Darynda Jones 7

Siódmy grób bez ciała

Charley Davidson 07 Darynda Jones

Dla Dany

1 Często sprawdzam, co u mojego sumienia. Czasem do mnie mówi. - T-SHIRT

Gdyby kobieta wyjąca na tylnym siedzeniu czarnego SUV’a Agentki Carson nie była już martwa, udusiłabym ją. Bez wahania. I z radosnym podnieceniem. Ale moja była najlepsza przyjaciółka Jessica była martwa w każdym calu i deklarowała ciągle, ze jej śmierć była całkowicie moją winą. Co nie było prawdą. To była moja wina tylko częściowo. To nie ja zrzuciłam ją z siedmiopiętrowego silosa. Choć teraz tego żałowałam. Przynajmniej miałabym powód, by słuchać jej jęków i wyrzutów. Życie jest za krótkie na takie bzdury. Przewróciłam oczami tak bardzo w głąb głowy, że prawie dostałam udaru i spojrzałam na mojego kierowcę i właścicielkę wspomnianego wcześniej SUV’a, Agentkę Carson. W zasadzie, to Specjalną Agentkę Carson z FBI, ale, jak dla mnie, to za dużo sylab do wymawiania. Próbowałam namówić ją do zmianę imienia na Sakwę, ale się nie zgodziła. Jej strata. Nie mówiąc o tym, jak wiele czasu zaoszczędziłabym, gdyby nie musiała przedstawiać się tyloma sylabami.

Na szczęście dla Sakwy, nie słyszała ona Jessiki, ale inną nadnaturalną obecność – w osobie Pana Reyesa Alexandra Farrow, siedzącego na środkowym siedzeniu długiego SUV’a – już tak. To była akurat jego wina. To on chciał bawić się w ochroniarza od kiedy dowiedzieliśmy się, że grupa piekielnych ogarów jest na moim tropie i chce mnie rozczłonkować. Jako taktykę dywersyjną – jako że szczegółowo zdołałam wyobrazić sobie siebie w stanie rozczłonkowania – pracowałam nad nudnymi sprawami z folderów, które podsunęła mi Sakwa. Moją uwagę przykuła teczka z nierozwiązaną dziesięcioletnią sprawą wielokrotnych morderstw. No dobra, wszystkie przykuły moją uwagę, ale tylko ta jedna mnie przyciągnęła. Omotała. Błagała, by ją rozwiązać. Pięciu ludzi – dwóch dorosłych i trzech nastolatków – zostało zabitych jednej nocy podczas przygotowań do otwarcia letniego obozu dla dzieci specjalnej troski. Każde z nich zostało zadźganych kilkakrotnie i znalezione w kałuży krwi przez kierowników obozu następnego ranka. Inna dziewczynka, jedyna córka dwóch zadźganych dorosłych, nie została odnaleziona. Jedynym prawdziwym podejrzany, którego mieli, był bezdomny mężczyzna, który kręcił się w okolicach obozu, kradnąc jedzenie. Ale kryminalni nie znaleźli żadnych dowodów łączących go ze zbrodnią. Żadnych odcisków palców. Żadnej kropli krwi. Żadnego pojedynczego włosa.

I tak sprawa pozostała nierozwiązana. Aż do teraz. FBI wreszcie poszło po rozum do głowy i poprosiło Charley Davidson o doprowadzenie mordercy przed oblicze sprawiedliwości. Bo to właśnie robiła Charley. Wskazywała morderców. A także odnajdywała zagubione psy, śledziła byłych partnerów i tropiła małżeńskie zdrady. I niekiedy mówiła o sobie w trzeciej osobie. Miałam też kilka innych zdolności. Głównie dlatego, że urodziłam się jako ponury żniwiarz. Widziałam zmarłych, co pozwalało mi rozwiązać wiele spraw. O wiele łatwiej rozwiązywać zagadki, kiedy można porozmawiać z ofiarami. Nie, żebym mogła na tym zawsze polegać. Ludzie czasami nie wiedzą, kto ich zabił. To rzadko się zdarza, ale jednak. W tej sprawie szanse na znalezienie zmarłego kręcącego się po miejscu, w którym zmarł dziesięć lat wcześniej były nikłe. Warto było jednak sprawdzić, dlatego zgodziłam się, by Sakwa podrzuciła mnie tam o nieludzkiej godzinie szóstej rano, bym sprawdziła to osobiście. Miałam ze sobą spory bagaż, który zajmował dwa tylne siedzenia. Jessica, moja była najlepsza przyjaciółka, która winiła mnie za swoją śmierć, oraz Reyes, mój narzeczony, który winił mnie za wczesną pobudkę. Ignorowałam oboje. „Niesamowity widok,” powiedziałam, kiedy wjeżdżaliśmy na góry Jemez. Słońce niemal sięgało już czubków drzew, rozciągając nad nami swój pomarańczowy blask. Wielkie cienie sosen i jałowców przesuwały się za oknami, gdy wjeżdżaliśmy coraz wyżej. W Albuquerque nie było zbyt wiele zieleni, więc fakt, że to wszystko

było oddalone od niego tylko o godzinę drogi, nie docierał do mojego umysłu. Kochałam te góry. „Nieprawdaż?” zgodziła się Sakwa. „Mój tata przywoził nas tu swoim motocyklem. Ale czy to nie jest teren rezerwatu?” zapytałam. „Jak FBI tu może funkcjonować?” „To prawo jest skomplikowane,” westchnęła, odrzucając krótkie, brązowe włosy z oczu, gdy zerknęła po raz setny tego ranka w lusterko wsteczne. Nie sprawdzała ruchu na ulicy. Obserwowała burkliwego mężczyznę na tylnym siedzeniu. „Tak właściwie, w tej sprawie nie mamy ograniczeń, ponieważ obóz nie leżał na ziemiach szczepu Pueblo. Ale to i tak nie miałoby znaczenia, bo jeden z nastolatków był Indianinem, więc rada plemienna jest więcej niż szczęśliwa, że prowadzimy to śledztwo.” Zacisnęła palce na kierownicy, jej spojrzenie ponownie popłynęło do lusterka wstecznego. Nie mogłam jej za to winić. Reyes był wart by na niego patrzeć. Jako że wyczuwałam emocje emanujące od innych, tak jak zwykli ludzi czują temperaturę, każdy ciepły dreszcz, który ją przechodził z powodu jego obecności, czułam również na swojej skórze. Działał na nią jak ciepła herbata w zimowy dzień, ale dobrze to ukrywała. To dopiero jest umiejętność. Była nim zafascynowana, ale zachowywała dystans. Jako że Reyes, mroczny i niebezpieczny, był enigmą nawet dla mnie, Sakwa była mądra, zachowując ostrożność. Ale nie było wątpliwości, że pulsuje on

rzadkim, zwierzęcym magnetyzmem, który rozchodził się po nas słodkimi, pulsującymi falami. To, albo miałam właśnie okres. Nie, chwila. To nie wchodziło w grę. To przez niego. Efekt uboczny bycia stworzonym przez najpiękniejszego upadłego anioła i wykutym w ogniach grzechu i degradacji. Czyli tych wszystkich rzeczy przed którymi ostrzegają matki. Sama ledwo powstrzymywałam się przed wlepianiem oczu w to lusterko. Żeby zyskać inny kąt patrzenia, wyciągnęłam telefon, ustawiłam przednią kamerę i wyostrzyłam ją na mężczyźnie na tylnym siedzeniu. Przechylał się w jedną stronę i obserwował mnie spod rzęs. Uniosłam brodę, nie chcąc zatonąć w jego spojrzeniu. Byłam na niego równie zła, co on na mnie. Już od dwóch tygodni upierał się, by eskortować mnie wszędzie, zaniedbując bar, by być moją niańką. Co prawda, nosiłam teraz jego dziecko, które było częścią czegoś wielkiego. Miało uratować świat i w ogóle. Więc nie mogłam być zbyt zła. A na niego tak przyjemnie się patrzyło, nawet kiedy był zły. Nie, żeby miał powód, być na mnie zły. A w każdym razie nie aż tak. Próbowałam wyślizgnąć się z mieszkania bez niego, by pojechać sama z Agentką Carson. Szybko odkryłam, że to był kiepski pomysł. Przycisnął mnie do ściany i wywarczał, że Dwunastka depcze mi po obcasach. Ale nawet jeśli udało im się przedostać do pustki pomiędzy piekłem a ziemią i nawet, jeśli zdołały się przez nią przedrzeć, wciąż

musiały mnie znaleźć. A demony, nawet piekielne ogary, miały swoje ograniczenia. „Oraz,” kontynuowała swój wywód Jessica, „nigdy nie wyjdę za mąż. Nigdy! Czy ty wiesz co to oznacza?” Jej włosy trzęsły się teraz niemal tak bardzo jak moje ręce. Niedobór kofeiny zawsze tak na mnie działa. Ale ona tak reagowała na złość. Mściwy, okrutny rodzaj wściekłości, który barwił jej cień na jadowitą zieleń. Jessica i ja przyjaźniłyśmy się w liceum, dopóki nie powiedziałam jej, że widzę zmarłych i jestem kostuchą. Dowiedziałam się tego, gdy bezcielesna postać, którą zwykłam nazywać Wielkim Złym, pojawiła się w damskiej toalecie i mnie o tym poinformowała. Istota ta okazała się być Reyesem, o czym dowiedziałam się dekadę później. Jeszcze tego z nim nie omówiłam. Co on robił w damskiej toalecie? Zboczeniec. Jessica nie przyjęła dobrze mojego sekretu. Strach zmienił ją w coś, czego nie rozpoznałam. Jej zapalczywość, oburzenie i zdrada odebrały mi dech. Płakałam przez wiele dni – nie przy niej, oczywiście – i wpadłam w głęboką depresję, z której wygrzebałam się dopiero po kilku miesiącach. Nie widziałam jej przez wiele lat, dopóki nie zaczęła pojawiać się w barze Reyesa. Wiele kobiet zaczęło tam przychodzić, gdy Reyes kupił bar od mojego ojca. Niestety, Jessica się nie zmieniła. Wciąż mnie nienawidziła i wykorzystywała każdą okazję, by mi to okazać. Kiedy mafioso wziął ją za jedną z moich bliskich przyjaciółek i porwał ją, a

potem przetrzymywał jako zakładniczkę, by zmusić mnie do pracy dla niego, wszystko potoczyło się źle. A myślałam, że wcześniej mnie nienawidziła! Więc, trzy na cztery osoby w pojeździe były złe. Czułam się jak w grze „Jedna z Tych Rzeczy Nie Pasuje do Reszty,” ale wątpiłam, że inni mnie zrozumieją, zwłaszcza, że Agentka Carson nie znała o mnie całej prawdy. I nie miała pojęcia, że zmarła wariatka siedzi w jej samochodzie. Słuchając narzekań Jessiki, napisałam do mojego nadąsanego narzeczonego: Czy możesz coś z tym zrobić? Wyciągnął telefon z kieszeni i odczytał moją prośbę. Jego twarz nie zmieniła się kiedy odpisywał. Chwilę później, mój telefon zawibrował. Dlaczego miałbym? To cię rozgrzewa. Że co? Odwróciłam się i spojrzałam na niego oburzona, nim odpisałam. Rozgrzewa w zły sposób. Ten rodzaj gorąca nie pozostawia jeńców. „W chwili, kiedy będziesz brała ślub,” perrorowała ciągle Jessica, „podrę twoją suknię tuż przed weselem i, i –” Reyes podkręcił swój wewnętrzny grzejniczek. Mrugnął do mnie, a potem rzucił zabójczym spojrzeniem na siedzenie obok siebie. Oczy Jessiki rozszerzyły się, a ujadania natychmiast ucichło. Skrzyżowała

tylko ramiona i wgapiła się w okno, decydując się na narzekanie w milczeniu. Usatysfakcjonowana, napisałam, Wiszę ci przysługę. Wiem. Przyjmujesz płatność kartą. Omówimy szczegóły w domu. Żołądek ścisnął mi się z oczekiwania. Ciężko było być na niego złą. Stoi. „Więc, skąd pochodzisz?” zapytała Reyesa Agentka Carson. Odpowiedział dopiero po chwili. „Stąd i stamtąd.” Rozluźniłam się. Nie powiedział z piekła. Ciężko byłoby wyjaśnić znajomym, jak to mój narzeczony powstał w ogniach piekielnych. I że jego ojciec był, w zasadzie, wrogiem publicznym numer jeden. „Długo już jesteś w Albuquerque?” nie ustępowała. Teraz to już sprawdzała. Wiedziała, kim był. Wszyscy wiedzieli. „Od kiedy pamiętam,” odparł wymijająco. „Kupił bar mojego taty,” dodałam, zmieniając temat. „Słyszałam.” Odrobiła zadanie. Pewnie znała też jego rozmiar buta i jaką kawę pija. Kawa.

Zaczęłam się wiercić na samą myśl. Minęło sporo czasu od mojej ostatniej filiżanki. Czytałam niedawno, że kofeina źle wpływa na dzieci, ale nie miałam zamiaru z niej zrezygnować. To było niemożliwe. „Co z AC?” zapytałam ją, ponownie zmieniając temat. „Co?” nie zrozumiała. „Twoje imię. Specjalna Agentka Carson to trochę zbyt oficjalnie, biorąc pod uwagę przez co razem przeszłyśmy, nie sądzisz? Poza tym powstrzymałaś moją próbę zmiany twojego imienia na Sakwa.” „Masz szczęście, że cię na tym złapałam. Zmiana czyjegoś imienia bez jego zgody jest zbrodnią.” „Szczegół.” Machnęłam lekceważąco dłonią. „Gdybym tylko–” „Kit,” przerwała mi. „Kit?” powtórzyłam, zaskoczona. „Tak mam na imię.” „Nazywasz się Kit Carson.” Poruszyła kilka razy szczęką, nim powiedziała przez zaciśnięte zęby, „Tak. Coś ci w tym nie pasuje?” „Nie. Ani trochę.” Zamyśliłam się. „Podoba mi się. Kit Carson. Dlaczego wydaje mi się to znajome?” „Nie mam pojęcia.” „Więc mogę mówić ci Kit?”

„Tylko jeśli chcesz zostać aresztowana.” „Oh.” Rozluźniła szczękę. „Tylko żartuję. Możesz mi mówić Kit. Albo George, jeśli musisz. Lub jakkolwiek, tylko przestań nazywać mnie Sakwą.” „George też mi się podoba,” powiedziałam, „ale nazwałam tak już prysznic Reyesa. Boję się, że mogłyby wyniknąć z tego dziwne sytuacje, gdyby Reyes zapytał mnie na przykład, ‘Czy umyłaś kran George’a?’” Przerwałam i spojrzałam na nią znacząco. „Chyba wiesz, do czego zmierzam.” Westchnęła. „Może lepiej zostańmy przy Kit.” „Jak dla mnie bomba.” „Wszystko w porządku?” spojrzała na moje dygoczące dłonie. Wiedziałam. Trzęsłam się jak na głodzie narkotykowym. „Ah, tak. Nic mi nie jest. Odstawiam kofeinę.” Zamrugała kilka razy z zaskoczeniem, nim odpowiedziała. „Cóż, to wiele wyjaśnia. Dziwnie jest widzieć cię bez kubka w dłoni.” „Dziwnie jest nie mieć kubka w dłoni.” „Więc?” Nie zrozumiałam pytania. „Wyjaśnisz mi to? Dlaczego akurat ty, ze wszystkich ludzi, odstawiasz kofeinę?”

Zerknęłam szybko przez ramię i powiedziałam, „Jesteśmy w ciąży.” Kit prawie zjechała z drogi. Przez chwilę nawet jechaliśmy poślizgiem, nim wyprostowała kierownicę i odetchnęła kilka razy. „Nie gadaj. Naprawdę? Ty? Matką?” „O co chodzi? Mogę być mamą. Zamierzam być w tym świetna.” „Oh,” powiedziała, starając się zachować kamienną twarz. „Masz rację. Będziesz świetną matką. Będziesz chodzić do szkoły rodzenia, tak? Zobaczyć jak to jest?” „Nudy. Kupię złotą rybkę. Przetestuję się na niej. No wiesz, zacznę od małych rzeczy.” „Porównujesz opiekowanie się złotą rybką do wychowywania dziecka?” „No co ty,” przybrałam obronną pozycję. „Mówię tylko, że jeśli nie zabiję złotej rybki, to z dzieckiem też dam sobie radę.” Ukryła chichota za fałszywym kaszlem. Jak oryginalnie. „Wiesz, że wychowywanie dziecka to coś więcej niż tylko utrzymywanie go przy życiu?” „Oczywiście,” powiedziałam, brzmiąc pewniej niż się czułam. „Uwierz mi, mam wszystko pod kontrolą.” „A jak już wyjdzie ci z rybką, to skąd weźmiesz dziecko, by na nim ćwiczyć?” „Nie zapędzałam się aż tak daleko. Jak na razie skupiałam się na złotej rybce.”

„Ah. Dobry pomysł.” Wcale tak nie myślała. Jessica ponownie zdecydowała się odezwać. „Biedne dziecko. Ty jako matka? To okrutne.” Reyes musiał posłać jej kolejne groźne spojrzenie, bo się zamknęła. Nie wiedziałam, dlaczego sam zareagował. Jessica miała rację. Nie wiedziałam nic o wychowaniu dziecka. Kogo chciałam oszukać? To dziecko było w poważnych kłopotach. Przybiło mnie to. Ta ciąża była wypadkiem. Nie sądziliśmy, że któreś z nas może mieć dzieci. Szatan będzie dziadkiem naszej córki. Jej ojciec został dosłownie stworzony w piekle. A jej matka pracuje jako ponury żniwiarz. To będzie gorzej niż dysfunkcyjna rodzina. Mój telefon zawibrował. Spójrz na mnie. Nie chciałam. Wyczuwał moje emocje i pewnie było mu przykro z mojego powodu. Ale Kit i Jessica miały rację. Cierpliwie czekał aż się do niego obrócę. Przełknęłam swoje wątpliwości i zerknęłam przez ramię. Ku mojemu zaskoczeniu, jego spojrzenie stwardniało. „Przestań,” powiedział, jego głos był niebezpiecznie łagodny. Dotknął kciukiem mojej dolnej wargi. “Je bent de meest krachtige magere hein ooit en je zou je door meningen van anderen aan het wankelen laten brengen?”

W tłumaczeniu: „Jesteś najpotężniejszym ponurym żniwiarzem jaki kiedykolwiek istniał i pozwalasz, by słowa innych wpędzały cię w wątpliwości?” Uniosłam brodę i wetknęłam włosy za ucho. Mówił mi to już wiele razy – najpotężniejszy żniwiarz – ale żaden z wcześniejszych, ani jeden żniwiarz nie był nigdy w naszej sytuacji. Chodziliśmy po nieznanym gruncie, więc oczywistym było, że mam wątpliwości. W końcu jestem tylko człowiekiem. A przynajmniej częściowo. A bycie matką to poważny interes. To, że powiedział do mnie po niemiecku, nie było bez znaczenia. Tak mnie nazwał: Dutch (od Deutchland – Niemcy), od dnia, w którym się urodziłam. Ale nigdy nie słyszałam, żeby mówił w tym języku, a piękny, obcy akcent był jak balsam na moje nerwy. „To tu,” powiedziała Kit nagle. Gdy tylko zaparkowała samochód przed brudnym wejściem do obozu, zadzwonił mój telefon. To była Cookie. Wzięłam głęboki oddech świeżego powietrza i odebrałam. „Cześć, Cook.” „Cześć, szefowo. Jak leci?” zapytała. Normalnie, każdego ranka piłyśmy razem kawę i omawiałyśmy plan na dzień, ale dziś wyruszyłam tak wcześnie, że nie powiedziałam jej nawet, że nie wypijemy razem kawy. I że już nigdy więcej tego nie zrobimy. Ta myśl wprowadziła mnie w tak głęboką depresję, że nabrałam ochoty, by zwinąć się kłębek i śpiewać sobie melodyjki z

programów telewizyjnych. A potem przypomniałam sobie, że to będzie trwało tylko osiem miesięcy czy jakoś tak. A jeśli będę miała szczęście to nawet wcześniej. Może jeśli skoczę kilka razy na bungee albo przebiegnę triatlon, to skłoni ją to do wyjścia ze mnie wcześniej. Warto by spróbować. „Badam sprawę z Agentką Carson. Co jest?” „Oh, wybacz, że przeszkadzam, ale dzwonił twój wujek. Ma dla ciebie sprawę.” Kit właśnie grzebała w swojej teczce. „Nie przeszkadzasz, ale Wujek Bob, może mnie ugryźć. Nie gadam z nim.” Miałam małe spięcie z moim wujkiem, detektywem w siłach policji Albuquerqure. „W porządku, ale on ma dla ciebie sprawę,” powtórzyła zachęcającym głosem. „Nie obchodzi mnie to.” „To dotyczy twojej ulicy. Było zatrzęsienie karteczek od samobójcy.” „To nie dotyczy mojej ulicy, tylko jakiś dwóch bloków od niej.” „Ludzie, którzy pisali te karteczki zaginęli.” Wyprostowałam się. „Zaginęli? Gdzie poszli?” „No właśnie,” powiedziała, uśmiechając się na pewno z triumfem. „Twoja ulica.”

Cholera. Miała mnie. Bardziej czułam niż widziałam uśmiech Reyesa na tylnym siedzeniu. „Będziemy wkrótce z powrotem. Podasz mi wtedy szczegóły.” „W porządku.” Rozłączyłyśmy się i wysiadłam z auta. Znak, który informował gości o przybyciu na teren letniego obozu Cztery Wiatry, teraz był pokryty tablicami mówiącymi ZAMKNIĘTE i NIE WCHODZIĆ. Spojrzałam na Kit. „Jestem zaskoczona, że zostawili ten obóz zamkniętym przez tyle czasu. Wzruszyła ramionami. „Wysłałabyś swoje dziecko na obóz, na którym doszło do masowego morderstwa?” „Dobry argument.” „Myślę, że to częściowo też z szacunku,” ciągnęła Kit. Wskazała ręką metalową bramę. Musimy się na to wspiąć. Brama jest zamknięta, a ja nie mam klucza.” Z naszej pozycji nie widziałam żadnych zabudowań ani jeziora, ale wyczułam jakieś dziwne wibracje. Za tym wzgórzem pewnością coś było. To musiała być pułapka. Kit nie wiedziała nic o moich zdolnościach, że tak powiem z braku lepszego określenia. A po szkolnym niewypale z Jessicą niewiele osób wiedziało. Badanie miejsca zbrodni, kiedy Kit była tak blisko i nic ją nie rozpraszało, mogło nieść ze sobą złe skutki.

Na szczęście miałam plan. Skoro Reyes już tu był, mógł się na coś przydać i porozpraszać ją trochę. Kiwnęłam głową w jego stronę, a on odkiwnął, więc oficjalnie braliśmy udział w odcinku Mission: Impossible. Miałam wielką ochotę, by zanucić tą melodyjkę, ale nie chciałam dodatkowo obniżać opinii Kit co do mnie. Wspięliśmy się na grube ogrodzenie i dostaliśmy się na plac z zabudowaniami. Niegdyś z pewnością zadbane domki dla dzieciaków były teraz rzędami rozwalających się chatek. Kawałek dalej, pośrodku małego jeziorka unosiła się mała, drewniana łódka. Wyglądało to trochę strasznie. „To nie zdarzyło się w piątek trzynastego, prawda?” zapytałam. „Nie,” odparła Kit. Między domkami bawiły się dzieci, dziewczynki, skakając na skakance zrobionej z połączonych sznurków od fartuszków. Jedna z nich przewróciła się, a po chwili już wszystkie leżały na trawie, chichocząc i trzymając się za brzuchy. Te dzieci bawiły się i śmiały, jakby ich życie wypełnione było babeczkami i różowymi wstążkami, choć niewątpliwie zginęły w tragicznych okolicznościach. „Przykro jest widzieć to miejsce w takim stanie. Takie zupełnie bez życia,” powiedziała po chwili milczenia Kit. „Powiedz mi jeszcze raz ilu ludzi zostało zabitych tamtej nocy,” poprosiłam.

Reyes usiadł pod drzewem i obserwował dziecięce zabawy z delikatnym uśmiechem. Zapomniałam już jak bardzo lubi dzieci. Będzie fantastycznym ojcem. „Pięcioro,” odpowiedziała Kit. „A jedna dziewczynka zaginęła. Nigdy jej nie znaleźliśmy.” Kiwnęłam głową. „Czy któryś z podejrzanych miał na imię Jason?” Zaśmiała się lekko. „Nie, ale mieliśmy na liście panią Voorhees. Chyba była zakłopotana.” Zagapiłam się na małą dziewczynkę, trochę młodszą od reszty, która zrobiła kilka ostrożnych kroków w naszą stronę. Miała niemal białe włosy i twarz niczym lalka oraz nosiła sukienkę z niebieskiego tiulu. Jedną z tych, których nikt by nie założył na letni obóz. Ale najbardziej urocze były jej uszka: Małe i ostro zakończone. Gdybym wierzyła w elfy, byłabym pewna, że jest jednym z nich. Albo może była leśnym duszkiem. „Co?” zapytała w końcu Agentka Carson z zaciekawieniem w głosie. „Dlaczego mnie o to zapytałaś, skoro dałam ci wszystkie dokumenty dotyczące tej sprawy?” Uklękłam, udając, że sprawdzam ziemię. Zachęciłam uśmiechem elfiątko do zbliżenia się. „Tylko się upewniam,” powiedziałam, otwierając dłoń tak, żeby Kit nie widziała. Zginęło tu więcej niż tylko pięcioro. Rozejrzałam się, gdy dziewczynka podejmowała decyzję. Nieopodal bawiło się przynajmniej osiem dziewczynek. Może dziewięć.

Dziewczynka wyglądała na zafascynowaną moim blaskiem. Tylko zmarli i niektóre nadnaturalne istoty go widziały. Ja nie, ale nie rozpaczałam z tego powodu. Reyes uklęknął obok mnie i elfiątko cofnęło się ostrożnie. Skinął głową w stronę linii drzew, gdzie stała kolejna mała dziewczynka, ukryta prawie całkowicie za pniem sosny. Gdyby nie biała koszulka, nie zauważyłabym jej. Wskazałam na Kit, a on ponownie kiwnął głową. „Mogę jeszcze raz zerknąć na dokumenty?” zapytałam ją. Podała mi je, gdy Reyes wstał. Elficzka wyraźnie się rozluźniła. Podniosła rączkę w powietrze i zaśmiała się z jakiegoś powodu. Jej uśmiech był zaraźliwy. Reyes i ja mieliśmy już taki sam na własnych twarzach. „Chcesz zobaczyć miejsce zbrodni?” zapytała Kit, zaczynając się już zastanawiać, co robię. To była świetna okazja. „Jasne. Pokażesz ją najpierw Reyesowi? Dołączę do was za chwilę.” Kit zmarszczyła brwi, niepewna, co myśleć. Potem wzruszyła ramionami i ruszyła przed siebie. Największy z domków był jedynym, który oklejony był resztkami policyjnej taśmy. Większość okien była wybita, a dach zapadał się. Czas był dla tego miejsca bezlitosny.

Zyskując trochę prywatności, pomachałam do dziewczynki naprzeciw mnie, która wciąż wpatrywała się w moje światło. Zanim zdążyłam otworzyć usta, obok mnie zmaterializowała się Jessica. Popatrzyła na dziewczynki. Przerwały już swoją zabawę i teraz nas tylko obserwowały. Większość z ciekawością. Kilka ze strachem. Te pewnie zniknęłyby, zanim zdołałabym je o cokolwiek zapytać. „Co tu się stało?” zapytała Jessica ostrożnie. „Nie jesteśmy pewni. Ale pracujemy nad tym.” Inna dziewczynka, może dziesięcioletnia, dołączyła do tańczącej elfki. Patrzyłam jak biegają w promieniach słońca i próbują złapać moje światło, klaskając dłońmi w powietrze i sprawdzając czy się do nich przylepiło. Potem wybuchały śmiechem. Mimowolnie śmiałam się razem z nimi, ale Jessica była skonfundowana. Oszołomiona. „Nie rozumiem,” powiedziała, potrząsając głową. „Co im się stało?” „Nie wiem, Jessico.” Przekartkowałam dokumenty i znalazłam zdjęcie bezdomnego mężczyzny, który był widywany w tych okolicach. „Próbujemy się tego dowiedzieć.” Pokazałam dokumenty dziewczynkom. „Mogę wam zadać kilka pytań?” poprosiłam. Starsza kiwnęła głową jako pierwsza. Elfka po chwili powtórzyła jej gest. Wskazałam na podejrzanego i zapytałam, „Czy to ten mężczyzna was tu sprowadził? Czy to on was zabił?” Okropnie było o to pytać.

Starsza pochyliła się, zmrużyła oczy i zaprzeczyła. Ale elfka pokiwała główką gwałtownie. „To nie on,” powiedziała starsza. „On. Popatrz.” Elfka wskazała paluszkiem na tło zdjęcia, gdzie jeden z posłów albo polityków rozmawiał z kobietą, prawdopodobnie reporterką. Fotograf zrobił ujęcie, akurat gdy mężczyzna patrzył przez ramię prosto w obiektyw. „Oh,” powiedziała starsza. „Rzeczywiście. Przyszedł do mojego domu po szkole zanim wróciła mama. Powiedział, że mama miała wypadek i musimy iść do szpitala, ale wcale tam nie poszliśmy.” Elfka opuściła główkę. „Byłam na zabawie i chciałam wrócić sama do domu, bo zdenerwowała mnie Cindy Crane. Ale się zgubiłam. Powiedział, że pomoże mi znaleźć mamę.” Gdy spojrzała na mnie tymi wielkimi zielonymi oczami, moje serce stopniało. „Na początku był taki miły.” Zacisnęłam szczękę. Jak na świecie może być tyle zła? Czym te dziewczynki zasłużyły sobie na taki los? Pomyślałam o mojej własnej córce, z czym będzie musiała sobie poradzić. To nie była miła myśl. Wzięłam głęboki oddech i kontynuowałam. „Co wiecie o ludziach, którzy zostali tu zabici? Przyjechali na letni obóz, gdy zostali zaatakowani.” Elfka wskazała na jeden z domków. „Tam. Tam zostali zabici.” „Wiesz przez kogo?” zapytałam.

Ponownie wskazała na posła ze zdjęcia. „Przyprowadził tu Vanessę,” powiedziała starsza. „Widzieli go.” I przyłapali go na grzebaniu jednej ze swoich ofiar, więc ich też zabił. „Czy wiesz gdzie jesteście pochowane?” „Oczywiście,” powiedziało elfiątko. Wskazała na linię lasu. „Jesteśmy tam, pod wielkim kamieniem.” Przynajmniej mogłam powiedzieć Kit, gdzie szukać. Mogłaby zakwestionować wszystko, co jej powiem, ale zna mnie chyba na tyle dobrze, by uwierzyć. Każda z tych dziewczynek zasługiwała na godny pochówek, a ich rodziny na wyzwolenie od niepewności. „Poza Lydią,” dodała starsza. Zerknęłam w akta. „Lydia Weeks?” upewniłam się. „Dziewczynka z obozu? Nigdy jej nie znaleźli.” Spojrzałam na nie. „Tak, zabrał ją gdzieś indziej. Nie ma jej z nami. Zwykle chodzi między drzewami.” Tym razem pokazała palcem na dziewczynkę w białej bluzce. „To ona?” zapytałam, wstając. „To ona.” Pochyliłam się do dziewczynek. „Zaraz wrócę, dobrze?” Skinęły główkami i powróciły do zabawy.

Jessica wydawała się być kompletnie stropiona, więc postanowiłam poprosić ją o przysługę. „Czy możesz popilnować ich, dopóki nie wrócę?” „Co? Ja?” Zachowywała się jakbym kazała jej zgolić głowę. „Ja – ja nie umiem zajmować się dziećmi.” Mrugnęłam do niej. „Witaj w klubie.” Zerknęłam jeszcze w stronę domków. Kit tłumaczyła coś Reyesowi przed główną chatką. Zauważając w tym swoją szansę, ruszyłam sprintem w stronę drzew, ledwo zauważając zaskoczenie na twarzy Reyesa, gdy oddalałam się od nich. Lydia wcisnęła się głębiej między drzewa, gdy się zbliżyłam. Miała jedenaście lat, więcej niż reszta. Miała azjatyckie rysy, migdałowe oczy i długie, czarne włosy. Zwolniłam, bojąc się, że zniknie, zanim zdążę ją o cokolwiek zapytać. „Cześć, Lydio,” powiedziałam. Pomimo ognia w płucach i galopującego serca, zdołałam wykrzesać z siebie mój najlepszy uśmiech i zbliżyłam się do niej jeszcze trochę. „Jestem Charley.” Bez słowa, ruszyła przed siebie, z dala ode mnie. „Cudownie,” powiedziałam, idąc za nią. „To przez moje imię. Jak zawsze.” Oddychałam ciężko. „Zastanawiałam się nad zmianą imienia na To, gdy byłam dzieckiem, żeby moje przedstawianie się było trochę ciekawsze.”

Przeniknęła przez powalone drzewo bez wahania. Ja obdarłam sobie łokieć i z ciężkim sapaniem przeszłam nad pniem. Lydia zatrzymała się. Dotoczyłam się do niej i pochyliłam, by krew spłynęła mi do głowy. Dopiero po chwili dostrzegłam, że pochylam się nad czymś w rodzaju płytkiego grobu, z którego wystaje mała, szkieletowa ręka. „Tak mi przykro, Lydio,” powiedziałam, pomiędzy oddechami. „Chciałam, żebyś to zobaczyła. Uklękłam, i owinęłam palce wokół jej kości, nim na nią spojrzałam. „Upewnię się, że cię znajdą.” Kiwnęła głową, łzy zawisły na jej rzęsach. Chciałam jej powiedzieć, że może przeze mnie przejść, dołączyć do rodziców, którzy również zostali zabici tamtej nocy – ale moją uwagę przykuł pomruk, niski i gardłowy. Przez mój kręgosłup przeszedł dreszcz. Poderwałam się na nogi. „Czy to niedźwiedź?” zapytałam ją. „Mam nadzieję, że to nie jest niedźwiedź.” Lydia spojrzała na mnie spłoszona. „Nie powinnam była cię tu przyprowadzać. Przepraszam. Chciałam tylko, żebyś to zobaczyła.” „Wiem, kochanie. Nic się nie stało.” „Nieprawda. To było samolubne z mojej strony.” Opuściła głowę. „Nie do końca,” powiedziałam stanowczo. Westchnęła i wyszeptała, „Powinnaś wiedzieć, że zostały przywołani.”

Położyłam rękę na jej ramieniu i pochyliłam się. „Kto został przywołany?” Rzuciła zmartwione spojrzenie przez ramię. „Potwory.” Warczenie się nasiliło. „Zostały przyzwane. Cała dwunastka.” Zamarłam, moje myśli zakotłowały się wokół tego słowa. Dwunastka. Wyprostowałam się i obróciłam, nie chcąc stanąć twarzą w twarz z piekielnymi ogarami, bestiami, które uciekły do tego wymiaru, by rozerwać mnie na strzępy. Kolejne słowa Lydia również wypowiedziała szeptem. „Lepiej uciekaj.”

2 Wszyscy szukamy kogoś, kogo demony dobrze dogadują się z naszymi. - NAKLEJKA NA ZDERZAK

Biegłam do obozu sprintem, niskie gałęzie iglaków bezlitośnie obijały mi się o twarz. Czułam bezcielesną obecność Reyesa koło mnie. Jego ciepło owionęło mnie, ale nie było czasu na wyjaśnienia. Wypadłam z lasu i skierowałam się w stronę domków, krzycząc, „Czas uciekać! Szybko, szybko!” Chwyciłam dokumenty leżące na ziemi, zignorowałam zdezorientowany wyraz twarzy Kit i zawróciłam w stronę jej SUV’a. Nie sprzeciwiła się. Pobiegła za mną, wyciągając w biegu klucze. „Czy to był niedźwiedź?” zapytała, wskakując do samochodu. „Coś w tym stylu,” powiedziałam, zerkając na Reyesa. Skanował zza okna teren, kiedy Kit wykonała popisowy nawrót i ruszyliśmy, wzbijając chmurę pyłu. Źle się czułam, zostawiając dziewczynki bez pożegnania. Będę musiała do nich wrócić, gdy cała ta sprawa z Dwunastką ucichnie.

„Dobra,” powiedziałam, kiedy byliśmy już na drodze, „przynajmniej osiem dziewczynek jest pochowanych w pobliżu wielkiego głazu na wschód od domków, tuż za linią drzew.” „Co?” „A Lydia Weeks jest pogrzebana na przeciwnym końcu obozu, w płytkim grobie. Niedaleko powalonego drzewa.” Kit zjechała na pobocze. Ta przerwa mnie zdenerwowała. Czy Dwunastka mnie zobaczyła? Ścigają mnie? „Nie powinniśmy się zatrzymywać,” powiedziałam, drżąc ze zdenerwowania. „O czym ty mówisz? Jakie dziewczynki?” „Oh.” Wyciągnęłam akta i otworzyłam na odpowiedniej stronie. „A to jest twój zabójca. Używał tego terenu jako śmietnika. Obozowicze przybyli tam w złą noc. Lepiej ruszajmy.” Wzięła ode mnie dokumenty, nawet na nie nie patrząc. „Skąd to wszystko wiesz?” Westchnęłam bezsilnie. „Tym się właśnie zajmuję, Kit. Musisz mi zaufać. Powiedz, że przeszukiwaliśmy teren i znaleźliśmy ciała. Narysuję ci mapę, gdzie one są.” „Możesz mi je pokazać.” Zaczęła zawracać. Szarpnęło mną. „Nie, nie mogę.”

Staliśmy w poprzek drogi, blokując przejazd samochodowi z naprzeciwka. Kierowca zwolnił na nasz widok, niepewny, co zamierzamy. Po chwili, Kit zdecydowała się i wróciła na właściwą trasę. „Chcę mapkę,” powiedziała. „Dostaniesz ją.” Pokazałam na polityka na zdjęciu. „Rozpoznajesz go?” Spojrzała w końcu. „Nie. Dlaczego?” „Był podejrzany?” „Nie, ale jeden z agentów mówił o jednym pośle z Los Alamos. Podobno chciał on wiedzieć wszystko na bieżąco, nawet, jeśli było to poza jego uprawnieniami.” „To on jest mordercą.” Spojrzała na mnie zaskoczona, nim skupiła się z powrotem na drodze. „Musisz mi powiedzieć jak ty to robisz.” „Któregoś dnia,” obiecałam, szczęśliwa, że uszłam z życiem. Odwróciłam się do Reyesa. „Jesteśmy bezpieczni?” „Jak na razie. Ale potrzebujemy planu.” „Jakiego planu? To znaczy, one–” Urwałam i spojrzałam na Kit. Zanim zdołałam to przemyśleć, wypaliłam, ryzykując, że ją stracę, „To są piekielne ogary. Co można im zrobić?” „Po pierwsze, myślę, że nie są tak wrażliwe na światło jak te pierwsze, które uciekły do tego wymiaru, ale wciąż nie mogą

wychodzić na bezpośrednie słońce. I chyba nie mogą zawładnąć człowiekiem.” „Nie jesteś pewien?” „Nie do końca. Nigdy z nimi nie przebywałem. Ale wiem, kto może wiedzieć więcej.” Odpowiedź była oczywista: „Diler.” Diler był naszym najnowszym towarzyszem, niewolnikiem, który, podobnie jak Reyes, uciekł z piekła i teraz żył na ziemi jako człowiek. Miał setki lat, ale wyglądał jak dziewiętnastolatek. „Tak. Był Deavą. Niewolnikiem, a część ich pracy polega na zajmowaniu się innymi Deavami, na przykład ogarami.” „Wiesz, będziesz mi musiał kiedyś ze szczegółami wyjaśnić czym tak właściwie jest piekło.” Kit tak mocno zaciskała palce na kierownicy, że jej kłykcie były całkiem białe. Nic nie mogłam teraz na to poradzić. „Wiem, co miałaś wcześniej na myśli,” powiedział Reyes. Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o piekle. „Zmienianie tematu w niczym ci nie pomoże – Chwila, o czym mówisz?” „Ten świat,” powiedział, jego wzrok powędrował do okna. „Wydanie tu na świat dziecka. To, co przydarzyło się tamtym dziewczynkom.”

Owinęłam się rękami. „Wiem, że teraz to nie ma już znaczenia, ale i tak złamało mi to serce. Zwłaszcza, że wiem, przez co będzie musiała przejść nasza córka.” Nie patrząc na mnie, powiedział, „Mnie też to łamie serce.” Z nadzieją, że Kit nie wlepi mi mandatu za odpięcie pasa, przecisnęłam się na tylne siedzenie, do mojego narzeczonego. Splótł palce z moimi, jego ciepło było miękkie i kojące. Kiedy zbliżaliśmy się do miasta, zadzwoniłam do Cook, jak obiecałam. „Jak poszło?” zapytała zamiast powitania. „Cóż, nie tylko odkryliśmy, kto popełnił zbrodnię dziesięć lat temu, ale też zidentyfikowaliśmy seryjnego zabójcę.” „Kolejnego? Zdaje się, że jest ich cała masa.” „No nie?” Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób, ale chyba przyciągaliśmy do siebie takie ewenementy. Wyjaśniłam jej, co się stało tamtym dziewczynkom. Nie powinnam była tego robić. Cookie wpadła w tą samą głęboką, mroczną depresję, co ja, ale jej derpesja była o wiele bardziej dostojna. Moja raczej płaczliwa. Reyes oglądał moją dłoń, gdy Cookie zapytała, „Co byś zrobila, gdybyś wiedziała, że na pewno to coś ci się uda?” „Rachunek różniczkowy, tak myślę. Czemu pytasz?” „Z ciekawości. Co jeśli mogłabyś stworzyć mordercę doskonałego? Tak dosłownie? Kogo byś zabiła?”

„Jeśli mogłabym stworzyć mordercę doskonałego – co jest niemożliwe – to pewnie mogłabym też podróżować w czasie. Cofnęłabym się te kilkadziesiąt lat i zabiłabym Hitlera.” „Ciekawe,” powiedziała. „Dlaczego?” zapytałam. „Kogo ty byś zabiła?” To nie była konwersacja jaką powinno się przeprowadzać siedząc na tylnym siedzeniu SUV’a agentki FBI. „Mojego byłego,” odparła. „Lepiej nie wspominaj o tym swojemu prawnikowi.” Jej były, którego nigdy nie poznałam, sprawiał jej kłopoty za stawianie ich córki w niebezpieczeństwie. Niedawno dowiedział się o ataku na moje mieszkanie, w którym przebywała śpiąca Amber. „Ale, jeśli potrzebujesz, znam kolesia, który zna kolesia.” „Lepiej nie,” odmówiła, „ale dzięki. Gdybym była w stanie zabijać, polowałabym na seryjnych zabójców i zdejmowała ich. Byłabym seryjnym zabójcą seryjnych zabójców. Coś jak Dexter, tylko z lokami.” „Łapię. Hej, mogłabym być twoim pomocnikiem. Pomocnikiem seryjnego zabójcy seryjnych zabójców.” Zachichotała. „Więc, o co chodzi z tą notką, którą zostawiłaś mi na biurku?” „To lista słów.” „Tak, dlatego się pytam. Czy te słowa coś symbolizują?”

„A nie? Zawsze mnie dziwiło, że jeśli postawisz A przed jakimś słowem, to neguje to całe słowo. Jak na przykład amoralny albo aysmetryczny. „Prawda. Mam tą listę. Ale nie wydaje mi się, żeby a-mądry było prawdziwym słowem.” „Właśnie o tym mówię. Powinno być prawdziwym słowem. I brzmi ładniej niż mówienie głupi.” „Oddzwoniłaś do wujka Boba?” „Jeszcze nie. Ale zamierzam wystawić ci czek, jako, że wiesz, muszę ci zapłacić.” „To byłoby świetne. Miałabym w tym miesiącu co jeść.” „Cóż, nie powiedziałam, że zapłacę ci wystarczająco, żebyś mogła jeść przez cały miesiąc. Pewnie będziesz chciała racjonować swoje jedzenie. I zaoszczędzić na dziecku. Je stanowczo za dużo jak na swój wiek trzynastu lat.” „No nie? Nie wiem co z nią zrobić.” „Nie zaczynaj,” zastrzegłam, wyrywając dłoń z uścisku Reyesa i machając nią dramatycznie, nim ponownie ją schwycił. „Jest taka wymagająca. Jedzenie. Woda. Niedługo zacznie żądać, żeby spuścić ją z łańcucha kiedy idzie do łazienki.” Cookie prychnęła. „To się nigdy nie wydarzy. Więc, Robert jest dziś w sądzie, ale prosił, żebyś do niego później zadzwoniła.”

„Cała ta sprawa z notkami od samobójcy brzmi podejrzanie. Myślę, że to wymówka, żebym do niego zadzwoniła.” Zaśmiała się miękko. „Kochanie, musisz z nim porozmawiać.” „Mówisz tak tylko dlatego, że się z nim umawiasz i musisz trzymać jego stronę.” „Nie stoję po niczyjej stronie.” „Ah tak? Dwa tygodnie temu pozwoliłabyś mu mnie zakuć.” „Nie, nie pozwoliłabym i dobrze o tym wiesz.” Wypuściłam długi, zirytowany oddech. „Nieważne. Po prostu pójdę do tego sądu i porozmawiam z nim twarzą w twarz. Zmuszę by skrzeczał jak mała żabka, którą jest.” „Oh,” powiedziała, wzdychając. „To nie jest dobry pomysł.” Poziom zainteresowania: +10. „Intrygująca odpowiedź. Dlaczegóż to?” „Obserwuje rozprawę dotyczącą jednej z jego spraw.” „I?” „A sędzia prowadzący, cóż, nie jest twoim największym fanem.” „Żelazna Pięść?” pisnęłam. „O mamusiu, muszę tam być.” „Charley,” powiedziała z ostrzeżeniem w głosie, „wiesz, co się stało ostatnim razem, gdy cię zobaczył.” „Pff. Woda pod mostem, Cook. To a-istotne.” „Czy nie ma na to już innego słowa?”

„To też jest a-istotne.” Kit podrzuciła nas pod Calamity’s, bar, który Reyes kupił od mojego ojca. Jej skóra była bardzo blada, ale powiedziała, że musi natychmiast zaprowadzić zespół na teren obozu. Musi coś z tym zrobić. Powiedzieć im, że jakoś znaleźliśmy te szczątki. Chciałam ją trochę uspokoić, ale obie miałyśmy pracę do zrobienia. Wyjaśnienia będą musiały zaczekać. Wciąż było całkiem wcześnie i bar nie był jeszcze otwarty, ale Reyes i tak miał przed sobą dużo roboty. Zdecydowałam się mu o tym przypomnieć. „Masz dużo pracy,” powiedziałam, gdy szliśmy w stronę naszej kamienicy, przed którą stał mój wiśniowy Jeep Wrangler, aka Misery. „Mówiłem ci, że zatrudniłem menadżera.” Starał się brzmieć nonszalancko, ale wyczuwałam w nim napięcie. Lepiej, ja je widziałam. Jego ramiona były spięte, a mięśnie falowały w reakcji na każdy dźwięk. Ale miał na twarzy zabójczy poker face, jego chód był wciąż zrelaksowany, a uśmiech czarujący. „Racja. Ciągle zapominam. Chwila,” powiedziałam, zwalniając, „kogo zatrudniłeś?” „Teri,” powiedział, wzruszając ramionami. „Nie gadaj.” Znowu przyśpieszyłam kroku, wyławiając klucze z mojego używanego Louisa Vittona, którego kupiłam na eBayu – ponieważ używany Louis Vitton był wciąż lepszy niż żaden Louis Vitton – i zastanawiając się nad faktem, że Teri była nowym menadżerem w Calamity’s. Była barmanką u mojego taty od kiedy

pamiętam i nawet jeśli była nieco przytarta na krawędziach, nie znalazłabym nikogo bardziej odpowiedniego do tej pracy. „Jest niesamowita.” „Mh-hm.” „I szczera.” „Wiem.” „I od pięciu lat jest trzeźwa. To szalone. Dlaczego alkoholiczka na odwyku stanęła za barem?” „Podejrzewam, że z tych samych powodów dlaczego takie osoby jak twoja siostra z zaburzeniami obsesyjno-konwulsyjnymi zostają terapeutami. By pomagać innym.” „O, tak. To ma sens. Teri jest bardzo dobra w pomaganiu ludziom, którzy wypili o jeden za dużo. Nazywają ją złodziejką kluczy. Więc zamierzasz teraz odpoczywać?” Włożyłam klucz w zamek i otworzyłam drzwiczki. Reyes sięgnął nade mną i zamknął je, po czym przycisnął mnie do zimnego metalu. „Czy to propozycja? Czuję, że jestem nieco spięty.” Zadarłam głowę, by spojrzeć mu w twarz. „Myślałam, że jesteś na mnie zły.” „Jestem.” „Cóż, mam zasadę, że nigdy nie uprawiam seksu z kimś, kto jest na mnie zły.” Uniósł brew. „To zadziwiające, że w ogóle uprawiasz seks.”

„Prawda? Dobra, jadę do sądu. Mam sprawę. Muszę urządzić Wubkowi piekło.” „Co tym razem zrobił?” „On– On –” Potrząsnęłam głową, nie mogąc wypowiedzieć tego na głos. „Nie chcę o tym mówić. To zbyt bolesne.” W jego lewym policzku pojawił się dołeczek. Miałam ochotę go pocałować. „Aż tak źle?” „Gorzej. Nie wiem jak z tego wybrniemy.” „Więc te wszystkie razy kiedy ratował twój tyłek, przychodził na ratunek, pomagał ci w twoich sprawach–?” „Pustka i nicość.” Odwróciłam się, żeby ponownie otworzyć drzwi. Znowu je zamknął. „Reyes, w ten sposób nigdy się tam nie dostanę.” „Zamierzasz gdziekolwiek iść beze mnie?” Gwałtownie odwróciłam twarz w jego stronę. „Jest dzień. Powiedziałeś, że nawet jeśli Dwunastka naprawdę tu jest, nie mogą wyjść prosto w słońce.” „A to, że dopiero co prawie zostałaś przez jednego z nich zaatakowana?” „Mówiłam ci. Nic nie widziałam, tylko słyszałam warkot. Z tego co wiem, to mógł być nawet mój żołądek.” Zacisnął szczęki. „One nie są jak zwyczajne demony, Dutch. Nie wiem dokładnie co mogą, a czego nie mogą robić.” Westchnął i wyjął mi z dłoni kluczyki. „Ja prowadzę.”

„Oh, nie, nie ma mowy,” krzyknęłam, podskakując, żeby wyrwać mu kluczyki, które uniósł wysoko nad głowę. Poczułam się jak w drugiej klasie, kiedy Davey Cresap trzymał mój kartonik z sokiem poza moim zasięgiem. Dopóki nie kopnęłam go w krocze. Nigdy więcej tego nie powtórzył. Spróbowałam tego samego z Reyesem, ale był zbyt szybki. Z łatwością złapał moje kolano i uniósł je do swoich bioder. To była miła pozycja. Ponownie przycisnął mnie do Misery i wyszeptał mi do ucha, „Jeśli jeszcze raz spróbujesz się wyślizgnąć gdzieś beze mnie, odbędziemy poważną rozmowę o dobrym samopoczuciu twojego tyłka.” Ścisnął moje biodro, wysyłając rozkoszne fale do mojej kobiecości. Chwyciłam go za jego stalowe pośladki, przycisnęłam do siebie i powiedziałam, „Jeśli jeszcze raz będziesz szantażował mój tyłek, lepiej zadbaj, żeby twój własny był dobrze chroniony.” Odchylił się do tyłu. „Czy ty właśnie mi groziłaś?” Parsknęłam śmiechem. „Skoro tak stawiasz sprawę–” Pozwoliłam by moje słowa zawisły między nami, kiedy uszczypnęłam go w pośladek. Mogłam mieć tylko nadzieję, że to poczuł. Cholerny syn Szatana. Został stworzony chyba bez receptorów bólu. „Może będziesz o tym pamiętać następnym razem, gdy zdecydujesz się mnie szantażować.” Przygryzłam moją dolną wargę zębami i dodałam, „Albo mój szanowny tyłek.”

Zadrżał, jego spojrzenie utkwiło w moich wargach. „Zapewniam cię, Dutch,” powiedział chrapliwie, „nie zapomnę ci tego.” Puścił moją nogę, oddał mi kluczyki i podszedł do drzwi od strony pasażera. Zajęło mi chwilę nim się otrząsnęłam. Rany, ten facet był nieziemski. Gdy wdrapałam się do środka, spojrzałam na mojego ukochanego, seksownego i... czekającego aż odblokuję drzwi. Ze zwycięskim uśmieszkiem odpaliłam silnik i wrzuciłam wsteczny. „Dobrze wiesz,” powiedział przez zamknięte okno, „że mógłbym wyrwać te drzwi z zawiasami.” Wciągnęłam powietrze. „Wcale nie.” Uniósł wyzywająco brwi, a mój zwycięski uśmieszek zwiądł. Jak petunia na Saharze. Odblokowałam drzwi. Zaśmiał się beztrosko. Cholerny syn Szatana.

3 Jestem zaparkowana po przekątnej w równoległej rzeczywitości. - NAKLEJKA NA ZDERZAK

Próbowałam przekonać Reyesa, by poczekał w samochodzie, ale uparł się, by wejść razem ze mną na salę sądową. Opróżniliśmy kieszenie przed strażnikami i przeszliśmy przez wykrywacz metalu, podczas gdy sprawdzano moją torebkę i dopiero wtedy weszliśmy do środka. Wubek siedział w trzecim rzędzie i słuchał z uwagą. Podeszłam na paluszkach, żeby usiąść koło niego. Kapitan siedział po jego drugiej stronie. Reyes wybrał miejsce z tyłu, położył ramię na oparciu ławy i rozłożył się wygodnie. Wubek, z drugiej strony, sprawiał wrażenie jakby nie było mu ani trochę wygodnie. Spojrzał na mnie, uniósł brwi w konsternacji i zwrócił swoją uwagę z powrotem na świadka. „Tak,” powiedział Kaukaz w więziennym wdzianku. „Poznałem Vikki rok temu w barze i wkrótce po tym zaczęliśmy ze sobą sypiać. Powiedziała mi, że była powoli podtruwana przez męża, Steve’a, przez kilka tygodni dla pieniędzy z ubezpieczenia.”

Vikki musiała być oskarżoną i patrzyła na mężczyznę jakby miał dwie głowy. Jego oświadczenie ją zszokowało. I poczułam ten szok w moim kręgosłupie. „I mamy ci uwierzyć?” zapytała obrończyni kobiety. „Skazanego przestępcę, który dopiero co przyświadczał tu co innego.” „Mówię prawdę.” Wątpiłam w to. Ten mężczyzna wyglądał na równie godnego zaufania, co człowiek w długim płaszczu i ciemnych okularach jeżdżący furgonetką z lodami. W tej sprawie zgadzałam się z obrończynią. Bez spoglądania na wujka, wyszeptałam, „Kłamie przez zęby. Czego chciałeś, Zdradziecki Joe?” To było jego nowe imię: Zdradziecki Joe. Był zdrajcą i do tego był chamski. Żart to jedno, aleOdchrząknął, czując się niekomfortowo, że odzywa się podczas rozprawy. „Mam dla ciebie sprawę,” odpowiedział niskim głosem. „Jak to kłamie przez zęby?” Skoncentrowałam się na oskarżonej, która siedziała przy dużym stole na lewo od nas. Była konkretną, młodą kobietą o miękkich, brązowych włosach. Miała na sobie za ciasną sukienkę, rękawy były zbyt krótkie. Wyglądała jakby lepiej czuła się w dżinsach i kowbojskich butach niż sukience. A jej dłonie były zniszczone. Pracowała fizycznie. Poza ty, była zupełnie niewinna. „Czy to jest ta twoja sprawa?” zapytałam Joego.

„Tak. Pracowaliśmy nad nią miesiącami.” „Cóż, może nie powinieneś był zatrudniać Wynonę Jones do pomocy w rozwiązywaniu twoich spraw. Kobieta siedząca na miejscu oskarżonego jest równie niewinna co mój mały paluszek u stopy.” Mój wujek zamarł. Kapitan obok niego również. Wiedział, że wyczuwam rzeczy, których nie wyczuwają inni. „O czym ty mówisz, cukiereczku?” zapytał Joe, nie tracąc cierpliwości, mimo że starałam się być chamska. Ale to on zaczął. „Mówiłem ci, nigdy nie zatrudniłem Wynony Jones. To było ustawione. Odwet, pamiętasz? Za to, że ty wkręciłaś mnie?” Dobra. Wkręciłam go. Nie zapraszał Cookie na randkę, mimo że oboje tego chcieli, więc skonstruowałam plan, który miał go do tego nakłonić. Plan polegał na wysłanie Cookie na kilka randek, by wprawić go w zazdrość. Tyle, że odkrył nasze machinacje. W odwecie zaprosił szarlatankę, by skonsultować się z nią w sprawie dochodzenia. Zrozumiałam. Wkręciłam go pierwsza. On się zemścił. Ale to co było potem, było niewybaczalne. „Wiesz, co zrobiłeś,” powiedziałam, krzyżując ramiona na piersi. „Przysięgam, że nie.” Zamknęłam oczy i policzyłam do dziesięciu, a potem powiedziałam najspokojniej jak tylko mogłam, „Książka.”

Kiedy w końcu załapał, o co mi chodzi, zakaszlał kilka razy, by ukryć śmiech. Wszyscy na nas spojrzeli, ale zakrył czerwoną z rozbawienia twarz ramieniem. „Zrobiła to?” zapytał zza białego materiału. „Wynona Jones wysłała ci książkę?” „Nawet nie widziałam, że wydała książkę,” wysyczałam przez zaciśnięte zęby. „Jest fałszywa jak orgazm gwiazdy porno. Gdzie znalazła wydawcę?” Pokiwał głową i wyszeptał, „To o to było to wszystko?” „Może.” Nie patrzyłam na niego. „Zapytała czy spodoba ci się kopia jej książki.” „Świetnie wiedziała, że jej nie chciałam. W dniu, kiedy się poznałyśmy, wyraziłam jasno moją co do niej opinię.” Ludzie jak Jakes byli niebezpieczni. Rujnowała życie ludzi i nie chciała brać za to odpowiedzialności, by nie niszczyć swojej opinii. Może ktoś mógłby jej to wytłumaczyć. Albo, pomyślałam, konstruując plan, mogłabym poprosić Reyesa, by rozerwał jej kręgosłup. Nie. Rozrywanie kręgosłupa rzadko cokolwiek rozwiązywało. „Nie wiedziałem, że rzeczywiście wysłała ci tą książkę, cukiereczku. To dlatego ignorowałaś moje telefony?” „Ignorowałam telefony wszystkich, powiedziałam defensywnie. „Okej, no cóż, źle się zrozumieliśmy.” Zgarbiłam się.

„Kochanie?” „Myślałam, że sobie ze mnie kpicie. Z mojej reakcji na nią.” „Tak jakbyś miała powód, by się martwić ludźmi typu Wynony Jakes.” „Ale ona zarabia pieniądze, wujku Bobie. Na niewinnych ludziach.” „Ona pierwsza?” „Detektywie,” wyszeptał kapitan, jego cierpliwość była na wykończeniu. „Oskarżona.” Wubek kiwnął głową. „Racja. Wrócimy do tego. A więc mówisz, że ta kobieta jest niewinna?” Wskazał na oskarżoną. Przytaknęłam. „Absolutnie.” Kapitan pochylił się w moją stronę. „To nie jest gra, Davidson.” Zanim zdążyłam wypalić, Doprawdy? A wygląda jak tenis, sędzina odchrząknęła. Głośno. Spojrzałam na przód sali, by zobaczyć jak świadek odprowadzany był z powrotem do więzienia. Sędzina, duża Afroamerykanka, która mogłaby skopać mi tyłek tak szybko, że potrzebowałabym resuscytacji – raz już to zrobiła – patrzyła na mnie twardo. Nie chcąc przyjmować na siebie całej winy, wskazałam na wujka Boba. „Panno Davidzon,” powiedziała. Jej głos, donośny i ostry, odbił się echem od drewnianych ścian. Wszyscy odwrócili się, by na nas spojrzeć. Na mnie.

Sędzina Quimby zawsze nazywała mnie Panną Davidzon, przeciągając Z, jakby chciała mi pokazać, pod jak małym wrażeniem jest mojej egzystencji. „Wasza wysokość,” powiedziałam, pochylając się, by wykonać coś w rodzaju ukłonu na siedząco. „Czy byłabyś tak miła wyjaśnić mi, dlaczego jesteś na mojej sali, podczas gdy zabroniłam ci na nią wchodzić, dopóki jedna z nas nie umrze?” „Ah, to,” powiedziałam, dodając miękki chichot. „Ja tylko–” Spojrzałam na oskarżoną. Była jedyną osobą na całej sali, która na mnie nie patrzyła. Siedziała z opuszczoną głową, nie zwracając uwagi na to, co się z nią dzieje. Naprzeciw niej siedziały dwie wyniosłe kobiet, jedna z nich wyglądała na jej matkę. Ale to ta druga przyciągnęła moją uwagę. Kotłowały się wokół niej uczucia. Wyprostowałam się, by sprawdzić najsilniejsze z nich. Triumf. Triumfowała w środku, ciesząc się z agonii oskarżonej. Trzymała dłoń na czymś pod koszulką na szyi, jakby naszyjniku. Tak jakby cieszyła się, że ma to obok siebie, jakby założyła to w jakimś celu. „Ja tylko–” powtórzyłam, niezdolna oderwać wzroku od tej kobiety. „Czy mogę prosić o przerwę?” Część sali westchnęła z przestrachem. Prokurator, ADA Parker, przejechał twarz palcami. Robił to często w mojej obecności.

„Piętnaście minut przerwy,” orzekła Sędzina Quimby nim stuknęła swoim młotkiem. „O boże,” powiedziałam pod nosem. „Zadziałało.” „Ty,” dodała, wskazując na mnie młotkiem. „W moim gabinecie.” Cholera jasna. Z tego nie wyniknie nic dobrego. Spojrzałam na Wubka bezsilnie i przeraziłam się jeszcze bardziej widząc, że się uśmiecha. A więc wracamy do Zdradzieckiego Joe. „Ty też,” powiedziała sędzina wskazując na Joe. Spięłam wszystkie mięśnie, by powstrzymać się od zanucenia Wubek ma kłopoty. Przynajmniej nie byłam w tym sama. Wciągnę w to każdego, kogo tylko będę mogła. „A co z kapitanem,” zapytałam słodko, gdy ludzie zaczęli wstawać do wyjścia. „On też,” powiedziała. Świetnie! Z pewnością będę mogła zrzucić winę za moje zachowanie na sali rozpraw na nich. Powinni wiedzieć, żeby nie zapraszać mnie do sądu. To była ich wina. Wzruszyłam ramionami pod adresem Reyesa, kiedy szliśmy do gabinetu sędziny. Nie był zadowolony, że musi mnie spuścić ze wzroku, ale cóż.

Żelazna Pięść weszła do swojego gabinetu jako pierwsza. „Siadajcie, panowie,” powiedziała do Wubka i Kapitana Eckerta, siadając za masywnym biurkiem. Jako, że były tylko dwa krzesła, uznałam, że to oznacza, że ja mam stać. Odsunęłam się w bok, żeby Wubek i kapitan nie musieli patrzeć się na mój tyłek. Drzwi otworzyły się ponownie i prokurator oraz adwokat oskarżonej weszli do środka. Zrobiło się dziwnie. I tłoczno. ADA ponownie potarł na mój widok twarz. Może ma alergię na pyłki czy coś. „Teraz, Panno Davidzon,” zaczęła Quimby, „dlaczego uznałaś, że wchodzenie na moją salę będzie dobrym pomysłem?” „Musiałam porozmawiać z wujkiem,” powiedziałam, opuszczając głowę ze wstydem. „Nie wiedziałam, że jesteś tu dzisiaj.” „Doprawdy?” zadrwiła, przenosząc papiery na biurku z jednej strony na drugą. „Nazwisko na drzwiach nic ci nie podpowiedziało?” „Ja – ja mam problemy z rozumieniem tego, co czytam.” „Interesujące.” Spojrzała na moich partnerów zbrodni. „Detektywie, Kapitanie, zechcecie uzupełnić?” „Postaram się, Wysoki Sędzio,” powiedział Wubek. „Dzwoniłem do niej w sprawie śledztwa i przyjechała po szczegóły. Przepraszam. Powinienem był spotkać się z nią na zewnątrz.” „Tak, powinieneś był. Kapitanie?” zapytała go.

Potrząsnął głową. „Nie mam nic do dodania.” „Niczego innego się nie spodziewałam.” „Cóż,” powiedziałam, próbując położyć kres tym torturom, „jeśli chodzi o poprzedni incydent. Gdybym wiedziała, że tamten gościu ma schizofrenię, nigdy nie zrobiłabym tej miny. Ale raaany, dziewczyno,” dodałam, wchodząc w gangsterski slang, „byłaś jak bomba. To znaczy, twoje ruchy mnie dosłownie powaliły.” Zakończyłam przemowę pełnym uznania skinięciem głowy i dorzuciłam dla efektu kilka hip-hopowych gestów. Wujek Bob zamknął oczy, nie będąc w stanie na to patrzeć. „Poważnie, dziewczyno, to jak przerzuciłaś mnie przez swoje ramię. Rajuśku. Plecy bolały mnie przez tydzień.” „Powiedzmy, że tego nie widziałam,” powiedziała niebezpiecznie niskim głosem. „Nigdy więcej nie używaj w mojej obecności tego gangsterskiego śmietnika. Rozumiemy się?” „Tak, Wasza Wysokość.” Nie poszło tak dobrze jak miałam nadzieję. „Ale co, jeśli będziemy w barze i wpadnie do niego wrogi gang, grożąc, że skopią nam tyłki i jedynym, co będziemy miały będzie nasz dowcip i zdolności aktorskie?” „Czy jesteś mentalnie upośledzona?” zapytała mnie. Na poważnie. „O niczym takim nie wiem.” „To zamknij się.”

„Okej.” Chyba ją rozdrażniłam. W przeciwieństwie do niej, moje pytanie było legalne. „Więc co mówiłaś o oskarżonej?” Zamrugałam z zaskoczeniem. Wujek Bob zamrugał z zaskoczeniem. Kapitan zamrugał z zaskoczeniem. ADA i prawnik oskarżonej – ładny blondynek o zmęczonej twarzy – nie zareagowali. „Że co, proszę?” zapytałam. „Oh, czyli teraz nie masz dla mnie żadnej pyskówki, co?” Nie byłam pewna czy sędzina powinna używać podwójnych zaprzeczeń. „Co mówiłaś o oskarżonej? I nie patrz na mnie jakbym ukradła ci lizaka. Wiem wszystko o tobie i twoich wygłupach, dziewczynko.” „Wysoki Sędzio,” odezwał się ADA. Był młody, głodny i chciał już sobie stąd pójść. Nie miał czasu na podwładnych jak ja. Powiedział mi to kiedy próbowałam mu przekazać, że mężczyzna, którego przesłuchuje jest głuchoniemy, a nie używa wulgarnych znaków. Zaoszczędziłby poro czasu gdyby zechciał mnie wysłuchać. Boże, gdybym tylko dostawała za każdym razem, gdy to mówię. „Nie wiem, co ta kobieta ci naopowiadała, ale ona zawsze wywołuje kłopoty. Nie mam pojęcia, dlaczego policja Albuquerque ją zatrudnia, poza oczywistym.” Spojrzał znacząco na wujka Boba, sugerując nepotyzm. Od razu przyjęłam postawę defensywną. Nie z powodu

sugestii, tylko spojrzenia. Nikt nie może rzucać znaczących spojrzeń Wubkowi poza mną. Wyprostowałam się. „Zerknij tutaj, Nick,” powiedziałam, machając ręką, żeby mógł zlokalizować źródło głosu. „Odzywasz się w mojej obecności po tym, jak kazałam ci się zamknąć?” zapytała Quimby. Przygryzłam wargę. „Ależ skąd.” „Tak właśnie myślałam. Nie zadam tego samego pytania po raz trzeci. Mam swoje ograniczenia.” Kiedy wszyscy spojrzeli na mnie, wyszeptałam konspiracyjnie, „A mogę mówić?” „Wtedy i tylko wtedy, jeśli masz do powiedzenia coś związanego ze sprawą, co może przynieść korzyść osobom znajdującym się w tym pokoju i jest zgodne z prawem.” Odchrząknęłam i powiedziałam, „W tej sprawie, oskarżona jest całkowicie niewinna.” Nick uniósł ręce nad głowę. „Boże, gdybyśmy tylko mieli ciebie, żebyś przy każdej sprawie mówiła nam takie rzeczy. Rozwiązałaś sprawę?” „Panie Parker,” powiedziała sędzina, „czy mógłby mi pan pozwolić zadawać pytania?”

„Oczywiście, Wysoki Sędzio.” Jego twarz nabrała odcieni burgundu. Niepokojące? Tak. Bawiące? Jeszcze bardziej. „Ale, błagam o wybaczenie, dlaczego ją o to pytasz?” Podłączam się do pytania. Sędzina wpatrywała się w niego uważnie. „Ponieważ jej instynkty pozwalają na... Jakby to nazwać?” Wzruszyłam ramionami, kompletnie zagubiona. „Jej instynkty dają owoce.” Ojej. Uważała, że jestem owocowa. To urocze. Spojrzała na mnie znacznie sympatyczniej niż zazwyczaj. Poczułam się niekomfortowo. „Jakieś pomysły kto mógł zabić męża pani Johnson?” Zawahałam się i powiedziałam, „Jej siostra to zrobiła.” „Oczywiście,” powiedział Nick, ponownie wyrzucając ręce w powietrze. Był jak melodramatyczna diwa. „Mogę tego dowieść,” powiedziałam desperacko. Wszystkie spojrzenia znowu wbiły się we mnie. Przełknęłam ciężko ślinę i powiedziałam, „Nosi pod swetrem naszyjnik. Myślę, że jest znaczący. Może być w nim trucizna, którą otruła szwagra.” Wszyscy wciąż się na mnie gapili, więc dodałam, „Głaskała go na sali rozpraw.” „Detektywie?” Quimby zwróciła się do wujka Boba. „Czy macie coś przeciwko siostrze oskarżonej?”

Wubek drgnął na swoim siedzeniu. „Mamy, Wysoki Sędzio, ale nigdy nie była podejrzana. W zasadzie–” Potrząsnął głową z niedowierzaniem „–to ona przekonała nas o winie swojej siostry.” Prawnik oskarżonej powiedziała z pewnością, której jeszcze przed chwilą nie miała, „Wysoki Sędzio, czy mogę prosić o odroczenie, dopóki nie sprawdzimy tej hipotezy?” „Macie dobę.” Zmęczenie przemknęło przez jej twarz. „Dziękuję,” powiedziała, zwracając się do mnie. „Wiem, że moja klientka jest niewinna. Dziękuję za możliwość dowiedzenia tego.” Kiwnęłam głową. „Lepiej zajmij się tym naszyjnikiem już teraz.” „Wysoki Sędzio?” „Idź,” machnęła ręką, wstając zza biurka. „A teraz wszyscy, wynocha.” Byłam pierwsza do usłuchania, niemal sprintem dotarłam do drzwi. Ze wszystkich dziwnych wydarzeń w moim życiu, to było najdziwniejsze, jakie miałam od dwóch godzin. A to był dopiero początek dnia. Siostra oskarżonej została zatrzymana przez ochronę jeszcze zanim zdążyłam wyjść z budynku. Zatrzymałam się i patrzyłam jak eskortują ją do czekającego samochodu. Mogą ją przesłuchać, ale jeśli nie odda naszyjnika, będą potrzebowali nakazu. Na szczęścia Żelazna Pięść może w tym pomóc.

Wujek Bob stał w holu i rozmawiał przez telefon. Był jednocześnie wściekły i rozluźniony. Nie winiłam go. Ciężko pracował nad tą sprawą. Nie było mu łatwo, gdy wchodziłam do jego spraw, mówiłam, że się myli i nie miałam na to żadnego realnego dowodu. Musiał brać na wiarę to co mówiłam, jak Kit. Doceniałam ich przez to jeszcze bardziej. A jeśli wszystko pójdzie dobrze, powstrzymaliśmy wtrącenie niewinnej kobiety do więzienia. Nic nie było lepsze od tego. Cóż, może poza jednym. Reyes szedł za mną, a jego ciepło było przy mnie na długo przed nim. „Znowu uratowałaś dzień?” zapytał, owijając ramię wokół mnie i łaskocząc w policzek ciepłym oddechem. „Mam nadzieję. Jednej osobie.” „I to wystarczy?” zapytał. „Uratowanie jednej osoby?” Obróciłam się w jego ramionach. „Chciałabym być przy twoim procesie. Powiedziałabym wujkowi Bobowi, że też jesteś niewinny.” „Myślę, że nawet wielka Charlotta Davidson nie ochroniłaby mojego tyłka przed więzieniem. Earl upewnił się, że jest więcej niż wystarczająco dowodów na moją winę.” Za każdym razem pękało mi serce na myśl o nim siedzącym za kratkami przez tyle lat za zbrodnię, której nie popełnił. Jego oczy, głęboka, błyszcząca czekolada ze złotymi i zielonymi refleksami, zmrużyły się ostrzegawczo. „Nie czujesz żalu z mojego powodu, prawda?”

Zanim zdążyłam zareagować, zbliżył się do nas Wubek. „Parker ma napad,” powiedział, nie ukrywając rozbawienia. Oderwałam spojrzenie od narzeczonego. „To jego własna wina,” powiedziałam, wyślizgując się z ramion Reyesa, żebyśmy mogli stąd wyjść. Splótł palce z moimi i zamarłam na sekundę. Nigdy wcześniej tak nie robił. Tylko trzymał mnie za rękę, gdy szliśmy. Jego ciepło popłynęło w górę mojego ramienia i ulokowało się wokół serca. Ruszyłam za wujkiem Bobem. „Więc, co to za sprawa?” „A, tak, mam dla ciebie kopie akt w SUV’ie. W ciągu kilku tygodni mieliśmy dwie notki samobójcze.” „Cookie mi już to mówiła,” mruknęłam, kiedy kierował nas w stronę swojego ciemnoszarego SUV’a. Zabrał akta z przedniego siedzenia i wręczył je mi. Reyes czasami na mnie zerkał, ale głównie skupiał się na otoczeniu. „Tylko notki,” powiedział wujek Bob, gdy przeglądałam papiery. „Oboje, którzy to pisali, zniknęli.” „Zabili się?” „Nie mamy pojęcia. Ale dostaliśmy kolejną ledwie kilka godzin temu. Kobieta powiedziała nam, że jej mąż zostawił notkę w środku nocy i zniknął.” „Jakieś ślady szarpaniny?” „Nie wiem. Nie byłem tam jeszcze, wysłałem tylko zespół.”

Przeczytałam dwie z nich. Były w stylu ‘nie zasługuję na chwalebne życie.’ W zasadzie, obaj autorzy użyli słowa chwalebne. To nie mógł być przypadek. Trzecia notka była inna, ale było w niej to samo słowo: chwalebne. „Są zauważalnie podobne,” powiedziałam, zakreślając inne dziwne frazy we wszystkich trzech listach, ale pismo było niepowtarzalne. Tak samo jak podpisy. „Owszem. Mamy trzy niemal identyczne notki samobójcze i żadnych ciał.” Spojrzałam na niego. „Tak po prostu zniknęli?” „Na tyle na ile możemy powiedzieć. Żadnych oznak walki w pierwszych dwóch miejscach i w żaden z tych ludzi nigdy wcześniej nie wspominał o samobójstwie. Sądzimy, że zostali zmuszeni do napisania tych notek przez tą samą osobę, a potem zabrani gdzieś indziej i zabici albo przetrzymywani.” „Więc te notki są po to, żeby cię czymś zająć? Zablokować cię? Czy jak?” „Ty mi powiedz,” prychnął, wzruszając ramionami. „Pomyślałem, że mogłabyś, no wiesz, pokręcić się po okolicy i sprawdzić czy wciąż żyją.” „Mogę zapytać Rocketa,” przyznałam. „Jakie są między nimi powiązania?” „Nie znaleźliśmy żadnych, poza tymi notkami.” „Okej, po lunchu pojadę do Rocketa.”

„Lunch?” zapytał z nagłą energią. „Stawiasz?” Prychnęłam. „No co ty. Ale znam niesamowitego kucharza w pubie koło mojego domu.” Zamachałam rzęsami pod adresem Reyesa. Odmrugnął, kiwnął głową Wubkowi, a potem ponownie chwycił za rękę i poprowadził do Misery. „Więc,” Zapytałam, rozkoszując się słonecznym dniem i dotykiem Reyesa, „trzymasz mnie za rękę, bo chcesz mi się dobrać do majtek czy boisz się, że ucieknę?” „Nie mogłabyś uciec nawet, gdybyś chciała.” Nie była to czcza przechwałka. „Poza tym, gdybyś zapomniała, mamy dwanaście wściekłych piekielnych ogarów na tyłkach.” Ścisnęłam mu dłoń. „Nie mogę ich za to winić. Gdybym była ogarem, również chciałabym być na twoim tyłku.” Uroczy dołeczek ponownie pojawił się na jego policzku. „W zasadzie,” powiedziałam, skupiając się na tej myśli, „gdybym była aniołem to też chciałabym być na twoim tyłku. Albo świętym. Albo gremlinem. Podoba mi się.” Stanęłam przed nim i wycofałam aż plecami dotknęłam boku Misery. Potem wzięłam rozbieg i wskoczyłam mu w ramiona. Zaśmiał się miękko i przytrzymał mnie za tyłek, przyciągając bliżej. „Co ‘to’ było?”

„Romantyzm. Jak w filmach.” Pochyliłam się i pocałowałam dołeczki na obu jego policzkach. „Nie, czekaj!” Zeskoczyłam z jego rąk, położyłam rękę na czole i przewaliłam na plecy z nadzieją, że mnie złapie. Złapał. Jedną ręką objął mnie w talii, bym nie upadła, a drugą włożył pod kolana i uniósł. „A to?” Odchyliłam się bardziej. „A to jest jeszcze bardziej romantyczne,” wymruczałam, zaciskając powieki. „Jak w noweli, gdzie książę Hastings łapie mdlejącą dziewczynę w ramiona.” Otworzyłam oczy i świat był nasz. Żadnych podglądaczy. Żadnych samochodów ani ludzi. Tylko my dwoje. Przycisnął mnie do swojego torsu, a ja umieściłam głowę we wgłębieniu jego szyi, ale trzymałam ręce przy bokach. Miałam rolę do odegrania, a bycie wybranką księcia Anglii na parkingu sądu w Albuquerque nie było takie łatwe jak się wydaje. „I co ten książę z nią potem zrobił?” zapytał Reyes chrapliwie. Kompletnie bez życia, ponownie pozwoliłam mojej głowie opaść, dając mu dostęp do mojej szyi. „Cokolwiek zechciał.” Skorzystał z okazji, wywołując na moim ciele kilka mikroskopijnych trzęsień ziemi. Musiałam załatwić kilka rzeczy z Reyesem na ogonie, a kiedy skończyłam, zostawiłam go w jego biurze, aka kuchni w Calamity’s, i ruszyłam do własnego. Miałam kilka toreb i bagaży, które tłumiły

moje naturalne kocie ruchy. Na schodach potknęłam się i wyrżnęłam kolanem w stopień. Przeklinałam tak głośno, że słyszało mnie całe Albuquerque. „Wszystko w porządku?” zawołała Teri z dołu. Gdyby bar był już otwarty, wszyscy widzieliby mój wypadek. „Nic mi nie jest,” powiedziałam, ale Reyes już wybiegł z kuchni. „Nic mi nie jest,” powtórzyłam, żeby upewnić go, że nikt mnie nie zaatakował. „Wracaj do pracy. Nie stało mi się nic, czego nie naprawi worek lodu i operacja chirurgiczna.” Moja goleń pulsowała z bólu i każdy ruch powodował agonię. Podniosłam się i kontynuowałam wędrówkę po schodach. Niosłam cenny bagaż. Byłam na misji i żadne schody świata nie mogły mnie powstrzymać. No, może gdybym z nich spadła i rozbiła czaszkę, to to by pewnie mnie powstrzymało. Najfajniejszą rzeczą w tym barze była staromodne, stalowe ślusarstwo wplecione w ciemne drewno oraz antyczna żelazna winda, której nikt nie używał, bo była wolna jak arktyczne lodowce, ale wyglądała świetnie. Musiałam upuścić torbę lub dwie, żeby otworzyć drzwi, ale poradziłam sobie z tym sama. „Kochanie, wróciłam!” krzyknęłam do Cookie. Pochyliła się, żeby wyjrzeć zza biurka. „Co, na Boga, tu przytargałaś?”

Upuściłam wszystkie torby poza jedną, którą postawiłam na jej biurku. „To,” powiedziałam z dumą, podnosząc woreczek napełniony wodą, „jest Belweder.” „Kupiłaś złotą rybkę?” „Tak,” skinęłam uroczyście głową. „Będę ćwiczyć.” Spojrzała na mnie podejrzliwie. „Pewnie będę żałować tego pytania, ale co chcesz ćwiczyć?” „Macierzyństwo,” poklepałam się po brzuchu. Schyliłam się i z jednej z toreb wyjęłam szklane, okrągłe naczynie, które postawiłam na jej biurku. „Co rybka ma do twojego macierzyństwa?” „Uznałam, że jeśli utrzymam Belwedera przy życiu, to z dzieckiem też sobie poradzę. A to już połowa sukcesu, nie?” Chwyciłam akwarium i pobiegłam nalać do niego wody. Postawiłam naczynie przed Cookie, ale ona chwyciła woreczek z Belwederem i trzymała poza moim zasięgiem. To było dziwne. Nie pomyślałam, że może być zazdrosna o rybkę. „Wciąż jesteś moim numerem jeden,” powiedziałam ostrożnie. „Po pierwsze,” zaczęła, „nie możesz tak po prostu wrzucić rybki do wody, która nie jest przefiltrowana i nie ma tej samej temperatury jak ta, w której żyła.” Zamrugałam. „Dlaczego nie, do diabła?”

„Ponieważ. Nasza woda jest pełna bakterii i ma inną temperaturę, więc jeśli wrzucisz do niej rybkę, dozna szoku i umrze. Nie powiedzieli ci tego w sklepie?” „Nie jestem pewna,” odpowiedziałam. „Reyes całował mnie po szyi, kiedy mówiła. Miała taki piskliwy głos, że ją wyciszyłam. „Oh, no dobra. Ciężko się skoncentrować przy tym facecie.” „No ba.” „Więc myślisz, że jak rybka nie umrze, to z dzieckiem sobie poradzisz?” Podniosłam puszkę z jedzeniem dla ryb. „Pewnie. Oboje rzeba karmić.” „Tak, ale–” „I zajmować się, prawda?” „Owszem, ale myślę, że–” „Więc, skoro mogę jedno, to drugie też.” „Przegapiłaś coś ważnego.” „A ty utrzymałaś Amber przy życiu przez trzynaście lat,” dodałam. „Jak trudne to może być?” „Nie mogę uwierzyć, że mam trzynastoletnie dziecko.” „Nie mogę uwierzyć, że dożyła trzynastu lat,” powiedziałam. „To znaczy, to takie... codzienne. A dzieci są wymagające. Musisz je

karmić co tydzień. Ja nie pamiętam nawet, żeby podlać rośliny raz na miesiąc.” „Cóż,” powiedziała z miną belferki, „jest jedna wielka różnica między dzieckiem a rośliną: dzieci robią hałas, gdy są głodne. Wierz mi, o nich nie da się zapomnieć.” „To dobrze.” Prychnęła. „Zobaczymy, co będziesz mówić za rok.”

4 Uważam, że nie dostaję dość punktów, biorąc pod uwagę fakt, że robię to wszystko nieprzebadana. - T-SHIRT

Byłam zajęta przeglądaniem akt i czekaniem aż woda dla Belwedera się przegotuje, kiedy usłyszałam łomot. A potem pisk. A potem jęk. „Cookie,” krzyknęłam, machając palcami przed Belwederem, „masturbujesz się?” „Nie, przecięłam się papierem.” „To niefajnie.” „I to poważnie,” dodała, głosem bardziej piskliwym niż zwykle. „Okropnie być tobą.” To było najlepsze, na co mogłam się zdobyć. Współczułam jej w środku. Co nie znaczyło, że muszę przy niej być. Syknęła i znowu pisnęła. „Jesteś pewna, że się nie mastur–?” „Pomyślę nad tym,” obiecała. „Dobra.” „Wiesz, że leczysz się naprawdę szybko?”

Wstałam i podeszłam do drzwi dzielących nasze biura. „Wiem,” odparłam, zastanawiając się do czego zmierza. Ssała swój środkowy palec. „Może jeśli poliżesz mi ranę, też się tak szybko zagoi.” „Hola hola,” powiedziałam, tłumiąc chichot, „nie zamierzam ci nic ssać.” „Po prostu poliż.” Wyciągnęła palec w moją stronę. „Będzie mnie bolało parę dni.” „Nie poliżę cię.” To było coś, co rzadko mówiłam na głos. „No dawaj, Charley. Za każdym razem, gdy będę pisać na komputerze, będzie bolało. Po prostu poliż.” Poczułam za plecami Reyesa, ale Cookie była zbyt zajęta swoją raną, by go zauważyć. „No to przynajmniej napluj.” „Cook,” powiedziałam, podchodząc do jej biurka, „nie, żeby ta myśl była niepokojąca, ale moja ślina cię nie uleczy.” Oklapła. „Skąd wiesz, skoro nie spróbowałaś?” „Pan Farrow leczy się szybciej nie ja,” powiedziałam, mrugając do niego. „Niech on cię poliże.” Jej spojrzenie powędrowało do mojego narzeczonego. Spojrzałam na jego uśmieszek. „Przecięła się papierem,” wyjaśniłam.

„Ah,” powiedział. „Niech zobaczę.” Przez sposób, w jaki to powiedział – Niech zobaczę, miękki głos, uniesiona brew – wiedziałam, że to będzie interesujące. Podszedł do niej, a ją ogarnęły wątpliwości. „Nic mi nie jest. Przeżyję.” Próbowała się zaśmiać, ale złapał ją za rękę i zbliżył do swojej twarzy. Przecięcie papierem boli jak diabli. Aż nazbyt dobrze rozumiałam jej agonię. I równie dobrze rozumiałam dreszcz, jaki przez nią przeszedł, gdy Reyes przyłożył sobie jej palec do ust. Patrząc jej w oczy, całował jej zranienie, a Cookie topniała na krześle, każdy mięsień na jej ciele drżał. Ale Reyes na tym nie poprzestał. Zassał ranę, a tętno Cookie osiągnęło wymiar kosmiczny. Kiedy jej pragnienie zaczęło zalewać podłogę, złożył na jej palcu ostatni pocałunek i puścił jej rękę. Przycisnęła dłoń do piersi i podczas gdy normalnie zaczęłabym chichotać, mogłam tylko patrzeć na to z fascynacją. Wskazałam na swoje ramię. „Mam siniaka.” Podszedł do mnie, odsunął rękaw koszulki i pocałował moje ramię, jego ciepłe usta wywołały w moim żołądku chmarę motyli. Kiedy już zamierzałam wciągnąć go za kołnierz do biura, wszedł wujek Bob. Twarz Cookie pokryła się soczystą czerwienią, kiedy wróciła do prostowania papierów.

„Gdzie byłeś?” zapytała go. Wubek kiwnął głową. „Musiałem załatwić kilka rzeczy. Umieram z głodu. Co jest na lunch?” zapytał Reyesa. Reyes uśmiechnął się niczym kot z Cheshire. „To niespodzianka,” powiedział. Wubek zmarszczył podejrzliwie brwi i spojrzał na Cookie. Cookie mogła topnieć w obecności Reyesa, ale jej uczucia do Wubka były silne. I niewątpliwe. Pożądanie, jakie czuła do Reyesa, nie było jej winą. Tylko to, co czuła do mojego wujka było prawdziwe. To samo wyczuwałam od Wubka, ale było coś jeszcze: zdziwienie. Zdziwienie, że Cookie go lubiła. Umawiała się z nim. Chciała z nim być. Ich wspólny szacunek i uwielbienie były świadectwem ich dobrej przyszłości. Cookie wstała, gdy podszedł do jej biurka i pochylił się, by pocałować ją w policzek, niepewny czy chce, by okazywał jej przywiązanie w naszej obecności. Był jak nieśmiały chłopak w szkole, zdenerwowany przed zaproszeniem gwiazdy szkoły na studniówkę. Nie mogłam tego puścić płazem. „No więc, doszliście do ostatniej bazy?” Wubek zamarł z przerażeniem, przez co miałam ochotę się zaśmiać. Cookie zacisnęła usta, ale emocje, jakie z niej wypłynęły, gdy wspomniałam o przedmałżeńskim seksie, powiedziały mi wszystko. A nawet więcej niż chciałam.

Wbiłam w nią wzrok. „Cookie!” wyszeptałam z udawaną zgrozą na tyle głośno, by wprawić ich w jeszcze większe zakłopotanie. I dodałam, „Zabezpieczacie się.” Usłyszałam jak Wubek zgrzyta zębami. „No dobra,” powiedziałam, zanim zdążył się odgryźć. „Nieważne. Chodźmy jeść.” Mój telefon zadzwonił, kiedy Wubek czekał aż Cookie okrąży biurko, by odeskortować ją na dół. Traktował ją jak księżniczkę. Traktował ją dokładnie tak jak na to zasługiwała. Uwielbiałam to. W barze był już tłok, dźwięki rozmów otoczyły nas, kiedy odbierałam połączenie od Kit. „Cześć, przyjaciółko,” powiedziałam z nadzieją, że się nie oburzy. Nie odrywałam spojrzenia od tyłka Reyesa, kiedy objął prowadzenie. „Co do posła, o którym mówiłaś–” Urwała na kilka sekund i usłyszałam w tle jakieś mamrotanie. Gdy wróciła do mnie, powiedziałam, „To chyba nie było pełne zdanie.” „Wybacz. Poseł przeniósł się na Alaskę jakieś dziewięć miesięcy temu.” Zatrzymałam się, zatrzymując naszą małą procesję. Cookie i Wubek wyminęli mnie, kiedy gestem kazałam im zająć stolik, a Reyes stał i czekał na mnie.

Przykryłam telefon dłonią. „Reyes, nie zaatakują mnie pomiędzy tobą a stołem.” Skrzyżował ramiona na piersi, odmawiając odchodzenia beze mnie gdziekolwiek. Ale nie mogłam dosłyszeć co mówi Kit, więc stałam dalej na schodach. „Myślisz, że dalej zabija? Że to w ogóle on?” „Trudno powiedzieć. Mieli tam sporo zniknięć, ale na terenie całego stanu.” „A Alaska jest naprawdę dużym stanem.” „Cholerna prawda. Ale znaleźliśmy coś bardzo interesującego.” Przechyliłam się przez balustradę. „Co?” „Ma licencję pilota.” Z powrotem się wyprostowałam. „Naprawdę? Myślisz, że porywa dziewczynki i samolotem transportuje je do jednego miejsca?” „Pracujemy nad tą teorią.” „Co on tam tak właściwie robi?” „Tego też chcemy się dowiedzieć. Szychy z Juneau są bardzo chętni do współpracy z nami. Załatwiają dla nas plany jego lotów. Tu robimy to samo i wiążemy to ze zgłoszeniami zaginień. Mamy już dwa pasujące.” „Jak mogę pomóc?”

„O to właśnie chciałam zapytać. Co możesz zrobić? Skąd to wszystko wiedziałaś?” „To moja praca,” próbowałam się wykręcić. „Możesz zrobić to samo z dziewczynkami z Alaski, jeśli do tego dojdzie?” „Mogę spróbować. Musiałabym tam polecieć. Zapłacicie za to, no nie?” „Oczywiście. Zakończmy najpierw sprawę tutaj, a jeśli będziemy potrzebować cię na Alasce, uzyskam pozwolenie. Jakoś.” „Brzmi jak plan.” Reyes patrzył się na mnie, ja na niego. Nie poleci ze mną na nasz dziewczyński wypad. To nie byłoby to samo. „Mamy zespół na kempingu, szukają ciał. Znaleźli już jeden zestaw szczątków.” „Jest ich więcej.” „Rozumiem. Sprawdzimy to.” Rozłączyłyśmy się i spojrzałam na Reyesa jeszcze raz, zanim go wyminęłam. Hałas trochę się wyciszył i uświadomiłam sobie, że sala, wypełniona w większości przez kobiety – jak zwykle – mogła nas widzieć. Dziesiątki par podkreślonych i wymalowanych oczu obserwowały nas natarczywie. Zyliony westchnień i wiadra śliny. Postanowiłam zawstydzić Reyesa.

„Jesteś jak prostytutka,” powiedziałam przez ramię ze śliskim uśmieszkiem. „Co to ma znaczyć? Nie sypiam z nikim poza–” „Spójrz na tą salę.” Zeszłam ze schodów i ruszyłam do stolika, który zarezerwował dla nas Reyes, ponieważ wszystkie inne były już zajęte, a kilkoro ludzi czekało jeszcze na zewnątrz. „Są tu tylko dla ciebie.” Minęliśmy kilkadziesiąt kobiet, które wpatrywały się żarliwie w Reyesa oraz kilkunastu mężczyzn, którzy poza pożądaniem na jego widok mieli też w oczach zazdrość. Złapał mnie za ramię i obrócił. Przycisnął usta do mojego ucha, jakbyśmy nie stali po środku tłumu i wyszeptał, „To nie ja.” Położyłam ręce na jego biodrach i zbliżyłam się bardziej. „Co masz na myśli.” „Ja nie– nie chciałem, żeby tak się stało.” Przeskanował wzrokiem tłum, wyczuwając te same emocje, co ja, ale w taki sposób, jakby nic dla niego nie znaczyły. Wszystkie spojrzenia były wbite właśnie w niego. „Nie prosiłem o to.” „Ja tylko żartowałam,” powiedziałam, zaciskając mocniej palce na jego biodrach. „Nie chciałam sugerować, że robisz to celowo.” Spojrzałam na niego bezsilnie. „To miał być żart.” Nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć. Moja uwaga go zraniła. Pochylił się i ponownie wyszeptał, „Duszę się tym.”

Nigdy nawet nie pomyślałam, że mogą go ranić emocje innych. Dlaczego miałby przejmować się, co myślą inni? Ale miał rację. Czasami emocje napływające od innych były tak mocne, że aż... cóż, duszące. Blokować je nauczyłam się już w szkole. Bez tego, byłoby to nie do zniesienia. Wiedziałam rzeczy, których inni nie wiedzieli, ale również wiedziałam rzeczy, których wcale nie chciałam wiedzieć. Tym razem to ja chwyciłam go za rękę i poprowadziłam do małego holu, który prowadził do toalet i schowka. Podniosłam palec do góry, by Cookie wiedziała, że za chwilę wrócimy i wcisnęłam jego i siebie w kąt. „Przepraszam, Reyesie. Nie to miałam na myśli. Tylko żartowałam.” Uśmiechnął się delikatnie. „Ja również żartowałem.” „Wcale nie.” Uniosłam dłoń i przejechałam palcami po jego wardze. Ale podobnie jak za każdym razem, gdy chciałam, żeby się otworzył, stał się dominujący. Przycisnął mnie do ściany i położył lekko dłoń na gardle, wydając mi tym samym rozkaz: Przestań się tym przejmować. Przestań współczuć. Przestań czuć. Przechodziliśmy przez to już setki razy. Nie mógł mi tak po prostu rozkazać, żebym się tym nie przejmowała. Ale mógł zwrócić moją uwagę na coś innego. A był w tym bardzo dobry. Poczułam jak wypływa z niego napięcie. To było jego życie. Nie mógł od niego uciec. Ludzie po prostu... pożądali go. Miał w sobie takie zwierzęcy magnetyzm, którego nie dało się ignorować.

Powiedział mi, że było to tak silne, że dziewczyna, którą spotkał kiedyś na blokowisku, gdzie mieszkali przez pewien czas z Earlem Walkerem, próbowała się zabić po ich wyprowadzce. Wyprowadzili się, bo ich czeki nie miały pokrycia, ale Reyes doznał wtedy ulgi. Pragnienie tej dziewczyny tak go paliło. Opowiedział mi też inną historię, dotyczącą chłopca, który mieszkał w kamienicy, koło której, ponad dekadę temu, zobaczyłam Reyesa po raz pierwszy. Trzynastoletni chłopiec powiesił się w toalecie parę dni po tym jak Earl uciekł pod osłoną nocy z Reyesem i jego niebiologiczną siostrą, Kim. Według rodziców tego dzieciaka, był on bardzo przybity po zniknięciu najlepszego przyjaciela, ale jego koledzy powiedzieli, że był zakochany w swoim sąsiedzie. Po tym jak ten się wyprowadził, trzynastolatek popełnił samobójstwo. Tym sąsiadem był Reyes. Wiedział, co ten chłopiec sobie zrobił. Poza tym, zmarli zawsze pojawiali się liczniej, gdy był w pobliżu. Ale Reyes wyglądał dla nich inaczej niż dla ludzi. Był zawsze otoczony przez mroczną mgłę, pod którą świecił miękki blask ognia. Im bardziej zły był Reyes, tym jaśniejszy był jego ogień. Widziałam to tylko raz, po tym jak niemal zginęłam z rąk szalonego lunatyka. Jak na zawołanie, w naszej przestrzeni osobistej pojawiła się zmarła kobieta. Blondynka stała tuż za moim ramieniem i gapiła się na Reyesa w zachwycie. Może nie wiedziała, że ją widzimy. Reyes wciąż wpatrywał się w moje usta zupełnie ją ignorując, więc obróciłam głowę i zmarszczyłam gniewnie brwi pod jej adresem.

Odsunęła się i odchrząknęła. „Sorki,” powiedziała, na mikrosekundę przed zniknięciem. Ale nie przed ostatnim tęsknym spojrzeniem na księcia podziemi. „Powiedz mi, jak to jest,” powiedziałam, kiwając głową. „Co sprawia, że tak bardzo cię pragną? Czy to, no wiesz, z powodu twojego ojca?” Opuścił głowę i milczał przez chwilę. Potem wyszeptał, „To tak... tak jakbym tonął.” Owinęłam ramionami jego szyję. „Reyes, tak mi przykro.” Lekki uścisk jego dłoni na mojej szyi zacisnął się na sekundę. „Twój żal raczej mi nie pomaga.” „Empatia,” poprawiłam. „I niewiele mogę z tym zrobić.” Patrzył jeszcze na mnie przez chwilę a potem odsunął się. Bez jego bliskości zrobiło mi się zimno. Odeskortował mnie do stołu, gdzie usiadłam z Cookie, wujkiem Bobem i moją siostrą, Gemmą, podczas gdy Reyes poszedł do kuchni po nasz lunch. Gdy przechodził przez salę, obracały się za nim głowy, rozmowy ucichały i pożądanie rozchodziło się dookoła potężnymi falami. Drzwi skrzypnęły, a on już zakładał swój biały fartuch. „Więc?” zapytała Gemma, unosząc brwi. Blond włosy miała związane w schludny kok i spódnicę, co oznaczało, że zamierza spotkać się z kimś ważnym. Nie ze mną. „Z kim się dziś spotykasz?” spytałam w zamian.

„To znaczy?” „Nigdy nie zakładasz spódnicy, chyba, że spotykasz się z kimś super ważnym.” „Oh.” Spojrzała w dół i wzruszyła ramionami. „To była jedyna czysta rzecz.” „Ah,” powiedziałam. Kłamała, ale pozwoliłam jej na to. Jak na razie. Reyes postawił talerze przed Cookie, Gemmą i Wubkiem. Ledwo odwróciłam wzrok od jego długich ramion, by spojrzeć w menu. Enchilada z chili. Świetnie. Popatrzyłam na narzeczonego, zastanawiając się, gdzie jest moje jedzenie. Czekał aż jeden z nowych kucharzy przyniesie ostatnie zamówienie. „Mam nadzieję, że ci posmakuje,” powiedział, wskazując na talerz. „Kocham twoje enchilady.” Przy naszym stoliku już rozbrzmiewały pomruki ekstazy i zadowolenia. Włożyłam kęs tortilli do ust i niemal doszłam. W moich ustach wybuchła orgia smaków, przyprawy rozgrzały mnie od środka. Spojrzałam na niego. „Użyłeś chilli. O mój boże, to jest niesamowite.” Uśmiechnął się i pocałował mnie szybko w dłoń, po czym wstał. „Pozwolę wam jeść w spokoju,” powiedział. „Nie dołączysz do nas?” zapytał Wubek. Pytanie to zaskoczyło Reyesa równie mocno, jak mnie.

Po krótkim wahaniu, odpowiedział, „Dzięki, ale nie mogę. Muszę załatwić kilka spraw, zanim ona–” Wskazał mnie ruchem głowy. „– wyruszy, by wpakować się w kolejne kłopoty.” Wyraz zrozumienia na twarzy Wubka mnie prawie uraził. „Zapewnia robotę na pełny etat.” Chciałam się oburzyć, ale kiedy Reyes powiedział, „W rzeczy samej,” i pochylił się, by pocałować mnie w policzek, zmiękłam. Patrzyłam jak odchodzi. Wokół czułam aromat kawy. Jak zdołam wytrzymać następne osiem miesięcy bez eliksiru życia? „Więc, co tak właściwie zaszło między tobą a sędziną Quimby?” zapytał mnie Wubek. „Wolę o tym nie mówić,” powiedziałam z pełnymi ustami. „Wygląda na to, że cię lubi.” Wzruszyłam ramionami. „Ciekawa jestem, czemu zmieniła zdanie na mój temat.” Wiedzący uśmieszek przemknął przez jego twarz, ale szybko go ukrył. Nie dość szybko. Wbiłam w niego wzrok. „Co?” zapytałam. Udał, że nie wie o co mi chodzi. „Co co?” „Wiesz coś.” Wepchnął sobie enchiladę do ust i wybełkotał, „Wcale, że nie.”

Pochyliłam się w jego stronę. „Powiesz mi albo wszyscy dowiedzą się ze szczegółami jak to w środku pewnej nocy zataczałeś się prawie nago po podwórku i krzyczałeś „Stella!” Wyprostował się. „Nie zrobisz tego.” „Znasz mnie w ogóle? Widok ciebie w tym nietypowym kroju bielizny? Miałam traumę przez kilka godzin. Może nawet dni.” „To jest szantaż.” „Uh. Naprawdę wiesz coś o sędzinie czego ja nie wiem?” Zawahał się. „Wiem tylko, że jakoś pomogłaś jej siostrze pogodzić się ze śmiercią męża.” „Jej siostrze?” zapytałam, zamyślając się. „Była załamana i miała zaburzenia odżywiania.” Otwarłam szeroko oczy. „No bez jaj! To była jej siostra?” „Tak.” Ta biedna kobieta była tak zrozpaczona po śmierci męża, że nie jadła od tygodni. Nigdy nie widziałam czegoś takiego. Jej zmarły mąż przyszedł do mnie i poprosił o interwencję. Wiedział, że nie poradzi sobie po jego śmierci, więc nie mógł przejść na drugą stronę. Dostarczyłam jej wiadomość od niego. Całe to doświadczenie złamało mi serce, ale z profesjonalną pomocą powoli z tego wyszła. To była najbardziej podbudująca praca świata. „Kto to jest?” zapytała Cookie nieco zbyt ostro.

Obróciłam się i zobaczyłam kobietę rozmawiającą z Reyesem. Miała gęste, czarne włosy i niebieskie oczy. „Czy to ta reporterka z programu 7?” zapytała Gemma. „Nie wiem,” odparła Cookie. „Ale zachowuje się zbyt przyjacielsko, nie uważacie?” Cookie miała rację: ta kobieta stała zbyt blisko Reyesa i trzymała rękę na jego ramieniu. Ten niewinny gest wywołał we mnie ukłucie zazdrości. „Musisz wejść dla niego na ring,” powiedziała Gemma. „A właśnie, widziałaś te linki, które ci podesłałam? To są ekskluzywne miejsca i powinniście jak najszybciej zarezerwować któreś z nich.” „Oh,” powiedziała Cookie, grzebiąc w torbie, „i musimy też zdecydować, gdzie chcemy mieć prysznic.” „Myłam się dziś rano,” wtrąciłam się. Gemma zignorowała mnie. „Prysznic też. Ale czy robimy jeden prysznic dla obojga narzeczonych i dziecka czy każdym z osobna?” „Dobre pytanie. Charley, co o tym myślisz?” „Podoba mi się prysznic Reyesa,” powiedziałam, nawet na nie nie patrząc. Obserwowałam jak reporterka rozmawia z Reyesem. Zaśmiała się z czegoś, co powiedział i odrzuciła włosy zalotnym gestem. Reyes mrugnął do niej i zaraz potem zorientował się, że ich obserwuję.

„Oh, mi też podoba się to miejsce,” zapiała Cookie w odpowiedzi na coś, co powiedziała jej Gemma. „Wygląda niesamowicie w lecie.” „To fakt, ale jest już chyba za późno, żeby załatwić je na to lato. Rezerwacje sięgają daleko.” „No dobra, to co jeszcze mamy?” Gdy Cookie i Gemma planowały moje wesele, ja nie spuszczałam wzroku z Reyesa. Próbowałam odczytać jego emocje, ale zagłuszały go oceany innych pomiędzy nami. Kobieta ponownie się zaśmiała. Reyes potrafił być zabawny, ale aż tak? Czy to miał być wywiad? Nigdy się na żaden nie zgadzał, nawet 60 minut nie dostało nic poza trzaśnięciem drzwiami. A ta kobieta sobie tu weszła, pofrygowała się i już? To nie w stylu Reyesa. „Mam ochotę na precla,” powiedziałam, wstając. Zanim ktokolwiek zareagował, ruszyłam w stronę baru, kilka stóp od szczęśliwej pary. Jeśli kiedyś ze mną zerwie, będę tym typem dziewczyny – stalkerki, która kradnie bieliznę i chowa się po szafach. Miałam teraz czystą drogę do emocji Reyesa. Tyle, że wciąż nie mogłam ich wyczuć. Blokował mnie! Robił tak już wcześniej, ale teraz jaki miał ku temu powód? Wiedział, co teraz czuję, ale mimo to nie przerwał rozmowy.

Świetnie. Wzięłam precla z koszyka na barze i odwróciłam się. Skoro on blokował swoje emocje przede mną, ja mogłam robić to samo z nim. Tyle, że nie wiedziałam jak. Cholera, potrzebowałam, Przewodnik dla idiotów, jak być Ponurym Żniwiarzem. Rzuciłam kolejne spojrzenie i zobaczyłam, że kobieta ponownie trzyma mu rękę na ramieniu i zaciska palce na bicepsie doskonale widocznym pod koszulką. Zabrałam mój talerz i widelec, i powiedziałam, „Zjem w biurze. Mam parę rzeczy do zrobienia.” „Charley,” zaprotestowała Gemma, „musimy podjąć decyzje.” „Polegam na was,” powiedziałam i ruszyłam w stronę schodów. Miałam o wiele lepsze rzeczy do robienia niż patrzenie na mojego narzeczonego flirtującego z jakąś kobietą. Mogłam na przykład włączyć piosenkę „Jolene” i przesłuchać ją z tysiąc razy. To był ten kawałek, w którym Dolly Parton prosi Jolene, by nie zabierała jej jej mężczyzny. Ale ja nie będę prosić. Nigdy nie proszę. Weszłam do biura, nie oglądając się na nich ponownie. Gdy położyłam talerz na biurku, zauważyłam księdza czekającego w biurze Cookie. Miał na sobie kurtkę i dżinsy, ale zdradzała go koloratka. Zapomniałyśmy zamknąć drzwi, ale nigdy jeszcze nie miałyśmy tu księdza. Pomyślałam, że może powinnam przywitać go znakiem krzyża, ale nigdy nie pamiętałam czy to było góra-dół-lewo-prawo czy góra-dół-prawo-lewo. Nie byłam dobra w kierunkach.

„Przepraszam,” powiedziałam, podchodząc i wyciągając dłoń. Trzęsłam się jeszcze bardziej niż rano. Trzęsienie się z powodu zbyt dużej ilości kofeiny to jedno, ale trzęsienie się bez niej? Totalna agonia. Tortury. „Nie wiedziałam, że ktoś tu czeka,” kontynuowałam. „Jestem Charley.” Ujął moją dłoń i uścisnął. Wyglądał jak jeden z tych księży, którzy na ambonie mówią o ogniu piekielnym i zgubie ludzkości, a potem deklarują, że są w stanie obmyć z grzechów swoich parafian. „Jestem ojciec Glenn,” powiedział pogodnie. Miał piaskowe włosy i rumiane policzki. „Nie chciałem przeszkadzać ci w lunchu.” Wskazał na talerz na moim biurku. Mój brzuch zabulgotał tęsknie. Uśmiechnęłam się i powiedziałam, „Oh, nie, to na później. Nie jestem zbyt głodna.” „Odważnie,” powiedział, siadając na krześle. „Odważnie?” Skrzyżował nogi. „Okłamywanie księdza,” wyjaśnił. „Ah, to.” Zaśmiałam się i machnęłam ręka. „Robię to cały czas. Tylko nie moich klientów,” zastrzegłam. „Nie okłamuję moich klientów.” „A więc mam nadzieję stać się jednym z nich.” Już go lubiłam. „W czym mogę ci pomóc?” „Cóż, myślę, że nawzajem możemy sobie pomóc.” „Możemy spróbować.”

Poprawił kurtkę i wbił we mnie wzrok. „Co wiesz o opętaniu.” Ah, nadnaturalne rzeczy. Ciekawe. „Więcej niż bym chciała.” „Wiesz jakie są trzy typy opętania?” „Są aż trzy? Myślałam, że opętanie to po prostu opętanie. Demon zawłada twoim ciałem i to ciało jest wtedy opętane.” „Poniekąd masz rację,” powiedział, wyciągając kopertę z kieszeni kurtki, „ale to tylko jeden typ, najbardziej popularny, dzięki Hollywood. Przez twoje... zaplecze, uznałem, że wiesz więcej.” „Moje zaplecze?” Rozprostował kopertę. „Tak. Twoje doświadczenia.” Odchyliłam się na krześle. „A co wiesz o moich doświadczeniach?” Robiło się coraz ciekawiej. „Cóż, kiedy odkryłem to co odkryłem, poszukałem kilku informacji na twój temat.” Cudownie. Nagle poczułam potrzebę wyjaśnienia co robiłam tej nocy w klubie szachowym. Nie pamiętałam, co się tam wtedy wydarzyło, ale byłam pewna jednej rzeczy: tatuaż nagiej kobiety na łydce Chada Ackermana nie był moją winą. Nie całkowicie. „Więc co odkryłeś w lokalnej bibliotece?” podpuszczałam go. „Watykan ma na twój temat obszerne akta.” „Zamknij się,” powiedziałam, nagle ostrożna. „Nie, to prawda. Są tobą bardzo zainteresowani. Pomyślałem, że powinnaś o tym wiedzieć.”

„Wow, dzięki, ale nie złamałeś tym swojej przysięgi czy coś?” „Moje przysięgi dotyczą Świątobliwych Ojców i Kościół. Nie ma w nich słowa o watykańskim archiwum ani aktach zatytułowanych ‘Charlotte Jean Davidson.’” „Znają moje drugie imię? Dobrzy są.” „Wiedzą o tobie nieco więcej. Chciałem jeszcze tylko powiedzieć, że to zaszczyt cię spotkać.” „To brzmi jakbym była świętą.” „Świętą nie. Może raczej wojowniczką.” Dostałam gęsiej skórki. „Wojowniczka. Podoba mi się. Ale co takiego odkryłeś?” „Inny rodzaj opętania,” wyjaśnił. „Jestem w tym tak jakby specjalistą.” „Okej, zanim zaczniemy, napijesz się kawy?” wskazałam na ekspres. Rozjaśnił się. „Pewnie.” Fajnie. Wstałam, przeszłam do mojego gabinetu i zapytałam jaką kawę lubi. „Z odrobiną śmietanki, poproszę,” powiedział grzecznie. Moje ciało zadrżało w reakcji na aromat ciemnego eliksiru niczym Chihuahua stojący przed Pitbullem.

„No więc o co chodzi z tymi różnym typami opętania?” zapytałam, podając mu filiżankę. Wziął duży łyk. A może mi się tylko wydawało. „Pierwszy typ to infiltracja, który jest opętaniem miejsca.” „Jak dom w Potergeiście,” mruknęłam, próbując zapanować nad moim wewnętrznym Chihuahua. „Dokładnie, tylko z mniejszą dawką dramatyzmu.” Kiwnęłam głową, udając mądrzejszą niż byłam. „Potem jest gnębienie, gdzie demon skupia się na jednej osobie.” „Jak stalker, tylko mniej materialny.” Zachichotał. „Tak jakby. Trzeci typ jest najbardziej znany i to jest właśnie opętanie, kiedy demon przejmuje władzę nad ciałem.” Przytaknęłam. „Mój ulubiony. No więc który typ cię tu sprowadził?” „Infiltracja.” „Naprawdę? W Albuquerque są jakieś opętane domy?” „Tak mi się wydaje. Znam młodą rodzinę, która kupiła swój pierwszy dom i boi się do niego wejść. Śpią po domach rodziny.” „To okropne i chciałabym im móc pomóc, ale jak się to ma do mnie?”

Położył kopertę na ławie i wyciągnął telefon. Po kilku tapnięciach w ekran, odwrócił go w moją stronę. „Przejrzyj to i dopiero wtedy zadaj to pytanie.” Wzięłam od niego telefon. Pierwsze zdjęcie trudno było zinterpretować. „Czy to ściana?” zapytałam. „Prawdopodobnie. Ale jest tego więcej.” „Okej.” Nie miałam pojęcia o co chodzi. Na ścianie były jakieś napisy, ale aparat nie objął ich czysto. Więc przewinęłam. Następne przedstawiało lalkę. Jedną z tych o pustych oczach, używanych w horrorach. Ona też miała jakieś napisy na plastikowej skórze, ale nie mogłam ich odczytać. Przewijałam kolejne zdjęcia. Papier. Zepsuta zabawka. Konstrukcja Lego. Kolejna ściana. Potem wzory zaczęły się wyostrzać. W końcu zobaczyłam C. Czasami pojawiały się też R lub Y. Powróciłam do początku, przybliżając zdjęcia w odpowiednich miejscach, dopóki nie uświadomiłam sobie, że wszystkie napisy mówiły to samo: Charley Davidson. To nie mogło oznaczać nic dobrego. „Więc uważasz, że ten demon chce ci coś przekazać?” zapytałam. Ojciec Glenn uniósł grubą brew. „Nie mam pewności. Wydaje się ciebie lubić. Dawna miłość, może?” „Może. Umawiałam się z kilkoma świrami.” Oddałam mu telefon. „Możesz mi to wysłać?” „Jasne.” Odłożył kubek na ławę i zabrał stamtąd jedną z moich wizytówek.

Drgnęłam. Ostatnio skończyły mi się wizytówki i miałam zamówić nowy ich stosik: mój pierwszy krok w stronę profesjonalizmu. Na szczęście, kiedy zatrudniłam Cookie, namówiła mnie do złożenia nowego projektu wizytówek. Ale ta, którą wziął ojciec Glenn mówiła, Charley Davidson, prywatna śledcza – ponieważ nikt nie jest lepszy w śledzeniu twoich prywat. Taa. Uniósł brew, ale zapisał mój adres mailowy w telefonie. W międzyczasie moja uwaga popłynęła w stronę ekspresu. Tak aromatyczny. Tak kuszący. Zapach kofeiny przyciągał mnie do siebie niczym Casanova. Niczym Romeo pod balkonem– „Panno Davidson?” Ocknęłam się. „Wszystko w porządku?” „Nic mi nie jest!” krzyknęłam. Nie wiem dlaczego. Odsunął się od mnie. Odchrząknęłam. „Nic mi nie jest. Ja tylko– Odstawiam kofeinę.” Kiedy uniósł brew pytająco, dodałam, „Dziecko w kapuście.” „Ah.” Kiwnął głową. „Na mnie już czas.” Schował telefon do kieszeni i wstał, by wyjść. „Kiedy będziesz miała czas, by spotkać się z naszymi gośćmi?” „Jestem zaintrygowana i otwarta na propozycje.”

„Co powiesz na piątek rano, tak koło dziewiątej?” „Idealnie.” Napisałam uwagę w moim kalendarzu, ale później po prostu wyrwę tą kartkę i każę Cookie mi o tym przypomnieć. Potrząsnął moją dłonią i ruszył do wyjścia. „Oh, zostawiłeś swoją kopertę,” powiedziałam, podając mu ją. „Nie, to dla ciebie. Uznaj to jako płatność z góry.” „Mi pasuje.” Otworzyłam ją, gdy wyszedł. Gruba koperta zawierała zdjęcia akt, które miał na mnie Watykan. Mieli zdjęcia, daty dziwnych zjawisk, w których brałam udział, krótkie opisy tych wydarzeń, a na końcu każdego z nich dopisek, „Zaleca się dalsze badania.” Teraz to już nie było tak ciekawe.

5 Oczywiście, że jestem honorowym dawcą. Kto by nie chciał mieć części mnie? - T-SHIRT

Kazałam Cookie znaleźć wszystko na temat zaginionych samobójców. Musiały być jakieś powiązania między nimi w przeszłości. W międzyczasie chciałam porozmawiać z ich najbliższymi, ale najpierw musiałam wiedzieć czy ofiary wciąż żyją. Jeśli zostali uprowadzeni, cała ta sprawa zmieni swój charakter. Musielibyśmy w to włączyć FBI, jeśli jeszcze się tym nie zainteresowali. Reyes wciąż pracował, więc zdecydowałam się wyruszyć sama. Wiedziałam, że będzie świrował. Nie chciał mnie puścić nigdzie samej, więc zdecydowałam się zabrać pasażera. Cóż, innego pasażera. Ten, którego teraz miałam, nie pomógłby mi w walce z ogarami, nawet gdyby znalazły mnie w tłumie. Jessica znowu jazgotała, tym razem o swoich przyjaciołach w restauracji. Wyłączyłam się prawie od razu, gdy tylko się pojawiła, chroniąc się przed bólem głowy. „Powiedziała to” krzyknęła Jessica nagle. „Prosto w twarz Reyesa.”

„Chwila, co?” Prawie wcisnęłam hamulec w podłogę, zanim zorientowałam się, że był już wciśnięty, bo stałyśmy na światłach. „Kto coś powiedział Reyesowi w twarz?” „Oh... mój boże. Słyszałaś chociaż słowo z tego, co powiedziałam?” „Nie do końca. Możesz powtórzyć?” „Powiedziała, że zrobi wszystko, wszystko, dla wywiadu.” Obróciłam się do niej. „Słyszałaś o czym Reyes i Jolene – to znaczy ta lafirynda – rozmawiali?” „No. Byłam tak zła na Joanie i dziewczyny, że zaczęłam chodzić po sali, kiedy ta – ta lafirynda dobierała się do naszego mężczyzny.” Napiłam się wody, bo Cookie mówiła, że woda jest dobra dla dziecka. Kto by pomyślał? Ale jednocześnie wciągnęłam też powietrze, co posłało wodę do złego otworu. Zaczęłam się dusić, aż samochód za mną trąbnął. Odtrąbnęłam i wcisnęłam pedał gazu, przecierając załzawione oczy. „Po pierwsze,” powiedziałam zachrypniętym głosem, „masz przyjaciółkę o imieniu Joanie?” Nie odpowiedziała, tylko skrzyżowała ręce na piersi. „A po drugi – ‘nasz’ mężczyzna? Naprawdę?” Wzruszyła ramionami. „Myślę, że mnie lubi.” „To niesamowite, że wciąż jesteś singielką.” „No nie? Po prostu mam w sobie tak dużo miłości. Gdybym ciągle żyła, Reyes by to dostrzegł.”

„Jasne,” powiedziałam z prychnięciem, „a potem uciekłby w przeciwnym kierunku.” „To było niepotrzebne.” „Pamiętasz w ogóle jak mnie traktowałaś w liceum? Jak mnie traktowałaś od tamtego czasu? Dlaczego tu jesteś? Dlaczego po prostu... nie pójdziesz... sobie stąd?” „Bo nie.” Aha. Przemknęłam koło małej czerwonej Corvetty, zastanawiając się dlaczego nikt nie zaproponował mi jeszcze fuchy kierowcy rajdowego. „Gdzie jedziemy?” zapytała Jessica. „Cóż, jeśli musisz wiedzieć, muszę porozmawiać z gościem, który może być a może nie być demonem.” Mogłabym poprosić o informacje, których potrzebowałam mojego narzeczonego, ale był aktualnie na mojej czarnej liście. „Wiedziałam!” pisnęła. „Jesteś w zmowie z diabłem.” „Człowieniu, jestem z nim zaręczona. Albo raczej z jego synem. To może oznaczać, że jestem z nim ‘w zmowie,’ ale nie możesz winić kogoś za czyny jego przybranej rodziny.” Wzruszyła ramionami. „Racja. Moja przybrana siostra napisała książkę o szaleństwie.” „Willa? Naprawdę? Za kogo wyszła?”

„O nie, nie zrobisz tego.” „Czego?” zapytałam skręcając ostro w prawo. „Nie zmienisz tak łatwo tematu. Poza tym, nigdy nie lubiłaś Willi.” „Jasne, że lubiłam.” Nie miałam pojęcia, dlaczego Jessica uznała, że nie lubię jej siostry. „Plułaś na nią.” A, racja. Tak jakby. „Wcale nie.” Kolejny zakręt był równie ostry. Te cholerne zakręty robiły się tym ostrzejsze, im szybciej jechałam. „Spowodujesz wypadek,” zaprotestowała Jessica. „Wszystko mam pod kontrolą. I plułam na ziemię przed nią. To był taki gest.” „Czego? Nienawiści?” „Raczej pogardy, ale niech ci będzie.” „Dlaczego?” Klepnęłam dłonią w czoło. „Masz bardzo wybiórczą pamięć.” Nie zamierzałam przypominać mojej byłej najlepszej przyjaciółce, że splunęłam pod nogi jej siostry po tym, jak Willa zaatakowała ją niczym berserker spragniony krwi. I to tylko dlatego, że Jessica pożyczyła od niej parę skarpetek bez pytania. Do zapamiętania: Nie pożyczać skarpetek. Od nikogo. Nigdy.

Prawie dotarłyśmy do celu, gdy zaczęłam martwić się o Reyesa. Jeśli mnie wyczuł, nie wiedział, że opuściłam bar bez niego. Z tego, co mógł się orientować, byłam w moim biurze. W akcie desperacji, przyzwałam Anioła – trzynastoletniego gangster, który zginął w latach 90. – mojego najlepszego śledczego. Był na wakacjach od kilku tygodni. Rozwalił się na tylnym siedzeniu. „Cześć, szefowo,” powiedział, prezentując zadziwiająco dobry humor. „Co to za laska?” spytał, patrząc na Jessicę. Obróciła się do niego na chwilę. „To było niegrzeczne.” „Sorki.” „Byłeś na urodzinach kuzynek?” zapytałam, zerkając na niego w lusterku wstecznym. „Wiesz, że nie są moją rodziną.” Zaparkowałam Misery, chociaż byliśmy jeszcze kilka przecznic od celu. Obróciłam się w siedzeniu, rzucając mu stanowcze spojrzenie. „Anioł, słyszałeś, co powiedziała pani Garza. Byłeś dla niej jak syn i powitała cię w swoim życiu z otwartymi ramionami.” I tak było. Pani Garza myślała, że obecnością, którą wyczuwała był jej syn, ale nie wydawała się zbyt zawiedziona, gdy okazało się, że to był przyjaciel jej syna. Kochała Anioła. Ale on tego nie potrafił przyjć do wiadomości. Uparte małe gówno. Wbijał teraz wzrok we wzór na tapicerce Misery.

Pochyliłam się i dotknęłam jego policzka. „Anioł.” „To nie jest moje prawdziwe imię.” „Oczywiście, że jest. To jest twoje drugie imię. Popatrz na mnie.” Powiedziałam miękko. Zrobił to, choć z ociąganiem. „Nic się nie zmieniło. Wciąż cię uwielbiam. Jesteś najlepszym śledczym, jakiego mam.” „Jestem twoim jedynym śledczym.” „To nie umniejsza twojej świetności.” „A więc mogę zobaczyć cię nago?” zapytał, na jego ustach pojawił się nieśmiały uśmieszek. „Nie.” „To by mi pomogło.” „Czy on zawsze jest taki?” wtrąciła się Jessica. Ich spojrzenia się ponownie spotkały. Mrugnął do niej flirciarsko, a ja zachichotałam. „Mam dla ciebie zadanie,” powiedziałam. „Okej, kogo mam tym razem prześladować?” „Potrzebuję tylko informacji. Czy mogę zablokować emocje przed Reyesem?” „Mówiłam ci, pendeja, możesz zrobić cokolwiek zechesz.” „Ale jak? Jak mam to zrobić?”

„Po prostu to powiedz. Pamiętasz jak przywiązałaś Rey’aziela do jego ciała, tak że nie mógł go opuścić?” „Taa, ale to było impulsywne. Byłam zdesperowana.” „Więc bądź zdesperowana. Po prostu to zrób.” Łatwo było mu mówić. Co mam powiedzie? Chciałam ukryć moje uczucia. Emocje. A w tym momencie chciałam, żeby Reyes nie wiedział, że poszłam gdzieś bez niego. I nie chciałam, żeby wiedział kiedy zazdrość zatruwa mi serce. Nigdy nie byłam zazdrośnicą, ale ta reporterka zachowywała się jak lunatyczka. I przez to zrobiłam się słaba. Nie chciałam, żeby Reyes widział moją słabość. Musiałam być silna. Oczywiście, gdy zablokuję emocje, Reyes nie będzie wiedział o moich kłopotach. Na szczęście, nie zdarzało się zbyt często. Gdy będę go potrzebować, po prostu go wezwę. Łatwizna. Opuściłam głowę i wyszeptałam pierwsze słowo, jakie mi przyszło do głowy. „Tajemnicza.” Ukryte. Ukryłam moje uczucia. Moje obawy. Moje wątpliwości co do bycia matką. O wydania na ten świat dziecka. Jeśli nie zaatakują go demony, będą to robić maniacy. „Wiesz,” powiedział wesoło Anioł, „powiedziałaś to w każdym języku. Jesteś żniwiarzem. Co powiesz, to się stanie.”

Zamrugałam z konsternacją. „Wiem. Ale dziwnie wydaje się rozkazy po łacińsku. Albo mandaryńsku. Nie czuję żadnej różnicy. Zadziałało?” „Nie mam pojęcia. To działa tylko, jeśli tego chcesz i wierzysz, że się uda. Jesteś w centrum swojej mocy. Tylko ty decydujesz, co działa, a co nie.” „Chciałam jeszcze porozmawiać z tobą o czymś innym. Wkrótce będziemy tu mieć kilkoro niechcianych gości.” „Taa, słyszałem. Dwunastkę.” „Co na ten temat wiesz?” Wzruszył ramionami. „Niewiele. Są jak piekielne ogary i zostały przyzwane.” Zmrużyłam oczy. „Też to dziś usłyszałam. Zostały przyzwane. Nie uciekły. Czy wiesz, kto je przyzwał?” „Nie.” Oh. „W takim razie, uważaj na siebie. Nie wiemy, do czego są zdolne.” Uśmiechnął się pod nosem. „Martwisz się o mnie?” Położyłam ponownie dłoń na jego policzku. „Zawsze się o ciebie martwię.” Spojrzał w bok. „Daj mi znać, jeśli będziesz chciała czegoś jeszcze.”

„Gdzie idziesz?” „Siostrzenica pani Garzy ma występ. Idę z nią.” „Masz na myśli swoją kuzynkę. To także twoja rodzina, pamiętasz? Chciała, żebyś nazywał ją swoją mamą.” Uśmiechnął się nieśmiało nim zniknął. Byliśmy razem od dziesięciu lat. Ciągle przypominał mi, że technicznie był starszy ode mnie, ale w chwilach jak ta, to ja czułam się starsza. Może dlatego, że wyglądał na trzynaście lat. Włączyłam się do ruchu. „Prowadzisz skomplikowane życie,” odezwała się Jessica. „No co ty nie powiesz.” Zaparkowałam przed nawiedzonym psychiatrykiem. Jessica wzdrygnęła się na jego widok. „Czy to legowisko demona?” „Nie. To legowisko mojego przyjaciela. Muszę dowiedzieć się czy kilku ludzi wciąż żyje. Następny przystanek to legowisko demona.” „Jesteś zła,” powiedziała. „Powiedz mi coś, czego nie słyszałam od macochy od kiedy ukończyłam dwa lata.” Zabrałam z tylnego siedzenia latarkę. Wysoka brama, podobnie jak reszta ogrodzenia, zakończona była ostrymi szpikulcami, ładnymi, ale niemiłymi w dotyku. Reyes wiedział, ile znaczy dla mnie Rocket i jego siostra, więc kupił mi ten budynek.

I znowu tu byłam, próbując włamać się do własnego psychiatryka, ale z powodu drutu kolaczastego było to utrudnione. Nie znałam kodu do bramy, Reyes mi go jeszcze nie podał, a nie zamierzałam teraz do niego dzwonić i informować gdzie jestem. Powinnam była pojechać najpierw do domu Deavy i przekonać do przyjścia tu ze mną. Reyes byłby wściekły. Nie byłam idiotką. Nie ryzykowałam niepotrzebnie. Wiedziałam, że jeśli pojawi się Dwunastka, będę mogła wezwać Reyesa natychmiast. Mógłby mnie chronić bezcieleśnie, ale rozwścieczyłby go widok moich impulsywnych działań. Może i takie były. Położyłam dłoń na brzuchu. Teraz już nie ryzykowałam tylko własnym życiem. Według przepowiedni, to dziecko było ważniejsze ode mnie. Ale wciąż miałam pracę i rachunki do opłacenia. Nie mogłam oczekiwać, że Reyes będzie podążał za mną przez całe moje życie. Podeszłam do bramy i postanowiłam spróbować szczęścia. Wpisałam datę urodzin Reyesa i swoich, bez skutku. Potem, dla śmiechu, wpisałam inną datę. Guziczek zapalił się na zielono, a brama otwarła. Byłam oszołomiona, że pamiętał dzień, w którym pierwszy raz się zobaczyliśmy. Popchnęłam metalowe drzwi i zablokowałam ponownie bramę. Większość ludzi, którzy niszczyli to miejsce, mieli ilość alkoholu we krwi równą poziomowi inteligencji. To miejsce było fascynujące, zabytkowe i przerażające jak cholera.

Weszłam do środka i ruszyłam ciemnym korytarzem przed siebie. „Rocket?” wyszeptałam miękko. Ostatnim razem, kiedy go widziałam, wydrapywał moje imię na ścianie. Wydrapywał imiona tylko tych, którzy zginęli albo mieli zginąć, więc bardzo mnie to poruszyło. Ale to było zanim dowiedziałam się o dziecku. Nie zamierzałam zginąć dopóki nie urodzi się moja córka. Rocket się mylił i nie byłby to pierwszy raz. No dobra, byłby. Przepowiedział śmierć Reyesa i Reyes zginął na kilka minut, dopóki nie przywróciłam go do życia pocałunkiem. Nie zamierzałam teraz umierać. Byłam gotowa by kraść, kłamać i oszukiwać, by mieć pewność, że nic nie stanie się dziecku. A teraz potrzebowałam informacji, by upewnić się czy przetrwamy. Niestety, z Rocketa nie było łatwo wydoić jakichkolwiek informacji. Po pierwsze, potrzebowałam wiedzieć, co się stało z ofiarami samobójstw. Pewnie zdołam utrzymać jego uwagę tylko na to jedno pytanie. Gdybym miała wybierać między sobą a ofiarami, wybrałabym to drugie. Mogli zostać porwani. Wciąż żywi i torturowani. Ich bezpieczeństwo było w tej chwili ważniejsze od mojej niepewności. Zeszłam schodami do piwnicy. Ostatnio to było jego ulubione miejsce, bo zostało tam kilka niezapisanych ścian. Włączyłam latarkę. „Czy to miejsce może być jeszcze straszniejsze?” zapytała Jessica, pojawiając się obok mnie i przyciskając ręce do piersi, jakby bała się czegokolwiek dotknąć.

„Już jest,” parsknęłam. Melodyjny głos odbił się od ścian. „Ktoś tu ma kłopoty.” Poznałam w nim głos Truskawki – to nie jest jej prawdziwe imię p dziewczynki, która utonęła w wieku dziewięciu lat. Mieszkała tu z Rocketem i jego siostrą, Blue Bell. Odwróciłyśmy się w jej kierunku. Stałam tam, głaszcząc obdartą lalkę Barbie po postrzępionych włosach. Taft, jej starszy brat służący teraz w policji Albuquerque, powiedział mi, że zawsze obcianała włosy lalkom. Ten fakt nieco mnie przerażał. Czasami nie mogłam w nocy zasnąć, bojąc się, że zmarła dziewczynka obetnie mi wtedy włosy. „Dlaczego mam kłopoty tym razem?” zapytałam, klękając koło niej. Była bardzo ładna. Śmierć tak ładnej, młodej osoby wydawała mi się niesprawiedliwa. „Ponieważ wkrótce umrzesz.” Chociaż może z drugiej strony, dobrze, że już jej nie ma. Miałam podejrzenia, że gdyby dorosła, stałaby się seryjnym mordercą. Albo telemarketerem. Nie wiem, co gorsze. „Cóż, mam nadzieję, że nie.” „A ja mam nadzieję, że tak. Możesz zamieszkać z nami.” „Ta mała jest urocza,” powiedziała Jessica, klękając obok mnie. „Jak masz na imię?”

Truskawka zmarszczyła brwi. „Nie wolno mi rozmawiać z nieznajomymi. I nie wolno mi im mówić, że mam na imię Becky. Ani że mam dziewięć lat. Ani że–” „Widziałaś Rocketa?” przerwałam jej. To trwałoby cały dzień. „Cały czas go widzę.” „Wiesz gdzie teraz jest?” Uniosła jedno ramię. „Może. Ale musisz wyrzucić stąd najpierw tego niegrzecznego mężczyznę.” Zmarszczyłam brwi. „Jakiego niegrzecznego mężczyznę?” „Tego co śpi w zimnym pokoju. Wyjada palcami kocie jedzenie z puszki.” Powstrzymałam chichot. „Skarbie, mówisz mi, że ktoś tu jest? Ktoś żyjący?” Pokiwała głową. Co, do diabła? Jak ktokolwiek mógł przedostać się przez zabezpieczenia? Wiedziałam, że drut kolczasty nikogo nie powstrzyma, ale brama na kod już powinna. „Wyciął dziurę w ogrodzeniu od tyłu i wszedł oknem od piwnicy. Przyniósł jakieś brązowe torby.” Cóż, to wiele wyjaśnia. „Musi być bezdomny.” „Nie, ma dom.” „Skąd wiesz?”

„Bo chodzi tam.” Wskazała palcem. Obróciłam się, żeby popatrzeć w ścianę. „Chodzi do tamtego brzydkiego domu, a potem wraca.” „Okej, słońce,” powiedziałam, podnosząc ją ze stęknięciem. Zmarli byli równie ciężcy, co ludzie. Jak ktoś kto przechodzi przez ściany może być tak ciężki, było poza moim rozumowaniem. „Może mnie do niego zaprowadzisz?” Ponownie pokazała palcem i poszłyśmy za jej rozkazami. Weszłyśmy do kuchni. Przycisnęłam się do ściany. „Czy jest tu teraz?” wyszeptałam do Truskawki. Przestała żuć plastikową głowę lalki i wzruszyła ramionami, jej oczy były szeroko otwarte. Ten koleś naprawdę ją przerażał. Odwróciłam się do Jessiki. „Idź tam i sprawdź czy droga wolna.” „Co?” oburzyła się. „Ja? Dlaczego ja? Sama sobie sprawdź.” Westchnęłam zirytowana. „Jessica, jesteś martwa. Nie zobaczy cię. Możesz wetknąć głowę w ścianę i sprawdzić.” „Nie ma mowy.” Poruszyła szczęką i odwróciła się ode mnie. Cudownie. „Dobra,” wyszeptałam. „Stój na czatach. Ostrzeż mnie jak ktoś będzie szedł.” Po co mi martwa była najlepsza przyjaciółka skoro odmawiała mi pomocy? Pochyliłam się do przodu, żeby zajrzeć przez okrągłe

okienko, kiedy pojawiła się przede mną duża twarz z nieśmiałym uśmiechem. „Rocket,” wyszeptałam, „czy w środku jest człowiek?” Nie przestał się uśmiechać i przez chwilę pomyślałam, że mnie nie zrozumiał, ale po paru sekundach obrócił się i sprawdził. Potem spojrzał na mnie i potrząsnął głową. Weszłam do kuchni. „Witaj, Rocket,” powiedziałam, obejmując go wolnym ramieniem. „Panienko Charlotte, ty jeszcze żyjesz.” „Tak mi się wydaje. Widziałeś mężczyznę, który tu przychodzi?” Kiwnął głową i wskazał na „zimny pokój” – chłodziarkę. Opis Truskawki musiał pochodzić od Rocketa, który żył – i umarł – tutaj w latach 50., ponieważ teraz ten pokój był równie ciepły co reszta miejsc. Posadziłam truskawkę na aluminiowym blacie i podeszłam do ciemnego pokoju. Jessica, zupełnie ignorując mój rozkaz stania na straży, była tuż za mną, wczepiając się w mój sweter jak kleszcz. Jedno krótkie spojrzenie powiedziało mi, że nikogo tam nie ma, ale niedawno był. Więcej niż jedna torba z McDonalda leżała koło kołder i poduszki. Poczułam smród starych papierosów. Po drugiej stronie pomieszczenia leżała latarenka i magazyny porno. Miałam nadzieję, że Blue Bell i Truskawka ich nie przeglądały. Ani nie widziały tego gościa przeglądającego je.

„Mam dla ciebie kilka imion,” powiedziałam do Rocketa, rozglądając się po chłodziarce. To rzeczywiście nie wyglądało jak codzienne legowisko. Nie było ubrań. Nie było zapasów, które zwykle mają normalni bezdomni. Spojrzałam na Truskawkę. Siedziała, żując głowę Barbie i rozglądając się dookoła ze zmartwionym wyrazem twarzy. Dlaczego obawiała się tego człowieka? „Czujesz się inaczej, panienko Charlotte.” Przeniosłam wzrok na Rocketa. „Jak to?” „Jest teraz ciebie więcej.” Patrzył na mój brzuch. Zaśmiałam się miękko. „Tak, rzeczywiście.” Byłam zaskoczona, że o tym wiedział. Sama dowiedziałam się zaledwie kilka tygodni wcześniej. Była wielkości małej fasolki. Może powinnam ją tak nazwać: Fasolka. „Jak to się stało?” zapytał, patrząc tak jakby wyrosła mi druga głowa. Odchrząknęłam i zmieniłam temat. „Jesteś gotowy na imiona?” Nie spuszczał mnie z oczu. „Gotowi, do startu, start.” „Dobra. Fabiana Marie Luna. Urodzona w Belen.” Wyprostował się i przymknął oczy, a ja zaczęłam się zastanawiać jak to jest mieć w głowie miliardy imion. Ja czasem ledwo mogłam sobie przypomnieć imię swojej siostry. Otworzył oczy. „Martwa.”

„Cholera,” powiedziałam, stając na kawałku papieru, który był wciśnięty między szczelinę na podłodze. „Nie wolno łamać zasad, panienko Charlotte.” „Przepraszam.” Podniosłam papierek. Przeklinanie było łamaniem zasad, a Rocket zawsze ich pilnował. „A co z Anną Michelle Gallegos?” „Czterdziestu ośmiu martwych. Dwunastu żywych.” „Mogła przejść niedawno. Urodziła się w Houston, ale dorastał tu, w Nowym Meksyku.” Tym razem odpowiedział od razu. „Martwa. Mogę ci pokazać.” Potrząsnęłam głową. „Wierzę ci, skarbie. To po prostu jest smutne. Miałam nadzieję, że ciągle żyją. Jeszcze jeden: Theodore James Chandler z Albuquerque.” Jego żona zgłosiła znalezienie notki dzisiejszego ranka. Może jeszcze żył. „Nie martwy,” powiedział Rocket i zaczął odliczać na palcach. „Więc wciąż żyje? Wiesz gdzie on jest?” zapytałam go. „Nie gdzie, nie jak,” powiedział, wciąż odliczając. „Tylko jeśli.” Zaczęłam wyciągać telefon, kiedy doliczył do zera i powiedział, „Martwy.” „Chwila, co? Ted Chandler jest martwy? Mówiłeś, że żyje.” „Nie, nie, nie. Już nie.”

Wlepiłam w niego wzrok. „Pewnie nie zapłacił rachunku za prąd,” powiedział Rocket, wzruszając ramionami. Napisałam do wujka Boba: Są martwi. Wszyscy troje. Kurwa. Są z tobą? Nie. Pewnie już przeszli. Wujek Bob nie wiedział do końca jak to działa, ale nauczył się wierzyć mi na słowo. Pewnego dnia powiem mu kim – a raczej czym – jestem. Do tej pory musiał po prostu wierzyć. Zamierzam pogadać z bliskimi ofiar. Daj mi znać, jeśli się czegoś dowiesz. Jak zawsze. Z ciężkim sercem postanowiła zająć się kolejnym zadaniem: bezdomnym zboczeńcem mieszkającym w chłodziarce. „Był tu dzisiaj?” zapytałam Rocketa, zaglądając ponownie do chłodziarki. Szukałam czegoś, co mogłoby pomóc w zidentyfikowaniu tego człowieka. Dopiero po chwili zauważyłam, że nie dostałam odpowiedzi, więc się obróciłam. Wszyscy zniknęli. Jessica. Truskawka. Rocket.

Wróciłam powoli do kuchni, oświetlając wszystkie kąty, ale nic nie zobaczyłam. Ale poczułam. Zimną dłoń atakującego zaciśniętą na moich ustach.

6 Moje życie jest jak opera mydlana filmowana na oddziale psychiatrycznym. - T-SHIRT

Zostałam przyciśnięta do kościstego ciała, a ostry kawałek metalu został przyciśnięty do mojej szyi. Nie nóż, ale coś długiego i ostrego. Śrubokręt może. Człowiek, niewątpliwie mężczyzna trzymał go w ramach ostrzeżenia, drugą ręką trzymając mnie tuż pod Uwagą i Awarią. Nie szarpałam się. Nie potrzebowałam narażać się na zranienie, skoro nie wiedziałam, czego chciał. Może chciał, żebym sobie stąd poszła. Bezdomni ludzie, w większości, byli nieszkodliwi, dopóki nie naruszyło się ich terytorium. Nie zamierzałam zamieszkiwać w chłodziarce, mógł ją sobie wziąć. „Mówisz bardzo dużo jak na kogoś kto jest sam,” powiedział chrapliwie. Zerknęłam w dół i zobaczyłam brudną dłoń, kaukaską, po trzydziestce. Był silny jak na kogoś tak kościstego. Upuściłam latarkę, ale powinnam była widzieć innych niezależnie od tego, jak ciemno by było. Nie miałam pojęcia, dlaczego zniknęli.

Zwykły śmiertelnik nie powinien móc zmusić ich do ucieczki. W tym samym momencie uświadomiłam sobie, że moje emocje rzeczywiście były ukryte przed Reyesem. Inaczej zmaterializowałby się w chwili, gdy podskoczyłaby mi adrenalina. A tu nic. Stałam przyciśnięta do bezdomnego, który trzymał ostry śrubokręt na moim gardle i zastanawiałam się dlaczego takie rzeczy przytrafiają mi się tak często. Przecież wcale nie szukałam szaleńców. Chyba sami mnie znajdowali. Uniosłam dłonie w poddańczym geście. „Zatrzymaj ją sobie, okej? I tak nie lubiłam tej chłodziarki.” Odczekał chwilę, oddychając chrapliwie, a potem zrobił coś dziwnego. Pochylił się i ugryzł mnie w ucho. Mocno. Tak jakby cieszyło go zadawaniu bólu innym. Szarpnęłam się, ale on tylko zacieśnił uścisk. „Myślę, że żyję w tym gównie dlatego, że chcę?” zapytał, smród papierosów wcisnął się do mojego nosa. „To jest jedyne miejsce, do którego chodzisz bez swojego ślicznego chłopaka.” Przeszedł mnie dreszcz. Już miałam przyzwać Reyesa, gdy powstrzymały mnie jego następne słowa. „Zabiję go szybko. Nie będzie wiedział, co go zaatakowało, przysięgam. A ty będziesz mogła odejść. Jeśli będziesz w stanie.” Przejechał kciukiem po Awarii, demonstrując, co ma na myśli. „Zadzwonisz do niego i każesz tu przyjechać, ale jeśli go ostrzeżesz,

zabiję cię jeszcze wolniej niż jego.” Wetknął twarz w moje włosy i zaciągnął się. „Dlaczego?” zapytałam, rozglądając się w poszukiwaniu broni. Wciąż mogłam przyzwać Reyesa. Człowiek nie mógł zranić Reyesa w jego bezcielesnej formie, ale chciałam wiedzieć, dlaczego ten facet chciał go zabić. „Co on ci zrobił?” Mężczyzna zaśmiał się ponuro. „Nic mi nie zrobił. To tylko cena tego, kim jest.” Co, do diabła? Czy ten koleś był opętany? Został wysłany by zabić Reyesa? I dlaczego czekał na mnie? Z tego, co widziałam, zaczaił się tu co najmniej tydzień temu. „Kto cię wysłał?” zapytałam, rozluźniając się, z nadzieją, że poluzuje wtedy uścisk. Czy chciałam ryzykować wezwanie Reyesa? Byłby na mnie taki zły. Jego złości bałam się równie mocno co tego faceta ze śrubokrętem. „Wezwij go. I zrób to dobrze albo ten szpikulec znajdzie się w twoim gardle nim zdążysz krzyknąć jego imię.” To nie brzmiało zachęcająco. Sięgnęłam do kieszeni, ale zacisnął uścisk. „Wyciągam telefon. Ale nie znasz chyba Reyesa na tyle dobrze, jeśli myślisz, że ściągniesz go tu śrubokrętem.”

Wyciągnęłam telefon, ale znowu mnie powstrzymał. „Co masz na myśli?” „Mam na myśli, że pierwszego dnia Reyesa w więzieniu przyszli do niego trzej najwięksi, najgorsi członkowie South Side. Mniej niż trzydzieści sekund później leżeli martwi na podłodze kafeterii, podczas gdy Reyes nie miał ani skaleczenia. Oni również mieli broń.” „Sukinsyn,” wyszeptał do siebie. „Wiedziałem. Dollar, ty kupo gówna.” „Nie rozumiem.” Owinął moje włosy wokół swojej dłoni i odchylił moją głowę do tyłu. Był pod wpływem narkotyków, najprawdopodobniej mety, co czyniło go nieprzewidywalnym i jeszcze bardziej niebezpiecznym. Jego emocje zmieniły się z sadystycznej satysfakcji we wściekłość. Był zatrudniony przez kogoś. „Jedyne, co musisz wiedzieć, to to, że mam poważne kłopoty,” powiedział, ponownie zaciskając zęby na moim uchu. Próbowałam się wyszarpnąć, ale bez skutku. Usłyszałam za to coś w rodzaju rozdzierania, a potem gulgoczący dźwięk. Wyszarpnęłam się w końcu z jego uścisku, ale nawet wtedy trzymał mnie z koszulkę. Ciepła, lepka krew wypłynęła z jego ust, opryskując mnie. Upadł i pociągnął mnie za sobą. Przygniótł mnie, jego krew wsiąkła w moją bluzkę i włosy.

Moje myśli popłynęły do Reyesa, ale on nigdy wcześniej nie zrobił niczego takiego. Pracował znacznie schludniej, nie zostawiając śladów. Zanim zdążyłam wymyślić kolejną teorię, rozległ się kolejny dźwięk, niski i groźny warkot. Wydostałam się spod ciała i zaczęłam biec. Nie oglądałam się za siebie. Wbiegłam po schodach i wypadłam na zewnątrz. Dobiegłam do bramy, ale nie byłam w stanie wpisać kodu, moje oczy szukały bestii gotowej rozerwać moje gardło. W głębi umysłu zarejestrowałam tępy ból lewego ramienia i łomotanie serca. Nie mogą wyjść na światło dzienne. Nie mogą wyjść na światło dzienne. Nie mogą wyjść na światło dzienne. Powtarzałam to jak mantrę. Nikt, nawet Reyes, nie wiedział wszystkiego o ogarach. Nie były demonami, tylko wytworami piekła. Stworzonymi rękami Lucyfera. Odwróciłam się do bramy i wklepałam w końcu poprawny kod. W chwili, gdy brama się otworzyła, sprintem dopadłam Misery. Wyjęłam telefon, odpalając silnik. Były tylko dwie osoby w tym wymiarze, które mogły odpowiedzieć na moje pytania. Reyes, oczywiście, i Diler, Deava, niewolnik, który uciekł z piekła i mieszkał teraz w Albuquerque, żyjąc z gier karcianych i wykradając ludzkie dusze. Ale tylko tym naprawdę złym.

To właśnie on powiedział nam o Dwunastce. Chciał pomóc w chronieniu mnie, ale Reyes odmówił. Zaczynałam myśleć, że był to poważny błąd. Mogłam więc pójść do Reyesa albo Dilera, ale tylko jeden z nich zareagowałby wściekłością na moje wyjście. Więc padło na Dilera. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że byłam przesiąknięta krwią i wybiegłam z tego budynku jak ktoś, kto popełnił morderstwo. Miałam tylko nadzieję, że nikt mnie nie widział. Nie wezwał policji. Wybrałam numer Dilera. Odebrał natychmiast. „To musi być naprawdę ważne, jeśli dzwonisz do mnie, wyrzutka społeczeństwa.” „Jesteś w domu?” „Może.” „Bądź za dwie minuty. Zostaw otwarte drzwi.” „Kobiety w ciąży są takie wymagające. Czy mogę zrobić coś już teraz?” „Jeśli nie możesz zmaterializować się w moim Jeepie, to nie.” Rozłączyłam się, by skupić się na drodze. To musiała być jedna z tych bestii. Kto inny – co innego – mogłoby zrobić coś takiego? A gdyby zmaterializował się tam Reyes, czy jego bezcielesna powłoka byłaby w niebezpieczeństwie? I wciąż nie mogłam uwierzyć, że moje wygłuszające zaklęcie działało.

Wyprzedzałam wszystko na mojej drodze. Przekraczanie prędkości będąc pokrytą krwią było podwójnie ryzykowne, ale nie byłam w stanie zwolnić. Z piskiem zaparkowałam przed domem Dilera. Na szczęście, żaden z jego sąsiadów nie był na zewnątrz. Zamknęłam Misery i wbiegłam przez frontowe drzwi. Diler stał tuż za nimi ze skrzyżowanymi rękami. Wysoki i umięśniony o czarnych włosach i niesamowicie brązowych oczach. Wciąż nie znałam jego imienia, ale Reyes tak. Jeśli był zaskoczony moim wyglądem, nie okazał tego. Przeszłam obok niego i skierowałam się do łazienki. A ponieważ nie wiedziałam, które to drzwi, zamierzałam zaglądać kolejno do pokoi. „Drugie na prawo,” powiedział, idąc za mną. Weszłam do środka, włączyłam światło i spojrzałam w lustro. „Nie zabiłaś go, no nie? Potrzebujemy go, by zapewnić ci bezpieczeństwo.” Kiedy spojrzałam na niego pytająco, wyjaśnił, „Rey’aziel. Może i jest dupkiem, ale–” „Są tu,” przerwałam, mocząc ręcznik, by przetrzeć twarz. Wyprostował się powoli. Uśmieszek znikł. „Zabili mężczyznę tuż przede mną. A raczej za mną. Nic nie widziałam.” Popatrzyłam w dół, na ręcznik. „Było tak dużo krwi.”

Podszedł do mnie i uniósł moją koszulkę. „Czy jest tu też twoja krew? Dopadli cię?” „Nie wydaje mi się.” Ściągnął ze mnie koszulkę, nie zważając na moje protesty. Byłam tak zmęczona, że nie opierałam się bardzo. Po krótkiej chwili złapał mnie za lewą rękę i poczułam, że rośnie w nim wściekłość.” „Gdzie jest Rey’aziel?” Zbliżył się i obniżył głos. „Gdzie jest twój narzeczony?” „W barze,” powiedziałam, zirytowana. Wyrwał mi z ręki ręcznik i wycofał się. „Przyniosę świeże i znajdę ci coś do ubrania. Właź pod prysznic. W kuchni mam bandaże.” „Najpierw muszę zadzwonić do wujka. Jeśli ktoś mnie widział, pomyślą, że próbuję ukryć zbrodnię. Muszę– Chwila, bandaże?” Spojrzałam na ramię, gdy Diler pojawił się ze świeżymi ręcznikami. Krew wypływała z rany na ramieniu, a ja przypomniałam sobie o bólu. „Ugryzło mnie,” powiedziałam zszokowana. Diler bez słowa przemył moją ranę. „To nie był przypadek,” dodałam, kiedy rozpinał mi stanik i zsunął ramiączka. Zakryłam Uwagę i Awarię, gdy obrócił mnie przodem i zaczął rozpinać spodnie. „Zostały przyzwane,” powiedziałam.

Zamarł i spojrzał na mnie. „Skąd wiesz?” zapytał po chwili. „Powiedziała mi to dziś rano dziewczynka w lesie.” „A ty jej uwierzyłaś?” „Tak.” Odsunął się i oparł o ścianę, jakby nagle opuściły go siły. „Kto to mógł zrobić?” zapytałam. Milczał przez chwilę. „Nie wiem,” powiedział w końcu. „Nikt nie ma takiej mocy. Poza tobą, oczywiście.” Czy coś sugerował? „Dlaczego miałabym przyzywać bestie z piekła? Nawet nie wiedziałam, że istnieją.” „Nikt inny nie ma takiej mocy,” powtórzył. Uklęknął przede mną i wrócił do rozpinania moich zakrwawionych dżinsów. „To twój świat,” powiedział. „Twoja działka. Musisz wiedzieć, kto to jest. Może jeśli ktoś je kontroluje, możemy je powstrzymać, powstrzymując jego.” Potrząsnął głową. Moje ubrania leżały już u moich stóp. Diler podniósł się z kolan i włączył wodę pod prysznicem. „To zajmie minutę. Potrzebujesz ciepłej wody.” Dopiero wtedy zauważyłam, że każda część mojego ciała trzęsie się widocznie. „To pewnie dlatego, że nie piłam kawy od dwudziestu godzin.”

Stałam naprzeciw niego, zupełnie naga, bez poczucia winy czy wstydu – może dlatego, że wyglądał o połowę młodziej niż ja. Było coś pomiędzy nami. Nie przyciąganie, ale raczej coś czystszego – zaufanie. Głęboko w środku, ufałam mu. Czy to dlatego przyszłam do niego, a nie do Reyesa? A może dlatego, że Reyes by mnie zabił za to, że mu uciekłam? Zachwiałam się. Diler chwycił mnie pod ramię i delikatnie wprowadził pod prysznic, posadził na brzegu, brudząc swoje markowe ubrania. „Nigdy tego nie spierzesz,” powiedziałam, wskazując na brudnoczerwone ślady. Uśmiechnął się lekko, wycofał i zasunął zasłonkę. Wyszorowałam każdy fragment mojego ciała. Jego mydło ładnie pachniało. Patrzyłam jak czerwona ciecz spływająca ze mnie po chwili robi się różowa aż w końcu zostaje tylko woda. Nie mogłam czekać dłużej. Musiałam zadzwonić do wujka Boba. Ale właśnie brałam prysznic – zmywałam z siebie dowody zbrodni. Co on sobie pomyśli. Nawet jeśli odkryje fakt, że moje odciski palców pokrywają każdy kawałek kuchni. Taplają się w krwi rozsmarowanej na podłodze. Nawet wujek Bob nie mógłby mnie wtedy wybronić. Jak miałabym wyjaśnić, że gardło tego mężczyzny zostało magicznie otwarte? Że bestia z piekła chciała mnie zabić, ale zamiast tego zabiła tamtego mężczyznę?

To brzmiało źle nawet dla mnie. Rana na moim ramieniu, czyste przecięcia na bicepsie, pulsowała bólem. Były głębokie, ale nie na tyle, żeby wymagać szwów. Wciąż krwawiły. Potrzebowałam bandaży. Kiedy uspokoiłam się na tyle, żeby nie trząść się jak epileptyczka, wyłączyłam wodę. Prysznic rozgrzał mnie tak mocno, że ledwo mogłam oddychać. Dopiero po chwili zorientowałam się, że ciepło pochodziło z zewnątrz. Gwałtownie odsunęłam zasłonkę, prawie zabiłam się na krawędzi brodzika i wskoczyłam w ramiona Reyesa. Był wściekły. Biło to od niego wrzącymi falami, ale złapał mnie i przycisnął do siebie. Zmoczyłam go całego. Jego niebieska koszula przycisnęła się do jego szerokiej piersi. „Krwawię,” powiedziałam, próbując się odsunąć. Nie puścił mnie. Przycisnął tylko mocniej. We mnie pulsowała mieszanina strachu i ulgi, a w nim wściekłości i, cóż, wściekłości. „Skąd wiedziałeś, gdzie jestem?” zapytałam w jego szyję. „Deava do mnie zadzwonił.” „Oh.” Tylko tyle powiedziałam. Choć chciałam dodać, Zdrajca. Powinnam była wiedzieć, że Diler zadzwoni do Reyesa. To było odważne z jego strony, zwłaszcza, że widział mnie nago. „Szybko przyjechałeś.”

„Powiedział, że jesteś pod prysznicem. Wydało mi się to podejrzane.” „Był bliżej,” wyjaśniłam. „A my mieszkamy w centrum, bałam się, że ktoś mnie zobaczy.” Czułam, że ta odpowiedź go nie zadowoliła. Nie pojechałam do niego. Pojechałam do kogoś, kogo uważał za niższą formę życia. Kogoś, kto nie byłby w stanie mnie obronić. Ale kłóciłabym się w tym punkcie. I w innych. Po chwili odsunął mnie od siebie i popatrzył na mnie ze zmarszczonymi brwiami. Dopiero wtedy jego wściekłość wybuchnęła na nowo, silna jak nigdy wcześniej. Wiedział. Miałam to zmienić kiedy wrócę do biura, ale zapomniałam. „Blokujesz mnie,” warknął. Spuściłam głowę. Jego uścisk stał się mocniejszy. Nie znał swojej siły i dowodził właśnie tego po raz kolejny. Jedną ręką ściskał mnie za ranę. Skrzywiłam się, ale nie zwrócił na to uwagi. „Po pierwsze, wyszłaś beze mnie, wiedząc czym to grozi i blokując przede mną swoje emocje. Uniemożliwiając odnalezienie.” Kiedy nie odpowiedziałam, prychnął. „Nic dziwnego, że nie wyczułem twojego zdenerwowania, gdy zadzwonił Deava. Myślałem, że to przez zmartwienie, ale–” „Nie chciałam, żebyś wiedział, że wyszłam. Byłeś... zajęty.”

„Co to ma znaczyć?” Tym razem i ja poczułam wściekłość. Czy już zapomniał o swoim flircie z reporterką na moich oczach. „Zablokowałeś mnie pierwszy.” „Nigdy cię nie zablokowałem. Nie w ten sposób. Czasem ograniczam moje emocje, ale–” „Fizycznie,” powiedziałam, rozglądając się w poszukiwaniu moich ubrań. W tej samej chwili pojawił się Diler, który zarzucił dżinsy, bokserki i koszulkę na ramię Reyesa. Czekałam aż ten odwróci się, żeby warknąć na niego, ale nie zrobił tego. Był zbyt zajęty warczeniem na mnie. „O czym ty mówisz?” „O tej lasce z baru. Blokowałeś przede mną emocje, rozmawiając z nią.” „Miałem powód.” Włożyłam koszulkę. „I? „Myślę, że ma coś nie w porządku z głową.” „Doprawdy? To twoja wymówka? Jeśli dam ci więcej czasu,” mówiłam wkładając bokserki, które pasowały alarmująco dobrze, „następnym razem znajdziesz jakąś lepszą? Bo ta jest nie w porządku?” Patrzył jak męczę się z zakładaniem spodni i tracę równowagę. Nie pozwoliłam sobie pomóc.

W przeciwieństwie do bokserek, spodnie były za duże. Minęłam mojego mężczyznę, by znaleźć Dilera. „Masz może pasek, który mogłabym pożyczyć?” krzyknęłam. „Tutaj,” powiedział, wychodząc z sypialni. Kiwnął głową z uśmieszkiem. „Nie tak źle. I krwawienie ustało. Znajdę te bandaże.” „Nie trzeba. Możesz włożyć moje ubrania do torby?” „Spaliłem je,” powiedział, podając mi pasek. „Spaliłeś?” Znowu ogarnęła mnie panika. „Muszę zadzwonić do wujka. Musi wiedzieć, co się stało. Na naszym–” oglądnęłam się na Reyesa „–terenie jest martwe ciało. Nie mogę go tak zostawić. Muszę im powiedzieć, co się stało. Wzięłam prysznic. Spaliłam ubrania. To będzie wyglądało podejrzanie, nieprawdaż?” Zadzwonił dzwonek do drzwi i Diler poszedł otworzyć. Poszłam za nim. „Mówiąc, że je spaliłeś, miałeś na myśli, że zamierzasz je spalić, prawda?” „Wybacz, kotku,” powiedział, otwierając drzwi. Po drugiej stronie stal Garrett Swopes. „Co tu robisz?” zapytałam, zaskoczona. „Jestem planem zapasowym,” powiedział z uśmieszkiem. Garrett niedawno prawie umarł. Lekarze odratowali go, ale przez kilka minut był w świecie ojca Reyesa. „Plan zapasowy?” odwróciłam się do Reyesa. „Dlaczego potrzebujemy planu zapasowego?”

Diler podał mi parę skarpetek i moje buty. „Wyczyściłem je najlepiej jak mogłem,” powiedział. „Ciągle są mokre, ale nie mam nic, co by na ciebie pasowało.” Wcisnęłam nogi w skarpetki i poszłam za nim do kuchni. „Potrzebuję mojego telefonu. Muszę zadzwonić do wujka.” „Nie teraz, słonko,” powiedział, wyciągając piwo z lodówki. Opróżnił puszkę trzema łykami. „Odwaga w płynie.” Wrzucił puszkę do kosza i sięgnął po kolejną. „Potrzebuję cię trzeźwego,” powiedział Reyes ostro. „Twoje osobiste potrzeby mnie nie interesują. Przejmuję się tylko kostuchą. Musi tu zostać.” „Nie możesz mnie tu trzymać jak więźnia,” zaprotestowałam. „Powiedziałem ci,” warknął Reyes, podchodząc bliżej, „że ona nie odstąpi od mojego boku. Co, jeśli pojawią się tutaj, gdy my będziemy tam?” „Nie mogą tu wejść, nie czułeś tego?” Reyes zaśmiał się drwiąco. „Myślisz, że błogosławieństwo i trochę święconej wody ich powstrzyma?” „Masz lepszy plan?” Reyes wyciągnął owiniętego w skórzany materiał Zeusa, jedyny sztylet zdolny zabić demona. „Co ty z nim robisz?” zapytałam. „Nawet nie możesz go dotknąć.”

„Mogę, jeśli jest owinięty w skórę. Ale, nie jest dla mnie, tylko dla ciebie.” Położył mi go na dłoni. „Jeśli zaatakują, nie wahaj się go użyć, Dutch. Ani przez chwilę.” Coraz bardziej się martwiłam. „Co to ma znaczyć. Gdzie idziemy?” „Musimy tam wrócić,” odparł Reyes po chwili, a ja zamarłam. „Musimy zadzwonić do mojego wujka. To teraz jest scena zbrodni. Musimy zaangażować w to policję.” Kiwnął głową i powiedział, „Co, jeśli zadzwonisz do swojego wujka? Co, jeśli tam pójdzie, Dutch? Co, jeśli to samo stanie się jemu?” Oparłam się o ścianę, oszołomiona własną głupotą. „Nawet tego nie rozważyłam. Jestem taka głupia.” „Nie jesteś,” wtrącił się Garrett. „Ale my idziemy?” „Nie, my idziemy,” powiedział Reyes, ruszając do drzwi. „Deava i ja. Ty zostajesz w świetle dnia, chroniąc moją narzeczoną własnym życiem.” „Oh,” mruknął Garrett. „Niech będzie.“ „Nawet nie wiemy czy to o świetle jest prawdziwe, Reyes.“ Potarłam lewe ramię. „Atakują bez ostrzeżenia,” dodałam. Zatrzymał się tak gwałtownie, że prawie w niego weszłam. Obrócił się, złapał mnie w pasie i zaczekał aż powiem więcej.

„Nie rozumiesz. Nie widziałam nawet żadnego z nich. Słyszałam tylko warkot. Widziałam rozerwane gardło tego mężczyzny. Czułam ich zęby. Nie widziałam ich. Nie wiemy nawet do czego są zdolne.” „Jest tylko jeden sposób by się dowiedzieć.” Skinął głową w kierunku sztyletu. „Trzymaj to blisko siebie.” „Myślisz, że Zeus może je zabić?” zapytałam z nadzieją. „Nie,” odparł miękko i dotknął mojego policzka. „Myślę, że ty możesz je zabić.”

7 Powściągliwość: nigdy więcej seksu. - T-SHIRT

Dojechaliśmy pod psychiatryk dwom pojazdami. Jako, że przednie siedzenie Misery było ubabrane w krwi, Reyes i ja wzięliśmy jego czarną Plymouth ‘Cudę, a Garrett i Diler pojechali czarnym pickupem Garretta. Czarny lakier w Nowym Meksyku nie był mądrym wyborem, niezależnie, jak dobrze by to wyglądało, ale chłopcy zawsze pozostaną chłopcami. Pomyślałam o przyzwaniu Anioła albo nawet Artemidy, ale nie wiedziałam czy Dwunastka nie może ich zabić. Wolałam nie podejmować tego ryzyka. Artemida, olśniewający Rottweiler, został wysłany by mnie chronić, ale nie zniosłabym, gdyby jej się coś stało. Kiedy podjechaliśmy pod teren szpitala, Truskawka siedziała na krawężniku i żuła obsesyjnie głowę Barbie. Doskoczyłam do niej, zanim Reyes zdołał mnie powstrzymać. „Truskawka,” powiedziałam, klękając obok mnie, „czy wszystko w porządku?” „Nic mi nie jest,” wyszeptała, wyciągając zgryziony plastik z ust. „Tam jest strasznie dużo krwi.”

Wzięłam ją w ramiona. „Gdzie są Rocket i Blue?” Wzruszyła ramionkami. Odsunęłam ją od siebie, żeby spojrzeć jej w oczy. „Widziałaś je, skarbie? Takie duże psy?” zapytałam. Opuściła główkę. „Nie. Tylko je słyszałam.” Przytuliłam ją mocno. „Przykro mi. Nie wchodź tam jeszcze przez chwilę, dobrze?” „Dobrze.” „Dziękuję.” Kiedy stałam kołysząc ją w ramionach, poczułam zimny metal zaciskający się na moim nadgarstku z kliknięciem. Popatrzyłam na Garretta, który zapinał drugą część kajdanek na własnym nadgarstku. „Co, do diabła?” zapytałam, szarpiąc uwięzioną ręką. „Rozkazy szefa.” Kiwnął głową w stronę Reyesa. Wlepiłam wzrok w mojego przyszłego męża. „Co ty wyprawiasz?” Reyes zignorował mnie. „Jeśli z jakiegoś powodu spróbuje wejść do środka,” patrzył groźnie na Garretta, „masz moje pozwolenie na powstrzymanie ją w każdy możliwy sposób.” „Świetnie,” mruknął Garrett. Reyes odwrócił się w stronę bramy i wpisał kod. „Skąd go znałaś?” spytał mnie przez ramię.

Tym razem ja nie odpowiedziałam. Skrzyżowałam ramiona i natychmiast je opuściłam, kiedy ten ruch spowodował zbliżenie się ręki Garretta niebezpiecznie blisko do Awarii. Nie czekając na odpowiedź, Reyes zostawił otwartą bramę, na wypadek gdyby potrzebowali z Dilerem drogi ucieczki i wspólnie weszli przez drzwi. „Pójdę poszukać Blue,” powiedziała Truskawka. Zanim zdążyłam ją ostrzec, zniknęła. „Jak mogłeś,” powiedziałam oskarżycielsko do Garretta. Sprawdzał właśnie wiadomości na swoim telefonie. „Mamy teraz trochę czasu sam na sam.” Sam na sam, uh. Garrett był wysokim i seksownym mężczyzną, w typie przyjaciele-z-korzyściami. Miał skórę w kolorze mochi i szare oczy, nie wspominając o niesamowitych mięśniach brzucha. Mogłabym na nich robić pranie w rzece. „Okej, powiedziałam prowadząc go do jego pickupa. Nie oderwał wzroku od ekranu telefonu. „Co się tam stało?” zapytał. Potarłam wolny nadgarstek. „Powiedzmy, że one tam są.” Westchnął ciężko. „Miałem nadzieję, że przepowiednie się mylą.” „Czy ten twój krowi doktor dał ci jakieś nowe tłumaczenia?” „Dr von Holstein nie jest krowim doktorem.” Wiedziałam o tym, ale na litość boską, nazywał się dr von Holstein. To brzmiało bardzo jak krowi doktor.

„I jutro przylatuje.” Wyprostowałam się. „Przylatuje tutaj?” Kiwnął głową. „Tak. Powiedział, że musi nam coś pokazać. I że to nie to, co myślimy.” „Co? A o czym myślimy?” Opuścił wreszcie telefon. „Nie powiedział. Zdobyłaś dla mnie to DNA?” „Swopes,” powiedziałam z niedowierzaniem, „jak niby mam zdobyć DNA twojej byłej i jej dziecka?” Obiecałam mu przysługę, ale coś takiego? Wierzył, że jest ojcem dziecka swojej byłej. „Mówiłem ci, że to nie mój problem.” „To lepiej, żeby był, jeśli chcesz potwierdzenia.” „Ale wygląda jak ja, prawda?” zapytał. „Widziałaś je. Nie sądzisz, że–?” „Tak, wygląda jak ty, ale jej nowy chłopak też tak wygląda.” „Jak bardzo jest do mnie podobne?” Zmarczyłam gniewnie brwi. „Cóż, jest znacznie mniejszy. I nie ma złamanego nosa.” Uniósł brew. „Serce,” mruknęłam. „Masz na myśli tą rzecz, której ci brakuje?”

Prychnęłam. „Mam serce. Nazwałam je Betty White.” Oderzyłam się w pierś. „Jest tu ze mną od kiedy pamiętam i robi niezłą robotę w utrzymywaniu mnie przy życiu.” „A więc co miałaś na myśli?” „Serce. Grupa muzyczna. Mają piosenkę, w której jakaś laska wybiera sobie faceta i uprawia z nim seks. On później widzi ją z dzieckiem, który ma jego oczy. Laska wyjaśnia, że potrzebowała tylko jego spermy. Nie powiedziała tego tymi słowami, ale podobnie, jej mąż był bezpłodny, więc postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Może to samo jest z Mariką?” Wcisnął telefon do kieszeni. „Może.” „Powiedziałeś, że przyszła do ciebie po seks, a potem wyszła. To nie był prawdziwy związek, no nie?” Wzruszył ramieniem. „Może chciała tylko zajść w ciążę.” Spojrzałam na budynek, niecierpliwiąc się z każdą sekundą. „Musisz zadzwonić do Reyesa,” powiedziałam i w tej samej chwili usłyszałam dziecięcy krzyk dochodzący z budynku. Poderwałam się. „Co?” zapytał Garrett. Nie usłyszał go. „Truskawka,” krzyknęłam i pobiegłam w stronę bramy. Reyes zostawił otwarte również frontowe drzwi, więc przemknęłam po schodach do kuchni i znalazłam się naprzeciw Reyesa, Dilera i

Truskawki. Rozglądała się po pokoju szeroko otwartymi oczami, jej twarz wyrażała szok i przerażenie. „Dutch, do kurwy nędzy,” warknął Reyes, ruszając na mnie. „Co ty tu, kurwa, robisz?” Zamrugałam, rozglądając się dookoła ze zdziwieniem. Było czysto. Niemal sterylnie. Żadnych plam krwi, ciała ani brudu. „Co, do diabła?” zapytałam. „Nic tu nie ma,” mruknął Diler. „Ale rzeczy tego gościa wciąż tam są.” Kiwnął głową na chłodziarkę. Reyes złapał mnie za ramię, ale nie dałam się ruszyć. „Gdzie to wszystko jest? Gdzie jest krew?” „Znikła, ale zapach pozostał. Czuję ją.” Reyes potrząsnął mną. „Co tu robisz?” „Usłyszałam krzyk Truskawki.” Garrett właśnie wpadł przez drzwi, stając twarzą w twarz z rozwścieczonym demonem. W ciągu sekundy, Reyes był już przy nim i podnosił go nad ziemię, trzymając za gardło. Uwiesiłam się jego ramienia, ale jego wściekłość mnie poparzyła. „Reyes, puść,” powiedziałam miękko. Najdziwniejsze było to, że Garrett nie wyglądał na złego ani przestraszonego. Raczej... zaskoczonego. I patrzył na mnie, choć to syn Szatana wyduszał z niego życie.

„Evade,” powiedziałam do Reyesa. Puścił gwałtownie Swopesa i zwrócił na mnie swoją złość. Dopiero wtedy spojrzałam na swój nadgarstek, uwolniony z kajdanek. „Zerwały się?” zapytałam Garretta, który kaszlał i wciągał rozpaczliwie powietrze. Ludzie często tak przy mnie robili. „Nie,” wychrypiał. „Ty po prostu... przez nie przeszłaś.” Uniósł rękę, z której nienaruszone zwisały kajdanki. „Nawet nie boli mnie nadgarstek,” powiedziałam. „Nie wiem jak się mogły ześlizgnąć.” Garrett spojrzał na Reyesa, wciąż pogrążonego we własnej wściekłości. „Przeszła przez nie,” powtórzył. „Jak duch przez ściany.” „Nie rozumiem,” powiedziałam. „Nie musisz,” warknął Reyes i ponownie chwycił mnie za rękę. „Mówiłem, żebyś tu nie przychodziła.” Ja również się wściekłam. „Usłyszałam krzyk Truskawki.” Nagle sobie o niej przypomniałam i uklęknęłam obok niej. „Skarbie, wszystko w porządku?” „Co się stało?” zapytała. „Gdzie jest ten mężczyzna?” „Chciałabym to powiedzieć.” Spojrzałam na Dilera. „Jak to jest możliwe?” Potrząsnął głową bezradnie.

„Weź ją stąd,” warknął Reyes do Garretta. Garrett chwycił mnie za ramię, ale musiałam porozmawiać jeszcze z Truskawką. „Kochanie, musimy stąd wyjść i nie wracać przez chwilę, dobrze?” „Szukałam Blue i Rocketa.” „Dobrze, ale nie tutaj. Wyjdź na zewnątrz i ich zawołaj.” Kiwnęła głową i ponownie wcisnęła głowę Barbie do ust, jeszcze zanim zniknęła. Z mojej klęczącej pozycji zauważyłam coś między szparami w podłodze w chłodziarni. Wyglądało jak prawo jazdy. Wstałam i podniosłam to, kiedy Reyes znów chwycił mnie za ramię. „Powiedziałem: zabierz ją stąd albo przez resztę życia będziesz spożywać posiłki przez rurkę w przełyku,” wywarczał do Garretta. Wyrwałam się z jego uścisku i wetknęłam kartę do tylnej kieszeni, po czym położyłam dłonie na biodrach i odwróciłam się do niego. „Dość tego,” powiedziałam, szturchając go palcem wskazującym w mostek. To powinno pokazać mu, gdzie jest jego miejsce. Ale zanim mogłam zacząć moją tyradę, kątem oka złowiłam ruch za jego plecami. Było tam coś ciemnego i podłużnego niczym pantera, tylko pięć razy większego. A potem zobaczyłam bursztynowe oczy. Zniknęły zanim zdążyłam się na nich skupić. Wszystko wydarzyło się tak szybko, że ledwo zdołałam złapać oddech, gdy potężna łapa zmaterializowała się i przecięła powietrze.

W tej samej chwili, kolejna istota po drugiej stronie Reyesa wyskoczyła z pustki i wgryzła się w jego ramię. Nim ktokolwiek zdążył zareagować, trzecia bestia zacisnęła szczękę na mojej łydce i podcięła mi nogi. Uderzyłam w beton, a to pociągnęło mnie po podłodze. Ale jedynym, co widziałam, był Reyes upadający na kolana i próbujący zrzucić z siebie bestię. Ostry ból przeszedł przez moje ciało, gdy Diler złapał mnie za ramiona i pociągnął. Myślałam, że to oderwie mi nogi, ale bestia puściła i zaatakowała samego Dilera. Próbował uskoczyć z jej drogi, ale na jego piersi pojawiło się pięć podłużnych rozcięć, z których zaczęła wypływać krew. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłam przed wyszarpnięciem Zeusa z kieszeni był błysk białych kłów wokół głowy Dilera. Usłyszałam trzask łamanych kości, który odbił się echem od ścian. Potwór złamał Dilerowi kark. Skoczyłam naprzód i zatopiłam ostrze w ogara. Bestia zaskowyczała i zniknęła. Stałam oszołomiona. Rozbudził mnie krzyk Reyesa. „Zabierz ją stąd!” Garrett zareagował bez wahania. Owinął ramiona wokół mnie i wywlókł krzyczącą i kopiącą. „Nie!” wrzasnęłam, sięgając po Reyesa. Krew z jego ramienia wypływała szybciej niż wydawało mi się to możliwe. Upadł ponownie i wtedy zobaczyłam rany na jego plecach. Bestia niemal go rozdarła.

Przecięłam ostrzem powietrze, próbując uderzyć niewidzialny cel. Kiedy dotarliśmy do drzwi, zaczęłam wyrywać się jeszcze gwałtowniej, ale Garrett nie puszczał. Chciał się stamtąd wydostać i nie zamierzał robić tego beze mnie. Wtedy zauważyłam, że pojawiła się Artemida. Zawarczała głucho na coś, co musiało być bestią. Nie widziałam tego, ale ona najwyraźniej tak. „Garrett, zaczekaj!” krzyknęłam, ale on nie pozwolił mi się wyrwać. I nagle puścił. Upadłam na kolana, a Zeus wyślizgnął mi się z ręki i wpadł pod stół. Spojrzałam za siebie i zobaczyłam, że Garrett leży na ziemi. Strach prawie mnie pochłonął. Zmusiłam się do ruchu. „Quiesce,” powiedziałam, spowalniając czas. I wtedy się zmaterializowały. Było ich tylko trzy. Zniknęły prawie natychmiast, ale w ciągu tych ułamków sekund dobrze się im przyjrzałam. Nigdy nie widziałam niczego choćby trochę podobnego do tych istot. To było coś pomiędzy panterą i dobermanem, ale o rozmiarach małego słonia na ciężkich sterydach. Ich warkot był mieszanką ryku lwa i goryla, głęboki i gardłowy. Zmienny i wściekły. Pod skórą poruszały się stalowe mięśnie, a cielska otaczało coś w rodzaju dymu. Zamarłam. Jedno uderzenie szponów, jedno kłapnięcie kłów i byłabym skazana na śmierć.

Dotarło do mnie, że Szatan wtedy by wygrał. Że mogę umrzeć zanim dostanę szansę konfrontacji z nim. Że zabije mnie i moją córkę, niwecząc przepowiednie. Zobaczyłam przebłysk zbliżającej się bestii i zanurkowałam pod stół. Nie mogłam dosięgnąć Zeusa, więc chwyciłam drewnianą łyżkę. Warkot bestii zawibrował w moich kościach. Jej pazur był wielkości mojej dłoni. Zamachnęła się łapą, pazury zaskrzypiały na metalowym blacie. W głębi umysłu zarejestrowałam, że Artemida wciąż szczeka. Moje spowalnianie czasu jej nie dotykało, ale spowalniałam tym krwawienie Reyesa. Spojrzałam na niego. Leżał w kałuży krwi, podczas gdy ja siedziałam pod stołem jak mała dziewczynka. Poruszyłam stopą i poczułam Zeusa. Policzyłam do pięciu i kopnęłam w sztylet, uwalniając jednocześnie czas. Osiągnęłam cel. Nagły powrót czasu zdezorientował bestię na tyle, że nie zareagowała w czas, gdy czubek mojej głowy dotknął jej łapy, gdy wyturlałam się spod stołu i chwyciłam Zeusa. Złapałam go i zatopiłam w łapie bestii. Bestia ryknęła i zamachnęła się drugą łapą. Wyszarpnęłam nóż i cięłam na ślepo, starając się dostać do Reyesa. Jedno z cięć dosięgło celu, bo usłyszałam kolejny ryk. Nie mogłam ich w ten sposób zabić, ale przynajmniej zwróciłam na siebie ich uwagę i odciągałam od leżących na ziemi. Kiedy i trzecia bestia w końcu ruszyła w moją stronę, w nią również cięłam. Z tego,

co poczułam, ostrze zatopiło się w jej barku. Zeus utknął w twardych mięśniach, ale go nie puściłam, szarpiąc mocno. I wtedy zniknęły. Obracałam się w kółko, ale dym zniknął. Na jak długo? Spojrzałam w górę. Okna były wysoko i zakryte były brązowym kartonem, deską czy czymś. Wciąż nie wiedzieliśmy czy są odporne na światło, ale warto było spróbować. Wspięłam się na blaty i pomagając sobie Zeusem, wybiłam okna, a potem rozcięłam papier, wpuszczając do środka słońce. Usłyszałam jęk i spojrzałam na Garretta. Próbował się podnieść. Zeskoczyłam na podłogę i podbiegłam mu pomóc. „Nic mi nie jest,” powiedział, rozglądając się ostrożnie. „Musimy się stąd wydostać,” powiedziałam, oglądając się na Dilera i Reyesa. Diler już stał, jego pięści były zaciśnięte i patrzył spod ciemnych rzęs. Reyes powiedział mi, że ten dzieciak był czempionem, co mogło tylko znaczyć, że wygrał wiele walk na śmierć i życie. Powiedział, że Deava był najszybszym i najsilniejszym wojownikiem, nie tylko wśród niewolników, ale także innych demonów. Był czempionem, a jego umiejętności pozwoliły mu na ucieczkę z piekła jeszcze zanim zrobił to Reyes.

Nawet ociekając krwią stał nieruchomo. Obserwował. Uczył się. To był jego dar. Ta nieruchomość. Cierpliwość. Umiejętność pozostania w miejscu, będąc atakowanym. „Jasna cholera,” mruknął Garrett, ruszając w stronę Reyesa. Wyprzedziłam go. Upuściłam Zeusa na ziemię i uklęknęłam na ziemi, tuż obok próbującego się podnieść Reyesa. Garrett chwycił go za ramię i pociągnął, więc zrobiłam to samo ze swojej strony. „Musimy stąd iść,” powiedział Diler, nie mrugając nawet oczami. „Teraz.” Nie musiał tego powtarzać. Poprowadziliśmy Reyesa w stronę drzwi. Poślizgnęłam się na jego krwi, ale zdołałam odzyskać równowagę przed poczynieniem większych szkód. „Nóż,” powiedział Diler, nie mogąc samemu go podnieść bez żadnej osłony. Żaden demon nie mógł. „Tam.” Kiwnęłam głową w stronę brudnej podłogi. Nie czekaliśmy na niego. Pośpiesznie przeszliśmy przez drzwi i po schodach, niemal niosąc Reyesa. A raczej, to Garrett niemal go niósł. Czułam się raczej jak obciążnik niż pomoc. Reyes przyjął na siebie najgorszy atak. Jego plecy były przeorane niemal do kręgosłupa, a ramię zostało niemal odcięte. Szczęki tych bestii były chyba zdolne zmiażdżyć głaz. Rozmyślałam nad tym, gdy wypadliśmy przez drzwi, prosto w światło.

Z ulgą uniosłam twarz ku słońcu. Skierowałam się w stronę ‘Cudy Reyesa, ale Garrett poprowadził nas w przeciwnym kierunku. Artemida skakała wokół nas radośnie. Rozumiałam ją. „Mój pickup,” powiedział Garrett. „Musimy go położyć.” „Musimy wziąć go do szpitala. Stracił zbyt wiele krwi.” „Nie.” Diler zamknął bramę i uruchomił kod. Przeciągnęliśmy Reyesa pod ciężarówkę. Garrett wskoczył na pakę i owinął ramiona wokół ramion mojego mężczyzny, wciągając go. Głowa Reyesa odskoczyła do tyłu i Garrett delikatnie ułożył go na metalu. Jego prawe ramię było rozszarpane i bałam się, że wda się w nie zakażenie. Zawirowało mi przed oczami. Zachwiałam się i Diler przytrzymał mnie, owijając ramię wokół mojej talii. Odepchnęłam go. „Musimy wziąć go do szpitala. Spójrz na jego ramię.” Zerknął na Reyesa, a potem z powrotem na mnie. „Masz klej do tapet?”

8 To, co nazywam „gotowaniem”, polega na rozpuszczaniu sera na różnych rzeczach. - T-SHIRT

Wtargaliśmy Reyesa – który obudził się w połowie drogi i zażądał odwiezienia do domu, zamiast do mieszkania Dilera – po schodach i do mojego mieszkania. Diler odwiózł ‘Cudę Reyesa na nasz parking. Droga zajęła nam o wiele więcej czasu niż zwykle, jako że używaliśmy bocznych uliczek i unikaliśmy innych uczestników ruchu. Nie mogliśmy ryzykować, że ktoś zobaczy Reyesa i mnie, całych pokrytych krwią, na tylnej pace pickupa i zadzwoni po policję. „Nic się nie stało, pani Allen,” powiedziałam do staruszki, która wyszła akurat ze swojego mieszkania. „Przygotowujemy się do odegrania sztuki.” „To było lamerskie,” powiedział Garrett, stękając z wysiłkiem. Siler wydawał się być nienaruszony, ale czułam bijący od niego z każdym ruchem ból. „Wiem, ale to było jedyne, co miałam.” Myślałam tylko o tym czy Reyes przeżyje.

„Nie jesteśmy tu bezpieczni,” powiedział Diler, pomagając Garrettowi wnieść Reyesa na drugie piętro. Naprawdę potrzebowaliśmy windy. „Popełniliśmy błąd przychodząc tutaj. U mnie bylibyśmy lepiej chronieni.” „Nie mogą tu wejść, Deavo,” wycedził Reyes przez zaciśnięte zęby, powtarzając słowa wypowiedziane wcześniej przez samego Dilera, „nie czujesz tego?” Diler przymknął oczy, skupił się na czymś, czego nie wyczuwałam i kiwnął głową. „To może zadziałać.” „Co?” zapytałam, otwierając i drzwi. „Co może zadziałać?” „Cały ten teren jest pobłogosławiony. Nie jest do może uświęcona ziemia, ale niemal równie dobre.” „Pobłogosławiona?” Spojrzałam na Reyesa, chcąc pomóc, ale nie wiedziałam, gdzie go dotknąć, by nie wywołać więcej bólu. „Po tym w piwnicy.” „A, racja.” Mieliśmy raz nalot demonów w piwnicy. Nigdy nie pomyślałam, żeby pobłogosławić to miejsce. Nagle coś sobie uświadomiłam. „Wiedziałam, że ten koleś od robali wyglądał znajomo. Był księdzem czy czymś, no nie?” Reyes chciał kiwnąć głową, a zamiast tego skrzywił się z bólu. Musiał mieć w tym kanistrze wodę święconą, a nie sprej na robale. „Nic dziwnego, że widziałam ostatnio tyle pająków.” Woda święcona mogła bronić przed demonami, ale pająki zupełnie się jej nie bały.

Zanotowałam sobie w głowie, żeby kupić prawdziwy sprej na owady. Po wielu staraniach, kłótniach i narzekaniach z mojej strony, mieliśmy obojga, Dilera i Reyesa, zaklejonych klejem do tapet i na drodze do wyzdrowienia. Nie mogłam patrzeć na rany Reyesa. Ani Dilera. Były krwistoczerwone, lśniące i pokazywały więcej niż książki do biologii. Położyliśmy Reyesa w moim łóżku, które wciąż stykało się wezgłowiem z łóżkiem Reyesa w miejscu, gdzie powinna być ściana. Artemida skuliła się na jego końcu, kładąc łeb na jego nodze. Potem Dilera ulokowaliśmy na kanapie, a Garretta w wygodnym fotelu z rozkładanym podnóżkiem, który przytargałam z mieszkania Reyesa. Wszyscy szybko zasnęli. Garrett nie dał sobie sprawdzić obrażeń, ale mogłam się założyć o dolara, że miał złamane żebro lub dwa. Kiedy już przywitałam się z panem Wongiem, zmarłym Azjatą, który unosił się zawsze w kącie mojego salonu, usiadłam przy kuchennym stole i słuchałam płytkich oddechów leczących się mężczyzn. Nie mogłam wyrzucić obrazu bestii z mojej głowy. Jeszcze nigdy nie bałam się tak bardzo czegoś, co ledwo widziałam. Żeby zająć myśli czym innym, zadzwoniłam do Cookie i załamałam się, szlochając aż się rozłączyła, wzięła pod pachę akwarium z Belvederem i przyszła, by mnie wysłuchać. Zadzwoniłam też do wujka Boba. Siedzieliśmy w trójkę przy kuchennym stole patrząc na Belvedera, a ja opowiadałam im cicho, co

się wydarzyło. Powiedziałam im także o mężczyźnie, który mnie zaatakował, jego okropnej śmierci i fakcie, że pojechałam do domu Dilera. Jak Diler spalił moje ubrania, chcąc mnie chronić. Jak wyszliśmy i zostaliśmy ponownie zaatakowani. I powiedziałam im o Dwunastce. Mieli prawo wiedzieć. Skoro chciałam ich mieć w swoim życiu, mieli prawo, by wiedzieć o mnie wszystko. „Czy oni–? Czy Dwunastka zabrała ciało?” zapytała Cookie oszołomiona, ściskając moją dłoń. „Nie mam pojęcia.” Szlochałam w ręcznik papierowy, bo skończyły mi się chusteczki. „Przepraszam,” powiedziałam, wydmuchując głośno nos po raz piętnasty. „To chyba przez te hormony.” „Jesteś masochistką,” powiedział gniewnie Wubek. „Dlaczego ten drań zaciągnął cię tam z powrotem po tym, co wydarzyło się ostatnim razem?” „Wierz mi, wujku Bobie, ostatnim miejscem, w którym miałam się znaleźć był ten szpital. Był na mnie wściekły. Ale nie możesz tam iść,” powiedziałam i wręczyłam mu prawo jazdy, które znalazłam w chłodziarce. „To ten koleś, który mnie zaatakował, ale tak naprawdę zaczaił się na Reyesa. Tak czy inaczej, nie możesz tam iść. Obiecaj mi.” „Słonko, to jest miejsce zbrodni.” „Nie, jeśli nikomu nie powiesz.” Wymamrotał przekleństwo pod nosem.

„Wubku,” powiedziałam, pochylając się do niego, „nie możesz tam iść i nie możesz nikogo tam wysłać. To byłby wyrok śmierci. Jedynym powodem, dla którego Reyes i Diler żyją, jest ich dziedzictwo.” „Tak to nazywasz? Ich dziedzictwo?” „Wujku Bobie, naprawdę nie żartuję. Te bestie nie przypominają niczego, co kiedykolwiek mogłam widzieć, a widziałam dużo.” Po długim namyśle wypuścił zrezygnowane westchnienie. „Sprawdzę tego gościa i dam ci znać.” „Dziękuję. Zamierzasz powiedzieć kapitanowi?” „Jeszcze nie wiem. Muszę nad tym pomyśleć.” „Przykro mi, że postawiłam cię w takiej sytuacji.” „Kochanie,” powiedział, łapiąc mnie za dłoń, „to nie jest twoja wina. Nie jesteś taka jak my i wszyscy o tym wiemy. Cieszę się, że mogę tu być, kiedy mnie potrzebujesz.” Ponownie wypuściłam wodospad. Pochyliłam się i uściskałam go. „Dziękuję.” „Lubię go,” powiedziała Cookie, kiwając głową w stronę dzieciaka śpiącego na Sophie, mojej kanapie. Pocałowałam jeszcze Wubka w policzek i w końcu go puściłam. „Lubisz wszystkie dzieci.” „Tylko nie moje własne,” powiedziała żartobliwie. „Słyszałam to.” Amber, córka Cookie, pojawiła się tuż za mną.

„Oh, nie miałam pojęcia, że tu jesteś.” Cookie mrugnęła do mnie, gdy Amber odwróciła się, by przeszukać moje szafki w poszukiwaniu jedzenia. „Jak szkoła?” „Miałaś takie dni, kiedy marzyłaś, żeby ziemia się rozwarła i pochłonęła wszystkich twoich nauczycieli?” zaczęła. A potem jej spojrzenie wylądowało na śpiącej na Sophie królewnie. Jego czarne włosy rozrzuciły się na poduszce, a ramię zakrywało połowę twarzy, ale to nie ujmowało nic w jego urodzie. Jej spojrzenie powoli przesunęło się na kolejną piękność, tym razem na fotelu. Na palcach podeszła do mojej sypialni, gdzie odpoczywał trzeci śpiąca królewna. „Czy z Reyesem wszystko w porządku?” wyszeptała zmartwiona. Czułam jak wypełnia ją ciekawość. „Nic mu nie będzie,” odszepnęłam. „Kotku, może idź przeszukaj nasze własne szafki? Jedzenie cioci Charley jest niebezpieczne. Ma na sobie zielony meszek.” „Nie na moich ciastkach,” zaprotestowałam. „Um, dobra,” powiedziała, nie ruszając się z miejsca i nie odrywając wzroku od Dilera. „Mogę ci coś przynieść? Krakersy? Mleczko kokosowe? Gumy balonowe?” Zaśmiałabym się, ale nie mogłam otrząsnąć się z otumanienia na tyle, by to zrobić. Nawet wzięłam prysznic po raz trzeci tego dnia, ale moje zmysły odmówiły do powrócenia do swojego zwykłego stanu: ekstremalnego ADHD.

„Niczego nie potrzebujemy, kotku,” powiedziała Cookie. „Możesz sobie iść.” „Dobra, ale nie zapomnijcie o moim karnawale. Musicie to zobaczyć.” „Nie przegapimy tego za nic w świecie,” powiedziałam, ściskając ją na pożegnanie. Kiedy wyszła, zapytałam Cook, „Dołączyła do cyrku? Nie wiedziałam.” „Nie. Nie martw się o to. Nie musisz na to iść.” Wyprostowałam się. „Oczywiście, że muszę. Kocham karnawały. Karnawały i Oreo, niekoniecznie w tej kolejności.” Tak bardzo potrzebowałam się napić, że aż zaczęłam dygotać. Mocha latte załatwiłaby sprawę, ale nieeee. Musiałam dbać o fasolkę. Miałam wrażenie, że nie przetrwam tej całej ciąży. „Pójdę poszukać czegoś o tym gościu,” powiedział Wubek. Wstał, by wyjść. „Okej.” Poczucie winy ponownie mnie uderzyło. Miał swoją własną pracę, a ja dołożyłam mu jeszcze więcej zmartwień. A, tak, na mojej posesji jest martwy koleś, ale nie możesz o tym nikomu powiedzieć, przeprowadzić śledztwa ani nic. A, i spaliłam moje zakrwawione ubrania. Czy to nie jest podejrzane? Byłam najgorszą bratanicą świata. „Twoja siostra niedługo przyjdzie,” powiedziała Cookie. Uderzyłam się dłonią w czoło. „Zapomniałam. Zabije mnie.”

„Jest podekscytowana weselem i dzieckiem. Zadzwonię do niej.” „Dzięki, Cook.” „I przyniosę ci wkrótce obiad. A ty pilnuj chłopaków.” „Robi się.” Kiedy wyszli, poszłam sprawdzić, co u mojego narzeczonego. Spał ze zdrowym ramieniem rzuconym na czoło. Pochyliłam się, by sprawdzić jego rany. Tkanki już zaczynały odrastać, a mięśnie schowały się. Chciałam położyć się koło niego i zwinąć w kłębek, ale nie mogłam ryzykować budzenia go, więc powlokłam się do salonu i usiadłam przy ławie, koło Dilera. Leżał na plecach, podobnie jak Reyes, co mnie deprymowało. Oboje mieli rozcięte plecy i nie miałam pojęcia jak mogą być w stanie na nich leżeć, a co dopiero zasnąć. Jego ramię zakrywało połowę jego twarzy, ale widziałam, że już się obudził. „Jak masz na imię?” zapytałam, sącząc wodę ze szklanki. „Nie mogę powiedzieć ci mojego prawdziwego imienia,” powiedział, nie ruszając się. „Dlaczego?” „Poznanie prawdziwego imienia demona daje ci nad nim władzę. Jestem zaskoczony, że znasz imię Rey’aziela.” Hm. „Cóż, jesteśmy zaręczeni.” W końcu odsunął rękę od twarzy. Jego brązowe oczy błyszczały w przytłumionym świetle, gdy się we mnie wpatrywał. Było w nim coś

alarmująco atrakcyjnego, ale nie w taki zwykły sposób. Moje zainteresowanie nim nie miało w sobie ani krzty seksualności. Po prostu mu ufałam. Nie wiedziałam dlaczego, ale ufałam mu od momentu, w którym go zobaczyłam. „Poza tym,” dodał, „Rey’aziel nigdy ci nie powiedział twojego prawdziwego imienia, prawda? Więc kto ma tu więcej mocy?” „Ja,” powiedziałam, brzmiąc pewniej niż się czułam. Uniósł delikatnie kąciki ust. „Dobrze. Przyda ci się ta pewność siebie.” Spojrzał na mój brzuch. „Mogę?” Odchyliłam się podejrzliwie. „Co możesz?” „Poczuć ją?” Popatrzyłam w dół na fasolkę, zawahałam się i skinęłam głową. Podniósł się powoli, krzywiąc się z bólu i położył delikatnie rękę na moim brzuchu. Nie wiedziałam czy cokolwiek czuje. Była niewiele więcej jak zlepkiem komórek. Jej serce nie zaczęło jeszcze bić. Ale czułam jej ciepło, niczym małe światełko pulsujące we mnie. Jego ramiona rozluźniły się, jakby ta czynność ulżyła mu w bólu. „Jak ma na imię?” zapytał. Spojrzałam w bok i zobaczyłam, że Garrett się obudził. Patrzył cicho na Dilera, który bez żadnego powodu ryzykował życiem dla naszej sprawy, jakoś związanej z moją córką. „Powiedz mi swoje, to poznasz jej,” powiedziałam.

Uśmiechnął się, jego palce przesunęły się niebezpiecznie blisko do Virginii, moich kobiecych narządów. „Powiem ci, jak możesz mnie nazywać. Co ty na to?” „Dobra. Przeglądnęłam twoje rachunki i płatności. Wszystkie są na nazwisko gościa, od którego wynajmujesz dom. Nie mogę uwierzyć, że nie zdołałam znaleźć nic na twój temat.” „Żyję znacznie dłużej niż ty, złotko. Jestem ostrożny.” „Niech będzie. Więc jak mogę cię nazywać?” Uśmiechnął się w końcu i powiedział, „Osh. Możesz mówić mi Osh.” „Osh,” powtórzyłam, smakując to imię, przyswajając je do demona na mojej kanapie. Takie zwykłe imię dla tak niebezpiecznego dzieciaka. „Podoba mi się. Dostałeś jakieś nazwisko do tego?” „To nie jest moje demonie imię, jeśli o to pytasz.” „Nie do końca.” Sięgnęłam po telefon. „Chcę wiedzieć jak podpisać twój numer. Jeśli ktoś znajdzie mój telefon i przeczyta ‘Diler,’ mogę mieć kłopoty.” Zachichotał. „Villione. Dostałem je wieki temu, kiedy pierwszy raz przybyłem na ziemię.” Zamarłam na chwilę przed wpisaniem imienia. „Czy to wynika z tego o czym myślę?” „Rozpustne i chaotyczne życie?” „Coś w tym stylu.”

„Tak, Charlotte,” powiedział miękko. „Dawniej byłem bardzo niegrzecznym chłopcem.” Kiwnęłam głową. „Dobra, to mi na razie wystarczy. Ale Reyes zna twoje prawdziwe imię, prawda?” „Tak.” Powiedział to tak jakby z żalem. „Nie używał go nigdy w piekle.” „Więc go zapytam. Do tego czasu jesteś Osh.” „A ona?” zapytał. „Jeszcze nie wiem. Na razie nazywam ją Fasolka.” Zaśmiał się ponownie i cofnął rękę od mojego brzucha. „Nie wiem dlaczego, ale to dość pasuje.” „Dzięki. Też tak myślę.” Pokręcił głową z rozbawieniem i z powrotem położył się na plecach. „Dlaczego z Reyesem śpicie na plecach. Wasze rany są straszne. Nie byłoby wam wygodniej na brzuchu?” Przetarł pięściami oczy. „Tam, skąd pochodzimy, nie jest bezpiecznie spać na brzuchu. Żaden demon tak nie śpi.” „Oh.” Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. Instynkt przetrwania. Interesujące. „Teraz ty mi odpowiedz na pytanie.” Kiwnął głową w stronę pana Wonga. „Dlaczego istota tak bezbożnie potężna wisi w twoim salonie?”

Słyszałam to już wcześniej – że pan Wong jest potężny – ale był tu od kiedy po raz pierwszy weszłam do tego mieszkania. To nie tak, że pojawił się później, by mnie prześladować czy coś. Ale dlaczego ktoś o takiej mocy unosi się w kącie mieszkania w Albuquerque, w stanie Nowy Meksyk? Nie miał lepszych rzeczy do robienia? Zanim zdążyłam zapytać Osha, co o nim wie, jego powieki opadły, jakby nie mógł ich już dłużej utrzymać. Więc odpuściłam. Jak na razie. Dowiedzenie się czegoś o panu Wongu nagle nabrało dla mnie dużego znaczenia. Wydało mi się, że te sprawy są jakoś połączone. Pan Wong. Dwunastka. Nawet ten nawiedzony dom. Czy nagłe opętanie przez demona może mieć jakiś związek z Dwunastką? Wkrótce się tego dowiem. Za kilka dni miałam się spotkać z ojcem Glennem. Cookie i Amber przyniosły obiad. Wujek Bob również do nas dołączył. Miał dużo pytań, ale nie miałam siły na nie odpowiadać. Czułam się pusta, a przecież moja rana była tylko powierzchowna. Nawet sobie nie wyobrażałam przez co przechodzą chłopcy. Reyes ledwo się obudził, by zjeść, ale Osh wyjaśnił, że im głębiej śpi, tym szybciej się leczy. Może wpaść nawet w coś podobnego do śpiączki i uleczyć się z niemal śmiertelnej rany w ciągu kilku godzin. „Oboje możemy,” dodał, patrząc na mnie uważnie. „Ale jako, że oberwał najmocniej, któryś z nas musi pozostać na jawie, by cię pilnować.” „Więc nie leczysz się tak szybko jak on?”

„Nie. Ale zrobię to, gdy on się obudzi. Wejdę w zastój i następnego dnia będę jak nowy.” Zamyślił się. „Może w ciągu dwóch dni. To jest fantastyczne,” powiedział do Cookie i Amber, nawijając spaghetti na widelec. Amber spłonęła rumieńcem. Była zakochana w Quentinie, głuchoniemym znajomym, ale rozumiałam jej fascynację Oshem. Wciąż nie przyzwyczaiłam się do tego imienia. Nie wyglądał jak Osh. Może im więcej będę na niego tak mówić, tym bardziej oshowaty będzie. Osh Villione. Ciekawe czy pozwoli mi nazywać się OshKosh B’gosh. Pewnie nie. „Ten gość, który cię dziś zaatakował,” powiedział Wubek, nie spuszczając wzroku z Osha, „był w więzieniu z Reyesem.” Kiwnęłam głową. „Tak mi się wydawało. Kiedy wyszedł?” „W tym problem. Nie wyszedł.” Odłożyłam widelec. „Co masz na myśli?” „Według akt, zmarł dwa tygodnie temu.” „Co?” Byłam kompletnie wytrącona z równowagi. „To niemożliwe. Potrafię odróżnić ducha od żywego człowieka.” „Nie powiedziałem jeszcze najlepszego.” „No?” „Zmarł na atak serca. Był po sześćdziesiątce.” „Ten gość miał jakieś problemy, ale wątpię by były wśród nich choroby serca.”

„Sprawdzimy to, skarbie. To pewnie jakiś błąd.” „Dobra. A tak przy okazji,” dodałam, przygryzając wargę, „powiedziałeś kapitanowi?” „Tak. Przykro mi, skarbie. Nie mogłem zostawić dla siebie czegoś takiego.” „Nie szkodzi. I?” „Zgadza się ze mną. Koleś, którego zidentyfikowałaś jako agresora jest oficjalnie martwy. Nie możemy nikogo wysłać na miejsce zbrodni, wiedząc, że mogą zostać zaatakowani. Poza tym, jakbyśmy to wyjaśnili?” Rozluźniłam się. Każdy dzień bez bycia aresztowaną za morderstwo i/lub ukrywanie dowodów zbrodni był dla mnie dobrym dniem. „Ale ma do ciebie kilka pytań,” dodał. „Oczywiście, że ma. Oh, i rozmawiałam z Rocketem. Wszyscy ludzie od tych notek już przeszli. Ale ten z dzisiaj żył jeszcze do tego południa. Kiedy dostaliście ten list?” „Żona powiedziała, że obudziła się i list już był w kuchni. Nie brakowało niczego, poza nim.” „Zmienił ubranie? Zabrał telefon? Zrobił sobie kawę?” „Żadne z wymienionych. Z tego, co mogła powiedzieć, zniknął w środku nocy.” „Pójdę z nią jutro porozmawiać i z rodzinami pozostałych dwóch.” „Jest ich czworo,” powiedziała Cookie, zaskakując nas,

„Co masz na myśli, skarbie?” zapytał ją Wubek. Skarbie. Urocze. „O, tutaj.” Wskazała na papiery, które przyniosła wcześniej. Nie zwróciłam na nie uwagi, ale teraz mnie zainteresowały. „Według artykułu z Los Angeles Times, kobieta imieniem Phoebe Durant zaginęła dwa miesiące temu. Zostawiła notkę, że zamierza skoczyć z Mostu Golden Gate, ale zostawiła wszystko: torebkę, telefon, klucze do auta, samo auto. I były ślady, które policja uznała za oznaki walki, ale nie byli tego pewni. W łazience leżał roztrzaskany kubek, a na ścianach były obdarcia. Twierdzą, że może to świadczyć, że została stamtąd wyciągnięta wbrew swojej woli, ale równie dobrze mogą to być ślady codziennego użytkowania.” Wręczyła nam artykuł. „Spójrz na to,” powiedziała, wskazując na kopię notki. „Pismo przypomina kobiece, ale–” „Słowa,” mruknęłam, czytając. „Jak wielu ludzi używa słowa chwalebny w swoich notkach?” „Dokładnie.” „Niezłe oko,” powiedział wujek Bob do Cookie. Uśmiechnęła się nieśmiało. „Jak to zdobyłaś?” zapytałam ją. „Jakiś bardzo miły, młody mężczyzna z Records mi to wysłał. Musiałam mu obiecać, że go odwiedzę, jeśli będę kiedyś w Mieście Aniołów.” Mrugnęła do wujka Boba. „Spodobał mu się mój głos.”

„Mamo,” powiedziała Amber zdegustowana. „Użyłaś swoich kobiecych wdzięków na mężczyźnie, którego nawet nie znasz.” Cookie uśmiechnęła się. „Po to właśnie są, skarbie. Jedz swoją sałatkę.” Amber zmarszczyła nosek, podczas gdy Garrett i Osh parsknęli śmiechem, nieudolnie ukrywając go kaszlem. Gdy Cookie, Amber i Wubek wyszli, zapytałam Osha czy nie wymienić mu jego taśmy do tapet. Zabrzmiało to dziwnie nawet dla mnie. „Nie zmienię jej, dopóki się nie wyleczę,” powiedział. „Wiesz jakie to uczucie, zrywać taśmę do tapet z otwartej rany?” Zamrugałam. Nie wyobrażałam sobie tego i, z całą pewnością, nie chciałam sprawdzać. „A więc będziesz wiedzieć, kiedy będzie właściwy czas?” Tym razem zajął fotel, a Garrett rozsiadł się na Sophie. „Będę,” odpowiedział, moszcząc się. „Potrzebujesz czegoś?” zwróciłam się do Garretta. „Podnóżek byłby świetny.” Rzuciłam mu zamiast tego poduszkę. Włożył ją sobie pod kark i zamknął oczy, uśmiech błąkał mu się po ustach. Nie miałam pojęcia, dlaczego się uśmiecha. Od kiedy mnie poznał, jego życie wywróciło się do góry nogami. Byłam niczym mała plaga przeciw ludzkości. To było dziwne.

9 Przed użyciem, zapoznaj się z właścicielem. - ORYGINALNA BIELIZNA

Po pocałowaniu pana Wonga w policzek na dobranoc, wślizgnęłam się do łóżka koło Reyesa. Nie chciałam go budzić, kiedy był w leczniczej śpiączce. Ani tym bardziej urazić. Jego plecy przeszły już wystarczająco. Ledwo mogłam na nie patrzeć, kiedy brał prysznic przy pomocy Garretta i Osha. Dwanaście bestii zaczaiło się na mnie, a byłam jedyną osobą, która opuściła ten budynek nienaruszoną. Leżałam przez długi czas, nie mogąc zasnąć i grzejąc się w cieple Reyesa. Zaoszczędzałam dzięki niemu na ogrzewaniu. Ale im dłużej tam leżałam, tym bardziej przerażona byłam. Tu już nie chodziło tylko o mnie. Pogłaskałam się po brzuchu. Może nigdy o mnie nie chodził. Według przepowiedni, byłam tylko naczyniem dla prawdziwej bohaterki: Fasolki. Zdecydowanie potrzebowała lepszego imienia. Bohaterki, które miały ratować świat przed złem, zasługiwały na wielkie imiona. Zamierzałam nad tym pomyśleć, ale ona dla mnie już zawsze będzie Fasolką.

Świat jej potrzebował. Nie umarłam dzisiaj. Ukradłam dla siebie kolejne kilka godzin życia, które, według Rocketa, nie będzie długie. Jednak o ile zdołam pożyć wystarczająco długo, by wydać ją na świat, umrę szczęśliwa. Spojrzałam na profil Reyesa. Rzucił to zdrowe ramię na czoło, tak samo jak Osh. Ciekawe czy to było typowe dla demonów. „Jesteś taka poważna,” powiedział Reyes cicho i chrapliwie. Uniosłam się na łokciu, zaalarmowana. „Reyes.” Chciałam go przytulić, ale nie ośmieliłam się ryzykować zranienia go. Pochyliłam się do mojego stolika nocnego i wzięłam butelkę wody, którą tam wcześniej zostawiłam. „Jest już ciepła. Mogę wziąć zimną z lodówki.” „Ta jest dobra,” powiedział, biorąc łyk i wręczając mi ją z powrotem. „Jak się czujesz?” „Słabo.” „Powiem Oshowi, że się obudziłeś.” Spojrzał w stronę salonu. „Zapadł w śpiączkę, kiedy się obudziłem,” powiedział. „Rano będzie zdrowy.” „Więc tak to robisz?” zapytałam. „Właśnie dzięki temu leczysz się tak szybko? Wpadasz w rodzaj głębokiego snu jak mnich? Albo ninja?” „Coś w tym stylu. Ty też to potrafisz. Widziałem to tej nocy, po torturach Earla Walkera.”

Wzdrygnęłam się na wspomnienie tej nocy. Nie należała do moich ulubionych. „Wpadłaś w głęboki sen i uleczyłaś rany niemal w ciągu jednej nocy.” Odkaszlnęłam. „To nie było zbyt przyjemne.” „Dutch, jak wiele ludzi byłoby w stanie przeżyć coś takiego, a potem wstać i działać już następnego dnia?” „No cóż, może masz rację. Ale wciąż bolało jak John Dickens.” „John?” „Chodziłam z nim do szkoły. Zwykle wykręcał mi ramiona i przyciskał twarz do podłogi.” Ponownie położył ramię na czole. „Mógłbym rozerwać mu kręgosłup.” „Nie trzeba,” zaśmiałam się miękko. „Ostatnio słyszałam, że płaci za swoją impertynencję po dziesięciokroć. Czy wciąż jesteś na mnie zły?” „Tak.” „Dobra.” Po chwili zapytałam, „A wiesz jak długo będziesz zły?” „Nie.” „Dobra.” „Dlaczego zablokowałaś mi dostęp do swoich emocji. Dlaczego wyszłaś beze mnie, po tych wszystkich naszych ustaleniach?”

„Nie wiem. Musiałam pojechać do Rocketa, a nie chciałam, żebyś myślał, że musisz mnie chronić dwadzieścia cztery godziny na dobę. Chciałam być w stanie sama o siebie zadbać. Chciałam, żebyś wiedział, że jestem w stanie sama o siebie zadbać.” „Możesz. Wiem, że możesz, lepiej niż ktokolwiek inny. I będziesz w stanie robić to jeszcze lepiej, kiedy osiągniesz pełnię swoich mocy, ale do tego czasu w czym przeszkadza ci moje towarzystwo?” „Co? Co masz na myśli?” „To tak jakbyś chciała jak najszybciej ode mnie uciec,” powiedział jeszcze ciszej. „To nie tak, Reyes. To nie tak.” „Jasne.” „Byłam zła, dobrze? Rozmawiałeś z jakąś kobietą i mnie zablokowałeś.” Po długiej chwili, powiedział, „Nie czuję cię. Nie wiem czy kłamiesz.” Ale ja czułam jego. Czułam ból, który mu sprawiłam. Nie miałam pojęcia, że to tak odbierze. Dotknęłam lekko jego policzka i mruknęłam, „Aperite.” Moje emocje ponownie zostały odkryte. Westchnął, gdy do niego dotarły. „Nie chciałam, żeby wyczuł moją zazdrość,” powiedziałam zakłopotana. „Ta kobieta mocno się do ciebie przystawiała.”

„Dutch,” powiedział, kładąc dłoń na mojej szyi, „wszystkie kobiety się do mnie przystawiają.” Wiedziałam o tym. Był jak płomień przyciągający ćmy. „Wiem nawet dlaczego, Reyes. Czuję się tak samo jak one. Jestem twoją największą fanką.” Dotknął kciukiem moich ust. „Nie. Z tobą zawsze było inaczej. Ciebie nigdy nie jestem pewien.” Parsknęłam. „Najwidoczniej źle interpretujesz moje zainteresowanie.” „Nie, nigdy nie byłaś jak one. Możesz mi nie wierzyć, ale możesz mnie zostawić w każdej chwili. Mogłabyś odejść i nic by ci się nie stało.” Potrząsnęłam głową. „Nie, Rey’azielu, nie mogłabym.” „Cieszę się, że w to wierzysz.” „Właśnie obroniłeś mnie przed ogarem z piekła.” Opuścił dłoń i poczułam jego wstyd. „Próbowałem cię obronić. I zawiodłem.” „Co?” powiedziałam trochę za głośno. Zamarłam, by upewnić się czy nie obudziłam tamtych dwóch w salonie. Kiedy nie poruszyli się, wyszeptałam, „O co ci–? Walczyłeś z nim dla mnie. Z trójką z nich, dla jasności. O co więcej mogłabym prosić narzeczonego? Tak mi przykro, że cię nie posłuchałam i tam weszłam.”

„Gdybyś tego nie zrobiła, nie byłoby mnie tutaj.” Skinął głową w stronę Osha. „Powaliły nas zanim zdążyliśmy zareagować. Były takie szybkie.” Uśmiechnął się do mnie, jego oczy błyszczały w ciemności. „Ale ty byłaś szybsza.” „Byłam wolna. Zatrzymałam czas tylko po to, by wpaść w panikę.” „Mylisz się,” powiedział. „Widziałem cię. Ruszałaś się z szybkością geparda. Nie miały szans.” „To tylko dzięki Zeusowi. Wykonał całą robotę.” „Ten bóg?” zapytał zaskoczony. „Sztylet.” „Zeus?” „Cóż, myślałam o nazwaniu go Reyes, ale nie chciałam nikogo wprowadzać w błąd.” „A ona?” zapytał, zerkając na mój brzuch. „Dostała już imię?” „Fasolka. Jak na razie.” „Fasolka?” Wyglądał na rozbawionego. „Nie jest jeszcze tak duża, ale niedługo będzie.” „Pasuje idealnie.” „Jak na razie, ale musimy wymyślić dla niej jakieś wielkie imię,” powiedziałam. „Coś, co będzie krzyczało, ‘Położę kres całemu złu na świecie!’”

„Zgadzam się.” Położył się na boku, by na mnie patrzeć, jego ciało pokryte taśmą zaszeleściło. „Powiesz mi, jeśli coś będzie nie tak, prawda?” „Co masz na myśli? Oczywiście, że tak.” „Więc, jeśli będziesz wiedziała, że coś może ci się stać, dasz mi znać.” Do czego zmierzał? „Tak. Nic mi się nie dzieje. No cóż, może poza Dwunastką. Poza tym, wszystko u mnie w porządku.” Kiwnął głową zamyślony. „Reyes, o co chodzi?” „Myślałem, że coś przede mną ukrywasz.” „To ty masz sekrety,” mruknęłam. Pochylił się i ugryzł mnie w ucho. „Później zdecydujemy co kto może ukrywać. A teraz, chcesz to zrobić?” „Reyes,” powiedziałam z przerażeniem. „Prawie oderwało ci ramię od barku.” To i fakt, że dorosły mężczyzna pyta mnie czy chcę „to” zrobić, był niedorzeczny. „Wciąż możemy to zrobić.” Zachichotałam. „Nie, nie możemy.” „Moje usta są bardzo kreatywne.” „Wiem o tym.” „Możesz usiąść mi na twarzy.”

Zachichotałam jeszcze gwałtowniej. „O mój boże, nie ma mowy, żebym usiadła ci na twarzy.” „Po prostu to zrób. Spełnię wszystkie twoje marzenia.” „Powinieneś poćwiczyć pokorę,” powiedziałam. „Pokora jest przereklamowana.” „Poza tym,” dodałam, odpychając go, gdy nachylił się nade mną jeszcze bardziej, „mamy towarzystwo.” Spojrzał na Artemidę, której przycięty ogon machał sto kilometrów na godzinę. Była niemal tak szczęśliwa jak ja, widząc naszego mężczyznę w swoim normalnym stanie. „Jak się masz, dziewczynko?” powiedział, sięgając, by podrapać ją za uszami. Byłam pod wrażeniem, że w ogóle może ruszać tym ramieniem. „Łap piłeczkę,” powiedział, udając, że rzuca jedną. Artemida zeskoczyła z łóżka i zniknęła w ścianie, rzucając się w pogoń za nieistniejącą piłką. Usiadłam i patrzyłam na niego z niedowierzaniem. „To było chamskie,” wykrztusiłam w końcu. „Co?” Udał, że nie rozumie. „Przecież lubi piłeczki.” „Jesteś niemożliwy. Co z twoim ramieniem?” „Nie zamierzam używać do tego ramienia,” powiedział, wkładając dłoń do moich spodni od piżamy. Wciągnęłam gwałtownie powietrza, gdy jego palce bezbłędnie znalazły ten punkt.

„Co z twoimi plecami?” zapytałam. „Będę na nie uważać.” „Nie, Reyes.” Ponownie go odepchnęłam. „Odmawiam. Zostałeś niemal rozerwany na części i nagle czujesz się dość dobrze na seks?” „Dutch,” powiedział, chwytając mnie za ręce, „gdyby było ze mną źle, mógłbym robić tak?” Rozsunął moje nogi i dotknął najwrażliwszej części mojego ciała. Potem owinął drugą dłoń wokół mojej szyi i przysunął mnie do siebie. Zatrzęsłam się z pożądania i przerwałam pocałunek, by wyszeptać, „Dobra, wygrałeś.” Pochylił się i wyszeptał do mojego ucha, „Dutch, wygrałem w momencie, w którym weszłaś do tego łóżka.” Naprawdę powinien popracować nad skromnością. Owinęłam palce na jego erekcji, a on wciągnął powietrze przez zęby. Przetoczył się na mnie i unieruchomił moje nadgarstki nad głową, nie pozwalając mi się dotykać. To było niesprawiedliwe, bo chciałam go poznawać tak jak on poznawał mnie. Ściągnął ze mnie koszulkę, uwalniając Uwagę i Awarię. Ssał to jedną, to drugą, jednocześnie dostarczając mi przyjemności palcami. A ludzie mówili, że mężczyźni nie są wielozadaniowi. Gdy wstał z łóżka, z niecierpliwością skopałam z siebie spodnie. Przez jego nieobecność dostałam gęsiej skórki. Zamknął drzwi i obrócił się do mnie w swojej nagiej chwale. Zamarłam, wpatrując się

w niego. Wziął z szafki jakiś przedmiot. Usłyszałam odgłos targania, kiedy się zbliżał. Łóżko ugięło się pod nim. Jego ciepło ponownie otuliło mnie niczym ciepła kołdra. Poczułam jak owija mi na nadgarstkach coś zimnego. I klejącego. Zaśmiałam się. „Taśma do tapet?” zapytałam. „Cicho,” powiedział, marszcząc uroczo brwi z koncentracją. „To delikatna procedura.” Oderwał kolejny kawałek i związał moje nadgarstki razem. Dreszcz wyczekiwania przesunął mi się wzdłuż kręgosłupa. Moje tętno podskoczyło. Jego erekcja spoczywała teraz między Uwagą i Awarią, a ja zapragnęłam go posmakować, ale nie pozwolił mi się podnieść ani użyć rąk. Niecierpliwie spętał również moje kostki. A potem wstał, obserwując mnie niczym król swoją sługę. Nigdy wcześniej nie byłam tak przed nikim rozwarta. Zaczął od moich kostek, potem przesunął się wyżej, całując moją łydkę. Ugryzł mnie lekko, wywołując delikatne ukłucie bólu. Wciągnęłam powietrze. Wyczułam jego reakcję na mój ból. Potem zrobił to samo na lewej nodze, a ja poruszyłam się w niekontrolowanym pożądaniu. Jęknęłam cicho.

Ponownie mnie ugryzł i oderwał kolejny kawałek taśmy, by przykleić mi go do ust, zanim pochylił się nad Uwagą i Awarią. Jego zęby ukąsiły po kolei oba stwardniałe sutki, wywołując kolejne jęki. Odchyliłam głowę, gdy on poświęcał każdemu kawałkowi mojego ciała tyle samo uwagi. Nagle, bez ostrzeżenia, rozsunął jeszcze szerzej moje nogi i wsunął we mnie język, doprowadzając na skraj. Wygięłam się w łuk, gdy silne doznania poruszyły moją kobiecością. Wepchnął we mnie palce i gdyby nie taśma, zaczęłabym go błagać, by nie przestawał. Zanim osiągnęłam orgazm, Reyes przetoczył się na mnie, złapał mnie z włosy i wcisnął swoją erekcję we mnie jednym, szybkim ruchem. Zawyłam, osiągając spełnienie. Zaczął się we mnie poruszać, najpierw powoli, potem szybciej, mocniej i szybciej, niemal desperacko. Poczułam jak rośnie we mnie kolejna fala. Wbił się we mnie, a ja ponownie rozpadłam się na kawałki wokół niego. Dopiero wtedy poczułam jak i on się rozluźnia.

10 Jesteś powodem, dla którego każdego dnia się budzę. - POCZTÓWKA

Obudziłam się rano z klejącymi się nadgarstkami i bólem głowy. Czułam się jakby Barbara, mój mózg, eksplodowała i tylko Fred, moja czaszka, trzymał wszystko razem. Wyślizgnęłam się cicho z łóżka, by nie obudzić mojego narzeczonego i poszłam do łazienki. Moja głowa i wszystko, co z nią powiązane, bolało. Bolały mnie włosy. Bolały mnie rzęsy. Moje brwi bolały chyba jeszcze bardziej. Małżowiny uszne też bolały. Ten ostatni orgazm musiał być jak uderzenie. Sprawdziłam usta czy nie są spuchnięte. Sięgnęłam po szczoteczkę do zębów. Była w łazience Reyesa. Przekradłam się na palcach przez nasze połączone sypialnie do jego mieszkania. Zanim jednak dotarłam do jego łazienki, ktoś zapukał do jego drzwi. Ruszyłam ich w stronę, gdy klamka poruszyła się jakby ktoś sprawdzał czy drzwi są otwarte. Zmarszczyłam drzwi i podeszłam do nich. Choć byłam w samej piżamie, otworzyłam je gwałtownie. Po drugiej stronie stała kobieta z długimi, ciemnymi włosami. Wyglądała na równie zaskoczoną moim

widokiem, co ja jej. Weszła do środka, a ja nie tylko poczułam, ale też zobaczyłam nagły błysk zazdrości w jej oczach. „Szukam Reyesa Farrowa,” powiedziała niskim głosem, jakby nie chciała budzić sąsiadów. „Jestem Sylvia Starr.” Wiedziałam, kim jest, ale dlaczego pojawiła się w apartamencie Reyesa tak wcześnie rano? „To jego mieszkanie, a tu wyjście dla niechcianych gości.” Wskazałam na okno. Zamrugała zaskoczona, ale nie byłam pewna czy moim tonem, czy też spowodował to fakt, że inna kobieta znajdowała się w mieszkaniu jej potencjalnej podrywki. Spróbowała wcisnąć mi swoją wizytówkę. „Możesz mu przekazać, żeby do mnie zadzwonił? Chcę się umówić na wywiad dla News at Seven.” Nie przyjęłam wizytówki. „Pani Starr, jestem pewna, że wyraził się jasno, że nie chce żadnego wywiadu.” Rozzłościła się. „A ty niby kim jesteś?” „Jego narzeczoną,” powiedziałam dobitnie i wyraźnie. Wciągnęła powietrze i cofnęła się bezwolnie. Po chwili potrząsnęła głową i mruknęła, „To zabawne, nie wspominał o tobie, gdy umawialiśmy się na obiad.”

„To dlatego, że nie zamierzał zjeść z tobą obiadu, panno Starr. Nie ma takiej potrzeby. I nie jest przypadkiem trochę za wcześnie na obiad?” „Po prostu powiedz mu, że tu byłam.” Odwróciła się, by wyjść. Umyłam w końcu zęby i przekradłam się do salonu, by sprawdzić, co z chłopakami. Osh spał w tej samej pozycji, w której go zostawiłam, ale Garrett już się budził. Cookie robiła już śniadanie. Była jak dobry duszek. „Cześć, Cookie,” powiedziałam i kiwnęłam głową do Garretta, który przeciągał się na fotelu. „Nie uwierzysz, kto przed chwilą zapukał do drzwi Reyesa.” Spojrzała na zegarek na nadgarstku. „Tak wcześnie?” „Tak i był to nie kto inny jak Sylvia Starr.” „Nie,” powiedziała. „Zapewniam cię. Chciała wywiadu. Jest wytrwała.” „Podbiję jej oko, jeśli nie odczepi się od naszego chłopaka.” Dopiero teraz dotarł do mnie zapach tego, co robiła i ugięły się pode mną kolana. Trzymała w ręce dzbanek kawy. Po brodzie pociekła mi ślina. „Trzymaj,” powiedziała, wręczając mi kubek pełen czarnego nektaru. „Cook, wiesz, przez co teraz przechodzę. I boli mnie głowa.” „Tak jakby całe zastępy piekieł skakały ci po mózgu?”

„Tak.” „Tak jakby lawa wulkaniczna wypłynęła z krateru i rozlała się wewnątrz twojej czaszki?” O rany, niezła była w zgadywankach. „Dokładnie tak.” „To przez odstawienie kofeiny. Mówiłam ci, że tak będzie.” Złapałam się za głowę, gdy ból ponownie zaatakował i uderzyłam się łokciem w otwarte drzwiczki szafki. „O co chodzi? Myślałam, że uważasz, że przesadzam.” „Nie. Musisz przez to przejść. Zdecydowałam się do ciebie dołączyć.” Dopiero teraz zobaczyłam, że obok jajek stoi zielona puszka. Zdrowa, bezkofeinowa kawa w zielonej puszce. Kolor szatana! „Co to jest?” zapytałam, gdy Garrett szedł w naszą stronę niczym senne, seksowne zombie. Ziewnął i sięgnął ponad naszymi kawami po kubek. „Zamierzasz cierpieć,” powiedziała Cookie, „a ja postanowiłam cierpieć z tobą. Też odstawię kofeinę.” Spojrzałam na kubek w jej rękach. „Co teraz pijesz?” „To, co obie będziemy pić przez następne osiem miesięcy. Przestawiamy się na bezkofeinówkę.” Przeszedł mnie dreszcz horroru i zamarłam na trzy, może cztery sekundy. Odłożyłam kubek i utworzyłam z palców krzyż, krzycząc,

„Prędzej umrę!” podczas, gdy Garrett nalał sobie tego świństwa. Głupiec. „Oh, przestań.” Odłożyła swój kubek i spróbowała wcisnąć mi z powrotem mój. „Daj jej szansę.” „Nie mogę. To jak zdradzanie Reyesa z Garrettem.” Rzucił mi groźne spojrzenie, doprawiając swój kubek diabelskiej mikstury śmietanką i cukrem. „Jak tam sobie chcesz,” powiedziała Cookie, podnosząc swój kubek i biorąc głęboki wdech. Po kilku chwil męczarni, doszedł do mnie ponownie ten aromat. Zadygotałam, ale nie z powodu kofeinowego porno, które serwowała mi Cookie. No bo poważnie, kto wąchał w ten sposób kubek? Pochyliłam się w jej stronę, gdy oblizała bok kubka i westchnęła z ekstazą. To było takie złe, a jednocześnie tak bardzo w porządku. „Nie pachnie jak bezkofeinowa,” powiedziałam, patrząc jak Garrett upija łyk swojej i czekając na jego reakcję. Była taka sama jak Cookie, tylko bez lizania i wzdychania. Dziwne, że nie wirowała wokół Pana Kawusi. „Nigdy nie piłaś bezkofeinówki?” zapytała, przysuwając do mnie mój kubek. Pozwoliłam, by podejrzliwość pojawiła się na mojej twarzy. Uniosła brwi, czekając. Nie zamierzała odpuścić, dopóki nie popełnię tego czynu.

„Dobra, spróbuję. Ale nie bądź zaskoczona kiedy cię nią opluję. Albo zwymiotuję. Albo moja głowa zrobi obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni wokół własnej osi.” „Nie martw się.” „Spoko-loko. Czuj się ostrzeżona.” Podniosłam kubek ostrożnie, jakby była w środku żrąca ciecz, przysunęłam do ust i wzięłam łyk. Ciepła, bogata, fałszywa złota ciecz spłynęła mi do gardła, podniecając kubki smakowe. Moje oczy wywinęły orła w tył i prawie dostałam udaru. „O mój boże,” powiedziałam, upijając kolejny łyk. „To jest niesamowite.” „Mówiłam ci.” Odwróciła się w stronę jajecznicy na patelni. „Czekaj!” powiedziałam. „Czy pomoże mi to na ból głowy, nawet, jeśli to tylko bezkofeinówka?” „Nie,” odparła przez ramię. „Cholera. Ale wiesz, nie musisz odstawiać kofeiny tylko z mojego powodu.” „Żartujesz sobie? Zrobię dla ciebie wszystko. Chociaż odstawienie kofeiny będzie ciężkie. Bardziej skłonna byłaby sprzedać moją pierworodną.” „Tylko tak mówisz.” „Pomoże mi ktoś z tą taśmą?” zapytał Reyes, wchodząc do kuchni w samych spodniach od piżamy. Czy było coś seksowniejszego od

mężczyzny w samych spodniach, nawet jeśli był oklejony taśmą do tapet? Wątpiłam w to. „Jesteś pewien, że to już?” zapytałam, kiedy ustał huk po upuszczonych na jego widok przez Cookie naczyniach. Byłam całkiem pewna, że na patelni były jajka. I coś plaszczącego, chyba bekon. „Zasada trzech sekund!” krzyknęłam, nie patrząc na nią. Nie chciałam przyciągać uwagi ani nic. Albo ją zawstydzić. Reyes rzucił jej rozbawione spojrzenie i odpowiedział, „Pewny jak nigdy.” Poszliśmy do salonu, gdzie usiadł na ławie i zabrałam się do pracy. Odklejałam kolejne kawałki powoli, bojąc się oderwania skóry od kości. Ale to było niesamowite. Zamiast głębokich szram była różowa skóra, bez śladu mięsa. „Co z tym w środku? Z tkankami i mięśniami?” zapytałam go. Były dosłownie posiekane zaledwie dzień wcześniej. Przetestował je, podnosząc ręce i machając nimi w różnych kierunkach. Mięśnie zafalowały pod jego doskonałą skórą jak u pływaka. „Wygląda na to, że wszystko jest na swoim miejscu.” „Nie mam pojęcia dlaczego. Nigdy nie widziałam czegoś takiego.” Przesunęłam palcami po jego świeżo zagojonej skórze. Jeszcze bardziej nieprawdopodobnym było, że jego tatuaże, mapa do bram piekła odnowiły się w swojej poprzedniej symetrii. Ani jedna linia nie była zdeformowana albo zatarta. „Śniadanie będzie gotowe za dziesięć minut,” powiedziała Cookie, „i będzie zawierało kilka produktów z podłogi.”

„Moja dziewczyna. Nie można pozwolić, żeby te rzeczy się zmarnowały.” Reyes obserwował Osha, śpiącego cicho na pluszowej kanapie. Jego długie do ramion, czarne włosy potrzebowały grzebienia, a jego rzęsy rzucały uroczy cień na młodzieńcze policzki. Miał perfekcyjnie prostu nos i pełne usta. Czasami miałam problemy z przypomnieniem sobie, czym był. I do czego był zdolny. „Powinniśmy pozwolić mu spać,” powiedziałam do Reyesa. „Wybudza się już ze śpiączki.” „Czujesz to?” „Tak,” odpowiedział. „A kiedy już to zrobi, będę miał do niego kilka pytań.” „Jakiego rodzaju pytań?” dopytywałam się, zmartwiona obrotem spraw. „Ma jakieś ukryte motywy. Czuję to.” „To nie ma znaczenia. Wczoraj walczył ramię w ramię z nami. Zasługuje na nasze zaufanie.” Potem pomyślałam nad słowami Reyesa. Z ukrytymi motywami mógł dla nas walczyć równie dobrze jak ze szlachetnych pobudek. „No dobra, ale najpierw,” dodałam, zanim demon zdążył się obudzić, „jakie jest jego prawdziwe imię?” „Co ci powiedział?” „Osh. Osh Villione.”

Kiwnął głową. „Villione to coś nowego, ale jego imię naprawdę brzmi Osh. To skrót od Osh’ekiel.” „Osh’ekiel. Teraz, kiedy je znam, mam nad nim władzę?” „Tak. Tak jak masz ją nade mną.” Prychnęłam, nie wierząc ani przez minutę, że mogę mieć jakąkolwiek władzę nad mężczyzną zwanym Reyes Alexander Farrow. Albo nad synem Lucyfera, Rey’azielem. „Na co masz dziś ochotę?” zapytałam go. Błysnął zębami. „Na ciebie.” „Powinienem wyjść?” zapytał Garrett z sofy. Odpowiedzieliśmy równocześnie, jedno z nas tak, a drugie nie. Trzy szanse na zgadnięcie które z nas co powiedziało. Garrett wzruszył ramionami i wrócił do czytania wiadomości na swoim telefonie. „Miałam na myśli plan dnia,” powiedziałam do Reyesa. „Muszę załatwić dziś kilka rzeczy, a jeśli chcesz coś dodać do mojej listy, powinniśmy to omówić.” „Nie sądzę, żeby dobrym pomysłem było opuszczanie dziś przez ciebie tego mieszkania,” odpowiedział. „Jest dzień. A ja wciąż mam swoją pracę, Reyes.” „Wiem. Oczyściłem mój grafik. Jestem cały twój.” „Świetnie.”

Pocałował mnie w ucho i wyszeptał, „Obudził się,” na mikrosekundę przed tym, jak mnie odepchnął i zacisnął dłoń na szyi Osha. Garrett złapał mnie, nim upadłam i przytrzymał, gdy Reyes rzucił Oshem przez cały salon aż do sypialni. Krzyknęłam coś niezrozumiałego, gdy Osh upadł na podłogę, lądują na dłoniach i kolanach, niczym zwierzę. Miał czas jedynie podnieść wzrok, kiedy Reyes znalazł się przy nim ponownie i podniósł, przyciskając do ściany. „Kto je wezwał?” warknął ostro. Osh uśmiechnął się do niego, jak była to część zabawy, a potem z łatwością wyrwał z uścisku Reyesa i zaatakował. To, co wydarzyło się później, łamało wszelkie zasady fizyki. Poruszali się szybko, zbyt szybko, by mój umysł zdołał zarejestrować ich pojedyncze ruchy. Próbowałam na nich krzyknąć, ale nic to nie dało. Garrett uskakiwał im z drogi, a Cookie krzyczała gdzieś w tle, ale ja nie mogłam oderwać wzroku od zwierzęcej kłótni toczącej się naprzeciw i wokół mnie jednocześnie. Ich ruchy były właśnie zwierzęce, brutalne i pełne gracji, niczym u śmiertelnie groźnych drapieżników. I poruszali się tak szybko, że niemal się rozmywali.

Nie mając innego wyboru, wzięłam głęboki oddech i skupiłam się. „Stop,” powiedziałam w łacinie, zatrzymując cały ten bałagan. Kiedy czas zwolnił, walka zaczęła wyglądać jak zapasy MMA, które widziałam w telewizji. Zawodnicy MMA byli szybcy, ale przynajmniej widziałam ich ruchy. Teraz wszystko zamarło poza dwoma awanturnikami dosłownie rujnującymi mój salon. Ruszali się z prawie normalną szybkością. Ale wciąż się ruszali. Postanowiłam przenieść to na nowy poziom. Skoncentrowałam moją energię i posłałam ją w jednej, porządnej fali. „Quiesce,” zażądałam, aż w końcu obaj walczący przestali się poruszać. Zajęło im blisko minutę zorientowanie się, co zrobiłam. Reyes przyciskał Osha do ziemi, jego pięść była centymetr od rozplaskania jego twarzy. Ale Osh wciąż uśmiechał, bo jego łokieć kierował się prosto w lewe oko Reyesa. Powinnam była po prostu pozwolić im kontynuować. Gdyby nie moje mieszkanie, mogłabym im pozwolić porozrywać się na kawałki. Czas zaczął mi się już wyślizgiwać, walka mogła w każdej chwili zacząć się na nowo. Nie mogłam do tego dopuścić. Uklęknęłam koło nich i położyłam dłoń najpierw na piersi Reyesa, mówiąc, „Rey’aziel, suffoca.” Potem umieściłam drogą rękę na czole Osha i szepnęłam, „Osh’ekiel, dormi.” Albo zadziała, albo umrę. Oby to pierwsze. Przygryzłam wargę i powiedziałam, „Redi,” wracając czas do normalnego biegu.

Jak zawsze, czas uderzył we mnie potężną falą. Przewróciłam się, ale nie oderwałam od nich dłoni. Jeśli rzeczywiście byłam tak potężna jak wszyscy twierdzili, wkrótce będę tu miała dwóch grzecznie współpracujących chłopców. Jeśli nie, roztrzaskają mnie w ferworze walki. Zacisnęłam zęby i czekałam. Nic się nie wydarzyło. A raczej, wydarzyło się dużo, ale nie zostałam uderzona ani nic. Zamiast tego, dobiegł mnie krzyk Cookie. Mężczyzna pod moją lewą dłonią drgnął i stał się bezwładny, a drugi, ten, który miał upadłego anioła za ojca, zadygotał, rozpaczliwie próbując złapać oddech. Pozwoliłam mu pocierpieć chwilę, by zwrócić na siebie jego uwagę. Jego twarz zrobiła się czerwona ze wściekłości lub braku tlenu, nie byłam pewna. „Anhela,” mruknęłam, pozwalając mu znowu oddychać. Przeturlał się na ręce i kolana, dławiąc się powietrzem. W tym momencie wspomnienie uderzyło mnie tak mocno, że niemal do niego dołączyłam. Padłam obok niego i złapałam jego głowę w ramiona, próbując uchronić się przed obrazami. Tej nocy, kiedy zobaczyłam Reyesa po raz pierwszy, po tym jak uciekł Earlowi Walkerowi, również klęczał na zamarzniętej ziemi, dławiąc się bólem i łapiąc powietrze.

Jak mogłam zrobić mu dokładnie coś takiego, jak robił mu Earl Walker. Jak mogłam sprawić mu ból? Odebrać mu powietrze? „Tak mi przykro,” powiedziałam, gdy zapiekły mnie oczy. „Nie chciałam tego zrobić.” Odsunął się, by na mnie spojrzeć i rzucił mi olśniewający uśmieszek. „Dobra dziewczynka,” powiedział, a ja poczułam jego dumę, co mnie oszołomiło. „Z każdym dniem robisz się coraz potężniejsza. Tak jak mówiłem.” „Nie chciałam tego zrobić, Reyes. Tak mi przykro.” „Nie,” powiedział i odkaszlnął, „nie, to jest właśnie coś, czego musisz się nauczyć, by przeżyć. Dobrze zrobiłaś.” Krzyk Cookie powoli zamierał i zakończył się małym czknięciem. Reyes i ja spojrzeliśmy na śpiącą królewnę na mojej podłodze. „On nie przyzwał Dwunastki, Reyes.” „Dutch,” zaczął, ale podniosłam dłoń, by mu przeszkodzić. „Wiem, co chcesz powiedzieć. On jest jedynym, kto mógł to zrobić. Ale są inni w tym wymiarze, o których nic nie wiemy. Równie dobrze mógł się zjawić tu twój ojciec. Mógł pozwolić im uciec, a potem ruszyć za nimi.” Zesztywniał. „To byłoby w jego stylu. One są stworzone do odwalania za niego brudnej roboty. I do rozrywki.”

„Widzisz? Osh tego nie zrobił. Czuję jego chęć pomocy nam równie dobrze jak ty. Chce, żebyśmy wygrali. Nie jest fanem twojego ojca. Dlaczego go zaatakowałeś?” Wciąż bez koszulki, Reyes zmienił pozycję na siedzącą, oparł się o Sophie, a jeden łokieć położył na kolanie. Uklęknęłam koło Osha i dotknęłam jego twarzy. Wyglądał jak aniołek. Jak dziecko. „Nie wiem,” odparł Reyes cicho. „Wpadam w panikę. Jeśli nie odnajdziemy tego, kto je przyzwał, kto ma nad nimi kontrolę, możemy tego nie wygrać.” „Musimy,” powiedziałam bezradnie. „Dla Fasolki, Reyes. Musimy dla niej wygrać.” „Wiem.” Kiwnął głową w stronę Osha. „Co jest w nim takiego, że aż tak mu ufasz?” „Nie jestem pewna. Czuję, że on... jest ważny” „Gdybyś zobaczyła, co robił w piekle–” „To samo można powiedzieć o tobie, Rey’azielu,” przypomniałam mu. „Dobry strzał. A tak przy okazji,” dodał, rozglądając się po obrazie destrukcji, którą spowodował, „jak do cholery udało ci się całkowicie zapanować nad dwoma najsilniejszymi demonami w światach?” Wzruszyłam ramionami. „Łacina. Zawsze działa. Choć angielski, ormiański czy antyczny aramejski pewnie też by dały radę. Nie wiem,

dlaczego używam łaciny. Wydaje się pasować. Wiesz, kiedy go obudzę, będzie wkurzony.” Najszerszy uśmiech kota z Cheshire jaki widziałam, zagościł na twarzy Reyesa. „Liczę na to.” Cookie kwiknęła. Zgadzałam się z nią. Budząc się, złe demony kołyszą się. Byłam pewna, że gdzieś coś takiego znalazłam. Może w kościele albo w liceum, kiedy dziewczyna imieniem Rachel Dunn twierdziła, że jest w zmowie z diabłem od siódmego roku życia. Po tym jak ocuciłam ekstremalnie wściekłego OshKosha – i kiedy nauczyłam się, że nazywanie go OshKoshem wcale nie poprawia mu humoru – odskoczył na drugą stronę mieszkania. Mała część jego była zraniona podejrzeniami Reyesa. Nie samym atakiem. Był przyzwyczajony do przemocy, tak samo jak Reyes. Obaj byli niczym mali chłopcy siłujący się w piaskownicy. „Wszystko jest fajne i wesołe, dopóki ktoś nie straci oka,” przypomniałam im, gdy dosłownie warczeli na siebie nawzajem. „Albo jądro.” Stanęłam między nimi, gdy zaczęli się do siebie zbliżać. „Nie denerwujcie mnie ponownie.” Bez pożegnania czy ostrzeżenia, Osh wyszedł. „Ktoś chce jajko?” pisnęła Cookie.

Amber przybiegła do mojego mieszkania, zwabiona odgłosami trzeciej wojny światowej. Byłam zaskoczona, że i teraz nikt nie wezwał policji. Na szczęście przegapiła tę najbrutalniejszą część, ale widziała wyjście Osha i gapiła się na mnie potępiająco przez całe śniadanie. Na mnie! Byłoby wielkim niedopowiedzeniem stwierdzenie, że atmosferę można by kroić nożem. Zwykły nóż by jej nie przeciął. Może maczetą. Taką naprawdę ostrą, w stylu katany z Kill Billa. Garrett wyszedł po śniadaniu. Reyes poszedł odwiedzić Georga, a ja wzięłam kolejny kubek szatańskiej krwi i sprawdziłam w dzienniku plan dnia. Według mojego dziennika, który miałam na telefonie, a którego zwykle nie używałam, byłam wolna. Niestety, nie była to prawda. Właśnie zmierzałam pod Romana, mój własny prysznic, gdy wpadła Cookie. „Włącz kanał 7,” powiedziała, chwytając mój pilot i włączając kanał 7, pozostawiając mnie w zdumieniu, dlaczego kazała zrobić to mnie. Telewizor obudził się do życia. „Reyes Farrow pozostawił to bez komentarza,” powiedziała reporterka do kamery, ta sama, która podrywała Reyesa w barze, „i zapewnił mnie, że jego prawnicy zajmują się tą sprawą. Oddaję ci głos, Tom.” „O czym ona mówiła?” zapytałam Cookie.

„Robert. Powiedziała, że Reyes i jego prawnicy zamierzają pozwać nie tylko miasto, ale też Robert, jako że był głównym detektywem w sprawie Reyesa dziesięć lat temu.” „Reyes chce pozwać wujka Boba?” powtórzyłam, skonfundowana. „Nie, Reyes nikogo nie pozywa.” Odwróciłam się w stronę Reyesa, który wszedł do pokoju owinięty w sam ręcznik. „Ale ona twierdzi co innego,” odparła Cookie, posyłając mu zmartwione spojrzenie. Musiałam oddać jej sprawiedliwość. Jej oczy powędrowały w stronę ręcznika tylko raz. Może dwa. „Zdaje się o tobie wiedzieć okropnie dużo. O tym, jaki byłeś w więzieniu. I jak zachowywałeś się podczas rozprawy sądowej.” „Naprawdę?” zapytałam, wbijając w niego spojrzenie. „Musiałeś jej wczoraj wiele o sobie powiedzieć.” Wzruszył ramionami. „Jedyne, co ze mnie wyciągnęła, to ‘bez komentarza’ i ‘przestań macać mój tyłek.’” Uh. Musiał to powiedzieć. Wiedział, jaki mam stosunek do kobiet miętoszących jego tyłek. Reyes zassał powietrze, gdy uderzyła w niego moja zazdrość. Ten rodzaj zazdrości był jak mikroskopijne ostrza przecinające skórę. „Pojawiła się tu dziś rano z nadzieją na wywiad,” powiedziałam mu. Zamarł, z w jego wnętrzu wybuchła złość. Przynajmniej dowiedziałam się, że jej nie zaprosił.

„Co jej powiedziałaś?” „Nie,” odparłam, zwracając wzrok na Cookie. „Jaki rodzaj historii? O czym dokładnie mówiła?” Cookie wyłączyła poranne wiadomości i odłożyła pilot. „Powiedziała, że uratował ludzkie życie podczas pobytu w więzieniu i że zabił trzech nasłanych na niego zbirów już pierwszego dnia. „Neil Gossett,” mruknęłam przez zaciśnięte zęby, wyciągając telefon. „Deputowany Warden Gossett?” upewnił się Reyes. „Powinien wiedzieć lepiej.” Wybrałam jego numer. „Proszę, proszę, Charley Davidson,” przywitał się radośnie. Jeśli widział wiadomości, wiedział, po co dzwonię. „Cześć, Neil,” powiedziałam tym samym tonem. Cookie pochyliła się i wyszeptała, „Idę do biura. Nie pakuj się w kłopoty.” Kiwnęłam głową. „Co tam, mała?” O tak, Neil wiedział. Zachowywał się zbyt miło. Chodziliśmy razem do liceum i jedyny raz, kiedy był wtedy dla mnie miły, był wtedy, gdy chciał umówić się z moją siostrą, Gemmą.” „Cóż, na początek, jesteśmy z Reyesem zaręczeni. A wkrótce będzie nas troje. Nazywa się Fasolka.” „To nie jest imię, które słyszy się na co dzień.”

Nie widziałam Neila od dziesięciu lat, a kiedy już się spotkaliśmy, to tylko z powodu Reyesa. Reyes był strażnikiem w więzieniu w Santa Fe, gdzie przebywał wtedy Reyes. Ale dziś przechodziliśmy na nowy etap znajomości. Zamierzałam skopać mu jego pindowaty tyłek. „A skoro już jesteśmy w temacie, czy ostatnio przypadkiem nie przekazałeś kilku informacji pewnej bardzo ładnej reporterce na temat ojca Fasolki?” „Nie wiem o czym mówisz.” „Neil,” powiedziałam ostrzegawczo. „Czy to nie jest przypadkiem wbrew regulaminowi czy coś?” „Technicznie, tak. Ale jęczała i zaprosiła mnie na obiad.” „Czyli, że opiła cię na tyle byś przekazał jej wszystko, czego chciała.” „Coś w tym stylu.” „Jesteś takim sprzedawczykiem.” „Była czarująca.” „Oh, jestem tego pewna.” „A po tym całym flircie i grze wstępnej powiedziała, że zatrzymuje siebie dla Supermana. Chyba już coś takiego było.” „Kobieta szukając Supermana?” „Nie, kobieta wykorzystująca mnie, żeby dostać się do Supermana.”

„Żeby nie było, że cię nie ostrzegałam. Jesteś tego rodzaju facetem, który chce damy przed ludźmi, ale dziwki w łóżku.” „Cóż, to chyba jak każdy mężczyzna.” „A, racja. Mój błąd. Uważaj tylko, żeby nie złapać jakiejś choroby wenerycznej, szukając szczęścia.” „Po to właśnie zadzwoniłaś? Żeby ostrzec moje jaja?” „Ta.” Rozłączyłam się. Przynajmniej teraz wiedzieliśmy, kto dostarczył informacje tej kobiecie. Nie, żeby to oznaczało coś dobrego, ale przynajmniej zabiło chwilowo moją zazdrość.

11 „Poproszę wino.” „Ale psze pani, to jest McDonald.” „Dobra, to poproszę McWino.” - DRIVE-THROUGH, 2 RANO.

Pozwoliłam, by wrząca woda obmyła moją bolącą głowę, jednocześnie próbując unikać wesołych szturchnięć zmarłego zwierzęcia, które było po części Rottweilerem, a po części wodołazem. Dzielenie prysznica ze stu funtowym psiskiem nie było szczególnie odprężającą czynnością. Musiałam uważać, by się nie poślizgnąć i nie złamać czegoś ważnego. Ale Artemidy to nie obchodziła. Skakała w strumień wody, który rozplaskiwał się o ścianę kabiny. Warczała na niego, skupiając całą swoją uwagę na zatrzymaniu strumienia wody. Woda przez nią przelatywała, ale zdawała się tego nie zauważać. Kiedy łupanie w mojej głowie przerodziło się w tępe pulsowanie, rozległ się piskliwy krzyk, uderzając prosto w Barbarę, mój mózg. „Ktoś ukradł moje ciało!” O mój boże. Zacisnęłam powieki i szczękę z agonii. Głos wystraszył również Artemidę.

Wrzeszcząca dziewczyna wcisnęła głowę przez zasłonkę prysznicową. „Zniknęło! Musisz je znaleźć!” Potarłam twarz i wyłączyłam prysznic. „Pamiętasz, gdzie je ostatnio widziałaś?” zapytałam ją, sięgając po ręcznik. Młoda dziewczyna – może szesnastolatka z farbowanymi na czarno włosami – cofnęła się i pozwoliła mi się wysuszyć, zanim odpowiedziała. „Musisz je odnaleźć. Myślę, że ukradł je mój były. Był psycholem.” Jej ubrania były nowoczesne i ciemne, więc umarła niedawno. „Gdzie było, zanim zostało skradzione?” Zamrugała. „W moim grobie, na cmentarzu. Gdzie indziej mogłoby być?” „A więc nie jesteś żadnym nierozwiązanym morderstwem?” Zacisnęła pięści. Kilka cięć znaczyło jej perfekcyjną skórę. Kilka z nich było na tyle głębokich, że przecięły żyły. „Przykro mi, że to zrobiłam, jeśli to coś da. Nie miałam pojęcia co to zrobi z moją rodziną.” Owinęłam się ręcznikiem. „Pójdę do piekła, prawda?” „Nie, skarbie. Gdybyś miała iść do piekła, już byś tam była. Lepiej powiedz, o co chodzi.”

„Byłam adoptowana. Nie wiem nic o swoich biologicznych rodzicach, ale myślę, że też byli szaleni.” „Uważasz się za szaloną?” „Tak, ale nie tak, że zwariowanie szalona. Raczej dosłownie. Nigdy nie mogłam odbierać niczego normalnie, albo zapamiętywać faktów jak inni. Oddano mnie do szkoły specjalnej, kiedy byłam dzieciakiem i niektóre dziewczyny nazywały mnie głupią.” Wciąż była dzieciakiem, ale zachowałam to dla siebie. „Nawet moim najlepsi przyjaciele odwrócili się ode mnie i śmieli się.” Znałam to uczucie. „Myślałam, że może moja biologiczna matka ćpała, gdy była ze mną w ciąży. Tak czy owak, to był powód, dla którego to zrobiłam. Moja głowa nie funkcjonowała jak trzeba. Ale moja mama– ” Zasłoniła dłońmi oczy. „Moja adopcyjna mama. Nie wiedziałam, ile dla niej znaczyłam.” „Tak mi przykro, skarbie.” „Chciałabym móc jej powiedzieć, że mi przykro.” Rozklejając się zupełnie, przytuliłam ją. „Zajmę się tym, dobrze? Dowie się, jak bardzo ją kochasz. A jak na razie, to o co chodzi z twoim ciałem?”

„Zniknęło!” zapiszczała ponownie, a mój mózg jeszcze raz niemal eksplodował. Biedna Barbara. Nie byłam pewna, ile jeszcze zdoła znieść. „Tak,” powiedziałam, łapiąc się za głowę, by nie odpadła. „Zrozumiałam to za pierwszym razem.” Pospieszyłam się, by się ubrać, byśmy mogli z Reyesem zrobić krótki przystanek w barze przed wizytami u rodzin samobójców i sprawdzeniu, co z zaginionym ciałem Lacey Banks. Ale wyjście z budynku, który został pobłogosławiony przez księdza i zapewniał niejaką ochronę przed Dwunastką, sprawiło więcej kłopotów niż myślałam. „Możemy wejść z powrotem do środka,” powiedział Reyes, stojąc za mną. „I co będziemy tam niby robić?” Byłam sfrustrowana. Miałam zadania do wykonania. Nie mogłam wzdrygać się przed każdym kątem, bojąc się bestii mogących ofiletować moje ciało od kości. „Jeszcze pytasz?” Wyczułam, że się uśmiecha. „Wiem dokładnie, co teraz powinieneś zrobić.” „Co?” „Mógłbyś zadzwonić po Osha, by objął posterunek, gdy ty będziesz szukać Dwunastki.” Spojrzał przez parking, wyglądając na rozdartego. „Mógłbym, ale nie mogę mu ufać. Tobie też nie.”

„No cóż.” Zmusiłam moje nogi do przekroczenia progu i odczekałam chwilę na atak. Kiedy nic się nie stało, przeszłam kilka kroków, modląc się, byśmy mieli rację co do światła słonecznego. Po chwili zrobiłam się bardziej pewna siebie. Reyes zajął się sprawami w barze, a ja pobiegłam do biura, by sprawdzić, co z Cook, zanim wyruszymy. Widziała dziś wiele. Nie wszyscy byliby w stanie uporać się z widokiem takiej przemocy. Wydawała się być w porządku. Walka demonów i reporterka nie zmieniły jej w przerażonego królika. Omówiłyśmy nasz plan dnia, a ja kazałam jej poszukać połączeń między samobójstwami. „I chcę wiedzieć więcej o tej reporterce. Sprawdź, co z nią.” „Szantaż?” spytała Cookie akurat, gdy wszedł Reyes. Zaśmiałam się, machając ręką na jej przerażenie. „Nigdy nikogo nie szantażowałam,” wyjaśniłam mojemu narzeczonemu. „A co z–?” „To nie był szantaż, Cook,” przerwałam jej. „To była obustronnie korzystna umowa. I możesz sprawdzić, co z moim tatą? Nie odzywa się.” „Może twoja macocha jest świruską i on naprawdę pływa po oceanie,” zasugerowała.

„Moja macocha jest świruską. Co do tego nie ma wątpliwości. Ale nie w tej kwestii. Tata zawsze upewniał się, że mamy ze sobą kontakt. To nie jest w jego stylu.” Kobiecy głos doszedł nas od strony schodów. „Powiedzieli mi, że tu będziesz.” Odwróciliśmy się równocześnie, gdy przekraczała próg. Nosiła buty na czterocalowym obcasie i zachowywała się jakby była u siebie. „Ty,” powiedziała, wskazując na Reyesa, „ciężko cię złapać.” Kiedy jej nie odpowiedział, odwrócił się do mnie. Wyciągnęła dłoń. „Miło cię znów widzieć.” „Tym razem w normalnym ubiorze,” powiedziałam, nawiązując do naszego spotkania dziś rano, kiedy była w piżamie. Pomachała palcami wyciągniętej ręki, jakby chciała, żebym pocałowała ją w dłoń. „Czyż nie jesteś urocza?” zaświergotała. To wcale nie było protekcjonalne. „Cóż, dzięki. Mój narzeczony również tak myśli.” Przytuliłam się do niego, a on pocałował mnie w głowę. Trochę bolało, bo Barbara wciąż cierpiała z braku kofeiny, ale zignorowałam to. Emocje Sylvii Starr były z rodzaju tych socjopatycznych. Wrząca nienawiść pulsowała wokół niej ostrymi falami. Przykleiła na twarz uśmiech modelki. To było trochę straszne.

Czując to samo, co ja, Reyes przycisnął mnie do siebie jeszcze mocniej. Jak w ogóle tu weszła? Była ósma rano i bar jeszcze nie był otwarty. „Jestem Cookie.” Moja wierna asystentka wstała i wyciągnęła dłoń. „Często widuję cię w telewizji.” „Cóż, dziękuję.” To nie miał być chyba komplement, ale niech będzie. Jej głos był przesiąknięty taką słodyczą, że aż rozbolały mnie zęby. Zwróciła się ponownie do Reyesa. „Pomyślałam, ze to dobra pora na wywiad.” Rozzłościł się, więc interweniowałam. „Akurat sami mamy kilka wywiadów do przeprowadzenia. Jesteśmy teraz w trakcie sprawy, ale dzięki.” „Sprawy?” zapytała. Nie mnie. To było dziwne, że wszystko co mówiła, nawet do innych ludzi, było skierowane do Reyesa. „Sprawę,” potwierdziłam, wskazując na drzwi, nad którymi wisiała plakietka z moim imieniem. „A racja. Ty musisz być tą Davidson z Śledztw Davidsonów.” O mój boże. Mówiąc to, nawet na mnie nie spojrzała. Jej wzrok pozostał utkwiony w Reyesa. „Więc gdybyś mogła,” powiedziałam, wskazując na drzwi wyjściowe. „Do innego razu.” Odwróciła się i wyszła.

Stałam oszołomiona. Niezbyt długo, ale jednak. „Jest bardziej zbzikowana niż niejedna groupies.” Reyes nie odpowiedział. „Okej, to było zabawne,” powiedziałam do Cook. „Lubię ją, pomimo tych zalotów skierowanych w twojego narzeczonego,” odparła. „Zauważyłaś to, no nie? Nie byłam pewna czy zwrócisz na to uwagę przez cały nawał tej pracy, którą masz do zrobienia.” „Mh-hmm.” Cookie wpatrywała się w ekran, skupiając się na pasjansie. Poklepałam ją w policzek. „No dobra. Zamierzam wpłynąć na czyjeś życie w nieodwracalnie niszczycielski sposób.” „Powodzenia,” powiedziała, nawet na mnie nie patrząc. Jej też brakowało kofeiny. „I zajmij się pracą. Nie płacę ci minimalnej stawki za ustawianie pasjansa.” „Robi się, szefowo.” Rany, była niezła. „Miałem nadzieję tego uniknąć,” powiedział Reyes, gdy szliśmy w stronę Misery. Wujek Bob poprosił wcześniej Noniego, by usunął krew z siedzeń i podłogi. Naszym pierwszym celem była wdowa po wczorajsze ofierze. Oczywiście, nie wiedziała jeszcze, że jest wdową. Musiałam bardzo, bardzo uważać na słowa.

„Jako, że będziesz za mną chodził cały dzień, zdecydowałam mianować cię moim ochroniarzem,” powiedziałam do Reyesa, gdy wysiedliśmy z wozu. „Jestem bardzo wartościowa. Na tyle, że potrzebuję ochroniarza.” „Jestem twoim ochroniarzem,” powiedział, rozglądając się uważnie. „A ty jesteś bardzo, bardzo wartościowa.” „Wcale nie. Ty jesteś. I nie możesz być moim prawdziwym ochroniarzem. Jesteś moim narzeczonym.” Zadzwoniłam dzwonkiem. „Narzeczeni nie mogą być ochroniarzami swoich drugich połówek. Ochroniarze muszą trzymać się na dystans,” wyjaśniałam, gdy czekaliśmy. „Muszą być skupieni na swojej pracy.” „Na swojej pracy?” „Na osobie, którą chronią. Muszą być chłodni i skupieni, nie pozwalając swoim emocjom wpłynąć na decyzje. Ale możemy udawać, że nim jesteś. Przydałby mi się jeszcze Chihuahua z diamentową obrożą.” Spojrzałam w dół, na moją miękką, skórzaną spódnicę i wysokie kozaki do kolan, w których miałam Zeusa. „Nie wyglądam jak kobieta z ochroniarzem. Raczej jak cyganka.” „Lubię cyganki.” Spojrzałam na niego. Jesteś pewien, że wszystko z tobą w porządku? Zostałeś prawie rozerwany wczoraj na strzępy, a dzisiaj zdajesz się być... odległy.”

Ponownie rozejrzał się na boki. „Po prostu myślę, że powinniśmy zająć się ważniejszymi rzeczami.” „Jakimi?” zapytałam, gdy drzwi zaczęły się otwierać. „Dwunastoma wściekłymi ogarami z piekła, które chcą wychłeptać twoją krew.” Na szczęście powiedział to cicho. Nałożyłam na twarz sympatyczny uśmiech i pokazałam moją licencję. Wyjaśniłam, kim jestem, przedstawiłam Reyesa jako mojego asystenta, pana Farrowa, i wyjaśniłam po co tu jesteśmy. Wątpiłam, żeby dosłyszała choć jedno moje słowo. Wpuściła nas, chęć odnalezienia męża zrobiły z niej desperatkę. Byłam zaskoczona brakiem mundurowych. Oczekiwałam, że będą tu gliny albo FBI. Szlochała w chusteczkę, gdy usiedliśmy w jej schludnym salonie. „Tak mi przykro, pani Chandler,” zaczęłam. „Czy na tej notce było zwyczajne pismo pani męża?” „Nie,” wychlipała, podnosząc głowę. „Powiedziałam policji, że tak pisał, gdy był pijany.” „Bywał pijany.” Wstała, by pokazać nam monetę. Nie, żeton. Żeton trzeźwości z klubu Anonimowych Alkoholików. „To jego dziewięcioletni żeton. Swój dziesięcioletni żeton nosił ze sobą. Nie pił alkoholu, od kiedy...” Odwróciła się gwałtownie. Gdy w

końcu zwróciła się znów do nas, była zdeterminowana. „Przez cały ten czas, nie wziął do ust ani łyka. A nagle upija się i popełnia samobójstwo? Tak po prostu?” „Pani Chandler, czy zna pani któregoś z tych ludzi?” zapytałam, pokazując jej trzy zdjęcia. „Nie rozpoznaję ich, choć ona wygląda znajomo,” powiedziała, wskazując na Annę Gallegos. „Są związani ze sprawą zaginięcia mojego męża?” „Nie, nie do końca. Policja nie powiedziała pani, że notka samobójcza pani męża nie była pierwszą?” „Tak, wspomnieli o tym. Dlaczego nic do tej pory z tym nie zrobili?” Zaczęła wpadać w panikę. „Dlaczego nie szukają?” „Pani Chandler, właśnie tak robią. Dlatego tu jesteśmy.” „Prywatni detektywi?” zapytała, zaskoczona. „Jestem też konsultantką policji. Czy pani mąż miał jakieś problemy? Kłótnia ze współpracownikiem albo–?” „Jest księgowym w firmie prawniczej. Miał kilka problemów z prawnikiem, ale nie takie, które mogłyby to wyjaśnić.” Kiwnęłam głową i zadałam jeszcze kilka pytań, choć miałam wrażenie, że przez Reyesa jest nerwowa. Stał i rozglądał się po domu. Zerkał do kuchni. Wyglądał przez okno. „Jeśli przypomnisz sobie coś jeszcze,” powiedziałam, wręczając jej wizytówkę, gdy odprowadzała nas do drzwi, „daj mi znać.”

„Tak zrobię. Proszę, odnajdźcie go,” powiedziała, ponownie wybuchając płaczem. Pod dom zajechał Buick z oregońkimi tablicami. Pani Chandler podbiegła do niego i uściskała kobietę z niego wysiadającą. Wyglądały jak siostry, więc poprowadziłam Reyesa do Misery. „Wyszłoby lepiej, gdybyś odpuścił.” „Wyszłoby lepiej, gdyby ogary nie polowały na moją narzeczoną.” Punkt dla niego. Następnym przystankiem była szkoła podstawowa, gdzie pracowała siostra ofiary. Uczyła trzecią klasę. Kazałam Reyesowi czekać na zewnątrz, by nikogo nie denerwował. Po pokazaniu licencji, rewizji osobistej i pobraniu próbki mojego DNA, pozwolono mi wejść do klasy Marie Gallegos. Panna Gallegos była niziutką Hiszpanką o krótkich włosach i ładnej twarzy. I była równie roztrzęsiona co pani Chandler. Zadałam jej te same pytania i pokazałam zdjęcia. Dzieci pracowały cicho w swoich ławkach. Co odważniejsze zerkały na nas. „Jeśli przypomnisz sobie coś jeszcze,” powiedziałam, pozwalając jej wrócić do pracy, „daj mi znać.” „Dziękuję, tak zrobię.” Ruszyłam do wyjścia z nadzieją, że ponowna rewizja nie będzie konieczna. Mój tyłek mógł nie znieść więcej macania. Reyes byłby zazdrosny.

„Panno Davidson,” wyszeptała Marie, wychylając się zza drzwi. Odwróciłam się z nadzieją. „Anna wspominała o czymś dziwnym dzień przed zniknięciem. Teraz sobie o tym przypomniałam.” „Tak?” zachęciłam ją. „Powiedziała, że skontaktowała się z nią jakaś kobieta, twierdząc, że jest starą przyjaciółką i próbując umówić się na kawę. Ale potem powiedziała coś dziwniejszego.” „Co takiego?” „Powiedziała, że zna tę kobietę, ale nigdy się nie przyjaźniły. W zasadzie, to kiedyś czuła się przez nią prześladowana. Była zmartwiona tym telefonem, ale żartowała z niego.” To mógł być bardzo kosztowny błąd. „Spotkały się?” „Nie wiem. Wiem, że tego nie chciała, ale moja siostra nie potrafiła odmawiać.” Znałam ten typ. Zapisałam sobie, żeby sprawdzić nagrania z telefonu Anny. „Podała ci jej imię?” „Tak, ale nie mogę go sobie teraz przypomnieć. Przepraszam.” Wyczułam od niej rosnące poczucie winy. „Nie, nic się nie stało. Czy wspominała kiedyś o Phoebe Durant?” „Nie przypominam sobie.” Spuściła głowę, mrugając szybko. „Ona już nie wróci, prawda?”

Również opuściłam głowę i odpowiedziałam tak łagodnie, jak tylko potrafiłam. „Chciałabym móc ci na to odpowiedzieć.” Kiwnęła głową i cofnęła się do klasy. Ten ranek był kompletnie jałowy. A mój ból głowy okazał się wrzodem na tyłku. Żadne inne rodziny ofiar nie pamiętały o telefonie od starego przyjaciela. Nie rozpoznawały imion innych ofiar. I nie potrafiły powiedzieć na pewno czy zaginięci mieli jakieś problemy. Wujek Bob zdobył rozmowy Anny Gallegos, ale wszystkie pochodziły od rodziny i bliskich znajomych. „Może ta kobieta dzwoniła do niej do pracy,” powiedziałam, zamawiając bezkofeinową mocha latte w Java Loft. „Możesz je zdobyć?” „Pewnie, że tak,” odparł Wubek. „Pracowała jako pielęgniarka.” „Dobrze, to daj mi znać.” „Oh, póki pamiętam. Zeke Schneider, gość, który cię zaatakował wczoraj, był w więzieniu, ale został przeniesiony do Cruces. Wyszedł parę miesięcy temu. Zmarły gość w Santa Fe był jego ojcem, Zekiem Schneiderem Seniorem.” „Wygląda na to, że mieli zdrowe, rodzinne stosunki.” „No nie? W akta wpisali złego Schneidera. I zgadnij, dla kogo pracował Zeke Schneider Junior, gdy wyszedł z paki.” „Dla Boga?” Kazał zgadywać. „Dla Bruno Navarra.”

„Tego zbrodniarza?” „Zbrodniarza, który był w więzieniu z Reyesem.” Spojrzałam na Reyesa na zewnątrz. „Dzięki, Wubku. Niedługo znów się odezwę.” „Wciąż jesteśmy umówieni na obiad na dziś?” zapytał. „Czy będzie zawierał jedzenie?” „Myślę, że tak.” „A więc jesteśmy.” Nie wiedziałam, że umawialiśmy się na obiad, ale kto odmówiłby darmowemu jedzeniu. „Do później.” Rozłączyłam się i obróciłam dookoła. Wszyscy w pobliżu wydawali się być żywi, ale wyczuwałam zmarłego. Wybrałam po raz drugi dziś numer Neila Gossetta. „Jeśli ponownie chcesz nazwać mnie sprzedawczykiem, to odpuść sobie. Już o tym wiem.” „Chwila, kontaktowała się z tobą ponownie?” zapytałam. „Co jeszcze jej powiedziałeś?” „Nie kontaktowała się.” W jego głosie pobrzmiewało zawiedzenie. „A, no to dobrze. Dzwonię w innej sprawie.” Mówiłam cicho, choć Reyes wciąż był na zewnątrz. „Czy było coś między Reyesem a zbrodniarzem o imieniu–” „Bruno Navarra, aka Bumpy.” „Um, tak. Dobrze zgadłeś.”

„Pamiętasz jak ci powiedziałem o trzech gościach, którzy zaatakowali Reyesa i zostali załatwieni przez niego w trzydzieści sekund?” Znałam dobrze tą historię. „Oczywiście.” „Byli ludźmi Bumpy’ego.” „Nie gadaj.” „Przykro mi to mówić. Bumpy nie jest miły gościem.” „A gościu imieniem Zeke Schneider Senior go znał?” „Tak. Dlaczego pytasz?” Nie mogłam mu na to odpowiedzieć. Gdyby ktoś odkrył moje powiązania z Zekem Schneiderem Juniorem, mogłabym zostać oskarżona o zamordowanie go. „Powiedzmy, że zrobił na mnie wrażenie.” „Więc nie jesteś już na mnie zła?” „Gossett, nie jestem na ciebie zła. Spotkałam dziś rano tą kobietę. Ma język ze srebra, oddaję ci sprawiedliwość.” „Mówiłem. Wspomniała o mnie?” zapytał z nadzieją. „Jesteś sprzedawczykiem.”

12 Nie zapomnij tej chwili. Za jakiś tydzień przyjdę z miażdżącą pyskówką. - T-SHIRT

Zadzwoniłam do taty i zostawiłam mu kolejną wiadomość, gdy jechaliśmy do miejsca pracy Anny Gallegos. Dostaliśmy te same odpowiedzi, co od rodzin. Nawet najbliższy współpracownik Anny nic nie wiedział o telefonie. Anna nic mu nie powiedziała. Znowu utknęliśmy w martwym punkcie. „Czuję się jak sałatka,” powiedziałam, wspinając się do Misery. „Zdecydowanie nie wyglądasz jak sałatka,” odparł Reyes. „Zrób mi swoją słynną sałatkę taco z grillowanym kurczakiem w guacamole i śmietanie.” W policzku utworzył mu się dołeczek. „Mam swoją słynną sałatkę?” „Teraz wiesz. Powinieneś nazwać ją Charley Davidson.” Zaśmiał się i zapiął pas. „W tamtym tygodniu chciałaś, żebym nazwał tak burrito.” „I?” „A jeszcze wcześniej, burgera z zieloną i czerwoną papryczką.”

„Tak, w gwiazdkowym stylu, jak ja. Jestem kolorowa i błyszcząca jak święta Bożego Narodzenia. Tylko nie rozumiem do czego zmierzasz.” Poprowadziłam Misery w stronę baru. Reyes rozsiadł się wygodnie. Postanowiłam dowiedzieć się więcej o tym Bumpym, zanim powiem o nim Reyesowi. Patrzył przez okno i wydawał się być gdzieś daleko, kiedy powiedział, „Jeśli będziesz na mnie tak patrzyła, nigdy nie dojedziemy na miejsce.” „Jestem tylko zdumiona tym, jak szybko się leczysz.” Odwrócił się do mnie. „Ty też tak możesz, tylko musisz odkryć jak.” „Mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała.” „Też mam taką nadzieję. Czego jeszcze dowiedziałaś się od wujka?” „Co?” zapytałam zaskoczona. „Niczego.” Milczał przez chwilę, nim powiedział, „O tych notatkach samobójców.” „Oh,” powiedziałam, odprężając się, „niewiele. Wciąż nie znaleźli żadnych powiązań. Nie mamy żadnych tropów. Wysłali te notki do laboratorium. Mają nadzieję, że coś przegapili.” Kiwnął głową.

Był dziś taki cichy, że naprawdę mnie to martwiło. „Wszystko w porządku?” „A wyglądam jakby nie było?” „Nie wiem.” Zatrzymałam się na czerwonym i spojrzałam na niego podejrzliwie. „Wydajesz się być dziś bardzo odległy.” Odwrócił się do okna. „Byłoby mi lepiej, gdybyś mnie nie okłamywała.” Cholera. Powinnam była się domyślić, że to wykryje. „To nic takiego.” „Więc czemu kłamiesz?” „Bo tak,” powiedziałam, nie mając lepszej wymówki. „Potrzebuję dowiedzieć się więcej, nim ci o tym powiem.” Zaparkowałam. Reyes poszedł prosto do kuchni, a ja popędziłam do łazienki. Albo bezkofeinówka produkowała więcej moczu niż zwykła kawa, albo Fasolka naciskała na mój pęcherz. „To przez hormony,” powiedziała Cookie, wychodząc z sąsiedniej kabiny. „O, zabawnie cię tu spotkać.” „Zeszłam na lunch, ale nie ma wolnych stolików.” „Zauważyłam. Chwila, to przez hormony muszę sikać co pięć minut?”

„Tak. W pierwszym to hormony. W trzecim trymestrze to już inna historia. Nie ma to jak dziecko kopiące w twój pęcherz dla czystej przyjemności.” „Cóż, to brzmi świetnie.” Kiedy umyłyśmy ręce, opowiedziałam jej, czego się nie dowiedzieliśmy. „Wujek Bob ma zdobyć nagrania rozmów telefonicznych z miejsca pracy Anny. Oby ten, kto do niej dzwonił, był kluczem do tego wszystkiego.” „Idealnie. Jeśli będą tam jakieś imiona, których nie rozpoznają, zobaczę czy siostra Anny sobie ich nie skojarzy.” „Byłoby świetnie.” Weszłyśmy do restauracji, gdzie pobrzmiewał monotonny szmer konwersacji. „Chyba zjem na górze, możesz do mnie dołączyć, jeśli chcesz,” zaczęła Cookie i zatrzymała się gwałtownie. Przy barze siedział wujek Bob i przeglądał kartę menu. „Mogę,” powiedziałam, patrząc jak wlepia spojrzenie w mojego gburowatego wujka. „Skłamałam Reyesowi i mnie nakrył. Teraz chyba muszę go unikać.” „Na jaki temat skłamałaś tym razem?” zapytała, nie odrywając wzroku od Wubka. Parsknęłam. „Powiedziałaś to jakbym kłamała codziennie.” „Bo tak jest. Wiem o tym, bo nie umiesz kłamać.”

„Dlaczego wszyscy to mówią? Jestem świetnym kłamcą. Mogłabym być prawnikiem.” Poklepała mnie po głowie. Zabolało. „Na jaki temat skłamałaś?” Stałyśmy przy kasie, czekając na zamówienie Cookie. Rozglądnęłam się, żeby sprawdzić czy Reyes się gdzieś nie czai. „Sądzę, że koleś, który zaatakował mnie w psychiatryku, został wysłany przez Bruno Navarrę.” To przyciągnęło jej uwagę. „Tego zbrodniarza?” „We własnej osobie. Pamiętasz tych trzech morderców, którzy zamarkowali się na Reyesa, kiedy był w więzieniu?” „No.” „To Bumpy ich nasłał.” Otworzyła usta. „Nie.” „Tak.” „Nie ma mowy.” „Poważnie. Pracował tam dla niego Zeke Schneider Senior, a Zeke Schneider Junior pracował dla niego tu, na zewnątrz.” „Więc Bumpy wciąż jest w więzieniu?” „Tego akurat nie wiem. Muszę sprawdzić kilka rzeczy zanim powiem o tym Reyesowi.” „Dobra, sprawdzę to dla ciebie i dam ci znać.”

„Dzięki, Cook! Boże, kocham szukanie informacji. Zwłaszcza kiedy ty to robisz.” Skierowała swoją uwagę z powrotem na Wubka. Zaśmiałam się miękko. „Zaczekam tu na twoje jedzenie. Idź do swojego faceta. Nie widziałaś go od–” zerknęłam na mój niewidzialny zegarek „–kilku godzin.” Przeczesała palcami włosy i wzięła głęboki oddech. Widok wujka Boba, kiedy ją zobaczył, był bezcenny. Tych dwoje było w sobie tak bardzo zakochanych, że to aż bolało. Dosłownie. Moja głowa mnie zabijała, a obserwowanie ich miłości tylko jej w tym pomagało. „W czym mogę ci pomóc?” zapytał Reyes, pojawiając się nagle za ladą. „Poproszę słynną sałatkę taco Reyesa Farrowa.” „Nie sądzę, żeby Reyes Farrow miał słynną sałatkę, taco ani cokolwiek innego.” Rozmowy w tle umilkły, jak zawsze, kiedy pojawiał się w restauracji. „Założę się, że jesteś po prostu zbyt mało kompetentny, żeby wiedzieć coś takiego.” „Ma sałatkę taco. Tylko nie jestem pewny czy jest ona sławna.” „Pozwól, że ja to ocenię.” Wyciągnął notes i wyciągnął długopis zza ucha, po czym zapisał moje zamówienie. Uśmiechnęłam się i podparłam podbródek dłońmi, żeby mu się lepiej przyglądać. Czułam palące spojrzenia całej sali i

miałam nadzieję, że Reyes się nimi nie przejmuje. Nie był dziś do końca sobą i nie chciałam, żeby cokolwiek go wytrącało z równowagi. Wciąż nie odzyskał pełnej sprawności po wczorajszych obrażeniach. Odłożył długopis i podał karteczkę z zamówieniem Sammy’emu, który dziś gotował. Sammy zmarszczył brwi. „Źle zapisałeś anchovies,” powiedział. „Nie,” odkrzyknęłam. „Miała być sałatka taco.” „Oh, a więc zapisał to jeszcze gorzej niż myślałem.” Mrugnął do mnie i odwrócił się. Reyes zrobił to samo co ja, podparł brodę, opierając łokcie na blacie i zbliżył się, przysuwając usta do mojego ucha. „Co przede mną ukrywasz?” zapytał, jego ciepły oddech owionął mój policzek. Odwróciłam się do niego, wdychając jego zapach. Pachniał jak burza i drzewo sandałowe. „Odkryj przede mną swoje sekrety, to ja zdradzę ci moje.” „Niezależnie od tego, co sobie myślisz, nie mam przed tobą tajemnic. Nie mam nic więcej do ukrycia.” „Ośmielę się wątpić. Jakie jest moje imię?” Odsunął się lekko. „Jeśli ci powiem, stracę cię.” Położyłam ręce na jego policzkach. „To nigdy się nie stanie.” Uśmiechnął się smutno i powiedział, „Stracę cię na zawsze.” Wyprostował się i poszedł do kuchni, zrobić nam lunch.

Jeszcze nigdy nie widziałam go tak smutnego. Co wiedział i co myślał, że przed nim ukrywam? Jako, że w barze nie było wolnych stolików, w milczeniu zjedliśmy z Reyesem lunch w kuchni. Wiedział, że kłamałam mu już wcześniej, ale zaczął mówić o tym dopiero wczoraj. Co takiego wydarzyło się wczoraj, co sprawiło, że uznał, że ukrywam przed nim coś dużego? Potrząsnęłam bolącą głową. „Gdzie teraz?” zapytał, zabierając miskę po mojej sałatce. „Muszę wpaść szybko na Cmentarz Sunset i sprawdzić tam pewien grób.” „Będę gotowy za pięć minut.” Poszłam do biura, by sprawdzić, co z Cookie. Znalazła właśnie dane Bumpiego Navarry. Miał kilka centrów handlowych w Albuquerque i biuro w Menaul, choć nie sądzę, by spędzał tam zbyt wiele czasu. Cookie znalazła też jego adres domowy i adres, na który trafiało większość jego korespondencji. „Dobra,” powiedziałam do Cookie. „Teraz tylko muszę wymyślić, jak pozbyć się mojego narzeczonego i pójść z nim porozmawiać.” Cookie obróciła się na fotelu w moją stronę. Wyglądało to nieco dramatycznie. „Żartujesz sobie, prawda? Po tym, co zdarzyło się wczoraj?” „Wiem. Ogary piekielne. Niszczą moje plany na długie i owocne życie.”

Dołączyłam do Reyesa koło Misery trzymając się za Barbarę. Kiedy uniósł brwi, tylko pokręciłam głową. Nie pytał. Mądry chłopak. W drodze na cmentarz zadzwoniłam do Wubka. Nie mieliśmy szansy porozmawiać w barze. „Cześć, kochanie, co jest?” zapytał, ale wydawał się rozstrojony. Może nawet lekko zestresowany. „Czegoś tu nie rozumiem, wujku Bobie. Jeśli ktoś ich zabił, dlaczego zabrał ciało? To znaczy, czemu ich po prostu nie zabił, a potem nie upozorował samobójstwa?” „Upozorowanie samobójstwa jest trudniejsze niż wszyscy myślą. Mógł się obawiać, że cokolwiek nie zrobi, laboranci to wykryją.” „Więc dlaczego w ogóle zostawiał tą notkę? To sprawia, że cała sprawa jest jeszcze bardziej podejrzana.” „Może miał nadzieję, że się poddamy, jeśli nie znajdziemy ciała. Może uznał, że notka samobójcza okaże się wystarczająca.” „Nie wydaje mi się,” mruknęłam. „Mam teorię.” To go zaintrygowało. „Strzelaj.” „Myślę, że to dla napastnika coś bardzo osobistego. Ktokolwiek to robi, chce w ten sposób coś pokazać. Może chce, żeby ludzie myśleli, że osoby, które niby napisały te notki samobójcze nie zasługują na życie.” „Robisz się w tym całkiem niezła.” Obruszyłam się. „Zawsze byłam.”

„To jest jedna z krążących już teorii. Ale jesteś na właściwym tropie. To coś bardzo osobistego, a kluczem są powiązania między tymi osobami. Jestem tego pewien.” „Okej, to daj mi znać, jeśli się czegoś dowiesz.” „Ty tak samo. Do zobaczenia wieczorem.” Rozłączyłam się i wysiadłam z samochodu. Cmentarz Sunset mógł być marynatą śmierci, ale nie kręciło się po nim zbyt wielu zmarłych. Większość martwych ludzi miała mało powodów, by przebywać w tak opuszczonym, depresyjnym miejscu. Właśnie dlatego zawsze tak lubiłam cmentarze. Niewielu żyjących ludzi. Niewielu zmarłych. Nawet jako dziecko wolałam grobową atmosferę cmentarzy od ładnych parków. Ludzie rzadko umierali na cmentarzach. Co innego w parkach. Morderstwa tam popełniane wydawały się najbardziej brutalne, jakby niewinne, trawiaste ziemie budziły w ludziach najgorsze instynkty. Dziewczyna spod prysznica, Lacey Banks, stała przy swoim grobie i zaczęła gwałtownie machać, gdy mnie zobaczyła. „Przyszłaś!” krzyknęła. „Oczywiście, że tak. To twój?” zapytałam, ale z samochodu właśnie wysiadł Reyes i już ją straciłam. Odszedł kilka kroków od Jeepa, rozglądając się po terenie. „Lacey?” powiedziałam głośno, machając ręką przed jej twarzą. Ocknęła się. „Sorki, ale ja– On jest– Baaardzo–”

„Wiem. To twój?” powtórzyłam. „A, tak.” Rozejrzałam się, by stwierdzić oczywiste. „Gleba jest nienaruszona. Żadnych śladów czyjejś obecności. Czemu myślisz, że twojego ciała tam nie ma?” „Bo trumna jest pusta.” „Co?” Przez jej stwierdzenie zrobiłam się ostrożna. Nie wiem dlaczego. „Widzisz przez warstwę ziemi i drewna.” „Cóż, tak. Jeśli tam zejdę.” Nie przeszło mi to nawet przez myśl. „Ale dlaczego miałabyś to robić?” Oparła pięści na biodrach. „Bo się powoli rozkładam. To niesamowite! Chcę widzieć to na własne oczy. No wiesz, sprawdzać jak to wygląda. Niestety, te procesy balsamiczne bardzo to spowalniają.” „Tak,” mruknęłam z sarkazmem, „to rzeczywiście smutne.” Trawa otaczająca jej grób była trochę zbyt świeża. „O, i przeszukałam dom mojego byłego. Nie było tam żadnego ciała. Może to jednak nie on.” „Jeśli to był on, to się tego dowiemy.” Zadzwoniłam jeszcze raz do Wubka. „Wybacz!” krzyknęłam, zanim zdążył powiedzieć cokolwiek. „Nie szkodzi. Co jest?” „Czy mogę dostać pozwolenie na rozkopanie grobu?”

Zaśmiał się. „Tylko od ciebie dostaję takie prośby. I nie. Nie bez skomplikowanych dowodów, że jest to niezbędne. Ekshumacja to bardzo poważna sprawa.” „Cholera. Ale cóż, jest pewien problem. W środku nie ma żadnych zwłok.” „Trzy inne również zniknęły,” odparł. „Uh, co?” „Co?” „Chwila,” mruknęłam do niego i zwróciłam się Lacey. „Są jeszcze jakieś trzy inne, puste groby?” Kiwnęła głową. „Tak, sprawdziłam. Mogę ci pokazać. Wszystkie są dziewczynami i zostały pochowane w ciągu ostatnich pięciu lat.” „Urwa,” nie przeklęłam. „Po prostu urwa. Wygląda na to, że mamy hienę cmentarną, wujku Bobie. Ale okolice grobów wyglądają na nienaruszone.” „Mogę to sprawdzić z kapitanem, ale powtarzam, że ekshumacja to poważna sprawa. Będę czegoś potrzebować. Jakiegoś dowodu, że groby zostały otwarte. Nie tylko naruszone.” Westchnęłam głośno. „Dobra, wymyślę coś.” „Przynieść dziś wino?” „Hm, pewnie.” Wciąż nie miałam pojęcia, o czym mówi. „I gazowany sok winogronowy dla mnie.” „Się robi.”

Rozłączyłam się i spojrzałam w kierunku Reyesa. Kiedy go nie zobaczyłam, przyspieszyło mi tętno. Dwunastka. „Nie,” powiedziałam do siebie, biegnąc tam, gdzie go ostatnio widziałam. „Przecież to poświęcona ziemia. Nie mogą tu wejść.” „Szukasz tego faceta, który tu z tobą przyszedł?” zapytała Lacey. „Jest tam.” Wskazała na maulozeum. Ruszyłam w tamtą stronę, bojąc się, że pokazała się Dwunastka i zobaczyłam Reyesa rozmawiającego z kimś. Schowałam się za drzewem. Rozmawiał z kobietą. Piękną, wysoką kobietą o włosach w kolorze miodu. Miała na sobie białą suknię wieczorową i uśmiech modelki. I była martwa. Odwróciła się i zobaczyła mnie, po czym pokazała delikatną dłonią w moją stronę. Reyes się nie odwrócił. Ruszył w przeciwną stronę, a ze swojego miejsca poczułam gorąco jego wściekłości. „Czas iść,” mruknęłam do Lacey i pospieszyłam w stronę Misery. Pozostawienie go samego pewnie nie było najlepszym pomysłem, ale moim celem było utrzymanie Reyesa z dala od więzienia. Miałam przeczucie, że ta kobieta szpiegowała mnie. Mogła słyszeć moje rozmowy na temat Bumpiego Nevarry. Postanowiłam najpierw załatwić swoje sprawy, a dopiero później zmierzyć się z jego gniewem. Nie było wątpliwości, co Reyes by z nim zrobił, a to bez wątpienia posłałoby go do paki. „Ale co z moim ciałem?” zaprotestowała Lacey.

„Nie martw się, skarbie. Mam plan.” Poklepałam Barbarę. „Oh. No dobra. Więc mam tu czekać?” „Tak. To dobry pomysł.” Wskoczyłam do Misery i włożyłam kluczyki, gdy otworzyły się drzwi od strony kierowcy. A ich otwieracz był wkurzony. „Oh, cześć,” powiedziałam, uśmiechając się niewinnie. „Tylko ją rozgrzewam.” Opuścił głowę i spojrzał na mnie spode łba. „Ty wiesz,” powiedział niskim głosem. Groźnie. Musiałam ugrać coś dla ciebie. „Wysłałeś tą kobietę, by mnie szpiegowała.” Jego wściekłość rozbłysnęła wokół mnie. „Po tym przedstawieniu, jaki odwaliłaś wczoraj, wysłałem ją, żeby miała na ciebie oko. Żeby upewnić się, że jesteś bezpieczna.” „I żeby mnie szpiegować,” powiedziałam tym samym tonem, co on. „Wiesz, dla kogo pracował Schneider i ukrywasz to przede mną.” Wyłączyłam silnik. „Bo wiem też, co byś wtedy zrobił.” „Nie masz prawa tego przede mną ukrywać.” „Zamierzałam ci powiedzieć. Chciałam z nim tylko najpierw porozmawiać.” Rzucił mi spojrzenie, którego nie trzeba było interpretować. Miał mnie za głupią. Jego śmiech to tylko potwierdził.”

„Nie masz pojęcia, co by ci zrobił gdybyś weszła na jego teren i zapytała go, dlaczego wysłał człowieka, by cię zabił.” Jego wściekłość udzielała się i mnie. „Nie wysłał go, żeby zabić mnie, tylko ciebie. Pamiętasz?” „Do kurwy nędzy, Dutch,” warknął, odpychając się od Misery i ode mnie. „Czy kiedykolwiek potraktujesz poważnie swoje życie?” „Tak właśnie robię,” powiedziałam, uruchamiając ponownie samochód. „Możesz się przejść.” Zatrzasnęłam drzwi, zanim zdążył do nich doskoczyć i w kłębach kurzu opuściłam parking. Zaryzykowałam spojrzenie w lusterko. Reyes stał rozwścieczony, zaciskając pięści. Myśląc na przód, napisałam do Cookie, by nie ujawniała niczego o Bumpym i przesłała mi jego adres. „Co robisz?” zapytał kobiecy głos z siedzenia pasażera. Jessica postanowiła się ujawnić. Cudownie. „Spadaj,” powiedziałam. „Nie jestem w nastroju.” „On tylko chce, żebyś była bezpieczna,” odparła smutno. „Nikt nigdy nie robił dla mnie czegoś takiego, a ty wściekasz się za każdym razem, gdy on próbuje ci pomóc.” „Nieprawda. Zachowuje się jak dupek. I wysłał za mną szpiega. Szpiega!” Zabulgotała we mnie wściekłość. Jego czyny świadczyły o jego braku zaufania i przekonaniu, że jestem idiotką. Tu nawet nie

chodziło o tamtą kobietę, tylko jego wiarę, że ledwo mogę jednocześnie iść i żuć gumę. Jego reakcje tylko tego dowodziły. Chciało mi się płakać. Nigdy nie pomyślałam, że może o mnie tak źle myśleć. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do mojego posługiwacza. „Hej, Charles, jestem trochę zajęty,” powiedział Garrett. „Reyes ma mnie za niedojrzałą.” Usłyszałam kaszel i brzęk tłuczonego szkła. „Nie, wcale nie. Gdzie jesteś?” „Gdzie ty jesteś? Potrzebuję wsparcia.” „Jestem w środku nalotu. Daj mi godzinę.” „Nie mam godziny. Zadzwonię do Osha.” „Widzimy się wieczorem na kolacji?” „Jasne.” Co do cholery było wieczorem? Cokolwiek by to nie było, wszyscy zamierzali na tym być. Zadzwoniłam do Osha, ale nie odbierał. Może wciąż był wkurzony za atak dupka, zwanego moim narzeczonym. Pojechałam najpierw do apartamentu Bumpy’ego, bo był bliżej i tak jakby po drodze. Gosposia powiedziała, że nie ma go w domu, więc udałam się pod adres podany jako jego miejsce pracy. Wjechałam na parking i podeszłam pod tylne wejście. Odetchnęłam głęboko, nim weszłam. Kiedy mój wzrok przyzwyczaił się do słabego oświetlenia, uświadomiłam sobie, że to

miejsce wygląda jak bar z muzyką i facetami stojącymi na parkiecie i pijącymi piwo. Obsługiwało ich kilka kobiet ubranych w krótkie szorty i topy. Ich obcasy były wyższe niż IQ Denise. Zabawną rzeczą w moim wejściu było to, że wszystkie głowy jak na zawołanie obróciły się w moją stronę. Pomachałam im niepewnie. „Cześć. Szukam pana Bruno Navarry.” „Czego od niego chcesz?” zapytał ktoś. Chyba mężczyzna obsługujący bar. „Mam pewną propozycję.” Kobieta najbliżej mnie roześmiała się. „Jesteś na to zbyt ubrana.” Reszta sali również wybuchła śmiechem. Spojrzenia lustrowały mnie od stóp do głów. „On lubi widzieć trochę więcej skóry i trochę mniej ubioru, jeśli wiesz, co mam na myśli.” Odczekałam aż klub komediowy się uciszy. Męski głos ponownie się odezwał. „Jaki rodzaj propozycji?” Cookie wysłała mi zdjęcie Bumpy’ego, więc rozpoznałam go teraz jak siedział przy stoliku i grał w karty. Podeszłam do niego i powiedziałam cicho, „Jestem tu, by uratować ci dziś życie.” Kilka osób ponownie się zaśmiało, ale Bumpy uciszył wesołość jednym gestem ręki. „Kim jest ten, przed kim chcesz mnie uratować?”

„Myślę, że wiesz kim jest Reyes Farrow.” Bumpy zamarł. Po chwili rozejrzał się, jakby sądził, że Reyes zaraz się tu pojawi. „Jak on się ma?” zapytał, jego ton zmienił się diametralnie. Wszyscy to zauważyli i zaczęli szeptać do siebie. „Jest wściekły,” odpowiedziałam. Kiwnął głową. „Chodźmy do mojego biura.” Miałam Zeusa w bucie. Mogłam tylko mieć nadzieję, że okaże się wystarczający, jeśli będę musiała się bronić. „Mogę zaoferować ci drinka?” zapytał, prowadząc mnie na tyły lokalu. „Nie, dziękuję.” „Z tego, co wiem, Reyes i ja jesteśmy w nie najgorszych stosunkach. Skąd to nagłe zainteresowanie?” Z dala od wszystkich nie miałam problemów z odczytywaniem Bruno Navarry. Najwłaściwszym słowem, jakim mogłabym opisać teraz jego stan byłoby przestraszony. Jeśli bał się Reyesa, czemu miałby kogoś na niego nasyłać? „Zeke Schneider,” powiedziałam i Navarra opuścił głowę. „Jeden z moich najlepszych ludzi. Brakuje mi go.” „Nie ten, ten inny.” Zanim Navarra zdołał odpowiedzieć, Reyes wparował przez drzwi, jego wściekłość zaskwierczała na mojej skórze. Rzucił spojrzenie Navarrze, po czym skupił całą swoją wściekłość na mnie.

Cofnęłam się, ale nie dlatego, że bałam się Reyesa Farrowa. Byłam tylko wciąż zraniona. Zła. „Farrow,” powiedział Navarra nieco piskliwie. „Nie mam pojęcia, o czym mówi twoja kobieta.” Reyes zwrócił się w stronę Navarry, dając mi trochę oddechu. „Nasłałeś na mnie pachołka.” Zbliżył się do niego. „Odnalazł najpierw moją narzeczoną.” Navarra potrząsnął niedowierzająco głową. „Nic się nie zmieniłeś.” Reyes wskazał na ścianę za plecami zbrodniarza. „Opuśćcie broń, chłopcy,” powiedział ten. Zza fałszywej ściany wyszło dwóch mężczyzn, którzy położyli broń na ciężkim biurku. „Lepiej?” zapytał Reyesa. „Ale pamiętam naszą przeszłość bardzo dobrze. Wiesz, że nie wysłałbym nikogo za tobą ani twoją narzeczoną.” Nie kłamał. „O co więc chodzi?” „Zeke Schneider,” powtórzyłam. Otworzył usta, by poinformować mnie o jego śmierci, ale go wyprzedziłam. „Junior.” „Sukinsyn.” Navarra opadł ciężko na fotel. „Ten mały kawałek gówna. Jedynym powodem, dla którego wciąż żyje, jest szacunek dla staruszka.” „Dlaczego miałby mnie sam zaatakować?” zapytał Reyes.

Navarra westchnął. „Chciał wsparcia. Odmówiłem. Jego ojciec musiał mu o tobie powiedzieć. Musiał powiedzieć, że jeśli cię zdejmie, to go przyjmę.” Ponownie potrząsnął głową. „Ten dzieciak to mąciwoda i kapuś. Nie przyjąłbym go do mojego klubu nawet, gdyby ofiarował mi swojego pierworodnego.” „Był kapusiem?” zmartwiłam się. „Głównie w więzieniu. Ma jakieś wtyki u jednego ze strażników. Dla jego ojca, świeć boże nad jego duszą, było wstydem, że noszą to samo imię.” Zauważyłam, że mówi o Zeke’u w czasie teraźniejszym. Nie miał pojęcia, co się z nim stało. „Widzisz?” zwróciłam się do Reyesa, wskazując na Navarrę. „Załatwione. Obyło się bez rozrywania kręgosłupów.” „Dzięki mnie.” „Navarra to w każdym calu dżentelmen, w przeciwieństwie do pewnej osoby w tym pokoju. Nie byłam w niebezpieczeństwie, niezależnie od twojej niskiej opinii na mój temat.” „Mojej niskiej opinii? O co do kurwy–?” „Myślisz, że jestem niedorozwinięta, spoko,” powiedziałam z goryczą. „Ale–” „Niedorozwinięta?” powtórzył głupio. „Nigdy tak nie pomyślałem.”

„Błagam, Reyes. Czuję, co czujesz, równie dobrze jak ty sam. Widziałam i czułam twoją reakcję, instynktowną reakcję, na cmentarzu.” Zacisnął zęby. „Skoro już czytasz moje emocje, to rób to chociaż właściwie. Nie uważam cię za niedorozwiniętą. Jestem tylko zaskoczony, że możesz prowadzić śledztwo w sprawie samobójstw, brykać po cmentarzu w poszukiwaniu ciała–” „Brykać?” „– i że będziesz próbować samodzielnie rozmawiać ze zbrodniarzem, wiedząc, co się dzieje.” „Powiedziałeś brykać? Chwila, i co niby wiem? Nie, jeszcze lepiej, co myślisz, że wiem?” „Ściana. Wiem o ścianie.” „Co?” zapytałam, zdezorientowana. Podszedł bliżej. Niebezpiecznie blisko. „Ściana. Widziałem ją.” Gdy wciąż patrzyłam na niego bez zrozumienia, obniżył głos. „Ściana Rocketa. Twoje imię na jego ścianie.” Prawie klepnęłam się w czoło. „O to ci chodziło?” zapytałam. „Wiesz, co to jest. Rocket nigdy się nie myli. Wiesz, że twoje imię tam jest. Wiesz, że przewidział twoją śmierć, a mimo to wplątujesz się w te wszystkie pieprzone sytuacje.” Odwrócił się ode mnie, jakby z obrzydzeniem.

„Twoje imię też tam było,” powiedziałam, podnosząc wyzywająco brodę. Obrócił się ponownie z zaskoczeniem. „Zawsze są jakieś wyjątki, Reyesie. Widziałam tam twoje imię. Nie umarłeś tego dnia.” Patrzył na mnie oszołomiony przez długą chwilę. „A więc powinienem wtedy umrzeć, a ty ryzykowałaś swoje życie niepotrzebnie.” „Co powiedziałeś?” warknęłam z niedowierzaniem. „Ryzykowałaś dla mnie życiem.” Przymknął oczy. „Kiedy się tego nauczysz, Dutch: Liczysz się tylko ty i dziecko. Ryzykujesz życiem dla rzeczy, które nie są nawet w połowie tak ważne.” Zbliżył się jeszcze bardziej. „Dla ludzi, którzy popełnili samobójstwo albo dla walniętych lasek z cmentarza, albo–” Urwał i potrząsnął głową. Jego głos załamał się odrobinę, kiedy dodał, „Nie mogę cię stracić.” „Ale ja już mogę stracić ciebie?” Prawie to wykrzyczałam. Przytrzymał się za grzbiet nosa kciukiem i palcem wskazującym. A potem przyznał to, co prawdopodobnie było jego najgłębszą obawą. „Nie wiem jak możemy wygrać. Nie mam najmniejszego pomysłu jak zabić Dwunastkę. A kiedy zobaczyłem twoje imię na ścianie–” Wypuścił drżący oddech. „Jeśli umrzesz, pójdę prosto do piekła i zabiję każdego tam demona. Albo umrę, próbując.”

Położyłam dłonie na jego policzkach i zmusiłam, by na mnie spojrzał. „Nie umrę, Reyes. Myślałam o tym. Przepowiednie mówią, że nasza córka ma zniszczyć twojego ojca. Nie mogę umrzeć. To tylko kolejna luka: Tylko jeszcze nie wiem jaka.” „Przepowiednie mogły zostać źle odczytane. Nadzinterpretowane. I opierają się na losie, wydarzeniach z czasu, kiedy były spisywane. Od tamtej pory mogły się zmienić tryliony rzeczy.” Potrząsnęłam głową. „Nie tym razem.” Położyłam sobie jego rękę na brzuchu. „Nigdzie się nie wybieram.” Reyes wbił spojrzenie w swoją dłoń. „Czuję ją,” powiedział. „Mówi do mnie.” „Poważnie?” Zastąpiłam jego rękę własną. „Do mnie nigdy nic nie powiedziała. Co jest, Fasolko? Mów do mnie, mała.” Zaśmiał się miękko i zapytał, „Niedorozwinięta?” Wzruszyłam ramionami. „Tak się czułam.” „Więc jesteś okropna w odczytywaniu emocji innych.” „Nie, tylko twoich.” Podniosłam na niego wzrok. „Rozpraszasz mnie.” W jego policzkach pojawiły się moje ukochane dołeczki. „Czuję się dokładnie tak samo. Ale on wciąż jest zbrodniarzem.” Zwrócił się w stronę Navarry. „Hej,” powiedział mężczyzna, podnoszą dłonie w obronnym geście, „nic do ciebie nie mam, Farrow. Wiesz o tym.”

„A więc się rozumiemy. Tak dla przypomnienia, widziałeś jak szybki jestem? Jak zabijam?” Navarra z wahaniem pokiwał głową. Reyes pochylił się w jego stronę i powiedział teatralnym szeptem, „Ona jest szybsza.”

13 Pomóż komuś, gdy jest w potrzebie, a zapamięta cię i zwróci się do ciebie znowu, gdy będzie miał kłopoty. - WIESZCZKA COOKIE

Opuściliśmy budynek z butelką szampana i butelką gazowanego soku winogronowego. Byłam szczęśliwa z tego powodu. „Navarra jes taki miły,” powiedziałam beztrosko, a Reyes się zaśmiał. „Widzisz ludzi zupełnie inaczej niż ja.” „Co ty nie powiesz. Mogę zaryzykować swoim życiem dziś jeszcze raz?” Uniósł brew. „Gdzie teraz?” Zatrzymałam się przy drzwiach kierowcy i odwróciłam do niego. „Pomyślałam, że moglibyśmy zagrać w laserowego paintballa albo coś.” „Laserowego paintballa?” „Chwila,” rozglądnęłam się po parkingu. „Jak się tu dostałeś?” „Przybiegłem.” Wyciągnęłam mu telefon z kieszeni i przejrzałam połączenia. „Wezwałeś taksówkę.”

„Ale najpierw musiałem przebiec do tej taksówki, kiedy wyszedłem z cmentarza.” Zachichotałam. „Skąd wiedziałeś gdzie będzie Navarra?” „Wiem takie rzeczy o ludziach, którzy próbowali mnie kiedyś zabić.” „Cóż, dobry nawyk.” „Też tak myślę. Ale laserowy paintball, poważnie?” Zadzwonił mój telefon. Nie chodziło mi tak właściwie o laserowego paintballa, ale w moich planach też były fajne mundury i ciemne kąty. „To Swopes,” powiedziałam i odebrałam połączenie. „Co jest?” „Ona tu jest.” „Oh, gościu, to fatalnie. Powiedz jej ode mnie cześć.” Już się miałam rozłączyć, kiedy dodał, „Marika. Czeka przed moim domem.” „Idź z nią porozmawiaj.” „Nie mogę z nią rozmawiać. Ma chłopaka.” „Ło rany, jesteś taką ciapą. Mam jej przekazać od ciebie karteczkę, jak w gimnazjum?” „Przyjedź tu i zrób, co do ciebie należy.” „Żartujesz sobie? Mieliśmy z Reyesem iść na laserowego paintballa.” „Ktoś jeszcze w to gra?”

„Najwyraźniej.” „Ciemne miejsca, tak?” „Co z nimi nie tak?” „Nie wiem, ale to trochę przerażające. Tam jest pełno dzieci. Przyjedź tu i dowiedz się czego chce. To twoja szansa, by się do niej zbliżyć. Zaprzyjaźnij się z nią i zobacz, o co chodzi.” „Nie uważasz, że to będzie trochę zbyt oczywiste? Siedzi przed twoim domem.” „No weź, Charles. Tyle dla ciebie zrobiłem. Teraz twoja kolej.” Poszedł do piekła, gdy z mojej winy został postrzelony. Byłam mu to winna. „Dobra,” westchnęłam, „ale to ty będziesz się potem użerał z Reyesem. Naprawdę napalił się na tego paintballa.” Reyes zdawał się nie mieć nic przeciwko. Zadzwoniłam do Cookie. „Znalazłaś coś na temat kobiety Swopesa, która może mieć lub nie mieć z nim dziecka?” Westchnęła. „Patrzysz w ogóle na dokumenty, które ci przynoszę?” „Jakie dokumenty?” „Przyniosłam ci je tydzień temu. Przynoszę je co tydzień z listą nowych informacji i moich notatek co do aktualnych spraw.” Cholercia. Musiałam coś przegapić. „Ah, te dokumenty. Już wiem, o co ci chodzi.”

„Nawet ich nie czytasz, prawda?” „Myślałam, że to rachunki.” Zapamiętać: Przestań robić samolociki z dokumentów przyniesionych przez Cookie. „Używasz ich do robienia papierowych samolotów, prawda?” „No co ty. Co tam było o Marice?” Kiedy Cookie powiedziała mi, czego się dowiedziała, byłam coraz bardziej pod wrażeniem. „I Garrett? Poważnie?” „Poważnie. W pewnych miejscach na świecie byłby uważany za członka rodziny królewskiej. A teraz to? Jeśli to dziecko jest jego, możemy zacząć pisać książkę.” „Rany, to świetne,” powiedziałam, wykręcając w stronę domu Garretta. „Opowiedz o tym. Rób notatki czy coś. Chcę wiedzieć wszystko.” „Masz jak w banku.” Rozłączyłam się i uśmiechnęłam. „Czasami świat jest naprawdę fajnym miejscem.” „Byłby fajniejszy bez ogarów piekielnych,” mruknął Reyes. „Prawda.” „To jego dom?” „Owszem.” Uniósł brwi z niesmakiem albo podziwem. Trudno było ocenić. Dom Garretta nie był zbyt majestatyczny, ale wyglądał przytulnie, z zadbanym ogródkiem i piwem w lodówce.

„Elegancko,” powiedziałam, gdy szliśmy do drzwi. „Elegancko?” „Muszę używać szlachetnych słów, skoro Fasolka wkrótce będzie mnie słuchać.” Zaśmiał się i w tym samym momencie Garrett otworzył drzwi. „Wciąż tu jest?” zapytałam, wlepiając wzrok w jego brzuch. Jako, że nie miał na sobie koszulki, miałam doskonały widok na jego ramiona i tors. Zdaje się, że zaraz po wejściu do domu zrzucał z siebie koszulkę, by dumnie prezentować kuchennym szafkom wyrzeźbiony sześciopak. Odchrząknął, więc z trudem oderwałam wzrok i podążyłam za jego spojrzeniem. Brązowy sedan stał kilka domów dalej. „Jesteś pewien, że to jej?” „Jestem pewien. Nie była tu od kilku miesięcy. Dlaczego teraz?” „Może chce przedstawić ci twojego syna?” Wpuścił nas do środka i wyciągnął z lodówki piwa, dla siebie i Reyesa. Musieli się zaprzyjaźnić przez te kilka tygodni. Świetnie. Choć, mógł to być wpływ Osha, a Swopes był po prostu mniejszym złem. Ważne, że działało. „Więc, co chcesz zrobić?” zapytałam, gdy wręczył mi gazowany soczek, kupiony specjalnie dla mnie. „Nic nie zamierzam robić. To ty tam pójdziesz i z nią porozmawiasz.”

„Dlaczego ja? Ona nawet mnie nie zna, Swopes. Poza tym nie zauważyłeś, że jest już zamężna z tym gościem, z którym ją ostatnio widziałam?” „Też tak myślałem, ale wcale nie są.” „Wyglądał zupełnie jak ty,” ciągnęłam. „Mówię ci, to jest dziwne.” Usiadłam na sofie. Nic nie zmieniło się od mojej ostatniej wizyty, chyba nawet dokumenty i książki leżały w tym samym miejscu. „Wciąż rozgryzasz to proroctwo?” „Jasne, że tak. Dlatego przyjeżdża doktor von Holstein. W zasadzie wkrótce powinien tu być.” Zerknął na zegarek. „Ma do mnie napisać, gdy wyląduje, żebym mógł po niego pojechać.” „Fajnie. To znaczy, elegancko.” Reyes parsknął i wziął się za przeglądanie papierów. „Dobra, więc co robimy?” zapytałam. Garrett spojrzał przez okno. „Idź z nią porozmawiaj.” „Przecież wiesz, jak to będzie wyglądało, gdy po prostu tam pójde i zapukam do okna jej samochodu.” „Nie chcę, żeby jej chłopak widział jak rozmawiamy.” „Dobra. Zaraz wrócę.” Niechętnie wyszłam z domu Garretta i skierowałam się do auta Mariki. Reyes odprowadził mnie do drzwi, ale pozwolił dalej iść samej. Trochę to zajęło. Była dobre kilka domów stąd. Spacer był nieco zawstydzający, zwłaszcza od kiedy mnie zauważyła. Czy

powinnam wyraźnie pokazać, że idę w jej stronę, czy zaatakować znienacka? Tak wiele decyzji do podjęcia. Pomachałam i zapukałam do jej okna. Gdy opuściła je ostrożnie, powiedziałam, „Wyjdź. Musimy porozmawiać.” „Nie mogę,” odparła. „Mam ze sobą dziecko.” Miała miękki francuski akcent. Jej syn spał na siedzeniu. „Jest uroczy. Po prostu podjedź pod dom i wnieś go do środka. Nic mu nie będzie.” „Nie powinnam.” „Marika,” zaczęłam, a ona zrobiła zaskoczoną minę. „On doprowadza mnie do szaleństwa, a ja chyba wiem dlaczego zrobiłaś to, co zrobiłaś.” Kiedy uniosła brwi, wyjaśniłam, „Wiem to twoim pochodzeniu. I o Swopesa też.” Kiwnęła głową i uruchomiła samochód. Poszłam za nią, wzdychając ciężko. Nie zaproponowała podwózki. Gdy doczłapałam pod dom Garretta, zdążyła już wyciągnąć nosidełko z dzieckiem i torbę. Wzięłam od niej torbę i podeszłyśmy pod drzwi. Garrett na szczęście założył już koszulkę. „Marika,” powiedział, kiwając grzecznie głową na powitanie. „To jest Reyes,” powiedziałam, przedstawiając nas. „A ja jestem Charley.” „To jest Zaire.”

Uśmiechnęłam się, wiedząc skąd wzięła to imię; Cookie była naprawdę świetna. A Marika prowadziła blog, co też wiele ułatwiało. Uklęknęłam koło dziecka, kiedy postawiła nosidełko na podłodze koło krzesła, na którym usiadła. Nie mogłam się doczekać własnego. Garrett zajął miejsce naprzeciw niej i milczał dobre kilka minut. „Jest mój?” zapytał w końcu. Opuściła głowę. Odpowiedziała dopiero po chwili. „Tak. Ale nie z powodów, o których myślisz.” „Ponieważ okłamałaś mnie, mówiąc, że bierzesz pigułki?” „Cholera, Swopes,” wtrąciłam się. „Nabrałeś się na to? Kiedy mężczyźni w końcu zmądrzeją?” Odwróciłam się z powrotem do Zaira, kiedy Marika mu odpowiedziała. „Okłamałam cię. Tak.” Garrett nadął się, by rozpocząć wiązankę, od której mogłyby spuchnąć uszy, ale Marika mu przerwała. „Będzie potężny. Nasz syn. Będzie bardzo potężny.” „Co masz na myśli?” Pokiwałam głową, wiedząc, do czego zmierza. „Jesteś potomkiem bardzo potężnej królowej voodoo: Marie Laveau.” „Ta, wiem,” powiedział, dopijając piwo. „Ja jestem potomkinią Sefu Zaira, potężnego haitańskiego houngana, księcia vodou. Voodoo i vodou nie są tym samym, ale są

podobne. Jest między nimi wiele różnic i podobieństw, ale oba wywodzą się z biedy i niewolnictwa.” „Dobra,” powiedział Garrett. „Co ma to ze mną wspólnego?” „Nasi przodkowie byli bardzo potężni. Wierzę, że dzięki wymieszaniu naszych genów, nasz syn będzie równie potężny jako oni, jeśli nie bardziej.” „To wszystko?” zapytał. „O to ci chodziło?” „Tak.” „Musisz wiedzieć, że to wszystko jedna wielka sterta gówna.” Zerwałam się, by zasłonić uszy Zeirowi. „Uważaj na język, Swopes. Tu są dzieci.” Był zraniony. Czuł się wykorzystany, ale to on zaryzykował seks bez zabezpieczeń. „Badałeś się na choroby weneryczne?” „Większość moich przodków to objezdni artyści,” odparł Garrett, „większość z nich spędziła pół życia w więzieniu.” „Garrett,” powiedziałam, w miarę możliwości spokojnie i pobłażliwie, „rozmawiamy tu o religiach, a nie objezdnych artystach.” „Racja.” Wstał po kolejne piwo. „Nie zauważyłem. A więc, ile mnie to będzie kosztować?” zapytał. „Nie przyszłam tu po pieniądze. Ja tylko– Poczułam, że Bondyemu nie spodoba się, jeśli nie powiem ci prawdy.” „Bondye?” zapytał, unosząc brew.

„Bóg,” podpowiedział Reyes i wrócił do czytania manuskryptu. „Oczywiście.” „I nie wydaje mi się, żeby mówiło to to, co ty myślisz, że to mówi.” Wszyscy odwróciliśmy się w stronę Reyesa, który czytał kopię manuskryptu, prawdopodobnie części naszego proroctwa. „Co masz na myśli?” zapytałam. „Umiesz to przeczytać?” „Nie do końca, ale rozpoznaję niektóre słowa i według tego, to nie Dwunastka będzie zgubą Córy Światła, a Trzynasty Wojownik.” „Antonio Banderas będzie moją zgubą? Nie mogę się doczekać.” Jako, że Reyes nie do końca wiedział co czyta, uznałam, że w roli mojej zguby nie ustawiono Antonio Banderasa, choć miałabym nic przeciwko, gdyby chciał spróbować. Dostaliśmy odpowiedzi, których chciał Garrett, ale ten wciąż marudził. Pozostawiliśmy rodziców Zaira samym sobie, mieli dużo do obgadania. Garrett tylko szczekał, ale nie gryzł. Poczułam jego dumę, gdy spojrzał na Zaira. Kto nie byłby dumny z takiego małego, pomarszczonego stworka? Skierowaliśmy się w stronę naszego domu, gdzie obiecałam zostać, gdy Reyes wpadnie na chwilę do baru. Wróciłam do mieszkania z planem poszukiwań informacji na temat tych samobójców od notek, ale Cookie już się tym zajmowała. Uznałam, że jeśli ona nie znajdzie żadnych powiązań między nimi, to nikt już tego nie zrobi. Postanowiłam więc zająć się poszukiwaniami innego typu. Po

spotkaniu Zaira, byłam tak nakręcona na te całe dzieci, że chciałam sprawdzić jak to działa. To znaczy, znałam podstawy, ale uznałam, że powinnam dowiedzieć się nieco więcej. To był największy błąd dzisiejszego dnia. Cookie weszła do mojego apartamentu akurat, gdy siedziałam przyklejona do ekranu laptopa, przerażona i nieco zainteresowana. „Jak tam?” zapytałam, zabierając się za robienie kawy. Nie czekając na moją reakcję, rozpoczęła sprawozdanie. „Pochodzą z innych części kraju.” Przerwała, by opłukać kubki. „Ofiary samobójstw. Dwoje są rodowitymi nowomeksykaninami, a dwoje nie. Ale znalazłam coś ciekawego.” Podeszła i wręczyła mi artykuł z gazety. „Identyczna sprawa w Los Angeles, dwa miesiące temu. Kolejna notka. Ciała nie odnaleziono.” Próbowałam kiwnąć głową, ale nie mogłam oderwać się od tego, co oglądałam. Co oni, do diabła, robili tej kobiecie? Cookie wróciła do kuchni. „Nazywała się Phoebe Durant i zgadnij, skąd była?” „Uh–” „Dokładnie. Właśnie stąd, z Albuquerque. I zgadnij, co zrobiłam. No, dalej.” „Um–”

„Brawo. Poszłam porozmawiać z ciocią Phoebe przed odebraniem Amber ze szkoły.” To przykuło wreszcie moją uwagę. „Co zrobiłaś?” „Mieszka w tej samej dzielnicy, więc pomyślałam ‘Hej.” Wciąż tam mieszka. Pracuje w domu opieki.” „Poszłaś na wywiad, sama?” Uśmiechnęła się szeroko. „Wiedziałam, że jesteś zajęta dawaniem się prawie zabić zbrodniarzowi, więc pomyślałam, ‘Hej.’” „Dużo myślisz. Spójrz na siebie, pani Prywatna Detektyw. Skoro już postawiłaś pierwsze kroki, niedługo będzie trzeba kupić ci kapelutek i płaszcz z trenczu. Całe czterysta metrów.” Wzruszyła skromnie ramionami. „To nic takiego. Dosłownie. Ta kobieta nic nie wiedziała. Były z siostrzenicą blisko, ale nie rozmawiały ze sobą wiele, od kiedy Phoebe przeprowadziła się do Kalifornii. Co ty oglądasz?” Nie oderwałam oczu od monitora. „Ona jest w ciąży,” odparłam. „No co ty? Będą ci się przez to śnić koszmary i–” Zamilkła i przysunęła się bliżej. „W czym ona siedzi?” „Szszsz,” uciszyłam ją. „Już prawie.” „Czy to dmuchany basen? W ich salonie?” „Cicho. Rodzi dziecko. Patrz.” „Co ten mężczyzna robi tam na dole?”

Potrząsnęłam głową i odparłam, „Ta kobieta chyba nie cieszy się chwilą.” „Nie rozumiem czemu on tą ręką tak tam rusza.” „Myślę, że on ją masuje.” „Jej waginę?” „Oh, patrz!” krzyknęłam, podskakując na krześle. „Wychodzi.” Zderzyłyśmy się głowami, próbując zobaczyć nadejście dziecka. A potem obie krzyknęłyśmy ze strachu. Zakryłam usta dłonią i zacisnęłam powieki. „Tak miało być?” „Okej, no serio,” mruknęła Cookie, odzyskując równowagę szybciej niż ja, „kim jest ten koleś? I dlaczego trzyma szpatułkę?” „Co oglądacie?” zapytał wujek Bob, pojawiając się za nami, ale nie został powitany. „To jest tak w ogóle legalne?” zapytała Cookie. „Wydaje mi się złe.” „To chyba było kręcone w Meksyku.” „No dobra, ale mimo wszystko.” „Co, do cholery, ten facet robi?” zapytał wujek Bob, pochylając się nad moim ramieniem. „Znowu oglądacie południowoamerykańskie porno?” „Oh, cholera,” mruknęła Cookie, prostując się. „Jesteś tu.” „Owszem,” odparł Wubek z dumą.

„Musimy się przygotować na obiad. Zadzwonię zamówić jedzenie z włoskiej knajpy.” „Idealnie,” powiedział, idąc do kuchni po kubek szatańskiej krwi. Obróciłam się na krześle i wstałam. „Co to za obiad, o którym wszyscy mówią?” „Obiad. No wiesz.” „To mi nie pomaga, Cook.” Zacisnęła usta. „Powiedziałam ci o tym w ostatnim sprawozdaniu.” Ah, ten samolocik pięknie leciał. Akurat miałam wtedy otwarte okno. „Doktor von Holstein?” podsunęła. „Doktor od krów? Przychodzi tu na obiad?” „Przychodzi tu, by z tobą porozmawiać. Garrett miał odebrać go z lotniska. My mamy przygotować obiad. Proszę, powiedz, że Garrett o nim nie zapomniał.” „Jest trochę zajęty ze swoją byłą.” „Nie, już nie,” powiedział Garrett, wchodząc do mojego mieszkania. Nikt już nawet nie pukał. To było dziwne. Cookie rzuciła mu zmartwione spojrzenie. „Nie przyjdzie?” Garrett wskazał na swój telefon. „Umarł na atak serca dwa dni temu. Dzwoniła jego sekretarka.” „Oh, nie,” powiedziałam, siadając. „Tak mi przykro, Garrett.”

Potrząsnął głową. „Mi również. To wyjaśnia, dlaczego się nie odzywał.” Spojrzał na mnie niepewnie. „Pomyślałem, że może mogłabyś, no wiesz.” Pomachał palcami w powietrzu. „Mogę machać palcami, dzięki za troskę, ale co to da naszemu krowiemu doktorowi?” Mój telefon zawibrował. Podniosłam go. „Wiesz, o co mi chodzi,” mruknął Garrett. „Jak poszło ci z byłą?” „Nie jest moją byłą. Nigdy nie byliśmy w związku.” „Jasne, że byliście.” Osh pytał czy może wpaść. Odpisałam, Oczywiście. „Macie razem dziecko. To coś więcej niż związek.” „Skoro tak.” Cookie podeszła i go przytuliła. Odwzajemnił gest ostrożnie, nieprzyzwyczajony do przytulasków. „Nieważne, jak to się stało, wciąż jest wspaniałe. Gratulacje.” Odetchnął, gdy się odsunęła. „Dzięki.” „Jest uroczy, Cook. Ma na imię Zaire i trafiłaś, że to od tych całych voodoo.” Garrett wbił w nią spojrzenie. „Skąd wiedziałaś?”

Zachichotała i wróciła do kuchni. „Marika ma blog. Jestem zaskoczona, że tego nie wykryłeś.” „Wow. Nie szukałem w tym kierunku.” Wujek Bob uścisnął mu dłoń. „Gratulacje. Zaoferowałbym ci jakieś rady, ale nigdy nie byłem żonaty.” „Tak jak Garrett,” wtrąciłam. „Jest pipą.” Cookie zachichotała ponownie. „Uwielbiam, kiedy nazywasz mężczyzn pipami.” „Prawda?” Również zachichotałam. „To znacznie zabawniejsze od alternatywy. Rozejrzałam się po pokoju. Coś było nie tak. Moje spojrzenie wylądowało na akwarium Belverdera. Ale w środku nie było Belvedera. Został porwany! „Cookie,” wrzasnęłam. „To nie jest moja rybka.” „Co?” zapytała. Wypłynęło z niej poczucie winy. „Cookie!” jęknęłam. „Dlaczego podmieniłaś moją rybkę?” Westchnęła ciężko. „Jak to zauważyłaś? To jest rybka. Wyglądają tak samo.” „Belvedere miał białe paski po bokach. „To... to jest jakiś oszust.” „Hej,” zaprotestowała, zakrywając akwarium jakby chciała zakryć dziecięce uszy. „Jest wrażliwa. Belveder nie wytrzymał, skarbie. To jest pani Thibodeaux.” „Co? Miałam go ledwo dzień.”

„Wiem.” Podeszła i położyła mi rękę na ramieniu. „To był jego czas.” Pociągnęłam nosem. „Zabiłam go. Wiedziałam. Będę okropną matką. Jak mam utrzymać przy życiu dziecko, skoro nawet o rybkę nie potrafiłam zadbać?” „Charley, to nie odzwierciedla twoich zdolności rodzicielskich. Mogło mu się przydarzyć wiele rzeczy.” Chlipnęłam i spojrzałam na panią Thibodeaux. „Czy odszedł w spokoju?” „Tak.” Poklepała mnie ponownie. „Znalazłam go jak pływał do góry brzuszkiem z uśmiechem na pyszczku.” „Pani Thibodeaux jest bardzo ładna.” „Wiem.” „No to co, spróbujesz?” zapytał Garrett, robiąc ponownie tą rzecz z palcami, gdy ktoś w końcu zapukał do drzwi. Wzdychając smutno, wstałam i otwarłam drzwi zakłopotanemu dzieciakowi imieniem Osh. Kiedy się ociągał z wchodzeniem, wspięłam się na palce i objęłam go za szyję. „Zawsze jesteś tu mile widziany, Osh. Wiem, że ich nie przyzwałeś. Reyes też to wie.” Osh odwzajemnił gest, ale ja puściłam go dopiero jak poklepał mnie w łopatkę. „Rey’aziel miał rację. W tym wymiarze są tylko dwa demony zdolne przyzwać Dwunastkę.”

„Wchodź.” Przekroczył w końcu próg, a ja poszłam po kubek krwi jego pobratymców. „Kawy?” zaproponowałam. Odmówił i skinięciem głowy przywitał się z Cookie i Garrettem. Byli świadkami dzisiejszej trzeciej wojny światowej. Cookie zerwała się i jego również przytuliła. To było słodkie. „Wszystko w porządku, kochanie?” Jego niesamowite wargi rozciągnęły się w uśmiechu. „Nic mi nie jest. Jestem paręset letnim demonem. Przeżywałem gorsze rzeczy.” Odsunęła się. „Mimo to jesteś uroczym chłopcem. Dla mnie każdy, kto ryzykuje życiem dla naszej Charley, ma miejsce w naszej rodzinie.” Wyczułam jego zakłopotanie. „Dziękuję ci.” „Okej, to kto jest za włoszczyzną?” Gdy wszyscy pokiwali głowami, poszła do swojego mieszkania złożyć zamówienie i sprawdzić zadanie domowe Amber. Wujek Bob odwrócił się do telewizora, a Oh podszedł do mnie. „Skopałaś mi dziś tyłek,” powiedział, będąc najwyraźniej pod wrażeniem. „Taa, przepraszam za to. Pewnie budziłeś się kołysząc.” „Taa. Ja też przepraszam.” „Nie masz za co. To wina Reyes, skarbie. Będzie tu za kilka minut.”

„Co ta kobieta robi?” Zatrzymałam filmik. „Oh, nie uwierzysz w to.” Puściłam film od początku, ku jego zupełnemu przerażeniu. „Żyję od stuleci, ale nigdy nie widziałem czegoś takiego.” „Dzięki Bogu, że to nie jest typowe. Zaczynałam się martwić.” Reyes pojawił się i – zamiast przeprosić naszego gościa, którego tak brutalnie pobił dzisiejszego ranka – skierował się prosto pod prysznic. Oshowi to nie przeszkadzało. Siedział i oglądał mecz z Wubkiem i Swopesem, podczas gdy Cookie sprzątała mi kuchnię. Rany, była świetna. Przydałyby mi się jeszcze trzy takie jak ona. Pobiegła do swojego mieszkania po sztućce. Nie rozumiem w czym przeszkadzały jej plastikowe widelce. Nie było z nimi przynajmniej później wiele roboty. „Mam dla ciebie żart,” powiedziała Amber, pojawiając się w moim mieszkaniu. „Dobra,” odparłam, poświęcając jej pełną uwagę. Stanęła obok mnie, popijając napój z puszki. „Wiesz, że masz drożdżóweczkę w swoim piecu?” Pokiwałam głową. „Wiem.” „Dobra, a wiesz, że Reyes nazywa cię Dutch?” „Tak.” Ciekawe, do czego zmierzała. „A więc jesteś jak niemiecki piec (*dutch oven). Łapiesz?” Zachichotała.

„Łapię,” też zachichotałam. „Wciąż zamierzasz przyjść na ten karnawał, prawda?” „Oczy-kurde-wiście.” Posmutniała. „Nie wiesz nic na ten temat, prawda?” „Oczywiście, że wiem.” Cookie na pewno coś o tym wspominała. Nie mogłam sobie przypomnieć. „Zapomniałam tylko, kiedy to dokładnie jest.” „Super. Jutro wieczorem.” „A, racja.” Uśmiechnęła się szeroko. „Jesteś okropnym kłamcą.” O rany. Chyba rzeczywiście potrzebowałam jednak lekcji. „Chodźmy do mojego pokoju,” powiedziałam. „Muszę się przebrać.” Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się, kiedy jej telefon zawibrował. „Quentin?” zapytałam. Po szybkim zerknięciu na Osha, odpowiedziała, „Tak. Wpadł w kłopoty dziś w sklepie.” „Oh-oh. Co zrobił?” „Wystrugał dla mnie serce z drewna, ale jego nauczyciel powiedział, że to wcale nie wygląda jak serce. Nie wiem, na co innego mogło to wyglądać, ale dostał karę do końca tygodnia.”

„Hmm, zadzwonię rano do Santa Fe, zobaczę, o co chodzi.” „Dobra.” „Ale u niego wszystko w porządku?” zapytałam. Wydawała się być zainteresowana Oshem. Tak samo jak ja. Która dziewczyna by nie była? Usiadła na moim łóżku, a jej wyraz twarzy zmienił się na marzycielski. „Wszystko idzie świetnie.” „Cieszę się.” Wybrałam biały sweter i po chwili go odrzuciłam. Biel i włoszczyzna nie pasowały do siebie. Wyciągnęłam czarny sweter i ściągnęłam top, który miałam na sobie. „Nie patrz. Będziesz miała koszmary do końca życia,” przestrzegłam ją, rzucając top na krzesło w kącie i zakładając sweter. „Dobra.” Zachichotała. „Mam do ciebie pytanie.” „Strzelaj.” „Czy kiedykolwiek, no wiesz, eksperymentowałaś z dziewczyną?” „Raz, w liceum. Była moją partnerką w laboratorium i miałyśmy rozciąć żabę.” „Nie, nie chodziło mi o takie eksperymenty. O te inne.” Szkoda. „A, dobra. To było na uniwersytecie. Raz.” „Podobało ci się?” „Nie było tak źle, ale odkryłam, że nie jestem lesbą. No, ale wygrałam dwadzieścia dolców.”

„Taa. Misty Rowley powiedziała, że jeśli chcę spróbować, to ona jest chętna. Ale ja chyba wolę chłopaków, wiesz?” „Nie naciskała na ciebie, prawda?” zapytałam, zaalarmowana. „Oh, nie. Powiedziała tylko, że jej by to nie przeszkadzało.” „Ja bym nie ryzykowała, mała.” „Wiem. Jej rodzina i tak jest trochę dziwna. Powiedziała, że jej matka ma stanik, który nazwała Event Horizon.” Zakaszlałam, by ukryć śmiech i odparłam, „Cóż, niektórzy nazywają swoją bieliznę. Osobiście, uważam to za nieco dziwne.” Zachichotała. „Ty nazywasz wszystko.” „Bielizny nie. Kto tak robi?” zadrwiłam, ukrywając fakt, że miałam na sobie stanik o imieniu Penelopa. Wzruszyła ramionami i powiedziała, „Mam do ciebie kolejne pytanie. Ale to jest trudniejsze.” „Dopóki nie dotyczy matmy. Czterech na trzech ludzi są kiepscy w matmie.” „Nie matma. Tylko się zastanawiałam czy Reyes... no wiesz, jego klejnoty, są takie same jak u innych?” Zamarłam. Już zapomniałam, że wbiegła kiedyś do mojego mieszkania i zobaczyła go w pełnej okazałości. Postanowiłam zgrywać głupa. „Um, masz na myśli jego majątek?” „Nie, mam na myśli jego fiuta.”

Moja dłoń bezwiednie powędrowała do ust. „Masz dwanaście lat! Skąd w ogóle znasz takie słowa? Ja nie znałam takich słów, gdy miałam dwanaście lat. No może nie do końca, ale na pewno go nie używałam.” Amber zacisnęła usta. „Mam trzynaście lat. Już za tydzień.” „No dobra.” Odpuściłam. „To raczej nie jest typowe dla wszystkich. Reyes jest wyjątkowo... jest większy niż większość.” „Oh.” Posmutniała. „Ale anatomia jest ta sama. To znaczy, oni wszyscy mają tam mniej więcej to samo.” „Oh.” To chyba ją podniosło na duchu. Usiadłam obok niej. „O co chodzi? Czemu o to pytałaś?” Uśmiechnęła się nieśmiało. „Bo to było bardzo przyjemne. No wiesz, patrzenie na to.” Zdusiłam chichot. „Zgadzam się zupełnie.” Cookie pojawiła się w drzwiach. „O czym wy dwie ze sobą rozmawiacie?” „Rozmawiamy o talentach,” wypaliła Amber. „I o tym, że Reyes wydaje się być nimi wyjątkowo hojnie obdarzony.” Zacisnęłam wargi, gdy Cookie podeszła i położyła jej dłoń na ramieniu.

„Skarbie,” powiedziała, „wszyscy mamy jakieś talenty. Niektórzy mają ich więcej niż inni. Kiedyś odkryjesz swój własny, wielki talent.” Kosztowało nas wiele wysiłku, by nie wybuchnąć śmiechem. Twarz Amber zrobiła się czerwona. „Dzięki, mamo. Poszukam kiedyś swojego własnego talentu.” Schowałam twarz w dłoniach, gdy wyszła. Cookie westchnęła przeciągle.

14 Jeśli jestem zła, przytrzymaj mnie i powiedz, że jestem piękna. Jeśli warczę, zachowaj bezpieczny dystans i rzucaj czekoladą. - NAJLEPSZA. RADA. ŚWIATA.

Cieszyliśmy się spokojnym wieczorem, a Garrett opowiadał nam o swoich rozmowach z doktorem von Holsteinem. Były świetne. Ten koleś najwidoczniej nie był taki sztywny jak myślałam. Napięcie pochodził od dwóch nadludzkich istot w tym pokoju – nie licząc pana Wonga, który się nami nie przejmował. Osh wziął sobie za cel wyprowadzić Reyesa z równowagi, uśmiechając się za każdym razem, gdy ten posyłał mu ponure spojrzenie. Zaczynało mnie to nieco irytować. Przebrnęliśmy przez obiad bez przepychanek i podbijania oczu. To był kolejny dobry wieczór. Weszłam do sypialni, po ułożeniu Osha na Sophie. Reyes nie był zachwycony naszym pidżama party, ale Osh się martwił. Chciał tu być. A ja nie miałam problemu w pozwoleniu mu na to. Reyes musiał się z tym pogodzić. Gdy przeszłam przez próg, zamarłam. Reyes leżał w poprzek na obu naszych połączonych łóżkach, ułożony na kilku poduszkach. Miał na

sobie tylko ciemne spodnie, w jednej ręce trzymał książkę, w drugiej kieliszek. Wyglądał przy tym jak jeden z tych modeli sfotografowanych w domowym zaciszu. To był najseksowniejszy obrazek jaki kiedykolwiek widziałam. Czy przyzwyczaję się kiedyś do jego wyglądu? Podeszłam do łóżek. „Czytanie to najseksowniejsza rzecz, jaką może robić mężczyzna.” Jego usta rozciągnęły się w uśmiechu, gdy zamknął książkę. „Nie widziałaś mnie jeszcze jak tańczę na rurze.” Nie mogłam powstrzymać śmiechu. „Ty i twoja rura możecie zatrzymać to dla siebie. To brzmi jak coś bardzo intymnego.” „Pewnie masz rację.” Jego spojrzenie zatrzymało się na mojej koszulce z napisem TYLKO DO PRZYJEMNOŚCI. Skrzyżowałam ramiona. „Wciąż jestem na ciebie bardzo zła.” Podniósł kolano i oparł na nim rękę. „Jesteś?” „Tak. Nie zapomnę, że wysłałeś za mną szpiega.” „Wiem, że nie zapomnisz.” „Kim ona jest?” zapytałam, siadając na łóżku, poza jego zasięgiem. „Skąd wiesz, że miałem tylko jednego szpiega. Uniosłam brwi. „Ta, którą widziałam, była bardzo piękna.” „Wydaje mi się, że utonęła na uroczystej kolacji.” „To wyjaśnia suknię wieczorową.”

„Jej makijaż był rozmazany.” „Tak, ale tobie podobają się takie rzeczy.” „Tylko na tobie.” Uśmiechnął się i pochylił, by mnie złapać. Ześlizgnęłam się z łóżka i poszłam wrzucić brudne ubrania do kosza na bieliznę. „A więc, ilu szpiegów miałeś?” „Czemu miałbym ci powiedzieć?” Ciekawe, dlaczego tak ociągał się z odpowiedzią. „Prawda byłaby miła.” „Mam ich całą armię. To chciałaś usłyszeć?” Podeszłam do komody. „Jeśli to prawda, to tak. Powiedz, jak liczna jest ta armia?” „Kilka,” powiedział, wzruszając ramionami. „Siedmiu może. Robisz się coraz silniejsza. Wyczułaś ją w kawiarni.” „Poczułam jej perfumy. Nigdy wcześniej mi się to nie przydarzyło.” „Twoje zmysły się wyostrzają. To dobrze.” „Co robi ta twoja armia szpiegów? Nie podoba mi się, że mnie obserwują.” „A więc nic ci nie powiem.” Nie wiedziałam jak to odebrać. „Nie będę ryzykować twojego życia tylko dlatego, że nie chcesz być strzeżona, Dutch. Tak jak powiedziałaś wcześniej, tu już nie chodzi tylko o ciebie.”

Punkt dla niego. „Pozwól mi zobaczyć, do czego jesteś zdolna,” dodał. „Wiesz do czego jestem zdolna. Jestem chyba jedyną osobą, która tego nie wie. A z tego, co zrozumiałam, jeśli powiesz mi moje prawdziwe imię, będę wiedziała wszystko.” „Tak, ale to również zmieni wszystko. Użyjemy tej karty dopiero wtedy, gdy będzie to absolutnie konieczne.” „Nie rozumiem. O co w tym chodzi?” Spuścił wzrok. „Wydaje mi się, że jeśli poznasz swoje imię, staniesz się całkowicie ponurym żniwiarzem.” „To znaczy, boisz się, że moja fizyczne ciało wtedy przeminie? Że stanę się żniwiarzem i–” „Zapominasz o mnie. Masz pracę do wykonania. Żniwiarze nie są znani ze swoich kontaktów z ludźmi. Wypełniają tylko swój obowiązek. Stają się, jakby to powiedzieć? Wyprani z emocji.” Wiedziałam, że to go najbardziej martwi, ale byłam pewna, że nigdy, przenigdy bym o nim nie zapomniała. Postanowiłam jednak odpuścić. „No dobra. To będzie nasza karta przetargowa, na wypadek najgorszego.” „Dobra, teraz zobaczmy, co potrafisz.” Skrzyżował ręce na szerokiej piersi. „Co mam robić?”

Pochylił się i spojrzał na mnie spod gęstych rzęs. „Wyobraź sobie, że jestem jednym z Dwunastki,” powiedział. „Jeden z Dwunastki. Czaję.” „Teraz mnie unieruchom.” „Unieruchomić ciebie?” „Tak jak zrobiłaś to rano.” „Nie,” zaprotestowałam. „To, co zrobiłam rano, było złe. Nie mogłeś oddychać.” „To było świetne.” „Lekkomyślne.” „Dutch,” warknął ostrzegawczo. „Dobra.” Wypuściłam drżący oddech i skoncentrowałam się, myśląc o unieruchomieniu go.” Wpatrywał się we mnie. „Dutch.” To było jeszcze groźniejsze. Nie miałam pojęcia jak to zrobić. Nie chciałam go skrzywdzić. Nie chciałam powtarzać tego, co zrobiłam rano. Zamrugałam i w ciągu sekundy był już na mnie. Złapał mnie za gardło i przycisnął do poduszek. Instynktownie spowolniłam czas, a potem jeszcze bardziej, aż mogłam wybronić się z jego uścisku. Owinęłam nogi wokół niego, odepchnęłam i zrzuciłam z łóżka. Kiedy czas ponownie przyspieszył, powiedziałam jedno słowo, by utrzymać przewagę jeszcze przez chwilę.

„Excruci.” Reyes wygiął się, gdy dosięgnął go ból. Odrzucił w agonii głowę i zacisnął zęby, jego mięśnie napięły się. Obserwowałam go przez chwilę, zastanawiając się czy skoro mogłam wywołać ból, czy mogłam też dawać przyjemność? „Laetitia sine poena non habet,” powiedziałam. „Nie mam przyjemności bez bólu.” Gdy legł bez ruchu, dodałam, „Voluptas.” Ponownie odrzucił głowę, ale tym razem poczułam, jak rodzi się w nim najczystsza forma przyjemności. Złapał mnie za nogę, gdy uklękłam obok niego, gdy przepływały przez niego fale ekstazy. Powinnam była to zatrzymać, ale mnie również to pochłonęło. Stwardniały mi sutki, a między moimi nogami pojawił się pulsujący rytm. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Był piękny jak nigdy wcześniej. Brutalnie rozłożył mi nogi, ciepło rozlało się we mnie niczym płynny ogień. Owinęłam palce wokół jego twardego jak skała członka. „Dutch,” wyjęczał, błagając o uwolnienie od agonii rozkoszy. Ale ja chciałam więcej. Ściągnęłam mu spodnie, a on wplótł palce w moje włosy. Próbował mnie odepchnąć, spowolnić mój atak, ale uniemożliwiłam mu to jedną myślą. Bezsilnie schował twarz w dłoniach, gdy zbliżało się do niego spełnienie. „Dutch, błagam,” wykrztusił zza zaciśniętych zębów, ale miałam wątpliwości czy wie, o co błaga.

Zlizałam z palców słonawy płyn, wiedząc, że jest już blisko. Przejechałam językiem po całej jego długości, żądając jego uwolnienia. „Kurwa,” jęknął, eksplodując mi do ust. W tym samym momencie dosięgnął mnie mój własny orgazm. Zacisnęłam mocniej palce na jego męskości, aż wygiął się w łuk. Dopiero po chwili moje serce zwolniło, a ciało przestało drżeć. Zsunęłam się z niego, zaspokojona bardziej niż kiedykolwiek. I czując się bardziej potężna. „Jak było?” zapytałam, pragnąc pochwały. Spojrzał na mnie zszokowany. „Nie wiedziałem, że coś takiego jest możliwe.” „Ja również nie.” Wzruszyłam ramionami. „Dutch,” powiedział, łapiąc mnie za brodę i zmuszając, bym na niego spojrzała. „Mówię poważnie. Od kiedy istnieję, nigdy czegoś takiego nie doświadczyłem. Wiedziałem, że jesteś potężna, ale to? Kompletnie odebrałaś mi wolną wolę. I nagięłaś czas od tak. Jesteś wojowniczką. Jesteś prawdziwą Val-Eeth.” Podniosłam się na łokciu. „Co to jest Val-Eeth?” Potarł twarz dłonią. „Pamiętasz jak powiedziałem ci, że jesteś wyjątkowa nawet wśród swojego gatunku?” „Tak. Powiedziałeś, że jestem kimś w rodzaju rodziny królewskiej.”

„Nie, to coś więcej. Jesteś Val-Eeth. Od czasu stworzenia ziemi było ich tylko dwunastu. Rodzili się raz na milion lat. Jesteś trzynastą.” „Trzynastą?” powtórzyłam. „Jak w tej przepowiedni o trzynastym wojowniku.” „Nie jestem pewien. Proroctwa można dowolnie interpretować, ale– ” „Będę swoją własną zgubą?” zapytałam. „A co z Antonio Banderasem?” To było nieco rozczarowujące. Ponownie chwycił mnie za brodę. „Czy ty cokolwiek traktujesz poważnie?” „Nie do końca.” Położył się, marszcząc brwi. „Ale dlaczego wysłali cię tu do roli żniwiarza? To prawie–” Zamyślił się w poszukiwaniu słów. „To poniżej twoich zdolności. Byłaś ich przywódczynią przez miliony lat. Twoim przeznaczeniem jest być boginią. Nie rozumiem.” „Może wiedzieli, że nasz córka będzie jeszcze lepsza. Że zdoła pokonać twojego ojca.” „Narazili swoją Val-Eeth wysyłając ją tu nieświadomą i dali taką posadę? W tym wymiarze.” „A ja cieszę się, że to zrobili.” Potrząsnął głową. „To bez sensu.” Spojrzał na mnie. „Nigdy by tego nie zrobili. Nigdy. Musiałaś sama się do tego zgłosić. Nie siedziałaś

jeszcze na tronie, ale twoje słowo już było prawem. To musiałaś być ty.” „Fajnie. Pewnie zgłosiłam się, by zdobyć jakieś punkty i pomagać ludziom, gdy tego potrzebują.” Przewrócił oczami i odparł z sarkazmem, „Dokładnie.” „A wracając do tego, co mogę, mam moc by wpływać na ciebie, jako że jesteś z ciała i krwi, ale co z czymś bezcielesnym, jak ogary?” „To jest, moja droga, pytanie za sto punktów.” Zachichotałam cicho i przytuliłam się do niego. Nazwał mnie moja droga. Śpiąc w ramionach Reyesa, poczułam zimny dotyk na ręce. Nasza sesja treningowa mnie wyczerpała. Dotyk się powtórzył. „Panno Davidson? Śpisz?” Rozwarłam powiekę. Jedną. Nasz pokój pogrążony był w ciemności, ale mimo to widziałam zmarłego równie dobrze, jakby stał w świetle reflektorów. Mężczyzna przede mną był niski i gruby, ale dobrze ubrany, w stylu lat ’40-tych. Miał okrągłe okulary i cienkiego wąsa, który wyglądał jak robak nad jego górną wargą. „Panno Davidson, musiałem się z tobą zobaczyć. Nie miałem pojęcia, że cokolwiek z tego było prawdziwe. Ja – ja wróciłem później niż powinienem.” Niemiec. Miał ciężki niemiecki akcent, a ja uświadomiłam sobie, kim on jest.

W tym samym momencie, zauważyłam również Osha stojącego koło ducha i wpatrującego się w niego groźnie. Usiadłam na łóżku i potarłam oczy. „Osh, co ty tu robisz? „Naznacz go, a będzie mój.” „Osh,” mruknęłam, ziewając. „Nie naznaczę go tylko dlatego, że jesteś głodny.” „Czego chcesz?” warknął, łapiąc zmarłego za kołnierz. Poczułam strach tego mężczyzny. „Chciałem tylko porozmawiać z panną Davidson. To ona, nieprawdaż? Córa światła z przepowiedni?” Osh zamrugał i puścił go. „Tak. O co chodzi?” „Ja- ja je tłumaczyłem. Dokument. Zdaje się, że umarłem, zanim zdołałem tu przybyć.” „Tak mi przykro, doktorze von Holstein,” powiedziałam. „Umarłeś dwa dni temu.” „Nie,” powiedział, siadając na łóżku. „To niemożliwe. To było niedawno.” Pochyliłam się i położyłam mu dłoń na ramieniu. „Czas płynie tu inaczej.” „Najwidoczniej.” Ściągnął okulary i wytarł je o koszulę. „Możesz powiedzieć nam, czego się dowiedziałeś?” Założył okulary i potrząsnął głową. „Tego jest zbyt dużo. Skoro rzeczywiście nie żyję, chyba mogę ci to tak po prostu pokazać?”

„Możesz.” Pochyliłam się, a on wniknął we mnie. Przemknęłam przez jego dzieciństwo w Berlinie Zachodnim. Jego rodzina wysłała go do Ameryki, by mógł tu studiować. Kochał swój dom, ale uwielbiał też Amerykę, więc został tu już na zawsze. Dotarliśmy w końcu do momentu, gdy skontaktował się z nim Garrett Swopes w sprawie antycznych tekstów, na które się natknął. I w końcu, odkrycie doktorka. Odnalazł w tym chaosie pewien porządek. Było ich dwanaście. To już wiedzieliśmy. Ale było coś jeszcze. Szło to mniej więcej tak: Dwunastka wysłana i dwunastka przyzwana. To miało być to, co wierzyliśmy, że będzie armią Fasolki: dobra dwunastka. Ale ciężko było odkryć, o co naprawdę chodziło. Teksty były pisane zagadkami i szyframi, ale doktor wierzył, że armia Fasolki miała być dodatkiem do tej dobrej dwunastki. To trzynasty wojownik miał przechylić szalę na korzyść lub przeciw córze. A wojna, która może zniszczyć świat lub wprowadzić pokój rozegra się wkrótce. Nigdy nie zwróciłabym się przeciw córce, więc nie o trzynastego tu chodziło. Zasugerowałam, że może to Fasolka będzie trzynastą wojowniczką, ale doktor powiedział, że odniósł wrażenie jako trzynasty wojownik ma być mężczyzną. I ten trzynasty wojownik, zrodzony w ciemności, przechyli szalę na jedną lub drugą stronę.

Było tego więcej, tak dużo, że nie mogłam już więcej przyswoić. Kiedy uniosłam powieki, Osh siedział na krześle w kącie, czekając cierpliwie. Wstał, kiedy na niego spojrzała. „Więc?” zapytał. „Lepiej mu powiedz,” prychnął Reyes. „Nie wyjdzie, dopóki mu wszystkiego nie streścisz.” „Jak długo to trwało?” Osh zerknął na zegarek. „Trzy godziny.” „Trzy godziny?” Wykręciłam głowę, by spojrzeć na zegar na moim stoliku nocnym. „Nigdy wcześniej nie stało się nic takiego.” Reyes potarł moje plecy. „Musisz się jeszcze wiele nauczyć.” „Owszem, ale nie wydaje mi się, żeby było coś, co może nam pomóc.” Zawołałam bardzo śpiącego Garretta i wyjaśniłam im, czego dowiedziałam się od doktora von Holsteina. Okazał się pod koniec całkiem miłym gościem. Przez resztę nocy nie mogłam zasnąć. Wciąż rozmyślałam nad wszystkim, czego się dowiedziałam i co powiedział mi Reyes. Zdecydowałam się skupić na najważniejszym. Jak zdołamy pokonać Dwunastkę i ocalić naszą córkę? Nic innego się tak naprawdę nie liczyło. Ale z tym nie mogłam nic zrobić.

Usiadłam zatem przed komputerem i rozpoczęła przeszukiwanie baz danych, do których miałyśmy z Cookie dostęp, zarówno tych legalnych i nielegalnych, szukając powiązań między ofiarami. O wschodzie słońca Reyes obudził się i podszedł do mnie. Podniosłam kubek z kawą. „Krew twojego ojca?” zapytałam, ale on tylko pocałował mnie w głowę i wrócił do łóżka. Osh leżał na Sophie, ale czułam, że również nie śpi. W końcu, po najdłuższym wschodzie słońca w historii, zadzwoniłam do Denise, mojej macochy. Wiedziałam, że jeszcze śpi, ale powiedziała mi kiedyś, żebym nigdy do niej nie dzwoniła, zanim nie wzejdzie słońce. A już wzeszło! „Siemaneczko!” zawołałam wesoło. Obudziłam tym Artemidę, która jęknęła w proteście i poszła spać z Reyesem. „Charley?” Jej głos był ciężki od snu. „We własnej osobie. Masz jakieś wieści od taty?” „Nie,” powiedziała, przytomniejąc gwałtownie. „A ty?” „Ani słowa. Muszę wiedzieć, gdzie się zatrzymał, kiedy się wyprowadził.” „Skąd mam wiedzieć?” „Denise, wyślę armię martwych ludzi, by prześladowali cię przez całą wieczność.” Nie zadziałało. Perrorowała przez dobre pięć minut, mówiąc, że wyjazd taty był moją winą. Gdyby nie ja, nic by się nie stało. Zmieniłam życie własnego ojca w piekło.

A ona nie miała nic z tym wspólnego. Przerwałam jej w końcu. „Chciałam tylko zapytać czy masz proszek do prania, bo mi się skończył.” „Twój ojciec zaginął, a ty potrafisz tylko się wygłupiać.” „Cóż, to moja specjalność.” „Czy masz w ogóle sumienie?” Całkiem już zirytowana, powiedziałam, „Miałam, dopóki nie wymieszałam białych ubrań z kolorowymi.” Po długiej chwili, w końcu się złamała. „Zatrzymał się w La Quinta. Ty niedaleko ciebie, koło lotniska.” Rozłączyłam się natychmiast. Godzinę później byłam już w hotelowym lobby, kłócąc się z urodziwym mężczyzną. „Ale jestem prywatną detektyw,” powtórzyłam po raz setny do gryzipiórka, który najwyraźniej nie znosił swojej pracy. „A ja prezydentem,” odparł z grubym indiańskim akcentem. „Co nie oznacza, że mogę sobie tak po prostu wejść do każdego hotelowego pokoju, bo mam mały karteluszek.” „Mały karteluszek?” obruszyłam się i pomachałam mu licencją przed nosem. „Jest laminowana, jakbyś nie zauważył.” Na szczęście zadzwoniła Cookie, bo wykorzystałabym na nim moje nowo poznane moce. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam, „Sklep z jadalnymi farbami Charley.”

„Jego łódź wciąż dokuje w południowym Teksasie,” powiedziała spanikowana. „Portowemu oficerowi zajęło wieki zauważenie tego. Dzwonię do Roberta.” „Ja to zrobię. I tak muszę do niego zadzwonić, żeby dostać wstęp do pokoju hotelowego taty, bo ktoś–” Spojrzałam groźnie na gryzipiórka. „– obudził się najwyraźniej po złej stronie Albuquerque.” Po godzinie Wubek pojawił się z zezwoleniem. Kiedy pokazał go gryzipiórkowi, uśmiechnęłam się pod nosem. Koleś uniósł podbródek i zaprowadził nas do pokoju taty. „Może powinnam też zalaminować twój karteluszek,” powiedziałam, gdy sobie poszedł. Czasem zachowywałam się jak dziecko. Ale kiedy weszłam do tego pokoju, opuściły mnie wszystkie myśli o dzieciństwie. Obróciłam się dookoła z szeroko otwartymi oczami. Na każdej ścianie wisiały obrazki, wycinki prasowe, dyplomy, zdjęcia i notatki dotyczące... mnie. Wszystko było o mnie. Na południowej ścianie było całe moje dzieciństwo. Setki zdjęć, z których większości nigdy nie widziałam. Spojrzałam na wujka Boba, szukając odpowiedzi. „Nie mam pojęcia, o co chodzi. To znaczy, zadawał wiele pytań co do ciebie, ale nie w taki sposób.” „Co to ma znaczyć, wujku Bobie? Spójrz na to wszystko.”

„Pytał czy nie widziałem, żeby ktoś cię śledził.” Szybkie spojrzenie na Reyesa powiedziało mi, o co konkretnie tata pytał. „Pytał o Reyesa? Dlaczego? To znaczy, poznał go. Reyes kupił od niego bar.” „To nie chodzi o mnie,” powiedział Reyes, przyglądając się kolażom. „Zadał mi kilka pytań, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Jego intencje były szlachetne. Bardzo się o ciebie troszczył. Ale w tym jest coś więcej. Popatrz na to.” Wskazał na jedno ze zdjęć. „Tu jest ktoś, kto wygląda jak–” „Jak ktoś szukający celu do strzału,” dokończył za niego Wubek.” „Tu też jest.” Podążyliśmy za nim do drugiej ściany. „Widzicie to? To nie jesteś ty, tylko jakiś mężczyzna. Rozpoznajecie go?” Był przeciętnego wzrostu i budowy, nic więcej nie mogłam o nim powiedzieć. „Nigdy go nie widziałam.” Wubek tylko potrząsnął głową. „Ale to–” Zbliżyłam się i pisnęłam. „– to jest przed moją kamienicą.” Wskazałam na inne zdjęcie. „A tu jest na moich schodach pożarowych! Patrzy w okno. Ktoś, kto robił te zdjęcia, miał nocną kamerkę.” Reyes złapał mnie za dłoń, gdy moja złość przerodziła się w szok, a ziemia zastrzęsła się delikatnie pod naszymi stopami. Wujek Bob cofnął się i złapał się ściany. Nie wiem czemu.

„Czy to było trzęsienie ziemi?” zapytał przerażony. „Najwidoczniej,” odparł Reyes, łapiąc mnie za brodę. „Wszystko w porządku?” Wzięłam głęboki oddech. „Tak, przepraszam.” „Złość to coś bardzo mi znajomego.” Odwróciłam się do wujka Boba. „Więc co? Tata śledzi tego faceta? Myślisz, że to dlatego gdzieś zniknął?” „To tylko domysły. Nie możemy się tym zbyt zamartwiać. Powiedział mi, że jest na jakimś tropie i może być przez jakiś czas niedostępny.” „Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś?” Wzruszył ramionami. „Poprosił mnie o to. Teraz wiem czemu.” „Ale dlaczego ten gość mnie śledzi?” „Z tego, co tu jest,” wtrącił się Reyes, „wynika, że robi to już od bardzo dawna. Nie, żebym mógł go winić.” Prychnęłam. „Ty miałeś powód.” „Wygląda na to, że ten gość też jakiś ma.” „Albo tak mu się wydaje,” dodał Wubek. Dzwonił właśnie do kapitana. „Nie wiem, co z tym zrobić, skarbie. To śledztwo twojego ojca. Może powinniśmy to na razie zostawić, aż wyjaśni nam to, gdy wróci.”

„Zgadzam się. A jak na razie, chcę wiedzieć wszystko na temat tego gościa.” Spróbowałam zadzwonić jeszcze raz, ale telefon taty był wyłączony. „Dobra,” powiedział Wubek,” tylko niczego nie przestawiaj. Muszę lecieć.” „Idź,” odparłam. „Dziękuję ci, wujku.” Pocałował mnie w czoło. „Dla ciebie wszystko. I nie znęcaj się nad tym konsjerżem. To po prostu jego praca.” „Wiem. I dlatego to jest takie zabawne. Chwila,” powiedziałam, wskazując na zdjęcie rodzinne. „Już to widziałam.” Wubek i Reyes zbliżyli twarze do zdjęcia. Przedstawiało mnie w Ugandzie. Pomagaliśmy grupie uchodźców przenieść się w bezpieczne miejsce. Niosłam małą dziewczynkę, jej główka spoczywała na moim ramieniu. To wspomnienie było dość silne i wiedziałam, dlaczego zainteresował się tym Watykan. Wioskę zaatakował lew, ale wkrótce rozniosło się, że ten lew się mnie bał. Nie podszedł nawet w pobliże miejsca, gdzie się ukrywałam. Tym, czego wtedy nie wiedziałam, a co idealnie uchwycił fotograf, był lew czający się w krzakach na prawo od nas. Nie zauważyłam go na czarno-białej odbitce ojca Glenna, ale tu było zdjęcie w pełnym kolorze. Złociste oczy lwa były wbite w nas. Przeszedł mnie dreszcz. Ten lew był wystarczająco blisko by jednym skokiem nas powalić. Ugandczycy widocznie wzięli to za cud. Nic dziwnego, że tak do mnie ciągnęli.

„Gdzie to widziałaś?” zapytał Reyes. „W aktach, które ma na mnie Watykan.” Wubek zakrztusił się. „Watykan ma na ciebie akta?” „Nie mówiłam o tym?” „Chodzi ci o ten Watykan we Włoszech?” „Nie, wujku Bobie, ten fałszywy w Honolulu. Oczywiście, że chodzi mi o ten we Włoszech.” Potarł twarz dłońmi. „Co to oznacza?” „Oznacza to, że ktoś we Włoszech ma za dużo wolnego czasu. Idź, zajmiemy się tym.” Pokiwał głową i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Przeglądaliśmy z Reyesem jeszcze przez kilka godzin dokumenty taty. Nie znaleźliśmy żadnego imienia. Adresu. Nic. Tylko dziwne dokumenty, notatki i strony wyrwane z dzienników. W końcu Reyes znalazł kartę z firmy przechowywującej, zakopaną pod rachunkami z fast foodów. „Bezpieczne Garaże, kwartał 17-A.” „Musimy to sprawdzić, nie sądzisz?” „Normalnie, powiedziałbym, że to może poczekać. Ale to nie w stylu twojego ojca nie dawać znaku życia.” Dokładnie. Ale potrzebujemy zezwolenia. Nikt nas tam nie wpuści,” powiedziałam.

Reyes kiwnął głową. „Chodźmy na lunch, a potem zadzwonimy do twojego wujka. Jeśli nie zdobędzie zezwolenia, znajdziemy inny sposób. Jakikolwiek by nie był.” „Stoi. Wubek jest moim osobistym załatwiaczem wstępu. Niestety nie da rady załatwić mi pozwolenia na rozkopanie grobu, ale mam plan.” Skierował się w stronę drzwi. „Wiesz jak przerażająco brzmią te słowa, kiedy wychodzą z twoich ust?” „Wiem.” Nagle rozległ się piskliwy krzyk. „Charley!” Podskoczyłam ze strachu. W moją stronę biegła Jessica, machając rękami. „Mój siostrzeniec! Szybko!” Złapała mnie za nadgarstek i szarpnęła. „Jessica, stój,” powiedziałam, widząc, że Reyes skrzyżował ręce, blokując drzwi. „Stój, poważnie mówię.” Wyszarpnęłam się z jej uścisku i potarłam nadgarstek. „O co chodzi?” „Mój siostrzeniec został w nocy potrącony przez samochód. Nie wiedziałam aż do teraz. Proszę, pomóż mu.” „Pomóc mu?” powtórzyłam, potrząsając głową. „Jessica, ja nie ratuję ludzi. Dopóki jest żywy, nie mogę mu pomóc.” „Proszę, Charley,” powiedziała, łzy potoczyły się po jej twarzy. „Jest w stanie krytycznym. Nie sądzą, że przeżyje. On– on jest wszystkim, co pozostawiła po sobie moja siostra.”

„Nie wiedziałam, że Willa miała dzieci.” „Miała jednego syna. Próbowali, ale– Proszę, spróbuj mu pomóc.” Spojrzałam na Reyesa bezradnie. „Co o tym myślisz?” „To twój świat, Dutch.” W drodze do szpitala wstąpiliśmy po wodę sodową i taco z Macho Taco. Zastanawiała mnie bierność Reyesa, aż w końcu uznałam, że jest ciekawy czy zdołam pomóc temu dziecku. Sprawdzał moje zdolności. Niestety, wszyscy bardzo się zawiodą. Tak jak nie uleczyłam raka mojego ojca, tak nie mogłam naprawić tego chłopca. Ale Jessica była pewna, że mogę. „Jessica, jeśli jest na oddziale intensywnej terapii, nie mogę tam wejść. Trzeba być członkiem rodziny.” „Więc powiedz, że jesteś rodziną!” krzyknęła, spanikowana. „Powiedz im że jesteś moją kuzynką Kristi z Louisville.” „A jeśli będą chcieli dowodu?” „Kłamiesz przez cały czas. Nie możesz czegoś wymyślić?” Drzwi windy otwarły się, a Jessica popchnęła mnie na koniec korytarza, do okienka pielęgniarek. Reyes podążył za nami wolniejszym krokiem. „Tak?” zapytała pielęgniarka. „Jestem Kristi. Przyszłam zobaczyć–”

„Dustina!” krzyknęła. „Dustina.” „Jest pod numerem trzecim,” powiedziała. „Lepiej się pospiesz.” Jessica pobladła. Pobiegła przodem i straciłam ją z oczu. „Zaraz wrócę,” powiedziałam do Reyesa i podążyłam za nią. Sala z numerem trzecim była pełna ludzi. Zwolniłam. To mogło oznaczać tylko jedno: Dustin nie miał już wiele czasu. Zwykle pozwalano być w takich salach tylko dwóm osobom naraz. „Chodź,” ponagliła mnie Jessica. „Jessica, nie mogę tam wejść. Tam jest twoja rodzina.” „Musisz. Musisz go dotknąć albo co, pamiętasz?” „Jessica, to tak nie działa. Nie leczę ludzi. Przykro mi. Nie powinnam tam wchodzić.” Zauważyłam chłopca siedzącego na krześle na zewnątrz. Wyglądał na przestraszonego i zagubionego, i wiedziałam, że to on jest Dustinem. Jessica zniknęła w pokoju, więc usiadłam obok niego. „Cześć,” powiedziałam. Nie podniósł głowy. „Jestem Charley. Ty musisz być Dustin.” Nie martwiłam się już zbytnio, co ludzie sobie pomyślą. Wszyscy w okolicy zdawali się być zajęci.

„Twoja ciocia Jessica bardzo się o ciebie martwi,” dodałam. „Jak wszyscy.” „Czy ja nie żyję?” zapytał. Wykręciłam szyję i spojrzałam przez szyby na aparaturę. „Nie wygląda na to. Twoje serce ciągle bije, więc to dobry znak.” W końcu na mnie spojrzał. „Ale umrę, prawda?” Cholera. Nie wiedziałam jak mu odpowiedzieć. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji. „Nie jestem pewna, skarbie. Oby nie.” „Też mam taką nadzieję. Moja mama się tak bardzo smuci.” „Przykro mi, że to ci się przydarzyło.” Wzruszył drobnymi ramionkami. „Nie szkodzi. To była moja wina. Jechałem na rowerze i wywróciłem się na ulicę. Stan Foyer mówi, że jestem ciamajdą. Chyba ma rację.” „Stan Foyer to jajogłowiec.” Dustin spojrzał na mnie i zaśmiał się. „No nie?” „No raczej.” Przybiliśmy piątkę i chłopiec znowu spoważniał. „Dlaczego jesteś taka jasna?” zapytał. „To część mojej pracy. Pomagam takim ludziom jak ty.” Jego oczy błysnęły radością. „Jesteś aniołem?” „Cóż, coś w tym stylu.”

„Możesz pomóc mojej mamie?” zapytał. „Będzie bardzo zła, kiedy umrę.” Zabolało mnie serce. Wyczułam gdzieś w pobliżu Reyesa. Musiał być tu gdzieś w bezcielesnej formie. Rozglądnęłam się. Kiwnął głową, zachęcając mnie, bym weszła do środka. Bym zobaczyła czy mogę cokolwiek zrobić. „Wejdę tam na kilkę,” powiedziałam do chłopca, zabierając stetoskop z wózka pielęgniarki. Nie byłam odpowiednio ubrana, ale miałam nadzieję, że nikt nie zwróci uwagi. „Dotkniesz jej? Tak właśnie robisz, prawda? Nie chcę, żeby była smutna.” Uklękłam przed nim. „Dotknę jej. Nic jej nie będzie.” „A więc mogę już sobie iść?” Zerknęłam w monitor aparatury. „Zaczekaj tu jeszcze chwilkę.” „Dobrze.” Wstałam i weszłam do sali, kierując się prosto do aparatury. Bliscy Dustina rozstąpili się przede mną. Otoczył mnie ich żal, odbierając mi dech. Starałam się blokować ich emocje, ale były za silne. Dusząc się z braku tchu, udałam, że naciskam kilka guzików. Potem odwróciłam się do maleńkiego chłopca. Jego głowa była cała obandażowana a twarz pokiereszowana i blada. Złapałam go za nadgarstek. Wszyscy patrzyli na mnie. Zauważyłam Willę, siostrę Jessiki, szlochającą w ramię matki.

Zacisnęłam powieki. Leczenie chorych nie było częścią mojej pracy i nie miałam pojęcia co robić, ale znałam łacinę, która wydawała się zawsze działać. „Resarci,” szepnęłam. Nic nie poczułam. Nie przepłynęła przeze mnie żadna moc, nie było błysków ani świateł. Nie udało się. Poczułam wilgoć pod powiekami. Uniosłam wiotką rączkę chłopca i pocałowałam wnętrze jego dłoni. Niestety, to przykuło uwagę jego rodziny. Odłożyłam jego rękę i chciałam się cofnąć do drzwi, ale odcięli mi drogę ucieczki. Zanim zdążyłam wykonać krok, pikanie aparatury wzmogło się i przyspieszyło. Sekundę później, Dustin jęknął i poruszył głową. Wszyscy zamarli, gdy uchylił odrobinę powieki. Willa zaszlochała. „Dustin!” powiedziała, dopadając jego łóżka i odsuwając mu z twarzy brązowe loki. „Dustin, proszę.” Ponownie spróbował otworzyć oczy. Do sali weszła pielęgniarka i przedarła się przez tłum do jego łóżka. Dustin próbował spojrzeć na matkę, ale przegrywał z siłą ciążenia. Obrócił głowę i dopiero wtedy jego spojrzenie skupiło się na kimś innym: na mnie.

Dyskretnie jak tylko mogłam, mrugnęłam do niego i położyłam palec wskazujący na ustach. Nie miał siły mi odkiwnąć, ale na jego twarzy wykwitł blady uśmiech. Odetchnęłam. Udało mi się? Uratowałam życie tego dziecka? Zanim ktokolwiek zaczął zadawać pytania, ruszyłam do wyjścia. Pielęgniarki, równie zszokowane co wszyscy, akurat wyganiały cały wianuszek, więc wmieszałam się w tłum. Już miałam wchodzić do windy, kiedy zatrzymał mnie miękki, kobiecy głos. „Charley?” Zatrzymałam się i uśmiechnęłam smutno do Willy. „Cześć. Odwiedzałam tylko przyjaciela, który tu leży i zobaczyłam was tutaj. Przykro mi, że–” „Przestań,” powiedziała drżącym głosem. „To byłaś ty. Mama widziała jak podnosiłaś dłoń Dustina. Widziała, co zrobiłaś.” „Co?” zapytałam, przesuwając się w stronę windy. „Nic nie zrobiłam.” Złapała mnie za ramiona. „Wiem, czym jesteś. Podsłuchiwałam was w nocy, gdy mówiłaś o tym Jessice.” Pokręciła ze smutkiem głową. „Była tylko przestraszona, Charley. Była tylko, no nie wiem, głupim dzieckiem.” „Willa, ja wtedy żartowałam. Wiesz jaką wyobraźnię mają dzieci.”

„Pięć minut temu może bym ci uwierzył.” Popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się. „Ale teraz już nie. Wiem, co zrobiłaś. Jak kiedykolwiek zdołam ci się odwdzięczyć?” Jessica położyła zimną dłoń na moim ramieniu. „Powiedz jej, że ją kocham. Proszę, Charley. Już nigdy więcej cię o nic nie poproszę. Nie mieliśmy najlepszych stosunków, gdy umarłam. Chcę tylko, żeby wiedziała, że zawsze ją kochałam.” Westchnęłam i położyłam dłoń na dłoni Willi. „To ona mnie tu wysłała. To ona ocaliła Dustina. Gdyby nie ona, nawet bym o nim nie wiedziała.” Zaszlochała i zakryła szybko usta. „O mój boże,” wykrztusiła. „Chciała, żebyś wiedziała, że zawsze cię kochała.” Willa zachwiała się i złapała mnie w ramiona, jakby od tego zależało jej życie. Jej matka wyszła z sali i położyła jej rękę na plecach. „Nigdy ci tego nie zapomnę,” powiedziała Willa całując mnie w policzek, a potem w dłonie. „Nigdy. Proszę, powiedz jej, że ja też ją kocham.” „Właśnie to zrobiłaś.” Jessica szlochała z głową na moim ramieniu. „Mojej mamie też powiedz. Proszę, Charley.” „I pani, pani Guinn. Jessica bardzo panią kochała.”

Owinęła się ramionami i schowała twarz za włosami. „Pytał o ciebie,” powiedziała w końcu, ściskając ramiona Willy. Willa kiwnęła głową, uścisnęła mnie ostatni raz i pobiegła do syna. Jessica ruszyła za nią. Wyszłam z oddziału i rozejrzałam się. Reyes już tam czekał. „Czy to naprawdę się stało?” „Jesteś Wal-Eeth,” przypomniał mi. „W tym wymiarze jesteś boginią. Mówiłem ci. Jesteś zdolna do wszystkiego.” „Ale ten wymiar ma już swojego Boga. Myślisz, że będzie zły, za to co zrobiłam? Weszłam w jego uprawnienia.” „Myślę, że jest z ciebie zadowolony. Po prostu nie rób tego za często.” Wyszliśmy ze szpitala i skierowaliśmy się do Misery. Otworzyłam cicho drzwi biura. Cookie siedziała przy biurku. Więc na paluszkach zakradłam się do mojego pokoju. „Nienawidzę cię z siłą tysiąca słońc,” powiedziała. Wyprostowałam się. „Za co?” Miała na czole worek z lodem. „To boli. Odstawianie kofeiny. Chyba potrzebuję morfiny.” „To dziwne,” powiedziałam. „Mnie nie boli.” Odwróciła gwałtownie głowę w moją stronę i jęknęła. „Co?” „Nic mi nie jest. A podobno ból trwa jakieś dwa tygodnie.”

„Bo tak powinno być.” Wskazała na mnie palcem. „Dlaczego mi to robisz? Już cię nie lubię.” „Jasne, że lubisz,” powiedziałam beztrosko. „Jestem jak narkotyk. Ludzie nie chcą mnie lubić, ale jak już posmakują, wracają po więcej.” Stęknęła. „Dlaczego nie mogę cię zamknąć?” „Mówiłam ci. Jestem jak narkotyk. Nigdy mnie nie słuchasz.” Kiedy ponownie stęknęła, zaśmiałam się. „Cook, nie musisz odstawiać dla mnie kofeiny. Możemy kupić dwa ekspresy. Pan Kawusia mówił, że chciałby mieć przyjaciela.” Mrugnęłam do niej. „Albo,” powiedziała, pokazując mi wydruk. „Możemy kupić dwa zbiorniki z kawą. Wystarczy kupować tylko różne rodzaje kawy. Mają smaki i wszystko.” Wyrwałam kartkę z jej rąk. „Co za szalony geniusz to wymyślił?” „Funkcjonuje to już od lat.” „To jest świetne. Nigdy jeszcze nie widziałam czegoś tak świetnego.” „Nie,” powiedziała, wciągając powietrze. „Wytrzymam. To tylko dwa tygodnie, no nie?” Odchyliła się i poprawiła worek z lodem na czole. „Cóż, to dużo, skoro masz tyle pracy. Jakieś nowości?”

„Nie. I lepiej się odsuń. Jeśli mój mózg eksploduje, nie chcę, żebyś miała jego kawałki na swoich D&G.” Uwielbiała moje Dolce & Gabbany. Niestety, ja uwielbiałam je bardziej.” „Oo, to takie miłe.” „Czuję się jak na najgorszym kacu świata.” „Prawda? A tak przy okazji, właśnie uleczyłam dzieciaka.” Wyprostowała się ponownie. „Charley, naprawdę?” „Tak. To było nawet trochę niesamowite. Wiedzieć, że będzie żył. Nigdy wcześniej nie czułam takiego poczucia celu.” „Naprawdę kogoś uleczyłaś? To znaczy, możesz tak robić?” „Najwidoczniej.” Wzruszyłam ramionami. „Więc na co czekasz, do cholery? Rączki na mnie, skarbie.” Odchyliła się na krześle i rozpostarła ramiona. „Nie wydaje mi się, żeby to działało na każdego.” „Ja nie jestem każdy. Dawaj, postaraj się.” Zachichotałam i obserwowałam ją przez chwilę. W końcu pochyliłam się i dotknęłam palcem wskazującym jej czoła. „Resarci,” powiedziałam i odsunęłam się. Cookie zamrugała i potrząsnęła głową, po czym złapała się za nią i jęknęła. „Nawet nie spróbowałaś. Zrób to lepiej.” Ponownie się odchyliła.

„To nie działa w ten sposób. Myślę, że twój ból jest po prostu nieadekwatny do łaciny.” Oparła łokcie na biurku. „Nieadekwatny? Czyli że mój mózg skazany jest na stracenie?” „Tego nie powiedziałam.” Westchnęła dramatycznie i położyła sobie z powrotem lód na czole. „Co mamy w planach na resztę dnia?” „Wciąż są te ofiary od notatek samobójczych. Ale Robert powiedział, że chyba coś znaleźli.” „Naprawdę? Nic nie mówił.” „Ta, powiedział, żeby odłożyć na dzisiaj tą sprawę, bo chcą sami sprawdzić kilka poszlak.” „Hmm, no dobra. Coś jeszcze?” „Za kilka godzin jest karnawał Amber. Poza tym, nie masz do jutra nic do robienia. Rano spotykasz się z księdzem w domu Amityville.” „Słodko. Nawiedzony dom ma swoje imię. Ale te całe dwie godziny wolnego czasu są dziwne. Nigdy nie miałam wolnego czasu.” Westchnęła. „Nie, to ja nigdy nie mam wolnego czasu. Ty masz go całe mnóstwo, dlatego robisz papierowe samolociki z akt, które ci przynoszę.” „Racja. Lepiej więc wracaj do pracy. No już, już. Nie płacę ci za cierpienie w moim biurze.”

15 Nie wódź mnie na pokuszenie. Lepiej idź za mną! Znam skrót! - T-SHIRT

Dwie godziny później, Cookie, Reyes, Osh i ja znaleźliśmy się w holu Szkoły Roadrunner na Karnawale. To była ich uroczystość mająca na celu zebrać fundusze i zachęcić rodziców do zapisywania tu swoich pociech. Szlachetne cele, ale nie mogłam się na nich skupić, bo koło mnie ciągle rozlegały się jęki agonii. Cookie rzeczywiście bardzo cierpiała z braku kofeiny. „Nie twierdzę, że będę oskarżać Fasolkę o zniszczenie mojej doskonałej figury,” powiedziałam do Cook, po jednym z jej jęków, „ale poważnie, widziałaś mój tyłek?” „Charley!” krzyknęła Amber, machając do nas. Miała na sobie niebieską sukienkę i całe mnóstwo brokatu. Obok niej stal Quentin, wysoki, przystojny blondyn o niebieskich oczach, który podbił serce Amber. Poznałam go, gdy zawładnął nim demon, by mnie dopaść. Qunetin widział rzeczy, których inni nie widzieli. Jak na przykład mój blask.

Na szczęście, Artemida zajęła się tym demonem, a my z Quentinem zostaliśmy przyjaciółmi. Przytuliłam go teraz. „Nie wiedziałam, że przyjdziesz.” „Zaprosiłam go. Chciałam, żeby poznał Osha.” Mówiła i migała jednocześnie. Była w tym już całkiem niezła. „Oh, jest na zewnątrz, sprawdza teren,” powiedziałam, również migając. „Dobra. Mamo, chcesz być pierwsza?” zapytała. Quentin uśmiechnął się nieśmiało do Cookie i oddał uścisk. Potem, co mnie zaskoczyło, wyciągnął rękę do Reyesa. Reyes przyjął ją i kiwnął głową z uśmiechem. To był duży postęp. Quentin bał się go wcześniej. Widział moje światło, więc wiedział też, że Reyesa otacza ciemność. Widziałam to tylko kilka razy i mnie również to nieco przeraziło. „Albo ty, ciociu Charley.” Amber spojrzała teraz na mnie. „No pewnie,” powiedziałam, nie mając pojęcia na co się zgadzam. Cookie wskazała na znak na podłodze. Madame Amber: Przepowiadanie przyszłości. „Jesteś madame?” zapytałam. „Czy tak jest we wszystkich szkołach podstawowych?” Nie żartowali, mówiąc, że dzieciaki szybko dorastają.

„Nie tego typu madame,” sprostowała Cookie. „Albo ty, wujku Reyesie.” Przechyliła nieśmiało głowę. Reyes zamrugał zaskoczony. „Nie muszę cię tak nazywać. Tylko pomyślałam, że możesz być moim wujkiem, skoro tracę wujka Boba.” „Tracisz Wubka?” wtrąciłam się. „Znowu umiera? Wiesz, że on mówi tak tylko po to, żeby wymusić współczucie.” „Nie, ale od kiedy umawiają się z mamą określenie wujek wydaje mi się dziwne. A skoro ty się żenisz z ciocią Charley, to może–” Reyes ukłonił się i pocałował ją w dłoń. „Będę zaszczycony.” Zachichotała i zarzuciła mu ramiona na szyję, po czym pocałowała głośno w policzek, zostawiając czerwony ślad po szmince. Najwidoczniej wróżki i panie do towarzystwa miały trochę wspólnego, biorąc pod uwagę ich wybory, co do koloru szminek. „Ja chcę pierwsza,” powiedziałam. Nigdy nie lubiłam stać w kolejkach. „Mam wiele pytań co do mojej przyszłości. Lepiej się przygotuj.” Amber podskoczyła z radości i wbiegła do ciemnego namiotu, który wyglądał podejrzanie przytulnie. „Życz mi szczęścia,” zamigałam do Quentina. „Jest niezła,” obiecał. Mrugnęłam do Reyesa, po czym weszłam za nią i usiadłam przy stoliku. Rozłożyła karty, a ja wybrałam jedną.

„Amber, są cudowne.” „Dziękuję. Zrobiłam je na plastyce.” „Ty je zrobiłaś?” Były śliczne. „Chwila, robić karty tarota na plastyce?” „Tak, nasza nauczycielka jest bardzo nowoczesna.” „Ah. Cóż. Jestem pod wrażeniem.” Zarumieniła się. „Skarbie, nie przeszkadza ci, że mama umawia się z wujkiem Bobem?” „Żartujesz sobie? Uwielbiam Wubka. Jest jak bohater i jeden z tych zwariowanych wujków w jednym.” „Owszem.” „I robi świetne spaghetti.” Co za świetny dzieciak. Miałam nadzieję, że Fasolka będzie równie cudowna. „Okej, jesteś gotowa?” „No jasne. Zaczynaj.” Przesunęła dłonią nad kartami i wybrała jedną. „Śmierc,” powiedziała, a ja zastanowiłam się jak to zrobiła. Wszyscy wróżbici wyciągali mi tą właśnie kartę. „Nowy początek,” dodała. Położyła dłoń na mojej. Poczułam jakby kopnięcie prądu. „Dwunastka przyzwana i dwunastka przysłana.”

Zaskoczyło mnie to, ale przypomniałam sobie, że musiała usłyszeć coś przez ścianę. Była sprytna. Siedziała wyprostowana i z zamkniętymi oczami, jakby pogrążona w transie. „Ich oczy są wszędzie. Są ślepe, ale widzą wszystko. Dwanaście bestii chowa się w cieniach. Kolejne dwanaście w ludzkich sercach. Czekają. Czekają aż córka stanie samotnie na skale, w oczekiwaniu na decyzję trzynastego. Z nią. Przeciw niej. To nie ma znaczenia. Dzień śmierci i dzień chwały. Z nim lub bez niego, posmakuje smaku krwi wrogów na języku.” Cholera. Kurwa. Siedziałam oszołomiona. Nie mogła tego nigdzie usłyszeć. Skąd wiedziała o trzynastym wojowniku? Amber ocknęła się i wyciągnęła rękę. „Trzy dolary, proszę.” Zamknęłam usta i sięgnęłam do torebki. Albo Amber była najlepszą aktorką, jaką widziałam, albo zmieniała się w Edgara Cayce (*amerykański mistyk, jasnowidz i uzdrowiciel duchowy).

„Skarbie, słyszałaś wczoraj w nocy moją rozmowę z Reyesem?” „Pf, nie. Nie jestem podsłuchiwaczką.” Wręczyłam jej piątaka. „Słodko,” powiedziała, wrzucając pieniądze do kubka na stoliku. „Następny!” krzyknęła, efektywnie mnie wykopując.

Wyszłam i zobaczyłam Wubka. Wciąż pod wrażeniem madame Amber, zapytałam, „Co tu robisz? Coś nowego w sprawie? Znalazłeś tatę?” Uniósł brwi i zaczekał aż zauważę, że trzyma za rękę Cookie. „Oh. Oh! A więc jesteś tu prywatnie.” „Tak, skarbie.” Cookie zarumieniła się. „Następny!” krzyknęła ponownie Amber. Była taka niecierpliwa. „Ja pójdę,” odparła Cookie. „Ćwiczyła na mnie, więc powinno pójść szybko.” Quentin obserwował dwóch dzieciaków próbujących wymachiwać samurajskimi mieczami. Ci chłopcy mieli bardzo odważnych rodziców. Albo dobre ubezpieczenie. Przysunęłam się do Reyesa i zapytałam, „Słyszałeś to?” „Tak. Co to miało być?” „Też nie wiem. Część przepowiedni mówi, że ci z wielkimi mocami się do nas przyłączą. Może to wszystko, poznanie Osha, Quentina i Pari, która też widzi zmarłych, a teraz Amber, to część wielkiego planu. System bezpieczeństwa dla Fasolki.” „To możliwe. I zaczynam się zastanawiać kim jest trzynasty wojownik. Skoro może przechylić szale, może powinniśmy go odnaleźć.” „Dobry pomysł. Ale jak go znaleźć?”

„Następny!” rozległ się krzyk Amber. „Twoja kolej. Może powie ci coś więcej.” Kiwnął głową i pochylił się bardzo nisko, by wejść do namiotu. Podeszłam bliżej, by podsłuchiwać, ale Amber nie powiedziała nic nowego. Nie wpadła w trans, tylko chichotała i zachwycała się moim narzeczonym. Zapłacił jej i wycofał się. Nie było to łatwe dla kogoś o wzroście stu dziewięćdziesięciu pięciu centymetrach. Połaziliśmy jeszcze trochę i razem z Reyesem i Oshem zostawiliśmy Cookie samą. „Nie zapomnij o naszym planie na noc,” powiedziałam do niej. Przewróciła oczami. „Jak mogłabym zapomnieć o tym planie? Jest niedorzeczny.” „Wcale nie. Jeśli zadziała to nie będzie niedorzeczny. A zadziała.” „Dobra, ale ja nawet nie mam łopaty.” „Mam dwie, nie martw się.” „Będę tego żałować, prawda?”

Kiedy wróciliśmy do domu, usiadłam do komputera. Osh ponownie zajął Sophie. Zsynchronizowałyśmy wcześniej zegarki, więc Cookie wślizgnęła się do mojego mieszkania punktualnie.

„Jesteś gotowa?” zapytała szeptem. „Gotowa jak pijana dziewica przed studniówką.” Weszłam do sypialni. Reyes już zasnął, oddychając głęboko i rytmicznie. Nie chciałam go budzić. Osha też nie. Ale ktoś musiał z nami iść. Nie mogłyśmy wyjść w noc bez obstawy. Choć na cmentarzu powinnyśmy być bezpieczne. Poświęcona ziemia i te sprawy. Podeszłam na paluszkach do kanapy, zasłoniłam mu usta dłonią i pochyliłam się do jego ucha. „Osh,” powiedziałam, dźgając go w biodro. „Obudź się.” „Nie spałem,” powiedział zza mojej ręki. Odsunęłam się. „Sorki.” „Rozkopywanie grobów, co?” „Skąd wiedziałeś?” zapytałem, opierając się o łopatę.

„Oh, to była dobra przejażdżka,” powiedziałam, zatrzymując się przed cmentarzem i zerkając na trzęsącą się Cookie. „Przejechałaś na trzech czerwonych światłach.” „Tak, ale jest druga w nocy. Nikogo nie było. A nie chciałam dawać okazji ogarom.” „Przejechałaś przez kampus studencki, gdzie nie ma drogi.” „Ale są alejki spacerowe.”

Osh wyciągnął już łopaty i ruszyliśmy do grobu Lacey. „Hej, wy,” zapytała, machając do nas. „Kim jest to ciacho?” Uśmiechnął się, a ona spłonęła rumieńcem. „Sorki, nie wiedziałam, że mnie słyszysz.” „Nie szkodzi. Który?” „Oh. Ten, tutaj.” Lacey poprowadziła Osha do swojego grobu. Poszłyśmy za nimi wolniej z nadzieją, że Osh sam wszystko zrobi. „Zauważyłaś coś dziwnego w swojej córce?” zapytałam ją, niepewna jak zacząć. „Coś?” zapytała. „Pytasz o tylko jedno ‘coś’?” Zachichotałam i powiedziałam jej, co się stało na karnawale. „Ona jest wyjątkowa, Cook. Wydaje mi się, że naszym przeznaczeniem było się spotkać. Myślę, że ma jakąś rolę do odegrania w tym wszystkim.” Cookie usiadła na jakimś nagrobku. „Nie wiem co powiedzieć.” „Ja też nie. To mnie oszołomiło, Cook. Była niesamowita. A te karty? Jak się tego nauczyła?” „Też ją o to pytałam.” „I?” „W więzieniu, najwyraźniej.” „Jest taka błyskotliwa.”

„Co ty nie powiesz.” Wezwałam Anioła i kazałam mu z Lacey stać na czatach. „Nie flirtujcie,” ostrzegłam ich. „Macie mi donieść, jeśli ktokolwiek będzie szedł, jasne.” „Cśś, pendeja, wyluzuj. Jest taka władcza,” powiedział Anioł, kręcąc głową pod moim adresem. Lacey zachichotała, gdy odeszli. Na szczęście miała rację. Ziemia była niedawno rozkopana, więc kopanie było łatwiejsze. Robiłam to często w Ugandzie, ale najwidoczniej miałam wtedy lepszą kondycję. Osh siedział na grobowcu, skanując teren, gdy z Cookie kopałyśmy. Miałam wrażenie, że podoba mu się patrzenie jak się męczymy. Przez przypadek wysypałam łopatę pełną ziemi na jej głowę. To chyba ją rozzłościło, bo parę minut później ona zrobiła to samo mnie. „Czy to nie byłoby okropne, gdyby okazało się, że ciało Lacey wciąż tam jest?” „Wypluj te słowa.” Osh stanął obok nas, żując źdźbło trawy jakbyśmy mieli cały dzień. Wkrótce Reyes obudzi się i zobaczy, że nas nie ma; wtedy zapłacę za to w piekle. Dosłownie. „Robicie to już od dwóch godzin i–” „Pies!” krzyknęła Lacey. Robiła tak całą noc. „ – i odgarnęłyście dopiero wierzchnią warstwę.”

Zmrużyłam oczy. „To znacznie więcej niż wierzchnia warstwa. To przynajmniej–” Schyliłam się. „ – cztery i pół cala.” „Wyjdźcie.” Nie musiał tego dwa razy powtarzać. Odrzuciłyśmy łopaty i wyskoczyłyśmy z dołka. Osh podniósł obie, sprawdził ich wagę, wybrał jedną i zabrał się do pracy. Godzinę później, Cookie, Lacey i ja siedziałyśmy na grobowcu i obserwowałyśmy półnagiego demona rozkopującego grób. „Pójdę do piekła,” mruknęła Cookie, nie odrywając oczu od jego szerokich ramion. Rozległ się chrzęst i Osh krzyknął, „Znalazłem.” Wspólnie otwarliśmy trumnę. Rzeczywiście, była pusta. „Mówiłam,” zawołała Lacey. „Wiecie, im więcej o tym myślę, tym bardziej jestem pewna, że zrobił to Joshua, mój były. Może ukrył gdzieś moje ciało. Był zwariowany na jego punkcie, gdy wciąż żyłam. Czy mogę go nawiedzać?” „Jasne. A nawet powinnaś. Ale nie jestem pewna czy to on.” „Co masz na myśli?” zapytała, gdy Osh wyskoczył z grobu. Dosłownie. Cholerne demony. „Mówiłaś, że są jeszcze dwa puste groby?” „Tak, mogę ci je pokazać.”

Podeszliśmy do dwóch grobów i spisałam z nich imiona, daty i wszystko. „Mam przeczucie, że jak znajdziemy twoje ciało, znajdziemy też te dwa. Wydaje mi się, że kradnie je ktoś, kto tu pracuje.” Ruszyliśmy ponownie przez ciemne Albuquerque, robiąc tym razem mały postój przed spożywczakiem, o którym wiedziałam, że używa atrap kamer i z budki zadzwoniliśmy na policję. Powiedzieliśmy, że ktoś rozkopywał grób na cmentarzu Sunset. I żeby się pospieszyli. Potem, już ze swojej komórki, zadzwoniłam do Wubka i wyjaśniłam, co się stało. Kazałam mu sprawdzić pracowników cmentarza, szczególnie grabarzy i dowieść, że brakuje jeszcze dwóch ciał. Na horyzoncie zaczęło się już przejaśniać, gdy w końcu dotarliśmy do naszej kamienicy. Wygrałam z Oshem walkę o prysznic. Miałam brud w miejscach, o których nie wiedziałam, że istnieją. Na palcach przekradłam się do łazienki, by nie obudzić śpiącego demona. Małe zwycięstwo. Zamknęłam drzwi do łazienki i włączyłam światło. Reyes stał po środku łazienki ze skrzyżowanymi ramionami i śmiertelną powagą na twarzy. „Oh, cześć,” powiedziałam, uśmiechając się beztrosko. „Właśnie cię szukałam.” Kiedy nie odpowiedział, dodałam, „Nie zgadniesz, co się stało, gdy wyrzucałam śmieci.” Wskazałam na swoje włosy. „Katastrofa. Tyle mam do powiedzenia.” „Rozkradanie grobów to poważne przestępstwo.”

Wciągnęłam powietrze. „Co? Ja nigdy. Nie rozkradaliśmy, tylko tak sobie kopaliśmy. Ćwiczenia fizyczne są dobre dla Fasolki. Śledziłeś nas?” „Każdy ruch.” Otworzyłam usta. „Jestem zgorszona twoją postawą. Chciałam dać ci odpocząć.” „Mh-hm.” „A skoro już tam byłeś, czemu nie pomogłeś nam kopać?” „Bo o wiele przyjemniej było obserwować jak ty to robisz.” Zbliżył się, zmuszając mnie do przytulenia się plecami do ściany. „A ty poszłaś beze mnie. W nocy. Gdy ogary są wolne i mogą pożerać małe dziewczynki na śniadanie.” „Wzięłam Osha.” Nawet nie mogłam sobie wyobrazić jak bardzo źle wyglądam. „Wyszłaś. W nocy.” „Możesz zmienić płytę? Wzięłam. Osha.” „Dlaczego?” zapytał, potrząsając głową z niedowierzaniem i bezsilnością. „Dlaczego podejmujesz takie ryzyko dla martwego ciała?” Podjęłam próbę wyswobodzenia się z jego dominującej pozycji. Nie odpuścił. „Bo tak właśnie robię, Reyes. Ktoś ukradł ciało tamtej dziewczyny.” „Sama odebrała sobie życie.”

„Reyes,” zbeształam go. „Miała depresję. Czuła się samotna i zagubiona. Nie możesz jej za to winić.” „A co ze mną?” zapytał, nachylając się, by mnie zastraszyć. Owinął dłonie wokół mojego gardła, delikatnie, ale nieustępliwie. „Wiesz jakbym się czuł gdyby dopadła cię Dwunastka? Samotny i zagubiony to nawet nie początek właściwych określeń.” „Jakiś koleś wykrada ciała młodych dziewczyn z grobów.” „I tak są już martwe. Nie może to poczekać aż uporamy się z Dwunastką?” „Powinieneś powiedzieć jeśli uporamy się z Dwunastką. Co, jeśli nam się nie uda? Mogłam zrobić to teraz, teraz rozwiązać problem, więc to zrobiłam. Dlaczego miałabym odkładać do jutra...” zamilkłam. „Więc dlaczego mnie nie obudziłaś? Dlaczego ryzykowałaś życiem swoim i naszego dziecka z powodu czegoś takiego?” „Ciebie też nie chciałam narażać,” powiedziałam cicho. „Jestem zobowiązana do pomocy zmarłym, Reyes. To jest moje powołanie. Jeśli czują ból, strach, potrzebują pomocy lub bliskości, muszę im pomóc. Tym właśnie jestem.” Odsunął się. „Chyba wiem, dlaczego twoi ludzie pozwolili ci tu przyjść. Dlaczego pozwolili ci opuścić twój wymiar, żeby żyć na tym.” To było interesujące. „Tak?”

„Jesteś boginią i chcesz pomagać. Bogowie nie pomagają, Dutch. Bogowie wiedzą, kiedy interweniować, a kiedy się odsunąć i pozwalać ludziom popełniać własne błędy.” „Więc mój pobyt na Ziemi ma mnie nauczyć jak być lepszą boginią?” „Tak. Żadna istota nie może funkcjonować w idealnym świecie. W życiu trzeba walczyć o przetrwanie. By się rozwijać. Doskonalić. Mieć cele. Nie można naprawić wszystkiego, ale trzeba próbować.” „Mówisz mi, że będę okropną boginią?” „Mówię, że jesteś okropną boginią. Ryzykujesz dla niewłaściwych rzeczy z niewłaściwych pobudek. Chcesz osiągnąć pełną harmonię zamiast cieszyć się z niedoskonałości.” Chciał wyjść, ale wyciągnęłam rękę i zablokowałam mu drogę. Spojrzał na mnie, jego brązowe oczy błyszczały ze złości. „Mylisz się,” powiedziałam. „Ty, panie Farrow, jesteś daleki od doskonałości.” Opuściłam ramię i odwróciłam się. Częściowo dlatego, że potrzebowałam prysznica, a częściowo dlatego, że w jego słowach było ziarno – ale tylko ziarno – prawdy.

16 Nigdy nie lekceważ potęgi termitów. - NAKLEJKA NA ZDERZAK

Wyszorowałam się i zrobiłam sobie kubek szatańskiej krwi, gdy Osh poszedł się myć. Byłam wyczerpana, ale słońce już było wysoko, a ja miałam dużo rzeczy do zrobienia. Cookie przyszła i również zrobiła sobie kubek. „Boli mnie każdy centymetr ciała,” powiedziała. „A moja głowa zaraz spadnie mi z karku.” „Mnie też boli,” powiedziałam, machając nogami. „Nie, wcale nie. Okrzyczał cię, prawda?” zapytałam, gdy siorbałam gorący napar. „Tak. Śledził nas całą noc.” „Poważnie?” zapytała, siadając na łóżku Osha. „I nie pomógł?” „No nie? Ale to nie wszystko. Powiedział też, że jestem okropną boginią.” Wciągnęła powietrze. „Nie powiedział tego.” „Powiedział.”

„Cóż, wszyscy jesteśmy w czymś okropni, skarbie. Ja, na przykład. Jestem okropna w obsłudze odkurzacza.” Wzruszyłam ramionami. „Mówisz to tylko po to, żebym poczuła się lepiej.” „Racja. Jestem świetna w odkurzaniu. A ty masz dom do wyegzorcyzmowania. No już, już.” Gdy się ubrałam, rozglądnęłam się za Reyesem, ale nigdzie go nie było. Wróciłam do swojego salonu i zobaczyłam Osha w czapce Reyesa. „Rey’aziel musiał załatwić kilka rzeczy w barze. Poprosił mnie, żebym ci dziś towarzyszył.” Zabolało. „Dobra,” powiedziałam, zastanawiając się czy Osh zauważył moje rozczarowanie. O ile w ogóle mógł wyczuwać emocje. Na początek pojechaliśmy do domu Amityville. W kompletnej ciszy. Może jednak wyczuwał emocje. O ósmej trzydzieści przejechaliśmy nad Rio Grande i znaleźliśmy właściwy dom. Niestety, nie wyglądał jak te nawiedzone domy z filmów. Ojciec Glenn już na nas czekał. „Gdzie jest rodzina?” zapytałam, wyskakując z Misery. „W pracy. Dzieci w szkole.” Uścisnął moją dłoń i kiwnął głową do Osha, który stał tuż za mną. „Wygląda zwyczajnie,” powiedziałam, a duchowny zachichotał.

„Powiedziałem to samo. Zdaje się być zainteresowany spotkaniem z tobą.” „Cudownie. Idziemy?” zapytałam Osha. Wzięłam oczywiście Zeusa, ale jeśli w środku był prawdziwy demon, mogłam zdjąć go moim blaskiem. Już tak robiłam. Osh ruszył za mną. „Jest otwarty,” powiedział ojciec Glenn. „Chcę, żebyś zapoznała się z tym miejscem nim do ciebie dołączę.” „Okej. Dzięki.” Nie wiedziałam jak na to zareagować. „Ten budynek ma ciemną aurę,” powiedział Osh cicho. Zwolniłam. „To źle?” Kiwnął głową. „Domy nie mają aur.” „Oh. Więc, tak, jest źle.” Pewnie jakiś wściekły demon. Weszliśmy do środka, gdzie, tuż za progiem, wezwałam jeszcze wścieklejszego demona. „Rey’aziel,” szepnęłam. „Jestem tu,” powiedział do mojego ucha. Oczywiście, że tu był. Sprawdziliśmy pokój, o którym ojciec Glenn powiedział, że ma największą aktywność. „Jak to robisz? Jak widzisz aury? Ja już to robiłam, ale nie umiem tak na co dzień. A jestem ponurym żniwiarzem, na niebiosa,” powiedziałam do Osha. „Mi też zajęło chwilę, nim się nauczyłem. Ty masz widzieć zmarłych. Może dlatego aury żyjących są dla ciebie nieważne.”

„Nie są nieważne.” „To tylko spostrzeżenie.” „Więc jak się nauczyłeś?” „Po pierwsze, musisz wiedzieć, że ludzki wzrok jest inny niż twój własny. Widzimy tysiące więcej kolorów niż oni.” „Poważnie? No dobra.” „Trzeba się na tym skupić. Zobaczyć rzeczy z więcej niż jednego wymiaru naraz.” „I jak to się robi?” „Łapiesz ogień.” Spojrzałam na niego gwałtownie. „Że co?” Wzruszył ramionami. „Tylko tak mogę to opisać. Gdy próbujesz tego po raz pierwszy, to tak jakbyś łapała ogień. Widzisz wtedy każdy kolor jaki daje słońce. Każdy odcień koloru. Każde załamanie światła.” „Chcę się tego nauczyć.” „Skup się aż poczujesz jak to zrobić. I lepiej się pospiesz, bo to tu jest.” Rozejrzałam się dookoła, nic nie widząc. „Nie rozumiem. Widziałam demony tuzin razy. Czemu nie widzę tego?” „Widziałaś je kiedy ci na to pozwoliły. Musisz nauczyć się je widzieć i bez ich zgody. Pospiesz się.”

Podskoczyła mi adrenalina. Zrobiłam, co mi kazał i skupiłam się. Próbowałam złapać ogień. Płomień ciepła obudził się we mnie i rósł, rozprzestrzeniając się po moim ciele, a moje pole widzenia rozszerzyło się tysiąckrotnie. W końcu zaczęłam widzieć kształt w ciemnym korytarzu. „Widzę to,” szepnęłam. Pochylił się. „Widzisz tego, który pozwala, żebyś go widziała. Nie widzisz dwóch innych, które tego nie chcą.” Skupiłam się bardziej, aż dostrzegłam również te dwa. Zwisały z sufitu, ich śliskie, czarne głowy kręciły się na boki, zęby błyszczały. Jeden zeskoczył z sufitu niczym pająk i wylądował na parkiecie. Osh szybko zajął miejsce przede mną, przygotowując się do ataku. Poczułam jak w jego żyłach buzuje podekscytowanie. Demon zasyczał i odtoczył się do tyłu, ale przysięgam, że usłyszałam słowo czempion. Powiedział to w języku, który rozumiałam, ale którego nie rozpoznawałam. Tak czy siak, demon wiedział, kim był Osh. Czym był. Widziałam też Reyesa, który stanął obok mnie, jego szata otaczała mnie niczym tarcza. Czułam jego ciepło skwierczące na mojej skórze. Dzięki mojemu nowemu wzrokowi widziałam każdą drobinkę kurzu unoszącą się w powietrzu. Odczuwałam mocno zapach demonów, cuchnęły niczym kilkudniowe truchło zwierzęcia.

„Mocno się natrudziłyście, by mnie tu ściągnąć,” powiedziałam do nich. „Ten błąd będzie was dużo kosztował.” „Żniwiarz,” wysyczał jeden. Głos rozległ się za naszymi plecami. Odwróciłam się. Demon zwisał z sufitu, prawie dotykając mnie nosem. A raczej, styknęlibyśmy się nosami, gdyby jakiś miał. Wyglądał jak kosmita. Mogłam z łatwością obrócić go w proch, ale powstrzymywała mnie ciekawość. „Dlaczego tu jesteście?” zapytałam w ich języku. „Zobaczycie, że przyzywając mnie tutaj podpisaliście na siebie wyrok śmierci.” Demony te nic nie robiły sobie ze światła dziennego za moimi plecami. „Owszem,” odpowiedziało. Ich język musiał być antyczny. Prawdopodobnie pierwszy, jakim posługiwano się w tym uniwersum. „Ale twój wyrok podpiszemy najpierw.” „Ah tak?” „Dutch,” powiedział ostrzegawczo Reyes, „nie baw się obiadem.” „Chcę tylko wiedzieć, dlaczego mieliśmy tu przyjść.” „Jesteśmy quedeau,” powiedziało, a ja musiałam poszukać tego słowa w umyśle. „Łowcy,” mruknęłam, ale to znaczyło coś więcej. „Łowcy nagród.” „Blisko.” „Teraz jest dobry czas, żeby coś z nimi zrobić,” wtrącił Osh.

Rozglądnęłam się. Dom wypełniony był śliskimi, zwierzęcopodobnymi bestiami. Wyglądały jak horda nowowyklutych pająków. „Dlaczego przyzwaliście mnie tutaj,” zapytałam tego nade mną. „Tu jesteśmy silniejsi.” „Przypatrz się dokładniej,” szepnął Reyes i zobaczyłam w suficie szczelinę. „Brama?” zapytałam. „Jedna z kilku bram do piekła,” mruknął Osh. „Droga na ten wymiar jest trudna. Piekło musiało opustoszeć, skoro jest ich tu aż tyle.” „Jest nas więcej,” powiedział demon. „Dwunastka została wysłana. Nie należysz do tego świata, Żniwiarzu.” „Jest więcej tych bram?” zapytałam Osha. „Tak. Przeszedłem podobną do tej kilka stuleci temu, ale wyglądałem o wiele lepiej niż te insekty.” Demon nade mną postanowił wykorzystać moją nieuwagę. Skoczył na mnie z obnażonymi kłami, a w tym samym momencie uwolniłam światło, by spalić je wszystkie żywcem. Skupiłam swoją energię na bramie, próbując ją zamknąć, ale nawet mój blask nie był w stanie tego zrobić. Przynajmniej przestały przez nią wypełzać. Przeniosłam resztki mojej energii na demony, paląc je.

„Powinniśmy iść, na wypadek, gdyby Dwunastka miała tu swój przystanek.” „Ile jest tych bram?” zapytałam, gdy wybiegaliśmy z domu. „To nie takie proste.” „Co masz na myśli?” „Nie są tym, czym ci się wydają.” Zerknęłam na jedną ze ścian i w rogu zobaczyłam małe światełko. Jeśli to nie było przywidzenie, obserwowała nas kamera. Czy dobry ojciec, który nas tu wezwał, wiedział, że ten dom jest bramą do piekieł? Oczywiście, kamera mogła być tam umieszczona prze rodzinę, ale wyglądało mi to na profesjonalną instalację, do tego dobrze ukrytą. Zatrzymałam się w foyer. „Czy tak wyglądaliście w piekle?” zapytałam Osha. „Jak te istoty?” „Jasne, że nie,” parsknął urażony. „Wyglądałem jak ja.” „Więc czym one są?” „Demonami.” „Ale ty jesteś demonem.” „Jest wiele rodzajów demonów, więcej niż gatunków zwierząt. To są mniejsze demony. Coś jak pszczoły robotnice.” „Są niżej niż ty?” zapytałam. „Niżej niż Deavy?” Nie chciałam używać słowa, jakim określał je Reyes: niewolnicy.

Potrząsnął głową i spojrzał w dół z zakłopotaniem. „Nikt nie jest niżej niż Deavy.” Zbliżyłam się do niego. „Po tym jak zrzucili Reyesa z tego silosa i go pocałowałam–” „Przywróciłaś go,” poprawił mnie. „Niech będzie. Kiedy go przywróciłam, zobaczyłam coś jeszcze. Coś ciemnego. Coś, co przypominało te demony. A potem zniknęło. Czy zabiłam tego demona w nim?” Uśmiechnął się smutno. „Słońce, on jest tym demonem. Nie można ich oddzielić.” Jego wyraz twarzy stwardniał. „Żeby było jasne, Charley, ta część niego jest równie mroczna i niebezpieczna, co sam Lucyfer. Ta część żyje w każdym demonie.” Uniosłam brwi. „Nawet w tobie?” „Tak, nawet we mnie.” Odsunął się i spuścił wzrok. „Zwłaszcza we mnie.” „Dziękuję za szczerość.” Spojrzałam w górę. „I dzięki, że tu jesteś, Reyes,” szepnęłam, zanim wyszliśmy z domu. Nie odpowiedział i po raz drugi tego dnia poczułam rozczarowanie, ostre i brutalne. „Dobra wiadomość to to, że zniknęły,” oświadczyłam ojcu Glennowi. „Co? Tak po prostu?” zapytał, prostując się. „Nie byłaś tam nawet pięć minut.”

„Jesteśmy super skuteczni. Złą wiadomością jest, że ta rodzina mieszka na samym czubku bram do piekła.” Otworzył notatnik. „Skąd wiesz?” „Widziałam je.” Zmarszczył brwi. „Jak wyglądają?” „Mam jeszcze kilka spraw do załatwienia,” powiedziałam. „Możemy pogadać innym razem, prawda?” „Tak, oczywiście. Jak mogę ci się odwdzięczyć?” zapytał, gdy szliśmy w stronę Misery. Mimo moich podejrzeń, wydawał się niewinny. Był zaciekawiony do granic, ale kto by nie był? Pomyślałam o aktach, które mi dał, tych z Watykanu. „Już to zrobiłeś, Ojcze.” Uścisnął moją dłoń, skinął Oshowi i ruszył w swoją stronę. Wspięłam się do Misery. „Muszę chyba nieco lepiej poznać świat,” powiedziałam do Osha, gdy jechaliśmy do biura. Prowadził, co nie było takie złe, jako, że wciąż się trzęsłam. Bycie otoczoną przez pająkopodobne demony nie jest niczym miłym. „I te bramy. Czym one są? I chcę wiedzieć więcej o tym całym naznaczaniu dusz, które jest podobno moim zadaniem. „Dobra,” powiedział. „I jak, tak właściwie, żywisz się duszami? To coś jak zażywanie witamin?” Osh wyprzedził agresywnie jakiegoś niedzielnego

kierowcę. „Wszystkie demony tak robią? Czy jesteś czymś w stylu inkuba?” Zaśmiał się. „Gdybym był inkubem, już dawno wylądowałabyś w moim łóżku.” „Osh,” powiedziałam, „naprawdę musisz popracować nad pewnością siebie. Niskie poczucie własnej wartości to poważny problem wśród dzisiejszej młodzieży.” „Tak mówisz?” W policzku pojawił mu się dołeczek. Jego oczy miały fantastyczny złocisty kolor, a ja zastanowiłam się, dlaczego nigdy nie widziałam go w towarzystwie kobiety. Zadzwonił Wubek. Miał dobre i złe wieści. Zdobył nakaz przeszukania garażu z rzeczami taty. To były te dobre. Złe wieści to to, że na policję zgłosiła się kobieta. Od dawna nie miała kontaktu z synem, więc poszła dziś rano do jego domu i znalazła notkę samobójczą, ale, oczywiście, syna już nie. „Spotkajmy się tam,” powiedziałam, gdy telefon poinformował mnie o kolejnym połączeniu. Wciąż mogliśmy go uratować. „W zasadzie to wracam już do biura. Zadzwonię, gdy dowiem się czegoś więcej.” To było strasznie dziwne. „Zachowujesz się strasznie dziwnie,” powiedziałam podejrzliwie.

„Mamy trop. Oddzwonię.” Jego głos był bardzo opanowany. Wszedł w swój tryb detektywa, ale poniekąd tkwiłam w tej sprawie razem z nim. Dlaczego odmawiał mi szczegółów? „Dobra. Informuj mnie na bieżąco.” „Słońce,” powiedział i zawahał się, „wiesz, że cię kocham?” Ścisnęło mnie w klatce. To było jeszcze bardziej podejrzane. „Oczywiście, wujku Bobie. Jesteśmy w kontakcie.” Poczułam strach. „Wyjaśnię wszystko później.” Rozłączyłam się i odebrałam kolejne połączenie. „Chciałam do ciebie zadzwonić,” powiedział kobiecy głos. „Wszystko wiem. Wiem, kto pisze te samobójcze notki i porywa ludzi.” „Pani Chandler?” zapytałam, rozpoznając delikatny teksański akcent. „Co ma pani na myśli?” „Zadzwoniłam dziś na policję i teraz mają kogo pod obserwacją. Znam go. Znam tego zbira.” „Pani Chandler, po kolei. Wie pani, kto to jest?” „Tak, cóż, nie oglądam zbyt wiele telewizji. W zasadzie, to w ogóle. Ale mój syn był w domu i włączył odbiornik. Była tam ta kobieta. Ta reporterka z programu 7, która chodzi po Albuquerque i zaczepia ludzi. Ted zawsze mówił, że jest głupia jak stos kamieni.” „Dobra.” Nie zamierzałam się z tym kłócić. „Sylvia Starr.”

„Tak! Ale nie wiedziałam, że jest na wolności. To on. To on jest porywaczem.” „Kto, pani Chandler? Nie rozumiem.” „Ten cały Reyes Farrow.” Zamazała mi się wizja. Osh chyba wyczuł to, bo zjechał na pobocze. Ktoś zatrąbił, ale nawet tego nie zarejestrowałam. „Ten koleś, o którym robiła reportaż. Powiedzieli, że jest niewinny i wypuścili po dziesięciu latach odsiadki. Mój mąż był wtedy wśród przysięgłych. Zadzwoniłam i powiedziałam, żeby to sprawdzili i potwierdzili moje podejrzenia. Wszyscy porwani byli przysięgłymi w tej sprawie.” Osh zgasił silnik. Pani Chandler niemal krzyczała do słuchawki. Nie mógł jej nie słyszeć. „Pani Chandler,” urwałam, by przełknąć gulę w gardle, „obawiam się, że to niemożliwe.” „To on, mówię ci!” Nie odpuszczała. „Zadzwoniłam już do wszystkich.” Kolejne fałszywe oskarżenia pod adresem Reyesa Farrowa. Jeśli ponownie zaczną go przesłuchiwać, już nigdy nie zaufa glinom. „Jak doszłaś do takich wniosków?” „Przypomniałam sobie, gdzie widziałam ostatnią ofiarę. Była wtedy w sądzie. A teraz jest na wolności! Chce się zemścić!” „To twój mąż fałszywie oskarżył Reyesa?”

„Tak! Nie! Dowody były nie do podważenia. Teraz wiem, że to nie była prawda, ale wtedy tego nie wiedzieli. Teraz Farrow będzie się mścił. Dekada w więzieniu zmienia ludzi. Muszę zadzwonić do mojej siostry.” Rozłączyła się. Odwróciłam się do Osha, czując wilgoć pod powiekami. „To znowu się dzieje, Osh.” Kiwnął głową. „Dziś rano ktoś do niego zadzwonił,” powiedział, uruchamiając Misery i nawracając auto. „To... rozłościło go. Myślę, że to był twój wujek.” „Nie,” powiedziałam, czując jak rośnie we mnie złość. Wujek Bob nie miał nawet odwagi, by mi o tym powiedzieć. „To dlatego wysłał cię ze mną.” „Tak mi się wydaje.” „Dokąd jedziemy?” zapytałam. „Na posterunek. Gdzie indziej?” Media zwariowały. Budynek policji otoczony był korowodem rozszalałych dziennikarzy i kamerzystów. Wyskoczyłam z auta, zanim Osh zdążył zgasić silnik i chciałam wbiec po schodach, dopóki nie powstrzymał mnie jakiś oficer. Wujek Bob ruszył w moją stronę. „Wiedziałeś prawda?” krzyknęłam z furią. Odepchnęłam policjanta i weszłam do budynku. „Wiedziałeś o podejrzeniach względem Reyesa.”

„Dopiero się dowiedzieliśmy, skarbie,” powiedział, prowadząc mnie do swojego biura. „Dopiero?” „Wczoraj w południe. Ktoś skojarzył nazwiska przysięgłych.” „I gdzie wtedy byłeś, żeby mi o tym powiedzieć?” „To ja zasugerowałem, żeby z tym poczekać.” Odwróciłam się. Zbliżał się do nas kapitan Eckert. „Cóż, a więc jesteś dupkiem.” Zmarszczył brwi. „Nie możesz nazywać mnie dupkiem.” „Pasuje to do ciebie.” „A ty się dziwisz, że ci nie powiedzieliśmy,” mruknął pod nosem. „Może przyniesiesz jej wody?” powiedział do Wubka. „Nie potrzebuję wody. Chcę zobaczyć mojego narzeczonego.” „Jak na razie tylko go zatrzymaliśmy.” Spojrzałam na wujka Boba. On, ze wszystkich ludzi, powinien wiedzieć, po jak cienkim lodzie stąpa. „Nie mówisz poważnie. Wiecie, że tego nie zrobił.” „Wiem, Charley. Ale nie możemy zignorować dowodów.” „A co z tą kobietą z Kalifornii? Zniknęła dwa miesiące temu.” „Tydzień po uwolnieniu Reyesa.”

Podeszłam do okna. „Wiesz, co to z nim zrobi,” powiedziałam, skierowując w niego całą moją wściekłość. „Wiesz, jak bardzo niesprawiedliwe to jest.” „Wiem.” Przesunął ręką po włosach. Odwróciłam się, nie mogąc na nich patrzeć. „A co z nagraniem z telefonu Anny? Co z kobietą, która chciała się z nią spotkać?” „Wciąż szukamy tej rozmowy,” powiedział kapitan. „Nie wiemy nawet, kiedy dzwoniła.” „Nic nietypowego w tej sprawie? Czy ten koleś, którego zaginięcie dziś zgłoszono mówił cokolwiek wcześniej.” Gdy się do nich obróciłam, Wubek miał spuszczoną głowę. „Mówił do matki, że musi porozmawiać z Reyesem. Powiedział, że zamierza pójść do baru. To było w tamtym tygodniu.” „Więc co? Idzie tam, a Reyes zmusza go do napisania notki samobójczej, żeby móc go porwać? Nigdy nie słyszałam, żeby Reyes używał słowa chwalebny, tak przy okazji. No wiecie, to tak w związku ze sprawą, którą podobno prowadzicie.” Wyszłam. Nie zamierzali mi pozwolić spotkać się z Reyesem, a chciałam skontaktować się z prawnikiem, zamiast marnować mój czas tutaj. Wujek Bob ruszył za mną. „Detektywie! Detektywie! Czy ponownie chcecie oskarżyć Reyesa Farrowa o zbrodnię, której nie popełnił?”

Obejrzałam się i w tłumie dziennikarzy zobaczyłam Sylvię Starr. Cudownie. „Czy to z powodu tego pozwu?” Przewróciłam oczami. Reyes miał pełne prawo wysunąć pozew w sprawie niesłusznego oskarżenia, a ja zaczynałam myśleć, że to całkiem dobry pomysł. Może jeśli miasto straci kilka milionów, następnym razem pomyślą dwa razy o stawianiu go w roli kozła ofiarnego. Wubek szedł za mną całą drogę do Misery, gdzie złapał mnie za ramię i pociągnął, bym na niego spojrzała. „Nie wydaje mi się, żeby był winny,” powiedział na wydechu. „Ale nie możesz wymagać ode mnie bym ignorował dowody.” „Oczywiście, że nie,” parsknęłam, wyrywając się z jego uścisku. „Ale ostatnim razem, gdy nie byłeś pewien jego winy, spędził dziesięć lat w więzieniu za zbrodnię, której nie popełnił.” Wspięłam się do Misery i zatrzasnęłam drzwi. „Jeśli to poprawi ci humor,” powiedział Wubek przez drzwi, „miałaś rację, co do tego skradzionego ciała. Poszliśmy prosto do domu grabarza i znaleźliśmy ciało młodej kobiety, która niedawno zmarła.” Osh wycofał samochód z parkingu i wyjechał na szosę.

Kiedy dojechałam do biura, Cookie miała już listę przysięgłych wraz z ich aktualnymi zdjęciami. „Tak mi przykro, skarbie,” powiedziała, przytulając mnie, gdy weszłam. „Dzięki, Cook. Masz cokolwiek?” „Znalazłam to.” Wyciągnęła artykuł dotyczący postępowania sądowego sprawy Reyesa. Był opublikowany rok po jego skazaniu. Wskazała na cytat. „Widzisz tu? Jedna z przysięgłych powiedziała, że została zastraszona przez innych, by głosować za jego winą, choć sądziła, że jest inaczej. Powiedziała... o, tutaj.” Przesunęła palec na kolejny cytat. „Powiedziała, że dręczyli ją, a jeden z przysięgłych nazwał ją tęskniącą za miłością idiotką. Otrzymywała również listy z pogróżkami. Zmieniła swój werdykt pomimo pewności, że Reyes Farrow jest niewinny.” Cookie zabrała rękę. „Było nawet śledztwo w tej sprawie, ale donikąd nie doprowadziło.” „Jak się nazywa?” Cookie spojrzała na swoją listę. „Sandra Rhammar. Ale nie widziałaś najlepszego.” Odwróciłam się w jej stronę, z nadzieją, że znalazła coś, co dowiedzie niewinności Reyesa. Podsunęła mi pod nos zdjęcie Sandry Rhammar z procesu. „Wygląda znajomo?” Wyrwałam jej zdjęcie z ręki. „O boże, Cookie. Jesteś genialna.”

„Tak. Tak, jestem.” Uścisnęłam ją, uświadamiając sobie, że zapomniałam o Oshu. Stał za mną, patrząc na znalezisko Cookie. „To ta laska z telewizji?” Uśmiechnęłam się. „To ona.”

„Zmieniła imię,” powiedziałam do słuchawki, próbując namówić kapitana do wysłuchania mnie. „Była przysięgła.” Próbowałam dodzwonić się do Wubka ze sto razy – bez skutku. Chyba miał mnie dość na dziś. Albo był w trakcie konferencji prasowej. „Powtórz, kto to był?” zapytał kapitan. Przez ten hałas w tle nie słyszał mnie zbyt dobrze. „Sandra Rhammar.” „Sandra Rhammar,” przekazał komuś. „Zmieniła imię na Sylvia Starr. Jest teraz przed waszym posterunkiem.” „A, tak. Ta reporterka.” „Tak. To ona. Nie mam czasu jej teraz sprawdzić. Ostatni zaginiony koleś żył jeszcze przez jakiś czas, więc może utrzymywała go z jakiś powodów przy życiu. Nie wiem.” „Może się wahała,” powiedział. „Albo go otruła i trochę mu zajęło nim wykitował.” „Też może być. Jadę do jej domu.”

„Davidson, nie rób niczego, czego będziesz żałować na sali rozpraw.” „Po prostu powiedz o tym mojemu wujkowi, dobra? Powiedz mu, żeby spotkał się ze mną na Venice Avenue 2525, w Northeast. To tuż przy Wyoming.” „Nie możesz tam iść bez zezwolenia.” „Wiem,” powiedziałam. „Ale jeśli ten koleś wciąż żyje, trzeba znaleźć go już teraz.” „Gdzie jest, tak w ogóle, twój wujek?” zapytał. „Myślałem, że pojechał z tobą.” „Nie,” powiedziałam jadąc powoli Venice Avenue i szukając właściwego numeru. „Tam.” Osh pokazał palcem na prawo. „Dlaczego miałby jechać ze mną? Nie jest na jakiejś konferencji?” „Ja na niej jestem. Zaraz mam wydać oświadczenie.” „Kapitanie,” powiedziałam, parkując, „nie mów nic o Reyesie.” „I tak bym nie mógł. Nie bez oficjalnego aresztowania.” „Nie dojdzie do tego. Dziękuję ci.” „Daj mi znać, jeśli coś znajdziesz. I nie wpadnij w kłopoty. Nie potrzebuję twojego wujka w tyłku jeszcze bardziej niż tam już jest.” „Jest w twoim tyłku?” zapytałam zaskoczona.

„Wślizgnął się tam, gdy wysunąłem propozycję przesłuchania Farrowa.” Ponownie to dziwne uczucie. „Cieszę się. On zna Reyesa. Mój narzeczony nie ma z tym nic wspólnego, Kapitanie.” „Dowiedz tego,” powiedział, rozłączając się. Jakbym miała co innego do roboty. „Po apokalipsie zombie, to te domy przeszukam najpierw w poszukiwaniu utensyliów niezbędnych do przeżycia,” mruknęłam do Osha. Te domy były niesamowite. Wiedząc, że Sylvia jest pod posterunkiem, zaparkowałam od tyłu. „Oh, patrz,” powiedział Osh, rozbijając pięścią panel kontrolujący panel i otwierając ją dla mnie. „Ta brama ma zepsuty panel.” Nachyliłam się nad nim. „Rzeczywiście, coś musiało się w nim uszkodzić.” Wytarł rozbity panel rękawem. „Wiesz, że obudzimy w ten sposób alarm.” „Liczę na to,” powiedział, mrugając do mnie. Odblokował drzwi, a alarm obudził się do życia.„W sąsiedztwie takim jak to, gliny pojawią się w parę minut.” „Dobra, pozwól wtedy, że ja zajmę się pertraktacjami.” „Dlaczego? To ja widziałem włamywacza w masce narciarskiej, jak wchodził do domu.”

„Widzisz, właśnie o tym mówię. Pewnie miał jeszcze ze sobą Uzi. Po prostu trzymaj zmysły i język na wodzy.” Niech gliny same przeszukają za nas to miejsce. „A tak przy okazji, dlaczego jesteśmy tu po raz pierwszy?” „Mówiłam ci już.” Nikt mnie nigdy nie słucha. „Sprawdzamy, które domy są najlepiej wyposażone w razie apokalipsy zombie.” „A, racja.” Poszliśmy pod Misery, by tam zaczekać na gliny. Zadziwiające, jak szybko przyjeżdżają do tych bogatych. Dwadzieścia minut później, cztery patrole oficerów wyszły z domu Sylvii Starr z pustymi rękami. „Nic nie znaleźliśmy,” powiedział Taft. Był starszym bratem Truskawki i przyjaźniliśmy się od kiedy powiedziałam mu, że ona wciąż jest w tym wymiarze. „Naprawdę.” Cóż za rozczarowanie. „Nie było tam żadnego związanego ani martwego mężczyzny?” „Nie.” „Cholera.” „Muszę przyznać, Davidson, że jesteś cholernie dziwna.” „Tak?” powiedziałam, gdy odwrócił się, by odejść. „Twoja siostra powiedziała, że malujesz sobie paznokcie u stóp lakierem w kolorze herbacianego różu.” Zaśmiał się tylko.

„Cholera,” powtórzyłam, próbując ponownie dodzwonić się do Wubka. Zaczął przejmować złe nawyki mojego taty. Zadzwonił kapitan. „Miałaś rację,” powiedział od razu. „To była Sylvia Starr.” Wzdłuż mojego kręgosłupa przeszedł dreszcz. „Czy to wystarczy, by wypuścić Reyesa?” „Już go wypuściłem. Odwiozą go radiowozem.” „Dzięki, Kapitanie.” „Nie dziękuj mnie. To twój wujek ciągle twierdził, że trzymamy niewłaściwą osobę.” „Mogę z nim porozmawiać?” „Jest nieobecny bez usprawiedliwienia.” „Ciągle?” Nagle uderzyła mnie moja głupota. „Jeśli to Sylvia Starr stoi za tym wszystkim i pozbywała się ludzi, którzy ją prześladowali i zesłali jej ukochanego do więzienia, to jak myślisz, co zrobi facetowi, który go aresztował?” „Kurwa jej mać,” mruknął. „Nie było jej na konferencji.” „Była przed posterunkiem, gdy wychodziłam.” „Twój wujek też.” Rozłączył się. Zanim uruchomiłam silnik, zadzwoniła Cookie. Zawahałam się, niepewna, co jej powiedzieć. „Coś nowego?” zapytała.

„Gliny przeszukały jej dom i jest pusty.” „Jej rodzice już nie żyją, ale mieli jakąś posiadłość w Tijeras.” „To półgodziny drogi stąd.” „Tak. To jakaś chatka.” „Idealne miejsce do przetrzymywania ludzi.” „Prześlę ci adres.” „Cook,” powiedziałam, przygryzając wargę, „wujek Bob kontaktował się z tobą?” „Od jakiegoś czasu nie. A co? Co mu powiedziałaś?” „Nic miłego, ale nie w tym leży problem. Był głównym śledczym w sprawie Reyesa.” „Wiem, skarbie. Ale co to ma– ” Nagle zrozumiała. „Gdzie on jest?” zapytała ostrożnie. „Nie wiem. Nie odpowiada na telefony i nikt nie wie, gdzie on jest. Sylvia również zniknęła.” „Charley.” Jej głos brzmiał niczym szept. „Zmusza ich do pisania tych notek i nie zabija od razu. Wciąż jest czas, Cook. Znajdziemy go.” „O mój boże, Charley.” „Reyes już do ciebie jedzie. Wyjaśnij mu sytuację i powiedz, żeby wsadził tyłek do swojego muscle cara i spotkał się z nami na miejscu. I zadzwoń do kapitana. Powiedz, czego się dowiedziałaś.”

„Okej. Okej, już to robię. Ale, Charley, błagam.” Jej głos drżał. „Wiem, Cook. Damy radę. To ty rozwiązałaś tą sprawę. Ty. Teraz ja zajmę się resztą.”

17 Wiem, że pójdę do piekła. Dołącz do mnie albo wróć do mamusi. - T-SHIRT

Słońce już zachodziło, gdy zjechaliśmy na drogę, która, według nawigacji, prowadziła do chatki rodziców Sylvii. Jeśli tam była, z okien mogła nas dobrze widzieć. Zgasiłam reflektory i zwolniłam. Na horyzoncie wciąż świecił różowy blask. „Zatrzymaj się tutaj,” powiedział Osh, gdy wjechaliśmy za wzniesienie. Wyskoczył z samochodu, zanim wyłączyłam silnik. Pobiegł sprintem w stronę drzwi, a ja wybrałam numer kapitana. Brak sygnału. Wysłałam wiadomość Cookie, że ktoś jest w chatce i żeby powiadomiła kapitana. Nacisnęłam wyślij i pobiegłam za Oshem. Zmierzał na tył domku. Minęliśmy kilku zmarłych, strategicznie rozmieszczonych. Szpiedzy Reyesa? Obok mnie pojawiła się kobieta w bieli. „Cześć,” powiedziała. Spojrzałam na nią. „Cześć. Reyes cię wysłał?”

„Tak. Nic jeszcze nie zauważyliśmy.” „Nic?” „Dwunastki.” Odwróciła się, by odejść. Zatrzymałam ją. „Mój wujek może tam być. Możesz to sprawdzić?” „Nie obchodzi mnie twój wujek. Reyes wysłał mnie bym chroniła ciebie, nie jego.” Wyprostowałam się. Wciąż była wyższa ode mnie o dwa cale. Na moją obronę dodam, że miała obcasy. „Nie możesz tylko tam zaglądnąć? Raz dwa i sprawdzisz z kim tam jest?” Nie odpowiedziała. Na drodze pojawiły się światła. Rozpoznałam czarnego muscle cara Reyesa i pobiegłam w tamtą stronę. Wskoczyłam w jego ramiona nim zdążył w pełni wysiąść, ale zdołał mnie złapać i zachować równowagę. „Jesteś tu,” powiedziałam. Mój strach o wujka Boba zmniejszył się. Cookie również wysiadła. „Jest tam? Nic mu nie jest?” zapytała z udawanym entuzjazmem. „Nie wiem jeszcze. Co ty tu robisz?” Wbiła we mnie wzrok. „Oszalałaś? Idę z tobą.” „Cook, nie wiemy, co tam jest.” „Ma go,” powiedział Osh, podbiegając do nas. „Jes tw piwnicy, pod domem.” Cookie zasłoniła usta dłońmi. „Nic mu nie jest?” wykrztusiła.

„Jak na razie. Chyba został postrzelony.” Tyle mi wystarczyło. Nie mieliśmy czasu do stracenia. Ruszyłam do wejścia z zamiarem wyłamania drzwi. Reyes stanął mi na drodze. Powaliłam go na kolana. Potrzebowałam go, więc nie chciałam zrobić mu krzywdy, ale nie zamierzałam się zatrzymywać. Miałam Wubka do uratowania. Ale Reyes był wojownikiem. Generałem w piekle i czempionem na ziemi. Nie miałam szans. I wtedy to usłyszałam. Warkot, głęboki i nieustępliwy. Odwróciłam się, akurat by zobaczyć jak Reyes skacze na cień bestii. Była tak blisko, że czułam smród jej oddechu. Czas zwolnił i z przerażeniem patrzyłam jak drugi ogar wyskakuje znikąd i uderza Reyesa z siłą lokomotywy. Widziałam jak potężne szczęki miażdżą żebro Reyesa. Reyes zdawał się nawet nie czuć ugryzienia. Oderwał od siebie bestię i jednym ruchem złamał jej kark. Na jej miejsce wskoczyło drugie monstrum. Skończyło podobnie jak pierwsze. Ale po chwily obie wstały, potrząsając łbami. Pierwsza zacisnęła zęby na ramieniu Reyesa, gdy ten walczył z trzecią. Druga też już włączyła się do walki. Były niezniszczalne. Reyes upadł na kolana, ale za nim zdołałam mu pobiec na pomoc, na własnej skórze poczułam, jak ostre są te zęby. Jedna z bestii przybiła już Osha do ziemi. Szczęki kolejnej zatopiły się w moim raminieniu i pociągnęły w ciemność lasu. Pomiędzy mną i bestią stanęła zmarła, rozkładając ręce na boki z determinacją.

Wtedy uderzyła mnie niesamowitość całej tej sytuacji. Gdy tylko pojawiły się ogary, zmarli, szpiedzy Reyesa, kimkolwiek by nie byli, stanęli do walki u naszego boku z furią, jakiej bym się po nich nie spodziewała. Kopnęłam bestię ciągnącą mnie za ramię, ale ta tylko zacieśniła chwyt. Krzyknęłam z bólu i ze strachu o Reyesa. Obróciłam głowę w jego stronę. Bestia go atakująca była teraz lepiej widoczna, bo pokryta była jego krwią. Krążyli wokół siebie. Nie mogłam odnaleźć wzrokiem Osha. Opętał mnie strach. Ponownie kopnęłam bestię, która puściła mnie tym razem, ale tylko po to, by się na mnie rzucić. Jej mamucie ciało niemal złamało mi kręgosłup. W przeciwieństwie do zmarłych, Dwunastka w ciemności była lepiej widoczna, ale dym unoszący się wokół każdej z bestii utrudniał się im przyjrzeniu. Jedno ucho tu. Obróciłam głowę. Mója szyja znajdowała się pomiędzy dwoma wielkimi kłami. Bestia pochylała głowę w taki sposób, że niemal stykałyśmy się nosami. Rozwierała szczęki, by zmiażdżyć moją głowę, gdy rozległ się kolejny warkot. Artemida skoczyła bestii na plecy. Wykupiła dla mnie tylko kilka sekund, ale doceniłam i to. Zdołałam sięgnąć do buta i wyszarpnąć z niego Zeusa. Poczułam opór, gdy ostrze wbiło się w ciało, ale bestia błyskawicznym ruchem złapała w szczęki moją rękę. Kły dotarły do moich kości, a ból sprawił, że wrzasnęłam. Artemida ponowiła atak, wgryzając się w kark potwora. Przez jego ciężar na mojej piersi zaczęłam mieć problemy z widzeniem. Bestia

złamała mi żebro, a ja poczułam jak moje płuca napełniają się krwią, gdy odłamki kości wbiły się w jedno z nich. Spojrzałam w bok. Reyes uwolnił się od przeciwnika i biegł w moją stronę. Dopadła go jednak kolejna bestia. Złapał ją za kark i rzucił o ziemię, lecz pojawiły się już dwie następne. Wyglądało to tak jakby za wszelką cenę chciały utrzymać go z dala ode mnie, gdy będą rozrywać go na kawałki. Zacisnęłam zęby i skoncentrowałam się, zmuszając do nagromadzenia w sobie mocy. Moje światło odrzuciło wszystkie bestie w pobliżu, które jednak od razu wstała, potrząsając łbami. To nie działało. Ich dezorientacja pozwoliła jednak Reyesowi na podniesienie się. Leżałam bez ruchu. Nie zadziałało. Nie zadziałało. Bestie ponowiły atak na Reyesa, rzucając się na niego naraz. Jakby miały zaplanowaną taktykę. Reyes spojrzał na mnie. Jego twarz była pokryta krwią jak wtedy, gdy zobaczyłam go po raz pierwszy, w brudnej alei koło jego domu. Miał teraz to samo spojrzenie: Akceptacja losu. Pogodzenie się ze śmiercią.

Jego usta ułożyły się w słowo Dutch, a ja usłyszałam je jakby wyszeptał je do mojego ucha. „Houdt haar veilig,“ powiedział: „Ochroń ją.“ Fasolka. Mówił o Fasolce. Potem odrzucił głowę i ramiona, dając im pełny dostęp do swojego ciała. Zrozumiałam, że pozwala im zając się jego fizyczną powłoką, by walczyć z nimi bezcielesnie. Ale mogły go zabić, zanim zdoła zrobić cokolwiek. Zmarli zniknęli. Bestie były zbyt silne. Musiałam odciągnąć je od Reyesa. Zmaterializował się w formie wielkiej masy ciemności, bym nie mogła widzieć, co się z nim dzieje. Usłyszałam śpiew jego miecza i warkot. Ale nawet jego ostrze nie mogło ich zabić; byłam tego pewna. Musiałam uwolnić moje światło. Gdy bestia na mnie odrzuciła Artemidę niczym szmacianą lalkę, mogłam tylko myśleć Muszę je uwolnić. Wyciągnęłam Zeusa. Nie chciałam umierać. Jeśli umrę, umrze i Fasolka. Jeśli przeżyję, ciemność rozleje się nad ziemią i zgniecie ją. Tak powiedział Rocket. Cóż, wątpiłam w jego wizję. Szatan mógł nakarmić Rocketa fałszywymi informacjami. Moją ostatnią myślą był Reyes. Jego błyszczące oczy i łobuzerski usmiech. I tak miałam umrzeć. Wiedziałam o tym od tygodni. A tak przynajmniej mogłam uratować Reyesa. Zanim bestia zdołała dokończyć, co zaczęła, wypuściłam oddech, obiecując mojej córce, że spotkamy się w niebie.

Usłyszałam jak Reyes woła moje imię. Raz. Drugi. Jego głos niósł się echem. Desperacki. Błagający. Musiał zobaczyć sztylet. Dźgnęłam się Zeusem w klatkę. Ból przecinania skóry był okropny, ale gdy ostrze dosięgło mostka i wbiło się w serce, agonia była tak szybka, że przez chwilę, krótką chwilę zobaczyłam niebo. Anioły patrzące na mnie. Nie cherubiny z opowieści dla dzieci, ale wojowników, wysokich i nieporuszonych. Jeden z nich uniósł brew. Gdy mój ostatni oddech jako człowieka opuścił moje płuca, poczułam ciepło. W jednej chwili wszystko się zmieniło. Wysłałam część tego, czym byłam, w ogary. Ogień pochłonął je, stapiając, aż bestie rozpłynęły się niczym wrząca lawa ze skowytem i wyciem. Opadłam na kolana i spojrzałam w dół na Zeusa. Potem na moją klatkę. Potem na Reyesa, Osha i Cookie, która biegła w moją stronę. Poklepała mnie w policzek, jakbym była martwa. W zasadzie, to nie czułam się martwa. Reyes uklęknął koło mnie, jego emocje były zbyt skotłowane, bym mogła je rozróżnić. „Jak to zrobiłaś?” zapytał mnie, gdy dotarł do mnie i Osh. Moja koszulka była rozcięta akurat nad blizną tuż nad sercem, ale ciało zdawało się być nienaruszone. Potrząsnęłam głową i dotknęłam Zeusa. Stracił cały swój magiczny blask i stał się bezużyteczny. Wcisnęłam go do buta, czując jak prawdziwa moc sztyletu kotłuje się teraz we mnie. I w naszej córce.

Połączyło nas to nie tylko mentalnie, ale też spirytualnie. A więź ta stworzyła prawdziwą broń masoej destrukcji. Reyes, Osh i ja siedzieliśmy oszołomieni. Cookie, która nie widziała ogarów, wydawała się być w najlepszym stanie. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że pada. A raczej leje. Spojrzałam w górę, zastanawiając się czy to ten anioł z uniesioną brwią daje mi znak. „Chyba umarłam na parę sekund,” powiedziałam do Reyesa. Pochylił się, by mnie podnieść, ale odsunęłam się. „Jesteś porozrywany na części,” powiedziałam, zakrywając usta dłonią. Potrząsnął głową. „Nie jest tak źle tym razem. Uczymy się.” „Fasolka?” zapytał Osh niecierpliwie, potrząsając mną. Pokiwałam głową. Jego ulga była widoczna gołym okiem. Położył dłoń na moim podbrzuszu, co niespecjalnie ucieszyło Reyesa. Musiałam zamknąć oczy, by na nich nie patrzeć. I na krew na ich koszulkach i spodniach. Cookie stała trzęsąc się, w stanie silnego szoku. Po chwili, Osh kiwnął głową. „Nic jej nie jest. Ona–” Przechylił głowę z zaskoczeniem. „– jest nawet silniejsza niż wcześniej.” „Jest przyszłością świata,” powiedziałam. „To dość sporo jak na dziewczęce ramiona. Potrzebuje całej siły jaką może mieć.”

„Oh, kochanie,” powiedziała Cookie, łapiąc mnie ramiona. „Ty – ty zamierzałaś odebrać sobie życie.” „Sorki, Cook. Myślałam, że to jedyny sposób.” Spojrzałam na Reyes, który zaciskał zęby. „Zniknęły?” zapytałam. „Jak na razie,” odpowiedział za niego Osh. „Ale musisz wiedzieć,” dodał, „że tak jak ja i Rey’aziel, są stworzone z tej samej materii. Nie sądzę, żeby to je zabiło. I bez cienia wątpliwości, pozostały w tym wymiarze.” „Reyes?” zapytałam, z nadzieją, że udzieli innej odpowiedzi. Odwrócił głowę. „Osh’ekiel ma rację. Nie wrócą dzisiaj, ale wrócą. Nie są upadłymi. Nie umierają tak łatwo.” Ledwo mogłam na nich patrzeć. Spomiędzy niektórych ich ran widziałam ich kości. Byli porozrywani i pokiereszowani, a mimo to stali, gotowi do kolejnej walki. Wtedy wróciła mi pamięć. „Wujek Bob,” szepnęłam. Zerwałam się na nogi i pobiegłam do chatki, myśląc tylko, że na pewno jest już martwy. Nie czułam już bólu. „Cookie, zostań!” krzyknęłam. Reyes złapał mnie i nakazał Oshowi wejść pierwszemu. „Jeśli ta kobieta tam jest,” powiedział Osh, biegnąc do drzwi, „musi wiedzieć, że my też tam jesteśmy. Nie ma mowy, żeby nie zobaczyła takiej bitwy na swoim podwórku.” „Reyes,” powiedziałam, wyszarpując się, „muszę tam iść.” „Nie przede mną.”

Podeszliśmy do drzwi chatki. „Światło się świeci, ale nikogo nie widzę.” Reyes gestem nakazał mi zostać i przesunął się na próg. Poszłam za nim i położyłam dłoń na jego dłoni, gdy sięgnął do klamki. „Pozwól mi wejść pierwszej,” szepnęłam. „Nie,” odszepnął. Zwolnił czas i otworzył drzwi, nim zdołałam się zorientować. Z mojego punktu widzenia wyglądało to tak jakby zniknął w gęstym powietrzu. Zanim zdążyłam przekroczyć próg, znalazł się już przede mną. „Jest na dole, w piwnicy. Ona jest z nim. Chyba go czymś naćpała.” „Jak się trzyma?” zapytałam, zła, że Reyes użył na mnie mojego triku. Ścisnął mnie za nadgarstek. „Został postrzelony.” Wyrwałam się z jego uścisku, minęłam Osha i zbiegłam ze schodów. Zobaczyłam wujka Boba leżącego na plecach, wypływała z niego wolno krew. Nie przejmowałam się szukaniem Sylvii, ruszyłam prosto w jego stronę. „Wujku Bobie,” szepnęłam, odkrywając, że Sylvia związała mu nadgarstki za plecami. Był nieprzytomny. „Wujku Bobie,” powtórzyłam. Na twarzy miał kilka siniaków. Musiała pobić go bardzo, bardzo mocno.

Poklepałam go w policzek i szepnęłam mu do ucha, „Proszę, wujku Bobie. Proszę, ocknij się.” Wyczułam słaby puls na jego szyi i pocałowałam w czoło. Już miałam sprawdzić jego ranę, gdy poczułam na szyi zimne ukłucie. Miałam nadzieję, że to, co mi wstrzyknięto, nie było zabójcze. Instynktownie zwolniłam czas i uderzyłam od tyłu przeciwnika, po czym obróciłam się w jego stronę, przywracając czas. Sylvia Starr zachwiała się, ściskając strzykawkę. Owinęłam ramię wujka Boba wokół szyi i spróbowałam pociągnąć go w stronę schodów. Świat przechylił się na lewo, podłoga zaczęła się kiwać. Zebrałam wszystkie resztki sił, by utrzymać się w pionie. Poczułam szarpnięcie za włosy i zimny metal przy skroni. „Nie rozumiesz,” mruknęła, jakby kontynuując konwersację. „To on cię tam wsadził.” „Gdzie?” „Poszłedłeś do więzienia z jego powodu.” „Nigdy nie byłam w więzieniu,” zaprostestowałam. „A przynajmniej nie jako więzień.” „Nie rób tego, panno Rhammar.” To powiedział wujek Bob. Najwidoczniej się ocknął. „Nazywam się Sylvia Starr,” warknęła. „Gdyby nie aresztował cię wtedy, nie spędziłbyś dziesięciu lat w tym piekle.” „Co ty możesz wiedzieć o piekle?”

To był Reyes. Przyszedł po mnie! „Stój!” Mój język był ociężały. „Zaraz się przewrócimy. Pomóż!” „Oskarżyli cię o zbrodnię, której nie popełniłeś.” Przycisnęła metal mocniej do mojej skroni. To bolało. „Mówiłam im, że jesteś niewinny, ale mnie zignorowali. Traktowali jak idiotkę.” „Bo jesteś idiotką.” „Oskarżyli cię. Poszedłeś do więzienia za zabicie mężczyzny, który wciąż żył!” Czułam w Reyesie emocje, których nie okazywał. Skrzyżował ręce na piersi, pozostając spokojny, ale jego wściekłość kotłowała się w nim mocno i brutalnie. Odezwał się wujek Bob. „Panno Starr,” powiedział chrapliwie. „Charley nie była wtedy wśród przysięgłych. Jeśli ją zranisz–” „Co?” zapytała ze śmiechem. „Co mi się stanie?” Wujek Bob! Zapomniałam, że został postrzelony. A ja zostałam naćpana. A Wubek postrzelony! Nie wiedziałam, co zasługuje na więcej uwagi. Świat przechylił się ponownie. „Odłóż to,” powiedział Wubek. „Zamknij się,” wrzasnęła i zwróciła się do Reyesa. „Mszczę się za ciebie.” „Mścisz się za siebie.”

„Nie, ja wiedziałam, Reyes. Wiedziałam, że jesteś niewinny. Ale oni nie chcieli tego dostrzec. Nie zasłużyli na to wspaniałe życie, które wiedli.” „Wszystkie dowody wskazywały na mnie. Detektyw Davidson wykonywał tylko swoją pracę.” To było skierowane też częściowo do Wubka. „Mylisz się.” „Rzadko się mylę,” odparł. „To ty nie chciałaś widzieć tego, co wszyscy.” „Widzieli w tobie tylko potwora. Mordercę.” „A więc widzieli dokładnie to, czym jestem.” Uderzyła mnie kolejna myśl. A w zasadzie to kilka. „Wiedziałeś, że to była ona?” zapytałam Reyesa. „Wiedziałeś, że to ona była wśród biegłych, gdy prosiła cię o wywiad?” Zmarszczył brwi. „Tak.” „Widziałeś zdjęcia innych przysięgłych. Wiedziałeś, że ich zabija?” „Nie zwracam uwagi na sprawy twojego wujka. Mam inne rzeczy do roboty.” „Jak mogłeś nie zwrócić uwagi na coś takiego?” „Dwa słowa: Ogary. Piekielne.” Skrzywiłam się i chciałam odwrócić, ale zapomniałam, że jestem zakładniczką.

Sylvia nie odpuszczała, przekonując samą siebie, że ma rację. „Zasłużyli na śmierć po tym, co ci zrobili. Ja tylko przywróciłam porządek.” Zniecierpliwił się. „Zostałem pogryziony i porozrywany przez wściekłe ogary, a teraz ty śmiesz przykładać broń do skroni mojej narzeczonej?” „Broń?” jęknęłam. „Szukam zemsty za to co nam zroblili.” Zazgrzytał zębami. „Nam?” „Mogliśmy być szczęśliwi. Dałabym ci wszystko, czego byś zapragnął.” Zauważyłam mały szczegół: Mógł zwolnić czas i zakończyć tą konfrontację już dawno. Zmuszał ją do wyznań przed Wubkiem. Wubek mógł być świadkiem przeciw niej, ale wciąż wykrwawiał się na śmierć. „Rey’aziel,” powiedziałam po aramejsku, „musimy wyciągnąć stąd natychmiast mojego wujka.” Reyes kiwnął głową. W następnej sekundzie był już przed nami, wpatrując się w Sylvię jak drapieżnik przed atakiem. „Nic jej nie rób,” powiedział Wubek ostrzegawczo. Chciał ją żywą, ale nie ze szlachetnych pobudek. Chciał widzieć jej twarz, gdy przysięgli oskarżą ją.

Przez Reyesa przepłynęła fala uczuć, jak gdyby pękła w nim jakaś tama. Spędził w więzieniu o zaostrzonym rygorze dziesięć lat i teraz zachowywał się, jakby nie miało to na niego żadnego wpływu. Ale miało. Spojrzał na mnie z furią. Potem przyciągnął ją do siebie i powiedział coś na ucho. „Jak śmiesz sądzić, że wiesz cokolwiek, podczas gdy nie wiesz nic.” Następnie, w ułamku sekundy, złapał jej głowę i wykręcił, łamiąc kark, po czym rzucił jej bezwładne ciało pod nogi Wubkowi. To się nie wydarzyło. Wcale nie zabił kobiety na oczach policjanta. Ponownie trafi do więzienia. Będzie kolejny proces, media oszaleją, ale Reyesa to nie obchodziło. Pochylił się do wujka Boba. Spięłam mięśnie, bojąc się tego, co chce zrobić. Ale on tylko się odezwał, jego głos był cichy i niemal tak niebezpieczny, jak wtedy, gdy szeptał do Sylvii. „Jesteś mi to winien.” Wciąż nie mogąc utrzymać równowagi, przechyliłam się w ramiona Reyesa, wciąż obawiając się, że może postanowić zabić jedynego świadka jego zbrodni. Ale nie musiałam się o to martwić. Reyes złapał mnie i przytrzymał, gdy Osh zbiegł po schodach. Nawet nie spojrzał na zwłoki Sylvii. „On wciąż żyje. Ten drugi, którego wzięła. Ale już niedługo.” Ostatnia ofiara żyła? „Gdzie on jest?” zapytałam. „Jak na razie jest bezpieczny. Jest w szopie za domem. Ale musiała mu coś podać. Z ust leci mu piana.”

„Otruła go,” mruknęłam. Wciąż chwiejąc się w ramionach Reyesa, sięgnęłam w dół do Wubka. Nie miałam pojęcia czy zdołam go uleczyć, ale nie miało to znaczenia. Wubek położył swoją dłoń na mojej. Musiał odgadnąć, o co mi chodzi. „Nie, skarbie,” powiedział, zezując na Reyesa, jak gdyby zastanawiał się czy powinien go aresztować, czy dać mu medal. Jęknął, próbując wstać. „Musi to wyglądać naprawdę przekonywująco.” Przytrzymałam go, gdy wchodziliśmy po niestabilnych stopniach. „Na razie musimy pozbyć się dowodów, że kiedykolwiek tu byliście.” Kiwnął głową w stronę piwnicy. „Zamierzała to podpalić. Cały budynek. Wiedziała, że kończy jej się czas i chciała mnie zabić, a potem uciec w stronę zachodzącego słońca z tobą, Farrow.” Reyes nawet nie mrugnął. „Tak to widzę,” kontynuował wujek Bob, „położyła tu tą latarnię–” Kiwnął głową na górę schodów. „ – a potem rozlała wszędzie benzynę i poślizgnęła się na schodach, łamiąc kark.” „Wujku Bobie,” powiedziałam zmartwiona. To był dobry plan, ale jeśli się nie powiedzie, pójdzie do więzienia. „Nie musisz tego robić.” „Muszę,” powiedział stanowczo. „To mnie chciała zabić.” „Nie.” Zmieniłam zdanie. To wcale nie był dobry plan. „Nie możesz polać się benzyną.” „Masz rację, mam ręce związane za plecami. Ty to zrób.”

„Absolutnie nie,” powiedziałam. „Nie ma mowy.” „Skarbie, musisz.” Wyglądał tak blado i słabo. Nigdy takim go nie widziałam. „Podnieś kanister i wylej trochę na mnie, a potem na podłogę. Ja rozbiję latarnię i ulotnię się stąd.” „Nie. Co jeśli nie zdążysz? Straciłeś wiele krwi.” „Farrow,” zwrócił się do Reyesa. „Ty to zrób, zanim się wykrwawię.” Kiwnął głową. Osh odciągnął mnei, gdy Reyes podniósł kanister i wylał benzynę na mojego wujka. Zadygotałam, a łzy polały mi się po twarzy. Takie rzeczy przytrafiające się mi to było jedno. Ale coś takiego przytrafiającego się tym, których kochałam było już zupełnie inną sprawą. „Wystarczy,” krzyknęłam, łapiąc Reyesa za ramię. Moja ręka ześlizgnęła się po krwi, którą był przesiąknięty. Reyes rzucił kanister, złapał mnie ponownie w ramiona, i wbiegł po schodach. Potem wrócił i pomógł wspiąć się na nie wujkowi Bobowi. Wujek Bob uśmiechnął się do mnie smutno i zrzucił latarnię na ziemię. Ogień zapłonął natychmiast, rozprzestrzeniając się błyskawicznie po podłodze. „Jestem tuż za tobą,” powiedział Wubek. „Ale najpierw muszę nawdychać się nieco dymu.” „Reyes, dopilnuj, żeby wrócił,” poprosiłam.

„Skarbie, to musi wyglądać naprawdę wiarygodnie.” Spojrzał na Reyesa stanowczo, a ten go posłuchał. Wyniósł mnie do zawodzącej Cookie i wsadził do swojej ‘Cudy. Osh zrobił to samo z Cookie, wciągając ją do szoferki Misery. Cookie zadzwoniła już do kapitana, więc gliny były w drodze. Byliśmy już na autostradzie, gdy pojawiły się syreny. Na horyzoncie było widać komin dymu. Dobrze, że padał deszcz. Ruszyliśmy do domu, by przebrać zakrwawione ubrania i móc jechać prosto do szpitala. Zostawiłam Reyesa i Osha, którzy oklejali się już taśmą do tapet i wskoczyłam pod prysznic. Reyes zadzwonił po Garretta, by odeskortował nas do szpitala. Przed budynkiem ustawiła się już grupa mundurowych. Gdy pojawił się ambulans, zasalutowali. Cookie pobiegła do karetki, nim zdążyłam ją powstrzymać. „Robert!” krzyknęła, odpychając stojących jej na drodze mężczyzn. Jeden z nich próbowal ją odciągnąć, ale przegrywał. „Rozlała wszędzie benzynę,” opowiadał Wubek kapitanowi, który najwyraźniej jechał z nim karetką. „Oblała mnie i weszła na schody, lejąc benzynę. Nie wiem, co się stalo potem. Chyba po prostu się poślizgnęła. Spadła ze schodów. Wszystko buchnęło ogniem, a ona leżała u stóp schodów ze złamanym karkiem.” Przyjechał kolejny ambulans, tym razem z niedoszłą ofiarą notek samobójczych. Żył, ale będą musieli przepłukać mu żołądek.

„Robert,” krzyknęła ponownie Cookie i tym razem ją zauważył. Kapitan Eckert ustąpił jej miejsca przy noszach, gdy biegli do sali operacyjnej. Na szczęście kula nie uszkodziła niczego ważnego. Zażartowałam, że w takim razie pewnie wbiła się w mózg. Albo w penisa. Zaśmiał się. Cookie Garrett i ja siedzieliśmy grzecznie na krzesłach w poczekalni, ale Reyes i Osh zachowywali się, jakby to miejsce należało tylko do nich. Oboje mieli długie rękawy, a Osh wyglądał uroczo w kapelutku w kwiaty i swetrze. Ale musieli jakoś ukryć taśmę. Reyes rozłożył się na krzesłach obok mnie, a Osh poszedł prosto do automatów. Wrócił z kubkami wody dla mnie i Cook, choć obie potrzebowałyśmy kawy niczym drugiego oddechu. „Jak to zrobiłaś?” zapytał mnie Reyes, gdy się napiłam. Podciągnął rękawy bluzy. Jego przedramiona były pokiereszowane, ale już nie krwawiły. Uniosłam pytająco brwi. Spojrzał na mnie spod rzęs. „Złapałem cię za nadgarstek przed chatką. Ty... wyślizgnęłaś się.” „Musiałam się dostać do wujka Boba,” powiedziałam, wzruszając ramionami. „Zrobiłaś to samo z kajdankami przed psychiatrykiem,” powiedział Garrett. „To wyglądało tak jakby po prostu przez nie przeszła.”

„Naprawdę?” zapytałam, próbując to sobie przypomnieć. „Nie myślałam o tym, żeby to zrobić.” Potrząsnął głową. „Nie musiałaś.” „Hmm,” potarłam nadgarstek drugą dłonią, by upewnić się, że tam jest. Reyes wziął moją rękę w swoją. „A potem ten nóż,” powiedział miękko. „Chciałaś odebrać sobie życie.” „Tak jak ty, nie wiem czy pamiętasz,” wytknęłam mu. Z trudem powstrzymał w sobie frustrację. „Musisz się uleczyć,” powiedziałam, martwiąc się o niego i Osha. Jego skóra aż skwierczała. „Potrzebujesz odpoczynku.” „Najpierw musimy przejść w bezpieczne miejsce.” Podszedł do nas kapitan Eckert z ponurym wyrazem twarzy. Zerwałam się na równe nogi. „Wujek Bob–!” „Nic mu nie jest,” przerwał mi, kiwając głową, bym usiadła. Nie zrobiłam tego. Po chwili powiedział, „Ten drugi tego nie przeżył.” „Wiem,” powiedziałam, kiwając głową w stronę krzesła, gdzie siedział pan Trujillo i głaskał Artemidę. Już uzgodniliśmy, co mam powiedzieć jego żonie. Jak wielu zmarłych, bardziej martwił się o swoich bliskich niż o to, że właśnie umarł. Pouczył mnie, gdzie leży jego polisa ubezpieczeniowa i kluczyki do Harleya-Davidsona,

którego jego żona prawdopodobnie będzie chciała sprzedać jego kuzynowi Mannemu, bo Manny był wredny. Jego słowa. Kapitan kiwnął głową, spojrzał na Reyesa i wrócił do mundurowych stojących trochę dalej. Wiedział więcej niż nam powiedział. Ciekawe, co zdradził mu wujek Bob w ambulansie. Reyes rozmawiał z Oshem. „Wciąż są w tym wymiarze.” Osh kiwnął głową. „Wiem, czuję je.” Ja w tej kwestii nie czułam nic poza złością. Czego potrzeba, żeby je ostatecznie zabić? „Musimy odejść tej nocy,” powiedział Osh. „Co?” spojrzałam na Reyesa. „Co masz na myśli? Gdzie mamy iść?” Reyes wciągnął powietrze z irytacją. „Musimy pozostać na uświęconej ziemi. Nie powinny być w stanie jej przekroczyć.” „Reyes, nie mogę odejść. Mój wujek jest w szpitalu. Mój ojciec zaginął. I okazało się, że ktoś od lat robi mi zdjęcia z ukrycia.” „Mieliśmy szczęście,” powiedział stanowczo. „Następnym razem możemy nie mieć tyle szczęścia.” „Że co, proszę? Dźgnęłam się sztyletem w serce, a ty mi mówisz, że mieliśmy szczęście?” Zamrugał, przypominając sobie. „Nie było w tym nic łatwego. Ale odnalazłam mój blask. I mogę to powtórzyć. Mogę je utrzymać z dala od nas.”

Nachylił się. „Ale wystarczyłaby strzykawka i jedna mała wariatka, by cię niemal pokonać.” Tym razem to ja zamrugałam. „Jedna dawka narkotyku i nie mogłaś nawet ustać. To zbyt ryzykowne. Osh ma plan.” „Ah, czyli teraz pozwalamy decydować Deavie?” zapytałam ostro. „Nagle mu ufamy?” Ja od początku ufałam Oshowi. Reyes to już inna historia. „Nie mamy wyboru,” warknął Reyes, a ja poczułam jak przepłynęło przez niego świadomość porażki i wściekłość na samego siebie. Naszło mnie poczucie winy. „Reyes, nie chciałam–” „Przestań,” powiedział, opuszczając głowę. Nienawidził mojej empatii. A ja nienawidziłam, że jej nienawidział. Nic innego nie mogłam zrobić. Położyłam dłoń na jego szczęce. „Nigdy.” Przyciągnął mnie do siebie. „Zawiodłem w każdy możliwy sposób,” powiedział chrapliwie. „Ale mogę przynajmniej zapewnić ci bezpieczne miejsce. Mogę chronić naszą córkę.” „Nie zawiodłeś.” Uśmiechnął się smutno. „Jesteś okropnym kłamcą.” „Jestem doskonalym kłamcą,” zaprotestowałam i położyłam dłoń na jego ustach, by nie mógł zaprzeczyć.

Pocałował mnie. Gdy tylko zamknęłam oczy, usłyszałam ciche kliknięcie. Oderwałam się i spojrzałam w dół, na swój nadgarstek. Kajdanki! Byliśmy do siebie przypięci! „Oh, to wcale nie wygląda podejrzanie w pomieszczeniu pełnym glin.” Wzruszył ramionami. „Nie ufam ci na tyle.” Spojrzałam na Osha, który miał na twarzy pełen zadowolenia uśmieszek. „To był mój pomysł,” powiedział, najwyraźniej dumny z siebie. „Nie zostawię wujka Boba.” „Operacja właśnie się skończyła,” powiedział kapitan, podchodząc do nas. „I zaraz wybudzi się ze znieczulenia.” Zerknął na nasze kajdanki, pokręcił głową i machnął ręką, żebyśmy za nim poszli. „Nie zostawię wujka,” powtórzyłam, gdy szliśmy na oddział. „O co chcesz się założyć?” zapytał, brzmiąc jakby chciał mnie skusić. Cóż, w zasadzie to brzmiałby tak nawet czytając książkę telefoniczną. Albo listę zakupów. Spojrzałam na niego. „Co to za poświęcona ziemia?” zapytałam biorąc Cookie pod rękę, gdy się potknęła. „Gdzie jedziemy? Osh i Garrett poszli za nami, choć nie mogli wejść do sali. Najwidoczniej chcieli słyszeć naszą rozmowę. „Klasztor,” powiedział Osh. „Nie ma miejsca bardziej uświęconego.”

„A co z wami dwoma?” zapytałam słodko. „Jesteście tak jakby, no wiecie, z piekła. Możecie wejść do klasztoru?” „Urodziliśmy się jako ludzie,” oparł Osh. „Możemy wejść gdzie chcemy.” „Oh.” To miało sens. Reyes i Osh mogli wejść na cmentarz, a to też była uświęcona ziemia. „Ale ogary nie mogą?” zapytałam podejrzliwie. „Jesteście pewni?” Reyes potrząsnął głową. „Nie jesteśmy. Ale warto spróbować.” Wzięłam głęboki oddech. „Cóż, ale nie możemy tak po prostu wyruszyć.” „Dutch,” powiedział Reyes ostrzegawczo. „Nie oburzaj się.” Ściszyłam głos, choć wiedziałam, że kapitan i tak wszystko słyszy. „Nie możemy robić tego na uświęconej ziemy bez małżeństwa, a nie mam zamiaru paradować osiem miesięcy z mianem rozwiązłej na tyłku.” Reyes zatrzymał się, zmuszając mnie do tego samego. W zasadzie zatrzymał się cały nasz wianuszek. „Prosisz mnie o rękę, Dutch?” Zacisnęłam usta. „Nie, ty już to zrobiłeś. Proszę o ślub teraz. Nie możemy tak nie szanować tego na górze. To niewłaściwe. A Fasolka potrzebuje nazwiska tatusia.” Stał oszołomiony. Twarz Cookie rozjaśniła się. „Oh, skarbie. To da się zrobić. Znajdziemy jakiegoś księdza, popa czy coś. Znam jakiegoś bezdomnego, który był ministrantem w kościółku na obrzeżach

miasta, zanim zwariował i zaczął pić wodę święconą z chrzcielnicy, bo obawiał się wpływów Belzebuba.” Zerknęła na Reyesa. „Wybacz, tak właśnie nazywamy twojego ojca.” W jego policzkach pojawiły się dołeczki. „Nazywałem go gorzej.” Na jej usta wypłynął uśmiech, gdy na nas patrzyła. „Mamy już zezwolenie. Będzie tak romantycznie.” „Cook, nie wiem czy zdołamy zorganizować to wszystko dzisiejszej nocy,” powiedziałam, zachwycona jej entuzjazmem. „Nie macie wyjścia,” wtrącił się Reyes. „Wyruszamy o świcie. Wejdziemy na poświęconą ziemię niezależnie od tego czy jako święci, czy jako grzesznicy.” Westchnęłam głośno. „Dobra. Zdążymy.” Spojrzałam na Cookie. „Jak trudne to będzie?”

18 mążeństwo \’mą- ‘żeństwo\ n. 1; uświącona urączystość 2; mąrzenie nad mąrzeniami - T-SHIRT

Obsługa szpitala wpuściła nas wreszcie na oddział intensywnej terapii: kapitana, Reyesa, Cookie, parę detektywów i mnie. Gemma również się wbiła, jej twarz była równie blada co poduszki pod głową Wubka. Przytuliłyśmy się, choć z kajdankami było to nieco niezręczne. Kiedy weszliśmy, Żelazna Pięść już tam była. Sędzina, która mnie nienawidziła. Albo przynajmniej kiedyś nienawidziła. Wątpiłam, żeby jej uczucia do mnie jakoś szczególnie się zmieniły, ale zdawała się przynajmniej mnie tolerować. To było miłe. Odwiedzała akurat swoją babcięw szpitalu, gdy usłyszała wieści o Wubku. To było miłe z jej strony, że postanowiła zostać, by go zobaczyć. Pochyliłam się i przytuliłam wielką głowę Wubka, bojąc się, że mogę go zranić, jeśli dotknę czegoś innego.

„Jestem na ciebie taka zła,” szepnęłam mu do ucha, mrugając szybko. Jak mógł tak ryzykować swoim życiem? Może czuł, że jest dłużnikiem Reyesa. „Wiem, skarbie.” Chciał poklepać mnie po ramieniu, ale nie trafił i poklepał Awarię. W normalnych okolicznościach byłoby to żenujące, ale biorąc pod uwagę okoliczności... Splotłam palce mojej skutej ręki z jego. Został postrzelony. Wszyscy o tym wiedzieli. Niemal umarł. Słyszał przyznanie się do winy Sylvii Starr zanim spadła ze schodów i złamała kręgosłup. I próbował uratować pana Trujillo, ostatnią ofiarę Sylvii. Jeśli było coś, co mogłam dla niego zrobić, teraz była na to najlepsza pora. Pocałowałam go w policzek i wyszeptałam odpowiednie słowo po łacinie, po czym odsunęłam się, obserwując jego szybki powrót do zdrowia. Jego policzki natychmiast nabrały koloru. Spojrzał na mnie podejrzliwie. Nie sądziłam, żeby udało mi sięwyleczyć go zupełnie, raczej na tyle by zmniejszyć ból. Na tyle, by mógł łatwo przyjąć moją prośbę. „Mam do ciebie jeszcze jedną prośbę,” powiedziałam, nim nas wyproszono. „Dla ciebie wszystko, złotko,” powiedział, jego spojrzenie było mętne z powodu morfiny. Wyjaśniłam szybko całą sytuację wszystkim obecnym i pół godziny później staliśmy wokół łóżka wujka Boba w bardziej matrymonialnych celach.

Cookie przywiozła Amber, a ja i Reyes skoczyliśmy do naszego mieszkania po dokumenty i kilka innych rzeczy. Zostałam rozkuta, dzięki czemu mogłam przemyć twarz i włożyć białą, koktajlową sukienkę. Reyes wdział czarnąkoszulę i szary krawat. Ogolił się i podjął próbę zaczesania włosów do tyłu, ale ciemne pasma i tak wracały na swoje miejsce. Kiedy wyszedł z łazienki, odebrało mi dech i niemal zrezygnowaliśmy z powrotu do szpitala. Gemma upięła mi włosy, a Cookie i Amber próbowały zatamować łzy. „Te wszystkie moje plany,” narzekała Gemma. Pielęgniarki i doktorzy bili nam brawa, przez co cała ta sytuacja przypominała scenę z opery mydlanej, sędzina „Żelazna Pięść” Quimby udzieliła nam ślubu. Amber i Cookie, jako moje drużby stały za mną, a Reyes musiał poprosić o to samo Garretta i Osha, co było tak ironiczne, że aż nierzeczywiste. Zaczynał nie lubiąc ich obu, a teraz są świadkami na naszym ślubie. Przed ceremonią próbowałam zadzwonić do taty jeszcze raz, bez skutku. Nawet nie pomyślałam, by powiadomić Denise. Zaskoczę ją informacją o ślubie i dziecku przy naszym kolejnym spotkaniu. Pomimo pośpiechu, sterylnej atmosfer i ciasnej sali, byłam podeskscytowana, a moje oczy samowiednie się rozszerzyły, gdy spojrzałam na Reyesa. Wychodzę za niego za mąż.

Za niego. Mężczyzna z moich marzeń będzie mój, na wieki wieków, amen. Słowa wypowiadane przez sędzinę zostały zarejestrowana jedynie na obrzeżach mojej świadomości. Będę mężatką z dzieckiem w drodze. Nigdy nie byłam szczęśliwsza. „Czy mamy obrączki?” zapytała sędzina Quimby, a Garrett sprezentował pierścionki, które mu daliśmy. Moja obrączka dla niego była klasyczna, ze złotem i srebrem splecionymi razem. Według mnie symbolizowało to, że nasze życia zostały związane ze sobą od naszego istnienia. Wymówiłam słowa przysięgi, która jako pierwsza w moim życiu coś znaczyła. Nie były to już puste słowa, a prawdziwe przyrzeczenie składane mojemu ukochanemu. Stał wyprostowany i dumny, ale gdy wsunęłam mu obrączkę na palec, drgnął, zdradzając szczęście równe mojemu. Potem wziął pierścionek i wsunął go częściowo na mój palec, przytrzymując go tam, gdy powtarzał słowa przysięgi. Byłam tak zajęta wpatrywaniem się w jego oczy, że nie zauważyłam pierścionka, dopóki nie powiedział „Tak,” i nie wsunął mi go na palec. Wtedy dopiero odetchnęłam. Oderwałam od niego wzrok i spojrzałam na swoja dłoń. „Reyes,” szepnęłam, „jest niesamowita.”

Uśmiechnął się, ukazując przepiękne dołki w policzkach. „Podkreśla twoje oczy.” Bursztynowy diament w otoczeniu fal złota wyglądał jak płomień i rzeczywiście był barwy moich oczu. „Co to jest?” zapytałam. „Nazywa się pomarańczowy diament.” Spojrzałam na niego. „Gdzie go zdobyłeś?” Pochylił się i szepnął mi do ucha. „W piekle.” Zamarłam. „Pochodzi stamtąd co ja, z najgorętszej części piekła, zwanego przez was Hadesem. Niewielu o tym wie, ale są tam najpiękniejsze diamenty. Dużo ciepła. Dużo ciśnienia. Perfekcyjne warunki.” Sędzina mówiła dalej o przywiązaniu i obowiązkach, a my cicho rozmawialiśmy. „Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego podjąłeś ryzyko powrotu tam, Reyes?” „Nikt mnie nie widział. A widok twojej twarzy był tego warty.” Spojrzałam ponownie na obrączkę. Nie wiedziałam co powiedzieć. Reyes przyciągnął mnie do siebie i pocałował, a ja oddałam pocałunek. Nie byliśmy już dłużej narzeczonymi. Byliśmy związani ze sobą na każdy możliwy sposób: sercem, małżeństwem i dzieckiem. Musiałam o tym napisać na Facebooku. Amber westchnęła głośno, a sala eksplodowała śmiechem i oklaskami. Jedna z pielęgniarek podeszła do nas. „Kupiliśmy tort,”

powiedziała, trzymając lodowe ciasto, przeznaczone na przyjęcie urodzinowe dla dziecka. Idealnie. Staliśmy w sali na oddziale intensywnej terapii, jedliśmy tort i piliśmy szampana z plastikowych kubeczków, a wujek Bob opowiadał historie z mojego dzieciństwa, starając się mnie zawstydzić. Nie mieliśmy dużo czasu, nim będziemy musieli wrócić do domu i się spakować. Osh znalazł już dla nas miejsce w opuszczonym klasztorze w Górach Jemez, który został wybudowany na uświęconej indiańskiej ziemi: podwójne zabezpieczenie. Spojrzałam ponownie na mój pierścionek. „Diament prosto z piekła. Kto by pomyślał?” „Złoto też jest wyjątkowe.” Podniosłam wzrok z powrotem na Reyesa. „Skąd jest? Z bram niebios?” Uśmiechnął się. „Tak, ale musiałem wysłać po nie posłańca.” Nie byłam pewna czy w to wierzyć, czy też nie. Ale co tam. Byłam mężatką. Nie. My byliśmy małżeństwem. Czy życie może być lepsze? Podniosłam torbę z prezentem – aka reklamówkę z Walmartu – którą przyniosłam z domu i wręczyłam mu. „Co to jest?” zapytał podejrzliwie.

„To mój prezent dla ciebie.” Podskakiwałam podekscytowana, gdy wyciągnął z torby koszulkę, którą mu kupiłam. Przeczytał na głos: „Nie potrzebuję Google. Moja żona wie wszystko.” Zachichotałam jak pacjent z psychiatryka, gdy Reyes pocałował mnie w ucho. „Nie mogę uwierzyć, że jesteś moją żoną.” „A ja nie mogę uwierzyć, że nie mogę nazywać cię już moim narzeczonym. Lubiłam to słowo.” Zaśmiał się i rozejrzał po sali. Im dłużej tu zostawaliśmy, tym bardziej odległy się stawał. Włożył koszulkę z powrotem do torby, a ja się zaniepokoiłam. Czy żałował już małżeństwa ze mną? Trwało dopiero od dziesięciu minut. Jeśli tak, mieliśmy poważne kłopoty. Wzięłam go na bok, podczas gdy Wubek opowiadał coraz weselsze historie moich upadków i gaf. „Okej, co jest? To powinien być najszczęśliwszy dzień w naszych życiach. To, że jesteś oklejony taśmą do tapet cię nie dobija, prawda?” Spróbował się uśmiechnąć. „Muszę teraz powiedzieć ci twoje imię.” „Co?” zapytałam. „Obiecałem ci. Tylko–” Potrząsnął głową. „Tylko nie wiem, co się stanie, gdy je poznasz.” „To prawda,” przypomniałam sobie. „Obiecałeś powiedzieć mi moje imię w dniu naszego ślubu.”

„Owszem.” „Nie rób tego,” powiedział Osh, pojawiając się za moimi plecami. Patrzył na Reyesa. „Nie wiemy, co się wydarzy, gdy je pozna. Nie wiemy, co się wtedy stanie z Fasolką.” Reyes odwrócił wzrok. „Obiecałem, Deavie. Ja dotrzymuję obietnic.” Ale ta obietnica mocno go denerwowała. Choć bardzo chciałam poznać moje prawdziwe imię, mogło to poczekać. Były w tym momencie ważniejsze sprawy. Chwyciłam go za rękę. „Powiesz mi później,” powiedziałam. „Mamy dużo czasu, Rey’azielu. To może poczekać.” Niemal parsknęłam śmiechem, gdy oblała go fala ulgi. Czasem był jak dzieciak. Wysoki, seksowny, śmiertelnie niebezpieczny dzieciak, który siał strach we wszystkich, ale niezaprzeczalnie dzieciak. To usatysfakcjonowało Osha. Poszedł rozmawiać z sędziną, a do nas podszedł kapitan. Powiedział, że znalazł żyłę dowodów przeciw Sylvii Starr w jej domu. Pamiętnik z procesu, zdjęcia, listy, które pisała do Reyesa, gdy ten siedział w więzieniu. Dowodów było dość, by potwierdzić wersję wujka Boba. Sprawa była zamknięta, a ja nie mogłam powstrzymać westchnięcia ulgi. Chwilę później pożegnaliśmy się ze wszystkimi i pojechaliśmy do domu, by się spakować. Mieliśmy godzinę. Nie byłam najlepsza w pakowaniu, zazwyczaj zapominałam o elementarnych rzeczach jak

szczoteczka czy bielizna. Na szczęście, Reyes obiecał mi swoją pomoc. Pobiegłam do łazienki, wrzucając wszystko po drodze do wielkiej walizki, gdy pojawiła się Jessica. Stała przygryzając wargę i wykręcając palce. Po kilku dobrych minutach, przełamała się. „Chciałam tylko, żebyś wiedziała, że zawsze czułam poczucie winy za to, co stało się między nami w liceum.” „Taa, wiem,” powiedziałam, wybierając szminkę. Czy jasna czerwień pasowała do klasztoru? Nie wiedziałam jak się do tego ubrać. „Nie masz pojęcia jak płytka i samolubna potrafię być.” „Mam pojęcie, możesz mi wierzyć.” Może powinnam postawić na róż. „Ale to już nie ma znaczenia. Cieszę się, że umarłam,” dodała, a ja odwróciłam się w jej stronę. „Co masz na myśli?” „Gdybym nie umarła, nawet nie pomyślałabym o zwróceniu się do ciebie po pomoc, gdy mój siostrzeniec miał wypadek. Jestem wdzięczna za to, co zrobiłaś, Charley.” „Nic nie zrobiłam, Jessico. Nie jesteś mi nic winna.” Potrząsnęła głową. „Zawdzięczam ci wszystko, Charley. Nigdy ci tego nie zapomnę. By ci się odwdzięczyć, zostanę z Rocketem,

Truskawką i Blue. Odsunę się, bo–” Opuściła głowę i ściszyła głos, „ – jestem zakochana w twoim narzeczonym.” „Reyesie?” zapytałam zaskoczona. „Tak. Przykro mi.” „Tak właściwie, to od pół godziny jest moim mężem.” Poderwała głowę. „Już?” „Tak po prostu.” „A więc odejdę.” Pokiwałam głową. „Tak będzie najlepiej.” „Ale naprawdę, całkowicie i nieodwołalnie jestem w nim zakochana.” „Okej, Bella. Musisz znaleźć swojego własnego faceta. Capisce?” „Znalazłam już swojego faceta, pamiętasz? Fredy James? I ktoś mi go odbił.” Cholera. Koleś, z którym starciłam dziewictwo. „I cieszę się, że to zrobiłam,” powiedziałam, starając się zabrzmieć szczerze i beztrosko. Skrzyżowała ramiona na piersi. „Było ci z tym gówniano.” „Nie, Jessica, chciałam powiedzieć, że... Freddy nie był zbyt fajnym gościem. Na dłuższą metę. Cieszę się, że oszczędziłam ci tego.” „Oh.” Zamrugała zaskoczona. „Cóż, a więc przykro mi, że to na ciebie spadło.”

„Taa, mnie też.” „Więc, naprawdę jest już żonaty?” zapytała żałośnie. „Na zawsze?” „Idź,” rozkazałam, wskazując na drzwi. Zniknęła. Oby na długo. Zanim zdążyłam wrócić do sypialni, pojawił się Rocket. Najwidoczniej zmieniły się mojego godziny odwiedzin. Chyba powinnam wywiesić znak. „Rocket!” krzyknęłam, zaskoczona. Rzadko wychodził poza teren psychiatryka. Rozglądnął się dookoła. Jego łysa głowa błyszczała w słabym świetle z salonu. Kiedy w końcu się na mnie skupił, skrzyżował ręce na piersi. „Nie łamie się zasad, panienko Charlotte.” Otóż to. „Wiem, skarbie.” Położyłam rękę na jego ramieniu. Nie przyszedłby tu, gdyby nie był w wielkim stresie. „Jaką zasadę złamałam?” „Wszystkie!” Wyrzucił ręce w powietrze, całkowicie mną zawiedziony. Szlag by jego reguły. „Muszę teraz wymazywać, panienko Charlotte. Trzy imiona.” Pokazał mi trzy palce. „Trzy. Raz, dwa, trzy. Trzy.”

Zmarszczyłam brwi. Musisz zmazać? To znaczy zdjąć je ze ściany?” Poczułam przypływ nadziei. „Czy jedno z tych imion jest moje?” „Nie. Ty już nie żyjesz.” Umarłam. Umarłam! Wow. Wiedziałam, że naprawdę widziałam tego anioła. Reyes pojawił się w drzwiach, gdy Rocket rozpaczał. Umarłam, więc mogłam już to skrelić z mojej listy rzeczy do zrobienia. Następny punkt: miesiąc miodowy. „Nie ty,” kontynuował Rocket. „Ale inni.” „Okej, cóż, więc już wszystko jasne.” Poklepałam go w ramię, by zachęcić do wyjścia. „Ci w szpitalu. Niebiosa są rozzłoszczone.” Poczułam dreszcz wzdluż kręgosłupa. „Co miałeś przez to na myśli?” „To był ich czas. Nie możesz już tak robić. Nie możesz ratować ludzi bez powodu. Muszę to wymazać!” krzyknął, wracając do tego, co go najbardziej bolało. Spróbowałam zwrócić jego uwagę na punkt ciekawy dla mnie. „Rocket, niebo. Co się dzieje w niebie?” „Chaos!” ponownie machnął rękami. „Są bardzo źli, że przez ciebie muszę wymazyyyyywać!”

Najwidoczniej bardzo tego nie lubił. „Przykro mi Rocket,” powiedziałam, rzucając Reyesowi zmartwione spojrzenie. Opuścił głowę. Ponownie był posępny. „Teraz już wiesz, świetnie. Muszę iść wymazywać. Nigdy więcej nie zbliżaj się do szpitali. To oszukiwanie. Tak mówi Michał.” „Michał?” „Archanioł.” „Archanioł?” zapytałam. Wiedziałam, kim był Michał, ale byłam zaskoczona, że rozmawia z Rocketem. „Jest najważniejszym archaniołem.” Zbyt dużo przebywał z Truskawką, bo zaczynał mówić jak ona. „Wiem kim Michał jest, ale–” „Panienko Charlotte, muszę iść wymazywać.” I zniknął. Spojrzałam na Reyesa. „Naprawdę wkurzyłam archanioła?” Kiedy nie odpowiedział, wciągnęłam go do swojego pokoju. „To nie może oznaczać nic dobrego.” Nabrałam pełną garść ubrań z szafy i obróciłam się, najpierw patrząc na Reyesa, a potem na mojego tatę. „Tata!” krzyknęłam, przeskakując nad suknią wieczorową, o której wątpiłam, że będzie mi potrzebna w opuszczonym klasztorze, ale nigdy nie można być zbyt przygotowanym. „Cześć, kochanie,” powiedział.

Podekscytowana, rzuciłam ubrania na łóżko, gdy uderzyło mnie niedowierzanie. Wyprostowałam się i przekręciłam głowę. „Powinnaś to odebrać,”powiedział i dopiero wtedy zauważyłam, że dzwoni mój telefon. Wciąż niedowierzając, odebrałam połączenie. „Panno Davidson?” To był kapitan Eckert, jego głos był niski i oficjalny. „Tak,” szepnęłam. „Sprawdziliśmy adres, który dał nam twój wujek. Ten z firmą przechwywującą, który znaleźliście w pokoju hotelowym twojego ojca.” „Tak,” powtórzyłam, czując jak ogarniają mnie złe przeczucia. Odchrząknął i powiedział, „Znaleźliśmy zwłoki.” Zachwiałam się i spojrzałam na tatę. Miał dwie rany postrzałowe w klatce piersiowej. „Mamy powody, by sądzić, że należą do twojego ojca.” Po długiej chwili zapytał, „Dowiedziałaś się czegoś na temat jego pracy? Kogo śledził?” Telefon wyślizgnął mi się z rąk. Reyes złapał go, powiedział kapitanowi, że oddzwonimy i rozłączył się. „Tato,” szepnęłam, niezdolna oderwać wzorku od jego ran i krwi przesiąkającej jego niebieską koszulkę. Ruszyłam w jego stronę, ale odsunął się.

„Nie rozumiem.” „Przykro mi, skarbie. Nie wiedziałem.” „Co?” Miałam zamazany wzrok i czułam pustkę. Dygotały mi kolana. „Nie wiedziałem, jak bardzo wyjątkowa jesteś. To znaczy, wiedziałem, że masz dar, ale nie znałem jego głębi. Tego, czym jesteś. Jesteś niesamowita.” „Tato, co się stało?” „Jesteś boginią.” „Tato, proszę. Kto to zrobił?” Spuścił głowę. „Są ludzie, którzy wiedzą kim jesteś. Próbowałem ich powtrzymać. Dowiedzieć się kim są.” „Skąd miałeś te wszystkie zdjęcia?” zapytałam, nawiązując do jego pokoju hotelowego. „Czy to on... Czy to ci, którzy robili te zdjęcia, zrobili ci to?” „Nie. Ale wiem kto zrobił. Śledzą cię. Sprawdzając. Dokumentują twoje życie od dnia twoich narodzin.” Pokręcił głową z żalem. „Wiedzą o tobie więcej niż ja. Ale nie możesz im ufać. Nie są tu dla ciebie. Tylko obserwują i raportują.” Wiedziałam. „Watykan. To szpiedzy Watykanu.” Zaszkoczyłam go. „Ale są też inni. Nazywają ich Dwunastką.” Kiwnęłam głową. „Wiemy o nich.”

„Zostali wysłani,” powiedział, blednąc. „Tato, gdzie idziesz?” zapytałam, zaniepokojona. „Muszę iść. Dam ci znać, gdy dowiem się więcej.” Położył po raz ostatni rękę na moim ramieniu. „Charley, posłuchaj. Zostali wysłani. Dwunastka. Zostali wysłani dla czegoś bardzo, bardzo złego.” „Wiem.” Zaczynałam tracić go z oczu. „Nie.” Potrząsnął głową i powiedział tuż przed zniknięciem, „Zostali wysłani.” Stałam wpatrując się w pustą przestrzeń. Zamknęłam oczy, nie mogąc znieść pustki w moim sercu. „Dutch,” powiedział Reyes. Wtuliłam się w jego ramiona. Jak powiem Gemmie, że tata nie żyje? Że umarł z mojego powodu? Z powodu tego, czym byłam? Wbiłam palce w ciało Reyesa, cała drżąc. Po chwili puściłam go i poszłam do łazienki wziąć prysznic. Gdy wyszłam, byłam zdeterminowana. „Nie mogę wyjechać,” powiedziałam, przygotowując się do kłótni. „Muszę dowiedzieć się, kto zabił mojego ojca, a nie mogę robić tego w bezpiecznym schronieniu w górach.” Reyes opuścił głowę. „Musisz zaufać swojemu wujkowi, że się tym zajmie.” „Mój wujek nie wie z czym musi się zmierzyć. Ja wiem.” Zbliżył się i zmrużył oczy. „Wyjeżdżamy.”

Też się zbliżyłam i owinęłam dłoń wokół jego gardła. „Mogę teraz tobą rzucić i uśpić na cały dzień.” Kiwnął głową i przemówił cicho, niczym poskramiacz do dzikiego zwierzęcia. „Możesz zrobić ze mną wszystko, Dutch.” Poczułam satysfakcję. „Ale zanim to zrobisz, pomyśl o naszej córce.” Opuściłam dłoń i odsunęłam się. „Musimy zapewnić jej bezpieczeństwo,” kontynuował. „Wiesz o tym równie dobrze, co ja. Kiedy tylko będzie bezpieczna, dowiemy się, kto to zrobił.” „A kiedy to będzie, Reyes? Kiedy będzie bezpiecznie? Nie wiemy jak je powstrzymać, a tym bardziej zabić.” „Dowiemy się tego,” powiedział. „Ale nie możemy zrobić tego tutaj.” W akcie furii chwyciłam moją walizkę i upchnęłam do niej jeszcze kilka ubrań. „Wmawiaj to sobie,” warknęłam, chwyciłam akwarium z Panią Thibodeaux i ruszyłam do drzwi. Mogłam stać się więźniem w opuszczonym klasztorze, by zapewnić bezpieczeństwo naszej córce, ale w chwili, gdy pojawi się na ziemi, w chwili, gdy będę wiedziała, że jest bezpieczna, ci, którzy zrobili to mojemu ojcu, cholernie za to zapłacą. Nie wspominając o tym, że wkrótce ojciec Reyesa odkryje, co oznacza wdzieranie się między wściekłą matkę i jej maleństwo.

Ziemia dygotała z każdym moim krokiem. Jeśli będzie trzeba, rozewrę bramy piekła i rozerwę tego łotra na kawałeczki. Chciał wojny? To będzie ją miał.

Dodatek: Punkt widzenia Reyesa.

Patrzyłem jak Dutch wypada z mieszkania, akwarium pod jej ramieniem rozlewa wodę na boki, a z wypełnionej torby wypadają części ubrań. Płonęła wściekłością, co połączone z jej żalem po stracie ojca, odczuwałem jako elektryczne przeładowania. Poczekałem aż zacznie zbiegać po schodach i przyzwałem błazna. Anioł, tak go nazywała. Jej śledczy. Kiedy się pojawił, uniosłem pytająco brwi. Wetknął ręce w kieszenie. „Miałeś rację. Szpieguje dla kogoś.” „Dla kogo?” zapytałem, nie będąc w nastroju do gierek. „Widzisz, pendejo, robię to dla niej. Pracuję dla Charley. Zasługuje, by wiedzieć.” Ten dzieciak zawsze się mnie bał, ale ostatnio zrobił się śmielszy. Wkrótce będę musiał zerwać tą bandanę z jego głowy i owinąć nią jego szyję. Zamiast poddawać się jednak instynktowi, spojrzałem na niego. Wystarczyło. Powiedział, „Nie wiem, kto to jest. Jakiś gość w czarnym Rolls-Roycie. Bogaty dupek z większym majątkiem niż rozumem.”

Kiwnąłem głową. To mógł być wysłaniec mojego ojca. A szpieg, którego ten dzieciak śledził, był najnowszą sprawą Dutch. Obserwował ją przez chwilę. A ja obserwowałem jego. Zastanawiałem się jak jej powiedzieć, że ten, kogo uważała za przyjaciela, szpieguje dla mojego ojca. Biorąc pod uwagę okoliczności, może nie przyjąć tego dobrze. Nazywał się Duff, a Dutch, jak wielu przed nią, dała się nabrać na jego chłopięcy urok. Ale ja wiedziałem, kim on jest. Był w więzieniu nie bez powodu. „Miej na niego oko. Daj mi znać, jeśli się czegos dowiesz.” „A co, jeśli Charley będzie mnie potrzebować?” zapytał. „To pomóż jej, ale wróć do celu w chwili, gdy skończysz.” Kiwnął głową. „Czy ten koleś ją zrani?” „Duff?” zapytałem. „Nie, ten bogaty dupek.” „Jak tylko będzie miał okazję.” Opuścił głowę. „Mogę go zdjąć.” „I pozbawić mnie tej przyjemności?” Zbliżyłem się. „Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie.” Odsunął się. „Dobra. Ale duch jest mój.” „Duff będzie twój, gdy z nim skończymy.” Usatysfakcjonowany, zniknął.

Ruszyłem w ślad za Dutch. Musiałem odkryć jeszcze, co w tym wszystkim robi Osh’ekiel. Wyszedłem w ciemną noc. Dutch siedziała już w swoim Jeepie z włączonym silnikim. Jej emocje uderzyły we mnie niczym rozpędzony tramwaj. Zacisnąłem zęby i otworzyłem drzwi samochodu. „Muszę zadzwoniń do Gemmy.” „Możesz to zrobić w drodze. Poprowadzę.” Odwróciła się, by wyjść. Ze złością starła z policzka łzę, a niesamowita energia z niej emanująca ponownie wprawiła ziemię w drżenie. Zamieniliśmu się miejscami. Miała nieskończoną moc i żadnego pojęcia jak ją kontrolować. Mogła zniszczyć dosłownie wszystko w ciągu krótkiej chwili. Chciałem tylko zobaczyć naszą córkę. Chciałem zobaczyć, nawet jeśli tylko przez chwilę, istotę, która kiedyś zniszczy mojego ojca. Wtedy będę mógł umrzeć wiedząc, że będzie cierpiał za swoje zbrodnie przeciw ludzkości i spędzę wieczność z jedyną osobą we wszechświecie zdolną rzucić mnie na kolana samym szeptem.

Koniec.