oszałamiał nawet mój plastyczny umysł. Zaszłam za daleko. Przestraszyłam ją. Nie, straciłam ją. Na początku wydawała się przerażona, a następnie zrażona. Oburzyła się, że jestem na tyle szalona, by wierzyć, że mam supermoce. Jej reakcja zaskoczyła mnie tak bardzo, że nie dyskutowałam z nią, gdy w środku nocy zadzwoniła do rodziców i poprosiła, by po nią przyjechali. Nie odbierała moich telefonów cały weekend. W szkole dzielnie walczyła, by przyczepić mi etykietę szalonej czarownicy. Albo świętokradztwa i świętoszkowatości. Wtedy nawet nie wiedziałam co znaczy świętoszkowatość. Gdybym wiedziała to mogłabym wskazać gdzie stoi prawdziwy nosiciel tego tytułu. Oceany dalej ode mnie. Nasza przyjaźń skończyła się w mgnieniu oka. Drugi semestr pierwszego roku college’u był najtwardszą rzeczą jakiej kiedykolwiek doświadczyłam. Jedyny jasny punkt jaki pamiętałam to Reyes. Poznałam Reyesa. Co prawda był wtedy pobity, ale to i tak był dla mnie kluczowy moment. Wróciłam myślami do pierwszego momentu, gdy go dotknęłam. Był zgięty w pół, leżał za śmietnikiem, sucho kaszlał i pluł krwią. Jego mięśnie napinały się z bólu, naprężając ramiona. Wtedy zobaczyłam gładkie linie jego tatuażu. Trochę dłuższe, grubsze, ciemne włosy kręciły mu się za uchem. Gemma była ze mną. Podniosła kamerę wiszącą jej na szyi, by oświecić nasze otoczenie. Reyes mrużył się pod światło i brudną ręką zasłaniał oczy. Zdumiewające oczy. Wspaniale brązowe, głębokie i bogate, z plamkami złota i zieleni lśniącymi w świetle. Ciemna, czerwona krew pokrywała smugami pół jego twarzy. Skradł moje serce i od tego momentu go pragnęłam. - Gdzie odleciałaś? – zapytał Reyes. Odburknęłam do niego. - Przepraszam. Gdzie skończyliśmy? A tak, żadnego przerywania rdzenia, facet.

~ 194 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Jesteś pewna? Ona się na mnie gapi. – Zassał kolejny oddech. Cholera. Musiałam opanować to cholerstwo. - Co chcesz na lunch? – zapytał. - Już złożyłam zamówienie spoza karty. Sammy zawsze kiedy tylko chciałam robił mi huevos rancheros. One rządzą. Nie, żebym naciskała. Uniósł brew. - A co powiesz na jajka? Próbowałam. Naprawdę. Ale i tak spojrzałam na jego krocze. - W całości? Nikczemny uśmiech pojawił się na jego twarzy. - Zaraz wracam, psze pani. – Uchylił niewidoczny kapelusz i ruszył do kuchni. - I jeśli ten mężczyzna wróci, by cię zabić, ty mu nie odpłacaj tym samym. - Nie mogę dotrzymać każdej obietnicy. - Mówię serio, Reyes – zawołałam za nim. Puścił mi oko zanim zamknęły się za nim drzwi. Pięć minut później, kiedy siedziałam z wujkiem Bobem, Reyes osobiście przyniósł nasze jedzenie. W sali zaległa cisza poza szeptami i kilka kobiet podniosło telefony, by pstrykać fotki. To było śmieszne. Bardziej niż śmieszne. Oczywiście był teraz jakby gwiazdą. Odsiedział dziesięć lat w więzieniu za morderstwo, którego nie popełnił. Każdy chciał jego historii. Reporterzy błagali o wywiad. I gdy raz opinia publiczna zobaczyła Reyesa zwolnionego i odprowadzanego do samochodu pod sądem, to cały czas chciała wiedzieć o nim coraz więcej. Tak więc, w pewnym sensie był celebrytą. Ale mimo wszystko, Jessica? - Detektywie – Reyes powiedział do Wubka stawiając przed nim talerz.

~ 195 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Farrow, dobrze cię widzieć na wolności. Pracującego. - Masz na myśli, że dobrze jest mnie zobaczyć jako produktywnego członka społeczeństwa? Skrzywiłam się. Wujek Bob posłał go do więzienia te lata temu, ale na jego obronę mógł świadczyć fakt, że pułapka Earla Walkera była niemal doskonała. Dowody były przytłaczające pomimo przeczucia Wubka, że Reyes tego nie zrobił. Usta Wubka ułożyły się w wymuszonym uśmiechu. - To nie jest zatrute, co? Nie zabierając spojrzenia z wujka Boba, Reyes wziął widelec, odkroił porcję burrito, wziął ją do ust i podał część mi. Wtedy jego spojrzenie, wciąż zmysłowe i elektryzujące opadło na moje usta. Otworzyłam wargi i zawinęłam je wokół tego, co mi oferował; następnie zamknęłam oczy i jęknęłam. - Pyszne. – Gdy ponownie na niego spojrzałam, jego postawa stała się bardziej mroczna. Patrzył jak jem, przymykając oczy i zaciskając szczękę. Przełknęłam i powiedziałam: - Dobry w tym jesteś. - Wiem. – Odłożył widelec i kiwnął nam głową na do widzenia zanim skierował się do kuchni. Wszystkie oczy skupiły się na jego tyłku, nie wyłączając mnie. - A więc – powiedział Wubek – wy dwoje wydajecie się dobrze czuć w swoim towarzystwie. - Nawet o tym nie myśl – powiedziałam, wpatrując się w drzwi, za którymi właśnie zniknął Reyes. - O czym? - O ocenianiu mnie z kim się spotykam. – Wtedy spojrzałam na niego. – Jak byś był lepszy z tymi śmieciami przyprowadzanymi do domu. - Charley – powiedział urażony.

~ 196 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Ale zaledwie przygotowałam go, zmiękczając przed następną wypowiedzią. Pochyliłam się do niego i powiedziałam: - Wiem, że ją lubisz, wujku Bobie. Po prostu umów się z nią. - Z kim? – zapytał, nagle zafascynowany swoim burrito. - Wiesz z kim. Wziął gryza i kiwnął głową. - To jest niesamowite. To był sygnał dla mnie. Przewróciłam przerażona oczami, złapałam się za gardło i zrobiłam moją najlepszą scenę kobiecej śmierci z niemego kina. - Nie, on nie… on nie mógł. – Tylko to powiedziałam. Wydusiłam te słowa pomiędzy chrząknięciami. – To… to jest zatrute. - Dobra, zaproszę ją. - Serio? – zapytałam się prostując. – Kiedy? Wziął kolejnego gryza. - Niedługo. Jedz. Musimy niedługo wyjść. Na razie wystarczy. Mogłam dokuczać mu dopóki nie dotrzyma słowa. Cookie nie będzie wiecznie czekać. Była zachwycająca, aczkolwiek z wielu względów stanowiła wyzwanie, ale moim zdaniem to sprawiało, że była interesująca w mojej książce. Która tak w ogóle była bestsellerem o tytule „Książka Charley”. Dzięki temu wpadłam na pewien pomysł. - Hej – powiedziałam, tnąc bezlitośnie nożem – powinnam napisać książkę. - O mnie? – zapytał Wubek. - Chcę by to było interesujące, wujku Bobie. To byłoby o widzeniu martwych ludzi. - Myślę, że taka już istnieje. Film również.

~ 197 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties A niech to gęś kopnie. Zawsze spóźniona. Wsunęłam widelec do ust i uśmiechnęłam się, gdy moje kubki smakowe zaczęły śpiewać chórem. - Jestem. Tak. Pobudzona. – Mój Boże, ten mężczyzna był utalentowany.

***

Wyszłam nie żegnając się z Reyesem. Bar był zatłoczony. Nie chciałam go rozpraszać. Ciągle nie mogłam uwierzyć, że pracuje dla mojego taty. Dręczyłam się tą wiadomością, gdy Wubek włamał się do moich myśli. - A tak przy okazji, minęło dwadzieścia cztery godziny – powiedział kierując się na I-25. Wiedziałam, że zapyta o podpalacza. - Zamierzam zająć się tą małą sytuacją dziś po południu, ale do tego czasu jadę z tobą na miejsce zbrodni… - Nie nalegałem. I w tej chwili sprawa podpalacza bije na głowę tą. Te ciała nie prowadzą do niczego. Możemy tu zawrócić i zamknąć sprawę. – Zakręcił palcem w powietrzu. - Nie jestem pewna czy możemy. Obiecuję, wujku Bobie, będziesz wiedział w chwili, gdy będę pewna. - Charley, jeśli ta osoba jest niewinna to sprawdzimy to. - To nie zawsze działa w ten sposób i wiesz o tym. – Nie lubiłam rzucać mu w twarz przypadkiem Reyesa, ale to było ważne. Musiałam być pewna. Zesztywniał, ale się nie kłócił. - Przynajmniej muszę wiedzieć kogo podejrzewasz. A co jeśli coś ci się stanie w międzyczasie?

~ 198 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Co się może stać? – Na jego śmiertelnie poważną minę wzruszyłam ramionami. – Dobrze. Wyślę sms do Cookie z wyraźnymi instrukcjami, by ci nie mówiła, chyba, że stanie się ze mną coś tragicznego. Jak na przykład wyskoczy mi jakaś reakcja alergiczna na twoją tanią wodę kolońską. Nie spodobało mu się to, ale skinął głową. - Teraz, jeśli nie masz nic przeciwko. - Jeeeej. No dobra. – Wyjęłam telefon i napisałam do Cookie. - I moja kolońska nie jest tania. Prychnęłam i dalej pisałam. KIM MILLAR. ZACHOWAJ

TO IMIĘ I NIE DAWAJ WUJKOWI

UMRĘ W PRZECIĄGU DNIA LUB DWÓCH.

BOBOWI,

CHYBA, ŻE JAKOŚ

LUB JEŚLI DOZNAM WSTRZĄSU ANAFILAKTYCZNEGO I

ROKOWANIA BĘDĄ BARDZO ZŁE. ON BĘDZIE ŻEBRAĆ. BĄDŹ SILNA.

Nie ufałam facetowi. Przesłucha Cookie przy pierwszej lepszej okazji i wiedziałam o tym. I ZAPISZ SOBIE BY KUPIĆ WUBKOWI FLAKONIK ACQUA DI GIO. DOBRA. JEST COŚ, CO POWINNAM WIEDZIEĆ? TAK, ZAPACH JEGO KOLOŃSKIEJ JEST DO BANI. Zaczęłam odkładać telefon do torebki, gdy Ozzy wrzasnął, a jego akcent był tak niewyraźny, że tylko w połowie zrozumiałam co mówi. - Gdzie do kutwy nędzy się wyfierasz? Wujek Bob podskoczył, a ja musiałam ściszyć moją nawigację. - Musisz kutwa zafrócić. Jesteś pośrodku kutwa niczego. - Co to do cholery jest? – zapytał wujek Bob, niemal zjeżdżając z drogi. - Przepraszam, to Ozzy. – Złapałam telefon i wyciszyłam go. – Jest taki wymagający. – Wcisnęłam kilka przycisków, by wyłączyć aplikację, a następnie

~ 199 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties przytknęłam aparat do ucha. – Słodki naleśniczku, Ozzy, musisz przestać do mnie dzwonić. Jesteś żonatym mężczyzną! – Udałam, że przerywam połączenie i przewróciłam oczami. – Ach, te gwiazdy rocka. Wubek zamrugał i patrzył na wprost, nie będąc pewnym co myśleć. Ta chwila mogłaby trwać wiecznie. Albo tak długo, na ile pozwoli mi moje ADHD.

~ 200 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 12

Życie jest krótkie. Kupuj buty. - PLAKAT INSPIRACYJNY

Wjechaliśmy na prywatną drogę i skręcili w kolejną, jechaliśmy przez pół godziny z łatwością pokonując zagrody z bydłem aż dojechaliśmy do miejsca pochówku. Wujek Bob zaparkował obok spychacza i podał mi chusteczkę. - To może być okropne, kluseczko. - Ciała? Pokręcił głową, a jego wyraz twarzy był pełen współczucia. - Nie, szczątki jakie znaleźli do tej pory pojechały już do kostnicy. Zapach. - Och, racja. Wyskoczyłam z jego SUVa z odczuciem lęku. Miejsce było całe otaśmowane. Było tu tuzin oznakowanych pojazdów w tym kilka samochodów stanowych, parę lokalnej ochrony porządku publicznego i jeden z federalnymi tablicami. Poznałam je. Rozejrzałam się za agentką Carson, która wraz ze swoim partnerem rozmawiała z szeryfem. Machnęła na mnie. - Hej – powiedziałam zaskoczona normalnym zapachem. Wtedy powietrze się zmieniło i przełknęłam próbując nie wymiotować. - Dobrze cię widzieć – powiedziała, pokonując podobną reakcję. Trzymała chusteczkę przy nosie i ustach. Jednak zapach nie był taki, jakiego się spodziewałam. Był gazowy i oleisty, nie tyle co zapach śmierci, a taki dziwny, ciężki swąd.

~ 201 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Cała powierzchnia pokryta była śliskim, gęstym i brudnym olejem. Schyliłam się i potarłam go między palcami. - To jest to – powiedziałam wujkowi Bobowi na wdechu. – Stąd pochodzą te kobiety. Skinął głową, potwierdzając. - Znaleźli szczątki z pięciu możliwych ciał, ale są uszkodzone. Ściągnęli archeologa z uniwersytetu i eksperta śledczego z Nowego Jorku, którzy są w drodze, by pomóc w śledztwie. Stałam i rozglądałam się po terenie. Ciągnął się przez milę, wspaniały przykład pustyni Nowego Meksyku z brązowymi kolorami przerywanymi fioletowymi plamkami. - Jest ich więcej. Dużo więcej. Ten olej pochodzi spod ziemi? - Raczej nie – powiedział zastępca szeryfa. Podszedł i podał jakiś raport szeryfowi. - Wygląda jakby ktoś chciał się go tu pozbyć. Sto, jeśli nie tysiąc galonów. - Dlaczego ktoś miałby to zrobić? – spytałam. – Skąd miałby takie ilości oleju? - Sprawdzamy to. Wysłaliśmy próbki do laboratorium stanowego, by określić jaki to dokładnie olej. - Co z terenem? – zapytałam. – Kto jest jego właścicielem. - To była pierwsza rzecz jaką sprawdziliśmy – powiedziała agentka Carson. – To ranczo Knight. Pani Knight, starsza kobieta, aktualnie jest właścicielką. Jej mąż umarł kilka lat temu i od tego czasu była w domu spokojnej starości, od lat prowadząc samotnie to ranczo. - To mogła być para? Może mąż kobiety? - Niekoniecznie – powiedział szeryf. – Doyle miał wypadek podczas znakowania bydła i jeździł na wózku przez ostatnie trzydzieści lat swojego życia. To dlatego Alice, pani Knight, przejęła codzienne obowiązki. Nie ma możliwości, by on mógł wykopać

~ 202 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties groby. To mógł być każdy począwszy od krewnych kończąc na pracownikach rancza, wliczając w to nieznajomego traktującego ich ziemię jako wysypisko. Pokręciłam głową. - Dla mnie nie wygląda to na nieznajomego. Jest tu zbyt wiele przejść, by dostać do tego miejsca. Zbyt wiele zamkniętych bram. I zdarzyło się to jakiś czas temu. Gdybym miała zgadywać to powiedziałabym, że nasz zabójca musiał w tym tkwić dłużej niż dwadzieścia lat. - Mogę zapytać skąd to wiesz? – dopytała agentka Carson. Była za bystra, by ją okłamywać, więc zignorowałam pytanie. - Z pewnością możesz. A w między czasie chciałabym rzucić okiem na twoje akta sprawy, jak również listę wszystkich krewnych Knight, pracowników i każdego, kto miał dostęp do tej ziemi. Odkąd pracowałyśmy razem nad kilkoma innymi sprawami, agentka Carson wiedziała, by mi ufać. Gdy inny agent wzgardziłby takimi żądaniami, ona tylko wzruszyła ramionami. - To dość długa lista. - Szybko czytam. Co tu robiła tak w ogóle ekipa budowlana? – spytałam, sprawdzając rozmiar oczyszczonej ziemi. – Spośród wszystkich miejsc na tych dwu tysiącach akrów, dlaczego tu? - Syn Knightów wycofał się z rodeo kilka lat temu i przejął obowiązki. Zdecydował się tutaj zbudować nowy dom. - Nie żebym się mu dziwił – dodał wujek Bob. – Widok jest niesamowity. Zastanowiłam się czy zabójca też wybrał to miejsce dla widoku. Rozważałam również czy syn uważał widok za niesamowity tak jak Wubek. Ale jeśli to syn był zabójcą, to dlaczego wysyłał budowlańców w to miejsce? Może chciał, aby znaleziono jego ofiary? Może chciał zostać złapany. Albo być ściganym. Seryjni mordercy uwielbiali pościgi. Może nikt nie zwracał na to uwagi, więc postanowił ją przykuć.

~ 203 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Twoje wyczucie czasu jest bezbłędne – powiedziała agentka Carson wskazując na wielką, srebrna ciężarówkę, która zatrzymała się niedaleko nas. Wydawała się kumać fakt, że gdy rozmawiałam osobiście z ludźmi, mogłam uzyskać informacje, w które ona nie była wtajemniczona. Kochałam to jak mi ufała. Z drugiej strony jej partner nie był pod takim wrażeniem. Elegancik jeden, patrzył na Carson jakby uważał ją za szurniętą za samo rozmawianie ze mną. Wskazała na ciężarówkę. - To jest syn. - Och, cudownie. Dam ci znać czy jest choć trochę winny. - Doceniam to. – Uśmiechnęła się. Jednakże nie zajęło mi to długo. Gdy tylko wysiadł z auta, wyczułam od niego połączenie żalu z dziwnym przygnębieniem. Był zły na kogokolwiek, kto to zrobił, kto wyrzucił te nieszczęsne kobiety na jego posesji i pochował w jego ziemi. - Nieważne – powiedziałam do niej, gdy razem z wujkiem Bobem podążyli za mną. – On jest niewinny jak moja stryjeczna babka Lillian. - Tyle się domyśliłam Bystrzacha z niej. - Panie Knight – powiedziała agentka Carson, gdy podeszłyśmy do niego. Nieco krzywonogi od siedzenia przez lata na jednym zwierzęciu, Knight szedł wyprostowany, sztywnym krokiem. Był postawny, będąc wciąż w sile wieku. Miał około czterdziestki, był wysoki, miał szczupłą posturę, opaloną twarz i włosy w kolorze pustyni o zmierzchu. Ale bardziej zadziwiające od jego przystojnej aparycji były jego niesamowicie zielone oczy. - To jest detektyw Davidson – kontynuowała – z Departamentu Policji w Albuquerque i jego konsultantka Charley.

~ 204 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Po prostu Kenny, detektywie – powiedział wysuwając rękę. Wujek Bob złapał ją. – Charley – powiedział kolejno. Przyjrzałam mu się, gdy potrząsnęliśmy dłońmi. Kenny Knight. Słyszałam o nim. Mistrz ujeżdżania byka, który rywalizował z innymi na całym świecie. - Kenny – odpowiedziałam i zrozumiałam, że nie było czasu na przedstawianie się, więc poszłam o krok dalej – masz jakiś pomysł jak te kobiety skończyły na twoim terenie? Natychmiast obudził się w nim obronny odruch, ale uspokoił się niemal od razu. Rozejrzał się po okolicy, zaciskając szczękę z irytacji. - Nie, psze pani. - Co z tym olejem? - Jakim olejem? – zapytał, spoglądając na miejsce pochówku. Agentka Carson zaczęła wyjaśniać: - Na ziemi jest olej, ale nie pochodzi z niej. Innymi słowy nie uczyni cię bogatym. Wiesz coś o tym? - Co do cholery jasnej? – skonsternowany potrząsnął głową. – Dlaczego miałby tu być olej? - Właśnie to chcielibyśmy wiedzieć. Gdy przepytywali Kennego o te olejowe rzeczy, podeszłam na skraj klifu. Poniżej było urwisko na około dwadzieścia metrów, nieczęste piękno, które rozciągało się w Nowym Meksyku jak okiem sięgnąć. Podziwiałam bezkres tego i czekałam na zmarłą kobietę, która pałętała się w okolicy, gdy rozmawiałam. - Myślałam, że nigdy go tu nie ściągnę. Spojrzałam w prawo. Stała obok mnie, ubrana w szpitalną koszulę z owinięta głową, tak jak nosili chorzy na raka. I była piękna. Nawet z bladymi, wklęsłymi policzkami i zmatowionymi przez chorobę oczami, miała blask, który promieniował

~ 205 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties siłą i elegancją. Rozejrzałam się wokół i pomachałam do wujka Boba. Podszedł ze zmarszczonym od ciekawości czołem. Palcem wskazałam miejsce obok mnie. Skinął głową rozumiejąc. Mogłam z nią rozmawiać przy nim, by wyglądało to tak jak byśmy rozmawiali razem. - A więc to twój pomysł? – zapytałam ją. - Tak. Zawsze chciałam mieć tu dom, ale wydawało się, że Kenny nie jest w stanie na tak długo osiedlić się w jednym miejscu. – Rozejrzała się po krajobrazie. – Nie chciał tego rancza. Nie chciał nic związanego z jego funkcjonowaniem. Zawsze tak było. Myślałam, że dzieci uciszą w nim jeźdźca, ale nie były nam przeznaczone. – Splotła razem palce, a jej oczy były pełne smutku. – Wciąż jest młody. Może mieć jeszcze dzieci jeśli pójdzie do przodu. - Przykro mi – powiedziałam do niej – z powodu dzieci. – U mnie myśl o posiadaniu dzieci powodowała pokrzywkę i słaby, dyszący dźwięk dochodzący z mojej klatki piersiowej. Jednakże rozumiałam, że większość kobiet ich pragnie. – Mówiłaś, że starałaś się ściągnąć tutaj Kennego? Skinęła głową. - Ktoś musiał znaleźć te kobiety. - Wiesz o nich? Wiesz, że zostały tu pochowane? – zapytałam zaskoczona. Wujek Bob spojrzał, ale był cicho, czekając na więcej informacji z jednostronnej konwersacji. - Nie tak jak myślisz – odpowiedziała, kręcąc głową. – Słyszałam je raz, gdy Kenny mnie tu przywiózł. Chciałam zobaczyć to miejsce jeszcze raz. Myślę, że byłam tak blisko śmierci, iż mogłam je usłyszeć. Moja pierś zacisnęła się na to wyobrażenie. - Co słyszałaś? - Ich płacz. Ich zawodzenie. Nie powiedziałam Kennemu. Myślałam, że oszalałam i nie wspomniałam o tym. I tak było już za późno. – Odetchnęła głęboko i

~ 206 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties spojrzała na mnie. – Nie mogłam przejść, wiedząc, że te kobiety tu są. Musiałam przekonać kogoś do przyjścia tu. By je wypuścić. - Nie rozumiem. Jak zostały tu uwięzione? Zmarli są niematerialni. Mogą przechodzić przez wszystko. I jak się uwolniły? - Nie jestem pewna. W chwili, gdy ekipa budowlana zaczęła kopać ziemię… Zatrzymała się i cofnęła się myślami. – Nie. Nie, mężczyzna obsługujący spychacz pomyślał, że coś zobaczył. Zerwał się i podniósł coś z ziemi. To je uwolniło. Funkcjonowanie nadprzyrodzonego świata wciąż mnie zaskakiwało. Jak zmarli mogli zostać uwięzieni? Jak dotyk człowieka mógł ich uwolnić? Nigdy tego do końca nie zrozumiem. - Jak ściągnęłaś tutaj Kennego? - Straszyłam go – powiedziała, a figlarny uśmiech przebił się przez smutek. – Przesuwałam książki, rozbijałam szklanki aż nie zwrócił na to uwagi. Nie mogłam dużo zrobić, ale gdy w końcu przyciągnęłam jego uwagę, spróbowałam namówić go do przyjechania tutaj. Zostawiłam mu wskazówki dotyczące ziemi. Rozsypywałam sól na mapie. Ołówkiem naszkicowałam plan naszego domu. Wiedział, że go straszę i z braku lepszego pomysłu stwierdził, iż chcę, by wybudował nasz wymarzony dom. – Wzruszyła ramionami. – Zadziałało. Ściągnęłam go tutaj. Ale trwało to dłużej niż myślałam. Musiał „zrobić plany”. – Zużyła całe powietrze w płucach, by powiedzieć ostatnie. – No wiesz, jak na mistrza w ujeżdżaniu ten człowiek porusza się wolniej niż melasa w styczniu. Roześmiałam się. - Myślę, że to wada większości mężczyzn. - Co? – zapytał wujek Bob. – Co ona mówi? Poklepałam go po policzku i zapytałam. - Wiesz kto to zrobił? Musi tu być pochowanych co najmniej dwadzieścia kobiet.

~ 207 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dwadzieścia siedem – powiedziała pochylając głowę. – Jest ich dwadzieścia siedem. Przyswoiłam sobie tą informację i zapytałam. - Znasz ich imiona? Skąd pochodzą? Kto to zrobił? Opuściła wzrok z żalu. - Nic z tych rzeczy. Wiem dokładnie ile ich jest, jak wyglądają, ale żadna z nich nie mówi. Poczułam rozczarowanie. - Mam ten sam problem. Spojrzała zdziwiona. - A tak w ogóle to kim jesteś? Uniosłam kącik ust. - Jestem portalem, kiedy będziesz już gotowa. Wzięła kolejny, zbędny oddech i ponownie mnie zaskoczyła wypowiedzią. - Jakoś to wiedziałam. Przypuszczam, że jestem gotowa. Zrobiłam co musiałam zrobić. A im dłużej zostaję, tym dłużej Kenny marnuje resztę swojego życia. Obawiam się, iż mój pośpiech, by sprowadzić go tu każe mu czekać na mnie i nigdy ponownie się nie ożeni. - Och – wykrztusiłam. - Możesz przekazać mu ode mnie wiadomość? - Oczywiście. - Możesz mu powiedzieć, by wybudował ten dom tam? – Wskazała na miejsce pięćdziesiąt jardów dalej. – A w tym miejscu niech założy ogród. Ku pamięci tych kobiet. Kiedy oczywiście będzie mógł. Nie wiem ile czasu władze będą zajmowały tą ziemię.

~ 208 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Powiem mu. Spojrzała do tyłu na męża. Jego oczy miały czerwoną obwódkę, a ramiona opadły, gdy podniósł dziki kwiat i mielił go w dłoni. - Jest takim łobuzem – powiedziała. I wtedy przeszła. Najważniejsze obrazy z jej życia przewinęły się przeze mnie, gdy jej istota wsiąknęła w moje ciało i poruszyła moje żyły. Tańczyła balet jako dziecko, ale wolała siodło i kowbojki od trykotów i baletek. Miała konia o imieniu Cynamon i psa Tosta. Byli pochowani na farmie jej rodziców pod El Paso. Pierwszy raz zobaczyła Kennego, gdy przygotowywał się do startu w zawodach stanowych. Miała dziewiętnaście lat i była zachwycona sposobem w jaki jego skórzane ochraniacze odsłoniły jego najlepsze cechy. Powiedziała mu tak. Byli razem od tamtego czasu oprócz kilku tygodni, kiedy zapił w Meksyku po tym jak biały byk zwany Huraganem zmiażdżył mu dwa kręgi. Wytropiła go i znalazła w pokoju hotelowym z inną kobietą śpiącą obok niego w łóżku. Z niemal roztrzaskanym sercem, odprawiła kobietę, spakowała jego ubrania i odwiozła do domu na ranczu. Nigdy nie powiedziała mu, że wie o innej kobiecie i on również o tym nigdy nie wspominał. Możliwe, że nawet o tym nie pamiętał. To sobie wmawiała. Ale kochała go tak gwałtownie jak on ujeżdżał byki. Jego twarz była ostatnią rzeczą jaką widziała zanim przeszła i było to jej najbardziej cenne wspomnienie. Głęboko odetchnęłam, gdy przeszła i uścisnęłam ramię wujka Boba, by utrzymać się w pionie. Złapał mnie za łokieć. - Co się właśnie stało? – zapytał, gdy odzyskałam oddech. Wytarłam wilgoć pod oczami. - Przeszła. - Co? Co to znaczy?

~ 209 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Wujek Bob nie wiedział o tej części. Wiedział, że mogę komunikować się ze zmarłymi i tylko tyle. - Przeszła na drugą stronę – wyjaśniłam. - To znaczy, że nie możesz już z nią porozmawiać? - Nie. Ale nie miała pojęcia kto to zrobił. Widząc moje cierpienie, agentka Carson podeszła do mnie. - Wszystko w porządku? Wyprostowałam się i puściłam wujka Boba. - Jest ich dwadzieścia siedem. – Mając już dość, skierowałam się do SUVa Wubka. – Nie pozwól im się zatrzymać, dopóki nie znajdą wszystkich dwudziestu siedmiu.

***

Po raczej cichej powrotnej jeździe, wujek Bob wysadził mnie niedaleko Misery. Miał wiele pytań. Chciał wiedzieć o mnie więcej. Czym byłam. Ale potrafiłam ustawić swój nastrój na ponury i nie dać mu szansy na jałową pogawędkę. Zastanawiałam się czy Reyes jeszcze pracował, ale zamiast tego zdecydowałam się sprawdzić co u Cookie. Zajęcia prawie się skończyły i chciałam się upewnić, że je zaliczy zanim pojadę do mieszkania Kim Millar. Jeśli mój plan miał zadziałać to potrzebowałam pełnej współpracy Kim. Miałam nadzieję, że na to przystanie, ponieważ nie miałam żadnego planu B. Poza modlitwą. Czy Reyes rozmawiałby ze mną potem? Umarła miłość pani Knight do Kennego rozbrzmiewała echem mojej do Reyesa. Rozumiałam dzikość tego. Absolutną potrzebę. Jego przyciąganie było jak grawitacja dla mojego serca. - Wszystko w porządku, kluseczko? – zapytał Wubek zanim wysiadłam.

~ 210 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Wszystko gra. Dzięki za nie pytanie mnie o nic. - Och, to tylko chwilowe wytchnienie. Mam wiele pytań, możesz na to liczyć. - Nooo dobra. – Zamknęłam drzwi i przeszłam na tyły sklepu Wyceluj Broń, co najprawdopodobniej nie było najlepszym pomysłem, biorąc pod uwagę fakt, że to sklep z bronią i wszyscy stąd mogli mnie zabić z odległości stu jardów nawet nie mrugając okiem. Ale klasa znajdowała się na tyłach, gdzie Noni prowadził swoje ukryte warsztaty. Drzwi do sali były otwarte i ulżyło mi, że zapisał Cookie w ostatniej chwili. W klasie był komplet składający się z dwudziestu pięciu studentów. Normalnie nie godził się na więcej niż piętnaście osób lub coś koło tego. - Rozumiem. – Cookie powiedziała do Noniego. – Naprawdę. Ale nie jestem pewna czy to będzie takie łatwe ze względu na okoliczności. Podkradłam się do drzwi i stanęłam przy tylnej ścianie. Noni skinął na nią. Był średniej budowy ciała, miał ciemne włosy i oliwkową skórę. Był właścicielem lokalnego warsztatu blacharskiego, ale również od ponad dwóch dekad specjalistą od broni i nauczycielem bezpiecznego obsługiwania się nią. - Jeśli pojęłaś wszystko z tych zajęć to mam nadzieję, że tak jest. To nie jest łatwe. Bez względu na okoliczności, wycelowanie w kogoś i pociągnięcie za spust nigdy nie jest i nie powinno być łatwe. Cookie patrzyła nieprzytomnym wzrokiem, będąc tysiące mil stąd. Coś, co powiedział Noni zanim przyszłam zmusiło ją do odpłynięcia i to zawsze było niebezpieczne. Musiałam go ostrzec następnym razem. - A co jeśli – powiedziała, jej głos był niepewny zanim nie wzmocniła go – a co jeśli twój najlepszy przyjaciel jest torturowany w mieszkaniu obok przez człowieka, który właśnie przykładał broń do głowy twojej córki? Moje płuca się skurczyły. Nie powiedziałam Cookie o tym, że Earl Walker przykładał broń do głowy Amber, aż do czasu sprzed kilku dni. Nie wiedziałam jak jej o

~ 211 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties tym powiedzieć i nie radziłam sobie z tymi torturami tak jak chciałam. Jak mogłam oczekiwać czegoś więcej od Cookie? Najwyraźniej wujek Bob powiedział o tym Noniemu ubiegłej nocy. Nie wyglądał na zaskoczonego. Pochylił się do przodu i spojrzał na nią. - Wtedy celujesz prosto. - A co jeśli nawet bym tam była i nie mogła pociągnąć za spust? – Jej głos się łamał i z miejsca, gdzie stałam poczułam ciężar jej smutku. To było niemal wszystko, co mogłam znieść. - Cookie to decyzja, którą podejmujesz zanim wyciągniesz swoją broń. Mam wrażenie, że mogłabyś to zrobić, biorąc pod uwagę okoliczności. Zaczęłam wycofywać się z pomieszczenia. Pożerał mnie ból. Skradł mi oddech. Oczy łzawiły. Nie na wspomnienia, a z powodu wiedzy jak głęboko ta noc dotknęła moją przyjaciółkę. - A ty wyglądasz jak siedem nieszczęść. – Noni zauważył mnie od razu, ale zabrzmiało to jakbym dopiero weszła. Byłam mu wdzięczna. Uśmiechnęłam się, gdy wszyscy się odwrócili, mając niepewną minę. - Tylko sprawdzałam moją pracownicę. No wiesz, chciałam się upewnić, że nie wagaruje. Albo czy kogoś zabiła. Byłaby zdolna do tego. – Cookie odwróciła się do mnie, początkowo zaskoczona, a następnie zakłopotana. Nie miała absolutnie powodu by tak się czuć. – Och, czy kogoś nie zabiła. – Szybko się poprawiłam. – Nigdy by tego nie zrobiła. Ale jest mistrzynią w skakance. Ma nagrody. - To jedna z moich dawnych studentek, prywatny detektyw, który dorabia na boku w DPA. – Noni machnął do mnie bym podeszła. – Założę się, że ma fajne historyjki do opowiedzenia. Ułożyłam usta w grymasie, gdy weszłam w ten tłumek. Wiedział cholernie dobrze jakie mam historie. Wujek Bob powiedział mu wszystko. Wtedy pokazałam swój lewy dołeczek i odwróciłam się do klasy.

~ 212 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Tak naprawdę opowiem historyjkę, która wydarzyła się podczas moich zajęć u Noniego. Wszyscy byliśmy na zewnątrz na strzelnicy i ta kobieta weszła nagle w bardzo opiętym swetrze, a Noni niemal odstrzelił swojego… - Och ty – powiedział Noni, przerywając. Owinął ramię wokół mojego karku i trzymał mnie sztywno za szyję. Następnie potarł knykciami moje włosy. – To niezła bujda – powiedział, zbywając śmiechem moje kwilenie z konsternacji. – Chciałbym wam wszystkim podziękować za obecność i teraz zajmę się papierkową robotą. Powinniście dostać swoje zezwolenia w ciągu kilku miesięcy. – Każdy wstał do wyjścia, ale Noni nie odważył się puścić mojej głowy. Naprawdę nie chciał, by ta historia ujrzała światło dzienne. To nie tak, że w coś trafił. Dzięki Bogu, bo gdyby tak się stało, musiałby sporo wyjaśniać żonie. - Przyszłaś mnie sprawdzić? – zapytała Cookie, odwracając spojrzenie. - Tak – powiedziałam spomiędzy zaciśniętych policzków. Noni potrząsał ręką na pożegnanie i odpowiadał na ostatnie pytania. – Martwiłam się czy nie uciekniesz po incydencie padnij i strzel do celu. Zaśmiała się i podniosła torebkę. - To były dobre zajęcia. Miałaś rację. - Mówiłam ci. - I nie mam pojęcia o czym mówiłaś – powiedziała, odwracając się do wyjścia. – Noni nie jest żadnym fanatykiem. Och, cholera. Chwyt Noniego zacieśnił się i poczułam knykcie śmierci na mojej głowie. Wszyscy mieli rację. Nigdy nie zwracałam na to uwagi, ale mieli całkowitą rację: zemsta jest suką.

~ 213 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 13

Gdyby nie fizyka i egzekwowanie prawa, byłabym nie do zatrzymania. NAPIS NA T-SHIRCIE

Na zewnątrz sklepu z pukawkami wytłumaczyłam Cookie mojego smsa odnośnie Kim Millar. Pomroczność jasna byłaby najlepszym opisem jej reakcji. Jednak udało mi się przekazać jej plan, a Cookie zgodziła się ze mną. Warto było spróbować. Tak więc, dwadzieścia minut później, wylądowałam przed turkusowymi drzwiami Kim, stukając w nie. Pukając. Waląc. Mogłam wyczuć ją wewnątrz, ale nie chciała otworzyć. Od jej poczucia winy zgęstniało powietrze i nadawało mu przytłaczającą konsystencję. Po trzecim uderzeniu, tym przy którym dodałam: „nie odejdę Kim”, otworzyła drzwi. Zawsze wyglądała krucho i teraz nic się nie zmieniło. Była jak porcelanowa lalka – tak delikatna, iż obawiałam się, że jedno złe słowo mogłoby ją rozbić. - Przepraszam - powiedziała, zapraszając mnie do środka - zmywałam naczynia. Wyglądała jakby nie dojadała, odkąd widziałam ją po raz ostatni. - Zastanawiałam się, czy mogłybyśmy porozmawiać. - Pewnie. - Nie wydawała się uszczęśliwiona na myśl o tym, ale też się nie kłóciła. Usiadłyśmy w jej maleńkim salonie. Ponieważ zaszło słońce, pojedyncza lampka była jedyną jaka dostarczała nam światła. To sprawiło, że wyróżnił się ostry zarys jej twarzy. - Widziałaś go? - zapytała cichym i niepewnym głosem.

~ 214 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties To mnie wkurzyło. - Tak, widziałam, a on powinien przyjść się z tobą zobaczyć w chwili, kiedy wyszedł z więzienia. Pokręciła głową, jak zawsze go broniąc. - Nie, nie, rozumiem. On nie chce, aby ktokolwiek o mnie wiedział. - Tak było wcześniej, kiedy został oskarżony o morderstwo. Nie ma powodu, by cię teraz nie odwiedzać, Kim. Jej oczy natychmiast zwilgotniały. - Zawsze miał powód - powiedziała, niemal błagając mnie bym zrozumiała. - Nie wiesz, co dla mnie zniósł. - Prawdę mówiąc, to wiem. - Kiedy zaofiarowała mi pytające spojrzenie, powiedziałam: - Mam fotkę z tego okresu. - Zdjęcie? - Jej układ nerwowy zalał lęk. - Tak, z Reyesem będącym… - Nie wiedziałam, jak to delikatnie powiedzieć, ponieważ nic odnośnie tego zdjęcia nie było łagodne. - Powiedziałaś mi jakiś czas temu, że Earl Walker miał na ścianach przyczepione zdjęcia. Czy to te miałaś na myśli? Zdjęcia torturowanego Reyesa? Szczupła dłoń zakryła usta, podczas gdy spod rzęs wypłynęły łzy. - Czy to dlatego spaliłaś doszczętnie budynki, w których mieszkałaś dorastając? Ponieważ Earl ukrył zdjęcia w ścianach? Jej zaskoczenie było namacalne. A rozpacz jeszcze bardziej. Wstała i udała się do kuchni po dwie szklanki słodkiej herbaty i chusteczkę. Wtedy usiadła z powrotem, a jej determinacja umocniła się. - Tak - powiedziała, zamykając oczy ze wstydu. - Spaliłam budynki, domy, oblepione brudem garaże... wszędzie, gdzie mieszkaliśmy, każde miejsce, w którym

~ 215 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Earl zhańbił mojego brata. Wszystkie brudne, splamione upadkiem i poniżeniem. Podała mi szklankę herbaty i sama się napiła. Wzięłam łyk dając jej chwilkę, po czym zapytałam: - Kim, wiem że o tym rozmawiałyśmy, ale czy Earl kiedykolwiek… czy on…? - Nie - powiedziała przełykając. - Nie mnie. Nigdy. - Brutalne obrzydzenie wznieciło się w następnym spojrzeniu, którym mnie uraczyła. - Lubił chłopców. Lubił Reyesa. Brał kobiety tylko wtedy, gdy musiał, traktował je jako środek do celu. Rzuciła mi zmieszane spojrzenie. - Dlaczego jakakolwiek kobieta miałaby uprawiać seks z tą kupa gówna po raz drugi? Pokręciłam głową, widząc w niej siłę, której nigdy wcześniej nie dostrzegałam. Zaciętą determinację, by chronić Reyesa. Zrobiłaby wszystko dla niego, a on nie miał nawet na tyle przyzwoitości, by ją odwiedzić po tym jak wyszedł. W tej chwili byłam na niego wściekła, ale mogłam zająć się tym później. Teraz musiałam zająć się Kim. Spróbować jej pomóc. Wzięłam łyczek obserwowałam obserwując ją, dając jej chwilkę na odreagowanie. - Reyes zrobił wszystko, aby mnie chronić. Nadal tak robi. Za pomocą tego mieszkania. Pieniędzy. Wiedziałam o pieniądzach. Powiedziała mi, i odgrywały one znaczącą rolę w moim planie. Pięćdziesiąt milionów dolarów przeszło długą drogę, by uspokoić firmy ubezpieczeniowe, zwłaszcza, że niemal każde miejsce, w którym mieszkali, każde, które doszczętnie spaliła, było niewiele więcej niż ruiną. Położyłam dłoń na jej, by uzyskać całkowitą uwagę. - Kim, myślę że mogę zaproponować ci układ. - Układ? - Z policją. Z prokuratorem okręgowym.

~ 216 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Och. - Spojrzała w dół zakłopotana. - Oczywiście. Zostanę aresztowana. Jednak zapewniam, że w tych budynkach nie było żadnego człowieka. Nigdy nikogo bym nie skrzywdziła. - Wiem i upewnię się, że oni również się dowiedzą. Myślę, że jeśli oddamy pieniądze

firmom

ubezpieczeniowym

i

zaproponujemy

jakieś

dodatkowe

zadośćuczynienie, to biorąc pod uwagę nadzwyczajne okoliczności… - Nie! - Wstała i odsunęła się ode mnie. - Musisz trzymać Reyesa z dala od tego. Nikt nie wie, że kiedykolwiek był częścią mojego życia. Nie wciągnę go w to. Gdyby ktokolwiek się dowiedział… Odstawiłam szklankę i również wstałam. - Kim, jeśli to oznacza… - Nie. Charley, on poszedł do więzienia nie ujawniając komukolwiek co mu zrobił Earl. Nie rozumiesz rodzaju blizn, które on posiada, ciężaru jaki tacy ludzie dźwigają. Miała rację. Nie rozumiałam. Ale jeśli miałam przekonać ją do umowy stulecia, musiałam go w to wciągnąć. By ocalić swój własny tyłek, Reyes mógł nie być skłonny pozwolić rządowi dowiedzieć się, że ma pseudo siostrę, jednak na pewno będzie chciał utrzymać ją z dala od więzienia. Byłam śmiertelnie przerażona, że mogłaby nie przetrwać w pudle, a ponieważ miałam być tą, która ją wyda, to jeśli pójdzie siedzieć i nie przetrwa, kogo Reyes będzie winić? Nie będzie miał wyboru jak obwiniać tylko mnie. Kim usiadła z powrotem i upiła kolejny łyczek, by się uspokoić,. Zrobiłam to samo dając jej czas, by wzięła się w garść, a sobie chwilę, by zdecydować jak powinnam to czysto rozegrać. Gdybym poszła do wujka Boba i do prokuratora okręgowego oraz wszystko wyjaśniła, gdybym miała dowody… uderzyła mnie pewna myśl. Nie potrzebowałabym jej oświadczenia. Miałam zdjęcie. Miałam kawałek tej właśnie rzeczy, które usiłowała puścić z dymem. - Przepraszam na chwilę - powiedziała.

~ 217 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Skinęłam głową, kiedy wstała by pójść do łazienki, dając mi czas na przemyślenie mojego planu. Nie miałam pojęcia, czy to rzeczywiście mogłoby zadziałać lub czy prokuratura musiałaby zakuć ją w kajdanki w momencie, w którym przekroczyłybyśmy próg. Potrzebowałam jakiejkolwiek gwarancji. Sprawdziłam godzinę na telefonie. Prawie ósma. Jeśli zadzwonię do wujka Boba, na pewno będzie miał czas by zadzwonić do prokuratury i przygotować coś na jutrzejszy ranek. Gdybym to zrobiła, musiałabym całkowicie zaufać Wubkowi. Mógłby mi powiedzieć w jaki sposób to zrobić, jednocześnie gwarantując Kim jej prawa i zapewniając bezpieczeństwo. Może mogłabym nawet wezwać Gemmę, dowiedzieć się czy mogłaby być na spotkaniu jako dodatkowe wsparcie. I może powinnam mieć prawnika w pogotowiu, w przypadku gdyby sprawy się pogorszyły. Kim wyszła po kilku minutach i wyraźnie płakała. Związała włosy gumką i zmieniła ubranie. Okryta czernią od stóp do głów, z kruchej belferki zmieniła się w międzynarodowego szpiega. Na ten widok uniosłam brwi, podczas gdy ona ponownie usadowiła się na sofie, jednak kiedy usiadła, ogarnęła mnie fala zawrotów głowy. Ciepło

zaczęło

rozprzestrzeniać się od karku i po ciele, a ja uświadomiłam sobie, że nie jadłam od lunchu kilka godzin wcześniej. Poziom cukru we krwi szybko spadał. Może mogłabym zmusić Reyesa by ugotował mi coś, kiedy wrócę. Jednak gdyby wiedział co planowałam, mógłby mi zatruć to jedzenie. Trucizna. Zamrugałam do mojej herbaty. Rozmazała się i przechyliła na bok, rozlewając po mojej dłoni i na dywan. Wtedy ramiona Kim znalazły się wokół mnie. Pociągnęła mnie na kanapę i położyła w poprzek najlepiej jak mogła. Nadal czułam się przekrzywiona kiedy patrzyła na mnie. - Tak bardzo mi przykro, Charley. Jeden pozostał. - Ściągnęła brwi. - I ten będzie trudny. - Czy... czy ty mnie naćpałaś?

~ 218 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Pozostał jeszcze tylko jeden, a potem wszystko się skończy. Wszystko zorganizowałam. Pieniądze są na nazwisko Reyesa. Jeśli chce spłacić ubezpieczycieli, to świetnie. To będzie dla niego. Moje powieki powoli się zamykały. - Czekaj - powiedziała, klepiąc mnie w policzek. Z powrotem mrugnęłam. - Wszystkie dokumenty znajdują się w moim biurku w kuchni. I tam jest list dla Reyesa. - Uniosła liścik. Rozmazywał się na linii wzroku. - Nie chcę, żeby gliny go dopadły - powiedziała, wpychając go w kieszeń moich jeansów. - Proszę, powiedz mu tylko, że go pokochałam odkąd pierwszy raz go zobaczyłam. Znałam to uczucie. - I… i przekaż mu. - Przez chwilę myślała, a wtedy się uśmiechnęła. - Powiedz, że zobaczę go po drugiej stronie. Jej głos również się zacierał i gasł kiedy opadałam do ciepłej, niewyraźnej ciemności.

***

- Chujku Klopie - powiedziałam, walcząc z moim językiem, który odmawiał prawidłowej pracy. - Wiem, że jesteś zdenerwowana Charley, ale to nie jest powód, by mi ubliżać. - Ne, lfe lfaflunisz. - Co ja do cholery powiedziałam? - Co ty do cholery powiedziałaś? Brzmiało to jak „nie rozumiesz”, kiedy wyobraziłam to sobie w głowie. Zacisnęłam zęby i zawalczyłam mocniej.

~ 219 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Le lopala. - Cudownie, teraz byłam Francuską. - Pod… Podpal… acz. - Podpalacz? - zapytał, nagle bardzo zainteresowany tym, co miałam do powiedzenia. Niestety „lelety” było tym, co dostał. Myślenie dzisiaj bolało i nie miałam pojęcia dlaczego. Przełknęłam i zataczając się wyszłam za drzwi. Umieszczanie jednej stopy za drugą i

próby rozmowy w tym samym czasie stało się całkowitym wyzwaniem.

Chłodne powietrze zdawało się pomagać. Potrząsnęłam głową. - Podpalacz. Chciałam załatwić lulkad. Układ. Tylko, że nie mam dużo czasu. - Dlaczego nie? Kurde. Kim zupełnie zrujnuje moje plany. - Kolejny budynek lub dom, lub coś w ten deseń stanie w lomieniach. Wystarczy powiadomić stlaż pożarną - powiedziałam. - Postaram się znaleźć podpalacza lanim lo się stanie. - Kto Charley? - zapytał twardym głosem, nie przyjmując żadnego argumentu. Znowu mogłam prowadzić dyskusję… - Spotkamy się i prokurator dowie się w pierwszej kolejności. Obiecuję. Wszystko zostanie wyjaśnione. - Gadaj teraz albo przysięgam, że aresztuję cię za pomaganie i współudział. - Wujku Bobie, lo jest takie nie w plorządku. - Pozwól mi przynajmniej zarządzić poszukiwania samochodu. To był doskonały pomysł. Na nieszczęście nie wiedziałam nawet, czy Kim posiadała własne auto. Nawet jeden nie był na nią zarejestrowany. Mogłabym się rozejrzeć. - Wystarczy, że zadzwonisz do mnie w chwili, w której usłyszysz cokolwiek o lodalaczu – Na szczęście Wubek potrafił tłumaczyć. - Charley, pozostawisz niewinnych ludzi w niebezpieczeństwie.

~ 220 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Zawiódł się na mnie. - Ona nikogo nie skrzywdzi. Wiesz o tym. - Ona? - Tylko daj mi znać. - Nie muszę. Nie było kolejnego podpalenia. Sam modus operandi. Już? Na jak długo odleciałam? - Gdzie? - Wiesz co. Powiem, jeśli i ty to zrobisz. Zanim

mogłabym

znieść

kolejną

sprzeczkę,

rozłączył

się.

Bezczelny.

Przewróciłam oczami, w wyniku czego niemal zjadłam chodnik. Zadzwoniłam do Cookie, by dowiedzieć się gdzie był lodalacz… tfu podpalacz. Co za czub myśli w taki sposób? - Jest pożar trawy - powiedziała po wysłuchaniu brygady od nagłych wypadków, dziękując za cuda internetu. - Trawy? - To było dziwne. - Rany, czekaj. Jest. Pali się tam trawa, jednak spalił się jakiś rodzaj podziemnej budowli. - Coś jak bunkier? - zapytałam - Możliwe. Próbują go ugasić. To od tego zapaliła się trawa. Czy w pewnym momencie Earl zamieszkał z nimi w bunkrze? Nie mogłabym przebywać obok niego w środku czegoś takiego. Kim miała rację. To mogło być trudne. Jak spalić podziemny budynek? Rzecz jasna doszła już do wprawy w tych sprawach. Być może to dałoby jej akceptację grupy, gdyby mój plan nie wypalił – do czego moje plany miały tendencję – i skończyłaby w ciupie.

~ 221 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Zaczęłam wycofywać z parkingu, kiedy Kim pojawiła się w polu moich reflektorów. Zaciągnęłam w Misery ręczny i wysiadłam. Dziwaczne poczucie zniewagi iskrzyło moim własnym ogniem. - Naćpałaś mnie!!!! Pani spacerująca z psem zatrzymała się by posłuchać, a kiedy na nią spojrzałam, pochyliła głowę i poszła dalej. Miała na tyle przyzwoitości, by wyglądać na zawstydzoną. Kim, nie ta baba. - Tylko troszeczkę. - Trochę? Z tego co rozumiem, podkładałaś na świecie ogień, podczas gdy ja odleciałam. - Tylko jedna maleńka szczypta - Uniosła kciuk i palec wskazujący, by pokazać jak bardzo mała. - I idiotycznie brzmiałam, kiedy starałam się rozmawiać z wujkiem Bobem. Opadły jej ręce. - Sorki, nie chciałam, żebyś głupio brzmiała. Skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej. - Cóż, skończyłaś? Możemy teraz przedyskutować mój genialny plan, aby utrzymać cię z dala od więzienia? A może nadal planujesz samobójstwo? Zaskoczony wyraz jej twarzy powiedział mi… no cóż, że ją zaskoczyłam. mniej więcej, rozróżniałam jednak symptomy samobójstwa. Chciała uporządkować swoje sprawy i miała szczery zamiar zabić się dziś wieczorem. Nic nie mogłam na to poradzić, że zastanawiałam się co ją powstrzymało. Lub czy też podróż do kostnicy nadal była na tapecie. - Nie, ja… - Ścisnęła usta i pozwoliła łzie ześliznąć się po policzku.

~ 222 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Niezła próba laluniu - powiedziałam biorąc ją za rękę i prowadząc z powrotem do środka. - Ale ponownie nie dam się na to nabrać. Jesteś silniejsza, niż kiedykolwiek sobie wyobrażałam. - Nieprawda. Jestem łagodna i delikatna. - Powiedz to sędziemu, siostro. Teraz musimy zsynchronizować nasze zegarki. - Prawdę mówiąc nie noszę… - To przenośnia. - Popchnęłam ją do mieszkania, a następnie zamknęłam drzwi. - I jeśli myślisz, że możesz zrobić trochę kawy bez domieszki tego czegoś, to czy mogę dostać kubek? - Okej. Skierowała się do kuchni. Polazłam za nią. Obserwowałam każdy jej ruch. Łagodna i delikatna, jasneee, srały muszki będzie wiosna.

***

Kim nie kupiła mojego planu w stu procentach. Miała szczery zamiar pójść na komisariat i wydając samą siebie, przyznać się do wszystkiego. Chociaż to również było integralną częścią mojego planu, były kroki, które należało podjąć, by zagwarantować jej sprawiedliwe potraktowanie. Zmieniła zdanie w momencie, kiedy przekonałam ją do tego i powstrzymałam się od gróźb , wniesienia oskarżenia za środki odurzające. Ale czy zrobi tak wujek Bob? Kapitan albo prokurator? Kim odmówiła poruszenia tej części swojego życia w naszych negocjacjach, jednak posada piromaniaczki bazowała właśnie na tej części życia. Spaliła te wspomnienia. Próbując chronić Reyesa, pozbyła się zdjęć w ścianach. Aby wysterylizować swoją przeszłość. Jeśli nie chciała o tym rozmawiać, mogłam to uszanować, jednak nadal miałam w swoim arsenale jeszcze jeden dowód. Samo zdjęcie. To Reyesa. Gdybym w pierwszej kolejności pokazała je prokuratorowi, następnie wynegocjowała umowę dla Kim, gdyby

~ 223 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties wyznała grzechy i spłaciła ubezpieczycieli, wtedy z pewnością by się zgodzili. Jeśli już, to oddała miastu przysługę. Każde miejsce, które spaliła, każde gdzie mieszkali, było solą w oku. W pierwszej kolejności pobiegłam na górę biorąc po dwa schodki i przemknęłam przez drzwi pamiętając, że mam towarzystwo. Zatrzymałam się gwałtownie, rozejrzałam po pokoju i chociaż nie zanotowałam faktycznej liczby głów, mogłam zgadywać, że w moim mieszkaniu było dokładnie dwadzieścia siedem zmarłych kobiet, co dawało o dwadzieścia siedem za dużo. Jedna drapała po moim dywanie, desperacko starając się wydostać. Kolejna ciągnęła ją za włosy wyrywając je garściami. Dłużej nie potrafiłam tego znieść. Pospieszyłam do niej, uklękłam i wzięłam jej dłonie w swoje własne. Nadal się trzęsła, jednak nieco się uspokoiła. Przyciągnęłam ją w ramiona i obserwowałam jak kobiety dreptały po moich szafkach, po ścianach, pod biurkiem. Znalazłyśmy się w masowym grobie, ale co teraz? Czego te kobiety chciały? Jeśli czekały aż ich zabójca się znajdzie, to mogło być to bardzo długie oczekiwanie. Może powinnam koczować na schodach przeciwpożarowych. Kiedy kobieta w moich ramionach uspokoiła się wystarczająco, by ją zostawić, ostrożnie przebiłam się przez tłum, by nie nadepnąć na palce u rąk czy stóp i podeszłam do komody, gdzie trzymałam zdjęcie. Kiedy go nie znalazłam, zaczęłam się martwić. Wyszarpywałam kolejne szuflady z dreszczykiem emocji, kiedy znalazłam moje bokserki z napisem „ODPOWIEDZIALNIE

KORZYSTAJ Z DUPY”,

a następnie

przeszukałam skarpetki, swetry i szaliki. Żadnej fotki. W tym momencie mój pokój wyglądał jakby został wykonany nalot dywanowy, a ja zdałam sobie sprawę, że zdjęcie zniknęło. Wtedy mnie olśniło. Reyes. Wkurzył się, kiedy je znalazł. Musiał zabrać. Chwyciłam swój klucz do jego mieszkania i przemaszerowałam tam. Był to krótki marsz.

~ 224 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Gdzie jest moje zdjęcie?! – zapytałam, gdy tylko go znalazłam. W sypialni. W ręczniku. Nadal mokrusieńkiego. Święta matko… - Kiedy zamierzałaś zdradzić mi swoje plany odnośnie mojej siostry? No to mnie zatkało. Jego oczy błyszczały z gniewu. Nie rozmawiał z nią od lat. Skąd do cholery zawsze wiedział, kiedy z nią rozmawiałam? - Wiesz co ona porabiała, ta twoja siostra? Zajął się zakładaniem zegarka z grubym skórzanym paskiem. - Myślałem, że mamy umowę. Trzymaj się od niej z daleka, a nie przekroję cię na pół. - Nie - powiedziałam podchodząc do niego. Dźgnęłam palcem wskazującym w jego pierś. - Nie waż się mi grozić. - Kto powiedział, że to była groźba? - Facet lubił wyolbrzymiać. Podszedł bliżej. Jego zapach otoczył mnie, jak burza z piorunami na pustyni. Ciepło, promieniujące od niego falami, z każdą sekundą zdawało się gorętsze. - Jeśli jeszcze kiedykolwiek będziesz mi groził... - To co? - zapytał krzyżując ramiona, podczas gdy badał mnie zza opadających powiek. Po odchrząknięciu, powiedziałam: - Jeśli jeszcze kiedykolwiek będziesz mi groził, zwiążę cię. - Raz go związałam. Przywiązałam jego cielesne ciało to tego bezcielesnego po to, aby nie mógł go opuścić. Został uwięziony. To nie było miejsce, w którym lubił być. Jego brwi strzeliły w górę i pokój stał się jeszcze gorętszy. Zmniejszył odległość pomiędzy nami. - Tylko jak zamierzasz to zrobić - zapytał a jego tęczówki mieniły się. - Skoro nie możesz mówić?

~ 225 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Przypływ furii przemknął przeze mnie. Mój wzrok zawisł na ręczniku. Cienie w dolinach jego bioder przykuły moją uwagę. Zmieniły się kiedy zrobił kolejny krok, zmuszając mnie do cofnięcia się. Mięśnie brzucha zafalowały przy tym ruchu. Napierał aż nie mogłam iść dalej. Oparłam się o ścianę i położyłam jedną dłoń na jego klatce piersiowej. Oparł ręce na ścianie za mną. - Myślałam, że mamy już za sobą twoje drobne pogróżki - powiedziałam. Jego wzrok opadł na moje usta. - Moje pogróżki nigdy nie są drobne. - Przebiegł językiem po swojej dolnej wardze, a następnie wciągnął ją w usta, podczas gdy rozważał naszą sytuację. - I moje również. Nie strasz mnie ponownie, a zostaniemy wieloletnimi przyjaciółmi. Przechylił na bok głowę. - Myślisz, że mnie oswoisz? - zapytał. Nie odrywając ode mnie spojrzenia, sięgnął do komody, wyszperał zdjęcie i podał mi je. - Myślisz, że oswoisz tym? Nie spojrzałam na to. Ten obraz wypalił piętno w mojej głowie od chwili, w której pierwszy raz go ujrzałam. Reyes skrępowany i z opaską na oczach, przywiązany do krzesła, lina wrzynająca się w jego ciało, ponownie otwierająca rany, które wyglądały na zagojone. Rozpoznałam go natychmiast, potargane ciemne włosy; tatuaże wzdłuż ramion i rąk sprawiające wrażenie płynnych; pełne usta. Na zdjęciu wyglądał na szesnastolatka. Odwrócona twarz, usta zaciśnięte w upokorzeniu. Olbrzymie plastry czarnych siniaków plamiły szyję i żebra. Długie, jaskrawe rozcięcia, niektóre świeże, a niektóre zabliźnione do połowy, mknęły wzdłuż ramion i tułowia. Przyrzekłam, że nigdy ponownie na to nie spojrzę, ale nie byłam kretynką. Nigdy nie wypuściłabym tego z rąk. Jak nic innego, to był dowód na to, co Reyes przeszedł, co oni oboje: Reyes i Kim, musieli wycierpieć, a teraz przyda się do pomocy w sprawie jego siostry. Nie patrząc na zdjęcie, upchnęłam je do tylnej kieszeni.

~ 226 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie chcesz zobaczyć czym jestem? - zapytał. - To nie jest to, czym jesteś Reyes. To jest to, co zostało ci uczynione. Uśmiech, który pojawił się na jego twarzy zawierał troszkę humoru. - I myślisz, żeby naprawić mnie jak ptaka ze złamanym skrzydłem. Moje dłonie opadły na ręcznik. - Sadzę, że jesteś dużym chłopcem i wiesz, że jestem tu dla ciebie bez względu na wszystko. - Prowokowałam go, ocierałam opuszkami palców wzdłuż górnej części ręcznika, i sunęłam w dół po jego erekcji. Oczywista oczywistość, nie był aż tak wściekły. Spiął się. - Bez względu na wszystko? - Bez względu na wszystko - powiedziałam, trącając go z powrotem. - I jeśli możesz powstrzymać się od straszenia mnie za każdym razem, kiedy bronię swoich racji, możesz mnie mieć. Do tego czasu możemy być sąsiadami. - Zaczęłam nurkować pod jego pachą, jednak obniżył ją i zablokował moją ucieczkę. - Jaja sobie robisz, prawda? Spojrzałam na niego. - Wcale nie. I jeśli nie masz nic przeciwko… - Wskazałam wzrokiem jego rękę. Zamiast przesunąć się na bok, zamknął odległość między nami dopóki nie dzieliły nas jedynie centymetry. - Sąsiedzi? Ogień, który go trawił, pełzł po mojej skórze, wsiąkał w sweter i jeansy. Oparłam głowę o ścianę i gapiłam się na niego. Czekając. Mógł albo się ruszyć i ułatwić to nam obojgu, albo wykonać ruch bardzo utrudniając możliwość odejścia. Nic z tych rzeczy. Stał tu, obserwując mnie uważnie i na początku nie rozumiałam dlaczego. Wtedy to poczułam. Poczułam jego. Żarem sięgającego mojego wnętrza, sondującego energią.

~ 227 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Gdybym chociaż przez chwilę myślał, że weźmiesz moje pogróżki poważnie Dutch, trzymałbym język za zębami. Mogłam myśleć o innych rzeczach, które wyczyniałby swoim językiem. - To nie jest wytłumaczenie - powiedziałam zamiast tego, a mój głos był miękkim szeptem. - Przynajmniej kiedy cię postraszyłem, przestałaś się nade mną użalać. - Empatia - poprawiłam. - Po prostu… znacznie łatwiej potrafię znieść gniew niż litość. - Empatię - powiedziałam ponownie. - I możesz użyć dowolnego eufemizmu jakiego chcesz, to i tak jest litość. - To współczucie. - To żałosne pocieszenie. - To uznanie p dla tego co przeszedłeś. To zrozumienie i to płynące z głębi serca. Jeśli to zbyt wiele dla ciebie, w takim razie możesz ugryźć mnie w dupę. - Czy to zaproszenie? - To fakt. Opuścił głowę. - Chcę, żebyś mi zaufała. - Co dziwne, ufam ci. Bez względu na to co mówisz, ufam. Położył dłonie po obydwu stronach mojej głowy i przebiegł kciukami wzdłuż skroni. - Jak bardzo? Od razu zaczęłam się relaksować. Jego dotyk był niesamowity.

~ 228 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - W tej chwili bardzo. Ale dopóki nie zaczniesz się grzecznie zachowywać, to nadal mnie nie dostaniesz. Pochylił się, przyłożył czoło do ściany obok mojego ucha, nie całkiem mnie dotykając jednak tak blisko, że mogłam poczuć jego oddech na mojej szyi i powiedział cicho: - W takim razie zmuś mnie. Jego słowa w połączeniu z głęboką barwą głosu okazały się moją zgubą. Wiedział, że będą. Cholera. Moje opanowanie zawiodło i było poza zasięgiem. Prowadziłam dłońmi po twardych szczeblach jego brzucha. Zaciskały się przy każdym ruchu, podczas gdy moje opuszki ponownie sunęły w dół aż do wiązania ręcznika. Jedno szarpnięcie i był wolny. Jego puls przyspieszył. Krew nieco szybciej krążyła w jego żyłach. A może to była moja. Tak czy inaczej, pokój ogrzał się jeszcze bardziej. - Trzymaj ręce na ścianie - powiedziałam zdecydowanym tonem. Wtedy dałam nura pod jego ramieniem i pchnęłam go aż niemal był płasko na niej. W jakim pięknym położeniu się znalazł. Reyes Farrow na każde moje wezwanie, zmuszony by się zachowywać i stosować się do wyraźnych rozkazów. Mogłam się do tego przyzwyczaić. I naprawdę mogłam przywyknąć do oglądania go nagim w każdej chwili, w której chciałam. Spojrzał na mnie, kiedy go zwodziłam. Ciemne oczy mieniły się zza wilgotnych rzęs. Długie kończyny ukształtowane do znakomitej perfekcji. Stalowe pośladki z zarysowanymi mięśniami po obu stronach napięły się, kiedy mój wzrok tam wylądował. Zrobiłam krok do przodu i przebiegłam palcami w dół kręgosłupa. Wygiął plecy. Kiedy kontynuowałam, sunąc po jego wyrzeźbionym tyłku i nadal w dół, i jeszcze niżej aż ujęłam podstawę jego erekcji, opuścił głowę. Zacisnął dłonie w pięści na ścianie. Walczył o kontrolę. Płynne ciepło rozlało się pomiędzy moimi nogami, kiedy pieściłam go od tyłu. Podeszłam bliżej, dopasowałam się do krzywizny jego pleców i sięgnęłam wokoło, by wziąć go w drugą dłoń.

~ 229 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - O Kurwa - powiedział chrapliwym szeptem. Krew przetaczała się pod moim uściskiem, kiedy go gładziłam, moje palce nie były w stanie całkowicie objąć jego erekcji. Stał twardy jak skała, pulsujący pod moim dotykiem, i faktycznie to dawało mi mocne poczucie władzy. Mieć go tak reagującego na każdy mój uścisk, na każde pieszczoty. Torturowałam paznokciami całą jego długość. Jęknął przez zaciśnięte zęby ochrypłym głosem bez cienia prymitywności. To było niespodziewanie delikatne. Kruche. Łamliwe. Zaczęłam gładzić bardziej rytmicznie, masując podstawę drugą dłonią, rozkoszując się jego reakcją. - Dutch. - Chrypka w jego głosie była niemal tak seksowna jak sam mężczyzna. Czekaj. Nie ma czekania. Popchnęłam go do krawędzi, na skraj orgazmu, dlatego że również czułam to samo. Poczułam przypływ ciepła w lędźwiach i ukucie ekstazy rozprzestrzeniło się po moim ciele jakbym sama była uwodzona. Pragnąc więcej, uklękłam, obróciłam jego biodra i złapałam go od przodu, przygotowując dla swoich ust jednak mocno chwycił mnie za ręce i szarpnął do góry, unieruchamiając na swojej piersi. - To nie jest grzeczne zachowanie! - wrzasnęłam w proteście. Olał mnie, ukrył twarz w zgięciu mojej szyi i poprowadził aż znaleźliśmy się na łóżku. Wtedy pociągnął mnie, wlazł na wyrko i układając mnie naparł. Z miejsca wziął się do pracy przy moich jeansach, rozpinając je i ściągając z bioder, dalej z nóg, podczas gdy sunął delikatnymi pocałunkami wzdłuż mojej szyi. Zrzuciłam buty i uporałam się ze spodniami, podczas gdy Reyes ściągnął mi przez głowę sweter. Następnie ze zwinnością zaprawionego w boju świntucha, w rekordowym czasie rozpiął biustonosz i uwolnił Danger i Willa. Uderzyło w nie chłodne powietrze sprawiając, że ich szczyty stwardniały, ale to natychmiast zostało zastąpione ciepłem promieniującym od mojego niesfornego sąsiada. Wziął je w dłonie i rozgrzanymi ustami objął szczyt Danger. Niemal krzyknęłam, kiedy jego ruchliwy język krążył i

~ 230 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties nakłaniał. Zassał delikatnie i ostry kolec podniecenia przemknął przeze mnie jak struna, która została przeciągnięta od mojego brzucha, po czym dokręcona i poruszona. Reyes poświęcił Willowi taką samą uwagę i owinęłam ramiona wokół jego głowy, a ja wiłam się pod wpływem wibrujących doznań. Wtedy się zatrzymał. Otworzyłam oczy, kiedy uniósł głowę i spojrzał na mnie. - Ufasz mi? - zapytał. - Nie zabrzmiało to zbyt dobrze. - Ściągnęłam brwi, udzielając mu reprymendy, nie żebym naprawdę przejmowała się tą sprawą. Usta miał rozchylone, a oddech nadal ciężki. - Ale czy mi ufasz? Poddałam się. - Tak. Ufam. - Chciałam dodać słowa takie jak „bezgranicznie” i „bezwzględnie” i „na litość boską spraw, żebym doszła”, ale zatrzymałam to dla siebie. Leżał wsparty na łokciach, a jego twarz wyrażała powagę, kiedy mnie obserwował. Otoczył moją głowę dłońmi i zaczął jeszcze raz tą rzecz z głaskaniem. Tą gdzie pocierał moje skronie kciukami i tak jak wcześniej, od razu się zrelaksowałam. - Zamknij oczy - wyszeptał. Zamknęłam aczkolwiek z wahaniem. - Zrelaksuj się i wpuść mnie - powiedział. Jego dotyk był niesamowity, kciuki masował delikatnie aż wymiękłam, oddając mu się całkowicie. Wtedy to poczułam. Delikatne szturchnięcie w moim umyśle. Podżeganie w fałdach rzeczywistości. Niesłyszalny głos dotarł do mnie, przemówił w obcym języku. Zidentyfikowanie go zajęło mi chwilę. Starożytny. Aramejski. - Mogę cię wprowadzić? – zapytał głos i rozpoznałam Reyesa, jego miękki akcent i głęboką barwę odbijającą się echem w moim umyśle. Mówił do mnie na innym poziomie, mentalnym, paranormalnym poziomie. I chciał wejść.

~ 231 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Byłam tak zafascynowana tym co robił, jak do mnie mówił, że na początku mu nie odpowiedziałam. - Dutch - powiedział wyraźniejszym głosem, który stał się jeszcze bardziej natarczywy. - Czy mogę cię wprowadzić? Odpowiedziałam tak samo, mentalnie w starożytnym aramejskim. - Tak. W jednej chwili wysłał swoją esencję wewnątrz mnie, przenikając nie tylko umysł, ale i każdą cząsteczkę w moim ciele. Poczułam jak delikatne kosmyki rozkoszy obszywają dół mojego kręgosłupa, zawijają się w brzuchu, osiedlają wokół serca. Jak gdyby dosięgnął mnie zmysłowy dym i moja skóra zaczęła reagować. To mrowiło i zaciskało się aż poczuło się zbyt małe dla mojego ciała. Moja krew zaczęła się gotować. Czubki Danger i Willa rozgrzały się tak samo jak kłujące pożądanie, które nieustannie wzrastało i szczypało. Sondowanie stało się silniejsze, bardziej wymagające, kiedy zebrało się na szczycie pomiędzy moimi nogami, wezbrało wewnątrz mnie. Następnie poruszyło się, zadrżało, szarpnęło i doprowadziło bliżej krawędzi. Rozgrzane, pulsujące fale wstrząsnęły moim wnętrzem, wykąpały w rozkosznym, niewyobrażalnym cieple. Reyes zamknął mnie w ramionach, a następnie ponownie trącił mój umysł, wysyłając doznania głębiej, mocniej, szybciej. Niecierpliwe oczekiwanie drżało pomiędzy moimi nogami aż nie potrafiłam znieść więcej. Potrzebowałam jego ciała wewnątrz mojego. - Rey'aziel - wijąc się pod nim, powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Zatopiłam paznokcie w jego plecach - rozkazuję ci. Wczepił palce w moje włosy, rozłożył mi nogi swoimi biodrami i wszedł we mnie jednym, długim pchnięciem. Sapnęłam głośno kiedy fala orgazmu osiągnęła maksymalny poziom i ruszyła przeze mnie jak wicher płynnego ognia. To było wszystko co mogłam znieść. Jedno pchnięcie. Jedno rozdzierające wbicie, by rozpętać burzę.

~ 232 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Krzyknęłam, jednak usta Reyesa opadły na moje, podczas gdy on sam nadal był we mnie. Wtedy wycofał się, znacząc pocałunkami moje ucho, chwytając wnętrze mojego uda, by przytrzymać mnie szeroko otwartą, po czym zanurzał się we mnie znowu i znowu dopóki szczyt nie pojawił się ponownie. Wbiłam się w niego, napierałam głębiej, rozkoszowałam się jego przyjemnością. - Dutch - powiedział mi do ucha, a jego uścisk był taki mocny. Powinnam wrzeszczeć w agonii, jednak delektowałam się tym doznaniem, siłą jego orgazmu, kiedy rozbijał się we mnie. Oddychając ciężko, naprężył się, kiedy drżenie przeszło przez niego rozkosznymi, zdumiewającymi falami. Kiedy doszedł już do siebie, przekręcił się i zabrał mnie ze sobą aż znalazłam się na górze. Wtedy zamknął mnie w swoich ramionach, odmawiając odejścia. Nie, żebym również chciała go wypuścić. Szukał ukojenia chowając twarz z zgięciu mojej szyi zanim powiedział stłumionym głosem: - Powinniśmy iść na randkę. Roześmiałam się, owinęłam go ramionami i pocałowałam miękkie miejsce pod spodem jego ucha. - Żeby do tego doszło, będziesz musiał iść do szkoły, nauczyć się posłuszeństwa. Masz problem z władzą. - Nieważne. Powinniśmy ponownie uprawiać seks, a dopiero potem iść na randkę. - No jeśli tak to ujmujesz, to się zgadzam - zapiszczałam w proteście, kiedy z warknięciem przekręcił mnie z powrotem i zaczął jeszcze raz. To był dość słaby protest.

~ 233 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 14

Jeśli Bóg rzeczywiście na nas patrzy, to pozostaje nam być zabawnymi. - NAKLEJKA NA ZDERZAK

Ktoś zapukał do drzwi. Załomotał. Walczyłam z powiekami, które chciały zostać zamknięte, ciałem, które chciało zostać w pozycji horyzontalnej i poprzysięgłam na wszystkie świętości, że komuś się oberwie. Niezależnie od tego czy ten ktoś wtargnie jako intruz, czy ja pokażę się w drzwiach, przychodzenie o tak wczesnej porze skończy się dla jednego z nas leżeniem na podłodze i jęczeniem w agonii. - Co do jasnej cholery? – zapytał Reyes również próbując się obudzić. Próbowałam odpowiedzieć, ale wydałam z siebie odgłos łosia na rykowisku, więc zamknęłam buzię i zaczęłam się wygrzebywać spod jego ramienia i tylnych łap Artemidy. A potem spadłam z łóżka, co w sumie nie było niczym niezwykłym. - Wszystko w porządku? – zapytał Reyes z twarzą nadal wciśniętą w poduszkę. Ten gość miał gust. - Yhy – było wszystkim co potrafiłam z siebie wydobyć, po czym popełzłam po pokoju w poszukiwaniu majtek i stanika. Przecież wcześniej miałam je na sobie. Jak daleko mogły polecieć? Walenie do drzwi rozbrzmiało ponownie. A potem głosy. A potem kroki i lżejsze pukanie w drzwi Reyesa, wtedy zdałam sobie sprawę, że wcześniejsze pukanie nie było w jego drzwi tylko w Cookie albo w moje. Artemida podniosła łeb, ale tylko na moment zanim sen na powrót zwyciężył.

~ 234 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Znalazłam ręcznik jakim owinięty był Reyes i sama go przywdziałam. Jeśli ludzie byli gotowi walić w czyjeś drzwi w środku nocy, musieli też być przygotowani na konsekwencje. Po wyminięciu ławy i przejściu na milimetry obok doniczki, znalazłam drzwi i otworzyłam je. A wtedy zobaczyłam drzwi wejściowe, więc zamknęłam drzwi od spiżarni i odwróciłam się we właściwym kierunku. Rozbrzmiało kolejne pukanie i jeszcze więcej głosów. - Czego? – zapytałam uchylając drzwi. Prawie mogłam widzieć ostro, chociaż wszystko przede mną było szarą i niebieską plamą. Aż zobaczyłam Cookie. - Oo Charley – powiedziała ubrana w fuksjowy szlafrok i limonkowe kapcie. Moje źrenice zwęziły się w przerażeniu. – Szuka cię pan Swopes. - Mów mi Garrett – powiedział do Cookie. Uśmiechnęła się zawstydzona. Cholera. Lepiej, żeby wujek Bob wziął się do roboty. Po czym Garrett odwrócił się ku mnie. - Charles. Zabalowałaś? - Co do chuja, Swopes? – Wciąż brzmiałam jakbym miała katar. – Masz pojęcie jak niegrzeczne jest pukanie do czyichś drzwi o... – Nie miałam zielonego pojęcia która jest godzina. - ...tak wcześnie rano? - Myślałem, że to twoja ulubiona pora na rozrywkę. – Miał na sobie ciemnobrązową kurtkę i plecak zwisający z ramienia. Za mną pojawił się Reyes w spodniach od piżamy, miał potargane włosy, zarost na szczęce i poplątane rzęsy. Poplątane! Wkurzający facet. Seksowny, że nie było niczego bardziej seksownego. Cookie zassała miękki oddech, gdy go zobaczyła. Garrett zesztywniał. - Bo tak jest – kontynuowałam trąc oko pięścią – ale ja jestem uprzywilejowana, a ty nie masz żadnej wymówki.

~ 235 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Mogę mu przerwać kręgosłup? – zapytał Reyes. Oparł ręce na futrynie po obu moich stronach i zbliżył się póki jego ciało nie stykało się z moim. Garrett wyprostował się jeszcze bardziej przyjmując wyzwanie. Byli prawie tego samego wzrostu, tej samej budowy, tak samo apetyczni. Miałam takie ciężkie życie. - Nawet o tym nie myśl – burknęłam pod nosem. Popatrzyłam w górę i skarciłam

Reyesa

swoim

niesławnym

śmiertelnym

spojrzeniem,

po

czym

poprowadziłam Garretta do własnego mieszkania, otworzyłam drzwi i gestem zaprosiłam do środka. – Poczekaj tu – powiedziałam dodając ostrość do mojego głosu, kiedy cofnęłam się po ubranie. – Przepraszam, że on cię obudził, Cook. - Mogę zrobić sobie kawę? – spytała, a nadzieja w jej głosie była tak ujmująca, że nie mogłam jej odmówić. – Jasne. Chociaż myślę, że Swopes woli piwo. - Kawa jest w porządku – powiedział z głębi mojej norki. Uśmiechnęłam się do niej. - Zatem kawa. Garrett zawołał ponownie: - I przyprowadź ze sobą swojego chłopaka. Po oderwaniu spojrzenia od Reyesa, Cookie skierowała się do mojego mieszkania, a ja poprowadziłam syna wszelkiego zła do jego własnego, po czym pobiegłam na poszukiwanie ubrań. Jak moje skarpetki skończyły w kuchennym zlewie było dla mnie zagadką, ale wszystko inne znalazłam ze względną łatwością, więc zaczęłam się ubierać w nowoczesnej, stylizowanej łazience. Moja łazienka też była nowoczesna. Albo byłaby, gdybym żyła we wczesnych latach siedemdziesiątych. Reyes stał ze skrzyżowanymi na piersi rękami, oparty o framugę drzwi, obserwując mnie z intensywnym zainteresowaniem jak podskakiwałam, by szybciej upchnąć tyłek w jeansy. - Nie wiedziałem, że wy dwoje jesteście tak blisko – powiedział.

~ 236 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Uczucie promieniujące od niego poraziło mnie, powodując jakby maleńkie nacięcia na skórze, jakby ktoś rzucił we mnie kilkunastoma żyletkami na raz. Zassałam oddech przez zęby,

nagle rozumiejąc przez co on przechodził w barze. To była

zazdrość. Nie, to ja czułam zazdrość. To była zazdrość odczuwana przez nadnaturalną istotę. Przez Reyesa Farrowa. - A właśnie, że wiedziałeś – powiedziałam igrając z nim. – I nie jesteśmy blisko. Jesteśmy kolegami. Tak jakby. Widziałeś mój drugi but? Wskazał na dekoder pod ekranem płaskiego telewizora, gdzie skórzany botek niebezpiecznie zwisał z jego krawędzi, grożąc upadkiem wraz z nim. - Dzięki. Idziesz ze mną? – zapytałam. Wzruszył ramionami w obojętnym potwierdzeniu. – A myślałeś, żeby w najbliższym czasie się ubrać? - Nie bardzo. - O nie, absolutnie nie – powiedziałam, grożąc mu palcem wskazującym. - Co? – zapytał z wyrazem twarzy niewiniątka. Dokładnie wiedział do czego piłam. - Wkładasz koszulę albo zostajesz w domu. Przyprawisz tą biedną kobiecinę o atak serca. – Cookie miałaby bardzo wielki problem, aby skupić się z Reyesem i Garretem w tym samym pomieszczeniu. Jeśli do tego jeden z nich byłby bez koszulki... Wzdrygnęłam się na samą myśl. Uśmiechnął się i podszedł do szafy, wyglądając tak samo cudownie kiedy tam szedł jak i kiedy wracał.

***

~ 237 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Do czasu gdy dotarliśmy, kawa była zaparzona, a Cookie przyniosła kosz pełen babeczek. Babeczki! Była taką świetną gospodynią. Ja przyniosłam tylko napoczętą paczkę gum do życia. Zarówno Reyes jak i ja musieliśmy wymijać rzesze martwych kobiet. Nasze działania musiały wyglądać dziwnie dla dwojga nienadnaturalnych stworzeń siedzących w pokoju, ale nic nie powiedzieli. Usiedliśmy w salonie, Reyes i ja na Sophie, a Swopes i Cookie na mniejszych fotelach, które najwidoczniej nie zasłużyły na imiona. Wina z powodu mojego zaniedbania próbowała przedrzeć się do mojej świadomości. Nie pozwoliłam jej na to, zapewniając, że byłam po prostu zajęta. Fotele dostaną imiona, kiedy tylko znajdę wolną chwilę. Garrett zajął się wyciąganiem z plecaka książek i notatek jakie ze sobą przyniósł. Po spojrzeniu na rzeczy jakie wyciągnął, zdawało się, że miałam dostać kilka odpowiedzi. Słoooodko! - Chcesz zdjąć kurtkę? – zapytałam go. - Nie, jest ok. Chciałbym tylko wyjaśnić kilka rzeczy, odnośnie tego co się dzieje i czego się dowiedziałem. - Brzmi złowieszczo – powiedziałam, zapadając się głębiej w kanapę. Reyes zarzucił swoje zaborcze ramię na jej oparcie, prawie dotykając moich ramion. Cookie to dostrzegła, miała przez chwilę tęskny wyraz twarzy zanim się zorientowała. Garrett również rzucił spojrzeniem w kierunku Reyesa, ale szybko przeniósł je na mnie. - Nawet nie wiesz jak złowieszczo, ale najpierw może chciałabyś wiedzieć jak zaczynałem w branży łowców głów? Nie myślałam, że w tym kierunku potoczy się rozmowa, ale w porządku. - Byłeś w wojsku. Wziął do ręki kupkę notatek i ponownie się oparł.

~ 238 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Racja, i to przeszkolenie zdecydowanie się przydaje. A pamiętasz jak mówiłem ci, że mój ojciec był inżynierem w Columbii? - Tak – powiedziała Cookie wcinając się. – Został uprowadzony i nigdy nic już o nim nie usłyszałeś. - Dokładnie. Ale to czego ci nie powiedziałem, to dlaczego jestem tak dobry w swojej pracy. Mam talent do odczytywania ludzi. Patrzę na świat przez trochę inny obiektyw niż reszta. Zabrzmiało poważnie. - Ojciec był pierwszą osobą z rodziny, która poszła do college’u, która naprawdę zrobiła coś ze swoim życiem. Jednak jego przodkowie byli nieco mniej skorzy do edukacji. Zasadniczo pochodzę z długiej i dobrze rozwiniętej linii kanciarzy. - Kanciarzy? – zapytałam z niedowierzaniem. – Takich prawdziwych kanciarzy? - Tia, naciągaczy każdej maści, typu i rodzaju. I to pewnie dlatego potrzebowałem aż tyle czasu, by uwierzyć w to co potrafisz. W to kim jesteś. Nie cechuje nas nadmiar zaufania, szczególnie gdy używamy tych samych sztuczek do kantów. Znamy każdą podręcznikową sztuczkę. - Czekaj, poważnie? – zapytała Cookie, nadal próbując poukładać to sobie w głowie. Próbowałam zrobić to samo. - Jak oryginalni kanciarze? - Wszyscy począwszy od pra-pra-pradziadka o wątpliwej moralności, który był uważany za Romskiego księcia i który zniewolił babcię, która używała Voodoo, by wskrzeszać zmarłych. - Wow – powiedziała Cookie. – To takie fajne. - Tia. Mój ojciec przeszedł przez college, przez wykorzystywanie sztuczek kanciarzy i pędzenie bimbru. Właściwie był znanym i cenionym producentem bimbru.

~ 239 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Mój ojciec też jest dość znany. – Wszyscy się obróciliśmy, by popatrzeć na Reyesa. - Czekaj – rzuciła Cookie. – Twoja babka naprawdę wskrzeszała zmarłych? - Nie, złociutka. To tylko określenie kanciarzy. - Och, no tak. Ale to i tak nie wyjaśnia dlaczego tak długo nie wierzyłeś Charley. Garrett kontynuował: - Dokładnie. Nawet gdy zobaczyłem twarde, mocne dowody, zostałem tylko troszkę przekonany. – Podniósł notatki jakie miał w dłoniach. – A co jeśli ta cała rzecz, to wszystko co stało się kiedy umarłem, ta cała historia, konfiguracja, podróż do Piekła i z powrotem, co jeśli to wszystko było wyszukaną sztuczką kanciarską? Dym i lustra, by mnie przekonać do podziemi Lucyfera? Jestem trochę jak ty, Charles. Umiem stwierdzić kiedy ktoś kłamie, a Lucyfer kłamał mówiąc o tym jak Reyes ma zamiar zniszczyć świat. Nareszcie! Ktoś ze zdrowym rozsądkiem. - Skąd możesz to wiedzieć? – zapytała Cookie. - Ponieważ spędził dużo czasu, bardzo dużo czasu próbując mnie przekonać do tego jak zły jest Rey’aziel, jak to ma zamiar cię zabić, ciebie i każdego... – Wydawał się szukać właściwych słów. - ...wszystkich... mi bliskich, a potem w przypływie gniewu zniszczyć świat. - A ty uważasz, że kłamał? – zapytałam. - Wiem, że tak. Tworzy drogę wyjścia z Piekła, portal jak nazywasz Rey’aziela, a potem go odsyła? Dlaczego Lucyfer miałby pozbyć się portalu, swojej jedynej drogi z piekła na ziemię umożliwiającej złapanie cię? Musi istnieć jakiś cholernie dobry powód, by ryzykować swoją drogę ewakuacyjną z dziury w jakiej żyje. Jednak Junior był niegrzeczny. – Kiwnięciem głowy wskazał Reyesa. Ale Reyes go zignorował. – I jak do tej pory zamiast naprawiać problem, Roger Ramjet zwiększył go siedmiokrotnie.

~ 240 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Ojcowskie myślenie. „No cóż, cholera”. – Popatrzył na mnie. – Powiedzmy, że jest mocno zdenerwowany całą tą sprawą, że Reyes zrodził się na ziemi by być z tobą. - Wiesz o tym? – zapytałam. - Wiem o wszystkim. Lucyfer rzekomo wysłał Reyesa po ciebie, żeby sprowadził cię do Piekła, żeby mieć klucz do Nieba, ale Romeo zmienił zdanie i postanowił zostać na tej płaszczyźnie z tobą. By być z istotą, po którą został wysłany. Dlaczego Lucyfer miałby czekać na ciebie wieczność, ryzykować tak wiele, by wysyłać swoją jedyną drogę ucieczki na tę płaszczyznę, a następnie wysyłać armię, by cię uśmiercić? Wzruszyłam ramionami. I tak nic z tego nie miało sensu, ale kimże byłam by to oceniać? Moje plany często nie wypalały. Podobnie jak założenia. Czekajcie, może Szatan też ma ADHD? To by wiele wyjaśniało. - Pomyśl o tym – kontynuował Garrett. Tak zrobiłam. Jakżebym mogła inaczej? - Starają się was oboje zabić od dnia, w którym się narodziliście. Earl Walker miał cię zabić, Reyes, ale zamiast tego popadł w obsesję. Pewien pedofil miał cię zabić, Charles, ale Reyes cię uratował. A potem ratował wiele razy. Więź, powiązanie z innym światem, powstało zanim się narodziliście i jest silne. Trzyma was oboje przy życiu. Jeśli to połączenie kiedykolwiek zostanie zerwane, oboje będziecie znacznie bardziej wrażliwi. I myślę, że właśnie o to im chodzi. By zerwać to połączenie. Aby trzymać was oddzielnie aż jedno z was zostanie zabite. Ale zawodzą za każdym razem. Przynajmniej w jednym miał rację. Przeznaczeniem Reyesa i moim było wspólne dorastanie, ale został porwany i całe te plany szlag trafił. - W jakim innym przypadku miałby wysyłać setki tysięcy swoich żołnierzyków na pewną śmierć, tylko po to by spróbować przejść przez otchłań zapomnienia? Bóg sprawił, że bardzo trudno wydostać się z Piekła. Jest wokół niego otchłań jak fosa wokół zamku i prawie niemożliwym jest przedostanie się przez nią. To właśnie dlatego stworzył Reyesa. On jest kluczem, mapą przez tę otchłań. I Lucyfer chciał się upewnić,

~ 241 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties że przynajmniej jedna istota przedostanie się na tę płaszczyznę, istota która pośle cię do piachu. Skrzyżowałam ramiona na piersiach. Miał rację w pewnych kwestiach, ale w innych już nie. Przecież Lucyfer nie wysłał Reyesa, by ten mnie zabił, tylko wysłał go po portal. Jakikolwiek portal. Garrett w głębokim zamyśleniu analizował notatki. - Ale wtedy to zakichane połączenie spieprzyło się. Trzyma cię przy życiu dekady dłużej niż innych Żniwiarzy. - Hej – zaprotestowałam nagle urażona. – Nie jestem taka stara. Mam dwadzieścia siedem lat. Do jasnej cholery. - Ale większość Żniwiarzy zmarła młodo, prawda? Ponieważ większość z nich nie miała za kochanków nadnaturalnych zabójców, którzy strzegliby ich tyłków. Reyes też mi o tym mówił. Że fizyczne ciała Żniwiarzy odchodziły młodo, po czym przez setki lat wykonywali swoje obowiązki bezcieleśnie. - Ale to wciąż nie odpowiada na pytanie, dlaczego on chce cię zabić, Reyes? Ciebie? Jedyną istotę, która może przejść przez otchłań? Ponieważ masz zamiar zniszczyć świat? To go dręczy nie dając spać po nocach? Ponieważ tak bardzo martwi się o ludzi? – drwił Garrett. – W ogóle o nas nie dba. Jesteśmy pionkami w grze, a ziemia jest szachownicą, ale tylko on wygrywa. Brwi Cookie zjechały się razem w konsternacji, kiedy wchłaniała historię Garretta. - I chce portalu do Nieba? – kontynuował. – Po co? Żeby mógł tam podać swój tyłek na srebrnej tacy? Ponownie? Dlaczego chciałby tam wrócić? Bo tak jest powiedziane? Nie lepiej rządzić w Piekle niż służyć w Niebie? Przecież on jest władcą setek tysięcy jak nie milionów podległych mu stworzeń. Którzy czczą go padając do stóp.

~ 242 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Zatem jeśli dorwanie portalu inaczej mówiąc mnie – powiedziałam wskazując na siebie palcem – nie jest jego celem, więc co jest? - Strach. - Strach? - Pomyśl o tym. Stworzył syna, by odwalał za niego brudną robotę, a ten jak każdy uparty nastolatek zbuntował się. Odmówił wykonywania woli ojca. Nigdy nie chodziło o wojnę. Nigdy nie chodziło o powrót Lucyfera do nieba. Chodzi o coś innego, o jego jedyny strach. Siedziałam na skraju kanapy obgryzając paznokcie. Koniecznie powinnam zrobić popcorn. - Dobra, ale co z tego? Czego on się tak boi? Garrett zacisnął na chwilę zęby, po czym powiedział cicho: - Ciebie. Zesztywniałam. - Czekaj, co? Dlaczego miałby się obawiać mnie? - Nie mam pojęcia, ale muszę przyznać, że jestem pod delikatnym wrażeniem. - Ja też. To znaczy, że rządzę – powiedziałam udając, że mu wierzę. Ale on przepadł. Przechylił się ponad krawędź wodospadu i wylądował na ostrych, szpiczastych głazach. Zanim

zdążyłam

wyrazić

profesjonalną

opinię

na

temat

jego

stanu

psychicznego, poraził Reyesa wzburzonym spojrzeniem. - Nie zostałeś wysłany po nią, by ją sprowadzić, prawda? – Kiedy Reyes nie odpowiedział, Garrett kontynuował: – Zostałeś wysłany, by ją zabić, tak na wszelki wypadek, gdyby jednak zawiodły wszystkie elementy jakie zwyczajnie działają przeciwko Żniwiarzom. W razie gdyby przeżyła ataki wszystkich złych istot jakie na ziemi czyhają na jej światło, wysysają jej istotę. Byłeś zabezpieczeniem, wysłanym dla

~ 243 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties pewności, że pójdzie do piachu zanim jeszcze zdąży złapać oddech. – Pochylił się, by mówić bezpośrednio do Reyesa. – Zostałeś stworzony, by ją eksterminować. Nadal byłaby Żniwiarzem, tylko nie miałaby ludzkiego życia. Zatem z jakiegoś powodu Charles w ludzkiej formie stanowi dla niego zagrożenie. A ty istniejesz dla jednego, tylko jednego powodu. Aby pozbawić życia na tyle wyjątkową istotę we wszechświecie, która może pogrążyć twojego tatulka. To było świetne. Oparłam się wygodnie o kanapę i złożyłam dłonie. To było jak zajebista bajka na dobranoc, w której nie było krztyny prawdy. - Masz coś zrobić – powiedział do mnie z ostrym wyrazem twarzy. – Tylko nie wiem dokładnie co. Masz zdobyć pewnego rodzaju moc, albo podjąć jakąś wielką decyzję, która zmieni bieg historii ludzkości. Będziesz prowadzić armię przeciwko władcy Piekła i położysz mu kres raz na zawsze. A on będzie robił wszystko, co w jego mocy, by cię powstrzymać. Oł jea, Garrett musiał dostać leki. - Ale dlaczego chciałabym zrobić cokolwiek z tego? I jak miałabym zebrać armię? Nie jestem za bardzo zorganizowana. Miałby być ktoś, kto chciałby być mi poddany? - Nie wiem jak masz to zrobić, ani faktycznie jaką rolę w tym odegrać. Zostały mi pokazane tylko cząstki fragmentów, a we wszelakich informacjach jakie dostałem z zaświatów wciąż próbuję oddzielić prawdę od fikcji, rzeczywistość od snu, trudno to przesiać. Ale to wszystkie moje badania. – Podniósł notatki. - Gdzieś ty do cholery to wszystko znalazł? - Jak już mówiłem, mam ciekawych krewnych. I eBay też pomógł. Wszystko co wiem o Ponurych Żniwiarzach, a tak przy okazji to nie jest ich właściwa nazwa, to to, że są niezwykle potężni. Nie tak jak anioły czy demony jakie znamy. Mają duszę i mogą istnieć na naszej płaszczyźnie zarówno w formie ludzkiej jak i duchowej. Są kompletnie innym gatunkiem. Są jak motyle w świecie ciem. Ale ty – powiedział patrząc na mnie wymownie – ty jesteś jeszcze potężniejsza niż większość twojego rodzaju. Urodziłaś się

~ 244 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties z możliwością czerpania energii ze wszystkiego, co cię otacza, czy to ożywionego czy nieożywionego. Twoje moce są jakby płynne, ciągle zmieniające się, kształtujące i formujące się w zależności od sytuacji. Nazwano cię w ich języku słowem oznaczającym „plastyczność”, „przystosowanie”. Z tego co mogę powiedzieć, jesteś wyjątkowa nawet wśród swoich. I jesteś w pewnym rodzaju królewska. - Wow. Chyba musieliście sobie chłopaki wcześniej porozmawiać. – Reyes mówił mi już o mojej „królewskości”. Chociaż reszta była nowością i też była interesująca. Mimo to nie mogłam nic na to poradzić, ale kwestionowałam jego źródła. Być może to był jeden wielki kant, ale nie tak jak o nim myślał Garrett? Może Szatan chciał, żeby Garrett uwierzył, iż kłamie? - Jak już mówiłem, tam jest inaczej. To tak jakby zinternalizować 15 treść trzydziestopięciotomowej encyklopedii w kilka sekund. - Przydałoby mi się coś takiego w college’u. - Pamiętasz ten list, który znalazłaś w moim mieszkaniu? - Tak – powiedziałam ignorując ukłucie zazdrości płynące od Reyesa. – Ten który wyrwałeś mi z ręki. - Tia, przepraszam za to. – Wcale nie było mu przykro. – Był od doktora von Holsteina z Harvardu. Pracuje dla mnie nad pewnym tłumaczeniem. - Tłumaczeniem czego? – zapytała Cookie. – I jak go znalazłeś? - Opublikował to czy tamto. Natknąłem się na niego, gdy szukałem czegoś na temat wymarłych języków. Na stronach antykwariatu znalazłem informacje, że przełożył kilka bardzo starych dokumentów. Kilka takich starych tekstów znalazłem na eBay’u. Niestety nikt nie był w stanie ich przeczytać, więc skontaktowałem się z doktorem Holsteinem prosząc o pomoc. - Kowboj umie czytać starożytne teksty? Trudne słówko, ciocia Wiki rzecze: Internalizacja, uwewnętrznianie – mechanizm polegający na przyjmowaniu za własne narzucanych z zewnątrz postaw, poglądów, norm i wartości. W tym konkretnym przypadku narzucanych Garrettowi przez Szatana  15

~ 245 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - W pizdu lepiej niż ja. A kiedy opowiedziałem mu historię, pomógł mi w badaniach i powiedział czego szukać. To co nas naprawdę powinno zainteresować, to prace rzekomo napisane przez bizantyjskiego proroka imieniem Cleosarius. Cookie parsknęła. - Co za niefortunne imię. - Tia, no cóż, prawdopodobnie jest bardzo stare – powiedziałam do niej. – Chociaż znałam jednego Cleo. Żona zabiła go tłuczkiem do mięsa. Wzruszyła ramionami. - Ten tłuczek nadal tkwił w jego głowie, kiedy przyszedł do ciebie? - Dzięki Bogu nie. To by było straszne. Garrett odchrząknął. - Sorki – powiedziałyśmy chórem. Po czym wyszeptałam ku Cookie: - Później ci powiem więcej. Ta kobieta była psychiczna. - W porząsiu – wyszeptała w odpowiedzi. Garrett czekał, żeby się upewnić, że teraz jego kolej by zabrać głos. Mrugnęłam. Zacisnęłam piąstki. Przygryzłam wargę. - Niestety – kontynuował kiedy minęło milenium – niewiele mogliśmy znaleźć o Cleo. Ale z historycznego punku widzenia, prorocy nie mogli tak po prostu łazić i tryskać przepowiedniami. Wtedy zostaliby złapani jako heretycy i straceni. Więc wielu z nich zapisywało swoje wizje w formie wierszy. Nostradamus pisał czterowiersz. Mnich tybetański imieniem Ajahn Sao Chah zawierał swoje wizje w wierszach, mimo iż nigdy się o nich nie uczył. Mówił, że wizje w nim wywołują magiczne amulety. Ale facet imieniem Cleosarius pisał kodem. - Jak sekretnym szyfrem? – zapytałam. - Dokładnie. Na początku doktor von Holstein myślał, że teksty napisane są po ilyryjsku. Za cholerę nie wiem co to za język, ale na szczęście nie były. Były

~ 246 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties zakodowane. Kiedy już odkryliśmy, że koleś pochodził z Bizancjum, doktor pokapował się jakiego języka używał i mógł przez to przebrnąć. Ale że ten facet Cleo, pisał w wymarłym języku i to jeszcze szyfrem... Powiedzmy, że doktor von Holstein mało nie pociął się przy tej pracy. Cookie wyprostowała się zafascynowana. - Zatem rozszyfrował kod i przetłumaczył tekst? - Na razie uporał się z kawałkami. - I zrobił to wszystko w... – Wbiłam wzrok w sufit, licząc. - ...dwa miesiące? - Odkąd się z nim skontaktowałem, wpadł w lekką obsesję. Powiedział, że to jak szukanie Świętego Grala. Pracował już nad historycznymi tekstami, ale nigdy nie miał do czynienia z połączeniem wymarłego języka, szyfru i proroctwa. W sposób w jaki ja to rozumiem, gościa nazwali wariatem i stwierdzili, że porwał się z motyką na słońce. - Dobra, a czego on się dowiedział? - Tego, że wszystkie proroctwa Cleosariusa dotyczą jednej osoby. Ciebie. - Mnie? – zapytałam nagle super-hiper zainteresowana. Garrett skinął głową i zaczął przedzierać się przez swoje notatki. - Zdałem sobie z tego sprawę, kiedy Lucyfer określił cię jako królewską córkę, a także kiedy nazwał cię królewską córą światłości. Na tym bazowałem w moich poszukiwaniach. Królewska córa światłości. Jest kilka teksów, które określają cię jako królewską córkę lub córę światłości. Ale w jego późniejszych tekstach istnieje kilka odnośników do ciebie jako po prostu córki i wtedy rzeczy stają się naprawdę interesujące. Przesunęłam się ku krawędzi kanapy. - Dobra. Teraz wsiąkłam. Dlaczego? - To są właśnie te, które odnoszą się do twojej niewyobrażalnej mocy i twojej armii.

~ 247 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Ok., moc brzmi dobrze, chociaż nadal nie jestem przekonana do tej sprawy z armią. - Nie jakaś tam moc – powiedział Garrett równie podekscytowany. – Niewyobrażalna moc. Według jego przepowiedni, zrekrutujesz wojownika, uczonego, proroka, strażnika, naczelnika i jeszcze kilka innych postaci, nad którymi doktor von Holstein nadal pracuje. – Wyciągnął list. – Dobra, tu jest kawałek, którego szukałem. Władca albo król zła zniewoli ojca córy, aby zwabić ją w zasadzkę... - Czekaj. Czego Szatan może chcieć od mojego taty? - Może nie chodzi o twojego ziemskiego ojca tylko o tego drugiego? - Och, dobra. Króla innej rzeczywistości? – zapytałam Reyesa, ale pan Farrow był zajęty pławieniem się we własnych myślach. - I z pomocą armii córy chroniącej ją – Garrett kontynuował czytanie – pokona ona władcę. Będzie wielka i straszna bitwa, ale córa pokona go w niej i pokój zapanuje na ziemi na kolejne tysiąc lat. Reyes wstał i poszedł wyjrzeć przez okno. Nie miałam pojęcia na czym skupiał myśli. Ale dokładnie wiedziałam, na czym skupiałam swoje. - Um, nie sądzę, że tak to jest przedstawione w Biblii – powiedziałam ponownie sceptyczna. – Ale ja naprawdę nie chcę walczyć z tatą Reyesa. Czy teraz mogę złożyć rezygnację? Wykreślić to z mojej listy rzeczy do zrobienia? - Ale czy to nie jest niesamowite, że facet napisał o tobie dziesiątki przepowiedni, kilka setek lat przed twoimi narodzinami? - Zatem mu wierzysz. Chociaż jest jeden problem z twoją teorią. Reyes nie został wysłany by mnie zabić. Został wysłany by mnie porwać, zabrać ze sobą do Piekła. Prawda? – Popatrzyłam na Reyesa. Stał przy oknie, patrząc na znakomitość naszego parkingu. Niezbyt chętnie współpracował. Na mikrosekundy zanim zdążyłam podjąć moją tyradę, W końcu odezwał się Reyes.

~ 248 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dutch, a myślisz, że w jaki sposób miałem tego dokonać? Założyłam nogę na nogę. - O czym mówisz? Z poważnym wyrazem twarzy odwrócił się ku mnie. - Jak myślisz, w jaki sposób miałem zaprowadzić cię do innego wymiaru? Garrett spojrzał na mnie ze smutkiem. - Został wysłany, by cię zabić, Charles. Nie ma innego sposobu. Tlen wyparował z pomieszczenia, kiedy mnie olśniło, że Garrett rzeczywiście mógł mieć rację. Oparłam nogi na kanapie. Cookie położyła dłoń na ustach, była w niej mieszanina żalu i zdziwienia. Reyes odwrócił się do okna. - Ojciec nakarmił mnie tym samym gównem co Swopesa. I tak samo jak on, zwątpiłem w motywy ojca. Swopes ma rację. Dlaczego ojciec chciałby wrócić do Nieba? To nigdy nie miało sensu. Każde słowo wychodzące z ust ojca było przesycone ukrytymi motywami, ale były zupełnie inne. Zawsze miałem uczucie, że on coś ukrywa. Stworzył mnie z jakiegoś powodu. Musiał być pewien, że przebędę otchłań i dotrę na tę płaszczyznę. I kazał mi czekać. Przez wieki czekałem w mroku aż zostałaś wybrana. - Ale mnie widziałeś – powiedziałam urażona. Poczułam się jak głupiutka uczennica. – Widziałeś mnie w innej postaci i zakochałeś się. Przygryzł wargę i pochylił głowę jakby był zawstydzony. - Bo tak było. - Mimo tego – ciągnęłam kontemplując wzór na kanapie – gdybyś się nie zakochał, zabiłbyś mnie? Po chwili popatrzył na mnie.

~ 249 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - W większości, tak. Ale i tak nie ufałem ojcu. Chciał zniszczenia twojego fizycznego ciała, a ja nie wiedziałem dlaczego. Nie umiałem wyjaśnić dlaczego mam to zrobić. Ale tak czy inaczej, dalej byłabyś sobą. Nadal byłabyś Żniwiarzem tylko bezcielesnym. Skinęłam głową nadal starając się pogodzić z jego oświadczeniem. - Tak więc wszystkie te bzdury o kluczu włożonym w zamek... Głowa Garretta nagle podskoczyła. - Wiesz o tym? - Tak – odpowiedziałam nagle znużona – powiedział mi o tym jeden demon. Stwierdził, że jeśli Reyes i ja połączymy nasze ludzkie ciała, znaczy jeśli klucz wejdzie w zamek, jak to ujął, że to rozpocznie wojnę, zniszczy świat albo coś równie obrzydliwego. No wiesz, zwyczajowe apokaliptyczne bajanie. Ale muszę ci powiedzieć, że klucz wylądował w zamku i z tego co wiem ziemia kręci się dalej, wcale nie rozpoczęliśmy nadnaturalnej wojny. W zamyśleniu popatrzył w dół na swoje książki. - Tego właśnie też nie rozumiem. Pamiętam, że słyszałem to samo zastrzeżenie. Myślę, że to część proroctwa, o którym mi powiedziano, ale po prostu nie wiem co oznacza. - A kto ci powiedział o tej przepowiedni? – zapytałam. – Lucyfer by tego nie zrobił, nie, jeśli chciał, abyś doszedł do tego, że on cię okłamuje. - Tylko jeden mógł to zrobić. Jest tylko jedna istota, która ma na tyle mocy, by wysłać mnie do Piekła i ponownie stamtąd wyrwać. A w sposób w jaki ja to widzę, tylko jedna istota ma taką moc, wie jak to zrobić i miała na to ochotę. – Rzucił ostre spojrzenie w kierunku Reyesa. – I jest nią syn Szatana. Zamrugałam ze zdziwienia, a potem prychnęłam. - Reyes? Swopes, to niedorzeczne. Dlaczego Reyes miałby zrobić coś takiego. A co ważniejsze, jak miałby to zrobić?

~ 250 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Po kilku sekundach bronienia mojego mężczyzny, zdałam sobie sprawę, że byłam jedyną w najbliższym otoczeniu, która to robiła. Odwróciłam się do Reyesa i zobaczyłam lodowaty błysk w jego oczach, kiedy spoglądał na Garretta. - Jesteś mądrzejszy niż wyglądasz – powiedział. Wyraz twarzy Swopesa stał się śmiertelnie poważny. - O czym ty do diabła myślałeś? - Zobaczyłem okazję i wykorzystałem ją – powiedział Reyes. Na zewnątrz był uosobieniem spokoju, ale w jego wnętrzu emocje wrzały, gotowały się i groziły wybuchem. – Jest chwila – kontynuował – kiedy człowiek umiera i zostaje przywrócony do życia, a jego dusza jest między dwoma wymiarami. W tamtej chwili zdecydowałem wykorzystać cię jako szpiega. Podczas gdy siedziałam oniemiała, gniew Garretta wzrastał. - Tylko, że ja nie zostałem wtajemniczony w ten plan, palancie – rzucił, a jego głos był ostry z powodu ledwo powstrzymywanej furii. Pochylił się i zagryzł zęby. – Wysłałeś mnie do Piekła. - Tylko, że to nie przyniosło żadnych korzyści. Nie dowiedziałeś się niczego, czego bym już nie wiedział. Zanim zdążyłam się zorientować, zaciśnięte pięści Garretta były na koszuli Reyesa. Nieco uniósł Reyesa i próbował nim rzucić o ścianę, ale oczywiście Reyes w ciągu kilku sekund uzyskał przewagę. Przewrócił stół, pchnął Garretta w tył i przycisnął go do ściany, po czym zablokował przedramieniem jego gardło. Cookie odskoczyła w tył, natomiast ja wykazałam się wręcz przeciwną reakcją. Rzuciłam się między mężczyzn. - Reyes, puszczaj go! – krzyknęłam, wieszając się na jego ramieniu. Ale Reyes chciał, żeby Garrett wiedział jak niewiele siły wkłada w trzymanie go. Tylko się uśmiechał, gdy Garrett charczał i dusił się. Zaczęłam się martwić o jego krtań.

~ 251 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Rozumiemy – powiedziałam do Reyesa. – Wygrałeś. A teraz puść go. Cookie nadal się cofała, jej twarz poszarzała, oczy się wytrzeszczyły. Reyes zwolnił ramię i rzucił Garretta na podłogę. Garrett nadal charczał, łapał powietrze i trzymał się za gardło. Pochyliłam się, by pomóc mu wstać i chociaż w połowie spodziewałam się, że odrzuci moją ofertę, jednak oparł się na moim ramieniu i próbował wstać. Ale był cięższy niż sądziłam i chwiałam się pod nim gdy próbował się pozbierać. Reyes nie miał innego wyjścia, musiał mi pomóc. Wspólnymi siłami udało nam się go podnieść, ale gdy stanął, zaczął się na mnie przechylać. Reyes go złapał i w następnej chwili Garrett udowodnił jakim dobrym był kanciarzem. Udając, że upada, popchnął Reyesa w tył, wyciągnął długi, ostry sztylet i wepchnął go w klatkę piersiową Reyesa. Nagły przeskok prądu wysłał adrenalinę przez moje żyły. Z niedowierzania oboma dłońmi zakryłam sobie usta, kiedy Garrett uśmiechnął się i pochylił nad mężczyzną, którego dopiero dźgnął. Tym razem była kolej Reyesa, by cierpieć. Odrzucił głowę w tył i starał się złapać oddech, wtedy Garrett docisnął sztylet, by wszedł głębiej, dosłownie przyszpilając go do ściany. - Nauczyłem się kilku sztuczek, jak powalić twój tyłek. Kiedy Reyes złapał za nóż, Garrett pchnął jeszcze raz i Reyes jęknął z bólu. Nie rozumiałam. Przecież to był tylko sztylet. Miał długie, cienkie ostrze, trochę przypominał mały miecz i nie był wbity w serce tylko tuż pod jego prawym obojczykiem. Przecież został trafiony w pierś 50-cio milimetrową kulą, coś co rozerwałoby normalnego faceta na strzępy, a on normalnie sobie poszedł. Dlaczego takie cieniutkie ostrze potrafiło go powalić? Podbiegłam do nich i próbowałam wyjąć sztylet, ale Garrett odepchnął mnie. Potknęłam się i upadlam na podłogę. Garrett zacisnął zęby, jego spojrzenie było pełne nienawiści, jego gniew był namacalny.

~ 252 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Masz w ogóle pojęcie co mi zrobili? Reyes nie mógł odpowiedzieć. Oczy wywróciły mu się białkami, dłonie oparł na ścianie za sobą. A potem sięgnął i rozdarł swoją koszulę jakby go paliła. Wbił w nią paznokcie, ale kiedy już podarł ją na strzępy, zdałam sobie sprawę, że nie rozdzierał materiału tylko własne ciało. Tatuaże, ostre wzory i linie mapy prowadzącej przez bramy piekieł, zaczęły pękać. Jasne, pomarańczowe światło, coś jak lawa, zaczęło się wylewać ze szczelin. Sparaliżowana siedziałam na podłodze. Dlaczego po prostu nie wyciągnął tego sztyletu? Nie rozumiałam. Garrett zacisnął ręce na rękojeści ostrza, jedną na drugiej i pchnął jeszcze raz. Reyes jęknął przez zaciśnięte zęby, kiedy sztylet wszedł jeszcze głębiej. Szczeliny na jego skórze poszerzyły się i zaczął wypływać z nich ogień. A ja wiedziałam co się za chwilę stanie. Reyes miał umrzeć. Czy to było to? Przepowiednia Rocketa? Nie mogło. Wstałam i przygotowałam się do natarcia. Gdybym tylko mogła odciągnąć od niego Garretta, mogłabym też wyciągnąć sztylet. Ale jak? Garrett był wysoki, silny i… Rozbrzmiał głuchy łomot i wszyscy zamarliśmy z oszołomienia, na chwilę przed tym jak Garrett popatrzył na mnie i osunął się na podłogę. Spojrzałam na Cookie. Obydwoma rękami, niczym kij baseballowy trzymała patelnię. Kolejne chrząknięcie Reyesa spowodowało, że wystrzeliłam do przodu. Złapałam za rękojeść sztyletu, zaparłam się stopą o ścianę i pociągnęłam. Wysunięcie ostrza było o wiele łatwiejsze niż się spodziewałam i poleciałam do tyłu. - Żadnego zabijania przyjaciół w domu – powiedziała przerażona i drżąca Cookie. – Tak się cieszę, że nie mam syna. Chłopcy są tak bardzo destruktywni i skorzy do przemocy.

~ 253 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Reyes łapał ogromne hausty powietrza. Szczeliny na jego torsie ciemniały, zamykały się aż stały się czarne. Garrett wstał w tym samym czasie, w którym odzyskałam równowagę, a morderczy wyraz na twarzy Reyesa był jak wystrzał pistoletu startowego dla mojego systemu nerwowego. Zanim zdążyłam krzyknąć, żeby go ostrzec, złapał za głowę Garretta i przekręcił. Czas zwolnił, gdy patrzyłam jak głowa Garretta opada na bok, nieco dalej niż powinna. Wtedy znalazłam się przed nimi. Wyrwałam Garretta z ramion Reyesa, przycisnęłam do siebie i zatrzymując tempo przytuliłam jego głowę do własnej klatki piersiowej. A potem zamknęłam oczy i pozwoliłam, by czas wrócił do normalnego biegu. To walnęło we mnie jak pociąg towarowy, miażdżąc mi kości. Oboje z Garrettem runęliśmy na ziemię, trzymałam jego głowę tak mocno, że bałam się, iż złamię mu kark przy upadku. Na szczęście wydawał się w porządku. Tylko oszołomiony, jakby nie wiedział co się stało. Ale gniew Reyesa nadal buzował. Wrócił po więcej. Zdecydowany i zdeterminowany, by zakończyć życie Garretta, zaczął przeć na przód. Usiadłam okrakiem na Garretcie i zaczęłam ochraniać jak niedźwiedzica swoje młode. A Cookie była tuż przy mnie, z patelnią w ręku, zębami zaciśniętymi w determinacji. - Zatrzymaj się – powiedziałam bardzo niskim tonem. – Teraz. To się nie wydarzy. Walczył o odzyskanie kontroli, po czym warknął i odwrócił się od nas, drżąc z bólu, który go pochłaniał. Pomogłam Garrettowi wstać. Sprawdził szyję i szczękę zanim znów zwrócił się do Reyesa. - Ten nóż cię zabije. Nie tylko twoje fizyczne ciało. Ale ciebie. Całego. Twoją esencję. Twoją bezcielesną istotę. Twojego ducha. Wszystko. Fakt, że był bardzo bliski śmierci poraził mnie dość mocno. Zdezorientowana popatrzyłam na Reyesa. - Dlaczego tego po prostu nie wyciągnąłeś? Co cię powstrzymywało?

~ 254 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Sztylet – odpowiedział Garrett. Rzucił go Reyesowi, który go złapał, po czym tak samo szybko go upuścił sycząc z bólu. Potrząsnął dłonią, po czym znów groźnie popatrzył na Garretta. Garrett miał jaja. Musiałam to przyznać. Uśmiechnął się. - Romeo nie może go dotknąć. Nożyk jest polisą ubezpieczeniową tatuśka, gdyby Junior zdradził. - Jego ojciec ci o tym powiedział? – zapytałam. - Nie, nie zrobił tego. – Wykalkulowany uśmiech rozciągnął twarz Garretta. – Romeo to zrobił. – Podczas gdy ja stałam zakłopotana, Garrett postawił odważny krok ku niemu. – Wiedziałeś że dojdę do tego – powiedział. – Wszystkie twoje wskazówki. Wszystkie tropy. Wiedziałeś, że to odkryję. Reyes spojrzał groźnie na niego. - Nie sądziłem, że będziesz na tyle głupi, by go użyć. Kiedy nie mogłem go znaleźć, pomyślałem, że ktoś z twoimi koneksjami będzie mógł. Garrett prychnął i pokręcił głową. - I pomyśleć, że nigdy nawet nie wierzyłem w te koneksje. Myślałem, że cała moja rodzinka była stuknięta. - A kto mówi, że nie byli? Wzruszył ramionami niezdolny do kłótni. - Ale po co ryzykować? Po co wkładać tak potężną broń w moje ręce? - Ponieważ to działa na każdą nadnaturalna istotę, ciołku. – Reyes rozprostował ramię i wyprostował je, nadal próbując otrząsnąć się z bólu. – Demony, poltergeisty, piekielne ogary. – Czekajcie, naprawdę istniało coś takiego jak piekielne ogary? – Charley może go wykorzystać do obrony przed nimi.

~ 255 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Widzisz? – powiedział Garrett z uśmiechem. – Wiedziałem, że lubię cię z jakiegoś powodu.

~ 256 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 15

Nie ma to jak być w Virginii. - NAPIS NA T-SHIRCIE CZĘSTO NOSZONYM PRZEZ REYESA FARROWA

Kiedy Garrett sprzątał swoje notatki, patrzyłam jak Cookie i Reyes wychodzą. W końcu przestał masować kark, a ja nie mogłam się nadziwić jak bliski był śmierci. Znowu. - Przez kilka dni będziesz czuł ból – powiedziałam, pochylając się by mu pomóc. – To nie było za mądre. - Musiałem potwierdzić działanie sztyletu. Popatrzyłam na ostrze. Leżało na końcu stołu. - Jak dokładnie dowiedziałeś się o nim? Westchnął i wrócił do pakowania plecaka. - Jak już mówiłem wcześniej, wszystko działo się bardzo szybko. To tak jakbym był w Piekle przez wieczność, podczas gdy tu minęło kilka minut. Czas jaki tam spędziłem pamiętam z krystaliczną dokładnością. Pozostałą część czasu zajęło mi rozszyfrowanie znaczenia pewnych rzeczy. - Jakich rzeczy? - Podróży z powrotem. Cokolwiek wyciągnęło mnie z Piekła, miało mi coś do przekazania. Kiedy obudziłem się w szpitalu, pamiętałem tylko okruchy, ale zacząłem sobie przypominać coraz więcej. I to był dziwny czas. Na przykład siedziałem w kuchni i kolejne wspomnienie zmaterializowało się w mojej głowie. – Pokręcił nią i wstał by wyjść. – Zajęło mi trochę czasu, ale w końcu zacząłem zdawać sobie sprawę, że

~ 257 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties poszczególne wspomnienia były w jakiś sposób osadzone. – Wskazał na sztylet. – Ten, kto je osadził chciał, żebym to znalazł. Gdy już udało mi się wyminąć kilka martwych kobiet, odprowadziłam go do drzwi. - I domyśliłeś się, że to Reyes? On osadził te wspomnienia? - On był jedynym, który mógłby to zrobić. On jeden mógł chcieć, bym znalazł sztylet no i miałem małą pomoc. - Pomoc? - Mam kilku krewnych, którzy mają wgląd w nadnaturalny świat. - Racja, ale myślałam, że to wszystko kant. - Ja też tak myślałem. Ale według mojej ciotki to pół na pół. Niektórzy z moich krewnych naprawdę są wrażliwi na zagadnienia nie z tego świata. Wykorzystują to dla swoich profitów. Ciotka powiedziała mi, że widzi we mnie ciemność. Kazała mi coś znaleźć. Przy pomocy tego co mi powiedziała i z moimi własnymi poszukiwaniami, znaleźliśmy sztylet. - Gdzie był? Uśmiechnął się i pokręcił głową. - Nadal badam teren. Myślę, że jest więcej do znalezienia i nie chcę, żeby mi ktoś tam węszył. Mimo iż udawałam, że mnie to nie obchodzi, w duchu było inaczej. Postanowiłam się dowiedzieć. Pewnie zajmie mi to chwilę, ale się dowiem. - Dobra, nieważne, ale dlaczego użyłeś go na nim? Dlaczego zaryzykowałeś życiem w taki sposób? - Jak już mówiłem, musiałem się przekonać. Jest coraz więcej zagadnień.

~ 258 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Masz na myśli „więcej” z powodu rzekomej wojny, która ma być nie między Niebem i Piekłem tylko mną a Piekłem? – Ten pomysł był prawie idiotyczny. Nie, czekajcie, to było całkowicie śmiechu warte. - I tak, i nie, ja... – zawahał się, nie mogąc spojrzeć mi w oczy. – Mogę mieć syna. Zdumienie ze mnie eksplodowało . Zachłysnęłam się powietrzem i zagapiłam na niego. - Możesz mieć syna? Chcesz powiedzieć, że nie wiesz czy masz dziecko, czy nie? - Ona ma dziecko. Marika. I jestem prawie w dziewięćdziesięciu procentach pewien, że jest moje. Odsunęłam na bok mój szok z powodu pomysłu, że Garrett mógł być wystarczająco długo z dziewczyną by zaszła w ciążę, mimo wszystko przecież był mężczyzną, i skupiłam się na jego emocjach. Smutek wypływał z niego falami. I determinacja. - A pytałeś ją czy dziecko jest twoje? Wyraźnie nieswój położył dłoń na klamce. - Jakiś czas temu widziałem ją w sklepie. Najpierw się uśmiechnęła a potem popatrzyła na synka w wózku. Przestraszyła się. Był w niej ten rodzaj strachu jaki mają ludzie, gdy chcą coś ukryć. Jak już mówiłem, jestem dość dobry w odczytywaniu ludzi. Ona nie chciała, żebym patrzył na jej syna. - I co zrobiłeś? - Popatrzyłem. – Otworzył drzwi. - I? - I zobaczyłem własne oczy. - Cholera jasna, Swopes. A szukałeś czegoś w tym temacie? Na przekład dokopałeś się do jego aktu urodzenia?

~ 259 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nieznany – roześmiał się. – Podała, że ojciec jest nieznany. Była śmiertelnie przerażona, że się dowiem. Wszystko miała na twarzy. - Ale dlaczego miałaby nie chcieć, żebyś wiedział? – Zmrużyłam oczy podejrzliwie. – Ona się ciebie boi? - Nie. Dlaczego do diabła miałaby się mnie bać? - Nie wiem. Tak tylko mówię... - Spotkaliśmy się tylko kilka razy. I właściwie wszystko czego chciała to seks. To było tak jakby fajne. Więc to zrobiliśmy. A ona odeszła. Po prostu przestała się ze mną spotykać. I nigdy już jej nie widziałem. Pomyślałem, że się przeprowadziła. Długo i spokojnie patrzyłam na mężczyznę stojącego przede mną. Na szerokie, muskularne ramiona, idealną skórę w kolorze kawy i te błyszczące srebrne oczy. - Być może chodziło jej o ciążę. Gdybym szukała faceta na ojca, definitywnie znalazłbyś się na liście. Jego spojrzenie prześlizgnęło się po mnie. - Poważnie? Chciała zajść w ciążę? - Może. – Położyłam dłoń na jego. – I nie wiem, Swopes, tylko tak powiedziałam. Równie dobrze taki mogła mieć motyw. Chcesz, żebym się temu przyjrzała? - Jeszcze nie. Mam pewien pomysł, a ponieważ wisisz mi przysługę... - Co? – zapytałam przerywając mu wpół słowa. – Nic ci nie jestem winna. Niby to od kiedy coś ci wiszę? – Kiedy wskazał na szyję powiedziałam: - Dobra, wiszę ci przysługę. Daj znać co to ma być. Skinął mi głową i ruszył do drzwi, ale się zatrzymał. - Nadal mu nie ufam. – Garrett niewzruszony popatrzył na drzwi Reyesa, a potem odwrócił się do mnie. – Po prostu bądź ostrożna. Nie chciałbym na poważnie wbić w niego sztyletu.

~ 260 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dla mnie to wyglądało dość poważnie, Swopes. - Tia, ale następnym razem upewnię się, że zostanie w nim na zawsze. Wkurzona wypchnęłam go za drzwi i zamknęłam je. Cholerni faceci. Nieważne czego dotyczył problem, oni widzieli zawsze trzy rozwiązania: jedzenie, seks i wojnę. Ponieważ świt czekał tuż za rogiem, a chaos w moim umyśle nie pozwalał mi zasnąć, postanowiłam, że prysznica nigdy dość, zwłaszcza, że czekała mnie wizyta u lekarza od kobiecych części ciała. Te rzeczy nigdy nie były za czyste. Na szczęście kobiety, które zagnieździły się pod moim prysznicem, wyprowadziły się. Zajmując wolną przestrzeń pomyślałam, że wpadnie Artemida i zacznie gonić wodne krople, ale najwyraźniej dalej spała. Po co zdechłemu psu tyle snu? Dodałam to do listy dwudziestu dwóch milionów innych pytań czekających w nadziei, że kiedyś spotkam kogoś mądrego. Jak Święty Mikołaj. Albo na przykład Bóg. Najlepszy byłby Bóg. Świat oszalał. To było sedno tego co wymyśliłam, kiedy woda uderzała o mój kark rozmasowując napięcie i rozpływając się po całym moim ciele. Świat zwariował. Istniał sztylet zdolny zabić Reyesa. Lucyfer pragnął mojej śmierci. Garrett mógł mieć syna. Kim Millar była podpalaczką. Niestety Nicolette nie była zombie, ale była czymś w rodzaju proroka, co w sumie też było fajne. Seryjny morderca biegał na wolności po ulicach, cóż, nie wiedziałam dokładnie gdzie, ale gdzieś tam. I miałam mieszkanie pełne martwych kobiet, z którymi nie wiedziałam co zrobić. Chyba powinnam wrócić do łóżka, ale czekał mnie przecież wielki dzień. Po spłukaniu z siebie mydła, stałam pod prysznicem nieco dłużej niż trzeba było, aby pozbyć się napięcia w karku i przejrzeć listę rzeczy do zrobienia na dziś. Iść do doktorka dla kobiet. Popracować nad cudem dla Kim. Znaleźć seryjnego mordercę. Kolejnego. Przecież kilka dni temu znalazłam jednego. Musiał gdzieś tam istnieć ktoś lepiej wyposażony i przygotowany do łapania seryjnych. Och i nie przesadzać ze zbytnią obsesją na temat Reyesa. Musiałam pozostać zimna. W pogotowiu. I wymyślić dlaczego nagle w moich brązowych włosach zaczęły pojawiać się jasne. Uniosłam wzrok aż moje spojrzenie spoczęło na Wróżce spod łóżka,

~ 261 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties zwisającej z sufitu i patrzącej na mnie. Jej brudne blond włosy zwisały pasmami, a jej ogromne niebieskie oczy wpatrywały się we mnie. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, rzuciła się na mnie. Paznokciami z szybkością kobry przeorała mój policzek. - Durna bladź – powiedziałam, cofając się poza jej zasięg. Natychmiast zakłuło mnie żądło bólu i krew kapnęła do wody, maleńkie czerwone chmurki zawirowały w odpływie. Zakręciłam wodę pod prysznicem i poczłapałam do lustra, żeby sprawdzić obrażenia. Na twarzy miałam trzy krwawe smugi. Złapałam za ręcznik i przytknęłam do policzka. Wtem dziewczynka pojawiła się za mną. Spięłam się czekając jaki będzie jej następny ruch. Ledwie widocznym spod włosów oczami rozejrzała się, sięgnęła w górę po ręcznik i wskazała na mój policzek. Starałam się nie reagować, nie odsunąć się od niej ani jej nie odepchnąć. Stałam uświadamiając sobie, że starała się przekazać mi wiadomość. Podniosła trzy palce w górę i patrzyła aż skinęłam głową. - Rozumiem – powiedziałam. – Trzy. Co starasz się mi powiedzieć...? Zniknęła zanim zdążyłam przepytać ją bardziej, ale nie mogła odejść za daleko. I chociaż jej wiadomość nie była całkiem klarowna, dała mi dość znaczącą wskazówkę. Pokazała liczbę trzy, ale nie jak to robi większość ludzi, nie jak większość słyszących ludzi. Zrobiła to jak ludzie głuchoniemi, kciukiem, palcem wskazującym i środkowym. Czy mogła być niesłysząca? Czy miała rodziców albo rodzeństwo, które nie słyszało? Po nałożeniu maści na mój już gojący się policzek, pośpieszyłam by znaleźć telefon i zadzwonić do wujka Boba. - Jest wcześnie. - Jedna z dziewczyn może być głucha. Ta młodziutka. - Skąd to wiesz?

~ 262 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie wiem. To tylko przeczucie. Mógłbyś sprawdzić czy w szkole dla głuchoniemych w Santa Fe nie zaginęła żadna dziewczynka? Kiedykolwiek? - Jasne. O której się pojawisz? – Brakowało mu cierpliwości jeśli chodziło o cała tą sprawę z podpaleniami. - Koło dziesiątej. - A nie dasz rady wcześniej? Prokurator będzie tu o dziewiątej. - Nie mogę. Muszę iść na przegląd podwozia. - Dobra, ale jeśli kapitan Eckert odkryje, że wiesz kto jest podpalaczem, wtedy już nie będzie twoim wielkim fanem. - Wiem, że mnie lubi. - Charley, stawiasz mnie w bardzo niezręcznej pozycji. - Zatem namaluj na mnie kropki i nazwij Twister, ale i tak uważam, że zagadasz szefa. Albo, cóż, okłamiesz go. Tia, okłamanie go będzie prawdopodobnie lepsze. A poza tym i tak mówiłam ci, że nie mam pewności, przynajmniej do ostatniej nocy. - Zaraz po tym jak spalił się bunkier. - Prawie. - No cóż, jeśli będziesz mieć chwilkę na konspirację, z pewnością przyniosę ci coś do czytania. - Ooo, jakie to słodkie. Dzięki Wubku. – Zawsze chronił mi plecy.

***

Ponownie natknęłam się na Wróżkę, kiedy weszłam do salonu w pełni ubrana i gotowa do działania. No cóż, raczej do waginalnego badania. Dziewczynka siedziała na podłodze blisko Pana Wonga, skubiąc rąbek jego spodni, który wisiał nad jego bosymi

~ 263 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties stopami, próbując urwać luźną nitkę. Przynajmniej była czymś zajęta i to nie był atak na mnie. Zawsze to jakiś plus. Opadłam obok niej na kolana, mając nadzieję, że nie pomyśli, iż przyszłam po to by wszczynać walkę. Moje ruchy było powolne, bez pośpiechu sprawdzałam jej ręce. Miałam trzy zadrapania na twarzy, dwa pod okiem i jedno na szczęce, ale dlaczego nie cztery? Dlaczego nie było czterech śladów? Patrzyłam jak zamyślona ciągnie za nitkę. Miała małe usteczka, okrągłe policzki i cienki nosek. Byłaby piękna, gdyby dostała szansę. Popatrzyłam na jej dłonie i nawet kiedy były brudne, mogłam stwierdzić, że brakowało jej paznokcia. Paznokieć na jej serdecznym palcu został złamany w szybki sposób. Wzdrygnęłam się na samą myśl. Musiała walczyć z napastnikiem i miałam nadzieję, że zapłacił chociaż małą cenę za swoje zachowanie. Ale to i tak byłoby niewystarczające. Wyciągnęłam do niej dłoń i złapałam za jej małą rączkę. Pozwoliła mi na to. Nie patrzyła na mnie, ale gdzieś w bok, cóż, jednak doskonale zdawała sobie sprawę z mojej obecności. A potem jakby się obawiając, zabrała rączkę i zaczęła macać moje jeansy. Na kolanie miałam małe rozdarcie. Przeciągnęła po nim paluszkiem, po czym przeszła do sprawdzania swojego ubrania. Niestety nie za bardzo było na co patrzeć. Kiedy umarła miała na sobie koszulkę nocną i nic więcej. Wyciągnęłam rękę i ostrożnie dotknęłam jej ramienia, tak na wszelki wypadek użyłam też głosu i zapytałam w języku migowym: - Możesz mi powiedzieć kto ci to zrobił, skarbie? Pamiętasz kto to był? – Skuliła się, objęła się ramionkami i zaczęła kołysać. Założyłam jej kosmyk włosów za ucho. – Jest w porządku, kochanie. Jakoś do tego dojdziemy. W ruchu tak subtelnym, że prawie niezauważalnym, ponad skrzyżowanymi ramionkami uniosła paluszek. A potem drugi. I kolejny. Aż ponownie pokazywała liczbę trzy. Niestety mogło to oznaczać milion rzeczy, ale tak na wszelki wypadek napisałam do Wubka: POSZUKASZ CZY JACYŚ SKAZANI MORDERCY MAJĄ TRZY PALCE?

~ 264 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties JASNE, KAŻĘ TAFTOWI POGRZEBAĆ – odpisał. To byłby cud, gdybym w ten sposób rozwiązała sprawę. Na szczęście wierzyłam w cuda. Nie, czekajcie, to były jądra. Wierzyłam w jądra. Mieliśmy przerąbane.

***

Otworzyłam drzwi od mieszkania Cookie i krzyknęłam: - Zabieram Virginię do lekarza! - Dobra! – Dobiegło gdzieś z sypialni. – Za piętnaście minut będę w biurze. Daj mi znać co mam dzisiaj robić. - W porządku, ale to może być trudne do określenia. Mam sporo na barkach. Ludzie są wkurzający. Moje życie to ruina. - Brzmi jak plan. – Zaczęłam się wycofywać ku drzwiom, gdy znów ją usłyszałam: - Czekaj, kto to jest Virginia? Później się domyśli. Albo wcześniej kiedy będę zanudzać ją narzekaniem jak to mam w zwyczaju robić, gdy oferuję doktorkowi darmowy dostęp do raju. Dwie godziny później już wisiałam na telefonie dzwoniąc do Cookie. Nudząc. Narzekając. Wycieczka do ginekologa zawsze wywoływała u mnie uczucie lekkiego zgwałcenia. - Ale to ważne – powiedziała Cookie, broniąc mojego nadgorliwego ginekologa. - Rozumiem. Naprawdę. Ale dlaczego nie można użyć lubrykantu by nawilżyć Kanał Panamski? Wyszłam stamtąd pozbawiona sporej części tkanki. – Zapiszczał mój telefon. – Och, mam drugie połączenie. To Wubek. Trochę na ciebie leci.

~ 265 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Wcale nie – powiedziała. - Zaraz do ciebie oddzwonię. No chyba, że zostanę aresztowana. Wtedy mi może trochę zejść. I jednocześnie może to trochę kosztować. Ile masz przy sobie gotówki? - Nie no poważnie? On na mnie leci? Straciłam ją. Z szelmowskim uśmieszkiem rozłączyłam się i przyjęłam połączenie od Wubka. - Domek Maleńkich Pomidorków Charley. - Mam przypadek podpalenia błagający o rozwikłanie, który, co dziwne, nadal leży na moim biurku – powiedział. - Przepraszam pana, proszę pana, ale co to ma wspólnego z moimi maleńkimi pomidorkami? - Jest prawie dziesiąta. - To dużo. Czy pozostałe dziewięć spraw nie powinno być już zamkniętych? - Mówię o czasie. Jest prawie dziesiąta na zegarze. - Och, dzięki! Przez dłuższą chwilę nie sprawdzałam. Czy to część nowej inicjatywy by lepiej służyć obywatelom? Dzwonisz i informujesz przypadkowych obywateli która jest godzina zanim nawet o tym pomyślą? - Masz pięć minut. - Jesteś przewrażliwiony. Czy w diecie uwzględniasz spożywanie maleńkich pomidorków? - A tak przy okazji to sprawdziłem – powiedział miękkim głosem. – W szkole dla głuchoniemych w Nowym Meksyku nie ma zapisów o zniknięciu dziewczynki pasującej do twojego opisu. Rozczarowana zapytałam: - A możesz sprawdzić w innych szkołach dla niesłyszących? Szczerze to teraz jedyny trop jaki mam. I ciągle dostaję nic.

~ 266 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Sprawdzimy. Przykro mi, kluseczko. - Dzięki za poświęcenie z powodu mojego przeczucia. - No cóż, czasem się sprawdza. I nie wszystkie były blondynkami, włosy niektórych rozjaśniono po śmierci. Skąd oni wiedzieli takie rzeczy? - Przynajmniej w tej sprawie mamy jakiś postęp. - Małe kroczki. Dorwiemy go, kluseczko. A ty masz pięć minut. Po długim westchnieniu, powiedziałam: - Już jadę. To mogło wypalić, albo nie. Mogłam albo zrujnować Kim życie, która prawdopodobnie mogła się wywinąć z całej sprawy, gdyby rzeczywiście przestała jak obiecała, albo załatwić jej pomoc, na którą mocno zasługiwała. Wujek Bob czekał na mnie przy frontowych drzwiach posterunku. Wydawał się być poruszony, jakby gotowy by z tym skończyć. - Dobra, mamy tu prokuratora okręgowego, asystenta prokuratora, komendanta straży pożarnej, kapitana Eckerta i kilku innych detektywów, którzy pracują nad sprawą. Zanim tam wejdziemy, mogłabyś mi powiedzieć, kto jest tym tajemniczym podpalaczem? Nie chcę być tym zaskoczony. - Szczerze mówiąc wujku Bobie, wcale nie miałam w planach mówić ci kto to jest. Pociągnął mnie bym się zatrzymała. - Charley, co u licha? Spodziewałam się, że jego twarz stanie się purpurowa ze złości, ale wydawał się być bardziej oszołomiony niż wściekły. - Chcę by moja klientka miała możliwość samodzielnego ujawnienia się. Jestem tu tylko po to, by wynegocjować warunki jej poddania się.

~ 267 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Kochanie, a jesteś pewna, że nie chcesz najpierw załatwić jej adwokata? - Co? Policjant sugeruje prawnika? A poza tym, mam już jednego. – Mrugnęłam jednym okiem do prawnika, jakiego zatrudniłam wchodzą tu. Wujek Bob rozejrzał się, przewrócił oczami, po czym zapytał: - Mówisz, że prawnik jakiego wynajęłaś dla klientki, jest martwy? - Tak, umarł. I już go spotkałeś. – Wyciągnęłam rękę i uścisnęłam dłoń Sussmana. Kilka miesięcy temu, wraz z dwójką swoich partnerów biznesowych został zamordowany. Pracowałam z wujkiem Bobem nad rozwikłaniem tej sprawy. – To Patrick Sussman ze sprawy, nad którą pracowaliśmy. Pamiętasz morderstwo w kancelarii prawniczej? - Tak, racja – odpowiedział z każdą sekundą bardziej się denerwując. - Cześć Charley – powiedział Sussman. Podobnie jak najnowszy Martwy Gość w moim życiu, Sussman również nosił okulary w okrągłych oprawkach, ale w przeciwieństwie do Duffa miał garnitur i krawat, chociaż obie te rzeczy w nieładzie. Brakowało jedynie staromodnej, skórzanej walizeczki. - Jak tam żona i dzieciaki? – zapytałam go. Pozostawał dla nich na ziemi, pomimo mojej zachęty by przeszedł. - Lepiej. Aktualnie myślę, że nic im nie będzie. - Cieszę się. A teraz, możemy się tym zająć? Skinął bym szła pierwsza. - Oczywiście. Wujek Bob pochylił się ku mnie. - Chyba nie zamierzasz z nim tam rozmawiać, prawda? - Raczej nie, jeśli chcę uniknąć pokoju bez klamek. Sussman zachichotał i palcem wskazującym dopchnął okulary na nosie.

~ 268 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Myślę, że z tą sprawą jesteś na dobrej drodze, Charley. Masz solidny plan. Nie umiem sobie wyobrazić, że tego nie kupią, ale jeśli zaczęliby wyglądać jakby się chcieli wycofać, zadzwoń natychmiast do tego adwokata, o którym ci mówiłem. Ty możesz być pełnomocnikiem, taki ma klient przywilej. Inaczej w pięć minut wyprowadzą cię w kajdankach. - Rozumiem. Dzięki. Och i Wubku, mógłbyś posłać radiowóz do domu Gemmy i do jej biura? Naprawdę muszę mieć pewność, że nic jej nie jest. - Dlaczego? – zapytał z niepokojem. – Co się dzieje? - Później wytłumaczę – powiedziałam, gdy weszliśmy do pomieszczenia pełnego mężczyzn w garniturach. To był malutkie pomieszczenie. Wszyscy wstali kiedy weszliśmy, a wtedy wujek przedstawił mnie asystentowi prokuratora i komendantowi straży pożarnej. Potem poznałam prokuratora, modnisia, o którym pomyślałam, że jest za młody by piastować swoje stanowisko. Dlaczego nikt mi nie proponował takich stanowisk? Tego nie wiedziałam. Asystent był na oko starszy od amancika prokuratora, jednak niewiele. Naszego prawa doglądały dzieciaki. To było przerażające. Och, no dobra, zespół który wysłał pierwszego człowieka na księżyc też składał się z podrostków. Kapitan spoglądał na mnie surowym i nieco zaciekawionym okiem. Nie miałam pojęcia dlaczego się na mnie uparł, ale tak było. Mógł mnie wywalić z wydziału. Ale przecież nie pracowałam tu na pełen etat i nie za tę kasę opłacałam rachunki. Jednak polegałam na tym wynagrodzeniu, kiedy kupowałam moccę latte. To wszystko wyjaśniało. Gdy mnie wywalą, nie będę miała za co kupować mojej kawki. Zimny dreszcz wstrząsnął moim ciałem. Musiałam to dobrze rozegrać. Zagrożona była przyszłość Kim jak i mojej kawy. Kapitan odezwał się pierwszy: - Davidson, chciałabyś się czymś podzielić?

~ 269 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Chciałabym podzielić się z nim powodem, dla którego nie mogłam tu wcześniej dotrzeć, ale wymyśliłam, że to by była nadinterpretacja. Zatem tylko skinęłam głową i zajęłam miejsce za długim, drewnianym stołem. - Chcę się upewnić, że moja klientka dostanie możliwość ubiegania się o najniższy wymiar kary, jeśli dokona zadośćuczynienia za to co zrobiła. Wszystkich zatkało. Czyżby myśleli, że żartuję, gdy stwierdziłam, że wiem kto to zrobił? - Zatem naprawdę pani wie kim jest nasz podpalacz? – zapytał asystent prokuratora. - Dokładnie wiem kto to jest, chociaż niedawno się dowiedziałam. Podczas gdy Sussman szeptał mi do ucha, powtórzyłam co mówił słowo w słowo. - Proszę o zwolnienie z odpowiedzialności karnej oraz wnoszę o zmniejszony wymiar kary, którą moja klientka odbędzie w zakładzie opiekuńczym, za który sama zapłaci. Mężczyźni zaczęli protestować. Kilku szydziło na głos. - Pani Davidson – powiedział prokurator – z pewnością pani wie, że stąpa pani po bardzo kruchym lodzie. Moglibyśmy wnieść oskarżenie przeciwko pani... - Nie. Wstrzymaj się Michael – powiedział wujek Bob. – Mówiłem ci jak mam zamiar to rozegrać. Obiecałeś wysłuchać wszystkiego co ma do powiedzenia i nie straszyć jej oskarżeniem. Prokurator spojrzał na niego. - Ja to wiedziałem i ty też wiedziałeś, ale piętnaście sekund temu ona nie miała o tym pojęcia. - Charley przyszła tu z własnej woli, a i tak czyni cuda dla tego wydziału. Jesteśmy z nią w jednej drużynie.

~ 270 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Byłam taka dumna, że mogłam wybuchnąć, złapałam go za rękę i ścisnęłam. Oddał uścisk. W tym samym czasie Sussman pochylił się i wyszeptał mi do ucha, że miło mieć Wubka w swoim narożniku. Nadal nierozwiązaną zagadką pozostawało to dlaczego on szeptał. - Jeśli tylko panowie mnie wysłuchają – powiedziałam – myślę, że będą panowie usatysfakcjonowani wynikiem. Po chwili rozważania, prokurator poprawił krawat, po czym usiadł. - Dobra. Jakie są pani warunki? - Po pierwsze, moja klientka zgadza się pokryć szkody. Co do centa za zniszczenia jakie wywołała. - To pochłonie sporo czasu i wiele pieniędzy, których nie będzie miała, jeśli zostanie zamknięta w jakimś państwowym szpitalu. - Nie, nie, nie. To ma być prywatny ośrodek za który zapłaci. - Tia, jasne, ma pani w ogóle pojęcie ile to może... - Pięć milionów dolarów wystarczy? – zapytałam, zamykając mu buzię by nie drążył za głęboko. To przykuło ich uwagę. – Moja klientka ma piętnaście milionów do roztrwonienia, mimo iż widziałam te budynki. Nie będziemy akceptować zawyżania cen przez firmy ubezpieczeniowe, które będą chciały na nas żerować. Widziałam te własności, które zniszczyła. Łączna ich wartość może nieco przekraczać cztery miliony, ale ostateczna cena będzie negocjowana przez jej prawnika. A jeśli już jesteśmy przy jej temacie, chciałabym omówić motywy jej działania. Być może wtedy panowie zrozumieją przez co przeszła i może wtedy pobłażliwość nie będzie taką gorzką pigułką do przełknięcia. - Nie jestem pewien, czy jesteśmy tu po to by wysłuchiwać łzawych historyjek, Davidson – powiedział prokurator.

~ 271 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Tak jakby byłam pod wrażeniem kapitana. Do tej pory nie odezwał się. Po prostu siedział i patrzył na mnie, jak jastrząb szykujący się do ataku. Odsunęłam się od niego, tak na wszelki wypadek. - Nawet pan nie ma pojęcia. Wszystko co zrobiła ta podpalaczka, miało na celu ochronę jej brata. Oboje byli strasznie traktowani gdy dorastali, a gdy mówię strasznie mam na myśli... – wyjęłam zdjęcie Reyesa. – I nie, nie może pan tego zatrzymać. – Jeśli ktoś patrzyłby na to zdjęcie wystarczająco długo, mógłby rozpoznać Reyesa, po jego charakterystycznych tatuażach. Musiałam się upewnić, że to się nie stanie tak jak obiecywałam. – Wiem, że to nie tłumaczy jej postępowania, ale może pomoże złagodzić jej karę. To jej brat. Wujek Bob domyślił się w momencie, w którym jego wzrok spoczął na zdjęciu. Teraz dokładnie wiedział na kogo patrzy. Zmarszczyłam brwi i pokręciłam głową, aby go uciszyć, kiedy pozostali mężczyźni zmagali się z brutalnością tego co widzieli. Zadziałało. Byli oszołomieni. Załamani. Wręcz mieli mdłości. - Przeszła przez wiele. Mężczyzna, który wychowywał ją i jej brata głodził ją, by jej brat był posłuszny. Pozwolę, żebyście wyobrazili sobie tylko część. Wystarczy, że zobrazujecie sobie najgorsze rzeczy jakie potraficie wymyślić i pomnożycie razy dziesięć. To powinno dać wam jakieś blade pojęcie o czym rozmawiamy. Wujek Bob nagle wstał i podszedł do okna, pozostali mężczyźni w tym czasie rozmawiali. Kiedyś powiedział mi, że gdzieś w głębi czuł, że Reyes jest niewinny, ale dowody były zbyt przytłaczające. Nie miał wyboru, ale to co zrobił... wywróciło jego poglądami na temat winy Reyesa. A teraz, dziesięć lat po tamtych wydarzeniach, te wiadomości dosłownie pożerały go żywcem. Później będziemy musieli porozmawiać. Martwiłam się o niego. Spuściłam na niego ciężar większy niż mógł unieść. Sussman znów się ku mnie pochylił. - Myślę, że teraz jest idealny czas na twojego asa. Uśmiechnęłam się i skinęłam głową. - Ale proszę poczekać – powiedziałam w kierunku stołu – jest jeszcze coś.

~ 272 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Ludzie z wydziału lubili dobrze wyglądać. Lubili rozwiązywać sprawy. A co wyglądałoby lepiej niż rozwiązanie zagadki masowego grobu pod Las Cruces? – Jeśli to co do tej pory ujawniłam nie wystarcza, mogę dorzucić coś do puli negocjacji, chociaż to już dotyczy czego innego. - A co jeszcze masz? – zapytał kapitan, w końcu przyłączając się do rozmowy. - Jestem prawie pewna, kto zabił te kobiety ze świeżo znalezionego masowego grobu. Wyraz twarzy kapitana stał się pusty. Prokurator popatrzył na mnie sceptycznie, a jego asystentowi opadła szczęka, ale tylko nieznacznie. - Potrzebowałabym kilku dni, by znaleźć dowód, ale mam bardzo silne mniemanie co do osoby. - Charley – powiedział zdumiony wujek Bob – jeśli wiesz kto to jest... - Wujku, poważnie? – zapytałam, obdarowując go swoim najlepszym niedowierzającym wyrazem twarzy. – Używam tego jako haczyka. – Spojrzałam na prokuratora. – Mamy umowę? Wszystko co dostanie moja klientka to dwadzieścia cztery miesiące w zamkniętym prywatnym zakładzie, który sama wybierze. - Dwadzieścia cztery miesiące? – zapytał przerażony prokurator. - Dwadzieścia cztery. Odwrócił się ode mnie, poszedł porozmawiać z innymi mężczyznami w pomieszczeniu, a potem wrócił i popatrzył na mnie hardo. - Zapłaci za wszystko? - Co do centa. - A ty wystawisz nam nowego, błyszczącego seryjnego mordercę? – dodał kapitan rzeczowo. – Wydaje się, że ostatnio często to robisz.

~ 273 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Poczułam, że mój dyskomfort galopuje. Nie jak koń czy coś. Bardziej jak coś mniejszego, jak osioł czy kozioł. Ten facet był rekinem. Coś wiedział. Ale co u licha mógł wiedzieć? Przecież zadawanie się ze zmarłymi nie było przestępstwem. - Tia, cóż, często mam szczęście. - Nie mam wątpliwości, że twoje sukcesy nie mają nic wspólnego ze szczęściem. Decydując się nie komentować jego podwójnego zaprzeczenia, odchrząknęłam i spojrzałam na prokuratora. - No i? Moja klientka potrzebuje pomocy, nie więzienia. - Dobra. Nie zobaczy więziennej celi. Przyprowadź ją, a ja zajmę się szczegółami zanim cokolwiek podpiszemy. Sussman znów zaczął szeptać, skinęłam głową, po czym powiedziałam: - Dostanę to na piśmie? Ze skwaszonymi minami, prokurator i jego asystent usiedli by wpisać warunki poddania się mojej klientki. Wstałam i podeszłam do wujka Boba. - Wszystko w porządku? – zapytałam. Mogłam wyczuć żal wypływający z niego. - Zawiodłem go tak bardzo. – Wiedziałam, że mówił o Reyesie. To zdjęcie poruszyło go bardziej niż się spodziewałam. – On był tylko chłopcem, Charley. - Wujku, wszyscy go zawiedli. Każda pojedyncza osoba w jego życiu, wliczając w to mnie. - Ciebie? – zapytał. - Od pierwszej nocy, nocy, w której go zobaczyłam, gdy Earl Walker go bił. A ja nie zrobiłam nic. - Kluseczko, przecież on cię prosił, żebyś nie reagowała. Nawet ci groził, o ile dobrze pamiętam.

~ 274 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Mimo to powinnam chociażby złożyć doniesienie, żeby został ślad w papierach. Nawet tego nie zrobiłam, a miałam dwóch gliniarzy w rodzinie. - To wszystko jest aktualne pod warunkiem, że twoja podpalaczka pojawi się dzisiaj do siedemnastej na komisariacie – powiedział prokurator. Wzięłam głęboki oddech, spojrzałam na niego i skinęłam głową. - Pojadę po nią teraz. - Też jadę – powiedział wujek Bob. - Nie jestem pewna czy to jest dobry pomysł – rzuciłam, martwiąc się, żeby nie zmieniła zdania, gdy go zobaczy. - Nie jestem pewien czy mnie to obchodzi.

***

- Nie pogrywasz sobie ze mną, kluseczko, co? - Co? - Farrow. Nie ma siostry. - Biologicznej nie, ale był wychowywany z dziewczynką, o której myśli jak o siostrze. - Czy ona... czy oni...? - Tak, nad obojgiem się znęcano. - Jak to się stało, że o tym nie wiedzieliśmy? - Ma inne nazwisko. Nie są podobni. Naprawdę rzadko chodzili do szkół. Byli jak duchy, wujku Bobie. Earl Walker upewnił się co do tego. - A to nazwisko brzmi?

~ 275 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Kim Millar. Wskazałam na chodnik do jej mieszkania. Spodziewała się mnie. Powiedziałam, o której się może mnie spodziewać, aby mogła poukładać swoje sprawy i być gotowa do poddania się. Zleciłam też Cookie znalezienie kilku prywatnych ośrodków z opieką psychiatryczną. Powinna wkrótce oddzwonić. Przeszliśmy chodnikiem i zauważyłam kubek pozostawiony na trawniku przed jej drzwiami. Było też kilka śmieci, co było nietypowe dla tego osiedla. - Tu mieszka – powiedziałam pukając w jej turkusowe drzwi. Kiedy nie doczekałam się odpowiedzi, wujek Bob podszedł do okna i zajrzał do środka. Zaskoczony odwrócił się ku mnie. - To żart? - Co? – zapytałam kompletnie zdumiona. Następnie dotarł do mnie fakt, że wczoraj wieczór Kim miała samobójcze myśli. Pospieszyłam by też zajrzeć do środka. – Nie, nie, nie, nie, nie! Miałyśmy umowę. Rzuciłam się do drzwi. Nie były zamknięte. W środku zastałam stan jakby jakaś firma sprzątająca tutaj pracowała. Mieszkanie było zupełnie czyste i puste. Biegałam od pokoju do pokoju w poszukiwaniu śladów bytności Kim. I nic. Absolutnie nic. - Charley – zawołał wujek Bob z salonu. Podbiegłam tam i spojrzałam na ścianę. Była do niej przylepiona koperta. Moje imię było wypisane mazakiem na jej przedzie. Oderwałam ją od ściany i otworzyłam. Nie było w środku nic, oprócz czeku dla miasta Albuquerque na dziesięć milionów dolarów. Żadnego nazwiska na czeku. Żadnego wskazania od kogo pochodzą. Nagle zrozumiałam jak musiała się czuć mama Anioła dostając miesiąc w miesiąc anonimowe czeki. Z tą różnicą, że ja dokładnie wiedziałam od kogo pochodzi ten konkretny. Stałam oszołomiona.

~ 276 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Na jak szybko potrzebujesz to miejsce? Odwróciłam się do mężczyzny stojącego w drzwiach. - Słucham? - Ponieważ jesteś w mieszkaniu, uważam że szukasz jakiegoś. Wujek Bob wyciągnął swoją odznakę i pomachał ją. - Musimy wiedzieć co się stało z lokatorką tego mieszkania. Poklepałam się po kieszeniach i zorientowałam się, że swoją legitymację prywatnego detektywa zostawiłam w domu, więc zamiast tego wsadziłam rękę do torebki i pokazałam mu prawo jazdy. - I chcemy wiedzieć jak. – Przecież wieczorem tu byłam. Mieszkanie było schludne, nieskazitelne i uporządkowane jak sama Kim. A teraz nie było nawet śladu, że tu kiedyś mieszkała. Patrzył na mnie przez chwilę, po czym powiedział: - Cóż, mam nadzieję, że poszedł do nieba, a wybrać miał się tam na skutek zawału serca, a przynajmniej tak mi powiedziano. Tym razem była moja kolej na patrzenie. - On? – zapytałam podchodząc do niego. – Od lat w tym mieszkaniu żyła Kim Millar. Wysoka. Z ciemnokasztanowymi włosami. Wychudzona. Potarł wargi w zamyśleniu. - Cóż, brzmi na fajną laskę, ale nigdy tu taka nie mieszkała. Od dziesięciu lat mieszkanie należało do starego Johnsona. - A twoi pracownicy posprzątali to miejsce w ciągu ostatnich dwunastu godzin? - Nie – odchrząknął. – Pan Johnson zmarł jakieś dwa tygodnie temu. W zeszłym tygodniu jego rodzina usunęła wszystkie rzeczy. Wujek Bob wyciągnął notatnik.

~ 277 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Potrzebuję nazwiska i adresy jego rodziny. - Nie jestem pewien czy mam jakieś, ale poszukam w biurze. - Lepiej, żeby tam były. Manager skinął głową i zaczął się wycofywać. - Zakładam, że kłamie? - Tak jakbyś zgadł. Nie wiadomo czy Reyes go nie przekupił. - Myślisz, że maczał w tym palce? - Wiem, że tak. To najbardziej zżyte rodzeństwo jakie kiedykolwiek spotkałam. Kto mógłby aż tak wyczyścić mieszkanie i to w środku nocy? Ale przecież byłam z nim. – Wtedy mnie olśniło, najlepszy przyjaciel Reyesa, Amador Sanchez, otóż kto. Nie miałam odwagi wspominać o nim Wubkowi. Nie było sensu go uświadamiać. Reyes i tak wszystkiemu by zaprzeczył, no i miał solidne alibi. - Cóż, mogę wysłać kilku funkcjonariuszy by przepytali sąsiadów. Żeby zebrali kilka zeznań od naocznych świadków i ewentualnych rysopisów osób, które to zrobiły. - Nie wiem czy to w czymkolwiek pomoże poza udowodnieniem prokuratorowi, że nie jestem szalona i nie kłamię. Ale jej nie ma, Wubku. Jeśli Reyes chciał, żeby zniknęła, to tak właśnie się stało. Ponieważ manager nigdzie nie mógł znaleźć adresu rodziny pana Johnsona, wskoczyliśmy do SUVa Wubka i z podkulonymi ogonami pojechaliśmy w kierunku posterunku. - To kompletnie storpeduje moją małą umowę z prokuratorem. Zatrzepotał mi czekiem. - Sądzę, że to może pomóc, kluseczko. To i twoje przekonanie odnośnie tego, kim jest nasz seryjny morderca. Nie odda tej przewagi za nic innego. - Myślisz, że mogą mnie aresztować za pomoc?

~ 278 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Myślę, że mają lepsze rzeczy do roboty, niż ściganie jednego z ich najlepszych i najskuteczniejszych konsultantów. To sprawiło, że poczułam się troszeczkę lepiej, jak balonik napełniony taką porcją powietrza, by przedstawiał gruszkę. - A ty naprawdę chciałeś mnie aresztować, gdybym ci nie powiedziała? - Bez mrugnięcia okiem. Powietrze z mojego balonika uszło, wydając przy tym okropny, niepokojący dźwięk. - Ale nie przejmuj się tym. Aresztowałbym własną matkę, gdyby miała coś na sumieniu. - Mógłbyś aresztować babcię? – Dobra, wcale nie byłam lepsza, chociaż babci nie znałam. Właściwie to dziadkowie z obu stron przeszli jeszcze przed moimi narodzinami. Wszystko co miałam to ojciec macochy, a nawet on zmarł, gdy miałam cztery latka. Tym razem udaliśmy się wprost do prokuratora. Przed południem miał spotkanie i mieliśmy nadzieję, że złapiemy go przed lunchem. Tak też się stało i cyrk rozpoczął się na nowo. Pomstował i złorzeczył póki wujek Bob nie pokazał mu czeku. To dziwne jak szybko ochłodziło to jego rozpędzone silniki odrzutowe. Wubek zadzwonił do kapitana i podał mu nazwisko Kim, jednak nie ujawnił połączenia z Reyesem. Nie mógł być pociągnięty do odpowiedzialności za ogół. Ale mimo wszystko, Kim okazała się ogromnie zaradna. Kto potrafiłby spalić dwie kamienice, siedem domów, garaż i bunkier, i pozostawić policjantów drapiących się po głowach? Podziwiałam ją za przekonania, za jej siłę, by chronić Reyesa, nawet bardziej niż wypadało mi przyznawać.

~ 279 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 16 Nie oczekuję, że podstawisz mi wszystko pod nos. Po prostu walnij to gdzieś tam. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Pierwszą rzecz jaką zrobiłam, gdy wróciłam do Misery był ponowny telefon do Gemmy. Ponieważ cała ta sprawa z podpaleniami była załatwiona, mogłam się skoncentrować nad drugą podręczną kwestią. Mianowicie nad tożsamością możliwego seryjnego mordercy. Gdy nie odebrała zarówno komórki jak i telefonu w biurze, spróbowałam pobawić się GPSem. Brak sygnału. Prawdopodobnie była z pacjentem i wyłączyła telefon. Ale i tak zaczynałam się martwić. Jeśli seryjnym zabójcą była osoba, którą podejrzewałam, mogła mieć kłopoty, biorąc pod uwagę fakt, że była blondynką. Zostawiłam jej kolejną wiadomość. Na szczęście Gemma była łebska i przedsiębiorcza. I nie miała żadnego tatuażu. Nicollette mówiła, że następna ofiara ma tatuaż w kształcie ósemki. Który, co dziwne, był na dodatek podobny do znaku nieskończoności. Serce skoczyło mi do gardła. Miała być następna. Gemma miała być kolejną ofiarą seryjnego zabójcy. Wyrwałam z parkingu wśród kilku oślepiających świateł gliniarzy i zadzwoniłam do wujka Boba. - Znalazłeś ją? – zapytałam. – Znalazłeś Gemmę? - Nie, jej sekretarka powiedziała, że dziś rano odwołała wszystkie spotkania i nie ma jej w domu. - Jasna cholera. – Dobra, koniec gierek. – Wujku, myślę, że seryjny zabójca jest jej klientem. Jest gliną. - Gliną? – To skradło wiatr z jego żagli. – Dobra, jaśniej proszę.

~ 280 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dziewczyna, która mnie podrapała zostawiła dokładnie takie same ślady na mojej twarzy jakie ma on. - Charley to naprawdę słabe. - Wiem. Wiem jak to brzmi, ale ona próbowała mi coś powiedzieć, dać mi jakąś wskazówkę. - No cóż, nie mogę oskarżyć policjanta bez czegoś takiego jak solidne dowody. - I zdobędę je, ale musimy najpierw umieścić Gemmę w bezpiecznym miejscu. Myślę, że jest następna. - Cholera jasna, Charley. Zdecydowanie powinnaś się tym zająć. – Słyszałam jak pstryka palcami, przywołując uwagę innego policjanta. - Przepraszam, możesz zlokalizować jej samochód? - Właśnie to robię. Szukam teraz jej tablic rejestracyjnych. Gdzie jesteś? - Kieruję się do mostu. - Jakiego mostu? Tego, o którym powiedziała ci ta kobieta? - Tak, powiedziała, że widziała ciało, blond włosy i tatuaż lub znak z numerem osiem. - I? - Gemma narysowała na nadgarstku symbol nieskończoności. - Twierdzisz, że ta kobieta przewidziała śmierć twojej siostry? - Powiedzmy, że jest dobra. Ktoś umrze pod tym mostem, wujku Bobie. - Dobra, dobra, wyślę tam radiowóz. Musisz tu wrócić. - Jestem już w drodze tam. - Charley, cholera jasna. - Nie jestem głupia. Po prostu wyślij samochód. Nie będę nic robić dopóki twój patrol nie dotrze tam.

~ 281 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Krakersowy Chrystusie, Charley, nie uratuję cię. - I zadzwoń do mnie w tej samej sekundzie, gdy coś znajdziesz. Poszukaj jej samochodu pod tym salonem manicuru. Ona jest taka dziewczyńska. I jest jeszcze to makaroniarskie miejsce, które lubi. Transportowałam swój tyłeczek do mostu, jadąc 110 mil na godzinę przy dozwolonej 50-tce, mając nadzieję, że gliny mnie nie gonią. Mogłam użyć wsparcia. Po drodze zadzwoniłam do Reyesa. Odezwałam się jak tylko odebrał. - Reyes, potrzebuję byś znalazł moją siostrę. - Jak minęło spotkanie? - Reyesie Farrow to nie czas na to. Chcę byś odnalazł Gemmę i ją chronił. - Dobra, co będę z tego miał? - Co? Co znaczy co będziesz z tego miał? - To znaczy, co dostanę jeśli znajdę twoją siostrę i ochronię ją przed całym złem tego świata? - Reyes to nie zabawa. - Ja się nie bawię. Zadaję pytanie. - O mój Boże nie wiem. Co byś chciał? - Ciebie – powiedział o oktawę obniżonym głosem. – Chcę ciebie Dutch, ciała i duszy. Chcę ciebie w swoim łóżku każdej nocy. Chcę cię tam każdego poranka, gdy będę się budził. Chcę twoich ubrań porozrzucanych po moim mieszkaniu i twojego zapachu na mojej skórze. Czyżby pytał o oddanie? Nie był to czas na negocjowanie podziału szuflad. - Dobra, jestem twoja. Ciałem i duszą. – Gwałtownie skręciłam, by minąć pinto z kurnikiem na dachu. Wujek Bob nie żartował.

~ 282 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Mówię poważnie. - Ja też. – Wzięłam głęboki wdech. Nieważne jak to zdobył, ale zdobył to. Jeśli chciał oddania, to mu je dałam. Oddałabym mu swój lewy jajnik za dematerializację i odnalezienie mojej siostry. – Mówię serio. Jestem twoja. – Te słowa spowodowały ostre mrowienie w dole mojego brzucha. – Zawsze będę twoja. – Gdy nie odpowiedział, zapytałam. – Jesteś tam? - Jestem. Po prostu się martwię. Po tym co się stało ze Swopesem… - Co? Nie pomyślałeś, że wciąż będę cię chciała? Myślałam, że udowodniłam, że tak jest. A tak w ogóle to dzięki za zdjęcie. - Pomogło w twojej sprawie? - Tak. Albo, no cóż, dopóki nie pojechałam odebrać mojej klientki, a ona nie przeobraziła się w starszego pana ze słabym serduchem, by następnie całkowicie wyparować. - Dziwne, że takie rzeczy się zdarzają. - Reyes – powiedziałam, błagając go o zrozumienie – rzeczy, które zrobiła są niewiele warte. Kim potrzebuje pomocy. - I otrzyma ją. – Jego ton nie przyjmował żadnego argumentu. Temat nie podlegał pod otwartą debatę. Choć był to dokładnie ten rodzaj tematu, które lubiłam w debacie, jednak odrzuciłam go na poczet pilniejszych kwestii. - Dobra, ale w tej chwili moja siostra może z ledwością łapać powietrze pod dłońmi mordercy ze słabością do blondynek. - Nie sądzę. - Nie możesz wiedzieć… Czekaj, dlaczego nie sądzisz? - Jak dla mnie to wygląda na szczęśliwą. Wbiłam hamulce w Misery i zjechałam na pobocze drogi. - Co? Już ją znalazłeś?

~ 283 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie jestem pewien czy była zgubiona, ale tak. Mogłabym go pocałować. Mogłabym całować ziemię, po której stąpa. Mogłabym całować telefon, przez który rozmawia. - Czekaj. Nie rozumiem. To jak ze mną rozmawiasz? – Jeśli przeszedł w tryb ducha, to jak mógł wciąż ze mną rozmawiać przez cielesny telefon? Ale z drugiej strony, gdy ostatnim razem się oddzielił, to jego ciało wciąż walczyło z demonem. - No cóż, przyłożyłem telefon do ucha i ust… - Serio Reyes, gdzie jesteś? Gdzie jest Gemma? - Jestem w pracy, a Gemma pochłania właśnie Monte Cristo, które dla niej zrobiłem. - Jasna cholera, jest tam? Jest w Calamity? - Każdy jej kilogram. - Jest sama? - Jeśli nie liczyć tego faceta to jest sama. Wbiłam kierunkowskaz i skierowałam się z powrotem do miasta. - Co za facet? Jest z facetem? - Tia, z policjantem. Musi być na przerwie obiadowej albo coś. Ciągle jest w mundurze. Strach zacisnął moją pierś. - Ma trzy blizny na lewym policzku? - Tak, ale dość o nim. Co masz na sobie? - To nie jest dobry czas na to, Reyes. Cokolwiek robisz, nie pozwól Gemmie wyjść z tym gliniarzem. - Jak niby mam ich zatrzymać? - Jesteś synem Szatana. Nie możesz się jakoś postarać?

~ 284 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - To kosztuje. - Już mnie masz. Wszystko opłaciłam, koleś. - Rozbierzesz się dla mnie. - Teraz? - Dziś. - Co jest z facetami i tańcami na waszych kolanach? - Nie mam pojęcia – powiedział, a jego głos był śmiertelnie poważny. - Dobra, rozbiorę się. Zastepuję. Zaśpiewam „La Cucarache” w gamie C-mol. - Nigdzie nie wyjdą. Daję słowo. Ulga, która spłynęła po mnie była tak chłodna, że aż zadrżałam. - Zadzwonię do wujka Boba i ściągnę go tam w trybie natychmiastowym. Dziękuję. - Podziękujesz mi wieczorem. Inny rodzaj drżenia przesunął się po mojej skórze niczym pieszczota złożona z jego głosu. Pozwalając rozkoszy trwać, rozłączyłam się i zadzwoniłam do wujka Boba. - No i? – zapytał czekając na wiadomości. - Znalazłam ją. Jest w barze. Reyes ma na nią oko, ale wujku, ona jest z facetem, którego podejrzewam, z tym gliną. - Jaja sobie chyba robisz. - No widzisz, Gemma też ładuje się w kłopoty, a nie tylko ja. - Yhyy. – Nie brzmiał na zupełnie przekonanego. - Każę Cookie zejść na dół i upewnić się, że nigdzie razem nie wychodzą. - Będę tam za dziesięć minut. Jak daleko jesteś?

~ 285 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - No cóż, gonię całkiem nieźle. Mam dobry czas. Będę z powrotem w mieście za jakieś piętnaście minut. - Dobra. Pospiesz się. W chwili, gdy rozłączyłam się z wujkiem Bobem, zadzwoniła Cookie. Boże, ta dziewczyna to miała wyczucie. - Hej, gdzie jesteś? - W biurze. Wiedziałaś, że gdy Reyes przechodzi, te kobiety robią mu zdjęcia? - Wiem. - To zatrważające. - Tak, takie jest. - Ale zdobyłam kilka naprawdę dobrych fotek. - Serio? Wyślij mi je – powiedziałam podekscytowana i wtedy rzeczywistość uderzyła we mnie. – Czekaj, najpierw musisz iść na dół do restauracji i pomóc Reyesowi powstrzymać Gemmę przed wyjściem. - Och, dobra. – Słyszałam jak idzie i otwiera drzwi. – O co chodzi z Gemmą? - Podejrzewam, że umawia się z naszym seryjnym zabójcą. A więc, no wiesz, nie nawiązuj kontaktu wzrokowego dopóki nie będziesz musiała. - D-ddobra. Powinnam wrócić po broń? - Bo bar taty potrzebuje kolejnej dziury? - Ale co jeśli spróbuje wyjść? - I zamierzasz wyjąć na nią broń? – Uniknęłam trafienia kukułki i niemal przewróciłam Misery, choć pewnie nie doceniła tego faktu. – Reyes sobie poradzi, ale na wszelki wielki bądź jego wsparciem. Wujek Bob jest już w drodze. - Czekaj, nie, jest porządku. Widzę ją. Jest z policjantem. - Zwanym seryjnym mordercą.

~ 286 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Coś ty – wyszeptała w telefon. – Seryjny morderca jest gliną? - Jest moim głównym podejrzanym, więc zachowaj dystans.

***

Gdy tylko zaparkowałam, wyskoczyłam z Misery i wbiegłam do Calamity przez tylne drzwi. Przyspieszyłam jeszcze bardziej wracając, próbując dostać się tu zanim Gemma wyjdzie i dotarłam na miejsce, gdy wujek Bob mknął od frontu. Dobrze, że się pospieszyliśmy. Oficer Pierce trzymał Reyesa przy barze, by go skuć. Policjant po służbie, Rodriguez przytrzymywał Gemmę, podczas gdy inny glina, którego nie znałam pomagał dramatycznie zrozpaczonej Cookie. - Co się dzieje? – zapytał wujek Bob. Cookie wskazała na Reyesa. - Ten potwór mnie zaatakował. Stanęłam sparaliżowana, próbując ogarnąć tą odrobinę wiedzy, podczas gdy Reyes spojrzał na mnie przez ramię i puścił oko. Tata również tu był, opierając się o ścianę ze skrzyżowanymi ramionami i nie kupując całej tej scenki nawet przez sekundę. Na szczęście jedynym, który miał to łyknąć był oficer Pierce i zrobił to. Również zapłaci za to całą cenę. Z podatkiem. Ale to nic w porównaniu do ceny jaką zapłaci, gdy wyślę go do więzienia na pięć tysięcy lat. Tata pomachał do mnie. - Hej, możesz popracować za barem przez kilka nocy w tym tygodniu? Teri ma wolne. - Pewnie. To przynajmniej jest przyjemne. - Pewnie, że jest. – Uśmiechnął się. - Dobra Wyatt – powiedział Wubek do oficera Pierce’a – możesz już go puścić.

~ 287 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Ale proszę pana, on napadł na tą panią i potrącił mnie, gdy próbowałem interweniować. Sapnęłam. - Nie zrobiłeś tego – powiedziałam, niezdolna do powstrzymania uśmiechu. Z całą pewnością wymagał ponownego przeszukania. Wujek Bob poklepał ramię Pierce’a. - A ty po prostu wykonywałeś rozkazy. Pierce wyprostował się zdziwiony i Reyes nie czekając wykręcił się z jego chwytu. Pozwolił im się zakuć, dając im przewagę i dzięki niebiosom, że tak długo umiał grać ofiarę. - Wszystko w porządku? – zapytał, a moje serce biło z wdzięcznością. Jego uśmiech powiedział mi wszystko. - Charley, co się dzieje? – spytała Gemma. Odwróciłam się do niej. - Co ty z nim tutaj robisz? Myślałam, że jest twoim pacjentem. Wina zalała jej ciało. To uderzyło we mnie jak londyńska mgła, gruba i mroczna. Pochyliła głowę w zażenowaniu. - Był moim pacjentem, ale teraz się z nim widuję. Ma nowego terapeutę, więc… - Gemma – powiedziałam wstrząśnięta i przerażona. Nie za mocno – była tylko człowiekiem – ale wystarczająco, by wypchnąć jej zażenowanie na zupełnie nowy poziom. Z emocjami ustawionymi w pełnej gotowości, teraz był doskonały czas, by dowiedzieć się czy oficer Pierce był moim seryjnym mordercą. Kochałam mój wewnętrzny radar winy. Każdy powinien mieć takie cudeńko. To rozwiązałoby wiele problemów. Albo z drugiej strony, mogłoby wywołać ich dużo więcej. Może swój zachowam tylko dla siebie. I anuluję ten patent przed zgłoszeniem go.

~ 288 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Sir? – Pierce odezwał się do wujka Boba. – O co tu chodzi? Podeszłam do niego, by odczytać jego emocje i mocno go uderzyłam. - Znaleźliśmy zbiorowy grób – powiedziałam wzmacniając swoją postawę i głos. – Wiemy, że to twoja robota i ty, mój przyjacielu, jesteś aresztowany za morderstwo dwudziestu siedmiu kobiet. Uczucia wujka Boba galopowały, kiedy to powiedziałam, ale zatrzymał swoje obawy dla siebie. Na razie. Zdezorientowany wyraz twarzy oficera Pierce’a byłby komiczny w każdej innej sytuacji. - Morderstwo? – zapytał wujka Boba. – O czym ty mówisz? - Charley! – Gemma gapiła się na mnie. – Czyś ty oszalała? - Gemmo, on jest seryjnym mordercą i ty miałaś być jego następną ofiarą. No w końcu. To najeżenie z upokorzenia. Ta iskra niesprawiedliwości, która dowiodła jego niewinność. Nikt, nawet najlepsi kłamcy na świecie, nie mogli kontrolować swoich reakcji do tego stopnia. Był niewinny. Nie był to werdykt jakiego się spodziewałam, ale przynajmniej miałam odpowiedź. Opuściłam ramiona i usiadłam na krześle barowym obok mojego faceta. Przysunął się do mnie, przy czym ruch był niemal niezauważalny. - Nieważne – powiedziałam, machając do wujka Boba. – To nie on. Pojawienie się półuśmiechu na jego twarzy powiedziało mi, że poczuł ulgę. Gemma popędziła do Pierce’a i położyła mu pocieszająco dłoń na ramieniu. - Twoja asystentka jest niezłą aktorką – powiedział Reyes. Cookie szeroko uśmiechnęła się i podeszła do nas. - Muszę przyznać, że fajnie było udawać, że Reyes mnie napadł. Mnie! – powiedziała, wskazując na kobiety przy jednym ze stołów. Na szczęście nie było tam

~ 289 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Jess. Tym razem była gdzie indziej, ale cały stół najeżył się na słowa Cookie. To było fantastyczne. Podczas, gdy wujek Bob próbował uspokoić oficera Pierce’a i Gemmę, Reyes pochylił się do przodu, objął Cookie i pocałował pełnią swoich ust. Zakryłam usta dłonią, gdy złapała się go kurczowo niczym kot trzymający się gałęzi przed upadkiem. Uwolnił ją powoli i przemówił głosem, który był słyszalny przez kobiety przy stoliku. - Cookie Kowalski, gdyby życie było sprawiedliwe, byłabyś moja. Jej szczęka opadła i znaczący uśmiech jaki jej posłał przy konspiracyjnym puszczeniu oka sprawiły, że jej ramiona zaczęły drżeć ze śmiechu. Wujek Bob nie mógł więcej znieść. Wszedł pomiędzy nich. - Ale życie jest niesprawiedliwe – powiedział. – Kto jak kto, ale ty powinieneś to wiedzieć. – Chwycił za ramię Cookie i zaprowadził ją w inne miejsce. Na szczęście posadził ją na krześle, bo nie byłam pewna ile czasu jeszcze utrzyma się na nogach. Reyes patrzył jak odchodzą i uniósł brew patrząc na mnie. - Myślę, że zmierzwiłem twojemu wujkowi wąsy. - To było całkiem niezłe – powiedziałam, gdy sięgnął za mnie po swoją ścierkę. – Dziękuję. Przyłożył usta do mojego ucha i powiedział. - Podziękujesz mi wieczorem. – I wtedy zanim kobiety przy stoliku zorientowały się, że się do mnie podwala, wrócił do kuchni. Gemma odwróciła się do mnie niczym dzika kocica broniąca swoich młodych. - Charley co to było? Oho. Nadszedł czas tłumaczenia się. - Pomyślałam, że oficer Pierce jest seryjnym mordercą.

~ 290 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Gapił się na mnie przerażony. Gemma gapiła się na mnie przerażona. Oficer Rodriguez patrzył na mnie przerażony. Jedynie wujek Bob nie wyglądał na przerażonego. Był zbyt zajęty odzyskiwaniem gruntu, który stracił z Cookie. Przez ciężki czas, biorąc pod uwagę Adonisa, któremu przed chwilą ssała twarz, ale wierzyłam w niego. - Wubku – odezwałam się, przerywając. – Naprawdę potrzebuję tu jakiegoś wsparcia. - Naprawdę sądziłaś, że kogoś zabiłem? – zapytał oficer Pierce wielce zdumiony. – Dlaczego ty w ogóle…? To znaczy, nie mogę nawet pojąć… - Dobra już kumam. Ale zobacz. – Wskazałam na swoją twarz, a następnie na jego. – Widzisz? - Moje blizny? Myślisz, że to oznacza, iż kogoś zabiłem? - Tak pomyślałam na początku. – Mogłabym przysiąc na stos Biblii, że Wróżka spod mojego łóżka wskazywała mi jego. Jego blizny były takie same jak moje zadrapania. A potem Nicolette przewidziała blond włosy i tatuaż z numerem osiem… - Charley – powiedziała Gemma, jej ton wyrażał ostrzeżenie – to był pewien incydent, gdy miał dziewięć lat. - Tia, to się nazywa… Czekaj, dziewięć? – Pożerałam go wzrokiem. – Nabawiłeś się tych blizn, gdy miałeś dziewięć lat? - Tak, zobaczył dziewczynkę, która spadła z klifu, ale do przyjazdu policji zniknęła. Czy mogła być to ta sama dziewczynka? - Podrapała cię? Zmarszczył na mnie brwi. - Skąd wiesz? - Ile miała lat? Ta dziewczynka?

~ 291 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie wiem. Było ciemno i była brudna. Była w koszuli nocnej. - A gdybyś miał zgadywać. - Sześć. Może siedem. Nie jestem pewny. - Próbowałeś ją uratować – powiedziałam, gdy zaświtało mi zrozumienie. Opuścił spojrzenie na podłogę. - Tak i no cóż, zawiodłem. Zobaczyłam pusty stół i skierowałam tam naszą grupę. Pospieszyłam się, bo ktoś inny chciał nas podsiąść. Pokonałam ich i wysunęłam krzesło. - Siadaj – powiedziałam do oficera Pierce’a. – I wyjaśnij.

~ 292 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 17

Czytając to umożliwiasz mi kontrolę nad swoim umysłem. - NAPIS NA T-SHIRCIE

- Należałem do harcerzy - wyjaśnił Wyatt. - Przebywałem latem z dziadkami w Elidzie, a mój zastęp udał się na biwak do Billy the Kid Spring.16 - Nigdy o nim nie słyszałam. - Wyciągnęłam telefon, by poszukać. - Nie przejmuj się. Szukałem na każdej mapie, próbując je znaleźć. Nie jestem pewien czy to była oficjalna nazwa, czy coś. To jest po prostu nazwa, którą każdy z tego obszaru się posługuje. To był mały wąwóz na zupełnym odludziu ze stawem wewnątrz. Pamiętam, że woda jarzyła się zielono-limonkowym kolorem. - Limonkowa zieleń? Czy to w pobliżu Roswell? Oni mają dużo kosmicznych przedmiotów tam na dole. - Tak, mają, jednak nie sądzę, żeby kosmici mieli cokolwiek wspólnego z tamtejszą wodą. Tak czy inaczej, byliśmy na zewnątrz tego miejsca biwakując, i obudziłem się w środku nocy. Musiałem się odlać, więc założyłem buty i wszedłem na szczyt klifu nad stawem. Woda mieniła się. To było niesamowite. Siedziałem tam i obserwowałem, spoglądałem na gwiazdy, na księżyc w pełni, i na ten cały naturalny szajs. Wtedy pomyślałem, że coś słyszę. Coś jak skrobanie i łkanie. Zawołałem, jednak nikt nie odpowiedział. Położyłem się więc na brzuchu i zajrzałem ze szczytu do wąwozu. Tam była dziewczyna. - Była w wąwozie? - zapytałam.

16

Billy the Kid Springs – miasto duchów w Nowym Meksyku

~ 293 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie. Ona usiłowała wspiąć się po stronie urwiska. Tak jakby mniej więcej po tej części wąwozu. - Pochylił głowę w zadumie. - Patrząc wstecz, myślę, że mogła widzieć nasze ognisko i próbowała się do niego dostać. W każdym razie, sięgnąłem w dół, by podać jej rękę. Ciągle powtarzałem, by ją chwyciła, jednak ona nawet nie wiedziała, że tam byłem, dopóki moja dłoń jej nie dotknęła. Wzdrygnęła się, spojrzała na mnie do góry ogromnymi oczami. Była przerażona. Poczułam falę cierpienia, która przepłynęła przez niego. Nawet po tylu latach poruszało go to do głębi. - Wciąż starałem się ją namówić, by złapała mnie za rękę, jednak na początku nie chciała. Pomyślałem, że zejdę na dół, ale wtedy musiała zdać sobie sprawę, że nie byłem dla niej zagrożeniem. Włożyła dłoń w moją i pociągnąłem. Jednak pośliznęła się i zakołysała na boki. - Zanim ciągnął dalej, wziął łyk wody. Gemma położyła dłoń na jego ramieniu. - Czy to o tym nie chciałeś ze mną rozmawiać? - zapytała. - O tej części? Przytaknął. - Zwisała nad wąwozem i ciągnęła mnie za sobą. Starała się ponownie znaleźć oparcie dla stóp, ale wtedy wrzasnęła. Spadała albo była wciągana. Nie byłem pewien. Rzuciłem się za nią, a ona podała mi drugą rękę, jednak nie zdążyła złapać. - Zawahał się. - Ja nie zdążyłem. Jej paznokcie drasnęły moją twarz i spadła. - Przykro mi, Wyatt – powiedziała Gemma. Jednak on poddał się wspomnieniom. Wpatrywał się w wodę, podczas gdy one wynurzyły się na powierzchnię i go dopadły. - Nie było żadnego dźwięku - powiedział. - Klif nie był tak wysoki. Może dwadzieścia stóp lub coś koło tego. Powinienem usłyszeć jej upadek. - Cofnął się wewnątrz siebie i uświadomiłam sobie, że to nie było jedynie bolesne przeżycie, ale to było traumatyczne. - Zdałem sobie sprawę, że ktoś tam był. W ciemności. Słyszałem

~ 294 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties oddechy, niosące się echem w wąwozie i przeraziłem się na śmierć, że to puma czy coś w tym stylu. - Co zrobiłeś? – zapytałam, mając pewność że to nie była puma czy coś. Jednak on również o tym wiedział. Nawet wtedy mógł wskazać różnicę. - Pobiegłem po pomoc – powiedział, a w wyrazie jego twarzy jawił się dręczący ból. Rany, które miał wewnątrz były znacznie głębsze niż wszystkie blizny, które nosił na pamiątkę tej nocy. - Zostawiłem ją tam. Gemma ścisnęła jego ramię, podczas gdy wujek Bob wstał, by odebrać telefon. - Oficerze Pierce… - zaczęłam, ale mi przerwał. - Proszę, mówi mi Wyatt. - Wyatt, to może zabrzmieć bardzo dziwnie i nie mogę wyjaśnić skąd to wiem, ale jestem absolutnie pewna, że istnieje związek tej dziewczyny i masowych grobów, które znaleziono na tamtym zadupiu. Zamrugał na mnie z niedowierzaniem. - Jak to możliwe? - Mówiłeś, że miałeś wtedy dziewięć lat. - Tak. - A teraz masz trzydzieści jeden. - Zgadza się. Rany, nienawidziłam matematyki. - No dobra, to oznacza, że ciała porzucono co najmniej dwadzieścia dwa lata temu. Zastanawiam się, czy dziewczyna, którą widziałeś nie była pierwszą ofiarą mordercy. - Jak w ogóle to powiązałaś? Źródła są ponad dwieście mil na wschód od tego miejsca i setki mil od masowego grobu.

~ 295 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Oho. Grząski teren. Zerknęłam na Gemmę, potem na wujka Boba, który zresztą się nie przejmował, ponieważ nadal wisiał na telefonie, jednak to Cookie była tą, która go poprawiła. - Posłuchaj - powiedziała, obierając stanowisko. - Po prostu jej zaufaj. Rozwiązuje wiele spraw na podstawie swoich przeczuć, ponieważ nigdy nie wprowadzają ją w błąd. Było to kapkę wyolbrzymione jako, że Wyatt wytknął: - Myliła się co do mnie - powiedział. - Prawie nigdy - poprawiła. Gemma przytaknęła. - Cookie ma rację, Wyatt. Charley poniekąd wie rzeczy. To dziwne. Jak nadprzyrodzone czy coś w tym rodzaju – prychnęła. – Nie to, że sama jest nadnaturalna. To absurd. To nie tak, że widzi duchy albo gada z martwymi ludźmi czy coś takiego. Kiedy się już rozpędziła, nigdy nie wiedziała kiedy przyhamować. - I ma problemy, tak samo jak ciągle jest w tarapatach. Sapnęłam. - Nieprawda. Poza tym umawiasz się z facetem, który mógł być seryjnym mordercą. Co ty sobie myślałaś? Zagapiła się na mnie, następnie prychnęła, a potem wyrzuciła ręce w górę całkowicie sfrustrowana. - Użyj słów. - On nie jest seryjnym mordercą. - Tia, ale nie wiedziałaś tego – powiedziałam ujmująco. - Rany… mój Boże. - Była poirytowana. - Dlaczego zmieniam się w czternastolatkę za każdym razem, kiedy jestem w pobliżu ciebie?

~ 296 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Działam tak na wielu ludzi. - Właśnie dzwonili z laboratorium - powiedział wujek Bob, przerywając nam. Olej przy grobach jest olejem wszystkich typów; olej silnikowy, jadalny, smary przemysłowe… Myślą, że był przeznaczony na recykling, a zamiast tego, kierowca ciężarówki wylał go na tę ziemię. - W porządku, tylko dlaczego akurat tam? - Nie wiem, kluseczko, wciąż nad tym pracujemy. Wrócił do rozmowy przez telefon. - Dlaczego poddajesz się terapii? - zapytałam Wyatta. - Charley – powiedziała Gemma ponownie mnie besztając. - Nic się nie stało, Gem. - Ponownie się na mnie skupił. - Według mojego przełożonego mam problem z gniewem. - A po czym szef wnosi, że tak jest? Usta Gemmy zacisnęły się udzielając mi reprymendy. - Nie musisz o tym rozmawiać Wyatt jeśli cię to krępuje. - Nie. Tak czy inaczej, to i tak bez znaczenia. Każdy posiadacz laptopa może się dowiedzieć. Według wydziału, mam problem z mężczyznami, którzy używają przemocy wobec kobiet. Pogwałciłem prawo wobec faceta by go sprowadzić do pionu, bo tłukł swoją żonę kijem do golfa. Po tym jak zaskoczona sapnęłam, powiedziałam: - No cóż, brawa dla tego pana. - Tia, on miał pieniądze i wtyki. Niemal straciłem pracę. Jednak gdybym nie zorganizował sobie sześciu miesięcy terapii, nigdy nie spotkałbym Gemmy. Lubiłam go.

~ 297 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Wiesz, wszystko mam w mieszkaniu. Wszelakie notatki. Odkąd zostałem gliną poniekąd obsesyjnie prowadziłem dochodzenie w sprawie tej dziewczynki. Muszę wrócić na służbę, ale… - To ma pierwszeństwo – powiedział wujek Bob. - Zadzwonię do twojego sierżanta i dam mu znać, że pomagasz w toczącym się śledztwie. - Doskonale - powiedziałam splatając dłonie. - Od tego zaczniemy. Po tym jak zjemy, rzecz jasna. Reyes przyniósł dla nas gulasz z zielonych papryczek chili i kilka quesadillas do podziału. Zatrzepotałam rzęsami i obiecałam później dać napiwek. Nic dziwnego, że ocierał się o mnie, kiedy pomagał barmanowi rozkładać nasze talerze. Koleś był takim świntuchem. - Co zrobiłeś później? - zapytałam po wzięciu kęsa gorącego gulaszu. - Obudziłem opiekunów - powiedział, maczając swoje quesadillas. - Zadzwonili do biura szeryfa. Przybył zastępca. Tylko on. - Wytarł usta serwetką. - To wszystko. Starałem się im wyjaśnić, że była tam mała dziewczynka, ale zaginęła, jednak nikt mi nie uwierzył. Prawdę mówiąc, zastępca szeryfa zasugerował, że zostałem podrapany przez szopa albo kojota, albo coś innego. - Na ich obronę - powiedziałam - te zadrapania musiały być dosyć głębokie jak na paznokcie, biorąc pod uwagę twoje blizny. - Nie bardzo. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, w te zadrapania wdała się infekcja. Tego lata rodzice przyjechali zabrać mnie z domu dziadków przed czasem, by zaprowadzić do lekarza w Albuquerque, a ja musiałem przejść przez serię zastrzyków przeciw wściekliźnie, ponieważ zastępca na nocnej zmianie nie potrafił dostrzec różnicy pomiędzy śladami kojota a ludzkimi. - Rany - powiedziałam. - Do dupy. - Mimo, że znaleźli ślady opon, które nie należały do naszego autobusu. - Do czego należały?

~ 298 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Kilkoro z reszty dzieciaków przypomniało sobie, że następnego ranka widzieliśmy pickupa, jednak zastępca powiedział, że to prawdopodobnie był tylko robotnik z rancza. - Pracownik? - zapytałam biorąc łyk mrożonej herbaty. - Byliście na ranczu. - Tia, ale to zbadałem. Nie mogłem znaleźć żadnych odnośników do zaginionej dziewczynki i robotnika. - Kto był właścicielem? Ziemi, na której biwakowaliście? - Rodzina o nazwisku Knight. Spięłam się z niepokoju. W większości, by powstrzymać się od przewrócenia. Wujek Bob był tak samo zaskoczony jak ja. - Masowy grób mieści się na ranczu należącym do rodziny Knightów. - Bez jaj? Czekajcie, pamiętam coś o tym. - Zamknął oczy i cofnął się myślami w czasie. - Tak, ranczo było własnością Carla Knighta i pamiętam, że odkryłem, iż miał brata, który był właścicielem rancza w południowym Nowym Meksyku. - Bracia? - zapytałam zachwycona, że znaleźliśmy się bliżej celu. Może nie bardzo jakiegoś niezbitego dowodu, jednak to już coś. - Rzekłabym, że teraz mamy dość mocny związek. Wujek Bob kiwnął głową i zaczął szukać kontaktu w swoim telefonie. Wstał by wezwać wsparcie dla naszego odkrycia. Nie miałam pojęcia kogo. Cookie podrygiwała na krześle i klaskała rozanielona z zaangażowania się w sprawę, zwłaszcza, że to aż tak rozdzierało serce. Byliśmy jeszcze kawał drogi od podejrzanego, jednak każdy cal zbliżał nas do prawdy, a kobiety w moim mieszkaniu w końcu na nią zasługiwały. - No dobra – powiedziałam do Wyatta. – Powiedziałeś, że miałeś na tym punkcie obsesję. Czy dowiedziałeś się czegoś jeszcze o tej dziewczynce? - Ano, trochę tak. Moje nadzieje poszybowały do góry jak latawiec na wietrze.

~ 299 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Znasz imię? - Nie. No i awaryjnie wylądowały. - Ale mam mnóstwo materiałów w swoim mieszkaniu. Czuj się zaproszona by je przejrzeć. - Muszę przyznać, oficerze Pierce, że właśnie teraz troszkę się w tobie zakochałam. Gemma uśmiechnęła się, rozpoznając moje przyklaśnięcie, kiedy tylko je zauważyła. Zaofiarowałam mu swój najlepszy niedzielny uśmiech. - Teraz, dobra? Teraz mógłby być dobry moment, by obejrzeć twoją chatę. Zaśmiał się. - Jasne. Jeśli to w porządku według pana. Wujek Bob rozłączył się i energicznie przytaknął. - Bardziej niż w porządku. Tam się spotkamy. Wyszedł by wykonać kolejny telefon. Ten człowiek kochał swoją komórkę.

***

Cała ekipą udaliśmy się do domu oficera Wyatta Pierce’a. Wynajmował małe, dwupokojowe mieszkanko w Nob Hill. Znajdowało się w miłym sąsiedztwie, było stare, ale dobrze utrzymane. Wujek Bob nadal wisiał na telefonie. Rozłączył się kiedy weszliśmy do środka.

~ 300 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Okej, mam Tafta podążającego już teraz za naszymi wskazówkami. I skontaktowałem się z agentką specjalną Carson, którą to również wprowadziłem w szczegóły. - Fantastycznie – powiedziałam. - Ona lubi mnie jeszcze bardziej. - Chcę cię tylko przygotować – powiedział Wyatt do Gemmy, kiedy kroczyliśmy w kierunku sypialni. - Na co? - zapytała Gemma. - Pamiętasz, kiedy mnie spytałaś, czy będę w stanie zostawić tamtą noc za sobą a ja odpowiedziałem „tak”? - Pamiętam - odparła nieufnie. - No cóż, być może przesadziłem. Przekręcił kluczyk i otworzył drzwi. Setki papierów zaśmiecały każdy centymetr. Okno pokrywały stare wycinki z gazet i zdjęć. Tu znajdowały się dziesiątki rysunków z wielkimi oczami skrytymi za masą blond włosów. Był niezłym artystą i latami prowadził poszukiwania. Ta dziewczynka nigdy go nie opuściła. Wyraźnie czuł się odpowiedzialny za to, że zaginęła, co było bardzo dalekie od prawdy. - Uświadom sobie, że nic z tego nie było twoja winą – powiedziałam. - Wiem - dodał z nieprzekonującym wzruszeniem ramion, jak dla mnie. Nie miał zamiaru uchylać się od odpowiedzialności, którą czuł. Podziwiałam go za jego przekonanie, jednak mogłam dostrzec błysk zmartwienia w oczach Gemmy. Weszliśmy do środka i przejrzeliśmy jego materiały. Zbierał dowody na temat każdej zaginionej w USA dziewczyny z tamtego okresu. - Nie wiem czy to pomoże, ale podejrzewam, że dziewczynka była niesłysząca. - Skąd możesz to wiedzieć?

~ 301 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - To przeczucie. Podejrzewałam to tak czy inaczej, jednak kiedy powiedziałeś, że próbowałeś ją zawołać, a ona w na początku nie reagowała, zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie była głucha. - Czekaj. - Uniósł w zamyśleniu palec, a następnie wyszarpnął kilka plików, które miał na starej skrzyni. - Zaginęła wtedy dziewczynka ze szkoły dla głuchoniemych w Oklahomie. - Znalazł teczkę, której szukał i wyjął zdjęcie. - To ona. Podał mi je i aż zatrzęsło mną, ponieważ ją rozpoznałam. Ta sama twarz Wróżki. Te same usta w kształcie łuku i wielgaśne oczy. Tylko, że na tym zdjęciu uśmiechała się, a grzywkę miała przekrzywioną. Przebiegłam opuszkami po obrazku. - To jej oczy – powiedziałam, a następnie pokazałam fotkę Cookie i Wubkowi. To ta dziewczynka. - Odwróciłam zdjęcie. Miała na imię Faith Ingalls. - Tam było tak ciemno - powiedział Wyatt. - A ona była pokryta brudem i krwią, niemal jakby została pochowana i wykopana z powrotem. Nie rozpoznałem jej na tym zdjęciu. - Rozwiązali tą sprawę? - zapytał wujek Bob. - Nie w czasie, kiedy ją rozpatrywałem, jednak to było kilka lat temu. Zaginęła ponad dekadę temu. Podejrzewano faceta od konserwacji o imieniu Saul Ussery, jednak nigdy tego nie udowodniono. Przeczytałam przez ramię. - Znalazłeś na niego cokolwiek? - Nie, ale możemy sprawdzić nazwisko - powiedział. – Może wypłynie coś nowego. Wujek Bob odłożył przeczytaną teczkę. - Mogę to zrobić. - Dzwonił na komendę, podczas gdy ja miałam inne plany. Dziewczynka prawdopodobnie była pierwsza ofiarą seryjnego mordercy. Jego jazdą próbną. Pragnął jej, lecz nie mógł jej mieć, więc być może spróbował wziąć ją siłą.

~ 302 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Mógł nawet zabić ją przez przypadek, chociaż szczerze w to wątpiłam. Nawet wtedy zdawał się czerpać przyjemność z tego czynu. Ta moc. I to jedynie podsycało jego pragnienie krwi. Obsesję na punkcie blondynek. W pierwszej kolejności spróbowałam z agentką Carson, jednak nie mogłam się do niej dodzwonić. Jeśli była na miejscu masowego grobu, mogła być poza zasięgiem. Cóż, zamiast tego zadzwoniłam do Kenny’ego Knighta. - Panie Knight – powiedziałam, kiedy odebrał. - Charley Davidson z tej strony. Jestem konsultantem policji w Albuqueque. Spotkaliśmy się wczoraj. - Tak, pamiętam. - Nie wydawał się szczególnie szczęśliwy, kiedy otrzymał ode mnie wiadomość. Nie mogłam go za to winić. - Zastanawiałam się, czy mogłabym podać nazwisko. Dowiedzieć się, czy je rozpoznasz. - Oczywiście. - Był wyczerpany i zmęczony wszystkimi środkami masowego przekazu, które z pewnością uderzyły tego ranka. Biuro szeryfa nie miało innego wyjścia jak ogłosić odkrycie masowego grobu, a każda ekipa z wiadomości w tym stanie była tam, walcząc o artykuł. - Czy wiesz bądź pamiętasz czy twoi rodzice zatrudniali człowieka o nazwisku Saul Ussery? - Saul? Nie, on nigdy tu nie pracował. Moi rodzice go nie tolerowali. Zalała mnie adrenalina. - Zaraz, znali go? - Czy go znali? Był ich siostrzeńcem a moim kuzynem. Pojawiał się tylko wtedy, kiedy potrzebował pieniędzy lub miejsca do spania. Ten olej… Zerwałam się po to, aby zwrócić uwagę wujka Boba. Obaj, on i Wyatt podbiegli by posłuchać, podczas gdy ja włączyłam tryb głośnomówiący. - Co z tym olejem? - zapytałam.

~ 303 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - To po prostu nie przyszło mi do głowy. Saul od kilku lat jeździł ciężarówkami. Pracował dla jakiejś firmy, która powtórnie przetwarzała tworzywa sztuczne i zużyty olej. Częścią jego pracy było to, by przewieźć olej, który zabierali co kilka tygodni z warsztatów samochodowych i restauracji do zakładów przetwórstwa. - Ale dlaczego zamiast tego wylewał go na waszej ziemi? - zapytałam. - Ponieważ był skurwysynem z marginesu społecznego. Jestem pewien, że firma, w której pracował w Albuquerque opłacała ludzi w Las Cruces, aby to zabierali. Mógł zgarniać te pieniądze i czasami wylewać olej tam, gdzie nikt nie wiedział. Wujek Bob notował na bloczku do notatek, podczas gdy Wyatt, Gemma i Cookie stały oniemiałe. - Kenny, nie chcę cię martwić, jednak myślę, że twój kuzyn mógł mieć coś wspólnego ze śmiercią tych kobiet. - Pani Davidsosn, ani trochę by mnie to nie zdziwiło. Kawał gówna był z niego. Raz groził moim rodzicom, kiedy ci nie chcieli dać mu pieniędzy na jakiś jego idiotyczny plan. Zawsze pakował się w jeden przekręt za drugim. - Był? - No cóż, jest, z tą różnicą, że teraz niewiele robi. Przebywa w domu opieki. Jakiś czas temu miał udar mózgu czy coś takiego. Zanotowałam informacje, a następnie zapytałam: - Czy przekażesz agentce Carson, jeśli się z nią zobaczysz, żeby do mnie zadzwoniła. Nie mogę się do niej dobić. - Tam na zewnątrz nie działają komórki. Jak tylko tam dotrę to pójdę jej przekazać. - Wiedząc kto najprawdopodobniej był mordercą, kamień zdawał się spaść mu z serca. A ja dzięki temu poczułam zadowolenie. - Bardzo dziękuję - powiedziałam. - Nie proszę pani, to ja dziękuję. Dostałem pani list.

~ 304 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Odchrząknęłam. - Yyy, list? - W porządku. Wiem, że tu była i że odeszła. - Wstrzymał w piersi oddech, po czym kontynuował: - Położę tam w ogrodzie coś dla tych dziewczyn. Coś z czego byłaby dumna. Cholera. Musiał mnie zauważyć, kiedy umieszczałam liścik w jego pickupie. - Dziękuję – powiedziałam. - To będzie dla mnie przyjemność. Rozłączyłam się, podczas gdy wujek Bob zagapił się na mnie. - Czy my rozwiązaliśmy tę sprawę? Uśmiechnęłam się do ekipy. - Myślę, że tak. Gemma rozpromieniła się. - Widzę w tym urok, sis. - Przytuliła mnie szybko. - To jest poniekąd upajające. - Tak, jest. I to tym bardziej, gdy rozwiązujesz sprawy rzeczywiście upojona. - Wszystko musisz popsuć. - Nooo – powiedziałam, kiedy przytuliła mnie ponownie. - Naprawdę muszę.

***

Dom opieki capił jak sfermentowany mix wybielacza i moczu. Woń ukłuła mnie w nos, kiedy udałam się do dyżurki. Nie chcieliśmy wszyscy razem wchodzić do domu opieki, więc poszliśmy tylko ja, Wyatt i wujek Bob. Pielęgniarka za biurkiem zajęta była papierkową robotą, lecz zerknęła w górę kiedy zobaczyła mundur Wyatta.

~ 305 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - W czym mogę pomóc? - zapytała. Przemówiłam pierwsza: - Szukamy Saula Ussery’ego. - O, jesteście rodziną? - Jesteśmy tu służbowo - powiedział wujek Bob tonem zbyt ostrym by z nim dyskutować. - Jest w pokoju 204. Wzdłuż korytarza, drugie drzwi na prawo. - Dziękuję – powiedział. Weszliśmy do środka kiedy młoda pielęgniarka kładła Saula z powrotem do łóżka. Był mniej więcej mojego wzrostu, miał szerokie czoło i małe oczka. Jego pulchna twarz nie zdradzała jego wieku jak zapewne by było, gdyby była mniejsza. Wyglądał jak postać z powieści JRR Tolkiena. Pielęgniarka mrugnęła do nas. - Jesteście tutaj by zobaczyć tego urwisa? - zapytała otulając go prześcieradłem. - Jesteśmy pewni, że taki jest - powiedziałam starając się powstrzymać niesmak, który przedostał się do mojego głosu. - Pan Ussery jest zabawny. Zawsze sypie dowcipami. I lubi blondynki, jeśli wiecie co mam na myśli. Ooo tak, niestety wiedzieliśmy. - Czyżby nie zaginęła wam tu żadna? - Żadna co? - Blondynka? Zachichotała. - Nic mi o tym nie wiadomo. Jeśli kiedykolwiek jakaś zaginie, będę wiedziała gdzie szukać. Prawda Saul?

~ 306 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Nie mogłam nie zauważyć jak oczy urwiska rozszerzyły się na widok odznaki Wyatta. Wyglądał na zmartwionego. Nie mogłam sobie wyobrazić dlaczego. - Okej, no cóż, dam już ci spokój - powiedziała. - Nie stwarzaj im jakichkolwiek problemów. Zabójczy uśmiech rozświetlił jej twarz kiedy wyszła w podskokach. Nawet przy pracy jak ta, nie traciła ducha i czerpała z tego przyjemność. Albo to, albo była na czymś naprawdę dobrym. - Siemasz Saul - powiedziałam, stając obok jego łóżka. - O mój Boże – powiedział Wyatt zaskoczony. - Przesłuchiwałem go w 2004 roku. Nie znalazłem powiązania. Był konserwatorem na Uniwersytecie Nowego Meksyku, kiedy zaginęła studentka. - Masz na myśli, że on tam pracował, kiedy zaginęła kolejna dziewczyna? - Na pewno. - I tak się składa, że to była blondynka, prawda? Kiwnął głową. - Oho – powiedziałam do urwisa. - Trafiony zatopiony. Słyszałam, że lubisz zabijać małe dziewczynki. - Nu, nu, nu – powiedział kręcąc głową i kołysząc się na boki, grając niedorozwiniętego w pełnym zakresie. Poczułam podstęp, który wytaczał się z niego falami. W takim razie, dlaczego tu był? Dla dachu nad głową? Jedzenia w brzuchu? Czy to wszystko było farsą? Wujek Bob rozmawiał z kapitanem przez komórkę. - Tak, mamy kilka solidnych dowodów, jednak musimy postawić silne argumenty w sprawie, jeśli chcemy ją zamknąć. - Spojrzał na Saula. - Nigdy nie zobaczy celi więziennej od wewnątrz, ale przynajmniej rodziny tych kobiet będą miały jakieś zakończenie.

~ 307 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Pochyliłam się do Saula i poczekałam aż jego wzrok napotka mój. - Będziesz smażył się w piekle. Niezbyt poetyckie, ale jak najbardziej prawdziwe.

~ 308 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 18 Świat potrzebuje wielu pokornych geniuszy. Szkoda, że jest nas tak mało. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Cookie

wróciła

do

biura.

Gemma

miała

pacjentów,

zagubionych

i

nieszczęśliwych. A Wyatt, wujek Bob i ja udaliśmy się na posterunek by zgłosić co znaleźliśmy i zająć się formalnościami. Niestety, musiałam napisać raport. Papierkowa robota nie byłaby taka zła, gdyby nie te wszystkie papiery. I robota. W drodze na posterunek, Wubek zadzwonił do prokuratora, kapitana i kilku innych ważnych osób, gdy przyjechaliśmy, czekał na nas mały tłumek. - Co masz na myśli mówiąc, że masz mocny trop odnośnie zabójcy z rancza Knightów? – zapytał prokurator, gdy wchodziliśmy. O rany, tak go nazwano? Kenny Knight nie będzie zadowolony. Będę musiała zaproponować coś innego, jak Zwyrodniały Seryjny Morderca albo Spuszczająca Ropę Szuja. Chociaż nie, to też nie brzmiało dobrze, ale nadawanie mordercom fajnych ksywek było taką dziwną rozrywką. Po co w ogóle gloryfikować ich zdegenerowane czyny? To nigdy nie miało dla mnie sensu. Zebraliśmy się w sali konferencyjnej, a wujek Bob przeszedł do omawiania sprawy. Nawet narysował na tablicy diagram do łączenia kropek. Użył wielu kolorów. Wyszło mu bardzo ładnie. Wyatt wyjaśnił swoją rolę, jak starał się rozwiązać ciągnącą się przez dwadzieścia lat sprawę i jak to wszystko było ze sobą powiązane. A ja siedziałam i tylko okazyjnie wtrącałam swoje zdanie. Przeważnie wtedy, gdy coś mieszali. Wtedy zdałam sobie sprawę, że czeka mnie świetlana przyszłość jako oficera korekcyjnego, który chodzi i poprawia wszystkich, kiedy się mylą. Zaczęłam się zastanawiać ile mogłabym na tym zarobić.

~ 309 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Po niespełna trzech męczeńskich godzinach, przerwaliśmy. Chociaż i tak czekało mnie przedstawienie raportu, jednak będzie musiał wytrzymać do mañana17. Robiłam co mogłam, by zlać się z tłem, żebym mogła wymknąć się niepostrzeżenie. Cała banda była pogrążona w rozważaniach nad sprawą. Prokuratora czekał dzień w terenie. Dwie ogromne sprawy zostały tak jakby rozwiązane w jeden dzień. A jeszcze kapitan... - Znowu to zrobiłaś. – Odwróciłam się i zobaczyłam kapitana stojącego w drzwiach sali konferencyjnej. Wyprostowanego, w nienagannej postawie. Jak morderczy robot z opowiadań Isaaca Asimova. – I zrobiłaś to, gdy nie patrzyłem. – Podszedł do przodu. Pomyślałam o ucieczce, ale zdałam sobie sprawę, że tym przyznałabym się do winy. Do jakiejkolwiek winy. Byle czego. – Następnym razem będę się musiał bardziej postarać – powiedział, zatrzymując się bezpośrednio przede mną. - To wszystko zasługa wujka Boba i oficera Pierce’a – powiedziałam, starając się stać pewnie. Ale patrzenie mu w twarz z tak małej odległości, było jak patrzenie na wieżowiec. Skinął głową i rozejrzał się po pokoju. Wszyscy funkcjonariusze rozmawiali na temat sprawy, ich gestykulacja była przesadzona z powodu podniecenia. Najwyraźniej kapitan był uprzedzony co do takiej maskarady. Na jego twarzy malował się tylko jeden wyraz: irytacja. W tym przypadku ominęło go najlepsze. - Do następnego razu – powiedział. Odwrócił się, a jego ruchy były szybkie, wyraz twarzy ostry, kiedy ruszył do swojego gabinetu. Nic nie mogłam na to zaradzić. Wyszło ze mnie zanim zdążyłam się powstrzymać. Z pewnością nadawałam się do zamknięcia. Być może miałam demencję. Ale zastukałam obcasami i wyciągnęłam rękę w geście „Heil Hitler”. Właśnie kiedy odwracał się by coś dodać. Gdy spoczęło na mnie jego spojrzenie – pełne zaskoczenia – stałam sparaliżowana. A potem złożyłam wszystkie palce w dół oprócz wskazującego. 17

Mañana - rano, ranek, poranek, jutro, przyszłość.

~ 310 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Proszę spojrzeć – powiedziałam, wskazując na ścianę za nim. – Tam nie ma kamery. Ale tam jest jedna. – Przekręciłam rękę, zgięłam łokieć, wyprostowałam palce i wskazałam na prawo. – Widzi pan, kamera. Chociaż ona wcale nie widzi całego pomieszczenia... – Lewą ręką wskazałam przeciwległą stronę pomieszczenia. - ...nie widzi tamtej części. – W końcu opuściłam ręce. – Wydaje mi się, że środki bezpieczeństwa nie są wystarczające, kapitanie. – Nie mów Jack, nie mów Jack, nie mów Jack. Zacisnął usta w ponurą linię. Odwrócił się i wyszedł bez powiedzenia tego, co chciał. Cudownie. Teraz będzie się całymi dniami zastanawiał. Nie było to jakieś przerażające, ale nadal denerwujące. Mój stary druh David Taft roześmiał się za moimi plecami. Dosłownie. - Przysięgam Davidson, ty to sobie umiesz zjednać ludzi. Odwróciłam się do niego, kiedy siadał za stołem. - Jeśli będziesz złośliwy, powiem twojej siostrze, że znów spotykasz się z dziewczyną z agencji „Poughkeepsie”. Spoważniał i obdarzył mnie zaniepokojonym spojrzeniem. - Wcale nie. Skąd możesz wiedzieć? Z przesiąkniętym sacharyną uśmiechem mrugnęłam jednym okiem i powiedziałam: - Nie wiedziałam. – Zamknął oczy i zwiesił ze wstydem głowę. – Rzuciłam w jego stronę: - Za każdym razem się na to nabierasz. Kiedy wychodziłam z posterunku, przyjechała Gemma, prawdopodobnie by zobaczyć się ze swoim facetem. Ta myśl mnie ucieszyła. Była piękna a nieczęsto chodziła na randki. Potrzebowała odwrócenia uwagi od swojego nędznego, samotnego życia zanim zacznie przygarniać bezpańskie koty. Dostrzegł ją Wyatt i ruszył w naszą stronę. Kiedy zobaczyłam jego blizny, przypomniałam sobie o małej Wróżce, Faith Ingalls. To ona wysłała mnie prosto do

~ 311 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties niego. Ale skąd mogła wiedzieć, że prowadzi śledztwo w tej sprawie? A może nie wiedziała. Może był inny powód? On był prawdopodobnie ostatnią osobą jaką widziała przed śmiercią, która starała się jej pomóc. Tym, kto ryzykował własne życie by ją ocalić. A mimo to nadal musiałam myśleć nad tym, dlaczego kobiety pozostawały w moim mieszkaniu. Czego chciały, potrzebowały? - Muszę cię prosić o przysługę – powiedziałam do Wyatta, kiedy podszedł i obdarował Gemmę ciepłym uśmiechem. Pewnie nie chciał robić przedstawienia przed kolegami z pracy, więc był tylko trochę serdeczny. - Dawaj – odpowiedział. Zaskoczona Gemma uniosła brwi. Co ja takiego powiedziałam? Czekajcie, co ja chciałam powiedzieć? Naprawdę mogłam go prosić, żeby przyszedł spotkać się z duchem dziewczynki, którą chciał uratować? Zatem postanowiłam improwizować. - Potrzebuje, żebyś popatrzył na coś w moim mieszkaniu. Chyba mam nieszczelny kran. – O mój Boże, byłam zajebista w improwizowaniu. Jego postawa mówiła, że jest zdezorientowany, ale jego oczy wyrażały niedowierzanie. - W zasadzie to ja nie naprawiam cieknących kranów. - Proszę. Nigdy cię już o nic nie poproszę. - O nie – powiedziała ostrzegawczo Gemma. – Nawet jej nie wierz. Zanim się zorientujesz, każe ci malować, nosić pudła albo zakopywać sąsiada. To było tak, jakby mnie w ogóle nie znała. Nigdy w życiu nie kazałabym mu malować.

***

~ 312 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Pojechaliśmy do mnie i wprowadziłam Wyatta do salonu. Gemma wiedziała o Faith w moim mieszkaniu, ale przedstawienie sobie Wróżki i policjanta mogło okazać się dość trudne. Jednak i tak najpierw musiałam ją znaleźć. Niestety nie było jej za panem Wongiem. - Hmm... – powiedziałam rozglądając się. – Ten nieszczelny kran wydaje się nie być tutaj. Sprawdźmy w sypialni. Wyatt spojrzał pytająco na Gemmę, po czym podreptał za mną. - Wiesz, że wszyscy mają cię za wariatkę. - Doprawdy? To dziwne. Chociaż może moglibyśmy przejść nad tym do porządku dziennego i nazwać to czymś dobrym. - Może być. Opadłam na kolana i zaglądnęłam pod łóżko. Rzeczywiście maleńka drapała pod nim, a jej wielkie niebieskie oczy popatrzyły na mnie. Wyprostowałam się. - Znalazłam! – A potem znów się pochyliłam i zaoferowałam małej mój najlepszy

odświętny uśmiech. – Hej skarbie – powiedziałam wyciągając rękę. –

Przyprowadziłam kogoś kto chciałby się z tobą zobaczyć. Odsunęła się ode mnie i popatrzyła jakbym była mordercą z siekierą. Kurde. A ja myślałam, że się przyjaźnimy. Przynajmniej Artemida cieszyła się na mój widok. A jeszcze bardziej zadowolona była z tego, że leżałam na podłodze. Szturchała mnie łapą, a jej maleńki ogonek wręcz wibrował z entuzjazmu. Potarmosiłam ją za futro i podrapałam za uszami, zanim ponownie wskoczyła na łóżko. - Będziesz musiała sama się sobą zająć. – Kiedy zeskoczyła na mnie, dociskając do podłogi, zawołałam: - Dobra, już dobra. Wyatt obszedł łóżko dookoła i zobaczył dość dziwną scenę. Obejmowałam Artemidę gryząc ją w ucho, ale natychmiast przestałam, gdy go zobaczyłam i zaczęłam ją od siebie odpychać, tak nonszalancko jak tylko potrafiłam.

~ 313 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - To tutaj – powiedziałam. Miałam nadzieję, że odebrał moje zachowanie jako efekt uboczny obłędu. Uśmiechnęłam się i odwróciłam by leżeć a brzuchu, ale Artemida na mnie wskoczyła. Dziewięćdziesiąt funtów rottweilera wylądowało mi na plecach. Powietrze natychmiast uciekło mi z płuc i jęknęłam w agonii. A potem usłyszałam chichot. Miękki. Śpiewny. Spojrzałam pod łóżko i wysyczałam słowa: - Myślisz, że to zabawne? Zaczątek uśmiechu rozciągnął jej usteczka. Niestety musiałam zrzucić z siebie Artemidę zanim straciłabym przytomność. Owinęłam rękę wokół jej karku i zmusiłam by się koło mnie położyła. - Zostań – wyszeptałam do jej ucha. Pisnęła bardzo chcąc rzucić mi się do gardła. Psy uwielbiały tak robić. Jednak gdy jej nie pozwoliłam, zaczęła żuć moje włosy. To ją powinno na chwilę zająć. Z dość mocnymi wątpliwościami, Wyatt opadł na kolana. Złapałam go za rękę, by położył się na podłodze obok mnie. Gemma roześmiała się i zaciekawiona również położyła się z nami. - To – powiedziałam do niego wskazując w pustą przestrzeń pod łóżkiem – jest mały huragan znany pod imieniem Faith. Zastygł w bezruchu, a jego emocje wyblakły. Było sporo do ogarnięcia. Pewnie powinnam wcześniej ostrzec go odnośnie tej całej sprawy z martwymi ludźmi. Starając wyobrazić to sobie z punktu widzenia Wyatta, spojrzałam pod łóżko. Jedynymi rzeczami, które on mógł widzieć były czerwone stringi, które zapodziałam tydzień temu i papier do pakowania w motylki. - Przykro mi – powiedziałam do niego. – Ale zapomniałam ci powiedzieć, że widzę martwych ludzi.

~ 314 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Skinął głową. Ponieważ jego adrenalina nie wystrzeliła z powodu zaskoczenia, musiał słyszeć plotki. Nie te, w których widziałam martwych ludzi, ale te, w których byłam świrniętą wariatką, która myślała, że widzi martwych ludzi. Przynajmniej to nie było kompletne zaskoczenie. Ale prawdziwa niespodzianka czekała. Dostrzegła go Faith. Zobaczyła blizny na jego twarzy. Spojrzała mu w oczy. Sekundę późnej była tuż przed nami. Odchyliłam się w tył i zachęciłam Wyatta kładąc mu rękę na ramieniu, by usiadł. Faith stanęła przed nami, chociaż nieśmiało to przynajmniej wyszła spod łóżka. - Nakierowała mnie na ciebie, Wyatt – powiedziałam, podczas gdy on wpatrywał się w powietrze, w latające drobinki kurzu, jednak nic więcej nie mógł dostrzec. Faith pochyliła się ku nam, cal po calu, aż w końcu mogła dotknąć jego twarzy. Zwróciłam się do niej w języku migowym: - Ma na imię Wyatt. Nie patrzyła wprost na mnie, ale skinęła głową na potwierdzenie. To była pierwsza oznaka komunikacji między nami jak do tej pory. Miałam nadzieję, że to nas gdzieś zaprowadzi. Wyciągnęła rękę i dotknęła jego twarzy. - Rozpoznaje cię. Kiedy jej palce pogładziły jego policzek, wzdrygnął się. - Nie ruszaj się – powiedziałam, kładąc na nim rękę. – Dotyka twojej twarzy, twojej blizny. Obniżył się troszkę, po czym zastygł nieruchomo, kiedy dziewczynka gładziła jego szczękę, po czym przeszła na podbródek i usta. Jego twarz była ostatnią jaką widziała. - Myślę, że chciała cię zobaczyć, chciała się upewnić, że z tobą wszystko w porządku – zamigałam, ale też powiedziałam to na głos, by pozostała dwójka zrozumiała co chciałam przekazać.

~ 315 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Ona teraz słyszała. To nie był problem. Trudność mogła leżeć w tym, że być może nie znała angielskiego. - Masz na imię Faith? – zapytałam. Wzruszyła ramionkami i nieśmiało skinęła główką. A potem delikatnie podniosła palce i wskazała na Wyatta. - Mój przyjaciel – powiedziała. Łzy napłynęły mi do oczu tak szybko, że nie umiałam ich powstrzymać. - Tak – powiedziałam, klepiąc Wyatta po ramieniu. – To twój przyjaciel. I wtedy to się stało. Ramiona Wyatta zadrżały, kiedy próbował powstrzymać powódź emocji. Palcami ścisnął sobie oczy, a Gemma przysunęła się do niego. - Wszystko w porządku, kochanie – powiedziała, pocierając jego plecy. Z ręką nadal przyciśniętą do oczu, Wyatt powiedział: - Możesz jej powiedzieć jak bardzo mi przykro z powodu tego, że ją zawiodłem? Skinęłam głową i przekazałam wiadomość. - Zawiódł? – zapytała, a jej malutkie paluszki migały w powietrzu. – Próbował mnie uratować. - Wiem, ale on się czuje jakby cię zawiódł. Jakbyś umarła przez niego. Lewą dłonią poklepała go po policzku, a prawą pomachała mówiąc: - On się myli. Umarłam przez pana U. – W końcu miałam nazwisko. Albo początkową literę nazwiska, która mogła być tą od nazwiska Ussery. I mieliśmy rację. Nie dlatego, żebym miała wątpliwości, ale potwierdzenie było miłe. – Myślałam o jego twarzy – kontynuowała. – Jego twarz sprawia, że czuję się szczęśliwa. - Mówi, że jesteś w błędzie – powiedziałam do Wyatta. – Nie zawiodłeś jej, a twoja twarz ją uszczęśliwia. Skinął głową. To było wszystko co mógł zrobić.

~ 316 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Pamiętasz co się stało? Ale straciłam ją. Artemida przeczołgała się i położyła nos na jej stopie. Dziewczynka roześmiała się i pochyliła, by ją pogłaskać. - Lubię psy – powiedziała. Artemida chłonęła uwagę dziecka jak sucha gąbka wrzucona do basenu. Machała małym ogonkiem i przewróciła się na plecy, odpychając mnie tyłkiem. Takie podziękowanie dostałam. Dzisiaj poczyniliśmy kilka kroków na przód. Wielkich kroków. Na szczęście będę mogła z nią porozmawiać, przekonać by przeszła, by była ze swoją rodziną.

***

Kobiety nie odeszły, ale się zmieniły. Były spokojne, nie pobudzone i wcale nie szalone. Ale nadal zajmowały moją przestrzeń, a ich spojrzenia były rozkojarzone jakby się zgubiły. Nie wiedziałam jak im pomóc. A naprawdę chciałam. Miałam jeszcze dużo czasu zanim Reyes skończy pracę. Nawet myślenie o tym było dziwne. Pracujący Reyes. Zarabiający na życie. Utrzymujący porządek w moim świecie. Czyniący go prawdziwym. Najpierw musiałam naprawić relacje z Rocketem i Blue. Tylko wtedy mogłam spytać Rocketa o sugestie jak pomóc kobietom z mojego mieszkania i poprosić o odpowiedzi na temat Reyesa, dlaczego imię mojego faceta znalazło się na ścianie zagłady. Kiedy jechałam do azylu, uderzyła w mnie kolejna myśl. To się stało. Uświadomiłam sobie, że rozwiązałam sprawę bez znalezienia się na granicy śmierci. Nie zostałam pobita czy nie przeciągnięto mnie po rozbitym szkle. To byłoby do dupy. Ale dokonałam tego. Sprawy wyglądały dobrze.

~ 317 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Wyprostowałam plecy i pozwoliłam dumie rozpychać moje ego przez całe siedem sekund aż nie nawiedziła mnie kolejna myśl. Po prostu kusiłam los. Dlatego, że czepiałam się pierwszej lepszej myśli jaka wpada mi do łba. Rzuciłam wszystko na wiatr, cholerna duma. Ale dokonałam tego. Bez wątpienia dałam radę. Więc kiedy ogromny pojazd uderzył w drzwi kierowcy Misery, a dźwięk giętego metalu stał się ogłuszający, moją ostatnią myślą przed następującą ciemnością było: poważnie, przecież to tak jakbym w ogóle nie znała samej siebie.

~ 318 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 19 Nigdy nie lekceważ mocy kobiety na podwójnym espresso popitym mocha latte. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Obudziłam się w całkowitej ciemności przy buczeniu silnika. Zdałam sobie wtedy sprawę, że w oddali widzę światło. Pomyślałam, że powinnam iść w jego stronę. To wydawało się właściwe do zrobienia. Ale moje nogi nie chciały się poruszyć. Jak również ręce. Byłam sparaliżowana! Albo związana. Raczej związana. Duży samochód uderzył we mnie! Wspomnienia powróciły falami. Olbrzymia ciężarówka, nie, raczej SUV zasuwał w moim kierunku i grill z literkami GMC był bliżej i bliżej, zbyt szybko bym zdążyła pomyśleć. Bym wezwała mojego strażnika. Bym zwolniła czas. Musiałam odzyskać kontrolę nad moimi mocami. No bo poważnie, mogłam zwalniać czas czy nie? Wyglądało na to, że mogłam ochronić się, gdy moje zmysły były w stanie pogotowia. Z bronią Cookie w barze. Z gniewem Reyesa na Garretta w moim mieszkaniu. Byłam wtedy świadoma. Wiedziałam, że coś złego ma się wydarzyć. Ale bycie potrąconym było, no cóż, byciem potrąconym. Ten samochód pojawił się znikąd, stąd to określenie. Świat wirował, a moja głowa pulsowała, dając mi znać, że nie doceniłam kolizji ani trochę. To prawdopodobnie wstrząs mózgu. Miałam więcej wstrząśnień mózgu niż liniowy obrony ligi NFL. Stałe uszkodzenia mózgu stawały się coraz bardziej prawdopodobne. Biedny Barbarek. Nie zasługiwał na mnie. Zasłużył by być w czaszce u

~ 319 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties kogoś innego. U kogoś, kto z połową mózgu nie wymachiwałby marchwią przed niebezpieczeństwem i nie mówił kici-kici. Powoli, czucie skradało się do moich kończyn. Miałam ręce związane w nadgarstkach za plecami. Poza tym było mi całkiem wygodnie. Na tylnym siedzeniu tego czegoś można było leżeć kilka dni. Zdałam sobie sprawę, że światło, które widziałam pochodziło z deski rozdzielczej mojego porywacza. Jechaliśmy i skoro nie widziałam miejskich świateł, stwierdziłam, że z dużym prawdopodobieństwem nie byliśmy już w mieście. Spróbowałam dostrzec porywacza przez mgłę. Mężczyzna był rasy białej z krótkimi, blond włosami. Rękawy miał podwinięte i zobaczyłam tatuaż czarnej kuli bilardowej z numerem osiem na przedramieniu. Blond włosy i liczba osiem. Kurwa mać, to ja miałam umrzeć pod tym mostem. Nicolette widziała mnie. - Złożyła pozew o rozwód. Mój porywacz wiedział, że nie śpię. Tak mocno próbowałam odepchnąć tą mgłę, ale po prostu nie chciała odejść. Świat wciąż pochylał się w prawo. Czułam się pijana i zaczęłam się zastanawiać czy nie otumanił mnie tak jak Kim. - Teraz całe moje planowanie, cała moja ciężka praca nic nie znaczy. Teraz nie mogę zabić tej suki. Byłbym głównym podejrzanym. Wszyscy będą wiedzieć. Tak! Rozgryzłam to! Byłam ekspertem w rozgryzaniu. I pomyśleć, że dwa na cztery przypadki dotyczą mężczyzn z niską samooceną. To, co powinno być rozgryzione, ja rozgryzałam. Powinnam zmienić swoje imię na Rozgryzarka. Wiedziałam, że jest tym z rodzaju łowców polis na życie. Może naprawdę byłam jakaś paranormalna. Dziwniejsze rzeczy się zdarzały. - Nie masz dowodu na to, że kiedykolwiek spałem z inną kobietą. - I tak jej powiedziałam – warknęłam. Wymamrotałam te słowa i zorientowałam się, że moja szczęka nie działa poprawnie. Bolała jak diabli. I ramię. Jasna cholera. – Mówiłam, że nie mam żadnego dowodu twojej zdrady.

~ 320 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Och, jestem pewien, że walczyłaś o mnie. Spróbowałam przekręcić się na bok i plecy. Miałam zwichnięte lewe ramię. Chociaż świat poruszył się wraz z tym ruchem i żołądek podszedł do gardła, udało mi się trochę złagodzić ból. Ciepło spłynęło mi po skroni i policzku, i zrozumiałam, że krwawiłam. Ha! Krwawiłam w SUVie Marva. Nie wywinie się. Przynajmniej będzie to ważny dowód w sądzie. - A więc jeśli nie mogę zabić jej, zabiję ciebie. Nikt tego nie powiąże. Zrobią to jeśli użyją luminolu18. I najwyraźniej zapomniał o tej części, gdzie zaatakował moją asystentkę w pomieszczeniu pełnym glin. Dlaczego nikt o tym nie pamiętał? Zacisnęłam oczy, by zatrzymać wirowanie i skoncentrować się, ale Anioł się nie zjawił. Zawsze pojawiał się, gdy go potrzebowałam. Po prostu nie mogłam się skupić i zgromadzić myśli. Atakowały mnie zbyt szybko i były złamane, rozbite i w częściach. - Dlaczego byłaś przy tym moście? – zapytał. – Skąd o nim wiesz? Obejrzał się na mnie, ale znajdował się w ciemności. Widziałam jego aurę. Widziałam wcześniej przebłyski ludzkich aur, ale ta była inna. Marva była pochmurna. Zła. Inne były jasne i proste, a jego aura była paskudna. To otaczało go i pożerało. Nie czuł żadnych wyrzutów sumienia dla niczego co zrobił i co chciał zrobić. Jeśli nic z tego nie wyniknie to przynajmniej uratowałam kobiecie życie. Miał szczery zamiar zabić swoją żonę dla jej polisy na życie. Robiło to z niego szczególnego rodzaju dupka, by robić coś takiego. Przekonał tą kobietę, że ją kocha, przekonał jej rodzinę, że ją kocha, że jest kochającym i oddanym mężem, w głębi umysłu planującym jej śmierć. Gdyby tylko mógł utrzymać spodnie na tyłku, Valerie Tidwell nigdy by do mnie nie zadzwoniła.

18

Luminol pozwala na ilościowe chemiluminescencyjne oznaczenie DNA. Ponadto stosowany jest również do oznaczania bardzo małych próbek ludzkiego DNA z włosów, plamek krwi, skrawków tkanek. Odnajdywanie śladów krwi jest możliwe dzięki spryskaniu podejrzanych miejsc roztworem luminolu z dodatkiem substancji utleniającej.

~ 321 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Martwa dziewczyna mi powiedziała – powiedziałam, w końcu odpowiadając na jego pytanie – tylko, że ona nie była martwa. - Ty na pewno chcesz być. Tylko to się liczy. Nie mogłam już powstrzymać wirowania. Ból promieniował z ramienia, żeber i biodra i miałam okropne przeczucie, że noga jest złamana. Jeśli nie to wiele by musiała wyjaśnić. Ścieranie mnie na proch aż takim bólem na nic było okropne. Jednak wirowanie było najgorsze. Marv wjechał na wyboistą drogę i skierował SUVa do parku, obdarowując moje zwichnięte ramię miłymi, małymi szarpnięciami. - Co mi dałeś? – zapytałam. - Kanapkę GMC. – Odwrócił się i spojrzał na mnie. – Jak śmiałaś wtrącać się w coś, co nie jest twoją sprawą. - Taką mam pracę – odparłam, ale nie słuchał mnie. Wysiadł, otworzył moje drzwi i ciągnął mnie za nogi dopóki nie upadłam na ziemię. Moja głowa trafiła w próg i Barbarek wrzasnął w proteście. Popierałam go w tym. Próbowałam skoncentrować się na otoczeniu, ale było to trudne, gdy otoczenie stało się częścią jazdy karuzelą karnawałową. Jedyne co uchwyciłam okiem to most. Stary, rozpadający się kolejowy most, który nie był używany. - Będziesz miała paskudny wypadek – powiedział, próbując brzmieć mądrze. – Ale przyczyną śmierci będzie prawdopodobnie uduszenie. Złapał moje ramię, dzięki bogu nie to zwichnięte, i pociągnął mnie w górę. Następnie popchnął po torach, w poprzek drewnianych podkładów mostu do czasu aż stanęliśmy nad autostradą. Nie było tak wysoko. Prawdopodobnie upadek mnie nie zabije. Będzie tylko bardzo bolało. Był takim idiotą. Straciłam dla niego cały szacunek. - Nie martw się – powiedział – nie będziesz moją pierwszą. Zabił już wcześniej. Nie było to zbyt pocieszające.

~ 322 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Mój najlepszy przyjaciel umarł na tym moście. Wszyscy myśleli, że był to wypadek. Zdumiewające, w co ludzie wierzą. I że stało się to akurat, gdy nadjeżdżała ciężarówka? Idioci. Jego najlepszy przyjaciel. Miał dziwne wyobrażenie przyjaźni. Pchnął mnie na brzuch i usiadł na mnie okrakiem. Następne co usłyszałam to rozdzieranie. Rozerwał moją koszulę i rześkie, nocne powietrze przetoczyło się po mojej skórze. Następnie sięgnął do przodu, rozpiął mi jeansy i ściągnął z bielizną do samych kostek. Kiedy usłyszałam jak rozpina pasek, ponownie zacisnęłam oczy i próbowałam się skupić. Starałam się wezwać Anioła. Ale zanim zdołałam pomyśleć, trzask rozłupał powietrze, gdy skóra i metal smagnęła moje plecy. Sapnęłam na ten dotyk. Dyszałam, gdy paskiem przejechał po moich pośladkach i udach. Chłostał mnie klamrą, ostry metal ciął moją skórę. Ciągle i ciągle. Nic nie mogłam na to poradzić. Krzyknęłam, ale to wydawało się tylko zwiększyć jego zapał. Jego zapał dla okrucieństwa. Jedynym plusem było to, że każde smagnięcie zostawiało dowody dla sądu. Ale nie pomagało mi, ponieważ metal ciął moją skórę. Przechodziły przeze mnie spazmy bólu za każdym razem, gdy sprzączka dotykała ciała. Zacisnęłam zęby, próbując oddychać przez ból. Świat wirował. Ból paraliżował. A lanie trwało. Kiedy tylko pomyślałam, że stracę przytomność, zatrzymało się. Wyciągnął mnie z pozycji embrionalnej, do której się zwinęłam i ponownie usiadł okrakiem na moich plecach. Jego usta były przy moim karku, a pachwina przy tyłku. - Myślisz, że jesteś tak bardzo ode mnie lepsza. Nie masz pojęcia do czego jestem zdolny.

~ 323 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Rzucił mnie na plecy, twarde drewno rozdzierało moje rany i zaczął rozpinać spodnie. Niedowierzanie uderzyło tak mocno, że przeszła przeze mnie nowa fala zawrotów głowy. Nie. Pokręciłam głową. Nie ma mowy. Nie gwałt. Nie gwałt. Byłam dźgnięta nożem. Byłam cięta tak głęboko, że nóż oparł się na kości. Byłam wleczona za włosy i miałam zwichnięty kark. Ale z tych wszystkich złych sytuacji w jakie się wpakowałam, nigdy nie zostałam zgwałcona. I nie będę. Nie mogę być. Byłam Ponurym Żniwiarzem na litość boską, ale nie mogłam oczyścić umysłu na tyle długo, by wezwać Anioła czy Reyesa. Może to uraz głowy jakoś mnie blokował. Zatem zrobiłam drugą rzecz w kolejności. Użyłam swoich dziewczyńskich mocy. Z zaciekłą determinacją zachwiałam jego równowagą. Upadł obok mnie, pochyliłam się nad nim jak najszybciej mogłam i zatopiłam zęby w jego szyi. Z pędzącą adrenaliną w żyłach zacisnęłam mocniej szczękę i nie odpuściłam. Celowałam w nos, ale był poza zasięgiem, więc szyja musiała załatwić sprawę. Zaryczał z bólu i pchał dopóki nie puściłam go. Na szczęście dolna połowa mostu miała zaporę w kratę wykonaną z metalu. Upadłam na to twarzą i walnęłam w ten metal, a następnie obróciłam się aż nie znalazłam się na plecach. - Kurwa jego mać – powiedział, gniew napełniał go tak całkowicie, że jego aura była gęstą ciemnością. Kurczowo trzymając się za szyję, wstał i ruszył do przodu. Kopnęłam go obiema nogami i przenikliwy ból zalał mnie na ten kontakt. Poleciał do tylu i potknął się o drewniane podkłady mostu, uderzając się głową w wystającą śrubę. – Kurwa! – Złapał się kurczowo za głowę, przyciskając palce do szyi i pochylając się od kolejnej dawki bólu. – Ty pierdolona dziwko. – Spojrzał na mnie i następnie z zaciśniętą szczęką, chwiejnym krokiem poszedł do swojego SUVa. Leżałam między barierą a torem kolejowym, sapiąc ze ściągniętymi majtkami do kostek i ledwie mogąc się ruszać. Świat kręcił się z prędkością osnowy, gdy czekałam by zobaczyć co zrobi jako następne. Zrzuci mnie z mostu? Udusi zgodnie z obietnicą?

~ 324 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Dźgnie czy teraz będzie lał łyżką do kół? Czułam jakby most się przechylał i miałam spaść ze spodniami spuszczonymi w dół i rozdartą koszulą. Nieznacznie się przetoczyłam, starając się odciążyć plecy, ale wszystko mnie bolało, więc dałam sobie spokój i przewróciłam się opierając o szorstkie drewno. Nad głową miałam plątaninę metalowych elementów, które były piękne niczym pajęczyna połyskująca w nocy pod gwiazdami. Jakiś ruch uchwycił moją uwagę i zobaczyłam Faith. Mała Wróżka spod mojego łóżka patrzyła jak umieram. Była na jednym z wyższych metalowych elementów, patrzyła na mnie, a jej wyraz twarzy okazywał jedynie łagodną ciekawość. Od dłuższego czasu nic nie słyszałam. To pewnie oznaczało kupę więcej problemów, ale byłam po prostu zadowolona, że choć na chwilę się go pozbyłam. Żałowałam, że nie mogę zamigać do Faith. Marv

podszedł

i

stanął

nade

mną.

Możliwe,

że

kołysał

się,

ale

najprawdopodobniej nie widziałam wyraźnie. Opatrzył swoją szyję jakąś szmatą. - Nie powinnaś tego robić. Jakbym nie słyszała tego wcześniej. Przyniósł mały, ręczny palnik gazowy, jakiego używali hydraulicy. I wiedziałam, że moje życie będzie się miało o wiele gorzej.

***

- Zobaczmy jak ci się to spodoba – powiedział, naciskając spust i regulując zawór w palniku aż uzyskał niebieski płomień. To coś zaszumiało jak mały wyciek gazu. Przykucnął przy mnie z kpiącą nienawiścią lśniącą w oczach. Y na moim kroczu przykuło jego uwagę i zatrzymał się. Wciąż o tym myślał. Spojrzałam ponownie na Faith, ale już jej nie było. Nie, nie odeszła. Spojrzałam na prawo i była przy mnie, patrząc z opanowanym strachem i zmarszczonym podbródkiem. Nie mogłam pozwolić by na to patrzyła.

~ 325 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Płomień z palnika zostawiał niebieskie smugi. Nie mogłam zatrzymać swojego świata, ale mogłam sprawić, by Faith na to nie patrzyła. - Jeśli rozłożysz nogi, zgaszę palnik i będziemy razem cieszyć się z resztki twojego życia. - Dziękuję bardzo, wolę raczej spłonąć. – Wielkie słowa dochodzące od kogoś tak przerażonego, że mogłaby się właśnie posikać. Jednak dawanie mu satysfakcji zobaczenia tego terroru mierziło mnie i było ponad to, co mogłam znieść. Oczywiście, kiedy ten płomień napiętnuje wzór na moim ciele, prawdopodobnie zmienię zdanie. - Szkoda. – Obniżył palnik. Płomień zgasł, gdy puścił zawór. Następnie wstał, podniósł coś innego i zbliżył się. – Mogłabyś żyć kolejną godzinę lub dwie. Wziął czerwony, plastikowy baniak z benzyną i potrząsnął nim, oblewając mnie zimnym płynem. Ironia, miałam spłonąć żywcem. Cholera. Nicolette nic nie mówiła o spłonięciu żywcem. Zwinęłam się w kulkę i próbowałam osłonić twarz i oczy. Zapiekło, gdy polał po moich rannych pośladkach i plecach, krzyknęłam przez zaciśnięte zęby i zamknęłam usta. Skierował benzynę w dół, a następnie w górę. Rozpalił palnik jednym pociągnięciem. Zbliżył się. Klęknął. Zawsze dziwacznie zastanawiałam się jak to jest spłonąć żywcem. Widziałam podpalających się ludzi w telewizji. Takie sceny przerażały mnie. Czy żałowali, gdy ogień się rozpalał? Chciałam przeprosić Faith, ale ręce miałam nadal związane z tyłu. Nie miałam pojęcia czego użył, ale nie mogłam się z tego wyplątać. Palnik zbliżał się i oczy Wróżki stały się bardziej okrągłe aż zobaczyłam ją przez morze płomieni, gdy ogień mnie pochłaniał.

~ 326 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 20 Przyszłam na świat umazana czyjąś krwią i z krzykiem na ustach. Nie boję się go opuścić w ten sam sposób. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Nie. To się nie mogło zdarzyć. Miałam jeszcze sporo roboty do zrobienia. Zebrałam w sobie tę odrobinę siły jaką jeszcze miałam, która wirowała i buzowała w moim wnętrzu, a następnie przełknęłam płomienie jak smok ziejący ogniem. Wchłaniałam ogień, absorbowałam go, rozkoszowałam tym, jak wsiąka w każdą komórkę mojego ciała. Tak szybko jak ogień zapalił się, tak szybko został ugaszony. Pomyślałam, żeby poczekać na reakcję Tidwella, poobserwować czy jego wyraz twarzy będzie zaskoczony, czy też bardziej malować się będzie na nim mordercza wściekłość. Ale wymyśliłam, że jak już tu jestem, to mogę skończyć co zaczęłam. Sięgnęłam gdzieś daleko, złapałam dłońmi po obu stronach jego głowy i przekręciłam. Jego szyja trzasnęła zanim się zorientował, że ugasiłam ogień, po czym opadł, twarzą waląc w podkład kolejowy, jego głowa odbiła się, ale zaraz wylądowała jako ciało i krew bez życia. To znaczyło, że zabiłam już dwóch mężczyzn. Dwóch ludzi, których wysłałam do piekła. Ojciec Reyesa byłby dumny. Faith skoczyła w przód i owinęła swoje małe ramionka wokół mojej szyi. Prawie się roześmiałam, ale moje ciało i krew wróciły, i ból przeniknął każdy zakamarek i każdą szczelinę mojego ciała. I miałam opuszczone gacie.

~ 327 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Ale moje serce biło. Krew pulsowała. Bez wątpienia, żyłam. Wtedy dotarł do mnie wieczór. Nigdy wcześniej nie byłam tak blisko śmierci – cóż, osobiście. Moje oczy piekły od emocji i od oparów benzyny, więc wcisnęłam twarz w zmierzwione i brudne włosy Faith. Ale nadal byłam skrępowana i więzy wrzynały mi się w nadgarstki. Gdybym nie wiedziała lepiej, zarzekałabym się, że użył jakiejś metalowej linki. No więc leżałam, półnaga i związana. Mogłam skręcić człowiekowi kark, ale nie potrafiłam się rozwiązać. Nie odważyłabym się wzywać Anioła, nawet gdyby istniała taka możliwość. Zawsze chciał mnie zobaczyć nago, ale chyba nie w taki sposób. Gdyby mnie zobaczył w takim stanie, pewnie długo nie mógłby się pozbierać. Reyesa też nie chciałam wzywać. Nawet nie wiedziałam czy bym mogła. Z pewnością nie chciałam tu też Cookie czy Gemmy. Nigdy by im to nie dało spokoju. Jedynym, który mógłby sobie poradzić z moim widokiem w takim stanie był wujek Bob. Zrozumiałby i mógłby żyć po zobaczeniu mnie w takich okolicznościach. On rozumiał niebezpieczeństwa mojej pracy. Codziennie żył z ich świadomością. Tak jakby w przedniej kieszeni czułam telefon, byłam bardziej niż zszokowana, że Tidwell go nie zabrał. Z Wróżką wiszącą mi na szyi, przekręciłam związane dłonie, przeciągając jak akrobatka jedną rękę za plecami, aż mogłam go dosięgnąć. Mój zwichnięty bark przeskoczył w inne miejsce. Ból strzelił tak mocno, że prawie się rozpłakałam, ale palec wskazujący i kciuk zacisnęłam na telefonie i pociągnęłam. Spoglądałam przez biodro, ale nic nie mogłam zobaczyć przez Danger i Willa. Trzymałam go delikatnie w drżących dłoniach, przestraszona, że wpadnie między podkładami kolejowymi i spadnie niżej. A potem przekręciłam głowę, by móc spojrzeć na ekran. Był pęknięty, ale telefon wydawał się być sprawny. Faith usiadła, kołysząc się jak miała to w zwyczaju, trzymała rączkę na mojej głowie, jakby chciała pocieszyć, że nie jestem sama. Świat zwolnił, ale mój wzrok pozostawał rozmyty, pozostawałam skręcona, aby móc odszukać Wubka w książce telefonicznej. Na skali od jednego do „na miłość boską, jakie to trudne”, dałabym temu zadaniu dwanaście. Przewinęłam listę do czegoś co

~ 328 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties wyglądało jak litera W i znalazłam jego numer. Następnie próbując przetrzeć oczy koszulką, wcisnęłam zieloną słuchawkę, położyłam telefon na podkładzie klejowym i czekałam aż usłyszałam, że odebrał. - Charley? – zapytał, gdy zmieniałam pozycję, by się znaleźć bliżej telefonu. – Znów dzwoni ci telefon z kieszeni? Jego głos sprawił, że zalała mnie fala ulgi. - Wujku Bobie – powiedziałam słabym i łamiącym się głosem. - Charley, gdzie jesteś? – Był w pełni skupiony, ale zaczęłam płakać. Oparłam głowę na metalowej szynie i w końcu powiedziałam: - Potrzebuję... – głos mi się załamał, zajęło mi chwilę by się pozbierać. – Potrzebuję, żebyś po mnie przyjechał. - Już jadę. Gdzie jesteś, kluseczko? - Na moście – powiedziałam łkając. – Ale przyjedź sam, dobrze? Faith głaskała mnie po włosach, gdy starałam się zachować przytomność, opary benzyny tak jakby mnie otrzeźwiały. - Jesteś ranna? – zapytał, a w tle usłyszałam, że odpala samochód. - Zabiłam człowieka – zdążyłam odpowiedzieć zanim zapadłam w ciemność. Przez kolejne dwadzieścia minut odzyskiwałam przytomność w dziwnych odstępach czasu. To musiał być rzadko uczęszczany szlak w Nowym Meksyku. Pode mną była droga, ale jedynym samochodem jaki zobaczyłam było wyblakłe czerwone pinto, z kurnikiem na dachu. Kolejny raz gdy odzyskałam przytomność, z oddali słyszałam świerszcze a nad głową trzepot ptasich skrzydeł. - Charley, mów do mnie! Zamrugałam i spróbowałam oczyścić umysł. Wujek Bob nadal brzmiał w telefonie, wrzeszcząc na mnie. - Jestem, jestem.

~ 329 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Poprosiłem, żeby przyjechał tam radiowóz. Wstyd rozpalił się we mnie tak szybko jak poprzednio płomienie. Nie miałam majtek. Tylko o tym mogłam myśleć. Miałam opuszczoną bieliznę. - Mówiłam, że tylko ty – znów jęknęłam, błagając go. - Będę przed nimi. Cokolwiek się stało, razem z tym sobie poradzimy. Ale muszę wiedzieć, czy trzeba będzie dzwonić po karetkę. - Nie, jest w porządku. - Jestem prawie na miejscu. Już widzę most. Widzisz światła mojego samochodu? Obróciłam się i mało nie zawyłam z bólu. - Tak – powiedziałam. - Co? Charley, jesteś tam? Znów musiałam się przekręcić by mówić w kierunku telefonu. - Jestem. I widzę twoje światła. - Czarny GMC SUV – powiedział przypominając o moim wcześniejszym spotkaniu z tym pojazdem. – Gdzie jesteś? – Zatrzymał się, wysiadł i teraz biegł. - Na moście. Następne słowa były szeptem. - Charley... – powiedział. Zajęło mu chwilkę, ale jego kroki znów rozbrzmiały. I wrócił wstyd. Faith zesztywniała, kiedy wujek podszedł z wyciągniętą bronią. Najpierw sprawdził puls Tidwella. Nie wyczuwając go, schował pistolet i ukląkł obok mnie. - Boże, skarbie, co on ci zrobił? - Był naprawdę wściekły. Usiłował mnie rozwiązać. W oddali pojawiły się światła. Nadjeżdżał radiowóz.

~ 330 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Proszę cię, szybciej – powiedziałam zmartwiona. Odwiązał drut z moich nadgarstków i postawił mnie, więc mogłam podciągnąć bieliznę. Musiał mi też w tym trochę pomóc, ostrożnie naciągając majtki na miejsce, po czym jeansy, a gorące łzy upokorzenia spłynęły po moim policzku. - Twoje plecy... – powiedział, ale pokręciłam głową. - Bardziej boli mnie ramię. - Dlaczego pachniesz benzyną? – Ale w momencie, w którym to powiedział, zauważył palnik. Uciekło mu westchnienie, kiedy zdał sobie sprawę na co patrzy. - Mam go wybitego, dasz radę nastawić? - Co? Nie kochanie. - Proszę – powiedziałam, kiedy radiowóz parkował obok auta wujka. – Widziałam raz jak robiłeś to innemu gliniarzowi. Wiem, że wiesz jak. - Kochanie, nie wiesz jakie wielkie obrażenia odniosłaś. - Proszę. - Dobra, oprzyj się o balustradę. - Detektywie? – powiedział policjant podchodząc do nas. Nie znałam go. - Tutaj. Potrzebujemy tu patologa, jak również kilku naszych chłopaków. - Tak jest – powiedział i skupił na mnie światło latarki. – Mam wezwać karetkę? - Raczej koronera, jak patolodzy skończą robotę. - A co z nią? - Nie – wyszeptałam. – Nic mi nie jest. Po prostu chcę jechać do domu. - Damy radę. Wezwij tylko posiłki. - Tak jest. - Gotowa? – zapytał mnie.

~ 331 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Tak. - Dobra, zajmiemy się tym miło i pomalutku. Zrelaksuj się. Złapał mnie za rękę, przekręcił a potem zaczął ciągnąć powoli, aż mój bark chrupnął i wskoczył na miejsce. Ostre ukłucie bólu przeskoczyło przeze mnie, po czym nastała ulga. To była chwila, ale w momencie, gdy ból w ramieniu odszedł, wzrósł ten w nodze. - Dobra, teraz moje kostki. Zarzucił mi na ramiona marynarkę, pomógł usiąść i klęknął obok. Trochę dłużej zajęło mu rozplatanie drutu z moich nóg, a ja nadal byłam nieco zamroczona, więc trzymałam się go, gdy pracował. - Charley, czy on...? – Pogładził mnie dłonią po twarzy, po czy złapał za podbródek. – Czy on cię naruszył? Byłam zdziwiona, że tak doświadczony detektyw używa takich archaizmów na ten haniebny akt. - Nie – powiedziałam zasysając oddech. – Próbował, ale nie dotarł tak daleko. Wujek Bob wypuścił wstrzymywany oddech. - Charley, co u licha? Ale ja miałam już dość twardej Charley. Twarda Charley właśnie jechała na wakacje. Teraz chciałam być maleńką dziewczynką, którą uczył jeździć na rowerze. Tą, którą każdego lata zabierał na ryby. Tą, którą wtajemniczył w seks, ale to naprawdę nie była jego wina. Gdy miałam dziesięć lat dorwałam się do jego świerszczyków. Teraz pochyliłam się w przód i owinęłam ręce wokół jego szyi. Przytulił mnie prawdopodobnie uważając, że mnie zranił, a potem trzymał tak przez dłuższą chwilę. - Proszę pana? – powiedział policjant. Wspiął się na most i czekał na nas. – Patolog będzie za kilka godzin, ale karetka już jedzie. Czy mogę zrobić coś jeszcze?

~ 332 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Nie. Dziękuję bardzo. Gdybyś tylko mógł taśmą odgrodzić to miejsce, byłbym wdzięczny. - Tak jest. Wujek popatrzył na mnie. - To może boleć – powiedział z wyrazem twarzy pełnym żalu. - To nic – odpowiedziałam z rękami nadal wokół jego szyi. Tak delikatnie jak tylko potrafił, wujek Bob wziął mnie na ręce i zaniósł do swojego samochodu. Policjant szedł obok asekurując w dół stromego zbocza ku drodze poniżej. - Masz złamaną nogę? – zapytał, gdy posadził mnie na siedzeniu pasażera. - Nie wiem. Boli. Ale chcę jechać do domu. - Dobrze, ale najpierw obejrzą cię sanitariusze. Kim był ten facet? - Gościem z baru z tamtej nocy. Tym, którego zaczepiała Cookie. Staranował mój samochód – powiedziałam, gdy powieki zaczęły mi opadać. – Chciał zabić swoją żonę.

***

Reszta nocy była rozmyta. Wujek chciał zadzwonić do Cookie, ale odmówiłam by budził ją w środku nocy. Rano będzie wściekła, ale w końcu jej przejdzie. Jak zawsze. Sanitariusze nalegali, abym jechała do szpitala, ale odmówiłam, po czym wujek Bob zagroził, że mnie aresztuje. Musiałam mu przypomnieć, że nie jestem jak każda przypadkowa dziewczyna. Sama się uleczę w przeciągu kilku dni. Chciał, żeby mi prześwietlili nogę, ale miałam przeczucie, że gdyby była naprawdę złamana, nie mogłabym na niej stawać. Zatem zrobił kilka zdjęć moich pleców i jeszcze innych obrażeń, żeby mieć do akt, po czym odwiózł mnie do domu.

~ 333 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Facet nawet wniósł mnie na drugie piętro po schodach. Pewnie przez chwilę będę musiała mu odpuścić. Może dzień lub dwa. Kiedy zapytałam go o Misery, pokręcił głową. Moja Misery. Co ja bez niej pocznę? Więc pobita i pokonana, leżałam w swoim łóżku, z bardzo zmartwioną Wróżką pod nim i z bardzo wkurzonym Reyesem siedzący na podłodze obok niego, jego plecy były dociśnięte do ściany, nogi miał wyprostowane, ręce położone na kolanach, a oczy skupione na każdym moim obrażeniu. Nawet na każdym oddechu jaki brałam. Słyszał jak wchodziliśmy i natychmiast stanął w drzwiach. Spojrzał morderczym wzrokiem na Wubka, ale na szczęcie mój wujek był gentlemanem i się tym nie przejął. Wydawało się, że mu ulżyło, iż będzie miał kto przy mnie posiedzieć, ponieważ nalegałam by jechał do domu i odpoczął. I kiedy pragnęłam prysznica, nawet bardziej niż kubka kawy, teraz nie umiałam się tam wybrać. Po prostu nie miałam siły. I bałam się, że będzie bolało. Zatem rankiem moja pościel pachniała benzyną, mimo iż większa jej ilość się wypaliła, to i tak całe pomieszczenie miało odór spalenizny. Mogłam wyczuć gniew Reyesa, czerwona wściekłość malowała się pasmami ponad jego stalowym opanowaniem. Prawdopodobnie chciał zerwać Tidwellowi kręgosłup. Miał moje całkowite poparcie, chociaż teraz i tak nie przyniosłoby to żadnej korzyści. Mimo to, przecież wysłał Garretta do Piekła i wyrwał go stamtąd z powrotem. Jak daleko sięgały jego moce? Ale to nie było to, o czym śniłam kiedy spałam. Śniłam o ogniu. Śniłam o Kim i jej hobby. Śniłam o Tidwellu i o jego postanowieniu, by spalić mnie żywcem. I śniłam o mężczyźnie siedzącym obok mnie. O jego ogniu. Płomieniach, w których został ukształtowany. Jak gorące musiały być, by stworzyć tak spektakularną istotę. Jak jasna była inicjująca iskra. I był też ogień, który skonsumowałam. Zabsorbowałam. Wchłonęłam. Wessałam i połknęłam. Byłam smokiem. Silnym. Nieustępliwym. Zabójczym.

~ 334 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Mimo to pojeb próbował mnie zgwałcić. Muszę przyznać, że trochę ciężko było się z tym pogodzić, nawet w moich snach. Ale czułam go unoszącego się w cieniu. Reyesa. Czuwającego nade mną nawet w burzliwych odmętach mojego nieświadomego umysłu. Kiedy otworzyłam oczy, jego spojrzenie nawet się nie zachwiało. A nie było możliwości by moje włosy dobrze się prezentowały. Ale było coś jeszcze. Była ciemność jaka go otaczała. Wirowała jak burza, wzrastając i mieszając. Ale w środku tego, tam gdzie siedział Reyes, płonął niebieski ogień, który lizał jego skórę, niczym delikatne, przeźroczyste wstęgi. - Nie powinnaś móc mnie widzieć z miejsca, w którym teraz jesteś – powiedział. Próbowałam usiąść, ale nie potrafiłam wydać ciału rozkazu. - Z jakiego miejsca? - Z płaszczyzny, na której teraz jesteś. Widzisz rzeczy, których prawdopodobnie nie powinnaś widzieć. - Jakim cudem jestem na innej płaszczyźnie? Przecież jestem tutaj. - Jesteś portalem. W każdym czasie możesz być na dowolnej płaszczyźnie jaką tylko wybierzesz, tak samo jak na raz możesz być w dwóch. Powinnaś już ją opuścić. - Wchłonęłam dzisiaj ogień. - Tak, możesz to robić – powiedział. Przycisnął tył głowy do ściany. – A ja jestem stworzony z ognia. – Teraz mogłam to dostrzec. Mrok i ogień. – Czy to właśnie tak mnie zabijesz? – Ukłuło mnie żądło zaskoczenia. – Możesz wchłonąć i mnie? – kontynuował. – Zgasić mój płomień swoim oddechem? Zdusić mnie? - Nigdy bym cię nie zabiła. Po co w ogóle tak mówisz? Smutny uśmiech zakradł się na jego niesamowicie przystojną twarz. - Już dawno temu powiedziałem ci, że staniesz się moją śmiercią. Z pewnością do tej pory przekonałaś się o tym.

~ 335 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Czy wiedział o przepowiedni Rocketa? Zastanawiałam się czy go o to nie zapytać, ale moją uwagę przykuło coś innego, a mianowicie kobieta stojąca nade mną. Blondynka. Ubłocona. Ale stojąca. Nie kuląca się w sobie albo kołysząca się na boki. Piękna. Afroamerykanka z długimi włosami, które zostały rozjaśnione do piaskowego blondu. Uśmiechnęła się do mnie i kolejna pojawiła się obok niej. A potem jeszcze jedna i następna, aż wszystkie dwadzieścia siedem ofiar z masowego grobu Saula Ussery’ego stały przy moim łóżku. Otoczyły mnie, a ich piękne twarze były pełne ciepła. Poczułam się źle, ponieważ widziały mnie jako jedną wielką ranę. Jedna z nich podeszła bliżej. Afroamerykanka, która się uśmiechała. Mogłam dostrzec pozostałości czerwonego lakieru na jej paznokciach. A wtedy coś poczułam. Ją. Jej istotę. Podeszła bliżej i w chwili gdy przechodziła, dostrzegłam jej brata spryskującego ją wodą z węża ogrodowego przed chłopakiem jaki jej się podobał, gdy chodziła do szkoły. Zobaczyłam tort jaki miała na szesnaste urodziny i zieloną sukienkę, jaką miała na sobie na balu, jaki rodzice urządzili na jej cześć. I widziałam moment narodzin jej pierwszego dziecka, chłopca imieniem Rudy. I widziałam jej wdzięczność za to co zrobiłam. Dorwałam mężczyznę, który jej tak wiele zabrał, a ona była wdzięczna. I Renee, miała na imię Renee, zostawiła mi coś na pożegnanie. Tak samo jak kolejna. Zamrugałam z powodu zawrotów głowy jakie nadal czułam i patrzyłam. Kolejna kobieta podeszła do mnie, po czym rzuciła się na mnie jakby przechylała się z klifu, żeby lecieć na lotni. Przeleciała przeze mnie, miała na imię Blaire i zobaczyłam barwienie podkoszulków na obozie harcerskim, konne przejażdżki na farmie dziadka i całowanie się z chłopakiem imieniem Harold pod trybunami na boisku szkolnym. Kolejna miała na imię Cynthia. Kiedy była mała, piekła z mamą szarlotki, ale popadła w nałóg narkotykowy, gdy odszedł jej tata. Lisa miała żółwia o imieniu Leonardo i marzyła o staniu się ninja. Emily urodziła się z łagodnym stopniem

~ 336 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties autyzmu. Pomimo życiowych przeszkód skończyła college. Jej matka płakała, gdy w pierwszy dzień córka poszła do szkoły. Jej matka płakała jeszcze bardziej, gdy w wieku trzynastu lat, córka zgubiła klucze do pokoju w akademiku i miły mężczyzna o imieniu Saul otworzył dla niej te drzwi. LaShaun. Vicki. Kristen. Delores. Oddychałam dzięki ich darom, które pędziły przeze mnie niczym fala. Maureen. Mae. Bethany. Jedna po drugiej, podchodziły kolejno aż stanęła przede mną Faith. Ich dary były silne. Ofiarowały mi wszystko, co zostało im odebrane, całą siłę i energię, bym się mogła uleczyć, wszystko to zostawiały dla mnie. To przechodziło przeze mnie, ogrzewało, naprawiało, leczyło. Kiedy przeszły wszystkie w wyjątkiem Faith, Reyes wstał i poszedł do łazienki. Faith pogłaskała mnie po włosach i z powrotem wlazła pod łóżko, niechętna by podążyć za innymi. Usłyszałam, że leci woda, poczułam ręce podnoszące mnie i klatkę piersiową, do której zostałam dociśnięta. Delikatnie zdjęły mi ubranie. Miałam kilka mniejszych oparzeń, ale były niczym w porównaniu do pleców i nogi. Kiedy już byłam zupełnie naga, znów zostałam podniesiona i wstawiona pod wodę. Wzdrygnęłam się kiedy ciekła na cięcia moich pleców. Kto mógł przypuszczać, że klamry od pasów mogą wyrządzić tak wiele szkód? Po chwili zdałam sobie sprawę, że wbijam palce w ciało Reyesa. Wydawało się, że mu to nie przeszkadza, ale uspokoiłam się i uwolniłam go, po czym weszłam głębiej pod wodę. Wziął kawałek mydła i zaczął go spieniać w dłoniach. Powinnam być zażenowana, ale nie byłam. Gdy mnie mył, jego dotyk był delikatny, jego duże ręce ślizgały się po moim ciele, a mimo to nie było nic seksualnego w tej trosce. Tym razem był pielęgnujący, nie wymagający. To była opieka, nie oczekiwanie. Odwrócił mnie i wmasował szampon w skórę głowy, następnie spłukał i wyciągnął mnie z wody. Czułam się teraz tysiąc razy lepiej. Zapach benzyny został zmyty i zastąpiony świeżym, owocowym zapachem mieszanki kosmetyków. Siła ofiar Saula nadal we mnie

~ 337 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties buzowała, kiedy Reyes mnie wycierał, po czym owinął w koc i położył na Sophie, podczas gdy zajął się zmianą mojej pościeli. Ledwo pamiętam, że zostałam zaniesiona do sypialni, okryta świeżym prześcieradłem i że dostałam jakieś leki przeciwbólowe. Jedyną rzeczą jaka wydawała się pozostawać prawdziwa, bez względu na okoliczności, było to, że gdy zostawałam ranna, robiłam się bardzo senna. Im więcej obrażeń, tym dłużej spałam. Tak więc przespałam cały następny dzień, wstając tylko po to, by rzucić wujkowi Bobowi suche kości, które miały być moim raportem, oczywiście bez tej całej rzeczy z próbą gwałtu, o której jeszcze nie umiałam mówić i by porozmawiać z bardzo zrozpaczoną Cookie, która przysięgała, że nigdy, nigdy, nigdy mi nie wybaczy, że jej nie obudziłam. Ale za każdym razem, gdy się budziłam, był przy mnie Reyes, siedzący pod ścianą obok łóżka, trzymający mnie za rękę i dający przestrzeń, bym mogła zdrowieć. Artemida też mnie pilnowała. Dosłownie. Jej łeb był gdzieś na moim ciele, a ta cholerna rzecz ważyła ze trzydzieści funtów. Faith została pod łóżkiem i zaczęłam się zastanawiać, jak sobie radzi. Wszystkie jej towarzyszki przeszły, jednak gdy próbowałam z nią o tym porozmawiać, kręciła tylko główką, migała słowo „więcej” i wracała pod łóżko, więc zostawiłam ją w spokoju. Musiałam skontaktować się z Nicolette, powiedzieć jej, że miała rację i ktoś umarł na tym moście. Czułam przemożne pragnienie by zgłębić ją, uczyć się jej, ale patrzenie w jej wnętrzności prawdopodobnie miało mnie zaprowadzić donikąd. Mimo to mogła być cenną kartą. Musiałam zatrzymać jej numer. I nadal potrzebowałam wyprostować rzeczy z Rocketem i Blue. Naprawa tego fiaska z pewnością zajmie mi trochę czasu. Na plus było to, że mój wzrok wrócił do normy. Reyes powiedział, że mogę widzieć rzeczy będąc na mojej drugiej płaszczyźnie, tej, do której przynależałam jako portal. Zaczęłam się zastanawiać czy mogę mieć wgląd w inne rzeczywistości. Czy na przykład mogłam szpiegować co się dzieje w Niebie. Umieściłam to na mojej liście rzeczy do zrobienia, jako coś do zrobienia, gdy będę się totalnie nudzić. Na szczęście – lub na nieszczęście, w zależności od przybranej perspektywy – to nie zdarzało się

~ 338 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties często. Tak naprawdę nuda mogłaby być miłym wytchnieniem od codziennych wzlotów i upadków jakie towarzyszyły życiu Ponurego Żniwiarza.

~ 339 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties

Rozdział 21

Według naukowców alkohol JEST rozwiązaniem. - NAPIS NA T-SHIRCIE

Dwa dni później byłam tak wypucowana jak tylko zgryźliwa, kuśtykająca dziewczyna może być. Moje włosy pachniały lepiej i mogłam niemal chodzić bez krzywienia się. Cookie i ja poszłyśmy pożegnać się z Misery, ale nie mogłam jej tam zostawić. Zadzwoniłam do Noni’ego Bachicha, który oprócz tego, że był fanatykiem broni i tajnym instruktorem, był także najlepszym blacharzem na południowym zachodzie. I był jedynym blacharzem jakiego znałam. Powiedział, że jej szkielet został wgnieciony. Najwyraźniej to było złe, ale mój szkielet również był ździebko wgnieciony. Powiedziałam mu, że jesteśmy dla siebie nawet bardziej niż stworzone. Prosiłam. Błagałam. I rzuciłam mięsem, by być bardziej przekonywującą. Więc wziął Misery i zabrał ją do szpitala dla samochodów, gdzie obiecał, że będzie otoczona najlepszą opieką. Jasną stroną było to, że Noni trochę się teraz mnie bał. Kilka dni temu obiecałam tacie, że będę pracować dla niego za barem, więc Cookie i ja skierowałyśmy się tam. Było miło pracować z Reyesem prawie obok siebie. Pomieszczenie ponownie było przepełnione stałymi klientami. Niestety Jessica była wśród nich. Kto by wiedział, że najlepszą rzeczą jaką tata mógł kiedykolwiek zrobić dla swojego biznesu to zatrudnić seksownego, niesłusznie skazanego byłego więźnia? Spojrzałam w górę, aby zobaczyć jak wchodzi Carson, agentka specjalna FBI. - Myślałam, że pracujesz na górze – powiedziała, siadając naprzeciwko mnie.

~ 340 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Tak, ale dziś pracuję jako barmanka. Tata ma za mało personelu. Jak idzie sprawa z seryjnym zabójcą? Wyszczerzyła się, kiedy ja kontynuowałam wycieranie baru. - Tak w ogóle to dzięki za rozwiązanie tego. Twoja niezawodność czyni moją pracę łatwiejszą. - Nie ma za co. Mogę ci coś podać? – Miło było mieć ją tutaj. Zabierała moje myśli od małych, przypominających lasery spojrzeń, którymi obdarowywała mnie Jessica. - Jaka jest twoja specjalność? - Och, wiesz. Obłęd. Zamieszanie. Rozwiązłość. I nawet z tym wszystkim, co mnie atakuje, wciąż potrafię zrobić rewelacyjne mojito. Albo – uniosłam palec wskazujący – jeśli jesteś żądna przygód to robię niewiarygodnie dekadencką Śmierć Po Południu. Uniosła brwi. - Zaintrygowałaś mnie. Zaśmiałam się i zaczęłam przygotowywać moje dzieło. - Ten drink został wymyślony przez Ernesta Hemingwaya – wyjaśniłam, nalewając szampana do prążkowanej szklanki. – I w latach trzydziestych był uznawany za dość awangardowy. - Boże, kocham historię. - Prawda? Zwłaszcza, kiedy wiąże się z tatą. – Wzięłam łyżkę absyntu, wlałam ją od góry wzdłuż żłobienia szklanki, by ściekał na dodaną przeze mnie kostkę cukru aż rozpuściła się w szampanie. Przepiękna, limonkowo-zielona ciecz uniosła się do góry, trwając tak kilka sekund, po czym powoli opadła, mieszając się z szampanem aż cała mikstura nabrała mieniącego się mlecznego błysku. Wyjęłam łyżkę i podałam jej drinka.

~ 341 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Obejrzała go, wzięła głęboki oddech, a następnie wypiła. Czekała. Myślała o tym. Wzięła kolejnego łyka. Ponownie nad tym dumała. - Zabijasz mnie, mała – powiedziałam. - Smakuje mi. - Nie brzmij na tak zaskoczoną – odparłam, dodając chrząknięcie. – Nabawię się przez ciebie kompleksów. - Jakby to było możliwe. – Wzięła kolejnego łyka. Podumała nad tym. Wzięła następnego. Uprzątnęłam swój bałagan i zaczęłam przygotowywać nowe zamówienie zanim zerknęłam na teczkę z dokumentami w jej ręce. - Co tam? Jej palce zacisnęły się na teczce. Była stara, miała postrzępione brzegi, ale nosiła na sobie plamy z kawy niczym mistrz. Oczywiście była czytana dziesiątki razy. - Pamiętasz jak ci mówiłam, że mam kilka niewyjaśnionych spraw, na które chcę byś zerknęła? Umieściłam drinki na tacy, by Sylvia je zaniosła, chociaż nienawidziła, kiedy ją tak nazywałam. - Pewnie. Sądziłam, że mówisz o piwie – powiedziałam, drażniąc ją. - No cóż, głównie tą chciałabym zobaczyć rozwiązaną. To nawet nie była moja sprawa, tylko mojego ojca i nie dawała mu spokoju aż do śmierci. - Oho, teraz jestem zaintrygowana. – Otworzyłam teczkę, by szybko zerknąć do środka. - Porwanie – kontynuowała – około trzydziestu lat temu. Nic się nie trzyma kupy, od zeznań rodziców, przez podejrzanych, do samego dzieciaka. To od pierwszego dnia był po prostu dziwny przypadek. - Samego dzieciaka? – spytałam, nawet bardziej zaintrygowana. Co mogło być dziwnego z dzieciakiem?

~ 342 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Dziesięciomiesięczne dziecko zostało wyjęte z łóżeczka, podczas gdy jego matka drzemała. Przeglądałam dokumenty. - Żadnych zdjęć? - O to właśnie chodzi. To jedna z osobliwości sprawy. Wszystkie fotografie dziecka również zostały skradzione. Spojrzałam na nią z powątpiewaniem. - I komu to mówisz – powiedziała, biorąc następny łyk. – Nic nie ma sensu. Na początku myśleli, że zabrała go sąsiadka. Śledziła rodzinę, obserwowała ich każdy ruch, wysyłała im notatki, w których im groziła, oskarżając matkę o czary, o wszystkie dziwne rzeczy. - Czary? To bardzo średniowieczne. - Zgadzam się. Ale to wciąż nie jest najbardziej niezwykła część. Jeszcze dziwniejsze były znaki na ciele dziecka. - Znaki? – spytałam, czując igiełki podejrzenia na karku. - Tak, według lekarza dziecka jest to rzadki syndrom, występujący wtedy, kiedy matka jest w ciąży z bliźniakami, ale jedno z nich umiera bardzo wcześnie. Bliźniak, który przeżywa absorbuje komórki tego drugiego i w zasadzie ma dwa zestawy DNA w swoim ciele. - Dobra, a te znaki? - No cóż, czasami kiedy tak się dzieje, ciało bliźniaka ma lekkie ślady na ciele, przypominające paski. Ale ponoć widać je jedynie w pewnym świetle. Nie wiem. To jedyne wytłumaczenie jakie lekarz mógł wymyślić. - Wyglądały jak paski? – zapytałam. - Nie jestem pewna. Mój tata mówił, że wyglądały bardziej jak tatuaże.

~ 343 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Moje płuca się zacisnęły. Po tym całym czasie zastanawiania się, właśnie ta sprawa spadła na mnie. Miałam inne wyjaśnienie dla tych znaków, takie, które wiązało się z Synem Szatana i mapami do bram Piekła, ale nie miałam zamiaru mówić tego agentce Carson. Podobało mi się to, że sądziła, iż jestem jedynie trochę stuknięta. Działanie w dobrej wierze mogło wbić klin między nas, a za bardzo ceniłam sobie naszą przyjaźń. A poza tym, była moim jedynym kontaktem w FBI. Zerknęłam przez ramię, aby upewnić się, że Reyes nie słucha. - Chętnie zerknę na tę sprawę. Mogę zatrzymać teczkę na trochę? - Jeśli ja mogę zatrzymać tego drinka na chwilę. - Jest cały twój – stwierdziłam. – Chcesz kolejnego? - Pozwól, że upewnię się, iż umiem chodzić po tym jednym. Wrócę do ciebie. – Szukała wolnego stolika. – Zamierzałam zjeść. Nie słyszałam nic poza opiniami zachwytu nad tutejszym jedzeniem. - Tia, nie jestem pewna czy jedzenie jest tym, czym wszyscy się zachwycają. – Kiedy pytająco uniosła brew, dodałam: - Mamy nowego kucharza. Jest jak supermodel na sterydach. - Seeeerio? – wymruczała, patrząc w stronę kuchni. – Wiesz, FBI ma pewne prawa jeśli chodzi o kontrole kuchenne. Próbując opanować nagły wybuch śmiechu, powiedziałam: - I możesz zjeść przy barze. - To prawda. Mogę zjeść w kuchni? - Charley! Podskoczyłam i patrzyłam jak wujek Bob przypuszcza atak w moim kierunku. Co do cholery zrobiłam tym razem? - Dlaczego nie jesteś w łóżku? Och - powiedział, dostrzegając agentkę Carson – cześć.

~ 344 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Detektywie – odparła – jak się mają interesy? Pochylił się, jakby dzielił się sekretem. - Całkiem nieźle, jeśli wiesz co mam na myśli. – Skinął na mnie głową i mrugnął do niej. Wyszczerzyła się. - Istotnie. Potrzebujemy jej więcej. Sapnął teatralnie, przykładając dłoń do serca, mając minę wyrażającą przerażenie. - Ugryź się w język. Ledwie mogę poradzić sobie z jedną. Skoro o niej mowa… Przeszył mnie najstraszniejszym, najbardziej przerażającym spojrzeniem ze swojego arsenału. Legendarnym, które wysyłało przestępców na krawędź i wywoływało u jego kolegów chichot, który starali się ukryć, udając, że kaszlą. To było piękne. – Co do cholery robisz poza łóżkiem? - Pracuję. - Dlaczego? - To wina taty. Wszedł do mojego mieszkania, chwycił mnie za włosy i zaciągnął tutaj, kopiącą i krzyczącą. – Odwróciłam się do mężczyzny, który właśnie podszedł i stanął obok mnie. – Och, hej tato. Właśnie rozmawialiśmy o tobie. - Leland – powiedział wujek Bob – nie sądzę, by Charley potrzebowała teraz pracować. - Właśnie to jej powiedziałem. Ale nalegała. Stwierdziła, że zdziczeje. Groziła, że rzuci na mnie klątwę jeśli jej nie pozwolę. - Nie zapamiętałam tego w ten sposób. - Możesz to zrobić? – spytał Wubek. – Rzucić na kogoś klątwę? Kochałam tego faceta.

~ 345 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Błysnęłam mu nikczemnym uśmieszkiem i wróciłam do pracy, wycierając bar. Wydawało się to właściwą rzeczą do zrobienia, ponieważ za to mi płacono. No i przyszedł ostatni członek gangu. - Twitter19! – powiedziała Cookie, wskazując na mnie, kiedy stanęła obok agentki Carson. Rzuciłam swoją ścierkę na bar i wstałam. - Nie mów mi co mam robić, panienko! - Nie, to stamtąd wszystkie te kobiety wiedzą o twoim mężczyźnie i o tym gdzie pracuje. Ma tam swój fanklub. To szaleństwo. Dlaczego mnie to dziwiło, nie miałam pojęcia. Kiedy był w więzieniu, miał całe strony zadedykowane swojej osobie – dlaczego spodziewałam się czegokolwiek mniej, kiedy wyszedł? - Czy on naprawdę ma Ferrari? – zapytała. - Co? – rzuciłam, oszołomiona. - Według Twittera ten facet jest odpicowany. – Pomachała do reszty gangu, siadając na stołku barowym. Ferrari? Musimy mniej się bzykać i więcej rozmawiać. Jeśli je miał, to gdzie je trzymał? Zdecydowanie zauważyłabym Ferrari, zwłaszcza, gdyby stało obok Misery. Wujek Bob skończył gapić się na moją recepcjonistkę, usiadł naprzeciwko agentki Carson i powiedział do taty: - Niech twój nowy kucharz przygotuje mi naprędce jakieś nachos. - Zapłacisz? - A czy robię to kiedykolwiek? Och, i dowiedziałem się kto kupił azyl, o który tak się martwiłaś, kluseczko.

19

Poza tym, że jest to portal społecznościowy to oznaczać może: paplaj/trajkotaj/nawijaj/plotkuj/gadaj.

~ 346 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Dopiero co ponownie podniosłam szmatkę. Znów przestałam wycierać bar, zdając sobie sprawę, że w tym tempie nigdy nie będzie czysty. - I? Wręczył mi grubą kopertę i wygiął brew tak, jakbym powinna już wiedzieć. - Zdaje się, że ty. - To dziwne. Nie pamiętam zakupu opuszczonego szpitala psychiatrycznego. Będę musiała sprawdzić rachunek bankowy. - Zgodnie z tym jesteś nowym właścicielem. Zamroczona zastygłam, a następnie po szybkiej serii mrugania, która prowadziła donikąd, otworzyłam kopertę, by znaleźć akt prawny z moim nazwiskiem na nim. - Reyes – powiedziałam oszołomiona. – To musiał być Reyes. - Reyes Farrow? – Tata nie wiedział o Reyesie i o mnie, i naszej brudnej przeszłości czy nawet brudniejszej teraźniejszości. Zastanawiałam się czy gdyby wiedział to by go zatrudnił. - Tak, to musiał być Reyes. Bo kto inny? Wiedziałam, że ten facet miał milion dolarów. I jeździ Ferrari? – Zerknęłam w stronę kuchni. – Ale dlaczego miałby to zrobić? - Cóż, nie wiedziałem jak ci to powiedzieć, kluseczko – zaczął mówić tata, przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą – ale Reyes Farrow kupił również to miejsce z zastrzeżeniem, że biuro na górze będzie twoje. Zastanawiałem się nad tą ostatnią częścią. Czy jest coś, co chcesz mi powiedzieć? - Nie. I co? – Mój głos zmienił się o oktawę. – Sprzedałeś Calamity? - Wczoraj mieliśmy dopracować szczegóły, ale powiedział, że ma chorego przyjaciela, którym musi się zaopiekować, więc jutro sprawdzimy stan prawny. - Nie rozumiem.

~ 347 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Przechodzę na emeryturę. A po tym ile mi zapłacił, mogę to zrobić bardzo dostatnio. Zdecydowałem się na podróżowanie. – Jego wzrok opadł na podłogę. – Samotnie. - Tylko mężczyzna i jego myśli, co? A co z kulą u nogi? - Przykro mi, że muszę powiedzieć ci to w ten sposób, ale ja i twoja matka jesteśmy w separacji. – Kiedy zacisnęłam usta poprawił się: - Macocha. Po prostu podążamy w różnych kierunkach. - Nie wiem co powiedzieć, tato. „Hura” wydaje się niewłaściwe. – I takie było. Kochał ją. Albo przynajmniej robił to pewnego razu w przeszłości. Nie mogłam nic na to poradzić, ale zastanawiałam się jak bardzo Charley wpłynęła na tę decyzję. Zerknęłam w dół, na akt prawny w moich dłoniach. Przyglądałam się barowi i patrzyłam w górę, gdzie było moje biuro. Po prostu nie wiedziałam co powiedzieć. - No cóż, chyba niedługo dostaniemy zamówione nachosy – powiedział wujek Bob, wciąż myśląc o swoim brzuchu zamiast o moim nowo odkrytym… Czekajcie.

Co

do

cholery

miałam

zrobić

z

opuszczonym

szpitalem

psychiatrycznym? - Porozmawiamy o tym, jak również o innych rzeczach, później – dodał Wubek, groźba była niemal krystalicznie jasna, nie tylko dlatego, że miał ślad po mleku nad górną wargą. Ponownie przeszył mnie swoim spojrzeniem i musiałam uciec się do kaszlenia, przyciskając zaciśniętą pięść do ust. Kiedy jedna strona sali ucichła i żar zakradł się ku mnie, odwróciłam się, by zobaczyć mojego mężczyznę wynoszącego z kuchni dwa talerze. Uśmiechnął się i postawił talerze przed moimi nowo przybyłymi członkami gangu. - Smacznego – powiedział, błyszcząc nuklearnym uśmiechem, podczas gdy agentka Carson jedyne co potrafiła to się gapić. Któż mógł ją winić? - Panie Davidson – powiedział, pozdrawiając tatę i przechylił się nad barem, by podać wujkowi Bobowi kilka dodatkowych serwetek. Jego usta otarły się o moje ucho. -

~ 348 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties Możesz zrobić sobie przerwę? – Miał na sobie fartuch kucharski. To była najsłodsza rzecz jaką kiedykolwiek widziałam w swoim życiu i to powaliło mnie jeszcze bardziej. - Z tego co słyszałam to ty jesteś szefem, więc ty mi powiedz. – Uniosłam akt prawny. – Co to jest? Opuścił głowę, jakby był zawstydzony. Reyes Farrow zawstydzony? To było niezgłębione. - To jest twoje – odparł, bawiąc się małą karteczką w swoich dłoniach. – Wiem jak bardzo Rocket jest dla ciebie ważny, więc po prostu pomyślałem, że kupię ci azyl. Upewniając się, że miasto go nie zburzy czy coś. Musimy trochę naprawić wszystko z zewnątrz, by trzymać miasto z daleka, ale to co w środku jest całe Rocketa. Po raz drugi tego dnia zabrakło mi słów. Wtedy przypomniałam sobie o budynku gospodarczym. - Zauważyłam, że zburzyłeś dom Donovana. Podniósł wzrok aż napotkał mój. - Żyje, ponieważ wyjechał z miasta. Jego dom poległ. To wyrównało rachunki. Roześmiałam się. - Wystarczająco sprawiedliwe. I kupiłeś bar taty? – Zdumienie jakie czułam sączyło się w każdym słowie. - Tia, a co do tego – zaczął – mam zamiar naliczyć ci niezłą kasę za biuro. To świetna nieruchomość. I są jeszcze jakieś zaległe opłaty, które będą musiały zostać naliczone. - Reyes, nie wiem co powiedzieć. Czy kupiłeś coś jeszcze, o czym powinnam wiedzieć? - Nie. Przecież to ty szastałaś kasą. - Jak to ja? Co jeszcze kupiłeś? - Mieszkasz w tym.

~ 349 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties - Kupiłeś moje mieszkanie? - Nie, to ty kupiłaś swoje mieszkanie. Cóż, tak właściwie to cały budynek. - Mam kamienicę? – Po chwili z powrotem na niego spojrzałam. – Zatem podnoszę twój czynsz. Drzwi do kuchni otworzyły się z hukiem. Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy jednego z młodych kucharzy. - Um, Reyes? – powiedział zdenerwowany. – Być może chcesz… Mam na myśli, że tam coś… - Wskazał w kierunku kuchni. - Zaraz tam będę – odpowiedział Reyes, po czym z powrotem spojrzał na mnie. – Muszę wracać do pracy zanim spalę to miejsce. Skinęłam głową. - Po prostu nie wiem co powiedzieć. Zmniejszył dystans między nami, jego ciepło owinęło się wokół mnie niczym rozpalona wstążka, po czym wyszeptał mi do ucha: - Powiedz tak. Odwrócił się i wyszedł. A ja się gapiłam. Wyglądał po prostu niedorzecznie uroczo w tym długim fartuchu naprawdę podkreślającym jego tyłek. - Czekaj – zawołałam. – Masz Ferrari? Ponad

ramieniem

rzucił

mi

nikczemny

uśmieszek.

Jasna

cholercia,

powiedziałabym „tak” na wszystko, o co spytałby ten facet, chyba że spytałby o seks analny. Musiałam gdzieś wyznaczyć granicę. Skoro o tym mowa, to na co miałam odpowiedzieć „tak”? Odtworzyłam naszą rozmowę i wyszłam z tego z niczym. Najwyraźniej coś mi umknęło. Miałam do tego skłonność. Pieprzone ADHD. Wróciłam do swoich średnio ważnych zadań, które musiałam wykonywać na moim najnowszym stanowisku pracy i zauważyłam karteczkę samoprzylepną na barze. Tą, którą miał w dłoniach. Ten mężczyzna kochał karteczki. Przeczytałam notatkę,

~ 350 ~

„Fifth Grave Past the Light” - Darynda Jones Made by: divinehotties pomyślałam o niej, próbując wchłonąć prawdziwe znaczenie, głębsze przesłanie, po czym ponownie ją przeczytałam zanim odwróciłam się w kierunku kuchni i krzyknęłam: - Mam wyjść za ciebie?

~ 351 ~