Dana Marie Bell 02 Hecats own (+18)

TŁUMACZENIE NIEOFICJALNE: ZUZA N N N N A

Zacharemu Beckett w końcu udało się coś zrobić dobrze. Uratował bratu życie, a w nagrodę otrzymał przepustkę do Cleveland, gdzie będzie trenował jako prawdziwy czarownik. No i cóż, Zach jak to Zach, każdy czar, który rzuca sieje niemałe spustoszenie, i za to ląduje na zajęciach prowadzonych dla dzieci. Ale tym razem… Przynajmniej jego nauczycielka jest śliczniutka. A temperatura jeszcze wzrasta, gdy dodamy do tego pewien mały kociołek… Jo, nigdy nie spotkała takiej chodzącej bomby karmy jak Zachary. Jego niebieskie oczy cały czas ją prześladują, a jego ciało warte jest każdego grzechu, podczas gdy jego magia… Nie, o niektórych rzeczach nie powinno się mówić za wiele… Jednak, pomimo tego wszystkiego, Jo postanawia mu pomóc, nawet jeśli przez cały ten czas będzie musiała walczyć z ich wzajemnym przyciąganiem i sobą samą, i to zębami i pazurami. A kiedy Zach odkrywa, że ktoś rzucił na niego zły urok, Jo dzielnie pomaga mu go złamać, a to ujawnia przeznaczenie Zacha, do walki ze złem. Jednak stary wróg jego rodziny, nie zamierza się poddać, dopóki każdy mężczyzna z rodziny Beckettów nie zostanie pozbawiony swojej partnerki. I to najlepiej w taki sposób, by Zachary wył z bólu przez całe wieki, a Jo spotkał los gorszy od śmierci…

2

Symbol Hecate.

3

Prolog

Lana potrząsnęła nim. "Przestań myśleć jak czarodziej i zacznij myśleć jak czarownik! " Zach odwrócił się do niej, z pustymi oczami nie rozumiejąc o czym ona mówi. "Myśl, jak czarownik." Zamrugał kilka razami powiekami, próbując ją zrozumieć, a potem jego spojrzenie skupiło się na silnej, magicznej tarczy przed nim. Teraz zrozumiał, a na jego twarzy pojawił się zimny i pewny siebie wyraz. "Tak. Nie jestem czarodziejem, jestem czarownikiem." Cofnął się i uniósł ręce. Moc przeskoczyła pomiędzy jego dłońmi łukową łuną, świecąc nad nim, czystym i mocnym promieniem. "Tak! To właśnie ja!" Czyste białe światło strzeliło prosto w ochronną kopulę mocy, oddzielającą go od brata, który był właśnie atakowany przez czarnoksiężnika, który za wszelką cenę próbował go zabić. Mógł wyczuć jak przywołuję on samą istotę zła, tworząc bramę do samych piekieł. Wiedział co Cole Godwin zamierzał zrobić by zabić Christophera, a on nie mógł tylko stać i przyglądać się temu, podczas gdy jego brat umierał. Jednak zaklęcie zabezpieczające arenę, gdzie trwał pojedynek było bardzo silne i potrzeba było czasu by nad nim zapanować, ale czas był właśnie tym, czego on nie miał. Musiał działać, musiał ocalić Christophera. Musiał dostać się do Colea pierwszy i zniszczyć go, zanim on znowu zdąży skrzywić kogoś niewinnego. I w tym momencie przez bramę, zaczęło coś przechodzić. Coś, co wstrząsnęło nim do głębi. Jednak Christopher zagregował pierwszy, i wrzucił coś przez ciemną bramę, która wciąż tworzyła się u jego stóp. I w tym momencie Zach już wiedział, że los Colea został przesądzony. Skupił szybko całą swoją moc i skoncentrował się na arenie. Musiał być przygotowany i teraz już musiał działać sprawnie. Uderzył, a magia owijająca arenę opadła. Cole spojrzał przerażony na Christophera znad krawędzi uformowanej już bramy. "Nie! Co ty zrobiłeś?" Widział, jak coś dziwnego i złego wyłania się z mglistej bramy i wyciąga rękę prosto po duszę czarnoksiężnika, a potem brutalnie wyrywa ją z jego ciała. Cole był martwy, ale zagrożenie jeszcze nie minęło. Zobaczył jak Davis Godwin pędzi w stronę środka areny i chwyta za różdżkę, która leżała przy jego martwym dziecku. Skierował ją w stronę Christophera.

4

"Zabiłeś mojego syna!" I ohydna zielona energia wyrwała się z końcówki różdżki. Uderzyła prosto w Christophera. To było zaklęcie niszczące duszę, pochłaniające ją tak, by nic już nie pozostało z człowieka poza skorupą. Zach ruszył w stronę Davisa i wskazał na niego palcem. "Odsuń się kurwa, pieprzny czarnoksiężniku!" Rzucił zaklęcie a mężczyzna poleciał do tyłu, uderzając mocno w ścianę. Ześlizgnął się po niej i już nie wstał. Zach skupił się na Christopherze. Widział zielony niknący już blask wokół niego. "W porządku, braciszku?" Christopher próbował wstać, ale nie był w stanie. Syknął z bólu, a Zach chciał aż zaskamleć w odpowiedzi. Było już zbyt późno. Widział jak poświata zagnieździła się w ranie. Chris nie miał już dużo czasu. "Nie!" Lana uklękła i obróciła ciało Chrisa, ignorując jego bolesne krzyki. Pochyliła się i zaczęła badać jego świeżą ranę. "Jest naprawdę źle, Zach." Zach spojrzał na poczerniałą ranę, pojawiły się już pęcherze, z których wypływała ropa i krew. Lana pochyliła się nad swoim partnerem, a w jej pięknych oczach szkliły się łzy. Widział jak Christopher zmagał się ze sobą, starając się jej coś powiedzieć. "Witaj…" Pociągnęła nosem. "Cześć tobie, wilkołaku." "Nie odchodź." Szlochała. "Nie, proszę, nie umieraj. Słyszysz mnie? Chris? Chris!" Ale jego złote oczy były już zamknięte. Oddech miał płytki i nierówny. A krew wypływająca z jego ciała utworzyła już olbrzymią kałużę. Jeśli on straci jej jeszcze trochę, to będą potrzebować cudu, by go uratować. Zach już wiedział, co ma robić. Był na to przygotowany, chociaż myślał, że to Lana będzie potrzebowała jego pomocy. Jednak tutaj się pomylił. I teraz, przez to właśnie, mógł stracić ich oboje. Wyciągnął rękę w jej stronę. "Pomóż mi." A drugą przyłożył do rany na ciele Chrisa. Do oczu napłynęły mu łzy. "Chwyć mnie za rękę, a drugą połóż na ziemi. Proszę, Lana. Zaufaj mi. Dopełnij koła." Bez wahania wyjęła amulet, który on dla niej przygotował dzień wcześniej. Położyła go na swojej dłoni i wyciągnęła ją do Zacha, tak że był teraz pomiędzy ich złączonymi i mocno zaciśniętymi dłońmi. Drugą rękę położyła na ziemi i otworzyła się na moc. Od razu uderzyła w nią magia Zacha i poczuła w ręku ostatnie nitki życia Chrisa.

5

Zach zamknął oczy i zaczął intonować zaklęcie. Słowa były dziwne, ale układały się w jakąś całość, chociaż nie był pewien, co tak właściwie mówił i robił. To było prawie tak, jakby ktoś, lub coś, przejęło jego umysł, dając mu siłę na ocalenie duszy i życia brata. Zach zaczął wyciągać ciemność z rany Chrisa do własnego ciała, a potem oddawać ją Lanie, by ta przekierowała ją do ziemi. Wziął na siebie cały ciężar tego, próbując jak najlepiej oczyszczać oddawaną jej moc, ale nie mógł ocalić ją od wszystkiego. Na Pana i Panią, to tak bolało. Nigdy nie czuł niczego takiego. To była czysta agonia, która tylko rosła i rosła w jego ciele, z każdym kolejnym uderzeniem serca. Aż jedyne, co mógł zobaczyć lub usłyszeć, to był tylko ból, ale wciąż intonował zaklęcie. Nie mógł przestać. Lana zaczęła krzyczeć. A on nadal intonował. Amulet zaczął się palić żywym ogniem, wypalając trwałe ślady na ich rękach. Lana straciła przytomność, ale Zach musiał wytrwać, ona nie była już w stanie oczyszczać złej energii, teraz musiał to robić sam, uważając jednocześnie by nie stracić przy tym własnej duszy. A jednak wiedział, że to wszystko wciąż nie wystarczało. Chris wciąż mógł umrzeć, a on nie mógł temu zaradzić. Nagle gdzieś za nim, pojawił się blask ognia, którego tam nie powinno być a Davis Godwin roześmiał się.

Zach usiadł z przerażonym westchnieniem. Przetarł twarz, krzywiąc się z bólu, gdy jego obandażowana dłoń dotknęła policzka. Musiał kupić rękawiczki, by zasłonić świeże, surowe rany pokrywające jego dłoń. Jego palce aż świerzbiły by dotknąć, wciąż leczących się, ran. Miał spaloną skórę. Zacisnął szczęki z bólu, ale i tak, to wszystko było tego warte. "Wszystko w porządku, sir?" Zamrugał i poprawił się w fotelu. Ból był tak silny, że aż syknął przeciągle w agonii. "Nie, ale będzie w porządku." Nie mógł powiedzieć, czy stewardesa w to uwierzyła, ale na szczęście odeszła nie zadając więcej pytań. Zach zaś zaczął wpatrywać się w okno. Leciał do Cleveland, by rozpocząć swoje nowe życie. Sięgnął do kieszeni i dotknął skręconego kawałka metalu, pozostałości po amulecie, który pomógł mu uratować życie brata. Miał mu przypominać, że zrobił coś, co sądził, że nigdy nie będzie możliwe. Po dorastaniu w rodzenie silnych czarodziei, jako najsłabszy z nich, wiadomość że jest się silnym była naprawdę miła. Był czarownikiem. I już zawsze będzie za to wdzięczny Lanie Evans, za to, że dała mu szansę, że zobaczyła to w nim, co on sam powinien był wiedzieć.

6

A teraz zmierzał do ludzi, którzy będę umieli to docenić i zrozumieć. Nauczą go tego, jak to robić i jak wykorzystać. Zach nie mógł się już doczekać.

"Dranoc! Pani Yashodhar! " "Dobranoc Brittany." Jo otworzyła drzwi do klasy. To były jej ostatniej zajęcia dzisiaj wieczorem. A dzieci były szczególnie hałaśliwe. Rozpyliła nawet ‘magiczny dym’, czyli kolorowy proszek, by ich trochę uspokoić, i zachęcić do spokoju. I teraz jej klasa była zamknięta w mgle różu, a dzieci biegały po niej, uderzając we wszystko co kilka minut. Spojrzała w górę, na księżyc, zastanawiając się co ma z nimi zrobić. To było tak, jakby próbowała nauczyć kilka małych szczeniąt wilkołaków, by stały rozsądnie a nie biegały w świetle księżyca. "Pamiętajcie, aby przeczytać o potrzebnych ziołach, na następny tydzień!" Zignorowała ich marudzenie i jęki zgrozy, przywołując na twarz profesjonalny wyraz prawdziwego nauczyciela, dopóki ostatni z jej uczniów nie opuścił sali. A kiedy tak się w końcu stało, pozwoliła sobie na relaks i uśmiech. Zawsze było dokładnie tak samo jak zawsze. Przychodzili tutaj, niechętni do nauki, a potem zostawali wielkimi czarownicami i czarownikami, gotowymi by ze swoją magią ruszyć w świat. Nie było nic, co Jo kochałaby bardziej, niż właśnie taka pomoc dzieciom, by dotarły do swoich własnych gwiazd. Te nocne zajęcia, były czymś najlepszym, co Ro, kiedykolwiek był zdolny wymyślić. Rodzice, zabrali swoje ‘dorosłe i wykształcone’ dzieci na herbatkę i ciasteczka w holu, a potem ruszyli z nimi do domu, chętnie słuchając tego, co te mądrale zdążyły się nauczyć tym razem. Jo, trzy razy w tygodniu miała właśnie takie zajęcia, i trzy razy w tygodniu czuła się spełniona w taki sposób, że nawet nie umiała tego nikomu wyjaśnić, nawet swojej własnej matce. Nikt by tego nie zrozumiał, no może z wyjątkiem Ro. To on, dawno temu przyszedł do niej z takim głupkowatym uśmiechem na twarzy i opowiedział jej o swoim pomyśle. A ona kupiła to od samego początku. Była absolutnie pewna, że to właśnie to. A Jo zawsze szła za swoimi instynktami. Westchnęła szczęśliwa. Tak, teraz już powinna wrócić do klasy i posprzątać. Ot rutyna. Już wychodziła pożegnalnego poczęstunku dla dzieci, gdy nagle otworzyły się drzwi i ukazał się w nich najbardziej niesamowicie wyglądający mężczyzna, jakiego kiedykolwiek miała przywilej zobaczyć. Ciemny, z długimi włosami, które aż błagały, by odsunąć je z jego twarzy. Jasno niebieskie oczy, uważnie rozglądały się po pomieszczeniu. Był jednocześnie wściekle gorący i lodowato zimny. Poruszał się z gracją prawdziwego drapieżnika, która sprawiła, że jakaś jej część stanęła na baczność. 7

A potem zatrzymała wzrok na jego jasnych i niezwykle ciasnych jeansach, a to sprawiło, że aż dostała skurczów w palcach, by do nich sięgnąć i sprawdzić, czy on aby na pewno był prawdziwy. Kobieta w niej, chciała zostawić wszystko w cholerę i jak najszybciej do niego podbiec, a na jego czole wybić tatuaż – własność Jo. No i może nie tylko na czole, na tyłku też, tak aby żadna inna za bardzo się jemu tam także nie przyglądała, a jak już zacznie, to by wiedziała do kogo to ciacho należy. Tak, on był jednym z tych ludzi, którzy są idealni, i chociaż przychodzą, to nigdy nie zostają. Och jaki on był gorący! Cholera. Kim on w ogóle jest? Patrzyła, jak mężczyzna przechodzi po sali, pochyla się, i wita się z ich księciem. "Książę Roland?" Zadrżała. Cholera, co za głos! Ta głęboka barwa była niczym pieszczota, dla jej już i tak wrażliwej skóry. To mruczenie było jak rozkosz i ból jednocześnie. "Zachary Beckett?" Jo zamrugała, gdy mężczyzna uśmiechnął się i wyciągnął rękę w jego stronę. Czy to był właśnie uczeń o którym wspominał jej Roland? Nie ma mowy. Nie ma, kurwa, mowy! Ro ostrzegł ją, że ma do nich przybyć pewien młody człowiek, gdzieś z terenów Pittsburgha w Pennsylvani, który pilnie potrzebuje szkolenia. Był podobno wychowany w rodzinie czarodziei, i nikt z nich nie domyślił się z kim mają do czynienia, dopóki ktoś z jego rodziny nie poślubił, kogoś z rodziny Evans z sabatu w Filadelfii. I dopiero wówczas Annabelle, przywódczyni tego sabatu, zorientowała się, że ten młody człowiek nie jest słabym czarodziejem, tylko bardzo silnym czarownikiem, i wysłała go tutaj, przed trybunał, by się kształcił. Ale Jo spodziewała się dziecka, no może nastolatka, ale za żadne skarby świata, nie takiego chodzącego mokrego marzenia każdej kobiety. Jo zamknęła drzwi za sobą, opierając się fali pożądania i oparła się o nie. Nie mogła nawet marzyć o tym jego podniecającym ciele, które już zdążyła tak uwielbić. On był uczniem, co sprawiało, że był nietykalny. Cholera! Musiała zrobić coś bardzo złego, skoro komuś na górze, to się nie spodobało, i to aż tak bardzo by ukarać ją w ten sposób.

8

Rozdział 1

"Dobry wieczór, moja klaso." Zachary Beckett skrzywił się i odwrócił w stronę kobiety, właśnie przekraczającej próg sali, w której odbywały się zajęcia. Ja pierdolę. Nie ona. Nie Johra Yashodhar! No proszę o Pani! Ale jak widać najłaskawsza Pani, nie była dzisiaj w nastroju, aby wysłuchać błagalnej modlitwy jednego z czarowników, bo to właśnie Johra weszła do pokoju, ubrana w obcisłe dżinsy i sweter, który tak słodko ściskał jej obfite krzywizny. Och! Jak on zazdrościł temu swetrowi! "Dobry wieczór, panno Yashodhar!" Odpowiedziały, głośnym chórem, dzieci wokół niego. Zach był cicho, był zbyt zajęty, rolowaniem swojego języka z powrotem do ust. Jego wilk, był tuż pod powierzchnią jego skóry, także ciekawie zerkający na kobietę stojącą przed nim. A po chwili jej ciemnobrązowe oczy skupił się na nim, samotnym dorosłym w grupie dzieci, ale nic z nich nie mógł odczytać. Nawet jeśli wiedziała kim był, nie dała tego po sobie poznać. Odsunęła kosmyk, prawie czarnych włosów, i założyła go za ucho, odsłaniając przy tym delikatne zwisające, złote kolczyki. "Rozumiem, że mamy pewien dodatek w naszej klasie, prawda?" Zach starał się ignorować chichoty otaczających go dziesięciolatków. I patrzył, a raczej gapił się, na tą piękną istotę stojącą obok tablicy. Jeśli już miał być upokarzany, to chociaż będzie miał przy tym miły dla oka widok. Jej usta drgnęły. "Może wstaniesz i opowiesz klasie i mi, coś o sobie." Zach przełknął ślinę i wstał. Och, na Panią, jak on nienawidził szkoły, gdy musiał do niej chodzić, a teraz był znowu do tego zmuszony. I to trzy razy w tygodniu, po pracy. To było niczym kolejny etat w samych czeluściach piekła. Czym on sobie na to zasłużył? "Nazywam się Zachary Beckett. Jestem z Pensylwanii. Jestem także synem czarodziei." Och tylko nie to! Widział jak coś błysnęło w jej niesamowitych oczach, a po chwili znikło. Ale dobrze wiedział co to było. Pogarda. Już tego doświadczył, odkąd tutaj przybył i to nie jednokrotnie. Widać Lana miała rację. Czarownice miały w pogardzie czarodziei. Chociaż on nie spodziewał się, że będzie mu to tak często i bezczelnie rzucane w twarz. 9

Traktowali go bardzo zimno, wręcz jak wroga. Zwarli przeciwko niemu szeregi, zostawiając go samego sobie, z prawie wszystkim. Och, do diabła, dali mu szansę na naukę, i był naprawdę szczerze za to wdzięczny, gdy Roland pierwszy raz mu o tym powiedział. A potem dowiedział się dokładnie, jak daleko zostanie odesłany, od reszty magicznej społeczności. Zach odchrząknął. "Byłem, do tej pory na dworze…" Szybko policzył w głowie, ile to było czasu. "Przez miesiąc. I już nauczyłem się całkiem dużo." Czyli nic. Tak dokładnie to nic się nie nauczył, chociaż próbował, bardzo ciężko próbował. I jak znał życie, to pewnie już rozgłos o tych jego próbach dotarł aż tutaj. A Johra jako jedna z nauczycielek, musiała o tym także usłyszeć. Chociaż znowu nie dała po sobie nic poznać. Cholera. Siedząca obok niego, mała dziewczynka z jasnymi, złotymi warkoczykami, głośno parsknęła. O tak, wydaje się, że jednak ktoś o nim już słyszał. Westchnął. "Jestem pierwszym czarownikiem w rodzinie Beckettów." No, tak dla ścisłości, to jednak drugim objawionym. Pierwszym jest jego, już wkrótce szwagierka Lana, która jest jedną z najsilniejszych czarownic jakie on kiedykolwiek spotkał. No i teraz, jeśli tylko uda mu się, opanować podstawową magię, nie powodując przy tym spektakularnych wybuchów wszystkiego wokół niego, to on także dołączy do tego grona. Chociaż, tak jak na razie, to jego magię można określić jako wielkie utrapienie i powód do sprzątania. Wszyscy wokoło tylko na nią narzekają. "Pracuję w firmie projektowej, pracujemy nad stroną graficzną naszych kontrahentów. Jestem tak jakby artystą." Wzruszył ramionami, posyłając jednocześnie swój najlepszy "ojej" uśmiech. "I to tak mniej więcej wszystko o mnie." No oczywiście poza tym, że jestem singlem, nie choruję na nic zaraźliwego, i myślę, że chciałbym abyś była matką moich dzieci. Panna Yashodhar machnęła ręką. "Dziękuję Zachary. Proszę usiądź." "Zach." No i usiadł, chociaż łatwiej byłoby powiedzieć ‘wcisnął się’ za to malutkie biureczko. Czuł się jak kompletny palant. A to wszystko było prawdziwym koszmarem na jawie. Skinęła głową, ale nic więcej nie powiedziała, i w żaden sposób nie zareagowała. Prawdziwa, profesjonalna nauczycielka. "Ja jestem Johra Yashodhar, i będę twoją nauczycielką przez najbliższych kilka miesięcy. Witamy w klasie dla początkujących." Zach zamrugał. Klasa dla początkujących? Kiedy powiedzieli mu, że dostanie nowego nauczyciela, jakoś nikt się nawet nie zająknął, że to będzie nauczycielka dla dzieci! Czuł jak na jego policzkach wykwitają czerwone plamy, gdy zrozumiał tą kolejną teraz już mało subtelną zniewagę. To prawda, że on wykończył już kilku nauczycieli, i nie było zbyt wielu chętnych do przyjęcia go na swoje zajęcia, ale naprawdę nie wiedział, że jest tak źle. A jednak, tak właśnie było. Źle. 10

Dziewczynka z blond włosami pochyliła się w jego stronę. "Moja mama mówi, że jesteś najgorszym czarownikiem, jakiego ona kiedykolwiek widziała." Zach zamrugał. "Och, naprawdę? A kim jest twoja mama?" "Sharon Quinn." Zach ukrył głowę w dłoniach. Dwa dni temu, przez przypadek oczywiście, zmienił kolor włosów Sharon… na zielony, gdy uczyła go jak właściwie rzucać czar iluzji. "Wiesz, powiedzieli, że nie umieją zmienić jej koloru włosów. Nawet nie potrafią go rozjaśnić. Jedynym wyjściem jest to, aby po prostu odrosły nowe, właściwego koloru!" Zach spojrzał na nią z za rozsuniętych palców. "Sorry!" "Czy jest jeszcze coś, czym chciałbyś się podzielić z klasą, Zachary?" Że co? Znaczy on? Nigdy. Usiadł prosto. "Nie, proszę pani." Jej oczy zwęziły się, gdy spojrzała raz na niego a raz na dziewczynkę obok. "Dobrze, no to wracamy do pracy." Sięgnęła na biurko i podniosła książkę. "Proszę otwórzcie swoje książki na stronie dwudziestej trzeciej, na rozdziale ‘Kadzidła, zioła i mikstury’." Zach przesunął się do tyłu jak tylko mógł najmocniej, i dokładnie przyjrzał się swojemu stolikowi i półce. Było puste. "Pani Yashodhar?" "Tak, Zachary?" "Nie mam książki." Przewróciła oczami. "Nie zostałeś zaznajomiony z programem nauczania i nie dostałeś podręczników?" "Nie, proszę pani." Miał szczęście, że nie przywieźli go tutaj w bagażniku. Wszyscy traktowali go tak, jakby miał trąd. "Sarah. Podziel się z Zacharym." Mała dziewczynka spojrzała na niego karcąco, po czym przesunęła książkę w jego stronę. I wskazała palcem omawiany rozdział. "Zaczynamy." Zach pochylił się nad książką, przygotowany na to, że to na pewno nie będzie najszczęśliwsza noc jego życia.

11

Jo machnęła ręką przed swoją twarzą, usiłując odgonić nieprzyjemny smród, po czym gorączkowo ruszyła w stronę okna. "Wszyscy zachować spokój!" I zaczęła walczyć z klamką starego okna, która oczywiście zacięła się. Zakasłała, zdesperowana by jak najszybciej pozbyć się smrodu i dymu z klasy. Och do diabła, czym ona sobie na to zasłużyła! Tak, Zach uczył się razem z dziećmi w jej klasie. No i teraz już zrozumiała, dlaczego księżna, gdy przyszła do niej poinformować ją o tym, mówiła jej, że musi mieć dużo siły, gdy przyjmie tego młodego człowieka do siebie. A teraz Jo, niechętnie przyznawała jej rację. Cały ten tydzień był jedną niekończącą się katastrofą. "Przepraszam, przepraszam. Pomogę ci z tym." I nagle wokół niej owinęły się dwa, silne ramiona, sięgające do zamknięcia okna. Usłyszała głęboki pomruk i poczuła muskularne i potężne ciało mocno przyciśnięte do jej pleców. A potem okno z cichym zgrzytnięciem otworzyło się. Jo wzięła głęboki wdech świeżego powietrza. "Dziękuję." "Proszę bardzo." No i znowu ten głęboki głos powodujący u niej drżenie. Może, gdyby większą uwagę przykładała do tego, co Zach wrzuca do kociołka, zamiast oglądać jego silne ręce, odziane w skórzane rękawiczki, to może udałoby jej się powtrzymać go przed tym, co tam wrzucił. Do cholery, teraz śmierdziało tutaj, jakby mieli skunksa. "Otwórz pozostałe okna, Zachary." Bardziej poczuła, niż usłyszała jego ciężkie westchnienie. "Tak, proszę pani." Zaryzykowała i szybko rzuciła okiem na jego silne ramiona, odziane w obcisłą białą koszulkę, a potem zjechała wzrokiem do jego tyłka, opiętego przez ciemne jeansy. I wróciła wzrokiem do ciemnych włosów, które aż błagały o to by zanurzyła w nie swoje palce. Wyciągał właśnie swoje silne ramiona, i otwierał kolejne okna, z głębokim pomrukiem, przez który zupełnie nie potrafiła oddychać. Musiała opanować to bezbożne pożądanie, i trzymać je pod kontrolą zanim ją to zabije. Zachary Beckett był jej studentem, do cholery. Miała go nauczyć, jak kontrolować i doskonalić swoje moce. A jeśli Ro złapałby ją na ślinotoku na jego widok, to wiedziała, że Zach zostanie stąd natychmiast odesłany. Jego cierpliwość w stosunku do Zacharego Becketta wisiała na włosku, a zarzuty przeciwko niemu tylko się piętrzyły, gdy on czarował w tak… spektakularny sposób. A jeśli zostanie odesłany, to nigdy już nie dostanie tego, czego tak bardzo potrzebował. Więc ona tylko warczała i mruczała do siebie, cały czas trzymając go na dystans. Modląc się jednocześnie, by on nigdy nie zobaczył, jak na nią wpływał jego jasny uśmiech, albo jak ona głupio wygląda, gdy on odrzuca głowę do tyłu i głośno się smieje. 12

Nigdy nie pozwoli mu tego zobaczyć. Nigdy. Była przerażona samą myślą o tym, że on mógłby wyczuć jej pociąg do niego. No cóż, ale nawet mimo tego ślubowania, nie była tak zupełnie pewna, czy uda jej się wytrzymać w tej decyzji. A przecież nie mogło być nawet mowy o tym, by on opuścił trybunał, bez naprawdę poważnego wprowadzenia w zagadnienia tajemnych sztuk. Nawet jeśli on w końcu zrobi coś, co wysadzi jej tyłek w powietrze, do czego miał jakieś specjalne predyspozycje, nawet za bardzo się o to nie starając. "Wszystkie okna są otwarte, panno Yashodhar." Patrzyła, jak prostuje palce w rękawiczkach, i zastanawiała się, po co on je nosi. Chociaż, tak właściwie to nigdy nie widziała by kogokolwiek dotykał prawą ręką, gdy się z kimś witał, zawsze wyciągał lewą, chociaż wiedziała, że to nie była jego ‘główna’ ręka. Poza tym, jeszcze ten niezgrabny sposób w jaki robił wszystko lewą ręką, tak, to wszystko wskazywało na to, że musiał dostać jakiegoś urazu w prawej ręce. A dodając jeszcze do tego to, że trafił do nich na szkolenie już jakiś czas temu, wskazywało na to, że uraz miał miejsce jakiś rok temu, no może nawet pół roku, bo już w samym trybunale był od pięciu tygodniu, a ona nigdy nie widziała jego ręki nagiej, nie odzianej w rękawiczkę. Co on sobie do cholery musiał zrobić w tą rękę? Musiało być z nią bardzo źle, skoro jeszcze nie zdążyła się uzdrowić. Może nawet nie była już ludzka? Prychnęła. Nie powinna tyle o tym myśleć. Dym już zdążył się przerzedzić, ale w powietrzu pozostał śmierdzący zapach zgnilizny, powodujący u niej potworny ból głowy i pulsowanie zatok. "Dobrze, koniec lekcji. Wieczorne zajęcia także zostają odwołane. Zadzwońcie po rodziców." "Brawo, Zachary." Musiała się skrzywić, gdy to usłyszała, ale nie mogła się powstrzymać słysząc tą wygłoszoną tak dorosłym tonem uwagę, wyśmiewającą Zacha. "Wszyscy wychodzą. Teraz!" Westchnęła. "Zachary, zostań jeszcze na chwilkę." Patrzyła jak dzieci zbierają swoje rzeczy i udają się w stronę drzwi. Widziała jak prawie wszystkie, przechodząc obok Zacha, patrzą na niego karcąco i kręcą głowami, obwiniając go za tą katastrofę, że jej lekcja została odwołana. A po chwili złapała i siebie na tym, że kręci głową patrząc na niego. Musiała coś robić z tym chłopcem w skórzanej rękawiczce, zanim on się zabije. ”Jak dokładnie brzmiało twoje zaklęcie?" To miało być stosunkowo łatwe zaklęcie, mieli się zrelaksować i otworzyć swoje trzecie oko, dzięki czemu magiczne zmysły miały dojść do głosu, a zamiast tego doszło do całkowitego zamknięcia wszystkiego. "No…?" Wzruszył ramionami. "Pracowałem…" 13

"Powiedz mi proszę dokładnie, jakich składników użyłeś?" Zaczął je wręcz wyśpiewywać… a z każdym kolejnym składnikiem, jej przerażenie tylko rosło. Co on, do diabła, umieścił w tym kociołku! "Na Pana i Panią, Beckett! Połowa z tych ziół jest trująca!" I jak do cholery te zioła znalazły się w klasie dla dzieci. Wzruszył ramionami. "Brałem to co było mi potrzebne." "To, co było ci potrzebne?" Skinął głową, dając jej to swoje spojrzenie przerażonych oczu jelonka Bambiego. "No… tak." Potarła palcami po nosie, rozpaczliwie próbując sobie przypomnieć dlaczego, nikt go jeszcze nie zabił. "Beckett, nie można mieć tutaj takich ziół, rozumiesz? Tu są dziesięciolatkowie!" "Byłem ostrożny." Ruszyła w stronę swojego biurka. "Te dzieci są pod moją opieką, Zachary!" Pokręciła głową, teraz już bardziej wściekła na siebie samą niż na niego. Powinna była zauważyć co on robi, i w porę go zatrzymać, zanim w ogóle miał szansę zrobić coś takiego. To była bardziej jej wina niż jego. Usiadła za biurkiem, mając nadzieję, że to pozwoli jej się uspokoić, a jednocześnie podkreślić rangę tego, co miała mu do powiedzenia. "Od teraz możesz używać, tylko i wyłącznie ziół, które ci pozwolę, rozumiesz?" Otworzył usta próbując protestować, ale ucięła to podnosząc rękę. "Rozumiesz?" "Tak, proszę pani." Nienawidziła, gdy na jego twarzy pojawiał się wyraz bólu, ale co innego mogła zrobić? On nie był przygotowany na czarowanie z takimi ziołami. Jak zamierzał dzięki temu otworzyć swoje zmysły? Wewnętrzne oko? Przez śmierć? "Idź do domu, Zachary. I proszę, postaraj się nic więcej nie popsuć już po drodze, dobrze?." Patrzyła, jak wstał i sięgnął po kurtkę, po czym wyszedł. A gdy już była pewna, że nie wróci zaczęła walić głową w stół. Co ona miała z nim zrobić?

14

Ciemność byłaby błogosławieństwem. Szkoda, że zdecydował się by rozpalić ogień. Zach ledwie mógł cokolwiek zobaczyć. Jego oczy były bardzo spuchnięte. Zawył, a właściwie to pisnął bo tyko na tyle pozwalał mu kaganiec zaciśnięty na jego mordzie. Łapy miał mocno pokrwawione, od prób wydostania się z klatki, w której został zamknięty. Na szyi miał srebrną smycz, która była tak mocno przesiąknięta magią, że ledwie mógł się ruszać. Próbował wrócić do swojej ludzkiej formy, ale magiczne srebro, utrzymywało go cały czas w postaci wilka. Był bezsilny. Nie mógł jej pomóc. A ona była tam, uwięziona na ciemnym ołtarzu. Zach widział jak zakapturzony mężczyzna pochylał się nad nagą kobietą, przywiązaną do srebrnego ołtarza. Widział jak jej krew barwiła łańcuchy mocno zaciśnięte na jej nadgarstkach. Widział jak kobieta wciąż walczyła, chociaż rany były już bardzo głębokie. Nóż błysnął w powietrzu. A śpiew jeszcze bardziej się wzmocnił. Czuł jak pękają mu uszy. Widział, jak pod ciałem dziewczyny, runy na ołtarzu zaczynają płonąć w odcieniu zgniłej zieleni. Ona miała być poświęcona siłom ciemności i on nie mógł nic z tym zrobić. Dziewczyna odwróciła głowę i spojrzała w oczy Zacha, niemo prosząc, by jej pomógł. A on, od razu, jeszcze mocniej zaatakował kraty swojej klatki, próbując się wydostać. Musiał ją uwolnić, zwłaszcza, że teraz już wiedział kim ona była. Ignorując krew i rany wciąż kopał klatkę pazurami. Nie mógł pozwolić, by ci dranie ją zabili! Dziewczyna odwróciła głowę i zobaczył jej przerażoną twarz, i w tym momencie Zach prawie sam umarł. Wciąż walczył ze swoim więzieniem, gdy srebrny nóż błysnął w świetle księżyca. A potem nóż jednym ciosem zanurzył się w ciało kobiety. Jo wrzasnęła, o on wciąż miał echo jej krzyku z uszach. Odrzucił przepocone prześcieradło z ciała i wpatrywał się w zaciemniony sufit. Zacisnął zęby, walcząc z bólem fantomowym, który cały czas dręczył jego ciało. Ręka pulsowała straszliwym bólem, który przypominał mu, że nie do końca jeszcze się wyleczył po tym, co zrobił by uratować życie swojego brata. Annabelle myliła się. Sny nie odchodziły, nie były lepsze, stawały się coraz gorsze. Podniósł ręce do twarzy, krzywiąc się z bólu, gdy uszkodzoną, wciąż czerwoną, poszarpaną i popaloną skórą surowej wciąż rany, dotknął swojej twarzy. Rana była wciąż świeża pomimo upływu czasu. Potarł zdrową ręką po twarzy, a nocną ciszę przeszył jakiś gwizd. ”Pieprzone kaczki." Zach usiadł i spojrzał na zegar. Trzecia rano. No tak, najlepsza pora na małą przebieżkę, Backetts, pomyślał. Wszedł nago do salonu swojego wynajętego domu, a potem przeszedł z niego do kuchni i otworzył tylne drzwi. Miał nadzieję, że nikt nie odczyta tego jako zaproszenia, by wejść tutaj i go okraść. Chociaż tak z drugiej strony, był w nastroju by kogoś ugryźć, więc dlaczego nie?

15

Skupił się i zaprosił swojego wilka, a wielka, czarna bestia odpowiedziała na jego wezwanie. Połączył ich dusze, i pokuśtykał do drzwi. Rana w łapie spowalniała go, ale czuł teraz także wielką miłość, płynącą od wilka i wiedział, że jest tutaj ktoś, kto go kocha, bezwarunkowo i bez żadnych ograniczeń. Zaciągnął się nocnym powietrzem. Spaliny prawie go udusiły. Czuł je nawet tutaj, na obrzeżach miasta. Będzie musiał znaleźć jakieś nowe miejsce, gdzieś dalej, na czas reszty szkolenia. Nienawidził smrodu tego miejsca, tego ciągłego hałasu, zgiełku i zamieszania. Chociaż przede wszystkim brakowało mu jego rodziny. Nawet tego dupka Daniela, który go tak mocno przytulił, przy terminalu na lotnisku. Chociaż to było tylko po to, by po chwili mocno kopnąć go w dupę. Ale żaden Beckett nigdy nie żył sam. Oj, nie powinienem się martwic, po prostu to było czymś nowym w jego życiu, i powinienem tak właśnie do tego podejść. To było wyzwanie. A po chwili przewrócił oczami i pobiegł w stronę lasu za domem. Modlił się, by żaden z jego sąsiadów nie zobaczył go, chociaż pewnie gdyby tak nawet było, to i tak wzięli by go po prostu za dużego psa. Bardzo dużego psa. Pewnego dnia, wróci w końcu do domu, jako w pełni wyszkolony czarownik i skopie dupę Daniela. A tymczasem, mógł mieć tylko nadzieję i modlić się, by w końcu jego brat przebaczył mu to, co zrobił. A w przyszłości, to on może nawet mu powie, jak wielką cenę wciąż płaci za życie Christophera. Och boże, jak on za nimi tęsknił. Tak bardzo chciałby mieć ich wokół siebie. To aż bolało. Och, był taki popieprzony. Ale gdyby wiedzieli, jak wiele problemów on miał tutaj, to pewnie by przyciągnęli swoje tyłki do niego, tylko po to by głośno się śmiać na miejscu, i powiedzieliby mu to, co on już dobrze wiedział. To była jego ostatnia szansa, by udowodnić, że naprawdę jest coś wart. A on był już tak cholernie tym zmęczony.

16

Rozdział 2

"Panie Beckett!" Zach skrzywił się i wpatrywał się w księcia. Mężczyzna wyglądał na zaciekawionego, gdy przyglądał się wielkim, drewnianym krzesłom, które zazwyczaj znajdowały się w tym pomieszczeniu. W powietrzu unosił się zapach czekolady, zagłuszając nawet kadzidło sandałowe. Księżna była cała czerwona. Książę wstał z tronu, skrzyżował ręce na piesi i patrzył na niego ze spokojnym wyrazem twarzy. Zach nic nie czuł… chociaż… "Czy możesz mi to wytłumaczyć, proszę?" Zach wypuścił oddech i modlił się, by nie wyglądać na tak zdenerwowanego jak się czuł, ale on już ścisnął psiaka i dobrze o tym wiedział. "Byłem głodny?" Książę Roland Malinborn, władca Trybunału Czarownic i jednocześnie największy czarownik na świecie, popatrzył na niego. "A więc dlatego właśnie zamieniłeś rzeźbione oparcie mojego tronu, wykonanego z białego dębu, opatrzone symbolem księcia i rady czarownic i czarowników w zielonego M & M-sa?" Oparł się pokusie, by spuścić wzrok, ale był pewien, że jego policzki były jasnoczerwone. "Lekcja polegała na tym, by skupić na tym, czego najbardziej chcemy w tej chwili i wcielić to w życie." Może nie było by to tak upokarzające, gdyby nie widownia złożona w głównej mierze z dziesięciolatków. "To nie jest w porządku, Zach." Książę potrząsnął głową. "On ma twarz." "I takie słodkie buciki." Księżna Arianna Malinborn przechyliła głowę, i uśmiechała się do Zacha, widać było, że walczy ze sobą, by zachować powagę. "Nie kochanie, nie pomagasz." Książę Roland westchnął. "Proszę to naprawić, panie Beckett." Popatrzył z przerażeniem na księcia. "Czy jesteś pewien, że chcesz abym ja to zrobił?" Książę spojrzał na niego. "No tak, racja." Wyciągnął telefon komórkowy z kieszeń. "Przyślij tutaj, Jo, natychmiast proszę."

17

Och cholera! Jo urządzi mu za to piekło. A sądząc po wyglądzie księcia Rolanda, on będzie się temu wszystkiemu spokojnie przyglądał, i przyciągnie z powrotem dupę Zacha, jeśli ten tylko zrobi krok w stronę wyjścia, a jego magia ucichnie na zawsze. W domu, miał problemy z każdym swoim czarem, wszystko psuł, więc zamiast dalej na tym tylko biadolić, przyjechał tutaj by się czegoś nauczyć, ale zamiast uzyskać super moc jak marzył, znowu wszystko wybuchało mu prosto w twarz. Lokal "Lodge Elk" służył czarownicom i czarownikom jako ich pałac. Chociaż oczywiście nie był zbudowany w tym celu. Miejsce to przynosiło także, chociaż sporadycznie, dochody, gdy magia miała być wykorzystywana na przykład przy ceremonii ślubnej lub gdy jakiś dziwak miał ochotę na wesele w piekielnej, antycznej i magicznej sali. Ponadto władca trybunału, mieszkał tutaj wraz ze swoją rodziną, przeznaczając niektóre z pomieszczeń dla nich, oraz na specjalne potrzeby trybunału. Zach na swój sposób polubił to miejsce, i to nawet bez względu na jego dupowatą lokalizację. Tęsknił za byciem na świeżym powietrzu i za przestrzenią, którą to dawało. A może mógłby tylko czasami tutaj przyjeżdżać? Tak raz na jakiś czas, najlepiej raz na dziesięć lat? Może wówczas książę Roland nawet zapomniałby o jego istnieniu. "Panie!" Prawa ręka księcia, wbiegła z korytarza do sali i ciężko dysząc zatrzymała się przed księciem. "Tak, Tennison?" Tennison ukłonił się. "Panie, mozaika w korytarzu! Ona jest…" "M & M-sem?" Książę zazgrzytał zębami tak mocno, że pewnie zeszlifował całe szkliwo. Jego twarz była teraz już wiśniowa. Zach pomyślał, że może dostać udaru, jeśli jakoś tego nie powstrzyma. "Przepraszam…" A jakby tego nie było mało, to akurat teraz księżna Arianna wybuchła głośnym chichotem. "Och na bogini, Zachary. Co ty znowu zrobiłeś?" To nie było w porządku, a już na pewno nie było fair. Los nie mógł być dla niego aż tak okrutny, przecież, prawda? Powodował teraz coraz więcej kłopotów, i to odkąd pamiętał. Książe wyglądał tak, jakby był gotów pozbawić go życia, a księżna wyglądała tak, jakby w każdej chwili była gotowa do tego, by rzucić się na niego, i go przed tym powtrzymać. Książe był autentycznie wściekły, a przecież jego matka, kazała mu unikać takich sytuacji, i to za wszelką cenę.

18

I już miał się właśnie zapaść pod ziemię, gdy usłyszał coś za swoimi plecami. Odwrócił się i spojrzał na obiekt swojej obsesji. Jej ciemne włosy lekko opadały na ramiona, a ciemnobrązowe oczy Jo, zdawały się mówić, że po cokolwiek, została wezwana, poradzi sobie z tym. Na jej ustach igrał pół-uśmiech i… pogarda. Widział, że poniekąd była ona skierowana i do niego, chociaż była bardzo dobrze ukryta przed księżną i księciem. Johra Yashodhar stanęłaby przed dużo bardziej niebezpiecznymi ludźmi niż oni, i po prostu rozgniotłaby ich swoim obcasem, podczas gdy na jej bucikach nie pozostałby nawet jeden malutki kłaczek kurzu. Była jak egzotyczny storczyk dla jego parszywego wilka. Boże jak on jej pragnął! No bo jakże mogłoby być inaczej. Używała faktu, że była od niego o jakieś dwa lata starsza, jako bariery nie do przebycia, która nie pozwalała na żadną intymność czy nawet przyjaźń. Oflagowała go jako swojego ucznia i traktowała jak jedno z dzieci. Podczas gdy on cały czas ją obserwował, pożądając coraz mocniej z każdą kolejną sekundą, odkąd zaczęła go uczyć. Ale niestety Jo dostrzegała go tylko i wyłącznie jako problem, który musi zostać rozwiązany. Zach musiał naprawdę postradać zmysły, żeby cały czas tak mocno w to brnąć. Jeżeli nie uda mu się od tego wyzwolić, to po prostu zostanie stąd wyrzucony, i wszystkie czarownice i czarownicy będą go mijali dużym łukiem. Bardzo dużym. "Wynoś się stąd Zachary, zanim zdążysz zrobić jeszcze więcej szkód." I Jo odprawiła go machnięciem dłoni. "Może pójdziesz na lunch, albo obiad, czy coś takiego?" "Lunch. Pewnie." Zach wyszedł z pokoju, desperacko starając się nie dopuszczać do siebie chichotu innych czarownic, które mijał w drodze do drzwi. "I… Zachary?" Jo nawet na niego nie patrzyła. "Nie wracaj już tutaj dzisiaj, dobrze?" Zach zamarł na jakieś dwie sekundy, a potem jego dłoń zacisnęła się na amulecie, który zawsze ze sobą nosił. Wyszedł i ruszył w stronę samochodu. Och pieprzyć to. Nie pozwoli, by jacyś obcy ludzie traktowali go jak jakieś ruszające się gówno, co innego rodzina, oni mogli, ale nie jakaś banda obcych ludzi, którzy nawet nie mieli zielonego pojęcia kim był Zachary Beckett. Całą drogę do domu, tylko się denerwował i pieklił, a gdy podjechał pod front wynajętego domu, mamrotał już głośno do siebie. Wszedł do pokoju i od razu chwycił za walizkę. Postanowił zostawić ten cały trybunał gdzieś za sobą. Lana cały czas podkreślała, że bycie czarownikiem jest "instynktowne." No to teraz zobaczymy jak działają jego instynkty. Był już tym tak cholernie zmęczony, że nie było nikogo, kto by w niego wierzył. Jedyną osobą, która była mu w tym bliska, była Lana. Nadal był zdziwiony tym jak mało czasu potrzebowała, by wszystko odgadnąć. Przepływ magii, którą widziała u niego, nie był tak uporządkowany i tak precyzyjny jak u jego braci praktykujących czary. 19

On nawet nie był pewien jak opisać, jak mógłby wyjaśnić, tą radość, która płynęła w jego żyłach, za każdym razem, gdy rzucał zaklęcie, gdy musiał wykorzystać swoje umiejętności, aby pomóc tym, którzy tego potrzebowali. Wiedział, że nie był tak całkowicie bezużyteczny. Gdyby nie uratował Lany, Cole Godwin rzuciłby się na nią, prawda? A ona byłaby martwa, gdyby nie zrobił tego, co musiało być zrobione. Ocalił również życie swojego brata, i to za pomocą takich czarów, które, jak mu powiedziała później Annabell, nie sądziła by były możliwe do wykonania. No więc dlaczego nie mógł rzucić nawet prostego zaklęcia? Dlaczego wszystko co robił w magii zamieniało się we wściekły huragan, zamiast w mały wietrzyk, jak prosiło go wielu tutejszych nauczycieli? Dlaczego cały czas spotykała go klęska za klęską, skoro, głęboko w kościach, wiedział, że nie był taki zły? Zach spakował resztę swoich rzeczy, zamknął walizkę i ruszył z nią po schodach do wyjścia. Nie miał pojęcia, dlaczego wszystko poszło aż tak źle, ale miał zamiar się tego dowiedzieć. I wiedział, że jest tylko jedna kobieta, którą o to może zapytać, Annabelle Evans, babcia Lany. Ona była jedyną osobą której mógł zaufać, bez względu na wszystko. Zach wsiadł do swojego samochodu i udał się prosto na lotnisko. Nadszedł czas, aby wrócić do Filadelfii. Nie było już ani czasu ani sensu, by tutaj rozważać zagadkę pewnego samotnego Zacharego Becketta.

"Och niechaj pan i pani mi pomogą, ten chłopak zadręczy mnie na śmierć." Jo patrzyła na ślicznego, zielonego M & M-sa na oparciu tronu i pokręciła głową. "O czym on, do cholery, myślał?" "A to akurat jest dość oczywiste." Ari patrzyła na nią, tak jakby atak tego cukierkowego człowieczka był jej winą. Zachary był bez wątpienia najgorszym z czarowników, jakiego kiedykolwiek, w całej swojej karierze, miała okazję trenować. Odpowiedziała złym spojrzeniem Ari. "Ten chłopiec stanowi chodzące zagrożenie." Tak, super niebieskookie, seksowne jak wszyscy diabli, ale jednak zagrożenie, chociaż akurat tego nie zamierzała jej mówić. Widziała tą tęsknotę w jego spojrzeniu, gdy go odsyłała, widziała to za każdym razem, gdy myślał, że ona tego nie widzi… ale było coś o czym on nie wiedział… ona zawsze go widziała. Musiała. Inaczej mieliby tutaj pewnie deszcz żab.

20

Spojrzała na Rolanda i skrzywiła się. Ro był tak bardzo wkurzony, że jego szczęka była brutalnie zaciśnięta. Ostatni raz, gdy widziała coś takiego u niego, to było gdy księżna odrzuciła jego propozycję małżeństwa i rozważała umówienie się na randkę z pewnym czarodziejem, który później okazał się czarnoksiężnikiem. Czarnoksiężnikiem, na wszystkie świętości! Ro zajęło tydzień, aby odzyskać nad sobą kontrolę, a przynajmniej Ari potrzebowała właśnie tyle czasu, aby jednak zgodzić się na jego propozycję. Chociaż nie bez efektu był też fakt, że Ronald w tym czasie wykrzyczał jej całą swoją miłość, co okazało się być właśnie tym, na co czekała Ari. Najwyraźniej Ro, w pierwszej kolejności postawił na względy formalne, zamiast pozwolić Ari, by zobaczyła to wszystko we właściwym świetle, razem z księżycem i gwiazdami, o których marzyła. Chociaż, tak szczerze mówiąc, nie do końca była pewna czy to wszystko by się dobrze skończyło, gdyby nie pewien przyjaciel z dzieciństwa, który odgadł co się dzieje i nie przejrzał czarnoksiężnika i jego zamiarów. Chociaż należy też dziękować dobrej pani, że Ari zdała sobie sprawę, ze swojego błędu i przyjęła oświadczyny Ro, bo Jo była pewna, że Roland postradałby zmysły gdyby ją stracił. "Oboje musimy zwolnić Zacha." Jo wymieniła spojrzenia z Ro. Gdyby to zależało od niego, Zach najprawdopodobniej zostałby pozbawiony wszelkich przywilejów i wszystkiego, co go łączyło z czarownicami i czarownikami. Zostałby wygnany z dworu. Jednak Zach miał naprawdę boską pomoc, w osobie księżnej no i jej, jego nauczycielki. Ona będzie o niego walczyła, bez względu na to, czy on o tym wiedział czy nie. "Tylko wtedy, gdy on sam będzie chciał odejść. Tylko wtedy, możemy o tym pomyśleć." Warknęła Ari. "Jest w nim coś, coś… cennego. Coś, co powinno być pielęgnowane." Księżna zmarszczyła brwi. "Przypomina mi kogoś, kogo znałam kiedyś, bardzo dawno temu." Księżniczka Arianna skrzywiła się. "Oczywiście, gdyby to była prawda, to nie sądzę, by Annabelle przysyłałaby go tutaj." "A może on jednak jest czarnoksiężnikiem?" To mogłoby wyjaśniać te liczne "wypadki", które miały miejsce odkąd się u nas pojawił. Albo można by wziąć jeszcze pod uwagę to, że ktoś go nęka. Oczywiście próbowała położyć temu kres, ale każda jej próba była niczym przeciwstawianie się potężnemu tsunami z suszarką w ręku. A teraz miała przed sobą jeden z tych dni, kiedy naprawdę wolała być jak najdalej stąd. Nie była pewna, czy będzie umiała go uratować. "On jest takim samym czarnoksiężnikiem jak i ty." Ari postukała palcem po swojej wardze, zastanawiając się głośno. "Nie, on jest..." Pokręciła głową. "Inny."

21

No tak to jedno słowo było jak najbardziej właściwe dla niego. Tak dokładnie tak! Zach był INNY. Żadnemu innemu mężczyźnie, nigdy nie udało się dostać tak daleko do jej serca. Tylko jemu, z tym jego wyglądem i zuchwałym uśmieszkiem. Złapała się na tym, ze jęczy… wręcz pieje z zachwytu nad Zacharym Beckettem, a tak przecież nie powinno być. Miała wiele ważnych rzeczy do zrobienia, a nie myśleć o dziesięciolatku uwięzionym w super przystojnym ciele dwudziestoczterolatka. Była nauczycielką, a nie, do cholery, niańką. "Muszę odpocząć." Jo potarła czoło. To nie był pierwszy raz, kiedy wybryki Zacha doprowadzały ją do koszmarnego bólu głowy, miała wrażenie, że ten także nie będzie ostatni. Dobrze, że przynajmniej udało jej się w końcu, pozbyć z klasy tego smrodu. No tak, potrzebowała na to tylko dwa dni, i wszystkich czarów odnawiających jakie znała. Nadal nie bardzo rozumiała jak on to zrobił, chociaż tak szczerze mówiąc, to modliła się, by nigdy już więcej nawet tego nie próbował, by mogła się tego dowiedzieć. Chociaż pomimo wszystko, musiała szczerze przyznać, że po tym incydencie, była dużo bardziej wrażliwa na energię przepływającą wokół niej… tak, dokładnie od tego czasu, gdy on zrobił to swoje coś, ona czuła więcej. Ro pokręcił głową, patrząc na M & M-sa na oparciu swojego tronu. "Dobrze, sam to jakoś załatwię. Jakoś mi się to w końcu uda." Poklepał ją po plecach. "Idź i upewnij się, że nasz mały chłopczyk nie zrobi jeszcze czegoś tak fajnego, jak na przykład nie zamieni wszystkich naszych mioteł na sprzątające figurki Mickey Mouse." Ari zachichotała. "Pomyśl o tym w ten sposób. Mielibyśmy wówczas najprawdopodobniej najczystsze miasto na całym świecie." Jo zagryzła wargi tłumiąc śmiech, przed wizją, która powstała w jej głowie, po słowach królowej. Odwróciła się i wyszła z pokoju, uważając bardzo, by jednak nie schylić się i nie schrupać cukierka na podłodze, gdzie kiedyś był herb ich króla. Kiedy jednak zaczęła szukać Zacha, nigdzie nie mogła go odnaleźć. Coś było nie tak. Jakby… stało się coś złego. Poruszała się coraz szybciej i szybciej, szukając go wszędzie, sprawdzając pokój po pokoju, ale jego po prostu nie było. Sprawdziła pod ich pałacem, i zobaczyła, że nie ma już jego samochodu. Zniknął razem z nim. Żołądek wypełnił jej się strachem. "Cholera, naprawdę mam bardzo złe przeczucia. " Pobiegła z powrotem do archiwum. Zajęło jej to prawie godzinę, aby znaleźć jego aktualny adres, a kiedy jej się to w końcu udało, musiała sprawdzić jeszcze raz. "To dziwne." Zach nie mieszkał w żadnym z ich ‘normalnych’ budynków. Była pewna, że wynajął coś w jednym z dużych, nowych apartamentowców dla czarownic i czarowników, który był bardzo blisko ich pałacu, na czas pobytu tutaj. Roland musiał o tym wiedzieć, więc dlaczego pozwolił na to, by był on tak daleko od innych? 22

Ruszyła biegiem w stronę swojego samochodu, machając na pożegnanie do wciąż śmiejącej się Ari. Musiała dostać się do Zacha, i to szybko. Jej instynkty aż krzyczały w panice, jak nigdy wcześniej. Jeśli nie uda jej się go szybko odnaleźć, coś odejdzie, zostanie nieodwracalnie stracone. Nie miała pojęcia co, ale ta myśl napełniała ją koszmarnym przerażeniem. Nie potrzebowała dużo czasu, by dostać się do jego rezydencji. Rozejrzała się i zmarszczyła brwi. Ro pozwolił na to, by czarownik nowicjusz zamieszkał na drugim końcu miasta, poza resztą magicznej społeczności? To było prawie jakby izolowali Zacha, a może Roland starał się ocalić wszystkich przed nim? Nie była tego do końca pewna, ale ta sytuacja przeszkadza jej dużo bardziej niż prawdopodobnie powinna. Co prawda rozumiała, dlaczego, ona miała problemy z Zachem, ale jeśli on mieszkał aż tutaj, to oznaczało że Roland miał z nim problemy, i to jeszcze zanim on się u nich pojawił. Musiała go szukać gdzieś dalej. A może to właśnie był jeden z powodów, dlaczego Zach był właśnie taki? Może to był wynik niechęci ich księcia? Będzie musiała porozmawiać z Rolandem na ten temat. Emocje mogą splątać czarownice i czarowników magiczne, utrudniając im rzucanie czarów. I choć pozytywne emocje mogą dać im potężny zastrzyk energii, gdy tylko tego potrzebowali, to jednak negatywne emocje dają zbyt dużo energii, i mogą wpływać na ich zaklęcia. Wówczas stają się oni celem swojej magii. Każda czarownica i czarownik musieli nauczyć się kontrolować swoje emocje i to już jako dzieci, tak by to właśnie nimi kontrolować magię. W ich historii było wiele przypadków, gdy brak tej właśnie kontroli był wręcz katastrofalny. Jeśli Zach był tak potężny jak twierdziła Annabelle Evans, to co jeśli ogarnie go uderzenie niekontrolowanego zwątpienia? Jo zadrżała. Tak, on będzie wówczas niczym chodząca puszka Pandory. Cholera. Tutaj także nie było jego samochodu. Pobiegła w stronę drzwi, ale już wiedziała, że go nie było. Jej jelita skręcały się na samą myśl o tym, że był teraz zupełnie sam. Musiała znaleźć Zacha i ocalić go, sprawić, by był bezpieczny. Po porostu musiała. Sapnęła sfrustrowana. On może i był popieprzony, ale był jej podopiecznym. I nie mogła pozwolić mu odejść w ciemność, i to nawet jeśli nie wiedziała, co jest w tej ciemności. Musiała dowiedzieć się, gdzie poszedł i to szybko. A najlepszym sposobem na to, było dostać się do środka jego domu. Pochyliła się w stronę zamka i wyszeptał do dziurki od klucza. "Malutki domku, malutki domeczku, wpuść mnie…" Lecz zanim zaczęła recytować drugi wers zaklęcia, bezcielesny głos Zacha odpowiedział jej szeptem z dziurki. "Za nic nie wpuścimy cię!" "Och cholera!" Poczuła jak jej stopy unoszą się z ziemi i zaczęła się modlić, by nie ucierpiała za bardzo, gdy znowu będzie na nich stała…

23

Rozdział 3

Jo otworzyła oczy i od razu oślepiła ją wielka jasność i piekielny ból głowy. Ten sukinsyn o mało jej nie zabił. "Budzi się." Zamrugała, gdy światło odeszło, a po chwili zastąpiła je głowa skupionego na niej mężczyzny, w białym kitlu. Za nim mogła zobaczyć migające czerwone i niebieskie światła. "Czy możesz nam powiedzieć, co się stało, panienko?" Sanitariusz chwycił ją za ramię, badając guz z tyłu jej głowy. Cały ruch na ulicy był zablokowany przez karetkę na sygnale. A Jo zaczęła się zastanawiać czy dostanie tak dużą dawkę morfiny, by złagodziło to ból w jej głowie. "Proszę pani…" "Poślizgnęłam się i upadłam." Zamknęła oczy, mając nadzieję, że oni kupią to wyjaśnienie, bo nie było przecież mowy, by mogła powiedzieć im prawdę. "No tak, oczywiście." W głosie sanitariusza zabrzmiała rezygnacja i wiedziała, że jej nie uwierzył. "Będziemy musieli zrobić prześwietlenie i tomografię by upewnić się, że nie ma pani żadnych poważnych obrażeń." Odwrócił się do kobiety, sanitariuszki stojącej za nim. "Musimy ją natychmiast zanieść do karetki." I dopiero teraz, gdy podnieśli nosze, zdała sobie sprawę, że była do nich przywiązana. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, cały czas myślała że to sanitariusz ją przytrzymywał. "Pojedziemy do szpitala, proszę pani. A teraz poczuje pani szczypanie…" "Tylko nie igła!" Za późno. Ledwo zdążyła krzyknąć, ogarnięta paniką, gdy to ostre niczym nóż, narzędzie tortur przecięło jej skórę. I po chwili otoczyła ją ciemność. Och, Zach. Kiedy cię dopadnę, będziesz w stu procentach martwy!

24

Zach odebrał samochód z wypożyczalni, wyposażony w system GPS, na lotnisku w Filadelfii i ruszył prosto do domu Annabelle. Był wyczerpany, zorganizowanie tego wszystkiego zajęło mu całą noc, a to jeszcze nie koniec. Musiał wziąć się do kupy. Spędził sporą część z tego czasu siedząc na lotnisku, ale z jakiegoś powodu, nie miał ochoty na pozostanie, chociaż kilku minut więcej niż to absolutnie niezbędne, w kamienicy wynajętej dla niego przez księcia. I jeśli by to od niego zależało, nigdy więcej już by tam nie wrócił. To miejsce było zimne i niezbyt zachęcające, i Zach miał tego wszystkiego już serdecznie dość. Miał zamiar wrócić do Pittsburgha i do jego własnego domu tak szybko, jak to tylko możliwe, ale najpierw musiał porozmawiać z Annabelle i spotkać się ze swoimi braćmi. Na szczęście od lotniska do Annabelle, nie było aż tak daleko, jakieś pół godziny jazdy autostradą. Miał cichą nadzieję, że Annabelle pozwoli mu odpocząć u siebie, ale wiedział, że to prawdopodobnie daremna nadzieja. Ona będzie chciała wiedzieć, dlaczego znalazł się na jej progu. No cóż, to było pierwsze miejsce, o jakim mógł pomyśleć, gdzie powinien teraz pójść. Potrzebował jej rady, zwłaszcza, że to ona była tą, która tak stanowczo podkreślała, że trybunał to jedyne właściwe miejsce dla niego. Był tak zamyślony, że dopiero gdy przejeżdżał przez most Girard, jego uwagę przykuła mała wysepka po drugiej stronie. Było tam zupełnie ciemno i tylko czasami widział przebłyski światła przez rzadko rosnące drzewa. Początkowo uważał, że musiał być tam jakiś pożar, bo okoliczne wyspy wyglądały tak zielono i przytulnie, ale zbliżając się, zdał sobie sprawę, że ta konkretna wysepka, nie była spalona tylko… ciemna. A przecież to był jasny i słoneczny dzień, więc dlaczego ta wyspa była w tak głębokim cieniu? Zach zadrżał, ale trąbiący za nim samochód odwrócił jego uwagę od wyspy. Ruszył, a kiedy zerknął na nią ponownie we wstecznym lusterku, wszystko wyglądało już zupełnie normalnie. Drzewa były zielone, a wyspa wyglądała zupełnie zwyczajnie. Tak jak wszystkie. "Może to tylko jakaś chmura, nad nią przechodziła." Pomyślał, po czym zgłośnił muzykę, słuchając wybuchowego Roba Zombie, i jednocześnie starał się zignorować dziwne uczucie krążące, jakby czające się wokół niego. Dopiero po dłuższej chwili niepokój opuścił go, ale nie mógł o tym zapomnieć. Będzie musiał to sprawdzić, kiedy będzie w tamtej okolicy. Tak, to wydawało się w porządku… tak jakoś. Zach otrząsnął się z myśli i wjechał na ulicę przy której mieszkała Annabelle. I chociaż raz uśmiechnęło się do niego szczęście, bo udało mu się dość szybko znaleźć miejsce parkingowe. Wysiadł z samochodu i ruszył w stronę jej domu. Naprawdę musiał się z nią zobaczyć. Annabelle wiedziała jak sprawić, by każdy czuł się u niej jak w swoim własnym domu, nawet jeśli nieźle potrafiła przy tym człowieka opieprzyć.

25

Zapukał do drzwi i miał nadzieję, że starsza kobieta może jednak chętnie będzie chciała się z nim zobaczyć. Bądź co bądź, to ona wysłała go do Cleveland, by się czegoś nauczył. A on zamiast tego został upokorzony, obrażony i skazany na odosobnienie. Chociaż im dłużej o tym myślał, to nie było dla niego niczym nowym. Był przyzwyczajony do bycia czarną owcą w rodzinie. Może nie powinien robić z tego takiej wielkiej sprawy? Drzwi otworzyły się i Zach wziął głęboki oddech. W drzwiach stała sama przywódczyni rodu klanu Evans. "Zach?" Prawdziwie purpurowa koszulka, którą miała na sobie, głosiła że jest fanką Shani Twain. Jej przyprószone siwizną włosy leżały na ramionach, zaś w ciemnych oczach widział zaskoczenie. Gdy się tak na nią patrzyło, odnosiło się wrażenie, że mogłaby być tylko zwyczajną babcią, starszą panią, która po prostu nosiła obcisłe jeansy, w których wciąż wyglądała cholernie dobrze. Chris był głupim szczęśliwym sukinsynem. Jeśli Lana w jej wieku będzie wyglądała choć w połowie tak dobrze jak jej babcia, to głupkowaty uśmiech w ogóle nie będzie schodził z ust Chrisa. "Hej, Annabelle. Czy mogę wejść? "Zerknął na nią, robiąc co w jego mocy, by jego spojrzenie wyglądało jak oczy najsłodszego szczeniaczka jakiego kiedykolwiek widział ten świat. Ale Annabelle Evans była wykonana z najtwardszego materiału. Skrzyżowała ręce na pierś i zmrużyła oczy przyglądając mu się. "Co się stało?" ”A mogę opowiedzieć ci to przy ciasteczkach, co?" Uśmiechnął się do niej smutno. Cholera, był cholernie głodny. Już od dłuższego czasu nic nie jadł, a na lotnisku przekąsił zaledwie mały kawałek pizzy. Annabelle pokręciła głową i przepuściła go w drzwiach. "A czy ja, tak naprawdę, chcę to wiedzieć?" Pochylił głowę, w geście rozpaczy i ruszył prosto przez jej dom w kierunku kuchni. Zignorował jasne kolory, nowoczesne meble i domowe małe akcenty. Praktycznie przebiegł w stronę kuchni, mijając tradycyjną jasno kolorową sofę. Segment w hiszpańskim stylu był otwarty, i widać było włączony telewizor. Annabelle oglądała jakieś reality show, w którym dwie osoby wyjaśniały dlaczego trzecia z nich, niska i krępa, nie powinna nosić tak obcisłych rzeczy. Popędził do kuchni i od razu zaparkował swój tyłek na krzesło. Skrzyżował ręce na stole, oparł głowę na ramionach. Czekał na wyrok inkwizycji. Annabelle weszła wolnym krokiem do kuchni, kręcąc głową. "No dobrze, chyba jednak nie chcę tego wiedzieć." Uśmiechnął się do niej i miał cichą nadzieję, że nie wygląda tak jak upiornie jak się czuł. "A ciasteczko?"

26

Westchnęła. "Tak, dostaniesz ciasteczko." Przez chwile krzątała się po kuchni, a potem pojawiła się przed nim szklanka mleka i ogromny talerz z ciastkami Oreos. Zach rzucił się na to jak wygłodniały i szybko zanurzył czekoladowe ciastko w mleko, a gdy poczuł jak robi się miękkie od razu wpakował je sobie do ust, czując jednocześnie jak słodka masa rozlewa się na jego języku. "Ciesz się przekąską, a ja zaraz wrócę." Patrzył jak Annabelle opuściła pokój, a po kilku sekundach usłyszał brzdęk karniszy, domyślił się, że odsłaniała zasłony. "Wszystko w porządku, prawda?" Weszła do pokoju i usiadła obok niego, ze znużonym westchnieniem. "Zaginęła jedna z młodszych czarownic z mojego sabatu. Jej rodzice prosili mnie, bym spróbowała ją poszukać." "Cholera." Zach aż się wyprostował, wszystkie jego instynkty były w pełnej gotowości. Nawet jego wilk się ożywił i trącał go, by jak najszybciej pomóc Annabelle, dając jej każdą możliwą pomoc, jakiej ona tylko potrzebowała. "Potrzebujesz jakiejś pomocy?" Spojrzała na niego z namysłem. "Oczywiście. Byłabym wdzięczna." Wstała. "Chodź, możemy to zrobić w mojej pracowni." Poprowadziła go na dół po schodach, a potem przez małe drzwi do piwnicy. To był typowy budynek dla Filadelfii, więc i piwnica była taka jak we wszystkich budynkach w tej części miasta. Była podzielona na trzy części. Włosi, którzy kiedyś tutaj mieszkali, i część także z obecnie ją zamieszkujących, używała tych piwnic do produkcji win domowej roboty. Pierwsza z część urządzona była tak jak pokoje na górze, z drewnianą podłogą i w jasnych kolorach. Kolejne drzwi prowadziły do pralni, zaś na ostatnich zawieszona była lśniąca kłódka. Annabelle wymruczała coś nad zamkiem i drzwi otworzyły się szeroko. "Zapraszam." Pchnęła drzwi jeszcze szerzej i Zach aż zagwizdał z wrażenia. Na podłodze były płytki, ułożone i przemieszane w dwóch odcieniach, tak że tworzyły ogromny, szklany i błyszczący pentagram, wskazujący północ oraz wielki ołtarz, którego powierzchnia była tak wypolerowana, że aż się skrzyła. Znajdowały się na nim różnego rodzaju ‘przyrządy’, których używały zazwyczaj czarownice. Jednak na samym środku znajdowała się mapa Filadelfii, z czarnym wahadełkiem. Obok leżało zdjęcie młodej dziewczyny, nie wyglądającej na więcej niż piętnaście lat, oraz czerwony marker. Ściany pomieszczenia zastawione były masywnymi, dębowymi regałami, które wypełnione były książkami. Niektóre z tych ‘książek’ wyglądały na tak stare, jakby miały się rozpaść przy pierwszej próbie dotknięcia.

27

A razem z nimi stały książki tak nowe, że ich okładki aż skrzypiały nowością. Przez chwilkę myślał nawet, że wyłapał spojrzeniem książkę Raymonda Bucklanda, i to tuż przy Rejestrze. "Jak miło." Annabelle prychnęła. "Dobrze jest być królową." "Nie pozwól by Arianna usłyszała, że to mówisz." Annabelle przewróciła oczami. "Nie wspominaj mi nawet o Ariannie. Nadal jestem wkurzona, że jesteś tutaj, a nie tam. Bo to oznacza, że ktoś bardzo coś pokręcił i mam zamiar zamienić z nim parę słów na ten temat." Zach zamrugał. "Masz prawo aby krzyczeć na księcia?" Annabelle posłała mu najbardziej złośliwy i zły uśmiech, jaki kiedykolwiek widział na jej twarzy. "Może poddany nie powinien tego robić, ale ja, do cholery, na pewno to zrobię." "Ok." Teraz to już na pewno nic w Annabelle Evans nie mogło go zaskoczyć. Jeśli chciała iść poboksować się z siłami ciemności, i przerobić ich na pianki albo wrócić z ich palcami jako trofeum, to on nie zamierzał jej w tym przeszkadzać. Uśmiechnął się tylko. "Podnieś wahadełko." Zach spojrzał na wahadło kołysząc nim delikatnie nad mapą. Drugą rękę, tą okaleczoną, położył na zdjęciu dziewczyny, niemal wbrew swojej własnej woli. I poczuł jak budzi się w nim magia. "Annabelle?" "Hmm?" Słyszał jak magia kołacze się wokół pracowni, gromadząc się w każdym kąciku i szufladzie, wypełzając z każdego zakamarka. "Wiem już jakiego powinienem użyć zaklęcia." Chęć by je w końcu wymówić była tak przytłaczająca, że aż jego mowa stała się niewyraźna. "Zach, nie!" "Od północy po południe, ze wschodu aż na zachód, niech wahadło przewodnikiem będzie w mych poszukiwaniach. Niechaj znajdzie wiedźmę, co ukryta jest przede mną. Jakże pragnę, niechaj będzie!"

28

Zach aż zadyszał z wrażenia, gdy wahadło zupełnie oszalało. Przeskakiwało po całej mapie, krążąc szalone koła, zatrzymując się w miejscu, a potem mknęło dalej. Wydawało się, że chodziło o zupełnie przypadkowe miejsca. Było prawie wszędzie. "Cholera jasna! Zach." Annabelle patrzyła, jak ramię Zacha jest szarpane nad całą mapą, z miejsca na miejsce. "Właśnie znalazłeś każdą czarownicę w Filadelfii." Po czym zmarszczyła brwi. "I jeszcze kilka, o których nawet nie wiedziałam." Wahadło zatrzymało się tuż nad mostem Girard. "Co?" Zach powstrzymał się od przeklinania, gdy zobaczył spojrzenie Annabelle. "Przepraszam." "Odłóż ostrożnie wahadełko na dół i przesuń je bardzo powoli po moim ołtarzu." Zach uczynił tak, jak mu kazano. Nie był przecież głupi. Wiedział, że znowu wszystko spieprzył. "Dobrze, teraz już sobie pójdę." Uniosła brwi, ale Zach nie zatrzymał się, nie miał ochoty na kolejny wykład. Przecież dobrze wiedział, że wszyscy się na nim już zwiedli. Nie musiał tego znowu wysłuchiwać. Miał tylko nadzieję, że nie przekreślił szans Annabelle na odnalezienie zaginionej dziewczyny. Usłyszał dzwonek telefonu, ale zignorował to. Nie miał ochoty znowu wchodzić na odcisk starej czarownicy, a przynajmniej nie bardziej niż już to zrobił. Usłyszał jak powoli wchodzi po schodach z piwnicy. Obserwował ją kątem oka, gdy podchodziła do telefonu. "Hello?" Odsunęła telefon od swojego ucha i przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu, po czym przyłożyła go z powrotem. "Poczekaj chwilkę." I ruszyła w jego stronę po czym, rzuciła mu słuchawkę na kolanach. "Telefon do ciebie." Syknął z bólu, gdy słuchawka wylądowała idealnie na jego męskości. Podniósł ją ostrożnie, przerażony, że to na boga, jego matka. "Hello?" "Dlaczego, do cholery, nie jesteś w Cleveland?" A jednak piekło, albo jakieś inne, ale jednak tak samo złe miejsce. "Cleveland potrzebuje kolejnego wstrząsu?" "Nie bądź mądralą, dupku. Miałeś być "na szkoleniu"." Wręcz usłyszał ten cudzysłów w przemowie Garetha. Przyszły król czarodziei miał już tę nutę w swoim głosie. Kiedyś, jakiś ich krewny powiedział, że to oznacza początek problemów i wejście na wojenna ścieżkę. "Dlaczego cię tam nie ma?" "Oj, tak bez powodu." Nie, że mógł znieść nadopiekuńczości u swojego starszego brata, ale nie da rady usprawiedliwiać się już zbyt długo. Szybko sięgnął po kolejne ciasteczko ze stołu i całe je wepchnął sobie w usta. Miał wrażenie, że ta rozmowa zajmie bardzo dużo ciasteczek.

29

"Zachary!" Zach skrzywił się. Gdy Gareth dostał głosu ich matki było wiadomo, że będą kłopoty a on instynktownie chciał, by właśnie doszło do jakiejś klęski, tornado albo powódź, tak by mógł jak najszybciej stąd uciec. To będzie cholernie popieprzony czas. "Czy ktoś cię tam obraził?" "No…" Wymamrotał z ustami pełnymi mazią czekolady. "Kto?" I to właśnie było to. Ton Garetha przeszedł w bardzo twardy, wręcz czuło się w nim wojenne tony. Mógł sobie wyobrazić, jak jego brat jest już gotowy, by udać się i kopnąć kilka czarownic prosto w dupę. Zach połkną wszystko bardzo szybko. "To długa historia." "Opowiesz mi ją dokładnie, kiedy dojdziesz do domu Chrisa. On już czeka tam na ciebie. Będą też Lana i Daniel. I ja też tam wkrótce dotrę. I… Zach?" No i był w gównie. Po szyję. Miał nadzieję unikać Chrisa przez następne dwadzieścia lat. "Tak?" "Rozwiążemy to." I Gareth rozłączył się zanim Zach mógł mu na to cokolwiek odpowiedzieć. Z trudem przełknął gulę w gardle. Mogą myśleć, że znowu wszystko spieprzył w swoim życiu, ale to było jego spieprzone życie. Nikt nie zadzierał z jednym z chłopców Beckett, nie brudząc przy tym całej rodziny Beckett. Cholera. Czuł się z tym naprawdę dobrze. To był jego dom i on był w domu. Annabelle weszła do kuchni. Patrzyła na niego i uderzała rytmicznie noga w podłogę. "No i co?" Zach szybko sięgnął po kolejne ciasteczko, i zapchał nim usta, mając nadzieję, ż ona zrozumie aluzję. Annabelle chrząknęła. "Jedziesz do Chrisa?" Skinął głową. Może faktycznie uda mu się nie słuchać tego wykładu, i chociaż bardzo chciał jej pomóc, po to tam zszedł do piwnicy, to jednak, teraz chciał być ze swoimi braćmi. I to nawet jeśli Chris chciał skopać mu tyłek za ból, który przysporzył Lanie. Jeśli tak chce, to niechaj tak będzie. On po prostu ich... potrzebował. "Jadę z tobą." Zach przełknął słodką masę zanim odpowiedział. "Fajne. Ja chcę to wyjaśnić." 30

Annabelle tylko pokręciła głową i wzięła ciasteczko dla siebie. "Ja to wyjaśnię. Rozumiesz?" Zach umiał rozpoznać rozkaz, gdy go słyszał. "Tak, proszę pani."

"Jo?" Warknęła na Ro, spod białego koca i ciężkiej kołdry, pod którymi leżała. "Co?" Zagryzł wargę. "Czy ja chcę wiedzieć jak to się stało?" "To ten pierdolony dupkowaty złamas Beckett!" Zacisnęła zęby czując koszmarny ból głowy i usiała. Nienawidziła szpitali. Nienawidziła pieprzonych, twardych, dupowatych łóżek szpitalnych, bo po przespaniu się na nich potrzebował kolejnego lekarza, tym razem od bólu w plecach. Nienawidziła igieł. No a w szczególności nienawidziła tych głupich koszul, szorstkich i zapinanych na plech, tak by cały świat widział twoje gołe plecy. Zwłaszcza, gdy nie miało się na sobie nic poza stringami. A ona jeszcze na domiar złego, miała męskich pielęgniarzy. "Co się stało?" Zamknął drzwi i oparł się o nie, krzyżując ramiona na piersi. "Beckett zamknął drzwi." Ro zamrugał. "Większość ludzi tak właśnie robi." "Nie… To znaczy, nie na klucz. On rzucił na nie jakieś zaklęcie, które miało powstrzymać wszelkie magiczne próby ich otwarcia. I właśnie to, powaliło mnie na tyłek i dało cholerny wstrząs mózgu." Prosiła lekarzy, aby puścili ją do domu, ale oni odmówili tego, chcąc by przyszedł po nią ktoś, kto był gotów czuwać nad nią. Miała nadzieję, że może Roland by to zrobił, ale teraz miał ten wyraz twarzy, który mówił, że powinna zrozumieć lekcję, którą otrzymała od losu. Czyli będzie musiała zadzwonić do Ari, by ta przyszła po nią i ją stąd odebrała. No tak. Ro zmarszczył brwi. "A czemu próbowałaś się włamać do jego domu?" Przygryzła wargę i starała się jakoś ubrać w słowa, swoje złe uczucia, w stosunku do zniknięcia Zacha. "Coś mi mówi, że nasz mały podopieczny zmierza prosto w sam środek kłopotów, ale nie wiem, ani dlaczego, ani jak, ani po co."

31

Skinął głową. "A czy skontaktowałaś się w tej sprawie z jego rodziną?" Otworzyła usta, ale uświadomiła sobie, że nie miała nic do powiedzenia. Jej pierwszą myślą było, by dostać się do Zacha, i to tak szybko jak to tylko możliwe. "Czyli, nie. Prawda?" Zacisnęła mocno usta. Miała dobre intencje i powody, próbując dostać się do środka domu Zacha. Poza tym, wolała mieć do czynienia z jednym z samców Beckett, to było wystarczającym kłopotem, a co dopiero z czterema z nich. Przecież jeźdźców w apokalipsie też było czterech, prawda? I też byli braćmi. "Jo. Zachary Beckett uważany jest za członka klanu Evans. Nawet jeśli nie czujesz się na siłach by bezpośrednio rozmawiać z jego rodziną, to jednak powinnaś była najpierw zadzwonić do pani Evans." Spojrzał na nią, stając się nagle w każdym calu prawdziwym królem. "Nie próbować kradzieży z włamaniem!" Opadła z powrotem na poduszkę. Coś jej mówiło, że bez względu na to, jak bardzo dobre intencje miała, to nie mogła jednak wygrać z tym argumentem. "Co powiesz dzieciom, jeśli spytają, dlaczego byłaś taka głupiutka? Masz szczęście, że to wszystko skończyło się jedyne mocnym bólem głowy, Jo." Wyrwała poduszkę spod głowy i przyłożyła ją sobie do twarzy, a potem wrzasnęła w nią.

Byli w drodze, i to zanim Zach miał szansę przełknąć ostatnią kroplę mleka ze szklanki. I tak, zanim się zorientował, był już ciągnęły przed domem Chrisa do jego drzwi. Samochody jego braci stały już trawniku. Poprowadził Annabelle do drzwi i zadzwonił. Drzwi otworzyły się tak szybko, i od razu, zaskoczony, znalazł się w mocnym uścisku brunetki. Odruchowo położył ręce na jej biodrach. "Zach!" Wszedł z nią w swoich ramionach do ich domu. Objął ją mocniej, zachwycony tak ciepłym powitaniem. "Hej, Lana." Niski, psi warkot, zabrzmiał gdzieś za plecami jego szwagierki. Podniósł ręce z bioder Lany i trzymał je w powietrzu, ale to nie przeszkadzało jej nadal go ściskać. Próbował ją usunąć. "Hej, Chris." Lana odwróciła się i uderzyła Chrisa i to mocno, w klatkę piersiową. "Bądź miły." "Tak długo, jak będzie trzymał łapy z daleka od ciebie, to nie będzie problemów."

32

Zach uśmiechnął się do starszego brata ponad ramionami Lany. Złote oczy Chrisa mrugnęły do niego. Do diabła. On rzeczywiście i autentycznie wyglądał na szczęśliwego widząc go. Ciemne włosy Chrisa były wręcz nieskazitelne, w przeciwieństwie do niesfornego mopu, który Zach miał na swojej głowie. Jego szerokie ramiona były opięte przez koszulę, która była tylko o stopień ciemniejsza od jego oczu. I teraz tak stał, z wyrazem arogancji na twarzy, dobrze wiedząc, że Lana była jego. Sam był potężnym czarodziejem, wilkołakiem, a i jego związana potrafiła nieźle skopać tyłek. Chris był uosobieniem prawdziwego męskiego członka rodziny Beckett. No i znowu... w przeciwieństwie do Zacha. Zach przesunął palcami po włosach i posłał swojemu bratu najlepszy, ze swoich szczenięcych uśmiechów. Cholera, był już naprawdę zmęczony. Najpierw lot i jazda do Fili, a potem jazda do domu jego brata, który mieszkał pomiędzy Fili a Pittsburghem, no i teraz był jeszcze bardziej wyczerpany, niż gdy wchodził do domu Annabelle. "Tęskniłeś za mną?" "Chodź tutaj." Chris wyrwał go z ramion Lany i przyciągnął do siebie, wciągając go znowu do swojego życia. Boleśnie. "Tak, tęskniłem za tobą." Zach zamrugał, czując nagłe wilgoć w swoich oczach. Dzięki Bogu, w końcu był koło kogoś, kto był zadowolony z tego, że on jest w pobliżu. Pięść Chrisa ponownie uderzyła go w plecy i w uszkodzoną rękę, powodując zaciekły ból, ale to wszystko było warte tego, że jego brat żył. Tak, było absolutnie warto. "Ja za tobą też." Pozwolił Chrisowi założyć swoje ramię wokół karku i pociągnąć za sobą do salonu, który, dzięki bogini, nie był już purpurowy. Jego piękne fotele odzyskały swój ciepły, złoty kolor, a sofa była ponownie kremowa. Ściany także odzyskały swój kobaltowo niebieski odcień, który był niesamowitą oprawą dla stali nierdzewnej, która zdobiła kominek. Podłogi jednak miały jeszcze odcień ciemnej wiśni, tak jak i drewniany stolik i biurko. Chociaż był pewien, że jego brat zdołał już usunąć tą purpurę z prawie wszystkiego, co było w salonie i pokój wyglądał prawie tak, jak go zapamiętał. Jedyną różnicę stanowiła szklana obudowa kominka, była to jedyna rzecz która pozostała purpurowa. "Wygląda tutaj już dobrze." Wskazał na szkło. "Dlatego właśnie to zostawiłeś, prawda?" Teraz kominek miał oryginalny i jednocześnie bardziej neutralny kolor. Był bardziej w stylu Chrisa. Chris wzruszył ramionami. "Przypomina nam o tym, co jest naprawdę ważne." Wskazał Zachowi głową ku kanapie z uśmiechem, ignorując jednocześnie jego bolącą minę. Przypomina im o czym? O tym, że jego mały braciszek znowu coś spieprzył?

33

"Zajęło nam trochę czasu, pozbycie się tego koloru. Dużo w tym zasługi Lany, a babcia pomogła z resztą." Opadł na kanapę z grymasem. Cholera, był już naprawdę zmęczony. "Naprawdę przepraszam, bracie." "Nic się nie stało." Chris opadł obok niego. "Ale gdy pozbywaliśmy się tego, miałem kilka ostrych słów do powiedzenia ci na ten temat." "No i wyglądałbyś wspaniale z takimi ametystowymi oczami." Lana siedziała skulona na jednym z foteli, a bose stopy miała schowane pod siebie. Wyglądała teraz tak, jakby była już w domu, w przeciwieństwie do tego, jak wyglądała przed związaniem się z Chrisem, gdy walczyła z ich więzią i była w niebezpieczeństwie. "Wyglądałbyś jak męska Elizabeth Taylor." Chris przewrócił oczami. "Mama wpadłaby w szał. A kiedy mama szaleje, to należy szybko ukryć się pod łóżkiem i modlić się o jakąś apokalipsę, bo tylko to może dać ci szanse na przeżycie." Zach próbował stłumić ziewanie. "Gdzie jest Daniel?" "Musiał wrócić do domu, bo coś się stało w pracy czy coś takiego, ale wróci tutaj za kilka godzin." Lana zmarszczyła brwi. "Może chciałbyś się zdrzemnąć do czasu aż reszta waszej paczki tutaj dotrze?” Zach zamrugał, niewiarygodnie wdzięczny za tą sugestie. Jego bratu szczerze się poszczęściło z wyborem swojej związanej. "Mogę?" Czuł się tak, jakby cały ten ciężar i presja pod jaką żył, gdy zjawił się pod drzwiami Annabelle Evans, została nagle zdjęta z jego ramion. Kurwa, było tak dobrze być w domu. "Myślę, że jednak wpierw powinniśmy porozmawiać o tym co się stało." Chris miał już na twarzy ten wyraz, wielkiego, starszego brata, i Zach był pewien, że nie zamierza mu odpuścić. "Chcę wiedzieć dokładnie, co i jak się stało." Lana uśmiechnęła się do Zacha, i wyciągnęła przed siebie rękę, z wyciągniętym uciszająco palcem. Miał się nie odzywać. "Załatwię to." I wstała. "Chris? Mam zamiar być w naszej sypialni, naga w przeciągu dziesięciu najbliższych sekund." I wybiegła z pokoju, biegnąc szybko po schodach a wokoło unosił się tylko jej śmiech. Szczęka Zacha opadła. "Do diabła. Cześć bracie!" Chris pognał za swoją partnerką, a jej chichot nagle zamilkł.

34

Zach wyciągnął jedną z miękkich poduszek dekoracyjnych, i włożył ją sobie pod głowę z nadzieją, że ich wybryki go nie obudzą. A kiedy usłyszał jak Lana zaczęła piszczeć, tylko roześmiał się głośno. A potem nagle zamilkł zanurzając mocniej twarz w poduszkę. Uderzyła w niego mocna fala samotności. Z trudem odegnał łzy, nie chciał by ktokolwiek widział go płaczącego.

35

Rozdział 4

Ciemność była by błogosławieństwem. Szkoda, że zdecydował się rozpalić ogień. Zach ledwo mógł cokolwiek zobaczyć. Jego oczy były mocno spuchnięte. Jedyne co mógł robić to tylko wyć. Miał założony kaganiec, a jego łapy były całe zakrwawione od prób uwolnienia się z klatki, w której był zamknięty. Był uwiązany na łańcuchu, a na szyi miał srebrną obrożę. Klatka była magiczna, tak jak i obroża, więc nie mógł jej w żaden sposób zniszczyć. Utrzymywała go na miejscu, i chociaż próbował powrócić do swojej ludzkiej formy, to jednak magia była zbyt silna, by pomóc jego wilkowi. Był bezsilny. Nie mógł jej ocalić. Ciemny ołtarz został umieszczony na środku tak, by Zach mógł oglądać horror, który właśnie się tam rozgrywał. Zakapturzony mężczyzna stał nad nagą kobietą, która była przywiązana do ołtarza srebrnymi łańcuchami. Z ran wyciekała krew, która barwiła na rdzawy kolor łańcuchy. Zadali jej wiele bólu. Widział jak kobieta z wysiłkiem, próbuje uwolnić swoje nadgarstki ze srebrnych kajdan. Nagle w powietrzu błysnął nóż, a śpiew wzrósł w intensywności, piętnując przekleństwem jego uszy. Runy na ołtarzu pod dziewczyną zapłonęły zgniłą zielenią. Ona miała być poświęcona siłą ciemności, a on nie mógł nic z tym zrobić Dziewczyna odwróciła głowę i spojrzała w oczy Zacha. Chciała, prosiła i błagała by ją ocalił. Zach od razu zwiększył swoje zmagania z klatką, czując się jednocześnie tak, jakby i on był przywiązany do tego ołtarza. Musiał ją uwolnić. Kopał w klatkę łapami zupełnie ignorując krew, która zalewała trawę pod nim. Nie mógł pozwolić, by ci dranie zabili Jo. "Ciii..." Sen zniknął, pozostawiając Zacha z mdłościami. Co jest do kurwy? "Czy on śpi?" Zach trzymał oczy zamknięte, a ręce i nogi luźno. Nie chciał się zdradzić. Wiedział, że jego brat Daniel, był już blisko niego... Czas na zapłatę, dupku. Daniel torturował go nieustannie, ale Zach miał swój własny sposób, by mu się za to odwdzięczyć. "Nie wiem, jak przyjechał to wyglądał tak jakby naprawdę wiele już przeszedł. Może powinniśmy po prostu pozwolić mu odpocząć." Doszedł go zmartwiony głos Garetha, który także podszedł bliżej do niego. "Dlaczego, do cholery, mu na to pozwoliliśmy i nic z tym jeszcze nie zrobiliśmy?"

36

Wielkie dzięki, Daniel. "Dobrze, ale ty go budzisz." I to właśnie dlatego Gareth będzie kiedyś królem. Czekał, aż poczuł oddech Daniela bardzo blisko na swoim ciele, podniósł rękę i uderzył brata w sam środek czoła, nawet nie otwierając oczu. "Ała!" Śmiech Garetha rozległ się po całym salonie. To był właśnie ten mądry brat. "Cholera, Zach. Jesteś takim upierdliwcem!" Otworzył oczy i zobaczył Daniela, który pocierał czoło krzywiąc się. "Dobrze cię widzieć, wrzodzie na dupie." Gareth był zgarbiony za nim, ciągle zaśmiewając się do łez. "Mamy tutaj coś do zjedzenia? Umieram z głodu." "Ty zawsze jesteś głody." Mruknął Daniel. Rzucił się do jednego z foteli i opadł na niego. "Co się dzieje?" I nagle, tak po prostu, pojawiła się solidarność Beckettów, aż zawirowała wokół niego. Gareth przestał się śmiać, a Daniel tylko patrzył na niego krzywiąc się. A zatem, niestety Zach nadal będzie głodował. Jego żołądek aż zagrzmiał głośno w proteście na to przesłuchanie i opóźnienie w jedzeniu. "A może podyskutujemy o tym przy pizzy?" "Fuj." Daniel chrząknął i opadł ponownie na oparcie fotela. "Nigdy się nie zmienisz, prawda?" Zach spuścił głowę tak, aby nikt nie mógł zobaczyć jego twarzy. No i znowu to samo. Wyglądało na to, że nic się jednak nie zmieniło. "Daniel? Zamknij ryj i idź po Chrisa i Lanę." "Ale..." "Teraz." "Dobrze." Daniel wstał z krzesła i pchnął z hukiem drzwi. "Ale lepiej dla was, bym dostał tym razem bez pepperoni, do cholery!" Gareth poczekał, aż Daniel wyszedł z pokoju, a potem usiadł na sofie koło nóg Zacha. "Jak ręka?" Zach nieświadomie przyciągnął rękę do piesi. "Dobrze."

37

Gareth zmrużył oczy. Ich bursztynowy kolor był tylko o stopień ciemniejszy niż Chrisa, ale były znacznie bardziej uważne niż Daniela. Tylko Zach miał niebieskie oczy matki, co dodatkowo odróżniało go od jego braci. "Zdejmij rękawiczki." Zach spojrzał znowu na niego. "Pieprz się." "Zachary Davidzie Elijahu Beckett! Co to za język!" Annabelle Evans wkroczyła do pokoju. Wzięła duży zamach i pacnęła go w tył głowy. Był tak przyzwyczajony do ranienia, że tego ciosu nawet nie poczuł, zassał tylko głośniej powietrze przez zęby. "Sio!" Machnęła ręką na Garetha, zganiając go z kanapy i zajmując jego miejsce. "Zdejmij rękawiczkę." Spojrzał na nią. Oddała mu spojrzenie, prawie prowokując go do nieposłuszeństwa. Zach widział co to za spojrzenie. Z westchnieniem zdjął rękawiczkę, odwinął bandaż i wyciągnął rękę do inspekcji. "O kurwo przenajświętsza!" Zach spojrzał przez ramię, prosto w przerażone oczy Chrisa. "No hej!" Próbował przyciągnąć rękę z powrotem do siebie, ale Annabelle za mocno go trzymała i nie zamierzała puścić. Cholera. Nie chciał by Chris to zobaczył, nie teraz... Nigdy. "Cholera, Zach." Chris przykucnął obok niego, ze wzrokiem przyklejonym do rany. "Dlaczego mi nie powiedziałeś?" "Dlaczego nam o tym nie powiedziałeś!" Daniel przepchnął się obok Chrisa, a jego spojrzenie, było tak samo przerażone jak Chrisa. Zach zacisnął palce, próbują ukryć ból, jak tylko umiał. "To nic wielkiego." "To wciąż boli. A to sprawia, że jest to jest jednak wielka sprawa." Annabelle delikatnie odginała jego palce. Syk uciekł z jego ust, zanim zdążył go zatrzymać, ale Annabelle nie zatrzymała się i dalej uważnie go badała. "Jest gorzej, prawda?" "Och na bogini, Zach!" Chris przesunął dłonią po swoich czarnych włosach. "Czy mama o tym wie?" Zach był przerażony. "Nie, a jeśli jej o tym powiesz, to ja powiem jej prawdę o wężach." Teraz z kolei Chris miał przerażenie w oczach. "Nie zrobisz tego!" Zach pochylił się. Miał nieugięty wyraz twarzy. "Sprawdź mnie." Chris skinął mu głową. "Uważaj moje usta za zamknięte." Zach cofnął rękę i szybko wyciągnął czarną, skórzaną rękawiczkę z powrotem. 38

Znak na jego dłoni był wypalony do białej skóry. Widział jakie spojrzenie rzucił Gareth do Chrisa, na widok symbolu Hekate, którym był teraz trwale oznakowany. Przesunął palcem po skórze pokrywającej symbol. Wiedział jak to wyglądało, i dlaczego jego bracia byli tak zaniepokojeni. Trzy młoty, trzonami skierowane ku górze koła, rozmieszczone w równej odległości od siebie, zaś w centrum znajdowało się słońce, którego sześć odchodzących promieni było skierowane ku zewnętrznej części symbolu. Całość znajdowała się w idealnym okręgu. Byli tacy, którzy uważali Hekate, boginię magii, za strzegącą ciemnej strony. Wielu prosiło Atenę o pomoc w znalezieniu mądrości, inni prosili Danu o pomoc, mieszając w swych kociołkach, ale Zach zawsze miał słabość do Hekate, i to dużo większą niż do jakikolwiek innej bogini. "Jak leczenie ręki Lany?" Wiedział, że po drugiej stronie amuletu ochronnego była ona, ratująca życie Chrisa, i ona także otrzymała tatuaż na swojej dłoni. Wiedział także, że to właśnie był jeden z powodów dla których Chris był tak wkurzony na niego. Lana na zawsze będzie nosiła znamię jego nieudolność. Mógł, nie, powinien był ją chronić lepiej. Bracia wymienili spojrzenia. Zmrużył oczy. Czy naprawdę jego troska o szwagierkę była aż takim problem. "No co?" Lana podeszła do kanapy i pokazała mu swoją rękę. Był na niej tatuaż wilka, właściwie to cień z... "Lana?" "Hmm?" "Dlaczego twój wilk ma niebieskie oczy?" Spojrzała na niego z góry. "Nie wiem. A może ty mógłbyś mi coś o tym powiedzieć?" Czuł, jak autentycznie opada mu szczęka. "Co?" "Jesteś w dużo większych kłopotach, niż myślałam, prawda?" Położyła ręce na biodrach, a jej noga rytmicznie stukała o podłogę, gdy na niego patrzyła. Rozejrzał się po pokoju. "A myślisz tak, dlatego że…?" Co się stało się? Czyżby Roland faktycznie rzucił na niego jakiś czar? Gareth zmarszczył nos. "Zach." O mój Boże. On brzmiał teraz, po prostu jak mama. Zach uśmiechnął się do niego, mając nadzieję, że choć trochę odwróci jego uwagę. "To mówiłeś, że kiedy będzie ta pizza tutaj?" Lana parsknęła roześmiała się, gdy nikt nie pokwapił się z odpowiedzią. A zatem zamierzali go zagłodzić a potem spalić jak… czarownicę.

39

Rozdział 5

"O święta, cholero jasna!" Oczy Jo były naprawdę blisko wyjścia z orbit. A i Arianna nie wygląda dużo lepiej. "Czy ja widzę to samo co ty?" Ari pokiwała potakująco głową, a jej twarz była tak blada, że Jo martwiła się, że zemdleje. "Jak my o tym powiemy Rolandowi?" Jo spojrzała na swoją przyjaciółkę. "Jak my, do cholery, powiemy o tym trybunałowi? To facet, szyderstwo nigdy nie zejdzie z jego twarzy. I tak mamy bardzo dużo szczęścia, że nie zamieniło nas to, "przypadkowo" w ropuchy." "Roland zesra się ze strachu!" "O czym Annabelle Evans, do cholery myślała? Dlaczego nas nie ostrzegła?" Jo przełknęła ślinę. "A to znaczy, że możemy napotkać na coś jeszcze. Powinnyśmy być bardziej ostrożne przy tym facecie." "Trzeba by zapytać o to Rolanda. Jeśli ona mu o tym powiedziała, to znaczy, że on tylko nie powiedział tego mi." Ari potrząsnęła głową. "Nie sądzę, by tak było, ale on zawsze działa przy niej trochę inaczej. I jeśli Roland nam o tym nie powiedział, to miał jakiś powód, na dobrą panienkę! I powinniśmy dziękować bogini, że nam o tym nie powiedział!" Arianna zadrżała. "A to ty, mówiłaś, że w nim jest coś cennego, pamiętasz?" Jo położyła ręce na biodrach. "Skąd wiedziałaś?" "Nie, ja nic nie wiem! Przysięgam! Po prostu miałam takie wrażenie, że coś jest inaczej. Myślisz, że świadomie naraziłabym Rolanda na niebezpieczeństwo?" Jo przewróciła oczami. "Zamknij się już z tym Rolandem. Musimy dostać się do Zacha." Arianna zamrugała. "Nie mogę uwierzyć, że on jest..." Jo szybko przykryła ręką usta swojej przyjaciółki. "Nie mów tego! Ktoś może to usłyszeć." A wówczas Zach mógłby znaleźć się w jeszcze większym niebezpieczeństwie. Dlaczego, do cholery, nie posłuchała swoich instynktów? Teraz on był, gdzieś tam, całkowicie sam, niedoświadczony i niewyszkolony. Mógł odnieść poważne obrażenia. I to było jej obowiązkiem, jako jego nauczyciela, aby się nim zająć. "Mam zamiar go odnaleźć."

40

"Nie jesteśmy przygotowani do radzenia sobie z tym, czym jest Zachary Beckett! Nikt z nas nie jest. Do tego potrzeba kawalerii!" Dwie kobiety wymieniły się spojrzeniami. "O czym, do cholery, w ogóle myślała Annabelle?" Ari zamrugała, a potem na jej ustach pojawił się podstępny uśmiech, zmieniając całą jej twarz w złośliwą maskę. Jo nie podobała się ta mina. Od ostatniego razu, gdy widziała coś takiego na twarzy Ari, wciąż nie mogła sprać całej krwi ze swojej koszulki. "Nie myślisz o zrobieniu tego o czym ja myślę, prawda?" Ari wzruszyła ramionami. "A masz jakiś lepszy pomysł?" Jo pochyliła się nad stołem, i jeszcze raz spojrzała w dół, na otwarty Rejestr. Była zmuszona czekać z tym aż do powrotu do ich domu, by sprawdzić braci Beckettów. Arianna nie była w stanie podkraść go swojemu mężowi, bez wzbudzania niepotrzebnych wówczas pytań. "Jestem krok za nim." A musiała mu pomóc. No… Nie, nie musiała... chciała. "Jo. On nie jest już twoim problem." Ręka Ari wylądowała na jej ramieniu. "Niech... Pozwól by oni sobie z nim poradzili." Jo potrząsnęła głową. Miała bardzo złe przeczucia. "Nie. Ta ja muszę z nim być!" Jej głowa eksplodowała. "Chodzi mi o to, że muszę to zrobić dla niego." Ari przygryzła wargę. "Tak, pewnie, to właśnie sobie powtarzaj." I Jo tak właśnie robiła. Chciała to sobie w mówić, bo chciała w to właśnie wierzyć. A jak będzie to sobie wystarczająco długo powtarzała, to tak właśnie się stanie. Ari westchnęła. "A co z jego bratem, Garethem? On jest przyszłym królem czarodziei. Myślisz, że on może sprawiać ci jakieś kłopoty?" Jo spojrzała na nią z niedowierzaniem. "Masz na myśli, więcej kłopotów niż Zach?" Ari skrzywiła się. "Punkt dla ciebie." Otrząsnęła się. "Pozwól mi na ten telefon." "Muszę się przygotować do podróży, sprawdzić rozkład lotów, i przygotować coś na miejscu." Spojrzała jeszcze raz na Rejestr. "Ari?" "Tak?" "A gdzie mieszka Zachary Beckett?" Ari przewróciła oczami. "Pójdę sprawdzać w archiwach." Wyszła z pokoju, zostawiając jedną bardzo zmieszaną i ciągle myślącą czarownicę. I co, do cholery, powinna z tym wszystkim zrobić? I co ważniejsze, czy Zach wiedział, kim był?

41

"Jesteś tego pewien?" Zach spojrzał na nich znad swoich przygotowanych już rzeczy, psychicznie jeszcze raz sprawdzając i przypominając sobie każdy z ruchów. Runiczny krąg był dokładnie przed nim. Wszystko było dokładnie na swoim miejscu, tak jak powinno. Westchnął, a Chris i Daniel jęknęli. Ale Zach wiedział, że tak właśnie miało być. Koło Hekate. Było coś pięknego w symetrii tego symbolu, który wręcz wołał do niego, w sposób który jeszcze nie do końca rozumiał, ale to jedno wiedział na pewno. "To będzie działać. Zaufajcie mi." "Ale dlaczego właśnie to koło, Zach? Czy to nie jest niebezpieczne?" Zach przesunął palcem w dół runy miłości i uśmiechnął się. "Nie. Myślę, że to jest dokładnie tak jak ma być." A potem spojrzał na Daniela, gdy mężczyzna prychnął z drwiną. "Zamknij się, popaprańcu." Daniel cały czas był zły i żałosny, gdy dowiedział się, że Zach zamierza rzucić zaklęcie znalezienia partnerki Beckettów. No i Daniel po prostu lubił dołować Zacha. Daniel pokazał mu w odpowiedzi środkowy palec, ale jego usta, na szczęście, pozostały zamknięte. Cynamonowe kadzidło łaskotało go w nos, co dało mu wizję szarlotki i przytulania się pod kocami, w długie zimowe wieczory. A mały ogień w kociołku Chrisa palił się już wesoło. Nawet nie wziął pod uwagę propozycji Chrisa, by użyć do tego kolorowych świec, wolał te z czystej bieli. Instynkt mówił mu, że dzisiejszego wieczoru nie musi się martwić o kolory magii. Miłość wisiała w powietrzu, a kolorów było dość od samych rozbłysków szmaragdu Beckettów, w który wpleciona była róża, napełniając powietrze słodkim zapachem, przypominającym wiosnę. Każdy element był dokładnie kawałkiem zaklęcia przywołania partnerki Beckettów, jednak Zach wprowadził do tego swój niepowtarzalny cień. Daniel potrząsnął tylko głową, gdy patrzył jak Zach łączy w całość zaklęcie. Zamruczał tylko coś głośniej pod nosem, gdy ten postanowił pozbyć się purpurowego jedwabiu ze swojej odzieży, zastępując go bielą. Każdy Beckett nosił purpurowe szaty dla wzmocnienia tego szczególnego uroku, ale Zach wiedział, że to nie będzie dla niego dobre. On nie był taki jak każdy inny z jego rodziny. Zawsze musiał robić wszystko po swojemu. Zaczynał rozumieć, dlaczego Lana była taka niezdecydowana, gdy miała zaakceptować czarodzieja jako swojego partnera. Wyjaśnianie jego braciom, że zrobił coś, tylko dlatego, że tak 'czuł' okazało się być dużo bardziej upierdliwe niż początkowo myślał. Począwszy od zmartwionych spojrzeń Chrisa, przez Garetha z jego aż nadto logicznymi sugestiami, aż do drwin Daniela, był już autentycznie gotów wyrzucić ich na trawnik przed domem, a jeśli będzie miał trochę szczęścia, to nawet uda mu się dobrze zaryglować drzwi, gdy już to zrobi.

42

Rzucił ostatnie spojrzenie na zaklęcie. Słowa były jak wiązanie cementem, stanowiły najważniejszy kawałek jego magicznej układanki. Nic w nich nie zmieniał, były takie same od wieków, bez nich, zaklęcie mogłoby spalić na panewce, a on nigdy nie znalazłby swojej partnerki. Spojrzał jeszcze raz na swoje dzieło i przewrócił oczami, po czym sięgnął po zielonego M&M-sa ze środka pierścienia. "Gareth!" "No co?" Szybko włożył go do ust. "Dzięki za przekąskę." Miał wrażenie, że zobaczy jeszcze wiele zielonych cukierków, zanim skończy. Annabelle opowiadała im, co wydarzyło się na przyjęciu, i to trafiło w Garetha. Ze wszystkich jego braci, to właśnie on wydawał się tym wręcz porażony, jakby ktoś kopnął go w jaja. I cały czas gnębił Zacha z tego powodu. Jego jelita ścisnęły się, ale opanował to, nie chciał się rozpraszać przed zaklęciem. Ale wiedział, i to bez cienia wątpliwości, że Gareth będzie potrzebował akceptacji, i to dużo bardziej niż ktokolwiek mógł to zrozumieć. Zach wypuścił oddech pachnący czekoladą i zatarł ręce. "Okay, no to dajmy czadu!" Zignorował chichot Chrisa i skoncentrował się na tym, czego tak naprawdę chciał w swojej przyszłej partnerce. Zajęło mu trochę czasu aby wyrzucić obraz Jo ze swojego umysłu. Nie wolno było rzucać zaklęcia na konkretną osobę. Mogłoby to stworzyć luz karmiczny, który spowodowałby nie tylko jego zniszczenia, ale również zniszczenie osoby, na którą byłby rzucony czar. Używanie magii, by zmuszać innej istoty, by naginać ich wolę do swojej, było przekleństwem dla wszystkich, i to we wszystkich głównych nurtach magii. Tylko czarnoksiężnicy jakoś omijali to gówno, ale tylko dlatego, jak zwykła mawiać Annabelle, że mają odroczony termin płatności. A Zach nie chciał się dowiedzieć, co tak właściwie miała na myśli. Miał przeczucie, że to było po prostu złe. No a teraz pozostaje pytanie, kogo on chciał? Innej Jo? I znowu zmusił się by oczyścić umysł z myśli o niej, koncentrując się na zaklęciu. Jego idealna partnerka musi być silna, wystarczająco silna, by stanąć naprzeciwko wilka w nim. Jego dominujący samiec zrobił wszystko, co tylko mógł, aby ukryć się przed jego braćmi. Wiedział, gdzieś głęboko w środku, że to nie było zbyt mądre, by pokazywać go swojej rodzinie, a co dopiero światu. Potrzebował kogoś, kto pomoże mu wyjść, kto pomoże go oswoić i rozwinie to wszystko. No i jeszcze chciał kogoś, kto lubiłby pomagać ludziom i ratować ich. Zach zmarszczył brwi. Ratować ludzi? A to co, do cholery?

43

Potrząsnął głową i przeniósł się do następnej pozycji na swojej liście. Jego wybranka powinna zaakceptować fakt, że jego magia nie zawsze wychodzi tak, jak on to planował. Potrzebował kogoś, kto by to zrozumiał i akceptował. Zach różnił się od wszystkich innych. Bez względu na to, czy to Lana miał rację i był najpotężniejszym czarownikiem, jakiego kiedykolwiek spotkała, czy też Jo, która twierdziła, że był kompletnie niekompetentny. Chciał kogoś, kto by go kochał chociaż by nie wiem co. Kiedy tak o tym myślał, skupił się na jeszcze jednej rzeczy. Chciał kogoś, kto by w niego wierzył. Nie obchodziło go, czy to czarownica, czarodziejka czy tej nawet jedna z tych nielicznych, dobrych czarnoksiężników. Po prostu chciał kogoś, kto by chciał jego, Zacha nieudacznika, razem z bagażem. Cholera, w tym momencie, zaakceptowałby nawet zwyczajnego człowieka, jeśli ten by go tylko pokochał. Chociaż musiał przyznać, że byłby mniej zadowolony, gdyby dostał jakiegoś złego czarnoksiężnika. Te osoby miały poważnie popieprzone w głowie. Poczuł, jak ktoś szturchnął go w bok, poganiając, ale zignorował to. Wiedział, że jeszcze nie skończył, nie wszystko jeszcze określił. Chris wspomniał także, że powinien pomyśleć o pożądanych właściwościach fizycznych, więc Zach znowu skoncentrował się na swojej partnerce. Od zawsze miał słabość do brunetek z brązowymi oczami, pełnymi ustami i figurze w kształcie klepsydry. Chudzielce nie były dla niego. Zach lubi dziewczyny z krzywiznami, im więcej tym lepiej. Chciał kobietę niższą od siebie, co nie było aż takie trudne, ponieważ sam był dość wysoki. I chciał kobiety, która byłaby silna w swoim rodzaju, a jednocześnie nie potrzebującą trzymać się kurczowo jego ramienia, przez dwadzieścia cztery godziny, przez siedem dni w tygodniu. Zach nienawidził przylepnych kobiet. Chciał móc iść na mecz z chłopakami i nie odbierać dwudziestu telefonów już podczas pierwszej połowy. Dotknął niebieskiej karteczki ze swoimi życzeniami, po czym opuścił ją w dół. Wszystko tam było, jego pragnienie akceptacji, ciemne włosy i siła. Wszystko było idealnie spisane i tylko czekało na ogień. Czuł jak budzi się w nim magia, piękna i oślepiająca w swej białej, gorącej intensywności. "O kurwa!" Zignorował ten szept. I dalej nie otwierając oczu ciągle trzymał palący się już kawałek papieru. Dopiero po chwili upuścił go, a arkusz wpadł prosto w płomienie. Przeniósł rękę, aż znalazła się nad pierścieniem Beckettów i poczuł jak budzi się do życia, tuż pod jego dłonią. Nie dotykał go, nie potrzebował. Otworzył oczy i skoncentrował się na dwóch świecach. Już czas.

44

"Wołam do sił mocniejszych niż ja, by obudziły moje marzenia, które noszę w środku. Wenus, daj mi miłość, której mi brak. Niechaj moja partnerka przybędzie! Ta świeca jest dla niej, Ta świeca jest dla mnie. Gdy się dotną razem już będziemy. Płomienie miłości, Płomienie namiętności, Gdy się spotykamy, ona imię moje znać będzie. Dzięki mocy ziemi i ognia, doprowadzicie ją do mnie z całego serca pragnę. Dzięki mocy powietrza i wody, jak pragnę, niechaj tak będzie."

Podczas gdy on wciąż intonował zaklęcie, dwie białe świece, jedna z wyrzeźbionym symbolem kobiety a druga mężczyzny, która miała jeszcze dodatkowo przypięty kosmyk jego włosów, przesunęły się ku sobie, niemal dotykając. Rytuał działał. Powtórzył pieśń jeszcze dwa razy, powołując się na moc trzech, i poczuł jak zaklęcie kotwiczy w jego kościach. Ostatni skrawek papieru zamienił się w popiół w czerwonym obłoku. "Chłopie. Popatrz w dół!" Zach otworzył oczy, i znalazł Daniela przyglądającego mu się w szoku, z ustami szeroko otwartymi. "No co?" "Świecisz jak choinka!" "Co, znowu?" Zach spojrzał na siebie. Nawet przez czarną skórzaną rękawiczkę, mógł zobaczyć swoje własne świecące ciało. "Ooo..."

45

Daniel zazgrzytał zębami. "No tak, świetnie. To po prostu kolejny dzień w świecie Zacha." Sposób w jaki Daniel patrzył na niego, był cholernie deprymujący. Bo Daniel miał ten szczególny błysk w oku, który sprawiał, że Zach był w samym środku cholernych kłopotów.

Wystarczył ułamek sekundy szybciej i trafiłaby tego jelenia. Serce Jo ścisnęło się, a ręce drżały, kiedy wjeżdżała po długim podjeździe prowadzącym do domu Zacha, tak przynajmniej powiedziała jej Ari. Coś było, nie tak, i aż drżała od nadmiaru adrenaliny. Mogłaby przysiąc, że ten jeleń miał świecące, czerwone oczy. Jo potrząsnęła głową. To musiał być uboczny skutek wstrząsu jakiego doznała, teraz będzie widywała coś, czego w ogóle nie ma. Chociaż, tak z drugiej strony, jej instynkty bardzo rzadko grzmiały tak głośno. Czuła to ostrzeżenie głośno i wyraźnie. W nocy, może mogłaby to zrzucić na blask reflektorów, ale w dzień? Jak? Nie było mowy. W co się teraz Zach wpakował? Stała na zewnątrz, ale wyczuwała niebezpieczeństwo. Musiała znaleźć Zacha i upewnić się, że wszystko było z nim w porządku. Wpatrywała się w dom przed nią, czując się bardziej zdezorientowana niż kiedykolwiek wcześniej w swoim życiu. Wpisy w Rejestrze dotyczący większości członków rodziny Beckett były dość przyziemne. Czarodzieje od wieków. Jedynym sławnym Beckettem, był ich daleki przodek, który zasłynął od uroku, a właściwie to przekleństwa, które rzuciła na niego pewna czarownica - Theresa Langhorn, która została porzucona przez Andrewa Becketta, w prostej linii przodka Zacha. Zdecydował on, że bardziej rozsądnym będzie, gdy ożeni się z czarodziejką, niż czarownicą. A ta w odwecie, przeklęła całą rodzinę Becketta likantropią. No i tak wilkołactwo wmieszało się w ich geny. Ot wszystko. Beckettsowie rzeczywiście zamieniali się w wilki. I nie mieli córek. Żadna nie urodziła się od czasu, gdy zostali przeklęci. Wszyscy byli mężczyźni, i wszyscy byli wilkołakami. Stłumił histeryczny chichot. Ze zdjęć w rejestrze chłopcy Beckett, na pewno byli mężczyznami. Oj tak. Po kilku pokoleniach od przekleństwa, Beckettsowie podobno nauczyli się żyć w harmonii ze swoimi wewnętrznymi zwierzętami. W Rejestrze był też dziwny zapis o zaklęciu i żonach dla nich, ale kompletnie go nie zrozumiała, była zbyt zajęta skupianiem się na wpisie o Zachu, więc to zignorowała.

46

Tylko te niebieskie oczy odróżniały go od reszty rodziny. I nie było to zaskoczeniem, że początkowo jego bracia mieli go tylko za zwyczajnego czarownika. Ale ktoś z doświadczeniem Annabelle Evans, powinien był to wiedzieć, zanim wysłał go do trybunału i to bez ostrzeżenia. Ludzie, tacy jak Zach, potrzebowali specjalnego traktowania i nauczania. Odsunęła grzywkę z oczu i jeszcze raz przedyskutowała sama ze sobą co powinna dalej zrobić. Może najpierw powinna zadzwonić? A może powinna zawołać i pierwsza zobaczyć, kto jeszcze tam jest? A jeśli Annabelle tam była, to czy powinna chronić ją czy Zacha? A co, jeśli przyjaciółka Ari też już tutaj była? Czy Zach jej pomoże? "Wyglądasz jak kobieta, która ma za dużo na głowie." Jo pisnęła i szybko odwróciła się. "Kim, do cholery ...?" Zamrugała przyglądając się ciemnowłosemu mężczyźnie z bursztynowymi oczami i bezczelnym uśmiechem. "Och. Jesteś Beckett. " Teraz jego uśmiech zamienił się w śmiech. "Tak, jestem. A ty jesteś ...?" Wyciągnęła rękę. "Yashodhar Johra." Potrząsnęła ogromną łapą, którą wyciągnął w jej stronę. "Jestem tutaj, bo szukam Zacha." A teraz ten jego prosty uśmiech i szczery śmiech zaostrzyły się w coś cholernie niebezpiecznego. "Kim jesteś?" Stanął krok przed nią. "Czy jesteś jednym z tych ludzi, którzy sprawili, że mój młodszy brat jest taki zdenerwowany?" Odchrząknęła. "Gareth Beckett, jak zakładam?" Skinął jej głową. Och, no tak, po prostu świetnie. Stoję właśnie przed przyszłym królem czarodziei, który mnie przesłuchuje, a on wygląda tak, jakby chciał oderwać kawałek z mojego tyłka. Zamrugała, myśląc o klątwie Beckettów. I to dosłownie. "Słuchaj, jestem tutaj, aby mu pomóc." "I po to by przeprosić." Nawet nie miał pojęcia. "I przeprosić." Puścił ją, odsuwając się. "Świetnie!" Uśmiech rozjaśnił jego twarz ponownie i zaczął ją ciągnąć w stronę drzwi. Jego krok był dość niefrasobliwy, dopóki nie pociągnęła go do tyłu, chociaż to było, tak właściwie, tak jakby próbowała zatrzymać pędzącą górę. "On jest w środku. A ty jak znalazłaś to miejsce?" "Wymienili je w naszych archiwach jako miejsca jego zamieszkania."

47

Gareth odwrócił głowę w jej stronę z grymasem na twarzy. "Co?" "Jest wymienione w ... Zrozum, nienawidzę się powtarzać. Jestem tutaj i on tutaj jest, a ja muszę się z nim zobaczyć. Czy możemy wejść do środka, proszę?" Powiedziała wskazując na dwupiętrowy dom, stojący tuż przy krawędzi lasu. "Ty pierwsza." Przyszły król skłonił się przed nią i wskazał ręką przed siebie. Podjęła wyzwanie i zrobiła krok do przodu. Wiedziała, że prędzej odgryzie sobie łapę, niż pozwoli, by coś ją skrzywdziło. Instynkt podpowiadał jej, że ten człowiek zawsze będzie chronić tych, których uważał za słabszych od siebie. Zaczęła zastanawiać się, co on zatem zrobi dalej z Zachem. Czy będzie próbował chronić młodszego braciszka? A może to on był tym, który hamował jego rozwój? I wiedział, czym tak naprawdę był jego brat? Zadrżała, kiedy przeszła przez jakąś ochronę. Coś szepnęło i tchnęło na jej skórę, otulając ją niczym miękka satyna. Za sobą usłyszała chrząknięcie Garetha, nie była pewna, czy z zaskoczenia, czy ze zniecierpliwienia. Nie interesowało jej to, jedyne czego chciała, to tylko i to jak najszybciej dostać się do Zacha. Podczas lotu do Filadelfii stało się to niemal przymusem, koniecznością by jak najszybciej go zobaczyć. Dotknąć. Upewnić się, że nic mu się nie stało. Jej instynkt wręcz krzyczał, nakazując jechać do jego domu w Cleveland na pełnym gazie. A teraz Jo była przerażona, że coś mu się stało w czasie, gdy próbowała dostać się tutaj. Gdziekolwiek to 'tutaj' było. Była w jakiejś górzystej, zalesionej okolicy, gdzieś pomiędzy Filadelfią a Pittsburghem. Zajęło jej dodatkowe dwadzieścia minut, znalezienie tego podjazdu, ale było warto. To miejsce było piękne. Teraz już mogła zrozumieć, dlaczego Zach wrócił właśnie tutaj, by odzyskać spokój. "Witaj w domu mojego brata." Gareth wszedł przed nią i otworzył drzwi wejściowe. "Chris! Goście! " Poruszyła palcem przy uchu. "Czekaj. Chris? "To nie jest dom Zacha? "Hej." Kolejny wysoki, złotooki mężczyzna powitał ją w drzwiach. Tak, podobieństwo z Garethem było uderzające. Głęboko schowana za jego plecami, uśmiechała się do niej urocza brunetka. "W czym mogę pomóc?" "Szukam Zacharego Becketta." Jo wyciągnęła rękę. "Nazywam się Johra Yashodhar." Oczy kobiety zwęziły się. Otworzyła usta. "Ty...!"

48

Mężczyzna trzymający ją za plecami, odwrócił się i zakrył dłonią jej usta. "Więc to ty jesteś Johra, hmm?" Jo nie była pewna, co stało się później, ale aż zassała oddech, gdy usłyszała. "Oczekiwałem cię." Jego głos był napięty. Zdjął rękę z ust swojej towarzyszki i potrząsnął palcem przed jej oczami. "Dlaczego tutaj jesteś?" Kobieta szybko oswobodziła się z ramion mężczyzny i stanęła wyzywająco przed Jo, skupiona tylko na niej. Co, do cholery, Zach naopowiadał tym ludziom? "Jestem jego nauczycielem. A on opuścił boisko bez pytania o pozwolenie." Oczy kobiety zwęziły się. "On ma dwadzieścia cztery lata. A ty chcesz, aby pytał cię o pozwolenie na skorzystanie z nocniczka?" "Lana." Jej towarzysz podrapał się po grzbiecie nosa z westchnieniem. Gareth tylko się roześmiał. "Spokój tygrysico! Mam wrażenie, że ona jest odpowiedzią na niektóre z naszych modlitw." Odwróciła się, by spojrzeć na najstarszego z braci Beckett, ale wyraz jego twarzy nie zmienił się. Jo nie dała się nabrać. Musiała być silna i czujna, to był następca tronu, przyszły król czarodziei, ale Jo odmawiała wycofania się. Jest tutaj tylko z jednego powodu, i do cholery nie powoli, by ci cholerni bracia Beckett, ją przed tym powstrzymali. Pchnęła klatkę piersiową Garetha, odpychając go i jednocześnie użyła głosu, który Ari zwykła nazwać głosem Brunhildy, który zawsze sprawiał, ze jej uczniowie pokornie wracali na swoje miejsca. "Zabierz mnie do swojego brata." Gdzieś za sobą usłyszała rozbawione prychnięcie. "Rozumiem, że to jest ta gorąca nauczycieleczka Zacha?" Jo odwróciła się, znajdując za sobą kolejnego złotookiego mężczyznę, który patrzył na nią z góry. Miał mały, ale cholernie szyderczy uśmiech na swojej twarzy, aż miała ochotę natychmiast go z niej zetrzeć. "Słucham?" Jezu, co Zach, tak dokładnie, naopowiadał swym braciom o mnie? "Jo?" Spojrzała ponad braćmi otaczającymi ją, prosto w niebieskie oczy, które, umierała z pragnienia by zobaczyć. "Zachary." Przepchnęła się pomiędzy nimi i ruszyła w stronę swojego byłego ucznia. "Czy wszystko w porządku? Co się do cholery dzieje?" Dzięki bogom, że w końcu go znalazła. Zach spojrzał na Jo, a chłód prześlizgnął się wzdłuż jego kręgosłupa. "Co ty tuta robisz?" Czuł jej obecność na ziemi Chrisa, i to na długo zanim przyszła z Garethem, ale miał nadzieję, że się myli. Cholera. To nie powinno mieć miejsca.

49

Zmarszczyła brwi. "A jak myślisz? Zniknąłeś bez jednego słowa! A kiedy starałam się ciebie odnaleźć twój dom mnie zaatakował, twój opiekun próbował mnie związać i... " Sapnęła i wciągnęła spazmatycznie oddech. Zach wyglądał naprawdę źle. "Mam bardzo złe przeczucia, i... czuję że mnie potrzebujesz..." "Musisz odejść." Och drogi panie, nie. To nie mogła być prawda. Jej oczy rozszerzyły się. "Czy wiesz, co ja przeszłam, aby dostać się do ciebie?" Ujął jej ramiona i odwrócił ją w stronę drzwi. "Na razie Johra. Miłego życia." Bo ktoś powinien mieć właśnie takie. "Nie odejdę, Zach." Walczyła z nim, odpychając jego ręce, i nie pozwalając mu poprowadzić się w stronę drzwi. A on nie miał serca, aby ją do tego zmusić. Widział coś, czego jego bracia nie mogli. Ból tłumił głębokie, brązowe oczy, a zmęczenie mocno rysowało się na jej opadniętych ramionach. No i jeszcze ta troska o niego, która przekreślała to wszystko. Zach zamknął oczy i zdał sobie sprawę, że właśnie przygotowuje sobie osobiste piekło. "Czy masz gdzie przenocować, dzisiaj?" Cisza. Otworzył oczy, aby znaleźć Jo, tępo wpatrującą się w niego. "A niby gdzie? Jesteśmy na jakimś kompletnym wschodnim zadupiu. Tu nie ma żadnych hoteli." "Środkowe zadupie, tak po prawdzie, jeśli chodzi o ścisłość." Chris podszedł i stanął za Zachem. "Przykro mi, ale jeśli mój brat chce, abyś poszła..." Chris wzruszył ramionami. "To musisz iść." "Nic nie rozumiesz." Johra chwyciła ramię Zacha, czując jak przy tym kontakcie pali ją skóra. "On mnie potrzebuje." "Podobnie jak i potrzebuje dziury w głowie." Annabelle weszła do pokoju. Jej bose stopy nie czyniły żadnego hałasu. "Wynocha!" "Ale..." "Natychmiast!" Annabelle wskazała na drzwi. A jej głos przybrał dziwny rozkazujący ton. Zach nigdy wcześniej nie słyszał czegoś takiego. "Idź!" Johra, otworzyła szeroko oczy, ale wyszła przez drzwi bez jednego słowa. Jego szczęka opadła w szoku. Zastanawiał się, czy ona mogłaby go nauczyć tej sztuczki. Gareth zamknął drzwi za Johry. "Dobrze. To było nawet zabawne. Uwielbiam przepychanki dziewczyn." Skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na Zacha. "Zechciałbyś może wyjaśnić ten mały problemik, braciszku?"

50

"Nie." Zach odwrócił się do wyjścia z pokoju, ale znalazł tam Chrisa blokującego mu drogę. "Nie teraz, Chris." "Zach, wiesz, że w końcu będziesz musiał z nami porozmawiać, prawda?" Zach tylko pokręcił głową. Nie o tym. Ta była jego wina, i nie mógł przeciągać tego na swoją rodzinę. "Muszę być sam przez kilka minut." Chris cofnął się, ale Zach wiedział, że jego brat jeszcze z nim nie skończył. "Do diabła, jeśli ty nie chcesz, tej małej gorącej nauczycieleczki, to ja po nią pójdę." Daniel wykonał ruch w kierunku drzwi. Zach nawet o tym nie myśląc, wykonał ramieniem gest podnoszenia Daniela, a potem rzucił go na ścianę z głuchym łoskotem. "Nawet o tym myśl!" Daniel starał się podnieść, ale Zach wiedział, że tu i teraz dopadł swojego brata. I Daniel musiał kurwa zrozumieć, że ma się trzymać z daleka od jego Jo, albo on nie ręczy za siebie i swoje reakcje. "Uspokój się, Zach." Annabelle stanęła przed nim, ledwie ocierając się o jego zmysły, ale on cały czas patrzył na Daniela. Zawarczał i Daniel jako pierwszy odwrócił głowę. Zachary opuścił cicho pokój i udał się do pracowni Chrisa. Zamknął za sobą drzwi i zakluczył zamek. Upadł na fotel Chrisa i jęknął. "I co ja teraz, do cholery, mam zrobić?" Spojrzał na dwie białe świece, jedna z nich sięgnęła już do kosmyka jego włosów przymocowanego do drugiej. Dotykały się. Pomyślał o Jo i o jej oświadczeniu, że wiedziała, że on jej potrzebuje. Nawet nie wiedziała, jak bardzo miała rację. Alasdair wskoczył mu na kolana i zaczął ugniatać jego udo. Pogłaskał kota, a jego głowa opada w dół ze znużeniem. "Jestem po uszy w gównie." No i jak miał jej teraz wytłumaczyć, że przypadkowo rzucił na nią zaklęcie miłości?

51

Rozdział 6

Coś ją prześladowało. Było już blisko. Coś złego. Czuła jego gorący oddech na szyi, i silny smród rozkładu. Poczuła zapach gorącej, świeżej krwi. Jo chciała to zakneblować. "No chyba żartujesz." Jo otworzyła zaczerwienione oczy, i znalazła Garetha Becketta, który patrzył na nią przez zaparowane szyby jej wynajętego samochodu. To dziwne uczucie, gonienia wraz z zgniłym smrodem, na szczęście odpłynęło. Dzięki pani, to był tylko sen. "Wynoś się stąd." Pociągnął za drzwi, ale ona miała dość rozsądku, by je wcześniej zablokować. Pokiwała przecząco głową "Odjedź stąd." Usiadła potrząsając głowa, a jej kurtka, która była okryta, opadła, więc nasunęła ją na głowę. Modliła się, by Gareth zrozumiał wskazówkę. Jej głowa waliła głucho. Była zmęczona tym ciągłym szaleństwem rodziny Beckettów, i nie miała teraz ochoty na kolejną rudę z Annabelle Evans. Nigdy. Ale on oczywiście tego nie zrozumiał. "Och, daj spokój Johra. Zach by mnie zabił, gdybym pozwolił ci tutaj spędzić noc." Zach wyrzucił ją z domu, i była pewna, że nie będzie się przejmował takimi bzdurami. "Wszystko ze mną dobrze." Gareth dotknął drzwi samochodu i mruknął coś pod nosem jednym tchnieniem, ale tak cicho, że nie mogła zrozumieć co mówił. Słyszała tylko jego oddech. Drzwi odblokowały się i zanim zdążyła ponownie zatrzasnąć ręką blokadę, otworzył je, a ona wypadła z samochodu "Oj...!" Przytrzymał ją zanim uderzyła w ziemię. " Ostrożnie. Jesteś trochę niezdarna, prawda?" Zacisnęła zęby i próbowała odsunąć się od niego. Nie cierpiała naruszania swojej prywatności. "Nienawidzę cię." "Zach będzie mnie nienawidził jeszcze bardziej, jeśli pozwolę ci tu zostać. I wiesz co? Tak szczerze? Jego opinia znaczy dla mnie dużo więcej niż twoja." Pociągnął ją na nogi i zamknął drzwi samochodu za nią.

52

"Och, daj spokój . Wracasz ze mną do domu." Podniósł rękę , ucinając jej odpowiedź. "I nie dyskutuj. Zach był cholernie blisko zranienia Daniela, gdy walnął nim o ścianę, za chęć pójścia za tobą. Zaufaj mi, nie zamierzam go wkurzać, pozwalając ci spać w samochodzie." Może to brak snu , ale miała kłopoty, z przetworzeniem tego co mówił Gareth. "Zach zranił brata?" Domyślała się, który z nim mógł być Danielem, tylko ten z drwiną na twarzy, mógł tak zdenerwować Zacha. " Nie, nie zranił. Powiedziałem ‘prawie’, a to duża różnica." Pociągnął ją za ramię i praktycznie wepchał przez drzwi. "Idziemy!" "Ale co z Annabelle i Zachem?" Nie wiedziała, co jeszcze może zrobić ta czarownica i co już zrobiła, ale Zach wyraził się dość jasno, że nie chciał jej w swojej okolicy. "Zostaw ich mnie." Czysta determinacja w jego głosie zaskoczyła ją , ale musiała odpuścić. Była cholernie zmęczona i zbyt obolała by wykłócać się z nim. Głowa jej pękała, i czuła się bliska wymiotowania. "Dobrze." Jego usta drgnęły, ale na szczęście powstrzymał się od komentarza.

" Co ona znowu tutaj robi?" To był ten brat, który cały czas, wszędzie chodził z brunetką, która na nią naskoczyła. "Przecież Zach jej tutaj nie chce." "Spała w samochodzie." Grymas zamienił się w... grymas. "Cholera." Jo była zbyt zmęczona, żeby mieć to naprawdę w dupie. "Przepraszam, a ty którym z braci jesteś?" "Christopher Beckett. To jest mój dom." Skinął głową, a jego twarz trochę się rozpogodziła. "Dam ci pokój na tę noc. W jakiekolwiek gówno wdepnęliście ty i Zach, to ja jednak muszę zapewnić ci opiekę do jutra, ale jeśli, on jutro, znowu cię odeśle, to odejdziesz. Rozumiesz?" Skinęła głową, była już cholernie blisko by paść na tyłek. "Wow..." Gareth chwycił ją mocniej w pasie. "Chris, myślę, że coś jest z nią nie tak." "To nic. Mam tylko wstrząs mózgu."

53

Bracia zamarli. "Jesteś ranna?" I następną rzeczą, która zarejestrowała było to, że leżała w łóżku, z filiżanką gorącej herbaty, otoczona całą tą szaleńczą rodzinką... no minus jeden. "Zach nas zabije." Gareth rzeczywiście wyglądał na zmartwionego. Przesunął dłonią po swoich gęstych, kręconych włosach i chodził w kółko po pokoju. "On się zamknął w mojej pracowni. Myślę, że moglibyśmy wysadzić tutaj bombę, a on nawet by tego nie zauważył." "Dobrze się już czujesz?" Odezwała się brunetka, która wcześniej patrzyła na nią z niepokojem, marszcząc brwi. "Jak się nazywasz?" Jo popijała herbatę. Była naprawdę dobra. "Lana Evans." Jo prawie zakrztusiła się. "Evans?" Moja reakcja była taka sama." Chris podszedł do Lany i wsunął ramię wokół jej talii. "Lana jest moją narzeczoną." Jo usłyszała wahanie zanim powiedział słowo "narzeczoną". Ale sposób, w jaki ci dwoje zachowywali się względem siebie za każdy razem, gdy widziała ich razem, nie miał nic wspólnego, z tradycyjną wzajemną ostrożnością czarownic i czarodziei, podczas mieszała się ich magia. Z reguły, takie związki, były do dupy, bo sposób na magię czarodziei przyprawiał czarownice o duży ból głowy, i na odwrót. "Dlaczego mam wrażenie, że wy chłopcy coś przede mną ukrywacie?" Próbowali, i to bardzo, coś przed nią ukryć, ale nie mogli jej oszukać. Była nauczycielką. Wiedziała jak wyglądają winne dzieci, i to aż za dobrze. "Acha." Ziewnęła, wydarzenia z ostatnich czterdziestu ośmiu godzin, przemęczyły ją. "Czy to jest coś, co sprawi, że moje ciało zostanie uszkodzone?" "Nie... nie tego się obawiamy." "No to powiecie mi o tym, jak się obudzę, dobrze?" Ostrożnie postawiła kubek na stoliku i zamknęła oczy. "Czy myślicie, że to był zbieg okoliczności? Bo ja nie." "Daniel. Zamknij się." Otworzyła oczy. "Ok. Gadaj, bo widzę, że umierasz z chęci zrobienia tego." Bracia zacisnęli ich usta. A Lana, stojąca po drugiej stronie, aż parsknęła. "To zaklęcie rodzinne Beckettów." 54

"Lana!" "Cicho, Chris." Odwróciła się do Jo. "Kiedy mężczyzna Beckett jest gotowy, aby znaleźć swoją partnerkę, wówczas rzuca zaklęcie." Partnerkę? "A co to ma wspólnego ze mną?" Lana wzruszyła ramionami. "Świece dotknęły się i ty jesteś tutaj." Jo parsknęła śmiechem. "Myślisz, że to ja jestem jego partnerką?" Co to było? Kiepskie romansidło dla wilkołaków? Wszyscy mężczyźni Beckett, jak jeden, Kiwali głowami nad jej głową. "Tak, dokładnie tak." "Nie ma co do, tego żadnych wątpliwości." "Jeśli nie, to zjem swoje brudne spodnie." Ej no. "I to jest to, dlaczego tak wszyscy nade mną sterczycie?" "Tak to, no i to że masz, kurwa, wstrząs mózgu. Co ty sobie myślałaś wsiadając do samolotu w takim stanie?" Gareth zatrzymał się i uporczywie w nią wpatrywał. No tak, wszystko wróciło do normy, zaczynała się już do tego przyzwyczaić. "To nie jest twój cholerny interes." "Jesteś teraz Beckettem. Oczywiście, że to jest moja sprawa." Ci ludzie byli absolutnie szaleni. "Nie jestem Zacha 'partnerką'! Jestem jego nauczycielką." "Ach, no tak, powtarzaj to sobie." Lana poklepała ją uspokajająco po dłoni. "Jeśli to sprawia, że czujesz się lepiej, to niech tak będzie. Ja też z tym na początku walczyłam, ale płomienie świecy się połączyły i ty się zjawiłaś." Uśmiechnęła się do swojego narzeczonego. "Poza tym, chłopcy Beckettów mają swoje sposoby, by cię do tego przekonać." "Jak jakiś grzyb, tak? Ał!" Jo potarła swoje czoło, w miejscu gdzie Lana pstryknęła ją w nie palcem. "Och, proszę. A myślisz, że jak tutaj trafiłaś? On jest już twój." Lana wstała z łóżka. "A teraz spróbuj trochę odpocząć. Dowiem się, dlaczego Zach próbował cię stąd wykopać, a jeśli nie będzie to miało dla mnie sensu, to skopię jego tyłek dla ciebie. Może być?" Jo starała się nie uśmiechnąć. "Tak, możesz to zrobić."

55

"Johra! A czy Zach w ogóle wie, że jesteś ranna? "Gareth wrzasnął głośno przez cały pokój, pełnym oskarżenia głosem. Jo położyła się z powrotem na poduszki, a jej oczy zamknęły się od razu. "Jeśli masz zamiar na mnie krzyczeć, to przynajmniej nazywaj mnie Jo. Teraz brzmisz jak moja matka." Ktoś parsknął rozbawiony, ale Gareth nie okazał rozbawienia. "Nawet o tym nie myśl, bo najpierw to ja skopię mu tyłek, a potem twój." "Wiecie, a ja nadal nie jestem pewien, czy przynoszenie jej tutaj, było takim dobrym pomysłem." Och radości! Annabelle w końcu wróciła. Spojrzała w stronę rogu pokoju, gdzie stała Annabelle. I Jo prostu wiedziała, że tylko czekała na okazję, aby znowu ją stąd wyrzucić. "Wróciłam." Lana stanęła przed babcią i wymieniła z nią spojrzenia, a Gareth i Chris stanęli po obu jej stronach. Jo przewróciła się na bok, mając nadzieję, że każdy z nich zrozumie tą drobną sugestię, że chce spać. No i nie chciała być świadkiem starcia pomiędzy Annabelle, a kimkolwiek innym. "Pozwólmy tej kobiecie odpocząć." Usłyszała jak Lana wygania wszystkich z pokoju. "I Jo? Wyluzuj się na niego. Zach..." Jo na chwilę otworzyła oczy. "Jest innych. Tak wiem." Teraz już mogła zasnąć, przekonana, że Lana i bracia powstrzymają Annabelle i Zach, od ponownego wyrzucenia jej na bruk.

"Co?" Zach mimowolnie zacisnął palce w pięść, i od razu wydał agonalny syk, rozluźniając swoją dłoń w rękawiczce. Prawie zapomniał o zranieniu, gdy rzucał zaklęcie, ale teraz ból powrócił, promieniując ze środka jego dłoni, przy każdym, nawet najlżejszym oddechu. "Słyszałeś. Ona spała w swoim cholernym samochodzie, Zach." Gareth ponawiał próby, by dostać się do środka pracowni. "Ona jest ranna" Zach przygryzł wargi z potrzeby, by jak najszybciej być u jej boku. "Wszystko będzie z nią dobrze." Nie mógł sobie pozwolić, by być blisko niej, nie teraz. Nigdy. Cholera, to może zając całe wieki. 56

"Zach. To ona, prawda?" Zamknął oczy i odchylił się do tyłu na krześle. Dlaczego pozwolił Garethowi na wejście do tego pokoju? Jego brat rzucił tylko jedno spojrzenie na niego, połączone świece i wszystko powiązał w jedną całość. Był tutaj już od dwudziestu minut i chciał wiedzieć wszystko o stosunkach Zacha i Jo, o jego pobycie w trybunale i dlaczego Zach był teraz zamknięty w pracowni Chrisa, a nie ze swoją ranną partnerką. Wilk Zacha także nie pomagał, zgadzał się całkowicie z Garethem. No i jak on teraz miał z nim walczyć, podczas gdy jego wilk tak reagował na Jo? Trzeba było specjalnego zaklęcia, ale on nie mógł nic z tym zrobić. Wiedział, że Jo nie miała zamiaru pozwolić mu na bycie blisko niej. Kilka razy, przyłapał ją na spoglądaniu na niego, ale jedyne co widział w jej brązowych oczach, to szyderstwo. "Zach." "No co?" Miał już serdecznie dość wysłuchiwania tyrady swojego starszego brata. "Nie obchodzi mnie to, co za idiotyczny problem wlazł w twoją dupę i tam został. Ale jedno jest pewne, twoja partnerka cierpi." Gareth chwycił go za rękę i pociągnął z krzesła. "Idź i zobacz jak się czuje." "Ona nie jest moją panterką." Gareth uniósł brwi. "Myślisz, że możesz mnie okłamać?" Zach był już cholernie blisko warczenia. "Pierdol się." "Może, gdybyś powiedział mi, jaki jest problem, to tak właśnie bym robił. Dlaczego nie jesteś z nią na górze i nie troszczysz się o nią?" "Bo tak!" Bo nie był tam z własnej woli. Cholera, nie powinien się był odzywać. Gniew na twarzy Garetha sprawił, że cała jego twarz wydawała się jak wyciosana z kamienia. Ten wyraz, już dawno nauczył Zacha, że powinien być bardzo ostrożny. "Chcę odpowiedzi, mój mały braciszku. A ty albo mi jej udzielisz, albo zrobię to na własną rękę." Zach zacisnął szczęki, ale wiedział, że to nie miało sensu. Gareth trzymał go już za włosy i nie zatrzyma się, dopóki nie dostanie wszystkich kawałków układanki. On po prostu tak działał. "Nie mogłem pozbyć się Jo z mojej głowy, kiedy rzucałem zaklęcie." "I co?" I nagle oczy Garetha otworzyły się szeroko, a jego twarz aż rozbłysła w zrozumieniu. "I myślisz, że rzuciłeś na nią urok miłości, tak?" Zach skinął mu głową. "W skrócie mówiąc, tak."

57

Gareth odwrócił się do drzwi, a serce Zacha zamarło. To właśnie było to, że był po prostu największym nieudacznikiem na świecie i teraz nawet Gareth nie będzie chciał mieć z nim nic wspólnego. Gareth zamknął drzwi. Odwrócił się i usiadł w fotelu naprzeciwko Zacha. "A teraz powiedz mi wszystko, po kolei, jakie myśli przechodziły przez twoją głowę podczas rzucania zaklęcia przywoływania partnerki. I mam na myśli, wszystko. Jeśli jest to czar miłość, może będziemy w stanie to naprawić. A jeśli nie, to musisz pogodzić się z faktem, że Jo jest twoją związaną. Rozumiesz?" Zach siedział oszołomiony. "Gareth?" Gareth założył ręce na karku i odchyli się w fotelu. Dla Zacha to był taki ochronny gest. "Wszystkiego się dowiemy i wszystko będzie dobrze, obiecuję." "Musimy powiedzieć Annabelle." Gareth natychmiast potrząsnął głową. "Nie wiem, co jest między nią a twoją Jo, ale Annabelle jej nienawidzi. I ja naprawdę nie mam ochoty wchodzić między nie, bo to ja, bardziej niż prawdopodobne, będę wówczas ich celem." "Jesteś czarodziejem. Możesz wyłapać i odbić wszystkie zaklęcia." "Hmm. No tak, prawda." Gareth puścił Zacha i odchylił się do tyłu. "Czy ufasz Lanie?" "Do diabła, pewnie!" Po raz pierwszy od czasu, gdy pokazała się Jo, Zach poczuł iskierkę nadziei. "Ale tylko wam." Nie musiał korzystać z pomocy Daniela. Już i tak Chris będzie go wystarczająco denerwował i doprowadzał do szału. "Dobra. Poczekaj tutaj, zaraz wracam." Gareth wrócił z Laną tak szybko, że Zach zastanawiał się, czy ktoś przypadkiem nie podsłuchiwał pod drzwiami. "Hej, Zach, co się dzieje?" Zach czekał, aż Gareth ponownie zamknie drzwi pracowni. "Myślę, że rzuciłem czar miłości na Jo." Lana zamrugała, ale nie uciekła. "To byłoby źle." "Tak, też tak myślę." Oparła się o stół pracownia, uważając, by nie dotknąć szczątków pozostałego zaklęcia. "Opowiadaj jak to było." Pochylił głowę. "Po kolei, co myślałeś i co ważniejsze, co czułeś podczas rzucania zaklęcia." 58

Wypuścił oddech. "Na początku, nie mogłem się pozbyć Jo z mojej głowy... Ona jest..." Pokręcił głową, nie wiedząc jak wyjaśnić to, co czuł do tej kobiety. "Ona jest wszystkim, prawda?" Spojrzał na Garetha. Był zaskoczony widząc tak wielką tęsknotę i zazdrość w oczach swojego starszego brata. "Tak." Zacisnął pięści, krzywiąc się z bólu. "A kiedy, w końcu, mi się to udało, zacząłem się koncentrować na tym, co chciałem od mojej przyszłej partnerki, ale cały czas moje myśli o Jo powracały." "Więc co sobie życzyłeś?" "Kogoś, kto były wystarczająco silny dla mojego wilka. Kogoś, kto by lubił pomagać innym." Zignorował spojrzenia ,jakie Gareth i Lana, wymienili ze sobą i skoncentrował się raz jeszcze na zaklęciu. "Kogoś, kto zrozumie, że nie jestem najlepszym czarownikiem na świecie, kogoś kto by mnie zaakceptował pomimo tego." No i znowu pomyślał o Jo, ale ona nie chciała być taką osobą. "Kogoś, kto by we mnie wierzył. I nie obchodziło mnie to, czy ona byłaby człowiekiem, czarownicą czy też czarodziejką, czy nawet czarnoksiężnikiem, tak długo, dopóki stałaby obok mnie. Nienawidzę przylepnych kobiet, więc chciałem, by miała jakieś swoje życie, by nie czuła się zagrożona, gdy gdzieś wychodziłem sam, z wami czy z kolegami. A potem pomyślałem o wyglądzie, pragnąłem by miała brązowe włosy i brązowe oczy." Wrócił w myślach do swojej lisy. "Myślę, że to mniej więcej było wszystko o czym myślałem." "I w tej części, w ogóle nie myślałeś o Jo?" Pokręcił głową. Nie pamiętał, czy w tym momencie ona wkradła się w jego myśli. Cholera, nigdy ich ni opuszczała na długo, więc to było całkiem możliwe, że tam była. "Nie sądzę, ale jej się trudno pozbyć z głowy." "Czy twój wygląd to opis Jo?" Czyżby tak zrobił? Wszystko, co opisał, za wyjątkiem przynależności jego partnerki do grupy czarownic, czarodziei, ludzi czy też czarnoksiężników, mogło być opisem Jo. "Cholera, no niby tak." Gareth poruszył się. "Czyli przemyciłeś ją podświadomie do tego czaru." Zach poczuł, jak jego policzki stają się czerwone. "Chyba tak, ale czasami trudno jest mi się kontrolować. To tak, jakbym podróżował na błyskawicy, próbując kierować jej kierunkiem." Pozostała dwójka, znowu wymieniła spojrzenia. Sięgnął do kieszeni i dotknął swojego amuletu, jego osobistego kamienia odganiające wszelkie zmartwienia. "No dobrze. Nie uważasz, że jesteś już za stary na takie rzeczy?" "Czyli na co?" 59

Gareth starał się wyglądać niewinnie, ale Zach wiedział lepiej. "Ukrywasz coś przede mną." Gareth otworzył usta, by odpowiedzieć. "Ał! Nie kop mnie!" "Więc mi nie kłam!" Lana zachichotała. "Jak dla mnie, to obaj zachowujecie się jak małe, rozwydrzone dzieciaki." Bracia przewrócili oczami. "Dobrze. Czy kiedykolwiek przeczytałeś własny wpis do Rejestru?" Zach zmarszczył brwi. A to co znowu, kurwa, było? On nie był żadnym narcyzem, by zachwycać się swoim opisem, no bo co tam, by mogło być napisane, że się urodził i że istnieje? "Nie." "Może powinieneś." "Dobrze." Wstał i poszedł do regału Chrisa. Wyjął z niego Rejestr czarownic, czarodziei i czarnoksiężników, i położył go na stoliku. Nie trzeba było szukać zbyt długo, by znaleźć jego wpis, ale sprawdzenie go zajęło już znacznie dłużej. "Co to kurwa jest?" "Nie wiem. Nigdy nie widziałem takiego wpisu wcześniej. Ale on tutaj jest właśnie taki, odkąd ostatni raz sprawdzałem. Nie rozumiałem go wtedy i nie rozumiem teraz." Podniósł wzrok znad książki, by spojrzeć na Garetha. "Naprawdę?" Gareth skinął mu głową, wyglądając na zmartwionego. Wyglądał także na... przestraszonego. "Lana?" Wzruszyła ramionami. "Mam wrażenie, że wiem, co to znaczy, ale to jest raczej przeczucie, niż wiedza." Zagryzł wargę. Instynkty Lany były bardzo silne. "Powiedz mi." Westchnęła. "Pamiętasz jak rysowałeś koło Hekate?" "Tak." Wycedził. Coś łaskotało tył jego mózgu. Coś zrobił z tym kołem i boginią, ale nie był pewny co. Chociaż, teraz miał wrażenie, że zaraz usłyszy tą właściwą odpowiedź, której szukał w całym swoim życiu. "Czy kiedykolwiek słyszałeś o własności Hekate?" Opadła mu szczęka. "Kurwa no, nie obrażaj mnie!" I zaczął się śmiać. On? Własnością? "Kiedy świnie zaczną latać!" 60

"No to, może lepiej zacznij sprawdzać, jak wygląda rozkład lotów dla wieprzowiny, bo ja uważam że tak właśnie jest." "Wyobraź sobie jak wyglądałby twój samochód." Usta Garetha drgnęły. "Ty i twoje myśliwskie ptaki... to dopiero byłoby denerwujące." Zach przejechał zdrową ręką po twarzy. "To nie jest śmieszne, dupku." Rozłożył szeroko ręce. "Dajcie spokój. Ja? Naznaczony?" "Złamałeś na czar przeznaczony do zabicia mnie, czego nawet moja babcia nie potrafiła." Lana zaczęła odliczać kolejne rzeczy na palcach. "Wiedziałeś, że Cole Godwin zamierza oszukiwać przy pojedynku z Chrisem, i byłeś na to przygotowany. Prawie zniszczyłeś kopułę ochronną areny do pojedynków, by dostać się do Chrisa, a to jest coś, czego nikt nigdy nie był w stanie zrobić. Nawet inny arbiter. A potem oczyściłeś duszę przed spaleniem jej przez zaklęcie, oczyszczając je przeze mnie i uziemiając je, co uratowało życie Chrisa." Wzruszyła ramionami. "Jedynymi osobami zdolnymi do tego rodzaju magii, są osoby dotknięte przez bogów." Postukała palcem w jego klatkę piersiową. "Czyli jesteś naznaczony, dzieciaku." Jeszcze raz, z roztargnieniem pogłaskał amulet w kieszeni, obracając go w palcach. "Nie ma mowy." A jednak, coś w nim tętniło radością, tak jakby cały czas próbowało mu powiedzieć, że tak właśnie jest, ale on tego nie słuchał. "Ależ, tak. To jest właśnie twoja popieprzona droga." Lana poklepała go po policzku. "Jesteś, i to dosłownie, jednym z najsilniejszych magów na całym świecie. Pogódź się z tym." "To dlaczego nie mogę zrobić nawet najprostszych rzeczy?" Zaczął krążyć po pokoju, wdzięczny Chrisowi, że zaprojektował go tak, by można było po nim chodzić, co było najlepsze dla stymulacji umysłu. "Nie mogę nawet rzucić prostego czaru iluzji, bez spieprzenia tego." "Może dlatego, że masz moc komputera i lecisz na tej błyskawicy?" Lana wzruszyła ramionami. "Jesteś cholernie silny. I to jest jeden z problemów, z którymi musisz się zmierzyć. Opanowanie takiej magii z dnia na dzień, nigdy nie będzie łatwe, ale walczyłeś z czarnoksiężnikami i wygrałeś, prawda? A według moich badań naukowych, może być jeszcze problem z tym, czyją jesteś własnością. Kto cię naznaczył." "Nie jesteś żadnym przeciętnym czarownikiem, Zach. Cholera, nigdy nie byłeś średniakiem." Gareth uśmiechnął. "I to jest właśnie ta dobra rzecz. I nie można prosić o partnerkę, która lubiłaby pomagać innym, wiesz o tym prawda?" Zamrugał. On nie był? "Przypuszczam, że nie." Chociaż nie był całkowicie o tym przekonany. "Skąd mam wiedzieć, że na pewno, jestem czyjąś własnością?" "Nie ufasz mi?" 61

"Możesz być stronnicza, Lana. Muszę poprosić jeszcze kogoś, by to potwierdził, ale nawet nie wiem, gdzie kogoś takiego szukać. Bo przecież nie jest tak, że oni są wymienieni w książce telefonicznej." Lana popatrzyła na Rejestr. "Jesteś tego pewien?" Zach spojrzał na ogromną księgę i zaczął się śmiać.

62

Rozdział 7

"Gdzie ty jesteś?" Jo odsunęła telefon od ucha z grymasem. Kiedy Roland postanowił ryczeć, zrobił to cholernie dobrze. "Według moich gospodarzy, na samym środku centralnego zadupia." "Dlaczego nie jesteś w szpitalu, tam gdzie twoje miejsce?" "Bo oni mnie wypisali?" Chciała jeszcze zapytać, czy to aby na pewno jego problem, i zaproponować mu, by się odwalił, ale wiedziała, że to byłoby lekceważenie trybunału, a Roland bardzo nie lubił być lekceważony. Poza tym, on mógłby jej to kazać, a wtedy ona musiałaby mu skopać za to tyłek. "Czy Ari nic ci o tym nie powiedziała?" "Nie wspominaj mi nawet o Ari. Opowiedz mi o tobie i o tym chłopcu, którego mam zamiar zamordować." Uch-och. Musiała trochę zmienić tor jego myślenia, zanim się zupełnie wykolei. "Słuchaj, jest coś, co powinieneś wiedzieć o Zachu." "Poza tym, że on właśnie zmienił, moje dwie ulubione kobiety, w jakieś kłótliwe lalki?" Jej głowa zaczęła znowu pulsować bólem. Przynajmniej Beckettsowie zostawili ją w spokoju, pozwalając na drzemkę. Szkoda tylko, że to nie trwało to zbyt długo. "Zach jest naznaczony." Cisza. "Och. I to wszystko?" Teraz była jej kolej, aby z szoku zaniemówić. "Wiedziałeś o tym?" "Tak. Pewnie, że wiedziałem, tak jak i Ari jest naznaczoną, by zostać Amerycan Next Top Model." Jo odłożyła słuchawkę. Wiedziała, że nie należy rozmawiać z Ro, kiedy był jakim nastroju, jak ten. Telefon znowu zadzwonił. Odebrała, ale była gotowa w każdej chwili się rozłączyć, jeśli znowu będzie tak do niej mówił. "Nie będę z tobą rozmawiała w ten sposób." "Dobrze. To powiedz mi coś, w co będę mógł uwierzyć, jak na przykład o koniach zamieniających się we wróżki, podczas pełni księżyca..." 63

"Sprawdź w Rejestrze, jeśli mi nie wierzysz. Ja tak właśnie zrobiłam." Aż zaśmiał się z niedowierzania. "Ty naprawdę mówisz poważnie?" "Ro. Proszę. Wystarczy, że sprawdzisz w Rejestrze." "Dobrze. Zrobię to . A ty wracaj śmigusem do domu pod pierzynkę, rozumiesz? Wiemy, że on jest teraz z Evansami. I dla dobra nas wszystkich, to on mógłby już tam pozostać na zawsze." Tym razem był to ‘Roland zamartwiający się’. Rozłączył się, a Jo natychmiast usiadła na poduszkach i zadzwoniła do Ari. "Powiedziałaś Ro, aby ją przywołał?" "Uch… Och… No... Czy on do ciebie dzwonił?" "Jezu Chryste jesteś narwana. Wiesz, jak on reaguje, gdy tylko wspomina się jej imię." "Co ci jeszcze powiedział?" "To, że mam natychmiast przywieźć swój tyłek z powrotem do domu, i zostawić Zacha tutaj." Pominęła kwestę mordu, którego on chciał na nim początkowo dokonać. "Nie uwierzył mi, gdy powiedziałam mu, kim jest Zach, więc kazałam mu sprawdzić w Rejestrze." Nawet ktoś uparty jak osioł, nie będzie w stanie temu zaprzeczyć i z tym dyskutować. "Nam też zajęło to trochę czasu, by to zrozumieć. Mógł powiedzieć, że to zrobi, ale wiesz, i to aż za dobrze, jak z nim jest..." No tak. Roland był znany z tego, że próbował, a potem był uparty... jak osioł. "A zatem będziemy musieli poczekać na jej potwierdzenie." "Ona powinna być na miejscu lada chwila." Jo zamrugała. "Czekaj , myślałam , że ona pojedzie do trybunału w pierwszej kolejności." "Dlaczego ona miałaby przyjeżdżać tutaj? Zacha tutaj nie ma, prawda?" No niby tak, ale jak on zareaguje, gdy ona się pojawi? "Nie jestem pewna, czy to taki dobry pomysł Ari." "Zaufaj mi. To jest najlepszy pomysł, jaki kiedykolwiek miałam. Bo to znaczy, że ona i Roland nie spotkają się. I dla mnie to jest świetne samo w sobie." Jo wiedziała, że jednak chodziło o coś więcej, niż tylko to. "Proszę, nie mów mi, że też masz przeczucie." Ari zachichotała. "O rany, to tak jak ja!"

64

"A jak to ma pomóc Zachowi?" Poczuła coś w żołądku. Coś jak, ukłucie... nie.. to był cholerny ból. A może miało to coś wspólnego z tą małą kobietką o zielonych oczach. Taka kobieta potrafi oszołomić Beckettsów i to na więcej sposobów. Na wszystkie możliwe. "Może tak ... a może i nie. Miej na niego oko. Zaczynam myśleć, że to jest właśnie najlepszy pomysł całego mojego życia. A on będzie teraz potrzebował pomocy, bardziej niż ktokolwiek i kiedykolwiek przed nim." Słowa Ari wysłały dreszcz wzdłuż jej kręgosłupa. Ta kobieta była niesamowicie dokładna w tego rodzaju rzeczach. Miała paskudną zdolność wykrywania problemów, zanim one w ogóle się pojawiły, i ktoś się w ogóle dowiedział, że istnieją. "Wiem o tym." I to właśnie dlatego, nie będzie posłuszna Rolandowi i nie wróci do trybunału. A kiedy już tam wreszcie wróci, to będzie miała świetną obronę w postaci Ari. "Muszę wyjaśnić jego całej rodzinie, kim on jest." "Jak oni przyjęli twój przyjazd?" Chciała powiedzieć jej prawdę, że zareagowali tak, jakby woleli dostać wysypkę w bardzo intymnych miejscach, niż widzieć ją na progu swojego domu, ale nie chciała wiedzieć jak zareagowałaby na to Ari. "Było dobrze." "Ach. No to na razie! Informuj mnie." "Ro wrócił do pokoju?" "Dokładnie. Płacze właśnie nad Rejestrem. Och to takie zabawne, patrzeć teraz na wyraz jego twarz." Jo zachichotała. "Bawisz się lepiej ode mnie." "Dziękuję." Jo słyszała wymuszony uśmiech w głosie Ari. "I Jo?" "Tak?" "Roland i ja chcielibyśmy zaprosić cię na ślub." Ari rozłączyła się, zanim szczęka Jo gruchnęła na podłogę. "Szalona czarownica!" Jo spuściła nogi na podłogę i wsunęła ręce w kieszenie dżinsów. Zmarszczyła nos. Szkoda że nie wzięła walizki z samochodu, mogłaby wówczas, po prysznicu, zmienić ubrania. "Mam tylko nadzieję, że Beckettsowie przywitają Genevieve lepiej niż mnie."

65

Usłyszała dzwonek u drzwi wejściowych, zanim jeszcze dotarła do drzwi sypialni. "Cholera!" Otworzyła drzwi, mając nadzieję, że uda jej się jakoś przeżyć ten sztorm, który za nimi na nią czekał. Nauczanie dzieci było bułką z masłem w porównaniu z obcowaniem z braćmi Beckett. Gdy dostała do schodów, drzwi wejściowe były już otwarte. Stał w nich Gareth, a na jego twarzy igrała mieszanina ciepła i ciekawości. "W czym mogę pomóc?" Sądząc po tym wyrazie twarzy, Jo miała wrażenie, że dokładnie wie, w czym on chciałby pomoc Genevieve. Blondynka pokręciła głową, a jej niebieskie oczy pozostały spokojne. "Szukam Johry Yashodhar. Widziałeś ją?" A zatem czas zacząć. "Genevieve Godwin, jak sądzę?" I stało się coś, czego zupełnie się nie spodziewała. Gareth warknął całkowicie nieludzko, a włosy wyrosły na jego ramionach. "Godwin? Czy ty właśnie, kurwa, powiedziałaś Godwin?" Genevieve uniosła ręce, otaczając się zielonym blaskiem. Zielonym, jak świeże listki na drzewie. "Przychodzę w pokoju Garethcie Beckett. Nie mam zamiaru się z tobą kłócić." Warknął, a Jo zastanawiała się, co to znowu, kurwa, było. Co takiego się stało, że to aż tak wkurzyło wilkołaka. Miała w staniku srebrne pociski, czy co? Ale musiała coś z tym zrobić, i to natychmiast. Szybko podeszła do nich i chwyciła Pana Furię za ucho, używając jednocześnie głosu Brunhildy. "Gareth! Ona jest naznaczona!" "Nie obchodzi mnie, czy lub kim ona jest! Może być nawet Matką Teresą! Ale nie wejdzie do tego domu!" Głos Garetha przepełniony był realnym zagrożeniem. Jo pacnęła go w nos. "Zły pies!" Przetarł czubek nosa, i spojrzał na nią, ale przynajmniej teraz, jego oczy wyglądały już na w pełni ludzkie. "To bolało!" "Świetnie!" Znowu go chwyciła za ucho, i odciągnęła od drzwi, ignorując jego 'ałałała!', aż Gen weszła. "Zostaw piękną kapłankę w spokoju, albo pójdziesz do kąta. I nie myśl, że tego nie zrobię." "Ale ona jest z Godwinów." Gareth potarł swoje bolące ucho. "No i ?" Gareth spojrzał na nią. "Ty naprawdę nie masz o niczym pojęcia, prawda?" "Jo, dlaczego wyżywasz się na moim bracie.... och! A co my tu mamy?"

66

Jo odwróciła się właśnie, i znalazła Zacha, który podchodził do Gen, wyciągając jednocześnie do niej rękę. Poczuła nagłą potrzebę, by troszkę przerzedzić włosy Gen, najlepiej pasemko po paśmie je wyrwać. "Jestem Zachary Beckett. A ty kim jesteś?" "Genevieve Godwin." Zach stanął jak wryty, i tylko jego brwi podjechały aż do włosów. "Godwin?" Spojrzał na Garetha i wyprostował się. "To wiele wyjaśnia." Przebiegł palcami po swoich ciemnych włosach. "Jesteś jedną naznaczoną przez Hekate, prawda?" Jo patrzyła na Zacha. Skąd on to wiedział? Usłyszał jak wrzeszczy na Garetha, czy może odkrył to za pomocą dotyku? Czekaj... Sekundkę… Czyżby, w końcu, zorientował się kim jest? Gen posłała Zachowi, miękki i słodki uśmiech. "A ty jesteś tym, na spotkanie z kim Arianna tak bardzo nalegała. Powinniśmy omówić kilka rzeczy." Rzuciła kątem oka na Garetha. "Jeśli, oczywiście dla ciebie i twojej rodziny jest to do przyjęcia." "To nie ma znaczenia, bo dla mnie jest to jak najbardziej do przyjęcia!" Zach położył rękę na jej ramieniu, a Jo puściła Garetha, zupełnie oszołomiona i jakoś… niejasno zraniona. "Jeśli tylko ty będziesz ze mną, to jestem pewien, że możemy zawsze znaleźć coś do omówienia." I poprowadził Gen do domu. A po chwili Jo mogła usłyszeć jak przestawia ją Chrisowi i Danielowi. Nie słyszała ich reakcji. Była na to zbyt zajęta. Usiłowała zagłuszyć to dziwne brzęczenie w uszach. Jak on śmiał tak zareagować na Gen? A ta dziwka po prostu się na to godziła. "Jo? Wszystko w porządku? " Zamrugała kilka razy, zaskoczona ostrym wyrazem twarzy Garetha. Był tuż przed nią. Zabawne, ale nie widziała go do tej pory. "Czuję się dobrze." I zamierzam zabić twojego brata. Nie jestem jeszcze pewna, dlaczego, ale na pewno to zrobię. "Na pewno?" No cóż, był naznaczony, więc może jej to zająć trochę czasu ale i tak to zrobi I była pewna, że uda jej się wymyślić, coś odpowiednio bolesnego. "Tak, jestem pewna." Przeszła obok niego, a potem ruszyła śladem Zacha do wielkiego salonu Chrisa. Zach siedział na oparciu fotela, na którym siedziała Gen. Jo zwinęła dłonie w pięści.

67

A obok niej, Gareth znowu zawarczał. Och tak, wiem, jak się czujesz. "Arianna, gdy tylko zdała sobie sprawę, że Zachary jest prawdopodobne, jednym z nas, skontaktowała się ze mną, i mnie przysłała mnie tutaj, abym upewniła się, że jej przypuszczenia są prawdziwe." Gen pochyliła głowę. "Nie myliła się oczywiście. Gdy tylko szkolenie Zacharego dobiegnie końca, to wyczuwam, że on będzie po prostu fenomenalny!" "Jesteś czarnoksiężnikiem, tak jak reszta twojej rodziny." Głos Daniela był zimny. Stał teraz pomiędzy Laną a Gen. A Chris stał z nim ramię w ramię, całkowicie blokując Lanę przed wzrokiem Gen. "Jesteś Godwinem." "Tak jak i wy, mamy tych samych przodków." Gen westchnęła. "A to, co zrobiła moja rodzina... Nie ma nic, co mogłabym powiedzieć, by to zabrzmiało dobrze. I teraz jedyne, co mogę zrobić, to zaoferować, że będę chroniła waszego brata i przeszkolę go najlepiej jak tylko potrafię." "Jak czarnoksiężnik może trenować czarownicę?" To było coś, na co Jo, także bardzo chciała uzyskać odpowiedź. Stanęła przed Gen i zażądała odpowiedzi. Nikt nie będzie szkolił Zacha, dopóki Jo z nim nie skończy, do jasnej cholery! "Wybacz, ale nie zrobiłaś najlepszej roboty jak do tej pory. Zach został prawie zupełnie zniszczony przez obu Beckettsów i Trybunał Czarownic." Jo aż zjeżyła się na to oskarżenie. "Jeśli Arianna by do mnie nie zadzwoniła, kiedy ona..." Gen wzruszyła ramionami. "Nie jestem pewna czy udałoby się go uratować." "Dziękuję bardzo." Usta Jo wygięły się pod tym niezadowolonym tonem Zacha. "No nie jestem taka pewna. Po tym wszystkim, co się stało uważam, że Zach jest dużo silniejszy niż my wszyscy." Patrzyła prosto w jego piękne oczy, i chciała, żeby zobaczył jej żal. "Łącznie ze mną. Gdyby nie był tak silny, zostałby zniszczony. Zamiast tego, myślę, że jednak zdołał nauczyć się czegoś.” ”On będzie wiedział, jaki jest silny, gdy z nim skończymy." "My?" Jo odważyła się nie zgodzić z Gen, chociaż miała ona rację co do jednego, Zach potrzebował szkolenia z kimś, kto również był własnością i był naznaczony. Ale on nadal potrzebował jeszcze jej szkolenia jako czarownik, i tego Gen nie mogła mu dać. "Tak my." "A ja nie mam nic do powiedzenia w tym temacie?" Zach brzmiał na wkurzonego.

68

"Nie" Jo nawet nie oderwała wzroku od Genevieve. Nie było nawet mowy, by dała jej jakieś możliwości do roszczenia sobie praw do Zacha. Musiała być częścią tego, co się z nim działo, nawet jeśli oszaleje przy tym. "Czy ktoś, poproszę, mógłby mi wyjaśnić, co dokładnie znaczy bycie własnością i naznaczonym? I dlaczego, do tej pory, nie rozerwaliśmy tej kobiecie gardła? I jeśli nie dostanę dość dobrej odpowiedzi, to jest właśnie to, co mam zamiar zrobić. Bez względu na to, czy to nasza daleka kuzynka, czy nie." Jo dźgnęła Garetha w pierś. "Siadaj! I waruj. Dobry pies." Gen roześmiała się, i znowu w powietrzu zabrzęczał ten słodki dźwięk. Jo naprawdę zaczynała jej nienawidzić, szczególnie, gdy Zach delikatnie pogłaskał Gen po ramieniu. "Własnością jest ktoś, kto został wybrany przez boginię, na coś w rodzaju magicznej policji, wszystkich magicznych istot w naszym świecie. Własnością są kapłani i kapłanki, zdolni do korzystania z ich mocy, tak by walczyć i naprawić szkody wyrządzone przez tych, którzy nie przestrzegają naszych praw, we wszystkich trzech magiach. W szczególności zaś tych, którzy weszli w kontakty z siłami, które ingerują w ludzkie życie, z różnych niskich pobudek." "Podobnie jak działają czarnoksiężnicy, tak?" Gareth odepchnął Jo z drogi, i szarpał się z nią przez chwilkę dopóki, nie przepchnął jej za swoje plecy. "Nie jestem pewien, czy chcę oddać mojego małego brata, pod ochronę ludzi takich jak ty." Jak Gen udawało się wyglądać na tak spokojną, gdy stał przed nią facet z tak dużymi kłami i warczał? Jo nie miała pojęcia. "Czy wierzysz, że bogini popełnia błędy?" Patrzyła jak pierś Garetha nadęła się, gdy wziął głęboki oddech, ale nie zdołał nic jej na to odpowiedzieć. "Nie? A zatem rozumiesz to. Urodziłam się taka jak Zach. Zaufaj mi. A jeśli nie umiesz inaczej…" Jo nie widziała twarzy Garetha, ale Gen tylko westchnęła. "No to przetestuj mnie, jeśli chcesz. Udowodnię ci siebie, książę." Zach wyraźnie podskoczył. "Książę?" I te słodkie, niewinne niebieskookie stworzenie zwróciło się do Zacha. "A jak wy nazywacie przyszłego następcę tronu, króla czarodziei?" "Pita." Jo zagryzła wargę, i starała się nie roześmiać. Gładkie czoło Gen zmarszczyło się. "Co to jest Pita?" "Ból w dupie."

69

"Palant." Zach uśmiechnął się do brata. "Idiota." Twarz Gen przybrała zasmucony wyraz. "Proszę, panowie. Czy możemy wrócić do głównego tematu?" "Czy ty srasz diamentami czy coś takiego?" Daniel wstał i przeszedł bliżej Garetha, blokując Jo widok już na czegokolwiek innego, poza ich plecami. Nie widziała już w ogóle, ani Zacha ani Gen. "Bo brzmisz na bardzo spiętą." Uśmiechnął się, ale było w tym uśmiechu coś zimnego i złośliwego, jak dla niej. "Chociaż wątpię, aby twoi faceci się o to martwili." Gen zbladła, ale trzymała fason. "Chciałabym prosić, abyś nie mówił do mnie, w ten sposób." "Odczep się od niej, Danielu." Oczy Zacha błyszczały, gdy patrzył na brata. "Ona jest tutaj, aby mi pomóc!" "Ona jest z Godwinów, Zach!" Jo uniosła ręce i pchnęła plecami w Garetha, co wydawało się jedynym wyjściem, by coś zobaczyć. Potknął się, ale coś już widziała, gdy nie stał na jej drodze. "Czy ktoś może mi wyjaśnić, dlaczego Godwinowie są tutaj odpowiednikiem szatana?" Christopher zaczął fizycznie zmuszać swoich braci, by usiedli na kanapie, w tym również i Zacha. "Ja to zrobię." Przyciągnął Lanę do siebie i przytulił ją mocno. "To wszystko zaczęło się, gdy rzuciłem zaklęcie przywołania partnerki Beckettów." Gareth prychnął. "Gówno prawda. Wszystko zaczęło się na studiach, kiedy nasikałeś do plecaka Colea!" "Podwójne bzdury." Wszyscy gapili się teraz na Lanę. "Chłopaki powiedzieli mi, że Godwinsowie odnosili się wrogo do siebie, odkąd ich pra-pra-pra-pra dziadek zjadł ich pra-pra-pra-pra babcię. A Cole, po prostu przeniósł to na następnego poziom nienawiści." Lana w końcu zlitowała się nad biedną, i kompletnie zdezorientowaną Jo. "Ta praaaaa... babcia, która została zjedzona, była właśnie z Godwinów." "Nasz przodek porzucił czarownicę przed nią, i ta czarownica przeklęła naszą rodzinę, no i dziadek zjadł babcię, a Godwinsowie nadal są o to wkurzeni." Zach przysunął swoje krzesło bliżej fotela, gdzie siedziała Gen. Jo stanęła między nimi i spojrzał w dół, na Zacha. Zmrużył oczy ale przesunął krzesło z powrotem, tam gdzie początkowo stało. "Cole zdecydował się, by mieć do mnie żal o to wszystko, i to przez całą szkołę średnią, a ja nie widziałem powodu, by nie odwdzięczyć mu się tym samym."

70

"Oni walczyli o wszystko. Stopnie, szkołę, dziewczyny. Co tylko chcesz. " "Cole groził, że zabije Lanę. Ale mu się to nie udało, bo ona jest czymś więcej niż się spodziewał." Chris wyglądał na tak dumnego ze swojej partnerki, że to aż spowodowało ból w klatce piersiowej Jo. "Wyzwał mnie na pojedynek i przegrał." "Prawie przy tym zginąłeś." Lana szturchnęła Christophera w bok. "Jeśli nie byłoby przy tym Zacha, to byś umarł." Jo zmarszczył brwi, gdy dłoń Zacha w rękawiczce próbowała się zacisnąć. "Czy tak właśnie on został ranny?" "Tak." I teraz Chris znowu zawarczał. To musiała być ta ‘wykołacza’ rzecz. Pokręciła głową. "Więc dlaczego się nie uzdrowił?" "Staraliśmy się, ale nie daliśmy rady, jest odporny na wszystkie nasze czary." Lana westchnęła. "Plus to, że został wysłany do trybunału tak szybko, jak to było tylko możliwe. Babcia myślała, że to dobry pomysł, aby zaczął trening jak najszybciej, gdy Chris robił te dziwne uwagi o zjedzeniu go." Jo zamrugała. "Co?" "Zach oczyścił zaklęcie rzucone na Chrisa przez siebie i uziemił je przez mnie." Ożeż cholera! To musiało boleć. "Ale jeśli ktoś tak oczyszcza czar, to musiał zostać ranny dużo mocniej. To Zach był naprawdę ranny." Bracia spojrzeli najpierw na siebie, a potem wszyscy spojrzeli razem na Zacha. Przewrócił oczami. "Wielkie dzięki, Jo." "On nie pozwolił nam zobaczyć jego rany, dopiero babcia zmusiła go do tego." Ramiona Chrisa opadły. "Jest aż tak źle?" Widziała na jego twarzy, że Zach nie ma ochoty, na rozmowę o tym i ponowne przeżywanie tego koszmaru, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Gareth przemówił pierwszy. "Zostaw go, Chris." "Wiedziałeś." To nie było pytanie. To było bardziej jak oskarżenie. Gareth skinął głową. "Krytyczna decyzja. Miałeś wystarczająco dużo na swoim talerzu. Lana walczyła z urazami i twój gniew był zbyt silny. Nie mogłem pozwolić, byś wziął jeszcze do tego Zacha, kiedy on..." Gareth zadrżał. Jo studiowała twarz Zacha. Jak bardzo było źle? "Pokaż mi swoją rękę."

71

Zach przytulił ją do piersi. "Wolę iść do sklepu i kupić sobie sukienkę." "Zach." Uszczypnęła koniuszek swojego nosa. Jak on jej to zrobił? Nie była pewna, czy ma się śmiać, czy krzyczeć. "Poważnie. Myślę, że dobrze wyglądałbym w fioletowy szyfonie." "Zachary!" "Uch-och, niebawem będzie wymieniać wszystkie moje imiona, a wtedy będę miał prawdziwe kłopoty." Spojrzała na niego z góry. "Nie zmuszaj mnie, żebym udusiła cię we śnie." Wyciągnęła rękę. "Pokaż." "Nie." "Nie każ mi tego zrobić siłą." "A wiesz, że ja umiem żuć takie różne rzeczy?" "Czyli muszę przynieść smycz i kaganiec, tak?" "Nie jestem pewien, czy wytrzymam tak długo." Cholera, no i zaczęła skręcać się ze śmiechu. "Pokaż mi swoją, cholerną rękę, albo powiem Rolandowi, że pragniesz, by Ari urodziła twoje dzieci." Wyciągnął rękę. "Tą drugą." Skrzywił się i podał jej zranioną rękę. Jo zaczęła odkleić rękawiczkę od jego skóry. Starała się być ostrożna i bardzo delikatna, ale jego ręka wciąż drgała, przy każdym jej ruchu. Widziała jak nad jego górną wargą pojawiły się krople potu. "Przepraszam." Skinął głową, ale nic nie powiedział. Rękawiczka w końcu zjechała do końca, a ona dostała pierwszą szansę na zobaczenie w całości jego ręki. "Och, Zach." Ostrożnie przesunęła palcem po dole zaczerwienionej skórze, delikatnie śledząc koło Hekate, które napiętnowało jego dłoń. Palce miał spuchnięte, stawy nabrzmiałe, a ciało wokół rany wciąż było mocno zaczerwienione i ledwo uzdrowione. Co prawda oparzenia nie były już otwarte, i nic się z nich nie sączyło, ale widać było, że rana jest wciąż świeża i bardzo boląca. Tak właściwie, to musiało to boleć jak wszyscy diabli. Chciała nakrzyczeć na niego za to. Jak on w ogóle mógł chodzić na zajęcia z czymś takim? Jak on mógł sprawiać, że ludzie śmiali się? Że sam się śmiał i jeszcze gapił się na nią tymi cholernymi oczkami jelonka Bambiego? Cholera.

72

Chciała, go pocałować w tą ranę, by miej go bolało, a potem wycałować go wszędzie, i sprawić, by wszystko było już lepiej. "Nie jest aż tak źle." Spojrzała mu w oczy i wiedziała, że kłamał, ale podziwiała go, bo jak on w ogóle mógł rzucać zaklęcia przy takim bólu. A to mówiło coś o sile, którą posiadał. "Pozwól mi pomóc." "Jo..." "Proszę." I te niebieskie oczy popatrzyły w jej. To było tak, jakby mógł zobaczyć całą jej duszę. A ona mu na to pozwoliła. Nie była pewna co zobaczył, ale jego usta zacisnęły się i skinął jej głową. Czuła aż zawroty głowy z ulgi. Wiedziała, że nie będzie mogła uzdrowić go całkowicie, ale mogła sprawić, by choć trochę go to mniej bolało. "Czy rana jeszcze sączy się?" "Tak." "To dobrze." Westchnęła. "Gen?" "Hmm?" "Lepiej chodź z nami." Jeśli zostawiłaby tutaj tą blondynkę, to Beckettsowie mogli by ją naprawdę zjeść. Kuszące, ale chyba jednak nie mogła na to pozwolić...

73

Rozdział 8

Zach przyglądał się, jak dwie kobiety tańczą po kuchni jego brata. Lana wskazała im rzeczy, a potem wycofała się, mamrocząc coś do siebie, podczas gdy Jo i Gen zabierały to, czego potrzebowały. Coś w wyglądzie Gen sprawiało, że zaczynał się niepokoić. To było prawie tak, jakby oczekiwała czegoś od niego, a jednocześnie przygotowywała się dla niego. Kiedy skończyły, zaczęły zbierać przygotowane rzeczy. Zach miał ogólne pojęcie o tym, co planowały, no i kilka własnych pomysłów, jak to poprawić. Jo miała ramiona pełne płatków kwiatów, ziół i drewnianą łyżkę. "Pracownia?" Zach zbladł. Nie mógł pozwolić Jo zobaczyć pracowni. "Niestety, tam jest pewne zaklęcie, którego nie możemy zakłócać." Wzruszyła ramionami. "No i?" Lana wyciągnęła rękę, zanim zdążył ją powstrzymać. "Chodźcie za mną." Zach jęknął cicho na te słowa. Z wyrazu twarzy Lany odczytał, że chciała, by te dwie zobaczyły zaklęcie Zacha. Ale dlaczego? A teraz szedł za Jo, studiując jej pupę, która uroczo kołysała się przed nim, opięta w ciemne dżinsy. Prawie jęknął. Cholera, wyglądała tak dobrze, i to nawet pomimo bandaża na głowie. A on był taki podły, mając tego rodzaju myśli, no bo jak mógł marzyć o prześwietlaniu jej wzrokiem i rozbieraniu, podczas gdy ona była ranna? I na tym właśnie powinien się skupić... "Czy powinno się czarować ze wstrząsem mózgu?" Jo odwróciła się do niego, przekładając włosy przez ramię. "Wiem, co robię." "I to było właśnie to, co myślałaś, gdy próbowałaś się włamać do mojego domu, tak?" "Próbowałaś się włamać do czyjegoś domu?" Gen pokręciła głową. "To jest bardzo złe, Johra." Jo warknęła. Zach przygryzł wargę, aby powstrzymać się od śmiechu. Cholera, Daniel miał rację z jedną rzeczą, Genevieve była tak spięta, że niemal święta. "Oj, tak. Słuchaj jej Jo."

74

Gen wzruszyła ramionami, gestem dość dziwnym, jak na jej eleganckie ramiona. "Bardzo dobrze." Lana otworzyła drzwi do pracowni. "Wchodzicie na własne ryzyko." Jo nawet nie zatrzymała się, a Gen dreptała jej po piętach. Tylko Zach ociągał się. "Nie jestem pewien, czy jestem gotów, by podjąć to ryzyko." Lana wepchnęła go przed drzwi i zatrzasnęła je za nim. "Ja też cię kocham, siostro!" Krzyknął przez drzwi. Odwrócił się i znalazł dwie kobiety, tak różne, ale równie piękne, patrzące na niego. "No co?" Wymieniły jedno z tych strasznych spojrzeń kobiet, które sprawiały, że miał ochotę schować się pod łóżko. "Chodź tutaj, Zach." Zach powłócząc nogami ruszył do przodu, zanim jeszcze zrozumiał, co robi. "Jo?" Ton Gen był miły, przechyliła głowę i studiowała ołtarz w pracowni z rozbawieniem w oczach. "Hmm? Zach, podaj mi rękę." "Widziałaś ten czar?" O cholera. "Patrz tutaj." I wepchnął Jo swoją rękę praktycznie w nos. "Dziękuję..." Zmarszczyła brwi, jakby dopiero teraz dotarło do niej, co Gen jej powiedziała. "Myślę..." I to było to. Teraz zobaczyła ołtarz. Dwie świece dotykające się wzajemnie i szmaragdowy pierścień. Popiół na dnie kociołka. A pod tym wszystkim Koło Hekate, które tak starannie rozplanował. "Co to jest?" "Mówiłem przecież, że jest tutaj aktywny czar, prawda?" Jo spojrzała na niego. A on posłał jej swój najlepszy niewinny uśmiech. I jedyne co mógł w tym momencie powiedzieć to, to, że ona tego nie kupiła. Nawet na chwilkę. "Przepraszam na chwilę. Zapomnieliśmy o płatkach róży. "Gen wyszła cichutko, co było naprawdę niesamowite, biorąc pod uwagę czterocalowe obcasy, które miała na nogach. "Ałła!" Zach potarł głowę swoją zdrową ręką. "Dlaczego uderzyłaś mnie w głowę? Za co to było?" Jo wzruszyła ramionami. "Miałeś się skupić na zaklęciu, a nie na tyłku Gen."

75

Zamrugał. On nie patrzył na tyłek Gen. No oczywiście był fajny, ale on nie patrzył. Wolał patrzeć na tyłek Jo. Pogłaskała palcem po raz kolejny po kole wypalonym na jego dłoni, a on aż zadrżał, czując jej delikatny dotyk. Ból ustąpił, zastąpiony przez inny rodzaj... bólu. Cholera. Potrzebował jej. Jego wilk, aż zawył z chęci zatwierdzania ich partnerki. Zach wytrzeszczył oczy. Oj nie! Musiał powstrzymać swojego wilka, od zatwierdzenia Jo. Nie mógł mu na to pozwolić, gdy wciąż nie był pewien, czy on jednak nie rzucił na nią zaklęcia miłosnego. Och do diabła. Być może, że rzucił także jedno i na siebie! Bo czy jego serce powinno bić aż tak mocno? I to tylko dlatego, że ona dotykała go tak delikatnie? "Co to jest?" I Jo wolną ręka dotknęła szmaragdowego pierścionka. "Nie!" Zach chwycił ją za rękę, akurat w momencie gdy ona go dotknęła. Ciepło przepłynęło, aż do jego ramienia, owijając się wokół nich, i wiążąc ich jak jedwabny szal. Czuł jak zaklęcie kotwiczy w nich i wypływa na zewnątrz. Wiedział, po jej oddechu, że ona czuje dokładnie to samo. Jego kogut nawet to poczuł, podnosząc się mono i twardniejąc. Czuł, że zaraz dojdzie. Cholera. To na pewno nie było miłosne zaklęcie. To były sidła. I wpadli w nie oboje. Zaklęcie miłosne nie sprawiłoby, że oboje byliby tak napaleni. Ono nie otworzyłoby ich aż tak, czyniąc wrażliwymi na wszystko. I teraz jeśli ona odejdzie, zostawi go, on umrze. To był tak cholernie pokręcone, że nawet zabawne. "Co to jest?" Obserwował ją, gdy przesunęła językiem po wardze. Och kurwa. Jęknął "Zach?" Patrzyła na niego, a pożądanie płonęło na jej twarzy. Wiedział, co on miał zamiar zrobić, jakie będą tego konsekwencje. Ale musiał to zrobić, bez względu na wszystko. "Tak mi przykro, Jo." Otworzyła szeroko oczy, gdy jego wargi wręcz uderzył w nią. Starał się być z nią delikatny, ale chyba tylko bogowie o tym wiedzieli, bo on aż umierał z chęci bycia w niej. Czuć ją w swoich ramiona, jej usta na jego, jej piersi w jego klatce, to było dla niego za wiele. Chciał ją mieć, tu i teraz. Podniósł ją do góry, aż jej tyłek spoczął na krawędzi stołu. Stanął między jej rozłożonymi nogami, i ukrył ręce w jej włosach. Nie chciał się już z nią rozstawać. Nigdy. Pochylił ją, aż jej usta były pod idealnym kątem do pocałunku. Jej paznokcie wbiły się w jego ramiona, a on poczuł, że dochodzi. To nie tak miało być.

76

Ale ona, zamiast być zszokowaną i odepchnąć go, tylko pociągnęła go jeszcze bliżej. To było to. To było wszystko, o czym marzył w swoim zaklęciu Zachary Beckett. Był już całkowicie skazanym człowiekiem, i wiedział o tym. Sięgnął w dół, by poczuć ciężar jej piersi w dłoni. To była taka miękka górka, idealna, by go zadowolić. Ścisnął mocno brodawki palcami. Oderwał usta od jej i zaczął szarpać jej koszulką. "Jo!" "Tak." Drżał. Nigdy nie myślałem, że to kiedykolwiek od niej usłyszy. Kiedy szarpał jej koszulkę i rzucił ją na ziemię, poczuł, że to wszystko jest idealne. Ona była wspaniała, cała. Miała idealną brązową skórę, teraz przykrytą kawałkiem zielonej satyny. Umierał z chęci zobaczenia ją w tym zielonym staniu, ale musiał ją uwolnić. "Cholera, Jo. Jesteś wspaniała." Przygryzła wargę, wyglądając na niepewną. "Co my robimy?" Podniósł wzrok z jej piersi, i spojrzał w jej zmartwione oczy. "A jak myślisz, co to jest?" Jeśli planowała poprosić go, by się zatrzymał, bo ona chciała odejść, on jej na to pozwoli. Umrze, gdy ona zniknie za drzwiami, ale zrobi to dla niej. Wszystko dla niej zrobi. Usiadła i pociągnęła za krawędź jego koszuli. "Jesteś młodszy ode mnie." Uniósł brwi. "Mój ojciec jest o trzy lata młodszy od mojej matki." "Jesteś moim uczniem." No nie, do diabła, a to co znowu była za wymówka. "Pomyślmy o twoim zwolnieniu." Spojrzała na niego. "Jestem cholernie dobrym nauczycielem." Skinął głową. Tak, była. Ona naprawdę troszczyła się o swoich uczniów, nawet o niego. "Jesteś najlepsza." To wydawało się ją uspokoić. Ujął jej policzek, swoją zdrową ręką. "Potrzebuję cię, Jo. Nie masz pojęcia, jak bardzo, ale potrzebuję cię." Zamknęła oczy i przytuliła policzek do jego dłoni. "To jest takie trudne, to co robimy, ale musimy." Najsłuszniejszym wyjściem byłoby zapakować ją z powrotem w koszulkę i wystawić za drzwi. A potem słuszne byłoby zwinąć się w kącie i poczekać na śmierć. Tak, wiedział o tym. Nie było przecież nawet mowy o tym, by ktoś taki jak Jo przyjął go na stałe, gdy on był takim nieudacznikiem. Całe życie Zacha było przypadkowe i przeklęte.

77

"Bądź ze mną." Gdyby tylko mógł mieć ją tylko raz, to nigdy jej nie pozwoli odejść. A jej słodkość na zawsze wygoni z niego ciemność. Dobrze przynajmniej, że nie prosił o jej miłość. Ugryzła go w rękę, a potem pocałowała to zranienie bardzo delikatnie. "Tak." Zach zamknął oczy i podziękował bogom za tą mała łaskę. "Dziękuję." "Zach?" Nadal słyszał niepewność w jej głosi, a to aż zadrgało jego wnętrzem. "Będę o ciebie dbał Jo." "Co ...? "Patrzyła na niego, gdy on zdenerwowany swoją wypowiedzią podkradł się do drzwi pracowni i zamknął je na klucz. "Nie chcemy by nam przerywano, prawda?" Przygryzła wargę, ale wątpił, żeby to było ze zdenerwowania. Nie, kiedy zdjął jej stanik, rzucając go na podłogę z palącym spojrzeniem. Wszystko, co widział to była tylko Jo. Jej oczy były gorące, a jej piersi prosiły o jego dotyk. "Nigdy nie będziesz tego żałować." Uśmiechnęła się, a on roztopił się zupełnie. "Wiem o tym." Wyciągnął rękę i ścisnął jeden, ciemny sutek, zdobywając sobie najsłodszy jęk. "Nie masz pojęcia, co to dla mnie znaczy." I nigdy nie będzie. Nigdy jej o tym nie powie, i zmusi swoich braci do zachowania tajemnicy. Ona nigdy nie będzie wiedziała, że jest jego partnerką. Jo przeciągnęła się, opierając swoje piersi na tym niesamowitym człowieku przed nią. Słyszała niskie pomruki, jakie przy tym wyszły z jego gardła, i zobaczyła zdziczałe ciepło w jego oczach, i wiedziała, że on z trudem powstrzymuje swoje zwierzę. Kopnęła swoje buty z nóg i spróbowała ukryć uśmiech. Zamierzała go uwolnić. Kto wie, jak poturbowanie przez wilkołaka, może być gorące? "Ja pierdole, Jo!" Skinęła głową. Tak. Pierdolić Jo. Cienko zapiszczała, gdy wciągnął jej sutek w swoje gorące usta. I to tak silnie, że aż poczuła to między swoim udami. "O Boże, Zach." Jego erekcja wbijała się w zamek jej dżinsów, i to na tyle mocno, że czuła go przez swoje własne spodnie. Wyciągnęła rękę i owinęła ją wokół jego karku, chcąc jak najszybciej poczuć jego skórę pod swoją ręką. Jej serce zatrzymało się. A jej duży, zły wilkołak zadrżał pod jej dotykiem. Nie miała nigdy jeszcze nikogo z takim wielkim kołczanem między nogami.

78

To nie będzie nic prostego, ale i Zach nie był jakimkolwiek facetem, jakiego do tej pory spotkała w swoim życiu. Jestem jak pijana. Nie było mowy o tym, by mogła wrócić po czymś takim spokojnie do swojego życia. Nie mogła, jej serce nie mogło, nie po nim. Miała wiele rzeczy do nadrobienia, i mogła zacząć już teraz. "Trzymaj się." Niski pomruk rozbrzmiał gdzieś nad nią. Zacisnęła dłonie mocniej wokół jego szyi. Zach podniósł ją ze stołu, i odrzucił jej... podarte już dżinsy w dół nóg, a potem rzucił nimi przez ramię. "Jeep." Podniósł głowę z doliny pomiędzy jej piersi. Widziała jak mało, z człowieka, zostało w tych jego pięknych, niebieskich oczach. One, praktycznie jaśniały rozpaczliwą potrzebą i nieobliczalną chcą. Aby... Nie... To nie możliwe by widziała, to co widziała... A przynajmniej, nie, dopóki ona nie sprawdzi sobie jego całego... Będzie musiała pracować nad tym. I jeśli to, co poczuje będzie prawdziwe, wówczas zachowa sobie i tylko dla siebie Zacharego Becketta! Jednak i tak będzie się musiała upewnić, że on czuje dokładnie taką samą potrzebę jak ona. "Pocałuj mnie, Zach." Okay, więc to był może i taki mały wykręt. Ale nie chciała znaleźć w jego oczach czegoś, czego nie była pewna, że tak naprawdę tam było. Poruszył się i po chwili jego okrutne usta opadły na jej, biorąc je w posiadanie, czyniąc je własnymi. Jego ręka, po raz kolejny zanurzyła się w jej włosach, przytrzymując ją, a jednocześnie, co było najdziwniejsze w tym wszystkim, dając jej poczucie że, bez względu na to wszystko, jest bezpieczna i chroniona. Jak bardzo popieprzone to było? Nigdy nie miała takich uczuć. Nigdy wcześniej, żaden mężczyzna, nie potrafił tego zrobić. Ale z Zachem, jak już dobrze wiedziała, nikt nie mógł się równać. On robił rzeczy, których inni nie potrafili. I teraz właśnie jego dłoń wsunęła się pod krawędzią jej majtek, głaszcząc jej szczelinę, dzięki czemu ona wrzasnęła prosto w jego usta. Zamruczał z radości, a ten dźwięk sprawił, że przeszły przez nią kolejne dreszcze. Puściła jego kark i sięgnęła do suwaka jego dżinsów. Miała cholerną potrzebę poczuć go w swojej ręce, wiedzieć, jak gorący i ciężki był już dla niej. Chciała wiedzieć, czy został obrzezany. Chciała poczuć, jak porusza się w jej dłoni, jaki jest śliski. Chciała by był w niej, a jednocześnie chciała wiedzieć jak smakuje. A on wciąż ją całował. Nie, on pieprzył ją swoim językiem, pozwalając jej jednocześnie grzebać przy zamku jego spodni. Jęknął, wbijając się w jej dłoń, zanim zdążyła go otworzyć do końca. A gdy w końcu z nich wyskoczył, odetchnęła z ulgą. A potem miała go już całego. Pierwszy raz dotykała fiuta Zacharego Becketta.

79

Och. Mój. Boże! Był mocny, gorący, miękki i jedwabiście gładki, poczuła się jak w niebie. Jej palce ledwo mogły się zamknąć na jego obwodzie. Szarpnęła w górę i w dół, testując jego długość. Była aż za bardzo zadowolona z odpowiedzi, którą dostała. W tym momencie, jeden z jego palców, ciężko utopił się w jej wnętrzu. A reszta jego dłoni lekko przeciągnęła po jej łechtaczce, podczas gdy on jeszcze bardziej pogłębił pocałunek. Chciała go prosić, błagać... prosić błagając, by nigdy nie puścił jej ust, zmusić go by zawsze jej to dawał, co teraz. Zrelaksowana, rozłożyła szerzej uda. Chciała dać mu to, czego chciał, wiedząc że on zapewni jej bezpieczeństwo. Och mój drogi boże! Umrze. Właśnie tutaj i właśnie teraz. Jego ręka została pochwycona i przytrzymana pomiędzy jej rozłożonymi udami. A jej usta, były wszystkim czego pragnął i czego kiedykolwiek sobie życzył. Chciał poczuć jak będzie dochodziła, na jego ręce, w ustach i na jego kogucie. Chciał czuć jej słodkie ciało pod nim, wijące się z rozkoszy. Był już cholernie blisko rozpuszczenia się w kałuży u jej stóp. Jej ręka zacisnęła się wokół jego koguta. Jej uda drżały. Była blisko. Potarł kciukiem po jej łechtaczce. Małe kółeczko, przełykając jej kolejny płaczliwy jęk. I swój, gdy cholernie mocno zacisnęła na nim palce. Ból był ledwo zauważalny. Cała jego skóra zalana była jej potrzebą. Musiał być w niej, musiał ją poczuć, na swoim fiucie. "Jo." "Boże. Tak." Uśmiechnął się, wiedząc, że wyglądało to na bardziej wilczy uśmiech, niż ludzki. "Pozwól mi cię pieprzyć." Skinęła głową, jęcząc, a on poczuł się jak bóg. Jo może mogła o tym nie wiedzieć, ale już stała się całym jego światem. Chciał ją chronić aż do końca swoich dni. Nawet przed samym sobą. Puścił ją, ale tylko na tyle by sięgnąć po prezerwatywę w swoim portfelu i modlił się, żeby nie minął jeszcze jej termin ważności. Może i kłamał, ale jednak nie chciał zmuszać Jo, by nosiła małego Becketta bez jej pełnej zgody. Wyciągnęła rękę i uniosła brwi, nakazując mu, aby oddał jej prezerwatywę. Uśmiechnął się i oddał ją jej. Nie zamierzał przepuścić żadnej okazji na to, by być w jej dłoni. Założyła ja bardzo powoli, bawiąc się z nim, niosąc go aż do krawędzi i ulegając bestii wewnątrz niego. Wilk chciał być w niej. Teraz. Już. Natychmiast. Chciał się o nią bić, walczyć dla niej, czuć ją codziennie, dzień po dniu, aż do czasu, gdy ona ich opuści. Jego wilk zawył w niezadowoleniu, ale Zach zignorował go. Myśl! Myśl! "Już gotowe?" Spojrzała na niego spod rzęs. "Nie…" 80

Jej uda drżały. Była tym wstrząśnięta, tak samo jak i on. Chwycił ją za nadgarstek, i razem zepchnęli prezerwatywę do końca po jego fiucie. "Teraz jesteś." Zagryzła swoje pełne wargi, doprowadzając go do szaleństwa. Policzki miała zaczerwienione, a jej ciemne włosy opadły na czoło. Wyglądała jak rozpustny anioł. "Zaprzyj się." Pochyliła się, trzymając go ponownie w swojej ręce. "Dobra dziewczynka." Ściągnął jej majtki, bardziej niż gotowy zatopić się w swojej partnerce. Ale nagle, w połowie kroku, został zmuszony do zatrzymania, wpatrując się w piękno przed nim. "Och, panie zmiłuj się!" Była ogolona. Była zupełnie naga, widział zarys jej łechtaczki pomiędzy różowymi fałdami warg jej cipki. Nie myśląc o niczym innym, zassał ją w usta. "Och. O Boże! Tak." Spojrzał w górę, i znalazł Jo z głową odrzuconą do tyłu, jej piersi wolno unosiły się na świeżym powietrzu. Była jak każdy mokry sen, jaki kiedykolwiek miał, tylko w jeszcze bardziej soczystszym opakowaniu. Musiał ją mieć w ten sposób. Musiał. Lizał ją, chcąc jeszcze więcej. Warknął. Kochał to jej różowe ciałko. Widział jak się szamoce, rozpaczliwie próbuje rozłożyć się jeszcze bardziej dla niego. Rozwiązał ten problem. Wysunął pazury i rozciął jedwabny materiał, uspokajając tym trzepotanie jej nóg. Żadno z nich nie przejęło się tym. Ukrył twarz głęboko między jej udami, napawając się jej słodyczą, jej zapachem, osadzającymi się głęboko w jego psychice. Jęczała, i mamrotała, zaciskając ręce na jego włosach, tak mocno, że nie był pewien czy po tym jeszcze jakieś pozostaną na jego głowie. Ale i tak cieszył się każdą chwilą tego. A kiedy zadrżała na koniuszku jego języka wiedział, że znalazł raj. Doszła krzycząc, z nogami mocno owiniętymi wokół jego głowy, doszła. Był cholernie szczęśliwy. Miał zamiar ją zabić. Wiedziała o tym. Ale umrze szczęśliwa, przemoczona i trzęsąca się tutaj, na ołtarzu Christophera Becketta. Nigdy nie miała takiego orgazmu. Nigdy na boga, w całym swoim cholernym życiu. Wstał, i jednym szybkim ruchem, pchnął w nią, i to głęboko, aż do jej w brzucha. "Boże, jeszcze raz Jo." Pokręciła głową. Jeszcze jeden taki orgazm i mogą pisać jej nekrolog. "Och, do diabła, dokładnie tak." Warknął.

81

Wsunął dłonie w jej włosy, wysyłając to głupie, pulsujące ukłucie prosto do jej cipki. Domagał się pocałunku, a ona musiała mu go dać. W tej chwili była gotowa do dania mu wszystkiego czego tylko chciał. A potem poruszył się. Jęknęła w jego usta, gdy jego kogut dziko się szarpnął. Gdzie on do cholery był przez całe jej życie? Wziął ją bardzo powoli. Cholernie powolnie, sprzecznie z dzikością, która była w jego oczach. To było tak, jak chciał odcisnąć, każdy cal swojej długości w niej, i zostawić ją jęczącą, zanim jeszcze zacznie. Tak. W tym momencie żebractwo było zdecydowanie dobrą opcja. Najlepszą. Nigdy nie czuła czegoś bardziej niesamowitego, niż ten człowiek, poruszający się wewnątrz niej. Owinęła nogi wokół jego talii i pociągnęła go, próbując dać mu do zrozumienia, że ma się pospieszyć. Zachichotała. Pospiesz się! Pieprz mnie! "Co w tym śmiesznego?" Musiała przestać się śmiać. Musiała. Nie mogła zmarnować tego najlepszego pieprzenia w swoim życiu, jakimś obłąkanym chichotem. Jego usta drgnęły. "Jo? Może chcesz podzielić się tym z resztą klasy?" Otworzyła szeroko oczy, dając mu swoje najlepsze spojrzenie jelonka Bambiego. "Nie, panie Beckett." I właśnie to drgnięcie zamieniło się w pełen uśmiech, a na jego twarzy pojawił się sadystyczny wyraz. "Och? A dlaczego nie?" Sięgnęła w dół i ujęła jego piłeczki. "Bo ja nie będę się tym z nikim dzieliła." Wzdrygnął się pod jej ręką. "Cholera! Śmiałe!" Pochyliła się i tchnęła w jego usta. "Pieprz mnie." Zatrzymał się, a jego błękitne spojrzenie zapłonęło. Mogłaby przysiąc, że zobaczyła krawędź kłów wystających z jego górnej wargi. "Moja." Musiała powstrzymać się od krzyku, że tak właśnie było. Zach wyszedł z niej, złapał ją za biodra i obrócił ją. Jej tyłek był w powietrzu, a ręce na stole. I znowu zanurzył ręce w jej włosach. Przytrzymał ją, i po chwili jego fiut znowu wślizgnął się w nią z łatwością. "Powiedz to." Pokręciła głową, nie wiedząc, czego chciał. Głęboki pomruk zabrzmiał z samego środka jego piersi. "Powiedz to, Jo." Zamrugała, nagle już była pewna tego, co było mu potrzebne. "Twoja." Dyszała, czując tą cholerną przyjemność w samym środku. To przetaczało się przez nią, gdy on wbijał się w nią. On ją twierdził, oznaczał ją w taki sposób, w jaki żaden inny mężczyzna nigdy dotychczas tego nie zrobił i już nigdy tego nie zrobi. 82

A ona mu na to pozwalała, brykając tylko pod nim szczęśliwa, i to też tylko na tyle, na ile on jej na to pozwalał. Ale brała go i twierdziła dla siebie. Nic już nie było ważne. Nic. No bo jakże by mogło, po czymś takim? Ten mężczyzna był jej. No i poczuła to, sam początek, matka wszystkich orgazmów, falująca prosto z jej rdzenia. "Teraz. Boże, teraz." Wysapał za nią, wchodząc w nią, w kółko i w kółko, przesuwając ją na samą krawędź. Dochodziła, bez tchu, jej ciało szczelnie owinięte wokół niego, jej zamglony wzrok. "Pieprz mnie." I Zach stracił kontrolę, uderzając w nią w coraz mocniej w równym tempie, jęcząc, i pulsując wewnątrz niej. Oddawał jej wszystko, wypełnił całą prezerwatywę, i to tak, że aż obawiał się, że się może przez nią przelać. "Jo..." Opadł na nią, oboje ciężko oddychali, ciesząc się tym, co właśnie doświadczyli. To było COŚ. A teraz mogłaby tak łatwo zwinąć się na tym stole i spać przez tydzień, jeśli tylko Zach byłby obok niej. Przeniósł się, gotowy do wycofania. Położył rękę na jej biodrach. "Stój!" Prychnął. "Hau!" Zaczęła chichotać, aż złożył miękki, słodki pocałunek na jej policzku. "Zach." "Zaczekaj chwilę." Poczuła jak się podnosi, wychodzi z niej, pozostawiając ją z uczuciem zimna i pustki. A chwilę później została przeniesiona, położona na skórzanej kanapie i przykryta kocem. Coś fajnego wsunął na jej palec, a gdy otworzyła oczy na tyle długo, by sprawdzić co to, zobaczyła pierścionek ze szmaragdem. Dotknęła go. "Zaraz wracam." Poczuła jak złożył delikatny pocałunek na jej czole, i pozwoliła sobie odpłynąć, wiedząc, że on będzie ją chronić.

83

Rozdział 9

Zach na palcach wyszedł z pracowni, zaraz po tym jak przykrył kocem swoją partnerkę. I jeśli Jo, była tak ranna, jak twierdzili jego bracia, to naprawdę potrzebowała odpoczynku. A on zamierzał jej go zapewnić. "Musimy utworzyć koło." Zach aż podskoczył, uderzając w drzwi. "Cholera! Nie rób tak!" Wysoka blondynka uśmiechnęła się. "Przepraszam, ale naprawdę musimy rozwiązać twój problem, zanim on jeszcze bardziej się rozwinie. Nie martw się, wiem jak to zrobić, jak go rozwiązać." Ujęła jego rękę i pociągnęła, ale on ledwo to poczuł. "O czym ty mówisz?" "Jesteś pod wpływem klątwy, Zach." Klątwa? Zach zamrugał, ale jego wilk aż usiadł z wrażenia. "A jak myślisz, dlaczego każdy czar, którego się tkniesz, działa w tak nieprzewidywalny sposób?" "Skąd wiesz o tym?" Uśmiechnęła się, tym tajemniczym, kobiecym uśmiech, jakby wiedziała o nim wszystko, i znała nawet o rozmiar jego slipek. "Umiem ci pomóc, jeśli mi na to pozwolisz. Muszę przeprowadzić rytuał łamiący tą klątwę." Musiała żartować, prawda? "Nie sądzę, żeby to było możliwe." Nie było mowy o tym, by pozwolił jakiemuś Godwinowi, rzucać na niego czary. Jej uśmiech trochę przygasł. To było jak oglądanie słońca, które, schowało się za chmurą w najpiękniejszy dzień. "Jesteś pod wpływem klątwy Zach. Dlatego właśnie, wszystkie twoje zaklęcia kończą się tak spektakularnie. A twoja ręka nie uzdrawia się. Musimy to naprawić, a najlepszym sposobem na to, jest właśnie ochrona pełnego koła."

84

Jego palce zacisnęły się, i fala agonii przeszła przez jego uszkodzoną rękę. To byłoby takie łatwe, zrzucić winę za wszystkie swoje problemy na zły urok. "Skąd wiesz, że to na pewno jest to klątwa?" Spojrzała na niego zmęczona. "Słyszałam jak, moi bracia i ojciec rozmawiają o tym. Ty byłeś ich celem. Zostałeś przez nich oznaczony, tak jak i Chris i Lana, po tym jak umarł Cole. Oni wierzą, że gdyby cię tam nie było, jego dusza zostałaby wypalona, wyrwana i oddana demonowi. Wierzą, że wówczas mogliby zabrać koronę królowi, podczas, gdy Gareth byłby zbyt zajęty żalem po utracie brata." Posłała mu spojrzenie pełne skruchy i poczucia winy. "Gdy uświadomiłam sobie, co robili zaczęłam cię szukać, ale byłeś bardzo dobrze ukryty." "To nie jest możliwe. Musieliby mieć coś mojego, by to zrobić." Nie było mowy o tym, żeby komuś udało się zdobyć kosmyk jego włosów. Jego mieszkanie także nie zostało okradzione, ani tutaj ani w Pittsburghu i w Cleveland. Jego samochód również był w porządku. Nie było żadnych oznak, że ktoś próbował się do niego włamać. Zwróciła uwagę na jego dłoń. "Kiedy twoja ręka została spalona, ona krwawiła. I myślę, że to właśnie ta krew, która skapnęła, została przez nich użyta. Jednak uważam, że ponieważ mieli tak małą ilość materiału, usunięcie klątwy nie powinno być aż tak trudne. A oni nie będą mieli już szansy, by ponownie ją aktywować." To co mówiła było naprawdę chore, ale swoiste poczucie winy szczerze błyszczało w jej oczach i nie dawało mu spokoju. "Skąd mam wiedzieć, że nie działasz w zmowie z nimi?" Wyciągnęła rękę. "Wiesz kim jestem, Zach. Poczułeś to w momencie, gdy mnie dotknąłeś." Coś z jego sceptycyzmu musiało być mocno wyraźne w jego oczach. Jej ręka opadła. "Więc pozwól mi abym to udowodniła. Rzuć czar koła samodzielnie. Przywołaj poszczególne elementy, wezwij Pana i Panią, by byli świadkami naszego rytuału. A potem zablokuj wszystkie wejścia przed złem. Jeśli jestem tak zła, jak uważacie ty i twoi bracia, nie będę w stanie wejść do koła." Brzmiało to tak prosto. Ale czy to możliwe, by aż takie było? Wystarczyło tylko proste zaklęcie, aby naprawić to, co się z nim działo? Brzmiało to zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe. "Ty naprawdę myślisz, że to zadziała?" Wzruszyła ramionami. "Nie będziesz wiedział, dopóki tego nie spróbujesz." "Dlaczego nie można zrobić tego samego, co ja zrobiłem, aby zdjąć klątwę z Lany? Dlaczego musimy wzywać do ochrony koło? "

85

Jej głowa przechyliła się z ciekawością, co wyeliminowało jego wyrzuty sumienia. "Jak uleczyłeś Lanę?" "Zanurzyłem białą świecę w oleju rutowym, wyrzeźbiłem koło Hekate na powierzchni i rzuciłem zaklęcie." "Ach." Skrzywiła się. "To nie będzie działać w twoim przypadku, ponieważ twoja klątwa jest dużo bardziej złowroga i dużo dalej idąca. A także dlatego, że jesteś własnością, że jesteś naznaczony, jej skutki mogą być znacznie więcej... bardziej katastrofalne, jeśli nam się nie uda jej zdjąć." Zirytował się głęboko. Cholera, to nie miało zbyt wiele sensu. Przecież będąc wewnątrz świętego kręgu, i robiąc cały ten rytuał, ona będzie także chroniona, i tak samo mogło być z tymi, których tak kochał. "Dobrze. Ale nie w domu. " Musiał być na zewnątrz w przypadku... cóż, w przypadku, gdyby jednak, przypadkowo oczywiście, wezwał przy tym jakąś burzę albo tornado. Nie ma mowy, by zrobił to w domu Chrisa. "Chodź ze mną." Zajęło mu kilka minut aby zebrać to, czego potrzebował. Widział mieszaninę zakłopotania i zgody na twarzy Gen, uznał, że było to tego niemal warte. "Dlaczego twój brat ma olej rutowy?" Ojej rutowy był bardzo rzadko używany w magii czarodziei, ponieważ tak właściwie miał tylko jedno prawdziwe zastosowanie. "Ponieważ używałem go, gdy niwelowałem klątwę Lany." Nie ufał jej na tyle, aby powiedzieć jej, że to on przywiózł go do domu Chrisa, by chronić Lanę przed Colem i popieprzonymi Godwinami. Wyszedł przez tylne drzwi, prosto na chłodne, wieczorne powietrze. Spojrzał w górę, zadowolony, że noc była taka ciemna i nigdzie nie widać było księżyca. Nie miał pojęcia dlaczego, tak mu się to podobało, ale wiedział, że to było dokładnie to, czego potrzebował. "Jesteś gotowy?" "Ustaw swój ołtarz." Zach zaczął układać wszystko, co jak wydawało mu się będzie potrzebował, w patio, na stole Chrisa, który planował użyć jako prowizoryczny ołtarz. Wyciągnął go trawę, z dala od wszelkich zwisających drzew. Pobłogosławił miskę z solą morską zmieszaną z wodą i wyszorował nią szklany blat, oczyszczając go z wszelkich negatywnych energii. Wytarł go starannie, a następnie rozłożył na nim, czysty, biały obrus, ukrywając pod nim szklany blat i metalowe nogi. Postawił na nim swoje dwie świece, srebrne świeczniki bogini po lewej i złotą świecę po prawej. Kieliszek wina, kociołek, miskę z czystą wodą oraz dzwonek umieścił po stronie bogini. Położył mały, niebieski szklany talerzyk, a na nim ciastko z miodem, swój sztylet - athame, różdżkę i małą szklaną miskę, z solą morska po prawej, pomiędzy srebrnymi i złotą świecą. Na nich też wyrzeźbione były symbole, których użył przy leczeniu Lany. Dopełnieniem tego wszystkiego był ołtarz. Koło Hekate było na nim świeżo wyryte. 86

Była noc, wszystkie ślady zaklęć były przez nią od razu wchłaniane. Czuł, że świece były czyste, ale raz jeszcze wypłukał je wodą zmieszaną z solą morką, i namaścił olejem rutowym, wiedząc, że to wzmocni czar łamania klątwy. Wsadził zapałki do kieszeni, tak by wykorzystać je później. "Interesujące wybory." Zignorował Gen, czując spokój rytuału, który osadzał się głęboko, w jego kościach. Wiedział, że to co robił było słusznie, i wiedział o tym w głębi siebie. I na pewno nie pozwoli, by ktoś kwestionował jego wybory, a przynajmniej nie tutaj, nie w tym kręgu. A jeśli to była prawda, i jego problemy wynikały z klątwy, to te świece będą początkiem jego zbawienia. "Hej bracie, co jest?" Zach zamrugał. Odwrócił się i przewrócił oczami. "Puść ją, Gareth. Ona nie ma zamiaru mnie zjeść." Gareth stał z rękami mocno zaciśniętymi wokół ramion Gen. Zbyt mocno, by mogła się ruszyć. Dopiero po chwili puścił ją z westchnieniem. "I co wy tutaj, dzieciaki, planujecie nabroić?" "Gen myśli, jestem pod wpływem klątwy. Zamierzamy przeprowadzić rytuał i sprawdzić, czy może uda nam się ją usunąć." Gen szybko przeszła pod ramieniem Garetha. "Ja będę zdejmowała klątwę." "Uch, nie, nie będziesz." Gareth uśmiechnął się. "Zach sam sobie z tym poradzi. Albo, co jest jeszcze lepsze, ja to zrobię." Gen umilkła, a jej twarz zbladła i zobojętniała. "Nie." Coś w sposobie, w jaki ona się poruszyła, sprawiło, że Zach zaczął się zastanawiać, dlaczego ona tak bardzo się bała. "Sam o to zadbam, Gareth." Gareth skinął mu głową nad Gen. "Będę tutaj, w razie potrzeby." Odpowiedział mu skinięciem, i wrócił do swoich czynności. "Przygotuję dla ciebie to koło." Zach podniósł głowę, obserwując, jak Gareth umieścił ametyst na północy, a potem zapalone już kadzidła na wschodzie, czerwoną świecę na południu i miskę wody na zachodzie. "Zapalić świece na wschodzie i południu?" "Nie. Zrobię to, gdy będę wzywał czwarty krąg." Gareth skinął mu raz jeszcze głową, i wycofał się z kręgu. "Mam teraz spadać, prawda?" 87

Gen otworzyła szeroko oczy. "Nawet nie wiesz, jak bardzo o tym marzę." Zignorował westchnienie Gen, wziął głęboki oddech i zaczął. Wyjął swój athame z pochwy i podszedł do kamienia.

"Błogosławieni niechaj będą wszyscy tutaj wchodzący, I prawa Trzech przestrzegający."

I podobnie jak sugerowały pisma wiccan, obszedł krąg trzy razy, tak by utrzymać niepożądane duchy z daleka od koła, chroniąc siebie przed nimi, tak jak to tylko było możliwe. Wskazał czubkiem ostrza w kierunku kamienia i wykonał nim okrąg, który miał wytrzymać i odgrodzić go od złej mocy. Po czym zaczął powolny spacer w prawo, po okręgu.

"Zakładam kręg biały, symbol czystości. Co sprawi, że zło ślepe tutaj będzie."

Białe światło zalśniło wzdłuż czubka athame, rzucając delikatny, księżycowy blask na krąg. Kiedy skończył stał znowu przed kamieniem. Zaczął drugi krąg.

"Zapalam niebieskie koło, symbolem ochrony i prawy. Zło nie będzie mogło go przejść."

Niebieskie światło było silniejsze i jaśniejsze. Miał nadzieję, że to oznaczało, że i ochrona będzie również silniejsza. I rozpoczął trzeci, ostatni krąg, z pełną świadomością, że to będzie najważniejszy krąg. Skupił się, i zaczął silnym głosem inicjować ostatni krąg.

"Zakładam czarne koło. Niechaj sprawiedliwość przyjdzie do tych, co jej nie mają. A złe intencje ich złamią i zniszczą." 88

Tym razem końcówka athame zadrżała, gdy kreślił ostatni krąg. Czerń przelewała się z jego czubka, rosnąc na nowo utworzonym okręgu, jak ciemna mgła. W tej mgle było coś zarówno pocieszającego, jak i bardzo niepokojącego, i nie mógł przestać o tym myśleć. Mgła nie była dla niego szkodliwa, ale biada wszelkiemu złu, które będzie próbowało przez nią przejść. Zach zatrzymał się przed kamieniem, po raz kolejny. Teraz czas na ziemię, ona była pierwsza i czuł się z nią najbardziej związany. Schował athame, przyklęknął i położył ręce na kamieniu.

"Północ i południe, wzywam was, dołączcie do mnie w moich kręgach trzech, dając mi stabilność swą."

Poczuł dudnienie pod swoimi stopami, i wiedział, że odpowiedziano na jego wołanie. Czuł jak coś zaczęło rosnąć, i to tak wyraźnie, jakby był w postaci wilka, a nie w ludzkiej. I po raz pierwszy od wielu miesięcy poczuł jak chaos w jego życiu, uspokaja się. Stały, spokojny puls Ziemi uspokoił zarówno człowieka, jak i bestię w nim. To był element, który najbardziej mógł go uspokoić, nawet jeśli nic innego już mu nie pomoże. Podszedł do stojaka z kadzidłem i wyciągnął zapałki.

"Wschodzie i powietrze, wzywam was. Dołączcie do mnie w moich kręgach trzech. Dając mi swoją kreatywność."

Zapalił kadzidło i dmuchnął w świeży żar, a zapach dymu rozniósł się w powietrzu. Wybrał lawendowe kadzidło na cześć Hekate. Ten zapach poświęcony był bogini. Słaby wiatr zawirował w koło, wypełniając cały teren słodyczą. Południe było następne, razem z ogniem, a to był element przez który stawał się nieco nerwowy, zwłaszcza po tych problemach, które powodował ostatnio.

"Południe i ogniu, wzywam was. Dołączcie do mnie w moich kręgach trzech. Dając mi swoją energię."

89

Zapalił czerwoną świecę, staranne i bardzo ostrożnie. To było najbardziej lotne zaklęcie, i najmniej czuł się z nim związany, ale ogień zapalił spokojnie świecę, tylko przez chwilę będąc większy i wyższy niż powinien, ale po chwili uspokoił się, osadzając na knocie, utrzymującym go w miejscu. Uśmiechnął się, moc wylewała się przez niego. Nie zdawał sobie nawet sprawy, jak bardzo był zmęczony, aż do czasu, gdy ogień przyniósł mu wytchnienie. Nie miał pojęcia dlaczego rytuał działał tak dobrze, ale nie chciał zrobić nic, co zniszczyło by mu ten dar. Czas na ostanie żywioły, i zaproszenie jego brata i Gen do kręgu. Położył rękę, nad miską wody i zaczął śpiewać.

"Wschodzie i wodo, wzywam was. Dołączcie do mnie w moich kręgach trzech. Dając mi swoją jasność."

Woda w misce zafalowała pod jego ręką. Przez ułamek sekundy miał wrażenie, że zobaczył płonący biały pentagram w jego głębi, ale znikł on tak szybko, jak się pojawił. Zach uśmiechnął się. Pentagram w okręgu był symbolem ochrony, a zatem jego prośby zostały wysłuchane, a jego koła zabezpieczone. Podniósł athame i zwrócił się do dwóch obserwatorów. Wyciągnął go w ich stronę i podszedł do nich. Wycelował ostrze w stronę swojego brata. "Jak wejdziesz w te trzy kręgi?" Gareth ukłonił się, okazując mu swój szacunek, jako kapłanowi rytuału. "W idealnej miłości i harmonii." Zach uśmiechnął się i opuścił rękę, wiedząc, że Gareth i tak nie miałby żadnych kłopotów z przekroczeniem kręgu. Gareth przeszedł i objął Zacha. "Dobra robota, staruszku." Zach nic nie odpowiedział. Wskazał athame w Gen. "Jak wejdziesz do koła?" Gen uśmiechnęła się, a jej ciało nagle otoczone zostało delikatnym zielonym blaskiem. "W idealnej miłości i harmonii." Przeszła przez krąg bez strachu. Wydawało się wręcz, że czarny krąg pieścił swoją własnością, a Gen zadrżała, a na jej twarz aż zaświeciła ekstaza. "Ożeż cholero święta!" "I to dosłownie."

90

Zach spojrzał w kierunku tylnych drzwi domu, gdzie teraz stali Chris i Daniel. A za ich plecami widział Annabelle kiwającą głową. To jej głos zabrzmiał tak głośno i wyraźnie. Uśmiechnął się i wskazał swoim athame na Chrisa. "Jak wejdziesz do kręgu?" Chris przeszedł bez wahania, kłaniając się Zachowi. "W doskonałej miłości i harmonii." Wszedł głębiej i przytulił Zacha. Zach wskazał na Daniela, nie wiedząc, czy jego brat zdecyduje się na ten krok, czy też nie. "Jak wejdziesz do kręgu?" Daniel był wolniejszy niż jego dwaj pozostali bracia, ale ukłonił się przed Zachem, spoglądając na czarny, wirujący krąg z jakąś obawą. "W doskonałej miłości i harmonii." I wszedł do środka, kręcąc tylko głową. "Nie wiedziałem, że potrafisz urządzać takie fajne przyjęcia, bracie." Objął Zacha, waląc go po plecach dwa razy, zanim go w końcu puścił. Zach spojrzał na Annabelle, ale jej już nie było. Och. Odwrócił się w stronę ołtarza. Nadszedł czas, aby wezwać Pana i Panią, i od razu spocił się. Inwokacja do Pana i Pani będzie dużo bardziej intensywna niż wezwanie poszczególnych żywiołów. Będzie wymagała jego pełnej uwagi i poświęcenia. Spojrzał na niebo i zrozumiał, dlaczego jego instynkty aż mruczały z przyjemności. Dziś wieczorem nie było żadnego księżycowego oddziaływania. Dzisiejszy wieczór był bezksiężycowy, czyli należał do ciemnego księżyca.

"Władco cieni, uścisku ciemności, Wysłuchajcie mnie teraz, zobaczcie moją twarz."

Zignorował pomruki za sobą. Musiał zakończyć wezwanie.

"Wasze wierne dziecko woła do was. Dołączcie do mnie w moich kręgach trzech!"

Drżąc, zapalił złotą świecę. 91

"Damo najciemniejszych nocy, Wysłuchaj mnie teraz, znaj mój los. Twoje wierne dziecko woła do ciebie. Dołącz do mnie w moich kręgach trzech!"

Zapalił świecę srebrną i czekał.

Wiatr ucichł, a zapach lawendy wzmocnił się. Gdzieś daleko w ciemności sowa zahuczała trzy razy, a wilk zawył do nieistniejącego księżyca. Czuł przyciąganie Pana i Pani, wiedział, że go wysłuchali. Będą go chronić przed tym, co musiał zrobić. Zach podniósł białą świecę, śledząc nią koło Hekate. "Jeszcze nie, Zach." Ręka Gen dotknęła jego ramienia. "Kontemplacja jest na pierwszym miejscu." Pokręcił głową. Miała rację ... jeśli to byłby normalny rytuał. "Nie. Najpierw musimy usunąć klątwę. To jest pierwsze." "Zach..." Uśmiechnął się. I coś w jego twarzy musiało ją zszokować, bo cofnęła rękę, a jej twarz zbladła w świetle świec. Zaczął ponownie śledzić koło. Jeśli on naprawdę był własnością, to reszta należała tylko do niego. "Zach!" Jego głowa podniosła się. Jo stała na skraju kręgu, z szeroko otwartymi oczami. Jej ręce były na biodrach. "Czy ja o czymś nie powinnam wiedzieć?" Prawie się roześmiał. "Rozwiązuje moje problemy z M & M-sami." "I nie zaprosiłeś mnie?" "Spałaś." Spojrzała na niego. I nie miał pojęcia dlaczego, to spojrzenie sprawiło, że czuł się tak dobrze. Ta kobieta patrzyła na niego, tak jakby nie mogła się zdecydować, czy chce go przytulić, czy mu przyłożyć, a to sprawiało, że on miał ochotę od razu do niej pobiec. Może wiedza, że Jo, która była tutaj, bo jej na nim zależało, sprawiała, że czuł się tak akceptowany. Skinął głową w kierunku jednego z foteli Chrisa. "Siadaj, jeśli chcesz to obejrzeć." "Czy to jest mądre, Zach?"

92

Nie chciał przewracać oczami, słysząc Gen. "Zaufaj mi, Jo może o siebie spokojnie zadbać, nawet gdyby tutaj pojawił się pluton marines, i pół drużyny piłkarskiej. I jeszcze po tym wszystkim, zrobiła by nam kanapki." "Czy aby na pewno?" Popatrzył na Gen. A może ona nie wiedziała, kim była Jo? "Ona uczy dzieci. Maluchy. Nic jej nie będzie. Mogę już zaczynać zaklęcie?" Pozostali podnieśli ręce i cofnęli się. Zach po raz kolejny rozpoczął chodzenie po obrzeżach koła Hekate, zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara. "Ktoś jeszcze czegoś chce? Pieski?" Usłyszał charakterystyczny chichot Daniela. "No? Nie? To zaczynamy."

"Hekate, pani nocy. Pomóż temu czarownikowi odzyskać słuszność widzenia. Co to szkodliwe przekleństwo zrobiło, niech się cofnie teraz."

Odwrócił się czując mrowienie w palcach, i ruszył w lewą stronę.

"Zdejmij ze mnie to złe przekleństwo, gdy po kole twoim chodzę. Niech nie szkodzi mi już, na moc trzech. Jak ja pragnę, niechaj będzie!"

Skóra Zach rozgorzała jakimś brzydkim, szalonym, zielonym światłem, w niczym nie przypominającym, tej spokojnej zielonej Gen. Coś było bardzo złego w tym kolorze gnijącego mięsa. Zach prawie upuścił świecę z zaskoczenia, ale szybko opanował się, pozwalając, by zaklęcie trwało, odciągając od niego klątwę prosto do świecy. Nigdy nie czuł czegoś takiego. To było tak, jakby ktoś próbował wyciągnąć z niego krew przez słomkę. Tylko, że ta krew, nie była płynna, lecz ciągnęła się jak smoła. 93

To opór jakie stawiało zaklęcie, próbując w nim zostać, ale Zach z całych sił naciskał, zmuszając je, by przeszło na świecę. A kiedy mu się w końcu to udało, patrzył już nie na białą świecę, ale na ciemnozieloną, zaś Zacha otaczała biała poświata. "Ja pierdole." Powiedział Gareth krzywiąc się przy świecy. "Musimy coś z tym zrobić." "Zgadzam się." Chris wyciągnął rękę. "Daj mi swój athame. Pójdę po jakiś aksamitny worek, by ją tam schować." Daniel odezwał się. "Pudełko może być lepsze." "Pokryte miedzią?" "O tej porze? W środku nocy? Gdzie my dostaniemy coś takiego?" Zach po prostu uśmiechnął się, i słuchał jak jego bracia się kłócą. "O dzieciaki." Jo wstała z fotela i podeszła do trawnika, zatrzymując się przy zewnętrznej krawędzi koła. "Wystarczy, że teraz mi to po prostu oddacie i pozwolicie się tym zająć." "Nie!" Każdy włosek na ciele Zacha, wstał wstrząśnięty, na myśl o Jo dotykającej tego skażonego wosku. "Ja się tym zajmę, będę go trzymać. Niech tylko ktoś da mi jakiś pojemnik." Jeśli przekleństwo opuściłoby jakoś tą świecę, to Zach wiedział, że by sobie z tym poradził. Przecież mieszkał z tą klątwą, przez kilka miesięcy. I nie chciał, by ktokolwiek inny, musiał przechodzić przez to samo co on. Większość zwątpienia, pochodząca od przekleństwa także go opuściła, i teraz czuł się już bardziej pewny siebie. Tak jak powinien być, po ocaleniu Chrisa. Wiedział już kim i jaki miał być. I z kim chce być. A teraz po prostu musiał przekonać Jo, że on nie jest takim nieudacznikiem jak myślała.

94

Rozdział 10

Na dobrą boginię, Jo nie sądziłaby, i to kiedykolwiek w całym swoim życiu, że zobaczy kogoś i zarazem, coś takiego jak Zachary Beckett w akcji. Ten człowiek, użył najprostszych z możliwych zaklęć, by zdjąć, i to sam z siebie cholernie silną klątwę, która miała za zadanie, po prostu go zabić. Jego i wszystkich na jej drodze. A on, ot tak po prostu, przelał ją na rzeźbioną świecę. Nie miała już żadnych wątpliwości. Zach był potężny, nawet jak na bycie naznaczonym. Jak nikt w jego rodzinie tego nie zauważył? Jak Annabelle mogła się tak pomylić? Zach nie mógł uczyć się bycia czarownikiem w trybunale. On to wiedział instynktownie. Jedyne, czego było mu potrzeba, to nauczyć się, jak być własnością Hekate. Nie zgodziłaby się z nim, kiedy powiedziałby jej, że chciały najpierw usunąć przekleństwo, zanim zaczną robić cokolwiek innego, ale teraz, kiedy widziała jak wielkie to przekleństwo było, niechętnie, ale jednak, rozumiała jego rozumowanie. Musiał się tego pozbyć i zabezpieczyć wszystkich przed tym tak, by nic już nie mogło go powstrzymywać. Było jeszcze tyle rzeczy, których musiała się dowiedzieć o Zachu. I będzie bardzo szczęśliwa, że będzie mogła to właśnie robić i być tutaj by go nauczać. "Czy mogę wejść do kręgu?" Zach spojrzał na nią, studiując ją uważnie. Cokolwiek w niej szukał, najwyraźniej to znalazł, bo skinął głową. W rękach wciąż bardzo mocno trzymał świecę, tak jakby się bał, że bez tej kotwicy, uda jej się jakoś wyskoczyć i przejść na kogoś z jego rodzeństwa lub Gen. Daniel podniósł athame Zacha i staranie wyciął "drzwi" w kręgu. "Wejdź do środka, rytuał jest skończony." Przewróciła oczami na niego, zanim weszła do kręgu Zacha. Musi pamiętać, by zapytać go, jak on to, tak dokładnie zrobił. Była w głębokim śnie, kiedy przyszła do niej Annabelle, by poinformować ją o tym, co właśnie usiłował zrobić Zach. Przerażona, że coś mu się stanie, była ubrana zanim dotarła do drzwi, by znaleźć najbardziej... niezwykłe, koło, jakie kiedykolwiek widziała. Święte koła były zwykle widoczne gołym okiem, ale Zach sam praktycznie aż świecił na tle nocnego nieba. Nawet od jego czarnych włosów bił niesamowity blask, jak od gwiazd na niebie. Szybko przeszła do niego i stanęła u jego boku, tak jak jeszcze nikt tego nie zrobił. Nigdy. "Czy wszystko w porządku?" 95

"Tak, teraz już tak." Tak, widziała, że tak było. Tuż przed nią stał seksowny, pewny siebie mężczyzna, którego widziała, gdy pierwszy raz wszedł do pałacu Rolanda, kilka miesięcy temu. Jak ona mogła nie zauważyć, że dzieje się z nim coś złego? No, tak. Była tak oślepiona własnym zaprzeczeniem, że czuje do niego pociąg. Hmmm. Ale jednak, była jego nauczycielem, jak mogła nie zobaczyć, że zmaga się on z tak ciężką klątwą? I zamiast mu pomóc, zdecydowała się uwierzyć, że jest fajtłapą, tak jak wszyscy inni. Miała sobie wiele do zarzucenia. "Co mogę zrobić?" Zamrugał, a w jego oczach pojawił się błysk szoku. Nie spodziewał się, oferty pomocy z jej strony, a ona poczuła ból w odpowiedzi na to, zwłaszcza po tym, co razem przeżyli. "Chcę, byś była przede wszystkim bezpieczna." Teraz była jej kolej, aby zamrugać, ze zdenerwowania. "Potrafię zadbać o siebie, Beckett." Skrzywił się, a jej przypomniało się, jak wyglądał, gdy odsyłał ją do hotelu. Zagryzła wargę, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z tego, co zrobiła. Właśnie sprowadziła go do poziomu dziecka, tymi swoimi bezmyślnymi słowami. W geście przeproszenia, pogłaskała go po ramieniu. "Przepraszam, Zach." Nie mogła powiedzieć mu nic więcej, poza przeprosinami. Była idiotką, ale przynajmniej była idiotką, która zdążyła się czegoś nauczyć. "Pozwól mi pomóc. Proszę." Pochylił się, uważając, aby trzymać świecę z dala od niej, i złożył słodki pocałunek na jej ustach. "Dziękuję." Popatrzył na ołtarz, odwracając wzrok do środka koła. A ona niemal widziała kolejne koła. "Muszę teraz narysować księżyc." Narysować księżyc? Chodziło mu o to, aby zgromadzić jeszcze więcej energii, niż przy obcowaniu z boginią? "Dlaczego?" "Bo..." Jego ramiona drgnęły. "Mam bardzo złe przeczucia?" Jo także popatrzyła na ołtarz, a myśli w jej umyśle wirowały. Nienawidziła tego mówić, ale wiedziała, że tak właśnie powinni zrobić. "Może Gen powinna nam pomóc." "Dlaczego?" 96

"Ona jest naznaczoną." Chociaż Jo wolałby jednak, sama stanąć u jego boku, to jednak rozumiała, że naznaczeni byli inni niż wszyscy pozostali, nawet ci z ich własnego rodzaju magii. Powoli skinął jej głową. "Może masz rację." Pochylił się, szepcząc do jej ucha. "Ale czy możemy jej zaufać?" Spojrzała na niego i dała mu tylko jedyną odpowiedź, jaką mogła. "Z twoją duszą? Tak." Ale z jego ciałem. Nie ma nawet, kurwa, mowy. Jego brwi podniosły się. "Tylko z moją duszą?" Chwyciła jego biceps, aż nazbyt chętna do zaznaczenia swojej własności. "Ciało należy do mnie." I aż czekała, aby tylko spróbował temu zaprzeczyć. Przestąpił z nogi na nogę. "Och, a to znaczy, że..." "Zach?" Zach odwrócił się na dźwięk głosu Daniela. Wyglądał dziwnie. Tak jakby mu ulżyło. "Tak?" "Mam czarną jedwabną sakiewkę. Będzie się do tego nadawała?" Zach skinął głową. "Na razie tak. Ale później musimy znaleźć coś bardziej trwałego." "Cement i runy miedziane osadzone nad nim, zaklęciem ochronnym, zakopanym na jakieś trzy stopy pod ziemią, i jeszcze czarny sznur z dziesięcioma węzłami, też będzie dobry." Jo patrzyła na jego braci pustym wzrokiem. "No, co?" Zach prychnął. "To brzmi aż nadto wystarczająco." "W przypadku, gdy ta sprawa właśnie dotyczy tego czego dotyczy? Nie ma czegoś takiego jak za mało." Jo prychnęła, odsuwając włosy z twarzy. "Daj mi ten worek." Daniel zabrał go od niej, wręcz chowając go. "I co? Mam zaryzykować, że mój tyłek znowu będzie latał wysoko w powietrzu? Nie dziękuję." Otworzył go przed Zachem. "Tutaj, to włóż." Zach manewrował wkładając świecę do woreczka, uważając aby przypadkiem nie dotknąć palców swojego brata. Daniel zaciągnął mocno sznur, zawiązując worek, a potem przewiązał go jeszcze trzy razy. "To powinno zatrzymać tą klątwę." Położył worek na ziemi, z dala od ołtarza i Zacha. "Będę go pilnował, dopóki nie zdobędziemy cementu."

97

Zach podziękował mu skinieniem głowy. "Czas, aby poprosić księżyc o pomoc." Zach wziął swój athame. "Każdy, kto chciałby wyjść z kręgu, to teraz jest ku temu dobra okazja." Jego bracia jak jeden, pokręcili głowami, a Jo tylko uśmiechnęła się i usiadła na ziemi, podciągając nogi pod siebie. Gen podeszła do części koła najbardziej oddalonego od Garetha i także usiadła, obserwując bardzo ostrożnie tego mężczyznę. Jo była tym zaskoczona, była pewna, że ta kobieta będzie chciała stać obok Zacha, a ona, zamiast tego pozwalała, by jej mężczyzna otwierał kanał do bogini na własną rękę. Czyżby to miała być lekcja? Być może, to był właśnie sposób, by Gen udowodniła wszystkim raz na zawsze, że Zach naprawdę był potężnym czarownikiem i był naznaczony przez bogów. Czekaj, coś było jakby nie tak..."Jak wezwiesz księżyc, kiedy nie ma go na niebie?" Zach zamykał właśnie swoim athame drzwi, które zrobił Daniel w kręgach. "Księżyc jest na niebie." Stanął przed ołtarzem, na usztywnionych, lekko rozsuniętych nogach. Podniósł ręce do nieba, przyjmując klasyczną pozę kapłana. Podniósł głowę i oddychał głęboko, już stając się jednością z nocnym niebem. Jo miała otwarte usta, ale nie umiała tego powstrzymać. On wzywał ciemny księżyc. On wzywał Heckate. To powinno być ciekawe. Jo patrzyła, jednocześnie stając się ostrożną, wypatrując jakiekolwiek zagrożenia, dla niego, tak by być gotową nawet, jeśli zagrożeniem dla niego był on sam. Zach otwierał się na przesłanie, otwierał się dla Mrocznej Bogini. Był dla niej. To było wszystko, za czym tęsknił, a jednocześnie nie potrafił tego opisać czy określić, ale wiedział, kto mógł mu pomóc. I nagle to, się pojawiło. Błysk, strużka świadomości na krawędziach jego umysłu, ale pragnął tego. To było coś pięknego. Coś potężnego. Zach skupił się, niepewny tego początku, ale zyskując jednocześnie na pewności siebie. Czuł jak wielka siła sączyła się przez niego, kochając go i pieszcząc, gotowa mu wszystko wybaczać i poprowadzić. A kiedy jego serce było już całkowicie otwarte, coś przyszło z ciemność i ujęło jego duszę. Zach patrzył teraz przez ciemność w gęste krzaki. Nie był pewien, czy powinien być za to wdzięczny, ale widział jasność, jakby od ognia. Ciemny ołtarz został umieszczony tam, gdzie Zach zawsze go widział, gdy zaczynał się jego horror. Zakapturzony mężczyzna stał nad nagą kobietę, przywiązaną do srebrnego ołtarza, srebrnymi, magicznymi łańcuchami. Srebro było poplamione jej krwią, i ofiar, które były składane w ofierze wcześniej. Widział jak kobieta szarpie się już resztką sił, walcząc z łańcuchami na swoich rękach. Niski pomruk uciekł mu z gardła. Jego wilk był już cholernie blisko powierzchni. Wiedział, kim była ta kobieta, czuł jej zapach głęboko w swoim sercu i duszy. Miał zamiar zabić mężczyzn, którzy odważyli się ją skrzywdzić.

98

Nóż błysnął w powietrzu. Intonowanie pieśni wzrosło w swej intensywności, przekleństwem piętnując jego uszy. Runy na ołtarzu pod dziewczyną, zapłonęły zgniłą zielenią. Tak, ona miała być poświęcona siłą ciemności, a Zach był tutaj, by ich powstrzymać. Dziewczyna odwróciła głowę i widział jak niemo prosiła o ratunek. Zach skoczył, gotowy rzucić się na człowieka, który groził jego partnerce. Kaptur opadł, odsłaniając oblicze Davisa Godwina. Zach zamrugał, opuszczając ramiona ze znużeniem. Uczucie obecności bogini, wyblakło, pozostawiając go wyczerpanego, a jednocześnie rozgorączkowanego i rozanielonego. "Ja pierdole." "Nie, dziękuję. Wiesz, to byłoby, po prostu nie w porządku." Zach spojrzał w dół, i znalazł Garetha siedzącego obok niego na ziemi. Na jego kolanach była otwarta książka. "Co ty, do cholery, robisz?" "Czytam." Gareth przewrócił stronę. "Dzięki tobie, świecącemu jak żarówka, mogłem spokojnie przeczytać ten rozdział." Zach rozejrzał się. Jego bracia spali, zwinięci wokół siebie jak szczeniaki. Jo chrapała, z rękami zwiniętymi pod głową. A Gen przyglądała się Garethowi, jak on byłby wężem, gotowym ją ugryźć przy najbliższej okazji. A, o dziwo, Alasdair spał bardzo głęboko na kolanach czarnoksiężnika. "Jak, do diabła, Alasdair wszedł do kręgu?" "A skąd ja mam to, do cholery, wiedzieć? On jest kotem." Gareth znowu przerzucił stronę i czytał. "Czy możesz jeszcze przez chwilę poczuć tą miłość, tak na minutkę lub dwie? To jest taki ciekawy rozdział." Zach spojrzał na swoje ręce. Rzeczywiście, świecił. "Idiota." "Hej, to jest naprawdę dobra książka." Gareth zamknął ją z westchnieniem, gdy blask Zacha lekko przyciemniał. "No dobrze, czyli skończyłeś?" "Prawie. Mam teraz zamiar iść z wami na ciastka i piwo." Gareth tylko uniósł brwi. "Tak, a według mnie, to trzeba obudzić tych na ziemi i zawlec ich do łóżka." Wskazał brodą w kierunku Jo. "Spanie w takiej pozycji, nie wpłynie dobrze na twoją partnerkę, szczególnie w jej stanie."

99

Jo. Wilk Zacha warknął, zagrożenie jego partnerki, doszło do głosu. "Trzeba ją chronić." Gareth wstał bardzo szybko, Zach był zaskoczony. "Co się stało?" "Pani pokazała mi wizję." Prawdziwą wizję, nie jakieś przeklęte majaki. "Jo jest w niebezpieczeństwie." Gareth uśmiechnął się, i to nie był przyjemny uśmiech. "A zatem będziemy musieli się upewnić, że ona jest bezpieczna." "W porządku. Zróbmy to szybko." Zach podziękował za jedzenie i wino, które podali mu Gen i Gareth. I tak widząc ich razem, stojących przed nim, Zach został uderzony przez... pewność. Chociaż tego jednego był absolutnie pewien, Gareth nie będzie chciał nawet o tym słyszeć. Będzie musiał się upewnić, że Godwinowie wybaczyli im te grzechy przeszłości, bo inaczej życie Garetha będzie piekłem. A teraz, musi upewnić się, by Gareth zobaczył, że on ufa Gen, ugryzł pierwszy kęs kanapki. Musiał odpowiednio powitać kobietę, która wkrótce będzie jego siostrą i szwagierką jednocześnie. Przeciągnął się ze znużeniem, dziękując jednocześnie panu i pani, za ich obecność. I zaczął otwierać koła, a przy końcowym poczuł jak drgają mu ręce ze zmęczenia. "Posprzątam tu jutro." "Hmmm..." Nawet tak silny człowiek, jak Gareth zaczął ziewać. "Czas do łóżka, bracie." I trącił Chrisa nogą. "Mama idzie." Zach roześmiał się, gdy Chris usiadł prosto. "Mama!" Daniel zacmokał tylko, zwijając się jeszcze mocniej, ale woreczka ze świecą nie wypuścił z rąk. Nawet we śnie pilnując go dla Zacha. Gareth trącił Daniela. "Daniel? Mama znalazła twoje Playboys." Daniel wstał, wziął torbę i poczłapał do domu. "Pierdol się Gareth." Gareth podrapał się po brodzie i ziewnął ponownie. "Huh. Ciekawe, może on też ma na sobie jakieś przekleństwo, które tak go pogrążą." Zach też zastanawiał się nad tym. "Myślisz, że powinniśmy to sprawdzić dla niego?" Bracia wymienili spojrzenia. "Nie." Gareth pokręcił głową. "On nie jest pod wpływem przekleństwa, jego dupa jest taka już od miesięcy." Rzucił okiem na Jo, która nadal spała na ziemi. "Ale coś mi mówi, że z nią będzie więcej problemów niż z Laną." "Myślisz, że jego wilk wyje?" "Tak, i ten uparty drań nie chce nic z tym zrobić." 100

"Cholera." Zach przesunął dłońmi po włosach, ziewając tak szeroko, że miał wrażenie, że jego szczęka zaraz wyleci z zawiasów. Dopiero po chwili mógł normalnie przemówić. Dodatkowa energia którą dał mu ogień, wypaliła się już, pozostawiając go kompletnie wyczerpanym. "Chcesz, żebym z nim porozmawiał?" Gareth pokręcił głową. "Nie, ja to zrobię. Mogę go do tego zmusić, jeśli spróbuje mnie ugryźć." I zły uśmieszek pojawił się na jego twarzy. "Zmuszę go, moim statusem przyszłego króla, by mnie słuchał." Zach prychnął. "Powodzenia, zatem." Podszedł do Jo, myśląc czy powinien ją obudzić. Wyglądała tak spokojnie, gdy spała. Pochylił się i podniósł ją, zaskoczony, jak mało ważyła. "Zabieram Jo do łóżka." "Do swojego łóżka, jak sądzę?" Zach nie odpowiedział. Naprawdę nie musiał. Co prawda nie martwił się już tym, że przypadkowo rzucił na nią zaklęcie miłosne, bo zostałoby ono złamane po zdjęciu klątwy i Jo już dawno by odeszła. A ona teraz, zamiast tego, nadal była u jego boku. A to oznaczało, że musiała być jego. I teraz, będzie ją musiał w tym upewnić, i nie działać za szybko. Musiał zabrać się do tego bardzo powoli i bardzo ostrożnie. Nauczyć ją by mu zaufała, a potem pokochała. Och panie, pozwól by dała radę go pokochać. Zaniósł swoją partnerkę do domu brata, do pokoju gdzie sam się zatrzymał. Jo nawet się nie obudziła, gdy ją rozebrał. Kiedy skończył, ziewnął szeroko i przytulił się do jej nagich pleców, wdychając z rozkoszą jej zapach. Będą musieli porozmawiać rano. Jeśli coś by się stało z Jo… Zach nie będzie odpowiadał za swoje czyny.

"Mmm. Zach? " "Lepiej żeby tak było, bo inaczej będziesz w tarapatach." Wyczuł raczej, niż zobaczył jej uśmiech. "Racja. Hej, Gareth. " Brwi Zacha uniosły się. "Gareth, tak?" Och, ktoś tutaj bardzo chciał być w tarapatach. To mogło być zabawne. Zach szturchnął Jo w bok. "Gareth, tak?" Z szeroko otwartymi oczami, i już trzeźwym spojrzeniem Jo, zorientowała się o niektórych nieplanowanych konsekwencjach tej zabawy. Pogłaskał palcami jej skórę.

101

"Nie! Zły pies! "Jo chwyciła go za te palce, ale tłumiony śmiech wygiął kąciki jej ust. "Ani się waż się, Zach." Czuł się jak Grinch, gdy wpadł na jakiś straszny i okropny pomysł. Zło rozkosznie popłynęło przez niego, przeganiając zmęczenie, a Jo zaczęła się przed nim bronić. "Masz łaskotki!" "Zachary Beckett! Jeśli zaczniesz mnie łaskotać, przysięgam, będziesz tego bardzo żałować." Żałować? Jak on mógłby czuć coś takiego, podczas, gdy Jo tak uroczo się pod nim wyła, śmiejąc się przy tym głośno? No i ocierała się o niego… Tak, to przede wszystkim. Ocierała. Jedyne czego mógł przy tym żałować, to tylko tego, że nie odkrył tego wcześniej. Zach sięgnął po nią ponownie, chcąc patrzyć dalej jak się wije. "Stój!" Zach zatrzymał się. "Stój?" Co ona myślała, że on był jakimś pudlem? "Obiecuję, że jeśli przestaniesz mnie łaskotać odwdzięczę ci się za to." Całe jego ciało było aż zelektryzowało się na samą myśl o tym, zwłaszcza przy tym, jak ona na niego patrzyła. A kiedy oblizała wargi, jęknął. "Poważnie?" Skinęła głową. "Tak, poważnie." Jej ręka wkradła się pod kołdrę i chwyciła jego kuleczki.. Kiedy kobieta, taka jak Jo, trzymała cię za jaja, to naprawdę miała całą twoją uwagę. "A co z twoją głową?" "Czuję się już dobrze." Mrugnęła na niego i zaczęła masować jego piłeczki. "Nie chcesz wiedzieć, jaką cenę jestem gotowa zapłacić, aby powstrzymać się przed łaskotaniem mnie?" "Och, kurwa, pewnie, że tak!" Ręce Zacha zsunęły się z jej ramion i zatrzymały, przez chwilkę ściekając obie jej piersi. Boże, jak on je kochał, uwielbiał obserwować jak te sutki twardniały pod jego dotykiem. "No to połóż się i pozwól mi to pokazać." Monolog wewnętrzny Zacha ograniczył się tylko do jednego słowa... tak, tak, tak, tak, tak! Był cały zdesperowany by poczuć jej dotyk, i to jak najszybciej. Jego kogut stanął na baczność, prostując się i pęczniejąc szaleńczo dla kobiety jego marzeń. "Jo!" Wczołgała się na niego, a potem przesunęła w dół jego ciała. Jej długie ciemne włosy przykryły go, niczym skrzydła czarnego motyla. Pochyliła się nad jego fiutem i patrzyła na niego z ogromnymi, wręcz parzącymi brązowymi oczami. 102

Obserwowała jego reakcję, kiedy liznęła go długo i powolnie po samym czubeczku jego koguta, przesuwając się od dołu ku rozszerzonej główce. Zach jęknął, wyciągając ręce, by przytrzymać jej włosy z dala od twarzy. Tak, by mógł oglądać ten erotyczny pokaz, jaki właśnie serwowała mu jego partnerka, w pełnej krasie. "Ssij go, kochanie." Jo wykrzywiła usta w uśmiechu, zanim wzięła jego koguta w rękę, a jej usta wzięły jego główkę w siebie, bawiąc się nim, leciutko go tylko zasysając. Leciutko! A on czuł jakby za chwilę miała mu eksplodować głowa. "Mocniej, proszę, Jo." I ta prośba była czymś, na co ona czeka. Jo wzięła go całego, jej nos aż uderzył w jego małe włoski u postawy fiuta. Głowa Zacha opadła na poduszki, to było tak niesamowite, że doznania po prostu wylatywały z niego i przez niego. Jego partnerka miała najbardziej niesamowite usta, jakie kiedykolwiek wynaleziono, a on przez to był najszczęśliwszym sukinsynem na ziemi. Udowodniła to jeszcze bardziej, gdy jej głowa zaczęła się poruszać, z ustami tak mocno zaciśniętymi wokół jego twardego filaru. Jej język, bogowie, co to był za język! Pieścił go przy tym, doprowadzając do krawędzi. A kiedy zabrała z niego swoje usta, on niemal wrzasnął z rozpaczy, ale jej język od razu przeszedł na jego kuleczki, i już nie mógł krzyczeć. Mógł tylko starać się za wszelką cenę powstrzymać wrzący w nim orgazm. "O ja pierdole, Jo." Uklękła przed nim, a on ją puścił, ciekaw, co dalej zamierzała zrobić. Jo odrzuciła włosy na plecy i zaczęła pocierać rękami swoje piersi. "Mmm... Ja pierdole, Jo!" Gdyby miał chociaż dwie komórki mózgowe, które zachowałyby spokój, zamiast zderzać się chaotycznie ze sobą, rozproszone kompletnie jej ruchami, może domyśliłby się, co ona jeszcze zamierzała zrobić. A Jo spokojnie wzięła palec do buzi, a potem przejechała nim po swoich piersiach, brzuchu i zanurzyła je w swojej cipce. Zach obserwował jak jego partnerka, przez chwilę bawi się swoją łechtaczką, ale to było tylko przez dwie sekundy, bo od razu sam chciał ją tam dotknąć i posmakować. To było zbyt przytłaczające. Podniósł rękę, rozpaczliwie grzebiąc w szufladzie szafki nocnej, mając nadzieję, że ... Tak! Uwaga do siebie: podziękować jutro Chrisowi. Złapał pudełko prezerwatyw, odkrywając, że jedna była otwarta, i szybko chwycił ją w swoje zaciśnięte i trzęsące się ręce. Sięgnął po Jo, przerzucając ją na plecy, przesuwając rękami po jej jedwabnej skórze, aż jego usta były tuż obok dłoni, którą ona tak się bawiła. Chciał ją posmakować i to tak bardzo, że aż cały się od tego pragnienia trząsł. "Pozwól mi." "Proszę."

103

Zach aż zadrżał od potrzeby, która była taka wyczuwalna w jej głosie. Fakt, że to on był tym, który tego dokonał, sprawił, że jęknął z dumą i potrzebą posiadania. Musiał jeszcze tylko dokończyć czar łączenia. Jo nie całkiem go jeszcze akceptowała, ale i tak wymruczał ostanie słowa przysięgi Beckettów. Musiał to zrobić i cieszyć się tym, co miał. Polizał ją po palcu i ścieżce, którą on przebył. Widać było, że Jo lubiła takie przyjemności. Jęknęła, kiedy on zassał jej łechtaczkę w usta, i zaczął ją rytmicznie ssać. Dyszała, kiedy on bawił się nią swoim językiem. A kiedy zanurzał się nim w jej cipce, ona tylko wyginała się, nie mając nic przeciwko niemu. Zacisnęła tylko ręce w jego włosach, kiedy balansowała na krawędzi orgazmu. Pchnął w nią z całą siłą a ona wykrzyczała swoje uwolnienie. Zach przesunął jej słodkie ciało, czując swoją bolesną twardość, bardziej niż gotowy na swoje własne uwolnienie. "A niech mnie." Skinęła głową, gdy szarpał biodrami wchodząc w nią. Przyciągnęła go do siebie, a Zach przyjął to zaproszenie i wszedł w jej mokre ciepło, pieprząc ją wszystkim tym, czym był. "Boże, kochanie, tak dobrze cię czuć." "Pieprz mnie Zach. Wypełnij mnie!" Serce Zacha zabiło jeszcze szybciej. Dała mu pozwolenie, aby doszedł tym razem bez niej, a ciało Zacha było z nią zgodne w stu procentach. Zanim zdążył się powstrzymać, starając się jej powiedzieć, że nie dojedzie bez niej, poczuł jak wypływają z niego kolejne uderzenia spermy. Ekstaza była tak intensywna, że widział tylko gwiazdy. Upadł na niej, spocony, całkowicie odsączony, i tak szczęśliwy, że myślał, że jego serce pęknie od takiego ogromu radości. Całował jej szyję, wdzięczny za tę niesamowitą kobietę, która mu się oddała. Jej ręce poszybowały w górę i w dół jego pleców, głaszcząc go kojąco, zarówno człowieka jak i zwierzę w nim. Udało mu się przesunąć z niej na bok, ale głowę pozostawił na niej piesi, i podryfował w sen.

104

Rozdział 11

Rankiem, światło prześwietliło jej oczy. "Och..." Jo sięgnęła po poduszkę, którą chciała wciągnąć sobie na głowę. Od kiedy okna jej sypialni wychodzą na wschód, a słońce sięga do jej łóżka? Zamarła, gdy jej ręka napotkał owłosione ramię. I od kiedy to tata niedźwiedź śpi w jej łóżeczku? Coś z głębokim westchnieniem, pogłaskało jej włosy. "Dobry, Jo." A jakiś twardy i gorący czop, trącił dolną część jej pleców. Rano, w rzeczy samej. "Zach?" "Lepiej żeby tak było, inaczej musiałbym skopać czyjąś dupę." Wspomnienia z nocy, przeleciały przez jej jeszcze nie w pełni rozbudzony umysł. "Jak poszedł rytuał?" Wcisnął delikatny pocałunek na jej ramieniu. "Powiem ci, po mojej porannej dawce kofeiny." "Która godzina?" Jo zerknęła na zegarek na nocnym stoliku. "Cholera!" "Co?" "Jest południe." Jo usiadła i przesunęła rękami po twarzy. "Jak mogłam spać tak długo?" "Zostałaś ranna. Twoje ciało musiało się zregenerować." Zach przewrócił się plecy i włożył ręce pod głowę. A ta pozycja tylko uwypukliła bicepsy na jego ramionach. "Poza tym, my bawiliśmy się do późnej nocy." "Co to jest za gówno "my"? Zasnąłem podczas, gdy ty obcowałeś z boginią, pamiętasz?" Uśmiechnął się do niej, leniwym i sennym uśmiechem, który przeszedł przez jej ciało jak błyskawica i eksplodował w jej dole jej brzucha. Czuła, że jej sutki aż skręciły się w odpowiedzi na ten jego wygląd. "Czy ty w ogóle masz pojęcie, jak słodko wyglądasz?"

105

Jo przewróciła oczami, i szybko podniosła się z łóżka. "Tak dobrze... Zach? Dlaczego ja jestem naga?" "Bo bardzo podoba mi się ten widok?" Odwróciła się, i szybko położyła jedną rękę na swoich piersiach, a drugą na cipce, a gdy spojrzała na Zacha, stwierdziła, że jego naprawdę cieszył ten widok. Namiot pod kołdrą był widoczny i ciągle się podnosił. "Spokój!" "Hau!" Jo zagryzła wargę, aby powstrzymać się od śmiechu. "On nie jest za bardzo posłuszny, prawda?" Zach westchnął. "Cóż mogę powiedzieć?" Poklepał swojego fiuta, przez prześcieradło. "On ma własny rozum." I pokiwał na nią palcem. "Chodź tutaj, mała dziewczynko." Jo cofnęła się o krok. "Moja mama ostrzegała mnie przed takimi wilkami jak ty." Poza tym, że musiała siusiu, i tylko to sprawiało, że pan Sztywna Dzida, nie mógł jej powstrzymać i zadbać o jej... uczucia. Oczy Zacha zaświeciły i to dosłownie. Wyczołgał się spod kołdry, a ruchy miał bardzo powolne i cholernie zmysłowe. Jo była jak zahipnotyzowana. Była śledzona niczym jakaś zdobycz, a jej ciało od razu na to odpowiedziało, zaciskając się w odpowiedzi, gotowe do ucieczki od tego mężczyzny, stojącego teraz z tym czymś, na brzegu łóżka. Jo podniosła rękę. "Siad!" Zach zatrzymał się. "Łazienka?" Drań zaczął się śmiać. Jo wybuchnęła głosem Brunhildy. Ona naprawdę tego potrzebowała. Natychmiast! "Teraz, Zach!" Wskazał. Niestety, wskazał na drzwi, co oznaczało, że ten pokój nie posiadał własnej łazienki. "Cholera." Złapała za prześcieradło i owinęła je wokół siebie jak togę. "Siad. Zostań. Dobry wilk." Uniósł brew na nią i usiadł na brzegu łóżka, z nogami wciąż szeroko rozstawionymi, dając jej aż za bardzo dobry widok, na swojego imponującego i sztywnego koguta. Uśmiechnął się i skrzyżował ramiona. "Pospiesz się z powrotem tutaj. " 106

Jo potknęła się wybiegając z pokoju, nie wiedząc, czy aby na pewno powinna tam wracać, zwłaszcza widząc to co widziała, i co Zach chciał jej dać i czym zająć. "Dzień dobry." Jo wrzasnęła. Drzwi sypialni otworzyły się z hukiem, ukazując bardzo nagiego i bardzo pobudzonego Zacha. Właściwie to cholernie pobudzonego, i jedną parę zafascynowanych niebieskich oczu. A Jo zastanawiała się czy będzie musiała wyrwać oczy Gen z jej głowy. "Co jest?" Och, do diabła. "Um. Dobry, Gen." "Och. Dzień dobry, uhm. Jo." Gen z wielkim trudem oderwała wzrok od nagiego ciała Zacha. "Łazienka?" "Dzieci? Co się dzieje?" Jo uszczypnęła się w grzbiet nosa i a jej toga prawie spadła z jej ciała, nieprzytrzymywana przez ręce. "Dobry, Gareth." "Dzień dobry." Brzmiał na bardzo szczęśliwego. "Dlaczego jesteś nagi, Zach?" "Jo krzyczała." Gareth miał taką minę, jakby to wszystko wyjaśniało. I dla Beckettów, prawdopodobnie tak właśnie było. "A to dobrze, że jest w porządku. Czego potrzebujesz, kochanie?" I Jo zajęło dłuższą chwilkę, by zorientować się, że Gareth mówi do niej, a nie do Gen. "Łazienka." Gareth uśmiechnął. "Drugie drzwi na prawo." Jo chwyciła ramię Gen i zaczęła iść. Gen uniosła wzrok z koguta Zacha, dopiero gdy potknęła się, ciągnięta przez Jo. "Idziemy." "Ale..." I Brunhilda znowu się pojawiła. "Teraz, Gen." "Tak proszę pani." Za jej plecami usłyszała jak Gareth i Zach śmieją się, bardzo głośno z łagodnego tonu Gen. Ale Jo to nie śmieszyło. Gen gapiła się na coś, co było jej, do cholery. Wyciągnęła ją do łazienki i zamknęła drzwi. "Ten kogut, na który się gapiłaś, jest mój, rozumiesz?" 107

Gen podniosła ręce. "Wiem o tym. " "Więc dlaczego się na niego gapiłaś?" Gen otworzyła usta, a jej zwykle spokojny wyraz twarzy przeobraził się w coś, w rodzaju rozpaczy. "Ja ..." I Gen oparła się plecami o drzwi. "Czy wszyscy mężczyźni w tej rodzinie są tacy piękni?" Jo przechyliła głowę. Co tu się dzieje? "Gareth?" Gen wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok. "Słuchaj, naprawdę muszę siusiu. Czy to może to poczekać kilka sekund?" Gen skinęła głową i odwróciła się do drzwi, dając Jo trochę prywatności. Jo skończył się tak szybko, jak tylko mogła i umyła ręce. "Zmiana miejsc?" Gen przesunęła się i Jo zajęła jej miejsce, kręcąc swoją prowizoryczną togą. "O co chodzi Gen?" Nie znała czarnoksiężników zbyt dobrze, ale może mogła powiedzieć tej kobiecie coś, co mogłoby jej pomóc. "Bogini przysłała mi wizję.” "I co?" Co to ma wspólnego z Gen i niebieskimi oczami należącymi do niej. "Kiedy to wszystko się już skończy, Gareth będzie mnie nienawidził." Jo zmarszczył brwi i spojrzała na nią przez ramię. "No i co?" Męka na twarzy Gen, była straszna. "On nie będzie chciał mieć ze mną nic wspólnego." Żarówka w jej móżdżku z reguły zapalała się o wiele szybciej, ale w końcu zapaliła. "On jest twoim partnerem." "Tak jak Zach jest twoim." Barki Jo drgnęły. Najwyraźniej była w samym środku romansidła z wilkołakiem w roli głównej, bo słowa Gen miały dla niej jednak jakiś sens. Była 'partnerką' Zacha i nie mogła temu już dłużej zaprzeczać. Musiała być blisko niego, aby go chronić, aby... go kochać. Ta myśl była niemal przytłaczająca. "Tak. Tak jak ja jestem jego." "Wyobraź sobie, że Zach nienawidziłby nawet powietrze, którym byś oddychała, i za każdym razem, gdy tylko by na ciebie spojrzał, widziałby cierpienie swoich bliskich." Jo zadrżała. Nie sądziła, by mogła znieść coś takiego, by Zach chociaż raz spojrzał na nią z nienawiścią w swoich oczach.

108

"A teraz wyobraźcie sobie, że z tej nienawiści zabiłby swoją partnerkę. Przekleństwo, które spoczywa na barkach Beckettsów zostałoby opanowane, ale to miałoby swoją cenę." Jo odwróciła się. "Cenę?" Gen skinęła głową. "Wilk żąda swojej partnerki. Jeśli jej nie ma, wówczas przekleństwo zjada Beckettów od wewnątrz, niszcząc ich całych. Umierają w męczarniach, a ich wilki wciąż wyją i wyją, tęskniąc za czymś, co nigdy nie nadejdzie." Gen ukryła twarz w dłoniach. "I to jest właśnie to, co się stanie z Garethem, gdy..." Tyłek Jo uderzył o podłogę. Uświadomiła sobie, że to kolana się pod nią ugięły. "Czy to właśnie stanie się z Zachem… To wszystko… Czy on już zrobił wszystko, co potrzebował, by mnie zatwierdzić?” Oczy Gen spoczęły na szyi Jo. "Nie." "To, co jeszcze zostało?" "Cień wilka jeszcze nie pojawił się na twoim ciele. A to oznacza, że on jeszcze nie zakończył zaklęcia. Kiedy go w pełni zaakceptujesz, i sama go oznaczysz jako swojego, jego wilk uzna to parowanie. Wówczas pojawi się znak wilka." "Skąd ty wiesz, to wszystko?" "Wizja pokazała mi to wszystko. Ich pierścionek ze szmaragdem jest kluczem, który otwiera drzwi. Gdy rozpoczyna się rytuał, to tylko kwestia czasu, zanim czar musi być zakończony albo on umrze." Jo wstała, ale miała zawroty głowy, myśli biegały chaotycznie, a serce waliło ze strachu. "Masz teraz łazienkę tylko dla siebie." A z problemem Gen, będzie musiała poradzić sobie później. Teraz miała mężczyznę do oznaczania.

Zach aż podskoczył, gdy drzwi do sypialni otworzyły się z hukiem. "Oznacz mnie." Zach poruszył palcem w uchu, pewien, że nie słyszał tego co słyszał. "Słucham?" Jo zatrzasnęła drzwi. Spojrzała na niego, tak jakby on kopnął jej szczeniaczka. "Oznacz. Mnie." Próbował grać z nią, nie wiedząc, że ona wiedziała to, czego on myślał, że nie wie. "Ale czym?" 109

Warknęła. A on zaśmiał się, i to było takie cholernie słodkie. "Twój wilk musi mnie oznaczyć, tak? W porządku. Zrób to." Urwała. "O ile to całe oznaczanie, nie polega na tym, że on musi na mnie nasikać... bo po tym… będziemy musieli poważnie porozmawiać. Chociaż i tak musimy porozmawiać." Wyciągnął ręce, mając nadzieję, że gdy ona podejdzie, a on weźmie ją w ramiona to ona mu wyjaśni, co do cholery się dzieje. "Jo? Chodź tutaj, kochanie." Ruszyła w jego stronę, upuszczając prześcieradło. Cholera! Jak miał z nią rozmawiać, gdy tak go rozpraszała? Każda krzywizna jej ciała, była taka kusząca i wabiła go, gdy szła w jego stronę, zmniejszając jego IQ do zera. Kiedy tak szła w jego stronę, aż naprężył ramiona, ukazując swoje imponujące mięśnie. Założyła ręce pod piersiami sprawiając, że stał się on wręcz imponujący. Jeszcze większy niż normalnie, był bliski tego, by upaść przed nią na kolana i czcić ją jak boginię. "Znakowanie, Zach. Zabieraj się za to i to w tej chwili." Zamrugał. "Czy ty mnie akceptujesz?" Uniosła brew arogancko. "To zależy." Skomlenie nie było częścią tego całego kodu macho, który powinien teraz zastosować... ale może to mogłoby mu pomóc. "Od czego?" "Czy robisz to dlatego, że mnie naprawdę chcesz mnie. Spójrzmy prawdzie w oczy, nie byłeś zbyt szczęśliwy, gdy zobaczyłeś mnie na progu tego domu..." Wzruszyła ramionami. "A potem znowu, kochaliśmy się w pracowni… Było znacznie lepiej, więc tak sobie pomyślałam..." Uniosła brodę. "Bierz się za to. Już" Zach był aż wmurowany z wrażenia. Czyżby Jo przyjmowała go? "Zach? Zrobisz to w końcu, czy co?" Kobieta, którą kochał była gotowa podjąć to piętno, i być jego na zawsze? "Zach, wszystko w porządku?" Do diabła! Tak! Zach rzucił się, chwytając Jo w talii i rzucił ją na łóżko. "Taaaaak!" Zach zignorował jej skowyt, wczołgując się od razu na jej ciało, w szale potrzeby. Przygwoździł ją do łóżka, siadając po obu stronach jej bioder, a ręce przytrzymując nad jej głową. "Moja."

110

Zamrugała patrząc na niego, tymi pięknymi brązowymi oczami, teraz już tak mocno pociemniałymi z pragnienia. "Twoja." Zach opadł na nią, całując ją tak mocno, jakby przypieczętowywał jej los. I swój. Była tak słodka i ostra, jej smak eksplodował na jego języku. Wiedział, że wkrótce ją oznaczy. Jego partnerka. Jego miłość. Powiedziała mu tak, a on nie mógł się od tego odwrócić. A kiedy owinęła wokół niego swoje miękkie uda, był cholernie blisko, by dojść. Tylko dotyk jej skóry sprawiał, że on był na krawędzi. "Jo. Potrzebuję cię." Skinęła głową, rozszerzając nogi jeszcze szerzej, nieprawdopodobnie wręcz szeroko. "Więc mnie weź." Wsunął się w nią, widząc grymas na jej twarzy. Nie była dość gotowa dla niego, nawet pomimo jej słów. "Przykro mi." Ostatnią rzeczą jaką chciał, było zranienie jej w jakikolwiek sposób. Oblizała wargi i posłała mu złośliwe spojrzenie. "Oznacz mnie." Wpatrując się w jej ustach, wiedział co powinien zrobić, aby złagodzić jej ból, który mimowolnie jej sprawił. Zach wycofał się z jej gorącej pochwy, zsunął po jej ciele, i przystąpił do całowania jej. Jo była cholernie blisko tego, by zacząć krzyczeć, gdy usta Zacha dotknęły jej cipki. Jego gorący język prześledził jej wargi, zanurzając się w niej, smakując i delikatnie przejeżdżając po całej jej cipce. Smakował ją i drażnił. Sięgnęła w dół i wplotła palce w jego włosy, zdesperowana, by nakierować jego usta, tak jak tego najbardziej chciała. Tam gdzie powinny być. Zach odsunął się od jej ciała, zaskakując ją tym kompletnie. Chwycił ją za nadgarstki i przycisnął je delikatnie z powrotem do materaca. "Zostaw je tam." Zamrugała. Zach nie uśmiechał. "Ok." Czuła, że jej ciało wtapia się w materac, gdy oddawała mu całą kontrolę. Jemu, jej kochankowi. Zadrżała. Zachary Beckett był jej kochankiem. "Chcę, zobaczyć twojego wilka." Zatrzymał się w połowie drogi w dół jej ciała, z przerażonym wyrazem twarzy. "Teraz?" Zachichotała. "Nie teraz. Po tym." Zach wypuścił oddech ulgi. "Dziękuję pani. Nie jestem pewien, w co bym się teraz, zmienił." Zachichotała a on ponownie zadrżał. "To tak jak ja."

111

"A to dobrze." Przeciągnął językiem po jej pępku i zagłębił się w nim. "Mam teraz inne zmartwienia i wolę się zmagać z tobą." Po czym ugryzł wnętrze jej uda, i od razu uspokoił to ukłucie, miękkim pocałunkiem. "Czyli wszystko już w porządku z tobą?" "Myślę, że bardzo szybko będzie." I prawie uniosła ramiona, by dotrzeć do niego, ale przypomniała sobie jego polecenie w ostatniej chwili. Jego oczy aż zaświeciły z aprobaty. "A przedtem, tak na spokojnie... " Pochylił się i wziął jej łechtaczkę w usta, zasysając ją tak mocno, że jej ciało aż poniosło się z łóżka w reakcji. O kurwa. Jeszcze trochę tego, a ona będzie wrzeszczała na cały dom. A nie chciała by jego bracia, wiedzieli co robią. Wizja Zacha patrzącego na tyłek Gen, przemknęła jej przez głowę, a potem Zach zassał ją ponownie. I Jo wrzasnęła. Ach, pieprzyć ich. Niech wiedzą, co jej mąż z nią robił i jak bardzo to ją cieszyło. Brał ją. Jęki, krzyki i skowyt Jo zdawały się tylko pobudzać Zacha. Podwoił swoje wysiłki, skupiając się na niej, niczym jakaś czekoladoholiczka na odwyku, na widok tabliczki czekolady. Pocierał ją, ssał, chwytał, nadgryzał i lizał, aż ona cała była niczym więcej jak gigantyczną, pulsującą potrzebą, którą tylko Zach mógł wypełnić. "Zach. Proszę, Zach!" Zach usiadł, chwycił jej biodra i obrócił ją na brzuch. "Chcesz mnie, kochanie?" Przekręcił nią tak, że jej tyłek był w powietrzu, a głowa na poduszce. Wiedziała, jak musiała wyglądać, i co on widział. Jaka była gorąca i mokra dla niego, i ta myśl pobudziła ją jeszcze mocniej. I to wszystko tylko dla Zacha, tylko on potrafił to sprawić. I on o nią zadba. Uśmiechnęła się, gdy usłyszała jak rozpakowuje opakowanie prezerwatyw, wiedziała, że będzie o nią dbał, na więcej niż jeden sposób. Jęknęła i pchnęła swoje biodra do tyłu. To było wyraźniejsze od mowy. Jej ręce zacisnęły się na prześcieradle. Musiała być pieprzona, potrzebowała go teraz. Natychmiast. Usłyszała jak, za jej plecami Zach, mrocznie zachichotał. I wbił się w nią, jej wejście było już bardziej niż gotowe dla niego. Teraz mogła go już pomieścić w swej całkowicie przemoczonej cipce. Uderzenia Zacha dały jej dokładnie to, czego tak bardzo potrzebowała. Nie trzeba było na to czekać, miała od razu orgazm. Zacisnęła palce, a zęby zazgrzytały jej tak mocno, że ledwo mogła oddychać. Dopiero jak jej orgazm minął, zdała sobie sprawę, że Zach do niej nie dołączył. Pochylił się, i przytulił do jej pleców. Pogłaskał jej ramiona i mocno chwycił za biodra. "Lepiej się już czujesz?" Poruszyła, wydając ciche westchnienie. Wiedziała, że jej uśmiech był tak samo dziki jak jego. Zach pocałował jej policzek, a potem na nowo zaczął się poruszać. Jo mogła tylko wisieć w jego mocnym uchwycie i modlić się, by to przerwać.

112

Zach przylgnął do bioder swojej wybranki i dalej w nią tłoczył. Postanowił doprowadzić ją jeszcze raz do orgazmu, zanim weźmie swoją własną przyjemność. Czuł, jak bardzo była warta kochania, i jak sama go kochała. Nie mógł uwierzyć w to, jak dobre było pieprzenie się z Jo. Nigdy nie czuł nic, co mogłoby się z tym równać. Nikt nie potrafił tego co ona, samym swoim wyglądem czy zaciskaniem mięśni. Zach przełknął ślinę, i stracił swoje opanowanie. Tak, właśnie tak. Wiedział, że tak będzie. "Dojdź Zach. Musisz. Tego potrzebujesz." Dał jej w tyłek małego klapsa, uważając by jej nie zranić. "Czy naprawdę chcesz sprawdzić, jak długo mogę to robić, bez udziału mózgu?" Zadrżała wokół niego. "Och bogini!" Zach zaczął się w niej znowu poruszać, wbijając się w nią ostro, zdecydowany doprowadzić ją do kolejnego orgazmu, zanim sam dojdzie, w jej ciepłym ogniu. "Chodź, kochanie. Chodź ze mną." Sama pchnęła do niego. "Ty pierwszy." Upadł na nią, jedną ręką trzymając się zagłówka podczas, gdy drugą sięgnął pomiędzy jej nogi. "Nie sądzę." I zanim zdążyła zrobić cokolwiek więcej, on pogłaskał jej łechtaczkę, jednocześnie cały czas zadając te swoje pchnięcia. Rozkoszował się jej okrzykami. Otoczył ją swoim ciepłem, swoim zapachem, jego ciało chroniło ją, nawet gdy ją brał. Pragnienie było tak silne, że ledwie nad nim panował. Zach odsunął się odrobinę, zdesperowany, by obejrzeć jak jego partnerka będzie dochodziła. Jego mokry kogut zsunął się, a niemal przytłaczające uczucie zalało go. To była Jo. Jego Jo. To była jego partnerka. Oblizał wargi. Potrzebował jej, potrzebował, by doszła tak, by mógł ją zaznaczyć i wypełnić swoim nasieniem. Zrobić to tak, by nikt inny nigdy już nie mógł położyć na niej swoich rąk. Jo była jego, a on nigdy nie pozwoli jej odejść. Wbił palce w jej biodra, ustanawiając ich rytm. Chciał tego, to aż pękało w nim, tak szybko i mocno, jak ostatnio. Uczucie mięśni Jo zaciśniętych wokół jego koguta sprawiło, że musiał iść za nią. Chociaż nadal nie był pewien, jak przebył tą drogę, ale miał odczucie, że jego wilk mu pomógł. Potrzeba ugryzienia jej ramienia, była już zbyt silna. Musiał to zrobić, dokładnie tam, gdzie jej szyja i bark się spotykały. Jego kły wysunęły się, a on ją ugryzł. To był idealny czas, musiał wziąć jej krew dla siebie, intonując jednocześnie ostatnią część zaklęcia, znacząc ją jako jego, już na zawsze. Tylko teraz, czas był idealny. Jo zaczęła się pod nim szarpiąc, sapiąc, jęcząc i kołysząc biodrami tak sekowanie... to była jego Johry. Nie mógł uwierzyć w swoje szczęście, że znalazł kogoś takiego jak ona.

113

Upewni się, że ona nigdy tego nie będzie żałowała, że przyjęła go jako swojego partnera. On zawsze będzie jej dawał przyjemność, każdego dnia jej życia, będzie sprawiał, że będzie się śmiała i krzyczała. On da jej cały świat, jeśli ona tylko o to poprosi. Sięgnął w dół, między jej nogi i pogładził jej łechtaczkę, o gdy Jo zajęczała, zrobił to ponownie. I jeszcze raz. I znowu. I wkrótce drżała pod nim, tak blisko kolejnej kumulacji, tak blisko, że już czuł jej smak. "No i?" Skinęła mu głową, nie była w stanie nic powiedzieć. Zach przyłożył usta do jej szyi, gotów ją ugryźć, kiedy doszli. Tylko na to czekał, to był idealny czas, dla tej jedynej kobiety jaką kiedykolwiek kochał. Jo zaczęła intonować przez zaciśnięte zęby. "Tak, tak, tak, teraz, kurwa, Zach, teraz!" I Zach pchnął w nią, czując jak orgazm pędzi przez niego, tak intensywny, że nie był już w stanie widzieć czegokolwiek. Ugryzł ją, biorąc krew swojej partnerki, tak jak ona brała go w siebie, całego. Jej krzyk rozkoszy zadzwoniły w jego uszach, uszczęśliwiając zarówno mężczyznę jak i wilka. Obaj sprawili, że ich partnerka doszła dwa razy i obaj byli z tego bardzo dumni. Dysząc, Zach upadł obok niej, przyciągając Jo do siebie. Zawinął ramię wokół jej pleców, szepcząc, że ich losy są teraz już na zawsze związane. A na jej skórze ukazał się znak, lekko ciemniejszy cień wilka. "Zach?" Zdjął prezerwatywę i rzucił ja do kosza na śmieci stojącego tuż obok łóżka. "Zrobione. Oznaczyłem cię." Pocałował cień, czując jak w jego oczach pojawiają się łzy, to było boskie uczucie zobaczyć ten znak na jej złotej skórze. Z jego ust prawie wyszło wyznanie miłości, ale zatrzymał się w ostatniej chwili. Ona nie była gotowa by to usłyszeć. Jeszcze nie. Jo usiadła z westchnieniem. "Należę do ciebie." Zadrżał, a jego kogut drgnął. Kurwa, kto by pomyślał, że te trzy małe słowa mogły być takie podniecające? "Tak jak ja należę do ciebie." Odwróciła się i przekręciła w jego stronę, opierając głowę na jego piersi, kręcąc się tak długo, aż ułożyła się wygodnie. "I to dalej?" Uśmiechnął się radośnie, gdy jego żołądek zaburczał pod jej ręką. "Naleśniki!"

114

Jej ramiona zadrgały. "Co? Chcesz teraz robić naleśniki?" Och, to brzmiało naprawdę dobrze. Mógł je zrobić, może z jakimś boczkiem i serem? A kiedy jego świeża partnerka, ukryła twarz w poduszce doszedł do wniosku, że chyba jednak śniadanie może trochę poczekać.

115

Rozdział 12

Zach patrzył na ciemny zarys krzaków, i nie był pewien, czy powinien być wdzięczny za światło ognia, czy też nie. Ciemny ołtarz został umieszczony tak, by Zach mógł oglądać cały ten horror w pełnej krasie. Zakapturzony mężczyzna stał nad nagą kobietą, przywiązaną do ołtarza wykonanego ze srebra. Przywiązana była łańcuchami, które były całe zalane zaschniętą krwią. Krwią ofiar, które były na nim składane w ofierze już wcześniej. Widział jak kobieta walczy z łańcuchami na swoich nadgarstkach. Niski pomruk uciekł mu z gardła. A jego cholerne futro zjeżyło się. Wiedział, kim jest ta kobieta, wiedział bo jej zapach miał zapisany już na wieki, głęboko w swoim sercu i duszy. Miał zamiar zabić mężczyzn, którzy ją skrzywdzili. Nóż błysnął w powietrzu. A intonowana pieśń wzrosła w swej intensywności. Przekleństwo paliło jego uszy, naznaczając je piętnem. Runy na ołtarzu, pod kobietą, zapłonęły zgniłym, zielonym blaskiem. Oni zamierzali ją poświęcić siłą ciemności, a Zach był tutaj, by ich przed tym powstrzymać. Dziewczyna odwróciła głowę i zauważył jej oczy, które szukały kogoś, kogokolwiek, kto mógłby ją uratować. Zach od razu skoczył na nogi, gotowy rzucić się na człowieka, który groził jego partnerce. Kaptur opadł, odsłaniając oblicze Davisa Godwina. Jednak zanim, Zach mógł ruszyć w jego stronę, zobaczył świecące oczy Garetha i błysnął nóż. Zach z szarpnięciem otworzył oczy. "Kurwa." Musieli zasnął wkrótce po tym, jak skończyli się kochać, bo słodki tyłek Jo, wciąż był wtulony w jego biodra, i czuł jej oddech. "Cholera." Usiadł, uważając, by nie przeszkadzać Jo. Miał zamiar zabrać ze sobą swoich braci i doprowadzić do konfrontacji z Davisem Godwinem. No i będzie musiał również znaleźć sposób, aby zapewnić bezpieczeństwo Jo, bo jeśli Davis dostałby ją w swoje ręce... I momentalnie futro wyrosło na jego ramionach, a z palców wyrosły pazury. Wilk wewnątrz niego zaczął wyć. "Hej..." Zach szybko wciągnął swojego wilka z powrotem do środka. "Hej tobie." Nie mógł pozwolić, by Jo domyśliła się, że martwi się o nią, a przynajmniej nie do czasu aż porozmawia z braćmi. Zerknął na zegarek i uśmiechnął się. "Gotowa na obiad?" 116

"Mhm." Obróciła się z leniwym wdziękiem i przejechała po jego ramieniu ręką. "Po tym." "Po czym?" "Po śniadaniu." Zach aż zadyszał, gdy ciepłe, lekko wilgotne ciało zawinęło się wokół jego koguta. "Och. Trzepane białko... Wiesz proteiny są dobre..." I po chwili zassała, a Zach zapiszczał. "A banany? Banany też są dobre na śniadanie." Barki Jo zaczęły się trząść, a jej usta oderwały się od jego fiuta. "Och, daj spokój..." Zach jęknął. Odrzucił głowę do tyłu i wydął wargi. "A co z kiełbaską? Nie byłaby lepsza?" "Zach..." Musiała zachichotać. A on miał wrażenie, że Pan Szczęśliwy, chyba nie osiągnie spełnienia, dzisiejszego poranka. "Cholera. Ja i mój paplający za dużo jęzor." Przesunął się pod kołdrą. "Czy jesteśmy absolutnie pewni, że przekleństwo zostało zdjęte ze wszystkiego, co mnie dotyczy? Uuuu..." Patrzył jak Jo podrapała się po ręce. "Nawet nie mów takich rzeczy." "Zraniłaś się?" Pocałował jej dłoń, a potem położył jej rękę z powrotem na swoim kogucie i zaczął kierować nią w górę, i w dół po całej jego długości. "Tutaj jest coś, czym powinnaś to natrzeć. To sprawi, że poczujesz się dużo lepiej." Pokręciła głową, a jej chichot groził ponownie zamienieniem jej w głośno śmiejącą się świruskę. "No, poważnie. To jest jedna z tych pompek, super krem znajduje się wewnątrz, trzeba go tylko wydobyć, więc pompuj kochanie. Konnnnnntynuj..." "Uuu znalazłam nawet nakrętkę jak widzę." Posłał jej buziaka. "Jak mam zachować cięty umysł, kiedy ty cały czas mnie rozśmieszasz?" Przewrócił się i zaczął mościć, tak długo dopóki jego głowa nie znalazła się pomiędzy jej rozłożonymi udami. "A co powiesz, byśmy oboje się cieli, nie tylko nasze umysły?" Pacnęła go w tyłek. "Czy to nie jest przypadkiem zły kierunek?"

117

I w tym momencie duża głowa Zacha odcięła się, oddając całe sterowanie tej małej. I zanim sam się nawet zorientował, zajęty był lizaniem najsłodszego miodu, jakiego kiedykolwiek próbował podczas gdy usta Jo poruszały się w górę i w dół na jego kogucie. Dobrze, że na początku miał wystarczająco dużo zdrowego rozsądku, aby upewnić się, że Jo będzie na górze, zanim zacznie się nią bawić. Nie chciał, aby przypadkowo udusiła się. Zach próbował upewnić się, że Jo ma jego pełną uwagę. A to, co ona robiła, dokładnie tak jak powinno być robione. Usta Jo były tak gorące, a język tak utalentowany, że prawie zapomniał, o tym co sam robił. Ugryzła wewnętrzną część jego uda, przypominając mu, co jego usta powinny teraz robić. I w tym momencie, podjął wyzwanie, to był wyścig, aby zobaczyć, kto dojdzie pierwszy. A Zach był absolutnie pewien, że zrobi wszystko, by to była Jo. "O cholera!" I zrobiła swoim językiem, to coś jeszcze raz, a Zach już wiedział, że był zgubiony. Jego biodra uniosły się z łóżka, gdy piorun przeszedł wzdłuż jego kręgosłupa, o on po prostu oddawał jej wszystko co miał, prosto do jej gardła, zalewając ją kolejnymi drżącymi falami. "Orzesz kurwa!" "Mmmm." Jo zaczęła wylizywać go do czystości. Zach zaczął się śmiać. "Cholera, kochanie. Planowałem klasyczne sześćdziesiąt dziewięć, a nie sześćdziesiąt osiem." Jej tyłek poruszył się przy jego twarzy. "Czyli masz dług, tak?" Uderzył ją w tyłek, zdobywając sobie jej ciche westchnienie, i intrygujący kolor przed oczami. "A niech mnie, zobaczę co mogę z tym zrobić." Zach uśmiechnął i następne co usłyszał, to był jej krzyk. Zanim przystąpił do lizania i ssania. Musiał sprawić, że będzie krzyczała, i to dwukrotnie. "Dobra jazda?" Sięgnął po prezerwatywy, które przezornie schował pod poduszką. Otworzył opakowanie i szybko wsunął ją na swoje obolałe znowu ciało. Zadyszała, a jej ciało pokryło się warstewką wilgoci. "Najlepsza." Przesunął jej bezwładne ciało, i do razu wsunął kutasa w jej wilgotne wnętrze. Słysząc jak z jej ust od razu wyszedł jęk przyjemności. Długi i przeciągły. Uśmiechnął się do niej, widząc jej zaskoczony wyraz twarzy. "Kochanie?" "No co?" "Dojdźmy jeszcze raz." Zachichotała, wzdychając jednocześnie, gdy zaczął się poruszać. Jej ramiona podniosły się, i bardzo delikatnie, wręcz słabo, owinęły się wokół jego szyi. "To, co mi zrobisz, Zachary Beckettcie, powinno być nielegalne."

118

"Och, bogowie, mam nadzieję, że nie. Wiesz, ja teraz jestem magicznym policjantem, a to mogłoby spowodować, że pojawiłby się tutaj teraz kolejny magiczny policjant i zabrałby moją odznakę!" Odpowiedziała mu szczerym śmiechem, a dla niego to była najwspanialsza rzecz na świecie. Nie miał nic przeciwko temu, by już zawsze tak było. "Idiota." "Twój idiota." ścisnęła jego tyłek w dłoniach. "Cholerna prawda." Był tylko jeden sposób na to by nagrodzić ją za takie zachowanie. Zaczął ją jeszcze mocniej pieprzyć, nie chciał słyszeć już jej krzyków. Chciał słyszeć jak wyje. "O panie! Tak. Mocniej, Zach." Jęknął i dał jej więcej, przesuwając się nad nią, wchodząc w nią jeszcze modniej, biorąc wszystko, co mu dawała i oddając jej wszystko co miał. Potrzeba, by poczuć jej dreszcze wokół niego, zagłuszała wszystko inne, nawet jego własne potrzeby. "Proszę." Spojrzał w jej ciemne oczy i owinął się wokół niej. Ręką przytrzymał jej głowę, a nogi wsunął jeszcze mocniej w jej rozłożone uda. Zabrał jej usta, spijał jej westchnienia, jeszcze mocniej w nią pompując tak, że była w stanie tylko drżeć pod nim. Był zdyszany, spocony i, choć to nie możliwe, bardziej niż gotowy, aby dojść w swojej partnerce. "Teraz?" Skinęła mu głową. "Teraz. Bogowie tak, teraz!" Odwrócił się lekko, przesuwając swoje biodra i patrzył, jak jego partnerka odrzuciła głowę do tyłu i zaczęła krzyczeć dochodząc. A to oślepiło go tak, że jedyną rzeczą, którą widział przy własnym spełnieniu była tylko Jo. Opuścił głowę na jej ramiona, całkowicie wyzuty z sił. A jej ramiona opadły bezwiednie na materac. Czuł jej drżenie wokół swojego, wciąż jeszcze bijącego życiem, koguta. "O boże. O cholera." Zach objął swoją partnerkę, przyciągając ją do siebie, szczęśliwy. "Noooo."

119

"Miałaś miły poranek?" Jo zamrugała niewyraźnie na Chrisa. Przyczłapała do kuchni, dopiero po południu. Nie była pewna, czy chce sprawdzać, która jest godzina, więc postanowiła tego po prostu nie robić. "Ummm." Była zmęczona i wypieprzona do granic możliwości. A jej bak z kofeiną, był kompletnie pusty. Działała teraz na oparach tej boskiej substancji. I nie była pewna, czy mogłaby prowadzić teraz dyskusję z kimkolwiek, a co dopiero z jednym z braci Beckettów. Jej głos był ochrypły od jej wrzasków, a jej głowa była pełna krzyku 'Jo!'. O boże, jakie to było dobre. Chris wyciągnął w jej stronę kubek pełen bogatego i ekscytującego nektaru bogów. Rzuciła się na niego i chwycił go w obie dłonie, od razu zasysając tej życiodajny eliksir. Kawa była czarna, bogata i gorzka, taka jaką ona kochała. "Dobrze, że zdążyłem zabrać rękę, bo inaczej brakowałoby mi kilku palców." Jo zignorował go i to co ględził. Miała kawę w swoich dłoniach, i to było wszystkim czego potrzebowała od świata. "Zach oznaczył cię?" Jo poczuła jak palce Chrisa wyciągają się w stronę jej nowego znamienia. Marszcząc brwi, szybko odsunęła się. Nie lubiła, gdy ktoś dotykał jej wilka w ten sposób. Czuła, się nieswojo. "Hej, Jo. Widzę, że znalazłaś kawę." Zach stanął za nią i złożył czuły pocałunek na jej znaku. A porażający dreszcz przeszedł w dół jej kręgosłupa i prosto do jej cipki, ogrzewając ją i przygotowując na drugą rundę. Zarżała. Nie, trzecią? Czwartą? Och, cokolwiek! Jeśli będzie ją dalej tak trzymał, to zaraz znajdzie się przypięta do stołu Chrisa. I dostanie coś więcej niż kawa. "O hej! Witamy w naszym wariatkowie, Jo." Lana Evans przeszłą obok niej, siadając przy Chrisie, przy stole. "Gratulacje z okazji twoich godów." "Dziękuję." Wzięła kolejny łyk kawy, wdzięczna za te boskie ziarna. "Jak się czujesz Zach? Jesteś wyczerpany? Wczoraj zużyłeś bardzo dużo mocy. Ja jeszcze nie doszłam do siebie, a przecież nie brałam w tym udziału." Lana chwyciła kubek z kawą Chrisa i wzięła duży łyk. Chris spojrzał na swój kubek w ręku jego partnerki. Teraz już w połowie pusty. "Nalać ci kawy?" "Nie, dziękuję." Lana mrugnęła do Jo i pociągnęła kolejny łyk.

120

Zach wzruszył ramionami. "Jestem zmęczony, ale nie jestem przemęczony. Myślę, że część energii, którą zużyłem, wróciła do mnie podczas rytuału." Skrzywił się. "Ale jest coś, o co chciałem was zapytać. Nie wiecie, dlaczego brak księżyca, tak to wszystko uprościł? Co prawda nie jestem czarodziejem, jestem czarownikiem, ale rytuał zapracował tak dobrze. Zazwyczaj przecież, w takie dni, moce są wyciszone." Lana uśmiechnęła się, ale Jo od razu przybrała swoją nauczycielską postawę. To było w niej, nawet gdy była pozbawiona kofeiny. "Czy użyłeś tego, co czułeś, że powinieneś użyć?" "Tak, czułem, że tak powinno być." "I to właśnie dlatego. Bo zaufałeś swojemu instynktowi i rytuał zadziałał. Jeśli byś próbował zrobić to na pamięć, w sposób, w jaki robią to czarodzieje wówczas, twoja magia walczyłaby z tobą." Zadrżała, myśląc o tym, jak biała świeca przyjęła i wciągnęła z niego, to zielone przekleństwo. "Nawet nie chcę myśleć o tym, co by się stało w takim przypadku." "Hmm." Zach od razu objął ją ramionami, a ona poczuła jak się uspokaja. "Musimy zrobić coś z Godwinsami." Gareth wszedł do kuchni, a za nim Daniel. Położyli torby z fast foodami na stole i zaczęli rozdawać hamburgery i frytki. "To gówno z klątwami i przekleństwami, musi się skończyć." "Hmm." I każdy z nich odwrócił się, patrząc na Gen stojącą w drzwiach, całą zarumienioną i roztrzęsioną. "Pozwólcie mi pomóc. Proszę." Jo mogła wszystko wyczuć w jej głosie. Gen była gotowa błagać o to, jeśli to byłoby konieczne. A to wydawało się takie niewłaściwe, że ta elegancka naznaczona, była gotowa paść na kolana, by dać im zadośćuczynienie za to, co zrobiła jej rodzina. Jo wiedziała co czuła. Miała tylko nadzieję, że mogła o tym przekonać również pozostałych, o tym co sama czuła tak instynktownie. "Myślę, że Gen powinna pomóc. Sama jest naznaczoną, i czarnoksiężnikiem, więc to po prostu ma sens." Poczuła jak ramiona Zach owijają się mocniej wokół siebie, więc skoncentrowała się teraz na nim. "Kto lepiej niż ona, będzie potrafił pomóc zatrzymać grupę nieuczciwych czarnoksiężników? Poza tym, to jej rodzina. Ona zna ich najlepiej." Spojrzała mu w oczy, zmuszając go, by jej zaufał. "Jeśli oni dowiedzą się o Jo, przyjdą po nią w pierwszej kolejności, i po Lanę także, jeśli tylko dadzą radę." Gen zagryzła wargę. "Czy Daniel odnalazł już swoją bratnią duszę?" Lana otworzyła usta, ale zamknęła je szybko, gdy Chris uszczypnął ją w bok. A to było bardzo ciekawe.

121

"No co?" Daniel przyglądał się Lanie bardzo podejrzliwie i z lekką paniką. "Nic..." Ale nikomu nie udawało się zwieść tych jego na wpół dzikich oczu, a zwłaszcza udającej niewiniątko Lanie. "Jeśli wiesz coś o mnie, to teraz jest najlepszy czas, by mi o tym powiedzieć. " "Nie wiem, ale mam podejrzenie." I teraz Daniel jęknął, a Jo miała wrażenie, że podejrzenia Lany były jak najbardziej słuszne. Nie każda czarownica miała instynkt wystarczająco silny, aby widzieć uczucia, ale Lana miała bardzo dobre wyczucie do braci Beckett. Idealnie na nich reagowała. "Kto?" Lana zagryzła wargę. Daniel jęknął, wyglądając tak, jakby był torturowany. "Do diabła. Nie ona." Jo zamrugała. Jaka 'ona'? "Kerry?" Ramiona Jo zaczęły się trząść, gdy Zach zaczął się śmiać. "Ty chyba, żartujesz!" "Ta kobieta nie jest moją partnerką!" Lana mrugnęła do Jo. "Udowodnij to." Mężczyźni w sali zamilkli. A całe ciało Daniela aż zesztywniało z oburzenia. "Nie muszę nic udowadniać! " Lana potrząsnęła głową, a jej uśmiech, był bardziej niż zadowolony z siebie. "Nie, no pewnie, że nie." Jo czuła jakieś podteksty między Beckettsami a Laną, ale nie miała pojęcia, o co chodzi, ale te prądy przeskakujące między nimi sprawiały, że tak właśnie było. "Nie ma absolutnie żadnej potrzeby, abym to udowadniał, bo ta kobieta nie jest moją partnerką!" Gareth odwrócił się od nich, by nalać sobie filiżankę kawy. A Jo zauważyła, że jego ramiona były sztywne. Nie wiedziała tylko, czy to dlatego, że był wkurzony, czy ze śmiechu. Daniel parsknął. "Dobra. Jak rozprawimy się z tymi pieprzonymi Godwinsami rzucę zaklęcie. Zadowoleni?" Lana wzruszyła ramionami. "Cokolwiek tylko chcesz, stary." 122

Daniel z hukiem wybiegł z kuchni, a na jego twarzy rysowała się czysta wściekłość. "Idę na cholerną przebieżkę. Ktoś chce dołączyć do mnie?" "Ja." Chris pocałował czubek głowy Lany, i skierował się w stronę tyłu domu na patio, gdzie Daniel zaczął się już rozebrać. Jo dostrzegła napięty tyłek Daniela, kiedy zsuwał swoje spodnie z nóg. "Cholera. Oni naprawdę są wspaniali." Zach odwrócił się i wziął ją, a raczej jej usta w leniwym, aroganckim pocałunku. I zanim skończył, jej umysł kompletnie oszalał, wirując chaotycznie. A jej sutki były tak twarde, że aż bolały. "Mmm..." "Chcesz zobaczyć mojego wilka?" Jo otworzyła oczy. Jak on do diabła, mógł brzmieć tak cholernie seksownie? "Tak." Jego niebieskie oczy błyszczały, gdy na nią patrzył. "Skończyłaś już kawowanie?" "Nie." Usłyszała za sobą miękki chichot i wiedziała, że to Gen. "Do diabła, jeśli masz zamiar iść, to ja też idę. Ukryj tylko, te jej dziewicze oczy, na kilka minut dłużej, dobrze?" Jo usłyszała jak otwierają się za nią szklane drzwi, i że to Gareth wyszedł z pokoju. Wyglądało na to, że wszyscy czterej bracia Beckett będą biegać, pozostawiając kobiety same sobie. Świetnie, miała kilka rzeczy do omówienia z paniami, które nie powinny być przeznaczone dla męskich uszu. "Wow!" Gen oddychała szybciej. Miała wrażenie, że wie, w co Gen tak się wpatrywała. "Dobre?" "Najlepsze!" Zach zmarszczył brwi a Gen zaczerwieniła się i odwróciła wzrok. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale Jo klepnęła go w tyłek, rozpraszając go. "Twoja kolej, przystojniaczku." Spojrzenie, jakie jej posłał, mówiło, że później odwdzięczy jej się za to. I tak, chciała tego. Cieszyła się, że mogli dawać sobie takie znaki. A jak mu jeszcze powie, że Gen jest wyśnioną partnerką dla Garetha... oj tak, wiedziała, że to bardzo rozbawi Zacha. "Dobrze, moja piękna. Chodź ze mną."

123

Zach wyciągnął ją na zewnątrz, przez szklane drzwi i zaczął się rozebrać. Spojrzała na Gen i Lanę i grożąc im palcem. Obie kobiety posłusznie odwróciły się plecami, podczas gdy jej partner, rozbierał się. A kiedy już Zach był nagi, Jo gwizdnęła na niego, zachwycona, gdy się zarumienił. "Ładny widok." Oboje zignorował trzy wilki za nim, które pokazywały odruchy wymiotne na trawnik. "Gotowy, by pokazać mi swojego wilka?" Zach uśmiechnął. Jego obraz zamazał się na chwile, i po sekundzie stał przed nią czarny wilk, ale jasnoniebieskie oczy Zacha, były trochę zaskakująco znajome w tej ciemnej mordce. "Och, Zach." Był piękny. Uklękła i sięgnęła do niego, chcąc go dotknąć i pogładzić jego miękkie futro. "Jesteś cudowny!" I po raz kolejny zignorowała wilki za nim. Jego bracia, idioci, leżeli teraz na plecach w swych wilczych formach, z nogami w powietrzu, a ich języki były wywalone z otwartych mord. Udawali, że nie żyją. "Wiecie, teraz, gdy Zach znalazł swoją partnerkę, któryś z was powinien zadzwonić do waszej mamy. Ona też powinna o tym wiedzieć." Lana wyszła z domu, a cztery futrzane tyłki od razu zniknęły w lesie. "To działa za każdym razem." I nagle Jo, zauważyła jakiś czerwony błysk. To była sekunda, ale zanim mogła się na tym skupić, już tego nie było. To musiał być jakiś ptak, chyba kardynał. Jednak, nawet mimo tego, Jo nie mogła odpędzić od siebie poczucia, że ktoś, albo coś ją obserwowało. "Dlaczego oni boją się swojej matki?" Cichy głos Gen przyniósł ją do rzeczywistości. "Nie mam pojęcia." Jo wstała i wytarła ręce w swoje dżinsy. "Muszę się spotkać z mamą Beckettów." "Mhm." Lana poprowadziła je z powrotem do domu. "Panie, musimy porozmawiać. " Jo usiadła i przygotowała się do opowiedzenia kobietom tego, co sama wiedziała.

124

Rozdział 13

"No więc... tak..." Zach leżał na brzuchu obok strumienia i patrzył w chmury odbijające się w krystalicznie czystej wodzie. Czekali na Garetha, aby rozpocząć burzę mózgów. Zawsze tutaj przychodzili, gdy mieli coś do obgadania. Wciąż jeszcze byli na ziemi Chrisa, a zatem w granicach swoich zabezpieczeń, ale jednocześnie na tyle daleko, że ich kochane panie, musiałyby się mocno napracować, aby ich odnaleźć. "Mam problem." Przewrócił się i usiadł ze skrzyżowanymi nogami. "Miałem wizję podczas rytuału w nocy." Chris, Daniel i Gareth dołączyli do niego, i teraz siedzieli w kółku. "Jesteśmy z tobą, bracie." Gareth klasnął go w ramię tak mocno, że prawie się przewrócił na bok. Daniel skinął głową. "Cokolwiek czego potrzebujesz." Chris uśmiechnął. "Beckettsowie zawsze trzymają się razem." Zach liczył właśnie na to. Potrzebował swoich braci, i to teraz jeszcze bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. "Oto co widziałem. Jestem w formie wilka i wpatruję się w ogień. Tuż przed nim, jest ciemny ołtarz, a Jo jest do niego przywiązana. Łańcuchy są magiczne, a ona jest naga." "Nie jest dobrze." Oczy Daniela zaświeciły. "Musimy ją chronić." "Musimy chronić wszystkie nasze partnerki." Chris zmarszczył brwi. "Co jeszcze widziałeś?" "Ołtarz był poplamiony krwią." "To znaczy, że już wcześniej to robili." Gareth drgnął, jakby żałował, że siedział i nie mógł chodzić w kółko, tak jak lubił. "Co masz na myśli mówiąc 'wszystkie nasze partnerki'? Ja nie mam, za co jestem szczerze wdzięczy naszej pani." Chris i Zach wymienili spojrzenia. Gareth wyglądał na wkurzonego, gdy Gen wpatrywała się w tyłek Daniela. I był autentycznie wściekły, gdy rano, na korytarzu nie była w stanie oderwać wzroku od nagiego ciała Zacha. On może jeszcze nie zdawał sobie z tego sprawy, ale Zach gotowy był się założyć i to o duże pieniądze, że wkrótce ta blondyneczka, będzie częścią ich rodziny. Co prawda sam, tak do końca to nie był pewien, co powinien o tym myśleć, ale skoro Jo jej ufała, to on też zamierzał. Zaufanie Jo było wystarczające, by i on jej ufał.

125

"Jo walczy, ale kapłan podnosi nóż. Ja walczę, by ruszyć jej na ratunek, i w tej chwili z głowy kapłana opada kaptur. To Davis Godwin." "O ja pierdole." Gareth nie wytrzymał, wstał i zaczął chodzić. "Ten dupek potrzebuje duchowej lewatywy." "Czy jest tam ktoś jeszcze?" Chris rzucił kij do wody, zakłócając tym jej spokój. "Nie jestem pewien. Mój wilk jest skoncentrowany tylko na Jo i tym, co się z nią dzieje. I to jest właśnie jednym z powodów, dlaczego potrzebuję waszej trójki i Gen." "Nadal nie jestem co do niej taki pewien." Gareth potarł nos. "Ona jest Godwinem. I nie wiemy, czy będzie mogła zrobić, to co jest konieczne." "Nie, ale Jo jej ufa. I mam wrażenie, że Lana także." Chris skinął mu głową, potwierdzając tym jego przypuszczenia. "Więc wtajemniczymy ją, ale nie do końca." I będziemy mieli na nią oko, przez wzgląd na Garetha. "A co z moją partnerką?" Daniel uśmiechnął się złośliwie. "Rytuał przed tobą, bracie. Udowodnij, że Lana się myli." Gareth uśmiechnął się. "A tak, przy okazji, jak często Lana się myli?" Daniel opadł na trawę z jękiem. "Każdy, tylko nie ona! Dlaczego o dobra pani?" Zach słuchał tego, mając wrażenie, że już to słyszał... od siebie samego. Prawie roześmiał się. "Jesteś szalony." Daniel podniósł rękę, ale na tyle daleko, by nie mógł go sięgnąć i pokazał mu środkowy, wyprostowany palec. "Wiązanie później, teraz Godwinsowie. Jak proponujesz to zrobić?" Zach rozejrzał się i zrozumiał, że jego bracia oczekują, że to on ich poprowadzi. "Muszę się tym zająć." Jeden po drugim zamrugali. "I to wszystko?" Brwi Daniela uniosły się. "To jest ten twój wielki plan?" Zach odchylił się i położył zdrową rękę na ziemi, pozwalając, by energia z niej przeszła przez niego. Jego ręka nie wyleczyła się jeszcze całkowicie, ale teraz mógł już nią poruszać dużo swobodniej. Pomyślał o pójściu po Davisa Godwina i ocaleniu swojej partnerki. I widział, po rozszerzonych, świecących oczach Daniela, że on to rozumiał. "Tak." Gareth wzruszył ramionami. "W porządku, no to od tego zaczniemy." Cisza. Daniel westchnął. "Myślicie, że one zjadły już wszystkie hamburgery?" 126

"Nie sądzicie, że powinniśmy im coś zostawić z tego jedzenia?" Gen patrzyła na puste opakowania z rosnącym niezadowoleniem. Lekko jej się odbiło, więc szybko przyłożyła palce do ust. "Och, proszę cię." Lana machnęła lekceważąco ręką. "Oni tam gonią teraz jelonka Bambiego. Nic im nie będzie." Wskazała na krążki cebulowe, stojące przed Jo. "Będziesz to jadła?" Jo pchnęła je w jej stronę. "Czy ty masz drugi żołądek?" Lana pokręciła głową. "Nie. Po prostu jestem głodna." Po czym chwyciła miseczkę z krążkami z chciwą radością. "Mniam!" Jo postanowiła ją trochę podrażnić. "Tak więc, jeśli będziesz w ciąży, to myślisz że urodzisz dzieci czy szczenięta?" Lana zakrztusiła się. "Johry!" Gen walnęła Lanę tak mocno w plecy, że ta prawie uderzyła głową w stół. "Ona nie urodzi szczeniąt." Po czym pogłaskała Lanę po plecach, a w kącikach jej ust pojawił się mały uśmiech. "Ona urodzi Beckettsów." Jo skinął głową z powagą. "Och tak, racja..." "Dzięki." Wychrypiała Lana. Sięgnęła po wodę i przez dobre kilka sekund piła. "Tak, pewnie, to było bardzo śmieszne." Wskazała na Jo. "A poza tym, ty też będziesz miała małego Beckettsa i dobrze o tym wiesz." "Och bogini! Na pomoc!" Gen westchnęła. "A ja bym chciała." Jo napotkała zaskoczony wyraz twarzy Lany. "Gen miała wizję. Ona ma być partnerka Garetha, ale on zamierza ją odrzucić, bo jest Godwinów." Lana usiadła i wycedziła: "Och, naprawdę?" "Och..." Gen patrzyła na nią osłupiała. "Co masz na myśli?" "To, że mamy dwóch braci, którzy jeszcze nie rzucili zaklęcia wiązania Beckettów, ale my już znamy wyniki." Lana zatarła ręce. "Mogłybyśmy się przy tym trochę pobawić." "Pamiętaj tylko, że jeśli czar nie zostanie zakończony on umrze. I to w męczarniach." A to sprawi, że Zach również się pogrąży, jak każdy z nich, gdyby stracił jednego ze swoich braci. A Jo upewni się i zadba o to, by tak się nie stało. Gen zadrżała. "Rzeczywiście. Ostatnią rzeczą, jaką bym chciała, to aby Gareth cierpiał." 127

"Oj upewnimy się, że tak się nie stanie." Lana poklepała rękę Gen. "I to bez względu na to, jak bardzo będzie o to błagał i się prosił. Pomożemy ci w tym nieszczęściu." Jo uśmiechnęła się słysząc przerażone westchnienie Gen. "Och, proszę. Nie bądź głupia. Po prostu zamkniemy cię z nim w pokoju. Nagą." "Tak, to zadziała." Jo nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Widziała w jaki sposób Gareth, wpatrywał się w Gen, gdy myślał, że nikt tego nie widzi. Człowiek i ten jego wielki, zły wilk, bardzo chcieli tego małego czerwonego kapturka o blond włosach. A jedynym, co ich przed tym powstrzymywało, to tylko jej nazwisko. Lana zachichotała. "Nie mam żadnych wątpliwości. Tylko upewnij się, by przy tym piszczeć i uciekać. Wilki uwielbiają bawić się w pościg." "Jeśli powiesz mu, że go akceptujesz, jego wilk przejmie kontrolę, i zastąpi człowieka. Będziesz związana, zanim zdążysz mrugnąć." Sama była żywym dowodem na to. Zach od razu się na nią rzucił i było po sprawie. "Czy to bolało?" Jo oddała ostatnie ciasteczko z paczki Gen, która jęknęła, ale ugryzła je od razu. "Czy co boli?" "... gody." Jo opadła szczęka. "Nie.... ma mowy." "Co?" Lana spojrzała na coraz bardziej czerwoną twarz Gen. "O mój Boże. Ile ty masz lat?" Gen wymamrotała coś pod nosem i ukryła twarz w dłoniach. "Możesz powtórzyć?" "Dwadzieścia dwa! I wszystko w porządku. Jestem po prostu dzieckiem w mojej rodzinie." Gen uderzyła czołem w stół. "Jestem zgubiona." "Dwadzieścia dwa?" A to co miało być? Myślała, że Gen była znacznie starsza. "I to znaczy, że ty nigdy nie...?" Lana wykonała dość prymitywny gest swoimi dłońmi. "Lana!" Jo uderzyła druga kobietę ręką w tył jej głowy. A Gen znowu jęknęła. "Ale ja myślałam, że to mit!" Jo przewróciła oczami. "Tak, dziewice, i to nawet dwudziesto dwu letnie, istnieją." Lana potarła miejsce gdzie Jo ją uderzyła, a potem pogłaskała Gen po głowie. "Och, kochanie. Musimy porozmawiać."

128

Coś przyszło Jo do głowy. "Ale ty nie jesteś dziewicą, dlatego że jesteś własnością, prawda?" Gen pokręciła głową. "Powiedzmy, że po prostu, chłopcy nie pukali zbyt często do moich drzwi." Jo aż zakrztusiła się ze śmiechu. Ten blond czarnoksiężnik był wspaniały. "Dlaczego nie?" "Z powodu wielkich braci. Trzech z nich." "Och..." "Skoro o tym mowa, to jak udało ci się przetrwać jako ty, we własnej rodzinie?" Lana spojrzała na górę, teraz już pustych opakowań, i skrzywiła się. Gen podniosła głowę. A na jej czole, widniał wielki, czerwony znak. Odciśnięta krawędź stołu. "Moja matka opiekowała się mną. To ona rzuciła zaklęcie, które ukryło naszą naturę przed resztą rodziny. Ona nigdy go nie cofnęła, aż do dnia, kiedy zmarła. Zaklęcie było na tyle silne, że nikt niczego się nie domyślał." Lana aż dyszała z wrażenia. "To jest właśnie to, dlaczego w Rejestrze, był taki zapis przy Coleu i reszcie Godwinsów. Ona musiała przenieść to na cały wasz ród." "Co?" Jo się zgubiła. "Ok. Naprawdę się zakręciłam. No to Godwinsowie zostali oznaczeniu w Rejestrze jako co? Umpa Loompas?" "Nie, jako czarodzieje. Myśleliśmy, że Cole stał się czarnoksiężnikiem, a nie, że nim był od samego początku." "A kiedy mój ojciec zdał sobie sprawę z tego, że Cole był pretendentem do tronu, stał się bardzo... zadowolony. Wyobrażał sobie czarnoksiężnika na tronie czarodziejów." Gen zadrżała. "A gdy Cole dowiedział się, kto jest drugim kandydatem był ..." Przygryzła wargę. "Próbowałam go powstrzymać." Zaczęła pocierać swój nadgarstek. "Naprawdę próbowałam." Jo chwycił ją za tą rękę. "Czy oni zrobili ci krzywdę?" Gen skinęła głową, a jej twarz przybrała kamienny i bardzo spokojny wyraz. Jo zaczęła podejrzewać, że ta pogodna twarzyczka, była tylko maską, która ukrywała prawdziwą i bardzo przerażoną kobietę, pod nią. "Musimy ich powstrzymać." Lana zaczęła zbierać śmieci. "Tak. Tylko jak?" "Jeszcze nie wiem, ale zrobimy to." Gen usiadła prosto. "Ja jestem naznaczoną. To moja praca, aby powstrzymywać złą magię i złe praktyki. To moje zadanie, nie twoje."

129

"Zach będzie chciał pomóc. A jeśli on, więc Chris także." Lana wrzuciła ostanie opakowanie do kosza. "Zaufaj mi, nie zostaniesz z tym sama." Jo skinęła głową. "Założę się, że kilka osób z Trybunału też mogłoby pomóc. Ari przyśle kilka, a założę się, że i Gareth się dołoży do tego." Gen pokręciła głową. "Nie. To jest właśnie powód, dlaczego bogini stworzyła naznaczonych. To do nas należy, powstrzymywanie, takich ludzi, jak moja rodzina." Gen wzięła rękę Lany. "A ja nie chciałabym, abyś została zraniona bardziej, niż do tej pory." "Czy wiesz, gdzie oni są?" Pokręciła głową. "Nie." Wstała i chwyciła nóż ze stojaka. Po czym ukłuła się nim w palec, a na jej skórze pojawiła się kropla krwi. "Ale wiem, jak się tego dowiedzieć." Kobiety wymieniły spojrzenia. "Wezmę świece." I Lana wybiegła z kuchni. Jo uśmiechnęła się złośliwie. "To ja będę musiała zebrać zioła." Gen też się uśmiechnęła. "Czy myślisz, że Chris będzie miał coś przeciwko?" "Nie. Poza tym, on ciągle powtarza mi, że teraz to także i mój dom. Będę musiała użyć kilku swoich rzeczy. " "W takim razie... ja będę musiała użyć mojego kryształu do wróżenia." Gen wstała, nagle tak niepewna, ale wciąż bardzo elegancka. "Dziękuję." Lana przytuliła ją. "Nie ma za co. Beckettsowie trzymają się razem. "

130

Rozdział 14

Cztery wilki zatrzymały się na skraju lasu. Wszystkie cztery patrzyły z szeroko otwartymi ślepiami, jak trzy kobiety tańczyły wokół stołu, którego nie zdążyli jeszcze posprzątać, po nocnych obrzędach. Na ołtarzu stały białe rzeźbione świece, a także kryształ do wróżenia, który został przyniesiony z pracowni Chrisa. Jo tańczyła jak jakaś hurysa, przykuwając tym pełną uwagę niebieskookiego wilka. Jej biodra kołysały się w rytm, który tylko ona mogła usłyszeć. Miała twarz uniesioną ku górze, ogrzewaną promienieniami słońca, a na jej pełnych ustach gościł tajemniczy kobiecy uśmiech. Zach zrobił krok jej stronę, zahipnotyzowany wyrazem twarzy i tańcem swojej partnerki. "Nie." Coś, chwyciło go za kark i powstrzymało. "Przyjrzyj się uważniej." I Zach zrobił to. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jedna z kobiet, rzucała czar koła, zaznaczony zielenią. To musiała być Gen, która właśnie zatrzymała się przed ołtarzem. Jej ciało kołysało się, a ramiona miała wyciągnięte. Cała jej postać pokryta była zielonym blaskiem. Sięgnęła w dół i podniosłą nóż. Chris warknął nisko. Zach mógł w pełni zrozumieć jego reakcję. Ich partnerki zamknięte były w tym kręgu, ale coś w nim jednak go uspokajało. To było czyste, świeże, jak wiosna. Takie nowe, młode, ożywcze i pełne niewinnych nadziei. "Idę." Zach zmienił kształt tak szybko, jak tylko mógł i odwrócił głowę. "Nie, Gareth. Zostaw je." Gareth obejrzał się na niego. "Tam jest twoja partnerka. Razem z jedną z Godwinów. Jesteś pewien, że nie chcesz tam iść?" "Nie." Zach mówił z cała pewnością, jaką tylko mógł. Gareth będzie musiał rozwiązać problem jaki miał z rodziną Gen, bo to była jedyna szansa, by miał naprawdę szczęśliwe życie. Gareth wziął głęboki oddech. "Ty jej ufasz?" Zach skinął mu głową. Tak ufał jej. "Nikt nie może rzucić złego kręgu. Do tego trzeba być czystym, Gareth. Trzeba to czuć. Wykorzystaj swoje zmysły, wszystkie z nich i powiedz mi, czy czujesz jakąkolwiek wrogość czy zło?" 131

"Chłopcy, patrzcie!" Daniel wskazał na ołtarz, gdzie teraz Gen unosiła nóż, a o chwili krew kapnęła z jej palca. "Co ona robi?" "Do diabła. Krew do krwi. Magia sympatyczna. Ona szuka swojej rodziny." Chris skulił się za krzakiem, upewniając się, że kobiety nie będą go z za niego widziały. Oj tak, to był dobry pomysł. Zach pociągnął Garetha do nich. A Daniel po cichu ruszył, by przykucnąć z drugiej strony Chrisa. Razem oglądali jak Gen, wykonuje swój rytuał. Kryształ obudził się do życia, wraz z pierwszą kroplą krwi Gen. "Cieszycie się tym pokazem, chłopcy?" Wszyscy czterej odwrócili się przestraszeni, jednocześnie zasłaniając dłońmi swoje krocza i popatrzyli na Annabelle Evans, stojącą za ich plecami. Nadal miała na sobie dżinsy i koszulkę z Shanią Twain. Ręce miała położone na biodrach, a jej stopa rytmicznie uderzała w ziemię. "Jak, do jasnej cholery, udało ci się podejść tak blisko do czterech wilków?" Chris aż zadyszał. "Język, Christopherze." Nagana była ledwie dostrzegalna, ale przeprosiny podały natychmiast. "Przepraszam babciu." Policzki Zacha ogrzała szkarłatna czerwień, gdy ona zaczęła studiować każdego z nich, po kolei. "Co wy chłopcy tutaj robicie?" Zach, jak wszyscy pozostali jego bracia, szybko rzucili po sobie spojrzeniami, a potem jak na komendę spojrzeli w dół. "No już. Odpowiadajcie." "Wróciliśmy z naszej przebieżki i zobaczyliśmy te czarownice. Byliśmy ciekawi." I Zach posłał jej najbardziej urokliwe oczy Bambiego. Ale ona tego nie kupiła. "Mhm. Gdzie są wasze ubrania?" "Tam." Zach ryzykował swoją godność i jedną ręką wskazał na tył domu, tuż obok miejsca, gdzie tańczyły ich dziewczęta. Oczy babci poszybowały nad ich głowami. I jakiś dziwny rodzaj satysfakcji pojawił się w nich, zanim spojrzał z powrotem w dół, na czterech kulących się mężczyzn. "Idźcie po nie." "Tak proszę pani." Zach zmienił się, nie chcąc pokazać Annabelle, swojego nagiego tykała. A przynajmniej bardziej, niż już go widziała.

132

Jego bracia poszli jego śladem, a po chwili wspólnie, gonili przez las, z ogonami podkulonymi pod ich nogami. Nie był pewien, co zrobili źle, ale było coś w tonie Annabelle, co to potwierdzało. A on będzie się musiał dowiedzieć, o co chodziło.

"Dobra, czego się dowiedziałaś?" Gen usiadła na ziemi ze znużeniem, kładąc ręce na kolanach. "Są gdzieś na wyspie, niezbyt daleko od Filadelfii, ale gdzieś w obrębie miasta." Lana zmarszczyła brwi. "Wyspa w mieście?" Przechyliła głowę. "To może być jedna z wysp na Delaware lub Sure-Kill." Ostania nazwa sprawiła, że zachichotała a Jo i Gen spojrzały pytająco na nią. "I?" Lana zachichotała jeszcze raz. "Rzeka Schuylkill. To znaczy rzeka pewnych zabójstw." Jo potrząsnęła głową. "To po prostu idealne miejsce dla nieuczciwych czarnoksiężników chcących się zabawić." "Widziałaś coś jeszcze w tej wizji?" Gen wzruszyła ramionami. "Po prostu most." Lana pochyliła się do przodu. "Co to za most?" "Dwupoziomowy most, z wieloma żelaznymi rozpórkami. Jeden z tych, które wyglądają jak zabawkowe drewniane mosty dla kolejek, ale ten był w jakimś bladym kolorze, a nie czerwonym czy niebieskim, jak te zabawkowe." Lana usiadła z dziwnym wyrazem twarzy. "Muszę zajrzeć do netu, bo wydaje mi się, że wiem gdzie to jest. " "Co powiemy chłopakom?" Gen pokręciła głową. "To jest coś, z czym ja sama, muszę się rozprawić." Jo wstała i wytarła brud ze swoich dżinsów. "Przykro mi, ale to także jest zadanie dla Zacha." Wszystkie jej instynkty aż krzyczały, że Zach, bez względu na to, czy Gen tego chce czy też nie, będzie w to bardzo mocno zaangażowany. Gen westchnęła. "Musimy im, zatem powiedzieć."

133

"Zdejmij koło i posprzątajmy tutaj. A gdy chłopcy wrócą ze swojej przebieżki powiemy im, co się dzieje." Jo odwróciła się i wrzasnęła. Cztery pary oczu obserwowały je z różnym poziomem irytacji. A jedna, wręcz ją przebijała. "Co ty, do diabła, myślisz, że robisz?" "Um. Piknik?" I teraz te niebieskie oczy zwęziły się. A stopa ich właściciel, zaczęła uderzać rytmicznie w trawę. "Jo, proszę powiedz mi, że nie planujesz polować na złych ludzi." "Nie planuję polowania na złych ludzi." No przecież, nie kłamała przy tym. To Gen polowała na złych. A ona jedynie zapewniała jej wsparcie. Warknął na nią. Schyliła się, wzięła do ręki kij i rzuciła go. "Przynieś go, no już! Szybciutko! Aport!" Jego usta drgnęły, ale niebieskie oczy pozostały wściekle gorące. Przewróciła oczami. "Dobrze. No to w takim razie bądź bardziej przydatny i odnieś stąd rzeczy, dobrze?" W tym momencie żołądek Zacha głośno zaburczał. A na jego twarzy pojawił się wyraz, który sprawił, że jej serce zaczęło bić jeszcze szybciej. "Powiedz mi przynajmniej, że zostawiłyście nam jakieś hamburgery." W tym momencie Jo, po prostu uciekła, pozostawiając Lanę i Gen by same zmierzyły się z głodnymi braćmi Beckett. Wsunęła się do biura Chrisa i uruchomiła jego komputer. "Cholera." Miał hasło. "Ja to zrobię." Lana usiadła za biurkiem i zaczęła wpisywać hasło. A potem wpisała w przeglądarce. "Most na rzece Schuylkill . Hmm. Idealnie, dwukondygnacyjny, szary, w pobliżu wysp... Gen, jakiś pomysł, gdzie w Filadelfii to mogło być?" "Widziałam dużo, dużych statków, jeśli to w czymś pomoże." "Philadelphia stocznia." Lana aż zatarła ręce z radości i rozpoczęła wpisywanie haseł raz jeszcze. "Bingo!" Wskazała w kierunku mostu, pokazanego teraz na ekranie. "Most Girard." "Tak, to jest ten." Gen postukała w ekran. "Są tam jakieś wyspy w pobliżu?" "Hmm." Lana uruchomiła Google Maps i zaczęła powiększać ekran i przesuwać go. Jo wskazała na nim, teraz już widoczne wyspy. "To?" "To jest trochę przed mostem, ale nie zaszkodzi to sprawdzić." Lana przybliżyła nazwę wyspy i odczytała nazwę. "Wyspa Little Tinicum."

134

Gen podeszła do krawędzi biurka, aby stanąć po drugiej stronie Lany. "Nie. To nie ta. Ona powinna być szersza, a jednocześnie znacznie mniejsza. "Gen chwyciła mysz i sama zaczęła szukać. Skupiła się na maleńkiej wyspie, po stronie New Jersey, tam, gdzie to Delaware i Schuylkill łączyły się. "Nie. To ta." Lana zmarszczyła brwi, nie ufając temu, co widzi. "To jest tak mała wyspa, że nawet nie ma jej nazwy na mapie." "Ale widać ją dość wyraźnie z mostu." Gen oparła się o biurko. "To jest właśnie ta." "Mała, samotna, zalesiona." Zach wszedł do pokoju i złożył nieobecny pocałunek na głowie Jo, po czym stanął za nią. "To brzmi dobrze." Wpatrywał się w wyspę na ekranie. "Tak, to ta." "O czym ty mówisz?" Jo przytuliła się do niego. To było to, o co jej instynkty, aż krzyczały by zwróciła uwagę. Klątwa była tylko małą częścią tego, ale to tutaj właśnie czaiło się prawdziwe niebezpieczeństwo. "Miałem wizję wczoraj, podczas rytuału. To była ta sama wizja, którą mam od dłuższego czasu, w koło i w koło, ale za każdym razem kończy się tak samo. Jesteś w niebezpieczeństwie." Poklepał Jo po ramieniu. "Zostaniesz tutaj, chroniona tyloma zaklęciami, ile tylko damy radę umieścić wokół ciebie." "Ale..." Jego palec wylądował na jej wargach. "To nie polega negocjacjom." Przechylił jej głowę do góry. Wyraz jego twarzy był twardy i nieustępliwy, ale widziała też strach, który czaił się na dnie jego oczu. "Widziałem, jak byłaś przywiązana do ołtarza, gotowa, by stać się kolejną ofiarą Davisa. By zostać złożona w ofierze." "W ofierze? Ale komu?" Gen zbladła. "To wyjaśnia sposób, w jaki oni zyskali tak dużo energii w tak krótkim czasie." "Ofiara złożona, komu?" Krzyknęła Jo. Poczuła jak spokój Gen owija się wokół niej, niczym ciepły płaszcz. "Ofiary z ludzi. Oni karmią swoją moc żywymi duszami." Jo była tak zszokowana, że aż się roześmiała. "Nie ma mowy. To brzmi jak jakiś gówniany scenariusz horroru klasy b. Nikt nie robi takich rzeczy." Gen pokiwała głową. "Tak. Robi." A przerażenie w jej oczach pokazało, że ona widziała już coś takiego wcześniej. "Cholera." Jo zadrżała. Lubiła swoją duszę i wolałaby, aby została ona tam gdzie była. Tak byłoby najlepiej.

135

"I właśnie, dlatego zostajesz tutaj, a Gen i ja to załatwimy." "Nie bez nas." Zach, Daniel i Gareth stali w drzwiach. Ramiona mieli skrzyżowane, a na ich twarzach gościł identyczny wyraz. To było jak patrzenie na trojaczki, no poza tym, że Gareth był nieznacznie wyższy i bardziej barczysty w ramionach od pozostałych Beckettsów, a Daniel nadal miał na ustach ten swój złośliwy uśmieszek. "To kto zostanie tutaj i będzie strzegł mojej partnerki?" "Ja." Annabelle wyminęła braci i weszła do pokoju. "Myślę, że mogę zachować jedną małą czarownicę przy życiu." Jo odpowiedziała Annabelle złym spojrzeniem, mierząc się z nią wzrokiem. "Nie. Nie zamierzam oddać się w twoje łapy." "Dlaczego nie?" Teraz Lana brzmiała na obrażoną. "Ponieważ, a - ona nienawidzi mojej dupy, b - ponieważ chciała wyrzuć mnie z domu Chrisa i ona mnie przeraża i c - ona nie znosi mojej dupy. Przykro mi, ale ja jej nie ufam." Annabelle skinęła głową, ale Jo wiedziała, że jest wkurzona. "Rozumiem. A czy ufasz Lanie?" Jo zacisnęła szczęki. Ufała tylko jednej osobie - Zachowi. Zamrugała. Oczywiście. "Zach, umieść na mnie zabezpieczenia." Spojrzał na nią w szoku. "Co?" "Jesteś naznaczonym, prawda? I moim partnerem, tak? Kto, lepiej od ciebie będzie mnie chronił przed Davisem?" "Ona ma rację." Zabrzmiał miękki głos Gen. "To powinno być wystarczające, by ją ochronić, Zach." "Mogę umieścić na niej zaklęcia ochronne, ale nie będzie mnie tutaj, by załatwić to, co mogłoby się pokazać." Przetarł dłonią po włosach, i Jo wiedział, że był coraz bardziej sfrustrowany. "Co się stanie, jeśli pojawi się tutaj po ciebie coś, przed czym cię nie zabezpieczyłem? A moje zaklęcia nie będą sobie umiały z tym poradzić?" Uniosła brwi. "A kiedy ja się stałam taka miękka i słaba, co?" Zach zamrugał w szoku. "Zach, jestem następna w kolejce, by rządzić moim sabatem. Jestem silniejsza niż na to wyglądam." Musiała im coś wyjaśnić, bo inaczej postrada rozum, no i lubiła ich uczyć. "Możesz mieć pewność, że uda mi się zaradzić temu co się pojawi, do czasu, aż nie dotrzesz znowu do mnie." Potrząsnął głową. "Zamierzam załatwić to w jakieś dwie godziny, kochanie. Poradzisz sobie w tym czasie?"

136

Przygryzła wargę. Jako czarownica, gdyby musiała walczyć z bardzo silną magia, to wytrzymałaby przez te dwie godziny. Chociaż byłoby to bardzo ciężkie. Musiałaby użyć wszystkiego, co było na tej ziemi Chrisa. "Jeśli zemdleję z wyczerpania, to nie będę mogła iść gdziekolwiek." "Są inne sposoby, poza chodzeniem, by przedostać się z miejsca na miejsce." Powiedziała Gen, a potem spojrzała na Jo. "Ja również umieszczę na tobie swoje własne zabezpieczenia. Może one będą mogły przeciwdziałać magii czarnoksiężników i zaklęciom, które by na ciebie rzucali." "Dziękuję." Jo mogła powiedzieć, wnioskując z tonu Garetha, że on nie był tak całkowicie do tego przekonany. Ale Jo była. Gen była dobra. "Dzięki. Byłbym za to wdzięczna." I młoda kobieta zarumieniła się, gdy Jo przytuliła ją mocno. "Pewnego dnia będziesz musiała mi dokładnie wyjaśnić, na czym polega ta paca czarnoksiężnika." Jo poklepała jej ramię a kobieta zbladła. "Musimy tylko wiedzieć, jak można ją skontrować." Gen westchnęła i obeszła biurko. Usiadła na krześle naprzeciwko niej i skrzyżowała ręce na kolanach. "Magia czarnoksiężników pochodzi z zewnątrz, a nie z nas samych, jak to robią czarownice i czarodzieje. Jesteśmy... od urodzenia dostosowani do czerpania od sił spoza siebie. A gdy czarnoksiężnik wchodzi w okres dojrzewania ten proces rozpoczyna się." "Jak to się dzieje?" Jo była zafascynowana. Nigdy wcześniej nie miała okazji porozmawiać z żadnym czarnoksiężnikiem. Ci tak zwani, 'dobrzy' byli tak nieliczni, a przecież nie chciała mieć nic wspólnego z tymi złymi. I znowu złapała się na tym, że oskarża wszystkich czarnoksiężników, od razu, bez żadnego, w gruncie rzeczy powodu umieszczając ich w tej ‘złej’ kategorii, gdy tak naprawdę, ktoś tak prawdziwie dobry siedział naprzeciwko niej. Musiała uważać na to w przyszłości. "Uwodzenie i mamienie." Gen wzięła głęboki oddech. "Ciemność zaczyna rywalizować o czarnoksiężników. Zachęca nas obietnicami władzy, bogactwem i sławą. Obiecuje nam, że dostaniemy cokolwiek tylko chcemy, że wszystko może być nasze, jeśli pozwolimy jej na to." Gen zadrżała. "Gdy ten proces się zaczyna jesteśmy tak młodzi, że większość z nas zgadza się na wszystko, zanim tak naprawdę zrozumie pełne tego konsekwencje, co my będziemy musieli zrobić w zamian za to. Chociaż, dość często, do tego czasu jesteśmy już tak uszkodzeni psychicznie i źli, że to nawet nie ma już znaczenia. Mamy to, co nam obiecano i tylko to się liczy." "Czy zawsze siły ciemności próbują bałamucić czarnoksiężników?" Skinęła głową. "Zawsze. Istnieją również inne siły, ale to właśnie te, mają ogromną wolę wpływania na młodych magów, by ich odszukać i omamić, a wówczas to wszystko staje się bardzo łatwe, bo kto by się nie poddał, gdyby coś do ucha szeptało ci, że wszystkie twoje fantazje mogą się spełnić." 137

"Jakie inne siły?" Gareth przesunął się do przodu, patrząc na nią zafascynowany i bardzo zaciekawiony. "Są jeszcze żywiołaki czyli żywioły. Dzięki nim, czarnoksiężnik również może zdobyć władzę, bez konieczności poddania się ciemności, ale zawsze istnieje ryzyko, że to go spali, zanim będzie mógł nauczyć się kontrolować swoją magię. One są bardzo mocne i silne, ale i nieposkromione. Tylko prawdziwi herosi są w stanie wytrzymać ich magię." "I co jeszcze?" Bo Jo wiedziała, że jest coś więcej niż tylko to. Gen uśmiechnęła się i coś zapaliło się w jej wnętrzu, sprawiając, że aż zabłyszczała. "Są jeszcze bogowie, ale niewielu z nas jest w stanie pójść tą drogą." "I w ten sposób rodzi się czarnoksiężnik będący własnością, tak? Naznaczony?" "Nie do końca. Właściwe, to jest się naznaczonym przez boginię, już w chwili urodzenia, jeśli bogini cię wybierze. Chociaż są i tacy, którzy byli naznaczeni a kanał się nie otworzył. Ci, których wybiera bogini, a potem daje im moc, są bardzo nieliczni. Oni są... wyjątkowi." Usta Gen drgnęły. "Ja tylko raz, w całym swoim życiu spotkałam jednego z nich, a on był... Hmm." Ledwo otrząsnęła się ze wspomnień. A Jo akurat w tym momencie spojrzała na Garetha. Na jego twarzy malował się taki szok i zazdrość, że dobrze, że żaden z jego barci na niego nie patrzył, w tym momencie, bo drwin byłoby tyle, że Gareth mógłby tego nie wytrzymać. "No i jeszcze jedno, czarnoksiężnik może wybrać również możliwość łączenia w sobie innych magii, coś na kształt symbiozy. Połączenie to musi być bardzo silne, ponieważ czarownice lub czarodzieje, muszą być w tym przypadku chętni, by podzielić się swoją magią. I jak się domyślacie, to jest najrzadszy rodzaj czarnoksiężników." "A co, ci żywi, dostają w zamian za oddanie swojej mocy czarnoksiężnikowi?" Dobre pytanie. Dlaczego zupełnie mnie to nie dziwi, że to Gareth je zadał? "Ciemność. To jedyne, co dają od siebie czarnoksiężnicy. Oni prawie zawsze są psychopatami, socjopatami albo jeszcze gorzej. Umieją dość dobrze funkcjonować w normalnym świecie, ale w głębi duszy, zawsze są zimni i bezlitośni. I będą robić wszystko, co da im uzyskanie tylko tego, co chcą. A dla żywiołaków, co to oznacza?" Gen wzruszyła ramionami. "Nie jestem pewna, ale z tego, co słyszałam czarnoksiężnicy, którzy wiążą się z nimi, z reguły wybierają strażników samej ziemi. Czyli tych najsilniejszych. Niektórzy z nich oszaleli od tego i musieliśmy polować na nich, tak by nie mogli nikogo skrzywdzić." Westchnęła. "Nie wszyscy, na których polujemy są źli." Zadrżała, jakby przypominając sobie coś, o czym wolałaby jak najszybciej zapomnieć. "Również naznaczeni mają problemy, boginie wykorzystują ich do własnych spraw. No i są jeszcze ci, którzy zdecydowali się na symbiozę..." Wzruszyła ramionami. "To jest tak rzadkie, że nigdy jeszcze nie spotkałam nikogo, kto uczestniczyłby w takim związku. Ale kto mówi, że tych dwoje ludzi dostaje taki sam układ?" 138

"Tak, więc jeśli uda nam się odciąć czarnoksiężnika od jego źródła, wówczas staje się on bezsilny?" Daniel oparł się o ścianę i skrzyżował ramiona, obracając ku nim swoją twarz. "Tak, można również zrobić to, co Chris zrobił, odwrócić zaklęcie przeciwko czarnoksiężnikowi, w taki sposób, że żywiołak zaczyna spożywać szybciej niż czarnoksiężnik to planował." Teraz przyszła kolej na Chrisa by drżeć. "Nie, to nie jest coś, co bym polecał." Odwrócił się do Lany i wyciągnął do niej rękę. "Cena nie była tego warta." Lana od razu przytuliła się do swojego partnera. "Może tak, może nie. Wiemy teraz już, jacy są Godwinsowie, bez urazy Gen, że mają moc dużo czarniejszą i są bardziej oddani siłą ciemności, niż większość czarnoksiężników." "Musimy powstrzymać Davisa przed dotarciem do Jo." Ramiona Zacha zacisnęły się tak mocno wokół Jo, że aż dyszała. "Ilu braci jest na tej wyspie razem z twoim ojcem?" Gen wyprostowała ramiona. "Nie mam pojęcia. Oni, już od dawna, nie rozmawiają ze mną." "No naprawdę, nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego." Jo puściła oczko do Gen. "Wszystko w porządku. Będziemy musieli umieścić kilka poważnych zaklęć na mnie i na terenie, tak, by wszystko tutaj zabezpieczyć." Ziewnęła. "Ale nie teraz." Dzisiaj dużo czarowała i naprawdę była już zmęczona. Senność zaczęła ją doganiać. "Potrzebuję drzemki." Lana odpowiedziała echem na jej ziewnięcie. "Ja też." "Będziemy stawiali tutaj ochronę, podczas gdy wy dwie pójdziecie spać." Zach pocałował ją delikatnie w czubek głowy. "A dlaczego wy nie jesteście wyczerpani?" Lana oparła się o Chrisa i spojrzała na Zacha. "Rzucałeś dzisiaj zaklęcie, połączyłeś się z boginią i jeszcze biegałeś." "Ale zjadłem, prawda?" Lana westchnęła. Zach napiął mięśnie. "I dużo ćwiczyłem." "Żywioły raczyły udzielić mu siły potrzebnej do radzenia sobie z klątwą. Zach skanalizował swoją moc, tak, by sprostać temu zadaniu i mocy, którą dostał od bogini, a większość z niej pochodziła właśnie od ognia."

139

"Czekaj, czekaj, czekaj. Teraz zaczynam się gubić." Gareth potarł czoło. "Zach nie jest czarnoksiężnikiem. Jak on może pobierać energię z żywiołów?" Gen uśmiechnęła się. "Bo jest własnością i działał, jako agent bogini w tym czasie. Zasady dla nas są nieco inne. Jeśli Zach podczas, wykonywania rutynowych zaklęć nie przywołałby ich, byłoby inaczej. Ale konkretnie w tym przypadku on zapytał ogień. Poprosił go o pomoc, przy usuwaniu ciemności, a jak widać ogień pozytywnie rozpatrzył jego wniosek." "Przypomnij mi, żebym za to później podziękował." To było miłe, nawet, jeśli Zach brzmiał na wstrząśniętego. Jo ziewnęła, bardziej niż gotowa do tej drzemki. "Cholera. Jestem bardziej zmęczona niż myślałam." Potarła czoło, czując lekki ból głowy, który musiał objawić się w jej oczach, bo za chwilę odnalazła cztery pary oczu barci Beckett, ostro się w nią wpatrujące. "Boli cię głowa?" I zanim zdążyła odpowiedzieć, Zach wziął ją w swoje ramiona i podniósł, tak jakby nic nie ważyła. "Cholera. Zapominałem o tym pieprzonym wstrząsie mózgu." "Nie." Mruknęła Jo. "Poza tym, jestem pewien, że już go nie mam." Prychnął. "Jasne. Przykro mi, kochanie, ale ja nie kupuje tego. Co powiesz na miłe, miękkie łóżko w ładnym, cichym pokoju?" "Ciche? W tym domu?" Lana zaczęła się śmiać. "Oj, pewnie, rozwiń ten temat!" Chris podniósł swoją bratnią duszę i uciszył jej śmiech pocałunkiem. "Łóżko, moja mała czarownico." "Będziesz musiał rozbudować ten dom, gdy kobiety tutaj zamieszkają." Gareth opuścił pokój, jako pierwszy i pewnym krokiem, skierował się prosto do pracowni Chrisa. "Obejdę teren i upewnię się, że wszystko jest na miejscu." Powiedział Daniel, ściągnął koszulę i ruszył do drzwi. Powiedział coś jeszcze, ale Jo była tak senna, że nawet nie próbowała tego zrozumieć. "A co ja mam zrobić?" Gen wstała, łącząc dłonie razem, a Jo zobaczyła wielkie zmieszanie na jej twarzy, chociaż nie wiedziała dlaczego. "Poczekaj na mnie". Zach wyszedł z pokoju, tuląc Jo w swoich ramionach.

140

Jaki on był dziwny, ten jej partner, pomyślała Jo. W jednej chwili był niczym mały, umorusany chłopczyk, a w następnej był silnym, pewnym siebie mężczyzną, gotowym poradzić sobie ze wszystkim na tym świecie. Nie ma wątpliwości. Zach będzie umiał trzymać mnie w ryzach. Jo przytuliła głowę do jego piesi i pozwoliła, by się nią zajął.

141

Rozdział 15

Zach położył Jo na łóżku, zaskoczony, gdy zobaczył, że jej oczy są już zamknięte. "Kochanie?" "Hmm?" "Czy potrzebujesz czegoś, zanim pójdę rozprawić się ze złymi chłopcami?" Zdjął jej buty, skarpetki i dżinsy, wiedząc, że będzie spała lepiej bez nich. A kiedy uniosła ramiona, sięgnął pod jej koszulkę i rozpiął stanik, po czym pomógł jej się z niego wsunąć, pozostawiając jej jedynie koszulkę. I aż zajęczał na widok jej stwardniałych sutków, od kontaktu z chłodnym powietrzem. Jo zmusiła się, by otworzyć oczy. "Pocałujesz mnie?" "Czy naprawdę myślisz, że trzeba mnie o to prosić?" Zach pochylił się i skosztował swojej partnerki, wpijając się w nią delikatnie. Chciał, żeby odpoczęła. Nie miał pojęcia, jak będzie wyglądał, gdy skończy z Davisem Godwinem. Wiedział, że bardziej niż prawdopodobne jest to, iż to ona będzie musiała się nim wówczas zająć. "Odpoczywaj, tak długo, jak tylko będziesz mogła. I jeśli wszystko pójdzie dobrze dzisiaj, będziesz musiała kurować mnie w nocy." Uśmiechnęła się. "Pozwolisz mi troszczyć się i panoszyć wokół siebie?" "Jak tylko twoje małe serduszko będzie tego chciało." I był już cholernie blisko rzucenia wszystkiego w cholerę, gdy ona zamruczała, i przesunęła palcami po jego włosach. "Kocham cię, Jo." Jej palce zamarły, i dopiero teraz Zach zdał sobie sprawę, z tego co właśnie powiedział. "Odpoczywaj." Pocałował ją szybko ostatni raz i wybiegł z pokoju, ignorując jej wołania, by się zatrzymał i wrócił. Musiał uciec od niej. Nie chciał słuchać tego, ze Jo tylko na nim zależało. Nie wiedział, czy dałby radę spotkać się z Godwin wiedząc, że Jo może i należała do niego, ale ona nigdy nie będzie w stanie go kochać. Przebiegł palcami po amulecie w swojej kieszeni. To zawsze go koiło. Dlaczego musiał to powiedzieć? Przecież miał nad nią, i nad tym uczuciem pracować. A teraz będzie musiał to jakoś naprawić. Może zacznie od tej opieki, a potem przekształci to w coś więcej? Musiał przekształcić to w coś więcej.

142

Praktycznie pobiegł do biura Chrisa, gdzie znalazł siedzącą już Gen. Wziął głęboki oddech. "Wszystko w porządku. Wiesz znacznie więcej o tego typu rzeczach ode mnie, więc prowadź. Od czego zaczynamy?" Wpatrywała się w niego. "Gareth zostaje tutaj." Pokręcił głową, zanim skończyła swoje zdanie. "I tak podąży za nami. On nie zostawi nas samych." "Nawet, jeśli pozostałby tutaj, by chronić twoją partnerkę i Chrisa?" "Nie, nawet to. Będzie tam, by nas chronić." Wiedział, że bez wątpienia tak właśnie będzie. Gareth nigdy by mu tego nie wybaczył, gdyby Zach próbował go zostawić. Zamknęła oczy. "On będzie mnie po tym nienawidził." Zach starał się nie śmiać. "Zaufaj mi. Gareth nigdy nie będzie ciebie nie nienawidził." Gareth obserwował ją, wgapiał się w nią, gdy myślał, że nikt tego nie widzi. Wszyscy mogli sobie myśleć, że to Daniel będzie następny w kolejce po zaklęcie wiązania partnerów rodziny Beckett, ale Zach był całkiem pewny, że będzie musiał oddać szmaragd Garethowi, i to jeszcze przed końcem tygodnia. I bez względu na to, jak bardzo cieszył się, widząc go na ręce Jo. "Nie rozumiem." Spojrzenie Gen było tak pełne smutku, że Zach chciał jej jakoś pomóc. "Zrozumiesz, co?" Gareth wszedł po pokoju, trzymając palące się kadzidło. A potem mruknął, gdy wszedł głębiej.

"Pan i pani, wysłuchajcie mojej prośby. Chrońcie nas od nieszczęścia."

"Gen myśli, że jej nienawidzisz." Żar buchnął na koniuszku kadzidła, ale tylko na sekundę. "Ja jej nie nienawidzę. Ja, po prostu, jej nie ufam. A to duża różnica." Zach złapał skrzywdzone spojrzenie Gen. "Bracie..." "Pracownia Chrisa jest następna. Chcę, to skończyć przed wyjazdem." Gareth wyszedł, całą uwagę poświęcając na zaklęcia ochronne.

143

Zach westchnął. "Przypomnij mi, żebym go uderzył jakimś ładnym, grubym, wielkim kijem." Zacha zaskoczył miękki śmiech Gen. "Będę mogła ci przy tym pomóc?" Odwrócił się i uśmiechnął do naznaczonej. "Oczywiście." Objął ją ramieniem. "Chodźmy walczyć z diabłem. A potem możemy spełnimy nasze marzenia na moim bracie." Gen zamrugała. "Czy kiedykolwiek to będzie spełnione?" Błysk w oku Gen, był bardziej niż mile widziany. Jeśli była jakaś szansa na jej pozostanie w rodzinie Beckettsów to powinna się, choć trochę rozluźnić. "Racja." Wyprowadził ją z biura Chrisa, prosto do jego pracowni. Czuł już tutaj zapach szałwii, którą Gareth roztoczył w pokoju. "Zobaczmy, co Chris ma w tych swoich szufladach." "Czy nie uważasz, że to może przeszkadzać Lanie? To jej terytorium, pomimo wszystko." Zach wyprostował się, zdezorientowany, aż dostrzegł rumieniec pnący się po policzkach Gen. Pokręcił głową. "Jesteś taką niegrzeczną dziewczynką!" Uśmiechnął się do niej. "Podoba mi się to." Rumieniec pogłębił się jeszcze bardziej. "Nie jestem!" Pociągnęła nosem. "Ja po prostu nie lubię szneprać u kogoś." Zach uśmiechnął. "Będziemy jednak musieli to zrobić, nie mamy już czasu na takie dyrdymały." Wyraz, który niemal natychmiast przekroczył się po jej twarzy, sprawił, że pożałował niemal natychmiast tych słów. "Przykro mi." "Nie musisz." Otworzyła jedną z szuflad Chrisa i wyciągnęła z niej zielone pióro. Zamrugała, kichnęła i odłożyła je z powrotem. "Na zdrowie." "Dziękuję." Otworzyła kolejną szufladę i wyjęła z niej jakiś woreczek. Otworzyła go i wysypała na rękę, kilka kamieni półszlachetnych. Chcąc nie chcąc, przejrzałą je, ametyst, śnieżny obsydian, oko tygrysa, kocie oko, i kilka pereł. Wszystkie wrzuciła z powrotem do worka. Zach spojrzał na stół, gdzie było jego zaklęcie wiązania. Popatrzył, przyjrzał się i zakrztusił. W samym środku jego misternego koła Hecate stała śliczna mała porcelanowa, skrzydlata świnka. A pomiędzy jej małymi różowymi kopytkami leżały zielone M & M-sy. Tylko jedna osoba była w stanie zrobić coś takiego. "Cholera, Daniel!" Daniel wpadł do pokoju, wpatrując się w Gen. "Kradzież błyskotek, co?" A potem wyrwał woreczek z jej dłoni. "Co jest?" 144

"Ozdobienie mojego koła Hekate." Zach wziął od niego worek i oddał go Gen. "Mówię o tej pięknej śwince, przygłupie." Daniel uśmiechnął. "Proszę bardzo, upierdliwcu." "Skąd wiesz?" Gen przewróciła oczami i schowała woreczek do swojej torebki, zanim sięgnęła do następnej szuflady. "Wiesz, co?" "To, że kamienie należą do Hekate." Zach zgromadził już swoje zapasy, z pracowni swojego brata. Odłożył część do dużej saszetki, którą miał przypiętą do pasa. Wiedział, że wyglądał z tym jak idiota, ale musiał to założyć. To było idealne dla mężczyzny w podróży. "Po prostu wiedziałem." "Instynkt." Głos Daniela przepełniony był zarówno humorem, jak i braterskim szyderstwem, które sprawiły, że Zach tylko przewrócił oczami patrząc na Daniela. "Nigdy tego nie zrozumiem." "Dobrze, bo nie mamy teraz na to czasu." Zach zaczął jeszcze raz sprawdzać swoje rzeczy. A jego instynkt nakłaniał go ku pośpiechowi. "Musimy się spieszyć. Coś się wkrótce wydarzy." "Czego potrzebujesz?" Daniel popatrzył na jego podróżną torbę. Do pokoju wszedł również Gareth. "Sól morska, czarny kabel - w dużej ilości, trochę lawendy, jakieś kadzidła. Myślisz, że pomoże przeciwko szalonym czarnoksiężnikom?" Daniel i Gareth wymienili spojrzenia i zaczęli swoje własne polowanie na rzeczy, których mogliby potrzebować. Gareth przeglądał szuflady Chrisa, wyciągając z nich kawałki kadzidła. Wąchał je, a potem część nich odkładał z powrotem. "Czary ochronne są wykonywane. Potrzebujemy czegoś jeszcze?" Gen skinęła im głową. "Tak, to zajmie chwilkę." Podniosła trzy świece i umieściła je w trójkącie. Potem wzięła amulet Zacha i umieściła go w środku, wilkiem do góry. Zapaliła świece i uniosła swoją twarz i ręce ku górze. Usztywniła nogi i zamknęła oczy, a jej ciało zaświeciło zielonym światłem.

"Świece trzy, czyste i białe, Chrońcie tych, co nocą śpią tutaj. Partnerki wilków, panny uczciwe, Niechaj ukryte będą przed krzywdą i rozpaczą. 145

Bracie wilku, dziki i wolny, Chronić je przed przeciwnościami losu!"

Nad amuletem błysnął cień róży. A gdzieś w oddali Zach usłyszał wołanie wilka, a potem jego cień skłonił się przed Gen, a następnie rozpłynął w powietrzu. Gen opuściła ramiona, a blask wokół niej zniknął. "To jest najlepsze, co mogę zrobić." "To działa." Gareth wyglądał na zdumionego. "Twój athame, Zach." Zach odwrócił się i chwycił za pochwę ostrza, który rzucił w jego stronę Chris. "Twoja różdżka jest tam." Chris wskazał na stół, gdzie zaklęcie łączenia Beckettów, nabierało mocy. "Czy to tak może zostać?" "O ile mi wiadomo, to tak. To nie zostało naruszone." Daniel przywiązał coś na biodrze, ale Zach nie potrafił zobaczyć, co to było. "Jestem gotowy." "Gotowy." Gareth włożył woreczek z ziołami do kieszeni. Założył na szyję, kryształ w kształcie łzy, na srebrnym łańcuszku. A białą rękojeść sztyletu przywiązał do boku. "Dajcie mi jeszcze chwilę, mam coś dla was." Chris wyjął jakieś amulety. "Przygotowywałem je od czasu walki z Godwinsami, od pojedynku z Colem. One powinny pomóc nam wszystkim." I zaczął podawać każdemu z nich amulet. Były podobne do tych, jakie Zach wziął od niego przed pojedynkiem z Colem. Z jednej strony był rzeźbiony rysunek wyjącego wilka, a na drugiej stronie koło Hekate. Pierwszy z nich podał Zachowi. "Ten jest specjalnie dla ciebie." Odwrócił się do Gen. "Przykro mi, ale nie mam takiego specjalnego dla ciebie, nie spodziewałem się więcej niż jednego naznaczonego." "Tak, Godwin własnością, a to niespodzianka, prawda?" Choć słowa były naznaczone goryczą, to jednak Zach skrzywił się przy tym z sympatią. Chris stanął przed Gen. "Moja partnerka ci ufa. I Zach także." Chris uśmiechnął się. "I dla mnie to jest wystarczające." "Dziękuję." Gen posłał mu miękki uśmiech, i Chris również uśmiechnął się w odpowiedzi. "Możemy iść, zanim ktoś tutaj zacznie rzewnie płakać?" Daniel przewrócił oczami i wskazał ręką w stronę drzwi.

146

"Jak tak dalej pójdzie to zaraz dojdzie do tego, że będę śpiewać 'Kumbaya' w samochodzie." Gareth złapał za ramię Daniela i wypchał go pierwszego, przez drzwi. "A pamiętacie czym się to skończyło, gdy ostatnim razem to zrobiłem, prawda?" "Zach wył przez tydzień." "I to dosłownie." "Mama była wściekła." "Co ja mogę poradzić na to, że mam taki niesamowity śpiewny głos?" Zach wyszedł przed dom, za swoją rodziną idiotów. "Panowie?" Bracia zatrzymali się. "Dziękuję." Widział jak Chris starał się powiedzieć coś, co nie brzmiałoby niemęsko. "Ile razy mam ci powtarzać? Beckettsowie trzymają się razem." I Daniel odwrócił się w stronę samochodu. "Nie, no hej!" A Gen uśmiechała się do niego spokojnie, z przedniego siedzenia pasażera. "Mam strzelbę." Zach roześmiał się i wślizgnął się do tyłu. Jak widać, Gen zaczynała się aklimatyzować.

Ałała. Coś uderzyło o jej udo. Jo sięgnęła, chcąc odsunąć to coś. Może to był kot Chrisa, Alasdair, który skoczył na jej łóżko, i przypadkowo ją podrapał. Zmarszczyła brwi. Było jej strasznie gorąco. Nie pamiętała, żeby był to aż tak gorący dzień. Jo podniosła rękę, by otrzeć pot z czoła i westchnęła. Może miała gorączkę? Ale przecież czuła się tak doskonale, gdy kładła się spać. A teraz była zmęczona, brudna i spocona. Tak, wszystko wskazywało na to, że jednak miała gorączkę. Skrzywiła się, gdy weszła na coś ostrego. Chwileczkę. Otworzyła oczy i zamrugała w szoku. Wędrowała po lesie? Gdzie ja, do cholery, jestem? Jo zatrzymała się w pół kroku. Była otoczona ze wszystkich stron drzewami. Co to kurwa, jest? 147

"Idź, nie zatrzymuj się." Coś szturchnęło ją w plecy, na tyle mocno, że poleciała do przodu i padła, ciężko lądując na rękach i kolanach. "Śliczny widok, ale mój ojciec czeka." Jo odwróciła się i spojrzała w zimne, niebieskie oczy. Jak mogła kiedykolwiek pomyśleć, że oczy Zacha były zimne? Ten mężczyzna o blond włosach mógł dawać lekcje górom lodowym. "No przecież idę." Powoli i bardzo ostrożnie wstała, nie chcąc dać temu człowiekowi lepszego widoku, niż już miał. "Jesteś Godwinem, jak sądzę?" Zębaty, ciepły uśmiech, który dostała w odpowiedzi, sprawił, że zadrżała. "Arthur Godwin. Powiedziałbym, że… do twoich usług... ale to nie prawda." "Przyjemniaczek." Jo odwróciła się i zaczęła przedzierać się między drzewami. Sięgnęła po swoją magię, ale to było tak, jakby próbowała pływać w kisielu. Cholera. Oni ją jakoś blokowali. "Jak się tutaj znalazłam?" "Tajemnica handlowa." "A od kiedy to, tajemnice handlowe mają świecące, czerwone oczy, co?" Tylko coś tak potężnego jak demon, mógł przejść obok zabezpieczeń na ziemi Christopher Becketta. A wzywanie czegokolwiek, nie mówiąc już demonach, do świata fizycznego pochłaniało ogromne ilości energii. Nic dziwnego, że Godwinsowie musieli składać ofiary z ludzi. Robili dużo więcej, niż tylko karmili demony, one były po to, by nie przegrali! "Inteligentna dziewczynka." I znowu szturchnął ją różdżką w plecy, a potem jeszcze raz. "Ruszaj, nie chcę się spóźnić." "Świetne". Jo studiowała krajobraz wokół niej. "Dlaczego mam wrażenie, że jestem na pewnej małej wyspie, po stronie Jersey, na rzece Schuylkill?" "Cholera. Gen. Domyślam się, że to ona wam powiedziała? Będziemy musimy coś z tym zrobić, jak skończymy tutaj." Och jasna cholera, szlag by to trafił. To do bani, mieć rację. "A to jest ta część, w której ktoś mnie przykuwa do ołtarza, by złożyć mnie w ofierze, która nakarmi siły ciemności, prawda? " "Jeszcze nie, ale już wkrótce." Trącił ją w plecy ponownie. Będzie cała posiniaczona, jeśli on nadal będzie ją tak uderzał. "A może już byś chciała to zacząć?" "Jop, pewnie, dlaczego nie. Uwielbiam ideę duszy wysysanej przez potwory." "Prawie." Zamruczał Arthur. "Będziesz miała takie piękne drgawki na ołtarzu." "Oj, tak, też tego jestem pewna." Jo starała się uspokoić skołatane nerwy. Musiała wziąć się w ryzy. Zach na pewno po nią przyjdzie. I będzie cholernie wkurzony. 148

"Arthur. Przyprowadź ją tutaj." "Tak, ojcze." Artur chwycił ją za ramię i pchnął w stronę starszego mężczyzny, w ciemnej szacie z kapturem. "Davis Godwin, jak sądzę?" Nie mogła opanować drżenia swojego głosu. Mówili o tym, że zajmie im to dwie godziny, aby dotrzeć tutaj z domu Chrisa. Ale teraz, nie miała pojęcia, ile czasu już minęło, odkąd poszła spać i obudziła się na tej wyspie. Mężczyzna wyciągnął rękę i uniósł jej brodę do góry. "Johry Yashodhar, następna w kolejce do przejęcia sabatu Yashodhar." Odwrócił jej głowę delikatnie z boku na bok, badając ją. "Bardzo ładna." Dotknął znaku wilka na jej szyi z zadowoleniem. "A oznaczenie. Po porostu doskonałe." Cofnął się, uwalniając ją. "To sprawi, że pozbędziemy się Zacharego Becketta, raz na zawsze." "Co zrobicie?" "Twoja śmierć. Jego siła życiowa jest teraz związana z twoja. Kiedy zaczniemy karmić ciemność twoją duszą, twój kochanek podąży za tobą." "Podąży za mną? Ale gdzie?" Jo była przerażona. Czyżby oni zamierzali wysłać ją na wieczność do piekła? "Na śmierć. Albo może nawet gdzieś dalej. Kto to wie? Nie jestem pewien, czy rozumiem wszystkie konsekwencje tego łączenia, i przywoływania partnerek." Wskazał na Artura. "Przywiąż ją do ołtarza." "A co z tą drugą?" "Hmm? Och. Tak. Upewnij się, że będzie przytomna. Chcę, by widziała, co się dzieje, i co z nią także, wkrótce się stanie." Druga? Jo walczyła z Arthurem, opierając się tak mocno, jak tylko mogła, więc nie powinna być zaskoczona, kiedy Arthur uderzył ją w brzuch. A Artur nie powinien być zaskoczony, kiedy upadła prosto na jego buty. "Hugh! Niech to szlag! Pomóż mi z tą suką." Z lasu wyszedł drugi niebieskooki blondyn. "Sprawdzałem naszego drugiego więźnia." Spojrzał na nią, mierząc ją spojrzeniem z góry do dołu, a Jo aż od tego zamrowiła skóra. "Partnerka Zacharego." Wyciągnął rękę i uszczypnął jej sutek, z rozpoznawalną intencją. "Och, bardzo ładne." "Ona idzie na ołtarz, jako pierwsza." Hugh westchnął. "Cholera. A zatem będę się musiał trochę pobawić z tą drugą." Hugh podniósł ją z zaskakującą siłą i wrzucił na ołtarz. Powierzchnia była kamienna, a to uderzenie, aż ją oszołomiło. "Przygotuj się na długą i bolesną śmierć."

149

Jo plunęła mu w twarz. "Pieprzę cię, zasrańcu." Otarł ślinę z twarzy, podczas gdy Arthur wiązał jej ręce do ołtarza. "Jeśli będziesz miała szczęście, to tak właśnie będzie." Hugh cofnął się i skierował się do lasu. "Hugh? Tata powiedział, żeby przywiązać tą drugą tutaj, w takim miejscu, by widziała jak składamy ofiarę." Hugh skinął głową i ruszył do lasu, podczas gdy Arthur, zaczął ją mocniej przywiązywać do ciemnego ołtarza, mocując jej nadgarstki w jakieś łańcuchy. Jo chciała krzyczeć, ale nie zrobiła tego. Zach! Gdzie ty kurwa jesteś? Pytała tylko w myślach. Jo usłyszała jęk i odwróciła się. Przed ołtarz została rzucona kobieta z długimi blond włosami, które teraz były całkowicie poplątane. Jej kolana były podrapane i zakrwawione, tak jak i dłonie a jedno z jej oczu tak opuchnięte, że nie mogła go nawet otworzyć. Nie miała na sobie nic poza skąpymi majteczkami i koszulką, co sprawiało widoczny zachwyt Hugha Godwina. Ale wciąż patrzyła na niego takim spojrzeniem, że gdyby to było możliwe, to powinien już dawno paść trupem. "Kim jesteś?" Hugh kopnął blondynkę w bok, wywołując u niej stłumiony jęk. "Cisza, powiedziałem!" Kobieta warknęła, ale trzymała buzię na kłódkę. Hugh przywiązał ją do najbliższego z drzew, a potem pochylił się nad nią i praktycznie zgwałcił jej usta. "Bądź dobrą dziewczynką, to może pożyjesz jeszcze jeden dzień." Jo mogła powiedzieć, że kobieta walczy ze sobą i z tym, co on jej robił, ale ten pocałunek odebrał jej wolę walki. Była bezradna wobec niego i wiedziała o tym. Tak jak Jo. Zamknęła oczy i zrobiła jedyną rzecz, którą mogła w tej sytuacji. Zaczęła się modlić. Zach? Na dobrą boginię, gdzie ty jesteś?

150

Rozdział 16

Wilk wył. Zach aż cały się skulił z rękami założonymi na uszach. "Jedź szybciej." Daniel odwrócił się, by spojrzeć na niego, ale poczucie pilności tylko w nim rosło. Zbliżali się już do mostu Girard, i wszystko w Zachu wibrowało naglą potrzebą - jedź, jedź, jedź... Coś poszło bardzo źle. "Co się dzieje?" Zach pokręcił głową i zacisnął dłonie. Ledwo poczuł ból w swojej chorej ręce. Płacz wilka był taki naglący. "Nie wiem, ale coś jest nie tak." Daniel odwrócił się. "Racja. Popierz się." "Jadę tak szybko, jak tylko się da." Chris śmignął obok jakiegoś samochodu, jadącego z dozwoloną prędkością, ignorując wszelkie ograniczenia. "Musimy zjechać pierwszym zjazdem, spróbujemy wypożyczyć łódź. Ktoś wie, gdzie coś takiego można dostać?" "Nie będziemy tego potrzebować." Zach wiedział, że zaczął świecić, ale nie mógł nic na to poradzić. "No to jak przeprawimy się przez rzekę, bez łodzi?" Zach odwrócił wzrok od rzeki, by popatrzeć na Garetha. Gareth odpowiedział mu spojrzeniem, ale jego wygląd nic nie mówił. "No co?" Wargi Zacha drgnęły. "Ładnie poproszę." Oczy Garetha rozszerzyły się. "Nie mów mi, że chcesz to zrobić." "Nie jestem pewien, czy chcę coś o tym wiedzieć." Daniel zamknął oczy. "Powiedz mi, kiedy skończycie." "Zach?" Chris odwrócił się w stronę zjazdu z Broad Street, prosto na most. "Gdzie?" "W pobliżu wody, tak blisko jak dasz radę." Musiał się dostać na tą cholerną wyspę. "Czy nie byłoby lepiej, gdybyśmy wezwali Walta Whitmana z Jersey?" "Nie." On dotarłby tutaj zbyt późno. Ale za późno na co? 151

Zadzwonił telefon Chrisa. "Lana?" Zach poczuł jakby ktoś walnął go w głowę. Wiedział, naprawdę wiedział, co Lana zaraz powie. "Kurwa. Kiedy?" Oczy Chrisa spotkały się z jego w lusterku, i Zach wiedział, że jego przeczucia sprawdziły się. "Odnajdziemy ją i przywieziemy z powrotem. Nie martw się." "Gdzie była Annabelle?" Jeśli Zach będzie musiał walczyć z patriarchą klanu Evans o swoją partnerkę, to po prostu do zrobi. Ale wątpił, by Annabelle pozwoliłaby komuś takiemu jak Davis Godwin, wziąć jakakolwiek młodą i niewinną kobietę. "Lana mówi, że babcia była nieprzytomna. Spała. Nie jesteśmy pewni, w jaki sposób udało im się dotrzeć tutaj, ale to pewnie, dlatego, że została sama... tak myślimy." " Chcą byście cierpli, tak mocno jak to tylko możliwe." Bracia zwrócił się do Gen, która teraz świeciła swoim pogodnym zielonym światłem, a Zach zaczął naprawdę wierzyć, czym tak naprawdę jest ten blond czarnoksiężnik. Prawdziwą własnością. "Mój ojciec nienawidzi cię za zabicie jego syna. Zabierze wasze partnerki, jedną po drugiej, aż wszyscy twoi bracia umrą z żalu. Wówczas przyjdzie po twoją bratnia duszę i dopiero wtedy jego zemsta będzie kompletna." "Cholera." Chris odwrócił się w stronę Delaware Avenue i skierował na północ. "To tak właśnie działa. Jeśli nasze partnerki umrą, to my też." "Gdzie jedziesz?" Gareth spojrzał na nich. "Tam jest woda." "I jak to później wyjaśnisz marynarce, że niby jak to zrobiliśmy?" Gareth skrzywił się. "Racja." "Zabiorę nas do Delaware Ave, dopóki nie dotrzemy na miejsce, w którym będziemy mogli... Co ty, kurwa, robisz?" "Jedź." Zach usiadł prosto i zaczął komponować swoje zaklęcie. Kosmyki białej mocy zatańczyły wzdłuż jego skóry. "Jedź. Nie zwalniaj." Chris przewrócił oczami i ruszył. "Jeśli zniszczysz mój samochód, to powiem mamie." Zach zignorował Chrisa. Wiedział, że największą nadzieją na uratowanie ich wszystkich, było to, by jak najszybciej przeprawić się przez wodę. A potem wszystko będzie już w rękach bogini.

152

"Miej na wszystko oko. Wątpię by Beckettsowie dotarli tutaj, zanim skończymy, ale nigdy nic nie wiadomo." Davis machnął ręką. "Arturze, idź sprawdzić brzeg. Hugh, sprawdź teren, a potem pomóż Arturowi." "A dziewczyna?" Hugh znowu zacisnął dłoń na włosach blondynki, szarpiąc jej głową tak, że aż wygięły jej się plecy. "Czy ona jest związana wystarczająco mocno?" Hugh skinął głową. "To ją tak zostaw." Artur ruszył chyłkiem do lasu, a w jego ruchach widać było oczekiwanie, i Jo wiedziała, czego jest tak spragniony. Walki. I miała nadzieję, że Zach da mu właśnie to. Miała nadzieję, że Zach zakradnie się do jego dupy i zrobi z niej jesień średniowiecza, zanim on w ogóle zorientuje się co się stało i co go trafiło. "Wiesz, co to jest?" Jo zwróciła swoją uwagę z powrotem na tego strasznego, starszego dupka, który trzymał w dłoni coś, co wyglądało na długi, srebrny nóż... lekko rdzawy. Przygryzła wargę i odmówiła odpowiedzi. Davis Godwin przesunął jednym palcem w dół ostrza. "To jest moje źródło mocy." Jego mocy? Czy on nie dzielił się nią z Głupim i Głupszym? "Kiedy zanurzę go w twoim sercu, wszystkie twoje siły, cała twoja moc, będę należeć do mnie." No świetnie. Jo nie mogła nic na to zaradzić, ale automatyczne szarpnęła więzami. "Tak, to jest to. Walcz." Pochylił się nad nią na tyle blisko, że poczuła zapach orzeszków ziemnych w jego oddechu. Boże i jeszcze te okropne, bezlitosne oczy, które cieszyły się na tak wspaniałe doznania. "To sprawia, że wszystko staje się o wiele słodsze, widzieć jak twoja moc wzrasta na powierzchni, mała czarownico." Musiała się opanować. Im mniej będzie się kontrolowała, tym bardziej będzie dla niego kusząca. Jej moc, stopniowo będzie się zwiększać, aż w końcu wyrwie się spod kontroli, a wówczas Davis Godwin skończy jej życie. Zamknęła oczy i zaczęła intonować mantrę, chcąc zachować spokój jak tylko mogła. Musiała się opanować. Błysk ognia dotknął jej lewego ramienia, a potem ruszył w dół. Jo otworzyła oczy, by znaleźć Davisa, który swoim sztyletem śledził linie od jej nadgarstka do ramienia. Jej serce waliło ze strachu, od tego chorobliwego dotyku sztyletem. Coś było nie tak, coś co sprawiało, że jej instynkty wrzały. Była bliska krzyku. Naprawdę się bała. "Wiesz, jak ja go nazywam?" Nie chciała odpowiedzieć, odmówi mu tej satysfakcji. 153

"Zguba Czarownic." Co to, kurwa, za głupie imię. Jęknęła. Co za głupi sposób na śmierć. Davis prześledził sztyletem drogę aż do jej nogi, i zaczął coś rysować na jej lewym udzie. "Zawsze zastanawiałem się, jak to jest obedrzeć kogoś żywcem ze skóry." Zach przybądź, Zach! Kurwa, robił te swoje popierdolone gesty pieprzonym sztyletem, by ją przestraszyć. Zatrzymał sztylet na jej małym palcu u nogi. "Tak naprawdę, to nie potrzebujesz go, prawda? " Jo zajęczała. Zach przybędzie! Powtórzyła to jeszcze raz, a potem poczuła palący ból.

"Kurwa!" Chris puścić śmiertelny uchwyt z kierownicy i szybko otworzył drzwi od samochodu. "To było fajnie!" Gen podskakiwała na fotelu, jak dwunastoletnia dziewczynka w lunaparku. "Będziemy to mogli powtórzyć? Proszę!" "Koleś. Nie waż się robić tego ponownie!" Daniel wyszedł z SUV-a, z grymasem na twarzy. Gareth wyskoczył sekundę po nim i szybko pobiegł za samochód, a po chwili mogli usłyszeć dźwięki towarzyszące wymiotom, gdy Gareth opróżniał swój żołądek. Zach zacisnął dłonie w pięści, a potem otworzył drzwi samochodu Chrisa, i wyszedł na piaszczysty brzeg. "Myślałem, że będzie bardziej kołysać." Oczywiście, będzie musiał uzupełnić swoją energię, jeśli ma zamiar wziąć udział w walce. Bo będzie walka. Na pewno. Wyspa została osłonięta ciemnością, czyli znakiem Godwina i czarną magią. "Zrobiłeś z mojego SUV-a łódkę i przepłynąłeś nim przez Delaware, idioto. To nie jest coś dobrego." "Będziesz musiał sprawdzić, czy gdzieś nie pojawi się rdza. Zwłaszcza na podwoziu." A kiedy Chris jęknął, Daniel poklepał go pocieszająco po ramieniu. "Spójrz na to z lepszej strony. Jego Wysokość czekał, aż wylądujemy, by wyrzucić swoje ciasteczka."

154

Akurat tym słowom Daniela, towarzyszył ostatni paw, który puścił Gareth na piaszczystą plażę. "Dupek!" Wydusił, ocierając drżącą dłonią usta. "Nienawidzę łodzi." A Gen dalej skakała po piasku na palcach, odpijając się jak piłeczka, wyglądając jak malutka dziewczynka. "A mi się to bardzo podobało!" Gareth podszedł do nich, niepewny i blady. Gen wyciągnęła mały pojemnik w jego stronę z drżącym uśmiechem. "Tic Tac-a?" Zach wychwycił cień wilka, który unosił się nad drzewami. "Widziałeś to?" Gen wskazał tam, gdzie przed chwilką widział wilka, był tam znowu. I teraz dziewczynka, która jeszcze przed sekundką piszczała z radości, skacząc po piasku zniknęła, a na jej miejsce pojawiła się prawdziwa naznaczona Hekate. A Zach poczuł wielką przykrość widząc jej odejście. "To twój opiekun?" Skinęła głową. "Nie mam pojęcia jak im się udało go ominąć, ale on nadal jest tam, by ją chronić." Zach skinął głową. "Oni są blisko." "A ty jesteś wyczerpany." Zach wzruszył ramionami. Zrobi to, co będzie miał do zrobienia i o całą resztę będzie się martwić później. "Jakieś pomysły, gdzie oni są?" Gen zagryzła wargę, osłaniając oczy przed popołudniowym słońcem. "Tam." Wskazała bez wahania w stronę, gdzie zniknął wilk. "Dzięki, bystrzacho." Gareth westchnął. "Wiecie jak trudno będzie śledzić ciemny, cień wilka, w ciemnym lesie?" "Jacyś idioci wylądowali na mojej wyspie by umrzeć. No to, kto pierwszy?" Zach odwrócił się na dźwięk obcego głosu, i to akurat właśnie w czasie, gdy chorowity zielony ogień uderzył prosto w jego brzuch. W oddali, krzyknęła kobieta. Jo!

155

Rozdział 17

Jo wrzasnęła, gdy nóż wbił się w jej ciało. To było zbyt wiele, to tak cholernie bolało, że nie była w stanie zachować spokoju. "To jest jeszcze lepsze niż myślałem." Davis zanucił. "I to wszystko tylko dla mnie." Zaszlochała w oddechu, gdy podniósł nóż, na którego czubku błyszczała krew. Zach nadejdzie, już wkrótce. Zach nadchodzi. I nóż ponownie zaczął powoli znaczyć szlak na jej prawej nodze. Jo zacisnęła dłonie w pięści, próbując być spokojną. Ale on i tak zamierzał ją zabić zanim Zach tutaj dotrze. Czubek noża dźgnął ją w kolano. "Hmm. A tutaj?" Pokręciła głową, zanim zdążyła się powstrzymać. "Wilki gryzą po piętach, więc może to będzie właściwe." "Tchórz." Davis zamrugał. Tak jak i Jo. To były pierwsze słowa, jakie usłyszała od drugiej kobiety. Jej głos był chwiejny, ale pełen złośliwej przekory. Davis odwrócił się do blondynki. "Słucham?" "Ludzie, którzy lubią się znęcać nad związanymi i bezradnymi, to tchórze." "Czy jesteś pewna, że to jest moment, w którym powinnaś mnie denerwować?" Davis ruszył w stronę kobiety, ze sztyletem nadal ściśniętym w dłoni. Jo pociągnęła tak mocno za swoje więzy, jak tylko mogła. I jeden, ten wokół jej prawego nadgarstka poluzował się odrobinę. Jo przesunęła ręką, próbując uzyskać więcej luzu, jednak wciąż obserwowała Davisa Godwina. "Ponieważ wasza śmierć nic dla mnie nie znaczy. I nie zamierzam nic z tego wam ułatwiać. Pokaże ci, na czym polega prawdziwa męskość, chociaż nie zamierzam cię zgwałcić, nie ważne jak bardzo Hugh cieszyłby się na coś takiego." Jo zadrżała. Jej lewy nadgarstek przeszedł przez linę. Zaryzykowała szybkie spojrzenie w kierunku liny, i aż zadyszała, gdy kosmyk ciemnego dymu, zdryfował wokół jej kostek. W środku tego dymu błyszczały zdziczałe złote oczy.

156

Odwróciła swoją uwagę z powrotem do Davisa Godwina i poobijanej dziewczyny, i cicho zsunęła się z ołtarza. "Mam zamiar cię zabić, i patrzeć jak twoja bratnia dusza, wije się w wiecznych mękach." Dziewczyna wyglądała na zdezorientowaną. "Bratania duża? A teraz to o co, kurwa, chodzi?" Dziewczyny brzmiał jak ktoś z Filadelfii. Kim ona była? Czy to mogła być Kerry, partnerka Daniela? Ale... jak to się, do cholery, stało, że oni wiedzieli, że Kerry jest jego przyszłą partnerką? I to jeszcze przed wiązaniem? Jak bardzo popierdoleni oni byli? Złote oczy z dymu, zwróciły się w stronę lasu. I Jo także tam ruszyła. Każdy krok był strasznym bólem, ale powstrzymała jęki, zagryzała tylko wargi, i szła. Jedynym sposobem, aby ocalić zarówno samą siebie, jak i tamtą kobietę, było dostać się do Zacha. Cień stał się teraz wilkiem, i Jo uśmiechnęła się. Ulga była niemal przytłaczająca. Zach jest już tutaj. "Nie zostałaś jeszcze zatwierdzona, a szkoda, ale Zachary i moja pedantyczna córeczka, stają się podejrzani." Jo usłyszał miękki chichot. "Och do diabła, ty robisz ze mnie prawdziwy czarny charakter, jak w jakiejś kreskówce." Miała tylko ułamek sekundy, aby schować się w cieniu przed Davisem Godwinem. Wrzasnął z wściekłości. Jo uciekła.

Genevieve Godwin stanęła przed Garethem, blada, z różdżką w ręku. Cała świeciła wspaniały zielonym blaskiem. Zielony ogień nawet tańczył wokół jej oczu. "Cofnij się, Arturze." "Więc to prawda. Jesteś własnością. " "I nie pozwolę skrzywdzić Beckettsów." Zach zauważył, że nie tylko Beckettsowie wydawali się, być nadmiernie opiekuńczy. Gareth, szaleńczo wręcz, usiłował się wysunąć z za niej. "A ona nie jest jedyną naznaczoną na tej wyspie." Pozwolił sobie na pokaz mocy, i światło bogini od razu wypełniło go, jednocześnie napełniając energią. Tak, teraz i tuta rozumiał, to co kiedyś powiedziała mu Gen, że jest prawdziwym naznaczonym i bogini zawsze pomoże swoim wybrańcom, by odeprzeć każdy atak.

157

Mógł wykorzystać moc Hekate, którą ta mu dawała i raz na zawsze zniszczyć to gniazdo zła. "Spierdalaj mi z drogi, czarnoksiężniku." Zach rzucił rękę i Artur Godwin poszybował prosto w sam środek rzeki. Wylądował z pluskiem dokładnie pomiędzy brzegiem wyspy, a stocznią. Zach zastanawiał się, czy nie wyrządził sobie jakiejś krzywdy... ale czy naprawdę go to martwiło? Nie. Miał to w dupie. Jo nie była z nim, a to oznaczało, że byli jeszcze jacyś inni Godwinsowie, którzy przetrzymywali jego partnerkę. "Uuu jak ładnie." "Daję dziesięć punktów." Zach uszczypnął się w grzbiet nosa. Kochał swoją rodzinę, ale teraz? Nie mogli być poważni? "Chłopaki? Zamknijcie się. "Odwrócił się do swoich braci. "Musimy znaleźć Jo." "To już też wykonane!" Jo pokuśtykała z za drzew, brudna, cała podrapana i krwawiąca, i tak piękna, że aż bolało go serce. Podbiegł do niej, zgarniając ją w swoje ramiona. "Tak mnie przestraszyłaś, że o mało nie umarłem!" "To tak jak i ja." Zapiszczała, gdy przytulił ją jeszcze mocniej. "Słuchaj, tam jest jeszcze ktoś." Zach zmrużył oczy. "Kolejna ofiara?" Jo skinęła głową. "A on powiedział, że ona jest jedną z partnerek twoich braci." Zach odwrócił głowę. "Daniel." "Co?" "Myślę, że Davis ma twoją partnerkę." Głowa Chrisa poleciała tam, gdzie Artur Godwin walczył z wodą. "Kerry?" Daniel przewrócił oczami, ale Zach widział jak napięta była jego szczękę. "To nie jest moja partnerka. Poza tym, skąd wiesz, że to nie jest jego partnerka?" Powiedział wskazując na Garetha, który aż otworzył szeroko oczy z szoku. "Bo nie jest." Gen była bezpieczna, i także patrzyła na wodę, gdzie pływał jej brat. Jo wykrzywiła się do Daniela. "Co jest z tobą nie tak? Naprawdę pozwolisz, by Davis poświęcił jej duszę?"

158

Daniel drgnął, a jego szczęki zacisnęły się jeszcze mocniej. "Kurwa. Nienawidzę tej dziewczyny." Jo zwróciła swoją uwagę z powrotem na Zacha. "On ma nóż. Nazwał go 'zguba czarownic'. Mówił, że kiedy pogrąża go w sercu wiedźmy, wówczas wysysa jej moc, a to daje mu taki demoniczny doping." "To jest źródło jego mocy?" Jo zmarszczyła brwi. "Tak mówił." Zach wymienił spojrzenia z Gen. Skinęli głową. "Musimy zabrać mu ten nóż." "I zabetonujemy go koło świecy z klątwą Zacha." Daniel ruszył do przodu. "Gdzie ona jest?" Zach ukrył uśmiech. Pewnie, nie jego partnerka. Jo westchnęła. "Postaw mnie. Pokażę wam." Wzięła głęboki oddech i puściła ramiona Zacha, ale te tylko zacisnęły się mocniej wokół niej. "Możesz nam tylko wskazać kierunek." Spojrzeli na siebie, i mierzyli się wzrokiem, aż Jo zrezygnowała, kładąc głowę na jego ramieniu. "Dobrze. Niech będzie po twojemu." Podniosła rękę i zobaczył długą, krwawą ranę. "Davis to zrobił?" Jego ręce zaczęły drżeć. Miał zamiar zabić tego skurwiela. Rozerwać mu gardło. Czuł, że jego wilk wyje, by go uwolnić, tak, by mógł znaleźć mężczyznę, który śmiał zranić do krwi ich partnerkę. Śmiał dotknąć jej świętego ciała i zostawić na nim ślad. "Zach?" Spojrzał w ciepłe, brązowe oczy Jo. "Nie pozwól, by złość tobą rządziła." Wziął głęboki oddech, ale to tylko jeszcze bardziej wzmocniło zapach krwi. Nie, to nie pomagało. "Pozwól mi ją przytrzymać." Zawarczał, gdy Daniel wyciągnął w jej stronę swoje ręce. "Nie zrobię jej krzywdy, palancie. Ona jest moją rodziną." Zach zacisnął zęby. "Moja głowa to wie. Cholera, mój wilk to wie... ale ona krwawi." Więc musiał warczeć na swojego brata, nawet pomimo tego, że wiedział, że Daniel wolałby odgryźć sobie własną łapę, niż zrobić jej jakąś krzywdę. "Trzeba inaczej." Chris chwycił Jo, i zabrał ją od Zacha. "Daj mi swoją koszulę."

159

Zach ściągnął koszulę przez głowę i podał mu ją. Patrzył jak Chris, powoli wyciera rany Jo i zastanawiał się, dlaczego jego wilk nie atakował, gdy Chris tak jej dotykał, a przy Danielu chciał gryźć. "Chris jest sparowany, a zatem nie stanowi zagrożenia. Daniel nie ma pary." Zach zwrócił się do Gen. "Skąd wiesz tyle o naszym przekleństwie?" Jej oczy pobiegły do Garetha, a policzki zapłonęły. "Badania." Oczywiście. Była typem kobiety, który musiał znaleźć i znać wszystkie fakty, tak by sprawdzić swoje instynkty, a następnie działać według tego. Chciała wiedzieć wszystko, co tylko mogła o rodzinie, w którą planowała się wżenić. "Przepraszam, Daniel." Daniel uśmiechnął się. Na razie jeszcze nie był niczego pewien, ale to był uśmiech. "Jesteś skojarzony, bracie. Masz partnerkę." Jego spojrzenie pobiegło w stronę lasu, a uśmiech powoli zaniknął. "Czy myślisz, że ...?" "Ja to wiem." I jeśli to była partnerka Daniela, to Zach wiedział, że nie on jeden będzie w szoku. "Nie będę tego pewien, dopóki zaklęcie nie będzie wypowiedziane." "Oczywiście, że nie. Jesteś przecież czarodziejem." I w tym momencie stłumiony krzyk przerwał to spokojne popołudnie, po czym zamilkł zanim naprawdę mógł się zacząć. Daniel rozbierał się tak szybko, że aż jego skarpety wylądowały na głowie Zacha. Ale nie zamierzał narzekać, on też nie traciłby czasu, gdyby jego partnerka była zagrożona. "Chodźmy uratować twoją dziewczynę." "Czekaj." Odwrócił się do Jo. "Ona drażniła go, odciągając jego uwagę ode mnie, tak by cień wilka mógł mnie uratować. On nie jest z tego zadowolony, zwłaszcza, że ona jeszcze nie jest prawdziwie związana." "A teraz będzie musiał przelać jej krew i Bóg wie, co jeszcze tam planuje." Bracia wymienili ponure spojrzenia. "Chodźmy." Daniel przemienił się i pobiegł przez las, podążając za zapachem Davisa Godwina... i swojej partnerki. Jo obserwowała jak Daniel i Zach pobiegli do lasu. "Powinnam pójść z nimi." "Wygląda na to, że Artur płynie do brzegu." Odwróciła się do Garetha, który patrzył na rzekę, osłaniając ręką oczy. Nie widziała nic prócz fal uderzających o brzeg. "Gdzie?" 160

"Po stronie Philly." Co oznacza, że porzucił swojego ojca i brata. Nie zaskoczyło jej to zbytnio, od razu wydawał jej się zbyt zimny i egoistyczny, żeby ryzykować swoje życie w walce, gdzie kurs był tak bardzo przeciwko nim. "Sprytne posunięcie." "Wolałbym zająć się nimi wszystkimi tu i teraz, do cholery." Gareth westchnął i opuścił rękę. "Chris, zajmij się leczeniem jej ran. Ja muszę iść po naszych ‘głupiego i głupszego’." Jo nie mogła całkiem powstrzymać krzyku, gdy Chris leczył jej nogę a potem ją podnosił. "Przykro mi." "To nie twoja wina." Na szczęście, ten chory drań nie obciął mi palca, ale rana i tak była głęboka. Chyba jednak będzie potrzebowała szwów. Koszula Zacha nie powstrzyma i nie zatamuje takiego upływu krwi. "Jeśli on nie będzie mnie miał, skrzywdzi tą dziewczynę o wiele bardziej, niż mnie." Chris podniósł ją i zaczął iść za Garethem w stronę drzew. "Co oznacza, że nadal jesteś bardzo podatna na jego atak. " "Zrobimy, co możemy, aby nie miał ku temu okazji." Gen przesunęła się za nimi, dotrzymując kroku braciom. "Ale tobie zapewnimy opiekę, w pierwszej kolejności." Jo zauważyła jak drżały ręce Gen. "Wszystko w porządku?" Gen ponuro rozłożyła ręce. "Bez względu na to wszystko, oni nadal są moją rodziną." I już wypowiedziała im wojnę. Jo miała nadzieję, że może Davis będzie gotowy z tego zrezygnować, oszczędzając córce bólu, ale nie sądziła, że będą mieli tyle szczęścia. "To są dupki, które próbują zabić naszych partnerów. Przykro mi, ale nie zamierzam się nad nimi użalać." Gen drgnęła. Szkoda, że Gareth tego nie widział. Był odwrócony do nich plecami, więc nie zauważył, jaki efekt miały jego słowa na Gen. Gdyby to wiedział, na pewno by je rozważył. "Tam." Rozpoznała gęstwinę drze, które minęła starając się dostać do brzegu, do swojego partnera. "Jesteśmy już bardzo blisko." Chris ukląkł i położył ją bardzo ostrożnie na ziemi. A potem zamachał jej palcem przed nosem. "Siad. Zostań! Dobra czarownica." "Hau." Jo przesunęła się bardzo ostrożnie, aż udało jej się oprzeć o drzewo. "Przyprowadź mojego partnera, w jednym kawałku." 161

Chris skinął głową. "Zrobi się." Wskazał na Garetha. "Zaraz będziemy z powrotem." Gareth spojrzał na Gen. "Ty zostajesz tutaj." Gen zmierzyła Garetha ostrym spojrzeniem. "Nie, nie zostaję. To jest tak samo moja walka, jak Zacha. Będę tam, muszę tam być." Gareth zacisnął szczęki. "Bez obrazy, ale tam jest twoja rodzina, a ja tak naprawdę nie wiem, po której stronie będziesz walczyła, gdy przyjdzie co do czego." "Wiem, że mi nie ufasz, ale jestem naznaczoną. Pójdę tam, muszę powstrzymać to, co planuje zrobić mój ojciec, a tobie nie uda się mnie zatrzymać." I pojawiła się wokół niej delikatna poświata. Co było bardzo czytelnym znakiem, przynajmniej dla Jo, że Gareth przegrał tą walkę. "Daj spokój, Gareth." Jo zignorowała niski, dudniący i przeciągły ryk, który wydobył się z jego gardła. "Ona ma rację i dobrze o tym wiesz." "Dobrze." Wskazał palcem na naznaczoną. "Ale, jeśli ona przypiecze ci tyłek, to nie zamierzam was ratować." Odwrócił się do niej plecami i zaczął powoli skradać się przez las. "Pieprzeni Godwinsowie." Tylko Jo zobaczyła ból, jaki spowodowały jego słowa Gen. Rzuciła jej pocieszające spojrzenie, jednocześnie mając nadzieję, że nie było ono tak pełne litości, jak bała się, że jednak było. Gareth zamierzał zafundować Gen prawdziwe piekło, zanim zaakceptuje ich gody. "Pieprzeni mężczyźni." Usta Gen drgnęły, ale nie odpowiedziała. Poszła za Garethem, cichutko stawiając kroki. Cała jaśniejąca zieloną poświatą. "Jakie to dziwne." Jo popatrzyła na Chrisa, który potrząsał głową. "Nie sądzę, bym kiedykolwiek przyzwyczaił się do tego ich świecenia." "Chris? Zapomniałam, tam poza Davisem jest tam jeszcze Hugh Godwin." "O kurwa. Dzięki za to przypomnienie. Miej oczy szeroko otwarte. Co zrobisz, jeśli zobaczysz jakiegoś Godwina? " Pokiwała głową. "Będę wrzeszczała tak głośno, jak tylko będę mogła." "Niedługo wrócę." I Chris także zniknął, podążając śladami Garetha i Gen, pozostawiając Jo samą. Oparła głowę o drzewo i dalej krwawiła. "No dobrze, to miejsce bezsprzecznie jest do bani."

162

Zach przykucnął za krzakami i spojrzał na mężczyznę w kapturze. Kerry, bo to była ona, nawet pomimo tych siniaków, brudu i krwi, była ledwie przytomna. Jak oni, do jasnej cholery, mogli wiedzieć, że Kerry należała do Daniela? I dlaczego zabrali ją zanim oni zdążyli się związać? To nie miało żadnego sensu, ale, tak właściwie to nic z tego, co robiły te dupki, nie miało sensu dla rozsądnych ludzi. "Masz szczęście, że potrzebuję cię żywej." Davis Godwin cofnął się i rozejrzał się po polanie. "Hugh!" "Co?" Młodsza, kopia Davisa wystawiła głowę zza drzewa. "Przywiąż ją do ołtarza. Mogę nie być w stanie wykorzystać jej duszy, ale i tak mam kilka niespodzianek. Chcę to wszystko załatwić zanim pojawią się Beckettsowie." "Nie sądzisz, że oni będą dużo szybciej niż myśleliśmy, zwłaszcza teraz, gdy ta suka zniknęła?" "I myślisz, że co ona zrobi? Będzie wysyłać sygnały dymne?" Davis pokręcił głową. "Nie, ona czai się wciąż gdzieś tutaj, by sprawdzić gdzie jesteśmy i co robimy, tak by powiedzieć im o tym, gdy już przybędą." Za późno, dupku. "Nie myślisz, że oni już tutaj są?" "Dlaczego mieliby być? Kryształ pokazał im na razie, tylko dziewczynę przywiązaną do jakiegoś ołtarza." "Czyli, jeszcze nic nie wiedzą." Hugh zaczął się rozglądać, jakby jednak wyczuwał obecność braci Beckett. "Więc myślisz, że oni jeszcze nie wiedzą, gdzie jesteśmy?" No pewnie. Zach ruszył do przodu, jednak bardzo uważając, by nie narobić żadnego hałasu. Davis nie miał takiego przeczucia, jak jego syn. Zach zauważył, jak Daniel przedostał się do Kerry i zacząć ciąć jej więzy. Dobrze. Nie chciał, by ta 'niemagiczna dziewczyna' była w samym środku magicznej strzelaniny. Ona byłaby całkowicie bezradna, i pewnie skończyłaby z usmażonym mózgiem, gdyby jakiś mały bączek magii ją trafił. Daniel zajmie Kerry. A do niego należało, zadbać o Davisa i Hugha. "Ojcze." Zach zamknął oczy. Nie, nie teraz, do cholery! Daniel nie skończył jeszcze uwalniać Kerry. Dlaczego więc, właśnie ten moment wybrała Gen, by wejść na polanę? Świeciła tak jasno, że to było prawie aż niemożliwe. Jej włosy unosiły się na wietrze, zasłaniając jej twarzy, ale oczy były bardzo dobrze widoczne. Jako jedyne tak właściwie. Te oczy były tak jasne, niczym w filmach. Genevieve Godwin zamierzała zniszczyć swojego ojca, i to nawet, jeśli sama także przy tym umrze.

163

"Genevieve. Czekałem na ciebie." Davis odwrócił się i strzelił w stronę drzew, gdzie była przywiązana Kerry, z wściekłością. Na szczęście Daniel szarpnął Kerry, i usunął ją na czas z drogi. "Suka." "Wiem, że o niej wiesz, ale czy wiesz, kim jestem ja?" Daniel zaśpiewał z za drzew. Zach przewrócił oczami i wstał, wyciągając różdżkę z kieszeni na biodrze. Wskazał nią na Hugha Godwina, który patrzył na niego z szeroko otwartymi oczami. Zmrużył je i powiedział bezgłośnie. "Mam cię!" A Hugh Godwin, jak przystało na rasowego tchórza, odwrócił się, i z podkulonym ogonem uciekł między drzewa. Miał tylko nadzieję, że trafi prosto na Garetha i Chrisa. "Wracaj tu, ty tchórzu!" "Stało się, ojcze. Twojego sabatu już nie ma, a twoi synowie uciekli. Twój ołtarz jest zniszczony." Coś całkiem nowego i dziwnego pojawiło się w głosie Gen. Coś, czego Zach nigdy jeszcze nie słyszał. To przemawiało także i do niego. Zadrżał, czując to gdzieś głęboko w swoim wnętrzu. Tak głęboko, że nawet jego wilk to poczuł, pozwalając by to przejęło kontrolę i pokłonił się przed tym. Przez Gen przemawiała sama bogini. "Mój ołtarz nie jest uszkodzony." Gen uniosła pięść i skierował ją w stronę ołtarza. Ołtarz złamał na dwie, równe części, a zielony ogień lizał jego krawędzie, oczyszczając go z krwi ofiar. "Teraz już tak." Davis wyprostował się a na jego twarzy malowało się przerażenie. "Coś ty zrobiła?" Czarny dym zawinął się wokół krawędzi ołtarza. Gen podeszła do niego, ale cofnęła się z kaszlem, gdy jej blask spotkał się z ciemną poświatą ołtarza. Zach wyszedł zza krzaka, w szoku. "Co jest?" "Różne możliwości." Gen ruszyła w stronę Davisa, który zaczął coś bełkotliwie, niczym jakiś szaleniec, mamrotać. "Miejcie się na baczności." Uwaga Zach wróciła do Davisa. Uświadomił sobie, że ten człowiek nie bełkotał, ale wymawiał bardzo skomplikowane zaklęcie, które nie miało nic wspólnego z ludzkim językiem. Zach nie chciał, dać mu szansy na jego skończenie. Podniósł rękę i posłał Davisa prosto na drzewo. Jednak ten, zanim w nie uderzył, zdążył skończyć swój diabelski śpiew. "Zach, uważaj!"

164

Gareth rzucili się między niego a ołtarz, biorąc całą siłę uderzenia czarnego dymu na siebie. Czarny wąs owinął się wokół czarodzieja, z zaskakująco wygłodniałą prędkością. "Nie!" Wycie Gen przebiło się przez głos bogini. To był rozpaczliwy krzyk kobiecej straty. Zach zaczął działać zanim skończyła. Wskazał różdżką na ołtarz, gotowy do rozwalenia do na kawałki. Gareth jęknął. Wygląd czystego szczęścia pojawił się na jego twarzy. Głowę miał odchyloną do tyłu a usta otwarte. Jego oczy były zamknięte. Drżał. Ożeż kurwa. Powiedzcie mi, że on nie cieszył się tym, że jego dusza była właśnie zjadana. I wtedy zobaczył ten sam wyraz na twarzy Gen, i już wiedział, dlaczego ona myślała, że Gareth będzie jej nienawidził. Ona, naznaczona, była jakoś wewnątrz niego, walcząc z ciemnością, która mu zagrażała. Ona walczyła z tym czymś od środka. A jemu to sprawiało przyjemność. Słaby blask zaczął powoli przebijać przez skórę Garetha, czyniąc ją podobną do zielonej butelki. Czarny wąs cofnął się, odparty przez... przez cokolwiek, co do cholery, robiła Gen. Zach nie miał czasu, aby zrozumieć to wszystko. Musiał rozprawić się z Davisem i z tym czymś, co wyszło ze środka ołtarza, a przynajmniej na tyle długo, by Gareth, Gen i Daniel zabrali stąd Kerry. Spojrzał na miejsce, gdzie powinien być Davis. Mężczyzna zniknął. "Cholera!" Odwrócił się szybko. Ledwie zdążył uchylić się przed sztyletem, wymierzonym prosto w niego. "Zastanawiam się, ile energii dostałbym od naznaczonego?" Davis był szalony, jego oczy błyszczały niebezpiecznie. "Początkowo chciałem tylko twojej związanej i tego byś umarł w męczarniach, ale teraz... Myślę, że jednak wezmę to bezpośrednio od ciebie." "Powodzenia, wypierdku!" Blask Zacha zintensyfikował się, tak, że teraz mógł już rywalizować z Gen w tej jasności. "Zniszczę cię." Zach podniósł amulet, który dał mu Chris, z symbolem Hekate i odwrócił go w stronę czarnoksiężnika. Stronę z wilkiem przyłożył do swojej dłoni. Zmrużył oczy i zaczął wlewać w niego wszystko, co miał i czym był. "Hekate, Pani Nocy, Wspomóż mnie, czarownika w słusznej walce. Co złego zrobił ten człowiek, niech teraz wróci do niego, prawem trzy razy trzy, Jak chcę niechaj będzie! " 165

Gdy ostatnie zdanie zagrzmiało w powietrzu, Zach przelał całą swoją wolę do amuletu i zaatakował Davisa Godwina z całej siły. Dźwięk, który wyszedł z gardła Davisa, był nieludzki. Ciemność wyskoczyła z jego ciała, prosto do rozbitego ołtarza, stając się jednym wielkim, wciąż rosnącym złem, które zaczęło go otaczać. Nóż Davisa upadł na ziemię, i w tym momencie uciekło z niego białe światło. To uwolnione zostały dusze, co najmniej trzech wiedźm, które jako ostatnie zostały złożone w ofierze. Teraz już były wolne od Godwinsa. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył Zach, był Gareth, który z zszokowanym wyrazem na twarzy skoczył w jego kierunku.

166

Rozdział 18

Jo potarła palcami po udach, a potem podniosła ręce do twarzy i potarła oczy. Szybko rzuciła okiem na teren wokoło niej, sprawdzając czy gdzieś nie czają się Godwinsowie. Czuła jak bóle w ramionach, nogach, a zwłaszcza w stopach nasiliły się. Wiedziała, że będzie musiała pójść do lekarza i to szybko, by to sprawdzili i oczyścili, zanim wda się infekcja. Już zaczynała czuć zawroty głowy.

"Jestem Henery Ósmy, jestem Henery Ósmy. Oj jestem, jestem. Ożenię się z wdową obok, z wdową obok. Ona była już mężatką siedem razy, siedem razy. Każdy z nich był Henery, Henery! Ona nie chce Willyego lub Sama, Oj nie Sama! A jestem ósmy, jestem ósmy, Jestem Henery, Henery Ósmy. To ja!"

Jo wzięła głęboki oddech i znowu rozejrzała się uważnie po lesie. "Druga zwrotka! I jeszcze raz! Jestem Henery Ósmy, Ósmy..."

"Bogowie, czego się ten człowiek najadł?" Jo poskoczyła, słysząc głos Garetha za sobą. "Wszystkiego, co tylko dostało się w jego łapki?" Głos Gen był bardzo zmęczony i Jo zaczęła się zastanawiać, jak bardzo, ta bitwa była ciężka dla niech. Sekundę. Czy Gareth i Gen kogoś nieśli? 167

Jo wstała, nie dbając już o to, że ktoś ją usłyszy i znajdzie jej kryjówkę. Jeśli Gen i Gareth byli tak blisko i jeszcze zrzędzili, to znaczy, że jednak wszystko musiało pójść dobrze. Gen szła za Garethem, między drzewami. Gareth miał przewieszonego przez swoje ramię Zach, a drugie jego ramię trzymała Gen. "Będzie dobrze." "Już jest lepiej!" Jo pokuśtykała do nich tak szybko, jak tylko mogła. "Co się stało?" "Wziął w siebie zbyt wiele, by powstrzymać mojego ojca." Smutek w głosie Gen był wyrazie widoczny, zwłaszcza, że podkreślone to było przez jej opuszczone ramiona. "On nie żyje." Serce Jo zatrzymało się. "C...co?" "Och! Nie, nie, nie, nie on! Mój ojciec, nie Zach! Zach jest po prostu wypalony. Nic mu nie będzie. Musi tylko odpocząć i coś zjeść." Gareth miał najbardziej osobliwe spojrzenie, jakie kiedykolwiek widziała na jego twarzy, i odmawiał spojrzenia na Gen. "Zabierzmy go stąd." "Gdzie jest Hugh?" Wiedziała, że jeden z chłopców Godwin uciekł, ale co z drugim z nich? "Zarezerwował. Uciekł gdy tylko zdał sobie sprawę, że wszystko nie układa się po jego myśli." Gareth ruszył do przodu z Zachem, bezwiednie poruszającym się w jego ramionach. "Chodźmy, panie. Czas troszkę odpocząć." Gen zachwiała się, a jej stopy rozjechały. Wyglądała na naprawdę pobitą i pokonaną. Jo położyła rękę na ramieniu Gen, i pogłaskała ją po nim. "Przykro mi z powodu twojej straty." Gen zatrzymała się, a jej głowa opadła. Jo czuła jak bardzo była napięta. To było straszne wiedzieć, że rodzina, którą się kochało i powiano się im ufać najbardziej na świecie, była psychopatami. "Dziękuję." Jo zamrugała zdezorientowana. Miała uczucie, że Gen nie mówiła o swoim ojcu. Jo pokuśtykała za nimi, bardziej martwiąc się o Zacha, niż o własne rany. Musiała mieć oczy szeroko otwarte, gdyby Hugh zdecydował się na pożegnalny strzał. W ich plecy. Gdy doszli do piaszczystej plaży, znaleźli Chrisa, Daniela i pobitą blondynkę czekających na nich. Daniel stał nad blondynką z założonymi rękami, i groźnym spojrzeniem na twarzy. A blondynka nie pozostawała mu dłużna. Pomimo siedzącej pozycji, patrzyła na niego wyzywająco, ale Jo widziała jak je drżały ręce.

168

Chris potarł dłonią po twarzy. "Kerry, Lana będzie chciała wiedzieć, czy nic ci nie jest. Wiesz jak ona się zachowuje." "Tak, ale ona może sobie świrować. Poza tym, wiesz, że nie pozwala mi się zaangażować w te wasze 'voodoo rzeczy'." "Starała się chronić was obie." Kerry wzruszyła ramionami. "Cokolwiek." Skrzywiła się. "Szpital. Tego właśnie potrzebuję. Jestem pewna, że mam złamane żebro." "Cholera." Daniel pochylił się i podniósł ją. "Musimy wrócić na drugą stronę rzeki." Wspiął się na siedzenie pasażera, i delikatnie usadowił Kerry na swoich kolanach. "I gdzie do cholery, jest Zach?" "Tutaj." Gareth ostrożnie opuścił nieprzytomnego Zacha na ziemię. "Davis nie żyje. Zielona poświata, tak skopała mu tyłek, jakby to były fajerwerki na czwartego lipca." Daniel wyglądał na niezdecydowanego, czy powinien jeszcze o coś pytać, gdy blondynka na jego kolanach zaczęła się wić, unosząc nad jego ramieniem. "Wszystko z nim będzie w porządku?" "Ona powiedziała, że tak." Gareth wskazał kciukiem na Gen, nie patrząc nawet na nią. Głos miał bardzo zimy i bezbarwny. A Jo zobaczyła jak na twarzy Gen, zaczyna malować się prawdziwy wstyd. "On potrzebuje teraz tylko dużo jedzenia i odpoczynku. Jest naprawdę wyczerpany. Zużył wszystkie swoje głębokie rezerwy. Każde działanie ma cenę i Zach właśnie płaci za uratowanie nas wszystkich. " Chris skinął głową. "Kogoś jeszcze coś boli?" "Mnie." Jo pokuśtykała do przodu. "Ale myślę, że to nic takiego." "Tam zostało jedno martwe ciało, ale bez żadnych szczególnych znaków. No i został jeszcze ten... gówniany sztylet." Daniel przesunął palcami po włosach ze znużeniem. "Nigdy nie widziałem czegoś podobnego, ludzie. Metal jest powykręcany a uchwyt pęknięty. Nie sądzę, by ktoś jeszcze przy jego pomocy, mógł coś jeszcze zrobić." "Dusze oczyściły ostrze, kiedy zostały uwolnione." Gen opadła ze znużeniem na piasek. Oczy miała zamknięte. Wyglądała na skonaną. "Mam zamiar troszkę odpocząć, możecie zostawić mnie tutaj samą." "Co?" Po raz pierwszy od czasu, gdy Jo spotkała ich po bitwie, Gareth obejrzał się na Gen. A wyraz jego twarzy, nie wróżył zbyt dobrze naznaczonej. "Zawsze jest jakaś cena." Gen zamknęła oczy, ale nie zemdlała. 169

"Kurwa." Gareth przesunął palcami po włosach. "A nasz kapitan samochodowego, cukierkowego łamacza fal jest nieprzytomny. Jak my wrócimy?" Chris i Gareth wpatrywali się w samochód. "Dobre pytanie." Gen westchnęła. "Mogę otworzyć portal na drugą stronę rzeki." Chris spojrzał na nią. "Możesz?" "Mhm." Jo próbowała nie chichotać, gdy Gareth się skrzywił. "Dlaczego nam nie powiedziałeś? Mogliśmy tego uniknąć!" Wskazał palcem na rzekę. Wyglądał tak jakby... no właśnie, co on zamierzał zrobić... Zaraz, chwila. Wpatrywała się w SUV-a, jakby dopiero teraz rejestrując jego obecność. "Um. Jak się tutaj dostał samochód?"

Chyba nikt z nich nie wiedział jak to się stało, ale Gen, otworzyła szybko i szeroko prawdziwy portal. A przyjemniej wystarczająco szeroko, by przejechał przez niego samochód. Jo nie miał pojęcia, jaką cenę będzie ona musiała za to zapłacić, ale widać było, ze sposobu, w jaki ciało Gen zaczynało opadać z sił, że będzie to naprawdę coś dużego. Gareth miał coś dzikiego w spojrzeniu, gdy skupiał się niej. Jakby i on również obawiał się, że ona mogła zniknąć, ale nie do końca był pewnie czy to dobrze czy źle. Ale Jo wiedziała, że się nie myli. Jej instynkt aż krzyczał, że Gareth musi się pogodzić z tym, co się stanie. I, że Gen nigdy go nie zawiedzie. No i lepiej, żeby zaakceptował tą naznaczoną, bo ona już była jego. Kerry i Jo zostały zawiezione do szpitala, do którego tak się upierały, by pojechać. A tam musiały powiedzieć część prawdy o ich ranach, więc powiedziały. Że zostały porwane przez jakiegoś szalonego facet, który czcił szatana, a one miały szczęście, że udało im się uciec. Że on porywał młode kobiety w Pensylwanii, i szmuglował je przez granicę stanu. I wówczas do akcji wkroczyli federalni. Kerry i Jo postanowiły, nie mieszać do tego Beckettów, tak jak i nie wspomniały o Hughu i Arturze Godwinach. Dwóch czarnoksiężników, to było za dużo dla ludzkich, zwyczajnych, 'niemagicznych' federalnych. Tym musieli się zająć naznaczeni. To oni musieli ich wytropić. I Jo wiedziała, że Zach będzie w samym środku tego wszystkiego.

170

"Hej." Jo otworzyła oczy, wstrząśnięta, gdy zobaczyła księcia Rolanda stojącego przy jej łóżku. "Musimy przestać spotykać się w ten sposób." Roland uśmiechnął się. "Ale dlaczego? Te fartuchy szpitalne wyglądają na tobie tak dobrze." Jo wychyliła się pod jego ramieniem szukając jego księżnej. "Gdzie jest Ari?" "Na zewnątrz. Rozmawia z bandą jakiś warczących mężczyzn. Wiesz może kim oni, do cholery, są?" Jo wzruszyła ramionami. "Prawdopodobnie Beckettsowie." Mogła praktycznie usłyszeć jak zazgrzytały zęby Rolanda. "Kiedy wracasz do domu?" "Nie wracam." "Wracasz." Nie, nie wracam." "Wracasz." "Nie." "Czy... Jo. Proszę, nie rób mi tego. To jest niegodne." A potem przepchnął jej zranioną nogę, dopóki nie mógł swobodnie usiąść na jej łóżku. "Poza tym, powiem twojej mamie, jak tego nie zrobisz." Głowa Jo opadła z powrotem. "Dlaczego? Dlaczego musimy za każdym razem wracać do przedszkola, gdy ty czegoś chcesz?" Jesteś po prostu wkurzona, bo ona lubi mnie bardziej od ciebie." Poczuła, jak odgarnia jej włosy z czoła. " Wszystko w porządku?" On był jej przyjacielem, jak do tej pory jedynym. I jeszcze kilka tygodni temu, zrobiłaby dla niego wszystko. " Wierz mi lub nie, ale nigdy nie było lepiej." Prychnął. "Jesteś tego pewna?" Podniosła rękę i odsłoniła ramię ze swojej szpitalnej koszuli, pokazując mu znak Zacha na swoim ciele. Jego długi wdech, był odpowiedzią na wszystko. Roland jęknął. "Cholera. Wiszę Ari dziesięć dolców." Jo zachichotała. " Powinieneś mieć więcej rozumu, i nie zakładać się ze swoją żoną."

171

"Wiem. Ta kobieta jest jakiś rekin, jeśli chodzi o ściąganie długów." Jego dłoń chwyciła za jej. "Nie zostawiaj Trybunału Jo. Jesteś jedną z niewielu osób, które utrzymują mnie przy zdrowych zmysłach.” Otworzyła oczy i ścisnęła jego dłoń. "Muszę być tam, gdzie Zach." Skinął głową. „Niech i tak będzie." Wstał i Jo zastanawiała się, co on teraz znowu wymyślił. Miał na twarzy to spojrzenie, przez które, zawsze w szkole mieli dużo siniaków i wiele zadrapań na ciele i twarzy. "Wkrótce wrócę." Zmarszczyła brwi. Jej oczy zwęziły jej się niebezpiecznie. I wiedziała, że będzie musiała użyć swojego głosu Brunhildy. Głosu, gotowego do walki w imieniu Zacha. "Roland ..." "Nie, nie! Nie ten głos, nie głos!" I wybiegł z pokoju, zostawiając ją śmiejącą się w łóżku. "Wariat." "Tak, to jest, bardzo zaniepokojony i martwiący się wariat." Ari wtoczyła się do pokoju, wąchając głośno świeży, dziesięciodolarowy banknot, który trzymała w palcach. Zaciągnęła się nim jeszcze raz i westchnęła. "Ach, kocham ten zapach porażki o poranku." Uśmiechnęła się i opadła na krzesło obok łóżka Jo. "Wiesz, musimy przestać spotykać się w ten sposób." Odchyliła się na krześle i położyła nogi na skraju szpitalnego łóżka Jo. "No i co?" Jo roześmiała się. "Tak. No pewnie, może zaczniesz od tego, że zapraszasz mnie na wasz ślub, bo Roland nie chce już dłużej, nawet próbować, być twoim narzeczonym." "Rozumiem. Powiem mu o tym." Pochyliła się i oparła podbródek na rękach. "Szczegóły." Jo uniosła brwi. "No wiesz, długość, szerokość, ruch w oceanie. No dalej, dziewczyno, gadaj!" "Proszę, nie. To może mnie spaczyć na całe życie, pozostawiając z psychicznymi bliznami, nie do wyleczenia." Daniel wszedł do pokoju. "Zach jest już przytomny." Jo usiadła prosto, ignorując ból, gdy jej szwy się naciągnęły. "Kiedy będę mogła stąd wyjść?" "W około godzinę. Zabiorę cię do Annabelle, jak tylko załatwię wszystkie formalności."

172

Postanowili nie przywozić do szpitala Zacha, ponieważ on tylko musiał dojść do siebie po spotkaniu z czarnoksiężnikiem. Zawieźli do bezpośrednio do domu Annabelle, która również pojechała tam z Laną z domu Chrisa. Evansowie, byli tymi, którzy teraz mieli o niego dbać. Do tego klanu był przypisany, no i nikt się temu nie sprzeciwiał, a już Jo najmniej. Wiedziała, że będzie musiała zawrzeć z Annabelle pokój, bo wiedziała, że ona także kochała Zacha, i będzie zawsze o niego dbała. "Jak Kerry?" Daniel zacisnął szczęki. "Dalej uparta." Jo zagryzła wargę. Kobieta nie narzekała ani razu i nie skarżyła się, a Daniel cały czas trzymała ją blisko siebie i uspokajał jak tylko mógł, dodając jej otuchy. Widać było także, że i jego to uspakajało. Daniel, tak właściwe, to przez cały czas jaki go znała był wkurzony, ale gdy ona była blisko niego... Tak… Kerry była jego. Wystarczyło tylko, że siedziała na jego kolanach, a on już wciągał z powrotem do środka wszystkie swoje ostrza, którymi był tak naszpikowany na co dzień. Chociaż, robił to przede wszystkim, gdy była nieprzytomna, bo jak się z nim kłóciła i dyskutowała... to już zupełnie inna sprawa. I Jo zastanawiała się, jaka kara tym razem czaka za to, tą małą blondynkę. Jednak Jo, z jakiegoś powodu była pewna, że cokolwiek by to było, to jednak ta mała 'niemagiczna' dziewczyna świetnie sobie z tym poradzi. Ari poklepała ją po kolanie. "Cóż, zostawię cię teraz tutaj. Ro wyglądał tak, jakby miał coś pilnego do załatwienia. A jak chcę wiedzieć, co to jest." Ja też. "Pamiętaj, masz go trzymać na smyczy." "Postaram się, ale nic nie obiecuję." Ari pocałowała Jo w policzek. "Do zobaczenia wkrótce." "Do widzenia." Jo opadła z powrotem na dół i starała się nie martwić o to, co Roland planował. I naprawdę wielka szkoda, że jej się to nie udało.

Zach leżał na kanapie, obsługiwany przez zamartwiające się o niego Lanę i Annabelle, które cały czas martwiły się, czy jeszcze żył, czy jednak już umarł. Zach, nie był głupi, wolał zostać tutaj. Poza tym, że już był głodny. One obiecały, że zamówią pizzę, jeśli odpocznie. A więc on to właśnie robił. Położył się na kanapie i kazał im zamówić dwie familijne.

173

Lana śmiała, ale Annabelle, tylko pokręciła głową, i wzięła do ręki telefon, by zadzwonić. Boże, jak on kochał kobiety Evansów. Chris był cholernie szczęśliwy skurwysynem. "Kiedy Daniel powiedział, że przywiezie Jo?" Tęsknił za uściskiem swojej partnerki, tak mocno, jak za niczym innym do tej pory. Nawet dotyk bogini nie mógł się z tym równać. Podniósł rękę, tą, która była tak mocno uszkodzona po ostatniej walce, i wpatrywał się w tatuaż, widoczny teraz na jego spalonej dłoń. Mógł go teraz, dotykać już bez bólu, po zaczerwienieniu i obrzęku, które tak mu wcześniej dokuczały, nie było już śladu. Koło Hekate zdobiło teraz jego dłoń. Był to niezwykły tatuaż, giętki, płynący... Wiedział, że tylko przewidzenie, jedna z tych 'świecących rzeczy', ale jednak, go to uspokajało. "Jak tylko lekarz podpisze wszystkie dokumenty. Powiedział, że zadzwoni, gdy będą w drodze." Zach skinął głową. "Dobrze." Musiał zobaczyć Jo, musiał, by w końcu i sobie i wszystkim pozostałym pokazać, że wszystko było tak, jak zawsze miało być. Nie mógł się doczekać, aby pokazać ten szczęśliwy związek Chrisowi, Danielowi i Garethowi. Nawet Gen, gdyby ona jeszcze była w pobliżu. Och biedna Gen. Poczuł prawdziwy żal, myśląc o naznaczonej. Była zmuszona podjąć tak zasadnicze kroki, w stosunku do członka własnej rodziny. A Gareth... Cóż, a Gareth ledwie mógł na nią spojrzeć. Brzmiało to tak, jakby jej przewidywania się sprawdziły i Gareth ją nienawidził. Zach będzie musiał coś z tym zrobić. Jakoś to naprawić. Zadzwonił dzwonek do drzwi, co sprawiło, że porzucił swoje rozważania. No przynajmniej na razie. "Pizza!" Po za tym wszystkim, przecież, jako mężczyzna miał swoje priorytety. "Zajmę się tym." Annabelle pomachała mu. A Zach usiadł z powrotem. Był bardziej zmęczony, niż był skłonny to przyznać. Usłyszał jak drzwi otwierają się i pada przywitanie. Miał tylko nadzieję, że babcia pamiętała o podwójnym pepperoni dla niego. "Och. Nie spodziewałam się ciebie." Och, nie dobrze. To nie brzmiało jak człowiek od pizzy. Zach ponownie bardzo ostrożnie usiadł, zastanawiając się, kto sprawił, że głos Annabelle miał taki szczególny ton. 174

"Tak, wiem, ale muszę porozmawiać z Zachem." Zach skrzywił. Kurwa. Książę Roland Malinborn stał przed jego drzwiami. Zaraz, chwila. Dlaczego on nazywał go Zach? Cały czas, gdy był w trybunale, mówił do niego albo Zachary albo Beckett, nigdy Zach. Co to, do cholery, znowu było? Książę i księżna Arianna skierowali się w stronę pokoju. Ten człowiek może i miał na sobie tylko zwyczajne dżinsy i koszulkę polo, ale i tak udało mu się zdominować ten pokój. Tak samo jak i księżna, niby nic nie robiła, ale jednak była. Wilk Zach usiadł i zaczął obserwować, tak jak to miało miejsce za pierwszym razem, gdy się spotkali. Zach może i był własnością bogini, ale to był sam książę i jego instynkt doradzał mu posłuszeństwo. Domagał się tego. Miał zobowiązania, i to nawet pomimo tego, że ten książę czasami zachowywał się kompletny idiota. Skłonił głowę w szacunku. "Rolandzie. Arianno. " Oczy Rolanda rozszerzyły się na ułamek sekundy, gdy siadał naprzeciwko Zacha. "Zach." Założył nogę na nogę, starając się wyglądać normalnie, ale Zach nie dał się na to nabrać, ani na chwilę. Arianna wcisnęła pocałunek na czubku głowy swojego przyszłego męża. "Mam zamiar porozmawiać z Annabelle. Chłopcy bawcie się grzecznie." Roland przewrócił oczami, gdy dwie kobiety opuszczały pokój. "Nie możemy zostać tutaj zbyt długo, ale chciałem sprawdzić, co u ciebie, zanim wyjedziemy." Zach dźwignął się do pozycji siedzącej, nie zwracając uwagi na zawroty głowy. Kobiety zajmowały się nim idealnie, ale on wciąż nie był gotowy, do zabawy w myszkę i kota, zwłaszcza, gdy kotem był sam Książę Czarownic i Czarowników. "Nic mi nie będzie." Roland skinął głową. "Dobrze." Pochylił się i Zach ma poczucie, że po raz pierwszy widzi człowieka, a nie księcia. "Jo jest zaraz po mojej żonie. Ona jest moim najlepszym przyjacielem." Zach przechylił głowę, ciekawe, gdzie Rolandziku zmierzasz... "Ona, znaczy dla mnie prawie tyle samo, co Ari. Jest tak samo ważna." Roland splótł ręce przed sobą, a Zach widział w nich napięcie. "A ty ją sobie wziąłeś." Zach zacisnął szczęki. Książę czy nie, wyczerpany czy nie, i tak zniszczy każdego, kto stanie na jego drodze do Jo. "I to dlatego, tutaj jestem, aby prosić o rozejm." Zach zamrugał. "Co?"

175

Roland spojrzał na niego, wyglądając podejrzanie niewinnie. "No wiesz, ona jest teraz w szpitalu, świecąc tym swoim gołym tyłkiem w tej śliczniutkiej szpitalnej koszuli." "Widziałeś goły tyłek Jo?" Czyjeś oczy, muszą być wyrwane. Natychmiast. "Nie." "To, dlaczego mówisz, że on tam był i świecił?" "Bo ona zawsze nosi stringi." Wilk Zacha warknął w reakcji na wiedzę Rolanda, o bieliźnie Jo. Do diabła, obaj nie byli tym zachwyceni. Roland podniósł ręce w powietrze. "Kocham moją żonę, Zach, więc cię rozumiem. Też byłbym wkurzony, jeśli jakiś facet, którego ledwie znam, wspominał o jej bieliźnie. Ale Jo i ja jesteśmy jak brat i siostra. Chcę, by była szczęśliwa." Zach poczuł, że jego wilk powoli zaczyna się uspokajać. "Ona jest moja." Roland westchnął. "Wiem, ośle." Zach był rozbawiony, ale coś w nim, poczuło się bardzo zrelaksowane, na tą jawną akceptację księcia. "Po prostu zrób mi przysługę. Po powrocie do trybunału, a właściwie w drodze powrotnej, po prostu zrób sobie zapas tych cholernych M&M-sów. W porządku?" Zach parsknął śmiechem. "Wiesz, kim jestem, prawda?" Roland skinął głową. "Ledwo w to mogę uwierzyć, ale tak, wiem, kim jesteś." Zach wyciągnął dłoń i pozwolił sobie na połączenie z boginią. Pozwolił jej przejąć kontrolę. Tak właściwie, to zawsze w nim tam gdzieś było, w głębi jego duszy, ale chciał, by Roland zobaczył dokładnie to, co zamierza zaprosić do trybunału. "Czy teraz wciąż jesteś tego, pewien?" Roland spojrzał na świecące koło Hekate, na środku dłoni Zacha. "Tak, jestem." I rzeczywiście wyglądał tak, jakby poczuł jakąś ulgę. "Będziesz o nią dbał." I Zach naprawdę się już teraz uspokoił. Ten mężczyzna także dbał o Jo, i to tak mocno, że był gotowy się z nim zmierzyć. Zach zrozumiał, dlaczego Roland dał mu taką twardą szkołę życia, na początku ich znajomości. Oddawał mu jedną ze swoich dziewczyn, a to nie było łatwe, dla kogoś z tak wielkimi, książęcymi instynktami ochronnymi. Ale przełamał się i oferował mu najlepszą ofertę pokoju, jaką był w stanie. "Zamówiliśmy pizzę." Oczy Rolanda zapaliły się. "Pepperoni?" 176

"Stary. Jestem wilkiem, pamiętasz? A to jest nasze specjalne warzywko." Opuścił dłoń, czując jak jego, prawie wszystkie obawy zniknęły. Teraz on i jego partnerka mieli wszystko, co potrzebowali, by stanąć razem przed całym światem. Pomachał ręką księżnej, która stanęła obok krzesła Rolanda. I uśmiechnął się, kiedy jej mąż dał jej, bardzo 'rozlazły' pocałunek. "Może powinniście wynająć sobie pokój, co?" Roland odwrócił się i wyciągnął swoją żonę na kolana. A Zach wiedział, że teraz już wszystko, jest na pewno w porządku.

Jo pokuśtykała w górę po schodach do domu Annabelle Evans. Jej noga była cała w szwach i bandażach. Miała długie rozcięcia na ramionach i nogach, no i wszędzie były zielone i żółte siniaki. A to wszystko razem sprawiało, że wyglądała tak, jakby właśnie Dr Frankenstein skończył nad nią pracować. "Czy jesteś pewien, że Annabelle powiedziała, że możemy tutaj zostać na noc?" Daniel parsknął. "Proszę. Powiedziała, że możesz zatrzymać się tutaj tak długo, jak tylko ci się podoba. Co prawda, cały czas się dziwnie uśmiechała, gdy to mówiła... ale jednak... Annabelle Evans nie mówi nic, jeśli nie ma tego na myśli." Jo skinęła głową. "W porządku." Wzięła głęboki oddech i zadzwoniła do drzwi, bardziej niż zdenerwowana. Annabelle przerażała ją jak jasna cholera, i ta czarownica świetnie o tym wiedziała. Drzwi się otworzyły się. "No dobra. Świetnie, że już jesteś!" Annabelle miała przedziwny wyraz twarzy. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziała. "Co zrobił Zach? " Annabelle patrzyła na nią przez chwilę, zanim westchnęła, a cień humoru błysnął na jej twarzy. "Chodź i sama zobacz". Jo kulejąc, i bardzo uważając, ruszyła na swoich kulach. Dopiero uczyła się ich używać i bardzo się starała, by nie stąpnąć na swojej rozciętej nodze. Usłyszała męski śmiech. "Co się dzieje?" Niektóre tony z tego śmiechu brzmiały podejrzanie znajomo.

177

"Jo!" Arianna o mało nie spadła z krzesła. Szybko ruszyła w jej stronę i ją uściskała, miażdżąc wręcz. A potem chwyciła za ręce, patrząc na nią trochę dzikim wzrokiem. "Nie uwierzysz w to." Ari miała rację. Jo w to nie mogła uwierzyć. Zach i Roland siedzieli razem na kanapie, jęcząc i wrzeszcząc na telewizor w salonie Annabelle. "Co oni do cholery oglądają?" "American Next Top Model". Annabelle zatrzymała się obok nich, a śmiech wciąż był widoczny w jej głosie. "Lana i ja, ukryłyśmy się w kuchni. Chcesz do nas dołączyć?" "Tak." Jo przeszła obok salonu, próbując zignorować sposób w jaki Zach i Roland pochylali się ku sobie. Śmiali się tak mocno, że Rolandowi łzy spływały po twarzy. "Kiedy mój narzeczony, zamienił się w to coś pod telewizorem?" "Ja wiem!" Ari wzięła kule od Jo, gdy ta usiadła i oparła je o ścianę. "Czy ja na pewno chcę wiedzieć, co ich tak śmieszy?" Jo umościła się wygodniej z cichym westchnieniem. Chodzenie o kulach, gdy obie ręce i obie nogi miały szwy, które bolały, że aż jej tyłek puchł od tego, nie było łatwym zadaniem. Lana, otworzyła szeroko oczy i potrząsnęła głową. "Nie. Myślę, że nie." No do diabła. Teraz to już ciekawość zje ją żywcem. "Phi, nie to nie." Pochyliła się nad kanapką, i spojrzała na Daniela, który się śmiał tak głośno, że aż jego brzuch falował, co powodowało, że cała kanapa się ruszała. Jeśli będzie śmiał się choć odrobinę mocniej, to pokuśtyka tam i złamie mu coś, chyba, że sam nie uszkodzi się bardziej, tym swoim śmiechem. Jo odwróciła. "Masz rację. Nie chcę wiedzieć. " Annabelle podała jej szklankę mleka. "Amen!" Obie kobiety stuknęły się szklankami, czując doskonałą jednomyślność.

178

Rozdział 19

"Czy to już ostatni?" Zach podniósł głowę i odwrócił się. Jego partnerka stała tuż za nim, jej szorty eksponowały całą długość jej nóg, a rękawki od koszulki aż błyszczały od potu i pyłu. Jej długie, ciemne włosy uwiązane były w kucyk, odsłaniając wdzięczną linię szyi. A pomiędzy jej piesiami, niczym wtulony błyszczał złoty, wisiorek ze skrzydlatą świnką. Aż się miało ochotę po niego sięgnąć. Blizny, chociaż już blednące, to jednak wciąż były trochę widoczne. Przejechał wzrokiem w górę i w dół jej ciała. Nigdy nic ani nikt, nie sprawiał, że stawał się tak zaborczy. Tylko ona. Nigdy nie pozwoli, by ktokolwiek płożył rękę na jego partnerce. "Hmm?" Uniosła biodra. "Zach, rozwijasz się." Uśmiechnął się. Wiedziała. Wiedziała dokładnie, jak on się czuł, podczas gdy ona go uczyła. Podczas, gdy sam zdobywał wiedzę. Jo przeprowadziła się do jego mieszkania na obrzeżach Pittsburgha, tak by Zach mógł być blisko swojej rodziny. Nawet jego matka pokochała ciemnowłosą czarownicę, o tak silnej woli. Jego ojciec tylko westchnął i zapytał, czy może, chociaż jeden z jego synów związałby się z jakąś ładną, malutką czarodziejką? Ale jego oczy błyszczały, gdy to mówił. Wszyscy robili, co tylko było w ich mocy, aby Jo czuła się u nich dobrze i bezpiecznie. Chociaż nie zawsze to działało. Zach starł się być zawsze blisko niej, zwłaszcza w nocy, kiedy koszmary uderzały w nią najmocniej, i budziła się spocona i płacząca. Wówczas jej partner, zawsze ją chował w swoich ramionach i trzymał tak, aż do świtu. Gdyby mógłby wskrzesić Davisa Godwina, to zrobiłby to, chociażby tylko po to, by zabić go jeszcze raz. Zach zauważył, że takie noce pojawiały się już coraz rzadziej i wiedział, że wkrótce odejdą już zupełnie, bo Jo wyciągnie w końcu to, co gniotło ją w tyłek i weźmie swoje życie w swoje ręce z powrotem... ale jeszcze nie teraz. Wiedziała też, że on i jego wilk, zapewnią jej na ten czas poczucie bezpieczeństwa, którego tak bardzo teraz potrzebowała. A teraz naprawdę nie chciał odpocząć, dopóki nie wrócą na dwór, i nie będzie w pełni chroniona przez swoją rodzinę i Rolanda, on zapewni jej to wszystko. "Och. Pudła? Tak, tak myślę."

179

Westchnął, patrząc wokoło na puste już teraz mieszkanie. To był ich dom, przez ostatnie dwa tygodnie, ale teraz Roland zdecydował, że już czas by wrócili do Cleveland. Jo miała swoje obowiązki, i oni zapewnią jej najlepsze uzdrowienie, jeśli nie fizyczne, to na pewno psychiczne, po ataku Godwinsów. Ponad to, to również był już czas i na Zacha, aby zmierzył się z trybunałem. Jego palce automatycznie poszybowały do jego szyi. Jo wzięła jego amulet, wydrążyła w nim otwór i zrobiła z niego naszyjnik dla niego. To miało działać, jako swoiste przypomnienie tego wszystkiego, czym był i zarazem tego, czym nie był. Miał pamiętać, że może był naznaczonym, ale to nie znaczyło, że był niezwyciężony. Zach nie powiedział jej tego, ale ona i tak się tego domyśliła. Używał tego amuletu, aby przypomniał mu, że niektóre ceny wymagały bardzo realnej zapłaty. A co do koszmarów Jo, uważał że przejdą całkowicie, gdy Hugh i Artur Godwinowe zostaną realnie wyrzuceni z tego równania. I Zach był gotów zapłacić prawie każdą cenę, aby zobaczyć jak to się stanie. "A to co?" Wskazała na obskurny skórzany fotelu, z wyrazem głębokiego niesmaku na twarzy. "Co jest z nim nie tak?" Och kłócili się o to, już nie pierwszy raz, a właściwie to więcej razy niż był w stanie zliczyć. Ale to był jego fotel i już. I to będzie coś jego, co weźmie do domu swojej partnerki. Oczywiście poza partnerką, która była także jego. "Mam zamiar go odkazić." Jo próbował zmiażdżyć go spojrzeniem, a jej mały nosek, aż drgał w powietrzu. Zach chwycił ją, i zakręcił nią dookoła, aż jej ciało idealnie dociskało się do jego. Zacisnął ręce na jej tyłku, który trzymał w dłoniach. "Rozmawialiśmy już o tym." Odrzuciła grzywkę z oczu. "Obiecałeś". Mruknęła coś pod nią bardzo niepochlebnego wciągając oddech, chociaż przyszło jej to z wielkim trudem, bo on zacieśnił uścisk na jej pośladkach. "Nie obrażaj mojej mamy, mówiąc w ten sposób." Mógł powiedzieć, że naprawdę próbował się nie śmiać. "Obawiam się, tego co możemy w nim znaleźć, gdy zaczniemy do przenosić. Może nawet ciało Jimmiego Hoffa? Kto to wie?" "On nie jest taki zły." "Widziałam jak jesz w nim Cheetosy!" Zadrżała. "Jesteś po prostu zazdrosna, bo nie masz takiego prawdziwego fotela jak ja." Spojrzała na niego spod grzywki. "Nie dość, że muszę znosić kłaki psa na kanapie, to teraz jeszcze to?" 180

"No hej!" "Ale jeszcze do tego ten fotel?" "Obiecuję, że będzie on jedynym meblem w domu, na którym znajdziesz moje kłaki." Mógł praktycznie zobaczyć jak obracają się kółeczka w jej mózgu. "Jeśli znajdę chociaż jeden włos na mojej białej sofie, to ten fotel zamieni się w podpałkę do kominka, rozumiesz?" Myślał o tym przez chwilę. "No to wtedy może będzie lepiej, jak pojadę w odwiedziny do mojej rodziny na jakiś czas." Oj na pewno nie zamierzał rezygnować z tego fotela. Opadł na siedzenie i poklepał się po kolanach. "Chodź, usiądź tutaj z tatusiem." Kiedy odwróciła się do niego plecami i zaczęła odchodzić wiedział, że ona również pamiętała, co robili ostatnim razem w tym fotelu. "Nie ma mowy, Zach. Najpierw musimy dokończyć pakowanie." "Jo?" Zamilkła, a lekki dreszcz przebiegł przez jej ciało. "Nie." "Chodź tutaj, mała dziewczynko." Wskazał na nią palcem i zaśmiał się, kiedy zaczęła piszczeć, ale on już przyciągał ją do siebie, używając swoich mocy. A stopy Jo ślizgały się po drewnianej podłodze. "Tatuś chce się pobawić." "To jest po prostu cholernie straszne i ohydne, Zach." Wylądowała na jego kolanach z chichotem. "Nie tatusiuj mi! Fuj." Nie mógł pozbyć się uśmiechu z twarzy, ale to było normalne. Zawsze się uśmiechał odkąd Jo była z nim. Całe jego ciało szczerzyło się na jej widok, gdy tylko była w pobliżu. "Dobrze, nie będę tatusiował." Pokiwał na nią brwiami. "A co powiesz na małego, czerwonego kapturka i dużego..." Liznął jej szyję. "... złego..." Wymamrotał w jej szyję. "...wilka?" Wsunął ręce pod jej tyłek. Och na pana i panią, jak ona kochała go, gdy Zach chciał się bawić. Z uśmiechem na twarzy zdejmie z niej ubranie, zanim ona zdąży powiedzieć "hau!" I rzeczywiście, już zaczął ciągnąc jej bluzkę przez głowę, by po sekundzie rzucić ją na podłogę. Cholera, a ona nie będzie z nim walczyła. Bardzo chciała, by to robił... i jeszcze kilka rzeczy. Nauczyła się już, że apetyt Zacha nie ograniczał się tylko do kuchni. Ją też lubił pożreć zawsze i wszędzie, gdy tylko miał ku temu okazję. I tak szczerze, to ona nie za bardzo kłóciła się z nim w tym zakresie. Zach za każdym razem, bawił się w coś nowego i cholernie zabawnego. A ona autentycznie kochała te ich gierki. Zaśmiała się i doszła. A potem tylko krzyczała, a na koniec westchnęła.

181

On był taki cholernie doskonały. A teraz, musiała tylko go jeszcze przekonać, by pozbył się tego zużytego i zdezelowanego fotela. "Znam już to spojrzenie. Wiem, o czym myślisz ty zabójczyni foteli!" Jo spojrzała w sufit i zastanawiała się, jak bardzo ta skóra będzie śmierdzieć, gdy przypadkiem zacznie się palić. "Wiesz, co? Sprawię, że pokochasz ten fotel." Zagryzła zdumiony okrzyk, kiedy podniósł ją i posadził na siedzeniu, a potem ukląkł przed nią z szelmowskim wyrazem twarzy. "Czy wiesz, co wielki, zły wilk, tak naprawdę chciał zrobić z małym czerwonym kapturkiem?" Jej wnętrzności zacisnęły się w oczekiwaniu. Miała wrażenie... ba świetnie wiedziała, co się dzieje i do czego to zmierza, ale... ten chłopak miał taki utalentowany język. Była bardziej niż szczęśliwa, gdy podciągnął jej tyłek na krawędź fotela. "Co?" "Na pewno chcesz to wiedzieć?" Jej szorty w mgnieniu oka uderzyły w podłogę, wraz z jej majtkami. Jej nogi były już rozłożone i zawieszone na oparciach skórzanego fotela. Była całkowicie wystawiona na jego głodny wzrok. "Zach." "Chciał zjeść caaaały jej koszyczek." I Zach ukrył twarz między jej udami i zaczął to dokładnie robić. Najpierw polizał ją, jakby była topiącym się lodem, od dołu do góry, głaszcząc przy tym jej łechtaczkę małymi kółeczkami, dopóki nie zaczęła się szarpać. Jej palce u nóg zwinęły się w skarpetkach. Jej ręce podeszły do piersi, i aż zmarszczyła brwi, gdy napotkała na swojej drodze, stanik. Szybko go zerwała i zaczęła szarpać swoje sutki. A to połączone z dotykiem ust jej partnera na jej cipce... Nikt nigdy nie robił jej tego co Zachary Beckett. On ją autentycznie jadł. Zabierał wszystko, co tylko miała, jednocześnie przytrzymując jej nogi, tak by się zbytnio nie wierciła. A ona czuła tylko jak narasta w niej przyjemności, pragnienie, by tylko zacisnąć nogi wokół jego głowy i trzymać go tam tak silnie, że aż i on będzie drżał. Ale trzymała nogi na oparciu, bawiąc się tylko swoimi piersiami i pozwalając na to wszystko patrzeć swojemu partnerowi. Patrzyła, jak i jego przyjemność narasta, gdy tak ją pożarł, jak jęczał delektując się jej smakiem. Wiedziała, że orgazm nadchodził, a ona nie będzie w stanie go zatrzymać. Nawet nie chciała. "Tak, Zach. Tam, tam kurwa, dokładnie tam." Mówiła przez zaciśnięte zęby, a całe jej ciało było tylko bijącym pragnieniem, zbliżającego się orgazmu. A jemu jakoś udało się ją zepchnąć z tej krawędzi, tylko ją liżąc odrobinę mocniej. Zaczęła krzyczeć. Jej ciało było zwinięte wokół samej siebie, gdy koleje fale druzgotały jej ciało.

182

I znowu doszła, a Zach dalej lizał, dalej ssał, tylko teraz trochę łagodniej, ale ciągle trzymał ją na krawędzi. Gdy się już uspokajała, on zaczynał od początku, bawiąc ją tymi niesamowitymi ustami. Roześmiała się, gdy poczuła jak jego palec zaczynają ją atakować, a wszędobylski język, bawi się w jej wnętrzu, dopóki ona znowu nie zaczęła krzyczeć. "Bogini, to jest takie dobre." Zamruczał patrząc na nią, a jego oczy błyszczały, że aż widać było jego wilka. I tym razem chciała go w sobie, chciała by doszedł razem z nią. "Zamierzasz mnie w końcu pieprzyć, wilkołaku?" Zach zadrżał. "Pieprzyć, Jo." Uśmiechnęła się, bo te słowa brzmiały niczym muzyka dla jej uszu. "Tak. Pieprzyć Jo." To była jego kolej, by zedrzeć swoją koszulkę i rzucić ją na podłogę. Mniam. Był taki gorący, jego skóra była złota i taka miękka w dotyku. Jo wyciągnęła rękę, ale zanim zdążyła położyć ręce na swojej własności, te jego piesi zadrgały i warknął na nią. Położył jej ręce z powrotem na jej piersiach. "Rób to do robiłaś do tej pory, dobrze?" Jo była chętna do dania mu pokazu, i to bardziej niż chętna, jeśli Zach miał na to ochotę... Oj będzie bardzo zaborcza w stosunku do niego. Miała wrażenie, że nawet wyprawa na plażę będzie wielką przygodą w jego towarzystwie. Będzie tylko musiała zadbać, by mieć na sobie najseksowniejsze bikini, jakie tylko będzie mogła znaleźć. A oczy Zacha, zawsze będą w nią wpatrzone. Oczywiście nie zaszkodzi się w tym, co jakiś czas upewniać... będzie musiała, dla swojego gorącego, młodszego kochanka. Gruby, twardy kutas Zacha tak się podniósł na jej widok, że aż wyszedł z jego szortów... dobrze, że to był tylko materiał i nie zrobił sobie przy tym krzywdy. Zach pogłaskał dłonią swojego fiuta. "Podoba ci się to, co widzisz?" Jo poruszała biodrami, lekko unosząc się na plecach, ale wciąż z rozłożonymi kolanami. "A ty, co o tym myślisz?" "Pieprzyć." Spojrzała nad swoimi piersiami, widząc jak Zach rozpaczliwie usiłuje założyć prezerwatywę, przeklinając pod nosem, kiedy nie chciała się poddać, jego drżącym dłonią. Prawie parsknęła śmiechem. Cholera, ten chłopiec był... Och. 183

Och. Zach był w niej. Ciepły, ciężki, twardy i walił w nią z całą finezją człowieka, który pościł całymi latami. A Jo to się właśnie podobało. Kochała, kiedy Zach tracił tą swoją żelazną kontrolę i po prostu ją brał, pieprzył tak, jak mu się podobało. Jakby wiedział, że ona nie była ze szkła, ale miała ciało z krwi i kości. Była kobietą, która czasami lubiła łagodnie, ale od czasu do czasu, po prostu, potrzebowała dobrego, twardego pierdolenia. "Panie, jak ja kocham ten tyłek." Ręce Zacha zacisnęły się na jej pośladkach i zaczął je pieścić. A jego rytm nawet na sekundę się nie zachwiał i nie zwolnił. "Dotknij siebie, kochanie. Pozwól, mi popatrzeć jak czujesz mojego fiuta." Jo zaczęła piszczeć. Nawet bez jego dotyku na swojej łechtaczce, wiedziała, że dojdzie. Dotykała się więc, jak tego chciał, a on pompował w nią tylko mocniej i szybciej. Chciał poczuć jak zaciska się wokół niego... i poczuł jak ścisnęła go mocno a on doszedł. Jo była więcej niż chętna, by mu na to pozwolić. Sięgnęła między swoje nogi i próbowała dopasować się do jego ruchów, ale już nie mogła. Jej ręka odpadła, i mogła swoje dłonie zacisnąć tylko na oparciach fotela. Była już tak blisko, tak blisko. Zach podniósł rękę i złapał ją za włosy, przyciągnąć ją z powrotem do siebie. I Jo doszła ze zduszonym jękiem i zachwianym krzykiem, gdy przyjemność przejęła nad nią kontrolę. "Jo..." Jej imię było w jego ustach, niczym westchnienie, gdy wlewał się w nią, napędzany jeszcze bardziej jej orgazmem. Jo opadła na oparcie fotela, dysząc, gotowa tylko do przytulenia swojego kochanka. Poczuła jak złożył delikatny pocałunek, naciskając leciutko na jej szyję. "Czy teraz już kochasz ten fotel?" Jej usta wykrzywiły się w zadowolonym uśmiechu. "Myślę, że mogłabym się do niego przyzwyczaić." Zach obserwował jak na twarzy jego partnerki, powoli gaśnie blask ekstazy po ich kochaniu się. Tak, to był czas, aby pójść dalej, czas, by zostawić stare, i sięgnąć po nowe, razem z jego partnerką u boku. No oczywiście poza tym fotelem. Uśmiechnął się do siebie. A potem złapał ją dając jej małego klapsa, gdy myślała, że on jej nie widzi. Ale pomimo wszystko, wiedział, że wygrał tę bitwę. "Jesteś gotowa?" "Bardziej niż bardzo." Jeszcze raz pogłaskał jej tyłek, a potem sięgnął po klucze. "Hej! Jesteś głodna?" "Zach!"

184

"No co? Jestem chłopcem, i wciąż rosnę!" "Przyciągnął ją do siebie, i oboje, potykając się ruszyli w stronę drzwi, śmiejąc się jak dwa osły. "Poza tym, ciężka praca poprawia apetyt." "Och, Zach." Westchnęła... ale to było już za drzwiami... za drzwiami do ich przyszłości.

185

Rozdział 20

"Wszystko w porządku?" Zach wziął głęboki oddech. Jego ręce drżały. Miał być właśnie oficjalnie przedstawiony trybunałowi Rolanda, i wprowadzony w jego szeregi. Ale jego nerwy były zupełnie roztrzaskane. "Czy Jo jest już tutaj?" Ari pokiwała głową. "Tak. Stoi na samym przedzie, tuż obok Rolanda. Wiedziała, że będziesz się martwił i denerwował." Zach przełknął ślinę. Byli tutaj prawie wszyscy, i czekali na niego po drugiej stronie tych drzwi. No i jeszcze jedno, nie byli świadomi, że ten nowy, potężny czarownik, który był naznaczonym to on. Zach. Roland postanowił, by nikogo o tym nie informować, a Jo w pełni się z nim zgadzała... a Zach, chociaż nie był do końca pewien tego, nie rozumiał, dlaczego oni są tacy nieugięci, to jednak zgodził się z nim. Byli w trybunale dużo dłużej od niego i wiedzieli o nim dużo więcej. Ari stanęła po jego lewej stronie i wyciągnęła do niego rękę. Wzruszył ramionami i ruszył za nią. "A po tym będzie duża impreza z jedzeniem." Zach nie myślał by mógł przełknąć chociaż kęs, jego ręce za mocno drżały. "Oni mnie nienawidzą." "Nie, nie jest tak." Wpatrywał się w Ari. "Żartujesz, prawda? Ci ludzie najchętniej przygnietliby mojego penisa płytą chodnikową." Ari zakrztusiła się. "Zach!" "Oni to zrobią! Och pani, co ja sobie myślałam?" Odwrócił się i ruszył w kierunku drzwi. "Miłego przyjęcia!" "Zachary Davidzie Eliaszu Beckett! Wracaj przez te cholerne drzwi, i to w tej chwili! " Zach stanął jak wryty. Był przerażony. Ale to nie mogła być ona. A jednak była. Miała założone ręce pod piersiami, a jej jedna stopa, odziana w eleganckie buty, rytmicznie uderzała w piękną mozaikę na podłodze. "Mamo!"

186

Ari wyglądała na bardzo zadowoloną z siebie. Zastanawiał się, czy że ona faktycznie wiedziała co się właśnie stało. "Jo zaprosiła całą twoją rodzinę." Do diabła. "Wszyscy tutaj są?" Ari skinęła głową. "Czy to nie jest wspaniałe?" Och, tak pewnie. Świetnie. "Do zobaczenia!" "Zach?" Zamknął oczy. Życie nie było w porządku. "Hej, Lana. Czy to Annabelle stoi obok ciebie?" "Tak." Mógł usłyszeć śmiech w głosie swojej szwagierki. "A Jo zaczyna już się szwendać i denerwować." Cholera. Jo czekała na niego przy drzwiach, by w końcu przez nie przeszedł. Ona miała go zapowiedzieć. Oficjalnie 'wprowadzić', cokolwiek, by to, do cholery, znaczyło. A wszystko, co on teraz chciał zrobić, to tylko iść do domu, i zwinąć się w swoim fotelu, udając, że nigdy nie miał być nikomu oficjalnie prezentowany. "Och, do diabła." "Zachary. Język!" Odwrócił się, i spojrzał w oczy jednej z najbardziej władnych kobiet, jakie znał, no oczywiście poza tą, która stała za zamkniętymi drzwiami do sali balowej, gdzie miała się odbyć jego ‘powitalna’ impreza. Był przecież jedynym z niewielu czarowników naznaczonych przez boginię, a Roland wpakował go w takie powitalne gówno. Teraz, żałował, że nigdy nie zaprzyjaźnił się z tym sukinsynem. A może to była zemsta za ten incydent z M&M-sami? "Cześć." "To nie jest tak, że za chwilę masz się ożenić. Jezu, wyluzuj!" Lana, ubrana była w elegancką złotą sukienkę, a na jej palcu błyszczał nowy pierścionek zaręczynowy z tak dużym diamentem, że mógłby oślepić pilotów samolotów. Wygładziła mu klapy garnituru. "Poradzisz sobie." Małżeństwo byłoby o wiele prostsze. Byłby o wiele szczęśliwszy, wiedząc, że Jo po prostu by mu ucięła jaja, gdyby się za długo ociągał. "Nie wiesz nawet jak bardzo oni, przejęli się, gdy byłem tutaj ostatnim razem." "Pozwolimy im, by dowiedzieli się o klątwie, a potem jak będę mili jakiś jeszcze wątpliwości, to po prostu ich zastraszymy." "Lana!" Annabelle próbowała wyglądać na surową, ale uśmiech po prostu ciągle nie mógł zejść z jej twarzy. "Z drugiej strony, ona będzie do tego najlepsza." 187

"Och, proszę!" Matka Zacha prychnęła. "Kto mógłby nienawidzić mojego dziecka?" Zach skrzywił. Oj tak pewnie, teraz to już było nawet zabawnie. Nagle, hałasy za drzwiami ucichły. Roland zaczął swoje przemówienie. Cholera no! Za późno. Kobiety otoczyły go, kompletnie go zaskakując. Lana mrugnęła na niego. "Show time!" Zach wyprostował się i modlił, by się tylko nie potknąć. Jo stała obok Rolanda i słuchała jego oświadczenia. Tłum był zadowolony, zastanawiając się, które z młodych czarownic lub czarowników w klasie był Jo, zostało naznaczone przez boginię. Nikt nic nie podejrzewał niczego. Na przyjęcie przybyło również kilka czarownic z poza miasta. I cały klan Jo, a jej matka, aż promieniała z dumy. Ananda Yashodhar uznała Zacha za swojego. I jeśli się nie myliła, to faktycznie, teraz Zach należał do sabatu Yashodhar, a to dawało im bardzo wielki zaszczyt. Posiadała naznaczonego we własnym sabacie, a on jeszcze obcował z jej córką, było dla niej prawdziwym źródłem prestiżu. Niestety dla Anandy, Zach był już członkiem sabatu Evans, i należał do Annabelle, i Jo poinformowała matkę o tym fakcie, ale Ananda Yashodar nie zamierzała zrezygnować z prestiżu posiadania naznaczonego, i próbowała dyskutować o tym z Jo i Zachem. Zach próbował być uprzejmy, ale bez względu na to, co by jej nie powiedział, matka Jo i tak uparcie nie chciała im uwierzyć, że Zach nie był jej. Koniec końców, Jo postanowiła dać swojej matce szansę na przedyskutowanie tego z Annabelle Evans, i formalne ustalenie, do którego sabatu należał Zach. No i ustalono, nijako odgórnie, że Zach, zgodnie z tradycją, należał do sabatu Evans, a co najzabawniejsze, Jo, przez związanie z nim, nijako również stała się członkiem tego sabatu. Nawet Annabelle była tym zaskoczona. A potem, cholernie rozbawiona. I próbowała nawet zmusić Jo, by ta zaczęła nauczać młodzież z jej klanu. Jo uśmiechnęła się na to wspomnienie. Na szczęście, miała wymówki w postaci odległości, i tego, że jedynym miejscem na nauczanie, rozwydrzonych i awanturujących się dzieci byłby salon w domu Annabelle. Jednak w końcu doszły do porozumienia. Annabelle przygotuje dla niej kilka młodych czarownic, które ona będzie gotowa szkolić. A jak do tej pory dziewczyny, okazały się być bardziej niż właściwe, więc obie były tym zadowolone. "... I to z wielkim szacunkiem, przyjmujemy do naszego grona pierwszego naznaczonego przez Hekate." Roland, wyglądał w smokingu, na bardzo mądrego i inteligentnego, jego athame był przywiązany przy jego boku, a różdżkę trzymał w ręku. Wyglądał na potężnego króla. Przetoczył wzrokiem po pomieszczeniu, surowy i nieugięty. Nakazując wszystkim akceptację jego woli, a oni instynktownie pochylili się pod nią. Był ich królem i oddawali mu hołd.

188

Jo zawsze była zaskoczona, gdy widziała go w jego oficjalnym charakterze. Zwyczaj widziała go takim, jakim dla niej był, jako swojego przyjaciela. Ro, głupkowatego, kochającego pizzę, wrzoda na dupie. Jednak, dziś wieczorem, przypominała sobie, dlaczego to właśnie on był księciem. W takie dni, rozumiała, dlaczego król czarownic i czarowników, wybrał go na swojego następcę. Nikt nie wiedział, jak swojego króla wybierali czarnoksiężnicy, ale to na pewno nie było nic dobrego. Czarownice wiedziały, kto będzie ich przywódcą, od czasu, gdy przyszły król wchodził w okres dojrzewania. Wtedy wszyscy oni wiedzieli. "On odkrył i pokonał w walce całe gniazdo czarnoksiężników, którzy poświęcali młode czarownice, by zyskać moc i władzę." Ciche wdechy i mruczenie przebiegły po sali. "On pracował pod wielką klątwą, i sam ją z siebie zdjął, używając zaledwie do tego świecy, która jest teraz pogrzebana na trzy stopy pod ziemią, i zatopiona pod warstwami betonu." I to właśnie sprawiło, że odzyskał całą swoją moc. "Zostałem poinformowany, przez wiarygodne źródło, że jest on jednym z najsilniejszych pobłogosławionych przez boginię, w całej naszej historii." Mogła niemal usłyszeć zgrzytanie zębów Rolanda, kiedy wspominał o 'wiarygodnym źródle’. On też będzie musiał popracować nad swoją nienawiścią do co najmniej jednego przedstawiciela rodziny Godwin. To naprawdę byłaby wielka szkoda, gdyby Ari odeszła z Hughiem, i należy podziękować pani, że Roland jednak zdołał ją przekonać, że on ją kocha. Kto wie, co Hugh by jej zrobił, gdyby z nim faktycznie odeszła. "Jest wyjątkowy na więcej niż jeden sposobów. Urodził się w rodzinie, która nie rozpoznała tego czym był, skazując go na trening, przez który tylko cierpiał, chociaż nie z własnej winy. A teraz osiągnął tak wiele w tak krótkim czasie i to właśnie jest świadectwem jego siły." Pomruki stawały się coraz głośniejsze, ci, którzy mieszkali w pobliżu trybunału zaczynali dodawać dwa do dwóch. Jo ledwo zdołała ukryć uśmiech. Roland podniósł rękę i dwóch mężczyzn zaczęło otwierać ogromne, podwójne drzwi, gotowe ujawnić Zacha w całej swej okazałości. "Oto Zachary Beckett, własność Hekate!" Jo prawie się roześmiała. Zach ruszył przez salę, a na jego twarzy malował się grymas, który tylko sprawiał, że był zabójczo seksowny. Towarzyszyły mu mama Beckett, jej suknia była niczym muśnięcie słońca i aż cała promieniowała szczęściem, oraz Annabelle Evans, która miała na sobie zwiewną zieloną kreację, która sprawiała, ze wyglądała, jakby płynęła na lekkiej bryzie. Zaś za Zachem podążały Lana Evans i Arianna Malinborn. I nawet jeśli tego nie widziała, to i tak by przysięgła, że Lana szczypnęła Zacha w tyłek, by przeszedł przez te drzwi. A potem jeszcze raz, by ruszał się szybciej.

189

Zach przeszedł przez cała salę, przy zaskoczonym tłumie, pogrążonym teraz w bardzo ostrożnej ciszy. Zatrzymał się przed Rolandem i skłonił mu się nisko. "Mój Książę." Roland skinął mu głową w odpowiedzi. "Zachary. Witamy cię w trybunale czarownic i czarowników." Figlarny błysk pojawił się w oczach Zacha, gdy wstawał. "Dziękuję ci, och najmądrzejszy królu." Jo była cholernie blisko zakrztuszenia się śmiechem. Widziała też błysk w oku Rolanda. Oni dwaj stali się dość bliskimi przyjaciółmi, odkąd wrócili do Cleveland. Teraz też, gdy Roland zrozumiał, jak ważny jest dla niej Zach, naprawdę bardzo się starał, by naprawić ich stosunki. A Zach jak to Zach, pozwalał mu na to. Roland zmrużył oczy. "Naznaczony jest bardzo cennym darem, rzadkim i dlatego tak trudno go rozumieć." Co? To nie było częścią przemówienia Rolanda. On lubił dużo formalności, ale teraz widziała jak na twarzy jej przyjaciela maluje się czysta szczerość i relaks, cokolwiek planował robić Roland, to było to właściwe. "To jest prezent od mojego trybunału. Za pierwszym razem, gdy do nas przybyłeś, byłeś obarczony klątwą, i chociaż nie wiedzieliśmy o tym..." Roland potrząsnął głową. "Jestem ci winien za przeprosiny." Zach uśmiechnął się, a jego ciepło, objęło wszystkich wokół. "Żadne przeprosiny nie są potrzebne. " "Nie. Są potrzebne. Traktowaliśmy cię źle. Podczas, gdy powinniśmy szukać odpowiedzi, a nie od razu odpowiedzialnością obarczyć ciebie." Roland wyciągnął rękę. Mogła usłyszeć jak zadudnił jego athame, gdy wyciągnął dłoń do Zacha. "Witaj, bracie." Jo prawie upadała. To, co robił teraz Roland, to nic innego jak przyjmowanie go do jego własnego konwentu, umieszczał w ten sposób Zacha nad prawie każdym czarownikiem i czarownicą na tej sali. Roland, jako książę, miał bardzo mało członków w jego osobistym sabacie. Tak właściwie, to właśnie trybunał był jego sabatem, a każdy z nich był cenionym jego członkiem. Aby być częścią sabatu księcia, nie trzeba było rezygnować z własnego sabatu, ale to ustanawiało twój status wśród czarownic i czarowników, na prawie tak wysokim poziomie jak samego księcia. Jo była jednym z, niewielu którzy posiadali ten przywilej. Zach wyciągnął dłoń, tą z kołem Hekate, i uścisnął dłoń Rolanda z jego athame. Światło błysnęło pomiędzy ich połączonymi dłońmi. To bogini przypieczętowała ten sojusz swoim błogosławieństwem. "Dziękuję, bracie." 190

Annabelle wyglądała, tak jakby właśnie połknęła rybę. Jo rzuciła okiem w stronę swojej matki, która wyglądała na równie zszokowaną. Starała się nie uśmiechać, gdy Roland i Zach wymienili uściski uderzając się rękami po plecach. Widział krople krwi spływające z ich palców. Następnie Roland, z uśmiechem na twarzy zwrócił się do ludzi. "Nie wiem jak wy, ale ja umieram z głodu. " Zach odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się.

To było takie dziwne uczucie. Ludzie, którzy jeszcze nie tak dawno, nie chcieli go znać, teraz cały czas do niego pochodzili, chcąc z nim porozmawiać, spędzić czas z nim i... dotknąć go. Och, to było takie wzruszające. Kobiety cały czas chichotały wokół niego, a on zaczynał się już czuć jak najdorodniejszy melon na rynku. Jedna z kobiet nawet sprawdziła sama, jak bardzo jest dojrzały, klepiąc po tyłku. Dziękował dobrej pani za obecność Jo, bo gdyby nie ona, to rzuciłby to wszystko w cholerę. To była świetna zabawa, patrzenie jak jego partnerka podejmuje decyzję, której kobiecie wolno się do niego zbliżyć, a na którą należy warknąć, by się odsunęła. Wiedział, że to nie powinno go aż tak cieszyć, ale czuł się z tym naprawdę dobrze. Patrzenie jak jego partnerka go broni, było absolutnie bezcenne. "Hej, Zach." Zach poklepał miejsce obok siebie wiedząc, że to była jedna z kobiet, na którą Jo nie będzie warczała. "Hej, Lana. Siadaj i zrelaksuj się." "Dzięki." Lana usiadła obok niego z westchnieniem. "Czy oni nadal tańczą?" Zach skinął głową. "Tak." Wskazał na parkiet, gdzie Jo robiła jakieś dziwne figury wokół Chrisa. To był dla nich obojga cudowny czas. "No dobra. Chciałam z tobą porozmawiać prywatnie. " Odwrócił się i zobaczył obawę malującą się na twarzy Lany. "Co jest?" Uniosła rękę i pokazał mu wilka cień na swojej dłoni. "Myślę, że Gareth jest w tarapatach." Złote oczy, były swoistym rodzajem przypomnienia o jego starszym bracie. Zach czuł, jak przechodzi w stan gotowości. "Wiesz co się stało?" 191

"Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że to jest coś złego." Zach skinął głową. "Myślisz, że to ma coś wspólnego z Gen?" Lana zmarszczyła brwi. "Gen?" "Coś się wydarzyło na wyspie. Coś, co sprawiło, że Gareth uciekł z krzykiem. Nigdy nie widziałem go takiego wcześniej." Wyjaśnił. Wiedział, że Gen zrobiła coś, by uratować życie Garetha. "Och... A teraz myślisz, że on nie może jej spojrzeć w twarz?" "Ona myśli, że on ją nienawidzi." "Uwierz mi, ale nie." Lana zmarszczyła brwi. Powstrzymał się od zadawania jej pytań, skoro była tego taka pewna. "Jakaś wskazówka, gdzie ona teraz jest?" "Ostatnio słyszałem, że koncentrowała się na polowaniu na Hugha." Zach od razu poczuł przeolbrzymią chęć, by ruszyć za nią, ale Jo wciąż go potrzebowała. Ona wciąż budziła się w nocy wstrząśnięta i przerażona. Nie było mowy, by mógł ją teraz zostawić. Gen by to zrozumiała, ale i tak ruszyła na własną rękę, a teraz patrząc na znamię na dłoni Lany, czuł prawdziwe zmartwienie. Bo to przecież były przeczucia Lany, a więc coś ważnego. "A co, jeśli ona go znajdzie?" "Gareth będzie musiał się z nią połączyć." Zach wiedział, i to bez wątpienia, że jeśli Hugh Godwin sprawi, by chociaż jeden włos spadł z głowy Genevieve, wszystkie jego zostaną wyrwane, a Gareth będzie na niego polował na krańcach ziemi. "Czy on już poprosił o pierścień?" Zach wzruszył ramionami. "Daniel go wziął, ale z tego co wiem, nie rzucił jeszcze czaru." "Phi!" Lana skrzyżowała ramiona. "Chłopiec powinien wiedzieć, że albo bierze to gówno co mu naszykował los, albo wypada z puli." Zach w pełni się z nią zgadzał. Nie miał pojęcia, dlaczego Daniel był tak wrogo nastawiony do Kerry, ale może nadszedł już czas, aby się tego dowiedzieć. Chociaż, w pierwszej kolejności musi rozwiązać problem Garetha. "Myślisz, że powinienem do niego zadzwonić i poprosić go, by oddał pierścień Garethowi?" "To może nie być takim złym pomysłem." Lana wstała i poklepała go po ramieniu. "Ja zadzwonię do twojego brata. A potem mam zamiar wyciągnąć moją bratnią duszę stąd i sprowadzić na bardzo złą drogę." Zach spojrzał na swoją partnerkę i jej taniec. Uśmiechnął się, wiedząc dobrze co to znaczyło. "To brzmi jak idealny plan także i dla mnie." 192

Wstał, od razu gotowy rozpoczęcia tego zadania i zabrania swojej partnerki do pieprzonego domu. Jo patrzyła kątem oka, jak Lana ruszyła przez salę w kierunku drzwi wyjściowych. A Zach właśnie przemierzał parkiet w stronę, gdzie ona tańczyła z Chrisem. "Oto i nadchodzi." Chris mrugnął. "Idę po Lanę." "Wychodzicie?" "Tak." Uśmiech Chrisa był bardzo zły. "Mam plany." "Och tak, jestem tego pewny." Poczuła jak silne ramiona owijają się wokół niej. "Moja." Chris skinął głową i poklepał Zacha po ramieniu. "Twoja." Usta Zacha musnęły jej odsłonięty znak. "Idź lepiej poszukać swojej." "Dobry pomysł." Bracia wymienili uściski. "Rano wracamy do domu." "Wiem." Zach uścisnął Chrisa ostatni raz. "Wrócimy na Święto Pracy." "Wcześniej." Słowa, pojawiły się, zanim zdążyła w ogóle nad nimi pomyśleć. Nie miała pojęcia, dlaczego je powiedziała, ale wiedziała, że miała rację. Będą z powrotem w Pensylwanii jeszcze przed dniem Święta Pracy. Mężczyźni wymienili spojrzenia. "Idź po Lanę, zanim wpakuje się w kłopoty." Chris praktycznie przebiegł przez parkiet. Jo zmarszczyła brwi. "Jezu. Czy ty właśnie nie wpakowałeś jej w jeszcze większe kłopoty?" Zach roześmiał się. "Nawet o to nie pytaj." Okręcił ją wokół. "Gotowa na poćwiczenie stawów?" Jo wyciągnęła ręce nad głową, zadowolona, gdy poczuła ciepłą skórę Zacha i jego błyszczące oczy. "No nie wiem. Nie tańczyłam jeszcze z Rolandem." Muzyka zmieniła się w coś bardzo ciepłego i bardzo dusznego. Zach pociągnął ją bliżej, przytulając się do jej szyi. "Myślę, że mogę zgodzić się na jeszcze jeden taniec." "Fajnie. Puść mnie, muszę go znaleźć." Jego ramiona od razu zacisnęły się na niej jeszcze mocniej, a zęby lekko nadgryzły jej szyję. "Nie. Teraz tańczysz ze mną."

193

"Och. No dobrze. Przypuszczałam, że tak właśnie będzie." Jo objęła jego szyję i westchnęła ze znużeniem. Czuła na boku swojej szyi, jak się uśmiechnął. "Jakie trudności?" "Całkowite." Podniósł głowę z jej ramienia i uśmiechnął się do niej. Pocałował czubek jej nosa. "Kocham cię, Jo." Westchnęła, całkowicie szczęśliwa. Przytuliła głowę do jego piersi i pozwoliła, by muzyka płynęła przez nią. Jutro Zach może będzie musiał znowu stanąć twarzą w twarz ze złem, ale dzisiaj był jej. W jej ramionach. Wysłała modlitwę dziękczynną, że została pobłogosławiona takim szczęściem, że znalazła kogoś takiego do kochania jak Zachary Beckett. "Ja też cię kocham." "Ha! Odbijany, frajerze." Jo aż podskoczyła, gdy za sobą usłyszała, narzekania Rolanda. "Cholera sprytne, czarownico! Przywlekłaś nas tutaj w tym tańcu, właśnie w tym celu, prawda?" "Jop, dokładnie. A teraz odsuń się Panie Wielki Przegrany." Chciwa radość w głosie Ari była wiele mówiąca. Brzmiała tak tylko wtedy, gdy wygrywała zakład. "Cholera." Usłyszała szelest banknotów, a także, pełne rezygnacji westchnienie. No i Zach usztywnił się i opuścił ramiona. Tak, ona też była zrezygnowana, po czymś takim wcale nie chciała wiedzieć, o co znowu założyła się Ari. I czemu wygrała. "To najlepsze dziesięć dolców, jakie wygrałam." "Kto to wiedział, że Johry Yashodhar będzie się tak do niego kleiła?" Jo uniosła głowę. Odwróciła się w ramionach Zacha, i skrzywiła się do Rolanda, a potem wybuchła głosem Brunhildy. "Kleiła?" Z szeroko otwartymi oczami, Roland cofnął się powoli, chowając się plecami Arianny. "Nie. Nie kleiła, wcale się do niego nie kleiłaś." Uniosła brew tylko patrząc na swojego księcia, a Arianna tylko uśmiechała się jak ześwirowany księżyc w pełni, przez cały ten czas. "A ja myślę, że jednak się kleiłaś." Zach szepnął jej do ucha. Zadrżała czując muśnięcie jego oddechu na ciele. "Myślę, że jesteś taka miękka, słodka i doskonała." Przytuliła się z powrotem do niego. "Cóż, przynajmniej ty masz cywilną odwagę." Potarła jego ramię, a on zaśmiał się w odpowiedzi.

194

"Gotowa na powrót do domu?" "Mmm..." Właśnie liznął całą drogę w górę jej szyi... no i wiedziała, co miał na myśli, mówiąc o powrocie do domu... to na pewno nie będzie miało nic wspólnego ze snem. "Tak jak mówiłem. On jest doskonała."

195