Dana Marie Bell Halle Shifters 01 Bear Necessities (+18)

TOM PIERWSZY

Tłumaczenie nieoficjalne: BLOMBUS Korekta: CHOMIKowiecka

ROZDZIAŁ PIERWSZY - Cholera jasna, Bunny. To był ostatni kawałek bekonu. Ten dzień zapowiadał się naprawdę wspaniale. Aleksander „Bunny” Bunsun uśmiechnął się szeroko i połknął kruchy, tłusty, słony kawałek niebios. – Tak, był. – I był przepyszny. Dodatkowy specjalny smak wydobywał się przy zabawnej frustracji widocznej w oczach jego kuzyna. Ryan rozsiadł się warcząc nisko. – I zjadłeś całego kantalupa. - Tak, zjadłem. – Oparł się i pogłaskał po brzuchu. Cholera, jedzenie było tu świetne. Musi zapamiętać to miejsce, gdy następnym razem będzie tędy przejeżdżał. Zwłaszcza, jeśli Chloe zdecyduje się na stałe zamieszkać w Pensylwanii. Ryan z ostrzegawczym błyskiem w oku dobrał się do ostatniego winogrona, wyrywając go z kiści ustami. – Przynajmniej coś mi zostawiłeś. - Odpuść z tym narzekaniem. Miałeś cztery jajka, całą kiełbasę, sześć naleśników, wszystkie te zielono-melonowe rzeczy i cały kubek kawy. - Zielono-melonowe rzeczy? –zachichotał Ryan, wycierając swoje dłonie w serwetkę, po czym upuszczając ją na pusty talerz. Bunny przewrócił oczami i zawołał kelnerkę. Nigdy nie mógł zapamiętać co to było, ale zawsze były w zestawie z sałatą i kantalupem, czyniąc cały smak zabawnym. Do diabła z tym. Niech Ryan się śmieje. Bunny chciał zapłacić swój rachunek i ruszyć w drogę. Podążanie tam, gdzie do diabła jechali, nie powinno im zająć więcej jak kilka godzin, a on zdecydowanie chciał się tym cieszyć, nie bacząc na Ryana. Zapłacili za rachunek i skierowali się do swoich Harley’ów. Przez wczesną jesień musiał założyć kurtkę. Tego roku chłód przyszedł wcześniej. Był późny wrzesień, a wydawało się, że jest listopad. Miał nadzieję, że cokolwiek złego dzieje się z młodszą siostrą Ryana, zostanie to szybko załatwione. Miał dwudniową przerwę w jodze i już odczuwał tego skutki. Chloe Williams wyprowadziła się do Halle, by uzyskać stopień na wydziale weterynarii Uniwersytetu w Pensylwanii. I powoli, ale sukcesywnie, wesoła, mała dziewczyna, która odeszła by założyć swój dom, traciła trochę swojego blasku. Nie chciała zdradzić, o co chodziło. Powiedziała tylko, że miała jakieś osobiste problemy, o których nie będzie rozmawiała ze swoim bratem, albo ze swoim kuzynem. Bunny sądził, że być może był problem z szeryfem, z którym się spotykała przez jakiś czas. Jeśli o to chodziło, to dopilnuje by ten facet naprawił to w przeciągu dnia lub dwóch. Albo on rozprawi się z facetem, który wywołał u niej ten smutek. 2

Sfrustrowany wypuścił powietrze. Cześć jego nienawidziła tego, że musiał opuścić dom. Chciał wrócić do swojego życia. Do diabła, nawet nie wiedział dlaczego w ogóle zdecydował się na tę małą podróż. Spotkał słodką niedźwiedzicę, która ostatnio puszczała do niego oko. Skusił się ją posmakować, ale jakiś dokuczliwy zmysł mówił mu, że coś było nie tak i zamiast tego wysłał go w podróż z Ryanem. To było dziwne. Nigdy wcześniej w ten sposób nie miał przeczucia, że musi ruszać w drogę. To był prawie przymus, a Bunny wiedział, że gdyby za tym nie podążył, to żałowałby do końca życia. Bunny pokręcił głową i założył kask, otrząsając się z uczucia, że musi ruszać już teraz. Cokolwiek było z nim nie tak, miał zamiar wrócić do domu i zapewnić sobie miłe, słodkie rżnięcie. Sny, które miał odkąd wyjechał z domu sprawiły, że był cholernie napalony. Rozważał zaspokojenie się własnoręcznie, bez względu na to czy Ryan spał w łóżku obok. Niedźwiedzie miały dobry słuch, a Bunny nie zamierzał czuć się zażenowany tym, że Ryan go usłyszał. Więc się powstrzymał i teraz był jednym powalonym Niedźwiedziem. Nie pomogło to, że każdy z jego snów przedstawiał kobietę, która zmieniała się z ciemnowłosego anioła w zajebistą bohaterkę z jego fantazji w stylu manga/anime. Jako jedyny w rodzinie miał obsesję na punkcie japońskiego stylu rysowania i animacji, ale nie mógł nic na to poradzić. Zakochał się w tym odkąd pierwszy raz przeczytał „Czarodziejkę z Księżyca” i „Tenchi Muyo!”. Miał wszystkie części „Czarodziejki z Księżyca” na DVD, w oryginalnym japońskim języku ( oczywiście z angielskimi napisami). Jego rodzina śmiała się tylko i cierpliwie znosiła go podczas świąt, a on pochłaniał to wszystko, jak chciwe dziecko. Niestety, żadna realna kobieta nie mogłaby stawić czoła jego fantazjom. Pozbył się pragnienia, by mieć choć troszkę czegoś niezwykłego. Przy odrobinie szczęścia, mogłaby czekać na niego Niedźwiedzica, najlepiej naga pod płaszczem, siedząc na jego progu. Bunny zapalił motor i łatwo włączył się w ruch uliczny. Cokolwiek to było, kręcące się koła uspokoiły go.

Zapowiadał się bardzo gówniany dzień. Tabby kulała wychodząc z lasu, jej prawa tylnia łapa była we krwi. Nie miała pojęcia jak zdołała rozciąć sobie poduszeczkę. Odkąd śmieci na ziemi mogłyby być groźne dla Wilków, zwykle uważała, by nie biegać w miejscach, do których obozowicze, bądź dzieci, mogliby pójść. Jedna rozbita butelka doprowadziłaby do krwawienia, sprawiając zmiennemu poważne problemy, jeśli nie mógłby się przemienić. Z pewnością musiała uciąć sobie pogawędkę z jednym z miejscowych koteczków. Być może jeden z nich mógłby się czegoś dowiedzieć o dzieciakach z collegu biegających po lasach dla piwa i seksu. Jeśli tak, to może musiałaby poprosić o pozwolenie na polowanie na innych obszarach. Była wdzięczna Pumom, że przyznali jej prawo do poruszania się po ich terytorium. Do diabła, była im za wszystko wdzięczna. Gdyby nie Gabe Anderson, Zastępca Marshalla i szeryf małego miasteczka Halle, Tabby byłaby zmuszona do ponownej przeprowadzki. Nie każda Duma pozwoliłaby Wilkowi żyć pośród nich, nawet z mającym coś do powiedzenia kimś takim jak 3

Zastępca. Ale w Halle byli bardziej otwarci na ten pomysł, niż mogłaby przypuszczać. Była po prostu wdzięczna, że pozwolili jej zostać na próbę. Alfa, Beta, Marshall, Omega; byli oni władcami Dumy lub Sfory. Zastępca Marshalla spełniał podobne funkcje wobec Marshalla, jak Beta wobec Alfy, ale bez tego szerokiego zakresu władzy, jakim cieszyła się Beta. Był prawą ręką Marshalla. Tym, który narzucał Dumie i Sforze prawo, i pomagał w zapewnieniu dobrego, fizycznego samopoczucia ich członkom. Odkąd znajdował się na granicy bycia zwykłym członkiem, a liderem, Zastępca na wiele sposobów był uchem Dum i Sfor. W niektórych Dumach i Sforach, Zastępca należał do grona liderów tak, jak to było w Halle, gdzie Gabe miał tyle do powiedzenia, co Beta, Marshall i Omega. Nigdy nie chciała opuścić Halle. Miasto było przytulne i zachęcające w taki sposób, w jaki jej stara Sfora nigdy nie była. Alfa Pum, dr Max Canon, był przystojniakiem. Jego damska Alfa Emma, zwana przez Pumy Curaną, była twardym cukiereczkiem z sercem ze złota. Spytała się Gabe’a, co oznacza słowo Curana i dowiedziała się, że była to zmieniona forma słowa cucuarana, portugalskiego określenia Kuguara. Reszta Pum była w większości naprawdę miłymi osobami. Czuła się tu jak w domu. Było to coś, czego nie odczuwała przez długi czas. Miała tu przyjaciół i zbudowała na nowo swoje życie. Nigdy nie chciała wrócić do Sfory, która odrzuciła ją dawno temu. Ale bez względu na to, jak mili byli członkowie Dumy, nie byli Wilkami. Nie byli Sforą, o czym przypominała jej każda pełnia księżyca, odkąd zezwolono jej na pobyt. Nadal była Wyrzutkiem. Skierowała się do swojego wozu i ubrała ciuchy, które zostawiła w lesie. Zmiana spowodowała, że rozcięcie zaczęło bardziej krwawić zanim nie zagoiło się, zostawiając bolące miejsce pod stopą, które poczuła po założeniu tenisówek. Z kieszeni wyjęła klucze, chcąc wrócić do swojego mieszkania i kofeiny, z którą czekali na nią współlokatorzy. - No popatrz tylko kto to. Tabby napięła się słysząc znienawidzony głos jedynej zasranej muchy w jej kupie szczęścia w Halle. - Gary. – Odwróciła się do swojego nemezis i jego dwóch najlepszych kumpli stojących za nią nago. Musieli się zmienić i przybiec skądś indziej. Nie było tam żadnego wozu i nie były porozrzucane na ziemi ich ciuchy. - Wyrzutek. Z trudnością zdusiła swoje Wilcze warczenie. Była przerażona. Nie pierwszy raz inne Wilki stawały z nią twarzą w twarz, ale po raz pierwszy zdołali dopaść ją samą. Blask w oku Gary’ego mówił jej, że jeśli nie ucieknie, to zostanie poturbowana. – Czego chcesz? Gary uśmiechnął się szeroko ukazując ostre kły, jego oczy zmieniły się z piwnych w lekko brązowe. Pocierał dłonią w górę i dół po swoim rosnącym prowokująco penisie. Pozostali dwaj poruszyli się by ją otoczyć i wiedziała, że jest w wielkich tarapatach. Jako Wyrzutek, technicznie rzecz biorąc, Tabby była zwierzyną łowną dla każdego Wilka, który potrzebował trochę zabawy. Jak dotąd bardzo niewiele Wilków kierowało się do Halle. 4

Większość zmiennych, którzy uczęszczali do collegu, byli tutejszymi, a zatem częścią Dumy w Halle. Nie wchodziła w drogę tym, którzy nie byli członkami Dumy, zwłaszcza Wilkom. Była przerażona tym, co by się stało, gdyby się do nich zbliżyła. Alfa najbliższej Sfory nie był dla niej żadną pomocą. Widziała go raz z daleka i był on wielki oraz przerażający. Rick Lowell miał najzimniejsze niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziała. Tabby była zbyt przestraszona, by się do niego zbliżyć i próbować dołączyć do jego Sfory. Mógłby na nią raz spojrzeć i wiedzieć, że nie jest tego warta. Teraz żałowała, że nie miała tyle odwagi, by o to spytać. Być może uzyskałaby zgodę na dołączenie do Sfory. Może byłaby chroniona przed podstępnymi Wilkami, takimi jak Gary, ale to by oznaczało opuszczenie Halle i umieszczenie każdego aspektu swojego życia w rękach kogoś innego. A to była ostatnia rzecz, jaką Tabby chciała zrobić. Przynajmniej tu w Halle Pumy były dość wyluzowane. Nie szkodziła im, oni nie szkodzili jej. Byli przyjaźni, ale zdystansowani, a jej się to podobało. Tabby zadrżała. Nie miała szans przeciwko tym trzem. Trzymała klucze w dłoni, ale samochód był zamknięty. Jeśli go odblokuje, to i tak będą przy niej, zanim dostanie się do drzwi. Ale był jeszcze jeden przycisk… Brawura była jej jedynym sposobem na wydostanie się z tego. Wiedziała, że kilka Pum we wczorajszą noc udało się w teren. Jak dobrze pójdzie, ktoś z nich mógłby tędy przechodzić i powstrzymać Gary’ego, zanim zrobi to, czego najwyraźniej chciał. – Odpierdol się Gary! Spojrzał na nią gniewnie – Myślisz, że ktoś przyjdzie i cię uratuje, Tabby? Szyderczo wyśmiał jej przezwisko, jego idiotyczni Sforzy bracia zaśmiali się, jak grupa hien. – Jesteś Wyrzutkiem. Twój tyłek należy do mnie. – Zrobił krok do przodu, a jego oczy zmieniły się w brązowe. Wilcze oczy. Na to właśnie czekała… Tabby włączyła alarm. Samochód zaczął ryczeć, światła zaczęły błyskać. Trio zakryło swoje uszy rękoma, zacisnęli wargi z bólu. Ich wrażliwe uszy zostały zaatakowane przez coś, co nie przeszkadzałoby ludzkim zmysłom. Korzystając z ich zaskoczenia Tabby odblokowała samochód i ruszyła ku drzwiom. - Zatrzymać ją! Otworzyła drzwi i wskoczyła do środka, zanim którykolwiek z nich ją dopadł. Przytrzasnęła drzwiami palce jednemu z głupków Gary’ego. Wrzasnął prawie tak głośno, jak wyjący alarm. Zabrał swoje palce więc mogła zamknąć drzwi blokując je, zanim Gary mógł za nie pociągnąć od strony kierowcy.

5

Zaczął walić w szybę. Cofnęła się, ale nie przestała ruszać, by wślizgnąć się za kierownicę. Odpaliła samochód krzycząc, kiedy Gary za trzecim uderzeniem roztrzaskał szybę. Wystartowała ślizgając się po posypanym żwirem parkingu. Wpadła w poślizg zanim zaczęła panować nad autem. Kierowała się prosto na drogę prowadzącą do Halle. Prowadzącą do bezpieczeństwa. Tabby trzęsła się jak osika. Gary jeszcze nie był tak blisko tego, by położyć swoje łapska na niej. On i jego głupki zadowalali się wcześniej szydzeniem z niej i obrzucaniem jajkami witryny salonu, w którym pracowała. Uważała by zawsze mieć towarzystwo. Jak mogła być tak bezmyślna? Mimo to nie pomyślała, że mieli swoje miejsce spotkań w… znowu zadrżała. Nawet nie chciała myśleć przed czym właśnie uciekła. Tabby potrzebowała pomocy. Miała tylko nadzieję, że Gabe i pozostałe Pumy ją wysłuchają, bo jeśli ją odprawią, to będzie uciekać, aż jej łapy się poddadzą.

- Wow. Twoje życie to jeden wielki bałagan, kochanie. – Julian Ducharme wepchnął sobie do ust kolejne ziarnko popcornu i uśmiechnął się. – Dobrze, że masz do pomocy kogoś takiego jak ja. Tabby parsknęła. Nie była jedynym outsiderem, który niedawno dotarł do Halle. Julian przybył do Living Art Tatoos jakiś miesiąc temu i zdążył już przywiązać się do każdej dziewczyny, która tu pracowała. Nawet twarda Cyn, właścicielka, polubiła przyjaznego niedźwiadka o złotym sercu. – A jak ty mógłbyś mi pomóc, hmm? Odstawił miskę i wytarł tłuste dłonie o papierowy ręcznik. Film, przy którym się przekomarzali, nawet nie zwrócił ich uwagi. Chociaż naprawdę zaryzykowałaby rzucić nań okiem, kiedy na ekranie pojawił się Aragorn. Viggo Mortensen był taki gorący w „Dwóch Wieżach”. – Najpierw zajmę się tą twoją bolącą stopą. Wzdrygnęła się. Nie mogłaby ukryć przed Julianem nawet najmniejszego bólu. Czasami ją to przerażało. Za pierwszym razem, zanim coś powiedział, drzazga została usunięta z jej ciała. Zmarszczył brwi, odwracając jej rękę i wydostając z niej odłamek, zanim mogłaby powiedzieć „ała”. – Myślę, że nadepnęłam na odłamek szkła, albo na coś innego. - Albo na coś innego. –Mrocznie wymamrotał przyciągając jej gołą stopę do siebie. – To zajmie tylko sekundkę. - Jednym palcem pogładził ją pod stopą i Tabby, która była skandalicznie wrażliwa, poczuła… nic. – Poruszaj palcami. Nie czuła żadnego bólu. – Koleś. Rządzisz. Julian uśmiechnął się i wstał, kierując się do jej kuchni – Wiem. Pokręciła głową. 6

- Kiedy twoje niecne wspólniczki wrócą do domu? – Odkręcił kurek. Dźwięk wody zagłuszał jego głos, ale nadal słyszała w nim osobliwy ton. Starała się zdusić chichot. Dokładnie wiedziała, co najwyraźniej czuł do jednej z jej współlokatorek. - Cyn powiedziała, że musi zostać dłużej, zająć się papierkową robotą. – Cyn była właścicielką Living Art i szefową Tabby, jak również jedną z jej współlokatorek. – Glory ma randkę, więc nie mam pojęcia, kiedy wróci. – Glory również pracowała w LA, zajmując się piercingiem, była też jej drugą współlokatorką. Woda przestała lecieć i Julian wrócił. Trzepnął na nią rękoma, spryskując ją wodą. – Hej! Walnął się obok na sofie i chwycił za miskę popcornu. Patrzył na ekran pochylając głowę. Czekała by dowiedzieć się, co takiego skandalicznego tym razem wyleci z jego ust. – Dlaczego tak jest, że Orlando Bloom może wyglądać dobrze zarówno jako dziewczyna i jako chłopak? Tabby rzuciła w niego popcornem. – Legolas nie jest dziewczyną. Odwrócił się unosząc jedną czarną brew, jego pełne usta wykręciły się w uśmiechu. – Nie jest? – Wskazał ekran brodą, wyraz jego twarz zmienił się w diabelski. - Myślisz, że Aragorn nie ma ochoty na kawałek tego, Arwen albo ktoś inny? Tabby położyła nogi na stoliku i rozciągnęła się. – Taa, a kiedy Aragorn uniesie kilt Legolasa, to znajdzie wewnątrz specjalną niespodziankę. – Julian udławił się popcornem i zaczął się śmiać. Punkt dla mnie. Ukradła mu miskę i rozsiadła się, by oglądać film.

- To jest to? Dla czegoś takiego Chloe opuściła Oregon? – Bunny szedł ulicą, zatrzymując się, by spojrzeć przez okno na sklep. Był bardzo… różowy. Grupka kobiet siedziała na starej sofie pijąc herbatę i śmiejąc się, podczas gdy niska, ciemnowłosa kobieta wbijała kod zakupionych produktów na staromodnej kasie fiskalnej. Zadrżał i spojrzał na napis. Wallflowers. Powinien się nazywać Kurnik. Odszedł, zanim trochę więcej testosteronu wycieknie przez jego skórę. Ryan zachichotał. – Kocha to miejsce i obiecała, że my też się zakochamy. Bunny zadrżał. – To, czy tu zostanę, jeszcze nie zostało ustalone– Zatrzymał się spoglądając na inny sklep. Komiksy. Coś bardziej w jego stylu. Ciekawe, czy mają porządną sekcję z mangą? Zawsze poszukiwał dobrego sklepu, a jeśli ma zamiar tu zostać… - Ooo nie, nie zrobisz tego. – Ryan chwycił za jego kołnierz i odciągnął go od szyby. – Przysięgam, że jest tak, jak z francuskimi świniami i truflami. Jeśli są gdzieś w pobliżu komiksy, to ty zawsze je wywęszysz. 7

Bunny przewrócił oczami, ale pozwolił się kuzynowi odciągnąć. Zapamiętał, by tu wrócić później z blankietem dwustu dwudziestu funtów. – Przysięgam Ryan. Starzejesz się. - Mam dwadzieścia siedem lat! A ty, dupku masz dwadzieścia osiem! Bunny położył rękę na sercu. – Ale wewnątrz jestem taki młody. To się liczy. Ryan pokręcił głową i puścił go. – I dlatego nie jesteś samodzielny. Bunny po prostu szeroko się uśmiechnął i podążył za swoim kuzynem główną ulicą w Halle. Znajdą Chloe, której nie było ani w swoim mieszkaniu ani w barze, w którym zazwyczaj pracowała. Jej problemy skończą się, czy będzie tego chciała czy też nie. Wtedy wróci do domu. Jeśli by tylko się dowiedział, dlaczego zawsze na myśl o domu jego Niedźwiedź warczał, byłby wniebowzięty.

Tabby patrzyła przez okno w Living Art na słoneczny, dzień i westchnęła. – Dzisiaj będzie kolejny gówniany dzień. - Mówisz tak, bo pokazują ci się odrosty. Tabby odwróciła się do swojej przyjaciółki Cyn i warknęła. Dźwięk był głęboki i dziki, no i z pewnością nie był ludzki. Cyn zaśmiała się. – Skarbie, gdybym się ciebie bała, to bym cię nie zatrudniła. Tabby przewróciła oczami i skupiła się z powrotem na frontowym oknie. – Nie mieliśmy dzisiaj klienta. - Poniedziałki. – Kobiety spojrzały na siebie i zajęczały. Bardzo niewielu ludzi przychodziło do salonu w poniedziałek po południu. Glory, która zajmowała się piercingiem, kręciła się w swoim krześle. Jej długie, niebieskie włosy falowały dookoła niej. – Przystąpcie do chóru. Cyn pokręciła głową, jej ciemne włosy wstrząsały swoimi nowymi różowymi pasemkami. – A wtedy nadchodzą Soboty. Trzy kobiety wymieniły się spojrzeniami i zadrżały. Soboty stały się dla nich wrzodem na dupie. Od czasu incydentu w lesie, Gary i jego kumple nasilili napastowanie Tabby tak bardzo, że 8

policja była wzywana do sklepu dwa razy przez gwizdy, rzucane jajka i wyzwiska. Była pewna, że Gary odpowiadał za graffiti na szybie, które zauważyły w sobotni ranek. Wymalowane sprayem słowo „pizdy” spowodowało, że Cyn wybuchła przeklinając po hiszpańsku. Zamieniło się to w taki problem, że nawet czaderski szeryf Anderson nie mógł sobie z nim poradzić. Mimo, że był Pumą, to był tylko jedną Pumą, a odkąd to nie miało wpływu na Dumę, nie czuła się na tyle swobodnie, by porozmawiać o tym z dr Cannonem, czy z jego Curaną. Nie była Pumą. Była Wilkiem, a jej problemy nie były ich problemami. Przez lata podróżowała w wilczej formie żyjąc bez dachu nad głową, zanim sześć miesięcy temu dotarła do Halle wygłodzona i gotowa wrócić do rodzaju ludzkiego. Zemdlała w przydomowym ogródku kobiety o imieniu Sheila Anderson i było to najszczęśliwsze zrządzenie losu, jakie miała przez te wszystkie lata. Jej wnuk, szeryf Anderson, znalazł jej po cichu miejsce, jedzenie i pracę. Teraz podlegała Cyn, zrobiła prawo jazdy i dostała samochód, i prawie miała swoje GED1. Dziwnie było myśleć, że zawdzięczała wszystko Pumie i jego apodyktycznej babci, która nie była nawet Wilkiem. Nie chciała sprawiać jemu lub jego rodzinie więcej kłopotu, wbrew temu, że zawsze kiedy dowiedział się o tych małych popisach Gary’ego i jego kumpli, to zaciskał z gniewu szczękę. Nadal nie czuła się dobrze prosząc Dumę o pomoc, ani Alfę Sfory Poconos, Ricka Lowell, który nadal był cholernie przerażającym facetem. Pogłoska niosła, że jego nowa Luna, Puma, która mieszkała w Halle, była nawet bardziej przerażająca. Nigdy nie spotkała Pumę Lunę i nie miała zamiaru zwrócić na siebie jej uwagi. Pokręciła głową łapiąc w lustrze odbicie swojej limonowej fryzury na boba. Skrzywiła się, gdy zauważyła, że zaczęły się pojawiać ciemne odrosty. – Eh. Cyn? Pogotowie fryzjerskie. Cyn zaśmiała się. – No chodź, słonko, mamy czas. Siadaj. – Cyn uśmiechnęła się szeroko, wyciągając rozjaśniacz. Studio tatuaży było kiedyś salonem fryzjerskim i Cyn nalegała, by zatrzymać jeden ze zlewów, aby móc farbować dziewczynom włosy. – Glory, idź na wartę. - Robi się. – Glory przerzuciła włosy za ramiona i uśmiechnęła się głupio. – Upewnij się, że zamalujesz wszystkie odrosty, albo będziemy ją musiały zgolić na łyso. - Sukowata szczęściara. – Tabby oparła się o krzesło, gdy Cyn zaczęła aplikować rozjaśniacz na jej odrosty. – Chciałabym mieć naturalne blond włosy, jak niektórzy ludzie! Chichoty Glory prawie zagłuszały to, co mówiła Cyn – Tabby, jesteś jedyną kobietą jaką spotkałam, na której limonowy bob wygląda seksownie. - Bo jestem jedyną kobietą, którą kiedykolwiek widziałaś z limonowym bobem. – Kiedy pierwszy raz spotkała Cyn i Glory, miała długie włosy, rozdwojone i przygnębiająco brązowe. Wystarczyło, że raz zerknęła na ich fryzury i i o mało nie rozpłakała się z ulgi. Nareszcie jacyś ludzie, z którymi mogłaby nawiązać kontakt, którzy rozumieli ją ! Nie była jakimś małym

1

Amerykański odpowiednik matury.

9

rozrabiaką ; była po prostu kimś innym. Cyn zaproponowała, że ją uczesze, a reszta, jak to oni mówią, była historią. Wcześniej wyśmiewała się z limonowej zieleni, a teraz w niej rządziła. Cyn zignorowała ją. – Więc, kogo to obchodzi, jeśli dłużej nam to zajmie? - Słodki alarm! – Glory zabrzmiała beztrosko. Tabby i Cyn zerknęły zza zasłonę, gdy mężczyzna szedł przy Living Art. Zatrzymał się patrząc przez okno na szatę graficzną przedstawiającą ich najpopularniejsze tatuaże. Był absolutnie „umrzesz- dla- tego- kawałka” mężczyzną. Jego mięśnie otulone lśniącą jasnobrązową skórą sprawiły, że Tabby zaschło w gardle. Był łysy, a z tej odległości nie mogłaby powiedzieć, czy był to jego styl, czy wybór matki natury. Jakieś tatuaże otaczały jego biceps, ale Tabby była za daleko by powiedzieć, co przedstawiały. Coś w sposobie jego poruszania się sprawiło, że każdy z jej zmysłów wznosił się i błagał. – Zaklepany. Cyn szturchnęła ją. – Suko. A co jeśli ma ochotę na Meksykankę, zamiast na drżącego szczeniaka, co? Tabby zachichotała. – Jesteś niedobra. - Co? - Słyszałaś mnie – Tabby spojrzała do tyłu, by zobaczyć, jak facet zerka przez okno. Jedna jego ciemna brew uniosła się, gdy złapał je na podglądaniu go. Flirciarski uśmiech wykreślił te jego pysznie wyglądające usta. Oj, co on mógłby jej robić tymi ustami. Tabby schowała się z powrotem za zasłonę. – Cholera. Chyba nas przyłapał. Glory rzuciła się za kotarę. – OmójBoże! – opadła śmiejąc się. – O cholera. - Myślisz, że wejdzie? - Nie wiem. – Dźwięk dzwoneczka wywołał szybko zduszony chichot. – Do diabła. Glory? - Jestem, ale teraz to ja wołam zaklepany. – Glory wybiegła, zanim Cyn lub Tabby mogły zaprotestować. - Chciwa suka. Cyn przejechała szczotką po jej włosach – I kto to mówi. – Podniosła butelkę z utleniaczem i grzebień. – Pochyl głowę i tak trzymaj. Mam parę odrostów do zabicia. Tabby oparła się o krzesło i nagle żałowała, że nie poczekała pięciu minut z proszeniem Cyn o poprawienie jej włosów. To ona mogłaby tam być i sprawdzać tego przystojniaczka, zamiast siedzieć na krześle Cyn i się tlenić. 10

Bunny wszedł to salonu tatuaży przyciągnięty przez widok jasnych włosów w kolorach tęczy i bardzo kobiecych uśmiechów. Rozejrzał się i uśmiechnął. To miejsce było dość fajne. Widać było, że salon tatuaży został urządzony przez kobietę, jednak nie był on hołdem ku czci estrogenu, jakim był Wallflowers. Ściany były koloru jasnej akwamaryny, ukazując wzory. Kobiety powiesiły za ladą ładną, dużą artystyczną pracę, która była poniekąd czymś więcej, niż wzorem. Wyglądała jak gigantyczna, kolorowa para smoków, jeden czerwony, jeden niebieski, owiniętych wokół siebie jak yin-yang, ale był to pewnie tatuaż, który ktoś zażyczył sobie zrobić na plecach. Lada była w całości ze szkła i mieściła w jednej sekcji więcej wzorów, zarówno biało-czarnych jak i kolorowych, oraz biżuterię do przekłucia części ciała. Spojrzał na Księcia Alberta i zadrżał, aby oprzeć się pragnieniu włożenia suspensorium2, by się lepiej chronić. Wzór w oknach i na ścianach oprawiony był w srebrną ramkę, czyniąc go jeszcze bardziej artystycznym. Dwie wielkie księgi, oprawione w brązową skórę, leżały otwarte na ladzie i ukazywały więcej tatuaży. Podłoga była drewniana, koloru ciemnego hebanu, który mógłby ukryć rozlany atrament. Patrząc dalej wzdłuż korytarza, zauważył cztery boksy zasłonięte kotarami, prawdopodobnie tam pracowały kobiety. Na samym końcu był ostatni zasłonięty obszar oznakowany napisem „Tylko dla personelu”. Kobiety, jeśli były właścicielkami, sprawiły, że to miejsce wyglądało jednocześnie zapraszająco jak i z klasą. Zdał sobie sprawę, że zarówno przychodzące tu kobiety, jak i mężczyźni, czuli się komfortowo. Brązowe krzesła przy oknie wyglądały na miękkie i wygodne, ale nie interesowało go to. To czego pragnął było za zasłoną, w miejscu dla pracowników. Czuł ją i pachniała cudownie. To był ten sam zapach, który odurzył go, gdy otworzył drzwi do Living Art. Tatoo; żywy, soczysty zapach, który zawładnął nim, jak nic innego. Prawie pobiegł na zaplecze, by odnaleźć właścicielkę tego zapachu, kiedy niebiesko-włosa dziewczyna wyszła zza zasłony i zatrzymała go. Razem z nią napłynął zapach trzech kobiet, ale cytrynowy zapach, który do niej należał, był najsilniejszy i nie był tym, którego szukał. Bladoniebieskie loki miała prawie do pasa. Jasnoniebieskie oczy, niemal w takim samym odcieniu jak jej włosy, obserwowały go z mieszaniną pragnienia i słodyczy, co kiedyś zachęciłoby Bunny’ego. Patrzyła na niego tak, jakby był wysoką szklanką napełnioną musem czekoladowym, a ona chciałaby mieć naprawdę długą łyżkę. - Witam w Living Art. Jestem Glory. Mogę ci w czymś pomóc? - Pomachała na niego swoimi rzęsami, ale Bunny nie był zainteresowany. To również było rozczarowujące. Wyglądała jak jedna z bohaterek mang, które tak lubił czytać, z tymi dużymi oczami i włosami, i słodkim, niewinnym uśmieszkiem. Widział siebie jak spędza przyjemny wieczór, bądź dwa, w jej łóżku i dowiaduje się tego, jak bardzo jest niewinna. Ale ten kuszący zapach połaskotał znowu jego nos, wysyłając określoną wiadomość do jego penisa, by uniósł się i zalśnił. Błysk w oku niebieskowłosej dziewczyny mówił, że zauważyła to i

2

Ochronne majtki, noszone przez sportowców.

11

zaakceptowała. Bunny wycofał się z duszącego zasięgu. – Przepraszam, ale te dwie pozostałe panie, które tu były. Gdzie one są? Kobieta zrobiła minę, rozczarowanie błysnęło w jej rysach. Kokieteria zniknęła. – Cyn i Tabby są na zapleczu. Cyn jest właścicielką salonu. Chciałbyś z nią porozmawiać? Musiał wymyślić coś wiarygodnego. – Właściwie, to myślałem o zrobieniu sobie tatuażu.– Miał już kilka, więc kolejny nie zrobi różnicy. Wydawało się, wiele kobiet lubiło krążyć oczami po spirali triskelionu na jego lewym bicepsie, po mrocznym aniele na jego prawym ramieniu. Na dole swoich pleców miał czarny tatuaż w stylu ksylograficznym, przedstawiający ogoniastego niedźwiedzia z kolorowymi gwiazdami z konstelacji Wielkiej Niedźwiedzicy. - Jaki? Nagle błysnął mu przed oczami obraz tak wyraźny, że aż się przestraszył. – Myślę, że niedźwiedź i wilk. – Wilk? To jest właśnie to, co wyczuwam? Nie wiedział, że jakieś Wilki zamieszkują Halle. Był świadomy tylko jednej nie- Pumy, którą była jego kuzynką Chloe, Lisica. Zamrugała. – Myślę, że da się zrobić. - Niedźwiedź musi być też konkretny. – Nie zamierzał wnikać w szczegóły. Nie, dopóki nie spotka właścicielki tego zapachu. Był pewny, że za zasłoną jest jego partnerka i nie chciał jej spłoszyć. Wilk? Naprawdę? Prawie się zaśmiał. Wydawało się, że kontynuował tradycję rodzinną związaną z nie- Niedźwiedzimi partnerami. Matka Ryan’a i Chloe była Lisicą, a jego wuj Ray również poślubił Lisicę. Matka Bunny’ego była człowiekiem, ale mimo to jego ojciec pozostał nadal krytyczny wobec swojej, w większości ludzkiej, wspólnoty, za poślubienie czarnej kobiety. Jego krewni wiedzieli lepiej i powitali jego mamę z otwartymi ramionami. Walcząc z przeznaczeniem swojego partnera nigdy nie zwyciężysz i zazwyczaj lądujesz w ramionach swojej drugiej połówki, więc po co się zadręczać? - Oh. – Przegryzła wargę. – No więc, głównie zajmuję się piercingiem, ale zobaczę, czy Cyn jest wolna. - Poproszę. Kiwnęła i skierowała się na zaplecze. Mógł słyszeć mruczenie głosów, ale żaden z nich nie zawładnął jego zmysłami. - Ciekawe czy Cyn jest – Wymamrotał – zielona czy różowa? - Różowa. – Odwrócił się, by zobaczyć kobietę ze zdumiewająco ciemnymi włosami o szerokich różowych pasemkach uśmiechającą się zza nich ironicznie. – Jestem Cyn. – Wyciągnęła rękę. – Więc chcesz mieć tatuaż, ważniaczku?

12

Bunny ukrył swój grymas. Do diabła, chciał ujrzeć swoją partnerkę, a różowa Cyn nią nie była. Zapach Cyn był ostrzejszy, mocniejszy. Bardziej limonowy. – Tak, właściwie to chcę. Ta inna młoda pani, czym się zajmuje? Cyn przyjrzała się mu podejrzliwie. – Tabby uczy się robić tatuaże. Bunny kaszlnął. Niee. Nie mógł właśnie usłyszeć, że jego Wilcza partnerka dostała imię po kociakowatym kociaku. Żaden rodzic Wilka nie mógł być tak okrutny. Może była to Gaby lub Darby lub… - Której włosy zaraz wypadną jeśli natychmiast nie zmyjesz z nich utleniacza! Bunny zadrżał, gdy głęboki, południowy akcent wparował pod jego skórę. Jego penis w dwie sekundy stał się z zera do bohatera. O taak. Odnalazł swoją partnerkę. Teraz musi ją tylko oznaczyć.

O cholera. O rzesz kurwa mać. Tabby czekała, aż Glory spłucze jej włosy. Mój partner tam jest. Mój partner. A co jest jeszcze dziwniejsze? Niedźwiedź. Mój partner jest Niedźwiedziem. A ja mam pomarańczowe odrosty. Była cholernie blisko hiperwentylacji. Kiedy zaklepywała kolesia dla siebie, nie miała pojęcia, że właśnie go dostała! A teraz miała się z nim pierwszy raz spotkać mając pomarańczowe odrosty. Wyglądała jak przeżuty Skittle. Złapała Glory za ramię. – Powiedz mu, że umarłam. Proszę? Glory uśmiechnęła się szeroko. – Co ci jest? - Pamiętasz te wszystkie wyjące sprawy? - Taaa. - Ten facet, tam? Oczy Glory się powiększyły. – On też jest wyjący? - Ee, nie. Bardziej burczący. Glory zamrugała. Tabby pokręciła głową. – Nieważne. To całe wyłącznie Wilcze partnerstwo istnieje tylko w romantycznych nowelkach? Buzia Glory naprawdę ukazała literę „O”. – Naprawdę? On jest twoim partnerem? 13

- TAK! A mam poważne problemy z włosami. – Zrobiła swoją najbardziej błagającą minę. – Więc powiedz mu, że umarłam przez wypalenie utleniaczem. - Tabby! Uniosła błagająco dłonie. – Proooooszę? – Zamrugała, starając się wyglądać na zdesperowaną. Do diabła, prawdopodobnie wyglądała jak desperatka. - Przepraszam. Tabby zadrżała. Ten głęboki, mocny głos otulił ją sprawiając, że myślała o niegrzecznych rzeczach, włączając w to stopioną, ciemną czekoladę i zapalone świece. – Klienci nie mają wstępu na zaplecze! Glory, boże pobłogosław jej serce, rzuciła ręcznik na jej twarz, chowając jej włosy. – Przepraszam, ale musisz poczekać na zewnątrz. – Oczywiście, teraz ręcznik wchłaniał spływającą cały czas wodę. Miała się utopić przez ręcznik. - Wszystko w porządku? – Głos faceta był czystym grzechem, głęboki i nieznacznie chropowaty. – Dlaczego ma głowę zasłoniętą ręcznikiem? - Proszę. Tabby będzie… za chwilę. – Usłyszała jak Glory klasnęła w dłonie i przeciągnęła po swojej koszulce, desperacko chcąc zakręcić wodę. Pluła wodą w mokry już ręcznik. – Dlaczego nie pójdziesz na jakiś obiad ? Może na małe zakupy? Ee, oh! U Franka są najlepsze hamburgery w mieście! – Nareszcie ktoś zakręcił kurek, ratując ją przed wodnistym grobem. Już widziała nekrolog: Kobieta z okropnymi włosami utonęła w ręczniku. Film o jedenastej. Nastąpiło głębokie, szczęśliwe westchnienie. – No dobra, jeśli… Tabby, prawda? Będzie się czuła bardziej swobodnie. Wymawiając jej imię brzmiał tak, jakby zdławił śmiech. Tabby warknęła wiedząc, że usłyszał to, nawet jeśli jej nie widział. Pan Roztopiona Czekoladka kaszlnął. – Kiedy będę mógł wrócić? - Eee.. – Glory była na straconej pozycji. To Cyn zwykle troszczyła się o włosy Tabby. - Spróbuj koło siódmej. – Cyn brzmiała na rozbawioną, suka. – Możesz zabrać ją na kolację. Tabby jest wolna przez resztę wieczoru. Naprawdę? - Ale musi wrócić do pracy jutro o drugiej po południu. Aha i pani kocha steki. – Tabby zajęczała pod ręcznikiem. To niedorzeczne. – Glory, dopilnuj żeby miał nasz adres dobrze? - Ale… 14

- Po prostu to zrób, zaufaj mi. - Dobra szefowo. – Zasłona zaszeleściła, ale zapach Niedźwiedzia pozostał. To Glory musiała przez nią przejść. - Drogie panie, poznanie was było dla mnie przyjemnością. – Zasłona znowu zaszeleściła. Niedźwiedź odszedł. - Oj, skarbie. Masz przejebane. Dosłownie. - Cyn. Ręcznik zniknął z jej głowy. Glory go zabrała, wykręcając wodę nad twarzą Tabby. – Zawsze byłaś chciwą suką. Powinnam pozwolić Cyn zostawić cię z pomarańczowymi odrostami. Tabby prychnęła i przetarła mokre oczy. – Nie martw się Glory. Któregoś dnia twój książę przybędzie. Glory zamrugała tymi swoimi dużymi, niebieskimi oczami, starając się wyglądać niewinnie. Tabby nieraz już widziała to spojrzenie, zawsze potem coś skandalicznego wyszło z ust Glory. – Boże, mam nadzieję. Bo inaczej jaki miałoby to sens? - Jesteś niegrzeczna. Glory uśmiechnęła się słodkim, radosnym uśmiechem. – Wiem. ----------------------------------------------------------------------------Bunny stał w barze zastanawiając się, dlaczego jest tu, zamiast wrócić z powrotem do salonu tatuaży czekając na swoją partnerkę. Nawet dobrze się jej nie przyjrzał. Jak bardzo było to popieprzone? Czysty impuls nakazał mu przemierzyć miasto. Ryan znowu wyszedł szukając swojej siostry, ale Bunny zdecydował, że potrzebuje trochę czasu dla siebie. Poczuł pragnienie, by się przejść, odkryć miasto, w którym planowała zamieszkać jego kuzynka, może odwiedzić sklep z komiksami, od którego poprzedniego dnia odciągał go Ryan. Do diabła, Jeżeli mu się tu spodoba, to może przeniesie tu swój biznes. Alfa Pum wydawał się tolerować innych zmiennych na swoim terenie, a jego ojciec i tak poszukiwał jakiegoś miejsca dla rodziny Ryana i Chloe. Jeśli Alfa byłby Wilkiem, nawet nie mogliby o tym myśleć. Musieliby unikać Halle i poszukać innego miejsca do zasiedlenia. Wilki nienawidziły mieć innych zmiennych na swoim terenie, nawet Niedźwiedzi, których nie obchodziły tego typu rzeczy. Przez przypadek znalazł się w salonie tatuaży, słysząc dźwięk kobiecego śmiechu stłumionego przez okno. W przelocie ujrzał trzy kobiety i spodziewał się poznać te trzy cudownie panie, może nawet umówić się z nimi na randkę. 15

Zamiast tego odnalazł swoją przyszłość. - Mogę ci w czymś pomóc? Bunny odwrócił się, by zobaczyć wysokiego, ciemnowłosego faceta w mundurze szeryfa, patrzącego się na niego z twardym wyrazem twarzy. Kiwnął do mężczyzny, ukradkowo pociągając nosem. Puma. – Szeryf Anderson? – Bunny wyciągnął dłoń, kiedy mężczyzna ostrożnie przytaknął. – Alexander Bunsun. Umawiasz się z moją kuzynką, Chloe. Szeryf Anderson wzdrygnął się, ale wyraźnie odprężył. – Nie, właściwie to nie. Nigdy. Jesteśmy z Chloe przyjaciółmi. Bunny zmarszczył brwi. – Nie tak to brzmiało, kiedy z nią rozmawialiśmy. Szeryf westchnął. – Powszechny problem. Uwierz mi, nigdy się nie umawialiśmy. – Pokręcił głową. – Jesteś tu by zobaczyć Chloe? – Przeszedł przez bar i zaprowadził Bunny’ego do stołu. Usiadł i położył kapelusz obok nich na stole. Wyglądało na to, że miał lunch z szeryfem. Teraz zobaczy, czego ten facet będzie próbował i czy jest przebiegły. – Taa. Teraz jej brat kieruje się do Uniwesytetu. – Musi poprosić Ryana, by dowiedział się, co wydarzyło się pomiędzy Chloe i tym szeryfem. Dlaczego Chloe brzmiała tak, jakby się umawiali, a tak wcale nie było? - Lipa, bo ona teraz jest tu. – Anderson wskazał prosto na jasnoczerwony koński ogon podskakujący za ladą. – W poniedziałkowe popołudnia zawsze pracuje. - Oh. – Bunny odwrócił się tyłem do szeryfa, próbując utrzymać pusty wyraz twarzy. – Więc o co chodzi z Tobą nie umawiającym się z moją kuzynką? Anderson się skrzywił. – Długa krótka historia, Chloe i ja jesteśmy przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi. - Na pewno? – Jedna z brwi Bunnego uniosła się pytająco. Anderson wzdrygnął się znowu. – Powiedzmy, że moja żona nie była zachwycona z tego, jaką uwagę skupiałem na Chloe i dała mi o tym znać. Zajęło mi trochę czasu udowadnianie, że Chloe nie znaczy dla mnie tyle, co Sara. Ałć. Miał nadzieję, że partnerka tego faceta dała mu popalić. Zazdrosna partnerka na ścieżce wojennej nie była czymś, co można było zlekceważyć. – Zadzwonię tylko do Ryana i dam mu znać, że Chloe tu jest. – Wyjął telefon, ale się zawahał. – Wiesz coś o kobiecie o imieniu Tabby? Pracuje w salonie tatuażu. – Miała na sobie niewyraźny zapach szeryfa. Wydobycie od szeryfa trochę informacji wydawało się dobrym pomysłem. - Tabby? – Anderson spojrzał na tatuaż triskelionu na ramieniu Bunnego. Rozsiadł się, kąciki jego ust uniosły się w znajomy uśmieszek. 16

Bunny uśmiechnął się. Myśl o jego partnerce sprawiła, że jego serce wypełniło się słońcem. – Taa.- Pochylił się blisko, zaledwie szepcząc słowa. - Jest moją partnerką. - Oh? Oh. – Bunny warknął. Czysta niespodzianka w głosie Andersona była zabarwiona niepokojem. Tylko dlatego, że wiązał się z Wilkiem, a nie z Niedźwiedzicą, nie dało to szeryfowi prawa powiedzenia czegokolwiek. Anderson kiwnął, wyraz jego twarzy zmienił się w ponury. – No to musisz wiedzieć o kilku rzeczach, zanim sprawy między wami nabiorą tempa. Bunny skinął głową. A jak myślisz kretynie, że po co pytałem? – Myślisz, że tutejszy szef będzie miał problem z tym, że będziemy tu mieszkać? Brew Andersona uniosła się. – Mieszkać tutaj? W Halle? Wiem, że przyjedzie rodzina Chloe, ale nie myślałem, że wliczają się w to też jej kuzyni. Bunny wzruszył ramionami. – Tabby tu jest. – Niedźwiedzie nie miały przeprowadzaniu się tam, gdzie ich partnerzy żyli szczęśliwie, no i Wilki terytorialne. Istniała szansa na to, że Tabby będzie chciała tu zostać więc Bunnego do Halle była najlepszą opcją. Ostatnią rzeczą jaką Bunny pragnął, Wilczyca w drodze powrotnej do Oregonu.

nic przeciwko były, no cóż, przeprowadzka była gderająca

Anderson otworzył swoją buzię, ale zanim odpowiedział nastąpił ogłuszający krzyk. - BUNNY! Szeryf został prawie staranowany przez małego rudzielca pędzącego z zawrotną prędkością prosto do Bunnego. Bunny śmiał się po prostu wstając, gdy Chloe go dosięgła. Rzuciła się w jego ramiona, chichocząc jak uczennica, zawijając nogi dookoła jego talii. Bunny złapał ją, dając jej niedźwiedzi uścisk, przez który dyszała, by postawić ją na dół. - Kiedy przyjechałeś? Gdzie jest Ryan? Mama z tatą też przyjechali? Gdzie są wujek Will z ciocią Barbarą? – Chloe praktycznie podskakiwała w miejscu, jej koński ogon bujał się wesoło. Bunny patrzył na swoją kuzynkę z pobłażliwym uśmiechem, jego serce śpiewało widząc ją szczęśliwą. Tęsknił za tą małą dzieciną. Ale coś było w jej oczach - smutek, którego tam nigdy wcześniej nie widział. Jeśli to przez to, że szeryf złamał Chloe serce, zamierzał zamienić parę prywatnych słówek z tym gościem. – Zatrzymaliśmy się w Holiday Inn, zwiedzamy miasto. Ryan już jedzie żeby cię zobaczyć, ciocia Laura i wuj Steve są w Maryland z mamą i tatą, ale zastanawiają się nad przyjazdem, gdy już wszyscy zadecydujemy, czy tu zostać. Przyjechaliśmy wczoraj. Chloe znowu podskoczyła. – Tak dobrze byłoby mieć znowu blisko całą rodzinę. – Jej uśmiech posmutniał na krótką chwilę, zanim znowu powróciła jej wrodzona jasność. – Więc, co u ciebie nowego? – Szturchnęła Bunnego w ramię. 17

Pochylił się i szepnął jej do ucha. Radość z odnalezienia jedynej kobiety, która mogła całkowicie go uzupełnić, wciąż go jarała. – Znalazłem swoją partnerkę. Szczęka jej opadła. – Nie chrzań! Kiedy? Bunny zmagał się z uśmiechem. Entuzjazm jego kuzynki był zaraźliwy. – Dzisiaj. Pracuje w salonie tatuaży. - Living Art? – Kiedy Bunny przytaknął, oczy Chloe rozszerzyły się. – Ma niebieskie włosy? – Bunny pokręcił głową. – Dobra, to nie Glory. Różowe? – Bunny uśmiechnął się szeroko i zaprzeczył. – Nie Cyn. OH! Tabby? Super! Bunny zaczął się śmiać. Nadal nie mógł się przyzwyczaić do imienia swojej partnerki. Planował dobrze się bawić dowiadując się, co do diabła jej rodzice sobie myśleli. - Chloe! Zamówienie! - Już lecę Frank! – Odwróciła się do Bunnego ściskając go szybko. – Zamów sałatkę owocową, pokochasz ją. – Zaśmiała się i pomachała na do widzenia kierując się do kuchni. - Bunny? – Anderson ukrywał uśmiech zza kubka swojej kawy. – Poważnie? Bunny pozdrowił Andersona palcem. Nadal nie był tak całkowicie pewien, czy nie powinien czasem wyrwać rąk dobremu szeryfowi. Jednak coś go martwiło. Spojrzenie w oczach Chloe nie było właściwe. Jego kuzynka zawsze wiedziała kim chciała być i gdzie się znaleźć w swoim życiu, a dzisiaj wyglądała tak, jakby zboczyła z tej drogi. – Ma z czymś problem? Anderson wzruszył ramionami. – Nie jestem pewien, co jest grane. Nic nie mówi, ale myślę, że facet, w którym jest… zadurzona odpycha ją. Hę? Ogłuszony Bunny patrzył się na Andersona. Gdy szeryf kiwnął, prawie opadł na krzesło. Chloe znalazła swojego partnera? Kiedy? Bunny wziął głęboki oddech, ale nie mógł wykryć niczego, oprócz ciągnącego się za Chloe zapachu. Ryanowi się to spodoba. Jego mała siostrzyczka, nadal uczęszczająca do collegu i już skojarzona? Facet padnie z wrażenia – Czemu? Co jest z nim nie tak? Chloe jest słodka jak pączek. Anderson wzruszył ramionami. – Nie wiem. Ale nie martwiłbym się tym za bardzo. – Uśmiechnął się mocno. – Jestem pewien, że pomoże mu znaleźć na to rozwiązanie. A jeśli nie, oderwę mu głowę i podaruję jej by ją sobie nadziała na kij. – I brzmiał tak, jakby rozkoszował się tą możliwością. Ten typ radości na twarzy szeryfa zarezerwowany był zazwyczaj przez dzieci dostające prezenty świąteczne. Bunny parsknął. Jedyny sposób, w jaki Anderson położyłby łapy na partnerze Chloe był taki, że mógłby to zrobić, jeśli tylko Ryan by go do niego dopuścił. 18

Pumy może i były szybkie, ale zdeterminowane Niedźwiedzie, były szybsze.

- O-mój-boże, o-mój-boże. – Tabby pociągnęła się za włosy gapiąc się w szafę. Była godzina za piętnaście siódma i jej partner będzie tu lada chwila, nie znała jego imienia i nie miała nic do ubrania. - Mała czarna. – Cyn wepchnęła głowę do sypialni Tabby, szczerząc się na widok stosu dookoła stóp Tabby. – Nie możesz wyglądać źle w małej czarnej. - Dobra. – Panika groziła rozerwaniem Tabby na części. Patrzyła na trzy czarne sukienki wiszące w jej szafie, jej dłoń poruszała się między nimi, jak oszalały motyl. Głowa Glory wepchnęła się z drugiej strony wejścia. – Ta bez rękawów. - Ta? – Chwyciła sukienkę bez rękawów, tę z czerwonym paskiem i dopasowanymi butami. Dwie głowy podskoczyły w uznaniu. Tabby rozebrała się, bardziej niż zwykle przyzwyczajona do ukazywania nagości przed swoimi współlokatorkami. Do diabła, kiedy się do nich przeprowadziła, były zszokowane tym, jak łatwo obchodzi się ze swoją nagością. Glory nawet spytała, czy nie jest lesbijką i nie próbuje skusić je do przejścia na „ciemną stronę”. Zachichotała i powiedziała, że mogłaby się ku temu skłonić, jeśli ciemna strona oznaczałaby czekoladę. Tabby po prostu pokręciła głową i wskoczyła w jakieś ciuchy. Tak długo była Wilczycą, że zapomniała o kilku podstawowych aspektach w byciu człowiekiem, takich jak noszenie majtek. Gdy po tylu latach pierwszy raz skorzystała z toalety, było to interesujące doświadczenie, z którego Pani Anderson nadal się śmiała. Kiedy Cyn z Glory dowiedziały się, czym ona była, trochę się przeraziły. Nie zaakceptowały jej natychmiast. Tak w ogóle, to była jeszcze jedna dziewczyna, Brit, która pracowała w Living Art. Brit odeszła, nie chcąc wierzyć w to, co zobaczyła, kiedy w nocy Tabby, upijając się pierwszy raz w swoim życiu, pozwoliła swojemu Wilkowi wydostać się na środku apartamentu. Kiedy Cyn i Glory, po tym jak minął im początkowy szok (i po, jak stwierdziły, przemyciu psiej śliny), zaakceptowały ją bez wahania. Do diabła, nawet się z niej wyśmiewały, kiedy minął im kac. Nadal miały w spiżarni „tak na wszelki wypadek” wielką paczkę Kibbles N’Bits, której suki nie chciały wyrzucić. Gdyby wiedziała, że tak to przyjmą, to uczyniłaby z nich swoją Sforę w oka mgnieniu. Tęskniła za takim związkiem. Za wiedzą, że są gdzieś osoby, na których może polegać bez cienia wątpliwości. Część jej zastanawiała się, czy jej posrany ex kiedykolwiek powiedział swojemu ojcu prawdę, czy po prostu wzruszył ramionami i dał sobie spokój z tym. Z nią. Tabby pokręciła głową i chwyciła za swoją szczotkę, wygładzając włosy. Teraz nie miało to znaczenia. Jej partner może przyjść w każdej minucie. Przejechała dłonią po materiale i 19

zapatrzyła się na siebie w lustrze. Wtedy wyjęła język i zrobiła minę. Była tak zdenerwowana, jej Wilk jęczał. Wsunęła stopy w czerwone wysokie szpilki, chwyciła za swoją ulubioną torebkę i skierowała się do salonu. – No i? Cyn pokręciła palcem. – Obrót. Tabby okręciła się. Glory gwizdnęła. – Do zobaczenia jutro w pracy. Cyn zarechotała i rzuciła jej rolkę prezerwatyw. – Będziesz tego potrzebowała. Tabby przełknęła. – Niedobrze mi. – Miała nudności. Zgięła się i podniosła kondomy, gdy tylko zadzwonił dzwonek do drzwi. Glory otworzyła je, zanim Tabby zdołała ukryć pakunek. – Wejdź! Wkroczył przystojniaczek ze sklepu. Miał na sobie zieloną koszulę, która naprawdę podkreślała jego piwne oczy, ciemne jeansy, które wyglądały jakby zostały nimi pomalowane jego uda i wypastowane czarne buty. Skoro już zdołała się wyprostować, mogła zobaczyć jaki był wysoki. Górował nad nią, głową prawie sięgała do jego górnej wargi. Nawet w tych swoich czterocalowych szpilkach. Na bosaka sięgałaby mu do brody. Jego łysa głowa lśniła, a jego broda była gładko wygolona. Ujrzała tatuaż, który zakreślał jego biceps i aż ją palce zaswędziały, by go dotknąć. W swojej dłoni trzymał żonkile. Moje ulubione. Skąd wiedział? Tabby uśmiechnęła się wiedząc, że jej usta drżały. Nie pamiętała, kiedy ostatnim razem ktoś dał jej kwiaty. – Dla mnie? Podał jej, jego pełne wargi uformowały się w uśmiech. – Witaj Tabby. - Dziękuję. – Sięgnęła po żonkile. Zakaszlał. – Wezmę to. – Wyciągnął rękę i zabrał jej z dłoni prezerwatywy, uśmiechając się szeroko na jej skrzek zakłopotania. – Wszystko w porządku, skarbie. Jestem tylko zadowolony, że jedno z nas jest, um, przygotowane. – Rzucił okiem na kondomy. – Bardzo przygotowane. – Rozwinął je, jedna jego brew uniosła się w niedowierzaniu. – I nastawione optymistycznie. Glory praktycznie zwijała się ze śmiechu. Tabby była czerwona jak burak. Wyrwała mu kondomy wolną ręką warcząc, gdy jeden został w jego wielkiej łapie. Usłyszała jak Cyn sapnęła i parsknęła na nią i już wiedziała, że prawie dusiły się ze śmiechu. Odwróciła się do swoich współlokatorek z uśmiechem. – Nie zapominajcie, że jestem zwierzątkiem domowym. – Przestały, ale ze sposobu w jaki się obie trzymały, Tabby wiedziała, że to tylko kwestia czasu, aż któraś z nich pęknie. Odwróciła się z powrotem do swojego nowego partnera. – A ty, którego imienia nawet nie znam. – Uśmiechnęła się do Pana Czekolady. – Dziękuję za kwiaty. Nazywam się Tabitha Garwood. 20

Pan Grzech wyciągnął swoją łapę, prezerwatywa cudownie zniknęła. – Bunny. – Była ciekawa, czy ją upuścił czy też schował do kieszeni na później. Chwila. – Bunny. – Ostrożnie powtórzyła. - Alexander Bunsun, ale wszyscy mówią na mnie Bunny. – Wyszczerzył się. Zaciągnęła się. Nie, zdecydowanie pachnie Misiem. - Śmiejesz się z mojego imienia? – Ręką zakrył usta, ale mogła powiedzieć, że ze sposobu w jaki jego wargi się wykręciły, nie był wkurzony. Zamrugała. – Tak. Zakaszlał, ale mogła powiedzieć, że próbował się nie roześmiać. – Kolacja? – Wyciągnął swoją rękę. Podarowała mu swój najsłodszy uśmiech i przyjęła ją. – Tak. - Czekaj. – Glory zatrzymała ich z przejętym wyrazem twarzy kładąc dłoń na ramieniu Bunnego. Glory flirtowała jak szalona, ale kiedy chodziło o prawdziwą randkę, mogłaby naprawdę histeryzować. Bunny rzucił do niej. – Zaopiekuję się nią. Masz moje słowo. Glory obserwowała go, a Bunny stał nieruchomo, pozwalając na jej intensywne badanie. Glory rozluźniła się i kiwnęła, patrząc z ulgą. Tabby nie była pewna, czy czuła się tak samo.

21

ROZDZIAŁ DRUGI - Tabby? Serio? – Bunny pokręcił głową i pomógł jej wsiąść na motor. – I ty się śmiejesz z mojego imienia? - Przynajmniej mogę obwiniać moich naprawdę porąbanych rodziców. Jaką ty masz wymówkę? Tabby władczo skinęła na Bunnego, gdy przytrzymywał jej drzwi do Noego. Poprosił Andersona by mu polecił restaurację w okolicy i kierując się jego entuzjastyczną opinią postanowił dać szansę Noe. Zrobił rezerwację i poprosił o miły, prywatny stolik. - Wzięło się to z mojego nazwiska. To ksywka. - To najbardziej gówniana ksywka, jaką zmienny może mieć. – Wymamrotała miękko. – Bunny. Rany. Równie dobrze mogą na ciebie mówić Żarcie. – Gdy czekali, aż kelnerka zaprowadzi ich na miejsce, delikatnie zadrżała. – Tak a propos, kto ci ją dał? I dlaczego nie kazałeś mi ubrać spodni? Bunny uśmiechnął się szeroko wiedząc, że wyglądał drapieżnie. – Cieszyłem się tym. – Jechała z tyłu na jego motorze. Te długie, gładkie nogi były odkryte prawie do granic przyzwoitości. Jej gorące ciało ekscytowało. Tabby przewróciła oczami i poszła za kelnerką. – Na pewno nie jesteś Wilkiem? Bunny zaczął podśpiewywać „Little Red Riding Hood” między wdechami. Ten głęboki, chropowaty głos sprawiał, że przebiegły jej po plecach dreszcze. Ale kiedy dotarł do słów o byciu wszystkim, co wielki, zły wilk mógłby chcieć, Tabby zatrzymała się na chwilkę. Pokręciła głową w jego stronę, rozbawienie rozświetliło jej twarz. – Nie miałeś na myśli wielkiego, złego Niedźwiedzia? Bunny odsunął jej siedzenie z wilczym, szerokim uśmiechem na twarzy. Pozwoliła mu podstawić jej krzesło, kręcąc głową. Limowo- zielone fale otoczyły jej twarz. I cholera, co to była za twarz. Miała egzotyczną urodę kobiety, która miała gdzieś w genach śródziemnomorską krew. Miała złoto- brązową skórę i pełne usta, z dużymi brązowymi oczami i długimi na milę rzęsami, które były doskonałą oprawą jej silnego nosa i zdecydowanego podbródka. Nie była klasyczną pięknością, zwłaszcza z takimi włosami, ale dla Bunnego była pociągająca. Mógł ją prawie posmakować. Była cierpka i słodka na jego języku, jak dojrzałe, złote jabłko. Jak pragnienie, które nigdy nie zniknie. Będzie niezła zabawa. - No więc? Nawiązując do Bunny. Kto, jak, gdzie, kiedy i jak bardzo rozszarpałeś go po wszystkim? Zachichotał próbując ukryć, jak bardzo słowo ‘rozszarpać’ do niego pasowało. Nie miała nawet pojęcia.

22

– Moi kuzyni. Mam piątkę małych szczeniaków. Ryan, Chloe, Keith, Heather i Tiffany są moimi kuzynami. To oni mnie tak nazwali. - Wow. Twoja ciocia musiała ich ukatrupić. - Nie zmuszaj mnie bym zamówił dla ciebie miskę z mlekiem. – Bunny nawet nie drgnął, kiedy Tabby walnęła go w ramię. Za to jej spojrzenie było wypełnione bólem i ukradkiem chciała potrzasnąć dłonią. - Ryan i Chloe są rodzeństwem i dziećmi kuzyna mojego taty, wuja Stevena. Keith, Heather i Tiffany są dziećmi mojej cioci Stacey. Ona i wuj Steven są bliźniakami. - Duża rodzinka. Musi być fajnie. – Przez moment wyglądała na smutną po chwili pokręciła głową. Zastanawiał się o co chodziło. – Masz jakieś siostry albo braci? - Erica. Jest moim młodszym bratem. Tak jak ty myśli, że Bunny jest głupią ksywką. Nie chce mnie tak nazywać. Głównie mówi do mnie Alex. – I wiele to dla niego znaczyło, że tylko najbliżsi mówili do niego po imieniu. Nigdy nie wspomniał o tym kuzynom. Uwielbiali ksywkę, jaką mu dali i, szczerze, był tym rozbawiony. - Dobrze dla niego. - Również nazywa mnie GU. - GU? - Gówniany Umysł. Udławiła się swoją wodą. – Poważnie? Pokiwał i czekał, aż przestanie się śmiać. Zajęło jej to więcej czasu, niż sądził. - No więc. Dlaczego Bunny? Wzruszył ramionami. – Nienawidzę walczyć. Próbowali nakłonić mnie do walki i robiłem wszystko, by nie walczyć. Po jakimś czasie zaczęli nazywać mnie Bunny, bo cytuję „Jestem delikatny, mętny i całkowicie nieszkodliwy”. Zajęło mu lata, by pozbyć się furii, która czasami przepływała przez niego ze złośliwymi impulsami. Medytacja, joga, a nawet unikanie niektórych potraw, pomogło mu utrzymać kontrolę nad gniewem, który był dla niego uciążliwy, gdy był nastolatkiem. Teraz nosił tą ksywkę niczym zaszczytną odznakę, która przypominała mu kim był i gdzie teraz podążał. Ten kierunek aktualnie obejmował siedzącą naprzeciwko niego kobietę, bawiącą się palcem na szklance wody. Nie mógł się już doczekać, kiedy to wszystko się zacznie. - Więc, co robisz w życiu? – Tabby wzięła kęs swojego steku i jęknęła. Na ten dźwięk Bunny prawie doszedł w swoich jeansach. Otworzyła oczy, by zobaczyć jak wpatruje się w jej usta. - Co jest? 23

- Nic. – Bunny zaczął jeść swoje owoce morza . – Dobre. Muszę podziękować Gabe’owi. - No to Bunny, co robisz w życiu? Bunny połknął kolejną porcję dania. – Jestem architektem krajobrazu. Gapiła się na niego. Czekał na pytanie, które zadawała mu większość osób. – Jaka jest różnica między projektantem, a architektem ogrodów? - To znaczy, że mam magistra z architektury krajobrazu. Przez lata pracowałem w korporacji, zarówno fizycznie jak i umysłowo, projektując ogrody. Rozumiem ogrodnictwo w zakresie, w jakim pracuję, a także wiem, jakie przepisy prawa muszą być przestrzegane. Projektuję dla ludzi, którzy posiadają baseny, potrzebują kamionki lub chcą zmienić swój ogród, ale muszę zwracać uwagę na ograniczenia miasta w sprawie drenowania wody. Projektuję struktury i pomagam im zająć się ich utrzymywaniem. Innymi słowy posiadam licencję i jestem akredytowany w stanie Oregon i zazwyczaj pracuję w garniturze. Jego partnerka patrzyła na niego jakby wyrosła mu druga głowa. W końcu Tabby przełknęła. – To jest te Bunsun z „e” czy „u”? Uśmiechnął się. Zaskoczyła go. Nie wyglądała na kogoś, kto miał coś wspólnego z ogrodniczą korporacją. Może pracowała dla któregoś z jego krewnych? Obszar ich działalności obejmował całe Stany Zjednoczone, a on już na początku podłapał jej głęboki, południowy akcent – U. Moi rodzice to Will i Barbara Bunsun. - Jasna cholera - Tabby oparła się i gapiła na niego. – Wiedziałam, że twoje nazwisko brzmi znajomo. Bunny uniósł dłoń. – Zanim zajdziemy za daleko, mam własne pieniądze, nie taty. Opuścił rękę. Myślał nad tym przez chwilę. – Zdecydowałem, że nie chcę pracować już w korporacji. Chcę zacząć pracować na własny rachunek. Tabby w szoku gapiła się na Bunnego. – Bunsun Exteriors. Do diabła. Nie myślałam, że spotkam jednego z Bunsunów tak daleko na północy. - Dziwię się, że o nas słyszałaś. – Większość ludzi interesu nie wiedziało czym było Bunsun Exterior. Jej akcent wskazywał, że musiała dowiedzieć się o nich z innego miejsca, niż Oregon. Mieli oddziały gdzieś na południowym wschodzie, ale były małe. Jego ojciec chciał rozszerzyć działalność na wschodnie wybrzeże, ale na to trzeba było czasu. Twarz Tabby spochmurniała. – Mój wuj pracuje dla twojej firmy. Bingo. Jej południowy akcent świadczył, że musiała pochodzić z Georgii, albo gdzieś z Południowej Karoliny. Może Tennessee? Wszędzie znajdowały się małe oddziały Bunsun, nie takie jak korporacyjne biura na zachodnim wybrzeżu. –Firma ojca – Bunny pochylił się zastanawiając, dlaczego nagle zesztywniała. – Tabby? 24

Wypuściła powietrze - Chyba powinieneś wiedzieć. Jestem Wyrzutkiem. Bunny czekał. Bycie Wyrzutkiem było poważną sprawą dla tych, którzy żyli w Dumie bądź w Sforze. Niedźwiedzie nie będące w jakiejś grupie prawie nie reagowały w podobny sposób. Niedźwiedzie częściej żyły w mniejszych, rodzinnych grupach i, w przeciwieństwie do dzikich niedźwiedzi, mężczyźni nie opuszczali swoich partnerek. – Mogę spytać dlaczego? Przygryzła wargę. Ten drobny przejaw podatności na zranienie obudził w Bunnym każdą cząstkę instynktu opiekuńczego – Spotykałam się z synem Alfy. Micah’em. Był… słodki i miły i lubił ze mną przebywać. Alfa tego nie pochwalał. Myślał, że narobię kłopotów. – Zadrżała. – Może miał rację, może nie. Lubiłam farbować włosy na inny kolor, miałam problemy w szkole, no i miałam tatuaż. Ma tatuaż? Nie mógł znaleźć ani jednego na jej ramionach, nogach lub rękach. Na pewno poszuka go później. - Ale nigdy nie zepsułam czegoś, co należało do drugiej osoby. – kontynuowała – Nigdy nie zraniłam nikogo, kto jako pierwszy mnie nie uderzył i przenigdy niczego nie ukradłam. Wściekłość, z jaką wymawiała to ostatnie sprawiła, że Bunny warknął. – Stałaś się Wyrzutkiem przez kradzież? Wzdrygnęła się. – Tak. Bunny tylko pokręcił głową. – Nie jesteś złodziejką. Rozszerzyła oczy. – Wierzysz mi? - Tak. Zakryła usta dłońmi, te jej brązowe oczy wypełniły się łzami. – O Boże. Jak możesz mi wierzyć? Przecież mnie nie znasz. Bunny przykrył jej dłonie swoimi. – Po prostu. – I tak nie miałoby to dla niego znaczenia, gdyby była złodziejką. Była jego partnerką. Powiedziałby nawet, że niebo jest pomarańczowe, jeśli wywołałoby to u niej uśmiech. – Opowiedz mi co się wydarzyło. – Może się dowie i oczyści jej imię. Tabby wzięła łyk swojej wody. Jej dłonie wyraźnie się trzęsły. – Um, tak jak mówiłam spotykałam się z Micah’em. Zaprosił mnie do siebie, kiedy nie było jego rodziców. Przyszłam i wylądowaliśmy w jego pokoju. Zanim zaszliśmy za daleko wrócili jego rodzice, więc próbowałam wyślizgnąć się z domu. Oczywiście Alfa przyłapał mnie, kiedy próbowałam wyjść, ale zamiast spytać się mnie o to, co tam robiłam stwierdził, że okradałam ich dom. - Że co? – Bunny był oburzony. Jak Alfa mógł założyć coś takiego? Gdzie w tym czasie była Omega? 25

Kiwnęła. – Miał mnie dość. Więc zwołał Sforę i zapytał, czy ktoś będzie coś mówić w moim imieniu. – Przełknęła wystarczająco mocno, że aż Bunny to zauważył i nie patrzyła mu w oczy. – Nawet moi rodzice się nie odezwali. - A co z twoim kochankiem? – I czy właśnie wypowiadając to, nie kopnął się w tyłek? Zaśmiała się. – Żartujesz sobie? Micah nie mógł sprzeciwić się ojcu. Alfa był wściekły, to znaczy przerażająco zły. I gdyby Micah próbował stanąć przeciwko niemu, to nie wiem, co by się mu stało. – Potarła swoje nadgarstki. Bunny zastanowił się, czy przypomniało jej się, że miała tam siniaki, albo jakieś inne uszkodzenia. - Więc uznał cię za złodziejkę i wyrzucił ze Sfory. – Bunny czuł jak narasta w nim wściekłość. – Ile miałaś lat? - Piętnaście. - Piętnaście?- Bunny mógł poczuć jak jego klata wibruje. Z trudnością zdusił swój ryk oburzenia. Jeden Alfowaty drań umrze w cierpieniu. Z trudnością kontrolował swojego Niedźwiedzia. – Jak przeżyłaś? - Biegałam głównie w Wilczej formie, żyjąc na dworze. Unikałam każdego i wszystkiego ze strachu, że powiedzą czym byłam. Sześć miesięcy temu wylądowałam na podwórzu Pani Anderson i od tamtej pory tu mieszkam. - Ile masz teraz lat? – Bunny wiedział, że się zatraca. Ten Alfa wywalił niewinne dziecko prosto do lasu, bez Sfory lub rodzinny, która mogła się nią opiekować. - Mam dwadzieścia trzy lata. Poczuł jak jego oczy zmieniły się w brązowe. Bunny wstał i odszedł wiedząc, że był o włos od przemiany. Osiem lat. Osiem lat była bez ochrony, samotna, głodna i przerażona. Czuł jak jego Niedźwiedź przemieszcza się pod jego skórą i wiedział, że jeśli posłucha jej historii minutę dłużej, to poprosi o imię tego Alfy. Gdyby znał jego imię, to Sfora musiałaby szukać nowego lidera. Byłby już na swoim motorze kierując się do Georgii, by rozprawić się z sukinsynem. Wyszedł na chłodne powietrze i wziął kilka głębszych wdechów mając nadzieję, że w ten sposób będzie mógł sam siebie uspokoić, zanim zrobi coś głupiego. Bunny chciał dla niej zabić i jeśli nie przejmie kontroli nad tą częścią siebie, to nie będzie mógł wrócić do restauracji. Tabby mogłaby nie chcieć mieć z nim do czynienia, gdyby dowiedziała się, do czego tak naprawdę był zdolny.

26

Tabby obserwowała jak Bunny wychodził z restauracji, zostawiając ją samą przy stoliku. Totalnie upokorzona czekała na przyjście kelnera, by mogła zapłacić za rachunek. Miała nadzieję, że wzięła wystarczająco dużo pieniędzy, by pokryć koszty. Jak mogła myśleć, że ktokolwiek zrozumie jak to jest zostać niesprawiedliwie wygnanym? Miała szczęście, że Pumy ją przygarnęły. Przynajmniej nie popełniła błędu idąc do Alfy Poconos. Jeśli jej własny partner reagował w ten sposób, to mogła tylko wyobrazić sobie, co zrobiłby Alfa Sfory. Ciepła dłoń przykryła jej. – Tabby? Spojrzała na Bunnego. Obraz jego twarzy rozlewał się jej przed oczami i wtedy zrozumiała, że płakała. – Przepraszam. – I powinna. Była Wyrzutkiem. Nikt nie chciałby być blisko niej. Co ona sobie myślała? Bunny mógł sobie odejść do swojego szczęśliwego życia. Wyrzutki nie miały swojego miejsca w społeczeństwie. Nawet nie zawracała sobie głowy, by spróbować wrócić do Sfory. O ile wiedział, uważała siebie za taką, za jaką uznawał ją stary Alfa. - Cholera. – Bunny kucnął obok niej z twarzą przepełnioną szczerym żalem. – Nie płacz. Przepraszam cię Tabby. Nie wiedziałem jak odbierzesz moje odejście. – Miękki pocałunek wylądował na jej czole. – Zrób coś dla mnie. - Co? - Pociągnęła nosem. - Bez względu na to ile razy będę się pytał, nie mów mi jak ma na imię twój były Alfa. - Dlaczego? – Jej Wilk ożywił się, gdy jego piwne oczy powoli stały się ciemnobrązowe. Zza nich patrzył na nią drapieżnik. Wyglądał bardzo niebezpiecznie. Gotowy rozwalić cały świat, gdyby tylko go o to poprosiła. Dziwnie było widzieć takie spojrzenie w oczach Misia. Myślała, że Niedźwiedzie były bardziej jak jej przyjaciel Julian: miękkie i słodkie z dziwnym poczuciem humoru. Ale oczy Alex’a były oczami łowcy. Może były takie tylko wtedy, kiedy ich partner był zaniepokojony? – Oj, dlatego. – Wiedziała, że drżały jej wargi. Do diabła, cała się telepała. Od lat nikt nie stanął w jej obronie, poza Cyn, Glory, Julianem i Gabem. Rzuciła wzrokiem na Bunnego i uchwyciła go uśmiechającego się do niej. Dalej głaskał jej palce sprawiając, że miała dreszcze. Jego ciepło i zapach otoczyły ją. Jego oczy nadal były głęboką czekoladą. Boże, właściwie to czuła się bezpiecznie. Jak to możliwe? Nie czuła się naprawdę bezpiecznie od dnia, w którym rodzice i Sfora odwrócili się do niej plecami. - Wszystko w porządku? Zadarła głowę i ujrzała kelnera stojącego przy ich stoliku z zainteresowaniem na twarzy. – Wszystko w porządku. – Wyjęła z torebki chusteczkę i wytarła oczy. - Proszę dać nam chwilę. Myślę, że skusimy się na deser i kawę. Tiramisu wygląda pysznie. – Bunny usiadł obok niej, przysuwając swoje krzesło bliżej, wyginając swoje ciało między nią, a kelnerem. 27

Wielki głuptas. Z wyrazu jego twarzy wynikało, że nie zamierzał pozwolić komukolwiek zbliżyć się do niej bez jego zgody. To było słodkie, w taki jaskiniowy sposób, ale mogłoby się stać prawdziwym wrzodem na tyłku, gdy będzie się tak zachowywał w Living Art. Mogła poczuć, jak jej usta wyginają się w uśmiechu na ten opiekuńczy gest. Odchrząknęła. – Myślę o francuskim placku. - Dwie kawy? – Po tym, jak kiwnęli głowami, kelner odszedł, by zrealizować ich zamówienie. Bunny głaskał jej palce, nie chcąc puścić jej dłoni. Jego oczy powróciły do piwnych, takich samych jak przed tym, zanim opowiedziała mu o swoim Wygnaniu. – Naprawdę mieszkałaś w lesie przez te wszystkie lata? - Tak. Gdyby nie Gabe i jego babcia, nadal bym tam mieszkała. – Albo nie żyła. Ale nie mogłaby tego powiedzieć z siedzącym naprzeciwko niej warczącym Bunnym. Jego klata praktycznie wibrowała. - Skąd pochodzisz? – Pytanie było niewinne, ale nie wyraz twarzy Bunnego. W przyćmionym świetle, nie mogła całkowicie rozróżnić koloru jego oczu, ale pomyślała, że chyba są ciemniejsze od włosów. Zdecydowała, że nie zaszkodzi odpowiedzieć w okrężny sposób. – Georgia. - Blisko Marietty? Strzeliła w niego spojrzeniem. Nie ma mowy, że przyzna mu rację. Poza tym prawdopodobnie wydała się, gdy wspomniała o pracującym u jego ojca wuju. Bunny westchnął. –Czy jest jakikolwiek szansa, że dołączysz do lokalnej Sfory? - Najbliższą jest Sfora w Poconos, jakieś dwie godziny drogi stąd. Bunny uśmiechnął się słodko, gdy kelner postawił desery na stole i odszedł. – Ah. Więc, tak poza tym, gdzie w Mariecie żyje ta twoja Sfora? Tabby zadecydowała, że spróbuje go trochę uspokoić. Wyciągnęła rękę i poklepała policzek Bunnego. – Spokojnie, Baloo3- Bunny wyglądał na zaskoczonego. – Strasznie warczysz, jak na Misia. – Tabby pokręciła głową, zanim wzięła kawałek swojego ciasta. Mmm, czekolada. Jebać to całe „czekolada nie jest dla psiaków” gówno. Po tym wszystkim, co przeszła, potrzebowała się nagrodzić. - Co to miało znaczyć? - Nic. Znam dwóch Niedźwiadków i myślę, że większość z was jest dość wyluzowana. 3

Niedźwiedź pilot z bajki Walt Disney pt. „Super Baloo”

28

Bunny nachmurzył się. – I myślisz, że ja taki nie jestem? Tabby próbowała ukryć za filiżanką szeroki uśmiech, ale wiedziała, że zawiodła, gdy Bunny pokręcił głową.

Wyszli z restauracji w całkowitej zgodzie. Bunny pomógł Tabby wsiąść na motor i wspiął się przed nią ostrożnie, by jej nie szturchnąć. – Chcesz jechać do mnie? – Miał zamiar ją dzisiaj oznaczyć, ale w żadnym razie nie zrobi tego w jej ciasnym mieszkanku ze współlokatorkami za ścianą. Wziął głęboki oddech. Zatęsknił za tym, by zapach jego partnerki napełnił wszystkie puste miejsca wewnątrz niego. Zamiast tego uchwycił zapach czegoś innego, czegoś strasznego. – Chloe? – I krew. Mnóstwo krwi. - Chloe? Co z nią? - Tabby? – Zapach był teraz silniejszy. Wietrzyk przyniósł ze sobą ból jego kuzynki. Podał Tabby kask. Czas ruszać, obronić swoją małą kuzynkę uczepioną jego rękami ze stali. - Co? – Założyła kask i objęła go ramionami w pasie. - Musisz się trzymać. – Odpalił silnik, rycząc na parkingu Noego. Zignorował pisk Tabby, koncentrując się jedynie na dotarciu do Chloe. Skręcił za róg i zobaczył ambulans ze światłami błyskającymi w ciemności. Oświetliły leżące na jezdni ciało jego kuzynki. Jej czerwone włosy umazane były we krwi wydobywającej się spod niej, będącej dookoła niej. Pochyleni nad nią medycy pracowali gorączkowo , by ją uratować. - Proszę pana! Zszedł z motoru i wtargnął w tę scenę, zanim ktokolwiek mógł go powstrzymać. Chloe została zraniona. Potrzebowała go. Ryan oszaleje, jeśli coś się stanie jego młodszej siostrze. Musiał zadzwonić do Ryana… O kurwa. Wyglądała na martwą. Pochylał się nad nią ktoś jeszcze, niebędący medykiem. Mężczyzna miał długie, ciemne włosy splecione w warkocz, ale to było wszystko, co Bunny zobaczył. – Chloe? – Jeśliby mógłby ją tylko dotknąć, to może będzie w stanie ją uzdrowić. Jeden z medyków patrzył na niego z sympatią w oczach i pokręcił nieznacznie głową. Ktoś złapał za ramię obcego. – Proszę pana, musi się pan cofnąć i pozwolić nam wykonywać pracę. 29

- Jestem pielęgniarzem. – Warknął mężczyzna, głęboko, basowo, pierwotnie. Wdarło się to prosto do wnętrzności Bunnego. Facet był Niedźwiedziem, tak jak on. W uzdrawianiu ufał bardziej innemu Niedźwiedziowi, niż ludzkim medykom. – Co z nią? Mężczyzna odchylił na bok kurtkę Chloe, ukazując jej ramiona. – Będzie żyć. Umęczony bólem głos drugiego Niedźwiedzia wbijał sztylet w jego wnętrzności. – Żyć, jak? Obok ich z piskiem opon zatrzymał się samochód. Wysiadł z niego mężczyzna o blond włosach, jego wzrok był zaniepokojony. – Przepuśćcie mnie. Zadziwiająco, mężczyźni ustąpili. Bunny, jednakże, nie zamierzał. Nie, odkąd wyczuł Pumę. - Jestem doktor Jamie Howard. Zauważyłem światła. – Ukląkł obok Chloe, biorąc torbę od ciemnowłosej kobiety, również Pumy, tak mocno pachnącej Dr Howardem. – Co się stało? - Julian Ducharme. Jestem pielęgniarzem i znam ją. Nie wiem co się stało, ale jej obrażenia są poważne. – Julian zaczął wymieniać rany Chloe chłodnym, profesjonalnym tonem. - Bunny? Kim ona dla ciebie jest? Odwrócił się, by zobaczyć Tabby stojącą naprzeciwko niego, drżącą w lekkiej sukience. Zdjął swoją kurtkę i zarzucił jej na ramiona, przyciągając ją do siebie. Potrzebował pocieszenia. Zapach krwi Chloe zatruwał powietrze wokół niego. Było źle. Wiedział, że było źle. - To jest moja młodsza kuzynka. Tabby westchnęła. – Oh skarbie. – Przyciągnęła jego głowę do zgięcia swojej szyi i trzymała mocno. Zaciągnął się, ale nic nie mogło zmyć metalicznego zapachu krwi Chloe.

Tabby zaledwie widziała to, co robili Julian z dr Howardem. Bunny prawie całkowicie przesłaniał jej pole widzenia, ale słyszała co mówią i to nie były dobre wieści. Julianowi wydawało się, że mógłby ją uratować, gdyby został z nią sam, ale czas nieubłaganie upływał wraz z krwią kobiety. Bunny zadrżał w jej ramionach. Jego dłonie okryły jej małe plecy. Wiedziała, że chciał pomóc, ale w żaden sposób nie mógł. Nawet Tabby widziała, że Chloe była już po drugiej stronie. Więc trzymała go tak mocno, jak tylko dała radę, czując drgawki dręczące ciało jej partnera, podczas gdy jej przyjaciel klęczał przy umierającej kobiecie. - Doktorze niech wszyscy odejdą. Niech odejdą, a będę mógł jej pomóc. – Głos Juliana był natarczywy. 30

- Za jaką cenę? Słysząc delikatne słowa doktora, Bunny zesztywniał w jej ramionach. - Pozwól mi. Mogę ją uratować, oni nie. Zaufaj mi. Prawie podeszła do dr Howarda by mu powiedzieć, że można zaufać Julianowi, ale zanim to zrobiła mężczyzna westchnął. – Zobaczę co da się zrobić. – dr Howard odszedł do medyków, którzy zgromadzili się przy nim. – To jest jej rodzina. Chcą z nią być przez moment sami. - Doktorze, ona tego nie przeżyje. Bunny jęknął miękko dźwiękiem pełnym udręki. Jego ramiona otoczyły ją trzymając, podczas gdy on sam drżał. - Spełnijmy ich prośbę. Przez to nie stanie się niczemu krzywda, bądź nikomu. Jakoś dr Howard zdołał ich odciągnąć. Nakłonił medyków by dali im chwilę prywatności. Bunny puścił ją, łapiąc za dłoń Juliana i ramię Chloe. Tabby patrzyła jak Julian bierze głęboki wdech i … Właśnie wtedy Tabby wiedziała, że zwariowała.

Bunny rozluźnił się i pozwolił Julianowi kierować leczeniem. Może i był Niedźwiedziem, ale Julian był wyszkolonym pielęgniarzem i miał o wiele więcej wiedzy, niż Bunny. Nowoczesna medycyna sprawiła, że uzdrawianie przez Niedźwiedzi stało się łatwiejsze, pozwalając im poznać szczegóły funkcjonowania ludzkiego ciała. Ale miało to swoją cenę. Cenę, o której dr Jamie Howard jakoś wiedział. Mała ilość uzdrawiania Bunnego mogłaby utrzymać kuzynkę przy życiu wystarczająco długo, by zdołali dojechać do szpitala, ale to by go wyczerpało. Wiedział, że zasnąłby w oka mgnieniu po wykonanej robocie. Zaczął oceniać szkody. Mógł poczuć każdą ranę, każdego siniaka, każdą pojedynczą złamaną kość, przez którą jego kuzynka cierpiała. Nie było mowy, absolutnie nie było mowy by daliby radę ją uratować. Jej ciało było zbyt zranione, by podtrzymać życie. Zdumiewające, że nadal się jakoś trzymała. Był dłużny Julianowi za to, że dał mu szansę się z nią pożegnać. Gdy tylko Bunny otworzył buzię, by mu podziękować, zdarzyła się dziwna rzecz. Julian wziął głęboki wdech i jego dłoń stała się krystalicznie biała. A potem zaczęło się prawdziwe uzdrowienie. 31

Julian nastawił złamane kości, naprawił oderwane naczynia krwionośne, uzdrowił uszkodzoną czaszkę. Płyn wlewający się do jej czaszki spowodował ciśnienie, które jej kruchy mózg nie był w stanie wytrzymać. Julian osuszył go skutecznie i przeszedł do następnej rany. Bunny mógł powiedzieć, że coś było tam nie tak w miękkich tkankach jej mózgu, ale nie posiadał na tyle wiedzy, by zrozumieć co to było. Został przyciągnięty przez przebudzenie Juliana, ale był bezradny. Nie mógł zrobić nic, jak tylko patrzeć i zdumiewać się. Bunny był ogłuszony siłą, jaką posiadał inny Niedźwiedź. Julian naładował Chloe swoją energią, ożywił słabnące organy i przyspieszył bicie serca, gdy tylko wszystkie naczynia krwionośne zostały naprawione. Zostawił wystarczająco dużo zewnętrznych szkód, by medycy nie podejrzewali, co właściwie zdarzyło się tej nocy. Kiedy zakończy, nie będzie miał zbyt wiele czasu. Bunny mógł wyczuć znużenie, które ogarnęło drugiego Niedźwiedzia, próbując przeszkodzić w leczeniu, ale Julian przeforsował. Jego leczenie było dokładne, ogarniając nawet najmniejsze szczegóły ran Chloe. Bunny zaoferował mu swoją moc, pozwalając Julianowi wciągnąć ją, by zakończyć to, co według Bunnego było niemożliwe. Nie byłoby to wystarczające dla utrzymania Niedźwiedzia na nogach przez dłużej niż pięć minut, ale mógł przetrwać, dzięki tej sile, którą zaoferował mu Bunny. Bunny wiedział, że bezinteresowny czyn Juliana mógłby go zabić. Mężczyzna też musiał o tym wiedzieć, zanim zaczął. Bunny był mu dłużny, to wielki moment. Kolejne źródło energii przeszło przez niego. Obce, kobiece. Otoczyło go pachnące dzikim lasem i uczuciem miękkich łap. Wycie wilka, zaledwie słyszalne, powiedziało mu, czyją czuje energię. Dzika siła trzymana na uwięzi przez wielkie serce, która przepłynęła przez niego, zostawiając go oszołomionego i tak pobudzonego, aż ledwo utrzymał kontrolę nad więzią leczenia. Tabby użyczyła mu swojej energii, używając ledwie rozpoczętej więzi partnerskiej, by przedostać moc przez Bunnego do Juliana i ostatecznie do Chloe. Ta dodatkowa moc pozwoliła mu pomóc Julianowi dokończyć uleczanie Chloe. Julian odsunął się i rozluźnił uchwyt na Bunnym. Jego włosy zamieniły się jeszcze raz w ciemne. Bunny obserwował, jak białe pasma włosów Juliana zamieniły się w perłowo- piaskowe. Julian wyraźnie się trząsł. Miał głębokie ciemne kręgi pod oczami, ale kiedy uniósł głowę wyraz jego twarzy był jasny. – Zrobiłem to co mogłem, ale to i tak za mało. I wtedy opadł jak zepsuta marionetka. Bunny ledwo uchronił jego głowę przed roztrzaskaniem się na ulicy. - Cholera. – Blond doktor nagle się zjawił, zainteresowanie biło z każdej linii, z każdej części jego ciała. – Obawiałem się tego. - Czego? Jest wyczerpany, prawda? – Obaj mężczyźni odwrócili się i spojrzeli na Tabby. – To znaczy, poczułam go jak… wciągał mnie, ale to było słabe. Jakby już się męczył. Dr Howard skinął. – Dokładnie. – Pochylił się nad Chloe, zostawiając Juliana Tabby i Bunnemu. Bunny sprawdził organy Juliana swoją własną uleczającą mocą i uśmiechnął się. Zapadł w 32

głęboki sen i prawdopodobnie będzie głodny, kiedy się obudzi, ale będzie dobrze. Uśmiechnął się do Tabby, kiedy ułożyła nogi Juliana bardziej komfortowo na swoim łonie. – Psiakrew, Niedźwiadku. Nieźle. Dotrwa do szpitala. – Bunny odwrócił się od Tabby, by ujrzeć uśmiechającego się doktora Howarda. – Muszę odbyć z nim długą rozmowę, kiedy już się przebudzi. Mógłby być przydatny. – Dr Howard wstał i skinął medykom. Kątem oka, zauważył przerażenie na twarzy Tabby i zdziwił się tym. Czy to miało coś wspólnego z tym, jak Julian upadł po uratowaniu Chloe? Poza tym jak blisko jego partnerka była z Julianem? – Chcę by pani Williams i pan Ducharme mogli jechać ambulansem. Będę chciał znać ich stan zdrowia, kiedy przyjadę. - Ale doktorze, dziewczyna. – Medyk miał nadal to okropne spojrzenie. To sprawiło, że Bunny chciał coś zmiażdżyć. - Wyjdzie z tego. Po prostu róbcie to, co mówię i weźcie ją do karetki. - Tak, proszę pana. – Medycy nie wyglądali na przekonanych, ale położyli Chloe na nosze. Jęknęła, kiedy ją przenosili zaskakując tym sanitariuszy, którzy szybko umieścili ją w karetce. Bunny obserwował swoją kuzynkę podczas manewrowania noszami. Jej twarz była blada, tam gdzie poprzednio była posiniaczona, miała płytki oddech. – Musimy za nimi jechać. - Jasne. – Zadrżał, a mała dłoń dotknęła jego ramienia. – Jestem z tobą Bunny. Odwrócił się i patrzył jak te niesamowite nogi szły w stronę jego Harleya. Usiadła na siedzeniu, założyła kask i czekała na niego. Ambulans z migającymi światłami ruszył ulicą. Bunny nie widział jak odjeżdża. Musiał przeraźliwie coś załatwić. Boże, jeśli mieliby wypadek, nic by nie zostało z jej słodkiego ciała po zderzeniu z chropowatą ulicą. Studiował ją przez moment, mentalnie ją mierząc, wiedząc, że następnym razem, gdy będzie z nim jechała, będzie musiała mieć na sobie jeansy bądź skórę. Nawet zdumiewający Julian nie mógłby uzdrowić przypadku śmierci. Zadrżał na myśl, że ciało leżące na jezdni jest jej, że będzie zmuszony patrzeć jak jej krew wypływa na asfalt. Była jego, w całości z tymi dziwnymi zielonymi włosami. Strach, jaki poczuł widząc połamaną Chloe, leżącą na drodze, nagle skierował się na Tabby. Nie mógłby oglądać tego ponownie. Poszedł w stronę swojego motoru i ściągnął z jej głowy kask. Jeśli cokolwiek się jej stanie w drodze do szpitala, mogłaby umrzeć jako jego partnerka. Nie było to logiczne, wiedział o tym, ale teraz nie podda się. Ktoś, kogo kocha, jest w drodze do szpitala. Potrzebował czegoś, co potwierdzi, że jego życie ma sens, a do czego jego mała oznaczona Wilczyca świetnie się nadaje. - Hej! 33

Połknął jej protest, pijąc głęboko jej słodycz. Jej miękkie, pełne usta otwarły się w szoku i skorzystał z okazji, przepychając się pożądliwie między jej wargi. Pragnienie, by ją oznaczyć, było wszechogarniające. Dzięki Bogu za zwiewne sukienki. Odchylił skórzaną kurtkę na bok i bez namysłu wgryzł się w jej ramię. Znak utworzył się pod jego językiem na jej jedwabiście gładkiej skórze. Poczuł jej dreszcze, jak odrzuciła w tył głowę, jak jej biodra ściskały się konwulsyjnie na motorze, gdy doszła. Enzym partnerski wdarł się w jej organizm. Pierwszy ślad jego zapachu zmieszał się z jej. Skoro już została oznaczona, jego niedźwiedź rozsiadł się zadowolony. Należała do niego.

Tabby siedziała na szpitalnym krześle i patrzyła gniewnie na Bunnego. Uniosła dłoń by dotknąć swojego ramienia. Znak, jaki jej zostawił, palił jej skórę. Założyła skórzaną kurtkę, więc nikt nie mógł go zobaczyć i zapytać, czy przypadkiem nie została ugryziona przez pieprzonego niedźwiedzia. Jedynym powodem, przez który nie była bardziej wkurwiona, była Chloe. Widziała jak wypadek jego kuzynki wpłynął na Bunnego. Nie była pewna, dlaczego poczuł potrzebę oznakowania jej właśnie wtedy i tam, ale sposób, w jaki patrzył na odjeżdżającą karetkę i w jaki później spojrzał na nią, dał jej pewną podpowiedź. To było w stylu jaskiniowca. Jednak nadal chciała z nim spędzić troszkę więcej czasu, zanim zostałaby ugryziona. Było tak dużo spraw, o których o niej nie wiedział i jeszcze więcej, których nie wiedziała o nim. - Mów prawdę Bunny. Jak bardzo z nią źle? – Po telefonie Bunny’ego w szpitalu zjawił się wielki facet. Przedstawił się jako kuzyn Bunnego, Ryan Williams, starszy brat Chloe. Wyglądał nawet na jeszcze bardziej bladego, niż Bunny. Odkąd przyjechał nie przestawał chodzić. Jego czerwono- brązowe włosy były rozczochrane, a niebieskie oczy zmęczone. - Panie Bunsun? Panie Williams? Ryan praktycznie skoczył w stronę lekarza. – Tak doktorze? – Biedny facet. Naprawdę był śmiertelnie zmartwiony. Bunny podniósł się wolniej, ale z wystarczającą siłą. Dr Howard stał tam i przejechał dłonią po swoich blond włosach. – Chodźcie za mną. – Bunny chwycił Chloe za rękę i ruszył za lekarzem. Zaprowadził ich do pokoju i zamknął drzwi. – No dobra. O kim chcielibyście najpierw się dowiedzieć? Bunny nawet się nie zawahał. - Chloe. Bez niespodzianki. Tylko ona z tego trio znała Juliana. Patrząc jak w dziwny sposób Ryan przełknął, Bunny podjął właściwą decyzję. 34

- Będzie miała po tym blizny. Chloe jest niewiarygodną szczęściarą. Mówiąc szczerze, jeśli Julian by nie przybył, nie żyłaby. – Ryan jęknął. Bunny zadrżał. Tabby ścisnęła jego ramię, oferując wsparcie. Julian nigdy nie pozwoliłby umrzeć Chloe. Była tego pewna tak, jak koloru swoich oczu. – Jej wyzdrowienie zajmie trochę czasu. Został uszkodzony mózg. Dopóki się nie obudzi, to nie dowiemy się, z czym mamy do czynienia. - Kurwa mać. – Bunny zaczął kroczyć. – Robi doktorat z medycyny weterynaryjnej. Muszę zadzwonić do jej szefa, dać mu znać co się stało. - Zajmę się tym. - Zadzwoniłaby do baru i gabinetu weterynaryjnego, gdzie Chloe była wolontariuszką. Miała numer do baru, odkąd razem z dziewczynami zaczęły regularnie zamawiać stamtąd obiady i nie byłoby trudno zdobyć numeru do gabinetu weterynaryjnego. Bunny i Ryan muszą się skupić na Chloe. - Nasza rodzina jest już w drodze. – Ryan brzmiał tak, jakby był w szoku. – Mam i tata powinni tu dotrzeć rankiem. - Jest przytomna? – Tabby spojrzała na doktora we właściwym momencie, by uchwycić jego grymas. - Nie i właśnie tym się martwimy. Nie mogłem porozmawiać z panem Ducharme, zanim stracił przytomność. – Dr Howard popatrzył się na zamknięte drzwi, po czym odwrócił się do Bunnego. – Twój przyjaciel jest Niedźwiedziem Kermode, prawda? Czym? - Naprawdę? – Bunny zmarszczył brwi. – To wszystko wyjaśnia. Skąd wiesz? Dr Howard uśmiechnął się. – Spotykałem się krótko z jedną, zanim poznałem swoją partnerkę. Mieszkałem w Kanadzie przez dwa lata, nim wróciłem do Halle. Powiedziała mi sporo o Niedźwiedziach. – Pokręcił głową. – Tylko Duch Niedźwiedzia mógł zrobić to, co Julian. Ryan wziął głęboki, głośny wdech i wypuścił powietrze. – Jestem jego dłużnikiem. Jamie strzelił na niego wzrokiem – Zawdzięczasz mu więcej, niż myślisz. Medycy powiedzieli mi, że jej obrażenia były rozległe, a Julian się nimi zajął. Szczerze, to jestem całkowicie zaskoczony tym, że przeżył to uzdrowienie. Tabby zmroziło. Julian mógł umrzeć? Jej najlepszy przyjaciel, facet, który deklarował ze śmiechem, że mogłaby być siostrą, jakiej nigdy nie miał, mógł… odejść? Teraz to ona musiała przełknąć. Był jednym z niewielu ludzi, których mogła zaliczyć do rodziny, którą straciła osiem lat temu. Nie mogłaby znieść jego straty. - Moja dziewczyna powiedziała mi, że istnieje granica w uzdrawianiu przez Niedźwiedzia, nawet dla Kermode’a. Więc, chyba że Julian jest Super Niedźwiedziem, coś musiało mu w tym pomóc.

35

Bunny kiwnął głową, ale nie wnikał w to. Tabby wiedziała kto pomógł Julianowi i był z tego powodu wyczerpany. – Nadal się nie obudził? - Szczęka Bunnego wyglądała na zaciśniętą. Już widziała w ich przyszłości ogromne rachunki za dentystę. - Nie wiemy, kiedy się przebudzi, ale znając lecznicze zdolności twojego rodzaju, nie zajmie mu to dużo czasu. Nawet pomimo tego co uczynił, by uratować twoją kuzynkę. - To był wypadek? – Tabby spojrzała na Ryana. Facet praktycznie wibrował w miejscu. – Co się stało mojej siostrze? Ktoś zrobił to umyślnie, czy był to wypadek? - Jeszcze nie rozmawiałem o tym z szeryfem Andersonem, więc nie wiem. Wiem, że został o tym poinformowany. Ostatnie co słyszałem to to, że był na miejscu starając się rozwikłać sprawę. Tabby zmarszczyła brwi. – To nie ma sensu. Dlaczego nie było go tam, gdy stał ambulans? Albo do diabła, któregokolwiek z gliniarzy? – Mężczyźni odwrócili się w jej stronę. – Poważnie. Dlaczego był tam ambulans przed policją? Ktoś musiał po nich zadzwonić, tak? Julian? Dr Howard zamrugał. – Nie… wiem. Powiem ci coś, pozwól mi się dowiedzieć kto zadzwonił po karetkę i zdam ci raport. Może dzwoniąc po nią nie pomyślał o zaalarmowaniu biura szeryfa. - Masz tu mój numer telefonu, zadzwoń jeśli dowiesz się czegokolwiek. – Ryan podyktował swój numer, podczas gdy dr Howard wpisywał go do telefonu. – Mogę zobaczyć moją siostrę? Dr Howard skinął – Dam też znać, że wasza trójka może odwiedzać pana Ducharme tak samo, jak panią Williams. - Dziękuję doktorze. – Ryan potrząsnął ręką mężczyzny. - Dziękuję. – Bunny również podał rękę doktorowi. - Trzymajcie się. – Doktor Howard otworzył drzwi i wyszedł z pokoju, pozostawiając troje bardzo zmęczonych, zmartwionych zmiennych. - No dalej. Nic tu po nas. – Tabby pociągnęła dwóch facetów. – Wy dwaj idźcie sprawdzić co u Chloe. Będę u Juliana. – Popychała i szturchała obydwu, zanim się nie ruszyli. Wiedziała, że żaden z nich nie odpocznie, nim nie dowiedzą się, czy Chloe powraca do zdrowia. Od pielęgniarki dowiedziała się jaki jest numer pokoju Chloe i pchnęła facetów w jego stronę. Następnie sama skierowała się do pokoju Juliana. Postanowiła, że kiedy się obudzi, ona będzie przy nim i dowie się co takiego zrobił Super Niedźwiedź, pomagając kuzynce Bunnego. A tak w ogóle to co to jest Duch Niedźwiedzia?

36

Bunny patrzył na swoją śpiącą partnerkę. Tabby zwinęła się na fotelu obok łóżka Juliana. Jej limonowo- zielone włosy błyszczały na niebieskim winylowym obiciu. Chciałby do niej dołączyć, ale pragnienie by stać na straży, by chronić kogoś na kim mu zależy, było silniejsze. Dzisiaj prawie stracił Chloe. Nic nie może się stać Tabby. Ryan, tak samo bez snu, pilnował swojej siostry. Tabby pociągnęła nosem przez sen, na co się uśmiechnął. Jak tak szybko zdołała dla niego tyle znaczyć? Przejechał po niej spojrzeniem. Duma, jaką czuł, była przerażająca. Z ich trójki, to ona nie straciła głowy, zajmując się praktycznie każdym detalem, czym dała mu oparcie wtedy, kiedy najbardziej jej potrzebował. Nawet nie znała Chloe, ale zadzwoniła do baru Franka i powiedziała mu, co się stało. Zadzwoniła również do gabinetu weterynaryjnego i zostawiła im wiadomość o wypadku, o stanie zdrowia Chloe i numerze jej pokoju. Potem zajmowała się Julianem, biegając w tę i z powrotem między jego pokojem, a Chloe, by sprawdzić, czy Bunny i Ryan czegoś nie potrzebują. Robiła co w jej mocy by się nimi wszystkimi zaopiekować. I było to nieświadome działanie. Westchnął i pogłaskał ją po głowie, czując pod dłonią miękkie pasma włosów. Tabby warknęła i szarpnęła się we śnie, ściskając podłokietniki fotela. Ciekawy był o czym śniła. Jego partnerka była niewiarygodną osobą. Miał jedynie nadzieję, że jest jej wart. - Alex? Zszokowany Bunny odwrócił się do drzwi, gdzie ujrzał stojącego tam swojego ojca. Powinien wiedzieć, że jego rodzice przybiegną od razu do swojej siostrzenicy. – Tata? Will Bunsun wszedł do pokoju, jego żona podążyła za nim. – Co się do cholery stało? Barbara Bunsun walnęła męża w ramię. – Will! Uspokój się. – Przewróciła swoimi piwnymi oczami, ale przyciągnęła do siebie swojego syna, by go przytulić. – Rodzice Ryana do nas zadzwonili. Skarbie, ty powinieneś to zrobić. Bunny poczuł spokój, jakim emanowała jego matka. Zawsze pachniała cynamonem i domem. – Hej, mamo. Nie wiedziałem, że już jesteście. Chciałem zadzwonić rano. - Mogłeś zadzwonić do nas i powiedzieć o Chloe. No i powinieneś zadzwonić, gdy tylko odnalazłeś swoją partnerkę. – Tylko matka mogła patrzeć na kogoś w sposób, w jaki Barbara Bunsun patrzyła na niego. Zmarszczyła brwi, a on zarumienił się, zastanawiając się, dlaczego czuje się winny. Nie zrobił nic złego. - Załapaliśmy się na pierwszy lot. – Will uścisnął syna. – Nie ma mowy byś przechodził przez to sam, Alex. - Dziękuję. – Bunny zamrugał skrywając łzy. Z całego kuzynostwa, to on był najbliższy Ryanowi i Chloe i ciężko było mu patrzeć na jej poturbowane ciało. Boże, kochał swoich rodziców. William Bunsun może i prowadził wielką firmę, ale zawsze stawiał rodzinę na pierwszym miejscu. – Gdzie jest Eric? – Zdziwił się, że jego brat nie przyjechał. 37

- Ciocia Laura i wuj Steven są z Chloe i Ryanem. Wuj Ray i ciocia Stacey zostali z Ericem, by zająć się interesami. – Jego mama pogłaskała go po twarzy. – Ryan powiedział nam, że zawdzięczamy Panu Ducharme życie Chloe i i dzięki temu znaleźliśmy cię i twoją partnerkę. – Spojrzała na mężczyznę na łóżku, wzrokiem uchwyciła jego śpiącą partnerkę. – Zielone włosy? Will zachichotał. – Oczekiwałaś czegoś innego? Barbara Bunsun podarowała swojemu mężowi zdumione spojrzenie. – Dziwi mnie, że nie jest to japońska blondynka4 z dwoma kitkami na głowie, pałająca szaleńczą miłością do smażonego ryżu. Bunny przewrócił oczami. Nie miał fetyszu o „Czarodziejce z Księżyca”. Nieważne, co mówiła ta terapeutka. – Mamo. – Wzdrygnął się. Nie skomlał tak od lat. Pozwalał swojej matce, by dawała mu poczuć, ze znowu ma tylko dziesięć lat. Jego mama poklepała go po policzku. – Wszystko w porządku kochanie. Jestem pewna, że będzie idealnie pasować. Boże miał taką nadzieję. Miał też nadzieję, że reszta rodzinki będzie tak samo serdeczna, jak jego rodzice. Bo Tabby była wszystkim.

4

Z dedykacją dla Duszka555 ;)

38

Rozdział Trzeci Tabby sączyła szpitalną lurę i czekała na przyjście Alexa, by mogła wyjść z pokoju jego kuzynki. Julian uparł się, że ma sprawdzić, co u niej, ale nie czuła się tu z nimi wszystkimi zbyt komfortowo. Rodzice Chloe trwali przy niej i pomimo tego jak źle Tabby się z tym czuła, zrobiła się zazdrosna. Jej rodzice nigdy się tak o nią nie troszczyli. Gdyby się o nią martwili, to nie wyrzuciliby jej na ulicę, kiedy miała piętnaście lat. - Proszę, może to sprawi, że będzie trochę lepsze. Tabby zerknęła na matkę Alexa znowu zdumiewając się wyglądem tej drobnej kobiety. Ta piękność obok niej nie wyglądała na matkę. Wyglądała jak modelka. Jej oczy lśniły piwnym kolorem, jej skóra była kremowo brązowa. Jedynymi niedoskonałościami były małe zmarszczki mimiczne przy oczach i ustach oraz lekko pokropiony piegami nos. To były te zmarszczki, które ukazywały podobieństwo Bunnego do jego matki. – Dziękuję, pani Bunsun. - Barb, kochanie. I nie dziękuj, póki tego nie posmakujesz. Tabby spojrzała na ciastko z wiśnią w swojej ręce. – Szpitalny bar? - Tak. – Barbara westchnęła i oparła się o ścianę. – Więc. Jesteś partnerką mojego syna. Tabby wzdrygnęła się. – Prawie. Cienkie, ciemne brwi uniosły się, pytając ją bez słowa. - Ugryzł mnie, zanim pojechaliśmy za karetką. Po prostu odchylił kurtkę i obnażył kła, oczywiście publicznie. – Ugryzła ciastko. Potem wzięła niezły, duży łyk kawy, więc nie udławi się tym suchym ciastem. Desperacko próbowała się nie skrzywić. To był miły gest, ale święty Boże. – Um. Czy gdzieś tutaj jest jakiś sklep? Barbara uśmiechnęła się. – Obnażył kła, co? - Mhmm. Dokładnie, choć – Tabby zmroziło, uciekła spojrzeniem. – Nie… masz nic przeciwko temu? – Alex nie powiedział jej, że jest Wyrzutkiem? - A ty nie masz? Tabby pomyślała o swoim przystojnym jak diabli partnerze i skinęła głową. – Oj niee. Nie mam. Barbara uśmiechnęła się, wyglądając tak, jakby jej ulżyło. – Martwiłam się. Moi rodzice zbzikowali, kiedy dowiedzieli się, że mój partner jest biały. Przez tydzień się do mnie nie odzywali. Tabby parsknęła. – Moi rodzice są moim najmniejszym zmartwieniem. 39

Wyraz twarzy Barbary nabrał ostrości. – Czy jest jakiś problem, o którym powinnam wiedzieć? Tabby odłożyła niejadalne ciastko. Posilała się lepszymi rzeczami znalezionymi w śmietniku. Ktoś musiał walnąć w głowę szpitalnego dietetyka. – Jestem Wyrzutkiem. Barbara mrugnęła. – Hmm. Za co? Obserwowała swoją teściową. Z ulgą zauważyła, że na twarzy kobiety nie ma żadnego potępienia. – Za kradzież. Barbara machnęła ręką. – No i? Szczegóły skarbie. - Krótko mówiąc? Umawiałam się z synem Alfy i zakradłam się do jego pokoju dla zabawy. Zostałam przyłapana. Alfa stwierdził, że byłam tam, by go okraść i nie chciał słuchać tego, co miałam do powiedzenia. Jego syn nawet nie próbował wyjaśnić sprawy swojemu ojcu. – Uśmiechnęła się. – Poza tym Alfa nie zamierzał słuchać tego, czego nie chciał. Nikt nie stanął w mojej obronie i Alfa mnie wyrzucił. Wędrowałam około osiem lat jako Wilk i w końcu wylądowałam w Halle. Od tej pory tu mieszkam. Barbara przyglądała jej się przez chwilę , jej całe ciało rozluźniło się. – No to będziemy musieli to naprawić. Tabby zamrugała. Jak zdoła naprawić coś nie do naprawienia? – Co z Chloe? Barbara westchnęła. Powróciło napięcie w jej ramionach. – Niedobrze. Chwyciła dłoń Barbary i ścisnęła. – Przykro mi. Mogę w czymkolwiek pomóc? - Taa. – Barbara uśmiechnęła się zmęczona. – Zajmij się dobrze moim synem. Tabby skinęła, podążyła wzrokiem za wychodzącą z pokoju Barbarą. - Tabby? Uśmiechnęła się szeroko, gdy słodki głos jej przyjaciółki przepłynął przez nią. Glory stała tam w jednej ze swoich kolorowych spódnic i błyszczącym topie. Jej bladoniebieskie włosy zostały spięte w słodki, koński ogon. Wyglądała jak mała cyganeczka. – Hej dziewczyno. Co ty tu robisz? Glory uniosła sportową torbę Tabby. Bransoletki na jej nadgarstku brząknęły, a jej uśmiech był szeroki i błyszczący. – Nie całkiem tak wyobrażaliśmy sobie to, jak spędzisz ostatnią noc. – Zachichotała. – No dobra, przynieść ci ubranie robocze po rozpustnej nocy, tak. Przynieść ci ubranie robocze po nocy spędzonej w szpitalu, niekoniecznie. I ej, żadnej oznaki wstydu?

40

- Wielkie dzięki – Tabby przewróciła oczami, ale obecność jej żywiołowej przyjaciółki rozluźniła ją. Trudno było się smucić, kiedy Glory była w pobliżu. – Cyn jest zupełnie sama? –Salon był otwarty od ponad godziny. - Zostawiła wiadomość, że mamy zamknięte z powodów rodzinnych i przesunęła zlecenia jakie miałyśmy, na późniejsze dni. – Podała Tabby torbę. – Przykro mi z powodu kuzynki twojego chłopaka. - Dzięki. – Tabby skierowała się prosto do pokoju Juliana. Wolała przebrać się w jego łazience, niż w publicznej toalecie. Nie było też mowy, że pójdzie do pokoju Chloe. Nie, kiedy było tam tyle osób. Julian mógłby pilnować dla niej wejścia, zanim się nie przebierze. Był jednym z niewielu ludzi, którym ufała. - A tak w ogóle, to gdzie jest twój nowy facet? Tabby wzruszyła ramionami. – Alex poszedł się w końcu przespać. –Zaskakujące było to, że nawet zbytnio nie walczył. Kłócił się ze wszystkimi, oprócz swojej matki, aż kobieta w końcu złapała go za ucho i dosłownie zaciągnęła na zewnątrz, by odpoczął. Lada chwila miał wrócić. – Oh, prawie zapomniałam. Julian tu jest. - Po co? Pomyślała o tym, by spróbować to wyjaśnić, ale zdecydowała, że najpierw postawi przed nią ładny dzbanuszek Margarity. Nadal nie wiedziała, jak uratował Chloe, albo o co chodziło z tymi świetnymi, białymi włosami. – Powiem ci później, ale ma się teraz dobrze. Czeka na wypis w swoim pokoju, więc tam się przebiorę. - No cóż, Cyn powiedziała żeby wziąć ci… oooj! –Tabby obróciła się wkoło. Glory rozłożyła się na podłodze. Ryan stał nad nią z najdziwniejszym spojrzeniem na twarzy. Glory zdmuchnęła z twarzy swoje włosy. – Ja również cię witam. Widząc jej niezadowolony wzrok Tabby musiała zdusić chichot. Ryan zamrugał. Wyglądał jak ogłuszony. Tabby widziała, jak Glory miała taką minę przy wielu facetach. – Cześć. – Tabby zadrżała. Ryan praktycznie wymruczał przywitanie. – Kim jesteś? Glory uśmiechnęła się do Ryana. – Glory. – Wyciągnęła swoją dłoń z gracją księżniczki. – Pomożesz mi wstać? Ryan podskoczył. – Oh! Racja. – Wziął jej dłoń i z łatwością postawił ją na nogi. – Jestem Ryan, Ryan Williams. Wyraz twarzy Glory powrócił do naturalnego. - Brat Chloe? Ryan uśmiechnął się. – Taak. Przywieziono ją zeszłej nocy. Znasz ją? 41

Glory opadła szczęka. – Masz na myśli…? – Odwróciła się do Tabby. – Nie mówiłaś, że to Chloe leży w szpitalu. – Pociągnęła swoją rękę marszcząc brwi, kiedy Ryan jej nie puścił. – Chloe jest przyjaciółką. Muszę przynieść jej kwiaty lub coś. - Ucieszy się z tego, kiedy wybudzi się ze śpiączki. – Ryan przyciągnął dłoń Glory i schował ją sobie w zgięciu ramienia. – Może pomogę ci jakieś znaleźć? Glory postukała stopą. – Twoja siostra leży w szpitalu, a ty ze mną flirtujesz? Odpowiedzią Ryana był gorący, szeroki uśmiech. Tabby kaszlnęła. Ze spojrzenia Ryana wynikało, że sprawy jej przyjaciółki staną się interesujące. – Muszę pożyczyć Glory na trochę. – Ryan zmarszczył na nią brwi. – Poważnie. Pracuje ze mną, jest moją współlokatorką i najlepszą przyjaciółką. Twarz mu złagodniała. – I? Tabby westchnęła. – Glory? - Taaa? - Grr-grr. Glory odwróciła głowę w stronę Ryana, otwarła buzię. – On? - Tak. - Oj! – Glory wydostała swoją dłoń. – Nie powinieneś być, no nie wiem, ze swoją partnerką? – Syknęła. Glory naprawdę nienawidziła zdrajców. Tabby nadal nie wiedziała dlaczego. Mogła tylko zgadywać. Rodzice Glory byli po rozwodzie i wiedziała, że Glory nie miała wiele wspólnego ze swoją matką. - On nie ma partnerki, Glory. Ryan odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się. – W każdym razie, jeszcze nie. – Wyłonił się nad Glory z intensywnym wyrazem twarzy. Górował nad jej drobną przyjaciółką. Jego ruch aż wrzeszczał zaborczością. O- ho. – Um, Ryan? Może pójdziesz sprawdzić co z Chloe? Spojrzał na nią i nagle przez chwilę z jego głębokich, ciemnych oczu wyłonił się drapieżnik. Mogłaby powiedzieć, że zastanawiał się nad tym, czy zrobić to, o co go poprosiła, czy też nie. – Gdzie wy dwie idziecie? Tabby uniosła torbę. – Przyniosła mi ciuchy. Idziemy do pokoju Juliana, żebym mogła się przebrać. 42

Ryan wpatrywał się w nią. Jego palce w roztargnieniu bawiły się lokami Glory. – Uważaj na nią. Przełknęła. Ciche ostrzeżenie w głosie Niedźwiedzia było jasne. Jeśli Ryan zdecydował, że nie straci Glory z pola widzenia, to Tabby niewiele mogła zrobić, by go powstrzymać. Samotny Niedźwiedź mógł skopać tyłek samotnemu Wilkowi. – Ok. Będę. Ryan uniósł dłoń Glory do swoich ust. – Zobaczymy się później. – Uniósł podbródek Glory i uśmiechnął się do niej. Jego twarz wypełniło uwielbienie i satysfakcja. – Glory. Glory nie zaczerpnęła powietrza, dopóki postać Ryana nie zniknęła za rogiem. – Co to do cholery było? Tabby złapała Glory za ramię i zaprowadziła do pokoju Juliana. – Wyjaśnię ci po drodze. – Nacisnęła przycisk windy. – Masz coś przeciwko Niedźwiadkom? Glory wyglądała na ogłuszoną. Potknęła się pociągnięta przez Tabby. Na jej twarzy widniała przerażająca fascynacja. Ona nigdy nie umawiała się z agresywnymi facetami, a mężczyzna polujący na swoją partnerkę był zdecydowanie bardzo agresywny. – Proszę powiedz mi, że rozmawiamy o pluszowym misiu. Tabby pokręciła głową i zaprowadziła swoją przyjaciółkę do pokoju Juliana.

Bunny pchnął drzwi do pokoju Juliana. Ryan powiedział mu, że znajdzie tam swoją partnerkę. Powiedział mu również, że miała być naga. Musiał się przekonać, czy Julian był już martwym facetem, czy też nie. Jeżeli Julian, choć przelotnie, spojrzy na to kremowe ciało jego partnerki, Bunny zrobi z niego gumową zabawkę. - Zastanawiałem się, kiedy się pojawisz. Bunny zamrugał. Julian siedział na brzegu łóżka z uśmiechem na twarzy. W jego mrocznym kolorze skóry, głęboko czarnych oczach i wysokich kościach policzkowych widniało jego bezsporne Indiańskie dziedzictwo. Długie, ciemne włosy były rozpuszczone, opadając przy jego bokach. Teraz, gdy dobrze mu się przypatrzył, Bunny prawie warknął. Julian był jednym z najprzystojniejszych facetów, jakich widział. A Tabby była naga w jego łazience? Za cholerę. - Gdzie jest Tabby? – Bunny uśmiechnął się, jego kły wyskoczyły. Moja. Julian przewrócił oczami i parsknął. – Przebiera się. – Wskazał na łazienkę. – Nawet zaczekała z rozbieraniem, aż drzwi się zamkną. 43

Bunny zacisnął dłonie w pięści. Bunny był dłużnikiem tego mężczyzny, ale nadal. To jego partnerka rozbierała się w pokoju innego faceta. – Tabby? - Taa? – Jej stłumiona odpowiedź brzmiała rozbawieniem. Zazgrzytał zębami. – Skończyłaś już? Julian zakrył buzię, bez wątpienia chowając swój śmiech, gdy jego ramiona się trzęsły. – Twój partner myśli, że zamierzam się podkraść i zniewolić twój mały, liliowy tyłek. Bunny rozluźnił się trochę. Facet po prostu uznał, że Tabby należała do Bunnego. Skinął głową w podziękowaniu, uśmiechając się, kiedy Julian do niego mrugnął. Ostatnią rzeczą, jaką chciał, było rozprucie faceta, który nie tylko był najlepszym przyjacielem jego partnerki, ale również ocalił jego kuzynkę. Poza tym, Bunny nienawidził walczyć, ale zrobiłby to dla Tabby. Dobrze było wiedzieć, że nie było takiej potrzeby, kiedy chodziło o Juliana. Dźwięki za drzwiami ustały. – Że co on znowu myśli? - Przyznaj skarbie. – Julian zrobił dramatyczną pozę. – Pragniesz mnie nawet bardziej niż Legolasa. Drzwi się otworzyły. Tabby wyszła, a język Bunnego prawie dotknął podłogi. Te jeansy wyglądały tak, jakby były namalowane. – Oczywiście. Legolas nie potrafi robić rzeczy, które ty wyczyniasz ze swoim językiem i gałązką od wiśni. Bunny westchnął. Później zbada te spodnie. Zwrócił swoją uwagę z powrotem na Juliana. – Teraz musisz umrzeć. Julian zaśmiał się. – Tak w ogóle, to ciebie również miło poznać. Bunny podszedł i potrząsnął ręką, którą wyciągnął Julian. Starał się nie skrzywić. Facet wyglądał jak walnięty młotem, pomimo tego, co na siebie włożył. – Alexander Bunsun. Mów mi Bunny. Niedźwiedź zamrugał, ale nic nie powiedział. – Julian Ducharme. Tabby i ja jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. - Jestem ci wdzięczny za to, co zrobiłeś dla mojej kuzynki. Julian skrzywił się. – Nie mogłem jej tak zostawić. – Wzruszył ramionami. – Jej ból przyciągał mnie z odległości trzech bloków. Dłoń Tabby spoczęła na jego ramieniu, uspokajając go jeszcze bardziej - To ty zadzwoniłeś pod 911? - Dobre pytanie. Nie znali na to odpowiedzi, przynajmniej z tego co wiedział Bunny. Julian zmarszczył brwi i usiadł prosto. – Nie. Przyjechali w tym samym momencie, co ja.

44

Tabby i Julian wymienili zmartwione spojrzenia. Ta dwójka najwyraźniej miała jakąś historię i jego partnerka ufała temu Niedźwiedziowi. Zdecydował, że nie miał nic przeciwko. Rozluźnił się siadając na krześle obok łóżka Juliana. – Więc kto do nich zadzwonił? - Dobre pytanie. Tabby zmarszczyła brwi. – Znam faceta, który udzieli odpowiedzi. – Wyjęła telefon i wybiła numer, potem przyłożyła komórkę do ucha. – Cześć, tu Tabby. Możesz mnie połączyć z Gabem? - Mądra dziewczynka. Powinienem o tym pomyśleć. Bunny zmarszczył brwi, kiedy Julian oparł się o zagłówek łóżka. – Pomyśleć o czym? Tabby ruszyła do drzwi i otworzyła je, wyszła na korytarz. – Hej Gabe. Jakieś wieści w sprawie Chloe? Julian założył ręce za głowę i skrzyżował nogi w kostkach. – Przyjaźni się z szeryfem. Zdobędzie od niego informacje szybciej, niż ktokolwiek inny, oprócz jego partnerki, zwłaszcza jeśli chodzi o Chloe. – Julian posłał mu badawcze spojrzenie. – Może i straciła rodzinę w Georgii, ale odnalazła nową tutaj. Rozumiesz? Bunny obserwował Juliana i powoli kiwnął. Taa, rozumiał. –Dzięki raz jeszcze. Julian wzruszył ramionami. – Nie ja jeden. Jest wielu ludzi, którzy bez zastanowienia staną za tą dziewczyną. Myślę, że byłaby zaskoczona ich liczbą. - Wliczając w to Alfę? - Nie jestem pewien, ale chyba tak. Z tego co widziałem, Max jest dość pewny siebie i ufa ludziom ze swojej hierarchii. - A jeśli Gabe mówi, że jest jak rodzina, to on co? Zaakceptuje to? Julian wyglądał tajemniczo. Smuga czystej bieli błysnęła przez jego włosy, znikając prawie tak szybko, jak się pojawiła. – Tabby dowie się, że ma większą rodzinę, niż kiedykolwiek o tym marzyła. Musimy z Julianem niedługo usiąść i przeprowadzić miłą, długą pogawędkę. – Ona nie wie o Kermode. – Uśmiechnął się szeroko. –Mogę być obecny przy tej dyskusji? Julian parsknął. – Pewnie. Przecież jesteś moim dłużnikiem. Bunny przewrócił oczami. – Przypomnij mi, żebym zapoznał cię z Ryanem. Wy dwaj powinniście się dogadać. – Wyjął misia. – Trzymaj. Od Tabby i ode mnie. Julian wziął białego misia i prychnął. – Słodki. Ale dlaczego w kostiumie Supermana? 45

Zanim odpowiedział, Tabby weszła do pokoju. Wyglądała na roztrzęsioną, zdziczałą. Bunny stał gotowy pocieszyć wstrząśniętą partnerkę. – Właśnie rozmawiałam z Gabem. Julian powoli wstał, nagle całą uwagę skupił na Tabby. Bunny stężał. Wyraz jej twarzy był okropny. – Co jest, kochanie? - Chloe. – Przełknęła. – Jej nie potrącił samochód. Potwierdzili, że znaki na jej ciele są rezultatem bicia. – Podeszła i otuliła Bunnego ramionami, z westchnieniem opierając głowę o jego klatę. – Ktoś próbował zabić twoją kuzynkę.

Bunny zamrugał w sączącym się przez szpitalne okno świetle późnego popołudnia. Upewnił się, że Julian dotarł bezpiecznie do siebie, podążając za taksówką do małej chatki na obrzeżach miasta, którą Julian nazywał domem. Wysadził Tabby przy salonie i natychmiast skierował się z powrotem do szpitala. Siedział tam od tamtej pory. - Idź do domu. Bunny zamrugał w stronę swojego ojca. Nie mógł zostawić Chloe. Co, jeśli coś się jej stanie? Musiał tu być i ją chronić. Wystarczająco złe było to, że nie było go tu wcześniej. Ręka jego ojca wylądowała mu na ramieniu. – Wiem o czym myślisz. Jesteśmy do siebie bardziej podobni, niż sądzisz. - Will wyciągnął Bunnego z krzesła. – Obiecuję, że Chloe nic się nie stanie, dopóki tu jestem. Bunny spojrzał w zmienione oczy ojca i skinął. On i jego ojciec byli bardzo do siebie podobni. Will mógłby ochronić Chloe przed czymkolwiek i kimkolwiek. Jedyną różnicą było to, że William nie zmagał się z agresją, z którą Bunny walczył codziennie. Jego wściekłość była bardziej skupiona i kontrolowana. On skierował ten gniew na stworzenie biznesu swoimi własnymi rękami. Tak jak Bunny ćwiczył jogę, jego ojciec pracował fizycznie i to działało. – Dobra. Pójdę odpocząć. Zadzwoń jeśli się obudzi. – Wzdrygnął się. Miał powiedzieć kiedy. - Idź spać synu. Jesteś wykończony. Pomogłeś wyleczyć Chloe. Teraz idź uleczyć siebie. Bunny ponownie kiwnął i ruszył do drzwi. - I zostaw tu motocykl. Weź taksówkę. Zmroziło go. Nigdy nie zostawi motocykla. Ten Harley był jego dziecinką. - Może zadzwonisz do swojej partnerki, żeby cię zawiozła? Teraz to była myśl. Może przekona ją, by wróciła z nim do hotelu. – Dobry pomysł. – Może zrobi coś więcej, niż tylko się zdrzemnie. Wyjął telefon i zadzwonił do Living Art. 46

- Living Art., mówi Glory. - Cześć Glory. Możesz zawołać Tabby? - Jasna sprawa. – Brzmiała tak słodko i poważnie, tak właściwie, dopóki nie ryknęła w niebogłosy. – TAA-BBY! TEE-LEE-FOON! – Wzdrygając się odsunął komórkę od ucha. Cholera, ta dziewczyna miała zdrowe płuca. Jego ojciec zachichotał. – To ta dziewczyna, którą się interesuje Ryan? Bunny sapnął. Ryan zainteresował się jedną z dziewczyn? - Mówi Tabby. Jak mogę pomóc? Zadrżał. Ten głęboki akcent przepłynął przez niego. Jego penis ożywił się w uporczywym zainteresowaniu. Cholera, zostawił ją jakieś sześć godzin temu i teraz tak desperacko chciał ją ujrzeć. – Kochanie, możesz mi wyświadczyć przysługę? - Jasne skarbie. Czego potrzebujesz? - Możesz po mnie przyjechać? Jestem wyczerpany, a zmuszono mnie bym zostawił tu motocykl. Nastąpiła pauza. – Nie mogę. Za dziesięć minut mam klienta. Nienawidził prosić, ale do diabła był tak wyczerpany, że zaczynał widzieć podwójnie. Nie spał w tym przeklętym pokoju hotelowym, tylko chodził i niepokoił się o Tabby i Chloe. Jego matka rzuciła tylko na niego okiem i poirytowana pokręciła głową. – Któraś z dziewczyn może mnie podwieźć? - Lepiej tak zróbmy. Czekaj tam, niedługo ktoś po ciebie przyjedzie. I nawet nie myśl o zakradaniu się do motocykla. Jeśli jesteś wystarczająco zmęczony, by do mnie zadzwonić, to również jesteś zbyt wyczerpany, by jechać. Poczuł jak się rumieni. – Nie zrobię tego. - Dobrze. – Ucięła. W tle zadzwonił dzwoneczek. Zabrzmiał tak, jak ten przymocowany do drzwi wejściowych Living Art. – Muszę iść. Bunny zmarszczył brwi. Jej głos brzmiał twardo. – Wszystko w porządku? - Taa, ja.. – Coś się rozbiło. – Cholera. Będzie. Spadam. – Rozłączyła się, zostawiając go stojącego tam ze wzrastającą w nim czerwoną mgłą gniewu. - Coś się stało w Living Art. – Bunny skierował się do drzwi. – Gdzie jest Ryan? - Kłopoty? – Will podążył za nim. 47

- Taa. Tato, musisz tu zostać, albo zawołać Ryana. Muszę jechać do salonu tatuaży i sprawdzić co z Tabby. - Nie w twoim stanie. Bunny odwrócił się i warknął na ojca. Nigdy nie stawiał wyzwania starszemu mężczyźnie, ale też nigdy przedtem nie miał partnerki. Will uniósł swoje dłonie. – Zadzwonię po Ryana, spotkacie się tam. Bunny skinął głową i poszedł do windy, potencjalne zagrożenie jego partnerki brzęczało w jego żyłach. Nagle już nie był taki zmęczony. Niech Bóg ma w swojej opiece tego, kto ośmieli się położyć łapy na tym, co należy do niego.

Tabby zadzwoniła pod 911, ale szkody zostały już wyrządzone. Ktoś rzucił czymś w okno, a ona dała znać Bunnemu, że coś było nie tak. Kurwa. Dziesięć do jednego, że właśnie tu jechał. - Co do kurwy? Odwróciła się, by zobaczyć jak klient wszedł do salonu tuż przed tym, jak to coś roztrzaskało szybę. Tak w ogóle to co to do cholery było? Wyglądało jak metalowa tuba. Może rura? – Ryan? Spojrzał nad nią. Widziała jak jego bladoniebieskie oczy zamieniają się w brązowe. – Gdzie jest Glory? - Tutaj. – Glory wyszła zza zasłony tuż za Cyn. Podszedł do niej. Jego spojrzenie wędrowało po niej. Trzymał ręce na biodrach. – Co się stało? - To przeleciało przez okno – Tabby wskazała na metalowy obiekt. Leżał mniej niż stopę od niej. - O nie! Nic ci nie jest? –Cyn nagle doskoczyła sprawdzając, czy Tabby nie ma czasem jakiś obrażeń. - Nic mi nie jest. Zadzwoniłam pod 911. Wzrok Ryana był przyszpilony do Glory. Zaciągnął się i zmarszczył we wstręcie. – Co to za zapach? Tabby spojrzała w dół na tubę i właśnie wtedy zauważyła wydobywający się z niej dymek. – O cholera. Zabierajcie swoje rzeczy. Wszyscy na zewnątrz. 48

W pośpiechu wyszli z salonu, ostrożnie stąpając przez potłuczone szkło. Ryan z twardym spojrzeniem uniósł Glory w ramionach i wyniósł ją. Wydawał się zaledwie odczuwać jej wagę, ale jako Niedźwiedź, był o wiele silniejszy od większości facetów. Ona prawdopodobnie w jego ramionach czuła się jak piórko. Glory, z drugiej strony, bzikowała. W jego ramionach była sztywna jak kłoda. Ryan postawił ją na nogach. Jego twarz była mieszaniną zakłopotania i zatroskania. – Zraniłaś się? Cofnęła się szybko. –Wszystko w porządku. Wyglądał na zaintrygowanego. Brąz zanikał, pozostawiając błękit. – Glory? Tabby pokręciła głową i odeszła. Wydawało się, że Glory nie zamierzała tak łatwo wpakować się w związek, niż jej się zdawało. Zauważyła jak Cyn warczy i wyciąga telefon, pokazując ludziom, żeby się odsunęli od salonu. Następnie z tyłu głowy Tabby eksplodował ból i cały świat zrobił się czarny.

Bunny z rykiem zatrzymał się przy Living Art. Wyłączył motocykl i podbiegł do grupy ludzi. – Co się stało? Zastępca rozmawiający z Cyn i Glory wskazał na salon. – Ktoś rzucił w okno tę rurę z przymocowaną do niej jakąś śmierdzącą bombą. Aha, a tamta pani została zaatakowana. Szeryf się nią zajmuje. Bunny uchwycił wzrokiem zielone włosy Tabby siedzącą na betonie i ruszył do szeryfa. Jego serce waliło ze strachu. Dopadła go wizja Chloe leżącej w morzu krwi. Ryan chwycił go za ramię, próbując zatrzymać. – Tabby jest ranna, ale nic jej nie jest. Wyrwał się z uścisku kuzyna i ruszył w środek tłumu. Idąc tam, nie obchodziło go zupełnie to, kogo popychał. Musiał się dostać do swojej rannej partnerki. – Tabby? Z grymasem zabrała rękę, którą trzymała się za tył głowy. – Ała, dostałam. –Ten georgiński akcent był niewyraźny z bólu. Szeryf i zastępca odsunęli się pozwalając Bunnemu dostać się bliżej partnerki. Uklęknął, palcami zbadał tył jej głowy. Niezawodnie była tam mała, krwawiąca rana tworząca się w guz. Sięgnął po swojego Niedźwiedzia, wdzięczny za moc, jaką mu podarował. Wyleczył ranę i ta wyczerpująca czynność była tego warta, kiedy westchnęła z ulgą i opadła na niego. Głaskał ją po włosach wdzięczny, kiedy uśmiechnęła się do niego. Wymamrotał ciche podziękowanie do swojego Niedźwiedzia za uzdrowienie jego partnerki i spojrzał na szeryfa. – Nic jej nie będzie. 49

- Widziałaś kto cię uderzył? Bunny odwrócił głowę i spojrzał gniewnie na stojącego obok szeryfa zastępcę. Facet mówił znudzonym tonem co drażniło ochronne instynkty Bunnego. Jak ten ktoś śmiał zaatakować jego partnerkę tak po prostu? Psiakrew, nawet Gabe przez chwilę wyglądał na oburzonego, zanim znowu odzyskał kontrolę nad swoim wyrazem twarzy. Bunny zastanawiał się nad tym, czy czasem zastępca nie jest takim typem gliniarza, który uważa, że jeśli coś się przytrafiło artystce od tatuaży, to musiało to być związane z czymś nielegalnym, a zatem ona zasłużyła sobie na to. Tabby pokręciła głową, wzdrygając się trochę. – Nie. Było po prostu bum i wtedy zgasły światła. – Bunny głaskał ją po czole, pozbywając się ostatnich śladów bólu głowy spowodowanego przez napastnika. - I nikt więcej nie został ranny. – Anderson patrzył na nią z pustką na twarzy. Ale Bunny zauważył błysk złota w jego oczach. Bunny wiedział, co Anderson sobie myślał. Zamknął oczy, żeby nikt nie widział zaborczej wściekłość wrzącej głęboko w nim. Ktoś umyślnie namierzył jego partnerkę. – Tabby wraca ze mną do domu. Wiedział, że będzie protestować, ale zanim to zrobiła, głos Cyn przebił się przez tłum. – Oczywiście że nie. Musi zrobić prześwietlenie czaszki i inne rzeczy i to bez żadnych dyskusji, zrozumiałeś? – Tabby przygryzła wargę. Cyn stała tam z rękoma na biodrach, jej oczy płonęły. – Jakiś skurwiel myśli, że zmusi mnie do zamknięcia salonu tak bez walki? Nie wydaje mi się. – Cyn wskazała na Tabby. – Ty. Jedziesz do szpitala. – Wskazała na Gabe’a. – Ty. Dowiedz się kto to zrobił i wrzuć ich dupy do więzienia, gdzie, mam nadzieję, zostaną rozszerzone wiele razy Ludzie naokoło Cyn zachichotali, ale Bunny zauważył, że Cyn nie żartowała. – Razem z Glory posprzątamy. - Pomogę. Cyn zmierzyła Ryana wzrokiem. – Dobrze. Możemy wykorzystać trochę tych muskułów. Glory wyglądała na przerażoną. Bunny przez chwilę zastanawiał się dlaczego, ale rozproszyła go ręka Tabby lądująca na jego ramieniu. Użyła go, by się dźwignąć i wstać. – Tak, mistrzu. – Ukłoniła się dramatycznie Cyn, trzęsąc się trochę. Bunny wyciągnął rękę i ustabilizował ją trzymając za udo. Nadal wyglądała na trochę bladą. Wstał i przyciągnął ją delikatnie w swoje ramiona, przesuwając po niej rękoma, lecząc jej zadrapania, dając z siebie wszystko, by ją znieczulić. Oparła się o niego, ale nadal dąsała się. – Gotowa żeby jechać? Prychnęła – Gotowa żeby prowadzić. To może nie był zły pomysł. Bunny zaczął się trząść w reakcji na przemęczenie i adrenalinę. – Dobry pomysł. Szpital? 50

Spojrzała na niego gniewnie. Wyleczył prawie wszystkie jej rany. Wiedział, że nie potrzebowała prześwietlenia. Najwyraźniej ona także o tym wiedziała. - Racja. – Wyjął z kieszeni kluczyki i wręczył jej. – Marriott jest blisko szkoły. - Rozumiem. – Zakręciła kluczykami palcem i ruszyła do motocykla. – Gotowy? Zwęził oczy. Wyglądała niezwykle siedząc okrakiem na jego motocyklu. Jej czarny top sprawiał, że błyszczała jej skóra, podkreślając zielone włosy. Te cholerne, jakby namalowane, jeansy były naprężone na jej udach. Jej buty na wysokim obcasie były czarne tak, jak jej top, przypominając Bunnemu o każdej niegrzecznej fantazji, jaką miał na temat kobiet i motocykli. Kurwa. Widział ją jak siedziała tak jak teraz ubrana wyłącznie w te buty i uśmiech. Wyobraził sobie jak schylała się nad kierownicą z tym bezczelnym szerokim uśmiechem na twarzy i uniesionym w górę tyłkiem, gotowa na niego. Jej piersi kołysały się wolne. Warknął. – Nawet nie masz pojęcia jak. Założyła kask i poklepała miejsce za sobą, kusząco blisko jej tyłka. – No dalej skarbie. Wskocz na pokład. Bunny, z kontrolą prawie w strzępach, zapiął swój kask. Ona dzisiaj doczeka się niejednej przejażdżki. - Szpital. – Spojrzał na Cyn. – Mówię poważnie. Dostała po głowie. Jesteś pewna, że możesz prowadzić? Bunny zwalczył pragnienie, by przewrócić oczami. Nie było mowy, by Cyn mogła się dowiedzieć, że właśnie uleczył rany Tabby i nie ma mowy, że wyjaśni jej to w takim tłumie. – Nic jej nie jest. Cyn spojrzała gniewnie na niego. – Uderzenie. Głowa. Do diabła, nawet gruba czaszka Tabby nie jest aż tak wytrzymała. - Hej! – Tabby zdjęła swój kask. – Czuję się świetnie, dziękuję. - A ja nie. – Cyn chwyciła za kask Tabby i wyciągnęła rękę. – Szpital. Przyrzeknij paluszkiem. Tabby przewróciła oczami i podała jej paluszek. – Przyrzekam, że sprawdzę swoją głowę. – Oczywiście, oboje wiedzieli, że Bunny właśnie się tym zajął, więc jej przysięga nie była konieczna. I wyraziła się w taki sposób, że nie mogła mówić o kłamstwie. Cyn chwyciła go swoim własnym paluszkiem. – Dobra. – Odsunęła się, najwyraźniej usatysfakcjonowana. – Dbaj o nią dla mnie.

51

- Będę. – Objął Tabby w pasie. To może być o wiele lepsze, niż gdyby sam prowadził. Pchnął w przód biodra, wtulając swojego penisa w ponętny tyłek Tabby. –Zaufaj mi, będę. - Wymruczał tylko do niej. Zadrżała i odpaliła motocykl. Ostrożnie wyjechała na ulicę zanim sklep nie zniknął im z oczu. – Wiesz, że nie muszę jechać do szpitala. Wiedział. Nigdy nie pozwoliłby jej prowadzić, gdyby myślał, że jest osłabiona. Leczenie było kompletne. – Wiem. – Przejechał krótko dłonią po jej piersiach. – Ale też wiem, czego potrzebujesz. – I, drogi Boże, czego jeszcze bardziej sam potrzebował. Podjechali pod hotel i znaleźli miejsce na parkingu, blisko wejścia. – Naprawdę? Tak myślisz? Wyciągnął rękę obok niej i wyłączył motocykl. – Tak, wiem. – Pomógł jej zejść, chowając ich kaski. – Idziemy? Wyglądała na… rozczarowaną. Wiedział, że musiał panować nad sobą zanim nie znajdą się w jego pokoju. Gdy tylko będzie ją miał w swojej pieczarze, runą wszystkie reguły. Jechali windą w ciszy, ręka Bunnego trzymała jej. Wyglądała na tak drobną w jego wielkiej łapie. Jego klata zawibrowała od niskiego warczenia. Myśl, że ktoś mógłby próbować skrzywdzić jego partnerkę, była niepojęta. Zasługiwała na więcej, niż otrzymała z życia. A on był facetem, który upewni się, że ona to dostanie. Ale najpierw go oznaczy. Winda zabębniła, a ona westchnęła. Ze zmęczenia opadły jej ramiona. Do tej pory to był piekielny tydzień i oboje byli wyczerpani. To westchnienie szybko zamieniło się w sapanie, kiedy wywlókł ją z windy i prawie wrzucił do swojego pokoju. Boże, potrzebował jej. Jeśli niedługo nie poczuje jej dookoła siebie, to kurewsko eksploduje. Musiał zmyć z jej skóry zapach napastnika. Zamknął drzwi i pchnął ją na nie. - Moja. - Twoja. – Miała zadyszkę, rozpaczliwie próbując go uspokoić. Nie był w nastroju, żeby się uspokoić. Ugryzł ją przez koszulkę, znowu ją znacząc, zmuszając do orgazmu. Zapach jej przyjemności drażnił go, doprowadzał do szaleństwa. Musi być naga. Chciał czuć pod palcami jej miękkie ciało. Pociągnął za jej bluzkę rozpruwając ją na pół, uwalniając jej koronkowy stanik. Pociągnął w dół jedną miseczkę wystawiając pełną pierś na widok jego głodnego spojrzenia. O kurwa. Ma kolczyki. Malutkie złote pierścienie bujały się w jej brązowych sutkach, zielony kryształek błyszczał przy jej złotej skórze. Pochylił się i wessał do ust jej sutek. Wciągnął go bezlitośnie, liżąc złoty pierścień i dobrze się bawił słysząc jej miękkie krzyki. Jej ciało zaczęło się ocierać o jego, biodrami pchnęła w jego erekcję. 52

Chwycił ją w pasie i podniósł trzymając ją przy drzwiach tak, że mógł stać prosto. Jej piersi były właśnie tam, gdzie chciał. Objęła go w pasie nogami i chwyciła za głowę, przyciągając jego usta dokładnie tam, gdzie oboje tego pragnęli. Wyrwał swoje usta tylko po to, by zająć się drugą piersią. Głową uderzyła o drzwi. – O kurwa, Alex. Warknął. Nazwała go Alex. Nikt tak do niego nie mówi, oprócz jego rodziny. Zaborczość ryknęła w nim. Była rodziną. Była jego. Spojrzał w górę, by zobaczyć jak patrzy się na niego wilczymi oczami. Miała obnażone kły. – Postaw mnie. Pozwolił swoim kłom drażnić jej pierś. Jęk, który jej się wyrwał, był muzyką dla jego uszu. – Dlaczego? Uśmiechnęła się. – Chcę cię oznaczyć. Zadrżał. – Na mój sposób. - Co? Odwrócił się i rzucił ją na łóżko ignorując jej przestraszony wrzask. – Na mój sposób. – Buty musiały zniknąć, zanim dorwie się do jej jeansów. Energicznie je wyszarpnął i zdjął jej spodnie. Zerknął na buty leżące na podłodze. Nie był pewien, czy pozwoli jej założyć je do pracy. Krzyczały do niego przeleć mnie. Był jedynym, który będzie miał tą przyjemność. Następnie zaczął rozbierać ją z bielizny. Leżała tam, obserwując jak ściąga z niej ubrania. Delikatna koronka rwała się pod jego dłońmi. Używał zbyt dużo siły, zostawiając za sobą siniaki, ale nie mógł się powstrzymać. Musiał poczuć, jak dochodzi wokół niego. Kiedy już była naga, wstał. – Zabaw się ze sobą. Na moment otworzyła szeroko oczy, zanim powieki jej opadły. Jej dłonie skierowały się w górę, by pociągnąć za sutki. Rozłożyła uda pozwalając mu zobaczyć soczyste wargi swojej cipki. Prawie upadł na kolana z chęci czczenia kobiety wijącej się na jego łóżku. Ściągnął z siebie ubranie nie martwiąc się o to, gdzie upadły. Wiedział tylko, że musiał wspiąć się na górę i schować twarz między udami kobiety, którą oznaczył.

53

Tabby patrzyła jak Alex wpełznął na łóżko. Nie było mowy, żeby wyglądał jak Bunny. Nie z tym wzrokiem. Wyraz jego twarzy był pełen niegodziwych zamiarów. Jego wzrok był wbity w jej cipkę. Oblizał usta, a wszystko w Tabby skręcało się z oczekiwania. O cholera. Zamierzał ją zjeść. Sapnęła, czując pierwszy dotyk jego języka. Szorstki, mokry i ciepły, było to coś, czego nie dało się znieść. Lizał, ssał i szczypał jej łechtaczkę, jak wygłodniały facet jedzący swój pięciodaniowy posiłek. Przez to prawie zapomniała, co ona jemu mogła zrobić swoim językiem. – Odwróć się. Zatrzymał się. – Hmm? Zadrżała. Całym ciałem poczuła to brzęczenie. Spojrzała w dół na niego. – Chcę twojego penisa w moich ustach. Jeśli to możliwe, to właśnie jego oczy zrobiły się jeszcze bardziej ciemne. Ukląkł i postukał ją w biodro. – Zamień się ze mną miejscami. Uśmiechnęła się szeroko. Jeśliby wiedział, co zaplanowała, to nie byłby taki posłuszny. – Jasne. – Pozwoliła mu położyć się na plecach, zanim sama zajęła swoje miejsce. Obniżyła twarz do jego penisa, zlizując kroplę gry wstępnej. Słonawa słodycz spłynęła po jej języku. – Mmm. Przepysznie smakujesz. Złapał ją za biodra i przyciągnął w dół do siebie, ssąc jej łechtaczkę. Zasapała, napierając na niego biodrami. O tak. Facet wiedział co robi. Potem znowu zrobiła to. Złapała ręką podstawę jego penisa i wzięła go w usta, ssąc migotliwą główkę. Poczuła jak się zatrzymał, zanim zaatakował jej cipkę z wielkim zapałem. Zadrżały jej uda. Niech go szlag jeśli zamierza, by pierwsza odpadła. Miała zamiar wydoić z niego orgazm, zanim go oznaczy. Przejechała językiem po jego rozcięciu, wykręcając z niego więcej kropli. Zajęczał, a dźwięk zawibrował jej cipką. O kurwa. Przesunął językiem do jej wnętrza pieprząc ją nim bezlitośnie. Kciukiem tańczył z jej łechtaczką, kiedy spijał jej soki. Bryknęła do niego, pieprząc go w usta. Cholera. Nie wiedziała jak długo jeszcze powstrzyma swój orgazm. Wyciągnęła rękę i zgięła jego kolana pociągając go za biodra, by nakłonić go pieprzenia ją w usta. Chwilę mu zajęło zanim wpadł na ten pomysł, ale gdy już zaczął, pieprzył ją na poważnie. Językiem wpasował się w ruch swojego penisa w jej ustach.

54

Teraz ssała go na poważnie, umierając od pełnego smaku swojego partnera. Jego ciężka waga na jej języku była niewiarygodna, jego zapach doprowadzał ją na krawędź zachwytu. Wtedy coś zrobił, zakręcił jakoś swoim językiem bądź kciukiem i doszła, krzycząc dookoła niego, desperacko liżąc jego penisa, by pociągnąć go za sobą. Odsunął od niej swoje usta, by móc sapnąć. – Tak dobrze. – Jego dłonie opadły na jej włosy, pchając w dół jej głowę. – Kurwa, weź to skarbie. – Prawie ją udławił, ale nie obchodziło ją to. Chciała by doszedł. Wiedziała co będzie, kiedy go oznaczy i chciała by był gotowy. - Kurwa! – rozlał się po jej gardle, jego ciało się zgięło. Tak mocno doszedł, że naprawdę się dławiła, nie potrafiąc wziąć wszystkiego. Połknęła co tylko mogła. Czując ten smak prawie zaczęła mruczeć. Wtedy pchnęła jego wyczerpanego penisa na bok i oznaczyła go tam, gdzie jego moszna łączyła się z udem.

- O kurwa! - Ssała znak, który mu zrobiła. Jej śliczny mały tyłeczek kołysał się przed jego twarzą, jakby machała przeklętym ogonem. Jego penis rozkołysał się mocno w jednej chwili. Poczekał, aż jej kły odsunęły się od jego ciała, zanim złapał ją za biodra i uniósł nad łóżkiem. Pisnęła niespodziewanie. – Pieprz mnie. Teraz. Opuścił ją na swojego penisa. Nawet nie martwił się tym, by ją odwrócić. Oznaczyła go i teraz zamierzał ją zerżnąć, dopóki ich zwierzęta nie będą usatysfakcjonowane. Ścisnął ją w talii i podciągnął się, zanim nie usiadł prosto, jej uda ocierały się o jego. Z jej cipki kapało na niego. Wyciągnął dłoń i podrażnił jej łechtaczkę. – Ujeżdżaj mnie kochanie. Potrzeba, jaką wcześniej poczuł, była niczym w porównaniu z tym. Jeśli nie dojdzie na jego penisie, to oszaleje. Przynajmniej tak myślał, dopóki się nie ruszyła, ślizgając się w górę i w dół po jego długości powolnymi ruchami, które doprowadzały go do szaleństwa. Kiedy zakręciła biodrami poczuł dojmującą torturę. Kurwa mać, była niesamowita. – Baw się swoimi piersiami. Zajęczała, odrzucając swoją głowę na jego ramię. Uniosła ręce i zaczęła pociągać za swoje sutki. Mógł poczuć, jak drgawki przechodzą po jej cipce z każdym atakiem jej chętnych palców. – Chcesz więcej kochanie? - Yhy. Uszczypnął jej łechtaczkę, następnie złagodził mały ból. – Chcesz dojść? Rzuciła mu namiętne spojrzenie zza swojego ramienia. – A ty? 55

Uśmiechnął się i pchnął dając jej znać bez słów, jak bardzo chciał. – Baw się swoją łechtaczką. Złapał ją za biodra. Zamierzał troszkę pomóc swojej kobiecie. Jedna jej dłoń ruszyła do jej cipki. Spojrzał zza jej ramienia, by popatrzeć. Czekając by zobaczyć w jakim rytmie ruszają się jej palce. Zapamięta to, jeśli będzie musiał. Ponownie zakręciła biodrami ujeżdżając go, podczas gdy sama siebie głaskała. - Tak dobrze. – Zajęczała napierając na własną rękę. Był prawie na krawędzi jedynie obserwując ją ujeżdżającą go i dotykającą siebie. Uniósł ją nieznacznie, ignorując jej protest. Potrzebował troszkę pola do manewru i mógł z łatwością ją utrzymać, podczas gdy pieprzył oboje go orgazmu. Sapnęła od pierwszego mocnego pchnięcia, westchnęła od kolejnego i próbowała zawładnąć nad trzecim. Zamieniła się w dziką pochylając się i napierając na niego. Jedna ręka ścisnęła jego udo, kiedy druga była zajęta jej cipką. Mógł poczuć jak jej palce głaszczą go zawsze wtedy, kiedy wychodził, motyli dotyk sprawił, że jego potrzeba wzrosła. Musiała dojść. Musiał sprawić, by doszła. Ukląkł za nią i zgiął ją w ten sam sposób. Tak ją ustawił, że jej głowa i ramiona leżały na okryciu, a tyłek był uniesiony w górę. Przez ten cały czas nie opuścił jej ciała, a jej palce kontynuowały szaleńczą pracę. Pochylił się tak, że jego broda spoczęła na jej ramieniu. – Teraz będziemy się pieprzyć naprawdę. Otworzyła szeroko oczy. – A co to było wcześniej, udawany seks? Polizał ją po szyi i wziął ją jak zwierzę, którym był.

O Mój Boże. Tabby desperacko próbowała przetrwać burzę zwaną Alexem. Napierał na nią. Jego ciało zamykało jej, jego ramiona ściskały ją. Nie mogła się ruszyć, nie mogła go pieprzyć. Była uwięziona przez jego penisa i ramiona. I kochała każdą tego minutę. Nie mogła nawet sięgnąć do swojej łechtaczki. Jedna jego wielka łapa trzymała ją za ręce, jak zakładniczkę. Druga trzymała nisko jej głowę, trzymając z daleka od siebie jej kły. Mądry facet. Jeśli ktokolwiek inny ośmieliłby się ją tak samo potraktować, to odgryzłaby mu głowę.

56

Ale to w końcu jej partner rościł sobie do niej prawa. Opadła, jej ciało odprężyło się, jej głowa nawet jeszcze bardziej przechyliła się na bok. Podporządkowała się swojemu partnerowi, jedynemu facetowi, którego spojrzenie i uśmiech powalały ją na kolana. Słyszała klepnięcie jego ud o jej tyłek. Czuła jak drżenie rozpoczęło się w głębi niej. Doszła tylko raz lub dwa razy bez dotykania swojej łechtaczki i, rany boskie, ten trzeci raz miał być magiczny. Jej całe ciało naprężyło się, by wydusić – Więcej. Z dzikim rykiem dał jej to, o co prosiła. Swoim żądaniem uwolniła w nim zwierzę i teraz zapłaci za to jej obolała, bardzo szczęśliwa cipka. A wtedy znowu będzie miał te wspaniałe lecznicze moce… Jeśli myślała, że wcześniej tak na nią napierał, to się niestety pomyliła . Na serio zaczął teraz, ignorując jej wycie z przyjemności. Wielka łapa, która trzymała ją za ręce znikła, by znaleźć się na jej piersiach. Ścisnął jej sutki aż do bólu. Pisnęła. Straciła oddech, niezdolna by błagać o więcej. Ręka trzymająca jej głowę wczepiła się we włosy, trzymając ją mocno, podczas gdy brał to, co chciał i dawał jej to, czego potrzebowała. Jej orgazm zaczął w niej buzować. To była tak intensywna przyjemność, że zaledwie mogła złapać oddech, by krzyknąć. Każdy mięsień w jej ciele się napiął, przyjemność prawie rozerwała ją na pół. Zadrżał nad nią, w niej. Jak on powstrzymał swój orgazm nigdy nie będzie wiedziała. kurwa, tak. Zrób tak jeszcze.

–O

Próbowała pokręcić przecząco głową, nie przeżyłaby kolejnego podobnego razu, ale znowu ruszył i nie mogła go zatrzymać. Pierwszy orgazm zamienił się w drugi, jej ciało pulsowało, nie mogła oddychać. Jej ciało posłuchało jego rozkazu nie dbając o to, co niemożliwe. Zawładnął nią, jej ciałem i duszą oraz jasno i wyraźnie dał jej znać, że jest tego świadomy. Zacisnęła się na nim, tym razem zdecydowana wziąć go w siebie. Warknęła na niego, piszcząc, kiedy jego ręka się zacisnęła, przypominając jej do kogo należała. Boże, To było niewiarygodne i niczym nie przypominało tego, o czym myślała, będąc z Niedźwiedziem. Spodziewała się czegoś takiego będąc z Wilkiem i poczuła malutki ostry ból, że nigdy nie doświadczy takiego partnerstwa, o jakim marzyła. Alex zabrał jej te marzenia i zmiażdżył w rzeczywistości. I znowu to się stało, jej całym ciałem zawładnął orgazm. Tym razem miała wystarczająco powietrza w płucach, by krzyknąć – Alex! – Jego kły przekuły jej ramię wzmacniając jej orgazm, dopóki nie zemdleje w cholerę. Łzy tańczyły jej przed oczami, gdy jej ciało drżało. Alex ryknął dźwiękiem bardziej zdziczałym w porównaniu do tych, które słyszała wcześniej. Jego penis szarpnął w niej raz, drugi i płynne gorąco rozlało się w niej. Doszedł. Nareszcie. Jego kły nadal były zatopione w jej ramieniu, jej ciało drżało z intensywności jej własnej przyjemności. 57

Jeśli będzie ją tak pieprzył, to może nigdy nie opuści jego łóżka. Teraz rozumiała znaczenie wyrażenia umrzeć z przyjemności. Została wiotka, wilgotna i nasycona, aż po koniuszki palców. Odsunął się i opadł obok niej na materac. Jego wielka klata unosiła się lśniąc od potu. Przekręcił głowę i spojrzał na nią. Jej głowa była nadal na okryciu, a tyłek w górze. – Wszystko ok.? Jej mięśnie były zbyt wiotkie, by mogła chociaż opuścić tyłek na materac. Może zaśnie w ten sposób? Uśmiechnęła się wiedząc, jakby to wyglądało. – Najlepsze. Rżnięcie. Na świecie. Alex zachichotał. Prawie warknęła przez tą zadowoloną, męską satysfakcję na jego twarzy, ale szczerze? Zasłużył na to spojrzenie. Przyciągnął ją, aż nie znalazła się na nim. Ich stopy oparły się o poduszki. Ani jedno, ani drugie nie miało dość siły, by obrócić się na właściwe miejsce. Leżeli tak przez kilka minut, rzucając słodkimi pocałunkami tam, gdzie byli w stanie dosięgnąć właściwie bez ruszania się. W końcu Alex się ruszył. – Zrobisz coś dla mnie? Następnym razem ugryź mnie w szyję. – Zagderał, ale z uśmiechem na twarzy. – Co niby mam powiedzieć mojemu ojcu, kiedy poprosi bym mu pokazał znak partnerstwa? Mam zdjąć spodnie i wskazać mu dumnie punkt? Schowała swoją twarz przy jego klacie i zachichotała. Jej partner właśnie dał jej najlepszy orgazm w jej życiu i żartował sobie w łóżku? Umarła i poszła do nieba.

58

ROZDZIAŁ CZWARTY Bunny zmarszczył brwi i próbował zrozumieć, co go tak budzi. Nie przypominał sobie, kiedy tak dobrze mu się spało. Obudził się przytulając do ciepłego ciała swojej partnerki, jego erekcja spoczęła między jej pośladkami. Tabby lekko chrapała. Zielone włosy zakrywały jej policzek. Ich stopy nadal leżały na poduszkach; nie przejmowali się tym, by położyć się po właściwej stronie. Niskie brzęczenie klimatyzatora przypomniało mu, że musi zacząć rozglądać się za mieszkaniem, jeśli zamierza pozostać w Halle. Nie miał zamiaru mieszkać z trzema kobietami w ich ciasnym mieszkanku. Musi spytać Tabby, czy jest gdzieś jakaś szczególna dzielnica, która jej się podoba. Tam. Znowu to usłyszał. „Dla Elizy” Beethovena. Ostrożnie wstał z łóżka i zanurkował w stronę spodni swojej partnerki. Jej komórka wibrowała mu w dłoni, Beethoven ryczał, dopóki nie odebrał. – Halo. Cisza. - Halo? - Kto mówi? Bunny odsunął telefon od swojego ucha i spojrzał na niego gniewnie. – Bunny. A ty kto? - Chłopak Tabby. – Długie, cierpiące westchnienie wydobyło się od mówcy. – Kurwa. Znowu mnie zdradza? Chłopak Tabby? Spojrzał się na kobietę śpiącą w jego łóżku. – Chyba tak. - Cholera. Stary, przepraszam ale musisz wyświadczyć mi przysługę. Możesz jej powiedzieć, że dzwonił Gary? Słyszałem, że wczoraj została zaatakowana i chcę się upewnić, czy wszystko z nią w porządku.- Zainteresowanie w głosie Gary’ego grało mu na nerwach. – Mimo wszystko, ona… wiele dla mnie znaczy, rozumiesz? Coś w tym po prostu nie pasowało. Wszystkie jego instynkty krzyczały w nim, że Gary jest cholernym kłamcą. – Taa. Znam to uczucie. – Wziął głęboki oddech i starał się stłumić swoją wściekłość. – Przekażę jej, że dzwoniłeś. - Dzięki stary. I nie wiń siebie. Ostatnio mamy problemy i, no cóż, Tabby nie radzi sobie dobrze ze stresem. Bunny uciszył telefon zamykając go, bo już nie był w stanie tego dłużej słuchać. Patrzył na kobietę w łóżku. Jak dobrze zna swoją partnerkę? Mogłaby mieć faceta? Skurwiela o imieniu Gary? Tabby ziewnęła. – Hej, to był mój telefon?

59

Jej głos był ochrypły od snu i uczucia. Zmiażdżył telefon w dłoni. Słaby plastik trzasnął z łatwością. – Był. - Alex?- Wstała marszcząc brwi. – Co się stało? Wziął głęboki oddech. Da jej szansę się wytłumaczyć, zrobi to jak trzeba. – Masz chłopaka? - Oprócz ciebie? Nie. Cholera. Właśnie teraz żałuje, że nie jest cholernym Kojotem. Mógłby wyczuć kłamstwo z pięćdziesięciu kroków - Jesteś pewna? - Tak – Wycedziła słowa. Okryła się prześcieradłem, kryjąc przed nim swoje piękne piersi. – Kto ci powiedział, że jest inaczej? - Gary. Zamrugała, furia napełniła jej twarz. – Gary. Coś w nim się uspokoiło. Tak nie mówiła kobieta z poczuciem winy. – Były facet? Przez chwilę Tabby patrzyła na niego, zanim złagodziła swoje rysy. –Nic, czym mógłbyś się martwić. O do diabła. Teraz to na pewno tego nie zrobi. - Gówno prawda. - Alex. – westchnęła pocierając swój nos. - Zadzwonił, bo słyszał, że zostałaś ranna, ale kiedy usłyszał mój głos, zapytał czy znowu go zdradzasz. Powiedział, że był twoim facetem. – Ponownie dopadła go zaborcza furia. Zwalczał ją na nowo wiedząc, że zawiódł, kiedy wyraz jej twarzy stał się ostrożny – Więc jeśli cię gnębi, to jest również wrzodem na moim tyłku. – Wrzodem, którego szczęśliwie by się pozbył, jeśli tylko miałby ku temu okazję. - Pozwól Gabe’owi się nim zająć. Proszę? - To jest coś, o czym wie Szeryf? – Usiadł na brzegu łóżka. - Taa. To jest dręczący wrzód. Mam jedynie problemy ze znalezieniem na niego leku. Uśmiechnęła się słabo. – Możemy teraz iść na śniadanie? Patrzył na nią, mentalnie pozwalając swoim oczom znowu stać się brązowymi. – Jestem bardziej, niż chętny, by dla ciebie zająć się Garym. Pokręciła głową, panika przepłynęła przez jej twarz. – Nie. Alex, nie. Masz czym się martwić. Pozwól Gabe’owi się tym zająć. Proszę? 60

Tabby głaskała go po ramieniu, miała błagalny wyraz twarzy. Nie rozumiał błysku niepokoju w jej oczach, ale była wyraźnie zdenerwowana. Zamknął oczy i pozbył się gniewu. Wpakowanie się w bójkę było ostatnią rzeczą, jaką chciał zrobić w swoim nowym miasteczku. Nie mógł ryzykować, żeby utracić to miejsce, kiedy znaczyło ono tak wiele dla Tabby. – Jesteś tego pewna? - Tak. - Mógł być tym, który cię uderzył? Zamrugała. Wyglądała na zszokowaną. – Nie wiem. Może? Ktokolwiek to był stał tak, że nikt go nie zauważył. Kiwnął głową. Z pewnością wisiał Szeryfowi wizytę. – Jeśli to on, to niech lepiej się modli, żeby go pierwszy dorwał szeryf. Zrozumiałaś? – Skinęła, jej ramiona się rozluźniły co zaskakująco wyglądało jak ulga. Objął jej policzek. Ze szczęścia zahuczało mu w klacie, kiedy wtuliła się w jego dłoń. – Zanim wyjdziemy muszę poćwiczyć jogę. Myślę też, że możemy oboje iść wziąć prysznic. Co byś chciała zjeść? Odchyliła głowę. – Joga? – Jej usta się wygięły. Wyglądała zarówno na rozbawioną, jak i na zaintrygowaną. To nie był pierwszy raz, kiedy ktoś wyśmiewał jego jogę, którą ćwiczył każdego dnia. – Proszę. Przestań. Pomaga bardziej niż myślisz. – Gdyby nie codzienne medytacje, to mógłby kogoś dzisiaj zabić. - Jest to bolesne? Widziałam kilka pozycji, które wykonywali ludzie i wyglądało to na ogromnie niewygodne. Uśmiechnął się, ulżyło mu. Nie zamierzała go wkurzać. – Nie, gdy tylko do tego przywykniesz. Jest to miłe, powolne rozciąganie, które pomaga mi się koncentrować. Kiwnęła głową. – Joga. Hę? To wyjaśnia twój naprawdę imponujący tyłek. – Nachyliła głowę i próbowała zerknąć. Poczuł jak się rumieni. Nikt wcześniej nie nazwał jego tyłka imponującym. - Mogę popatrzeć? Czułby się z tym znacznie lepiej , zanim nie usłyszał komentarza o swoim tyłku. – Pewnie. Tylko zrób coś dla mnie i bądź cicho, zwłaszcza kiedy włączę swoją muzykę, dobrze? Wyglądała na zaintrygowaną. – Pewnie, ale potem chcę bekon. Porozmawia z Andersonem, kiedy będzie w szpitalu. Może i nie chciała podać mu szczegółów o Garym, ale był pewien, że Puma będzie bardziej niż szczęśliwa ze wtajemniczenia go w tą sprawę. - A nie kiełbaskę? – Wskazał na swoją pachwinę i poruszył brwiami. 61

Zachichotała. – Alex! - No dobra. – Wstał i wyciągnął ją z łóżka. – Joga, prysznic, potem jedzenie. - Potem praca. Uśmiechnął się szeroko. – Zrobisz mi jakiś tatuaż? Zachwiała się. Przejechała palcem po konstelacji Wielkiej Niedźwiedzicy na jego plecach.– Jaki? Gorąco w jej głosie sprawiło, że prawie ryknął z pragnienia. – Zobaczysz. - Mam nadzieję, skoro zamierzam cię wytatuować. – Usiadła, gotowa oglądać jak się rozciąga. Rozpakował swojego iPod’a i włączył go wybierając muzykę, która wprawiała go w najlepszy nastrój podczas medytacji. Usiadł w tradycyjnej pozie, ignorując jej początkowe zaskoczenie na jego wyborem piosenki. Przyznał, że niewielu z jego przyjaciół znało Loreenę McKennitt, ale celtycka muzyka go koiła, głos kobiety i styl uspakajały w nim bestię. - A niech to … Po prostu…. Cholera. Polubię nasze ranki. Teraz joga nago wcale nie brzmi tak strasznie. Poczuł jak jego policzki się rumienią i spojrzał na nią gniewnie. Jej twarz ukazująca żądzę sprawiała, że ćwiczenie stało się trudniejsze. Trójkątna poza była kurewsko niewygodna szczególnie z twardniejącym penisem. – Tabby. – Warknął, przeszedł do pozy Dumnego Wojownika. Rozpostarł ręce, rozstawił szeroko nogi, jego waga równoważyła się na jego prostej tylnej nodze i tej zgiętej z przodu. Jego erekcja bujała się między jego nogami pozbawiając go w cholerę spokoju. - Przepraszam. – Skierowała się prosto do łazienki, prawdopodobnie zatroszczyć się o swoje sprawy. Gdy tylko zniknęła z jego oczu, był w stanie skoncentrować się na ruchach swojego ciała, pozwalając swoim mięśniom i myślom uspokoić się na nadchodzący dzień. Wykonał ostatnią pozę krzyżując nogi, umieszczając dłonie na kolanach i zamykając oczy. Wspaniały blask potu lśnił na jego ciele. Jego wolny oddech oczyścił mu myśli. Poczuł się ożywiony i całkowicie spokojny. - Skończyłeś już Gandhi? Mam do upolowania bekon. Otworzył jedno oko. – Zamierzasz mnie tym gnębić, prawda? Oparła się o framugę i uśmiechnęła się głupio do niego, ukazując kieł. – Której części głodnego mięsożercy nie zrozumiałeś? Pokręcił głową i wstał. – Dobra. Jesteś głodna, a ja brzydko pachnę. Najpierw prysznic, pamiętasz? 62

Weszła w podskokach do łazienki i złapała za jego szczoteczkę. Zaczęła myć zęby. Zaburczało mu w brzuchu. Nagle umierał z głodu. – Wiesz co? Pośpiesz się, mam ochotę na swoje truskawkowe naleśniki. Skrzywiła się. – Fuj. - Co jest nie tak z truskawkami? - Z prawdziwymi? Nic. Ten gówniany syrop, którym polewają naleśniki? Blech.- Delikatnie zadrżała i wręczyła mu jego szczoteczkę. – Masz. Jak skończysz to możesz przyłączyć się do mnie pod prysznicem. - Mogę? Naprawdę? A będę mógł pożyczyć swój szampon? Zachichotała i weszła pod strumień. – Może. Zobaczymy. Uśmiechnął się szeroko i umył zęby. Kilka minut później wszedł pod prysznic i dzięki Bogu, że postanowił zatrzymać się w porządnym hotelu. Nie stała tu żadna ciasna kabina prysznicowa, tylko taka naprawdę wielka. A to oznaczało, że mógł się trochę zabawić ze swoją mokrą, nagą partnerką.

Tabby pisnęła, gdy jego wielka łapa wylądowała na jej pośladku. – Zachowuj się, Alex. - Od kiedy jestem Alex’em? Zastanawiała się, kiedy zada jej to pytanie. Oprócz jego brata, tylko ona tak go nazywała. – Odkąd zdecydowałam, że nie ma mowy bym jęczała „Bunny”, podczas gdy mnie pieprzysz. Zwłaszcza kiedy mnie pieprzysz. – Spojrzała za ramię na jego wydłużającego się penisa. – Może i jesteś futrzaty, ale nie pewno nie słodki. Zadrżały mu wargi. – No cóż, dziękuję pani. – Łypnął wzrokiem po jej sylwetce, jego namydlona dłoń zjechała na jej sutek. – Moim celem jest zaspokajanie. Nachyliła swoją głowę i zdecydowała się utrzymać grę. Złapała go za jądra, rolując nimi w dłoni, zanim je zostawiła. – I to nie są królicze uszy. Nie drgają, ani nic z tych rzeczy. – Potem postukała główkę jego penisa swoim paznokciem. – Chociaż, można powiedzieć, że wygląda na to, jakby jego nosek trochę drżał. Jego dłoń się zatrzymała. Położył podbródek na jej ramieniu. Pożądliwe spojrzenie zastąpił szeroki uśmiech. – Tak się dzieje, gdy wyczuwa coś przepysznego. – Złapał ją za dłoń i 63

przyciągnął z powrotem do swojego twardego ciała. – Wspomniałem już, że uwielbia być pieszczony? Objęła go dłonią, ale nie zbliżyła się do główki jego penisa. – Jesteś pewien, że jest to bezpieczne? Strasznie się ślini. A jak wystrzeli? Zachichotała niegrzecznie, kiedy ją podniósł i przyszpilił do ściany. – Ślini? – Zawładnął jej biodrami, rozsuwając je szeroko. Nie walczyła z nim. Chciała tego tak bardzo, jak on. Chwyciła go nogami w pasie, jej pięty spoczęły na jego naprawdę zachwycającym tyłku. – Zaraz ci pokażę za to ślinienie, ty mała wiedźmo. Nie bała się go. Jakby mogła? Uśmiechał się do niej. Jego piwne oczy lśniły z rozbawienia i czegoś jeszcze. Czegoś, na co było jeszcze za wcześnie, by to nazwać. Najbardziej była skłonna nazwać to sympatią. To był dobry początek, na którym mogli coś zbudować. I był on nawet jeszcze lepszy, kiedy zaczął ją całować. Miętowy zapach pasty wymieszany z jego podniecającym smakiem. Jego dłonie zjechały po jej ciele. Palce zatrzymały się na jej kolczyku w sutku skręcając go, zanim nie zaczęła dyszeć mu w usta. Tabby zacisnęła swoje nogi i naparła biodrami w zaproszeniu, które zaakceptował. Jego dłoń znowu podążyła na południe obejmując jej cipkę, dopóki nie zaczął zataczać palcami kółeczek na jej łechtaczce. Jeździł penisem między wilgotnymi fałdkami jej płci dręcząc ją, dopóki nie była cholernie bliska błagania. – Alex? - Powiedz, że mnie pragniesz. Przełknęła ślinę. Jego oczy zakrwawiły się, stając się brązowe, jego kły się wysunęły. Znak na jej szyi zapulsował w tym samym czasie, co łechtaczka. – Pragnę cię Alex. Główka jego penisa wsunęła się do środka, rozciągając ją szeroko. Jego wargi drażniły jej niemal nie całując. Zignorował jej próby pogłębienia go, przyciągnięcia go w swoje usta w ten sam sposób, jaki wkraczał w jej ciało. Zakołysał nią i sobą leniwymi ruchami. Ich spojrzenia się spotkały. To było ostateczne połączenie niepodobne do tego, co wyczyniali zeszłej nocy. Wczorajsza noc była prymitywnym roszczeniem siebie nawzajem. To było… coś innego. Coś, co nie wiedziała, że jest możliwe. Szybki numerek, jaki zaliczyła ze swoim nastoletnim kochankiem, pojedyncze noce, jakich się dopuściła odkąd powróciła do rodzaju ludzkiego, nie przygotowały jej na uprawianie miłości z Alexem. Zacisnęła się wokół niego. Zrozumiała co oznacza ten słodki, leniwy stosunek. Zarówno dla niej jak i dla niego było to deklarowanie prawa, ale kiedy ostatniej nocy dotyczyło to jej ciała, tego ranka chodziło o jej serce. Jego wargi się zacisnęły i dał jej pocałunek, które obiecywały jego usta. Gorąca woda tryskała na jego plecy. Jego pośladki napięły się pod jej piętami, kiedy pchnął znowu i znowu. Słodkie ruchy doprowadzały ją coraz bliżej i bliżej do orgazmu. Jego ręka zostawiła jej łechtaczkę, by zacisnąć się na jej biodrze. Siła tego uścisku prawie zostawiła siniaki. – Tabby.- Wydyszał do niej. Zamknął oczy i wiedziała, że był blisko. 64

Chciała, musiała dojść razem z nim. Jej ręka spoczęła tam, skąd uciekła jego, głaszcząc samą siebie. Była tak cholernie blisko. – Alex. Ugryź mnie. Proszę. Otworzył oczy. Podbródkiem potarł jej własny, ustami skubał sobie drogę do jej ramienia. Poczuła, jak wysuwają się jej własne kły i wiedziała, że oznaczy go, gdy razem dojdą. Przekuł ją zębami, wzbudzając w niej orgazm. Jęknął, gdy wgryzła się w niego, znacząc go jeszcze raz. Ujeżdżała jego penisa do nie-kończącego się orgazmu, który przez nich przepływał. Oboje zadrżeli na koniec. Orgazm był mniej intensywny niż ten z zeszłej nocy, niemniej jednak tak samo głęboki. Nigdy wcześniej nie szczytowała tak długo, słodka fala przyjemności cały czas podążała tą drogą. Pragnęła tego na nowo, tego uczucia przynależności. Polizała ranę, by się zagoiła. Oparła głowę o kafelki. Jedyną rzeczą, jakiej pragnęła, to skulić się w łóżku w drugim pokoju, wtulona w swojego partnera. Uniósł głowę z nad jej ramienia, cieniutka stróżka krwi spłynęła po jej piersi. Rana właśnie się goiła. Oparł się czołem o jej własne, zgarnął jej usta w delikatnym pocałunku. – Dzień dobry. Uśmiechnęła się. – Właściwie to tak. W odpowiedzi jego uśmiech dopasował się do jej.

Bunny wszedł do szpitala nadal rozchwiany przez to, że zostawił Tabby razem z dziewczynami w Living Art. Nalegała na to mówiąc, że miała robotę, a on musiał sprawdzić co u Chloe. Do diabła, miała rację. Prawie zadzwonił do ojca, by zapytać go, czy pojedzie sprawdzić co u Chloe, ale z nadal nieprzytomną Chloe i napastnikiem będącym jeszcze na wolności, nie było mowy, by mógł w ten sposób podzielić uwagę jego rodziny. Zmarszczył brwi. Może mógłby zwerbować Juliana, albo którąś z Pum, by dla niego obserwowali z ukrycia salon. Ale najpierw musiał się dowiedzieć jak się miewa jego mała kuzynka, zanim pójdzie zobaczyć się z Szeryfem Andersonem. Tej części swojego dnia nie przedyskutował ze swoją partnerką. Miał zamiar dowiedzieć się kim do kurwy nędzy był Gary i w jaki sposób zagrażał Tabby. Jeśli dowie się, że ten pojeb był tym, który skrzywdził jego partnerkę, Halle będzie uboższe o jednego dupka. Nic nie mogłoby powstrzymać go od rozerwania Gary’ego na części.

Wszedł do szpitalnego pokoju Chloe i znalazł tam Ryan’a, swojego ojca, ciocię Laurę i wuja Steve’a. – Co z nią? 65

Ciocia Laura wyglądała tak, jakby nie spała od tygodni. Jej oczy były czerwone i zmęczone. – Bez zmian. Nie obudziła się. Niech to szlag, tracę rozum. Wuj Steve położył dłoń na ramieniu swojej partnerki, wyraz jego twarzy był pełen strachu i smutku. – Może się obudzić w każdej chwili, kochanie. - Powinna. – Determinacja w głosie cioci Laury nadeszła bez ostrzeżenia. Mała lisica w otoczeniu Niedźwiedzi musiała być silna. – Dr Howard zasugerował, żeby znaleźć coś, co by ją obudziło. Wiesz, co mogłoby wywołać taką reakcję? Westchnął. – Nie, ja.. – Zamrugał. – Chwila. – Szeryf powiedział coś, gdy spotkali się po raz pierwszy, kiedy Bunny był jeszcze zszokowany znalezieniem swojej partnerki. Partner. - Ma partnera. Ryk, jaki za tym podążył, był głośny. – Że co? – Wuj Steve był pełen nadziei. - Od kiedy? – Ryknął Ryan. - To Szeryf Anderson?- Zapytała ciocia Laura. Wstała, górując jakoś nad mężczyznami, pomyślałby kto, z jej wzrostem zaledwie pięciu stóp. - Wie kim on jest, ale z jej zapachu wynika, że jeszcze go nie oznaczyła. I nie, to nie jest Anderson. Facet ma swoją partnerkę. – Bunny wyciągnął swój telefon. Zaraz po ataku na Chloe zapisał sobie numer do Dr Howarda. Wiedział, że ma on numer telefonu do Andersona, a Bunny go potrzebował. – Wykonam kilka telefonów, zobaczę czego się dowiem. Może jeśli przyprowadzimy tu jej partnera, to jej wystarczy. I może zdobędzie odpowiedzi na kilka swoich własnych pytań, kiedy będzie miał tu Szeryfa. - Mówiąc o partnerach, co u twojej? Bunny skrzywił się. – Wczoraj została zaatakowana. - Co? - Przez kogo? Oburzenie jego rodziny było dla niego dziwnie kojące. – Nie mam pojęcia. – Wziął głęboki oddech. Bał się, że przypadkowo roztrzaska w dłoni swój telefon. – Zanim dotarłem do salonu, leżała na ziemi z wielkim guzem z tyłu swojej pieprzonej głowy. Dłoń Ryana wylądowała na jego ramieniu. – Potrzebujesz pomocy?

66

Patrzył na swojego kuzyna wiedząc, co Ryan oferował i co by to zrobiło z ich obydwoma, gdyby Bunny go wtajemniczył. Jednym ze sposobów, w jaki gasili ciśnienie, była walka między sobą. Bunny czuł, że jeśli przyjmie ofertę Ryana, to jeden z nich, albo obaj, mogliby leżeć na łóżku obok Chloe. Pokręcił głową. – Niee. Muszę jedynie poćwiczyć jogę przez jakieś dwadzieścia minut. Ryan przewrócił oczami. – Musisz pewnego dnia sobie odpuścić. Bunny wzruszył ramionami, czując się niekomfortowo przez to, w jakim kierunku szła ta rozmowa. – Muszę zadzwonić do Szeryfa. - Musisz sobie wbić do głowy, że miałeś szesnaście lat, kiedy to się stało. Odpuść sobie Alex. Uspokajający ton głosu jego ojca wcale nie pomagał. – Pamiętam. Upewniam się, że to już nigdy się nie powtórzy. – Prawie odebranie komuś życia przez stracenie panowania nad sobą było idealną motywacją do kontrolowania samego siebie. Dał z siebie wszystko, by już nigdy nie skrzywdzić kolejnej żywej duszy. Mimo tego czasami tęsknił za bójkami ze swoimi kuzynami bez strachu, że zrobi im krzywdę. W swojej ludzkiej formie był wielki i silny, większy od wszystkich swoich krewnych, z wyjątkiem ojca. A był nawet większy w swojej niedźwiedziej formie. I nawet jego ojciec nie posiadał takiej dogłębnej wściekłości, którą Bunny nauczył się przezwyciężać, który Bunny nauczył się pokonywać. Jego ojciec był najbardziej zrównoważonym mężczyzną, jakiego znał. Bunny wybrał numer telefonu. Jeśli postawi na swoim, to już nigdy nie będzie walczył. Nie mógłby żyć z konsekwencjami tego, co by zrobił.

- Jesteś pewna, że dobrze się czujesz? Tabby odepchnęła dłonie Cyn od swojej głowy. – Nic mi nie jest. - Żadnych bólów głowy? - Oprócz tego, o który mnie przyprawiasz? Nie. – Strzepnęła założonymi gumowymi rękawiczkami i uśmiechnęła się słabo do swojego zdenerwowanego klienta. Jeśli Cyn nie odpuści, to Tabby straci swojego klienta. Cyn spojrzała na nią gniewnie. – Dobra. Na razie ci odpuszczę. – Uśmiechnęła się do zdenerwowanego ucznia. – No więc, co my tu dzisiaj zrobimy? Chłopak przełknął. Jeśli się nie uspokoi, to wytrzęsie się na kawałeczki z tych nerwów. – Ee, chcę wilka, leśnego wilka. – Wyjął obrazek. – Takiego jak ten. 67

Tabby zmarszczyła brwi patrząc na wilka. Wyglądał znajomo. – Skąd to masz? - Gary mi to dał. Tabby położyła zdjęcie na blacie i nachyliła się z westchnieniem. – Czemu Gary kazał ci zrobić tatuaż w kształcie wilka? Chłopak zatrząsł się bardziej. – Powiedział, że jest super. Dzieciak miał osiemnaście lat? Kurwa, co ten Gary kombinuje? Zaciągnęła się. Niee, jest człowiekiem. – Lubisz wilki? Chłopak kiwnął niecierpliwie. – O tak. Przekazuję datki, próbując ocalić zagrożone wyginięciem gatunki i ich środowiska. Uniosła brwi. Nie wyglądał nawet na kogoś, kto ma kasę na jajko niespodziankę, a co dopiero mówić o datkach na dobroczynność. – Skąd jesteś? - Z F- Filadelfii. Przejechała palcem po jego ramieniu, starając się go uspokoić. – No dobra. – zerknęła na postać – Tim.- Jak ci wytłumaczyć, że Gary chce byś sobie wytatuował na ciele jego podobiznę? Rozmawiamy o oznaczeniu kogoś! – Gdybyś miał wybór, to który tatuaż byś sobie wybrał? – Uniosła dłoń, gdy otworzył buzię, by przemówić. – Pamiętaj, cokolwiek wytatuuję będzie na twoim ciele już na zawsze. Chodzi mi o stare i pomarszczone „na zawsze”. Znajdują tatuaże na mumiach. Także upewnij się co chcesz, zanim to zrobię, dobra? - A co z Garym? Powiedział, że bez tego nie będę mógł dołączyć do jego bractwa. Prawie warknęła. Skurwiel. – Dał ci kasę na tatuaż? – Już wyjaśniła, że zajmie jej to godziny i ile kosztuje. Złożony tatuaż, jaki musiałaby zrobić na podstawie zdjęcia, kosztowałby go prawie trzy tysiące dolarów. - Nie. - Sam za to płacisz? - Tak. Westchnęła i zdecydowała oświecić biednego dzieciaka, zanim stanie się przysmakiem dla Wilka. – Gary nie należy do najmilszych ludzi na świecie, Tim. Tim ściągnął brwi. – Dla mnie był bardzo miły. - Taa, no cóż, dla mnie był mniej niż miły. – Wskazała znowu na zdjęcie, zastanawiając się jak dotrzeć do tego biednego gościa. – Gary groził mi więcej niż raz. Rzucał jajkami w sklep. Przez niego musiałyśmy kilka razy dzwonić po policję. – Zmarszczyła brwi. 68

– Gary ci powiedział, że to tutaj masz przyjść zrobić ten tatuaż? Tim pokręcił głową. – Nie, powiedział żebym poszedł w miejsce na Piątej. – Tabby wymieniła spojrzenie z Cyn. Tam był bar. – Ale pytałem się innych. Mnóstwo ludzi powiedziało mi, gdzie jest najlepiej i że wasze ceny są dogodne. To wiele wyjaśnia. Nie ma mowy, że wypuści stąd tego dzieciaka z trwałą podobizną Gary’ego na jego ciele. – Jeśli zadzwonię z tamtego telefonu do Szeryfa Andersona, to wysłuchasz tego, co ma ci do powiedzenia na temat Gary’ego? Przełknął nerwowo. – Gliny? Dlaczego chcesz zadzwonić po gliny? - Musimy do nich dzwonić, bo Gary nie chce dać nam spokoju. Ugryzł się w wargę i zmarszczył brwi, najwyraźniej myśląc. Podniosła słuchawkę i podała mu, recytując numer na komisariat policji. No dalej Tim, podejmij słuszną decyzję. Wyraz jego twarzy się przejaśnił. Znał numer telefonu, co wzbudziło w niej jeszcze więcej pytań, których nie miała prawa zadawać. – Mogę jeszcze raz spojrzeć na sklep? Uśmiechnęła się i skinęła wstając z obrotowego krzesełka, na którym pracowała. – No pewnie, Tim. Obserwowała jak bardziej ufny przeszedł na przód salonu. - Niezła robota. - Dzięki. - Czemu go przesłuchiwałaś? Podniosła zdjęcie wilka i pokazała go Cyn. Usłyszała pomrukiwanie i wiedziała, że Glory rozmawia z Tim’em. Mogłaby ostudzić jego nerwy bardziej, niż ktokolwiek inny. – To jest Gary w postaci wilka. Cyn gwizdnęła. – Cholera. Ten mały drań tworzy jakiś klub? Tabby drgnęła. Próbowałby stworzyć Sforę? Spojrzała znowu na Tima. – Kurwa. – Żadne prawo nie zakazywało zmieniania człowieka wbrew jego woli. Jeśliby istniało, to więcej jak tylko jeden partner miałby wielkie kłopoty, wliczając w to Alfę Dumy Halle. Ale taki kutas jak Gary ze swoją starannie wyselekcjonowaną Sforą dupków? – Byłoby niedobrze. - Zdecydowałem się. – Odwróciły się, by zobaczyć stojącego i uśmiechającego się Tima. Glory stała obok niego. Puściła oczko do Tabby. – Chcę ten. – Uniósł format. 69

Tabby spojrzała na smoka i uśmiechnęła się szeroko. – Dobry wybór. Ustawiła atramenty zadowolona, że Tim się rozluźnił. Zaczęła tatuować i robiła wszystko, by powstrzymać uśmieszek. Gary się zesra, gdy to zobaczy. Ma jedynie nadzieję, że Tim będzie bezpieczny. Zapamiętała, by przekazać Gabe’owi wszystko na temat Tim’iego. Jeśli ktoś miałby chronić chłopaka, to mógłby być to tylko Hunter, taki jak Gabe. Gary nie wiedział, jaki pociąg miał mu wjechać w jego wystawną dupę, ale pewnie zsika się po drodze. Miała nadzieję, że będzie bolało. Bardzo.

Bunny wstał, gdy Szeryf wszedł do pokoju Chloe. Oczy faceta natychmiast spoczęły na Chloe. Nawet nie próbował ukryć swojego grymasu. – Nadal bez zmian? Bunny pokręcił głową przyglądając się dokładnie. Szeryf zbliżył się do łóżka Chloe. Chwycił za jej bladą dłoń i pochylił się, jego kapelusz prawie spadł. Złapał go, zanim wylądowałby na twarzy Chloe – Hej, mała Lisiczko. Musisz się teraz obudzić. Sara zagroziła, że upiecze herbatniki, a wiesz co wyprawia w kuchni. Nie było żadnej odpowiedzi. Nie, żeby Bunny spodziewał się czegoś innego. - Wiesz kim jest partner mojej córki? Anderson uniósł głowę i patrzył na ciocię Laurę. Kiwnął – Taa. Wiem kim jest. - No i? Wyprostował się i puścił dłoń Chloe. – W tej chwili nie ma go w mieście. Sara do niego dzwoniła i dała znać, co się stało. Powiedział, że wróci tak szybko, jak tylko da radę. – Anderson przesunął się, wyglądając tak, jakby czuł się niekomfortowo. – Jest kilka rzeczy, o których powinniście wiedzieć. Po pierwsze, nie wie o nas. Jest człowiekiem. Wszyscy kiwnęli. Matka Bunnego była człowiekiem, a historie o tym, jak jego ojciec osaczał i oznaczył swoją partnerkę, nadal powodowały u dużych facetów chichoty. Fakt, że Barbra Bunsun pragnęła być schwytana sprawiał, że historia była jeszcze śmieszniejsza. Mimo to każdy wiedział, że trzeba uważać, kiedy się oznacza ludzką partnerkę. Nie każdy dobrze reagował, gdy ujrzał siebie w futrze. W przeszłości byli tacy, którzy zaatakowali swoich partnerów myśląc, że posiadł ich diabeł. 70

- Po drugie, miał błędne wrażenie, że razem z Chloe się umawiamy. Bunny złożył ręce na klacie i warknął. Obok niego, Ryan również warknął. Oboje myśleli, że Szeryf umawiał się z Chloe. Sposób, w jaki Chloe o nim mówiła, bransoletka podarowana przez niego na Święta z małymi kotami i lisami, krzyczała dziewczyną, jeżeli chodziło o BunsunWilliamsów. Do diabła, o ile wiedział Ryan nadal tak myślał mimo, że dowiedział się, że Chloe ma gdzieś tam partnera. Anderson uniósł dłonie. –Nie umawialiśmy się. Do diabła. Moja partnerka dalej mi to wypomina. – Przewrócił oczami. – Ale Jim obwinia nas oboje. Trzecim problemem jest to, że uważa iż Chloe jest dla niego za młoda. Nawet jej to powiedział. - Przyjedzie do niej? Ciocia Laura nadal patrzyła na Andersona. Jej wzrok wwiercał się w niego. Anderson skinął głową. – Myślę, że tak. Sara powiedziała, że kocha Chloe, musi jednak uporać się z przeciwnościami. Nie zdziwiłbym się, gdyby się zjawił nim nadejdzie ranek. - Skąd Sara o tym wie? Twarz Andersona złagodniała. – Moja partnerka jest Omegą Dumy Halle. Bunny był zdezorientowany. Jako Omega, partnerka Andersona powinna doskonale wiedzieć co czuje Anderson zarówno do niej jak i do Chloe. Tak to rozumiał, że Omegi były emocjonalną podporą zarówno dla Sfor jak i dla Dum, do których należały. Jak tu mógł być jakikolwiek bałagan z tym kogo on pragnie? Nie było mowy, gdy choć raz się spotka swojego partnera, że może istnieć jakaś pomyłka w zawieraniu więzi z partnerem. Spotkał Sarę po tym, jak zaczął umawiać się z Chloe, czy było to jakieś kosmiczne nieporozumienie? Niestety Bunny nie uważał, że miał prawo pytać o to Szeryfa. Zaledwie go znał, mimo wszystko, no i z ledwością ufał, bo pomógł Tabby. - Są jakieś pomysły kto zrobił to mojej córce? – Głos wuja Steve’a był niski i groźny. Wyciągnął dłoń, by pogłaskać Chloe po włosach. - Mam kilka teorii, ale dopóki nie jestem pewny, niczego nie powiem. Nie pytajcie mnie, nie powiem wam. I wtedy właśnie Bunny zorientował się, jaki dokładnie facet stoi naprzeciwko nich. Anderson promieniował aurą władzy, jaką poczuł wcześniej tylko raz – Jesteś Hunterem. Uśmiech Andersona był ponury. – Ta. Skąd wiesz? - Mam jednego kumpla, James’a. Jest Hunterem. – Dawno nie widział James’a. Był Niedźwiedziem Senatu, jak i Hunterem. Był uroczym łobuzem ze stali. Aura władzy zanikła, pozostawiając Bunnemu uczucie lekkiej niestabilności. 71

- James Barnwell? Bunny uniósł brwi. – Znasz go? Anderson skrzywił się. – Ten skurwiel mnie trenował. Bunny parsknął. Słyszał taki ton głosu u więcej niż jednej osoby, która wypowiadała się o James’ie. Do diabła, słyszał nawet o nim gorsze rzeczy. - On jest również powodem tego, że jesteśmy w takim położeniu z Chloe i Jimim. Przekonał mnie, bym nie oznaczył Sary przed wyjazdem. Razem z Sarą prawie wybuchliśmy i każde z nas zwróciło się do innych osób, by przez to przejść. Chloe i ja byliśmy przyjaciółmi i dużo rozmawialiśmy. Poprosiłem ją, by miała oko na Sarę. Sara zaczęła trzymać się z Jimim Woods, przeznaczonym partnerem Chloe, która stała się zazdrosna. Nie wydaje mi się, by zdawała sobie sprawę z tego, co robiła, ale to Chloe była tą, która dała wszystkim do zrozumienia, że się umawiamy. – Pokręcił głową. – Gdybym nie wrócił wtedy, kiedy to zrobiłem, oboje z Chloe moglibyśmy stracić swoich partnerów. Bunny wzdrygnął się ze współczucia. Nie mógł nawet zacząć wyobrażać sobie wieczności bez Tabby, teraz gdy ją już ma. Ale opuścić ją, zanim się ją oznaczyło, mogłoby być dla niego torturą. - Nie dziwię się, że James kazał ci się wstrzymać z oznaczeniem. Nie wierzy w to, że Hunterzy w ogóle powinni mieć partnerki. – Bunny i Anderson wymienili się spojrzeniami. Któregoś dnia James Barnwell odnajdzie swoją partnerkę, a kiedy to nastąpi, to doskonale wie jak Hunter będzie reagował. Biedna dziewczyna, mam nadzieję, że będę miał szansę zobaczyć upadek wielkiego Huntera. Szeryf obserwował go z pytającym wyrazem twarzy. – Kiedy ją odnajdzie, zadzwoń do mnie. Wezmą ze sobą popcorn. Anderson uścisnął jego dłoń. – Załatwione. - Mam nadzieję, że ten Jim niedługo się pojawi. – Powiedział wuj Steve, jego dłonie ścisnęły się w pięści. - Mam tylko nadzieję, że zareaguje na niego. – Ryan wyszedł z pokoju z oczywistym napięciem. Zbyt ciężko było mu patrzeć na leżącą bez ruchu jego młodszą siostrę. Bunny wyciągnął dłoń, wskazując na drzwi, przez które właśnie wyszedł Ryan. - Mogę zadać ci na zewnątrz kilka pytań? – Ruszył, kiedy Anderson kiwnął w zgodzie. Upewnił się, że drzwi były zamknięte, zanim zadał pytanie, które wypalało go od środka. – Tabby miała dzisiaj rano telefon i muszę wiedzieć, czy ta osoba jej grozi, czy nie. I zanim odpowiesz wiedz, że nie chciała o tym ze mną rozmawiać. - Odpowiem, jak tylko będę mógł. 72

- Kim do cholery jest Gary? Kiedy oczy Andersona z niebieskich zamieniły się w złote, Bunny znał odpowiedź. Gary miał kłopoty.

- Więc? Tabby wzdrygnęła się. Cyn stała za nią pilnując końca lady, chwytając ją w pułapkę między szklaną ladą, a ścianą. Glory wychylała się nad ladą z psotnym wyrazem twarzy. Salon był pusty, a moment, którego unikała cały dzień, właśnie nadszedł. Jej wścibskie przyjaciółki przyparły ją do muru. – Więc co? Dwie kobiety wymieniły się spojrzeniami. – Jak było? Policzki Tabby zapłonęły. – Było? Glory odrzuciła do tyłu głowę eksponując długą linię swojej szyi. – Oh, Bunny – zajęczała. – Bunny, Bunny. – Skandowała, każde kolejne słowo stało się bardziej zdyszane, aż do – Bunny! Cyn śmiała się w niebogłosy, gdy Glory udawała orgazm. To, czego żadna z kobiet nie zauważyła, to był stojący na zewnątrz Ryan. Zwęził oczy, gdy patrzył gniewnie na Glory. Kiedy Glory odchyliła głowę z powrotem i zadrżała, zacisnął dłonie w pięści, jego oczy zmieniły się w ciemno – brązowe. Gdyby Glory nie przestała, to Ryan zrobiłby coś naprawdę drastycznego. Miała jedynie nadzieję, że to drastyczne nie wliczało pazurów Ryana na buźce Alexa. - Dajcie spokój dziewczyny. Glory zachichotała i pomachała ręką, jak tancerka hula. – No więc? Jaki był jego ruch oceaniczny? - Pieprzyć to. – Cyn oparła się jednym biodrem o ladę. – Chcę znać rozmiar jego łodzi. – Trzymała swoje dłonie w odstępie co najmniej siedmiu cali5 i poruszyła brwiami. Dzwoneczek od drzwi wejściowych zadzwonił i Ryan wszedł do środka, jego wzrok był wlepiony w Glory. – Nawet nie waż się odpowiedzieć.

5

Czyli prawie 18 pięknych centymetrów ☺

73

Cyn wyprostowała się. – Nie przejmuj się, Glory. To nie tak, że nie wyciągniemy tego od niej, gdy tylko wrócimy do domu. Glory skinęła, patrząc anielsko. – Taa. Znamy jej słabości. Oh-hoh. Tabby zesztywniała. – Ooo nie, nie zrobicie tego. - Wszystko, co musimy zrobić to… - Cyn uśmiechnęła się głupio. - Otworzyć pudełko… - Glory uśmiechała się tym niewinnym uśmieszkiem. - … i schować wszystkie jej buty. – Triumfalny ton głosu Cyn wymagał zemsty. Szkoda, że Cyn nie miała żadnych słabości. Tabby spojrzała gniewnie na swoje tak zwane przyjaciółki. – Nienawidzę was suki. – Zrobiłyby to. Jedyną nadzieją dla jej biednych bucików było to, że dotrze do domu szybciej, niż one i ukryje je wszystkie. - To jest prywatne przyjęcie, czy mogę się przyłączyć? Byłaby stracona, gdyby nie usłyszała kolejnego dzwoneczka od drzwi. – Cześć Julian! - Julian Ducharme? – Ryan wyciągnął dłoń, kiedy Julian kiwnął. – Ryan Williams, brat Chloe. Julian przyjął dłoń Ryana i uścisnął. – Jak ona się miewa? - Nie obudziła się. – Złość i smutek w głosie Ryana były niewątpliwe. – Jestem ci wdzięczny. Zakłopotany Julian wzruszył ramionami. – To nic takiego. - Moja siostra mogła umrzeć, gdybyś nie zaryzykował dla niej swojego życia. Moja rodzina ma u ciebie dług. Tabby zauważyła, jak szczęka Juliana na chwilę się zacisnęła i zdziwiła się. – Każdy z nas zrobiłby to samo. - W trakcie prawie straciłeś swoje własne życie. – Kątem oka zauważyła Cyn. – Nie chcemy o tym zapomnieć. - Nie mogłem pozwolić jej umrzeć. – Przez sekundę, biel błysnęła przez włosy Juliana. Zniknęła tak szybko, że jeśli nie zobaczyłaby tego wcześniej, to stwierdziłaby, że to przez światło. – Jej podróż jeszcze nie dobiegła końca. Ze sposobu, w jaki Ryan otworzył szeroko oczy wynikało, że i on zauważył ten błysk. Nie wiedziała, czy Niedźwiedź wiedział więcej o tym, co to oznacza. Wiedziała tylko, że musi osaczyć swojego przyjaciela, związać go i otrzymać kilka odpowiedzi. – Czujesz się lepiej, Julian? 74

Kiwnął głową. Rzucił spojrzenie na Cyn, zanim odpowiedział Tabby. – Taa. Nic mi nie jest. Chcę wstąpić do szpitala i zobaczyć, czy jest coś jeszcze, co mogę zrobić dla Chloe. - Nie! –Ryan i Tabby ryknęli, wstrząsając Cyn i Glory. Tabby kaszlnęła. – Rozważając to wszystko, nie wydaje mi się, żeby szpital był dla ciebie lśniącym, szczęśliwym miejscem, Jules. Glory oddaliła się od Ryana, który próbował objąć ją ramieniem w talii. – Dlaczego nie? Całkiem nieźle przeżył tam noc. Spotkała się wzrokiem z Julianem unosząc swoje brwi. Czy chciał oznajmić dwóm kobietom na co go stać? Westchnął, opadły mu trochę ramiona. – Nie, wcale nie. To jest kurewsko straszne, ale zrobię to, co będę musiał. – Kłykciami stuknął o szkło. – Teraz się tam skieruję. Może uda mi się ją wybudzić, może nie, ale muszę spróbować. Cyn patrzyła na niego gniewnie, niebezpiecznie zwężając oczy. – Któregoś dnia powiesz mi co jest kurwa z tobą, prawda? Tabby mogła powiedzieć, że było to stwierdzenie, nie pytanie. Cyn stała na ścieżce wojennej i najwidoczniej czuła, że jeden z jej jest w niebezpieczeństwie. Tabby ukryła swój szeroki uśmiech. Julian nie wiedział, co z nim będzie, kiedy Cyn zdecyduje pozwolić mu się oznaczyć. Długo patrzyli na siebie nawzajem, zanim Julian powoli skinął. – Kiedy wszystko się ustatkuje, dowiesz się wszystkiego. Cyn po prostu przewróciła oczami i ruszyła na zaplecze. Wyraz twarzy Juliana był całkowicie nieodgadniony, ale powróciło tyknięcie w jego szczęce. Nigdy nie widziała, by rozluźniony facet tak wyglądał. Patrzył się na zasłonę, jakby chciał za nią wparować i przystąpić do oblężenia kobiety, która się za nią kryła. - Pójdę z tobą. – Ryan pociągnął za lok Glory. – Bądź grzeczna. - Że co przepraszam? – Glory postrzeliła go wzrokiem. Pociągnął trochę mocniej, zanim go puścił. – I przestań myśleć o rupieciu mojego kuzyna. Nie chcę mu go wyrwać. Tabby warknęła. Ryan przewrócił oczami. – Dobra. Odgryzę mu kawałek. Nie przestała warczeć. 75

Ryan uśmiechnął się słabo. – Możesz zaopiekować się nim, jak będzie wracał do zdrowia. Teraz ona przewróciła oczami – Jazda stąd. – Dwaj mężczyźni odwrócili się, by wyjść. – Zrobicie coś dla mnie? Powiedzcie Alexowi, że wisi mi nowy telefon. – Dwaj mężczyźni opuścili salon kręcąc głowami. – Glory? - Hmm? - Możesz trochę odpuścić temu biedakowi? Jego siostra leży w szpitalu. Glory nawet nie próbowała udawać, że nie wie o co chodzi Tabby. – Jego jest zbyt dużo, no wiesz. Wielki i obezwładniający i nie wie, co to przestrzeń osobista. Tabby postanowiła niewinnie ją okłamać. – Lubi cię. – Bardziej niż lubił. Był facetem, który próbuje zawładnąć nad swoją partnerką. - Może za bardzo. – Sara zdmuchnęła grzywkę z oczu. – Tak w ogóle to co ja z nim miałabym robić? Karmić go, myć go, zbudować mu domek na drzewie? Misie włażą na drzewa? Czy powinnam kupić dom i zatroszczyć się o staw? Mogłabym zbudować kominek, żeby mógł przed nim klapnąć. Tabby patrzyła na swoją przyjaciółkę. Przywołała ją palcem. – Chodź tu. Glory wychyliła się nad ladą. – Co jest? Tabby się zaciągnęła. – Niee, żadnych narkotyków i alkoholu. Co oznacza, że jesteś nienormalna. Ał. – pomasowała się po głowie. Glory mogłaby ją walnąć trochę mniej entuzjastycznie. – Glory i Ryan siedzą na drzewie, c-a-ł-u-j-ą-s-i-ę. – Zaśpiewała. Glory tupnęła nogą i wymaszerowała na zaplecze, jej plecy były proste jak świeca. Tabby westchnęła i chwyciła kawałek papieru. Miała zamiar uświadomić te dwie, nawet jeśli będzie to ostatnia rzecz, jaką zrobi.

76

ROZDZIAŁ PIĄTY - Jaki on ma kurwa problem? – Bunny potarł tył swojej głowy. Ryan znowu ciężko do niego kroczył z niskim warczeniem wydobywającym się z jego gardła. Gdyby nie wiedział o co chodzi, to pomyślałby, że Ryan ostrzega go, by odszedł od jego siostry. Zaczynało go to wkurwiać. Przez całą godzinę musiałby medytować albo przez przypadek złamać Ryana na pół, gdy następnym razem będzie próbował walnąć Bunnego. - Nie mam pojęcia. – Julian odsunął od swojej twarzy długie włosy. – Przepraszam, nic więcej nie mogę zrobić. Obudzi się, tyle mogę zagwarantować. Co z nią będzie, kiedy już to nastąpi, nie mam pojęcia. Dłoń wuja Steve’a opadła na ramię Juliana. – Zrobiłeś więcej, niż o co ktokolwiek inny miał prawo poprosić, dziękuję. - Proszę bardzo. – wstał i rozciągnął się ze zmęczenia. Miał wielkie sińce pod oczami co wskazywało, jak wiele Ducha Niedźwiedzia zabrało mu uzdrowienie. – Wychodzę stąd. Ciężko mi tu przebywać. - To zrozumiałe. – Bunny odwrócił się do wuja Steve’a i cioci Laury. – Też wychodzę. Odbiorę Tabby z pracy. – Schylił się by pocałować ciocię Laurę – Zadzwońcie jak będziecie mnie potrzebować. - Zadzwonimy. – Wuj Steve przyciągnął go w swoje ramiona i dał mu niedźwiedzi uścisk. – Zadzwoń do rodziców, daj im znać, że wracasz do hotelu. - Zdecydowałeś już? Spojrzał się na ciocię Laurę. – Co zdecydowałem? - Czy tu zostajesz? Kiwnął głową. – To jest dom Tabby. – Już omówił to ze swoim ojcem. To było świetne miejsce na ekspansję i przybliżenie ich do stania się firmą z wybrzeża. Może będą nawet w stanie ściągnąć tu Erica, by się rozejrzał, jeśli tylko dadzą radę nakłonić swojego młodszego braciszka do opuszczenia Oregonu. Jego ciocia się uśmiechnęła. – Tak myślałam. - Ona o tym wie? Bunny pokręcił głową w stronę Juliana. – Dowie się, gdy zabiorę ją na polowanie na dom. Julian zachichotał. – Powodzenia. Ma pewien pomysł co do tego, gdzie chce mieszkać. Mam nadzieję, że masz dużo kasy. 77

Bunny tylko się uśmiechnął. Nie czuł potrzeby by oświecić Juliana. Dwaj Niedźwiedzie wyszli ze szpitalnego pokoju Chloe. Zapach środków antyseptycznych i choroby był zbyt silny dla nosa Bunnego. Pragnienie, by wejść do każdego z pokoi i zrobić to, co w jego mocy, by ukoić cierpienie pacjentów, było prawie zbyt duże do zniesienia. Nie mógł wyobrazić sobie jak się czuje Julian. – Jak się trzymasz? Julian wziął głęboki oddech i wypuścił go powoli. – Nienawidzę szpitali. – Umęczone przygnębienie w jego głosie mówiło Bunnemu więcej niż to, co mógł powiedzieć mu mężczyzna. Kiwnął głową i odpuścił sobie. Wyszli razem ze szpitala i skierowali się na parking. – Powiem Tabby by do ciebie zadzwoniła. Będzie chciała wiedzieć, czy wszystko z tobą w porządku. Julian wyciągnął dłoń. Bunny ją przyjął. – Dbaj o nią. Potrzebuje ciebie bardziej, niż jej się wydaje. - Dzięki – Zatrzymał się. – Co wiesz o Garym? Ramiona Juliana się napięły. – Ten mały gnojek znowu jej się naprzykrzał? - Dzisiaj rano zadzwonił na telefon Tabby i zapytał się mnie, czy ona go zdradza. Próbował podać siebie za jej chłopaka. Usta Juliana się wykręciły. – Co zrobiłeś? - Po tym jak zgniotłem jej komórkę? Słuchałem co Tabby miała mi do powiedzenia. Julian się zaśmiał. – To miała na myśli, gdy poprosiła nas byśmy przekazali ci, że jesteś jej winien nowy telefon. Kochała tą komórkę. - Kupię jej z innym numerem telefonu. – Którego Gary nie będzie znał. Da jej zastrzeżony numer. - Pozdrów ode mnie dziewczyny. – Julian wspiął się do swojej ciężarówki ruszając się, jakby został pogryziony. - Wszystko w porządku? – Tabby by go zabiła, gdyby pozwolił na to, by coś się stało jej przyjacielowi. - To nic, czego krótki sen nie wyleczy. – Julian zamknął drzwi od samochodu i pomachał na pożegnanie, zanim wyjechał z parkingu. - No tak. Sen. – Bunny pokręcił głową i wspiął się na swój motocykl. – A ty masz mi do sprzedania piękny most, prawda?- Julian musiał trzymać się z daleka od szpitali. Sprawiały, że wyglądał jak śmierć. 78

Bunny ruszył w mrok chcąc być ze swoją partnerką. Zbliżał się deszcz. Ciężki, wilgotny zapach unosił się w powietrzu. Odetchnął i uśmiechnął się. Uwielbiał zapach jesiennego powietrza tuż przed deszczem. Wyjechał z parkingu prosto do Living Art. i zaparkował obok Jeepa Tabby. Okrył motocykl pokrowcem, który trzymał w sakwie motocykla. Nie ma mowy, żeby pozwolił swojej dziecińce zmoknąć. Skierował się do wejścia salonu uśmiechając się na widok ozdób na oknach. Na myśl o tatuażu zrobionym przez Tabby na swoim ciele, zaczął się ślinić. Uśmiechnął się szeroko przypominając sobie komentarz Tabby o ślinieniu pod prysznicem – a także kochanie się po tym – i otworzył drzwi. Dzwoneczek od drzwi zadźwięczał. To był długi dzień, zarówno w szpitalu, jak i poza nim. Pomachał na przywitanie do Glory, która pomagała jakiejś małej blondynce wybierać kolczyk do pępka. Ogarnęło go pragnienie, by złapać swoją partnerkę, powdychać jej zapach. Bunny rozejrzał się po sklepie. Jedyne co słyszał, to pistolet do tatuażu. Zmarszczył brwi na widok zasłoniętych części salonu. – Tabby? Dźwięk pistoletu ucichł. – Na swoim stanowisku kochanie. Dźwięk jej głosu już wystarczył, żeby się uspokoił. Dzisiaj utną sobie miłą, długą pogawędkę na temat Gary’ego. Po tym, jak ją nakarmi i przeleci aż do nieprzytomności. Gdy już z nią skończy, to nie będzie w stanie nic przed nim ukryć. Poszedł na tyły salonu i odnalazł swoją kobietę. Kończyła tatuować złożony krzyż na wystarczająco starej kobiecie, by mogła być jego babcią. – Cześć skarbie. Tabby uśmiechnęła się do niego szeroko. – Hej Alex. Cyn wepchnęła głowę do kabiny. – Cześć Bunny. Kobieta siedząca na fotelu obejrzała go od stóp do głów i parsknęła. – Bunny? Tabby pokręciła głową. – To długa historia Pani H. - Jesteś motocyklistą? - Taa, ale nie z gangu. Ksywka pochodzi z mojego nazwiska. – Podał kobiecie swoją dłoń. – Alexander Bunsun. Kobieta uścisnęła jego dłoń. – Evelyn Hagen, miło mi cię poznać Bunny. - Tabby już skończyłaś? – Cyn skrzyżowała ręce na piersi. - Ta. Muszę tylko dokończyć ostatni inicjał. – Włączyła znowu pistolet czekając, aż jej klientka się oprze. – No to jedziemy. Patrzył jak namalowała długą linię litery H na środku krzyża. Wyglądał jak tatuaż w wyrazie uznania, inicjały MH wytatuowane były na środku krzyża. – No dobra, skończone. – Wyjęła z 79

pistoletu igłę i wyrzuciła ją do śmietnika na odpady, stojacego pod ladą. – Znasz zasady. Nie pozwól by zmokło, używaj naszego kremu, bla bla bla. Pani H. patrzyła, jak Tabby ostrożnie przykleiła coś na tatuaż. – Niezła robota. – Uśmiechnęła się do Cyn. – Ten jest jak ochrona. - No ja myślę, nawet jeśli jest przemądrzała. – Cyn wytknęła swój język w stronę Tabby. – Jak tylko znajdę drabinę to zniknie ta minka. Pani H. zarechotała. – To jedno musisz mi wyjaśnisz. – Gdy Cyn się zarumieniła, rechot zamienił się w śmiech wydobywający się z głębi brzucha . – Oj, z tą miną na pewno mi to powiesz. Tabby zdjęła gumowe rękawiczki i ukłoniła się – Skończyłaś już ze mną Wasza Wysokość? Cyn machnęła ręką. – Wynocha stąd, jesteś wrzodem na tyłku. Tabby zaśmiała się i wyszła. Bunny podążył za nią na przód salonu. Za sobą usłyszał jak Pani H. zaczęła wymuszać na Cyn odpowiedź, ale był zbyt rozproszony, by podsłuchać. Tabby miała na sobie kolejną parę tych „jak namalowanych” jeansów i czarny koronkowy top, który eksponował tylko cal jej kremowej skóry tuż nad paskiem od jeansów. Top miał rękawy, które w połowie ramienia kończyły się bardziej czarną koronką, a te błyszczące guziczki chciał wygryźć. O tak, i te pierdolone buty. Wyglądała jak waleczna bohaterka wprost z jego ulubionych komiksów. Jeśli nie zabierze jej stąd, zostanie aresztowany za nieprzyzwoite zachowanie. Chciał zerwać tą koronkę z jej ciała, zerwać te jeansy i przelecieć ją przy ścianie, podczas gdy byłaby ubrana wyłącznie w te buty, kolczyk w sutku i w uśmiech. Na tę myśl penis Bunnego podskoczył. Jeśli tylko wytrzyma, zanim nie zabierze jej z powrotem do pokoju hotelowego, zobaczy jak jego fantazje się urzeczywistniają. Glory próbowała ukryć swój uśmiech pod dłonią. – Hej, Bunny. - Cześć Glory. – Zastanawiał się o co chodziło z tym jej na pół winnym, na pół rozbawionym wyrazem twarzy. – Hej, co się dzisiaj tu stało? Julian mi powiedział, że razem z Ryanem byli tutaj rano i z jakiegoś powodu Ryan mnie walnął, kiedy już wrócił. Tabby zadławiła się. Glory przybrała niewinny wyraz twarzy, w który nawet na chwilę nie uwierzył. – Nie mam pojęcia. Kiedy się pojawił rozmawialiśmy o oceanie i łodziach. Cierpi na morską chorobę? Tabby parsknęła. No dobra, coś się tu stało. Ryan praktycznie co rusz odgryzał mu głowę. – Proszę tylko mi nie mów, że zrobiłaś coś, przez co mój kuzyn chce mi skopać dupę. 80

Glory wzruszyła ramionami. – Nie wiem co go tak zdenerwowało. Coś mu powiedziałaś Tabby? Tabby zaczęła grozić Glory palcem. – Nie mieszaj mnie do tego, wasza chochlikowość. Warknął na Glory, ostrożnie utrzymując ludzki dźwięk. – Co się stało? Jeśli mam umrzeć, to muszę wiedzieć dlaczego. - Glory zdecydowała się, eee… i Ryan akurat wchodził, gdy ona… heh. – Tabby się rumieniła? – Wiesz co? Lepiej żebyś nie wiedział. Teraz to był zaintrygowany. – Glory? Westchnęła. – No dobra. - Odchyliła do tyłu głowę. – Oh Bunny. – jęknęła. Tabby wskoczyła za ladę, ale Glory łatwo jej uciekła. – Bunny, Bunny. – skandowała, każde kolejne słowo stało się bardziej zdyszane, aż do – Bunny! Teraz to Bunny się zarumienił. – Taa, to pewnie przez to. – Złapał się za nos i próbował wymyślić, jak wytłumaczyć małemu chochlikowi, że wyjękiwanie imienia innego faceta, było niezawodnym sposobem na doprowadzenie swojego partnera do utraty rozumu. – Zrób sobie przysługę i nigdy więcej tego nie rób, dobrze? Nie, jeśli nie chcesz wiedzieć, co jest w stanie zrobić Ryan, jeżeli chodzi o ciebie. – Znając swojego kuzyna, zanim Glory by mrugnęła, została by już oznaczona i utwierdzona. – Gotowa kochanie? - Tak. Wezmę tylko torebkę i wychodzimy. – Spojrzała gniewnie na Glory. – Zachowuj się, twoja chochlikowość. Glory zaśmiała się. – Ciesz się z jazdy swoją łodzią Tabs. Rumienieć Tabby się pogłębił. - No i znowu, chcę wiedzieć? Tabby zacisnęła usta i praktycznie wybiegła przez drzwi wejściowe. Do tego czasu nawet końcówki jej uszu były czerwone. Bunny się uśmiechnął. Do diabła, z tymi trzema jego życie nigdy nie będzie nudne.

-Tabby. – Glos wydobył się z ciemności. – Gdzie wychodzisz, Wyrzutku? Cofnęła się, zanim mogła się powstrzymać. – Gary – Pozwoliła swoim oczom zmienić się w wilcze, sprawdzając ciemną ulicę w poszukiwaniu Gary’ego i jego głupków. - Zadałem ci pytanie dziwko. 81

Tak szybko się odwróciła, że prawie straciła równowagę. Tam, tuż obok alei przy salonie, stał Gary i jego kumple. – Zostaw mnie w spokoju, dupku. – Musiała się stąd wydostać, zanim natkną się na Alexa, albo co gorsza na Glory i Cyn. Do diabła, Pani H. nadal była w środku. Nie wiedziała, czy nie zaatakują jej przy starszej kobiecie, ale Pani H. nie mogłaby bezczynnie stać i pozwolić by zaatakowano kogoś, kogo lubi. Próbowałaby obronić Tabby i skończyłoby się potwornie. Ręka złapała ją w talii, zapach jej partnera napełnił jej zmysły. – Macie jakiś problem? O kurwa, Alex. Czuła jak się napięła, gotowa bronić swojego partnera. – Nie, żaden problem.Proszę wracajmy do środka. Niedźwiedź dałby radę Wilkowi, ale czy gromadzie Wilków? Rozszarpaliby go. Nie mogła pozwolić Gary’emu położyć łapy na Alex’ie. Gdyby coś się stało jej partnerowi, nigdy by sobie tego nie darowała. - Nie, żaden problem. – Rozbrzmiał Gary. Uśmiechnął się powoli. – Masz znajomy głos. - Ty też. – Ręka Alexa zacisnęła się na jej talii. – Jesteś Gary prawda? – Głos Alexa był miękki i groźny. Cholera. Brzmiał tak jak tamtej nocy u Noego. Mięśnie jego ramienia zacisnęły się w napięciu. - Prawda. A ty jesteś? - Partnerem Tabby. – Poczuła jego pazury na swojej talii, ale bała się spojrzeć na dół. Widziała jak pazury Juliana zrobiły się czarne, końcówki stały się śmiertelnie ostre. Nie musiała wiedzieć, czy pazury Alexa były teraz takie. Gary spojrzał. Na krótką chwilę otworzył szeroko oczy. – Oh. Jeden z pazurów Alex’a zaczął rytmicznie stukać o brzuch Tabby. Stała perfekcyjnie prosto wiedząc, że nigdy by jej umyślnie nie skrzywdził. – Otóż to. Nie będziemy stwarzać problemów, prawda, chłopcy? Oczy Gary’ego błysnęły w świetle latarni. – Nie jesteś Wilkiem, więc pozwól, że coś ci wyjaśnię. – Te stukające pazury się zatrzymały, skrobiąc o jej skórę. Szarpnęła się, kiedy zadrapały jej brzuch. – Masz rację. Nie jestem Wilkiem. Jestem Niedźwiedziem. Gary zaśmiał się. – Czekaj. Skojarzyłaś się z Misiem? – Trzej jego głupki zaśmiali się razem z nim. – Z jebanym Misiem? Żartujesz sobie, prawda? Tabby zacisnęła usta. Cokolwiek kombinował Alex i tak go nie powstrzyma. - Słuchaj, Misiu. Tabby jest Wyrzutkiem. Co sprawia, że każdy Wilk ma prawo się do niej dobrać, rozumiesz? Z jakiś dziwnych powodów Alex się rozluźnił. – Czyżby? No więc, coś ci powiem, Kundlu. Ten wilczy problem nie dotyczy Tabby. Ona należy do mnie. 82

Gary znowu się zaśmiał. Wytarł nieistniejącą łzę. – A to dobre. Niedźwiedź.- Machnął ręką na Alexa i Tabby. – Spadajcie. Później się wami zajmę. Gary odwrócił się do nich tyłem i skinął na swoją Sforę. Uśmiechnęli się szeroko do Tabby i Alexa i ruszyli za Garym wzdłuż ulicy. Mała paczka nadal się śmiała. - Co. Do. Kurwy?- Tabby odwróciła się w ramionach Alexa, Pazury niedbale ocierały się o jej ciało. Zadrapania wystarczająco szybko się wyleczą. – Po co to, do cholery, było wszystko? – I dlaczego Gary ich nie zaatakował? Alex wzruszył ramionami, ale jego wkurzone oczy wlepione były w postać oddalającego się Gary’ego. – Nie mam pojęcia. – jego dłonie w roztargnieniu głaskały ją po ciele lecząc zadrapania, które zrobił. - Myślę, że nie chce wpakować swojego tyłka do więzienia. Oboje odwrócili się widząc stojącego za nimi Gabe’a. – Pomyślałem, że powiem ci o odciskach, które znaleźliśmy na bombie. – Skierował ich dłonią do Living Art. – Może wejdziemy i zajmiemy się tym raz, a porządnie? - Pewnie, nie ma problemu. – Alex zaprowadził ją z powrotem do środka. Była nadal trochę oszołomiona tym, jak łatwo Gary odpuścił. Poza tym wtedy Puma, Wilk i Niedźwiedź mogliby z łatwością poradzić sobie z ich małą Sforą. A kiedy jeden ze zmiennych nie był jedynie Zastępcą Marshalla, ale też Hunterem? Taa. Jedno zamówienie na przypieczony tyłek Gary’ego, już niedługo. Weszli z powrotem do salonu. – Cyn! Glory! Znalazłam na zewnątrz Szeryfa. Mogę go sobie zatrzymać? – mrugnęła do Glory, która chichotała zakrywając się dłonią. Zignorowała niskie warczenie Alexa i chichot Gabe’a. Cyn wyszła z zaplecza. – Hej Szeryfie. Jakieś wieści na temat wandalizmu? - Dlatego tu przyszedłem. – Zdjął swój kapelusz i przejechał dłonią po swoich czarnych włosach. – Odciski, które zdjęliśmy, nie były w bazie danych, ani u nas, ani w narodowej. - Niech to szlag. – Cyn usiadła na jednym z krzeseł stojących przy ścianie. – Co oznacza, że nigdy go nie dorwiemy. - Nie, zanim nie zostanie aresztowany. – Gabe się rozejrzał. – Jest tu z wami ktoś jeszcze? - Nie. Pani H. wyszła tylnymi drzwiami. Powiedziała, że zaparkowała swoim Harleyem na tyłach. - Dobra. – Gabe spojrzał w zamyśleniu na dwie dziewczyny. – Wiecie, że jedynym powodem, dla którego wam o tym mówię, jest to, że znacie i akceptujecie Tabby. – Cyn zmarszczyła brwi, 83

Glory wyglądała na zaintrygowaną. – Sprawdziłem odciski jeszcze gdzie indziej tylko po to, by mieć pewność, że nie mam problemu ze zmiennym. - Cholera – Cyn pociągnęła za swoje włosy. – Jakby Gary nie był wystarczającym problemem. Masz jakiś sposób na to byśmy zdjęli mu jakość odciski palców?- Kiedy Gabe pokręcił przecząco głową, wzięła głęboki oddech i wypuściła go. Wyprostowała się na krześle i dała z siebie wszystko, by przewiercić Gabe’a wzrokiem. – Powiedz nam co mamy zrobić, a zrobimy to. Gabe uśmiechnął się. – Pozwól nam się tym zająć, jeśli się okaże, że to zmienny. Dam ci znać, jeśli cokolwiek się rozwiąże. W tym momencie nie macie nad tym kontroli i muszę zadzwonić po posiłki. – Ukląkł przed Cyn. – Jestem zobowiązany złożyć ci tą propozycję. Patrzyła na niego ostrożnie. - Ja, bądź jeden z członków mojej Dumy, możemy cię zmienić. – Odwrócił głowę w stronę Glory. – Lub ciebie, albo was obydwie. Wystarczająco dużo o nas wiecie, więc nie będzie to dla was takie trudne. Tabby zamrugała, potem zdusiła zaborcze warczenie. Jeśli ktokolwiek ma zmienić jej dziewczyny, to będzie to ona. - Czym będę, jeśli to zrobisz? - Pumą. - Naprawdę? – Glory się zbliżyła. – Będę zmieniającym swoją postać kociakiem? Gabe upuścił głowę. – Eh. Niedokładnie. - To może być naprawdę zły pomysł Anderson. – Alex wskazał swoją brodą. – Przynajmniej jeżeli chodzi o Glory. Położyła sobie ręce na biodrach. – A to dlaczego? Tabby kiwnęła głową. Alex miał rację. – Bo Ryan mógłby dostać szału. - Kogo obchodzi co myśli sobie Ryan? Lubię kociaki. Co jeśli chcę być kociakiem? - Ryan Williams, brat Chloe? – Gabe wstał i spojrzał na Glory. – Racja. Pogadam z nim. – Odwrócił się z powrotem do Cyn ignorując obrażone sapnięcie Glory. – A co z tobą? Tabby wątpiła w to, że tylko ona usłyszała niewypowiedziane pytanie Gabe’a. Też masz partnera? Cyn uśmiechnęła się, wyraz jej twarzy stał się niegrzeczny. – Myślę, że będę niezłym kotem.

84

Nie. Zły pomysł. Bardzo zły. – Eh, Gabe? – Tabby uśmiechnęła się słabo. – To nie jest dobry pomysł. Uniósł brwi. – Obydwie? Skinęła. Założył ręce na piersi. – No to kurwa czemu nie roszczą sobie do nich prawa? - Ee, przepraszam? Roszczą prawo? Jakby mój tyłek znajdował się w jakimś biurze rzeczy znalezionych? - Glory – Tabby jęknęła. - Mam partnera?- Cyn wstała, całe jej ciało drżało. – On chce mnie, kurwa, skojarzyć ze sobą? O cholera. – Cyn, spokojnie. - Kurwa nie! Kim on jest? Tabby zacisnęła usta. Nie ma mowy, że będzie stała pośrodku tego wszystkiego. Cyn zmarszczyła brwi. – Wiem, gdzie ukryłaś swoje buty. Ramiona Tabby zadrżały. – To nie jest sprawiedliwe, Cyn. - Wliczając w to twoje jebane pantofelki. Są ponadczasowe. - O, cholera, tylko nie moje czarne, skórzane pantofelki. Ty suko! - Hello, wilcza panienko, przyganiał kocioł garnkowi. Jakby te pantofelki… - No dobra, dobra, to Julian. Glory warknęła. – Nie muszę pytać kto myśli, że mój tyłek należy do niego. - Zaczęła kroczyć, jej spódnica wirowała w szalonym pokazie kolorów. Było to lepsze od kontrolowanego chłodu, który demonstrowała Cyn. – Julian myśli, że może mnie oznaczyć bez względu na to, czy się na to zgadzam, czy nie? - Nie! Jak myślisz, czemu czeka, Cyn? Wie, że jeszcze nie jesteś gotowa! Gniewne spojrzenie Cyn zamieniło się w mordercze. – Teraz tak myśli? – Uśmiechnęła się do Gabe’a. – Zmień mnie. - Ee… Taa. Może nie. – Gabe wycofał się unosząc do góry swoje dłonie. 85

- Jeśli Julian myśli, że zmieni mnie tylko wtedy, kiedy zdecyduje, że jestem gotowa, to będę już kurwa stara i szarawa! Chcę mieć szansę. Pozwól mi zdecydować. Gabe zacisnął szczękę. – Wiesz, że to jest nieodwołalne, prawda? Jeśli to zrobię, to będziesz odpowiadać przed Maxem Cannonem, naszym Alfą i jego Curaną, Emmą. Będziesz im się kłaniać czy chcesz tego, czy nie. Poradzisz sobie z tym? Cyn zmarszczyła brwi. Trochę tego otaczającego ją chłodu stopniało - Emma jest spoko. Raz czy dwa razy spotkałam ją w kawiarni. Nie znam Max’a. - Cyn, istnieje więcej rodzajów zmiennych. – Tabby złapałą ją za ramię. – Jeśli naprawdę chcesz to zrobić, to zamienię cię w Wilka. Naprawdę chciałabym, byś została Wilkiem. – Miałaby Sforę, którą zawsze chciała. Tą, która by ją kochała. - Albo mogę zrobić z ciebie Niedźwiedzia. – Alex wzruszył ramionami, kiedy Tabby odwracając się warknęła na niego. – To jest wyjście. Ale myślę, że powinna najpierw wiedzieć czym jest Julian, zanim podejmie decyzję. Wśród moich ludzi bycie partnerką Kermode’a jest uważane za honor. Cyn mrugnęła. – Partnerką czego? Alex westchnął. – Niedźwiedzie Kermode są znani jako Duchy Niedźwiedzi. Żyją wyłącznie w Kanadzie, gdzieś blisko brytyjskiej Kolumbii. Poza normalnymi mocami Niedźwiedzia, posiadają też dodatkowe. Ale jest ich tak mało, że rzadko można któregoś spotkać. Nie słyszałem by żył jakiś poza Kanadą. - Nie wiem o nich zbyt wiele poza tym, że są samotnikami, których mój dziadek uważał za mitycznych, aż do czasu powrotu Jamie Howarda z Kanady. Powiedział nam kilka historii na temat jednego, którego spotkał. – Gabe westchnął. – Jeśli twój partner jest Kermodem, to jest najbliższy temu, którego my zmienni uważamy za szamana. - Więc mówisz mi, że ma on jakieś magiczne zdolności? – Wyraz twarzy Cyn był cyniczny. - Nie całkiem. Cholera, próbowałbym to jakoś wyjaśnić, ale sam tego nie rozumiem. Bunny? Alex pokręcił głową. – Niestety, wiemy trochę więcej, ale niewystarczająco. Kermode są… Spojrzał przed siebie, jakby w dal. – jak skarb. Szanowani. Mają moce, o jakich pozostałe Niedźwiedzie mogą tylko marzyć. - No to czemu tu przybył? - Wszyscy odwrócili się do Glory, która wzruszyła ramionami. – Poważnie. Dlaczego jest tutaj, skoro nigdy nie opuszczają Kanady. Gabe spojrzał w zamyśleniu na Cyn. – Dobre pytanie. Ktoś go kiedyś o to zapytał? - Nie rozmawialiśmy o tym. – Tabby usiadła na krześle obok Cyn. Bolała ją stopa. – Naprawdę uważam, że powinniście pozwolić swoim partnerom was oznaczyć. Jeśli wyczują na was zapach innego faceta, to kurewsko zbzikują. 86

- Może to byłby dobry pomysł. – Cyn zaczęła chodzić dookoła salonu. – Poza tym, chciałabym móc obronić się przed Garym i maminsynkami. Glory zachichotała. – Zgadzam się. I nawet nie próbuj mi powiedzieć, że potrzebuję też do tego jakiegoś wielkiego, postawnego faceta. Alex zamknął buzię. – Nie zamierzałem powiedzieć ani słowa. Trzy kobiety patrzyły się na niego, dopóki jego policzki nie zaczęły się czerwienić. - Więc teraz ważne jest, żebyśmy zdecydowały czym chcemy być. – Cyn spojrzała na Glory. Raziło od nich intrygą. - To tak, jakbyśmy wybierały nową sukienkę, która nigdy nie wyjdzie z mody. - Panie zmiłuj się. – Tabby oparła głowę o dłonie. To będzie długa noc.

Alex wyjął Tabby z dłoni kluczyki od jej Jeep’a. – Twoje przyjaciółki są nienormalne. - Taa. Totalne Królowe Buntu. Alex pokręcił głową. Przynajmniej teraz kurtyny miały sens. Otworzył drzwi od strony pasażera i poczekał, aż Tabby wsiądzie. – Myślisz, że na co się zdecydują? - Znając obie?- Bez wahania wskoczyła do środka i poczekała aż usiadł za kierownicą, by mogła kontynuować. – Glory naskoczy na pierwszego lepszego zmiennego, którego zobaczy i będzie go błagała o gryz. Cyn się zastanowi nad tym i ewentualnie pójdzie za instynktem. Spodziewam się, że pod koniec tygodnia zadzwoni do Gabe’a. - Nie wydaje mi się by to było w porządku wobec Ryana i Juliana. – Odpalił Jeep’a i wyjechał, zostawiając Harley’a. Gdy byli w salonie zaczęło padać i nie miał zamiaru przemoknąć w drodze do hotelu. – To oni powinni zmienić swoje partnerki. Tabby wzruszyła ramionami. – Trzymaj. – Wyjęła z jego kieszeni telefon. – Zadzwoń do Ryana. Powiedz mu co rozważa Glory i zobaczymy co się wydarzy. Zagapił się na nią. Uśmiechnęła się szeroko. – To złośliwe. Skinęła. – Tak. - Masz numer do Juliana? 87

Jej uśmiech zamienił się w warknięcie. – Miałam, dopóki ktoś nie zmiażdżył mi telefonu. Zaczął wybierać numer do swojego kuzyna. – No tak. Pierwszy przystanek, sklep RTV. - Do dzieła. - Hej, Ryan. Musisz się czegoś dowiedzieć. - No dawaj. – Jego kuzyn zabrzmiał jak totalny wrak. - Z Chloe wszystko dobrze? – Mógłby przyjechać do szpitala za piętnaście minut. - Bez zmian. Mama… taa. Bunny westchnął. – Cholera. - Taa. – Ryan westchnął. – No więc co jest? - Anderson przyszedł do Living Art. i wtajemniczył dziewczyny w to co sprawdzał. Zaproponował, że przemieni Cyn i Glory, by mogły same się bronić, jeśli napastnik Tabby okaże się zmiennym. - Skurwiel. – Nieludzkie warczenie Ryana wypełniło jego ucho. – Gdzie jest Glory? - Właśnie zostawiliśmy ją w Living Art. Ryan się z nim rozłączył. Tabby wzięła telefon, który jej podał i wystukała numer, potem mu go oddała. Zmarszczył brwi, ale przyłożył go do ucha. - Halo? Julian nie brzmiał lepiej, niż godzinę temu. – Julian, brzmisz jak kupa gówna. Usłyszał szelest materiału, prawdopodobnie prześcieradła. – Taa, no więc tak się czuję. Co jest? - Anderson przyszedł do Living Art. Zaproponował, że przemieni Cyn i Glory, by mogły się bronić, gdy okaże się, że napastnik Tabby jest zmiennym i po nie przyjdzie. Przez moment na drugim końcu linii była cisza. – A co to ma ze mną wspólnego? Bunny odsunął telefon od swojego ucha. – Cyn. Nie Niedźwiedź. – Nadal nic. – Ktoś inny zrobi jej znak na ciele. Nastąpiła reakcja. – Cholera. – Facet brzmiał na bardziej przytomnego. – Co Tabby jej powiedziała? 88

Bunny zmarszczył brwi. Reakcja Cyn nie powinna być ważniejsza? – Powiedziała, że to zły pomysł, ale to, że jej jeszcze nie zmieniłeś wytłumaczyła tym, że czekasz na coś. Cyn nie przyjęła tego zbyt dobrze. - A niech mnie pierdolony kurwa mać. – Julian westchnął. – Zobaczę co kombinuje i ją powstrzymam. - Nie zamierzasz ją ze sobą skojarzyć? - Jeszcze nie czas! Bunny wzdrygnął się i odsunął telefon od ucha. A niech to, Julian potrafił wrzeszczeć. Sprawdził okno od strony kierowcy by się upewnić, że jego mózg nie spływa po szybie. - Koleś, nie znoszę tego mówić, ale twój czas się kończy. - Cholera. Kurwa! – Znowu usłyszał szelest materiału. – Kto do cholery pozwolił Tabby cokolwiek mówić? - Wydaje mi się, że moja partnerka starała się namówić twoją partnerkę by nie popełniła głupstwa. Usłyszał dźwięk ogromnego trzasku. – Jakiś pomysł kogo będzie chciała poprosić o zmianę? - Myślę, że skłania się ku Pumie. - Więc przestanie. Powiedz Tabby ,że jeśli nie da rady odciągnąć Cyn od tego pomysłu, to niech poprosi twoją ciocię Laurę, by zmieniła ją w Lisa. To jedyne wyjście. - Doooobra. Chciałbym coś wiedzieć, czy powinienem walić na oślep ? Julian warknął. – Witaj w moim świecie. Hę? - Wierz mi Bunny. Gdybym tylko mógł, to już bym wziął Cyn. Nic by mnie nie powstrzymało. Bunny wyprostował się. Coś w głosie innego faceta mówiło mu, że był to Niedźwiedź. - Ale jeszcze nie czas na to. A do tej chwili zrobię wszystko by się upewnić, że jest bezpieczna. A to oznacza, że nie może stać się Wilkiem bądź Pumą. Zrozumiałeś? - A co z Niedźwiedziem? - Nie. Chyba, że sam to zrobię. - Julian… 89

- Zabraniam. - Rozumiem. – Bunny zahamował. Zamrugał. Od kiedy przyporządkowywał się komuś innemu oprócz swojego ojca? – Julian? - Po prostu… zaufaj mi. Proszę. Bunny spojrzał na Tabby. Dezorientacja i zaniepokojenie na jej twarzy mówiły mu, że nie miała pojęcia co się dzieje. Ale nad życie ufała Julianowi. A Julian uratował Chloe. - Ufam. – Miał nadzieję, że przekonanie jakie czuł, było słyszalne w jego głosie. Jeśli nie, to zapewni tego faceta następnym razem, kiedy go spotka. - Dziękuję. – Zaledwie usłyszał wyszeptane słowo, zanim Julian się rozłączył. - Powiem to jeszcze raz. – Wymamrotał Bunny. Zaczął znowu jechać. – Masz porąbanych przyjaciół. Tabby pokręciła głową. – Co to wszystko było? - Nie mam pojęcia. – I coś mu mówiło, że Julian wcale nie wiedział więcej. Jeśli Kermode nie znał odpowiedzi, no to kto kurwa zna?

Nie mogli nawiązać kontaktu z Cyn przed zaliczeniem sklepu RTV, a do tego czasu było już późno. Zatrzymali się na jakiś Fast Food’ach i zjedli w samochodzie, zanim wrócili do pokoju hotelowego Alex’a. - Planujesz tu mieszkać?- Wzdrygnęła się. Nie chciała jeszcze pytać go o to. Byli dopiero co skojarzeni, nadal się poznawali. Nie wiedziała co miał, lub nie miał na myśli, kiedy byli na kolacji u Noego, a Alex mówił o możliwym rozpoczęciu małego biznesu tu w Halle. Zmarszczył brwi. – Ty tu jesteś. – Wyszli z Jeepa i skierowali się do wejścia hotelu. – Tak w ogóle to podoba ci się jakiś dom? Potknęła się. Nieruchomość? To zabrzmiało jak „na stałe”. – Um. Ostatnio nie. No dobra. To było całkowite kłamstwo. Był taki godny podziwu mały, czerwony, ceglany domek blisko domu Simona i Becky Holt, w którym się totalnie zakochała, no i był na sprzedaż. Dom w wiejskim stylu był zarówno fantazyjny i dostojny, z czarnymi drzwiami wejściowymi i okiennicami, ale ogród był cały w głazach. Była pewna, że podczas wiosny ogród był cały w kwiatach, pokrywając głazy kolorowymi roślinkami. 90

Kiwnął głową. – Będziemy musieli coś wynająć, zobaczymy co znajdziemy. – Zaprowadził ją do środka, jego ręka zjechała na jej tyłek. – Tymczasem wspomniałem już, że uwielbiam te pieprzone buty? Tabby posłała mu szeroki uśmiech. – Naprawdę? – Zakołysała bardziej biodrem, jego niskie burczenie było muzyką dla jej uszu. Po nocy, którą mieli, oboje zasługiwali na coś ekstra. Po zaledwie dwóch stosunkach z Alexem wiedziała, że ten wieczór zapadnie im w pamięć. Otworzyli drzwi do jego pokoju. Weszła do środka uśmiechając się niegodziwie na widok łóżka. Usłyszała jak zamknął drzwi. – Tabby? - Hmm? – Jego głos był głęboki i sprawił, że z oczekiwania miała ciarki na plecach. - Rozbieraj się. Zadrżała na nutkę rozkazu w jego głosie. Spojrzała przez ramię. Jej facet stał w rozkroku z założonymi ramionami na klacie. Wybrzuszenie jego erekcji pulsowało pod suwakiem jego jeansów. Wyglądał niebezpiecznie. Miała dwa wyjścia. Przeciwstawić się i zobaczyć co się stanie. Albo rozebrać się i zobaczyć co mu chodziło po głowie. Jej dłonie ruszyły do brzegu jej bluzki i zdjęła ją przez głowę. Była uparta, nie głupia. Błysk aprobaty na jego twarzy mówił jej, że podjęła słuszną decyzję. Nie była w nastroju do walki. Miała ochotę na rżnięcie. Posłała mu niegrzeczny uśmieszek i odwróciła się. Stała do niego tyłem i odpięła swój stanik, pozwalając by zsunął się z jej ramion na podłogę. Poniosła ręce i zaczęła bawić się sutkami, czując podniecenie kierujące się do jej łechtaczki. Kolczyk przesuwał się przez jej palce, zwiększając pobudzenie. uwielbiała te zabawy jej kolczykiem. Mogła usłyszeć jak jego oddech przyspieszył, ale nie odwróciła się, by zobaczyć co robi. - Teraz jeansy. Jego głos był głęboki, ochrypły i szorstki. Zdjęła buty. Nie ma mowy by ściągnęła przez nie jeansy. Odpięła guzik od jeansów, rozsunęła zamek i zaczepiła kciukami o pasek. Zsunęła je po swoich nogach pozwalając mu zobaczyć stringi, jakie specjalnie dla niego założyła. - Stop. Była pochylona, jej spodnie były prawie przy jej kostkach, ale się zatrzymała. - Kiedy skończysz załóż z powrotem buty.

91

Uśmiechnęła się głupio. O tak. Z tego jego ochrypłego głosu wynikało, że naprawdę lubił buty. Zdjęła jeansy i założyła z powrotem buty, zanim się wyprostowała. Stała tam, tyłem do niego, w niczym oprócz swoich stringów i butów. Świadomość, że naprawdę cieszył się jej widokiem sprawiła, że przeszły ją ciarki. Jeszcze nigdy w swoim pierdolonym życiu nie czuła się bardziej seksowna. Usłyszała za sobą dźwięk i zaryzykowała spojrzenie. Odpiął swoje jeansy, wyjął penisa i powoli go głaskał ze wzrokiem wlepionym w jej tyłek. Uniosła jedną brew. – Chcesz czegoś? Jego oczy skupiły się na jej ustach. – Jak diabli. Chodź tu. Odwróciła się i przejechała czubkiem palca po swoich wargach. Nie była pewna czy chciał, żeby zobaczyła jak przeszedł przez niego dreszcz, ale do diabła z tym jeśli ta świadomość nie sprawiłaby, że stała się bardziej śmiała. Ze sposobu w jaki obserwował jej palec miała pewność, gdzie zawędrował myślami. – Jeśli będziesz miał moje usta, to co ja dostanę w zamian? Podszedł do niej, jego dłoń dalej trzymała penisa. – Dobry pomysł. Co powiesz na równą wymianę? Boże, tylko na myśl o jego ustach na swojej cipce prawie upadła na kolana. – Wolę sześćdziewięć od sześć-osiem. Te jego cudowne usta się wykręciły. – Nie mam nic przeciwko by być twoim dłużnikiem ale też nie będę się spierał. – Podszedł do biurka i wyjął butelkę z czarną nakrętką. Postawił ją na stoliczku obok łóżka i położył się. Nadal był w pełni ubrany, tylko jego penis stał uwolniony. – Podejdź tu kochanie. Tym razem to ona zadrżała. Na myśl o ujeżdżaniu go, gdy jest ubrany, a ona prawie naga, niesamowicie się podnieciła. Chciała czuć pod palcami sztywny materiał jego jeansów, między udami miękką koszulkę. I wtedy pewnie nie mogłaby się doczekać by się odwrócić i poczuć jeans drażniący jej uda, podczas gdy ona ujeżdżałaby go. Jedynie bardziej seksowne byłoby uczucie jego włosków drażniących jej uda. Zdjęła stringi i wpełzła na łóżko, jej Wilk był prawie na powierzchni. Miała zamiar wziąć swojego partnera, pokazać mu jak niesamowicie jest być skojarzonym z Wilczycą. Wiedziała, że jej spojrzenie graniczyło z diabelskim tuż przed tym, jak się schyliła, by polizać główkę jego penisa. Słona słodycz eksplodowała na jej języku. Pycha. Zapach jej partnera był tutaj silny, mieszając się z zapachem jego podniecenia. Było to pobudzające połączenie. Zanurzyła twarz w jego jądrach i polizała, wsysając jedno do buzi. Suwak wbijał jej się w podbródek sprawiając, że jęknęła naokoło moszny. - O, kurwa. – Jego dłonie zanurzyły się w jej włosach. – Daj mi tu swój tyłek. – Uniosła głowę i oblizała usta. Spojrzał na nią gniewnie. – Nie będę mówił dwa razy. 92

Pieprzyć to. Jeśli tak reagował na małe ssanie i lizanie, to chciała zobaczyć co konkretnie zrobi, gdy jego penis będzie po jądra zanurzony w jej buzi. Powoli go possała, jej usta zjechały kawałek po kawałku na sam dół. Wyprostował się, jego dłonie napierały na tył jej głowy, trzymając ją w miejscu. – O cholera. Tak jest, ssij kochanie. – Zgiął się nad jej ciałem, jedną dłonią zjechał na jej tyłek. Klapnął go na tyle mocno, że chrząknęła. Ssała, głaszcząc językiem wrażliwy otwór jego penisa, wydobywając z niego ostro- słodki smak jego orgazmu. Zajęczał pod nią, jego penis szarpnął w jej ustach. Jego dłonie zjechały z jej głowy do bioder, przyciągając za nie. – Mogę spróbować kochanie? - Mm-hmm. – Kiwnęła głową, ale nie uwolniła jego penisa. Musiała wykombinować jak go utrzymać tam, gdzie chciała i dać mu to, o co prosił. Zajęczał, ostatni raz pogłaskał ją po włosach, zanim się położył. Tak sobą wymanewrowała, że klęczała okrakiem nad jego twarzą chcąc poczuć ten gorący język na swojej łechtaczce. Przyciągnął ją za biodra dopóki nie znalazła się tam, gdzie chciał. Głaskał jej pośladki. – Takie piękne. I wtedy to poczuła. Najwspanialszą rzecz w swoim życiu. Alex zbliżył się do jej cipki i wessał jej łechtaczkę tymi swoimi wspaniałymi ustami. Bryknęła biodrami, ujeżdżając go bezwstydnie. Był kurewsko niesamowity. Klaps lądujący na jej tyłku przypomniał jej o tym, co miała robić. Pochyliła głowę biorąc go aż do gardła, przełykając naokoło główki jego penisa. Pomruk aprobaty dopasował się do pchnięć jego bioder, gdy zaczął pieprzyć ją w usta. Troszkę się cofnęła łapiąc dłonią za podstawę jego penisa, pozwalając mu kontrolować stosunek oralny, podczas gdy go trzymała i ssała tak, jak tylko mogła. Tymczasem Alex swoim językiem doprowadzał ją do szaleństwa. Pożerał ją jak głodny mężczyzna przy ‘bierz-tyle-ile-możesz’ bufecie, nie zostawiając żadnej części jej cipki nietkniętej. Dłońmi złapał za jej tyłek rozsuwając pośladki, eksponując tą cześć jej, gdzie byłą nadal dziewicą. Ku jej ogromnemu rozczarowaniu odsunął swoje usta z dala od niej, ale po chwili wrócił. Jego usta jeszcze raz chwyciły za jej łechtaczkę. Zajęczała naokoło jego penisa tak bliska orgazmu, że była gotowa krzyczeć z frustracji. Zacisnęła nogi. Uczucie bawełny jego koszulki zwiększyło jej pragnienie. Zabrała rękę z podstawy jego penisa i bawiła się jego jądrami, rolując je w przód i tył ku jego oczywistemu zadowoleniu. Oparł się stopami o materac i zaczął ją naprawdę pieprzyć w usta, w tym samym momencie delikatnie wsuwając wilgotny palec w jej tyłek. Najwyraźniej butelka z czarną nakrętką była żelem. 93

Lekkie ukłucie, mroczna inwazja, pchnęła ją na krawędź. Doszła, krzycząc naokoło jego penisa, ujeżdżając jego palec i usta, dopóki nie wysuszył jej. Nie przestawał pieprzyć ją palcem rozciągając ją. Poczuła, jak ustąpiło drobne pieczenie, a przyjemność zaczęła narastać na nowo. - Więcej. – wymamrotał, liżąc jej wargi sromowe. Usłyszała klik i zdziwiła się tym. Jedną ręką trzymał ją w talii, podczas gdy wsunął jej coś szerszego. Oh, to kłuło, kłuło tak dobrze. Musiał wejść dwoma palcami. Ciepło rozprzestrzeniło się z miejsca, gdzie był w niej. Nie miała pojęcia czym było to ciepło, ale tak cholernie dobrze było to czuć. Uniosła głowę z nad jego penisa, ignorując jego wilgotne klapnięcie po jej policzku. Dłońmi wbiła się w jego uda, mając szorstki jeans pod palcami. Ujeżdżała jego dłoń, jego usta czując, jak orgazm przepływa przez jej plecy. – Dojdę jeszcze raz. Zajęczał i uszczypnął zębami jej łechtaczkę i to starczyło, dochodziła naokoło jego palców, piszcząc i nadal pragnąc. Wysunął się spod niej. – Na dół. - Złapał za buteleczkę, potrząsnął nią z mrocznym uśmiechem. Opadła, jej nogi były jak z gumy, że nie mogłyby jej już utrzymać w górze. Dłonią głaskał jeden z jej pośladków, gniotąc miękkie ciało. – Nacieszę się tym. Usłyszała kliknięcie butelki, poczuła chłodny żel między swoimi pośladkami. Prawie natychmiast się rozgrzewał. – Alex? Schylił się i skubnął ją w tyłek. – Moja. Poczuła, że lepiej jak go ostrzeże. Jeśli jego penis dawał to samo uczucie, co jego palce, to była pewna, że będzie się dobrze bawić. Ale nawet ona wiedziała, że nie było to coś, co robiło się bez wcześniejszego przygotowania. – Nigdy tego nie robiłam. - Dobrze – Mroczna satysfakcja w jego głosie sprawiła, że schowała twarz w dłoniach, jej biodra skręciły się na łóżku. – Przelecę tą twoją ciasną dziurkę. Za każdym razem gdy usiądziesz, pomyślisz o mnie. - Do diabła. – Jakby już o nim wystarczająco często nie myślała! Podskoczyła, kiedy poczuła jak palcami głaszcze ją między pośladkami, rozsmarowując żel po jej ściśniętej dziurce. – Będzie ci tak dobrze kochanie. Poczuła rozciąganie, kiedy wsunął dwa palce i zastanowiła się, czy ktoś kiedykolwiek umarł z przyjemności.

94

Bunny obserwował jak Tabby wiła się pod nim. Nigdy nie miał kochanki, która tak jak Tabby, reagowała na seks analny. Praktycznie gniotła prześcieradło, wsysając jego palce do swojego ciasnego ciała. I nigdy tego nie robiła? Ja. Pierdole. Nie ma mowy, by skrzywdził swoją dziewiczą partnerkę. Do diabła, gdyby wiedział, że nigdy przedtem tego nie robiła, użyłby nawet więcej samo nagrzewającego się żelu o zapachu cynamonu. Nie żeby narzekała. Jego Wilczyca chyba dobrze się bawiła czując przyjemność zmieszaną z lekkim bólem. Pomimo tego nie mógłby zadać prawdziwego bólu. Może i by o niego błagała, ale Bunny wiedział ile teraz jest w stanie wytrzymać. Sięgnął pod nią ręką i zaczął drażnić jej łechtaczkę. Jej westchnienia były muzyką dla jego uszu. Wsunął dwa palce, skrzyżował je, rozciągając ją szeroko dla jego penisa. Nie mógłby w nią wejść, dopóki by go o to nie błagała z szeroką i zachęcającą dziurką, przygotowaną na niego. Pozwolił by ujeżdżała jego dwa palce, dając sobie czas. Zauważając jak jęczy i wije się, gdy jego jeansy ocierały się o jej uda. Mój skarb ma fetysz hę? Jeśli tak reaguje, to musi brać ją częściej, gdy będzie w pełni ubrany. - B-blisko. Poruszył się pozwalając jej poczuć jeans przy swojej skórze i wsunął w nią trzeci palec. Znieruchomiała, czekała oddychając. – W porządku kochanie? Warknęła nieludzkim głosem. Jedno ciemno – brązowe oko spojrzało na niego spod pasm zielonych włosów. Zobaczył, że wysunęła kły. Uśmiechnął się głupio z satysfakcją, że mógł zamienić swoją partnerkę w nic innego, jak w masę swawolnej potrzeby płynącej przez niego samego. To było lepsze, niż cokolwiek czego doświadczył. Pieprzył ją palcami. Na początku delikatnie. Chciał, by przyzwyczaiła się do rozciągnięcia i kłucia trzech palców. On był jeszcze szerszy, zwłaszcza przy główce. Kiedy odprężyła się, zabrał palce i wycisnął więcej żelu. Warknęła na niego, błyskając tymi ostrymi ząbkami. Dzięki Bogu. Był naprawdę zadowolony z tego, że jego penis nie znajdował się blisko jej utalentowanej buzi. Wsunął ponownie palce i uśmiechnęła się. Pchnęła tak mocno, jak tylko na to pozwolił, ujeżdżając jego dłoń z uśmiechem na twarzy. Jego druga dłoń była zajęta jej łechtaczką, trzymając ją na krawędzi orgazmu. Kiedy te słodkie, małe oddechy zaczęły wydobywać się z jej ust, wysunął swoje palce. 95

– Będę tak dobrze cię pieprzył kochanie. Zakołysała biodrami w zaproszeniu, na które nie mógł odmówić. Wycisnął grubą warstwę żelu na swojego penisa i rozprowadził go wiedząc, że słyszała wilgotny dźwięk pod jego dłonią. – Gotowa na mnie? Kiwnęła głową. – Tak, bardzo gotowa. Przyłożył główkę penisa do jej dziurki. – Wypnij się kochanie. Wszedł w nią powoli zatrzymując się za każdym razem, gdy grymas pojawiał się na tej niesamowitej twarzy. Zajęczał, kiedy główka przeszła przez ciasny krąg jej mięśni. Znieruchomiał, pozwalając jej na przyzwyczajenie się do sytuacji. Kiedy zadrżała i odprężyła się, wsunął się dalej. Zatrzymywał się za każdym razem, by przyzwyczaiła się do jego inwazji. Kiedy jego jądra w końcu dotknęły jej cipki, westchnął. – W porządku? Zwinęła usta ukazując kieł. – Odjazdowo. Prawie się zaśmiał. Niech to szlag, była nadzwyczajna. Jej tyłek pulsował naokoło niego. – Potrzebujesz minutki? Skinęła, kręcąc się trochę. Otworzyła szeroko oczy i zadrżała. – O kurwa. - Podoba się? Wyciągnęła dłoń i pogłaskała go po udzie, paznokciami drapała materiał jego jeansów. – Pragnę. A on mógł ja zaspokoić. Rozpoczął małymi ruchami obracając biodrami, by mogła poczuć zamek jego suwaka przy swoim ciele. Wiedząc, że pieprzy ją w pełni ubrany. Do diabła, nawet nie zdjął butów. Zaczęła odpowiadać. Tabby ujeżdżała go. Ich ruchy stały się pewniejsze, bardziej ostre. Uczucie było nie do opisania. Mógł poczuć swędzenie u podstawy kręgosłupa. Przyjemność była zbyt duża do zniesienia. Chciał by odleciała z nim. Musiał poczuć ucisk jej mięśni podczas jej orgazmu. Była taka ciasna, mogłaby odłamać mu penisa kiedy dojdzie, ale pieprzyć to, jeśli nie byłoby tego warte. I oto nastąpił ten dźwięk, na który czekał. Te rozkoszne małe łkania sygnalizujące, że jest blisko. Pchnęła w niego ujeżdżając go, zaledwie pozwalając mu nią kierować. Pochylił się nad nią, zmuszając ją do ukłonu. Jego dłonie na jej biodrach trzymały jej tyłek u góry. Przesunął gwałtownie jej włosy na jedną stronę. Już prawie tam był, jego penis pulsował w niej. Jej twarz była czerwona, jej oczy zaciśnięte i to był najpiękniejszy widok, jaki kiedykolwiek widział. – Dojdź na moim kutasie.

96

Podsunął ramię pod jej twarz mając nadzieję, że zrozumie to, czego pragnął. Nie czekał, wziął co chciał. Ugryzł swoją partnerkę wprowadzając partnerski enzym w jej organizm, spychając ją na krawędź orgazmu. O. O kurwa. Tak dobrze. Tak ciasno. Jej krzyk był stłumiony przez jego ramię, zacisnęła zęby. Jej twarz była wykrzywiona grymasem. Tak mocno doszła, że ledwo mógł się w niej poruszać. To było zbyt wiele. Zbyt ciasno. Zbyt gorąco. I doszedł napełniając ją sobą. Tak mocno szczytując, że poszarzał świat. Opadła pod nim, a on podążył za nią niechętny opuścić ciasne objęcia jej ciała. Polizał ranę na jej ramieniu zlizując krew. Jej smak eksplodował w nim. - Myślę, że mnie złamałeś. Uśmiechnął się. Jej tyłek nadal drżał dookoła jego mięknącego penisa. - Poważnie. Myślę, że oślepłam. Zerżnąłeś mnie do oślepienia. Pocałował jej wilgotny policzek. Łatwo mu będzie zakochać się w jego partnerce. Cicho podziękował przeznaczeniu za prezent, jaki otrzymał w postaci małej Wilczycy. – Masz zamknięte oczy. - Oh. – Poczekał. Wiedział, że jeszcze nie skończyła. – Jesteś pewien? Cicho się zaśmiał. – Tak, jestem pewien kochanie. - Hmm. – Szturchnęła go, dopóki się z niej nie przetoczył. Potem przytuliła się do niego, jej tyłek był wtulony w jego biodro. Kręciła się i westchnęła szczęśliwie, powarkując jak jej imienniczka. Wstał na tyle długo, by umyć siebie i ją, potem schował swojego penisa w spodnie i tak manewrował, dopóki nie wtulił się w nią całym ciałem. Jeśli jego skarb rajcował się czując jeans, to kupi sobie pierdoloną jeans’ową piżamę. Może i byłoby niewygodnie, ale jego Tabby jest tego warta. Zapadł w sen z uśmieszkiem satysfakcji na twarzy.

97

ROZDZIAŁ SZÓSTY - No więc. Tabby uniosła brew i zastanawiała się co, do cholery, kombinował Alex. Spokojny i zamyślony pozwolił jej samej wziąć dzisiaj rano prysznic. Skończył swoją jogę, zanim wyszła z kabiny i do cholery zmartwiła się, że to przeoczyła. Patrząc jak rozciąga te swoje niesamowite ciało, jak jego mięśnie drżą z napięcia, niesamowicie się nakręcała. Po tym jak skończył, zaprowadził ją na śniadanie do IHOP z nadal spokojnym wyrazem twarzy, który miał od rozgrzewki. - Opowiedz mi o Garym. Tak mocno uderzyła głową o stół Formica, że pewnie będzie miała czerwony ślad. – Bekon. Muszę mieć bekon. - Tabby. Obrażona wypuściła powietrze, utrzymując swoją twarz na stole. – Dobra. Gary jest studentem, który uważa, że zabawnie by było ze mną zadrzeć. – Nie mogła mówić ze szczegółami; był sobotni ranek i IHOP był wypełniony ludźmi i Pumami. Jedna wzmianka o zmiennych właśnie teraz mogłaby doprowadzić do wygnania jej z prawdziwego domu, jaki kiedykolwiek miała. Nie była to opcja, którą chciała kontemplować. - Jak długo to trwa? Cichy ton głosu sprawił, że zesztywniała. Rozpoznała ten ton jako zapowiedź niebezpieczeństwa. Zesztywniała zastanawiając się czy Alex się zatraci. Nie mógł dopaść Gary’ego. Gary, dzięki swoim przyjaciołom, był zbyt dobrze chroniony. Poza tym, Gabe nie mógłby wydostać Alexa z kłopotów, gdyby bezpodstawnie dopadł Gary’ego. Pomimo tego, co się wydarzyło, nie mieli solidnego dowodu na to, że Gary ją nękał. Byłoby to jej słowo przeciwko jego i jego bandzie głupków. Zarówno w zmiennym, jak i w ludzkim prawie, byłoby to na niekorzyść Alex’a. – A co? Rzucił jej niewinne spojrzenie, całkowicie niepasujące do jego twarzy. – Bez powodu. Spojrzała na niego gniewnie zza swojej grzywki. – Alex. - Nigdy więcej nie będziesz przebywać blisko mojej mamy. – Zagderał. - Czemu nie? - Bo brzmisz jak ona. Poczuła, jak mimo wszystko chce się uśmiechnąć. Brzmiał jak marudny, mały chłopiec. - Po spotkaniu z twoją mamą powiedziałabym, że to dobrze. 98

Nawet, gdy na nią warknął, jego oczy zabłyszczały w aprobacie. – Dzięki pochlebstwom nie uwolnisz się od powiedzenia mi tego, co chcę wiedzieć. - A co z BJ6? Dasz się przekupić? Zamrugał, miał pustkę w oczach, zanim z powrotem zmarszczył brwi. Uniosła głowę i uśmiechnęła się do niego szeroko. – Zastanawiałeś się nad tym, prawda? Lekki rumieniec spłynął na jego policzki. - Dzieciak - Oparł się, gdy kelnerka postawiła przed nim naleśniki. Tabby również się rozsiadła. Zapach jej własnego dania doprowadzał ją do szaleństwa. – Muszę wiedzieć jeśli cię nęka. Jak inaczej mam cię chronić? Wyraz jego twarzy był mocny, bezkompromisowy. Westchnęła wiedząc, że zamierzał zostać jej futrzastym rycerzem w zbroi z czarnej skóry. – Gary przyjechał do Halle w sierpniu. Jest studentem na wymianie z Nowego Meksyku. Tak mi się wydaje. Nie jestem pewna do jakiej grupy należy. No i niezbyt mogę na niego naskoczyć i powiedzieć: ‘ Hej młody, kto jest twoim szefem? Chciałabym poskarżyć się na prezentowaną przez ciebie obsługę klienta.’ – Tabby zaśmiała się z wyrazu twarzy Alex’a. Jej stary Alfa bębnił swojej Sforze jak mówić do ludzi, by nie zdradzić im sekretu. Sfora była traktowana jak firma. Większość Sfor miało swoich szefów, pracowników i tak, nawet obsługę klienta. Do diabła, Senat właściwie miał legalną korporację prowadzoną przez Lwa, władcę amerykańskich zmiennych, charytatywną organizację, która zajmowała się głównie ochroną gatunków zagrożonych wyginięciem. Akceptowali jedynie datki od zmiennych, więc nie podlegali kontroli publicznej. Fundacja Ochrony Środowiska zrobiła wiele dobrego, pomagając zwiększyć populację wilków w Parku Narodowym Yellowstone i zapewniając bezpieczne środowisko do życia wielkim kotom urodzonym w Stanach Zjednoczonych. Słyszała, że w Stanach żyło więcej tygrysów, niż w jakimkolwiek innym miejscu na świecie i FOŚ zaopiekował się również nimi. Chloe prawdopodobnie będzie wykonywać dobrą robotę pracując jako jeden z ich weterynarzy, gdy tylko wyzdrowieje i dostanie dyplom. – Tak czy siak, szybko dowiedział się, że jestem byłym pracownikiem i zdecydował, że nękanie było bardziej, niż w porządku. - Powiedz mi co zrobił, Tabby. Kurwa. Ton jego głosu się zniżył, pogłębił, dopóki nie zahuczał przez nią. – Przyłazi do Living Art., straszy mnie, nęka mnie telefonami, nęka dziewczyny. No wiesz, jak zwykle.-Nie była pewna czy powinna mu powiedzieć o tym, co się wydarzyło w lesie, kiedy to Gary wystraszył ją na amen. Bała się co zrobi, gdy mu powie. – Byłeś tam któregoś wieczoru. Przez cały czas, gdy tam jestem, wyprawia te wszystkie rzeczy. - Próbowałaś to komuś zgłosić? Pokręciła głową. – Słyszałam o szefie Poconos. To straszny gość, a o jego dyrektorze do spraw operacyjnych mówi się, że jest trochę nienormalna. – Usłyszała jak ktoś za nią się udławił, ale 6

BJ – Blow Job – Seks oralny

99

zignorowała to. – Słyszałam, że pochodzi stąd, ale wyjechała, zanim się pojawiłam. – Tabby wzruszyła ramionami. – Poza tym Gabe wie co się dzieje i z całych sił na mnie uważa. – Chociaż jeszcze nie powiedziała Gabe’owi jak Gary i jego Paczka dopadli ją w lesie. Cholera, przez to wszystko co się działo zapomniała, że chciała pogadać o tym z szeryfem. Wyglądało na to, że jej życie jednocześnie wymyka się spod kontroli i w końcu zaczyna mieć sens. Gary jeszcze nie poznał jej nowego numeru telefonu, ale to nie znaczyło, że jej nie prześladuje. - Czemu się marszczysz? Spojrzała znad swojego talerza. Skrzywiła się widząc to spojrzenie Alexa. – Muszę porozmawiać o czymś z Gabem. – Jedna z tych ciemnych brwi się uniosła. Tabby wzdrygnęła się. – Chcę tylko mu powiedzieć, że kilka z występków Gary’ego zaczyna dotyczyć również Cyn i Glory. Wyglądał na nieprzekonanego. – A potem powiesz mu o tym, jak motylki wyleciały ci z tyłka. No dobra, osoba siedząca za nimi naprawdę musiała przestać podsłuchiwać ich rozmowę. Gardłowy, kobiecy śmiech przepłynął przez nich i Tabby zmarszczyła brwi, nie wiedząc czy jest bardziej wkurzona na podsłuchującą ich osobę, czy na Alexa. – Słuchaj, je również zaczyna prześladować. Wie, że jeśli je zrani, to mnie również i to będzie moja wina. – Zabiłoby ją to, gdyby z jej powodu coś się stało Cyn i Glory. - Gówno prawda. To będzie wina Gary’ego. – Nagle Alex się zamyślił. – Może nadszedł czas byśmy zadzwonili po posiłki. - Zgadzam się. Tabby zamrugała i odwróciła się. Obok niej stała niska, kształtna kobieta z długimi ciemnymi włosami i rozbawionymi brązowymi oczami. Za nią stał jeden z najprzystojniejszych facetów, jakich kiedykolwiek Tabby widziała. Miał poważne, błękitne jak niebo oczy. Jego blond włosy zaledwie dotykały kołnierza niebieskiej koszuli. Jedyną skazą na tej doskonałej twarzy była mała, ledwie widoczna blizna, ciągnąca się po jednej stronie jego nosa. Dr Max Cannon, Alfa Dumy Halle, otoczył ręką talię swojej żony i Curany, Emmy Cannon. – Rozumiem, że macie jakiś problem. Emma przewróciła oczami. – Dziękuję, Kapitanie Niedopowiedzenie– Uśmiechnęła się do Tabby, miała psotny wyraz twarzy. – Razem z Lwiątkiem wszystko słyszeliśmy. – Wyrecytowała szybko adres, który Tabby wiedziała, że był w jednej z bardziej bogatych dzielnic miasta. Nie dokładnie w tej samej części, co te naprawdę bogate, jak Howardów, ale nadal dość przyzwoity.– Przyjdźcie do nas, oboje. Musimy pogadać. Tabby zamrugała. To nie była prośba. – Dobrze. – przeciągnęła. Słyszała o małej Generalce, która dowodzi Dumą Halle razem ze swoim partnerem. Nie chciałbyś mieć jej za wroga. Emma kiwnęła. – To dobrze. Widzimy się za pół godziny. – Wyjęła swój telefon i zaczęła dzwonić. – Sara? Słuchaj, razem z Gabem bądźcie u nas za pół godziny. – Zmarszczyła brwi. – Śpicie? Nie ma czasu na spanie. – Zaczęła kierować się do wyjścia restauracji z falą, która 100

ogłuszyła parę przy stoliku. – Mamy problem! O, muszę też zawołać Beks i Simona. Możesz zadzwonić do Adriana i Sheri. Tak Saro, wiem która jest godzina. Myślisz, że dlaczego daję wam tylko pół godziny? – Emma odsunęła aparat od swojego ucha i spojrzała na niego gniewnie. – Całujesz męża tą buzią? Tabby zdławiła chichot. Teraz rozumiała drugie przezwisko Curany Halle. Huragan Emma. Max pokręcił głową, uśmiechnął się patrząc na swoją wychodzącą, nadal rozmawiającą, partnerkę. – Nie rozumiem, gdzie do licha ona idzie. To ja mam kluczyki od samochodu.Odwrócił się z powrotem do Tabby. Mały wir mocy na krótko go otoczył sprawiając, że przeszedł ją dreszcz. Miała najdziwniejsze pragnienie ukłonić się Pumie. Jego moce Alfy pieściły ją trochę inaczej, niż moce Wilka Alfy, któremu służyła. – Widzę was oboje za pół godziny. Jakikolwiek jest to problem, załatwimy to. Czy to w jeden, czy w inny sposób. – Skinął na pożegnanie do Alexa i ruszył za swoją partnerką. Tabby przełknęła ślinę na złowieszcze słowa Max’a. – Oho. Alex zmarszczył brwi. – Co? Wydaje mi się, że to dobry pomysł. Masz tutejszych po swojej stronie, racja? Ugryzła się w wargę. – No nie wiem, czy Gabe w ogóle im mówił, że… zostałam zwolniona, no i za co. A ich łączy silna więź z szefem Poconos. Alex wzruszył ramionami. Jego oczy były wlepione w mężczyznę opuszczającego restaurację. – W tej chwili jest to sprawa dyskusyjna. Zostaliśmy wezwani, niewiele możemy z tym zrobić. – Przekroił swoje truskawkowe naleśniki. – Zjedz swój bekon. Wydaje mi się, że będziemy potrzebowali sił.

Bunny zaparkował Jeep’em przed dwupiętrowym domem. Ciemny, szary, dwuspadowy dach zaczynał się gontem w intensywnym, mahoniowym brązie zakończonym świetlisto - białym gzymsem z bogato wyłożonymi kamiennymi kostkami wokół podstawy domu. Z przodu był piękny filar z przykrytym gankiem, który zakręcał na lewą stronę domu. Ogromne, szklane, podwójne drzwi projektowane na wzór art deco zapraszały gości do domu. Dom był przytulny, zapraszający i pięknie utrzymany. Na podjeździe stał czerwony Dodge Ram i czarny Mustang. – Wow. Ładne miejsce. Tabby skinęła i otworzyła drzwi po swojej stronie. – Taa. Ładne. Przyjrzał się jej. Była blada i trzęsła się. – Wszystko w porządku, skarbie. Wzięła głęboki oddech i wypuściła go. – Ostatnim razem, gdy zostałam wezwana do domu Alfy, zostałam Wyrzutkiem. 101

- Max nie ma powodu, by kazać ci opuścić Halle. Poza tym nie jest twoim Alfą. Technicznie rzecz biorąc, nie może cię wyrzucić. Pokręciła głową. – Niedźwiedzie nie posiadają statusu Wygnańca, prawda? - Raczej nie. Nie posiadamy tej samej struktury co Sfora, czy Duma. – Nie wszyscy zmienni mają tradycję posiadania Alf i Omeg, i tych wszystkich gówien. Większość jest po prostu rodzinną grupą, jak Niedźwiedzie, Lisy i nawet zazwyczaj samotne Tygrysy. W dawnych czasach samotnicy utrzymywali kontakt z rodziną poprzez kuriera. W dzisiejszych czasach dzięki poczcie i e-mailom. W taki sposób przeprowadzali głosowanie do Senatu poprzez swoich pełnomocników. Nigdy nie musieli się spotykać chyba, że tego nie zechcieli. Wygnanie było czymś zarezerwowanym dla tych, którzy przestrzegali bardziej surowych reguł Sfor i Dum, jak Wilki, Pumy i Lwy, gdzie działanie zmiennego zagrażało życiu ogółu. - Zaufaj mi, to nic takiego. – Wzruszyła ramionami, jakby zrzucała coś ciężkiego. – Myślę, że powinniśmy iść. Bunny wyciągnął dłoń proponując swojej partnerce pełne poparcie. Bez względu na to, co się zdarzy w tym domu, Tabby była jego partnerką. To oznaczało, że mogła podlegać zarówno prawom Sfory, jak i prawom Niedźwiedzi. A dopóki Niedźwiedzie nie posiadały statusu Wygnańca, z tego co wiedział, to jego partnerka nie miała żadnego problemu. Jedno z frontowych drzwi się otworzyło. Stała w nich Emma Cannon z szerokim uśmiechem na twarzy i opartymi na biodrach dłońmi. – Zastanawiałam się jak długo będziecie tu stać. Wejdźcie. Nie ugryziemy, obiecuję. Bunny ruszył naprzód, ciesząc się z ciepłego zaproszenia Emmy. Mógł już powiedzieć, że na początku mogłyby być jakieś problemy. Jednak Emma zaprosiła ich jak stara przyjaciółka. – Dziękuję, Pani Cannon. Jestem Alexander Bunsun. Kąciki ust Emmy uniosły się niegodziwie do góry. – Wiem kim jesteś. Jesteś tym Królikołakiem, który penetruje miasto na dwóch kółkach. Bunny nie wiedział czy ma się śmiać, czy płakać. – Ee. Taa. Chyba? Kobieta z dziko kręconymi włosami do pasa wypchnęła Emmę z przejścia. – Nie przejmuj się, ma takie nastawienie do wielu osób. – Zignorowała przewrócenie oczami Emmy i wciągnęła Bunny’ego do środka. Bunny przez sekundę rozglądał się po salonie Alfy Dumy. Pomalowane na szałwiową zieleń ściany, wiśniowe panele podłogowe i biały gzyms stwarzały uczucie wygody i domu. Sklepienie ze świetlikiem dachowym optycznie powiększało pokój. Dominowała w nim wielka, czerwona, skórzana kanapa ustawiona na krzykliwym dywanie o czerwonych, czarnych i zielonych wzorach geometrycznych. Stała przodem do wbudowanych wzdłuż jednej ściany wiśniowych szafek, które tworzyły centrum rozrywki z półkami na książki po obu stronach. Na przeciwległej ścianie był kominek zbudowany z tych samych kamiennych kostek, które widniały na zewnątrz domu. 102

Naprawdę mu się podobało. Musi się rozejrzeć za podobnym miejscem. Ze sposobu, w jaki Tabby patrzyła z szeroko otwartymi oczami domyślił się, że jej również się tu podobało. Kobieta z kręconymi włosami wyciągnęła dłoń. – Jestem Becky Holt. Bunny przyjął jej powitanie. – Alexander Bunsun. Miło cię poznać. To moja partnerka, Tabitha Garwood. Tabby uśmiechnęła się słabo i tak mocno trzymała go za rękę, że na pewno zostawi siniaki. Becky Holt wskazała na wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę z muskularnymi ramionami i luzackim szerokim uśmiechem. – To Simon, mój partner. Jest Betą naszej Dumy. - Miło was poznać. – Wymienił z Betą skinięcie głową, trzymając Tabby za rękę. Czuł, jak jego partnerka się trzęsie. Emma kiwnęła na parę siedzącą na kanapie. Mężczyzna miał ciemne włosy i ten sam złoty odcień skóry, co Tabby. Kobieta siedząca obok niego była najbledszą osobą, jaką kiedykolwiek Bunny widział, miała śnieżnobiałe włosy, bladoniebieskie oczy i perlistą skórę. Golden retriever z uprzężą dla psa – przewodnika leżał przy ich stopach. – To nasz Marshall, Adrian Giordano i jego partnerka, Sheri. – Para skinęła w ich stronę, ale szybko wrócili do swojej rozmowy. Bunny nie dał się oszukać. Coś w mowie ciała Giordano mówiło, że skupił swoją lwią uwagę zarówno na nim, jak i na Tabby. – Gabe i Sara, nasza Omega, jeszcze nie przyjechali, ale niedługo powinni być. Mamrotali coś o kawie i pączkach. - Pączkach? – Becky wymieniła ze swoim partnerem niegodziwy, intymny uśmiech. – Kocham pączki. Simon zachichotał. – Zaufaj, że wiem co jest słodsze. - No na litość boską, ludzie. – Emma opadła na kanapę. – Znajdźcie sobie pokój. - Dla mnie spoko. – Simon chwycił dłoń Becky i zaczął ją ciągnąć w stronę schodów, ignorując przy tym jest skrzek oburzenia. - Simon, daj spokój. Emma, przestań ich zachęcać. – Max wyszedł z kuchni i pokręcił głową na swoich liderów Dumy, nie zwracając uwagi na riposty Emmy i to, jak Becky walnęła Simona w ramię. – Robicie z nas idiotów. – Podszedł do Bunnego i Tabby i podał im dłoń. – Alex, Tabby, witajcie w moim domu. Czujcie się swobodnie i dołączcie do tego wariatkowa. - Dzięki, ale wszyscy mówią do mnie Bunny.. W pokoju zapanowała śmiercionośna cisza. Nigdy nie widział niczego podobnego. Jakby uniósł pilot życia i wcisnął pauzę. - Przepraszam. Powiedziałeś, że ludzie mówią do ciebie Bunny? – Simon, z iskrzącymi ciemnymi oczami oparł się plecami o obudowę kominka. 103

Bunny skinął. Uwielbiał oglądać reakcje ludzi, kiedy przedstawiał im swoją ksywkę, zwłaszcza reakcje innych zmiennych. Obejmowały one zarówno przerażające niedowierzanie, jak i niepowstrzymane chichoty. - I pozwalasz im na to? Dlaczego od razu nie wepchnąć sobie w tyłek krakersa i nie nazwać siebie posiłkiem? Ał! Do diabła Becky. – Pomasował swoje ramię, gdzie przed chwilą jego nakręcona partnerka go walnęła. - Nie zwracaj uwagi na Garfielda, nie dostał jeszcze swojej kociej karmy. – Oczy Simona błysnęły w stronę jego partnerki, złote iskry tańczyły z ciemnym brązem. Bunny zdusił swój śmiech. – I ty się śmiejesz z mojego przezwiska? Max potarł swój nos. – Może zajmiecie swoje miejsca i poczekamy na Gabe’a i Sarę? - Odszedł wskazując powoli na Emmę. – Ani słowa. - Niech to. A miałam ich tak dużo. Max zatrzymał się i spojrzał na Emmę z jedną uniesioną brwią. Emma dała z siebie wszystko patrząc się na swojego partnera. Z ich uśmiechów wynikało, że nie walczyli ze sobą, jednak napięcie w salonie wydawało się wzrosnąć. Zastanawiał się, czy blond Alfa zamierzał zaciągnąć swoją mała partnerkę na górę, byłoby wtedy po spotkaniu Dumy. Zadzwonił dzwonek do drzwi, przerywając walkę na spojrzenia między Alfami. - Otworzę. – Marshall wstał, z gracją ruszając w stronę wejścia. – To Gabe i Sara. Dajcie zmoczony ręcznik, znowu oblała swoją dłoń kawą. Bunny zmarszczył brwi. – Skąd on to wie? Emma zawołała ręką Becky i podążyła do kuchni. – Jest Marshallem. No i? Sheri, partnerka Adriana, musiała ujrzeć jego zakłopotanie. – Marshall wyczuwa fizyczne stany każdego członka Dumy. – Zmarszczyła brwi. – Twój zapach. Jest taki… dziki. Nie tak, jak innych Niedźwiedzi w mieście. – Spojrzała na niego swoimi bladoniebieskimi oczami. Nagle otworzyła je szeroko. – Jesteś… - Hej, Bunny. – Gabe poklepał go po plecach przerywając to, co chciała powiedzieć Sheri. - Anderson. Dowiedziałeś się już czegoś o wypadku Chloe? Gabe pokręcił głową. – Chciałbym mieć jakieś informacje, ale nie było żadnych świadków. Nikt w pobliżu nie widział, ani nie słyszał niczego. Dowód, który zebraliśmy, nadal jest w Pittsburgu, 104

więc musimy czekać. – Wzruszył ramionami. – Chciałbym wiedzieć więcej, ale jak na razie tylko tyle mamy. A tak a propos, co z Chloe? Bunny widział, w jaki sposób mała brunetka patrzyła na Gabe’a. Jej krótkie włosy były rozwiane, a dłonie czerwone. Drgnął mu palec. Pragnienie, by uleczyć małą rankę, prawie zaburzyło jego potok myśli. To musi być partnerka Gabe’a, ta, która dała mu popalić za Chloe. – Nadal jest nieprzytomna. Wiadomo kiedy przyjedzie jej partner? - Jimmy wraca? – Emma wróciła do pokoju z mokrym ręcznikiem w dłoni. – Sara, trzymaj. Zawiń nim sobie oparzenie. – zamlaskała językiem. – Brzydko wygląda. - Pokaż. – Chwycił za biedną, poparzoną dłoń i odetchnął głęboko. Ulga z możliwości uleczenia małej ranki rozluźniła go trochę. Otworzył się na swojego Niedźwiedzia i na swoją leczniczą spiralę. Uleczył poparzone ciało powodując wzrost tkanki i zmusił skórę do rozrostu. Kiedy skończył nie było śladu po oparzeniu, a jego nogi drżały ze znużenia. - Jasna cholera. – Adrian gapił się na kobiecą dłoń z szeroko otwartymi oczami. – Poczułem to. – Przekręcił głowę i spojrzał na Bunnego ze ściągniętymi brwiami. – Zapomniałem, że Niedźwiedzie to potrafią. Kobieta uśmiechała się do niego słodko. – Dziękuję. – Poklepała go po ramieniu. – To naprawdę parzyło. Gabe wziął jej dłoń w swoją własną, głaszcząc uleczoną skórę. – Jestem ci dłużny Niedźwiedziu. Bunny wzruszył ramionami czując się niekomfortowo z reakcjami Pum. Wśród Niedźwiedzi, ten typ leczenia był tak powszechny, jak powiedzenie „cześć”. – To nic takiego. Gabe zacisnął szczękę. – Uleczyłeś moją partnerkę. To znaczy, że jestem Ci dłużny. - Rozluźnił szczękę i poruszył brwiami. – Chyba, że nie chcesz, by facet prowadzący śledztwo w sprawie ataku na twoją partnerkę, nie był twoim dłużnikiem? - Atak? – Emma zmarszczyła brwi siadając na wielkiej, skórzanej kanapie. – W restauracji słyszałam tylko coś o nękaniu. - Kilka dni temu Tabby została zaatakowana. Ktoś rozbił okno śmierdzącą bombą i kiedy razem z dziewczynami wybiegła na zewnątrz, została uderzona w tył głowy na tyle mocno, że aż straciła przytomność. Bunny spojrzał gniewnie na Tabby. Nie wiedział, że straciła przytomność. W przeciwnym wypadku nie byłby taki spokojny. - Słuchaj, zanim pójdziemy za daleko, to może wtajemniczymy pozostałych w to, co się wydarzyło? Mamy tendencję do bycia ślepymi na to, co się dzieje poza Dumą, więc mogą nie wiedzieć co się stało. – Gabe usiadł na fotelu i posadził sobie partnerkę na kolanach. Usiadła z westchnieniem, opierając głowę o jego ramię. – Dobry pomysł. 105

Bunny z powrotem usiadł na kanapie z Tabby obok siebie. Adrian i Sheri zajęli pozostałe miejsca, Emma siedziała na drugim fotelu, Max stał obok niej. Simon z Becky usiedli na podłodze naprzeciwko kanapy, plecami do centrum rozrywki. – No dobra, oto co wiem. Tabby została Wyrzutkiem.. – Zignorował sapnięcie swojej partnerki. - …za coś, czego nie zrobiła. Zanim pojawiła się w Halle, przez osiem lat żyła jako Wilk. – Spojrzał na Gabe’a chcąc by zrozumiał to, co właśnie miał powiedzieć. – I jeśli ktoś komu jest dłużny, to ja tobie i twojej babci za to, jak zaopiekowaliście się Tabby. Gabe kiwnął, rozumiejąc go. Bunny miał wrażenie, że nie do końca się z nim zgadzał, ale w porządku. - Ze względu na jej status, ten koleś Gary sądzi, że może zrobić Tabby co tylko chce, bez żadnych konsekwencji. Max zamrugał. – Niestety, ma prawo. Nie chroni jej Sfora. Dopóki nie udowodni, że jest godna dołączyć do innej Sfory lub zdoła nakłonić swojego starego Alfę do powrotu, jest uważana za kryminalistkę i to jest zgodne z prawem. Usta Emmy wykreśliły się w niegrzecznym uśmiechu. Już wcześniej to widział w kreskówkach, kiedy był dzieckiem. Ten sam uśmiech miał Grinch, kiedy wpadł na pomysł, by przebrać się w Mikołaja i ukraść Święta. Ten widok sprawił, że przeszły mu ciarki po plecach. A ze sposobu w jaki jej partner na nią patrzył, domyślił się, że Alfa nie ma pojęcia, co sobie myśli jego partnerka. - Świetnie. – Westchnął Bunny i przejechał dłonią po swojej łysej głowie. Delikatny jeżyk drapał go w palce. Czas się znowu ogolić. – Tak czy siak, obrzucił jajkami sklep, przeszkadzał dziewczynom, które, tak przy okazji, są ludźmi i nawymyślał Tabby wiele razy. Wczoraj wieczorem spotkałem go i, szczerze, gdyby mnie tam nie było, to nie wiem czy powstrzymałby się tylko na nękaniu jej. Próbował mnie ostrzec mówiąc, że miał prawo naprzykrzać się mojej partnerce. Innymi słowy, prześladuje ją. - Naprzykrza się ludziom? – Max zagwizdał. – Kto jest jego Alfą? Bunny zamrugał. – Nie mam pojęcia. Gabe wzruszył ramionami. – Pytałem go, ale nie chciał odpowiedzieć. Dowiedziałem się jedynie, że pochodzi z Nowego Meksyku. Nadal szukam jego aktu urodzenia. Szkoła nie chciała mi ich przekazać, a bez nakazu, mają takie prawo. Nie dostanę ich bez podania przyczyny. – Gabe przejechał dłonią po plecach Sary. Bunny nie miał pojęcia czy miało to uspokoić jego, czy ją. – Poza tym, technicznie rzecz biorąc, prawo zmiennych jest po jego stronie. Dziewczyny z Living Art. wiedzą, czym jest Tabby i kim są członkowie Dumy, więc są uważani za rodzinę. Bunny poczuł jak rośnie w nim bezradna wściekłość. Czy to znaczy, że ten mały pojeb może szydzić z Tabby, prawdopodobnie krzywdzić ją, a on nic nie może z tym zrobić? Pieprzyć to. 106

Delikatna dłoń dotknęła jego ramienia. Spojrzał w ciepłe, brązowe oczy Omegi. – Naprawimy to. Obiecuję. Ogarnął go spokój, którego nigdy nie poczuł poza matą do jogi. Kiwnął głową wiedząc, że ma rację. Wszystko będzie dobrze. Sara uśmiechnęła się i usiadła z powrotem na kolanach partnera, splatając swoje dłonie z jego. Gabe złapał za jej nadgarstki, kciukiem głaszcząc ich wewnętrzną stronę. Coś w tej pieszczocie zwróciło uwagę Bunnego. Spojrzał na szeryfa i na jego partnerkę, i zastanowił się czy… - Alex? - Hmm? – Odwrócił się widząc jak Tabby na niego patrzy. Fakt, że jego imię było pierwszym słowem, jakie wypowiedziała przechodząc przez drzwi wejściowe, złagodziło coś głęboko wewnątrz niego. Tabby wzięła głęboki oddech. – Powiedz im o Chloe. Warknął. – Jakiś dupek prawie na śmierć zagryzł moją kuzynkę i zostawił ją na drodze, jak jakiegoś śmiecia. Umarłaby gdyby nie Julian Ducharme. Nadal jest w śpiączce. Jak na razie nic jej nie wybudziło. Błękitne oczy Maxa zabłyszczały przez chwilę złotem. – Słyszałem. Rozejrzymy się za tym.Wymienił się spojrzeniami z Gabem i Adrianem, obaj kiwnęli głowami. Sheri ugryzła się w wargę. – Chloe jest taka słodka. Kto by chciał jej to zrobić? - Nie wiemy, ale jak na razie jest mało wskazówek. - Stawiam na Gary’ego i jego chłopców - Wymamrotała Tabby. - Jego chłopców? – Ton głosu Maxa nie był wesoły. – Ilu członków Sfory ma po swojej stronie Gary? Tabby wzdrygnęła się. – Ma dwóch, którzy za nim łażą. O i przysłał dzieciaka z zewnątrz, by zrobił sobie tatuaż z podobizną jego Wilka. Rozpoznałam to, kiedy raz widziałam go zmienionego, zaraz przed tym jak się dowiedział, że jestem Wyrzutkiem. – A z tonu jej głosu wynikało, że nie była to przyjemna pogawędka. – Powiedział chłopakowi, że jeśli zrobi sobie tatuaż, to będzie mógł dołączyć do jego bractwa. – Tabby stworzyła palcami mały cudzysłów i zrobiła minę. – Z tego co wiem, zmienia ludzi dookoła kampusu, ale odkąd właściwie tam nie przebywam, nie mam pojęcia co kombinuje. Max warknął, dźwięk był dziki i koci. Jego niebieskie oczy stały się czystym złotem. Jasna mgła wiła się dookoła jego stóp. Jego moc rozlała się po całym pokoju. Bunny tylko raz widział coś podobnego, kiedy Lew próbował zmusić jego ojca, by przed nim uklęknął. Nie podziałało to na Williama Bunsun i za cholerę nie podziała również na syna Williama. Uniósł podbródek wobec gniewu Alfy. 107

- Dlaczego o tym nie wiem? – Max rozejrzał się po pokoju na swoją piramidę hierarchii, wyraz jego twarzy ukazywał pełne oburzenie. – Na moim terytorium zmienia ludzi, a ja nic o tym nie wiem? - Do diabła. Skąd do cholery mieliśmy o tym wiedzieć? Ile znasz Dum, które pozwalają innym zmiennym uczęszczać do ich college’u?– Simon udowodnił, dlaczego jest jego Betą. Pomimo napiętych ramion i grymasu na twarzy, stał prosto. Nawet Marshall się zgarbił, zwalczając gniew swojego Alfy. Drugą osobą, która się nie skuliła, była Emma. Nawet Tabby miała pochyloną głowę. – Przeważnie przyjeżdżali, szanowali nasze granice, trzymali się siebie i po zakończeniu szkoły wracali do domu. - Tyle, że teraz mamy podróbę Alfy Wilka penetrującego ulice, Lisicę w szpitalu, grupkę Niedźwiedzi na ścieżce wojennej i Bóg raczy wiedzieć co jeszcze. – Emma zabrzmiała na bardziej zamyśloną, niż zmartwioną. Oparła łokieć na kolanie i podparła się pod brodę. – Kto do cholery stał nad moją kołyską i wmawiał mi bzdury o życiu w lepszych czasach? Rozbawiony Max odwrócił się do swojej małżonki. Mgła zniknęła, jego oczy wróciły do niebieskiego koloru. – Przynajmniej nie ma tu więcej Senatorów biegających po mieście i zabierających naszych ludzi. - Myślicie, że to Gary zaatakował Chloe? Bunny odwrócił się by zobaczyć jak Sara, partnerka Gabe’a, patrzy na niego. – Nie mam pojęcia, ale nie wiem dlaczego miałby to zrobić. Czy on w ogóle ją zna? Wszyscy spojrzeli na Tabby, która skurczyła się w sobie. – Skąd do cholery mam wiedzieć? Trzymam się z dala od niego, jak tylko mogę. Max wskazał na Adriana. – Co myślisz? Mężczyzna zmarszczył brwi. – Musimy wysłać Pumę by pilnowała Chloe. Upewnić się, że nikt nie wejdzie do pokoju bez upoważnienia. Bunny zjeżył się. – Moja rodzina tam jest. Wierz mi, nikt nie dorwie Chloe. Adian skinął. – Będę musiał przedyskutować z nimi zmiany, by też mogli odpocząć. Mam kilku ludzi, którym ufam i wydaje mi się, że Gabe również mógłby wymienić kilka nazwisk. – Gabe kiwnął. – Zakładam, że badasz również, czy nie są w to zaangażowani jacyś ludzie, jak na przykład konkurent w pracy, albo jakiś romantyk? – Gabe znowu kiwnął przewracając oczami. – Dobra. – Adrian odwrócił się do Maxa. – Dla Chloe zrobimy co będziemy mogli. Przez to, że Chloe nie jest Pumą, nie mogę badać jej stanu fizycznego, mogę tylko być w kontakcie z Jamiem Howardem. - Zrób tak. – Max wskazał na obu mężczyzn. – Chcę na bieżąco wiedzieć o jej stanie. Kiedy się tylko obudzi, dowiemy się co takiego widziała. Może będzie w stanie zidentyfikować tego ,czy to zmiennego, czy też nie, który to zrobił. 108

- A jeśli to był zmienny? Max spojrzał na Gabe’a. – Jeśli to była Puma, zwłaszcza moja Puma, dowiemy się kto to zrobił. Jeśli nie, ktokolwiek to jest, jest cały wasz. Do diabła, jeśli to były moje Pumy, to są cali wasi po tym, jak je wyrzucę. Odpowiadający uśmiech Gabe’a był zdziczały. Ktokolwiek zranił kuzynkę Bunnego zapłaci za to bardzo , bardzo mocno. - Nadal musimy rozprawić się z Garym. – Emma wskazała na zewnątrz. – Czy jest zamieszany w atak na Chloe, czy nie, wiemy, że zrobił coś Tabby. Skoro już o tym mowa…- Gabe, możemy porozmawiać przez chwilę na osobności? – Tabby próbowała zignorować pytające spojrzenie Alex’a. Jeśli dowie się o tym małym wyczynie Gary’ego w lesie w tamtym tygodniu, to eksploduje ze złości. Nie ma mowy by pozwoliła mu się wściekać. Sam się zabije. - Pewnie. – Gabriel pomógł Sarze stanąć na nogi i wstał, usadzając swoją partnerkę z powrotem na fotel. Pocałował ją w czoło i puścił jej nadgarstki. – Zaraz wracam. Tabby wskazała na Alexa, który miał zamiar się podnieść i do nich dołączyć. – Siadaj, Zostań. Dobry Miś. – Podążyła za Gabem na taras Max’a z tyłu domu, ignorując chichoty Emmy. Gabe stanął naprzeciwko niej i skrzyżował ręce, był skupiony. – No dobra, Tabby. Co takiego chcesz mi powiedzieć, żeby Bunny tego nie słyszał? Opisała co wydarzyło się w lesie. Gary i jego niby Sfora okrążyli ją z żądzą wypisaną na twarzy. Sposób, w jaki Gary próbował rozbić jej przednią szybę, by się do niej dostać. Zanim skończyła, oczy Gabe’a były złote i przeklinał na niebiosa. – Dlaczego od razu mnie nie wezwałaś? - Chciałam, naprawdę. Ale byłam roztrzęsiona. Spojrzał gniewnie na nią. Wzdrygnęła się. A niech to, za dobrze ją znał, a byli przyjaciółmi zaledwie od pół roku. – No dobra. Bałam się, że ludzie będą mnie obwiniać. – Była Wyrzutkiem, bez względu na poparcie Bunnego. Byli tacy, którzy słysząc co zrobił Gary wzruszyliby ramionami uważając, że zasłużyła na to. Niektórzy aktywnie zachęcaliby Gary’ego mając nadzieję na to, że ją odpędzi. To był jeden z wielu powodów, dla których przez lata pozostała w wilczej formie, zamiast starać się znaleźć jakiś dom w świecie zmiennych. Prawdziwych wilków nie obchodziło to, czy była Wyrzutkiem. To było najbardziej samotne, niż cokolwiek, co musiała znieść. Każdej nocy modliła się, by nie musiała znowu stawać w ten sposób wobec życia. - Przyznaj się. Bałaś się, że Max mógłby cię wyrzucić z Halle. 109

Przegryzła wargę. – Taa. Dokładnie. - Tabby. – Gabe przejechał dłonią po włosach, oczywiście sfrustrowany. – Ile razy mam ci mówić? Jesteś w domu, jasne? Nikt nie zamierza się od ciebie odwrócić, zwłaszcza Max. Max mógłby ją olać prostym odwróceniem się do niej plecami. – Nie masz tyle władzy, by tak mówić, wiesz o tym. Nie jesteś Alfą. - Nie, ale Alfa mnie słucha, zwłaszcza kiedy chodzi o Wyrzutków i bandziorów. Jestem Hunterem, głośno wyjącym. Do diabła, jego Marshall za ciebie poręcza, jego Omega sądzi, że jesteś wspaniała i teraz chce pierdolony tatuaż. Dzięki ci bardzo. Nawet jego Curana o ciebie walczy! A Emma zaledwie cię zna! Więc odpuść sobie Tabby. – Przyciągnął ją by przytulić. – Jesteś w domu, czy wierzysz w to, czy nie. Zadrżała, opadając w objęcia. Gabe był solidnie ciepły, jego koci zapach łaskotał jej nos jak… - Przepraszam. To prywatne przyjęcie, czy można do niego dołączyć? Uniosła głowę by zauważyć, że drzwi są otwarte. Stał w nich Alex, oparty o framugę ze schowanymi do kieszeni dłońmi. Jego kły były widoczne. Patrzył na rękę Gabe’a obejmującą talię Tabby. Gabe zabrał ją i odsunął się od niej. – Tylko sobie nic nie myśl Bunny. Tabby jest dla mnie jak siostra. - Tak jak Chloe, co? Gabe jęknął. – Kiedy sobie odpuścicie? Nigdy się nie umawialiśmy! Boże, jak tylko się obudzi, to znowu skopię jej dupę. Alex rozluźnił się i zachichotał, jego kły zaczęły się cofać. – Tylko bez kopania dziewczynie tyłka. To jest po prostu złe. - No proszę cię. Jakby Chloe nie skopałaby mi chętnie dupy, gdyby tylko myślała, że na to zasługuję. – Gabe pokręcił głową. – Trudno jest widzieć ją leżącą w szpitalnym łóżku. - Nie musisz mi mówić. – Na chwilę patrzył w Gabe’owi w twarz. – Zamierzasz powiedzieć mi to, co moja partnerka przede mną ukrywa? Gabe pokręcił głową. – Chciałbym, ale to ona musi ci powiedzieć. - Dzięki bardzo. Zdrajca. – Tabby spojrzała gniewnie na Gabe’a ignorując sposób, w jaki Alex na nią patrzył. Cała jego uwaga natychmiast była skupiona na niej i to nie w dobrym tego słowa znaczeniu.

110

Gabe zawahał się tylko przez chwilę, potem wzruszył ramionami i skierował się do środka. – Zrób mi przysługę Tabby. Powiedz mu. Zaufaj mu. Jest twoim partnerem. Kiwnęła głową. Nie chodzi o to, że nie ufała Alexowi. Po prostu nie chciała, by Gary położył na nim swoje łapska. Gary jebnąłby go bez namysłu. Alex wyszedł na zewnątrz. Gabe zamknął za sobą drzwi, dając obojgu trochę prywatności. – Tabby? Raz kozie śmierć. - Pewnego ranka po nocnym biegu Gary mnie zaatakował. Razem ze swoimi głupkami przyłapał mnie w lesie, przy moim samochodzie. Jestem pewna, że chcieli mnie zgwałcić. Całe ciało Alexa się spięło. Wysunęły mu się kły. Paznokcie mu pociemniały, wydłużając się o dwa cale. Urósł przerażająco o sześć cali. Szwy jego koszuli popękały, jego jeansy zaskrzypiały od napięcia. Ze względu na to, że był dość masywny, było to imponujące. – Gdzie mieszka Gary? Tabby przełknęła. To był Alex, którego nie znała. Jego głos zmienił się na ochrypły, głęboki, dopóki nie brzmiał jak coś z jakiegoś horroru. – Nie wiem. - Mów. - Nie wiem! – Dała z siebie wszystko by na niego patrzeć, ale jej serce uderzało milę na minutę. – A jeśli nawet, to nie powiedziałabym ci. - Tabby. – Tiknęły mu palce. Zastanawiała się, czy nie wyobraża sobie w nich szyi Garego. - Nie. – Próbowała go uspokoić kładąc dłoń na jego ramieniu. – Jeden Niedźwiedź przeciwko Wilkowi wygra. Niedźwiedź przeciwko Sforze nie da rady. Nie jestem warta twojego życia, Alex. Zamrugał, jego piwne oczy zmieniły się w ciemno brązowe. – Co? – Ryknął, płosząc ptaki z drzew. Tabby zakryła uszy dłońmi bojąc się, że zaczną krwawić. – Zechciałabyś może to powtórzyć? - Nie jestem warta twojej śmierci? – Znowu przełknęła widząc jak furia wydobywa się z rysów Alex’a. Drzwi się otworzyły. – No dobra, uspokoić się. – Sara, Omega Dumy, wyszła na taras. – Cokolwiek spowodowało, że Pan Wulkan wybuchł, musi się teraz skończyć. Przerażasz na całej linii. – Alex warknął na nią. Sara odwarknęła. – Uspokój się wielkoludzie. Nikt nie dotknie twojej partnerki jasne? Jest tu bezpieczna. – Poklepała Alex’a po ramieniu. – Może wrócicie oboje do środka? Musimy przedyskutować parę spraw, a Max pomyślał, że może razem z Gabem pojedziecie do Franka po jakieś hamburgery. Czy to nie fajne? Możemy zamówić dla ciebie jakieś owoce, może sałatkę. – Sara pociągnęła Alexa za ramię, zaciągając go do domu. W salonie nadal trwała rozmowa na całego. – Możemy wziąć jakieś ciasto. Może jagodowe? Ciasta Franka są jednymi z najlepszych w mieście. 111

Ciało Alex’a zaczęło się kurczyć z powrotem do jego normalnej wielkości. Jego mięśnie się rozluźniły, kły schowały. Jakiekolwiek moce, którymi Puma Omega władała, działały, uspakajając jej wielkiego Niedźwiedzia. Zdecydowała się pomóc kładąc swoje dłonie na plecy Alexa, głaszcząc go przez koszulkę. – Ciasto może być. Może zadzwonimy też po Ryana i Juliana. Ich partnerki też są nękane przez Gary’ego. – Dzięki Bogu, burczenie pod jej palcami było bardziej zirytowane, niż wkurzone. - Dobry pomysł. Tabby może do nich zadzwonisz? Ryan mógłby dać znać swojej rodzinie, że chcemy pomóc w chronieniu jego siostry. – Wzrok Sary nigdy nie opuścił Alex’a. Kontynuowała głaskanie go ręką, zanim na dobre się nie uspokoił. Blask potu pokrył Omegę, zanim usadziła Alexa na kanapie ze zmieszanym spojrzeniem na jego twarzy. – Gabe? Możesz zebrać od wszystkich zamówienia? Tabby spojrzała na Gabe’a. Miał zaciśniętą szczękę, gdy obserwował jak jego partnerka uspokaja innego zmiennego swoją dłonią. Tabby nie wiedziała czy był zazdrosny, czy raczej skupiony na jej bezpieczeństwie. – Pewnie, że mogę. Sara uśmiechnęła się do partnera. – Wszystko w porządku Gabe. Po prostu zbierz zamówienia i zadzwoń. Bunny nigdy by mnie nie skrzywdził. Alex pokręcił głową. Wyglądał, jakby budził się z jakiegoś transu. – Nie, oczywiście, że nie mógłbym. – Spojrzał na Tabby. – Skarbie? Tabby ruszyła szybko naprzód i rzuciła się na kolana Alexa. Zwinęła się na nim, chowając twarz przy jego szyi. Jego zapach ją ogarnął, ogrzewając ją, pocieszając jak nic innego. – Już dobrze kochanie. Wszystko będzie dobrze. Zanurzył twarz w jej włosach i wziął głęboki oddech. – Jeśli tylko położy na tobie łapy, zabiję go. Musisz to zrozumieć. – Uniósł jej podbródek. – Możesz myśleć, że nie jesteś warta mojej śmierci, ale wiem, że jesteś warta zabijania. Cholera. Jego oczy nie wróciły do normalnego koloru. Były pełne dzikiego gniewu. Były to oczy drapieżnika. Ta przerażająca furia, którą zobaczyła na tarasie, nadal ukrywała się tam pod powierzchnią, zaledwie powstrzymywana przez jego siłę woli. - Alex, odpuść. Dla mnie. Proszę. Wziął głęboki oddech. Zamknął oczy i obrócił głowę. Kiedy je otworzył, stały się z powrotem piwne. – Dla ciebie. Kiwnęła. To jeszcze nie koniec. Bynajmniej. Wtuliła się w niego i pozwoliła, by przytulił się twarzą do jej szyi. Wiedziała, co robił. Wdychał ją, napełniając nią swoje zmysły. Jeśli to go ma uspokajać, to będzie siedziała na jego kolanach przez resztę życia.

112

- Muszę wiedzieć, czy jesteś niebezpieczny dla moich Pum. Bunny z grymasem wsiadł do samochodu Andersona. Naprawdę się zatracił na tarasie Max’a. Tylko jedna myśl o tym, że ktoś próbował zgwałcić jego partnerkę wystarczyła, by na nowo pogrążył się w palącej wściekłości. – Ktoś z nich planuje zaatakować Tabby? Gabe uniósł brwi. – Nie, z tego co wiem. - No to nie. – Uśmiechnął się słodko wiedząc, że wybrany styl życia Tabby był niebezpieczny i że on był tego przyczyną. Jeśli Hunter uwierzy, że był niebezpieczny dla jego Dumy, ich dwoje mogłoby uciec z miasta jeszcze tej nocy. Gabe obserwował go przez chwilę, usta mu zadrżały. – Ręce z dala od Wilków. Rozumiem. Wyjechał z parkingu i skierował się do Franka. – Gdzie chcesz się osiedlić? Bunny wzruszył ramionami. – Myślę, że gdzieś w pobliżu. Domy są ładne. Gabe posłał mu przerażony wzrok. – Bez obrazy ale stać cię na nie? Nawet z rynkiem mieszkaniowym w kryzysie, miejsca blisko Max’a są kosztowne. - Stać mnie, zwłaszcza jeśli moja rodzina tu jest. Prawdopodobnie przeniesiemy tu rodzinny biznes. - A tym biznesem jest? - Bunsun Exteriors. Korporacja specjalizująca się w komercyjnym projektowaniu i nawadnianiu, ale chcę tu zacząć pracę na mniejszą skalę. Jestem architektem krajobrazu. - Więc twoja rodzina jest bogata? Bunny zrobił minę. – Jesteśmy wygodni. Poza tym, to interes mojego ojca, nie mój. Jeżeli rozszerzymy działalność na tym obszarze, to będzie prowadzona przez mojego wuja Stevena. – Był pewny, ze wuj Steven zgodziłby się na to, co chciał zrobić. Do diabła, prawdopodobnie obciąży Ryana odpowiedzialnością, żeby tylko Bunny nie był zmuszony siedzieć nad papierkową robotą. Ostatnim razem, gdy umieścili przed Bunnym kosztorys, on narysował na tym jakieś duże krzaki azalii. W tym pokoleniu to Ryan był maszyną do zarabiania pieniędzy. – Zastanawiam się, czy mógłbym ściągnąć tu Erica, czy raczej zostanie w Oregonie. - Eric? Mój brat. Tata zostawił mu firmę na czas swojego pobytu tutaj. - Aha. – Gabe zaparkował na parkingu i wyłączył silnik. – Jak dużo was tam jest? - Rodzin czy Niedźwiedzi? 113

Gabe ściągnął brwi. – Hę? - Ciocia Laura, mama Chloe? Jest Lisicą. Jej brat, wuj Ray, poślubił siostrę wuja Stevena i mają troje dzieci, jednego Lisa i dwóch Niedźwiadków. Także rodzina jest na wpół lisia, na wpół Niedźwiedzia. Tata jako jedyny związał się z człowiekiem, więc razem z Ericem jesteśmy Niedźwiedziami. A co w tym wszystkim jest jeszcze bardziej pokręcone? Wuj Steven i ciocia Stacy są kuzynami taty. – warknął na Gabe’a. - I tylko bez żadnych żartów na temat pierwszego kuzynostwa. Gabe’owi zadrżały usta. – Nawet o tym nie myślę. – Wysiadł z samochodu i skierował się do baru nie przejmując się tym, by poczekać na Bunnego. Bunny zastanawiał się, czy nadal walczy ze śmiechem. Wysiadł z samochodu notując sześć motocykli zaparkowanych w rządku. Zmarszczył brwi, coś w tych motocyklach było znajome. Bunny poszedł za szeryfem do baru. W nos połaskotał go zapach, którego dawno nie czuł. Wywęszył Niedźwiedzie. Gabe stał w progu z luźno opadającymi dłońmi po bokach, jego plecy były proste i napięte. – Powiem to jeszcze raz. Odsunąć się i zostawić dziewczynę w spokoju. Bunny zamrugał na twardy ton w głosie szeryfa. – Gabe? Co się dzieje? – Spojrzał zza ramienia Gabe’a i ujrzał sześciu mężczyzn, wszystkich średniego wzrostu, otaczających małą kobietę. Trzymała tacę w wyraźnie trzęsących się dłoniach. – Harry? To ty? Sześciu mężczyzn cofnęło się. – Alex Bu- Bunsun? Bunny uśmiechnął się. – No proszę, Harry. Jak się masz?- Nie widział tych kolesi od lat. – Dobrze się miewasz odkąd ostatni raz cię widziałem? – To było kiedy, dziesięć lat temu? - Lepiej. Lepiej. Ramię jest całkowicie wyleczone, dzięki.. Nie tak źle, jak u Barney’a. Nadal nie może używać swojej ręki. Bunny skrzywił się. Nienawidził jak przypominało mu się Barneya. Dał z siebie wszystko, by naprawić to, co prawie zrobił temu facetowi, ale Barney nie chciał mieć nic z nim wspólnego. Bunny go nie obwiniał. Sam nie chciałby mieć nic wspólnego z kimś, kto prawie go zabił. Ostatnio jak słyszał, Barney był na Alasce, otworzył bar, był szczęśliwie związany i miał dwójkę młodych. Niosła się pogłoska, że wyjechał tam by być jak najdalej od Bunnego, a jednak nadal mieszkać w Stanach Zjednoczonych. Harry mocno przełknął. – A ty, ee, jesteś przejazdem? Pięciu członków gangu Harryego odeszło od kelnerki, oczy mieli wlepione w Bunnego. Wzruszył ramionami. – Niee, mieszkam tu teraz. Moja, ee, narzeczona tu jest. – Ludzka kelnerka dziwnie na nich patrzała. Nie ma mowy by użył tutaj słowa „partnerka”.

114

Harry otworzył szeroko oczy. Zdołał zrobić się nawet bledszy. – N- narzeczona? Jesteś zaręczony. Gratuluję. – Słabo machnął ręką na motocyklistów za sobą. Wszyscy grzecznie usiedli przy barze, patrząc na niego oczyma napełnionymi lękiem. - Taa, jest artystką od tatuaży. – Jeden z sześciu facetów jęknął. Bunny pomyślał, że mógł to być Mikey. Pomimo jego szorstkiego spojrzenia, zawsze był trochę delikatniejszy od pozostałych. Pomyślałby kto, że facet z palącą czaszką, wytatuowaną na karku byłby troszkę słabszy. – Co, myślisz o kolejnym? Jest dobra. – Wiedział to po tym, jak zobaczył krzyż pani H. Była prawdziwą artystką, byłby dumny nosząc jej dzieło na sobie. - Ee, nie. – Harry tak mocno pokręcił głową, że powinna oderwać się od szyi. – My tylko, eee, jesteśmy przejazdem. Lee, najmniejszy z sześciu mężczyzn, delikatnie postukał kelnerkę w ramię. – Możemy dostać zamówienie na wynos proszę pani? Bunny przewrócił oczami. – Chłopaki, dajcie spokój. To było lata temu. - Dorwał nas wszystkich. Wszystkich. – Wyszeptał Lee. – Nie miał nawet zadrapania. Mikey pisnął. Ciota. - Nie powinieneś był się czepiać Heather. Miała tylko dziesięć lat. – I była Lisicą, co sprawiło, że była całkowicie bezsilna przeciwko siedmiu nastoletnim Niedźwiedziom, którzy postanowili, że utrudnią jej życie. Nie miał innego wyboru, jak tylko pomóc swojej kuzynce. Decyzja by prawie zabić najgorszego winowajcę była czymś, z czym musiał żyć każdego dnia. – Prosiłem byście przestali. – I zmusił każdego z nich by przeprosili Heather, jak już z nimi skończył, nawet Barney’a. Po dwóch latach Heather przestały nawiedzać koszmary. We wszystkich występował jej kuzyn, a nie napastnicy. Nadal przyglądała mu się ostrożnie za każdym razem, gdy rodzina się spotykała. Gabe gapił się na niego, jakby nagle dostał skrzydeł. – A Tabby martwi się, że zmierzysz się z Garym? Bunny wzruszył ramionami. Próbował powiedzieć jej, że dałby sobie radę, ale nie chciała mu uwierzyć. Była za bardzo przyzwyczajona do Juliana. Czarne Niedźwiedzie stoczyłyby walkę, o której wiedzieliby, że mogą nie wygrać. Kermode, z tymi swoimi wszystkimi odcieniami kremu lub bieli w Niedźwiedziej formie, nadal byli typem czarnego niedźwiedzia. Z kolei, Brunatne Niedźwiedzie, były o wiele bardziej agresywne. Stali, dopóki nie padli martwi. A Bunny nadal był uważany za najbardziej agresywnego. – Przywykła do Juliana, ale dowie się. – Mężczyźni naprzeciwko niego drgnęli. Bunny rozejrzał się dookoła, notując ciekawość pozostałych gości. Uśmiechnął się mając nadzieję, że to ich uspokoi. Mimo wszystko, ci ludzie byli potencjalnymi klientami. – No więc. Miło było znowu was zobaczyć.

115

Jedzenie pojawiło się przed Harrym, sześć dużych pudeł i sześć mniejszych. Kelnerka wyciągnęła dwie torby spod lady. Ulga w wyrazie twarzy Harrego mogłaby być zabawna, jeśli nie przypomniałoby Bunnemu, jak agresywny potrafił być. To spojrzenie było jednym z wielu powodów, dla których Bunny nauczył się jak nie walczyć. Nie podobało mu się, kiedy inni się go obawiali. Ze wszystkich ludzi w tym pomieszczeniu, tylko Harry i jego kumple byli naprawdę świadomi tego, do czego był zdolny Bunny i byli przerażeni. Westchnął. Zderzał się z tym za każdym razem, gdy widział kogoś, kto znał go z jego dzikich nastoletnich lat. Zdecydował spróbować ostatni raz. Może da radę pokazać im, że nie był tą samą osobą, którą znali. – Gdzie jedziecie? - Um. Na zachód. – Harry podniósł torby i wyjął kartę kredytową. – Jedziemy na zachód. Prawdopodobnie do Kalifornii. – Pięciu mężczyzn skinęło zgodnie. – Może nawet do Waszyngtonu. Bunny kiwnął. Nie przekonałby ich, że się zmienił. – No cóż. Życzę wam miłej podróży. Harry podpisał pokwitowanie i wstał. Jego Niedźwiedzi kumple podążyli za nim. – Musimy już iść. Tracimy dzień i takie tam. Wszystkiego dobrego, Bunsun. - Nawzajem Harry. – Ustąpił, dając im mnóstwo miejsca przy drzwiach. – Przyjemnej jazdy. – Pomachał wcale nie zaskoczony, kiedy żaden z nich nie odmachał. - Co to do cholery było, Bunny? O co chodziło? Odwrócił się z powrotem do szeryfa. – Długa historia. Opowiem ci w drodze powrotnej.Wiedział, że nie nabrał się na jego radosny wyraz twarzy, ale teraz tylko w to mógł włożyć jakikolwiek wysiłek. - Kupmy co trzeba i wynośmy się stąd. - Taa. Idziemy. – Gabe podszedł do lady i poprosił o ich jedzenie. Bunny stał przy drzwiach i słuchał dźwięku odjeżdżających motocykli.

Ryan przyjechał na krótko przed Alexem i Gabem, i zapoznał się z liderami Dumy. Właśnie siedział obok Simona, kiedy Gabe i Alex weszli trzymając w ręku ich hamburgery. Gabe miał dziwny wyraz twarzy, a Alex wyglądał, jakby ktoś przejechał mu psa. – Zaniepokojona Tabby wyprostowała się. – Alex? Gabe? Co się stało? Gabe podarował Tabby dzikie spojrzenie, zanim wręczył jedzenie Emmie i Becky. Alex wymienił z Ryanem długie spojrzenie. – Natknąłem się na Harryego i jego kumpli w barze u Franka. Ryan zajęczał. – Cholera. Co oni tu robią? 116

- Kierują się na zachód. Bardzo daleki zachód. - Myślisz, że…? – Ryan pozwolił ulecieć reszcie zdania. - Niee. Nadal są przerażeni. Nie ryzykowaliby. - Racja. Tabby patrzyła między nimi. Było coś, czego nie rozumiała. – O czym wy gadacie? Alex miał najdziwniejszy wyraz twarzy. Wyglądał prawie przepraszająco. Ale czemu? - Harry i jego kumple parę lat temu nękali jedną z naszych kuzynek. Bunny nauczył ich, by tak nie robili. - Jak ich nauczył? - Ich liderowi prawie rozerwał ramię. Tabby zamrugała. Nie powiedział właśnie tego co myślę. – Co zrobił? Alex odwrócił się napięcie i ruszył w stronę drzwi wejściowych. - Alex? – Wstała i pobiegła za nim nie zważając na wołającego ją Ryana. – Alex! Zatrzymał się. – Wiem, że myślisz, że rozumiesz co się dzieje. - W którym świecie? Odwrócił się. Wyglądał srogo, mizernie. – Dobra. Myślisz, że co wiesz? - Oprócz tego, że robisz z siebie idiotę? Nie za wiele. Wziął głęboki oddech, obracając szyją. – Dawno temu miałem problemy z panowaniem nad gniewem. Machnęła mu ręką by kontynuował. Fakt, że jej partner miał temperament jej nie wystarczył. - Jakieś Niedźwiedzie nachodziły moją kuzynkę, Heather, która, tak jak Chloe, jest Lisicą. Miała zaledwie dziesięć lat. Myśleli, że będzie zabawnie, gdy zmuszą ją, by się zmieniła. Tabby wzdrygnęła się. To było złe. Większość zmiennych nie mogło przejść zmiany przed okresem dojrzewania. – Czemu mieliby tak robić? - Byli pijani i… głupi. – Uniósł jedną brew, wyraz jego twarzy stał się bardziej srogi. 117

- Fu! – Tabby zadrżała. – Dziesięciolatce? - Próbowali wprowadzić ją w wiek dojrzewania. Myśleli, że będzie to kurewsko śmieszne. Oczywiście idioci nie wiedzieli, że okres dojrzewania nie jest czymś, co można narzucić. Heather była przerażona. - Nie wątpię. Co się stało? - Dorwałem ich. – usiadł na schodku i oparł się o barierkę ganku. Wyglądał na zagubionego. – Prawie ich zabiłem. Wszystkich siedmiu. - Siedmiu? Skinął. – Siedmiu. – Poklepał schodek, a ona usiadła obok niego. – Okaleczyłem jednego z nich. Warknęła. – I dobrze. Spojrzał na nią ogłuszony. – Dobrze? - Przerazili dziecko. Też bym ich okaleczyła. Zająłeś się ich jajami? Proszę powiedz mi, że nie są płodni. Jego brwi wystrzeliły w górę. – Ee. Nie. Próbowałem rozerwać ramię liderowi. Potem zmusiłem ich by uklękli i błagali o przebaczenie. Kiedy pierwszy z nich się nie zgodził, złamałem mu ramię jak gałązkę. Reszta podporządkowała się. - Nie wątpię. – Uśmiechnęła się dziko i wykręciła się z podekscytowania. – Piszczeli jak małe dzieci? Jego śmiech zabrzmiał wstrząsająco. – Ty krwiożercza drobino. Wtuliła się w niego. – Chroniłeś swoją rodzinę, swoją Sforę. Nic w tym złego. Gdybym tylko miała szansę, to też bym tak zrobiła. - Więc rozumiesz dlaczego muszę cię chronić. Zmroziło ją. A niech to, odwróciłby to przeciwko niej. – Ależ jesteś uciążliwy. Wsunął dłoń z tyłu za jej jeansy. – Taa. A ty uwielbiasz mnie takiego. – Uszczypnął sprawiając, że pisnęła. – Nie zmieniaj tematu. - No dobra, w porządku. Pewnie poradziłbyś sobie z Garym i jego kumplami bez problemu. - Delikatnie mówiąc. Tabby, jeżeli Gary cię zrani, to zeżre własną dupę. - Mogę popatrzeć? 118

Parsknął. – Nie rozumiesz prawda? - Alex. - Hmm? - Nie boję się ciebie. Westchnął. – Ale będziesz. - No tak, mistrzu Yoda. Oczywiście, że tak. – Kopnęła go w goleń, kiedy jeszcze raz ją uszczypnął. – Prędzej odgryziesz sobie łapę, niż mnie skrzywdzisz. - Racja. – Przyciągnął ją, zanim jej głowa nie spoczęła na jego ramieniu. – Po lunchu chcę jakiś tatuaż. Wtuliła się bardziej, kochając sposób, w jaki ją otaczał. – Zrobione. - Jedzenie stygnie. – Emma wyszła na ganek. – A tak w ogóle to ja też się ciebie nie boję. Alex wstał powoli i przyciągnął Tabby do swojego boku. Jego dłoń prawie zgniotła jej. Jej wielki Niedźwiedź był zdenerwowany. - Ani ja. – Max stanął obok swojej małżonki. – Słyszałem wszystko, co zrobiłeś. Chroniłeś swoich. Nie ma się czego wstydzić. - Popieram. – Adrian kiwnął z szacunkiem do Alexa. – A teraz chodźcie do środka. Julian powinien być za chwilę, a ponoć kocha kantalupa. Alex prychnął. – Jesteście szaleni. - Niee. Ufam swoim ludziom, a oni mówią mi, że jesteście tego warci. – Max machnięciem zaprosił ich do środka. – Alex? Alex zatrzymał się. Wyglądał na zaniepokojonego słysząc to z ust Max’a. – Taa? - Witamy w Halle. Tabby poczuła, jak Alex się napiął. – Dziękuję, Alfo. Tabby prawie upadła z ulgi. Nie zostaną odrzuceni. W końcu byli w domu.

119

ROZDZIAŁ SIÓDMY - Bez zmian. Tabby oparła się o drzwi patrząc jak Alex podszedł do nadal nieruchomej Chloe. Usiadł przy boku Chloe i podniósł jej dłoń. Patrzył na kuzynkę z takim żalem na twarzy, że Tabby od łez zapiekły oczy. Pokój opanowały cienie chowając ich przed nocą. Zostali u Cannonów dłużej niż planowali, a godziny odwiedzin już się kończyły. - Gdzie jest ten jej hipotetyczny partner? - Nie mam pojęcia. Ostatnio słyszałam, że nie ma go jeszcze w mieście. Gabe powiedział, że jego lot został opóźniony. – Patrzyła jak przejechał dłonią po swojej łysej głowie. – Im dłużej jest w śpiączce, tym dla niej gorzej. Matka Chloe zdusiła szloch. – Wyzdrowieje. - Wiem, że tak, ciociu Lauro. Na ramieniu Tabby wylądowała dłoń. Odwróciła się i ujrzała stojącego za nią Juliana. W jego oczach, nawet kiedy się uśmiechał, widać było napięcie spowodowane przebywaniem w szpitalu. – Hej dziewczyno. Dawno się nie widzieliśmy. Szturchnęła go w bok wiedząc, jak bardzo był na to wrażliwy. Zostawiła go jakieś dwadzieścia minut temu na kanapie Cannonów, kłócącego się z Emmą o to, które widowisko telewizyjne było lepsze, Amerykańska Top Model czy Amerykański Idol. Do końca nie wiedziała za którym show był bardziej, ale za to była pewna, że razem z Emmą spędzili miło czas. Nie chciał rozmawiać o Cyn, ukazując Pumom ten dziwny, sekretny uśmiech i zmienił temat. Nawet Max nie był w stanie nakłonić go na rozmowę o jego przyszłej partnerce. Julian podskoczył i cofnął się, uderzając o jej dłoń. – Mam pomysł, ale najpierw muszę porozmawiać o tym z rodziną Chloe. Tabby przestała szturchać. Julian miał tą swoją poważną minę. Alex wstał. – Jaki? Julian pociągnął za swój warkocz. Była to nerwowa reakcja i mówiła jej, jak bardzo nie chciał zrobić tego, co zamierzał. – Możliwe, że znam sposób na wybudzenie jej, ale jeśli podziała, zmieni to ją dogłębnie. - Zrób to. – Steven, ojciec Chloe, nawet nie mrugnął. - Nadal będzie tą Chloe, ale możliwe, że również czymś więcej. Chcecie ryzykować? 120

Steven otworzył buzię, ale wstrzymał się czując dotyk swojej żony. – Jak zmieni? Julian pokręcił głową. – Nie wiem. Wiem tylko, że będziemy połączeni w dziwny sposób. – Wszedł do pokoju, obniżając swój głos. – To o czym mówię nie jest łatwe i może być uczynione jedynie przez Kermode’a. Chcecie zaryzykować życie Chloe, które zostanie związane z moim? Alex zmarszczył brwi. – Ona ma partnera. - To nie będzie partnerskie połączenie. To będzie bardziej… duchowe. Nie jestem pewien, czy potrafię to właściwie wyjaśnić. – Julian wyglądał na sfrustrowanego. –To jest jedna z tych rzeczy, której nie możecie ujrzeć, bądź poczuć. To jak próbować wytłumaczyć kolor czerwony niewidomemu. - Jest gorący. – Tabby wzruszyła ramionami, gdy wszyscy na nią spojrzeli. – No co? Julian przewrócił oczami. – Oglądasz za dużo telewizji, Tabby. Z jakiego to filmu? - Czy to ważne? Wybudzi się jako ten cały Freddy Krueger? Julian parsknął. - Prawie. - Stanie się żoną ze Stepford, w pełni czarującą i morderczo straszną? - Niee. - Nadal będzie tą samą Chloe? - No jasne! Tabby nie rozumiała. – No to w czym problem? Julian pochylił głowę. – Może stać się bardziej powiązana ze światem duchów, niż inni zmienni. Słyszałem raz, że ktoś, kto został wybudzony w ten sposób, mógł rozmawiać ze zmarłymi albo zaglądać w sny ludzi. Tabby czekała. – I to wszystko? Julian warknął. - Nie, ona ma rację. Wolę mieć psychiczną córkę, niż w ogóle jej nie mieć. – Steven wyciągnął dłoń. – Proszę. Obudź moją dziewczynkę. Julian uśmiechnął się ponuro. – Zrobię wszystko co w mojej mocy. Tabby wyciągnęła telefon. – Powinnam zadzwonić do Cyn i dać jej znać co się dzieje? 121

Spojrzenie, jakie Julian posłał Tabby, było mordercze. – Zrób to, a będziesz tego żałować. – Jego szeroki uśmiech ukazywał zbyt dużo zębów. – W brązowych włosach wyglądałabyś naprawdę uroczo. - Nie ośmielisz się. – Tabby spojrzała na niego gniewnie. Nienawidziła swoich brązowych włosów. Od zawsze. – Wolę już być Mi… - Spojrzała na Alex’a – Miedziana. - Nieźle wybrnęłaś. – Alex mrugnął do niej, a pozostali zachichotali łagodząc nieco napięcie. – Julian, czego potrzebujesz by wybudzić Chloe? - Prywatności. I to dużo. – Skierował się do drzwi. – Zacznę dzisiaj wieczorem. - Skąd będziemy wiedzieli, że zadziałało? –Laura Williams wstała. Z niepokojem spojrzała na wychodzącego Juliana. - Zaufaj mi, będziesz wiedziała. – Julian wyszedł zostawiając za sobą bardzo zdezorientowaną i pełną nadziei grupę zmiennych. - Też musimy już iść. – Alex, zanim wziął jej dłoń, uściskał zarówno wuja jak i ciocię. – Wstąpimy jutro po rozejrzeniu się za domem. Dajcie nam znać, jak będziecie czegoś potrzebowali. Rozglądanie się za domem? - Oczywiście Bunny. – Wuj poklepał go po plecach. – Zadzwonimy, jeśli coś się zmieni. - Przy odrobinie szczęścia, będzie już świadoma, kiedy jej partner przyjedzie. – Jego ciocia dała mu całusa w policzek. Prawie natychmiast jej oczy skupiły się znowu na córce. – Kocham cię Bunny. - Też cię kocham ciociu Lauro. Wuju Steven’ie. - Pa Tabby. – Tabby wzdrygnęła się, gdy wuj Bunnego ją przytulił. - Um. Pa. – Nie była przyzwyczajona do tych rodzinnych rzeczy. Nie była pewna co się działo z jej własną rodziną i, szczerze, tak naprawdę nie obchodziło jej to. Ale obserwowanie jak rodzice Chloe pilnują swojego dziecka sprawiło, że zatęskniła za czymś, czego nigdy nie miała. Zaczęła się zastanawiać jak ona by się czuła, gdyby to jej córka leżała w tym łóżku. Dłoń Alexa wylądowała na jej brzuchu. Jego palce głaskały ją przez bluzkę. Nagle uderzyła ją myśl. Jasna cholera! Z tego co pamiętała, to nie używali prezerwatyw. Co, jeśli była w ciąży? Przełknęła, nagle przerażona. Co oni sobie kurwa myśleli? Jej dłoń nakryła rękę Alexa. Spojrzała do góry na niego i zobaczyła, że patrzy na nią oczami pełnymi uczucia. Wiedziała jak zareaguje, jeżeli się okaże, że są w ciąży. 122

Zamrugała. Jeśli będą w ciąży. Miała nagłą wizję siedzącego na krześle Alexa z ich dzieckiem w ramionach. Ta wizja wcale jej nie przeraziła. Byłby wspaniałym ojcem. Alex nigdy nie wyrzuciłby ich dziecka z domu. Bardziej wykopałby kogoś, kto próbowałby skrzywdzić ich maleństwo. - Trzymajcie się. – Laura również ją uściskała. – Bunny, twoi rodzice będą tu dzisiaj siedzieć, podczas gdy my będziemy odpoczywać, więc jak będziesz ich potrzebował, to dzwoń tutaj. - Dobra. Widzimy się jutro. Alex chwycił jej dłoń i wyprowadził przez drzwi. – Gotowa zrobić mi tatuaż, skarbie? Tabby uśmiechnęła się. Może i nie znała się na rodzinie, ale na pewno znała się na swojej sztuce. – No pewnie. – Skierowali się do jej Jeep’a. – Salon jest już zamknięty, ale Cyn nie będzie miała mi za złe, jak popracuję nad tobą po godzinach. Wiesz co planuje Julian? Alex pokręcił głową i pojechał w stronę salonu. – Niestety nie. Myślisz, że i tak powinniśmy dać znać Cyn? - I ryzykować, że ten drań znajdzie sposób, by przefarbować mi znowu włosy na brązowo? Nie ma mowy. Minęli bar Franka, jechali przez aleję handlową, gdzie znajdował się sklep Emmy, Wallflower i w końcu dojechali do małego skupiska sklepów i sklepików blisko kampusu. Alex zaparkował tyłem i wysiadł z samochodu. Usiadła z powrotem, kiedy machnął do niej, by pozwoliła mu sprawdzić okolicę po zapachu i skanując ją wzrokiem. Podszedł od strony pasażera i pomógł jej wysiąść, ignorując jej szeroki uśmiech. – Masz kogoś, kto obserwuje sklep za dnia, prawda? Wzruszył ramionami nawet nie starając się zaprzeczyć. Mogła się założyć, że miał do tej roboty jakiś ludzi Gabe’a. Nie wyczuła żadnych Niedźwiedzi, a zapach Pumy był tu bardziej powszechny, niż jakiegokolwiek innego zmiennego. Tabby wyjęła klucze z torebki i przeszła do tylnich drzwi. – Więc, wiesz już jaki chcesz? – Tabby zapaliła światło wyłącznie z tyłu Living Art. Żadnego znaku, że ktoś tu był, kiedy nie powinni tu być. - Inny niż niedźwiedź i wilk? Nie. Zaprowadziła go do swojego miejsca pracy. – Więc, dostaję pozwolenie, ta? – Tylko się do niej uśmiechnął i usiadł na krześle. – Super. Jaki ma być niedźwiedź? - Grizzly. Klapnęła ogłuszona na swój stołek. – Grizzly? Skinął obserwując ją z bliska. 123

- Jesteś grizzly?- Wow, to wiele wyjaśnia. Mówił, że ma problemy z opanowaniem gniewu? To spore niedopowiedzenie. Niedźwiedzie Grizzly były uważane za najbardziej agresywne ze wszystkich. Niektórzy mogliby powiedzieć, że były najgroźniejsze ze wszystkich zmiennych. Zagwizdała. – No dobra. Nie krępuj się chronić mnie przed, no wiesz, czymkolwiek, co według ciebie mi zagraża. – I tak nie byłaby w stanie go powstrzymać. Grizzly mogły, i poradziłyby sobie z całą Sforą. Takie konfrontacje zazwyczaj kończyły się na korzyść Niedźwiedzia, chyba że Sfora była szczególnie wielka, albo sama z siebie agresywna. Zachichotał. – Wiesz już co chcesz zrobić? Pochyliła się i oglądała go. – Gdzie chciałbyś mieć ten tatuaż? I jakiej wielkości? - Budował się już w niej zaczątek pomysłu. Marzyła o dachu nad głową, jedzeniu na stole, młodych biegających pod stopami i mężczyźnie przy swoim boku, który kochałby ją zawsze, kiedy byłaby Wilkiem. Teraz Alex podawał jej wszystko co chciała na srebrnej tacy. O taaa. Wiedziała co mu wytatuuje. Utrwali na jego ciele ich nadzieje i marzenia. Wstał i ściągnął koszulę. Wskazał na klatę. – Tutaj i w jakim tylko rozmiarze chcesz. Przejechała dłonią po gładkiej skórze. Poczuła, jak jego mięśnie napięły się pod jej dłonią. Oj wyglądałby świetnie z jej tatuażem właśnie w tym miejscu. Jej własny symbol dla każdego, kto by to widział. – Wiem co zrobię. – Podała mu czasopismo. – Daj mi jakieś dwadzieścia minut, dobra? Skinął. –Nie miałabyś nic przeciwko, gdybym włączył radio? - No co ty, śmiało. Tylko trzymaj się z dala od wejścia do salonu. Nie chcemy by ktoś pomyślał, że jest otwarte lub, że jesteśmy rabowani. – Uśmiechnęła się szeroko do niego i cofnęła się za kurtynę. Uśmiechnęła się sama do siebie. Usiadła na stołku i zaczęła rysować. Naszkicowała swojego Wilka. Ciemniejsze i jaśniejsze brązy zmieszałyby się ze sobą, kolor jej futra mieszał się z jej skórą. Wilk onieśmielał widza swoimi złoto-brązowymi oczami. Oparła się jedną stroną z pogodną miną. Za Wilkiem siedział Niedźwiedź Alex’a, jego masywna głowa opierała się o jej wilczą. Niedźwiedź przyglądał się Wilczycy, jego ciało opiekuńczo unosiło się nad jej. Za nimi Wilcze i Niedźwiedzie młode figlowały przy wejściu do jaskini, pieczary dla ich wszystkich. Rodzina. Dom. Marzenia wyryte na ciele. Alex’owi się spodoba. Chwyciła za szkic i pokazała mu. – Co o tym myślisz? – patrzył się na to tak długo, że aż zaczęła się martwić. – No i? - Chcę to w kolorze. – Jego głos był pełen czci, palcem przejechał między pierwszym Wilczątkiem a Niedźwiadkiem. 124

Jakby wytatuowałaby to w inny sposób. Będzie wspaniale wyglądać w kolorze. – Musisz tylko zrobić dla mnie coś jeszcze. - Cokolwiek. Spokój, z jakim to powiedział sprawił, że uśmiechnęła się jak zakochana fanka. – Zdejmij ubranie. Jego usta wykręciły się w niegrzecznym uśmiechu. – Chcesz spróbować ze mną po swojemu? No teraz to była myśl. Zadrżała. Na myśl o ujeżdżaniu go na swoim krześle, jej sutki stwardniały w sekundę. – Może po wszystkim. Ale najpierw muszę wiedzieć jak wyglądasz. Uniósł jedną brew. - Przypuszczam, że właśnie teraz chcesz dokładnie zaznajomić się z moim wyglądem. Zachichotała. – Chcę zobaczyć twojego Niedźwiedzia, ty zboczeńcu. - Oh. – Wycedził słowa. Spojrzał na sufit i westchnął. – No dobra. Skoro prosisz. Patrzyła jak się rozbiera, na nowo zdumiona tym, jak wielką była szczęściarą w loterii partnerskiej. Alex był naprawdę oszałamiający z tymi napiętymi mięśniami pod gładką, brązową skórą. Tikneły jej palce. Boże, miał najlepszy tyłek. - Gotowa? Kiwnęła. Chciała go zobaczyć, narysować. Chciała mieć ich na tatuażu, a nie jakieś dwa przypadkowe zwierzęta. Alex zaczął się zmieniać. Otworzyła szeroko oczy, gdy jego ciało zaczęło rosnąć i rosnąć. Jego głowa z łatwością uderzyła o sufit na wysokości ośmiu stóp i Alex zgiął się, lądując na swoich przednich łapach. Jego głowa i tak nadal była wyżej, niż jej. – Um. Duży. Pochylił łeb ocierając się o jej klatkę piersiową. Zrozumiała aluzję i pomasowała jego masywną głowę. Zamknął oczy, zaburczało mu w klacie. Był to Niedźwiedzi odpowiednik mruczenia. - A niech to, Alex. – Otworzył oczy i spojrzał na nią. Trudno było odgadnąć wyraz jego twarzy. – Jesteś piękny. – Powieki mu opadły z westchnieniem. Założyła, że była to ulga. Przejechała dłońmi po całej jego długości. Zbadała palcami śmiertelne pazury o pięciu calach, zachichotała na widok ogromnego garba mięśni na jego plecach. Usiadł, obserwując jak go okrąża. Kiedy znowu stanęła do niego twarzą, przejechał po niej swoim językiem. - Blech. - Starła Niedźwiedzią ślinę i podniosła aparat cyfrowy. Strzeliła mu zdjęcie, gdy tak siedział. Tatuaż mógłby ukazywać go od przodu. – Zmień się, mądralo. Mam tatuaż do zrobienia. Przemienił się. – No i? 125

Zmarszczyła brwi w roztargnieniu i kablem USB podłączyła aparat do drukarki. Nacisnęła przycisk by wydrukować zdjęcie swojego Niedźwiedzia. Co no i? Aaa, proszę bardzo. Zdjęcie było prawie gotowe. Musiała się upewnić, że nikt więcej nie zauważy obrazu jej Niedźwiedzia siedzącego na środku salonu tatuaży. No cóż, może i pokaże Cyn i Glory. Będą porażone - Prawie gotowe. Pozwól mi przypasować to do szkicu, nanieść i zaczniemy. Usiadł z powrotem na krześle, nadal nagi i patrzył na nią, podczas gdy przemywała jego klatę. Zgoliła każdy jego włosek upewniając się, że nic nie przeszkodzi w przejrzystości projektu. Przeniosła obraz na jego klatę uśmiechając się na ten widok. Wyglądał doskonale. Tabby zmieszała atramenty i założyła swoje gumowe rękawiczki. – Gotowy? - Chodź tu. – Alex przyciągnął ją całując tak słodko, że była cholernie blisko rozpłynięcia się na jego stopach. – Oznacz mnie Tabby. Uczyń mnie swoim. Zadrżała. Pocałowała centrum tatuażu. Obrysowała linie, zanim jego niedźwiedź nie pojawił się na klacie. – Mój. Rozsiadł się z uśmiechem na twarzy i zamknął oczy. – Twój. Tabby uniosła pistolet, zanurzyła go w atramencie i zaczęła rysować.

Nie zbzikowała. Zobaczyła jego Niedźwiedzia i, zamiast się przerazić, była zafascynowana. Był skończony. Gdyby nie zakochał się w niej wcześniej, to teraz zrobiłby to na pewno. Zareagowała z radością. Powiedziała, że jest piękny. Bawiła się jego pazurami. Nikt wcześniej nie bawił się jego pazurami. Dotykała go, jakby był skarbem. Uczyniła go swoim trwalej, niż jakikolwiek znak partnerstwa. Już miał jej powiedzieć by tak przesunęła obraz, by jej Wilk spoczął nad jego sercem, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. Niedźwiedź zaprowadził go do jego partnerki. Uzdrawiała jego serce, a to serce mogłoby chronić jego Wilka całym sobą. Mając tam jej obraz, pod jego Niedźwiedziem i sercem, chronioną i kochaną na zawsze, było po prostu właściwe. Była tak blisko niego, jej udo dotykało jego nogi. Unosiła się nad nim, jej wzrok był skupiony na dziele, które tworzyła. Ukłucie igły było niczym. Patrzył jak utrwala na jego skórze ich miłość, ich życie i uśmiechnął się. To było to, czego chciał, swoją Wilczycę, swoją rodzinę i ich własny dom. Jego penis stwardniał na myśl o Tabby otoczonej jego młodymi. - O czym myślisz? Zastanowił się, czy zbzikowałaby, gdyby jej powiedział. – O moim nowym tatuażu. 126

- O której jego części? - O młodych. Igła nie drgnęła - Nie masz nic przeciwko szczeniętom? - Młodym. Spojrzała na niego spod swoich rzęs. – Szczenięta? Próbował się nie zaśmiać. – Młode? Zmarszczyła nos. – Nie wydaje mi się. Poruszył ręką, dotknął palcami jej uda. – Dzieci? Uniosła igłę. Trzęsły jej się palce. – Taaa. Dzieci. Przez sekundę brzmiała na zdyszaną. Skinął. – Nie mam nic przeciwko temu. - To dobrze. – Wzięła głęboki oddech, miała ponownie skupiony wyraz twarzy. Igła dotknęła jego ciała, atrament zatopił się w jego skórze. Opanował go głęboki spokój. Zabawne. Zazwyczaj musiał godzinami ćwiczyć jogę i medytować, by osiągnąć taki poziom w … po prostu byciu. Wiedział, że nie miało to nic wspólnego z tatuażem a wiele z artystką. Przez godziny leżał tam, patrząc na swoją partnerkę, swoją miłość, utrwalającą ich przyszłość. Pod jej zdolnymi dłońmi postacie nabierały kształtów. Co jakiś czas uśmiechał się na wizję ich pragnień, tańczącą w jego głowie. Wyobrażał sobie dom, jaki chciał dla nich mieć. To, jak wracałby po długim dniu pracy i zobaczyłby swoją partnerkę, taką zielonowłosą z dużymi błyszczącymi oczami, czekającą na niego. Ciepły, troskliwy uśmiech byłby na tych pełnych, różowych ustach. Może oboje mieliby więcej tatuaży, może nie. I czasem to on byłby tym stojącym w drzwiach i czekającym na swoją miłość, z ich młodymi bezpiecznymi w swoich łóżeczkach. Gdy skończyła, było już po północy. Podniosła się, odłożyła pistolet i rozciągnęła się. Usłyszał chrupot. Tak długo była pochylona, że jej plecy zatrzeszczały. – Spójrz. Wstał i spojrzał na siebie w wielkim lustrze nad jej ladą. Trzymał z daleka swoje dłonie wiedząc, że nie może dotykać, ale niech go szlag, gdyby tego nie pragnął. Jej Wilcze oczy prawie wyskoczyły z jego klaty. – Doskonałe. Usłyszał plaśnięcie jej rękawiczek. – Ubierzmy cię, byśmy mogli stąd iść. Odwrócił się uśmiechając, kiedy jej wzrok zawędrował do jego penisa. – Widzisz coś, czego chcesz?

127

Przewróciła oczami, ale zauważył jak rumieniec oblał jej policzki. – Będziesz musiał uważać na tatuaż. Nie możesz za bardzo się ruszać, by się spocić przez przynajmniej kilka godzin. Musisz poczekać, aż się zagoi. – Zmarszczyła brwi. – Czekaj. Możesz to uzdrowić? Pokręcił głową. – Niee. Jeśli nie będę ostrożny, to mógłbym to pokiereszować. Musi się zagoić naturalnie. - Oh. Pogłaskał się po swojej erekcji uwielbiając sposób, w jaki patrzyła na jego dłoń. – Wiesz, zawsze możemy włączyć klimatyzację. - Połóż się tak, bym mogła cię zabandażować, napaleńcu. Zachichotał i wrócił na fotel. Jego erekcja huśtała się przy jego brzuchu. – Tak dobrze? – Podniósł ręce do góry, zanim nie zacisnął ich na zagłówku. Rozchylił uda i czekał, by zobaczyć co zrobi. - Powinnam najpierw cię poprosić byś się ubrał. – Wmasowała maść w tatuaż swoimi delikatnymi dłońmi, bandażując go ostrożnie. – Znasz zasady. Miałeś już wcześniej tatuaż. Nie przemaczaj bandaża, używaj łagodnego antybakteryjnego mydła do mycia, używaj maści A&D. Żadnego Neosporin’u albo zostanie blizna. Skinął. Wiedział co robić, a jeśli zawiedzie, to jego mała artystka skopie mu tyłek na przypomnienie. - Zamierzasz mnie tak zostawić? – Machnął na swoją erekcję. Założyła ręce na pierś. – Co za to dostanę? Uśmiechnął się szeroko. – Orgazmy. Mnóstwo. Przegryzła wargę wyglądając jak mała, niegrzeczna dziewczyna. – Jeśli Cyn się o tym dowie, to będę miała kłopoty. Tikneły mu biodra. – Kiedy skończymy, to posprzątamy po sobie. – Właściwie to nie sądził, że się na to zgodzi. Myślał, że będzie się kłócić, on się ubierze i zabierze ją z powrotem do pokoju hotelowego. Uprawiać seks na fotelu? Marzenia się spełniają! Jej uśmiech był wolny i omdlewający, jej oczy ciężkie od pasji. Pochyliła się i wzięła główkę jego penisa w swoją gorącą, wilgotną buzię. – O kurwa. – Złapał za jej głowę chętnie kierując ją na rytm, który oboje lubili. - Nie, nie. Trzymaj ręce u góry panie, albo przestanę. Jego dłonie zacisnęły zagłówek. Jeżeli o niego chodziło, to były przykute. 128

- Dobry chłopiec. – Poklepała go po udzie i połknęła go, biorąc go do końca. - O cholera. – Walczył, by utrzymać się na miejscu. Nie chciał jej zakrztusić, ale niech to szlag, to było niesamowite. Nigdy żadna go tak nie brała, jak ona. Jej głowa zaczęła podskakiwać, jej język igrał z jego penisem, jak pieprzony wirtuoz. Zatracił się w doznaniu swojej partnerki sprawiającej mu przyjemność. Boże, nigdy wcześniej nie czuł się tak dobrze. Chłodne powietrze salonu dmuchnęło w niego, obrazy na ścianie przypominały mu o dziełach, które robiła innym ludziom. Musi namówić ją na zrobienie zdjęcia jego nowego tatuażu i dodać go do swojej galerii na ścianie w swoim miejscu pracy. Oh. O cholera. Ten jej język był prawdziwą maszyną do zabijania. Owinęła nim główkę jego penisa, długimi, powolnymi razami, smakując pierwsze krople, które z niego wypłynęły. Przycisnął zagłówek, zdesperowany by chwycić za jej głowę i zmusić ją do wzięcia go całego. Tym razem była to jej przestrzeń, jej przedstawienie i niech go szlag, jak jej na to nie pozwoli.

Tabby znowu go possała, patrząc na jego twarz spod swojej grzywki. Wyglądał tak cudownie z głową odrzuconą do tyłu. Z zaciśniętymi ustami patrzył na sufit. Zastanawiała się, czy robił coś, by się powstrzymać, przedłużając przyjemność. Może liczył kafelki na suficie? Nie była pewna czy chce, by teraz doszedł, czy wolałaby, żeby ją przeleciał. Jej dłonie przejechały po wewnętrznej stronie jego ud zatrzymując się przy jego pachwinie. Koniuszki jej palców muskały jej partnerski znak. Dała z siebie wszystko, by nie zdradzić, co zamierzała teraz zrobić. Wyglądał na tak gotowego. I był też takim dobrym chłopcem. Uniosła głowę i, zanim mógł zareagować, wgryzła się w znak partnerstwa. Ryknął i praktycznie uniósł się nad fotelem. Cofnęła się przestraszona. Niedźwiedź spoglądał zza oczu Alex’a. – Ojoj. – Ostatnim razem, gdy widziała ten wzrok, zgiął ją nad łóżkiem i oznaczył dogłębnie. Jej cipka zacisnęła się w oczekiwaniu. Będzie zabawnie. Ocknęła się nad podłogą i pisnęła. Alex tak szybko miał ją na ladzie, że to aż oszałamiało. Głową uderzyła o lustro, jej nogi były szeroko rozsunięte, a on rozrywał jej jeansy. - Nie! Nie zrywaj! – Zatrzymał się. Miała może dwie sekundy na wymyślenie czegoś, co uratuje jej jeansy. – Chcesz, by każdy zobaczył mój goły tyłek?

129

Warknął, dźwięk był niski i groźny. Nie wiedziała, czy możliwe jest się jeszcze bardziej nakręcić, ale kurwa mać, ta jego zaborczość była podniecająca. Odpiął jej spodnie i ściągnął je po jej nogach. Kiedy ruszył do jej butów zatrzymał się, podniecenie na jego twarzy wzmocniło się. – Uwielbiam te buty. Zanim zapytała co miał na myśli, znowu ją podniósł. Stała na nogach tyłem do niego, jej dłonie ściskały krawędź blatu. Jej majteczki były opuszczone dokładnie eksponując, jak była wilgotna. Uszczypnął ją w pośladek swoimi ostrymi zębami, zanim przejechał językiem miedzy pośladkami. – Nie ma żelu, więc to musi poczekać. Pomyślała o maści A&D, ale zdecydowała się jej nie używać. Nie wiedziała czy zadziała, czy nie, a ze sposobu w jaki się zachowywał Alex, raczej wolałaby być wysmarowana żelem oczekując na to, co spodziewała się dostać. - Boże, kocham twój tyłek. – Dłońmi ścisnął pośladki. Obsypał je małymi skubiącymi pocałunkami. – Taki piękny. – Jeszcze raz go polizał, zanim złapał za brzeg jej bluzki. – Twoje plecy również są cudowne. Moje plecy? Zachichotała. Nikt nigdy nie nazywał jej pleców cudownymi. Dał jej klapsa w pośladki. - Ała! Za co to? –Zmarszczyła na niego brwi znad swojego ramienia. - Kiedy mówię, że jesteś cudowna, to się nie śmiejesz. Wyglądał na śmiertelnie poważnego. – Czemu nie? Pochylił się nad nią opierając się dłońmi o blat, trzymając ją przy ladzie, jak w klatce. – Bo jesteś. Wzruszyła ramionami. Wiedziała, że w swoje dobre dni była słodka, ale żeby od razu cudowna? - Nazywasz mnie kłamcą? Zamrugała. Brzmiał na prawie wkurwionego. – Ee. Nie? - To dobrze. – Energicznie ściągnął jej bluzkę. Zanim mogła zaczerpnąć powietrza, jego palce ruszyły do sprzączki jej biustonosza. – Twoje plecy są szczupłe i silne, dałyby radę udźwignąć każdy ciężar. Tak jak ty. – Rozpiął sprzączkę i zdjął stanik, jego dłonie były gorące na jej skórze.– Swoimi ramionami możesz otoczyć najbardziej przerażającego Niedźwiedzia i kochać go, dopóki nie będzie mógł oddychać bez napełnienia siebie tobą. Spotkała jego spojrzenie w lustrze. Jego wzrok prowokował ją, by mu skłamała, by mu powiedziała, że to nie była miłość. 130

Skinęła głową. Nie mogłaby go okłamać. Nie jego. Trochę gniewu uleciało ogrzewając ciemno- brązowe oczy jego Niedźwiedzia. Położył dłoń między jej piersiami. – Masz najbardziej kochające serce, jakie jestem uprzywilejowany znać. Więc nie mów mi, że nie jesteś cudowna. Wszystko w tobie jest piękne. Cholera. Przez niego się popłacze. – Nie jestem idealna. – Zawsze wszystko psuła, a jeśli on postawi ją na piedestale, to kiedy już zawiedzie, zniszczy ich oboje. Uśmiechnął się. – Nigdy nie mówiłem, że jesteś. Powiedziałem, że jesteś piękna. Znam różnicę. – Wsunął penis między jej fałdki, zwilżając jego czubek - Jesteś uparta, ale musisz taka być, by przeżyć. Jesteś mądralą. Czasami nie wiem, czy bardziej chcę się zaśmiać, czy wypełnić twoje usta, byś się zamknęła. - Ej! Zaśmiał się miękko i zaczął w nią wchodzić wypełniając ją. Jego zapach otaczał ją sprawiając , że czuła się bezpieczna i kochana. - I mówiłem ci, żebyś nie zakładała tych butów do pracy. Krzyczą „Przeleć mnie”. - Nie mówiłeś i nie krzyczą. – Był cały wewnątrz niej. Zagryzła wargę i jęknęła, czując się całkowicie wypełniona. - Zawsze, kiedy cię w nich widzę, to chcę cię zgiąć. Patrząc w lustro przesłała mu zmysłowe spojrzenie. Przesunął jej włosy z karku i uszczypnął. Jego wzrok był skupiony na niej. Językiem głaskał i wił się po znaku partnerstwa. - Myślałem, że miałem wszystko, co mnie uszczęśliwiało. Mam pracę, rodzinę, która mnie kocha i akceptuje. Mogę wyjechać na moim Harley’u i zwiedzić świat, a oni będą czekać na mnie z otwartymi ramionami. Uniosła brew. Bardzo dobrze wiedziała, co zostawia wszystkim?

– I potrafiłeś sobie poradzić z tym

Wzruszył ramionami. – Co chcesz bym powiedział? – Naparł, przesuwając ją naprzód. – Gdy cię raz zobaczyłem, to wszystko nie miało znaczenia. – Znowu naparł, kończąc swoją wypowiedź. – Bez ciebie, nie mam nic. Uniosła dłoń i pogłaskała go po policzku uśmiechając się, kiedy pocałował ją w palce. – Nieprawda. Masz wszystko to, co straciłam. Zaczął głaskać jej łechtaczkę doprowadzając ją na krawędź. – Pamiętasz próbę wytłumaczenia niewidomemu, jak wygląda kolor czerwony? Wyjaśnij co znaczy partnerka dla kogoś, kto nigdy nie miał ani jednej. Potem wytłumacz swojej partnerce, dlaczego cenisz jej każdy zaczerpnięty oddech. – Znowu polizał partnerski znak. – A teraz wytłumacz swojej bardzo upartej partnerce, że jest ci niezbędna. Bez niej, wszystko inne jest gówno warte. 131

- Alex. – Westchnęła. Wiedziała co miał na myśli. Był jej domem, jej sercem. Jej potrzebą. – Wiem. Wierz mi, wiem. Uśmiechnął się. Zrozumiał to, co zarówno powiedziała i przemilczała. Wgryzł się, spychając ją na krawędź orgazmu. Jej głowa opadła do tyłu, jej dłonie ściskały ladę. Zajęczała, długo i nisko, orgazm przedarł się przez nią. Gdyby w ostatniej chwili nie ścisnął dłońmi jej bioder, to upadłaby na podłogę. Użył tego chwytu, by zacząć naprawdę na nią napierać. Tak, jak tego chciał. Uderzał w nią niemiłosiernie prowadząc ją przez orgazm do jeszcze jednego. Jasna cholera. Ten facet był maszyną. Jak on mógł jej to robić? Miała przed chwilą tak intensywny orgazm, że wydawało jej się, że mózg jej eksploduje. A teraz on popychał ją do kolejnego, który mógłby roztrzaskać jej świat. Trzymał ją przypiętą w miejscu. Jego zęby zanurzyły się w jej ciele, a dłonie wbiły w jej skórę. Uniósł jedną z nich i złapał za jej włosy, utrzymując prosto jej głowę. Mogła odczytać to, co widziała na jego twarzy. Chciał, by patrzyła na to, co robili sobie nawzajem, nawet jeśli mogła jedynie zobaczyć to od brzucha w górę. Nie musiała więcej widzieć, czuła to. I oh, jakie to było uczucie. Sięgnęła ręką w dół i zaczęła drażnić swoją łechtaczkę, goniąc za orgazmem, który obiecało jego ciało. Zajęczał przy jej karku. Na jego twarzy pojawił się grymas. Zanurzył kły jeszcze głębiej. Poczuła, jak szarpnął za jej włosy. Odczuła przyjemność / ból w gardle i eksplodowała wokół niego. Skradło jej to oddech. Otworzyła usta w niemym krzyku. Uczucie było tak intensywne, że prawie zemdlała. Uniósł głowę i zajęczał. – Więcej. O kurwa, nie. Więcej mogłoby ją zabić. Zlizał krew, która spływała z jej znaku. Jego moc wypełniła ją, uzdrawiając natychmiast ranki. – Trzymaj się mocno. Trzymać się? – Whoa! – Znowu ją podniósł, utrzymując ją na penisie. Przeniósł ich na fotel, kładąc ją na nim. Jego dłonie wylądowały na podłokietnikach używając ich, by się dźwignąć. Trzeba będzie zdezynfekować fo-otel… Zaczął pieprzyć ją mocno, jęcząc za nią. Jej ciało ślizgało się na gładkim włóknie. - Dojdź dla mnie. Ooo nie. Nie ma mowy. Zbyt dużo, a naprawdę odpadnie. - No dalej kochanie. Wiesz, że możesz. – Ciało uderzało o ciało. Dźwięk był tak erotyczny, że poczuła jak jej ciało odpowiada. – Boże, kocham cię pieprzyć. Taka gorąca i wilgotna, tak ciasna. Sprawiasz, że dochodzę skarbie. 132

Dobry pomysł. Tabby schowała twarz w fotelu i zacisnęła mięśnie, ściskając jego penisa tak mocno, jak tylko mogła. - O cholera! – Bunny zanurzył się w niej i doszedł. Jego ramiona naprężyły się nad fotelem. Wydawało jej się, że usłyszała dźwięk zginającego się metalu i miała nadzieję, że niczego nie złamali. Był prawie bliski szlochu podczas orgazmu. – Boże. Kocham cię, skarbie. Uśmiechnęła się. – Wiem. Pocałował ją między łopatkami. – I? - Nie jesteś aż taki zły. - Tabby? Usłyszała niepewność w jego głosie. Nawet dzisiaj, po tym wszystkim co dzielili, nadal wątpił? – Też cię kocham. Westchnął. – Dziękuję. Uparta kobieta. Zerknęła przez małą przestrzeń, gdzie podłokietnik łączyły się z resztą fotela. – Musimy jeszcze posprzątać. Poruszył biodrami, jego penis zmiękł w niej. – Jeszcze jedna przejażdżka? Odwróciła głowę na tyle, na ile pozwalała jej pozycja i spojrzała na niego gniewnie. Uniósł się znad niej. – No dobra. Ale jak wrócimy do domu, to twój tyłek należy do mnie. Nie mogła ukryć tego głupiego uśmieszku, który zagościł na jej twarzy. Dom. Pokochała ten dźwięk, nawet jeśli w tej chwili dom oznaczał hotelowy pokój. I kochała mężczyznę, który jej go zwrócił.

O czwartej nad ranem zadzwonił telefon. Bunny otworzył jedno mętne oko i spojrzał gniewnie na stolik nocny, gdzie położył telefon, zanim opadł na łóżko. - Alex? - Ćśś. – Jedną ręką pomasował Tabby po plecach, a drugą chwycił za telefon. – Spij skarbie. - Ok – Zwinęła się. 133

Nawet nie sprawdził kto dzwonił. – Halo? - Alex? Tu tata. - Mm- hmm. – Chwila. Nie powinien być dzisiaj z Choe? Serce zaczęło walić, Bunny się podniósł. – Chloe? - Obudziła się synu. Tak! – Więc zadziałało? - Dokładnie. Mamy największy dług u Juliana.- William zaśmiał się. – Twój wuj rozważa adopcję. Ciotka mówi, że to już postanowione. Bunny zachichotał. – Ciekawe jak Julian się z tym czuje. - Skoro już o tym mowa, próbowaliśmy do niego zadzwonić, by się upewnić, czy wszystko z nim w porządku, ale nie odpowiada. Możesz do niego pojechać i sprawdzić to? Skąd do cholery mieli numer do Juliana? Bunny pokręcił głową. Jego rodzina zawsze znalazła sposób by dostać to, czego on nie mógł. – Taa, nie ma problemu. Dajcie Chloe znać, że przyjadę rano. - Damy. Dzięki synu. - Dobranoc tato. – Bunny rozłączył się, potarł oczy. Spał może ze trzy godziny, ale warto by było teraz wstać. Julian właśnie stał się Bunsun- Williams, czy zdawał sobie z tego sprawę, czy nie, a w rodzinie dba się o siebie nawzajem. Wstał z łóżka i sięgnął po jeansy wzdrygając się nieznacznie, gdy zahaczył o tatuaż. - Alex? Cholera. Nie chciał obudzić Tabby. – Śpij skarbie. - Wszystko w porządku? - Chloe się przebudziła. Tabby w połowie wstała, opierając się jedną ręką. – Naprawdę? Kiwnął i założył spodnie. – Wychodzę na trochę. Nie wrócę na czas, by zawieźć cię do pracy. Zobaczymy się na lunchu, dobrze? - Pozwolą ci o tej godzinie wejść do szpitala?

134

Przez chwilę pomyślał by ją okłamać. – Nie jadę do szpitala. Rodzice poprosili bym sprawdził co u Juliana. Upewnił się, czy wszystko z nim dobrze. Całkowicie się podniosła. – Jadę z tobą. Pokręcił głową. – Jutro masz pracę. Poza tym, jeśli coś się dzieje, to jestem Niedźwiedziem. Mogę uzdrowić wszystko, co tylko będzie z nim nie tak. - To mój przyjaciel, muszę tam być. Położył rękę na jej ramieniu i delikatnie popychał do tyłu. – Jest rodziną i zajmę się tym. Jeśli zajmie to dużo czasu, to mogę pójść spać. Ty za to musisz zmienić ludzi w żywą sztukę, pamiętasz? Musisz być wypoczęta. Zdmuchnęła ze swoich oczu grzywkę. – Dasz mi znać, jeśli cokolwiek się stanie. To nie było pytanie, tylko żądanie. Kiwnął głową. Chciałaby wiedzieć, czy z Julianem wszystko w porządku. – Obiecuję, że zadzwonię, jeśli dowiem się, że Julianowi coś jest. Ugryzła wargę i skinęła niechętnie głową. – Dobra. Bądź ostrożny. Ktokolwiek zaatakował Chloe, nadal jest na wolności. Uniósł jedną brew. - Nie obchodzi mnie, że jesteś pierdolonym grizzly. Nawet ciebie da się ogłuszyć jednym porządnym walnięciem w głowę. - Tak, mamo. – Zastanawiał się, czy wiedziała, że gdy był w Niedźwiedziej formie, kule z pistoletu małego kalibru dosłownie mogły odbijać się od jego czaszki. Pokręciła głową i opadła z powrotem. – Proszę, bądź ostrożny. Z tego co wiemy, ktokolwiek ją zaatakował, czai się na twoją rodzinę. Zatrzymał się. To nie przyszło mu do głowy. Zaciekawił się, czy było to związane z tym, że Chloe była sama, czy dlatego, że była Lisicą. Dlaczego ktoś miałby się na nią zaczaić tylko dlatego, że była Williams? – To nie ma sensu. - Twoja rodzina jest zamożna. Mogło to być nieudane porwanie. Pokręcił głową. – Nie. Została pogryziona, pamiętasz? To przejawia się gniewem. – Usiadł na brzegu łóżka. - Myślisz, że ten ktoś ją znał? - Możliwe. – Potarł twarz. Było zbyt wcześnie na myślenie, ale musiał. Jeśli Tabby była w niebezpieczeństwie z powodu tego, co się przydarzyło Chloe, to nigdy sobie tego nie wybaczy. – 135

Dowiem się czy cokolwiek pamięta, kiedy już ją zobaczę. – Pocałował Tabby w czoło. – Idź spać. Skończę się ubierać i wychodzę. - Dobra, bądź ostrożny, kochanie. - Kocham cię skarbie. - Ja też. Zachichotał i wstał, zapinając swoje jeansy. – Dzieciak. - Ty jesteś dzieciakiem. Uśmiechnął się szeroko. Kochał to ciepłe uczucie, jakie odczuwał za każdym razem, kiedy przypomniał sobie, że tak, należała do niego. – Jak jasna cholera. Skończył się ubierać tak cicho, jak tylko mógł. Schował do kieszeni klucze i telefon, założył kurtkę i buty i skierował się do drzwi. Nad ranem jesienne powietrze mogło być chłodniejsze. Przez chwilę nasłuchiwał uspokajając się tym, że Tabby zapadła w sen. Ruszył na parking i odpalił motocykl. Nie zajęło mu dużo czasu dotarcie do mieszkania Juliana. Nie był zaskoczony tym, że o tej godzinie nie było ruchu. Wjechał na parking i skierował się do drzwi Juliana. Stanął przy nich i wyciągnął telefon. Dzięki rześkiemu powietrzu zaczął się już rozbudzać. Wybrał numer do Juliana i wsłuchiwał się w sygnał. Żadnej odpowiedzi. A niech to. Zadzwonił do drzwi. Potem znowu. Zapukał. Potem zaczął walić. – Do diabła. – Coś było nie tak. Zadzwonił do Gabe’a. Facet odebrał po drugim sygnale, brzmiąc na całkowicie rozbudzonego. Nie przejmował się powitaniem. – Julian nie odpowiada ani na telefon, ani nie otwiera drzwi. Użył swoich zdolności by wybudzić Chloe i teraz wydaje mi się, że ma problemy. Gabe nawet się nie zawahał. – Już jadę. - Wchodzę. Nie aresztuj mnie. - Masz powód by wierzyć, że jest w krytycznym położeniu. Włamuj się. Bunny rozłączył się, cofnął i kopnął w drzwi Juliana. Znalazł Niedźwiedzia leżącego na podłodze. Jego włosy były całkowicie białe. 136

Bunny przejechał dłonią po łysej głowie. Co to kurwa znaczyło? Włosy Juliana powinny powrócić do czarnego koloru. – Cholera. – podniósł Juliana i położył na kanapie. Wezwał Niedźwiedzia i zatracił się w uzdrawiającej spirali. Zszedł w dół, głęboko w ciało Juliana, szukając znaków urazu. Skutkiem ubocznym będzie częściowe uzdrowienie swojego własnego tatuażu, ale na to nie mógł nic poradzić. Miał jedynie nadzieję, że nie zostanie blizna i nie zniszczy to pięknej pracy jego partnerki. Nic. Julian był zupełnie zdrowy i całkowicie nieprzytomny. Wydostał się z powrotem po uzdrawiającej ścieżce zastanawiając się co, do cholery, powinien teraz zrobić. Chwila. Przyjrzał się bliżej głowie Juliana i odetchnął z ulgą. Czarne pasemka wolno przebijały się przez białe. Nic mu nie będzie. Usiadł i czekał na przybycie Gabe’a. - Do diabła. Coś ty zrobił, wyrwałeś drzwi z zawiasów? Mówiąc o diable. Bunny skrzywił się. – Koleś w krytycznym położeniu, pamiętasz? Wykopałem je. Gabe zagwizdał. – Nie wiedziałem, że niedźwiedzie są aż tak silne. - Czarne nie są. – wymamrotał Bunny. Czy Julian właśnie poruszał rzęsami? - No tak. Grizzly. Cały czas zapominam. – Gabe podparł złamane drzwi w wejściu i ruszył w kierunku kanapy. – Co z nim? - Myślę, że się budzi. - Czemu ma białe włosy? - Jest Kermode’m pamiętasz? Ma takie włosy, kiedy uzdrawia. - Lub przy podążaniu za duchem - Zajęczał Julian. Otworzył oczy i Bunny sapnął. Jego normalnie głęboko ciemne oczy, były żelazno – stalowe. – Chloe się obudziła. - Taa. Dostałem telefon. Rodzinka chciała bym sprawdził co u ciebie, bo nie odbierałeś telefonów. Julian Skrzywił się. – Powiedz im, że potrzebuję dużo prywatności. - W tej rodzince? Będziesz miał szczęście jak odtąd zdołasz pójść sam się odlać. Julian zmarszczył brwi. – Nie jestem w waszej rodzinie.

137

Gabe zaczął się śmiać. – Ty tak myślisz. Właśnie wracam ze szpitala. Zaufaj mi, zostałeś nieformalnie adoptowany. Co najmniej przez paczkę grizzly. Julian otworzy szeroko oczy. – Grizzly? – Spojrzał się na Bunnego, wyraz jego twarzy był mieszanką szoku i perfidnego rozbawienia. – Gary wie, że jesteś grizzly? Bunny parsknął. – Jeszcze nie. - Poza tym, najbardziej powinieneś bać się Lisów. – dodał Gabe. – Są podstępne. Nigdy nie zauważysz, jak się zbliżają. Teraz to Bunny się zaśmiał. Lisy były cholernie dobre w ukrywaniu swojego zapachu. Gabe miał rację. Julian nie wiedziałby z czym się zmierzy, gdy ta połowa rodzinki zdecydowałaby się pojawić w jego progu. Wuj Ray, ciocia Laura, Chloe, Tiffany i Heather mogliby być straszni, gdyby się zorganizowali. Boże dopomóż Julianowi, jeśli ta czwórka zdecyduje, że on potrzebuje opieki. Julian zadrżał. – Czemu tu jest tak zimno? – Spojrzał na drzwi i zmarszczył brwi. – Co się do cholery stało z moim drzwiami? Bunny przewrócił oczami. Gabe naprawdę musiał przestać się śmiać.

- Więc, obudziła się? - Taa. - Julian ją wybudził? Tabby westchnęła. Cyn właziła w jej dupę przez cały ranek . – Taa. - A Bunny powiedział, że wszystko z nim w porządku? Przyjrzała się szefowej. – Julianowi nic nie jest, jest tylko zmęczony. – A jakie to było niedopowiedzenie. Alex powiedział jej, że cokolwiek zrobił by pomóc jego kuzynce, zabrało to dużo z jej przyjaciela. Był na tyle przytomny, by „całkowicie wrócić do domu” (cokolwiek to cholerstwo znaczyło) zanim znowu zasnął. Alex zgadł, że spał przez co najmniej dwadzieściacztery godziny. - Ona. To znaczy ona. Z Chloe w porządku, prawda? Tabby ukryła swoją twarz i zajęczała. – Chloe jest świadoma, ale nie jest z nią dobrze. Nie pamięta kto ją zaatakował. - Cholera. – Cyn oparła się o ladę. – Co zapamiętała? 138

- Powiedziała, że chyba dzwoniła do niej przyjaciółka. Właśnie szła do niej, kiedy bum. Światła zgasły. Zeszłej nocy obudziła się w szpitalu zastanawiając się, co się do cholery stało. - Cholera. Więc to mógł być Gary? Tabby pokręciła głową. – Nie wydaje mi się. Gary nie zbliża się do nikogo innego, oprócz mnie. Nie miał powodu by ją zaatakować. - A potrzebował jakiegoś? – Tabby uniosła głowę gotowa, by kłócić się na ten temat. Cyn uniosła dłoń powstrzymując ją. – Wysłuchaj mnie. To dupek. Nie potrzebuje powodu, by znęcać się nad kimś, kogo uważa za słabego. - Jak Chloe może być słaba? - Jest niechroniona, prawda? Nie jest członkiem Sfory. Tabby parsknęła. – Żaden Lis nie jest członkiem Sfory. Żyją w rodzinnych grupach, pamiętasz? - Nie, bo, heh, nie należę do futrzastej grupy. Pamiętasz? - Co jest, nie możesz znaleźć nikogo, komu chciałabyś dać gryza? Cyn warknęła. – Julian mnie uprzedził. Poszłam porozmawiać z ciotką Chloe, tak jak powiedziałaś. Odrzuciła propozycję. - Oj. – Tabby znowu ukryła twarz. Nie mogłaby zaśmiać się Cyn w twarz. - Powiedziała, że jej adoptowany syn zajmie się tym, kiedy nadejdzie czas. Ramiona Tabby zaczęły się trząść. Miała nadzieję, że ręce stłumiły jej śmiech. - Co do cholery? Powiedziała, że to nie ona powinna mnie zmienić, że ten honor powinien czynić mój partner. - Prawdopodobnie preferuje załatwienie sprawy w ten sposób. Cyn warknęła. - Poważnie. – Tabby jeszcze raz podniosła głowę i podarowała Cyn diabelski uśmiech.– Jeżeli chodzi o ukąszenie partnerskie, to będziesz chciała, by on to zrobił. – Poruszyła brwiami i czekała na jej wybuch. - Chyba w jego snach! – Cyn ciężko stąpnęła na zaplecze salonu. – Nie myśl, że nie znajdę nikogo innego. Pierdolony dupek. Myśli, że może mnie powstrzymać, prawda? – Spojrzała badawczo na Tabby - No więc. Twoja oferta jest nadal aktualna? 139

Tabby jęknęła. – Julian powiedział, że jeśli staniesz się Wilczycą bądź Pumą, twoje życie znajdzie się w niebezpieczeństwie. Nie mogę. Cyn warknęła. - Uwierz mi, gdybym mogła, zrobiłabym to w oka mgnieniu. Ale nie chcę ryzykować twojego życia. Jeśli Julian ma rację, możesz umrzeć, Cyn. – Tabby pokręciła głową. Julian będzie miał z nią ciekawie. Cyn wbiła sobie do głowy, że Julian ją przytrzymywał bez powodu. - No dobra. – Cyn zacisnęła zęby. – Będę na zapleczu przy robocie papierkowej. – Wyluzowała, a Tabby wiedziała, że nie potrwa długo, zanim Cyn nie weźmie spraw w swoje ręce. Szczerze, to Tabby nie wiedziała dlaczego Julian czekał z oznaczeniem Cyn. Była jego partnerką. Musiał się tego dowiedzieć któregoś dnia. Więc czemu upierał się, że muszą poczekać? Tabby w momencie, w którym ujrzała Alexa, pragnęła go oznaczyć. Nie mogła wyobrazić sobie ich powstrzymujących się, zwłaszcza teraz, gdy poznała jego smak. Zadzwonił dzwoneczek przy wejściu. Tabby zeszła ze stołka i odwróciła się by powitać klienta. Jak dobrze pójdzie, to klient odwróci uwagę Cyn od stania się zmienną, przynajmniej dopóki nie pójdzie po Juliana, by wyjaśnił Cyn pewne sprawy. - Witaj, Wyrzutku. - Gary. – Cofnęła się za ladę, plecami uderzyła o ścianę. Gary był w towarzystwie swoich dwóch napakowanych głupków. Kurwa. Trzymał w dłoni kij baseballowy. - No wyjdź, Tabby. Wiesz czego chcemy. Daj nam to, a nikomu nic się nie stanie. – Uśmiechnął się szeroko, ukazując kły. – Zwłaszcza temu twojemu cipkowatemu partnerowi. Zadrżała. Nie ma mowy by pozwoliła Gary’emu położyć na niej łapy. - Tabby? – O jasna cholera. Zanim Tabby mogła ją zatrzymać, Glory wyszła zza kurtyny. – Ee, Gary. Co mogę dla ciebie zrobić? Powiedziała to o odrobinkę za głośno. Gary warknął na nią i machnął na jednego ze swoich pupilów. – Bierz Cyn. Stawiam, że jest na tyłach. Tabby wybełkotała za ladą. – Zostaw ich w spokoju Gary. Uśmiechnął się, miał chłodny wyraz twarzy. – A czemu chciałbym to zrobić? Dwóch głupków zaśmiało się. Jeden z nich odepchnął Glory i poszedł na zaplecze. - Zabieraj ode mnie swoje łapska!

140

Tabby zesztywniała od tępego dźwięku lądującej pięści na ciele. Nie wiedziała czy uderzyła Cyn, czy ten głupek. Miała nadzieję, że jednak Cyn. Jeśli zostanie ranna, nie miała pojęcia, co zrobi Julian. Cyn pojawiła się przez zaciągniętą kurtynę. Kumpel Gary’ego stanął obok niego. Tabby zaryzykowała, by spojrzeć w tył. Cholera, Cyn miała na policzku czerwony ślad. Julian dostanie furii. Szkło się rozbiło. Glory wrzasnęła. Tabby odwróciła się z powrotem do Gary’ego stojącego nad rozbitym szkłem ich lady, kij baseball’owy tkwił w metalu. – Skupcie się dziwki! Tabby uniosła dłonie. Ruszyła przed Cyn i Glory chroniąc je przed trzema zagrażającymi im Wilkami. – Naprawdę nie chcesz tego robić. Gary uśmiechnął się głupio. – Jesteś Wyrzutkiem. Mogę ci zrobić, co kurwa tylko chcę. – Przechylił głowę. – Nie chcemy za bardzo skrzywdzić małych ludzików, tak myślę. – Jego szeroki uśmiech zamienił się w znaczący. – Nie chcemy spowodować kłopotu. - Nie lubię tego mówić synu, ale właściwie już masz kłopoty. – Gabe wszedł do salonu mając za sobą wysokiego, złotowłosego faceta w garniturze. Max Cannon patrzył groźnie na trzy wilki, przejechał wzrokiem po twarzach trzech kobiet, oceniając szkody. Oh, dzięki Bogu, kawaleria przybyła. Dłoń Gabe’a spoczęła na broni przy jego biodrze. Był w pełni umundurowany. – Odłóż kij. Natychmiast. Gary spojrzał gniewnie na Tabby. – Jestem Wilkiem. Mam prawo dobrać się do Wyrzutka. Max zachichotał, jednak nic w tym nie brzmiało, jak rozbawienie. – Chyba w twoich snach. – Wyprostował się. – Jesteś na moim terytorium dupku, nękając jednego z moich. Odsuń się. – Niewidzialna fala mocy uleciała od mężczyzny. Siła Alfy, który stał w przejściu, była subtelna, ale silna, dużo silniejsza od dawnego Alfy Tabby. – Tak naprawdę to nie chcesz mnie wkurwić, prawda? Towarzysze Gary’ego skulili się i cofnęli z dala od kobiet. Gary zaledwie zaszydził. – Nie możesz uznać tej dziwki jako jednej z twoich. Jest Wilczycą i Wyrzutkiem. Max Cannon zaledwie uniósł złotą brew. – Oh? A dlaczego nie? Gary odwrócił się twarzą do Alfy Pum. – To wbrew Protokołowi! Max uśmiechnął się szeroko. - Jakbyś nie zauważył, nie jestem Wilkiem. – Wskazał na Tabby, Glory i Cyn, jego gest okrążył je trzy. – A te panie są pod moją ochroną. Tabby zadrżała. Coś zmieniło się dogłębnie w jej duszy. Jej Wilk zareagował z mieszaniną zakłopotania i szczęścia. Nigdy się tak nie czuła. 141

Max postawił krok naprzód, groźba kapała z niego. Był Alfą broniącym swojego terytorium. – Chcesz się zmierzyć i zobaczyć, który z nas wygra? – Jego oczy zmieniły się z krystalicznego nieba w stopione złoto. Oczy Pumy. Wygięły mu się dłonie, wyszły z nich pazury. – Gwarantuję, że nie ty. Gary pokręcił głową, wyraz jego twarzy był pełen niedowierzania. – Nie możesz tego zrobić. Max podniósł głowę, jego złote oczy się zwęziły. – Udowodniła mi, że jest warta i co ważniejsze, mojemu Zastępcy. Który, tak w ogóle, jest Hunterem. Gary pobladł. Głęboko niebieskie oczy Gabe’a zmieniły się w złote. Puścił Tabby oczko znad ramienia Max’a. – Witamy w Dumie. Zapatrzyła się w Max’a, który kiwnął głową. Jego wzrok nigdy nie opuścił stojącego przed nim ogłuszonego, zdziczałego Wilka. Nie wiedziała czego jej brakowało, dopóki Max jej nie zaakceptował. Znowu była częścią czegoś, nawet jeśli nie była to Sfora. Wielki ciężar samotności, który męczył ją przez lata, nareszcie zniknął. – Dziękuję. - Nie możesz. Nie jesteś Wilkiem. Nie masz prawa jej przyjąć. Max uśmiechnął się. Ukazały się jego kły. – Właśnie nazwałeś ją Wyrzutkiem. To oznacza, że musiała udowodnić, że jest warta dołączenia do Sfory. Pominąłeś tylko, że to ja jestem Alfą. Udowodniła mi, że jest warta i teraz zdecydowałem się ją przyjąć. To sprawia, że jest moja. – W mgnieniu oka Max ruszył łapiąc Gary’ego za gardło. Tabby mogła zauważyć małe wklęśnięcia w skórze Gary’ego, gdzie pazury Maxa wbiły się wystarczająco mocno, by zostawić ślad, ale nie na tyle mocno, by pociekła z nich krew. – Rozumiemy się? Gary przełknął. – Tak. - Co tak? - Tak, Alfo. – pisnął Gary. - Dobrze. A teraz. Jeśli dowiem się, że znowu nękasz członków mojej Dumy, to tak mocno skopię ci dupę, że zeżresz swojego zwieracza. Rozumiesz? – Max potrząsnął nim lekko. - Tak, Alfo Cannon. – Zgrzytnął przez zaciśnięte zęby Gary. Właśnie zaznajomił się z prawem Max’a do ochrony Tabby i nie podobało mu się to zbytnio. - I zapłacisz za szkody w sklepie i za twarz Cyn. Rozumiesz, szczeniaku? – Mgła zawirowała dookoła stóp Max’a, prawie niewidzialna, ale niesamowicie potężna. Tabby zadrżała. Ramiona się jej zgarbiły, a głowa opadła. Moc Max’a rzuciła ją na kolana. Za nią, Cyn i Glory zajęczały, najwidoczniej czując te same skutki. 142

Oczy Gary’ego zmieniły się, stając się brązowe. Wilcze oczy. Stał na nogach; nie miał innego wyjścia. Pazury Max’a były nadal zanurzone w jego karku. – Tak. Alfo Cannon. Max puścił go powoli, drapiąc szyję Gary’ego swoimi pazurami. – A teraz wynocha stąd, zanim z Gabem cię nie aresztujemy. Albo gorzej. – Przekręcił głowę, jego wzrok nigdy nie opuścił twarzy Gary’ego. – Co się może przydarzyć ściganemu zmiennemu, Gabe? - Nie jestem Wyrzutkiem! – Twarz Gary’ego stała się czerwona jak burak. - Nie, ale graniczysz z bandytyzmem chłopcze. – Gabe stanął po lewej stronie Max’a, umieszczając siebie między dziewczynami, a Wilkami. – A bandyci to moja specjalność. - Wracaj do szkoły, młodzieniaszku. Jeśli dorośniesz do bycia prawdziwym Alfą, zrozumiesz co tu robię. A do tego czasu? Nie jesteś tu już mile widziany. - Może rozważysz pójście do innego szkoły. Może gdzieś bliżej domu? – Gabe zmarszczył brwi. – Kto jest twoim Alfą, tak w ogóle? Gary przełknął. – Wychodzimy. – Wydostał się z salonu ciągnąc za sobą swoich pupilów. Gabe pokręcił głową, patrząc gniewnie na trio idące po ulicy. – Co się do diabła dzieje? - Nie mam pojęcia, ale dowiem się tego. – Zamienili ze sobą spojrzenia zanim Max odwrócił się do dziewczyn. – Wszystko w porządku? - Jeden z nich uderzył Cyn. – Tabby uniosła głowę i pierwszy raz wzięła porządny oddech, odkąd Gary wszedł do Living Art. Max trzymał na wodzy swoją moc. Mogła znowu wstać. Uniosła się krzywiąc na dźwięk potłuczonego szkła pod stopami. Glory jęknęła, patrząc na rozbitą szklaną ladę. – Do diabła. Nie możemy otworzyć w tych okolicznościach. Komuś stanie się krzywda. - Skąd wiedziałeś, że możesz zrobić ze mnie członka Dumy? – Tabby była nadal ogłuszona. Znowu była częścią czegoś. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak była spięta, dopóki Max nie przyjął jej do jego Dumy. Czuła się taka rozluźniona, ulżyło jej, miała od tego zawroty głowy. Max wzruszył ramionami. – Nie wiedziałem. Wiem tylko, że Luną Ricka jest Puma i teraz jest częścią jego Sfory. Miałem tylko nadzieję, że nie potrzebujesz Pumy za partnera, by to podziałało. Tabby zbladła. – Co by się stało, gdyby nie zadziałało? Max uśmiechnął się szeroko. – Byłabyś nadal pod moją ochroną do przyjazdu Ricka. Przyjazdu? – Ee. Alfa Poconos przyjeżdża? – Tabby cofnęła się, wpadając na Cyn i Glory. - Ał, cholera. Nie wierzę, że ten gnojek mnie uderzył. 143

Tabby odwróciła się, myśl o przerażającym Wilczym Alfie przelatywała jej przez głowę.– O cholera. Cyn, wszystko dobrze? - Pozwól mi spojrzeć. – Max obszedł ją, by podnieść na nogi Glory i Cyn. Jego palce lekko pogłaskały czerwone, obrzmiałe ciało. – Masz piekielnego siniaka. - Ałć. – Cyn wzdrygnęła się, odsuwając się od palców Max’a. – Ten gnojek zapłaci mi za to. - Pozwól, że my się tym zajmiemy. – Gabe podniósł kawałek dzieła, umieszczając go na stołku blisko roztrzaskanej lady. - Zmieńcie mnie, bym sama się tym zajęła! Mam dość już tego klubu futrzaków szwędającego się w moim salonie i rozwalającego moje życie! Max zachichotał. – Słyszałem, że pewien Niedźwiedź ma się o to zatroszczyć. Cyn wrzasnęła. Wszyscy zszokowani na nią spojrzeli. – Każdy oprócz mnie o tym wie? Max wycofał się z szeroko otwartymi oczami. – Może powinniśmy już iść. Gabe wycofał się razem ze swoim Alfą. – Dobry pomysł. – Dwaj mężczyźni uciekli, zmierzając w tym samym kierunku co Gary. - Tchórze! – Cyn krzyknęła za nimi. Glory zachichotała. – Właśnie spłoszyłaś jednego z najpotężniejszych mężczyzn w mieście. Cyn zmarszczyła nos. – Może być sobie Alfą, może też być potężny, ale w głębi siebie? Nadal jest facetem. – Kopnęła kawałek szkła. – Postaw przed nim wkurwioną kobietę, a ucieknie jak tchórz, którym jest. Tabby opadła szczęka. – Poznałaś żonę Max’a, prawda? Glory zaśmiała się tak bardzo, że Tabby nie była pewna, czy jest w stanie oddychać. Cyn przewróciła oczami. – No dalej, zróbmy tu porządek, zanim pokażą się Trzy Misie. Bóg wie, która z nas będzie musiała grać przed nimi blondynkę. - Chcesz bym powiedziała Julianowi by zajął się tym siniakiem? Spojrzenie jakie rzuciła jej Cyn powinno zamienić ją w kupkę popiołu. Zabawnie będzie patrzeć jak jej dwie przyjaciółki zostaną oznaczone! Wzięła miotłę, którą wręczyła jej Cyn i westchnęła. 144

Ta jasne. Zabawne.

145

ROZDZIAŁ ÓSMY - No i? - Nie. Nic. Bunny westchnął. Ryan był jeszcze bardziej sfrustrowany od niego. Wyciągnął swojego kuzyna ze szpitala na lunch mając nadzieję, że facet się zrelaksuje. Do diabła, tym razem nawet pozwolił Ryan’owi zjeść wszystkie kantalupy. Jeśli Ryan ściśnie jeszcze bardziej ten widelec, to zegnie go w pół. Taa. Nieźle to działa. Zadzwonił jego telefon. – Tabby? – Zamrugał. Chciał zabrać ją na lunch, ale skupił się na czymś innym - Przepraszam skarbie. Zapomniałem. Zabrałem na lunch Ryan’a. - Nie dlatego dzwonię. – Ucichła. – No dobra, to też. Bunny zmarszczył brwi. Brzmiała na wstrząśniętą. – Co się stało? - Kilka rzeczy. Nie panikuj. No dobra, na te dwa słowa był już na nogach, sięgając po swoją kurtkę. – Tabby. Powiedz. - Gary przyszedł do salonu. Trochę go zdemolował, ale nikt nie został poważnie ranny. Bunny warknął. Machnął do Ryana. – Gary był w salonie. Dwie sekundy później Ryan stał już na nogach. Rzucił kilka dwudziestek obok ich na wpółzjedzonego lunchu i skierowali się do wyjścia. - Nic ci nie jest? - Nic. Pojawili się Max z Gabe’em i obronili nas. Bunny zwolnił. Jeśli Puma Alfa i Zastępca byli tam, to wątpił, by Gary zrobił coś więcej, jak tylko je przestraszył. – Ktoś oberwał? - Jeden z pupilów Gary’ego spoliczkował Cyn, ale nic jej nie jest. - Zadzwoniłaś już do Juliana? - Zabroniono mi. Ale nie zabroniono jej mówić Bunny’emu. – Dobra dziewczynka. 146

- Dzięki. Ryanowi też mam nie mówić. Zaśmiał się. – Za późno. Już do was jedziemy. – Przyłożył dłoń do komórki – Nic im nie jest. Gabe i Max je obronili. Ryan wsiadł na swój motocykl i sięgnął po kask. – Dobrze. Ale i tak tam jadę. - Wiem. Daj mi zadzwonić do Juliana. Tylko Cyn ucierpiała, ale dziewczyny są nieźle wstrząśnięte. Ryan skinął i założył kask. - Już jedziemy skarbie. Przywieźć ci coś? - Może być lunch. Skrzywił się słysząc rozbawiony ton w jej głosie – Przepraszam. - Nie ma sprawy. – Westchnęła dramatycznie. – Zapomniałeś o mnie. Rozumiem. Poczuł jak się czerwieni. Niech to szlag. Jak ona mogła mu to robić? - Może być pizza? - Może być. Oh i upewnij się, żeby była z przynajmniej jednym dodatkowym mięsem i bekonem, dobra? - Robi się. Przyjedziemy najszybciej jak możemy. - Kocham cię. - Też cię kocham. –Machnął odjeżdżającemu Ryanowi, zanim zadzwonił do Juliana. - Ta? Nie przejmował się powitaniem. Julian brzmiał tak, jakby wcale tego nie potrzebował. - Gary zaatakował Cyn. Nic jej nie jest, ale jedziemy właśnie do niej do Living Art. Żadnej odpowiedzi. - Julian? - Kiedy w końcu go spotkasz, to walnij go ode mnie. - Więc uważasz, że znowu je zaatakuje? Julian westchnął. – Powiedzmy, że nie widzę żadnych innych możliwości.

147

- Jedziesz do salonu? - A czy niedźwiedzie srają w lesie? Bunny zaśmiał się. – Do zobaczenia na miejscu. – Rozłączył się. Zadzwonił do pizzerii u Lou’a i zamówił trzy familijne. Odpalił motocykl i wyjechał zastanawiając się, co jeszcze zdenerwowało Tabby. Niepokoiło ją coś więcej, jak tylko wizyta Gary’ego. Brzmiała na… podekscytowaną. A stawiał na to, że to Max i Gabe byli tego przyczyną. Może Gabe miał coś na Gary’ego, albo był w stanie to teraz zagwarantować, skoro facet zniszczył sklep i zaatakował Cyn. Tak jakby rozumiał, dlaczego szeryf nie aresztował go na miejscu. Wsadzenie zmiennego do ludzkiego więzienia zawsze było problemem. Mimo wiedzy, że Gary ze swoimi kumplami byli zamknięci, nawet w nocy, nie tak szybko uspokoiłoby to jego umysł. Do diabła, w tym momencie stawiał, że wszyscy mogliby skorzystać na tej przerwie. Pomoże dziewczynom posprzątać salon i zamknąć go na resztę dnia. Potem zabierze Tabby na poszukiwanie domu. Przyjechał do Living Art. z pizzami i tworzącym się planem. Wszystkie myśli uleciały mu z głowy, kiedy zauważył roztrzaskaną szklaną ladę z utkwionym w niej kijem baseballowym. – Skurwysyn. - Powiedziałem to samo. – Szczęka Ryana była tak bardzo mocno zaciśnięta, aż Bunny był zaskoczony, że ma on jeszcze zęby. - Nic nam nie jest. Ryan spojrzał gniewnie na Glory. – Zaatakował cię. Wzruszyła ramionami. Cholernie dobrze próbowała wyglądać nonszalancko, ale Bunny widział jak drżała. – Zaatakował Cyn i Tabby. Ja stałam na uboczu. Ryan wziął głęboki wdech. Potem jeszcze jeden. Bunny już widział, jak jego Niedźwiedź porusza się pod jego skórą, bardzo pragnąc się wydostać, upolować faceta, który śmiał zagrozić jego partnerce i rozerwać go na strzępy. – Zajebię go na amen. - Stań w kolejce. – Julian wkroczył w sam środek chaosu. Srebro nadal połyskiwało w jego włosach, a jego czarne oczy lśniły szarym blaskiem. – Gdzie jest Cyn? Glory odsunęła się od Ryana i nisko warknęła. – Powiedziała, że idzie na gryza. Trzej mężczyźni znieruchomiali. – Nie zrobiłaby tego. – Bunny zapatrzył się na zasłonięty kurtyną obszar, zastanawiając się, czy naprawdę była taka głupia. - Zrobiłaby. – Julian chodził dookoła niego nadal niepewnym krokiem. – Gdzie jest Tabby? - Wyszła. Powiedziała, że musi się upewnić, że Cyn nie zrobi niczego głupiego. – Glory zmarszczyła brwi patrząc na trzech jęczących mężczyzn. – No co? 148

- Pomyślałaś, że chciała iść na lunch? - No cóż, taa. – Zamrugała na Ryana. - A nie poszła? - Cholera. Myślicie, że poszła do ciotki Laury? Ryan wzruszy ramionami. – Wcześniej tak zrobiła. Mama powiedziała jej, że to Julian powinien czynić honory. Julian zajęczał. – Niech to szlag. – Przeczesał włosy palcami. – Robi się coraz lepiej. - Znajdziemy ją Julian. - I wtedy zwiążę ten jej piękny tyłek i ją oznaczę. – Julian wyszedł z salonu. - Myślałem, że powiedziałeś, że jeszcze nie czas? – Bunny krzyknął za nim. - Taa, no cóż, harmonogram zjebał się w całości. Bunny zachichotał. Tabby mogłaby próbować zatrzymać Cyn przed zrobieniem czegoś głupiego. Może Glory wie co się stało. – Wiesz może, gdzie te dwie poszły? - Myślę, że Cyn mówiła coś o Emmie. Dwaj Niedźwiedzie wymienili spojrzenia. – Myślisz, że Emma by to zrobiła? – Ryan przesunął się obok Glory, odgradzając ją. Spojrzała na niego gniewnie. - Nie znam jej na tyle dobrze, by to przyznać. – Tylko raz spotkali drobną Curanę, ale jej potęga była niezaprzeczalna. Bunny nie sądził by Emma zrobiłaby coś, o co wcześniej została poproszona by tego nie robić. Ale z kobiecą Alfą nigdy nic nie wiadomo. - Może lepiej idź je poszukać. - Taa. Ryan zostań tutaj, pomóż Glory posprzątać. Przyprowadzę Cyn i Tabby z powrotem w jednym kawałku. – Uniósł palec automatycznie powstrzymując protest Glory. – Zrób tak, proszę. Tabby będzie lżej na duszy wiedząc, że ktoś ma na ciebie oko. Zamknęła buzię. Jej westchnienie brzmiało na wymuszone, prawie się zaśmiał. – No dobra. Sierściuch może zostać. - Rany, dzięki. – Ryan przewrócił oczami. – Zaopiekuj się nimi. Zadzwonię do rodziców i dam im znać co się dzieje. Bunny machnął im i skierował się do wyjścia, zostawiając chłodne pizze na stołku. Miał nadzieję, że Glory była głodna. Miał przeczucie, że nie wróci, nim staną się całkiem zimne. 149

- Daj spokój Cyn. Wiesz, że Julian zamierza cię zmienić. Nie możesz po prostu poczekać? Cyn odwróciła się do niej. Były tylko pół bloku od Wallflower, osobliwego sklepu, który Emma prowadziła razem ze swoją Betą, Becky. – Wiesz dlaczego nie siedzę na dupie i nie czekam na niego? Tabby ugryzła się w wargę. Nie, nie wiedziała, ale skoro Cyn już mówiła, to nie chciała przerywać i ryzykować by ją uciszyła. Cyn rzadko mówiła o tym, dlaczego coś robiła. Po prostu to robiła. - Moja mama zawsze czekała na mojego ojca. Zawsze. Do tego stopnia, że nawet kurwa nie kichnęła bez jego pozwolenia. Pozwoliła mu podejmować wszystkie decyzje, kierować jej życiem. A po jego śmierci, była kurewsko zagubiona. Bez niego ledwo mogła funkcjonować. - Cyn. A myślisz, że jakbym się czuła, gdybym straciła Alex’a? Cyn zamrugała. – To co innego. - Być może. Gdybym to przeżyła, pewnie byłabym w stanie funkcjonować. Wiem, że mogę się o siebie zatroszczyć. Udowodniłam to. - Co masz na myśli mówiąc „gdybyś to przeżyła”? Tabby wzdrygnęła się. –Większość zmiennych nie przeżywa śmierci swoich partnerów. Cyn opadła szczęka. – Naprawdę? Wasze życia są ze sobą związane? - No raczej. Tym jest właśnie partnerstwo, Cyn. Jesteśmy połówkami tworzącymi całość. Jeśli połowa twojego ciała umrze, jeśli połowa twojego serca przestanie bić, to co może się z tobą stać? Cyn zamknęła buzię. Wyglądała na przerażoną. – Heh. Może to całe partnerstwo nie jest wcale takim podniecającym pomysłem. - A może to właśnie dlatego Julian postanowił zaczekać. Musisz być pewna, że to jest to, czego pragniesz, zanim zwiążesz swoje życie z jego. Cyn zbliżyła się, zniżając głos. – Chciałaś tego? Chciałaś związać swoje życie z życiem kogoś innego? Tabby skinęła. – To najbardziej niewiarygodne uczucie, jakie kiedykolwiek miałam. Chętnie zrobiłabym to jeszcze raz, gdyby oznaczało to, że dostanę Alex’a. – Położyła dłoń na ramieniu Cyn. – On jest moim domem, Cyn. 150

- Hola. – Wstrząśnięty wyraz twarzy Cyn zanikł. Doskonale wiedziała ile dla Tabby znaczy dom. – A jeśli opuści Halle? - Będę siedziała z tyłu na jego motocyklu. Po tym jak dostanę naprawdę dobry powód, by z nim wyjechać. – Tabby uśmiechnęła się szeroko. – Partner nie oznacza popychadło, Cyn. Powoli kiwnęła. – Muszę o tym pomyśleć. – Zrobiła krok do tyłu i odwróciła się na pięcie. – Ale i tak porozmawiam z Emmą. Tabby jęknęła. – Daj spokój, Cyn. Alex przywiezie pizzę, do cholery! – Zaburczało jej brzuchu. Była głodna. Cyn zaśmiała się i otworzyła drzwi do Wallflowers. - Dzień dobry paniom. W czym mogę pomóc? – Becky Holt z uśmiechem uniosła się z wiktoriańskiej, kremowej kanapy. Pierwszy raz Tabby była we Wallflower i rozglądała się z zainteresowaniem. Wallflowers był interesem, który dostarczał ludziom lubiącym ręczne rzemiosło, dzieła wykonane przez artystów. Ekscentryczny sklep zajmował się spedycją rzeźbionych ręcznie kukułek mierzących czas, obrazów, staromodnych luster, masek, płytek… i czegokolwiek, co mogłoby zostać użyte do udekorowania ściany. Zabytkowy pled przykrywał zniszczone, podłogi z ciemnego drewna. Mała, wiktoriańska sofa, pokryta miękkim, kremowym brokatem, ozdabiała centrum. Przed nią stał stolik do kawy Królowej Anny z bogatego wiśniowego drewna, z umieszczoną na nim srebrną zastawą do herbaty. Dwa wiktoriańskie krzesła, z tej samej kremowej tkaniny, stały przodem do kanapy, tworząc małe, ciepłe miejsce dla grupki prowadzącej rozmowę. Naprzeciw jednej ściany znajdował gazowy kominek z bogato ozdobionym, wyrzeźbionym gzymsem. Na nim były ustawione, oprawione w srebrne ramy zdjęcia, wszystkie albo czarno-białe albo złagodzone sepią. Wiśniowo- szklana lada, tak wiktoriańska, jak tylko mogliby to zrobić, a jednocześnie bardzo funkcjonalna, zaszczyciła jedną ścianę, ze stojącą na niej staromodnie wyglądająca kasą fiskalną. Emma i Becky stworzyły atmosferę z minionej epoki, a sklep był ciepły i przytulny. W te chłodne wrześniowe popołudnie w kominku wesoło trzeszczał ogień, a światło padało na śliczną drewnianą, wiśniową boazerię. Tapeta bogata w róże ogrzewała ściany. Było tu bardzo kobieco, a obie damy oczywiście to kochały. Tabby już widziała siebie spędzającą tutaj swój wolny czas, otoczoną serdecznym przyjęciem Emmy i Becky emanującym w stronę każdego klienta. - Przyszłam porozmawiać z Emmą. Jest może? – Cyn uniosła biodro i przerzuciła za siebie swoje ciemne włosy. Dla kogoś kto jej nie znał, wyglądała na szczególnie niewzruszoną, ale Tabby widziała w jaki sposób jej ciemne oczy błyszczały na widok tej pięknej lady z wiśniowego drewna. Becky zawahała się uśmiechając, gdy patrzyła na poturbowaną twarz Cyn. Jej oczy zwęziły się. - Co się stało? 151

- Nic. Chcę tylko porozmawiać z nią o ugryzieniu. Jestem Cyn Reyes. Właścicielka salonu tatuaży Living Art. Dwie kobiety patrzyły się na siebie przez chwilę, zanim Becky westchnęła. – Problem jest z Garym, czy z tym, że jesteś partnerką jednego z Niedźwiedzi? – Odwróciła się do Tabby, gdy Cyn opadła szczęka. – Jak on się nazywa? - Julian. – Odpowiedziała Tabby. Zignorowała gniewne spojrzenie Cyn, uśmiechając się do Bety. Jej Bety, skoro Max przyjął ją do Dumy. - Heh. Simon coś o tym wspomniał. – Becky postukała w zęby swoimi paznokciami. – I wydaje mi się, że Emma mówiła coś o pozostawieniu tego twojemu partnerowi. Cyn przesunęła się, a jej wargi się zacisnęły. Jej latynoski temperament znowu zaczynał się ujawniać. Becky zaśmiała się. – Hej, jeżeli zależałoby to ode mnie, miałabyś prawo wyboru. Ja go nie miałam, podobnie jak Emma. - Więc nie chciałaś się zmienić i mieć partnera? – Cyn rzuciła się na słowa Bety z dziecięcą radością. Becky zaśmiała się. – Oj, cholernie tego chciałam. Pragnęłam jedynie zdecydować kiedy. Tabby zaśmiała się. – Widzisz? Mówiłam ci, że to nic strasznego. Powoli uśmiech Becky stał się niegodziwy. – Niee. Całkowicie nic strasznego. I mając partnera, który cię zmieni sprawia, że jest to jeszcze bardziej specjalne. Razem z Emmą byłyśmy ludźmi, kiedy Max i Simon nas oznaczyli. Zostali zmienieni przez starego Alfę, Jonathana Friedeline’a i z tego co mówił Simon, chciał by to wyglądało troszkę inaczej. - Dlaczego? Cyn zadała dobre pytanie. Tabby nie spotkała wcześniej stworzonego zmiennego. Jej dawny Alfa nie pozwoliłby na to, z wyjątkiem partnerów. - Ukąszenie partnera maskuje ból spowodowany ugryzieniem, które cię zmienia. Jedyną inną osobą, którą znam, zmienioną nie przez swojego partnera, była Sheri Giordano i prawie zagryziono ją na śmierć. Nadal nosi blizny po walce, którą stoczyła z nękającym ją Wilkiem. – Dłoń Becky zawędrowała do jej szyi. Tabby wiedziała, że miała tam kilka blizn po swoim własnym napastniku. – Można to zrobić i zostanie to wykonane, ale jestem jedną z tych, którzy wolą przyjemność od bólu. Nie lubię bólu. Rani mnie. - Becks? Z kim rozmawiasz? – Emma wyszła z zaplecza, jej brązowe oczy zamigotały wesoło, dopóki nie zauważyła twarzy Cyn. – Cyn! Tabby! Co słychać? Oh, twoja biedna twarz! Tabby zniżyła głowę z szacunku do Curany. – Emmo. 152

Oczy Emmy otworzyły się szeroko. – To prawda. Max zaakceptował cię w Dumie. – Zaśmiała się dźwiękiem głośnym i wesołym. – Rick się zesra na stojąco. - Emma!- Becky przewróciła oczami. – Eh. Ignorujcie ją. Słuchaj Cyn? Idę dla ciebie po jakiś lód, dobrze? Usiądźcie, zaraz wracam. Cyn usiadła. – Dzięki. - Rick powinien się zjawić za dzień lub dwa. – Emma uśmiechnęła się delikatnie do Tabby. – Myślałaś, że zostawię cię ze statusem Wyrzutka? Tabby zadrżała. Nie chciała poznać Alfy Poconos i jego Luny! Becky wróciła z torebką lodu i wręczyła ją Cyn. – Połóż to na twarzy. Potrzebujesz jakiegoś Ibuprofenu? Cyn pokręciła przecząco głową, oczami wędrowała po sklepie. Tabby pochyliła się do Becky i szepnęła. – Jak do cholery mam się wymigać od spotkania z Rickiem Lowell? Emma parsknęła i wręczyła szklankę wody i dwie pigułki Cyn. – Weź to, bez gadania. Musisz jechać do szpitala? – Cyn znowu pokręciła głową i połknęła pigułki, wyglądając na ogłuszoną. – A ty! – Wskazała na Tabby. – Rick nie jest taki zły. A Belle cię pokocha. Tabby była przerażona. – Tego właśnie się obawiam. Wolałaby mój tyłek z sosem do steków, czy z może z Heinz’em – 57? - Cienias. – Emma kaszlnęła w swoją pięść. Zaśmiała się, gdy Tabby pokazała jej język. Poważnie. Rick naprawdę nie jest taki zły, jak się wydaje. Wygląda tylko przerażająco. - Myślałam, że jestem członkiem Dumy prawda? Nie może mnie zabrać? Wyraz twarzy Emmy złagodniał. – Nie Tabby. Nikt poza tobą samą nie może zmusić cię do odejścia. - No dobra. Wow. – Tabby zamrugała cofając łzy, które pojawiły się znikąd. Boże, zamieniała się w taką idiotkę. – Dziękuję. - Najgorsze co może zrobić Rick, to zdecydować, że nie chce mieć z tobą nic wspólnego, a znając go, to się nie stanie. Bądź z nim szczera, ze wszystkim. Potraktuje cię sprawiedliwie, obiecuję. Tabby znowu zniżyła głowę. – Tak Curano. - Cyn? 153

Tabby się cofnęła. Julian je znalazł. - Czego? Oskarżycielski ton głosu Cyn nie był dla Tabby niespodzianką, ale dla wyglądających na zszokowane Emmę i Becky, był. Jego oczy błysnęły na widok jej potłuczonej twarzy. – Chcesz o tym porozmawiać? - A co jest do obgadania? Podjąłeś decyzję o moim życiu nie przejmując się… Co jest z twoimi włosami? Tabby odwróciła się. Połowa włosów Juliana nadal była biała. Szare światełka tańczyły w jego oczach. Cokolwiek zrobił by pomóc Chloe, nie ocknął się z tego całkowicie. Wyglądał na wyczerpanego, jak nie z tego świata . – Uleczanie okazało się trudniejsze, niż sądziłem. Była dalej we śnie, niż początkowo zakładałem. Hę? – Co to do cholery oznacza? Julian uśmiechnął się do niej. – Nie przejmuj się tym. – Zwrócił swoją uwagę z powrotem na Cyn. – Pozwól mi to uleczyć. Proszę? Tabby złapała za ramiona Cyn. – Proszę Cyn, pozwól mu. - No dobra. – Wręczyła Becky torebkę z lodem i skierowała się do Juliana. Facet trząsł się, czy to z wyczerpania, czy ze złości, Tabby nie potrafiła tego powiedzieć. Jego oczy były nadal głęboko ciemnobrązowe, ale te srebrne refleksy zbijały ją z tropu. Palcami przesunął po twarzy Cyn. Biel w jego włosach się pogłębiła, pod jego dłonią siniaki zniknęły. Opuchlizna zeszła, czerń i błękit zamieniły się w zdrowy róż. Kiedy skończył, trząsł się jak osika. - Wow – wydyszała Emma. Tabby była pewna, że pierwszy raz ta kobieta została wstrząśnięta tak, aż zaniemówiła. - Wiem, że mi nie ufasz. Chciałem dać nam trochę czasu na poznanie siebie, zanim cię zmienię. Czy to taki zły pomysł? Cyn wzruszyła ramionami, wyglądając na zawstydzoną. – Powiedziałeś również, że jeszcze nie nadszedł czas. Proszę, możesz to mi wyjaśnić? Zamknął oczy ze zmęczenia. – Ja… wiem o czymś. To cześć tego kim i czym jestem, ale to co widzę jest niekompletne. Wszystko co wiem to to, że jeśli zmienię cię, zanim nie nadejdzie odpowiedni moment, to pojawią się poważne następstwa. 154

- Jakiego rodzaju? Otworzył oczy. Coś w wyrazie jego twarzy sprawiło, że Tabby przeszły ciarki po plecach i nagle wiedziała, dlaczego Julian przeciągał oznaczenie Cyn. – Żadne z was nie przeżyje. Julian skinął. – To się zbliża. Nie widzę co się wydarzy, ale wiem, że decyzja, która musi zostać podjęta, zmieni wszystko. – Wyciągnął dłoń w stronę Cyn. – Proszę, zaufaj mi. Cyn przyglądała się Julianowi. Tabby nie mogła odczytać wyrazu jej twarzy. Była zamknięta, zaglądała w głąb siebie. Zorientowała się, że Cyn musiała porównać swoją własną przeszłość z tym, co widziała w przyszłości jej przyjaciół – Daj mi coś. Jakąś informację, której nie znam. Wszystko co się dowiedziałam o tobie, o nas, usłyszałam od innych ludzi. Daj mi coś od siebie. Julian opuścił dłoń. – Nie jestem pewien czy przeżyję to, co nadejdzie. Cyn wzięła głęboki oddech i skinęła. – To jest powód, dla którego mnie nie oznaczyłeś?- Zrobiła mały cytat swoimi palcami. - Jeden z nich, tak. Odwróciła od niego wzrok. Zaczęła stukać stopą. – Starałeś się ratować moje życie. – Spojrzała na niego gniewnie. – Czeka nas miła, długa pogawędka na temat tego co powinieneś, a czego nie powinieneś przede mną ukrywać. Zrozumiano? Kiwnął. Zgadzając się z tym, czy też nie, Tabby nie miała pojęcia. - No dobra. Zrobisz to co musisz i ja zrobię to samo. - Jeśli staniesz się Pumą bądź Wilkiem, stracisz życie. Brzmiał tak pewnie, że Tabby nie mogła w niego wątpić. – Cyn, powinnaś poczekać. Skinęła. – Nie jestem idiotką. – Odwróciła się do Juliana. –Podaj mi powody, przez które żądasz tego ode mnie. Jest bardziej prawdopodobne, że chętniej tego wysłucham, niż jakiś bzdur o byciu nie gotową. Załapałeś? Znowu kiwnął. - Rozprawię się z tobą później. – Otworzył usta by przemówić, ale Cyn uniosła dłoń, powstrzymując go. Tabby powiedziałaby, że nadal jest wściekła, ten latynoski temperament nadal się irytował - Muszę posprzątać salon. Tabby, zrób coś dla mnie. Upewnij się, że on dotrze do domu. Wygląda jakby był w połowie martwy. - Możemy najpierw podrzucić ciebie.

155

Cyn uśmiechnęła się. – Przyzwyczaiłam się do spaceru. – Skierowała się do drzwi, upewniając się, że w drodze do wyjścia uniknie dotyku Juliana. – Pa Emma. Pa Becky. Kobiety odpowiedziały na jej pożegnanie i obserwowały ją przez szybę w oknie. Julian nadal stał tyłem do wyjścia, miał pusty wyraz twarzy. Tabby wiedziała, że reakcja Cyn go zraniła. - No cóż. A to zabawne. Nie było. – Emma z rękoma na biodrach pokręciła głową. –Ktoś musi ją wyluzować. Może jakąś drzemkę7. Tabby zaczęła się śmiać. Julian przewrócił oczami. – Zajmę się nią, nie martw się. - Czy jej się to podoba, czy nie? Tabby podskoczyła by obronić swojego przyjaciela. – Jej się wydaje, że nie potrzebuje opieki. Ma powody, dla których się tak zachowuje. Wiem o kilku z nich, ale nie o wszystkich. Emma, pamiętasz co mi powiedziałaś o Ricku, że powinnam być z nim szczera i powiedzieć mu wszystko? Julian, to właśnie powinieneś zrobić z Cyn. Ona tak jakby miała zagrzybione dzieciństwo. - Że co? - Była karmiona wieloma bzdurami. - Oh. Taa, to by zrobiło swoje - Emma machnęła ręką. – Słuchajcie, mam do uporządkowania inwentarz. Porozmawiam z wami wszystkimi później. I Tabby? Bądź dostępna, kiedy Rick przyjedzie, dobrze? – Zanim Tabby mogła zaprotestować, Emma była już za kurtyną, efektywnie ją uciszając. - Niezłe wyjście. – Tabby odwróciła się z powrotem do Juliana. Uśmiechał się. Większość z jego włosów było naturalnie czarnych. Niewiele mogło powstrzymać Juliana na długo, nawet odrzucenie jego własnej partnerki. Tabby stawiała, że już sobie wyobrażał jak sobie poradzić z temperamentem Cyn. - Dobra w tym jest. – Becky opadła na kanapę. – Kryzys opanowany? - Na razie – powiedział Julian. Podarował Tabby długie spojrzenie. – Musimy pogadać. - Eh. Więcej gadania? Skończyłam rozmawiać. Co powiesz o polowaniu? Wyraz twarzy Juliana był pusty. – Polowanie? - Nie lunch. Pizza pewnie jest już zimna, a Alex właśnie zjadł beze mnie. - Nie chciałby, żebyś szła tam sama. 7

A my doskonale wiemy jak wyglądają drzemki u Pum ;)

156

Uśmiechnęła się szeroko. – Nie będę. Ty będziesz ze mną. – Uniosła dłoń i poklepała go po policzku. – Nie chciałbyś teraz pójść na milutkiego, ciepłego zajączka? - Dobra, ale dasz mu znać, gdzie jesteśmy. - Da się zrobić. No dalej, idziemy. Umieram z oczekiwania na dobry bieg. - Amen. – Julian całkowicie zadrżał. – Chciałbym znaleźć się już w swoim futrze. - Zatem załatwione. – Wiedziała też, do którego miejsca go zabrać. Wystarczająco daleko od uniwersytetu, by Gary nie mógł jej dorwać bez sprzeciwienia się rozkazom lokalnej Alfy, ale wystarczająco blisko, by nie musiała najechać na sąsiednie miasteczko tylko po to, by unikać uniwersytetu. Pomachała na pożegnanie Becky i wyciągnęła Juliana ze sklepu. – No dalej, samochód jest tam. Uśmiech Juliana zamienił się w ponury. – Oczywiście, że jest. Zatrzymała się. – Oho. Dlaczego mam wrażenie, że to jest jeden z tych ‘wiem coś czego ty nie wiesz’ momentów? Julian zatrzymał się. – Zabierasz mnie do lasu na północny wschód od Halle, tego położonego najdalej od uniwersytetu. Zmienimy się, pobiegamy i będzie tam Gary. Będziemy walczyć. Jestem całkiem pewny, że przeżyjesz. Tabby zamrugała. – Jak do kurwy nędzy Gary się dowie, że idziemy pobiegać? Dopiero co zadecydowaliśmy o tym! - Nie wie. Umyślnie ignoruje bezpośredni rozkaz Max’a, by zostać w uniwersyteckim miasteczku. Dlaczego, nie mam pojęcia, ale tak jest. Cholera. – No dobra, może być Burger King na lunch. – Albo może skierują się w całkowicie przeciwnym kierunku, a dokładnie za miasteczko uniwersyteckie? Pokręcił głową i złapał ją za ramię. – Jeśli teraz tego nie zrobimy, zginą ludzie. No cóż, cholera. – Gdzie jest Alex? Julian pokręcił głową. – Nie wiem. Nie wiem niczego po.. Oh. O cholera. Po jego śmierci. Wyjęła telefon i podała Julianowi. – Dzwoń.

157

Wyglądał na przestraszonego, ale tylko przez chwilę. Z napięciem na twarzy zaczął wystukiwać numer. – Bunny? Spotkaj się ze mną i Tabby w lesie na północny wschód od Halle. Idziemy zapolować. – Wzdrygnął się i odsunął telefon od swojego ucha. Tabby mogła usłyszeć ryk Alexa po drugiej stronie linii. – Słuchaj mnie! To ważne. – Rozkazujący ton pochodził z głosu Juliana. Po drugiej stronie linii Alex przestał ryczeć. – Miałem wizję. Musisz się z nami tam spotkać. Zrozumiałeś? - Zrozumiałem. – Usłyszała jak zahuczał Alex. Otworzyła drzwi Jeepa i wsiadła zapinając pas bezpieczeństwa. Julian dołączył do niej i odpaliła silnik. – Uważaj na nią Julian. - Dam z siebie wszystko. Wystartowała z piskiem opon zmierzając w stronę granic Halle. - Daj więcej. Poczuła ponury uśmiech flirtujący na jej ustach. Jej wielki, nadopiekuńczy Niedźwiedź dostawał szału przez to, że nie może być tym, który ma ją ochronić. - Będziemy na miejscu za dwadzieścia minut. Przyjedź najszybciej jak możesz. – Julian rozłączył się i położył telefon na desce rozdzielczej. Zamrugała. – To wszystko? Tylko Alex jest naszym wsparciem? Julian uśmiechnął się. Miał jeden z tych zagadkowych wyrazów twarzy, które zaczynała już rozumieć. Oznaczały, iż wiedział więcej, niż był skłonny zdradzić. – Pozostali przybędą, kiedy będą potrzebni. Tyle wiem. - No dobra. – Nie była pewna czy kilka telefonów więcej nie byłoby lepsze, ale musiała zaufać Julianowi, że wiedział co robi.

- Ryan, musimy iść. - Nie. – Oczy Ryana nie opuściły ani razu Glory. Cały czas były koloru głębokiego, czekoladowego brązu. – Ty idź. Ja muszę zostać i bronić mojej partnerki. - Nie potrzebuję ochrony! – Zazgrzytała Glory spomiędzy zaciśniętych zębów. Bunny zgodził się. – Ona ma rację. Julian miał wizję. Razem z Tabby kierują się w stronę lasu i wydaje mi się, że jadą dorwać Garrego. Potrzebują nas. Glory nie. Glory zmrużyła oczy. – I nie zostawisz mnie z tyłu, gdy moja przyjaciółka znajduje się w niebezpieczeństwie. - Chcesz iść? 158

Otworzyła usta by odpowiedzieć i zauważyła uśmieszek na twarzy Ryana. – Chcę z tobą iść. Dupku. Rzucił głowę do tyłu i się zaśmiał. – Nigdzie nie idziesz. - Kto tak powiedział? - Ja tak powiedziałem. Gary może mieć więcej przyjaciół, o których nie wiemy. Nie zostawię cię bez ochrony. Chochlicza twarzyczka Glory zmieniła się w ponurą. – Partnerka twojego kuzyna jest w niebezpieczeństwie. Możesz rozwiązać swój problem wsadzając mnie na swój motocykl i biorąc mnie ze sobą. W ten sposób ochraniając nas obie. Podczas walki będziesz wiedział, gdzie jestem. – Nagle spojrzała na niego gniewnie. – A jeśli uważasz, że możesz mnie tu zamknąć, podczas gdy Tabby ma kłopoty, to gorzko się mylisz. Wykombinuję jak stąd wyjść i kiedy to zrobię, zamienię twoje życie w piekło. – Wyciągnęła dłoń i chwyciła jego koszulę, energicznie przyciągając w dół o wiele większego od siebie faceta. Bunny wiedział, że Ryan na to pozwolił. Miałaby większą szansę unieść siebie z podłogi, niż przyciągnąć go w dół, gdyby tylko tego zechciał. – Zrozumieliśmy się? Ryan udawał, że się zastanawiał. – Zdefiniuj życie w piekle. Warknęła na niego. – Miałeś kiedyś wewnątrz swojego ochraniacza na genitalia rozmazaną maść rozgrzewającą? Wyraz twarzy Ryana był pusty. – Ee. Tak. To może być wersja piekła. Nie mieli na to czasu. – Ludzie, musimy iść. Ryan westchnął. – Zostaniesz tam, gdzie cię zostawię, Glory. – Kiedy chciała się kłócić, zakrył jej usta dłonią, która tak naprawdę zakrywała jej pół twarzy. – Mówię poważnie. Nie jesteś w ogóle gotowa, by stoczyć walkę ze zmiennym. Nie mogę jednocześnie walczyć i cię bronić. Zrozumiałaś? Skinęła. - Zabierz klucze od sklepu i zacznij zamykać. Pobiegła na zaplecze. - I tak chciałeś ją zabrać. – Bunny był tego pewien. Jego uparty kuzyn poddał się zbyt łatwo. Ryan wzruszył ramionami. – Musi zacząć mi ufać. Jeśli pomoże uleganie jej, to w porządku. Ale zrozum, że jest dla mnie najważniejsza. Jeśli pojawi się jakikolwiek znak, że jest w niebezpieczeństwie, bądź jest zrozpaczona, to mnie nie ma. 159

Bunny skinął głową. Rozumiał. Czuł to samo w stosunku do Tabby. - Idziemy. – Glory jakoś zdołała jednocześnie tupać i wyfrunąć z zaplecza. To było niesamowite. Bunny domyślił się, że miało to coś wspólnego z tymi drobnymi, jakby cygańskimi ciuchami, które uwielbiała. - Słyszałeś kobietę, idziemy. – Ryan podążył za Glory ku wyjściu, Bunny poszedł w ich ślady. Miał nadzieję, że Pumy zrozumieją, jak bardzo chciał zakończyć sprawy z Garym. Jeśli Wilk położy łapę na Tabby, to zwinie go jak dywan. Tabby wysiadła z Jeep’a i zaczęła się rozbierać. Nie da rady zmienić się w ubraniach, bo można się w nich zaplątać. Plotka głosiła, że to zdarzyło się Emmie podczas jej pierwszej zmiany, chociaż szczegóły były niejasne, a ona miała tendencję do wycia, gdy jej partner o tym wspominał. Tabby złożyła starannie ubranie i odłożyła na miejsce pasażera. - Trzymaj. Odwróciła się by wziąć od Juliana jego ubranie i pierwszy raz zobaczyła go nagiego. Jasny gwint. Chłoptaś był niczego sobie. Przejechała po nim wzrokiem, pogwizdując na niego jak wilk. Gładka skóra opinała odznaczające się mięśnie. Nieźle ukształtowane mięśnie na klacie bez śladu włosków schodziły w dół po muskularnym brzuchu i do penisa, który, pomimo jej ograniczonego doświadczenia ( i jego ograniczonego zainteresowania), nadal wyglądał imponująco. Jego nogi były długie i szczupłe. Do diabła, nawet jego stopy były seksowne. Julian miał budowę biegacza, był silny i gładki. Alex był zbudowany bardziej jak trener, bądź zapaśnik. Mogła łatwo zobaczyć, jak Cyn całkowicie się zatraci, kiedy w końcu dorwie Juliana nagiego. Poruszył brwiami. Zuchwały, szeroki uśmiech pojawił się na jego twarzy. – Nie jesteś taka zła. Przyjrzała mu się z podziwem. – Cyn ma cholerne kłopoty. Trochę rozbawienia uleciało z jego twarzy. – Taa. Jeśli przeżyję. Mogła wyczuć jego zdenerwowanie i determinację. Cokolwiek miało się teraz stać, było nieuniknione. Zrobiłaby wszystko, co może, by zobaczyć jak Julian wychodzi z tego cało.Zmieńmy się. Skinął i zaczął się zmieniać. Oglądanie jak inna osoba się zmienia, było niewiarygodne. Nie było żadnego oślepiającego błysku światła i bam, mamy niedźwiedzia. Nie było też dźwięku chrupnięcia, mielenia kości i skwierku agonii widzianą w horrorach. To było bardziej, jakby woda spływała na osobę, przesuwając ich, zaginając, mieszając z ich zwierzęciem w płynnym zamgleniu snu dopóki mężczyzna nie zniknął i nie został wyłącznie Niedźwiedź. Wiedziała, że jeśli dotknie go w trakcie zmiany, nie poczuje nic prócz ciepła, pocieszającej obecności mężczyzny i zwierzęcia przepływającej przez jej palce. Ktoś przyglądający się obok założyłby, że odczucie było mokre 160

lub szlamowate, ale nie było takie. Było to przewiewne i dźwięczało w jej dłoniach. Było zmysłowe i niewinne w sposób, w jaki nie-zmienni nigdy by tego nie zrozumieli. Kiedy Julian skończył przemianę, pierwszy raz mogła porządnie spojrzeć na Niedźwiedzia Kermode. Był prawie śnieżno- biały z powierzchownym złotym blaskiem futra na ramionach i wzdłuż pleców. Miał gruby, krótki ogon i długi pysk z czarnym nosem. Miał ogólny kształt czarnego niedźwiedzia z jego zaokrąglonymi uszami i gładkim ciałem, w przeciwieństwie do bardziej zaokrąglonej twarzy Alex’a i zgarbionymi, muskularnymi plecami. Był spokojnie kilka stóp krótszy od Niedźwiedzia Alex’a. Zamień mu jego białe futro na czarne, a czułby się w tych lasach jak w domu. Julian zaburczał na nią. Chciał by przywołała swojego Wilka. Z uśmieszkiem, poddała się przemianie, wydobywając na zewnątrz swoją Wilczycę, będąc bardziej niż gotowa na bieg na czterech łapach. Uniosła nos do wiatru, łapiąc słaby zapach królika, myszy i sporadycznie sarny. Żadnego znaku obecności Gary’ego i jego kumpli. W każdym razie jeszcze nie. Wielki, biały Niedźwiedź opadł na plecy i zaczął tarzać się po ziemi, wydobywał się z niego dziwny dźwięk. Gdyby nie wiedziała, przysięgłaby że się z niej śmiał. Warknęła głośno na niego, tańcząc wokół niego, pragnąc by się ruszył. Julian wstał i potrząsnął głową, liżąc jej ucho. Jeszcze raz wydał ten dziwny dźwięk tuż przed tym jak uniósł się na czterech łapach, czekając by prowadziła. Pyskiem wskazała na północ. Julian skinął swoją wielką, białą głową i podążył za nią. Utrzymywała łatwe dla niego tempo nie będąc pewną, jak dużo energii będzie potrzebował w nadchodzącej walce. A kłucie jej uszu mówiło, że bitwa praktycznie wisiała nad nimi z lub bez zapachu Gary’ego.

Zauważył jej Jeep’a, ale nie ją. Do diabła. Powinna była na niego zaczekać, zamiast iść sama. Bóg wie w jakie kłopoty się wpakuje, zanim ją znajdzie. Pieprzyć fakt, że był z nią Julian, to on musiał być tym, który ją ochrania. Bunny starał się ze wszystkich sił, by uciszyć swój rosnący niepokój. Nie wiedział czy wpadła już na Gary’ego, czy jeszcze nie, ale stąd musieli już podążać cicho, zostawiając za sobą motocykle. Ryk ich Harleyów mógłby zaalarmować Gary’ego o ich obecności, a zdecydowanie nie potrzebowali tego. Jeśli będą mieli szczęście, to dorwie Gary’ego, zanim wyrządzi kolejne szkody. Gdyby mogli zaprowadzić go do Alfy i udowodnić, że sprzeciwił się rozkazom lokalnych władz, to wygnaliby go z Halle, prawdopodobnie nawet zostałby zdyscyplinowany przez swojego własnego Alfę Sfory. Bunny mógł mieć tylko nadzieję. Zaparkował motocyklem obok SUV’a Tabby i wyłączył silnik. – Gotowi?

161

Ryan zdjął swój kask i zsiadł. – Jeszcze chwileczkę. – Wyciągnął dłoń, by zabrać kask Glory. Jej jasno niebieskie włosy opadły aż do talii. Z oszołomionego wyrazu jej twarzy wywnioskował, że nigdy wcześniej nie jechała motocyklem. Albo, że zawsze zostawała na asfalcie. Jazda przez lasy była nieprzyjemna. – Nic ci nie jest? - Myślę, że mam zbitą kość ogonową. – Zsiadła z grymasem, potrząsają swoją lekką spódnicą.– No cóż, do diabła. Złamałeś mi tyłek. Ryan zatrzymał ją. – Zostaniesz tam, gdzie powiem, prawda? Spojrzała gniewnie na Ryana i trzasnęła go w brzuch kaskiem. Kaszlnął zaskoczony. – Idziemy, pluszaku. Zanim ruszyli, jeszcze jeden motocykl zatrzymał się obok nich. Bunny jęknął. Rozpoznał ten motocykl. – Cześć, tato. Ryan pomachał. – Cześć wuju Will. - Chłopcy. – Jego ojciec zsiadł z motocykla, jego oczy były ciemno- piwne, a ciemne włosy rozczochrane od wiatru. – Rozumiem, że możecie potrzebować trochę… pomocy? – Zmarszczył brwi patrząc na Glory, zanim duży, szeroki uśmiech nie pojawił się na jego twarzy. Bunny obstawiał, że to przez te niebieskie loki. - Julian po ciebie dzwonił? William wzruszył ramionami, odwracając swoją uwagę od partnerki Ryana. – Nie jestem pewien, czy można tak to nazwać. Powiedzmy, że spałem i miałem sen o tym, że powinienem skierować się tutaj. No więc jestem. - Niedźwiedź nas szuka - Powiedział poważnie Ryan. Bunny kiwnął, zgadzając się. Jedynie sam Niedźwiedź mógł wysłać jego ojcu taką wizję. - Czy ktoś może zechciałby mnie wtajemniczyć? - Gary jest gdzieś w tym lesie. A także Tabby i Julian. William warknął, dźwięk ten był niski i wściekły. – Nęka moją synową? - Oni nie są małżeństwem. Wszystkie trzy niedźwiedzie odwróciły się i patrzyły na Glory. Skrzyżowała wyzywająco ramiona na piersi. – Nie są. - Ma rację. Jesteśmy partnerami. To jest dużo bardziej trwałe, niż małżeństwo. – Chociaż, jeśli Tabby zechce ceremonii, będzie dumny stojąc w kościele i recytując swoje śluby. Im bardziej o 162

tym myślał, tym bardziej rozważał naleganie na to. Byłby to o jeden dowód więcej, że należy do niego. Ryan przewrócił oczami. – Daj spokój, Glory. Idziemy. – Chwycił jej dłoń ignorując jej próbę wyszarpnięcia się z jego uścisku. Bunny był pewien, że w tym momencie próba ta była automatyczna. – Poszli w tą stronę. - Mm-hmm. – Zajrzał do Jeep’a i zauważył dwa stosy ubrań. – I zmienili się. – Pociemniało mu przed oczami. Nie lubił myśleć, że Tabby widziała innego mężczyznę nago. Nie obchodziło go, że w Sforach i Dumach nagość podczas przemiany nic nie znaczyła. Dla niego to coś znaczyło, do diabła. Jego ojciec nigdy nie pozwolił jego matce paradować nago, tego był pewien. Oczywiście wyśmiewała jego warczenie i robiła to, co do cholery jej się podobało, ale jego ojciec wyraźnie nie pozwalał na to. - Za mną. – Ryan prowadził, Glory ciężko stąpała przy jego boku w tych swoich delikatnych bucikach. Bunny ukrył uśmieszek. Coś mu mówiło, że da popalić jego kuzynowi, ale w końcu stanie się tym, czego on potrzebuje.

Tabby warknęła. Sukinsyn stał pod wiatr. Był jeszcze w ludzkiej postaci, ale był nagi i w każdej chwili gotów do przemiany. - Wow, co za zbieg okoliczności. Oto jestem, wychodzę sobie na spokojny bieg i wpadam na pieprzonego Wyrzutka i jej małego, polarnego misia. Tabby przewróciła oczami. Julian skopie im tyłki już za sam komentarz o polarnym misiu. Nie mogła atakować, jeszcze nie. Nie, dopóki nie zrobi groźnego ruchu. Nie mogłaby nic zrobić nie narażając swojego nowego miejsca w Dumie, a skopanie tyłka Gary’ego bez przyczyny, mogłoby zdecydowanie narobić jej kłopotów. Dwaj idioci, których Gary zabierał wszędzie ze sobą, zaśmiali się. Do diabła, po sześciu miesiącach w Halle, nadal nie wiedziała jak mają na imię. Ruszyli by osłonić Gary’ego, ochraniając ich cennego ‘wydaje się, że zostanie’ Alfę. Tabby parsknęła. No tak. On jest Alfą. A ja Teletubisiem. Gary spojrzał zza jej ramienia na Juliana. - Do ciebie nic nie mam, Niedźwiedziu. Odsuń się, a nie stanie ci się krzywda. Odpowiedzią Juliana był głęboki, dudniący ryk czarnego niedźwiedzia, rozbrzmiewający poprzez las, słyszalny jeszcze mile dalej. 163

Gary uśmiechnął się. – Skoro tak chcesz. Zawsze zastanawiałem się jak to jest walczyć z Niedźwiedziem. Gary i jego kumple zaczęli się przemieniać.

Bunny uniósł głowę na dźwięk ryku innego Niedźwiedzia. – Są dalej niż myślałem. - Musieli się przemienić. – William zaczął ściągać z siebie ubrania. – Wy dwaj ruszajcie; ja będę chronił moją przyszłą siostrzenicę. - Nie w tym życiu. – Glory cofnęła się od Williama, zatrzymując się tylko kawałek od Ryana. Ryan tylko westchnął i zaczął ściągać swoje ubranie. Bunny właśnie ściągnął swoje własne przerażony, że Gary zdołał dopaść Tabby, zanim on ją znalazł. Nieważne, że był z nią Julian. Czarne Niedźwiedzie rzadko wygrywały walki ze Sforą Wilków. Mogliby uciec wiedząc, że Sfora może ich pokonać. Być może sądził, że skoro ta Sfora jest mała, to zdoła obronić Tabby? - Dlaczego się rozbieracie? – Szeroko otwarte oczy Glory przywróciły go do rzeczywistości. - Nie możemy się zmienić w ubraniach. Jeśli to zrobimy, zaplączemy się w nie, co sprawi, że będziemy bezbronni na atak. – Ryan był kompletnie nagi. Rozciągnął się, wyginając mięśnie, trzaskając stawami. Bunny przewrócił oczami. Ryan popisywał się przed swoją partnerką. Poprzez zaskoczony wyraz jej twarzy było wiadomo, że odniósł sukces. Jej oczy nie mogły się zdecydować na której części jego ciała się zatrzymać. Ryan uniósł jej podbródek i pocałował ją w otwartą buzię. – Zostań z wujem Willem. Będziesz z nim bezpieczna. Zamknęła buzię. – Mogę sama o siebie zadbać. Ryan wskazał na niego. – Zadba o ciebie lepiej. Jeszcze raz opadła jej szczęka. W miejscu, gdzie wcześniej stał ojciec Bunnego, siedział teraz Niedźwiedź grizzly spokojnie drapiąc się po uchu. – Oh. –Skinęła w stronę wielkiego Niedźwiedzia. Ojciec Bunnego, jako jedyny w rodzinie, mógł dorównać mu wielkością. – No dobra. To ja, ee – Usiadła twardo na ziemi, trochę się odbijając. – Usiądę. Zostanę. Załapałam.Nie spuszczając wzroku z Will’a Bunsun, wyciągnęła spod siebie kamień i w roztargnieniu odrzuciła go na bok. Będzie miała po tym ślad. Z wyrazu twarzy Ryana wynikało, że uzdrawianie tego sprawi mu przyjemność.

164

Bunny potarł swoją klatę i westchnął. Został zmuszony do uleczenia tatuażu do końca i miał nadzieję, że zrobił to jak najlepiej, w przeciwnym razie uleczyłby się podczas jego zmiany. Bóg jeden wiedział co by się stało z tym wspaniałym obrazem, jeżeli by to zrobił. Nie chciałby stanąć twarzą w twarz ze swoją partnerką, gdyby jej Wilczyca wyglądała jak SharPei8. Bunny skinął Ryanowi i zaczął się zmieniać. Gdy dwaj mężczyźni poddali się przemianie, nadal widział szok na twarzy Glory. Szok zamienił się w obrzydzenie, kiedy długi niedźwiedzi język przejechał po jej policzku tuż przed tym, jak dwa Niedźwiedzie rzuciły się w las. - Fu! Niedźwiedzia ślina!

Tabby była zszokowana, kiedy upadła na ziemię. Julian zdzielił ją w bok jednym uderzeniem swojej łapy, zanim stanął nad jej leżącym ciałem. Warknął na Wilki stojące przed nimi ośmielając ich, by ruszyli na niego. Tak zrobili, kąsając go w boki, starając się odciągnąć z dala od niej. Nie odszedł na więcej niż kilka jardów, rzucając się z powrotem w jej stronę, kiedy wyglądało na to, że jeden z nich jest gotowy do ataku. I za każdym razem, kiedy próbowała wstać, popychał ją z powrotem na dół tą jedną łapą, z łatwością przytrzymując ją w miejscu. Zachowywał się jak matka chroniąca swoje młode. Warknęła na niego żądając by ją puścił, żeby mogła walczyć. Nie mógł wziąć na siebie nawet tej małej Sfory. Julian spojrzał w dół na nią i pokręcił głową. Nie zamierzał jej uwolnić. Tabby czekała, patrząc jak Wilki nękają Juliana. Julian ruszył za jednym z nich. Teraz. Wskoczyła na łapy i rzuciła się za Garym. Miała jedną szansę na uratowanie Juliana i nie miała zamiaru jej marnować. Usłyszała za sobą krzyk bólu Juliana. Zatrzymała się patrząc za siebie. Julian leżał na ziemi, jego szyja krwawiła, dwa wilki podskakiwały próbując go jeszcze raz ugryźć i w końcu zabić. Ale Julian warczał na nich, jego rany goiły się na ich oczach. Za wolno. Tabby wiedziała, że rany goją się za wolno. Nadal był wysuszony od ratowania Chloe. Jeśli otrzyma rany, które okażą się za głębokie, jego wizja może stać się prawdą. 8

Shar-Pei to rasa psa z fałdami na całym ciele.

165

Próbowała wyskoczyć do niego, zdecydowana by go obronić, kiedy silne szczęki zacisnęły się na jej tylnej nodze i ciągnęły ją do tyłu. Odrzuciła głowę i zawyła z bólu, mając rozpaczliwą nadzieję, że Alex ją usłyszy. Jeśli wkrótce się nie pojawi, straci Juliana.

Bolesny wilczy skowyt sprawił, że biegł sprintem między drzewami. Najlepsza szybkość naturalnego grizzly została kiedyś zmierzona jako trzydzieści mil na godzinę. Bunny dał z siebie wszystko, by ją pobić. Bunny był wściekły. Nie minęło zbyt dużo czasu, zanim usłyszał piski i wycie podczas walki. Podkręcił tempo wiedząc, że tylko sekundy dzieliły życie od śmierci. Dziesięć kroków dzieliło go od miejsca, gdzie powinien być. Dziewięć… osiem… siedem… Tabby zaskamlała, dźwięk był pełen agonii. A Bunny, przerażony, biegł szybciej.

Julian zaledwie oddychał, jego futro było splamione krwią. Dla Wilczych oczu był to kolor ciemnej zieleni i złota, prawie mieszał się z delikatnym złotem na jego ramionach. Czuła miedziany zapach jego krwi, jej własnej i Wilków dookoła nich. Przynajmniej przed porażką zdołali zadać kilka własnych ciosów. Warknęła na Garyego próbując wydostać się spod niego. Zmagała się, ale nie mogła się uwolnić, nie bez złamania sobie łapy. Poddała się i dała się ciągnąć do tyłu wiedząc, co będzie usiłował zrobić jej później. Będzie chciał ją pokryć. A jeśli to zrobi, postara się go zabić.

Bunny zatrzymał się ze ślizgiem, patrząc na scenę wściekłymi oczami. Jasna czerwień splątała futro Juliana, jego gardło było prawie postrzępione. Mógł już powiedzieć, że Niedźwiedź był nieprzytomny, niezdolny towarzyszyć Tabby w walce. Tabby była pod Garym, niedoszły Wilk Alfa przystąpił do jej krycia. Jej ciemno brązowe i brunatne futro było umazane krwią i brudem, mała kępka zielonego futra była ledwie widoczna na szczycie jej łba. Pisnęła z bólu, kiedy próbowała położyć swoją wagę na tylnej łapie. Noga ustąpiła pod nią, niemal zaskakująco dając Garemu szansę na to, by mógł w nią wejść. Warczała 166

starając się zrzucić z siebie Gary’ego, ale trzymał ją teraz za kark i napierając na przód biodrami próbował zerżnąć mniejszą Wilczycę. Gary chciał zgwałcić Tabby. Bunny ryknął i uwolnił swoją wściekłość spod żelaznej kontroli. I czuł się tak dobrze.

Tabby zerwała się słysząc przerażający ryk. Wiedziała kto to był i ponowiła walkę. Alex tu był. Jej tylnia noga ją zabijała, bolała ją szyja, a ona nie mogła pozbyć się tego sukinsyna, by ochronić swoje życie. Spojrzała tak daleko, jak tylko mogła z kłami Gary’ego zanurzonymi w jej gardle. Były tam dwa grizzly. Jeden pobiegł za Wilkami starającymi się wykończyć Juliana. Drugi, ten większy, wystartował prosto na Gary’ego. Gary puścił ją i starał się odsunąć, ale było już za późno. Grizzly zamachnął się swoją masywną łapą, wyrzucając Wilka w powietrze. Tabby pisnęła, krwawiła z miejsca, gdzie Gary próbował wbić swoje kły. Gary ze skowytem i obrzydliwym głuchym odgłosem uderzył o drzewo. Alex stał nad jej poturbowanym, krwawiącym ciałem i warczał. W jego oczach było tyle czystej nienawiści. Z potrzeby zabijania miał napięte mięśnie. Gdy tak patrzył się na swoją zdobycz, był czystym drapieżnikiem. Czasami łatwo było zapomnieć, że Niedźwiedzie były zwierzętami wszystkożernymi. Nie wydawało jej się, żeby kiedykolwiek o tym zapomniała. Usilnie starała się wstać na łapy, wzdrygając się, gdy nie mogła położyć swojej wagi na tylnej łapie. Nie była złamana, ale czuła, że jest zwichnięta. Trąciła nosem nogę Alex’a, kiedy ułożył się na czterech łapach. Był masywny, o wiele większy od pozostałych grizzly. Rozciągnęła się i polizała spód jego szczęki zaledwie mogąc dosięgnąć go czubkiem swojego języka. Oczy Alex’a nigdy nie opuściły Gary’ego, ale od jej pokazu sympatii obłąkane warczenie zmalało. Teraz czysta wściekłość była filtrowana przez determinację, obracając to co mogło być masakrą, w egzekucję. Nie miała wątpliwości, że Alex by wygrał. Naprawdę musiała się zastanowić w ilu częściach byłby Gary, kiedy już skończyłby z nim Alex.

167

Bunny patrzył na Wilka próbującego ustać na łapach. Po jego lewej stronie słyszał jak Ryan szybko rozprawia się z mniejszymi Wilkami. Teraz jego kolej, by zająć się Garym. Warcząc ruszył naprzód, kiedy poczuł Tabby próbującą dotrzymać mu kroku. Musiała się wycofać, pozwolić mu rozprawić się z jej napastnikiem, ale nie mógł jej tego powiedzieć w tej postaci. Nie śmiał spuścić Wilka z oczu. Gary wykorzystałby każdą okazję, by go dopaść, a Bunny nie miał ochoty krwawić przez tego dupka. Ale Gary mógł krwawić przez niego. Oh, mógłby. Gary uniósł się by z nim walczyć, używając tych szybkich taktyk Sfory, by dopaść większą zdobycz, ale zmienny nie utrzymywał równowagi. Bunny, dzięki darom Niedźwiedzia wiedział, że Gary rąbnął dość mocno głową, kiedy uderzył w drzewo i pewnie zwalczał wstrząs. To, dodając do tego żebra, które połamał przy uderzeniu sprawiło, że stał się wolniejszy i bardziej niezdarny niż wtedy, kiedy stanął twarzą w twarz z Tabby i Julianem. Biedny szczeniak. Bunny uśmiechnął się szeroko ukazując swoje kły. Sięgnął jedną łapą i uderzył Gary’ego w bok. Nie był jeszcze gotowy, by zakończyć to śmiercią. Chciał by Gary najpierw cierpiał. Tabby zawyła. Rzucił jej szybkie spojrzenie, kiedy przestraszona kulała w stronę Juliana. Niedźwiedź nie wyglądał za dobrze. Nie leczył się tak szybko, jak powinien. Te legendarne moce Ducha Niedźwiedzia musiały go opuścić. Cholera. Cokolwiek Julian zrobił by pomóc Chloe, musiało to osłabić go bardziej, niż Bunny sądził na początku. Potrzebował pomocy i to szybko. Ostry, zimny ból przepłynął przez jego bok. Odwrócił się, by stanąć wobec swojego przeciwnika. Spuścił Gary’ego z oczu na zbyt długo i ten go dorwał. Ryknął i uderzył znowu Gary’ego, jego pazury przejechały wzdłuż boku Gary’ego. Wilk zawył. Krew wypływała z ran wymierzonych przez pięciocalowe pazury. Jako Wilk, nie mógł się wyleczyć, nie bez pomocy albo bez zmiany. A zmiana w tej chwili dałaby tylko Bunne’mu szansę na wykończenie go. Zmrużył oczy i skupił się. Nadszedł czas na rozpoczęcie prawdziwej walki.

Ostre pazury, błyskające kły, latające futro i zapach krwi zaatakował jej zmysły. Walka rozpoczęła się naprawdę. Każdy ze zmiennych dawał z siebie wszystko, by poturbować drugiego, Gary walczył o własne życie, Alex walczył o swoją partnerkę i życie jej przyjaciela. Dwa Wilki, które przybyły z Garym, były pokonane przez Ryana w tak krótkim czasie, aż Tabby była zaskoczona, że Alex’owi zajmuje tyle czasu zakończenie swojej walki. Dwa Wilki, które były jak cienie Gary’ego, nawet się przemieniły, leżąc tam nago i spokojnie, okryte brudem, krwią i łzami. Paplali coś, błagając ogromnego grizzly o wybaczenie.

168

Ryan dmuchnął na nich i skupił swoją uwagę na Julianie. Wiedziała o leczniczych mocach Niedźwiedzi i miała nadzieję, że był w stanie mu pomóc. Słyszała bijące serce Juliana, które zwalniało. Julian umierał.

Bunny powstrzymał Gary’ego przed rzuceniem się na niego. Nie mógł sobie pozwolić na wystawienie swojego delikatnego brzucha Wilkowi. Ugryzł porządnie Wilka w ogon otrzymując od Gary’ego skowyt z bólu, zanim go puścił. Okrążali siebie nawzajem, obserwując się, aż któryś da szansę pazurom i kłom drugiego na wyrządzenie obrażeń. Bez reszty swojej Sfory, Gary nie miał szans na wygraną. Nie, będąc przeciwko komuś takiemu jak Bunny. Bunny dostrzegł swoją szansę i ruszył na Wilka, przejeżdżając pazurami po lewym pośladku Gary’ego, rozdzierając jego biodro do kości. Wilk upadł niezdolny położyć ciężar na nodze. Bunny szybko okrążył go, warcząc ośmielając przy tym Wilka, by się podniósł. Gary nie zrobił tego. Sapiąc, mężczyzna zmienił się, powracając do ludzkiej postaci. Złapał się za biodro jęcząc w agonii. Jeśli Bunny pozwoli mu żyć, to będzie musiał jechać do szpitala. Bunny zastanawiał się nad tym. Nastawiając się bardziej na nie. Tabby kulała z powrotem do niego, a ból który poczuła, przypieczętował los Gary’ego.

169

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Tabby próbowała powstrzymać Alex’a przed zabiciem Gary’ego. Zbyt wiele byłoby pytań, gdyby został znaleziony nagi mężczyzna, okaleczony przez niedźwiedzia grizzly. Ale nawet kulejąc tak prędko, jak tylko mogła, nie była wystarczająco szybka. Więc zdziwiła się, kiedy złote ciało oddzieliło Bunny’ego od jego zdobyczy. Zesztywniała wiedząc, kto blokował Alex’a. Emma zostałaby zraniona, jeśli Alex w ostatniej chwili nie powstrzymałby swojego ciosu, rozpoznając zapach Curany. - Naprawdę nie chcesz tego zrobić. – Max Cannon wyszedł zza drzew, cudownie nagi. Zignorowała gniewne spojrzenie Alex’a i dobrze się przypatrzyła, zanim grzecznie odwróciła się tyłem do nagości Alfy. Prosta sprawa, facet był zbudowany jak pieprzony złoty bóg. Jak mogłaby nie spojrzeć? Z niskiego warczenia Alex’a wynikało, że później zapłaci za tę chwilę słodkiego spojrzenia. Teraz mieli ważniejsze sprawy do załatwienia. - Celem wyjaśnienia, mam parę pytań do Gary’ego Anders z Phoenix w Arizonie.- Gary pisnął. Arizona? Myślałam, że był z Nowego Meksyku. - Na przykład, kto jest jego Alfą i dlaczego myślał, że mógł mi się sprzeciwić na ziemiach Dumy? – Ta niewidzialna mgła wydobyła się spod Alfy, żądając podporządkowania się wszystkich dookoła. - Jezusie Chrystusie na sprężynowym kiju. Jesteś ogromny! - Tabby przewróciła oczami i skierowała wzrok na nagą Emmę Cannon. Stała patrząc szeroko otwartymi oczami na Alex’a. Jej głowa ledwo sięgała jego klaty. – Chłopcy, czym oni was do cholery karmią w… skąd jesteście? Czy słonie się na was gapią i mówią ‘ jasna cholera, jesteś duży?’ Nastąpiło gwałtowne westchnienie. – Emmo. Możesz się skupić na tym złym kolesiu, o tutaj? - Przepraszam. – Ale nie wyglądała przepraszająco, gdy szybko zmieniła się w Pumę. Tabby zignorowała swoją Curanę i pokłoniła się obnażając brzuch swojemu Alfie. Z szacunku do Alex’a miała jedno oko zamknięte. Drugim jednak patrzyła na cudnego mężczyznę. Alfa naprawdę był gorący. I, jak się mówiło, był sparowany, nie martwy. Żeńska Puma podskoczyła do niej i nachyliła swoją głowę warcząc, kiedy zauważyła, że Tabby jednym okiem obserwowała Alfę. Tabby od razu wiedziała kto to był i zamknęła drugie oko. Najwyraźniej Curana nie była rozbawiona, a była o wiele większa od Tabby. Gary nadal sapał, ale Tabby nie śmiała otwierać oczu, by spojrzeć. – To nie są ziemie Dumy. - Oh? Jesteś pewien? 170

Jedyną odpowiedzią było ponowne kwilenie pupilów Gary’ego. - Najwyraźniej nie. Bunny może się zmienisz? Raczej nie chciałbym wyjaśniać atakującego niedźwiedzia w Halle, zwłaszcza atakującego grizzly. Jeśli razem ze swoją rodziną zostaniecie tutaj, to musimy utrzymać waszą obecność w tajemnicy tak długo, jak się tylko da. Nie potrzebujemy węszącej tutaj Służby Połowu i Dzikiej Przyrody Stanów Zjednoczonych, zastanawiającej się, jak przenieść twój futrzasty tyłek z powrotem na zachód. Usłyszała szeleszczący dźwięk. – Tabby? Otworzyła oczy i ujrzała pochylającego się nad nią swojego nagiego partnera. Była blisko warknięcia, kiedy zauważyła jak jej Curana oceniała go wzrokiem. Tabby zmieniła się, a potem zaśmiała, kiedy wielki kot został odciągnięty przez Max’a i zawleczony do pozostałych Pum. Delikatny jęk sprawił, że obejrzała się na wielkiego białego Niedźwiedzia. – Julian! – Stanęła na nogach ignorując swoje własne rany. Wyleczy się z czasem. Julian może nie zdołać. Ryan był przy nim, miał zamknięte oczy. Trudno było nie zauważyć koncentracji na jego ludzkiej twarzy. Dawał z siebie wszystko, by uleczyć drugiego Niedźwiedzia. Rany powoli się zamykały, ale bez pełnego wdzięku strumienia, jakiego używał Julian. – Alex? - Już idę. – Alex dołączył do kuzyna przy skonanym ciele Juliana. Zamknął oczy i odpłynął od niej w to, co nazywał spiralną ścieżką uzdrawiania. Nie miała pojęcia, co przez to rozumiał, ale jeśli uratuje to Juliana, to popierała to całą sobą. - Tabby. Odwróciła się i stanęła twarzą do Alfy. Za wszelką cenę starała się utrzymać wzrok na małej bliźnie po jednej stronie jego nosa. Nie miała pojęcia dlaczego właśnie to go rozbawiło, ale ale tak było. - Tak Alfo? - Jaką karę powinien ponieść Gary za zaatakowanie ciebie? - I za usiłowanie gwałtu. – Warknął zza niej Alex. Rozbawienie zniknęło z twarzy Max’a. – Usiłowanie gwałtu?- Spojrzał gniewnie na Gary’ego. – Próbowałeś zgwałcić partnerkę innego mężczyzny? - Dosyć. –Gabe Anderson z podążającym za nim Marshallem Dumy, wystąpił do przodu. Obaj mężczyźni wyglądali ponuro. – Ten Ten mężczyzna niniejszym został ogłoszony bandytą. Dlatego też jest mój.- Uśmiechnął się szeroko, patrząc bezwzględnie – Zastanawiałem się, jakie to uczucie pójść na Polowanie. Teraz już wiem. 171

Gary pierwszy raz się skulił. – Że co? - Nie tylko sprzeciwiłeś się rozkazom lokalnej Alfy, ale usiłowałeś zrobić coś, co jest potępiane przez wszystkich zmiennych. Próbowałeś zgwałcić partnerkę innego mężczyzny. To czyni z ciebie kawał drania – Gabriel Anderson nagle wydawał się dziesięć razy bardziej niebezpieczny, niż kiedykolwiek wcześniej. Uniósł Gary’ego za kark, ignorując dławienie się Wilka i zdumione sapanie członków jego Dumy. – Gdyby udało ci się uciec, to bym cię Upolował. Może zaprowadziłbym cię przed sąd Senatu – Przysunął bliżej twarz Gary’ego, ukazały się jego kły, a oczy błysnęły złotem. – Może. – Upuścił Gary’ego na ziemię. – Teraz cię zabieram. Zostaniesz zaprowadzony przed Trybunał. I postaram się byś zapłacił za to, co próbowałeś dzisiaj zrobić. – Pochylił się. Gary zadrżał, jego twarz ściągnęła się i zszarzała. – A jeśli będziesz próbował mi uciec, to pozwolę Bunny’emu cię dopaść. – Długo szeptał do ucha Gary’ego. Tabby nie wiedziała dokładnie co powiedział, ale miała przeczucie, że przestawił Gary’emu reputację Bunny’ego i to, jak na nią zapracował. – Rozumiemy się? Gary wyglądał tak, jakby był gotowy się zsikać, gdy rzucił przerażone spojrzenie Alex’owi. - Tak proszę pana. – Już nie wyglądał jak przyszły Alfa. Wyglądał jak młody, przerażony punk, którym naprawdę był. - To dobrze. – Gabe klasnął głośno w dłonie, zaskakując nie tylko Tabby, ale i pozostałych – Wy dwaj, głupki, wstawajcie. Spędzicie kilka dni w więzieniu, zanim postawię was przed wasz Trybunał. Wilki grzecznie wstały, żałośnie szurając nogami. Tabby nie czuła współczucia. Prawie zabili Juliana i ją. I za co? Dla sportu? Bo mogli? – Dlaczego? Wilki zatrzymały się. Gary odwrócił się do niej. Miał w oczach strach. – Co dlaczego? - Dlaczego to robiłeś? Dlaczego mnie nękałeś? Co ja ci takiego zrobiłam? Zamrugał. Jeden z wilków stojących za nim otworzył buzię, ale zamknął ją widząc gwałtowny gest Gary’ego. Wilcze oczy zwróciły się na Gabe’a i jeśli nie wiedziałaby lepiej, to mogłaby przysiąc, ze było coś, o czym strasznie chciał powiedzieć Hunterowi – Jesteśmy Wilkami. Sama jesteś słaba. Opuszczona przez swoją Sforę, bo byłaś niegodna. Co mieliśmy zrobić, zignorować cię? Max pokręcił głową patrząc z obrzydzeniem – Nie jesteśmy zwierzętami, które zmieniają się w ludzi. Wręcz przeciwnie , jesteśmy ludźmi pobłogosławionymi zdolnością dzielenia naszego życia ze zwierzętami. A Sfora Tabby mogłaby być wystarczająco głupia, by pozwolić jej odejść. Ale teraz ona jest częścią mojej Dumy. To oznacza, że już nie jest dłużej jakąś zabawką dla takich idiotów jak wy, którzy myślą, że występują w kiepskim filmie o wilkołakach.- Machnął ręką. – Zabierajcie ich stąd zanim zmienię zdanie i pozwolę Bunny’emu ich zjeść. Dwa głupki naprawdę zmoczyli się ze strachu. Tabby czuła się już lepiej. 172

Maks w skupieniu patrzył na Juliana – Zabierzcie Juliana do Jamie’go. Zapewni Niedźwiedziowi opiekę. - Będzie żył. - Ryan Ryan usiadł na tyłku, jego zmęczona twarz była pełna triumfu Zatamowałem większość krwawienia , ale jeśli niedługo się nie obudzi, to będzie miał blizny.

–

- Jamie już z tym pomoże. Możemy go przenieść? Ryan obejrzał Alfę Pumę. – Użyczyłbyś łapy? Bo nie przeniosę sam trzystufuntowego Niedźwiedzia przez las. - Wszyscy go przeniesiemy. – Bunny machnął do Adriana i Simona. – Łapcie go za tyłek ,ja przytrzymam głowę. Dwaj mężczyźni wymienili się spojrzeniami. Adrian wzruszył ramionami. – Nie wiem jak tobie, ale mi się to nie podoba. Simon zarżał. - Oh ruszcie się, idioci. – Emma Cannon, teraz znowu ludzka, wyskoczyła zza swojego partnera. Wsunęła dwie ręce pod tyłek Juliana i unosiła. I unosiła. Julian nawet nie drgnął. Emma, z rękoma pod tyłkiem Niedźwiedzia i własnym uniesionym w górę, gniewnie spojrzała na Pumy. Każda para męskich oczu podążyła natychmiast do wierzchołków drzew, poza jedną. Te błękitne oczy podziwiały tyłek swojej partnerki, gdy wysilała się, by podnieść pięćset funtowego Niedźwiedzia za tyłek. Ale mimo to, nadal potrafiła brzmieć jak królowa kiedy zażądała. - Potrzebuję tu trochę pomocy! Pumy tłumnie ruszyły podporządkowując się ich Małemu Generałowi – Jakbym oglądał Super Grover’a,9 - wymamrotał Ryan. I pomimo wszystkiego, co się wydarzyło, Tabby zaczęła się śmiać, gdy niosła nieprzytomnego Niedźwiedzia z powrotem do swojego auta. – Chłopcy? Co z nim zrobimy, jak tylko go tam przyniesiemy? Przywiążemy go do maski samochodu? - Ała. Głupi patyk. Podskoczyła na jednej nodze i prawie upuściła pośladek, który właśnie trzymała. Biały Niedźwiedź otworzył jedno oko i mrugnął do niej. Wyleczy się. Postanowiła, że nie powie nic Pumom, ale pozwoli Dumie go nieść. Po tym co zrobił zarówno dla niej jak i dla Chloe, Julian zasłużył na trochę rozpieszczenia. - Hej! Mrugnął do mnie!

9

Niebieski pluszak, przyjaciel Elmo.

173

Simon zaśmiał się. – Adrian, może tobie to się nie podoba, ale jemu na pewno.

- Wiedziałaś, że masz zielonego irokeza, kiedy jesteś Wilczycą? Jego Tabby zamrugała na niego. – Hę? Bunny zaśmiał się, zabierając jej mokre zielone włosy z oczu. – Taa. – Zwichrzył włosy na czubku jej głowy spłukując szampon. – Właśnie tutaj. Limonowa zieleń. Taka, jak twoje włosy. Parsknęła. – Wcale nie. - Ależ tak. Połaskotała go w bok słysząc pozbawiony godności chichot. – Wcale, że nie. Ostrożnie strzepnął z siebie jej dłonie. – Ależ tak. - Widziałam swoje odbicie w stawie, Baloo. Uwierz, nie ma tam nic zielonego. - Oj, a żebyś wiedziała, że jest, skarbie. – Sięgnął po gąbkę i namydlił ją uważając, by obchodzić się delikatnie z jej potłuczonym ciałem. Wewnątrz nadal warczał i ryczał. Miała krew na skórze, swoją krew. Gdyby wiedział, gdzie Gabe zabrał Gary’ego, Wilk nie przeżyłby do czasu stawienia się przed Trybunałem. Ale nie wiedział, gdzie znajdowało się więzienie w Halle. Tabby nie chciała mu powiedzieć, a potem ta mała zdrajczyni się rozebrała. Wystarczyło jedno jego spojrzenie na siniaki i znaki na jej ciele, by śmignąć ją pod prysznic, pragnąc złagodzić jej ból. Jedynym wyjściem na uspokojenie swojego Niedźwiedzia, było zmycie dowodów udręki z jej rozkosznej skóry i użycie swoich mocy, by uleczyć tak dużo obrażeń, jak tylko mógł, bez przewrócenia się. – Załóżmy się. - Hmm. – Wychyliła się od dotyku gąbki, zamknęła oczy, wystawiła szyję. To jak mu ufała, że się nią zaopiekuje, że nigdy, przenigdy jej nie skrzywdzi, było kurewsko niesamowite. – No dobra. O co? - Przemienisz się i zrobię ci zdjęcie. Jeśli mam rację, zrobisz mi seksualną przysługę, którą sobie wybiorę. – Pogłaskał ją gąbką między nogami uśmiechając się szeroko, kiedy sapnęła. – Jeśli się mylę, otrzymasz ode mnie przysługę. Cokolwiek zapragniesz. – Zamrugał i dodał. – Oprócz trójkącika. Zachichotała. – W porządku. – Pogłaskała go po twardniejącym penisie, rzucając mu namiętne spojrzenie spod swoich długich rzęs. – Ja już wiem czego chcę. A ty? Bunny zadrżał. O tak. Wiedział czego chciał.

174

- Wysuszę cię, zanim się zmienisz. – Uniosła głowę wyglądając na zdezorientowaną . – Nie chcę, żeby mi w pokoju zajeżdżało mokrym psem. Znowu go połaskotała. Niech to szlag, jak się dowiedziała, że miał łaskotki? To nie było sprawiedliwe. Pomimo tego wszystkiego, co się dzisiaj wydarzyło, oboje śmiali się, kiedy wyszli spod prysznica. Wysuszył ręcznikiem jej włosy najlepiej jak umiał. To nie było tak, że miał suszarkę do włosów. Skoro już o tym mowa… - Zrobisz coś dla mnie? - Pewnie. – Złożyła wilgotny ręcznik i odłożyła na półkę. - Ogolisz mnie później? Uniosła brwi. Jej wzrok podążył do jego głowy, zadrżały jej kąciki ust. – Tak bardzo mi ufasz? Pogłaskał ją po policzku, siniak odrobinę zmalał, gdy uwolnił trochę swojej leczniczej mocy. Był zmęczony uzdrawiając najgorsze rany Juliana i Tabby, ale nie na tyle zmęczony, by nie zrobić swojej partnerce tego, co chciał. – We wszystkim. Uśmiechnęła się. – Leć po aparat. Mam plany co do twojego tyłka. – Wyleciała z pomieszczenia, wilgotne włosy przykleiły się do jej twarzy, jej zaokrąglony tyłeczek przywoływał go. Cholera. Jego partnerka była taka seksowna. Podbiegł do swojego bagażu i wyciągnął aparat cyfrowy. – Gotowa? Wzruszyła ramionami i zmieniła się. Strzelił jej zdjęcie i uśmiechnął się szeroko. Już wiedział, że wygrał. – Spójrz. Przemieniła się z powrotem i spojrzała. – No cóż. Cholera.- Tam, w pełni kolorowy, stał wilk z zieloną kępką tuż nad jej oczami. – Jak to możliwe, że nigdy tego nie zauważyłam, a ty tak? - Wilki są częściowo daltonistami, prawda? - Taa, mamy problemy z zielonym, dla nas wygląda jak szary. - Niedźwiedzie widzą w pełnych kolorach bez względu na to, w jakiej postaci jesteśmy. Przewróciła oczami. – W takim razie zakład jest nieważny. Uśmiechnął się do niej głupio. – Hej, powiedziałem ci i mi nie uwierzyłaś. Przez to jest nawet bardziej, niż sprawiedliwie. – Zmrużył oczy, jego uśmieszek zamienił się w coś bardziej zdziczałego. – Na kolana kochanie. Spojrzała na niego spod swoich rzęs, zanim posłusznie zniżyła się na kolana. Wiedziała czego on również chciał. Wzięła jego penisa w swoją gorącą, małą dłoń i wessała główkę. Językiem zawirowała wokół szczeliny, zlizując pierwszą kroplę, która zaczęła się wysączać z czubka. Boże, wyglądała tak dobrze z jego penisem w swojej buzi. Te pełne, soczyste usta naokoło niego, naprężające się, by go utrzymać. Zjechała na dół zanurzając nos w jego loczkach i prawie się 175

zatracił. Nie uważał, że kiedykolwiek się znudzi sposobem, w jaki brała go aż do gardła. Nigdy nie miał kochanki, która ssałaby go w taki sposób, w jaki ona to robiła. Wycofała się ciągnąc języczkiem po całej jego długości. - O cholera. – Skończy w kłopotliwie krótkim czasie, jeżeli nie wyluzuje z nim. – Stop! Przestała w połowie jego penisa, poruszała nozdrzami. - Na łóżko. Też chcę cię posmakować. Puściła go jedynie po to, by wstać i odwrócić go. Pozwolił jej zaciekawiony tym, co zamierza zrobić. Pchnęła go na łóżko, aż znalazł się na plecach na jego środku. Uklękła nad jego twarzą, jej usta jeszcze raz okrążyły penisa. Doskonale. Miał jej przepyszny tyłeczek tuż nad sobą, tą smakowitą cipkę ujeżdżającą jego usta. To właśnie miał na myśli. Zaczął pożerać swoją partnerkę liżąc ją mocnymi uderzeniami, nieustanie od łechtaczki do wejścia. Jej buzia się zatrzymała, jej jęk spowodował w nim wstrząs. Użył jednej ręki by przytrzymać w miejscu jej biodra. Drugą złapał za tył jej głowy. Oparł się stopami o łóżko i zaczął napierać pieprząc ją w usta. Jego pięść zacisnęła się w jej włosach. Dominując nad nią tak, jak lubiła jego mała Wilczyca. A z tego jak jej język zaczął pracować, a ona zajęczała naokoło niego wiedział, że miał rację. Z nią mógł trochę zaszaleć, być troszeczkę szorstkim, a ona brałaby to i żądała więcej. Boże, była wszystkim, czego potrzebował.

Tabby kochała to, w jaki sposób trzymał ją Alex, dając jej znać jak bardzo ją pragnie. Chwyciła dłonią za jego penisa, tak na wszelki wypadek, gdyby jego ruchy stały się zbyt mocne, a on warknął w aprobacie. Brała z oddaniem to, co jej dawał, kręcąc biodrami zdesperowana by mieć jego usta tam, gdzie tego pragnęła. Oh tak. Właśnie tutaj. Wessał jej łechtaczkę do buzi i to było wszystko, czego potrzebowała. Doszła, wyjąc dookoła jego penisa, jej język pracował wściekle, by on też mógł dojść. Ale nie skończył z nią. Jeszcze nie. Ta ręka w jej włosach zacisnęła się sprawiając jej świeży strumień przyjemności razem z kłującym bólem. Uniósł ją, przekręcając ją pod siebie i zaatakował jej cipkę swoimi ustami, szczypiąc, liżąc, ssąc dopóki nie krzyczała pod nim błagając by ją przeleciał. Nawet nie dotarło do niej, dopóki się nie poruszył, że trzymał swojego penisa z dala od jej ust. Przekręcił się i wypełnił ją jednym długim ruchem, pieprząc ją jak wariat. Objęła go nogami w talii i trzymała się go. Paznokciami ryła po jego bicepsach, zostawiając długie ślady na jego plecach. Jego piwne oczy pociemniały i warknął na nią. Chwycił za jej dłonie i przytrzymał nad jej głową, ignorując jej protestujące warknięcie. Pochylił głowę i uszczypnął ją w pierś, liżąc naokoło jej sutka, dopóki nie była gotowa ugryźć go z frustracji. 176

Kiedy ją tam oznaczył, tuż nad jej sutkiem, doszła tak mocno, że prawie zemdlała. -Tak, tak, Tabby, - Zmielił przez zaciśnięte zęby. Pulsował wewnątrz niej, jego oczy zacisnęły się w ekstazie, głęboki, drżący jęk uleciał spomiędzy jego ust. Alex otworzył oczy i nachylił się nad nią, biorąc jej usta w słodkim, delikatnym pocałunku. Jego dłoń nadal trzymała ją za nadgarstki. – Kocham cię. Poruszała biodrami otrzymując w odpowiedzi jęk. – Też cię kocham. – Uśmiechnęła się szeroko.– A teraz, mogę odzyskać swoje ręce? - No nie wiem. – Ruszył własnymi biodrami sprawiając, że sapnęła. Nadal był twardy. – Myślę, że jeszcze z nimi nie skończyłem. Oblizała usta i przejechała stopą od jego pleców do kostki, tym samym go głaszcząc. – No cóż, jeśli nadal ich używasz to myślę, że mogłabym pozwolić ci potrzymać je troszkę dłużej. Jego uścisk zacisnął się, ale nie za bardzo, żeby nie zadać jej bólu. Tyle wystarczyło by dać jej znać, że zbyt szybko nie wyjdzie z tego łóżka. – Pozwolić mi? Pozbyła się z twarzy szerokiego uśmiechu, dając z siebie wszystko, by wyglądać ponętnie. Ona również jeszcze z nim nie skończyła.

- Emmo? – Nie wiedziała dlaczego Curana zażądała, by Tabby przyszła do Wallflowers, ale to wezwanie zdołało ją przynajmniej uchronić od sprzątania w Living Art. Glory gderała, ale Cyn wywaliła ją z salonu wraz z zamówieniem na lunch. To uciszyło Glory. Alex czekał na zewnątrz, nie chcąc zostawić jej samą nawet w drodze do Wallflowers. Ktokolwiek zranił jego kuzynkę, nadal był na wolności i Alex nie ryzykował jej bezpieczeństwa. Wewnątrz sklepu dwoje ludzi rozmawiało z Emmą, ale nie mogła się dobrze im przypatrzeć. Zobaczyła tylko błysk czerwonych włosów i brzęczący dźwięk kobiecego śmiechu. - Tabby? – Emma Cannon przesunęła się do niej z szeroko rozłożonymi rękami. – Ktoś chciałby cię poznać. Poczuła silny, dziki zapach i cholera prawie zemdlała. Oh, O kurczę. Już po mnie. Za Emmą stali Wilk i Puma. Wilk miał czerwone, sięgające pasa włosy, paskudną bliznę na jednym policzku, a w oczach barwę mroźnego dnia. Nie był najprzystojniejszym mężczyzną jakiego widziała, ale było w nim coś, co przyciągało. Puma była blondynką z jasnymi, zielonymi oczami i z lekkim uśmiechem na twarzy. Była prawie za śliczna, by mogła być prawdziwa. Oparła się ciężko o laskę, wolną ręką złapała za biceps rudowłosego. Tabby nie wiedziała, czy było to po to, by utrzymać swoją równowagę, czy po prostu z potrzeby poczucia masywnego ramienia. 177

- Rick i Belle Lowell, chciałabym żebyście poznali Tabithę Garwood, mojego najnowszego członka Dumy. Na słowa członek Dumy, brwi Ricka uniosły się. - Tabby, poznaj Alfy z Poconos. Tak. Już po mnie. Skinęła z szacunkiem. – Pan i Pani Lowell. - Właśnie im mówiłam o tym, co się wydarzyło w lesie. Moc Ricka trzasnęła w pokoju. – Opowiedz mi o wszystkim. Tabby zadrżała i opowiedziała. Przedstawiła im datę swoich narodzin, jak położnik jej matki oznajmił, że urodziła dziewczynkę, jak jej matka wydziergała jej pierwszą czapeczkę. Opowiedziała mu o swoim pierwszym przetarciu na kolanie, o swojej pierwszej bójce, pierwszym pocałunku. Potem powiedziała mu jak została Wyrzutkiem, opuszczonym przez Sforę i rodzinę. Mówiła im jak przeżyła wiele lat jako Wilczyca, jak znalazła drogę do Halle i poznała Panią Anderson. Opisała Gabe’a, Juliana, Alex’a, Ryana, Cyn, Glory i Brit, dziewczynę, która nie mogła znieść pijanej Wilczycy. Powiedziała mu o nękaniu ją przez Gary’ego i jak ją ocaliły Pumy i uczyniły jedną ze swoich. Prawie opowiedziała im wszystkim o seksie z Alex’em. W ostatniej chwili zdecydowała, że prawdopodobnie nie będzie ich to interesować, odkąd przy tym temacie zarówno Rick jak i Belle okazali niedowierzenie. Zanim skończyła buzia Emmy była szeroko otwarta. – Zapamiętać. Nigdy nie proś Tabby, by opowiedziała ci o wszystkim. - Mogę prosić o wodę do popicia? – Wychrypiała Tabby. Miała wysuszone usta, ale przynajmniej zanikł ciężar mocy Alfy. Rick miał oszołomiony wyraz twarzy. – Skończyłaś? - Boże mam nadzieję. – Belle kulała do sofy ignorując to, jak Rick prawie skoczył do jej boku – Nie wiem czy dam radę udźwignąć cokolwiek jeszcze z ‘To jest moje życie’.- Usiadła z westchnieniem, z grymasem pocierając biodro. - Kto był twoim dawnym Alfą? Wpatrywała się w Ricka. Do diabła, przynajmniej nie skieruje się do Georginii i nie spróbuje go pożreć. – Dennis Boyd, proszę pana. - Skąd? - Z Marietty, w Georgii. 178

- Adres. Przyjęła do z grymasem. Domyśliła się, że sprawdza jej historię i decyduje, czy powinna zostać. - Uspokój się Fido. Przerażasz ją. Tabby zamrugała i odwróciła się do Luny. – Proszę pani? Belle spojrzała gniewnie na nią. – Nie paniuj mi tu. Czuję się wtedy jak własna matka. – Gniewny wzrok Belle zamienił się w diabelny uśmieszek, na widok którego Tabby cofnęła się o krok. – Powiedz jej Rick. - Sprawdziliśmy już twoją historię, Tabitho. – Odwróciła się, by spojrzeć na Alfę Wilka. Wyraz jego twarzy złagodniał sprawiając, że stał się bardziej dostępny. Mógł być nawet sympatyczny. – Dennis Boyd nie jest już dłużej Alfą Sfory Marietta. Zastąpił go syn. Jest Alfą od dwóch lat i starał się ciebie odszukać. Chce ci wynagrodzić to, co ci zrobił. - Chce, żebyś wróciła do domu. Nawet twoi rodzice chcą cię znowu zobaczyć. Teraz wiedzą, że to co zrobił Alfa, było złe. – Belle poklepała poduszkę obok siebie. Tabby opadła na to miejsce ogłuszona tym, co usłyszała. – Masz kilka opcji do wyboru. Pierwsza, możesz zrobić to, co chce Micah i wrócić do Marietty. Bez wątpienia każdy będzie chciał ci się podlizać i pokazać ci oh jak im przykro. Druga, możesz zostać w Halle i powiedzieć im, by się odpierdolili i że dziękujesz bardzo. Co szczerze, jest opcją, którą sama bym wybrała. – Belle obdarzyła ją najbardziej bezmyślnym szerokim uśmiechem, jaki kiedykolwiek widziała, zamieniając się tym samym w sekundę z potężnej Luny w laleczkę Barbie. Ostra inteligencja za tymi zielonymi oczami zaprzeczała temu obrazowi, pozostawiając Tabby z odczuciem zdumienia i rozchwiania Upewnij się, że użyjesz klaksonu odwiedzając dom. Nie cierpią go. - Belle. Luna uśmiechnęła się szeroko do swojego partnera, jej głupkowaty wygląd zniknął całkowicie. Wilk Alfa westchnął, ale dźwięk Teb był pełen czułości dla swojej blond partnerki. – Trzecia, możesz wyjechać do Poconos razem z nami. Już rozmawiałam ze Sforą i wyjaśniłam twoje położenie. Byli skłonni zrezygnować z Protokołu w świetle tego, co ci się zdarzyło i co zrobiłaś w tym czasie. Sapnęła. Wyjechać do Poconos? Opuścić Halle? Dołączyć do nowej Sfory? Do tej, która faktycznie ją chciała? - To znaczy, który szanujący się Wilk, chciałby żyć z … kotami? Warknęła, zanim nie zauważyła niegodziwego uśmieszku na twarzy Alfy. - Wojna na słowa, Fido. – Luna śmiała się razem z nim. – Poza tym, z jej warczenia wynika, że podjęła już decyzję. 179

- Nikt nie powiedział, że nie może być zarówno w Sforze, jak i w Dumie. – Rick uniósł dłoń Belle i pocałował ją w kostki. – Jesteś tego dowodem. Belle uniosła głowę. – Prawda. Emma? - Hmm? – Curana spokojnie nalewała herbatę do srebrnej zastawy, jej brązowe oczy tańczyły z radością. - Chcesz się nią podzielić? Podzielić? Mną? Tabby zakręciło się w głowie. Nie uczyniła nic, by zasłużyć na członkostwo w Sforze. Dlaczego chcieliby ją mieć? - Nie zrobiłam niczego, by przynależeć do waszej Sfory. - Pomogłaś pokonać Wilka bandytę. To wszystko, co musimy wiedzieć. – Belle poklepała ją po kolanie. Rick kiwnął. - Przez te wszystkie samotne lata mogłaś zrobić cokolwiek. Mogłaś spowodować wiele szkód, napsocić. Zamiast tego wybrałaś życie jako Wilczyca. Ani razu nie popadłaś w kłopoty. A kiedy naprawdę dołączyłaś do rodzaju ludzkiego, zaczęłaś pracować by zdobyć świadectwo ukończenia szkoły, uzyskałaś prawo jazdy, znalazłaś pracę i mieszkanie. To nie wrzeszczy zagrożeniem dla mnie, bądź dla mojej Sfory. - Ale…- Tylko jedna myśl była wyraźna w jej głowie. – Nie chcę opuścić Halle.- Halle było domem. - Nikt nie powiedział, że musisz. – Rick zmrużył oczy na tą myśl. – Mogłabyś być naszą ambasadorką w Halle. Emma parsknęła i podała Belle filiżankę herbaty. – Ambasadorką? Rick, widujemy się raz w miesiącu. - No i? Podoba mi się myśl o posiadaniu ambasadora. – Rick puścił oczko do Tabby. Była pewna, że wyglądała jak wyciągnięta z wody ryba, gapiąc się i dysząc jak szalona. – A może będę tylko miejscową Wilczycą? - Dla mnie spoko. – Rick klasnął w dłonie. I tak po prostu otoczyła ją kolejna powłoka. Odczucie było podobne do tego z Dumy, ale było jakieś dziksze, bardziej pierwotne. Bardziej integralne. - Później spełnię warunki Protokołu i ogłoszę twoje formalne członkostwo. Na razie, witaj w Sforze. 180

Mentalny głos Alfy Sfory był silny i pewny. Tabby schowała twarz w dłoniach i rozpłakała się. Przeszła od niechcianej i niepotrzebnej do godnej walki i miłości. Byłaby jeszcze szczęśliwsza, gdyby Alex był obok niej. - Kiedy poznamy misie grizzly? – Belle praktycznie podskakiwała na siedzeniu. – Zawsze chciałam spotkać Misie. Tabby zaśmiała się przez łzy. – Poczekaj, aż zobaczysz Juliana. – Luna pokocha jej przyjaciela. Miała przeczucie, że byli do siebie podobni.

- Jak się czujesz? Tabby obserwowała jak Julian człapie w kółko po jego maleńkiej sypialni. Jeszcze całkowicie nie wyzdrowiał po walce z Garym, lub po leczeniu Chloe. Podążyła za nim, zatrzymując się w przejściu. – Bywało lepiej. – Z grymasem usiadł na brzegu łóżka. Widząc ilość bieli w jego włosach powinna była wiedzieć, żeby o to nie pytać. Na szczęście, pracował teraz dla Jamie’go Howard’a w jego prywatnej klinice. Facet raz spojrzał na jego prawie białe włosy i blado szare oczy, i umieścił go w łóżku na dwa tygodnie. Chociaż raz Julian się nie sprzeczał. To uświadomiło ją, jak kiepsko się czuł. – Zaopiekujemy się tobą. - Przynajmniej tyle możemy zrobić. – Alex wkroczył do pokoju niosąc kubek ulubionej herbaty Juliana. Minęły dwa dni od zdarzenia w lesie, a on nadal nie opuścił jej boku na więcej niż kilka minut. Był uroczy, nadopiekuńczy w taki jaskiniowy sposób, ale wiedziała, ze to wszystko szybko spowszednieje. – Poza tym, jesteśmy rodziną. Pamiętasz? Julian klapnął na poduszki ze znużonym jękiem. – Twoje ciotki i mama doprowadzają mnie do szaleństwa. - Ciotki? – Alex postawił kubek na nocnym stoliku obok Juliana i znieruchomiał.- Ciocia Stacey tu jest? Tabby ułożyła się na łóżku obok Juliana. Z rozbawionego wyrazu twarzy Alexa wynikało, że wiedział iż to było coś, co ta dwójka nieraz robiła. Alex nie musiał się martwić i najwyraźniej o tym wiedział. Raz zasnęła w łóżku Juliana i nigdy jej nie tknął. Poszedł wtedy do salonu i zasnął na kanapie zostawiając jej królewskie łóżko. Oczywiście, zmusił ją do ugotowania śniadania twierdząc, że bolą go plecy. Był taki żałosny, że się zgodziła i zrobiła mu naleśniki. Cholera, chłopak potrafił zjeść. Skończyła na trzeciej wieżyczce naleśników. Dostała z tego aż całe dwa placki. Czuła się szczęściarą, że nadal miała palce. Przynajmniej dostała przyzwoitą część bekonu. Czasami opłaciło się gotowanie. 181

Julian kiwnął i zakrył oczy ramieniem. – Przysięgam, jeżeli dostanę jeszcze jedną miskę rosołu to zacznę krzyczeć. - Rosół? Julian uniósł ramię na tyle długo, by gniewnie na nią spojrzeć. – Na śniadanie.- Ramię z powrotem opadło, kiedy zaczęła chichotać. - Pójdę do Franka po jakieś ciasto, może po hamburgera. – Poklepała go po kolanie, starając się uspokoić biedne, ranne maleństwo. - Jeśli jest tu ciocia Stacy, to są też wszystkie kuzynki. - Kuzynki? – Julian jęknął. - Heather, Keith i Tiffany. – Alex zacmokał przez zęby w fałszywym współczuciu.– Rozchorujesz się przez te kurczaki. - Cholera.- Julian ruszył z łóżka. – Właśnie sobie przypomniałem, że muszę jechać na Alaskę na jakieś pół roku. - Cyn by się to nie spodobało. Julian zmarszczył brwi. – Tak w ogóle to, gdzie jest Cyn? - Salon w końcu został na nowo otwarty. Wstawiłyśmy drewnianą ladę z szybą na górze i trochę po bokach. Stolarz pracował tam przez ostatnie dwa dni. – Nie powiedziała nic, ale pomyślała, że stolarz miał coś do Cyn. Julian zajmie się tym, kiedy już poczuje się lepiej. - A Chloe? – Julian odwrócił się do Alx’a. – Wiem, że czuje się trochę lepiej, ale wydaje się… niewyraźna. Alex zamrugał. – Ma pewne problemy z trzymaniem rzeczy prosto. Doktor mówi, że to przejdzie z czasem. - Ma problemy z którąś ręką? – Julian zacisnął w pięść swoją lewą dłoń. - Taa. Cholera. Jak bardzo jesteście ze sobą związani? - Wiem jak się czuje i wydaje mi się, że mogę z nią rozmawiać. – Zmarszczył brwi. – Nie jest zbyt współczującą osobą, prawda? Alex wzruszył ramionami. – Może być. To zależy. Czemu pytasz? - Wspomniałem jej o rosole i zaczęła chichotać.

182

Alex tylko się uśmiechnął, ale wyraz jego twarzy był zmęczony. Nie wszystko było w porządku w świecie jego kuzynki, a napięcie ukazywało się w całej rodzinie. – Jim w końcu przyjechał. Jak na razie był u niej dwa razy. - Wiem. – Julian się skrzywił. – Znowu jej powiedział, że jest dla niego za młoda. Jakby właśnie to potrzebowała usłyszeć, mając przed sobą długą rekonwalescencję. - Kurwa. – Alex przejechał dłonią po swojej łysej głowie. Dzisiaj rano Tabby zajęła się jego jeżykiem. – Nic dziwnego, że dziś rano wydawała się przybita. - Coś wymyśli. A jeśli nie to, no cóż. – Tabby pozwoliła ukazać się swoim kłom. – Od czego ma się rodzinę. Diabelskie uśmieszki całej trójki nie wróżyły niczego dobrego niechętnemu partnerowi Chloe. - Musicie coś przekazać Max’owi ode mnie. - Co takiego? –Alex w końcu wziął jedyne krzesło Juliana. - Nadal się dzieje coś złego. Powiązane jest to z tym, co się wydarzyło z Garym, a on jest jedynie początkiem. Myślę, że będą również problemy ze Sforą Poconos. - Problem z nimi, czy będą mieć podobne problemy? – Tabby przekręciła się i podparła ręką głowę. - Są związani z Dumą Pum. Problemy jednych staną się też problemami drugich. – Julian zmarszczył brwi wyglądał na zmieszanego. – Tak mi się wydaje. - Cholera, nienawidzę tych tajemniczych gówien. – Alex potarł oczy. – Jak myślisz, co to do cholery oznacza? Julian już otworzył usta, by odpowiedzieć, kiedy zadzwonił telefon Alexa. - Poczekaj. – Otworzył klapkę od telefonu. – Tu Bunny. Tabby patrzyła na emocje odzwierciedlające się na twarzy Alexa. Mogła powiedzieć, że przy telefonie był Gabe, ale nie mogła usłyszeć o czym mówi. Kiedy się rozłączył Alex wyglądał na oszołomionego. – No cóż myślę, że znam jedną z odpowiedzi. Gary zdecydowanie pracował dla kogoś ze Środkowego Zachodu. Okazuje się, że on i jego kumple zostali wynajęci, by tu przyjechać. Ich dokumenty zostały spreparowane, więc zostali wprowadzeni do komputerów uniwersytetu jako uczniowie z wymiany. - Co oni tu robili? Tabby pociągnęła za ramię Juliana, kiedy próbował usiąść, ale zignorował ją. – Ważniejsze jest to, czy Gary powiedział kto ich przysłał? 183

Alex pokręcił głową. – Nie chciał już nic więcej mówić. Wszystko co wie Gabe to to, że byli tu aby obserwować, ale nie powiedzieliby dlaczego. Gabe miał nadzieję, że Trybunał wyciągnie z nich coś więcej.- Jeśli ktokolwiek byłby zdolny dowiedzieć się prawdy, to właśnie mężczyźni i kobiety rządzący Trybunałem. - Ktokolwiek to jest musi mieć dużo kasy i znajomości, skoro udało im się wpisać ich do do uniwersyteckiej sieci. – Julian wyglądał na gotowego do chodzenia. Tabby usiadłaby na nim, gdyby tylko spróbował. - Czekaj. – Tabby wstała. –A może Gabe już wie, czy to Gary był tym, który zaatakował Chloe? Alex otworzył szeroko oczy i wyciągnął telefon. – Nie wiem. Zadzwonię do niego i zapytam. – Znowu wybrał numer i zadał pytanie, na które potrzebowali odpowiedzi. – Powiedział, że oddzwoni, jak tylko się dowie. Sprawdzą DNA, ale możemy nie znać wyników przez tygodnie. Julian znowu się oparł. – Co teraz? - Teraz zamówię pizzę na lunch, zanim zabiorę swoją partnerkę na poszukiwanie domu Poszukiwanie domu? Alex nic nie wspominał na temat rozglądania się za domem. Miała być w pracy o szesnastej, więc jeśli się pospieszą, to będą mieć trochę czasu. - Ty, panie, jesteś Bogiem. I proszę zamów mi hawajską, jestem w nastroju na ananasa. - Robi się. – Alex skierował się do kuchni i ryknął. – Menu? - Trzecia szuflada na lewo! – Julian uśmiechnął się szeroko do Tabby. – Ponabijamy się jeszcze? - Hej, nie widzę żadnej z kurczakiem. - W takim razie powiedziałabym tak – Tabby usłyszała jak Alex zamawia pizze. Jedna z mięsem, podwójnym bekonem. Jedna hawajska i jedna ze szpinakiem, pomidorem i czosnkiem. – No cóż. Cieszę się, że to nie moja partnerka je czosnek. Tabby zrobiła minę i oparła się. – Cyn wolałaby raczej zjeść Gary’ego. Julian warknął. - Nie w ten sposób, ty perwersie! Rany. Mamrotała coś, że go znajdzie i skopie mu tyłek, dopóki nie będzie piszczał jak małe dziecko. - Zostawiłbym to Bunnemu. Skoro już o tym mowa, dlaczego każda część dupy Gary’ego przeżyła po to, by wsadzić go do pierdla? Zaskoczyło mnie to, że Bunny nie zabił po prostu pojeba i nie skończył z tym. - Potrzebowaliśmy odpowiedzi, które tylko Gary znał. Poza tym, był zmieniony. Mielibyśmy ciało do ukrycia, a to nie jest takie proste, jak się wydaje. 184

Julian uniósł głowę. Wyglądało to tak, jakby nasłuchiwał czegoś, co tylko on może usłyszeć. – To nie byłby pierwszy raz. Tabby poczuła chłód. – Koleś. Osobiście nigdy nie ukrywałam ciała. Przysięgam. - Ty nie. Bunny też nie. Bunny woli bardziej okaleczać, niż zabijać. – Tabby się skrzywiła. Musiała przyzwyczaić się do tego, że Alex którego znała, był tym samym mężczyzną, od którego uciekały ze strachu inne grizzly. – Nie. Pumy wcześniej to zrobiły. Nie jestem pewien jak, albo kto, tak myślę. - No cóż. Pan ‘Jestem Hunterem’ powiedział, że musi być żywy, więc Alex pozwolił mu żyć. - To prawda, że koleś, który próbował rozerwać mi gardło, zmoczył się? - Taa. Pogodny uśmiech pojawił się na twarzy Juliana. – Super. - No dobra, pizze zamówione. – Alex klapnął na łóżko kręcąc się, dopóki nie znalazł się między Tabby, a Julianem. Odwrócił się na plecy sprawiając, że łóżko się zapadło i zakołysało. Tabby trzymała się ze wszystkich sił. – O czym rozmawialiśmy? - O tobie nie zmieniającym Gary’ego w Happy Meal dla niedźwiedzia grizzly. - Oh. Niee. Nigdy bym się nie pozbył smaku. – Odwrócił się do Tabby z szerokim uśmiechem. Tylko ona mogła zauważyć, jak jego uśmiech nie dosięgał oczu. – Naprawdę chciałabyś mnie pocałować, gdybym zajeżdżał Garym? - Ugh. – Przesadziła z dreszczami i zrobiła minę. – Dzięki bardzo. Już nie jestem głodna. Napięcie w Alexie opadło. – Zatem będzie więcej dla mnie. – Wziął jej dłoń w swoją. – Nie jest ci przykro, że go wtedy nie rozerwałem? - Niee. Dajmy mu stanąć przed wymiarem sprawiedliwości. Z tego co słyszałam i co mówił Gabe, sprawią, że będzie żałował, iż nie dał się uśmiercić twoim pazurom. – Zawinęła swoje palce wokół niego, płynęło w niej zadowolenie. Był tutaj obok niej i właśnie teraz było to wszystko, czego potrzebowała. – Jakieś pomysły, kiedy odezwie się Gabe? - Zależy ile czasu mu zajmie złamanie Gary’ego. Mogą to być minuty bądź dni. - Kurwa. - Jest inny sposób. Tabby zamrugała słysząc zamyślony głos Juliana – Co znowu? 185

- Mógłbym znowu wejść w sen Chloe, zobaczyć, czy coś znajdę. Możliwe, że gdzieś głęboko w swojej świadomości, pamięta swojego napastnika. - Do diabła nie – Bunny prawie zepchnął Juliana z łóżka. – Zrób to, a ja nie tylko wezwę ciotki, ale też kuzynki. Wszystkie kuzynki. - Cholera. Nie musisz być złośliwy – Julian mu oddał. Alex się ledwie poruszył. – W porządku. Może mogę zadzwonić po kogoś innego, kto będzie potrafił pomóc. - Po innego Kermode’a? - Nie, Tabby. Zadzwonię pod jeden-osiem-sto-Potrzebuję-Medium. Tabby przewróciła oczami i wyskoczyła z łóżka. – Możemy go już wypuścić z łóżka. Nic mu nie jest. Alex parsknął śmiechem, gdy w tej samej chwili zadzwonił telefon. – Odbiorę. Boże, wygląda na to, że mam teraz szwagra. Uciążliwego i sarkastycznego, wiecie jak to wszyscy szwagrowie. - Są jacyś inni? – Julian krzyknął za nim. Podłożył ramię pod głowę. – Lubię to miasto. – Zaczął chichotać. – Hej Bunny? Zostałem zaadoptowany przez twoją ciotkę i właśnie zaadoptowałem Tabby, jako swoją siostrę. Nie oznacza to, że wasze sparowanie jest nielegalne? Bo wiesz, kuzyni nie powinni się pobierać. Tym razem to Tabby prawie zepchnęła go z łóżka.

Alex patrzył na drzwi wejściowe Living Art. Widział przez okno jak dwie kobiety śmieją się i rozmawiają. Zwłaszcza Cyn wyglądała na rozluźnioną, kiedy próbowała namówić Glory do Bóg wie czego. Tabby nie było widać. Wewnątrz, był zmarznięty do szpiku kości. – Więc mówisz, że to nie Gary napadł Chloe. - Nie. – Odgłos westchnienia Gabe’a brzmiał metalicznie przez słuchawkę – Jednak wiedział, kim była Chole. Była jedną z osób, przez które został wysłany do Halle, by je obserwować. Hunterzy z innych części kraju znaleźli trzy ciała w podobnym stanie. Wszyscy byli mieszańcami. - Mieszańcami? – Teraz to było określenie, którego nie słyszał, odkąd ostatni raz ktoś nazwał tak jedną z jego kuzynek. Ale hej, Harry powiedział, że ramię Barney’a się wyleczyło. W większości. - Jak Chloe. Jest w połowie Lisicą, w połowie Niedźwiedzicą. 186

- Nie pierdol. – Wziął głęboki oddech mentalnie recytując mantrę, by się uspokoić. – Napadali na dzieci? Cisza. Kurwa. – Dobre pytanie. Jeśli tak, to udało im się sprawić, że wyglądało to na wypadek. - Dlaczego? –Alex tak bardzo chciał w coś walnąć. Minęło pół roku od ataku na Chloe. Coroczna Halloween’ owa Maskarada w Halle była za dwa dni, a oni na nią szli. On i Tabby wybrali dom trzy przecznice od domu Simona i Becky Holt’ów. Raz spojrzała na napis ‘Na sprzedaż’ umieszczony przy domu z czerwonej cegły i pisnęła z radości. Jak mógłby jej go nie kupić? A tego ranka Tabby powiedziała mu, iż sądzi, że jest w ciąży. Julian spotkał się z nimi na śniadaniu, spojrzał raz na Tabby i kazał jej zamówić wielką szklankę mleka i pójść do lekarza. Nie była rozbawiona, ale wypiła mleko i wykonała zalecenia lekarza, którego zarekomendował jej Julian. Ukrywała ciążę jako niespodziankę nie wiedząc, że Alex i tak by się dowiedział po dniu lub dwóch. Nie było miejsca na jej ciele, gdzie nie zawiesiłby oka. Myśl o młodym rosnącym pod jej sercem sprawiła, że prawie przestał oddychać. Lęk przed tym, że ktoś napadał na mieszańców, zagrażając jego dziecku i jego partnerce sprawił, że widział na czerwono. - Nie mam pojęcia, ale się dowiem, zaczynając od anonimowego telefonu na 911. Ktoś coś widział tamtej nocy i wezwał ich, inaczej Chloe umarłaby, zanim ambulans by dojechał. Dowiem się kto to i co wie, nawet jeśli miałbym potrząsnąć całym tym cholernym miastem. –A Gabe, jako Hunter, był bardziej niż zdolny do uczynienia tego. - Moja rodzina się przeprowadza na te tereny. Jesteśmy do twojej dyspozycji. –Odkąd tylko jego ojciec dowiedział się, że rodzina była w niebezpieczeństwie, byli bardziej niż skłonni pomóc Hunterowi. Byliby jego pieprzonymi cieniami. – Chloe jest nadal w niebezpieczeństwie? - Tak myślę. Przeżyła i z biegiem czasu może przypomnieć sobie coś więcej o napastnikach. - Zatem zdecydowanie przenosimy się do Halle. Wszyscy. – Jego ojciec formalizował plany otwarcia pensylwańskiego działu Bunsun Exteriors. To dałoby mu doskonałe usprawiedliwienie, by przenieść tu wszystkich i trzymać ich razem, w tych okolicznościach nikt nie byłby podejrzliwy. - Cholera. Daj mi znać kiedy, bym mógł przygotować Max’a i Emmę, dobrze? Alex uśmiechnął się szeroko. – Hej, to właśnie robi rodzina, prawda? Opiekujemy się sobą nawzajem. Gabe jęknął. Niejednokrotnie przez taki komentarz dał znać, że uważa Chloe za młodszą siostrę. Jego ciocia Laura postanowiła, że to wystarczy, by de facto, uznać go za rodzinę. - Myślę, że powinieneś wiedzieć, że Tabby jest w ciąży. – A jeśli ktoś napadnie na nią, albo na jego młode, zrobi to, co będzie musiał. Jeśli nauczył się czegoś przyjeżdżając do Halle to tego, że Tabby była niezbędna w jego życiu. Zrobi wszystko, by była bezpieczna. Nawet uwolni bestię, z którą tak bardzo zmagał się, by ją poskromić. 187

Gabe głośno wypuścił powietrze. – Kapuję – A on wiedział, że tak było. Gabe rozumiał jak to jest chronić i służyć tym, których się kocha. – Miej oko na swoją partnerkę. Rób to, co musisz. - A co ty będziesz robił? – Patrzył jak Julian wchodzi do salonu tatuaży i zaciekawił się tym, co ten Kermode kombinował. Cyn nadal dawała mu popalić, ale już prawie nie była tak zła, jak wcześniej. Miał nadzieję, że uda się wkrótce jego przyjacielowi oznaczyć swoją partnerkę. Niedźwiedź zasługiwał na trochę szczęścia. - To co muszę. – W telefonie piknęło, rozłączając go z Gabe’em. - Tobie też do widzenia. – Bunny schował telefon i przeszedł przez ulicę podążając za Julianem do Living Art. – Tabby? Najpierw pojawiły się jej zielone włosy. Duży uśmiech zaszczycił jej pełne, soczyste usta. – Cześć skarbie. Cyn z warczeniem szturchnęła palcem w klatę Juliana. – Do diabła Julian! Ostatni raz mówię, że nie zamierzam wytatuować ci na tyłku tekstu ‘Własność Cyn’! Tabby zaczęła się śmiać i tak po prostu jego dzień stał się o wiele bardziej pogodny. Chroniłby to co tutaj odnalazł, każdą cząstką siebie. Niech Bóg ma w swojej opiece tego, kto spróbuje mu to zabrać. Bo to? To był dom.

KONIEC

188