David - schronienie 8 - pieklo drzy

David Weber

FUNDAMENTY PIEKŁA DRŻĄ Hell’s Foundations Quiver Przełożył Robert J. Szmidt

Dla Sharon, Megan, Morgan i Michaela czterech powodów, dla których wstaję co dnia. Kocham was, moi drodzy.

W cyklu SCHRONIENIE dotychczas ukazały się: RAFA ARMAGEDONU SCHIZMĄ ROZDARCI HEREZJĄ NAZNACZENI POTĘŻNA FORTECA FUNDAMENTY WIARY TRUD I CIERPIENIE NICZYM POTĘŻNA ARMIA FUNDAMENTY PIEKŁA DRŻĄ

MARZEC ROKU PAŃSKIEGO 897

.I. Komnata Merlina Athrawesa Ambasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku W kontraście z donośnym świstem zacinającego śniegiem wiatru, który podrywał nawet małe kamyki, zapadła nagle cisza wydawała się tym głębsza. W tejże ciszy delikatny dźwięk towarzyszący osunięciu się węgielka na palenisku w skromnej sypialni Merlina Athrawesa okazał się niemal ogłuszający. Seijin znieruchomiał z plecami przyciśniętymi do zamkniętych właśnie drzwi i próbując przebić wzrokiem rozjaśniony tylko światłem promieni półmrok, wbił spojrzenie szafirowych oczu w zgrabną kobietę siedzącą na jedynym fotelu przed kominkiem. Tę samą, która przed chwilą nazwała go „Ahbraimem”. Merlin zdał sobie sprawę, że w tej sytuacji pytanie, jak owa kobieta przedostała się do jego komnaty, nie zwracając na siebie uwagi strażników pilnujących charisjańskiej ambasady w sercu Siddaru, jest raczej drugorzędne. Ciężki, praktyczny płaszcz wiszący na wieszaku - podobnie jak buty i grube wełniane pończochy, które zsunęła z drobnych, starannie wypielęgnowanych stóp i umieściła przed kominkiem - ociekał wodą z topiącego się śniegu. Ogień migotał w jej lśniących, pełnych wyrazu oczach, odbijał się od złotego naszyjnika wysadzanego topazami i zdobiącego jej arystokratyczną szyję i błyszczał we włosach, które były niemal tak czarne jak włosy Sharleyan Ahrmahk. Suknia, którą kobieta miała na sobie pod zwykłym, siermiężnym płaszczem, była tyleż ozdobna, co kosztowna. Merlin pomyślał, że ma przed sobą najpiękniejszą przedstawicielkę płci pięknej, jaką kiedykolwiek widział, i poczuł w nozdrzach subtelny słodki zapach jej perfum. Nie to jednak sprawiło, że zamarł bez ruchu. - Dlaczego - zapytał po chwili głosem brzmiącym spokojniej, niżby należało się spodziewać w tej sytuacji - nazwałaś mnie „Ahbraimem”, madame Pahrsahn? Przekrzywił głowę, robiąc zdziwioną minę. - Domyślam się, że to aluzja do pana Zhevonsa? - Dobry jesteś, naprawdę - odparła z aprobatą Aivah Pahrsahn, która niegdyś była znana jako Ahnzhelyka Phonda, pośród innych mian. - Niemal... powtarzam: niemal udało ci się mnie przekonać. Ale to niemożliwe. Od zbyt dawna cię obserwuję, a wiedz, że mam

doskonałą pamięć do szczegółów. - Obserwujesz mnie? - powtórzył. - A przy czym? Niespecjalnie się staram kryć ze swoją działalnością tutaj, w Siddarze, przed tobą czy przed lordem protektorem. Lub przed waszymi agentami... - Cóż - powiedziała zamyślona, odchylając się na oparcie i krzyżując elegancko nogi. Wsparła jedno ramię na podłokietniku fotela, po czym złożyła brodę na starannie wypielęgnowanej dłoni i spojrzała na niego wzrokiem kobiety, która poświęciła danemu zagadnieniu nazbyt dużo swojej uwagi. - Przyznaję, że po części zdradziło cię zadawanie się z jego wysokością tutaj, w stolicy, ale skłamałabym, mówiąc, że było to decydujące. Otóż nie... Nabrałam przekonania, że moje absurdalne podejrzenia mogą być uzasadnione, nie tyle widząc, co robisz tutaj, ile dostrzegając pewne zbiegi okoliczności pod twoją nieobecność, by tak rzec. - To znaczy? - Wysoki, barczysty gwardzista cesarski skrzyżował ramiona na piersi i uniósł jedną brew. - I skoro już o tym mowa, jakież to podejrzenia, uzasadnione czy nie, masz na myśli? - Przez niemal tysiąc lat świat obywał się bez seijinów - odpowiedziała madame Pahrsahn. - Po czym nagle ty pokazałeś się ni mniej, ni więcej, tylko w Charisie. Tymczasem w trakcie wojny z Upadłymi żaden seijin... ani jeden, Merlinie... nie pojawił się w dalekim, zapyziałym, mało istotnym Charisie. Gdy zaś Charis przestał być mały i nieistotny, ty znienacka zjawiłeś się nie gdzie indziej, tylko w samym Tellesbergu. Posłała mu uśmiech, który spowodował dołeczki w jej twarzy. - Owszem, mam świadomość, że powtarzasz przy każdej okazji, iż nie jesteś seijinem, a w każdym razie sugerujesz to na tyle stanowczo, na ile to możliwe, wszelako nikt nigdy nie dał twoim słowom wiary w tym względzie. I słusznie, jak zrozumiałam, gdy dotarły do mnie doniesienia o twych czynach. Obawiam się, że cokolwiek byś mówił, twoje dokonania jasno świadczą o tym, kim naprawdę jesteś. I choć zastanawiające samo w sobie było pojawienie się seijina po tylu latach posuchy, jeszcze bardziej zastanawiające jest to, że udzieliłeś poparcia Kościołowi Charisu, aczkolwiek jak wiadomo, do tej pory seijinowie zawsze byli rycerzami Kościoła Matki. Ledwie usłyszałam o twoich niezwykłych zdolnościach, zdziwiłam się, co też seijin robi na służbie wyraźnie heretyckiego Kościoła i imperium. - Słusznie zakładam, że znalazłaś na to wytłumaczenie? - zapytał uprzejmie. - Cóż, zważywszy na różnice dzielące ów heretycki Kościół i to, co ta świnia Clyntahn i jego szacowna Grupa Czworga uczynili z Kościołem Matką, istotnie dość szybko doszłam

do wniosku, że jesteś dowodem na dość wyraźny brak boskiej aprobaty dla ich działań. Jej uśmiech zniknął. - Jeśli mam być szczera, od dawna zastanawiałam się, czemu Bóg się ociąga... Skłonił głowę w niemym potaknięciu, akceptując tę ostatnią uwagę bez ustosunkowania się do niej wprost. - Przyglądałam ci się tak bacznie, jak mogłam - podjęła po chwili. - Odległość stanowiła pewien problem, ale chyba jesteś świadom tego, że gdy zagnę na kogoś parol, ów ktoś nie ma ze mną najmniejszych szans. Zatem na długo przed tym, zanim seijin Ahbraim pojawił się u mnie w Syjonie, doszłam do wniosku, że pomimo twoich protestów jesteś najprawdziwszym seijinem. I nawet jeśli sam zaprzeczasz swoim powiązaniom z siłą wyższą, ewidentnie stoisz po stronie Boga. Przy ostatnim zdaniu głos jej zmiękł, a nagły poryw wiatru za oknem wydał się nawet głośniejszy, gdy ich spojrzenia się skrzyżowały. - To jeden z powodów, dla których byłam gotowa wysłuchać seijina Ahbraima, gdy pojawił się w Syjonie, aby przyśpieszyć realizację moich planów. Przypuszczam, że i tak by mnie przekonał, choć tak się składa, że pilnie studiowałam historię seijinów i miałam wystarczająco dużo czasu, aby wyrobić sobie opinię na twój temat. Opinia ta objęła twego kolegę po fachu i wspólnika, którego rady okazały się nadzwyczaj trafne. I jak widać, koniec końców sprowadziły mnie tutaj - wolną ręką uczyniła wdzięczny gest, jakby chciała objąć nim miasto znajdujące się poza ścianami komnaty - gdzie mogłam wspomóc własnymi wysiłkami tych, którzy otwarcie sprzeciwiają się Clyntahnowi i reszcie, próbując ich obalić. - Spojrzała Merlinowi głęboko w jego niebieskie oczy. - Za ten przywilej, za tę możliwość będę dozgonnie wdzięczna... seijinowi Ahbraimowi. Tym razem Merlin Athrawes skinął głową nieco głębiej, właściwie był to niemal ukłon, po czym przeszedł do kominka, odsunął ekran ochronny i dołożył dwa duże węgle do ognia, sprawiając, że rozbłysły świeże, intensywnie czerwone płomienie. Seijin wsłuchiwał się przez chwilę w radosny syk języków liżących powierzchnię węgla, po czym przesunął znów ekran na wprost kominka i odwrócił się do madame Pahrsahn. Uniósł lewą rękę, oparł się nią o niewielki gzyms kominka i wygiął łukowato obie brwi, zachęcając rozmówczynię, aby kontynuowała wypowiedź. - Muszę przyznać - rzekła cicho - że trochę trwało, zanim zaczęłam podejrzewać prawdę... czy też jedną z prawd... kryjących się za twoją maską, Merlinie. W gruncie rzeczy jestem pewna, że nie przejrzałam cię jeszcze do końca. Coś w tobie jednak wydało mi się bardzo znajome, gdyśmy spotkali się tutaj, w Siddarze, po raz pierwszy. Jak

wspomniałam, mam doskonałą pamięć, a do tego kobieta mojej profesji... przynajmniej zaś profesji Ahnzhelyki Phondy... ma w zwyczaju zwracać uwagę na największe drobiazgi dotyczące spotkanych osób. Zwłaszcza gdy są mężczyznami. Szczególnie przystojnymi, którzy nie tylko zachowują się dwornie, ale też łagodnie i troskliwie, nawet gdy szukają usług kobiet takich jak Ahnzhelyka. A przecież Ahbraim i ja... czy też Ahbraim i Frahncyn Tahlbat... spędzili wystarczająco dużo czasu razem w magazynie Bruhstaira i w podróży do Syjonu. Urwała na moment, po czym podjęła: - Po tym, jak poznałam cię tu, w Siddarze, stopniowo zaczęło do mnie docierać, że bardzo mi go przypominasz. Och - ponownie machnęła wolną ręką - oczywiście, że masz inny kolor włosów i oczu. Różnią się też wasze głosy i akcenty, no i naturalnie Ahbraim jest gładko wygolony, podczas gdy ty nosisz tę oszałamiającą brodę i wąsy. A, i rzecz jasna ta blizna na policzku... Ale jesteście dokładnie tego samego wzrostu, macie tak samo szerokie ramiona, a kiedy przyjrzałam ci się uważniej i w myślach pozbawiłam cię zarostu, spostrzegłam, że macie też identyczny kształt brody. Naprawdę powinieneś był bardziej uważać, także jeśli chodzi o dłonie. - Ach tak? - Merlin wyciągnął przed siebie rękę i przyjrzał się najpierw jej grzbietowi, a następnie wewnętrznej stronie ze smukłymi, silnymi palcami poznaczonymi odciskami od częstego trzymania miecza. - Wątpię, aby ktokolwiek inny czegoś się domyślał - powiedziała po zastanowieniu. Chodzi mi o to, że cały ten pomysł wydaje się dość naciągany, prawda? Nawet ja, która spędziłam lata na studiowaniu historii seijinów, musiałam się długo przekonywać, że bynajmniej się nie mylę. Jednakże kiedy to już się stało, zaczęłam zwracać uwagę na to, kiedy oraz gdzie Ahbraim czy też jakiś inny seijin, względnie możliwy seijin, pojawili się osobiście, nie ograniczając się do pisemnych raportów. Zaczęłam także się przyglądać wszelkim dostępnym informacjom na temat ich wyglądu zewnętrznego i zauważyłam dwie interesujące rzeczy. Po pierwsze, każdy seijin jest wysoki, znacznie powyżej przeciętnego wzrostu... tak jak ty. Po drugie, ilekroć namierzyłam pojawienie się innego seijina, ciebie akurat nie było w Siddarze, gdyż wybrałeś się z jakąś nieokreśloną i najczęściej tajną misją w teren. Czy to nie ciekawe zbiegi okoliczności? - Ależ - odezwał się Merlin po chwili milczenia - to wcale nie są zbiegi okoliczności. - Przez moment przyglądał się z uwagą rozmówczyni, po czym wzruszył ramionami. Ufam, że zrozumiesz, jeśli nie pośpieszę z wyjaśnieniami w nagłym przypływie entuzjazmu?

Madame Pahrsahn wybuchnęła gromkim, gardłowym, szczerym śmiechem, a następnie pokręciła głową. - Merlinie, jakoś nie uważam cię za kogoś, kto poddaje się nagłemu przypływowi entuzjazmu czy czegokolwiek innego! - Staram się nad sobą panować - zgodził się z nią uprzejmie. - Z całkiem niezłym skutkiem - potaknęła. - Tak czy owak, kiedy zdałam sobie sprawę, że w dzisiejszych czasach nie ma zbyt wielu seijinów, i gdy uświadomiłam sobie, że twoja nieobecność zawsze pokrywa się z pojawieniem się innego seijina, doszłam do wniosku, że tak naprawdę jesteś tylko ty. I że potrafisz nie tylko zmieniać swój wygląd zewnętrzny, ale też maskujesz się z równą łatwością jak maskojaszczur na kwiatowej grządce, a także pokonujesz znaczne odległości w zdumiewającym czasie. To właśnie, drogi przyjacielu, był ostateczny dowód, że faktycznie jesteś seijinem. Tak samo jak seijin Kohdy. Merlin wbrew sobie zamrugał na to porównanie. Seijin Kohdy był postacią głęboko zakorzenioną w folklorze Schronienia, aczkolwiek w przeciwieństwie do „poświadczonych” seijinów odnotowanych w Świadectwach pozostawionych przez Adamów i Ewy, którzy przeżyli rebelię Shan-wei i wojnę Upadłych, na jego temat nie istniały żadne historyczne przekazy. Ba, mało tego. O ile seijinowie występujący w Świadectwach wszyscy byli trzeźwymi, skupionymi i niesłychanie zdyscyplinowanymi wojownikami Boga, archaniołów i Kościoła Matki, o tyle seijin Kohdy przewijał się przez opowieści niczym jakiś wędrowny magik czy wesoły wagabunda. Bądź też Odyseusz. Czasy, w których żył, bynajmniej nie należały do wesołych, a jednak większość traktujących o nim opowieści odnosiła się tyleż do jego przebiegłości, co do zdolności osiągania celów za pomocą podstępów i wybiegów, jak również jego magicznego miecza zwanego Rozłupywaczem Hełmów i... humoru, słabości do kobiet oraz upodobania do dobrej whiskey. W istocie Seijin Kohdy’s Premium Blend, jedna z najpopularniejszych chisholmskich whiskey, nosiła nazwę po nim, jej nalepka zaś przedstawiała nie tylko magiczny miecz, kojarzący się nierozerwalnie z jego postacią, ale też wyobrażenie Kohdy’ego we własnej osobie - nie z jedną, lecz dwiema skąpo odzianymi barmankami siedzącymi mu na kolanach. Historyjki o seijinie Kohdym były pełne śmiechu i ciepła i wydawały się zupełnie inne niż opowieści o reszcie oficjalnych seijinów. Na tej podstawie Merlin doszedł do wniosku, że Kohdy to jednak postać fikcyjna. Konstrukt powołany do życia za sprawą późniejszych pokoleń na podstawie legend o „prawdziwych” seijinach, okraszonych domieszką sprytu, jakiej nie brakowało wszystkim mitologiom Starej Ziemi.

Aczkolwiek wszystko wskazywało na to, że Aivah mówi zupełnie poważnie, co zmusiło Merlina do zachowania stosownej ostrożności. - Ciekawe, że o nim wspomniałaś - powiedział. - Szczególnie że nie przypominam sobie, aby seijin Kohdy widniał na oficjalnej liście seijinów, którzy służyli Kościołowi Matce i archaniołom. - To prawda - przyznała kobieta, nagle zmieniając wyraz twarzy na poważniejszy, a ton głosu na bardziej ponury. - Wszyscy „oficjalni” seijinowie są świętymi Kościoła Matki, tymczasem on nigdzie nie figuruje. - Nie? - Merlin odezwał się głosem jeszcze łagodniejszym niż przed chwilą. - Nie - powtórzyła madame Pahrsahn. Zdjęła nogę z kolana, wyprostowała się i poruszyła skrzydełkami nosa, biorąc głęboki wdech. Następnie spojrzała Merlinowi prosto w oczy. - Kim ty naprawdę jesteś? Skąd naprawdę pochodzisz? I nie mów mi, proszę, że z Gór Światła. - A skąd miałbym pochodzić, Aivah? - odpowiedział pytaniem na pytanie, wyciągając obie ręce takim gestem, jakby obejmował nie tylko swoją komnatę, nie tylko stolicę Republiki Siddarmarku, ale wręcz cały świat. - Nie wiem - rzekła bardzo cicho, a jej oczy pociemniały wśród mroku rozświetlanego tylko błyskami ognia - ale podejrzewam, że skądkolwiek naprawdę jesteś, z tego samego miejsca pochodzą wszyscy Adamowie i Ewy, którzy przebudzili się na Schronieniu w Dzień Stworzenia.

.II. Ambasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku - Co takiego powiedziała? W Corisandzie powoli robiło się jaśniej - i coraz cieplej. Wschodni horyzont widoczny z okien komnaty Sharleyan Ahrmahk w manchyrskim pałacu był odrobinę mniej czarny niż jeszcze przed chwilą, a sama cesarzowa wspierała się na stercie poduszek pośród morza pościeli i zwiewnej koszuli nocnej uszytej ze stalostu. W gruncie rzeczy do niedawna spała, zasnąwszy przed paroma godzinami, jednakże obudziła się, gdy nadeszło pilne połączenie z mężem przez komunikator. Nie trzeba dodawać, że w jej dużych brązowych oczach nie było teraz widać rozespania. - Najwyraźniej Jeremiah Knowles nie był jedynym człowiekiem, który pozostawił spisaną relację - obwieścił jej sucho Merlin. - Nawiasem mówiąc, perspektywa jest znacznie odmienna, jeśli wierzyć temu, co Aivah... - Urwał, po czym jego wizerunek rzucony na jej soczewki kontaktowe przez sprzęt komunikacyjny Sowy prychnął i pokręcił głową. - Ech, do diabła. Odtąd będę ją nazywał po prostu Nynian. Klnę się, poza mną tylko ona ma na Schronieniu więcej tożsamości! Pomimo powagi sytuacji ktoś zaśmiał się w słuchawce Sharleyan. Jej zdaniem tym kimś był Domynyk Staynair, chociaż równie dobrze mógł to być Ehdwyrd Howsmyn. - Dobrze ci tak, Merlinie - zauważył Cayleb z miejsca, w którym siedział razem z seijinem w rozjaśnionym lampą saloniku własnego apartamentu w Siddarze. Miał narzucony na piżamę puszysty szlafrok (zimą w Siddarze musiał porzucić zwyczaj sypiania nago), chociaż w przeciwieństwie do swej żony nie spał, gdy pukanie Merlina wyciągnęło go z łóżka. - Jakiego to określenia użyłeś, odnosząc się do upierdliwego udoskonalenia mahndraynów wprowadzonego przez Zhwaigaira? - podjął. - „Zabawne jest, gdy sapera 1

rozrywa własna petarda” ? - Nie bądź niesprawiedliwy, Caylebie - zaprotestował Merlin. - Zajmuję się tym od siedmiu lat. Tymczasem z tego, co się zorientowałem, ona robi to, odkąd skończyła piętnasty rok życia! - I to z jakim dobrym skutkiem! - potwierdziła z powagą Nimue Chwaeriau siedząca w komnacie Sharleyan. - W dodatku nie mając twoich... naszych... przewag, by tak rzec.

- Zawsze uważałem ją za wyjątkową kobietę - dodał cicho arcybiskup Maikel Staynair ze swej sypialni mieszczącej się w pałacu arcybiskupa Klairmanta Gairlynga, stojącym po drugiej stronie placu z pałacem książęcym w Manchyrze. - Aczkolwiek w życiu bym się nie spodziewał po niej czegoś takiego. - Zupełnie jak my wszyscy, Maikelu - zauważył Cayleb. - Chyba nie muszę przypominać, że stąd pomysł na tę małą konferencję. Zatem co poczniemy w tej sytuacji? - Zgadzam się, że trzeba zareagować bez zbędnej zwłoki - powiedział ze swego gabinetu Rahzhyr Mahklyn. W Tellesbergu pora była późniejsza niż w Siddarze, aczkolwiek nie tak późna (lub wczesna, zależnie od punktu widzenia) jak w Manchyrze. W związku z tym szef Królewskiej Akademii trzymał w obu dłoniach kubek z gorącą czekoladą, wpatrując się w smużkę pary z zatroskaną miną. - Zarazem pragnę podkreślić, że należy się bardzo poważnie zastanowić, ile prawdy można jej wyjawić. - Nie sądzę, abyśmy mogli nad tym nadmiernie długo dywagować, Rahzyrze - wtrącił admirał Skalistego Szczytu. Brat arcybiskupa siedział na pomoście rufowym swego okrętu flagowego, wpatrując się ponad ciemnym lustrem Zatoki Tellesberskiej w oświetlone lampami gazowymi nabrzeże stolicy. W przeciwieństwie do Mahklyna raczył się szklaneczką whiskey. W tej właśnie chwili upił duży łyk, mlasnął językiem i przełknął, aby zaraz potrząsnąć głową. - Wiemy przecież, jak niesłychanie zdolna jest ta kobieta. A raczej do niedawna sądziliśmy, że to wiemy. Tymczasem właśnie się dowiedzieliśmy, że na Schronieniu istnieje, i to dłużej od naszego Bractwa, sekretna organizacja, której udało się pozostać w cieniu przez cały czas! Biorąc pod uwagę te jej rewelacje, myślę, że nie zalicza się do osób, które powinny uznać nas za niegodnych zaufania z tego powodu, że zatajamy przed nią informacje, których potrzebuje, a przynajmniej uważa, że potrzebuje. - Muszę się z tym zgodzić - powiedział Merlin. - Zarówno jeśli chodzi o jej zdolności, jak i zagrożenie, jakie może spowodować nadepnięcie jej na odcisk. Dla pewności możecie spytać dziesiątkę czy coś koło tego martwych wikariuszy z Syjonu. Albo, skoro już o tym mowa, parę tysięcy buntowników lojalistów Świątyni czy kolejną dziesiątkę martwych skrytobójców tutaj, w Siddarze. - Nie wspominając o tym, że to osoba, której zasady są równie nieugięte jak najlepsza zbroja Ehdwyrda - dodała Nimue. - Nie znam jej tak dobrze jak wy, Merlinie i Caylebie, ale doszłam do podobnych wniosków przed tym, zanim potraktowała nas tą kieszonkową głowicą nuklearną. - Szczupła, rudowłosa i niebieskooka kobieta, która dzieliła z Merlinem wspomnienia Nimue Alban, potrząsnęła głową w zamyśleniu. - Z jednej strony nie podejrzewam jej o skłonności samobójcze, ale z drugiej uważam, że jest gotowa

zapłacić najwyższą cenę. Wolę nie myśleć, jakie szkody mogłaby wyrządzić nam i naszej organizacji, gdyby się na nas zawzięła. Ostatnie, czego nam trzeba, to żeby uznała nas za wrogów. Merłin potaknął z powagą, tak samo jak większość uczestników konferencji. - Wiecie... - odezwał się Maikel Staynair po chwili - zawsze się zastanawiałem, jak dziecko wywodzące się z takiego środowiska, a właściwie dziewczynka, którą przybrani rodzice odesłali do klasztoru po tym, jak jej ojciec został wielkim wikariuszem, nie tylko wymknęła się z klasztoru, ale też została najsłynniejszą kurtyzaną na Ziemiach Świątynnych! Skoro już o tym mowa, zawsze też chciałem wiedzieć, skąd wzięła na to fundusze. - Osobiście uważam, że pieniądze dostała pod stołem w ramach próby zamknięcia jej ust - dopowiedział Nahrmahn Baytz ze swej wirtualnej rzeczywistości stworzonej w komputerach Jaskini Nimue. - Nie wątpię, że wybrała to... powołanie w celu odegrania się na ojcu, zarazem jednak przykręciła mu śrubę, aby się odpowiednio ustawić. - Uśmiechnął się szelmowsko. - W końcu ja sam uczyniłem podobnie, żeby daleko nie szukać! - Obawiam się, że rozumuję podobnie jak ty, Nahrmahnie - rzekł Staynair. - Wszyscy myślimy podobnie - zauważył admirał. - I wszyscy, jak mi się zdaje, przypisywaliśmy jej znaczną moc. - Zgoda - kiwnął głową arcybiskup. - Ja jednak w dalszym ciągu staram się pojąć, jak mogliśmy się aż tak pomylić, i im dłużej nad tym myślę, tym bardziej jestem przekonany, że jej życzeniem było, aby tak właśnie uważał każdy, kto wiedział, kim się urodziła. Jedno jest boleśnie jasne: mamy do czynienia z kobietą, która nie tylko planuje z ogromnym wyprzedzeniem liczonym w dekadach, a nawet stuleciach, ale też która przeżyła całe swoje życie niczym harchońska niewolnica seksualna. Jakkolwiek wiele tożsamości się w niej odkryje, w środku czai się kolejna. Merlin pomyślał, że Staynair jest mistrzem niedopowiedzeń. Aivah - Nynian - opowiadała swoją historię godzinami, lecz on i tak ani przez chwilę nie pomyślał, że zdecydowała się nagle wyjawić wszystkie swoje tajemnice. On przynajmniej by tego nie zrobił. A już na pewno nie wtedy, gdyby wciąż nie miał dowodów na to, że rozmówca jest istotnie tym, za kogo jest brany. - Sowa nagrała całą rozmowę - powiedział na głos. - Każdy, kto chce, może się z nią zapoznać w dowolnym czasie, nie sądzę bowiem, aby Nynian oczekiwała od nas niezwłocznej odpowiedzi. Musi być świadoma, że to wywoła nasze wzburzenie, a przecież nic nie wie o SAPK-ach ani o komunikatorach, w związku z czym da mnie i Caylebowi

nieco czasu na rozmowę i podjęcie decyzji. Wszelako Domynyk ma rację, twierdząc, że lepiej nie dawać jej powodów do braku zaufania. Myślami wrócił do tamtej rozmowy i mimowolnie znów poczuł zdziwienie. *** - ...zatem gdy byłam w klasztorze, siostra Klairah mnie zrekrutowała - powiedziała cicho Aivah, wpatrując się w płomienie na kominku, podczas gdy za murami ambasady szalał wiatr. - Nie mam pojęcia, ile ci wiadomo na temat klasztoru Świętej Ahnzhelyki, ale jest to miejsce, do którego rodzice wysyłają młode damy z buntowniczym nastawieniem. Miejsce to je nawraca do tego stopnia, że większość przyjmuje śluby zakonne. Oczywiście w moim wypadku powodów zesłania było więcej, ja jednak nie miałam nic przeciwko surowym regułom, które mnie objęły. Jak sądzę, byłam w wieku, w którym łatwo jest ulec wrażeniu... w końcu miałam zaledwie piętnaście lat!... W każdym razie wierzyłam, że poczułam prawdziwe powołanie, i siostra Klairah uważała tak samo. Sondowała mnie ostrożnie, zważywszy na to, kim był mój ojciec i kto mnie wychował, aczkolwiek faktem jest, że właśnie przez tę buntowniczość nowicjuszek klasztoru Świętej Ahnzhelyki stanowiły one obiekt zainteresowania sióstr klasztoru Świętego Kohdy’ego, i to od wielu lat. Naturalnie większość siostrzyczek Świętej Ahnzhelyki nie miała o niczym pojęcia, a te, które coś tam wiedziały, były dalekie od wystawiania się na niebezpieczeństwo w obliczu Inkwizycji. Klasztoru Świętego Kohdy’ego nigdy nie zlikwidowano, mimo że powinno tak się stać po tym, jak jego patron został usunięty ze Świadectw. Gdybym miała zgadywać, tobym powiedziała, że nie doszło do tego z następującego względu: aniołowie, którzy przeżyli, czekali z podjęciem działań, aż ostatni Adamowie i Ewy wymrą. Naniesienie zmian w Świadectwach przyszło im bez trudu, jako że wszystkie oryginały znajdowały się w bibliotece Świątyni, jednakże... przynajmniej według pamiętników siostrzyczek... postanowili zaczekać z poprawianiem przekazu o świętym Kohdym do czasu, aż znikną ludzie, którzy nosili w pamięci wspomnienia na ten temat. Merlin Athrawes, który nie musiał oddychać, zaczerpnął gwałtownie powietrza skutkiem pamięci mięśniowej, gdy Nynian przerwała i przeniosła na niego spojrzenie. Zdumiewający był rzeczowy ton, jakim zasugerowała - nie, nie zasugerowała, tylko oznajmiła - że najważniejszy święty dokument Kościoła Boga Oczekiwanego, nie licząc samego Pisma, został sfałszowany, a przynajmniej znacząco „zredagowany”. Nie chodziło o fakt, który nie podlegał wątpliwości, lecz o jej pewność w tym zakresie. Na swój sposób było to nawet większe zaskoczenie niż przedstawienie przez Maikela Staynaira pamiętnika świętego Zherneau w Tellesbergu.

Nynian najwyraźniej jeszcze nie skończyła - uśmiechnęła się tylko krzywo, gdy gestem zachęcił ją, aby mówiła dalej. - Święty Kohdy również był seijinem - podjęła po chwili. - Nie wydaje mi się, aby dysponował wszystkimi twoimi umiejętnościami, Merlinie, miał jednak kilka nadludzkich zdolności. Co do historii o Rozłupywaczu Hełmów, to są one prawdziwe. Wiem to stąd, że sama miałam go w ręku, używając do ciosania bryły granitu. - Uśmiechnęła się ponownie, a wyraz jej twarzy zmiękł, choć w oczach pokazało się słodko-gorzkie spojrzenie. Zanim znów się odezwała, pokręciła głową. - Kiedy siostra Klairah mnie rekrutowała, nie zdawałam sobie sprawy... będąc znacznie bardziej niewinna i naiwna w tamtym czasie... że spotkać mnie może bardzo smutny wypadek, jeśli nie uwierzę w jej słowa. - Mina jej spochmurniała. - Niektóre kandydatki doznały „wypadku” i ja także nie dożyłabym zobaczenia miecza i pamiętnika świętego Kohdy’ego, gdyby nie to, że siostrze Klairah udało się mnie przekonać. Merlin zesztywniał, a ona skinęła głową jakby zadowolona z jego reakcji. - Części nie da się odczytać - dodała szybko. - Jest napisana w nieznanym języku. Według zrozumiałych wersów seijin Kohdy używał mowy zwanej „español”. Nie wiem dlaczego, ale po przeczytaniu reszty wiele razy, sądzę, że zaczął prowadzić pamiętnik, zanim nabrał wątpliwości co do tego, po której stronie właściwie jest. Tak przynajmniej wynika z pierwszej części pamiętnika. Fragmenty „español” są początkowo krótkie, przedzielane fragmentami dla nas zrozumiałymi, chociaż już ostatnie osiem miesięcy widnieje wyłącznie w języku „español”. Przypuszczam, że przechodził na niego, ilekroć pisał rzeczy, które mogły poważnie zaszkodzić sprawie Chihiro i Schuelera, gdyby wpadły w niepowołane ręce. A może chodziło o rzeczy, co do których nie miał jeszcze absolutnej pewności? Ze wzmianek rzuconych tu i ówdzie w zrozumiałej części domyśliłam się, że chodziło o jedno i o drugie. Seijin Kohdy nie był pewien własnych przekonań i nie chciał pociągnąć za sobą innych, którzy ufali mu z powodu tego, kim i czym był, zwłaszcza gdyby się okazało, że jednak się myli, i gdyby jego pisma wpadły w niepowołane ręce. Nie mogę mówić z całą stanowczością, ponieważ nie wyrażał się jasno na ten temat w tych fragmentach, które możemy zrozumieć. Dopóki nie natknęłam się na ten jego „español”, nie podejrzewałam nawet, że inny język może w ogóle istnieć! I jakkolwiek rozsądne wydawało mu się jego użycie swego czasu, faktem jest, że nawet członkinie żeńskiego zgromadzenia nie są zgodne co do kilku kwestii. - Ach tak? - Merlin przechylił głowę, na co Nynian uśmiechnęła się cierpko. - Niektórzy z nas, mnie nie wyłączając, są zdania, że ów fragment, w którym

odnotował swoje postanowienie, aby stosować „español”, pochodzi z czasów i miejsca przed Stworzeniem. W połączeniu z kilkoma innymi zaskakującymi wtrętami można niemal odnieść wrażenie, że wszyscy Adamowie i Ewy przebywali... gdzieś indziej przed tym, zanim powstało Schronienie. Jej ciemne oczy nabrały napiętego wyrazu, świdrując go niczym dwa bliźniacze ostrza, a jednak gdy podjęła, głos miała spokojny, zgoła pogodny. - Wszakże nawet ci z nas, którzy się zgadzają co do takiej interpretacji, nie są zgodni co do tego, gdzie mieściło się owo „gdzieś indziej”. Większość z nas wierzy, że nawet archanioł nie jest w stanie stworzyć duszy, że do tego trzeba samego Boga, oraz że wszyscy Adamowie i Ewy byli z Nim, kiedy archaniołowie przygotowywali świat do zamieszkania. Aczkolwiek spora liczba uważa, że równie dobrze może to znaczyć, iż Adamowie i Ewy żyli na zupełnie innym świecie, a Bóg i archaniołowie sprowadzili ich stamtąd tutaj, zamiast dać im życie dopiero w dniu Stworzenia. To zasadnicza różnica i osobiście wychodzę z założenia, że rozwiązalibyśmy tę zagadkę, gdyby Kohdy napisał wszystko w zrozumiałym dla nas języku. Przez „nas” - dodała, unosząc obie brwi - mam na myśli członkinie naszego zgromadzenia. - Może zdołam coś na to poradzić - rzekł wolno. - Niczego jednak nie mogę obiecać. No i musiałabyś mi powierzyć egzemplarz pamiętnika czy też przynajmniej jego rzetelną kopię. - Albo sobie zaufamy porządnie, Merlinie - powiedziała - albo to się skończy dla kogoś bardzo źle. Była nadzwyczajnie spokojna jak na kobietę, która właśnie przyznała, że siostry Świętego Kohdy’ego - kimkolwiek na Shan-wei były - pozbawiły życia nieznaną liczbę młodych kobiet w celu utrzymania w tajemnicy swego sekretu. Z drugiej strony, jeśli faktycznie została zrekrutowana w wieku lat piętnastu, od tamtej pory spędziła ponad trzydzieści pięć miejscowych lat - to znaczy trzydzieści dwa lata standardowe - w obrębie tegoż zgromadzenia. - Tak czy owak - podjęła - pod koniec wojny z Upadłymi święty Kohdy zaczął kwestionować całość wiedzy przekazywanej przez archaniołów. Ze zrozumiałych fragmentów pamiętnika wiemy, że spotkał kogoś, kto walczył do końca po drugiej stronie, i że ów ktoś zdołał go przekonać, iż to, co stało się na Rafie Armagedonu, bynajmniej nie świadczyło o upadku Shan-wei. Skoro już o tym mowa, zapoznawszy się z punktem widzenia tej osoby, Kohdy zaczął zadawać sobie pytanie, czy to przypadkiem nie sam Langhorne uwolnił Rakurai na Rafie Armagedonu. Upadli, którzy podjęli walkę Shan-wei

po upadku Rafy Armagedonu, utrzymywali, że to nie ona, lecz Chihiro i Schueler przeszli na stronę zła, aczkolwiek Kohdy zawsze ignorował te twierdzenia. W końcu Shan-wei była matką wszelkiego kłamstwa, prawda? Według pamiętnika nie wszyscy seijinowie walczyli pod sztandarem Chihiro i Schuelera, cokolwiek by mówiły nam Świadectwa dzisiaj. Zostali okrzyknięci demonami przez archaniołów i Matkę Kościół, ale Kohdy stanął z nimi oko w oko, podczas walki. Powziął wątpliwości co do nich nawet przed tym, zanim jeden z nich go pokonał, po czym zwątpił jeszcze bardziej, gdy ów darował mu życie, odsłaniając przed nim całkowicie inną prawdę. Nie wiem dokładnie, na czym polegała ta prawda... mniej więcej w tym czasie bowiem zaczął pisać w niezrozumiałym języku zwanym „español”... jednakże faktem jest, że to za jej sprawą zaczął się zastanawiać, czy aby na pewno opowiedział się po dobrej stronie. Oczywiście trwało, zanim sformułował wszystkie pytania, a gdy to się w końcu stało, wojna z Upadłymi dobiegła niemal końca. Buntownicze pomniejsze anioły zostały niemal w całości wytropione i zniszczone. Słudzy walczący po stronie archaniołów w większości wycofali się do Gwiazdy Zarannej, a niedobitki „demonów” walczących po stronie Upadłych zostały zepchnięte do ich ostatniej reduty w Górach Pustki, po czym archaniołowie zabrali się do szykowania ostatecznej rozprawy. I na tym kończą się wpisy w pamiętniku. Merlin wbił w nią spojrzenie. - Na tym się kończą? - Tak - westchnęła. - Choć Kohdy nigdy nie zdradził swoich intencji... no chyba że zrobił to w części „español”... wśród sióstr od zawsze panuje przekonanie, że postanowił zanieść swoje pytania przed oblicze archanioła Schuelera, któremu najbardziej ufał, jeśli chodzi o pełną odpowiedź. Bez względu na to, czy to zrobił czy nie, udał się w podróż do Syjonu, gdzie umarł. - Jaki był powód jego śmierci? - zapytał Merlin cicho. Nynian pokręciła głową. - Nie wiadomo. Zakon Świętego Kohdy’ego, czyli zakon macierzysty naszego zgromadzenia, powstał, gdy ciało zwrócono rodzinie. Jego pierwotnym zadaniem było założenie i utrzymanie grobu, podobnie jak w wypadku wielu innych zakonów opiekujących się miejscami pochówku upadłych seijinów. W tym celu otrzymał sutą darowiznę. Podejrzewam, że gdyby Kohdy nie walczył tak usilnie, nie stał na czele walki z Upadłymi przez tak długi czas, zgromadzenie kobiece nigdy nie zostałoby powołane do istnienia. Tymczasem w zaistniałej sytuacji zgromadzenie dość prędko zostało zepchnięte na boczny tor, w głównej mierze ignorowane przez trzon Kościoła Matki. Było to w

czasach tuż po ostatecznym pokonaniu Upadłych, gdy Schueler i Chihiro odeszli w glorii chwały i gdy moim zdaniem pozostali aniołowie czekali na wymarcie ostatnich Adamów i Ew celem ocenzurowania Świadectw. Do tej pory wyczerpaniu uległa pierwotna darowizna, Kościół Matka zaś lekceważył w taki czy inny sposób, zapewne z premedytacją, wszelkie prośby o dalsze finansowanie. Pozostawione same sobie ówczesne siostry odwołały się do własnych, dobrowolnych datków, pozyskiwanych głównie od krewnych, które następnie mądrze inwestowały. W czasach cenzury Świadectw inwestycje te przynosiły zakonowi dochód większy niż wymagany do utrzymania grobu świętego Kohdy’ego. Wszelako przeorysza zakonu uświadomiła sobie, że Kohdy zostanie skreślony z listy świętych Kościoła, zanim do tego właściwie doszło. Wedle zapisków sióstr jej brat był wikariuszem, podobnie jak wcześniej ich ojciec, i to właśnie swym koneksjom rodzinnym zawdzięczała ostrzeżenie. W owym czasie była już wiekowa, miała prawie sto lat, choć nie była Ewą. Zdrowie jej szwankowało, aczkolwiek nie z tego powodu umarła, gdy doszło do rozwiązania zakonu. Nynian zniżyła głos do szeptu, z którego usłyszeniem normalne ludzkie ucho miałoby problemy pośród zawiei szalejących na zewnątrz ambasady. Jednakże Merlin Athrawes był wyposażony w uszy CZAO. I usłyszał zadawniony żal - oraz gniew - bardzo wyraźnie. Przez pewien czas kobieta siedziała w milczeniu, wpatrując się w żar kominka, w końcu jednak otrząsnęła się i ponownie spojrzała na rozmówcę. - Nie wszystkie siostry były gotowe porzucić świętego Kohdy’ego, nawet przymuszone rozkazem Kościoła Matki. Być może zaakceptowałyby werdykt, gdyby został wydany przez któregoś z archaniołów, jednakże na Schronieniu pozostali tylko pomniejsi aniołowie, a przeorysza znała Kohdy’ego osobiście, rozmawiała z nim tak samo, jak rozmawiała z Schuelerem i Chihiro, zanim odeszli, kiedy jeszcze była bardzo młodą kobietą. A żaden z nich nie rzucił choćby cienia wątpliwości na świętość Kohdy’ego, co jej w zupełności wystarczało. Dlatego sprzeciwiła się werdyktowi, podobnie jak inne siostry, i to właśnie, seijinie Merlinie, jest powodem, dla którego dziś zakon Świętego Kohdy’ego nie istnieje. Z tego samego wynika, dlaczego nikt nie zadał sobie nawet trudu zakazania jego działalności. Gdy siostry okazały się nieustępliwe, zgromadzenie i wszystkie jego członkinie zostały unicestwione w trakcie nocy „świętego gniewu”: ostatniego Rakurai podczas Wojny z Upadłymi, którego, co dziwne, nie odnotowano w żadnych annałach Kościoła Matki. Merlin nie uczynił najlżejszego ruchu, tylko dalej jej się przyglądał kamiennym wzrokiem. Czując na sobie jego spojrzenie, odetchnęła, wyraźnie poruszając skrzydełkami

nosa. - Aczkolwiek fakt, że nie ma opactwa Świętego Kohdy’ego, nie znaczy bynajmniej, że nie ma również grobowca świętego Kohdy’ego - dodała cicho Nynian. - Zanim doszło do zniszczenia opactwa, przeorysza kazała przenieść w sobie tylko znane miejsce zarówno ciało świętego, jak i kopie klasztornych archiwów, pamiętnika świętego Kohdy’ego nie wyłączając. Zrobiła też użytek z tego, że ona sama i jej poprzedniczka były zmuszone szukać alternatywnych źródeł finansowania. Sedno zgromadzenia mieściło się w sekretnym opactwie, które stworzyła, pozbawiając zakon trzeciej części jego inwestycji. Właśnie te inwestycje wraz z wynikającym z nich dochodem, mieszczące się poza kontrolą Kościoła Matki, umożliwiły ocalałym członkiniom zgromadzenia przeżycie po tym, jak reszta została wymazana bez ostrzeżenia czy choćby szansy na przedstawienie swoich racji. Członkinie zgromadzenia były ulepione z twardej gliny. Widząc, jaki los spotkał ich siostry, zrozumiały, że przeorysza postąpiła słusznie, wyznaczając dla całego zgromadzenia nową drogę. Po dziś dzień jest tradycją, że siostrzyczki zarazem są i nie są członkiniami Kościoła Matki. Zapewniam cię, seijinie, że zgromadzenie uczyniło wiele dobrego na przestrzeni wieków, aczkolwiek zawsze z ukrycia, nigdy w świetle dnia. - A jak to wygląda dziś? - zapytał Merlin. Na to Nynian uśmiechnęła się ponownie, nawet bardziej krzywo niż przedtem. - Siostra Klairah nie zrekrutowała mnie tylko dlatego, że chciałam, aby Kościół Matka był tym, do czego został powołany. Wiele sióstr... w gruncie rzeczy większość z nich... zostało powołanych z tego samego powodu, dla którego ja trafiłam do Świętej Ahnzhelyki, mianowicie dlatego, że były buntowniczkami. Ponieważ miały nie tylko wiarę i zdolności przydatne zgromadzeniu, ale też ogień i potrzebę, aby wprowadzić rebelianckiego ducha w życie, owo dotknięcie anshinritsumei, którym obdarza nas święty Kohdy. A w moim wypadku - jej uśmiech stał się niemal figlarny - tego ognia było więcej, niż siostra Klairah przeczuwała. Obawiam się, że nie należałam do najposłuszniejszych cór... czy to mojego ojca, czy to zgromadzenia. Do tego miałam w pamięci - uśmiech zniknął z jej ust - przykład własnego ojca i tego, co działo się w wikariacie. Urwała na moment, jakby pogrążyła się we wspomnieniach. - Lepiej od innych wiedziałam, co naprawdę przytrafiło się świętemu Evyrahardowi, i doszłam do wniosku, że istnieje bardzo mała szansa na to, aby wikariat kiedykolwiek się zreformował. Zgnilizna zaszła zbyt daleko, bieg wypadków nabrał zbytniego tempa, żeby to było możliwe. Przynajmniej bez pomocy z zewnątrz. Właśnie dlatego stałam się tym, kim się stałam. Och, śmiało przyznaję, że z niemałą przyjemnością doprowadziłam do

wściekłości ojca razem z jego krewnymi, szczególnie że nie mógł mi niczego oficjalnie zabronić bez przyznania, że jest moim ojcem. Zarazem zdawałam sobie sprawę, że nikt inny jak kurtyzana, obsługująca samą wierchuszkę wikariatu, nie zdoła zyskać odpowiedniej... hm... przewagi, która by inspirowała szlachetniejsze postępowanie u najpodlejszych wikariuszy. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, czego pragną dokonać Samyl i Hauwerd Wylsynn. - Potrząsnęła ze smutkiem głową, a oczy jej momentalnie pociemniały. Z początku ich unikałam, gdyż ostatnie, na czym mi zależało, to aby wikariusze się mnie bali, a przecież moje związki z Wylsynnami z pewnością zostałyby odkryte. Nagle jednak stało się jasne, że Samyl ma poważne szanse na zostanie wielkim inkwizytorem, a był z niego taki dobry człowiek, w którego kręgach Adorai już się obracała... Postanowiłam przystąpić do nich pod własnym mianem, nie ujawniając swoich powiązań ze zgromadzeniem nawet przed Adorai. Z tym że Samyl przegrał głosowanie, najpewniej dlatego, że Rayno zmanipulował wyniki, chociaż nigdy nie udało mi się tego udowodnić. Sam wiesz, co było potem. Zamilkła na dobre, a Merlin przez dłuższą chwilę rozważał to, co od niej usłyszał. - Jak się domyślam, tajne inwestycje zgromadzenia są wyjaśnieniem dla tego, gdzie Ahnzhelyka Phonda znalazła kapitał potrzebny do zbudowania swego imperium w Syjonie? Oraz tutaj, w Republice Siddarmarku? -- Słusznie się domyślasz - potwierdziła Nynian. - Z tym zastrzeżeniem, że pierwotne inwestycje tu, w Siddarmarku, sięgają czasów jeszcze sprzed mojej działalności. Zgromadzenie sprawnie sobie radziło pod tym względem przez całe stulecia, a jeszcze do niedawna jego wydatki nie były przesadnie wysokie. Działamy na niwie dobroczynnej od naprawdę długiego czasu, aczkolwiek zawsze się staramy, aby nie pozostawiać wyraźnych śladów tej działalności. Doświadczenie zdobyte na przestrzeni wieków okazało się niezwykle przydatne, gdy przyszło do finansowania nieco bardziej... nazwijmy to, aktywnych... działań. - Zatem obecna przeorysza nie ma nic przeciwko waszym... nazwijmy to, świeckim... operacjom? - zapytał Merlin. Odpowiedział mu gardłowy śmiech. - Obawiam się, że w dalszym ciągu nie masz pełnej jasności... - powiedziała Nynian. Zgromadzeniu nie przewodzi już przeorysza. Mamy matkę przełożoną. To ona decyduje o działaniach wszystkich sióstr i nie, tak się składa, że ona nie ma nic przeciwko świeckim operacjom, jak to ująłeś. Byłoby to raczej trudne w jej wypadku, zważywszy, że przez ostatnie dwadzieścia lat to ja jestem matką przełożoną.

*** - Zaufajcie mi - oznajmił Merlin Athrawes starszym członkom wewnętrznego kręgu, zwróciwszy swą uwagę na rozmowę toczącą się przez komunikator. - Domynyk w życiu nie powiedział czegoś prawdziwszego. Cokolwiek zrobimy, nie chcemy mieć w tej kobiecie wroga.

.III. HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar Oraz Tellesberg Stary Charis Cesarstwo Charisu - Czy to pewne, mój panie? - Komandor Ahlvyn Khapahr zadał to pytanie takim tonem, jakby jednak liczył na odpowiedź przeczącą, za co Lywys Gardynyr, hrabia Thirsku i dowódca floty Dohlaru, nie mógł go bynajmniej winić. - Obawiam się, że tak - odpowiedział człowiekowi, który we flocie Charisu byłby jego szefem sztabu. Twarz Khapahra stężała. Gdy rozejrzał się po zgromadzonych w swojej kabinie, zauważył, że właściwie wszyscy zareagowali podobnie. W czym nie było nic dziwnego. Odepchnął się z krzesłem od stołu i wstał, by z rękoma założonymi za plecy przejść do okna i wyjrzeć na zatokę oraz górujące nad nią złociste mury Gorathu. Późnopopołudniowe słońce wisiało nisko nad zachodnim horyzontem, kładąc się wydłużonymi promieniami nad blankami i parapetami i malując je głębszym i bardziej połyskliwym kolorem złota, podczas gdy w górze powiewały dzielnie królewskie proporce. Choć temperatura wody w zatoce Gorath rzadko spadała poniżej zera stopni, w zimie potrafiło tu być bardzo zimno, szczególnie na pokładzie statku. Porywiste i przenikliwe porywy wiatru nie ustępowały całymi pięciodniami, przecząc południowej lokalizacji. To właśnie wywołało morze chorób pośród przetrzymywanej w lukach więziennych, na wpół zagłodzonej i na wpół nagiej załogi Gwylyma Manthyra. O tak, pomyślał hrabia Thirsku. Zatoka bywa nieludzka, szczególnie gdy postara się o to jakiś okrutnik... Zacisnął szczęki na wspomnienie tamtej zimy, na wspomnienie swego wstydu, gdy Inkwizycja odwołała jego rozkazy, aby zapewnić więźniom - jego więźniom - jedzenie i uzdrowicieli. Przed oczyma zamajaczyła mu znowu bezlitosna, sieczona wiatrem powierzchnia wody, i poczuł taką samą bezradność jak wówczas. Och, jakże nienawidził

zatoki Gorath w ową przejmującą chłodem zimę. Jednakże dzisiaj było inaczej. Hrabia Thirsku wyprostował plecy i zaczerpnął głęboko tchu, aby okiełznać rodzącą się w nim wściekłość. Następnie obrzucił spojrzeniem stolicę swego królestwa. Choć panował środek zimy, wiatr wiejący nad zatoką nie przejmował do szpiku kości, a ciemniejące właśnie niebo po raz pierwszy od wielu dni było bezchmurne. Manthyr wiedział, że mieszkańcy korzystają z ostatnich chwil jasności, robiąc sprawunki w pośpiesznej drodze do domu. Na brzegach rzeki Gorath zaś z pewnością wylegli malarze ze sztalugami, aby uchwycić złociste światło, które opromieniało strzelające w górę berła wieńczące miejscową katedrę. Gwylym był ciekaw, ilu z nich słyszało nowiny. Nawet jeśli niewielu, niebawem wieść się rozniesie, i to bez względu na to, co książę Saltharu i biskup egzekutor Wylsynn będą robić, aby zataić fakty. Zdaniem hrabiego Thirsku byłoby to z ich strony nie tylko daremne, ale wręcz głupie - aczkolwiek sam naoglądał się wystarczająco dużo głupich uczynków w wykonaniu Wylsynna Lainyra. Książę Saltharu miał dość oleju w głowie, aby pokrzyżować tamtemu szyki, niemniej zawsze pozostawał bezpośredni przełożony Manthyra, mianowicie książę Thorastu, który zrobi, co w jego mocy, aby jak najdłużej ukrywać przed ludźmi prawdę. Oczywiście z innych powodów niż Lainyr. - Czy wiemy, jak do tego doszło? - zapytał cicho Stywyrt Baiket, dowódca Chihiro i kapitan flagowca hrabiego Thirsku. - Chodzi mi o to, że mieli ponad dwieście tysięcy ludzi, a książę Eastshare zaledwie niecałe dwadzieścia tysięcy! - Depesze są zwięzłe - odparł hrabia, nie odrywając wzroku od kojącej panoramy. Jak zwykle, gdy trzeba korzystać z wyvern, po tym jak linia semaforowa została przerwana przez Charisjan. W każdym razie informują jasno, że zagrożenie nie nadeszło od strony Fort Tairys. Tym, który rozgromił armię, nie był książę Eastshare; pod Cheyvair zostały przeprowadzone całkiem inne oddziały, które zeszły wschodnim zboczem Skalistych Szczytów, mijając desnairską kawalerię. Były one dostatecznie liczne, aby zablokować i utrzymać trakt biegnący przez Las Kyplyngyra. Widziałem - pominął milczeniem fakt, że nie powinien był widzieć i nie widziałby, gdyby nie biskup Staiphan Maik - jak Ahlverez próbuje się przez nie przebić. Jego ataki wyrządziły spore szkody szeregom Charisjan, ale przy tym zdziesiątkowały naszych, w czego efekcie książę Harless był zmuszony cofnąć większość swojej piechoty znad przełęczy Ohadlyn celem kolejnej próby odbicia traktu. Wtedy jednak książę Eastshare zaatakował od strony Fort Tairys, i to siłami znacznie przekraczającymi dwadzieścia tysięcy.

Jeszcze przez moment wyglądał na zatokę, po czym okręcił się na pięcie, aby spojrzeć na swoich podwładnych. - Czytając między wierszami, domyślam się, że Charisjanie i Siddarmarczycy mieli wspólnie blisko siedemdziesiąt tysięcy ludzi, a pewnie i więcej, przy czym większość Desnairczyków dosiadała koni. Nawet admirał floty wie, że kawaleria to niewłaściwa formacja do pokonania okopanej piechoty w gęstym lesie. Nie wspomnę o tym, że armia Shiloh była na wpół zagłodzona i zdziesiątkowana przez choroby. Wątpię, aby obaj, Ahlverez i książę Harless, byli w stanie wystawić więcej niż połowę swojego składu osobowego do bitwy. A nie ukrywajmy, że przegrana z Charisjanami grozi nawet wtedy, gdy siły po obu stronach są wyrównane. Ahbail Bahrdailahn, porucznik flagowca hrabiego Thirsku, zrobił skwaszoną minę. Nie dlatego, że nie zgadzał się z tym stwierdzeniem, lecz z tego względu, że podobna szczerość mogła okazać się niebezpieczna. Hrabia Thirsku także zdawał sobie z tego sprawę, jednakże gdyby nie mógł ufać tym ludziom, na całym Schronieniu nie znalazłby się człowiek godny jego zaufania. Gdyby choć jeden z nich zamierzał donieść na niego Inkwizycji za to, że szerzy defetyzm, równie dobrze mógłby zarzucić próby powstrzymania katastrofy, która wysoką, siną falą nadciągała w stronę jego królestwa. - Czy mamy pojęcie, jak poważne straty ponieśliśmy? - zapytał z powagą Baiket, na co hrabia Thirsku odpowiedział grymasem. - Niezupełnie. A jeśli nawet ktoś je ma, to nie raczył podzielić się tą informacją ze mną. Wiem tyle, że hrabia Hanthu zadał armii Seridahn ciężkie straty podczas ataku na Thesmar. Słysząc to, kapitan flagowca błysnął oczyma, za co hrabia Thirsku nie mógł go winić. Oficjalnie oddziały pod komendą Fahstyr a Rychtyra otrzymały swoją nową nazwę w uznaniu zasług dla świętej wojny oraz królestwa. Jednakże tylko idiota - którym Baiket z pewnością nie był - mógłby nie zauważyć tendencji Kościoła Matki do szumnego nazywania kolejnych oddziałów w próbie umocnienia ich morale w obliczu nieuchronnej katastrofy. Co - przynajmniej zdaniem hrabiego, nie wróżyło zbyt dobrze. - Heretycy zepchnęli generała Rychtyra nieomal do Evyrtynu - podjął. - Nie wiem, jakie straty poniósł pod Cherykiem i Trevyrem, ale w każdym razie nie wygląda to dobrze. Z kolei Ahlverez straci wkrótce niemało podwładnych, którym udało się ocaleć w Lesie Kyplyngyra. Nie wyobrażam sobie, aby ktokolwiek zdołał dostarczyć mu wiadomość, że Rychtyr przegrał pod Cherykiem i Trevyrem, zatem najprawdopodobniej w chwili, kiedy my tutaj rozmawiamy, on maszeruje prosto na Hanth. W dodatku straciliśmy łączność ze

wszystkimi siłami położonymi na wschód od Syrku... - Potrząsnął głową i nadął policzki. Jeśli mam być szczery, zdziwiłbym się, gdybyśmy uzyskali choćby trzecią część sił Ahlvereza, a już na pewno nie jego artylerię. Podczas gdy zebrani popatrzyli po sobie z niesmakiem, na zewnątrz dało się słyszeć tylko wycie wiatru i pluskanie fal. Najwyraźniej plotki o faktycznej sytuacji nie zatoczyły jeszcze szerokich kręgów. A to dlatego, dodał w myślach oschle, że nawet plotkarze wątpili, aby Desnairczyk był w stanie okazać się równym nieudacznikiem jak świętej pamięci książę Harless, za którym przynajmniej w Dohlarze nikt nie płakał. - Dobra wiadomość... a raczej na tyle dobra, na ile to możliwe w tych okolicznościach... jest taka, że około jednej trzeciej karabinierów mających wesprzeć Rychtyra jest wyposażonych w broń nowego typu. - Ciekaw był, czy i jego podwładni dostrzegają ironię określenia „święty Kylmahn”, zważywszy na to, kto był faktycznym projektantem nowego karabinu. - Zatem przynajmniej oni będą dysponować własnymi karabinami ładowanymi odtylcowo. Jeśli zdoła się utrzymać przez jeszcze kilka pięciodni, zyska też kilka baterii nowych gwintowanych dział kątowych. Przy takiej pogodzie i w okopach powinien móc się bronić bez większego trudu przed tym, co rzuci przeciwko niemu hrabia Hanthu. Obecni pokiwali głowami, jakby usłyszeli słowa nadziei, on zaś ugryzł się w język, zanim uległ pokusie, by dodać, że przegrana Armii Shiloh wykazała, iż w przeciwieństwie do armii Republiki Siddarmarku czy sił hrabiego Hanthu, na które składała się piechota morska i marynarze, armia Imperium Charisu posiada ten rodzaj kawalerii oraz mobilnej, nowoczesnej artylerii polowej, który poradzi sobie z umocnieniami, jak również zablokowaniem kanałów na jej tyłach. Jak tylko oddziały, które bez wątpienia deptały właśnie po piętach Ahlverezowi, dotrą do Evyrtynu, Rychtyr znajdzie się w położeniu jeszcze mniej godnym pozazdroszczenia aniżeli to, które stało się udziałem Armii Shiloh. Chyba że, oczywiście, wykaże się zarówno sprytem, jak i siłą, umożliwiającymi mu wycofanie się wzdłuż kanału Sheryl-Seridahn, i to w tempie szybszym niż tempo, w jakim wróg może zająć jego zaplecze. Z tego, co wiedział o Rychtyrze, ów powinien mieć wystarczająco dużo zmyślności, nie wspominając o odwadze cywilnej. Powinien, ale nie musiał. Zresztą nawet jeśli nie zabrakłoby mu wymienionych zalet, decyzja tak czy owak nie była łatwa i niosła fatalne konsekwencje. Lywys Gardynyr miał niejakie doświadczenie w tych sprawach, a Inkwizycja z kolei w ostatnich latach stała się jakby mniej cierpliwa w odniesieniu do tchórzy w szeregach Kościoła Matki.

- Sir Rainos zawsze był dość... nieostrożny, mój panie - rzekł Baiket. - Można by powiedzieć, że to cecha rodzinna. Hrabia Thirsku poruszył wargami w kwaśnym uśmiechu na tę niezbyt zawoalowaną uwagę kapitana flagowca na temat kuzyna Rainosa Ahlvereza, niejakiego Faidela Ahlvereza, nieżyjącego już księcia Malikai. Ten ostatni był także powinowatym Aibrama Zaivyaira, księcia Thorastu, który - tak samo jak Ahlverez - winił hrabiego Thirsku za katastrofalną klęskę księcia Malikai na Rafie Armagedonu. Nietrudno było pójść tokiem rozumowania Baiketa; po prawdzie, jakkolwiek hrabia Thirsku żałował tego, co spotkało Armię Shiloh, był daleki od przymknięcia oka na to, w jaki sposób reputacja Ahlvereza zaszkodziła tym, którzy uważali się za jego mentorów. Tak czy owak, z perspektywy Lywysa Gardynyra dobre było wszystko, co zmniejszało wpływ księcia Thorastu na marynarkę. - Myślę, że wszyscy się zgodzimy, iż sir Rainos był... nadmiernie pewny swego przed wyruszeniem do Alyksbergu - powiedział na głos. - A jeśli miałbym być szczery, powinienem przyznać, że myśl o jego porażce jakoś nie przepełnia mnie niesmakiem dodał, używając wielkiego niedomówienia. - Jednakowoż czytałem pewne depesze, które wysłał do domu na ręce księcia Fernu i księcia Saltharu. I na tej podstawie muszę powiedzieć, że jakkolwiek był zadufany w sobie przed Alyksbergiem, bardzo się starał, aby zapobiec skutkom wątpliwych decyzji księcia Harless. Postanowił nie wspominać o listach, które otrzymał od Shulmyna Rahdgyrza, barona Tymplahru. Miał nadzieję, że jego stary przyjaciel nadal jest żyw gdzieś pośród błotnistych, niebezpiecznych ostępów Marchii Południowej, aczkolwiek zdaniem Tymplahra wspomniany Rainos Ahlverez okazał się zgoła inny od większości swoich krewniaków. W przeciwieństwie do nich bowiem uczył się na własnych błędach. - Bez względu na to, jaką rolę sir Rainos odegrał w omawianych wydarzeniach, pewne jest, że los, który spotkał jego armię, był nazbyt straszny, abym mógł czerpać satysfakcję z uszczerbku na jego reputacji - podjął poważnym tonem. - I to nie tylko z powodu kosztów osobowych. Stywyrcie - zwrócił się do jednego z obecnych - jak wiadomo, miał on pod swoim dowództwem ponad połowę wystawionych sił, które można uznać za stracone. Nawet jeśli odzyskamy część regimentów, trzeba będzie je przeformować od podstaw, uzupełnić i niewątpliwie od nowa wyposażyć, zanim wystawi się je znów do walki. Jak sądzisz, gdzie głównodowodzący poszukają ludzi i broni do tych celów? Niebieskie oczy Baiketa pociemniały, a on sam skinął ponuro głową. Flota została

zredukowana w celu stworzenia i wyposażenia armii, którą Świątynia uparła się rzucić na Republikę Siddarmarku. Teraz zaś, kiedy armia ta uległa rozgromieniu, a ryzyko wrażego ataku na wschodnie rubieże Dohlaru stało się realne, można było się spodziewać nawet większych cięć w szeregach floty. - Mój panie - odezwał się Khapahr ostrożnie - nie sposób będzie zawęzić naszych priorytetów, przynajmniej w odniesieniu do nowych projektów. - Niewykluczone, że nie będzie innego wyjścia - zaprzeczył smętnie hrabia Thirsku. Gdy jaszczurodrap dobija się do twoich drzwi, wielki smok atakujący siedzibę twojego sąsiada schodzi na dalszy plan, nieprawdaż? - Mój panie, Charisjanie bynajmniej nie atakują siedziby naszego sąsiada; oni dobijają się do naszych drzwi, a przynajmniej będą to robić już niedługo. Harchończycy oberwą porządnie, kiedy tylko zaczną się znów wdzierać do zachodniej Zatoki, ale armia powinna jednak rozumieć konsekwencje utraty wschodniej Zatoki! Hrabia Thirsku pokiwał głową z nieszczęśliwą miną. Jego raporty na temat nowych opancerzonych galeonów, których Charisjanie użyli do odbicia wyspy Szpon, nie były żadną miarą kompletne. Z całego garnizonu admirała Krahla zaledwie garstka ludzi - z czego najwyższy stopniem był porucznik - zdołała umknąć spod noża na szesnastostopowej jednostce, jakimś cudem unikając amunicji Charisjan i pokonując sześćset siedemdziesiąt mil wzburzonych słonych wód pomiędzy wyspą Szpon i harchońską prowincją Kyznetsov. Zimą... na płaskodennej łodzi... bez choćby jednego oficera, który by się znał na nawigowaniu. Zdumiewało go, że przeżyli, a przy tym napawało wdzięcznością, że przywieźli ze sobą te okrojone wieści, aczkolwiek przede wszystkim żałował, że nie mógł porozmawiać z jakimś oficerem. Wszystko, co ocaleńcy byli w stanie powiedzieć, to że co najmniej dwa charisjańskie galeony okazały się kompletnie odporne na artylerię obrońców. Z tego wynikało, że były one opancerzone, podobnie jak dymiące okręty, które Charisjanie wysyłali w górę kanałów i rzek śladem biskupa polowego Bahrnabaia minionego lata. Tyle dobrego, że chodziło o galeony, napędzane siłą wiatru łapanego przez maszty i żagle, które ogarniał rozumem, a nie przez jakieś diabelstwa, które napędzały rzeczne kanonierki. Niemniej ten promyczek nadziei przyćmiewał fakt, że nie zważały one na morską artylerię strzelającą nie tylko amunicją wybuchową, ale też rozgrzanymi litymi kulami, i to ciężkimi, a nie lżejszymi artylerii polowej, używanymi bez skutku do powstrzymania kanonierek na kanałach. Dobrze, że dysponują tylko dwoma, przypomniał sobie w myślach. To znaczy na

razie. - Ahlvyn nie należy do największych dyplomatów świata, mój panie - stwierdził Baiket. - Ma jednak wiele racji. Admirał Rohsail zna swój obowiązek i na pewno zrobi co w jego mocy, ale jeśli baterie nie były w stanie powstrzymać tych skurczybyków... - Wiem. Wiem! - Hrabia Thirsku wzruszył ramionami z irytacją. Nie dlatego, że był zły na Baiketa, lecz z tego powodu, że kapitan flagowca poruszył ważny temat. Mimo to... Zgadzam się ze wszystkim, co do tej pory powiedzieliście. Z drugiej strony nasi świadkowie utrzymują, że były tylko dwa opancerzone galeony. Mogą się mylić, chociaż nie wydaje mi się, aby tak było. - Uśmiechnął się z przymusem. - Doświadczenie podpowiada nam, ile trzeba żelaza, aby uzbroić choćby nawet mały galeon. Jestem świadom, że Charisjanie zdają się wytwarzać żelazo i stał z powietrza, jednakże nawet oni potrzebują sporo czasu, aby wyprodukować dość metalu na okucie okrętów tej wielkości. Sądząc z doniesień, jednostki są znacznie większe od tych rzecznych, tak więc nawet Charisjanie nie są w stanie ich dozbroić ot tak. To w końcu galeony, a nie... czymkolwiek są te przeklęte dymarki! Co z tego wynika? - Że kanonierki bądź nie nadają się do żeglugi morskiej, bądź nie są w stanie pokonać dystansu z Corisandu, mój panie - odpowiedział Baiket, zwężając oczy w namyśle. - Albo jedno i drugie. - Kiwnął powoli głową. - Jakkolwiek poruszają się ich jednostki rzeczne, muszą coś spalać, prokurując ten cały dym, a przecież na pokład da się zabrać ograniczoną ilość węgla czy drewna, szczególnie jeśli w grę wchodzi ich okucie i dozbrojenie. - Zapewne to prawda - potaknął hrabia Thirsku. - Nie zamierzam robić sobie większych nadziei, ale też nie będę przeceniał możliwości Charisjan. Jak wiadomo, lepiej wykazać się pesymizmem niż nadmiernym optymizmem, jednakże nie wolno nam ulec defetyzmowi. Jeśli nie mają masy standardowych galeonów zgrupowanych w pobliżu wyspy Szpon, zdołamy stawić im czoło na równych warunkach, szczególnie że nawet okute galeony potrzebują paliwa do poruszania się. Wyposażeni w nasze galeony i galery śrubowe porucznika Zhwaigaira, nie wspominając o jego dodatkowym projekcie na boku, w moim odczuciu możemy zadać wrogowi poważne straty, pod warunkiem że wypłynie nam na spotkanie. Potwierdza to dodatkowo fakt, że Charisjanie trzymają się wyspy Szpon, odkąd ją z powrotem zajęli. - Przynajmniej jak dotąd, mój panie - rzekł Baiket nieśmiało, aczkolwiek z uporem. Hrabia Thirsku ponownie skinął głową. - Jak dotąd - zgodził się. - Wszystko jednak może się zmienić w każdej chwili. Tak czy owak wciąż mamy czas, aby rozwinąć projekt Zhwaigaira. Natomiast w odpowiedzi na

pytanie zadane przez Ahlvyna chciałbym zapewnić, że armia doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co stanie się z jej zapasami, jeśli marynarka charisjańska pokaże się na wschód od Cieśnin. Zwłaszcza jeśli zapuści się głęboko, aż do zatoki Tanshar bądź cieśniny Hankey. Jeśli nie, będzie tak nie dlatego, że Pawal Hahlynd i ja nie zamęczyliśmy Salthara i całej reszty ostrzeżeniami! Zatem, mimo że jaszczurodrap u drzwi ma masę ostrych zębów, wciąż będą musieli poświęcić nieco uwagi wielkiemu smokowi, o czym doskonale wiedzą. Skrzywił się, pochmurniejąc. - Może nie będziemy priorytetem, jak byśmy chcieli, ale też nie mogą okroić nas całkowicie - skwitował, mając nadzieję, że nie mija się zbytnio z prawdą. *** Nie, prawdopodobnie nie mogą, mój panie, pomyślał Domynyk Staynair. Chciałbym, żeby mogli, ale niestety nie mogą... Niech to szlag. Admirał odchylił się na oparcie krzesła, siedząc w swojej kajucie i przysłuchując się nocnym dźwiękom swego flagowca. Jedną ręką trzymał ulubioną fajkę, drugą zaś napełniał ją tytoniem, nie przestając rozmyślać o obrazach, które przed chwilą zobaczył. Nahrmahn może i nie żyje, dodał w myślach, ale nawet to nie przeszkadza mu w wysyłaniu odpowiednich informacji do odpowiednich ludzi. Świadomość, że hrabia Thirsku zdoła zapobiec okrojeniu marynarki Dohlaru do cna, była mniej niż strawna z wielu powodów. Hrabia był bez wątpienia jednym z najpotężniejszych przeciwników morskich Charisu, a czas, który spędził na szkoleniu swojej floty, udzielił się także jego podwładnym. Takim jak Dahrand Rohsail, aby podać jeden przykład. Ów dowódca Zachodnich Eskadr Floty Dohlaru zaprezentował przyprawiający o depresję poziom fachowości, i to pomimo utraty swojej bazy mieszczącej się na wyspie Szpon. Drugim przykładem mógł być Pawal Hahlynd, człowiek, którego hrabia Thirsku wyznaczył na dowódcę galer śrubowych Dynnysa Zhwaigaira. A bez względu na to, jak bardzo zapóźnione były to jednostki, zwłaszcza w porównaniu z napędzanymi parą kanonierkami, a nawet żaglowymi Grzmotami, mogły rozprawić się z każdym klasycznym galeonem, a te wciąż stanowiły dziewięćdziesiąt pięć procent jednostek floty Charisu. Szacunek admirała i cesarza Cayleba Ahrmahka dla hrabiego Thirsku oraz marynarki, którą stworzył, był prawdziwym powodem, dla którego hrabia Sharpfieldu został oddelegowany do odbicia wyspy Szpon i ustanowienia tam wysuniętej bazy - oraz bazy paliwowej. Mimo że wysłali go miesiące wcześniej, niż to było planowane, i mimo że nie mogli mu zapewnić niezbędnej siły ognia, on wywiązał się z zadania znakomicie. Wyspa

Szpon miała stanowić kluczowy punkt końcowej strategii w walkach o Zatokę Dohlariańską, jak tylko na placu boju pojawią się okręty klasy Król Haarahld VII, aczkolwiek mieli także nadzieję, że wyspa posłuży za bazę wsparcia dla eskadry nowych kanonierek przybrzeżnych klasy Miasto. Jednostki te były zbyt pokaźne, aby pływać po kanałach równie sprawnie jak jednostki klasy Rzeka i Rzeka II, a do tego były o cztery węzły wolniejsze, jednakże dzięki zwiększeniu masy zyskały nieznacznie grubsze poszycie i niemal dwukrotnie większą wytrzymałość. Niestety nie zostaną wysłane hrabiemu Sharpfieldu jeszcze przez jakiś czas, ponieważ o ile hrabia Thirsku był najbardziej uzdolnionym przeciwnikiem, o tyle nie on wydawał się teraz najgroźniejszym przeciwnikiem. Zaszczyt ten, jakkolwiek ciężko było w to uwierzyć Charisjanom, przypadł w udziale Slokymowi Dahrnailowi, księciu Shairn oraz ministrowi marynarki wojennej Cesarstwa Desnairu, najsłabszej z potęg morskich całego Schronienia. Większość mieszkańców Desnairu dostaje choroby morskiej w trakcie kąpieli, jednakże w przeciwieństwie do nich Shairn mógł się pochwalić rozległą flotą rybacką, która zapuszczała się śmiało - i to od pokoleń - na wody wokół Ziemi Samsona i Łkających Sióstr, a czyniła to pomimo bliskości Rafy Armagedonu. Zyskane w ten sposób połowy zapewniały cesarstwu możliwość eksportu, którego znaczenie potrafił docenić ród rządzący. Ostatni czterej ministrowie prowadzili politykę, która faworyzowała zarówno rybaków, jak i nabrzeżnych kupców. Gdy książę Kohlman, poprzednik obecnego ministra, poprosił o azyl w Charisie po tym, jak padła Iythria, na jego stanowisko cesarz Mahrys wyznaczył nie kogo innego, jak właśnie Slokyma. Fakt, że książę Shairnu był zapalonym lojalistą Świątyni, nienawidzącym Charisu z całego serca, uczynił z niego idealnego kandydata w oczach Kościoła Matki. Do tego praktyczne unicestwienie dohlariańskiej floty bojowej pod Iythrią sprawiło, że mógł wszelkimi sposobami wdrażać w życie swoją korsarską strategię. Kohlman, który od lat pragnął tego samego, zaczął wreszcie wystawiać lekkie, szybkie jednostki, odkąd bitwa na Morzu Markoviańskim pokazała każdemu, kto miał oczy, że walczenie z marynarką Charisu na morzu jest bliskie samobójstwu. Jako że Kościół Matka sprzeciwiał się mocno tej polityce, Kohlman zaczął wystawiać listy kaperskie prywatnym właścicielom statków. Nawet to jednak było wbrew stanowisku Kościoła Matki, który twierdził, że coś podobnego odwraca uwagę od budowania floty, w każdym razie koniec końców i w pewnym stopniu ironicznie klęska Desnairu pod Iythrią zmusiła zarówno Kościół Matkę, jak i Koronę do przyjęcia propozycji zdradzieckiego księcia. Od tamtej pory książę Shairnu, który nie był głupcem pomimo przejawów swojej bigoterii, nie

popuszczał nikomu. Właśnie dlatego teraz ponad połowa okrętów wojennych Domynyka Staynaira była zajęta konwojowaniem floty handlowej. Admirał nie bez powodu wysłał Paytera Shaina z zadaniem unieszkodliwienia baz korsarzy w zatoce Jahras - w założeniu na dobre, aczkolwiek Domynyk nie wątpił, że szybko zostaną odbudowane, jeśli tylko przykręcenie śruby zelżeje - co jednak oznaczało strzeżenie tysięcy dodatkowych mil linii brzegowej, szczególnie pomiędzy Traykhosem i Shairnem. Dziesiątki zaprawionych w boju szkunerów wyprawiały się w morze, sytuacja zaś z dnia na dzień robiła się poważniejsza. Zaledwie sześć dni temu - admirał wciąż opierał się na nieoficjalnych wiadomościach - kilkanaście takich jednostek, z czego połowę stanowiły okręty floty, nie żadni korsarze, prowadzące skoordynowane działania, jakich wolałby sobie nawet nie wyobrażać, zaatakowały konwój płynący z Tellesbergu do Siddaru. Znajdująca się w mniejszości eskorta zdołała zapobiec poważniejszym zniszczeniom pilnowanych jednostek, a nawet zatopiła dwa atakujące okręty, choć i tak, pomimo usilnych starań, pół tuzina statków towarowych zostało odciętych od reszty konwoju. Przy tej okazji całkowitemu zniszczeniu uległ jeden z wchodzących w skład eskorty szkunerów, natomiast lżej ucierpiały dwa inne oraz jeden z trzech obronnych galeonów. Żaden marynarz floty handlowej nie przeżył tego przejęcia, podobnie jak nie ocalał nikt z załogi HMS Thistle. Jedyna „dobra” wiadomość była taka, że wszystkich rannych dobito, zamiast przewieźć ich do Desnairu, gdzie zostaliby poddani Karze Schuelera. Niestety przechwycony ładunek zapewnił Desnairowi pięć tysięcy bezcennych karabinów M96, niemal sto trzycalowych moździerzy i dwie baterie czterocalowych gwintowanych dział polowych... pomiędzy innymi zdobyczami. Charis miał przynajmniej tyle szczęścia, że straty nie okazały się większe i że przytłoczone przewagą liczebną jednostki konwoju zdołały uchronić transportowce z piechotą. Jednakże admirał nie liczył na podobny łut szczęścia w przyszłości, zdając sobie sprawę z ciągłości strat zadawanych przez ataki korsarzy. Domynyk Staynair skrzywił się, nie wypuszczając fajki z ust, po czym skrzesał świecę Shan-wei i zapalił tytoń. Nieśpiesznie upewnił się, że wszystko jest jak należy, po czym z przyjemnością zaciągnął się słodkim dymem. Dopiero wtedy ruchem dłoni zgasił świecę Shan-wei i upuścił ją do popielniczki. Na koniec westchnął ciężko i stawił czoło nieprzyjemnym faktom. Nawet napinając się, nie był w stanie zapewnić wojskowej eskorty wszystkim jednostkom handlowym. Ponad jedna trzecia charisjańskiej floty handlowej była zmuszona

żeglować samodzielnie, a choć jej marynarze od pewnego czasu byli uzbrojeni, trudno było uważać ich za regularnych żołnierzy. Tak samo admirał nie był w stanie bronić równie długiego wybrzeża przed atakami korsarzy od strony morza. Z tego powodu Shain znalazł się w zatoce Jahras... i Staynair ani myślał wysyłać nowe Miasta na wyspę Szpon. Nie, zdecydowanie zamierzał zrobić z nich lepszy użytek bliżej domu. Tak jak wymagały tego okoliczności, które nie dawały mu wyboru. Hrabia Sharpfieldu natomiast będzie musiał sobie radzić sam, przynajmniej do czasu, aż staną się osiągalne nowe Miasta. Istniały spore szanse, że równolegle dostępne staną się też jednostki klasy Król Haarahld. Choć nie podobało się to admirałowi, musiał zaakceptować rzeczywistość. Do tego, jakkolwiek duży szacunek miał dla umiejętności hrabiego Thirsku, przynajmniej do czasu zdobycia posiłków przez hrabiego Sharpfieldu, Dohlar nie będzie w stanie nic na to poradzić. Tymczasem... Zhaztro także nie będzie zachwycony, uzmysłowił sobie Domynyk Staynair, zaciągając się dymem z fajki. Przypuszczam, że jak tylko usłyszy nowiny, będzie kwęczał, z całym szacunkiem rzecz jasna! Ale jakoś się z tym pogodzi, szczególnie gdy weźmie pod uwagę nagrodę pocieszenia... W tym momencie admirał uśmiechnął się chmurnie. A gdy już to nastąpi, dodał w myślach, spisze się nad wyraz dzielnie.

.IV. Na zachód od Allyntynu Prowincja Północna Republika Siddarmarku Zimno przeszywało na wylot. Tyle dobrego, że nie było przenikliwego wiatru, jednakże nawet bez niego temperatura w środku dnia wspięła się nie wyżej niż minus dziesięć stopni, a teraz zaczęła ostro spadać. Po zachodzie słońca osiągnie wartość trzydziestu stopni poniżej zera, a może nawet niżej - przy czym zerwie się też kąsający wiatr, jak tylko zaraz po czuwaniu Langhorne’a ruszy kolejny arktyczny front. Śnieg już sięgał koniom do kolan i zalegał puszystą pierzyną na równinach; gdziekolwiek zaś jakaś przeszkoda to umożliwiała, zbierał się w wysokie zaspy, sięgające rosłemu mężczyźnie do szyi, a nawet wyżej. Oddech karibu, rodzimych dla Ziem Kruczych i ciągnących ciężkie sanie, unosił się w lodowate powietrze niczym kłęby dymu, a niosące jeźdźców przysadziste świątki parowały gęstą mgiełką na podobieństwo ziejących smoków z Dawnej Ziemi. Niebo zdawało się wypolerowaną błękitną misą, twardszą i zimniejszą od stali. Nie przesłaniała go ani jedna chmurka. Choć było tylko parę godzin po południu, słońce chyliło się nisko ku zachodowi, chowając się za górami Meirstrom, dając zapowiedź nadciągającego zimowego wieczoru i jeszcze dłuższej nocy. To jeden z najzimniejszych, najbardziej ponurych krajobrazów, jakie można sobie wyobrazić, pomyślał Kynt Clareyk, baron Zielonej Doliny, nie bez podziwu. Nie wątpił, że żołnierze Pierwszego Korpusu srodze tęsknią za przytulnymi barakami, które mieli do swojej dyspozycji w Allyntynie. Osobiście jednak nie narzekał. Tak samo jak i oni. Wszystkim śpieszyło się wykonać zlecone zadanie. Clareyk zerknął na północny wschód, gdzie grupa siddarmarckich inżynierów tłoczyła się wokół nadpalonej stacji semaforowej. Nie sposób było stwierdzić, czy pożar wzniecili lojaliści Świątyni podczas pierwszej fazy akcji Miecz Schuelera, czy też mieszkańcy Republiki Siddarmarku wierni swemu lordowi protektorowi, którzy zostali wygnani ze swych ziem przez rebelię. W każdym razie ktokolwiek podłożył płomienie, nie zdołał zniszczyć stacji semaforowej do szczętu. Unicestwieniu uległy kable, dźwignie i dach baraków obsługi, jednakże maszty i kamienne ściany pozostały nietknięte, co pozwalało ekipie inżynierów przywrócić stacji funkcjonalność do następnego popołudnia. Tutaj, na

płaskowyżu Midhold, stacje stały ustawione gęściej, ponieważ zimą widoczność była mocno ograniczona. Z tego samego powodu nawet przy tej gęstości kontakty barona Zielonej Doliny z Allyntynem były ograniczone, aczkolwiek wystarczające. Oczywiście pogoda nie miała najmniejszego wpływu na jego łączność z pozostałymi członkami wewnętrznego kręgu, niemniej skoro zostawił prawie dwie trzecie składu osobowego armii Midhold w Allyntynie pod dowództwem generała Dymytryoha Brohkampa, który stał na czele Drugiego Korpusu, musiał pozostawać z tym ostatnim we w miarę regularnym kontakcie. Nie bez powodu rozwiązał trzecią brygadę dowodzoną przez brygadiera Wylsynna Traigaira z Pierwszego Korpusu, włączył ją czasowo w szeregi Drugiego Korpusu i pozostawił Brohkampa tam, gdzie go pozostawił. Bez brygadiera Pierwszy Korpus generała Ahntayna Makrohrya składał się tylko z dwóch batalionów pierwszego regimentu zwiadowców z trzeciej brygady konnej i czwartej dywizji górskiej generała Eystavyo Gardynyra. Z drugiej strony Makrohry wychował się pośród pięknych, spiczastych wierzchołków gór północnego Chisholmu, a wszystkie jego oddziały przeszły zaprawę w zimowych warunkach Raylzbergu, zlokalizowanego wysoko na najbardziej na zachód wysuniętym fragmencie Gór Samotnych, ponad jeziorem Stonewater. Chisholmska armia postawiła sobie za punkt honoru przystosować swoich żołnierzy do zimowych marszów, aczkolwiek tylko jakaś jedna trzecia jej składu była szkolona w walkach zimą, co było o wiele trudniejsze niż zwykła wojaczka. Tak czy owak nawet z takim szkoleniem trudno byłoby wystawić nowo utworzonej Cesarskiej Armii tylu żołnierzy tak daleko na północy o tej porze roku bez wsparcia manufaktur Starego Charisu. Specjaliści z Chisholmu projektowali niezbędny sprzęt, ale te wynalazki - bez ich wiedzy poprawione tu i ówdzie przez sztuczną inteligencję zwaną Sową - zostały skonstruowane w pracowniach Rhaiyana Mychaila i Ehdwyrda Howsmyna. Baron Zielonej Doliny zakładał, że wielu robotników pracujących w zakładach tych dwóch mistrzów nie potrafi sobie nawet wyobrazić warunków choć w połowie tak surowych jak te im przedstawione, jednakże faktem było, że produkcja szła pełną parą i żaden warsztat pod egidą Kościoła Matki nie był w stanie im dorównać wydajnością. Kolumna maszerującej piechoty posuwała się na rakietach śnieżnych z wprawą ludzi, którzy ostatnie kilka pięciodni spędzili na udoskonalaniu swoich umiejętności. Raczej nieprawdopodobne było, aby patrole Armii Boga wystawiły nos z ciepłych kryjówek i pokazały się wśród śniegu i zimna (w gruncie rzeczy baron Zielonej Doliny miał co do tego stuprocentową pewność dzięki SAPK-om), jednakże zwiadowcy poruszali się przodem

przed główną kolumną, sunąc na nartach biegówkach. Cóż, skoro nie mógł im wyjawić prawdy - zresztą nie uczyniłby tego, nawet gdyby mógł. Musiał bowiem zostawić sobie swoją „wszechwiedzę” na wyjątkowe sytuacje. O ile z członkami wewnętrznego kręgu porozumiewał się z łatwością, o tyle był skazany na tradycyjne metody, gdy szło o jego zwykłych podwładnych... z których żaden nie miał dostępu do SAPK-ów. Nawet gdyby SAPK-i powiedziały mu, w co się zaraz wpakują, on nie miał możliwości podzielenia się tą wiedzą ze swoimi ludźmi. Dlatego potrzebowali tradycyjnego rekonesansu, w którym brylowali snajperzy zwiadowcy, i nie należało nic w tym zakresie zmieniać. Za kolumną piechoty sunęły karibu i śnieżne jaszczury, które ciągnęły największe ciężary, mianowicie: żywność, paliwo, paszę i amunicję. Każdy oddział pomocniczy był wyposażony w przypisane mu zwierzęta pociągowe, które przewoziły działa i amunicję na saniach. Do tego każdy dwunastoosobowy oddział piechoty miał do swojej wyłącznej dyspozycji dwie pary sań, które przewoziły plecaki, oszczędzając ludziom co najmniej sześćdziesięciofuntowego brzemienia, oraz arktyczny namiot składający się z dwu warstw. Zewnętrzna warstwa namiotu była utkana ze stalostu, lekkiego i mocnego włókna, tak gęstego, że praktycznie nieprzenikalnego dla wiatru. Wewnętrzną warstwę tworzyła bawełna pikowana puchem. W rozłożonym namiocie między obiema warstwami tworzyła się dwucalowa warstwa izolacyjna z powietrza. Drugie sanie wiozły dodatkowo lekki stalowy komin oraz w miarę mały, aczkolwiek bardzo wydajny piecyk na olej. W najgorszym razie można w nim było palić wszystkim, czego się ima ogień, nie byłby to pierwszy wybór mieszkańców namiotu. Nie tylko dlatego, że takie rozwiązanie utrudniałoby użycie - zrolowanych teraz i przytroczonych do sań - mat ze skór karibu na podłodze, celem odizolowania się od podłoża. Żołnierze mieli również na wyposażeniu trójwarstwowe śpiwory, składające się kolejno z wyjmowanego wewnętrznego podszycia ze stalostu, grubej pikowanej warstwy izolacyjnego puchu oraz najbardziej zewnętrznej, nieprzewiewnej, także ze stalostu. Takie szastanie stalostem było kosztowne nawet dla Charisjan, aczkolwiek w ich wypadku nie zabronione, zarazem zaś gwarantowało lekkość sprzętu, który normalnie każdy żołnierz nosił przytroczony do góry plecaka. Ponieważ śpiwory były przy tym pokaźne i jako takie bardzo niewygodne w noszeniu, wszyscy zazwyczaj składowali je na saniach, kiedy to tylko było możliwe. Ludzie chodzili ubrani w śnieżnobiałe kombinezony włożone na podbite runem parki i spodnie z miękkiej, dobrze wyprawionej skóry karibu. Pod spód szły cieńsze parki ze stalostu i trójkrotnie dzierganej wełny, pod którymi nosiło się wełniane koszule i spodnie z

materiału nałożone na stalostową bieliznę z długimi rękawami i nogawkami. Takie ubranie na „cebulkę” było kluczowe w warunkach klimatu arktycznego i zapewniało skuteczną barierę przeciwko kondensacji wody. Zimne powietrze jest w stanie wchłonąć mniej wilgoci niż ciepłe, w związku z czym pot na skórze może stanowić poważny problem. Tymczasem staloset uniemożliwiał nasączenie nim kolejnych warstw materiału, dzięki czemu nie traciły one swoich zdolności izolacyjnych. Dla ochrony dłoni każdy żołnierz nosił ciężkie, wielowarstwowe rękawice z jednym palcem albo grube, podbite runem rękawiczki z pięcioma palcami nałożone na cieńszą parę wydzierganą z wełny i wyposażoną w oddzielną warstwę izolacyjnego stalostu. Rękawice z jednym palcem były cieplejsze od rękawiczek z pięcioma palcami, ponieważ kumulowały ciepło całej dłoni, jednakże z drugiej strony były nieporęczne przy manipulowaniu, czego nie można było powiedzieć o palczastych rękawiczkach zapewniających elastyczność i większą sprawność, gdy zachodziła taka potrzeba. Buty stanowiły ostatni niezwykle ważny element ubioru. Uszyte z foczej skóry i podbite runem miały podwójną podeszwę i wewnętrzną, przypominającą mokasyn wkładkę, którą dało się wyjmować do wysuszenia, a także nosić jako kapcie wewnątrz namiotu. Ciężar całego stroju stanowił nie lada brzemię, chociaż nadal było możliwe poruszanie się i działanie w warunkach temperatur poniżej zera. Z kolei karibu i śnieżne jaszczury natura wyposażyła we własne mechanizmy izolacyjne, jeśli natomiast chodzi o świątki, to były one hodowane przez chisholmskich hodowców od setek lat właśnie z myślą o takim klimacie. Mimo to wszystkie konie otrzymały derki, na wypadek gdyby zrobiło się zimniej niż zwykle. Śnieg utrudniał maszerowanie nawet w rakietach, jednakże trakty ubite przez dziesiątki par żołnierskich nóg zapewniały gładki przejazd saniom na płozach. Pod wieloma względami zwierzętom pociągowym było łatwiej się poruszać tutaj w środku zimy aniżeli ich pobratymcom w środku lata na gołej ziemi. A najlepsze ze wszystkiego, pomyślał baron Zielonej Doliny, jest to, że nikt po drugiej stronie nie ma pojęcia, jak mobilni jesteśmy tą zimową porą. Gdyby nawet żywił co do tego jakieś wątpliwości, zostałyby one rozwiane przez obrazy podsyłane przez SAPK-i, a ukazujące strażnice Armii Boga. Praktycznie nikt z tych na wpół zamarzniętych ludzi, drżących w zbyt cienkim odzieniu i kulących się przy ogniskach w napotkanych ustroniach czy naprędce wzniesionych szałasach, donikąd się nie wybierał. Zdaniem barona Zielonej Doliny nikt z nich także nie miał najmniejszych szans na

przeżycie, gdyby ich nagle pozbawić kryjówki. Baron, który - jak każdy z jego ludzi - sam miał na twarzy dwuwarstwową maskę chroniącą przed śniegiem, zwaną na Starej Ziemi kominiarką, oraz gogle narciarskie, zdawał sobie sprawę z tego, że zamarznięcie na śmierć nie należy do przyjemności, i bynajmniej nie życzył takiego końca nawet swoim wrogom. Co jednak nie zmieniało faktu, że był gotów zadać im śmierć na wiele innych różnych sposobów.

.V. Skimmer nad Wschodnim Haven oraz Jaskinia Nimue Góry Światła Ziemie Świątynne - Nigdy nie przypuszczałam, że chmury są takie piękne z wysoka - powiedziała cicho Aivah Pahrsahn. Siedziała na tylnym siedzeniu skimmera rekonesansowego, obrócona w lewo, aby patrzeć w dół przez tylny wizjer, gdy maszyna robiła głęboki zwrot. Księżyc świecący przez cienką, mroźną atmosferę srebrzył szczyty chmur i nadawał ich brzuchom hebanową głębię. - To znaczy wiedziałam, że Bóg ma artystyczne zacięcie, ale... Potrząsnęła głową, a Merlin uśmiechnął się, wyglądając przez własny wizjer. Dystans dwóch tysięcy mil od Siddaru pokonali w nieco ponad trzy godziny; za kolejne półtorej godziny powinni się znaleźć u celu, to jest w Górach Światła. Seijin odrobinę się zdziwił, widząc, z jakim spokojem Aivah przyjmuje pojawienie się nie jednego, lecz dwóch skimmerów, aczkolwiek teraz wiedział już, że spokojowi temu towarzyszyło nieuniknione uczucie zdumienia. Jednakże nawet jeśli czuła obawę przed wspięciem się po drabince do wnętrza spiczasto zakończonego, szerokoskrzydłego pojazdu, ukryła ją tak skutecznie, że mogła Merlinowi przywodzić na myśl wyłącznie Kayleba Ahrmahka podczas jego pierwszego lotu. Zakończywszy manewr skrętu, wyrównał lot i zerknął przez sterburtę na identyczny skimmer, który trzymał się idealnie za nim. Pierwotnie zamierzał wybrać się w tę podróż w pojedynkę, lecz jako że Aivah uparła się w kwestii towarzystwa Sandarii Ghatfryd, jej służącej z dwudziestoletnim stażem, nie miał innego wyjścia, jak ulec prośbie. Przez krótką chwilę poczytywał to za objaw niepokoju madame Pahrsahn, jednakże już wkrótce musiał zmienić na ten temat zdanie, gdy obie kobiety dołączyły do niego w alejce na tyłach siedziby Aivah. Sandaria była dobre dwa cale niższa od swojej mocodawczyni, miała myszowate włosy, smagłą cerę i nawet wyraźniejszą zmarszczkę nakątną oka niż większość mieszkańców tej części Schronienia, a to za sprawą swojej harchońskiej matki. Merlin wiedział, że kobieta służy madame Pahrsahn od co najmniej dwudziestu lat, aczkolwiek

dopiero od niej samej w tamtej alejce dowiedział się, że panie znają się jeszcze od klasztornych czasów Nynian Rychtair. W gruncie rzeczy były równocześnie nowicjuszkami, teraz zaś Sandaria zaliczała się do starszych stażem członkiń Zgromadzenia Świętego Kohdy’ego... nie wspominając o jej roli zastępczyni i powierniczki madame Pahrsahn. Sandaria w przeciwieństwie do swojej pani przejawiała niejaką nerwowość, gdy opuścili miasto jedną z sekretnych tras i stało się jasne, że polecą osobnymi skimmerami. Wszakże przyjęła bezszelestne pojawienie się pojazdu z wielkim spokojem. Wyraźnie najbardziej martwiła ją rozłąka z Aivah. Niestety, nie licząc transporterów opancerzonych oraz pełnowymiarowych wahadłowców, były to jedyne dostępne pasażerskie pojazdy w całej Jaskini Nimue. Te drugie miały wielkość dawnych jumbo jetów, w związku z czym próba ukrycia czegoś takiego w pobliżu Siddaru stanowiłaby nie lada wyzwanie, nawet zakładając użycie zaawansowanych technologii Federacji. Te pierwsze miały mniejsze rozmiary i były łatwiejsze do ukrycia, jednakże zarazem osiągały mniejszą prędkość. Nawet na pełnej mocy antygrawitacyjnej nie mogły przekroczyć bariery dźwięku i wyciągały zaledwie pięćset mil na godzinę, gdy tymczasem Merlin wolał mieć w zasięgu ręki możliwość przyśpieszenia do jednego macha, tak na wszelki wypadek. Poza tym o ile powietrzne ciężarówki było nietrudno ukryć, o tyle zaprojektowano je z myślą o przewożeniu towarów. Nikomu nie przyszło do głowy, że kiedyś mogą zostać wykorzystane do transportowania ludzi. Teraz, gdy taka ewentualność się pojawiła, Sowa była od dłuższego czasu zajęta przerabianiem ich na latające autobusy, co jednak musiało trochę potrwać, a nikt przecież nie chciał tracić niepotrzebnie czasu. A zresztą skorzystanie z drugiego skimmera oznaczało, że poleci z nimi także drugi pilot. - Daleko jeszcze, Merlinie? - zapytała Aivah. Słysząc jej głos, spojrzał w dół na niewielki ekran, który łączył go z tylną kabiną. Aivah odpowiedziała spojrzeniem, jakby od zawsze używała komunikatora. Z równą biegłością i pewnością siebie manipulowała pokrętłami, co widząc, Merlin uśmiechnął się półgębkiem, świadom, skąd wzięła się u niej ta pojętność niewymagająca więcej niż jednej prezentacji. Kolejna zagadka rozwiązana, pomyślał oschle. Nic dziwnego, że ani SAPK-i, ani ja sam nie przyłapaliśmy jej na rozszyfrowywaniu czegokolwiek. Zwyczajnie nie musiała tego robić! To sprawia, że czuję się nieco lepiej w związku z tym, że tak zgrabnie była w stanie porównać Merlina i Ahbraima. „Mam doskonałą pamięć do szczegółów” - akurat... Rzadko spotykana grupa genów wywołująca iście ejdetyczną pamięć została odkryta

(czy też wynaleziona, jak chcieliby niektórzy) w połowie dwudziestego pierwszego wieku, po czym przez jakieś pół stulecia stosowanie jej u mających przyjść na świat dzieci stało się modne. Okazało się to znacznie mniej groźne niż inne mody dotyczące genomu, zanim cała ludzka genetyka została poddana surowej kontroli, w każdym razie koniec końców dzięki zastosowaniu interfejsów neuronalnych oraz przechowywania wszystkich wspomnień w chmurze - można powiedzieć, że każdy człowiek szczycił się pamięcią ejdetyczną. Zainteresowanie inżynierią w tym zakresie spadło i coraz mniej rodziców starało się o zaimplementowanie tej umiejętności swoim pociechom. Tak czy owak przetrwała ona w populacji i na Schronieniu ujawniała się nawet częściej niż na Starej Ziemi. Nynian Rychtair była jedną z osób, które dysponowały pamięcią ejdetyczną. Nie musiała uciekać się do pomocy kodów, gdy pisała lub czytała zaszyfrowaną wiadomość, ponieważ wszystkie kody nosiła w swojej głowie. Merlin i Sowa od zawsze wiedzieli, że Aivah szmuglowała sążnistą korespondencję przez Krainy Graniczne, i to nawet w czasach wojny, jednakże z tego, co im było wiadomo, chodziło o korespondencję dość niewinną: wymieniała listy z zarządcami, ze współpracowniczkami Ahnzhelyki Phondy, wreszcie słała listy do uchodźców od pozostawionych w kraju krewnych i przyjaciół. Nie byli w stanie śledzić losów każdego listu, gdy już dostał się na teren Ziem Świątynnych, a zresztą wiedzieli, że nie są one szyfrowane, sama Aivah zaś trzyma ich stronę - przynajmniej na razie. Z tego powodu niespecjalnie się trudzili, szczególnie że Sowa miała pod swoją „pieczą” wiele innych osób. - Powinniśmy być na miejscu w ciągu kolejnej półgodziny - odparł. - Dotrzemy grubo przed świtem, aczkolwiek i tak nikt nie byłby w stanie nas dostrzec nawet w samo południe. W końcu mówimy o Górach Światła w marcu... - Przyznaję, że to by było raczej... niesłychane - stwierdziła, co on skwitował parsknięciem. - Podejrzewam, że można to traktować jak pewnik. Właśnie dlatego Jaskinia Nimue mieści się tu, a nie gdzie indziej. - Jaskinia Nimue? - podchwyciła, unosząc brew. - To dziwna nazwa, nawet jak na obóz szkoleniowy seijina. Czy miano kapitan Chwaeriau ma coś wspólnego z osobą, od której ją bierze? - Szczerze powiedziawszy, tak. I to sporo. Nie mogę wyjaśnić związku, przynajmniej na razie, ale jak sądzę, wszystko zrozumiesz, gdy przyjdzie co do czego. - Nie mogę się doczekać... chyba. - Jej oczy zalśniły niecierpliwością, jednakże ta

niebezpośrednia wzmianka traktująca o jej szerokiej wciąż niewiedzy, jak również o rozległości wiary, która umożliwiła jej odkryć tak wiele na podstawie zaledwie kilku faktów, rozbudziła pod tą niecierpliwością coś jeszcze, coś mroczniejszego. - Przyznaję, że roztropnie z twojej strony było nie zdradzać mi, jak daleko będziemy musieli podróżować po te wyjaśnienia, zanim wzbiliśmy się w powietrze. Nie byłabym w stanie zagwarantować, że gdybyś wyjawił mi to wcześniej, nie stchórzyłabym w ostatniej chwili i nie dała nogi, i to pomimo dziennika świętego Kohdy’ego oraz opisu jego hikousen... Merlin zauważył, że Aivah nie zająknęła się słowem na temat tego, o ile łatwiej byłoby się jej pozbyć w tak odległej lokacji, gdyby jednak wewnętrzny krąg postanowił o jej zniknięciu. - Oj tam, sądzę, że jesteś odważniejsza, niż to pokazujesz po sobie - rzekł głośno. Aczkolwiek uczciwość każe mi przyznać, że zgranie w czasie nie było przypadkowe. - Doprawdy? Nigdy bym nie pomyślała! - Oczywiście, że nie - zgodził się z kamienną twarzą. - Z drugiej strony dałbym sobie głowę uciąć, że ktoś o twoich... dokonaniach pojmie mój tok rozumowania, nie biorąc niczego do siebie. - Potraktuję to jako komplement. - Ależ bardzo proszę. Pod wieloma względami przypominasz mi księcia Nahrmahna. - Hm. - Uśmiechnęła się. - Nigdy nie miałam przyjemności go poznać. Skoro już o tym mowa, nigdy nie miałam okazji z nim się zetrzeć na gruncie zawodowym. Mimo to wszystko, co o nim słyszałam, wskazuje, że był najlepszy w Wielkiej Rozgrywce. Szczerze ubolewam z powodu jego śmierci. Czy to prawda, że zginął, chroniąc żonę przed rakurai Clyntahna? - Tak. Tak, to prawda. - W takim razie tym bardziej ubolewam z powodu jego śmierci. - Aivah westchnęła i obróciła się, aby wyjrzeć przez wizjer. - Naoglądałam się tyle cynizmu, narcyzmu i egoizmu, że wystarczy mi nie na jedno, lecz na dwa albo nawet trzy życia. Tak się niestety dzieje, gdy człowiek dorasta w bezpośredniej bliskości wikariatu. Czasem aż trudno uwierzyć, że na świecie są ludzie gotowi zaryzykować wszystko dla ochrony tych, których kochają. - Dziwne - stwierdził Merlin. Ponownie zwróciła na niego spojrzenie, tym razem uśmiech miała niemal łagodny. - Z tego, co mi wiadomo, ty sama poświęciłaś życie na chronienie ukochanych osób, i to nawet tych, których nie miałaś okazji poznać. Otworzyła usta, jakby chciała zaprotestować, nie odezwała się jednak. Przez moment

patrzyli sobie prosto w oczy, po czym w końcu kobieta kiwnęła głową. - W tym, co mówisz, coś jest, nie da się ukryć - rzekła. - Nie będę jednak twierdzić, że tak właśnie się postrzegam, ani tym bardziej nie będę udawać, że... przynajmniej z początku... moja motywacja miała więcej wspólnego z gniewem i pragnieniem zemsty aniżeli z miłością. W każdym razie wiedziałam, że Schronienie mieści ludzi, którzy darzą mnie miłością pomimo tego, kim był mój żałosny ojciec, a to dlatego, że stali za mną rodzice Adorai i ona sama. No i była też siostra Klairah z klasztoru, a także Sandaria, reszty członkiń nie wyłączając. - Otóż to. Ani przez chwilę nie wątpiłem, że to potrzeba zemsty pchnęła cię na tę drogę. Z drugiej strony pracuję z tobą od roku czy coś koło tego, jak również miałem okazję zamienić słowo z Adorai. I myślę, że to właśnie ta miłość, o której mówisz, sprawiła, że pierwotne pragnienie zemsty przerodziło się w pragnienie sprawiedliwości. - Jakoś nie potrafię traktować się jako świętej dawczyni prawa - rzuciła sucho. - Przypomniałem sobie słowa Nahrmahna - zaoponował. - Rozmawialiśmy o świętych, a on rzucił nagle, że jego zdaniem większość musiała być swego czasu upierdliwa. - Aivah zachichotała, on zaś się wyszczerzył. Zaraz jednak spoważniał. - Z wielu powodów... które staną się dla ciebie jasne już niebawem... ostatnie, czego mi trzeba, to być „świętym” czymkolwiek. Nie tym jestem, a poza tym naoglądałem się, do czego może prowadzić „nieomylność”. - Ja także, Merlinie. Ja także. Uważam, że zarówno ty, jak i Cayleb oraz Maikel Staynair macie rację. Nawet jeśli zdołamy zniszczyć Grupę Czworga, musimy złamać też monopol Kościoła Matki na autorytet, jeśli nie chcemy, aby ta sytuacja się powtórzyła. Potrząsnęła głową ze smutkiem. - Niechętnie to przyznaję, ponieważ Kościół Matka, mogąc zrobić wiele dobrego, w gruncie rzeczy zrobił wiele dobrego, tak że nawet jako członkini zgromadzenia Świętego Kohdy’ego nie jestem w stanie odrzucić autorytetu wikariatu w całości. Trudno mi uznać, że wielki wikariusz nie przemawia w istocie głosem Boga. Jednakże skoro dzieci Najwyższego mają żyć wspólnie zgodnie z Jego życzeniem, trzeba zniszczyć to, czym stał się Kościół Matka. Nie sądzę, aby Samyl Wylsynn kiedykolwiek to zaakceptował w głębi ducha, aczkolwiek jestem pewna, że był świadom faktów. Tak samo jak Hauwerd. Merlin potaknął. Oczy mu pociemniały jeszcze bardziej, gdy zastanowił się, jak Aivah zareaguje na pełną prawdę. Choć wiedziała o dzienniku Kohdy’ego, jej wiara, że pierwotni Adamowie i Ewy przebywali „gdzie indziej”, podczas gdy archaniołowie tworzyli Schronienie... głębokość jej wiary... pewność co do tego, czym „powinien” być Kościół

Matka... wszystko to czyniło z niej osobę o stalowych przekonaniach. Co będzie, gdy się dowie, co naprawdę leży u podstaw jej wierzeń? Co będzie, jeśli przyjdzie mu działać, jeśli Aivah jednak nie zareaguje jak należy? Fakt, że zabrał ją i Sandarię do jaskini, otwierał przed nim możliwości niedostępne w wielu innych wypadkach, a jednak... - Cóż, już niebawem obie zrozumiecie, dlaczego myślimy to, co myślimy - uciął. *** Skimmery wylądowały jeden obok drugiego w przestronnej pieczarze kompleksu, który Merlin przed laty ochrzcił mianem „Jaskinia Nimue”. Kabiny otworzyły się, ale Aivah i Sandaria siedziały w bezruchu, przyglądając się z podziwem gładkim, strzelającym w górę ścianom wokół nich. W pewnym sensie, uznał Merlin, postrzegają rozmiar i sztuczność tej komnaty jako coś jeszcze bardziej niesamowitego od skimmerów, które je tutaj przywiozły. Opuścił fotel pilota i zeskoczył na podłoże, rezygnując z użycia drabinki. Ledwie stuknął podeszwami o kamień, usłyszał podobny dźwięk, gdy Nimue Chwaeriau poszła w jego ślady, wysiadając z drugiego skimmera. Pomimo uczucia niepokoju, które go gnębiło, Merlin pokazał zęby w uśmiechu. Nimue była o stopę niższa od niego i miała ciemnorude włosy, które idealnie pasowały do szafirowych oczu, bo tylko to mieli wspólne. Jak jednak zareaguje Aivah, kiedy się dowie, że łączą ich nie tylko oczy?... - Witajcie w Jaskini Nimue, panie - powiedział, zadzierając głowę, aby spojrzeć na obie pasażerki, podczas gdy drabinki wysuwały się z burty kadłuba. - Jeśli zechcecie do nas dołączyć, oprowadzimy was po wnętrzach. Zdaje się, że od tego najlepiej zacząć. *** Choć była znana z budzącej respekt hardości, Aivah wodziła dokoła spojrzeniem w zadziwieniu, gdy wraz z Sandarią zaczęła kroczyć za Merlinem i Nimue po długich i szerokich stopniach wiodących z głównego poziomu jaskini. Merlin nie próbował wyjaśniać wszystkiego, co zobaczyły podczas oprowadzania, aczkolwiek to, co powiedział, wystarczyłoby, aby zachwiać pewnością siebie każdego mieszkańca Schronienia. Nawet tego, który czytał dziennik świętego Kohdy’ego. To, co widziały w tej chwili obie kobiety, odzwierciedlało dokładnie zawarte w Piśmie opisy kyousei hi archaniołów, jak również całą resztę „sług” rozsianych w Świadectwach i Księdze Chihiro. Dziennik Kohdy’ego przygotował je na informację o tym, że słudzy w istocie nigdy nie istnieli, jednakże ogromna przepaść dzieli wiedzę - wiarę - i namacalne dowody prawdy.

W każdym razie oprowadzenie po jaskini umożliwiło im przystosowanie się w pewnym stopniu. Zwłaszcza w wypadku Sandarii napięcie wciąż było widoczne, ale wyraźnie mniejsze niż na początku. Co znaczyło, że nadeszła pora, aby pokazać im sanctum sanctorum Nimue i wyznać resztę prawdy - na tę myśl dłonie Merlina, wiernie naśladujące reakcję człowieka z krwi i kości, zrobiły się lodowato zimne. Czekało go przekroczenie Rubikonu. Na szczęście jest szansa, że nie okaże się dla nich Styksem, pomyślał, jeśli jednak nie będą w stanie zaakceptować prawdy. Wkroczyli do pokaźnego, aczkolwiek mniejszego niż główne, pomieszczenia, w którym Nimue Alban dwukrotnie przebudziła się na Schronieniu. W oczekiwaniu na tę wizytę Sowa sprokurowała owalny stół konferencyjny z polerowanego marmuru - a przynajmniej z zaawansowanego technologicznie syntetyku, który sprawiał wrażenie marmuru - dostatecznie duży, aby wygodnie pomieścić tuzin osób. Ustawione wokół niego krzesła były wykonane z lśniącego lokalnego drewna i nakryte miękkimi poduchami. Na blacie czekało w pogotowiu kilka butelek wina, jak również karafka pełna gorącej czekolady. - Usiądźcie, proszę - powiedział Merlin. Obie kobiety posłusznie usiadły. Odczekał, aż przybrały wygodną pozycję, po czym skinieniem głowy zachęcił do zajęcia miejsca także Nimue. - Wina? A może czekolady? - Poproszę czekoladę - odparła Aivah i uśmiechnęła się przekornie. - Nie sądzę, aby dobrym pomysłem było dodatkowe komplikowanie spraw przez alkohol. - Oczywiście. - Sięgnął po karafkę i napełnił kubek. - Co dla ciebie, Sandario? - Ja również poproszę czekoladę, majorze. Skinął głową, wręczył pierwszy kubek Aivah, po czym napełnił drugi dla jej „służącej”, a następnie przeniósł wzrok na Nimue, która pokręciła głową, wykrzywiając wargi w lekkim uśmiechu. Merlin odstawił więc karafkę na blat, starannie ją zakorkował i zaraz prychnął, zdawszy sobie sprawę, że robi wszystko, aby przeciągnąć moment oczekiwania. Zaczerpnął głęboko powietrza, którego CZAO wcale nie potrzebował, i umościł się na swoim krześle stojącym u szczytu stołu. - Na pewno obie już rozumiecie, że Jaskinia Nimue nie jest centrum szkoleniowym seijinów, jak podejrzewałyście. - Mówiąc, Merlin spoglądał prosto w oczy Aivah. - Jak wspomniałem w drodze tutaj, imię kapitan Chwaeriau ma dużo wspólnego z nazwą tego miejsca. - Gestem objął całą jaskinię. - Rzecz jednak nie w tym, że imię pani kapitan

pochodzi od jaskini. Wręcz przeciwnie. Historia imienia „Nimue” sięga tysiąca lat wstecz. Oczy Aivah się rozszerzyły, natomiast Sandaria wstrzymała oddech. - Ta komnata, te korytarze istniały jeszcze przed Dniem Stworzenia - kontynuował spokojnie Merlin. - Pochodzą z czasów poprzedzających powstanie Kościoła Matki, wydarzenia na Rafie Armagedonu, a nawet wojny z Upadłymi. Ba, pamiętają czasy, zanim „archanioł Langhorne” postawił nogę na Schronieniu. Aivah - zwrócił się bezpośrednio do niej - spytałaś mnie raz, czy wziąłem się z tego samego miejsca, z którego wzięli się inni Adamowie i Ewy. Dziś mogę ci odpowiedzieć twierdząco. To samo dotyczy obecnej tu pani kapitan. Oraz wszystkich archaniołów, którzy wcale nie byli archaniołami. Przeciwnie, byli to zwykli śmiertelnicy obu płci, udający, że są wyższymi bytami. Obie kobiety wpatrywały się w niego z pobladłymi twarzami. - Zdaję sobie sprawę, że nie tego się spodziewałyście pomimo zawartości dziennika świętego Kohdy’ego, ale tak właśnie przedstawia się prawda. Można przyjąć z dużą dozą pewności, że to samo zaczął podejrzewać Kohdy, gdy przeszedł na hiszpański. Nie mam złudzeń co do tego, że koniec końców stało się to przyczyną jego śmierci, gdy zaniósł swoje przypuszczenia do Schuelera. - To... to nieprawda! - szepnęła Sandaria. - To nie może być prawda! - A jednak. - Merlin uśmiechnął się ze współczuciem, a nawet z niejakim żalem, na widok szoku malującego się w ich oczach. - Archaniołowie niczym nie różnili się od ciebie i Aivah, Sandario. Wszyscy byli równie śmiertelni jak niegdyś ja czy Nimue. - Słucham? - Tym razem odezwała się Aivah. Oczy miała rozszerzone niedowierzaniem, wręcz strachem. - Jak to: niegdyś? - Choć trudno w to uwierzyć - rzekł łagodnie Merlin - to prawda. Nie, nie jesteśmy demonami... Widzicie, Nimue i ja kiedyś byliśmy tą samą osobą. Osobą, która zmarła przed tysiącem lat. *** - Nadal nie jestem pewna, czy ogarniam to rozumem - stwierdziła Aivah Pahrsahn kilka godzin później. Wino i czekolada zostały zastąpione przez gorącą zupę, której towarzyszyły misy z sałatkami oraz grube kromki posmarowanego świeżutkim masłem chleba. Gdy SAPK-i dostarczyły posiłek, zarówno Aivah, jak i Sandarii minął już pierwszy szok. Przyglądały się więc z fascynacją, jak waza i talerze lewitują w stronę stołu za pomocą antygrawów. Choć ich fascynacja była wyraźnie podszyta strachem, znajomy smak pożywienia je uspokoił, zakotwiczając je w rzeczywistości.

- Istotnie, na to trzeba czasu - zgodził się Nahrmahn Baytz. - Wyobraź sobie siebie w moim położeniu! Hologram krąglutkiego księcia „siedział” na krześle w nogach stołu, idealnie naprzeciwko Merlina. Mając na uwadze kruchy stan umysłu gości, postanowił wkroczyć przez drzwi, zamiast po prostu nagle się pojawić. Po swojej lewej ręce miał holograficzny czarnowłosy i niebieskooki awatar Sowy. Przy jego nakryciu stała - również holograficzna - butelka wina, aby mógł uczestniczyć w posiłku. Teraz właśnie wzniósł toast z lekko ironicznym wyrazem twarzy. - Sandario? - Nimue odezwała się z miejsca naprzeciwko służącej Aivah. - Mam nadzieję, że doszłaś już trochę do siebie? - Nie ujęłabym tego w ten sposób - odparła Sandaria. Głos miała schrypnięty, a minę zafrasowaną. - Jak dla mnie, informacji jest za dużo na jeden raz. Dziennik Kohdy’ego przygotował nas na prawdy pominięte w Piśmie. Wiedziałyśmy też, że ktoś manipulował przy treści Świadectw. Ale że wszystko to kłamstwa? Że Pismo nie zawiera ani krztyny prawdy? - Potrząsnęła głową z pociemniałymi, lśniącymi od nieprzelanych łez cierpienia oczami. - Nie jestem pewna, czy potrafię dać temu wiarę. Nie wiem nawet, czy chcę dać... - Sandario... - Zaalarmowana tą wypowiedzią Aivah chciała coś powiedzieć, jednakże Merlin uniósł rękę i pokręcił głową. - To nie tak, Sandario. Nie wszystko jest kłamstwem. Nie wszystko jest złem... To prawda, że wiele konsekwencji okazało się złych, jakkolwiek zdefiniujesz to słowo... nawet wedle wewnętrznych obostrzeń Pisma. Prawdą jest jednak i to, że w Piśmie można znaleźć wiele dobrego. Przeczytałem je całe, od deski do deski, i jeśli mam być szczery, najbardziej nie podobało mi się w nim to, że... wiedząc, co spotkało Pei Shan-wei i wszystkich moich przyjaciół z enklawy Aleksandria... musiałem niejako wbrew sobie zgodzić się z wieloma zapisami. Gdy ktoś taki jak Sharleyan odwołuje się do przykazań Pisma dzisiaj, gdy mówi, że Bóg musi płakać, widząc, jak się mordujemy, powołując się na Jego imię, nie kieruje się nieuczciwością ani fałszem. Nie będę udawał, że każdy, kto poznał prawdę, dalej radośnie wierzy w Boga, albowiem tak nie jest. - Sandaria spojrzała na niego twardo, niezdolna uwierzyć, że coś takiego w ogóle byłoby możliwe. - Jednakże ostatnie, na czym zależy mnie i innym członkom wewnętrznego kręgu, to abyście przestały wierzyć w Boga tylko dlatego, że Langhorne skłamał w Jego sprawie. Jeżeli uznacie, że Bóg jednak nie istnieje... o ile tak uznacie... wiedzcie, że macie do tego prawo, ale nie czyńcie tego na podstawie sfabrykowanej przez Langhorne’a i Chihiro historyjki o tym, co przytrafiło się ludziom w początkach historii Schronienia. Decyzję podejmijcie, opierając

się na własnym rozumowaniu, własnej interpretacji dowodów i tego, co przedstawia wszechświat, to znaczy nie pozwólcie, by wasza wiara w Jedynego Boga sczezła z powodu działań mężczyzn i kobiet, którzy panicznie się bali, że zagrożenie, przed jakim zdołali umknąć, może powrócić z zamiarem zgładzenia całej ludzkości... i dopiąć swego. - Merlin ma rację, Sandario - dodała Nimue. - Mówię to nie tylko dlatego, że kiedyś byliśmy jedną i tą samą osobą! - Uśmiechnęła się zawadiacko, lecz zaraz spoważniała. Oboje uważamy się za chrześcijan. Chrześcijaństwo to religia, o której nigdy nie słyszałyście, aczkolwiek znaczna część waszego Pisma została zaczerpnięta z nauk chrześcijan. Reszta pochodzi ze świętych ksiąg islamu, a nawet judaizmu. W gruncie rzeczy wiara na Schronieniu to konglomerat wszystkich wierzeń, jakie ludzie kiedykolwiek rozwinęli w próbie poznania Boga. Merlin i ja jesteśmy przekonani, że Bóg mimo wszystko istnieje, Sandario, wciąż czeka, abyśmy powrócili na Jego łono, o ile taką decyzję podejmiemy. Tego właśnie naucza Maikel Staynair od pierwszych dni na stolcu arcybiskupim. Podobnie jak on myślę, że Bóg nigdy nikogo nie opuszcza, jednakże każdy człowiek ma wolną wolę. Co znaczy, że każdy może wyprzeć się Boga, a nawet uznać, że On nie istnieje. W moim przekonaniu ktoś taki byłby w błędzie, ale wynika to z mojej wewnętrznej wiary, której nie wolno mi nikomu narzucać. Z punktu widzenia członków wewnętrznego kręgu właśnie o to toczy się ta wojna: aby ludzie znów mogli mieć prawo wyboru. - Ale... ale jeśli to wszystko zostało sfabrykowane, spójrz, jakich okropieństw wymaga od nas Księga Schuelera. Jakże Bóg mógł im pozwolić na takie przeinaczenie prawdy i utrwalanie kłamstw? - Gdy ludziom dać wolną wolę, niektórzy z nich dokonają złych wyborów - rzekł cicho Nahrmahn. - Mówię to na podstawie własnego doświadczenia. Zanim Cayleb i Sharleyan byli łaskawi podbić Szmaragd, zdarzało mi się robić rzeczy, których szczerze żałuję. Do teraz, mimo że prawdę o Langhornie i innych archaniołach poznałem już dawno temu. A to dlatego, że prawda skłoniła mnie do przewartościowania swojej wiary. Prawdziwej wiary, a nie tego, co bez kwestionowania chłonąłem od wczesnego dzieciństwa za pośrednictwem sług Kościoła Matki. Maikel wierzy, że to, czego świadkami jesteśmy na Schronieniu, oznacza, że Bóg powraca do naszego świata, aby odnowić prawdziwą wiedzę na Jego temat, która przepadła wraz ze zniszczeniem ludzkiej rasy. Niewykluczone, że arcybiskup ma rację. Sądzę, że jego brat... baron Skalistego Szczytu... nie jest już tak pewien istnienia Boga, a tym bardziej Jego działań tutaj, na Schronieniu. Skoro ci dwaj, bracia, którzy dorastali razem i którzy się szczerze kochają,

będąc gotowi oddać za siebie nawzajem życie, potrafią tak diametralnie się różnić w tej sprawie, i my możemy każdy na swój sposób szukać sensu istnienia i Boga. Jedni popełnią błędy, drudzy świadomie odwrócą się od dobra, które w głębi ducha przeczuwają... takie jest prawo każdego, kto ma wolną wolę. Prawo nadane nam przez Boga. Jak twierdzi Maikel, Bóg albo w ogóle nie istnieje, w związku z czym to, czy w Niego wierzymy czy nie, nie ma najmniejszego znaczenia, albo jest na tyle wspaniałomyślny, aby wybaczyć nam naszą ułomność. Jeśli jednak istnieje i jeśli nie chciałby, abyśmy robili użytek z wolnej woli, nigdy by nas w nią nie wyposażył. - Po prawdzie - wtrącił Merlin - muszę przyznać, choć przychodzi mi to z trudem, że nawet Langhorne nie był na wskroś zły. Nie sposób przeczytać Pisma z otwartym umysłem i nie dopatrzyć się jego dobrych stron. Gdy Sandaria spojrzała na niego z jawnym zdziwieniem, seijin się skrzywił. - Nie myślcie, że łatwo mi przyszło pogodzenie się z tym faktem. Znałem ludzi... większość ludzi, których Pismo demonizuje. Wiem, jaki los ich spotkał, i potrafię rozpoznać kłamstwo w tej mierze. A jednak są całe rozdziały Księgi Bédard i nawet Księgi Langhorne’a, z którymi w zupełności się zgadzam. Nie tylko dlatego, że są wewnętrznie spójne, ale też z tego powodu, że reprezentują dokładnie to, w co zawsze wierzyłem w kontekście Boga i Jego oczekiwań względem swoich dzieci. Langhorne zapragnął stworzyć system, który uniemożliwi ludzkości postęp technologiczny zagrażający ponownym spotkaniem z Gbaba. Był gotów na wszystko, byle osiągnąć swój cel, w efekcie zaś ograbił kolejne pokolenia z wiedzy, która byłaby w stanie zapobiec chorobom, położyć kres głodowi i wyzwolić miliony Harchończyków i Desnairczyków z kajdan najgorszej niewoli. Długo mógłbym wyliczać to, co Langhorne odebrał mieszkańcom Schronienia. Te skimmery, które was tu przywiozły, ta jaskinia, której przyglądacie się w podziwie, to tylko drobna część tego, co odebrano wam, waszym rodzicom i dziadkom, a nawet pradziadkom i jeszcze wcześniejszym antenatom, wszystkim, którzy kiedykolwiek wiedli żywot na Schronieniu. A jednak mimo to i tak się starał stworzyć społeczeństwo, w którym będzie dominować miłość bliźniego, w którym człowiek będzie traktował innych ludzi jak własnych braci i siostry. W którym silniejszy będzie chronić słabszego, zamiast na nim żerować. Społeczeństwa, które powstały w Harchongu i Desnairze, rozwinęły się wbrew Pismu, niezgodnie z jego literą. Gdy poznałem króla Haarahlda, zapytałem go, dlaczego zlikwidował pańszczyznę w Charisie, a on odparł na to: „Dlatego że moim zdaniem tego oczekiwał ode mnie Bóg”. Powiedziałem wtedy, że pańszczyzna, a nawet niewolnictwo mają się dobrze w innych domenach Schronienia i są tolerowane przez Kościół Matkę, i

zapytałem, skąd u niego przekonanie, że Bóg ich nie pochwala, skoro chłopi pańszczyźniani i niewolnicy żyją nawet na Ziemiach Świątynnych. Usłyszałem na to w odpowiedzi: „Pismo naucza, że Bóg stworzył wszystkich Adamów i wszystkie Ewy równocześnie, za sprawą swojej woli emanującej poprzez archanioła Langhorne’a. Nie wywyższył w tamtym momencie królów ani wielmożów, ani bogatych kupców. Tchnął życie we wszystkich jednocześnie. To bez wątpienia oznacza, że wszyscy ludzie są równi”. Merlin urwał, krzywiąc się na wspomnienie śmierci Haarahlda. Po chwili spojrzenie jego szafirowych oczu skupiło się znów na twarzy Sandarii. - Nie miałem wtedy pojęcia, że wcześniej zdążył się zapoznać z dziennikiem świętego Zherneau. Mimo to jednak wszystko, co mówił o Piśmie, zgadzało się z faktami. Taką przyjął linię nauczania. - Zrobił krótką pauzę. - Pod wieloma względami Pismo charakteryzuje „rozdwojenie jaźni”, jak by powiedział członek zakonu Bédard. Jestem w posiadaniu egzemplarza sprzed ataku rakurai na Rafie Armagedonu i zachęcam was, abyście oddały się jego lekturze. Najważniejsze, co odkryjecie, to że ta wersja Pisma nie zawiera Księgi Schuelera. Chociaż z wielkim trudem przyszło mi zaakceptowanie tego faktu, gdy wytknął go Maikel, prawdą jest, że pominąwszy Księgę Schuelera i Księgę Chihiro, w Piśmie mamy do czynienia wyłącznie z Bogiem pełnym miłości i współczucia. Z Bogiem, który wymaga od swych dzieci na Schronieniu, aby żyły we wzajemnej miłości, propagowały pokój, zdobywały doświadczenie i rozwijały się duchowo, tak aby w chwili śmierci ich cielesnej powłoki były gotowe na spotkanie twarzą w twarz ze Stwórcą i zajęcie miejsca aniołów i archaniołów. Ludzie powinni stosować się do nakazów i zakazów Księgi Langhorne’a i Księgi Jwo-jeng dla własnego dobra i dlatego, że takie jest życzenie Boga: ażeby żyli życiem, które dla nich zaplanował. Czy można to nazwać oszustwem na masową skalę? Oczywiście, że tak. Czy pierwotne Pismo niesie przymus? Owszem, niesie. Ba, uprawomocnia silny i autorytarny Kościół oraz jego nauki. Jednakże dopiero po Rafie Armagedonu w kościelnym kanonie pojawia się Księga Schuelera. Nie powstała ona z intencji Langhorne’a. Jakkolwiek silnie nienawidzę go za to, co uczynił moim przyjaciołom, którzy przez niego zginęli, jakkolwiek potężne mam do niego pretensje za to, że powołał do istnienia równe okropieństwo, jestem zmuszony przyznać, że to, z czym dzisiaj mamy do czynienia, nigdy nie było jego zamysłem. Wierzcie mi, nie mógłbym być dalszy od wychwalania Erica Langhorne’a. Prawo niezamierzonych konsekwencji nie zwalnia nikogo z odpowiedzialności za efekty, które ten człowiek powoduje, abstrahując od jego zamierzeń, a ja do tego mam własne podejrzenia co do końca, jaki spotkał Langhorne’a. Jednakże Kościół Matka, wierzenia, którym Aivah... Nynian i ty

poświęciłyście życie? Nic im nie brakuje, Sandario. Dlatego nikt od was nie wymaga, abyście się na nie wypięły. Nikt nie chce stanąć pomiędzy wami i Bogiem. Chcemy tylko, abyście pomogły nam rozprawić się ze szkaradztwem, które wcielił w życie Zhaspahr Clyntahn w miejsce Boga, w jakiego Nimue i ja wierzyliśmy, dorastając, i jakiego wyobrażał sobie Langhorne, spisując Pismo. Nie wątpię, że Langhorne poparłby działania Inkwizycji mające na celu pokrzyżowanie heretykom szyków i zdławienie postępu technologicznego w Charisie. Lecz czy takimi metodami? Żeby torturować i mordować ludzi w imię Boże? Zagłodzić na śmierć miliony mieszkańców Republiki Siddarmarku? Być może byłby do tego zdolny człowiek, któremu nie przeszkadzało, że skradł wspomnienia ośmiu milionom osób, że przeprogramował bez ich zgody i wiedzy ich wierzenia, że przypuścił atak kinetyczny na enklawę Aleksandria tylko za to, że jej mieszkańcy śmieli się sprzeciwić jego planom. Być może ktoś taki zdecydowałby się na wszystko, byle nie dopuścić do postępu technologicznego grożącego atakiem Obcych, których tak panicznie się bał. Wiem jednak, że byłaby to ostatnia deska ratunku, nie pierwszy wybór, dla człowieka, który cenił pierwotne Pismo, jeszcze sprzed Rafy Armagedonu. Pozostaje pytanie, czy koniec końców by to uczynił. Szczerze? Nie mam pojęcia, co by zrobił dzisiaj, tysiąc lat po upadku Federacji. I choć przyznanie tego przychodzi mi z wielkim trudem, nie mam innego wyjścia, jak orzec, że w moim mniemaniu chwytałby się każdego rozwiązania, byle nie tego, po które tak łacno sięgnął Clyntahn. Gdy przestał mówić, w przestronnej komnacie Jaskini Nimue zapadła dźwięcząca cisza. Sandaria Ghatfryd wodziła spojrzeniem od Nimue do Merlina i z powrotem, jakby chciała się dopatrzyć podobieństw w tych dwu jakże różnych twarzach; zaglądała im głęboko w identyczne szafirowe oczy, jakby szukała na ich dnie duszy kobiety, która zginęła przed tysiącem lat. Przez dłuższą chwilę milczała, aż wreszcie wzięła głęboki oddech. - Nie wiem, czy dam radę z tym żyć - powiedziała bardzo, ale to bardzo cicho. - Po prostu tego nie wiem. Przez całe życie, odkąd wstąpiłam do zakonu, miałam za zadanie bronić prawdy, a tymczasem słyszę, że wszystko, w co wierzyłam, wszystko, co uważałam za prawdę, okazuje się tylko jeszcze jedną warstwą kłamstwa. Och - skwitowała westchnieniem i machnięciem ręki próbę zaprzeczenia, którą podjął Merlin - rozumiem, co do mnie mówisz na temat dobra tkwiącego głęboko w treści Pisma. Jednakże prawda wymaga, abym uwierzyła, że wszystko... każde słowo, dobre czy złe... było oparte na kłamstwie. Nie mam pojęcia, czy temu podołam. Nie wiem nawet, czy chcę temu podołać... Popatrzyła CZAO prosto w oczy, w pełni świadoma konsekwencji, które ją dosięgną, jeśli wystąpi przeciwko wewnętrznemu kręgowi. W jej spojrzeniu czaił się czysto ludzki

strach. Zarazem nie było w nim wahania ani gotowości do kłamstwa. Merlin odpowiedział równie pewnym spojrzeniem. Po chwili uśmiechnął się lekko. - Siostro Sandario, ci, którzy zbyt łatwo rezygnują ze swoich dotychczasowych wierzeń, nie nadają się na zaufanych sojuszników. Za to można ufać komuś, kto ma odwagę otwarcie się nie zgodzić ze zdaniem kogoś innego. Może się zdarzyć tak, że okaże się on zagrożeniem, z którym trzeba będzie się uporać, ale tak czy owak zasługuje na szacunek. - Merlinie - odezwała się Aivah. - Nie rób niczego pochopnie. - Oczy jej rozbłysły na jego słowa „okaże się on zagrożeniem, z którym trzeba będzie się uporać”, a jej ręka wystrzeliła w stronę dłoni Sandarii. - Ja... - podjęła, lecz przerwał jej ruchem głowy. - Ani Nimue, ani ja nie zamierzamy uczynić niczego pochopnie, Nynian - zapewnił. Ton głosu miał równie łagodny jak gest, który przed chwilą wykonał. - Nie ma takiej potrzeby ani powodu. - Wrócił spojrzeniem do Sandarii. - Nikt nie będzie cię zmuszał do uwierzenia w coś bądź zrobienia czegoś, co by się kłóciło z twoimi przekonaniami. Wszem wobec wiadomo, że Cayleb i Sharleyan zagwarantowali wolność religijną nawet lojalistom Świątyni na terenie imperium, a skoro ich na to stać, jakże ja mógłbym próbować ograniczać wasze swobody? Z oczywistych względów jednak nie możemy pozwolić na to, aby ujawniona wam przed chwilą wiedza dotarła do Grupy Czworga dodał już poważniej. - Tak się składa, że obecnie nie byłybyście w stanie o niczym donieść, nawet gdybyście bardzo chciały, ponieważ znajdujecie się nie gdzie indziej, tylko tutaj, w Jaskini Nimue, skąd nie macie możliwości skomunikować się z nikim z zewnątrz. W tych okolicznościach możemy dać wam tyle czasu na namysł, ile będziecie potrzebować. Dojdźcie do ładu z tym, w co wierzycie, a w co nie wierzycie. W gruncie rzeczy właśnie dlatego sprowadziliśmy was tutaj: aby nie być do niczego zmuszonym, w razie gdybyście jednak nie były w stanie zaakceptować przedstawionych wam faktów. Jesteśmy gotowi pozostawić was tu dłużej, abyście mogły przedyskutować historię Schronienia z Sową i Nahrmahnem, jeśli takie będzie wasze życzenie. Zapewnimy wam nieograniczony dostęp do zasobów Sowy i umożliwimy kontakt ze wszystkimi członkami wewnętrznego kręgu. Jeśli - sposępniał, wbijając wzrok w Sandarię - mimo wszystko uznasz, że nie widzisz się w kręgu wtajemniczonych, otrzymasz wybór pomiędzy pozostaniem tutaj w charakterze jeńca, wśród wszelkich wygód, bądź zapadnięciem w kriogeniczny sen, taki sam, w jakim koloniści dotarli na Schronienie. W tym drugim wypadku pomiędzy zaśnięciem a wybudzeniem subiektywnie dla ciebie nie upłynie ani sekunda. Jedyne, co ci odbierzemy, to możliwość aktywnego sprzeciwienia się nam, co także zdaniem Cayleba jest „w najgorszym razie nieuniknione”.

Raz jeszcze zapadło milczenie. Merlin nie przerywał go, pozwalając, aby sekundy przechodziły w minuty, które zdawały się wiecznością. W końcu, nadal spoglądając na Sandarię łagodnym wzrokiem, powiedział: - Wybór należy do ciebie. Nie zamierzamy być bardziej bezwzględni, niż to absolutnie konieczne. Na szczęście tym razem my również mamy wybór.

.VI. Rzeka Seridahn Marchia Południowa Republika Siddarmarku - Co to ma być? Porucznik Ahrnahld Bryahnsyn zaprzestał rozcierania rąk w skazanej na niepowodzenie próbie przekonania ich, że są ciepłe, i podniósł groźne spojrzenie, usiłując rozszyfrować nieznany głos. Chwileczkę... czyżby przywodził on na myśl kaprala Kaillyta? Przecież ten powinien wiedzieć, że nie należy się odzywać! Taka była pierwsza myśl porucznika. Moment później Bryahnsyn pomyślał, że o ile w grę wchodzą raporty, ten jest wyjątkowo żałosny. - Kto tam? - warknął. - I o czym w ogóle mowa? Co to jest „to”? - Wybacz, panie. - Tak, to istotnie był Kaillyt. - To ja. Nie mam pojęcia, co to było. Coś się poruszyło w rzece. W kierunku przeciwnym do prądu, nie z prądem. - Co?! Bryahnsyn podniósł się na nogi, ostrożnie stawiając stopy na śliskim gruncie w ciemnościach, po czym ruszył w stronę stanowiska kaprala. Kaillyt siedział przycupnięty na błotnistym brzegu rzeki, tuż nad zatopioną rzeczną barką najbliższą zachodniemu krańcowi koryta. Porucznikowi natomiast nie uśmiechało się ześlizgnięcie do lodowatej wody. Zimy w Marchii Południowej były o wiele łagodniejsze niż te dalej na północy, jednakże temperatura i tak oscylowała w granicach zera, co sprawiało, że wilgoć kąsała ostrymi zębiskami. Woda pluskająca wokół zatopionego kadłuba wydawała bulgoczące dźwięki, które wydawały się nieprzystojnie wesołe i radosne w tych okolicznościach. Ogółem takich barek było koło tuzina, wszystkie ustawione w poprzek rzeki we w miarę prostej linii celem zablokowania kanału żeglugowego z powodów, o których Bryahnsyn wolał szczegółowiej nie myśleć. Ostatnie, czego Armii Seridahn było trzeba, to jeden z tych diabelskich opancerzonych okrętów spostrzeżonych pod Thesmarem, który by wpłynął w górę rzeki z zamiarem wsparcia ataku piechoty, jak to się stało zeszłego lata w Armii Sylmahna. - Pokaż - syknął, kucając obok podwładnego. - Teraz już nic nie widzę, panie - odparł przepraszającym tonem podoficer. - Ale cokolwiek to było, mignęło mi tam...

W tych ciemnościach trudno było wypatrzyć nawet jego samego. Malejący księżyc, który wcześniej wyglądał zza gęstych chmur, całkiem już zaszedł, aczkolwiek wciąż dawał dość światła, by srebrzyło nisko się unoszące nad rzeką mgły. Z tego powodu Bryahnsyn chybotał się za plecami kaprala, dopóki z mroku nie wyłoniła się jego wyciągnięta ręka. Tyle mu wystarczyło, żeby się zorientować we własnym położeniu i w rozmieszczeniu otoczenia. Wytężył wzrok, patrząc we wskazanym kierunku. - Tam, przy trzeciej barce? - zapytał. - Tak, panie. Chociaż może raczej między drugą i trzecią. Właściwie to trochę bliżej. - Opisz, co widziałeś. - Właściwie to nic nie widziałem, panie. A już na pewno nie wyraźnie, jeśli wiesz, panie, co mam na myśli. Zobaczyłem coś ciemnego i pomyślałem, że to jakiś patyk albo konar. Ale potem zauważyłem, że porusza się w złym kierunku, bo wbrew prądowi... Bryahnsyn zmierzył chmurnym spojrzeniem płynącą spokojnie rzekę, gapiąc się w mrok, aż rozbolały go oczy, jednakże nie wypatrzył nic, co kapral widział czy też sądził, że widział, względnie sobie ubzdurał. Bryahnsyn nie uważał Kaillyta za szczególnie obdarzonego wyobraźnią osobnika, aczkolwiek nędzne światło, falująca rzeka, gęsta mgła, zmęczenie oczu i nękająca wszystkich niepewność wystarczyły do tego, aby każdy zaczął mieć majaki, jeśli za długo był na służbie. - To coś... Było tylko jedno? - odezwał się po minucie. - Widziałem tylko jedno, tak, panie. Ale przypuszczam, że mogło ich być więcej. Zakładając, że w ogóle coś było, znaczy jeśli widziałem to, co widziałem... Bryahnsyn skonstatował w duchu, że kapral przynajmniej jest szczery. Zresztą lepiej zaraportować o przywidzeniu, niż nie zaraportować o czymś, co się faktycznie widziało. - No, obserwuj dalej uważnie - polecił. - Tak jest, panie. Kapral odprowadził wzrokiem niknącego w ciemnościach przełożonego, po czym poprawił się na swoim miejscu i znów wbił wzrok w rzekę. No więc jak było? Widział coś czy nie widział? Nie miał pojęcia, ale łudził się, że jednak mu się przywidziało. Im dłużej było spokojnie i cicho, tym lepiej. Miesiąc temu heretycy wysłali z „oblężonego” Thesmaru kolumnę wojska, która pomaszerowała na południowy zachód, by zająć Somyr i tym samym zamknąć wszystkie szlaki prowadzące z Desnairu i Wschodniego Haven. W tym samym czasie inna kolumna zdobyła Cheryk, nawet nie zwalniając. Wprawdzie tamtejszy garnizon został mocno okrojony, gdy główny szlak zaopatrzeniowy armii Shiloh został przeniesiony na rzekę Św.

Alyka, ale umocnienia mieli tam niesamowicie mocne, więc pogłoski mówiły, że obrońcy musieli spanikować, gdy ujrzeli atakującego znienacka wroga, zwłaszcza że szturm wspierał huraganowy ogień lekkich, mobilnych dział kątowych, którymi podobno hrabia Hanthu nie dysponował. Po upadku Cheryku generał Rychtyr nakazał wycofanie baterii z Yairdynu nad Seridahn i pozostawił za sobą jedynie niewielkie siły opóźniające pod Trevyrem. Dowódca Yairdynu nie miał możliwości zablokowania całego koryta rzeki, dlatego ściągnął do najgłębszego z kanałów kilka barek i tam kazał je zatopić, aby heretyckie kanonierki nie mogły zbyt szybko minąć jego pozycji. Druga, znacznie solidniejsza tama powstała dwadzieścia mil dalej na północ, ale tereny wokół niej były płaskie jak stół, trudno więc było myśleć tam o zorganizowaniu poważnej obrony, nawet gdyby ktoś zdołał ściągnąć tam na czas wystarczającą liczbę ludzi i dział. Dowódca Yairdynu miał wycofać ludzi za tamto miejsce, wykorzystując je do spowolnienia pościgu korytem rzeki. To nie był wcale taki głupi plan. Teraz jednak oddziały hrabiego Hanthu nacierały zachodnim brzegiem rzeki, nadchodząc od południa i zbliżając się do nowo zajętych pozycji generała Rychtyra, a raporty wywiadu donosiły, że całą artylerię przewożono na pokładach barek. Jeśli tak duże jednostki zdołały dotrzeć w górę rzeki, to czy kanonierki nie popłyną ich śladem? Zważywszy na to, co stało się w Cheryku i po pogromie armii Shiloh, sama myśl o możliwości spotkania z takim wrogiem wydawała się niepokojąca. *** - Ludzie przeliczeni? - wyszeptał chrapliwym głosem porucznik Klymynt Hahrlys. - Wrócili wszyscy prócz Edwyrdsa, sir - wysyczał w odpowiedzi sierżant Gyffry Tyllytsyn. - Szlag - wymamrotał Hahrlys, tak by tego słowa nie dosłyszał nikt prócz sierżanta. Potem zaczerpnął głębiej tchu i poklepał najstarszego stopniem podwładnego po ramieniu. - Dobra robota. Wszyscy się spisaliście. Możecie wracać do ogrzanych namiotów. - Pan także powinien odpocząć, sir, ale ja tu jeszcze chwilę zostanę. Żeby Edwyrds nie pomyślał sobie, że mamy go w dupie. Spokojny głos sierżanta nie zmylił Hahrlysa, który poczuł dziwną lodowatą wilgoć, gdy dotknął drugiego ramienia podwładnego. Tyllytsyn nie został wybrany do oddziału pływaków, ale coś musiało tam pójść nie tak, dlatego w mroku słychać było teraz coraz głośniejsze szczękanie zębów. Sierżant drżał także na całym ciele, a coraz mocniejsze porywy wiatru tylko pogarszały jego sytuację.

- Zaufaj mi, on wie, jak się o niego troszczysz. A teraz spieprzaj stąd i idź się rozgrzać! Tego mi tylko trzeba, żebyś się teraz rozchorował. Przez moment panowała cisza, jakby sierżant szukał argumentu do dalszego stawienia oporu, ale w końcu zaczerpnął tchu. - Ma pan rację, sir. Będę w namiocie, gdyby mnie pan potrzebował. - Świetnie. Rozgrzej się porządnie! Tyllytsyn dotknął pięścią piersi, oddając na wpół widoczny, na wpół wyczuwalny salut, i ruszył w stronę kupy opadłych liści ognistej wierzby, którymi przysypano namiot. Hahrlys odprowadził go wzrokiem, a potem zatarł ukryte w grubych rękawicach dłonie i wsunął brodę głębiej w wysoki kołnierz, bo i jemu doskwierał zacinający od rzeki wiatr. Wiało od wschodu, co było nietypowe dla tej pory roku, ale na szczęście niezbyt mocno. Dzięki niej obozujący na drugim brzegu Chłopcy Świątyni nie słyszeli niczego, ale minusem, i to ogromnym, był ziąb, na jaki zostali narażeni jego ludzie. Myśląc o tym, znów poczuł się winny. Wiedział, że to nieracjonalne - nie dość, że był dowódcą plutonu, to w dodatku pływał jak kamień, więc miał dwa doskonałe wytłumaczenia, aby pozostać na brzegu - ale i tak dręczyły go wyrzuty sumienia, że nie poprowadził ludzi do tej akcji. Nie rób z siebie większego durnia, niż jesteś, Klymyncie! - zganił się w myślach. Tyle by z tego przyszło, że sam byś utonął. Nie mówiąc już o tym, że topiąc się, zaalarmowałbyś wroga. Dobrze, że cię tam nie było. Hrabia z pewnością nie byłby zadowolony, gdybyś to wszystko spieprzył. Przeszedł się wzdłuż brzegu. Dziesięć kroków w jedną, dziesięć w drugą stronę. Rozgarniał co chwilę gałęzie ognistych wierzb, wpatrując się w czarną toń i snujące się nad nią pasemka mgły Niepokoiła go nieobecność drugiego sierżanta. Mahthyw Edwyrds był dobrym żołnierzem, jednym z najlepszych w jego oddziale. Do dzisiejszej misji zgłosił się na ochotnika, czym uradował przełożonego. Nie było bowiem w całym batalionie drugiego człowieka, który nadawałby się lepiej do wykonania tego zadania. Większość ładunków na przeszkodach wodnych zakładały czteroosobowe zespoły, normalnie posługujące się składanymi łodziami znajdującymi się na wyposażeniu charisjańskiej armii. Taka robota, w mroku i przejmującym zimnie, nie była łatwa, ale jego ludzie zdobyli w niej spore doświadczenie podczas oczyszczania kanałów pod Yairdynem. Co więcej, ich łodzie były w takich warunkach niemal niewidoczne z brzegów. Tej nocy nie mogli jednak skorzystać z łodzi - zwłaszcza tak dużych - aby założyć ładunki tam, gdzie Edwyrds popłynął na ochotnika. Posterunek wypatrzony minionego dnia przez Hahrlysa znajdował się bowiem niespełna trzydzieści mil od celu, a wartownicy z

pewnością zachowywali czujność, ponieważ ta blokada miała krytyczne znaczenie dla planów obrony sir Fahstyra Rychtyra, a ten robił wszystko, by wróg nie zaskoczył go znienacka. Zwłaszcza teraz. Udowodnił już, że jest jednym z najlepszych generałów Kościoła Matki, i to zanim książę Harless powiódł armię na zatracenie. Został także powiadomiony o przybyciu HMS Delthak do Thesmaru. To był jeden z głównych powodów opuszczenia przez jego siły Trevyru. Wody Seridahnu płynęły przez miasto wąskim korytem, które było za to głębokie, a przy tak porywistym nurcie trudno stworzyć skuteczne blokady. Rzeka dzieliłaby pozycje obronne na dwie części, a gdyby płynący nią Delthak dostał się na tyły, wycofanie oddziałów drogami biegnącymi wzdłuż brzegu byłoby niemożliwe. Poza tym, po niedawnym upadku Brahnselyku, miasto leżące u zbiegu rzek Seridahn i Św. Alyka utraciło strategiczne znaczenie. To właśnie z tych powodów generał wycofał swoje siły o niemal dwadzieścia mil w górę rzeki, do miejsca, w którym koryto miało niemal milę szerokości. Prąd tam był bardzo słaby, a wody płytkie. Kanały żeglugowe dało się kontrolować i blokować wedle woli. Wystarczyło zatopić w newralgicznych punktach kilka barek, zanim koryto znów stało się węższe, gdyż teren robił się bardziej pofałdowany. Na zachodniej skarpie generał kazał zbudować umocnienia kryjące dwadzieścia cztery działa, które mogły ostrzeliwać zablokowany odcinek rzeki. Umieszczone na takiej wysokości stanowiska pozwalały na zaatakowanie każdej jednostki, która podpłynęła do zatopionych sto jardów dalej barek. Z takiej odległości łatwo będzie trafić w cel wielkości kanonierki. Hrabia Hanthu nie miał jednak zamiaru pozwolić generałowi Rychtyrowi na zablokowanie koryta rzeki i właśnie dlatego Klymynt Hahrlys przybył w to miejsce ze swoimi saperami. Z tego samego powodu Mahthyw Edwyrds podjął się wykonania najbardziej ryzykownej części misji, ponieważ jako jedyny z podwładnych porucznika był z zawodu nurkiem przeszukującym wraki, a wody wokół Chisholmu, jak wiadomo, niewiele są cieplejsze od tych, które płynęły korytem Seridahnu w marcu. Edwyrds otrzymał rozkaz zabrania swojego ekwipunku, gdy jego oddział wyruszał do Republiki Siddarmarku, aby mógł z niego skorzystać w taką noc jak ta. Wydawał się także całkowicie pewien, że podoła postawionemu mu dzisiaj zadaniu. A jakie wrażenie miał sprawiać? - pomyślał z goryczą Hahrlys. Nawet gdyby miał jakieś wątpliwości, nigdy by tego nie okazał. Poza tym wiedział równie dobrze jak ty, że jest najlepszym kandydatem do tej roboty. Tak samo jak zdawał sobie sprawę z tego, że

liczysz na jego naiwność i zgłoszenie się na ochotnika. Tak to jest z tymi najlepszymi. Występują z szeregu, podejmują ryzyko i dlatego giną częściej niż inni. Porucznik zatrzymał się i osłonił oczy, przykładając dłoń do czoła, choć wiedział, że to nie pomoże mu przebić wzrokiem ciemności. Edwyrds podszedł do przygotowań na chłodno. Nie tylko był dobrym nurkiem, ale i utalentowanym kajakarzem, jak wielu innych Chisholmczyków zresztą. Wczoraj wypożyczył nawet jeden z najlżejszych modeli tej łodzi od zwiadowców majora Mahklymorha. Kajaki zwiadowców zostały doskonale zamaskowane, by mogły posłużyć żołnierzom do przekradania się obok pozycji wroga. Ich poszycie wykonano z czarnego płótna, którego nie sposób było zauważyć w mroku. Potem zagonił dwóch kolegów do nasmarowania smoczym tłuszczem całego obcisłego kombinezonu nurka, który pokryto od wewnątrz dwoma, a może nawet i trzema warstwami corisandzkiej gumy, sam zaś kilkakrotnie sprawdził szczelność maski. Przetrzymał też bez słowa skargi nasmarowanie twarzy warstwą sadła. Na sam koniec założył na plecy pęcherz wypełniony powietrzem, sprawdził ustnik - zwany przez niego regulatorem - i poprawiwszy pas z obciążeniem, wgramolił się do kajaka, by powiosłować w noc. Ponieważ nie mógł dopłynąć do samego celu niezauważony przez dohlariańskich strażników, plan zakładał, że wciągnie łódź na jedną z piaszczystych łach znajdujących się opodal najdalszego wraku przy przeciwległym brzegu i ostatni odcinek drogi pokona, płynąc wpław. Dzięki takiemu postawieniu sprawy mógł skrócić pobyt w zimnej wodzie i zmniejszyć ryzyko hipotermii. Coś jednak musiało pójść nie tak. Powinien wrócić już ponad dwadzieścia minut temu i... Hahrlys zamarł, słysząc w pobliżu głośniejszy plusk. Wytężył wzrok, próbując przeszyć mrok, i wtedy do jego uszu dobiegł podobny dźwięk. Stał jeszcze przez moment, a potem pognał na sam brzeg i dalej, do lodowatej wody. Wszedł do niej po pas, brodząc aż do miejsca, w którym poczuł, że zaczyna go znosić prąd. Nie zatrzymał się jednak. Zrobił kolejny krok. I jeszcze jeden, a wtedy... Z wody wychynęła odziana w rękawicę dłoń, którą pochwycił natychmiast obiema rękami. Palce prawicy ześlizgnęły się po grubej warstwie tłuszczu morskiego smoka, ale lewicą zdołał pochwycić skraj rękawicy i pociągnął nurka za sobą w kierunku brzegu. Muł pod jego stopami osuwał się zdradliwie, a prąd szarpał ciałem Edwyrdsa, próbując wyrwać je z chwytu drugiego człowieka i oddać rzece. Był o wiele mocniejszy, niż przypuszczał do tej pory porucznik, więc i on zaczął z wolna przegrywać z żywiołem i

pogrążał się w wodzie coraz głębiej i głębiej. Toń sięgała mu już do ramion, omywała brodę, ale u licha, to był przecież jeden z jego ludzi! Jeśli rzeka ma zabrać jednego z nich, to i drugi... - Niech pan się trzyma, poruczniku! Rozejrzał się, oszołomiony walką z porywistym nurtem, gdy sierżant Tyllytsyn pochwycił go od tyłu za pas pistoletowy. - Proszę go nie puszczać, sir! Coś przesunęło się po jego ciele. Niewiele czuł przez wyziębienie, ale rozpoznał szarpnięcie zawiązywanej wokół jego pasa liny. I... - Jeszcze sekundę, poruczniku! Tyllytsyn minął Hahrlysa z głośnym pluskiem. Był niższy od niego. Tam, gdzie porucznik mógł stanąć na dnie, on musiał płynąć, ale miał zapas sił, więc po krótkiej chwili opór holowanego ciała zelżał, ponieważ sierżant zdołał pochwycić nurka za pas z obciążnikami. - Mam go - wysapał Tyllytsyn. - Może pan już puścić. Chłopcy wyciągną pana na brzeg. - Nie. - Hahrlys nie rozpoznał własnego głosu. Czy dlatego, że zabrzmiał dziwnie chrapliwie, a może to otępiały z zimna umysł płatał mu figle? - Musicie go wyciągnąć na... - Proszę go puścić. - Te słowa sierżanta zabrzmiały ostro i zdecydowanie. - Tak się składa, że ja umiem pływać, sir. I byłem na tyle mądry, że przed wskoczeniem do wody obwiązałem się liną. Puśćże go pan wreszcie! Porucznik spoglądał na niego nieprzytomnie, ale po chwili, gdy zrozumiał w końcu, o czym mowa, skinął głową. - Jak tam sobie chcesz, Gyffry - wymamrotał, rozprostowując palce. Lina, którą był obwiązany w pasie, napięła się błyskawicznie, poczuł, że jest ciągnięty w tył, w kierunku brzegu, więc obrócił się wokół własnej osi i złapał za szorstki sznur, pozwalając, by pozbawione niemal czucia ciało unosiło się na wodzie. W tej samej chwili, gdy dwaj żołnierze wciągali go na brzeg, trzej kolejni tuż obok wydostawali z rzeki sierżanta i Edwyrdsa. Ktoś jeszcze wskoczył w nurt, by pomóc wytaskać nieprzytomnego nurka. Porucznik podczołgał się do miejsca, w którym spoczął uratowany. Dopiero po jakimś czasie dotarło do niego, że bardziej przeszkadza, niż pomaga ratownikom, ale w tamtym momencie zupełnie go to nie obchodziło. Pochwycił mocno Edwyrdsa, pozwalając - powiedzmy - reszcie ludzi skupić się na wydobyciu z rzeki sierżanta.

Gdy nurek spoczął w końcu na trawie, Tyllytsyn odkręcił błyskawicznie szybkę jego maski. Wyjął też regulator spomiędzy zaciśniętych zębów Edwyrdsa i przyłożył ucho do jego ust. - Jeszcze dycha! - wrzasnął. - Wy trzej zanieście go do ogrzanego namiotu. Braishair i ty, Wyltahn, pomożecie porucznikowi. - Niech dwóch z was pomoże też sierżantowi - rozkazał Hahrlys. A w każdym razie próbował wypowiedzieć te słowa. Obawiał się jednak, że z jego ust wydobył się jedynie niezrozumiały bełkot. Ale to nie miało teraz żadnego znaczenia. *** - Tak, Pawalu? - Halcom Bahrns oderwał wzrok od resztek jajecznicy, gdy Trynt Sevyrs, jego steward, wpuszczał porucznika Blahdysnberga do dziennej kajuty. Zawieszona pod niskim sklepieniem lampa rzucała głębokie cienie na oblicze przybyłego oficera, uwypuklając bliznę zdobiącą jego policzek. Zawdzięczał ją rykoszetującej kuli, która trafiła go podczas pamiętnego rajdu po kanałach. - Właśnie dotarła do nas łódź kurierska. Saperzy meldują, że ładunki zostały podłożone. - Udało im się? - Bahrns odłożył widelec, by sięgnąć po gorącą herbatę i upić łyczek. - Ilu ludzi przy tym stracili? - zapytał o wiele poważniejszym tonem, odstawiając kubek. - Wygląda na to, że ani jednego. - Ani jednego? Bahrns zmrużył powieki. Nie był w stanie obalić argumentów admirała Hywyta, wiedział też, że korzyści wynikające z sukcesu tej misji przewyższają podejmowane ryzyko. Nie wierzył jednak, że saperom uda się wykonać zadanie, nie ponosząc żadnych strat. - Jeśli wierzyć sternikowi, który dostarczył te wieści, mało brakowało, by jeden z ich ludzi zginął - przyznał Blahdysnberg. - Zdołali go jednak ocalić i wszystko wskazuje na to, że wydobrzeje. - I umieścili wszystkie ładunki tam gdzie trzeba? - Tak mówią, sir. A ja im wierzę, bo trzeba nie lada twardzieli, żeby podjąć się takiego zadania. A porucznik dowodzący tym oddziałem... - Zerknął w wiadomość, podsuwając ją do światła. - Bryahnsyn kazał odpalić wszystkie o piątej trzydzieści. - Zgodzę się, że to musieli być prawdziwi twardziele - odezwał się Bahrns, wyciągając z kieszeni czasomierz. - Jeśli zapalniki zostały ustawione na piątą trzydzieści,

zostało nam około czterdziestu minut, jeśli oczywiście zadziałają jak trzeba. - Zamknął pokrywę zegarka z głośnym trzaskiem. - Czas zatem brać się do roboty. *** Wciąż jeszcze było ciemno, gdy Bahrns wchodził na bakburtowe skrzydło mostka, wystawiając się na lodowaty wiatr. Kadłub kanonierki wystawał z gęstej mgły niczym wyspa, z jej komina sączył się w jaśniejące z wolna niebo szary dym. Palacze to mają dobrze, pomyślał kapitan, zazdroszcząc im ciepłego schronienia. Niewiele zobaczył, ale na tym odcinku nurt był bardzo leniwy i o wiele spokojniejszy od morskiej toni. Wiedział, gdzie znajduje się jego okręt i dokąd ma dopłynąć. Wiedział też, że prąd rzeki zrobi wszystko, by uniemożliwić mu dotarcie do celu. Miał pełną świadomość, co będzie musiał zrobić, gdy mimo to znajdzie się na wyznaczonej pozycji. Bryahnsyn doskonale wybrał porę ataku. Niebo na wschodzie zaczynało dopiero jaśnieć - a może tylko mu się tak wydawało - więc przeniósł wzrok na rzekę, oczekując sygnału do rozpoczęcia akcji. Pokochał ten niewygodny, kanciasty okręt. Były jednak takie momenty - wcale nie rzadkie - gdy kwaśny odór dymu odbierał mu całą przyjemność żeglugi, miał też problem z drobniutkim czarnym pyłem, który pokrywał wszystkie powierzchnie po każdorazowym uzupełnieniu stanu węgla i pozostawał tam całymi dniami. W takich chwilach, jak chyba każdy członek załogi, marzył wyłącznie o silnym wietrze i łopoczących na nim żaglach. To były jednak tylko momenty, ale nawet podczas najgorszego z nich nie sposób było zapomnieć o niesamowitej prędkości, zwrotności i potędze Delthaku. No i o jego pompach i śrubach, które radziły sobie z najgorszymi szaleństwami morza, napomniał się w myślach. Nie zapominaj w żadnym wypadku o tych drobnych przewagach! Żałował jedynie, że zmuszono go do usunięcia czterech dział na każdej burcie, gdy doszło do przezbrajania okrętu przed wysłaniem go do Thesmaru, ale czy miał inne wyjście? Nowe, ładowane odtylcowo armaty były dwa razy cięższe od trzydziestofuntówek, a ich lufy miały ponad dwadzieścia stóp długości. W odróżnieniu od dział, które zastąpiły, każda miała pokrętło regulujące kąt wzniesienia lufy i zębatki, dzięki którym można je było przesuwać po szynach pokładowych, przez co kanonierzy mogli znacznie poprawić ich celność. Osłony furt działowych przy opróżnionych stanowiskach zostały przynitowane na stałe, zatowotowano je też dokładnie, by nie doszło do ewentualnych przecieków. I dobrze, bo dzięki tym zabezpieczeniom uniknęli wielu problemów podczas sztormowej przeprawy z Siddaru do

Thesmaru. Co ciekawe, zakłady Howsmyna wyposażyły każde z nowych dział w obłe osłony, które przesuwały się z całą konstrukcją, chroniąc ją od każdej strony. Te osłony - i same działa - dawały Bahrnsowi wiele powodów do radości. Większość strat, jakie załoga Delthaku poniosła podczas rajdu kanałami - jak choćby blizna na policzku Blahdynsberga - była wynikiem przypadkowych trafień, gdy wystrzelone kule wpadały pod opancerzenie przez uchylone furty działowe. Teraz nikt nie musiał się tego obawiać. Szczerze powiedziawszy, żałował, że nie może zostawić armat w pozycjach bojowych, jak to było możliwe na nowszych kanonierkach. Wycofywanie ich pod pancerz było przeraźliwie wyczerpującą robotą, mimo asysty parowych „osiołków”. Niestety, nowe osłony pomimo wielu zalet nie były idealne. Przeciekały na przykład, a nadburcia Delthaku znajdowały się naprawdę blisko linii wody. Z tego właśnie powodu działa musiały być chowane, by dało się zamknąć furty i pożeglować przez morze, a dotyczyło to niemal każdych warunków prócz flauty. Ale te długie lufy, zwłaszcza w połączeniu z palącym się wolniej brązowym prochem, dawały działom ogromną moc. Standardowe sześciocalowe pociski miały czterokrotnie większą masę niż lite kule do trzydziestofuntówki, a jeśli wierzyć danym z zakładów Howsmyna, uderzały z ponadsiedmiokrotnie większą siłą. Teoretycznie miały zasięg piętnastu tysięcy jardów - oczywiście po ustawieniu lufy pod najkorzystniejszym kątem piętnastu stopni - ale żaden kanonier nie wierzył, że uda mu się trafić jednostkę płynącą w odległości czterech tysięcy jardów. To było po prostu niemożliwe, choćby z uwagi na kołysanie pokładu. Ale tutaj, na gładkich jak stół wodach rzeki Seridahn, to nie powinien być żaden problem, dlatego czekał z niecierpliwością na możliwość użycia tych dział w pierwszym starciu. Zanim to jednak nastąpi, musiał dotrzeć na wyznaczoną pozycję, a to mogło być co najmniej... interesujące. Otworzył czasomierz raz jeszcze, przysuwając cyferblat do światła padającego z kolumny busoli. Niebo na wschodzie naprawdę jaśniało. Fajerwerki powinny się już właściwie zacząć, choć kapitan nie zdziwiłby się wielce, gdyby doszło do jakichś opóźnień. Gdyby to on dowodził operacją podłożenia ładunków, dałby sobie większy margines błędu, niż zakładają to harmonogramy, albowiem... *** - No dobrze, zostaniesz zluzowany - wywarczał porucznik Sandkaran. Z prawdziwej dyscypliny nie zostało już nic, pomyślał ze smutkiem porucznik Bryahnsyn. Z drugiej jednak strony, Erayk Sandkaran był przez większość czasu do rany

przyłóż, tyle że nie cierpiał, gdy budzono go przed brzaskiem, podobnie zresztą jak reszta kadry. Ta myśl doprowadziła Bryahnsyna do kolejnej konstatacji. Po kiego diabła porucznik ma dowodzić szesnastoosobowym posterunkiem? Jego zdaniem w takie miejsca powinno się posyłać zwykłych sierżantów. Jak widać, Sandkaran podzielał tę opinię. Tyle że żaden z nich nie przedstawiłby swojego punktu widzenia pułkownikowi Sheldynowi. To byłby wielki... *** Jednostki hrabiego Hanthu zyskały nazwę armii Thesmaru ze względu na ich heroiczną postawę podczas obrony tego miasta. Pomimo tego wyróżnienia jednostki te pozostawały nadal bardzo nisko w łańcuchu zaopatrzenia. Armia Shiloh została rozgromiona. Cesarstwo Desnairu straciło osiemdziesiąt procent posiadanych karabinów i nowoczesnej artylerii, a królewska armia Dohlaru, pomimo sporych zdolności odtwórczych, będzie potrzebowała sporo czasu na wystawienie nowych regimentów. Z tych powodów rozsądniejszym rozwiązaniem było zaopatrzenie w pierwszej kolejności armii znajdujących się dalej na północ, gdzie do rozstrzygających bitew powinno dojść najpóźniej w maju albo czerwcu. Z tego też powodu ludzie hrabiego Hanthu nie otrzymali ani jednego z nowych karabinów z zamkami ryglowymi i tylko garść rewolwerów Mahldyn .45. Dołączona do armii z ostatnią falą uzupełnień czwarta brygada piechoty posiadała jednak na stanie sporo moździerzy i artylerii polowej oraz dwie dodatkowe baterie ładowanych odprzodowo dział czterocalowych, a sam hrabia miał aż w nadmiarze polowych trzydziestofuntówek na nowoczesnych lawetach, które sprawiły się nadspodziewanie dobrze podczas ataku na Cheryk. Choć admirał Hywyt zadecydował o wzmocnieniu obrony Thesmaru ciężkimi działami okrętowymi, które przenoszono właśnie na ląd, to tak wielkie kolubryny nie nadawały się w żadnym razie do ciągnięcia za maszerującymi oddziałami. Na szczęście zakłady w Delthaku znalazły sposób na zapełnienie tej luki i dostarczyły hrabiemu wystarczającą liczbę moździerzy, by wyposażyć w nie aż pięć plutonów wsparcia. Ehdwyrd Howsmyn, jakby chcąc wynagrodzić pominięcie armii Thesmaru w podziale karabinów model M96, podesłał jej dodatkowe osiemset pocisków sześciocalowych, obiecując ponadto kolejne dostawy w nieco późniejszym terminie... no i niemal sto ton najnowszych wynalazków Sahndrah Lywys. Licząc wagowo, lywysit był dwa i pół razy cięższy od czarnego prochu, a fala uderzeniowa po jego detonacji osiągała prędkość dwudziestu trzech tysięcy stóp na sekundę, podczas gdy po odpaleniu ładunku czarnego prochu osiągano wyniki gorsze o prawie dwa tysiące stóp. To powodowało, że lywysit miał znacznie większe pole rażenia, a skoro ważył dwukrotnie więcej od czarnego prochu,

ładunek tej samej mocy zajmował o połowę mniej miejsca. To z kolei oznaczało, że można było uformować nowy materiał wybuchowy w laski o długości dziesięciu cali i średnicy jednego i ćwierci cala, tak by każdy z nich ważył około dwudziestu uncji... a taki ładunek odpowiadał mocą trzem funtom czarnego prochu. *** Eksplozje nie nastąpiły równocześnie, ale dokładniejsze ich zgranie zakrawało na niemożliwość. W ciągu niespełna trzech minut odpalono ponad tuzin ładunków, co było mimo wszystko pokazem niezwykłego wręcz zgrania w czasie... i co przyniosło ogromną ulgę wszystkim zainteresowanym. Zwłaszcza saperom odpowiedzialnym za podłożenie bomb. Ci ostatni czuli się bardzo niepewnie, wiedząc, że zapalniki uszczelnionych lepikiem ładunków zostały odpalone na długo przed tym, zanim trafiły w ręce osób mających je przenieść i ułożyć w wyznaczonych miejscach. Ehdwyrd Howsmyn i jego inżynierowie dostarczyli armii zapalniki z opóźnionym zapłonem będące wariacją rozwiązań stosowanych rok wcześniej w artylerii gładkolufowej. Opracowano je z myślą o przypadkach, w których nie wystarczy odpalenie odpowiednio długiego lontu i ucieczka za najbliższą osłonę. Składały się one z solidnego dyskowatego odlewu, w którego górnej powierzchni wyżłobiono spiralny rowek, wypełniany następnie wolno tlącym się materiałem, którego spalanie wynosiło mniej więcej jedną stopę na godzinę. Całość była potem politurowana i zabezpieczana pokrywą, na której umieszczano specjalne otwory zlokalizowane nad żłobieniem w równych odstępach, tak by dzieliły je co najmniej dwie minuty palenia się lontu. Gdy nadchodził moment ustawienia zapalnika, przebijano szpikulcem politurę, wybierając odpowiedni otwór - wykorzystanie ostatniego dawało pełne dwie godziny opóźnienia - i przykładano ogień. Były to - przynajmniej w teorii - bardzo bezpieczne i dokładne zapalniki czasowe. Problem jednak w tym, że żaden z saperów nie pracował wcześniej z podobnymi urządzeniami, trudno więc byłoby ich winić, gdyby zrobili coś nie tak. Teraz jednak stali przy brzegu rzeki, z Edwyrdsem wciąż opatulonym grubym kocem i wspartym na ramieniu sierżanta Tyllytsyna, i wiwatowali za każdym razem, gdy nad koryto rzeki unosiły się gigantyczne biało-brązowe kolumny mułu i wody. *** - To chyba nasz sygnał, Crahmyndzie - powiedział Halcom Bahrns, gdy w oddali rozbrzmiała ostatnia z eksplozji. - Działajmy zatem zgodnie z planem, jeśli łaska. - Aye, sir! - W masie kasztanowych włosów na brodzie pierwszego oficera,

Crahmnynda Fyrgyrsyna, pojawiła się rysa wypełniona lśniącymi zębami. - Pół naprzód proszę - kontynuował Bahrns, zerkając na telegrafistę, gdy Fyrgyrsyn zakręcił kołem sterowym, by Delthak wykonał zwrot i ustawił się dziobem w górę rzeki. - Jest pół naprzód, sir! Telegrafista przesunął mosiężne dźwignie na właściwe pole i opancerzona kanonierka zadrżała, gdy jej bliźniacze śruby zaczęły obracać się szybciej. Gdy jego okręt nabrał rozpędu, Bahrns wrócił na skrzydło mostka i oparłszy dłonie na relingu, przyglądał się spienionej wodzie ustępującej spod szerokiego dziobu. Dzięki ustępującym ciemnościom widział już nieco więcej - na przykład oba brzegi wyłaniające się z porannej mgły - a kiedy zauważył, że Delthak jest na właściwym kursie, skwitował ten fakt cichym pomrukiem. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że nawet najbardziej precyzyjna nawigacja nie na wiele by się zdała, gdyby admirał Hywyt dokonał błędu w obliczeniach. W takim przypadku mogłoby dojść do poważnego uszkodzenia okrętu, a nawet do jego zatopienia. Co prawda wody w tym miejscu były dość płytkie, więc wydobycie i naprawienie kanonierki nie powinno wymagać wielkich nakładów pracy, ale na całe szczęście dla kapitana i załogi saperzy znali się na swojej robocie. Prawdopodobieństwo, że wysadzone barki zostały zniszczone i zatopione jak trzeba, było o wiele większe niż ryzyko porażki. Bahrns dostrzegał już kawałki drewnianego poszycia spływające z prądem rzeki. Tak więc wypierający tysiąc dwieście ton Delthak powinien przedrzeć się przez każdą podwodną przeszkodę, zwłaszcza że nad zniszczoną barykadą osiągnie prędkość sięgającą sześciu węzłów. Największym zagrożeniem wydawało się więc uszkodzenie jednej ze śrub, ponieważ wymiana takiego elementu byłaby bardziej czaso- i pracochłonna niż wydobycie zatopionego wraku. Jeśli jednak wszystko pójdzie gładko i kanonierka przedostanie się za przeszkodę, wróg znajdzie się nagle w sytuacji, którą cesarz określał mianem: „nie do pozazdroszczenia”. *** Ahrnahld Bryahnsyn zerwał się na równe nogi, gdy tylko z nieba przestały spadać hektolitry wody, fragmenty zniszczonych barek i tony śniętych ryb. Nie pamiętał momentu przypadnięcia do ziemi, ale wiedział, że to właśnie powinien zrobić każdy na jego miejscu. Porucznik Sandkaran postąpił inaczej i dlatego leżał teraz nieprzytomny, krwawiąc obficie z ran na głowie. Powinien żałować kolegi oficera, ale sam był w tak wielkim szoku po serii bliskich eksplozji, że z trudem składał myśli. Wiedział już, kogo lub co poprzedniej nocy dostrzegł Kaillyt, choć za Shan-wei nie rozumiał, jakim cudem heretykom udało się przeprawić przez

te lodowate wody. Nadal się nad tym zastanawiał, gdy nagle ogłuszył go kolejny ryk - tym razem była to lawina ognia ze stu moździerzy i dział kątowych, która spadła na pozycje armii Shiloh niczym stalowy but samego Chihiro. Przypadł ponownie do ziemi, szukając wzrokiem ogni dobywających się z odległych luf, ale zaraz wzdrygnął się straszliwie, gdy od strony rzeki dobiegł głośny zgrzyt. Słońce zaczynało dopiero unosić się znad horyzontu na wschodzie, z trudem rozświetlając różem i złotem powierzchnię wody ukrytą pod pasmami wirującej wciąż na skutek mnogich eksplozji mgły. Tyle widział w pierwszej chwili, ale zaraz dostrzegł kolejne poruszenie. Coś sunęło w półmroku, prąc arogancko w górę rzeki, nie bacząc na nic, nawet na silny prąd. Kanonierka wpłynęła w wyrwę, wielka i czarna, a znad jej burt i kazamat na dziobie sterczały niesamowicie długie lufy dział. Z kominów waliły w niebo kłęby dymu. Na jednym ze skrzydeł mostka stał mężczyzna odziany w sztormiak, spoglądający w górę rzeki przez jedną z tych podwójnych heretyckich lunet. Za rufą kanonierki pojawiła się skłębiona, spieniona woda, a płaski dziób na oczach Bryahnsyna zmiażdżył kolejny fragment zatopionej barki. Gdy potwór minął barykadę, wszyscy żołnierze znajdujący się na brzegu musieli zatkać uszy, by nie ogłuchnąć od przeraźliwego gwizdu. *** Gdy zapiszczały trąbki sygnałowe i zawarczały werble, major Failyx Sylvstyr wypadł z chaty w samej koszuli, bez czapki, trzymając w dłoni serwetkę. Zaciskając zęby, spojrzał natychmiast na południowy zachód, gdzie wroga artyleria pluła ogniem, zasypując umocnione pozycje Armii Seridahn lawiną odłamków i szrapneli. Tak silna nawała ogniowa mogła zwiastować tylko jedno - rychłe natarcie - więc major myślał tylko o jednym: czy jego ludzie przetrwają ten ostrzał, kryjąc się w okopach i transzejach. Miał pod komendą więcej żołnierzy, niż było obrońców Cheryku, ale czy wciąż nie za mało? Heretyckie działa kątowe, których - na jego szczęście - było na tym odcinku frontu niewiele, dysponowały znacznie większą mocą i wystrzeliwały znacznie większe pociski niż jego dwunastofuntówki. Wprawdzie saperzy zrobili, co mogli, wkopując się głęboko w ziemię i układając wały worków z piaskiem, aby piechota miała większe szanse na przeżycie ostrzału, ale w tym momencie nie było pewności, czy to wystarczy. Jako jeden z najwyższych oficerów Armii Seridahn, Sylvstyr miał okazję zapoznać się

z nowymi karabinami Fultona, które lada dzień powinny trafić na stan jego oddziałów. Uwierzy w to, gdy zobaczy choć jeden egzemplarz tej broni na własne oczy, choć z drugiej strony miał nadzieję, że karabiny naprawdę istnieją i sprawują się tak, jak obiecywano. Był dumny ze swoich artylerzystów, z ich osiągnięć i determinacji, lecz nie zapominał nawet na moment, jak przestarzałą bronią dysponują. Jeśli w opowieściach o Guarnaku kryło się ziarno prawdy, nic, czym dysponowała obecnie królewska armia Dohlaru, nie mogło powstrzymać heretyckiej kanonierki, gdyby któraś pojawiła się w górze rzeki. To było niezwykle ważne z punktu widzenia majora Sylvstyra, ponieważ to jemu i jego ludziom sir Fahstyr nakazał bronić skarp i nie przepuścić wrogich jednostek. Sylvstyr nie wiedział, czemu albo komu zawdzięcza ten przydział, ale przyjmując go, zrobił to, co mu pozostało: zasalutował i rozmieścił swoje działa za najgrubszymi przedpiersiami, jakie zdołał usypać. Co więcej, pomiędzy stanowiskami armat kazał ułożyć grube na cztery stopy stosy worków z piaskiem, aby każde z nich miało osłonę także z boku, a potem wydał rozkaz, by stanowiska nakryto grubymi pniami i kolejnymi czterema stopami ziemi. Wzniesienie takich umocnień podczas deszczowej zimy Marchii Południowej nie było łatwym zadaniem, ale przynajmniej... Coś zapiszczało na tyle głośno, by to dosłyszał pomimo grzmienia wrogich dział, warkotu werbli i pisku trąbek sygnałowych. Failyx Sylvstyr nigdy wcześniej nie słyszał podobnego dźwięku, ale natychmiast go rozpoznał. Odwrócił się błyskawicznie twarzą do rzeki, a jego zaciśnięte usta przypominały cieniutką kreskę, gdy dostrzegł pośród złoconej promieniami wschodzącego słońca mgły przysadzisty, ciemny kontur kanonierki i unoszące się nad nią kolumny dymu. - Do broni! Do broni! Usłyszał głosy powtarzające jego rozkaz. Potem rozbrzmiały kolejne trąbki, posyłające jego regiment do walki. Skoczył więc za worki z piaskiem, którymi obłożono stanowisko dowodzenia, zmawiając pod nosem modlitwę do Langhorne’a i Chihiro. *** - Tam jest ich bateria, sir. Jakieś sześć stopni od dziobu, po bakburcie. Kapitan Bahrns przesunął lornetkę we wskazanym kierunku i jęknął. - Widzę. Macie doskonały wzrok. - Dziękuję, sir! Radość obserwatora z otrzymanej pochwały była więcej niż oczywista, ale kapitan skupił już całą uwagę na armatach wroga. Jeśli raporty szpiegów były tak dokładne jak zawsze, będzie miał twardy orzech do zgryzienia. Z drugiej jednak strony jego nowe działa

konstruowano z myślą o miażdżeniu twardych skorup. - Oczyścić mostek! - rozkazał, nadal nie spuszczając wzroku z szerokich przedpierś chroniących baterię. Były na tyle wysokie, że ukryte za nimi działa mogły ostrzeliwać jedynie najwyższą część kazamat, ale kąt padania pocisków będzie zbyt ostry... - Poinformujcie pana Blahdysnberga, że lada moment przydadzą mi się jego kanonierzy - dodał. - I zmieńcie kurs o rumb na sterburtę, jeśli łaska! Potwierdzenia przyszły natychmiast, a mgnienie oka później dostrzegł obserwatora umykającego do opancerzonego kiosku. Sam został na mostku nieco dłużej, sprawdzając, czy Delthak wystarczająco zmieni kurs i ustawi się burtą do odległej baterii. Potem przekroczył wysoki próg i zatrzasnął za sobą pancerny właz. Gdy jeden z wachtowych dociągnął rygle, kapitan podziękował mu skinieniem głowy, zanim stanął przed szczeliną obserwacyjną od strony bakburty. Spojrzał z uznaniem na wroga, gdy nad okopanymi działami polowymi pojawiły się pierwsze obłoki dymu. Ci artylerzyści byli naprawdę szybcy. Zanim zdążył dokończyć tę myśl, od kazamat odbiły się z głośnym hukiem dwunastofuntowe pociski. - Zwolnić do jednej czwartej - rozkazał. Nie musiał wykonywać uników, a zmniejszenie prędkości pozwoli uzyskać większą celność. - Jedna czwarta, aye sir! - odkrzyknął telegrafista, zanim Bahrns sięgnął po tubę głosową i odkorkowawszy ją, dmuchnął, by odezwał się gwizdek umieszczony na jej drugim końcu. - Pierwszy oficer! - zameldował się Pawal Blahdysnberg. - Myślę, że nadszedł już czas, by zasłużył pan sobie na to królewskie uposażenie, panie Blahdysnberg. Możecie otworzyć ogień, gdy tylko będziecie gotowi. - Aye, aye, sir! Bahrns zatkał na powrót tubę głosową i wrócił do szczeliny obserwacyjnej na moment przed tym, zanim sześciocalowe działa Delthaku odezwały się gniewnie do wroga. *** Major Sylvstyr poczuł kolejny przypływ dumy. Jego kanonierzy pomimo zaskoczenia pojawieniem się kanonierki oddali pierwszą salwę, zanim heretycy zdołali otworzyć ogień. Gejzery wody pojawiające się wokół kadłuba świadczyły o tym, że chłopcy nie mieli czasu na dokładniejsze wymierzenie, ale i tak udało im się osiągnąć co najmniej dziewięć bezpośrednich trafień. Tyle że ich efekty były równie marne jak osiągnięcia kanonierów biskupa Bahrnabaia

pod Guarnakiem. Major przygryzał dolną wargę, spoglądając na przedpole przez lunetę, a serce dosłownie stanęło mu w piersi, gdy po raz pierwszy przyjrzał się dokładnie wrogowi. Działa, których lufy kierowały się właśnie w jego stronę, nie przypominały w niczym trzydziestofuntówek używanych przez Charisjan pod Guarnakiem. Miały o wiele dłuższe lufy od każdej armaty, jaką znał, co mogło znaczyć, że są potężniejsze, niż przypuszczał. Na Shan-wei, jak oni podtaczają broń tych rozmiarów po przeładowaniu? Nie mógł sobie tego wyobrazić, ale jeśli nawet zdołają to zrobić, szybkostrzelność tych potworów musi być przerażająco niska. Ciekawe też, jak przeczyszczają lufy, by usunąć nagar po każdym strzale, skoro te lufy wystają za burty... Kanonierka otworzyła ogień. Języki ognia tryskającego z luf były ogromne, kule ognia przetoczyły się nad wodami rzeki, wypalając w okamgnieniu mgłę i żłobiąc powierzchnię wody falami. Dymu było tyle, jakby wybuchł wulkan, ale brązowego, nie czarnego. Zanim dotarło do niego znaczenie ostatniej myśli, salwa sześciocalowych pocisków uderzyła w cel niemal równocześnie i Sylvstyr zachwiał się razem z ziemią. Słodki Langhornie! Ileż prochu napakowali do tych cudactw? Pociski wbiły się głęboko, zanim eksplodowały, a nawet czarny proch pozwalał na wyrycie ogromnych kraterów, jeśli odpalało się go naraz w ilości jedenastu i pół funta. Wystrzeliwane z odległości sześciu tysięcy jardów pociski przeciwpancerne mogły przebić czterocalowe płyty z kutej stali. Tyle że Delthak nie strzelał teraz tego rodzaju amunicją, a i odległość była mniejsza niż dwieście jardów, więc używano pocisków burzących. Jeden z nich wbił się właśnie w skarpę pod stanowiskami dział, wchodząc głęboko w miękką ziemię i glinę. Pięć pozostałych doleciało jednak do przedpiersia i Failyx Sylvstyr zrozumiał, że jego umocnienia nie są wystarczająco grube. *** Gdy pociski wybuchły wzdłuż brzegu, Bahrns wyszczerzył zęby w uśmiechu, widząc, jak umocnienia okalające stanowiska dział unoszą się w górę w asyście ognia i kłębów dymu. Ciężka amunicja roznosiła je na strzępy, pomyślał więc, że gdyby nie dym, widziałby teraz wyraźnie lufę pierwszej z brzegu armaty wroga zapchaną ziemią i piachem z rozdartych worków. Co do drugiej nie miał już takiej pewności, ta mogła ocaleć, jeśli jej obsada miała wiele niezasłużonego szczęścia. Nie musiał za to deliberować nad kolejnym pociskiem wystrzelonym z pokładu Delthaku. Ten trafił idealnie, eksplodując pod lufą trzeciej dwunastofuntówki, posyłając ją i zadaszenie wysoko w niebo.

Znajdujące się na pokładzie działowym armaty cofnęły się z ogromną mocą, ale mgnienie oka później znów znalazły się na pozycjach strzeleckich, przesunięte tam hydropneumatycznymi oporopowrotnikami. Kanonierzy otworzyli wielkie zamki odtylcowe, łoża zostały błyskawicznie oczyszczone z tlącego się jeszcze nagaru, by ładowniczy mogli umieścić kolejne sześćdziesięcioośmiofuntowe pociski i dwudziestofuntowe ładunki. Dwadzieścia sekund później kanonierka oddała drugą salwę. *** Niemożliwe! To po prostu niemożliwe, u licha! Failyx Sylvstyr nie dowierzał własnym oczom. Tych długaśnych dział nie trzeba było podtaczać! Cofnęły się o kilka stóp, a potem wróciły posłusznie na pozycje strzeleckie, aby niewiarygodnie szybko oddać kolejną salwę. Jego własne dwunastofuntówki mogły wystrzelić co najwyżej czterokrotnie w ciągu minuty - czyli co piętnaście sekund - jeśli obsada miała najwyższe kwalifikacje. Nie było jednak mowy, by tak potężne armaty jak te kolubryny heretyków mogły im dorównać szybkostrzelnością! To było po prostu niewykonalne! Ale wróg robił to, jak widać. Jakimś cudem przeładowywał działa odtylcowo, zupełnie jak te diabelskie karabiny! Kolejna lawina ognia spadła na stanowiska jego regimentu, rozrywając i miażdżąc wszystko na swojej drodze, a nawet detonując składowaną amunicję. Major poczuł lodowaty dreszcz, gdy uświadomił sobie, jak szybko ten opancerzony potwór pozbawi go dział. A on nie był w stanie choćby wgiąć mu pancerza. Poczuł żółć podchodzącą do gardła. Jego ludzie ginęli wokół, i za co? Za nic tak naprawdę. Bóg nie powinien żądać od nich poświęcenia życia nadaremno, skoro ich broń nie była w stanie drasnąć wroga. - Wycofać się! - wrzasnął, wytaczając się ze stanowiska dowodzenia, by pobiec wzdłuż transzei, wymacując drogę przez dym, odór niedawnych eksplozji i porozrywane ciała poległych. - Wycofajcie ludzi, u diaska! Pośrodku tego chaosu zderzył się z kapitanem Hylmynem, jednym ze swoich zastępców, i chwycił go za ramiona. - Zabierz stąd swoich ludzi, Henrai! - zawołał, z trudem przekrzykując hałas i potrząsając podwładnym. - Zabierz ich stąd i przekaż ten rozkaz pozostałym! Nie możemy walczyć z nimi naszymi dwunastofuntówkami!

- Ale... sir! - Nie spieraj się ze mną, u licha! - wrzasnął Sylvstyr. - Zabieraj ich stąd, już! Kolejny ryk uprzedził nową falę jęków i krzyków, które rozrywały mu uszy. Hylmyn spoglądał na niego przez jeszcze jedno uderzenie serca, potem skinął pośpiesznie głową, wydał rozkazy i odbiegł w półmrok. Sylvstyr zostawił go, a sam ruszył dalej, przedzierając się przez kłęby dymu i przekrzykując wrzaski rannych. Bez przerwy powtarzał rozkaz wycofania ocalałych. Kilku żołnierzy usłyszało te nawoływania, ale nie posłuchało. Inni nigdy już niczego nie usłyszą, lecz większość kanonierów - tych, którzy wciąż żyli, rzecz jasna - wykonała polecenie bez ociągania. Major poczuł wstyd z powodu tej ucieczki. Wiedział doskonale, że to najwłaściwszy rozkaz w tej sytuacji, ale dręczyły go wyrzuty sumienia. Zdawał sobie też sprawę, że jego ludzie czują się podobnie. Nie mógł przewidzieć, jak inkwizytorzy ocenią jego dzisiejsze postępowanie, ale jednego był pewien: generał Rychtyr zrozumie. On będzie wiedział, że nie było wyboru... Kolejna salwa sześciocalowych pocisków spadła na zniszczone umocnienia regimentu Failyxa Sylvstra. Ta znalazła drogę do głównego magazynu amunicji i major zrozumiał nagle, że znajduje się w powietrzu. Moment później poczuł potworne uderzenie... i jego umysł zgasł. *** - Proszę zabezpieczyć działa, panie Blahdysnberg - polecił Halcom Bahrns. Głos miał spokojny, a wzrok ponury. - Proszę przekazać załodze, że jestem zadowolony. - Aye, aye, sir! - z tuby dobiegł głos uszczęśliwionego porucznika. - Dziękujemy! - Nie ma za co - odparł kapitan. - Zasłużyliście na pochwałę. Zatkał tubę, odryglował właz mostka i wrócił na skrzydło. Długa ława brązowego dymu odsuwała się od okrętu, niesiona coraz silniejszymi powiewami zimnej bryzy. Nad zniszczonymi stanowiskami dwudziestu czterech dwunastofuntówek wciąż unosiły się coraz to nowe kłęby gęstego, dławiącego dymu. W tym pobojowisku zostało z pięć nietkniętych, choć przysypanych ziemią dział, pomyślał z goryczą. Na pewno nie więcej. Ciekawe, co Pawal pomyśli o moich gratulacjach, gdy w końcu wyjdzie na pokład i zobaczy, co naprawdę uczynił? Wiem, że baron Zielonej Doliny miał rację. Nie wygrywa się wojen, ginąc za sprawę. Zwyciężasz, gdy cholerni wrogowie padają za swoje ideały. A Langhorne wie, że idealny wynik bitwy jest wtedy, gdy nikt ze swoich nie ucierpi w starciach. Ale coś takiego... To jakby walić maczugą niemowlaki. One nie mogą nam nic

zrobić, a my... Przyjrzał się dziełu swojego okrętu, słuchając nieustającego grzmienia artylerii, a potem zaczerpnął głębiej tchu i wrócił do kiosku. - Zwrot o ćwierć rumba na bakburtę, zwiększyć prędkość do połowy naprzód powiedział, nie podnosząc głosu. - Jest ćwierć rumba na bakburtę i pół naprzód, sir! - odpowiedział bez cienia wahania pierwszy oficer Fyrgyrsyn. To się teraz liczyło. Pewność i ludzie. Kapitan Halcom Bahrns wyprostował ramiona i raz jeszcze uniósł lornetkę, aby przyjrzeć się drodze biegnącej wzdłuż zachodniego brzegu rzeki. Tej, którą powinien ostrzeliwać, by przepędzić wroga i umożliwić przeprowadzenie desantu batalionowi piechoty morskiej, który hrabia Hanthu wysłał w górę rzeki śladem Delthaku. Kapitan wiedział, że ci ludzie nie zdołają powstrzymać odwrotu sił generała Rychtyra. Dohlariański generał był na tyle przebiegły, że nie okopywał się na wschodnim brzegu. Zapewne wierzył - albo miał chociaż nadzieję - że barykada z barek będzie skutecznie chroniła jego tyły, ale jedno było pewne: ten człowiek nie opierałby swoich planów na tak kruchych przesłankach. Raporty szpiegów donosiły więc o kolejnej barykadzie, ustawionej pięć mil dalej na północ. A saperzy, żeby nie wiedzieć jak się starali, nie mieli szans na wysadzenie blokujących rzekę barek, dopóki główne siły wroga nie wycofają się do Evyrtynu. Zatem nie, nie uda mu się powstrzymać Rychtyra od wycofania się w górę rzeki Seridahn, ale zrobi, co może, by ta ucieczka była jak najbardziej kosztowna dla wroga. Przecież o to właśnie chodzi w każdej wojnie, czyż nie? - pomyślał, przenosząc wzrok na zniszczoną baterię.

.VII. Pięćdziesiąt mil na wschód od Malys Marchia Południowa Republika Siddarmarku - Kolejne osiemnaście koni pociągowych padło, panie - zameldował ze znużeniem pułkownik Ahlfryd Makyntyr. - A następna dwunastofuntówka złamała oś dzisiaj po południu. Myślę, że dam radę tak rozlokować resztę koni, żebyśmy nie stracili kolejnych dział... przynajmniej na razie... ale straciłem też dwa smoki pociągowe. Rainos Ahlverez z ponurą miną wysłuchiwał raportu swojego starszego artylerzysty. Nie dowiedział się niczego nieoczekiwanego. A już na pewno niczego, czego by nie usłyszał wielokrotnie w trakcie koszmarnego odwrotu z Lasu Kyplyngyra. Generał zawiadujący resztkami armii, która niegdyś liczyła prawie ćwierć miliona żołnierzy, nie powinien się poważnie przejąć utratą jednej dwunastofuntówki, jednakże Ahlverez nie stał już na czele ćwierćmilionowej armii. Zgodnie z ostatnimi wyliczeniami, na których się mógł opierać, dysponował niecałymi czterdziestoma tysiącami ludzi, w tym ponad dziesięcioma tysiącami Desnairczyków. Oraz - biorąc pod uwagę najnowsze doniesienia Makyntyra - dziewiętnastoma działami. - Zrób, co w twojej mocy, Ahlfrydzie - powiedział. Były czasy, gdy jego stosunki z Makyntyrem były chłodne i oficjalne, jednakże ten okres mieli już dawno za sobą. Jeśli jest jakiś pożytek z totalnej klęski,pomyślał sarkastycznie, to taki, że drobiazgi odchodzą w cień. - Wyprzęgnij pozostałe smoki od wozów z amunicją. W końcu działa są od nich ważniejsze. Amunicja niech pojedzie na przodkach działowych. Jak już wprawisz znowu wszystko w ruch, przekaż resztę smoków Shulmynowi i podłóż zapłon pod wozy. Uśmiechnął się gorzko. - Nie ma sensu zostawiać całego tego prochu heretykom. - Tak jest, panie. Dało się wyraźnie poznać niezadowolenie Makyntyra, który jednak miał dość oleju w głowie, aby nie protestować. Aczkolwiek każdy artylerzysta wiele by dał, żeby nie słyszeć, iż jego zapasowa amunicja nagle stała się zbędna. Wszakże w tym konkretnym wypadku nie miało sensu udawać, że jest inaczej; niewątpliwie to wozy z zaopatrzeniem Shulmyna Rahdgyrza były ważniejsze dla pokonanej armii, która wlokła się z nadzieją dotarcia w bezpieczne miejsce gwarantujące przeżycie niedobitkom.

Do Ahlvereza podjechał na wychudzonej szkapie jakiś kapitan, który przykładając rękę do piersi, oddał salut obu przełożonym. - Właśnie zjawił się goniec przysłany przez pułkownika Ohkarlyna, panie zameldował Lynkyn Lattymyr. - Pułkownik dotarł do Malys. Twierdzi, że jest opuszczone, jednakże i tak śle oddział do Kostyru, a jednej kompanii każe postawić blokadę na drodze do Thassyku. - Jakieś wieści od pułkownika Tyrwaita? - Od rana nic, panie. Ahlverez mruknął coś w odpowiedzi, po czym rozwinął zdezelowaną mapę, żałując po raz dziesięciotysięczny, że nie ma lepszej. Czy też raczej, że nie ma jakiejkolwiek mapy tego zapomnianego przez archaniołów zakątka Marchii Południowej. To, czym musiał się zadowolić, było w istocie z grubsza naszkicowanym planem, wykonanym w niegodnej zaufania skali, z zaznaczeniem szczegółów, którym wolał nie poświęcać swojej uwagi. Co gorsza, mógł mieć pewność, że heretycy ścigający go z zamiarem wykończenia niedobitków, dysponowali znacznie lepszymi mapami niż on. Tak czy owak był w stanie wywnioskować, że jedynymi drogami, które pozostały do użytku resztkom Armii Shiloh, były te nędzne, wąskie, zabagnione ścieżki łączące sioła z rzadka tylko rozrzucone na przestrzeni prawie trzystu mil w linii prostej pomiędzy osadą o nazwie Sygmar, położoną na południe od Lasu Kyplyngyra, i nieco od niej większą miejscowością zwaną Malyktyn na trakcie między Roymarkiem i Cheryk. Jedyna zaś nadzieja, że jego ludzie jeszcze kiedyś ujrzą domy rodzinne, leżała po drugiej stronie Malyktynu, do którego mieli małe szanse się dostać. Ścieżki, o których mowa, nie były przystosowane do poruszania się po nich ciężkiego sprzętu, a już zwłaszcza zimą. Służyły głównie do przewożenia plonów po żniwach, gdy pogoda jest sucha i bity trakt daje podporę kołom wozów rolników. Zimą, po namoknięciu od licznych deszczów i ścięciu przymrozkami, grunt nabrał grząskości jeszcze przed tym, nim zmiesiły go setki tysięcy stóp i kopyt. Na wpół zagłodzone zwierzęta pociągowe, choć z dnia na dzień traciły siły, musiały w dwójnasób wytężać mięśnie, aby przemieścić wozy i działa po zdradzieckiej powierzchni. Ludzie z kolei, którzy także od dawna nie mieli co do gęby włożyć, z mozołem stawiali nogę za nogą, na tyle ostrożnie, na ile to było możliwe w błocie sięgającym kolan. Rainos Ahlverez był wielmożą przywykłym do zadzierania arystokratycznego nosa i patrzenia z góry na pospólstwo, z którego składały się szeregi Królewskiej Armii Dohlaru, teraz jednak każdy jego żołnierz był dla niego cenniejszy od złota - nawet ci przebrzydli

Desnairczycy. I to bynajmniej nie dlatego, że stanowili trzon nieustannie szczuplejących sił bojowych. Nie. Ahlverez wiedział, co ci ludzie zrobili, ile wycierpieli i jak dużo poświęcili dla Boga i swojego króla. Doskonale znał liczbę ofiar. Dlatego czuł się w obowiązku, aby przyprowadzić ich z powrotem do domu: był im to winien w podzięce za to, co uczynili. Niestety zdawał też sobie sprawę, że raczej nie spełni ich oczekiwań. Nie przez to jednak, że nie dam z siebie wszystkiego, dodał w myślach, biorąc gwałtowny oddech. Z drugiej strony cieszył się, że żaden starszy oficer Armii Shiloh nie zdołał przetrwać do tej pory. Gdyby nie to, sam chętnie by ich wystrzelał. Teraz, gdy ich zabrakło, przynajmniej miał szansę doprowadzić ich podwładnych do domów. Zmarszczył czoło, wpatrując się w „mapę” z pozaginanymi rogami. Malys leżało na południowy zachód od Lasu Kyplyngyra, na skrzyżowaniu co najmniej pięciu „dróg”. Dobra wiadomość była taka, że Ohkarlyn, dowodzący jednym z dwóch ostatnich regimentów kawalerii w niemal pełnym składzie osobowym, zdołał zabezpieczyć owo skrzyżowanie. Zła natomiast dotyczyła Tyrwaita, który jak dotąd milczał, a przecież stał na czele drugiego ze wspomnianych regimentów. Miał on za zadanie osłaniać zachodnią flankę głównej kolumny oraz zrobić wypad w stronę sioła Zhonstyn, położonego osiemdziesiąt mil na południowy zachód od Malys. Zgodnie z planem powinien również znaleźć dogodne pozycje i zablokować drogę, która wiodła od Malys przez Zhonstyn do Thesmaru, aczkolwiek Ahlverez trzymał kciuki, aby to akurat okazało się zbędne. W przeciwnym razie... Sam obecnie znajdował się ponad trzysta mil w linii prostej od Thesmaru, u ujścia rzeki Seridahn. Zważywszy na wszystko, co się wydarzyło, mógł mieć pewność, że heretycki hrabia Hanthu otrzymał duże posiłki po tym, jak książę Harless poniósł dotkliwą porażkę, szturmując umocnienia Thesmaru na samym początku kampanii, a potem po raz drugi, pod Fort Tairys. Jasne było, że Armia Shiloh przegrała nie tylko z siłami wroga, ale też z jego strategią. Została zmuszona do działań, które były idealnie na rękę Charisjanom. Nie było sensu udawać czegoś przeciwnego, a heretycy, którzy stanowili przynętę, z całą pewnością nie przegapili potencjalnego zagrożenia, jakie Thesmar stanowił dla tyłów armii. A jak słusznie zauważył Makyntyr, charisjańska marynarka była w stanie wysadzić na ląd - w samej zatoce Thesmar - kolejne dwadzieścia tysięcy ludzi. Ahlverez w dalszym ciągu nie potrafił ogarnąć, jak heretykom to wszystko się udało, w dodatku tak gładko, w każdym razić boleśnie oczywiste stało się to, że Bryahn Kyrbysh zginął w masakrze zgotowanej reszcie garnizonu w Fort Tairys. Wszystkie jego meldunki

opisujące dokładnie głód i demoralizację osłabionej armii tego heretyka księcia Eastshare, najwyraźniej pochodziły od kogoś innego - Ahlverez do tej pory zgrzytał zębami na myśl o zadowolonej minie heretyckiego księcia, który dyktuje te kłamliwe wiadomości. To, jak mylne były meldunki Kyrbysha, wyszło na jaw, gdy „zagłodzona i przetrzebiona” armia księcia Eastshare zaatakowała Armię Shiloh z Fort Tairys, biorąc ją w potrzask zdrowych, dobrze odżywionych i nad wyraz licznych oddziałów, które działały w parze z drugą armią heretyków maszerujących niezauważenie od strony Skalistych Klifów. Fakt, że heretycy zdołali wystawić tak liczne oddziały - i to charisjańskich żołnierzy służby zasadniczej - był przerażający na więcej niż jeden sposób. Pokonana armia zawsze ma tendencję do przeceniania liczebności przeciwnika. Ahlverez wiedział o tym, jednakże nawet jego ostrożne szacunki wskazywały na ponad sto tysięcy ludzi biorących udział w zasadzce. Tymczasem Kościół Matka zapewniał go wcześniej, że Charisjanie w żadnym razie nie dysponują podobnymi siłami w Republice Siddarmarku... Skoro dane Inkwizycji na ten temat aż tak się rozmijały z rzeczywistością, gdzie jeszcze mogły tkwić przekłamania? Ahlverez nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie - przynajmniej na razie - zresztą odpowiedź nie miała większego znaczenia w jego obecnej sytuacji. W jego położeniu liczyło się najbardziej to, ilu z tych stu tysięcy ludzi maszeruje właśnie, aby się z nim rozprawić. Choć nie miał pojęcia, do czego przymierza się hrabia Hanthu, wiedział, że on sam na jego miejscu postarałby się rozgromić to, co pozostało z Armii Shiloh pomiędzy garnizonem Thesmaru a siłami pościgowymi księcia Eastshare. Pewnie, że tak byś zrobił, Rainosie, powiedział w duchu, wpatrując się gorejącym wzrokiem w nędzny szkic udający mapę. Zwłaszcza że zdajesz sobie sprawę z kiepskiego stanu swoich ludzi. W twoim mniemaniu logicznym krokiem byłoby zadanie ostatecznego ciosu niedobitkom, jednakże skąd możesz wiedzieć, jakie priorytety ma wróg? Przykładowo, wciąż jest problem kawalerii tego dupka Henneta w Cheyuairze. A gwoli szczerości, z Armii Shiloh właściwie już nic nie zostało. Na to twierdzenie aż ścisnęło go w żołądku, ale trudno było zaprzeczać faktom oszukiwanie się stanowiło luksus, na który w tych warunkach nie mógł sobie pozwolić. Jedna trzecia jego ludzi została pozbawiona broni. Śmiechem napawała artyleria czy też raczej to, co z niej ocalało po zasadzce heretyków i zniszczeniu ariergardy, która miała opóźnić pościg. Żołnierze chorowali i głodowali, nosili rozczłapane, przeciekające buty i mundury, które niczym się nie różniły od łachmanów żebraków. O duchu walki lepiej było

w ogóle nie mówić, gdyż zwyczajnie nie istniał. Choć Ahlverez przyznawał to z bólem, w gruncie rzeczy puszczenie Armii Shiloh wolno mogło przynieść heretykom większą korzyść niż rozprawienie się z nią na tym etapie. Ocaleni z koszmaru rozegranego w Lesie Kyplyngyra zostali naznaczeni traumą. Po powrocie do domu opowiedzą rodakom, co przeżyli, tym samym podkopując morale wszystkich Dohlarian. Przestań! - upomniał się ostro. Owszem, złoili ci tyłek. Heretycy byli wiecznie trzy kroki przed tobą - i dziesięć przed tym idiotą księciem Harless - ale to jeszcze nie powód, żeby wyrzucić ręce w górę i się poddać! W końcu jesteś coś winien Kościołowi Matce i Dohlarowi. Jakkolwiek sprytnie wystrychnęli cię na dudka tym razem, zawsze możesz liczyć na rewanż. Przypomnij sobie stare przysłowie o tym, kto się raz sparzy... Nie da się ukryć, Rainosie, że sparzyłeś sobie rękę do łokcia, grunt jednak, abyś wyniósł z tego nauczkę. Jeszcze przez chwilę przyglądał się mapie, po czym podniósł spojrzenie na Lattymyra. - No dobrze, Lynkynie - powiedział spokojnie. - Będziemy przeć naprzód, aby połączyć siły z pułkownikiem Ohkarlynem w Malys. Potem... jeśli nie dojdą nas wieści, że pułkownik Tyrwait wypatrzył oddziały zmierzające w naszym kierunku od strony Thesmaru... będziemy musieli założyć, że nasz dobry przyjaciel hrabia Hanthu ma inne rzeczy na głowie. Najpewniej będzie to generał Rychtyr... - Skrzywił się. - W takim wypadku wróg ruszy na Evyrtyn, po czym kanałem Sheryl-Seridahn ku Thorastowi i Reskarowi. Urwał, pozwalając obu podwładnym na mrukliwe potwierdzenie. Evyrtyn od dohlariańskiej granicy dzieliło niecałe trzysta czterdzieści mil. - Nie sądzę, abyśmy mogli coś na to poradzić - podjął. - Z drugiej strony, jeśli istotnie to ma w planach hrabia Hanthu, przynajmniej nie będzie interesował się nami. Wtedy naszym największym zmartwieniem będą ci przeklęci Charisjanie, którzy poruszają się głównym traktem z Lasu Kyplyngyra w kierunku Cheryk. A także, oczywiście, możliwość, że ktoś podąża naszym tropem od strony Sygmaru. Nie jesteśmy w stanie poradzić zbyt wiele i na to - dodał. - Jedyne, co możemy, to przeć przed siebie najszybciej jak się da w tych warunkach i wystawić jak najsilniejszą straż tylną. Makyntyr pokiwał głową z emfazą, na co Ahlverez tylko wzruszył ramionami. - Uważam, że najlepiej będzie uderzyć w kierunku północno-wschodnim od Malys, przez Thyssyk, na wskroś głównego traktu, następnie zaś przez Fyrnyst i w końcu na Fort Sheldyn. Przekroczywszy trakt, praktycznie będziemy na prostej drodze do Alyksbergu. - To spory dystans, panie - bąknął Lattymyr pozornie obojętnym tonem.

Ahlverez wybuchnął krótkim śmiechem. - Spory dystans to mało powiedziane, Lynkynie! - Pokręcił głową i zaczął zwijać w rulon sfatygowaną mapę. - Albo przekonamy się, że nie mam racji i że ci sami dranie, którzy załatwili Brahnselyk i Roymark, będą na nas czekać na linii traktu, albo przemaszerujemy dalsze dwieście mil, co rusz żegnając się z kolejnymi dezerterami. Tak czy owak to jedyny sposób, aby doprowadzić choć część ludzi do domu. Gdybyśmy ruszyli na Trevyr albo Evyrtyn, wpadlibyśmy prosto w objęcia hrabiego Hanthu. Moglibyśmy liczyć na wygraną, gdybyśmy byli w pełni sił bojowych, jednakże tak nie jest. Chyba nikt z nas się nie łudzi, że po tym, co Cayleb uczynił w Fort Tairys, wyposażywszy swoich w te przeklęte działa kątowe, zawaha się powtórzyć ten sam numer w Thesmarze? Mówię to z bólem serca, ale na miejscu hrabiego Hanthu tylko bym czekał, żebyśmy go zaatakowali w otwartym polu. Jego dwaj podwładni wydawali się nie tylko zasmuceni, ale też zaniepokojeni. Nie tylko tym, że dowódca proponuje przewłóczyć armię przez następne setki mil, ale także tym, że marsz na Alyksberg zamiast podjęcia walki może zostać odebrany przez Inkwizycję jako defetyzm. Ahlverez doskonale wiedział, co sobie myślą, i nie wykluczał, że mogą mieć rację. Ostatnie, czego potrzebował jako dowódca niedobitków Armii Shiloh i ten, który przekazał księciu Harless pierwotną wiadomość od „pułkownika Kyrbysha”, to wyposażenie Zhaspahra Clyntahna w amunicję, gdy szło o dawanie przykładu. Z drugiej strony, jeśli wielki inkwizytor istotnie tak rozumował, Ahlverez już teraz zamienił się w tarczę strzelniczą. I nic, co by zrobił, nie mogło tego zmienić. Dlatego postanowił, że jeśli Inkwizycja zamierza uczynić z niego przykład, przynajmniej postara się ocalić tylu podwładnych, ilu tylko zdoła. - Przedyskutuję to z ojcem Sulyvynem jeszcze tego wieczoru - zapewnił ich, upychając rulon w skórzanej torbie. - Czuję jednak pewność, że zaakceptuje mój plan. W związku z tym możecie zacząć wydawać już rozkazy. - Tak, panie. Oczywiście. - Lattymyr ponownie zasalutował, zawrócił konia i mlaszcząc kopytami w błocie, oddalił się w kierunku, z którego nadjechał. - Panie... - odezwał się Makyntyr. - Myślę... - Och, nie musisz mi mówić, co myślisz, Ahlfrydzie - przerwał mu Ahlverez ze skrzywionym uśmieszkiem. - Tak się bowiem składa, że liczy się moje zdanie. Makyntyr wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę. - Tak jest, panie. Zapewne masz rację. - Wytrzymał wzrok przełożonego jeszcze przez

moment, po czym wziął głęboki oddech. - Pójdę dopilnować prawidłowego wykorzystania smoków pociągowych, panie. Jego ton przeczył słowom, co spowodowało, że Ahlverez poczuł lekkie zdziwienie, uświadomiwszy sobie, jak bardzo aprobata tego byłego oficera marynarki i sojusznika hrabiego Thirsku liczy się dla niego. - Dobrze, Ahlfrydzie - powiedział, wskakując na siodło. - Do zobaczenia przy kolacji.

.VIII. Skimmer rekonesansowy Nad Górami Światła oraz Łzy Langhorne'a Góry Światła Ziemie Świątynne - Czy myślisz, że Sandaria się z tym pogodzi? - zapytał Merlin. - Nie wiem... - Oblicze Aivah Pahrsahn, które pokazało się na niewielkim ekranie kokpitu, było zafrasowane. - Zanim ty i Nimue zabraliście nas do jaskini, obstawiałabym, że tak. Jednakże to było przed tym, zanim się dowiedziałam, jak bardzo musimy przemodelować nasze wierzenia. Sandaria należy do grupy sióstr, które zinterpretowały dziennik świętego Kohdy’ego następująco: dusze Adamów i Ew przebywały gdzieś... u Boga... zanim przebudziły się tutaj, na Schronieniu, jednakże nawet jej nie przyszło do głowy, że ich ciała także istniały przed Stworzeniem! Wymagasz od nas tak wiele, że naprawdę nie wiem, czy Sandaria... czy obie sobie z tym poradzimy. Nie wątpię, że gdybyśmy wyjawiły prawdę reszcie zgromadzenia, reakcja pozostałych sióstr byłaby równie niedowierzająca. Merlin skinął głową z poważną miną. Z punktu widzenia osoby, która starała się zniweczyć kłamstwo utkane przez Langhorne’a i jego ekipę, problem polegał na tym, że materia oszustwa nie pozostawiała żadnej luźnej nitki, za którą można by pociągnąć. Schronienie posiadało pełną, spójną, ciągłą historię, poczynając od Dnia Stworzenia. Nie było w niej żadnych przerw, żadnych nieścisłości, których mógłby się uczepić badacz. W przeciwieństwie do teologii Starej Ziemi tu nie istniały białe plamy, czasy prehistoryczne, wątpliwe księgi, cywilizacje nieznające pisma bądź posługujące się nieznanym alfabetem czy wreszcie mówiące zamierzchłymi językami. Historia Schronienia nie miała okresów, które trzeba by rekonstruować bez pomocy źródeł spisywanych na bieżąco i niedających się zakwestionować, jeśli chodzi o ich prawdziwość. Świadectwa oraz zapiski laików mogły się nie zgadzać w drobnych punktach, ale to tylko umacniało fundament kłamstwa, ponieważ ludzie od niepamiętnych czasów zapamiętywali te same wydarzenia w odmienny sposób. Fakt, że te różnice zakradły się do Pisma i innych kościelnych dokumentów, tylko

potwierdzał ich rzetelność. No i jeśli spojrzeć obiektywnie, wszystkie wspomniane źródła były w stu procentach zgodne z prawdą. Ich autorzy faktycznie widzieli, słyszeli i przeżyli to, co opisali. Na tej samej zasadzie cała stworzona przez Langhorne’a kosmologia była wewnętrznie spójna. Wyjaśnienie działania sił naturalnych, skutków i przyczyn zgadzało się co do joty z ludzkim doświadczeniem. Co jeszcze gorsze, z perspektywy Merlina, prawa narzucone przez Pismo - a więc prawa Pasquale dotyczące zdrowia i medycyny, prawa Bédard dotyczące psychologii, prawa Sondheima dotyczące agronomii oraz prawa Truscotta dotyczące hodowli zwierząt - wszystkie one sprawdzały się w życiu, a ich nieprzestrzeganie skutkowało dokładnie takimi konsekwencjami, jak te opisane w Piśmie. Nie istniały żadne rozbieżności pomiędzy doktryną religijną a doświadczeniem czterdziestu pokoleń ludzi na Schronieniu. Przez wzgląd na ów brak nieścisłości, utwierdzony przez ogrom spisanej historii, na Schronieniu nigdy nawet nie powstała idea „ateizmu”. Nikt na całej planecie - pomijając członków wewnętrznego kręgu - nie wątpił, że Bóg i Jego archaniołowie istnieli i że zrobili to, co opisuje Pismo. Część ludzi mogła podchodzić swobodniej do nakazów i zakazów, część być może nie uczestniczyła w nabożeństwach równie pilnie, jak by należało, jednakże wszyscy jak jeden mąż wierzyli, i to z żarliwością, która mieszkańcom Starej Ziemi wydałaby się chyba bardziej obca niż Gbaba. W dodatku, jak zauważyła celnie Aivah przed chwilą, nawet członkinie zgromadzenia Świętego Kohdy’ego wierzyły w prawdziwość Pisma. Pod tym względem zasadniczo się różniły od członków bractwa Świętego Zherneau, a to dlatego, że zostały pozbawione starożytnej, spisanej w pierwszej osobie relacji, którą Jeremiah Knowles pozostawił braciszkom. Mając to na uwadze, zdolność przyswojenia faktów przez Aivah - Nynian była chyba bardziej niesamowita niż to, że Sandaria opierała się prawdzie. Aivah miała też rację co do tego, że podobieństwo reakcji pozostałych sióstr może okazać się ze szkodą dla wewnętrznego kręgu. - Zatem tak chcesz do tego podejść? - zapytał cicho. Aivah zaśmiała się pod nosem, aczkolwiek całkiem szczerze. - W obecnej chwili nie jestem pewna niczego! Jeśli pytasz, czy moim zdaniem to najlepsza droga, zważywszy na to, co właśnie wyjawiłeś i jak bardzo to się różni od naszych dotychczasowych wierzeń, moja odpowiedź brzmi tak. Jeśli jednak pytasz, czy to się sprawdzi dlatego, że jest to „najlepsza droga”, muszę odpowiedzieć: „Skąd miałabym to wiedzieć?!”.

Nie były to najbardziej pokrzepiające słowa, jakie Merlin słyszał w życiu. Ale przynajmniej były uczciwe. No i skoro Aivah miała zostać członkinią wewnętrznego kręgu, ów wewnętrzny krąg musiał jej zaufać w sprawie odpowiedniego podejścia członkiń jej kręgu - jeśli można tak to ująć. - Cóż - skwitował, ogarniając spojrzeniem ekran nawigacyjny. - Wylądujemy za piętnaście do dwudziestu minut. Mam nadzieję, że jesteś dobrze przypięta. *** Słońce świeciło z bezchmurnego, zmrożonego błękitem nieba. Nie stało wysoko nad wierzchołkami gór - zimową porą na tej szerokości geograficznej nigdy nie wzbijało się specjalnie nad horyzont - jednakże krótki dzień był jasny. Nie dało się jednak powiedzieć, aby był szczególnie ciepły. W istocie temperatura oscylowała wokół pięciu stopniu poniżej zera, a rażące odbłyskami lśnienie grubej warstwy śniegu stanowiło ostry (wręcz oślepiający) kontrast dla przytłumionej sinizny głębokich i wąskich dolin górskich. Pokrywa śnieżna miała grubość kilku stóp - miejscami była wręcz wyższa od Merlina - i zamierzała się stopić dopiero w okolicach czerwca. Stanowiłaby nie lada przeszkodę dla każdego człowieka z krwi i kości, aczkolwiek należałoby wybaczyć temu, co by powziął inne zdanie, widząc dwie poruszające się w tym żywiole postacie. Merlin posuwał się raźno wyćwiczonymi ruchami osoby nawykłej do korzystania z rakiet śnieżnych. W gruncie rzeczy nie miał wielkiego doświadczenia w tej dyscyplinie, jednakże nadrabiała to pamięć mięśniowa CZAO. W przeciwieństwie do wspomnianego przed chwilą żywego człowieka ktoś taki jak Merlin musiał wykonać daną czynność tylko raz, aby potem ją powtórzyć nienagannie, i to tyle razy, ile trzeba. Seijin nie potrafiłby ocenić, jak często ta zdolność była mu przydatna tutaj na Schronieniu, aczkolwiek przyciśnięty do muru, musiałby przyznać, że nigdy nie spodziewał się robienia tego, co robił akurat teraz. - Naprawdę świetnie ci to idzie, Merlinie! - zauważyła Aivah. Gdy odwrócił głowę, aby na nią spojrzeć, pokazała mu w uśmiechu wszystkie zęby. - Osobiście jestem niezłą narciarką, jednakże nigdy nie radziłam sobie dobrze z rakietami śnieżnymi. Nawet gdyby było inaczej, w obecnej chwili na pewno bym ciężko dyszała. - Nie wspomnisz o tym, jak dobrze się bawisz w tym momencie? - O, tak - potwierdziła radośnie. - Pamiętam, jak ojciec... to znaczy ojciec Adorai, a nie ten żałosny typ, który zapłodnił moją matkę... nosił nas obie na barana, kiedy byłyśmy małymi dziewczynkami. - Ton jej głosu wyraźnie zmiękł. - Gdy to robił, pojmowałam,

czym jest prawdziwy ojciec. Nie ma sposobu, abym odpłaciła jemu i matce za to, że nauczyli mnie, czym jest miłość na tym świecie. Czasami, gdy przychodzi mi podejmować wyjątkowo trudne decyzje, jest to jedyna rzecz, która utrzymuje mnie przy życiu. - Wiem. - Głos Merlina był równie miękki jak jej przed chwilą. - Ja... dałem się zniszczyć wielu rzeczom, Nynian, poczynając od tego, iż dorastając, wiedziałem, że umrę przed czterdziestką i że razem ze mną zginie cała ludzka rasa. Coś takiego pozostawia ślad... a odkrycie, co stało się z Shan-wei i komandorem oraz generalnie tutaj, na Schronieniu, od momentu mojego przebudzenia, niespecjalnie polepszyło mi samopoczucie. Masz jednak rację, kiedy mówisz, jak wielką i znaczącą różnicę czyni wiara w miłość. To właśnie ona pozwala mi się nie poddać i zachować zdrowy rozsądek. - Jak dla mnie, jesteś niesamowicie rozsądny, zważywszy na to wszystko, co cię spotkało - zauważyła Aivah. - Pozory mylą. - Merlin wzruszył ramionami, mimo że czuł na plecach jej ciężar. Aczkolwiek chyba rzeczywiście odzyskałem rozsądek po tym, jak mnie potraktował Nahrmahn, gdy użalałem się nad sobą po rajdzie kanałami. Aczkolwiek jestem pod tym względem bardziej powątpiewający niż większość moich przyjaciół. - Uśmiechnął się trochę krzywo. - Jeśli ma to dla ciebie jakieś znaczenie, podzielam ich zdanie. - Aivah dotknęła delikatnie jego policzka dłonią obleczoną w rękawiczkę. - I nie zazdroszczę ci. Zawsze byłam zdania, że zadanie, którego się podjęłam z koleżankami, było wystarczająco trudne, a przecież chciałyśmy tylko zreformować Kościół, a nie zniszczyć go! To zaś nie może się nawet równać z brzemieniem, które spadło na twoje barki... - Być może. Aczkolwiek trudno powiedzieć, aby to brzemię „spadło” na moje barki. Czy na barki Nimue Alban. - Ależ to istotna różnica - zaoponowała, gdy schodzili z rażącej jasności w głębokie cienie doliny. - Ty do niczego nie zgłaszałeś się na ochotnika, cokolwiek uczyniła Nimue Alban. Zaakceptowałeś odpowiedzialność, nie pamiętając jej przyjmowania na swoje ramiona. W efekcie jesteś produktem tej akceptacji. Nie masz wiele wspólnego z Nimue Alban, jesteś odrębnym człowiekiem, i to człowiekiem wyjątkowym, z tego, co widzę. Tak się tylko składa, że wiedziesz żywot w trzewiach maszyny. - Ładnie to ujęłaś. Lekki ton Merlina nie zwiódł nikogo. Aivah ponownie poklepała go po twarzy, po czym oparła obie dłonie na jego barkach, aby zmienić pozycję. Miało to mniej wspólnego z jego wygodą, a więcej z jej.

Choć była szczupła i o dobrą głowę niższa od niego, stanowiła jeden solidny ciężar. Jakkolwiek lekceważąco się wyrażała o własnej sprawności fizycznej, faktem było, że ćwiczenia stanowiły znaczącą część jej życia. Spacerowała, biegała i jeździła konno, kiedy tylko mogła, a zarówno w syjońskiej siedzibie, jak i w miejskim domu w Siddarze miała bogato wyposażoną salę gimnastyczną, gdzie mogła dbać o ciało w zimowe miesiące. Po części dlatego, że czerpała przyjemność z fizycznej aktywności, a po części z tego powodu, że jako kurtyzana musiała - i chciała - zachować atrakcyjność zewnętrzną. W efekcie była dobrze umięśniona - lepiej nawet niż cesarzowa Sharleyan - i stanowiła na tyle pokaźny ciężar, by dać się we znaki nawet maszynie, jaką był Merlin. Tymczasem ich wędrówka trwała już dłuższy czas. Merlin posadził skimmer na zboczu góry ponad najbardziej na północ położonymi jeziorami, które miejscowi geografowie ochrzcili mianem Łez Langhorne’a. Od celu dzieliło ich więc osiem mil w linii prostej, a dwakroć tyle, gdy szło się pieszo, jednakże takie, a nie inne miejsce lądowania miało tę dobrą stronę, że w pobliżu znajdowała się jaskinia, która była w stanie pomieścić ich skimmer. Zresztą jak CZAO wykazał w ostatnich godzinach, nie przeszkadzała mu ani wysokość, ani śliskość, ani stromizna terenu, o ciężarze pasażerki nawet nie wspominając. Na swój własny sposób był to większy cud niż wszystkie rewelacje, które przed nią i przed Sandarią ujawnili Merlin i Nimue Chwarieau. A nawet mu do głowy nie przyjdzie, że pod wszystkimi względami przewyższa zwykłego człowieka,pomyślała Aivah Pahrsahn. Pochodzi z miejsca i z technologii... zasmakowała nieznanego jej dotąd słowa...których nie jesteśmy sobie w stanie nawet wyobrazić, posiada niewyobrażalną dla nas wiedzę, a przy tym jest praktycznie nieśmiertelny. A jednak pomimo wszystko traktuje nas jak równych sobie, i to także w głębi ducha, a nie tylko na pokaz, przy czym nawet tego sobie nie uświadamia. Ciekawa jestem, czy w ogóle przeczuwa, jak bardzo jest wyjątkowy. Ahbraim Zhevons wydał jej się szczególny już przy pierwszym spotkaniu. Nie pojmowała wtedy, skąd u niego tyle zrozumienia i współczucia, które dostrzegała w jego brązowych oczach, jednakże już wtedy zwróciła na nie uwagę. Obecnie, po tym jak pozwolił jej wejrzeć w swoją duszę i historię, nie miała wątpliwości, że to cechy naprawdę godne podziwu. Jak to możliwe, że ktoś, kto przetrwał ciągnącą się przez dziesiątki lat walkę o ocalenie ludzkiej rasy, by skończyć zamkniętym w obrębie ciała CZAO, w dalszym ciągu był przepełniony uczuciami i bynajmniej nie odgrodził się od... bliźnich? Jej własne życie nauczyło ją wiele o barierach i cenie przetrwania - zastanawiała się

więc, czy przypadkiem nie to właśnie sprawia, że czuje tak wielkie powinowactwo z Merlinem. Pomijając stulecia, w czasie których spoczywał w Jaskini Nimue, fizycznie biorąc, był od niej o piętnaście lat młodszy. A jednak egzystencja wymagała od niego więcej poświęcenia niż w jej wypadku. Więcej niż w wypadku kogokolwiek, kogo znała. Nawet pośród członkiń zgromadzenia Świętego Kohdy’ego. Nie miała wątpliwości, iż Merlin rozumie, czego doświadczyła i ile ją to kosztowało. Znienacka wtuliła się w jego kark - to znaczy na tyle, na ile to było możliwe w ubraniu, jakie mieli na sobie - i złożyła brodę na jego prawym ramieniu, dotykając policzkiem jego szyi, podczas gdy on jakby nigdy nic niósł ją przez dolinę. *** Stojącej przed nimi góry nic nie wyróżniało. Była wysoka i miejscami dosyć stroma, lecz nie bardziej stroma od okolicznych wzgórz. Jej wierzchołek unosił się hen za linią drzew i oślepiał rażącą czapą śnieżną, tak samo jednak jak wszystkie pozostałe góry w pobliżu. Merlin zapoznał się ze zdjęciem przekazanym przez Sowę po tym, jak tylko Aivah zdradziła, dokąd zmierzają. Zrobiona latem fotografia przedstawiała także trasę wiodącą na szczyt z doliny oraz ogrody uprawiane przez siostrzyczki w cieplejsze pory roku. Oczywiście teraz wszystkie te znaki szczególne były przykryte grubą warstwą śniegu. Merlin uznał za przejaw ironii, że sekretny grób świętego Kohdy’ego znajduje się niecałe pięćset mil od groty, w której przez tyle stuleci spoczywał jego CZAO. I że również mieści się w jaskini. Takie zamaskowanie mogło być niepotrzebne w dzisiejszych czasach, gdy Kościół Matka nie dysponował SAPK-ami, jednakże w przeszłości, kiedy grób powstawał, sytuacja mogła się przedstawiać zupełnie inaczej (Merlin nie miał pojęcia, do czego były zdolne „pomniejsze anioły”, które wyrzuciły seijina Kohdy’ego poza margines kościelnych annałów). Nie była miła świadomość, że anioły te - nawet po odejściu „archaniołów” - dysponowały wystarczającą mocą kinetyczną do unicestwienia klasztoru Świętego Kohdy’ego, zwłaszcza gdy Merlin miał na uwadze to, kto jeszcze mógł być w posiadaniu odpowiednika Kamienia Schuelera pozostającego w rękach rodziny Wylsynnów. Tyle dobrego, że Merlin miał pewność, iż grupa Czworga nie dysponowała zwiadem lotniczym. Gdyby było inaczej, wielki rajd kanałami nie miałby szans powodzenia, a zasadzka zastawiona przez księcia Eastshare na Armię Shiloh w żadnym razie by się nie powiodła. Zatem najpewniej współczesny Kościół Matka był w stanie poznać lokalizację grobowca świętego Kohdy’ego jedynie wtedy, gdyby ktoś z hierarchów dosłownie się o

niego potknął - dzięki czemu Śnieżne Opactwo, położone sześćdziesiąt parę mil na zachód od rzeki Kamiennego Cienia, stanowiło prawdziwą i wyłączną ochronę grobowca. Podobnie jak tellesberski klasztor Świętego Zherneau, i Śnieżne Opactwo, z którego rozciągał się widok na największą z Łez Langhorne’a, stało od czasów Wojny z Upadłymi. SAPK-i, które podjęły mapowanie po tym, jak Aivah zdradziła jego lokalizację, potwierdziły, że konstrukcja powstała w miejscu poprzedniej zabudowy, aczkolwiek samo miejsce nie nosi śladów technologii zabronionej na Schronieniu. Z drugiej strony obecność tejże technologii była jasna na podstawie prowadzących z dna doliny, prostych jak lot strzały tras wyciętych w litej skale i ich równiutkiej nawierzchni zrobionej z ceramibetonu. Pasowało to również idealnie do wewnętrznej tradycji mówiącej, że opactwo powstało w miejscu zamieszkania samego archanioła Langhorne’a. Pobliskie jeziora otrzymały swoją nazwę, ponieważ zgodnie z legendą archanioł przebywał nad ich brzegami, ilekroć szukał samotności i oczyszczenia duszy. Przed Upadkiem były nazywane Radością Langhorne’a, aby później zmienić nazwę na obecną, gdy śmiertelne ciało archanioła uległo unicestwieniu wskutek zdrady Kau-yunga. Pomimo wzbierającego w nim zawsze gniewu, ilekroć słyszał jeszcze jedną urokliwą legendę na temat Langhorne’a, Merlin doskonale rozumiał, czemu surowy zakon kontemplacyjny wybrał na swoją siedzibę właśnie to miejsce i czemu członkinie zakonu Chihiro, które tu zamieszkały, aby doglądać opactwa z taką troską, równie radośnie dzieliły go z innymi. Latem pielgrzymi często zapuszczali się krętymi, wąskimi i stromymi ścieżkami doliny Kamiennego Cienia, aby spędzić kilka pięciodni w zaciszu na medytacji w gościnnych komnatach opactwa. Naturalnie już we wrześniu śnieg, od którego opactwo wzięło swoją nazwę, zaczynał gromadzić się w Górach Światła. W połowie października jedyna trasa wiodąca na szczyt była odcięta przez zaspy i lód - ten stan rzeczy nie zmieniał się do czerwca następnego roku. Siostrzyczki spędzały zimowe miesiące na modlitwie, pogłębianiu wiedzy oraz kaligrafii (właśnie tam powstawały piękne manuskrypty Pisma). Czego powszechnie nie wiedziano, to że opactwo poprzez długotrwałe więzi z zakonem Chihiro już ponad sześćset lat temu zostało zinfiltrowane przez członkinie zakonu Świętego Kohdy’ego. W gruncie rzeczy ten proces rozpoczął się nawet wcześniej... w czasach, gdy zapobiegliwa przeorysza zakonu Świętego Kohdy’ego zapewniła sobie poparcie przeoryszy Śnieżnego Opactwa, która - tak się składało - była jej daleką kuzynką. I tak siostrzyczki Śnieżnego Opactwa odegrały niebagatelną rolę podczas sekretnej budowy pierwszego grobowca świętego Kohdy’ego, a właściwie jego prostego grobu w górach na

wschód od jezior. Z początku tylko garstka zakonnic wiedziała, co kryje to miejsce, jednakże przez lata to się zmieniło. Do dzisiejszych czasów całe Śnieżne Opactwo zostało wchłonięte przez klasztor Świętego Kohdy’ego. Czy też raczej Śnieżne Opactwo roztoczyło opiekę nad siostrzyczkami zakonu Świętego Kohdy’ego... Tak czy owak każda członkini Śnieżnego Opactwa była zarazem siostrzyczką klasztoru Świętego Kohdy’ego, a samo Śnieżne Opactwo stanowiło strażnicę, która pilnowała doczesnych szczątków świętego. Zdaniem Merlina był to głęboko skuteczny sposób obrony, aczkolwiek Śnieżne Opactwo znajdowało się na zbytnim uboczu, aby mogło służyć jako centrala siostrzyczek. Właśnie dlatego obecna matka przełożona osiadła w Syjonie - zanim przeniosła się do Siddaru - aczkolwiek Merlin bardzo wątpił, aby na podobny krok zdecydowały się jej poprzedniczki. Z tego, co dowiedział się od madame Pahrsahn, wynikało, że młoda Nynian Rychtair postrzegała rolę opactwa zupełnie inaczej niż te kobiety, które zawiadywały zakonem przed nią. Nie sposób zaprzeczyć, że siostrzyczki były adwokatem dobra w łonie Kościoła Matki od niepamiętnych czasów, jednakże faktem było też, że Aivah je... zradykalizowała. Merlin uznał, że to najwłaściwsze określenie. Potrafił założyć, że i jej poprzedniczki podjęłyby podobne decyzje jak ona, gdyby były świadkami obecnej korupcji wikariatu, ale wątpił, by którakolwiek z nich spędziła trzydzieści lat na szkoleniu kadry zabójczyń i sabotażystek w imię świętego patrona. Tak się składało, że rozmiar siatki prowadzonej przez siostrzyczki, jak również głęboko zakorzenione tradycje tajemnicy i anonimowości zapewniały doskonałą otoczkę i wsparcie dla co bardziej aktywnych działań Nynian... Merlin mimo wszystko zastanawiał się, czy nawet ona sama wierzyła w to, że kiedyś zrobi z nich użytek. Teraz postawił ją wreszcie na nogi - a raczej na drugiej parze rakiet śnieżnych, które przez cały czas ciągnął za sobą w drodze tutaj - i podniósł spojrzenie na gołe, ponure góry. - Na Starej Ziemi mówiło się, że wartość nieruchomości w największej mierze zależy od lokalizacji - rzucił. - Siostrzyczki by się pod tym podpisały, Merlinie - odparła z roziskrzonym wzrokiem, chociaż ton jej głosu pozostał poważny. - Gdy sami aniołowie postanowią o twojej eksterminacji, nie ma lokalizacji, która by była zbytnio oddalona od centrum wydarzeń... - Rozumiem, do czego zmierzasz. - Jestem pewna, że tak, szczególnie biorąc pod uwagę to, co powiedziałeś na temat platform bombardujących i właściwości twoich własnych SAPK-ów. Oczywiście nasza pierwsza linia obrony nie polegała na ukrywaniu się przed Inkwizycją, tylko na

uniemożliwieniu Inkwizycji odkrycia naszego istnienia. - Uśmiechnęła się słabo. - Ludzie raczej nie szukają tego, z czego istnienia nie zdają sobie sprawy... a my dołożyłyśmy starań, aby tak przynajmniej było w wypadku naszym i Inkwizycji. - W moich oczach to ma sens - zgodził się z nią Merlin i ujął ją pod łokieć, pomagając w wędrówce pod górę. - Jak się domyślam, z tego samego powodu w pieczarze mieści się kaplica Bédard? - Oczywiście, że tak - przyznała Aivah, mimo że połączenie rozrzedzonego powietrza i wysiłku pozostawiło ją raczej bez tchu. Merlin wygiął pytająco brew, a ona zachichotała. - Tak jak powiedziałam, nie ma lokalizacji, która by była zbytnio oddalona od centrum wydarzeń... niemniej trzeba też się jakoś komunikować z opactwem. Zazwyczaj na miejscu pozostaje kilkanaście zakonnic, których oficjalnym zadaniem jest opieka nad kaplicą Bédard oraz medytacja i modlitwa. Nazywamy je Strażniczkami. Nawet sobie nie wyobrażasz, ile mamy zawsze chętnych! Nasz szacunek dla świętego nigdy nie wykluczał dzielenia jego grobu z archaniołami, a siostrzyczki czują szczere powinowactwo z członkiniami zakonu Bédard, tak że nie ma żadnego oszustwa, gdy idzie o ich oddanie sprawom kaplicy. A doprawdy ze świecą szukać innego opactwa, które by umożliwiało równie głęboką medytację i modlitwę. Wszystkie to sobie bardzo cenimy i w gruncie rzeczy po to opactwo zostało powołane do istnienia: abyśmy mogły być sobą bez ryzyka ujawnienia naszego istnienia. To prawdziwe ustronie, w którym możemy przebywać z naszymi siostrami i kultywować zarówno swoją wiarę, jak i swój cel... - Bractwo Świętego Zherneau bardzo podobnie traktuje swój klasztor w Tellesbergu powiedział Merlin, na co ona potaknęła. - Przypuszczam, że jesteśmy do siebie podobni pod bardzo wieloma względami, aczkolwiek muszę stwierdzić, że zakres ich przygotowań przed twoim pojawieniem się jest bardziej imponujący niż cokolwiek, co udało się nam osiągnąć. Zazdroszczę im też umiejętności pogodzenia się z zaprezentowanymi przez ciebie prawdami, co jak sądzę, nie przyjdzie zbyt łatwo moim siostrom. - Nie umniejszaj roli swojego zgromadzenia! - Merlin potrząsnął głową, po czym na wpół przeniósł ją nad wyjątkowo trudnym odcinkiem trasy, którą pokonywali. - Działacie czterysta lat dłużej, i to pod bokiem smoka, by tak rzec. Na kontynencie, a nawet w samym Syjonie, na Boga! - Och, wiem. - Uśmiechnęła się do niego i poklepała go po okrytej parką zbroi, gdy już postawił ją z powrotem na ziemię. - Chciałam powiedzieć, że braciszkowie nie tylko

przetrwali poznanie prawdy... pełnej prawdy na temat archaniołów i Kościoła Matki, co nam nie było jeszcze dane, ale też zachowali swoją wiarę w Boga pomimo tych wszystkich kłamstw, którymi byli karmieni w Jego imieniu. To doprawdy imponujące dokonanie, Merlinie. - Tym razem to ona potrząsnęła głową. - Mam szczerą nadzieję, że siostrzyczki okażą się nie gorsze od nich. - Naprawdę? - Spojrzał na nią ciemnoszafirowymi oczyma. - Oczywiście. - Odpowiedziała spokojnym spojrzeniem. - Uważam, że arcybiskup Maikel ma całkowitą rację. Twoje przebudzenie na Schronieniu, zepsucie wikariatu, działania Grupy Czworga, powstanie reformistów, gotowość króla Haarahlda do przyjęcia twojej pomocy i rzucenia wyzwania Clyntahnowi, wreszcie powstanie Imperium Charisu, nie wspominając o dwu wyjątkowych osobach zdolnych stanąć na jego czele, mianowicie Caylebie i Sharleyan... W głębi ducha wierzę, Merlinie, że to wszystko są przejawy Boga, który stara się ponownie trafić do swoich dzieci. Nie udaję, że przejrzałam wolę Pana ani że rozumiem, dlaczego tak długo zwlekał, jednakże z intelektualnego punktu widzenia jestem w stanie przyjąć, że wszystko to jest częścią Jego planu... ponieważ nie mam dość odwagi, aby porzucić wiarę w Niego. Tutaj - przyłożyła rękę do piersi - nadal nie wątpię ani w Niego, ani w Jego miłość do swoich dzieci. - Nieoczekiwanie się wyszczerzyła. Byłam gotowa obalić wikariat, Merlinie, ponieważ przez cały czas wierzyłam, że cokolwiek by twierdzili jego przedstawiciele, nie mogą być ustami i rękami Najwyższego. Skoro wierzyłam, że to Bóg powołał mnie do tej roli, tak samo jak wierzyłam w każde słowo Pisma, jakże mogłabym nie wierzyć w te znacznie większe rewelacje, którymi postanowiłeś się ze mną podzielić? - Wyjątkowa z ciebie kobieta, Nynian - stwierdził. - Na pewno nie ja pierwszy ci to mówię, chociaż uważam, że jako jedyny mam pełen obraz sytuacji... - Merlinie, twój obraz sytuacji... nie tylko tutaj, na Schronieniu, ale też dotyczący tego, co znaczy być naprawdę człowiekiem... jest najbardziej wyjątkowy, jaki można sobie wyobrazić! - Uśmiech spełzł jej z twarzy, zastąpiony przez niesłychanie poważną minę, gdy kręcąc głową, kontynuowała: - Próbowałam sobie wyobrazić, co to za obraz, i przekonałam się, że nie jestem w stanie. Chyba nikt nie byłby w stanie... Przyglądał się jej jeszcze przez chwilę, po czym wbił wzrok w śliskie podłoże, aby zastanowić się nad jej słowami. Prawdopodobnie miała rację - jej własna sytuacja sprawiła, że była najwłaściwszą osobą do oceny jego spojrzenia na całość wydarzeń, pomijając jedynie Nimue Chwarieau. - Ja... - zaczął, ale zaraz urwał.

- Tak? - podchwyciła. Przez moment patrzył w górę zbocza, po czym uśmiechnął się łobuzersko. - Patrzyłem oczami SAPK-ów rozstawionych przez Sowę wokół grobowca. Najwyraźniej jedna z twoich siostrzyczek wyjrzała przez okno. Zdaje się, że tam w górze doszło do małej konsternacji... - Wyobrażam sobie. - Westchnęła. - W tych okolicznościach chyba powinniśmy zwiększyć tempo. Dzięki temu będziemy w stanie wcześniej je wszystkie uspokoić. *** Siostra Emylee, starsza Strażniczka, siedziała na prostym, lecz wygodnie wyściełanym drewnianym krześle po drugiej stronie stołu w refektarzu i przyglądała się, jak Aivah i Merlin popijają gorącą herbatę. Była po pięćdziesiątce, dwa lub trzy lata starsza od madame Pahrsahn, i miała ciemne włosy z pierwszymi pasmami siwizny oraz oczy koloru czystego zimowego nieba. W obecnej chwili te niebieskie oczy były pociemniałe, przepełnione cieniami i czającymi się pytaniami. Wcześniej odesłała pozostałe Strażniczki - było ich teraz tylko dziewięć - do swoich zajęć. Wiele mówiło o dyscyplinie panującej wśród zakonnic, że posłuchały jej bez sprzeciwów, aczkolwiek nawet wrodzone posłuszeństwo nie powstrzymało ich przed rzuceniem przez ramię ciekawskiego spojrzenia. Tylko cztery z nich miały okazję spotkać przedtem przeoryszę, nic dziwnego więc, że jej nagłe pojawienie się w środku zimy, pieszo, i to w dodatku w towarzystwie Merlina, wywołało nie lada konsternację. Merlin widział, że siostra Emylee podziela zmieszanie towarzyszek. - Miło mi cię widzieć, matko przełożona - powiedziała siostra Emylee po paru chwilach ciszy. - Musisz jednak zdawać sobie sprawę, jak zaskakująca jest dla nas twoja wizyta. I twoja oczywiście, seijinie. - Na pewno zdążyłaś się już domyślić, siostro - odparła Aivah - że seijin ma wiele wspólnego z moim pojawieniem się. Było nie było, czytałaś dziennik świętego Kohdy’ego. Strażniczka zamrugała, słysząc, że matka przełożona swobodnie wspomina o sekretnym dzienniku w obecności gościa, ale koniec końców tylko skłoniła głowę w potwierdzeniu. Aivah upiła kolejny łyk herbaty, odstawiła ciężki kubek na stół i spojrzała strażniczce prosto w oczy. - Merlin jest istotnie seijinem w dawnym rozumieniu tego słowa - rzekła cicho. - Na podstawie własnych obserwacji jestem w stanie cię zapewnić, że posiada wszystkie umiejętności seijina Kohdy’ego, a także kilka innych, których brakowało naszemu patronowi. - Uśmiechnęła się blado. - Mogę też z całą uczciwością powiedzieć, że teraz

nareszcie rozumiem wzmianki, które padły w jego dzienniku na temat przeniesienia go za pomocą hikousena archaniołów. To... niezupełnie to, o czym myślałyśmy, aczkolwiek samo przeżycie jest dosyć cudowne. - Seijin został dotknięty przez kyousei hi? - zapytała siostra Emylee, otwierając szerzej oczy, jednakże Merlin zaprzeczył ruchem głowy. - Nigdy bym nie śmiał tak twierdzić - rzekł. - Możesz mi wierzyć, że nie płonie we mnie żaden święty ogień. - Posłał jej krzywy uśmiech. - Madame Pahrsahn... to znaczy matka przełożona... ma swoiste poczucie humoru. Z pewnością zdążyłaś to sama zauważyć. Aivah posłała mu żartobliwe spojrzenie, a zakonnica się roześmiała. Ta dygresja jakby ją rozluźniła, w każdym razie usiadła swobodniej na krześle. - Emylee - zaczęła Aivah - prawda jest taka, że gdy święty Kohdy pisał o hikousenie, nie miał na myśli kyousei hi w takim rozumieniu, jak my je pojmujemy. Hikousen był tak naprawdę... naczyniem wyposażonym w moce archaniołów. Tak, tak chyba będzie najlepiej to ująć. Seijin Merlin jest w stanie przywołać na swoje usługi takie samo naczynie, jednakże kyousei hi, które ogarniało hikousen archaniołów, było widoczne tylko dzięki temu, że należało do nich. Oczy zakonnicy rozszerzyły się ponownie, tym razem raczej ze zdumienia niż z szoku, a Merlin z powagą pokiwał głową. Nie pasowało mu, że przydaje „archaniołom” wyjątkowości, ale przecież nie pierwszy raz musiał sobie poczynać ostrożnie z wiarą i wiernymi Schronienia. A jak pokazał przykład Sandarii Ghatfryd, nawet członkini zakonu Świętego Kohdy’ego nie była najlepiej przygotowana do unicestwienia całego systemu jej wierzeń. Skoro Sandaria miała kłopoty z uwierzeniem w to, co słyszy, znajdując się w Jaskini Nimue, kto mógł oczekiwać od siostry Emylee, że uwierzy zaraz we wszystko bez żadnych dowodów? Aivah miała rację... ponownie, przyznał w myślach. Choć bardzo mi się to nie podoba, chyba nadeszła pora wesprzeć się jedną w „wizji” seijina. Tak więc zamierzał postąpić, jak to uczynił w wypadku króla Haarahlda i jego doradców, gdzie wyjaśnienia okazały się prawdziwe i zdolne do przyswojenia. Było to dla niego ważne, gdyż razem z madame Pahrsahn ustalił, że nie będą okłamywać zakonnic. Potencjalne konsekwencje tego, gdyby któraś z sióstr uznała, że została okłamana, były nie do przecenienia, jednakże ktoś taki jak Aivah - Nynian Rychtair - ktoś, kto był zmuszony przybierać tyle różnych masek, działał tyleż z pobudek moralnych, co pragmatycznych. Czuła, że jest winna tym kobietom prawdę; skoro nie mogła wyjawić im wszystkiego wprost, zdecydowała, że przynajmniej nie będzie ich karmić kłamstwami.

- Chociaż seijin Merlin ma dostęp do własnego hikousena, nie może ot tak szaleć sobie w nim po świecie - dodała po chwili milczenia. - A przynajmniej nie jawnie. Z pewnością potrafisz sobie wyobrazić, że Clyntahn i cała Inkwizycja potępiają go za konszachty z silami nieczystymi, szczególnie gdyby hikousen nie był ogarnięty przez kyousei hi! Przewróciła oczyma, a siostra Emylee pokiwała energicznie głową. - Cóż, z tych samych powodów nie mogę znienacka pojawić się w Syjonie... ani gdziekolwiek indziej, skoro już o tym mowa. - Tym razem Aivah zaśmiała się cicho. Chyba najlepszym na to dowodem jest zdziwienie innych strażniczek na widok mnie i seijina Merlina drałujących górską ścieżką. Zakonnica ponownie skinęła głową, migocząc lodowato niebieskimi oczyma, a Aivah uśmiechnęła się do niej w odpowiedzi, po czym po chwili spoważniała. - Prawdziwy powód obecności seijina tutaj jest taki, że chce on przebadać dziennik. Jak zauważył to sam święty Kohdy, seijini są tknięci anshinritsumei. Jeśli chodzi o resztę ich zdolności, nie są ani aniołami, ani archaniołami. Dlatego Merlin życzy sobie oddać się lekturze dziennika świętego Kohdy’ego, a zwłaszcza jego relacji na temat Wojny z Upadłymi, oraz... - dokończyła, nie odrywając spojrzenia od oczu siostry Emylee przeczytać te jego fragmenty, których nam nigdy nie udało się rozszyfrować. *** Grobowiec świętego Kohdy’ego był przepiękny. Kaplica poświęcona Bédard już była urocza, aczkolwiek niepozorna. Proste cele Strażniczek okazały się na wpół wzniesionymi, na wpół wykutymi w skale komnatami położonymi po obu stronach wejścia. Samo wejście zamykała kamienna ściana, wyposażona w czworo witrażowych okien, które przedstawiały cztery słynne epizody z życia Bédard. Zimą wpadało przez nie niewiele światła, jednakże latem musiały zamieniać wnętrze w skąpaną kolorami mozaikę z klejnotów. Wszystko skonstruowano tak, aby wpadający do środka blask skupiał się na tyle pieczary, gdzie stał posąg Bédard trzymającej lampę, będącą jej symbolem. A przynajmniej na tym, co zdawało się tyłem pieczary. W gruncie rzeczy bowiem jaskinia sięgała milę w głąb góry i stanowiła tylko drobną część całego systemu jaskiń, które ciągnęły się jeszcze dalej w głąb, aczkolwiek zostały odcięte przez Strażniczki postawioną przez nie ścianą z cegieł. W głębi zabrakło witraży, jednakże mury zostały wygładzone i wypolerowane, tak że tworzyły idealną rotundę, na której ścianach odmalowano sceny z życia świętego Kohdy’ego. W regularnych odstępach

zaś, w specjalnych niszach w ścianach, umieszczono na przemian srebrne i złote lampy. Wieki kopcenia przyciemniły sklepienie jaskini, jednakże blask nadal wydobywał z wszechobecnego, prawiecznego mroku malowidła, przepełniając wnętrze delikatną poświatą. Sarkofag umieszczony w samym sercu rotundy został wyciosany z jednego bloku marmuru. Ów zabarwiony na różowo kamień, poznaczony siateczką skomplikowanych wzorów i wydobywany w górach Castro w północnym Harchongu, był ulubionym tworzywem wszystkich rzeźbiarzy i architektów Kościoła Matki. Jak dokładnie ów blok długi na dziesięć stóp i na cztery stopy wysoki - został zaciągnięty w to miejsce, było niewątpliwie historią wartą wysłuchania, aczkolwiek Merlin wiedział dobrze, czyje ręce stworzyły nadnaturalnych rozmiarów horyzontalną figurę świętego, która zdobiła sarkofag. Misterność, z jaką oddano rysy Kohdy’ego, dosłownie zapierała dech w piersi. Boki sarkofagu ozdabiał powtarzający się wzór, który przedstawiał wyżynne lilie, kojarzone z męczeństwem i seijinami, tymi samymi, co walczyli z siłami ciemności podczas Wojny z Upadłymi. Podobnie jak reliefy zdobiące ściany, sarkofag powstawał długo i z mozołem. A wszystko było dziełem rąk członkiń zakonu Kohdy’ego, gdyż przed Merlinem w tym miejscu nigdy nie postała stopa obcego. Wśród kobiet, które ukryły tutaj zwłoki świętego, nie było pierwotnie ani rzeźbiarek, ani murarek. To przyszło dopiero później, gdy zakon się rozrastał liczebnie, a jego członkinie pobierały nauki w Akademii Zhyahngdu w południowym Tiegelkampie. Ośrodek ten od dziewięciuset lat wypuszczał największych artystów Kościoła Boga Oczekiwanego, było jednak jasne, że siostrzyczki, spod których rąk wyszły te dzieła, nie miały sobie równych w całej historii Schronienia. Mimo to postanowiły zachować swój talent dla siebie, a raczej dla tego ukrytego przed światem miejsca, o którym wiedziały, że nigdy, przenigdy nie spoczną na nim oczy nikogo z zewnątrz. Merlin stał w milczeniu przez dłuższą chwilę, oddając należny hołd twórczyniom i strażniczkom grobowca. Mężczyzna tutaj pochowany był nie bardziej duchowym bytem niż „archaniołowie”, którzy stworzyli Kościół, jakiemu służył. Nawet to jednak nie umniejszało jego roli, podobnie jak nic nie było w stanie umniejszyć wierności, wiary i oddania tych, które czciły jego pamięć. Odetchnąwszy głębiej zapachem lamp, które nieustannie płynęły ku czci świętego Kohdy’ego, Merlin bezwiednie nadął nozdrza. W końcu odwrócił się od sarkofagu do nie mniej od niego zdobnego relikwiarza, służącego do przechowywania dziennika świętego Kohdy’ego. Tkwił on na piedestale z

wykładanego złotem marmuru w niszy wyrzezanej w północnej ścianie pieczary. Po obu jego stronach stały antyczne zbroje, z przodu zaś tkwił blok takiego samego różowego marmuru jak ten, z którego wykonano sarkofag - tylko że ów był rozpołowiony przez długie, proste ostrze. Zbroja była najwyraźniej zrobiona z brązu, a miecz ze stali damasceńskiej - to znaczy tak się przynajmniej wydawało na pierwszy rzut oka, gdyż w rzeczywistości obie te rzeczy zostały wykonane ze stali bojowej. Nie każdy był w stanie wyciągnąć miecz z bloku kamienia ani tym bardziej wrazić go w niego głębiej, aczkolwiek klinga była nie mniej ostra od tej, jaką miał sztylet wakazashi, który tkwił przy boku Merlina. Czując na sobie spojrzenia madame Pahrsahn oraz siostry Emylee, Merlin pokonał dystans dzielący go od relikwiarza i otworzył skrzynkę. Leżący w środku wolumin zdawał się owinięty skórą, jednakże i to były tylko pozory. Merlin wyjął go ostrożnie z atłasowego gniazda, uchylił okładkę i spojrzał na charakterystyczne, ostro pochylone pismo zdobiące pierwszą stronę. Podobnie jak zbroja i miecz, i ten dziennik został wykonany z wysoce zaawansowanego syntetyku, a jego strony były dzisiaj równie elastyczne jak w dniu, gdy go zapisywano. - Nazywam się Cody Cortazar - odczytał na głos Merlin - i jestem Adamem, któremu przypadł honor większy niż jakiemukolwiek śmiertelnikowi, ten mianowicie, aby u boku aniołów i archaniołów bronić świata przed siłami mroku. Moja służba zaczęła się dawno temu wraz z bitwami, które ochrzczono mianem Wojny z Upadłymi. Znaczna część moich wspomnień dotyczących tamtego etapu życia stała się mglista, zupełnie jakby był to wszystko co najwyżej sen, jednakże dobrze pamiętam, jak zgłosiłem się na ochotnika, aby walczyć z Upadłymi. Pamiętam, że przebudziłem się w poświęconym szpitalu, gdzie doglądali mnie słudzy archaniołów i gdzie poczułem, iż mój umysł i moje ciało przenikają zdolności i wiedza znacznie wykraczające poza wszystko, co kiedykolwiek poznał śmiertelnik. Zrozumiałem, że zostałem tknięty palcem Boga Jedynego. Walka z poplecznikami Kau-yunga nie szła dobrze, ale...

.IX. Zakłady w Delthaku Baronia Wysokiej Skały Stary Charis Cesarstwo Charisu - No, to z całą pewnością jest imponujące, Brahdzie... Ehdwyrd Howsmyn założył ręce za plecami i zaczął się przechadzać wzdłuż parowej lokomobili, która stała w bezruchu na lśniących stalą szynach. Brahd Stylmyn, głowa projektu, kroczył obok niego, mając za sobą Stahlmana Praigyra. - Pozostaje oczywiście pytanie - dodał Howsmyn - czy to przeklęte ustrojstwo raczy zadziałać. - Modele działały zgodnie z przewidywaniami doktora Vyrnyra i doktora Mahklyna, panie - rzekł z pełnym szacunkiem Stylmyn. - A obecny tutaj Stahlman zaklina się na wszystkie świętości, że pełnowymiarowy obiekt również będzie działał jak należy. - Czuję się tymi słowami bardzo pokrzepiony - rzucił oschle Howsmyn, zerkając przez ramię na drobnego, acz żylastego człowieczka. - Zatem, mistrzu Praigyrze, jesteś gotów zabrać swoją maszynę na pierwszą przejażdżkę? - Tak, panie. Jestem gotów. - Szeroki uśmiech Praigyra odsłonił jego dwa brakujące zęby. - Wczesne modele mistrza Stylmyna były niezłą zabawą, ale tak naprawdę nie mogę się doczekać, aby zobaczyć to cudeńko w akcji! Howsmyn pokręcił głową, ale przy tym też się uśmiechnął. Przyglądanie się, jak Praigyr drepcze wokół kolistego toru zbudowanego specjalnie dla miniaturowych modeli lokomobili, stanowiło nie lada ubaw dla wszystkich pracowników zakładów w Delthaku. Wiele osób przez cały czas się śmiało, choć trzeba przyznać, że nie był to pierwszy raz, gdy taką wesołość wzbudzały kroczki najnowszego dziecka zespołu, który wiele poświęcił, aby w bólach wydać na świat nowe urządzenie. Przemysłowiec przystanął, spojrzał na wysoki komin lokomobili, po czym cofnął się na tyle, aby móc objąć wzrokiem cały pojazd bez zadzierania głowy. Pomimo niewielkich rozmiarów jego wygląd wydawał się jakby niedokończony - albo innymi słowy: surowy - zwłaszcza w porównaniu do ostatniej generacji lokomotyw parowych ze Starej Ziemi, które mógł zobaczyć dzięki dostępowi do archiwów Sowy. Z drugiej jednak strony wydawał się też znacznie smuklejszy i bardziej zaawansowany w

porównaniu z dziewiętnastowiecznymi poprzednikami. Zbudowano go na podstawie konfiguracji 2-4-0, jak określono by ją na kolebce ludzkości. Miał dwa koła skrętne z przodu, cztery z tyłu, napędzane dwoma dwudziestojednocalowymi cylindrami pędnymi o trzydziestocalowym skoku. W odróżnieniu od silników okrętowych, będących oczkiem w głowie Praigyra, ten wyposażono w rurowe nagrzewnice, którymi gorące spaliny z paleniska wędrowały przez wypełniony wodą bojler. W odróżnieniu od podobnych konstrukcji ze Starej Ziemi był on przystosowany do pracy pod większym ciśnieniem i temperaturą niż jakakolwiek lokomotywa przed nastaniem dwudziestego stulecia. Wyposażono go dodatkowo w dopalacze, czyli rury, którymi para przepływała ponownie przez rozgrzane gazy z paleniska, dzięki czemu podgrzewano ją po raz wtóry - uzyskując tak zwany efekt suchej pary - tuż przed trafieniem do cylindrów, a potem kierowano innymi przewodami - zwanymi nadmuchowymi - do paleniska, by podsycała ogień, po raz kolejny zwiększając wydajność. Nagrzewnice były pomysłem Praigyra, opartym na pewnych jego rozwiązaniach z silników okrętowych, ale nadmuch przypisywano Howsmynowi, choć tak naprawdę więcej wkładu w jego skonstruowanie mieli Sowa i doktor Vyrnyr. Pole do popisu było jeszcze ogromne, ponieważ opracowywana przez doktora teoria dynamiki ciśnienia znajdowała się dopiero w powijakach, nie wspominając o problemach z zaworami, którymi para była wpuszczana do cylindrów. Pomimo tych kłopotów projektowany silnik osiągał zdaniem Sowy moc sześćdziesięciu jeden smoków pociągowych (czyli tysiąca pięciuset koni mechanicznych według miar ze Starej Ziemi) i był równy rozwiązaniom znanym ludziom w drugiej połowie dziewiętnastego wieku. Prototyp, przed którym stał teraz Howsmyn, kosztował nie tylko ogromną sumę, ale i setki godzin pracy najlepszych specjalistów, nie mówiąc już o najcenniejszych surowcach, a jednych i drugich ostatnio bardzo brakowało. A był to przecież tylko jeden z wielu projektów, które utalentowani inżynierowie zakładów Delthaku nadzorowali czujnym okiem, by mogły jak najszybciej i najtaniej trafić do masowej produkcji. Choć ta wersja lokomobili została wykonana w pełni ręcznie, jej następcy zostaną złożeni niezwykle szybko i prosto z produkowanych seryjnie elementów. Howsmyn dałby wiele, by móc wdrożyć te wynalazki do masowej produkcji, ale do tego potrzebne będzie uprzednie rozbudowanie odlewni, ponieważ produkcja stali musi wzrosnąć w najbliższym czasie, i to drastycznie. Na razie musiał wtłoczyć produkcję lokomobili w istniejące już linie montażowe, nie wspominając o jeszcze większym przedsięwzięciu, jakim będzie produkcja szyn na tory. Z drugiej strony będzie to kolejne rozszerzenie działalności, zatem nie pierwszyzna dla obrotnego przedsiębiorcy, który

zaprojektował i dostarczył cesarstwu parowe silniki okrętowe, pancerne poszycia i nowoczesne działa. Dlatego był pewien, że i tym razem da radę, zwłaszcza że sam Cayleb i Sharleyan osobiście interesowali się tym projektem. Kwestia, jakim cudem uda mi się wyprodukować wystarczającą ilość stali, by zaspokoić wszystkie potrzeby, to zupełnie inna sprawa, pomyślał z przekąsem. Dzięki Bogu zakłady nad Jeziorem Lymahna w końcu rozpoczęły produkcję! Ale nawet dzięki dodatkowym dostawom... Z trudem zdławił smutek, jaki ogarniał go na myśl o zwiększeniu obciążeń własnych stalowni. Bez względu na pragnienia wyrażane przez Stylmyna, Praigyra, a nawet samą Sharleyan, produkcja szyn zejdzie na razie na dalszy plan. Musiał najpierw dokończyć budowę kanonierek, potem Królów Haarahldów i ich dział, nie mówiąc o zabezpieczeniu artylerii i broni dla charisjańskich armii. Gdy znikną te drobne niedogodności, będzie mógł uczynić projekt lokomobili priorytetowym, czym uszczęśliwi - całkiem zasłużenie Stylmyna. A Brahd niewiele się przecież myli, przyznał w myślach. Rozwój kolejnictwa był najważniejszym czynnikiem napędzającym hutnictwo na Starej Ziemi. A nie ma co ukrywać, że rozwój tej gałęzi transportu wykracza o wiele dalej poza granice Zakazów niż unowocześnianie artylerii. To czynnik, który jest niezbędny dla rozwoju każdej lądowej potęgi. O ile jej władcy pójdą wreszcie po rozum do głowy. - Dobrze - powiedział w końcu, odwracając się od lokomobili, by spojrzeć Stylmynowi w oczy. - Ojciec Paityr przybędzie jutro albo pojutrze, byś mógł mu pokazać swoje nowe monstrum. Na razie nie wyglądał na wielce zaniepokojonego planami, proszę więc tylko o to, byś nie doprowadził do eksplozji maszyny podczas pokazu. - Z tym dam sobie radę - zapewnił go Stylmyn, uśmiechając się szeroko. - Łatwo ci się mówi, zwłaszcza teraz - zauważył ponurym tonem Howsmyn. - Jeśli kocioł wyleci w powietrze, to razem z tobą, więc to na mnie spocznie obowiązek wyjaśniania wszystkiego po katastrofie. - Razem ze Stahlmanem zrobimy wszystko, by uchronić cię od tej smutnej powinności - obiecał Stylmyn. - Oby tak było - mruknął Howsmyn, a potem westchnął ciężko. - Teraz muszę zamienić kilka słów z mistrzem Mahldynem. Mamy do omówienia sprawę linii produkcyjnej nowych karabinów. - Powodzenia, sir - odparł Stylmyn, żegnając oddalającego się już przełożonego. Ehdwyrd Howsmyn zatrudniał najwięcej ludzi na całym Schronieniu. W samych

zakładach Delthaku pracowało ponad czterdzieści tysięcy mężczyzn i kobiet, a nie wliczał w to armii górników i gazowników - oraz budowniczych kanałów, załóg barek i stoczniowców. A poza tym miał przecież wiele innych fabryk i odlewni. W sumie, gdyby policzyć każdego, komu płacił, zebrałoby się ze sto tysięcy ludzi, a liczba ta nieustannie rosła. Delthak, jak na razie, był jednak największym jego przedsięwzięciem, więc tor próbny lokomobili od wytwórni karabinów Urvyna Mahndrayna - gdzie powstawały najnowsze modele broni palnej dla charisjańskiej armii - dzieliły niemal dwie mile, licząc w linii prostej. Nad całością wisiała nieprzerwanie gruba zasłona dymu bijącego z pieców hutniczych, nadając powietrzu kwaśny zapach i posmak, a jeśli dodać do tego poziom hałasu i gorąco bijące od urządzeń, trudno było oddychać, zwłaszcza cykliście próbującemu pokonać ten dystans. Ehdwyrd minął po drodze wielu innych rowerzystów - widok ten stawał się coraz powszechniejszy zwłaszcza w należących do niego zakładach - bez przerwy docierały do niego też dźwięki dzwonków zamontowanych na kierownicach. Ludzie ostrzegali się nimi wzajemnie, by nikt nikomu nie zajechał drogi. Ale najgłośniejsze nawet dzwonki nie były w stanie zapobiec zderzeniom i upadkom, tyle dobrego, że większość robotników zdążyła już przywyknąć do tego wynalazku i schodziła mu z drogi. Dzięki bicyklom przemieszczanie się z wydziału na wydział było łatwiejsze i szybsze, a jeśli wypali pomysł Nahrmahna Tidewatera, by wyposażać koła w gumowe opony... Ehdwyrd zadarł głowę, by przyjrzeć się z mieszanymi uczuciami gęstej zasłonie dymu. Z jednej strony żal mu było robotników, którzy musieli wdychać tę truciznę, z drugiej natomiast rozumiał, że to nieunikniona konsekwencja produkowania tak olbrzymiej ilości stali potrzebnej do ocalenia cesarstwa. Bez względu na żywione zastrzeżenia rozumiał też jeszcze jedno: produkty uboczne wytopu surówki dostarczały Charisowi wiele dobra - od gazu potrzebnego do oświetlania zakładów i budynków w nadbrzeżnej dzielnicy Tellesbergu po kreozot, którym będą impregnowane podkłady pod tory - czyli substancje mające nieoszacowaną wartość. A już za kilka miesięcy niektóre z ubocznych produktów posłużą cesarstwu do produkcji pierwszego na Schronieniu prochu bezdymnego na użytek artylerii. Na razie jednak znajdujący się na zachód od głównych zakładów Delthaku wydział lywysitu musiał wdrożyć masową produkcję. Na ponaglenie Merlina pilotażowa produkcja została przekazana wojskom hrabiego Hanthu, który z pewnością użyje jej z dobrym skutkiem, ale nie były to na razie wielkie ilości. Na szczęście nowy wydział, na którym pracowali ludzie zdobywający doświadczenie zawodowe przy wdrażaniu wielu innych

prototypowych broni, przesyłał obiecujące raporty. Wszystko wskazywało na to, że produkcja będzie wyższa, i to o jakieś dziesięć procent, od szacunków samej wynalazczyni. Howsmyn miał nadzieję, że dzięki temu uda się ją ugłaskać po tym, jak Sharleyan i Cayleb nazwali od jej nazwiska nowy materiał wybuchowy. Ona nalegała, by nadać mu oryginalną nazwę wymyśloną przez Alfreda Nobla, ponieważ większość jej prac była najzwyklejszym skopiowaniem dokonań ze Starej Ziemi. Niestety nikt nie wpadł na dobry pomysł, jak uzasadnić użycie tak dziwacznego słowa, jakim był „dynamit”, a jej z kolei nie spodobały się nalegania pary cesarskiej, by produkt nazwano od nazwiska jego wynalazczyni. Nowy materiał wybuchowy był bowiem o wiele doskonalszy od pierwszego noblowskiego dynamitu, ale i tak nie nadawał się do wykorzystania w pociskach z tego samego powodu, dla jakiego nie stosowano w nich rozwiązań opartych na wykorzystaniu pochodnych nitrogliceryny: pocił się, był za bardzo czuły i miał tendencję do tracenia właściwości podczas dłuższego składowania. Materiały wybuchowe na bazie nitrocelulozy powinny być dostępne, zanim uda się uzyskać związki do wykorzystania w głowicach pocisków eksplodujących, ale Lywys była już bliska rozwiązań pozwalających na uzyskanie prawdziwego TNT. Miała wszystkie niezbędne składniki (wliczając toulen uzyskiwany z pewnego gatunku niebieskiej sosny, bardzo rozpowszechnionej na terenie Charisu i Szmaragdu). Teraz pozostało już tylko opracowanie najbardziej stabilnej receptury i rozpoczęcie masowej produkcji. A ta, co Howsmyn zauważył ze smutkiem, spowoduje dalsze zwiększenie zanieczyszczeń wody i powietrza. Charis jednakże spróbuje przynajmniej minimalizować szkody powstałe w wyniku przeprowadzenia szybkiej rewolucji przemysłowej, której za nic nie wolno zaniechać, ponieważ tylko dzięki niej powstanie broń pozwalająca cesarstwu na przetrwanie tej wojny. Produkcja kwasu pikrynowego była za to o wiele prostsza. Był on o wiele potężniejszy od TNT, ale sprawiał znacznie większe problemy, jeśli chodzi o stabilność i korozyjność. Pomimo wielu minusów dynamit był niezwykle stabilną substancją, którą dało się przechowywać bez większego ryzyka i używać w miarę bezpiecznie, a dzięki niższej temperaturze topnienia nadawał się idealnie na wypełnienie pocisków. Produkcja amunicji małokalibrowej szła także pełną parą, chociaż - jak w przypadku wydziału lywysitu - hale, w których pracowano z prochem, zostały umieszczone z dala od reszty zakładu. Z czasem jednak większość tej produkcji zostanie przeniesiona do zakładów w Cahnyrze, filii Delthaku mieszczącej się w Gull u wybrzeży Zatoki Eraystorskiej w szmaragdzkim hrabstwie Bayshore.

Coraz większa część produkcji prochu przenoszona była na teren Szmaragdu, aby jak najbardziej rozśrodkować zakłady i zmniejszyć obciążenia charisjańskich młynów, zwłaszcza po tym, jak marnie skończyły magazyny w Hairacie. Ważniejszym czynnikiem była jednak zwykła racjonalizacja, ponieważ księstwo leżało znacznie bliżej wyvernowiska. A to tam właśnie, na niewielkim skalistym przylądku Wyspy Srebrnej, znajdowały się najbogatsze pokłady wyverniego guana. Z powodu tychże złóż zasiedlono wyspę (o ile te kilka kolonii można nazwać zasiedleniem), którą od Eraystoru dzieliły wyłącznie wody Cieśniny Delfinów. Był to również powód, dla którego dynastia Ahrmahków ogłosiła się panami tej ziemi, i to na długo przed tym, zanim ktokolwiek usłyszał o człowieku nazwiskiem Jeremiasz Knowles i o jego dziełach. Narzucone przez Zhaspahra Clyntahna embargo ograniczyło znacznie dochodowy handel azotanami z największymi domenami Schronienia, ale te same azotany okazały się potem tak bardzo potrzebne rodzimemu przemysłowi zbrojeniowemu. Zważywszy na ilość prochu produkowanego w Szmaragdzie i ogromną nadprodukcję łusek przez zakłady w Delthaku, pomysł, aby wszystkie nadwyżki wysyłać do księstwa, wydawał się bardziej niż sensowny. Dzięki temu ruchowi po otwarciu linii produkcyjnych w zakładach w Cahnyrze sam Szmaragd będzie dostarczał około pięćdziesięciu procent małokalibrowej amunicji. A Cayleb i Sharleyan mieli już plany, by na wyspę przenieść także produkcję prochu bezdymnego. Z tego właśnie powodu nakazali stworzenie linii produkującej amunicję w zakładach Maikelberg, w których składano już pierwsze chisholmskie karabiny i pistolety. To także była część planu pary cesarskiej zakładającego jak najrówniejszy podział zatrudnienia między poddanych różnych nacji. Rozpoczęcie produkcji w Cahnyrze przyniesie wiele dobrego, pomyślał Howsmyn, pedałując spokojnie, ponieważ dzięki temu posunięciu pierwszy korpus Kynta Clareyka zostanie w pełni wyposażony w broń z magazynkami na amunicję. Każdy zwiadowca tej formacji oraz wszyscy żołnierze trzeciej brygady konnej dysponowali już nowymi rewolwerami zwanymi ku utrapieniu wynalazcy mahldynami kaliber .45 (choć ich oficjalna nazwa brzmiała rewolwer M96, kaliber .45, model 0) i jeszcze nowszymi karabinami z zamkami ryglowymi. Cztery tysiące żołnierzy czwartej dywizji piechoty odebrało także karabiny M96, ale cala reszta musiała się na razie zadowolić zwykłą bronią ręczną ładowaną odtylcowo. Te z kolei nosiły nazwę karabin Mahndrayna, kaliber .50, model 2, modyfikacja II, ale zwykli żołnierze, gardzący oficjalną terminologią, mówili na nie po prostu zapadka ze względu na uchylną pokrywę zamka. Tradycyjne rewolwery kapiszonowe, którymi dysponowała jazda, trafiły do artylerzystów pierwszego korpusu, a

żołnierzom plutonów wsparcia moździerzowego przekazano zdawane przez czwartą dywizję zapadki. To oznaczało, że siedemdziesiąt siedem tysięcy ludzi z pierwszego korpusu dysponowało gigantyczną siłą ognia, ale jeśli ludzie barona Zielonej Doliny mają otrzymać uzupełnienia przed rozpoczęciem wiosennej ofensywy, Howsmyn musi wysłać transporty nowej broni już na początku lutego. A produkcja naboi wciąż była opóźniona względem harmonogramu. Na razie zakłady mogły wysłać po dwieście naboi do każdego rewolweru, trzysta na każdą zapadkę, trzysta pięćdziesiąt do modelu M96, ale to nie było wiele, jeśli uznać, że żołnierze muszą się najpierw zapoznać z nowym sprzętem, a więc i ostrzelać. Dopiero to, co zostanie po szkoleniach, będą mogli zabrać na pole walki. Kolejna amunicja i broń były już produkowane i natychmiast wysyłane do Republiki Siddarmarku. Okazało się jednak, iż trudniej będzie zgromadzić wystarczające zapasy amunicji, ponieważ Howsmyn podejrzewał, że zużycie jej wzrośnie drastycznie, gdy tylko rozpoczną się wiosenne działania bojowe. To tłumaczyło, dlaczego z taką nadzieją czekał na rozpoczęcie produkcji naboi w Szmaragdzie. Skrzywił się na tę myśl, mimo że żołnierze hrabiego, nawet jeśli zostaną zmuszeni do oszczędzania amunicji przez pierwszy miesiąc, i tak znajdą się w znacznie lepszej sytuacji niż ich wrogowie. Nowe moździerze M97 zastąpią z naddatkiem braki w amunicji małego kalibru, a lywysit, pomimo niezdatności do stosowania w pociskach, dzięki ostatnim działaniom hrabiego dowiódł, że może być idealnym narzędziem dla saperów. Jedno było więc pewne: Armia Boga nie pokocha najnowszych wynalazków Charisjan. I dobrze jej tak, pomyślał, poważniejąc w momencie, gdy dotarł na miejsce i zeskoczył z roweru. Brat Lynkyn ze Św. Kylmahnu okazał się bardziej irytujący niż Zhwaigair z Gorathu. A i Duchairn zaczyna być większym problemem niż wcześniej. Mam więc nadzieję, że ten, kto zamordował Zhorja Trumyna i ukradł jego aktówkę, otrzyma w nagrodę najgorętszy kocioł w piekle. A jeszcze bardziej pragnął, by agenci Aivah pojmali go i wrzucili do wód zatoki Bédard z kamieniem uwiązanym do kostek. Ciekawość, wyobraźnia i giętki umysł Lynkyna Fultyna - podobnie zresztą jak Dynnysa Zhwaigaira - realizowały pierwotną misję Nimue Alban, choć nie było to jednak zbyt korzystne z charisjańskiego punktu widzenia. Fultyn był na tyle rozgarnięty, by połapać się w tym, że wymyślony przez Zhwaigaira i udoskonalony przez niego zamek karabinowy jest najbardziej kluczowym elementem broni. Dlatego właśnie kazał zrobić dwa tuziny prototypów naraz, stosując w każdym nieco inny gwint i wybierając najlepszy. Niezadowolony z wyników poszedł krok dalej niż Zhwaigair i znalazł lepsze

rozwiązanie, dzięki któremu można było produkować więcej karabinów za niższą cenę. Posunął się nawet do prób standaryzacji, choć ta była - na szczęście - dopiero w powijakach. Co najgorsze jednak, rzucił się jak wygłodniały kraken na notatki Trumyna dotyczące wytopu stali. Z poparciem Duchairna przetłumaczył diagramy i instrukcje, które Trumyn miał dostarczyć Radzie Przemysłowców Greyghora Stohnara, i po opracowaniu planu rozesłał go do wszystkich odlewni Ziem Świątynnych, Harchongu, Desnairu i Dohlaru. Desnair (co było do przewidzenia) okazał się najmniej zainteresowany nowinkami technologicznymi, a nawet najlepsi z dohlariańskich mistrzów potrzebowali czasu na zrobienie działających pieców nowej konstrukcji. Z tego też powodu Charis - dzięki ogromnemu wkładowi Merlina i Sowy - miał nad wrogiem olbrzymią przewagę w produkcji znakomitej stali, i to już na starcie. Gdyby nie kradzież, Świątynia potrzebowałaby lat, jeśli nie dekad, na otrzymanie podobnych rezultatów. A nawet niedoskonała stal była i tak lepsza od zwykłego żelaza, przy czym jej produkcja wzrośnie wielokrotnie, gdy tylko pierwsze stalownie zostaną otwarte na brzegach Zatoki Dohlariańskiej, co powinno nastąpić już za dwa miesiące. Ta chwila była już bliska, ponieważ wróg dysponował wskazówkami sporządzonymi przez samego Howsmyna, a ten przedstawił w nich najnowsze technologie wytopu. Na jego nieszczęście zostały one sformułowane w najjaśniejszy i najbardziej zwięzły sposób. Tyle dobrego, że w teczce Trumyna znajdowały się tylko ogólne koncepcje dotyczące wykorzystania energii parowej, a nie dokładne plany urządzeń nią napędzanych i rozwiązań stosowanych w piecach. Dostarczenie wrogowi szczegółowych planów działających modeli ukochanych dzieł Praigyra było ostatnim, czego potrzebowali w tej chwili! Nawet brat Lynkyn uznał, że dostosowanie nowej technologii do istniejących maszyn nie będzie takie proste, ale jeśli posiedzi nad tym problemem wystarczająco długo - a że tak będzie, Howsmyn nie wątpił - stworzy prymitywną wersję silnika parowego. Gorszego, na pewno mniej wydajnego i psującego się bez przerwy, co pewnie doprowadzi do szeregu katastrof, na przykład z eksplodującymi bojlerami, ale to i tak poprawi, być może znacznie, zdolności produkcyjne Świątyni. Nie będzie to korzystne w przypadku uruchamiania maszyn napędzanych parą, ale znacznie gorzej wyglądała wizja zwodowania pierwszych parowych okrętów wojennych. Dobrze, że brat Lynkyn i porucznik Zhwaigair nie zdołają przekształcić całego przemysłu Kościoła Matki w jedną noc, pomyślał, odstawiając rower na stojak przed halą fabryczną rusznikarni numer jeden. A Armii Boga nie zostało już dużo czasu. Przełom

nastąpi bowiem po tym, jak skopiemy jej dupska i przekonamy Grupę Czworga, że nie chce mieć już więcej do czynienia z wkurzonymi Charisjanami. - Mistrzu Howsmyn! - Taigys Mahldyn uśmiechnął się szeroko, wyciągając rękę na powitanie. - Widzę, że dzisiaj jesteś punktualniejszy niż zazwyczaj. - Nie przypominaj mi bez przerwy, że wiecznie mamy opóźnienia - odparł Howsmyn, marszcząc brwi, ale tylko rozbawił tym rozmówcę. Ten człowiek przebył daleką drogę od wylęknionego, lecz zdeterminowanego rzemieślnika, który poprosił o audiencję najbogatszego człowieka na Schronieniu, by pokazać mu swój projekt rewolweru. Teraz jemu samemu niewiele brakowało do pozycji krezusa. Ale co chyba najważniejsze, poczucie ważności nie wpłynęło nijak na jego pracowitość. Harował przez ostatni rok jeszcze bardziej zawzięcie niż przedtem. - Nie widzę powodu, dla którego miałbyś różnić się pod tym względem od swoich pracowników - stwierdził Mahldyn. - A każdy z nas robi co w jego mocy, by zrobić w godzinę to, co powinien zrobić w dwie godziny, i tak jest każdego błogosławionego przez Langhorne’a dnia, nieprawdaż? - Chyba masz rację - przyznał Howsmyn, puszczając rozmówcę przodem i wskazując głową wejście na halę fabryczną. - Może więc zajrzymy tam i sprawdzimy, jak ci idzie rozciąganie czasu? - Sądzę, że znajdziesz tam coś, co cię zainteresuje, i to bardzo, jeśli się nie mylę stwierdził Mahldyn. - Zastanawiałem się nad uwagą, którą onegdaj rzuciłeś. O jedynej przewadze broni gładkolufowej nad gwintowaną. Zwłaszcza w przypadku karabinów ładowanych odtylcowo. - Doprawdy? - Howsmyn zdołał zamaskować uśmiech, kryjąc go za zdziwieniem. Tylko czekał na poruszenie tego tematu. - Och! - dodał, aby nie było żadnych wątpliwości. - Chodzi ci o to, że można wystrzelić z niej kilka kul naraz zamiast jednego pocisku, co sprawdzi się przy niewielkich dystansach, jak na przykład podczas bitwy o Kyplyngyr? - Tak, dokładnie o tym mówiłem - przyznał Mahldyn. - Zacząłem się nad tym zastanawiać i nie znalazłem żadnych przeciwwskazań, by strzelać nabojami wypełnionymi śrutem. Może poza jednym, taki nabój nie może być zbyt duży, bo zużyjemy na niego zbyt wiele mosiądzu. A potem dotarło do mnie, że przy takiej broni nie ma wielkiego znaczenia, z czego zrobimy łuskę naboju, ponieważ jej zadaniem będzie jedynie utrzymanie na miejscu ładunku, a to da się zrobić za pomocą niemal każdego materiału. I tak doszedłem do wniosku, że zamiast mosiądzu możemy zastosować... papier. Weźmiemy karton odpowiedniej grubości, zwiniemy w rurkę, zaślepimy z jednej strony miedzianą spłonką i

tym sposobem...

.X. Jaskinia Nimue Góry Światła Ziemie Świątynne - Sowa i ja zakończyliśmy analizę. Nahrmahn Baytz powiódł holograficznym spojrzeniem po twarzach grupki zgromadzonych - fizycznie bądź wirtualnie - przy stole w Jaskini Nimue. Gwoli ścisłości faktycznie obecni byli wyłącznie Merlin, Aivah i Sandaria Ghatfryd. Jednakże tym razem Sowa - zamiast tylko rzucić obraz na soczewki kontaktowe - stworzyła pełne hologramy pozostałych osób rozsianych po całej planecie. - Jak słusznie podejrzewały członkinie zgromadzenia - podjął Nahrmahn, patrząc na Aivah i Sandarię - Kohdy uciekł się do użycia języka hiszpańskiego dlatego, że nie wiedział, jak bardzo jego spekulacje wykroczą poza obowiązującą doktrynę i teologię. Zresztą nawet te fragmenty, które zapisał po angielsku, pozwoliły nam się zorientować w wydarzeniach mających miejsce bezpośrednio po ataku rakurai w Enklawie Aleksandria. - Wydarzeniach niewystępujących w dzienniku świętego Zherneau? - zapytał Maikel Staynair, który siedział, składając na blacie żylaste ręce. Tak naprawdę oczywiście znajdował się w odległym Manchyrze, gdzie akurat dochodziła północ. - Tak - potwierdził Nahrmahn ze wzruszeniem ramion. - Jeremiah Knowles i jego przyjaciele ukrywali się w Tellesbergu, Maikelu. Mieli dostęp wyłącznie do tych informacji, które docierały na to zadupie świata. Ich ograniczona wiedza miała swoje znaczenie, podobnie jak to, że Shan-wei kazała im się przyczaić na wszelki wypadek i nie zwracać na siebie uwagi. Odcięci od reszty świata, z dala od Enklawy Aleksandria i pozostałych kolonistów nie mogli osiągnąć zbyt wiele, nawet gdyby nie rozkazy Shan-wei, która wymagała od nich, aby skupili się na przyszłości. Tak więc, pod wieloma względami, ogląd Zherneau był oglądem pierwszego lepszego outsidera. Z kolei Kohdy... Cody Cortazar tkwił w samym centrum wydarzeń. Widział wojnę z bliska i ze zgoła innej perspektywy. Staynair kiwnął głową wolno, z namysłem. - Dziękuję - rzekł. - Nie zarzucałem niczego twojej analizie. Chciałem tylko być pewien, że właściwie wszystko rozumiem. - Z całym należnym szacunkiem, eminencjo - odezwała się Sandaria z wyrazem twarzy

równie oschłym jak jej ton. - Wszyscy tutaj zgromadzeni nie pragną niczego innego. Parę osób zaśmiało się cicho, a Merlin się uśmiechnął. Prawdą było, że Sandaria w dalszym ciągu boczyła się na fakty dotyczące archaniołów, które zburzyły jej porządek świata, jednakże tutaj, w Jaskini Nimue, jej obiekcje jakby złagodniały. W dodatku chyba już się pogodziła z prowadzeniem rozmów z osobami, które fizycznie przebywają zupełnie gdzie indziej... albo nawet nie żyją. Dość niepewnie podeszła do Sowy, po tym jak Merlin wspólnie z Nimue wyjaśnili jej, że hologram należy do osobnika, który tak naprawdę nigdy nie istniał poza wnętrzem „magicznego” komputera. Aczkolwiek było jej to łatwiej przełknąć niż fakt, że osoby, które znała jako Merlina i Nimue, w rzeczywistości są parą maszyn, przechowujących pamięć młodej kobiety imieniem Nimue Alban, która umarła niemal tysiąc lat przed jej narodzinami. Ponieważ została im przedstawiona, zanim cała prawda wyszła na jaw, w dalszym ciągu traktowała oboje jak osobne człowiecze byty, co spychało na skraj świadomości wiedzę o śmierci Nimue Alban. Bez względu na to, jak by się jednak starała, nie była w stanie uczynić tego samego w wypadku Nahrmahna Baytza. Co do niego, wiedziała, że nie żyje, a w dodatku podobnie jak Sowa był pozbawiony materialnej powłoki. Wiele dni upłynęło, zanim w końcu przestała mieć odczucie, że rozmawia z duchem, ilekroć się do niej odzywał. Po prawdzie, w ciągu pierwszego tygodnia ze wszystkich sił starała się unikać zwracania do niego. Z dwojga złego wolała komunikować się z Sową, licząc na to, że sztuczna inteligencja przekaże jej słowa księciu. Merlin uznał, że jej wyraźnie większa swoboda w kontaktach z Nahrmahnem to dobry znak. Pomyślał nawet, że jej światopogląd został nadwerężony w stopniu większym, niż Sandaria to sobie wyobraża. W każdym razie miał taką nadzieję. - Istotnie, zrozumienie to podstawa - przyznał Maikel. - Podejrzewam, że perspektywa, z której patrzył na wydarzenia święty Kohdy, zaiste była wyjątkowa. - Ja natomiast jestem tego pewien - powiedział Nahrmahn. - Najbardziej interesujące zaś jest to, w jaki sposób została przeprogramowana pamięć kolonistów. - To znaczy? - zainteresował się Cayleb, nagle zwężając oczy w szparki. - Cóż, z anglojęzycznych fragmentów jego dziennika wynikało jasno, że przynajmniej część jego wspomnień została ponownie przeprogramowana, kiedy został seijinem. Świadczy o tym wzmianka o przebudzeniu w świętym ambulatorium oraz zamęt we wcześniejszych wspomnieniach. Z początku sądziliśmy, że zostały zmącone, ponieważ były nowe, tak samo jak wspomnienia kolonistów, które zaimplementowała im

Bédard, jednakże po dłuższej analizie Sowa i ja doszliśmy do wniosku, że nie do końca o to chodziło. Okazuje się, że nie doszło do całkowitego zniszczenia starych wspomnień. Niektóre akapity wskazują na nawiązania do Starej Ziemi, przynajmniej częściowo. Przypuszczam - Nahrmahn ponownie wbił wzrok w Sandarię - że właśnie z tego powodu siostrzyczki założyły, iż dusze kolonistów przebywały w jakimś innym miejscu, zanim przebudziły się na Schronieniu. Opisują bowiem świat zupełnie odmienny od Schronienia. Przykładowo na stronie dziewięćdziesiątej pada opis rozmowy wideofonicznej. Cody nie nazywa tego urządzenia komunikatorem, tylko keitai, jak najwyraźniej zakon Chihiro określał komunikatory wydane nowo utworzonym seijinom, jednakże zarówno Sowa, jak i ja jesteśmy przekonani, że chodzi o właśnie tę metodę porozumiewania. Po prostu pamięć Cody’ego nie była dostatecznie klarowna, aby mógł znaleźć właściwą nazwę. - Pamiętam ten akapit - odezwała się Sandaria. - W tym samym wspomina o duchu żony, prawda? - Tak. - Nahrmahn skinął głową. - Skoro odnosi się do niej jako do bytu „mieszkającego w lustrze, które żyje i mówi”, ewidentnie nie rozmawiał z nią twarzą w twarz, co nasuwa jedyny rozsądny wniosek wideokonferencji. Dla pewności sprawdziliśmy manifesty pokładowe i znaleźliśmy Cody’ego Cortazara oraz jego żonę Sandrę pośród kolonistów z Enklawy Syjon. Zgodnie z dokumentacją Shan-wei Sandra zginęła mniej niż trzy lata po przebudzeniu kolonistów. - Zginęła? Jak? - zapytała Nimue. - Została zabita przez jaszczurodrapa, aczkolwiek Kohdy nie był sobie w stanie przypomnieć okoliczności jej śmierci. Prawdę powiedziawszy, w więcej niż w jednym miejscu przyznaje się do luk w pamięci, jeśli chodzi o wydarzenia rozgrywające się na Schronieniu, i w ogóle nie pamięta tego, co działo się w momencie ataku na Enklawę Aleksandria. - Myślisz, że ktoś celowo stłumił te wspomnienia? - zapytał Domynyk Staynair. - Nie. - Nahrmahn wzruszył ramieniem. - To znaczy nie można tego wykluczyć, ale kto miałby w tym jakiś cel? Uważam, a Sowa się ze mną zgadza, że chodziło raczej o przypadkowy efekt uboczny, który objawił się przy próbie wybiórczego odtworzenia części wspomnień stłumionych przy przekształcaniu go w Adama. - Pamiętam wzmianki, w których chwalił się biegłością, z jaką posiadł sztukę prowadzenia hikousena - wtrącił Merlin - aczkolwiek nie przypominam sobie, aby w którymś miejscu nazwał go pojazdem powietrznym. Nahrmahn prychnął, ponieważ Merlin, jak każdy CZAO, miał niezawodną pamięć,

jaką mogła się także poszczycić Nynian Rychtair. - Nie przypominasz sobie, ponieważ tego nie zrobił - rzekł pulchny Szmaragdczyk. Zawsze tylko nazywał go swoim hikousenem, względnie statkiem. Nie mylisz się jednak co do biegłości, jaką posiadł, jeśli chodzi o jego obsługiwanie. To samo zresztą dotyczy wszelakich innych pomniejszych gadżetów, w które wyposażyli go „archaniołowie”. Med kit, komunikator, noktowizor i parę innych. Najwyraźniej ekipa zarządcza uznała, że znacznie łatwiej i szybciej będzie obdarzyć „seijinów” różnymi umiejętnościami, zamiast ich mozolnie uczyć różnych rzeczy. Dało się to załatwić na kilka sposobów, przykładowo wszyscy Adamowie i Ewy byli wyposażeni w implanty, jednakże chyba raczej nie skorzystano z tej metody, a zamiast tego postanowiono pogrzebać w ich wspomnieniach i reaktywować pewne zdolności bez pozostawiania śladów ingerencji. - Co za buta - mruknęła Nimue. Gdy oczy wszystkich skierowały się na nią, wzruszyła ramionami i spojrzała ponad stołem na Merlina. - Pamiętasz, co ciotka Aeronwen mawiała o grzebaniu w celowo stłumionych wspomnieniach? Merlin zmarszczył czoło, po czym skinął głową. - Chodzi ci o to, jak kłóciła się z tatą o moralność tłumienia traumatycznych wspomnień? - Tak. - Nimue przeniosła uwagę na resztę obecnych. - Aeronwen była moją... to znaczy naszą - uśmiechnęła się przelotnie - ciotką, starszą siostrą ojca. Wykonywała zawód psychiatry i jak większość ludzi tej profesji w swojej pracy zajmowała się przypadkami zespołu stresu pourazowego i wpływu przegranej wojny na psychikę człowieka. W gruncie rzeczy paleta metod zastosowanych przez zarządców Operacji Arka stanowiła wybór narzędzi dostępnych psychiatrom na Starej Ziemi. Pamiętam doskonale, jak ciotka w rozmowach z ojcem upierała się, że chodzi o „wytłumienie”, a nie o „wymazanie” wspomnień. Tata twierdził, że kradzież czyichś wspomnień jest niemoralna, nawet jeśli ktoś o to wyraźnie prosi. Ciotka nie zgadzała się z nim, ale w pewnym momencie dyskusji przyznała, że całkowite wymazanie wspomnień nie jest możliwe. Co najwyżej można je wytłumić, a w poważniejszych przypadkach zastąpić innymi, mniej traumatycznymi wspomnieniami. Ciotka była skłonna przyznać, że proces ten jest podatny na nadużycia, jednakże upierała się przy jego moralności, o ile lekarz uważa, że nie ma innego sposobu na poradzenie sobie z traumą. Warunkiem było oczywiście dokładne wytłumaczenie pacjentowi, co go czeka. Co ważne, ciotka przy wielu okazjach podkreśliła, że prawdziwe wspomnienia pozostają na swoim miejscu, głęboko ukryte. Ponieważ sprawny terapeuta był w stanie je „wyzwolić” w późniejszym czasie, trudno mówić o ich kradzieży, prawda?

Skoro już o tym mowa, psychiatrzy często robili backup osobowości, aby móc ją przywrócić w stosownym czasie, zupełnie jak to miało miejsce z wgrywaniem przeżyć CZAO do organicznego pierwowzoru. Pamiętam też dobrze, że ciotka popierała podmianę wspomnień, aby pacjent nie gmerał przy luce w pamięci, gdyż groziło to... przy odpowiednio długiej i natrętnej manipulacji... ujawnieniem niechcianych wspomnień. Tak czy owak Aeronwen byłaby nie mniej wstrząśnięta niż Shan-wei i komodor tym, co Langhorne i Bédard uczynili kolonistom, na ich miejscu jednak nigdy by się nie starała, i to ze wszystkich sił, przywrócić stłumionych wspomnień. Podjęłaby się tego wyłącznie wtedy, gdyby zamierzała odtworzyć całkowitą pierwotną pamięć pacjenta. - Tak, pamiętam te rozmowy - dorzucił po chwili milczenia Merlin, skupiając wzrok na czymś, co tylko on i Nimue widzieli. Na jego wargach błąkał się delikatny uśmiech. Wielka szkoda, że nasza ciotka nie weszła w skład rady zarządzającej projektem. Wsadziłaby Langhorne’owi nóż pod żebro, gdy tylko wpadł na ten pomysł! - Zamrugał i utkwił spojrzenie w dali. - Nimue zmierza do tego, że gdyby zaczęli przywracać określone wspomnienia, a przynajmniej określone umiejętności, groziłoby to zalewem stłumionych wspomnień. A skoro tak, pojawiłoby się więcej osób poza seijinem Kohdym, które by w swoich zapiskach odwoływały się do rzeczy, jakich żaden Adam i żadna Ewa nie powinni byli pamiętać. - To by wyjaśniało, czemu ani Sowa, ani ja nie mogliśmy znaleźć żadnego egzemplarza oryginalnego dziennika czy pamiętnika napisanego przez seijina, chociaż przeszukaliśmy wszystkie katalogi biblioteczne - rzekł zamyślony Nahrmahn. - Gdyby Kościół, a przynajmniej rada zarządzająca projektem wiedziała, żeseijini mają przebłyski „fałszywej pamięci”, cenzura po fakcie miałaby spory sens. - A Bóg jeden wie, co by przyniosło grzebanie w zaimplantowanych i stłumionych wspomnieniach... - dodała Nimue, kiwając wolno głową. - Szczególnie w wypadku wspomnień wydarzeń, które rozegrały się stosunkowo prędko po wybudzeniu kolonistów na Schronieniu. Bardzo możliwe, że to właśnie dlatego Kohdy nie pamiętał szczegółów śmierci swojej żony. - Jeśli stłumione wspomnienia nie ulegają wymazaniu, czemu Shan-wei nie była w stanie przywrócić Jeremiahowi Knowlesowi pamięci sprzed Schronienia? - zapytał Rahzhyr Mahklyn. - Nie miała dostępu do archiwum, zakładając, że Bédard w ogóle zadała sobie trud stworzenia takowego. - Nimue odezwała się, zanim Merlin zdążył przemówić. - Z tego, co pokazują zapiski komodora, spiskowcy nie mieli w swoich szeregach psychiatry z

prawdziwego zdarzenia. - To miało znaczenie? - Ogromne - potwierdził Merlin. - Bez porządnego sprzętu i bez profesjonalisty, który dysponowałby wieloletnim doświadczeniem w hipnozie regresywnej, w efekcie sprokurowałoby się wybuchową mieszankę prawdziwych i fałszywych wspomnień, nie do odróżnienia. Coś w rodzaju wyjątkowo paskudnego zespołu dysocjacyjnego. Z dziennika Kohdy’ego jasno wynika, że cierpiał na tę przypadłość w pewnym stopniu, mimo że „archaniołowie” najwyraźniej mieli kogoś, kto był w stanie przywrócić chociaż częściowo te wspomnienia i umiejętności, które były uważane za potrzebne. Między innymi z tego powodu Nimue rzuciła uwagę o bucie. - Wszystko to jest bardzo ciekawe - stwierdziła Sharleyan - ale czy ma w ogóle jakiś związek z treścią dziennika? - Do pewnego stopnia tak - rzekł Nahrmahn. - Cody Cortazar znalazł się na oryginalnej liście pasażerów, z dopiskiem, czym się zajmował przed Operacją Arka. Wygląda na to, że zanim stał się seijinemKohdym, a jeszcze wcześniej Adamem, był starszym sierżantem służącym w piechocie morskiej Federacji Terrańskiej. Piętnaście lat spędził jako instruktor sztuk walki wręcz, wygrał dwa turnieje floty w moarte súbita i zdobył także tytuł mistrza szermierki. - Uśmiechnął się łobuzersko, widząc, że zarówno Nimue, jak i Merlin usiedli prosto, unosząc jednocześnie brwi. - Moim zdaniem szukali czegoś więcej niż tylko umiejętności prowadzenia pojazdu powietrznego, gdy zaczynali grzebać w „zagubionych” wspomnieniach starszego sierżanta Cortazara. - Myślę, że spokojnie można założyć coś takiego - potaknął Merlin. - Tak też sądziłem - kiwnął głową Nahrmahn. - Z drugiej strony, z lektury hiszpańskich fragmentów jego dziennika jasno wynika, że nikt się nie spodziewał, iż zachowa pamięć hiszpańszczyzny. Zdaje się, że ojczysty język wracał do niego stopniowo, stąd też może wzięła się jego decyzja o zachowaniu tego w sekrecie. - Ponieważ już wtedy zakładał, że „archaniołowie” go okłamali? - zapytał Rahzhyr Mahklyn. - Nie, raczej chodziło o obawę, że ów dziwny, nienaturalny język został mu zaimplementowany przez Shan-wei i Upadłych. A przynajmniej, że tak mogą pomyśleć inni seijinowie oraz archaniołowie. - A co z „demonami”? - zainteresowała się Sharleyan z napiętym wyrazem twarzy. Skąd one się wzięły? - Dziennik Kohdy’ego rzuca całkiem nowe światło na historię Wojny z Upadłymi -

odparł Nahrmahn. - Można zauważyć wiele wspólnych elementów, ale też autor kreśli tło wydarzeń, o których nie ma ani słowa w Piśmie ani w Świadectwach. Po pierwsze, było znacznie więcej Upadłych, niż sugeruje to Pismo. Zdaniem Kohdy’ego była to nie tyle frakcja rady zarządzającej projektem, ile personel marynarki i piechoty, który pod rozkazami komandora Pei służył jako policja planetarna po tym, jak porzucono okręty wojenne. Wyraża się o nich dokładnie tak: „byli to aniołowie posłuszni Kau-yungowi przed jego Upadkiem”. Trudno ocenić ich siły, ale oboje z Sową wierzymy, że ich liczba na pewno przekraczała tę podaną w Piśmie. Po drugie, Upadli ci dysponowali rozleglejszą technologią, niż sądziliśmy. W Piśmie i Świadectwach padają wzmianki o „sługach”, jednakże dopiero lektura dziennika pozwoliła nam sobie uświadomić, że Upadli przez większość wojny budowali dodatkowych „służących”. Co znaczy, że posiadali lepszą bazę wytwórczą, niż zakładaliśmy pierwotnie, i że była ona ukryta gdzieś w górach, podobnie jak Jaskinia Nimue stworzona przez komodora i Shan-wei. - Dlaczego komodor nie wspomniał mi... nam... o tym podczas odprawy? - wpadła mu w słowo Nimue. - Zapewne dlatego, że o niczym nie wiedział - odparł Nahrmahn. - Z Pisma wynika, że Wojna z Upadłymi zaczęła się natychmiast po ataku na Enklawę Aleksandria. Że Upadli zostali nakryci przez Schuelera i Chihiro w tym samym czasie, gdy Kau-yung pozbawił życia Langhorne’a i pozostałych. Innymi słowy Wojna z Upadłymi była zwykłą kontynuacją konfliktu, który został zapoczątkowany przez zniszczenie Enklawy Aleksandria. Tymczasem zdaniem Kohdy’ego wojna rozpoczęła się dopiero dwa lata po wydarzeniach mających miejsce na Rafie Armagedonu. - Członkinie zgromadzenia Świętego Kohdy’ego wiedzą to od zawsze - stwierdziła Sandaria. - Można to wyczytać w dzienniku tuż przed tym, zanim angielszczyzna przechodzi w hiszpańszczyznę. - Owszem - potaknął Nahrmahn. - Jednakże zdaniem „demona”, który kopnął Kohdy’ego w tyłek, nie robiąc mu większej krzywdy, ktoś z rady zarządzającej, ktoś, komu Schueler i Chihiro ufali, przekazał Upadłym te środki albo z Enklawy Syjon, albo z samego Hamilcara już po zniszczeniu Aleksandrii. Cayleb ułożył usta w ciup, jakby chciał gwizdnąć, a Paityr Wylsynn nachylił się do przodu. - Wasza wysokość, czy Kohdy miał pojęcie, o kogo może chodzić? - Nie. Właściwie mógł to być każdy. Z dziennika wynika jasno, że Pismo nie kłamie co do jednego, mianowicie, że Chihiro zyskał ogrom władzy po śmierci Langhorne’a i

Bédard. Bez wątpienia postanowił ją wykorzystać do tego, aby zamknąć pod kluczem całą technologię. Zanim jednak wybuchła Wojna z Upadłymi, jego przeciwnicy zdołali stworzyć służących, dzięki którym byli w stanie kontynuować walkę przez ponad sześć lat. To by znaczyło, że mieli do swojej dyspozycji moduły produkcyjne nie mniej wydajne od tych, które dla Nimue pozostawili komodor Pei i Shan-wei. A te przecież mogły pochodzić tylko z jednego źródła. Okazało się to sporą i niemiłą niespodzianką dla Chihiro i jego kompanów. Czytając z dziennika Kohdy’ego między wierszami, można wywnioskować, że Upadli prawdopodobnie by wygrali, gdyby jeden z popleczników Chihiro nie natrafił na dowody spisku przed tym, zanim przybrał on pełną formę. Kohdy - w tym momencie Nahrmahn spojrzał Paityrowi prosto w oczy - nie ukrywa, że tym kimś był Schueler. Ojciec Paityr zacisnął szczęki. Przez kilka sekund wszyscy milczeli, aż wreszcie Nahrmahn odchrząknął, choć przecież nie miał nawet gardła. - W każdym razie odniesienia w Piśmie i w dzienniku Kohdy’ego, nawiązujące do „kryjówek w Górach Pustki”, sugerują, że Upadli czynili przygotowania przez dłuższy czas. Jednakże po rozpoczęciu walk wszelkie ich moduły produkcyjne, które zdołali ukryć w górach, okazały się niewystarczające, ponieważ jak dotąd nikt nie zniszczył Hamilcara. Zgodnie z anglojęzycznymi fragmentami dziennika nie doszło do tego, ponieważ Chihiro roztropnie wypatrywał sprzymierzeńców Shan-wei, którzy mogliby się ukrywać pośród Nieupadłych. Tymczasem zgodnie z hiszpańskojęzyczną częścią dziennika Kohdy zaczął podejrzewać, że Chihiro i jego najbliżsi współpracownicy zachowali Hamilcara... mimo że Kohdy nie miał pojęcia, czym naprawdę jest ów Hamilcar; najczęściej nazywa go „Gwiazdą Zaranną”... celem wykluczenia i zastąpienia Langhorne’a. - Słucham? - Osłupiały Paityr oparł się plecami o krzesło. - Od Aivah i Sandarii wiemy, że „demon”, który pokonał Kohdy’ego, napomknął, iż to niekoniecznie Langhorne zarządził atak na Enklawę Aleksandria. Nie sposób ocenić, ile w tym jest prawdy, jako że dziennik Kohdy’ego nie daje nam dostępu do każdej jego myśli. Najwyraźniej Kohdy nie zamierzał notować wszystkich swoich przemyśleń, czy to po angielsku, czy nawet po hiszpańsku; jest więc możliwe, że posiadł dowody, które jednak postanowił przemilczeć. Aczkolwiek z paru wzmianek, które Sowie udało się wyłapać, wynika, że Kohdy wolno i boleśnie doszedł do wniosku, iż Chihiro w istotny sposób zaczął modyfikować pierwotny plan Langhorne’a. Właśnie z tego powodu udał się do Schuelera. - Mając nadzieję, że Schueler co zrobi? - Paityr Wylsynn odezwał się spokojnym głosem, jednakże z jego oczu wyzierała rozpacz. Nahrmahn Baytz, który to dostrzegł, pokręcił tylko ze smutkiem głową.

- Nie wiadomo, Paityrze. Napisał jedynie: „Muszę udać się do tego archanioła, którego zapał nigdy nie osłabł i który zawsze stał na czele seijinów walczących z Upadłymi. Albowiem on ma stalową wolę, a ja służyłem mu wiernie od samego początku. Nie będzie się wzdragał przed żadnym testem. Gdybym nie wierzył, że wyzna mi prawdę, nie powinienem pokładać wiary w kogokolwiek”. - Nie wrócił z tego spotkania żywy - skwitował głucho Paityr. - I to by było tyle w kwestii zaufania. - Nie wiemy, co się stało, Paityrze - zauważyła cicho Nimue. Spojrzał na nią tępo, ona zaś skwitowała to wzruszeniem ramion. - Wiemy tylko, że stracił życie. Nie wiemy, jak ani z czyjej ręki. Co najwyżej możemy się domyślać dlaczego. A powód jest taki, że stał się zagrożeniem dla Chihiro, czy miał rację w sprawie jego odstępstwa od linii Langhorne’a, czy nie. - To wydaje się prawdą - zgodził się Nahrmahn, ściągając znów na siebie uwagę Paityra. - Jednakże dziennik wyjaśnia coś jeszcze, to mianowicie, jakim cudem walka trwała tyle, ile trwała. Przykładowo Pismo od zawsze utrzymuje, że wielu Adamów i wiele Ew przeszło na stronę Upadłych. Z tego, co pisze Kohdy, wynikałoby jednak, że ich sojuszników było mniej, niż sugeruje Pismo, aczkolwiek liczba aktywistów w dalszym ciągu była niemała, nie wspominając o tych, którzy udzielali biernego poparcia. Z punktu widzenia Pisma wyjaśnia, dlaczego wojna trwała tak długo i dlaczego w późniejszym czasie tak znacząco wzrosła władza Inkwizycji. Dodatkowo Upadli najwyraźniej starali się kryć przed czujnikami Chihiro, sami zaś zapewne mieli własne SAPK-i albo podobne urządzenia. Wszystko wskazuje na to, że posiedli sposób blokowania, zakłócania, a przynajmniej unikania urządzeń namierzających strony przeciwnej. Zatem dobrze się ukrywali i opuszczali swoje kryjówki wyłącznie po to, aby przypuścić powstańczy atak na siedziby archaniołów. Można z tego wnioskować, że sprzyjający im Adamowie i Ewy dawali im schronienie w swoich miastach i wsiach, same ich moduły produkcyjne zaś były niełatwe do wyśledzenia. Ludzie Chihiro wiedzieli, którzy członkowie rady zarządzającej zniknęli i przeszli na drugą stronę, jednakże znalezienie ich było tak trudne, że konieczne stało się użycie seijinów. Byli oni interfejsem w postaci śmiertelników łączących archaniołów z resztą mieszkańców Schronienia. Nie brakowało im specjalnych umiejętności i mocy, takich jak miecz Kohdy’ego i noktowizory pozwalające seijinom widzieć w całkowitych ciemnościach, a służyli wiernym społecznościom na wiele różnych sposobów. Pracowali jako strażnicy leśni, milicjanci, nauczyciele, badacze, ratownicy, policjanci... Lista była długa, a że wywiązywali się ze

swoich zadań wyśmienicie, wzbudzali zaufanie zwykłych ludzi. To umożliwiało im przy okazji wykonywanie najważniejszego zadania, które polegało na tropieniu Upadłych pośród wieśniaków i mieszczan oraz na przypuszczaniu ataku, gdy taka grupa została namierzona. Tym właśnie zajmował się Kohdy, gdy „demon” go pojmał, a potem wypuścił... Doświadczenie to silnie nim zachwiało. Wspomniany demon tak naprawdę był burmistrzem miasta, w którym Kohdy mieszkał i który przyłapał Kohdy’ego na gorącym uczynku. Co więcej, Kohdy znał go od ponad dwóch lat. Byli przyjaciółmi, a kiedy przyjaciel ci mówi, że poparłeś złą stronę, i przedstawia na to dowody, coś takiego potrafi wstrząsnąć człowiekiem, i to nieźle. - W tym wypadku na tyle mocno, by wysłać Kohdy’ego prosto do Schuelera po odpowiedzi - mruknął Merlin. - Właśnie. - Nahrmahn energicznie pokiwał głową. - Zrelacjonowałem tylko główne punkty. Żałuję, że Kohdy nie rozpisał się bardziej na temat powodów, dla których uwierzył burmistrzowi, niemniej do tego sprowadza się sedno. Sowa przetłumaczyła cały hiszpański urywek na angielski. Przygotowaliśmy papierowe egzemplarze dla tych nieszczęśników spośród nas, którzy nie są w stanie czytać wersji elektronicznej. Merlin wybuchnął na to śmiechem, a Nahrmahn zadarł nos z prychnięciem, co spowodowało, że atmosfera przy stole nagle się rozluźniła. Po chwili książę przeniósł spojrzenie na Sandarię. - Uważam, że powinnaś to przeczytać - powiedział cicho, niemal łagodnie. - Kohdy nie znał całej prawdy, jednakże jego dziennik świadczy, że był dobrym człowiekiem, że wierzył w to, co robił, i że chciał wyłącznie pomagać innym. Niewykluczone, że dopatrzysz się w jego życiu przebłysków własnego... Myślę, że jesteś mu to winna, tak samo jak sobie. Powinnaś zapoznać się z nim takim, jaki był naprawdę. Sandaria patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, po czym zaczerpnęła głęboko tchu. - Tak, chyba masz rację, wasza książęca wysokość - powiedziała równie cichym głosem.

.XI. Opactwo Świętej Esthyry Przełęcz Północna Prowincja Północna Republika Siddarmarku Zrobiło się cieplej niż w minionych kilku dniach. Aczkolwiek temperatura w dalszym ciągu oscylowała wokół dziesięciu stopni poniżej zera. - Nie widzę żadnego ruchu - zauważył kapral Paiair. Leżał na brzuchu obok sierżanta Tahda Ekohlsa na niewielkim, lecz stromym zboczu, wpatrując się w miasteczko spoczywające u stóp opactwa Świętej Esthyry, które spowijały promienie porannego - przynajmniej jak na zimę w północnym East Haven - słońca. Pagórek wyrastał nad rzadki lasek leżący pomiędzy nim i rzeką, z której mieszkańcy opactwa czerpali wodę. Drzewa ostały się w tym miejscu zapewne dlatego, że rosły w sporym oddaleniu od miasteczka, a w dodatku po drugiej stronie strumienia. Aczkolwiek gwoli prawdy obaj żołnierze byli zainteresowani nie tyle samym miasteczkiem, ile mostem przerzuconym przez wzmiankowaną rzekę. - To dlatego, że nic się nie rusza. Głos sierżanta Ekohlsa wyrażał mieszaninę zadowolenia i kwaśnej dezaprobaty dla niekompetencji podwładnego, gdy mówiący te słowa raz jeszcze unosił do oka lunetę. Jeden jej kraniec zdobiła koronka szronu przypominająca cieniutką pajęczynę, i to pomimo faktu, że Tahd bardzo się starał, aby nie wystawiać lunety na warunki atmosferyczne, które sprzyjały kondensacji stanowiącej problem nawet w wypadku lepszego sprzętu. Zgadzał się, że nowomodne lornetki lepiej się sprawdzają w terenie, jednakże sam przywykł do używania starodawnych przyrządów. Dlatego teraz właśnie wspierał jeden kraniec lunety o ramię, dla uzyskania stabilności, spoglądał w okular, wypatrując strażnika, który powinien był pilnować mostu. No, przyznaj, Tahd! - powiedział do siebie w duchu. Cała rzeka zamarzła, umożliwiając przejście na drugą stronę zaprzęgowi smoków pociągowych. Kto by w takiej sytuacji potrzebował mostu! Co najmniej do wiosny nikt się na niego nawet nie obejrzy... W dodatku nieszczęśni Chłopcy Świątyni odmroziliby sobie tyłki, gdyby musieli tu pełnić straż. A w ogóle... Opuścił lunetę i wbił spojrzenie w kaprala, który leżał po drugiej stronie Paiaira.

- Idź do porucznika i zamelduj, że mostu nikt nie pilnuje, a w promieniu co najmniej dwustu jardów nic nie widać. Można zakładać, że jacyś dranie odmrażają sobie jaja w okopach na przedpolu, ale nawet jeśli tak jest, ja tego nie widzę. Dymi się z licznych kominów w mieście i z paru miejsc za okopami... założę się, że to te schrony, o których seijinowie mówili baronowi Zielonej Doliny. Wszystko jednak wskazuje, że przynajmniej jak na razie wróg trzyma się ognisk. - Tak jest - odpowiedział lakonicznie kapral Fraid Tohmys z trzeciego plutonu kurierskiego. Szanse, że ktokolwiek z mieszkańców patrzył akurat w ich stronę i tym bardziej że cokolwiek widzi z tej odległości, były bliskie zera, niemniej Tohmys był snajperem na wskroś. Wycofał się ślizgiem po śniegu, po czym podniósł się do pozycji kucznej dopiero wtedy, gdy był pewien, że jego głowa i ramiona będą przesłonięte przez szczyt wzgórza. Następnie przebiegł do miejsca, w którym zostawił swoje narty, oparte o usłużną zaspę. Wyciągnął je ze śniegu, wsunął obute stopy w zapięcia i kliknął sprężynowym wiązaniem, aby umocować pięty. Skuteczność narciarzy Cesarskiej Armii Charisu znacząco wzrosła, gdy upowszechniło się użycie tego rodzaju wiązań, które wcześniej były dostępne wyłącznie dla entuzjastów narciarstwa mogących sobie pozwolić na taki luksus. Wszystko się zmieniło, gdy charisjańscy wytwórcy stali wyprodukowali mocne sprężyny zdolne przetrwać w niskich temperaturach, i to w ilościach przekraczających zapotrzebowanie. Dzięki temu kapral teraz mógł szusować, wracając tam, skąd przyszedł oddział Paiaira. - No dobrze, Zakryahu - powiedział Ekohls, odwracając się do Paiaira. - Sprowadźmy kogoś na brzeg. Chcę wysłać za rzekę kilka par oczu. *** Baron Zielonej Doliny zerknął na ciągnioną przez karibu kuchnię polową, kiedy obok niej przejeżdżał. Umieszczona na szerokich płozach kuchnia składała się z centralnej części w postaci kilku piecyków i była otoczona ze wszystkich stron solidnymi ścianami. Górna połowa zewnętrznej ściany tworzyła na wysokości dwu trzecich długi, umocowany na zawiasach panel, który dało się unosić za pomocą kabli przewleczonych przez wyciągarki podpięte do zadaszenia. W pozycji horyzontalnej te panele znajdowały się jakieś dziesięć stóp nad ziemią i dawały jako taką ochronę każdemu, kto pod nimi stał. Lady wpuszczone w ściany wewnętrzne stanowiły blaty robocze, a piecyki zostały wyposażone w metalowe fajerki, których dało się używać jako powierzchni grzejnej, względnie można je było zdjąć, dzięki czemu powstawało coś w rodzaju studni, do której wkładało się specjalny czajnik czy garnek i w nim gotowało wodę albo zupę. W ten sam sposób utrzymywano posiłki w

cieple, nawet podczas przemieszczania się wojska. Płozy czyniły z kuchni polowej coś w rodzaju sań, sprawnie przemierzających zimowy krajobraz, jednakże dało się je zastąpić kołami, gdy w lecie wracała dobra pogoda. Projekt kuchni polowej stanowił jeszcze jeden przykład tego, że dawna Królewska Armia Chisholmu poświęcała wiele myśli i uwagi planowaniu, aczkolwiek najnowsze metody wytwórcze sprawiły, że wprowadzanie do masowej produkcji wynalazków było tańsze niż kiedyś. Tymczasem na oczach barona Zielonej Doliny kuchnię minął rząd żołnierzy kompanii A trzeciego batalionu trzynastego regimentu siódmej brygady czwartej dywizji górskiej generała Eystavyo Gardynyra. Kucharze - w samych koszulach pomimo lodowatych temperatur, a to dzięki ciepłu generowanemu przez piecyki - nalewali chochlami do cienkich cynowych kubków herbatę, do cynowych manierek zaś gorącą zupę, gęstą od mięsa i warzyw. Każdy żołnierz Cesarskiej Armii Charisu miał na wyposażeniu składaną manierkę, obejmującą patelnię ze składaną rączką, rondel, do tego dwie wyprofilowane pokrywki, które mogły służyć za talerze lub miski, a także stalowy nóż, widelec i łyżkę. Całość utrzymywał w kupie skórzany pasek, który dało się przyczepić do chlebaka przystosowanego do noszenia racji żywnościowych i przymocowanego z kolei do pasa na plecach, gdy dochodziło do walki. Nawet przed wprowadzeniem do użytku manierek nowego typu żywienie żołnierzy armii chisholmskiej stało na wyższym poziomie aniżeli to, którego doświadczali żołnierze Armii Boga. Aby podać jeden przykład, kotły kucharzy drugiej strony były cięższe, kłopotliwsze i trudniejsze do ogrzania niż ich charisjańskie odpowiedniki. Bywały zawodne nawet w najlepszych warunkach, a nierzadko się przecież zdarzało, że kolumna zaopatrzenia gubiła się gdzieś po drodze - w takich wypadkach trzon armii był zbyt kiepsko wyposażony, aby poradzić sobie na własną rękę, jeśli idzie o pichcenie. Oczywiście Armia Boga nie miała niczego, co by przypominało kuchnie polowe, które syciły oddziały barona Zielonej Doliny pożywną, ciepłą strawą pomimo arktycznych warunków. Dzięki temu wszyscy żołnierze byli dobrze odżywieni, zanim ruszyli do boju. Taka tradycja obowiązywała zarówno w armii, jak i w marynarce Charisu, aczkolwiek nabrała szczególnego znaczenia w tych okolicznościach. W niskich temperaturach ludzki organizm spalał jedzenie zachłannie jak nienasycony piec. Porządne odżywianie stanowiło o życiu i śmierci - i to bez najmniejszej przesady. Do tego rzecz jasna dochodziła kwestia morale, które jakże cierpiało przy niedożywieniu. Baron oderwał spojrzenie od kuchni polowej i skierował uwagę na SAPK-i

obserwujące Opactwo Świętej Esthyry oraz pobliskie rolnicze miasteczko, które wzięło od niego nazwę. SAPK-i dawały baronowi nawet lepszy ogląd sytuacji niż meldunki sierżanta Ekohlsa, a przekazywane przez nie obrazy stanowiły tyleż źródło satysfakcji, co rosnącego gniewu na operację Miecz Schuelera zorganizowaną przez Zhaspahra Clyntahna. Opactwo Świętej Esthyry - stojące nad traktem biegnącym ze wschodu na zachód w miejscu, gdzie przecinał centralnie przełęcz Północną, pomiędzy górami Meirstrom na północy i Kalagarnami na południu - znajdowało się, lekko licząc, trzysta sześćdziesiąt mil od najbliższej spławnej rzeki zwanej Kalgaran, odrobinę na południe od rozwidlenia, gdzie wpadała do Jeziora Lodowego. Otaczały je rozległe tereny rolnicze, tu i ówdzie przetykane lasami, z których większość składała się z drzew przywiezionych ze Starej Ziemi. Zabudowania gospodarskie chroniły przed wiatrem posadzone specjalnie w tym celu zagajniki, zarówno ziemskie, jak i miejscowe. Same pola oddzielały od siebie murki usypane z kamieni wydobytych na powierzchnię przez stulecia orki. Swego czasu musiał to być piękny widok - niestety czas ten zdążył do tej pory dawno minąć. Chociaż miasteczko służyło za centrum rolnicze okolicznym wieśniakom, nigdy nie zaliczało się do znaczących miejscowości Republiki Siddarmarku, a to dlatego, że znajdowało się daleko od szlaków wodnych. Jego populacja, licząca przed operacją Miecz Schuelera jakieś trzy tysiące osób, drastycznie spadła do nieco ponad tysiąca, po tym jak ludzie lojalni republice zostali wymordowani lub skazani na wygnanie - z czego wielu zmarło z zimna i głodu wprost na traktach. Nie znaczyło to bynajmniej, że lojaliści Świątyni byli górą. Świeże groby na miejscowym cmentarzu wyraźnie wskazywały, jak usilnie walczyli, zanim spotkała ich klęska. Tak czy owak Opactwo Świętej Esthyry - jak nazywało się miasteczko - liczyło jeszcze zeszłej wiosny tysiąc trzysta głów, a wszyscy ocaleńcy entuzjastycznie powitali nadejście Armii Boga. Potem jednak doszło do wielkiego rajdu kanałami, w wyniku którego zniszczeniu uległa cała logistyka biskupa polowego Barhnabaia. Chociaż żadna z kanonierek Halcoma Bahrna nie zbliżyła się do miasta na odległość bliższą niż trzysta mil, rajd i tak zadał mu ostateczny cios. Obecnie w miasteczku pozostawało mniej niż dwustu mieszkańców; reszta opuściła Opactwo Świętej Esthyry z własnej woli bądź została przymusowo ewakuowana na rozkaz Bahrnabaia Wyrshyma minionej jesieni. Biskup polowy nie cieszył się z wydania tego rozkazu - ani żadnego innego, który skutkował wyludnieniem terenów Republiki Siddarmarku na wschód od obu pasm górskich - jednakże był świadom, że nie ma wyboru. Po pierwsze, stan jego linii zaopatrzenia wymagał, aby zarekwirować każdy pojazd

nadający się do transportu i wykorzystać go do nakarmienia wygłodzonych i wyziębionych żołnierzy. Ta gorzka prawda była powodem, dla którego rozkazał ewakuować nie tylko to miasteczko, ale też każde inne leżące pomiędzy jego pozycjami a rzeką Kalgaran. W okolicy nie zostało nic, co by pozwoliło przetrwać cywilom; zresztą gwoli sprawiedliwości, byli oni bezpieczniejsi i mniej głodni w obozach dla uchodźców, które Rhobair Duchairn założył na terenach Ziem Świątynnych. Po drugie, stało się boleśnie jasne, że Armia Boga będzie potrzebować znaczącej przewagi liczebnej, jeśli chciałaby pokonać oddziały barona Zielonej Doliny. Wyrshym doszedł do tego wniosku na podstawie własnych doświadczeń zebranych na Przełęczy Sylmahna, aczkolwiek jego dokładne wyliczenia okazały się zaniżone. Wyszło to na jaw po pokonaniu Armii Glacierheart przez siły księcia Eastshare - a jeszcze bardziej - po rozgromieniu Armii Shiloh. Właśnie dlatego pierwotne plany biskupa polowego uległy zmianie. Zamierzał bowiem wzmocnić dwie dywizje w Allyntynie trzema innymi dywizjami, zanim baron Zielonej Doliny ruszy w tym kierunku. Niestety, gdy Armia Midhold koniec końców wykonała ruch zeszłej jesieni, przemieszczała się z prędkością większą, niż zakładał biskup. Pokonała centralne połacie Midholdu, po drodze przepędzając lojalistów, a wreszcie jej trzecia konna brygada przypuściła atak na Allyntyn, zanim nadciągnęły posiłki. Nie zasmuciło to jednak aż tak bardzo Wyrshyma, ponieważ jego wołająca o pomstę do nieba logistyka uniemożliwiała mu zgrupowanie sił wystarczająco dużych, aby stawić czoło baronowi Zielonej Doliny na wschód od przełęczy Północnej. Atakująca na tym odcinku frontu jazda brygadiera Mohrtyna Braisyna wyeliminowała wszystkie oddziały kawalerii dowodzone pierwotnie przez biskupa Qwentyna, jednakże przed ich zniszczeniem oddziały te zdołały ostrzec Preskyta, że trzecia konna nadchodzi. Ów zaś za pomocą semaforów zawiadomił Wyrshyma, który natychmiast zdał sobie sprawę, że dywizje Preskyta bez posiłków nigdy nie zdołają utrzymać Allyntynu. Jakkolwiek trudny był wybór, a przy tym ryzykowny, zwłaszcza w obliczu nieuniknionego gniewu Zhaspahra Clyntahna, Wyrshym rozkazał porzucić Allyntyn na pastwę nadciągających Charisjan. Stanowczość biskupa polowego pozbawiła barona Zielonej Doliny jednej z upragnionych nagród, gdyż tak się złożyło, że posłuszeństwo Preskyta ocaliło jego podwładnych przed losem, który baron Zielonej Doliny zgotował obrońcom Allyntynu. Aczkolwiek nie obeszło się bez strat: ariergarda została złapana w pułapkę i rozgromiona wkrótce po tym, jak upadło miasto.

Decyzja Wyrshyma przesądzająca o porzuceniu Allyntynu uczyniła z Opactwa Świętej Esthyry najbardziej wysuniętą placówkę Armii Sylmahna. Dywizja Świętego Fraidyra pod dowództwem Preskyta oraz dywizja Port Harbor pod dowództwem biskupa Zhaksyna Mahkhala okopały się tam, Wyrshym zaś zdołał zastąpić regiment utracony pod Allyntynem trzema oddziałami kawalerii - z których wszystkie nie mogły się poszczycić pełnym składem osobowym - dzięki czemu wzrosła nieco jego mobilność. Trzy dywizje, które Wyrshym pierwotnie zamierzał przeznaczyć na cele kampanii pod Allyntynem, zostały zamiast tego wysłane do Fairkynu nad zniszczonym kanałem GuarnakLodowy Pył, gdzie wsparły je wygospodarowane cudem dwie inne dywizje, dowodzone przez biskupa Gorthyka Nybara. Preskyt miał przykazane informować Nybara o swojej sytuacji, jednakże odpowiadał bezpośrednio przed Wyrshymem w Guarnaku. Był to dziwny układ, a jednak baron Zielonej Doliny rozumiał powody, dla których wprowadzono go w życie, i musiał czuć respekt dla logiki rozumowania Wyrshyma. Biskup polowy postanowił wyłączyć Nybara z łańcucha dowodzenia pomiędzy swoim sztabem a Preskytem, ażeby ochronić Nybara przed wielkim inkwizytorem w razie, gdyby coś poszło nie tak w Opactwie Świętej Esthyry. Nybar miał dostawać informacje na temat tego, co dzieje się z oddziałami Preskyta, jednakże nie ponosił żadnej bezpośredniej odpowiedzialności - mógł więc podejmować decyzje na własną rękę, nie oglądając się przez ramię na swoich inkwizytorów i intendentów. Armia Boga nie stosowała idei wynalezionej przez Charisjan i nie dzieliła oddziałów na korpusy, jednakże to właśnie w gruncie rzeczy uczynił Wyrshym - regimenty pod wodzą Nybara zostały na potrzeby chwili ochrzczone Armią Fairkyn. Ta nie była przesadnie wielka, składała się z pięciu dywizji piechoty i ośmiu regimentów kawalerii, wspieranych przez pojedynczy regiment artylerii. Gdyby wszystkie jednostki miały pełen skład osobowy, dowódca stałby na czele trzynastu tysięcy ludzi, w tym artylerzystów obsługujących dwadzieścia cztery dwunastofuntówki. Tymczasem w rzeczywistości dowodził on zaledwie niecałymi jedenastoma tysiącami żołnierzy, przy czym zaopatrzenie nawet tak skromnej siły okazało się zadaniem trudnym, jeśli nie niemożliwym. Aczkolwiek trzeba było przyznać, że sytuacja tego korpusu znacząco się poprawiła w ostatnich trzech czy czterech pięciodniach. Niestety nie można było powiedzieć tego samego o korpusie biskupa Qwentyna Preskyta. Opactwo Świętej Esthyry było dwakroć dalej od Guarnaku i chociaż Preskyt dysponował tylko czterema i pół tysiącem ludzi, co stanowiło odrobinę więcej niż trzy czwarte jego pełnego składu osobowego, to wyżywienie takiej masy ludzi przy

rozciągniętych na tysiąc mil liniach zaopatrzenia stanowiło istny koszmar. Co gorsza, przynajmniej z perspektywy Wyrshyma, cała Armia Sylmahna liczyła zaledwie sześćdziesiąt tysięcy ludzi, co stanowiło mniej niż osiemdziesiąt procent stanu osobowego Armii Midhold, przy czym żołnierze byli fatalnie uzbrojeni nawet przed tym, zanim rajd po kanałach dołożył do ich zmartwień głód. Prawdą było, że sytuacja logistyczna poprawiła się, jak tylko Duchairn naprawił zniszczoną sieć kanałów, odbudowując kolejne śluzy. Cała linia, poczynając od Jeziora Wschodniego, a kończąc na Ayaltynie, niewielkim miasteczku nad rzeką Hildermoss na południe od Jeziora Jaszczurkotów, technicznie rzecz biorąc, znów działała, aczkolwiek Ayaltyn w dalszym ciągu znajdował się prawie osiemset mil od pierwotnego centrum zaopatrzeniowego Wyrshyma w Guarnaku, a kanały zdążyły zacząć zamarzać, zanim inżynierowie Duchairna dotarli do miasta. Do tej pory zarówno kanały, jak i wszystkie rzeki i jeziora na północ od Guarnaku były zamarznięte na kość. To położyło kres remontom co najmniej do wiosny. Jednakże pokrywa lodowa ułatwiała poruszanie się sań, a Duchairnowi udało się zorganizować dodatkowe śnieżne jaszczury oraz stado odpornych na zimno górskich smoków i przekierować je na potrzeby Wyrshyma. Kiepska logistyka nie pozwalała mu utrzymywać większych sił w Opactwie Świętej Esthyry, choć zaczął gromadzić zapasy w Fairkynie, aby wesprzeć Nybara i solidniejsze siły, które miały mu pomóc, w razie gdyby baron Zielonej Doliny minął miasteczko. Zamierzał też znacząco wesprzeć Nybara, jak tylko zelżeje zima i wikariusz Rhobair będzie w stanie wysłać posiłki. W istocie miał obiecane co najmniej sto tysięcy rekrutów, z czego większość żołnierzy miała być wyposażona w nowe karabiny i ulepszoną artylerię, produkowaną przez kościelne zakłady. To by uczyniło jego siły dwukrotnie większymi od sił barona Zielonej Doliny i pozwoliło mu na podjęcie ofensywy nawet w początkach maja. Tymczasem Opactwo Świętej Esthyry sprawiało wrażenie opuszczonego. Po tym jak jego mieszkańcy zginęli lub uciekli, Pryskyt był w stanie zakwaterować nawet dwa razy więcej ludzi, niż posiadał, w pustych domach i budowlach publicznych, jak również w stodołach i innych budynkach gospodarczych, z tym że problemem pozostawało ich wyżywienie. Tak się bowiem składało, że ostatnie zwierzę hodowlane zostało zarżnięte wiele miesięcy temu, a większość okolicznych lasów wycięto, aby zapewnić wojsku ogrzewanie. Obecnie rozbierano też sukcesywnie na opał budynki gospodarcze, a nawet opuszczone budowle publiczne stojące w mieście. Ludzie Wyrshyma - a nie tylko Pryskyta - stanęli także przed jeszcze jednym

problemem, a mianowicie brakiem stosownego ubrania w srogich warunkach pogodowych Północnego Haven. Niestety nie mogła tego zmienić nawet poprawa transportu. Nic dziwnego więc, że przeczesano wszystko, co zostało po mieszkańcach, i zabrano każdą sztukę cieplejszego odzienia, jaką znaleziono, a jaka mogła zostać wykorzystana w armii. Mimo to jednak nawet największy optymista nie powiedziałby, że żołnierze byli ubrani odpowiednio. Zwłaszcza że nasilające się śnieżyce coraz częściej w ostatnich dwóch pięciodniach zmuszały ich do szukania kryjówek w rozpadających się budynkach. Obecne ocieplenie zapowiadało, że w najbliższych dniach temperatury wzrosną na tyle, by rozpoczęła się odwilż. Wkrótce jednak powróci arktyczne zimno, a obrońcy Opactwa Świętej Esthyry przekonają się, że są na nie odporni nawet mniej, niż myśleli. Baron Zielonej Doliny uśmiechnął się okrutnie na tę myśl i skierował swego krępego wierzchowca wzdłuż rozjeżdżonego traktu, do miejsca, gdzie większa część ósmej brygady piechoty pod dowództwem brygadiera Zhorja Sutylsa zajmowała swoje pozycje. Ciężko było stwierdzić, gdzie rozlokowano ludzi, których śnieżnobiałe kombinezony nadto dobrze zlewały się z tłem. W istocie łatwiej było powiedzieć, gdzie znajdowali się jeszcze przed chwilą, niż gdzie są teraz, a to za sprawą śladów, które za sobą zostawiali, i niewielkich wysepek pozostawionych przez drużyny w miejscach, gdzie zatrzymały się wyładowane namiotami i sprzętem sanie, przy których żołnierze zrzucali wszystko to, co niepotrzebne, zachowując wyłącznie wyposażenie bojowe. Dzięki w miarę ciepłej pogodzie - aczkolwiek nazywanie ciepłem tych niskich temperatur w oczach kogoś takiego jak pochodzący ze Starego Charisu baron Zielonej Doliny zakrawało na bluźnierstwo mogli porzucić ciężkie rękawice na rzecz cieńszych rękawiczek, w których operowanie bronią było niewątpliwie łatwiejsze. Każda drużyna, zajmując pozycje bojowe, pozostawiła jednego człowieka na straży obciążonych bagażem sań. Ponieważ mężczyźni zrzucili podbite skórą karibu parki, kluczowe było trzymanie się w bezpośredniej bliskości sań, skoro krótki zimowy dzień niebawem miał przejść w noc. Inne sanie zostały otoczone wianuszkami akolitów. To byli ludzie z plutonów wsparcia, obsługujący przysadziste, śmiercionośne moździerze pierwszego korpusu. Obok dostaw nowych M96 i zapadkowych mahndraynów baron Zielonej Doliny otrzymał z zakładów w Delthaku najnowszą zabójczą broń, jaką były czteroipółcalowe moździerze. Znane pod fachową nazwą moździerz kaliber 4.5, model 97 miały zasięg większy o cztery i pół tysiąca jardów niż starsze trzycalowe M95. Wystrzeliwane z nich cięższe pociski odłamkowe dolatywały niewiele bliżej, ale były za to trzykrotnie masywniejsze od dawniej stosowanej amunicji, dzięki czemu promień ich rażenia był ponaddwukrotnie większy.

Dzięki temu były o wiele skuteczniejsze w zwalczaniu celów kryjących się za osłonami albo całkowicie obudowanych - niż tradycyjne czterocalowe działa ładowane odprzodowo. I to nawet gwintowane. Te ostatnie z kolei mogły skutecznie ostrzeliwać odsłoniętego wroga na większe odległości. Hrabia nie dysponował aż tak wieloma M97, jak by chciał, ale wystarczyło ich do sformowania dodatkowych plutonów wsparcia ogniowego, które dołączyły na jego rozkaz do każdego regimentu pierwszego korpusu. Na ten moment siódma brygada wypożyczyła swoje ciężkie moździerze ósmej brygadzie. Kanonierzy tej ostatniej jednostki otwierali właśnie skrzynie wypełnione pociskami i ładunkami, podczas gdy obsady lżejszych dziewięćdziesiątekpiątek przenosiły swoje moździerze bliżej miasta. Oddziały sygnalistów także zostały już rozmieszczone za pozycjami zajmowanymi przez piechotę, razem z lustrami, rakietami i flagami semaforowymi. Rezerwy tej formacji miały służyć pomocą obsadom ciężkich moździerzy. Baron Zielonej Doliny dotarł na stanowisko dowodzenia brygady, tam zsiadł z konia, przekazał wodze porucznikowi Slokymowi, a sam zaczął brnąć przez zaspy w kierunku brygadiera Sutylsa, który rozmawiał właśnie z pułkownikiem Ahlfrydem Maiyrsem, dowódcą szesnastego regimentu. - Zatem regiment pułkownika Gairwyla obchodzi miasto od północy - mówił Sutyls, stukając palcem w leżącą pomiędzy nimi mapę. - Od tamtej strony teren jest bardziej zadrzewiony, więc można podjechać bliżej wierzchem. W dodatku mamy tam niemal wyłącznie rośliny iglaste, dzięki czemu grunt jest niemal wolny od śniegu, co znaczy, że i piechota ma tam łatwiej, w dodatku można wejść w las, nie ryzykując wykrycia od strony miasta. Brygadier oderwał wzrok od mapy, zanim przełożony zdążył do niego podejść. On i Maiyrs natychmiast stanęli na baczność, ale baron pokręcił jedynie głową, wskazując palcem na mapę. Sutyls skinął głową, przyjmując niewypowiedziany rozkaz do wiadomości, i ponownie pochylił się nad mapą, wodząc po niej palcem, dopóki nie znalazł szukanych pozycji. Wtedy dopiero odwrócił się do podwładnego i dodał: - Pułkownik Hyndryks kieruje tutaj pierwszy i czwarty batalion. - Zatoczył palcem łuk pod południowymi krańcami miasta. Pułkownik Symohr Hyndryks dowodził piętnastym regimentem piechoty, bliźniaczą jednostką szesnastego regimentu ósmej brygady. Wykorzysta te wzgórza jako osłonę, a zwiadowcy majora Kharyna założyli posterunki obserwacyjne na opuszczonych farmach w tym rejonie. - Znów postukał palcem w mapę. -

Dzięki temu Hyndryks zdoła podejść niezauważenie na kilkaset jardów od umocnień wroga. Reszta zwiadowców Kharyna obejdzie miasto od zachodu, by wspomóc pułkownika Yaritha i jego szósty konny. Na południowej flance nie wszystko poszło jak z płatka, więc ludzie Yaritha nie trafili jeszcze na wyznaczone pozycje, ale opóźnienia są niewielkie, a jego oddziały mają heliograficzny kontakt z pułkownikiem Hyndryksem. On da nam znać, kiedy Yairley odetnie trakt po przeciwnej stronie miasta. Wtedy Chłopcy Świątyni znajdą się w kotle, nie mając dokąd uciekać, gdy zapukacie do ich frontowych drzwi. Według ostatnich meldunków Hyndryks i szósty znajdą się na wyznaczonych pozycjach już za godzinę. Baron Zielonej Doliny spojrzał w niebo. Do południa została jeszcze godzina, może nawet półtorej, ale tutaj, tak daleko na północy, dni były krótkie. Od zapadnięcia zmierzchu dzieliły ich cztery godziny, w najlepszym wypadku pięć godzin. Z drugiej jednak strony wystarczył szybki rzut oka na dane z SAPK-ów, by baron zrozumiał, że wyliczenia Sutylsa nie odbiegają wiele od prawdy. Niemal połowa ludzi z piętnastego regimentu Symohra Hyndryksa znajdowała się już na wyznaczonych pozycjach, tuż za linią zwiadowców snajperów Fumyra Kharyna, i dokonywała właśnie ostatniej inspekcji broni, podczas gdy dalsze dwa bataliony formowały się na tyłach, jako że miały stanowić rezerwę na wypadek zaistnienia nieprzewidywanych okoliczności. Konni strzelcy sir Uhlstyna Yaritha i towarzyszący im zwiadowcy na nartach mieli jednak większe opóźnienie. Marsz przez głębokie zaspy okazał się trudniejszy, niż zakładano, nawet dla ludzi dysponujących końmi nawykłymi do takich przepraw i saniami zaprzęgniętymi do karibu, którymi przewożono cały cięższy sprzęt. Tyle dobrego, że najgorsze mieli już za sobą i powinni niedługo znaleźć się przy trakcie. Zostanie im więc sporo czasu na wojaczkę za dnia, a ich wsparcie było już gdzie trzeba. Z tego, co baron widział, żołnierze zdążyli rozłożyć namioty, w których będą nocować po zakończeniu walk. - Majorzy Mahkylhyn i Tahlyvyr dotarli już do brzegu tego strumienia, sir zameldował Sutylsowi Maiyrs, wskazując kolejne miejsce na mapie. - Zakładam, że major Hylmyn zajmie w ciągu najbliższych trzydziestu minut pozycje na prawej flance Tahlyvyra. Wtedy będziemy mogli wykopać dla was główne drzwi. Sutyls mruknął z satysfakcją. Trzy bataliony piechoty z szesnastego regimentu, pierwszy Tohmysa Mahkylhyna, drugi Bryghama Tahlyvyra i czwarty Samyla Hylmyna, miały pójść w pierwszej linii ataku, natomiast trzeci batalion majora Rahnylda Gahdarhda tworzył rezerwy regimentu, podczas gdy piechota pułkownika Hyndryksa i dwa konne regimenty otrzymały zadanie powstrzymania uciekających w kierunku zachodnim żołnierzy

Armii Boga. Cała siódma brygada pozostawała natomiast w odwodzie, na wypadek gdyby zaistniała potrzeba szybkiego wsparcia atakujących, ale baron Zielonej Doliny nie sądził, by tego dnia powstała konieczność wezwania ludzi brygadiera Ahdryna Krystyphyra. Brygada Sutylsa miała niemal pełny stan osobowy, w jej szeregach służyło prawie dziewięć tysięcy żołnierzy, a przeciwnik dysponował niespełna pięcioma tysiącami ludzi, licząc wszystkie pododdziały wchodzące w skład zgrupowania Qwentyna Preskyta. Tak więc wzywanie odwodów mogło raczej wzmóc chaos na polu bitwy, nie pomóc. Oficerowie i żołnierze siódmej brygady nie byli jednak zadowoleni z tego, że każe im się siedzieć i czekać, dlatego baron Zielonej Doliny przyobiecał Krystyphyrowi, że jego oddziały staną w pierwszej linii podczas następnego etapu operacji Zimowa Zemsta. Uśmiechnął się na myśl o uporze, z jakim jego oddziały podchodziły do jego operacji. Wiedział, że żołnierze zrobią wszystko, by wróg zapamiętał na zawsze tę nazwę. Spoważniał jednak w momencie, gdy przypomniał sobie o celu, jakiego ani on, ani jego podwładni nie wyzwolą. Najbliższy obóz koncentracyjny Inkwizycji znajdował się w Hyrdmynie przy kanale Nowym Północnym, całe siedemset mil w linii prostej od Opactwa Świętej Esthyry. Wprawdzie mógłby doprowadzić swoich ludzi aż tak daleko, ale nie miał zapasów wystarczających na wykarmienie uwolnionych więźniów ani możliwości ewakuowania ich w bezpieczne miejsce. Zdawał sobie sprawę z tego, że przetrzymywani tam ludzie mrą jak muchy z wyziębienia i głodu - nie wspominając o braku nadziei i brutalności inkwizytorów. Gdyby jednak próbował ich uwolnić, doprowadziłby tylko do jeszcze szybszej śmierci wszystkich. Kynt Clareyk nie był tchórzem, ale i on nie potrafił oglądać przekazów z obozu, jakie otrzymywali regularnie dzięki SAPK-om. Zadanie obserwacji tego miejsca pozostawił więc Sowie i Nahrmahnowi Baytzowi, ponieważ nie mógł - dosłownie nie mógł pozwolić, by nienawiść zaślepiła go do tego stopnia, że przestanie skupiać się na zadaniach, które miał szanse wykonać. Wiedział jednak, co dzieje się w Hyrdmynie i innych obozach mieszczących się na Szarym Wzgórzu, w Traymos, Sairmeet, Blufftyn i Jezioranach. Wiedział też, że w dniu, w którym republika zażąda zapłaty za te zbrodnie zarówno ze strony Inkwizycji, jak i reszty Kościoła Matki - poleje się wiele krwi, by zadośćuczynić ofiarom. Na razie mógł jednak zrobić tylko jedno: zadbać, by ten dzień nastąpił jak najprędzej. - Nasi zwiadowcy i saperzy twierdzą, że lód jest gruby i powinien wytrzymać odrzut naszych dziewięćdziesiątekpiątek - kontynuował Maiyrs. - Zamierzam więc ustawić je w korycie strumienia. Dzięki temu znajdą się bliżej naszych jednostek, a jeśli zajdzie

potrzeba, ludzie przeciągną je na brzeg bez zdejmowania z sań. - Świetnie - ucieszył się Sutyls. - Świetnie! Baron Zielonej Doliny także pokiwał głową z satysfakcją. Lekkie trzycalówki nie miały takiej mocy jak model M97, ale były też od niego o jedną trzecią lżejsze, dzięki czemu moździerze i amunicję do nich można było szybciej przenosić w miarę postępów atakującej piechoty. - Dobrze - rzucił brygadier. - Wygląda na to, że jesteśmy już prawie gotowi. Zechcesz coś dodać, baronie? Spojrzał na przełożonego, ale ten zaprzeczył ruchem głowy. - To twoja brygada, Zhorj, a moim zdaniem zrobiłeś wszystko co trzeba. Poza tym znasz moje motto: „Jeśli coś nie jest zepsute...”. - Zamilkł, a obaj podwładni uśmiechnęli się szeroko. - ...nie musisz tego naprawiać - dokończyli unisono. - Właśnie. - Baron Zielonej Doliny odpowiedział im podobnym uśmiechem, ale znacznie bardziej drapieżnym, głodnym nawet. - Z drugiej strony popieram wasz zamiar zepsucia tego i owego. *** - ...mniej więcej tej wielkości, sir - tymi słowy major Hahl zakończył raport. Jakimś cudem udało mu się zachować świeży wygląd pomimo ogromnego zmęczenia i wyostrzenia rysów na skutek głodu. - Dziękuję, Lawrync - odparł pułkownik Bahstyk Sahndyrs, przyjmując kolejny jasny i przejrzysty raport na temat stanu dowodzonego przez niego czwartego regimentu piechoty. To w końcu nie wina Hahla, że informacje są tak trudne do przełknięcia. Pułkownik oderwał wzrok od mapy, by wyjrzeć za okno, na opustoszałą, pokrytą zaspami ulicę Opactwa Świętej Esthyry. Gabinet, w którym się znajdowali, urządzono w jadalni domu jednego z najbogatszych farmerów, skąd z okien rozciągał się widok - teraz niestety przesłonięty częściowo przez grube jak jego ręka w nadgarstku sople - na dzielnicę noszącą niegdyś nazwę Śnieżnych Smoków. Jakiś czas temu, przed rozpoczęciem operacji Miecz Schuelera, miejsce to było jedną z najbardziej zadbanych dzielnic miasteczka. Teraz jego zabudowania służyły za schronienie na wpół zamarzniętym żołnierzom Kościoła Matki, którzy mieli co innego w głowie, niż dbać o porządek. Na szczęście, pomyślał pułkownik Sahndyrs, wysłuchawszy raportu do końca, sytuacja, choć zła, jest nieco lepsza niż jakiś czas temu. Tylko skończony dureń mógłby uznać, że jest już dobrze, ale przynajmniej postęp daje się zauważyć. Pułkownik

zdawał sobie sprawę z tego, że zaopatrywanie Opactwa Świętej Esthyry wymaga zaangażowania większej liczby cennych śnieżnych jaszczurów, niż życzyłby sobie tego biskup Bahrnabai, dlatego nie miał żadnych pretensji do dowódcy Armii Sylmahna. Ucieszył się jednak jak dziecko, gdy do miasta dotarło w końcu zaopatrzenie, zwłaszcza żywność, choć nie było jej za wiele. Jeszcze bardziej wdzięczny był za przesłanie cztery pięciodnie przed planowanym terminem niemal sześciuset nowych karabinów świętego Kylmahna. Bronią tą trzeba było podzielić się z obsadą St. Fraidyru i dywizją biskupa Zhaksyna stacjonującą w Port Harbor, ale w tym momencie biskup Qwentyn skorzystał z przywileju starszeństwa i zarządził, by karabiny przeznaczone dla St. Fraidyru trafiły do regimentu Sahndyrsa. Dobra strona tego ruchu była taka, że wystarczyło ich do uzbrojenia niemal całego oddziału, a zła polegała na tym, że pułkownikowi zostało już tylko niespełna sześćdziesiąt procent stanu osobowego. Z miejsca, gdzie stał Sahndyrs, widać było jak na dłoni zielono-złotą chorągiew zdobiącą dach domu, w którym stacjonował biskup Qwentyn. Z obu kominów sączył się dym, a w drzwiach budynku w tej właśnie chwili pojawił się ojciec Vyncyt Zhakyby intendent dywizji St. Fraidyr. Schueleryta stał przez chwilę w progu, zacierając chronione rękawicami dłonie. Sądząc po wydobywających się na przemian obłoczkach pary, rozmawiał ze zziębniętym wartownikiem. Sahndyrs znał intendenta dywizji całkiem dobrze, choć szczerze powiedziawszy, nie lubił go za bardzo, ponieważ ojciec Vyncyt miał przykry zwyczaj mieszania się w dowodzenie regimentami. Mimo to pułkownik cenił go za wytrwałość w wierze i niespożytą energię i choć mierziło go podważanie kompetencji i negowanie rozkazów, to dostrzegał także ogrom troski, jaką kapłan otaczał oddanych mu pod opiekę żołnierzy. Ograniczył się do tej samej skromnej diety, nosił takie same jak oni łachmany, ale nie ustawał w odwiedzaniu potrzebujących, dokonywaniu inspekcji, napominaniu - jego kazań pozazdrościłoby mu wielu księży z pokojowych czasów. A co najważniejsze, w odróżnieniu od masy poznanych przez Sahndyrsa intendentów i kapelanów, nie stronił od rozmów z ludźmi ani od wysłuchiwania ich pytań i zawsze śpieszył z wyjaśnieniami, nie tylko ich pouczał. Dlatego pułkownik przymykał oko na nieustanne próby mieszania się w jego kompetencje. Odwracając się od okna, posłał uśmiech swojemu zastępcy. - I tak minął kolejny ekscytujący dzień w Opactwie Świętej Esthyry - rzucił zwięźle, zanim podszedł do biurka, by ogrzać plecy przy ogniu płonącym w kominku za jego fotelem. - Zakładam, znając twoją dokładność, że masz też gotowy raport na temat stanu

obuwia naszych żołnierzy. - Mam, sir. - O wiele młodszy Hahl nabrał powietrza do płuc i podkręcił wąsa. - Choć wątpię, by chciał go pan wysłuchać. - Powiem ci tak, Lawrync, nie podobała mi się zdecydowana większość raportów, jakie mi przedstawiałeś od czasu, gdy ci przeklęci heretycy powysadzali śluzy na kanałach. Z tego, co już zdążyłeś powiedzieć, wnioskuję, że kwatermistrzowie biskupa nie pomyśleli o przysłaniu nam nowych butów? Odmrożenia były prawdziwą zmorą ludzi, to właśnie im pułkownik zawdzięczał niemal połowę strat poniesionych przez dywizję w ostatnich miesiącach, a najwięcej przypadków dotyczyło utraty stóp. Tylko garstka żołnierzy nosiła regulaminowe obuwie zimowe, ponieważ armia nie dysponowała nim w takiej skali, jak to było potrzebne. Pozostali musieli więc wypychać cholewki rozczłapanych butów sianem znajdowanym w opuszczonych stodołach i stajniach albo owijali stopy pasami juty czy co tam udało im się znaleźć w ruinach. Sahndyrs od wielu pięciodni poruszał niebo i ziemię, by zdobyć dla swoich podwładnych porządne obuwie, ale jego trud przypominał próby opróżnienia Jeziora Pei za pomocą cebrzyka. - Znaleźli dla nas kilka par, sir. - Hahl otworzył skoroszyt, by sprawdzić dane naniesione na pierwszą z brzegu kartkę. - Aczkolwiek zaczynam podejrzewać, że dali je nam tylko dlatego, iż są zbyt małe na dorosłego mężczyznę. Jeśli wierzyć porucznikowi Khaldwylowi, będziemy mieli szczęście, jeśli... *** - Otrzymaliśmy właśnie heliograficzną wiadomość od pułkownika Hyndryksa, sir zameldował Saith Zohryla. Stojący nad mapą brygadier Sutyls i baron Zielonej Doliny przerwali natychmiast dyskusję o terenach pomiędzy Opactwem Świętej Esthyry a Opactwem Świętej Zhany, będącym kolejnym celem pierwszego korpusu. - Pułkownik melduje, że ludzie Yaritha są już na pozycjach wyjściowych. - Informacja przekazana przez adiutanta ucieszyła brygadiera. Zgodnie z przewidywaniami barona Yarith potrzebował więcej czasu na wykonanie tego manewru, niż wyliczył sobie Sutyls. To był jeden z powodów wcześniejszego niezadowolenia brygadiera, który z coraz większą złością zliczał czas pozostały do zmierzchu. - Pułkownik Yarith melduje także o napotkaniu posterunku Chłopców Świątyni w miejscu, w którym nie powinno go być kontynuował Zohryla. - Jego zdaniem żołnierze zabili bądź pojmali wszystkich wrogów. Sutyls skrzywił się, słysząc określenie „jego zdaniem”, jednakże baron Zielonej

Doliny przyjął to wyjaśnienie zdawkowym skinieniem głowy. Dzięki SAPK-om znał już przebieg starcia pomiędzy zwiadowcami Yaritha a załogą posterunku. Prawda wyglądała tak, że Armia Boga wysłała pół plutonu żołnierzy, by przeszukał gospodarstwa rolne znajdujące się na zachód od miasta i zgromadził więcej drewna na opał. Przewidzenie tego ruchu było niemożliwe, nawet jeśli dysponowało się zwiadem elektronicznym, lecz ludzie Yaritha dostrzegli zagrożenie w porę i zlikwidowali wycieńczonych piechurów, zanim któryś zdołał oddać strzał ostrzegawczy albo uciec do swoich. Brygadier nie miał dostępu do informacji przekazywanych przez SAPK-i jego przełożonemu, dlatego tak bardzo niepokoiła go możliwość zaalarmowania ludzi Preskyta. Z drugiej jednak strony nadeszła już pora, by powiadomić wroga o tym, że nie jest sam. - Dobrze, Saith - rzucił po chwili zastanowienia Sutyls. - Przekaż pułkownikowi Maiyrsowi, że może zaczynać. - Tak jest! Porucznik Zohryla dotknął piersi w salucie i ruszył zdecydowanym krokiem w kierunku sygnalistów, przywołując do siebie pierwszego z gońców. Chwilę później, gdy chłopak przypiął narty i zniknął w oddali, brygadier przeniósł wzrok na barona Zielonej Doliny. - Wiem, że to znacznie rozsądniejszy sposób dowodzenia, panie - rzucił, uśmiechając się krzywo - ale czasami brakuje mi tych dni, gdy stałem na szczycie wzgórza z lunetą w dłoni i osobiście kierowałem całym natarciem. - Jeśli wadzi ci to na szczeblu brygady, pomyśl, co musi czuć głównodowodzący poparł go baron Zielonej Doliny. - Ale ta metoda jak na razie też się sprawdza. - Dopóki Langhorne nad nami czuwa, panie. - Nie będę narzekał, jeśli będzie to robił nadal - wyznał szczerze baron, mimo że nie poważał Erica Langhorne’a. - Nic a nic. *** - Świetnie. Pułkownik Maiyrs złożył wiadomość od brygadiera Sutylsa, wsunął ją do zewnętrznej kieszeni parki i zaczął z wielkim namaszczeniem zakładać rękawice. Gdy tylko poprawił ich ułożenie, odwrócił się do własnych sygnalistów. - Odpalajcie! - rozkazał. *** Porucznik Byrtrym Azkhat dowodził niedawno sformowanym dwudziestym trzecim plutonem ciężkiego wsparcia, który obecnie przydzielono do szesnastej kompanii

pierwszego batalionu. Właśnie poderwał głowę, gdyż usłyszał zawołanie jednego z podoficerów, i zaraz sam dostrzegł rakietę sygnałową wspinającą się w niebo na kolumnie gęstego dymu. Rozbłysk, z jakim wybuchła, wydawał się blady na tle jasnego wciąż nieba, ale wystarczył, by wypatrujący go Azkhat odebrał rozkaz. - Teraz! - wrzasnął. *** Nowe moździerze model M97 były wielkie, mocarne i paskudne. Ich lufy miały ponad pięć stóp długości. Pociski z nich wystrzeliwane ważyły trzydzieści trzy funty, nie licząc ładunku odpalającego, nic więc dziwnego, że żołnierze klęli na nie ile wlezie podczas morderczych szkoleń. Broni tej było jednak wciąż niewiele, aczkolwiek porucznik Azkhat przyznawał szczerze, że przyjął z mieszanymi uczuciami polecenie zdania starej broni i pobrania z magazynów tych olbrzymów. Nowe moździerze miały zasięg czterech mil, a w tej chwili rozstawiono je niespełna dwie mile od centrum Opactwa Świętej Esthyry. Ludzie mieli też wystarczająco dużo czasu, by zdjąć sprzęt z sań i przygotować solidne wypoziomowane stanowiska na wschód od pasma wzniesień, gdzie porucznik i jego sierżant Cahnyr Lynkyn dowodzący szwadronem rozmieścili kołki znaczników kierunku i kąta pochylenia. Szczyty wzgórz były porośnięte północnymi kolcodrzewami. Ich proste jak włócznie, wiecznie zielone gałęzie najeżone były kolcami, od których rośliny te wzięły nazwę, ale prócz odrażającego wyglądu charakteryzowały się także dużą trwałością, więc Azkhat wysłał na najwyższe z nich kaprala Shawyna Portyra. Zwiadowca miał stamtąd doskonały widok na miasto i leżące za nim opactwo. Oczyściwszy część konara z kolców, rozsiadł się wygodnie, trzymając w ręku mapę konturową okolicy. Nie potrzebował wiele czasu, by zlokalizować najważniejsze cele i nanieść je na mapę, aby obsady moździerzy mogły dokonać stosownej korekty ustawień broni. A pozycje plutonów wsparcia ogniowego były idealne - a w każdym razie bliskie ideału - by można im było przekazywać błyskawicznie nowe namiary także z innych jednostek. Lufy zostały więc ustawione tak dokładnie, jak to tylko możliwe w sytuacji, gdy artylerzyści nie widzą celów. Sierżant Ymilahno Fahrya dowodzący trzecią drużyną skinął głową, słysząc jednowyrazowy rozkaz Azkhata, i machnął ręką w kierunku kaprala Mahthywa Khulpepura z obsady pierwszego moździerza. - Ognia! - zawołał Khulpepur. Szeregowy Rahdryk Nahkadahn, który czekał w napięciu, nie spuszczając wzroku z dowódcy, wrzucił pierwszy pocisk do pochylonej lekko, gwintowanej lufy. M97 został

wyposażony w boczny mechanizm kapiszonowy, który od pewnego czasu montowano także w starszym modelu tej broni. Cesarska armia odkryła bowiem z niejakim rozczarowaniem, że ładunki pakowane do luf zaraz po wystrzale mają tendencję do wcześniejszego odpalania, gdy tylko trafią na żarzące się wciąż spaliny. Z tego też powodu zakłady w Delthaku zmodyfikowały pierwotny projekt i zamiast złożonego procesu zaproponowały, by ładunek trafiał do lufy razem z pociskiem. Uzyskano to za pomocą pręta wystającego ze spodniej części pocisku, który uderzał w wystający element na końcu lufy. Uderzenie prowadziło do detonacji spłonki, od której zapalał się proch umieszczony w ładunku otaczającym wspomniany pręt. Tym sposobem moździerz posyłał w niebo pociski lecące z zawrotną prędkością ośmiuset stóp na sekundę. *** - ...więc Ustys sprawdził, jak jest w innych regimentach. - Hahl wzdrygnął się lekko. Wątpię, abyśmy znaleźli wielu ludzi o tak małych stopach, ale mam nadzieję, że Ustys zdoła wymienić chociaż kilka par. - Major uśmiechnął się niespodziewanie, choć był to bardziej grymas niż okazanie zadowolenia. - Jestem pewien, że ostro się będzie przy tym targował! Pułkownik Sahndyrs zarechotał z rozbawienia. Technicznie biorąc, porucznik Ustys Khaldwyl został przydzielony do korpusu kwatermistrzowskiego Rhobaira Duchairna, ale pułkownik i major zdołali go wykraść, jeśli można tak powiedzieć, i dlatego pracował od dwóch miesięcy dla ich regimentu. Okazał się przy okazji o wiele lepszym zaopatrzeniowcem niż jego poprzednik. Traktowali go więc jak dar archaniołów imodlili się każdego dnia, by dowództwo nie przypomniało sobie, kim jest i gdzie powinien służyć. Ustys nie tylko znał się na logistyce, ale był też niezłym naciągaczem, więc koledzy pułkownicy coraz głośniej marudzili na jego „sukcesy”. - Jestem pewien, że porucznik nie sprawi nam zawodu - przyznał Sahndyrs. - A skoro mówimy o zaopatrzeniu, czas chyba na lunch. U kogo się dzisiaj stołujemy? - U kapitana Myrgyna, sir - odparł Hahl, co pułkownik skwitował potaknięciem. Zdecydował, że powinien jeść przynajmniej jeden posiłek dziennie w towarzystwie podległych mu oficerów. Tylko tak mógł sondować ich morale, nie mówiąc już o oszczędzaniu własnych racji żywnościowych. - W takim razie powinniśmy już ruszać. - Westchnął ciężko, wstając z krzesła. Na dworze panował ostry ziąb, a kwatera dowódcy trzeciej kompanii nie należała do najbliższych. Nabrał w usta powietrza, aby coś dodać, i... ***

Do odpalenia doszło mniej więcej trzy i pół sekundy po tym, jak szeregowy Nahkadahn wsunął trzydziestotrzyfuntowy pocisk do wylotu lufy moździerza. Granat wzbił się ze świstem w czyste zimowe niebo, a moment później nad wzgórzami przetoczył się ryk gromu. *** Pułkownik Sahndyrs doskoczył do okna, gdy w pobliżu coś eksplodowało, jakby Langhorne zesłał na miasto rakurai. Z dachu odległej kwatery biskupa uniosła się kolumna dymu i ognia. Sahndyrs zrobił wielkie oczy, próbując zrozumieć, co tam, u licha, zaszło. *** Shawyn Portyr przycisnął okulary lornetki do oczu. Czekał... czekał... Gdzieś tam w zakamarkach umysłu zakołatała mu się myśl, że czas potrafi niesamowicie zwolnić w takich momentach, ale nie oderwał ani na moment wzroku od złoto-zielonego sztandaru, który stanowił idealny punkt orientacyjny. Nie trwało to wcale długo, choć jemu zdawało się, że upłynęła wieczność. A w takich chwilach człowiek zastanawia się zazwyczaj, czy wszystko poszło jak trzeba i o ile chybi salwa, bez względu na... Grzmotnęło, a mgnienie oka później Portyr wyszczerzył zęby. Odpowiedź brzmiała: tak, a na drugie pytanie: minimalnie. - Prawo pięćdziesiąt, dół sto! - zawołał, nie opuszczając lornetki. Czekający w dole sygnalista powtórzył natychmiast nowe namiary. *** - Pięćdziesiąt w prawo i sto w dół! - zawołał sierżant Fahrya. Obsada Khulpepura przesunęła moździerz, wykorzystując sieć kołków pozycyjnych, a sam kapral użył pokrętła kąta pochylenia lufy. - Jest prawo pięćdziesiąt, dół sto! - zameldował, co Fahrya skwitował potaknięciem. - Ognia! *** Czy to był pocisk artyleryjski? Nie. To niedorzeczne! Jak oni mogli... Drzwi domostw wokół placu Śnieżnego Smoka zaczęły się otwierać. Nawet przez zamknięte okno Sahndyrs słyszał nawoływania wartowników. Z domu stojącego naprzeciw kwatery pułkownika wybiegł nagle biskup Qwentyn. Pewnie wyszedł ze swojej siedziby na kolejną inspekcję, pomyślał Sahndyrs, oceniając intencje przełożonego po ubiorze, a ten miał na sobie gruby płaszcz i rękawice, których przecież nie nakładałby w reakcji na eksplozję. Niemniej...

Drugi grom spadł z nieba. Tym razem pocisk wylądował po drugiej stronie niewielkiego gazonu otoczonego sznurem drzewek, który zdobił centralną część placu. Gruchnął prosto w jedną z kamiennych ław, na których dawni mieszkańcy Opactwa Świętej Esthyry przysiadali w ciepłe dni... Co może ważniejsze, eksplodował pięćdziesiąt stóp od biskupa Qwentyna Preskyta. Okno jadalni rozprysło się od podmuchu fali uderzeniowej, a ułomki lodowych sopli posypały się do wnętrza pomieszczenia razem ze stłuczonym szkłem. Jeden z nich, ostry niczym brzytwa, rozciął prawy policzek Bahstyka Sahndyrsa, ale ten nie zwracał na nic uwagi. Wciąż szumiało mu w głowie po tak bliskim wybuchu, a potem dotarł do niego zduszony okrzyk bólu Lawrynca Hahla... zrozumiał też, że od tego momentu będzie dowódcą dywizji Świętego Fraidyra. *** - Tak! - wrzasnął kapral Portyr. Ze swojego punktu obserwacyjnego nie widział powierzchni placu, ale zobaczył, że drugi pocisk spadł w jego obrębie. Spojrzał więc w dół, na szeregowca czekającego u podstawy pnia. - Idealnie. Przekaż porucznikowi, że tym razem było idealnie! Jedenaście obsad moździerzy skopiowało ustawienia wprowadzone przez ludzi kaprala Khulpepura. Zewsząd napływały meldunki potwierdzające wykonanie tego zadania. A potem... - Ognia! - warknął porucznik Azkhat. *** Kynt Clareyk stał z przechyloną głową, wsłuchując się w gardłowe kaszlnięcia moździerzy. Powieki miał na wpół przymknięte, oblicze skupione, ale tak naprawdę nie koncentrował się na odgłosach kanonady, choć tak mogło się zdawać pozostałym oficerom z jego otoczenia. Nie, w tym właśnie momencie obserwował dzięki przekazom SAPK-ów, gdzie spadają wystrzeliwane zza wzgórz pociski, a w odróżnieniu od kaprala Portyra miał doskonały widok na cały plac i otaczające go aleje. Osobiście wybrał plac Śnieżnego Smoka na cel dla moździerzy plutonu wsparcia ogniowego Azkhata. Oficjalnym powodem podjęcia takiej decyzji było położenie tego miejsca - znajdowało się niemal w samym środku miasta i co więcej, dało się je łatwo namierzyć. Choć oba powody wydawały się niezwykle ważkie, Kynt kazał ostrzelać plac, ponieważ to tam mieściła się kwatera Pryskyta. Wywołanie chaosu i zamieszania - oto dwa najskuteczniejsze sposoby pokonania przeciwnika, a jeśli pierwszy atak sprawi, że wróg zostanie pozbawiony dowództwa...

Tuzin trzydziestotrzyfuntowych pocisków spadł z nieba, ozdabiając plac Śnieżnego Smoka wianuszkiem eksplozji, rozrywając dachy domów, wzniecając pożary Amunicję wypełniono tylko prochem, rezygnując z przeciwpiechotnych zabójczych szrapneli, ale i tak obróciły tę dzielnicę w gruzy, siejąc śmierć i zniszczenie, więc garnizon zareagował tak, jak życzył sobie tego Clareyk. Żołnierze Armii Boga, przekonani, że od najbliższego wroga dzieli ich ze sto mil, wpadli natychmiast w panikę. Kolejne eksplozje niszczyły dachy i ściany, a odziani w łachmany ludzie kulący się wokół ognisk albo śpiący pod kocami, na zwykłych siennikach, zrywali się na równe nogi, czując podmuchy arktycznego powietrza, które wdzierało się wszędzie tam, gdzie przeszły fale uderzeniowe. Tak działo się wszędzie, nie tylko na placu Śnieżnego Smoka. Na wschód i południe od miasta rozstawiono wiele innych moździerzy. Większość z nich to stare M95, ale ich lżejsze pociski przewyższały celnością amunicję nowej generacji, a mniejszą siłę ognia nadrabiano liczebnością. Ostrzeliwano nimi zewnętrzne zabudowania, w których Armia Boga urządziła sobie koszary, a ogniem kierowali zwiadowcy i wysunięte kompanie ósmej brygady. Dachówki wylatywały w niebo, szyby i okiennice były wyrywane, gdy pociski eksplodowały wewnątrz domów, składowane siano - cenniejsze tej zimy na Północnym Haven niż złoto - płonęło, a zewsząd dobiegały krzyki przerażenia i bólu. Niekompletnie odziani ludzie wytaczali się z ognistego piekła prosto na mróz, a jedna trzecia dziewięćdziesiątekpiątek posyłała na miasto pociski odłamkowe, które eksplodowały wysoko w powietrzu, zasypując zatłoczone ulice gradem śmiercionośnych szrapneli. Każdy pluton wsparcia ostrzeliwał wyznaczone wcześniej cele. Obsady moździerzy przesuwały się także co jakiś czas, podchodząc bliżej opłotków i metodycznie niszcząc kolejne dzielnice miasteczka. Pomimo rzezi dowódcom i podoficerom zaatakowanego garnizonu udało się zorganizować i zdyscyplinować część załogi. Sierżanci mający miechy zamiast płuc wykrzykiwali rozkazy, posyłając podwładnych do transzei, na wyznaczone pozycje, które wcześniej wyrąbano w zamarzniętej ziemi. Inni sierżanci i oficerowie - ci bardziej rozgarnięci, którzy zdali sobie sprawę z tego, że jeśli nawet zdołają przetrwać atak, będą się musieli zmagać ze srogą zimą - posyłali ludzi do gaszenia pożarów i ratowania z ognia tego, co zostało po ciepłej odzieży i zapasach. Od wschodniej strony ludzie gnający już w kierunku najdalej wysuniętych okopów - a większość z nich stanowili żołnierze trzeciego regimentu dywizji Świętego Manthyra trafili nagle na silny i niezwykle celny ogień z broni ręcznej. Dwie odziane w białe kombinezony maskujące kompanie snajperów majora Dyasaiyla przedostały się korytem

strumienia i zajęły pozycje strzeleckie niespełna trzydzieści jardów od linii umocnień. Zwiadowcy przyczaili się w głębokim śniegu na kilka godzin, leżąc w całkowitej ciszy i bezruchu do chwili otwarcia ognia przez moździerze. A potem zerwali się na równe nogi, zasypawszy nadbiegającego wroga gradem granatów i ruszając do ataku z bagnetami na pomalowanych na biało karabinach. Okopy były zbyt prymitywne jak na standardy Cesarskiej Armii Charisu. Po pierwsze dlatego, że wgryzienie się w zamarzniętą ziemię było zbyt trudne, a po drugie - i chyba ważniejsze - nie przyłożono się do ich wykonania, ponieważ nikt nie spodziewał się ataku w czasie zimy. A po roztopach Chłopcy Świątyni mieli mieć sporo czasu na przygotowania do walki i na usypywanie wyższych przedpiersi. Więcej wysiłku włożono w przygotowanie schronów rozlokowanych tuż za pierwszą linią, ale tylko dlatego, że pomieszczenia te mogły służyć za dodatkowe, dobrze izolowane baraki dla przydzielonych do nich kompanii piechoty. Nie wznoszono ich jednak z myślą o tym, że natarcie wroga jest już bliskie, nic więc dziwnego, że strzegący ich wartownicy, otępiali od codziennej rutyny, ale też z zimna i głodu, ginęli jak muchy. Wybito ich w pierwszych sekundach ataku, zanim zdążyli się zorientować, że są ostrzeliwani, więc plutony szukających odrobiny ciepła żołnierzy nie zostały ostrzeżone o zbliżającym się zagrożeniu. Ci, którzy gramolili się ze schronów, zostali zasypani gradem kul i zadźgani bagnetami. Nic więc dziwnego, że nawet najodważniejsi z nich, ci, którzy trwaliby na posterunku pod najgorszym ostrzałem, złamali się i panicznie zaczęli szukać ratunku. Nie uciekali jednak ze strachu. Pogubili się po prostu, gdy zostali zaatakowani znienacka. Ginęli dziesiątkami, koszeni ogniem z karabinów snajperskich, inni padali z wrzaskiem pod bagnetami. Ludzie ci umierali, słysząc narastający wciąż ryk eksplozji pocisków moździerzowych. Linia obrony została przełamana. Wróg nie wycofywał się jednak, tylko uciekał. Wielu żołnierzy porzucało broń, żeby nie przeszkadzała im w odwrocie. Inni wracali do schronów, które przed momentem opuścili, by odkryć kolejny poziom czekającego tam koszmaru. Atakujący wrzucali za nimi granaty, zamieniając miejsca mające osłaniać ludzi przed odłamkami w rzeźnię. W czasie gdy wydzielone plutony obu kompanii zajmowały się oczyszczaniem schronów, pozostałe zajmowały okopy. Zwiadowcy wyszukiwali pozycje strzeleckie, nierzadko moszcząc się pomiędzy ciałami poległych. Większość pościągała też wierzchnie rękawice z prawych dłoni, pozostawiając na nich tylko cieńsze osłony, aby móc lepiej operować ryglami zamków i naciskać spusty. Każdy z nich dysponował siedemdziesięcioma nabojami. Jeden dziesięcionabojowy magazynek tkwił w broni, pozostałe sześć znajdowało się w ładownicach u pasów

oporządzenia. Po zajęciu pozycji w okopach niemal wszyscy ułożyli cały zapas amunicji tak, by mieć ją pod ręką. Za nimi do ataku ruszały właśnie cztery kompanie piechoty z drugiego batalionu szesnastego regimentu majora Sethry’ego Ahdymsa. Za nimi posuwały się do przodu plutony wsparcia ogniowego, które przeniosły moździerze na sanie i podwiozły je prawie pod pierwszą linię umocnień, tak by ukryć się za wybrzuszeniami przedpiersi. Dzięki temu mogli reagować szybko i celnie na każde żądanie, co było jedną z podstaw charisjańskiej taktyki. W chwili gdy z kłębów dymu wynurzyły się kontratakujące kompanie czwartego regimentu pułkownika Sahndyrsa, zwiadowcy byli gotowi. Po raz pierwszy w historii Schronienia ludzie użyli podczas bitwy karabinów z magazynkami i zamkami ryglowymi. Efekty tej kanonady były naprawdę niszczycielskie. Pierwsza salwa trafiła w cel, zanim przeciwnicy zrozumieli, co się dzieje. Biegli więc dalej, nie łamiąc szyku isłuchając rozkazów przełożonych. Potrzebowali minuty, by połapać się w sytuacji, by zrozumieć, że giną od ognia karabinowego, a nie rozrywających się wysoko w górze szrapneli. Biegli więc nadal w kierunku okopów, które przestały być schronieniem w chwili, gdy zajął je wróg. Zostali zdziesiątkowani, zanim dotarło do nich, co tak naprawdę się dzieje. Co gorsze, podczas tej minuty poległo nieproporcjonalnie wielu podoficerów i niższych stopniem dowódców. Mimo to zdecydowana większość przypadła w końcu do ziemi bądź wyłamała się z szyku, by ich jednostka przestała być tak dobrym celem. Tylko niewielu żołnierzy zawróciło, by zbiec w panice z pola walki. Spora część próbowała się wycofać w bezpieczniejszy sposób, czołgając się w kierunku drugiej linii umocnień, ale nie należało zapominać, że to właśnie czwarty regiment został niedawno przezbrojony w święte kylmahny. Dwie z jego kompanii ukryły się za nierównościami gruntu, drzewami, murkami i krzewami - za czym kto mógł - i odpowiedziały ogniem, próbując osłonić odwrót towarzyszy broni. Jednostrzałowe, ładowane odtylcowo karabiny nie mogły się równać z charisjańskimi M96, ale były też znacznie wydajniejsze od klasycznych muszkietów, więc ofiary zaczęły padać także po stronie atakujących. Było ich jednak o wiele mniej - nawet jeśli liczyć proporcjonalnie - a podciągnięte bliżej linii frontu moździerze właśnie włączały się do akcji, zasypując obrońców miasta gradem szrapneli. - Wycofywać się! Wycofywać! Nie wiadomo, kto pierwszy wydał ten rozkaz, ale można stwierdzić jedno: zrobił to w samą porę. Zdziesiątkowani strzelcy Kościoła Matki podali tyły, uciekając skokami od

osłony do osłony. Nie przeszkolono ich nigdy w taktyce stosowanej przez Cesarską Armię Charisu, więc tylko własnemu sprytowi i uporowi zawdzięczali, że ten odwrót nie przerodził się w masową ucieczkę, co nie byłoby wcale takie dziwne, zważywszy na skalę chaosu i ponoszonych strat. Żołnierze przystawali co chwila, by oddać strzał i osłaniać biegnących towarzyszy broni, chociaż nikt im nigdy nie powiedział, że tak właśnie powinni się zachować. Liczba ofiar po ich stronie była znacząco wyższa niż w szeregach atakujących, ale gdyby spanikowali, ta różnica mogłaby być jeszcze większa. Niemal połowa z dwustu strzelców czwartego regimentu zdołała dotrzeć o własnych siłach do drugiej linii okopów. Tam natychmiast zajęli stanowiska, rozglądając się czujnie, sprawdzając, ilu ich kolegów poległo podczas walki, wsłuchując się w odgłosy piekła, jakie rozgorzało w mieście za ich plecami. W szeregach nie było zbyt wielu tchórzy, ale nieuchronność nadciągającej porażki niszczyła morale z niewyobrażalną siłą, co widzieli wszędzie wokół. - Przeładować! - rozkazał jeden z ocalałych poruczników. - Trzymać głowy nisko, przeładować i założyć bagnety! Teraz to oni muszą wyjść na otwartą przestrzeń! Ludzie z czwartego posłuchali, nie mieli zresztą innego wyjścia. Minęło pięć minut, potem dziesięć. Minął kwadrans. Mróz kąsał pozbawione odpowiedniej ochrony ciała. Jęki i łkania rannych cichły nadspodziewanie szybko na tym ziąbie. Mordercze bombardowanie wciąż trwało przerywane od czasu do czasu głośniejszymi eksplozjami, gdy pociski trafiały w magazyny amunicji garnizonu - ale z czasem i ono zaczęło słabnąć. Ryk płomieni pochłaniających dotychczasowe schronienia obrońców nasilał się za to z każdą chwilą, podobnie jak wrzaski ludzi uwięzionych w tym płonącym piekle. Te głosy brzmiały jak wołania potępionych smażących się w kotłach samej Shan-wei. Dwadzieścia minut. Pół godziny... Potem w niebo wzbiła się kolejna rakieta sygnalizacyjna Charisjan zwiastująca nadejście jeszcze bardziej zabójczego gradu szrapneli. Gęsty dym i oślepiający żar przeszkadzały obserwatorom armii cesarskiej, ale dzięki wcześniejszym namiarom wiedzieli, którędy przebiega druga linia obrony wroga, a każdy z wystrzeliwanych teraz pocisków eksplodował wysoko w powietrzu, rozsiewając odłamki w promieniu co najmniej pięćdziesięciu jardów. Jedynymi w miarę bezpiecznymi schronieniami były bunkry rozmieszczone w równych odstępach, więc wielu obrońców tam właśnie skierowało swe kroki... a na tym właśnie zależało teraz najbardziej atakującym.

Sygnaliści Cesarskiej Armii Charisu byli lepsi pod każdym względem od podobnych służb w innych armiach, mimo że nadal musieli polegać na komunikacji wizualnej. Gwizdkami i trąbkami zastępowano gońców - choć częściej korzystano też z pistoletów sygnałowych - ale te metody sprawdzały się wyłącznie na relatywnie krótkim dystansie. Inne sygnały dźwiękowe łatwo mogły utonąć w ogólnym zgiełku bitwy, tak samo jak można było łatwo stracić gońców. Niemniej stosowany przez Charisjan system kierowania ogniem był jednym z najbardziej dokładnych, choć także skomplikowanych. Dźwięki i błyski sygnałów ginęły w chaosie wywołanym mrowiem eksplozji, gdy dymy przesłaniały pole bitwy. Pierwszą część operacji łatwo było zaplanować zawczasu, ale kierowanie ogniem na dalszych etapach walki było o wiele trudniejsze i bardziej niebezpieczne, zważywszy na możliwość omyłkowego ostrzału własnych oddziałów. Kynt Clareyk był tego świadom jak nikt inny, ponieważ to on właśnie spędził wiele miesięcy na opracowywaniu nowej doktryny artyleryjskiej. Nalegał w niej na konieczność koncentrowania ognia, aby mieć jak najściślejszą kontrolę nad działaniami podległych mu jednostek, choć wiedział, że nie ma sposobu, który pozwoli mu zapanować nad chaosem w stu procentach. Jego artylerzyści także wpadli na kilka użytecznych rozwiązań. Tam gdzie było to możliwe, obsady moździerzy przydzielano do konkretnych kompanii, a nawet plutonów, by wspierały działania swoich, nie odpowiadając na wezwania innych oddziałów. To znaczyło, że taka broń będzie stała bezczynnie przez większość czasu, ale zmniejszało też znacznie ryzyko ostrzelania pozycji zajmowanych przez sprzymierzeńców. Pomagało to także we wspieraniu ogniowym całego batalionu, a nawet regimentu, dzięki standaryzacji pewnych rozwiązań taktycznych, jak miało to miejsce teraz, gdy drugi batalion majora Sethry’ego Ahdymsa poprosił o pomoc. W takiej sytuacji koncentrowano moździerze ze wszystkich jednostek i przekazywano dowodzenie nimi z oddziałów liniowych na wyższy szczebel. Ustalenie, gdzie i kiedy potrzebne będzie wsparcie, wymagało większego zaangażowania, dlatego opierano się w takich sytuacjach na rakietach sygnałowych, rezygnując z gońców, semaforów i heliografów. Brano również pod uwagę fakt, że niektóre z plutonów mogą nie wziąć udziału w walce ze względu na niemożność odebrania sygnału. Tak więc skupiony ogień wielu jednostek spadł na pozycje zajmowane przez obrońców nie po to, by ich wybić, ale zagnać pod ziemię albo do schronów, gdzie powinni uciec, jeśli mają odrobinę oleju w głowie. Gdy rozpoczęła się nawała ogniowa, charisjańskie kompanie pierwszej linii opuściły okopy. Wykorzystując przyszpilenie wroga, ludzie ruszyli do ataku mocno skuleni, trzymając się blisko ziemi.

Wymagało to idealnego zgrania w czasie. Istniało ryzyko, że wysłane przez piechotę wezwanie do przerwania ognia może zostać przeoczone przez część, a nawet wszystkich artylerzystów biorących udział w tej operacji, więc zarządzono z góry, że ostrzał będzie trwał równo pół godziny. Obowiązkiem piechoty było zajęcie pozycji wyjściowych na czas i czekanie, aż ostrzał zakończy się równie nagle, jak się rozpoczął. Drugi batalion wywiązał się z tego zadania. Garstka oszołomionych bądź rannych obrońców, wciąż leżących w zdemolowanych okopach, nie zrozumiała, dlaczego znienacka zapadła cisza. Niektórzy dopiero po chwili w ogóle pojęli, że zaszła taka zmiana. A wtedy zagrały trąbki i wokół zaroiło się od odzianych na biało żołnierzy, którzy wychynęli ze ściany dymu jak - nie przymierzając - demony Shan-wei. Napastnicy runęli na zaskoczonych Chłopców Świątyni, idąc na bagnety z przejmującym rykiem na ustach, który armia cesarska przejęła od korpusu piechoty morskiej.

.XII. Odlewnia Świętego Kylmahna Syjon Ziemie Świątynne - Dziękuję, bracie Lynkynie - powiedział Rhobair Duchairn z wdzięcznością, ujmując zziębniętymi dłońmi ciężki kubek z gorącą herbatą. Było wczesne popołudnie, jednakże tą zimową porą robiło się już ciemno, szczególnie że za oknami Lynkyna Fultyna znowu padał śnieg. Do tego porywisty wiatr przybrał jeszcze na sile, wyjąc potępieńczo w kominach. Skarbnik Kościoła Matki pomyślał więc, że prawdopodobnie spędzi nadchodzącą noc w jednej z komnat gościnnych Świętego Kylmahna. Nie byłby to pierwszy raz - zresztą chociaż temu miejscu daleko było do luksusów Świątyni, tutejsze komnaty zapewniały przynajmniej ochronę przed szalejącą na zewnątrz pogodą. A coś takiego miało znaczenie w marcu w Syjonie. W gruncie rzeczy właśnie ze względu na pogodę major Phandys, niedawno awansowany na dowódcę jego gwardii przybocznej (a przy okazji także szpieg Inkwizycji i Zhaspahra Clyntahna, mający donosić o jego poczynaniach) chyba już rozkwaterował swoich ludzi na noc. - Ależ bardzo proszę, wasza łaskawość. - Brodaty zakonnik postawił czajniczek na niewielkim palniku spirytusowym stojącym na biurku, sięgnął po własny kubek i odchylił się na oparcie. - Wybacz, że to powiem - podjął po chwili - ale miałem wrażenie, że zaszczyci nas swoją obecnością także wikariusz Allayn. - O ile mi wiadomo, uczyni to. - Duchairn upił łyk gorącej herbaty, posłodzonej obficie miodem, i cmoknął z uznaniem. - Przynajmniej miał taki zamiar jeszcze dzisiaj rano. Biorąc jednak pod uwagę to, co wyprawia pogoda, możemy śmiało założyć, że wikariusz Allayn jednak odstąpi od swych pierwotnych planów. Fultyn skinął głową. Zimy w Syjonie nie miały sobie równych w całym cywilizowanym świecie. To znaczy bywały gorsze w północnym Harchongu, jednakże trudno tamte okolice nazwać cywilizowanymi. W każdym razie tu, w Syjonie, często się zdarzało, że ważne spotkania nie dochodziły do skutku właśnie z powodu opadów śniegu, pokrywy lodowej i wiejących wiatrów. Natomiast rzadkością było, aby wysoki hierarcha Świątyni wyprawił się poza jej przytulne mury, aby odbyć spotkanie z kimś niższej rangi, zamiast wezwać tego kogoś do siebie. Trudno bowiem było oczekiwać, aby ważny sługa Boga narażał się na zimno i wilgoć, ryzykując złamanie nogi, skoro miał tyle ważniejszych

spraw do załatwienia. Fultyn miał jednak świadomość, że wikariusze są różni. Chociaż było dopiero południe, Rhobair Duchairn odwiedzał już drugie miejsce. Pierwsze spotkanie odbył z ojcem Zytanem Kwillem, który zarządzał miejskimi schroniskami dla bezdomnych, a urzędował w biurze z widokiem na jezioro, gdzie wiatr kąsał nawet mocniej niż tutaj. Aby tam dojechać - a mowa o drugim końcu miasta - musiał wstać skoro świt i znając go, z pewnością poświęcił na rozmowę dużo czasu. - Wybacz, wasza łaskawość - odezwał się nagle Fultyn - ale czy jadłeś coś? - Czy coś jadłem? - Duchairn poderwał wzrok i wygiął brwi. - Nie, nie jadłem niczego. - Wzruszył ramionami. - Spotkanie z ojcem Zytanem się przedłużyło, a potem nie mogłem się nigdzie zatrzymać, jeśli chciałem zdążyć na czas tutaj. - Chętnie bym zaczekał, żebyś tylko mógł coś przekąsić, wasza łaskawość! - Fultyn posłał wikariuszowi surowe spojrzenie, po czym potrząsnął głową, wyciągnął rękę i szarpnął za sznur zwieszający się z sufitu. Po drugiej stronie drzwi rozległ się dzwonek, moment później zaś w progu pojawił się sekretarz gospodarza. Nowo przybyły skłonił głowę w geście szacunku dla Duchairna, po czym spojrzał pytająco na Fultyna. - Tak, bracie Lynkynie? - Jego łaskawość nie miał nic w ustach od śniadania, Zhoelu. Co mamy dzisiaj na obiad? - Obawiam się, że tylko zupę z małży - odparł przepraszającym tonem brat Zhoel, okazując niejaki niepokój i zerkając bojaźliwie na wikariusza. - Zupa z małży brzmi wybornie w dzień taki jak dzisiejszy, bracie - zapewnił go hierarcha z uśmiechem. - Pod warunkiem, że dostanę naprawdę dużą miskę. - Jestem pewien, że to da się załatwić, wasza łaskawość! - pośpieszył z zapewnieniem brat Zhoel. - I może nieco świeżego pieczywa? - zapytał tęsknie Duchairn, sprawiając, że sekretarz rozciągnął usta w uśmiechu. - Piekarz właśnie wyjął bochenki z pieca, wasza łaskawość. Jeśli sobie życzysz, mogę podać zupę w wydrążonym chlebie. - Cudownie, bracie Zhoelu. Jeśli jeszcze poczęstujesz mnie wyśmienitym piwem brata Lynkyna, będę w pełni ukontentowany. - Oczywiście, wasza łaskawość! - Brat Zhoel ponownie się ukłonił, a następnie przeniósł spojrzenie na bezpośredniego przełożonego. - A co dla ciebie, bracie? - To samo co dla wikariusza.

- Rozumiem. Sekretarz ukłonił się Fultynowi i zniknął, a Duchairn skierował znów uwagę na zarządcę odlewni. - Skoro już się uporaliśmy z tą pilną sprawą... nawiasem mówiąc, wielkie dzięki, że poruszyłeś ten temat... chyba możemy przejść do interesów. Ponieważ wikariusz Allayn chyba jednak do nas nie dołączy, powinniśmy zacząć bez niego. Jeśli nawet jednak się pojawi, zawsze możemy powtórzyć mu, o czym rozmawialiśmy przed jego przybyciem. Tymczasem bez wątpienia są kwestie, które powinniśmy przedyskutować z punktu widzenia skarbu. - Oczywiście, wasza łaskawość. - Siedzący po drugiej stronie biurka Fultyn skłonił lekko głowę. Nie był aż tak zajęty sprawami odlewni, aby nie móc wygospodarować czasu na spotkanie. Zimą bowiem wszystko w Syjonie spowalniało, produkcji w miejscowych zakładach nie wyłączając. Prawdą też było to, że tej zimy wszystko spowolniło jeszcze bardziej niż w minionym roku. Dostawy węgla i rudy żelaza, które stolica Kościoła Matki gromadziła na potrzeby swoje i przemysłu każdej jesieni, szczególnie od rozpoczęcia świętej wojny, zostały znacząco zmniejszone po tym, jak minionego roku w Republice Siddarmarku wybuchł chaos. W efekcie Fultyn nagle zaczął mieć dużo czasu i mało do roboty, tak że składanie raportów - nawet kolejno najpierw jednemu, a potem drugiemu wikariuszowi - było swego rodzaju odstępstwem od nudy. Poza tym wikariusz Rhobair był niesamowicie inteligentnym człowiekiem. Nie znał się na mechanice ani na rzemiośle, a jednak swoimi pytaniami potrafił nakłonić Fultyna do zadumy nad sprawami, o jakich ten by nawet nie pomyślał w innym wypadku. - Wasza łaskawość - zaczął - jestem świadom tego, że pozornie tutaj, u nas, niewiele się dzieje... - Machnął ręką w stronę szybek okiennych ozdobionych szronem. - Jednakże faktem jest, że udało nam się sporo dokonać, zanim przyszły mrozy. Obecnie zaś w naszych warsztatach praca wre, przynajmniej jeśli chodzi o wymyślanie nowych projektów. Co zrozumiałe, więcej się dzieje w tych miejscach, które całkiem nie zamarzły, jednakże brat Tahlbaht, korzystając ze zwolnionego tempa prac, stara się zmienić warunki pracy w naszych zakładach. Spowolnienie produkcji pozwala mu na poszukiwanie większej wydajności. Każde osiągnięcie przekazujemy semaforami dalej, jeśli tylko pozwala na to pogoda. Z tego, co mi wiadomo, wydajność wzrosła o kolejne trzy do czterech procent, i to nawet w zakładach działających pełną parą. - Możesz mi wierzyć, bracie, że mam tego świadomość. - Duchairn uśmiechnął się

przelotnie. - Świadczą o tym rachunki napływające do skarbca, nawet jeśli listy z frontu tego nie potwierdzają. Zwłaszcza biskup polowy Bahrnabai nie może się was nachwalić. Ja sam, podobnie jak cały Kościół Matka, doskonale wiem, ile zawdzięczamy tobie i porucznikowi Zhwaigairowi. Fultyn uśmiechnął się, słysząc szczery ton przełożonego. Naczytał się tych samych listów od oficerów Armii Boga działających na froncie, jednakże usłyszeć pochwałę z ust kogoś takiego jak wikariusz Rhobair to było coś! - Cóż - powiedział - sam muszę przyznać, że mile mnie zaskoczyły liczby obrazujące poziom produkcji. Są znacznie wyższe, niż się spodziewałem, jeśli mam być szczery. Do tego zestawy konwersyjne sprawują się lepiej, niż można było przewidywać. Wargi Duchairna drgnęły, sugerując kolejny, tym razem szerszy uśmiech. Wprawdzie rozmawiał z Fultynem na ten temat pierwszy raz, ale miał okazję wysłuchać peanów Allayna Maigwaira, który rozwodził się nad modyfikacjami poczynionymi przez Lynkyna w odniesieniu do pierwotnego projektu Zhwaigaira. Genialność złudnie prostego rozwiązania Dohlarian rozpoczęła ten proces, ale efekt finalny był raczej dziełem umysłu Lynkyna niż Zhwaigaira. Porucznik zaproponował zupełnie nowy podajnik jako osobną część, którą nasadzano następnie na tylny odcinek lufy. Był on znacząco szerszy od niej, ale nie tylko dlatego, by łatwiej korzystało się z dokręcanego zamka. Dzięki takim wymiarom uzyskano coś na kształt komory, która miała nieco większy przekrój niż otwór lufowy. Jej rozmiar pozwalał na dociśnięcie kapiszona opuszką kciuka. Ładowanie polegało więc na wsunięciu ładunku do komory i umiejscowieniu go jednym pchnięciem w pozycji do odpalenia. Rozwiązanie to dawało wynalazkowi porucznika większą szybkostrzelność - zwłaszcza w porównaniu do broni ładowanej odprzodowo - ale sam proces pozostał nieco zbyt skomplikowany, nie mówiąc już o takiej niedogodności jak parzenie sobie kciuków o rozgrzany mocno metal. Pierwsze próby na oryginalnym projekcie wykazały jednoznacznie, że dobra szybkostrzelność może zostać osiągnięta wyłącznie w przypadku doskonale wyszkolonych żołnierzy, i dlatego to sam Zhwaigair zauważył, że tu właśnie można by coś ulepszyć. Lynkyn posłuchał go i zaproponował parę zmian, które okazały się równie genialne - a zarazem tak proste - jak oryginalny projekt Zhwaigaira. Zauważył on, że gwint odpowiadający za uszczelnienie zamka styka się z gwintem żłobionym w wewnętrznej części lufy, dzięki czemu nie powinno być problemu z zachowaniem szczelności. Natomiast doszedł do wniosku, że można odciąć tę część zamka, która znajduje się dalej. Albo mówiąc inaczej, lufę można przeprowadzić przez zamek, by naboje można wsuwać w

bardziej naturalnej linii prostej, jak robili to w swoich karabinach heretycy. Tak więc nowy zamek był litym blokiem metalu, w którym osadzano śrubę uszczelniającą i mechanizm spustowy, a sam kapiszon ulokowano od prawej strony. Dzięki takiej konstrukcji broń można było trzymać wygodniej i nie narażać strzelców na urazy barków i nadgarstków, których Zhwaigair obawiał się od samego początku. W efekcie otrzymano znacznie potężniejszą broń. - Szkoda, że nie mamy więcej tych zestawów - kontynuował Fultyn. Uśmiech zniknął z jego twarzy, gdy powrócił myślami do problemów, z którymi się borykał. - Sprawują się lepiej niż broń przerabiana w manufakturach, ale moim zdaniem niewystarczająco dobrze. - Nikt nie osiągnąłby więcej niż ty, bracie. Wikariusz Allayn i ja wiemy o tym doskonale, choć ty możesz mieć inne zdanie na ten temat. - Duchairn pozwolił, by w jego głosie pojawił się cień srogości. - Z korespondencji od biskupa polowego Bahrnabaia mogę wywnioskować, że mamy podobne zdanie na ten temat. Fultyn chciał zaprotestować, ale zmilczał ostatecznie i tylko przytaknął słowom hierarchy. Konwersje wykonywane na zapleczu frontu były jednak mniej wymyślne, zarówno z powodu ograniczonych możliwości produkcyjnych zbrojmistrzów, jak i faktu, że wszystkie podajniki kierowano na linie montażowe nowoczesnych świętych Kylmahnów lub konwertowanych muszkietów, których nie wysłano jeszcze jednostkom z pierwszej linii. Odlewnie produkowały zbyt mało żelaza, by wystarczyło go do dokonania przeróbek wszystkich zrobionych wcześniej karabinów. Ojciec Fultyn mógł więc jedynie rozsyłać do odległych zbrojowni części, takie jak śruby uszczelniające, gwintownice i głowice nacinające, by zbrojmistrzowie dokonywali najprostszych przeróbek. A ci wiercili w pionie i gwintowali istniejące już lufy tak, by śruby uszczelniające pasowały do nich idealnie. Otwory te były jednak zbyt wąskie, by mieścił się w nich ładunek zaprojektowany przez Zhwaigaira, zatem strzelec musiał wkładać kulę i wsypywać za nią luźny proch, przez co drastycznie spadała szybkostrzelność takiej broni. Z drugiej strony dało się posłać w kierunku przeciwnika dwa razy więcej kul niż przed konwersją, gdy muszkiety ładowano odprzodowo. A co jeszcze ważniejsze, żołnierze mogli to robić w pozycji leżącej, niwelując jedną z największych przewag heretyckiej taktyki. - Cieszy mnie to, że biskup polowy podziela twoje zdanie, wasza łaskawość - odparł Fultyn po chwili zastanowienia. - Ale to jeszcze nie oznacza, że ktoś tutaj, w Świętym Kylmahnie, czuje z tego powodu zadowolenie.

- Wiem o tym, niemniej wikariusz Allayn zapewnił mnie, że co najmniej jedna czwarta albo nawet i jedna trzecia starej broni w oddziałach biskupa polowego Bahrnabaia zostanie przerobiona, zanim pogoda pozwoli na wznowienie kampanii. - To prawda, wasza łaskawość. Choć biskup polowy Cahnyr nie będzie mógł pochwalić się podobnymi osiągnięciami. - Fultyn westchnął ciężko. - Zdołaliśmy wysłać mu trochę nowo wyprodukowanej broni, ale było tego zaledwie pięć albo sześć tysięcy karabinów, natomiast wszystkie zestawy modyfikacyjne idą prosto do Armii Sylmahna. Musieliśmy wybierać, a wikariusz Allayn nalegał, by zaopatrywać w pierwszej kolejności biskupa Bahrnabaia. - Wiem. Duchairn rozumiał, dlaczego wybrano takie rozwiązanie. Nie był do końca przekonany, czy mu się ono podoba - a wiedział też, że Allayn Maigwair jest mu przeciwny - lecz obaj musieli pogodzić się z wyborem dokonanym przez samego Zhaspahra Clyntahna. Wedle wszelkich prawideł wojny Armia Glacierheart biskupa polowego Cahnyra Kaitswyrtha powinna zostać zaatakowana wcześniej niż Armia Sylmahna choćby dlatego, że śniegi na Skalistych Szczytach stopnieją o wiele szybciej. Z kolei niedobitki tego drugiego zgrupowania zajmowały pozycje oddalone o dziewięćset mil od Siddaru, a przez Przełęcz Sylmahna wiodła jedyna droga, którą można było zaatakować stolicę republiki. Jeśli Wyrshym zdoła utrzymać zajmowane pozycje, Armia Boga będzie tam gdzie trzeba, by podjąć wiosną niepowstrzymany marsz sił Kościoła Matki. Niestety istniała także możliwość, że Wyrshym zostanie zmuszony do odwrotu. To, co wydarzyło się w Opactwie Świętej Esthyry zaledwie pięciodzień temu, sugerowało, że Charisjanie są zimą znacznie bardziej mobilni, niż zakładano do tej pory. Co gorsza, Świątynia nie dysponowała ani jednym raportem naocznego świadka, ponieważ żadnemu z obrońców nie udało się uniknąć śmierci albo pojmania. Ta klęska sprawiła, że Grupa Czworga zaczęła wątpić w zdolność utrzymania pozycji przez wojska Wyrshyma. Nikt jednak nie wierzył w to, że Clyntahn przyzna się otwarcie do tak poważnych obaw, więc nikogo nie dziwiło, że rozkazał, aby wzmocniono Armię Sylmahna bez względu na to, jak małe miała szanse i jak bardzo będzie brakowało tego sprzętu innym zgrupowaniom. Z drugiej jednak strony Zhaspahr czasami ma rację, napomniał się w myślach Duchairn. Zbyt często posługuje się przeczuciami zamiast intelektem, ale to nie oznacza, że musi się koniecznie mylić. Nawet całkiem rozsądny człowiek widziałby sens w ryzyku, jakim było dalsze wzmacnianie armii Wyrshyma. Strategiczna przewaga była oczywista, a ogromna liczba

żołnierzy pozostających pod jego rozkazami także musiała być argumentem za dozbrajaniem tej formacji czym się da, aby mogła nie tylko przetrwać, ale i obronić zajmowane pozycje. Choć Armia Sylmahna skurczyła się o połowę, to jednak w jej szeregach nadal służyło prawie sześćdziesiąt tysięcy żołnierzy, ale jeśli Wyrshym zostanie zmuszony do odwrotu, straty jego jednostek mogą być nawet większe niż w razie pogromu sił księcia Harless w Marchii Południowej. Dlatego właśnie lepiej stracić Skaliste Szczyty niż Hildermoss, a przecież linie zaopatrzeniowe Kaitswyrtha są w znacznie lepszym stanie. W przypadku natarcia na tamtym kierunku będziemy mogli posłać wsparcie szybciej niż gdziekolwiek indziej. Skoro więc musimy gdzieś zaryzykować - a wygląda na to, że jest to konieczne najsensowniejszym wyborem wydaje się Kaitswyrth. Gdybym tylko mógł bardziej wierzyć w jego zdolności obronne po tym, co ludzie hrabiego Eastshare zrobili minionego lata... Skarbnik Świątyni wzdrygnął się na tę myśl. Maigwair - z tego, co wiedział podzielał jego opinię na temat stanu psychicznego Kaitswyrtha. Niezłomna pewność biskupa polowego została zastąpiona obawami, a nawet lękiem, który kazał mu widzieć ukrywających się heretyków pod każdym liściem i kamieniem. Źle się działo, gdy żołnierze jakiejś armii zaczynali wierzyć w klęskę, zanim padł pierwszy strzał, ale znacznie gorzej było, gdy w defetyzm popadał dowódca. Maigwair już kilkakrotnie próbował usunąć go ze stanowiska, niestety Kaitswyrth nadal cieszył się bezgranicznym zaufaniem Sedryka Zavyra, intendenta Armii Glacierheart, a przez niego samej Inkwizycji, ponieważ wciąż gorliwie pragnął oczyszczenia Republiki Siddarmarku z wszelkiej herezji. Odebranie mu dowództwa skończyłoby się więc przepychankami z Clyntahnem, dla którego gorliwość liczyła się bardziej niż kompetencje. - Jedyną przewagą konwertowania karabinów biskupa polowego Bahrnabaia jest możliwość zwiększenia ich standaryzacji - stwierdził po chwili milczenia Fultyn. Duchairn wyłapał w jego tonie cień rozgoryczenia, mającego zapewne związek z tym, że spora część nowo wyprodukowanej broni szła na potrzeby przezbrojenia harchońskiej armii zimującej wzdłuż kanału Świętego Langhorne’a. - Karabiny są produkowane we wszystkich manufakturach, które miały rusznikarnie, natomiast śruby i gwintownice wysyłane do Armii Sylmahna pochodzą tylko stąd albo ze Świętego Greyghora. Jeśli więc trzeba będzie zastąpić uszkodzoną śrubę, zbrojmistrzowie biskupa nie będą mieli żadnego problemu. Mogą nagwintować sobie własne części zamienne, gdy zmusi ich do tego sytuacja. - Dobrze wiedzieć - przyznał Duchairn z taką dozą zrozumienia, o jaką nawet by siebie nie podejrzewał jeszcze pół roku temu.

Na szczęście brat Lynkyn zdołał mu już dawno wyjaśnić, dlaczego heretycy uzyskali tak wielką przewagę, wykorzystując pasujące do siebie części zamienne. On i porucznik Zhwaigair doszli do podobnych wniosków, każdy na własną rękę, więc od chwili gdy Fultyn wyłożył im wszystko jasno i przejrzyście, Duchairn, Maigwair i Tahlbaht Bryars robili wszystko co w ich mocy, by dorównać wrogowi pod tym względem. I udało im się to parokrotnie. Pierwszym i najbardziej spektakularnym sukcesem było natychmiastowe zwiększenie siły roboczej dzięki dyrektywie Duchairna nakazującej największym zakonom oddelegowanie dwudziestu pięciu procent członków bądź członkiń do prac na rzecz świętej wojny. Wspomniane zakony były największymi pracodawcami na Schronieniu, ale nawet skarbnik Świątyni był zaskoczony tym, jak wielkie masy robotników oddano pod jego rozkazy. A trzeba też nadmienić, że przełożeni klasztorów wyzbyli się najlepszych i najzdrowszych mnichów. Duchairn nie spodziewał się takiego odzewu, wymagającego zazwyczaj specjalnej zachęty ze strony Inkwizycji, dlatego sukces tej akcji naprawdę go zdumiał. Spora część nowych robotników - ku ich wielkiemu niezadowoleniu - została skierowana do latyfundiów zarządzanych przez kwatermistrzów Duchairna, a nawet do obsługi kanałów, najwięcej jednak trafiło do manufaktur. Dłonie wydelikacone wieloletnią pracą biurową (albo brakiem jakiejkolwiek pracy, co było równie częste) musiały stwardnieć, by służyć Kościołowi Matce. Duchairn podejrzewał, że ten wysiłek wpłynie oczyszczająco na dusze przeniesionych braci i sióstr, aczkolwiek był świadom, że niewielu zainteresowanych poparłoby tę tezę. Jedno było pewne: napływ nowej siły roboczej uzdrowił sytuację wielu manufaktur. Robotnicy szybko wciągali się w nowe obowiązki, stając się częścią tak zwanych brygad Bryairsa. Wymyślona w Świętym Kylmahnie idea bardzo szybko dotarła do innych przedsiębiorstw, choć nie obyło się bez oporów. Cech rusznikarzy kontynuował protesty, twierdząc (wbrew danym pokazującym coś wręcz przeciwnego), że zbyt wiele „nowych i niesprawdzonych metod produkcji musi ujemnie wpłynąć na zdolności obronne żołnierzy Armii Boga”. Protest ten poparli członkowie kilku innych cechów, gdy zauważyli, że zmiany niosą ogromne zagrożenie dla prestiżu mistrzów i ich zarobków. Na ich nieszczęście była to jedna z tych wyjątkowych sytuacji, gdy Zhaspahr Clyntahn poparł skarbnika Świątyni i głównodowodzącego siłami Kościoła Matki. Żaden z nowych robotników nie mógł być jednak uważany za mistrza w swoim zawodzie - „rusznikarze” na przykład umieli wytwarzać tylko tę część, którą im zlecono zrobić - ale to akurat pasowało Bryairsowi. Tworzył brygady produkujące części do

karabinów w masowych ilościach, aby inne brygady mogły je na okrągło składać w całość. Żaden z tych ludzi jednak nie byłby w stanie osobno wytworzyć całego karabinu, tak jak to robili starzy mistrzowie, aczkolwiek jeśli policzyć wszystkich robotników zaangażowanych w wyrób części i montaż, okazywało się, że są oni w stanie wyprodukować w tym samym czasie kilkakrotnie więcej karabinów niż wspomniany specjalista korzystający z tradycyjnych metod rusznikarskich. Fultyn i Bryairs, nie czując satysfakcji nawet z tak wielkiego sukcesu, zaczęli nalegać, by wszystkich robotników bez względu na to, gdzie pracują, wyposażyć w identyczne narzędzia i przyrządy pomiarowe, aby produkowali części pasujące do siebie tak jak to tylko możliwe. Te zaś wytwarzano początkowo wyłącznie w zakładach Świętego Kylmahna i Świętego Greyghora, choć każdej dostawie sprzętu do innej manufaktury towarzyszyło kilku mistrzów Fultyna, którzy dbali, by wszystkie części były produkowane zgodnie z obowiązującymi normami. To wymagało czasu, jednakże dawało też pewność, że gdy proces zostanie ukończony, części zamienne produkowane w każdej z manufaktur będą pasowały do karabinów pochodzących z innych źródeł. Niestety Duchairn wątpił, by udało się osiągnąć precyzję heretyków. Produkty Świątyni zbyt często wymagały poprawek, takich jak choćby doszlifowania. W ogólnym rozrachunku jednak był to olbrzymi postęp. Na razie udało się ustandaryzować produkcję w trzech największych manufakturach Syjonu: w Świętym Kylmahnie, Świętym Greyghorze i Świętym Marythcie. Wszystkie podajniki, śruby mocujące i mechanizmy spustowe opuszczające linie produkcyjne wspomnianych zakładów były w pełni wymienne. Broń składana poza Syjonem - czyli jej bezwzględna większość - wciąż musiała być składana z produkowanych na miejscu elementów, ale nowe zestawy konwersyjne wdrażano do produkcji szybciej, niż liczył Duchairn. I choć na razie zakłady Kościoła Matki nie mogły marzyć o takiej precyzji, by dało się wymienić każdą część w każdym karabinie, jak u heretyków, zdołały uzyskać względną standaryzację kilku najważniejszych elementów broni. W tym samym czasie udało im się również przyjąć jeszcze jeden wynalazek heretyków - każda manufaktura zaczęła stemplować produkowaną u siebie broń. Dzięki tej metodzie zbrojmistrzowie jednostek liniowych mogli bez problemu sprawdzić, skąd pochodzi część, którą muszą zastąpić. To z kolei dawało szanse na usprawnienie procesu wyszukiwania części zastępczych, które wymagałyby jak najmniejszej liczby poprawek. - Sądzę... - zaczął wikariusz, ale zamilkł, gdyż w drzwiach pojawił się znowu brat Zhoel. Sekretarzowi Fultyna towarzyszył jakiś konwers pchający przed sobą wózek pokryty

śnieżnobiałym obrusem, na którym ustawiono dwa kufle piwa i dwa nakryte talerze otoczone kawałkami ciemnego pieczywa, serwetami i srebrnymi sztućcami. Bracia ustawili posiłek obok hierarchy, a potem unieśli pokrywy, odsłaniając dwa wydrążone bochny chleba wypełnione zupą z owoców morza, gęstą od świeżej śmietany, ziemniaków i kukurydzy i posypaną tartym serem. O tej porze roku małże mogły pochodzić tylko z puszki, a kukurydza była wyłącznie suszona, ale posiłek i tak pachniał kusząco. Jeden z chlebów trafił na biurko brata Lynkyna, a wózek pozostawiono wikariuszowi. Brat Zhoel wytarł szybkim ruchem maselnice, obrzucił krytycznym spojrzeniem strawę, a następnie pokłoniwszy się uprzednio przełożonemu i Duchairnowi - wycofał się wraz z towarzyszącym mu nowicjuszem tak szybko i cicho, jak się pojawił. - Coś mi się zdaje, że niektórzy z twoich ludzi zrobią wielką karierę w gastronomii, gdy święta wojna dobiegnie końca - rzucił wikariusz, na co Fultyn zareagował głośnym śmiechem. - Pogodzę się z tym, o ile restauratorzy nie spróbują porwać z mojej kuchni brata Khalvyna i siostry Tabthy. Mam nadzieję, że waszej łaskawości zasmakuje ta skromna zupa. Duchairn pochylił głowę, by zmówić cichą modlitwę, potem uczynił znak berła Langhorne’a i sięgnął po łyżkę. Gdy siorbnął ostrożnie odrobinę wywaru, na jego ustach pojawił się błogi uśmiech. - Nie obawiaj się najazdu restauratorów na twoją kuchnię, bracie - powiedział. Osobiście nałożę anatemę na każdego, kto dokona zamachu na twoich ludzi! Ale jeśli chodzi o moją kuchnię... Fultyn przyjął ten - jakże zasłużony - komplement z szerokim uśmiechem i sam wsunął łyżkę do ust. Jedli w ciszy, która wydawała się tym bardziej kojąca, im mocniej wył wiatr za oknami gabinetu. Gdy skończyli, na talerzach pozostały tylko okruchy. Oni sami usiedli prościej, z kuflami w dłoniach, by dokończyć rozmowę. - Czy wasza łaskawość mógłby mi powiedzieć - odezwał się Fultyn - jak odlewnie spoza Syjonu radzą sobie z przyswajaniem nowych technologii? Zadał to pytanie tak smutnym tonem, że Duchairn nie zdołał zdusić uśmiechu mimo niewesołej w końcu sytuacji. Zima nadeszła w tym roku wyjątkowo szybko, więc wiele zakładów na północy Ziem Świątynnych nie zdążyło zbudować nowych pieców. - Prace postępują, dzięki twojej wydatnej pomocy. Były wprawdzie pewne opory, ale mistrzowie odlewnictwa w większości mieli sobie za złe, że sami nie wpadli wcześniej na

podobne pomysły. Jak słusznie zauważyłeś, prawie wszystkie zmiany to tylko ulepszenia procesów, które już znamy. Są sprytne, ale nie radykalnie odmienne, heretycy wpadli na nie po prostu szybciej niż my. Tak więc wikariusz Zhaspahr bez problemu spacyfikował protestujących. Pięć nowych pieców rozpocznie w przyszłym miesiącu wytop w Świętym Gowainie, w zatoce Fairstock w Hayzorze i Malantorze w hrabstwie Malansath, a kilka pięciodni później uruchomimy tuzin następnych w prowincjach Kyznetsov i Shwei. Do maja będziemy mieli też nowe piece w Queirozie, a nawet w Tiegelkampie i Stene. A zaraz po roztopach zaczniemy wprowadzać je tutaj i w innych odlewniach na północy. Jeśli wierzyć raportom moich inspektorów, do końca maja uzyskamy w nowych piecach tyle stali, ile wszystkie odlewnie wyprodukowały w ciągu całego minionego roku. Oczywiście dodatkowo, ponieważ stare piece będą czynne do momentu przełączenia produkcji, więc stali będzie coraz więcej. Nozdrza Fultyna się rozdęły, gdy sapnął z satysfakcją. Duchairn także poczuł ulgę. To właśnie on nakazał stworzenie planów na bazie przejętych od heretyków informacji. A brat Fultyn musiał zdawać sobie sprawę, z jakim lekceważeniem odnoszą się do skarbnika Zhaspahr Clynthan i jego Inkwizycja. Kościół Matka potrzebował wprawdzie jego wizjonerskich umiejętności, ale to wcale nie znaczyło, że strażnik Zakazów patrzy na takie działania przychylnym okiem. Gdyby te plany nie wypaliły... - To oznacza, że możemy zarzucić produkcję opasek na stare armaty - dodał zakonnik po kilku sekundach zastanowienia. - Więcej nawet, przy takich ilościach produkowanej stali będziemy mogli całkowicie zrezygnować z żelaznych dział, podobnie jak uczynili to heretycy. To dobra wiadomość. - Niewykluczone, ale najpierw musimy sprawdzić, czy wszystko działa - ostrzegł go Duchairn. - Tymczasem wikariusz Allayn twierdzi, że artylerzyści, którzy testowali przerabiane armaty, byli nimi zachwyceni. - Większość z nich była - przyznał Fultyn. - Choć nie wszyscy. - Upił piwa i zamyślił się, spoglądając gdzieś w przestrzeń. - Część opasek popękała w czasie testów, więc wychodzi na to, że przy obecnym stanie techniki nie umiemy zakładać ich tak ciasno, jak mi się zdawało. Brat Sylvestrai i ja wpadliśmy na kilka pomysłów, które powinny poprawić tę sytuację, ale bez możliwości odlania kolejnych dział i popracowania nad nimi tutaj, w Świętym Kylmahnie, nie przetestujemy tej metody jak trzeba. - Cóż to za pomysły? - zainteresował się Duchairn. - Brat Sylvestrai zasugerował, że zamiast chłodzić opaski z kutego żelaza od zewnątrz po ich nabiciu na lufy, powinniśmy pompować zimną wodę do środka działa i chłodzić je

od środka podczas nakładania opasek - wyjaśnił Fultyn. - Chodzi o to, by nie przegrzewać samej lufy podczas procesu okuwania. Inny pomysł polega na izolowaniu opasek piaskiem. Dzięki temu zewnętrzne warstwy opaski nie będą stygły szybciej niż te pod nimi, co może być przyczyną zaobserwowanych pęknięć. Uznałem, że brat Sylvestrai ma rację, a gdy sam zacząłem się nad tym zastanawiać, dotarło do mnie, że jeśli wprowadzimy wzmacniane działo w ruch obrotowy, a opaska pozostanie nieruchoma, unikniemy problemów z punktowym stykiem. Ruch obrotowy sprawi, że nie dojdzie do wcześniejszego zakleszczenia się opaski w tylko jednym miejscu i całość przywrze idealnie do lufy. Dzięki temu uzyskamy znacznie wytrzymalsze wzmocnienia, dlatego rozesłałem już odpowiednie polecenia do wszystkich odlewni, w których przerabiamy stare działa. Duchairn kiwał głową ze zrozumieniem. Wątpił, by brat Lynkyn uważał, że słuchający go hierarcha rozumie choć słowo z tej przemowy, i wiele się w tym przypadku nie mylił. To jednak nie miało wielkiego znaczenia, ponieważ wikariusz pojął to, co było najważniejsze. Z jego punktu widzenia - i (był tego pewien) z punktu widzenia Allayna Maigwaira - nowe działa (zwane przez używających ich artylerzystów fultynami, co bardzo, ale to bardzo nie podobało się Clyntahnowi) mogły wystrzelić cięższe pociski na większe odległości. Pierwsze przeróbki wykonano na starych dwunastofuntówkach, które miały ten sam kaliber, ale były jednocześnie dłuższe o stopę od gładkolufowych wersji. Odpalano z nich trzydziestofuntowe pociski, które po ustawieniu lufy pod kątem piętnastu stopni dolatywały nawet na odległość trzech tysięcy pięciuset jardów, czyli dwukrotnie dalej, niż wynosił zasięg zwykłej dwunastofuntówki, a gdy stosowano lżejsze, dwudziestofuntowe pociski, z ładunkiem nieprzekraczającym dwóch i pół funta prochu, osiągano jeszcze lepsze wyniki, posyłając je na odległość czterech tysięcy pięciuset jardów. Przerabiano też cięższe działa polowe, kalibru powyżej sześciu cali, strzelające pociskami o masie do dwustu funtów. W ich przypadku osiągano odległości ośmiu, a nawet dziesięciu tysięcy jardów. Dlatego problemy z pękaniem opasek albo dość jednak rzadkimi przypadkami eksplozji armat nie zaprzątały głów artylerzystów, którym dano okazję do tak wielkiej poprawy efektywności, zwłaszcza że poczuli już na własnej skórze, jak to jest być ostrzeliwanym przez heretyków i nie mogąc im skutecznie odpowiedzieć. Obrona wybrzeży także rozpoczęła przerabianie najcięższej artylerii, co ostatnimi czasy nabrało tempa, ponieważ wrogie kanonierki okazały się całkowicie odporne na ogień zwykłych dział. - Pracujemy także nad niezawodnością amunicji - kontynuował brat Fultyn nieco płaczliwym tonem, nieświadom przemyśleń hierarchy. - Dzięki nowym zapalnikom uzyskaliśmy precyzyjniejszy czas eksplozji, ale użycie nakładek z ołowiu nie dało nam tyle,

na ile liczyłem. Okładzina odpadała z niektórych pocisków, gdy staczały się na dno lufy, no i jeszcze ten problem z jednolitą grubością. W paru przypadkach otulina przeważała z jednej strony, co prowadziło do zmiany kierunku lotu i w efekcie zmniejszało celność. Znalazłem jednak odpowiednie rozwiązanie, to znaczy znaleźliśmy, brat Sylvestrai i ja, ale obawiam się, że może być zbyt drogie. - Dlaczego? Duchairn starał się zadać to pytanie obojętnym tonem, nie okazując obawy, ale zrozumiał, że nie podołał, gdy zobaczył, jak Fultyn mruży powieki. Chyba nawet pojawił się pod nimi błysk niepewności, uznał skarbnik Świątyni. - Wzrost kosztów nie będzie olbrzymi, wasza łaskawość - zapewnił zakonnik. Szczerze powiedziawszy, będzie niższy od wstępnych szacunków przedstawionych przez brata Sylvestraia, choć sądzę, że trzeba będzie wybudować kolejne hale produkcyjne w każdej manufakturze. Wydaje mi się, że powinniśmy porzucić mój projekt ołowiowy i skupić się na wariancie stosowanym przez heretyków. Wydawało mi się, że ołowiane okładziny pozwolą nam uniknąć problemów z ciśnieniem, ale jak widać, podszedłem do tego problemu zbyt optymistycznie. Brat Silvestrai uważa, że możemy pozostać przy hołubionych przez heretyków starych rozwiązaniach, na przykład bruzdowaniu pocisków, i chyba ma rację, ale moim zdaniem żeliwne dodatki albo stalowe, skoro mamy jej mieć niebawem w nadmiarze, podniosłyby koszty produkcji, i to znacznie. Dlatego pomyślałem o wykorzystaniu bardziej elastycznego metalu, na przykład brązu, który rozciąga się pod wpływem temperatury detonowanego ładunku. Uważam, że brąz jest wystarczająco odporny, by nie uległ deformacji i nie złuszczył się jak ołów, zwłaszcza przy zwiększonej masie i mocy używanych ładunków. Z drugiej jednak strony metal ten jest o wiele miększy niż żeliwo, więc przy rozszerzaniu uszczelni bruzdowania bez konieczności wprowadzania w życie pomysłu brata Sylvestraia. A dzięki dodatkowemu uszczelnieniu uzyskamy jeszcze większe ciśnienie gazów wylotowych, co za tym idzie zaś większy zasięg. Poza tym będzie to prostsze niż wprowadzenie do produkcji amunicji guzowanej, nie mówiąc już o zmniejszeniu zużycia żeliwa. - Rozumiem. - Duchairn wbił wzrok we własny kufel. - Nie powiem, by cieszyła mnie perspektywa wydania większych kwot, ale zauważyłem, że twoje wynalazki przynoszą nam więcej korzyści, niż to się z początku wydaje. Porozmawiam więc z wikariuszem Allaynem na ten temat. Jeśli się zgodzi, skarbiec będzie musiał znaleźć potrzebne marki. A dziwnym zrządzeniem losu, dzięki tobie i bratu Tahlbahtowi zaoszczędziliśmy sporo na produkcji nowych karabinów, więc mam w księgach pewne, niespodziewane, nadwyżki.

- Cieszę się, że to słyszę, wasza łaskawość - zapewnił go Fultyn, wolno cedząc słowa - ponieważ chyba znam jeszcze jeden sposób na ich wydanie. - Czyżby? Teraz to Duchairn zmrużył oczy - bardziej jednak z ciekawości niż rozeźlenia. Fultyn przytaknął. - Moi rzemieślnicy zaproponowali kilka alternatyw dla przenośnych dział kątowych stosowanych przez heretyków, ale żadna z nich nie dorównywała dokonaniom wroga. Katapulty sprężynowe spisywały się całkiem dobrze, ale to niezupełnie to, o co nam chodziło. Działa wroga miały o wiele większy zasięg i szybkostrzelność. Z drugiej jednak strony to bardzo cicha broń i bez dymu, który zdradza pozycje baterii. Wikariusz Allayn zapewnił mnie, że to istotne przewagi, ale ja wiem swoje: żaden z rodzajów naszej broni nie dorównuje efektywnością dziełom heretyków. Dlatego tak cieszą mnie wieści o wzroście produkcji stali. Dzięki temu zyskamy możliwość stworzenia dział kątowych, które niewiele będą ustępować konstrukcjom Charisjan. - Przerwał, żeby zaczerpnąć tchu. - Jakiś pięciodzień temu tknęła mnie pewna myśl... Musi istnieć sposób na zapewnienie większej skuteczności pośredniego ognia, że tak powiem z braku lepszego określenia, którym heretycy dziesiątkują naszych ludzi. Coś w rodzaju ich regularnego działa kątowego, ale przenośnego. - O jakiej mobilności mowa? - Będzie mniejsze od przenośnych dział heretyckiej piechoty. A zatem o wiele bardziej mobilne od większości dział polowych. Duchairn zmrużył oczy raz jeszcze, żałując, że nie ma tu z nimi Maigwaira. Podczas ostatniej rozmowy głównodowodzący sił Kościoła Matki nie krył entuzjazmu dla pełnowymiarowych gwintowanych dział kątowych, jakie Fultyn zaprojektował dla Armii Boga. Duchairn wątpił, by te armaty dorównały osiągami dziełom Charisjan, ale Maigwair widział w nich środek pozwalający na wyrównanie szans w walce. Z drugiej strony nie było sposobu, by armia otrzymała znaczące ilości tej nowej broni, dopóki nie zelżeją mrozy, a nawet gdyby było to możliwe, heretycy ze swoją mobilną artylerią kątową i tak mieliby miażdżącą przewagę, co udowodnili Kościołowi Matce w najboleśniejszy ze sposobów. - O czym myślisz, bracie Lynkynie? - zapytał w końcu hierarcha. Zakonnik otworzył szufladę i wyjął z niej dysk, zrobiony chyba z brązu. Przedmiot ten miał ze cztery cale średnicy i był gruby na pół cala. Przewiercono go na wylot w wielu miejscach, nierzadko pod kątem.

- To część heretyckiej rakiety, wasza łaskawość. - Fultyn położył dysk na blacie i przesunął go w kierunku Duchairna. - Jeden z agentów Inkwizycji zdołał zdobyć jakimś cudem kilka nowych wynalazków wroga, w tym tak zwane rakiety sygnałowe, czyli to cudactwo, którym oświetlono pozycje jednostek biskupa polowego Cahnyra nad rzeką Daivyn. Ustaliłem, że górna część korpusu rakiety została wypełniona środkiem, którego składu nie znamy, i nakryta czymś w rodzaju poskładanego parasola. Poeksperymentowałem trochę z tą rakietą i jestem niemal pewien, że ów parasol służy do spowolnienia opadania palącej się rakiety. Działa to mniej więcej jak nasiono dmuchawca. Ale nie to jest najciekawsze w tym projekcie - kontynuował, ostrożnie dobierając słowa, aby Duchairn nie pomyślał przypadkiem, że słowo najciekawsze oznacza fascynujące. Tego ostatniego inkwizytorzy nigdy by mu nie wybaczyli, ponieważ tyczyło się demonicznego wynalazku tych przeklętych heretyków. - A co w takim razie? - zapytał wikariusz równie ostrożnym tonem. - Od czasu gdy o nich usłyszałem, zachodziłem w głowę, jakim cudem wszystkie latają tak stabilnie. Modele, które wykonaliśmy, kopiując charisjańską technologię, bardzo często zachowywały się w całkowicie nieprzewidywalny sposób. Niektóre latały w kółko, by koniec końców spaść dokładnie tam, skąd zostały wystrzelone. Z początku sądziłem, że może nasz proch pali się inaczej niż te ich mieszanki, bo to mogło znaczyć, że siła ciągu będzie bardzo nierówna, ale byłem też przekonany, iż to tylko część problemu. Gdy jednak przyjrzałem się temu - zakonnik postukał palcem w leżący na blacie dysk - zdałem sobie sprawę, z czym mam do czynienia. Ta płytka skupia i ukierunkowuje przepływ gazów napędzających rakietę. Dzięki niej strumień jest uregulowany, co więcej, nadaje rakiecie ruch obrotowy, jak gwint pociskowi w lufie. Teraz jestem niemal pewien, że to dzięki temu ich rakiety są stabilniejsze niż nasze. - Nadal nie rozumiem, o co ci chodzi, bracie. - Duchairn podniósł dysk i zważył go w dłoni. Był ciężki, ale i tak o wiele za lekki na przedmiot mający tak ogromne znaczenie. - Chodzi mi o to, wasza łaskawość, że jeśli się nie mylę i jeśli uda nam się skopiować to rozwiązanie, będziemy w stanie produkować własne rakiety... Służące nie tylko do sygnalizacji. Wiem, jak ważna jest sygnalizacja i oświetlanie pola walki, ale ja mówię o prawdziwej broni. Nakreśliłem projekt rakiety o przekroju pięciu cali i choć moje obliczenia są mocno przybliżone, ponieważ nie miałem możliwości ich sprawdzenia na modelach, jestem pewien, że dałoby się załadować do nich co najmniej dziesięć funtów prochu i odpalać je na odległość od sześciu do dziesięciu tysięcy jardów. A może nawet jeszcze dalej. Rakiety takie miałyby dwie do trzech stóp długości i ważyłyby po

dwadzieścia pięć do trzydziestu funtów, więc każdy żołnierz mógłby unieść nawet trzy albo cztery sztuki. To broń jednorazowego użytku, rzecz jasna. Korpusy można jednak wykonywać z drewna, co uczyniłoby je o wiele tańszymi od zwykłej amunicji do dział. Może się mylę, ale gdybyśmy nawet musieli robić je z żelaza, i tak zużywalibyśmy go mniej niż w przypadku pocisków artyleryjskich, nie mówiąc już o oszczędnościach czasu i nakładów pracy. - Hm - mruknął Duchairn. - Jak celne mogą być te rakiety? - Jeśli dobrze rozszyfrowałem, do czego służą te otwory - odparł Fultyn, wskazując na dysk w dłoni hierarchy - uda nam się wyprodukować rakiety nie gorsze od charisjańskich, chociaż na pewno nie będzie można ich traktować jako broni precyzyjnej, wasza łaskawość. Indywidualnie będą o wiele mniej celne niż ostrzał z nowych dział kątowych. Niemniej ich siła rażenia będzie wielokrotnie większa, a możemy ich wyprodukować mrowie w cenie jednego działa. Dzięki temu da się je wykorzystywać masowo, a jeśli odpalimy w kierunku każdego celu dwadzieścia czy nawet trzydzieści rakiet, zniszczymy wszystko na danym terenie mimo braku celności. Ta wada może okazać się całkiem przydatna, jeśli weźmiemy pod uwagę, że pozwoli nam na ostrzeliwanie większego terenu. Wyobraźmy sobie, że odpalamy sto takich pocisków przeciw armii heretyków na otwartej przestrzeni... - Gdy Fultyn zawiesił głos, Duchairn z trudem opanował dreszcz, który nie miał nic wspólnego ze śnieżycą szalejącą za oknem gabinetu. Wystarczyło wyobrazić sobie, o czym zakonnik mówi. Hierarcha nie podołał temu wyzwaniu, ale paradoksalnie, bardzo się z tego ucieszył. - Widzę, bracie Lynkynie, że wyniosłem sporo korzyści z dzisiejszej wizyty w Świętym Kylmahnie - rzucił po chwili, odkładając dysk na blat biurka. - To temat, o którym chętnie podyskutuję z wikariuszem Allaynem. A i twoja obecność przy tej rozmowie może okazać się konieczna. - Oczywiście, wasza łaskawość - wymamrotał Fultyn, chowając dysk do szuflady i szybko ją zamykając. W jego głosie pojawiła się dziwna nuta, a gdy spojrzał w kierunku Duchairna, ten zrozumiał w lot, skąd się wzięła. Myślał nad tym dłużej niż ja. Nic więc dziwnego, że umie sobie lepiej wyobrazić, co takie rakiety mogą zdziałać... i nie podoba mu się to tak samo jak mnie. Dziwne, dodał zaraz w myślach. Inkwizycja będzie miała pewnie spore zastrzeżenia do tego projektu, skoro został on skopiowany z piekielnego wynalazku heretyków, niemniej wyda zgodę choćby dlatego, że jedyny człowiek w Syjonie, który nie zadrży,

słuchając zakonnika - ponieważ spodoba mu się wizja rzezi, jaką ta w gruncie rzeczy heretycka broń uczyni - stoi na czele rzeczonej instytucji. O tak, Allayn i ja nie będziemy mieli żadnego problemu z przekonaniem Zhaspahra do pokochania tej broni... bez względu na to, ilu dyspens będzie trzeba udzielić.

.XIII. Rzeka Daivyn Dwanaście mil na wschód od Stantynu Prowincja Skaliste Szczyty Republika Siddarmarku Podmuch wiatru przemknął nad skutą lodem powierzchnią rzeki Daivyn, wprawiając w skrzypienie bezlistne gałęzie drzew, a był tak ostry, że zdołałby skraść oddech posągowi. Aczkolwiek może to za dużo powiedziane, stwierdził w duchu Zhasyn Cahnyr. Było nie było, temperatura oscylowała w granicach kilku stopni poniżej zera, dzięki czemu pogoda wydawała się znośniejsza niż w paru minionych pięciodniach. A jednak było wystarczająco zimno, aby stary arcybiskup, który widział w swoim życiu ponad siedemdziesiąt pięć zim, czuł w płucach ukłucia lodowych ostrzy. Cahnyr jechał w środku eskorty, jego zdaniem większej niż potrzeba. Chociaż oczywiście nikt nie zasięgał jego opinii w tej sprawie. Nie po tym, jak nieomal dał się zabić zeszłej zimy. Mógł sobie wykazywać, w jak dużym stopniu sytuacja uległa zmianie, o ile bezpieczniejsze jest Glacierheart wraz z przyległymi rejonami prowincji Skaliste Szczyty, a nawet że lojalistyczni rebelianci zostali zmuszeni do przyczajenia się - to znaczy ci, którzy nie zostali wybici do nogi. Nikt mimo to nie zamierzał puścić w niepamięć poprzedniego niefortunnego przypadku, w którym o mało stracił życie przez swoją niefrasobliwość i nadmierny optymizm; wszyscy jego strażnicy - ehm, to znaczy lojalni podwładni - bez cienia nieśmiałości przypominali mu na każdym kroku, jak chętnie Inkwizycja ucieka się do skrytobójstwa. Tyle dobrego z jego punktu widzenia, że powoławszy się na swój autorytet sługi Bożego, zdołał wykręcić się od podróży w ciągnionych przez śnieżne jaszczury saniach, po czubek nosa okryty futrami, pledami i szalami, a w dodatku otoczony przez gęsty kordon gwardzistów. Co, musiał ostatecznie przyznać sam przed sobą w najgłębszej skrytości ducha, nie byłoby takim znów najgorszym rozwiązaniem, czy to w obliczu skrytobójców, czy nie. Choćby dlatego, że w tej chwili, dodał chmurnie, nie jestem w stanie ocenić, czy tyłek mam tylko zmarznięty, czy już przylutowany zimnem do siodła. Na tę ostatnią myśl skrzywił się paskudnie, choć grymas ten pozostał dla otoczenia tajemnicą, a to za sprawą grubej, tkanej gęstym ściegiem chusty z jaszczurzego runa, która opatulała mu twarz po same oczy. Chusta wyszła spod ręki Samanthy Gorjah, która też

osobiście owinęła nią jego szyję i zatknęła rogi za parkę, zanim pozwoliła mu opuścić Tairys. No, przynajmniej tym razem zdołał ją przekonać, aby nigdzie się nie ruszała... aczkolwiek musiał się uciec do argumentu, że czwórka jej dzieci dołączyła do niej latem i że właśnie nosiła w łonie piątego potomka. Niesłychaną nieroztropnością byłoby w jej wypadku wypuścić się w daleką podróż w takim stanie. Owszem, czuł z tego powodu wyrzuty sumienia, jednakże były one nieuniknione, skoro wszyscy dokoła traktowali go bez skrupułów. Nie można było powiedzieć, aby wyprawił się w drogę bez ochrony. Po jego lewej jechał bowiem Gharth, mąż Samanthy, a po prawej brat Laimuyl Azkhat, niezwykle uzdolniony członek zakonu Pasquale i uzdrowiciel, który choć był o dobre trzydzieści lat młodszy od Cahnyra, miał nad nim pełnię władzy, i to pomimo faktu, że zaliczał się tylko do laikatu, podczas gdy sam Cahnyr był wyświęconym arcybiskupem, ni mniej, ni więcej drugim co do rangi w episkopacie Republiki Siddarmarku. Osobiście Cahnyr wychodził z założenia, że zarówno rubinowy pierścień na palcu lewej ręki, jak i szeroka pomarańczowa kokarda zdobiąca jego czepiec powinny zapewnić mu chociaż minimum kontroli nad własnym losem. Och, przestańże narzekać! - upomniał się w duchu. Twoje położenie mogłoby być znacznie gorsze, ty stary zrzędo. Poruszył wargami ukrytymi pod chustą, wspominając słowa, które Byrk Raimahn wypowiedział do niego minionej wiosny. Epitety wygłoszone przez Sailysa Trahskhata przy okazji zasadzki na Zielonej Hali, która omal nie zakończyła się dla niego z fatalnym skutkiem, były jeszcze barwniejsze i... bardziej zasłużone. Bardzo możliwe więc, że jego podwładni nie byli aż tak nierozsądni, jak mu się wydawało. A jeśli nawet wydawało mu się dobrze, jako syn Kościoła winien przyjąć tę pokutę bez szemrania. Uzmysłowił to sobie właśnie wtedy, gdy komicznie wyglądająca kawalkada pokonywała ścieżynkę biegnącą wzdłuż rzeki, mając za sobą sanie towarowe, które ślizgały się dołem, po zamarzniętej powierzchni Daivyn. *** - Nie było potrzeby, abyś pojawiał się osobiście, wasza eminencjo. Mogłem przekazać ci raport za pomocą semaforów bądź za pośrednictwem wyvern. Z jakiegoś powodu arcybiskup Zhasyn nie był zdziwiony, że usłyszał te słowa z ust Ahlyna Symkyna. Wyrobił sobie opinię na temat tego przysadzistego, siwowłosego generała, jak tylko opuścił stanowisko dowódcy trzeciej dywizji i przejechał przez Tairys, aby objąć dowodzenie Armii Daivyn. Obecnie tylko upewnił się w tej opinii, stanąwszy

znów oko w oko z Chisholmczykiem, który przyglądał mu się spojrzeniem mówiącym: „szanuję cię, ale nie powinieneś szlajać się bez obstawy”, jakiego wcześniej zaznał od Fraidmyna Tohmysa, swego wieloletniego lokaja, ilekroć wspominał, że chciałby zobaczyć front na własne oczy. - Tak, synu - odparł spokojnie arcybiskup. - Nie wątpię, że mogłeś to zrobić. Tak się jednak składa, że ciężko jest udzielać ostatniego namaszczenia i nieść otuchę chorym na odległość... Twarz Symkyna poczerwieniała nieco, on sam zaś skłonił lekko głowę w uznaniu tego argumentu. Cahnyr nie miał jednak cienia wątpliwości, że skrucha generała nie potrwa długo. Dlatego postanowił kuć żelazo póki gorące. - Skoro jednak już tu jestem - podjął hierarcha - chciałbym dokonać inspekcji linii frontu i spotkać się z jak największą liczbą żołnierzy. - Dotknął berła i spojrzał Symkynowi prosto w oczy. - Przynajmniej tyle mogę zrobić dla tych ludzi, którzy o chłodzie i głodzie bronią moich owieczek. Możesz mi wierzyć, generale, że po ostatnich wydarzeniach mieszkańcy Glacierheart wiedzą, ile wam zawdzięczają. - Oczywiście, eminencjo. Chętnie zapewnię ci przewodników... i eskortę... gdziekolwiek zechcesz się udać. W granicach rozsądku, rzecz jasna. Cóż, tak jak się spodziewałem, skrucha była tylko przelotna, pomyślał kwaśno Cahnyr. Zastanowił się, czyby nie stanąć okoniem. Przebył ponad trzysta mil, aby odbyć tę wizytę, z czego pokonał więcej niż sto pięćdziesiąt mil, zanim w ogóle dał znać generałowi o swoim planowanym przybyciu. Stało się tak nie bez przyczyny. Cokolwiek by Symkyn mówił teraz, Cahnyr nie miał wątpliwości, że gdyby zdradził się ze swoimi planami wcześniej, generał znalazłby tysiąc powodów, aby kazać mu zawrócić i ukryć się znowu w Tairys. Co więcej, z tego, co Cahnyr wiedział już o Charisjanach i Chisholmczykach, Symkyn był gotów wysłać w tym celu zbrojny oddział, który by uprzejmie, acz stanowczo wprowadził jego słowa w czyn. W tych okolicznościach zdecydowanie rozsądniej było postawić na swoim choćby w ograniczonym zakresie. Poza tym, jak tylko uwolni się spod ręki Symkyna, będzie mógł nakłonić oddelegowanego do jego eskorty kapitana straży, aby ten zabierał go wszędzie, gdzie tylko zapragnie. Bycie kruchym, siwowłosym, przypominającym świętego, diabolicznym starym duchownym miało jednak swoje dobre strony... Jakkolwiek twardzi byli generałowie, z którymi miał do czynienia. - Dziękuję, synu - rzekł łagodnym tonem. - Jestem pewien, że ty wiesz najlepiej.

Symkyn posłał mu sceptyczne spojrzenie, a Cahnyr nie musiał patrzeć na ojca Ghartha, aby się domyślić, że jego sekretarz i pomocnik w jednej osobie przewrócił oczyma, wznosząc je do nieba. - Tymczasem - podjął Symkyn - powinniśmy chyba ulokować waszą eminencję w jakimś ciepłym miejscu i nakarmić. Po posiłku i krótkim odpoczynku osobiście przekażę ci, eminencjo, wszystkie nowiny. - Cudowny pomysł, synu. Bardzo dziękuję. *** Cahnyr powitał gorącą zupę, świeże pieczywo i mocną herbatę z nawet większym entuzjazmem, niż się spodziewał. Wszystko stanowiło znaczącą różnicę dla okrojonych racji, którymi wraz ze swymi owieczkami żywił się minionej zimy i wiosny. Oczy arcybiskupa pociemniały na wspomnienie, ilu wiernych sczezło z powodu zimna i głodu... i ilu z nich było wciąż dziećmi. Ludzie ci zapłacili najwyższą cenę za lojalność względem Republiki Siddarmarku i lorda protektora - a także Zhasyna Cahnyra. Nawet on nie miał pewności, czy jest wart tej ceny. Jednakże obecnie sytuacja przedstawiała się znacznie lepiej. Lord protektor Greyghor i jego charisjańscy sojusznicy poruszyli niebo i ziemię, aby przewieźć kanałami i rzekami żywność z Siddaru. I choć zbyt wielu rolników i górników z Glacierheart bądź straciło życie, bądź zostało wcielonych do armii, to wszyscy rodacy arcybiskupa byli twardzi, odporni, uparci i nawykli do stawiania czoła przeciwnościom. Wbrew wszystkiemu zdołali obsiać pola i wydobyć węgiel, a tego roku na szczęście zostały im oszczędzone podjazdowe ataki rebeliantów, jak również oddaliło się ryzyko inwazji z zewnątrz. Kamienista ziemia w podzięce za ich poświęcenie obrodziła żyźniej niż zazwyczaj. Wychudzone twarze - w tym policzki Cahnyra - znowu się zaokrągliły, dzięki czemu hierarcha nie czuł przemożnych wyrzutów sumienia, ilekroć zasiadał do solidniejszego posiłku. Zjadł ostatnią łyżkę zupy i odchylił się od prostego drewnianego stołu, rozkoszując się ciepłem kubka z herbatą w rękach. Splatając ciaśniej palce, rozejrzał się wokół siebie. Był pewien, że jego obecność pozbawiła miejsca przy tym stole jakiegoś pułkownika albo majora, i choć bardzo tego żałował, wiedział, że nie byłby w stanie przekonać Symkyna, aby zorganizował jego pobyt inaczej. I chyba dobrze, bo w przeciwnym razie zarówno Gharth, jak i brat Laimuyl dostaliby apopleksji, gdyby nagle zaczęła być mowa o tym, że zamieszka w jednym z namiotów dostarczonych przez Charisjan, a używanych w czasie podróży tutaj. Wprawdzie namioty zapewniały więcej ciepła niż kryjówka, z której

wszyscy trzej uciekli przed Inkwizycją, ale wątpił, aby ktokolwiek chciał słuchać jego argumentów. Jego obecna kwatera okazała się przytulniejsza od ostatniej sadyby, a on sam nie miał nic przeciwko jej wygodom. Komnata wchodziła w skład baraków wzniesionych z okorowanych, ociosanych i uszczelnionych belek, które szczęśliwie nie przepuszczały wiatru, a do tego były zwieńczone gęstą strzechą chroniącą przed podmuchami powietrza i opadami. Kiedy ktoś zapukał lekko do drzwi, Cahnyr poderwał się zaskoczony, po czym zaraz wyprostował się na krześle, odstawiając kubek na blat. - Wejść! - zawołał. Drzwi otworzyły się na tyle, aby Gharth Gorjah mógł włożyć w szczelinę głowę. - Przyszedł generał Symkyn, jeśli jego eminencja jest gotów go przyjąć. - Oczywiście! - Cahnyr podniósł się z miejsca. - Proszę dalej. Gorjah skinął głową i znów zniknął za progiem. Moment później pojawił się znowu, tym razem wpuszczając za sobą Symkyna, któremu towarzyszył młody kapitan z mapą pod pachą i jakiś cywil, będący wiekiem równo pomiędzy oboma oficerami. Cahnyr wyciągnął rękę, a Symkyn pochylił się, aby ucałować jego pierścień, po czym szybko się wyprostował. - Dziękuję, że zechciałeś mnie przyjąć, wasza eminencjo. - Ależ nie. To ja dziękuję, że zechciałeś złożyć mi wizytę, generale. - Cahnyr uśmiechnął się blado. - Jestem pewien, że nie brakuje ci ważniejszych zajęć. - Nie mam ich tyle, ile można by myśleć, eminencjo. - Tym razem to on się uśmiechnął. - Odkąd armia zaczęła zimować, jej głównodowodzący nie ma zbyt wiele do roboty. Chyba że nazywa się baron Zielonej Doliny... Z tym ostatnim zdaniem uśmiech generała nieco skwaśniał, jednakże Cahnyr skinął głową ze zrozumieniem. Doskonale wiedział, do czego Symkyn zmierza, i raczej popierał obecne, bez wątpienia nieprzychylne myśli Chisholmczyka na temat barona Zielonej Doliny. Nie chodzi o to, że ów miał coś przeciwko rzeczonemu baronowi - w istocie ci dwaj byli bliskimi przyjaciółmi. Niestety trzeba było zhierarchizować potrzeby jednostek. Cahnyr w żadnym razie nie miał duszy wojskowego, wszakże z przykrością zaznajomił się z ponurą rzeczywistością kampanii wojskowych, ich logistyki i... zimowej pogody. Był szczerze zdumiony tym, że Cesarska Armia Charisu jest w stanie przerzucać sprzęt i ludzi w samym środku surowej zimy, aczkolwiek nawet on zdawał sobie sprawę, że i Imperium Charisu nie jest w stanie prowadzić dwu ofensyw równocześnie. Dlatego armia Symkyna

zimowała, podczas gdy armia barona Zielonej Doliny ruszyła wprost na Armię Sylmahna. Musiało to być szczególnie dotkliwe dla Symkyna, zważywszy na to, że książę Eastshare, posiadając mniej niż ćwiartkę obecnego stanu osobowego Armii Daivyn, odparł Armię Glacierheart na ponad dwieście mil. Zanim Symkyn zdążył wzmocnić dwie osamotnione brygady - jedną charisjańską i jedną składającą się z uzbrojonych w karabiny zawodowych żołnierzy Republiki Siddarmarku - jak również milicję, którą książę Eastshare pozostawił, aby miała oko na zdemoralizowanych podwładnych Cahnyra Kaitswyrtha, pogoda zmieniła się drastycznie, uniemożliwiając jakąkolwiek nową ofensywę. Podwładni Kaitswyrtha mieli znacznie gorzej niż ludzie Symkyna, aczkolwiek nie tak źle jak Armia Sylmahna pod dowództwem biskupa polowego Bahrnabaia. W dodatku zdążyli poprawić swoje położenie, zanim nastały mrozy. - Proszę, siadajcie wszyscy - rzekł zapraszającym tonem Cahnyr. Wskazał na trzy krzesła ustawione wokół stołu, lecz nie zdziwił się, gdy tylko Symkyn skorzystał z jego zaproszenia. Młody, złotowłosy kapitan dalej stał wyprostowany u prawego boku generała, podczas gdy cywil - niższy od obu Chisholmczyków - trzymał się jego lewego boku, z lekka się uśmiechając. Miał ciemne włosy i śniadą cerę, czym różnił się od Charisjan, jednakże jego oczy były niebieskie i nawet ciemniejsze niż u kapitana. - Proszę pozwolić, że przedstawię swojego adiutanta. Oto kapitan Wytykair, wasza eminencjo. - Symkyn wskazał na kapitana, który schylił się i ucałował pierścień Cahnyra. A to jest seijin Ganieda Cysgodol, jeszcze jeden z kompanów seijina Merlina i seijina Ahbraima. - Wasza eminencjo - mruknął Cysgodol, pochylając się nad pierścieniem. - To dla mnie zaszczyt. - Cała przyjemność po mojej stronie, seijinie - odparł z powagą Cahnyr. Aż nadto dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że zarówno on, jak i madame Pahrsahn zawdzięczali swoje przeżycie innym seijinom, aczkolwiek ten konkretny zdawał się jakiś niepozorny, przynajmniej w porównaniu z opowieściami o Merlinie Athrawesie i Ahbraimie Zhevonsie. W istocie, przy obu Charisjanach jawił się nad wyraz drobny, choć nie dało się o nim powiedzieć: kruchy. - Wszystko wskazuje na to, że zjawiłeś się w samą porę, eminencjo - podjął Symkyn. Nie miałem pojęcia, że seijin Ganieda jest w okolicy. Jak wiadomo - generał uśmiechnął się blado - seijini pojawiają się i znikają wedle własnego uznania. Czy też raczej wedle potrzeb otoczenia. W każdym razie seijin Ganieda przynosi nam najświeższe wieści na temat ruchów armii Kaitswyrtha.

- Ach tak? - Cahnyr przechylił głowę, unosząc jedną brew w stronę seijina. - Tak, wasza eminencjo - potwierdził Cysgodol, którego nazwisko było równie wydumane, jak wszystkich innych seijinów, o jakich kiedykolwiek słyszał. Głos miał w rejestrze przyjemnego tenoru, w którym pobrzmiewał akcent Marchii Zachodniej. - Nie mam do zaraportowania większych zmian, jednakże dobrze mieć oko na biskupa polowego. - Pokazał zęby w uśmiechu jeszcze bledszym niż generała przed chwilą. - Książę Eastshare dał mu nauczkę, jeśli chodzi o maniery, jeszcze w zeszłym lipcu, i wolimy się upewnić, że nie zdążył tego do tej pory zapomnieć. - Też mam taką nadzieję - odparł Cahnyr. - Aczkolwiek z wieści, które docierały do mnie w Tairys, wywnioskowałem, że od minionego lipca jednak odzyskał nieco pewności siebie. - Zgadza się - potaknął Symkyn. - Jednakże „trochę” pewności siebie to nie to samo co „wiele” pewności siebie, prawda, eminencjo? Do tego jego podwładni są nawet lepiej od niego świadomi, jakie rany zadał im książę Eastshare. - Potrząsnął głową. - Napędził im strachu, jak to ujął baron Zielonej Doliny, i ten strach nadal ich prześladuje. Jestem pewien, że tylko przybierze na sile, gdy znów spotkają nacierających Charisjan. - Generał ma rację, eminencjo - włączył się pewnym tonem seijin. - Kaitswyrth właśnie skończył przegrupowywać swoje siły. Rozwiązał trzy dywizje i przeniósł służących w nich żołnierzy do uzupełnienia innych regimentów. Trzeba także przyznać, że pomimo złej pogody jego logistyka ma się znacznie lepiej niż ta Wyrshyma. Zyskał posiłki, zarówno w ludziach, jak i w sprzęcie, nawet jeśli nasze źródła twierdzą, że nie dostał odpowiednio dużo nowych karabinów. I chociaż jego sytuacja nie przedstawia się równie różowo jak sytuacja generała Symkyna, to jednak daje radę karmić swoich ludzi przyzwoicie. - Tak, tak - warknął Symkyn. - Do tego jego okopy sprawią, że muszkieterowie będą o wiele bardziej użyteczni, niż gdyby musieli działać na otwartej przestrzeni, gdzie moglibyśmy się z nimi łatwo rozprawić. Poza tym miał dość czasu, aby znaleźć sobie porządne zimowe kwatery. Zdaniem seijina w dalszym ciągu traci ludzi z powodu odmrożeń, aczkolwiek nie aż tylu, ilu traci Armia Sylmahna. - Skrzywił się. - No, nie życzę odmrożonych członków nikomu, przynajmniej w normalnych okolicznościach, jednakże nie da się ukryć, że mam na pieńku z lojalistami Świątyni i jakoś niespecjalnie im współczuję, nawet jeśli tak nakazuje Pismo. - Obawiam się, że to samo plami moje sumienie, generale. W głosie Cahnyra dał się słyszeć szczery żal. Pismo uczyło, że archaniołowie gardzą

hipokryzją, a tak się składało, że arcybiskup miał przyjemność poznać Mahrtyna Taisyna, zanim ów charisjański brygadier pomaszerował prosto w objęcia śmierci, broniąc Glacierheart. Był to oddany i dzielny mężczyzna, który oddał życie - swoje - swoich podwładnych - w obronie niewinnych, do czego zachęcało Pismo. Po tym wydarzeniu Cahnyr nakazał codzienne msze w intencji duszy poległych, które miały być odprawiane w katedrze w Tairys. Arcybiskup był wstrząśnięty, lecz bynajmniej nie zdumiony odkryciem, ile satysfakcji mu sprawiła wiedza na temat tego, jak wielu inkwizytorów będących świadkami masakry ludzi Taisyna ucierpiało od kary nałożonej na nich przez Cayleba i Sharleyan panujących w Charisie. Do tego od tamtej pory zdążył odkryć, że Symkyn zna również Taisyna, i to co najmniej tak dobrze jak barona Zielonej Doliny... co w swoim czasie okaże się niekorzystne dla Armii Glacierheart. - Eminencjo - podjął generał - największy problem polega na tym, że Kaitswyrth nie bez powodu wybrał akurat to miejsce na zimowanie. Wycelował dwoma zgiętymi palcami w kapitana Wytykaira, który na gest przełożonego rozwinął trzymaną pod pachą mapę. Ukazywała ona więcej szczegółów na temat położenia obu armii, niż Cahnyr kiedykolwiek widział. Jako że rozwinięta mapa była zbyt duża, aby jeden człowiek ją utrzymał, z pomocą rzucił się Cysgodol, który ułożył płachtę tak, aby była dobrze widoczna zarówno dla Symkyna, jak i dla arcybiskupa. - Jak eminencja widzi - kontynuował Symkyn - jedno jest pewne: front, na którym przyszło operować siłom Kaitswyrtha, jest szerszy, niżby biskup sobie tego życzył. To niemal sześćdziesiąt mil, licząc od północy do południa, gdzie lewa flanka sąsiaduje z bagnami pomiędzy Stylmynem i Gyrdahnem, a prawa, południowa, sięga aż do Tyrathu. Generał skrzywił się mocno. - Tych bagien nie pokonają nawet nasze kolumny zaopatrzeniowe, a mokradła ciągną się na przestrzeni niemal trzydziestu mil. Co do Tyrathu, to tylko wioska, która na swoje nieszczęście leży przy drugorzędnej drodze, łączącej trakty Haiderberg-Sangyr i Sangyr-Aivahnstyn. Gdy tylko stopnieją śniegi, a może i wcześniej, jeśli się uprę, mogę zajść wroga od tej flanki, choć nie widzę wielkich szans na przełamanie tam obrony w stylu zaprezentowanym przez księcia. A jeśli nawet uda mi się ten manewr, jego główne siły bez problemu wycofają się do Aivahnstynu centralnym odcinkiem zaplecza frontu. To i tak stawiałoby biskupa w gorszej pozycji niż teraz, ale mnie zależy na całkowitym rozbiciu jego sił. - I mnie się podoba ten pomysł, generale - wymamrotał Cahnyr, na co Symkyn wyszczerzył się jak głodny drapieżnik. - Cóż, za kilka miesięcy to marzenie może się ziścić, wasza łaskawość. - Postukał

palcem w symbole, którymi oznaczono jego wysunięte pozycje. - W tej chwili na czele mam tylko pierwszy korpus. To dwie dywizje piechoty i siódma konna. Jeśli nie liczyć batalionu zwiadowców i artylerii. Wystarczy, by utrzymać bękartów w norach, zwłaszcza po tym, co książę zrobił im minionego lata. Tym razem - co Cahnyr zauważył od razu - nie przeprosił za użycie wyzwiska. Arcybiskupowi to jednak nie przeszkadzało. - Technicznie biorąc, nadal ma nad nami przewagę liczebną. Powiedzmy trzy do dwóch, może trochę lepiej, jeśli wierzyć raportom naszego seijina... - Symkyn wskazał głową Cysgodola - ...a do tego trzeba dodać kolejne trzydzieści tysięcy ludzi z rezerw, jakie zgromadzono i uzbrojono w Tansharze, którzy zostaną ściągnięci na front, gdy tylko uda się wznowić transporty. Na razie oddziały biskupa okopują się jak mogą, a w okolicach Marchii Zachodniej i na krańcach Krain Granicznych zgromadzono kolejne odwody dla jego armii. To trzydzieści do czterdziestu tysięcy milicji i regularnego wojska rozmieszczone głównie w Usherze i Jhurlahnku. To jednak, wasza łaskawość, zwykli wieśniacy uzbrojeni w przestarzały sprzęt. Znaczy prócz tych ostatnich. Armia księcia Grygory’ego liczy co najwyżej dziewięć tysięcy ludzi, a hrabia Usheru dysponuje co najwyżej połową tych sił, tyle że ich żołnierze nie ustępują w niczym Chłopcom Świątyni. - Są chyba nawet lepsi od tych oddziałów Kaitswyrtha, które poskładano z niedobitków innych jednostek - dodał Cysgodol. - Ich morale z pewnością jest o wiele wyższe. Nie mówiąc już o tym, że w tych dwóch domenach jest więcej karabinów niż we wszystkich pozostałych Krainach Granicznych. - Grymas zamienił się w uśmiech. - Po części dlatego, że Usher ma więcej manufaktur niż jego sąsiedzi, a karabiny produkuje także dla sprzymierzeńca z Jhurlahnku. Ale ważniejsze z ich punktu widzenia jest co innego. Obaj władcy bez przerwy podkreślają, i to głośno, że siły generała Symkyna są blisko ich granic. Druga strona medalu jest natomiast taka, że Grupa Czworga, słysząc te jęki, zaczęła naciskać, by wsparli Kaitswyrtha, gdy nadejdą roztopy. - To prawda, wasza łaskawość - przyznał generał. - Jeśli pozwolimy na to, czekając bezczynnie do wiosny, biskup rozbuduje swoje siły do dwustu pięćdziesięciu tysięcy ludzi. A to ponad trzy razy tyle, ile liczą oba moje korpusy. - Rozumiem. Cahnyr miał nadzieję, że powiedział to tonem, który nie był aż tak... ponury jak jego myśli. Tego dnia usłyszał po raz pierwszy o armiach z Krain Granicznych, które dołączały do Armii Boga. Po raz pierwszy uświadomiono mu także, jak wielką przewagę liczebną ma przeciwnik na tym odcinku frontu. Błysk w oku generała uzmysłowił mu jednak, że

dowódca zauważył jego obawy. - Tak się składa, eminencjo, że to jeden z głównych powodów, dla których nie mam zamiaru atakować sił biskupa przed nadejściem wiosny. Zależy nam na tym, by te odwody i milicja znalazły się na linii frontu. - Słucham? - Cahnyr zmrużył oczy, a Symkyn po prostu się roześmiał. - Wasza łaskawość, nie bez powodu siedzimy tutaj, trzymając połowę sił tak głęboko na tyłach, by patrole Kaitswyrtha, którym udaje się przeniknąć za naszą pierwszą linię, nie miały pojęcia o ich istnieniu. Z tego samego powodu siły księcia Eastshare maszerują na północ, zamiast iść na zachód śladem hrabiego Hanthu. - Naprawdę? - Cahnyr zastanawiał się, czy nie zaczyna się zachowywać jak wiejski głupek, ale to oświadczenie naprawdę go zdumiało i zaskoczyło. - Tak, książę idzie tutaj, wasza łaskawość. Po pierwsze dlatego, że jego ludzie nawalczyli się sporo tej jesieni, w błocie i słocie, a po drugie, chcemy wykorzystać ostatnie pięciodnie mrozów, by przetransportować jak najwięcej zaopatrzenia po zamarzniętych kanałach i rzekach, zanim roztopy zamienią okolice Branaths w mokradła. Nie mamy aż tak wielu nowych karabinów jak ludzie barona Zielonej Doliny, ale jak nasz seijin mówi, Kaitswyrth też nie ma ich za wiele. Co więcej, bez względu na to, ile dostaw otrzyma do wiosny, połączone siły armii Daivyn, Skalistego Szczytu i Branthas dadzą nam trzykrotną przewagę liczebną, a może nawet i większą, jeśli lord protektor wyśle nam tyle dywizji, ile lord Daryus obiecał. Tak między nami, możemy dysponować czterema brygadami piechoty. A to więcej, niż liczą siły wroga, może nawet dwukrotnie, szczególnie wliczając wszystkie uzupełnienia. A do tego trzeba dodać wsparcie charisjańskiej artylerii i dwie pełne dywizje piechoty konnej, które obejdą wroga z flanki, by przeciąć jego szlaki zaopatrzeniowe. Tym razem uśmiech generała był naprawdę okrutny. Cahnyr poczuł, że nie ma wyboru, więc także wyszczerzył zęby. - Jeśli dodamy do tego ludzi służących pod księciem, Kaitswyrth nie zdąży zrozumieć, kto zgotował mu taki los. Hrabia Wysokiej Góry uda się na północ, obejdzie bagna, wyśle oddział, by zająć Marylys, a główne siły pośle na Aivahnstyn. W tym samym czasie książę Eastshare pójdzie na południe i obejdzie Tyrath, by przygwoździć Kaitswyrtha z tamtej strony. A my w tym samym czasie uderzymy na centralnym odcinku frontu i dokonamy w trójkę tego, co książę Eastshare i hrabia Wysokiej Góry uczynili Armii Shiloh. Chisholmczyk opadł na oparcie fotela. Wzrok miał twardy, ale jasny. - Może coś w końcu dotrze do Clyntahna, gdy przerobimy kolejne ćwierć miliona jego

żołnierzy na miazgę. A jeśli nie... - wzruszył ramionami - ...może pójdzie po rozum do głowy, gdy się dowie, co przyszykowaliśmy dla Wyrshyma.

.XIV. Sklep z kapeluszami pani Marzho Syjon Ziemie Świątynne Dzwonek przymocowany nad szklanymi drzwiami broniącymi wstępu z wiatrołapu do środka pomieszczenia zadźwięczał, po czym wewnątrz zawirowało chłodne powietrze. Zhorzhet Styvynsyn przerwała rozmowę z Alahnah Bahrns i siłą woli powstrzymała się od zmarszczenia czoła. Wywieszka na zewnątrz wyraźnie informowała o godzinach otwarcia sklepu, w związku z czym klienci, którzy pojawiali się dziesięć minut przed zamknięciem w lodowaty kwietniowy wieczór nie należeli do jej ulubieńców. Szczególnie że każdy poważny nabywca powinien wiedzieć, iż taka późna pora nie sprzyja sprawunkom. Nawet najlepszej jakości olej z krakena, którym pani Marzho wielkim kosztem oświetlała swój sklep, nie był w stanie rozjaśnić ciemności, które tutaj, w Syjonie, wiosną zapadały wciąż bardzo wcześnie. Poza tym Zhorzhet nie mogła się doczekać chwili, w której schroni się w mieszkanku na piętrze, które wynajmowała od swej mocodawczyni. Zamierzała tam zasiąść przy skromnym kominku z dobrą książką i kubkiem gorącej czekolady. Przynajmniej nie muszę pokonać kilku przecznic w drodze do domu, tak jak Alahnah, pomyślała, zmuszając usta do uśmiechu i wygładzając czoło. Sądząc z miny młodszej kobiety, Alahnah właśnie zastanawiała się nad czekającym ją spacerem. Zhorzhet dotknęła lekko jej ramienia. - Ja się tym zajmę - powiedziała. - Wkładaj płaszcz i zmykaj do domu. - Och, dziękuję, Zhorzhet! - wykrzyknęła Alahnah. Oddaliła się pośpiesznie, a Zhorzhet ruszyła w stronę drzwi, wymijając stojak z wyjątkowo drogim jedwabiem ze stalostu. Mężczyzna, który na nią czekał, nie zaliczał się do stałych klientów. I nic dziwnego! Stali klienci mieli na tyle rozsądku, by nie przychodzić na ostatnią chwilę. Przybyły był wysoki - miał co najmniej sześć stóp wzrostu - szarooki i brodaty. Gdy zdjął czapę z futra jaszczurodrapa, odsłonił jasne, schludnie przyczesane włosy, których linia jednak wyraźnie zaczęła się cofać na czoło. Był niewątpliwie dobrze ubrany, aczkolwiek może nie aż tak dobrze, by sprostać wymaganiom pani Marzho, której klientela wywodziła się z wyższych warstw. Zhorzhet uśmiechnęła się do niego miło.

- Witamy w naszym sklepie, panie - powiedziała, wyciągając na powitanie zadbaną dłoń. - Czym możemy służyć? Klient ujął ją za rękę, po czym - ku jej zdziwieniu i rozbawieniu - musnął ją wargami. Następnie wyprostował się i rozciągnął usta w uśmiechu. - Pani to pewnie Zhorzhet. - Głos miał głęboki, a mówił z akcentem człowieka wykształconego, co sprawiło, że kobieta uśmiechnęła się szczerzej, zwłaszcza że klient właśnie poklepał ją po ręce, której wciąż nie wypuścił z uścisku. - Zostałem poproszony o zajrzenie tutaj i odebranie czyichś zakupów. - Chętnie cię obsłużę, panie - powiedziała Zhorzhet. - Aczkolwiek, jak zapewne rozumiesz, nie będę mogła wydać sprawunków naszej klientki, jeśli ta wcześniej nas do tego nie upoważniła. - Oczywiście, oczywiście! - Uśmiechnął się jeszcze szerzej i ponownie poklepał ją po ręce. - Nazywam się Murphai. Zhozuah Murphai. Jestem pewien, że moja kuzynka wymieniła mnie jako osobę upoważnioną do jej reprezentowania. - Mam taką nadzieję - potwierdziła Zhorzhet. - Czy zechcesz mi podać jej imię, panie? - Naturalnie. Chodzi o Bahnytę Tohmpsyn. Uśmiech zamarł Zhorzhet na wargach. Odruchowo chciała cofnąć gwałtownie rękę, jednakże przekonała się, że to niemożliwe. Poczuła się jak schwytana w subtelną, aczkolwiek solidną pułapkę. Tymczasem mężczyzna jeszcze raz poklepał ją po ręce łagodnie, nieomal kojąco. - Będę... będę musiała zapytać właścicielki - usłyszała swój głos. Mężczyzna skinął głową. - To doskonały pomysł - odparł i rozluźnił palce, wypuszczając jej dłoń z uścisku. Zaczekam tutaj. *** Marzho Alysyn, właścicielka sklepu z kapeluszami, była po pięćdziesiątce. Miała ciemne włosy, brązowe oczy i była bardzo wysoka - do sześciu stóp brakowało jej tylko cala czy dwóch. Do tego wydawała się niezwykle szczupła. Choć może nie zaliczała się do najznamienitszych kapeluszników w Syjonie, była dobra w swoim fachu. Jej misternie zaprojektowane i wykonane z finezją kapelusze zdobiły na przestrzeni lat głowy dziesiątek żon biskupów, arcybiskupów, a nawet paru małżonek wikariuszy. Marzho znana była także ze swoich sukien. Nosiła się więc z dumą i pewnością siebie przysługującym osobie o jej zdolnościach. Być może dlatego jej spokojny, królewski uśmiech wydawał się niemal niemal - naturalny; gdy wyciągała rękę do człowieka stojącego w jej sklepie.

- Zhorzhet twierdzi, że przychodzi pan odebrać sprawunki Bahnyty Tohmpsyn, panie... Murphai? - W rzeczy samej. - Murphai pochylił się nad jej dłonią tak samo jak wcześniej nad dłonią Zhorzhet, jednakże nie próbował jej zatrzymać w uścisku, gdy powoli, lecz stanowczo cofnęła rękę. - Rozumiem. - Przez chwilę mu się przyglądała, po czym lekko wzruszyła ramionami. Sprawdziłam księgi i z tego, co widzę, pani Tohmpsyn ma nieuregulowany rachunek dodała przepraszającym tonem. - Jestem na to przygotowany. - Murphai sięgnął do przepastnej kieszeni swego futra i wyciągnął szklany przedmiot, który zagulgotał w jego rękach. - Mam ci dać to, pani - rzekł, patrząc prosto w oczy Marzho. Wyciągnął rękę przed siebie, a Marzho rozdęła nozdrza, rozpoznawszy w przedmiocie butelkę whiskeyseijina Kohdy’ego. *** - Z pewnością rozumiesz, czemu to wszystko wprawia mnie w lekkie zdenerwowanie - powiedziała Marzho Alysyn dwadzieścia minut później. Zhozuah Murphai siedział przy lakierowanym drewnianym stole w skromnej jadalni mieszkanka właścicielki, mieszczącego się ponad sklepem. Naprzeciwko niego miejsca zajmowały Marzho i Zhorzhet Styvynsyn, które przyglądały się gościowi zaniepokojonym wzrokiem. Tymczasem na piecyku grzał się czajniczek z herbatą. Murphai odpowiedział poważnym skinieniem głowy. - Nie widzę powodu, dla którego nie miałabyś czuć zdenerwowania - powiedział otwarcie. Wyciągnąwszy rękę, musnął palcem stojącą pośrodku blatu butelkę whiskey, równocześnie rozciągając w uśmiechu wargi ukryte pośród brody. - Aczkolwiek muszę przyznać, że to genialny znak rozpoznawczy. - Też tak uważam - potwierdziła Marzho. - Mimo że nie spodziewałam się go nigdy ujrzeć. Obrzuciła zmartwionym wzrokiem jego twarz. Krzesło pod nim stęknęło, gdy nachylił się do przodu. - Doskonale to rozumiem. Jeśli mam być szczery, Arbalesta dość jasno dała mi do zrozumienia, że także nie spodziewa się, aby ktoś go użył. Cokolwiek mówić, ta kobieta naprawdę wierzy w plany awaryjne, czyż nie? A ten, dodał w duchu, był nad wyraz przemyślny. Wedle dziennika seijina Kohdy’ego jego autor nazwał swojego hikousena „Bonita”,

co przez osiem stuleci zniekształceń zdążyło przybrać formę „Bahnyta”. Natomiast jego najbliższym śmiertelnym kompanem był niejaki Kynyth Tompsyn. Bahnyta to imię występujące z rzadka na Ziemiach Świątynnych - znacznie popularniejsze było w Dohlarze i północnym Desnairze niż gdziekolwiek indziej na Schronieniu - dzięki czemu istniało małe ryzyko, że ktoś niepowołany pojawi się w progu Marzho Alysyn, podając się za Bahnytę Tohmpsyn. A choć ten gatunek whiskey cieszył się renomą w Syjonie, to jednak był mało znany poza Ziemiami Świątynnymi. W odpowiedzi na słowa gościa Marzho pokiwała energicznie głową, odrobinę zmieniając wyraz twarzy na mniej ostrożny. Jednakowoż Zhorzhet pozostała nadal nieufna. I nie bez powodu, pomyślał Murphai. Obie kobiety należały do Steru, tajnej organizacji, którą przed dziesięcioleciami założyła Aivah Pahrsahn, przy czym Marzho siostra Marzho, gwoli prawdy - należała także do zakonu Świętego Kohdy’ego, czego nie można było powiedzieć o Zhorzhet. Wszyscy tu obecni byli świadomi, że każdy członek organizacji o przydomku zaczynającym się na literę A stał bardzo wysoko w strukturach organizacji - a nie należało zapominać, że Marzho miała przydomek „Bransoleta”, podczas gdy przydomkiem Zhorzhet było „Kastaniet”. Bez wątpienia zdawała sobie sprawę z rozległości wiedzy i uprawnień gościa, sama zaś mogła się poszczycić wysokim poziomem wtajemniczenia. Murphai właściwie wolałby jej nie spotkać - cóż z tego jednak, skoro stało się: spotkali się twarzą w twarz, a gospodyni wiedziała, że gość przybył w związku ze sprawą Steru. Jako przełożona swojej komórki tak czy owak dowiedziałaby się o jego wizycie, nie było więc powodu płakać nad rozlanym mlekiem. - Czyli Arbalesta przysłała cię tu osobiście? - zapytała po chwili Marzho. - Tak - potwierdził Murphai. - W gruncie rzeczy nie jestem członkiem waszego... kręgu, ale reprezentuję grupę, która podziela wasze cele. - Czy ta grupa jakoś się nazywa? - Wolałbym ograniczyć się do stwierdzenia, że kibicujemy wam i nie zamierzamy narażać żadnego członka Steru - odparł. Przez chwilę milczał, jakby się namyślał, po czym wzruszył ramionami. - Z drugiej strony wiem od Arbalesty, że ufa wam obu całkowicie. A skoro tak, to chyba mogę wam zdradzić, że dzielę pewne zdolności z osobą znaną powszechnie jako seijin Merlin. Obie kobiety wyprostowały się na krzesłach, rozszerzając oczy. - Jesteś seijinem? - zapytała Marzho, gdy już doszła do siebie. - Zdaniem Arbalesty taki sam ze mnie seijin jak ze świętego Kohdy’ego - powiedział jej Murphai. - Jednakże ja sam, podobnie jak Merlin, wzdragam się przed przypisywaniem

sobie tego tytułu. Arbalesta twierdzi, że to normalne w wypadku wszystkich seijinów... Jako że studiowała ten temat długo, intensywnie i bardzo... dogłębnie - spojrzał jej prosto w oczy - chyba muszę zawierzyć jej słowu. - Rozumiem, dlaczego tak mówisz. - Wziąwszy wszystko pod uwagę, Marzho ponownie zwęziła oczy. - Ale chyba nie będziesz zdziwiony, jeśli powiem, że rodzi to tyleż pytań, co daje odpowiedzi. - Cóż, taki już mój urok - rzekł oschle Murphai. - Nie wątpię w to - zareagowała niemal równie oschle Marzho, po czym wzruszyła ramionami. - Twoje dobre zamiary rzucają się w oczy, seijinie. A nawet gdyby było inaczej, nie sądzę, aby Inkwizycja chciała nas rozpracować w podobny sposób. Skoro już o tym mowa, gdyby inkwizytorzy wiedzieli dość, aby znać znaki rozpoznawcze, ich wiedza byłaby wystarczająca, aby nas wszystkich aresztować, i to bez wciskania kitu. Skoro już to sobie wyjaśniliśmy, co takiego mamy zrobić dla Arbalesty? - Chcę, abyście skontaktowały mnie z Barcorem - oznajmił. Zhorzhet poczuła większy niepokój, jednakże Marzho tylko skinęła głową, jakby spodziewała się takiej odpowiedzi. Bo chyba tak było, pomyślał Murphai. Nynian Rychtair nie wybrałaby przypadkowej kobiety na głowę tajnej organizacji, a Marzho Alysyn bez wątpienia była bardzo, ale to bardzo mądra. Ahrloh Mahkbyth, który nosił przydomek „Barcor”, niegdyś należał do szeregów straży świątynnej. Przez niemal piętnaście lat służył lojalnie i z dumą, po czym przeszedł na emeryturę w wyniku tragedii osobistej. Jego dziewięcioletni syn i nienarodzona córka zginęli w tym samym wypadku ulicznym, w którym jego żona została kaleką. Przełożeni oczywiście zrozumieli jego wybór i pragnienie roztoczenia opieki nad drugą połową. Czego sierżant Mahkbyth nie wiedział w tamtym czasie, to że sportowy powóz, który zniszczył mu rodzinę, był prowadzony przez dalekiego krewnego wikariusza Stauntyna Waimayna. Młodzieniec nie zatrzymał się na miejscu wypadku po części dlatego, że z powodu zamroczenia alkoholem nie był w ogóle świadomy, że kogoś potrącił, a po części dlatego, że nawet gdyby o tym wiedział, toby mu nie zależało. Jego jedyną troską było to, jak uniknąć odpowiedzialności za swój czyn. Mógł w tym liczyć na swego giermka, który choć nie powinien mu był w ogóle dać prowadzić w takim stanie - rzucił się maskować ślady przestępstwa. Odprowadził bryczkę do powozowni, a następnie skontaktował się z wikariuszem, który czym prędzej skorzystał z pomocy pewnego członka zakonu Schuelera... Wysoko postawionego członka, nazwiskiem Wyllym Rayno. Jako że w sprawę była zaangażowana rodzina strażnika świątynnego, dochodzenie

prowadziła Inkwizycja, o czym wikariusz Stauntyn doskonale wiedział. Inkwizytorzy szybko ustalili fakty. Jednakże świeżo powołany na swoje stanowisko wielki inkwizytor odłożył raport ad acta. Zhaspahr Clyntahn rozpoczął już budowanie swoich tajnych akt, a Stauntyn Waimayan raczej nie podejrzewał, ile będzie go kosztować w przyszłości oddanie „pomniejszej przysługi”. Nieszczęśliwie dla Grupy Czworga wypadkiem, w którym zginęli członkowie najbliższej rodziny Mahkbytha, a który dowodził zepsucia wikariatu, zainteresowała się grupa reformistów pod wodzą Samyla Wylsynna. Ponowne otwarcie śledztwa okazało się podówczas niemożliwe, aczkolwiek Ahnzhelyka Phonda, rzecz jasna jako Arbalesta, użyła tej informacji, aby zrekrutować sierżanta Mahkbytha w szeregi Steru pół roku po zgonie jego żony. - Tyle mogę zrobić - odparła Marzho po chwili milczenia. - Ale zajmie mi to dzień albo dwa. - W takim razie - powiedział Murphai z uśmiechem - chyba powinienem zamówić kapelusz, po który będę musiał przyjść, gdy już będzie gotowy.

.XV. Obóz Chihiro Traymos Prowincja Tarikah oraz Ambasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku Było jej zimno. Wiecznie było jej zimno. W istocie wszelkie wspomnienia ciepła traktowała jak sen. Z drugiej strony, pozostały jej wyłącznie sny. Nazywała się Stefyny Mahlard i miała dziesięć lat. Na planecie zwanej niegdyś Ziemią miałaby tych lat zaledwie dziewięć. Tu, na Schronieniu, wiedziała w głębi duszy, że nie dożyje swoich następnych urodzin. Zmarli już jej starszy brat Rehgnyld i jej matka Rose; ta druga podczas koszmarnego marszu z Sarkynu, a ten pierwszy, gdy niemądrze rzucił się na strażnika, który posłał Stefyny na ziemię brutalnym ciosem, kosztującym ją trzy wybite zęby i złamany nos. Dobrze zapamiętała ten dzień. Tak samo jak ten, w którym jej ojciec Greyghor uczynił najtrudniejszą rzecz, jaką którykolwiek ojciec może być zmuszony uczynić, mianowicie przyglądał się, obejmując jedyną córkę i młodszego syna, jak mordowany ginie na jego oczach starszy syn. Przycisnął jej zakrwawioną twarzyczkę do swego brudnego płaszcza i trzymał ją mocno, wzbraniając dziewczynce patrzenia. Sam miał oblicze niczym wyciosane z granitu. Stefyny nie miała pojęcia o herezji i bluźnierstwie ani tym bardziej o świętej wojnie. Wiedziała tylko, że jej świat uległ zniszczeniu, że od zawsze czuje chłód i głód i że jej ojciec chudnie w oczach, dzień po dniu dzieląc się marną porcją żywności z dwójką ocalałych dzieci. Chociaż nie, wiedziała jeszcze jedno: że Kościół, w którym została wychowana, który nauczył ją miłości do Boga i archaniołów, miłości do bliskich, nieoczekiwanie uznał, że ona sama i wszyscy, których znała, są nieczyści i przepełnieni złem. Wiedziała też, że czeka ją śmierć. Nie było to coś, co powinna wiedzieć dziesięciolatka, jednakże minione miesiące

nauczyły ją wielu rzeczy, o jakich żadne dziecko nie powinno wiedzieć. Stefyny drżała na widok każdego w purpurowej sutannie, a także wszystkich tych, którzy nosili purpurowe tuniki i czerwone spodnie Armii Boga. Stefyny kryla się za szerokimi plecami dorosłych, zakrywając buzię dłonią i przyglądając się szeroko otwartymi oczami, jak strażnicy obozowi wyprowadzają jeńców z marnych baraków i posługując się pałkami, pięściami oraz batami, wybierają kogoś, kto nigdy już nie wróci do grupy. W tej chwili Stefyny parła przed siebie po śniegu, trzęsąc się na całym ciele pod wieloma warstwami zbyt cienkiego odzienia, które opatulało jej drobne, wycieńczone ciało. Oburącz targała wiadro i ze wszystkich sił starała się ignorować przeszywający ją głód. Nikt nigdy jej nie wyjaśnił, że dzieci są bardziej narażone na wyziębienie od dorosłych, jednakże otaczający ją dorośli dobrze o tym wiedzieli. Dlatego, ilekroć ktoś umarł w którymś baraku - a Bóg świadkiem, że działo się to aż nadto często - i ilekroć odarto ciało z ubrania przed zawiadomieniem strażników, sztuki garderoby były następnie rozdawane pośród dzieci. Nie było to wiele, jednakże jeńcy obozu Chihiro przynajmniej w ten sposób próbowali zachować swoje człowieczeństwo. Mogli się trząść, mogli zamarzać, mogli tracić członki, ale wszystko dodatkowe jedzenie, wszystko dodatkowe ubranie szło na potrzeby dzieci. W drugiej kolejności dary otrzymywali słabujący, a zdrowi dopiero na szarym końcu. Greyghor Mahlard nie zaliczał się do zdrowych. Leżał bezwładnie na swoim sienniku w baraku, pilnowany przez ośmioletniego Sebahsteana o napiętej, przestraszonej twarzyczce i pustych oczach. W tym samym czasie jego starsza siostra, zebrawszy w sobie całą odwagę, na jaką ją było stać, maszerowała prosto na linię śmierci. Wiedziała, co to jest. Usłyszeli o tym zaraz po przybyciu, a każdy, kto by wtedy nie słuchał, przekonał się na własne oczy nieraz później. Linia śmierci była oznakowana drewnianymi słupami pomalowanymi na biało, aczkolwiek nie było między nimi sztachet ani siatki. Ogrodzenie nie było potrzebne przy tej masie uzbrojonych strażników na wieżyczkach, którzy mieli rozkaz strzelać do każdego, kto by się zbliżył do słupów. To właśnie zrobili zaledwie przedwczoraj. Stefyny nie miała pojęcia, co myślał sobie człowiek, który chciał pokonać linię śmierci. Zresztą nikogo to nie interesowało. Po wszystkim po prostu ściągnęli jego ciało i wrzucili do jednego z długich rowów, służących za bezimienne groby na obrzeżach obozu. Stefyny wiedziała, że ci sami strzelcy patrzą teraz na nią. Nie miało to jednak dla niej znaczenia. Liczyło się tylko to, że jej ojciec jest chory - prawdopodobnie umierający - i że dziesięcioletnia dziewczynka dobrze wiedziała, co czeka chorego człowieka, który nie

dostaje wystarczająco dużo jedzenia. *** - Szlag. Nie staje. Szeregowy Ahntahn Ruhsail odezwał się głosem ostrym niczym lodowaty wiatr na widok ciemnowłosej dziewczynki, która parła nieubłaganie w stronę równego rzędu słupów. Zewnętrzna warstwa ubrania trzepotała na niej z powodu tego samego wiatru, który siekł mu skórę - i choć nie mógł tego widzieć, wiedział, że szalik, którym miała opatuloną twarz, jest cały sztywny od zamrożonej pary. Jej łachmany bardzo się różniły od jego ciepłego płaszcza i podbijanych filcem rękawic, a także grubej, wydzierganej przez jego matkę chusty, którą owinął sobie szyję i dół twarzy. Dziewczynka była niska i chuda, jak wszystkie dzieci w obozie - ważyła nie więcej niż czterdzieści funtów, góra pięćdziesiąt a wiadro, które ze sobą targała, musiało ważyć połowę tego. Bóg raczył wiedzieć, skąd je w ogóle wzięła. Wyglądało na jedno z tych wiader, których używali jeńcy oddelegowani do sprzątania baraków. - Co, na Langhorne’a, ona sobie wyobraża? - zapytał stojący obok Ruhsaila szeregowy Stahdmaiyr. - Skąd, na Bédard, miałbym to wiedzieć? - odparował Ruhsail. Wodził ponurym wzrokiem za dziewczynką, z której postawy przebijała determinacja. - Cokolwiek jednak zamierza, ani myśli się zatrzymać. - Szlag by to... Ruhsail wiedział, że jeszcze całkiem niedawno Stahdmaiyr wcale by się tak nie przejmował. Jego zapał i namiętna wiara - ta sama wiara, która kazała mu się zaciągnąć do służby w Armii Boga - zachęcałyby dziecko do stawiania kolejnych kroków... Wystarczałoby mu wpojone głęboko przekonanie, że wszy biorą się z gnid, które trzeba tępić. Zdaje się, że tak właśnie się wyraził po powrocie z Sarkynu. Z drugiej strony to było, zanim sierżant Mahtwyws i sierżant Leeahm skończyli z poderżniętymi gardłami we własnych barakach - przy czym nikt oczywiście niczego nie słyszał ani nie widział. Od tamtej pory entuzjazm Stahdmaiyra do tego, by tępić heretyków, wyraźnie zmalał. Aczkolwiek nie dało się ukryć, że wokół wciąż jest pełno innych strażników - oraz inkwizytorów - których zapał bynajmniej nie osłabł. Oni z radością powitaliby obowiązek, który wpychał się w ręce Stahdmaiyra. Dawno, dawno temu zaliczał się do nich i Ahntahn Ruhsail, którego jednak wszelki zapał opuścił nawet przed masakrą w Sarkynie. Wyplenienie herezji, zduszenie nasienia Shan-wei w imię Boga

Jedynego i Jego Kościoła, oddanie wszystkiego archaniołom - to było jedno. To, co działo się tutaj, w obozie Chihiro, było czymś zupełnie innym. Ruhsail stwierdził w pewnym momencie, że nie jest w stanie się pogodzić z tym, co tutaj ma miejsce. To oczywiście nie zmieniało w niczym obowiązujących rozkazów. Dlatego Ruhsail - z wielkim poczuciem winy - czuł ogromną wdzięczność, że dziś zaszczytny obowiązek oddania strzału spoczywał nie na nim, tylko na jego kompanie. Naturalnie jeśli Stahdmaiyr spudłuje, on będzie musiał dokończyć dzieła. Modlił się o to, aby do tego nie doszło, i przysięgał sobie samemu oraz archaniołom, że jeśli jednak dojdzie, zrobi, co ma zrobić, szybko i bezboleśnie. Stahdmaiyr sprawdził panewkę, a potem opuścił lufę za sięgającą do piersi balustradę, postawioną specjalnie po to, aby strzelcy mogli oddać pewny strzał. Na koniec odciągnął kurek. Rozkazy były jasne. Nie było mowy o ostrzegawczym wołaniu ani o rozkazie powrotu jeńca tam, skąd przyszedł. Nazwa linia śmierci mówiła sama za siebie. Każdy, kto by ją naruszył, musiał ponieść konsekwencje swego czynu w ramach lekcji danej współjeńcom. Dlatego szeregowy przybrał pozycję strzelecką i śledził dziewczynkę przez wizjer, podczas gdy ona maszerowała nieustraszenie na spotkanie z kulą. Jeszcze trzy kroki, pomyślał Ruhsail z twarzą z kamienia i sercem z ołowiu. Jeszcze trzy kroki i... - Co ty sobie, kurwa, wyobrażasz, Stahdmaiyr?! Obaj szeregowcy podskoczyli tak gwałtownie, że Stahdmaiyr nieomal wystrzelił nabój. Następnie okręcili się wokół własnej osi, aby stanąć oko w oko z kapralem Shainem Fahbyanem, który wypadł z mieszczącej się za nimi strażnicy. Oblicze miał ciemne jak chmura gradowa; oczami przygważdżał Stahdmaiyra niczym bełty kuszy. - Zadałem ci pytanie! - ryknął. - Ale... ale... - zająknął się Stahdmaiyr i zaraz urwał, zerkając na kompana błagalnym wzrokiem. - Jeden z jeńców zbliża się do linii śmierci, panie kapralu - zameldował Ruhsail. Równocześnie kątem oka zauważył, że dziewczynka minęła już słupki. - No i? - zainteresował się kapral. - Mamy swoje rozkazy. - Gniew i niesmak, które Ruhsail czuł na wzmiankowane rozkazy, sprawiły, że jego odpowiedź padła tonem ostrzejszym, niżby zamierzał. Kapral zacisnął szczęki, ujął się pod boki rękami w rękawiczkach, po czym powiódł spojrzeniem od jednego szeregowca do drugiego. - To przecież dziecko. - Odezwał się głuchym głosem. - Nie jeniec usiłujący naruszyć

linię śmierci. Nikt tutaj nie próbuje uciec. A już na pewno nie ktoś w wieku pozwalającym mu na ogarnięcie sytuacji, w której się znalazł. Macie do czynienia z cholernym dzieckiem! Ruhsail i Stahdmaiyr popatrzyli po sobie. Ruhsail doskonale rozumiał, co kapral ma na myśli, jednakże wszyscy trzej wiedzieli, że to nie ma znaczenia. Rozkaz to rozkaz, a gdy się go nie wykona... - Zostaw ją w spokoju - podjął Fahbyan tym samym głuchym głosem. - Niech ojczulkowie się z nią rozprawią. - Zgodnie z życzeniem, panie kapralu - powiedział Ruhsail. Podoficer rzucił im jeszcze jedno palące spojrzenie, po czym wrócił do strażnicy, zatrzaskując drzwi za sobą. Szeregowcy ponownie na siebie popatrzyli, a następnie niemal równocześnie wypuścili wstrzymywane w płucach powietrze. Odwrócili się w stronę placu, na którym drżące dziecko właśnie przekroczyło linię śmierci, nie prowokując ani jednego strzału. W tym samym momencie Ahntahn Ruhsail poczuł ukłucie ulgi i winy. Ulżyło mu, że dziewczynka nie zginęła, że nie splamiła jego rąk swoją niewinną krwią i że obaj są chronieni rozkazem kaprala. Czuł się jednak winny, że to nie on podjął tę decyzję. *** - Ojcze. Kuhnymychu Ruhstahd odwrócił energicznie głowę, usłyszawszy to jedno słowo. Brat Lahzrys Ohadlyn przystanął w pół kroku i spojrzał w lewo. Ojciec Kuhnymychu podążył spojrzeniem za jego wzrokiem i zacisnął szczęki. Obdarte dziecko także to zauważyło. Zatrzymało się na moment, a ojciec Kuhnymychu niemal fizycznie wyczuł strach bijący od dziewczynki, jakby był to jeszcze jeden lodowaty powiew. Naraz jednak jej plecy się wyprostowały, a ona sama odwróciła się i ruszyła prosto w ich stronę. Ojciec Kuhnymychu przyglądał się idącemu dziecku i zastanawiał się, dlaczego żaden ze strażników nie strzela. Trwało to jednak tylko chwilę - w głębi ducha bowiem wiedział czemu. Owinięte szmatami stopy dziecka brnęły w trzeszczącym śniegu na ścieżce pomiędzy obozowymi budynkami. W pewnym momencie dziewczynka się zatrzymała, a gdy odsunęła od twarzy zmrożony szalik, wychynęły zza niego jej wielkie przerażone szare oczy. Skórę na twarzy miała napiętą, nos ewidentnie złamany, a bezkrwiste wargi posiekane mrozem, popękane i pokryte strupkami. Gdy podniosła na nich wzrok, w jej dziesięcioletnich oczach dało się zobaczyć gorycz, jakiej starczyłoby na życie stulatka.

- Tak, dziecko? - warknął. Ojciec Kuhnymychu nie zamierzał się odzywać, jednakże to spojrzenie zmusiło go do wypowiedzenia niechcianych słów. Zupełnie jakby zostały wyszarpnięte z jego gardła za pomocą obcęgów. Wzdrygnął się wewnętrznie, gdyż przez ostatni rok naoglądał się tego narzędzia w użyciu... - Mój tata jest chory. Sopran, którym przemówiła, był równie cienki jak przeguby jej rąk, a jednak pobrzmiewały w nim stalowe nuty. Ojciec Kuhnymychu słyszał w nim strach, ale też zdecydowanie. To dziecko doskonale wiedziało, co robi, ile ryzykuje, a mimo to nie cofnęło się. Nie miało znaczenia, czy to z powodu odwagi, rozpaczy czy miłości. Być może nie było między nimi żadnej różnicy. Owa stalowa determinacja drobnego, drżącego ciała napawała Kuhnymychu Ruhstahda wstydem i czymś na podobieństwo zazdrości. - Dlaczego mi o tym mówisz? - usłyszał znów własny głos. - Dlatego, że tata potrzebuje jedzenia - odparła głucho. - Dobrego jedzenia. Gorącego. *** Stefyny wpatrywała się w wysokiego, ciemnookiego duchownego niższego stopnia. Umiała to rozpoznać za sprawą brązowej kokardy przy jego czepcu; na jej widok z trudem powstrzymała drżenie, albowiem kokarda była obrębiona purpurą przynależną zakonowi Schuelera. Gdy mężczyzna na nią patrzył, jego oblicze było równie nieustępliwe jak zimowa pogoda - aż jej dreszcz przebiegł po krzyżu. Nie rozumiała, czemu nie zastrzelono jej na linii śmierci. Czuła tylko, jak jej żołądek się ściska z głodu, gdy do jej nozdrzy doleciał na wpół zapomniany zapach ciepłej strawy wydobywający się z mesy stojącej za plecami dwóch grubo odzianych i najedzonych do syta mężczyzn. Zabiją mnie... Nawet gdy przez głowę przebiegła jej ta myśl, dziewczynka nie zadrżała ani nie odwróciła wzroku. Zabiją mnie za to, że spróbowałam ocalić życie tacie. Nie obchodzi mnie to jednak. Już nie... *** Pod wstydem ojca Kuhnymychu zrodził się gniew. Był kapłanem Boga, sługą Inkwizycji, i miał za zadanie wykorzeniać herezję, rozprawiać się z heretykami z całą siłą miecza Schuelera. Jego wiara, jego determinacja, jego odwaga, jego oddanie woli Boga wszystko to przepełniało go świętym ogniem, dzięki któremu był gotów stawić czoło wszystkiemu, cokolwiek by zrzucił na jego barki jeden z archaniołów. Jak ten obdartus, jak to przeklęte nasienie heretyka - gdyby było inaczej, nigdy by się tutaj nie znalazła, prawda? - jak ono śmie rzucać mu wyzwanie prosto w twarz? Albowiem to właśnie zrobiła

dziewczynka. W paru słowach rzuciła wyzwanie całej Inkwizycji... Ojciec Kuhnymychu poczuł, że zaciska dłoń w pięść i zaczyna ją unosić. „Nie gardź mądrością dziecięctwa” - przypomniał sobie słowa Księgi Bédard. „Dziecięctwo to płótno, czysta powierzchnia, która czeka na dotknięcie pędzla. Z czasem ta biała powierzchnia stanie się portretem życia i dojrzewania ludzkiej duszy. Wszelako ów portret może być przepełniony kolorami i radością albo bury i smutny, spowity całunem rozpaczy. Zadaniem każdego człowieka jest takie prowadzenie tego pędzla, jakie podobałoby się Bogu. Zważ jednak, że twoje życie, twoja wiara odmieni się, gdyż oczy dziecka widzą to, czego nie dostrzegają dorośli. Dziecięce spojrzenie nie jest zmącone przyjętymi osądami; dzieci nie odwracają się łacno od prawdy. Nie daj się zwieść! To przenikliwe spojrzenie, te nieustraszone pytania... Odpowiedź wymaga wyjaśnień, wyjaśnienia wymagają namysłu, a ten ostatni wymaga zrozumienia, zatem dziecko - pytając - uczy. Uczcie się od dzieci, szanujcie sposobność, którą zesłał wam Bóg, i zawsze pamiętajcie, że gdy ktoś uczy, co najmniej dwie osoby na tym korzystają. A nie ma większego szczęścia, niż uczyć się wspólnie”. Opuścił rękę wzdłuż boku i zaczerpnął zimnego powietrza, które przeszyło mu płuca. Czuł obecność stojącego za nim Lahzrysa, wiedział, że tamten wbija spojrzenie w jego plecy. Dziwne. Przecież był duchownym. Nigdy nie pragnął niczego bardziej, niż przywdziać sutannę. W tym właśnie momencie przypomniał sobie chwilę - ów jasny, gorący dzień kiedy uświadomił sobie siłę swego powołania. Wydawało mu się, że to czasy odleglejsze niż w rzeczywistości. Zastanowił się, co się stało z tamtym młodzieńcem, przepełnionym radością i entuzjazmem. Herezję trzeba wytępić pośród dzieci Boga z całą surowością przewidzianą w Księdze Schuelera, tak samo jak raka należy wyciąć z ciała zdrowego człowieka, aby mu uratować życie. Co do tego biskup Wylbyr miał rację i ojciec Kuhnymychu nie zamierzał sprzeczać się z logiką rozumowania generalnego inkwizytora, który twierdził, że cokolwiek spotka heretyka na tym padole, jest zaledwie zapowiedzią tego, co go czeka na drugim świecie. Osobiście nigdy nie wątpił, że w obozie Chihiro są przetrzymywani niewinni. Ubolewał nad tym, jednakże była to wina Shan-wei i heretyków, takich jak Maikel Staynair i Cayleb Ahrmahk, Greyghor Stohnar i Zhasyn Cahnyr, którzy przywiedli tylu innych do zepsucia. Grzech i apostazja czaiły się w każdym zakamarku i miały tam się plenić, rozsiewając truciznę nad głowami najwierniejszych z wiernych, gdyby nie położyć im tamy. Kościół Matka nie miał wyjścia, jak tylko wymieść wszystkie kąty, odsiać ziarno

herezji i raz jeszcze przywrócić czystość Republice Siddarmarku. Duchowni musieli wyplenić chwasty, które zaduszały ogród powierzony ich pieczy. A jednak nawet duchowni byli tylko ludźmi. Zdarzało im się potknąć. Nawet kierowani ręką Boga mogli omyłkowo wyrwać kwiat zamiast chwastu w ogrodzie Stworzenia. Wielki inkwizytor miał rację także co do tego - i nawet jeśli Inkwizycja chwilami błądziła, nawet jeśli niewinni cierpieli przy okazji walki z zepsuciem i złem, można było mieć pewność, że Bóg i Jego archaniołowie wezmą te nieszczęsne dusze w swoje objęcia i dzięki swej niebiańskiej obecności przepędzą wszelkie wspomnienia cierpienia. Kuhnymychu wierzył w to całym sercem. Mimo wszystko ciężko mu było utrzymać tę wiarę - i miecz Schuelera w dłoni - kiedy patrzył na to zabiedzone dziecko. - Jak masz na imię, dziewczynko? Zadając to pytanie, wiedział, że popełnia błąd. W żadnym razie nie powinien temu dziecku nadawać cech człowieczych, nie powinien pozwolić, aby ludzkie uczucia wzięły górę nad stalą jego powołania i obowiązku. Shan-wei dobrze wiedziała, jak odwołać się do pokładów dobra w człowieku; najpodlejsze grzechy czasem nosiły maskę niewinności. - Stefyny - odparło dziecko. - Stefyny Mahlard. - Skąd pochodzisz? - Z Sarkynu. Ojciec Kuhnymychu nadął nozdrza, słysząc strach w głosie dziewczynki, która właśnie przyznała, że pochodzi z miasta, które ucierpiało w odwecie za obrzydliwy akt sabotażu. Biskup Wylbyr wybrał Sarkyn, ażeby uczynić z niego przykład dla każdego, kto by przemyśliwał o sabotowaniu świętej wojny. To dziecko mogło nie rozumieć powodów, dla których wielki inkwizytor to zrobił, jednakże na pewno wiedziało, że jego rodzinne miasto cieszyło się szczególną uwagą Inkwizycji. Dziewczynka raczej nie mogła wiedzieć, co spotkało Hahskylla Seegairsa, Vyktyra Tahrlsahna i ich laickich asystentów oraz członków zbrojnej eskorty, po tym jak Sarkyn został już oczyszczony z zepsucia... Poczuł, że stojący za jego plecami Lahzrys sztywnieje, i zastanowił się, o czym też może myśleć. Lahzrys był prostodusznym i bezpośrednim sługą Boga i Schuelera, niemającym obiekcji bez względu na to, czego wymagała od niego święta wojna. Wiedział, na ile sposobów Shan-wei i jej pomiot wypaczają prawdę, ale nawet on nie mógł być nieświadomy plakatów, które pojawiły się w licznych miastach i miasteczkach Ziem Świątynnych. A także - nikt nie wiedział, jakim sposobem - na ścianach baraków w obozie Chihiro. Skoro tak zaś, musiał również zdawać sobie sprawę z plotek rozpowszechnianych

przez te plakaty na temat tego, co się wydarzyło na pokładzie pewnej barki na Kanale Świętego Langhorne’a. To bez znaczenia, powiedział sobie teraz Kuhnymychu Ruhstahd. Nawet gdyby te plotki miały pokrycie w prawdzie, byłoby to bez znaczenia. Jesteśmy wojownikami Boga. Jeśli słudzy Shan-wei nas rozsieką, na nasze miejsce pojawi się tysiąc nowych wojowników, albowiem czego ma się bać ktoś, kto umiera wierny woli Boga Jedynego? Równocześnie jakąś małą, zdradziecką częścią siebie wiedział, że to nie śmierć zapowiedziana przez seijina Dialydda Maba najbardziej trapi jego duszę. Nie, ten jad uległ rozcieńczeniu, gdy Mab zaczął rzucać oskarżenia na samego wielkiego inkwizytora, ponieważ jeśli człowiek przemawiający w imieniu Kościoła Matki naprawdę byłby... Nie dokończył myśli. Nie był to czas ani miejsce na takie rozmyślania - zakładając, że w ogóle znajdzie się właściwy czas i miejsce, aby rozważać podobną, niszczycielską korupcję. Zresztą łatwiej mu było odpędzić te myśli od siebie, udawać, że nigdy nie postały mu w głowie, aniżeli dokończyć dzieła. Tak czy owak ponownie skupił się na dziecku, które miał przed sobą. *** Stefyny przeraziła się nie na żarty, gdy oblicze duchownego stwardniało, a w jego spojrzeniu pojawiła się stal. Starałam się, tato, pomyślała. Naprawdę się starałam. Przepraszam... Samotna, paląca łza spłynęła po jej zmarzniętym policzku, aczkolwiek dziewczynka ani na moment nie spuściła wzroku. Wiatr zamarł w oczekiwaniu, po czym schueleryta wyciągnął rękę przed siebie i powiedział: - Chodź ze mną, dziecko. *** Dwa tysiące mil od obozu Chihiro seijin Merlin Athrawes siedział w swojej komnacie w odległym Siddarze i przeglądał obrazy z SAPK-ów, żałując, że nie potrafi czytać w myślach. Chętnie bowiem by się dowiedział, o czym w tej chwili myśli Kuhnymychu Ruhstahd. Merlin rzadko oglądał przekazy z obozów koncentracyjnych. Poczucie obowiązku podpowiadało mu, że to konieczne, jednakże nie potrafił się do tego zmusić. Ta niezdolność go zawstydzała, niemniej nic na nią nie mógł poradzić. Na intelektualnym poziomie wiedział, że wszyscy - Nahrmahn, Cayleb i Sharleyan - mają rację, twierdząc, iż zarówno niesprawiedliwe, jak i nielogiczne (a nawet aroganckie) jest jego obwinianie się o okrucieństwa i masakry będące dziełem Kościoła Matki w imieniu świętej wojny. Merlin

oczywiście to rozumiał. Rzecz jednak w tym, że zrozumienie niewiele w tym wypadku pomagało. Poza tym wolał nie rozbudzać w sobie wściekłości, jaką nieodmiennie czuł na samą myśl o tych obozach. Gdyby przemknął przez nie, jak mu podpowiadał gniew, gdyby rozprawił się z ich strażnikami w wirze stali, tak jak to uczynił z Tahrlsahnem i Hahskyllem Seegairsem, tylko by dopomógł Inkwizycji w powoływaniu się na kult demonów i ich przyzywanie. Właśnie dlatego tak podkreślał śmiertelność seijinów w liście napisanym przez Dialydda Maba do Zhaspahra Clyntahna. Nie mógł - zwyczajnie nie mógł przekroczyć granic zdolności seijinówwyszczególnionych w Świadectwach i dawnych podaniach. Zwłaszcza że dokonania „Maba” i jego kolegów niebezpiecznie naginały te granice. Mimo wszystko Nahrmahn miał rację, zwracając mu uwagę na te przekazy. Merlin przyglądał się, jak niższy rangą schueleryta ujmuje dziewczynkę za rękę i prowadzi ją do mesy. Patrzył, jak Ruhstahd osobiście napełnia wiadro Stefyny do pełna gorącą strawą, ignorując osłupiałych, a nierzadko rozzłoszczonych szeregowych i podoficerów Armii Boga. Obserwował, jak ten sam duchowny prowadzi dziecko do szpitala, aby stamtąd wysłać jednego z członków zakonu Pasquale do jej chorego ojca. Niewiarygodne. Niemożliwe. Sama myśl o tym, co przełożeni uczynią ojcu Kuhnymychu, gdy dowiedzą się, co zrobił, była w stanie natchnąć trwogą najdzielniejsze serce. Konsekwencje dla całej Inkwizycji w Republice Siddarmarku były niewyobrażalne. Ci dranie uczynią przykład z tej małej dziewczynki i z resztek jej rodziny, pomyślał ponuro Merlin. Cała trójka doświadczy Kary Schuelera. Chyba że... *** W barakach nigdy nie było cicho. Przebywało tam zbyt wielu chorych, zbyt wielu przestraszonych ludzi, których nękały potworne wspomnienia i koszmary senne. Jednakże o tej porze roku tutaj, na północy, ciemności nadchodziły szybko, a ludzie, którzy notorycznie nie dojadali, potrzebowali mnóstwo odpoczynku. W środku było też oczywiście nieludzko zimno, gdyż skromne przydziały węgla nie wystarczały do ogrzania takiej przestrzeni. Dlatego Stefyny Mahlard leżała zwinięta w kłębek obok Sebahsteana, który z kolei wtulał się w pierś ich ojca. Greyghor Mahlard otaczał ramionami oboje. Zewnętrzne warstwy odzienia, które nosili na sobie za dnia, teraz spoczywały na wierzchu tego kłębowiska ciał, strzegąc marnego ciepła. Ojcu oddychało się nieco lżej, jednakże Stefyny dostrzegła w jego oczach strach i rozpacz na widok członka zakonu Pasquale i wiadra pełnego jedzenia. Natychmiast uparł się, aby podzielić się pożywieniem z resztą jeńców, aczkolwiek medyk zmusił go wpierw do zjedzenia solidnej

porcji. Później ojciec tulił ją długo w objęciach, szepcząc jej imię w jej brudne włosy, podczas gdy Sebahstean przysiadł się obok, aby także zaznać ojcowskiej pieszczoty. Greyghor wychwalał odwagę dziewczynki, dziękował jej za wszystko, co dla niego zrobiła, opowiadał, jak bardzo jest z niej dumny - i jak bardzo byłaby z niej dumna jej matka, gdyby żyła. A jednak pod tymi pełnymi miłości słowami czaił się strach. Nie o siebie, tylko o nią. Była już wystarczająco duża, aby właściwie odczytać jego obawy. Nie przejmowała się jednak. Powtarzała to sobie w duchu, leżąc bezsennie i grzejąc ciało braciszka własnym ciałem, nasłuchując charkotów i pokasływań, jęków i sporadycznych krzyków, które wydzierały się z gardła śpiących jeńców. Było warto. Być może jakiś inny duchowny pojawi się rano, aby ją zabrać. Pomimo gorzkich doświadczeń swego młodego wieku nie w pełni rozumiała, co to znaczy „uczynić z kogoś przykład”, chociaż nieraz była świadkiem, jak się to robi. Już dawno przestała wierzyć w szczęśliwe zakończenia. Zakładała, że może ją spotkać coś złego. Ale wtedy przynajmniej będzie znowu z mamą i Rehgnyldem, a także z Bogiem, co na pewno okaże się lepsze od bycia tutaj. A co najważniejsze, tymczasem pomogła ojcu - cóż z tego, że tylko na jeden dzień. On dbał o nią przez całe jej życie: wychowywał ją, karmił, uczył, odziewał i zawsze był, kiedy go potrzebowała. Nie robił tego wszystkiego z przymusu, ale dlatego, że ją kochał. Stefyny już dawno temu uświadomiła sobie, jak bardzo jej ojciec cierpi z powodu tej miłości, skoro teraz nie może się nią należycie zajmować. W każdym razie ona też go kochała i nareszcie mogła dzielić z nim tę miłość kompletnie i bez zastrzeżeń. Ojciec nauczył ją, że trzeba się troszczyć o bliskich, a ona choć ten jeden raz była w stanie mu pokazać, że zrozumiała tę naukę i wyrosła na ludzi. Właśnie dlatego niczego nie żałowała. Zastanawiała się jednak, co stanie się z duchownym, który jej pomógł. Nie znała jego imienia, ale widziała, w jaki sposób patrzą na niego żołnierze, a nawet laiccy bracia między innymi ten członek zakonu Pasquale, którego wysłał razem z nią do baraków. To był inkwizytor, który roztaczał strach jak cała Inkwizycja od początku świętej wojny. To był jeden z tych ludzi, którzy robili złe rzeczy osobom takim jak ona i jej rodzina. Tylko że tym razem pomógł jej - ciekawe, jak na to zareagują jego koledzy? Jakąś częścią siebie - tą częścią, która za nic w świecie nie przebaczyłaby Inkwizycji bez względu na to, jak długo przyszłoby jej żyć - liczyła na to, że inni inkwizytorzy zrobią mu coś naprawdę strasznego. Miała nadzieję, że coś złego spotka choć jednego człowieka, który przyczynił się do zrujnowania jej życia - nawet jeśli ten człowiek koniec końców jej pomógł. Z drugiej

strony czuła dla niego wdzięczność, i to uczucie przeważało. Stefyny chciała, aby wszyscy pamiętali o słowach Langhorne’a: „Byłem głodny i mnie nakarmiliście. Byłem chory, a mi pomogliście”. Tylko że tak się nie stanie. Inkwizytorzy nie byli dobrzy z natury. Poza tym... Stefyny nawet nie poczuła, jak mikroskopijny bot mozolnie przedzierał się przez warstwy łachmanów. Nie zorientowała się, gdy wlazł jej na włosy i delikatnie, ostrożnie zszedł na szyję. Ukłuło ją coś lekko, ale nie na tyle mocno, aby zwróciła na to większą uwagę. Tymczasem bot znalazł żyłę i zrobił dziewczynce zastrzyk, po którym zapadła się w nicość. *** Jutowa szata była szorstka i nie stanowiła żadnej ochrony przed kąsającym zimnem. Aczkolwiek pogoda się trochę poprawiła - temperatura dla odmiany wynosiła stopień czy dwa powyżej zera, a zresztą jemu już niebawem miało być cieplej. Kuhnymychu Ruhstahd - już nie ojciec Kuhnymychu, tylko zwykły apostata - brnął przed siebie boso w głębokim śniegu, zastanawiając się, co jest straszniejsze: czy to, co go wkrótce czeka, czy wieczne męki na drugim świecie? Do tej pory zdążył wycierpieć znaczną część Kary Schuelera i przekonać się, że cierpienie z nią związane jest nawet większe, niż sobie wyobrażał. W pewnym sensie dostrzegał w tym jakąś sprawiedliwość dziejową. Inkwizycja zawsze powtarzała, że schuełeryta, który zdradził złożone śluby, nie zasługiwał na delikatność. Jednakże Kuhnymychu bynajmniej nie zgadzał się z tezą, że kogoś zdradził. Ani dziewczynka, ani jej ojciec nie zostali jeszcze uznani za winnych herezji, a jego śluby nie zwalniały go z obowiązku niesienia pomocy oskarżonym, którzy nie zostali skazani. Abstrahując jednak od tego, czy złamał śluby czy nie, bez wątpienia sprzeciwił się woli wielkiego inkwizytora. Tyle musiał przyznać - i w istocie przyznał w trakcie przesłuchania. Nie dało się też wykluczyć, że ojciec Zherohm słusznie prawił o wzroście siły Shan-wei na tym łez padole, podczas gdy on był odzierany z sutanny i przekazywany w ręce innych inkwizytorów, do niedawna jego braci. Jakkolwiek bowiem spojrzeć, takie jednostkowe wystąpienie wbrew prawom Inkwizycji, które regulowały postępowanie w obrębie obozów, mogło wzmocnić szeregi heretyków i zachęcić innych ludzi do sprzeciwiania się Bożemu planowi i nakazom archaniołów, gdy tymczasem powinni szukać przebaczenia i pokuty. Coś takiego w oczywisty sposób podkopywało autorytet Kościoła Matki i krzyżowało Inkwizycji szyki, jeśli chodzi o wyplenianie herezji. Swego czasu Kuhnymychu zgodziłby się z tym wszystkim. Obecnie jednak nie czuł już

takiej pewności, zwłaszcza że miał przed sobą majaczący w oddali stos. Czyżby zawiódł Boga w chwili największej próby? Czy może jednak to faktycznie Bédard poruszyła jego serce i przywiodła do czynu? Tak czy owak niebawem miał poznać prawdę. Gdy spowijały go łańcuchy, poruszał wargami w niemej modlitwie, jaka mu tylko pozostała, skoro wycięli mu język, aby w ostatnim momencie nie mógł bluźnić przeciwko Kościołowi Matce. Zdumiała go łza, która potoczyła się po jego policzku, jeszcze bardziej zaś to, że płakał nie nad sobą, lecz nad dzieckiem, które widział tylko raz w życiu. Nad małą dziewczynką, której odwaga i miłość zdołały przebić zbroję jego pewności i naruszyć fortecę wiary w jego sercu. Nie dało się zaprzeczyć, że to dziecko było potępione od chwili, w której wyruszyło szukać pomocy dla swego ojca - tak samo jak on był potępiony od momentu, gdy wyciągnął do Stefyny pomocną dłoń. Fakt, że dziewczynka uniknęła jego strasznego losu, poczytywał za oznakę boskiego miłosierdzia, aczkolwiek w głębi ducha bardzo żałował, że Stefyny nie wyszła z tego obronną ręką. Najwyraźniej Bóg tak chciał, pomyślał smętnie. Zmusił się do uniesienia głowy i ponownego otwarcia oczu, gdy na pamięć wrócił mu obraz trzech nieruchomych ciał wynoszonych z baraków jenieckich na następny dzień. Współjeńcy wynieśli je na zewnątrz i ułożyli obok siebie - ojca pośrodku, dzieci po jego obu stronach - na zdeptanym śniegu. Nie próbowali zataić ich śmierci w nadziei, że przez jakiś czas będą otrzymywać dodatkowe racje żywieniowe, przynajmniej dopóki strażnicy się nie zorientują. Nie rozkradli też marnych łachów, które okrywały zwłoki, choć było to powszechną praktyką w obozie. Złożyli zmarłych z takim szacunkiem, na jaki ich było stać. W ten sposób rzucili wyzwanie oprawcom. Długo odprowadzali wzrokiem innych jeńców, którzy przydzieleni tego dnia do służby porządkowej musieli przenieść ciała do bezimiennego grobu, jaki pochłonął niezliczone ofiary terroru. Troje zmarłych nie zostało pogrzebanych od razu. Na to co dzień ginęło zbyt wiele osób. Leżeli więc długo, jedno obok drugiego, w otwartym rowie, zdani na łaskę krótkiego północnego dnia, czekając, aż dołączą do nich kolejni, nierychliwi zmarli. Dopiero nazajutrz ktoś poruszył łopatą i zasypał ich zmarzniętymi grudami ziemi. Nikt nie odezwał się nad ich grobem, jeśli nie liczyć grabarzy, którzy być może zmówili w milczeniu modlitwę, tak jak teraz robił to Kuhnymychu. Przynajmniej miał nadzieję, że to zrobili... Gdy stał teraz przy ułożonych w stos drwach i patrzał na płonącą pochodnię, której blask bladł w promieniach słońca, poczuł dziwną radość, uświadomiwszy sobie, że modli się tyleż za siebie, co za tamtą rodzinę. - Kuhnymychu Ruhstahdzie, wysłuchałeś wyroku świętego Kościoła Matki -

zaintonował ktoś głębokim głosem. - Czy chcesz coś powiedzieć, zanim wyrok zostanie wykonany? Oderwał wzrok od pochodni i zdał sobie sprawę, że nie ma już wątpliwości co do tego, czemu udzielił pomocy Stefyny. Wiedział także, czyj głos w tym momencie słyszy. Wiedział to poza wszelką wątpliwością. Pamiętał plotki dotyczące egzekucji heretyka Gwylyma Manthyra, a nawet widział jeden z ilustrowanych plakatów, chociaż nie powinien był. Podówczas nie wierzył w historię, którą ten plakat opowiadał. Obecnie, mając wciąż w uszach pytanie zadane przez ojca Zherohma Clymynsa, zrozumiał, że wszystko to musiało być prawdą. A to oznaczało, że Zhaspahr Clyntahn, Inkwizycja i cały Kościół Matka - kłamali. Gwylym Manthyr został uciszony przed śmiercią z tego samego powodu, z którego wycięto język jemu: ze strachu. Z obawy, że podobnie jak Erayk Dynnys na Placu Męczenników, i on rzuci wszystkim prawdę prosto w twarz, czując na sobie tchnienie śmierci. Albowiem Inkwizycja, której przesłużył tyle lat, nie śmiała zmierzyć się z prawdą. Teraz już Kuhnymychu Ruhstahd to wiedział. Przeniósł na Clymynsa zacięte spojrzenie oczu gorejących nad uciszonymi ustami i pojął, dlaczego to właśnie on asystuje przy wykonaniu wyroku. Ten starszy rangą duchowny był głównym asystentem Wylbyra Edwyrdsa i z każdym dniem brał na siebie więcej obowiązków. Stanowił serce i mózg Inkwizycji tutaj, w Republice Siddarmarku, przemawiał w imieniu generalnego inkwizytora - i to właśnie przybył uczynić w otoczeniu ojca Fhrancysa Osteana i brata Zhorja Myzuhno. Ci dwaj także należeli do ścisłej świty Edwyrdsa i pomimo stosunkowo niskiej rangi tego ostatniego wszyscy zaliczali się do wewnętrznego kręgu generalnego inkwizytora. Zamierzali dać lekcję każdemu schuelerycie, który zacząłby się wahać. Choć nie był w stanie wypowiedzieć słowa, w chwili gdy jego spojrzenie zetknęło się ze spojrzeniem Clymynsa, który doskonale o tym wiedział, raz jeszcze przypomniał sobie plakat na temat Gwylyma Manthyra i jego męczeńskiej śmierci. Może nie było to wiele, tutaj, u końca jego doczesnej drogi, jednakże na nic więcej nie mógł się zdobyć, a poza tym przykład Gwylyma nie był najgorszy. Zebrał się w sobie i splunął pod stopy Clymynsa, pozwalając, aby w jego oczach zapłonęła pogarda siłą odpowiadająca pogardzie wyzierającej z oczu duchownego. *** Dialydd Mab leżał przyczajony na wzgórzu w swoim białym kombinezonie i czekał cierpliwie, oddalony od miejsca kaźni o tysiąc dwieście jardów. Ponad połowę tego

dystansu stanowił dziewiczy śnieg, którego nikt nie pokona w odpowiednim tempie, nawet jeśli domyśli się jego położenia. Narty, które spoczywały obok niego, poniosą go hen, zanim ktokolwiek się zorientuje, a zresztą żaden śmiertelnik nie byłby w stanie dogonić CZAO na nartach. Było to istotne o tyle, że przybył we własnej osobie, zamiast oddelegować jednego z SAPK-ów. A także dlatego, że pozostawi za sobą ślady nart, które pościg wytropi i które będą jawnym dowodem, że winowajcą jest uciekinier, co szczęśliwie odwróci uwagę ścigających od pobliskich wsi i miasteczek, albowiem on będzie szusował w stronę Gór Samuela. W głębi ducha żałował, że nie może odesłać Ruhstahda tak jak tamtych. Między innymi dlatego tutaj się pojawił. Nie mógł ocalić tego człowieka, ale mógł złożyć mu ostatni dar. A właściwie dwa, pomyślał, przykładając broń do ramienia i przyciskając twarz do lufy w zamiarze złożenia pierwszego daru. Broń z pozoru przypominała standardowy M96, jednakże pozory często mylą. Sowa skonstruowała ten karabin specjalnie dla Dialydda Maba. Gwint był bardziej precyzyjny niż te wychodzące spod rąk najlepszych mistrzów Taigysa Mahldyna, lufę pochromowano, kolbę dostosowano do jego wzrostu i długości ramion, a naboje w magazynku wypełniono bezdymnym materiałem wybuchowym wyprzedzającym o stulecia wszystko, co mogło powstać na Schronieniu przed epoką Merlina - który nadawał masywnym kulom prędkość ponad dwu tysięcy stóp na sekundę. Łuski wystrzelonych wcześniej naboi, które przywiózł z sobą, by zostawić na miejscu, pochodziły ze zwykłej broni, aby każdy, kto będzie je badał, nie dostrzegł niczego niezwykłego. Athrawes zrobił to, choć wątpił, by ktoś zadał sobie trud takiego dochodzenia prawdy. Przywiózł też sześć ładunków prochowych, by narobić dymu, dzięki któremu strażnicy odkryją to miejsce i biegnące z niego ślady, nie mówiąc o liście do Wylbyra Edwyrdsa, który zamierzał zostawić. Tutaj i teraz potrzebował jednak najdoskonalszej broni, jaką mogła mu dostarczyć Sowa. Nie musiał korzystać z lunety, by wykorzystać przewagę precyzji, jaką dawał karabin snajperski, ponieważ sam dysponował wzmocnieniem wzroku. W tym właśnie momencie jego szafirowe oczy były bardzo zimne, czego nie dało się wytłumaczyć ich sztucznym pochodzeniem. Skupił wzrok na muszce i położył palec na spuście... *** - No dobrze - powiedział triumfalnie Zherohm Clymyns, dając znak inkwizytorowi z pochodnią - skoro nie masz nic do powiedzenia...

Wtem jego głowa eksplodowała. Impet uderzenia posłał ciało w przód, tak że wylądowało na brzuchu. Otaczający Clymynsa mężczyźni zamarli z niedowierzania, usiłując ogarnąć rozumem, co właśnie się stało, w tym czasie zaś cichy trzask - stłumiony odległością, aczkolwiek dostatecznie słyszalny w zmrożonym powietrzu - rozległ się jeszcze dwukrotnie, dosięgając ich w kolejnych dwu sekundach. Pierwsza kula trafiła Fhrancysa Osteana między łopatki, kiedy zwrócił się w stronę Clymynsa. Przedarła się przez jego serce i płuca, po czym raniła innego schuelerytę. W miarę jak zrozumienie zaczęło ogarniać gapiów, w ich szeregach wybuchła panika. Ludzie zaczęli się kręcić, wypatrując kierunku, z którego nadleciały śmiertelne pociski. W tym czasie z przenikliwym krzykiem padł Zhorj Myzuhno, którego kula trafiła w wątrobę, po czym opuściła ciało w fontannie karmazynowej krwi. Panika rozgorzała na całego. Wiara nie stanowiła dostatecznej tarczy przeciwko heretyckim kulom. Wojownicy Kościoła Matki rzucili się w stronę dających schronienie zabudowań obozu Chihiro. Trzeba jednak przyznać, że garstka oficerów Armii Boga, wyznaczona do pilnowania jeńców, pomimo zamieszania trzymała się prosto i wodziła wokół czujnym spojrzeniem, dopóki nie wypatrzyła na wzgórzach wiele mówiących obłoczków dymu. Kuhnymychu Ruhstahd widział to wszystko i jakimś sposobem wiedział, kto trzyma karabin w ręku. Wiedział, że to ta sama broń, która przemówiła z brzegów Kanału Świętego Langhorne’a. Przyglądał się dalekiemu dymowi, wiedząc coś jeszcze. To mianowicie, że seijin, który dzierży karabin - prawdziwy seijin, powołany do tego zadania przez Boga, jak wszyscy seijini dawnych czasów, wbrew wszystkiemu, co mówił Zhaspahr Clyntahn - ma dar także dla niego. Obserwował spokojnie wzgórza ze wzrokiem rozpłomienionym i pozbawionym strachu, czekając na ten dar. Nawet nie poczuł, gdy czwarta kula odebrała mu życie na miejscu.

.XVI. Święty Tyldyn Prowincja Północna Republika Siddarmarku Kula świsnęła obok, nie dość blisko, aby go trafić, jednakże i nie dość daleko, aby mógł się czuć w pełni bezpieczny. Podróżnik skulił się w proteście. - Panie, trzymaj głowę spuszczoną! - warknął porucznik Slokym bardziej szorstko, niżby wypadało w odniesieniu do wysokiego rangą oficera. - Naprawdę nie możemy pozwolić, aby przytrafiło ci się coś... nieprzewidzianego. - Nie zamierzam pozwolić, aby przytrafiło mi się cokolwiek, przewidzianego czy nie odparł łagodnie baron Zielonej Doliny, po czym dźgnął Podróżnika piętą, aby ten się ruszył. Doprawdy wstydem by było, gdyby tutaj zginął z ręki jakiegoś fanatyka z ariergardy Świątyni. Niecierpliwość i frustracja to kiepskie powody, aby dać się zabić komukolwiek, Kyncie, powiedział sobie w duchu ostrzejszym tonem aniżeli przed chwilą, gdy zwracał się do adiutanta. A nawet SAPK-i cię nie uratują, jeśli dalej będziesz się głupio zachowywał. Nanoboty też nie na wiele się zdadzą, jeśli zarobisz kulkę w... powiedzmy... serce albo mózg. Nagła salwa - najwyraźniej karabinów piątego regimentu - rozległa się w odpowiedzi na pojedynczą kulę, która świsnęła mu koło głowy; w efekcie drzazgi poleciały z dachu stajni, gdzie strzelec urządził sobie kryjówkę. Z wnętrza zabudowań dobiegły trzy kolejne strzały, o czym świadczyły obłoczki dymu ulatujące przez pośpiesznie wyciosane dziury w ścianach. Wkrótce potem rozległ się następny strzał z pierwszego miejsca, co świadczyło, że nie może być mowy o ładowanej odprzodowo broni. - Zaczynam mieć dość tych ich nowomodnych karabinów - rzucił baron Zielonej Doliny do nikogo w szczególności, po czym zeskoczył z siodła za załomem solidnego muru. Wszystko wskazywało na to, że niegdyś stała tu kuźnia. Naturalnie było to jeszcze w czasach, zanim lojaliści spalili do ziemi trzy czwarte Świętego Tyldynu. - Ja również nie mogę powiedzieć, abym był z ich powodu szczęśliwy, mój panie zgodził się z nim kwaśno Slokym. Coraz więcej podwładnych pułkownika Gairwyla strzelało w stronę stajni, aczkolwiek tempo oddawania strzałów wyraźnie zmalało. Baron Zielonej Doliny pokiwał

głową z aprobatą. Wprawdzie zapasy amunicji nadeszły i w trakcie zdobywania Opactwa Świętej Esthyry zużyli mniej, niż zakładał, ale nowych magazynków nadal nie było zbyt wiele. Postanowił ich więc nie trwonić i był zadowolony, że Gairwyl wziął sobie jego rozkaz do serca. Konna piechota nadal posyłała wystarczająco dużo kul kalibru czterdzieści pięć, aby lojaliści nie wystawiali nosa ze stajni, jednakże z pewnością nie marnotrawiła naboi, nie mając czystego strzału. Baron Zielonej Doliny wyjrzał zza węgła przy głośniejszej salwie, po czym zerknął na swojego adiutanta. Na widok jego miny poruszył lekko wargami. Było jasne, że porucznik najchętniej złapałby go za pagony i wywlókł przełożonego w bezpieczne miejsce. - Wybacz, panie - odezwał się Slokym po chwili - ale czy nasi szpiedzy nie zapewniali, że ci dranie nie będą mieć nowej broni do kwietnia? Jego skwaszona mina nie uszła uwagi barona Zielonej Doliny. - Szczerze mówiąc - odparł baron roztropnie, nie spuszczając oka ze stajni - nasi szpiedzy twierdzili, że ci dranie nie będą mieć zbyt dużo nowej broni do kwietnia. Zresztą, jak uczy doświadczenie, szpiedzy nieraz się mylą, Bryahnie. Slokym zmarszczył czoło, za co baron nie mógł go winić. Imperium Charisu wraz ze swymi sprzymierzeńcami było przyzwyczajone do konkretnych raportów. Jedynym problemem bywało przekazywanie owych raportów we właściwe miejsca, lecz sama ich jakość nie budziła wątpliwości. Zazwyczaj. Niestety nie zawsze. Albowiem nawet najwierniejsi sojusznicy nabraliby podejrzeń, gdyby Charis był absolutnie nieomylny. Co gorsza, nie zawsze dało się usprawiedliwić szybkość, z jaką dany meldunek pokonał wielką odległość w samą porę, aby na coś się przydać. W takich wypadkach meldunek nie docierał do adresata, co skutkowało nieprzyjemnymi konsekwencjami - tak jak teraz dla Armii Midhold. Merlin Athrawes, nawet przy połączeniu sił z Nimue Chwaerieu, był w stanie powołać do istnienia tylko określoną liczbę seijinów, a nikt oprócz nich nie mógł poruszać się sprawnie w zimowym krajobrazie Północnej Prowincji. Poza tym do pewnego stopnia zapędziliśmy się w kozi róg z szacunkami, kiedy to pojawią się nowe zabawki Zhwaigaira i Fultyna, przypomniał sobie niechętnie. Nie wydaje mi się jednak, aby to była wina Sowy czy Nahrmahna. Prawdziwy problem był taki, że dostarczane przez nich informacje były za dobre! Jedną z wad elektronicznego zwiadu było to, że SAPK-i przekazywały wszystko, co zostało powiedziane na głos - oczywiście poza Świątynią i otaczającym ją Syjonem. Charisjanie dostali kilka bolesnych nauczek, gdy Grupa Czworga (paranoicznie bojąca się - i słusznie - heretyckich szpiegów) wydawała własnym dowódcom fałszywe rozkazy,

oczywiście dla zmylenia wroga. Tym razem jednak nikt nie próbował przechytrzyć hrabiego. SAPK-i sfotografowały osobiste notatki brata Lynkyna, na podstawie których można było oszacować zdolności produkcyjne. Okazało się jednak, że Fultyn podszedł do tematu bardzo zachowawczo. Nad stajnią pojawiły się kolejne obłoczki dymu. Musiały tam siedzieć co najmniej dwa plutony jazdy Armii Boga. A każdy z tych żołnierzy, co było jasne, dysponował przerobionym świętym kylmahnem. Przecież wiedziałeś, że oni zostawią za sobą ariergardę. A danie jej najlepszej posiadanej broni też wydaje się logicznym posunięciem. Baron skrzywił się, gdy urządzenie, które zawsze latało nad jego głową, gdy wyruszał w pole, wysłało nanoczujniki do wnętrza budynku i potwierdziło jego szacunki. Obrońcy należeli do czterdziestego drugiego regimentu pułkownika Hyndyrsyna, tego samego, który zdołał wymknąć się z kotła Opactwa Świętej Esthyry. Jedyna różnica polegała na tym, że w stodole schroniły się niedobitki trzech szesnastoosobowych plutonów, nie dwóch, jak przypuszczał hrabia. Było ich tam trzydziestu trzech, czyli jakieś siedemdziesiąt procent stanu osobowego, ale nic nie wskazywało na to, by mieli zamiar poddać się bez walki. To też nie było wielkim zaskoczeniem; gdyby ci ludzie mieli dość wojaczki, nie okopywaliby się w stodole. Musieli zdawać sobie sprawę, że nie będą mieli możliwości ucieczki, dlatego przygotowali się na bój do ostatniej kropli krwi, między innymi pozbywając się wcześniej koni. Nikt jednak nie twierdził, że tylko sojusznicy Charisu mają monopol na odwagę. Baron wolałby, aby ci spieszeni jeźdźcy byli mniej zdeterminowani, ponieważ zacięta walka niewątpliwie opóźni marsz jego jednostek. Lecz i tak bardziej niepokoiło go co innego. Miał przed sobą jazdę uzbrojoną w nowoczesne karabiny... Tego nam tylko trzeba, by Świątynia wpadła na koncept konnej piechoty. Ale może nie jest tak źle i mamy przed sobą odosobniony przypadek improwizacji. Może wpadli na to tylko dlatego, by jeszcze bardziej opóźnić nasz marsz. A może po prostu dmucham na zimne, pomyślał. Armie Schronienia od wieków miały w swoich szeregach uzbrojonych w łuki i kusze dragonów, więc przezbrojenie tych formacji w broń palną nie powinno być trudne. Tyle że Armia Boga miała o wiele mniej karabinów niż jej przeciwnik, więc do niedawna były one wydawane wyłącznie piechocie. We wszystkich kontynentalnych domenach wiedziano, że rolą dragonów jest wykonywanie zwiadu i zastawianie zasadzek, nie zaś prowadzenie regularnej wymiany ognia z jednostkami piechoty wroga. Szczerze powiedziawszy, dałby wiele, żeby Świątynia nadal postępowała zgodnie z nakazami Pisma.

Problem jednak w tym, że Bahrnabai Wyrshym już niejednokrotnie udowodnił, że jest mniej przywiązany do treści świętych ksiąg, niżby życzył sobie tego hrabia Zielonej Doliny. Biskup polowy reagował na zagrożenie z wrodzoną stanowczością. Jeszcze przed upadkiem Opactwa Świętej Esthyry wysłał konwój zbrojmistrzów do Gorthyka Nybara w Fairkynie, powierzając mu wszystkie zestawy konwersyjne, jakimi dysponował. I choć takie przerabiane karabiny nie mogły się równać szybkostrzelności z M96, ba, były wolniejsze pod tym względem od oryginalnych mahndraynów, to jednak miały osiągi lepsze od każdego muszkietu. A w kilku przypadkach ordynarność tych przeróbek działała na korzyść Armii Boga, ponieważ broń przez nią stosowana miała wciąż zamki skałkowe. Dzięki temu rozwiązaniu prościej było o amunicję do niej. Ale najgorsze w tym wszystkim było tempo pracy zbrojmistrzów z Fairkynu, ponieważ dokonywano tam teraz niemal dwustu przeróbek dziennie. Do czwartego pięciodnia kwietnia Nybar może więc dysponować kolejnymi siedmioma tysiącami nowych karabinów. Wtedy to skończą się posiadane zestawy konwersyjne i zbrojmistrzowie powrócą do Guarnaku. Tyle że niedługo później zaczną docierać transporty broni wyprodukowanej na Ziemiach Świątynnych... a wraz z nimi co najmniej dwa regimenty artyleryjskie wyposażone w nowe armaty Fultyna. Tyle dobrego, że tego roku roztopy powinny nadejść później niż zwykle. Prognozy meteorologiczne Sowy mówiły, że na północ od gór Kalgaran śnieg może padać nawet w drugim pięciodniu maja. Jeśli tak się stanie, dostawy nowej broni spadną poniżej obecnych, i tak już zrewidowanych prognoz komputera. A my przecież wciąż jesteśmy bardziej mobilni w taką pogodę niż oni. Chociaż nasza przewaga zmaleje bardziej, niżbym tego chciał. Jeden z kapitanów Gairwyla przygotowywał ludzi do ataku na stodołę. Baron Zielonej Doliny zastanawiał się przez chwilę, czy nie poinformować owego młodzika o tym, ilu tam naprawdę jest wrogów, ale zrezygnował z tego pomysłu. Po pierwsze, dotarcie na stanowisko dowodzenia narażało go na trafienie zbłąkaną kulą. Po drugie, mimo że podwładni szanowali jego ocenę sytuacji równie jak samo Pismo, mógłby mieć spore problemy z wytłumaczeniem im, dlaczego ma lepsze rozeznanie niż kapitan Mahnroh, którego ludzie walczyli już z wrogiem. I po trzecie wreszcie, Gyairmoh Mahnroh nie był głupcem i zdawał się kontrolować sytuację. Jeden z jego plutonów próbował właśnie obejść stodołę od zachodu, gdzie ruiny wypalonej oberży oferowały strzelcom lepszą osłonę, i to jakieś pięćdziesiąt do sześćdziesięciu jardów od pozycji wroga. Żołnierze tego oddziału zaangażowali się już w

wymianę ognia z dragonami. Ci ostatni odpowiadali im coraz częściej i gęściej. Pozostawili wprawdzie ludzi przy wszystkich pozostałych ścianach, ale nie było ich już tak wielu jak przed momentem. Drugi pluton Mahnroha, który przeczołgał się skrycie na niewielki pokryty zaspami padok po północnej stronie stajni, właśnie włączył się do walki. Obrońcy, którzy poustawiali przedpiersia ze słomy pod każdą ze ścian, przerzucili część sił i na tamtą stronę, dzięki czemu zrobiło ich się mniej od zachodu i południa. Baron Zielonej Doliny przyglądał się z aprobatą, jak ostatni pluton Mahnroha zajmuje pozycje strzeleckie za stogiem siana, pięćdziesiąt jardów od wschodniej ściany stajni, i zakłada dziwaczne lejkowate nasadki na lufy karabinów. To będzie dla was paskudna niespodzianka, pomyślał. Do Republiki Siddarmarku dotarło na razie tylko kilkaset nowych wynalazków, zwanych oficjalnie karabinowym miotaczem granatów M97, model jeden - w skrócie KMG, ale przez ludzi nazywanych procami Shan-wei albo po prostu procami. Większość z nich trafiła na szczęście w ręce żołnierzy Armii Midhold. Dotarły zbyt późno, by można ich było użyć podczas walk o Opactwo Świętej Esthyry, więc chrzest bojowy przejdą dopiero dzisiaj. To zaś znaczyło, że nikt spośród znajdujących się w stodole nie miał pojęcia, co zaraz się wydarzy. Kolejny pocisk poleciał w jego kierunku. Baron był jednak niemal pewien, że to tylko zabłąkana kula i że nikt do niego nie mierzył. Mimo to wzdrygnął się odruchowo, gdy pocisk świsnął mu obok twarzy, rykoszetując od muru. - Mój panie! - zaczął krzyczeć Slokym, ale baron uciszył go ruchem głowy. - Wybacz, Bryahnie. Muszę to zobaczyć. Slokym nie wyglądał na przekonanego, ale zamknął usta i zamilkł. Po chwili podczołgał się i przywarłszy do ściany obok dowódcy, wyjrzał tak jak i on. Baron uśmiechnął się, robiąc mu więcej miejsca. Drużyna grenadierów zamocowała nasadki na lufach karabinów. Teraz żołnierze wsuwali do nich granaty. Wypełnione czarnym prochem pociski były większe i bardziej pękate od klasycznych granatów, a precyzyjne celowanie nimi wydawało się trudniejsze od czarnej magii. Howsmyn zaczerpnął podstawy tego projektu z archiwów Sowy, ale poszedł w kierunku wykorzystania opcji, w której żołnierz używa do odpalenia granatu zwykłego naboju zamiast specjalnego ślepaka. Kula taka wbijała się w podstawę granatu, doprowadzając do aktywowania zapalnika na moment przed tym, zanim gazy wylotowe wypchną granat z tuby. Maksymalny zasięg tej broni wynosił sto osiemdziesiąt jardów,

czyli był o wiele mniejszy niż w przypadku stosowania amunicji z prochem bezdymnym, ale i tak o wiele większy niż przy zwykłym rzucie ręką. Po załadowaniu granatów żołnierze przyklęknęli, oparli kolby karabinów o ziemię i spojrzeli na kaprala. Ten przeprowadził ostatnią, pośpieszną inspekcję, a potem uniósł prawą rękę nad głowę. Trzymał ją tak przez kilka uderzeń serca, by opuścić dłoń nagle, dając znak do odpalenia. Granaty poszybowały w kierunku stodoły, wznosząc się dużo wyżej niż w przypadku rzutu, choć wciąż były o wiele wolniejsze od kuli. Właśnie z tego powodu, jak ich odpowiedniki ze Starej Ziemi, musiały lecieć wysoko, a ich celność pozostawiała wiele do życzenia, zwłaszcza w przypadku żołnierzy, którzy używali ich po raz pierwszy, nie mając w dodatku dobrego pola widzenia. Ciągnęły za sobą warkocze dymu, więc natychmiast było wiadomo, że co najmniej trzecia część minie cel. Dwa kolejne odbiły się od murowanych ścian stajni, trzy ugrzęzły w krytym strzechą dachu, a dwa spadły opodal zamkniętych na głucho wrót. Przedostatni jednak przeleciał przez otwartą na oścież furtę wysoko w ścianie, trafiając dragona Armii Boga prosto w twarz. A ostatni - dzięki szczęśliwej ręce lub ślepemu trafowi - wpadł do środka otworami wentylacyjnymi, ciągnącymi się tuż pod krokwiami. Odłamki eksplodujących granatów poleciały na wszystkie strony, przedpiersia ze słomy chroniące strzelców przyjęły większość z nich, ale i tak udało się ranić trzech żołnierzy i zabić dwóch kolejnych. Atak ten miał jednak znacznie większy wpływ na morale obrońców niż na ich zdrowie. Nawet najbardziej zatwardziały obrońca Kościoła Matki popadał w zwątpienie, gdy tuż przed nim wybuchała cuchnąca siarką plwocina samej Shan-wei. Dragoni nie spanikowali, ale szok i konsternacja sparaliżowały ich na chwilę, a potem zobaczyli, że prócz szarego dymu po eksplozji wokół nich zaczynają się unosić białe pasemka zwiastujące pożar. Grenadierzy wsunęli kolejne granaty do nasadek i druga salwa pomknęła w kierunku stajni. Strzecha na dachu zajęła się już ogniem, dzięki czemu co najmniej dwa albo trzy granaty przebiły się przez nią, wpadając do wnętrza budynku. Po serii wybuchów znów dało się słyszeć przeraźliwe wrzaski rannych. Pluton, który przedostał się wcześniej na padok, czekał na drugą salwę grenadierów. Gdy tylko przebrzmiały echa wybuchów, żołnierze zerwali się z ziemi i ruszyli do ataku. Jedna z drużyn miała na wyposażeniu karabiny z bagnetami, pozostałe trzy musiały zadowolić się mahndraynami kaliber .45. Żaden z obrońców nie zauważył ich przez dłuższą chwilę, potem z wnętrza stajni padły naraz trzy strzały. Jeden Charisjanin padł, ale jego

kompani mgnienie oka później stali już pod podwójnymi wrotami pośrodku południowej ściany stajni. Zostały one zaryglowane od środka, lecz w każdym ze skrzydeł znajdowało się niewielkie okienko. Zasłaniające je okiennice były o wiele cieńsze niż reszta desek, z których zrobiono drzwi, dało się je więc wybić kolbami. Kilka odbezpieczonych granatów ręcznych poleciało do środka stajni, a gdy budynkiem wstrząsnęły eksplozje, dwaj Charisjanie dzierżący w dłoniach rewolwery stanęli przed otworami, z których sączył się dym, i zaczęli strzelać na oślep, by zmusić obrońców do ukrycia się, aby ich towarzysze mogli rozrąbać toporami nadwerężone wrota. Trwało to tylko chwilę; gdy pękła belka mocująca, masywne skrzydła odsunęły się na boki. Kolejny z Charisjan padł podczas krótkiej wymiany ognia, ale reszta wbiegła do wnętrza, strzelając i dźgając bagnetami. Potyczka dobiegła końca w ciągu kilku minut. Baron Zielonej Doliny wyprostował się wolno, potem wspiął się na siodło Podróżnika. Slokym wskoczył na konia stojącego tuż obok i razem podjechali do ludzi kapitana Mahnroha. *** W południe to, co zostało ze Świętego Tyldynu, znalazło się w rękach Charisjan. Obeszło się bez poważniejszych walk, pomyślał baron Zielonej Doliny, oddając wodze w ręce kogoś innego, by wspiąć się po stopniach niegdysiejszej biblioteki. Podobnie jak wszystkie budowle w mieście, i ona miała najlepsze czasy dawno za sobą, jednakże wydawała się stabilniejsza od większości zabudowań. Z jakiegoś powodu baron bardzo wątpił, aby powodem był wielki szacunek żołnierzy Armii Boga dla słowa pisanego. Obecny stan budynku musiał mieć więcej wspólnego z odpornością jego murów na płomienie. Zdecydowana większość miasteczka - a raczej pokaźnej wsi - została wzniesiona z bardziej łatwopalnych materiałów. Z wyjątkiem miejsc takich jak stajnie, które przerobiono na punkty obrony, wszystko zostało podpalone przez wycofującą się kawalerię Armii Boga. Najwyraźniej lojaliści wiedzieli, jak można uprzykrzyć życie wrogowi, odmawiając mu schronienia pod całym dachem. - Panie... - powitał go pułkownik Gairwyl, przykładając w salucie pięść do piersi. - Dahnyldzie... - Baron Zielonej Doliny skinął głową, po czym wyciągnął rękę przed siebie, aby mogli wymienić uścisk przedramienia. - Widziałem w akcji grenadierów młodego Mahnroha. Sądzę, że przydałoby im się więcej ćwiczeń. - Słyszałem, że tam byłeś, panie. - Z tonu dało się wywnioskować, że jego zdaniem głównodowodzący Armii Midhold w żadnym razie nie powinien się narażać, wyruszając w pobliże frontu. Wzbudziło to tylko uśmiech barona.

- Zapewniam, że Bryahn już mi o to suszył głowę. - Wiedziałem, że rozsądny chłopak z niego - powiedział Gairwyl, przyprawiając barona o śmiech. Momentalnie jednak obaj spoważnieli. - Szkoda, że nie odbiliśmy miasta w lepszym stanie. - Pokręcił głową. Mniej się martwię o ciebie i twoich chłopców, a nawet o piechotę generała Gardynyra, ale drugi korpus będzie marudził na te rudery. - Dadzą sobie radę, panie - rzekł Gairwyl. - To nie będzie ich pierwsza zima w takich warunkach. Zresztą - wzruszył ramionami - nigdy nie mieliśmy dość zakwaterowania pod dachem dla więcej niż regimentu czy dwóch. Ci, o których mówisz, może nie są równie chętni do zabawy w śniegu jak moi chłopcy i ludzie generała Gardynyra, ale znają się na rzeczy i mają porządne namioty. Aczkolwiek nie mam pewności co do generała Makgrygaira i jego podwładnych... Baron Zielonej Doliny potaknął, gdyż Gairwyl poruszył ważny temat. A nawet dwa tematy. Charisjańska piechota z korpusów generała Brohkampa nie nadawała się do działań zimowych tak bardzo jak czwarta dywizja Gardynyra i trzecia brygada konna brygadiera Braisyna, ale wszystkie te jednostki otrzymały arktyczne umundurowanie i namioty. Z kolei druga dywizja strzelców generała Sulyvyna Makgrygaira składała się wyłącznie z Siddarmarczyków. Byli to ludzie twardzi i zdeterminowani, wielu też wiedziało, czym są srogie zimy, tyle że nie dysponowali tak dobrym wyposażeniem i nikt nie szkolił ich, jak radzić sobie ze sprzętem w takie mrozy. Z tego też powodu baron Zielonej Doliny zlecił Makgrygairowi zabezpieczenie Opactwa Świętej Esthyry, a oddziałom Brohkampa polecił wymarsz do leżącego sto pięćdziesiąt mil dalej na zachód Opactwa Świętej Zhany. Dobra wiadomość była taka, że dzięki saniom zaprzężonym w śnieżne jaszczury i karibu w Opactwie Świętej Esthyry udało się zgromadzić sporo zaopatrzenia, i to znacznie szybciej, niż mogliby przypuszczać dowódcy Armii Boga. Zła polegała natomiast na tym, że mimo tych wszystkich osiągnięć baron będzie zmuszony do pozostania w Świętym Tyldynie jeszcze przez pięciodzień albo i dwa. Pierwszy korpus, a w szczególności saperzy z czwartej dywizji robili, co mogli, by doprowadzić do porządku trakt - niestety nic nie wskazywało na to, że aura zechce z nimi współpracować. Ledwie udało się zdobyć Opactwo Świętej Esthyry, a rozpętała się śnieżyca: bite dwie doby obfitych opadów śniegu, po których z nieba wciąż coś sypało. Jakby tego było nie dość, nadciągał kolejny arktyczny front, więc wszystkie szlaki zaopatrzeniowe w okolicy - także kościelne pokryją niebawem świeże zaspy. Baron wątpił więc, czy nawet oddziały Brohkampa zdołają dotrzeć przed kwietniem dalej niż do Świętego Tyldynu. A posyłanie tam ludzi

Makgrygaira wydawało się w tych warunkach jeszcze bardziej problematyczne, ponieważ nawet pierwszy korpus miał problemy z utrzymaniem wymaganego tempa marszu. Baron podszedł z Gairwylem do bibliotecznego stołu, na którym pułkownik mógł rozwinąć przyniesione mapy, po czym obaj przyjrzeli się topografii okolicznych terenów. Święty Tyldyn leżał sto czterdzieści mil w linii prostej na wschód od Fairkynu, ale armia musiała przemaszerować tutejszym traktem sto siedemdziesiąt mil, by tam dotrzeć, pokonując po drodze rzekę Lodowy Pył, jakieś dziewięćdziesiąt mil za Świętym Tyldynem, gdzie droga skręcała na południe i prowadziła wzdłuż koryta, aż do Fairkynu. Drewniane mosty zwodzone, podobne do tych, dzięki którym dało się pokonać Kalgaran, były spalone; ostały się po nich tylko kamienne przyczółki. Saperzy barona powinni naprawić te przeprawy w dość krótkim czasie, dzięki czemu piechota zaopatrzona w narty i rakiety minie rzekę w pięciodzień, o ile będzie dobra pogoda, co tutaj, w Północnym Haven, znaczyło tyle, że przez kilka dni z rzędu nie rozpęta się kolejna śnieżyca. Żołnierze mogli przy sprzyjających warunkach przemaszerować trzydzieści mil dziennie, o ile szli traktem. Większą część tego dystansu musieli jednak pokonywać w ciemnościach, ponieważ tak daleko na północy dni były naprawdę krótkie. Na szczęście ubite trakty wydawały się równe jak stół i były tak oznakowane, że nie dało się z nich zboczyć nawet w środku bezksiężycowej nocy. Niestety mimo że tabory drugiego korpusu mogły poruszać się w takim tempie, piechota pokonywała co najwyżej dwadzieścia mil dziennie, jeśli tylko nic jej nie przeszkodziło. Gdyby wybrać boczne drogi, dystans do Fairkynu skróciłby się o jakieś dwadzieścia procent, ale pokonanie go w tych warunkach pogodowych musiałoby zająć - nawet tak przeszkolonym żołnierzom jak ludzie z pierwszego korpusu Makrohry’ego - pełne osiem dni, a baron nie mógł przecież wysłać ich w teren, dopóki Brohkamp nie dotrze do Świętego Tyldynu. Pierwszy korpus składał się bowiem z około dwudziestu trzech tysięcy ludzi, wliczając w to artylerzystów i saperów. W bojowych formacjach tego zgrupowania służyło jeszcze mniej ludzi, bo tylko niespełna dwadzieścia tysięcy, czyli jakieś siedemdziesiąt procent oficjalnego stanu. Choć więc było to i tak nieco więcej, niż miał teraz pod komendą Gothryk Nybar, to sytuacja mogła wkrótce ulec zmianie, ponieważ Wyrshym wycofał wszystkie garnizony z terenu, po tym jak utracił Opactwo Świętej Esthyry i Opactwo Świętej Zhany. Tak więc Nybar, dzięki tym uzupełnieniom, lada moment będzie dysponował pełnymi stanami osobowymi podległych mu oddziałów, a dwie kolejne dywizje piechoty Armii Boga miały do nich dołączyć w najbliższych pięciodniach. Co gorsze, Nybar pomimo złej pogody zagonił swoich ludzi do ulepszania umocnień, a

Wyrshym tak zwiększył dostawy, że oddziały w Fairkynie dysponowały już dwumiesięcznymi zapasami żywności. A nie było to łatwe. Pomimo wysiłków Duchairna, zmierzających do poprawy sytuacji Armii Sylmahna, wiele oddziałów Wyrshyma żyło z dnia na dzień. Podjął jednak ryzyko i kosztem zaopatrzenia dla reszty Guarnaku zaopatrzył garnizon Fairkyn, zmniejszając ryzykownie stany magazynowe innych jednostek. To wszystko znaczyło, że ludzie barona Zielonej Doliny staną już wkrótce naprzeciw osiemnastu tysięcy doskonale okopanych i posiadających znakomite zaopatrzenie przeciwników, zarówno pieszych, jak i konnych. Wprawdzie Armia Boga nie dysponowała zbyt wieloma działami, ale jej sytuację poprawiał fakt, że miasto leżało na wzniesieniach ciągnących się na zachód od rzeki Lodowy Pył. To właśnie z powodu tak dużej nierówności terenu w okolicy trzeba było zbudować aż kilka śluz, przy których rozkwitło potem miasto. Teraz te same strome zbocza dawały wrogowi przewagę. Co jeszcze gorsze, Nybar, który niejednokrotnie dowiódł, że umie uczyć się na cudzych błędach tak samo szybko jak na własnych, kazał wybudować na terenie Fairkynu i w jego okolicach sieć wież obserwacyjnych, aby mieć kontrolę nad terenami otaczającymi linie obrony. Jego artyleria była przestarzała i mniej liczna, ale kanonierzy barona nie zdołają wykorzystać większości atutów własnej broni, ponieważ nie będą widzieli przeciwnika. A nikomu nie uśmiechało się wielomiesięczne, zimowe oblężenie Fairkynu i chociaż Charisjanie mieli lepsze zaopatrzenie niż Świątynia, to długoterminowa wymiana ognia w takiej skali dałaby się we znaki każdemu kwatermistrzowi. Wciąż mamy szansę na wygraną, napomniał się w myślach baron, spoglądając na mapę. Mogę poprowadzić pierwszy korpus wokół stanowisk Nybara i dalej, na przełęcz Ohlarn, by odciąć go od Guarnaku, a nie ma takiej siły, by wojska Wyrshyma ruszyły na północ i wyparły mnie stamtąd, zanim Brohkamp przybędzie ze Świętego Tyldynu i uderzy na miasto od wschodu. Tyle że Nybar będzie się bronił miesiąc dłużej, niż miałem nadzieję, chyba że Brohkamp wytraci sporo ludzi, uderzając na te umocnienia frontalnie... Jeśli jednak pozwolimy, by Nybar związał nas tutaj na tak długo, Wyrshym zyska dodatkowy miesiąc na rozwinięcie szlaków zaopatrzeniowych, a ten gnojek Duchairn wyskrobie dla niego jeszcze więcej karabinów, przy czym tym razem będą to nowiusieńkie święte kylmahny, nie polowe przeróbki. Chociaż... Przyjrzał się mapie, mierząc wzrokiem odległości i przeliczając przewidywane tempo reakcji przeciwnika. Nie chciał dopuścić do tego, by pierwszy i drugi korpus wykrwawiły się podczas długotrwałego oblężenia. To oznaczałoby utratę tak cennej przewagi mobilności i dałoby Wyrshymowi dodatkowy czas, na który biskup tak liczył. Gdyby

jednak zostawić przy Fairkynie siddarmarckie jednostki Makgrygaira, ze wsparciem charisjańskiej artylerii, a potem przeprowadzić korpus Brohkampa na północ od Fairkynu, na tyle daleko, by Nybar nie zobaczył tego manewru ze swoich wież obserwacyjnych, podczas gdy pierwszy korpus obejdzie miasto od południa... To ryzykowne, pomyślał. Może nawet za bardzo ryzykowne. Jeśli Nybar zrobi się zbyt zadziorny, albo zdesperowany, i wyjdzie z Fairkynu, Makgrygair może nie sprostać zadaniu. Jeżeli zaś Nybar zorientuje się w sytuacji, a nie jest przecież głupcem, to tak właśnie postąpi. Wystarczy, że stracisz kontrolę nad traktem i przełęczą Ohlarn, a sześćdziesiąt tysięcy głodnych Charisjan utknie w środku wrogiego terytorium. Nie będzie sposobu, by sanie zdołały dostarczyć im żywność i amunicję, więc ta śmiała operacja nie potrwa za długo. Jeśli jednak uda się zaskoczyć wroga, zaopatrzyć tych ludzi na wystarczająco długi czas... Zamyślony głęboko opadł na jedno z polowych krzeseł Gairwyla, opierając oba łokcie na blacie i kładąc brodę na splecionych dłoniach. Nie zauważył zdziwienia w oczach pułkownika ani zrezygnowanej miny porucznika Slokyma.

.XVII. Ambasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku - No więc, co myślisz o ostatniej burzy mózgów Kynta? - zapytał sucho Cayleb Ahrmahk. Obaj z Merlinem Athrawesem siedzieli na wygodnych kanapach ustawionych po obu stronach kominka w saloniku apartamentów cesarskich. Aivah Pahrsahn zajmowała miejsce obok Merlina, siedząc swobodnie z podkurczonymi pod siebie nogami, a wszyscy troje trzymali szklaneczki z whiskey seijina Kohdy’ego. Była to doskonała whiskey i choć Merlin osobiście wolał preferowaną przez Sharleyan Glynfych, częstował się nią, ilekroć Aivah wpadała na naradę. - Myślę, że była... śmiała - odparł rozsądnie seijin. - „Śmiała”! - powtórzył Cayleb, kręcąc głową. - Ja uważam, że Kynt postradał zmysły! - To niesprawiedliwe, wasza wysokość - wtrąciła Aivah. Gdy Cayleb na nią spojrzał, wzruszyła ramionami. - Nie mam wiele wspólnego z wojskiem, w przeciwieństwie do ciebie i barona Zielonej Doliny, jednakże Kynt nigdy nie wydał mi się człowiekiem, który uwielbia się ścigać z wyvernami. Nie będę udawać, że rozumiem wszystko, co w tym wypadku powiedział, ale Sowa i książę Nahrmahn, mnie nie wyłączając, zgadzają się co do jego szacunków, jeśli chodzi o zapasy Nybara i Wyrshyma. Zresztą cokolwiek by zrobił, będzie miał do swojej dyspozycji SAPK-i, a te nie pozwolą wziąć go przez zaskoczenie. - Jedyny problem, Aivah - odezwał się Cayleb znacznie poważniejszym głosem polega na tym, że wiedza na temat mających nastąpić wypadków bynajmniej w niczym nie pomaga, jeśli nie można czegoś uniknąć. Za przykład niech posłuży to, co nas spotkało na Morzu Markoviańskim przed dwoma laty. Oraz, co gorsza, admirała Manthyra w Zatoce Dohlariańskiej. Aivah zacisnęła szczęki, okazując, że rozumie powagę sytuacji, a Merlin potrząsnął głową. - Nie mylisz się, Caylebie. - Mówił głosem łagodniejszym niż zwykle, mając na uwadze ból, jaki sprawiły im obu losy Gwylyma Manthyra i jego ludzi, jednakże jego spojrzenie było pewne jak zawsze. - Z drugiej strony Kynt jest szybszy od przeciwnika.

Owszem, drugi korpus nie jest tak mobilny jak pierwszy, chociaż każdy z jego oddziałów będzie w stanie prześcignąć siły Kościoła Matki, szczególnie w warunkach zimowych. W związku z tym szanse na to, że jednak uda mu się uniknąć najgorszego, są całkiem spore, zakładając, że nie przydarzy się nic nieoczekiwanego. Nie zapominajmy też, że baron dysponuje w tym momencie podobnymi siłami, co Wyrshym. - Problem w tym, że to bardzo względna równowaga, zwłaszcza że chce podzielić swoje siły na trzy części, jeśli wliczać w to dywizję Makgrygaira - zauważył Cayleb. - Zgoda. Ale Armia Sylmahna i tak jest już podzielona na trzy części, a jeśli plan Kynta się powiedzie, Wyrshym także nie zdąży ściągnąć wszystkich sił, więc nie uzyska znaczącej przewagi liczebnej. Nie da rady na przykład wykorzystać garnizonu Nybara, co zważywszy na wyposażenie tego ostatniego, wyjdzie nam tylko na dobre. Mruknięcie Cayleba mogło oznaczać zgodę, ale równie dobrze przyjęcie opinii Merlina do wiadomości, a nawet irytację. Trudno powiedzieć, ponieważ władca siedział przez dłuższą chwilę ze wzrokiem wbitym w szklaneczkę whiskey. Potem, gdy podnosił głowę, nozdrza mu się rozdęły. - Naprawdę sugerujesz, że powinniśmy mu na to pozwolić? - zapytał półgłosem. To bardzo rozsądne pytanie, przyznał w myślach Athrawes. Dlatego, rozważając tę kwestię, odwrócił wzrok w kierunku buzującego ognia. Początkowa strategia barona Zielonej Doliny zakładała przygwożdżenie sił Gorthyka Nybara w Fairkynie, a potem pójście dalej na południe, traktem biegnącym przez przełęcz Ohlarn aż do Guarnaku, by zagrozić wysuniętej bazie zaopatrzeniowej Wyrshyma. Niestety, jak słusznie zauważył Kynt Clareyk, biskup polowy wzmocnił garnizon Nybara wszystkim, co miał, a ten drugi okopał się szybciej i lepiej, niż ktoś mógłby przypuszczać. Z tego też powodu Merlin miał dla niego większy szacunek, niżby chciał przyznać. Podobnie zresztą jak sam baron. Gorthyk Nybar okazał się dowódcą podchodzącym bardzo otwarcie do wszelkich innowacji i bardzo zdecydowanym w przekuwaniu kolejnych planów w sukces. Stracił już około pięciu procent początkowych sił - głównie na skutek odmrożeń zmuszając podwładnych do umacniania pozycji pomimo nadejścia zimy, która w Północnym Haven była bardzo ostra, ale mimo to nie odpuścił. Żołnierze nie tylko wykuwali okopy i schrony w zamarzniętej na kość ziemi, ale też budowali sobie lepsze kwatery. Każdy z tych prostych bunkrów miał coś na kształt prymitywnego komina i ściany z ziemi osłoniętej workami z piaskiem, by były nie tylko kulo-, ale i mrozoodporne, dzięki czemu z czasem ilość odmrożeń zaczęła spadać. To była jednak kwestia drugorzędna; zdaniem sprzymierzonych znacznie ważniejsze okazało się to, że Nybar widział, co potrafią

moździerze i nowoczesna artyleria, więc zaprojektował linie obrony tak, aby jak najlepiej zabezpieczyć swoich ludzi. Wzniesione przez niego umocnienia nie mogły się równać z transzejami pierwszej ziemskiej wojny światowej, ale były z pewnością lepsze od wszystkiego, co widziano na Schronieniu przed pojawieniem się tam Merlina, a nie należy zapominać, że artyleria opierająca się na wykorzystaniu czarnego prochu była znacznie mniej skuteczna w niszczeniu umocnionych celów niż jej ziemska odpowiedniczka z początków dwudziestego wieku, która dzięki zastosowaniu nowoczesnych materiałów wybuchowych zamieniła pół Flandrii w księżycowy krajobraz. Co gorsze, kanonierzy Nybara także wyciągnęli wnioski z poprzednich porażek. Daleko im było jeszcze do przeciwnika, ale w swojej klasie nie mieli równych, a okopali się w takich miejscach, których nie dało się zdobyć pierwszym szturmem. Fortyfikacje tego rodzaju redukowały także przewagę, jaką broń ładowana odtylcowo zyskiwała nad karabinami poprzednich generacji. A do tego należało dodać jeszcze jeden minus, jakim była powszechność nowej broni palnej wśród obrońców Fairkynu. To wszystko sprawiało, że miasto stało się znacznie trudniejszym celem, którego zdobycie musiało trwać dłużej, niż zakładano. Aivah miała też rację, mówiąc o tym, że baron Zielonej Doliny dobrze ocenia zdolności logistyczne Wyrshyma. Teraz, gdy zadbano już o wszystkie potrzeby Nybara, śnieżne jaszczury i smoki biskupa polowego zagoniono do przerzutu zaopatrzenia z magazynów ulokowanych w leżącym nad rzeką Hildermoss mieście Pięć Rozwidleń aż do Guarnaku. Jeśli pozwoli się na to biskupowi polowemu... - Jeśli Kynt spróbuje zniszczyć siły Nybara, straci co najmniej miesiąc, Caylebie, a kto wie, czy nie dwa - odezwał się w końcu Merlin. - A zostało mu półtora do dwóch miesięcy sprzyjającej, zimowej aury. Z chwilą rozpoczęcia roztopów utraci przewagę mobilności nad wojskami Świątyni, przynajmniej do momentu, gdy wody w rzekach opadną, a błota na równinach wyschną. W tym okresie da się maszerować wyłącznie traktami, i to na pewno nie tak szybko, jak byśmy tego chcieli, zważywszy na fakt, że na północ od Shiloh zazwyczaj mamy do czynienia z wiosennymi podtopieniami i powodziami. Próby wyparcia Nybara z Fairkynu skończą się ogromnymi stratami, ponieważ lojaliści okopali się lepiej niż dobrze. Ale najgorsze będzie to, że Wyrshym zyska cały ten czas na wzmocnienie własnych pozycji i zgromadzenie większego zaopatrzenia. A Armii Sylmahna na dłuższą metę grozi głodowanie bez względu na to, co zrobimy, aczkolwiek dopiero pod koniec maja albo w czerwcu, tyle że sytuacja Wyrshyma jest dzisiaj lepsza niż w listopadzie. Jeśli więc nie pokonamy go do końca czerwca, zdąży

odebrać transporty nowej broni i skopiowanych przez brata Lynkyna dział Parrotta... nie wspominając o tych cholernych rakietach. Nie mamy pojęcia, jak sprawne będą te kościelne wersje katiusz, ale nie przypuszczam, by okazały się totalną porażką. Wróg nie będzie dysponował większą ilością tego sprzętu przed środkiem, a nawet końcem lata, ale nie możemy zapominać, jak nietrafne okazały się jego, i nasze przy okazji, szacunki produkcji nowych karabinów. Cayleb krzywił się za każdym razem, gdy przytakiwał argumentom Merlina... a zwłaszcza dwóm ostatnim. Koncepcja opasywania luf dział wymyślona przez Lynkyna Fultyna była wystarczającym zagrożeniem, ale pomysły Sylvestraia Pynzahna zwiększyły je wielokrotnie. Wielu ziemskich odlewników eksperymentowało pod koniec dziewiętnastego stulecia ze stalowymi opaskami, pragnąc zwiększyć wytrzymałość zamków żelaznych dział, lecz niewielu zdołało osiągnąć sukces. Przynajmniej do momentu opatentowania metody Roberta Parrotta. Jego armaty wciąż były gorsze od wykonywanych z kutego żelaza trzycalówek amerykańskiej armii, które nie wymagały wzmacniania opaskami, ale Parrottowi udało się dostosować stare działa do strzelania o wiele cięższymi pociskami, a ponieważ odlewy wciąż były znacznie tańsze od kutego żelaza, jego rozwiązanie oferowało najlepsze połączenie mocy i wytrzymałości, jakie dało się osiągnąć dzięki opaskom. Problem w tym, że Fultyn i Pynzahn mimowolnie skopiowali to rozwiązanie. Nowe działa były cięższe od podobnych armat produkowanych przez Ehdwyrda Howsmyna, ale kościelni fabrykanci przejdą na wykonywanie ich ze stali, gdy tylko otworzą nowe linie wytopu. Niestety działa Fultyna trafiały w ręce artylerzystów Armii Boga już teraz, zwiększając znacznie siłę ognia, jaką dysponował wróg, no i rzecz jasna donośność. Brat Lynkyn forsował także pomysł, by wzmacniać opaskami wszystkie istniejące już działa, nawet po tym, jak do użytku wejdą nowe, wykonane w całości ze stali. A to znaczyło, że ogromna liczba armat, które trafiłyby do przetopienia, zostanie przekalibrowana, nagwintowana, wzmocniona opaskami i wcielona ponownie do służby na pierwszej linii. Będą one gorsze od nowych dział Świątyni, nie mówiąc już o produktach Delthaku, ale i tak o wiele bardziej efektywne niż wcześniej, nie wspominając o tym, że na froncie znajdzie się ich naprawdę dużo. Świątynia nie zdobędzie tak zaawansowanej artylerii jak charisjańska jeszcze przez wiele lat, ale jej zacofanie będzie malało z każdym miesiącem. A dopóki Charis nie wprowadzi do powszechnego użytku nowych materiałów wybuchowych, różnice pomiędzy zasięgiem a skutecznością będą o wiele mniejsze, niżby sobie tego sojusznicy życzyli.

Propozycja pocisków rakietowych brata Lynkyna pogorszy sytuację jeszcze bardziej, zwłaszcza że ideą wynalazcy jest masowe ich użycie. Choć brakowało im wewnętrznych silników na paliwo ciekłe, jakimi dysponowały wszystkie pociski rakietowe z okresu ziemskiej drugiej wojny światowej - co przy okazji czyniło porównanie z katiuszą mniej trafnym - ale nawet przy tak ograniczonym zasięgu i mocy mogły poczynić ogromne zniszczenia. Zakłady w Delthaku pracowały nad własnymi rozwiązaniami tego typu już od jakiegoś czasu, to znaczy odkąd Ehdwyrd Howsmyn zaraził swoich inżynierów nową ideą, a teraz Armia Boga będzie dysponowała podobną bronią. Merlin zwlekał z wprowadzeniem tej nowinki technologicznej, aby nie zwracać uwagi Świątyni na ten drażliwy temat, ponieważ jego zdaniem użycie rakiet na polu walki przyniosłoby więcej korzyści wrogowi niż Imperium Charisu. Nowy rodzaj uzbrojenia przydałby się charisjańskiej armii, to nie ulegało wątpliwości, choć byłby jedynie kolejnym wsparciem jej siły ogniowej, podczas gdy przed Świątynią otwierał zupełnie inne horyzonty. A najważniejsza z nich była możliwość zabicia wielu heretyków, zanim wiatr rozwieje dym znad pola bitwy. A do tego wszystkiego nikt z zebranych nie wspomniał o skutkach dostarczenia Armii Sylmahna kilkunastu tysięcy nowych karabinów Świętego Kylmahna. Ani o tym, pomyślał z goryczą cesarz, co zrobią z ich pomocą Harchończycy, do których trafiały największe dostawy tej broni. - Mam nadzieję, że nie odbierzesz tego niewłaściwie, Merlinie, wiem, że te wynalazki Zhwaigaira i Fultyna nie są dokładnie tym, czego potrzebujemy, by móc zlikwidować za jakiś czas wszystkie Zakazy, ale czasami nie mogę się oprzeć wrażeniu, że pewnych ludzi w Syjonie powinniśmy potraktować metodą Nahrmahna. - Nie winię cię za to - przyznał Athrawes. - Wszakże gdybym nawet uznał, że to dobry pomysł, Fultyn i Zhwaigair nie są już jedynymi kołami zamachowymi postępu po tamtej stronie. Jak słusznie wspomniałeś, postęp jest tym, czego nam trzeba. Nie wspominając już o tym, że potrzebowalibyśmy całej armii zabójców, by wyeliminować każdego wroga, który wpadł gdzieś na dobry pomysł. - Dzięki tobie i Sowie dysponujemy taką armią zabójców - przypomniał mu Cayleb. Sam nam to udowodniłeś niedawno interwencją w obozie Chihiro. - To prawda, wasza wysokość - wtrąciła Aivah. - Z drugiej strony, jeśli zaczniemy mordować ich najbardziej uzdolnionych myślicieli, zachęcimy tylko Clyntahna do stosowania innych metod. Jego rakurai było czymś więcej niż zwykłym aktem terroru, ale tylko dlatego, że nie umiał pokonać naszego kontrwywiadu. On nadal wierzy w skuteczność

tego typu działań, a jeśli o nich chwilowo zapomniał, to tylko dlatego, że Sowa i Merlin odpowiedzieli pięknym za nadobne jego najbardziej zaufanym inkwizytorom. Jeśli zaczniemy likwidować twórców nowych broni Maigwaira, udowodnimy mu, że uważamy ich za największe zagrożenie. Człowiek jego pokroju może zatem dojść do wniosku, że czas na powrót do starych metod. - Niewykluczone - poparł ją Athrawes. - Jaki Clyntahn jest, każdy widzi, ale nie możemy zaprzeczyć, że potrafi być pragmatyczny, gdy wymaga tego sytuacja, i to bez względu na to, jak bardzo musi naruszyć Zakazy. Nie chcę nawet myśleć, do czego może być zdolny, jeśli pozycja militarna Świątyni jeszcze bardziej się pogorszy. - A będzie musiał przyznać, przynajmniej w głębi ducha, że Świątynia jest coraz bardziej zacofana pod tym względem. - Aivah pokiwała głową z ponurą miną. - Na razie nic nie wskazuje, by zastanawiał się nad tym problemem. Zdaje się wierzyć, że wszystkie niepowodzenia wojsk Świątyni są chwilowe, ponieważ dysponuje on niewyczerpanymi zasobami. Wątpię też, by w pełni rozumiał obawy podnoszone przez Duchairna i Maigwaira, którzy dostrzegli, że lepiej i szybciej tworzymy własne armie. Ale gdy do tego dojdzie... gdy w jego mózgowiu zakiełkuje cień podejrzenia, że mógłby przegrać tę wojnę... nie powstrzyma się przed niczym. Będzie miał gdzieś wszystkie Zakazy, a nawet całą resztę Pisma, ponieważ uzna je za przeszkody na drodze do zwycięstwa. - Skrzywiła się mocno. - Ten człowiek wierzy wyłącznie w Świątynię Zhaspahra Clyntahna. - Cudownie! - rzucił Cayleb kwaśnym tonem. - To wszystko prawda, oboje macie też rację, kiedy mówicie, że należy o tym pamiętać. Dlatego też nie wydałem do tej pory rozkazu wysłania skrytobójców. Pora jednak wracać do tematu tej rozmowy. Wy, Merlinie i Kyncie, powiedzieliście właśnie, że bez względu na to, czy Świątynia zdecyduje się tego lata na rozpoczęcie produkcji rakiet, musimy wykorzystać przewagę mobilności, jaką daje nam zima. Czytaj: musimy działać przed roztopami, nawet jeśli jest to wysoce ryzykowne. - Mniej więcej - przyznał Athrawes. Na jego rozkaz Sowa wyświetliła mapę przełęczy Ohlarn na soczewkach kontaktowych Cayleba i Aivah. - Początkowo - wyjaśnił Merlin - Kynt zamierzał zaskoczyć Nybara i jego ludzi najdalej jak to tylko możliwe. Najbardziej pasowałoby mu dopadnięcie wroga na otwartej przestrzeni, ale na to nie było najmniejszych szans, zwłaszcza po tym, jak Wyrshym kazał Nybarowi wycofać się z Fairkynu. Baron musiał więc przejść do planu B, czyli przeprowadzenia ofensywy w kierunku Opactwa Świętej Esthyry, Świętej Zhany i Świętego Tyldyna, co właśnie robi,

aby otoczyć siły odizolowanego Nybara w Fairkynie i rozbić je tam doszczętnie. Gdyby Nybar nie wycofał swoich oddziałów, a Kynt nie został zmuszony do zdobywania wspomnianych trzech miast, pierwszy korpus rozprawiłby się z tą częścią Armii Sylmahna, zanim ta okopałaby się tak dobrze, i maszerowałby teraz na Rankylyr. Wskazał kolejny punkt na mapie, niewielkie górskie miasteczko na północnozachodnim krańcu przełęczy Ohlarn. Trakt prowadzący z Fairkynu do Guarnaku, zaczynający się trzysta mil dalej na południowy zachód, przebiegał dokładnie pod granią, na której zbudowano miasto. Baterie dział stacjonujących w Rankylyrze mogły kontrolować sytuację na nasypie traktu, choć odległy o pięćdziesiąt mil i nieczynny na razie kanał Guarnak-Lodowy Pył znajdował się poza ich polem rażenia. Wyrshym rozlokował tam już trzy cenne baterie dwunastofuntówek, a jego wycieńczeni saperzy zbudowali stanowiska dla spodziewanych dwa razy większych sił. Biskup polowy nie miał na razie zbędnych armat, ale sam fakt, że nakazał zbudowanie dodatkowych umocnień, mówił wiele, na przykład to, że zdaje sobie sprawę, jak wielką przewagę taktyczną daje mu to miasto. - Chwilowo w okolicach miasta nie ma większych sił wroga: stacjonują tam dwa regimenty piechoty Armii Boga i trzy regimenty lokalnej milicji - kontynuował Merlin. Kanonierów wystarczy do obsadzenia wszystkich dział, ale piechoty jest zbyt mało, by mogła myśleć o poważnej obronie miasta. Wyrshym i Nybar wykombinowali sobie bowiem, że jeśli zmusimy wojska tego drugiego do opuszczenia Fairkynu, wycofają się do Rankylyru, sprowadzając tam własną artylerię i rozmieszczając ją w pustych na razie szańcach. A gdybyśmy rozgromili Nybara, Wyrshym miałby wciąż dwie albo i trzy dywizje piechoty z Guarnaku. Technicznie biorąc, to jego odwody dla sił broniących okolic Saiknyru... - Kursor przesunął się o czterysta mil na południe, w okolice Jeziora Wyvern i Przełęczy Sylmahna. - Choć równie dobrze może je przerzucić do Rankylyru, aby uniemożliwić Kyntowi skorzystanie z traktu, gdy będzie wycofywał resztę armii albo przegrupowywał siły czy też wzmacniał je oddziałami Armii Pana Wszechmocnego i Archaniołów. A jeśli dojdzie do tego po roztopach, Kynt nie zdoła pomaszerować dalej, nie mając dostępu do traktu... - Zamilkł, zerkając w stronę Aivah, a ta potaknęła, potwierdzając, że na razie się nie pogubiła. - Dobrze. Dlatego właśnie baron Zielonej Doliny zasugerował, że zrobi to, co książę Harless pod Thesmarem... z tą tylko różnicą, że Fairkyn nie jest portem, więc Armia Boga nie może podesłać tam zaopatrzenia i wsparcia morzem. Zamiast ponosić ciężkie straty podczas szturmowania umocnień otaczających miasto, chce je otoczyć i zamknąć w pułapce wszystkie oddziały Nybara. Jeśli dywizja Makgrygaira dotrze w porę na wyznaczone pozycje, będzie miał do dyspozycji mniej

więcej tylu ludzi, ilu broni miasta, o ile Wyrshym nie zdecyduje o dalszym wzmocnieniu tamtejszego garnizonu. Tak więc Siddarmarczyków Makgrygaira będzie za mało, by zdobyć miasto, ale jeśli Kynt wesprze ich ludźmi brygadiera Tymkyna i czwartą brygadą konną, staną się na tyle mobilni, że powinni zamknąć oddziały Nybara w kotle. Z taktycznego i strategicznego punktu widzenia ta część Armii Boga stanie się tak bezużyteczna, jakbyśmy każdemu z jej żołnierzy wpakowali kulkę między oczy. - O ile generał Makgrygair zdoła utrzymać ją w kotle - zauważył Cayleb, nie starając się nawet kryć zgorzknienia. - O ile generał Makgrygair zdoła utrzymać ją w kotle - powtórzył za nim Merlin, potakując. - A co zrobi w tym czasie baron Zielonej Doliny?... - Aivah zamilkła, znacząco unosząc brew. - W tym czasie baron Zielonej Doliny z resztą pierwszego korpusu ruszy traktem w kierunku Fairkynu. Zamiast jednak skręcić w lewo, po przeprawie za Lodowy Pył pomaszeruje dalej i zajmie znajdujący się sto czterdzieści mil dalej na północny zachód Ohlarn. W tym momencie garnizon miasta składa się z czterech regimentów milicji, w większości uzbrojonych w kusze i piki. Aby obrońcy Fairkynu nie zorientowali się do ostatniej chwili, co im grozi, brygada konna Braisyna będzie maszerowała na południowy zachód, w kierunku ich pozycji, podczas gdy reszta korpusu wyruszy do Ohlarnu. Dzięki temu ludzie Nybara skupią się na grożącym im niebezpieczeństwie i nie pomyślą o potrzebie wzmocnienia garnizonu w Ohlarnie. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, Wyrshym i Nybar dowiedzą się o naszym podstępie dopiero wtedy, gdy zdobędziemy miasto i zajmiemy przełęcz. Dzięki temu manewrowi siły Kynta znajdą się tylko sto mil od Rankylyru... czyli sto trzydzieści mil bliżej niż Fairkyn. Do tego czasu drugi korpus zdoła minąć to miasto, a generał Makgrygair je otoczy. Pierwszy korpus po zajęciu Ohlarnu ruszy na Rankylyr. Dotarcie do nowego celu zajmie oddziałom barona około półtora pięciodnia. Do tego czasu siły drugiego korpusu powinny połączyć się z pierwszym korpusem. Wtedy generał Brohkamp oddeleguje kogoś do obsadzenia Rankylyru, zapewne trzecią brygadę Traigaira, a reszta wojsk pomaszeruje przez śniegi aż tutaj. - Kursor znowu się przesunął, tym razem o pięćset mil, w okolice Pięciu Rozwidleń. - To właśnie ten moment, który spędza sen z powiek Cayleba - dodał Merlin. - Maszerując bezdrożami, Kynt może pokonać dwadzieścia mil dziennie, nawet jeśli nie będzie dysponował zaprzęgami śnieżnych jaszczurów i karibu. W dobrą pogodę, dzięki wyposażeniu żołnierzy w rakiety i narty, da radę przejść i dwadzieścia pięć mil, a może nawet trzydzieści, ale na pewno nie

każdego dnia. Tabory niestety nie utrzymają takiego tempa, a jeśli warunki pogodowe ulegną pogorszeniu, nawet nasza armia będzie musiała przeczekać najgorsze. Dlatego zakładam, że średnio uda się pokonać piętnaście mil dziennie. W tym tempie dotrze do Pięciu Rozwidleń w mniej więcej trzydzieści dni. To znaczy, że będzie tam na kilka pięciodni przed roztopami, o ile prognozy przygotowane przez Sowę się sprawdzą i nie natrafi na zbyt wiele śnieżyc po drodze. Drugi korpus nie będzie miał aż tak dużego marginesu czasowego, ale po tym, jak pierwszy przetrze szlaki, nie powinien zostać daleko w tyle. O ile pogoda się nie załamie. - Po dotarciu do Pięciu Rozwidleń Kynt znajdzie się w samym środku wrogiego terytorium, mając na północ od siebie zgrupowanie Armii Pana Wszechmogącego, a na południu siły Wyrshyma - wtrąciła Aivah. - Zgadza się... ale przeciw nim stanie pięćdziesiąt tysięcy Charisjan wspieranych przez nowoczesną artylerię. - Szeroki uśmiech Merlina zawstydziłby nawet krakena. - Co więcej, bez względu na to, jaka pogoda będzie panowała w prowincjach Nowej Północnej i Tarikah, kilka pięciodni później Kanał Świętego Langhorne’a zacznie odmarzać, a to znaczy, że zgrupowanie Armii Pana Wszechmocnego albo zostanie unieruchomione całkowicie, albo jego postępy będą naprawdę wolne. Nybarowi natomiast zaczną się kończyć zgromadzone w Fairkynie zapasy. Gdyby nawet zdołał jakimś cudem umknąć ludziom Makgrygaira, nasza artyleria nie przepuści go przez Rankylyr, gdyby wpadł na pomysł dołączenia do reszty armii Wyrshyma. Nie mówiąc już o tym, że biskup polowy nie otrzyma żadnych dostaw nowych karabinów i dział, ponieważ zablokujemy jego szlaki zaopatrzeniowe biegnące przez Pięć Rozwidleń. Tym sposobem odetniemy go całkowicie od Świątyni. - A co z zaopatrzeniem dla Kynta? - zapytał nie bez ironii Cayleb. - Z tym może być problem - przyznał Merlin, uśmiechając się krzywo. - Dlatego powiedziałem na wstępie, że to bardzo zuchwały plan. - Tak, chyba coś o tym wspominałeś - rzucił żartobliwym tonem Cayleb. - Z moich wyliczeń wynika, że powinien dysponować zaopatrzeniem wystarczającym do tego, by jego ludzie i zwierzęta nie głodowali w czasie marszu do Pięciu Rozwidleń. Potem znajdą się naprawdę daleko od Ohlarnu, który ma się stać wysuniętą bazą zaopatrzeniową po tym, jak Makgrygair otoczy Fairkyn. To wykonalne. Potem zrobi się mniej ciekawie. Aivah przechyliła głowę. - To nie zabrzmiało specjalnie zachęcająco, Merlinie - stwierdziła. - Co to znaczy:

mniej ciekawie? - Pewnie to, że Kynt zamierza wybić i zjeść karibu, a po nich śnieżne jaszczury wyjaśnił jej Cayleb beznamiętnym tonem. Wyglądała na zszokowaną, ale Athrawes zbył to wzruszeniem ramion. - Istnieje możliwość, że jeśli uda mu się dotrzeć do celu szybciej, a Świątynia nie będzie specjalnie zdeterminowana, aby bronić ten odcinek frontu, uda mu się uzyskać efekt coup de main... Wybaczcie. To wyrażenie z języka francuskiego, stosowanego na Starej Ziemi. Oznacza „pierwszym ciosem”. Z zaskoczenia. Jeśli przejmie kontrolę nad miastem, zanim komukolwiek wpadnie do głowy, że należy zniszczyć tamtejsze magazyny, będzie dysponował ogromnymi zapasami żywności i paszy. Z drugiej strony planowanie tak wielkiej operacji, gdy polega się na tak niepewnym elemencie, zakrawa na skrajną głupotę, więc Kynt założył z góry najgorszy wariant, w którym nie przejmuje kontroli nad magazynami wroga. Powiedzmy jednak szczerze: karibu znajdą sobie coś do jedzenia nawet w Północnym Haven. Dzięki temu nie będą miały problemu podczas marszu. Gorzej z jaszczurami, ponieważ są mięsożerne, ale jeśli coś pójdzie nie tak, Kynt może zaradzić najgorszemu, karmiąc je zabijanymi karibu, ponieważ z upływem czasu coraz więcej zaprzęgów będzie pustych. Po dotarciu do Pięciu Rozwidleń, przy założeniu, że nie przejął magazynów wroga, wybije zwierzęta pociągowe, których nie będzie już potrzebował, i nakarmi nimi żołnierzy oraz pozostałe jaszczury. Zabijając karibu jako pierwsze, może zapobiec głodzeniu jaszczurów, dzięki czemu przerzuci na ciągnione przez nie sanie dostępne jeszcze ziarno i paszę dla jazdy. Sądząc po wyrazie twarzy, niespecjalnie jej ulżyło, ale nic na to nie mógł poradzić. - Najlepszy scenariusz przewiduje, że Kynt zdobywa magazyny, drugi korpus dołącza do niego, prowadząc wystarczającą liczbę zwierząt pociągowych, a przypomnę tylko, że w ciągu kilku pięciodni spodziewamy się nowych dostaw karibu z Kruczych Ziem, więc nie będzie potrzeby zabijania czegokolwiek. Bardziej prawdopodobny scenariusz, w którym nie udaje się przejąć zaopatrzenia wroga, zakłada wybicie jednej trzeciej karibu, może połowy. To zredukuje mobilność pierwszego korpusu, ale ludzie nie będą głodowali aż do czerwca. Do tego czasu trakty wyschną, zdobędziemy Fairkyn, Lodowy Pył odmarznie całkowicie, więc damy też radę uruchomić transport barkami z Ranhairu i założymy bazę zaopatrzeniową w Ohlarnie, jak planowaliśmy od początku. Dzięki temu lądowe szlaki zaopatrzeniowe Kynta zostaną skrócone o ponad tysiąc sto mil. - Pokręcił głową. - Dzięki temu będziemy mieli wystarczająco dużo środków transportowych, by zaopatrywać Pięć Rozwidleń nawet bocznymi drogami, bezpośrednio z Rankyluru, a pod koniec czerwca

nasza flota wróci do Zatoki Kolcoryby. Przy wsparciu jej artylerii kilka siddarmarckich dywizji powinno szybko odbić Salyk, a wtedy wyprowadzimy uderzenie na północne Hildermoss, idąc z wybrzeża w kierunku Jeziora Jaszczurkota. Po drodze będzie wiele śluz, które Świątynia nakaże zniszczyć, aby opóźnić nasz marsz i utrudnić nam zadanie, ale i tak pozostaniemy zagrożeniem, którego Maigwair nie będzie mógł zlekceważyć. Aivah słuchała go z uwagą, potakując od czasu do czasu. - Mając Kynta w Pięciu Rozwidleniach, zamkniemy Wyrshyma w takiej samej pułapce, w jakiej siedzi Nybar. Z tą tylko różnicą, że jeśli ten drugi dotrwa do roztopów, to poślemy na niego kanonierki i odwody dla Makgrygaira. Szczerze powiedziawszy, moglibyśmy przegrupować kilka charisjańskich dywizji stacjonujących w Starej Prowincji i stworzyć z nich armię operującą w okolicach Fairkynu. Dowodzenie powierzylibyśmy na przykład generałowi Sahmyrsytowi. Dzięki niej uniknęlibyśmy zagrożenia dla szlaków zaopatrzeniowych Kynta, a Nybar zostałby zmuszony do poddania swoich sił, gdyż alternatywą byłoby, że wyrżniemy je, zrównując z ziemią. Wątpię, aby Clyntahn pozwolił Wyrshymowi wycofać oddziały, zanim Kynt zrealizuje do końca swój plan. Biskup musiałby zarządzić odwrót natychmiast po zorientowaniu się, co robimy, a wy wiecie przecież lepiej niż ja, jakie trudności napotkają Duchairn i Maigwair, jeśli poproszą Clyntahna o wyrażenie zgody. Skoro Wyrshym nie ucieknie od razu, utknie w Guarnaku, a my zyskamy ogromną przewagę liczebną, gdy połączymy nasze siły po zdobyciu Fairkynu i otwarciu dolnych odcinków rzeki Lodowy Pył. Poza tym odetniemy biskupa od dostaw nowych karabinów i dział. Jeśli natomiast roztopy we wschodniej części Wschodniego Haven nadejdą bliżej niż w okolicach Kanału Świętego Langhorne’a, to armia Pana Wszechmocnego uwięźnie tak czy inaczej, jak nie w zaspach, to w błocie. A Kynt, blokujący Pięć Rozwidleń, uniemożliwi Wyrshymowi wycofanie wojsk, podczas gdy Sahmyrsyt i Siddarmarczycy Makgrygaira przejdą przez przełęcz Ohlarn, gdy tymczasem z północy uderzy generał Stohnar prowadzący armię, którą republika zdołała zgromadzić podczas tej zimy za Przełęczą Sylmahna. Szanse na to, by biskup polowy wymknął się tym zgrupowaniom, są minimalne, można powiedzieć. - A co będzie, jeśli nam się nie poszczęści i roztopy w okolicach kanału nadejdą szybciej, niż mówią prognozy? - zapytał Cayleb, zniżając głos. - Jeśli Harchończycy ruszą szybciej, niż przypuszczaliśmy, i jeśli zdołają skoordynować swoje działania z Wyrshymem, a Świątynia zignoruje zagrożenie nadciągające na Hildermoss i to, co wydarzy się w tym samym czasie w okolicach Skalistych Szczytów, wpadniemy w niezłe tarapaty - dokończył Merlin. - Kynt będzie

musiał bronić Pięciu Rozwidleń, dopóki Siddarmarczycy nie rozprawią się z Wyrshymem, a wszystko to w sytuacji, gdy zaczną się kłopoty z zaopatrzeniem. Mimo to Kynt ma rację, pokazując, jak wiele możemy zyskać, jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli. Nie myli się także co do tego, że książę Eastshare i Symkyn zwrócą na siebie wiosną uwagę Świątyni. Wiesz o tym równie dobrze jak ja, Caylebie. - Owszem. - Cesarz westchnął ciężko, a potem pokręcił głową, uśmiechając się krzywo. - Wiem i gdybym był dowódcą tej operacji, pewnie podjąłbym z ochotą owo... skalkulowane ryzyko, jak ma to zamiar uczynić Kynt. Problem w tym, że nim nie jestem. Pokręcił głową raz jeszcze. - Moim zadaniem jest wyrażenie zgody na to, by kto inny ryzykował, a jeśli coś pójdzie nie tak, jeśli ta operacja zamieni się w katastrofalną klęskę z powodu tak prozaicznego jak dwa pięciodnie śnieżyc, których nikt się nie spodziewa, albo nadejścia zbyt wczesnych roztopów, to na mnie wyłącznie spocznie cała odpowiedzialność, ponieważ to ja muszę dokonać ostatecznej oceny, a nie człowiek, który wymyślił ten plan, i to ja będę żył, mając na sumieniu sześćdziesiąt tysięcy naszych żołnierzy. - Wiem... - Merlin spojrzał łagodnie na władcę, który był także jego przyjacielem. W jego szafirowych oczach nie było nawet cienia natarczywości. - Spójrz jednak na tę sprawę z innej perspektywy, Caylebie. Dając zgodę Kyntowi, dokonasz wyboru jako człowiek, który rzadko się do tej pory mylił. - To też prawda - przyznał cesarz ze smutkiem. - Poza tym, jeśli jest przekonany do swoich racji, jakże mam mu powiedzieć: nie? Ale wyrażenie zgody także nie przyniesie mi ukojenia. Myślę, że zanim podejmę jakąkolwiek decyzję, muszę przedyskutować tę sprawę z Domynykiem i Sharleyan, co też zrobię, jak tylko się obudzą... no i ze Stohnarem, rzecz jasna, gdy tylko otrzymamy oficjalną wiadomość od Kynta. Większość żołnierzy w Armii Midland to Charisjanie, ale jeśli spieprzymy sprawę i ją utracimy, jego północna flanka znów zostanie narażona. Merlin przytaknął, kiedy młody władca podniósł szklankę, by upić łyk whiskey. Cayleb miał ponurą minę, ale Athrawes znał go zbyt dobrze, by dać się zwieść. Cesarzowi nadal nie podobał się ten pomysł, głównie z powodów, które przed momentem wymienił, ale i tak przeczuwał, że nawet wbrew sobie będzie musiał wyrazić zgodę. - Cóż... - Aivah także pociągnęła łyk alkoholu, o wiele mniejszy, jak na damę przystało, a potem odstawiła szklaneczkę i wstała z fotela. - Z najwyższą rozkoszą zostawię omawianie militarnych szczegółów tej operacji tobie i naszemu cesarzowi. Pokłoniła się młodemu władcy z kurtuazją. - Czekają na mnie inne niecierpiące zwłoki

sprawy. Byłabym więc wdzięczna za użyczenie skimmera. - Nie ma sprawy - odparł Merlin. - Tylko go nie rozbij. - Skoro ja będę siedziała w kabinie, a sterowaniem zajmie się zdalnie Sowa, ta uwaga powinna być chyba kierowana do niej - zasugerowała słodko. - Obawiam się, że każdy rodzic czuje obawę, jeśli ma pożyczyć swój autolot dziecku mruknął Athrawes. - Zapewniam, że madame Pahrsahn trafi do Jaskini Nimue w jednym kawałku, komandorze Athrawes - odezwała się Sowa, na co Merlin zareagował nieco tylko wymuszonym śmiechem. Od chwili gdy do skonstruowanego przez Sowę CZAO wgrano wspomnienia i osobowość Nimue Alban, sztuczna inteligencja została zmuszona do znalezienia dwóch odmiennych sposobów na zwracanie się do tej samej osoby. Na szczęście był to problem, który rozwiązano jeszcze za czasów Federacji. Prawo Federacji dopuszczało emancypację elektronicznych osobowości. Niewielka ich liczba - oczywiście w porównaniu do całej ludzkiej populacji - ale i tak liczona w setkach tysięcy, mogła przebywać w swoich CZAO bez limitu czasowego, jaki obowiązywał w egzemplarzu należącym do Nimue. Dziesięciodniowy limit wynikał w tym przypadku z tego, że jej CZAO nie był niezależnym bytem. Stworzono go jako rozszerzenie biologicznej istoty, a zamontowane ograniczniki miały na celu dwie rzeczy: po pierwsze uniemożliwienie zbuntowania się cybernetycznej wersji człowieka, a po drugie ustanowienie prawnej odpowiedzialności za czyny CZAO. Te egzemplarze, którym wbudowano pełnoprawne osobowości, nie miały żadnych ograniczeń. Zabezpieczano je jedynie sprzętowo, aby nikt nie załadował do nich drugiej osobowości. A kwestie, czy elektroniczne kopie żywego człowieka są ludźmi i czy posiadają duszę, pozostawały przedmiotem zażartych dyskusji. Takich CZAO było jednak stosunkowo niewiele, gdyż zaczęto je produkować bardzo późno - a i zagrożenie ze strony Gbaba ograniczyło zainteresowanie nimi do minimum - nic więc dziwnego, że uczeni nie zdążyli dojść do żadnego konsensusu. Merlin czuł coś na kształt rozbawienia, gdy uzmysłowił sobie, że Nimue Alban niespecjalnie przejmowała się takimi sprawami. Szczerze powiedziawszy, zaczęło ją to obchodzić dopiero, gdy powiedziano jej, że CZAO z jej wspomnieniami obudzi się kiedyś na Schronieniu. Z prawnego punktu widzenia Federacja postanowiła, że elektroniczni ludzie żyjący w CZAO mają takie same prawa jak ich biologiczne odpowiedniki. Wielu z tych ostatnich było żołnierzami, a kilkoro zostało nawet wybranych do Zgromadzenia Federacji.

Sowa założyła więc, że obie osobowości działające na Schronieniu są takimi właśnie równoprawnymi tworami. A skoro Nimue Chwaeriau była siedem lat młodsza od Merlina, to jemu należała się palma starszeństwa i to on był najstarszym stopniem oficerem floty Federacji na planecie. Dlatego właśnie, aby uniknąć ewentualnych nieporozumień, Merlin został komandorem Athrawesem, a Nimue komandorem porucznikiem Chwaeriau. Wydawało się to zgodne z prawem Federacji - choć może nie do końca, zważywszy na zhakowane oprogramowanie Merlina - ale i tak oboje czuli się bardziej ludzcy, gdy sztuczna inteligencja zwracała się do nich w tak oficjalny sposób. Właściwie to Merlin już dawno zaczął myśleć o sobie jako o mężczyźnie, choć kiedyś był kopią kobiety. Może było to nieuniknione, ale teraz, gdy do życia powołano jego „młodszą siostrę”, proces ten postępował znacznie szybciej, a on nie wiedział, jak powinien się z tym czuć. - Zrób to, Sowo - rzucił po króciutkiej chwili milczenia. - A ty, Aivah, kiedy już znajdziesz się na miejscu, przekaż pozdrowienia Sandarii i naszym gościom. - Tak uczynię - odparła i zaraz posmutniała. - Mam nadzieję, że kiedyś pozwolimy im opuścić tę jaskinię. - Też mam taką nadzieję. A jeśli nawet okaże się to niemożliwe - twarz Athrawesa stężała i przez moment jego oczami spoglądał Dialydd Mab - i tak było warto spróbować. - Masz rację - odparła łagodnym tonem, kładąc dłoń na jego poznaczonym bliznami policzku, a potem pochyliła się nagle i ucałowała go w czoło. Kiedy prostowała plecy, na jej twarzy pojawił się przyjazny uśmiech. - Przekażę im pozdrowienia i wyrazy szacunku obiecała.

.XVIII. Obóz Dynnys Jezioro Isyk Prowincja Tarikah Republika Siddarmarku - Rozmawiałem już z tobą o tym, ojcze - powiedział chłodno biskup Maikel Zhynkyns. - Chyba nie w pełni zdajesz sobie sprawę z wagi swojej przewiny. Ojciec Aizak Mohmohtahny rzucił ponad blatem spojrzenie mężczyźnie, który zawiadywał obozem Dynnys. Zhynkyns miał ciemne włosy i ciemne oczy, które obecnie zdawały się bryłkami brązowego agatu osadzonymi w masce z żelaza. - Tutejsi jeńcy znaleźli się w obozie, ponieważ Kościół Matka żywi co do nich uzasadnione podejrzenie herezji i bluźnierstwa - podjął biskup. - Znaczna ich część, o czym wiesz równie dobrze jak ja, przyznaje się do swoich grzechów. Nie wyświadczasz im przysługi, dając swymi czynami do zrozumienia, że Kościół Matka prędzej czy później wymierzy im kary za zbrodnie poczynione przeciwko niemu, przeciwko Bogu i przeciwko archaniołom. Czyżbyś celowo sabotował świętą misję Inkwizycji, ojcze? I czy jesteś gotów ponieść konsekwencje, w razie gdyby tak było w istocie? Hierarcha urwał, wbijając wzrok w niższego rangą duchownego odzianego w zielone szaty członka zakonu Pasquale. Najwyraźniej czekał na jego odpowiedź. - Mój panie - odezwał się Mohmohtahny. - Nie chcę krzyżować szyków Inkwizycji, ale przecież złożyłem śluby. Obejmują one udzielenie pomocy zdrowotnej każdemu dziecku Boga. - Heretycy odcięli się od Boga na własne życzenie! - wybuchnął Zhynkyns. - Kościół Matka chętnie udzieli rozgrzeszenia za każdy pomniejszy grzech, jednakże święty Schueler dał jasno do zrozumienia, że nie może być mowy o przebaczeniu dla herezji i wystąpienia przeciwko Zakazom. Bóg może przebaczyć tym, którzy będą żałowali swoich uczynków, albowiem Bóg ma moc przebaczenia tego, czego żaden człowiek przebaczyć nie może. Chyba nie muszę ci przypominać, ojcze, że heretycy zostali ekskomunikowani, wyrzuceni poza nawias Kościoła Matki i przeklęci na wieki. Naszym obowiązkiem jest skierować ich na Karę Schuelera. Twoje śluby nie obejmują leczenia heretyków! - To wszystko być może prawda, mój panie. Jestem członkiem zakonu Pasquale, nie Schuelera, i nigdy nawet nie myślałem o zostaniu inkwizytorem. Nie zamierzam też

podważać twojej interpretacji Księgi Schuelera, a już na pewno w żaden sposób nie wystąpiłbym przeciwko Kościołowi Matce. Jednakowoż sam Kościół Matka naucza, że dopóki ktoś nie zostanie uznany za winnego herezji, powinien być traktowany jak człowiek niewinny. Z tego powodu mam obowiązek leczyć ich w miarę swoich sił i zdolności, dopóki nie zostaną wyraźnie wskazani przez karzący palec Inkwizycji. Skrzyżował spojrzenia z biskupem bez strachu, co widząc, Zhynkyns poczuł pokusę, aby ryknąć prosto w twarz impertynenckiego młodzika. Część problemu brała się stąd, że Aizak Mohmohtahny nie podlegał bezpośrednio Zhynkynsowi, mimo że jeśli chodzi o hierarchię, dzieliła ich przepaść. Młody członek zakonu Pasquale stanowił część straży obozu Dynnys, pierwotnie pochodził z szeregów Armii Boga i jako żołnierz był podwładnym biskupa polowego Bahrnabaia Wyrshyma, nie zaś Inkwizycji. Ów zuchwały skurczybyk właściwie nie powinien mieć kontaktu z jeńcami, tymczasem postawił sobie za punkt honoru „poprawę warunków ich bytowania”. Ni mniej, ni więcej, tylko oddelegował część strażników do kopania latryn, tłumacząc to faktem, że choroby mogą się rozprzestrzenić i zaatakować także straże. Do tego Zhynkyns był prawie pewien, że Aizak cichcem przekazuje jeńcom część racji żywnościowych należących się strażnikom, tłumacząc swoje działanie tak samo: jeśli niedożywienie spowoduje obniżoną odporność na choroby wśród jeńców, zaraza może się rozprzestrzenić także poza ich kręgami, tak jak to przewiduje Księga Pasquale. Wszystko to bez wątpienia jawiło się Aizakowi niewinnym działaniem. Prawdopodobnie też polepszało mu samopoczucie w obliczu okrucieństw Kary Schuelera. Oczywiście koniec końców nie miało to mieć większego znaczenia, gdy idzie o zbawienie dusz jeńców. Jedynie Kara Schuelera była w stanie ocalić je przed piekłem, a na tym tle jakie znaczenie miało, co spotka ich doczesne powłoki? Ani Mohmohtahny, ani pułkownik Ahgustahn Tymahk, dowódca obozowej straży, nie rozumieli, jak destrukcyjne są ich poczynania. Tymczasem choć cień nadziei, że Inkwizycja jednak nie rozprawi się z jeńcami zgodnie z zaleceniami Księgi Schuelera, tylko umacniał tychże jeńców w herezji i zepsuciu, które przywiodły ich do Shan-wei. A ta będzie im szeptać na ucho, że zasłużona kara ich ominie i że nie będą się smażyć przez całą wieczność. Dobroć, za którą świętoszkowate głupki pokroju Aizaka klepały się wzajemnie po plecach, w istocie była największym okrucieństwem, jakie mogli okazać ludziom oddanym pod pieczę Zhynkynsa z nakazem ratowania ich dusz. Biskup był bliski wydania rozkazu aresztowania Aizaka pod pretekstem sabotowania świętej wojny. Trudno by było o bardziej oczywisty przykład sprzeciwienia się świętej

misji Inkwizycji, szczególnie w obliczu kościelnego prawa. Zresztą Zhynkyns nie wątpił, że inkwizytor generalny w pełni by go poparł. A jednak ostatecznie się zawahał, i to z powodu, który rozwścieczył go jeszcze bardziej. Ten dupek wie, co się zdarzyło w obozie Chihiro. Myśl ta zazgrzytała w umyśle biskupa niczym kamień w mechanizmie.Jakimś cudem plakaty przedostały się na teren mojego obozu i ten dupek wie, co przytrafiło się ojcu Zherohmowi, ojcuFhrancysowi i bratu Zhorjowi. O to w tym naprawdę chodzi. Aizak zwyczajnie się boi, że „seijin Dialydd” go dopadnie, jeśli nie będzie lizał tyłków jeńcom! Strużka zimnego arszeniku płynęła pod magmą gniewu Zhynkynsa. W głębi ducha dobrze wiedział, czym jest ten arszenik, chociaż nie przyznawał tego sam przed sobą. Tą samą częścią siebie wiedział, że Aizak Mohmohtahny bynajmniej nie kieruje się strachem przed zemstą seijina. Ten członek zakonu Pasquale mylił się co do konsekwencji fałszywej dobroci, która zachęcała heretyków do trwania w apostazji, jednakże w swoich uczuciach i działaniach był stuprocentowo szczery. Tymczasem to inkwizytorzy obozu Dynnys drżeli przed tym, że dosięgną ich kule lub ostrza seijina. To, jak inni schueleryci miękli w obliczu zagrożenia dla ich doczesnych powłok, sprawiało, że Maikelowi Zhynkynsowi przewracało się w żołądku. Było to nie tylko niesmaczne; stanowiło przejaw zawodu sprawionego Najwyższemu, a także Jego życzeniom wyrażonym ustami samego Schuelera. Jednakże bez względu na starania Zhynkynsa zapał w obozie Dynnys osłabł. Widać to było na każdym kroku, poczynając od coraz rzadszych spowiedzi jeńców do coraz mniejszej liczby zapadłych wyroków wydanych przez inkwizytorów badających dowody. Nawet oni nabrali skrupulatności, która kazała im mozolnie wyjaśniać wszelkie wątpliwości. Znienacka odkryli na nowo wszystkie kruczki prawne, które generalny inkwizytor pospołu z wielkim inkwizytorem przekreślili w obliczu śmiertelnego zagrożenia, jakim charisjańska herezja była dla Kościoła Matki i boskiego planu. Była to praktyka typowa dla teoretyka prawa, bardziej zainteresowanego jego literą aniżeli duchem, jednakże dawała im ochronę - przynajmniej do czasu, aż generalny inkwizytor, arcybiskup Wyllym, bądź wielki inkwizytor we własnej osobie postawią na swoim. W każdym razie w obecnej chwili zwykli inkwizytorzy bardziej się bali seijinów aniżeli Kościoła Matki i Inkwizycji. Zarzewiem jego wściekłości tak naprawdę było to, że w głębi ducha sam czuł strach przed Dialyddem Mabem. Jeśli rozkażę Tymahkowi go aresztować, drań najpewniej odmówi. Powie, że Mohmohtahny nie wystąpił przeciwko regulaminowi armii. I wytknie mi, że od tego mam

inkwizytorów. I dopiero utrze mi tym nosa! Bo istotnie mam inkwizytorów, którzy są zobowiązani ślubami okazywać mi posłuszność i aresztować na mój rozkaz tego dupka... jednakże mogą tego nie zrobić. Mało prawdopodobne było, aby ktoś sprzeciwił mu się otwarcie. A już na pewno nie w sytuacji, gdy słowo o buncie mogłoby dotrzeć do uszu wielkiego inkwizytora w Syjonie. Z drugiej strony będą się jeden przez drugiego prześcigać, aby aresztowania dokonał ktoś inny, tym samym ściągając na swoją głowę zemstę seijina. Rozkaz podawano by sobie z rąk do rąk jak gorący kartofel, może nawet by go pominięto milczeniem albo odłożono ad acta - cokolwiek, byle nie musieć go wykonać. Oczywiście w końcu Mohmohtahny zostałby pojmany i skazany na Karę Schuelera, jednakże fakt, że zabrałoby to dni - a nawet pięciodnie - znacząco podkopałby autorytet Zhynkynsa, bardziej nawet niż ciągła obecność Aizaka na wolności. Chyba że biskup osobiście dokona aresztowania. To bowiem zakrawało na jedyny sposób uniknięcia opóźnienia. A gdyby Dialydd Mab naprawdę istniał - co do czego nie było wątpliwości - i gdyby jego demoniczne sługusy doniosły mu o czynie Zhynkynsa - co niewątpliwie by się stało wówczas to miano Maikela Zhynkynsa znalazłoby się na czarnej liście Maba, przypieczętowanej krwią inkwizytorów. Zhynkyns westchnął głęboko. - Ojcze Aizaku - powiedział. - Kościół Matka toczy wojnę, i to nie byle jaką. To jest święta wojna, batalia o przetrwanie instytucji i ocalenie dusz wszystkich ludzi, narodzonych i nienarodzonych. Pojmuję rozróżnienie, które czynisz pomiędzy osobą oskarżoną o herezję i skazaną za herezję, jednakże nie pora na takie prawnicze/semantyczne subtelności ani tym bardziej na fałszywą dobroć, która przecież tylko zachęca odszczepieńców do trwania przy herezji zamiast do wyrzeczenia się jej i wpadnięcia w ramiona Boga. Jeśli nie zaprzestaniesz swojej działalności, jeśli nadal będziesz przekraczał zakres swoich obowiązków jako żołnierza Armii Boga, nie pozostanie mi nic innego, jak tylko donieść o tym generalnemu inkwizytorowi z oczywistymi konsekwencjami tego czynu. Bo nie wydaje mi się, aby generalny inkwizytor zachwycił się moim raportem... ani żebyś ty zachwycił się jego reakcją na ten raport. Rozumiemy się, ojcze? - Oczywiście, mój panie. Może w jego oczach mignął strach - a przynajmniej niepokój - lecz mimo to Mohmohtahny jakby nigdy nic kiwnął głową. - Odejdź teraz i zastanów się nad tym, co tutaj ode mnie dzisiaj usłyszałeś - dorzucił

lodowatym tonem Zhynkyns, udając, że właśnie nie kopnął ogryzka w dół drogi, zamiast go podnieść i wyrzucić. - Dobrze ci radzę: postaraj się nie stanąć przede mną ponownie w tej samej sprawie. Patrzył Aizakowi prosto w oczy przez kilka dobrych uderzeń serca. W końcu odprawił go skinieniem głowy. - To wszystko na razie, ojcze.

.XIX. Evyrtyn Kanał Sheryl-Seridahn Marchia Południowa Republika Siddarmarku - Szlag! Szeregowy Lairy Ghanzalvez skulił się na dnie błotnistego okopu, gdy nad jego głową eksplodowała z rykiem gromu kolejna salwa heretyckich pocisków. Rozrywały się wysoko na niebie przy akompaniamencie dźwięków przypominających rozpruwanie żagli na wichrze. Ghanzalvez słyszał go raz tylko, gdy był na tyle głupi, by wyruszyć w morze na łodzi rybackiej szwagra, chcąc łowić u wybrzeży Dohlaru. Tamten kataklizm sprawił (znalazł ich inny rybak, trzymających się kurczowo stępki, jakieś dwa dni po tym, jak łódź wywróciła się do góry dnem), że Lairy poprzysiągł, iż nigdy więcej nie wróci na morze. W tym jednak momencie rzuciłby się z radością w objęcia najpotężniejszego z huraganów. Pociski z dział przeleciały nad jego pozycją, a już mgnienie oka później Ghanzalvez poczuł, jak wszystko wokół drży na skutek potężnych wybuchów. Kule ognia wykwitły na ścianach zrujnowanego kościoła, na którego wieży sygnaliści barona Traylmyna urządzili sobie stanowisko. Kamienie, ułomki posągów aniołów i archaniołów, drobinki barwionego szkła z witraży i ostre jak brzytwa fragmenty murów poleciały na wszystkie strony, by zasypać po chwili wszystko wokół zabójczą lawiną szczątków. Słysząc łomot, z jakim uderzały o ziemię, szeregowy chwycił obiema rękami za skraj hełmu, jakby ta krucha osłona mogła mu w czymś pomóc. Spadały na niego także miększe szczątki, fragmenty ciał byłych sygnalistów, dlatego Ghanzalvez próbował usilnie nie myśleć o tym, że jego koledzy podjęli złą decyzję. Nie spodobało mu się, że dowódca oddziału łączności wybrał właśnie kościół. Sądził, że to naprawdę nieracjonalny pomysł. Bóg nie powinien mieć nic przeciwko takiemu rozwiązaniu, to raczej pewne, zważywszy na to, z kim tutaj walczyli. Mimo to czuł, że tak się nie godzi... a jeszcze bardziej nie podobało mu się to, że świątynia stała niespełna dwieście jardów od jego okopu. Shan-wei wiedziała, że heretyccy artylerzyści są piekielnie dokładni, ale to jeszcze nie znaczyło, że każdy wystrzelony przez nich pocisk trafi w cel, a on widział na własne oczy, co taki pocisk z kanonierki robi z ludźmi, gdy trafi

bezpośrednio w ich kryjówkę. Chociaż, zważywszy na to, co właśnie stało się ze wspomnianym kościołem. Bóg może mieć obiekcje w kwestii używania Jego przybytków do prowadzenia wojny. Czymże innym Ghanzalvez mógłby wytłumaczyć, że aż trzy pociski z jednej salwy trafiły w ruiny tej samej budowli? To przecież niedorzeczne! Nie ma artylerii na tym świecie, która byłaby aż tak celna... Heretyckie działa wypaliły ponownie, co dało mu powód do kolejnego zdumienia. Ciężkie działa nie mogą strzelać tak często, u licha! W każdym razie żadna armata znajdująca się na wyposażeniu królewskiej armii Dohlaru nie była tak szybkostrzelna. Wygląda na to, że kanonierzy wroga nie zdają sobie sprawy, iż zniszczyli już kościół, pomyślał, próbując się skulić jeszcze bardziej, gdy wokół doszło do kolejnych piekielnych eksplozji. Jeden z pocisków nie doleciał do celu. Lairy zaklął pod nosem, gdy odłamki przemknęły ze złowrogim świstem nad jego dołem. Jeden z nich zarył w błotnistej ziemi nie dalej niż stopę od jego prawego ucha. W tym właśnie momencie w jakimś zakamarku umysłu szeregowego pojawiła się myśl, że tamta łódź rybacka i szalejący wokół niej huragan to w gruncie rzeczy całkiem przyjemne wspomnienie... * ** Działa okrętowe miały dość ograniczony zasięg na otwartym morzu, ale gdy używało się ich do ostrzeliwania nieruchomych celów, były o wiele bardziej skuteczne i miały gigantyczny zasięg. Gwintowane armaty kątowe armii lądowej udowodniły to nie raz i nie dwa. A HMS Delthak, w odróżnieniu od innych okrętów, nie został stworzony do walki na otwartych wodach. Jego przeznaczeniem było operowanie na wodach śródlądowych, jego silniki mruczały łagodnie, obracając śrubami w takim tempie, by jednostka nie dała się znieść prądowi rzeki Seridahn, dzięki czemu stał się idealną platformą artyleryjską. Jego dział nie dało się ustawić pod tak wysokim kątem jak armat armii lądowej, więc ich maksymalny zasięg musiał być mniejszy, ale w tym momencie najdalsze dzielnice Evyrtynu leżały nie dalej niż siedem mil od okrętu, co z kolei znaczyło, że okręt Bahrnsa mógł zniszczyć każdy cel wskazany przez oddziały wsparcia ogniowego hrabiego Hanthu. - Sygnał od pułkownika Ovyrtyna, sir! - obwieścił Ahbukyra Matthysahn. Halcom Bahrns odłożył lornetkę i odwrócił się, by zmierzyć groźnym spojrzeniem młodego pierwszego oficera. - Obserwatorzy donoszą: „cel został zniszczony”, sir! - zameldował Matthysahn, na tyle podnosząc głos, by przełożony usłyszał go pomimo noszonych przez nich obu zatyczek.

Bahrns skinął głową, a potem zerknął przez ramię w kierunku otwartych drzwi kiosku. - Przerwać ogień! Wydał ten rozkaz zbyt późno, by powstrzymać kolejną salwę, więc kapitan odkaszlnął głośno, gdy skrzydło mostka znalazło się w chmurze gęstego dymu. Fala uderzeniowa zdmuchnęłaby mu czapkę z głowy, gdyby jej wcześniej nie zdjął. Nie musisz tu przecież sterczeć, napomniał się. O wiele prościej byłoby dowodzić tym atakiem, przebywając w kiosku w towarzystwie młodego Cahnyrsa. Pewnie, że mógłby tam siedzieć, ale nie miałby stamtąd dobrego widoku, a wnętrze kiosku nie oferowało podczas prowadzenia ostrzału zbyt wielkiego komfortu, nie mówiąc już o czystości powietrza. Za to otaczałyby go grube ściany, dzięki którym nie czułby się jak manekin treningowy tellesberskich Krakenów. To jednak nie miało teraz żadnego znaczenia. Powinien znajdować się na otwartej przestrzeni, gdzie widział i słyszał więcej. Dzięki temu mógł zobaczyć przeszkody w wodzie albo te cholerne beczki z prochem, które Dohlarianie puszczali z prądem rzeki, aby uprzykrzyć mu życie. - Nowy cel, sir! - zawołał Matthysahn obserwujący stanowisko sygnałowe na brzegu, oczywiście przez stacjonarny teleskop, który mógł obsługiwać jedyną sprawną ręką. Kapitan powitał jego słowa zdawkowym skinieniem głowy i okrutnym uśmiechem. *** - To potwierdzone? - zapytał sir Fahstyr Rychtyr, odrywając wzrok od treści wiadomości semaforowej. - Tak daleko? Stał na szczycie wzgórza opodal kanału Sheryl-Seridahn, piętnaście mil na zachód od Evyrtynu, gdzie konny posłaniec doścignął jego orszak. Porywisty wiatr wiał w kierunku miasta, zawodząc w gałęziach drzew wystarczająco mocno, by nie mogli dosłyszeć kanonady. - Obawiam się, że tak, sir - wyznał z ponurą miną pułkownik Mohrtynsyn, zerkając na adiutanta Rychtyra. - Będziemy potrzebowali mapy miasta, Zhulyo. - Oczywiście, sir. - Porucznik Gohzail przekartkował szybko arkusze wsunięte w mapnik, szukając żądanych planów. - Oto ona, sir - dodał, kucając na stratowanej trawie, by rozłożyć wielką mapę. Przycisnął jej rogi kilkoma kamieniami, zanim Rychtyr przyklęknął, by przyjrzeć się sytuacji. - Pułkownik Wykmyn mówi prawdę, sir. - Mohrtynsyn, który dowodził sztabem Rychtyra, dobył miecza, by użyć go jako wskaźnika. - Potwierdził, że kanonierka heretyków znajduje się właśnie tam. - Dotknął sztychem miejsca znajdującego się gdzieś pośrodku szerokiego na sześćset jardów koryta rzeki. - Melduje również, że wrogowi udało się nie

tylko zniszczyć maszt sygnalizacyjny w Evyrtynie, ale ostrzelał również tamtejszą baterię dwunastofuntówek. - Przesunął miecz, a gdy spojrzał na generała, w jego oczach dało się zauważyć smutek. - Muszą mieć gdzieś obserwatora, ponieważ artylerzyści z kanonierki nie mogli widzieć naszych pozycji, to pewne jak grzechy Shan-wei. Nie wiemy jednak, gdzie rozmieszczono obserwatorów ani co jeszcze udało im się dostrzec. Sir Fahstyr zacisnął zęby. Przyglądał się jeszcze chwilę mapie, skinął głową, a potem wstał. Strzepał brud z kolana jedną dłonią, drugą zaciskając na rękojeści miecza. Przez kilka sekund spoglądał gdzieś w dal, następnie zaczerpnął głęboko tchu i odwrócił do stojącego opodal schueleryty. - Jest gorzej, niż się obawiałem, ojcze - rzucił beznamiętnym tonem. - O czym mówisz, synu? - Ojciec Pairaik Metzlyr, specjalny intendent Armii Seridahn, spoglądał na niego z obawą w oczach. - Wiedzieliśmy przecież, że heretycy rzucą na Evyrtyn każdą broń, jaką posiadają. - Nie przeczę, ojcze - przyznał Rychtyr. - Widzieliśmy też, co zrobili wcześniej w Cheryku i Trevyrze. Metzlyr zmarkotniał jeszcze bardziej, gdy przytakiwał tym słowom. Widzieli, i to nie raz, co działa HMS Delthak robią z celami, gdy okręt podpływa zbyt blisko. Z nadbrzeżnej reduty majora Sylvystra nie udało się uratować choćby jednego działa, choć z tego, co udało się im ustalić, załoga tej przeklętej kanonierki nie straciła w dotychczasowych walkach choćby jednego marynarza, a okręt stał tam jeszcze długo i ostrzeliwał tymi długimi działami dalej leżące pozycje. Armia Rychtyra zdołała się wycofać tylko dlatego, że jej dowódca był przewidujący i kazał zatopić w kilku miejscach stare barki, by zablokować szlak żeglugowy. Mimo to jego ludzie ponieśli ciężkie straty, całe trzy regimenty piechoty oddały życie, próbując powstrzymać charisjańskich komandosów, których hrabia Hanthu wysłał na brzeg, by odciąć choć część uciekającej armii. Tyle dobrego, że przeszkody uniemożliwiły tej piekielnej kanonierce ostrzeliwanie armii na jeszcze większym dystansie, dzięki czemu zdołała się ona wycofać w kierunku Evyrtynu. - Wiedziałem, że popłyną dalej, gdy tylko usuną przeszkody - kontynuował Rychtyr ciężkim głosem. - Miałem jednak nadzieję, że stracą na to więcej czasu. Albo że poszczęści się nam z tymi wybuchającymi tratwami. Inkwizytor przytaknął mu raz jeszcze, tym razem bardziej zdecydowanie, ale nie dlatego, że poczuł gniew z powodu pesymizmu bijącego ze słów generała. Metzlyr wkurzał się za każdym razem, gdy czytał wiadomości od zmarłego księcia Harless, z których każda przesycona była lekko tylko zawoalowaną pogardą wobec

Rychtyra. Zważywszy na to, jak skończyła armia księcia, sześcio-, a może nawet siedmiokrotnie liczniejsza od wojsk dohlariańskiego generała, to jej dowódca zasługiwał bardziej na znieważenie, a nie opluwana przez niego osoba. To prawda, że garnizon Rychtyra w Cheryku dał się zaskoczyć niespodziewanym uderzeniem heretyków, ale miasto to zostało zdegradowane do roli wysuniętego posterunku obserwacyjnego, gdy generał Ahlverez zdecydował o poprowadzeniu głównych szlaków zaopatrzeniowych przez Św. Alyka. Wzmocnienie garnizonu Cheryk na tyle, by mógł on odeprzeć poważny atak z południa, wymagałoby przerzucenia tam sporych sił z Trevyru, w którym stacjonowało co najwyżej pięć tysięcy ludzi. Z tego też powodu Rychtyr uznał, że ważniejsze będzie utrzymanie grodu, w którym przetrzymywano większość zaopatrzenia dla jego armii. Przy odrobinie szczęścia kordon, jakim wojska księcia otoczyły Thesmar, powinien zatrzymać hrabiego Hanthu i jego heretyków w obrębie murów tego miasta, dzięki czemu on mógłby utrzymać oba garnizony, a gdyby miał wybierać (razem z Ahlverezem), który z nich musi zostać obroniony, wskazałby Trevyr. Co więcej, gdyby okręty floty Charisu przejęły kontrolę nad tym odcinkiem rzeki, tylko Trevyr mógłby powstrzymać je wystarczająco długo, by oddziały stacjonujące na wschód od niego - jak garnizon Cheryk - nie zostały okrążone i wybite do nogi. Desnairczycy, zgodnie z przewidywaniami, wyśmiali obawy swojego sojusznika. Na szczęście powstrzymali się od publicznego ogłoszenia Rychtyra tchórzem, ale Metzlyr i jego pomocnicy słyszeli więcej, ponieważ do ich uszu docierała cała prawda. Właściwie nastawienie Desnairczyków można było tłumaczyć tylko jednym: Cheryk było naprawdę istotne dla bezpieczeństwa ich szlaków zaopatrzeniowych. Co więcej, sam intendent przyznawał w głębi ducha, że miał dohlariańskiego generała za nazbyt... ostrożnego. Wody rzeki Seridahn były bowiem zbyt płytkie dla charisjańskich galeonów, zwłaszcza tych przeklętych okrętów artyleryjskich, a on sam nie wierzył w niedorzeczne opowieści o dymiących żelaznych okrętach niepotrzebujących żagli nawet po zniszczeniu semaforów, którymi komunikowano się z biskupem polowym Bahrnabaiem. Okazało się jednak, że Rychtyr miał znowu rację. Nikt nie wiedział, jakim cudem heretycy zrobili wyłom w pierwszej barykadzie na północ od Trevyru, ale sir Fahstyr był na to przygotowany. Kazał zrobić następną zaporę kilkanaście mil dalej. Z niej śmiano się już znacznie mniej... A rechoty umilkły całkowicie, gdy tylko dzięki niej kanonierka nie zdołała ostrzelać oddziałów wycofujących się biegnącymi wzdłuż koryta rzeki traktami. Sam generał nie poprzestał wyłącznie na stosowaniu taktyki obronnej: choćby

spuszczane z prądem tratwy wypełnione beczkami z prochem powinny dokonać większych zniszczeń. Żołnierze, którzy zgłosili się na ochotnika do tego trudnego zadania, zrobili, co mogli, to było pewne, ponieważ mieli determinację i odwagę godną archaniołów, a i warunki wydawały się bardziej niż sprzyjające. Noc ataku była chmurna, dżdżysta, chłodna i bezksiężycowa. Na dziesięć tratw zbudowanych z desek przybitych do kilku pustych beczek załadowano po pół tony prochu, pomalowano wszystko na czarno i dodatkowo wysmarowano smołą, aby utrudnić dostrzeżenie i ochronić zawartość baryłek przed zamoknięciem. I popłynęły z prądem, ciemniejsze nawet niż sama noc. Każdą z nich obsadzono półtuzinem ludzi, aby mała flotylla nie chybiła celu. Gdyby chociaż jedna zdołała się zbliżyć do kanonierki, jej wybuch uszkodziłby okręt, a kto wie, czy nie zniszczył go doszczętnie. Niestety heretycy zakotwiczyli przed okrętem własną zaporę składającą się z trzech połączonych łańcuchami barek, a na obu brzegach rozstawili te piekielne działa kątowe, by ją chronić przed podobnymi atakami. Co jeszcze gorsze, rozstawili strzelców na barkach, gotowych do zasypania koryta rzeki kulami, a w niebo posyłali te swoje piekielne flary, dzięki którym mogli wyłuskać tratwy z otaczającego je mroku, i to już na dwieście jardów od zapory. Żadna z nich nie przetrwała, a kolejnych sześćdziesięciu dzielnych ludzi oddało życie za Kościół Matkę i Boga, nie wykonując zadania, którego się podjęli. A teraz jeszcze to. Rychtyr kazał przegrodzić rzekę w kolejnym miejscu poniżej Evyrtynu, ale heretyccy saperzy znów wykazali się demoniczną energią. Ich piechota podążająca w górę rzeki, wspierana ogniem dział kanonierki, okopała się i osłoniła saperów oczyszczających koryto. Ludzie ci pomimo deszczu, mgieł i zimnej wody wysadzili barierę, jak wszystkie poprzednie, a utworzenie wyrwy wystarczająco dużej, by zmieściła się w niej kanonierka, zajęło im tylko dwa dni. I znowu czołowe regimenty Rychtyra zostały zmuszone do wycofania się. Tym razem aż do szańców otaczających Evyrtyn, a tam... - Ojcze, oni ostrzeliwują cele z odległości ponad trzech mil i robią to z niezwykłą precyzją. - Głos Rychtyra wyrwał schuelerytę z milczenia. - Szczerze mówiąc, nie wiemy nawet, czy nie są w stanie razić jeszcze dalszych celów, i dopóki czegoś nie spaprzą i nie przepuszczą jednej z naszych tratw, nie będziemy w stanie powstrzymać ich od zniszczenia umocnień otaczających miasto. - Spojrzał kapłanowi prosto w oczy. - Ta kanonierka nie zdołałaby nam odebrać panowania nad Evyrtynem, ale armia, która za nią idzie, to zupełnie inna sprawa. Ten okręt służy jej do jednego, do zniszczenia artylerii, która próbuje bronić miasta. To właśnie teraz robią. Nasze szańce oferują znakomitą osłonę przed ogniem

karabinowym, ale nie pomogą, gdy do walki włączą się działa kątowe i moździerze wroga. A przy działach kalibru tych z kanonierki okopy zamieniają się w śmiertelne pułapki. Oni niszczą nasze działa, by ich piechota mogła podejść wystarczająco blisko i ostrzeliwać nas z moździerzy, a gdy już nawałą ogniową zmuszą naszych chłopców do ukrycia się w okopach, ruszą do szturmu, zasypując okopy granatami i walcząc na bagnety. Zadamy im i tak jakieś straty, ale nie tak poważne jak oni nam. Czytałeś, ojcze, wiadomości napływające z Gorathu... Twarz Metzlyra stężała, ponieważ zerknął we wspomniane raporty. Sir Rainos miał niewielkie szanse na powrót do domu, a jeśli nawet mu się to uda, z pewnością nie sprowadzi zbyt wielu żołnierzy z Armii Shiloh. Królewska Armia Dohlaru poniosła niewyobrażalne straty, więc Armia Seridahn była ostatnim zgrupowaniem, jakie pozostało na scenie. Książęta Saltharu i Fernu harowali jak woły, by stworzyć nowe siły zbrojne Korony, ogłoszono nawet nabór, który objął istniejące regimenty milicji i tysiące świeżych rekrutów. O ile te pierwsze formacje nadadzą się jakoś do wzmocnienia regimentów stacjonujących na terenie Dohlaru, ponieważ każda jednostka wysyłana w pole pozostawiła na miejscu co najmniej kompanię doświadczonych instruktorów, których zadaniem jest stworzenie z zaciągu nowych regimentów, to wyposażenie nowej armii musi potrwać i będzie sporo kosztować. A co dopiero mówić o trudzie, znoju i kosztach tworzenia zupełnie nowych oddziałów? Prawda wyglądała więc tak, że zarówno święta wojna, jak i Dohlar nie mogły sobie pozwolić na utratę Armii Seridahn. Co więcej, nie mogła ona tracić ludzi, nawet jeśli za każdego poległego zabijano jednego heretyka. - Co zatem proponujesz, synu? - Ojcze, musimy wycofać się z Evyrtynu. Musimy odejść tak daleko od rzeki, by nasi ludzie znaleźli się poza zasięgiem dział tego okrętu. Musimy także wysadzić wszystkie śluzy, na jakie trafimy po drodze, by kanonierka nie popłynęła za nami kanałem. - Rychtyr, mówiąc to, spoglądał kapłanowi prosto w oczy. Jego głos się nie łamał. - Ile to jest: wystarczająco daleko, mój synu? - zapytał równie spokojnie schueleryta. - Tego nie jestem pewien - przyznał generał, wciąż nie spuszczając wzroku. - Do niedawna nie dałbym wiary, że mogą ostrzeliwać cele oddalone o trzy mile od koryta rzeki. Teraz zakładam jednak, że mają jeszcze sporą rezerwę. Mając ją na względzie, powinniśmy oddalić się o co najmniej pięć mil od rzeki. - Pięć mil? - Metzlyr nie krył zawodu, ale Rychtyr tylko przytaknął. - Co najmniej pięć mil - podkreślił. - Ojcze, dalsze ustępowanie przed heretykami nie

przyniesie nikomu ujmy. Musimy jednak pamiętać, że znajdujemy się wciąż trzysta mil od granicy Dohlaru. Moim zdaniem jedyne, co możemy teraz zrobić, to dopilnować, by kanał za nami był spławny, przy jednoczesnym uniemożliwianiu heretykom korzystania z tych odcinków, które będziemy musieli porzucić. Będziemy się cofać wzdłuż kanału, jeśli nas do tego zmuszą. Za twoim pozwoleniem, ojcze, chciałbym poprosić o kolejnych cywilnych robotników. W tej chwili nie mamy tyle broni, by wyekwipować duże nowe oddziały, ale cywile posługują się łopatami nie gorzej od wyszkolonych żołnierzy. Jeśli będziemy dysponowali wystarczającą siłą roboczą, zdołamy utworzyć wiele linii umocnień pomiędzy Evyrtynem a granicą. Okopów i szańców, do których moi ludzie będą mogli się wycofywać w razie potrzeby. - Ale jeśli wycofamy się poza pole rażenia tych dział... - Ojcze, heretycy rozgromili Armię Shiloh. Nie pokonali jej ani nie zmusili do wycofania, oni ją rozgromili, a to znaczy, że każdy regiment, jaki wcześniej walczył przeciw księciu Harless i sir Rainosowi, teraz może być użyty gdziekolwiek indziej. Twarz Rychtyra wyglądała jak odlana z żelaza. - Na miejscu księcia Eastshare, Cayleba albo Stohnara to „gdziekolwiek indziej” znajdowałoby się w okolicach tego kanału i drogi prowadzącej do Dohlaru. Jestem obywatelem Korony, nic więc dziwnego, że to dla mnie bardziej oczywiste niż dla naszego wroga. Mają w końcu do wyboru kanały Silkiah i Salthar na południu, no i Armię Glacierheart na północy. To także ważne cele ze strategicznego punktu widzenia. Słowa te z trudem przechodzą mi przez usta, ale musimy mieć świadomość, że utworzenie nowej armii zdolnej do zagrożenia heretykom potrwa jeszcze wiele miesięcy, a kto wie, czy nie cały rok. Metzlyr zauważył ze zdziwieniem, że generał nie odniósł się nijak do faktu, iż charisjańskie galeony pojawiły się już w zachodniej części Zatoki Dohlariańskiej. Trudno na razie powiedzieć, gdzie te siły skierują się po złupieniu wybrzeży Harchongu, ale tylko niewielu wątpiło, by zechciały oszczędzić poddanych króla Rahnylda. A jeśli Charisjanie zdołają stworzyć kolejną armię, którą przerzucą na wschód od Chisholmu zamiast na zachód od Charisu... - Dobrze, mój synu. - Kapłan westchnął ciężko, a potem położył dłoń na ramieniu Rychtyra. - Wiem, jak trudno ci podjąć decyzję o odstąpieniu, choć instynkt dowódcy podpowiada, że to jedyne rozwiązanie. - Zacisnął palce, spoglądając Rychtyrowi prosto w oczy. - Wiem także, ile odwagi wymagało powiedzenie mi tego wszystkiego w twarz. Zgadzam się jednak, że musimy wycofać ludzi, i to natychmiast. Co więcej, przystaję na twój szerszy plan. Nie wiem, jak zareaguje Syjon albo Gorath, gdy usłyszy twoje

propozycje, ale mogę obiecać jedno: kiedy te wieści dotrą do naszych przełożonych, to będzie nasz plan, nie twój. - Dziękuję, ojcze. - W tonie generała dało się wychwycić nutę wdzięczności. Nie próbował jej ukrywać. Stał jeszcze przez chwilę, spoglądając w oczy schueleryty, a potem odwrócił się do Mohrtynsyna i Gohzaila. - Na koń, moi panowie! - rzucił ostro. - Mamy kilka rozkazów do spisania, więc pora wracać do kwatery głównej.

.XX. Gabinet Wyllyma Rayna Świątynia Syjon Góry Światła Ziemie Świątynne Wyllym Rayno, arcybiskup Chiang-wu, zmarszczył brwi, spoglądając na ojca Allayna Wynchystaira, który nie miał w zwyczaju wpadać do jego gabinetu niezapowiedziany. Wynchystair jakimś cudem wyglądał niepozornie nawet w swej sutannie inkwizytora; kiedy był jeszcze duchownym niskim rangą. Ta umiejętność zlewania się z tłem służyła mu wybitnie w pracy agenta, gdy zajmował się tajnymi operacjami. Obecnie większość czasu spędzał w biurze mieszczącym się nieopodal gabinetu Rayna, a to właśnie dzięki liczbie osiągniętych sukcesów, otrzymał prawo rozpracowania operacji „Pięść Kau-yunga”. Sądząc z wyrazu jego twarzy w tej chwili, nie przybył do adiutanta Inkwizycji celem zakomunikowania mu wspaniałych nowin. - Obawiam się, że powinieneś rzucić na to okiem, eminencjo - powiedział. Jedną z jego zalet było to, że gdy przynosił przełożonym złe wieści, nie owijał niczego w jedwabiowełnę. - Minionej nocy straciliśmy kolejnego agenta... kościelnego oddelegowanego do sprawy morderstwa wikariusza Sebahsteana. - Zacisnął wargi. - Już to samo w sobie było wystarczająco przygnębiające, jednakże do jego sutanny przypięto to... Pokazał kopertę. - Trafiła do mnie zaklejona i zamknięta, jednakże pozwoliłem ją sobie otworzyć, widząc, że jest adresowana do ciebie, ponieważ jej zawartość mogła wymagać, abym równocześnie przyniósł ci jakieś inne materiały, eminencjo. Wyciągnął przed siebie rękę z kopertą, noszącą złowróżbne rudobrązowe plamy. Rayno przyglądał się jej przez chwilę. Tego rodzaju koperty stały się ostatnimi czasy powszechne. Aczkolwiek w większości były znajdowane przy agentach działających na terenie Republiki Siddarmarku, nie zaś tutaj, w Syjonie. - Co nasz człowiek robił przed śmiercią? - zapytał arcybiskup. - Według jego ostatniego raportu przyglądał się możliwości, że skrytobójcy... - nawet Wynchystair wahał się użyć w rozmowie z przełożonym określenia Pięści Kau-yunga przekabacili jednego z ochroniarzy wikariusza. Tego, który ulotnił się zaraz po ataku. - I?

- I... z tego, co udało mi się wywnioskować... nasz człowiek udał się na spotkanie z informatorem, nie zapewniwszy sobie wsparcia. - Wynchystair pokręcił ze znużeniem głową. - Eminencjo, zapewniam, że przestrzegłem srodze swoich ludzi na podobną okoliczność. Prawda jest jednak taka, że jeśli chcą dostarczać informacje, jakich od nich oczekujemy, muszą ponosić ryzyko. Rayno skrzywił się w oznace zgody. Nie zawsze tak było, jednakże powodzenie operacji Pięść Kau-yunga - oraz zdolność do rozwiewania się jak dym po każdym ataku wymagały ryzykowniejszej strategii. Co gorsza, Inkwizycja nie mogła rozpocząć otwartych poszukiwań, nie przyznając przed mieszkańcami Syjonu, że ktoś systematycznie wykańcza sojuszników wielkiego inkwizytora w wikariacie. A dopóki agenci będą działać w cieniu... - Rozumiem - powiedział w końcu i wyciągnął przed siebie rękę. Następnie otworzył list i przeczytał go z napiętą miną. Do Wyllyma Rayna, arcybiskupa Chiang-wu i zdrajcy Boga! Piszę, aby poinformować, że brat Vyktyr nie będzie składał więcej raportów na temat niefortunnego zgonu wikariusza Sebahsteana. Mieliśmy zamiar odesłać ci go żywego, na wypadek gdybyś zamierzał zastąpić go kimś kompetentniejszym. Jednakowoż zamiast tego wolimy donieść, że nie pilnujesz się dostatecznie. W miniony czwartek, składając wizytę w Świętym Euyrycie, wszedłeś jak zwykle przez wschodnie drzwi. Jeśli wyślesz tam jednego z inkwizytorów, przekonasz się, że w krypcie pod przejściem, z którego korzystałeś, znajduje się dwudziestofuntowy ładunek prochu. Nie mamy pojęcia, skąd się tam wziął. O ile nadana nam przez was nazwa Pięść Kau-yunga jest jak najbardziej adekwatna, wolimy inną, bardziej odpowiednią. Przy okazji zapowiadamy, że Pięść Boga dosięgnie Cię w swoim czasie, tak jak już wcześniej dosięgła wielu innych skorumpowanych sługusów Zhaspahra Clyntahna w obrębie wikariatu. Na razie jednak pozostawimy Cię na swoim miejscu... z tego samego powodu, dla którego czuliśmy pokusę, czy nie odesłać brata Vyktyra żywego. Rayno zmusił się do odczytania treści po raz drugi, po czym starannie złożył list i umieścił go na blacie. - To coś nowego - zauważył bezbarwnym tonem. - Owszem, wasza eminencjo - potaknął Wynchystair. - W związku z tym niepokoją mnie trzy rzeczy. Urwał, jednakże arcybiskup zachęcił go do mówienia. - Po pierwsze - podjął Wynchystair - wysłałem do Świętego Evyryta trzech agentów.

Obawiam się, że znaleźli proch dokładnie tam, gdzie wskazał autor listu. Czy był tam też w zeszły czwartek, nie sposób powiedzieć, aczkolwiek moim zdaniem roztropnie będzie założyć, że tak. W każdym razie, eminencjo, heretycy są ostatnio zbyt dobrze powiadomieni o twoich ruchach, nawet jeśli dowiadują się o tym już po fakcie. Myślę, że będziemy musieli przedsięwziąć większe środki ostrożności, jeśli chodzi o twoje bezpieczeństwo. Wiem, że o to im chodzi, ale nie wyobrażam sobie, abyśmy mieli postąpić inaczej. Rayno skinął głową niezobowiązująco - nie tyle się z nim zgadzając, ile zachęcając, aby mówił dalej - jednakże w środku poczuł ukłucie niesmaku. Inkwizycja została zmuszona do strzeżenia Syjonu i Świątyni. Oficjalnie dlatego, że straż świątynna przeszła w szeregi Armii Boga, która cierpiała na niedostatki w ludziach, aczkolwiek prawdziwy powód był taki, że Inkwizycja chciała uzyskać pełną kontrolę nad boskim miastem Schronienia. Zwykła straż miejska miała dość rozsądku, aby nie kwestionować autorytetu członków zakonu Schuelera, niemniej wielki inkwizytor postanowił tego przypilnować tak czy owak. Co do straży świątynnej, inkwizytorzy wiedzieli, kto jest kim, więc z rozkazu Zhaspahra Clyntahna arcybiskup wyznaczył specjalnych intendentów zarówno w szeregach gwardii, jak i armii. Od tej pory wszystkie służby mundurowe znalazły się pod kontrolą Inkwizycji - a mimo to heretycy zdołali zamordować brata Vyktyra i wnieść proch do krypty! - Po drugie - kontynuował Wynchystair - niepokojące jest to, że heretycy wiedzą, iż nasi agenci zaczęli ich nazywać Pięścią Kau-yunga. Istnieje kilka wyjaśnień, jak dotarli do tej wiedzy. Myślę jednak, że należy zakładać, iż wciąż mają w szeregach Inkwizycji swoich agentów. Bardzo jednak możliwe, że chcą, abyśmy tak myśleli, zupełnie jak w wypadku uszczelnienia twej ochrony, eminencjo. Wreszcie po trzecie... i chyba najbardziej... niepokoi mnie to, że ta wiadomość pozostawiona dla ciebie na miejscu zbrodni przypomina listy zostawiane przez seijinów. Moim zdaniem ma to wskazywać, że ta cała Pięść Boga działa w sojuszu z Dialyddem Mabem i jego kompanami. Rayno zastanawiał się nad wnioskami Wynchystaira przez kilka chwil, przybrawszy maskę spokoju, choć w środku aż się gotował z wściekłości i - nie mógł tego ukrywać sam przed sobą, choć bardzo by tego chciał - strachu. W końcu powoli skinął głową. - Jak zwykle utrafiłeś w sedno, ojcze Allaynie. - Podniósł list i zwrócił go duchownemu. - Odłóż go do akt pierwszego poziomu, ale wpierw zrób kopię dla mnie. Dopilnuj, aby nikt poza twym klerkiem nie miał dostępu do jego treści. - Oczywiście, wasza eminencjo. - Wynchystair zatknął list w rękawie sutanny i splótł palce przed sobą. - A co potem?

- Potem zajmiesz się drobiazgowym sprawdzaniem sieci ochrony... mojej i wikariusza Zhaspahra. Ta cała Pięść Boga najwyraźniej chce, abyśmy się martwili o własne bezpieczeństwo. Z uwagi na jej wcześniejsze dokonania jest dokładnie tak, jak mówisz: musimy wziąć groźby poważnie. - Jeszcze tego popołudnia przedyskutuję temat z biskupem Markysem, eminencjo. Wtajemniczę też we wszystko ojca Byrtryma. Jestem pewien, że ekscelencja będzie rad z jego komentarzy. Rayno pokiwał głową. Markys Gohdard był jednym ze starszych stażem zastępców Rayna, mającym za zadanie nadzorowanie spraw ochrony zarówno arcybiskupa, jak i Zhaspahra Clyntahna. Natomiast Byrtrym Zhansyn zaliczał się do najlepszych agentów Wynchystaira, aczkolwiek został ranny w wyniku zasadzki Pięści Kau-yunga, w której zginęło dwóch innych agentów. W chwili rozpoczęcia strzelaniny Zhansyn był zdany tylko na siebie, jako że straż świątynna dała nogę. W wyniku obrażeń nabawił się jednej nogi krótszej, a także musiał przestać działać w polu, skoro wróg poznał jego tożsamość i znaczenie. Od tamtej pory współpracował blisko z Gohdardem i był swego rodzaju osobistym łącznikiem z Wynchystairem. - Świetnie - powiedział arcybiskup. - Jak tylko się z tym uporasz, chcę dostać pełną analizę dokumentacji brata Vyktyra. Nie wyłączając jego wszystkich raportów i kontaktów. Muszę się dowiedzieć, kogo przesłuchiwał w związku ze zgonem wikariusza Sebahsteana. Bardzo możliwe, że zbliżył się niebezpiecznie do czegoś, czego zdaniem heretyków nie powinniśmy wiedzieć... nie da się też wykluczyć, że chodzi o jakieś wydarzenie sprzed wielu lat, o którym ich zdaniem także nie powinniśmy wiedzieć. Cokolwiek to było, musisz to dla mnie odkryć. - Tak jest, wasza eminencjo. - Wynchystair ukłonił się z twarzą niczym maska ze stali. - Jeśli jest coś do odkrycia, dowiesz się o tym pierwszy. *** Śnieg padał w ciszy, zasypując chodniki Mylycynt Court równą warstwą, bez tworzenia zasp, jakie zbierały się zawsze, ilekroć wiał silny wiatr typowy dla Syjonu. Ahrloh Mahkbyth przyglądał się śnieżynkom z okna swego eleganckiego sklepu, gdy muskały ziemię delikatnie - i chłodno - niczym pocałunek fałszywego kochanka. Już było ciemno, a z każdą chwilą robiło się mroczniej. W witrynach innych sklepów płonęło światło lamp. Ahrloh wygładził wąsa palcem wskazującym i zerknął na zegar. W odróżnieniu od swych kolegów po fachu nie przestrzegał zbyt skrupulatnie godzin otwarcia i zamknięcia sklepu, zwłaszcza zimą. Jego klienci byli niezwykle zamożni, a

zaliczali się do nich członkowie episkopatu, w tym więcej niż paru wikariuszy. Nie znaczyło to jednak, że często widywał takie osobistości w swoim przybytku - od tego byli służący. Miał wszakże do czynienia z licznymi duchownymi niższych rang. Po części niewątpliwie dlatego, że hierarchowie lubili zaopatrywać się u „prawomyślnych” sklepikarzy, aczkolwiek głównym powodem było to, że Ahrloh należał może do sześciu najlepszych handlarzy win w Syjonie. Fakt, że był dawnym gwardzistą ze straży świątynnej, też robił swoje, lecz najbardziej liczyło się to, że miał dobry gust i wyrafinowane podniebienie. Otworzył swój sklep z alkoholami dwadzieścia dwa lata temu, krótko po śmierci jego syna, zgarnąwszy sowitą rentę z kasy straży świątynnej i dołożywszy do tego wszystkie oszczędności i parę pożyczek od osób, które w niego wierzyły. Na to wspomnienie uśmiechnął się przelotnie. Nawet jego żona, Zhylyet, która gorąco go kochała, była przekonana, że oszalał. Gwoli szczerości był bliski utraty zmysłów zaraz po śmierci Dahnylda. Mimo wszystko utarł nosa krytykom i o ile jego pierwszymi klientkami były panie wątpliwej konduity, o tyle ich rekomendacje rzucane w zaciszu alkowy pod adresem kochanków sprawiły, że obecnie Ahrloh cieszył się zainteresowaniem wpływowych i zamożnych klientów. Utrzymywał też wciąż kontakty z dawnymi towarzyszami broni. Choć miał już sześćdziesiąt jeden lat, trzymał się prosto i nie narzekał na brak sił, a to za sprawą regularnych ćwiczeń, na które składała się głównie szermierka z obecnymi gwardzistami. Co najmniej dziesięciu jego kolegów awansowało na wysokie stanowiska w straży świątynnej w minionych dwu dekadach, co bynajmniej nie zaszkodziło jego interesom. Cokolwiek mówić, biznes kręcił się aż miło pomimo niepewnych czasów. Osierocony wdowiec nie mógł więc narzekać. Sklep przynosił całkiem ładne dochody. W gruncie rzeczy Ahrloh dlatego pracował do tak późna, że większość jego zamówień dotyczyła rzadkich trunków, które osiągały zawrotne ceny w istniejących okolicznościach. Na szczęście miał przepastną piwniczkę, w której udało mu się zgromadzić imponującą kolekcję trudno dostępnych gatunków alkoholi - szczególnie z Chisholmu - zanim narzucone embargo uniemożliwiło legalny handel z heretyckimi wyspami. Byli tacy, głównie wśród konkurencji, co szeptali, że część tych butelek i beczułek trafiła do Syjonu już po nałożeniu embarga, nikt jednak nie zwracał uwagi na podobne oszczerstwa. Sama myśl, że takie sławy, jak wikariusz Zahmsyn Trynair, kanclerz Kościoła Matki, korzystałyby z usług zwykłego szmuglera, wydawała się nie mieścić w głowie. W dodatku nawet ochmistrz wielkiego inkwizytora zaglądał do jego

sklepu, szukając butelczyny ulubionej whiskey wikariusza Zhaspahra, czyli Old Mykalm Grand Reserve, jedyna rzecz pochodząca z Chisholmu, która oparła się anatemie. Niestety, ilekroć któryś ze znamienitych klientów żądał spotkania po godzinach, Ahrloh nie miał wyjścia. Tego rodzaju ludzie przywykli do wyjątkowego traktowania. A kiedy spotykała ich odmowa, stawali się niemili - w obecnych czasach nikt w Syjonie nie chciał mieć wroga w hierarsze. Aczkolwiek tego wieczoru nie chodziło o specjalnego klienta. Ahrloh stał przy oknie, wyglądając na światła miasta i rozmyślając o przeszłości, o swej niegdysiejszej rodzinie, i o przyszłości, którą będzie musiał przeżyć bez najbliższych, a która jednak - mimo wszystko - warta była przeżycia. Ulicą przejechał z rumorem wóz ciągniony przez śnieżnego jaszczura, który dyszał ciężko, puszczając z pyska obłoki pary. Ahrloh zastanowił się, jak bardzo spadnie temperatura. Część sklepikarzy zaczęła zamykać drzwi swoich przybytków, gdy tylko śnieg się rozpadał. Jednakże Ahrloh nadal stał na swoim miejscu i patrzył przed siebie. Wyrwał go z zamyślenia dopiero przenikliwy brzęk dzwonka zawieszonego nad drzwiami sklepu. Ahrloh odwrócił się zaskoczony. Zaraz jednak wziął się w garść, poprawił na sobie stonowaną, szytą na miarę tunikę, która pasowała jego stanowi, i ruszył powitać późnego klienta. - Dobry wieczór, ojcze. - Dobry wieczór, Ahrlohu - odparł nowo przybyły. Był to solidnie zbudowany mężczyzna, o trzynaście lat młodszy i o cal wyższy od Ahrloha. Nosił lamowaną purpurą sutannę duchownego z zakonu Schuelera, na którą narzucił ciężki płaszcz, a w ręku trzymał laskę. - Wybacz tę późną wizytę, ale ważne sprawy zatrzymały mnie w biurze. - To żaden problem - zapewnił go Ahrloh. - Zasiedziałem się w sklepie, obserwując padający śnieg. Poza tym - uśmiechnął się przelotnie - w domu nikt na mnie nie czeka. To znaczy nikt, jeśli nie liczyć mojej gospodyni, która przywykła do tego, że pojawiam się o różnych porach. - Na pewno nie przeszkadzam? - Na pewno, ojcze. Wręcz przeciwnie. - Ahrloh rozciągnął wargi w szerszym uśmiechu. - Jeśli mam być szczery, jesteś jednym z moich najlepszych klientów. Jedyne, czego żałuję, to to, że jak dotąd nie skusiłeś się na najkosztowniejsze trunki. - Och! - Duchowny uniósł lewą rękę w geście poddania. - I tak zostawiam u ciebie co miesiąc fortunę. - To zawsze wielka szkoda, gdy gusta przekraczają zasobność kieszeni - zauważył

Ahrloh z kolejnym uśmiechem, pokazując wszystkie zęby, po czym obejrzał się przez ramię na Zhaka Myllyra, starszego ekspedienta. - Myślę, że śniegu napada dziś więcej, niż mogliśmy przypuszczać, Zhak - powiedział. - Jeśli tak się stanie, tramwaje przestaną jeździć, a ty masz kawałek drogi do domu. Może więc skończysz na dzisiaj? - Naprawdę? - Myllyr był mniej więcej w wieku duchownego i miał oczy i włosy równie brązowe jak fartuch. - Mógłbym zostać aż do zamknięcia... - Nie bądź niemądry! - Ahrloh machnął lekceważąco ręką. - Zamiotłeś, wszędzie jest czysto jak okiem sięgnąć, a zamknąć drzwi sam potrafię. W dodatku w przeciwieństwie do mnie masz w domu czekających na ciebie żonę i dzieci, które tylko marzą o tym, aby uprzykrzać ci życie, jeśli się spóźnisz na kolację. Ja z kolei równie dobrze mogę się przespać tutaj. Po to kazałem wstawić do kantorka łóżko, prawda? Pani Gyzail wstawia kolację dopiero wtedy, gdy widzi, że wracam, więc jeśli nie wrócę, nakarmi tylko Chestyra, po czym położy się spać. Jaszczurkoty mają swoje dobre strony: żywią się suchą karmą i nie muszą wychodzić na dwór, pod warunkiem że w pobliżu znajduje się kuweta. Oczywiście spodziewam się, że jutro wieczorem da mi popalić, no ale czasami człowiek musi pokazać swemu jaszczurkotowi, kto tu jest panem. Myllyr prychnął, a potem pokręcił głową i zaczął zdejmować fartuch. - W takim razie nie będę udawał, że nie wolałbym dotrzeć do domu, zanim przestaną jeździć tramwaje - przyznał. Odwiesił fartuch na haczyk za kontuarem, złapał płaszcz, szalik i rękawiczki, na koniec zaś kiwnął głową duchownemu. - Dobranoc, ojcze. - Dobranoc, Zhak. Dzwonek brzęknął ponownie, gdy Myllyr wyszedł w mrok nocy, a duchowny ponownie odwrócił się do Ahrloha. - Jakim cudem uśmiechasz się do niego tak radośnie? - zapytał, wspierając się na lasce. - Pracuje u mnie od dwunastu lat i naprawdę zna się na trunkach. Jest wart każdego grosza, jaki mu płacę, a co do reszty... - Ahrloh westchnął. - Mam wiele praktyki. Poza tym nie każdy informator Rayna jest na wskroś zły, tak samo jak nie każdy jego wróg jest na wskroś dobry. - Hm, tak sądzę. Langhorne świadkiem, że są na świecie gorsze typy - zgodził się schueleryta ze wzruszeniem ramion. - Naprawdę przepraszam, że nachodzę cię o takiej porze, ale coś wyskoczyło. - Tak też sobie pomyślałem, kiedy po południu dostałem od ciebie liścik - odparł

Ahrloh. - Pozwól, że zamknę drzwi frontowe, po czym zejdziemy do piwniczki, abym mógł coś dla ciebie wybrać, na wypadek gdyby pewne osoby interesowały się powodem naszego spotkania. - Dobry pomysł. Szczególnie że twój gust jest znacznie lepszy od mojego. - Byrtrymie, z całym szacunkiem, ale nie sposób mieć gorszego gustu niż ty! Zresztą wszem wobec wiadomo, że od ośmiu lat to ja dobieram dla ciebie alkohole. - Owszem. Arbalesta ma moją wdzięczność, nawet jeśli ty tylko się snobujesz. Ahrloh się zaśmiał, po czym skinął głową w stronę schodów prowadzących do piwnicy. - Czy dobrze się domyślam, że twoja wizyta ma coś wspólnego z prezentem, któryśmy złożyli w krypcie Świętego Evyryta? - zapytał, otwierając drzwi u szczytu schodów. - Dobrze - potwierdził gość. - W istocie nasz czyn ma nieprzewidziane konsekwencje. Zgadnij, kogo Wynchystair wyznaczył na łącznika w sprawie bezpieczeństwa szacownego adiutanta i wielkiego inkwizytora. - Na Langhorne’a! - Ahrloh przystanął na schodach i obejrzał się przez ramię, po czym gwizdnął, gdy duchowny potaknął skinieniem. - Tego się nie spodziewałem. - Pokręcił głową. - To otwiera przed nami całkiem nowe możliwości, prawda? Ruszył znowu po schodach, a idący za nim duchowny kroczył po stopniach ostrożnie, uważając na nadwerężoną nogę. - Nie aż znów tyle, żeby było się czym podniecać - powiedział. - Mogliśmy Rayna wtedy dopaść, wiesz. Odkąd został ostrzeżony, będzie się miał bardziej na baczności. Zresztą jestem tylko łącznikiem, nie będę informowany o bieżących planach. Obaj możemy mieć pewność, że gwardziści będą trzymać wszystko przy orderach, teraz, po tym, co się stało u Świętego Evyryta. - Rzecz nie jest w zabiciu Rayna, przynajmniej na razie - odpowiedział Ahrloh, podkręcając knot w lampie u dołu schodów. - Aczkolwiek chętnie bym ujrzał tego drania martwego. Prędzej czy później dosięgnie go ręka sprawiedliwości. Niemniej Arbalesta ma rację. Zgładzenie Rayna, zanim Clyntahn wystawi się na czysty strzał, doprowadziłoby do największej krwawej łaźni, jaką widział Syjon, gorszej nawet niż po tej historii z Wylsynnami i jego innymi oponentami w wikariacie. To by zraniło tę tłustą świnię, i to potężnie, jednakże znalazłby sobie zastępstwo, a niestety koszt dla osób postronnych byłby zbyt wysoki, biorąc pod uwagę wątpliwe... i przejściowe... korzyści. Tymczasem rozsądniejsze wydaje się napędzenie im wszystkim strachu. W tej sprawie Arbalesta również się nie myli.

Duchowny skinął głową, chociaż niechętnie, a Ahrloh zapalił kolejną lampę i ruszył przejściem pomiędzy stojakami z zakurzonymi butelkami. - Poszukajmy czegoś naprawdę dobrego - zaproponował. - Najlepiej niech to będą dwie butelki. Wieści, które przyniosłeś, zasługują na to, aby je opić, zanim ruszysz w drogę powrotną w tej śnieżycy. *** - Witaj, Stefyny. Stefyny Mahlard otworzyła oczy na dźwięk swego imienia. Nie było jej zimno. Taka naszła ją pierwsza myśl - pierwsza, którą sobie uświadomiła. Nie było jej zimno, choć przed oczami jej się mgliło, podczas gdy ogarniały ją kolejne fale upragnionego ciepła. Następnie zdała sobie sprawę, że nie czuje głodu. Ani bólu. Przepędziła mruganiem łzy wdzięczności i zmusiła się do skupienia wzroku. Leżała w łóżku, cieplejszym i wygodniejszym niż cokolwiek, o czym mogłaby zamarzyć, w kokonie czystej, szeleszczącej pościeli. W górze nad nią wisiało kamienne łukowate sklepienie, idealnie gładkie i lśniące, jakby je wypolerowano i oświetlono blaskiem jasnej lampy. Tak też musiało być w istocie, choć Stefyny nigdy nie widziała równie mocnego światła. Pochylała się nad nią jakaś kobieta... najpiękniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek widziała. Gładziła ją po policzku miękką dłonią. - Czy ty jesteś... aniołem? Jej głos wypadł cienko nawet w jej własnych uszach, ale kobieta się uśmiechnęła, po czym przysiadła na brzegu łóżka. Materac nawet się nie ugiął, co Stefyny spostrzegła jakąś częścią swojej świadomości. Kobieta pokręciła głową w odpowiedzi. - Nie, kochanie. - Głos miała równie piękny jak twarz. - Nie, nie jestem aniołem, a to nie jest niebo. Jestem pewna, że ktoś taki jak ty ostatecznie trafi do nieba, na to jest jednak jeszcze za wcześnie. - Nie umarłam? Z jakiegoś powodu poczuła się rozczarowana. Zaczerwieniła się, słysząc śmiech pięknej kobiety, która równocześnie odgarnęła jej z czoła włosy - śliczne, czyste, świeżo umyte włosy. - Nie. Nie umarłaś. Nie umarł też twój ojciec i brat, aczkolwiek obawiam się, że oni jeszcze się nie przebudzili. Zaręczam jednak, że wszyscy jesteście bezpieczni, jak gdybyście znaleźli się na łonie Boga. Tymczasem jednak musimy porozmawiać, dobrze?

- Dobrze - zgodziła się Stefyny. To musi być sen, pomyślała. To nie może się dziać naprawdę. Jednakże jeśli to był faktycznie sen, miała nadzieję, że nigdy, ale to nigdy się nie obudzi. - O czym będziemy rozmawiać? - Cóż, to odrobinę skomplikowane, kochanie. Najpierw jednak pozwól, że się przedstawię. - Kobieta ponownie wygładziła włosy dziewczynki i się uśmiechnęła. Nazywam się Nynian - powiedziała.

KWIECIEŃ ROKU PAŃSKIEGO 897

.I. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne - Jak to: nie wiesz, gdzie są? - Zhaspahr Clyntahn zmierzył wzrokiem Allayna Maigwaira. - Jak, na Langhorne’a, można stracić rozeznanie, gdzie jest cała armia? Rhobair Duchairn zauważył z jego tonu, że bardzo chętnie dodałby słowa „nawet gdy jest się tobą”. - Mógłbym odpowiedzieć pytaniem, jak można było nie mieć rozeznania, ile osób liczy armia heretyków! - odparował Maigwair. - Zdaje się, iż twierdziłeś, że cały Charis ma góra dwieście tysięcy ludzi. I że zdołają z tego wysłać do Republiki Siddarmarku najwyżej sto tysięcy, jeśli nie chcą wybuchu rebelii w Corisandzie i Zebediahu. - Takimi danymi dysponowałem - warknął Clyntahn. - Poza tym - dodał, biorąc się w garść - Chisholm, Charis i Corisand znajdują się po drugiej stronie oceanu. Ciężko jest o precyzyjne informacje, gdy w grę wchodzi taki przestwór słonej wody! - W gruncie rzeczy - próbował łagodzić nastroje Duchairn - sytuacja jest znacznie prostsza, niż zdajesz się sugerować, Zhaspahrze. Clyntahn wbił rozwścieczony wzrok w skarbnika. - Nie słona woda jest naszym problemem - kontynuował jakby nigdy nic Duchairn lecz odległość oraz... śnieg. W Marchii Południowej nigdy nie mieszkało wielu ludzi, a teraz większość przepadła. - Zmusił się do zachowania neutralnego tonu, aby nie wykazać, czyja to wina jego zdaniem. - Semafory uległy zniszczeniu, nie ma tam też lojalistów, którzy by mogli przenosić wiadomości. Jeśli chodzi o Skaliste Szczyty i Przełęcz Sylmahna, ocalało tam trochę naszych ludzi, choć wieże semaforowe zostały spalone, a podwładni Allayna nie są w stanie patrolować okolicy w środku zimy. Skoro już o tym mowa, przez większość czasu nie są nawet w stanie wysłać wiadomości za pomocą konnego gońca. - Cóż, tymczasem heretycy zdają się poruszać raźno jak pchły w peruce, czy to w śniegu, czy bez śniegu - zauważył Clyntahn. - Ponieważ są lepiej wyszkoleni i co oczywiste, znacznie lepiej wyposażeni niż nasze oddziały - rzekł Maigwair. - Wątpię, abyśmy zdołali wytrenować naszych żołnierzy w takim samym stopniu, a pech chciał, że musieliśmy zacząć inwazję, zanim mieliśmy czas na ich należyte wyposażenie. - Skrzyżował zapalczywe spojrzenia z Clyntahnem. - Brakowało

nam nie tylko karabinów. Nie mieliśmy też zimowych ubrań, nart, rakiet śnieżnych, rękawic, a nawet butów! - Zakładając, że to wszystko prawda - wtrącił Zahmsyn Trynair, widząc, że Clyntahn zwiera szczęki - nie rozmawiamy o tym, jak znaleźliśmy się w tej sytuacji, tylko zastanawiamy się, co planują heretycy. Pozycja kanclerza Kościoła Matki była nie do pozazdroszczenia: znalazł się poza zacieśniającym się sojuszem między Duchairnem i Maigwairem, a przy okazji bał się zbyt jawnie wystąpić przeciwko Clyntahnowi. Z drugiej strony właśnie dzięki temu mógł pełnić rolę bufora, gdy tamci trzej się ścierali - tak jak w tej chwili. Był za to wdzięczny losowi, albowiem ostatnie, czego potrzebowali, to dywagacje na temat spontaniczności akcji Miecz Schuelera. - Zgadza się - skwapliwie potwierdził skarbnik. - Problem jednak w tym, że nie znamy tych planów i nie będziemy ich znać jeszcze przez jakiś czas. Zanim zdążysz coś powiedzieć, pozwól, że cię zapewnię, iż jestem tym zmartwiony nie mniej niż ty. Domyślam się też, że Allayn martwi się tą sprawą nawet bardziej od nas dwóch. - Oczywiście, że tak. - Maigwair kiwnął głową. - Heretycy nieraz nam pokazali, jak niebezpiecznie jest spuścić ich z oka choć na krótki czas. Aczkolwiek wątpię, aby którykolwiek z naszych dowódców zdołał dorównać niekompetencją księciu Harless i jego Armii Shiloh. - Clyntahn ponownie nadął nozdrza. Spodziewał się po desnairskiej armii znacznie więcej, niż zapowiadali Maigwair pospołu z Duchairnem. - Niemniej nawet doświadczony generał byłby zaskoczony nagłym atakiem od flanki, przeprowadzonym przez heretyków na południu Skalistych Szczytów. To właśnie spędza mi sen z powiek. Dokąd jeszcze ci dranie się wybierają? Duchairn przyjrzał się szczegółowej mapie wiszącej na ścianie komnaty. Ponieważ historia mapy sięgała początków Świątyni, wiele szczegółów było już nieaktualnych, jednakże pozycje obu walczących ze sobą armii zaznaczono na tyle precyzyjnie, na ile to było możliwe. - Co ty na to, Allaynie? - zapytał cicho. - Cóż, powiedziałbym, że książę Eastshare na pewno nie kieruje się ani do Dohlaru, ani do Silkiahu - odparł głównodowodzący Kościoła Matki. - Gdyby zmierzał do Dohlaru, Armia Sheridan zostałaby już rozgromiona. Poza tym... - Dlaczego tak mówisz? - zainteresował się Zhaspahr. Sądząc z jego tonu, czuł się wewnętrznie rozdarty. Clyntahn wiecznie podchodził do Dohlaru podejrzliwie, zważywszy na pragnienie króla Rahnylda, aby naśladować

dokonania Charisjan sprzed świętej wojny, przynajmniej w odniesieniu do bogactwa i floty handlowej. W głębi ducha nadal nie dowierzał oddaniu Dohlaru sprawie świętej wojny, chociaż pod wszystkimi innymi względami królestwo to było praktycznie najskuteczniejszym świeckim sojusznikiem Kościoła Matki. - Dlatego że ma on do dyspozycji zaledwie czterdzieści pięć tysięcy ludzi, nawet wliczając w to uzupełnienia, które podesłał mu książę Saltharu. Ma też może osiem do dziewięciu tysięcy nowych karabinów własnej produkcji, nie naszych św. kylmahnów... oraz co najwyżej jedenaście nowych dział. A książę Eastshare według naprawdę ostrożnych szacunków dysponuje stu tysiącami ludzi, z których każdy ma ładowany odtylcowo karabin, i setkami dział polowych, nie wspominając już tych przeklętych przenośnych kątówek. - Maigwair uniósł wysoko obie ręce. - Jak sądzisz, Zhaspahrze, co stałoby się z Rychtyrem, gdyby książę Eastshare połączył siły z hrabią Hanthu? Clyntahn przyglądał mu się przez chwilę z niemaskowaną irytacją, ale w końcu przytaknął, choć niechętnie. - Jak już wspomniałem, moim zdaniem oni nie pójdą na Dohlar. A gdyby zamierzali uderzyć na Silkiah, już by tam byli, zwłaszcza że ich flota przejęła kontrolę nad zatokami Mathyas i Jahras. Książę Eastshare nie miałby więc żadnych problemów z zaopatrzeniem, nie mówiąc już o przerzucaniu wojsk drogą morską i przeprowadzaniu desantów w dowolnym punkcie księstwa. Heretycy mogliby to zrobić, gdyby naszła ich taka ochota. I pewnie zrobią coś podobnego, gdy tylko dojdą do tych samych wniosków co ja. Chcę ci przez to powiedzieć, że w tym momencie oni mają lepszy cel niż wielkie księstwo. Co, pomyślał Duchairn, jest wielce niepokojące. Podbój Silkiahu pozbawiłby Świątynię karabinów produkowanych tamże, a to byłby naprawdę bolesny cios. Znacznie trudniejsza do przełknięcia byłaby jednak blokada kanału Salthar. Charisjańska marynarka wojenna zamknęła już jego wschodni wylot, wprowadzając galeony artyleryjskie na wody zatoki Silkiah, by zniszczyły tamtejsze baterie. Teraz stacjonowała w tym miejscu eskadra innych okrętów, pilnująca, by żadna jednostka nie złamała blokady, a heretycki hrabia Hanthu zajął w dodatku miasto Somyr, zamykając tym samym północny wylot kanału SilkThesmar. Istniała jednak spora różnica pomiędzy utratą możliwości korzystania z tych szlaków a całkowitym przejęciem ich przez wroga. Heretycy musieliby zająć całe wielkie księstwo, by naprawdę kontrolować Salthar, pomyślał. A gdyby nawet do tego doszło, flota Dohlaru i tak kontrolowałaby zachodnią część zatoki tej samej nazwy. Przynajmniej na razie, dodał, przypominając sobie o napędzanych parą charisjańskich kanonierkach. Grupa Czworga dysponowała raportami

donoszącymi o istnieniu co najmniej sześciu takich jednostek, a agenci Clyntahna twierdzili, że w najbliższych miesiącach przypłynie ich drugie tyle, jeśli nie więcej. - Mnie martwi najbardziej - przyznał pozostałym uczestnikom tego zebrania - że znam tylko jeden cel znajdujący się blisko Marchii Południowej, który może mieć dla nich większą wartość od wykluczenia Dohlaru czy zabezpieczenia szlaku łączącego zatoki Silkiah i Dohlariańską. - Armia Glacierheart - mruknął Maigwair, kiwając głową. - To tam zmierzają, mimo że ich jeszcze nie dostrzegliśmy. Nakazałem Kaitswyrthowi agresywne patrolowanie terenu, ale sam nie wiem, czy po wydarzeniach minionego lata została mu choć odrobina śmiałości. - Clyntahn, słysząc to, zmrużył gniewnie oczy, ale głównodowodzący sił Kościoła Matki zlekceważył ten gest. - Nie zapominam jednak, że w Skalistych Szczytach i Marchii Zachodniej zalega wciąż naprawdę gruba warstwa śniegu - dodał, aby uniknąć kolejnej dyskusji o potrzebie zastąpienia biskupa polowego. - Przekaż mu, by wysłał tego dupka Henneta - warknął Clyntahn tonem, który źle wróżył tymczasowemu dowódcy jazdy Armii Sprawiedliwości. - Z chęcią bym to uczynił. - Ton Maigwaira sugerował z kolei, że zgadza się ze zdaniem przedmówcy, co było naprawdę rzadkie. - Szkoda tylko, że Zahmsyn mi nie pozwoli. Clyntahn przeniósł wzrok na kanclerza. - Gardzę nim podobnie jak wy. Szczerze powiedziawszy, byłbym zachwycony, gdybym mógł wydać go w twoje ręce, Zhaspahrze. Niestety drań jest spokrewniony z tyloma desnairskimi wielmożami, że szkoda gadać. A jeśli wierzyć tonowi, w jakim utrzymane są ostatnie listy arcybiskupa Ahdyma, dalszy udział imperium w świętej wojnie wydaje się coraz bardziej problematyczny. Ukaranie Henneta w sposób, który odpowiadałby nam najbardziej, z pewnością nie poprawi sytuacji. Powiem więcej, jeśli coś z nim zrobimy, sporo jego krewniaków wykorzysta ten fakt jako pretekst do ogłoszenia neutralności. Po ostatnim słowie w sali zapadła złowieszcza cisza. - Czy ty naprawdę sugerujesz, ze Desnair mógłby... wycofać się ze świętej wojny? zapytał Duchairn chwilę później. Utrata tej domeny nie musiałaby wcale oznaczać totalnej katastrofy, dodał w myślach, zwłaszcza po tym, co pokazała imperialna część Armii Shiloh. Choć brak kontrybucji pobieranych z tamtejszych kopalń złota mógłby być bolesny dla skarbca... - Myślę, że to pytanie powinno być skierowane do Zhaspahra - stwierdził Trynair. - Wiem tyle, że nie myślą zbyt usilnie o takim rozwiązaniu. Przynajmniej na razie -

odwarknął wielki inkwizytor. - Zapewniam was też, że moi agenci mają na oku każdego, kto mógłby przychylać się do podobnych rozwiązań. Niestety raporty napływające do Inkwizycji mówią o panice, która zaczęła się szerzyć wśród tamtejszych elit po rozbiciu Armii Shiloh. Ludzie zaczynają też szemrać, na razie tylko ukradkiem, iż ten drań Gorjah dobrze wyszedł na tym, że przystał do heretyków. - Cudownie. - Duchairn pokręcił głową. Jeśli Clyntahn był w stanie przyznać to na głos, nastroje w Desnairze musiały psuć się szybciej, niż do tej pory przypuszczano. - Na razie nie możemy nic z tym zrobić - zauważył Maigwair. - Dlatego wrócę do tego, co przed momentem powiedziałem. Wszystkie raporty naszych agentów są zgodne co do jednego; Stohnar nieustannie wzmacnia siły kuzyna stacjonującego na Przełęczy Sylmahna. Zakładając, iż to wszystko prawda, możemy się spodziewać, że wojska te ruszą na biskupa Bahrnabaia, gdy tylko pogoda pozwoli. Tyle dobrego, że te wszystkie odwody składają się wyłącznie z Siddarmarczyków, nie Charisjan, co rodzi kolejne pytanie o zamiary tych ostatnich. Nie mamy bladego pojęcia, co zrobi baron Zielonej Doliny po zajęciu Świętego Tyldyna. Ze sposobu, w jaki jego ludzie próbują wybadać pozycje Nybara, możemy przypuszczać, że zamierza uderzyć na Fairkyn. Ale to naprawdę podstępny drań, więc nie mam całkowitej pewności, że tam właśnie pójdzie. Bez względu jednak na to, gdzie się wybiera, heretycy nie będą mieli wielkiego problemu ze wsparciem jego wojsk, jak tylko zaczną się roztopy i lody uwolnią kanał Lodowy Pył. Dlatego jestem pewien, choć nie całkowicie, że baron zajmie się Wyrshymem, przynajmniej na razie, a książę Eastshare zostanie wysłany na Kaitswyrtha. Jedno jest pewne: książę Eastshare nie wyruszył jeszcze do Glarcierheart ani do centralnej części Skalistych Szczytów. Gdyby przede mną postawiono wybór, czy zimować tam, czy w Marchii Południowej, wolałbym deszcze od śniegów i mrozów. - Twierdzisz zatem, że powinniśmy skoncentrować wysiłki na wspieraniu sił Kaitswyrtha? - zapytał Trynair. - Wyszkoliliśmy tylu nowych żołnierzy, że możemy zwiększyć liczebność jego sił do dwustu pięćdziesięciu tysięcy ludzi i posłać ich na front, gdy tylko odmarzną kanały odparł Duchairn. - To jednak wszystko, na co nas teraz stać. A jeśli zostanie zmuszony do odwrotu, jego linie komunikacyjne są bezpieczniejsze i krótsze niż w przypadku Wyrshyma. Dlatego bardziej martwi mnie sytuacja Armii Sylmahna. Clyntahn natychmiast spochmurniał. Pozostawał nieugięty, jak zawsze zresztą, gdy w grę wchodziło oddanie choćby piędzi ziemi zajętej przez Bahrnabaia Wyrshyma. - Zhaspahrze - odezwał się Maigwair - spójrz tylko, jak agresywne stały się ostatnio

poczynania barona Zielonej Doliny. Wiem, że jego ludzie zostali specjalnie wyszkoleni i wyposażeni do działania w takich warunkach pogodowych, ale to jeszcze nie tłumaczy, jakim cudem przesunęli linię frontu o siedemset mil, i to zaledwie w półtora miesiąca. To przecież prawie osiem mil dziennie, na litość Chihiro! A kiedy stopnieją lody na rzekach i będzie mógł podciągnąć bazy zaopatrzeniowe, cała reszta jego armii oraz wszystkie siły wysłane ze Starej Prowincji i rezerwy zgromadzone przez Stohnara i Parkaira zyskają podobną mobilność jak jednostki czołowe. Wtedy z pewnością ruszy na południe, by zamknąć Wyrshyma w pułapce i poczekać, aż generał Stohnar dotrze na północ. Tak to się skończy, jeśli nie zrobimy czegoś, by zapobiec tej katastrofie. - Nie - warknął Clyntahn. Zwiesił ramiona i pokręcił głową. - Nie możemy po prostu uciec! Wiecie, co pomyśleliby o nas wierni w Siddarmarku? Nie mówiąc o tym, że to zagroziłoby istnieniu tych twoich przeklętych obozów koncentracyjnych, pomyślał z goryczą Duchairn. To jednak nie oznaczało wcale, że Zhaspahr się myli. Rhobair nie miał tak wielkiej armii agentów jak wielki inkwizytor, lecz na pewno spędzał więcej czasu w Syjonie, rozmawiając z synami i córami Kościoła Matki. Zdawał sobie też sprawę, że pomimo ogromnego uwielbienia, jakim cieszy się wśród biedoty, nadal pozostaje dla tych ludzi wikariuszem, członkiem Grupy Czworga, więc nie mógł liczyć na to, że usłyszy czyjeś skargi. Na szczęście członkowie zakonów Bédard i Pasquale obsługujący zimowe garkuchnie to zupełnie inna sprawa; od nich dowiadywał się o rosnących niepokojach, niepewności, a nawet strachu, które zagnieździły się w sercach i umysłach mieszkańców Syjonu po tym, jak heretycy zaczęli zwyciężać obrońców Kościoła Matki. Ciekawe tylko, czy Zhaspahr umie sobie wyobrazić, co będzie, jeśli Charisjanie zrobią z Wyrshymem to, co wcześniej z księciem Harless i Ahlverezem? - ...celna uwaga - kontynuował tymczasem Maigwair. - Ale jeśli doznamy kolejnej... - Nie doznamy - uciął oschle Clyntahn. - Przed chwilą sam stwierdziłeś, że było to możliwe dzięki wykorzystaniu sił specjalnych, a tych nawet heretycy nie mają zbyt wiele. Zanim Lodowy Pył stanie się na powrót żeglowny, Harchończycy powinni już wkraczać do akcji. - Być może - przyznał Maigwair. - Ale mają do pokonania... - Większość z nich pochodzi z północnej części Harchongu - przerwał mu znowu Zhaspahr. - Jeśli posiadamy jakieś oddziały, które dobrze radzą sobie zimą, to właśnie te. - No tak, ale... - Czy ty i Rhobair nie przekonywaliście mnie wcześniej, jak ważne jest szkolenie i

wyposażanie tych właśnie harchońskich wojsk? I czy nie radowaliśmy się wspólnie po przeczytaniu każdego raportu mówiącego, jak świetnie nam się to udało? - Wszystko to prawda - przyznał Maigwair - ale i tak będzie lepiej, jeśli skrócimy linie zaopatrzeniowe Wyrshyma. Poważnie wątpię, by Armia Pana Wszechmocnego wypowiedział tę nazwę z całą powagą, zauważył Duchairn - zdoła wyruszyć, zanim heretycy uderzą na Przełęcz Sylmahna. - Jeśli uderzą z tamtego kierunku, nadzieją się prosto na szańce Wyrshyma ripostował Zhaspahr. - A mając po drodze Jezioro Wyvern, nie będą w stanie podciągnąć na pierwszą linię całej tej pieprzonej artylerii. W najgorszym razie wykrwawi ich mocno, a potem wycofa się wzdłuż traktu, co oznacza, że nie zdołają go dogonić. W najlepszym razie zaś utrzyma zajmowane pozycje i rozniesie atakujących na strzępy. Zanim ktokolwiek zdoła go zajść od tyłu, Harchończycy będą mogli wyruszyć. Maigwair zerknął kątem oka na Duchairna, skarbnik to zauważył i wzruszył ramionami. Analizy Clyntahna opierały się raczej na jego pragnieniach niż faktach i próżno było doszukiwać się w nich głębszej logiki, ale w gruncie rzeczy miał rację. Nie mylił się także, gdy przypominał, że Armia Pana Wszechmocnego i Archaniołów została zamieniona w przepotężną siłę dzięki uporowi Duchairna i Maigwaira. Wielki inkwizytor bardzo niechętnie ich wspierał, mając w pamięci, że harchońska arystokracja, która od tak dawna wspierała Kościół Matkę, jest zarazem przeciwna wszelkiemu postępowi. W obecnej sytuacji nie powinno nikogo dziwić, że zdaniem Clyntahna mieszkańcy Harchongu powinni spłacić dług wobec Świątyni, robiąc wszystko, co on im każe. - Niech ci będzie, Zhaspahrze... - Maigwair westchnął ciężko. - Każę Wyrshymowi utrzymywać zajmowane pozycje, razem z Rhobairem zrobimy też co w naszej mocy, by poprawić stan zaopatrzenia jego wojsk. Musisz jednak pamiętać, że Armia Sylmahna pozostaje naszą najbardziej wysuniętą i narażoną na ataki forpocztą. Jeśli heretycy zaskoczą nas czymś po raz kolejny... - Wzruszył ramionami, prowokując Clyntahna do kolejnego warknięcia. - Pozwólcie, że zmienię temat - poprosił Duchairn. - Chciałbym przedyskutować z wami najnowsze raporty ojca Lynkyna. Nie tylko udało mu się usprawnić produkcję wzmacnianych dział, ale też poczynił spore postępy w kopiowaniu heretyckich rakiet. Wciąż trafia na problemy techniczne, więc produkcja nowej broni potrwa dłużej, niż przypuszczał, ale... *** - Mam nadzieję, że przynosisz mi jakieś dobre wiadomości - warknął Zhaspahr

Clyntahn, opadając na wygodne krzesło za biurkiem. - Jeśli będę musiał odbyć jeszcze jedno spotkanie z tą parą...! Urwał z zamaszystym, gniewnym gestem, a Wyllym Rayno skinął w milczeniu głową. Zacieśniające się więzi pomiędzy Duchairnem i Maigwairem martwiły Clyntahna bardziej, niż był gotów przyznać, nawet przed kimś takim jak Rayno. I niewykluczone, że miał podstawy do zmartwienia. Niestety... - Obawiam się, że nie ma zbyt wielu dobrych wiadomości na tę chwilę, wasza łaskawość. Oblicze Clyntahna spochmurniało, jednakże on sam odsunął się od biurka i zdołał jakoś zapanować nad nerwami. Nie był zadowolony z arcybiskupa Chiang-wu, co to, to nie. Jakiekolwiek jednak namiętności nim targały, nie mógł sobie pozwolić na odprawienie Rayna. Potrzebował kogoś takiego jak on. - Mów - rzucił głuchym tonem. - Zakończyłem dochodzenie w sprawie obozu Chihiro - poinformował go adiutant w odpowiedzi. - Wyniki potwierdzają wstępne raporty. Dowódca straży obozowej wysłał pościg za napastnikiem, jednakże jego ludzie nie byli w stanie dogonić złoczyńcy. Zdołali za to potwierdzić, że strzelec był tylko jeden i że... przynajmniej zgodnie z listem, który pozostawił na miejscu zbrodni... chodziło o samego Maba. Jeśli brać pod uwagę dystans, z jakiego oddano strzały, strzelcem mógł być albo on, albo któryś inny z fałszywych seijinów. Oczy Clyntahna zapłonęły pomimo wcześniejszych prób zapanowania nad nerwami, Rayno jednak nie przestraszył się tego i spokojnie spoglądał przełożonemu w oczy. Nie było sensu owijać w jedwabiowełnę. Szczególnie że treść „listu Maba” była już powszechnie znana na terenie całych Ziem Świątynnych. Wyllym Rayno ani nie poddawał się łatwo rozpaczy, ani nie przyznawał się chętnie do porażki, jednakże otwartość, z jaką prezentowano bluźniercze plakaty, omal nie przywiodła go do jednego i drugiego. Jak to możliwe, że ten, kto je rozwieszał, zdołał wymknąć się tropiącym go inkwizytorom? To nie do pomyślenia! A jednak powtarzało się to raz po raz, zupełnie jak wschód i zachód słońca, nieubłaganie. Nawet gdyby miał na oku dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć ścian i słupów ogłoszeniowych, plakat pojawiłby się na tysięcznej ścianie czy tysięcznym słupie. Całkiem jakby heretycy wiedzieli, gdzie w danym momencie znajdują się jego agenci. Nawet jeśli nie było to prawdą, jakim, u Shan-wei, cudem plakaty te mogły być tak doskonałej jakości, i do tego szeroko dystrybuowane? Ilustracje dorównywały, a nawet biły na głowę te publikowane przez Kościół Matkę, papier był przedniej jakości, a druk

wyraźny i czysty. Dało się zauważyć drobne różnice, ale i tak człowiek odnosił wrażenie, że wszystkie wyszły spod jednej maszyny drukarskiej. Co oczywiście było niemożliwe, gdyż wisiały od Desnairu przez Gorath po sam Syjon, a także daleko na północy, w zapadłych wiochach prowincji Pasquale. Jakby tego było mało, wszystkie - nie licząc wspólnej treści - odnosiły się do lokalnych wydarzeń, co dowodziło, że za ich powstanie jest odpowiedzialny ktoś z miejscowych. A jednak jakkolwiek Rayno mocno się starał, nigdy nie złapał na gorącym uczynku nikogo, kto by akurat szedł na miasto z zamiarem zawieszenia obrazoburczego plakatu. Tyle dobrego, że udało mu się dopaść - i przykładnie ukarać - setkę naśladowców. Nie było jednak porównania między maziatymi, amatorskimi plakatami tych ludzi a plakatami, które zainspirowały ich do naśladownictwa. Gwoli prawdy, nie miał nawet pewności, czy ukaranie ich dla przykładu było najlepszym pomysłem. Owszem, coś takiego podkreślało, że każdy, kto robi coś podobnego, jest sługą Shan-wei i heretykiem, ale też jasno pokazywało, że mimo to ludzie nie obawiają się czekającej ich za ten czyn Kary Schuelera. Całe szczęście, że na razie tylko nieliczne grono obywateli wiedziało, jak szeroko rozprzestrzeniło się to plugastwo. Nawet nie wszyscy inkwizytorzy mieli o tym pojęcie. W większości - podobnie jak mieszkańcy wielu miast - wierzyli oni, że fenomen jest tylko lokalny. Rayno musiał się nieźle nagimnastykować, aby zamydlić im oczy, jednakże nie mógł oszukiwać każdego - jego starsi rangą podwładni powinni wiedzieć, co się święci. To niestety prowadziło do tego, że prawda zataczała coraz szersze kręgi. A ten skurczybyk Mab i Pięść Kau-yunga w niczym mi nie pomagają, pomyślał z goryczą. W dalszym ciągu niepokoiło Rayna bardziej, niż chciałby to przyznać przed samym sobą, że skrytobójcy odkryli nazwę, którą inkwizytorzy im nadali, mimo że śledztwo w wykonaniu ojca Allayna wykazywało, iż członkowie Pięści Boga nie zdołali jak na razie zinfiltrować Inkwizycji. Niestety znaczyło to tylko tyle, że jak dotąd nie natrafili na żaden ślad infiltracji. Dobre i to - w przeciwieństwie do dokonań Maba - że żadne ze skrytobójstw nie zawędrowało jeszcze na plakaty. Widać nawet oni byli w stanie przewidzieć reakcję wiernych, gdyby wyszło na jaw, że ktoś systematycznie morduje sługi Boga na Schronieniu. Nie sposób jednak ocenić, jak długo ten stan rzeczy się utrzyma. O ile wieść o morderstwach wywołałaby gniew i oburzenie wśród dzieci Kościoła Matki - nie licząc może tych, którzy znali prawdę na temat życia osobistego pewnych wikariuszy - to zarazem byłaby wyraźnym dowodem, że Świątynia nie jest w stanie chronić własnych hierarchów.

- Jak się domyślam, jego ostatni list został upubliczniony w każdej domenie? - zapytał Clyntahn, wyciosując kolejne słowa, jakby były z granitu. - Właściwie to nie, wasza łaskawość. - Clyntahn zwęził oczy w szparki, a Rayno zaczerpnął nieśmiało powietrza. – Nie wygląda na to, aby doszło do szerszej publikacji. Ale za to plakaty pojawiły się we wszystkich obozach. A także - dodał z westchnieniem na drzwiach Świętego Edmynda. - Co takiego? Pytanie padło cicho, niemal spokojnie, co jednak wyszło bardziej przerażająco, niż gdyby z gardła Clyntahna dobył się ryk. Kościół Świętego Edmynda był największą świątynią w Sairmeet, mieście położonym na terenie Republiki Siddarmarku. Zarazem była to kwatera główna inkwizytora generalnego Wylbyra Edwyrdsa, z której zarządzał Inkwizycją w republice. Gwoli ścisłości, kościół mieścił się dokładnie naprzeciwko siedziby Edwyrdsa, którą ten zarekwirował na swój użytek. - Obawiam się, że to pewna wiadomość, wasza łaskawość. Plakat zawisł na drzwiach kościoła w trakcie śnieżycy, choć strażnicy przysięgają, że nikt się obok nich nie prześlizgnął. Naturalnie zostali zwolnieni ze służby, jako że istniała możliwość, iż to oni byli sprawcami. Osobiście nie uważam że to możliwe, skoro to oni plakat wypatrzyli i zdjęli, zanim padł na niego wzrok kogokolwiek z mieszkańców. Czeka ich wszakże drobiazgowe przesłuchanie, choć wątpię, aby ich zeznania okazały się obciążające. Tak czy owak z pewnością wyciekły plotki. W połączeniu z plakatami, od których zaroiło się w obozach, ma to niestety druzgoczący wpływ na morale inkwizytorów znajdujących się pod rozkazami biskupa Wylbyra. - To trwa za długo, Wyllymie - stwierdził Clyntahn niskim głosem, aczkolwiek już nie tak spokojnie. - Jedyne wyjaśnienie jest takie, że fałszywi seijini istotnie są demonami Shan-wei sprowadzonymi przez nią na Schronienie przy pomocy tego skurwiela Cayleba i jego suki Sharleyan. Nie ma innego rozwiązania tej zagadki. Jednakowoż zarówno Pismo, jak Księga Schuelera uczą nas, że demon nigdy nie wygra ze świętością. Zdarza mu się zwyciężyć w pojedynczej bitwie, tak jak to było podczas Wojny z Upadłymi, i zdarza się, że wierne dzieci Kościoła Matki przegrają z nim w potyczce. Ale koniec końców demon zawsze sczeźnie w obliczu kyousei hi archaniołów i gniewu Boga Jedynego. Nie może być inaczej. Gdy spojrzał Raynowi prosto w oczy, arcybiskup dostrzegł w jego spojrzeniu palącą determinację, która była nawet bardziej przerażająca od słynnej wściekłości wielkiego inkwizytora.

- Wezwij tylu inkwizytorów, ilu zdołasz. - Słowa były ciężkie niczym ołów. - Ta tak zwana Pięść Boga działa tutaj, w Syjonie. Pojmałeś już kilku z jej członków, stąd wiemy, że nie mamy do czynienia z przeklętymi fałszywymi seijinami. Ci dranie są zwykłymi śmiertelnikami i jako tacy mogą zginąć... W gruncie rzeczy niemało ich wybrało śmierć zamiast pojmania. Chcę, żeby w Syjonie zaroiło się od naszych agentów. Chcę, żeby nasi agenci ich wytropili i ujęli. Chcę, aby poddano ich najpierw Przesłuchaniu, a następnie Karze Schuelera. Dowiemy się, co to za ludzie mordują wikariuszy Kościoła Matki, ujawnimy ogrom ich zbrodni i zaprowadzimy sprawiedliwość, biorąc na nich pomstę. A tymczasem powiadomimy wiernych, że czają się wśród nich agenci Shan-wei na podobieństwo tych bezbożnych skrytobójców, którzy szerzą zamęt i kłamstwa w służbie Cayleba i Sharleyan, wspomagani i nakłaniani do czynienia zła przez demony mieniące się imieniem Athrawesa, Maba i innych. Skierujemy ich własną kłamliwą propagandę przeciwko nim. - Oczywiście, wasza łaskawość - mruknął Rayno, czując, jak serce podchodzi mu do gardła. Skoro liczba agentów oddelegowanych do tej sprawy nic dotychczas nie poradziła, mało prawdopodobne było, aby powiększenie ich szeregów miało uczynić jakąkolwiek różnicę. Rayno wierzył, że Pięść Boga da się wytropić i zniszczyć, gdyż jak słusznie zauważył przed chwilą Clyntahn, członkowie tej grupy rekrutowali się spośród zwykłych śmiertelników, jakkolwiek przeklęte musiały być siły, którym zaprzedali swoje marne dusze. Miał jednak przy tym całkowitą pewność, że na to trzeba czasu. I że wszystko zależy od wyczekiwanego potknięcia kogoś z tej grupy, jakiegoś błędu, który pozwoli wdrożyć drobiazgowe, długotrwałe dochodzenie. Sama liczba tropicieli niczego tutaj nie zmieni. Oczywiście nie był to dobry moment, aby rzucić podobną uwagę w obecności Zhaspahra Clyntahna. Ani tym bardziej, by zasugerować, że należałoby poluzować rygor w obozach koncentracyjnych. Tyle Rayno rozumiał z miny wielkiego inkwizytora oraz z jego twardego, bezdusznego głosu. Z drugiej strony, pomyślał arcybiskup, obozowi inkwizytorzy zaczęli już luzować rygor w swoich obozach. Naturalnie żaden nie przyzna, że robią to ze strachu, iż sami mogą stać się następnym celem Maba - choć oczywiście powód ten jest jasny jak słońce. Pora nie była odpowiednia również na tę wzmiankę. Rayno, który krył się za zwyczajowym spokojem, w głębi ducha był zmartwiony. Po raz pierwszy za jego pamięci ba, po raz pierwszy od Wojny z Upadłymi - zaczęła niknąć aura niezwyciężoności Inkwizycji. Niby niewielka rzecz i do tego dziejąca się powoli, a jednak było to coś, co

niewątpliwie miało miejsce, i to nie tylko w szeregach Świętego Oficjum, ale też wśród wszystkich wiernych. A jak wiadomo, dodał w myślach arcybiskup, każda lawina zaczyna się od paru małych kamyków.

.II. Jaskinia Nimue Góry Światła Ziemie Świątynne - Trudno w to uwierzyć. - Greyghor Mahlard miał zafrasowaną minę, jednakże ostre spojrzenie. - Nawet po przebudzeniu się tutaj i w ogóle, trudno w to uwierzyć. - Nie wątpię - odparł Merlin. Nie było go tu fizycznie (co Mahlard z pewnością zaliczał do rzeczy trudnych do uwierzenia), aczkolwiek Sowa umieściła jego hologram na jednym z krzeseł ustawionych wokół stołu konferencyjnego. W tej chwili właśnie odchylił się na oparcie krzesła, które jako CZAO zajmował tak naprawdę w odległym Siddarze. W gruncie rzeczy może to być nawet trudniejsze z powodu tego, co przytrafiło się tobie i twojej rodzinie. Mahlard prychnął głośno. - Co przytrafiło się mojej rodzinie? - Głos miał nawet ostrzejszy niż spojrzenie. Zapewniam cię, seijinie, że w tamtych draniach z Syjonu nigdy nie pokładałem ani krztyny zaufania. - Nie wydaje mi się, aby seijin nawiązywał do tego... - odezwała się ze swego miejsca przy stole Sandaria Ghatfryd. Gdy Mahlard przeniósł na nią spojrzenie, wzruszyła ramionami. - To zrozumiałe, że zdałeś sobie sprawę, iż Clyntahn i pozostali zdradzili wszystko, czego kiedykolwiek nauczyli się o Bogu Jedynym! Miliony ludzi na Schronieniu zdały sobie z tego sprawę, obserwując, co ta banda wyczynia, gdy tymczasem ty i twoi najbliżsi na własnej skórze doświadczyliście wszystkich wypaczeń Grupy Czworga, która za nic miała Pismo. Jest jednak różnica między tym a odrzuceniem wiary. Im więcej śmiertelników takich jak Clyntahn i pozostali nagina Pismo do swoich partykularnych interesów, tym silniej czepiamy się jego litery. Nasz gniew na nich i nasza nienawiść do nich, a także do tego, co uczynili, ma oparcie w naszym oburzeniu na to, jak ich działania występują przeciwko woli Boga i archaniołów. Coś takiego znacznie utrudnia zaakceptowanie czegokolwiek, co narusza skałę stanowiącą opokę naszego życia, a już szczególnie tego, co rozbija tę skałę w drobny mak! Mahlard przyglądał jej się przez dłuższą chwilę, po czym w końcu powoli skinął głową. - Masz całkowitą rację - dodała Nimue stojąca w progu komnaty. Ona, a właściwie jej

hologram przeszedł do stołu i zajął miejsce pomiędzy przemawiającą Sandarią i Aivah. Przepraszam za spóźnienie. - Skrzywiła się. - Irys i Phylyp naradzali się do późna z hrabią Skalnego Kowadła i hrabią Tartarianu. I oczywiście z Korynem. Dogadują ostatnie szczegóły włączenia armii Corisandu w skład armii cesarskiej, na czym szczególnie zależy hrabiemu Tartarianu. - Zaśmiała się cicho. - Następny krok to włączenie corisandzkich oficerów w skład marynarki wojennej, nietrudno więc zgadnąć, kto chce widzieć tam swoich admirałów. - Nie mogę go za to winić. - Merlin potrząsnął głową, robiąc kwaśną minę. - Tkwi zamknięty w komnatach, odkąd wylądował w radzie regencyjnej, a ja doskonale rozumiem, co czuje, sam będąc skazany na „pracę biurową” w stopniu większym, niżbym sobie życzył. - Nie sądzę, aby Cayleb bardzo ci współczuł - zauważyła Aivah. - I tak wiele podróżujesz, więcej nawet niż on. Można to powiedzieć zarówno o tobie, jak i o Sharleyan. Mahlard wodził spojrzeniem pomiędzy rozmówcami, starając się śledzić tok konwersacji, przy czym jego mina z zagniewanej stała się zdziwiona. Był zwykłym stolarzem, pochodzącym z zamożnego, choć niewielkiego miasteczka Krain Granicznych, i nie miał w zwyczaju zaglądać do pałaców ani sal tronowych. Tymczasem teraz zasiadał przy stole konferencyjnym, twarzą w twarz z potencjalnymi demonami gotowymi skraść mu duszę, i przysłuchiwał się, jak owe demony przerzucają się lekkimi uwagami na temat najpotężniejszych monarchów Schronienia. - Być może - skwitował Merlin. - W każdym razie nie ma to większego znaczenia z punktu widzenia Greyghora. A to, jak sobie poradzi z obecną sytuacją, wywrze znaczący wpływ na jego przyszłe życie. - Wiem o tym. - Do rozmowy włączył się Mahlard, który także odchylił się na oparcie, pocierając czoło palcami prawej dłoni. - Nie myślcie, że nie jestem wam wszystkim wdzięczny. - Obniżył dłoń, aby ogarnąć nią wszystkich obecnych, czy to fizycznie, czy to wirtualnie. - Prawda bowiem jest taka, że gdyby nie wy, byłbym w tej chwili martwy, podobnie jak moje dzieci. - Zacisnął szczęki, wspomniawszy żonę i syna, których już nigdy nie ujrzy. - Cokolwiek dalej się stanie, będzie lepsze, niż gdybym nigdy was nie poznał. Rozumiem, dlaczego zależy wam, abym trzymał buzię zamkniętą na kłódkę, jeśli chodzi o wasze możliwości. Merlin skinął głową, uważnie mu się przyglądając. Był pod wrażeniem inteligencji i odporności psychicznej tego mężczyzny. Trudno jednak nie zauważyć mroku w tych szarych oczach, które odziedziczyła po nim córka - mroku wywołanego dotychczasowymi

doświadczeniami - jednakże Nimue Alban naoglądała się takich widoków, jeszcze zanim obudzono ją tutaj na Schronieniu, a Merlin miał okazję spotkać niemało podobnych ludzi w czasie jego kariery w służbie cesarskiej gwardii. W istocie Mahlard radził sobie lepiej niż większość osób w jego sytuacji, być może dlatego, że pozostała mu dwójka dzieci, która go wciąż potrzebowała. Najważniejsze, że ostatnie przejścia nie stępiły jego inteligencji. Nie był człowiekiem wykształconym, nawet wedle standardów Schronienia, ale posiadał znaczącą dozę zdrowego rozsądku, którego nie przyćmiły straszliwe doświadczenia. To dobrze - chyba. Merlin bowiem nie widział innego rozwiązania, jak tylko przetransportować ocalonych prosto do Jaskini Nimue. Ta trójka nie mogła się pokazać z powrotem w Sarkynie - ani nigdzie indziej, gdzie groziłoby jej rozpoznanie. Przecież wszyscy „umarli” w obozie Chihiro. Kościół Boga Oczekiwanego nie przewidywał zmartwychwstania, a nawet gdyby tak było, lojaliści Świątyni zaraz ogłosiliby ocaleńców demonami. Merlin nie mógł też pozwolić, aby ci troje przebudzili się gdzieś indziej, choćby w Tellesbergu, nie pamiętając, jak udało im się opuścić obóz. Konfuzja i niedowierzanie kazałyby Greyghorowi wypowiadać pytania, których pod żadnym pozorem nie mógł zadać. W teorii Merlin mógł przetrzymywać tę trójkę w jaskini, tak samo jak Sandarię, gdyby zaszła taka konieczność. W gruncie rzeczy był pewien, że zarówno Stefyny, jak i Sebahstean bardzo by tego chcieli. Zdążył trzykrotnie odwiedzić jaskinię od momentu ich przebudzenia i o ile z początku zachowywali się przy nim nieśmiało, to od tamtej pory zdecydowanie nabrali odwagi. Bardzo szybko odkrył, że obie kobiety poinformowały byłych więźniów, że ocalenie zawdzięczają seijinowi Merlinowi. Twierdzenie takie - gdy reszta świata wiedziała, iż sprawcą zamachu w obozie Chihiro był Dialydd Mab - było tylko niepotrzebną komplikacją. Jednakże Merlin prędko zrozumiał, że martwienie się tą konkretną komplikacją w obliczu tylu innych jest zwyczajnie nierozsądne, a zresztą czerpał z dzieci pociechę. Sebahstean był poważnym, smutnym chłopcem, co zdaniem Merlina nieprędko miało się zmienić, zważywszy jego ostatnie przeżycia. Zarazem jednak dziecko było żywe, przepełnione energią i mimo wszystko nie utraciło zdolności do okazywania miłości. Stefyny zdawała się mniej naznaczona przez swoje doświadczenia, jednakże i ją cechowała powaga, która by wskazywała na bardziej zaawansowany wiek niż jej dwanaście bodaj lat. Nie pojmowała, jak doszło do ich uratowania i uzdrowienia. Tymczasem reperacji uległ nawet jej złamany nos i brakujące zęby. To ją ucieszyło, nawet bardzo, a Aivah nawet nie próbowała przedstawiać jej wyjaśnień, które skierowała do ojca dzieci. W oczach Stefyny

zarówno Merlin, jak i pozostali byli istotami magicznymi. Nie nazywali siebie aniołami, na co im pozwalała - skoro koniecznie chcą udawać, niech sobie udają - a przy tym była pewna, że doszło do cudu. Jej uśmiech byłby w stanie roztopić jeden z kanałów w Glacierheart zimą. Od momentu wybudzenia dzieci eksplorowały bezpieczniejsze rejony Jaskini Nimue pod bacznym okiem Sandarii i Sowy. Gdy Nahrmahn zapoznał je z biblioteką pełną holofilmów i książek elektronicznych, przyswoiły jedno i drugie jako kolejne przejawy „magii”. Nikt rzecz jasna nie próbował im tłumaczyć, że zarówno Merlin, jak i Nahrmahn tak naprawdę nie żyją. W każdym razie, czy sobie to uświadamiały, czy nie, dzieci były więźniami w równym stopniu jak wcześniej w obozie Chihiro. Oczywiście było to więzienie innego rodzaju, jednakże i tak na nie nie zasługiwały. Poza tym zrobiło się tutaj tłoczno, pomyślał Merlin. Będę musiał poprosić Sowę, aby powiększyła jaskinię, skoro mam mieć lokatorów. - Masz rację, że nie możemy pozwolić, aby prawdziwa wersja historii dotarła do Świątyni - powiedział na głos, zwracając się do Greyghora. - W istocie wolałbym, aby uszu Clyntahna nie doszły słuchy o „cudzie”... aczkolwiek nie miałbym nic przeciwko temu, aby zobaczyć, jak nasz drogi przyjaciel wielki inkwizytor wije się, aby wyjaśnić ten cud! - A wszystko dlatego, że w głębi ducha jesteś wrednym typem - stwierdziła Nimue. Aivah z trudem stłumiła śmiech. Zaraz jednak spoważniała, zwracając się do Mahlarda. - Zdajesz sobie sprawę, co musiałby zrobić Clyntahn, gdybyście kiedykolwiek pojawili się tam, gdzie Inkwizycja mogłaby na was położyć ręce? - Zamknąłby nam usta w ten czy inny sposób - odparł chmurnie Mahlard. - Najpierw zaś poddałby nas torturom, abyśmy zaprzeczyli samym sobie. Wątpię, aby coś takiego spędzało mu sen z powiek. - To prawda - zgodził się z nim Merlin. - Ale nie wydaje mi się też, aby dobrze było przetrzymywać dzieci w zamknięciu. Powinny obracać się w towarzystwie rówieśników... właściwie musimy się o to postarać, zanim ich przeżycia tutaj nadmiernie je odróżnią od innych dzieci. - Chyba wiem, co masz na myśli, seijinie - rzucił Mahlard. - Niech Bóg ma cię w swojej opiece, siostro Sandario, ale moje dzieci były niezłymi urwisami, zanim wpadły w twoje łapy! - To urocze dzieci - upomniała mężczyznę Sandaria. - Nigdy nie twierdziłem nic innego. Ale jeśli mają nie kłapać jadaczką, lepiej zabrać

je jak najdalej od magii, zanim nią przesiąkną na dobre. Merlin skinął głową. Mahlard miał rację. On sam żałował, że Nahrmahn w ogóle pokazał się dzieciom. Oczywiście nawet gdyby tego nie zrobił, w niczym by to nie pomogło na dłuższą metę - jedyną alternatywą było wprowadzenie obojga w stan stazy i pozostawienie ich w nim do czasu, aż ich daj Boże rozsądny ojciec będzie mógł je zabrać w inne miejsce. Z tym że staza nie była dobra dla dzieci. Krótki czas spędzony w tym stanie nie mógł spowodować poważniejszych szkód, ale dłuższy wpłynąłby negatywnie na funkcje poznawcze młodych umysłów, a to za sprawą skutków ubocznych działania premedykacji. Większość dzieci reagowała na nie alergicznie, co prowadziło do naprawdę dużych spustoszeń. Właśnie dlatego wśród pierwotnych kolonistów nie było dzieci, co nawiasem mówiąc, ładnie współgrało z mitem Stworzenia. Merlin użył jednego z tych leków do wprowadzenia trójki jeńców w stan przypominający śmierć, ale nie odważył się skorzystać z obu premedykamentów. Zresztą nawet gdyby rozważał taką możliwość, Sandaria i Aivah - o Sharleyan nie wspominając - wybiłyby mu to z głowy. - Nie musimy podejmować decyzji dzisiaj, teraz - powiedział. - Mamy czas. Nawiasem mówiąc, zastanowiłeś się nad moją propozycją? - Tak. Moim zdaniem ma sens. Nigdy nie byłem w Tellesbergu, nigdy tego nawet nie chciałem, jeśli wybaczysz moją szczerość, ale dobrze byłoby się znaleźć wśród ludzi, którzy będą wiedzieli, skąd się wzięliśmy i jak. To całe Bractwo, o którym mówisz, wygląda mi na grupę przyzwoitych ludzi, a jeśli chodzi o arcybiskupa Maikela, to w życiu nie słyszałem, żeby ktoś powiedział o nim choć jedno złe słowo... to znaczy nie licząc tych drani z Inkwizycji. Do tego Tellesberg jest dostatecznie daleko, abyśmy nie spotkali nikogo znajomego. No i nie wątpię, że tobie też będzie odpowiadała sytuacja, w której ktoś zaufany ma na nas oko. - Nie będę temu zaprzeczał - rzekł Merlin. - Ale mam też pewność, że członkowie Bractwa pomogą wam na wszystko spojrzeć z właściwej perspektywy. Skoro już o tym mowa, Maikel wraz z Sharleyan wybierze się do Tellesbergu w najbliższym pięciodniu, ale już wszystko z nim przedyskutowałem. Kościół otworzył dość sierocińców i obozów dla uchodźców, i to dobrych, z domami z prawdziwego zdarzenia, szkołami oraz uzdrowicielami ciała i ducha, dzięki którym dawni jeńcy mogą dojść do ładu ze swoimi przeżyciami. Howsmyn, Mychail i rada wytwórców utrzymują te sierocińce i obozy i znajdują pracę dla jak największej liczby uchodźców, zapewniając im też w miarę potrzeby szkolenia. Zdaniem Maikela da się bez trudu znaleźć wam miejsce w jednym z takich obozów. Ale arcybiskup twierdzi też, że jego pałac chętnie zatrudni dobrego stolarza.

Dzięki temu zamieszkalibyście w miejscu, gdzie nikt by was nie nagabywał, a dzieci znalazłyby się pod osobistą ochroną Maikela. To by oznaczało dobre wykształcenie, między innymi. Nimue może was przetransportować do Manchyru tuż przed tym, zanim obie z Sharleyan wyruszą w podróż. Dzięki temu mielibyście co najmniej sześć, a może nawet siedem pięciodni na przywyknięcie do normalnego życia, które czekałoby na was w Tellesbergu. Mahlard przyglądał mu się zasłuchany, po czym przechylił głowę na bok. - Doceniam to - powiedział głosem schrypniętym z wdzięczności. Zapadła krótka cisza. W pewnej chwili Sandaria poprawiła się na swoim miejscu. - A czy ja mogłabym równocześnie zostać przetransportowana do Siddaru, Merlinie? - Jeśli naprawdę tego chcesz, to tak - odparł. - Pytanie, czy na pewno chcesz. - Tak. - Skinęła zdecydowanie głową. - Uświadomienie sobie tego zabrało mi trochę czasu, jednakże robię ostatnio dokładnie to, o czym rozmawiałam z Greyghorem. Nynian przez cały czas próbowała mi na to zwrócić uwagę. - Uśmiechnęła się do Aivah, która wyciągnęła rękę, ujęła jej dłoń i ścisnęła. - Znam prawdę na temat świętego Kohdy’ego od tak dawna, czepiam się jej tak mocno w obronie przed ludźmi takimi jak Clyntahn, że nie byłam w stanie przyjąć do wiadomości, iż istnieje jakaś inna, głębsza prawda. - Wzruszyła ramionami. - Jednakże nadeszła i na to pora. - To nie tyle inna prawda, ile rozszerzenie dotychczasowej - zauważyła łagodnie Nynian. Sandaria kiwnęła głową. - Och, wiem. Arcybiskup Maikel był wielką pomocą. Przypomniał mi coś, co powiedziałeś dawno temu, Merlinie: mianowicie, że Bóg potrafi zakradać się do nas, kiedykolwiek tylko zechce, pomimo kłamstw, które ktoś naopowiadał na Jego temat. Żałuję, że w wypadku Schronienia nie uczynił tego dużo wcześniej, aczkolwiek, jak by powiedział cesarz Cayleb, dobra strona jest taka, że przynajmniej teraz mogę być częścią tego procesu.

.III. Cieśnina Kyznetsov Prowincja Kyznetsov Harchong oraz Pałac w Manchyrze Corisand - I co tam widzisz? - zapytał odrobinę niecierpliwym tonem kapitan Kahrltyn Haigyl, dowódca HMS Dreadnought, gdy jego galeon szedł halsem, wykorzystując pełną moc żagli. To był naprawdę parny, gorący poranek, jakże odmienny od chłodnych świtów, które okręt ten witał jeszcze niedawno na wodach Chisholmu; choć północno-zachodni wiatr który żeglarze zwali marslową bryzą - wiał w kierunku cieśniny Kyznetsov z prędkością co najmniej dwudziestu mil na godzinę, było i tak chłodniej, niż powinno. Ta pogoda idealnie pasowała Haigylowi, aczkolwiek może okazać się zgubna, gdy zostaną zmuszeni do odwrotu. Stąd właśnie niecierpliwość w głosie kapitana obserwującego uważnie pierwszego oficera, Dahnylda Stahdmaiyra, stojącego przy jednym z potężnych sześciocalowych dział i spoglądającego przez lornetkę. Porucznik Stahdmaiyr, w porównaniu do przełożonego, wydawał się typowym molem książkowym, w dodatku krótkowidzem. W tym jednak momencie jego okulary w drucianej oprawie spoczywały na czole. Taśmę przywiązaną do jednego z zauszników przepleciono dla bezpieczeństwa przez dziurkę od guzika w surducie. Zabezpieczenie to było skutkiem niemiłej przygody, jaka spotkała Dahnylda w czasach, gdy był jeszcze zwykłym kadetem. - Niewiele stąd widać, nawet przy takim powiększeniu, sir - rzucił w końcu Stahdmaiyr. - Choć z drugiej strony można powiedzieć, że niespecjalnie się kryją. Wygląda mi na to, że dysponują mieszaniną starych waleniszczycieli i nowych modeli dział, najprawdopodobniej dwudziestopięciofuntówek. - Hmmm! Haigyl spojrzał na niego bykiem, potaknął i złożywszy ręce na plecach, podjął przerwany spacer. Choć Dreadnought był jednym z największych galeonów, jakie zbudowano, to miał zaledwie trzydzieści dział. Dzięki temu na pokładzie było wiele wolnego miejsca, tak więc Haigyl mógł codziennie rano poćwiczyć nogi przez godzinkę

albo i dwie. Tego dnia miał jednak na głowie coś więcej niż zwyczajowe ćwiczenia, a jego ciemnobrązowe oczy były twarde jak agaty. Przypadkowy obserwator mógłby pomyśleć, że spacerując, próbuje uspokoić nerwy, ale marynarze znali go na tyle dobrze, by znać prawdę. Gdy kapitan Haigyl zaczynał krążyć jak poirytowany jaszczurodrap, jego umysł skupiał się wyłącznie na zabijaniu i niszczeniu celów. Nie był zbyt błyskotliwy. Nie miał także bogatej wyobraźni. Można jednak było na nim polegać, ponieważ odwagi mu nie brakowało, a miał też rachunki do wyrównania z Królewską Marynarką Wojenną Dohlaru. Tego dnia, niestety, Dohlarianie byli poza jego zasięgiem, musiał się więc zadowolić harchońskimi obrońcami zatoki Alexov. Nie trzeba było jednak wielkiego umysłu ani zbyt bogatej wyobraźni, by pojąć, jak wielce ryzykowna może okazać się ta misja. Dreadnought, dwa galeony artyleryjskie: Wir i Ognista Burza, oraz transportowiec Narzeczona Tellesbergu eskortowały dziesięć nieopancerzonych galeonów i pięć szkunerów Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, które znajdowały się teraz sto pięćdziesiąt mil od otwartego morza i mijały właśnie wyspę Symov leżącą mniej więcej w połowie cieśnin. Tak się składało, że był to zarazem najwęższy punkt przeprawy łączącej zatokę Alexov z Morzem Harchońskim. I chociaż określenie „najwęższy” było w tym wypadku bardzo umowne, ponieważ cieśniny miały tutaj ponad dwadzieścia pięć mil szerokości, konwój musiał przepłynąć jeszcze sześćset mil, by dotrzeć do wyznaczonego celu. A ten sam szlak, który pokonywali tak szybko i sprawnie, może okazać się istną drogą przez mękę, jeśli zostaną zmuszeni do odwrotu i wyruszą pod wiatr. W tym momencie eskadra Haigyla znajdowała się poza polem rażenia baterii strzegących cieśnin, ale i to ulegnie zmianie, jeśli trzeba będzie wracać tą samą trasą na Morze Harchońskie. Z tego właśnie powodu Stahdmaiyr tak uważnie obserwował baterie z wyspy Symov. Porucznik zdawał sobie sprawę z tego, że kapitan czuje ogromną pokusę podpłynięcia pod te forty i ściągnięcia ognia na Dreadnoughta. To był jedyny sposób na sprawdzenie, czym naprawdę dysponują Harchończycy, a nic, co mieli do tej pory na stanie, nie mogło przebić dwucalowych płyt poszycia tego okrętu. Niestety Charisjanie nie dysponowali zbyt dokładnymi mapami tego akwenu, w pobliżu wyspy roiło się od zdradliwych płycizn, a do tego wróg usunął wszystkie boje nawigacyjne, gdy flota Charisu przejęła z rąk Dohlarian wyspę Szpon. Niestety najgrubszy nawet pancerz świata niewiele pomoże, jeśli nadziejesz się kilem na skały. Z drugiej jednak strony, pomyślał rozbawiony Stahdmaiyr, nie odsuwając lornetki od oczu, opancerzenie naszego okrętu sprawi ogromną przykrość napotkanym po drodze

jednostkom floty Harchongu. *** - To muszą być te opancerzone okręty, o których Dohlarianie tyle gadają - warknął Ruhngzhi Lywahn. Stał na ścianie osłonowej baterii strzegącej zachodniego krańca cieśniny Kyznetsov, obserwując przez wielką, osadzoną na trójnogu lunetę długi szereg okrętów przepływających jakby nigdy nic obok jego umocnień. Charisjanie mogli sobie na to pozwolić, ponieważ dysponował piętnastoma starymi wielkimi waleniszczycielami, monstrualnymi działami, z których każde ważyło sześć ton i mogło wystrzelić siedemdziesięciopięciofuntową kulę. Problem w tym, że te antyki strzelały co najwyżej raz na pięć minut i miały maksymalny zasięg niespełna dwóch tysięcy jardów. Jego najbardziej efektywne armaty - tuzin najnowszych dwudziestopięciofuntówek - strzelały dwa razy dalej, ale heretycy i tak znajdowali się poza ich zasięgiem. Wątpił więc, by Charisjanie chcieli podejść bliżej, a gdyby zrobił to jeden z opancerzonych galeonów idących na czele szyku... - Jest pan pewien, sir? - Sądząc po tonie głosu, zastępca Lywahna nie mógł zdecydować, czy traktować słowa przełożonego z pewną dozą sceptycyzmu, czy zacząć się martwić. Co szczerze powiedziawszy, celnie podsumowywało uczucia samego Lywahna. - Są dużo większe od okrętów, które znamy - rzucił w kierunku Haigwaia Zhynga, nie odrywając oka od okularu lunety. - No i widzę na burtach tylko jeden rząd furt działowych. Co to może znaczyć twoim zdaniem? Zhyng przyznał mu rację, choć uczynił to niechętnie, więc Lywahn kontynuował obserwacje charisjańskiej eskadry, która halsowała ostro na silnym wietrze. Dopiero po kilku długich minutach wyprostował plecy. - Cóż, jestem pewien, że wszyscy inni dowódcy wysłali już meldunki do Yu-kwau, ale i my powinniśmy to uczynić. Biegnij do biura semaforzysty. Ostrzeż barona Gwiezdnej Pieśni i dowódcę mórz Shyngwę, że wróg nadpływa. Przekaż mu, że na moje oko mamy do czynienia z jednym pancernym galeonem, dwunastoma zwykłymi i mniej więcej sześcioma szkunerami. - Tak jest! - Zhyng dotknął piersi w salucie i ruszył truchtem wzdłuż umocnień. Lywahn obserwował go przez chwilę, zastanawiając się nad tym, czy nie mógł podyktować bardziej wyrafinowanej wiadomości. Zdecydowana większość harchońskiej arystokracji wplotłaby w tę treść, i to bez żadnego wysiłku, z pół tuzina iście epickich aluzji, które semaforzysta nadawałby potem przez kwadrans, klnąc przy tym jak szewc.

Lywahn nie należał jednak do szlacheckiego stanu i nie zamierzał do niego aspirować. Jak większość dowódców milicji z południowego Harchongu był kupcem z dziada pradziada. Na tym właśnie polegała jedna z niewielu różnic pomiędzy służbą w południowych i północnych rejonach imperium, a pochodzący z gminu oficerowie dowodzący ochotnikami, zamiast odesłanych do oddziałów służących, dawali arystokratom kolejny powód do patrzenia na południowców z góry. I nie tylko im. Biurokraci rządzący imperium pogardzali ludźmi pokroju Lywahna jeszcze bardziej niż szlachta, ponieważ kupcy z Południa widzieli zbyt wielu pogrzebanych zarządców... w dosłownym tego wyrażenia rozumieniu. Co gorsze, nawet cesarska biurokracja nie chciała zadzierać z Kościołem Matką, więc co drugi syn kupca z prowincji Kyznetsov zostawał kapłanem, prawnikiem... albo oboma naraz. Biurokraci zdawali więc sobie sprawę, że wojny z kupcami nie mogą wygrać, i zadowalali się o wiele mniejszymi łapówkami niż ich odpowiednicy z Północy, a mieszkańcy południa odwdzięczali im się przymykaniem oka na pomniejsze nieścisłości w cesarskich kontraktach. Jak na razie południowy Harchong wychodził całkiem dobrze na świętej wojnie - jeśli nie liczyć bombardowania Yu-shai, rzecz jasna. To było straszne, ale niemal całe miasto zostało odbudowane po ataku tego heretyka Manthyra, głównie dzięki napływowi dodatkowych pieniędzy ze Świątyni. Odlewnie południa były o wiele wydajniejsze od swoich północnych odpowiedników, i to na pewno nie tylko ze względu na bardziej znośny klimat. A choć większość właścicieli owych manufaktur zżymała się na sposób, w jaki ich interesy zostały przejęte przez zarządców Świątyni, to i tak nadal zarabiali oni góry pieniędzy. Co jeszcze lepsze, walki - prócz tak nieprzyjemnych incydentów jak ten z Yushai - toczono w odległości niemal czterech tysięcy mil od zatoki Alexov. Niestety wszystko wskazywało na to, że sytuacja już niedługo ulegnie zmianie. *** - To potwierdzone? Zważywszy na okoliczności, głos dowódcy mórz Ryangdu Shyngwy wydawał się nienaturalnie spokojny, ale już jego oczy przewiercały na wylot dowódcę wiatru. - Niestety tak, panie - odparł Tsauzhyn. - Baron Gwiezdnej Pieśni odebrał wiele wiadomości semaforowych. - W tej - wskazał kartkę trzymaną przez Shyngwę - znajduje się kompilacja wszystkich informacji, jakie zebrano do tej pory. Raporty składali oficerowie milicji, nie floty, lecz obawiam się, że mimo wszystko są bardzo dokładne. Shyngwa zacisnął zęby. Dopiero po chwili odetchnął głęboko i skinął głową. - Wiem o tym. Wybacz, Maidahngu. Niepotrzebnie wydzieram się na ciebie. Nie

zasłużyłeś na takie traktowanie. - Nie przypominam sobie, abym na to narzekał, panie. - Uśmiech Tsauzhyna wyglądał niemal naturalnie. - Też to zauważyłem. Shyngwa poklepał kapitana swojego flagowca po ramieniu, po czym przeszedł pod okno rufowe, by spojrzeć na błękitny przestwór i okręty zwane szumnie Eskadrą Obrony Zatoki Alexov. W odróżnieniu od Tsauzhyna dowódca mórz był spokrewniony z co najmniej trzema szlacheckimi rodami północnego Harchongu, aczkolwiek jego matka pochodziła z największej dynastii bankierskiej południowego Harchongu. Wiedział, że lord admirał flot, baron Górskiego Cienia, wybrał go na głównodowodzącego tylko dlatego, że ród Shyngwa poszedł na polityczny kompromis. Mimo to traktował swoje obowiązki z pełną powagą. Ciężko się napracował, by zrobić z tej eskadry prawdziwą siłę uderzeniową, ale nie narzekał. Yu-kwau, stolica tej prowincji, leżała siedemset mil pod równikiem, a na południowej półkuli panowało teraz niepodzielnie lato. Słońce wisiało już wysoko na niebie, prażąc niemiłosiernie wody i stojące na kotwicy okręty, w tym pięćdziesięciosześciodziałowy flagowiec najwyższej cesarskiej mości, zwany Muzyką Sfer Niebieskich. Dowódca wiatrów Tsauzhyn był dumny ze swojej jednostki i miał ku temu powody. W odróżnieniu od wielu lepiej urodzonych kolegów kapitanów postrzegał swój okręt jako narzędzie wojny, nie osobistą własność. Wyszkolił więc załogę i kanonierów Muzyki Sfer Niebieskich o wiele lepiej niż ktokolwiek inny we flocie Harchongu. A pozostałe załogi eskadry szybko wzięły przykład z flagowca. Na pięciu galeonach i osiemnastu przestarzałych galerach. Shyngwa pochylił się, chwycił obiema dłońmi framugę otwartego na oścież okna i spojrzał w dal, na zatłoczone kotwicowisko, gdzie roiło się od jednostek kupieckich, które przybyły do stolicy prowincji, szukając ochrony w pobliżu nabrzeżnych baterii. Charisjańskie lekkie krążowniki dały się frachtowcom we znaki wkrótce po tym, jak heretycka flota ponownie wypędziła Dohlarian z wyspy Szpon. Wróg zamienił wody przybrzeżne Cheshire, Boisseau i Tiegelkampu w wielkie wrakowiska, pełne spalonych i zatopionych statków. Ruch na biegnących przez cieśniny Harchongu szlakach zamarł całkowicie. I chociaż Charisjanie nie wyrażali ochoty na dalsze wypady - wedle raportów operowali w promieniu półtora tysiąca mil od bazy - to cieśnina Kyznetsov, niestety, znajdowała się w zasięgu ich okrętów, więc Shyngwa wiedział doskonale, dokąd udaje się zauważona eskadra.

Oderwał wzrok od skupiska frachtowców, by spojrzeć na panoramę Yu-kwau i tamtejsze stocznie. Stolica prowincji i klejnot zatoki Alexov. Jej białe ściany i pomarańczowe terakotowe dachy lśniły w promieniach słońca. Okna, przeważnie zdobione witrażami, odbijały ten blask, prawiepalmy ocieniały brukowane ulice i chodniki, kolorowe kwiecie na gazonach przypominało mrowie klejnotów, a czerwone płomienie strzelały w niebo nad katedrami i kościołami z wież uformowanych na kształt berła. Shyngwa nie wiedział, dlaczego cesarz już dawno nie zdecydował się na przeniesienie stolicy imperium tutaj, na południe. Przypuszczał, że może to mieć coś wspólnego z tradycją. Shang-mi, leżące u ujścia rzeki Chiang Jiang, nad zatoką Pekin w prowincji Boisseau, było najstarszym centrum duchowym harchońskiego ludu. Stolicą ustanowiono je już w Dniu Stworzenia, a południowy Harchong skolonizowano i włączono w granice imperium dopiero setki lat później. Szkoda jednak, że nikt nie pomyślał o zmianie. Klimat panujący w Yu-kwau uczyniłby życie w stolicy o wiele znośniejszym, no i cesarscy biurokraci mogliby wyzbyć się części uprzedzeń do południowców. A winnice, plantacje prawiepalm i rozległe ziemie uprawne prowincji Kyznetsov i Queiroz z pewnością wyglądały o wiele przyjaźniej niż skute mrozem poletka ziemniaków i chlewnie Cheshire, Chiang-wu albo północnego Boisseau! Nade wszystko jednak Yu-kwau mogło poszczycić się zatoką Alexov. Może i cieśniny Harchongu zostały zamknięte dla ruchu kupieckiego, ale zatoka nadal tętniła życiem, a miejski port pełen był frachtowców przewożących towary z odległych miast albo wypełnionych po luki ziarnem, fasolą, pomarańczami i cukrojabłkami z farm prowincji Queiroz i Kyznetsov. Nie dało się ich przewozić otwartym morzem, ale dzięki Kanałowi Świętego Lerysa, jednemu z najstarszych na Schronieniu, wykutemu w górach Kyznetsov przez samych archaniołów, by połączyć Yu-kwau (choć na jego miejscu istniała wtedy maleńka osada zwana podówczas Nowym Jorkiem czy jakoś tak z barbarzyńska) z zatoką Shwei znajdującą się tysiąc czterysta mil na wschód od tego miejsca. Tak, kanał był najważniejszą z przyczyn powstania tu tak wielkiego miasta, a wiodący przez nie szlak handlowy przynosił ogromne profity i stał się szybko jedną z najważniejszych dróg zaopatrzeniowych imperium. Niestety, choć do niedawna wydawało się to niemożliwe, heretycy zademonstrowali gotowość zniszczenia infrastruktury kanału, mimo że treść Pisma wyraźnie tego zabraniała. A ja nie mogę ich powstrzymać. Wyznanie to przemknęło mu przez głowę niczym podmuch lodowatego wiatru, zadrżał więc, choć ten ranek był wyjątkowo ciepły. Nie dałbym rady, nawet gdyby nie przywiedli tutaj jednego z tych opancerzonych potworów.

Mając go po swojej stronie, ci dranie nie muszą się obawiać naszych nabrzeżnych baterii. To była naprawdę gorzka prawda, ponieważ artyleria chroniąca miasto, w odróżnieniu od baterii w cieśninie Kyznetsov, była kompletnie przestarzała. Nowoczesne dwudziestopięciofuntówki i armaty zdolne strzelać czterdziestofuntowymi pociskami powstawały w odlewniach stolicy, ale nie tutaj miały zostać. Kilka z nich zmarnowano, umieszczając w bateriach strzegących cieśnin, ponieważ wróg, o ile nie zmuszą go do tego warunki pogodowe, nie musiał wchodzić w ich zasięg. Trzymano je tam jednak, aby w razie potrzeby mogły ostrzeliwać okoliczne plaże i dogodne kotwicowiska, bo do tego nadawały się najlepiej. Jednakże nikt nigdy nie liczył na to, że odeprą atak heretyckiej floty. Temu zadaniu miały sprostać baterie chroniące Yu-kwau - i sprostałyby, gdyby heretycy nie stworzyli tych przeklętych opancerzonych galeonów. A teraz? Pokręcił głową ze smutkiem. Jeśli dohlariańskie raporty o wydarzeniach na wyspie Szpon nie były przesadnie wypaczone i nie służyły usprawiedliwieniu poniesionej porażki, to baterie nabrzeżne będą miały jeszcze mniej szans na powstrzymanie wroga niż jego eskadra. Co wcale nie znaczy, że tego nie spróbujemy! - Cóż - rzucił, odwracając wzrok od białych ścian i pomarańczowych dachów - dobre i to, że dotrą tutaj dopiero za trzy dni. Wykorzystajmy ten czas na przygotowanie ludzi, Maidahngu. - Tak jest. - Tsauzhyn patrzył mu prosto w oczy. - Zaraz się tym zajmę. *** - Teraz już rozumiem, dlaczego hrabia Sharpfieldu tak bardzo poważa kapitana Haigyla - stwierdziła Sharleyan Ahrmahk, oglądając transmisje SAPK-ów rzucane bezpośrednio na jej szkła kontaktowe. - Ja także - przyznał Hektor Aplyn-Ahrmahk siedzący po drugiej stronie szklanego stołu na balkonie pałacu w Manhyrze i obejmujący jedną ręką swoją żonę. Te same obrazy były przekazywane na szkła kontaktowe wszystkich biorących udział w spotkaniu, więc książę Darcos pokręcił głową. - Wiem, że należało to zrobić, ale dowódca mórz Shengwa nie zasługiwał na tak straszny los. - Też tak uważam - przyznała Nimue Chwaeriau. Ona i Edwyrd Seahamper stali przed komnatą Sharleyan, strzegąc prywatności cesarzowej... i oglądając te same przekazy. Dobre i to, że kapitan Haigyl uratował tylu jego ludzi, ilu się dało. - Szkoda tylko, że dowódca mórz nie znalazł się w ich gronie - wtrącił Hektor. -

Naoglądałem się już tyle zatopionych okrętów i poległych ludzi, że wystarczy mi do końca życia. Irys Aplyn-Ahrmahk położyła mu dłoń na kolanie. Spojrzał w jej piwne oczy, a ona uśmiechnęła się ze smutkiem. - Nie martw się, kochana - powiedział, ściskając ją mocniej. - Nie będę cię tym zamartwiał. Chodzi jednak o to, że wszyscy marynarze są tacy sami. Morze nie faworyzuje nikogo, o czym doskonale wiemy. - Wątpię, aby twój ojczym i Domynyk zgodzili się z tą opinią - stwierdziła Sharleyan, zniżając głos. - Choć pewnie poparliby cię, jeśli chodzi o los Shyngwy. I zgodziliby się, że morze nie faworyzuje nikogo, ale z pewnością nie wybaczyliby i nie zapomnieliby niczego niektórym z owych marynarzy. Ci ludzie nadal mają spory rachunek do zapłacenia za Gwylyma Manthyra i jego załogi. - Wiem. Ale nie wierzyłem, że to był pomysł hrabiego Thirsku, i to zanim otrzymaliśmy dostęp do SAPK-ów. Zgadzam się w pełni z Caylebem i Domynykiem, że czegoś takiego nie można puścić płazem bez względu na to, kto za tym stał. Ale to jeszcze nie znaczy, że mam się z tego cieszyć. Zamilkli, przyglądając się, jak Dreadnought żegluje powoli przez wody portowe Yukwau tylko pod marslami i kliwrami. Jego sześciocalowe gwintowane działa ryczały kolejno - precyzyjnie, jakby artylerzyści obserwowali niewidzialny metronom - posyłając w kierunku baterii nabrzeżnych ciężkie pociski. Harchończycy trwali na stanowiskach z uporem godnym podziwu, odpowiadając ogniem, ale bez skutku. Ich kule odbijały się od grubego pancerza, jakby były piłkami ciskanymi przez dzieci. Pociski Charisjan przebijały przedpiersia stanowisk, niszcząc kolejne działa w asyście wulkanicznych erupcji niosących tony gruzu i ludzkie szczątki. Płynący za flagowcem Wir i Ognista Burza rzuciły już kotwice i wybierały właśnie łańcuchy, by zmniejszyć do minimum kołysanie. Gdy ustawiły się jak trzeba, ich działa kątowe włączyły się do akcji. Haigylowi trzeba oddać jedno, uznała Nimue, jego artylerzyści wybierają cele bardzo uważnie, starając się nie atakować dzielnic mieszkalnych. Wątpliwe, by któraś z flot Kościoła Matki przejmowała się czymś takim. Ale na tym przecież polega różnica między stronami konfliktu. Celem ataku były nabrzeża i ujście kanału. Stojące tam magazyny zamieniły się w płonące piekło, niebo zasnuły kłęby czarnego, gryzącego dymu. To samo działo się przy pirsach - tam normalne galeony rozprawiały się z mrowiem zakotwiczonych na redzie frachtowców. Załogi Narzeczonej Tellesbergu i kilku innych jednostek dokonywały

kolejnych abordaży. Koniec końców większość kupieckich statków zostanie zatopiona, ponieważ Haigyl nie miał tylu ludzi, by obsadzić nimi wszystkie potencjalne pryzy - ale jakaś część frachtowców, ta przewożąca najcenniejsze towary, trafi razem z wycofującą się eskadrą na wyspę Szpon. Choć Charisjanie nie zabrali ze sobą aż tak wiele lywysitu, to czarnego prochu im nie brakowało, a on załatwi sprawę równie dobrze. - To dość metodyczne działania - stwierdziła Nimue przez wewnętrzny komunikator, nie poruszając ustami. - Wątpię jednak, by udało się przyskrzynić admirała Rohsaila. - Co zaszkodzi pomarzyć - odparł Hektor, rozbawiając ją mocno. - Po pierwsze, ktoś musiałby go powiadomić o tym, co się dzieje, a to raczej niemożliwe w tym przypadku. Po drugie, jest zbyt cwany, by próbować przechwycić eskadrę Haigyla za Koroną Queiroz. Hektor przytaknął jej ze smutkiem w oczach. Korona Queiroz, łukowaty archipelag u wejścia do cieśniny Kyznetsov, w miejscu, gdzie mieszają się wody przesmyku Eevahn i Hwangzhi. To tam sir Dahrand Rohsail, który obecnie dowodził flotą Dohlaru, mógłby próbować przechwycić powracające z akcji okręty Haigyla. Aby temu zapobiec, Grom, bliźniacza jednostka Dreadnoughta, dwadzieścia pięć innych galeonów i cztery szkunery zwiadowcze czekały na kotwicowisku w pobliżu wysp Mahdsyn, licząc, że wróg mimo wszystko popełni ten błąd. - Jakie znaczenie ma to, czy hrabiemu Sharpfieldu uda się wciągnąć Rohsaila w pułapkę? - zapytała Irys. - Dopóki ten człowiek unika starć, możemy robić, co chcemy, jak w tym wypadku. Machnęła ręką, wskazując kłęby dymu spowijające nabrzeża Yu-kwau. - I tak, i nie - wtrącił jej mąż. - On nie unika starć tylko dlatego, że nie zamierza na nas uderzyć, Irys. Nie walczy z nami wyłącznie z tego względu, że nie chce robić tego teraz. - Jakie to ma znaczenie, co biskup zrobi w bliżej nieokreślonej przyszłości, skoro teraz pozwala nam na dokonywanie takich najazdów? Podczas nich zadajemy wrogowi planowane straty, nieprawdaż? A kiedy zwodujemy w końcu okręty klasy Król Haarahld, będziemy robili, co nam się zamarzy, na całej Zatoce Dohlariańskiej. - Zanim do tego dojdzie, upłynie jeszcze wiele miesięcy - zauważyła Nimue. - I nie zapominajmy o tych przeklętych drewnianych torpedach Zhwaigaira, nie wspominając o napędzanych śrubami galerach - prychnęła w komunikator. - A nie dawałam wiary, że zdoła je zaprojektować. - Porucznik Zhwaigair ma przykry zwyczaj wprowadzania w życie swoich pomysłów - zgodziła się z nią zgorzkniałym tonem Sharleyan.

Cesarzowa ma racją, pomyślała Nimue. Zhwaigair zbudował już ponad tuzin opancerzonych galer o napędzie śrubowym, a drugie tyle wciąż stało na pochylniach stoczni. Gdy rzucono ten pomysł po raz pierwszy, hrabia Thirsku musiał walczyć pazurami o każdy funt żelaza, jednakże po wielkim rajdzie kanałami priorytety Świątyni uległy zmianie. Gdy wielki inkwizytor osobiście zatwierdził projekt, jedynym ograniczeniem pozostała zdolność produkcyjna dohlariańskich odlewni. Przypominające szkunery jednostki nie były szczytowym osiągnięciem techniki, a ich napęd miał o wiele mniejszą moc niż napędzane parą okręty Charisu, a mimo to trzydziestu czterech operatorów każdego wału mogło rozpędzić czterystutonową jednostkę do prędkości ośmiu węzłów. Wprawdzie udawało się ją utrzymać co najwyżej przez czterdzieści minut - przy założeniu, że na pokładzie pracują dwie zmiany korbowych, jak nazywał ich Zhwaigair - ale przy czterech węzłach na godzinę nie było już żadnych ograniczeń czasowych, zupełnie jak przy konwencjonalnych, wiosłowych konstrukcjach. Pod żaglami uzyskiwano od siedmiu do ośmiu węzłów w zależności od warunków pogodowych. W takich warunkach stawiano dwupiórowe śruby w pionie, by zminimalizować stawiany przez nie opór. Wbrew pozorom były to zaskakująco dobre okręty, nawet pomimo sporego ciężaru opancerzenia. A może raczej byłyby, gdyby nie fakt, że trzycalowe poszycie i masywne dziesięciocalowe gładkolufowe działa za mocno obciążały drewniane elementy kadłuba. Zhwaigair nie zamierzał wysyłać ich na otwarte morze, ale i tak dowiedział się o tym mankamencie w najgorszy z możliwych sposobów. Jedna z jego galer przełamała się wpół, i to na zaledwie sześciostopowej fali. Po tym wypadku kazał usztywnić szkielet kadłuba na każdy możliwy sposób, ale nie miał zbyt szerokiego pola manewru, skoro nie stosował stali i wręg z kutego żelaza produkowanych przez sir Dustyna Olyvyra. Z tego też powodu galery musiały operować na wodach przybrzeżnych, i to tylko przy w miarę dobrej pogodzie. Stanowiły jednak spore zagrożenie dla starszych galeonów, jeśli wszystkie warunki zostały spełnione. Ich opancerzenie nie mogło powstrzymać pocisków Dreadnoughta, ale sprawdzało się w pełni przy ostrzale ze standardowych gładkolufowych charisjańskich trzydziestofuntówek. I chociaż osiągi na poziomie ośmiu węzłów nie należały do oszałamiających, była to i tak dwa razy większa prędkość niż w przypadku idącego pod bojowym ożaglowaniem galeonu. Nie wspominając już o tym, że galera mogła płynąć prosto pod wiatr. To samo w sobie było wystarczającym zagrożeniem, lecz ponowne wynalezienie przez

Zhwaigaira torped pogorszyło sytuację okrętów cesarstwa jeszcze bardziej. Koncept był prosty: wkładasz dwieście funtów prochu w wodoodporny pojemnik z miedzi, montujesz go na końcu pala i wyposażasz w skopiowany nieco wcześniej przez obrońców Kościoła Matki detonator kapiszonowy, a potem montujesz to wszystko na niewielkiej, szybkiej łodzi. Zhwaigair zaproponował ponadto, by na konwencjonalne napędzane wiosłami galery zabierać piętnasto- albo dwudziestostopowe drzewce, które będzie można wysuwać przed dziób. Była to broń nadająca się do atakowania wyłącznie unieruchomionych jednostek, ale zastosowana w odpowiedni sposób stanowiła poważne zagrożenie, zwłaszcza przeciw okrętom stojącym na kotwicy. A ponieważ jej zadaniem było uderzenie poniżej linii wody, nawet gruby pancerz Dreadnoughta w niczym by nie pomógł. - Przyznaję, że też jestem tym zaniepokojona - kontynuowała Sharleyan. - Nie mogę zapomnieć o tym, co uczyniono admirałowi Manthyrowi. Ufam bezgranicznie osądom hrabiego Sharpfieldu, ale byłabym o wiele spokojniejsza, gdyby dysponował równie dobrym rozpoznaniem jak nasi dowódcy polowi. - Książę Eastshare radzi sobie doskonale i bez pomocy SAPK-ów - zauważył Hektor. - Owszem, ale seijin Ahbraim udziela mu porad w krytycznych momentach kampanii skontrowała Sharleyan. - W przypadku dowódcy floty znacznie trudniej o takie wsparcie. Prychnęła nagle. - Komu jak komu, ale wam chyba nie muszę tego przypominać. - Nie musisz - zgodziła się Nimue. - Z drugiej strony to bardzo celna uwaga. Ani ja, ani Merlin, nie możemy podrzucać hrabiemu Sharpfieldu użytecznych informacji, które powinien znać. A o kilku sprawach powinien wiedzieć, na przykład o torpedach, które Zhwaigair wykombinował już po wypłynięciu floty z Chisholmu. - Cherayth znajduje się dziewięć tysięcy mil od wyspy Szpon. Nie ma fizycznej możliwości, abyśmy mogli w tak krótkim czasie dowiedzieć się o tych torpedach i przekazać pozyskane informacje na taką odległość. - Sharleyan westchnęła. - W niebudzący podejrzeń sposób nie zdążylibyśmy go ostrzec. Niech diabli wezmą te opóźnienia. - Merlin albo ja moglibyśmy zaaranżować wizytę seijina, który przekazałby co trzeba - zasugerowała Nimue. - Powiedzmy, że admirał Manthyr wydobył wiarygodne informacje od harchońskich rybaków, gdy operował na wodach zatoki. Im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej podoba mi się ten pomysł, skoro Merlin ma teraz trochę czasu, a i kapitan Chwaeriau mogłaby zniknąć na kilka dni z widoku. - Myślę, że masz rację - poparł ją Hektor. - Ale to jednorazowe rozwiązanie. - Choć naprawdę dobre. Szkoda, że seijinowie Ahbraim czy Ganieda nie mogliby robić tego częściej.

- Skoro się nie da, to się nie da - podsumowała cesarzowa. - Ale Nimue ma rację, powinniśmy go ostrzec przed tymi torpedami. - Ja wiem i Bóg wie, że to naprawdę ważne, ale trzeba nam czegoś więcej. - Hektor posmutniał, jego twarz przypominała teraz oblicze starego, doświadczonego oficera floty. Gdy robi taką posępną minę, łatwo zapomnieć, że ma dopiero siedemnaście lat, pomyślała Nimue. - Byłem świadkiem podobnych sytuacji, gdy służyłem pod admirałem. Chwaeriau uśmiechnęła się mimowolnie. Określenie „admirał” wypowiadane z takim namaszczeniem mogło się odnosić tylko do jednej osoby: sir Dunkyna Yairleya, barona Sarmouth. Był on kimś więcej niż tylko przełożonym młodego Hektora. Słowa takie jak mentor i drugi ojciec pasowały do niego bardziej, ponieważ to on przyjął pod swoje skrzydła wyniesionego do szlacheckiego stanu kadeta i nauczył go, jak być mężczyzną oraz królewskim oficerem. - Nie pamiętam już, ile razy sir Dunkyn powtarzał, że „nie zabija cię to, o czym nie masz pojęcia, tylko błędna interpretacja tego, czego się dowiedziałeś” - kontynuował Hektor. - Generalnie biorąc, zgadzam się z nim całkowicie, ale gdy pomyślę o tych torpedach i efektywności galer śrubowych... to wiem, że tego typu wynalazki mogą być równie zabójcze, jeśli admirał nie będzie o nich wiedział. Nie wspominając już o warunkach pogodowych i fakcie, że hrabia Sharpfieldu i kapitan Haigyl wiedzą o ruchach wroga tylko tyle, ile zauważą ich obserwatorzy. - Te same ograniczenia dotyczą także dowódców naszego wroga - wtrąciła Irys. Poprawcie mnie, jeśli się mylę, ale baron Sarmouth radził sobie do tej pory nadzwyczaj dobrze mimo braku zwiadu powietrznego. Szczerze powiedziawszy, żadnemu z charisjańskich admirałów nie można niczego zarzucić pod tym względem. - Tak, wiem, ale jak zwykł mawiać książę Nahrmahn: „nie starałeś się wystarczająco, jeśli nie oszukiwałeś, zwłaszcza tam, gdzie w grę wchodzi ratowanie czyjegoś życia” rzucił sentencjonalnie Hektor, a Irys mu przytaknęła. Zaraz jednak zrobiła wielkie oczy. - O co chodzi? - mruknął, zauważając jej reakcję. - Znam tę minę. Jakież to piekielne myśli krążą po twojej głowie? - Prawdę powiedziawszy, zastanowiłam się właśnie nad sentencją Nahrmahna, którą przywołałeś - odpowiedziała, wolno cedząc słowa. - Wydaje mi się, że powinniśmy zacząć oszukiwać nieco energiczniej. - Jak? - Cóż... Wiem, że baron Skalistego Szczytu utknął w Starym Charisie, ponieważ tak kończą wszyscy najwyżsi dowódcy, nie wspominając już o tym, jak głęboko zaangażowani

w sprawę są mistrz Howsmyn, sir Dustyn i baron Morskiego Szczytu. Byłabym wielce zdziwiona, gdyby nasz wielki admirał nie skorzystał z okazji i nie przekazał części obowiązków komu innemu przy okazji wodowania okrętów klasy Król Haarahld. Zanim to jednak nastąpi, trudno mu będzie wyskoczyć na wyspę Szpon, a od czasu gdy poległ admirał Wyspy Zamek, to jedyny oficer floty, który należy do wewnętrznego kręgu. Przynajmniej w tym momencie. - W tym momencie? - powtórzyła Sharleyan, nie spuszczając uważnego spojrzenia z księżnej. - W tym momencie - potwierdziła stanowczym tonem Irys, po czym przeniosła wzrok na Hektora. - Wiem, jakie ryzyko niesie wprowadzenie kogoś nowego do wewnętrznego kręgu, zwłaszcza tak niespodziewane. Czasami zastanawiam się jednak nad ogromem ryzyka, jakie podejmowali arcybiskup Maikel i Merlin, gdy przekazywali mi całą prawdę. Rozumiem też, dlaczego podchodziliście z tak wielką ostrożnością do poszerzania kręgu i zawsze sprawdzaliście uważnie, jeśli był na to czas, czy dany kandydat zaakceptowałby prawdę tak gładko jak ja. A wtedy dotarło do mnie, że wszyscy, w tym Hektor, znają bardzo dobrze jednego admirała, który zupełnym przypadkiem przebywa teraz w Corisandzie, gdzie Sharleyan i ty, Nimue, pomogłybyście go przekonać, że nie postradaliśmy zmysłów.

.IV. Jezioro Lodowe Glacierheart Republika Siddarmarku - Dobrze cię znów widzieć, eminencjo - powiedział Ruhsyl Thairis, gdy Zhasyn Cahnyr zszedł z lodowej łodzi na brzeg. - Nawet jeśli pogoda jest po temu niesprzyjająca. Książę Eastshare przyjrzał się arcybiskupowi surowym wzrokiem. - Mogliśmy przecież złożyć ci wizytę... - Oczywiście, że mogliście, mój synu - zgodził się siwowłosy starzec, który wolał o sobie myśleć, że jest smukły aniżeli kruchy. - Gdybyście to jednak zrobili, zostałbym pozbawiony okazji do wspaniałej wycieczki. - Oczy mu zamigotały. - Nawet Samantha nie miała nic przeciwko wyprawie łodzią! Książę Eastshare uniósł sceptycznie brwi. Poznał Samanthę Gorjah minionej zimy w drodze przez Glacierheart, kiedy to próbował powstrzymać marsz Cahnyra Kaitswyrtha. - No... to znaczy nie sprzeciwiała się zbyt długo - poprawił się zaraz Cahnyr, a książę prychnął. - To by było bardziej podobne do pani Gorjah - zauważył. - Jak widzę, znasz moich strażników - rzekł arcybiskup. - Któregoś dnia być może pozwolą mi nawet na używanie ostrego noża przy posiłku. Pokręcił głową i odwrócił się do reszty oficerów, którzy oczekiwali go na przystani. Spostrzegł, że komitet powitalny jest imponujący. Jeśli nie liczyć księcia Eastshare, byli tam także: sir Breyt Bahskym, hrabia Wysokiego Wzgórza, Ahlyn Symkyn, trzej generałowie w towarzystwie swoich szefów sztabu, adiutanci oraz - przynajmniej w wypadku księcia Eastshare - szef artylerii, pułkownik Hynryk Celahk. Nie, nie pułkownik, tylko brygadier, poprawił się w myślach arcybiskup, zauważywszy skrzyżowane srebrne miecze, które zastąpiły pojedynczy srebrny na insygniach pułkownika. Skoro już o tym mowa, zmieniło się również stanowisko samego księcia. Pojedynczy złoty miecz, który wskazywał na naczelnego dowódcę Królewskiej Armii Chisholmu został zastąpiony przez skrzyżowane złote miecze, czyniące z księcia pierwszego marszałka w historii Chisholmu oraz Charisu. Cahnyr, zapytany, miałby problem z wymienieniem osoby, która by bardziej zasługiwała na ten awans. Aczkolwiek gwoli prawdy, książę Eastshare od zawsze był naczelnym wodzem Cesarskiej Armii

Charisu. Jeśli więc o to chodzi, jego obecny stopień był raczej dowodem na porządki w hierarchizowaniu armii niż na cokolwiek innego. - No dobrze - zatarł ręce Cahnyr - skoro już tu jestem, myślę, że moi obecni strażnicy... - ruchem głowy wskazał Zhorja Gorjaha i Laimuyla Azhkata, którzy stali jakby nigdy nic za jego plecami - życzyliby sobie, abyśmy się schronili w czterech ścianach. Osobiście muszę przyznać, że wyprawa łodzią przez jezioro była wspanialsza od tego stania na zimnym wietrze. - Kto by pomyślał - mruknął książę Eastshare, ale zaraz ukłonił się nisko i pokazał na oczekujące sanie. - Proszę tędy, eminencjo. *** Choć jazda nie była długa, Cahnyr był wdzięczny za ciepłe koce i nieprzewiewne, cudnie wyprawione skóry śnieżnych jaszczurów, którymi kazali mu się okryć gospodarze. W dodatku była to pierwsza okazja, przy której jechał na saniach ciągnionych nie przez te zwierzęta, tylko przez karibu z Kruczych Ziem i miał sposobność przyjrzeć się z bliska szerokim łopatkom i porożom tych imponujących bestii. Jako że po drodze minęli kilka innych zaprzęgów, ciągnionych czy to przez jedne, czy przez drugie zwierzęta, każdorazowo mrużył oczy w szparki, chowając pod powiekami ostrość spojrzenia, w spokojniejszych czasach łagodnego i spolegliwego - powodem były oczywiście sztuki artylerii wiezione na saniach. Po zaciekłych ubiegłorocznych walkach potrafił docenić uzbrojenie, które wcześniej napawałoby go wyłącznie przerażeniem. W gruncie rzeczy na jego widok nadal czuł silny strach, rzecz jednak w tym, że inne sprawy przerażały go nawet bardziej. - Coś wspaniałego, mój panie - rzucił, wskazując brodą potężną, dziwnie wyglądającą armatę. Podobnie jak jej mniejsze odpowiedniki miała koła z szeregiem szerokich poprzeczek, dzięki którym łatwiej było ją przemieszczać po śniegu, tyle że koła te były o wiele większe i osadzone bliżej tylnej części lawety. Z tego powodu wyglądała, jakby... nie dało jej się utrzymać w stanie równowagi, pomyślał, a nie było to jedyne - ani największe udziwnienie, jakie wychwycił. Wielu szczegółów konstrukcji nie dało się zobaczyć, ponieważ kanciaste działo zostało przykryte plandeką, jednakże arcybiskup zauważył dwa cylindry pod długą lufą, która przechodziła przez otwór w górnej części osłony i sięgała tak daleko, że jej zamek znajdował się kilka stóp za osią lawety. Ten element - choć szczelnie osłonięty - też wydawał się dziwnie kanciasty. Sama laweta także różniła się od tych, które biskup widywał wcześniej. Wyglądało na to, że wykonano ją w całości ze stali,

była również znacznie dłuższa i zamknięta z tyłu, aby można ją było łatwiej podłączyć do zaprzęgu. - Imponująca, eminencjo - zgodził się książę Eastshare. - To jedna z naszych nowych, ładowanych odtylcowo kątówek. - Tak? - Cahnyr przyjrzał się jej raz jeszcze. - Słyszałem, że zakłady w Delthaku udoskonalały wasze stare armaty. Z tego, co widzę, robią to nadal. - Uśmiechnął się pod nosem. - Mogę zapytać, dlaczego lufa jest tak bardzo cofnięta? - Chodzi o to, by zrównoważyć rozkład obciążeń pomiędzy osią a przodkiem. - Książę wskazał głową dwukołową lawetę, której koła sięgały prawie do końca łoża. - Gdy strzelamy, lufa powraca na swoją pozycję, nie ruszając z miejsca lawety. Dlatego mamy tutaj, z tyłu, dwa rozkładane wsporniki, które pomagają ustabilizować całość konstrukcji. - Rozumiem. - Arcybiskup przeniósł wzrok na generała. - Wydaje się wielka - dodał. Znacznie większa od trzydziestofuntówek brygadiera Taisyna. I od tych dział kątowych, którymi dysponowaliście minionego lata. - Bo taka jest, eminencjo - potwierdził książę Eastshare. - Ładowana odtylcowo, w sumie taka sama jak te, które mamy na pokładach najcięższych kanonierek, tyle że na polowej lawecie. Ma ten sam kaliber co nasze działa kątowe, ale lufa jest o dwie stopy dłuższa i tylko nieznacznie ustępuje pod tym względem sprzętowi floty. Musi taka być ze względu na ograniczenia wagowe, ma za to wyższy kąt ustawienia niż działa morskie albo starsze, odprzodowo ładowane armaty, aczkolwiek nie strzela aż tak daleko jak jej okrętowe odpowiedniki, właśnie z powodu skrócenia lufy. Brygadier Celahk twierdzi, że może niszczyć cele oddalone o dwanaście tysięcy jardów, czyli o połowę dalsze niż w przypadku dział poprzedniej generacji, i to ze znacznie większą szybkostrzelnością. Dysponujemy w tej chwili tylko czterema egzemplarzami, ale nie narzekam. Szczerze powiedziawszy, nie spodziewałem się ich na froncie przed przyszłym latem. - Chyba rozumiem, co pana tak cieszy - stwierdził Cahnyr, kręcąc głową z zadziwienia oraz też trochę z obawy przed tempem rozwoju cesarskiej broni. Tyle zabijania, pomyślał ze smutkiem, tyle krwi, śmierci i zniszczeń. Ale bez wzglądu na to, jak strasznie to wygląda, byłoby o wiele gorzej, gdyby człowiek pokroju Zhaspahra Clyntahna mógł mścić się na każdym, kto mu podpadł. - Ja to w sumie wolałem nasze stare działa i skałkówki. - Ten komentarz księcia zaskoczył arcybiskupa. - Ale w tej broni nie ma niczego demonicznego. Zapewnił mnie o tym sam arcybiskup Maikel, wspierany przez ojca Paityra, a i mechanicy mistrza Howsmyna wyjaśnili potem zasady działania każdego mechanizmu. Inaczej mówiąc,

generał, który nie akceptuje broni pozwalającej oszczędzić jego podwładnych, nie zasługuje na dowodzenie nimi. Nie chcę wyjść na bezdusznego, ale zabity to zabity, bez względu na to, w jaki sposób poległ. Czasami jednak... - Teraz to on pokręcił głową. Czasami jednak bilans strat sprawia, że nie umiem zasnąć aż do rana. Cahnyr poczuł potrzebę wyciągnięcia ręki i złożenia jej na ramieniu tego człowieka. - To dobry znak - stwierdził. Widząc, że jedna brew księcia Eastshare unosi się do góry, arcybiskup się uśmiechnął. Uśmiech był nieco krzywy, a to za sprawą uwagi rzuconej przed chwilą przez księcia, którego zdanie odbiło się echem pod czaszką arcybiskupa. - To znak, że masz sumienie, mój synu. Bóg i archaniołowie obdarzyli cię nim nie bez powodu, tym lepiej więc, że go nie straciłeś. - Uśmiech zbladł. - Żałuję tylko, że słudzy Kościoła Matki nie mogą powiedzieć tego samego o sobie. - Masz rację, eminencjo. To dobrze, że mamy sumienie, nawet jeśli brakuje go drugiej stronie. W istocie szalenie mnie martwi liczba poczciwych ludzi, którzy stracili sumienie za sprawą żądzy zemsty. Skoro już o tym mowa... - odwrócił wzrok - nie mogę udawać, że nie byłem wdzięczny, gdy Lairys Walkyr odrzucił moją ofertę pomocy. - Nie wszystkie rany dotyczą ciała - rzekł cicho Cahnyr. - I nie wszystkie ulegają zaleczeniu. Myślę jednak, że powinieneś pielęgnować ból, który czujesz, wspominając Fort Tairys. Niech nie powstrzyma cię przed wypełnieniem zadania, lecz nigdy nie zapominaj, dzięki czemu jesteś tym, kim jesteś. - Postaram się zapamiętać tę radę, eminencjo - odparł książę Eastshare, odwracając znowu głowę, aby skrzyżować spojrzenia z arcybiskupem. Po pewnej chwili otrząsnął się i uśmiechnął, wskazując palcem, gdy sanie wzięły zakręt. Cahnyr zobaczył, że działa zostały już rozmieszczone, i aż szerzej otworzył oczy w nagłym zrozumieniu. - Postaram się zapamiętać tę radę - powtórzył dowódca - jednakże tymczasem, zanim zabierzemy cię pod dach, mamy dla ciebie, eminencjo, małą prezentację. Nie są tak ciężkie jak działa kątowe, które mijaliśmy po drodze tutaj, ale gdy zobaczysz je w akcji, chyba zrozumiesz, czemu tak się ucieszyłem na widok kątówek. Te nowe armaty są... smuklejsze od sześciocalowych kątówek, pomyślał Cahnyr, no i mają te zamontowane pod kątem osłony. W tylnej części lawet zobaczył takie same, rozkładane wsporniki zakończone lemieszami, które powbijano w ziemię. Obsady czekały obok, mniej liczne, niż się spodziewał, dlatego przeniósł wzrok na księcia. - Mistrz Howsmyn ochrzcił je, eminencjo, mianem czterocalowej armaty polowej M97 model 1. Jak wszystkie nowe działa naszej produkcji nie wymagają używania

czopowanych pocisków, a dobrze wyszkolona obsada potrafi wystrzelić sześć do siedmiu razy na minutę, i to na odległość pięciu tysięcy jardów. Coś mi się widzi - na twarzy księcia pojawił się wyraz ponurej satysfakcji - że lojaliści nijak ich nie polubią.

.V. Mahzgyr Księstwo Gwynt oraz Przełęcz Ohlarn Prowincja Nowa Północna Republika Siddarmarku - Sądzę, że to cię zaciekawi, eminencjo - powiedział Taychau Daiyang, machając ręką w kierunku plutonu piechoty, który maszerował przez śnieg w ich stronę. - Była to sugestia młodego dowódcy włóczni z dwieście trzydziestego pierwszego regimentu ochotniczego. - Doprawdy, mój panie? - Arcybiskup polowy Gustyv Walkyr odwrócił się, by spojrzeć tam, gdzie pokazał dowódca Armii Pana Wszechmocnego i Archaniołów. - To będzie obóz numer cztery, czy tak? - Gdy Harchończyk potaknął, Walkyr się uśmiechnął. Jak mi się zdaje, wiele ciekawych sugestii nadeszło z tego właśnie obozu - dodał. - Owszem. I nie powiem, by mi się to nie podobało. Walkyr zauważył, że ostatnie zdanie jest przesycone znaczeniem. Taychau Daiyang, hrabia Tęczowych Wód, został mianowany panem koni tuż przed podjęciem się najnowszego zadania. Hrabia był stosunkowo młody jak na tak odpowiedzialne stanowisko w armii Harchongu, z tym że pan koni był dość elastycznym terminem. Był to mniej więcej odpowiednik biskupa w Armii Boga lub generała - a może nawet brygadiera - w armiach heretyków, aczkolwiek nie istniał stopień pośredni pomiędzy panem koni a panem panów, stanowiącym najwyższą funkcję wśród Harchończyków. W praktyce oznaczało to, że pan koni sprawował tyle władzy, ile przypisał mu cesarz (czy też jego urzędnicy). Nie zmieniało to jednak faktu, że hrabia Tęczowych Wód został wybrany z pominięciem starszych od siebie i bardziej doświadczonych kandydatów. Zarazem był piątym dowódcą Armii Pana Wszechmocnego od momentu opuszczenia Harchongu. Dwaj pierwsi zrezygnowali ze stanowiska, jak tylko się dowiedzieli, co planuje Allayn Maigwair pospołu z Rhobairem Duchairnem. Trzeci popadł w niełaskę i został odsunięty za niekompetencję i korupcję, jaka nawet w szeregach armii Harchongu przekraczała wszelkie wyobrażenie. Czwarty także ustąpił dobrowolnie, oficjalnie z powodu niemożności tolerowania arogancji „doradców” Armii Boga, którzy we wszystko chcieli wtykać nos. Walkyr osobiście był przekonany, że w istocie chodziło o wewnętrzny

sprzeciw wobec ich rad. Jednakże hrabia Tęczowych Wód był inny. Przede wszystkim miał więcej oleju w głowie i postępował znacznie bardziej pragmatycznie. Hrabia żywił swoje obawy, ale też rozumiał, dlaczego Armia Pana Wszechmocnego wymagała dowódcy tak wysokiego szczebla. W przeciwieństwie do swoich poprzedników zadał sobie ten trud i trzymał wszystko pewną, surową ręką, i to wbrew biernemu oporowi ćwierci podwładnych. W dodatku bynajmniej nie wahał się zwalniać największych oponentów, nie przejmując się niesnaskami z ich potężnymi rodami czy patronami. - Na co wpadli tym razem nasi ochotnicy, mój panie? - Wolę sprawić ci niespodziankę, eminencjo. - Ach tak? - Sądzę, że dowódca mieczy Tsynzhwei zasługuje na to, abyś podszedł do tego, eminencjo, bez uprzedzeń, aczkolwiek nie jestem pewien, czy to w gruncie rzeczy jego własny pomysł. - Hrabia uśmiechnął się blado. - Właściwie to podejrzewam, że jego autorem jest któryś z dowódców kompanii. Może nawet ktoś tak niski stopniem jak sierżant. W każdym razie bardzo wątpię, aby heretykom to się spodobało. Kolumna piechoty nadal się zbliżała do osłoniętego podwyższenia, na którym stali: Walkyr, hrabia Tęczowych Wód i pół tuzina niższych oficerów oraz adiutantów. Sam Walkyr z wielkim trudem powstrzymał się od przewrócenia oczami, gdy zobaczył, że cały pluton jest wyposażony w proce. Armia Harchongu była ostatnią na Schronieniu, która w dalszym ciągu używała procarzy w szyku bojowym - głównie dlatego, że chłopi pańszczyźniani mieli zakaz posługiwania się jakąkolwiek bardziej skomplikowaną bronią. Pomimo znaczących wysiłków mających na celu unowocześnienie Armii Pana Wszechmocnego i Archaniołów ponad sześćdziesiąt tysięcy z milionowej piechoty wciąż szło do boju z procą w ręce, co oznaczało, że w istocie byli bezużyteczni w walce. Arcybiskup polowy westchnął w głębi ducha i nastawił się, że będzie musiał wyrazić swoją aprobatę dla tego, co zobaczy, w taki sposób, aby nie narazić na szwank swojej nieśmiertelnej duszy. Hrabia może i był większym pragmatykiem niż większość jego kolegów, jednakże nadal pozostawał harchońskim arystokratą, co z definicji znaczy zarozumialca gardzącego każdym i wszystkim, co pochodziło z jego imperium. Choć jednak bywał irytujący, przyjmując obecne stanowisko, dokonał wielkiego poświęcenia przynajmniej wedle standardów obowiązujących w Harchongu - więc obrażanie go nie było dobrym pomysłem. Poza tym zasługiwał na dyplomatyczne wzięcie pod włos. Chihiro świadkiem, że spora grupa kolegów już spiskowała za jego plecami, aby pozbawić go

życia z powodu zdrady! Zresztą, upomniał się w duchu Walkyr, bezużyteczni czy nie, występują w armii w masie prawie siedemdziesięciu tysięcy. Usta mu zadrgały na myśl, że to więcej ludzi, niż służy w całej Armii Sylmahna, ale prawda wyglądała tak, że mówił o zaledwie sześciu procentach całego stanu osobowego Armii Pana Wszechmocnego. Stać nas na to, aby hrabia mógł ich wykorzystywać do czego dusza zapragnie. Kolumna żołnierzy zatrzymała się na placu ćwiczebnym pięćdziesiąt jardów od podwyższenia i rozciągnęła się w tyralierę z taką sprawnością, że nawet Walkyr musiał to docenić. Ludzi było dwukrotnie więcej niż w przeciętnym plutonie Armii Boga, a ich mundury stanowiły zbieraninę cywilnych ciuchów, niemniej wszyscy oni poruszali się sprawniej i szybciej niż którakolwiek z jednostek Armii Boga, jakie arcybiskup polowy miał przyjemność wizytować. Hmmm. Przecież to nie są zwykłe proce, pomyślał, tylko drzewcowe. O co tutaj...? Formacja była znacznie luźniejsza niż w wypadku łuczników, kuszników i karabinierów - co prawdopodobnie wynikało z tego, że procarz musi wziąć większy zamach. Walkyr nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiał, jako że proca właściwie wyszła na Schronieniu z użycia przed wieloma pokoleniami. W gruncie rzeczy broń ta była praktycznie nieznana w domenach innych niż Harchong - w cesarstwie wciąż jej używano, gdyż była niebywale tania, a przy tym nie łamała zakazu dotyczącego broni o wyższym poziomie skomplikowania. Tak więc Walkyr znał różnicę pomiędzy procą sznurkową a drzewcową stąd, że przez jego biurko w trakcie reorganizacji armii przewaliła się tona przeróżnej dokumentacji. Procarze sprawnym ruchem umieścili kamienie w skórzanych torebkach. Walkyr przestał się dziwić taniości tej broni. Przecież to był zwykły rozwidlony patyk, może na sześć stóp długi, z przymocowanym do niego kawałkiem wygarbowanej skóry. A jednak Walkyra zdumiała wielkość amunicji. Zgodnie z dokumentami, które widział - a które zawierały wycenę ołowianych „pocisków” - nie powinna mieć aż tak wielkich rozmiarów. Standardowe ważyły od półtorej do trzech uncji i przypominały kule do starych skałkówek, tymczasem to, co dzisiaj było w użyciu, wydawało się znacznie większe, bliskie wielkością męskiej pięści. Do tego wcale nie kuliste, a przecież pociski do procy zawsze takie są. Miały kształt... elipsoidalny. Czy też jajowaty. W każdym razie... Rozmyślania arcybiskupa przerwało nosowe zawołanie. Patyki pomknęły do przodu z precyzją, która zdumiała arcybiskupa polowego. Czyżby ci procarze zaczęli naukę obchodzenia się z bronią, zanim postawili swoje pierwsze kroki.

Brwi Walkyra podjechały jeszcze wyżej, gdy uświadomił sobie, jak daleko spadły „kule”. Spodziewał się, że dolecą na odległość stu jardów, tymczasem wszystkie poszybowały znacznie dalej. Gwoli prawdy, osiągnęły odległość dobrze ponad dwustu jardów - i to pomimo swoich rozmiarów - po czym wszystkie spadły miękko w śnieg. A tam, wybuchły. Arcybiskup polowy Gustyv cofnął się mimowolnie na widok płomieni i dymu tryskających w powietrze bez żadnego ostrzeżenia. Rozbryzgi rozeszły się w promieniu co najmniej pięćdziesięciu jardów, a staccato kolejnych eksplozji raniło mu uszy. Poczuł, jak szczęka mu opada, lecz nic nie mógł na to poradzić. Był w stanie tylko przyglądać się chmurze ze śniegu i dymu unoszącej się coraz wyżej i wyżej wraz z zimnym wiatrem. Dopiero po dziesięciu sekundach zamknął usta, otrząsnął się i odwrócił do hrabiego Tęczowych Wód. - To... niebywałe, mój panie - powiedział. - Nigdy nie sądziłem, że proca może mieć taki zasięg. Co zaś do wybuchów...! - Nie wątpię, eminencjo. - Harchoński oficer wzruszył lekko ramionami. - Zdążyłem zauważyć, że ludzie Wschodu często nie doceniają skuteczności procy. Tymczasem przy użyciu odpowiednio wyprofilowanych kul moi podwładni są w stanie zaatakować pozycje wroga położone nawet dwukrotnie dalej. Walkyr chciał odruchowo zanegować podobne twierdzenie, jednakże na szczęście powstrzymał się w samą porę. - Ręczne bomby - podjął hrabia. - Wyprodukowaliśmy je sami, na wzór tych, w które Kościół Matka wyposaża piechotę. Są mniejsze, ważą tylko połowę tego i nie przenoszą tyle prochu co kule szrapnelowe, ale sam widziałeś, eminencjo, jak daleko są w stanie polecieć. Oczywiście w połączeniu z procami drzewcowymi, które są znacznie efektywniejsze od zwykłych. Pociski z nich miotane lecą po znacznie wyższej trajektorii. Co więcej, potrafimy miotać pełnowymiarowe ręczne bomby nawet na dwieście jardów, natomiast przy użyciu takich jak dzisiaj razimy dwa razy odleglejsze cele, choć precyzja ostrzału przy takich odległościach trochę spada. - Rozumiem. - Walkyr przez chwilę przyglądał się hrabiemu, po czym w końcu przeniósł znów spojrzenie na pluton, którego członkowie stali teraz w bezruchu, oczekując na następny rozkaz. - Czy mógłbym obejrzeć tę prezentację jeszcze raz, mój panie? I czy zechciałbyś poprosić swoich podwładnych, aby zaprezentowali mi, czego są w stanie dokonać przy użyciu pełnowymiarowych pocisków? - Tak się dziwnie składa, eminencjo, że każdy mój podwładny ma na podorędziu po

pół tuzina bomb każdego rodzaju. Hrabia Tęczowych Wód uśmiechnął się szeroko do arcybiskupa polowego, a następnie skinął na jednego ze swoich adiutantów. Młodzieniec zasalutował służbiście, zbiegł po niskich schodkach podwyższenia i pokłusował w stronę formacji. - Wiem, że nie udało nam się wyprodukować imitacji heretyckich przenośnych dział kątowych - rzekł hrabia Tęczowych Wód, nie spuszczając oka z procarzy i nie odstępując Walkyra ani na krok. - Wiem też... dzięki raportom biskupa polowego Bahrnabaia i biskupa polowego Cahnyra... że nawet najlepszy procarz świata nie zdoła dorównać zasięgom wspomnianej broni. Jednakże gdy wziąć pod uwagę... Urwał, a Walkyr wbił spojrzenie w przeładowujących właśnie proce ludzi. *** - Muszę przyznać, mój panie - powiedział kilka godzin później arcybiskup polowy, siedząc przy suto zastawionym stole pana koni - że w najśmielszych marzeniach nie wyobrażałem sobie czegoś takiego jak ten pluton procarzy. Masz rację, mówiąc o przewadze heretyckich dział kątowych, jeśli chodzi o zasięg. Niemniej wiadomo, że ci bluźniercy nie dysponują tyloma działami, ile my mamy procarzy! - Też tak myślę - przyznał hrabia Tęczowych Wód, osobiście dolewając Walkyrowi świeżej herbaty. - Z drugiej strony, niestety, takie specyficzne bomby ręczne nie są najłatwiejszą amunicją do wytworzenia. Nie wypuszczając czajniczka z dłoni, uniósł jedną brew, czekając, aż Walkyr przytaknie jego słowom. - Przyznaję ci rację, mój panie. Jestem jednak pewien, że po przeczytaniu mojego raportu wikariusz Allayn z radością da im zielone światło w prochowniach. - Doskonale! Hrabia odstawił czajniczek, a Walkyr pociągnął łyczek z cienkiej jak papier porcelany. Okazało się, że mniejsze bomby ręczne, preferowane przez procarzy, istotnie były kształtu jajowatego. Składały się zaś z kul muszkietowych, które zalewano smołą i pokrywano niewielkim ładunkiem wybuchowym. Te najefektywniejsze miały też detonatory kapiszonowe, które Inkwizycja zatwierdziła do produkcji, aczkolwiek było ich wciąż mało, choć Armia Pana Wszechmocnego i Archaniołów otrzymała wszystkie wyprodukowane, nawet te, które pierwotnie miały trafić do Armii Sylmahna. Drugi ich rodzaj natomiast ręczne bomby, które Kościół Matka zaczął produkować po tym, jak heretycy użyli ich na polu walki przeciwko jego obrońcom, trzeba było zapalać długim lontem. Dało się to zrobić, pod warunkiem że każdemu procarzowi będzie towarzyszył żołnierz, który zapali -

oraz przytnie, gdyby zaszła taka potrzeba - lont, zanim bomby pofruną w stronę wroga. - Cieszę się, że zobaczyłem tę prezentację na własne oczy - rzekł arcybiskup, odstawiając filiżankę na spodeczek. - Nie sądzę, aby czyjś raport oddał całe piękno. - Przyznaję, że zależało mi, eminencjo, abyś zobaczył wszystko bez zbędnych uprzedzeń. - Hrabia Tęczowych Wód uśmiechnął się do hierarchy. - W każdym razie tak właśnie przedstawił mi to mój siostrzeniec. Walkyr odpowiedział uśmiechem. Siostrzeniec pana koni - Medyng Hwojahn, baron Pieśni Wiatru - był dowódcą koni, co stanowiło mniej więcej odpowiednik pułkownika w Armii Boga. Zarazem był też starszym adiutantem hrabiego. Nie dało się powiedzieć, aby inteligencją dorównywał wujowi, ale przejawiał nieposkromioną energię i był bardzo dobrze zorganizowany. Co jednak istotniejsze, podobnie jak hrabia zdawał sobie sprawę, dlaczego reorganizacja i wyposażenie Armii Pana Wszechmocnego w nową broń są teraz najważniejsze. Nie dziwota więc, że obaj: wuj i siostrzeniec, nie mogli się wprost doczekać, kiedy zaprezentują przełożonym nową technikę. Tymczasem uśmiech spełzł Walkyrowi z twarzy, zastąpiony przez poważniejszą minę. Hrabia, którego uwagi to nie umknęło, usiadł prosto na krześle. - Czy słusznie zakładam, eminencjo, że teraz przejdziemy do głównego powodu twojej wizyty? - Słusznie, mój panie. Arcybiskup polowy westchnął, a hrabia zaśmiał się cicho. - Idę o zakład, że uda mi się zgadnąć, jaki on jest, eminencjo - rzekł łagodnie. - W końcu Syjon od Mahzgyru dzielą dwa tysiące mil. Główny asystent wikariusza Allayna nie wybrałby się w taką podróż bez odpowiedniej motywacji. - Obawiam się, że masz co do tego rację - odparł zgodnie Walkyr, wzdrygając się szczerze. Miał dużo szczęścia, że całą drogę, przez zamarznięte jeziora, rzeki i kanały, odbył na pokładzie lodowej łodzi, co jednakże nie zmieniało faktu, że doświadczenie to było nader wyczerpujące i mrożące krew w żyłach, dosłownie. - Obawiam się też, że pokonana przeze mnie odległość ma wielki związek z powodem, dla którego tu jestem. - Martwi cię ten heretyk, baron Zielonej Doliny - stwierdził hrabia, sprawiając, że mniemanie Walkyra na temat jego intelektu zyskało jeszcze bardziej. - Otóż to! - przyklasnął. - Prawda wygląda tak, że nie wiemy tyle, ile byśmy chcieli wiedzieć o jego ruchach. Właściwie to nie mamy pojęcia, gdzie się obecnie znajduje! Biskup Gorthyk, który kontaktuje się z biskupem polowym Barhnabaiem za pomocą wyvern, donosi, że oddziały heretyckie oblegające obecnie Fairkyn składają się niemal

wyłącznie z obywateli Republiki Siddarmarku. Za wsparcie służy im charisjańska artyleria, widziano też w okolicy charisjańską jazdę, jednakże barona Zielonej Doliny nigdzie nie ma. To, mój panie, działa mi na nerwy. - Za pozwoleniem, eminencjo... Musiałeś przebyć spory kawałek drogi, zanim otrzymałeś raporty biskupa Gorthyka. - Raz jeszcze się nie mylisz. - Walkyr wzruszył ramionami. - Zostałem skierowany do Mahzgyru po to, aby wyrobić sobie zdanie na temat gotowości bojowej Armii Pana Wszechmocnego. Raporty, które dostawaliśmy od ciebie i od oficerów takich jak pułkownik Krestmyn, jasno pokazywały, że większość twoich podwładnych ciężko pracuje i robi postępy, ale... wybacz, że to powiem... również dawały do zrozumienia, że nie wszyscy podwładni cię popierają. Tym razem to hrabia Tęczowych Wód westchnął, po czym skinął głową. Nie był potakiwaczem, w gruncie rzeczy nie lubił przyznawać komuś racji, jednakże właśnie ta jego - nietypowa dla harchońskiego arystokraty - gotowość do mówienia prawdy sprawiła, że zarówno Allayn Maigwair, jak i Gustyv Walkyr cenili go sobie wysoko. - To tylko część powodów, dla których tu się znalazłem - podjął biskup polowy. - Jeśli mam być szczery, przejmujemy się tak bardzo niewiedzą na temat obecnej pozycji barona Zielonej Doliny dlatego, że heretycy w ogóle zrobili się bardzo mobilni. Między innymi z tego powodu rozważamy wprowadzenie do armii nart i rakiet śnieżnych, choć nie na taką skalę, jak uczynili to Charisjanie. Nasi ludzie ani nie są przyzwyczajeni, ani wyposażeni do działania w tym klimacie. W istocie jedyne oddziały zdolne do poruszania się w ten sposób wywodzą się z... - Harchongu - dokończył za arcybiskupa hrabia, a Walkyr mógł tylko skinąć głową. - Wikariusz Allayn i wikariusz Rhobair zdają sobie sprawę, że tego typu działania nigdy nie stanowiły tematu rozmów z dowództwem Armii Pana Wszechmocnego. Zapewniam cię, że ostatnie, na czym nam zależy, to stracić dobrych ludzi wskutek odmrożeń i zamarznięć. Jednakże obecnie twoja kwatera główna znajduje się całe cztery tysiące mil od Guarnaku. Nawet przed tym, zanim heretycy pod wodzą barona Zielonej Doliny... hm... zniknęli, oznaczało to, że Armia Pana Wszechmocnego będzie potrzebować ponad dwóch miesięcy, aby pokonać ten dystans na pokładzie barek. Oczywiście próba przerzucenia was w tych warunkach okaże się jeszcze trudniejsza. Zarazem każda mila, która przybliży was do Guarnaku, może być bezcenna. Hrabia zmarszczył w zamyśleniu brew i bawiąc się widelczykiem do sałaty, rozważał możliwe odpowiedzi. W tym czasie Walkyr odchylił się na oparcie swojego krzesła.

Napięta w tonie depesza Maigwaira dotarła do niego, gdy był zaledwie pięciodzień od Mahzgyru. Głównodowodzący Kościoła Matki wyraźnie dał mu do zrozumienia, że musi uważać, jaki nacisk wywrze na hrabiego Tęczowych Wód. Armia Pana Wszechmocnego i Archaniołów zawsze stanowiła trzon sił Kościoła Matki. Obecnie, wbrew wszelkiej logice, stała się najpotężniejszą i najskuteczniejszą jej częścią. Ostatnie, czego Maigwair chciał, to żeby harchoński odpowiednik księcia Harless przecenił swoje możliwości i pociągnął podwładnych w objęcia głodu i chłodu. Jeśli - jeśli! - hrabia Tęczowych Wód zdoła poprowadzić żołnierzy w stronę frontu, nie skazując ich przy tym na śmierć, Maigwair powita to z radością, jednakże nie było najmniejszego sensu wieść zgrupowania dwudziestokrotnie liczebniejszego od Armii Sylmahna prosto w tę samą zasadzkę. - Mówię to z pokorą, eminencjo, ale nie jestem w stanie przerzucić w tych warunkach znaczących sił. - Walkyr pomyślał, że żal w głosie mówiącego jest szczery. - To prawda, że moi podwładni są bardziej zaprawieni od większości ludzi Wschodu, jednakże żadną miarą nie dorównują w tym zakresie heretykom. Choć z drugiej strony, raporty, które docierają do mnie z Fairkyn i od biskupa polowego Bahrnabaia, sugerują, że nawet heretycy nie umieją w tych warunkach przemieszczać się i walczyć w stu procentach skutecznie. Ton głosu sprawił, że ostatnie zdanie zabrzmiało jak pytanie, w związku z czym Walkyr kiwnął głową. - Heretycy przemieszczają się sprawniej, niż mogliśmy przypuszczać, mój panie. Ale masz rację. Raporty, które otrzymaliśmy, sugerują, że baron Zielonej Doliny wykorzystał tylko część... zapewne mniej niż połowę... swoich sił podczas ataków na Opactwo Świętej Esthyry, Świętego Zhana i Świętego Tyldyna. Nie jesteśmy w stanie ustalić, czy to dlatego, że tylko część jego oddziałów jest przystosowana do walki w warunkach arktycznych, czy raczej dlatego, że zdolność przemieszczania się dotyczy wyłącznie oddziałów bojowych, a nie odwodów. W każdym razie wikariusz Allayn skłania się ku tej pierwszej hipotezie. - Jestem skłonny się z nim zgodzić - rzekł hrabia. - Na tym właśnie polega trudność, z którą przyszłoby się zmierzyć Armii Pana Wszechmocnego. Jeśli mam być absolutnie szczery, eminencjo, moi ludzie w ogóle nie mają przygotowania do walki w tych warunkach. Jeśli tego od nich zażądam, zrobią co w ich mocy i zapewne wypadną lepiej, niżby wskazywały moje obawy. Jednakże pozostaje kwestia zaopatrzenia. W takich okolicznościach nie sposób zaopatrywać armii, że tak powiem, po drodze. Walkyr powściągnął grymas. Sama myśl o zgodzie na to, aby harchońska armia plądrowała Ziemie Świątynne i Krainy Graniczne, była przerażająca w wystarczającym

stopniu, szczególnie o tej porze roku. W środku zimy mało które miasteczko i gospodarstwo w północnym Haven byłoby w stanie podzielić się zapasami z żołnierzami. A gdy głodujący cywile zaczęliby być nękani przez głodujących żołnierzy - rozmiar tragedii można sobie tylko próbować wyobrazić. A nawet gdyby ostatecznie nie doszło do najgorszego, z chwilą gdy Armia Pana Wszechmocnego wkroczyłaby do Republiki Siddarmarku, zabrakłoby miasteczek i gospodarstw do plądrowania. Akcja Miecz Schuelera zrobiła swoje. - Zatem nie wierzysz, aby to było teraz możliwe? - zapytał z ciężkim sercem. - Nie to powiedziałem, eminencjo. Powiedziałem, że nie jestem w stanie przerzucić w tych warunkach znaczących sił. Jednakże nawet drobny ułamek milionowej armii to też spora siła. Wydaje mi się, że mógłbym przerzucić pięćdziesiąt tysięcy... może nawet sześćdziesiąt... w stronę Guarnaku, i to w ciągu najbliższego pięciodnia. Oczywiście byłoby to uzależnione od tego, czy wikariusz Rhobair znajdzie dodatkowe śnieżne jaszczury i górskie smoki do wykorzystania w charakterze zwierząt pociągowych. Przy okazji, wątpię, aby nawet przy sprzyjających warunkach poruszania się po kanałach i rzekach moi ludzie zdołali pokonać więcej niż dziesięć do piętnastu mil dziennie. Poza tym coś takiego wymagałoby ode mnie przekierowania pewnej części namiotów i opału, co by się niekorzystnie odbiło na reszcie armii w razie konieczności ruszenia do ataku. Mamy teraz początek kwietnia. Rzeki i kanały zaczną tajać w początkach czerwca. Nawet pokonując tylko dziesięć mil dziennie, moje oddziały znalazłyby się wtedy sześćset czy siedemset mil bliżej Guarnaku. Zacząłbym od ludzi barona Spadającego Głazu. Bardzo chciałbym móc powiedzieć, że stać nas na więcej. Niewątpliwie zrobimy co w naszej mocy, jeśli tylko będziemy w stanie. Jednakże wiem, że ostatnie, czego by sobie życzył wikariusz Allayn i Kościół Matka, to abym cię tutaj i teraz zapewnił, że mogę osiągnąć więcej, niż pozwalają mi moje możliwości, ponieważ byłoby to równoznaczne z zaprzepaszczeniem tego wszystkiego, do czego przygotowywaliśmy się przez całą zimę. Walkyr rozszerzył oczy. - To, co od ciebie usłyszałem, mój panie, i tak przekracza moje najśmielsze oczekiwania - rzekł uczciwie. - Za twoim pozwoleniem natychmiast podzielę się tymi rewelacjami z wikariuszem Allaynem. - Oczywiście, eminencjo. - Hrabia Tęczowych Wód skłonił się arcybiskupowi na siedząco. - Brzemię, którym obarczyli nas archaniołowie pospołu z Kościołem Matką, jest przytłaczające, ale też honorowe i istotne jak nic, czym kiedykolwiek został obarczony śmiertelnik. Uczynię wszystko co w ludzkiej mocy, tak samo jak żołnierze Armii Pana

Wszechmocnego. *** - ...tak samo jak żołnierze Armii Pana Wszechmocnego. A to dopiero, pomyślał z niezadowoleniem Kynt Clareyk, skończywszy oglądać raport SAPK-a. Nie dość, że ta przeklęta armia się zreorganizowała i doposażyła, to jeszcze znalazła sobie kompetentnego dowódcę. Mruknął pod nosem niecenzuralne słowo i odchylił się na oparcie krzesła, trzymając oburącz kubek z gorącą herbatą. W jego namiocie hulał mocny i wciąż przybierający na sile wiatr, a Sowa zapowiadała, że śnieg nie przestanie padać przez najbliższe trzydzieści godzin. Na szczęście opady, choć zapowiadały się na dość długie, nie były najsilniejsze. Prognoza sztucznej inteligencji mówiła o co najwyżej dziesięciocalowej warstwie świeżego śniegu, co jednak skutecznie spowolni marsz żołnierzy. W obecnej chwili Clareyk znajdował się ponad dwieście mil na południowy wschód od Ohlarn. Dobra wiadomość była taka, że udało mu się zdobyć wyludnione miasto, zanim ktokolwiek zorientował się, iż w okolicy przebywają Charisjanie. Konna piechota i strzelcy wyborowi rzucili się na wyziębiony, przetrzebiony garnizon oraz niedobitki cywilów nocą, uprzednio zniszczywszy sieć semaforów na zachód od miasta. Zaskoczeni obrońcy nie zdołali więc przesłać wiadomości z prośbą o pomoc. Tymczasem wyposażeni w narty zwiadowcy wyprzedzili przemieszczającą się sukcesywnie kolumnę wojska, poruszając się praktycznie niezauważenie dzięki kiepskiej widoczności. Atakowali kolejne stacje semaforowe, likwidując niczego nieświadomą obsługę, i przerywali sieć łączności raz po raz, uniemożliwiając obrońcom wezwanie posiłków. Clareyk wątpił, aby mógł to ciągnąć w nieskończoność, jednakże miał nadzieję, że pokona w ten sposób jeszcze kilkaset mil, zanim Kościół Matka zorientuje się w sytuacji. Chociaż Świątynia i tak wie więcej, niżbym sobie życzył, pomyślał. A hrabia Tęczowych Wód jest sprytniejszy od wszystkich swoich poprzedników. Moim zdaniem wykazał się nadmiernym pesymizmem, przewidując, jaką odległość zdoła pokonać w ciągu jednego dnia. A jeśli zacznie od barona Spadającego Głazu... Rozmiary harchońskiej armii wymagały, aby Rhobair Duchairn podzielił żołnierzy pomiędzy wiele obozowisk choćby przez wzgląd na kwestie higieny. Na przestrzeni ponad tysiąca mil kanałów i rzek znalazło się tych obozów kilkanaście, przy czym Gwainmyn Yiangszhu, baron Spadającego Głazu, dowodził tymi wysuniętymi najbardziej na wschód, zlokalizowanymi na pograniczu miasta Watermeet, u zbiegu rzeki Sabana i Kanału Świętego Langhorne’a. Nawet zakładając, że założenia hrabiego nie były pesymistyczne,

baron zdąży pokonać ponad dwie trzecie drogi pomiędzy hrabstwem Usher, zanim lód zacznie topnieć. To wciąż pozostawiało spory kawałek do Guarnaku czy Pięciu Rozwidleń, ale zarazem stanowiło ponad połowę drogi do Jeziorna w prowincji Tarikah. Baronowi Zielonej Doliny nie uśmiechała się w takiej bliskości obecność pięćdziesięciu czy sześćdziesięciu tysięcy zreorganizowanych harchońskich żołnierzy. Cóż, nie jest to koniec świata, powiedział sobie po chwili. Powinno ci wystarczyć czasu na rozprawienie się z Wyrshymem. Zresztą może to nawet dobrze, że chcą rzucić pięćdziesiąt tysięcy ludzi na pożarcie na tak wczesnym etapie, zamiast czekać, aż cała Armia Pana Wszechmocnego nadciągnie niczym wielki młot. Szczególnie że od niedawna dysponują tymi przeklętymi procami miotającymi granaty! Musiał przyznać, że i w tej sprawie dali ciała. On sam, podobnie jak Walkyr, a także reszta wewnętrznego kręgu, Merlina Athrawesa nie wyłączając, żywił pogardę dla proc. Tymczasem - tak jak powiedział hrabia Tęczowych Wód w rozmowie z Walkyrem - gardzić procami może tylko ktoś, kto nie widział ich w akcji i kto nie docenia ich zasięgu i precyzji, gdy znajdą się w rękach doświadczonego procarza. Trzeba też było wziąć pod uwagę specjalny kształt amunicji. Od czasu prezentacji hrabiego Sowa i Nahrmahn przeglądali dostępne dane i natknęli się na coś, co wszyscy wcześniej przeoczyli, a to dlatego, że nikt nie brał poważnie tak „prymitywnej” broni. To samo harchońskie prawo, które zakazywało sługom oraz wieśniakom posiadać jakąkolwiek broń palną, nakładało również drakońskie kary na każdego, u kogo znaleziono pociski do procy. A zwykłe rzeczne otoczaki nie dorównywały prawdziwym odlewanym kulom ani pod względem celności, ani zasięgu, nie mówiąc już o sile przebicia albo rażenia. Granaty wynalezione przez Harchończyków miały ten sam kształt co wytwarzane przez nich pociski do wojskowych kusz, niedostępnych dla poddanych niższego stanu z obawy przed możliwością wybuchu rebelii. Były owalne i prawdę powiedziawszy, przypominały wyglądem starożytne piłki do amerykańskiego futbolu, a podczas lotu ustawiały się spiczastym końcem w kierunku celu, wirując cały czas jak kule wystrzeliwane z gwintowanej broni. Gdy Sowa przeanalizowała ich zasięg i celność, zaskoczeniom nie było końca. Doświadczony procarz mógł wystrzelić kule z prędkością trzystu stóp na sekundę, czyli o czterdzieści pięć procent większą niż nadawana bełtom kuszy, co pozwalało na donośność nawet rzędu sześciuset jardów, przy założeniu, że używane będą standardowe trzyuncjowe pociski. Proce odkryte w trakcie raczej spóźnionych poszukiwań Sowy miały więc większy zasięg niż jakakolwiek broń miotana w ludzkiej historii. Prócz niskiej ceny były bardzo

łatwe do wyprodukowania, więc używano ich na niemal wszystkich kontynentach Starej Ziemi prócz Australii. Ich wadą, podobnie jak w przypadku łuku, była konieczność długotrwałego szkolenia strzelców - najlepiej, gdy rozpoczynano je już w dzieciństwie - i potrzeba znalezienia sporej przestrzeni potrzebnej do wykonania prawidłowego rzutu. Z tego też powodu łuki, kusze i broń palna pozwalały na zdecydowanie większą koncentrację ognia. Dużo cięższe i większe granaty nie mogły na szczęście dolecieć tak daleko jak zwykłe pociski. Standardowy granat Kościoła Matki był o dwie uncje cięższy od jego charisjańskiego odpowiednika, więc maksymalny zasięg rzutu wynosił co najwyżej sto sześćdziesiąt jardów, ale procarze, wykorzystując specjalny model broni drzewcowej, mogli nimi miotać aż na trzysta jardów, co więcej, nawet żołnierze posługujący się zwykłymi kuszami sznurkowymi byli w stanie ciskać je dalej niż ręcznie. W niesprzyjającej sytuacji ta przewaga wroga mogła okazać się bardzo bolesna. Z drugiej jednak strony procarze musieli stać podczas wykonywania rzutu, a każda zwarta formacja stojąca na otwartej przestrzeni dwieście bądź trzysta jardów od charisjańskich strzelców stanowiła naprawdę łatwy cel. Te cholerne rakiety brata Lynkyna będą o wiele groźniejsze niż procarz, wmawiał sobie. To po prostu kolejny czynnik, który musi być wzięty pod uwagę, a nasze granatniki mogą w tym przypadku załatwić sprawę. O ile dostanę ich tyle co trzeba, by powstrzymać tak dużą liczbę procarzy wroga. Skrzywił się na ostatnią myśl, ale szybko wziął się w garść. Miał wystarczająco wiele innych problemów do rozwiązania. Poza tym, gdy pozostali siądą mu na kark, wykaże bez trudu, że ani Merlin, ani tym bardziej Sowa nie przewidzieli takiego obrotu sprawy. Może to i na niewiele się zda, ale dobry taktyk powinien wykorzystać każdą przewagę.

.VI. Wyspa Szpon Morze Harchońskie oraz Charisjańska ambasada Siddar Republika Siddarmarku Sir Lewk Cohlmyn, hrabia Sharpfieldu, podniósł wzrok, słysząc, że ktoś puka cicho do drzwi. - Wejść! - zawołał. Gdy drzwi się otworzyły, w progu stanął pierwszy oficer jego flagowca. - Słucham, Mahraku. - Ktoś chce się z tobą widzieć, mój panie - odparł sir Mahrak Tympyltyn. - Ktoś? - powtórzył hrabia pytającym tonem, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi. - Nie miałem przyjemności poznać tego człowieka, mój panie. Dopiero co przypłynął Kanałem Północnym na pokładzie łodzi rybackiej... Sam. Przechwycił go jeden z kutrów patrolowych i pod eskortą przewiózł do Zatoki Złamanego Drzewa, gdzie przesłuchał go major Wyllyms. Wydaje się, że pochodzi z Dohlaru, co znaczy, że zapuścił się naprawdę daleko od domu. W każdym razie nalega na rozmowę z tobą. Poprosił, abym ci przekazał, że przysyła go Clyffyrd. Hrabia Sharpfieldu zwęził oczy w szparki i wyprostował się na krześle. - Rozumiem - powiedział. - Jak się zowie nasz gość? - Cudd, mój panie. Dagyr Cudd. Sądząc z miny Tympyltyna, porucznik potrafił poznać, kiedy ma do czynienia z przydomkiem. Z drugiej jednak strony... - Przyprowadź go do mnie - rzucił hrabia. Tympyltyn skłonił lekko głowę i wycofał się za próg. Moment później drzwi otworzyły się ponownie, po czym porucznik zaprosił do środka byle jak odzianego blondyna, który mógł mieć może czterdzieści lat i był raczej niskiego wzrostu. Jego naturalnie blada cera nosiła ślady wystawienia na słońce i wiatr, a dłonie były pokryte odciskami świadczącymi o ciężkiej pracy, jaką wykonywał. Ciemnobrązowe oczy wyzierały spod krzaczastych brwi. - Mój panie, przedstawiam ci Dagyra Cudda - odezwał się Tympyltyn.

- Dziękuję, Mahraku. Ton głosu hrabiego sugerował zarówno podziękowanie, jak i uprzejmą odprawę. Tympyltyn zrobił taką minę, jakby miał zamiar zaprotestować, i zmierzył groźnym wzrokiem nóż rybacki tkwiący w pochwie na prawym biodrze Cudda. Następnie popatrzył znów na przełożonego, unosząc jedną brew, wszakże hrabia tylko się uśmiechnął i delikatnym ruchem głowy wskazał mu drzwi. - Oczywiście, mój panie - mruknął porucznik i po chwili zamknął drzwi za sobą. - A zatem przysyła cię mój dobry przyjaciel Clyffyrd, czy tak? - zagaił przyjaznym tonem hrabia Sharpfieldu, odchylając się na oparcie krzesła. - Tak, mój panie - odparł Cudd z wyraźnym dohlariańskim akcentem. - Aczkolwiek trochę czasu minęło, odkąd ją ostatnio widziałem. - Rozumiem. Hrabia zwęził lekko oczy, słysząc, jakiego zaimka użył Cudd. Następnie ułożył ręce na podłokietnikach krzesła i złączył opuszki palców przed sobą, obrzucając gościa uważnym spojrzeniem. Fakt, że Cudd znał kryptonim, dzięki któremu dostał się przed jego oblicze, nie znaczył jeszcze, że musi być charisjańskim szpiegiem. Jednakże aby Inkwizycja mu je zdradziła - i aby on sam wiedział, że odnosi się ono ni mniej, ni więcej, tylko do cesarzowej Sharleyan we własnej osobie - musiałby zinfiltrować charisjańską siatkę szpiegowską. To wydawało się raczej mało prawdopodobne, zważywszy na masę porażek poniesionych przez Inkwizycję w starciu z wywiadem cesarstwa. Zresztą dziwaczne miano, którym się przedstawił gość, stanowiło swego rodzaju bona fide. - Powiedz mi... znasz może niejakiego Merlina? - Jeśli mam być szczery, to znam, mój panie - potwierdził Cudd. Hrabia Sharpfieldu uniósł wysoko brwi, gdy dohlariański akcent nagle zamienił się w taki, jaki hrabia doskonale znał. Tam mówili mieszkańcy wyspy Harris leżącej pomiędzy cieśninami Cherry Blossom i Helena to stamtąd pochodzili najlepsi chisholmscy rybacy, i to od co najmniej dwustu lat. - Rozumiem - powtórzył całkiem innym tonem. - Wolno mi zapytać, czemu zawdzięczam tę wizytę? - Cóż, jeśli o to chodzi, myślę, że powinieneś wiedzieć o paru poczynaniach hrabiego Thirsku. Na przykład... *** - No, to poszło lepiej, niż oczekiwałam - rzekła Aivah Pahrsahn, gdy razem z Caylebem i Merlinem obejrzała nagranie SAPK-a.

- Nie było powodu, aby się nie udało. - Cayleb pociągnął łyczek ze szklanki, którą trzymał w ręce, po czym wzruszył ramionami. - Nimue wykorzystała najlepszą osobowość, a i sir Lewk nie jest idiotą. Potrafi poznać się na prawdzie. - I przynajmniej teraz już wie o torpedach i osiągach galer śrubowych Zhwaigaira dodał Merlin. - Chciałabym tylko, aby był w stanie szybciej poinformować o tym podległe mu oddziały. - Aivah potrząsnęła głową. - Nigdy wcześniej nie brałam pod uwagę kwestii odległości w działaniach marynarki wojennej... ani faktu, że na morzu nie ma podręcznej sieci semaforów... to znaczy dopóki nie wpadłam w wasze towarzystwo. Cóż... Wzruszyła ramieniem, co wypadło raczej jak wzdrygnięcie. - Ze względu na zasięg operacji może potrwać całe pięciodnie, zanim wszyscy otrzymają swoje rozkazy. - Tak to już bywa w marynarce - zgodził się z nią Cayleb. - Choć zważywszy na fakt, jak mało odporne są te galery i że torpedy to broń nadająca się głównie przeciw zakotwiczonym jednostkom, wątpię, aby jego okrętom groziło na otwartym morzu jakieś niebezpieczeństwo. Nie wyznaczył na razie zbyt wielu tymczasowych kotwicowisk, jego kapitanowie są wystarczająco czujni, gdy zleca im jakieś misje, a zakotwiczonych na wodach przybrzeżnych okrętów zawsze strzegą kutry patrolowe. Ich dowódcy zadbają o to, by nikt nie podpłynął niepostrzeżenie do galeonów. Zrobiliśmy, co było w naszej mocy, ale sądzę, że to powinno wystarczyć. - Wiem - westchnęła Aivah. - Zresztą jest tak, jak mówisz: to powinno wystarczyć, aby zapobiec niemiłym niespodziankom. - Obawiam się, że niespodzianki mają to do siebie, że dzieją się niespodziewanie bez względu na to, jak dobrze człowiek jest w swoim mniemaniu przygotowany - zauważył Merlin ponuro. - Za przykład niech posłużą rakiety drogiego, słodkiego brata Lynkyna czy jego przeklęta artyleria! - Przyznaj, Merlinie - rzekł Cayleb z wyzywającym uśmieszkiem - wciąż cię wkurza myśl o działach odtylcowych Zhwaigaira, co? - Odmawiam odpowiedzi, gdyż ta mogłaby mnie pogrążyć. - A więc to dlatego upierałeś się, aby ustawa o prawach obywatelskich trafiła do cesarskiej konstytucji! - rzucił oskarżycielsko Cayleb. - Odmawiam odpowiedzi... - Osobiście - wpadła mu w słowo Aivah - i bynajmniej nie z zamiarem zmiany tematu, zanim ta rozmowa całkiem ugrzęźnie, czułabym się o wiele lepiej, gdybym wiedziała, co zamierza Khapahr. - Skrzywiła się. - Chciałabym móc myśleć, że cokolwiek to jest,

przysłuży nam się zacnie, jednakże jak powiada Merlin, niespodzianki mają to do siebie, że dzieją się niespodziewanie bez względu na to, jak dobrze człowiek jest w swoim mniemaniu przygotowany... A w tym wypadku niewiadomych jest naprawdę za dużo. Merlin skinął głową. Nahrmahn i Sowa odkryli, że starszy adiutant hrabiego Thirsku snuje własne plany, co niosło kolejne implikacje - implikacje o wiele bardziej znaczące, być może, od opancerzonych galer i torped. Niestety, jak zauważyła Aivah, nie mieli pojęcia o prawdziwych zamiarach Khapahra. Nie istniała możliwość, aby przymierzał się do zdrady hrabiego Thirsku - jego oddanie hrabiemu było poza wszelkim podejrzeniem tak samo jak nieprawdopodobne było, aby hrabia Thirsku nie był świadomy, co tamten planuje. Oni jednak nie mieli pojęcia, co wie, a czego nie wie hrabia - i to właśnie było najbardziej niepokojące. Khapahr działał ostrożnie i po kryjomu, tak że nawet Nahrmahn jakimś cudem przeoczył jego czyny pomimo stałej inwigilacji hrabiego Thirsku za pomocą SAPK-ów, co oznaczało, że adiutant planuje coś, o czym Inkwizycja nie powinna jego zdaniem wiedzieć, tak samo jak polityczni wrogowie hrabiego. To właściwie była dobra wiadomość z punktu widzenia Charisu, nikt jednak nie zamierzał cieszyć się na zapas. Na razie było wiadomo tylko tyle, że Khapahr spotkał się z Mahrtynem Yahnwykiem, osobistym sekretarzem hrabiego Thirsku, oraz ze Styvyrtem Baiketem, kapitanem jego flagowca, celem cichego przedyskutowania hipotetycznej możliwości „zabrania córek hrabiego w rejs” na pokładzie jednego z galeonów marynarki Dohlaru. Nawet SAPK-i nie były w stanie zdradzić, jak dokładnie Khapahr zamierza je przemieścić z ich domu na wspomniany galeon - zapewne dlatego, że sam Khapahr jeszcze tego nie rozpracował. Skoro już o tym mowa, nie mieli pojęcia, co chce przez to osiągnąć hrabia Thirsku - zakładając, że w ogóle o tym wiedział, co chyba jednak było więcej niż pewne, prawda? W każdym razie zdążyli się przekonać, że dohlarski admirał zazwyczaj stawia na swoim. - Sądzę, że wszyscy chcielibyśmy to wiedzieć - rzekł na głos. - I jestem pewien, że prędzej czy później się tego dowiemy. W ten czy inny sposób - dodał oschle, na co Cayleb zachichotał. Jednakże cesarz bardzo szybko spoważniał. - Myślisz, że seijin Ahbraim powinien z nim o tym porozmawiać? - zapytał z całkowitą powagą. W odpowiedzi Merlin wzruszył ramionami. - Raczej nie. Przynajmniej do czasu, dopóki nie zorientujemy się lepiej w jego planach, jakiekolwiek one są. Z drugiej strony, to by mogło wystarczyć, aby wreszcie raz na zawsze zerwał z Kościołem Matką. Z kolei jeśli się mylimy co do jego gotowości do

dezercji, mógłby zacząć wzywać pomocy, ledwie stanie twarzą w twarz z seijinem. Zrobiłby się niezły bałagan. Oznaczałoby to także spalenie za sobą mostów przez niego. Pokręcił głową. - Nie. Dopóki nie przyśle nam liściku, jak uczynił to hrabia Corisu, nie dowiemy się, gdzie chce wysłać swoje córki i wnuczęta, dlatego nie wysyłałbym do niego Ahbraima ani niżej podpisanego. Jak słusznie zauważyła Aivah, na tę chwilę jest zbyt wiele niewiadomych, abyśmy próbowali działać na oślep. - Cóż, w takim razie - Aivah odstawiła swoją szklaneczkę po whiskey i podniosła się z miejsca - może zechcecie mi towarzyszyć do Jaskini Nimue, gdzie obecnie przebywa Sandaria? - Nie traktuj mnie jak szofera - odparł Merlin, także wstając. - Do tego wystarczy ci Sowa. - Merlin nie lubi przemieszczać się wehikułami, które mają prędkość mniejszą od trzykrotnej prędkości dźwięku - dorzucił Cayleb. - Zdaje się, że uważa taki plebejski transport za coś poniżej jego godności. - Nigdy tak nie powiedziałem. - Merlin spojrzał z góry na najpotężniejszego człowieka na Schronieniu. - Twierdzę tylko zawsze, że dobrze mieć na zbyciu dodatkowe mile na godzinę, na wypadek gdyby okazały się potrzebne. - Tak, jasne. Aivah skrzyżowała ręce na piersi i powiodła wzrokiem od jednego mężczyzny do drugiego z miną znużonej guwernantki. - Mam gdzieś, jak szybki jest ten środek transportu - powiedziała. - Zdaję sobie oczywiście sprawę, że Sowa może mi posłużyć za pilota. Właściwie to czuję się na siłach i mogę sama przedyskutować z Sandarią kilka ważnych tematów, skoro już zdecydowała, co czuje w związku z Kościołem Matką i innymi duchowymi sprawami. Jestem jednak pewna, że nie zaszkodzi jej odrobina rozrywki. Gdy Cayleb pokazał jej język, nie zdołała powstrzymać uśmiechu. Zaraz jednak spoważniała i wczuwając się w rolę guwernantki, tupnęła nogą. - Wszystko to prawda - rzekła stanowczo. - Ale jest jeszcze sprawa Stefyny. - Wyraz jej twarzy zmiękł nagle. - Tęskni za tobą, Merlinie, wiesz. A jeśli faktycznie mamy ją wysłać razem z rodziną do Maikela i Sharleyan, do Manchyru, to chyba najlepsza pora na to jest teraz, skoro Sandarii zabraknie w Jaskini Nimue, gdzie mogłaby im dotrzymywać towarzystwa. - Cieszę się, że obydwie wrócą do domu w Tellesbergu, aczkolwiek wolałbym, aby Sharleyan była tutaj ze mną - rzekł kwaśno Cayleb.

- Rozumiem to - potaknął Merlin. - I jestem pewien, że ona też by tego chciała. Jednakże jedno z was musi się od czasu do czasu kontaktować z Trahvysem, Bynzhamtynem i Ahlvynem. Tak się rządzi cesarstwem... z tego, co mi wiadomo. Tyle dobrego, że Alahnah polubiła żeglowanie. Jeszcze trochę i uzmysłowi sobie, że jest Charisjanką, no nie? - Masz rację. Cieszę się, że przed wyjazdem spędzą miły wieczór. - Cayleb uśmiechnął się trochę krzywo. - A skoro już o tym mowa, Aivah słusznie namawia cię, abyś jej towarzyszył. Może w ogóle byś poleciał z nią do jaskini? Potem mógłbyś prędziutko tu wrócić, rzecz jasna z Aivah, a Sowa poleciałaby do Manhyru z rodziną Mahlardów. W kolejny wieczór zaś podrzuciłaby tutaj Sandarię. - Właściwie to chyba nie najgorszy pomysł - przyznał po namyśle Merlin. - Zakładając oczywiście - zerknął na Aivah z uniesioną brwią - że komuś nie będzie przeszkadzało zamknięcie ze mną w jednym skimmerze. - Sama myśl napawa mnie odrazą - zapewniła go Aivah, zadzierając nos z prychnięciem. Moment później spojrzała mu prosto w oczy i uśmiechnęła się tęsknie. - Ale jestem zbyt dobrze wychowana, aby przyznać to na głos. Zatem zamiast powiedzieć prawdę, nagnę kark do jarzma dobrych manier i powiem... kłamiąc przez zaciśnięte zęby przez cały czas, jak się domyślasz... że nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności. - Wspaniale ci to wyszło - pochwalił z zachwytem Merlin i podał jej ramię. - To jak, idziemy?

.VII. Pałac w Manchyrze Corisand Imperium Charisu - Dobry wieczór, mój panie. Admirał Dunkyn Yairley, baron Sarmouth, zamarł, gdy skłoniła mu się uprzejmie rudowłosa, niebieskooka wojowniczka z napierśnikiem ozdobionym czarno-złotoniebiesko-srebrnym godłem Imperium Charisu. - Dobry wieczór, pani kapitan - odparł. W ciągu ostatnich kilku pięciodni zdążył poznać nieco lepiej tę egzotycznie urodziwą gwardzistkę, a to dlatego, że Hektor Aplyn-Ahrmahk pomimo małżeństwa i obrażeń pozostał jego pierwszym oficerem. A jednak nadal nie wiedział, co o niej myśleć. Zważywszy wszystkie historie na jej temat oraz na temat niejakiego Charlza Sheltyna, służącego ostatnio w Królewskiej Gwardii Corisandu, nie było wątpliwości co do tego, że nadaje się do swych obecnych obowiązków - w związku z tym Yairley ze wszystkich sił starał się traktować ją tak, jak by traktował każdego innego, kompetentnego oficera straży. Z tym że i tak miał z tym problem, bo jak tu poważać kogoś, kto sięgał mu zaledwie do ramienia i kto wyglądem przypominał koleżanki jego siostrzenicy z Konwentu Świętej Areethy, jak uważać kogoś takiego za zabójczego wojownika rodem ze starożytnych podań Schronienia. Oczywiście ten sam błąd popełnił Sheltyn. A admirał ani myślał zaliczać się do tego samego kręgu co on. - Jej wysokość oczekuje cię, panie - dodała kapitan Chwaeriau, kiwając głową na siwiejącego sierżanta, który pełnił straż przed wypolerowanymi drzwiami. Seahamper przybrał przelotnie pozycję zasadniczą i zasalutował jej, ona zaś pchnęła drzwi na oścież i ukłonem zaprosiła barona Sarmouth na zewnątrz. - Pozwól, że cię zaprowadzę, panie. *** Baron Sarmouth tłumił śmiech, wchodząc za kapitan Chwaeriau do przestronnego pomieszczenia. Znajdowało się ono na najwyższym poziomie pałacu w Manchyrze i miało okna z widokiem na wschód, ponad zatoką, którą można było podziwiać przez szklaną ścianę. Wzdłuż tylnej ściany biegł długi stół bufetowy zastawiony smakołykami. Słońce właśnie ześlizgiwało się z zachodniego nieba, przez co pałac rzucał długie cienie na

starannie przystrzyżone trawniki rozciągające się pomiędzy budynkami a bastionem, który bronił wschodniego skrzydła. Nie to jednak wywoływało uśmiech barona. - Panie! - Książę Darcos zerwał się na nogi, nie kryjąc szerokiego uśmiechu i wyciągając prawą rękę przed siebie. Jego lewe ramię pozostało zwieszone wzdłuż boku, jednakże uściskowi, który wymienił z admirałem, nie brakowało siły ani pewności. Dobrze cię znów widzieć! - Wybacz, że to powiem, wasza łaskawość - rzekł z namaszczeniem baron Sarmouth ale z tego, co zrozumiałem, to miała być okazja towarzyska. W takim to wypadku książę góruje nad jakimś tam baronem i z całą pewnością nie tytułuje go szumnie. - Dunkynie, błagam, nie zachęcaj go, aby zadzierał nosa jeszcze bardziej! - poprosiła Irys Aplyn-Ahrmahk, pojawiając się na powitanie. Nie zawracała sobie głowy ściskaniem przedramion, w związku z czym baron Sarmouth cały zesztywniał, gdy zamknęła go w objęciach tak ciasnych, że wprawiłaby tym w zmieszanie osiemdziesiąt, a nawet dziewięćdziesiąt procent poddanych swojego brata. Jednakże jego wahanie było tylko chwilowe - admirał rychło odwzajemnił uścisk, szczerząc się już całkiem otwarcie. Nigdy się nie ożenił - wychodząc z założenia, że oficer marynarki nie ma prawa prosić żadnej kobiety o spędzenie z nim życia, skoro przez połowę tegoż życia albo nawet więcej będzie przebywał z dala od domu, na morzu - aczkolwiek trzydzieści lat służby dało mu licznych synów w postaci kolejnych kadetów. Naturalnie dbał o to, aby nie dawać po sobie poznać, kim naprawdę dla niego są, a już zwłaszcza że należeli do rodu cesarskiego Charisu. Nie było jednak sensu, aby udawał sam przed sobą, że Hektor Aplyn-Ahrmahk nie zajmuje w jego sercu wyjątkowego miejsca. Ani że kilka pięciodni, które Irys spędziła na pokładzie HMS Przeznaczenie, nie przysporzyło mu „córki”. - Nie zauważyłem, aby w ogóle zadzierał nosa, wasza książęca mość - powiedział, odstępując o krok z roziskrzonymi oczyma. - Może jest trochę leniwy. Ale żeby zadzierał nosa? To doprawdy zbyt poważny zarzut pod jego adresem! - Nie przyznałbyś tego, nawet gdybyś nakrył go, jak stoi przed lustrem i stroi miny skwitowała Irys, biorąc go pod łokieć lewą ręką. Zadrżała teatralnie. - Co byłoby dość straszne samo w sobie. - Nie zwracaj na nich uwagi, sir Dunkynie - odezwał się ktoś inny. Baron Sarmouth odwrócił się szybko i równie prędko zgiął wpół w ukłonie na widok cesarzowej Sharleyan i arcybiskupa Maikela, którzy właśnie weszli do komnaty. - Przećwiczyli to na mnie dziś rano. Pod żadnym pozorem nie wolno ich zachęcać, wiesz...

- Będę miał to na uwadze, wasza wysokość. - Admirał wyprostował się z ukłonu, po czym zaraz ukłonił się ponownie, aczkolwiek już nie tak głęboko, gdy całował pierścień na dłoni podanej mu przez Maikela Staynaira. - Eminencjo... - mruknął. - Admirale - zrewanżował się Staynair. - Cieszę się, że widzę cię w dobrym zdrowiu, mój panie. - Twoja radość nie dorównuje mojemu szczęściu. - Baron Sarmouth nagle spoważniał. - Pierwsze raporty, jakie otrzymaliśmy, nie przynosiły najlepszych wieści... - Gdyby nie Hektor, oboje bylibyśmy martwi - rzekła cicho Irys. Jej mąż natychmiast pobiegł ku niej spojrzeniem. W jej piwnych oczach pojawił się cień wspomnienia. Hektor objął ją zdrową ręką i uścisnął lekko, a ona otrząsnęła się szybko, rzuciła mu spojrzenie pełne miłości i czym prędzej wróciła wzrokiem do gościa. - To chyba dlatego lubię, gdy jest w pobliżu. No, może znalazłby się jeszcze jakiś inny powód... W każdym razie ci charisjańscy marynarze są tacy zręczni! Dotknęła brzucha, który wydawał się odrobinę bardziej zaokrąglony niż kiedyś, a baron Sarmouth usłyszał, jak cesarzowa Sharleyan parska pod nosem. - Oczywiście, gdyby ktoś mnie ostrzegł, że bliźnięta w jego rodzinie są normą, poważnie bym się zastanowiła, zanimbym za niego wyszła. - Ostrzegałem cię! - obruszył się Hektor. - Przedstawiłem cię nawet dwu czy trzem parom... - Nie próbuj się wywinąć, kundlu! - Plasnęła otwartą dłonią w ramię męża, po czym tęsknym wzrokiem spojrzała na Yairleya. - Widzisz, sir Dunkynie, ile muszę ścierpieć? - Cóż, tak, wasza książęca mość - zdołał z siebie wydusić baron. - Ehm... to znaczy... rozumiem, że poddani twego brata powitali tę wiadomość entuzjastycznie? - W rzeczy samej. - Irys zatrzepotała niewinnie powiekami. - Nie każda kobieta ma to szczęście, że na brzegu odzywa się salwa armatnia, gdy rozniesie się wieść, że spodziewa się dziecka. Zdaje się, że działa wystrzeliły też z pokładu Przeznaczenia.Powiedziałabym, że to także było... zręczne. - Litości, wasza książęca mość! - Admirał uniósł ręce w geście poddania. - Nie mam pojęcia, o co ci chodzi, mój panie - stwierdziła Irys, unosząc brwi. Na widok jej uprzejmie zdziwionej miny Hektor się roześmiał i znowu przyciągnął ją do siebie. - Można by pomyśleć, że to Charisjanka, nieprawdaż, mój panie? - W gruncie rzeczy jest teraz Charisjanką, ku wielkiemu szczęściu imperium. - Choć

słowa te padły lekkim tonem, rzucone niby żartem, baron Sarmouth miał poważne spojrzenie. - Muszę się z tobą zgodzić, mój panie - dodała Sharleyan, by zaraz machnąć ręką w stronę bufetu. - Jak widzisz, dziś wieczorem urządziliśmy nieoficjalną kolację. Bardzo żałuję, że nie przetransportujesz mnie i arcybiskupa do Tellesbergu. Z jakiegoś powodu wydaje się niewłaściwe, abyśmy podróżowali na pokładzie okrętu innego niż Przeznaczenie. To jeden z powodów, dla których zaprosiliśmy cię tutaj. Co do służby, Hektor i Irys nalegali, abyśmy obeszli się bez niej. - Jestem zaszczycony, wasza wysokość - rzekł szczerze baron Sarmouth. - Czy pozwolisz się obsłużyć, pani? - Nie. Aczkolwiek dziękuję za propozycję. Dziś wieczorem każdy będzie obsługiwał się sam, a skoro to ty jesteś naszym gościem, częstuj się pierwszy, mój panie. Yairley chciał zaprotestować. Wiedział, że powinien to zrobić: w końcu nabranie jedzenia przed tym, zanim poczęstuje się cesarzowa Charisu, było takie niewłaściwe. Podobne zachowanie w wykonaniu któregokolwiek kadeta, który kiedykolwiek z nim żeglował, spotkałoby się z ostrą reprymendą bosmana, nieszczędzącego winowajcy razów - najpierw strzeliłyby kostki, a dopiero potem reszta anatomii. Co do admirała, czuł się z tego powodu bardzo niezręcznie. Czy też raczej: czułby się niezręcznie w innych okolicznościach. Albowiem nieformalne traktowanie przez Cayleba i Sharleyan bliskich współpracowników stało się ich cechą charakterystyczną, przez niektórych poczytywaną jako skandaliczna. Dunkyn uświadomił sobie, że Sharleyan w ten właśnie sposób dała mu do zrozumienia, iż został zaliczony do ścisłego grona. Uznał też w duchu, że to największy honor, jaki go spotkał w życiu. - Oczywiście, wasza wysokość. Skłonił się nisko, sięgnął po talerz ze stosu i zaczął nakładać na niego jedzenie. *** Sir Dunkyn Yairley odchylił się na krześle i z uczuciem miłej sytości zaczął sączyć doskonałe porto z Zebediahu. Corisand był znacznie mniejszy od Starego Charisu, chociaż liczba zamieszkującej go ludności była o kilka milionów większa. Jednakże Charis miał Zatokę Howella, która stanowiła ośrodek wzrostu i rozwoju tej domeny. Charisjanie skupiali się głównie u wybrzeży, gdy tymczasem w Corisandzie ludzie uprawiali ziemię w głębi lądu. Ta różnica pomiędzy oboma królestwami niewątpliwie tłumaczyła różnice w ich kuchniach. Admirał był mile zaskoczony tym, czym został poczęstowany. Charisjańscy kucharze

wykorzystywali głównie owoce morza, tworząc z nich istne smakołyki, natomiast corisandzcy szefowie kuchni lubili mieszać owoce morza z bardziej lądowymi produktami. Yairley wątpił, aby jakiś Charisjanin wpadł na pomysł zmieszania w jednym daniu baraniny, kurczęcia, wyverny i krewetek z cebulką, grzybkami, pędami bambusa, brokułami, marchewką i ananasem - w każdym razie on sam już postanowił, że poprosi o przepis, aby go przekazać kukowi na statku. - To było pyszne, wasza Wysokość - powiedział. Sharleyan uśmiechnęła się do niego dziwnie. - Doceniam ten komplement, admirale - odparła, zanim baron Sarmouth zdążył się zastanowić, co jest nie tak z jej uśmiechem. - Jednakże menu dobierała Irys, a gotowali kucharze Daivyna, nie moi. Dlatego nie mogę sobie przypisać zasługi. Chociaż - dodała po chwili namysłu - to ja dokonałam wyboru win. - Które były wspaniałym uzupełnieniem posiłku - zapewnił ją. - Mówiłem ci, mamo, że sir Dunkyn wyszkolił mnie należycie - odezwał się z końca stołu Hektor. - Widzisz, jak zręcznie sobie poradził, gdy go poprawiłaś? - Przestań sobie z niego stroić żarty - rzuciła ostrym tonem Irys, dając mężowi kuksańca pod żebra. - Zasługuje na lepsze traktowanie. - Owszem. - Sharleyan zaczęła mówić ciszej, poważniej, a kiedy baron zwrócił na nią spojrzenie, zobaczył, że nawet jej oczy pociemniały. - Właśnie o to chodzi w dzisiejszej kolacji. Baron Sarmouth zwęził leciutko oczy, a ona do niego skinęła. - Po prawdzie, sir Dunkynie - odezwała się - to wcale nie jest wyłącznie okazja towarzyska. To znaczy jest... dzięki niej Irys i Hektor, a także cały mój dwór może ci podziękować za liczne oddane nam przysługi. Choć nie wątpię, że Hektorowi przyszłoby z trudem wyrazić to w tylu słowach, stałeś się bardzo ważny dla niego, dla Irys i... dla mnie. Nie jesteś tylko lojalnym, dzielnym i niezwykle kompetentnym poddanym, ale też kimś, kogo cenimy za jego osobowość... Baron poczuł, że policzki mu się napinają z gorąca, które bardzo rzadko go ogarniało, jednakże cesarzowa mówiła dalej. - Wszystko to prawda, ale dziś chcemy cię poprosić o coś wyjątkowego. Coś, czego być może nie będziesz w stanie nam dać i co... obawiam się... wystawi twoje życie na szwank. Mam nadzieję, że nam to wybaczysz. Przerwała, a baron odstawił swój kieliszek na śnieżnobiały obrus. - Wasza wysokość - powiedział - tu nie ma nic do przebaczania. Jestem sługą twoim i

imperium. Zaszczytem dla mnie będzie wyświadczenie ci przysługi, jeśli tylko jest ona w zasięgu moich możliwości. - Nie mów hop, póki nie przeskoczysz, sir Dunkynie. Sharleyan uśmiechnęła się ponownie, a on wreszcie dopatrzył się, co jest dziwnego w jej uśmiechu. Chodziło o pewne zrozumienie i... smutek. Przyglądała mu się przez sekundę czy dwie, po czym spojrzała ponad swoim ramieniem na stojącą za jej krzesłem kapitan Chwaeriau, która nie zmieniła pozycji od początku posiłku. - Nimue? - rzuciła cicho. Baron pobiegł spojrzeniem do gwardzistki, która skłoniła się przelotnie, acz głęboko cesarzowej, po czym obeszła stół, aby stanąć twarzą w twarz z baronem. - Mój panie - powiedziała do niego - gdy jej wysokość mówiła o czymś wyjątkowym, miała na myśli mnie. A raczej twoją zdolność zaakceptowania tego, kim i czym jestem i w jaki sposób wraz z seijinem Merlinem zaczęłam służyć Charisowi. Chcemy, abyś się dowiedział, jak do tego doszło, co to naprawdę znaczy i na czym w istocie polega wojna z Grupą Czworga. Albowiem chodzi o coś znacznie więcej niż tylko korupcja wikariatu... o coś, co ma korzenie hen daleko w przeszłości. Dunkyn Yairley wpatrywał się w nią przez moment, po czym zerknął szybko na Sharleyan, próbując ogarnąć umysłem to, co właśnie usłyszał. Cesarzowa miała obojętną minę, dlatego przeniósł spojrzenie na Hektora i Irys. Ci dwoje z kolei siedzieli z napiętymi twarzami, jakby czymś zmartwieni - a może nawet przestraszeni - co jednak uznał za pocieszające. Martwili się o niego. Nie niepokoiło ich to, co dalej powie pani kapitan, tylko on sam - człowiek, którego nauczyli się cenić i szanować. Przez krótką chwilę patrzył prosto w oczy pierwszego oficera swojego flagowca, po czym znów spojrzał na kapitan Chwaeriau. - Jestem gotów wysłuchać tego, co masz mi do powiedzenia - oznajmił bez drżenia w głosie. W głębi ducha wiedział, że to prawda. Przez kilka uderzeń serca obserwowała go uważnie, a następnie ukłoniła mu się nad stołem niemal równie głęboko jak przedtem Sharleyan. - Wierzę, że tak jest, mój panie - powiedziała, prostując się. - I mam nadzieję, że to się nie zmieni, gdy już skończymy. - Urwała, jakby dla zaczerpnięcia tchu, by potem wyprostować plecy. - Mój panie, prawda wygląda tak, że wszystko, czego cię uczono o Kościele i archaniołach, jest kłamstwem. - Baron zesztywniał, ona jednak kontynuowała tym samym spokojnym głosem. - Tysiąc lat temu, zanim ludzie stanęli na powierzchni Schronienia,

trwała wojna. Była to wojna pomiędzy domeną nazywaną Federacją Terrańską a istotami nazywanymi Gbaba. Rozpoczęła się w systemie Crestwell, gdy okręt o nazwie Swiftsure napotkał... *** - Wasza wysokość, mówiłaś poważnie, twierdząc, że chcesz mnie prosić o coś wyjątkowego, czyż nie? - zapytał powoli sir Dunkyn Yairley dobre cztery godziny później. Wstrząśniętym wzrokiem wodził od cesarzowej do niebieskookiej, rudowłosej młodej kobiety, która twierdziła, że pamięta czasy sprzed Stworzenia... a zarazem liczy sobie mniej niż trzy miesiące. W pewnym momencie jego oczy pobiegły do stolika, na którym leżał wygięty w paragraf pogrzebacz, użyty jako dowód jej nadludzkiej siły, a także komunikator, przez który odezwał się sam cesarz Cayleb, i rzutnik hologramowy, na którym zobaczył, jak upadły archanioł Kau-yung osobiście przemawia do kobiety martwej od tysiąca lat. Kiedy tak patrzył na te przedmioty i zastanawiał się nad wszystkim, czego właśnie się dowiedział, najbardziej ze wszystkiego pragnął zwilżyć wargi językiem, jednakże powstrzymał się od tego. Siedział nieruchomo, świadom, że choć nikt nie powiedział tego głośno, jego życie wisi na włosku. Usłyszał zbyt dużo, zobaczył zbyt dużo, aby mieć jakąkolwiek nadzieję. W głębi ducha jakąś częścią siebie chciał, aby ten włosek pękł. Chciał się odwrócić, zanieść lament nad zwłokami swych dawnych wierzeń i przekonań. Albowiem to, czego od niego chcieli - czego od niego żądali - wymagało odrzucenia całej wiary w poważanych dotąd przez niego archaniołów, którzy okazali się nie tylko śmiertelnikami, nie tylko oszustami, ale też zdrajcami. Zdrajcami i mordercami na masową skalę. Zarazem to samo czyniło z Shan-wei i Kau-yunga, z największych zdrajców w historii, godne szacunku i niewinne ofiary tychże morderczych „archaniołów”. Nie mieściło mu się to w głowie, a na samą myśl, że miałby być na usługach Shan-wei, dostawał gęsiej skórki na całym ciele. Mimo wszystko jednak nie mógł też odrzucić tego, co mu powiedzieli. Albowiem to, co usłyszał, w dużym stopniu wyjaśniało obecnie toczącą się wojnę, nowoczesną broń, nowe idee wylewające się z Charisu i Królewskiej Akademii, zdolności charisjańskich szpiegów, a nawet łatwość, z jaką współpracowali ze sobą Sharleyan i Cayleb, mimo że znajdowali się tysiące mil od siebie. No i jest jeszcze arcybiskup, pomyślał, zerkając na Maikela Staynaira, który siedział na krześle z rękami splecionymi przed sobą na stole i przyglądał się baronowi z miną stanowiącą mieszaninę zrozumienia i współczucia, a także stalowej wierności. Na całym świecie nie ma bardziej pobożnego człowieka, bardziej łagodnego i miłosiernego. To, z

jaką odwagą broni swej owczarni, to, z jaką tolerancją podchodzi nawet do tych, którzy go nienawidzą... I to on we własnej osobie chce mnie przekonać, że Kościół Matka to jedno wielkie kłamstwo. - Nie jestem pewien, czy zdołam uwierzyć we wszystko, co mi pokazaliście i powiedzieliście - rzekł po długim milczeniu. - Oczywiście muszę przyjąć na wiarę, że seijini są zdolni do bardziej niewiarygodnych czynów, niż to sobie wyobrażałem, i że wszyscy zostaliście wyposażeni w cudowne moce, które mi zademonstrowaliście... Ale jeśli chodzi o archaniołów, jeśli chodzi o Kościół Matkę i Boga Jedynego... nie czuję się na siłach uwierzyć, że wszystko to kłamstwo. Zresztą w Piśmie można znaleźć wyjaśnienie prawie wszystkiego. - Oczywiście, mój panie - potwierdził z prostotą arcybiskup, na co baron zwrócił na niego spojrzenie. - Pismo musi przedstawiać te wyjaśnienia... Wszystkie te demony, upadłe archanioły i nieczyste, bluźniercze siły, które kuszą dzieci Boga... ni mniej, ni więcej, tylko po to, aby osiągnąć swoje cele. Założę się, że uważasz teraz, iż pomyliliśmy prawdę, współczucie i miłość do bliźnich ze służbą przebrzydłej Shan-wei. Zważ jednak, że to samo czyni Pismo, myląc prawdę, współczucie i miłość do bliźnich ze służbą Langhorne’owi i reszcie jego grupy nadzorczej. Jest tak, jak powiedziałeś: możemy zademonstrować ci nasze zdolności, pokazując siłę Nimue, jej sprzęt, naszą umiejętność komunikacji z Siddarem bez opuszczania tego pomieszczenia. To są konkrety, które możesz zobaczyć, dotknąć, poczuć. O wiele trudniej będzie cię przekonać, abyś uwierzył w to, co my wierzymy. Jednakże nawet Pismo uczy, że człowieka poznaje się po jego czynach. Co sądzisz o Nimue, Merlinie, Caylebie, Sharleyan, Hektorze i Irys? A jakie masz zdanie na temat Zhaspahra Clyntahna, Wyllyma Rayna, Inkwizycji i wszystkich okropieństw, które zgotował ludziom Kościół Matka? - Gdyby to było takie proste, na Schronieniu nie toczyłaby się wojna - odparł baron Sarmouth. - Ludzie bywają źli bez względu na swoją pozycję. Kościół Matka ukarał przestępców w szeregach wikariatu. Z kolei fakt, że ktoś jest dobry, nie oznacza jeszcze, że dostąpił świętości. Przecież Pismo uczy, że Shan-wei zwodzi nas, odwołując się do tkwiącej w nas dobroci, a nie do ciemnych sił w duszy człowieka. - Nie rozumiesz, że taki Kościół, jakim ci go dzisiaj przedstawiliśmy, miałby swój interes we wmawianiu ludziom właśnie czegoś takiego? - odpowiedział Staynair cichym głosem. Yairley przymknął oczy, rozważając dwie równie straszne ewentualności. Jego wiara podpowiadała mu, że Staynair kłamie, że musi kłamać. Jednakże umysł, własne zmysły,

zaufanie pokładane w monarchach i własne poczucie obowiązku mówiły mu, że kłamcą był Langhorne. I że on, Dunkyn Yairley, jak wszyscy mieszkańcy Schronienia - poświęcił swoją wiarę, swoją służbę i swoją miłość największemu oszustwu w historii ludzkości. Bez względu na to, czy mówią prawdę, czy nie, nie pozwolą mi opuścić tej komnaty, dopóki nie upewnią się ponad wszelką wątpliwość, że im uwierzyłem, pomyślał chłodno. Otworzył oczy i spostrzegł, że Nimue Alban przygląda mu się ponad stołem spokojnym, szafirowym spojrzeniem Nimue Chwaeriau. Gdy skrzyżował z nią spojrzenia, przechyliła lekko głowę i popatrzyła na niego nieomal ze współczuciem. - Mój panie - powiedziała. - Sądzę, że wiem, o czym w tej chwili myślisz. I tak, masz rację. Jeśli postanowisz odrzucić przekazaną ci wiedzę, jeśli postanowisz oddać swą lojalność i swe zdolności, czyli to, co czyni cię takim cennym nabytkiem dla imperium w walce z Grupą Czworga, w służbie kłamstwa, nie opuścisz żywy tej komnaty. Wszelako gdybyśmy mieli ci odpłacić śmiercią za twój honor, coś takiego byłoby zdradą tego wszystkiego, w co wierzymy, a także głębokiego uczucia, jakim darzą cię Hektor i Irys. Jeszcze niedawno, rok czy dwa lata temu, nie mielibyśmy innego wyjścia. Od tamtej pory jednak sytuacja się zmieniła. W dalszym ciągu brak nam wielu atutów, które Federacja Terrańska traktowała jak coś oczywistego, jednakże krótko po śmierci księcia Nahrmahna seijin Merlin kazał Sowie wyprodukować nową partię leków, których używano na pokładzie statków kosmicznych wiozących ludzi na Schronienie... przy czym jeden z tych leków to coś w rodzaju środka nasennego, idealnie imitującego naturalną śmierć. Jeśli okaże się, że nie będziesz w stanie służyć dalej Charisowi z równym oddaniem i poświęceniem jak do tej pory, jeszcze dziś wieczorem doznasz fatalnego w skutkach ataku serca. Po czym za jakiś pięciodzień czy coś koło tego obudzisz się w świetnej formie w Jaskini Nimue, gdzie odtąd będziesz przetrzymywany siłą, co mówię z przykrością, aczkolwiek w warunkach pełnego komfortu. Gdyby do tego doszło, mam nadzieję, że koniec końców przyjmiesz naszą wersję wydarzeń i zrozumiesz, że wszystko, co ci dzisiaj powiedzieliśmy, jest prawdą. Uczciwość nakazuje mi wszakże przyznać, iż nigdy nie odzyskasz swego dawnego życia. Pod tym względem będziesz martwy dla świata, ponieważ nie może być mowy o zmartwychwstaniu z grobu. - Sir Dunkynie - odezwał się Hektor, sięgając zdrową ręką do admirała. - Zdaję sobie sprawę, jakie to niesprawiedliwe, ale naprawdę nie mamy wyboru. Potrzebujemy cię teraz bardziej niż kiedykolwiek. Baron Sarmouth odwzajemnił spojrzenie młodego księcia, czując, jak serce rozdziera mu konflikt pomiędzy uczuciem a trwającą przez całe życie, wpajaną od maleńkości wiarą.

Yairley chciał uwierzyć Hektorowi i pozostałym i właśnie zdał sobie z tego sprawę. Naprawdę tego pragnął. Ale przecież właśnie takie sidła wiecznie zastawiała na ludzi Shan-wei. To była... - Sir Dunkynie. Irys Aplyn-Ahrmahk wstała. Obeszła stół i zatrzymała się na wprost Yairleya, aby położyć mu dłonie na ramionach. Ich spojrzenia się skrzyżowały. - Zawdzięczam ci życie - podjęła. - Zawdzięczam ci nawet więcej. To dzięki tobie poznałam mego męża, dzięki tobie urodzę dziecko, które noszę teraz w łonie, i dzięki tobie żyje mój brat. Nigdy nie zdołam ci się odwdzięczyć. Ale mogę ci coś powiedzieć z głębi serca... Nie wiedziałam nic z tego, dopóki Hektor nie poświęcił się, aby mnie ratować. W gruncie rzeczy oddał za mnie życie, gdyż żadne z nas nie mogło mieć nadziei, że wyjdzie obronną ręką, będąc tak ciężko ranny. Zdaję sobie sprawę z tego, iż fakt, że jednak przeżył, nastawia mnie przychylnie do osób, które mu pomogły. A jednak ryzyko, które podjęli, mówiąc mi prawdę, było nawet większe niż w twoim wypadku. Ich szczerość mogła zaprzepaścić wszystko, co udało im się osiągnąć przez lata tutaj, w Corisandzie. Byli tego świadomi, a jednak się nie zawahali. Tacy bowiem są... tacy jesteśmy. Właśnie dlatego, że cię potrzebujemy i że cię kochamy, błagam cię, abyś dał wiarę prawdzie. Na długo przed tym, zanim poślubiłam Hektora, zanim Sharleyan i Cayleb pozwolili Daivynowi i mnie wrócić do Corisandu, ufając, że postąpimy słusznie, wiedziałam, co myślę. Odkryłam to na pokładzie twojego statku pomiędzy Charisem i Chisholmem i moje odkrycie mnie przeraziło: uprzytomniłam sobie, że arcybiskup Maikel miał rację przez cały czas. Mianowicie każdy wybiera to, w co wierzy. Każdy decyduje o swoim losie. Gdy to do mnie dotarło, uznałam, że wolę stać po stronie ludzi takich jak Sharleyan i Cayleb oraz ich popleczników nawet w najgłębszych zakamarkach piekła, aniżeli znaleźć się w niebie u boku kogoś, kto popiera Zhaspahra Clyntahna. Jego Bóg nie jest moim Bogiem. Zaufaj mi, kiedy powiem, że w twoim wypadku jest podobnie. Wiem, że tak, ponieważ dobrze cię znam. Zresztą kiedy naczytasz się horrorów zamieszczonych w Księdze Schuelera, jeśli naczytasz się kłamstw zamieszczonych w Księdze Chihiro, zrozumiesz, że Bóg Zhaspahra Clyntahna - Bóg Kościoła Matki - zgadza się z nim. Wejrzała mu głęboko w oczy, a on zobaczył w jej piwnym spojrzeniu uczciwość i nieustraszoność. - Zatem pytanie, jakie należy sobie postawić, sir Dunkynie, brzmi - dodała cicho - czy ty zgadzasz się z tym Bogiem, czy nie.

.VIII. Kanał Sheryl-Seridahn Na zachód od Evyrtynu Marchia Południowa - Niech pan się kryje, poruczniku! Coś powaliło porucznika Bryahnsyna od tyłu, owinęło mu się wokół kolan i posłało twarzą na ziemię. Walnął o podłoże tak mocno, że aż rozbolały go wszystkie kości... równocześnie zaś usłyszał, jak krótki świst heretyckiego pocisku z małego działa kątowego przeradza się w wybuch. Na szczęście był to zwykły pocisk burzący, a nie szrapnel, toteż do wybuchu doszło dopiero po zetknięciu z ziemią, aczkolwiek odłamki i tak zaświszczały im złowieszczo nad głowami. Porucznik wsparł się na dłoniach i ostrożnie obejrzał się przez ramię na dziewiętnastoletniego szeregowca, który go powalił. - Sam okrzyk by wystarczył, Symynie. Obeszłoby się wtedy bez siniaków - dodał - i bez ryzyka, że zdradzimy swoje pozycje. - Wybacz, panie. - Szeregowy Hyldyrshot nie wydawał się specjalnie przejęty reprymendą dowódcy kompanii. - Myślałem, że nie słyszysz świstu. - Doceniam, że tak się o mnie troszczysz - powiedział mu Bryahnsyn, pomijając milczeniem fakt, że szeregowiec ma rację: istotnie nie słyszał nadlatującego pocisku, a przecież powinien był bardziej uważać. Langhorne świadkiem, że ci przebrzydli heretycy zasypywali ich kulami i pociskami z takim natężeniem, że nie sposób było się nudzić. Większość żołnierzy Armii Seridahn nabrała zwyczaju padania na ziemię, ilekroć rozległ się świst, a on zawsze był zdania, że to oficerowie powinni dawać przykład podwładnym. Było to znacznie rozsądniejsze od podejścia przejawianego przez część kadry, a polegającego na popisywaniu się odwagą w obliczu niebezpieczeństwa. Do czasu, oczywiście. - A teraz sam się ukryj, Symynie - podjął porucznik. - Obiecuję, że będę na siebie uważał. - Gdy szeregowiec się zawahał, Bryahnsyn poruszył groźnie brwiami i posłał mu miażdżące spojrzenie. - Jeśli dasz się posiekać jak sito, sierżant Abykrahmbi zrobi mi piekło! - Tak jest, panie. Hyldyrshot wyszczerzył zęby, dotknął piersi w salucie i wpełzł do czegoś, co żołnierz

Cesarskiej Armii Charisu nazwałby okopem. Bryahnsyn przystanął, aby skinąć tamtemu głową z wdzięcznością, po czym podjął wędrówkę na przełaj pozycji piątej kompanii. Tym razem ostrożniej, tak jak obiecał. Zachowanie szeregowca wskazywało na wysokie morale żołnierzy. Osobiście Bryahnsyn nie byłby zdziwiony, gdyby ludzie kryli się w swoich transzejach, zamiast się przejmować losem oficera, który zachowywał się lekkomyślnie. Tymczasem wszyscy zdawali się mieć pojęcie, dlaczego nie mogą rzucić heretykom wyzwania do rozstrzygającego boju. Nie lubili podawać tyłów, a jednak rozumieli, dlaczego muszą to zrobić, i ku radości porucznika zamiast się dąsać, po prostu wycofywali się z dumą - tak sprawnie, jak tylko potrafili. Odsunęli się od Evyrtynu, aby oddalić się poza zasięg dział kanonierki, ale zanim to uczynili, ich inżynierowie wysadzili śluzy na rzece pomiędzy Evyrtynem i Riverforkiem sto osiemdziesiąt mil w górę Seridahnu. Bryahnsyn sądził, że koryto rzeki powyżej Riverforku jest zbyt płytkie, aby pomieścić kanonierkę, jednakże nie można było mieć co do tego pewności; dlatego generał Rychtyr zniszczył śluzy na wszelki wypadek, licząc na to, że nawet heretycy będą potrzebowali miesięcy, aby je naprawić na tym odcinku rzeki, zwłaszcza że wiosenne roztopy miały przyjść za zaledwie kilka pięciodni. W każdym razie porucznik miał taką nadzieję - ostatnie, czego im było trzeba, to aby ten potwór dostał się na wysokość Alyksbergu i zniszczył także kanał Dairnyth-Alyksberg. Niestety Armia Seridahn nie była w stanie uratować Alyksbergu, nawet gdyby bardzo chciała. Mogła co najwyżej wycofywać się powoli, ponosząc jak najmniejsze straty. Z tego powodu pluton porucznika znalazł się trzydzieści pięć mil na zachód od Evyrtynu, gdzie zajął pozycje w błotnistych transzejach, podczas gdy reszta armii wycofywała się na linię oddalonych o pięć mil solidniejszych umocnień. Oddziały inżynieryjne, które posłano wcześniej kanałem z Dohlaru, miały na szczęście wystarczająco dużo czasu, by przygotować nową linię obrony. Teraz pracowały nad następnymi umocnieniami, kilkadziesiąt mil dalej, więc jeśli heretycy nie podciągną najcięższych dział kątowych... - Tutaj, poruczniku! Poderwał głowę i zobaczył Brynta Atwatyra, sierżanta z kompanii kapitana Mahkluskeego, machającego ręką, by zwrócić na siebie uwagę. Bunkier stanowiska dowodzenia kompanii, osłonięty przed bezpośrednim ostrzałem artyleryjskim dzięki powale z grubych bali, wydawał się przestronniejszy od tego, który Bryahnsyn musiał opuścić. Żołnierze czwartego plutonu okopali się w pobliskim zagajniku, by nikt niepowołany nie mógł przeszkodzić w odprawie zwołanej przez kapitana.

Bryahnsyn odmachnął Atwatyrowi, po czym przebiegł ostatnie pięćdziesiąt jardów i ześlizgnął się do wykopu, lądując obok porucznika Aimohsa Zhynkynsa, który przejął dowodzenie czwartym plutonem po śmierci porucznika Sandkarana. - Cieszę się, że cię widzę, Ahrnahldzie - rzucił kapitan Mahkluskee z ironicznym uśmieszkiem na ustach. To nie była jednak reprymenda, tylko swoisty rodzaj pochwały, ponieważ Bryahnsyn miał najdłuższą drogę do przebycia spośród wszystkich wezwanych oficerów. - Przejdźmy od razu do sedna - zaproponował kapitan znacznie poważniejszym tonem, przywołując poruczników bliżej uproszczonej mapy. Gdy zebrali się wokół niego, postukał w nią ubłoconym palcem. - Jesteśmy tutaj - stwierdził, wskazując punkt przy kanale SherylSeridahn, jakby nie słyszał odgłosów stłumionej kanonady. Bryahnsyn wolał nie myśleć, co by się stało, gdyby któryś z zabłąkanych pocisków trafił bezpośrednio w ten bunkier. Pułkownik Sheldyn przerzucił na nasze flanki drugą i trzecią kompanię, tutaj i tutaj, ale znajdują się one dalej na zachód niż my, reszta armii, prócz regimentu pułkownika Hapkynsa, zdążyła się już wycofać. Prościej mówiąc, znaleźliśmy się na szpicy, a naszym zadaniem jest wytrwać na niej co najmniej do zmierzchu. Gdy słońce zajdzie, wydam rozkaz opuszczenia zajmowanych pozycji. Wykorzystam gońców zamiast trębaczy i werblistów, aby ci dranie nie zorientowali się w naszych zamiarach. Wszyscy porucznicy przytaknęli ochoczo tym słowom. Pluton, zaskoczony nagłym ostrzałem szrapnelami na otwartej przestrzeni, mógłby zostać wybity w ciągu kilku minut. Przekonali się o tym nie raz od czasu rozpoczęcia ofensywy sił tego heretyka z Hanthu. - Dobra - kontynuował tymczasem Mahkluskee. - Ahrnahldzie - spojrzał na Bryahnsyna - twoi ludzie są najdalej na wschód od kanału, więc to wy ruszycie pierwsi. Gdy dotrze do was goniec z rozkazem, wycofacie się najciszej jak to tylko możliwe. Nie chcemy, by heretycy wiedzieli o naszym odejściu, dopóki wszyscy stąd nie znikniemy. Jeśli o mnie chodzi, mogliby to zrozumieć gdzieś w połowie przyszłego pięciodnia, choć nie postawiłbym na to mojego żołdu. Kilku dowódców plutonu zaśmiało się pod nosem, więc kapitan odpowiedział im wyszczerzeniem zębów, a potem przeniósł wzrok na porucznika Charlsyna Dahnela, dowódcę pierwszego plutonu. - Wy pójdziecie następni, Charlsynie. Ahrnahld wyśle do was gońca, gdy ostatni z jego ludzi opuści okopy. Masz czekać, dopóki nie otrzymasz tej wiadomości. Potem ruszycie najszybciej jak się da... ***

- Potrzebujemy więcej ciężkich kątówek, mój panie - powiedział admirał Sympsyn. Moździerze są dobre, a nawet cholernie dobre, jeśli chcesz wiedzieć, co o nich myślę, ale od czasu gdy te dranie okopały się tak dobrze i zadaszyły schrony, nie mamy wystarczającej siły ognia, by zmusić ich do odwrotu. Sir Hauwerd Breygart, hrabia Hanthu, przytaknął jego słowom. Dowódca artylerii nie powiedział nic, czego sam by wcześniej nie wiedział. Niestety niewiele mógł w tej sprawie zrobić. Kolejne sześciocalowe działa kątowe miały dotrzeć do niego „tak szybko, jak to tylko możliwe”, ale prawda wyglądała tak, że Armia Thesmar musiała ustąpić pierwszeństwa innym charisjańskim i siddarmarckim zgrupowaniom. Fakt, że rozumiał, dlaczego tak postąpiono, nie oznaczał jednak, iż łatwiej przełknie tę prawdę. - Jeszcze przez miesiąc musimy zadowolić się tym, co mamy, Lywysie - odparł z takim spokojem, na jaki było go stać. - Nie zdziwiłbym się jednak, gdybyśmy dostali te działa dopiero pod koniec czerwca. A jeśli coś pójdzie nie tak z Kaitswyrthem, to nawet jeszcze później. Mistrz Howsmyn robi, co może, lecz flota ma pierwszeństwo w odbiorze najcięższych dział, odkąd rozpoczęto budowę większych kanonierek. - Teraz to Sympsyn musiał przyznać rację przełożonemu. - A my musimy do tego czasu naciskać na wroga. Nie zamierzam jednak szturmować tych umocnień. Nasi chłopcy mają ważniejsze zadania od użyźniania ziem na okolicznych farmach. Jesteśmy o wiele mobilniejsi od nich w tych warunkach pogodowych, zwłaszcza teraz, gdy oddaliliśmy się od kanału, więc dopóki możemy ich zachodzić z flank, będą się systematycznie wycofywać na zachód. Odwrócił się do majora Dyntyna Karmaikela, swojego adiutanta. On także został awansowany po przybyciu do Thesmaru, podobnie jak Sympsyn, który był wcześniej kapitanem marynarki wojennej. Otrzymał też stanowisko szefa sztabu hrabiego, co wydawało się nielichym obciążeniem dla człowieka, który kilka miesięcy wcześniej był zwykłym porucznikiem korpusu piechoty morskiej. Sprostał jednak temu wyzwaniu, dzięki któremu w końcu zaczynał pozbywać się dręczących go demonów zemsty. - Dyntynie - odezwał się hrabia. - Musimy wysłać wiadomość do brygadiera Mathysyna. Chcę, by jednostki zwiadowców majora Mahklymorha i regiment pułkownika Brystahla były gotowe do wymarszu o świcie. Jestem pewien, że kilka mil za tymi zasranymi okopami trafimy na kolejne umocnienia. Jeśli wierzyć mapie, tereny na północ od kanału wydają się idealne na linię obrony. Dlatego chcę, by Mahklymorh i Brystahl obeszli je od południa. Jeśli wróg zaniedba czegoś i zostawi lukę w swoich pozycjach, to tylko tam. - Tak jest, mój panie.

- Spisz to wszystko, tylko pokaż mi treść przed wysłaniem. - Tak jest, mój panie. Major zasalutował, po czym ruszył w kierunku namiotu, w którym pisarze hrabiego czekali przy przenośnych pulpitach na polecenia sztabu. Dobrze mieć znowu porządnie wyposażoną kwaterę główną, pomyślał hrabia. Ale jeszcze lepiej byłoby dysponować obiecanym wsparciem ciężkiej artylerii, którego naprawdę potrzebował. Postanowił jednak nie zadręczać się dalej tym problemem. Nie po tym burdelu, z jakim miał do czynienia minionego lata. Obecny rok układał się o wiele lepiej od minionego, nawet przy braku ciężkich kątówek. Jego armia w ciągu trzech miesięcy oddaliła się o czterysta pięćdziesiąt mil od Thesmaru, licząc wzdłuż głównego traktu, i o prawie sześćset, jeśli wziąć pod uwagę koryto rzeki Seridahn. Przegoniła przy tym siły sir Rychtyra z każdej linii obrony, jaką zdołały przygotować. Niestety, wróg wpadł ostatnio na pomysł, jak spowolnić ten marsz. Kluczem do sukcesu tej operacji było wsparcie ciężkich dział HMS Delthak. Moździerze hrabiego i trzydziestofuntówki sprawdzały się na otwartym terenie, ale jak słusznie zauważył Sympsyn, nie miały odpowiedniej siły ognia, by zagrozić poprawnie zbudowanym schronom i transzejom. Sześciocalowe działa Delthaku mogły je roznieść z łatwością... gdyby nie fakt, że zniszczenie wszystkich śluz w okolicach Evyrtynu uniemożliwiło kanonierce wpłynięcie do kanału. Komandor Parkyr i jego ludzie będą potrzebowali całych pięciodni na ich naprawę, ale te wysiłki i tak mogą pójść na marne. W mieście Fyrayth leżącym sto dziewięćdziesiąt mil na zachód od Evyrtynu znajdował się najwyższy punkt kanału Sheryl-Seridahn. Tamtejsze śluzy były więc kluczem do wschodniej części kanału - dopóki znajdowały się w rękach Rychtyra, mógł on kontrolować poziom wody na dowolnym odcinku tego szlaku żeglugowego. To tłumaczyło, dlaczego w kanale było teraz tak mało wody. Bez wsparcia Delthaku i bez wystarczającej liczby własnych kątówek, które by zastąpiły te braki, spychanie sił Dohlaru stało się bardzo wymagającym i nieprzyjemnym zadaniem. Rychtyr nie mógł powstrzymać wojsk hrabiego od zachodzenia swoich oddziałów z flanki, ale każdy frontalny atak na jego pozycje oznaczałby konieczność poniesienia olbrzymich strat. Sytuacja była więc patowa, o czym hrabia Hanthu doskonale wiedział. I nadal taka będzie, dopóki sir Rychtyr nie skrewi i nie umożliwi Charisjanom i towarzyszącym im Siddarmarczykom zajęcia dalszego odcinka kanału, zanim się wycofa. W przeciwnym razie żołnierze hrabiego będą musieli zafasować naprawdę dobre obuwie na najbliższe miesiące.

A jeśli ten drań przerzuci na pierwszą linię więcej nowych karabinów, sytuacja ulegnie dalszemu pogorszeniu, uznał ze smutkiem. A co dopiero, gdy zaczną sprowadzać własne działa kątowe? Jeśli seijin nie myli się co do terminu tych dostaw, trzeba będzie uważać jeszcze bardziej i zrezygnować z bardziej agresywnych posunięć. Hrabia się skrzywił. Widział też dobrą stronę tej sytuacji - wróg nie otrzyma broni lepszej niż jego żołnierze. Zła natomiast była taka, że przeciwnik przestanie im w końcu ustępować pod tym względem. Ale my nie przestaniemy posuwać się we właściwym kierunku bez względu na to, jakie wyposażenie otrzymają ci dranie,napomniał się w myślach. A tego sir Rychtyr nie może o sobie powiedzieć.

.IX. HMS Przeznaczenie, 54 oraz Pałac w Manchyrze Corisand Imperium Charisu - Tym razem jest inaczej, prawda, Hektorze? - odezwał się cichym głosem baron Sarmouth, stojąc na pokładzie rufowym HMSPrzeznaczenie obok Hektora AplynaAhrmahka. - O tak, i to pod wieloma względami, panie - odparł Hektor, nie odrywając spojrzenia od wież i okien pałacu w Manchyrze. - Samo to, że będziemy wiedzieli, jaka pogoda nas czeka, zdaje się wielką korzyścią, czyż nie? - Nie o to mi chodziło - rzekł sucho baron Sarmouth. - Szczerze mówiąc, skoro już wspominasz o magii Merlina, pogoda chyba będzie najdrobniejszą z korzyści. - Potrząsnął głową i opuścił lewą dłoń na prawe ramię młodego księcia. - Chodziło mi o to, kto będzie na ciebie czekał po powrocie do domu. No i kto będzie czekał z nią... - dodał delikatnie. - Tak, wiem. - Hektor zerknął na niego i uśmiechnął się przelotnie, po czym wrócił spojrzeniem do pałacu, który właśnie przesuwał się za rufą, gdy HMS Przeznaczenie i reszta szwadronu wpływali na szerokie wody Zatoki Manchyrskiej. Płynęli z prędkością jednego czy dwóch węzłów, co zdaniem porucznika Aplyna-Ahrmahka tym bardziej utrudniało proces separacji. - Wiem - powtórzył. - Dlatego wolę mówić o magii Merlina. Baron uścisnął ramię młodzieńca i skinął głową. W tej chwili dotarło do niego, że uczucia targające Hektorem były jednym z powodów, dla których on sam nigdy się nie ożenił. Zarazem jednak poczuł, że zazdrości młodemu mężczyźnie, i to pomimo smutku, który ewidentnie musiał odczuwać. Irys nie wyszła, aby pożegnać męża, choć jedna z barek mogła śmiało zabrać ją z bramy wodnej pałacu na zakotwiczony flagowiec admirała. Temu jednak sprzeciwiła się mocno rada regencyjna. Admirał bardzo wątpił, aby jej członkowie zdołali utrzymać Irys długo w puchu przez wzgląd na jej odmienny stan - cóż z tego jednak, skoro na razie robili wszystko, co w ich mocy, aby ją ochronić przed wyimaginowanymi zagrożeniami. Poza tym hrabia Skalnego Kowadła i arcybiskup Klairmant podnieśli bez skrupułów fakt, że obecnie Irys jest regentką księcia Daivyna. Jako taka nie mogła niepotrzebnie wystawiać się na

ryzyko, gdyż przede wszystkim musiała myśleć o sprawach Korony. Wprawdzie ona i tak wypłynęłaby w morze, aby pożegnać męża, gdyby nie fakt, że radnych poparła także Sharleyan. Cesarzowa nie bała się, że barka zatonie w sześciocalowych falach Zatoki Manchyrskiej, ale sama miała w pamięci chwile, gdy żegnała wypływającego w morze marynarza zmierzającego prosto w ramiona nieznanego. Dlatego uznała, że jednak będzie lepiej, jeśli Irys pocałuje Hektora na pożegnanie w zaciszu własnej komnaty. Baron Sarmouth był pewien, że w chwili obecnej zarówno cesarzowa Sharleyan, jak i Nimue Chwaeriau starają się zapewnić księżniczce towarzystwo, aby odciągnąć jej myśli od mniej przyjemnych spraw. Skoro już o tym mowa - admirał rozciągnął przelotnie wargi w uśmiechu - księżniczka jest pewnie zajęta pocieszaniem brata! Rozpacz tego chłopca na wieść, że jego szwagier wyprawia się znów w morze, była wprost nie do opisania i wzruszyłaby najtwardsze serce. Nie dało się ukryć, że większa część Corisandczyków skwitowałaby jego smutek prychnięciem, w głębi ducha ciesząc się, że Hektor opuszcza Manchyr. Sam pomysł, że ich książę mógłby wybuchnąć płaczem z powodu rozstania z członkiem charisjańskiej rodziny cesarskiej, w ich oczach był zwykłym kłamstwem, mającym się przysłużyć sprawie Charisu. Jednakże ludzie ci nie widzieli swego księcia i Hektora na pokładzie tegoż statku, po tym jak Daivyn i Irys uciekli z Delferahku. Ani w podróży najpierw z Charisu do Chisholmu, a następnie do Corisandu. Wszystko to prawda, pomyślał z westchnieniem, aczkolwiek bez większego znaczenia. Hektor być może stara się nie myśleć o rozstaniu z Irys i Daiuynem, ty jednak, Dunkynie, robisz wszystko, aby nie myśleć o magii Merlina... Tak było. Zdarzało się - kilkanaście czy kilkadziesiąt razy dziennie, dodał sucho w myślach - że wszystko to, czego się dowiedział, zaczynało go przerastać. Nie miał pojęcia, co będzie z jego osobistą wiarą, i chwilami przenikało go do szpiku kości przeczucie, że być może to, co usłyszał, jednak ma pokrycie w rzeczywistości. Koniec końców jednak przyznawał sam przed sobą, że - bardziej niż obowiązek, bardziej niż przysięga lenna, bardziej niż głębokie oddanie imperium i marynarce, bardziej nawet niż wiara, że Maikel Staynair istotnie przemawia w imieniu Boga - na korzyść zaufania, a przeciwko odrzuceniu, szalę przechyliło spojrzenie piwnych oczu pewnej młodej kobiety, dla której już dawno znalazło się miejsce w jego sercu. Ciekawe, ile innych decyzji zostało podjętych na takiej podstawie? - zastanowił się. I czy aby na pewno to taka zła podstawa? Gdy człowiek staje przed koniecznością

podjęcia decyzji, gdy trzeba wybierać, chociaż to, co się ma przed oczyma, stoi w sprzeczności z tym, w co się dotąd wierzyło, a to, w co się dotąd wierzyło, uparcie powtarza, że to, co się ma przed oczami, nie może być prawdą, ostatecznie trzeba zdać się na serce. A skoro ta młoda kobieta zdołała wznieść się ponad nienawiść do rodu Ahrmahków i wejść w sojusz z Caylebem i Sharleyan, popierając ich dążenia, jakże ja mógłbym nie udzielić im poparcia? Ponownie uścisnął ramię Hektora, po czym założył ręce za plecy i zaczął się przechadzać wolnym krokiem po nawietrznej stronie pokładu rufowego. *** - No, na razie wszystko idzie dobrze - rzucił w komunikator Cayleb. - Przynajmniej do czasu, kiedy mu się nie odmieni. - Nie odmieni mu się - zapewniła męża Sharleyan. Siedziała w wiklinowym fotelu na jednym z pałacowych balkonów w Manchyrze, trzymając na kolanach drzemiącą Alahnah. Księżniczka skończyła trzeci rok życia krótko przed tym, nim Hektor wszedł na pokład HMS Przeznaczenie, i do tej pory okazywała zmęczenie obchodami w stopniu wystarczającym, aby zniwelować działanie cukru z tortu czekoladowego, którym została uhonorowana. I dzięki Bogu za to! Obie, matka i córka, tkwiły w cieniu markizy balkonowej. Sharleyan kołysała córeczkę, równocześnie oglądając obrazy rzucane jej wprost na soczewki kontaktowe, podczas gdy beżowe i szare żagle oddalały się coraz bardziej od brzegu. - Jest inteligentny - podjęła po chwili - i w głębi ducha wie, że powiedzieliśmy mu prawdę. Wszyscy reagowaliśmy na nią nieco inaczej, jednakże wszyscy też znajdowaliśmy się w tym samym punkcie co on. Jeśli Dynkyn cierpi teraz, to powodem jego stanu jest utrata złudzeń, a nie wątpliwości. Nie wiem, co ostatecznie uzna w sprawie Boga, ale domyślam się, jakie zdanie poweźmie w kwestii „archaniołów”. - Pewnie masz rację. Ale i tak cieszę się, że towarzyszy mu Hektor. Aczkolwiek żałuję, że to wymagało rozstania z Irys... - Hektor nie jest pieskiem pałacowym, mój drogi. To obowiązkowy młody człowiek, bardzo podobny do ciebie. Oczywiście, że nie chciał się rozstawać z Irys, ale wie, że musi działać, a to wiąże się z pobytami poza domem. - Szkoda, że nie mogę powiedzieć tego samego o sobie - rzucił kwaśno Cayleb. - Obecnie nie działasz, ponieważ czasami trzeba usiąść na dolnej części pleców, kochanie. - Sharleyan uśmiechnęła się, widząc jego grymas, i potrząsnęła głową. - Taki już nasz los. Nie widzieliśmy się znacznie dłużej niż Hektor i Irys. To samo dotyczy Mairah i

Hauwerda, prawda? Każdy musi się wywiązywać ze swoich obowiązków, nawet jeśli wolałby być gdzie indziej i robić co innego. - Wiem. - Cesarz westchnął. - Wiem... Przez kilka chwil siedzieli w zgodnym milczeniu, po czym Cayleb pierwszy się otrząsnął z zamyślenia. - Skoro już mowa o obowiązkach. Zastanowiłaś się, co z twoim pobytem w trzech miejscach równocześnie? Sharleyan prychnęła z rozbawienia, chociaż Cayleb miał rację. Konstytucja Imperium Charisu wymagała, aby cesarzowa wróciła już do Tellesbergu, co z kolei nie pozostawiało jej większej możliwości manewru, jeśli chodzi o wywiązywanie się z innych obowiązków, także nałożonych na nią przez tę samą konstytucję. Obecnie zaś było więcej problemów politycznych - choćby w Corisandzie i Chisholmie - niżby oboje sobie życzyli. Corisand stanowił najnowszy i najbardziej kruchy nabytek Imperium Charisu i wciąż pozostawał na etapie integracji, natomiast w Chisholmie część arystokratów - głównie z zachodnich rubieży - zamieniała się w otwartych wrogów, by nie rzec zdrajców. - Właściwie to tak - odparła. - Nie jestem pewna, czy zbytnio sobie nie folguję, jednakże czuję, że powinnam opuścić Manchyr oraz Cherayth i pozostawić je samym sobie, aby wrócić do Tellesbergu. Wiem, że możemy ufać Tralwysowi i Domynykowi, którzy będą tam mieć oko na sprawy w naszym imieniu, niemniej wolę nie zapominać o wymogach konstytucji, wiesz... - Tak - potwierdził niechętnie. - Czasami jednak nachodzi mnie myśl, że Rayjhis miał rację w odniesieniu do mojego „wspaniałego pomysłu”. - To miało sens, gdy była mowa tylko o Charisie i Chisholmie, mój drogi. - Sharleyan się uśmiechnęła i pokręciła głową. - A jeśli ten twój pomysł nie był dość wspaniały, to tylko dlatego, że nie myślałeś na odpowiednio dużą skalę. Jednakże rzucony, trafił w samo sedno, chyba to przyznasz. Przenoszenie stolicy imperium tam i z powrotem było jedynym sposobem na przekonanie moich rodaków, że Chisholm nie będzie tylko jakimś tam przydatkiem do Charisu. - Och, wiem to. Z drugiej strony chyba rozumiesz, że okazałoby się to katastrofą, gdyby Merlin nie opowiedział nam o Sowie i nie wyposażył nas w komunikatory. Zresztą nawet przy tych udogodnieniach straszliwą niedogodnością jest, że bez przerwy opuszczamy Charis i Chisholm, pozostawiając je bez panującego monarchy. Czy, jak w tym wypadku, pozostawiając obie te domeny bez któregokolwiek z monarchów! - Przyznaj - zaczęła się z nim droczyć - że tak naprawdę denerwuje cię to, iż nie

widzieliśmy się oko w oko, odkąd ty wyjechałeś do Republiki Siddarmarku, a ja do Chisholmu. Komunikatory się sprawdzają, ale tobie tak naprawdę chodzi o mniej... duchowe sposoby komunikacji, gdy znajdujemy się jedno obok drugiego, prawda? - Cóż, jestem marynarzem - zauważył Cayleb. - A gdy się nad tym zastanowić, Alahnah ma już trzy latka. Chyba najwyższa pora spłodzić kolejnego następcę tronu, zgodzisz się ze mną? Mam na myśli wyłącznie spełnienie dynastycznego obowiązku. Szczególnie że nasza córka znajdzie się w mniejszości w okolicach listopada. Powinniśmy zacząć to nadrabiać, zwłaszcza jeśli Irys i Hektor zaczną się specjalizować w bliźniętach, tak jak jego rodzice. A to ci dopiero niedogodność, co? - Obowiązek dynastyczny, powiadasz? - Sharleyan prychnęła. - Jak brzmiał ten cytat, którym Nimue uraczyła mnie parę dni temu? Ten z królowej Vyktohriah czy jak jej tam było? Coś w rodzaju „Zamknij oczy i myśl o Anglii”, zgadza się? - Wspomniała o tym tylko dlatego, że sama urodziła się i wychowała w kraju, który nazywał się Wielką Brytanią - skontrował Cayleb. - I który oczywiście uważał się za najważniejsze państwo na Starej Ziemi. Drugi powód, dla którego uraczyła cię tym bon motem, jest taki, że cechuje ją chore, spaczone, sprośne i pozbawione wszelkiego szacunku dla naszego statusu poczucie humoru! - Cudownie. - Sharleyan pokazała zęby w uśmiechu. - Myślę jednak, że usłyszałam to od niej także dlatego, że Nimue wie, jak bardzo tęsknię do naszych mniej duchowych sposobów komunikacji... - Być może. Nie da się ukryć, że jesteśmy szczęściarzami, skoro mamy zarówno ją, jak i Merlina, i to równocześnie, nawet jeśli czasami ich żarty sprawiają, że miałbym ochotę skręcić im te ich cybernetyczne karki. - I kto to mówi?! - Czy kiedykolwiek zapierałem się swojego poczucia humoru? - zripostował Cayleb ze śmiechem, po czym bardzo szybko spoważniał. - Pomijając kwestię niestosownego poczucia humoru pewnych seijinów, masz rację, mówiąc o konieczności powrotu do Tellesbergu. Na szczęście nasi podwładni wybaczą nam chwilowe spóźnienie, wiedząc, że nie jesteśmy w stanie trzymać się grafiku, skoro mamy wojnę, jednakże na pewno nie będą zachwyceni. Byłoby miło, gdybyśmy potrafili dotrzymać terminów chociaż raz na dziesięć lat. Aczkolwiek nie jestem pewien, czy to usprawiedliwia pozostawienie cię w Manchyrze czy odesłanie cię do Cherayth... - Prędzej czy później będę musiała opuścić Manchyr, no, chyba że chcemy, aby ludzie zaczęli myśleć, że Daivyn, Irys i cała rada regencyjna to tylko kukiełki w naszych rękach. -

Tym razem to Cayleb prychnął. Merlin zapoznał księżniczkę Alahnah z kukiełkami, zanim zaczęła chodzić, co jakimś sposobem stało się źródłem bardzo popularnych wśród ludu teatrzyków kukiełkowych. - Pod pewnymi względami ślub Irys i Hektora wszystko skomplikował - podjęła cesarzowa. Ci, którzy widzą w nas lalkarzy, postrzegają to małżeństwo jako jeszcze jeden haczyk, dzięki któremu możemy manipulować nią i jej bratem. - Nikim nie manipulujemy - zaprzeczył Cayleb. - Daivyn złożył nam hołd lenny, a Corisand jest obecnie częścią imperium. To znaczy, że możemy wydawać instrukcje, nie wdając się w żadne manipulacje. - Oczywiście, że tak... przynajmniej teoretycznie. Nie prowadzilibyśmy jednak tej rozmowy, mój drogi, gdybyśmy sobie oboje nie zdawali sprawy z tego, jak krucha jest na razie ta unia. Wiele jeszcze może pójść nie tak... Lepiej nie dawajmy Paitrykom Hainreem nowej amunicji, jeśli możemy temu zapobiec, dobrze? Cayleb pokręcił głową, a ona wzruszyła ramionami. - Być może mogłabym znaleźć sposób, aby pozostać na miejscu do czasu narodzin dzieci, jednakże podejrzliwcy, o których właśnie rozmawialiśmy, twierdziliby, że to tylko pretekst, aby zyskać kontrolę i trzymać wszystko twardą ręką. - Racja - przyznał Cayleb. - Nie zmienia to jednak faktu, że Corisand jest naprawdę świeżym nabytkiem w ramach Imperium Charisu, co raczyłaś przed chwilą zauważyć. Dlatego powinniśmy unikać polityki twardej ręki. - Właśnie. Nawiasem mówiąc, z tego powodu powinniśmy zaprosić hrabiego Corisu do wewnętrznego kręgu. Nie ma na świecie nikogo, kto byłby lepiej od niego zorientowany w tutejszych sprawach. Skoro to już ustaliliśmy, powinniśmy wyznaczyć sobie ramy czasowe dla wprowadzenia go do Bractwa. Moim zdaniem należy to zrobić jeszcze przed moim wyjazdem. Proponuję, abyśmy zajęli się tym we czwórkę: Maikel, Irys, Nimue i ja. Czy członkowie Bractwa zgadzają się z moją opinią? - Ojciec Ahbel tak, podobnie jak siostra Ahmai. - Cayleb poruszył wargami w przejawie kwaśnego rozbawienia. - A skoro mamy po swojej stronie tych dwoje, sprawa jest przesądzona, jak by powiedzieli Merlin i Nimue. Reszta to tylko formalność, a zważywszy na to, jak silne mamy poparcie w Sandarii, nie sądzę, aby były z tym jakiekolwiek problemy. Przez pewien czas wydawało się, że jednak popełniliśmy błąd w jej wypadku. Nieomal słyszałem: „Co nagle, to po diable, młodzieńcze”. - Przewrócił oczyma. - Jednakże obecnie, gdy już zdecydowała, po czyjej jest stronie, ich obiekcje przestały mieć rację bytu. Powinniśmy to wykorzystać. Nie będę twierdził, że członkowie

Bractwa cieszą się na myśl o włączeniu do kręgu hrabiego Corisu... nie zapomnieli mu, że pracował dla księcia Hektora!... Tak samo jak nie cieszyli się, że postanowiliśmy zagadnąć sir Dunkyna. Myślę jednak, że przekonają się szybko do niego. A zresztą, nawet jeśli tak się nie stanie, po prostu będzie to jeszcze jeden z tych przypadków, gdy my we dwójkę będziemy musieli wywrzeć na nich nasz wpływ. - Skoro tak, powinnam zostać tu dostatecznie długo, aby się upewnić, że jest po naszej stronie całym sobą. Później będę mogła wyjechać, pozostawiając go wraz z Nimue do pomocy Irys i Daivynowi. Takie poparcie powinno wystarczyć każdemu! - Żałuję tylko, że tyle osób kręci nosem na stan odmienny Irys - rzucił gorzko Cayleb. Z tego mogą być jeszcze kłopoty! - Owszem, ale pamiętaj, że tych osób nie ma tak znów wiele. I że mają przeciwko sobie Nimue, hrabiego Corisu, Koryna, hrabiego Skalnego Kowadła, hrabiego Tartarianu, Charlza Doyala, Alyka Ahrthyra i całą gwardię królewską - wyliczyła Sharleyan. - Nie twierdzę, że coś nie mogłoby się stać, gdyby wszystkie wymienione osoby naraz zawiodły. Ale uważam, że naprawdę mógłbyś sobie zaprzątać głowę poważniejszymi problemami. - Wiem! Wiem! - Cayleb wzruszył ramionami. - I zapewne nie martwiłbym się aż tak, gdyby ta suka prawie ich nie zabiła na stopniach katedry. Mimo wszystko jednak masz rację, przyznaję. - Cóż, w takim razie chyba zgadzamy się co do tego, że Corisand przez jakiś czas poradzi sobie beze mnie u steru. - Owszem... to znaczy zakładając, że wtajemniczymy hrabiego Corisu i że dobrze zniesie nasze rewelacje. Potwierdzam też, że powinnaś być obecna przy jego wtajemniczaniu. Nie możemy tego scedować ani na Nimue, ani na Irys, zwłaszcza że istnieje ryzyko, iż hrabia Corisu nie przyjmie dobrze nowin. Gdyby miał doznać nagłego ataku serca i zostać przetransportowany do Jaskini Nimue, będziesz nam potrzebna do gaszenia pożarów. Osobiście jednak jestem przekonany, że wszystko potoczy się po naszej myśli. Wracając zaś do Chisholmu, pozwolę sobie wyrazić swój niepokój. Który jest znacznie silniejszy niż zeszłego lata. - Przyznaję, że książęta Skalistego Wybrzeża i Czarnego Konia postarali się nawet bardziej, niż można było oczekiwać po tak doświadczonych konspiratorach. Moim zdaniem jednak Ahlber, Sylvyst i Braisyn w dalszym ciągu panują nad sytuacją. - Dzięki siatce seijinów - potaknął Cayleb. - Ale to nie to samo, co gdybyśmy osobiście zajmowali się rozpracowaniem materiału wywiadowczego. O ile bardzo mnie cieszy zwerbowanie Dunkyna, Irys i Hektora, chętnie dodałbym do tej grupy kogoś równie

kompetentnego jak hrabia Corisu, zwłaszcza że obecnie nie mamy nikogo z Bractwa w Chisholmie. Już dawno powinniśmy naprawić to zaniedbanie. - Wiem. Nie zapominaj jednak, że powodem braku osób wtajemniczonych w moim królestwie jest fakt, iż znacznie bardziej potrzebowaliśmy ich tutaj, w Corisandzie. Zresztą wiedziałam, że mogę ufać osobom wyznaczonym do pilnowania spraw na miejscu, pod warunkiem dostarczania im na bieżąco koniecznych informacji, których potrzebowali do podejmowania decyzji. Nie sądzę, aby to się jakoś specjalnie zmieniło, Caylebie. Poza tym generał Kahlyns niemal już skończył organizowanie nowych regimentów, zatem Braisyn będzie miał zbrojne ramię, na wypadek gdyby go potrzebował. Przynajmniej na razie. Cayleb mruknął coś niezadowolony. Podobnie jak Sharleyan, pokładał wielką wiarę w osobie Braisyna Byrnsa, hrabiego Białej Skały i zarazem jej głównego doradcy. Sylvyst Mhardyr, baron Stoneheart, był jej ministrem sprawiedliwości, a sir Ahlber Zhustyn głównym szpiegiem. Wszyscy oni zaliczali się do grona najbardziej bystrych, lojalnych i kompetentnych współpracowników. Sir Fraizher Kahlyns wydawał się wyjątkowo spolegliwy. Pochodził z plebsu, jego rodzony dziadek był zwykłym chłopem pańszczyźnianym, i nie miał kompleksu arystokracji, a przy tym należał do najbardziej lojalnych i dzielnych żołnierzy Schronienia. Nie można jednak o nim powiedzieć, że jest specjalnie błyskotliwy - dlatego został w domu, by trenować rekrutów, podczas gdy książę Eastshare zabrał Kynta Clareyka, Ahlyna Symkyna, sir Breyta Bahskyma i Bartyna Sahmyrsyta do Republiki Siddarmarku. Inny powód był taki, że Ruhsyl Thairis nikomu na Schronieniu nie ufał bardziej niż właśnie Fraizherowi Kahlynsowi. Ale jeśli Sharleyan nie myliła się co do zaufanych ludzi, miała także rację w sprawie księcia Skalistego Wybrzeża i księcia Czarnego Konia. Ci dwaj działali znacznie zmyślniej i ostrożniej, niż mógłby zakładać Cayleb, a wielki książę Stoneheart słuchał ich nawet pilniej niż wcześniej. Co gorsza, Rebkah Rahskail, księżna wdowa Swayle, doprowadziła do zaręczyn pomiędzy jej synem Wahlysem a młodszą siostrą sir Bryndyna Crawfyrda, księcia Świętego Drzewa. A to zły znak - takiego zdania był nie tylko Cayleb. Hrabia Smoczego Wzgórza, zwyczajowy partner w spiskach obu książąt, coraz bardziej się niepokoił prawdziwymi intencjami swoich wspólników, oni zaś coraz mniej mu ufali. Co oczywiście tylko go rozsierdzało. - Powinniśmy zaaresztować Rydacha, przejąć korespondencję księżnej wdowy, oboje oskarżyć o zdradę i rozprawić się z nimi raz na zawsze - powiedział cesarz. - Wiemy, co planują, i... - I nie jesteśmy w stanie niczego nikomu udowodnić na podstawie samej

korespondencji - przerwała mu Sharleyan. - Zresztą nie da się łatwo usprawiedliwić ruchu skierowanego przeciwko wielkiemu księciu, trzem innym książętom oraz hrabiemu, z których wszyscy przez lata byli moimi przeciwnikami politycznymi, zwłaszcza gdy nie dysponujesz żelaznymi dowodami. Wiesz o tym, prawda? A choć bardzo bym chciała skrócić ich o głowę, nie możemy wystąpić przeciwko nim na podstawie tych marnych poszlak, które mamy, gdyż to wzburzyłoby innych notabli. Zaczęliby się oni zastanawiać, czy przypadkiem nie są kolejni na naszej liście... Doszłoby do tego nawet wtedy, gdybyśmy koniec końców udowodnili zdradę. Nie zapominaj, że taki hrabia Świętego Drzewa nie ma jakoś specjalnie zdradzieckiej natury. - Ale jeśli się z tym wstrzymamy... i nawet jeśli Braisyn będzie gotów ich zgarnąć, jeśli z czymś się ujawnią... ucierpi wiele niewinnych osób. Przy czym bardzo mi się nie podoba to, co planują dla Karyl... Karyl Rydmakyr, hrabina wdowa Cheshyru, miała już siódmy krzyżyk na karku i działała jako regentka w imieniu swojego syna, Kahlvyna, obecnego hrabiego Cheshyru, który ucierpiał w tym samym wypadku, w jakim przed dziesięciu laty zginęła jego żona. Gdy hrabia został pozbawiony zdolności ruchu i mowy, rada wyznaczyła na jego regentkę hrabinę wdowę - przynajmniej do czasu, aż jej drugi syn, Styvyn, mający obecnie piętnaście lat, osiągnie pełnoletność. Karyl urodziła się i wychowała w księstwie Tayt i była daleką krewną Sharleyan. Była także przebiegłym, sprytnym politykiem, co zrozumiałe w wypadku kogoś, kogo ziemie leżą wciśnięte pomiędzy księstwa Czarnego Konia i Skalistego Wybrzeża. Nikt nie miał wątpliwości, komu hrabina wdowa sprzyja, za to wszyscy mieszkańcy niezbyt ludnego hrabstwa doskonale wiedzieli, ile rudy żelaza i węgla jest w stanie przepłynąć przez wspaniałe zatoki oraz ile pieniędzy jest w stanie wpaść w ich kabzy - jeśli plany pary cesarskiej wobec Chisholmu się spełnią. To oznaczało, że Cheshyr nie jest zainteresowany spiskami wymierzonymi w Charis, zarazem jednak jego umiejscowienie przesądzało o rozdzieleniu dwóch księstw, przy czym lokalna zatoka była idealnym miejscem, w którym Cesarska Marynarka Wojenna Charisu mogła wysadzić na ląd charisjańską armię, a nawet piechotę morską... celem rozprawienia się z mącicielami. Właśnie dlatego obaj książęta opracowali plan obejmujący przejęcie Cheshyru. Nie było takiej możliwości, aby malutkie hrabstwo oparło się silniejszym sąsiadom, gdyby ci zdecydowali się napaść na nie równocześnie - zarazem wywiązałaby się z tego niezła awantura, która w dodatku mogłaby sugerować, że nie wszyscy południowo-zachodni wielmoże są zjednoczeni w walce przeciwko tyranii Sharleyan i obcym, charisjańskim wpływom.

Na szczęście z ich punktu widzenia zmarła synowa Karyl pochodziła z domu Seafarer, co czyniło z niej bliską kuzynkę Zhasyna Seafarera, obecnego księcia Skalistego Wybrzeża. A Styvyn Rydmakyr - ów nie najbardziej błyskotliwy młody człowiek - podziwiał swego starszego kuzyna Zhasyna, którego właściwie miał bardziej za wuja. Dostatecznie młody, aby być uległym, dostatecznie ufny, aby dało się go łatwo przekonać, wreszcie dostatecznie niedoświadczony, aby uważać spiskowanie przeciwko Koronie za czyn romantyczny - oto, jaki był Styvyn. Gwoli prawdy, konspiratorzy już do niego uderzyli i usłyszeli, że jest gotów wesprzeć ich sprawę. O jakim wsparciu mogła być mowa w wypadku piętnastolatka, trudno ocenić. Ponadto Styvyn nie raczył się nawet zastanowić, co będzie, jeśli jakiś niefortunny wypadek zdarzy się jego babce. - Też mi się nic z tego nie podoba, a już zwłaszcza ryzyko, przed jakim stoi Karyl. Spojrzenie Sharleyan pociemniało, jednakże ton głosu nadal miała spokojny, a minę niezmienną. - Dlatego zamierzam sprawić, aby Sylvyst i sir Ahlber, a także nasi nieocenieniseijini, wzmocnili ochronę tej staruszki. Faktem pozostaje, że coś takiego szykowało się od dnia śmierci mojego ojca, o czym doskonale wiesz. Z pomocą armii i Mahraka Sahndyrsa udało mi się złamać potęgę arystokracji, jednakże nigdy nie zdołałam złamać arystokratów jako takich. A przynajmniej nigdy nie zmusiłam ich do przyznania, że to nastąpiło. Ambitni wielmoże to twór na podobieństwo owej hydry, którą Nahrmahn wykopał w bibliotece Sowy. A przecież nie minęło jeszcze dwadzieścia lat, odkąd zasiadłam na tronie! Większość osób zaangażowanych w spisek pamięta mnie z czasów, gdy byłam dwunastoletnią dziewczynką. Idioci, tacy jak książęta Skalistego Wybrzeża i Czarnego Konia, mogą sobie wmawiać, że nic a nic nie urosłam i że zwyciężyłam z nimi wyłącznie dzięki pomocy Mahraka i wuja Byrtryma. Cóż, nie da się ukryć, że wuj Byrtrym umarł, a Mahrak został inwalidą, my zaś prędzej czy później możemy się spodziewać kłopotów z kierunku południowo-zachodniego. Być może w grę będzie wchodzić bierny opór, a także spiski i rebelie, które mogą się ciągnąć dziesięcioleciami. Alternatywą dla nas jest postąpić tak, jak ty postąpiłeś z Zebediahem. Cayleb odepchnął się od stołu w swojej komnacie w Siddarze, aby wyjrzeć na zaśnieżony, pogrążony w ciemnościach krajobraz. Doskonale wiedział, co jego żona chce powiedzieć, i jakąś częścią siebie zgadzał się z nią, jednakże... - Nie podoba mi się myśl o jawnym powstaniu w Chisholmie, Sharleyan - rzekł cicho. - Nie podoba mi się myśl o tym, kto ucierpi w jego wyniku. A biorąc pod uwagę czas, prawdopodobnie właśnie o to chodzi spiskowcom. - Mnie także nic z tego się nie podoba - powtórzyła. - Mam szczerą nadzieję, że nie

będziemy musieli się z tym mierzyć. Mars na jej czole wskazywał, że jej nadzieje są w gruncie rzeczy bardziej płonne, niżby chciała przyznać. Niestety takie, a nie inne postępowanie książąt Skalistego Wybrzeża i Czarnego Konia wynikało z ich kalkulacji dotyczących charisjańskiej armii. Generał Kahlyns faktycznie kończył już szkolenie nowych regimentów, przy czym wielu z tych żołnierzy pochodziło z Zebediahu i Tarota; resztę stanowili nieliczni i nietypowi Charisjanie, którzy preferowali służbę na lądzie od tej na morzu. Królewska Armia Chisholmu zawsze przejawiała niesłychaną lojalność, a trudno było oczekiwać po tych „zagranicznych” rekrutach, aby wzięli stronę którejkolwiek chisholmskiej frakcji. Z tym że ponad połowa stanu osobowego wspomnianych regimentów miała w ciągu najbliższych paru miesięcy trafić do Republiki Siddarmarku w charakterze odwodów. Pierwotnie spiskowcy zamierzali uczynić pierwszy ruch, jak tylko regimenty zostaną wysłane i siła bojowa Kahlyna znacząco spadnie. Na nieszczęście z ich punktu widzenia oraz z punktu widzenia Sharleyan, skoro miała być uczciwa wobec samej siebie - uznali oni, że nie będą gotowi na czas. Przerażały ją same implikacje faktu, że spiskowcy chcą się wstrzymać i spędzić wiele pięciodni na dopieszczaniu swoich planów oraz przygotowywaniu gruntu, aby zyskać całkowitą pewność, że ich knowania zakończą się pełnym sukcesem. Co jeszcze gorsze, zdawali sobie sprawę, że po odesłaniu ludzi do Siddarmarku Kahlyn zacznie szkolić kolejne regimenty. To znaczyło, że nie zamierzali ujawnić się w najbliższym czasie, aczkolwiek bez względu na to, co się stanie w ciągu najbliższych miesięcy, przyszły rok przyniesie jeszcze zaciętsze walki, w tym zmasowaną charisjańsko-siddarmarcką ofensywę na lądzie. Podjęcie się działań na taką skalę wymagać będzie następnych niemałych posiłków, które najprawdopodobniej zostaną przerzucone jeszcze tej jesieni. Spiskowcy zdawali sobie sprawę z tego, że gdy to nastąpi, siła bojowa cesarskiej armii w Chisholmie jeszcze bardziej osłabnie. - Mam nadzieję, że do tego akurat nie dojdzie - oznajmiła Sharleyan. - Ale wierzę też... nie, wróć: ja to wiem, Caylebie... że nadeszła pora uciąć tej hydrze wszystkie łby. Musimy poluzować im smycz, musimy pozwolić im się zagalopować, po czym dopiero możemy uderzyć, a wtedy, gdy zdrajcom zostanie wymierzona sprawiedliwość, nikt nie będzie miał wątpliwości, że karząca ręka dosięgła ich słusznie, tak samo jak to było w wypadku barona Kamienistego Wzgórza czy jakiegokolwiek innego spiskowca w Corisandzie. O ile nic nie wpłynie na ich sposób rozumowania i nie spróbują niczego wywinąć, dopóki nie przerzucimy sił generała Kahlynsa w przyszłe lato. Z tego wynika, że nie muszę się śpieszyć do domu, aby gasić tam na chybcika pożar. Gdyby cokolwiek się w

tym względzie zmieniło, będziemy to wiedzieć równocześnie z nimi, dzięki SAPK-om. Poza tym bardziej prawdopodobne jest, że posuną się za daleko, dając nam szansę na pozbycie się tego raka raz na zawsze, jeśli nie będzie mnie w Cherayth. Cayleb wpatrywał się w jej oczy przez nieskończenie długi czas. W końcu, wolnym ruchem, skinął głową. Słowa żony mogły mu się nie podobać, ale to nie zmieniało faktu, że Chisholm był jej królestwem. To znaczy stał się oczywiście częścią ich imperium, jednakże to ona zasiadła na jego tronie jako niespełna trzynastoletnia dziewczynka. To ona ujarzmiła chisholmską arystokrację. Jeśli ktokolwiek na Schronieniu był w stanie to powtórzyć, tą osobą była Sharleyan Ahrmahk. Poza tym nikomu innemu nie ufał tak, jak swojej żonie. - Zgoda - powiedział. - W takim razie taka będzie nasza polityka. A skoro tak, przystaję na to, abyś w następnej kolejności udała się do Tellesbergu. - Świetnie - odparła znacznie łagodniejszym tonem. Skrzyżowała z nim spojrzenia, mając oczy wciąż pociemniałe i przepełnione stalą, dzięki której przed laty z dziewczynki wyrosła na prawdziwą władczynię, a nie tylko królową. Zarazem jednak było w nich mnóstwo ciepła. Wynikało ono z wiedzy, że Cayleb nie tylko się zgodził, ale i odstąpił od dalszego jej przekonywania. - Wyjadę, jak tylko unormuje się sytuacja z hrabią Corisu. Zmrużyła zalotnie oczy. - A kiedy znajdę się na miejscu, będę o sześć tysięcy mil bliżej ciebie...

.X. HMS Eraystor, 22 Zatoka Geyra Księstwo Harless Desnair - Odbijmy jeszcze dwa rumby na sterburtę, kapitanie Cahnyrs. - Aye, aye, sir. - Alyk Cahnyrs zerknął przez ramię na sternika. - Dwa rumby na sterburtę - rzucił. - Jest dwa rumby na sterburtę - odpowiedział mężczyzna stojący za wielkim kołem i HMS Eraystor wykonał posłusznie lekki zwrot. Sir Hainz Zhaztro pokiwał głową z satysfakcją i przeszedł ponownie na skrzydło mostka, by spojrzeć za rufę przesłoniętą pojedynczym, dymiącym jak smok kominem. Jego druga eskadra kanonierek wciąż nie miała pełnego składu, służyły w niej bowiem tylko cztery z przewidywanych sześciu jednostek, ale i tak przyjemnie było patrzeć na podążające śladem flagowca HMS Rwerbend,HMS Cherayth i HMS Bayport. Zhaztro miał sporo czasu, by wyszkolić podległe mu załogi, więc i z nich był dumny. Podlegli mu kapitanowie wiedzieli doskonale, jakich standardów od nich oczekuje, a precyzyjne utrzymywanie miejsca w szyku było jednym z podstawowych elementów ich szkolenia. Sir Hainz uśmiechnął się - choć był to raczej grymas niż prawdziwy uśmiech - na myśl o tym, że klasyczne galeony za diabła nie zdołałyby utrzymać tak zwartego szyku. Cesarska Marynarka Wojenna Charisu była najlepiej wyszkolona ze wszystkich flot Schronienia, ale nawet jej kapitanowie mieliby nieliche problemy z wykonaniem tego zadania. Zwłaszcza idąc pod pełnymi żaglami przy takiej pogodzie. Z tego właśnie powodu, choć za skarby świata nie przyznałby tego na głos, wolał dowodzenie kanonierkami niż galeonami. Jego uśmiech stał się bardziej szczery na tę myśl, ponieważ była to święta prawda. Jako żeglarz starej daty nie nadążał za tymi wszystkimi zmianami w ożaglowaniu. Z tego też powodu ucieszył się ogromnie, gdy książę Nahrmahn Gareyt uparł się, by umieścić jego nazwisko na liście oficerów, których przeznaczeniem będzie dowodzenie nowymi kanonierkami. Radował go ten niewątpliwy komplement - zarówno fakt uznania przez nowego władcę jego zasług w służbie księcia Nahrmahna, jak i entuzjastyczne przyjęcie przez barona Skalistego Szczytu - ale najbardziej cieszyło go, że już nigdy nie będzie musiał zajmować się ożaglowaniem.

Tak naprawdę galery przygotowywały marynarzy do służby na kanonierkach o wiele lepiej niż galeony, a fakt, że to jemu będzie dane udowodnienie, jak groźne mogą być te nowe jednostki Imperium Charisu, napełniał go niekłamaną dumą. Jego aktualne zadanie nie było z pewnością aż tak spektakularne i ważne jak ostrzelanie któregoś z portów Ziem Świątynnych, niemniej zdawał sobie sprawę, że jednostki klasy City nie mają aż tak wielkiego zasięgu: bez dodatkowych stacji węglowych ulokowanych na zachód od wyspy Szpon okręty Zhaztra mogły operować na Zatoce Dohlariańskiej tylko do linii zachodnich wybrzeży Shwei. Osobiście wolałby wprawdzie sprawdzić, czy nie da się przekroczyć tej granicy, ale admirał wyraził się jasno. A Zhaztro przyznał mu rację. Korsarze wyruszający z desnairskich portów stanowili większe zagrożenie dla działań wojennych w Siddarmarku niż cały Dohlar razem wzięty. Trzeba było się nimi zająć i to właśnie mu nakazano, ponieważ idealnie nadawał się do takiej roboty. Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, kto jeszcze miał bazę operacyjną w mieście Geyra. Sir Hainz uniósł lornetkę do oczu, by ponownie obrzucić wzrokiem imponujące, choć kompletnie przestarzałe mury obronne. Jego eskadra minęła Cieśninę Prawiepalmy, znajdującą się pomiędzy wyspą Prawiepalma a stałym lądem, potem skręciła na zachód, by wejść w majestatyczną, sześćdziesięciomilową zatokę Geyra leżącą na północnym krańcu liczącego dwa tysiące trzysta mil wybrzeża Desnairu, dzięki któremu imperium to mogło stać się jedną z największych potęg morskich Schronienia. Brzegi chronione długim archipelagiem, zaczynającym się na północy wyspą Prawiepalma i kończącym na południu wyspą Krabiej Muszli, oferowały masę doskonałych kotwicowisk, z których większość miała bezpośredni dostęp do głębokich wód. Trzy główne miasta Desnairu: Geyra, Malyktyn i Desnair leżały na tym właśnie wybrzeżu, a długi na tysiąc sześćset mil kanał Osalk-Sherkal łączył je wszystkie z rzeką tego drugiego miana, zaledwie czterysta mil od leżącej nad zatoką Jahras Iythrii. Niestety cały ten niewykorzystany potencjał należał do Desnairczyków, których niechęć do żeglarzy - nie wspominając o kupcach, właścicielach manufaktur i bankierach nie znała granic. Co więcej, wspomniany kanał pomimo imponującej długości z trudem spełniał zawarte w Piśmie podstawowe standardy drugorzędnego szlaku żeglugowego i nie mógł się pod żadnym względem równać Kanałowi Świętego Langhorne’a czy GuarnakLodowy Pył. Jego największe śluzy miały osiemdziesiąt stóp długości i dwadzieścia szerokości, a głębokość nie przekraczała nigdzie ośmiu stóp. Drogi holownicze były bardzo zaniedbane, więc kanał nie nadawał się zupełnie do transportowania dużych i ciężkich ładunków i nie miał nawet cząstkowej przepustowości wspomnianych wcześniej

szlaków wodnych. Tylko Desnairczycy, pomyślał z pogardą sir Hainz, mogli zaniedbać dziedziny życia, które uczyniłyby z ich domeny potęgę ekonomiczną. Kanał Osalk-Sherkal wystarczał na potrzeby miejscowych bogaczy, Desnairczyków nie interesowało więc to, czy mógłby przydać się także komuś innemu. Jedynym chlubnym wyjątkiem od tej zasady był książę Shairn. Na wschód od jego domeny znajdowały się nie tylko najlepsze łowiska, ale też śluzy na rzekach Varny i Shairn były na tyle nowoczesne, że oferowały możliwość zorganizowania transportów na szeroką skalę pomiędzy wschodnią i zachodnią częścią imperium. Nie mogły się wprawdzie równać z konstrukcjami spotykanymi wszędzie na Północnym Haven, ale mieściły się w nich o wiele większe barki niż na innych odcinkach kanału Osalk-Sherkal. Dzięki nim mieszkańcy tych ziem byli znacznie bardziej mobilni niż reszta Desnairczyków, a książę Shairn otrzymał stanowisko naczelnego wodza floty imperium. Porażki Desnairczyków były jednak wodą na młyn Charisu. Gdy wybuchła wojna, kanał Osalk-Sherkal nie nadawał się do przerzucania większej ilości drewna, armat, kotwic, masztów i całej masy innych elementów potrzebnych do budowania okrętów. Zwłaszcza transport masztów i rej sprawiał problem, ale to był co najwyżej czubek góry lodowej. Z tego też powodu imperium musiało podzielić budowę okrętów pomiędzy stocznie w zatoce Acorn i leżącej tam stolicy oraz w Malyktynie w zatoce Harless i Iythrii w zatoce Jahras. Dlaczego w Shairnport nie zbudowano do tej pory stoczni, to kolejne ciekawe pytanie (w odpowiedzi nie sposób nie wskazać przyczyn politycznych, jakże typowych dla Desnairu, ale Zhaztro nie miał zamiaru na to narzekać). Dzięki wysiłkom marynarki wojennej Charisu okręty budowane w szeregu lokalnych stoczni nigdy nie utworzyły nowej floty, a systematyczne unicestwianie kolejnych doków w zatoce Jahras doprowadziło do zagłady tej gałęzi przemysłu na północ od Malyktynu i Geyry. Niestety wyłapanie i zniszczenie niedobitków okazało się nader trudnym zadaniem. Liczne szlaki wodne w obrębie zatoki Geyra, Harless i cieśniny Hathor oraz udostępniony siłom zbrojnym Kanał Cesarzowej Alysahndry, jedyny (choć naprawdę krótki) kanał znajdujący się na wschód od Gór Desnairskich, tworzyły istny labirynt, podobnie zresztą jak zatoka Acorn. A przy takiej masie zatoczek i przesmyków można było bez trudu ukryć każdy galeon, galerę albo statek korsarski. Leżąca trzysta mil dalej na południe zatoka Shairn, z podobną liczbą wysepek i mielizn, stanowiła kolejny, nie mniejszy problem, z którym trzeba będzie zmierzyć się później. Dwudziestokilkumilowy Kanał Cesarzowej Alysahndry był zbyt płytki, by wprowadzać do niego pełnomorskie galeony, ale załogi

mniejszych przybrzeżnych jednostek i korsarskich szkunerów czuły się w nim jak u siebie. A kolejnym powodem, dla którego zadanie Zhaztra wydawało się szczególnie ciekawe, były dziesiątki miniaturowych stoczni, jakie Desnairczycy wybudowali w tym rejonie, by powiększyć korsarską flotę. Jakżeby mogło być inaczej. Nawet Świątynia nie zdołała nakłonić desnairskiej arystokracji do stworzenia floty z prawdziwego zdarzenia, ale statki korsarskie... To przecież zupełnie inna sprawa. Czyż to nie idealny sposób na to, by rzeczeni arystokraci nabijali sobie kabzy, nie bogacąc przy tym skarbca własnej ojczyzny ani nie brudząc sobie rąk czymś tak ordynarnym jak jakiś tam handel? Niewykluczone, że sir Hainz mógł się mylić co do lokalnej szlachty. Niewykluczone... ale też mało prawdopodobne. W tym właśnie momencie jego eskadra wpływała na wspomniany akwen, by pozbawić lokalnych arystokratów dodatkowych źródeł dochodów z korsarstwa. Już dawno należało to zrobić, więc fakt, że pozwolono mu zacząć od zniszczenia Geyry, był tylko przysłowiową wisienką na torcie. Osiemdziesiąt dwa lata temu prapradziad obecnego władcy, Mahrys II, ustanowił to miasto swoją zimową stolicą. Wtedy to właśnie poślubił prababkę aktualnego księcia Harless. Zhaztro odwiedził Geyrę oraz Desnair zimą, gdy jeszcze służył księciu Nahrmahnowi, i w skrytości ducha przyznawał, że Mahrys II słusznie postąpił - zarówno z punktu widzenia architektury, jak i klimatu. Wielu cesarskich doradców było przeciwnych temu posunięciu, głównie w obawie przed ogromnym wzrostem wpływów i prestiżu rządzącego Geyrą rodu Gahrnetów. Szlachta starej stolicy stanęła za nimi murem, z wiadomych względów, jednakże dwór i tak przenosił się na południe, choć tylko na trzy miesiące w roku. Mahrys IV jednak wychował się w Geyrze, nie w Desnairze. Jego matka, czyli córka poprzedniego księcia Traykhosu, była pierwszą kuzynką sir Ahlvyna Gahrneta i sama spędziła większą część dzieciństwa w tym mieście. Poza tym gardziła Desnairem z tak wielu powodów, że postanowiła zaszczepić to uczucie swojemu synowi. Z tego powodu cesarz Mahrys wolał to właśnie miasto od oficjalnej stolicy, w której spędzał dwa, góra trzy miesiące w roku. Wśród możnych znaleźli się więc malkontenci - choć narzekali wyłącznie skrycie, ponieważ woleli zachować głowy na karkach - twierdzący, że to upodobanie do Geyry jest głównym powodem klęski poniesionej przez Armię Shiloh. Ludzie ci zarzucali władcy, że ten faworyzował wuja swojej matki, księcia Traykhosu, i wspólnie z nim powierzał dowództwo wyruszających do Siddarmarku wojsk kuzynowi, poległemu nie tak dawno sir Ahlvynowi, księciu Harless.

To posunięcie okazało się zgubne w skutkach dla całej masy ludzi, i to nie tylko Desnairczyków. W tym właśnie momencie Imperium Charisu zamierzało przypomnieć o niefortunności owej decyzji, a sir Hainz miał być jego posłańcem. Mam tylko nadzieję, że jego cesarska mość przebywa w swojej rezydencji i osobiście odbierze naszą wiadomość,pomyślał z rozbawieniem. Choć jestem przekonany, że mu się nie spodoba. Nie mówiąc już o tym, że nowy książę poczuje równie głęboką urazę do Charisu jak jego poprzednik. I dobrze mu tak. Dostrzegł przez lornetkę jakieś poruszenie na murach i przy bastionach kryjących baterie chroniące podejścia do portu. Jego okręty były wciąż zbyt daleko od brzegu, by mógł dostrzec więcej szczegółów, nawet przez tak dobrą lornetkę, ale tym się nie przejmował. Wyznaczone cele nie mogły mu bowiem uciec. Odwrócił się plecami do miasta, by spojrzeć na płynącą za jego okrętem eskadrę. Zatoka Geyra miała niemal trzysta mil, licząc od wschodu na zachód i sto dwadzieścia na osi północ-południe. To dawało wiele miejsca do wykonywania manewrów, zatem towarzyszące mu galeony, szkunery i okręty artyleryjskie utworzyły luźny szyk, płynąc około dziesięciu mil za kanonierkami. Z tej perspektywy wyglądały jak stado wygłodniałych wyvern. Wszystkie te jednostki czekały w pobliżu, na wypadek gdyby były potrzebne, pozostając jednak w bezpiecznej odległości od brzegu. - Docieramy na wyznaczone pozycje, panie - przypomniał mu taktownie porucznik Ahdym Stormynt, oficer z załogi flagowca. - Wiem o tym - odparł, po tym jak prychnął gniewnie, odwieszając lornetkę. Wygrzebał z kieszeni tuniki zatyczki do uszu i umieścił je gdzie trzeba. Nie lubił tych cholernych korków, które wszystko wyciszały, ale perspektywa ogłuchnięcia od ryku potężnych dział nie podobała mu się jeszcze bardziej. Gdy zatkał porządnie uszy, podniósł lornetkę raz jeszcze, by skupić wzrok na potencjalnym celu. *** Sir Haimltahn Rahdgyrz stał na szczycie wieży Księcia Wahlysa, złorzecząc na ból w plecach od długiego garbienia się przed ustawioną na trójnogu lunetą, przez którą obserwował podpływające do Geyry czarne, złowieszcze okręty. Dym unoszący się z kominów potwierdzał heretyckie - i niewątpliwie demoniczne - pochodzenie tych maszyn, ale i tak nie pasowały one do żadnego opisu wrogich jednostek, z jakim się do tej pory spotkał. Z tej odległości nie był w stanie określić ich wielkości, ale wszystkie raporty napływające z Siddarmarku, w których opisano tak zwane kanonierki, mówiły o okrętach

przypominających pływające dachy stodół, w których powyrzynano furty działowe i które przyozdobiono bliźniaczymi kominami. Te okręty dysponowały jednak nadbudówkami zaczynającymi się kilka stóp od krawędzi pokładu i tylko jednym kominem. Poza tym nie widział żadnych furt działowych. Tylko tę nadbudówkę ciągnącą się na trzy czwarte długości pokładu... o dziwacznych, ząbkowanych ścianach. Zza nich wystawały niesamowicie długie lufy dział. Sir Haimltahn zacisnął szczęki, gdy w końcu zrozumiał, na co patrzy. Nie miał bladego pojęcia, jak ci ludzie zamierzają ładować pociski do tak niedorzecznie długich luf, ale jeśli plotki na temat nowych heretyckich dział - najnowszych, poprawił się w myślach - choć w części nie mijały się z prawdą, te potwory można było ładować odtylcowo. Nadbudówka o pochyłych ścianach, z której wystawały lufy, wyglądała natomiast jak... tarcza, za którą mogli kryć się kanonierzy. Jeśli załoga umiała obracać te działa, a wszystko wskazywało na to, że tak właśnie było, okręty mogły oddawać salwy burtowe jak dawne galeony, nie mówiąc już o rażeniu celów znajdujących się przed dziobem i za rufą. A z burt każdej kanonierki sterczało naprawdę wiele luf. Sir Haimltahn wyprostował plecy i rozmasowując krzyże, spojrzał na porucznika, który przystanął tuż za nim. Sir Rhobair Gahrnet, nowy i młody książę Harless, uznawał Rahdgyrza za seneszala swojej domeny, czyli człowieka, któremu podlegały wszystkie wojska księstwa, ponieważ jego ojciec wybrał sir Haimltahna nie z powodu jego dalekich koneksji z dworem, lecz z powodu pewności, iż jest to właściwy człowiek na właściwym miejscu. Poza tym bezpośredni atak Charisjanna Geyrę albo Desnair nie wydawał się zbytnio prawdopodobny, dopóki cesarstwo nie postawiło na rozbudowę korsarskiej floty, choć Rahdgyrz wciąż wierzył, że i na taką sposobność jest gotowy. Obrona stolicy nie należała do jego obowiązków, ale przez ostatnie cztery lata robił, co mógł, by wzmocnić baterie nabrzeżne swojego miasta i wyszkolić ich obsady. Po prawdzie kanonierzy nie należeli do elity tej profesji, gdy zobaczył ich po raz pierwszy. Powiadano, że heretycy umieją oddać trzy salwy w niespełna dwie minuty, a jego ludzie z trudem osiągali połowę tego wyniku. Te chwile należały już jednak do przeszłości, a wszystkie dwudziestopięciofuntówki, a nawet ciężkie czterdziestofuntówki wyposażono w odpowiednią ilość eksplodujących pocisków. Więc jakkolwiek dużo było dział na nadpływających okrętach, przeciw nim stanie ponad czterysta armat podzielonych na osiemnaście baterii. A każda z nich będzie stała na idealnie nieruchomej podstawie, nie na chwiejącym się pokładzie. To był jeden z głównych powodów omijania przez floty

większych, dobrze bronionych miast i chociaż nowe opancerzenie heretyków mogło odrobinę niwelować przewagę posiadania dział na lądzie, to z pewnością nie mogło przeważyć szali na drugą stronę. Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, że czterdziestofuntówki są o wiele potężniejsze od wszystkiego, z czym Charisjanie mogli się zetknąć w Siddarmarku. Działa te miały trzykrotnie większy zasięg od polowych dwunastofuntówek, przy czym wystrzeliwały trzykrotnie cięższe lite pociski i były w stanie przebić czterostopowy kawał dębiny z odległości tysiąca jardów. Kusiło go więc, by otworzyć ogień, gdy tylko wróg przekroczy granicę czterech tysięcy jardów. Przy pięciostopniowym kącie jego czterdziestofuntówki miały zasięg dwóch tysięcy jardów, ale kanonierzy nauczyli się, jak wykorzystywać rykoszety, by posyłać je dwukrotnie dalej. Zapanował jednak nad sobą. Każdy kontakt z wodą redukował prędkość i siłę rażenia kul armatnich, a w starciu z opancerzonym celem obie te wartości będą miały kluczowe znaczenie. Zważywszy na grube stropy bunkrów, w których ukryto jego działa, nie musiał się martwić tak bardzo, jak znajdujący się na otwartej przestrzeni heretycy... *** - Sześć tysięcy jardów, panie - zameldował porucznik Stormynt. - Świetnie. - Zhaztro przeszedł za uformowane w podkowę płyty pancerza chroniącego kiosk. - Kapitanie Cahnyrs, może pan otworzyć ogień - rzucił oficjalnym tonem. - Aye, aye, sir! Poruczniku Gregori, otworzyć ogień! - Aye, aye, sir! Ważący półtora tysiąca ton kadłub kanonierki zakołysał się wyczuwalnie, gdy jego działa wypluły strumienie ognia, posyłając w niebo osiemnaście sześciocalowych pocisków, mknących nad wodami z oszałamiającą prędkością dwóch machów - znacznie większą, niż Desnairczycy mogliby uwierzyć. *** Zaskoczony Rahdgyrz zamarł, gdy płynąca na czele szyku kanonierka zniknęła za ścianą gęstego, brązowego dymu. Co, na Shan-wei, myśleli sobie ci heretycy, otwierając ogień z tak wielkiej odległości? Znajdowali się przecież z trzy i pół mili od brzegu! Nie są w stanie... Pozostałe trzy kanonierki także zniknęły za zasłoną ognia i dymu, a moment później pierwsze pociski Charisjan spadły z nieba, skrzecząc przeraźliwie. Nie było żadnego ryku ani innego ostrzeżenia. W jednej chwili Rahdgyrz przyglądał się ścianie dymu, próbując

zrozumieć, co zaszło. Sześć i pół sekundy później sześćdziesięcioośmiofuntowe pociski trafiły w cel i seneszal został zmuszony do zrobienia trzech kroków w tył, gdy ziemia zakołysała mu się pod stopami na skutek pobliskich eksplozji. Zasięg był zbyt duży, nawet dla charisjańskich artylerzystów korzystających po raz pierwszy z celowników osiowych. A mimo gigantycznej przewagi nad obrońcami działa, jakimi dysponowały kanonierki, zbliżały się poziomem technologicznym do broni produkowanej na Starej Ziemi pod koniec dziewiętnastego wieku. Nie było więc mowy o dokładnym ostrzeliwaniu konkretnych celów, zwłaszcza że obsady każdego działa musiały radzić sobie same, licząc wyłącznie na dobre wyczucie dowódcy. Mimo to tylko dwa pociski przeniosły, a trzy kolejne spadły do wody tuż przed bateriami i tam eksplodowały, wyrzucając wysoko w niebo brunatne kolumny wody i mułu. Sześć innych pocisków trafiło tam gdzie trzeba. *** Sir Haimltahn Rahdgyrz znajdował się dwie mile od ostrzelanej przez heretyków baterii Świętego Gwythmyna, ale wulkany ognia, które ją przykryły, i tak wydały mu się gigantyczne. Widział już wcześniej, jak wybuchają pociski z jego czterdziestofuntówek, ale żaden z nich nie mógł się równać z tym pokazem mocy! Wróg trafił głównie w sklepienia bunkrów, ale to było marne pocieszenie, zważywszy na rozmiary kraterów, jakie zostały w nich wyryte. Dwa z sześciu pocisków przebiły się przez osłony i eksplodowały pomiędzy działami baterii. Rahdgyrz dopadł do lunety - nie dlatego, że chciał zobaczyć skutki tego ostrzału, on musiał to zrobić! - ale już dziesięć sekund po pierwszej salwie usłyszał odległy ryk dział, które ją wystrzeliły. *** Gdy Riverbend, Cherayth i Bayport również otworzyły ogień, admirał Zhaztro wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Pomimo zatyczek czuł się po pierwszej salwie Eraystora, jakby go ktoś zdzielił pałką przez łeb, a jasne popołudnie zmieniło się w ciemny zmierzch, dopóki wiatr nie rozgonił gęstej zasłony dymu. Wiedział, że te niedogodności są niczym w porównaniu z sytuacją ostrzeliwanej baterii. Wielkie działa osłonięte czterocalowym pancerzem cofnęły się, ale tylko o cztery stopy. Dym wypełnił przedziały artyleryjskie, jednakże był o wiele rzadszy od dławiących oparów, które spowijały pokład Delthaku, gdy używał swoich trzydziestofuntówek. Gdy oporopowrotniki ustawiły armaty w pozycjach wyjściowych, zamki zostały otwarte, namoczonymi wyciorami ugaszono żarzące się resztki ładunków i załadowano świeże pociski. Po zasunięciu rygli dowódcy obsad pochylili się nad celownikami

zamontowanymi nad cylindrami oporopowrotników. Kanonierzy przywarli do osłon, obserwując uniesione dłonie przełożonego, który czekał na idealny moment do oddania kolejnego strzału. - Uwaga! - zawołał dowódca obsady, machając jednocześnie prawą ręką, jego zastępca zaś sprawdził, czy wszyscy artylerzyści zauważyli ten gest, a gdy zyskał potwierdzenie, klepnął szefa w ramię. Ten odczekał jeszcze chwilę, aż pokład znalazł się w odpowiedniej pozycji, po czym pociągnął za dźwignię spustu. Działo ryknęło, pokład uciekł ludziom spod stóp i morderczy balet zaczął się od nowa. *** - Sir Haimltahnie! Wołał do niego jakiś porucznik. Rahdgyrz spojrzał na niego jak człowiek obudzony z koszmaru. Salwy z trzech pozostałych kanonierek spadły na cele, a każda była wymierzona w inną baterię. Trudno było mówić o tak dobrym skupieniu ognia jak w przypadku pierwszego okrętu, ale ziemia i tak drżała od licznych eksplozji. Ci heretycy strzelali nie tylko z niewyobrażalnej odległości, ale osiągali przy tym niesamowitą jak na te warunki celność. Nie mówiąc już o zatrważającej szybkostrzelności. - Jakie są rozkazy, sir? - dopytywał się porucznik, a sir Haimltahn mógł tylko na niego patrzeć, ponieważ nie miał pojęcia, jakimi rozkazami mógłby zapobiec nadciągającej zagładzie. *** Hainz Zhaztro przyglądał się tym samym potężnym eksplozjom, wspominając dzień, w którym skorumpowani rzeźnicy, którzy przejęli władzę nad Kościołem Matką, posłali jego okręt flagowy i siedemdziesiąt innych szmaragdzkich galer prosto w piekło bitwy w cieśninie Darcos. Kapitan jego flagowca, młodszy brat Ahntahn, zginął tego dnia razem z dwustu trzydziestoma innymi marynarzami z siedmiusetosobowej załogi Arbalesty. Jemu samemu natomiast i czwartemu oficerowi, czyli najstarszemu stopniem na pokładzie, udało się po pokonaniu siedmiuset mil doprowadzić wrak okrętu do miasta, od którego wziął on nazwę... a tam, pomimo ich wysiłków, pogrążył się w toni, zbyt wyczerpany walką o ocalenie obsługujących go ludzi. Zahztro nigdy nie winił o tę klęskę Haarahlda ani Cayleba. Nie miał ku temu powodu. To charisjańskie działa dokonały dzieła zniszczenia, ale on nie miał nawet cienia wątpliwości, kto ponosił winę za wysłanie jego załogi, brata i reszty floty prosto w szpony zniszczenia. I choć nie wiedział tego wtedy, zyskał potem wiele namacalnych dowodów, że

Zhaspahr Clyntahn i pozostali członkowie Grupy Czworga byli gotowi poświęcić miliony istnień w imię swoich chorych ambicji. Nie był w stanie ich dosięgnąć ani zbombardować Ziem Świątynnych. W każdym razie jeszcze nie teraz, jednakże w zasięgu jego dział znajdowali się ci desnairscy dranie, który wykonywali rozkazy Clyntahna. Jednakże przyglądając się z satysfakcją każdej eksplozji, poczuł ku swojemu zaskoczeniu, że ma nadzieję, iż obrońcy wykażą się zdrowym rozsądkiem i opuszczą rychło flagi.

.XI. Pięć Rozwidleń Prowincja Północna Republika Siddarmarku - Co to było? - zapytał trzęsący się szeregowiec Armii Boga. - Co? - odpowiedział pytaniem na pytanie równie zmarznięty kapral, który pełnił funkcję dowódcy tej zmiany warty, podnosząc spojrzenie znad węglowego piecyka, nad którym ogrzewał sobie dłonie. - Słyszałem coś - odparł wartownik. - Przypominało to głos... czy coś. Urwał, kuląc się pod sceptycznym spojrzeniem kaprala. Niesiona wiatrem śnieżyca przepełniała nocny mrok; szarpiące gałęziami podmuchy były nie tylko lodowate, ale też wystarczająco głośne, aby zagłuszyć wszystko inne. - No, ja niczego nie sły... Tyle tylko kapral zdążył powiedzieć, zanim z mroku wyłoniło się białe widmo i wraziło mu bagnet w gardło. *** - Na Langhorne’a! Co za głupcy! - warknął z niesmakiem kapral Graingyr, stojąc wśród ciał niedawnych wartowników. - No, Charlz - odezwał się sierżant Edwyrds. - Nieszczęśnicy nie wiedzieli, że ktoś może być w promieniu dziesięciu mil. Nic dziwnego, że nie zachowali specjalnej czujności. - Ach tak? - Graingyr zerknął z ukosa na najstarszego stopniem podoficera trzeciego plutonu i prychnął. - Zatem następnym razem, gdy nie będzie nikogo w promieniu dziesięciu mil, pozwolisz mi siedzieć na dupie i gapić się w piecyk z węglem? - Niezupełnie - odpowiedział Edwyrds. Kapral prychnął ponownie, tyle że głośniej. - Tak myślałem - rzucił, po czym ruchem głowy wydał rozkaz swoim podwładnym. Nie rozluźniajcie się zbytnio przy ogniu. Jakieś czterysta jardów w tamtą stronę siedzi taka sama banda głupców. Uśpijmy ich jak tych durni. *** Baron Zielonej Doliny, stojąc pośród zimnej, wietrznej, śnieżnej i pięknej nocy, uniósł zegarek, a porucznik Solkym uchylił osłonę latarni, aby jego przełożony mógł sprawdzić

godzinę. Baron wpatrywał się przez chwilę w cyferblat, po czym skinął głową na podwładnego, pozwalając mu zasunąć osłonę. W istocie nie zaprzątał sobie głowy czasem. Przeglądał właśnie wyświetlane bezpośrednio na jego soczewkach kontaktowych obrazy z SAPK-ów, podczas gdy sierżant Edwyrds, kapral Graingyr i reszta strzelców wyborowych majora Ahrkypa Dyasaiyla zajmowali się wybiciem okolicznych posterunków pułkownika Somyrsa. Graingyr ma rację, pomyślał, gdy drużyna kaprala zlikwidowała kolejny oddział sto jedenastego regimentu piechoty. Tych ludzi nikt nie zdołał ostrzec. Zwiadowcy dopadli ich na posłaniach, kulących się wokół ogniska. Jedynie dwóch zdążyło się obudzić... ale tylko na moment. Moi podoficerowie nie tolerowaliby takiej nieuwagi. Ale Edwyrds także ma rację. Dzięki Bogu, ci ludzie nie mieli pojęcia, że nadchodzimy. I to wcale nie z winy Allayna Maigwaira. Wikariusz i biskup polowy Bahrnabai zadbali o to, by każdy dowódca polowy Armii Sylmahna dowiedział się o zniknięciu jego wojsk z prowincji Nowej Północnej. Somyrs, oficer dowodzący regimentem broniącym Pięciu Rozwidleń, przyjął tę informację do wiadomości, a posterunki, których likwidacją zajmowali się teraz z takim oddaniem zwiadowcy Dyasaiyla, były tego namacalnym dowodem. Właśnie udowodnili pułkownikowi, jak bardzo się mylił, uważając, że Charisjanie nie zdołają pokonać aż sześciuset pięćdziesięciu mil dzielących to miejsce od Ohlarnu. Do pewnego stopnia jest to także dziełem Sylvaia, uznał baron Zielonej Doliny. W końcu to on powiadomił Somyrsa, gdzie „naprawdę” teraz jesteśmy. Druga dywizja generała Sylvaia Dymrolwa była ostatnią charisjańską jednostką, jaka miała przemaszerować przez Ohlarn, a jego czwarta brygada wykonała popisowy atak na blokadę w Rankylyrze, która była ostatnią nadzieją biskupa polowego na powstrzymanie marszu wroga traktem Ohlarn-Guarnak. Nikt więc w Guarnaku - a tym bardziej w Pięciu Rozwidleniach - nie zdawał sobie sprawy z faktu, że główne siły piechoty Armii Midhold ominęły to miasto od północy i podążając wzdłuż kanału, likwidowały kolejne stacje semaforowe. Tylko naprawdę wyrozumiały krytyk mógł jednak wybaczyć Somyrsowi to, że wziął czwartą brygadę za całą armię barona. Kynt Clareyk nie był jednak specjalnie wyrozumiały, podobnie jak kapral Graingyr, zwłaszcza tam, gdzie w grę wchodziło ocalenie życia jego podwładnych. Cóż, pomyślał, obserwując maszerującą pośród nocnej zawiei najeżoną lasem bagnetów kolumnę żołnierzy brygadiera Ahdryna Krystyphyra. Coś mi się widzi, że nasz

dzielny pułkownik nie pośpi tej nocy. *** Kholby Somyrs siedział wygodnie rozparty w fotelu, rozkoszując się kolejnym łykiem brandy, którą jego znajomek podesłał z Jeziorna. Pułkownik był sumiennym człowiekiem, który od wielu miesięcy nie wykorzystywał taborów do przewożenia swoich osobistych rzeczy, a nie robił tego tylko dlatego, że biskup polowy Bahrnabai wraz z Inkwizycją wydali surowy zakaz podobnych praktyk. Teraz jednak, gdy najgorsze problemy z zaopatrzeniem Armii Sylmahna zostały w dużej mierze - bo jeszcze nie całkowicie załatwione, postanowił, że odrobina relaksu nie zaszkodzi, i pozwolił sobie na przemyt kilku trunków, nie tylko dla siebie, ale i dla pozostałych oficerów. Czy baryłeczka brandy albo skrzynka puszkowanych frykasów mogą pogorszyć sytuację armii? Kilka miesięcy temu byłoby to spore wykroczenie, wtedy każdy funt, każda stopa sześcienna miały przeogromne znaczenie dla głodujących, wycieńczonych żołnierzy. I szczerze powiedziawszy, poziom zapasów w Guarnaku wciąż pozostawiał wiele do życzenia, przynajmniej jak na gust Somyrsa. To jednak było już tylko winą zatorów, jakie powstały w Pięciu Rozwidleniach. Zaopatrzenie trafiało tam bez większych problemów, tylko z jego przesyłaniem były wciąż kłopoty. A w bazie, którą dowodził, zgromadzono już tyle żywności, że wystarczyłoby jej dla całej armii biskupa polowego na trzy, a może nawet cztery miesiące. Tyle że przerzucanie takiej masy zaopatrzenia dalej nastręczało wiele problemów, dlatego skrzynie i worki leżały stosami, nakryte grubymi plandekami i tonami śniegu, albo - jak beczki - stały pod gołym niebem, gdzie czekały na przerzucenie do odległego o czterysta pięćdziesiąt mil Guarnaku. To jednak miało niedługo ulec zmianie... Pułkownik Somyrs wzdrygnął się, a potem zerwał na równe nogi. Szklaneczka brandy wypadła mu z dłoni, gdy z zewnątrz dobiegł najpierw huk wielu eksplozji, a potem szczekot palby karabinowej. *** Pozostała część garnizonu Pięciu Rozwidleń dała się zaskoczyć jak wartownicy z licznych posterunków. Zwykli żołnierze, podobnie jak ich dowódcy, nie wierzyli w to, że wróg może dotrzeć do ich bazy. Teraz wytaczali się więc z posłań, wciąż rozespani, a gdy wychodzili na zewnątrz, trafiali na niemal cztery tysiące strzelców dysponujących granatami, powtarzalnymi karabinami i rewolwerami, którzy wdarli się do miasta zamienionego w olbrzymią bazę zaopatrzeniową. Cztery tysiące kolejnych żołnierzy czekało na rozkaz wsparcia czołowych batalionów, a mniej niż czwarta część obrońców zdołała w ogóle pomyśleć o chwyceniu za broń. Z tych, którzy to uczynili, tylko połowa

dotarła na wyznaczone pozycje, wciąż nie rozumiejąc, co się wokół wyrabia. Moment później spadł na nich grad charisjańskich granatów. Tych, którzy go przeżyli, wzięto na bagnety.

.XII. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne - Jak bardzo jest źle? Rhobair Duchairn mówił cicho, lecz z takim przejęciem, że nawet Allayn Maigwair nie wytrzymał i posłał mu karcące spojrzenie, którym skwasiłby najświeższe mleko. - Jak bardzo źle? Fatalnie, oto jak źle! - odwarknął. - Niech to Shan-wei weźmie! Od pięciodni powtarzam Zhaspahrowi i wam wszystkim, że... - Wiem - przerwał mu Duchairn. Widząc, że Maigwair nie spuszcza spojrzenia, skarbnik Kościoła Matki potrząsnął głową. - Wiem, Allaynie. Na pewno sobie przypominasz, że cię w tym popierałem? - Maigwair jeszcze przez chwilę patrzył na rozmówcę, po czym niechętnie skinął głową. - Dlatego właśnie teraz cię pytam, jak bardzo jest źle. Muszę wiedzieć, czy moi ludzie zdołają coś na to poradzić. Głównodowodzący sił Kościoła Matki zaczerpnął głęboko tchu, przymknął na moment oczy i na koniec się wzdrygnął. - No dobrze - powiedział już spokojniej. - Tak naprawdę to nie wiem, jak bardzo oberwaliśmy, ale coś mi mówi, że jest bardzo źle. Dowiedzieliśmy się o tym tylko dzięki temu, że jedenastu ludzi... zaledwie jedenastu z całego konwoju... wróciło do Guarnaku, po tym jak nasze tabory wpadły w zasadzkę trzy mile za Pięcioma Rozwidleniami. Nie ma też pewności, co się właściwie stało, gdy heretycy zaatakowali naszą bazę zaopatrzeniową. Nie doszły nas żadne słuchy ze strony pułkownika Somyrsa czy kogokolwiek innego z garnizonu, aczkolwiek ustaliłem już, że heretycy przerwali sieć semaforową dwadzieścia mil na północ od miasta. A z tego, że ci sami heretycy zaatakowali nasz konwój na południe od miasta, wnoszę, że kontrolują całą okolicę. Zważywszy na to, muszę też zakładać, że baron Zielonej Doliny i jego ludzie zajęli miasto i zdobyli większość zgromadzonego tam zaopatrzenia. - Zgadzam się, że lepiej zachować ostrożność, niż wykazać nadmierny optymizm, jednakże czemu zakładasz, że Somyrs i moi ludzie stacjonujący w Pięciu Rozwidleniach nie zdołali wcześniej zniszczyć magazynów? - Dlatego, że gdyby mieli na to czas, ktoś z garnizonu zdążyłby wysłać gońca. Maigwair pokręcił głową z zaciętą miną. - Wszystko wskazuje na to, że heretycy wzięli ich

przez zaskoczenie, Rhobairze. Gwoli szczerości, zniszczenie magazynów tej wielkości jest znacznie trudniejsze, niż to sobie wyobraża większość ludzi. Właściwie da się to tylko zrobić, wywołując pożar albo powodując serię eksplozji. Magazyny z prochem da się wysadzić w try miga, gdy zajdzie taka potrzeba. Zazwyczaj jednak takie zapasy przechowuje się w sposób, który uniemożliwia przypadkowe wysadzenie ich w powietrze. Z kolei reszta zaopatrzenia nie jest łatwopalna, więc wywołanie pożaru wymaga naprawdę wiele wysiłku i użycia paliwa. Tak więc nie widzę możliwości, aby Somyrsowi udało się to zrobić przy tej warstwie śniegu zalegającego w Pięciu Rozwidleniach i bez co najmniej dwudniowego uprzedzenia. - Ponownie pokręcił głową. - Zakładam więc, że baron Zielonej Doliny ma dostęp do wystarczającej ilości naszych zapasów, aby wyżywić swoją armię przez wiele miesięcy, a nie można przecież wykluczyć, że przywiózł też ze sobą własną wałówkę. - Obnażył zęby. - Chcesz się założyć, że ktoś taki jak baron Zielonej Doliny nie był odpowiednio wyposażony, zanim wybrał się w marsz z zamiarem pokonania siedmiuset mil zaśnieżonej okolicy? - Nie. - Tym razem to Duchairn pokręcił głową. - Nie, nie chcę. Domyślam się też, że nie mamy danych, jak liczna może być ta jego armia? - Istotnie, nie mamy. Za pomocą sieci semaforowej w Hildermoss jestem w kontakcie z Wyrshymem, który stara się wysłać patrole dostatecznie daleko na północ, aby dać mi chociaż szacunkowe pojęcie o liczebności wojsk barona Zielonej Doliny. Niestety szanse na to, że mu się to uda w tych warunkach pogodowych i w obliczu kogoś, kto jest o tyle lepiej przygotowany do operowania w warunkach zimowych, wynoszą zero, a nawet mniej. Biskup, rzecz jasna, będzie próbował, ale wykazalibyśmy się ogromną głupotą, gdybyśmy liczyli na to, że mu się poszczęści. Generalnie zatem powinniśmy zakładać, że baron ma do dyspozycji wszystkich swoich Charisjan, nie licząc siedmiu czy ośmiu tysięcy, które zostawił w Rankylyrze. - Nie uważasz, że jacyś Charisjanie zajmują też pozycje wokół Fairkynu? - Nie. Wydaje mi się, że i w tamtym wypadku spłatał nam figla. - Z tonu Maigwaira przebijała gorycz. Wcześniej zdążył przestrzec pozostałych członków Grupy Czworga, że niewiele wiedzą o położeniu Gorthyka Nybara, aczkolwiek nawet wysuwając to ostrzeżenie, wierzył, że jednak posiadane informacje są zgodne z prawdą tylko w niewielkim stopniu. Zrozumiał jak bardzo się mylił, dopiero gdy Rankylyr padł. - Uważam, że zostawił swoich Siddarmarczyków, by przyszpilili Nybara, pozostawiając im wsparcie własnej ciężkiej artylerii... Zrobił to, abyśmy myśleli, że cała jego armia oblega miasto. Chociaż zostawienie najcięższych dział ma też sens z taktycznego punktu widzenia, jeśli

porywasz się na taki marsz. Wątpię, by nawet Charisjanie mieli ochotę na ciągnięcie za sobą tych ciężkich kolubryn w samym środku zimy. - Czy Nybar ma w tej sytuacji jakiekolwiek szanse na przebicie się w kierunku południowym, odbicie Rankylyru i połączenie sił z Wyrshymem? - Nie ma mowy - rzucił zdławionym głosem Maigwair. - Po pierwsze, jeśli w Rankylyrze okopało się siedem albo i osiem tysięcy Charisjan, a to bardzo wiarygodne dane, nie będzie dysponował wystarczającą siłą ognia, by ich stamtąd wykurzyć. To naprawdę znakomite pozycje obronne, Rhobairze. Dlatego zostały wybrane przez Wyrshyma. Po drugie, wydaliśmy mu rozkaz utrzymania Fairkynu do chwili, gdy nadejdą posiłki. Teoretycznie mógłby wyrwać się z oblężenia i wycofać się, omijając Rankylyr bez jednego strzału. Musiałby jednak zostawić całą artylerię i zaopatrzenie, gdyby chciał dokonać czegoś podobnego. Problem jednak w tym, że nie mamy jak powiadomić go o zmianie sytuacji. I zauważ, że powiedziałem „teoretycznie”. Siddarmarczycy barona Zielonej Doliny nie są tak dobrzy w bieganiu po śniegu jak Charisjanie, ale nie można ich lekceważyć, zwłaszcza że dysponują o wiele lepszym zaopatrzeniem niż ludzie Nybara, a po tym, co zrobiliśmy z republiką podczas operacji Miecz Schuelera, nie brakuje im motywacji. I w tym Maigwair ma rację, uznał ze smutkiem Duchairn. - Rozumiem. Zakładam, że mówisz mi o tym wszystkim, zanim spotkamy się z Zhaspahrem i Zahmsynem, abyśmy mogli ustalić, czego obaj będziemy się trzymać. - Oczywiście! - Na twarzy głównodowodzącego sił Kościoła Matki pojawił się grymas przypominający uśmiech. - Wyrshym pokazał właśnie, że jego pozycja jest znacznie słabsza, niż nam się do tej pory wydawało. Nie musiał mi nic mówić, już sam fakt utraty Pięciu Rozwidleń uzmysłowił mi, jak wygląda prawda. Zostało mu tylko to, co sprowadził wcześniej, a to znaczy, że dysponuje zaopatrzeniem na kilka pięciodni. Co najwyżej na sześć. Domyślam się, że nakazał już racjonowanie żywności, więc zyska na czasie, jednakże nie będziemy w stanie dosłać mu więcej prowiantu, a co chyba gorsze, także nowych karabinów i dział, o ile nie odbijemy bazy w Pięciu Rozwidleniach. A to - dodał grobowym tonem - jest niemożliwe, Rhobairze. Baron Zielonej Doliny miał cały pięciodzień na okopanie swoich oddziałów, a ma tam ze czterdzieści tysięcy ludzi. Szanse Wyrshyma na odbicie naszego zaopatrzenia oceniam więc na bliskie zera. - Rozumiem. - Duchairn pobladł, ale i tak przytaknął Allaynowi. - Co nam więc pozostaje? - Niewiele.

Sfrustrowany Maigwair przeszedł się nerwowo po gabinecie skarbnika. Przystanął na moment przy oknie, zapatrzył się w sypiący na Syjon śnieg, a potem obrócił na pięcie, by przenieść spojrzenie na Rhobaira. - Zhaspahr zbagatelizował tę informację, jak każdą, która mu nie pasuje, ale wiem z raportów naszych agentów i krążących po republice plotek, że Stohnar wzmacnia siły swojego kuzyna na Przełęczy Sylmahna i robi to systematycznie od października. A sam sobie dopowiedziałem, że większość przejętej po ostatnich klęskach broni naszej produkcji trafi właśnie w ręce heretyckich żołnierzy. Wikariusze spojrzeli sobie prosto w oczy, moment później Duchairn skinął ze smutkiem głową. Armia Shiloh została wyposażona w ponad osiemdziesiąt tysięcy karabinów, a sir Rainos Ahlverez dotarł do Alyksbergu z trzydziestoma dwoma tysiącami żołnierzy, pięcioma działami i niespełna dwudziestoma tysiącami karabinów. Właściwie to istny cud, że zdołał ocalić aż tylu ludzi z pogromu i przeprowadzić ich przez tę mękę, choć niektórzy wikariusze widzieli jego dokonania w zupełnie innym świetle. Ahlverez wracał teraz do Gorathu, gdzie odpowie przed przełożonymi - i Inkwizycją, tego Rhobair był pewien - za poniesioną klęskę, z czego - to także wydawało się przesądzone - nie wyjdzie już żywy. A Świątynia desperacko potrzebowała dzisiaj ludzi zdolnych do czynienia podobnych cudów. Zakładając jednak, że tylko połowa utraconej przez Armię Shiloh broni trafiła w ręce heretyków i wciąż nadawała się do dalszego użytku, wystarczy jej do uzbrojenia czternastu pełnowymiarowych regimentów piechoty Greyghora Stohnara. Karabiny te nie są aż tak dobre jak nowsze modele produkowane przez Kościół Matkę, aczkolwiek heretycy przejęli także sporo świętych kylmahnów. A kto wie, czy nie uda się też przerobić wszystkich zdobycznych starych skałkówek, jak robiono to w manufakturach Świątyni - i to szybciej i efektywniej niż tam. - Tak to wygląda - kontynuował tymczasem Maigwair. - Jeśli więc przyjmiemy założenie, że Stohnar i Cayleb nie są kompletnymi durniami, a udowodnili chyba wielokrotnie, że nie możemy ich o to podejrzewać, to musimy się liczyć ze wzmocnieniem sił na przełęczy i wysłaniem kolejnych oddziałów do Fairkynu, gdy tylko zaczną się roztopy na kanałach i ta ich cholerna marynarka zacznie przerzucać zaopatrzenie w górę Lodowego Pyłu. Jak tylko warunki pogodowe pozwolą, Siddarmarczycy ruszą na Guarnak od wschodu i południa, a zajęcie przez barona Zielonej Doliny Pięciu Rozwidleń oznacza, że wojska Wyrshyma nie będą miały którędy się wycofać. - Zatem stracimy i te siły, podobnie jak to miało miejsce w przypadku Armii Shiloh?

Zadałem to pytanie o wiele ostrzejszym tonem, niż powinienem, uznał Duchairn, widząc złowrogi błysk w oku Maigwaira. - Tak, jeśli Wyrshym zostanie tam, gdzie jest teraz. To właśnie się z nim stanie. Jedynym sposobem na to, by zapobiec zagładzie jego armii, jedynym sposobem na ocalenie choćby części jej sił jest wycofanie ich przez Hildermoss i Marchię Zachodnią. Ponownie spojrzał w oczy skarbnika. - Niestety biskup polowy nie dysponuje wystarczającym taborem, by przewieźć zaopatrzenie dla wszystkich oddziałów na tak wielką odległość. Oceniam więc, że byłby w stanie zabrać od sześćdziesięciu do siedemdziesięciu procent garnizonu Guarnaku, może trzy czwarte, gdyby naprawdę dobrze to wszystko rozplanował. Resztę swoich sił musi poświęcić, w tym wszystkich obrońców Sainkyru, a to z kolei skaże na zagładę wojska Nybara broniące dostępu do Fairkynu. Ale to miasto jest już stracone, cokolwiek byśmy wykombinowali, więc jeśli Wyrshym nie zacznie wycofywać się teraz, nikogo nie ocali. - A co z Harchończykami? - To ciekawe pytanie, nieprawdaż? - Maigwair się skrzywił. - Baron Spadającego Głazu posuwa się wzdłuż kanału dokładnie tym tempem, jakie przyobiecał Gustyvowi książę Tęczowych Wód. A może nawet nieco szybciej. Ale mimo to dociera dopiero do Usheru, a to jeszcze kawał drogi od Jeziorna, nie mówiąc o Pięciu Rozwidleniach... Duchairn kiwał wolno głową, gdy Maigwair odwracał się ponownie twarzą do okna. - No i jeszcze ten Kaitswyrth - rzucił przez ramię Allayn, nie odrywając wzroku od płatków śniegu. - On też dowiedział się o Pięciu Rozwidleniach i o tym, co hrabia Hanthu robi z Rychtyrem nad kanałem Sheryl-Seridahn. Jego wiedza o sytuacji to jakaś komedia w porównaniu z rozeznaniem heretyków, zwłaszcza o tej porze roku, a mimo to biskup upiera się, że lada moment może zostać zaatakowany przez ćwierćmilionową armię. Szczerze powiedziawszy, śle mi tak alarmujące raporty, że początkowo wierzyłem w przedstawiane szacunki, ale do dzisiaj nie otrzymałem choćby jednego ich potwierdzenia z zaufanego źródła. Chociaż nie wykluczam, że może mieć rację. Z drugiej jednak strony nikt jeszcze nie przejął ważnych baz zaopatrzeniowych na jego tyłach. Szlaki z północnego Daivynu także są bezpieczne... a Armia Pana Wszechmocnego zluzuje go na długo przed tym, zanim zdoła dotrzeć do Guarnaku. Jeśli dojdzie do najgorszego, będzie mógł wycofać wszystkie siły. Dzięki rzece wojska księcia Eastshare nigdy go nie dogonią. - Czy jeśli utrzyma zajmowane dotychczas pozycje, nie będziemy mogli go wzmocnić oddziałami wycofującymi się przez Hildermoss? - To jak najbardziej możliwe. Gdyby to ode mnie zależało, kazałbym go zastąpić

Wyrshymem przy pierwszej nadarzającej się okazji. Duchairn znów przytaknął. To jednak nie będzie możliwe. Jeśli nawet Maigwairowi uda się przeforsować wycofanie sporej części armii Wyrshyma, Zhaspahr Clyntahn nie pozwoli w swoim uporze na zastąpienie swojego dawnego faworyta, jakby ten rzeczywiście okrył się sławą minionego lata. A już na pewno wielki inkwizytor nie zechce widzieć na jego miejscu pokonanego dowódcy, któremu w dodatku nigdy nie ufał. - Dobrze - rzucił w końcu. - Chyba mam w miarę pełny obraz sytuacji i obiecuję, że zyskasz moje wsparcie. Mam nadzieję, że zdołam przedstawić, jak niewesoła jest sytuacja logistyczna Wyrshyma po utracie Pięciu Rozwidleń. Reszta tego, co mówiłeś, także wydaje mi się nader sensowna. Maigwair odwrócił się do niego raz jeszcze, więc skarbnik zobaczył w jego oczach to samo zgorzknienie co wcześniej. To, co im wydawało się sensowne, nie musi takie być dla Zhaspahra Clyntahna. W normalnym świecie zdanie głównodowodzącego sił Kościoła Matki i kwatermistrza armii znaczyło o wiele więcej niż pragnienia wielkiego inkwizytora. W ich świecie jednak... W tym przypadku będziemy obaj przeciwnikami Zhaspahra, pomyślał ze smutkiem Duchairn. Zahmsyn odpadł zupełnie z dyskusji o militariach po tym, co stało się z Armią Shiloh. A wieści z Geyry i Malyktynu z pewnością nie pomogą mu odzyskać rezonu. Myślę, że on wie, co szykuje się w Desnairze, tak samo jak rozumie, iż Zhaspahr zostawi go z tym problemem. Skarbnik Świątyni uśmiechnął się do własnych myśli. Były takie momenty, w których z przyjemnością poderżnąłby gardło kanclerza za jego poparcie dla rozpętania tego szaleństwa i późniejsze tchórzostwo. Nie zamierzał jednak udawać, że widzi szanse na zmianę kursu Trynaira. Jeśli rozważyć wszystkie opcje, nie dziwił mu się specjalnie. Ale ten człowiek był przecież wikariuszem Kościoła Matki, miał obowiązki wobec Boga i Jego dzieci... Duchairn odgonił od siebie te myśli, po czym zaczerpnął mocno tchu. On przeraźliwie boi się Zhaspahra, uznał. Teraz, gdy inkwizytorzy przejęli wszystkie stanowiska w służbie bezpieczeństwa Świątyni i Syjonu, boi się wejść mu w drogę - i ma w tym sporo racji. Zhaspahr nigdy nie należał do rozsądnych ludzi, a teraz zrobił się jeszcze gorszy. I nie mówi nam przecież wszystkiego. Nigdy tego nie robił. Allayn ma pełną rację, twierdząc, że Clyntahn nie dopuszcza do siebie złych wiadomości, ale od wielu pięciodni nie pokazał nam na przykład raportów dotyczących sytuacji w obozach koncentracyjnych. A te przecież nie były nigdy prawdziwe, ponieważ kazał je przerabiać

na swój użytek. Nie wierzę mu także, gdy utrzymuje, że Rayno czyni postępy w rozpracowywaniu tak zwanej Pięści Kau-yunga. Jestem też pewien, że te przeklęte plakaty propagandowe martwią go znacznie bardziej, niż jest to w stanie przyznać. To właśnie wiara Zhaspahra Clyntahna w rządy żelaznej ręki i potęgę terroru była jednym z głównych powodów rozpętania tego koszmaru. Ten człowiek nie dopuszczał do siebie myśli, że może przegrać, przynajmniej na początku, choć wiele wskazywało, iż może się mylić. Bez względu na chwilowe porażki zwycięstwo było pewne, a gdy już ono nastąpi, przyniesie zgubę wszystkim wrogom, prawdziwym i wyimaginowanym, którzy podnieśli rękę na Kościół Matkę i... jego samego. Teraz jednak Świątynia nie stała już w obliczu pojedynczych niepowodzeń na drodze do unicestwienia schizmy i Charisu. Obecnie szanse były wyrównane, a prawdopodobieństwo, że wróg zwycięży, wydawało się bardziej niż realne... a gdy padnie Świątynia, Clyntahn legnie razem z nią. Duchairn wątpił jednak, by wielki inkwizytor umiał to przyznać, nawet w głębi duszy, choć z pewnością gnębiła go niepewność, a nawet strach przesączający się coraz częściej przez pancerz arogancji. Z tego właśnie powodu robi się coraz to bardziej zdeterminowany... i fanatyczny, pomyślał skarbnik. Każda wzmianka o tym, że musimy chwilowo ustąpić, jest dla niego nie do zaakceptowania. Jak więc mamy mu przemówić do rozsądku? *** - Cały ten pomysł jest śmieszny! - warknął Zhaspahr Clyntahn z poczerwieniałą nalaną twarzą. - Wyrshym nie został nawet zaatakowany, a wy chcecie, żeby się wycofał? W życiu! - Zhaspahrze, Allayn wyjaśnił ci wszystko w najprostszych słowach. - Duchairn starał się przemówić do rozsądku wielkiemu inkwizytorowi. - Tu nie chodzi o to, że chcemy, aby się wycofał, tylko o to, że chcemy uratować tylu żołnierzy, ilu się da. - Bzdura! - Clyntahn rąbnął tłustą dłonią w lśniący blat stołu, w mgnieniu oka przesycając atmosferę wonią swego gniewu. - Zwykła bzdura! Chcecie, aby porzucił swoje pozycje, aby oddał wszystko, cośmy osiągnęli w zeszłorocznej kampanii, na tym wam zależy, tak? - Poruszał wargami, jakby miał ochotę splunąć. - To defetyzm. To wyparcie się świętej wojny, oddanie zwycięstwa wrogom Boga. Jeśli sądzicie, że ja... jeśli sądzicie, że Inkwizycja będzie stać bezczynnie i przyglądać się waszym czynom, to grubo się mylicie! - Nikt tu nie sieje defetyzmu - zaprzeczył Allayn. Co, jak zauważył w duchu Duchairn, nie do końca było zgodne z rzeczywistością. - Po prostu chcę ocalić armię Wyrshyma i połączyć ją z siłami Kaitswyrtha, Zhaspahrze! Zakładając, że szacunki Kaitswyrtha

dotyczące mocy zmasowanych przeciw niemu sił są słuszne, będzie potrzebował ogromnych uzupełnień, a przecież Wyrshym zajmuje dzisiaj nazbyt wysunięte pozycje, aby mógł się na coś przydać. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie chcesz oddać ani piędzi zajętej ziemi, ale my naprawdę musimy... przeformować szyki. Pozwól na to. Niech Rhobair dokończy doposażanie armii nowymi karabinami i nową artylerią. Niech Dohlar odbuduje choć część swoich sił. Skoro już o tym mowa, Harchong właśnie wciela do wojska kolejne pięćset tysięcy ludzi, a cesarz ma dla nas w zanadrzu jeszcze więcej żołnierzy! Po wszystkim będziemy mogli podjąć ofensywę, nie martwiąc się przerwanymi liniami zaopatrzenia ani brakiem żywności. - Nie - odparł Clyntahn głucho, mrużąc z wściekłości oczy. Zahmsyn Trynair siedział cicho ze wzrokiem wbitym w stół i bladą twarzą, podczas gdy wielki inkwizytor miażdżył spojrzeniem pozostałych dwóch członków Grupy Czworga. - Wyrshym zostanie tam, gdzie jest. - Zhaspahrze... jestem głównodowodzącym Kościoła Matki - przypomniał Maigwair, śmiało odpowiadając na miażdżące spojrzenie. - A to przecież jest sprawa natury wojskowej. - Tylko po części - sarknął Clyntahn. - Jeśli Wyrshym się wycofa, to narazi na szwank obozy generalnego inkwizytora Wylbyra. Chcecie oddać terytorium zajęte przez Kościół Matkę, terytorium, na którym Inkwizycja ma przywrócić mieszkańców Bogu. Chcecie porzucić swoje obowiązki w chwili, gdy Bóg Jedyny i wszyscy Archaniołowie najbardziej was potrzebują. To największa próba od czasów Wojny z Upadłymi. Oto, czym się skończy pozwolenie wycofania ludzi Wyrshyma z zajmowanych pozycji. Czy aby na pewno jesteście gotowi ponieść konsekwencje zdrady Najwyższego? Maigwair pobladł niemal tak samo jak Trynair. Nie zamierzał ustępować, ale spojrzeniem pomknął w stronę Duchairna. Wtedy Clyntahn zwrócił wściekły wzrok na skarbnika. - Dość mam wysłuchiwania skarg, że nie da się zrobić tego czy tamtego. Nie zamierzam słuchać, jak to nie możemy pozwolić zostać Wyrshymowi tam, gdzie jest. Wielki inkwizytor mówił głuchym głosem. - Gdybyście choć ćwierć wysiłków poświęconych wyjaśnianiu, czemu coś jest niemożliwe, przekierowali na rozwiązywanie problemów, nigdy nie znaleźlibyśmy się w tej sytuacji. Cóż, skoro ani armia, ani skarbiec nie są w stanie sprostać swoim obowiązkom, ster w swoje ręce weźmie Inkwizycja, i to bez względu na to, wobec kogo trzeba będzie wyciągnąć konsekwencje! Duchairn poczuł, jak atmosfera w komnacie rady gęstnieje, gdy wyzwanie rzucone

przez Clyntahna z hukiem pada na posadzkę i czeka, aby je podnieść. Sam miał ogromną ochotę to zrobić. Nadeszła najwyższa pora, aby wyrwać wikariat i cały Kościół Matkę ze szponów osób pokroju Zhaspahra Clyntahna. Z drugiej strony jednak... Skarbnik nie odrywał spojrzenia od oczu wielkiego inkwizytora, lecz tak naprawdę widział odzianych na purpurowo strażników pilnujących drzwi komnaty oraz masy inkwizytorów rozsianych po Syjonie i Świątyni. Jeśli pozwoli, aby ta chwila przeminęła, jeśli ani on, ani Maigwair nie sprzeciwią się wreszcie Clyntahnowi, mimo iż mieli wszystko po swojej stronie - wówczas władza wielkiego inkwizytora stanie się nieograniczona. Wszelako jeśli mu się sprzeciwią, on bez wahania każe ich aresztować i zemści się na nich, dając przykład innym. Clyntahn już wcześniej splamił sobie ręce krwią wikariuszy, byle postawić na swoim. Gdyby do tego zamordował dwóch członków Rady Czworga, w gruncie rzeczy stałby się niekwestionowanym władcą Kościoła Matki. Wielki wikariusz byłby w istocie tylko kukłą zasiadającą na tronie Świątyni. Staw mu czoło! - krzyczał głos w głowie skarbnika. Staw mu czoło teraz, bo jeśli tego nie zrobisz, być może już nigdy nie zyskasz po temu okazji! Po co przez cały ten czas czyniłeś przygotowania, skoro teraz chcesz pozostać bezczynny? Na tym polegał problem. Poczynił przygotowania, znał ich zasięg i moc, lecz zarazem wiedział, że nic nie zależy od siły broni ani oddziałów. W otwartej konfrontacji to, co on przyszykował, nie było równorzędnym partnerem dla Clyntahna, który przecież trzymał twardą ręką cały Syjon i całą gwardię świątynną. Żaden miecz, żadna włócznia, żadna armia nie jest silniejsza od woli Boga. Żadna tarcza, żadna zbroja, żadna twierdza nie jest lepszym zabezpieczeniem niż ufność w tego. Który Stworzył Wszechświat. Żadne okowy, żadne pęta, żadne lochy nie są w stanie odciąć bożego dziecka od miłości Boga. Nie pokładajcie swojej wiary w księstwach ani królach, gdyż księstwa upadają, a ludzie umierają. Niepokonane jest słowo, które wam od Niego przynoszę, i prawda, której was nauczam jako Jego posłaniec. Jedno i drugie przetrwa dłużej niż cały świat, pomimo śmierci, wbrew porażce. Ten fragment Księgi Langhorne’a stanął mu przed oczami. Nie miał wątpliwości co do jego prawdziwości. Boża prawda była niepokonana... a ludzie umierali. Inkwizytorzy kręcący się za drzwiami komnaty rady pośpiesznie wykonają każdy rozkaz, jaki wyda im Clyntahn. A gdyby on i Maigwair zginęli, nie osiągnęliby nic, nie licząc osobistego męczeństwa. Były chwile, w których Rhobair Duchairn nie marzył o niczym innym, choćby po to, aby nareszcie pozbyć się brzemienia. Jednakże choć Langhorne głosił niezwyciężoność bożej prawdy, zarazem doradzał, jak mierzyć siły na zamiary.

Bóg Jedyny wskaże ci drogę. Bóg Jedyny poprowadzi cię do zwieńczenia dzieła. Nie zawsze będzie to łatwa droga, a dzieło nie zawsze będzie łatwe. Wszakże poznasz, co do ciebie należy, jakby twoje imię zostało wypisane płonącymi literami. Poznasz swoje brzemię i poniesiesz je tak długo, jak długo będzie trzeba. Możesz po drodze zasłabnąć, możesz zapragnąć zawrócić, jednakże nie uczynisz tego, albowiem jesteś dzieckiem Boga, tak jak dziełem Boga jest cały nasz świat. Możesz mieć pewność, że Bóg nigdy cię nie zawiedzie, ty zaś nie możesz nigdy zawieść Boga. Jakież inne brzemię, jakież inne dzieło wyznaczył mu Bóg, jeśli nie naprawę Kościoła Matki? Było to nie tylko jego zadanie, był to jego obowiązek... i jego pokuta. Nie miał prawa pożegnać się z życiem, dopóki nie zwieńczy dzieła. Być może zginie, wypełniając swoją rolę, tego nie dało się wykluczyć, jednakże nie mógł sobie żadną miarą pozwolić na to, aby uwolnić się z doczesnej powłoki, zanim zadanie będzie ukończone - zadanie zlecone mu przez Boga i przez własne poczucie winy. Uświadomił to sobie i zaraz przypomniał sobie inny fragment, tym razem z Księgi Bédard. Bądź cierpliwy. Czekaj na Boga, gdyż nawet jeśli będziesz obarczony ciężkim brzemieniem grzechu, On pokaże ci dobro we właściwym czasie. Albowiem Jego miłość jest wieczna; Bóg nie porzuca tych, którzy nie porzucili Jego, przez wieczność zaś poszukuje tych, którzy zgubili drogę. Nie skryjesz się przed okiem Pana w najczarniejszym mroku, nie wywiniesz się od Jego łaski nawet zanurzony w najcięższym grzechu. Natomiast ci, którzy powracają na łono Najwyższego i raz jeszcze dźwigają swój kamień młyński, ci ulecą w niebiosa na skrzydłach wyvern. Cokolwiek przygniata ich dzisiaj do ziemi, zniknie za Jego sprawą, a cokolwiek trzyma ich przy ziemi, uniesie ich do nieba. - Zhaspahrze - odezwał się, w dalszym ciągu nie odwracając wzroku. - Możemy się różnić co do metod osiągnięcia tego, na czym nam wszystkim zależy, ale cokolwiek sobie myślisz, armia i skarbiec zawsze były gotowe wypełnić swój obowiązek. Jak rzekł Allayn, chcemy tylko ocalić Armię Sylmahna. Podobnie jak ty nie zamierzamy dopuścić do szerzenia się schizmy i herezji. Po prostu uważamy, że aby podjąć skutecznie ofensywę i ponieść sztandar Boga Jedynego do zwycięstwa, musimy się przeorganizować i doposażyć. W tym celu powinniśmy wycofać z pułapki zastawionej przez heretyków tyle sił biskupa polowego Bahrnabaia, ile możliwe. - Przeorganizowujcie i doposażajcie, ile chcecie - rzekł wspaniałomyślnie Clyntahn. Na przykładzie Armii Pana Wszechmocnego wszyscy widzieliśmy, ile można osiągnąć, gdy odda się sprawie całym sercem, całym duchem i całym ciałem, ufając Bogu. Nie wolno

nam jednak zdradzić Stwórcy. Dokończymy czystki w Republice Siddarmarku. A że tarczą tej operacji jest Armia Sylmahna, nie wolno jej usunąć. Śmiertelnicy mogą się żalić, że Bóg wymaga od nich nadludzkich poświęceń, jednakże muszą pamiętać, że przy boskiej pomocy są w stanie osiągnąć dosłownie wszystko. Poza tym awangarda Armii Pana Wszechmocnego już jest w ruchu, a my nie możemy zapobiec temu, aby przeklęci heretycy powrócili do Lodowego Pyłu. Jedyne, co możemy, to zniszczyć wszystkie śluzy na południe od zatoki Spinefish, aby uniemożliwić im wkroczenie do Hildermoss. Być może nie mylicie się co do stryczka zadzierzgniętego wokół szyi Armii Sylmahna. Być może macie rację, że te oddziały są stracone, jeśli nie zmienią pozycji. Gdyby jednak zmieniły, chcąc się ratować, utracilibyśmy całą Republikę Siddarmarku na zachód od Tarikah. Wszystko wpadłoby w ręce Shan-wei i innych demonów. Armia Pana Wszechmocnego mogłaby je odbić, ale na pewno nie zdradziłaby Boga, porzucając wyznaczone jej miejsce. - W porządku - nieoczekiwanie dla samego siebie odezwał się Duchairn. - W porządku. Moim zdaniem popełniasz błąd, Zhaspahrze. Chcę to jasno powiedzieć. Oczywiście może też być inaczej. Z całą pewnością nie będę dyskutował z tym, co mówiłeś o niezwyciężoności Boga i możliwości osiągnięcia cudów przy Jego pomocy. Dlatego razem z Allaynem uczynię wszystko co w ludzkiej mocy, aby wesprzeć Armię Sylmahna, ułatwić ruchy Armii Pana Wszechmocnego i uniemożliwić heretykom wykorzystanie rzek przeciwko nam. Jednakże chcę coś w zamian. - Co takiego? - Chcę, abyś obiecał, że twoi inkwizytorzy pozwolą nam działać, sami zaś usuną się w cień. - Duchairn świdrował wzrokiem wielkiego inkwizytora. - Nasi ludzie potrzebują wolnej ręki w działaniu. Inkwizytorzy znają się może na Piśmie, ale nie mają pojęcia o logistyce, strategii i działaniach wojskowych. Ilekroć się w to mieszają, tylko przeszkadzają. Nie jestem w stanie ci zagwarantować, że nam się powiedzie, nawet jeśli spełnisz moją prośbę, lecz wiem, że jeśli jej nie spełnisz, możemy się z góry pożegnać ze zwycięstwem. W oczach Clyntahna coś błysnęło. Duchairn nie miał pojęcia co, ale też niespecjalnie o to dbał. Przez moment w komnacie panowała cisza, po czym Zhaspahr Clyntahn skinął krótko głową. - Zgoda. Twoi ludzie dostaną wolną rękę. Dopilnuj tylko, aby zrobili z niej dobry użytek.

.XIII. HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar oraz HMS Przeznaczenie, 54 Wielki Ocean Zachodni - Dziękuję za prędkie przybycie, Pawalu. - Dziś po południu nie miałem nic innego do roboty - odparł suchym tonem Pawal Hahlynd, wyciągając rękę, aby wymienić uścisk przedramienia z hrabią Thirsku. - Z wyjątkiem zamartwiania się, oczywiście - dodał już poważniej. - Tak, wszyscy ostatnio się martwimy - przyznał hrabia Thirsku. Porucznik Bahrdailahn wycofał się, wpuściwszy do środka Hahlynda, i zostawił obu admirałów sam na sam w dziennej kajucie hrabiego Thirsku. I dobrze się stało, skwitował w myślach ten ostatni, zważywszy na przed chwilą wymienione przez nich uwagi. - Chodź ze mną. Skinął głową w stronę otwartych przeszklonych drzwi prowadzących na pomost rufowy HMS Chihiro. Hahlynd ruszył za nim, wychodząc na chłodne wiosenne powietrze. Stanęli obok siebie, oparłszy się o reling, i zaczęli spoglądać na błękitną zatokę i zacumowane na niej okręty wojenne oraz skupisko statków handlowych i łodzi śmigających pod czujnym okiem marynarzy z większych jednostek. Na redzie i przy nabrzeżach stało wiele frachtowców, znacznie więcej niż przed pojawieniem się charisjańskich korsarzy, którzy rozpoczęli tę wojnę. Każdy z nich został zbudowany przed dwoma albo trzema laty, aby zastąpić zatopione jednostki. Wodowano je masowo w stoczniach, które powstały na potrzeby stworzenia wielkiej armady Kościoła Matki, zwłaszcza ostatnio, po rozpoczęciu w Siddarmarku operacji Miecz Schuelera. Trzeba było to zrobić, aby zaspokoić głód machiny wojennej napędzającej świętą wojnę, a w tym właśnie momencie, gdy lody skuwały północne rejony Howardu i Haven, większość szlaków handlowych prowadziła do portów leżących na brzegach Zatoki Dohlariańskiej. W następnych miesiącach ruch ten nieco zelżeje, ponieważ kanały staną się na powrót spławne, lecz tego dnia Gorath było chyba jedynym portem na świecie, który mógł rywalizować z heretyckim Tellesbergiem. A chronienie kupców przybywających do

Dohlaru było obowiązkiem obu admirałów, którzy spoglądali teraz na panoramę portu. Po dłuższej chwili hrabia Thirsku wyprostował plecy, wyjął z kieszeni tuniki fajkę i kapciuch wypełniony tytoniem, by napchać go do cybucha. - Zobacz, jaki to sielski widok - rzucił, przerywając na moment, by wskazać fajką nabrzeża. - Zwłaszcza jeśli wiesz, co dzieje się teraz na świecie. Hahlynd zgodził się z jego słowami, mrucząc coś pod nosem, i sam sięgnął po fajkę. Obaj przywykli już do tego marynarskiego rytuału, ale gość spojrzał z zaciekawieniem na gospodarza, gdy ten wyjął z kieszeni dziwnie wyglądający przedmiot. Hrabia uśmiechnął się na widok miny przyjaciela, po czym podniósł wieczko na jednym z końców, odsłaniając coś, co przypominało knot miniaturowej lampy, z maleńkim kółeczkiem zębatym tuż obok. Jeden ruch kciuka poruszył zębatką i Hahlynd cofnął się zaskoczony widokiem skrzesanych iskier, od których natychmiast zajął się knot. Hrabia znów się uśmiechnął, przysuwając płomyk do cybucha i trzymając go tam do momentu, w którym tytoń równo się rozżarzył. Potem wyciągnął zapalniczkę w kierunku przyjaciela, a ten, zachowując nadmierną ostrożność, przypalił własną fajkę. Chwilę później wieczko zostało zamknięte z trzaskiem, a zdławiony płomyk zgasł. - Poręczne - przyznał Hahlynd po chwili milczenia. - Kolejny z wynalazków porucznika Zhwaigaira? - Nie. - Hrabia Thirsku podniósł wyżej zapalniczkę, by promienie słońca odbiły się od jej polerowanej obudowy. - Nie. To przedmiot przywieziony przez Ahlvereza. Jeden z jego ludzi znalazł go podczas bitwy o Las Kyplyngyra. Nie wiem, jak nazywają go heretycy, ale dla mnie to po prostu zapalniczka, ponieważ służy do krzesania ognia. Młody Dynnys poradził mi tylko, bym używał czegoś mniej trującego niż olej z ogniorośli, jeśli mam zamiar zapalać nią fajkę. Hrabia przyglądał się jeszcze przez moment zapalniczce, a potem wsunął ją do kieszeni i przeniósł wzrok na Hahlynda. - Jestem pewien, że ten przedmiot został wyprodukowany na potrzeby armii - rzucił, klepiąc się po kieszeni - ale pomyśl tylko: Charisjanie nie potrzebują zapalniczek, a mimo to produkują je na szeroką skalę. To znaczy, że mimo tak ogromnego zapotrzebowania na nową broń i amunicję posiadają moce przerobowe na tworzenie rzeczy, które są... jak sam powiedziałeś... poręczne. To powinno dać nam do myślenia, nie sądzisz? Hahlynd patrzył na niego przez dłuższą chwilę, nie mówiąc nawet słowa. Potem skinął głową, aczkolwiek z wyrazu jego twarzy dało się wyczytać obawę. - Spokojnie, Pawalu. - Hrabia potrząsnął głową. - Nie wspominam o tym każdemu, z

kim rozmawiam. Co najwyżej Ahlvynowi, Ahbailowi, no i Stywyrtowi. - Hahlynd przytaknął, słysząc imiona starszego doradcy, pierwszego oficera i kapitana flagowca. Hrabia na tym jednak nie skończył. - Nie wspominając o biskupie Staiphanie. To właśnie on podarował mi tę zapalniczkę. Spędziliśmy parę chwil, zastanawiając się nad militarnymi implikacjami wynikającymi z jej istnienia. - Rozumiem. Czy biskup... podzielił twój punkt widzenia? - Szczerze mówiąc, on to zauważył, nie ja. Hahlynd skwitował te słowa kolejnym skinieniem, po czym zapatrzył się na panoramę portu, pykając fajkę, dopóki nie przetrawił otrzymanej wiadomości. W końcu wypuścił z ust pierścień dymu, który poszybował z wiatrem, rozpływając się szybko. Admirał zadrżał na myśl, że to może być zły omen. - Nie zaprosiłem cię do siebie tylko po to, byś zobaczył moją nową zabawkę zapewnił go hrabia Thirsku, więc Hahlynd odwrócił się do niego, opierając łokieć o poręcz. - Obawiam się, że ty i twoja eskadra zaczniecie niedługo zarabiać na swoje utrzymanie. - Doprawdy? Pytanie zostało zadane flegmatycznym tonem, ale puls admirała przyśpieszył znacznie. Hrabia był jego przyjacielem od niepamiętnych czasów. Nic więc dziwnego, że Hahlynd stał się pierwszym kandydatem na dowódcę eskadry galer śrubowych Dynnysa Zhwaigaira i od wielu miesięcy szkolił swoich podwładnych, zarówno oficerów, jak i członków załogi, by sprostać wszelkim wymaganiom. - Tak - potwierdził hrabia Thirsku. - Wolałbym, aby stało się to w lepszej sytuacji, ale teraz, po rozgromieniu Armii Shiloh i... napłynięciu nowych raportów z północy Siddarmarku, nie mamy wielkiego wyboru. - Co to za raporty? - zainteresował się Hahlynd. - Powiedzmy, że mowa w nich o tym, że Armia Sylmahna może rychło podzielić los Armii Shiloh. - Hrabia miał niewesołą minę. - Nie wiem, na ile jest to prawdopodobne, ale z plotek, jakie dotarły do biskupa Staiphana, wnioskuję, że można się tego spodziewać. Hahlynd zacisnął szczęki. Królestwo Dohlaru wciąż się dźwigało z kryzysu, jaki wywołało rozgromienie Armii Shiloh. Wszyscy wiedzieli, że sir Rainos Ahlverez walczy o uratowanie kariery, stając przed przełożonymi, którzy deliberują od jakiegoś czasu nad wszystkimi aspektami jego klęski, ale najgorsze w tej sytuacji wydawało się co innego wedle plotek główny intendent Inkwizycji, Ahbsahlahn Kharmych, był bardzo niezadowolony z postawy sir Rainosa, a co ciekawe, jeszcze większą dezaprobatę

wykazywał wobec ojca Sulyvyna Fyrmyna, intendenta pokonanej armii. Jeśli w tych plotkach tkwiło choć ziarno prawdy, Ahlverez może pożegnać się z czymś więcej niż tylko karierą. Hrabia Thirsku ma pewnie spory problem z oceną tej sytuacji, pomyślał Hahlynd, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę zadawnioną nienawiść, jaką darzą się obaj z Ahlverezem. Ale bez względu na ten zatarg samo wspomnienie o tym, że kolejna armia Kościoła Matki może zostać unicestwiona... - Przykro mi to słyszeć - powiedział. - Nie wiem też, co takiego moja eskadra miałaby zrobić, aby poprawić sytuację oddziałów biskupa polowego Bahrnabaia. - Wy jej nie zmienicie - przyznał hrabia, wydmuchnąwszy strumień dymu. - Problem w tym, Pawalu, że moim zdaniem Charisjanie i Siddarmarczycy realizują szerszy plan. Sądzę, że chcą zniszczyć formacje Armii Boga, wszystkie, a nie tylko zgrupowanie Wyrshyma, zanim na polu walki pojawią się harchońskie odwody. Wiem, że spychają siły Rychtyra wzdłuż koryta kanału, ale w tym tempie dotrą do granic królestwa dopiero w połowie lata. Do tego czasu będziemy dysponowali odbudowaną armią, a ich szpiedzy, cokolwiek o nich mówić, są na tyle dobrzy w swoim fachu, że muszą to wiedzieć. Zatem fakt, że żadne ich wojska nie dokończyły roboty po rozgromieniu tego ciołka, księcia Harless, musi świadczyć o tym, iż planują coś zgoła innego, coś ważniejszego niż wykończenie niedobitków naszych armii, zanim zdążymy zgromadzić nowe siły. A skoro tak, to coś mi się widzi, że wspomniane „coś innego” spotka biskupa polowego Cahnyra, i to już niedługo. Zamyślony Hahlynd skinął wolno głową, jego zamglone spojrzenie sugerowało, że wciąż zastanawia się nad słowami hrabiego, który miał dostęp do znacznie większej ilości informacji na temat wojny niż on, a podejrzewał, że biskup Staiphan przekazuje jego przyjacielowi więcej, niż życzyliby sobie tego religijni zwierzchnicy. To przykre, że Kościół Matka ukrywa przed swoimi obrońcami tak wiele faktów, i wielka szkoda, że ta sytuacja nie zmieni się w przewidywanej przyszłości... - A to, że nie wzmocniono sił hrabiego Hanthu - kontynuował tymczasem gospodarz tego spotkania - nie oznacza wcale, że nie istnieje inny sposób załatwienia kwestii Dohlaru. - Mówisz o czymś jeszcze prócz odebrania nam wyspy Szpon? - O tak. - Hrabia Thirsku uśmiechnął się, ale bez cienia wesołości. - Szczerze powiedziawszy, na razie zachowują się bardzo powściągliwie jak na Charisjan, których znałem. Z tego, co mówi Rohsail, nie zapuszczają się poza cieśniny, ale moim skromnym

zdaniem to się wkrótce zmieni. - Zamilkł na moment, zapatrzył się w dryfujące nad portem białe chmury, a potem spojrzał ostro na Hahlynda. - Co wiesz o wydarzeniach w Yu-kwau? - Słyszałem, że było tam nieciekawie - odparł po namyśle admirał. - Dlaczego pytasz? - Ponieważ było tam po stokroć gorzej niż źle - zapewnił go hrabia Thirsku grobowym tonem. - Charisjanie niszczyli systematycznie wszystko, co znajdowało się w zatoce Alexov, a tamtejsze eskadry i baterie nabrzeżne nie mogły im nic zrobić. Ściągnęli ten przeklęty opancerzony galeon, by rozprawił się z działami zagrażającymi normalnym okrętom wojennym, i wsparli go kilkoma jednostkami artyleryjskimi. Tym sposobem zamienili nabrzeża Yu-kwau w perzynę, a na ponowne otwarcie wejścia do Kanału Św. Lerysa będziemy potrzebowali co najmniej miesiąca. Nie mówię już o tym, że odwiedzili także inne porty w zatoce. - Twarz Hahlynda stężała na tę wzmiankę. - Siedzieli tam przez ponad pięciodzień, dopóki nie rozwalili wszystkiego. Myślę, że wiesz lepiej ode mnie, jakie straty wyrządzili tym machinie wojennej. Tyle dobrego, że nie mieli dość oddziałów desantowych, by wejść w głąb lądu i zniszczyć nasze odlewnie. Z pogromu ocalało tylko kilka okrętów, które zdołały ominąć Charisjan i zbiec w porę. Jakkolwiek jednak patrzeć, prowincje Queiroz i Kyznetsov zostały kompletnie odcięte i ta sytuacja nie ulegnie zmianie, dopóki nie odbijemy wyspy Szpon albo nie otworzymy kanału. Pozostają nam tylko szlaki na południe od Su-shau, przez zatokę Kowadło do Brusairu, ale tamtędy nie przewieziemy tyle zaopatrzenia, ile nam potrzeba. No i nie zapominajmy, że nawet gdy Harchończycy uruchomią ponownie kanał, w zatoce Alexov nie będziemy mieli niczego, co mogłoby powstrzymać Charisjan od powtórzenia ataku. Hahlynd ponownie musiał się zgodzić z wnioskami przyjaciela. Straty były poważniejsze, niż wynikało to z najbardziej hiobowych wieści. A on wiedział także to, czego hrabia Thirsku nie wyartykułował. Jeśli Kanał Św. Lerysa zostanie ponownie otwarty, i tak da się nim przetransportować tylko ułamek towarów potrzebnych w prowincjach Kyznetsov i Queiroz. To był jeden z głównych kanałów, wybudowany według wskazówek zawartych w Piśmie, ale nawet gdyby był najgłębszy i najszerszy, to i tak stanowiłby zaledwie substytut szlaków morskich. Wikariusz Rhobair i jego specjalnie przeszkoleni ludzie dokonali cudów wspólnie z obsługą śluz, by zwiększyć przepustowość tej drogi wodnej, jednakże nawet to nie mogło sprostać zapotrzebowaniu, jakie powstało po ogłoszeniu świętej wojny. - Obawiam się niestety - kontynuował hrabia - że Charisjanie i ich admirał, któremu zlecono zdobycie wyspy Szpon, czyli hrabia Sharpfieldu, czują się w pełni usatysfakcjonowani wynikami akcji w zatoce Alexov i rozglądają się za nowym celem.

Jeśli wierzyć wiadomościom od Rohsaila, ich lekkie krążowniki i szkunery operują już na zachód od zatoki Saram. Szczerze mówiąc, zauważono je także daleko na zachodzie, przy Ziemi Jacka i Wyspie Wielorybów. Po tym, co zrobili z Yu-kwau, ponowna wizyta w zatoce Shwei może im się wydać warta zachodu. - To chyba... niedobrze - stwierdził Hahlynd, rozbawiając hrabiego. - Można tak to ująć. Nie twierdzę, że zatoka Shwei została pozbawiona obrony, choć nie jest z tym za dobrze, zwłaszcza gdy Rohsail musi sobie radzić z wieloma innymi zagrożeniami. To dobry człowiek, ale nie dysponuje aż tak wielką liczbą nowoczesnych okrętów, by być wszędzie tam, gdzie go potrzebujemy. Hahlynd przypomniał sobie, że hrabia Thirsku nie należy do ulubieńców sir Dahranda Rohsaila, ale mimo wszystko umiał zachować obiektywizm. Zawsze oceniał innych oficerów wedle jednej miary, nawet jeśli należeli do bardzo odległych mu frakcji politycznych. Szczerze mówiąc, Rohsail także zaczynał być mniej wrogi w stosunku do niego, ponieważ zrozumiał, że ma do czynienia z bardzo wartościowym dowódcą. - Ma czterdzieści dwa galeony - kontynuował tymczasem hrabia - a król kazał wysłać mu dziesięć kolejnych, ale sam wiesz, że to kropla w morzu potrzeb, jeśli wziąć pod uwagę natężenie ruchu na szlakach handlowych. Nawet jeśli damy wiarę pogłoskom, że hrabia Sharpfieldu podzielił swoją eskadrę, co nawiasem mówiąc, nie zmieniło mocno układu sił. To byłoby sensowne posunięcie ze strony Charisjan. Nawet po tym, co zrobili w zatoce Geyra, desnairscy korsarze nadal dają się we znaki kupcom heretyków. Jednakże nawet w razie gdyby wszystkie nasze raporty podawały czystą prawdę, lżejsze okręty hrabiego nadal stanowiłyby nieliche zagrożenie, a jeśli dodać do tego, że zaczęły pojawiać się tak daleko na wschodzie, Rohsail może nie mieć wyjścia i zacznie organizować konwoje. Tym sposobem zaangażuje większość swoich sił, zwłaszcza mniejszych jednostek. Na razie udało mu się utrzymać zgrupowanie około trzydziestu galeonów, dzięki czemu heretycy nie są w stanie rozszerzyć pola działania, ale i on nie może związać ich opancerzonych jednostek walką na pełnym morzu. A już na pewno nie będzie w stanie pokonać okrętów, których nie zatopiły baterie nabrzeżne wyspy Szpon i Yu-kwau. - Hahlynd mógł tylko przytaknąć tym słowom, więc hrabia nie przerwał wywodu. - Tak sobie czasem myślę, że mógłbym przerzucić naszą eskadrę dalej na zachód, by połączyć siły z Rohsailem i zapolować na Charisjan w nadziei, że razem będziemy mieli wystarczającą siłę ognia, by poradzić sobie z tymi przeklętymi kanonierkami. Musi istnieć jakiś ważny powód, dla którego oszczędzają napędzane parą okręty, więc gdyby udało nam się zniszczyć te dwa, które stacjonują na wyspie Szpon, zyskalibyśmy spore szanse na rozgromienie reszty ich

floty. Niestety stracilibyśmy podczas tego ataku znacznie więcej jednostek niż oni. A w sytuacji, gdyby zdołali obronić wyspę, co jest wielce prawdopodobne, nadal dysponowaliby wysuniętym przyczółkiem. Co gorsze, wątpię, aby zbudowali tylko dwa okręty tego typu, więc utrata trzeciej części floty, by je zatopić, wydaje mi się marną taktyką. Poza tym, choć twoje galery śrubowe są bardziej odporne na ostrzał z nowych dział i wytrzymałyby dłużej niż nasze galeony, obaj wiemy, że nie nadają się za bardzo do wychodzenia na pełne morze. To spore niedopowiedzenie, uznał Hahlynd, chociaż... - Nie zaprzeczam bynajmniej twoim słowom, Lywysie, ale jeśli sytuacja nas do tego zmusi, ja i moi kapitanowie pożeglujemy bez wahania do zatoki Saram. - Doceniam tę ofertę, naprawdę, ale zważywszy na warunki pogodowe, jakie panują obecnie na tych akwenach, wątpię, abyście zdołali opuścić wody przybrzeżne, zanim stracicie tuzin jednostek. - Może i tak, ale tkwiąc w portach, nie osiągniemy niczego - zauważył Hahlynd. Wolałbym nie tracić okrętów z powodu złej pogody, jednakże skoro tylko moje galery mogą stawić czoło tym opancerzonym galeonom, nie mamy zbyt wielkiego wyboru. Musisz nas tam wysłać. Pomysł obrony cieśniny Hankey, na wypadek gdyby heretycy zebrali się w końcu i przypuścili frontalny atak, jest bardzo dobry, ale jeśli utracimy kontrolę nad resztą zatoki, pozostaną nam tylko kanały... - Wskazał ręką na zatłoczony port, co hrabia skwitował kwaśnym grymasem. - Tak się składa, że myślę podobnie - wyznał - aczkolwiek w trakcie tej rozmowy wpadłem na inny pomysł. Do tej pory rozważaliśmy wyłącznie opcję, w której twoje galery śrubowe operują wyłącznie pod osłoną moich galeonów, a możemy przecież zrobić inaczej. Gdybym chciał, żebyście wsparli siły Rohsaila, nie musielibyście wypływać poza wody zatoki. Hahlynd spoglądał na niego przez chwilę, nie kryjąc zdziwienia, a potem uśmiechnął się ze zrozumieniem. *** - To naprawdę irytujące - obruszył się baron Sarmouth. On i pierwszy oficer jego okrętu flagowego siedzieli na pomoście rufowym, wygodnie rozparci w fotelach, z nogami opartymi o poręcz balustrady, podczas gdy rozpalone tropikalne słońce opadało wolno za horyzont po zawietrznej ich galeonu. Admirał, ku ogromnej dezaprobacie Sylvysta Raigly’ego, jego wieloletniego stewarda, zagustował w paleniu cygar, co było do niedawna specjalnością Corisandczyków. Książę Darcos

popierał Raigly’ego. W odróżnieniu od zdecydowanej większości żeglarzy Hektora nie pociągało palenie, rozumiał więc, skąd bierze się odraza stewarda do zalegającego wszędzie popiołu. - Cayleb ciągle powtarza, że hrabia Thirsku jest najlepszym z dowódców Świątyni przyznał, rad z tego, że ciepły północno-wschodni wietrzyk rozwiewa szybko dym wydmuchiwany przez barona Sarmouth. - Gdy zapytałem go kiedyś, czy ma na myśli admirałów Kościoła Matki, odpowiedział krótko: dowódców, kropka. - Myślę, że jest kilku oficerów w armii, którzy dorównują biegłością hrabiemu odparł baron Sarmouth. - Z drugiej strony jego wysokość ma rację, hrabia Thirsku wydaje się mieć nosa do wyławiania kolejnych talentów i szkolenia ich na znakomitych dowódców. Weźmy takiego Rohsaila. Albo Hahlynda. Nie zdawałem sobie wcześniej sprawy, jak dobrze mieć coś takiego... Machnął cygarem, komentując tym gestem fakt podsłuchania rozmowy, której przebieg obserwował przed chwilą z Hektorem. - Wiem, o czym mówisz. To takie... uzależniające, nieprawdaż? - Można i tak powiedzieć - rzucił oschle baron Sarmouth. Baron, jak wielu innych ludzi, bywał przytłoczony tempem zmian świata, lecz jako znakomity żeglarz cenił sobie wielce dostęp do SAPK-ów. Możliwość dowiedzenia się ze stosownym wyprzedzeniem o każdym załamaniu pogody była niezwykle cenna dla każdego szypra, a co dopiero oficera marynarki wojennej. Nie wspominając już o uczestniczeniu na żywo w każdej rozmowie wroga. Z drugiej jednak strony... - Rozumiem, dlaczego chciałbyś, aby hrabia Sharpfieldu miał dostęp do tej technologii - dodał. - Ja wciąż zastanawiam się, jak zrobić z niej najlepszy użytek. Podejrzewam, że w ludzkiej naturze leży dążenie do posiadania więcej, niż się aktualnie ma, ale wyznam szczerze, gotów jestem oddać dwa, a nawet trzy palce za możliwość takiego kontaktu ze wszystkimi moimi kapitanami. Hektor zaśmiał się w głos. - Masz przecież flagi sygnałowe - zauważył. - Podejrzewam też, że w razie potrzeby seijin Dagyr może złożyć kolejną wizytę hrabiemu Sharpfieldu. Wiem, że dolot z Gorathu na wyspę Szpon i z powrotem zajmie sporo czasu, ale to możliwe... Baron Sarmouth zaciągnął się mocno dymem z cygara, gdy rozważał tę myśl. Raporty na temat dohlariańskich galer śrubowych podkreślały ich niewielkie rozmiary, ale admirał pojął całą prawdę dopiero po uzyskaniu dostępu do SAPK-ów i zobaczeniu tych jednostek na własne oczy.

Mogą się okazać piekielnie skuteczne, pomyślał. Diabelstwa są dwadzieścia stóp krótsze i o trzydzieści procent węższe odDelthaka. Skoro Merlin zdecydował o wysłaniu Bahrnsa w górę kanału Guarnak-Lodowy Pył, to ktoś tak łebski jak hrabia Thirsku mógł także wpaść na pomysł, że i jego kanonierki nadają się do żeglugi po kanałach. Dlaczego mnie to nie dziwi? Baron Sarmouth, jak większość Charisjan, miał tendencję do lekceważenia kontynentalnego systemu kanałów śródlądowych. Z tego też powodu nigdy by nie pomyślał, że hrabia Thirsku wyśle kanonierki Hahlynda z Gorathu do zatoki Saram, co było równoznaczne z ich obecnością w zatoce Shwei, i to bez konieczności pokonania wód Zatoki Dohlariańskiej. To dłuższa droga, ale tylko połowę dystansu pokonają otwartym morzem. Galery śrubowe muszą przepłynąć sześćset pięćdziesiąt mil z cieśniny Hankey do desnairskiego portu Ershalla, gdzie wejdą w ujście rzeki Północne Hankey, skąd kolejne dwa tysiące mil pokonają szlakami śródlądowymi, docierając do zatoki Hahskyn, która łączy się z zatoką Shwei. Cała wyprawa potrwa z pięć pięciodni, choć galeon mógłby dotrzeć do tego samego celu w zaledwie szesnaście dni, ale tym sposobem galery nie muszą narażać się na wypłynięcie w otwarte morze. Nie mówiąc już o tym, że znajdą się w okolicach Yu-shai na pięciodzień przed tym, zanim my dotrzemy na wyspę Szpon... a trafią tam niezauważone przez załogi krążowników hrabiego Sharpfieldu. - Obawiam się, że musimy odkurzyć seijina Dagyra - rzucił. - Hrabia Sharpfieldu powinien o tym wiedzieć, aby mógł jak najszybciej ostrzec swoje eskadry. - Tak. - Hektor wydął usta, obliczając coś w pamięci. - Jeśli założymy, że pozna plany hrabiego Thirsku na kilka dni przed wyruszeniem Hahlynda z Gorathu, powinien dotrzeć na wyspę Szpon jakieś dwa pięciodnie przed przybyciem tych jednostek do Yu-shai. Wcześniejsze powiadomienie hrabiego Sharpfieldu mogłoby się wydać podejrzane. - Właściwie - baron Sarmouth wydmuchnął wielką chmurę dymu - to powinno wystarczyć, skoro Yu-shai leży trzy tysiące sześćset mil od wyspy Szpon i jakiś tysiąc mil poza obecnym polem działania naszych krążowników. Niegłupia wydaje się też myśl, żeseijin mógłby po drodze zahaczyć o kilka naszych szkunerów. Oczywiście zupełnym przypadkiem. Wcześniejsze poinformowanie naszych wysuniętych jednostek na pewno nie zaszkodzi.

MAJ ROKU PAŃSKIEGO 897

.I. Jairth Przełęcz Sylmahna Hildermoss Republika Siddarmarku Generał Trumyn Stohnar przyglądał się ogromnej mapie Przełęczy Sylmahna, wiszącej na ścianie jego gabinetu Kolorowe pinezki, będące znacznikami pozycji zajmowanych przez armię Sylmahna, nie przemieściły się zbytnio w ostatnich kilku pięciodniach. Za to pinezki oznaczające pozycję jego oddziałów zmieniły istotnie położenie. Największa różnica polegała na tym, że obecnie było ich więcej niż przed rokiem - generał uśmiechnął się na tę myśl i raz jeszcze omiótł wzrokiem kolorowe znaczniki. Odwrócił się dopiero, gdy usłyszał ciche pukanie do drzwi. - Wejść! - zawołał, na co jego adiutant, porucznik Sahlavahn, wprowadził do środka pułkownika Aivahna Yazhuhyro. - Witaj - rzekł Stohnar, wymieniając uścisk przedramienia z pułkownikiem i kiwnięciem głowy odprawiając adiutanta. - Dziękuję, Dahglysie. Nie zapomnij przypomnieć pułkownikowi Kohmandorsky’emu i komandorowi Parkmynowi, że pułkownik Yzahuhyro i ja dołączymy do nich o drugiej w gabinecie komandora Parkmyna. - Oczywiście, sir - wymamrotał porucznik Sahlavahn, po czym wycofał się z gabinetu. - Czy dobrze pamiętam, że zbliżają się jego urodziny? - zapytał pułkownik Yazhuhyro, gdy drzwi zamknęły się za adiutantem. Stohnar prychnął. - Pamięć ci szwankuje, jak zwykle. Miał urodziny wczoraj. Skończył dwadzieścia trzy lata. - Dwadzieścia trzy? - powtórzył Yazhuhyro i pokręcił głową. - Na Langhorne’a! Od kiedy to adiutanci są tacy młodzi? - Gwoli prawdy - rzekł Stohnar już poważniej - Dahglys nie jest taki młody, na jakiego wygląda. - Jak my wszyscy, panie - zgodził się z przełożonym pułkownik. Stohnar wykrzywił wargi na znak zgody, po czym wskazał wolne krzesło naprzeciwko swojego biurka. - Siadaj - zaprosił i sięgnął do dolnej szuflady. Wyciągnął z niej butelkę brandy ze

Starej Prowincji, rozlał do dwu szklaneczek i wręczył jedną gościowi, po czym dopiero zajął swoje miejsce za biurkiem. Yazhuhyro stuknął delikatnie szklaneczką o naczynie gospodarza i z uznaniem pociągnął łyk. Stohnar poszedł w jego ślady, pozwalając, aby płynny ogień przepalił mu gardło, zalewając całe ciało miłym ciepłem. Na koniec westchnął i potrząsnął głową. - Inspekcja przebiegła jak należy? - Tak jest, panie. - Yazhuhyro zakręcił szklaneczką przed nosem, upajając się aromatem. - Jednostki frontowe są w świetnej kondycji i nic nie wskazuje na to, aby ktokolwiek z drugiej strony jeziora zorientował się w naszych ruchach. Lód jest gruby i solidny, solidniejszy nawet, niżby wskazywała na to pora roku. Nie możemy jednak liczyć na to, że pozostanie taki przez dłuższy czas. - Dobrze. - Stohnar kiwnął powoli głową, przybierając zamyśloną minę. Yazhuhyro wrócił właśnie z inspekcji najbardziej wysuniętych jednostek frontowych Armii Hildermoss, okopanych na zimowych pozycjach wokół ruin Malkyru, spory kawałek na południe od zwyczajowej linii brzegowej Jeziora Wyvern. Zwyczajowej, gdyż po zeszłorocznych powodziach, po deszczowej jesieni i po mroźnej zimie jezioro zajmowało niemal całą szerokość Przełęczy Sylmahna, sięgając ponad dziesięć mil dalej na południe niż normalnie. Ciężko było sobie wyobrazić solidniejszą naturalną przeszkodę - dlatego obie strony ustawiły na szpicy artylerię, aby bronić swojego brzegu rozdętego jeziora. Dobrze - powtórzył generał. Moment później znowu upił łyczek brandy, w końcu zaś uśmiechnął się do pułkownika. - Domyślam się, że służbista Dahglys wyjawił ci zaraz po twoim powrocie, czemu chcę cię widzieć? - Owszem, aczkolwiek nie rozwodził się zbytnio nad powodem tego wezwania. Yazhuhyro odchylił się na oparcie krzesła, obejmując szklaneczkę obiema dłońmi. Napomknął coś o depeszach, które otrzymałeś, panie. A skoro czeka nas marsz przez śnieg w kierunku kanału... czego bynajmniej nie wypatruję z utęsknieniem... zakładam, że wiadomości są takie, jak oczekiwaliśmy... - W rzeczy samej - potwierdził Stohnar. Tym razem jego uśmiech był szerszy. Szarooki i ciemnowłosy Yazhuhyro odpowiedział tym samym. Armia Republiki Siddarmarku kopiowała rozwiązania stosowane przez swych charisjańskich sojuszników i tak Yazhuhyro został szefem sztabu Armii Hildermoss. Na przestrzeni minionych kilku miesięcy zajmował się organizowaniem struktur armijnych z takim zapałem i z taką wydajnością, że Stohnar niemalże zaczął mu zazdrościć niewyczerpanych pokładów energii.

Bardzo niewiele pozostało z armii, z którą Trumyn Stohnar stoczył minionej wiosny brutalne, krwawe starcia wzdłuż Przełęczy Sylmahna. Chociaż jego ludzie zdawali sobie sprawę z przytłaczającej przewagi liczebnej wroga, walczyli z odwagą, jakiej nikt nie mógł od nich oczekiwać. Trwało to, dopóki cztery piąte stanu osobowego armii nie wylądowało na drugim świecie albo w szpitalu. Dopóki nie została tylko cienka linia muszkieterów i artylerzystów, pozbawionych jakichkolwiek posiłków i jakiejkolwiek nadziei. Dopóki - wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu - nie przybyła im na pomoc wzmocniona brygada, której udało się wyprzeć żołnierzy Kościoła Matki z przełęczy. Generał cenił sobie każdego ocaleńca. Nade wszystko chciał im zapewnić odpoczynek, na który zasłużyli sobie odwagą i poświęceniem - odpoczynek możliwy dzięki temu, że zluzowały ich oddziały barona Zielonej Doliny. Jednakże abstrahując od tego, czego by sobie życzył, Yazhuhyro uczynił to, co było trzeba uczynić, mianowicie wykorzystał ocalonych, wcielając ich do nowych jednostek. - Zgodnie z wiadomościami od seneszala najnowszy konwój z Tellesbergu dotarł do Siddaru przed trzema dniami - podjął Stohnar. - Dostaniemy nieco ponad dziesięć tysięcy nowych „zapadni Mahndrayna” i wystarczającą ilość moździerzy. Możemy także liczyć na co najmniej trzy baterie ciężkich dział kątowych. - Miło mi to słyszeć, panie. - Yazhuhyro zaświeciły się oczy. - Zakładając oczywiście, że wystarczy nam amunicji do tych karabinów! - Seneszal twierdzi, że dostaniemy po tysiąc pięćset naboi do każdego. - Stohnar wzruszył ramionami. - Ale nie będzie wielkich dostaw innej broni palnej. Wszystkie nowe karabiny otrzyma generał Mahrkohne, który ma wspierać barona Zielonej Doliny. Wygląda na to, że Charisjanie rozwiązali problem wąskiego gardła, jeśli idzie o amunicję. W każdym razie otrzymałem zapewnienie, że dodatkowe kartridże do nas trafią, jeśli będziemy ich potrzebować. - Doskonale! Yazhuhyro zwęził oczy w szparki, zastanawiając się, jak zrobić najlepszy użytek z oferowanej broni. Dziesięć tysięcy zapadek to dość, aby doposażyć dwie całe brygady albo dwadzieścia dwie kompanie czy też przypisać każdemu armijnemu oddziałowi jedną kompanię składającą się z czterystu pięćdziesięciu ludzi uzbrojonych w rzeczone mahndrayny. Omówili ze Stohnarem obie alternatywy, ale nie podjęli żadnej decyzji, gdyż nie wiedzieli jeszcze, kiedy - jeśli w ogóle - oraz w jakiej dokładnie liczbie owe nowe karabiny odtylcowe trafią w ich ręce. - W dodatku - kontynuował Stohnar - seneszal doniósł mi, że w wyniku zwiększonej

produkcji broni oraz przejęcia karabinów zdobytych na Armii Shiloh był w stanie doposażyć o pięć dywizji więcej, niż zakładał, z czego trzy wyśle do nas. Yazhuhyro poprawił się na krześle. Robili sobie nadzieje na jedną dywizję, a i co do niej nie mogli mieć pewności. Trzy dywizje jawiły im się prezentem prosto z nieba! Owszem, zanosiło się na to, że będą wyposażone głównie w skałkówki, ale taki karabin jest o niebo lepszy od żadnego, a poza tym czterdzieści tysięcy ludzi w praktyce podwoi stan osobowy Armii Hildermoss. - Kiedy konkretnie, panie? - zapytał. - Już są w drodze. Możemy się ich spodziewać w ciągu miesiąca. Miejmy nadzieję, że wszystkie trzy dywizje pokażą się u nas, zanim lód zacznie się topić na dobre. - A baron Zielonej Doliny? - W tonie Yazhuhyro pojawiły się niepewne nutki. Stohnar tylko wzruszył ramionami. - Przekazywanie raportów z Pięciu Rozwidleń do Rankylyru to nie błahostka nawet dla charisjańskich jednostek narciarskich. Z ostatnich wiadomości barona przekazanych seneszalowi wynika, że jest dobrze okopany i dysponuje sutymi... to jego, nie seneszala określenie... zapasami, jak również jest pewien, że utrzyma pozycje przez co najmniej miesiąc albo nawet sześć pięciodni. - Nie miałem okazji poznać barona osobiście, panie... Głos pułkownika był tak obojętny, że Stohnar obnażył drapieżnie zęby, co trudno było nazwać uśmiechem. - A ja go poznałem - powiedział. - I wiem, że jeśli tak mówi, sam Kau-yung nie wyprze go z zajmowanych pozycji nawet na dzień wcześniej. Yazhuhyro skinął głową usatysfakcjonowany taką odpowiedzią na niezadane pytanie, a generał odchylił się do tyłu razem z krzesłem. - Książę Eastshare prawie już skończył doposażać swoje oddziały - dodał. - Co znaczy, że w tej chwili właściwie czekamy tylko na zmianę pogody. - Jak zawsze, panie - rzucił Yazhuhyro. Pułkownik pochodził z prowincji Rolling. Przyszedł na świat u podnóża Gór Czarnych i przez całe życie lekceważył mieszkańców rejonów tak ciepłych jak na przykład Glacierheart, gdzie pokrywę śnieżną mierzono co najwyżej w jardach. Mimo wszystko nawet on musiał przyznać, że ostatnia zima - która teoretycznie zakończyła się przed dwoma pięciodniami - była ciężka. Lód na powierzchni Jeziora Wyvern był dostatecznie gruby, aby utrzymać szarżę kawaleryjską, i nic nie wskazywało na to, aby miał stopnieć w najbliższym czasie.

Yazhuhyro żałował, że nie zdążyli odbudować stanu osobowego Armii Hildermoss w porę, aby zrobić użytek z tej pokrywy lodowej. Z drugiej strony, od samego początku wiedzieli, że im się to nie uda. To dlatego komandor Zhorj Parkmyn z Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu został pułkownikiem armii Republiki Siddarmarku. On, jak i marynarze, których admirał Białego Brodu zaciągnął z galeonów w Zatoce Bédard, stanowili asa w rękawie Armii Hildermoss. - Czy książę Eastshare ma może jakieś prognozy dotyczące pogody w Skalistych Szczytach i Marchii Zachodniej? - zapytał po chwili milczenia szef sztabu. - Sytuacja tam wygląda nieco lepiej niż tutaj. Pewne oznaki wskazują, że nadciąga wiosenna odwilż, szczególnie na południe od rzeki Daivyn. Na północy wszystko pozostanie raczej bez zmian. Zwłaszcza z punktu widzenia zgrania w czasie położenie księcia nie różni się zbytnio od naszego. Jego oddziały są niemal gotowe, jednakże nie dokończą przygotowań do początku roztopów. A gdy to się stanie... - Trzeba będzie przeczekać wiosenne powodzie - rzekł z westchnieniem Yazhuhyro. - Właśnie. - Stohnar skinął głową. - Aczkolwiek w naszym wypadku mała powódź nie byłaby taka zła. Zgodzisz się ze mną? Szef sztabu odpowiedział skinieniem, uśmiechając się przy tym paskudnie. Stohnar dokończył brandy, odepchnął się z krzesłem od biurka i wstał. - Dahglys przyszykował kopie najnowszych depeszy dla ciebie - powiedział. - Na razie jednak powinniśmy podzielić się dobrymi wieściami z Parkmynem i pułkownikiem Kohmandorskym.

.II. HMS Grom, 30 Wyspa Talizman Zatoka Dohlariańska - Zawsze to miło, gdy operacja przebiegnie zgodnie z oczekiwaniami - zauważył sir Bruhstair Ahbaht, spoglądający przez peryskop przymocowany do nadburcia HMS Grom, podczas gdy deszcz spływał po jego pelerynie. - Tak przynajmniej słyszałem - dodał, krzywiąc się, gdy dwie szalupy zderzyły się pośród chaosu uderzających o wodę wioseł. - Nie jest tak źle, panie - odparł porucznik Kylmahn, pierwszy oficer HMS Grom. Stał obok kapitana, zgięty wpół, aby wyglądać przez otwartą furtę działową, przez którą akurat nie wystawała lufa sześciocalowego działa. - Chociaż mówię to z wielką przykrością, Daivynie, jest naprawdę bardzo źle oznajmił kapitan Ahbaht. Dowódca HMS Grom był Szmaragdczykiem, o pięć cali niższym od swego pierwszego oficera, dzięki czemu mógł się pochwalić ciemnymi włosami i równie ciemnymi oczami typowymi dla mieszkańców jego ojczystego księstwa. - Gdyby mieli przeciwko sobie zorganizowany opór, skończyłoby się to raz-dwa katastrofą. Kylmahn chciał coś powiedzieć, jednakże ugryzł się w język. Filigranowy kapitan był z natury wesołym człowiekiem, ale tego popołudnia zdecydowanie zabrakło mu zwyczajowego humoru. Nie bez powodu oczywiście. Potężnie zaciągnięte niebo roniło gęsty deszcz na uczestników manewrów oraz obserwatorów, a zwykła dla Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu gładkość działań była jeszcze mniej zauważalna od poczucia humoru kapitana. Niewątpliwie leżał za tym pośpiech, z jakim akcję zaplanowano i wdrożono. Nie pomogły także sztormy, które napotkali po drodze, i obecna ulewa - aczkolwiek nic z tego nie stanowiło usprawiedliwienia dla ślamazarnego lądowania jednostek. Porucznik osłonił oczy dłonią w ochronie przed kapiącymi z nieba kroplami i przyjrzał się absolutnie nierobiącej wrażenia wyspie, którą kapitan Ahbaht miał zabezpieczyć. Wyspa Talizman przypominała z lotu ptaka trójkąt i miała tylko około dwudziestu mil długości z północnego zachodu na południowy wschód. Teren był nierówny, mówiąc najdelikatniej, a roczne zasoby wody pitnej z ledwością wystarczały na potrzeby niewielkiej osady rybackiej o nazwie Rahzhyrhold. Wszelako wyspa ta posiadała dwie zalety, które przewyższały wszystko inne, mianowicie miała dostęp do Zatoki

Rahzhyra i znajdowała się nieopodal wybrzeży Shwei. Głęboka zatoka, obejmująca wody przybrzeżne w odległości dwunastu mil od zachodnich brzegów wyspy, zapewniała bezpieczne, praktycznie w całości osłonięte kotwicowisko. Sama wyspa chroniła ją przed wschodnimi wiatrami, a od północy i zachodu strzegły jej mniejsze, na wpół zatopione wysepki oraz kamieniste, ledwie zalane wodą mielizny, stanowiące naturalny falochron. Kontynent Howard, znajdujący się mniej niż dziewięćdziesiąt mil na południowy wschód, dawał z kolei osłonę przed wichrami wiejącymi z tamtego kierunku. Niesprzyjające ukształtowanie terenu samej wyspy, jak również zdradliwe mielizny dookoła sprawiły, że Zatoka Rahzhyra była jedynym miejscem, w którym dało się przeprowadzić desant. To czyniło z wyspy Talizman doskonały punkt obronny. Pod wieloma względami przypominała ona wyspę Szpon, tyle że w mniejszej skali, a położona była ledwie trzysta mil od zatoki Shwei oraz niecały tysiąc mil od bazy Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru w zatoce Saram w północno-harchońskiej prowincji Stene. Co chyba jeszcze ważniejsze, znajdowała się zaledwie czterysta mil od kotwicowiska, które sir Dahrand Rohsail założył dla wspomnianej marynarki w zatoce Stella na pokaźnej wyspie o nazwie Ziemia Jacka na wschodnim krańcu cieśnin Harchongu. Kylmahn doskonale rozumiał, dlaczego wyspa Talizman stanowi łakomy kąsek. - Myślisz, panie, że Rohsail będzie musiał zmienić taktykę? - zapytał po chwili milczenia. - Trudno powiedzieć. Ahbaht wyprostował się i odwrócił plecami do peryskopu. Założył ręce z tyłu i zaczął się przechadzać po pokładzie rufowym, pozwalając, aby deszcz rozpryskiwał się na jego pelerynie, a Kylmahn deptał mu po piętach. - Tak czy owak, to powinno go mocno zdenerwować - podjął kapitan. - A już na pewno poczuje chęć skoncentrowania większej liczby okrętów, na wypadek gdybyśmy uznali, że warto zrobić wypad na Ziemię Jacka. Pewnie będzie także zaniepokojony możliwością zaatakowania samej zatoki Saram, zwłaszcza po tym, czego kapitan Haigyl dokonał w zatoce Alexov. Kylmahn przytaknął. Podejrzewał, że sir Bruhstair, gdyby mu pozwolić, już dawno pożeglowałby do zatoki Saram i zamienił ją w perzynę. Niestety admirał Rohsail po utracie wyspy Szpon robił, co mógł, by bronić swojej nowej głównej bazy operacyjnej. Najnowsze raporty szpiegów z Dohlaru mówiły o tym, że na kilku jednostkach kazał zamontować niesławne drewniane torpedy, a na każdej skale i wysepce umieścił co najmniej baterię dział, nie mówiąc już o potężnych zakotwiczonych przy wejściach do

zatoki barkach artyleryjskich, na których armaty chroniono stosami worków z piaskiem. Porucznik zdawał sobie też sprawę z tego, że hrabia Sharpfieldu nie przejmował się tymi działaniami, ponieważ najcięższe nawet armaty wroga nie mogły pokonać dwucalowego opancerzenia jego kanonierek, ale niepokoiła go myśl o tym, czego mogłyby dokonać wspomniane torpedy, gdyby przeciwnik zdołał do nich podpłynąć. A fakt, że mało brakowało, by kapitan Haigyl utracił Dreadnoughta podczas huraganu, w niczym nie pomaga, przypomniał sobie, posępniejąc. Kylmahn przyznawał, że w Cesarskiej Marynarce Wojennej Charisu było wielu oficerów, którzy podobnie jak on sam nie uważali Kylmahna za najlepszego żeglarza, mimo że świetnie się spisał w minionym miesiącu. Sztorm zaskoczył go na otwartych wodach, a nawałnica nadeszła tak szybko, że nikt nie zdołałby przed nią umknąć, zwłaszcza gdy najbliższa bezpieczna przystań znajdowała się dopiero na wyspie Szpon, a niejeden Charisjanin służący w eskadrach hrabiego Sharpfieldu pamiętał jeszcze niszczycielski huragan, który doprowadził do zagłady flotylli sir Gwylyma Manthyra, gdy siły cesarstwa po raz ostatni zapuściły się na wody Zatoki Dohlariańskiej. Ten ostatni nie był aż tak straszny, jeśli wierzyć ocenom garstki oficerów, którzy przeżyli oba spotkania z żywiołem, ale wystarczył do pokonania Daivyna Kylmahna. Dwa galeony hrabiego Sharpfieldu zatonęły. Pierwszy poszedł na dno z całą załogą, co znaczyło, że tak naprawdę nikt nie wiedział, co się z nim stało. Drugi został wyrzucony na brzeg przylądka Martyn, leżącego niespełna trzysta mil od zatoki Saram, tracąc osiemdziesięciu trzech ludzi, ale resztę załogi podjęły jednostki eskorty, zanim Harchończycy dowiedzieli się o katastrofie. Trzeci galeon został tak poważnie uszkodzony, że trzeba go było odholować na wyspę Szpon i na dłuższy czas skreślić z listy sprawnych okrętów hrabiego. W obawie przed zatopieniem po ponownym wyjściu w morze wrak został odarty z całej artylerii i służył za zakotwiczony magazyn. W trakcie tego samego sztormu zatonął także jeden ze szkunerów, a drugi utracił wszystkie maszty, ale jakimś cudem utrzymał się na powierzchni. Dreadnought także przetrwał, choć dostał się w sam środek szalejącego żywiołu. Jego nadbudówki i opancerzony kadłub ucierpiały najmocniej w tym starciu. Nie było to jednak nic takiego, czego nie dałoby się naprawić, a załogi galeonów remontowych, sprowadzone wcześniej do obsługi eskadry, twierdziły zgodnie, że kanonierka już wkrótce wróci do służby. Tymczasem jednak siły hrabiego zostały poważnie uszczuplone. Nieco wcześniej odesłał pięć zwykłych, nieopancerzonych galeonów do Chisholmu, aby chroniły wracające transportowce przed atakami korsarzy, ponieważ takie otrzymał wcześniej rozkazy.

Pozostało mu zatem tylko dwadzieścia osiem okrętów, wliczając w to obie kanonierki. Po feralnym sztormie liczba ta zmniejszyła się o kolejne trzy jednostki, z czego co najmniej sześć musiało chwilowo pozostać na kotwicowisku wyspy Szpon. Nic więc dziwnego, że wolał na razie nie ryzykować jedyną sprawną kanonierką. - Przykro mi, ale muszę o to zapytać, panie: kiedy zamierzasz przekazać dowodzenie komandorowi Makgrygairowi? - Na tyle późno, że wcale mnie to nie cieszy - odpowiedział z nutą goryczy w głosie Ahbaht. Kylmahn wiedział, że kapitan darzy ogromnym szacunkiem Symyna Makgrygaira, któremu hrabia przekazał dowodzenie bazą w Zatoce Rahzyhra. Tak samo mocno poważał majora Qwentyna Ohmahly’ego, przyszłego dowódcę tamtejszego garnizonu piechoty morskiej. W tym, że lądowanie nie przebiegało tak gładko, jak to zaplanowano, nie było niczyjej winy, ale irytacja kapitana zaczynała być bardzo widoczna. - Ja to widzę tak - rzucił Ahbaht, zadzierając głowę, by spojrzeć na przemoczony proporzec zdobiący szczyt głównego masztu. - Większość żołnierzy korpusu trafi na brzeg do wieczora. Cały pięciodzień zmitrężymy na przerzucenie tam dział i zaopatrzenia. Kolejny będzie potrzebny na rozmieszczenie baterii i upewnienie się, czy kotwicowiska są wystarczająco osłonięte. Zakładam więc, że będę mógł przekazać dowodzenie Makgrygairowi około dwunastego. Twarz Kylmahna pojaśniała nieco. Termin był mniej odległy, niż przypuszczał. Zastanawiał się także, czy chęć jak najszybszego opuszczenia tego miejsca przez Ahbahta ma coś wspólnego z wynikami jego obliczeń. Oddalił jednak tę myśl natychmiast. Sir Bruhstair Ahbaht nie należał do ludzi, którzy rzucają słowa na wiatr. Porucznik wyciągnął z kieszeni zegarek i sprawdził godzinę. - Za pozwoleniem, sir - powiedział, zatrzaskując wieczko. - Obiecałem bosmanowi, że jeszcze przed południem dokonam inspekcji magazynku żaglomistrza. Zdaje się, że ma pewne obawy o nasze ożaglowanie sztormowe. - W tej kwestii popieram go na całej linii - stwierdził Ahbaht, uśmiechając się pod nosem. - Zatem zaraz się tym zajmę, sir. Kylmahn dotknął zaciśniętą dłonią piersi i odmaszerował szybkim krokiem. Kapitan przyglądał mu się przez chwilę, a potem podjął przerwany spacer. Musiał przyznać, że jego pierwszy oficer ma rację - operacja nie przebiegała aż tak źle, jak on to widział - ale podejrzewał również, że różnice ich dzielące wynikają

najprawdopodobniej z faktu, że został uziemiony w tym miejscu aż do chwili, gdy ostatnia bateria nie zostanie rozlokowana i obsadzona. Ale gdy tylko otrzymam raport o pełnej gotowości bojowej kanonierów... Uśmiechnął się złowieszczo na tę myśl. Sir Dahrand Rohsail, przynajmniej zdaniem Ahbahta, był człowiekiem na tyle odpowiedzialnym i rozgarniętym, by mierzył zamiary podług sił. Nic, czym dysponował, nie mogło stanąć do pojedynku artyleryjskiego z Gromem albo Dreadnoughtem. Z tego samego powodu każda próba odbicia wyspy Szpon zakończyłaby się jego totalną klęską, a gdy major Ohmahly rozmieści swoje baterie, próby zaatakowania wyspy Talizman mogą okazać się równie kosztowne. To jednak, że Rohsail okazał się na tyle sprytny, by nie narażać swoich okrętów na ogień baterii nabrzeżnych i nie przejmować kanonierek na otwartym morzu, nie oznaczało jeszcze, że nie może zaatakować każdego charisjańskiego okrętu, na jaki trafi - a tak właśnie udało mu się zniszczyć trzy szkunery z eskadry hrabiego Sharpfieldu. Załogi żadnego z nich nie ocalały, co mogło świadczyć o ogromnej niechęci Dohlarian do okazywania litości pokonanym wrogom. Choć niewykluczone, że mówiło znacznie więcej o braku takich próśb ze strony Charisjan. Zwłaszcza że mieliby poddać się flocie, która zgotowała tak straszny los ludziom Gwylyma Manthyra. Ahbaht nie mógł tego wybaczyć ani zapomnieć, ale daleki był także od negowania poziomu wyszkolenia i waleczności załóg Rohsaila, które - co warto zauważyć - jako chyba jedyne na Schronieniu szanowały dokonania charisjańskiej marynarki wojennej i nie obawiały się jej jak ognia. Ci ludzie byli zdolni stanąć nawet do tak nierównej walki, a ich agresywność już kilkakrotnie kazała hrabiemu ograniczyć działania na szlakach handlowych przecinających Zatokę Dohlariańską. Ale gdy wyspa Talizman zostanie w pełni zabezpieczona i rozpocznie wspieranie działań lekkich krążowników, a Dreadnought zostanie przywrócony do służby, Ahbaht i Haigyl wyprawią się do zatoki Saram, by zmienić ten niewesoły stan rzeczy. Mając zaplecze na wyspie Talizman, słodką wodę i schronienie na wypadek załamania pogody, obaj Charisjanie zdołają w końcu zablokować ten akwen. Gdy jeden z nich będzie doglądał wód zatoki Saram, drugi może robić to samo z Ziemią Jacka. Przy odrobinie szczęścia uda im się uwięzić całość albo chociaż znaczącą część galeonów Rohsaila w porcie. Jeśli Dohlarianie postanowią przyjąć wyzwanie, Ahbaht powita ich z otwartymi rękami, a jeśli uznają, że nie warto mierzyć się z wrogiem, niech sobie zgniją na redzie, podczas gdy krążowniki hrabiego będą siać zniszczenie wśród pozbawionych ochrony frachtowców. Wykonamy zadanie w taki czy inny sposób, pomyślał kapitan. Nie pójdzie nam tak

łatwo i na pewno nie tak szybko, jak byśmy chcieli, ale zrobimy co trzeba. A gdy okręty klasy Król Haarahld wejdą do użytku, zajmiemy się resztą spraw.

.III. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne - Arcybiskup Wyllym, wasza łaskawość - wymamrotał niższej rangi duchowny do Zhaspahra Clyntahna, wpuszczając Wyllyma Rayna przez rozsuwane drzwi gabinetu wielkiego inkwizytora. Zdobiący ściany, zmieniający się obraz boskiego Stworzenia dziś przedstawiał leśną polanę - strzeliste białe i szare pnie pięły się w górę spośród oparów ścielącej się mgły, a słońce przeświecało przez gęste korony drzew. Inny złoty promień, którego źródła nie sposób było ustalić, rozjaśniał miejsce pracy wielkiego inkwizytora. Tymczasem z oddali dolatywały śpiewy ptaków i pogwizdywania wyvern, a sporadycznie w poszyciu tej leśnej katedry przemknął prawieborsuk albo jakieś inne niewielkie zwierzątko. Nikt nie zwracał na nie uwagi. Clyntahn zareagował na zapowiedź gościa typowym dla niego chrząknięciem, po czym wycelował palcem w puste krzesło przed swoim biurkiem. Niższej rangi duchowny zniknął błyskawicznie, a drzwi zamknęły się za nim samoczynnie. W tym czasie Rayno zasiadł na wskazanym miejscu, wsunął dłonie w rękawy sutanny i obrzucił przełożonego spokojnym spojrzeniem. - Chciałeś mnie widzieć, wasza łaskawość? - Bynajmniej - odwarknął Clyntahn. - Marzy mi się wiele rzeczy, ale na pewno nie oglądanie twojej gęby! Niestety to, czego chcę, i to, co muszę, to dwie różne sprawy. Rayno zmusił się do potaknięcia. Clyntahn prychnął, ale w dalszym ciągu nie przechodził do powodu wizyty arcybiskupa. Poprawił leżący na biurku stos papierów, przesunął pióro, a w końcu odchylił się na oparcie krzesła i popatrzył uważnie na adiutanta Zakonu Schuelera. - Martwi mnie Maigwair - rzucił wreszcie i zamilkł, ewidentnie oczekując na odpowiedź. - W jakim sensie, wasza łaskawość? - zapytał posłusznie Rayno. Clyntahn zacisnął szczęki. - Pogodził się z tym, że Wyrshyma nie można wycofać, przynajmniej na razie, ale z całą pewnością nie jest z tego powodu szczęśliwy, ja zaś nie mogę być pewien, że nie postara się za wszelką cenę zmienić rozkazów dla biskupa polowego. Czy też nawet obejść

ich potajemnie, jeśli uzna, że to mu się upiecze! A obawiam się, że może mu się upiec, gdyż niewątpliwie nie jest jedynym członkiem Armii Boga, który ma takie, a nie inne zdanie na ten temat. Wszyscy oni mają oczy wbite w pole bitwy. W przeciwieństwie do nas dwóch żaden nie rozumie, o co naprawdę toczy się ta wojna. Pozwolić się wycofać Wyrshymowi być może miałoby nawet sens z punktu widzenia strategii wojskowej, zakładając oczywiście, że w tych okolicznościach byłby w stanie wykonać tak skomplikowany manewr, do czego wcale nie jestem przekonany... Niemniej ruch ten okazałby się katastrofalny w skutkach, gdy wziąć pod uwagę nasz nadrzędny cel, jakim jest zmiażdżenie herezji w Republice Siddarmarku. Bo koniec końców cóż innego się liczy? Rayno potaknął, po części dla okazania zgody, a po części wskutek zrozumienia powodów gniewu Clyntahna. Pomimo starań inkwizytora generalnego Wylbyra, aby zatuszować różne sprawy, nawet wewnętrzne raporty Inkwizycji wskazywały, że podwładni tegoż inkwizytora generalnego pozwolili, aby ich podejście do jeńców przetrzymywanych w obozach utraciło dotychczasowy... rygor. Już samo to nie spodobało się wielkiemu inkwizytorowi; natomiast sen z oczu spędzała mu możliwość, że każdy niewykryty jeszcze heretyk z tych obozów może zostać uratowany przez innych heretyków. - Aczkolwiek patrząc na Maigwaira, nikt by się tego nawet nie domyślił - podjął Clyntahn, w dalszym ciągu powarkując przez zęby. - Mnóstwo czasu spędza na gadaniu na temat posiłków i doposażenia armii, ale najwyraźniej nic nie robi w żadnej z tych spraw! Wystarczy spojrzeć na bezczynność Armii Tanshar, która bynajmniej nie wynika z chęci biskupa polowego Tayrensa! Rayno nie zmienił wyrazu twarzy, chociaż zacisnął zęby. Tayrens Teagmahn stał na czele trzymanej w odwodzie Armii Tanshar, którą Allayn Maigwair zgromadził na przestrzeni minionej jesieni i zimy, a potem wsparł Armię Glacierheart Cahnyra Kaitswyrtha. Obecnie oddziały te stacjonowały w księstwie Tanshar, od którego zaczerpnęły nazwę, a które leżało na mapie tuż ponad granicą pomiędzy Ziemiami Świątynnymi i episkopatem Klynair i mogło się pochwalić w miarę przyjaznym klimatem umożliwiającym szkolenie żołnierzy nawet w okresie zimy. Niestety jednostki owe dysponowały wyjątkowo niewielką liczbą karabinów i armat, o ludziach nie wspominając, a to wszystko dlatego, że Maigwair odarł je z żołnierzy i wyposażenia na korzyść sił Kaitswyrtha. Niestety, wielki inkwizytor w swojej ignorancji próbował nieustannie wpływać na decyzje wiążące się z bronią i sprzętem. Niezmiennie dąsał się na rzeczywistość, gdy ta krzyżowała mu szyki, a fakt, że Teagmahn - jak każdy dobry dowódca - chciał należycie

wyposażyć swoje oddziały, dodatkowo irytował Clyntahna. Biskup polowy słał prośbę za prośbą na ręce Allayna Maigwaira oraz Rhobaira Duchairna, domagając się wyposażenia, dzięki któremu uzbroiłby porządnie wszystkich żołnierzy, a gdy hierarchowie otwarcie stwierdzili, że nie spełnią jego żądań, bez żadnych oporów zwrócił się do swego intendenta, biskupa pomocniczego, Rhobaira Makswyla. Ten ostatni był niezwykłym służbistą i każdą prośbę, która spłynęła na jego biurko, przekazywał swoim przełożonym, co sprawiło, że Clyntahn znalazł się w konflikcie z własnymi wikariuszami nawet przed tym, zanim Teagmahn został zmuszony do wspomożenia sił Kaitswyrtha. W normalnych okolicznościach Rayno uważał skłonność szefa do lekceważenia ograniczeń fizycznych świętej wojny za jeden z najbardziej frustrujących aspektów służenia mu, aczkolwiek w tym konkretnym wypadku czuł gniew nawet większy niż wielki inkwizytor, choć oczywiście z innych powodów. Rodzina Rayna była niezwykle potężna i odznaczyła się istotnie w trakcie długich lat służby Kościołowi Matce, w czego efekcie ówże Kościół Matka w jego wypadku odstąpił od zwyczajowej polityki polegającej na wyznaczaniu duchownych do posługi w parafiach i biskupstwach odległych domen. Właśnie w ten sposób Wyllym objął arcybiskupstwo Chiang-wu... i właśnie dlatego tenże Wyllym sprzeciwiał się gorąco dozbrajaniu Armii Pana Wszechmogącego i Archaniołów. Ostatnie, czego sobie życzył, to chmary doświadczonych, dobrze wyszkolonych i solidnie uzbrojonych chłopów pańszczyźnianych powracające w rodzinne strony w stanie skażenia wolnomyślicielskimi ideami przywiezionymi z dalekich krain. Niestety wielki inkwizytor miał na uwadze wyłącznie niezachwianą solidność Harchongu. Był zachwycony widokiem młota na heretyków, w jaki Allayn Maigwair oraz Rhobair Duchairn przeistoczyli Armię Pana Wszechmogącego. Przynajmniej Rayno miał dość oleju w głowie, aby nie występować przeciwko Clyntahnowi w tej sprawie. I tak, zamiast sprzeciwić się otwarcie, podjął cichcem pewne wysiłki mające na celu podkopanie władzy hrabiego Tęczowych Wód, zarazem upewniając się, że żadnemu intendentowi, który przystępuje do Armii Pana Wszechmogącego, nie brakuje w sercu ognia. Mimo wszystko jednak rozumiał, o co chodzi Clyntahnowi, a skoro w dodatku zapowiadał on... - Uważasz, wasza łaskawość, że wikariusze Allayn i Rhobair celowo odmawiają biskupowi polowemu Tayrensowi broni? - zapytał ostrożnie. - Wierzę, że wikariusz Allayn celowo powstrzymuje tyle sił Teagmahna z dala od

Republiki Siddarmarku, ile tylko może, nie narażając się na zbytnie ryzyko. - Słysząc to, Rayno poczuł, że mimowolnie unosi lekko brwi, co widząc, Clyntahn posłał mu chmurne spojrzenie. - Zastanów się, Wyllymie. Gdyby Teagmahn otrzymał te czterdzieści czy pięćdziesiąt tysięcy nowych karabinów, Maigwair dysponowałby pokaźnym zapleczem w Tansharze zamiast nędznymi trzydziestoma tysiącami, które wysłał Armii Glacierheart! Mógłby je wszystkie wyekspediować przez Zatokę Tanshar, a następnie w górę rzeki Fairmyn, aby wesprzeć Kaitswyrtha, względnie mógłby z myślą o nim oddelegować wybrane oddziały i wykorzystując kanał Dairnyth-Alyksberg, wysłać resztę żołnierzy na południe, aby uderzyli od tyłu na tego drania hrabiego Hanthu. Oba rozwiązania wywarłyby nacisk na heretyków i odciążyły przynajmniej częściowo Wyrshyma. Zgadza się? - Tak, wasza łaskawość - potwierdził Rayno. W rzeczywistości był całkowicie innego zdania. Napór na południe może i zmusiłby tego heretyka hrabiego Hanthu do porzucenia marszu wzdłuż kanału Sheryl-Seridahn, ale z całą pewnością nie odwróciłby uwagi Greyghora Stohnara ani Cayleba Ahrmahka, pragnących za wszelką cenę rozprawić się z armią Bahrnabaia Wyrshyma. Armia Sylmahna była na to za słaba, zwłaszcza teraz, za to Ahrmahk i Stohnar zawzięli się oswobodzić obozy Inkwizycji w północnych rejonach Republiki Siddarmarku, i to przy pierwszej sposobności. Jednakże... Odchrząknął i podjął. - Na nieszczęście masz także rację co do tego, że w chwili obecnej biskup polowy Tayrens nie zdziała wiele, a to dlatego, że jego ludzie nie dysponują dostateczną ilością broni, aby stawić czoło heretykom. Może rozsądniej byłoby przekierować do biskupa polowego część karabinów i armat oddanych hrabiemu Tęczowych Wód? - Wzruszył ramionami. - Żaden tam ze mnie wojskowy, wasza łaskawość. Ale wydaje mi się, że nie ma sensu gromadzić i szkolić armii, skoro później ma ona zostać z pustymi rękami. - To samo powiedziałem Maigwairowi i temu kretynowi Duchairnowi! - warknął Clyntahn. - I zamierzam to powtarzać przy każdej okazji. Po prawdzie jednak bardziej mnie martwi biskup polowy Ruhsail. Mam co do niego paskudne podejrzenia... - Słucham, wasza łaskawość? Rayno przechylił głowę, nie kryjąc szczerego zaskoczenia. Siły biskupa polowego Ruhsaila Symmynsa, stacjonujące w zimowych kwaterach episkopatu Schuelera na południowo-wschodnich brzegach Jeziora Pei były znacznie mniejsze od Armii Tanshar. Gwoli prawdy, dowódca ten miał pod sobą zaledwie trzydzieści tysięcy ludzi, a był jednym z najzaciętszych zwolenników świętej wojny, jacy przychodzili Raynowi na myśl.

- W żadnym razie nie wątpię w jego lojalność - kontynuował wielki inkwizytor, machając tłustą ręką. - Nie jestem jednak pewien części jego podwładnych. Raporty tamtejszego intendenta wyraźnie wskazują, że wszyscy oni, Symmynsa nie wyłączając, popierają plany Maigwaira, który chciałby doprowadzić do wycofania Wyrshyma. Żaden z nich nie krytykuje otwarcie planów wycofania Armii Sylmahna, ale ja i tak uważam, że pokładają zbytnią wiarę w głównodowodzącym Kościoła Matki. Rayno ani myślał wytknąć przełożonemu, że na ogół to dobry znak, gdy dowódcy i żołnierze ufają wodzowi. - Czyżbyś powątpiewał w ich oddanie, wasza łaskawość? - zapytał oględnie. - Sam nie wiem. - Niesłychane było, aby wielki inkwizytor przyznawał się do niepewności, zatem Rayno nieznacznie zmrużył oczy. - Mam tylko świadomość, że Maigwair przekazał więcej karabinów Symmynsowi niż Armii Tanshar. Ponoć dlatego, że Symmyns stacjonuje bliżej, dzięki czemu logistyka przedsięwzięcia była łatwiejsza, a także z tego powodu, że zanim doszło do katastrofy w Marchii Południowej, Armia Tanshar miała zostać doposażona karabinami z Dohlaru. Tymczasem teraz Dohlar zatrzymuje dla siebie każdy karabin, jaki zdoła wyprodukować, gdyż w ten sposób chce przywrócić swojej armii sprawność bojową. Maigwair twierdzi, że to właśnie dlatego Teagmahn siedzi z założonymi rękami, podczas gdy Symmyns przyjmuje całą dostępną broń. Nie potrafię udowodnić, że mnie okłamuje, ale... Wielki inkwizytor urwał, a Rayno zmrużył oczy jeszcze bardziej. Moment później rozszerzył je w szoku, zdawszy sobie sprawę, co zobaczył w spojrzeniu Clyntahna. Był to ni mniej, ni więcej, tylko strach. Na Schuelera! Zhaspahr Clyntahn się boi... Arcybiskup poczuł, jak po kręgosłupie cieknie mu chłodna strużka potu. Jeszcze nigdy nie widział bojącego się Clyntahna. Tak samo, jak nigdy nie widział go niepewnego. Moc wielkiego inkwizytora brała się z jego charakteru, a ten nie dopuszczał ani strachu, ani niepewności. Zhaspahr Clyntahn nieustraszenie niszczył swoich wrogów, posiłkując się siłą Boga i Kościoła Matki. Przez ten pryzmat też postrzegał cały świat. To inni bali się jego - sytuacja odwrotna nie mieściła się Raynowi w głowie. Owszem, Clyntahn czasami się mylił, ale nigdy nie był targany wątpliwościami. Taką już miał naturę. Tymczasem teraz... Martwi się Wyrshymem i Armią Sylmahna bardziej, niż chce to przyznać przed samym sobą, pomyślał Rayno. Mógł machnąć ręką na to, co przytrafiło się Armii Shiloh nie w tym wypadku jednak. Armia Shiloh była siłą świecką, dowodzoną przez laików,

którzy ewidentnie dali ciała. Dlatego mógł się nie przejmować ich losem. Poza tym zarówno Shiloh, jak i Marchia Południowa to drugorzędny teatr wojenny, przynajmniej z jego punktu widzenia. Zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja z Armią Boga. Clyntahn wiąże wielkie nadzieje z Armią Pana Wszechmogącego - pytanie jednak, czy dlatego, że nie ma innego wyjścia? Tak naprawdę ufa wyłącznie siłom Kościoła Matki. Właśnie z tego powodu jest taki wściekły na Maigwaira i Duchairna, którzy powtarzają mu, że nie mamy dość broni, aby wyposażyć armię tej wielkości, jaką chciałby rzucić przeciwko heretykom. Czuje, że sytuacja wymyka się spod jego kontroli, a jakby tego było mało, na Ziemiach Świątynnych wszędzie pojawiają się te przeklęte plakaty gloryfikujące działania Pięści Kau-yunga. Zhaspahr Clyntahn zaczyna się obawiać, że Kościół Matka może przegrać świętą wojnę... Wyllym Rayno nieraz widywał ludzi ogarniętych strachem. Arcybiskup będący zastępcą szefa Inkwizycji musiał być przyzwyczajony do widoku przerażonych wiernych. Jednakże żeby Zhaspahr Clyntahn się bał? To nie mieściło się w głowie! - Naprawdę uważasz, że wikariusz Allayn mógłby cię celowo oszukać w takiej sprawie, wasza łaskawość? - zapytał obojętnym tonem. - Uważam, że nie ma dość twardego kręgosłupa, aby być głównodowodzącym Kościoła Matki w czas takim jak ten - odparł wielki inkwizytor. - Zawsze bał się własnego cienia i kulił ogon pod siebie, gdy sprawy przybierały nieciekawy obrót. Myślę, że ma duszę pająkoszczura i już zaczyna przemyśliwać o unikach, byle tylko ocalić własną skórę. Ktoś, pomyślał Wyllym Rayno, mógłby powiedzieć, że doszło tutaj do projekcji. Zmilczał jednak. - O jakich unikach myślisz, wasza łaskawość? - zapytał. - Sądzę, że podlizuje się Duchairnowi dlatego, aby stworzyć z nim wspólny front przeciwko mnie - odpowiedział Clyntahn. - Zapewne wolałby się sprzymierzyć z Trynairem, ale Zahmsyn wie, gdzie jego miejsce. - Wielki inkwizytor uśmiechnął się paskudnie. - Nasz szacowny kanclerz nie wystąpi przeciwko mnie, cokolwiek by się działo. Dlatego Allayn zerka w stronę Rhobaira, co jak na razie wychodzi mu na dobre, bo jakkolwiek bym nie ufał obydwóm, święta wojna potrzebuje ich obu. Przynajmniej na razie. Prawda jest jednak taka, że z Allayna łatwiej by mi było zrezygnować. Zawsze mógłbym znaleźć kogoś, kto stanie na czele armii, jednakże tylko Rhobair ma pojęcie o tym, jak związać koniec z końcem. Niemniej Kościół Matka nie będzie go potrzebować w

nieskończoność, tak więc gdy nadejdzie pora... Rayno skinął głową. Nie była to pierwsza okazja, przy której omawiał z wielkim inkwizytorem przyszłe losy Rhobaira Duchairna. - Rzecz w tym, że Allayn stał się zbyt ważny - dodał Clyntahn. - I jakkolwiek bym ufał Symmynsowi, część jego oficerów może ulec Allaynowi, nawet gdyby oznaczało to bunt przeciwko bezpośredniemu przełożonemu. To akurat mnie specjalnie nie martwi, w końcu wciąż znajdują się dobre sześćset mil od Syjonu, ale nie da się ukryć, że są najbliżej stacjonującym zgrupowaniem wojskowym. Gdyby zbuntowali się w obronie Allayna, mogliby dotrzeć do Syjonu albo do samej Świątyni, zanim ktokolwiek by się zorientował. - Serio myślisz, że Allayn rozważa wywołanie buntu? - Nawet jeśli nie teraz, to w przyszłości. - Clyntahn spochmurniał. - Wątpię jednak, aby poczynił jakieś kroki, zanim sytuacja w Republice Siddarmarku się pogorszy. To bowiem wymagałoby prawdziwych jaj, których jemu brakuje! Ale jeśli spaprze tegoroczną kampanię tak samo jak zeszłoroczną, może pomyśleć, że nie ma wyjścia, i wtedy zaryzykuje. Szczególnie jeśli uzna, że może liczyć na Rhobaira. W tej sytuacji chyba powinniśmy zacząć myśleć o środkach ostrożności, zgodzisz się ze mną?

.IV. Stocznia Larek Zakłady Delthak Hrabstwo Wysokiej Skały Stary Charis Imperium Charisu W nozdrza Ehdwyrda Howsmyna biła woń dymu, słonej wody, farby, smaru i rozgrzanego metalu, a jego uszy przepełniały odgłosy staromodnych młotów i nowoczesnych pneumatycznych nitownic, ale nie tylko. Stał na skraju doku i przyglądał się ogromnym statkom kołyszącym się łagodnie przy wielkich odbojnikach. HMS Król Haarahld VII zaliczał się do trzech największych jednostek kiedykolwiek zbudowanych na Schronieniu. Okręt mierzył czterysta trzydzieści pięć stóp długości na linii zanurzenia, przy szerokości kadłuba liczącej siedemdziesiąt siedem stóp, a jego wyporność miała wynosić czternaście tysięcy ton. Z ładownią pełną węgla jednostka ta będzie w stanie pokonać drogę z Tellesbergu do wyspy Szpon bez konieczności przystanku na uzupełnienie paliwa, i to zaledwie w półtora miesiąca. Gdyby zahaczyła o Cherayth i tam załadowała nowy zapas węgla, podróż byłaby o pięćset mil dłuższa, ale za to dwukrotnie szybsza, dzięki czemu wspomniany odcinek zostałby pokonany w dwadzieścia cztery dni. HMS Król Haarahld VII był zarazem pierwszą jednostką w pełni zasługującą na miano pancernika, w związku z czym gdy już wejdzie do służby, żaden okręt wojenny na Schronieniu nie będzie w stanie mu dorównać. - Eysamu, ty i twoi ludzie napawacie nas dumą - powiedział Howsmyn do przysadzistego mężczyzny, który stał obok niego. Eysamu Tahnguchi, zanim zajął się projektowaniem barek kanałowych, był zastępcą mistrza odlewnika. Przyczynił się wydatnie do przekształcenia czterech z tych barek w oryginalne kanonierki klasy Delthak, a także nadzorował budowę pierwszych morskich kanonierek klasy City, zanim przeszedł do zespołu pracującego nad Królem Haarahldem. W tym czasie wraz z Dustynem Olyvyrem wynalazł całkowicie nowe techniki konstrukcyjne i zmodyfikował je, jak tylko pojawiły się nowe możliwości, takie jak na przykład nitownice. - Dziękuję, panie - odparł Tahnguchi, nie spuszczając oka z hordy robotników uwijających się wokół Króla Haarahlda i jego dwu siostrzanych jednostek. - Niestety do

ukończenia budowy wciąż daleka droga... - To prawda - przyznał poważnym tonem Howsmyn. - Zdaje się, że wyprzedzacie grafik o zaledwie trzy pięciodnie. Muszą z wami pracować straszni lenie. Tahnguchi zachichotał, ale też pokręcił głową. - Skoro okręty klasy City zostały skierowane do Desnairu, hrabia Sharpfieldu będzie potrzebował tych jednostek, panie. Naszym celem jest zapewnienie mu ich. - Nigdy w to nie wątpiłem - skwitował Howsmyn. Przemysłowiec przywdział kask, po czym obydwaj ruszyli w stronę półtuzina trapów łączących okręt z dokiem. Robotnicy odstępowali na bok, aby ich przepuścić, a Howsmyn uśmiechał się do każdego po drodze, przystając co kilka jardów, aby zamienić z którymś parę słów, powtórzyć, jak bardzo wszyscy na nich liczą, i wyrazić szacunek dla ich poświęcenia. Howsmyn zdawał sobie sprawę, że ci ludzie zasługują na podziękowanie nie mniej niż Tahnguchi. W końcu dotarli na pokład okrętu, na którym tekowe deski zostały pokryte półtoracalową warstwą „howsmynowanej” stali, i rozejrzeli się uważnie. W tym momencie okręt wyglądał jak odarty z mięsa i tłuszczu szkielet waleniszczyciela, ale i tak nie przypominał w niczym galeonu ani innego żaglowca. Wszędzie wokół leżały części poszycia i wyposażenia, na przykład pancerna barbeta, mająca posłużyć za osłonę dziobowego dziesięciocalowego działa, która wyglądała teraz jak ruiny pordzewiałej fortecy, czy masywna obudowa przedniego komina, która chwiała się nad ich głowami, wisząc na linach kilku dźwigów. Nieco dalej sznury zawieszone pomiędzy kozłami otaczały dziurę w pokładzie, tam gdzie nie ułożono jeszcze desek i chroniącego ich pancerza. Tahnguchi poprowadził gościa w tamtym kierunku. - Drabina jest bardzo stroma, panie - ostrzegł. - Miałem nadzieję, że dzisiaj będziemy mogli załatać ten otwór, ale dwa kotły nie przeszły kontroli jakości. - Skrzywił się. - Jeśli nie będziemy mieli szczęścia, ich wymiana pochłonie cały nadrobiony do tej pory czas. Ale to też najkrótsza droga do kotłowni, więc pomyślałem, że tutaj zaczniemy inspekcję. Potem przejdziemy aż na koniec, do maszynowni, skąd blisko już będzie do magazynów amunicji i systemów hydraulicznego wspomagania dział. Następnie... *** - Jak widzę, przeżyłeś podróż - rzucił oschle Brahd Stylmyn, gdy Howsmyn wspiął się po stromych szczeblach. - Nie twoja w tym zasługa - odparł Howsmyn. - O ile dobrze pamiętam, sam wybrałeś taką trasę - zauważył Stylmyn. - Ja chciałem

odwiedzić kopalnie. - Doskonale wiesz, czemu nie skorzystaliśmy z twojej propozycji - powiedział Howsmyn, a Stylmyn uniósł obie ręce w geście poddania. Aczkolwiek, jak spostrzegł Howsmyn, jego rozmówca miał wyjątkowo wesołą minę jak na kogoś, kto właśnie przegrał sprzeczkę. Paityr Wylsynn zatwierdził atesty „parowej lokomobili” Stylmyna, a choć notorycznie brakowało stali, która była potrzebna na inne cele, inżynier uparł się, aby zbudować działającą linię kolejową. Albowiem, jak tłumaczył, był to jedyny sposób na ujrzenie nowej zabawki w akcji i przekonanie się co do skuteczności samej idei. Jego propozycja, aby zbudować linię towarową, która by wsparła dotychczasowy transport za pomocą barek przewożących węgiel i rudę żelaza wzdłuż rzeki Delthak, okazała się klapą. Sama długość takiej linii - nie wspominając konieczności niwelowania terenu, przekopywania tuneli i budowania mostów - przerastała ich obecne możliwości, i to nawet przy użyciu lywysitu Sahndrah Lywys. Za to droga łącząca Delthak i Larek była znacznie krótsza, a do tego przebiegała przez o wiele bardziej płaski teren, niepoznaczony rzekami i dolinami. Dzięki temu nadawała się idealnie na trasę pierwszej linii kolejowej na Schronieniu - w gruncie rzeczy została oddana do użytku zaledwie przed trzema dniami (to znaczy jej pierwszy odcinek, który liczył sześćdziesiąt pięć mil). Oczywiście wciąż należało nad nią popracować - Howsmyn zamierzał osobiście przebudować pewien dwumilowy odcinek i był zdania, że zwłaszcza wagony osobowe skorzystałyby na bardziej przyjaznym ludziom zawieszeniu. W każdym razie kolej działała, ściągając tłumy gapiów. Okoliczni mieszkańcy radośnie wysupływali pieniądze, aby odbyć podróż nowym środkiem transportu, a jeśli Howsmyn miał być szczery, to sam chętnie poruszałby się wyłącznie koleją, skoro wspomniana podróż zabierała tylko godzinę. Obecnie musiał tylko wybić Stylmynowi z głowy budowę większej liczby linii kolejowych. Co nie będzie takie proste, zważywszy na to, że powracająca do domu Sharleyan Ahrmahk z pewnością zachwyci się nowinką i udzieli poparcia inżynierowi, a nie jemu. Do licha, przecież nadal brakuje nam stali! - pomyślał. I Sharleyan doskonale o tym wie. Ale i tak udzieli cesarskiego błogosławieństwa temu projektowi, licząc, że ujawnią się zachęceni w ten sposób potencjalni inwestorzy. Oby się nie myliła... Prychnął, przecinając pierwszy na Schronieniu peron kolejowy i kierując się w stronę zaparkowanych rowerów.

- Co się stało? - zapytał jego towarzysz. - Przypomniały mi się słowa pewnego znajomego - odparł Howsmyn. Zdjęli rowery ze stojaka, wskoczyli na siodełka i zaczęli pedałować w stronę głównych zakładów. Ranek właśnie przechodził we wczesne południe, więc Howsmyn przyśpieszył, licząc na to, że uda im się dojechać do celu, zanim z bram wyleje się ludzka masa kończących pierwszą zmianę robotników. Poza tym, dodał w duchu ze śmiechem, Brahdowi nie zaszkodzi trochę gimnastyki. Jest taki mało wysportowany. W istocie Stylmyn dotrzymywał mu kroku bez nadmiernego trudu. Właściwie to nawet się nie zdyszał - czego Howsmyn nie mógł powiedzieć o sobie. - Mam nadzieję, że to nie potrwa długo - rzucił, zerkając na Stylmyna. - Bóg świadkiem, że nie chcę przeszkadzać Taigysowi, ale od prawie pięciodnia nie jadłem z Zhain obiadu w tym samym miejscu i w tym samym czasie. Jeśli się znowu spóźnię, natrze mi uszu. Poza tym mam dla niej niespodziankę. - Jeśli nawet czeka cię reprymenda, to na pewno nie z mojej winy - odparł Stylmyn. To nie ja zasugerowałem mu całkiem nowy rodzaj broni. I nie ja stałem za podsunięciem mu pomysłu na całkowicie nowy kartridż do niej. I wreszcie nie ja namówiłem cię, byś wziął to cholerstwo na strzelnicę i siedział tam aż do opróżnienia wszystkich kartridży, jakie ci dano. Nie ja... - Stul gębę i pedałuj, bo za chwilę nie będziesz miał roboty. Stylmyn zaśmiał się w głos, nie przejmując się rzuconą groźbą. Howsmyn pokręcił tylko głową. Wiedział, że Brahd ma rację, i to w kilku kwestiach. Taigys Mahldyn popracował ostro nad kartonowymi kartridżami i w końcu udało mu się wynaleźć ponownie śrutówkę. Jego dzieło na Starej Ziemi zwano by pewnie łamanym shotgunem kaliber .75. Howsmyn spędził kilka godzin na strzelnicy ulokowanej za warsztatem Mahldyna, z dziką radością rozwalając kolejne tarcze, ale Taigys i tak przyszedł do niego - co było do przewidzenia - i stwierdził, że może ten projekt ulepszyć. Jak powiedział, tak zrobił, dzięki czemu powstała jego wizja przeładowywanego shotguna, w którym zastosował rozwiązania znane z zamka do karabinu M96. Howsmyn wątpił jednak, by charisjańska armia zaadaptowała tę broń na swoje potrzeby. Przynajmniej w przewidywalnym czasie. Produkowane właśnie M96 dawały jej gigantyczną przewagę ogniową, a bardziej skomplikowane modele mogłyby się częściej psuć, zwłaszcza gdy trafią w ręce nieprzeszkolonych żołnierzy. Nie mówiąc już o tym, że tego rodzaju strzelby były o wiele droższe w produkcji. Poza tym książę Eastshare zdawał

się w tej kwestii całkowicie na opinię barona Zielonej Doliny, a ten wiedział doskonale, że bezdymne materiały wybuchowe Sahndrah Lywys nadają się idealnie do półautomatycznej i automatycznej broni palnej. Ale tymczasem, powiedział sobie z szerokim uśmiechem, będziesz miał uciechę ze strzelania. Nie udawaj, że tak nie jest! I nie wyobrażaj sobie, że oszukasz Zhain, twierdząc, iż to wszystko wina Taigysa. Zhain zna cię lepiej niż Brahd i będzie miała wszelkie prawo złościć się na ciebie, jeśli wrócisz późno, cały utytłany prochem strzelniczym! Wszystko to była prawda, ale zarazem mógł liczyć na odrobinę wyrozumiałości z jej strony, a to za sprawą innych wieści, które przywiezie z Lareku. Zhain Howsmyn nigdy się nie przejmowała, że ona - córka hrabiego Sharpfieldu, jednego z najznaczniejszych wielmoży Charisu - poślubiła zwykłego plebejusza, który do tego był od niej o osiem lat starszy. Zapewne miał z tym coś wspólnego fakt, że ów zwykły plebejusz był najzamożniejszym człowiekiem w królestwie, a od dnia ślubu stał się najzamożniejszym człowiekiem na świecie. Jednakże nawet to nie miało dla niej wielkiego znaczenia. W każdym razie wielkimi krokami zbliżała się rocznica ich ślubu, która wypadała w przyszłym miesiącu, a Zhain była tylko kobietą. Cayleb i Sharleyan Ahrmahkowie postanowili już, jaki prezent sprawią Howsmynom z tej okazji, i oficjalne wieści wydostały się z Tellesbergu, aby przez Siddar trafić do Lareku. Od tej pory Howsmynowie będą mogli się mienić parą książęcą Delthaku. Powtarzał to sobie w myślach i uśmiechał się w duchu, wyobrażając sobie minę żony, kiedy spóźniony rzuci to niby mimochodem, gdy ona będzie wytaczać przeciwko niemu najcięższe działa. Jak już przestanie się na niego gapić, jak już przestanie się śmiać, jak już przestanie tłuc go po głowie i ramionach, na koniec niewątpliwie zaciągnie go do łóżka, gdzie sprawi mu przedwczesny prezent z okazji rocznicy ślubu. Tak... - pomyślał z utęsknieniem. Zapowiada się dla mnie bardzo miły wieczór.

.V. HMS Grom, 30 Zatoka Dohlariańska Sir Bruhstair Ahbaht odwrócił się od szerokich okien rufowych HMS Grom, kiedy jego steward wprowadził do kajuty przysadzistego i jasnowłosego rybaka. - To niejaki Cudd, panie - zapowiedział steward z cieniem dezaprobaty w głosie. Mahrak Chandlyr służył Ahbahtowi przez prawie dwadzieścia lat, lecz nigdy nie nauczył się szanować hołoty, z którą uparł się zadawać jego pan. - Dziękuję, Mahraku - odparł poważnie sir Bruhstair, na co steward skłonił się lekko wyłącznie swemu mocodawcy i opuścił kajutę. Widząc to, kapitan HMS Grom uśmiechnął się, pokręcił głową i zwrócił się do swojego gościa. - Seijinie Dagyrze, mam nadzieję, że Mahrak niczym cię nie uraził? Wyciągnął rękę, aby wymienić z nim uścisk przedramienia. Seijin odpowiedział uśmiechem. - Powiedziałbym, że był nie tyle nieuprzejmy, ile podejrzliwy. Podobnie jak porucznik Zhaksyn, gdy moja łódź dobiła do statku, aczkolwiek chyba uratował mnie mój akcent. Ahbaht prychnął. Ahlber Zhaksyn był drugim oficerem na pokładzie. Miał dwadzieścia dziewięć lat i pochodził z Chisholmu, więc uspokoił się, słysząc akcent Cudda pochodzący ni mniej, ni więcej z Wyspy Harrisa. - Na szczęście hrabia Sharpfieldu wspomniał o twoim z nim spotkaniu, kiedy mnie tutaj wysyłał. I chyba dobrze, że to zrobił. Ahbaht puścił przedramię Cudda i gestem zaprosił siermiężnie odzianego seijina, aby zajął jeden z foteli, które stały na kwadratowym dywaniku pod świetlikiem. Następnie rozlał whiskey do dwu szklaneczek, wręczył jedną gościowi i umościł się na drugim fotelu. - Mam nadzieję, że mnie źle nie zrozumiesz, seijinie Dagyrze - zagaił - ale miło jest spotkać seijina rozmiarów, że tak powiem, ludzkich. - Nie wszyscy jesteśmy równie wysocy jak Merlin czy Ahbraim - zgodził się z przedmówcą Cudd z grymasem nieprzypominającym uśmiechu. Sam był co najwyżej cal czy dwa wyższy od gospodarza. - Racja, nie wszyscy jesteście wysocy. - Ahbaht przez chwilę sączył whiskey, równocześnie przyglądając się uważnie seijinowi. W końcu wzruszył ramionami. Wszyscy jednak macie w zwyczaju pojawiać się nieoczekiwanie. Czy wymagałoby to

zdradzenia jakichś seijińskich sekretów, gdybym zapytał, w jaki sposób się na nas natknąłeś? Cudd uznał, że pytanie nie jest bezzasadne. W chwili obecnej HMS Grom znajdował się mniej więcej w pół drogi pomiędzy Wyspą Hildy i Przylądkiem Papugi, ponad dziewięćset mil na wschód od wyspy Talizman. Odkąd tę ostatnią zabezpieczono i uzbrojono jej baterie nabrzeżne, Ahbaht zajmował się tym, czym powinien, to znaczy zapuszczał się tak daleko na wschód od cieśnin Harchongu, jak to tylko możliwe, aby pokazywać wrogowi kanonierki. Oczywiście trudno było powiedzieć, czy w ten sposób zdoła przyciągnąć uwagę sir Dahranda Rohsaila od zatoki Saram i Ziemi Jacka. Cudd był zdania, że Rohsail jest na to za cwany, jednakże - przynajmniej z punktu widzenia hrabiego Sharpfieldu - warto było spróbować. - Do tego akurat nie trzeba żadnych szczególnych umiejętności, panie - odparł niemal szczerze. - Usłyszałem plotki o tym, że charisjańskie okręty zaanektowały wyspę Talizman, i założyłem, że działają one także na wodach położonych dalej na wschód. A dla kogoś, kto tak jak ja woli unikać bezpośredniego spotkania z admirałem Rohsailem, obranie trasy przez Kanał Hildy wydawało się najlepszym rozwiązaniem w razie chęci dostania się z Gorathu na wyspę Szpon. - Wzruszył ramionami. - Po drodze musiałem tylko prowadzić baczną obserwację. Nie muszę dodawać, że twój okręt, panie, nietrudno jest rozpoznać. Uznał, że nie będzie wdawał się w szczegóły, takie na przykład jak to, że Sowa użyła jednego z transporterów, aby za pomocą promienia ściągającego dostarczyć jego łódź rybacką tuż za horyzont widziany z pokładu HMS Grom, zanim oddał się tejże bacznej obserwacji w poszukiwaniu okrętu Ahbahta. - Rozumiem. - Kapitan skinął głową, chociaż nie przypuszczał, aby wszystko odbyło się tak prosto, jak opisał to seijin. - Chociaż - dodał - chyba się nie mylę, sądząc, że nie zaszczyciłeś mnie swoją wizytą, aby wymienić uwagi na temat różnic we wzroście ludzi. - Nie mylisz się - potaknął Cudd z poważną miną. - Jak tylko usłyszałem, że zaanektowałeś wyspę Talizman, pomyślałem, że wiadomość, którą przynoszę, jest nawet ważniejsza dla ciebie niż dla hrabiego Sharpfieldu. - Gdy Ahbaht lekko uniósł brwi, Cudd się skrzywił. - Wygląda na to, że hrabia Thirsku wpadł na ciekawy pomysł dotyczący galer śrubowych. W gruncie rzeczy... *** - Dziękuję wam obu za tak prędkie przybycie - rzekł kapitan Ahbaht, gdy Daivyn Kylmahn, jego pierwszy oficer, wprowadził Horayshyo Vahrnaya i Lywelyna Pymbyrtyna do kajuty.

Od spotkania z Dagyrem Cuddem minęło dziewięć dni, podczas których HMS Grom parł wbrew niesprzyjającym wiatrom w stronę wyspy Talizman. Oficer Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu musiał postępować zgodnie z własnym wyczuciem, ilekroć był pozbawiony wyraźnych rozkazów. Właśnie dlatego Ahbaht poświęcił te dziewięć dni na zastanawianie się nad znaczeniem informacji przekazanych mu przez seijina. Obecnie cała jego eskadra stacjonowała w Zatoce Rayzhyra, uzupełniając zapasy słodkiej wody przesłane z wyspy Szpon, on sam zaś kazał dwóm pozostałym kapitanom dokonać napraw na pokładzie, jeszcze zanim kotwica jego jednostki opadła na piaszczyste dno. Bez wątpienia obydwaj płonęli z ciekawości w związku z tym nagłym, stanowczym wezwaniem. Vahrnay dowodził HMS Zemsta, a Pymbyrtyn jego bliźniaczą jednostką, czyli HMS Windykator. Po HMS Grom ta para sześćdziesięcioośmiodziałowych galeonów zaliczała się do najpotężniejszych jednostek jego eskadry, Vahrnay zaś był nie tylko jego zastępcą, ale też zapalonym żeglarzem i jednym z najlepszych dowódców okrętów wojennych, jakich Ahbaht kiedykolwiek widział. Jednakże to Pymbyrtyn był z tej dwójki bardziej interesujący, i to pod wieloma względami. Urodził się w Starym Charisie, ale mówił z silnym akcentem wskazującym na pochodzenie z Tarota, gdyż jeszcze przed pięcioma laty był podwładnym króla Gorjaha zamiast króla Haarahlda VII. Wszelako gdy król Cayleb wraz z arcybiskupem Maikelem rzucili wyzwanie Grupie Czworga, Pymbyrtyn porzucił wszystko, co posiadał w Tarocie, zrezygnował ze stanowiska w tamtejszej marynarce i udał się do Tellesbergu, aby przejść na usługi Charisu. Ten zapiekły reformator i zdolny marynarz stał się zaciekłym charisjańskim patriotą, który aż z nawiązką zasłużył sobie na obecne stanowisko. - Twoje wezwanie wydało mi się pilne, panie... - rzekł Vahrnay. Ahbaht skinął głową. - Owszem. Mamy problem, panowie. - Postukał w mapę rozłożoną na stole i przytrzymywaną dwoma mosiężnymi przyciskami. Nie była to mapa morska, przez co obaj goście zastanawiali się, czemu muszą patrzeć na krajobraz sięgający tysiąc mil w głąb lądu. - Za mniej więcej dwadzieścia pięć dni admirał Pawal Hahlynd z Królewskiej Marynarki Dohlaru przybędzie do Yu-shai z co najmniej dwunastoma, a być może nawet z piętnastoma opancerzonymi galerami śrubowymi hrabiego Thirsku. Obaj kapitanowie wpatrywali się w niego przez chwilę, po czym jak na komendę spojrzeli po sobie, aby zaraz znowu wrócić wzrokiem do dowódcy. - Że co, za pozwoleniem? - zapytał Pymbyrtyn.

Ahbaht tylko pokazał zęby w uśmiechu. - Rozumiem, dlaczego myślicie, że postradałem zmysły. Zapewniam was jednak, że mówię całkiem poważnie. I nie, na wypadek gdybyście się zastanawiali, te okręty nie przemkną koło nas przesmykiem Shweimouth. - Ponownie postukał w mapę, na której znaczniki dotykały niebieskiej linii odzwierciedlającej kanał Sherach. - Nadpłyną od tej strony. Pymbyrtyn zwęził oczy, po czym szybko je rozszerzył w nagłym zrozumieniu. - Na Shan-wei! - mruknął i aż się wzdrygnął. - Faktycznie ich rozmiary na to pozwalają, czyż nie? - W rzeczy samej - potwierdził Ahbaht. - Powinniśmy się cieszyć, że pewni nasi szpiedzy zdołali nam o tym donieść z odpowiednim wyprzedzeniem. Ta sama wiadomość niebawem dotrze też do hrabiego Sharpfieldu. Niestety stanie się to dopiero za dwa pięciodnie. Po czym kolejne tyle będziemy musieli czekać na posiłki, które zechce nam wysłać. Skoro już o tym mowa, hrabia Sharpfieldu dysponuje zaledwie dziesięcioma galeonami, zatem nie będzie mógł nas wesprzeć tak, jak byśmy sobie życzyli. No i jak zawsze mamy na karku tego drania Rohsaila. Wprawdzie nie widzieliśmy po nim ani śladu na Wyspie Wieloryba, i to pomimo przeszukania całego wybrzeża. To może sugerować, że Rohsail ma wobec nas inne plany. Jeśli wie o nadciąganiu Hahlynda... a moim zdaniem nikt z nas nie powinien uważać hrabiego Thirsku za takiego głupca, który wysłałby tego rodzaju posiłki bez informowania o tym Rohsaila... Jeśli więc ci dwaj zewrą szyki, jedyne okręty, które będą w stanie stawić im czoło, to Grom i Dreadnought. A z tego, co mi wiadomo, Dreadnought wciąż jest naprawiany. Mogę tylko mieć nadzieję, że moje wiadomości są nieaktualne, ale zbytnio bym na to nie liczył. Zresztą nawet gdyby właśnie do nas płynął, to, co mu się przytrafiło wcześniej, jasno wskazuje, że w każdej chwili możemy znowu stracić na jakiś czas jedną albo nawet obie kanonierki. A skoro już o tym mowa, pewien jestem, że Hahlynd przywiezie spory zapas tych swoich torped, przed którymi ostrzegał nas hrabia. Jeśli jego galery śrubowe dotrą do Yu-shai i dostarczą tam tę przeklętą broń, każda akcja w zatoce Shwei może okazać się dla nas wysoce kosztowna. Jeśli udało się już naprawić Kanał Św. Lerysa, Hahlynd może wysłać kilka z tych swoich galer do samego Yu-kwau, by broniły dostępu do zatoki Alexov. Obaj kapitanowie, którzy już ochłonęli, przyglądali się uważnie mapie. - Domyślam się, sir Bruhstairze, że nie informujesz nas o tym bez powodu. - Ton wypowiedzi kapitana Vahrnaya sugerował, że ma on już pewne podejrzenia co do charakteru owych powodów, więc Ahbaht uśmiechnął się do niego.

- Owszem, Horayshyo, robię to nie bez powodu. Zwinął mapę, odsuwając jeden z odważników, a potem zaprosił obu dowódców na pomost rufowy Groma. Stanęli w blasku popołudniowego słońca, przyglądając się krążącym po bezchmurnym niebie wyvernom i ptakom, a także zerkając od czasu do czasu na las masztów. Był to sielski widok, lecz każdy z nich pamiętał o dohlariańskich okrętach stacjonujących mniej niż pięćset mil stąd, na Ziemi Jacka. - Jeśli Hahlynd ma się pojawić w Yu-shai mniej więcej o tej porze przyszłego miesiąca, to za siedemnaście dni dopłynie do Symarkhanu, gdzie kanał Hahskyn-Varna łączy się z korytem rzeki Hahskyn - powiedział Ahbaht - po której, w odróżnieniu od pozostałych rzek Harchongu, mogą nawigować pełnomorskie okręty. Nie powiedziałbym, żeby szlak żeglugowy do Symarkhanu był łatwy, ale da się go pokonać. Gdybyśmy podnieśli kotwicę jeszcze dzisiaj, przy sprzyjających wiatrach dotarlibyśmy do cieśniny Ki-dau, gdzie znajduje się ujście rzeki Hahskyn, za jakieś dziewięć dni. Symarkhan dzieli od Ki-dau sto siedemdziesiąt mil, a my, jeśli pogoda pozwoli, możemy płynąć w górę rzeki, rozwijając maksymalnie trzy węzły. To znaczy, że dotarlibyśmy do celu jedenastego albo dwunastego dnia od opuszczenia kotwicowiska przy wyspie Talizman. Wprowadzanie Groma i innych ciężkich galeonów w koryto obcej rzeki, i to bez pomocy doświadczonego pilota, jest wysoce ryzykowne, ale mając taki zapas czasu, moglibyśmy wykorzystać szkunery i inne mniejsze jednostki do wytyczenia bezpiecznego szlaku żeglugowego. A jeśli zdołalibyśmy zrobić w Symarkhanie to, co kapitan Haigyl zrobił w Yu-kwau, Hahlynd i jego galery utknęłyby tysiąc czterysta mil od Yu-shai i jeszcze dalej od Zatoki Dohlariańskiej. - Jeśli zabierzemy stąd całą eskadrę, pozostawimy wyspę Talizman bez ochrony floty stwierdził Vahrnay po chwili milczenia. - A jeśli wiatry będą niepomyślne, nie zdążymy dotrzeć do Symarkhanu na czas i nie powstrzymamy tych galer - dodał Pymbyrtyn. Potrząsnął głową w zamyśleniu, choć nikt nie protestował. - Nie chcę nawet myśleć, co zrobiliby z nami, gdyby nakryli nas na rzece, gdzie nie da się porządnie manewrować. - Masz absolutną rację, Harayshyo, mówiąc o pozostawieniu wyspy Talizman bez ochrony - przyznał Ahbaht. - Wróg powiadomi Rohsaila, gdy tylko zauważy naszą obecność w przesmyku Shweimouth, a jak wszyscy wiemy, sir Dahrand nie należy do ludzi, którzy siedzą bezczynnie, grzebiąc palcem w dupie. Niewykluczone, że spróbuje uderzyć na wyspę, ale szczerze powiedziawszy, tym bym się akurat nie przejmował. Po pierwsze, jestem pewien, że major Ohmahly i komandor Makgrygair sami dadzą sobie z nim radę, i

wreszcie po drugie: Dreadnought powinien już być wyremontowany. A to znaczy, że kapitan Haigyl płynie do nas i jeśli zajdzie potrzeba, wspomoże obrońców kotwicowiska. Mając to wszystko na względzie, obawiałbym się więc tego, że Rohsail ruszy za nami, zwłaszcza że został już powiadomiony o przybyciu Hahlynda. Nie ukrywam, że będzie miał nad nami sporą przewagę liczebną. Gdyby jej nie miał, z pewnością nie ryzykowałby pościgu, ale bez galer śrubowych nie powinien być dla nas wielkim zagrożeniem. Musiałby najpierw pokonać Groma, a wątpię, by wasze okręty nie wspomogły mnie w tym starciu. Bardziej obawiałbym się jego przybycia do ujścia rzeki i zamknięcia go, zanim zdążymy wrócić z Symarkhanu. Wiemy jednak, że jego eskadra może ruszyć z Ziemi Jacka dopiero cztery dni po nas, zakładając, że wypłynie, gdy tylko dotrze tam informacja o naszym wejściu do Shweimouth, i to tylko w sytuacji, gdy nie poczeka na wsparcie galeonów operujących na zatoce Saram. W takiej sytuacji będzie dysponował znacznie mniejszymi siłami, a my i tak powinniśmy wrócić na morze po zniszczeniu Symarkhanu, zanim on zablokuje ujście. Nikt nam tego nie może zagwarantować, dlatego sądzę, że zostawię kilka szkunerów w zatoce, by pilnowały nam pleców. Co do starcia z galerami na rzece, podobnie jak wy nie jestem zainteresowany takim szaleństwem. Jeśli dopłyniemy do Kidau i okaże się, że nie zdążymy dotrzeć do Symarkhanu przed Hahlyndem, po prostu zawrócimy na wyspę Talizman. Bądźmy jednak szczerzy, panowie. Powstrzymanie tych galer śrubowych przed wpłynięciem do zatok Sliwei i Alexov jest warte świeczki. Dzięki temu unikniemy jeszcze większego ryzyka, jakim może być zaatakowanie przez nie wyspy Talizman, gdy my wyruszymy w morze. Aczkolwiek zgadzam się, że nie ma to aż tak wielkiego znaczenia, jeśli weźmiemy pod uwagę długofalowy plan barona Skalistego Szczytu. Dlatego uważam, że warto spróbować, ale nie za cenę utraty wielu dobrych okrętów i ludzi. Jeśli zabraknie czasu, zawrócimy bez szemrania, to mogę wam obiecać. - Nie powiem, by było mi przykro to słyszeć, panie - stwierdził Vahrnay. - Wiem, że jestem tutaj jedynym Charisjaninem z dziada pradziada, ale prawda jest taka, że czuję się nieswojo, nie mając słonej wody pod kilem. Wody śródlądowe są dobre do picia albo kąpieli od czasu do czasu, ale na pewno nie powinno się tam posyłać starych żeglarzy, jeśli wolno mi tak powiedzieć. - W normalnych warunkach ja i Lywelyn zgodzilibyśmy się z twoją opinią - odparł Ahbaht. - Z drugiej jednak strony, jak już wspomniałem, warto podjąć takie ryzyko. Ale jeśli uznamy, że nie podołamy, i jeśli Rohsail spróbuje płynąć za nami, zyskamy szanse na nagrodę pocieszenia. Myślę, że wszystkim nam spodoba się idea starcia z częścią jego eskadry. Zwłaszcza gdy Grom popłynie na czele.

.VI. Guarnak Prowincja Międzygórze Republika Siddarmarku - Czy widziałeś ostatni raport pułkownika Fyrgyrsyna? - zapytał biskup polowy Bahrnabai Wyrshym. Lodowaty wiatr hulał pod stropem rezydencji, którą zarekwirował na swoją kwaterę główną. Nawet w bogato wyposażonej jadalni wiało chłodem. Gospodarz w towarzystwie biskupa pomocniczego Ernysta Abernethy’ego siedział przy niewielkim stole umieszczonym naprzeciwko kominka, gdzie tlił się ogień. Nawet Wyrshym nie pozwalał sobie na luksus ciepła, gdy zapasy drewna i jedzenia Armii Sylmahna były mniej niż ograniczone. Kolejną oznaką zaciskania pasa było skromne śniadanie: dwie miseczki owsianki posłodzonej resztkami pilnowanego niczym skarb przez szefa kuchni cukru - obie jakże niepasujące do ekskluzywnego, wypolerowanego blatu. - Od dwóch dni nie widziałem żadnych raportów - odparł biskup Ernyst. - Aczkolwiek nie mam wątpliwości, że gdybym widział, tobym popadł w depresję. - I nic dziwnego - zgodził się z nim Wyrshym. Pułkownik Tayrens Fyrgyrsyn był starszym kwatermistrzem Armii Sylmahna. Cechowała go wysoka inteligencja i pracowitość, a jego wygląd sugerował, że ma on co najmniej sześćdziesiąt pięć, a może nawet siedemdziesiąt lat, choć w rzeczywistości był zaledwie pięćdziesięciokilkulatkiem. - Wczoraj zarżnęli ostatnie zwierzę pociągowe. Zakładając, że nie będzie potrzeby maszerowania ani wykonywania cięższych prac oraz że śmiertelność dalej będzie się pięła w górę, pospołu z ojcem Zherohmym oceniają, że uda im się wykarmić te nędzne resztki Armii Sylmahna najdłużej do drugiego pięciodnia czerwca. Co daje ogółem kolejne cztery pięciodnie. Po tym czasie zejdziemy poniżej minimum zalecanego przez Pasquale i z każdym dniem będzie tylko gorzej. Jeśli ci dwaj się nie mylą w swoich obliczeniach, żołnierze wymrą z głodu pod koniec przyszłego miesiąca. Abernethy westchnął ciężko i przymknął oczy w krótkiej modlitwie. Następnie rozwarł powieki i ponad stołem wpatrzył się w twarz biskupa polowego. - Czy możemy temu jakoś zaradzić? - zapytał cichym głosem. - Tylko ignorując rozkazy, które wymagają od nas utrzymania pozycji - padła

odpowiedź. Była ona bardziej szczera niż w wypadku większości dowódców Armii Boga stających w obliczu swego intendenta. - Rozumiem, że Armia Pana Wszechmogącego ma nam przyjść z pomocą, ale wiem też, że nie ma takiej możliwości, aby pojawiła się tutaj do połowy czerwca czy połowy lipca, nawet gdyby nie musiała sobie zawracać głowy baronem Zielonej Doliny stacjonującym przy Pięciu Rozwidleniach. Przy czym jeśli Armia Pana Wszechmogącego nie dotrze tutaj przed końcem przyszłego miesiąca, heretycy nie będą mieli kogo atakować. Wystarczy, że posiedzą na tyłkach i poprzyglądają się, jak umieramy z głodu. - Myślisz, że do tego dojdzie? - Na ich miejscu tak właśnie bym zrobił. - Wyrshym przybrał jeszcze bardziej ponurą minę. - Po co mieliby się narażać na poniesienie strat, skoro mogą pozwolić, aby głód odwalił za nich całą robotę? Taka strategia sprawdziła się podczas niejednego oblężenia, a z czymś takim właśnie mamy do czynienia, odkąd trwamy na swoim posterunku. Z drugiej strony nie wiemy, jaka jest sytuacja barona Zielonej Doliny. Może inni dowódcy odczuwają lekką nerwowość na samą myśl, że utkwił gdzieś daleko. Skoro już o tym mowa, nie mamy też pojęcia, co dzieje się na południe od Jeziora Wyvern. Wykrzywił wargi i otarł je serwetką, po czym starannie złożył materiał i rzucił go na stół. - Moi chłopcy robią co w ich mocy, aby nie spuszczać oka ze Stohnara, ale nie oszukujmy się. Żołnierze cierpią chłód i głód, są gorzej wyposażeni od heretyków i zajmują gorsze od nich pozycje. Z pewnością widziałeś więcej niż ja raportów kapelanów, Ernyście. Najgorętsza wiara na świecie nie zrekompensuje nikomu pustego brzucha, odmrożeń i ciągłego zimna. Ludzie się starają i bez wątpienia dadzą z siebie wszystko, jednakże istnieje znacząca różnica między tym, co zrobią, a tym, co powinni zrobić. Do tego w armii siada morale; nawet patrole, które wracają przetrzebione, nie wierzą, że zdobyte przez nie informacje na cokolwiek się przydadzą. Bardzo możliwe, że Stohnar dostał w międzyczasie wzmocnienie pod postacią osiemdziesięciu albo i stu tysięcy ludzi, o których nawet nie mamy pojęcia. Co do Fairkynu, Nybarowi pozostało kilka ostatnich wyvern pocztowych i z tego, co wiem, heretycy trzymają go w pułapce, przynajmniej na razie. Bardzo możliwe, że chcą go zagłodzić, nie ponosząc żadnych strat, ale nie możemy także wykluczyć, iż tylko czekają na odwody, by przypuścić zdecydowany atak. Gdyby jednak chcieli napaść na nas od południa, powinni to zrobić niebawem. Lód na Jeziorze Wyvern lada dzień zacznie pękać. Niewykluczone, iż już jest zbyt cienki, aby zdołali przezeń przemaszerować, co nastręczy im takich samych problemów jak ostatnim razem. To

da mi szansę na wycofanie części oddziałów, jeśli nam się poszczęści, ponieważ nie mam specjalnego pomysłu, jak inaczej je wykorzystać. Abernethy siedział w milczeniu przez dłuższą chwilę i gapił się we własną miseczkę z owsianką. W końcu podniósł głowę i ponad stołem rzucił spojrzenie biskupowi polowemu. - Gdyby te oddziały były tutaj, w Guarnaku - powiedział ostrożnie - i gdyby heretycy zajęli Fairkyn i ruszyli kanałem w tę stronę, czy ich obecność pomogłaby ci podjąć decyzję o zorganizowanym odwrocie w kierunku Jymlyn, a potem Hildermoss? Wyrshym zamarł na moment. Siedział bez ruchu, przyglądając się osobistemu wysłannikowi Zhaspahra Clyntahna. Doskonale wiedział, czego Abernethy nie sugeruje - w każdym razie nawet gdyby on, Wyrshym, wydał taki rozkaz, a Abernethy nie storpedowałby go od razu, obaj stanęliby przed Inkwizycją. Z drugiej strony być może uratowalibyśmy w ten sposób choć część armii, w jego głowie odezwał się nieśmiały głosik. Przecież ci ludzie przeszli istne piekło w imię Kościoła Matki i dla tego skurwiela, który zasiada na tronie wielkiego inkwizytora. Choćby dlatego zasługują na tę szansę... Właściwie to tylko cień szansy, co i tak jest jednak lepsze od bezczynnego czekania, aż heretycy ich wystrzelają albo wezmą głodem! - Tak, Ernyście - odparł po chwili. - Te kilka oddziałów uczyni różnicę. Armia albo przetrwa, albo całkiem się rozpadnie. Warto o tym pamiętać. Dziękuję, że zwróciłeś na to moją uwagę. Uśmiechnął się do intendenta, który odpowiedział tym samym. Ich uśmiechy nie były radosne, lecz mimo to Bahrnabai Wyrshym poczuł się podniesiony na duchu.

CZERWIEC ROKU PAŃSKIEGO 897

.I. Zakłady Delthak Baronia Wysokiej Skały Stary Charis - To chyba będzie wszystko - wysapał Ehdwyrd Howsmyn, okręcając obrotowe krzesło od biurka i przeciągając się solidnie. Za oknami było tak ciemno, jak tylko to było możliwe na terenie zakładów, a gazowe oświetlenie wewnątrz jego biura, choć jasne, męczyło oczy. Pora zrobiła się późna. - Przynajmniej mam taką nadzieję. Obiecałem Zhain, że dzisiaj wieczorem wrócę do domu na kolację... pod warunkiem, że zgodzi się ją podać godzinę czy coś koło tego później niż zwykle. A skoro poszła mi na rękę... Skrzywił się, jego goście zaś - Nahrmahn Tidewater i Zosh Huntyr - zaśmiali się cicho. Grafik Howsmyna był w stanie wystawić na szwank cierpliwość najświętszego ze świętych. Zhain nie podobały się długie godziny pracy męża - głównie z tego powodu, że się przemęczał - ale zarazem nie chciała na niego naciskać dodatkowo. Mimo to nalegała, aby przynajmniej dwa razy w pięciodniu wracał o ludzkiej porze i kładł się wcześnie spać. Niestety rozczarowywał ją, choć nie ze swojej woli, w większości wypadków - na jego obronę należy jednak powiedzieć to, że starał się ją też zadowolić, kiedy tylko mógł. A skoro już złożył obietnicę, że tym razem jej nie zawiedzie, zamierzał w tym celu poruszyć niebo i ziemię. - Ale wiecie - dorzucił, zamykając folder z wynikami produkcji i podnosząc się z krzesła - Zhain jest dla mnie bardziej wyrozumiała, odkąd usłyszała o tym tytule książęcym. Mimo to nie zamierzam nadużywać jej cierpliwości. Wybaczcie mi zatem... - Osobiście jestem za tym, aby pani Zhain miała dobry humor - odezwał się Huntyr. Dzięki temu nie będzie się wyżywała na nas. - Zosh, to, co mówisz, jest szokujące! Czyżbyś naprawdę sądził, że zwalę na was winę za swoje spóźnialstwo? Jak w ogóle mogłeś pomyśleć coś takiego? - Może stało się tak dlatego, że tak właśnie postąpiłeś, wróciwszy do domu po zabawie z najnowszą zabawką Taigysa - zasugerował Tidewater. - No, nie zamierzam dać się obrażać! - rzekł Howsmyn z uśmiechem i ruszył w stronę drzwi. - I tym optymistycznym akcentem... Urwał raptownie, gdy nieludzkie, wstrząsające wycie powstrzymało go w pół kroku. Howsmyn rozszerzył oczy ze zdumienia, a Tidewater i Huntyr zerwali się ze swoich

miejsc. W tej samej chwili do pierwszego sygnału alarmu dołączył drugi. Na to wszyscy jak jeden mąż rzucili się w stronę drzwi. *** Przypominało to zaglądanie do wulkanu. Ryk płomieni przywodził na myśl piec hutniczy, ale nie z nim mieli teraz do czynienia. Potężny słup dymu bił w niebo niczym zapowiedź piekła, podświetlany od spodu przez krwawe smugi ognia, a gorąco bijące od płomieni niczym się nie różniło od fizycznego uderzenia. Zakłady przemysłowe, zwłaszcza tych rozmiarów co zakłady w Delthaku, były niebezpiecznymi miejscami. Nikt nie zdawał sobie z tego sprawy lepiej niż Ehdwyrd Howsmyn, który na obmyślanie sposobów uniknięcia czających się za rogiem katastrof poświęcił tyle samo czasu co na wymyślanie metod zwiększenia produkcji. Jego robotnicy o tym wiedzieli i bardzo to doceniali, nawet jeśli sam Howsmyn nigdy nie był w pełni zadowolony z osiąganych wyników. Rozsądek podpowiadał mu, że żadne zabezpieczenia nie wyeliminują w stu procentach wypadków. Howsmyn wiedział także, iż jego robotnicy są mniej narażeni na wypadki niż ich koledzy z mniejszych manufaktur, których właściciele nie przejmowali się specjalnie procedurami bezpieczeństwa. Jednakże w tym akurat momencie nie stanowiło to dla niego żadnego pocieszenia. Straż pożarna zareagowała na pierwsze wycie syreny. Strażacy znaleźli się na miejscu wypadku w okamgnieniu, mocując swoje węże do cystern rozstawionych na całym terenie zakładów. Pierwsze strumienie wody siknęły na płomienie, nawet zanim Howsmyn zdążył wypaść ze swojego biura. To jednak niewiele pomogło. Pozostało mu tylko zacisnąć szczęki, gdy zobaczył, co trawi ogień i jak jest silny. - Mistrzu Howsmynie! Odwrócił się, słysząc dźwięk swojego nazwiska. Wołał go Stahnly Gahdwyn, dowódca zakładowej straży pożarnej, a uprzednio zastępca komendanta straży pożarnej w Tellesbergu - to znaczy do czasu, aż Howsmyn go stamtąd wykradł i udostępnił mu usprawniony sprzęt gaśniczy, na widok którego Gahdwynowi zmiękły nogi. Dowódca zakładowej straży pożarnej był krępym, czarnowłosym i brązowookim mężczyzną o lewej ręce poznaczonej bliznami pamiętającymi czasy pewnego pożaru szalejącego jeszcze w stolicy. Ogień traktował jak osobistego wroga, a nie żywioł natury. - Co się dzieje? - Jeszcze nie wiem, panie. - Gahdwyn zdjął stalowy kask i przeczesał włosy palcami. - Obawiam się, że to mógł być gazociąg.

- Nie słyszeliśmy żadnych wybuchów! - Nie, panie - przyznał strażak. - Myślę, że doszło do poważnego rozszczelnienia, ale bez eksplozji. Pierwsi ludzie na miejscu zdarzenia zobaczyli ogień bijący w górę z samego środka. Procedury w razie pożaru wymagają wyłączenia głównego zaworu gazu i kiedy postąpiliśmy zgodnie z nimi, kolumna ognia znacznie osłabła. Na tej podstawie wysuwam przypuszczenie, skąd się wziął pożar. A jeśli tak, powinniśmy dziękować Langhorne’owi, że nie doszło do eksplozji. Niestety do tej pory ogień przedostał się do budynków, a Shanwei świadkiem, że jest tam dość oleju i innych łatwopalnych środków, nie wspominając o legarach, belkach i krokwiach, żeby wszystko paliło się długo w noc. - Szlag! - zaklął namiętnie Ehdwyrd Howsmyn. - Właśnie - potwierdził Gahdwyn. Nałożył z powrotem kask i wyprostował ramiona. Wezwałem wszystkie ekipy, w tym pomocnicze. Sądzę, że uda nam się powstrzymać rozprzestrzenianie ognia, ale skłamałbym, gdybym powiedział, że wygląda to dobrze. - Wiem. - Howsmyn położył jedną rękę na potężnym barku strażaka. - Wiem. Po prostu zrób, co w twojej mocy. *** - Na Boga! - zakrzyknął Brahd Stylmyn. - Na Boga, co za katastrofa! Howsmyn nie sądził, aby Stylmyn zdawał sobie sprawę z tego, że odezwał się na głos. W porannej szarówce sędziwy inżynier uginał się pod brzemieniem zmęczenia, podczas gdy strażacy dogaszali resztki pożaru. Podobnie jak Howsmyn, mężczyzna ten był cały w sadzy, a miejscami ubranie miał nadpalone, jednakże tylko on musiał sztywno trzymać paskudnie poparzoną lewę rękę, a to z powodu otaczającego ją opatrunku. - Mogło być gorzej - powiedział mu Howsmyn. Stylmyn zwrócił na niego spojrzenie, pod którym przemysłowiec wzruszył z rezygnacją ramionami. - Mogliśmy stracić całą odlewnię. Stylmyn się skrzywił, robiąc zgorzkniałą minę, co widząc, Howsmyn wzruszył ramionami ponownie. - Powiedziałem, że mogło być gorzej. Nie twierdzę, że jest dobrze - rzekł. - Zresztą tak naprawdę nie wiemy, jak przedstawia się sytuacja... i nie będziemy wiedzieć, dopóki zgliszcza nie przestygną i nie dokonamy inspekcji zniszczeń. Jakkolwiek to jednak wygląda, bardzo źle wpłynie na budowę okrętów typu Król Haarahld VII. - Święte słowa, panie - przyznał Stylmyn. Zdołał jednak się wyprostować. Powinieneś chyba wrócić do domu i wziąć ciepłą kąpiel. No i zjeść śniadanie, skoro już o tym mowa. Do tego czasu będziemy dysponowali wstępnymi szacunkami.

- Nie jesteś sam - upomniał go surowo Howsmyn. - Też masz zastępców. Każ opatrzyć sobie porządnie tę rękę, a potem także weź prysznic. Nie chcę słyszeć, że wróciłeś tutaj przed upływem czterech godzin. Zrozumiano? Stylmyn zacisnął szczęki. Przez moment rozważał sprzeciw. W końcu jednak się otrząsnął i głęboko zaczerpnął zadymionego powietrza. - Tak się składa, że znowu dobrze mówisz, panie - zgodził się z przełożonym. Spotkamy się znowu o... powiedzmy o dziewiątej, tak? - Tak. - Howsmyn klepnął go w ramię. - Ale teraz muszę już iść do domu i wyjaśnić mojej żonie, czemu nie było mnie przez całą noc. *** - Miałeś rację, mówiąc Stylmynowi, że mogło być gorzej, Ehdwyrdzie - oznajmił kilka godzin później Merlin Athrawes. - Niestety miałem rację również co do tego, że „mogło być gorzej” bynajmniej nie znaczy, iż jest „dobrze” - odparł gorzko Howsmyn. - Nie wierzę, że do tego dopuściłem! - Nie bądź niemądry, Ehdwyrdzie. - Sharleyan odezwała się przez komunikator ostrym tonem i wykrzywiła twarz, którą Howsmyn widział na swoich soczewkach kontaktowych. To istny cud, że takie wypadki zdarzają się tylko z rzadka, szczególnie przy tym natężeniu prac! - Potrząsnęła głową. - Włos mi się jeży na głowie, gdy pomyślę, co jeszcze mogło pójść nie tak przez te wszystkie lata... - Sharleyan ma rację - poparł żonę Cayleb. - W dodatku możemy mieć przynajmniej pewność, że to był zwykły wypadek, a nie powtórka z wydarzeń w Hairacie. - No i nikt nie zginął - dodał cicho Paityr Wylsynn. - Procedury ewakuacyjne, szybkie działanie straży pożarnej i dostępność wody gaśniczej uratowały minionej nocy mnóstwo ludzkich istnień, Ehdwyrdzie: Moim zdaniem powinieneś o tym pamiętać, gdy zechcesz sam sobie wymierzyć kopniaka. Osobiście jestem wdzięczny losowi, że coś takiego stało się po tym, jak ktoś taki jak ty przedsięwziął niezbędne środki ostrożności. - Właśnie - potaknął Domynyk Staynair, który znajdował się na pomoście rufowym swojego flagowca. - Jak bardzo ucierpieliśmy? - zainteresowała się Nimue Chwaeriau ze skromnej, lecz wygodnej komnaty pałacu w Manchyrze. - Na całe szczęście odlewnia luf realizująca kontrakty dla armii jest praktycznie nietknięta - odparł Howsmyn moment później. - Stracimy jednak kilka pięciodni na posprzątanie tego bałaganu, by po dokonaniu inspekcji wznowić produkcję, ale to chyba jedyne straty, jakie grożą armii z tego powodu. Gorzej to wygląda, jeśli spojrzymy na

problem z perspektywy floty. - Minę miał ponurą. - Tylko dwie montowane wieże artyleryjskie nie znajdowały się na obszarze objętym pożarem. Znalazłem w magazynach kilka luf, które były wcześniej używane do testów. Wszystko wskazuje na to, że można je umocować na już zmontowanych lawetach, choć szczerze powiedziawszy, czułbym się nieswojo, wiedząc, że będziemy ich używać podczas walki. Nawet jeśli zdecydujemy się na ten krok, pozostanie problem głównych wież artyleryjskich. W chwili obecnej mamy tylko jedną taką. Oporopowrotniki wszystkich pozostałych muszą być wymienione, nie mówiąc już o dokładnym sprawdzeniu każdego cala luf. To będzie bolesne, a przecież musimy wstrzymać produkcję połowy dziesięciocalówek i takiej samej liczby ośmiocalówek, które miały trafić na linie montażowe w najbliższych pięciodniach. Dopóki nie odnowimy parku maszynowego, nie damy rady ich skompletować. A trzeba jeszcze rozebrać ruiny i odbudować hale fabryczne. - Skrzywił się. - Część wytwórni luf da się uratować, ale na pewno straciliśmy cały dach i każdy element, który był wykonany z drewna. Moglibyśmy zrobić prowizoryczne zadaszenie z plandek, by uruchomić maszyny, a raczej ich zastępniki na istniejących fundamentach, do czasu gdy wybudujemy obok nową halę fabryczną, ale czarno to widzę. - Wygląda więc na to, że Ahbaht podjął dobrą decyzję, ruszając przeciw galerom śrubowym - stwierdził baron Skalistego Przylądka. - Musimy trzymać Dohlarian za pysk, dopóki nie będziemy w stanie oczyścić zatoki Gorath. Howsmyn poparł go cichym pomrukiem, po czym zsunął się z fotela i zachwiał się nieznacznie ze zmęczenia. Podszedł do okna, z którego mógł przyjrzeć się zwęglonym szczątkom wytwórni luf. Patrząc na nie z tej wysokości, nie widział szans na szybką naprawę szkód, ale zaraz potrząsnął głową, przypominając sobie, ile to już niemożliwych rzeczy dokonał w niedawnej przeszłości. - W najlepszym razie - podjął - Król Haarahld zostanie oddany do użytku trzy miesiące później, choć bardziej prawdopodobne wydaje mi się obsunięcie o cztery, a nawet pięć miesięcy. - Wyznanie to było o wiele bardziej gorzkie niż podczas niedawnej rozmowy z Eysamu Tahnguchim. - Dokładniejsze szacunki będę mógł przedstawić dopiero za kilka dni. - Cóż, jest, jak jest, i inaczej nie będzie - wtrącił filozoficznie Cayleb, uśmiechając się melancholijnie. - Nie musimy jednak czekać na wznowienie produkcji z założonymi rękami...

.II. HMS Wyzwanie, 56 Ziemia Jacka oraz HMS Dreadnought, 30 Zatoka Dohlariańska - Wzywałeś mnie, panie? - Tak - odparł sir Dahrand Rohsail, odwracając wzrok od widocznego za oknami rufowymi panoramicznego widoku zatoki Stella i znajdującego się tam kotwicowiska Królewskiej Marynarki Dohlaru. Jego okręt flagowy, HMS Wyzwanie, stał na kotwicy pomiędzy wyspą Ribbon Island a brzegiem zatoki, zwrócony rufą w stronę większej wyspy, ponieważ nad kotwicowiskiem wiał stabilny, zachodni wiatr. Był to jedyny minus tego miejsca: nie zapewniało ono dostatecznie dobrej ochrony, mimo że wysepki oddalone od brzegu stanowiły jakieś zabezpieczenie przed niesprzyjającą pogodą królującą w kierunku zachodnim, a wyspa Ribbon dawała jaką taką osłonę całemu kotwicowisku. - Tak, Markysie - powtórzył i wskazał gestem kartkę leżącą na jego biurku. - Spójrz na to. Markys Hamptyn, kapitan flagowca, sięgnął po papier z rodzaju tych, jakie przenoszą wyverny pocztowe, i rozłożył go. Natychmiast rozpoznał charakter pisma sekretarza admirała Caitahna Raisahnda i uniósł wysoko jedną brew. Raisahndo i Rohsail pałali do siebie żywą niechęcią, ale też nauczyli się siebie wzajemnie szanować. W dodatku ten pierwszy był zastępcą tego drugiego, co w chwili obecnej znaczyło tyle, że jego flagowiec - HMS Pogromca Demonów - stacjonował w zatoce Saram z drugą połową zachodniego szwadronu Rohsaila, z rozkazem obrony południowego wybrzeża północnego Harchongu i Krain Granicznych. Pośpiesznie przebiegł wzrokiem treść wiadomości, po czym przeczytał ją po raz drugi, już wolniej, a na koniec podniósł spojrzenie na admirała. - Rozumiem już, czemu mnie wezwałeś, panie. Odłożył depeszę na biurko i podszedł do stojącego przy oknie Rohsaila. Dwadzieścia pięć innych galeonów dzieliło to kotwicowisko z Wyzwaniem, z czego tylko dwa nie powstały jako okręty wojenne, lecz zostały przekonwertowane ze zwykłych jednostek kupieckich, jak zdecydowana większość floty Dohlaru, która po raz ostatni starła się z Charisjanami w pobliskiej zatoce. Dwa kolejne - w tym Wyzwanie - były pryzami

zdobytymi na wrogu podczas pamiętnej bitwy. Tak właściwie HMS Wyzwanie, zanim trafił do Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, znany był jako HMS Tancerz i służył heretyckiemu admirałowi za okręt flagowy. Trzeba było wielu miesięcy, by usunąć wszystkie szkody, jakie jednostka ta odniosła podczas bitwy w Cieśninie Harchońskiej, ale dohlariańscy szkutnicy wiele się nauczyli podczas tej roboty. Między innymi odkryli tajemnicę, dzięki której mogli teraz miedziować kadłuby pod linią wody. Wiedzą tą podzielili się, rzecz jasna, z pozostałymi sprzymierzeńcami Kościoła Matki. - Wygląda na to, że wyprowadzili wszystkie okręty z wyspy Talizman - stwierdził Hamptyn po chwili milczenia. - Też tak sądzę. - Rohsail złożył ręce za plecami i wydął usta, jakby po raz kolejny zastanawiał się nad treścią wiadomości dostarczonej przez wyvernę z zatoki Saram. Szkoda, że Harchończycy nie mają takich wyvern jak my. Dowiedzielibyśmy się o tym szybciej, gdyby to oni nas powiadomili. - Tak, panie. Z pewnością - zgodził się Hamptyn. - Z drugiej jednak strony admirał Raisahndo nie mógłby się o tym wcześniej dowiedzieć. A trzeba jasno powiedzieć, że to też ważna sprawa, jeśli mamy wyruszyć za nimi. - Oto jest pytanie, nieprawdaż? - mruknął oschle Rohsail. Przyglądał się zakotwiczonym okrętom jeszcze przez chwilę, potem westchnął i odwrócił się plecami do okna. Podszedł do stołu nawigacyjnego i zmrużywszy oczy, przyglądał się mapom razem ze stojącym tuż za nim Hamptynem. - Powiadasz, że jeśli wierzyć ocenom Harchończyków, a w ich przypadku, jak sam wiesz, nigdy nie można mówić o wielkiej dokładności, mamy do czynienia ze wszystkimi okrętami heretyków, jakie stacjonowały na wyspie Talizman. Jeśli to prawda, mamy dwadzieścia sześć okrętów przeciw ich piętnastu. Niestety dwa z nich to te przeklęte galeony artyleryjskie, a trzeci jest piekielną kanonierką. - Tak, panie. Ale każdy z tych okrętów może być tylko w jednym miejscu naraz zauważył Hamptyn. - A jeśli admirał Raisahndo natychmiast podniósł kotwicę, jak to sugeruje wiadomość, jego eskadra jest już o dzień żeglugi od zatoki Saram i płynie nam na spotkanie. Rohsail przytaknął. Caitahno Raisahndo pozostał nisko urodzonym chamem i nadal nie umiał porządnie zdyscyplinować podległych mu żeglarzy, ale w wielu sytuacjach potrafił kierować się rozumem, co admirał musiał przyznać, choć czynił to z niechęcią. Nie wątpił też, że Hamptyn ma rację i Raisahndo płynie w ich kierunku, prowadząc kolejne dwadzieścia cztery galeony, z czego trzy czwarte zostało zbudowane jako okręty wojenne,

nie handlowe. Zabranie ich z zatoki Saram mogło stanowić ogromne zagrożenie, jeśli Harchończycy mieli rację i eskadrze wroga wpływającej do zatoki Shwei towarzyszyła tylko jedna kanonierka, ale i tak warto było zaryzykować. Jeśli wierzyć dokumentom zdobytym podczas przeszukiwania wraku HMS Turbulencja, heretyckiego galeonu wyrzuconego na brzeg przylądka Martyn, hrabia Sharpfieldu dysponował co najwyżej dziesięcioma kolejnymi okrętami stacjonującymi na wyspie Szpon. Nie powinien być więc bardzo zadziorny, mając do dyspozycji tak małe siły, nawet jeśli wliczyć w ich skład drugą kanonierkę. Teoretycznie biorąc, Raisahndo powinien bezpiecznie dołączyć do Rohsaila, wzmacniając liczebność jego floty do czterdziestu dziewięciu jednostek, przeciw którym stanie do boju tylko piętnaście galeonów wroga. Trzykrotna przewaga liczebna powinna mieć decydujące znaczenie w tej bitwie, nawet jeśli weźmie się pod uwagę obecność tej piekielnej kanonierki. Jedynym problemem było równoczesne wprowadzenie tych wszystkich sił do walki, ponieważ mniej niż połowa okrętów Dohlaru miała obite miedzią kadłuby. Dzisiaj, po długim czasie służby na morzu, jednostki te były z pewnością mocno porośnięte, a co za tym idzie o jakieś dwadzieścia procent wolniejsze od heretyckich. Nie bez powodu każdy z przejętych po upadku wyspy Szpon szkunerów padał ofiarą galeonów z omiedziowanym dnem. Tylko te okręty mogły podczas mocniejszego wiatru doścignąć wroga, ponieważ ten musiał zredukować ożaglowanie. - Zastanawiam się... - zaczął ze wzrokiem wbitym w mapę, uderzając rytmicznie wyprostowanym palcem w dolną wargę. - Nad czym się zastanawiasz, panie? - zapytał Hamptyn po dwu kolejnych minutach milczenia. Admirał otrząsnął się z zamyślenia. Kapitan flagowca służył pod nim wystarczająco długo, by wiedzieć, kiedy się odezwać, a może raczej poznał go w ciągu tych kilku lat na tyle dobrze, by umieć rozpoznać, kiedy trzeba przywołać przełożonego do rzeczywistości. - Przeszli przez Shweimouth - rzucił. - Ciekaw więc jestem, dokąd mogą zmierzać. - Najbardziej prawdopodobnym celem wydaje się Yu-shai, panie. - Niewykluczone. Domyślam się, że przed wysłaniem swoich galeonów w tak niebezpieczną misję zabezpieczyli awaryjne kotwicowiska na wyspie Talizman, ponieważ wejście do zatoki Yu-shai równe jest dostaniu się pod ostrzał tamtejszych baterii nabrzeżnych. Zabranie galeonów artyleryjskich zdaje się potwierdzać chęć uderzenia na ten właśnie cel. Niemniej musimy się zastanowić, czy nie mieli na myśli czegoś innego. - W obu zatokach Shwei znajduje się wiele miejsc, które mogliby zaatakować -

przyznał Hamptyn. - Ale Yu-shai wydaje się najważniejsze z nich wszystkich. - Tylko dlatego, że to punkt zbiorczy dla wszystkich jednostek, które przepływają przez Shweimouth i samą zatokę - stwierdził Rohsail. - Jeśli heretycy chcą zablokować szlaki w zachodniej części zatoki, to zniszczenie Yu-shai będzie równie sensowne, oczywiście z ich punktu widzenia, jak wydojenie samca dragona. Hamptyn się skrzywił. Głównym zadaniem Zachodniej Eskadry było pilnowanie, aby wróg nie mógł dokonać podobnych zniszczeń, zdziwił się więc mocno, że admirał ze stoickim spokojem wspomina o domniemanym ataku, nawet jeśli jest to rozmowa w cztery oczy. Z drugiej strony jednak nie ma tu nikogo innego, pomyślał. A jeśli dobrze się zastanowić nad jego słowami, nie powiedział przecież, że heretykom uda się zrealizować plany. Dywagował jedynie na temat ich przypuszczalnej strategii i celów. - Masz na myśli to, co zrobili w zatoce Alexov, panie? - zapytał. - Tak - przyznał Rohsail. - Zastanawia mnie tylko, czy oni wiedzą o tym, że admirał Hahlynd wyruszył do Yu-shai. - Skąd mieliby o tym wiedzieć, panie? - zapytał z niedowierzaniem Hamptyn. - My dowiedzieliśmy się o planach hrabiego Thirsku zaledwie przed trzema pięciodniami. - Heretycy udowodnili nam wielokrotnie, i to w najboleśniejszy sposób, że nie powinniśmy lekceważyć ich szpiegów - stwierdził grobowym tonem admirał. - Właśnie dotarło do mnie, że jeśli oni wiedzą o planach Hahlynda i nie boją się podjęcia takiego ryzyka, będą mieli wystarczająco wiele czasu, by dotrzeć aż do Ki-dau. A jeśli naprawdę mają jaja ze stali, a sama Shan-wei może poświadczyć, że nigdy im ich nie brakowało, to mogliby nawet pożeglować do Symarkhanu, zanim dotrze tam admirał Hahlynd. - Wprowadzić galeony tak daleko w górę rzeki? - Hamptyn podrapał się po brodzie. Mogliby tam dopłynąć. Admirał Raisahndo meldował, że mieli ze sobą sześć szkunerów. To niewielkie jednostki, przydatne do nawigowania po rzece. Jakimi umocnieniami dysponuje Symarkhan? Czy Charisjanie mogliby przeprowadzić desant z tych szkunerów? - Wątpię, aby Symarkhan było ufortyfikowanym miastem - odparł Rohsail. - Skoro wróg ma tak wiele celów na wybrzeżu, kto przy zdrowych zmysłach kazałby budować bastiony wokół miejscowości leżącej dwieście mil od najbliższego słonowodnego akwenu? Tyle dobrego, że Raisahndo potwierdził w raporcie, iż Harchończycy rozesłali wieści semaforowe na wszystkie strony, gdy tylko dostrzegli heretyków wchodzących do Shweimouth. My także powinniśmy to zrobić. - Tak jest. Jaki rodzaj wiadomości masz na myśli, panie?

- Domyślam się, że Raisahndo już wyruszył w morze, dlatego chciałbym, abyście wysłali w ciągu godziny wyvernę z listem do kapitana Kharmahdy’ego. - Hamptyn przyjął to polecenie skinieniem głowy. Wspomniany oficer dowodził bateriami nabrzeżnymi w Rhaigairze na zatoce Saram. - Niech prześle drogą semaforową dwie wiadomości. Jedną do hrabiego Thirsku, z informacją o ruchach heretyków i ostrzeżeniem dla Harchończyków, że powinni spodziewać się ataku na wyjście z kanału w Symarkhanie. Drugą z ponagleniem dla admirała Hahlynda i służby kanałowej, by zrobili co w ich mocy, żeby jak najszybciej przeprawić nasze galery śrubowe. - Tak jest. Wielka szkoda, że na flagowcu nie trzymano wyvern pocztowych, które mogłyby zanieść pocztę aż do Yu-shai. Mimo to wiadomości z zatoki Saram powinny dotrzeć do Gorathu w ciągu niespełna ośmiu godzin, a to dzięki sieci stacji semaforowych rozmieszczonych wzdłuż północnych wybrzeży Zatoki Dohlariańskiej - oczywiście za dnia i przy dobrej widoczności - przy czym każdy rozkaz od hrabiego powędruje do Hahlynda trasą semaforową biegnącą wzdłuż samego kanału. - Zaraz po wysłaniu tych wiadomości - dodał Rohsail - wszystkie okręty mają rozpocząć przygotowania do wyjścia w morze. Za cztery godziny wszystkie kotwice mają zostać podniesione. Gdy będziemy przepływać przez Shweimouth, wyślemy szalupę z wiadomością dla gubernatora Cienia Chmury. To rozsądny człowiek, dlatego poruszy niebo i ziemię, by Symarkhan został przygotowany na nadchodzący atak. Pozostanie więc mieć nadzieję, że tamtejsza milicja dysponuje wystarczającą liczbą dział, by powstrzymać choćby te piekielne szkunery. Jeśli kanonierka heretyków będzie musiała likwidować kolejne cele, raz w górze rzeki, raz w dole, możemy zyskać nawet cztery dni na dogonienie tych drani. - Tak jest. Zrobię, co trzeba, by wysłać i tę wiadomość. - Wiem, Markysie. Dlatego zamiast przejmować się tym, co heretycy mogą zrobić nam, pomyślmy choć raz, co my możemy zrobić im. Na razie mają sporo czasu na dotarcie do celu, o ile niepomyślne wiatry nie pokrzyżują im planów, ale jeśli admirał Hahlynd przyśpieszy i dotrze do rzeki, zanim pojawią się tam Charisjanie, jego galery przerobią te przeklęte szkunery na miazgę. Co ja mówię, one mogą roznieść w drzazgi nawet te pieprzone galeony! A jeśli i nam wiatry będą sprzyjać, pojawimy się przy wybrzeżu na czas, by przyszpilić każdego heretyka, który spróbuje uciec... Hamptyn przytaknął raz jeszcze, ponieważ admirał miał rację co do nadarzającej się okazji. Nie podobała mu się jedynie myśl, ile okrętów straci, zanim uda się zneutralizować

tę diabelską kanonierkę. Obawiał się nawet, że cała eskadra nie zdoła jej zatrzymać. Konwencjonalne galeony to zupełnie inna sprawa, uznał po chwili, a Królewska Marynarka Wojenna Dohlaru miała przecież na pieńku z heretykami. *** - Północny kraniec półwyspu Shwei cztery rumby na sterburtę, sir - zameldował porucznik Stahdmaiyr. Haigyl przyjął te słowa z zadowoleniem. - Dziękuję, Dahnyldzie. Kapitan stał obok busoli HMS Dreadnought. Przecierając palcem wskazującym klapkę przesłaniającą lewy oczodół, spoglądał na tarczę kompasu. Zaraz jednak zadarł głowę, by przyjrzeć się żaglom. Kahrltyn Haigyl nie należał do elity charisjańskich dowódców, nic więc dziwnego, że czułby się o wiele pewniej - albo spokojniej - gdyby jego okręt pokonywał cieśninę Shwei za dnia. Harchończycy ogołocili wszystkie szlaki nawigacyjne z boi, gdy tylko szkunery hrabiego Sharpfieldu zaczęły zapuszczać się na te wody w pogoni za ofiarami. Z drugiej strony cieśnina miała siedemdziesiąt mil w najwęższym miejscu, ale tej nocy niebo było mocno zachmurzone, bezksiężycowe, a sam szlak żeglugowy, kręty i wąski, mógł przyprawić o siwe włosy każdego szypra, który nie korzystał z porad pilota. Do tego dochodziły liczne płycizny, mielizny i nieoznakowane skały. Całe opancerzenie Dreadnoughta zda się na nic, jeśli dojdzie do przebicia poniżej linii zanurzenia. W dodatku czas był teraz ważniejszy niż ostrożność. Dreadnought dotarł na wyspę Talizman znacznie wcześniej, niż się spodziewano, zaledwie pięciodzień po wyjściu w morze eskadry Ahbahta, dlatego na Haigyla czekała tam tylko wiadomość pozostawiona przez admirała. To znaczy komandor Makgrygair przesłał ją łodzią, zanim Dreadnought zdążył wejść do Zatoki Rahzyhra, więc Haigyl mógł wrócić na otwarte morze niespełna dziesięć minut po zapoznaniu się z jej treścią. Doskonale rozumiał, co Ahbaht zamierza zrobić, a ponieważ zawsze popierał atakowanie wroga, nie widział żadnych przeszkód, zwłaszcza że takie uderzenie mogło pozbawić przeciwnika jakże groźnych galer śrubowych. Poza tym małemu Szmaragdczykowi przyda się każda pomoc. A gdyby nawet było inaczej, Haigyl nie zamierzał zostawiać mu całej zabawy. Mimo to wolałby płynąć tędy w biały dzień. Ostrzał i próby abordażu mógłby znieść ze spokojem, ale zdradliwe skały i mielizny to coś zupełnie innego. - Utrzymuj kurs, Dahnyldzie - odparł spokojnie.

.III. Aivahnstyn Prowincja Skaliste Szczyty Republika Siddarmarku oraz Stahlberg Hrabstwo Usher Sługa uzupełnił filiżankę herbaty Cahnyra Kaitswyrtha i wycofał się w milczeniu. Biskup polowy uniósł filiżankę obiema rękami, przysunął ją sobie pod nos na tyle blisko, aby poczuć aromat, ze wszystkich sił próbując nie myśleć o deszczu bębniącym o dach. Zdecydowanie wolałby, aby to śnieg padał, a krajobraz nadal był skuty lodem. - Miałeś jeszcze jakieś wieści od wikariusza Allayna, Cahnyrze? - zapytał go ojciec Sedryk Zavyr, siedzący po drugiej stronie stołu śniadaniowego. Kaitswyrth skrzywił się, słysząc ton zmartwienia w jego głosie. Najwyraźniej myśli intendenta wędrowały tymi samymi ścieżkami. - Od zeszłego czwartku nie - odparł ponuro. Nie było sensu udawać przed Zavyrem. Współpracowali ze sobą nazbyt długo i nazbyt podobnie rozumowali, aby miało to coś dać. - Byłbym znacznie szczęśliwszy, gdyby dotarły do nas jakieś wieści, ale bądźmy ze sobą szczerzy: od ostatniej depeszy nie jest w stanie nic zrobić, chyba że kanały daleko na północy zaczną wreszcie tajać. Poza tym mam wrażenie, że ktoś w Syjonie chce przerzucić wszystkie odwody Wyrshymowi. Starał się uniknąć żalu w głosie, ale zrozumiał, że to na nic, gdy Zavyr zacisnął mocniej szczęki. Ten wyższy rangą duchowny w pełni się z nim zgadzał i chciał dla niego jak najlepiej, lecz nade wszystko pozostawał lojalny wobec wielkiego inkwizytora. A obaj wiedzieli, kto stoi za wzmacnianiem Armii Sylmahna kosztem Armii Glacierheart. - Gwoli szczerości - podjął Kaitswyrth z trudem - wikariusz Allayn nadmienił, że prócz zaciągów z armii Tansharu oraz Jhurlahnku i Usheru, barona Wheatfieldsa, wysłał nam nie mniej niż pięćdziesiąt trzy tysiące ludzi i sześćdziesiąt dział. Przyznał także, iż ubolewa nad tym, że nie może posłać nam więcej artylerii, ale pięćdziesiąt trzy tysiące karabinów to w końcu pięćdziesiąt trzy tysiące luf, Sedryku. - Cóż z tego, skoro twoje szacunki sił wroga, jeśli są choć w części przybliżone... zaczął Zavyr.

- Zważywszy na fakt, jak trudno uzyskać wiarygodne dane na temat ich liczebności, obawiam się, że wszystkie moje wyliczenia są mocno zaniżone - przerwał mu zasmucony Kaitswyrth. - Poważnie wątpię też w to, że Cayleb i Stohnar mają problemy z posłaniem Symkynowi dodatkowych armat. - Uśmiechnął się ponuro. - Jestem pewien, że to w tej chwili jeden z ich priorytetów, możesz mi wierzyć! I nie bez powodu to czynią, oby Shanwei zabrała ich jak najprędzej. - Pokręcił głową. - Zaczynam także podejrzewać, że nasi przełożeni z Syjonu nigdy nie doświadczyli na swojej skórze, czym jest ostrzał heretyckiej artylerii, i z tego właśnie powodu lubią bagatelizować jego siłę. - Nawet jeśli to prawda, możesz mi wierzyć, że w pełni popierałem każdy twój raport. - Zavyr pociągnął łyk z kubka i zaraz się skrzywił. - Przykro mi to mówić, ale... chyba masz rację co do niewiedzy części naszych przełożonych. - Tyle dobrego, że kanały zaczynają w końcu odmarzać - dodał Kaitswyrth już weselszym tonem. - Żałuję, że nie cała Armia Pana Wszechmocnego i Archaniołów popłynęła ku nam Kanałem Świętego Langhorne’a, zważywszy, jak późno nadeszły tegoroczne roztopy, ale ta sytuacja ulegnie już wkrótce zmianie. A my możemy mieć nadzieję, że błoto i deszcze przytrzymają heretyków w zaciszu ich wygodnych koszar, dopóki nie otrzymamy wystarczającego wsparcia, by utrzymać zajmowane pozycje. *** - Mam już ten raport Służby Kanałowej dla ciebie, mój panie - oznajmił Wynshyng Pahn, pan stopy i baron Kryształowego Nieba, wypuszczając obłoczek pary, gdy zrównał się w siodle z panem koni Gwainmynem Yiangszhu, baronem Spadających Głazów. W odpowiedzi usłyszał: - Chcę się z nim zapoznać? - Raczej nie - odparł Pahn. - Na północ od Mhartnsbergu wszystko jest skute lodem. - Miałeś rację. Wolałbym o tym nie wiedzieć. Aczkolwiek twoje słowa nie są dla mnie wielkim zaskoczeniem. - Gwainmyn uśmiechnął się, machając ręką na tabun śnieżynek lecących z sinego nieba. - Tyle dobrego, że dziś będziesz nocował pod dachem, mój panie - odezwał się jego zastępca, a przy okazji dowódca brygady. - To zawsze coś. - Niestety zwykli żołnierze nie będą mogli powiedzieć tego samego o sobie. - Niestety nie - przyznał Pahn. Nieodmiennie go dziwiły tego rodzaju odzywki przełożonego. Gwainmyn był od niego o osiemnaście lat starszy i twardy jak podeszwa. Wydawał się wielmożą „starej szkoły”, który nigdy nie dbał specjalnie o chłopów pańszczyźnianych przypisanych do jego ziemi w

Maddoksie. Gwoli prawdy, z początku podchodził bardzo sceptycznie do przyjęcia na swoją służbę Pahna, który znany był z liberalnych poglądów i każdemu, kto go chciał słuchać, opowiadał, jak to jego zdaniem wolne chłopstwo miałoby przewagę nad pańszczyzną. Gwainmyn, o dziwo, popierał reorganizację Armii Pana Wszechmocnego i Archaniołów i uważał zwykłych żołnierzy za konieczną składową świętej wojny. Ba, zdaniem Pahna poczuł nawet swego rodzaju odpowiedzialność za ich dobrostan, aczkolwiek rzecz jasna nigdy by się do tego nie przyznał głośno. - Mam nadzieję, że uda nam się rozbić obóz w porę, aby zdążyli ugotować ciepły posiłek, panie. Pocieszające jest to, że kanały na południe od nas zaczynają topnieć. Jeśli powodzie zbytnio nie zahamują postępów Armii Pana Wszechmocnego, powinniśmy połączyć siły na przestrzeni paru najbliższych pięciodni. - Powitam ten fakt z niekłamaną radością - przyznał Gwainmyn. - Niemniej nadal znajdujemy się dość daleko od Armii Sylmahna i po prawdzie raczej nie zdążymy na czas. Pahn obrócił się gwałtowniej, niż zamierzał, i popatrzył na dowódcę rozszerzonymi lekko oczami. - Nie ma sensu udawać, że jest inaczej, Wynshyngu - powiedział Gwainmyn. - Tak, nadal będziemy utrzymywać dotychczasowe tempo. W końcu walczymy w imię Boga i nie możemy wykluczać cudu. Jednakże gdy on się nie zdarzy, heretycy zaatakują biskupa polowego Bahrnabaia na dobry miesiąc przed tym, nim dotrzemy na zajmowane przez niego pozycje. - Jeśli to fakt, panie... a dziwi mnie wyłącznie to, że o tym wspominasz... dlaczego wikariusz Allayn nie każe biskupowi się wycofać? - Gdyby to zależało od wikariusza Allayna, biskup już dawno by się wycofał - rzucił bez ogródek Gwainmyn. - Tymczasem tak naprawdę kto inny wszystkim zawiaduje, o czym obaj dobrze wiemy. - Przyszpilał młodszego mężczyznę spojrzeniem, dopóki tamten nie kiwnął głową. Następnie ze wzruszeniem ramion dodał: - Z perspektywy wojskowej ta decyzja jest zła. Z perspektywy świętej wojny być może jest jedyną słuszną decyzją. Czas, który heretycy poświęcą na zniszczenie sił biskupa polowego, pozwoli Armii Pana Wszechmocnego na nadrobienie strat, pokonanie kanału i stawienie im czoła. Zresztą zważywszy na obecny stan armii biskupa polowego, braki w zaopatrzeniu i zwierzętach pociągowych, trudno zakładać, aby mógł wycofać choćby dziesiątą część swoich sił. Pahn poruszył nozdrzami, ale ostatecznie tylko pokiwał głową. - Och, nie smuć się tak bardzo, Wynshyngu! - Gwainmyn sięgnął ręką i stuknął Pahna w ramię czułym gestem. - Bóg nigdy nie obiecywał, że nasze zadanie będzie łatwe. Zresztą

gdyby Shan-wei nie wyrwała się na wolność i nie zaczęła pomagać heretykom, nigdy by nie doszło do świętej wojny. I choć strata oddziałów biskupa Bahrnabaia może boleć, to tylko niewielki ułamek ogólnych sił Armii Pana Wszechmocnego. Hrabia Tęczowych Wód będzie miał do swojej dyspozycji wszystkich ludzi i cały sprzęt, który ciągnie kanałem za nami. Cokolwiek się stanie z Armią Sylmahna, staniemy heretykom na drodze, zanim dotrą do Krain Granicznych. I będziemy mieć całe lato na pokazanie im, że nawet Shan-wei nie ochroni ich przed gniewem bożym.

.IV. HMS Grom, 30 Zatoka Shwei HMS Przeznaczenie, 54 Morze Harchońskie oraz Ambasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku - Dzień dobry, panie. Porucznik Zhaksyn zasalutował kapitanowi, gdy ten pojawił się na pokładzie. Sir Bruhstair Ahbaht odpowiedział tym samym gestem, po czym z poważną miną skinął porucznikowi, podszedł do relingu i stając przy nim, zapatrzył się na południowy wschód, gdzie poranne słońce ozłacało topsle jego eskadry. Znajdowali się o siedemnaście dni drogi od wyspy Talizman. Bezchmurne niebo przypominało wypolerowaną niebieską kopułę. Dzień był słoneczny, jasny, gorący i... bezwietrzny. Szwadron płynął w szerszej formacji, niżby sobie życzył, ale to martwiło go mniej niż widok smętnie zwisających, prażonych słońcem żagli. Tylko niektóre poruszały się niemrawo. W obecnej chwili HMS Grom sunął leniwie po morzu z prędkością poniżej jednego węzła, wywołując w najlepszym razie ciche pluski u dzioba, a jego towarzysze poruszali się równie wolno, acz pewnie, stopniowo go wyprzedzając. Ahbaht uwielbiał swój okręt. Przy silniejszym wietrze Grom sprawował się zaskakująco dobrze jak na potwora tej wielkości i tonażu, ale gdy tylko wiatr przestawał dąć, kapitan za każdym razem miał wrażenie, że jego okręt ciągnie za sobą wszystkie kotwice świata. Złożył ręce za plecami, zakołysał się na piętach i poddał irytującemu upałowi strefy równikowej. Pomimo wczesnej pory temperatura była bardzo wysoka; zanim minie południe, wszyscy marynarze zaczną szukać cienia - dlatego już wcześniej zarządził, aby rozciągnąć płótno żaglowe nad pokładami. Niestety nic nie zapowiadało ożywczej bryzy. Och, nie zrządź jak stara baba, Bruhstairze! - powiedział sobie w duchu. Owszem, nie trzymasz się optymistycznego grafika, ale wciąż masz w zapasie cały pięciodzień. Zresztą jest dokładnie tak, jak powiedziałeś Lywelynowi i Zherykowi: zawsze możesz zawrócić i popłynąć do domu, jeśli stwierdzisz, że nie zdążysz na czas.

Raz jeszcze zerknął w prażące niebo, po czym odwrócił się do Zhaksyna. - Ahlberze, sądzę, że powinniśmy zarządzić dzisiaj szkolenie artyleryjskie. Uśmiechnął się pod nosem. - Niech chłopcy poćwiczą, zanim naprawdę zrobi się gorąco. *** - Zaczynam się przez to lekko denerwować - przyznał się Cayleb Ahrmahk. Ósma rano w zatoce Shwei równała się w Siddarze trzynastej, czyli na Schronieniu dokładnie południu. Na stole przed cesarzem i jego gościem, którym była Aivah Pahrsahn, leżały pozostałości niedojedzonego lunchu. Oboje czekali na pojawienie się Henraia Maidyna i Daryusa Parkaira, to jest kanclerza republiki i jej seneszala, którzy właśnie śpieszyli do ambasady celem przedyskutowania najświeższych depesz od generała Stohnara i księcia Eastshare. Choć Maidyn ze wszystkich sił starał się nie okazywać niechęci wobec sprawności charisjańskiej siatki szpiegów, nawet on rozumiał, że nie ma sensu udawać, iż jego agenci są choćby w połowie tak skutecznie jak ci z Charisu. W związku z tym, że cesarz Cayleb - czy też raczej seijin Merlin z jego siecią pełną szpiegów - oraz madame Pahrsahn okazali się znacznie efektywniejsi, od pewnego czasu zaczął im bezgranicznie ufać. - Wasza wysokość, ja również nie skaczę z radości - powiedział przez komunikator sir Dunkyn Yairley, który znajdował się na pokładzie swego flagowca. HMS Przeznaczenie i towarzysząca mu niewielka eskadra kierowały się uparcie na wschód, pokonując Morze Harchońskie przy zachodnim wietrze. Na statku była dopiero trzecia w nocy, jednakże zarówno Dunkyn, jak i jego porucznik (Hektor Aplyn-Ahrmahk) zerwali się wcześnie, aby wziąć udział w tej konferencji. - Doskonale rozumiem, co robi sir Bruhstair, i uważam, że postępuje słusznie. Chciałbym również wierzyć, że na jego miejscu zachowałbym się tak samo. Prawdą jest, że kto nie ponosi ryzyka, powinien się pożegnać ze zwycięstwem. Wszakże Rohsail radzi sobie lepiej, niż mogliśmy podejrzewać, a przy tych wiatrach... Urwał i potrząsnął głową. - Chyba nie brak ci doświadczenia z niesprzyjającymi warunkami pogodowymi, mój panie - rzekł Merlin, korzystając z chwili ciszy. Wyglądał przez okno sali konferencyjnej, w której niebawem zgromadzą się we czwórkę Cayleb, Aivah, Maidyn oraz Parkair. Ostentacyjnie przeprowadzał rutynową inspekcję dotyczącą bezpieczeństwa, jak zawsze, gdy miały się spotkać tak ważne osoby, aczkolwiek w istocie przeglądał obrazy z harchońskiej prowincji Shwei. Przesuwały się na nich czerwone i zielone znaczniki, kierujące się na południe, przy czym znacznie więcej było tych czerwonych.

- Owszem, nie brak - potwierdził baron Sarmouth. Należał do wewnętrznego kręgu od tak niedawna, że w dalszym ciągu postrzegał rozmowy prowadzone za pomocą różnych ustrojstw za mające demoniczne podłoże, w dodatku przepełniała go strachem osoba groźnego seijina Merlina, ale mimo to uśmiechnął się teraz lekko. - Ani mnie, ani Hektorowi. Chociaż warunki, których doświadczyliśmy, były nieco inne od tych, które obserwujemy. - Zgoda - przyznał Cayleb. - Z drugiej strony, mimo że o tym wtedy nie wiedzieliście, Sharleyan i ja przyglądaliśmy się przez cały czas waszym zmaganiom z huraganem. Gdy później pochwaliłem twoje marynarskie zdolności, w szczególności odnosząc się do momentu, gdy pękła lina kotwicy, przemawiałem na podstawie faktycznie posiadanych informacji, co chyba już rozumiesz. - Żałuj, że nie widziałeś tego z bliska, Caylebie - do rozmowy włączył się Hektor. Gdybyśmy mieli czas się nad tym zastanowić, chybabyśmy nie uwierzyli własnym oczom. Wzruszył ramionami. - Na szczęście mieliśmy co innego na głowie. Głównie wypełnianie jego rozkazów... Nie było takiej możliwości, abyśmy rozważali, czy postępujemy właściwie, czy nie. - Cóż, to pewnie prawda. - Baron Sarmouth wyraźnie, się krygował. - Niemniej nie zapominajmy, że Rohsailowi udało się nadrobić cały jeden dzień. Ani że razem z Raisahndem mają trzykrotną przewagę nad Ahbahtem. - Otóż to - podchwycił Merlin. - Bardzo żałuję, że nie jesteśmy mu w stanie tego przekazać. - Zrobił nieszczęśliwą minę. - Powtarzam sobie, że nie powtórzy się sytuacja z cieśnin Harchongu i tamtejszej bitwy, którą stoczył Gwylym Manthyr, ale przekonanie samego siebie nie przychodzi mi z łatwością. - Ani ja, ani Sowa nie przewidujemy tak ciężkiej pogody jak ta, która zniszczyła olinowanie Gwylyma - zauważył Cayleb. - Zresztą Rohsail może i nadrobił stracony w stosunku do nich czas, ale to samo można powiedzieć o HMS Dreadnought. Haigyl powinien dogonić Ahbahta, zanim Rohsail zdąży wyprzedzić któregokolwiek z nich, a jakoś nie potrafię sobie wyobrazić lepszego kapitana, którego chciałbym mieć po swojej stronie. Dopóki te przeklęte galery śrubowe nie będą wchodzić w grę, Grom i Dreadnought powinny sobie poradzić. Nie zapominajmy też o HMS Tumult i HMS Zgiełk: może nie są opancerzone, ale ich gwintowane działa kątowe potrafią zrobić wielkie dziury w każdym galeonie, jaki stanie im na drodze. - Wybacz, że zapytam - wtrąciła Aivah - ale nie znam się na łódkach tak, jak wy, Charisjanie. - Cayleb skrzywił się, słysząc słowo „łódki”, co Aivah skwitowała

rozbawionym spojrzeniem. - Na ile niebezpieczne są te galery śrubowe, o których mówisz? - To pytanie za sto punktów - odparł Merlin. - Sześciocalowe pociski mogą przebić ich opancerzenie, ale i tak jest ono o wiele grubsze, niż powinni wyprodukować przy posiadanym potencjale technologicznym. To wprawdzie żelazo, nie stal, i nie zostało zahartowane jak płyty wychodzące z zakładów Ehdwyrda, ale i tak wytrzymają całodzienny ostrzał z trzydziestofuntówek. Nawet lite kule większego kalibru nie przebiją takiego pancerza, o ile wiele z nich nie trafi dokładnie w to samo miejsce. Nie jestem nawet pewien, czy pociski eksplodujące z naszych sześciocalówek byłyby do tego zdolne. Przeciwpancerne to inna sprawa, ale na naszych kanonierkach nie ma ich za wiele, a na galeonach artyleryjskich jest jeszcze gorzej. - Ale tylko przednia część kadłuba jest tak chroniona, nieprawdaż? - Zgadza się - przyznał Merlin. - Cieńszy pancerz chroni sternika przed ogniem karabinowym i wilkami, ale poza tym dwie trzecie kadłuba nie ma żadnego opancerzenia. Problem jednak polega na tym, że jednostki napędzane śrubami, w odróżnieniu od żaglowców, mogą ustawić się do przeciwnika dziobem, oczywiście podczas normalnej pogody, choć i w przypadku silniejszego wiatru mogą utrzymywać taką pozycję. A co jeszcze gorsze, mogą płynąć także prosto pod wiatr, co żadnemu z naszych galeonów się nie uda. Gdy dodać te przewagi do kalibru dział, jakie mają na pokładach, otrzymamy jednostki znacznie groźniejsze, niżby się wydawało. - Są też szybsze, niż powinny - dodał Hektor, nie kryjąc frustracji. - A można by pomyśleć, że bez napędu parowego nie da się czegoś takiego dokonać! - Śruby zawsze będą wydajniejsze od wioseł, ale muszę uczciwie przyznać, że nie spodziewałem się po Zhwaigairze zastosowania aż tak dobrych rozwiązań - dodał Merlin. - A udało mu się także zredukować tonaż galer, dzięki czemu zyskały możliwość chwilowych przyśpieszeń. Z drugiej jednak strony przekładnie są najsłabszym ogniwem tych okrętów. Wiele z nich połamało się podczas testów i manewrów, a zmniejszenie tonażu poskutkowało kruchością konstrukcji, przez którą te galery na otwartym morzu są mniej warte niż ich poprzedniczki z Rafy Armagedonu. - Co byłoby nam na rękę, gdyby nie fakt, że mówimy o starciu na wodach przybrzeżnych - wtrącił rozgoryczony Cayleb, obserwujący tę samą mapę co Merlin. - Cóż, niewiele możemy z tym zrobić. - Skrzywił się pod nosem. - Ostatnio mówię to częściej, niżbym sobie życzył. Ale skoro już przy tym jesteśmy, Henrai i Daryus zaraz się pojawią, więc powinniśmy skupić uwagę na Jeziorze Lodowym i naszym przyjacielu biskupie Gorthyku.

Znów się skrzywił, ale tym razem znacznie okrutniej.

.V. Przełęcz Sylmahna Prowincja Międzygórze Republika Siddarmarku Generał Trumyn Stohnar ponownie z niepokojem spojrzał na zegarek. Było, niestety, zaledwie siedem minut później, niż kiedy spoglądał na niego poprzednio - co wydawało się nie do pomyślenia, zważywszy na pokłady silnej woli, których musiał użyć, aby powstrzymać się dziesiątki razy przed kolejnym sięgnięciem po czasomierz. Skwitował prychnięciem własny niepokój i zastanowił się, co mogą czuć jego podwładni, którzy czekali na to samo co on. Obecna Armia Hildermoss w niczym nie przypominała rozpaczliwej, przetrzebionej masy ludzi, którymi dowodził minionej wiosny. Garstka zagłodzonych, wymęczonych żołnierzy została przekształcona w sześć dywizji strzelców, które wspierało sześć regimentów miejscowych dragonów. A nawet jeśli ich wyposażenie wydawało się zacofane w porównaniu z wyposażeniem charisjańskich sojuszników, to i tak biło na głowę wszystko, czym dysponowali do tej pory mieszkańcy Siddarmarku. Mianowicie każdy z osiemdziesięciu tysięcy piechurów miał na wyposażeniu karabin z bagnetem, z czego ponad jedna trzecia była ładowana odtylcowo; każdy z dwunastu tysięcy dragonów miał na wyposażeniu karabin, a wiele z nich było gwintowanych; wreszcie wszystkie dywizje łącznie miały w sumie ponad dwa tysiące moździerzy i prawie sześćset armat. Należy zaznaczyć, że te ostatnie - zamiast czterocalówek, które stanowiły podstawowe wyposażenie - były zwykłymi trzydziestofuntówkami wypożyczonymi od marynarki wojennej oraz czternastofuntówkami zamocowanymi na lawetach polowych, które dostarczyli Charisjanie, niemniej i tak stanowiły ogromny postęp, jeśli chodzi o dostępną republice artylerię. Nawet jeśli nie miał ani jednego charisjańskiego działa gwintowanego, wiedział, skąd mógłby... Wtem w poprzedzających świt ciemnościach nad Jeziorem Wyvern w górę poszybowała rakieta. *** - Pułkowniku! Bryntyn Olyvyr wyprostował się nagle na polowym krześle, wylewając na tunikę

połowę drogocennej w tych warunkach gorącej czekolady. Dopiero dochodziła piąta tutaj, daleko na północy, o tej porze roku wciąż panowały ciemności, w związku z czym pułkownik przysnął przy stole śniadaniowym, pozwalając myślom popłynąć w kierunku domu, czekającej w nim żony i trzech synów. Teraz zaklął cicho, acz soczyście, bardziej jednak na samego siebie za to, że oblał się czekoladą, aniżeli na swojego adiutanta. Porucznik Dahntahs służył pod nim, odkąd dywizja Świętego Jury pomaszerowała na wschód minionego lata, i nie miał w zwyczaju przeszkadzać przełożonemu bez powodu. Cokolwiek nim kierowało, z pewnością niosło poważniejsze konsekwencje niż tylko zaplamiona tunika. Drzwi namiotu otwarły się i wpadł przez nie młody porucznik. Brązowe oczy miał szeroko otwarte, a jego normalnie zmierzwione włosy zdawały się sterczeć na wszystkie strony. - O co chodzi, Taydohrze? - zapytał Olyvyr, gdy podwładny zatrzymał się przed nim z piskiem stóp na podłożu. - Rakieta sygnałowa, panie. Tam, nad jeziorem. Chłód, który nie miał nic wspólnego z zimnym i wilgotnym porankiem, ogarnął najpierw kark Olyvyra, następnie przebiegł mu wzdłuż kręgosłupa i spłynął na dno wiecznie ściśniętego głodem żołądka. Każdy oficer Armii Sylmahna wiedział, że heretycy zaatakują, jak tylko pozwoli im na to pogoda, jednakże lód na jeziorze topniał od wielu pięciodni, powodując wiosenne powodzie. Olyvyr, podobnie jak większość starszych oficerów biskupa polowego Barhnabaia, pamiętał powodzie sprzed roku. Langhorne świadkiem, że Przełęcz Sylmahna zamieniła się wtedy w jakiś koszmar złożony z błota i brei sięgających piersi dorosłego mężczyzny! To znaczyło, że ten heretyk Stohnar był tak samo uwięziony na swoich pozycjach jak Armia Syłmahna i że spodziewany atak nadejdzie od zachodu, wzdłuż kanału Guarnak-Lodowy Pył. Tymczasem okazało się, że wszyscy byli w błędzie. Pułkownik odstawił kubek, otarł serwetką tunikę, sięgnął wolną ręką po płaszcz i skierował się do drzwi. Za jego plecami adiutant zmitrężył tylko tyle czasu, aby schwycić pas z mieczem przełożonego, po czym pośpieszył jego śladem. Olyvyr wypadł na zewnątrz, przywdziewając płaszcz. Rakieta sygnałowa, o której zameldował porucznik, właśnie szybowała wysoko, kopcąc i dymiąc w sinej furii pod jednym z tych parasoli, których heretycy używali do opóźniania ich upadku. Nagła erupcja światła sprawiła, że okolica nad jeziorem pogrążyła się w jeszcze głębszych ciemnościach, nie dało się jednak zaprzeczyć, że rakieta została wystrzelona z miejsca oddalonego o

niecałe kilka tysięcy jardów od pozycji pierwszego regimentu, na które składały się błotniste, na wpół zalane wodą okopy. Co znaczyło, że rakieta wystartowała z powierzchni jeziora. Uświadomiwszy to sobie, pułkownik przyłożył obie dłonie do oczu, aby ochronić je przed rażącym blaskiem, i zaczął się wpatrywać w mrok, próbując zrozumieć, co też takiego szykują heretycy. Co oni w ogóle robią tutaj, na wschodnim brzegu jeziora? - Ta myśl zapłonęła znienacka w jego umyśle. Przecież powinni atakować biskupa Zhasyna, a nie nas! Wąska droga wodna, która łączyła wschodni i zachodni kraniec Jeziora Wyvern, miała co najwyżej sześć mil szerokości w miejscu, gdzie wcześniej znajdowały się most i grobla - zniszczone na rozkaz biskupa polowego Barhnabaia. Nawet teraz, przy tych powodziach, nie mogła być szersza niż osiem mil. Oddziały biskupa Zhasyna Howaila - czyli dywizja Świętego Thadyusa - pilnowały pozostałości grobli i zostały odpowiednio doposażone z zasobów artyleryjskich Armii Sylmahna właśnie z tego powodu, że był to najsłabszy punkt obrony. Dlaczego więc...? - Na Chihiro! Olyvyr zatoczył się do tyłu z czystego zdumienia, gdy kilkanaście - nie, kilkadziesiąt! innych rakiet poszybowało wysoko w powietrze. Rozbłysły na przestrzeni czterech albo i pięciu mil, oświetlając wszystko pod sobą. Pułkownik zapragnął się rzucić na ziemię, przyczaić niczym królik albo prawiewiewiórka ścigana przez polującą wyvernę. Nie uczynił tego tylko dlatego, że wiedział, iż każda para oczu, która nie jest przyklejona do rakiet, obserwuje jego. Wyprostował się więc i dalej jakby nigdy nic przyglądał się świecącym punktom, chociaż nie sądził, aby udało mu się tym kogokolwiek zwieść. W końcu rakiety zaczęły eksplodować. To sprawiło, że Bryntyn Olyvyr poczuł, jak krew ścina się w jego żyłach. To nie były rakiety sygnałowe; to były rakiety świetlne, które właśnie ujawniły pozycje jego żołnierzy. - Alarm! Alarm! Tyle dobrego, że podoficerowie nie zaspali, pomyślał. Instynkt był drugim imieniem tych ludzi, którzy teraz wykonywali odruchowo swoje obowiązki, nie zastanawiając się, czy to coś w ogóle da, czy nie. Olyvyr się otrząsnął. Skoro podoficerów stać na to, aby wywiązać się z żołnierskiego obowiązku, on także nie zawiedzie. Okręcił się na pięcie i pognał na stanowisko dowodzenia, mając tuż za sobą swojego adiutanta. *** - No dobrze, chłopcy! - krzyknął komandor Zhorj Parkmyn. - Powiedzcie draniom, że

tu jesteśmy! Nie był to najbardziej profesjonalny sposób na wydanie rozkazu, ale dla Parkmyna nie miało to żadnego znaczenia. Przejął pieczę nad przygotowaniami rozpoczętymi przez pułkownika Mhartyna Mkwartyra na długo przed tym, zanim baron Zielonej Doliny wymaszerował z Przełęczy Sylmahna w sierpniu minionego roku, kierując się na jezioro Grayback. Było to dziwne zajęcie dla oficera marynarki, którego los rzucił osiemset mil od najbliższej słonej wody, ale to także nie przeszkadzało Zhorjowi Parkmynowi. Flotylla brygów, szkunerów i łodzi desantowych, które on i podlegli mu szkutnicy z Siddarmarku zbudowali minionej zimy, ruszyła w mrok. Zbudowanie tartaków i doków w Ananasbergu, osiemdziesiąt mil od zapory Serabor, okazało się łatwiejszym rozwiązaniem niż przenoszenie każdej jednostki na drugą stronę wielkiej tamy. Samo taszczenie ciężkich morskich dział wystarczyło budowniczym popędzanym przez Mkwartyra. Stamtąd armaty zostały przewiezione barkami do Ananasbergu, gdzie czekały już na nie płaskodenne okręty artyleryjskie. Gwintowane kątowe sześciocalówki albo cięższe od nich dziesięciocalowe potwory gładkolufowe obciążały ponad miarę każdą jednostkę przeznaczoną do transportu śródlądowego, dlatego szkutnicy musieli zbudować dla nich specjalne brygi. Żaden z nich nie mógł jednak przewieźć więcej niż dwa działa naraz, a armia miała ich aż dwadzieścia pięć. Przy czym teraz wszystkie te brygi stały w jednej linii po obu burtach jego okrętu flagowego, którym został długi na sto stóp Granat. Zakotwiczono je, by kanonierzy mogli lepiej namierzać oświetlone rakietami cele. Obsady dział czekały, wpatrując się z napięciem w mostek Granata, skąd miał paść rozkaz otwarcia ognia, natomiast kanonierzy z flagowca patrzyli teraz wyłącznie na Parkmyna. *** Pułkownik Olyvyr nie zdążył pokonać połowy drogi na stanowisko dowodzenia, zanim rozległy się pierwsze eksplozje. Nad powierzchnią wody pojawił się długi rząd rozbłysków, języki ognia strzeliły w niebo pod ostrym kątem, rozdzierając na strzępy otaczający jezioro mrok. W tym momencie stało się jasne, co zrobili heretycy; pułkownik nie rozumiał tylko jednego - jakim cudem udało im się podpłynąć niezauważenie tak blisko. Zatrzymał się, zdjęty strachem, ze spojrzeniem utkwionym w białych liniach zostawianych za nadlatującymi szerokim łukiem pociskami. Zdawało mu się, że zwalniają, wspinając się coraz wyżej, a potem osiągnęły maksymalną wysokość i runęły ze skowytem w dół, nabierając z każdą sekundą prędkości, by wbić się w ziemię i rozpętać piekło godne samego Kau-yunga.

Bębenki w uszach skuliły mu się od ogłuszającego ryku eksplozji, ale dosłyszał w tym chaosie także dźwięki trąbek grających na alarm i mrożące krew w żyłach wrzaski rannych. Okopał swój regiment tak głęboko, jak to tylko możliwe, ale widząc moc i ogrom tych wybuchów, zwątpił. Bunkry i schrony jego podwładnych nie będą w stanie powstrzymać tej nawały ogniowej. Heretycy nie ostrzeliwaliby ich przecież tak intensywnie, gdyby nie zamierzali pojawić się tutaj osobiście. A gdy do tego dojdzie, ci żołnierze, którzy zdołają jakimś cudem przetrwać to piekło, na pewno nie obsadzą wszystkich okopów. I wtedy wydarzy się najgorsze. *** Parkmyn przyciskał okulary lornetki do oczu, próbując wyłuskać jakieś szczegóły, gdy pociski spadały prosto z nieba na pozycje lojalistów. Niewiele jednak widział, i to pomimo rakiet oświetlających całe wybrzeże, ponieważ oślepiały go na przemian błyski z luf pobliskich armat i erupcje potężnych eksplozji. Zrozumiał jednak dość szybko, że jego chłopcy osiągnęli większą celność, niż się spodziewał. Wyszczerzył więc zęby, opuszczając lornetkę, i spojrzał w bok na barki śródlądowe, przerobione przez szkutników na napędzane wiosłami platformy moździerzowe przepływające licznie obok Granata. Najmniejsze z nich miały na pokładzie zaledwie tuzin trzycalowych wyrzutni, ale te większe przenosiły ciężkie M97, miotające czteroipółcalowe bomby. Na trzydziestu barkach zostawiono w sumie ponad trzysta moździerzy, a ich obsługi, przy świetle opadających flar i rozbłyskach licznych wybuchów, nie powinny mieć problemu z dostrzeżeniem celów. *** Pułkownik Olyvyr nie zdołał dotrzeć na stanowisko dowodzenia. Pocisk wystrzelony z M97 eksplodował bezpośrednio nad jego głową, więc on i jego zastępca zostali rozerwani na strzępy. A niespełna dwie minuty później na zmasakrowane zwłoki obu oficerów spadł dziesięciocalowy pocisk artyleryjski. Śmierć tych mężczyzn była jednak tylko kroplą w morzu ofiar ponoszonych przez Armię Sylmahna. Dzieci Elahnory Olyvyr nie dowiedzą się nigdy, jak zginął ich ojciec, Aghta Dahntahs zaś nie pozna prawdy o ostatnich chwilach swojego syna, podobnie jak tysiące innych rodzin. Jedno tylko wyróżniało śmierć pułkownika: wraz z jego odejściem regiment stracił ostatnią szansę na utrzymanie zajmowanych pozycji. Niewykluczone, że stałoby się tak nawet, gdyby Olyvyr przeżył, ponieważ wszyscy dowódcy kompanii byli nie mniej skołowani i przerażeni jak ich podwładni. Robili, co mogli - dwie trzecie z nich poległo, próbując odeprzeć ten atak - ale to nie wystarczyło, ponieważ nie mieli za plecami

zawsze pewnego siebie i godnego zaufania pułkownika. Pierwszy regiment został rozgromiony huraganowym ogniem. Zaskoczeni, przerażeni ludzie, którzy wyczuli widmo porażki już dawno temu z coraz bardziej okrawanych racji żywnościowych i nieadekwatnego odzienia wydawanego przez kwatermistrzostwo, pękli natychmiast i wpadli w panikę. Zbyt wielu tych, którzy mogli nad nimi zapanować - jak choćby pułkownik Olyvyr - poległo w pierwszych momentach ostrzału, więc wystraszeni ludzie porzucili swoje stanowiska, by uciec przed tym holokaustem... i wpadli w środek jeszcze gorszego piekła. Po opuszczeniu okopów szrapnele i odłamki ciężkich pocisków zbierały ogromne żniwo na otwartej przestrzeni, karząc, jak zawsze zresztą, tych żołnierzy, którzy łamali szyk. *** - Dość! - zawołał pół godziny później Parkmyn, próbując przekrzyczeć ryk artylerii. Wyślij zaproszenie generałowi Mahklymorhowi, Charltynie! - Aye, aye, sir! - porucznik Charltyn Vynchozy, pierwszy oficer Granata, zasalutował na znak, że zrozumiał rozkaz, i skinął na obserwującego go sygnalistę, który natychmiast podpalił lont rakiety i posłał ją wysoko w niebo w asyście kaskad zielonych i czerwonych płomieni. Parkmyn obserwował jej lot i wybuch, a na koniec spojrzał na południe, gdzie z gęstej ławy dymu prochowego wyłaniała się pierwsza linia nadpływających łodzi desantowych. Ósma dywizja strzelców generała Tobysa Mahklymorha czekała od wielu miesięcy na ten moment. Komandor usłyszał więc piskliwe granie dud i dziki skowyt podchwycony przez tych ludzi od jednostek korpusu piechoty morskiej. Zerwał czapkę z głowy i zamachał nią nad głową, pozdrawiając idących do ataku jak reszta jego kanonierów. Darł się równie głośno jak wiosłujący strzelcy i uśmiech także miał prawie tak dziki jak oni. Lojaliści mieli zapłacić za wiele zbrodni, a ludzie Mahklymorha właśnie wyruszali po zaliczkę.

.VI. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne Spojrzenie Zhaspahra Clyntahna było tak ostre, że mogło ciąć kamień. Z oczu wielkiego inkwizytora wyzierała głęboka, bezdenna wręcz wściekłość, która w ostatnich latach stała się dominującą cechą jego charakteru, a z ciała emanowała groźba przypominająca klątwę. Wyllym Rayno niemalże czuł zapach krwi i dymu, gdy stojąc spokojnie, przyglądał się, jak Clyntahn bazgrze swój podpis na kilkunastu nakazach aresztowania, po czym wciska je z powrotem w ręce sekretarza, szarpiąc równocześnie głową w geście apodyktycznego odprawienia. Sekretarz nawet nie próbował ucałować inkwizytorskiego pierścienia. Zgiął się tylko pośpiesznie wpół i rozwiał niczym dym z zeszłorocznego ogniska, pozostawiając Rayna sam na sam z przełożonym. - Siadaj. Gdy Clyntahn wycelował palcem w zwyczajowe miejsce zajmowane przez arcybiskupa Chiang-wu, ten posłusznie je zajął, kładąc sobie aktówkę na kolanach. - Przyniosłeś dokumenty? - Tak, wasza łaskawość. - Rayno otworzył aktówkę i wyciągnął z niej kilka wypchanych teczek. Następnie ułożył je na biurku Clyntahna. - To akta wszystkich oficerów, o których pytałeś, wasza łaskawość. Clyntahn sięgnął ręką i przysunął sobie teczki gestem przypominającym machnięcie łapy jaszczurodrapa, który poluje na łososie wyskakujące ze strumienia. Przeglądając je, marszczył coraz mocniej czoło, aż wreszcie odszukał te dwie, na których najbardziej mu zależało. Odsunął resztę na bok, a wybrane kolejno otworzył i przekartkował zawartość. Na koniec zamknął obydwie, odchylił się na oparcie krzesła i wbił rozwścieczone spojrzenie w Rayna. - Zakładam, że potwierdziłeś wstępne raporty? Jego głos przypominał warknięcie, ale Rayno był na to przygotowany. W odpowiedzi skinął tylko głową, przybierając poważny wyraz twarzy. - Obawiam się, że tak, wasza łaskawość. - Wzruszył nieznacznie ramionami. Komunikacja jest utrudniona, jak rozumiesz, a nasi agenci pracujący w terenie... to znaczy

ci, którzy nie muszą przedstawiać raportów do akceptacji Abernethy’emu... to ludzie, którzy nie cieszą się wysokim statusem. W gruncie rzeczy to w większości osoby, których przykrywka obejmuje niższy personel wojskowy. Jako takim nie przysługuje im więc dostęp do semaforów ani innych środków komunikacji. Wszelako dysponuję trzema oddzielnymi potwierdzeniami, przysłanymi za pomocą wyvern. - A to dranie. Te trzy słowa Clyntahn wysyczał, niemal wyszeptał, co tylko przydało im groźby. Rayno oglądał swojego szefa we wszystkich możliwych humorach, poczynając od dobrotliwości, gdy wszystko szło dobrze, do ataków szału, podczas których potrafił roztrzaskać wszystkie meble, gdy sprawy... szły nie tak dobrze. W tym konkretnym momencie wolałby, aby Clyntahn szalał ze złości. Tymczasem musiał stawić czoło wielkiemu inkwizytorowi, który płonął wewnętrznym gniewem. Był to jeden z tych przypadków, w których wikariusz optowałby nie za powściągliwością, lecz gwałtowną reakcją. Napady szału Clyntahna bywały niebezpieczne, jednakże były niczym w porównaniu z jego obecnym nastrojem. Arcybiskup czekał. Nie tyle, aby się dowiedzieć, jaki będzie dalszy los Bahrnabaia Wyrshyma i Ernysta Abernethy’ego, lecz aby odkryć, jak ich dosięgnie. Albowiem to, co ich spotka, zostało przesądzone z chwilą, gdy rozkazali pułkownikowi Clairdonowi Mahkswailowi poprowadzić dwadzieścia pięć tysięcy żołnierzy na zachód od Guarnaku w rozpaczliwej próbie uniknięcia wroga maszerującego w głąb przełęczy i gromiącego resztki Armii Sylmahna. Było mało prawdopodobne, aby uciekinierom udało się zbiec zdaniem agentów Inkwizycji byli to wyłącznie piechurzy, którym nie towarzyszył nawet jeden kawalerzysta - mimo że Wyrshym i Abernethy opóźniali ruchy wroga, w bezowocnej próbie kupienia im więcej czasu. Oraz uniknięcia karzącej ręki Inkwizycji, bez dwóch zdań. Co zwłaszcza w wypadku Abernethy’ego było wątpliwym błogosławieństwem, zważywszy na to, co heretycy robili inkwizytorom. - Mają zostać aresztowani - rzucił Clyntahn przez zęby. - Wyślij rozkaz ojcu Ahndairowi. - Zrobię co w mojej mocy, wasza łaskawość - zapewnił Rayno, starając się nie wzdrygnąć pod spojrzeniem zmrużonych oczu przełożonego. - Jak już mówiłem, komunikacja nie jest najłatwiejsza... rozkazy mogą nie dotrzeć gdzie trzeba. Zresztą nawet jeśli dotrą, nie jest powiedziane, że ojciec Ahndair będzie w stanie podjąć stosowne działania.

Clyntahn obnażył zęby. Ahndair Seegairs był - oficjalnie - starszym członkiem sztabu Ernysta Abernethy’ego. Zarazem był też oczami i uszami wielkiego inkwizytora w Armii Sylmahna, skąd donosił od dwóch miesięcy, że morale żołnierzy stacza się po równi pochyłej. Najwyraźniej wiedział, co mówi. - Dlaczego miałby nie być w stanie podjąć działań? - zainteresował się Zhaspahr Clyntahn wyjątkowo opanowanym tonem. - Właśnie na wypadek takich sytuacji znalazł się tam, gdzie go umieściłem. Ma wszelkie prerogatywy, aby działać z ramienia Inkwizycji. - Zdaję sobie z tego sprawę, wasza łaskawość. Jednakże tak jawne zlekceważenie rozkazów przez Wyrshyma wskazuje, że przygotowywał się on do odwrotu już od dawna, o czym wprost informował nas ojciec Ahndair. A to może oznaczać, że Abernethy go poparł, przynajmniej biernie. Jakkolwiek wygląda prawda, ani Wyrshym, ani Abernethy nie są na tyle głupi, aby mieć nadzieję, że Inkwizycja nie siądzie im na karku. Jestem zatem pewien, że powzięli pewne środki ostrożności, w miarę swoich możliwości, ażeby uniknąć interwencji kogoś takiego jak ojciec Ahndair. Aby ich aresztować, musielibyśmy skorzystać z pomocy normalnych oficerów, licząc, że wypełnią oni rozkaz inkwizytora. W zwykłych okolicznościach nie martwiłoby mnie to, jednakże w zaistniałej sytuacji wszyscy oficerowie, nawet ci najbardziej lojalni, mogą być nadto... zajęci, aby zawracać sobie głowę naszymi żądaniami. - Chcesz powiedzieć, że korupcja w armii posunęła się tak daleko, że oficerowie przedłożą rozkazy Wyrshyma nad polecenia ojca Ahndaira - skwitował sucho Clyntahn. - Niezupełnie, wasza łaskawość - odparł Rayno, mimo że w głębi ducha był przekonany, iż właśnie tak to się skończy, gdy przyjdzie co do czego. - Twierdzę tylko, że chociaż ojciec Ahndair jest twoją prawą ręką w Armii Sylmahna, to nikt poza członkami Inkwizycji nie uznaje jego zwierzchnictwa. Jeśli Abernethy sprzeciwi się jego rozkazom, zwykli żołnierze uznają, że ma do tego prawo dzięki pozycji biskupa polowego, która przewyższa jakiegoś tam duchownego. - Arcybiskup ponownie wzruszył ramionami. Muszę przyznać, wasza łaskawość, aczkolwiek robię to z wielką niechęcią, że trudno spodziewać się po laikach innego zachowania w tych okolicznościach. - Rozumiem. Ta krótka wypowiedź zdawała się wyciosana z lodu Jeziora Pei. Do tego Clyntahn poruszył groźnie nozdrzami. Jego twarz poczerwieniała jeszcze bardziej, jednakże nie doszło do wybuchu, którego oczekiwał Rayno. - No dobrze - odezwał się w końcu wielki inkwizytor tonem przypominającym zgrzyt granitu o żwir. - Być może masz rację, Wyllymie. Ostatnie, czego nam trzeba, to

niewykonany rozkaz aresztowania. To by podkopało nasz autorytet. Tymczasem chcę zobaczyć wszelką korespondencję, którą nasz drogi przyjaciel Allayn wymienił z Wyrshymem, odkąd ustaliliśmy, że Armia Sylmahna będzie bronić swoich pozycji za każdą cenę. Masz mi dostarczyć każdy list, Wyllymie! - Oczywiście, wasza łaskawość. - Rayno skłonił się na siedząco. - Spodziewałem się takiego polecenia i już zleciłem swoim zaufanym ludziom zbieranie przedmiotowej korespondencji. Obawiam się jednak, że będzie tego trochę... - Nieważne. Masz wszystko dla mnie sprawdzić pod kątem nieautoryzowanych szyfrów i kodów. - Dobrze, wasza łaskawość. W gruncie rzeczy Rayno już to zrobił. Odkąd zaczęła się święta wojna, Inkwizycja wzięła na siebie kontrolę nad kościelnym systemem semaforów. Kopie wszystkich depesz czy to Armii Boga, czy to Marynarki Boga - trafiały na biurko Rayna celem sprawdzenia, czy ktoś spoza Inkwizycji przypadkiem nie przesyła tajnych wiadomości. Arcybiskup nie natknął się na żaden dowód współpracy Allayna Maigwaira z Wyrshymem, która miałaby na celu zmianę rozkazów wydawanych Armii Sylmahna, jednakże mógł być pewien, że odpowiednio drobiazgowe śledztwo - i oparcie się na odpowiednio dobranych urywkach dowiodą współudziału Maigwaira w samowolnej decyzji biskupa polowego. Zakładając, że na tym właśnie zależało Clyntahnowi. - A na razie - rzucił lodowato wielki inkwizytor - chcę dostać nazwiska najbliższych krewnych Wyrshyma i Abernethy’ego.

.VII. Fairkyn Prowincja Nowa Północna Republika Siddarmarku Biskup Gorthyk Nybar wyłonił się z furty wypadowej w towarzystwie pułkownika Bahrtalymu Hansylmana, oficera, którego w Cesarskiej Armii Charisu można by nazwać jego szefem sztabu, oraz kapitana Teagmahna Fhrancysa, młodziutkiego adiutanta. Prosto w twarz wiał im porywisty północno-wschodni wiatr, choć niestety zdaniem biskupa nie było dostatecznie zimno. Śnieg wciąż leżał tu i ówdzie, miejscami, zwłaszcza w cieniu, zebrany w głębokie zaspy, jednakże gdzieniegdzie zaczął się już topić. W normalnych okolicznościach kanał Guarnak-Lodowy Pył zdążyłby już wystąpić z brzegów, i to pomimo różnych środków zapobiegawczych przedsięwziętych celem ograniczenia skutków powodzi. Tego roku jednak koryto kanału było wypełnione tylko do połowy, i to tylko dlatego, że woda brała się z topniejącego śniegu, ponieważ tamy pomiędzy Guarnakiem a Fairkynem w dalszym ciągu nie zostały naprawione. Z kolei rzeka Lodowy Pył zamieniła się w rwącą kotłowaninę brązowawej brei, płynącej energicznie pod klifem, na którym przycupnęły pozostałości Fairkynu. Lokalizacja tego miasta miała wiele wspólnego z ukształtowaniem terenu - Fairkyn leżał u wylotu doliny ciągnącej się na północny wschód w stronę poszarpanych wzgórz, które z kolei wcinały się w wyżynę położoną na zachód od przełęczy Ohlarn. Dolina ta oferowała naturalną drogę wodną do serca Republiki Siddarmarku, przy czym aby osiągnąć Płaskowyż Nowy Północny, trzeba było pokonać kilka śluz. Tak czy owak klif stanowił dla budowniczych kanału potężne wyzwanie. Uformowali oni barierę, w praktyce niemalże naturalną skarpę szeroką na prawie osiem mil pomiędzy doliną a rzeką. Pokonanie jej było niełatwym zadaniem, aczkolwiek najkrótsza droga alternatywna wymagałaby dodatkowych stu mil kanału oraz niemal tyle samo śluz po drodze. Samo Fairkyn leżało na wąskim grzbiecie pośrodku solidnego wzniesienia, na którym były umiejscowione śluzy. Z tego powodu zostało zbudowane na dwóch poziomach z dokami na nabrzeżu kanału biegnącego przez Górne Miasto wychodzące na dolinę, gdzie obsługiwano wszystkie barki korzystające z kanału. Dolne Miasto znajdowało się natomiast na południowy wschód od śluz i leżało u stóp skarpy, głównie na terenach zalewowych. Zbudowano je do obsługi szlaku żeglugowego biegnącego korytem rzeki, z

całą świadomością zagrożenia powodziami. Za Górnym Miastem teren wznosił się stromo, zarówno na południowym wschodzie, jak i północnym zachodzie - zadaniem systemu śluz było więc podniesienie poziomu wody o sto osiemdziesiąt stóp nad poziom jeziora Lodowy Pył, a potem obniżenie o sześćdziesiąt stóp do poziomu kanału - głównie dlatego, że w czasie budowy tej drogi wodnej nie znano jeszcze prochu. Tak więc Fairkyn stało się naturalną warownią, mieszczącą się dwieście stóp ponad przedpolami od strony rzeki i sto stóp od wyżyny przylegającej doń od zachodu i północy. Nybar wiedział, że Dolnego Miasta nie da się obronić przed atakiem od strony lądu, i nawet nie zakładał takiej możliwości. Zamiast tego przekierował wszystkie swoje siły obronne do Górnego Miasta, wysadzając przy okazji część wałów przeciwpowodziowych chroniących Dolne Miasto oraz metodycznie niszcząc tamtejsze zabudowania, aby nie mogli ich wykorzystać heretycy. Dzięki tym wyłomom co najmniej połowa Dolnego Miasta - podobnie jak większość sześciu i pół mili niziny leżącej pomiędzy nim i rzeką - w chwili obecnej znajdowała się pod wodą. Jedynym wyjątkiem były nieliczne pagórki i kilka grobli (do niedawna grzbietów wzniesień), które wystawały ze spienionej wody, ale były zbyt małe, by nadać się do celów wojskowych. Heretycy zdążyli wcześniej opanować większość nizinnego terenu, aczkolwiek pozostawili tylko garstkę piechoty, której zadaniem było zajęcie wzgórz odizolowanych przez wodę. Praktycznie nie sposób było wyróżnić koryta zalanego kanału. Za to rzeka nie wystąpiła z brzegów - niestety. Nybar powiódł ciężkim wzrokiem po chorągwiach wroga powiewających nad umocnieniami ziemnymi, które okrążały Fairkyn ze wszystkich stron. Reduty wzniesione celem zamknięcia sił Nybara w mieście nie tworzyły ciągłej linii fortyfikacji, lecz umieszczono poszczególne ich odcinki na tyle blisko siebie, by przestrzeń między nimi można było kryć ostrzałem karabinowym i artyleryjskim. Znajdowały się też tak daleko od Górnego Miasta, że Nybar nie widział sensu marnowania na nie jakże cennej amunicji. Niestety rozmieszczono je też na tyle blisko jego pozycji, że heretycy mogli ostrzeliwać miasto z dalekosiężnych armat, gdy tylko przyszła im na to ochota, czemu nie mógł nijak zapobiec. Wzniesienie, na którym leżała ta część grodu, i otaczające je fortyfikacje zmuszały jednak Charisjan do strzelania na ślepo, a niesprzyjająca pogoda nie pozwalała im na podciągnięcie większych zapasów amunicji, więc takie ataki były stosunkowo rzadkie. Na planecie zwanej Ziemią tego typu rozwiązanie nazwano by zwykłą ciszą na froncie, ale tutaj, na Schronieniu, były to klasyczne działania oblężnicze. Miasto oblegała potężna armia i dlatego właśnie Gorthyk Nybar wyszedł za mury tego zimnego poranka, nie

mając u swojego boku ojca Charlza Kaillyta. Biskup zacisnął szczęki na wspomnienie jego nieobecności. Nie podobało mu się, że musiał zostawić kleryka w Fairkynie we względnym bezpieczeństwie, jednakże nie mógł przed sobą udawać, że nie było to konieczne, podobnie jak musiał zaakceptować fakt konieczności przyjęcia wezwania do rokowań. Sir Bartyn Sahmyrsyt, dowódca heretyków, sformułował swoje pisemne wezwanie w uprzejmym tonie, jednakże jasno zaznaczył, że pod rękawiczką z jedwabiowełny kryje się jego stalowa pięść. Zresztą nawet gdyby ktoś miał co do tego wątpliwości, wszystko stało się jasne, kiedy Sahmyrsyt odmówił propozycji wysuniętej przez Nybara, a sugerującej spotkanie się za linią umocnień lojalistów. W odpowiedzi, która nadeszła, roiło się od słów takich, jak zdrada i morderstwo. Tak więc nie mam wyjścia i muszę spotkać się z tym przeklętym, aroganckim heretykiem tam, gdzie sobie życzy. Ta myśl tłukła się po głowie Nybara, gdy zbliżał się do wyznaczonej reduty. Ciekawe, czy on w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, jak nędzne mamy zapasy? - Prychnął z ponurą miną. Cóż, pewnie się dowiem w ciągu najbliższej półgodziny... Na powitanie wyjechała mu niewielka grupa jeźdźców. Nybar kątem oka zauważył strzelców, którzy obsadzali ziemny wał. Wprawdzie ani lufy ich karabinów, ani lufy dział polowych nie były wymierzone w jego stronę, ale to się mogło w każdej chwili zmienić. Tyle dobrego, że dranie byli skłonni spotkać się z nami na zewnątrz ich szańców, przypomniał sobie w duchu. Aczkolwiek zapewne ma to więcej wspólnego z faktem, że nie chcą, abym zobaczył, co kryje się po drugiej stronie wałów. Heretycy ściągnęli wodze jakieś pięćdziesiąt jardów od reduty i czekali tam na trzech oficerów Armii Boga. Nybar jechał dalej nieśpiesznym tempem, świadom tego, jak odróżnia się jego wychudzony wierzchowiec od dobrze odżywionych i zadbanych koni wroga. To także niesie pewną wiadomość, pomyślał. Pewnie dlatego w ogóle dosiedli rumaków, zamiast zwyczajnie wyjść nam na powitanie pieszo. A może zależało im na tym, aby nie zadzierać głów, kiedy będą na nas patrzeć, gdyż to postawiłoby ich na pozycji przegranej z psychologicznego punktu widzenia? Zatrzymał konia kilka stóp przed ciemnowłosym i ciemnookim heretykiem, który nosił insygnia pojedynczego złotego miecza sugerujące stopień generała w armii charisjańskiej. Zatem musiał to być Sahmyrsyt we własnej osobie. Człek ten okazał się mężczyzną potężnej postury - był o trzy cale wyższy od mierzącego pięć stóp i jedenaście cali Nybara,

a do tego mógł się poszczycić solidną sylwetką: miał szerokie barki, imponującą pierś, ciemne włosy i oczy oraz brwi, które zlewały się w jedną długą krechę na jego czole. Po swojej lewej miał znacznie młodszego od siebie mężczyznę, noszącego insygnia charisjańskiego porucznika, to znaczy dwie srebrne korony, i wyglądającego jak rasowy Charisjanin. Z daleka sprawiał on wrażenie piętnastolatka, jednakże to wrażenie szybko pryskało, gdy spojrzało się w jego poważne brązowe oczy. Po prawej stronie Sahmyrsyt miał człowieka noszącego insygnia dwóch srebrnych mieczy i stanowiącego antytezę młodego porucznika, a to za sprawą jasnych włosów, niebieskich oczu i pełnej, dobrze utrzymanej brody. Uwagi Nybara nie uszło, że wszyscy oni są schludnie odziani i najwyraźniej najedzeni. Niestety nie był w stanie nic poradzić na wygląd własnych oficerów, z których oczu wyzierał głód. Na szczęście stawili się na spotkanie równie elegancko ubrani jak heretycy. Starał się nie myśleć o maksymie „pozory mylą”. - Biskupie Gorthyku... - Sahmyrsyt mówił z silnym chisholmskim akcentem, a jego głos był tubalny zapewne za sprawą imponującej piersi. - Generale... - odparł krótko Nybar, zaciskając palce na wodzach, podczas gdy Sahmyrsyt uśmiechnął się lekko, jak gdyby ten ton go rozbawił. - To brygadier Silkiah, mój szef sztabu - zaczął przedstawiać Chisholmczyk, wskazując na blondyna po prawej. - A to porucznik Mahkgrudyr, mój adiutant. Jak widzę, przyjechali z tobą kapitan Fhrancys oraz pułkownik Hansylman. Skinął towarzyszom Nybara z miną, którą można by wziąć za uprzejmą, gdyby nie okoliczności, a Nybar poczuł nagle, że opada mu szczęka. Skąd, na Langhorne’a, Sahmyrsyt wiedział, kim są ci dwaj? Wprawdzie Fhrancys służył pod nim, odkąd Armia Boga opuściła Ziemie Świątynne, zatem jakieś przesłuchania jeńców mogły ujawnić jego miano i stopień, a nawet opis wyglądu. Jednakże Hansylman został oddelegowany z dywizji Świętej Emylee zaledwie przed trzema miesiącami, gdy Nybar konsolidował resztki czterech pierwotnych regimentów w trzy, które i tak nie mogły się pochwalić pełnym stanem osobowym. Nie ma znaczenia, skąd ich zna, powiedział w duchu, rozkazując sobie zamknąć usta. Pewnie czerpie wiedzę od jakiegoś pieprzonego dezertera. Nie mogę od razu zakładać, że heretycy mają swoich szpiegów w Fairkynie! Zresztą jest oczywiste, że podał ich nazwiska właśnie po to, abyś się zaczął tym wszystkim martwić, więc lepiej przestań natychmiast! - Chciałeś rozpocząć rokowania - powiedział Nybar, patrząc generałowi prosto w

oczy. Charisjanin odpowiedział skinieniem głowy. - Owszem. Pomyślałem, że nadeszła pora, aby zacząć się kierować wskazaniami Księgi Langhorne’a. A konkretnie rozdziałem siedemnastym tejże księgi, wersy od dwunastego do czternastego. Podejrzewam, że nikt z was ostatnio ich nie czytał, moim zdaniem jednak jak najbardziej pasują do sytuacji. Nybar usłyszał, że Hansylman wciąga głośno powietrze, i przypomniał sobie gniew młodego Kaillyta. Sam zacisnął szczęki, gdy wspomniane wersy wróciły mu na pamięć. Nadejdzie czas, gdy gwałt skazi pokój, który Pan stworzył dla swoich dzieci, i gdy Bóg zapłacze nad Schronieniem. Wszelako nie wolno negować prawdy, gdyż prawda zawsze pozostanie prawdą, a Bóg dał wszystkim ludziom wolną wolę, aby decydowali o sobie. Niech nikt nie zapomina, że to Bóg Jedyny tchnął życie we wszystkich Adamów i we wszystkie Ewy, a uczynił to w tej samej chwili pod tym samym słońcem. Jakikolwiek gniew byście czuli, jakąkolwiek wściekłość, która nakłania was, aby podnieść rękę przeciwko swemu bratu czy swej siostrze, pamiętajcie, że wszyscy jesteście jednako dziećmi Stwórcy. Dlatego wspomnijcie to wtedy, gdy staniecie naprzeciwko siebie ze złością w sercu i z bronią w rękach. Jeśli zaś mimo wszystko dojdzie między wami do wojny, pozwólcie, aby ogarnęło was miłosierdzie na widok bezbronnych, i miejcie współczucie dla pokonanych, dzięki czemu zachowacie czystość duszy i obronicie ją przed każącą trucizną. - Mam rozumieć, że zamierzasz dziś okazać swoje miłosierdzie i współczucie, czy tak? - rzucił Nybar, czując, jak z jego ust razem ze słowami wylewa się gorycz. - Coś w tym rodzaju - przyznał Sahmyrsyt. - Ale nie dla naszych inkwizytorów? - kontynuował ostrym tonem biskup. - „Ten, kto sieje, zbierze plony zasianego nasienia, a ten, kto odmawia łaski, sam będzie jej pozbawiony” - zacytował generał. - Takich słów użył w swojej homilii arcybiskup Maikel, aczkolwiek naprawdę pochodzą one od samego Chihiro i nie można im odmówić słuszności. Znacie politykę pary cesarskiej, tak samo jak wasi wszyscy inkwizytorzy, którzy nie porzucili służby u tego drania Clyntahna. - Oczekujesz ode mnie, abym wydał ci wyświęconych duchownych na pewną śmierć? - Choć pytanie zostało rzucone z gniewem, Sahmyrsyt tylko skinął głową. - Co, na Shanwei, skłania cię do przekonania, że to uczynię? - Pod wieloma względami jest mi obojętne, co zrobisz - powiedział spokojnie Sahmyrsyt. - W głębi ducha pozostałem zwykłym człowiekiem, biskupie. Szanuję parę

cesarską, od której otrzymuję rozkazy. Osobiście jednak wolę proste rozwiązania. To oznacza, że nie gnębią mnie wyrzuty sumienia po tym, co się stało minionej zimy w Fort Tairys. Jeśli taka twoja wola, możesz urządzić sobie powtórkę, zamiast przyjąć warunki kapitulacji. Zważ jednak, że mówimy nie tylko o tobie, ale też o prawie dwudziestu tysiącach ludzi, którzy wpadli z tobą w tę pułapkę. - Uważasz, że moi podwładni boją się oddać życie w służbie Bogu? - zapytał Nybar. - Bogu? - powtórzył Sahmyrsyt ze wzruszeniem ramion. - Chyba żartujesz. Raczej w służbie tej tłustej świni, Clyntahna! - Przewrócił oczyma pod krzaczastymi brwiami. - A każdy, kto jest gotów umrzeć za wielkiego inkwizytora, nie jest godzien, aby żyć. Właściwie powinniśmy go zabić już teraz, aby nie zdążył się rozmnożyć! Twarz Nybara najpierw poczerwieniała, a następnie pobielała z wściekłości. Jednakże nawet gdy ogarniał go gniew, zdawał sobie sprawę, że Sahmyrsyt ma trochę racji. Mimo że Nybar nie lubił przyznawać tego nawet sam przed sobą, widział, że podstawy świętej wojny zaczynają drżeć. Także w obrębie Armii Boga znaleźli się już tacy, którzy potrafili odróżnić osobę wielkiego inkwizytora od Kościoła Matki. Nybar z innymi kapłanami starał się stłamsić takie przekonania, ilekroć podnosiły one głowę, ale przypominało to gaszenie szalejącego pożaru. Każdy płomień, zanim zgasł, sypał iskrami, a świadomość, że Fairkyn zostało pozostawione samo sobie, tylko rozniecała ogień. - Jeśli chciałbyś mnie sprowokować do nieprawomyślnej wypowiedzi - rzucił przez zęby biskup - nie uda ci się to. Poza tym cokolwiek twoi kompani uczynili w Fort Tairys, teraz się przekonacie, że Fairkyn jest znacznie twardszym orzechem do zgryzienia. - Czy się poddacie, czy też nie, zależy wyłącznie od ciebie - rzekł Sahmyrsyt. Zupełnie inną sprawą jest to, jaki los was czeka, jeśli nie złożycie kapitulacji. W chwili obecnej macie na stanie piętnaście tysięcy piechurów, dwa tysiące siedmiuset kawalerzystów i osiemdziesiąt trzy działa. Nie, zaczekaj... - Potrząsnął głową. Osiemdziesiąt dwa działa, po tym jak Fultyn trafił dzisiaj w baterię kapitana Zakraia. Jego uśmiech był ostry jak brzytwa. - Ja z kolei dysponuję osiemdziesięcioma tysiącami piechoty i jazdy oraz ponad dwoma tysiącami dział kątowych, polowych i moździerzy. Wzruszył ramionami. - Przyznaję, że większość to moździerze, nie działa kątowe. Przyznaję również, że nie zdołamy celować precyzyjnie w wasze pozycje i że atak pod górę bywa utrudniony. Mimo to nie mam wątpliwości, jaki będzie wynik tego starcia, jeśli moja armia zostanie zmuszona do ataku. I chociaż nie zamierzam grać „Pik Kolstyru”, wątpię, aby wielu moich ludzi pamiętało słowa Langhorne’a o miłosierdziu i współczuciu, gdy już wespną się na szczyt. Oczywiście będą mieli rozkaz, aby brać jeńców. Jednakże

zważywszy na szeroko znane zachowanie żołnierzy Armii Boga w razie zwycięstwa, z pewnością rozumiesz, że czasami trudno jest utrzymać wojsko w ryzach. Gorthyk Nybar poczuł w trzewiach lodowatą kulę, gdy generał tak spokojnie - i tak precyzyjnie - wyliczył swoje mocne strony. Nieprawdopodobieństwem było, że mógł dysponować takimi wielkimi siłami, a jednak tak przedstawiała się prawda. Nybar nie chciał w to wierzyć, wątpił jednak, aby Charisjanin znacząco przecenił swoje możliwości. - W takim razie przekonajmy się sami - rzucił biskup, zanim zdążył pomyśleć. - Ano przekonajmy się. - Generał zerknął na słońce. Ranek upływał, cienie się skracały. Przeniósł wzrok z powrotem na Nybara. - Skoro tak stawiasz sprawę, rokowania uznaję za zakończone. Oferta rozejmu obowiązuje do godziny trzynastej. Sugerowałbym, abyś ze swoimi kapłanami spędził ten czas na modlitwie. Możesz nie mieć następnej okazji. Skinął na swoich towarzyszy i wszyscy trzej zawrócili i odjechali, nie mówiąc więcej ani jednego słowa. *** - Jesteś pewien, że to zadziała, panie? - zapytał cicho porucznik Mahkgrudyr, kiedy generał Bartyn Sahmyrsyt sprawdzał godzinę. Stali obaj w cieniu górującej nad nimi wieży obserwacyjnej. Gdy Sahmyrsyt na niego spojrzał, porucznik wzruszył ramionami. Brzmiało to naprawdę dobrze, gdy propozycja padła z ust pułkownika Ahlgyrnahna, ale od tamtej pory wiele się zmieniło... - Pokładam wielkie zaufanie w pułkowniku i jego ludziach, Caylebie - rzekł łagodnym tonem Sahmyrsyt. - Poza tym współpracownicy seijina Ahbraima byli tak mili i potwierdzili liczebność oddziałów i artylerii Nybara. Ludzie majora Sahndyrsyna są dokładnie tam gdzie trzeba. Dlaczego więc obawiasz się, że to mogłoby nie zadziałać? - Nic z tych rzeczy, panie. Po prostu nie mogę zapomnieć słów cesarza Cayleba, które wypowiedział w Corisandzie. Razem z generałem Chermynem ukuli nawet to specjalne określenie. Zasada PiS. - Prosto i Skutecznie. - Sahmyrsyt rozwinął akronim, kiwając głową. - Baron Zielonej Doliny także go używa. Jeśli jednak się nad tym lepiej zastanowić, to propozycja pułkownika Ahlgyrnahna zalicza się do tych naprawdę prostych. Może niełatwych w realizacji, ale z pewnością prostych. Mahkgrudyr z największym trudem powstrzymał się od zmierzenia przełożonego krytycznym wzrokiem; w każdym razie nie aprobował rozbawionego tonu Sahmyrsyta. Ten ostatni zaś musiał sobie przypomnieć, że jego podwładny jest zarówno starszy, jak i

bardziej doświadczony, niżby wskazywał jego wygląd. Za czasów kampanii corisandzkiej cesarza Cayleba służył jako sierżant w piechocie morskiej, a po tym, jak znacząca część Królewskiej Piechoty Morskiej Charisu została wcielona do armii cesarskiej, przeszedł tam razem z nią. Przed zaciągnięciem się na służbę był praktycznie niepiśmienny, jednakże już w Corisandzie zwrócił na siebie uwagę przełożonych i jeszcze przed przenosinami zdobył stopień oficerski. A tak się składało, że Królewska Armia Chisholmu, jako składająca się w dużej mierze z plebejuszy, miała doświadczenie w podnoszeniu kwalifikacji swoich żołnierzy. Tym sposobem Mahkgrudyr trafił do cesarskiej szkoły dla oficerów - niegdysiejszej królewskiej szkoły dla oficerów - w Maikelbergu, po czym ukończył ją akurat w porę, aby Sahmyrsyt mógł zrobić z niego swojego adiutanta. Na uczelni nie tylko zdobył szlify oficerskie, ale też pokochał z całego serca czytanie i od tej pory oddawał się lekturze z lubością, jakby zamierzał nadrobić wszystkie dotychczasowe braki. - Doprawdy, Caylebie - podjął generał, wyciągając rękę, aby ją złożyć na ramieniu porucznika. - Moim zdaniem Ahlgyrnahn opracował doskonały plan, dzięki któremu ocalimy mnóstwo istnień ludzkich... zakładając, rzecz jasna, że wszystko pójdzie po naszej myśli. A biorąc pod uwagę doświadczenie jego ludzi i wkład pułkownika Mahknaila, nie sądzę, aby coś mogło się nie udać. Zresztą jeśli nawet - wzruszył ramionami - w najgorszym razie będziemy musieli przejść do planu B. Mahkgrudyr przyglądał mu się przez chwilę, po czym skinął głową, Sahmyrsyt zaś zaczął się wspinać po krętych schodach wieży obserwacyjnej, wiedząc, że jego adiutant podąży o krok za nim. *** - Gotowi... - powiedział pułkownik Kynt Ahlgyrnahn, spoglądając na zegarek. W odpowiedzi major Bryntwyrth Sahndyrsyn, dowódca czwartej kompanii sześćdziesiątego trzeciego regimentu piechoty, uśmiechnął się i sięgnął do miedzianego kółka. Major Sahndyrsyn był o trzy lata młodszy od przełożonego i podobnie jak większość członków tej dywizji przyszedł na świat w Prowincji Nowej. A konkretnie w Irondale, gdzie jego rodzina od lat zajmowała się górnictwem. To samo mogło o sobie powiedzieć wielu podwładnych pułkownika, z czego co najmniej połowa na tym czy innym etapie życia pracowała w kopalni, zanim odpowiedziała na wezwanie do broni, gdy formowano na nowo regiment Ahlgyrnahna, który ucierpiał w wyniku akcji Miecz Schuelera. Pierwotny sześćdziesiąty trzeci regiment, w którego skład wchodzili żołnierze zawodowi z Prowincji

Nowej, utracił ponad połowę składu osobowego podczas pierwszej ciężkiej zimy. Większość rekrutów wstąpiła do armii, aby pomścić swych ojców, wujów i braci. Pułkownik Ahlgyrnahn, który jako jedyny ze starszej kadry oficerskiej przeżył akcję Miecz Schuelera, mocno wierzył, że lenistwo nie popłaca, i dlatego skorzystał z nadarzającej się okazji, gdy Sahndyrsyn, którego nieciekawa fizjonomia skrywała wyjątkowo błyskotliwy umysł, wysunął swoją propozycję. W gruncie rzeczy rozpoczął przygotowania do operacji jeszcze przed tym, zanim udał się z tym pomysłem do generała Makgrygaira. Ten ostatni żywił pewne wątpliwości, jednakże jako zawodowy żołnierz zgadzał się z podwładnym co do tego, że bezczynność nie służy armii w najmniejszym stopniu. Pozwolił więc, aby sześćdziesiąty trzeci regiment kontynuował wysiłki, a nawet przedstawił sprawę Sahmyrsytowi, gdy ten się pojawił. Na szczęście pułkownik Thyadohr Mahknail, główny inżynier Sahmyrsyta, zapalił się do pomysłu, ledwie pokazała się reszta Armii Prowincji Nowej. Szczerze powiedziawszy, to on właśnie zaproponował, by posłać kogoś do Siddaru po coś, co było o wiele wydajniejsze od prochu. Nie wszystkie klify Fairkynu były zbudowane z litej skały - a już szczególnie nie te na południowym krańcu, gdzie byli górnicy mozolili się przez dwa i pół miesiąca, w czego rezultacie powstał długi na trzy tysiące jardów tunel. Żołnierze ukończyli kopanie akurat na czas, aby uniknąć wiosennych powodzi (właśnie ten czynnik stanowił główne źródło obiekcji generała Makgrygaira), przy czym ujście tunelu ukryto na przeciwległym zboczu jednego z niższych wzgórz, tuż powyżej linii wody, dzięki czemu otwór był praktycznie niewidoczny z wieży obserwacyjnej obrońców. Stamtąd tunel biegł po lekkim skosie w górę i kończył się poprzecznym chodnikiem o długości niemal dwustu stóp, co nadawało mu kształt nieco rozciągniętej litery T. Tak się składało, że owo poprzeczne zakończenie umieszczono dokładnie pod południowymi bastionami linii obrony Nybara. Górnicy mieli nadzieję, że dokopią się dalej, ale trafili na litą skałę tuż przed planowanym zakończeniem robót. Chodnik, w którym umieszczono kilka tysięcy funtów charisjańskiego materiału wybuchowego zwanego lywysitem, znajdował się więc siedemdziesiąt stóp poniżej szańców wroga. Kilkaset jardów tunelu prowadzącego do tego miejsca zasypano ubitą ziemią, by zwiększyć siłę wybuchu. Ahlgyrnahn nie do końca wierzył w zapewnienia charisjańskich saperów wychwalających moc nowego materiału wybuchowego, ale i tak wykoncypował, że trzy i pół tony czegokolwiek, co eksploduje, powinno zrobić wystarczające bum. Skoro więc Sahndyrsyn zgodził się na wykonanie tego planu, major otrzymał zaszczyt doprowadzenia

wszystkiego do samiusieńkiego końca. Dlatego właśnie spoglądał teraz na wskazówkę zegarka, która odmierzała wolno ostatnie sekundy. Gdy dotarła do celu, podniósł głowę. - Ruszajcie - rzucił zwięźle. Sahndyrsyn położył dłonie na drewnianej rączce wystającej z drewnianego puzderka. - Uwaga, odpalam! - zawołał, naciskając na nią mocno. *** - Może jednak powinieneś rozważyć kapitulację, Gorthyku - powiedział z powagą ojciec Charlz Kaillyt. Stał w biurze Gorthyka Nybara w Fairkynie i wyglądał przez okno. Słysząc te nieoczekiwane słowa, biskup przyjrzał się z niedowierzaniem jego sztywno wyprostowanym plecom. - Chyba nie mówisz poważnie, Charlz! Miałbym się poddać bandzie przeklętych heretyków, zanim przypuścili pierwszy atak? - Jeśli tego nie zrobisz, twoi ludzi pomrą z głodu - zauważył Kaillyt głuchym tonem. Jedyne, co osiągniesz, odmawiając złożenia broni, to większa liczba ofiar. - Nieprawda! - zaprzeczył żywiołowo Nybar. - Osiągnę nie tylko to. Ba, osiągnę znacznie więcej. Jeśli ci dranie nas zaatakują, niemała ich część także zginie. - I co z tego? - zapytał Kaillyt, obracając się od okna, aby spojrzeć na biskupa. Znali się od lat, zanim Kaillyt - który pierwotnie był starszym kapelanem Dywizji Langhorne’a dowodzonej przez Nybara - został intendentem Armii Fairkyn. Był to członek zakonu Schuelera, aczkolwiek nigdy nie został przyjęty do Świętego Oficjum i wydawał się mniej zacięty od większości inkwizytorów. Mimo to Nybar nigdy nie wątpił w jego cichy, acz zdecydowany sprzeciw wobec herezji. W tej chwili tenże Kaillyt uniósł prawą dłoń, u której brakowało kciuka i dwóch palców - utraconych wskutek odmrożeń minionej zimy - i wycelował w biskupa środkowym palcem, gestem, do którego przywykł od czasu doznania obrażeń. - Jakkolwiek wielu byś zabił, i tak ich nie powstrzymasz ani nie uratujesz biskupa polowego Bahrnabaia, zakładając, że heretycy już go nie dopadli. Gorthyku, Inkwizycja najwyraźniej nie doceniła, jakie siły są w stanie wystawić do walki Charisjanie. Nie wątpię, że Sahmyrsyt podał ci dokładne dane o stanie swoich wojsk... dlaczegóż, u Shanwei, miałby tego nie zrobić? Przecież nikomu tego nie zdradzimy, prawda? Zresztą tak po prawdzie mamy przesrane, nawet jeśli te dane są tylko w połowie zgodne z prawdą. Zwłaszcza że z tego, co wiemy, Republika Siddarmarku już wystawia do walki nowe oddziały, a szybkość tego procesu jest uzależniona wyłącznie od liczby dostępnych karabinów. Choćbyś bardzo chciał, nie zdołasz wybić ich tylu, aby uniemożliwić im

zajęcie twoich pozycji. A mnie nie uśmiecha się patrzeć, jak ginie więcej naszych, niż powinno. Na Boga, Gorthyku! Spójrz, na jakie poświęcenie zdobyli się ci ludzie. Zasłużyli sobie na to, aby żyć! Ostatnie zdanie wypowiedział powoli, cedząc każde słowo. Słysząc to, Nybar przełknął ciężko. Ojciec Charlz mówił tylko to, co sobie dobrze przemyślał. Żołnierze Nybara stali na przegranej pozycji. Czy pomrą z głodu, czy trafią do niewoli, tak czy owak znikną z pola walki, aczkolwiek każdy heretyk, który zginąłby z ich ręki, oznaczałby jednego heretyka mniej do prowadzenia dalszej wojny z Armią Boga. Była to chłodna, nikczemna logika, taka, która trafiała do Zhaspahra Clyntahna, jednakże to jej nie przekreślało. Tak bowiem wyglądały fakty. Gdyby zaś się poddał... - Nie mogę przekazać ciebie i reszty inkwizytorów w ich ręce - powiedział. - Po prostu nie mogę tego zrobić. - Mimo że gardzę heretykami - podjął Kaillyt - generał Sahmyrsyt ma wiele racji. Można powiedzieć, że dwa lata temu udzielili nam ostrzeżenia. Nie będę więc udawał, że nie spodziewałem się takiego rozwoju wypadków. I muszę powiedzieć, że wolę oddać życie w imię Boga, aniżeli pozwolić, aby cała armia doświadczyła czegoś na miarę Kary Schuelera. Bo trudno przymykać oczy na fakt, że heretycy mają wszelkie prawo czuć gniew z powodu tego, ilu ich towarzyszy istotnie ucierpiało od Kary Schuelera. - Potrząsnął głową z pociemniałym spojrzeniem w oczach. - Choć może to tak nie wygląda, moim zdaniem naprawdę okazują miłosierdzie, chcąc się zadowolić taką małą zemstą. A jak uczy nas Pismo, Kościół Matka żywi się krwią męczenników. Nie mam ochoty umierać, ale wiem, że są gorsze sposoby, a już zdecydowanie gorsze sprawy, dla których człowiek może oddać życie. - Nie uwa... W pół słowa przerwał mu huk głośniejszy od gromu. *** Wulkan wyrzucił swoje bebechy prosto w niebo. Eksplozja była większa i głośniejsza niż wszystko, co można sobie wyobrazić. Napakowana lywysitem galeria zniknęła w rozległej, podobnej do grzyba chmurze dymu oraz kraterze - szerokim na ponad dwieście jardów, długim na czterysta, licząc ze wschodu na zachód, oraz na dobre osiemdziesiąt stóp głębokim. Z sześciuset strzelców i siedemdziesięciu artylerzystów, którzy w momencie detonacji obsadzali ten odcinek umocnień, przeżyło jedynie siedemnastu. Reszta zginęła na miejscu - bądź śmiertelnie

raniona, bądź pogrzebana żywcem. W przeciwieństwie do Armii Boga Armia Prowincji Nowej wiedziała, co się wydarzy... a druga dywizja Armii Republiki Siddarmarku wręcz wyczekiwała tej chwili z utęsknieniem. Ci ludzie mieli rachunki do wyrównania z Armią Boga i z Zhaspahrem Clyntahnem, a jak dotąd mogli tylko patrzeć, jak wszystkie długi reguluje za nich Armia Charisu. W gruncie rzeczy właśnie ta wiedza, żywiona przez Bartyna Sahmyrsyta, przywiodła go do decyzji, aby nie pozwolić armii Gorthyka Nybara wymrzeć z głodu. Czas też miał swoje znaczenie, aczkolwiek tylko drugorzędne. Najważniejsze było ostrzelanie siddarmarckich oddziałów, pozwolenie im na uzyskanie doświadczenia bojowego i wiążącej się z nim pewności siebie, a także przetestowanie nowej broni i jeszcze nowszej doktryny. Równie ważne było także udowodnienie Armii Boga, że nie tylko Charisjanie mogą dać jej porządnego łupnia. Najważniejsze jednak, że Sahmyrsyt - podobnie jak Cayleb Ahrmahk i Greyghor Stohnar - dokonaliby dokładnie takiego samego wyboru. Nadszedł najwyższy czas, by Armia Republiki Siddarmarku wzięła część odpowiedzialności na swoje barki. Przeprowadzenie natarcia zlecono żołnierzom pierwszej i trzeciej brygady, drugą pozostawiając w rezerwie. Przygotowania do tej operacji rozpoczęto miesiąc wcześniej, poza polem widzenia obrońców Fairkynu. Oddziały przećwiczyły wszystkie etapy szturmu co najmniej pięciokrotnie, choć nikt nie był w stanie określić z większą dokładnością, jaką głębokość i szerokość może mieć krater. Podkop miał być jednak środkiem prowadzącym do celu, a nie celem sam w sobie. Armia Prowincji Nowej Północnej nie zamierzała dotrzeć do niego i tam utworzyć pozycji obronnych, tylko wykorzystać wyłom do rozpoczęcia bardziej agresywnych działań. Do każdej kolumny szturmowej przydzielono po cztery tysiące ludzi, którzy musieli wspiąć się na strome zbocze usiane gruzem z wysadzonych umocnień. To był morderczy bieg dla każdego człowieka, więc ciężka artyleria otwarła znowu ogień, zasypując gradem pocisków umocnienia obrońców po obu stronach krateru. Żołnierze siedzący w tamtych szańcach byli zbyt oszołomieni - nie tylko mentalnie - siłą niedawnej erupcji i rozpoczętym niemal natychmiast ostrzałem, by zorganizować jakikolwiek opór, zanim atakujące oddziały pokonały ziemię niczyją znajdującą się pomiędzy stanowiskami obleganych i oblegających. Pierwsza brygada atakowała od wschodu, trzecia od północy. Działa umilkły, gdy pierwsze szeregi piechoty dotarły do krawędzi krateru. Tam oba zgrupowania zmieniły kierunek uderzenia, ruszając na sąsiednie bastiony, oczyszczając sobie dalszą drogę granatami i bagnetami. Zaatakowane z flanki szańce padały jeden po drugim. Karabiny i

pistolety szczękały nieustannie, eksplozje granatów zasypywały przerażonych lojalistów mrowiem odłamków, dezintegrując ich linie obrony. Armii Fairkyn nie brakowało odwagi, ale ludzie w niej służący byli wygłodzeni i mieli świadomość nieuchronnej przegranej. Mimo to w szeregach obrońców znalazło się wielu takich, którzy postanowili drogo sprzedać życie, i to oni, wzmocnieni żarliwą wiarą, stawiali czoło wrogowi pomimo zaskoczenia, przerażenia i ogromu zniszczeń. Co najmniej połowa lojalistów zbiegła jednak, i to zanim rozpoczął się atak, w nadziei na znalezienie lepszych pozycji, gdzie ich oddziały zostaną przeformowane i zdołają się bronić. Reszta pochowała się w schronach i bunkrach, powtarzając instynktowny błąd dywizji Świętego Fraidyra z bitwy o Opactwo Świętej Esthyry i regimentu pułkownika Somyrsa pod Pięcioma Rozwidleniami. Z takim samym zresztą skutkiem. Granaty zamieniły te umocnienia w krwawe jatki, a atakujący po prostu je omijali, prąc dalej. Przed zmierzchem połowa linii obrony Armii Fairkyn znalazła się w rękach Sprzymierzonych.

.VIII. Syjon Ziemie Świątynne - Tak, eminencjo? - Biskup Markys Gohdard zadał to pytanie tonem nieco zdziwionym, równocześnie podnosząc się z miejsca na widok wchodzącego do jego gabinetu bez zapowiedzi Wyllyma Rayna. Ten ostatni kazał mu usiąść jednym machnięciem dłoni. Gohdard był szykownym mężczyzną o schludnie zaczesanych siwych włosach, niebieskich oczach i upodobaniu do drogich sutann. Przed wielu laty pełnił funkcję pastora młodzieży i do tej pory działał w inkwizycyjnej młodzieżówce. Miał przy tym troje własnych dzieci, z których najstarsze - syn - niedawno zostało wyświęcone na wyższego rangą duchownego zakonu Schuelera. Zarazem był to człowiek, który zajmował się kwestiami ochrony zarówno arcybiskupa Rayna, jak i wielkiego inkwizytora Clyntahna. Już dawno stracił rachubę, z iloma ich wrogami zdołał się rozprawić. - Z pewnością doszły cię plotki na temat Fairkyn - rzucił bez żadnych wstępów Rayno. Nie pofatygował się nawet, aby podetknąć biskupowi swój pierścień do ucałowania. Jego ton wyraźnie sugerował, że ktoś, kto pełni funkcję naczelnego ochroniarza Grupy Czworga, winien o czymś takim słyszeć, i to już dawno. - Otóż wiedz, że to wszystko prawda. Nybar skapitulował dwa dni temu. Jego ostatnia depesza dotarła do Maigwaira dziś rano: zdołał wysłać wyvernę pocztową do Jeziorna, skąd dalej przekazano wiadomość za pomocą semaforów. Zapewne stąd się wzięły plotki, nawiasem mówiąc. Mimo to Maigwair jak dotąd nie doniósł o faktach wielkiemu inkwizytorowi. Właściwie to nie poinformował nikogo. Gohdard zwęził oczy w szparki. Nie zapytał, skąd Rayno wie, co wydarzyło się w Fairkyn, które leżało dobre pięć tysięcy mil od Syjonu - skoro Maigwair nie raczył nikogo o niczym zawiadomić. Zadaniem Inkwizycji było trzymać rękę na pulsie, a Gohdard należał do ludzi, którzy lepiej niż inni orientowali się, jak takie rzeczy są możliwe. Siedział więc tylko z rękami splecionymi na stole i czekał. - Wielki inkwizytor czuje się... zaniepokojony milczeniem głównodowodzącego w tej materii - podjął Rayno. - Uważa, że może to być objaw pewnych zaniedbań służbowych, a nawet czegoś znacznie gorszego. W związku z powyższym życzy sobie, aby rozważyć

wszystkie opcje, przed jakimi stanął Kościół Matka, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawy militarne. W tym celu zwołuje spotkanie niewielkiej grupy osób... Wyciągnął z kieszeni sutanny kartkę papieru i podał ją biskupowi. Ten rozłożył ją i tylko dzięki wieloletniemu doświadczeniu powstrzymał się przed gwizdnięciem na widok listy piętnastu nazwisk. Wśród nich znajdowało się dziewięciu wikariuszy oraz sześciu arcybiskupów, z czego większość była zaangażowana w tworzenie od podstaw Armii Boga. Z tego co najmniej siedmiu wikariuszy zaliczało się do grona osobistych przyjaciół Allayna Maigwaira, a czterech zasiadało w Komitecie Nadzoru Wikarialnego Armii. Wszyscy wymienieni arcybiskupi byli także członkami przeróżnych ciał zarządzających Armią i Marynarką Boga. Trzech z nich należało do grona protegowanych Maigwaira jeszcze sprzed czasów świętej wojny. - Oczywiście wymagana będzie dyskrecja - dodał Rayno i uśmiechnął się blado, gdy Gohdard podniósł na niego wzrok. - Obawiam się, że wikariusz Allayn nie jest świadom, iż wszyscy ci ludzie potajemnie zapewnili wielkiego inkwizytora o swej lojalności wobec Kościoła Matki. Tak samo nie jest to wiadome im nawzajem. Wielki inkwizytor uważa, że nadeszła pora, aby zdali sobie sprawę z tego, jak wysokie zajmują stanowiska i jak wielką estymą ich darzy. W tych okolicznościach najlepiej byłoby znaleźć jakieś miejsce poza Świątynią, gdzie mogliby się zebrać na ciche obrady pod okiem wikariusza Stauntyna, który by ich zapoznał z wieloma trudnymi, lecz koniecznymi decyzjami, jakie będzie musiał podjąć Kościół Matka. - Rozumiem, eminencjo. Gohdard skłonił głowę bez wstawania, po czym ułożył kartkę na blacie. Stauntyn Waimyan zaliczał się do sojuszników Zhaspahra Clyntahna w Radzie Wikariuszy na długo przed tym, zanim doszło do świętej wojny. Gohdard był przekonany, że lojalność Waimyana wobec wielkiego inkwizytora wynikała nie tyle z zasad, ile z mieszaniny układów, długów i sekretów, które rzutowały na większość stosunków w wikariacie. Jednakże w tym wypadku liczyło się to, że jego nazwisko nie trafiło na listę Rayna, a to z tej przyczyny, że Stauntyn nigdy nie był zaangażowany w tworzenie Armii Boga. Człowiek ten nie miał pojęcia o strategii, taktyce, logistyce i rekrutacji. Gohdard powątpiewał nawet, czy wie, jak wygląda bagnet i co powinien z nim zrobić żołnierz! Skoro miał prowadzić spotkanie, znaczyło to, że wystąpi na nim jako bezpośredni przedstawiciel Zhaspahra Clyntahna, o czym dowie się każdy z zaproszonych. Wszelkie rady czy zalecenia, które Stauntyn przekaże, w istocie będą pochodzić od samego wielkiego inkwizytora, choć ten nie będzie musiał kiwnąć palcem.

Pewne było, że cokolwiek Clyntahn chce zasugerować tej grupie, będzie miało związek z odsunięciem Maigwaira od władzy. A skoro Allayn należał do Grupy Czworga, odsunięcie to będzie musiało się odbyć niezwykle oficjalnie oraz z bardzo poważnego powodu. Takiego, który pozwoli wielkiemu wikariuszowi zadziałać szybko, skutecznie i bez wahania, dając przy tym poznać, że w grę nie wchodzi zwykła frakcyjność ani chęć wyeliminowania kogoś, kto stał się niewygodny dlatego, że aspiruje do przejęcia władzy, lecz że wikariat ma do czynienia z decyzją wymuszoną przez okoliczności świętej wojny i sytuację Kościoła Matki. Coś takiego - jak również wiążąca się z tym kara - skutecznie wybije z głowy wszelkim naśladowcom czy to w wikariacie, czy to w armii chęć pójścia w ślady Maigwaira. Oczywiście przygotowanie sceny będzie wymagać pewnych delikatnych manewrów. - Czy i ty będziesz obecny na spotkaniu, eminencjo? - zapytał biskup. - Nie. - Rayno pokręcił głową. - Zdaniem wielkiego inkwizytora nie powinienem usuwać się w cień. Uważa on, że wikariusz Allayn mógłby wyciągnąć pochopne wnioski, że próbuję go unikać. Tak naprawdę Zhaspahr Clyntahn zamierza zwołać zebranie Rady Czworga, aby przedyskutować sytuację w prowincjach Nowej Północnej oraz Hildermoss. Muszę wiedzieć, jak prędko uda ci się wszystko zorganizować - dodał, ruchem ręki wskazując listę leżącą na biurku - abyśmy mogli wyznaczyć termin spotkania. - Oczywiście, eminencjo. Postaram się dać ci odpowiedź nazajutrz po południu. Czy to wystarczy? - W rzeczy samej. Skoro tak, nie będę ci dłużej przeszkadzał. Tym razem Rayno wyciągnął prawą rękę przed siebie, a Gohdard wstał i pochyliwszy się nad biurkiem, ucałował ją solennie. *** - Wybacz, wasza łaskawość. Zhaspahr Clyntahn oderwał wzrok od dyktowanej wiadomości, nie kryjąc gniewu. Nie cierpiał, gdy mu przeszkadzano, wszakże jego zdenerwowanie znikło, jak tylko zobaczył minę Wyllyma Rayna. - Dokończymy później, ojcze - rzucił do swego sekretarza, wskazując mu drzwi. Teraz muszę porozmawiać z arcybiskupem. Jestem pewien, że to nie potrwa długo. - Oczywiście, wasza łaskawość - wymamrotał duchowny, po czym wycofał się z ukłonem skierowanym do obu przełożonych. Clyntahn odchylił się na oparcie. - No więc, o co chodzi?

- Markys wyraził swoją opinię, wasza łaskawość. Zanim zatwierdzę jego plan, chciałem go przedyskutować z tobą. - Tak? - Wielki inkwizytor uniósł brew z niecierpliwością w głosie. - Markys sugeruje na miejsce spotkanie Drugi Kościół Świętej Pasquale. Wierzy, że będzie tam bezpiecznie, i to pod wieloma względami. Jeśli zaakceptujesz jego propozycję, uważa, że do spotkania powinno dojść jutro wczesnym popołudniem. Rozważa godzinę piętnastą, aby niepotrzebnie nie zwrócono uwagi na nieobecność naszych gości podczas lunchu... Clyntahn zmarszczył czoło - jednakże nie z dezaprobatą, tylko w zamyśleniu. Drugi Kościół Świętej Pasquale - bardziej oficjalnie znany jako Drugi Kościół Świętej Pasquale i Wiernych Syjonu (dla odróżnienia od swego starszego i bardziej prestiżowego poprzednika pozbawionego liczebnika na początku) - był usytuowany kilka przecznic od Świątyni, w stosunkowo zacisznym rejonie Syjonu. Chociaż leżał poza Świątynią jako taką, mieścił się w okolicy, gdzie miało swoje kwatery wielu arcybiskupów i biskupów zbyt poślednich na to, aby zasłużyć sobie na apartament na terenie głównego kompleksu. Okolica słynęła więc z eleganckich kamienic i luksusowych mieszkań. W związku z tym jej ochroną zajmowała się raczej Inkwizycja niż Straż Świątynna, i to od ładnych paru lat. Clyntahn życzyłby sobie większego dystansu od Świątyni, jednakże rozumiał powody, dla których wybór Gohdarda padł właśnie na to miejsce. Wszyscy zaproszeni mogli w miarę łatwo przemieścić się do wskazanego kościoła, bez zwracania na siebie większej uwagi. Inkwizycja zaś i tak od dawna patrolowała tam ulice. Dzięki temu Gohdard nie będzie miał problemów z uszczelnieniem bezpieczeństwa. - Brzmi to rozsądnie - powiedział po kilku chwilach zastanowienia. - Przekaż mu, że się zgadzam. I dodaj, że chcę z nim zjeść dzisiaj kolację. Musi się dowiedzieć, czego dokładnie ma się spodziewać. - Oczywiście, wasza łaskawość. - Rayno ukłonił się lekko. - Czy mam także zawiadomić pozostałych członków Grupy Czworga o jutrzejszym spotkaniu? - Nie. - Clyntahn pokręcił głową. - Nie chcę, żeby ten drań Maigwair wyczuł pismo nosem. Jeszcze dziś każę jednemu z moich sekretarzy sporządzić formalne zaproszenia i wysłać je normalnymi kanałami. - Uśmiechnął się zimno. - Zważywszy na sytuację w Prowincji Nowej Północnej, nie wydaje mi się, aby którykolwiek z nich miał problem z wygospodarowaniem tej odrobiny czasu. ***

Ojciec Elaryn Ohraily siedział na ławie, dojadając kanapkę z piersią wyverny. Dzień był słoneczny, a duchowny czuł w głębi ducha wdzięczność za ciepłe promienie jakkolwiek anemiczne były one na początku czerwca w Syjonie. Mimo dobrej pogody marszczył lekko czoło, ocierając wargi serwetką. Spotkanie miało być... półtajne. Biskup Markys wyraził się jasno. Choć nikt nie wyjaśnił powodów, Ohraily nie na darmo pracował dla Inkwizycji od piętnastu lat: wiedział, że sekrety należy zachować w tajemnicy. Zdążył do tej pory rozpoznać wśród przybyłych sześciu wikariuszy i doskonale rozumiał, czemu uszczelniono bezpieczeństwo przy okazji tego spotkania. Wciąż miał w pamięci ostatnie wyczyny Pięści Kau-yunga. Właściwie nie powinien był słyszeć o tej sprawie u Świętego Evyrtyna, jednakże nie na darmo od prawie dziesięciu lat pomagał biskupowi borykać się z problemami. Mało było rzeczy, o których by nie słyszał. Zatem tak, pojmował, czemu konieczny jest szczelny kordon służb bezpieczeństwa, ale nadal uważał, że jeśli spotkanie to ma pozostać „półtajne”, ochroniarze powinni mniej rzucać się w oczy. Podniósł się z ławy, na której w spokoju spożył drugie śniadanie, odłożył zużytą serwetkę do pojemnika i przeciął miniaturowy park, nie wypuszczając z ręki butelki piwa. Zmierzał w stronę jednego z ludzi, który nie powinien rzucać się w oczy. Zatrzymał się za plecami innego mężczyzny i wpatrując się w kwitnący krzak, odchrząknął cicho. - Tak, ojcze? - zapytał uprzejmie major Walysh Zhu, odwracając się do niego. No, przynajmniej nie strzelił obcasami ani nie zasalutował, pomyślał Ohraily. To już coś. - Majorze - odezwał się, porzucając oględziny krzewu - nie powinniśmy przyciągać uwagi do kościoła. - Tak, ojcze. Wiem o tym. Zhu był niskawym, krzepkim mężczyzną, który chyba niedawno przekroczył czterdziestkę. Pochodził z Harchongu, był niezwykle pobożny, a nawet można rzec: ortodoksyjny w swoich poglądach. Połowę życia spędził, służąc w Gwardii Świątynnej. To czyniło zeń skarb w oczach Inkwizycji, która niejednokrotnie w przeszłości zwracała się do niego o pomoc. Mimo wszystko Zhu stanowił raczej tępe narzędzie. - W takim razie - podjął Ohraily - może mógłbyś poprosić swoich podwładnych, aby przestali stać w takim równym, wojskowym szeregu? Powinni się... rozproszyć. Właśnie dlatego przywdziali cywilne ubranie, aby stali gdzie bądź, cieszyli się słońcem i oglądali kwiaty. - Jego ton głosu twardniał w miarę mówienia. - Niech choćby rozmawiają między sobą... Cokolwiek, byle nie przypominali strażników otaczających kościół.

Major zacisnął na moment szczęki, po czym skinął głową. Jego prawa ręka drgnęła, jakby z wielkim trudem powstrzymał się przed salutem. - Zaraz z nimi porozmawiam, ojcze. - To doskonały pomysł - pochwalił go Ohraily. Odprowadził wzrokiem oddalającego się majora, po czym wrócił na swoją ławę i dobył prywatnego egzemplarza Pisma, by otworzywszy je na zaznaczonej stronie, oddać się fragmentem umysłu lekturze znajomych słów, podczas gdy resztą uwagi omiatał Drugi Kościół Świętej Pasquale. *** - A to dopiero bałagan - zauważył Zhaspahr Clyntahn kwaśno. Rozejrzał się wokół stołu konferencyjnego i utkwił wzrok w Allaynie Maigwairze. - Trochę to trwało, zanim nam powiedziałeś o Fairkynie, nieprawdaż, Allaynie? - Cała Prowincja Nowa Północna i Hildermoss są w stanie wielkiego wzburzenia. Maigwair odpowiedział spokojniej, niż spodziewał się wielki inkwizytor. - Docierają do mnie przeróżne raporty, z czego połowa nie ma nic wspólnego z rzeczywistością, a dalsza ćwierć jest znacznie przesadzona. Jeśli sobie przypominasz, przestrzegałem wszystkich, że Wyrshym nie zdoła utrzymać swoich pozycji, jeśli go zawczasu nie wycofamy. Zdaje się, że napomknąłem również o tym, iż Fairkyn można uważać za stracony. Zatem owszem, nie od razu podzieliłem się z wami treścią depeszy Nybara, ponieważ najpierw musiałem wszystko sprawdzić. Gdybyś raczył to przeczytać, Zhaspahrze - wskazał gestem teczkę leżącą przed wielkim inkwizytorem - wiedziałbyś, że nie tylko załączyłem samą wiadomość Nybara, ale też zadałem sobie trud oszacowania sytuacji na tym teatrze wojennym jeszcze wczorajszego popołudnia. - Tak, tak - zgodził się z nim nie mniej kwaśno niż przedtem Clyntahn. - A jednak nie pojmuję, jak Wyrshym mógł zlekceważyć rozkaz utrzymania swoich pozycji za wszelką cenę. Do czego najwyraźniej doszło. - Zhaspahrze, już to przerabialiśmy... - Do rozmowy włączył się Rhobair Duchairn. Gdy wielki inkwizytor zmiażdżył go spojrzeniem, skarbnik tylko wzruszył ramionami. Wiem, że Armia Sylmahna miała pozostać na swoich pozycjach bez względu na wszystko. Myślę jednak, że z samej siły ataku wynika, iż Wyrshym nie był w stanie utrzymać awangardy przez więcej niż dzień czy dwa, bez względu na to, jakie działania by podjął. W żadnym razie nie można mu zarzucić, że kazał się wycofać całej armii. Myślę, że usprawiedliwia go chęć ratowania tego, co się da. - Bynajmniej - odparł ostrym tonem Clyntahn. - Szczególnie że nie raczył nas

zawiadomić o swoich planach. - Wyciągnął tłustą rękę, a Wyllym Rayno umieścił w niej kolejną, jeszcze bardziej opasłą teczkę. - W gruncie rzeczy to niepokoi mnie najbardziej. Nie jestem zadowolony z Wyrshyma i nie jestem zadowolony z Allayna, który nie utrzymał go na dość krótkim postronku, aby zapobiec czemuś podobnemu. Najbardziej jednak ze wszystkiego martwi mnie to, że biskup Ernyst nawet nie zająknął się na ten temat. Tu nie chodzi tylko o zbyt chętne wycofanie się Wyrshyma, Rhobairze. Tu chodzi o coś w rodzaju spisku zawiązanego pomiędzy nim a jego intendentem... spisku mającego na celu utrzymanie przełożonych, a więc nas czterech, w nieświadomości ich poczynań. Coś takiego sprzeciwia się samej idei armijnego intendenta. Otworzył teczkę i zaczął rozdawać spięte pliki z depeszami semaforowymi. - Niniejszym stwierdzam, że mamy poważny problem - ciągnął - i musimy z nim się jak najszybciej zmierzyć. Jeśli się nie mylę, ja również nie trzymałem Abernethy’ego na dość krótkim postronku, zgadza się? - Kątem oka zauważył zdziwienie na twarzy Maigwaira, gdy głównodowodzący zdał sobie sprawę z nagle rozsądnego tonu wielkiego inkwizytora. - To ostatnie raporty, jakie od niego otrzymałem. Pragnę je teraz z wami omówić, gdyż chyba przyznacie mi rację co do konieczności ukrócenia tej samowoli wśród dowódców polowych oraz ich intendentów! *** Ojciec Elaryn doszedł do wniosku, że strażnicy majora Zhu, choć nadal wyglądają jak strażnicy, ujdą w tłoku. Jego inkwizytorzy prezentowali się znacznie lepiej, aczkolwiek jeśli miał być ze sobą całkiem szczery, to było ich trochę za dużo, aby nie rzucali się w oczy. Cóż, biskup Markys wizytował dzielnicę raz czy dwa. Musiał zatem od samego początku wiedzieć, że nie da się otoczyć agentami kościoła w Syjonie w taki sposób, aby nikt tego nie zauważył. Z drugiej strony, w całym mieście wokół świątyń kręcili się jacyś agenci, zatem pod tym względem Drugi Kościół Świętej Pasquale niewiele się wyróżniał. Tyle dobrego, że na miejscu znaleźli się już wszyscy zaproszeni. Wikariusz Stauntyn pojawił się naturalnie ostatni, ale tego można się było akurat spodziewać po osobie o jego pozycji. Szczególnie że - jeśli Ohraily słusznie wywnioskował z tego, co usłyszał między wierszami w wypowiedziach ojca Byrtryma - nikt nie miał pojęcia, że Stauntyn zaszczyci to spotkanie swoją obecnością. Nikt też nie wiedział, jak długo ono potrwa; Ohraily podejrzewał, że posiedzi tu aż do kolacji. Spotkanie takich osobistości, i w takich okolicznościach, nie mogło przebiec na chybcika, to pewne, ale... Wtem Drugi Kościół Świętej Pasquale i Wiernych Syjonu zniknął w ogłuszającym

ryku ognia, fruwających kamieni i pyłu, który zasnuł sielskie niebo.

.IX. HMS Grom, 30 Cieśnina Kaudzhu oraz HMS Dreadnought, 30 Południowa Zatoka Shwei Prowincja Shwei Harchong - Dziękuję, Mahraku. To będzie na razie chyba wszystko. Zostaw czajniczek, a ja zawołam cię, gdy będziemy czegoś potrzebowali. - Oczywiście, panie. Mahrak Sahndyrs przybrał na moment postawę zasadniczą, skinął głową z szacunkiem zarówno kapitanowi Ahbahtowi, jak i porucznikowi Kylmahnowi, po czym wycofał się z kajuty, zostawiając czajniczek zgodnie z poleceniem. Porucznik Kylmahn miał taką minę, jakby nie był z tego faktu do końca zadowolony. Ahbaht, podobnie jak większość Szmaragdczyków, wolał herbatę fasolowiśniową, pozyskiwaną z prażonych i mielonych nasion drzewa fasolowiśniowego. Kylmahn nie negował, że taki napar jest w stanie utrzymać go w przytomności umysłu dłużej niż gorąca czekolada czy nawet większość innych herbat, jakie miał okazję skosztować, jednakże doprawdy nie rozumiał, dlaczego sir Bruhstair i jemu podobni cenili ten konkretny smak. Osobiście wolał go maskować pokaźną porcją śmietanki i cukru. Ahbaht uśmiechnął się nieznacznie, absolutnie świadom opinii swego pierwszego oficera na temat herbaty fasolowiśniowej, i tak czy owak nalał dwie filiżanki naparu. Jedną z nich przesunął po blacie w stronę Kylmahna, po czym rozsiadł się wygodniej, trzymając swoją w ręce. - Przed zmianą wachty powinniśmy minąć półwysep Longzhi - zauważył. - Pod warunkiem, że wiatr się utrzyma, panie - zgodził się z nim porucznik, zaczynając dosypywać do filiżanki mleko w proszku. Ahbaht powstrzymał wzdrygnięcie. Nie pojmował, czemu niektórzy gwałcą herbatę fasolowiśniową za pomocą mleka czy cukru, a zresztą w odróżnieniu od większości marynarzy nigdy nie rozsmakował się w sproszkowanym mleku. Pewni ludzie mogli utrzymywać, że w niczym się ono nie różni od świeżego mleka, i rzucać na nie po wielu

pięciodniach czy miesiącach na morzu, jednakże sir Bruhstair Ahbaht z całą pewnością się do nich nie zaliczał. Cieszył się, że pomaga ono sprostać Nakazom Pasquale, jeśli idzie o marynarską dietę, sięgał po nie, kiedy nie miał innego wyjścia, i bez wątpienia był wdzięczny archaniołom za to, że nauczyli ludzi je wytwarzać, jednakże obrotowe podgrzewane bębny, na których ciecz wysychała, nieodmiennie pozostawiały przynajmniej jego zdaniem - absmak. To prawda, że Cesarska Marynarka Wojenna Charisu zaopatrywała się w najlepsze mleko w proszku dostępne na rynku, a nie ten brązowy proszek, który otrzymywało się zawsze, ilekroć mleko pozostało na bębnach zbyt długo przed zdrapaniem, niemniej nic nie usprawiedliwiało w jego opinii niszczenia smaku idealnej herbaty fasolowiśniowej! - Też bym sobie życzył silniejszego wiatru - przyznał spokojnym głosem pomimo barbarzyństwa, które odbywało się właśnie na jego oczach, gdy Kylmahn do sproszkowanego mleka dodał jeszcze sowicie cukru i zaczął mieszać beżową breję. W chwili obecnej eskadra rozluźniła nieco szyki za sprawą silniejszej bryzy. HMS Grom płynął z prędkością półtora węzła dzięki rozwinięciu wszystkich głównych żagli. Fale były niskie i gładkie, bez grzywaczy, a sztandary i chorągwie powiewały niemrawo. Jedynie słońce prażyło niemiłosiernie. Pogoda była nietypowa dla tej pory roku, mówiąc najdelikatniej, i Ahbaht - prawdę mówiąc - ledwie zachowywał spokój, jakiego wymagano od kapitana. Wyspę Talizman opuścili przed jedenastoma dniami i właśnie mijali cieśniny pomiędzy Południową Zatoką Shwei i Hahskyn. Pierwotne plany zakładały, że do Ki-dau dotrą jutro rano. Tymczasem w tym tempie zajmie im to jeszcze co najmniej cztery dni. A skoro tak... Przyjrzał się Kylmahnowi popijającemu swoją breję ze smakiem i potrząsnął głową. - Jeśli wiatr się nie wzmoże do jutrzejszego południa, zawrócę - rzekł. Kylmahn przestał popijać i odstawił filiżankę. Widząc jego napięte spojrzenie, Ahbaht uśmiechnął się bez cienia wesołości. - Daivynie, ostatnie, czego się ode mnie oczekuje, to abym parł bezmyślnie przed siebie niczym hazardzista, który rzuca na stół ostatnie marki w nadziei, że wyrzuci trzy szóstki. Jeśli nie dotrzemy do Symarkhanu, zanim uczynią to galery śrubowe, równie dobrze możemy w ogóle tam nie płynąć. Zresztą nie uśmiecha mi się stawić im czoła tutaj, na wodach zatoki, nie mając upragnionego wiatru w żaglach. Może nie jest to właściwe podejście w wypadku kapitana, od którego wszyscy oczekują odważnych dokonań, jednakże osobiście wolę ocalić szwadron, niż niepotrzebnie go narażać. - Nie sądzę, abyś usłyszał ode mnie słowo sprzeciwu, panie - odparł Kylmahn. -

Aczkolwiek ludzie będą rozczarowani. - Potrząsnął z uczuciem głową. - To Charisjanie, nawet jeśli część pochodzi z Chisholmu czy Szmaragdu... bez obrazy, panie. - Wszystko w porządku - rzekł zgodnie Ahbaht. Upił łyk herbaty i podjął: - Koniec końców ta cała sól w waszych żyłach wypala wam, Charisjanom, mózgi. Zdaje się, że przydarza się to częściej w wypadku pierwszych oficerów niż kogokolwiek innego, mam rację? - Auć! - Kylmahn uniósł rękę w geście, jakim szermierze dawali znać, że zostali trafieni przez przeciwnika. - Chyba sobie na to zasłużyłem, panie... - Chyba tak - potwierdził kapitan. - Z drugiej strony jednak nie można ci odmówić odrobiny racji. Ludzie nie będą zadowoleni, gdy zawrócimy do domu. Wściekli na mnie będą nawet ci, którzy zrozumieją powód mojej decyzji. Mimo wszystko wolę, aby się wściekali, ponieważ agresja to ich druga natura, niż żeby mieli być nieśmiali! - Och, o to raczej nie musisz się martwić, panie. *** - Jakieś ślady tego przeklętego szkunera, Dahnyldzie? Porucznik Stahdmaiyr poderwał wzrok, przy czym słońce wpadające przez otwarty świetlik przelotnie zabłysnęło na soczewkach jego okularów, gdy kapitan Haigyl wkroczył z powrotem do swojej kajuty z pomostu rufowego HMS Dreadnought. - Nie, panie. Od zeszłej nocy nic - odparł porucznik i wskazał na mapę, którą właśnie uaktualniał. - Naniosłem naszą obecną pozycję. Gyllyn zgadza się ze mną, że znajdujemy się około osiemdziesięciu mil od wyjścia z cieśnin. Haigyl skinął głową. Sam był niezłym nawigatorem, choć z drugiej strony niewiele lepszym od podwładnych. Zarówno Stahdmaiyr, jak i żaglomistrz Ahlahnzo Gyllmyn znali się na tajnikach nawigacji lepiej od niego, w związku z czym nie miał powodów nie ufać ich obliczeniom. Nawet jeśli - tak jak w tym wypadku - bynajmniej go nie zadowalały. Warunki pogodowe, takie jak wiatr, mogły się różnić nawet na niewielkich dystansach, wiedział o tym każdy marynarz. Dlatego było jak najbardziej możliwe, że eskadra Bruhstaira Ahbahta dotarła już do celu, przeprowadziła atak i zawróciła w stronę domu. Z drugiej strony nie dało się wykluczyć, że HMS Dreadnought nadrobił taki szmat drogi, że jeszcze przed lunchem człowiek w gnieździe wypatrzy szczyty masztów Ahbahta. Prawda jednak jak zwykle leżała gdzieś pośrodku. Haigyla do tej pory prześladował widok masztów jakiegoś szkunera wypatrzonego minionej nocy. Stanął u boku porucznika, pocierając palcem opaskę na lewym oku i przyglądając się mapie prawym. Zdążył już zdecydować, że jeśli dotrze do Ki-dau po tym, jak Ahbaht ruszy

w górę rzeki, nie będzie go ścigał. Zamiast tego przyczai się u ujścia i będzie strzegł jego tyłów, nie ryzykując uwięzienia w wąskim korycie, jeszcze węższych kanałach i na mieliznach. Gwoli szczerości, nie miał nic przeciwko temu, aby główną robotę pozostawić przysadzistemu Szmaragdczykowi. Ale szkuner... Tak, ten szkuner nie schodził mu z myśli. Nawet Harchończyk rozpoznałby w okamgnieniu, że ma do czynienia z charisjańską jednostką, ale ten szkuner płynął jego śladem aż do zapadnięcia zmroku. Żaden kapitan frachtowca nie pozwoliłby sobie na taką ekstrawagancję w obawie, że kanonierka zawróci i idąc pod wiatr, dopadnie go, kiedy i jak będzie chciała. A może przesadzał, może stał się za bardzo paranoiczny. Przecież ten kupiec mógł śledzić jego ruchy, sprawdzając, dokąd płyną Charisjanie, by nocą skręcić do najbliższego portu. Nie wydawało mu się to jednak zbyt prawdopodobne. Nie wiedział dlaczego, ale w to nie wierzył. - Upewnij się, że nasz obserwator będzie czujny - polecił, wciąż pocierając palcem osłonę oka i nie odrywając wzroku od mapy. - Jeśli nasz przyjaciel ma kilku znajomków w okolicy, chciałbym o tym wiedzieć zawczasu. - Aye, sir. - Stahdmaiyr skinął posłusznie głową. - Zadbam o to.

.X. Prowincja Skaliste Szczyty Republika Siddarmarku - Nadal ma w odwodzie jedną brygadę maszerującą na front, ale Rahndyl i brygadier Dahmbryk woleliby mieć wszystko dopięte na ostatni guzik, zanim do nich wrócę stwierdził Ahlyn Symkyn. - Szczerze powiedziawszy, wątpiłem, że uda nam się zrobić wszystko na czas. - Większość planów wojennych bierze w łeb, gdy tylko pojawi się wróg - zauważył Ruhsyl Thairis. Książę Eastshare stał przy ogromnym stole, przyglądając się mapie konturowej, którą jego kartografowie przygotowali z papier mâché. Zielonymi pinezkami oznaczono na niej pozycje trzech armii Sprzymierzonych otaczających szerokim łukiem zgrupowanie czerwonych pinezek, którymi oznaczono Armię Glacierheart. - Jestem dumny z tego, co wymyśliliśmy w przypadku Kaitswyrtha, ale ta sytuacja jest nieco bardziej skomplikowana. - Może nie tyle bardziej skomplikowana... ile mająca większą skalę, wasza łaskawość - wtrącił sir Breyt Bahskym, hrabia Wysokiego Wzgórza. - Chyba nikt w historii Schronienia nie próbował skoordynować ataku trzystu tysięcy żołnierzy na froncie liczącym ponad osiemdziesiąt mil. Jestem więc pewien, że tu i ówdzie musi dojść do choćby niewielkich obsunięć. Więcej powiem, gwarantuję wam, że o wielu jeszcze nie wiemy, a o jeszcze większej ilości dowiemy się dopiero za kilka miesięcy. - Zawsze umiałeś mnie pocieszyć, Breyt - mruknął książę Eastshare, na co obaj podwładni zareagowali śmiechem. Mamy dobre układy, pomyślał książę, na pewno lepsze od walk buldogów pod dywanem, do jakich dochodziło w kościelnej Armii Shiloh minionej zimy. Symkyn urodził się jako prosty człowiek i pewnie umrze, nie zmieniając stanu. Z kolei ród Bahskyma dzierży tytuł od chwili powstania królestwa Chisholmu; mój własny ojciec stał się panem księstwa Eastshare niespełna czterdzieści lat temu, gdy opowiedział się po stronie króla Sailysa podczas walki z jego dałekim krewniakiem. Nie ma jednak pomiędzy nimi takiej rywalizacji jak ta, która doprowadziła do rozpadu struktur Armii Shiłoh. Ani, o czym pomyślał ze szczerym smutkiem, takiego nastawienia, jakie prezentuje większość chisholmskiej szlachty, skoro mowa o polityce. Nie przejmował się specjalnie tym, co sir Fraizher Kahlyns pisał w ostatnich listach na temat kilku dobrze urodzonych

panów z południowo-zachodniego Chisholmu. Z drugiej strony pisma te potrzebowały prawie trzech pięciodni, by trafić w jego ręce, i to pomimo wykorzystania odrestaurowanej linii semaforowej na Kruczych Ziemiach. Wiele mogło się wydarzyć przez taki szmat czasu, ale nie był w stanie nic na to poradzić, choć bardzo by tego chciał. - Jestem pewien, że masz pełną rację w kwestii obsunięć - kontynuował przemowę ale powiedzmy to wprost: nie musimy koordynować idealnie wszystkich działań. Cokolwiek się wydarzy, i tak będziemy w o wiele lepszej sytuacji niż ci dranie po drugiej stronie, a poza tym każdy dowódca kompanii czy regimentu bije na głowę spasionych wodzów przysyłanych na front z Syjonu! Pozostali wyszczerzyli zęby, oni także byli niezwykle wdzięczni Zhaspahrowi Clyntahnowi za zamieszanie, jakie spowodował w łańcuchu dowodzenia Armii Boga. Rezultatem jego zabiegów był faktyczny rozpad Armii Shiłoh, dlatego marzyli o tym, by kontynuował swoją krucjatę. Nie zamierzali działać, opierając się na tych marzeniach, aczkolwiek wszystkie dotychczasowe informacje, począwszy od raportów napływających z każdego patrolu, przez doniesienia szpiegów seijinów, po własne doświadczenia w walce z Armią Glacierheart, podpowiadały, że Kaitswyrtha czeka równie srogi pogrom jak wcześniej księcia Harless. A biskup tkwił tu raczej z wyboru Clyntahna niż Maigwaira. Wszyscy agenci byli co do tego zgodni, więc książę Eastshare spędził wiele nocy na modlitwach dziękczynnych. - Cóż, chyba nadeszła pora, abyście obaj wrócili do własnych kwater głównych dodał. - Jeśli dojdzie do poważniejszych opóźnień, powiadomcie mnie drogą semaforową, a ja dokonam stosownych korekt w planach. Sami decydujcie, co jest najważniejsze. Symkyn i hrabia Wysokiego Wzgórza skinęli głową, więc zrobił to samo. - W takim razie... - Wybacz, wasza wysokość - odezwał się ktoś z większym szacunkiem, niż wymagał tego książę od swoich podwładnych. Odwróciwszy się, Eastshare stanął twarzą w twarz z kapralem Slymem Chalkyrem, wieloletnim ordynansem. Chalkyr był jedynym człowiekiem, może prócz porucznika Lywysa Braynaira, który odważyłby się przerwać odprawę sześciu generałów, ośmiu brygadierów, pięciu pułkowników, ich zastępców, no i samego Braynaira, który także uczestniczył w tym spotkaniu. Każdy prócz Chalkyra byłby także pewny natychmiastowego unicestwienia po takim wejściu, ale kapral stał przed księciem jakby nigdy nic. Książę Eastshare domyślił się, że chodzi o coś poważnego. - Tak, Slymie. - Proszę o wybaczenie, ale przybył właśnie arcybiskup Zhasyn. Książę uniósł ze zdziwienia brew, ale po chwili skinął głową.

- Przekaż mu wyrazy szacunku i poproś, by dołączył do nas. - Aye, wasza łaskawość. Chalkyr zniknął. Chwilę później drzwi otworzyły się ponownie i w progu pojawił się Zhasyn Cahnyr. - Mój panie. - Książę zgiął się w płytkim pokłonie, po czym ucałował pierścień biskupa. - Cóż za niespodzianka. Myślałem, że pojawisz się u nas dopiero pojutrze. - Skończyłem papierkową robotę wcześniej, niż przypuszczałem, wasza łaskawość odparł Cahnyr - a drogi są teraz w lepszym stanie, zabłocone strasznie, ale i tak lepiej się nimi podróżuje niż ostatnim razem, gdy wizytowałem front. Nie spodziewałem się, że dotrę tutaj, zanim generał Symkyn i hrabia Wysokiego Wzgórza wrócą do swoich oddziałów, aczkolwiek liczyłem na to po cichu. - Uśmiechnął się do obu dowódców, a potem uniósł rękę, by pobłogosławić trzy tuziny innych oficerów zebranych wokół wielkiego stołu. Zaraz też spoważniał. - W przededniu tak ważnego wydarzenia chciałbym przemówić do was, jeśli pozwolicie. - Oczywiście, mój panie. Proszę, to będzie dla nas zaszczyt. - Pochlebiasz mi, jak zawsze, wasza łaskawość, bo tak naprawdę to ja czuję się zaszczycony. - Arcybiskup powiódł wzrokiem po twarzach zebranych oficerów, a gdy przemówił, jego głos był równie poważny jak spojrzenie. - Gdyby nie ty, wasza wysokość, i twoi krajanie, armia biskupa polowego Kaitswyrtha podbiłaby minionego lata całe Glacierheart. A wiemy doskonale na przykładzie Aivahnstynu, co stałoby się z tutejszą ludnością, gdyby na to pozwolić. Tysiące moich parafian i ja sam zawdzięczamy życie brygadierowi Taisynowi... i tobie. Dzisiaj zamierzacie ruszyć z ofensywą przeciw siłom Kaitswyrtha, a po jego pokonaniu zajmiecie się pozostałymi rzeźnikami, którym Zhaspahr Clyntahn kazał podpalić świat. Czytałem wiadomości semaforowe. Wiem więc, co stało się z Armią Sylmahna. Wiem także, moi synowie, co wy i wasi ludzie, Charisjanie i Siddarmarczycy służący razem z nimi, zrobicie wkrótce z Armią Glacierheart. Zdaję sobie jednak sprawę, że nawet przy tak ogromnej przewadze sprzętowej i liczebnej będziecie musieli zapłacić daninę krwi za wyzwolenie ziem, które nigdy nie należały do was. Dlatego wydaje mi się, że wdzięczność jest w tym wypadku za słabym słowem. - Mój panie, ponad połowa ludzi służących pod brygadierem Taisynem pochodziła z Siddarmarku - odezwał się książę Eastshare, przerywając ciszę, która zapadła po tych słowach arcybiskupa - a ochotnicy z Glacierheart walczyli z nimi ramię w ramię podczas ataku na Fort Tairys. Oni też i dywizja generała Wyllysa znajdą się na pierwszej linii tej operacji, u naszego boku, a mimo że będziemy wyzwalać siddarmarckie ziemie, ta wojna

jest bardziej nasza niż wasza. Jak sam wspomniałeś, Clyntahn wysłał swoich rzeźników, by walczyli z całym światem, z każdym dziecięciem bożym, które wierzy w prawdziwego Boga i archaniołów, a nie w niego. Wiemy o tym. Wiedzą o tym nasi żołnierze, dlatego nie spoczniemy, dopóki nie wyplenimy z łona Kościoła Matki całego zepsucia, jakie się tam zalęgło, aby już nigdy więcej nie doszło do podobnych wynaturzeń. - Jak mawia cesarz - mruknął Cahnyr - „Oto przed wami stoję”... - Jego wysokość jest bardziej elokwentny ode mnie. Ale tak, mój panie. - Czy w takim razie możemy się pomodlić, zanim wrócicie do swoich oddziałów? - Oczywiście, mój panie. Gdy wszyscy obecni pochylili głowy, Cahnyr ponownie uczynił znak berła i uniósł wysoko obie ręce. - O Panie, Stwórco i Sędzio wszystkiego, co było, jest i będzie, spójrz na swoje sługi, które walczą w tej wojnie o odzyskanie Twojego Świętego Kościoła. Bądź z nimi, gdy runą z mieczem w dłoni na Twojego wroga. Kieruj nimi, inspiruj ich i chroń ode złego. Pobłogosław ich broń, odwagę noszoną w sercach i poprowadź ku zwycięstwu w imię Twoje i dla dobra Twoich dzieci. Daj im siłę, by wytrwali w obliczu zbliżającej się bitwy, spraw, by nie zapomnieli, że prawdziwa sprawiedliwość wymierza się nie okrutną zemstą, ale aktami łaski. Bądź z nimi w najgorszy czas, przyjmij tych, którzy padną w Twoje ramiona, pociesz tych, którzy ich kochali. - Przerwał dla zaczerpnięcia oddechu. Pozwólcie, że zakończę tę modlitwę słowami archanioła Chihiro, wypowiedzianymi setki lat temu: „Czeka ich okrutny znój, więc nie zapomnij o nich, nawet jeśli oni o Tobie zapomną”. Amen. *** Biskup polowy Cahnyr Kaitswyrth odrzucił cienki koc, usiadł i przerzucił nogi za krawędź pryczy. Wstał, przeciągając się i ziewając, po czym roztarł sobie dół pleców. Zabawne było to, że obozowa prycza okazała się wygodniejsza niż miękkie luksusowe łóżko, które zostawił w Aivahnstynie. Uśmiechnął się na tę myśl, zaraz jednak spoważniał, gdy przypomniał sobie powody, dla których stamtąd wyjechał. Nie ufał doniesieniom własnych agentów, i to z wielu powodów. Po pierwsze, wszyscy powtarzali dzień w dzień to samo, mianowicie, że heretycy nie wykonują żadnych ruchów. Kaitswyrth podejrzewał, że dzieje się tak dlatego, iż żaden z jego agentów ani myśli wyściubić nosa i dokonać prawdziwego rekonesansu. Pod pewnymi względami trudno było im się dziwić, zważywszy na rozmiary strat, jakie ponosili, gdy wpadali na przeklętych heretyckich zwiadowców czy pozostawione przez

nich przeklęte kau-yungi. Tak czy owak, heretycy nie bez przyczyny utrudniali mu wejrzenie za swoje linie... Kaitswyrth wiedział, że Allayn Maigwair pozostaje sceptyczny wobec przekazywanych mu liczb, a jeśli głównodowodzący sił Kościoła Matki zdawał sobie sprawę z nieruchawości własnych zwiadowców, trudno było go o ten sceptycyzm winić. Nawet Kaitswyrth był świadom, że wszystkie jego szacunki opierają się na bardzo niepewnych podstawach. Sam dysponował dwustu dwudziestoma tysiącami żołnierzy, których wspierało ponad tysiąc dział, jednakże czy ktokolwiek w Syjonie wierzył w to, czy nie, on wiedział - wiedział! - że przeciwnik musi mieć co najmniej dwa razy tyle ludzi i sprzętu, a najpewniej nawet trzy razy tyle. Do tego drogi były już przejezdne. Główne pozostawały w idealnym stanie, ale drogom podrzędnym niczego też nie brakowało. Już niedługo... Zmusił się do zaczerpnięcia głębokiego oddechu. Nie, nie będzie znowu myślał o troskach i zmartwieniach, które ostatnimi czasy zatruwały mu umysł. Miał wrażenie, że jest chomikiem, który biega bezsensownie w kółku. Co ma być, to będzie, powiedział sobie. Ojciec Sedryk ma rację. Jesteśmy bojownikami Boga, a Bóg nie zdzierży klęski bez względu na to, ile po drodze zwycięstw odniesie wróg. Zacisnął zdecydowanie szczęki i sięgnął do dzwonka stojącego obok łóżka, aby przywołać służącego. Do świtu zostały jeszcze dwie godziny. Miał dość czasu na spokojne śniadanie, zanim trzeba będzie dokonać inspekcji linii frontu i... Gdy w oddali rozległ się głośny grzmot, Kaitswyrth zmarszczył brwi. Kiedy kładł się spać, niebo było czyste, zresztą o tej porze roku rzadko zdarzały się burze. Gdy rozległy się kolejne gromy, cała ich masa, Kaitswyrth pojął natychmiast, co to może znaczyć. To chyba nie może być...? Upuścił dzwonek i boso wybiegł przez przedsionek namiotu kwatery głównej. Odrzucił klapy wejściowe i pognał na najbliższy pagórek. Tam zamarł, wpatrzony w południowy wschód, gdzie cały horyzont lśnił rozświetlony blaskiem. *** Cahnyr Kaitswyrth znacznie przecenił liczebność armii przeciwnika, aczkolwiek zaniżył z kolei liczbę posiadanych przez niego armat. Ruhsyl Thairis nie rzucił przeciwko niemu trzech tysięcy armat, tylko pięć tysięcy, w tym tysiąc trzysta sześciocalowych kątówek. Do tego trzeba było doliczyć ponad trzy tysiące moździerzy, które były przypisane do poszczególnych brygad i regimentów. Nikt w całej historii Schronienia nie widział ani nie był w stanie sobie wyobrazić

ognia bijącego z luf ponad tysiąca ciężkich dział. Grzmiały one w ciemnościach przedświtu, rozjaśniając mrok i wyrzucając kolejne salwy niekończącą się kaskadą błyskawic, przecinających niebo żywymi płomieniami. Firmament zapłonął, rozpalony rażącym, dymiącym gniewem, gdy pociski opadały, by eksplodować na ziemi. Z charisjańskich linii wystrzelono także mrowie rakietowych flar, które oświetliły ziemię niczyją i pierwszą linię umocnień Armii Glacierheart. Ich blask rozproszył do reszty mroki nocy, ukazując transzeje oczom bezlitosnego wroga. Latarnie sygnałowe zamigotały jak skóra świetlików. Korekty ognia zostały natychmiast przekazane na tyły, zanim ciężkie moździerze okopane na pierwszej linii dołączyły do niesłabnącej kanonady. Armia Glacierheart została bez ostrzeżenia zasypana gradem pocisków. W rozedrganej ziemi powstawały kolejne kratery, drzewa trzaskały jak patyczki, siejąc wokół zabójczymi drzazgami. Żołnierze czekający przy garkuchniach na wydanie śniadania wyli z bólu, gdy szrapnele zaczęły rozrywać ich kruche ciała, natomiast oficerowie, którzy zaplanowali ten ostrzał, skupiali całą uwagę na oznaczonych na ich mapach stanowiskach artyleryjskich, ponieważ to one stanowiły priorytetowy cel. A mapy te były niezwykle szczegółowe dzięki wysiłkom wielu zwiadowców i równie licznych agentów seijina Ahbraima, więc nikogo nie powinno dziwić, jak szybko niszczono kolejne baterie. Ze wzniesienia, na którym stał Cahnyr Kaitswyrth, widać było tylko maleńki wycinek tego piekła. Wystarczyło to jednak, by biskup polowy zobaczył na własne oczy kolumny ognia wykwitające pośrodku bastionów, poczuł, jak ziemia drży po każdej eksplozji, i zrozumiał, że spogląda w szeroko rozwartą paszczę samej Shan-wei. Paszczę, która zaraz pochłonie jego armię.

.XI. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne Kiedy pojawił się w końcu Zhaspahr Clyntahn, Rhobair Duchairn podniósł wzrok znad dokumentów, które miał rozłożone przed sobą na jednym krańcu stołu konferencyjnego. Skarbnik otarł końcówkę pióra, domknął kałamarz, po czym zebrał notatki i ułożył je w schludny stosik, zanim wielki inkwizytor dotarł do swojego krzesła, odstawił na ziemię wypchaną teczkę i opadł na siedzisko. Duchairn uniósł lekko brew, widząc, że w ślad za Clyntahnem postępuje Wyllym Rayno. Hierarcha ten rzadko brał udział w spotkaniach Grupy Czworga, aczkolwiek trzeba przyznać, że czasami to się zdarzało. Zważywszy jednak na powagę sytuacji, nikogo nie powinno to dziwić. Mimo wszystko, pomyślał, przyglądając się pozbawionej wyrazu twarzy arcybiskupa Chiang-wu, jego obecność wiele mówi o stanie umysłu Zhaspahra... - Chyba możemy zaczynać - rzucił Zahmsyn Trynair po chwili. Niegdyś miły dla ucha tembr głosu kanclerza Kościoła Matki stał się bardzo niepewny na przestrzeni ostatnich kilku lat, zupełnie jak miecz szermierza, który utracił swe własności. Obecnie dało się w nim wychwycić coś jakby drżenie, podczas gdy sam kanclerz przebierał nerwowo palcami trzymającymi berło. - Zgadzam się - rzucił kąśliwie Allayn Maigwair. W przeciwieństwie do Trynaira czy Clyntahna, w których głosie pobrzmiewał czy to strach, czy zmieszanie, on przemawiał gniewnie i ten sam gniew płonął w jego oczach. - Jestem pewien, że czeka na mnie góra semaforowych depesz. Wolałbym nie pozwolić, aby urosła jeszcze bardziej pod moją nieobecność. - W tych okolicznościach raczej nie widzę szansy, abyś polepszył sytuację, siedząc tutaj - wywarczał Clyntahn jadowicie, ale Maigwair nie przejął się tym wielce. - Nie próbuję ci mówić, jak zawiadywać Inkwizycją, Zhaspahrze. Być może wszyscy byśmy na tym dobrze wyszli, gdybyś odwdzięczył się tym samym i przestał bez końca wtykać nos w sprawy wojskowe. Clyntahn poderwał głowę ze spojrzeniem równie zdumionym jak u jaszczurkota, który nagle przedzierzgnął się w jaszczurodrapa i sam sobie rzucił się do gardła. Nawet

Duchairn zamrugał ze zdziwienia. - Tak, znowu zbieramy łomot - oznajmił bez ogródek głównodowodzący. - Heretycy sprawili lanie głównym siłom Kaitswyrtha, rzucając do walki więcej ciężkich dział, niż informowali nas inkwizytorzy. Pokazali, jak się robi z nich użytek, zmuszając Kaitswyrtha do wycofania się na całej linii. Biskup polowy stara się robić dobrą minę do złej gry i moim zdaniem jego ludzie naprawdę dają z siebie wszystko, ale nie ma co udawać, że nie znalazł się na przegranej pozycji. Doszły mnie jednak słuchy, że przegrupował siły i okopał się za kilkoma rzekami płynącymi na zachód od pierwotnych linii, dzięki czemu heretycy mają... chyba!... problem z zaciągnięciem tam tych swoich przeklętych dział. Martwią mnie jednak jego odsłonięte flanki. Dlatego kazałem mu uważać na przeklętych charisjańskich dragonów. Na szczęście zostało mu jeszcze dużo pary, szczególnie że pół zimy spędził, minując śluzy na rzece Daivyn i kanale Charayn, aż do terenów Marchii Zachodniej. Pewne jest, że heretycy znów go odepchną, skoro nie damy rady sprowadzić na czas harchońskich posiłków. Nie będę wam tu owijał w jedwabiowełnę. Nie mam pojęcia, ile pozostanie z jego armii, gdy dotrze w końcu do brzegu Jeziora Langhorne’a, i nie będę tu dywagował, popisując się swoim optymizmem. Tak czy owak mogę wam jednak zagwarantować, że wszystkie śluzy zostaną wysadzone. Cokolwiek się stanie, książę Eastshare raczej nie pośle swoich oddziałów w górę rzek i kanałów, aby ścigały wycofującego się Kaitswyrtha! - Do czego właściwie zmierzasz? - Ton głosu Clyntahna wyraźnie wskazywał, że wielki inkwizytor jest wściekły na niedokładny wywiad Inkwizycji w tej sprawie. Wybacz, że powiem to wprost, ale właśnie tracisz kolejną armię, na Shan-wei! Czy jest choćby najmniejsza szansa, że któryś z twoich dowódców zamierza wygrać jakąś bitwę? Duchairn pomyślał, że wielki inkwizytor najwyraźniej zapomniał, kto upierał się przy wyznaczeniu Kaitswyrtha na dowódcę Armii Glacierheart. Oraz że od czasu zeszłorocznej klęski Maigwair często wracał do tematu zmiany na tym stanowisku. Natomiast sądząc z miny głównodowodzącego sił Kościoła Matki, wynikało, że on nie ma podobnych kłopotów z pamięcią. Mimo to nie dał się złapać na przynętę. - Armia Sylmahna i Armia Glacierheart nigdy nie były jedyne na polu walki, Zhaspahrze - powiedział lodowatym tonem Allayn Maigwair. - Trzeba do nich doliczyć Teagmahna i Symmynsa, a także całą armię hrabiego Tęczowych Wód. Nawet przy założeniu, że szacunki Kaitswyrtha dotyczące liczebności przeciwnika były dokładne, co do czego bynajmniej nie jestem przekonany, i przyjęciu najmniej korzystnych dla nas liczb w Prowincji Nowej północnej oraz prowincji Międzygórze, a także doliczeniu wszystkiego, co hrabia Hanthu ma w Marchii Południowej... połączone siły heretyków, to

jest Charisu i Republiki Siddarmarku, w chwili obecnej dysponują nie więcej niż sześciuset lub siedmiuset tysiącami żołnierzy. Harchończycy mają ich ponad milion, do tego dochodzi dalsze czterysta pięćdziesiąt tysięcy idące ich śladem oraz siedemset tysięcy ludzi, których powołaliśmy pod broń tutaj, na Ziemiach Świątynnych. Gdy my tu rozmawiamy, Dohlar także prowadzi nowy nabór do wojska. Pomijając kwestię stanu osobowego, posiadamy znacznie więcej karabinów i armat, nie wspominając o rakietach brata Lynkyna. Broń właśnie opuszcza linie produkcyjne, dzięki czemu naprawdę będziemy w stanie wyposażyć w nią rekrutów. Powinno to zabrać nie więcej niż cztery miesiące. Maigwair potrząsnął ze smutkiem głową. - Zadali nam potężne straty, a będzie tylko gorzej - podjął. - Ale Kaitswyrth wciąż trzyma się mocno, mamy solidne możliwości obrony, zamierzamy niszczyć kanały tuż pod ich nosem, aby opóźnić ich marsz naprzód. Do tego wszystkiego Harchończycy stoją dokładnie pomiędzy heretykami a najkrótszą trasą do Syjonu. Zatem, Zhaspahrze, nie, ta wojna jeszcze nie jest przegrana. Pozwolisz więc, że nie ustanę w wysiłkach, aby zapewnić nam zwycięstwo. Poza tym - zwęził oczy - zdaje się, że sam nie narzekasz na brak problemów tutaj, w Syjonie. Wolałbym, abyś nimi się teraz zajął. Duchairn zaczerpnął głęboko powietrza, widząc, że Clyntahn aż czerwienieje z gniewu na tę impertynencję, jednakże Maigwair nawet się nie zmieszał. Skarbnik Kościoła Matki zastanowił się, czy wielki inkwizytor był równie jak on zdumiony, widząc, że głównodowodzący przechodzi do ofensywy. I to w obliczu niezaprzeczalnej klęski Armii Glacierheart. Z tego, co Rhobair tutaj usłyszał, wynikało, że Kaitswyrth będzie miał dużo szczęścia, jeśli przetrwa ten bój. O utrzymaniu pozycji w jego wypadku trudno było nawet mówić - a katastrofa tej skali powinna ustawić Maigwaira na pozycji defensywnej. Jednakże jeszcze bardziej zdumiewające niż buńczuczność Maigwaira było to, że Clyntahn nie wdał się we wściekłą tyradę. No ale tak, jego położenie w tej chwili nie jest bynajmniej godne pozazdroszczenia... Allayn ma co do tego rację. Sytuacja Clyntahna jest jeszcze gorsza przez to, że przez tyle czasu zatajał działania Pięści Kau-yunga. Cóż, obecnie nie będzie to już możliwe, prawda? Ruiny będące pozostałością po Drugim Kościele Świętej Pasquale i Wiernych Syjonu trudno było ukryć przed światem, szczególnie że większość arcybiskupów i biskupów miała na nie widok ze swoich apartamentów. Niemało tychże hierarchów odniosło obrażenia, gdy eksplozja wybiła szyby w ich kwaterach i posłała do środka ostre jak brzytwa odłamki szkła. Oczywiście im bliżej miejsca wybuchu, tym było gorzej.

Zniszczeniu uległy ozdobne ogrody, a oprócz wszystkich obecnych w kościele zginęli także członkowie Gwardii Świątynnej w liczbie trzydziestu pięciu oraz paru - Clyntahn i Rayno odmawiali podania dokładnych danych - inkwizytorów, którzy przebywali akurat w okolicy. Lista poległych stanowiła interesującą lekturę, szczególnie dla kogoś, kto miał dociekliwy umysł. Duchairn nie przedyskutował tego z Maigwairem, jednakże był pewien, że głównodowodzący żywi własne podejrzenia w tej materii. Trudno było nie być podejrzliwym w sytuacji, gdy pośród poległych znaleźli się wszyscy co do jednego hierarchowie zaangażowani w działania Armii Boga. Podejrzenia uprawomocniał dodatkowo fakt, że jedynym człowiekiem, który nie brał udziału w tym pechowym zgromadzeniu, był zausznik Zhaspahra Clyntahna od spraw wojskowych. Ciekawe, czy Zhaspahr i Rayno sądzą, że to Allayn stał za tym wybuchem? Ta myśl setnie rozbawiła Duchairna. To by dopiero było! Istotnie, byłoby wspaniale, gdyby Allayn faktycznie za tym stał. Tylko że nie tak wyglądała prawda. Wszyscy członkowie Grupy Czworga siedzieli w tej samej sali konferencyjnej co teraz, gdy przez Syjon przetoczył się pomruk nienaturalnego gromu. Dźwięk ten było słychać nawet tutaj. Duchairn do tej pory pamiętał, jaką minę zrobił wtedy Maigwair. Był ewidentnie zaskoczony; wiele też mówiła jego reakcja po ogłoszeniu listy poległych. Duchairn był całkowicie pewien, że Allayn nie miał nic wspólnego z ich śmiercią... jak również że nigdy by nie podejrzewał Clyntahna o umiejętność jednoczesnego dosięgnięcia tylu dawnych współpracowników. - Allaynie, zapewniam cię, że moi ludzie zajmują się tymi problemami na okrągło. Koniec końców Clyntahn odezwał się lodowatym głosem, w którym jednak nie było słychać zwykłego dla niego gniewu. - Dowiemy się, kto to zrobił i jak mu się to udało. A gdy to już nastąpi, winni poniosą karę bez względu na to, kim się okażą. Sądząc z błysku w jego oku, nadal nie wykluczał współudziału Maigwaira. - Tymczasem, obawiam się, sytuacja tutaj, w Syjonie, ze złej zmieni się na jeszcze gorszą, Zhaspahrze - rzekł Trynair. Powinno to wypaść pewnie i asertywnie, tymczasem wypadło... bojaźliwie. Gdy Clyntahn przeniósł na niego spojrzenie, skarbnik z irytacją wzruszył ramionami. - Nie wątpię, że Inkwizycja w końcu dojdzie prawdy. Jednakże teraz jestem bombardowany zapytaniami władców od Shang-mi, przez Gorath, do Desnairu. Jak na razie wszyscy dysponują co najwyżej plotkami przekazanymi im przez syjońskich ambasadorów, jednakże nie trzeba wiele czasu, aby... sam wiesz. Trynair urwał i ponownie wzruszył ramionami, tym razem z nieszczęśliwą miną, gdyż

Clyntahn przyszpilił go wzrokiem. Plakaty i ulotki, których ani wielki inkwizytor, ani Rayno nie zdołali przechwycić, pojawiły się w całym Syjonie nazajutrz po eksplozji. Ujawniały one nie tylko listę hierarchów udostępnioną przez Inkwizycję, ale także spis nazwisk sekretarzy wikariuszy, arcybiskupów i biskupów, jak również nazwiska strażników świątynnych i dwudziestu trzech inkwizytorów. Nie poprzestały jednak na tym. Zawierały też wiadomość podpisaną przez Pięść Boga, wskazującą winnych wybuchu i wymieniającą kolejnych czternastu wikariuszy, sześciu arcybiskupów, dziewięciu biskupów i jedenastu wyższych rangą duchownych, których ponoć bojówkarze ci uśmiercili w ostatnich trzech latach. Co gorsza, obok ich nazwisk zostały podane powody egzekucji, tak samo jak obok hierarchów poległych w Drugim Kościele Świętej Pasquale i Wiernych Syjonu. Duchairn był zdania, że trudno przecenić szkody wyrządzone tymi informacjami Inkwizycji. Nie tylko roztrzaskała się w drobny mak aura nietykalności Clyntahna, ale też jeśli Pięść Boga mówiła prawdę, w co Duchairn nie wątpił - wielki inkwizytor został przyłapany na kłamstwie, a to dlatego, że podał wcześniej, iż wszyscy wymienieni dodatkowo prałaci zmarli z przyczyn naturalnych. W obliczu tak jawnego dowodu nieuczciwości z jego strony wszelkie zapewnienia o niewinności rzeczonych hierarchów brzmiały pusto, by ująć rzecz delikatnie. Fundamenty Inkwizycji zadrżały. Był to dowód na obecną jej słabość i zapowiedź dalszych szkód. Fakt, że połączone siły Inkwizycji i Gwardii Świątynnej nie były w stanie zapobiec rozpropagowaniu plakatów i ulotek, świadczył o nieskuteczności Zhaspahra Clyntahna. - Nie mam zamiaru udawać, że wiem, w jaki sposób ci kłamliwi dranie propagują swoje tezy w całym mieście - warknął Clyntahn. - W każdym razie na tym etapie nie mogę wykluczyć współudziału sił nieczystych. Zważcie bowiem, że te informacje nie przedostały się na teren Świątyni. Stało się tak nie bez przyczyny, która dla mnie jest zupełnie jasna. Zatem na twoim miejscu, Zahmsynie, nie przykładałbym do tych plakatów większej wagi. - Nie chodziło mi o... dezinformację tutaj, w Syjonie. - Trynair wyraźnie starał się stąpać ostrożnie po słownym polu minowym. - Mówię o zapytaniach kierowanych do mnie przez władców i ich doradców za pomocą sieci semaforowej w odpowiedzi na wieści przekazane im przez ambasadorów akredytowanych przy Świątyni. Chcą wiedzieć, co się dzieje. Oczekują ode mnie wyjaśnień. - Powiedz im, że Shan-wei znów podniosła swój paskudny łeb - odparł głuchym tonem Clyntahn. - Powiedz, że ludzie, którzy zaprzedali jej swoje dusze, są skłonni

mordować sługi boże i kłamać na ich temat po fakcie, aby się wybielić. Zdaniem Duchairna opis ten pasował jak ulał do działań wielkiego inkwizytora, aczkolwiek Rhobair wątpił, aby Clyntahn zdawał sobie z tego sprawę. Przeciwnie wręcz: mina i ton głosu Zhaspahra wskazywały, że silnie wierzy w to, co mówi. - Odwołaj się do Księgi Chihiro, rozdział siódmy, wers pierwszy! - warknął Clyntahn. - „Shan-wei to pani kłamstwa. Czemuż więc ktoś miałby oczekiwać prawdy po jej sługach?” A jeśli to nie wystarczy, każ im przeczytać kolejne dwa wersy! Trynair zdawał się więdnąć pod mocą słów Clyntahna, jednakże Duchairn - marszcząc czoło - przywołał z pamięci wspomniany fragment. Shan-wei to pani kłamstwa. Czemuż więc ktoś miałby oczekiwać prawdy po jej sługach? Nie ma w nich prawdy, z ich ust wylewa się tylko kłamstwo, a oni sami mamią prawowiernych i przywodzą ich do potępienia, omotując oszustwem i jadem. Nie dajcie się zwieść! Ktokolwiek daje wiarę pochlebstwom Pani Piekieł, stawia nogę na ścieżce wiodącej do jej bram. Nawet jeśli jej słowa brzmią rozsądnie, nawet jeśli brzmią przekonująco, są śmiercią dla duszy, a ten, kto ich słucha, odcina się od Boga i traci szansę na zbawienie. Jak to możliwe, że Zhaspahr Clyntahn nie widział, iż ten ustęp jest jaskrawym odbiciem jego duszy? Nie rozumiał, że władcy tak go będą postrzegać? Co jednak innego pozostało wielkiemu inkwizytorowi? Skrytobójcy udowodnili, że są w stanie sięgnąć do serca Syjonu i działać równie okrutnie jak rakurai Clyntahna w Tellesbergu, Cherayth czy Manchyrze. Poza tym - w przeciwieństwie do rakurai - Pięść Boga zabijała tylko wybranych. Stanowiła pluton egzekucyjny, i na pewno nie była sprawcą masowych morderstw. Czy Clyntahn naprawdę nie pojmował, że ludzie już niedługo zauważą to rozróżnienie? I to ma być strażnik Kościoła Matki? - Skarbnik skrzywił się z niesmakiem w głębi ducha. Mamy wierzyć, że jest powiernikiem prawdy, jej obrońcą, człowiekiem wyznaczonym przez Boga do chronienia fundamentów Kościoła Matki przeciwko wszelkim siłom zła? - Jak mówił przed chwilą Allayn - podjął Clyntahn zgrzytliwym głosem - Kościół Matka został zaatakowany tutaj, w Syjonie, tak jak na pierwszym lepszym polu bitwy. Ale przecież mowa jest o Kościele Matce, o Oblubienicy Langhorne’a, o Bożej córce i służebnicy! My, którzy służymy Kościołowi Matce, jesteśmy tylko śmiertelnikami. Wszyscy możemy umrzeć. Wszyscy możemy zawieść. Jednakże Kościół Matka jest ponad to. Bóg świadkiem, Langhorne świadkiem, i to od Dnia Stworzenia, że Kościół Matka nigdy nie

zawiedzie, nigdy nie upadnie... ani teraz, ani w przyszłości! Dlatego powiedzcie każdemu, kto wątpi, kto czuje obawę, kto nadstawia ucha Shan-wei i jej kłamstwom, że archanioł Schueler wie, jak sobie radzić ze zdrajcami bożej sprawy. Inkwizycja służy Bogu na tym świecie tak jak archanioł Schueler na tamtym. *** - Oto Zhozuah Murphai - powiedział Ahrloh Mahkbyth. Byrtrym Zhansyn wsparł się na lasce i spojrzał na wysokiego, jasnowłosego mężczyznę o szarych oczach. Bardzo się denerwował spotkaniem z tym nieznajomym, mimo że Mahkbyth za niego ręczył, a to dlatego, że oficjalnie nie żył. Znajdował się w kościele na kwadrans przed wybuchem i jego nazwisko widniało na liście ogłoszonej przez Pięść Boga. Była to idealna przykrywka dla jego zniknięcia... dopóki, aż Inkwizycja nie odkryje kłamstwa. Teraz dotknął lewą ręką swojego berła. Czerpał niejaką otuchę ze świadomości, że w jego bryle mieści się kapsułka z trucizną. Jeśli wpadnie w łapy Inkwizycji, istotnie umrze, aczkolwiek dopiero po tym, jak inkwizytorzy wycisną z niego wszystko, co kiedykolwiek wiedział na temat Pięści Boga. Niewątpliwie odbędzie się to z uszczerbkiem dla jego ciała. - Nie martw się - dodał Mahkbyth, sięgając, aby dotknąć ramienia duchownego. W jego oczach coś błysnęło. Kiedy dowiedział się o śmierci wikariusza Stauntyna Waimyana, na dnie jego spojrzenia zalśnił dziwny blask, tym razem jednak było to coś innego. Jego oczy zdawały się płonąć chybotliwym niebieskim ogniem pewności, której Zhansyn dawno nie widział u swego wieloletniego przyjaciela. - Nie martw się - powtórzył. - To seijin Zhozuah, nie zwykły Zhozuah Murphai. Masz do czynienia z seijinem, Byrtrymie, takim samym jak święty Kohdy. Ta informacja sprawiła, że Zhansyn otworzył szerzej oczy i pobiegł spojrzeniem do brodatego mężczyzny, który stał w cieniu magazynu Mahkbytha. - Zamierzałem cię wydostać w normalny sposób - kontynuował Mahkbyth - ale nieoczekiwanie pojawił się seijin. Nie był to pierwszy raz. Nie zastanawiałeś się, jak Arbalesta dostarczyła nam te wybuchające laski? To seijin Zhozua je przekazał, a ona później rozkazała mu wrócić po ciebie. Zhansyn przełknął ciężko. Jego starsza siostra Tuldah była członkinią klasztoru Świętego Kohdy’ego, tak samo jak przed nią ich ciotka Claudya. Arbalesta bez trudu zwerbowała go zaraz po ukończeniu seminarium. Zaliczał się do niewielu osób, które miały okazję przeczytać dziennik świętego Kohdy’ego. Właśnie zawarta w nim prawda skłoniła go do wstąpienia w szeregi Inkwizycji w charakterze szpiega. Doprowadziło to do

tego, że obecnie stał oko w oko z prawdziwym seijinem. - Seijin sprowadził swój hikousen, Byrtrymie. Zamierza cię wydostać z Ziem Świątynnych. Jutro o tej porze staniesz przed Arbalestą i seijinem Merlinem. - Mahkbyth się uśmiechnął, pochwycił mocniej ramię duchownego i pokręcił głową. - Zazdroszczę ci, Byrtrymie. No ale przynajmniej nie ja będę musiał trzymać gębę na kłódkę po przejażdżce hikousenem! - Skoro już o tym mowa - odezwał się miłym basem Murphai - chciałbym opuścić miasto pod osłoną ciemności. Dlatego, ojcze, powinniśmy się zbierać. Mam nadzieję, że jesteś już spakowany.

.XII. HMS Grom, 30 Rzeka Hahskyn Prowincja Shwei Południowy Harchong oraz Kyrnyth oraz Aivahnstyn Prowincja Skaliste Szczyty Republika Siddarmarku - Już pora - powiedział głucho sir Bruhstair Ahbaht. Porucznik Kylmahn obrócił się do niego szybko. Nie słyszał, jak kapitan wchodzi na pokład. Pośpiesznie przytknął pięść do piersi w salucie. Ahbaht odwzajemnił gest, jednakże minę dalej miał niepocieszoną. - Pora na co, panie? - zapytał Kylmahn, mimo że miał pewne podejrzenia, o co może chodzić przełożonemu. - Pora zawrócić i popłynąć w dół rzeki - odparł Ahbaht zgodnie z przewidywaniami rozmówcy i prychnął na widok miny Kylmahna, która stanowiła mieszaninę rozczarowania i ulgi. Wciąż miał w pamięci ich wcześniejszą rozmowę. - Tak, wiem. Ludzie będą źli. Cóż, na pewno nie bardziej ode mnie - dodał. - Powinni jednak to przeboleć. Tak czy owak, pora zawracać, Daivynie. - Bardzo chciałbym móc się z tobą nie zgodzić, panie - rzekł po chwili milczenia Kylmahn. - Niestety mogę ci tylko przytaknąć. - Potrząsnął głową. - Zrobiliśmy, co w naszej mocy, sir Bruhstairze. - Istotnie - zgodził się z nim Ahbaht odrobinę weselszym tonem. - Co tylko pogarsza sprawę, czyż nie? Zerknął na późnoporanne słońce, a następnie na poruszające się majestatycznie szkunery. Płynęły powoli, acz pewnie pod prąd, popychane siłą mięśni ludzi dzierżących wiosła. Wysunięto je z dolnego pokładu, aby kanonierzy w razie zagrożenia mogli użyć stojących wyżej dział. Z tego właśnie powodu jednostki te płynęły na czele formacji. Jeśli

wróg zaatakuje, tylko one będą w stanie tak manewrować, by zneutralizować zagrożenie, choć nie były opancerzone i tak doskonale uzbrojone jak podążające ich śladem galeony. Przed nimi płynęły łodzie wypatrujące Harchończyków, którzy próbowaliby zorganizować zasadzkę, choć większość z nich zajmowała się także sondowaniem głębokości wody. Inne rzucały kotwice przy każdej zauważonej mieliźnie, by oznaczyć ją boją nawigacyjną, ponieważ wróg usunął je, gdy tylko się dowiedział o nadpływającej eskadrze. Znajdowali się sześćdziesiąt mil od wybrzeża, niespełna trzydzieści od Symarkhanu, ale mijał właśnie dwudziesty czwarty dzień czerwca, a wedle wyliczeń Ahbahta Hahlynd powinien doprowadzić swoje galery śrubowe do miasta nie później niż dwudziestego siódmego. Niestety niepomyślne wiatry udaremniły przeprowadzenie udanego ataku, choć ludzie dawali z siebie wszystko, a nawet więcej. Galeony nawet przy sprzyjających warunkach osiągały co najwyżej jeden węzeł, a przy takiej pogodzie, jaka panowała teraz, pewnie jeszcze mniej, nie mówiąc o tym, że musiały bez przerwy halsować. A to było wystarczająco ryzykowne nawet na dobrze oznaczonym szlaku wodnym. Tutaj graniczyło natomiast z szaleństwem. Mimo to Ahbaht czuł pokusę, by dokończyć misję. On i jego ludzie zainwestowali w tę wyprawę zbyt wiele sił, by myśleć inaczej, zwłaszcza jeśli brać pod uwagę wrodzoną agresywność żeglarzy. Admirał wiedział jednak od samego początku, że wszystko będzie zależało od wiatrów - każdy żeglarz uczy się tego na samym początku swojej kariery - tak samo jak zdawał sobie sprawę z faktu, że nie wolno mu ryzykować tak cennych okrętów i ich załóg, które mógł utracić, jeśli tylko coś pójdzie nie tak. - Przekaż sygnał, Daivyn - obwieścił z ciężkim sercem. - Aye, aye, sir. Kylmahn zasalutował bardziej sztywno niż zazwyczaj i odwrócił się do kadeta pełniącego wachtę na stanowisku sygnałowym. *** - To ci dopiero ulga - powiedział baron Sarmouth, znajdując się trzy tysiące czterysta mil na zachód od rzeki Hahskyn trzy strefy czasowe od HMS Grom. Pierwszy oficer flagowca siedział przy stole naprzeciwko niego, trzymając w zdrowej ręce filiżankę z herbatą. Baron nagle się skrzywił. - Doskonale wiem, co Ahbaht czuje w tej chwili, ale wprost nie potrafię wyrazić, jak się cieszę, że w końcu rozsądek wziął jednak górę. Porucznik Aplyn-Ahrmahk pokiwał zgodnie głową. W głębi ducha wiedział, że gdyby był na miejscu Ahbahta, miałby większe problemy z posłuchaniem głosu rozsądku. Domyślał się jednak, że baron Sarmouth podjąłby taką samą decyzję jak Ahbaht. Może

nawet zawróciłby wcześniej - nie z powodu tchórzostwa (baron był jednym z najdzielniejszych ludzi, jakich Hektor znał, chociaż wiedział przy tym, że ów bynajmniej nie postrzega się w tych kategoriach), lecz dlatego, że sprawniej by obliczył szanse powodzenia. Po prawdzie jednak obaj wiedzieli coś, o czym sir Bruhstair Ahbaht nie miał pojęcia; Pawal Hahlynd wyprzedził harmonogram rejsu o całe dwa dni, zmuszając swoje załogi do nadludzkiego wysiłku. Ponieważ nie zanosiło się na zmianę pogody, o czym zapewniały prognozy meteorologiczne Sowy, sir Dahrand Rohsail miał dotrzeć do zatoki Hahskyn dopiero dwudziestego szóstego. Z kolei Ahbaht, żeglując z prądem i przy wschodnim wietrze, mógł liczyć na to, że osiągnie Ki-dau nazajutrz wczesnym rankiem. Zdąży wpłynąć do zatoki, zanim natknie się na Rohsaila, a jeszcze wcześniej powinni do niego dołączyć Kahrltyn Haigyl i Dreadnought. - Myślisz, panie, że Rohsail zaatakuje? - Jestem tego pewien - odparł baron Sarmouth ponuro. Następnie odchylił się na oparcie krzesła i z namysłem pociągnął łyk herbaty. Gdy odstawił filiżankę na spodek, wzruszył ramionami. - O Rohsailu można powiedzieć różne rzeczy, ale nie to, że jest tchórzem. Na pewno zdaje sobie sprawę, że lepszej okazji nie będzie miał. Z drugiej strony wątpię, aby jego kapitanowie chętnie stawili czoło Gromowi i Dreadnoughtowi. Uśmiechnął się przelotnie. - Zatem jest możliwe... zwłaszcza że wie o Hahlyndzie i tych przeklętych galerach śrubowych, które mają się pojawić śladem Ahbahta... że jednak nie ruszy do ataku od razu. Jeśli zablokuje cieśninę Kaudzhu swoimi galeonami na czas dostatecznie długi, aby Hahlynd zdążył podprowadzić swoje galery, szala przechyli się znacząco na jego korzyść. Ale jakoś nie wyobrażam sobie, aby Ahbaht, a już zwłaszcza Kahrltyn Haigyl miał siedzieć z założonymi rękami i na to pozwolić. *** Deszcz padał miarowo. Nie był gęsty ani silny, ale strasznie uporczywy, jak stwierdził pułkownik Zhandru Mardhar. Dzień przechodził powoli w wieczór, poziom wód powierzchniowych nieubłaganie wzrastał pod płaczącym niebem, a przecież zadrzewiony teren pomiędzy Kyrnythem o Gyrdahnem, trzydzieści osiem mil na północny wschód, był i bez tego dostatecznie bagnisty. W końcu nie na darmo mówiono na Gyrdahn „Bagnisko”. A Shanwei świadkiem, że w prowincji Skaliste Szczyty wiosna potrafiła być zimna i paskudna nawet bez ciągłego kapania. Tymczasem morale jego ludzi siadało z każdą chwilą w obliczu wszechogarniającego błota i chłodu.

Morale! - prychnął w duchu i potrząsnął głową. Po nim zostało tylko wspomnienie. I nawet nie mogę nikogo za to winić... - Odgłosy dział przybierają na sile - odezwał się ktoś cicho za jego plecami. Gdy się obejrzał, zobaczył ojca Zhamesa Tymkyna, kapelana sto dziewięćdziesiątego pierwszego regimentu kawalerii. Duchowny wyszedł za nim na zewnątrz z budynku uchodzącego tutaj za gospodę. Na jego widok Mardhar uśmiechnął się blado. Ojciec Zhames należał do zakonu Langhorne’a, a nie Schuelera, i pełnił funkcję jego osobistego kapelana jeszcze w czasach, zanim objął dowodzenie tym oddziałem. - Nie wiem, czy chodzi o przybieranie na sile, czy raczej o zbliżanie się - zauważył ze szczerością, jaką przejawiał tylko wobec nielicznych. - Treykyn nie jest zbytnio ufortyfikowany, gdy się nad tym zastanowić, Zhamesie. - Mimo wszystko biskup Sebahstean powinien utrzymać go nieco dłużej. - Protest Tymkyna wypadł bardziej jak modlitwa niż stwierdzenie. - Jeśli mam być całkowicie szczery, nie rozumiem, czemu heretycy jeszcze go nie pokonali - rzekł Mardhar, spoglądając w stronę Treykynu, położonego dwadzieścia siedem mil na południowy wschód od ich obecnych pozycji. - Chciałbym wierzyć, że nie stało się tak dzięki silnym fortyfikacjom, jednakże obaj wiemy, że to nieprawda. Zwłaszcza w obliczu takiej masy armat! - Rozmiękły grunt z pewnością nie ułatwia przemieszczania ciężkich dział - zauważył Tymkyn, a Mardhar potaknął skinieniem. - Owszem. Z ostatnich depesz z Aivahnstynu wiem, że właśnie to spowalnia marsz heretyków. Nie pokładałbym w tym jednak wielkiej wiary. - Pułkownik potrząsnął głową z ponurą miną. - Ten drań książę Eastshare udowodnił nam zeszłego lata, że zna się na rzeczy i potrafi przeprowadzić atak. A chociaż szanuję biskupa Sebahsteana, to nie wierzę, aby zdołał się okopać dość dobrze, by powstrzymać heretyków przed wypchnięciem go z miasta. Mają na to zbyt wiele tych poręcznych dział kątowych oraz zwykłych armat, aby poradzili sobie nawet bez użycia cięższej artylerii. - Skoro tak, czemu jeszcze nie pokonali biskupa? - Właśnie to mnie zastanawia - przyznał Mardhar. - Musi być jakiś powód. Obawiam się, że gdy już go poznamy, nie będziemy zachwyceni. *** - Mamy problem, sierżancie! Sierżant Zhykohma Kahldonai poderwał wzrok znad kubka z herbatą, robiąc kwaśną minę. Był znany z wielkiej pobożności oraz gorliwości, gdy idzie o wypełnianie

obowiązków, jednakże rozpalenie ognia w tych warunkach zdawało się zadaniem ponad jego siły. Samo znalezienie miejsca na ognisko, które by nie zdradzało ich położenia, okazało się nader trudne. Zatem myśl, że będą musieli oddalić się od ciepłodajnych płomieni, napawała go niechęcią - aczkolwiek nie zamierzał przyznawać tego na głos. Szczególnie że kapral Crahnstyn meldował takim tonem. - Co się dzieje, kapralu? - Mamy poważne kłopoty, panie - odparł ponuro Lairmahnt Crahnstyn. Był to najskuteczniejszy zwiadowca kompanii A. Nosił przydomek Cień, a to za sprawą swojej umiejętności pojawiania się i znikania bezszelestnie. Mógł się pochwalić sokolim wzrokiem i słuchem jaszczurkota. Major Grausmyn, dowódca kompanii A, ufał mu bezgranicznie, oczywiście tylko tam, gdzie w grę wchodziło doświadczenie kaprala. - Jakieś trzy mile na północny zachód od nas kłębi się heretycka kawaleria zameldował kapral. - Wszystko wskazuje na to, że zmierzają w stronę Kyrnyth Road. Kahldonai odstawił kubek i wstał raptownie. - Ilu ich jest? - zapytał. - Trudno powiedzieć - odparł kapral. To także była jedna z jego cech: nigdy nie meldował niczego, czego nie był pewien. - Ale na pewno dużo. Gdybym miał zgadywać podkreślił ostatnie słowo - tobym powiedział, że widziałem awangardę jednego z tych ich wielkich oddziałów. - Wzruszył ramionami. - Uznałem, że lepiej wrócić i komuś o tym donieść, niż podejść bliżej i dać się zabić podczas liczenia! - Słusznie. - Kahldonai uścisnął go za ramię, namyślając się usilnie. Obecnie jego pluton tkwił rozciągnięty wzdłuż drogi pomiędzy Hanjyrem i kwaterą główną biskupa Sebahsteana w Treykynie. Jeśli jednak Crahnstyn miał rację - a raczej tak było - heretycy przekradli się obok prawej flanki całej kompanii, wydostając się na trakt między Hanjyrem i Kyrnythem... - No dobrze - rzucił wreszcie i klepnął kaprala w napierśnik. - Porucznik Oraistys zajmuje pozycje oddalone stąd o jakieś dwa tysiące jardów w tym kierunku - wskazał. - Idź do niego i przekaż mu ten sam meldunek co mnie. - Tak jest, panie. - Crahnstyn naszkicował w powietrzu uproszczony rysunek berła imitujący salut i ruszył truchtem pomimo błota chlupoczącego wokół jego wysokich kawaleryjskich butów. Tymczasem Kahldonai odwrócił się do innego członka drużyny Crahnstyna. - Zhakky, wskakuj na konia i w te pędy jedź do Treykynu. Opowiesz tam o tym, co widziałeś z Cieniem. Przypuszczam, że porucznik albo kapitan zechcą w końcu wysłać

pisemną depeszę, ale biskup Sebahstean powinien dowiedzieć się o wszystkim jak najszybciej. - Tak jest, panie! - Szeregowy Kyndyrs zasalutował, wskoczył na siodło i po chwili zniknął na błotnistym trakcie wiodącym do Traykynu. - A wy - Kahldonai dopił herbatę - na koń. Porucznik na pewno zaraz wyda rozkazy. *** - Gdzie są?! Biskup polowy Cahnyr Kaitswyrth wpatrzył się w pułkownika Maindayła. - Zdaniem pułkownika Mardhara co najmniej cały regiment charisjańskich dragonów zmierza do Kyrnythu - odparł Maindayl. - Właściwie to może już być na miejscu. Mardhar, zdaje się, wysłał wiadomość, ledwie dostał meldunek od zwiadowców. Skoro już o tym mowa, jeden z dowódców kompanii przesłał odrębny meldunek przy pomocy kaprala, który zauważył ruchy wroga. - Maindayl miał chmurną minę, jednakże w jego głosie pobrzmiewała aprobata. - Chciał, żebyśmy byli dobrze poinformowani. Kapral twierdzi, że usłyszał za swoimi plecami strzały, zanim znalazł się milę od Kyrnythu. - Szlag! - Kaitswyrth zaklął i spuścił wzrok na mapę rozłożoną w jego kwaterze głównej w Aivahnstynie. Serce zamieniło mu się w bryłę lodu, gdy sobie uświadomił, że Allayn Maigwair nie mylił się w swoich przypuszczeniach. Wiedział, że Maindayl myśli o tym samym. Właściwie to pułkownik zdążył już wyrazić swoją obawę, że głównodowodzący Kościoła Matki może mieć przeczucie. Kaitswyrth i ojciec Sedryk woleli myśleć, że Maigwair niepotrzebnie panikuje, co tylko potwierdzały stosunkowo wolne postępy heretyków w walkach z Armią Glacierheart, po jakże druzgoczącym początku natarcia. Czy też tak przynajmniej wydawało się jemu... Nie po raz pierwszy pożałował, że Sedryk Zavyr wybrał sobie właśnie tę noc, aby przeprowadzić inspekcję linii frontu. - No dobrze - powiedział, zacierając ręce, aby zyskać na czasie. - No dobrze. Skoro ten kapral słyszał strzały w Kyrnythu, musimy zakładać, że Mardhar także miał rację. A heretycy nie wysłaliby tylko jednego regimentu... zwłaszcza na tyły Taylara. - Skrzywił się, jakby ugryzł cytrynę. - Wygląda na to, że wikariusz Allayn słusznie niepokoił się o nasze flanki. Tylko jak, na Chihiro, oni zdołali dotrzeć aż do Hanjyru, a stamtąd do Kyrnythu, i to tak szybko, nie przechodząc przez Tyrath? To, Maindayl musiał przyznać, było ciekawe pytanie. Nawet przejście przez Tyrath, wieś stanowiącą południową flankę pierwotnych pozycji Armii Glacierheart, wymagało stumilowego marszu - z czego heretycy wyruszający z Daivynu musieli pokonać co

najmniej trzydzieści mil, idąc bezdrożami albo przez gęste lasy. Gdyby poszli jeszcze dalej na południe, trafiliby na wygodny trakt, ale zwiększałoby to także odległość pokonywaną bezdrożami, i to do niemal pięćdziesięciu mil z dwustu, jakie pokonałaby jazda. W dodatku Sangyru bronił garnizon składający się z niemal sześciu tysięcy lojalistów. Jakim więc cudem Charisjanie dotarli tak szybko do Hanjyru? I to nie dając się zauważyć po drodze? - Musieli jechać traktami, panie - powiedział. - Oszczędziliby ze czterdzieści mil, gdyby przedostali się bezdrożami z traktu Sangyr-Glacierheart na trakt Sangyr-Aivahnstyn. To by ich spowolniło, ale i tak mogliby dotrzeć tam do tej pory, zwłaszcza gdy wyruszyli zaraz po rozpoczęciu ostrzału. Albo przejechali prosto przez Sangyr bez naszej wiedzy, dodał w myślach. Nigdy nie dowierzałem zwiadowcom „generała” Klaibyrna, a charisjańska piechota przebiłaby się przez naszą milicję jak nóż przez papier. Ci pieprzeni Siddarmarczycy niczego nie umieją zrobić porządnie! Mógł się mylić co do generała Zhamesa Klaibyrna, siddarmarckiego lojalisty, któremu biskup Kaitswyrth powierzył obronę Sangyru, ale było to raczej mało prawdopodobne. A co może ważniejsze, nie miało teraz najmniejszego znaczenia. - Bez względu na to, jak się tam znaleźli - rzucił, podchodząc do biskupa polowego, by wskazać pozycje Kyrnytha na mapie - zablokowali trasę odwrotu sił biskupa Sebahsteana z Treykynu do Aivahnstynu, czym zagrozili bezpieczeństwu całej armii. Przesunął palcem po aktualnej linii frontu. Treykyn leżało trzydzieści mil na zachód od dawnych zimowisk Armii Glacierheart, za wielkim miastem zwanym Styltyn, przy którym heretycy dokonali szerokiego wyłomu w liniach wojsk Kościoła Matki. Armia Glacierheart musiała cofnąć się o dwadzieścia mil, ale pomimo piekielnego ostrzału robiła to powoli, systematycznie, walcząc o każdą piędź ziemi. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że wróg stracił ułamek sił w porównaniu do strat ponoszonych w oddziałach Kościoła Matki pomimo faktu, że to Armia Glacierheart zajmowała pozycje obronne. Jednakże wygłodniali, poranieni ludzie Kaitswyrtha nie odpuszczali, a kontyngent wojsk z Krain Granicznych, dowodzony przez barona Wheatfieldsa, walczył z zacięciem godnym herosów na północnej flance frontu. Żołnierze ci utrzymywali wciąż pozycje nad zachodnim korytem Rzeki Czarnego Piasku, toczącej wezbrane spienione brązowe wody od Bagien Gyrdahn aż po Daivyn. Dywizje Armii Boga broniły się równie dzielnie, na przykład dywizja Świętej Zhudythy pod dowództwem Sebahsteana Taylara, powstrzymująca wroga na południowym krańcu frontu, nad równie wezbranymi wodami rzeki Krowi Bród. Spychano je jednak wszędzie - zwłaszcza na centralnym odcinku w kierunku Treykynu - choć wszystko

wskazywało na to, że książę Eastshare nie zamierza płacić krwią za szybsze postępy tego natarcia. Do tej pory uważaliśmy, że zwleka, czekając, aż podciągnie tę piekielną artylerię, i może tak jest naprawdę. Co jednak, jeśli wikariusz Allayn miał rację i chodzi mu o coś zupełnie innego? - Jeśli zajmą Kyrnyth i zdołają go utrzymać, zablokują ćwierć sił biskupa Sebahsteana, czyli praktycznie wszystkie oddziały znajdujące się na południe od drogi Treykyn-Hanjyr kontynuował wzburzonym tonem. - Jedyną drogą odwrotu pozostanie marnej jakości droga z Treykynu do Gyrdahnu. Jeśli więc biskup wyda rozkaz odwrotu, wszystkie jego oddziały, nawet te z północy, zostaną zmuszone do wybrania tej trasy. - Lepiej więc, by się nie wycofywali! - warknął Kaitswyrth. Maindayl zerknął na niego, ale zdołał powstrzymać cisnące się na usta słowa. Wyraz twarzy biskupa polowego powiedział mu wszystko, co chciał wiedzieć. Bez względu na to, co mówił, zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji. Może to potrwa jeszcze chwilę, ale i do niego dotrze cała prawda. Pytanie tylko, ile będzie potrzebował na to cennego czasu, którego ludzie Sebahsteana Taylara już nie mieli. - Panie... - zaczął. - Wybacz, mój panie. Kaitswyrth i Maindayl odwrócili się pośpiesznie do otwieranych właśnie drzwi. Stanął w nich porucznik, jeden z młodszych adiutantów biskupa. Za nim widać było wylęknionego, potwornie zmęczonego i mocno ubłoconego kuriera noszącego barwy hrabiego Usheru. - Czego? - warknął Kaitswyrth. - Wybacz, że przeszkadzam, mój panie - rzucił pośpiesznie porucznik - ale przybył właśnie posłaniec od barona Wheatfieldsa. Maindayl poczuł znajomy ucisk na dnie żołądka. Gdy tylko spojrzał na ledwie widoczną spod zaschniętego błota twarz, od razu zorientował się, jak będzie brzmiała treść przyniesionej wiadomości. - Obawiam się... To znaczy... - Kurier zaczerpnął głębiej tchu. - Mój panie, baron melduje, że piechota heretyków zajęła Gyrdahn. Wróg okopuje się tam teraz, a ma ze sobą działa polowe i kątówki. Szacujemy, że jego liczebność sięga ośmiu tysięcy żołnierzy, mój panie.

LIPIEC ROKU PAŃSKIEGO 897

.I. HMS Grom, 30 Zatoka Hahskyn Prowincja Shwei Harchong oraz Guarnak Morze Harchońskie oraz Prowincja Cliff Peak Republika Siddarmarku Sir Bruhstair Ahbaht stał przy busoli, pykając fajkę i wsłuchując się w wygrywaną na skrzypcach melodię dobiegającą z pokładu dziobowego. Długi bukszpryt kanonierki celował prosto w słońce kryjące się właśnie w błękitnych wodach zatoki Hahskyn. Teraz, gdy powierzchnia morza zabarwiła się czerwienią, upał zelżał mocno, ustępując chłodowi wieczoru. Załoga zgodnie z jego przewidywaniami poczuła się mocno zawiedziona decyzją o zawróceniu, ale to wciąż byli żeglarze - charisjańscy marynarze, jak słusznie przypomniał mu Daivyn Kylmahn - więc żaden z nich nie pomyślał choć przez chwilę, że podjęto ją z braku odwagi albo zdecydowania. Więcej nawet, był przekonany, że ludzie morza przyjęli tę decyzję kapitanów z ulgą, a zapach słonej wody powitali z radością, ponieważ to był ich żywioł. Pokręcił głową, uśmiechając się pod nosem na widok sylwetek marynarzy pląsających przy dźwiękach skrzypiec. Może nie był to skoczny taniec na miarę tych ze Starej Ziemi, ale też miał swój rytm i urok. A nade wszystko świadczył o wysokim morale załogi. O jego morale także wiele mówi, uznał po chwili zamyślenia. Rejs w górę rzeki przebiegł spokojniej, niż się tego spodziewał, głównie dlatego, że udało im się zlokalizować wszystkie łachy i mielizny, na których mógł osiąść galeon. Poczuł też satysfakcję, gdy minęli Ki-dau, nie narażając się nawet na jedno trafienie. Eskadra płynąca do ujścia rzeki Hahskyn zniszczyła wszystkie prymitywne bastiony strzegące portu. Harchończycy nie mieli więc czasu na ich odbudowę, a gdyby nawet dokonali tego jakimś cudem, z pewnością nie pragnęli powtórnego ściągnięcia na siebie uwagi Groma i

towarzyszących mu galeonów artyleryjskich. Cztery godziny temu okręty minęły Ławicę Półksiężyca, a wiatr, który hamował je podczas rejsu w górę rzeki, teraz wydymał wszystkie żagle. Jego zdaniem mógłby być nieco mocniejszy, ale i tak wejdą do Cieśniny Spadających Jaj, szerokiego na dwadzieścia sześć mil kanału ciągnącego się pomiędzy Wyspą Żebraków a Wyspą Spadających Jaj. Było to najszersze i najbezpieczniejsze z czterech wejść do Zatoki Półksiężyca, co warto mieć na względzie choćby z powodu marnej jakości harchońskich map i braku boi nawigacyjnych. Do świtu powinni dotrzeć na koniec cieśniny Kaudzhu, gdzie ulży mu naprawdę, ponieważ znajdą się w końcu na otwartych wodach zatoki Shwei. Postał tak jeszcze przez chwilę, obserwując zachodzące słońce i pykając fajkę, omijany z szacunkiem przez przechodzących obok członków załogi, którzy musieli dostrzec, jak bardzo raduje go ta chwila. *** - Chyba zauważyłeś, że mam króla kier, Ahndru? - zapytał miłym tonem sir Bruhstair Ahbaht. Młody z wyglądu kleryk w zielonej sutannie oznaczonej kaduceuszem Pasquale rzucił ponad stołem prostoduszne spojrzenie szarozielonych oczu. Ahndru Graingyr pełnił funkcję zarówno kapelana, jak i uzdrowiciela HMS Grom. Ahbaht zdawał sobie doskonale sprawę, że jest z tego powodu szczęściarzem. Graingyr urodził się w prowincji Tarikah - w Republice Siddarmarku - jednakże z rozkazu zakonu trafił do Cherayth na trzy lata przed bitwą na Rafie Armagedonu. Pracował tam w największym miejskim szpitalu. Jak większość członków zakonu Pasquale skłaniał się ku reformistom, a gdy Sharleyan przyjęła oświadczyny Cayleba, zdecydowanie opowiedział się po stronie Kościoła Charisu. Choć miał tylko trzydzieści trzy lata (i był prawie dziesięć cali wyższy od swego przełożonego), potrafił przekonać nawet starych marynarzy, że powinni mu zawierzyć w sprawach duchowych. Zarazem mieli w nim najzdolniejszego i najpełniejszego współczucia uzdrowiciela, z jakim Ahbaht kiedykolwiek miał do czynienia. Przy tym wszystkim był wyśmienitym graczem w piki, tradycyjną grę marynarzy Królewskiej Marynarki Wojennej Charisu od co najmniej stu lat. Aczkolwiek ostatnie rozdanie mogło świadczyć o czymś wręcz przeciwnym. - Och, wybacz, panie. Czyżbym przebił twojego króla? - Tak - przyznał Ahbaht z godnym podziwu spokojem. - Właśnie to uczyniłeś. Miałeś szczęście, że udało ci się dobrze wykorzystać dżokera karo. W przeciwnym razie byłbym zmuszony... odezwać się do mego duchowego przewodnika ostrzej, niżbym sobie życzył.

- W żadnym razie nie możemy na coś takiego pozwolić! - wykrzyknął Graingyr. Obiecuję, że przy następnym rozdaniu postaram się lepiej pamiętać, które karty są w grze. - Ojcze... - Porucznik Tymythy Mahgrudyr rzucił w powietrze, równocześnie szurając nogami. - Zmyślanie nie przystoi duchownemu. Mahgrudyr, skarbnik HMS Grom, pochodził z Tellesbergu, miał oczy tak ciemne, że niemal czarne, i bardzo śniadą cerę. Był tylko o sześć lat młodszy od Ahbahta, co czyniło zeń człowieka raczej podeszłego wiekiem jak na porucznika z mianowania. Aczkolwiek dochrapał się tego stopnia dosyć młodo, obejmując stanowisko specjalisty do spraw zaopatrzenia, i w przeciwieństwie do większości szmaragdzkich skarbników, jakich Ahbaht znał przed przystąpieniem do Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, był krystalicznie uczciwy. - To dość poważne oskarżenie, synu - rzekł z powagą Graingyr. - Ależ skąd, to tylko stwierdzenie faktu, ojcze - odparł Daivyn Kylmahn. Jak zwykle służył za czwartego do gry podczas partyjki u kapitana, która zwyczajowo odbywała się trzy razy na pięciodzień. I chociaż był dobrym graczem, to w obliczu tej trójki nie miał się czym pochwalić, z czego doskonale zdawał sobie sprawę. - Daivyn chciał powiedzieć - dodał porucznik - że nikt nie da ci się zwieść. Nawet ja. Wiedziałeś, co robisz. Tak więc i ty, i kapitan możecie przestać mi wciskać, że było inaczej. - Zraniłeś mnie do żywego - powiedział Graingyr nieszczerze. - Jak w ogóle mogłeś sobie pomyśleć o mnie coś takiego? Przyznaję, że ukończyłem jedno z najlepszych seminariów na Ziemiach Świątynnych, co czyni mnie z lekka podejrzanym, ale od prawie dziewięciu lat jestem porządnym, nudnym i straszliwie prawdomównym Chisholmianinem. - Zdaje się, że użyłem słowa „zmyślanie”, nie „wykręty” - zauważył Mahgrudyr, podając potasowaną talię Ahbahtowi. Kapitan przełożył, a skarbnik zaczął rozdawać. - W moim odczuciu jest między nimi wielka różnica. I to taka, jaką potrafi dostrzec nawet ktoś bez teologicznego przygotowania. - Nie zapominaj, kto ci wyznaczy pokutę po środowej spowiedzi, Tymythy - rzucił Ahbaht, zbierając swoje karty i układając w kolejności. - Nie chcę przez to powiedzieć, że ojczulek mógłby... Świat zadrżał. Górna lampa zachybotała się gwałtownie. Porucznik Kylmahn, który kiwał się na krześle, poleciał do tyłu. Rozległ się odgłos tłuczonego szkła, gdy kapitański barek zadygotał, tak samo jak kredens Mahraka Chandlyra. Ahbaht upuścił karty i zerwał się na nogi w tej samej chwili, gdy pokładem okrętu

znowu zatrzęsło. Odezwały się głosy - najpierw spanikowane, później służbiste, gdy zaczęły padać pierwsze rozkazy. Ponad głowami graczy zatupały bose stopy marynarzy. Moment później pojawiła się lawina dźwięków. Stało się to tak nagle, że Ahbaht zdążył tylko wyciągnąć rękę do Kylmahna, z myślą, aby podnieść go z podłogi, gdy sam nieoczekiwanie wyrżnął na ziemię. *** - Cóż, przypuszczam, że mogło być gorzej - stwierdził dwie godziny później kapitan. Ponownie stał przy busoli, mając u swego boku Kylmahna. Miejsce za sterem było tym razem puste. Obsadzenie tego stanowiska okazało się niepotrzebne. HMS Grom osiadł na nieoznaczonej mieliźnie, przechylając się o trzy stopnie na bakburtę. Łacha ta miała ze cztery, jeśli nie pięć mil długości i znajdowała się jakieś dziesięć mil od południowego wybrzeża Wyspy Spadających Jaj, czyli mniej więcej pośrodku kanału żeglugowego, zaznaczonego na mapie, z której korzystali. Żaden sędzia, nawet najbardziej surowy, nie postawiłby więc sir Bruhstaira w stan oskarżenia z powodu tej katastrofy. Mimo to kapitan czuł się winny, ponieważ to od jego osądu zależały losy nie tylko Groma, ale i reszty eskadry. - Tyle dobrego, że to sam muł, a nie kamienie, panie - pocieszył go Kylmahn. Uszkodziliśmy wprawdzie kilka wręg, ale przy tej prędkości skała wypatroszyłaby nas jak nóż rybę. - To właśnie miałem na myśli, mówiąc, że mogło być gorzej. Ale na tym koniec dobrych wiadomości - odparł Ahbaht, kręcąc głową. Nie okazuj za wiele rozpaczy, napomniał się w myślach. I nie opuszczaj gardy przy Daiuynie, gdy inni was słuchają. Koniec użalania się nad sobą, czas zdecydować co dalej. Problem w tym, że tak naprawdę niewiele mógł zdziałać. Kylmahn miał rację co do jednego: przy sprzyjającym wietrze Grom płynął z prędkością co najmniej pięciu węzłów, z czego obaj bardzo się cieszyli. Gdyby trafili na nieopisaną skałę, mieliby teraz w poszyciu okrętu ogromną dziurę, a tak wślizgnęli się tylko na mulistą łachę, pod niewielkim kątem zresztą, dlatego pokładowy cieśla i jego pomocnicy zameldowali przed momentem o minimalnych uszkodzeniach poniżej linii wody. Niestety nie można było powiedzieć tego samego o omasztowaniu. Nagłe zatrzymanie okrętu doprowadziło do złamania przedniego topmasztu, zanim marynarze zdołali przeciąć szoty zwalniające wydęte wiatrem topsle. Główny maszt ocalał, przynajmniej tak to wyglądało, ale Ahbaht i tak zamierzał zarządzić jego dokładną inspekcję, gdy tylko zrobi

się jasno. Złamany topmaszt narobił sporych szkód w ożaglowaniu, nie mówiąc już o tym, że po uprzątnięciu tego bałaganu nie doliczono się dwóch marynarzy. Kapitan był przekonany, że ludzie ci zostali zmiażdżeni i porwani za burtę przez połamane reje. Dziewięciu kolejnych załogantów odniosło rany - trzej z nich byli w bardzo poważnym stanie. Najgorsze jednak było to, że osiedli na mieliźnie podczas przypływu, i to w jego szczytowej fazie, a różnice poziomu wody w tym miejscu należały do największych na Schronieniu. To zaś znaczyło, że następny przypływ nie zniesie ich z mielizny. Prędkość, z jaką wbili się w łachę, pogarszała dodatkowo sytuację, ponieważ kadłub musiał wryć się głęboko w muł. Zassało go więc mocno. Ciesz się z tego, że te cholerne galery śrubowe nie dotrą do Symarkhanu jeszcze przez dwa dni, pomyślał. A w każdym razie, że nie powinny tego dokonać. Dzięki temu masz sporo czasu na poradzenie sobie z tą sprawą, a dysponujesz przecież całą eskadrą galeonów, które pomogą ściągnąć Groma z tej przeklętej przez Shan-wei kupy mułu. Twoje okręty dysponują tyloma kotwicami, że ściągnęłyby cały Eraystor na dno zatoki! - Dobrze, Daivynie - rzucił z werwą. - Po pierwsze musimy posłać szalupę na Zemstę, by przekazać kapitanowi Vahrnayowi, że teraz on dowodzi resztą eskadry. Musi rozstawić szkunery, aby nikt nas nie zaskoczył, gdy tkwimy tutaj jak okaleczona wyverna na plaży. Potem zajmiemy się przetransportowaniem obu kotwic. Dopóki wiatr się nie zmieni, a nic na to nie wskazuje, żaden z galeonów nie zdoła ściągnąć nas z tej piekielnej mielizny, dlatego musimy improwizować z kotwicami. Nie ściągną nas one przed kolejnym przypływem, ale moim zdaniem warto się zawczasu przygotować. Na koniec pomyślimy o odciążeniu okrętu. Nie mówię na razie o wyrzucaniu dział za burtę, ale moglibyśmy na przykład opróżnić zbiorniki z wodą pitną. Też mi się to nie podoba, ale w najgorszym razie inne jednostki podzielą się z nami posiadanymi zapasami, jak tylko znowu znajdziemy się na wodzie. Sprawdź, czego jeszcze możemy się pozbyć, nie obniżając sprawności bojowej. Jeśli dojdzie co do czego, wywalimy za burtę lite kule albo lepiej, przeniesiemy je na szalupy, żeby nie tracić amunicji. I wreszcie... *** General Trumyn Stohnar jechał wolno ulicą w otoczeniu swego sztabu, adiutantów i pół kompanii siddarmarckich dragonów. Pod taką obstawą bez strachu zagłębiał się w miasto, aby dokonać inspekcji szkód. A było co oglądać. Nabrzeża zostały zniszczone przez marynarkę wojenną Charisu w czasie wielkiego

rajdu kanałami. Większość magazynów spłonęła w trakcie bombardowania z kanonierek, a te budynki, które Armia Sylmahna wzniosła dla ochrony swoich zapasów, przypominały prowizoryczne szopy. Zresztą jedna czwarta z nich także poszła z dymem w trakcie ostatnich walk. Pozostała część miasta ucierpiała mocno od przestrzelonych charisjańskich pocisków, względnie od ognia artyleryjskiego Armii Boga, który odbijał się od pancerza jednostki Halcoma Bahrnsa i rykoszetował po ulicach. To jednak było nic w porównaniu z tym, co stało się z niegdysiejszym największym miastem prowincji Międzygórze na przestrzeni minionych kilku pięciodni. Oddziały, które Bahrnabai Wyrshym próbował ratować, pokonały niecałe sto mil, czyli mniej niż połowę dystansu do Julmynu, zanim zostały rozbite przez korpus kawaleryjski Armii Hildermoss pod dowództwem generała Fraidarecka Shyrbyrta, na który składało się pięć regimentów dragonów uzbrojonych w gwintowane karabiny. Stohnar zgadzał się, że sprawy mogły się potoczyć jeszcze gorzej, jako że Styrbyrt przyszedł na świat w Marchii Zachodniej, a jego rodzina od pokoleń miała związki z wojskiem i była potężnie oddana republice. Niestety, Styrbyrtowie w większości zginęli w ciągu minionego półtora roku - czy to z rąk lojalistów Świątyni, czy to żołnierzy Armii Boga, czy to Inkwizycji pod przywództwem Wylbyra Edwyrdsa. Na szczęście generał był profesjonalistą, który miał zamiar pozostać przyzwoitym człowiekiem pomimo targającego nim gniewu. Szanse na to, że ulegnie pokusie i dokona pomsty na wrogach republiki, którzy dopuścili się wszystkich tych okropności, były więc stosunkowo niewielkie, ale pułkownik Clairdon Mahkswail robił co mógł, by go sprowokować. Shyrbyrt miał pod rozkazami niespełna dwanaście tysięcy żołnierzy, a w kolumnie Mahkswaila było ich ze dwadzieścia pięć tysięcy. Z tego też powodu pułkownik odmówił przyjęcia pierwszego wezwania do kapitulacji - zapewne ze strachu przed reakcją Zhaspahra Clyntahna, a po części pragnąc ocalić inkwizytorów, których Wyrshym przydzielił do jego oddziałów, próbując ewakuować ich z Guarnaku, choć mógł mieć także inne powody. Niefortunnie jednak dla niego, choć korpus jazdy republiki był o połowę mniej liczny, to dysponował stu czterdziestoma moździerzami, więc Shyrbyrt nie czuł potrzeby tracenia ludzi podczas frontalnych ataków na zwarte formacje strzeleckie, skoro mógł je ostrzelać z bezpiecznej odległości pociskami odłamkowymi. I udowodnił to Mahkswailowi z zimną krwią i piekielną precyzją... Po czym przekazał pułkownikowi wiadomość, w której poinformował go o śmierci czterech swoich kuzynów zmasakrowanych minionego lata przez żołnierzy Armii Boga, gdy Cahnyr Kaitswyrth pokonał na wschód od Aivahnstynu piętnastotysięczną armię generała Charlza Stahntyna.

Wystarczyło jedno spojrzenie Mahkswaila w zionące lodem oczy Shyrbyrta, by zrozumiał, co Siddarmarczyk chce mu powiedzieć. Poddał swoje wojska, a ponad połowa towarzyszących mu inkwizytorów popełniła samobójstwo, zanim zostali pojmani przez republikanów. Jakoś to przeżyją, pomyślał Stohnar. Głupio postąpili, chyba że uważali, iż poddamy ich Karze Schuelera bez wzglądu na to, jakie obietnice składaliśmy im przed przyjęciem kapitulacji. Wątpię jednak, czy powieszenie albo ścięcie byłoby bardziej bolesne od śmierci, jaką sami sobie zadali. Mam nadzieję, że nie. Po tym, czego był świadkiem minionego lata na Przełęczy Sylmahna, wolałby, aby jego kuzyn nie przystał na proponowane przez Cayleba i Sharleyan ograniczenia w karaniu zbrodniarzy. Uważał, że skoro lojaliści i inkwizytorzy stosują tak ochoczo Złotą Zasadę Langhorne’a, jak nakazywało Pismo, sami powinni być gotowi na poniesienie podobnej śmierci. Czasami trudno mu było powstrzymać się przed podjęciem decyzji. Hamowała go tylko świadomość dekad, jakie musiałby przeżyć ze świadomością okrucieństw, których się dopuścił. Myśląc o tym wszystkim, zagłębiał się w ruinach Guarnaku. Skruszone mury, zawalone budynki, wypalone ściany, kłęby dymu zasnuwającego okolicę. Aleja, którą jechał na czele oddziału gwardzistów, została niemalże zablokowana gruzami, w każdej chwili mógł też zliczyć od dwudziestu do trzydziestu ciał poległych. Wyrshym i jego ariergarda bronili się zacięcie. Prawdę powiedziawszy, wciąż słyszał szczeknięcia karabinów, pomruki moździerzowych eksplozji i huki detonowanych granatów dobiegające z północnych dzielnic miasta, oczyszczanych z ostatnich ludzi biskupa. Bitwa została przegrana, uwięziono ich w kotle, a mimo to nie składali broni. Armia Sylmahna została zredukowana do sześciu, może siedmiu tysięcy niedobitków, wygłodniałych, pozbawionych amunicji i nadziei, podobnie jak obrońcy Seraboru piętnaście miesięcy temu, zanim Stohnar przyszedł im z odsieczą. Guarnak nie mógł jednak liczyć na podobny cud. Jeśli wierzyć słowom porucznika Sahlvahna, gdzieś w pobliżu znajdował się niemal nietknięty budynek, w którym generał mógłby urządzić kwaterę główną. Trudno było jednak uwierzyć, że w tej okolicy przetrwało cokolwiek większego od wychodka, z drugiej jednak strony, porucznik należał do najbardziej prawdomównych i rozsądnych oficerów. Stohnar zamierzał więc wierzyć mu na słowo, dopóki nie zawiedzie się srodze. Na razie jednak... Z naprzeciwka nadjeżdżał konny, pędził na złamanie karku, choć droga była mocno zagruzowana, więc dragoni natychmiast osłonili generała własnymi ciałami. Uspokoili się nieco, gdy zauważyli, że przybysz ma na sobie mundur pierwszego regimentu zwiadowców

Republiki Siddarmarku. Młody porucznik zwolnił do kłusa, gdy dostrzegł przed sobą orszak generała, a gdy stanął przed Stohnarem, zasalutował przepisowo. - Pułkownik Tymythy przesyła pozdrowienia, generale - wysapał. - Dziękuję, poruczniku... - Kahlyns, sir. Abernethy Kahlyns - odparł oficer, a Stohnar nadstawił ucha, rozpoznając akcent charakterystyczny dla charisjańskiej dzielnicy Siddaru. Młody Kahlyns urodził się w republice, ale co najmniej jedno z jego rodziców musiało pochodzić ze Starego Charisu. - Powiesz mi może, co prócz przesłania tych pozdrowień mogło skłonić pułkownika do wysłania cię tutaj? - Tak jest! - Kahlyns wyprostował się w siodle, a oczy mu zalśniły. - Pułkownik kazał powiadomić pana, generale, że biskup polowy Bahrnabai poprosił o przerwanie ognia, aby mógł przedyskutować z nami warunki kapitulacji.

.II. Mulista Łacha Zatoka Hahskyn Prowincja Shwei Południowy Harchong - Może następnym razem wiatry będą bardziej sprzyjające. - Porucznik Kylmahn próbował zachować profesjonalny ton, by ukryć nutę nadziei. - Kapitan Kahrltyn jest pewien, że uda mu się nas ściągnąć, jeśli wiatr nie zmieni kierunku. Sir Ahbaht Bruhstair skinął głową, choć czuł znacznie mniejszą pewność niż kapitan Zhosua Kahrltyn, który przybył na pokład Groma, by przedyskutować sytuację. Na dowodzonym przez niego HMS Ognista Burza zamontowano także tylko trzydzieści dział, ale była to największa jednostka w eskadrze Bruhstaira, zaraz po Gromie, rzecz jasna. Należący do drugiej - i ostatniej - klasy nieopancerzonych galeonów artyleryjskich okręt został wyposażony w długolufowe wersje ładowanych odprzodowo sześciocalówek i w ożaglowanie co najmniej tak wydajne, jak kanonierki klasy Rottweiler. To czyniło z niego o wiele mocniejszą jednostkę od wciąż naprawianego Groma. Jeśli jakikolwiek okręt był w stanie ściągnąć flagowiec Ahbahta z mielizny, to tylko on, a Kylmahn miał rację co do oceny wiatru, który zmieniał wolno kierunek, zawracając na wschód. W tym momencie wiał z północy północnego-zachodu. Jeśli ta tendencja się utrzyma, do nadejścia kolejnego przypływu powinien zmienić kierunek na północnozachodni albo nawet na zachodni, co byłoby wielce pożądane. Od tej chwili dzieliło ich niestety całe jedenaście godzin. Bruhstair złożył ręce za plecami i podszedł do najbliższej furty działowej, by przyjrzeć się niewysokim falom. Rozbijając się na skraju mielizny, stawały się bardziej strome i spienione, lecz nie osiągały wysokości większej niż półtorej stopy. Wydawały się przy tym wyjątkowo niemrawe, jakby one także cierpiały od lejącego się z nieba południowego żaru. Ahbaht próbował otrząsnąć się z tych pesymistycznych myśli, choć wiedział, że nawet podczas kolejnej pełni przypływ nie będzie wystarczająco wysoki. Zatoka Hahskyn była duża, ale nie tak wielka jak któraś z zatok Shwei, a do tego nie miała bezpośredniego połączenia z otwartym morzem, jeśli można tak powiedzieć. W odróżnieniu od Chisholmu i Starego Charisu przypływy następowały tutaj tylko dwa razy na dobę, nie cztery, i były w

dodatku o wiele słabsze. W chisholmskiej Cieśninie Kwiecia Wiśni różnica poziomu wód podczas przypływu i odpływu sięgała dziewięciu stóp, a na Morzu Charisjańskim średnio sześciu stóp. W zatoce Hahskyn można było liczyć na zaledwie dwie stopy przyboru. Nawet jeśli dodać do tego siłę prądu przepływającego przez te wody, nie ma co liczyć na łatwe zejście okrętu z mielizny, na którą sam się wpakował. Z drugiej strony, to będzie jedyna szansa na ratunek w ciągu najbliższych dwudziestu sześciu godzin. Spojrzał na słońce i skrzywił się, gdy dotarła do niego ta nieprzyjemna prawda. To nie będzie jedyna szansa w ciągu tych dwudziestu sześciu godzin, tylko jedyna w ogóle. Koniec, kropka. Jeśli nie zdoła ściągnąć Groma przy najbliższym przypływie, dohlariańskie galery śrubowe dogonią eskadrę przed kolejnym. A to będzie znaczyło... Westchnął, pokręcił głową i odwrócił się do pierwszego oficera. - Musimy go bardziej odciążyć - stwierdził z nieszczęśliwą miną. - Wszystkie ręce na pokład, panie Kylmahn. Wywalamy po sześć dział z każdej burty, po trzy przenosimy na rufę. Twarz Kylmahna stężała. Zawahał się, jakby walczył z pokusą zaprotestowania, ale zaraz opadły mu ramiona i potulnie skinął głową. - Aye, sir - wymamrotał, sięgając po tubę głosową. Ahbaht zostawił mu wykonanie tego zadania, a sam odszedł w kąt pokładu, by nikomu nie wadzić, i stamtąd spoglądał dalej na radośnie połyskujące wody. Nie sprawiało mu to jednak wielkiej przyjemności. Tylko tym sposobem mógł ukryć niewesołą minę przed ludźmi, którzy wykonywali właśnie jego ostatni rozkaz. Nie chciał wydawać tego polecenia tak bardzo, jak Kylmahn nie chciał go usłyszeć, ale tak naprawdę nie miał żadnego wyboru. Właściwie rozkaz ten powinien paść z jego ust jeszcze przed pierwszą próbą ściągnięcia Groma z mielizny. Ta myśl nie pocieszyła go jednak, gdy marynarze redukowali siłę ognia galeonu o niemal czterdzieści procent. Ahbaht miał nadzieję, że wystarczy zrzucenie kotwic i powolne ich wybieranie. Przez moment wydawało się, że ta metoda poskutkuje. Szalupami przewieziono na głębszą wodę wszystkie cztery kotwice Groma, nie odłączając ich od kabestanów, a potem dodano do tego trzy inne, zabrane z pokładów innych galeonów. Gdy przypływ osiągnął szczytową fazę, na wszystkich czterech okrętach zaczęto wybierać liny kotwiczne, aby wydobyć flagowiec z objęć mułu. To powinno wystarczyć, tak myślał, taką miał nadzieję, a teraz beształ się w głębi ducha, że nie okazał więcej realizmu. Kazał wypompować wodę, wyrzucić zapasy żywności i większość części zapasowych, jakie zostały po dokonaniu prowizorycznych

napraw omasztowania i takielunku, spuszczono też wszystkie szalupy, by jak najbardziej odciążyć okręt. Nie pozwolił jednak ruszyć dział, a powinien był to zrobić. Grom cofnął się po łagodnym zboczu mielizny o trzecią część długości kadłuba, a potem znowu zamarł. Przy odpływie pod kilem w rufowej części miał tylko trzy stopy wody, w szczytowym momencie przypływu będzie jej tam pięć i pół stopy, a muł wciąż przysysał się do poszycia z ogromną siłą. Pokonanie jej wymagało użycia bardziej drakońskich metod, a każde z sześciu burtowych dział Groma ważyło cztery tony - po dodaniu wagi lawety nawet pięć - tak więc wyrzucenie za burtę dwunastu armat i przeniesienie sześciu kolejnych na rufę sprawi, że ciężar pozostałej artylerii obciąży wyłącznie tylną część kadłuba. Dzięki temu nacisk na dziobową sekcję powinien się zmniejszyć o co najmniej dziewięćdziesiąt pięć ton i zwiększyć obciążenie rufy o trzydzieści dwie tony w stosunku do wagi, jaką miała w momencie wejścia na mieliznę. Takim sposobem okręt stanie się czymś na kształt dźwigni, która prąc do góry, zmniejszy siłę trzymającą dziób w pokładach mułu. A jeśli Ognista Burza weźmie w tym czasie Groma na hol i podniesie wszystkie żagle, wspólnym wysiłkiem uda się wytworzyć znacznie większą siłę niż w przypadku ludzkich mięśni obracających kabestanami. Nawet jeśli wiatr nie wzmocni się znacznie - o ile do tej pory znowu nie zmieni kierunku. A gdy znowu znajdą się na wodzie, przeniosą działa na burty, by wytrymować okręt porządnie, ale najpierw... - Hej tam, na pokładzie! Przybysz powtarza sygnał z Niespokojnego! Ahbaht zadarł głowę. Przysłonił oczy, by dojrzeć kadeta siedzącego w bocianim gnieździe, kartkującego pośpiesznie księgę kodów, i przycupniętego obok niego sygnalistę, który przez lunetę obserwował osiemnastodziałowy szkuner znajdujący się pięć mil na południowy wschód od Groma. - Numer jedenaście, sir! - zawołał kadet łamiącym się lekko głosem. Sir Bruhstair Ahbaht poczuł nagle ucisk na dnie żołądka. Numer jedenaście znaczył: „Wróg w polu widzenia”. *** - Kordelas potwierdza sygnał Lancy, sir - zameldował kapitan Mahgyrs, gdy Pawal Hahlynd pojawił się na pokładzie. HMS Miecz, dowodzony przez Mahgyrsa flagowiec admirała, płynął po spokojnym morzu. Pokład pod stopami obu oficerów drżał lekko, ale zauważalnie. - Dziękuję, Ahlfrydzie. - Hahlynd przyjął raport. - Komandor Snelyng nie podał więcej szczegółów?

- Na razie nie, sir, ale Lanca zbliża się szybko. Jestem pewien, że Snelyng przedstawi nam wkrótce pełną informację. Hahlynd skinął głową, ruszając w kierunku nadburcia Smoka, by spojrzeć na spienioną wodę. Jego okręt, wyposażony w ożaglowanie typowe dla szkunera, mógł iść o wiele ostrzej pod wiatr niż klasyczne rejowce, a dwie śruby obracające się na końcach długich wałów dodawały co najmniej cztery węzły do osiąganej prędkości. Gdy je zatrzymywano, hamowały z równą mocą, nawet gdy podnoszono je do pionu. Teraz jednak nie było to potrzebne, więc admirał uśmiechnął się na myśl, gdzie dotrze za kilka godzin. Dzień był upalny, wiatr wiał coraz mocniej, więc jego szkunery mogły osiągać dużo większe prędkości niż ociężałe galeony. A jeśli dodać do tego moc śrub... Poczuł ogromną ulgę, gdy otrzymał semaforową wiadomość z Symarkhanu, że Charisjanie zawrócili na dzień przed tym, gdy jego okręty wpłynęły na rzekę Hahskyn, ale trwało to tylko chwilę. Cieszyło go wprawdzie, że misja zrównania z ziemią Symarkhanu i znajdującego się tam zakończenia kanału Hahskyn-Varna spaliła na panewce, ale był także świadom, że jego galery śrubowe będą miały niewielką szansę na doścignięcie wycofujących się galeonów. Jednakże nawet niewielka szansa to więcej niż nic, zwłaszcza że z drugiej strony zbliżały się siły admirała Rohsaila. Jeśli uda im się związać wroga walką na wystarczająco długi czas albo zmusić go do skorzystania z okrężnej drogi, opancerzone jednostki Hahlynda zdołają dogonić je jeszcze na wodach przybrzeżnych zatoki Hahskyn albo Południowej Zatoki Shwei. Nie spodziewał się jednak, że trafi na charisjańską marynarkę wojenną już siedemdziesiąt mil za Ki-dau. Miał świadomość, że przy tak słabym wietrze część okrętów wroga zostanie spowolniona, lecz według najbardziej optymistycznych dla niego wyliczeń powinny one wchodzić w tym momencie do cieśniny Kaudzhu. Był też pewien, że po wypłynięciu na słone wody ich przewaga jeszcze się powiększy, ponieważ tam będzie musiał zrezygnować z korbiarzy i płynąć pod samymi żaglami. Tak sądził do chwili, gdy Lanca Snelynga zameldowała o dostrzeżeniu charisjańskiego szkunera. Z jakiegoś powodu pozostali w pobliżu Ki-dau, pomyślał. Może to jakaś sprytna pułapka? Za wcześnie jednak, bym mógł zrozumieć, na czym ma polegać. Piętnaście galeonów to piętnaście galeonów, nic więcej, a wątpię, by udało im się przemycić kolejne eskadry przez Shweimouth bez naszej wiedzy. Spoglądał na spienioną wodę, przeliczając wszystko raz jeszcze. Każdy z charisjańskich galeonów dysponował większą siła ognia niż którykolwiek z jego okrętów, i

to w stosunku pięć do jednego, jeśli nie więcej. W eskadrze wroga znajdowały się także co najmniej dwa opancerzone monstra, które rozniosły w strzępy baterie na wyspie Szpon. I oczywiście zmiotły obronę Ki-dau, dodał w myślach, przypominając sobie ruiny bastionów, które musiał minąć w drodze do zatoki. Sam dysponował tylko piętnastoma okrętami, które pomimo opancerzenia i śrub były narażone na ataki od strony burt i rufy. Jedna salwa burtowa przeciętnego charisjańskiego galeonu mogłaby posłać galerę na dno. Góra dwie. Ale warunki mamy niemal idealne, uznał, poklepując drewnianą poręcz relingu jak jeździec próbujący uspokoić wierzchowca. Sam Langhorne nie mógłby nam sprezentować lepszego dnia na wypróbowanie zdolności dzieł umysłu Zhwaigaira. Szczerze mówiąc, wygląda na to, że postanowił umożliwić nam wykonanie tego testu. Od czasu bitwy na Rafie Armagedonu Hahlynd wielokrotnie - częściej nawet, niżby sobie tego życzył - miewał momenty zwątpienia w to, czy Bóg i Jego archaniołowie nie stanęli przypadkiem po stronie heretyków. Jak inaczej Charisjanie mogliby odnieść tak wiele druzgoczących zwycięstw nad wojskami Świątyni? Nie chodziło o to, że Pawal chciałby, aby czempioni Pana mieli dodatkowe fory, ale często zastanawiał się, dlaczego Bóg nie zrobi czegoś, by odebrać je przeciwnikowi. Tak jak to zrobił w Cieśninie Harchońskiej, dodał w myślach, gdy Lywys skopał Charisjanom dupska. Dlaczego ty nie miałbyś powtórzyć dzisiaj jego sukcesu? Nie przejmuj się aż tak bardzo, że ucieknie ci dobra okazja. Dranie, z którymi walczysz, zastąpią utracone jednostki szybciej, niż my odbudujemy zatopione w tej bitwie galery śrubowe. Nie zapominaj więc, że z naprzeciwka zbliża się Rohsail. Nie musisz wytracać własnych okrętów, wystarczy, że na niego zaczekasz! Wszystko to była prawda, o czym wiedział. Tak samo jak był pewien, że młodzi kapitanowie galer śrubowych z najwyższą ochotą skoczą do charisjańskich gardeł, jeśli im tylko na to pozwoli. *** - Nie ściągniemy go z mielizny, nie mamy na to czasu - stwierdził przygaszonym tonem sir Bruhstair Ahbaht. Daivyn Kylmahn zacisnął szczęki, admirał dostrzegł w jego oczach rozpaczliwą chęć protestu, ale nie doszło do sprzeczki. Porucznik także umiał liczyć, więc znał prawdę. - Wiadomość dla kapitana Vahrnaya - dodał Ahbaht, nieco podnosząc głos. Poinformuj go, że przekazuję mu tymczasowe dowodzenie eskadrą. On będzie wiedział, co ma robić.

- Aye, aye, sir. - Potem wyślij wiadomości do Wędrowca, Przybysza i Wschodniego Wiatru. Każ im podejść do Groma i przygotować się do podjęcia szalup. Potem... - spojrzał prosto w oczy Kylmahna - poinformujesz mistrza Muhlkayhego, że żądam, aby zaminował magazyn amunicji. *** - Żartujesz - powiedział Pawal Hahlynd, spoglądając z niedowierzaniem na Sebahsteana Traivyra, pierwszego oficera jego flagowca, a ten pokręcił głową ze współczuciem. - Nie, sir. Kapitan Mahgyrs sprawdził tę wiadomość dwukrotnie. Wysłał nawet porucznika Haystyngsa na bocianie gniazdo, by zyskać całkowitą pewność. Hahlynd odłożył wolno serwetkę, próbując przyswoić wieści przekazane mu przez Traivyra. Zastanawiał się, czy przypadkiem nie może w nie uwierzyć tylko dlatego, że desperacko pragnie, aby okazały się prawdziwe. Bał się po prostu zawodu, jaki poczuje, gdy to wszystko okaże się pomyłką. - Rozumiem - powiedział, po czym dopił wino z kielicha, odsunął krzesło i wstał od stołu. - W takim razie powinienem wracać na pokład. Zważywszy na niewielkie rozmiary okrętu, przejście z przegrzanej kajuty na zlany żarem pokład rufowy Miecza nie mogło trwać długo. Mahgyrs czekał tam na niego. - Jak rozumiem, trafił się nam niespodziewany dar losu - rzucił admirał, przekrzywiając głowę. Kapitan przytaknął. - Posłałem Jyrohma na górę, żeby przekonał się na własne oczy, sir - wyznał, kładąc dłoń na ramieniu wspomnianego porucznika. - Powiedz admirałowi, co widziałeś. - Jeden z nich wszedł na mieliznę, sir - zameldował Haystyngs. - Tak to wygląda. - To pewnie Mulista Łacha - dodał Mahgyrs, stukając palcem wskazującym w rozłożoną na busoli mapę. - Nie nazwałbym tych bazgrołów dokładnymi, ale na piekło Shan-wei, heretycy nie mają niczego, co mogłoby się z nimi równać. Pewnie nie oczekiwali takiej niespodzianki, a przy równie małych przypływach w zatoce... Zawiesił głos, więc Hahlynd przyjął te rewelacje krótkim potaknięciem, nie odrywając wzroku od mapy. Nietrudno było odgadnąć, dlaczego ta jednostka wpakowała się na mieliznę pośrodku cieśniny. Kapitan miał też całkowitą rację, oceniając stopień trudności ponownego ściągnięcia okrętu na wodę. Charisjanie wiedzieli o jego przybyciu nie miał pojęcia skąd, ale musieli to wiedzieć, bo czy mógłby istnieć inny powód, dla

którego popłynęli w górę rzeki Hahskyn właśnie teraz i zawrócili, uznawszy, że nie zdążą go powstrzymać? Skoro więc o nim wiedzieli, dlaczego nie spalili tego galeonu i nie kontynuowali odwrotu? Żaden dowódca eskadry nie oddałby bez walki swojego okrętu, ale zważywszy na nikłe szanse ściągnięcia go z łachy i fakt zagrożenia ze strony galer śrubowych, każdy trzeźwo myślący oficer (a sam Langhorne wiedział, że głupiec nie mógł awansować tak wysoko w Cesarskiej Marynarce Wojennej Charisu) powinien podjąć męską decyzję, spalić wrak i skierować się na wody zatoki Shwei. Chyba że... - Widział pan ten okręt na własne oczy, poruczniku? - zapytał, odwracając się do Haystyngsa. - Tak jest. Widziałem, sir. - Może mi go pan dokładniej opisać? - Za daleko jesteśmy, żeby dostrzec szczegóły, sir. Poza tym stoi rufą do nas, więc niewiele widać, jeśli mogę tak powiedzieć. Ale był przechylony na bakburtę, stąd wiem, że musiał osiąść na mieliźnie. Nie widziałem nic więcej prócz szkunerów i łodzi rojących się wokół. - Rozumiem. - Hahlynd drapał się przez chwilę po brodzie, potem podniósł wzrok na żagle Miecza i zaczerpnął mocno tchu przed zwróceniem się do kapitana flagowca. Wiadomość do Lancy - powiedział. - Kapitan Snelyng ma podejść bliżej wroga i przyjrzeć się lepiej okrętowi, który osiadł na mieliźnie. Niech sprawdzi przede wszystkim, ile pokładów działowych ma ten galeon. - Zauważył, że Mahgyrs mruży oczy, jakby chciał o coś zapytać, ale kapitan flagowca zmilczał, więc admirał dokończył wypowiedź. - Po przesłaniu wiadomości do Snelynga wywieście sygnał numer sześćdziesiąt trzy. - Aye, aye, sir. Mahgyrs zasalutował przepisowo, po czym odwrócił się i zaczął wydawać rozkazy. Sygnalizacja marynarki wojennej Dohlaru była bardzo prymitywna w porównaniu do tej, jaką stosowano na charisjańskich okrętach, ale numer sześćdziesiąt trzy został przyporządkowany do jednego z opracowanych wcześniej i wielokrotnie przećwiczonych planów bojowych. Gdy Lanca ruszała w kierunku Charisjan, rozwijając mimo słabego wiatru ponad osiem węzłów, na maszt Miecza wciągnięto kolejny szereg flag. Znajdujące się za nim pozostałe galery śrubowe zwolniły natychmiast, formując cztery kolumny: dwie z nich miały w swoim składzie po trzy, a dwie kolejne po cztery jednostki. Wszystkie te formacje zaczęły się też oddalać od siebie, tworząc coś na kształt palców rozczapierzonej dłoni. Miecz zajął pozycję na czele czterookrętowego „palca serdecznego”. Gdy szyk został

ostatecznie sformowany, Mahgyrs nakazał eskadrze zwiększenie prędkości marszowej była nieco wolniejsza od tej, z jaką poruszała się Lanca, ale i tak przekraczała możliwości okrętu płynącego na samych żaglach. Dobrze, że wszystkie nasze okręty zostały omiedziowane, pomyślał z dumą Hahlynd pomimo niepokojącego ucisku w okolicach żołądka. Zwrotność i szybkość to będą nasze największe atuty w dzisiejszym starciu, ale i nasze stupięćdziesięciofuntówki także nie powinny zawieść. Trzy masywne działa zamontowane na opancerzonej cytadeli każdego z okrętów ważyły po cztery tony, nie licząc wielkich lawet, i mogły wystrzelić litą kulę o średnicy dziesięciu cali. Za każdym razem, gdy z nich strzelano, okrętem trzęsło tak, że załoga miała wrażenie, iż zaraz wypadną jej wszystkie zęby. Z tego też powodu Hahlynd rozkazał, by działa te strzelały pojedynczo - jedno po drugim, nie naraz. Kłęby gryzącego dymu po każdym odpaleniu mogłyby zadławić smoka, ale siła rażenia tej broni była zaiste ogromna. Admirał nie wiedział, czy wystrzelona z nich kula zdołałaby przebić pancerz charisjańskiej kanonierki, ale podczas testów widział, co robiła z normalnym galeonem, nie mówiąc już o murach i innych tego typu przeszkodach. Wątpił jednak, by udało mu się wykorzystać w tej walce torpedy, w które wyposażono każdą z jego galer, wierzył bowiem, że nie zajdzie taka potrzeba. - Sygnał z Lancy, sir - poinformował go porucznik Traivyr. Hahlynd otrząsnął się z zamyślenia i spojrzał na uśmiechniętego szeroko oficera. - Kapitan Snelyng melduje, że osadzony na mieliźnie okręt ma tylko jeden pokład działowy! Hahlynd także się uśmiechnął, nie bacząc na zaskoczonego kapitana. - Skąd pan wiedział, sir? - Bardziej na to liczyłem, niż byłem pewien, Ahlfrydzie - wyznał admirał. - Na miejscu dowódcy wroga, kimkolwiek on jest, nie tkwiłbym tutaj dłużej niż trzeba, chyba że miałbym bardzo ważny powód. Nasz wróg dysponuje ogromną liczbą normalnych galeonów. Bóg jeden wie, ile ich wziął w pryz po bitwie na Morzu Markowiańskim i pod Iythrią, więc byłem niemal pewien, że chodzi o jeden z ich okrętów artyleryjskich. - Albo o kanonierkę, sir - rzucił z błyskiem w oku Mahgyrs, ale Hahlynd pokręcił tylko głową. - Nie bądźmy aż tak zachłanni, Ahlfrydzie. Jeśli Langhorne zesłał nam galeon artyleryjski, ja nie będę narzekał. - A jeśli to jest ta ich piekielna kanonierka? - naciskał kapitan. Admirał uśmiechnął się okrutniej niż jego pierwszy oficer.

- W takim razie powinniśmy wykorzystać szansę zesłaną nam przez samego Boga, Ahlfrydzie. *** - Wszyscy opuścili pokład, sir. Wszyscy poza panem i obsadą pańskiej szalupy. Ahbaht zauważył, że porucznik Kylmahn nie wspomniał o sobie i Ehdwyrdzie Muhlkayhem, kanonierze z Groma. - W takim razie, Daivynie, chcę, abyście ty i mistrz Muhlkayhe także zeszli z pokładu rzucił. - To samo tyczy się ciebie, sir Bruhstairze. Zejdę razem z tobą - zapewnił go porucznik. Ahbaht zastanawiał się, czy nie powinien wydać mu rozkazu, ale patrząc w oczy porucznika, zrezygnował z takiego rozwiązania. Zerknięcie w stronę kanoniera uświadomiło mu, że i Muhlkayhe jest równie zdeterminowany - i nieszczęśliwy - więc tylko wzruszył ramionami. - Dobrze, zatem zejdziemy z pokładu razem - powiedział, po czym wskazał obu podwładnym furtę wejściową. Kylmahn przepuścił kanoniera przed sobą, a ten zaczął szybko schodzić po szczeblach przymocowanych do wysokiej burty Groma ku łodzi chyboczącej się po zawietrznej galeonu. Ahbaht przyglądał się najpierw jemu, a potem idącemu jego śladem porucznikowi. Stanął następnie w furcie i raz jeszcze obrzucił tępym wzrokiem opustoszały pokład. Przetarł zaraz gniewnie oczy i zaczerpnął tchu. To moja wina, pomyślał rozeźlony. To wszystko moja wina. To ja wymyśliłem tę ryzykowną operację i ja wpakowałem nas na tę mieliznę. Podświadomość podpowiadała mu, że przesadza, ale miał to gdzieś. Już wczoraj powinienem był kazać pozbyć się tych dział, dzięki czemu uwolnilibyśmy się minionej nocy. Ale nie, byłem tak cholernie pewien, że mam jeszcze czas. Ci dranie nie powinni pojawić się tutaj do jutrzejszego poranka! Zapomniałem jednak, że Charisjanie nie są jedyną nacją, która umie wykrzesać dodatkowe siły w krytycznych sytuacjach. Zwłaszcza że te galery nie potrzebują wiatru. Ahgustahs Sahlahmn, jego osobisty sternik, wołał go z dołu, więc admirał otrząsnął się szybko z zamyślenia. Przełożył nogę za burtę i zaczął schodzić, ale zatrzymał się sześć stóp poniżej pokładu, by wyłuskać świecę Shan-wei z kieszeni tuniki. Wiatr jest zbyt słaby, by zdmuchnąć płomień, pomyślał, przykładając główkę zapałki do opancerzonego poszycia. Poruszył szybko ręką, zapalając ogień, i przytknął go do końca długiego lontu zwisającego z nadburcia. Lont zaskwierczał cicho. Płomyki z trzaskiem ruszyły ku górze,

kierując się w stronę magazynu amunicji. Przy moim szczęściu ten przeklęty ogień zaraz zgaśnie. Zastanawiał się, czy nie wrócić na górę i nie rozkazać Sahlahmnowi odpłynąć, aby mógł spokojnie sprawdzić, czy nic nie przeszkodzi w wysadzeniu okrętu. Niestety obawiał się, że sternik nie posłucha jego rozkazu, a i postawa Kylmahna wydawała się w tej sytuacji niepewna. Poza tym Muhlkayhe zna się na swojej robocie, napomniał się w myślach. I wie, jak ważne to zadanie. Czyż nie dlatego umieścił tam aż pięć osobnych zapalników'? Ahbaht pozostał na zejściówce wystarczająco długo, by zobaczyć, jak płomienie wspinają się do punktu łączącego lonty prowadzące do wszystkich zapalników i ruszają dalej. Jeden z nich musi dotrzeć do magazynu, powtarzał sobie, schodząc do szalupy. - Dobrze, Ahgustahsie - rzucił ostrym, gniewnym tonem, pewien tego, że Sahlahmn nie weźmie tego burczenia do siebie. - Zabierz nas stąd. - Aye, aye, sir - odparł zniżonym głosem porucznik, by zaraz zawołać: - Słyszeliście admirała, chłopaki! Dajcie z siebie wszystko! Wioślarze wiedzieli, dokąd prowadzą te lonty, więc nie trzeba im było dwa razy powtarzać. Pióra zanurzyły się głęboko w wodzie, a i prąd zrobił swoje, niosąc szalupę w kierunku najbliższego szkunera. Sir Bruhstair Ahbaht siedział twarzą do rufy łodzi, spoglądając na swój wspaniały okręt, który znikał w oddali, opuszczony przez uciekającą załogę i skazany na zagładę za sprawą pięciu ogników, które torowały sobie drogę ku jego trzewiom. *** - Na Langhorne’a, to pancerny galeon... - wymamrotał z niedowierzaniem kapitan Tymythy Snelyng. HMS Lanca był już tak blisko mielizny, że zyskał całkowitą pewność, choć nadal trudno mu było w to uwierzyć. Heretycy opuszczali właśnie okręt, co znaczyło, że... - Zaminowali wrak, sir. Snelyng spojrzał przez ramię na Ahldahsa Zhaksyna, kanoniera Lancy. Był to mężczyzna dwukrotnie starszy od kapitana, ale trafił do floty nie z zaciągu, tylko jako skazaniec, co znaczyło, że nigdy nie awansuje na stanowisko dowodzenia królewskiej jednostki. Nie znaczyło to jednak, że jest kimś głupszym od reszty załogi, a Snelyng nie raz się przekonał, jak cenne bywają jego opinie w sprawach artylerii. - Ciekawe tylko, jak długi zostawili lont - mruknął. - Oto jest pytanie, nieprawdaż? - Na pewno za krótki na to, co planujesz, panie - odparł ze spokojem Zhaksyn. - Poza

tym nie odpłyną daleko. Snelyng wiedział, że kanonier i tym razem ma rację. Od uwięzionego na mieliźnie charisjańskiego okrętu dzieliły ich wciąż dwa tysiące jardów, a najbliższy szkuner wroga znajdował się niespełna tysiąc jardów dalej niż Lanca, tyle że po przeciwnej stronie łachy. Szczerze powiedziawszy, cała eskadra kierowała się już do przesmyku, oddalając się od pancernego galeonu. Snelyng zdawał sobie więc sprawę, że wróg nie uczyniłby czegoś podobnego, gdyby istniał choć cień szansy na przejęcie pozostawionej na mieliźnie jednostki, zanim lonty się dopalą, przynosząc jej pewną zgubę. Heretycy czy nie, żaden żeglarz, który brał udział w bitwie w Cieśninach Harchońskich albo widział, jak wyglądały okręty ocalałe z tego piekła, nie zwątpiłby nigdy w odwagę Charisjan, wiedzących lepiej od niego, jaką wagę miałby ten pryz dla ich wroga. Jasne też było, co kapitan tego okrętu zrobił, zanim opuścił jego pokład. Niestety Tymythy Snelyng także podjął już ostateczną decyzję. - Utrzymuj kurs - rozkazał sternikowi, a potem przeniósł wzrok na porucznika Seevrysa, swojego pierwszego oficera. - Opuścić szalupę. Potrzebuję obsady składającej się z ochotników. Z prawdziwych ochotników, Alyk, z ludzi, którzy wiedzą, na co się piszą. *** - Opuszczają szalupę, sir - zameldował zniżonym głosem Daivyn Kylmahn, odkładając lornetkę, by spojrzeć na Ahbahta. - A to dranie - mruknął sir Bruhstair, krzywiąc się bardziej niż zazwyczaj. Zaraz też podniósł głos. - Kapitanie Cupyr! - Tak, sir. Komandor porucznik Aizak Cupyr, dowódca HMS Przybysz, był jak on Szmaragdczykiem. O połowę młodszym od Ahbahta i pewnym siebie zawadiaką, czyli idealnym kandydatem na kapitana szesnastodziałowego szkunera. Istniała jednak spora różnica pomiędzy jego śmiałością a zuchwałością, co niejednokrotnie już udowodnił. Załogę Groma podzielono na trzy części i ulokowano na szkunerach eskorty. Na pokładzie Przybysza znalazło się około sześćdziesięciu marynarzy i oficerów flagowca. Okręt był więc wyładowany po brzegi - i to dosłownie - i głęboko siedział w wodzie pod takim obciążeniem. Nic więc dziwnego, że jego kapitan nie miał wielkiej ochoty na podejmowanie dodatkowego ryzyka, jakim było nadmierne zbliżenie się do galer śrubowych. To jednak wcale nie znaczyło, że go nie podejmie, jeśli zostanie do tego zmuszony. - Kapitanie, proszę przygotować się do wykonania ostrego zwrotu - polecił Ahbaht

beznamiętnym tonem. *** - Przejmujesz dowodzenie, Alyk - rzucił Snelyng, gdy ostatni z ochotników zszedł do holowanej przy burcie szalupy. - Nie podchodź do wraku na mniej niż tysiąc jardów. To rozkaz. - Ale, sir... - Nie mam czasu na powtarzanie - warknął kapitan, uciszając protesty pierwszego oficera, po czym ruszył w kierunku burty. - Zrozumiano? Nikt nie musiał przypominać dowódcy okrętu, że pierwsi oficerowie są potrzebni w takich właśnie dziwnych sytuacjach. Snelyng rozumiał, jak niewielkie ma szanse, by dostać się na pokład pancernego galeonu przed odpaleniem ładunków... i jak wielkie jest ryzyko, że on oraz reszta obsady łodzi wylecą w powietrze. Zgadzał się jednak z pewnym twierdzeniem hrabiego Thirsku: „Dobry dowódca prowadzi ludzi, a nie wysługuje się nimi”. - Zrozumiano, sir - odparł porucznik zdławionym tonem. - Nie mniej niż tysiąc jardów. Niech Langhorne wam pobłogosławi, sir. - Nie powiem, że pogardzę takim błogosławieństwem. Snelyng uśmiechnął się pod nosem, poklepał Seevyrsa po ramieniu i wystawił nogę za burtę. Wioślarze odepchnęli szalupę, ledwie zeskoczył na jej pokład. Sternik skręcił mocno rumpel, oddalając łódź od płynącej dalej galery śrubowej. Cała piątka wioślarzy była gotowa, opuszczone do wody pióra nadały pędu niewielkiej jednostce. Kapitan nie musiał im mówić, jak niewiele czasu zostało, sami napierali z całych sił na wiosła, jakby brali udział w dorocznych regatach floty. W normalnych warunkach dwudziestoczterostopowa łódź powinna rozwijać cztery do pięciu węzłów, a na krótkich odcinkach nawet dwa razy tyle, i tak było teraz: mknęła, przecinając fale jak głodny kraken. *** - Ognia! Przybysz zachwiał się, gdy obrotowa trzydziestofuntówka zamocowana na pokładzie dziobowym wypluła z siebie strumień ognia i chmurę gęstego dymu. Kula pomknęła nad falami, ale minęła o włos dohlariańską szalupę. Sir Bruhstair Ahbaht obserwował to starcie, stojąc nieruchomo, zamiast swoim zwyczajem młócić pięścią po relingu szkunera. Sieroty po Gromie upakowano na dolnym pokładzie gęsto jak sardynki, by oczyścić pokład Przybysza, dlatego zastanawiał się, czyby nie polecić kapitanowi Cupyrowi oddania salwy burtowej. Problem jednak w tym, że karonady miały niewielki zasięg, więc

próba ataku musiałaby się odbyć z odległości niespełna pięciuset jardów. Szkuner miał tak małe zanurzenie, że pewnie udałoby mu się podejść na tak niewielką odległość bez ryzyka osadzenia na mieliźnie, ale... W dodatku wymagało to podejścia do Groma, co samo w sobie niosło spore ryzyko, ponieważ lonty wciąż płonęły. A zbliżenie się do galery śrubowej zakrawało na próbę samobójczą. Obie jednostki były zbliżonej wielkości, lecz Przybysz z pewnością był zwrotniejszy i wyposażono go w dwa razy więcej dział, choć ustępował Lancy pod względem osiąganej prędkości - przy tej pogodzie nawet znacznie - a działa pozostaną bezużyteczne, dopóki wróg będzie ustawiony dziobem do niego. Ahbaht skrzywił się, gdy dohlariańska szalupa przyśpieszyła jeszcze bardziej. Miała co najmniej milę do przebycia, ale w takim tempie dotrze do Groma za dziesięć minut, co najwyżej kwadrans. - Ognia! *** Snelyng zaklął, gdy druga kula wpadła do wody tuż za rufą szalupy, na tyle blisko, że rozbryzg zmoczył ich kompletnie. - Ślepy traf, chłopcy! - zażartował, modląc się do Langhorne’a, aby to była prawda. Jeśli to była jedna z tych gwintowanych zabawek Charisjan, szczęście nie miało wiele do jej celności. Raporty mówiły, że jest to piekielnie celna broń, a przy tak spokojnym wietrze i braku fali uniemożliwiającej dokładniejsze celowanie... - Wiosłować, panowie, wiosłować! Znów rozległ się zduszony huk, a gdy kapitan spojrzał w kierunku Lancy, zobaczył ścianę gęstego dymu. *** Ahbaht uniósł brwi ze zdziwienia, gdy galera śrubowa otworzyła ogień. Okręt ten znajdował się jakieś trzy tysiące jardów od jego jednostki, a dohlariański proch i odlewnie dział ustępowały charisjańskim odpowiednikom, i to bardzo. Mimo to trzy lite kule poszybowały nad falami w kierunku Przybysza. Żadna jednak nie przeszła w odległości mniejszej niż pięćdziesiąt jardów od celu, ale wszystkie odbiły się kilkakrotnie od wody i zniknęły dopiero jakieś pięćset jardów za szkunerem. I żadna nie eksplodowała, albo więc były to zwykłe lite kule, albo ich zapalniki nie zadziałały. Jeśli chodziło o to drugie, kolejne pociski także nie powinny wybuchnąć, nawet jeśli trafią w cel, aczkolwiek Ahbaht szczerze wątpił, by Dohlarianie używali w tym przypadku czegoś bardziej skomplikowanego niż lite kule. Pociski tej wielkości nie musiały eksplodować, by wyrządzić poważne szkody jednostce wielkości Przybysza.

A jeśli ten drań zechce podpłynąć na tyle, byśmy znaleźli się w polu rażenia, bez trudu może tego dokonać, uznał, pochmurniejąc i nie spuszczając wzroku z wrogiej galery. Tyle dobrego, że te mamucie działa nie są szybkostrzelne, mimo że kanonierzy Cupyra byli szkoleni równie ostro jak Charisjanie, którzy mogliby oddać mierzoną salwę co dwie minuty. W przypadku Dohlarian musiało to trwać o połowę dłużej. Ale za to z trzech dział, nie z jednego, pomyślał z goryczą, sięgając po zegarek, by zmierzyć czas. *** - Dalej, chłopcy! Ruszać tymi tłustymi dupami! - pokrzykiwał Ahldahs Zhaksyn. Kapitan na was liczy, pieprzone dranie! Porucznik Seevyrs był bardzo oddanym oficerem, ale co dziwne jak na kogoś służącego w marynarce wojennej, nikt nigdy nie słyszał, by choć raz zaklął. Nie czuł więc pokusy, by rywalizować na tym polu z kanonierem Lancy. Stał na pokładzie rufowym galery śrubowej, przyglądając się heretyckiemu szkunerowi przez lunetę i złoszcząc się co niemiara na kapitana Snelunga za rozkaz trzymania się co najmniej tysiąc jardów od unieruchomionego pancernego galeonu. Maksymalny zasięg jego ciężkich dział wynosił nieco ponad dwa tysiące pięćset jardów. Przy tak spokojnym morzu mogły donieść nawet o tysiąc jardów dalej, a przy rykoszetach o kolejne pięćset, ale ten przeklęty galeon znalazł się dokładnie na linii ognia. - Jeden rumb na bakburtę! - warknął. - Aye, aye, sir! Lanca oddaliła się jeszcze trochę od osadzonego na mieliźnie okrętu, okrążając go w odległości nieco ponad tysiąca jardów. Nawet tak wielkie działa miały swoje ograniczenia, mimo że zostały osadzone na lawetach zaprojektowanych przez samego Zhwaigaira. W tym momencie stupięćdziesięciofuntówki nie mogły już sięgnąć wrogiego szkunera, lecz galera śrubowa wciąż miała nad nim przewagę prędkości. Przy tym wietrze była dwa, a nawet trzy razy szybsza. I co najważniejsze, mógł operować w odległości nakazanej przez kapitana. Charisjańskie działo obrotowe zagrzmiało po raz kolejny, wypluwając chmurę dymu ciemniejszego i bardziej brązowego niż armaty Lancy. Trzeci pocisk minął szalupę o niecałą jej długość. *** - Dość tego - powiedział Ahbaht. Musiał powtórzyć to raz jeszcze i o wiele głośniej, zanim Cupyr usłyszał jego słowa i

odwrócił się na pięcie. - Dość tego, kapitanie - rzucił Bruhstair. - Czas ruszać. Komandor porucznik spojrzał na niego dziwnie, z jego miny Ahbaht wywnioskował, że zaraz dojdzie do awantury, ale wystarczyło jedno spojrzenie w kierunku galery śrubowej, by dowódca okrętu skrzywił się mocno. - Tak jest - burknął. *** Seevyrs mruknął coś z satysfakcją i zarazem odrazą, gdy charisjański szkuner wykonał zwrot, by odpłynąć. Nie spodziewał się takiego obrotu rzeczy, ale ucieszyło go, że wróg nie będzie już ostrzeliwał szalupy kapitana. Niestety ten zaskakujący odwrót wyprowadził go także poza pole rażenia dział Lancy. Kusiło go, by wykonać podobny manewr i ruszyć w pościg, ale gdyby to zrobił, musiałby zejść poniżej tysiąca jardów od unieruchomionego galeonu. Poza tym Charisjanin znajdował się po drugiej stronie mielizny. Co prawda przy maksymalnym poziomie wody Lanca mogłaby przejść nad łachą, ale w tym momencie nie miała na to szans i musiałaby ją opływać. - Do korb! - rozkazał. - Zwrot na bakburtę! *** - Dobry chłopak - wymamrotał Tymythy Snelyng, widząc, że Lanca także zawraca. Młody Seevyrs zbliżył się niebezpiecznie do wyznaczonej mu granicy tysiąca jardów, ale kapitan nie narzekał, gdyż wymiana ognia odciągnęła uwagę Charisjan od jego szalupy. Teraz, kiedy zagrożenie minęło, Seevyrs zrobił co trzeba, zwiększając dystans między galerą i gigantyczną bombą uwięzioną na mieliźnie. Gdyby Bóg dał mi tyle rozumu co byle wyvernie, też bym zawrócił, pomyślał rozbawiony Snelyng. Ale głupi jestem i zostanę. - Dalej, chłopcy! - wydarł się znienacka. - Myślałem, że umiecie wiosłować! Dwaj spoceni, czerwoni na twarzy wioślarze wyszczerzyli zęby, odwdzięczył im się tym samym, skupiając całą uwagę na pancernym galeonie. Byli już blisko. Wejdą na pokład za dwie albo trzy minuty. *** - Tak! Alyk Seevyrs zerwał kapelusz z głowy, gdy szalupa kapitana Snelynga dobiła do burty galeonu. Nie potrzebował lunety, by wiedzieć, kto pierwszy wspina się na pokład wrogiej jednostki. Wyszczerzył zęby w dzikim uśmiechu. Dokonali tego! Teraz, jeśli czas poz... ***

HMS Grom po raz ostatni zasłużył na swoją nazwę. Galeon zniknął w gigantycznej kuli ognia, dymu, szczątków i mułu. To nie była pojedyncza eksplozja, tylko cały ich łańcuch. Z tym że następowały tak szybko po sobie, że ich ryk zlał się w jeden ogłuszający huk. Wrak uniósł się wysoko nad wodę i tam rozpadł się na mnóstwo części, które spadły do morza w asyście wielkich rozbryzgów. W niebo wzbiła się kolumna gęstego dymu i trwała tam przez długie minuty, póki wiatr nie rozwiał jej na wiele mniejszych kłębów. Sir Bruhstair Ahbaht zatrzasnął zegarek i wsunął go do kieszeni. Stał jeszcze przez chwilę, przyglądając się stosowi pogrzebowemu swojego okrętu, dopóki dym nie zaczął rzednąć. Dopiero wtedy zaczerpnął głębiej tchu, otrząsnął się z zadumy i spojrzał na porucznika Kylmahna. - Mniej niż minuta różnicy - rzucił. - Przypomnij mi, bym pogratulował mistrzowi Muhlkayhemu.

.III. Na południe od cieśniny Kaudzhu Zatoka Hahskyn Prowincja Shwei Południowy Harchong - Nasi przyjaciele wciąż tam są, Trymohrze?- zapytał Kahrltyn Haigyl, gdy jasnowłosy Ahlyn Trymohr, minąwszy gwardzistę z piechoty morskiej, wszedł do kabiny dziennej HMS Dreadnought z czapką pod pachą. Na jego czole lśnił pot. Haigyl także musiał otrzeć brew, gdy jego podwładny przybrał postawę zasadniczą. Świetlik był otwarty, podobnie jak wszystkie okna i drzwi prowadzące na pomost rufowy, ale w środku wciąż było gorąco jak w piekle Shan-wei. - Obawiam się, że tak, panie - odparł z grymasem Trymohr. - W gruncie rzeczy obserwator jest zdania, że za nimi znajduje się jeszcze jeden okręt. Niestety niedawno opadła bardzo gęsta mgła, panie... Haigyl chrząknął, przyjmując ten fakt do wiadomości, po czym odepchnął krzesło od stołu. Nie przepadał za robotą papierkową, a teraz w dodatku spocone dłonie kleiły mu się do dokumentów. Papier jak na złość nie chciał chłonąć atramentu, który niewiadomym sposobem splamił mu obie dłonie... Do diabła z tym! Zajmie się dokumentami później. Jeśli będzie musiał i nie znajdzie powodu, dla którego przerzuciłby to zadanie na Zhasyna Skryvnyra, swojego sekretarza. Zanim po bitwie w cieśninie Darcos wstąpił do marynarki, Skryvnyr był nauczycielem, więc Haigyl miał wrażenie, że obowiązki biurowe nieco go przytłaczały, i właśnie dlatego czuł się winny. Aczkolwiek nie do końca, pomyślał. Ponieważ Zhasyn i tak radzi sobie znacznie lepiej ode mnie! Wyciągnął rękę, aby złapać tunikę, ale zrezygnował w połowie tego gestu. Jego godność nie ucierpi specjalnie, jeśli wyjdzie na pokład w samej koszuli. Na zewnątrz powinno być trochę przewiewniej, nawet pomimo wysokich opancerzonych nadburć. A Haigyl miał serdecznie dość tej duchoty! - Chodźmy - rzucił. Okazało się, że na pokładzie istotnie panuje lżejsza atmosfera. Trudno ją było nazwać całkiem lekką - albowiem dokładnie tak, jak się spodziewał Haigyl, wysokie na siedem

stóp nadburcia stanowiły aż nadto skuteczną ochronę przed wiatrem. Płótno rozwieszone nad pokładem zwisało smętnie z rei. Wiatr nie był dość silny, aby wypełnić żagle, i wiał podmuchami, pomiędzy którymi płótno wiotczało raz po raz, co bynajmniej nie cieszyło Haigyla. HMS Dreadnought miał mnóstwo masztów i żagli, a mimo to prawie stał w miejscu. Poruszali się z prędkością co najwyżej trzech węzłów, chociaż postawili każdy żagiel, jaki mieli do dyspozycji. Powiódł wokół wzrokiem, krzywiąc się z niesmakiem. Gdyby mógł dołożyć jakiś żagiel, nie zasłaniając starego, zrobiłby to z największą przyjemnością. Niestety nie było to możliwe. Podszedł do jednego z peryskopów i podniósł go nad nadburcie. Zacisnął usta, gdy spojrzał za rufę. Nie ulegało wątpliwości, że ktoś śledził ruchy Dreadnoughta. Okular peryskopu znajdował się dwadzieścia pięć stóp nad poziomem wody, ale nawet z tak nisko położonego punktu obserwacyjnego widział wyraźnie szczyty masztów i topsle dużego szkunera i towarzyszącego mu brygu. Jednostki te były o wiele bliżej niż jeszcze wczoraj, a w taką bezwietrzną pogodę bez trudu dogonią ociężałą kanonierkę. Co się wydarzy, gdy ją dogonią, to zupełnie inna sprawa, aczkolwiek Haigyl już dawno doszedł do wniosku, że te okręty nie są tam same. Gdyby było inaczej, co najmniej jeden z nich zmieniłby kurs, by donieść władzom na lądzie o obecności charisjańskiej jednostki. Za tym horyzontem kryje się coś naprawdę paskudnego, mój chłopcze, pomyślał. Ci dranie kontaktują się z kimś, choć nie widzimy z tej strony nadawanych przez nich sygnałów. A ktokolwiek to jest, z pewnością nie ścigałby cię na tych wodach, gdyby nie miał pewności, że da sobie radę w wypadku starcia! Nie spodobała mu się ta myśl. Z drugiej strony to, że ktoś uważa, iż podoła zadaniu, niewiele jeszcze znaczyło. Dohlarianie zebrali po tyłku nie raz i nie dwa, więc niby dlaczego tym razem miałoby być ina... - Hej tam, na pokładzie! - wołanie dobiegło z bocianiego gniazda. - Ogień artyleryjski! Ktoś strzela na południu południowym wschodzie. *** - Niech szlag trafi te pieprzone galery! - warknął komandor Bryxtyn Dahnvyrs, gdy usłyszał echa kolejnych salw. - Gnoje są bardziej zwrotni, niż nam się wydawało - przyznał z goryczą w głosie Dahnel Mahkneel, pierwszy oficer. Stali obaj na pokładzie rufowym HMS Wschodni Wiatr, przyglądając się ścianie dymu

sunącej nad wodą niczym gęsta mgła. Słońce nad ich głowami prażyło niemiłosiernie. - I szybsi też. Ton Dahnvyrsa był jeszcze bardziej zgorzkniały. Dowodził Wschodnim Wiatrem od półtora roku i był bardzo dumny ze swojego szkunera. Jego okręt był szybki i zwrotny, do tego wyposażono go w szesnaście trzydziestofuntowych karonad i parę obrotowych trzydziestofuntówek, dzięki którym mógł zadawać mordercze ciosy, zwłaszcza gdy używał amunicji eksplodującej. Pokochał okręt, który jeszcze nigdy go nie zawiódł i zawsze sprostał stawianym wymaganiom. Teraz jednak ledwie się poruszał mimo postawienia wszystkich żagli, a te przeklęte galery śrubowe dochodziły ich, osiągając dwukrotnie większą prędkość. - Teraz nasza kolej - rzucił w kierunku porucznika. - Przekaż ludziom, by zaczęli ładować karonady pociskami. Litymi kulami będziemy strzelać tylko z obrotówek, by nadwerężyć ich opancerzenie, gdy podejdą bliżej, ale jeśli mamy szansę trafić ich poza tym pieprzonym żelazem, chcę, żeby to poczuli, i to bardzo. *** Sir Bruhstair Ahbaht stał na pokładzie rufowym HMS Pałasz, przyglądając się kolumnie dymu strzelającej w niebo z pokładu HMS Niespokojny. Ścigające ich galery śrubowe podeszły na tyle blisko, by dwie godziny temu zaatakować szkuner Zheryka Cumyngsa. Ludzie nabijali się z dohlariańskich kanonierów, powtarzając, że potrzebują oni dziewięćdziesięciu minut, by uzyskać pierwsze trafienie. Ale w tym starciu wróg trafiał niemal od razu pomimo marnej szybkostrzelności, która wynikała z rozmiarów i kalibru zamontowanych na galerach dział. Jeśli wierzyć słowom seijina Dagyra, w tych pancernych cytadelach znajdowały się prawdziwe monstra. Był pewien, że jedno z nich eksplodowało. Coś musiało tam wybuchnąć, zapoczątkowując pożar, po którym cała galera wyleciała w powietrze, a nie było to na pewno trafienie pociskiem z charisjańskiego działa. Poczuł falę mściwej satysfakcji, gdy na to patrzył, jednakże na razie wymiana ognia układała się po myśli wroga. Dohlarianie stracili dotąd tylko tę jednostkę, która eksplodowała, a to było naprawdę niewiele. Charisjanie natomiast dołożyli do wysadzonego Groma dwa szkunery: Niespokojnego i bliźniaczą mu jednostkę Pianę. A jeśli nie wydarzy się żaden cud, dołączy do nich zaraz Wschodni Wiatr. Tyle dobrego, że przy tak niewielkiej szybkości można było spuścić na wodę szalupy i rozwieźć podjętych z Groma marynarzy na galeony. To jednak, że załoganci nie polegną razem z obsadą szkunerów, nie pocieszało go ani trochę, ponieważ ginęli ludzie, których znał.

Jeśli warunki pogodowe się nie zmienią, niedługo zaczniesz tracić coś więcej niż tylko szkunery, pomyślał z goryczą. Instynkt podpowiadał mu, by zaprzestać ucieczki, zawrócić i stawić czoło galerom całą eskadrą lepiej uzbrojonych galeonów. Gdyby nie stracił Groma, pewnie by się skusił na takie rozwiązanie, ale logika podpowiadała mu, że w tej sytuacji nie byłoby to najmądrzejsze. Teraz, gdy nie miał już Groma, tylko Ognista Burza i Katastrofa dysponowały bronią zdolną do penetracji opancerzenia galer śrubowych. Pozostałe okręty będą celami, nie przeciwnikami, dopóki któryś nie zdoła opłynąć wroga i uderzyć od burty, gdzie nie ma tak grubego opancerzenia. Ale to jest po prostu niemożliwe przy tak słabym wietrze, gdy jego eskadra osiąga co najwyżej trzy węzły, a te przeklęte galery ze dwa razy więcej... Nie. Nie. Musi trzymać się na dystans tak długo, jak tylko możliwe, w nadziei, że nie zostanie doścignięty do zmroku, bo tylko pod osłoną ciemności może im uciec na dobre. Cierpiał straszliwie, nie mogąc podjąć walki z tak niewielkimi okrętami wroga, ale wiedział - bo nie raz zaprezentowała to Cesarska Marynarka Wojenna Charisu - że rozmiary i siła ognia nie zawsze chadzają w parze. Sięgał właśnie po zegarek, ale zatrzymał rękę w pół ruchu. Wolał spojrzeć na słońce niż na cyferblat. Tym sposobem nikt nie mógł dostrzec na jego twarzy coraz wyraźniejszego niepokoju. Dzień potrwa jeszcze z pięć godzin, uznał, przenosząc wzrok na galery śrubowe. Wróg doścignie ostatni z galeonów najdalej za trzy godziny. Co pocznie, gdy to już się stanie? *** - To trzeci z ich szkunerów, sir - zameldował podniecony kapitan Mahgyrs, gdy z poszarpanego kadłuba HMS Wschodni Wiatr strzeliły w niebo snopy iskier i płomienie. Dościgniemy pierwszy galeon za mniej więcej dwie godziny. Część załogi heretyckiej jednostki zdołała umknąć do szalup, zanim trzy galery śrubowe użyły amunicji zapalającej, z czego Pawal Hahlynd początkowo się cieszył. Czy powinienem być z tego zadowolony ? Raz już wzięliśmy charisjańskich jeńców. Co zrobi z nimi Lywys, gdy mu ich dostarczę? Źle to się skończyło dla niego poprzednio, a tym razem Clyntahn będzie jeszcze bardziej nieustępliwy. Na szczęście nie ja muszę podjąć tę decyzję, uznał, czując się po części jak tchórz. Mahgyrs miał rację: wkrótce dogonią pierwszy z galeonów, choć szacunki kapitana flagowca były jego zdaniem nader optymistyczne.

Jak na razie opancerzenie jego okrętów spisywało się nieźle w starciu z charisjańskimi działami. Z tego, co wiedział, żaden pocisk ani lita kula nie zdołały go spenetrować, choć w przypadku Piki nie miał całkowitej pewności. W tym przypadku jednak wszystko wskazywało na nieszczęśliwy wypadek. Jeden ze stupięćdziesięciofuntowych pocisków eksplodował za szybko. Dohlariańscy producenci broni udoskonalili swoje wyroby, aczkolwiek w przypadku dział o takim kalibrze niewiele mogli zrobić, ponieważ żeliwo było bardziej kruche niż brąz czy stal. Tego rodzaju armaty nie trafią z pewnością na nowo budowane galery. To zaś bez wątpienia poprawi sytuację, jednakże jego ludzie tu i teraz musieli używać tego, co mieli do dyspozycji. Przynajmniej nie będziemy musieli wykorzystywać podwójnych ładunków, jak to robimy w walce z tą piekielną kanonierką, dodał w myślach, pochmurniejąc i kręcąc głową. Lanca minęła Miecz w tak niewielkiej odległości, że porucznik Seevyrs zdołał poinformować Hahlynda, co stało się z Tymythym Snelyngiem. Admirał poczuł, że będzie mu brakowało tego doświadczonego dowódcy. Był to trzeci pod względem starszeństwa oficer eskadry, w dodatku poznał go lepiej niż wielu innych. Rozumiał więc, że Snelyng zrobił wszystko, póki istniała choć niewielka szansa na zdobycie nietkniętego galeonu pancernego. To jednak nie będzie wielkim pocieszeniem dla wdowy po nim i dwojga dzieci. - Zwolnijmy, kapitanie Mahgyrs - rozkazał, zaskoczonemu dowódcy flagowca. - Przy tym wietrze jesteśmy szybsi od nich nawet bez wykorzystania korb - wyjaśnił. Dopadniemy ich przed zmierzchem bez względu na to, co się wydarzy, a wolałbym, aby nasi korbowi wypoczęli przed właściwą bitwą. Przechodzimy więc na normalne tempo marszowe. *** - Sir Bruhstairze! Ahbaht odwrócił się, słysząc, że porucznik Zhaksyn wykrzykuje jego imię. Drugi oficer Groma zastąpił w łańcuchu dowodzenia chorego kapitana Tydwaila, gdy admirał wraz z dwudziestoma pięcioma innymi członkami załogi trafił na sześćdziesięciodziałowy galeon. Porucznik wskazywał mu bocianie gniazdo Pałasza. - Kapitan Pymbyrtyn przesłał wiadomość, sir! To Dreadnought\ - Co takiego? - zdziwił się Ahbaht. Lyvelyn Pymbyrtyn dowodził Windykatorem, galeonem płynącym na czele formacji - o ile ten luźny szyk można było nazwać formacją. W takich warunkach pogodowych nawet

najlepsi kapitanowie charisjańskiej marynarki nie byli w stanie utrzymać klasycznej linii. Wiadomości nadawane z jego pokładu musiały przejść przez sygnalistów z co najmniej dwóch innych okrętów, zanim trafiły na pokład Pałasza. Taka była pierwsza myśl admirała. Dopiero później dotarło do niego, o jakiej jednostce mowa. - To Dreadnought - powtórzył Zhaksyn z płonącym wzrokiem. - To kapitan Haigyl! Wedle oceny kapitana Pymbyrtyna dołączy do nas za cztery do pięciu godzin. *** - A niech mnie - mruknął kapitan Haigyl, spoglądając na spisaną kopię wiadomości przesłanej przez sir Bruhstaira Ahbahta. Szkoda, że Szmaragdczyk nie poczekał, tylko przesłał mu te wieści już teraz. Każdy sygnalista wyposażony w lornetkę mógł je odebrać i podzielić się nimi z resztą załogi. Skrzywił się na tę myśl, z drugiej jednak strony, czy reszta eskadry Ahbahta nie wiedziała już o tym wszystkim? Zresztą admirał miał rację: wieści o stracie Groma powinny jak najszybciej trafić w jego ręce bez względu na to, jak wpłyną one na morale ludzi. Chciałbym móc obwinić go o to wszystko, pomyślał zasmucony Haigyl, ale to przecież nie jego wina. Ja zrobiłbym dokładnie to samo, gdybym znalazł się na jego miejscu. Niemniej powstał niezły bałagan, a ja teraz jestem tutaj najstarszy stopniem. Dobrze, że choć ten pieprzony wiatr zaczyna mocniej wiać. Ale to może też dodatkowo skomplikować sytuację. Kwestia wzajemnego starszeństwa była najmniej ważnym aspektem jego przemyśleń w czasie pogoni za eskadrą Ahbahta, jednakże teraz musiał do niej wrócić. Ahbaht był młodszy od niego. To znaczyło, że od tej pory ciężar decyzji spocznie na jego barkach, a nie widział zbyt wielu dobrych rozwiązań. Rzucił wiadomość na biurko i przeniósł wzrok na porucznika Stahdmaiyra. Szkła jego okularów zalśniły w snopie słonecznego światła wpadającego przez świetlik do pogrążonej w półmroku kajuty. - Porobiło się, Dahnyldzie. - Można to tak ująć, sir - przyznał Stahdmaiyr. - Mam ostateczne szacunki, jeśli chce je pan poznać. - Dlaczego by nie... - Haigyl wzruszył ramionami. - I tak niedługo poznam całą prawdę. - Po zliczeniu masztów możemy mówić o co najmniej dwudziestu pięciu galeonach. Ale za nimi z pewnością płyną następne, których jeszcze nie widzimy. Pytanie tylko, ile ich może być.

- Nadal się do nas zbliżają? - Nie sądzę, a mistrz Gyllmyn popiera mnie w tym względzie. - Teraz to Stahdmaiyr wzruszył ramionami. - Wcześniej mogli wykorzystać przewagę wiatru, by nas dogonić, teraz wszyscy mamy te same warunki rejsowe. Moim zdaniem udało nam się nieco oddalić. - O ile wiatr się nie wzmoże, nadal będziemy znacznie wolniejsi od tych przeklętych galer śrubowych - zauważył admirał. - A mamy za sobą naprawdę wiele galeonów. - Tak, sir. To prawda. Haigyl rzucił okiem na mapę, ale i tam nie znalazł żadnej odpowiedzi. Jeśli płynęła za nim tylko eskadra Rohsaila z Ziemi Jacka, to po połączeniu z ocalałymi okrętami Ahbahta dojdzie do starcia z dwudziestoma, może dwudziestoma pięcioma galeonami. Nie najlepszy układ, ale z Dreadnoughtem w pierwszej linii ta bitwa może zostać wygrana. Jeśli jednak do Rohsaila dołączyła eskadra Raisahnda z zatoki Saram, wróg może dysponować czterdziestoma, a nawet pięćdziesięcioma galeonami... a z drugiej strony zbliżają się jeszcze galery śrubowe. Wiatr jest na tyle słaby, że nie pomaga w rozwiązaniu tej trudnej sytuacji - przynajmniej chwilowo - więc okręty Charisu zostaną schwytane pomiędzy dwa zgrupowania wroga. A to zwiastowało spore problemy. Złożył ręce za plecami i zaczął się przechadzać, zastanawiając się, jak śmiało będą sobie poczynać załogi galer śrubowych po zapadnięciu zmroku. To okręty znacznie mniejsze niż charisjańskie galeony, niższe i bez wątpienia trudniejsze do dostrzeżenia w ciemnościach. Czy ich kapitanowie poczują się tym ośmieleni i spróbują ataku na jego eskadrę po nadejściu nocy? On by tak postąpił na ich miejscu. Podszedłby jak najbliżej i ostrzelał wroga z tych wielkich dział. Może nawet spróbowałby ataku za pomocą osławionych torped, gdyby miał je na pokładzie. Kahrltyn Haigyl, wbrew obiegowej opinii, był jednak człowiekiem myślącym i nie miotał się podczas bitwy jak oszalały z bólu jaszczurodrap. Może nie zawsze, ale to była jedna z tych nielicznych sytuacji, w których lepiej było wszystko zaplanować. I nie zakładać z góry, że przeciwnik zrobi dokładnie to, na co liczymy. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że jest bardziej agresywny od większości dowódców floty. Niewielu jego kolegów było tak skorych do uderzania na wroga jak on, a dohlariańskie galery śrubowe udowodniły już, że mogą być najgroźniejszym przeciwnikiem, jakiemu cesarska marynarka kiedykolwiek stawiała czoło. To prawda, że obecną przewagę uzyskały głównie za sprawą bardzo niekorzystnej pogody. Gdyby wiatry były bardziej sprzyjające, Ahbaht mógłby podzielić eskadrę; lżejszym galeonom wydałby

rozkaz opłynięcia wroga, a cięższym kazałby zaatakować go od frontu. Wtedy sytuacja wyglądałaby zupełnie inaczej. Pewnie nie musiałby niszczyć pozostawionego na pastwę morza Groma. Tak by to wyglądało w świecie marzeń, ale w rzeczywistym zrobił jedyną rozsądną rzecz, co było widać jak na dłoni. Do tej pory galery zdołały zniszczyć cztery szkunery i HMS Sierp, pięćdziesięcioczterodziałowy galeon. Zatrzymał się na moment, by spojrzeć na zdobiący gródź barometr. W zwięzłej wiadomości od Ahbahta trudno było znaleźć szczegóły, ale wszystko wskazywało na to, że Raimahnd Tohbyais, dowódca Sierpa, kazał zawrócić okręt i wszedł w sam środek wrogiej formacji, gdy tylko dotarło do niego, że i tak zostanie doścignięty. Ciężkie działa dohlariańskie rozniosły galeon na strzępy, a wrak szybko zajął się ogniem, jak każda zbudowana z drewna jednostka, która otrzyma zbyt wiele trafień. Zanim jednak do tego doszło, Tohbyais zmusił przeciwnika do skupienia uwagi na sobie i do wykonania zwrotu, by galery pozostały cały czas opancerzonymi dziobami do ostrzeliwującego je okrętu, więc musiały chwilowo zaprzestać pościgu za resztą eskadry Ahbahta. Haigyl zastanawiał się naprawdę mocno, jakim cudem sir Bruhstair powstrzymał się przed wsparciem osłaniającego jego odwrót Sierpa. Zdawał sobie sprawę, jak trudna byłaby to decyzja, gdyby jemu przyszło ją podjąć, i dlatego poczuł jeszcze większy szacunek dla Ahbahta za to, że nie dał się sprowokować. Mógłby zniszczyć kilka galer, ale tylko wtedy, gdy Dohlarianie popełniliby rażące błędy. Zbliżyli się do Sierpa tylko dlatego, że mogli to bezpiecznie zrobić. Gdyby Ahbaht posłał na nich więcej galeonów, po prostu by się wycofali i czekali spokojnie poza polem rażenia naszych dział. Sir Bruhstair wiedział jednak, być może nawet w odróżnieniu od nich, kto nadpływa z przeciwnej strony. Problem polegał jednak na tym, że Hahlynd zniszczył Sierpa po zaledwie trzech kwadransach wymiany ognia... nie tracąc przy tym ani jednej galery. Haigyl znów się zatrzymał, po czym wrócił do stołu i pochylił się nad mapą. - Wiatr powieje mocniej - powiedział. Dahnyld Stahdmaiyr spojrzał na niego uważniej. To nie było pytanie ani pobożne życzenie. Nie było to także oświadczenie. Haigyl uśmiechnął się, gdy dostrzegł minę porucznika. - Jeszcze nie postradałem zmysłów - oświadczył - ale ciśnienie spada, a siła wiatru rosła od około trzech godzin. Może niewiele, ale za to stabilnie, Dahnyldzie. Temperatura także jest już niższa. Oddałbym jedno jądro za porządny sztorm, ale jestem pewien jak

Shan-wei, że nie będzie nam on dany. Niemniej wiatr powinien zrobić się na tyle mocny, byśmy mogli zatańczyć z tymi galerami śrubowymi. Nie wiem tylko, co one zrobią, gdy zacznie porządnie wiać. Wątpię, aby Hahlynd kazał im zawrócić, po tym jak zapłynęły tak daleko, ale bez względu na to, jak będzie, jedno jest pewne: stracą przewagę, którą teraz nad nami mają. - Jeśli wiatr się wzmoże, sir - mruknął Stahdmaiyr. - Jeśli nie zawieje porządnie, mamy przechlapane - stwierdził Haigyl - więc liczę na to, że jednak wypełni nam żagle. Och! - Machnął ręką. - Jestem przygotowany na najgorsze, wiesz o tym równie dobrze jak ja, ponieważ w takiej sytuacji nie pomoże nam najlepszy strateg świata. Dlatego wolę się skupić na opracowaniu najbardziej optymistycznego scenariusza zdarzeń. - Nie mam nic przeciw temu, sir - zapewnił go porucznik. - W tym wypadku „najbardziej optymistyczny” nie musi być wcale taki dobry, nieprawdaż? - Haigyl znów spojrzał na mapę, potem pochylił się w kierunku Stahdmaiyra. - Jeśli nawet poradzimy sobie z galerami Haigyla, pozostaje kwestia Rohsaila. Najprawdopodobniej obaj spadną nam na karki, gdy tylko zrozumieją, że ich eskadry są tak blisko siebie. Na razie chyba o tym jeszcze nie wiedzą, ale już wkrótce zbliżą się na tyle, że usłyszą odgłosy ostrzału drugiej strony... - Zamilkł na moment, a porucznik poparł go milczącym potaknięciem. - Skoro tak się sprawy mają, powinniśmy wysłać kilka sygnałów, a to potrwa chwilę, ponieważ musimy przekazać w nich sporo dodatkowej treści - dodał. Musimy przesłać wszystko, zanim zapadnie zmrok, bo później Ahbaht nie zdoła ich odczytać. Sprowadź więc do mnie Zhaksyna i mistrza Trymohra, a ja zastanowię się nad treścią sygnałów.

.IV. Cieśnina Kaudzhu Zatoka Hahskyn Prowincja Shwei Południowy Harchong - Czy to zadziała, panie? Dahnyld Stahdmaiyr miał poważne spojrzenie i napięty głos. Poznać po nim było niepokój, a także cień żalu. Zarazem sprawiał wrażenie osoby ukierunkowanej na działanie, chociaż akurat w tej chwili przejawiał przede wszystkim ciekawość. - Nie wiem - odparł szczerze kapitan Haigyl, po czym uśmiechnął się przelotnie, acz drapieżnie. - Wiatr wprawdzie się poprawił, ale nadal nie mogę mieć całkowitej pewności. Mimo wszystko mam nadzieję, że okaże się to dla tych drani „nieprzyjemnym doświadczeniem”, jak lubi mawiać hrabia Sharpfieldu. Ale czy uda nam się kogokolwiek wyciągnąć... Wzruszył ramionami, a Stahdmaiyr potaknął. Następnie dotknął piersi w salucie i zawrócił w stronę swojego zwyczajowego stanowiska bojowego u stóp głównego masztu. Haigyl odprowadzał go przez chwilę spojrzeniem, po czym zerknął na przejaśniający się wschodni horyzont. Na tej szerokości geograficznej świt nastawał szybko, trzymał więc kciuki, żeby wszystkie charisjańskie statki były tam, gdzie sobie tego życzył, gdy już wstanie dzień. Po prawdzie jednak było to mało prawdopodobne, zważywszy na trudności, jakie żeglarze mieli w utrzymaniu szyku, szczególnie w gęstym mroku, jaki panował w taką jak ta bezksiężycową noc. Na szczęście zdołał wysłać sygnały, zanim zapadły grobowe ciemności, a kapitan Ahbaht potwierdził ich otrzymanie. Znając go, Haigyl mógł mieć pewność, że sir Bruhstairowi nie spodobały się jego rozkazy, nic na to jednak nie mógł poradzić. Gwoli szczerości, Haigylowi też nie spodobała się rola w nadchodzącej bitwie. Gdyby tylko potrafił, byłby się z niej wyłgał. Odetchnął głęboko i raz jeszcze powiódł wzrokiem po nieskazitelnym pokładzie HMS Dreadnought, uświadamiając sobie ponownie, jak mocno kocha ten okręt i jego załogę. W końcu skinął głową Ahmbrohsowi Lywkysowi, okrętowemu kapelanowi. - Chyba już pora, ojcze - powiedział cicho, nieomal niesłyszalnie pośród szumu fal i wiatru.

Duchowny kiwnął głową w odpowiedzi i przeżegnał się znakiem berła Langhorne’a. - Módlmy się, moje dzieci! - zawołał. Na pokładzie zrobiło się cicho, nie licząc szumu morza i wiatru. Tylko gdzieś w ciemnościach zapiszczała samotna wyverna, gdy ludzie ściągali czapki i skłaniali głowy, unosząc ręce do błogosławieństwa. - O Jedyny Boże, prosimy Cię o pobłogosławienie nas w obliczu starcia z Twoim wrogiem. Bitwa będzie ciężka. Poniesiemy ogromne straty, a przecież jesteśmy tylko śmiertelnikami. Drżymy przed tym, co nas czeka, ale wiemy, co do nas należy, i zamierzamy stawić temu czoło, wierząc, że będziesz po naszej stronie, zwłaszcza że walczymy w Twoim imieniu i dla Ciebie. Nie opuszczaj nas w tej mrocznej dolinie, towarzysz nam do ostatniej chwili, a gdy przyjdzie czas, przyjmij nas z otwartymi ramionami. Albowiem jesteśmy Twoimi wiernymi dziećmi, amen. *** - Słońce wzejdzie za dwadzieścia minut - oznajmił porucznik Traivyr. Pawal Hahlynd skinął głową. Moment później otrzymał od pierwszego oficera kubek gorącej herbaty. Chociaż noce rzadko bywały chłodne tutaj, na zatoce Hahskyn, która była położona pięćset mil na południe od równika, po zapadnięciu ciemności robiło się zimno i wietrznie. Dlatego admirał przyjął napój z wdzięcznością i od razu pociągnął solidny łyk. W ostatnich godzinach wiatr przybrał na sile. Obecnie była to już bryza, która wiała z północnego zachodu i spiętrzała fale na wysokość czterech stóp. To jeszcze nie martwiło admirała - na razie. Niepokoił się faktem, że ten zachodni wiatr niesie ze sobą chmury. Gwiazdy znikały z zachodniego horyzontu, a barometr wciąż opadał. Miecz kołysał się niebezpiecznie, pokonując coraz wyższe fale. Wokół płynęła reszta jego eskadry. Hahlynd nie cierpiał przerywać walki tylko po to, by zmienić szyk własnej formacji, ale czasami było to naprawdę potrzebne. Dogonił charisjańskie galeony później, niż się tego spodziewał, co pozwoliło wrogowi na jeszcze większe rozproszenie sił. Główny wpływ na ten fakt miała jego własna decyzja o spowolnieniu pościgu, a zaskakujący manewr Sierpa, który zawrócił, by walczyć z galerami, dodatkowo opóźnił Dohlarian. Pancerne cytadele galer przeszły test bojowy, gdy galeon odpalił w ich kierunku dwudziestopięciodziałową salwę burtową - litymi kulami, nie pociskami eksplodującymi. Wszystkie przetrwały tę nawałę, i to w lepszym stanie, niż Hahlynd się spodziewał, co nie znaczy jednak, że obyło się bez strat: popękanych płyt, powybijanych nitów i uszkodzeń strukturalnych chronionego pancerzem kadłuba. Tylko na Karabinie doszło do pełnego przebicia, choć admirał podejrzewał, że uszkodzenia pozostałych galer są także większe,

niż zgłaszali to ich kapitanowie. Opóźnienie związane z pokonaniem Sierpa, bez wystawienia nieopancerzonych burt na żer artylerzystów wroga - a ci robili, co mogli, by zaatakować najsłabszy punkt dohlariańskich okrętów - zaowocowało kolejną godziną opóźnienia, a kto wie, czy nawet nie większą stratą czasu. W dodatku eskadra Hahlynda poszła po tej walce w rozsypkę. Załoga jednej z galer na długo zapamięta, że nigdy nie należy opuszczać pancernej gardy. Niefortunne opóźnienie w wykonaniu nakazanego zwrotu ustawiło tę jednostkę burtą do Sierpa, którego kapitan musiał trzymać w rezerwie kilka dział załadowanych amunicją eksplodującą, wyczekując takiej właśnie szansy. Kilka pocisków przebiło się więc bez trudu przez poszycie i wybuchło wewnątrz kadłuba Bagneta. Galera przetrwała ten atak, ale zniszczenia były wielkie, a powstały w wyniku ostrzału pożar ugaszono z ogromnym trudem. Wystarczyły dwa pociski artyleryjskie, by wyłączyć ten okręt z akcji, podczas gdy Sierp otrzymał ponad dwadzieścia bezpośrednich trafień z najcięższych dziobowych dział, zanim udało się go ostatecznie wyeliminować. Mimo potężnego opancerzenia dziobowego przeciwnik mógł przyjąć więcej ciosów niż galery śrubowe, po tym jak zostaną już pozbawione osłony. Ta lekcja wzmocniła determinację Hahlynda, by ustawiać swoje jednostki dziobami do wroga, nawet jeśli to spowolni przebieg starcia. Te okręty były zbyt skuteczne i zbyt drogie, nie mówiąc już o tym, jak trudno byłoby je zastąpić, dlatego postanowił ograniczyć potencjalne straty. Doścignął główne siły wroga tuż przed zmrokiem mimo wcześniejszego poświęcenia załogi Sierpa, dzięki czemu dwie z jego kolumn zbliżyły się do płynących na tyłach formacji galeonów. Zanim jednak zdążono nawiązać kontakt bojowy, zapadły grobowe ciemności, dlatego bezksiężycowa noc była świadkiem chaotycznej wymiany ognia na ślepo. Oślepiające błyski dział największego kalibru i ściana produkowanego przez nie dymu uniemożliwiały kanonierom dostrzeżenie czegokolwiek, choć wróg znajdował się na wyciągnięcie ręki. Nawet fakt, że kolumna Miecza została nieco w tyle, nie pomógł wiele, ale gdyby nawet Hahlynd nie kazał odstąpić, walka wręcz w takich warunkach byłaby nieprzewidywalna, a mniejsze od galeonów galery wymagały większej kontroli, zwłaszcza że ścierały się z wrogiem bezpośrednio, nie na bezpieczną odległość. Okręty te powinny działać w zorganizowanym szyku, wspomagając się i chroniąc wzajemnie. Z tego właśnie powodu Hahlynd kazał wystrzelić flary nakazujące jego podwładnym odstąpić i wrócić do szyku organizowanego wokół Miecza. Zanim to nastąpiło, dostrzegł w oddali kolejny galeon, który zamienił się w gorejącą pochodnię rozświetlającą mrok wokół, dopóki płonienie nie dotarły do poziomu wody. Wtedy to zdał sobie sprawę, że

wielu podległych mu kapitanów wykonało rozkaz wbrew swojej woli. Nie winił ich za to... ale odmawiał stanowczo powrotu na pole walki, dopóki szyk nie zostanie uporządkowany i nie ujrzą ponownie wroga. Miał wystarczającą przewagę prędkości, by doścignąć Charisjan przed południem bez względu na to, co też wykombinują, by mu się przeciwstawić. W chwili, gdy odwoływał pozostałe galery, otrzymał informację, że Bagnet może zatonąć. Kapitan nakazał już wyrzucenie dział za burtę, by utrzymać uszkodzony okręt na wodzie. Sztylet i Halabarda także zostały uszkodzone, ale nie tak poważnie. Karabin natomiast nabierał wody od strony dziobu. Jego opancerzenie zostało przebite w co najmniej trzech miejscach, a odrzut wielkich dział dopełnił dzieła zniszczenia, uszkadzając część wręg. Admirał podejrzewał więc, że dowódca tej galery, podobnie jak kilku innych, nie posłuchał jego rozkazu i kazał strzelać ze wszystkich dział naraz. Nie był tym wielce zaskoczony - sam postąpiłby podobnie - ale jego okręty nie mogły znieść wielokrotnych obciążeń tego typu. Bez względu na to, co było przyczyną licznych rozszczelnień kadłuba, pompy na Karabinie pracowały bez przerwy, ale jeśli dojdzie do kolejnego starcia ogniowego, to może nie wystarczyć. Hahlynd uznał więc, że odeśle go razem z Bagnetem do Ki-dau, zdając sobie sprawę z tego, że zostanie mu tylko jedenaście jednostek do prowadzenia dalszej walki. Ich załogi spędziły większą część nocy na próbach zacieśnienia szyku, teraz składającego się tylko z trzech kolumn, dwóch po cztery jednostki i trzeciej, płynącej od nawietrznej, trzyokrętowej. Już samo odnalezienie się w tym mroku zakrawało na cud, mimo że na masztach i rufach każdego okrętu wywieszano lampy o innych kolorach, aby pomóc innym jednostkom w zajęciu właściwych pozycji. Teraz przydały się długie godziny szkoleń, jakie ludzie Hahlynda przechodzili w Gorath, zanim zezwolono im na pierwsze wyjście w morze. A teraz zbliżała się pora przeprowadzenia kolejnego ataku. - Hej tam, na pokładzie! - zawołał obserwator ze szczytu masztu. - Sygnał z Toporni Admirał spojrzał odruchowo na wschód, tam gdzie powinien znajdować się teraz okręt kapitana Haarahlda Stymsyna, prowadzący zewnętrzną kolumnę oddaloną o tysiąc jardów od bakburty Miecza i wyprzedzający go o milę. Gdy zdał sobie sprawę z tego, że nie przebije wzrokiem mroku, prychnął gniewnie na własną głupotę. Z tej odległości i z wysokości pokładu tylko archanioł mógłby dostrzec błyski lampy sygnałowej umieszczonej na topie głównego masztu Topora. System sygnałowy floty Dohlaru, wzorowany na heliografach armii lądowej, pozwalał

na komunikowanie się wyłącznie z bliskiej odległości i był jeszcze bardziej prymitywny niż tradycyjne wywieszanie flag. A jaśniejące niebo za Toporem nie ułatwiało odebrania wiadomości przesyłanej mignięciami światła. Hahlynd wiedział o tym wszystkim, a mimo to bębnił nerwowo palcami o poręcz, czekając, aż kadet rozszyfruje przesłaną wiadomość. W końcu gdy już zaczynał tracić cierpliwość... - Topór nadaje, sir: „Jeden galeon wroga w polu widzenia, kierunek północ północny wschód, odległość pięć mil!”. - Północny wschód - powtórzył admirał, odwracając się w kierunku kapitana Mahgyrsa. Zdziwiło go, że dostrzega jego rysy w rzedniejącym z każdą chwilą półmroku. - To dość nieodpowiedzialne posunięcie z ich strony, sir. Zakładając, że to część formacji, a nie oddzielona od reszty eskadry jednostka - stwierdził, na co Hahlynd pokiwał głową. Cieśnina Kaudzhu miała czterdzieści cztery mile szerokości u południowozachodniego wylotu, a potem stopniowo się zwężała, by na przeciwnym krańcu mieć już tylko osiemnaście mil. Poza tym jej południowy skraj pełen był zdradzieckich płycizn i mielizn. Spodziewał się więc, że Charisjanie - zwłaszcza po utracie jednego z opancerzonych galeonów - będą trzymali się z dala od takich zagrożeń. Jak widać, mylił się srodze. Ale to dobrze. Jeśli znajdują się na wschodzie, będzie ich doskonale widać na tle jaśniejącego nieba, podczas gdy jego galery będzie nadal skrywał półmrok. Przynajmniej przez jakiś czas. - Cóż, wiemy przynajmniej, gdzie znajduje się jeden z nich - rzucił w kierunku Mahgyrsa - a nie wątpię, że są teraz bardziej rozproszeni. - Potrząsnął głową. - Nie, Topór znalazł eskadrę, nie zbłąkanego uciekiniera. Pozostałe okręty są gdzieś tam, przed nami, bardzo blisko. Za chwilę świt nam je odsłoni. *** Sir Bruhstair Ahbaht stał na pokładzie rufowym HMS Pałasz i miarowo bębnił palcami lewej dłoni po rękojeści miecza. Tkwił w bańce pustej przestrzeni, gwarantowanej przez jego pozycję, podczas gdy jego oficerowie i marynarze przygotowywali się na to, co miało nadejść. Wszyscy spożywali sute śniadanie, jak nakazywała charisjańska tradycja, jednakże w mesach było tego ranka wyjątkowo cicho. W tej chwili słyszał tylko rzucane półgłosem słowa, gdy padały rzucane rozkazy i gdy przyjaciele rozmawiali ze sobą. Były one ponure, ale zdecydowane - zastanawiał się więc, czy to głęboka pewność siebie żołnierzy, czy raczej udawana pyszałkowatość. W gruncie rzeczy żywił wątpliwości nawet co do własnych

odczuć, chociaż na użytek tych ludzi emanował spokojem i pewnością siebie. To bez znaczenia, powiedział sobie w duchu. Wiesz, co do ciebie należy. Po tym, jak wpuściłeś ich w to bagno, musisz udawać, że wiesz, jak ich z niego wyciągnąć. Skrzywił się na tę myśl. Jego grymas jeszcze się pogłębił, gdy przypomniał sobie rozkazy Kahrltyna Haigyla. Nie podobały mu się one ani trochę, jednakże nie było czasu na dyskusje, zwłaszcza że wymiana zdań wymagałaby przesyłania sygnałów do okrętu, którego nawet nie widział. Proces ten byłby powolny i żmudny. Zresztą w istniejących okolicznościach wydane rozkazy miały sens - jakkolwiek gorzki - on zaś był nadto zajęty ich wypełnianiem, aby podawać je w wątpliwość. Bogu dzięki, że wiatr przybrał na sile! Przy tak rześkiej, północno-zachodniej bryzie jego omiedziowane galeony mogły rozwijać pięć albo i sześć węzłów. Galery śrubowe były od nich wciąż szybsze, ale ich przewaga pod tym względem zmalała, i to znacznie, nie mówiąc już o tym, że eskadra mogła teraz manewrować swobodniej. To utrudni robotę Dohlarianom. Po stracie Sierpa i Bezlitosnego eskadra została zredukowana do jedenastu galeonów i Przybysza, jedynego już szkunera, dlatego był wdzięczny wrogowi za czas na odnalezienie się w mroku i uformowanie szyku przypominającego zwartą formację, czyli wykonanie tego, czego żądał od niego Haigyl. Nie mieli jednak szans na ustawienie się w idealnym szyku, nie w tych ciemnościach i przy tak słabym wietrze. Płonący jak pochodnia Bezlitosny stanowił jednak wystarczająco dobry punkt orientacyjny, a palił się długo i na szczęście nie eksplodował. Dzięki temu rozbitkowie z jego załogi mieli czas opuścić szalupy i znaleźć schronienie na pozostałych jednostkach eskadry. Pałasz znajdował się teraz mniej więcej tam, gdzie mu kazano być, na drugim miejscu w linii Ahbahta. Wkrótce się okaże, czy desperacki plan Haigyla ma szanse powodzenia. *** - Jakieś ślady heretyków, Markysie? Markys Hamptyn odwrócił się szybko, aby zasalutować admirałowi Dahrandowi Rohsailowi, gdy ten pojawił się na pokładzie. - Nie, panie. Na razie nic - odparł. - Nie widzieliśmy kolejnych rakiet sygnałowych? - Nie, panie. Jeden z obserwatorów doniósł o „poświacie” na południu, ale nikt poza nim jej nie widział. - Ten obserwator to ktoś, komu można ufać? - zapytał Rohsail, wyostrzając wzrok. Kapitan flagowca wzruszył ramionami.

- To jeden z moich najlepszych ludzi, panie. Właśnie dlatego jestem skłonny mu uwierzyć. Nie da się wykluczyć, że się pomylił, ale na pewno tego sobie nie zmyślił. Jest kryształowo uczciwy. Skoro mówi, że coś widział, jestem pewien, że tak było. - Ale potrafi powiedzieć tylko, że zauważył „poświatę”? - drążył ze sceptycyzmem admirał. - Tak, panie - przyznał Hamptyn. - Hm. Rohsail skinął głową i podszedł do relingu Wyzwania. Oparł się na nim obok jednego z rufowych dział i wpatrzył się w mrok, próbując siłą woli przyśpieszyć nadejście świtu. Przybierający na sile wiatr był dobrym znakiem, ale admirałowi nie podobały się chmury zakradające się od zachodu. Ostatnie, czego mu trzeba, to deszcz! Kiepska widoczność prędzej pomoże uciec jednemu, niż złapać go drugiemu, a jeśli właśnie do tego przyjdzie... Nie mógł mieć pewności, że samotny charisjański galeon, który ściga od tak dawna, naprawdę jest jedną z heretyckich kanonierek. Było to możliwe, zważywszy na jego ożaglowanie i zauważony przez zwiadowców pojedynczy rząd furt działowych, dziwiło go jednak, co taki okręt może robić na tym akwenie bez żadnej eskorty. Gdyby to była prawda, niebawem musiałby stanąć oko w oko z dwiema kanonierkami, co nie bardzo było mu w smak. Z drugiej strony, sam dysponował pięćdziesięcioma galeonami, a wróg miał ich tylko szesnaście. Wolałby wyprzedzić tego samotnika, kimkolwiek on był, zanim tamten dołączy do swych towarzyszy - niestety wiatr nadal mu nie sprzyjał. Może odniósłby sukces w wypadku omiedziowanych galeonów, ale to by oznaczało pozostawienie połowy sił z tyłu, a przecież nie sposób ocenić, w jakiej odległości znajduje się reszta Charisjan. Poza tym ci przeklęci heretycy musieli go minąć tak czy owak. Tymczasem ostrożność wymagała, aby trzymał wszystkie okręty w szyku, na wypadek gdyby nagle ich potrzebował. A teraz, gdy ta chwila właśnie nadeszła, spoglądał niecierpliwie na wschodni horyzont, wypatrując pierwszych promieni słońca. Najwyższa pora pokazać heretykom, że jednak nie zdołają go minąć! *** - Żagiel na horyzoncie! Okrzyk ten dobiegł z bocianiego gniazda Dreadnoughta, ucinając momentalnie wszystkie rozmowy i ruch na pokładzie. Każdy z obecnych tam marynarzy skierował wzrok na obserwatora. Kahrltyn Haigyl uczynił to samo, czekając niecierpliwie na ciąg dalszy raportu. Kimkolwiek są ci ludzie, na pewno nie znajdą w nich niespodziewanych

sprzymierzeńców, uznał po chwili namysłu. Galeony kapitana Ahbahta już namierzono i zidentyfikowano - znajdowały się dalej na południe, niż chciał, ale na tyle blisko, by mógł realizować swój plan, więc każdy inny musiał być... - Widzę ze trzydzieści, jak nie czterdzieści galeonów, cztery rumby na bakburtę od strony dziobu! - wydarł się znowu obserwator, po tym jak dokonał stosownych wyliczeń. Dystans dwanaście mil! Kurs południowy zachód, ale już odbijają na bakburtę! Zatem też nas zauważyli, pomyślał Haigyl. Cóż, mogło być gorzej. Jeśli to wszystko, co mają... No i nadal kierują się na południowy zachód, przynajmniej chwilowo. Wygląda na to, że jesteśmy niezupełnie tam, gdzie spodziewali się nas zastać. Wielka szkoda. - Lenie nie dostrzegły nas w porę - oświadczył, podnosząc głos, by pozostali go dobrze słyszeli. - Dzięki nim mogę spokojnie dokończyć poranną przechadzkę. Złożył ręce za plecami i ruszył wolnym krokiem przed siebie, przemierzając tam i z powrotem zawietrzną część pokładu rufowego. W tym momencie nie miał nic więcej do roboty. *** - Niedoczekanie twoje, draniu - mruknął sir Dahrand Rohsail. Stał jakieś trzydzieści stóp nad pokładem Wyzwania, trzymając się jedną ręką want bezanmasztu, a drugą przesłaniając oczy, by nie raził go aż tak bardzo blask słońca, w które musiał spoglądać. Spodziewał się znaleźć heretyków nieco dalej na zachód od miejsca, w które dopłynął, bo powinni wybrać tamten szlak wodny, chcąc go ominąć. Na ich miejscu szedłby ostro z wiatrem, by ewentualni prześladowcy nie mogli go doścignąć. Ostatnią zaś rzeczą, którą by zrobił, było celowe odbicie na bakburtę, ponieważ to dawało wrogowi szanse na dogonienie go, zwłaszcza że dalej znajdowało się zdradliwe wybrzeże, pełne mielizn i łach mułu. Byli także dużo dalej na północ, niż powinni. Celowo kazał zwinąć część żagli, gdy nadeszła noc, by galeon, który ścigał, mógł dołączyć do reszty charisjańskiej eskadry. Istniało wprawdzie spore ryzyko, że sygnały flagowe wywieszone wczoraj na tamtym okręcie miały go wprowadzić w błąd, sugerując, że reszta wrogich jednostek znajduje się w pobliżu, ale uznał, że pomimo tego ryzyka tamci komunikują się naprawdę. A skoro znaleźli się w pobliżu, jedynym rozsądnym ruchem z ich strony powinno być unikanie starcia za wszelką cenę, czyli próba ucieczki. Wybranie drogi prowadzącej prosto na jego siły musiałoby zakończyć się klęską, ponieważ zablokował wyjście do zatoki Hahskyn. Gdyby więc przesadził i wpadł na nich niespodziewanie po nocy, ogólne zamieszanie sprzyjałoby heretykom. Oni przecież chcieli stąd uciec, więc prościej dla nich byłoby

utrzymywać kurs w mroku, niż wyszukiwać w nim inne jednostki i sprawdzać, czy należą do swoich, czy do wroga, by nie strzelać do siebie wzajemnie. Wszystko to sugerowało, że wróg powinien zawrócić w stronę Południowej Zatoki Shwei, gdy tylko zapadną ciemności. Choć nie miał ochoty na podjęcie walki, wybrałby raczej starcie w mroku niż wymianę ognia przy dziennym świetle. Ale nade wszystko wolałby uniknąć kontaktu bojowego, a jedynym sposobem przy takim wietrze było trzymanie się północnego skraju cieśniny. I właśnie dlatego admirał tuż przed zapadnięciem zmroku nakazał swoim galeonom zwolnić i skręcić bardziej na zachód. - Sprytny drań, nieprawdaż? - mruknął znowu. - Odgadł, co myślę, i postanowił to wykorzystać. Ale nie udało ci się odbić wystarczająco daleko na północ, przyjacielu. Przyjrzał się ostatniemu okrętowi we wrogim szyku, odległemu o niespełna dziesięć mil. Pomimo wysokiej pozycji dostrzegał tylko maszty kolejnej linii galeonów, znajdujących się o pięć mil dalej. Siedzący jeszcze wyżej obserwator policzył je przed momentem, ale liczba ta wydała się admirałowi trochę za mała. Wszakże nie miał żadnych wątpliwości co do identyfikacji jednostki, która znajdowała się pomiędzy Wyzwaniem a pozostałymi Charisjanami. To był jeden z tych pancernych galeonów, zwanych także morskimi kanonierkami, wątpił też, by okręt ten oddalił się od reszty eskadry tylko z powodu błędów w nawigacji. Nie, on wybrał ten kurs, by sprowokować Rohsaila do walki. Możliwość pokonania w takim boju pięćdziesięciu konwencjonalnych galeonów nie była zbyt wielka, ale okręt ten może dać niezły wycisk każdym siłom, które spróbują go ominąć, więc z tej perspektywy jego kapitan wybrał idealną pozycję. Rohsail trafił za daleko na północ, by móc przejąć całą eskadrę wroga, ale co najmniej dwie trzecie jego eskadry znajdowało się na południowy zachód od pancernego galeonu, na pozycjach, które pozwalały im na podjęcie pościgu za uciekającymi bez wchodzenia w pole rażenia blokującej drogę jednostki. Natomiast trzecia część okrętów Rohsaila z tylnych szeregów skręcała właśnie, by pójść kursem na przejęcie w kierunku czoła formacji Charisjan, ponieważ zgrupował wszystkie galeony z omiedziowanym dnem na północy swojego szyku, by mogły jak najszybciej ruszyć w pogoń za uciekającymi, gdyby się okazało, że zostali wymanewrowani w mroku nocy. Te jednostki powinny przejść przed opancerzonym galeonem i zaatakować okręty, które miał chronić. Gdzieś tam jednak kryła się druga morska kanonierka, przyczajona pomiędzy normalnymi galeonami i tylko czekająca na właściwy moment, by odpłacić jednostkom wchodzącym w pole rażenia. Z drugiej jednak strony...

Czy możliwe jest, by stracili jeden z tych okrętów? Brakuje im aż czterech galeonów, co znaczy, że ktoś im je zatopił... albo że rozdzielili się z jakiegoś powodu. To możliwe, choć pogoda nie sprzyjała takiemu przypadkowemu rozproszeniu, a z tego, co widzę, płyną w dość zwartym szyku. Założyłem, że widziane nocą race sygnałowe należały do heretyków, że tym sposobem dawali znaki temu galeonowi, który doprowadził nas do nich. A jeśli się myliłem? Jeśli Hahlynd zdołał dotrzeć do rzeki szybciej, niż przypuszczałem? Czy zgłaszana przez obserwatora poświata nie była dowodem na spalenie okrętu gdzieś za horyzontem? Czy nie wysłali tam tej drugiej kanonierki? Uwierzenie w tę wersję było bardzo kuszące, ale postanowił trzymać się faktów. Pesymista czuje o wiele mniejszy zawód niż optymista, pomyślał. Poza tym musiał sobie poradzić z opancerzonym galeonem, który zagradzał mu drogę. Jeśli to jednak prawda... Zszedł z olinowania, by przyłączyć się do czekającego na pokładzie kapitana Hamptyna. - Będzie ostro - powiedział - ale drań nie umknie nam tym razem. - I dobrze. - Hamptynowi zalśniły oczy. - Ostro czy nie, ludzie palą się do tej walki, sir. - Wiem. - Rohsail przyglądał się jeszcze przez chwilę wschodzącemu słońcu, a potem przeniósł wzrok na kapitana flagowca. - Wyślijcie sygnał na szkunery, by przeczesały akwen na południowym zachodzie. Mam przeczucie, że i tam trafimy na kilku przyjaciół. *** Żeglowanie rzadko kiedy przypominało wyścigi jaszczurodrapów albo konne derby. Mimo że siła wiatru wzrastała, wolno wprawdzie, ale bez ustanku, najlepsze okręty Dahranda Rohsaila mogły rozwinąć co najwyżej pięć i pół węzła - i to pod pełnymi żaglami - a działo się tak za sprawą silnych morskich prądów. Gdy trzeba będzie zrzucić żagle do bojowego minimum, osiągi galeonów spadną co najmniej o połowę, a skoro Charisjanie parli cały czas na północny wschód, Dohlarianie musieli iść kursem na przejęcie, jeśli chcieli zyskać cień szansy na sukces. Znajdujące się najdalej galeony Rohsaila powinny więc pokonać co najmniej osiemnaście mil, by zrównać się z linią kapitana Ahbahta. Inne okręty Dohlaru musiały przepłynąć nawet dwadzieścia pięć mil. Nie wspominając o tym, że te najdalsze mają na swojej drodze Dreadnoughta. W Cesarskiej Marynarce Wojennej Charisu nie służyło wielu tchórzy, ale długie oczekiwanie na zbliżającego się ślimaczym tempem wroga mogło zeżreć nerwy każdego. Eskadra Rohsaila nie wyglądała jak flota, to był las tytanicznych dębów, nieprzenikniona gęstwina masztów, rej i płótna, która sunęła nieubłaganie na uciekające okręty. Charisjanie

znali swoją wartość, wiedzieli, że żadna inna flota świata nie może się z nimi równać, ale w życiu zdarzają się przecież takie sytuacje, gdy nie liczą się umiejętności, tylko czysta siła, więc gdy patrzyli na sunącą na nich lawinę, wiedzieli, że będzie ciężko. A pomiędzy tymi dwiema formacjami płynął HMS Dreadnought. Kahrltyn Haigyl stał na pokładzie rufowym z kapeluszem naciśniętym głęboko na czoło, dłońmi splecionymi za plecami i wzrokiem utkwionym we wrogu. W odróżnieniu od galeonów płynących w linii Ahbahta, Dreadnought nie miał postawionych wszystkich żagli. On jeden nigdzie się nie śpieszył. - Nadajcie umówiony sygnał, jeśli łaska, panie Trymohr - rzucił Haigyl, podnosząc głos. - Aye, aye, sir! Kadet zasalutował i odwrócił się do sygnalistów. Moment później na bezanmaszcie załopotała flaga. Po kolejnej chwili ciszę poranka przeszył ostry jak bagnety ryk wydobywający się z pięciuset gardeł. - Pamiętajcie króla Haarahlda - głosił sygnał Dreadnoughta, który zniknął zaraz, gdy okręt wykonał ostrzejszy zwrot, redukując żagle i oddalając się od reszty Charisjan. A ci, gdy go mijali, opuszczali bandery w milczącym salucie. *** - A to ci dopiero niespodzianka! - rzekł oschle Pawal Hahlynd, przeczytawszy niewyraźną notatkę, którą właśnie wręczył mu sygnalista. - Słucham, panie? - rzucił z drugiego krańca stołu kapitan Mahgyrs, odstawiając kufel piwa. Hahlynd podniósł wzrok znad notatki, uśmiechnął się krzywo i wytarł wargi serwetką. Wraz z kapitanem flagowca postanowił spożyć lunch wcześniej, zważywszy na to, jak aktywne popołudnie ich czekało. Przy posiłku towarzyszyli im porucznik Traivyr i porucznik Haystyngs. - Wygląda na to, że Charisjanie są nawet bardziej popularni, niż zakładaliśmy powiedział admirał. - Właśnie nadeszła wiadomość z Bicza, jednego ze szkunerów admirała Rohsaila. Jego trzej goście zesztywnieli na swoich miejscach. Podał notatkę Mahgyrsowi i sam sięgnął po kieliszek z winem, pozwalając podwładnemu zapoznać się z jej treścią. W końcu Mahgyrs podniósł wzrok i ich spojrzenia się spotkały. - To stawia wszystko w innym świetle, nieprawdaż, panie? - W rzeczy samej, Ahlfrydzie. - Hahlynd odstawił kieliszek i podniósł się z miejsca. -

Chyba muszę zaczerpnąć świeżego powietrza. Wszyscy ruszyli za nim na pokład. Znalazłszy się na zewnątrz, admirał wyciągnął rękę do wachtowego. Porucznik momentalnie włożył mu w dłoń lunetę, którą Hahlynd uniósł do oka, aby spojrzeć na Charisjan, których ścigali od świtu. Dzielił ich większy dystans, niż się spodziewał, a zresztą nawet przy przewadze prędkości takie pościgi nigdy nie były tak szybkie, jak by się tego chciało. Ani myśląc nadwerężyć siły korbiarzy przed zrównaniem się z wrogiem, postanowił uskuteczniać pościg wyłącznie pod żaglami, skoro ich mniejsze jednostki były w stanie rozwinąć połowę jego aktualnej prędkości. Przy tym tempie liczył, że zbliżą się na odległość strzału z działa w ciągu godziny. Tymczasem okazało się, że patrzy w złym kierunku. Gdy się odwrócił, w lunecie pojawiły się żagle Bicza. - Przypomnij mi, żebym zamienił słowo z naszymi obserwatorami - usłyszał, jak Mahgyrs zwraca się do porucznika Haystyngsa, i poruszył w rozbawieniu wargami. Nie chciałby być teraz w skórze rzeczonych obserwatorów, i to pomimo że Mahgyrs był znany jako jeden z bardziej ludzkich dowódców. W każdym razie rozumiał, skąd wzięła się ich pomyłka. Jak wszyscy na pokładzie Miecza, obserwatorzy wiedzieli, gdzie szukać wroga - w końcu go widzieli! Już sama myśl o starciu się w walce z taką masą galeonów do tego charisjańskich - potrafiła ludziom napędzić niezłego stracha. Nic więc dziwnego, że skupili się na przeciwniku w takim stopniu, że nie dostrzegli zbliżającego się przyjaciela. Choć istniało proste wytłumaczenie ich nieuwagi, trudno było im wybaczyć, że przegapili pojawienie się jakiegokolwiek okrętu w pobliżu. Dlatego admirał nie wątpił, że Mahgyrs wyłoży to jasno i dobitnie całej załodze. - Panie, obserwator melduje, że widzi kolejne żagle za Biczem - zaraportował kadet, prężąc się przed kapitanem flagowca. Hahlynd natychmiast przyłożył lunetę do oka i odwrócił się twarzą do morza, by nikt nie widział, jak się uśmiecha. - Wygląda na to, że mamy tam całą flotę. - To miłe z ich strony, że bez zwłoki podzielili się z nami tą informacją, panie Walkyr odparł Mahgyrs. - Będzie pan tak uprzejmy i podziękuje im w moim imieniu. - Oczywiście, sir. Młody Walkyr odbiegł, a Hahlynd odłożył lunetę i spojrzał pytająco na kapitana swojego flagowca. - Cała flota - wymamrotał Mahgyrs. - Cóż, wiadomość od admirała Rohsaila mówiła, że zamierza sprowadzić tutaj całą

zachodnią eskadrę - odparł Hahlynd. - A skoro to on, Charisjanie znaleźli się w pułapce pomiędzy nami i pięćdziesięcioma galeonami. - Niedokładnie pomiędzy nami i nimi - przypomniał mu kapitan. - Słuszna uwaga - przyznał admirał. - W każdym razie uzyskaliśmy nad nimi, jak to się mówi, miażdżącą przewagę taktyczną. - O tak, panie. Sądzę, że to odpowiednie określenie. Hahlynd roześmiał się, ale gdy tylko spojrzał na zachód, skąd wiał wiatr, mina mu zrzedła. Chmury nie zbliżały się może szybko, niemniej stały się o wiele ciemniejsze i na pewno grubsze. To nie było zwykłe zachmurzenie; nadchodził sztorm, zdawało się nawet, że słychać odgłosy gromu. Przy odrobinie szczęścia pogoda utrzyma się do wieczora, ale jeśli się mylił, galery śrubowe mogą mieć nieliche problemy. W tym momencie jego eskadra mijała Fort Tyshau leżący na południowym krańcu przylądka Yula. Nazwa ta była bardzo myląca - harchońskie fortyfikacje strzegące wejścia do cieśniny obróciły się już dawno temu w ruinę, potem region stał się areną wojny, podczas której imperium wydarło zatokę Hahskyn upadającemu królestwu Sodaru. Jeszcze później Harchończycy nie widzieli już potrzeby pilnowania wejścia na te wody. Gdy odebrano Sodarowi jedyne miasto portowe, nie opłacało się trzymać tutaj licznego garnizonu i jakieś sto pięćdziesiąt lat temu opuszczono umocnienia. Większość kamienia, z którego zbudowano fort, została zabrana przez okoliczną ludność, a to, co pozostało, zamieniło się w sterty gruzu. Ostały się tylko szumne nazwy obecnych wiosek rybackich. Istniało więc spore prawdopodobieństwo, że galery śrubowe po dotarciu na płytkie wody przybrzeżne nie pomieszczą się na maleńkich przystaniach. A jeśli nawet jakimś cudem im się to uda, nie będzie tam wiele bezpieczniej niż tutaj. Fort Nahgah, leżący z kolei na końcu przylądka Yula, oferował wprawdzie lepsze kotwicowiska, ale znajdował się pięćdziesiąt mil za Tyshau... a na drodze do niego znajdowała się eskadra charisjańskich galeonów. Dochodziła dopiero dziesiąta, do zmierzchu pozostało więc około dziewięciu godzin, a mimo to admirał czuł zaniepokojenie z powodu pogarszającej się z chwili na chwilę pogody. Ale nie zachodnim wiatrem martwił się teraz najbardziej. - Czas zagonić korbiarzy do roboty - uznał. - Jeśli zaczniemy deptać Charisjanom po piętach, niewykluczone, że zmusimy ich do zwolnienia i podjęcia walki. Sądzę, że admirał Rohsail doceni to posunięcie. *** - Galery śrubowe zbliżają się od rufy, sir - zameldował zduszonym głosem porucznik

Pahrkyns. Kahrltyn Haigyl obrócił się wolno i spojrzał mu prosto w oczy. - Jak daleko są od nas? - zapytał. - Piętnaście mil, nie więcej, sir. Ale wygląda na to, że rozwijają co najmniej dziesięć do dwunastu węzłów. - Nieźle - przyznał Haigyl, kiwając głową. Pahrkyns zasalutował i wrócił na stanowisko sternika, podczas gdy kapitan przetrawiał najnowszą wieść. Dwanaście węzłów, czyli dwa razy szybciej, niż płynął teraz Dreadnought. I nieco szybciej, niż można by przypuszczać. Nie dziwiło go to jednak aż tak bardzo. Do tej pory posiadał tylko wyrywkowe informacje na temat tych konstrukcji, a Ahbaht, z wiadomych względów, nie mógł mu złożyć dokładniejszego raportu. Jeśli wyliczenia Pahrkynsa były dokładne, wróg dogoni Dreadnoughta już za godzinę. To nie była zbyt pomyślna wiadomość. I nie jedyna zła, dlatego odwrócił się do Paityra Gahnzahlyza, starszego kanoniera Dreadnoughta. - Czas sprawdzić zasięg waszych pukawek, mistrzu Gahnzahlyz. *** - Admirał Hahlynd doścignie ich w ciągu godziny - powiedział trzeci oficer Wyzwania. Wyglądało na to, że porucznik Parkyr zaczął mówić do siebie, nawet o tym nie wiedząc. Admirał Rohsail nie skomentował tego jednak, tylko potaknął. Według jego wyliczeń pierwszy z jego galeonów, Berło, wejdzie w pole rażenia kanonierki za jakieś dwadzieścia minut. Kolejne cztery bądź pięć jednostek eskadry zachodniej znajdzie się tam chwilę później, ale nie cieszył się przesadnie, ponieważ wiedział, że zniszczenie tego złowieszczego, pomalowanego na czarno potwora nie będzie proste. Dlatego nie miał nic przeciwko temu, by kilka galer Hahlynda wsparło jego wysiłki. - Sądzę... - Ktoś za nim zaczął mówić, gdy nagle z oddali dobiegł huk gromu. *** Kapitan Zherohm Spryngyr żuł cybuch niezapalonej fajki, wpatrując się w odstęp pomiędzy swoim okrętem a pancernym galeonem heretyków. Pogoda stanowiła niesamowite tło dla mających nastąpić wydarzeń. Właśnie minęło południe, słońce dopiero zaczęło się chylić ku zachodniemu horyzontowi, aczkolwiek wiejący z zachodu wiatr przybrał na sile i stał się wyraźnie chłodniejszy. W oczekiwaniu na to, co miało się niedługo wydarzyć, Berło zredukowało żagle, jednakże wiatr okazał się dość silny, aby przechylać je nadal pomimo tak dużej redukcji powierzchni płótna.

Niektóre fale były ozdobione spienionymi grzywaczami, a zielonkawa woda otaczająca galeon nabrała głębokiej szafirowej barwy, która niemal oślepiała, gdy człowiek patrzył w stronę horyzontu. Klify wiszące nad południowym brzegiem cieśniny Kaudzhu stanowiły pionową ścianę szarości i brązu zwieńczonych wysoką, kołyszącą się na bryzie trawą, natomiast niebo na zachodzie przypominało jeszcze bardziej stromą ścianę grafitu - od najciemniejszego na dole do najjaśniejszego na górze. Słońce świecące zza wolno się przesuwającej ławy chmur także było oślepiająco jasne. To wszystko sprawiło, że kapitana ogarnęły niemiłe podejrzenia na temat zbliżającej się nocy. Najpierw jednak musimy jej dożyć, pomyślał. Wiem, że to wielki honor zaatakować jako pierwszy, jednakże w tej konkretnej chwili nie miałbym nic przeciwko temu, aby bliżej wroga znalazł się ktoś inny. Prychnął, zaciągając się zgasłą fajką. Pozostali mieli niebawem do niego dołączyć. Archanioł i Święty Tyldyn, dwa kolejne galeony płynące za Berłem, jeszcze nie redukowały żagli. Dzięki większej prędkości, z którą się poruszały, pojawią się koło niego do kwadransa, czyli na długo przed tym, zanim będzie ich potrzebował. Jakieś trzy tysiące jardów, ocenił. Powinniśmy zredukować ten dystans do dwóch tysięcy, jeśli chcemy trafić drania z dwudziestopięciofuntówki. To daje dalsze piętnaście albo dwadzieścia minut. Choć nie zrobimy wyłomu w jego pancerzu, jeśli nie podejdziemy znacznie bliżej... Zdecydował już, że nie otworzy ognia, dopóki Berło nie znajdzie się w odległości pięciuset jardów od celu. Postanowił również, że użyje litych kul zamiast pocisków. Nie było sensu się łudzić, że zdoła przeszyć pancerz wroga za pomocą amunicji wybuchowej z pewnością nie z tej odległości. Z tego, co widział, nie pomoże mu nawet zajście okrętu od rufy, choć kanonierka miała klasyczny pomost rufowy, któremu przyjrzał się uważnie przez lunetę. Był on jednak zupełnie inny; miał tylko jedno, centralne wejście, a w zaoblonych burtach pod nim widać było dodatkowe furty działowe albo niewielkie bulaje, które wpuszczały nieco światła i powietrza, jednakże miały zbyt małą średnicę, by mogła nimi wlecieć kula. Podstępne dranie, uznał z rodzącym się podziwem. Zamienili cały okręt w opancerzoną baterię. Zniszczenie go będzie cholernie trudne, ale chłopcy powinni... Wbił zęby w cybuch, gdy przy burtach kanonierki pojawił się nagle obłok dymu. *** - Ognia! Rozkaz Paityra Gahnzahlyza utonął w nagłym ryku sześciocalowego działa numer dwa.

Przysadzista, masywna armata cofnęła się na lawecie mahndrayna, a wystrzelony z gwintowanej lufy pocisk zniknął z wyciem w chmurze gryzącego dymu. Kahrltyn Haigyl stał przy rufowym peryskopie bakburty, obserwując dohlariański galeon. Skrzywił się, gdy pocisk minął wroga i eksplodował po uderzeniu w wodę jakieś dwieście jardów za celem. Pociski Dreadnoughta były wyposażone w produkowane przez Howsmyna zapalniki zderzeniowe. Mistrz Gahnzahlyz tłumaczył mu kiedyś zasadę działania tego cuda, ale Haigyl nie słuchał go zbyt uważnie. Wystarczyła mu wiedza, że pociski nie będą uzbrojone, dopóki nie opuszczą lufy, i że eksplodują w momencie trafienia, a nie po czasie, jak w przypadku zapalników lontowych. - Wygląda na to, że weszli w pole rażenia, panie Stahdmaiyr! - zawołał. - Pokażcie im, co to znaczy! *** - Żeby ich Shan-wei porwała! - warknął Dahrand Rohsail, widząc kolumnę spienionej wody, w blasku słońca bielszej niż śnieg i na trzydzieści stóp wysokiej. Spodziewał się, że wróg ma bardziej dalekosiężne działa, ale żeby aż tak? Armaty kanonierki niosły o połowę dalej niż jego artyleria. To znaczyło, że będą mogły trafiać jego galeony pół godziny przed tym, zanim one otworzą ogień. Znaczyło to też, że pole rażenia kanonierki jest szersze, niż mógł na to pozwolić. Charisjanie byli w stanie ostrzelać nawet te z jego jednostek, które płynęły kursem na przejęcie czoła wrogiej linii. A rozmiary słupa wody wzniesionej wybuchem uzmysłowiły mu, że amunicja heretyków jest bardziej niszczycielska, niż przypuszczał. Podsumowując, ryzyko zaatakowania tego okrętu było wyższe, niż mógł sobie pozwolić. Przez moment zastanawiał się, czyby nie zarządzić odwrotu. Ale nie, u licha! Królewska Marynarka Wojenna Dohlaru miała dzisiaj największe szanse na pokonanie tej bestii! - Sygnał do wszystkich! - warknął. - Stawiać więcej żagli! *** Kapitan Spryngyr nie potrzebował sygnału z flagowca. Doszedł do tych samych wniosków co jego przełożony, więc kolejne żagle załopotały pod rejami Berła, gdy ludzie pośpieszyli na wanty. Gdy galeon położył się mocniej na sterburtę, nabierając prędkości pod dodatkowym płótnem, Spryngyr spojrzał ponownie na kanonierkę. Musi zbliżyć się do niej najszybciej, jak to tylko możliwe, i znaleźć się na odległość strzału, zanim heretycy zdołają...

*** Rozległ się kolejny ryk gromu i cała bakburta Dreadnoughta zniknęła za ścianą gęstego dymu. Pomimo nagwintowania wszystkie działa tego okrętu wciąż trzeba było ładować odprzodowo. Były to wzmocnione stalowymi opaskami konstrukcje, ale niewiele bardziej zaawansowane i celne niż znana na Starej Ziemi dziewiętnastowieczna artyleria okrętowa, nieposiadająca dokładniejszych systemów celowniczych, jakie wprowadzano w następnych latach. Odpalano je indywidualnie, ręcznie, więc kanonierzy musieli uwzględniać kołysanie jednostki i celu, który znajdował się w odległości trzech tysięcy dwustu jardów, czyli dwie mile od Dreadnoughta, więc nawet przy stu sześćdziesięciu stopach długości wydawał się niezwykle mały. Kanonierka posiadała szesnaście dział na każdej burcie, ale tylko jedno z nich uzyskało bezpośrednie trafienie. *** Berło zakołysało się tak mocno, jakby stało się celem samego rakurai Langhorne’a. Długi cylindryczny pocisk przebił się bez trudu przez grube drewniane poszycie. Ważył dwa i pół razy tyle, ile pociski wystrzeliwane z Berła, a jego jedenastoipółfuntowy ładunek był sześciokrotnie cięższy. Eksplodował w pomieszczeniu żaglomistrza, jeden pokład niżej i dwadzieścia stóp od kajuty kapitana Spryngyra, a siła wybuchu rozniosła znajdujący się powyżej pokład działowy. Osiemnastu ludzi zginęło na miejscu, kolejnych jedenastu odniosło rany, z czego trzej poważne, a dwie dwudziestopięciofuntówki zostały wyrzucone z lawet. Wybuch oszołomił wszystkich obecnych na tym pokładzie, ale gdy ludzie wyczuli smród tlącego się drzewa, natychmiast wyrwali się z osłupienia. Załoga Spryngyra sięgnęła po cebrzyki z wodą i przymocowała węże do pomp, aby przeciwdziałać skutkom kolejnych eksplozji, a specjalna drużyna szkutnicza pobiegła zbadać dziurę wybitą przez pocisk. Ledwie ci ludzie zdążyli obejrzeć tlący się wciąż otwór, działa Dreadnoughta znów zaryczały. *** Admirał Rohsail skamieniał, gdy heretyckie pociski spadły na Berło. Okręt Zherohma Spryngyra płynął ku potężniejszemu wrogowi, lecz wciąż nie zbliżył się na tyle, by sam mógł otworzyć ogień, zatem admirał był w stanie tylko patrzeć, jak jego ludzie są masakrowani. Jest za daleko, pomyślał, ale mimo to się nie wycofują. Ściągają na siebie ogień wroga, aby pozostałe galeony mogły ich pomścić. I będą to robić, dopóki nie wybuchną albo nie zatoną.

Rohsail opuścił lunetę. Większość jego galeonów zaczęła redukować ożaglowanie, szykując się do starcia, ale teraz, wykonując jego rozkaz, podnoszono każdy liczący się kawałek płótna. Będziemy przez to bardziej narażeni na uszkodzenia takielunku i pożary, ale szybkość działań jest teraz najistotniejsza... Musieli jak najszybciej zbliżyć się do tych drani, otoczyć ich i napieprzać w tę przeklętą kanonierkę Shan-wei z każdego kierunku. To będzie kosztowało, to będzie bolało, ale na Langhorne’a, oni też coś poczują. - Sygnał do admirała Hahlynda: „Podejdźcie bliżej wroga!”. *** Pawal Hahlynd także nie potrzebował żadnych sygnałów. Był tak samo jak Rohsail zaskoczony i zdumiony zasięgiem charisjańskich dział. Zwątpił także, czy opancerzenie jego galer może powstrzymać pociski tej mocy. Ale jego jednostki i tak miały większe szanse na przetrwanie niż galeony Rohsaila. Jedenaście galer śrubowych pruło spienione fale, drżąc od tempa nadawanego przez korbiarzy. Hahlynd zamierzał zrzucić żagle, zanim wejdzie w kontakt z wrogiem, jak robiły to wszystkie okręty wojenne od zarania dziejów, lecz w ostatniej chwili zmienił zdanie. Pozostawi je na rejach, dopóki nie podejdzie bardzo blisko, po pierwsze, by uderzyć jak najszybciej, po drugie, by jego okręty były trudniejszym celem dla wroga. *** Sir Bruhstair Ahbaht spojrzał za siebie. Stał, podobnie jak Dahrand Rohsail, wysoko na takielunku Pałasza. Dreadnoughta nie było już widać z poziomu pokładu, ale z masztu mógł go jeszcze zobaczyć. Z tej odległości pancerny galeon wyglądał jak zrobiony z ogromnym pietyzmem model. Zabawka obsadzona przez ludzi z krwi i kości, wypluwająca języki ognia i chmury dymu, stawiająca czoło wrogom Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu. Trudniej było dostrzec jej przeciwników, ale pewne było, że jeden z dohlariańskich galeonów stracił przedni maszt i znikał właśnie w kolumnie białego dymu, jaki zostawia tylko tlące się drewno. Ten okręt był już stracony, o ile załoga nie będzie miała ogromnego szczęścia, ale to akurat cieszyło starego kapitana. Przeniósł wzrok, zaciskając mocniej usta. Plan Haigyla działał... przynajmniej do tej chwili. Połowa dohlariańskich galeonów ruszyła w stronę Dreadnoughta. Nie wiedział, czy ich kapitanom chodzi o jak najszybsze dopłynięcie na odległość strzału i zakończenie tej walki, czy raczej kieruje nimi wściekłość i chęć rewanżu. To jednak nie miało teraz wielkiego znaczenia. Haigyl za moment będzie musiał stawiać czoło wrogowi, który ma dwudziestokrotną przewagę liczebną, nie licząc nadpływających z przeciwnej strony galer śrubowych... a

tego przecież chciał. Dzięki jego poświęceniu konwencjonalne galeony Ahbahta zetrą się z tylko dwukrotnie liczniejszym wrogiem. Może nie był to stosunek, z którego należało się cieszyć, ale i tak dawał spore szanse na ocalenie eskadry. Kapitan zastanawiał się, czy nie wywiesić tego samego sygnału co Haigyl, ale po chwili zastanowienia zrezygnował. Honor wyzwania przysługiwał dzisiaj tylko jednemu okrętowi i jego dowódcy. Sądząc po rozwijanej prędkości, Dohlarianie próbujący dogonić eskadrę musieli dysponować omiedziowanymi galeonami. Od samego początku znajdowali się także na lepszych pozycjach, ponieważ Charisjanie zostali przyszpileni do południowego brzegu cieśniny. Ahbaht musiał utrzymywać kurs, pozwalając im na kontynuowanie pościgu. Zdawał sobie też sprawę, jak to się skończy, zupełnie jakby oglądał na mapach przebieg dawno stoczonej bitwy. Obie formacje wejdą w pole rażenia... tutaj, dwie mile od aktualnej pozycji HMS Sztormowy Ptak, płynącego na pierwszym miejscu w linii, tuż przed Pałaszem. Spojrzał za rufę. Zemsta Horayshya Vahrnaya płynęła tuż za Pałaszem, a Ognista Burza Zoshuy Kahrltyna na czwartej pozycji. To była pancerna pięść Ahbahta, taran eskadry, którego zadaniem było otworzyć drogę ucieczki pozostałym okrętom. Czy zdołają tego dokonać, to zupełnie inna sprawa. Dotarły do niego echa kolejnej salwy, tym razem było ich więcej niż poprzednio, gdy strzelał tylko Dreadnought, dlatego sir Bruhstair ponownie przyłożył lornetkę do oczu. Co najmniej cztery dohlariańskie galeony otworzyły ogień. Odległość była wciąż tak wielka, że żaden z tych pocisków nie powinien przebić opancerzenia charisjańskiej jednostki, ale wróg zbliżał się do niej z każdą chwilą. Zza ściany dymu dostrzegł szkuneropodobne galery śrubowe, nadciągające od południowego zachodu, by włączyć się do tej walki. Widząc to, opuścił lornetkę i przymknął powieki. Kościół Matka naucza, że Ty, Panie, miłujesz odważnych, modlił się w milczeniu. Bądź z nami teraz... i bądź też z nami w chwili potrzeby. Oszczędź moich ludzi, proszę. Po otwarciu oczu odwrócił się do dowódcy Pałasza. - Jeszcze kwadrans, jak sądzę, kapitanie Zhaksyn. Bądź tak dobry i każ ładować działa. *** - Kryć się! Kahrltyn Haigyl nie miał pojęcia, jakim cudem usłyszał to ostrzeżenie, ale skulił się instynktownie na mgnienie oka przed rozpętaniem istnego piekła... Zrobił to w porę i

uniknął trafienia sporym kawałkiem spadającego takielunku. Zatoczył się przy tym na koło sterowe i o mało nie upadł, na szczęście któryś z marynarzy podtrzymał go w porę. Podziękował temu człowiekowi bezwiednie, ale w jego jedynym oku wciąż kryła się zimna pustka. Koniec tej walki był już bliski. Spojrzał na drugi kraniec swojego okrętu. Pokład zaścielały szczątki ludzi i takielunku, choć tych pierwszych było zadziwiająco mało, jak na taki huragan ognia i czas trwania starcia. Pancerz Dreadnoughta wytrzymywał do tej pory każdą salwę, choć wróg strzelał z odległości niespełna stu jardów. Pancerne płyty zostały powgniatane w setkach miejsc, ale wciąż odbijały każdy pocisk, choć paru kulom udało się wpaść do wnętrza przez otwarte furty działowe. To one zabiły około czterdziestu albo pięćdziesięciu ludzi, których do tej pory stracił - prócz tych, którzy polegli przygnieceni złamanymi rejami, rzecz jasna. Trzy z jego dział zostały zniszczone bezpośrednimi trafieniami, kolejne umilkło z powodu zacięcia oporopowrotnika, ale najgorsze było to, że mistrz Gahnzahlyz powiadomił go przez posłańca, iż niedługo wyczerpią się zapasy ładunków. Kanonierzy przygotowywali w pośpiechu kolejne, ale przy tym tempie prowadzenia ognia... Jedno z rufowych działek ryknęło niespodziewanie, więc odwrócił się pośpiesznie. Wyjrzał przez peryskop i wyszczerzył zęby jak jaszczurodrap, gdy zobaczył, że jedna z galer śrubowych odbija mocno na sterburtę, konając w drgawkach po utracie głównego masztu. Z wnętrza trafionego okrętu wydobywał się słup sinego dymu. Wcześniej udało się zatopić dwie inne galery, ale uśmieszek spełzł z ust kapitana, gdy zobaczył, że pozostałe osiem otwiera ogień do Dreadnoughta. Nie wiedział, jakiego typu działa zamontowano na ich pokładach, ale miały one znacznie większy kaliber niż te na galeonach. Strzelały rzadziej, ale z większą mocą. Jak do tej pory żadnemu nie udało się spenetrować opancerzenia, lecz wróg dostrzegł już najsłabszy punkt Dreadnoughta i mierzył teraz w ster okrętu. To był trudny cel - zwłaszcza przy takiej fali i ścianie dymu - ale im dłużej trwał ten ostrzał, tym bardziej rosły szanse na przypadkowe trafienie. Coś zawyło nad pokładem, zmuszając Haigyla do rzucenia mięsem. Kartacze. Tylko one wydawały ten nieziemski, przerażający skowyt. Nie pierwszy raz słyszał go tego dnia, ale wiedział, dlaczego użyto ich właśnie teraz. Któryś z dowódców galeonów zrozumiał w końcu, że nie da rady przebić stalowego pancerza Dreadnoughta, więc uznał, że lepiej będzie ograniczyć jego mobilność, podobnie jak robili to kapitanowie galer śrubowych ostrzeliwujący ster. Inni kapitanowie galeonów wpadli na swoje pomysły wcześniej, ale każdy z nich, chcąc spróbować tej metody, musiał najpierw podpłynąć na znacznie

mniejszą odległość, a tam sześciocalowe działaDreadnoughta przerabiały jego okręt we wrak, zanim naprawdę zagroził takielunkowi Charisjan. Niestety w miarę upływu czasu szybkostrzelność malała, ponieważ wyczerpani artylerzyści nie byli w stanie poruszać się tak sprawnie jak jeszcze godzinę temu, a i pociski przenoszone z magazynów w ładowniach docierały do dział coraz wolniej. Dzięki temu wróg mógł podpłynąć bliżej i pozostać w akcji dłużej, zanim został trwale uszkodzony albo odpędzony. Nic więc dziwnego, że z takielunku niewiele już zostało. Górna część bezanmasztu została odstrzelona ponad godzinę temu i runęła do wody, pociągając za sobą sporą część olinowania i topy grotmasztu i fokmasztu. Potem stracili trzydziestostopowe przedłużenie dziobnicy, razem z całym przednim ożaglowaniem. Teraz, po kolejnym skowycie, rozległ się trzask zwiastujący utratę następnej części bezanmasztu. Wielki kawał drzewca runął, pociągając za sobą dwa żagle, i przebiwszy sieci ochronne, zmiażdżył co najmniej tuzin ludzi, uszkadzając kolejne trzy działa na sterburcie, a potem zsunął się wolno do morza, działając jak wielka kotwica. Haigyl poczuł wstrząs całym ciałem, a gdy się pozbierał, obrócił peryskop w kierunku, z którego nadleciał kartacz. W tym dymie, huku wystrzałów i błyskach trudno było coś dostrzec, ale kapitan zmrużył oczy, gdy wychwycił znajomą sylwetkę wyłaniającą się z chaosu. To nie był okręt zbudowany przez Dohlarian! To charisjański galeon odebrany Gwylymowi Manthyrowi! Od samego początku zdawał sobie sprawę, że Dreadnought nie ma szans na wyrwanie się z tej matni. Jego plan polegał na zwabieniu jak największej liczby wrogich okrętów i poświęceniu zarówno jednostki, jak i służących na niej ludzi, by umożliwić ucieczkę masie galeonów z eskadry Ahbahta. Od samego początku miał też świadomość, że nie może pozwolić, by wróg położył łapska na tym okręcie. Wszyscy jego podwładni o tym wiedzieli, ale do tej chwili nie zauważył choćby cienia sprzeciwu w ich oczach... nie po tym, co stało się z ostatnim admirałem, który poddał się honorowo flocie Dohlaru. Upewnił się więc, że Stahdmaiyr i pozostali oficerowie Dreadnoughta zrozumieli, na czym będzie polegał ich ostatni obowiązek, i osobiście nadzorował ułożenie lontów. To jednak... Nigdy nie liczył na tak okazały ostatni dar, dlatego gdy biegł przez pokład, w jego jedynym oku płonął nieziemski żar. Potknął się, nieomal upadł. Skrzywił się, gdy spojrzał pod nogi i zobaczył ciało Dahnylda Stahdmaiyra. Jedno ze szkieł w okularach porucznika zostało rozbite przez wielką drzazgę pochodzącą z roztrzaskanego omasztowania Dreadnoughta, która wbiła się

głęboko w oczodół, wchodząc prosto w mózg. Kahrltyn Haigyl poczuł ogromny żal pomimo piekła i chaosu, jaki go otaczał. Wiedział jednak, że już wkrótce dołączy do swojego pierwszego, dlatego otrząsnął się szybko i chwycił za ramię kadeta dowodzącego pobliską trzydziałową baterią. - Sir? Młody chłopak wpatrywał się w niego, oczy błyszczały mu na upapranej prochowym nagarem i potem twarzy. Haigyl wskazał mu szczyty masztów jednostki, która znów zniknęła za ścianą dymu, wystrzeliwszy kolejną salwę kartaczy. - To jest wasz cel, chłopcze! - ryknął, przysuwając usta do ucha kadeta. - Namierzcie i zatopcie tego drania! Chłopak gapił się na niego jeszcze przez chwilę, a potem przeniósł wzrok na wskazywane topsle i skinął zdecydowanie głową. - Aye, sir! - odkrzyknął, po czym odwrócił się do artylerzystów. Kolejny pisk, a potem trzask dobiegający z góry obwieścił im koniec ostatniego topmasztu. Masywny kawał pala rąbnął o pokład z taką siłą, że okaleczony Dreadnought zakołysał się pod stopami Haigyla. Jeszcze chwilę, kochany, pomyślał kapitan. Wytrzymaj jeszcze chwilę. O tyle tylko cię proszę, potem będziesz mógł godnie spocząć. Działa opancerzonego galeonu zaryczały ponownie. Dohlariański okręt, który należał wcześniej do Charisjan, uniósł się w górę, trafiony sześciocalowymi pociskami. Eksplozje rozerwały jego poszycie, a odłamki pocisków i drewna zmasakrowały załogę, rosząc wszystkie pokłady krwią. Haigyl obserwował przez peryskop, jak okręt przełamuje się i zapala w ostatnim akcie zagłady. Dedykuję go tobie, Gwylymie! Nie spalę Gorathu do gołej ziemi, jak obiecywałem, ale tyle mogę ci zaoferować... Kolejna salwa dziesięciocalowych pocisków z galer śrubowych Pawala Hahlynda uderzyła w rufę Dreadnoughta, wprawiając potężny okręt w drżenie... i zmuszając go do wykonania niekontrolowanego skrętu. Pchany siłą ocalałych żagli zszedł z kursu, ponieważ koło sterowe nie było już niczym połączone z płetwą. Haigyl oderwał wzrok od peryskopu, czując, że jego okręt, majestatycznie i wolno, zaczyna ustawiać się z wiatrem, by wbić się z hukiem w burtę jednego z dohlariańskich galeonów. Wrogi okręt przechylił się mocno pod naporem wielkiej morskiej kanonierki. Jego główny maszt złamał się w dwóch albo trzech miejscach, zasypując pokład lawiną ułomków drewna, podartego płótna i zerwanych lin. Sam maszt wychylił się za burtę i

zawisł przez moment na szczątkach bezanmasztu Dreadnoughta, aby razem z nim zwalić się w końcu ostatecznie. Główny masz Dreadnoughta miał sto dwadzieścia stóp długości i czterdzieści cali średnicy, zrobiono go z najlepszego, niesamowicie silnego, sezonowanego prawiedębu. Mimo to pękł jak zapałka, obciążony sporą częścią takielunku dohlariańskiej jednostki. A gdy runął na pokład, pogrzebał pod sobą trzydziestu jeden ludzi z załogi. Fragment, który spadł na Kahrltyna Haigyla, mierzył dwadzieścia trzy stopy i ważył ze cztery tony. Kapitan nie usłyszał więc dzikiego ryku wrogich marynarzy, którzy wpadli całą chmarą na zakleszczony wrak.

.V. Rzeka Czarny Piasek oraz Treykyn Prowincja Skaliste Szczyty Republika Siddarmarku - Przyszedł baron Tryfeld, mój panie. Sir Clairync Dynvyrs, baron Wheatfields, przerwał pilną naradę z dowódcą regimentu z Jhhurlahnku. Machnął ręką, powstrzymując tamtego w pół słowa, po czym wyciągnął prawą dłoń, aby wymienić uścisk przedramienia z przybyłym, który właśnie wkroczył do nędznej chaty robiącej za kwaterę główną. Sir Daivyn Wynstyn, baron Tryfeld, miał tylko pięćdziesiąt trzy lata, co czyniło go o osiem lat młodszym od barona Wheatfields, ale był łysy jak kolano. Do tego cechował go ostry, haczykowaty nos, który świadczył o jego wojowniczej naturze. Był to najstarszy stopniem oficer rodem z Usheru przy Armii Glacierheart, co czyniło go bezpośrednim podwładnym barona Wheatfields. Ci dwaj byli także bliskimi przyjaciółmi. - Daivynie... - odezwał się gospodarz, obrzucając spojrzeniem twarz gościa, podczas gdy w oddali rozbrzmiewały odgłosy wystrzałów heretyckiej artylerii. Tunikę barona Tryfeld zdobiła zaschnięta krew, aczkolwiek chyba nie jego. - Clairyncu... - odwzajemnił powitanie zakrwawiony mężczyzna. - Wybacz, że nachodzę cię w ten sposób. - Czego ci trzeba? - zapytał jakby nigdy nic baron Wheatfields, wywołując tym uśmiech przyjaciela. Był to uśmiech przelotny i przepełniony goryczą, aczkolwiek dało się w nim też dostrzec przyjacielskie ciepło. Zniknął jednak tak szybko, jak się pojawił. - Nie jesteś w stanie zapewnić mi tego, czego mi trzeba - odparł głosem uzdrowiciela, który przekazuje rodzinie złe wieści. - Heretycy sforsowali rzekę Czarny Piasek siedem mil za Styltynem. Rozgromili trzeci i piąty regiment. Nie zdołaliśmy ich powstrzymać. Baron Wheatfields zacisnął zęby. Żywił nadzieję - wbrew wszystkiemu, nawet zdrowemu rozsądkowi - że ta flanka Armii Glacierheart zdoła utrzymać pozycje wystarczająco długo, by mógł odbić Gyrdahn i otworzyć ponownie drogę ucieczki. Jeśli heretykom udało się sforsować rzekę, rozbijając przy tym dwa regimenty barona Tryfeld... - Przybyłem, by powiadomić cię o tym osobiście - dodał gość, kręcąc głową. -

Wybacz. Chłopcy dali z siebie wszystko, wielu z nich poległo podczas tych walk. To przez tę piekielną artylerię. - Poruszył gniewnie nozdrzami. - Zwykłe działa dawały nam się mocno we znaki, ta pieprzona rzeka miała mniej niż sto jardów szerokości nawet po tych wszystkich deszczach, więc heretycy mieli nas jak na dłoni! A te ich małokalibrowe działka kątowe napieprzały do samego końca, do chwili, gdy łodzie desantowe przybiły do brzegu. Nawalali w nas ze wszystkiego, co mieli, strzelali z karabinów, rzucali granaty, zarzucali zaplecze szrapnelami, zabijając każdego, kto znajdował się na otwartej przestrzeni. Mieli też te nowe pociski, kolejny nowy wynalazek, powinienem powiedzieć. Dymiły po upadku, i to jak. Nasza artyleria polowa nie mogła przez nie położyć ognia zaporowego, dopóki ci dranie nie wpadli do naszych okopów. - Szlag - wymamrotał baron Wheatfields. - Nie wiem, co działo się na południe od odcinka zajmowanego przez piąty regiment wyznał baron Tryfeld. - Mogę tylko przypuszczać, że tam też nie było za dobrze. Wiem za to, że przerzucili na drugi brzeg tylu ludzi, ilu zdołali, i utworzyli tam przyczółek. Jeśli wierzyć niedobitkom trzeciego regimentu, heretycy rozstawili dwa mosty pontonowe i pognali naszych na północ. Próbowałem zająć nowe pozycje tutaj... - pochylił się nad mapą i postukał palcem w miejsce oddalone o dziesięć mil od Styltynu i mniej niż dwie mile od stanowiska dowodzenia barona, znajdującego się pośrodku zaplecza lewej flanki Armii Glacierheart - razem z siódmym, ale wszystko, co osiągnęliśmy z pułkownikiem Tylborem, to nieznaczne opóźnienie ich marszu. Baron Wheatfields pokiwał głową, a gdy oderwał wzrok od mapy, minę miał niewesołą. Z wnętrza chaty nie mógł widzieć nieba, domyślał się jednak, co by na nim zobaczył, gdyby to było możliwe. Słońce unoszące się nad gęstymi chmurami wisiało już nisko i miało zajść za godzinę, najdalej dwie. Zbliżała się okropna noc, pełna deszczu i wichury, czyli ostatnich rzeczy, jakich mogliby sobie życzyć obrońcy tych zapomnianych przez Langhorne’a bagnisk. - Wracam tam zaraz, spróbuję zebrać tylu ludzi Tylbora, by bronić naszych pozycji do zapadnięcia nocy - dodał baron Tryfeld. - Wątpię, abyśmy wytrzymali dłużej. Do tej pory musisz dokonać wyłomu. - Zostań tutaj - polecił mu baron Wheatfields. - Będę potrzebował twoich rad, a reszta twoich... - Mam to gdzieś! - warknął baron Tryfeld. - To moi chłopcy giną tam teraz. A ja powinienem być z nimi. Poza tym - przez mgnienie oka na jego twarzy pojawiło się coś na kształt uśmiechu - będą się bronić dłużej, jeśli zobaczą, że jest tam ktoś, kto skopie im

dupy, jeśli nie dadzą rady! Baron Wheatfields przymknął na chwilę oczy. Jedynym powodem, dla którego chłopcy barona Tryfelda mieliby przestać się bronić, była ich śmierć, ponieważ woleliby zginąć, niż zawieść swojego przełożonego. Takim człowiekiem był baron Tryfeld... i takim przyjacielem. Zastanawiał się więc, czy nie powinien rozkazać, by ten został w jego kwaterze głównej, ale zaraz odpuścił. Wiedział, że i tak nie posłucha, musiałby go więc aresztować. Poza tym miał rację. - Daivynie... - Wiem, ale nie ma czasu na gadanie. - Baron Tryfeld uścisnął mu raz jeszcze przedramię, po czym cofnął się o krok. - Szczerze mówiąc, nie widzę zbyt wielkich szans na zrobienie tego wyłomu. Ale jeśli komuś może się to udać, to tylko tobie. Kupię ci więc tyle czasu, byś mógł dokonać następnego cudu. Wyprowadź stąd tylu chłopców, ilu zdołasz. - Tak zrobię - obiecał baron Wheatfields ze ściśniętym gardłem. Musiał odchrząknąć, by odzyskać mowę. - Bóg z tobą, Daivynie. - I z tobą - odparł baron Tryfeld, po czym wyszedł z chaty, wołając, by przyprowadzono mu konia. *** Biskup polowy Cahnyr Kaitswyrth pobladł, spoglądając na mapę rozłożoną przez Sedryka Zavyra. Lampa nad jego głową chwiała się, a rozłożone na planie okolicy figurki rzucały tańczące cienie na przysypany pyłem papier. Lejący się z ciemniejącego nieba deszcz przesiąkał przez przysypane warstwą ziemi bale, z których ułożono strop tego schronu, ale stłumione przez tę osłonę odgłosy gromów i wstrząsy nie miały nic wspólnego z warunkami pogodowymi. - Dostaliśmy nowe informacje od biskupa Sebahsteana? - zapytał z niepokojem w głosie Zavyr. - Nie, ojcze - odparł zwięźle pułkownik Maindayl, nie odrywając wzroku od stosu meldunków. - A od biskupa Khalryna? Albo... - Ojcze, od trzech godzin nie dostajemy wiadomości od nikogo spoza Kąta - przerwał mu pułkownik - i już ich nie dostaniemy. Zavyr spojrzał na niego ze złością. Kątem nazywano leżące na zachód od Styltynu tereny, na które ściągały coraz to nowe wycofujące się oddziały Armii Glacierheart... to znaczy do chwili, gdy heretycy przerwali linie obrony biskupa Sebahsteana Taylara na

północ i południe od miasta. Zavyr upierał się, by utrzymać te pozycje - pomimo ostrzeżeń Maindayla, że jest to niemożliwe. Teraz spoglądał więc na pułkownika, gotów zganić go za sianie defetyzmu, ale zobaczył, że oficer nie przejmuje się tym zbytnio. - Wybacz, ojcze - powiedział intendentowi Armii Glacierheart ostro, choć nie napastliwie - ale tak się sprawy mają. To - wskazał kartkę papieru przyniesioną przed momentem przez gońca - jest meldunek biskupa Chestyra. Został zepchnięty aż do Bagiennych Traw, a heretycy wciąż ostro napierają. Jeśli jeszcze nie otoczyli Kąta, wkrótce to zrobią, a wtedy wszyscy znajdą się w potrzasku, z którego nie ma wyjścia. Kaitswyrth czuł się tak, jakby połknął ołowianą kulę. Chciał opieprzyć pułkownika, ale wiedział, że to bezcelowe, ponieważ Maindayl nie okłamie go nawet po zmyciu głowy. Rzeka Bagienne Trawy płynęła sześć mil na zachód od kwatery głównej Taylara... i tylko pięć mil na wschód od Treykynu. - Już po nas, Sedryku - usłyszał własny głos. Zavyr przeniósł wzrok na niego, kręcąc głową jak oszołomiony bokser. - Jeśli baron Wheatfields nie przeprowadzi części swoich wojsk przez bagna, nasłani przez Shan-wei heretycy zamkną nas w kotle. - Walnął pięścią w mapę, a potem zmiótł nią wszystkie znaczniki, szczerząc zęby w dzikim grymasie. - Na Langhorne’a! Mówiłem im, mówiliśmy im, że nie powstrzymamy półmilionowej armii bez dodatkowego wsparcia! Ale czy ktoś nas słuchał? Pewnie, że nie! - Cahnyrze, musi być jakieś... - Nie ma. - Biskup polowy przerwał intendentowi. - Nic już nie możemy zrobić, poza zmuszeniem ich do dalszego marnowania amunicji, kiedy będą nas wybijali do nogi. A na to... wybacz, Sedryku... nie mogę pozwolić. - Co ty mówisz? - zapytał Zavyr, podnosząc głos. - Mówię, że nie mogę pozwolić, by moi ludzi ginęli bez sensu, jeśli istnieje sposób na ich ocalenie... a on istnieje. Wiem, czym to się skończy dla wszystkich twoich inkwizytorów i dla ciebie, ale oni i tak by was wyrżnęli, po tym jak nas pokonają. Nie pozwolę więc, by moi ludzie ginęli za coś, czego nie da się osiągnąć. Z twarzy Sedryka Zavyra odpłynęła cała krew. Spoglądał na Kaitswyrtha wymownie, milcząc dłuższy czas. Potem odwrócił się powoli, jak w sennym koszmarze, by spojrzeć na Maindayla. Pułkownik nie spuścił wzroku, jego twarz wyglądała jak wykuta z kamienia. Intendent zaczerpnął głębiej tchu. - Rozumiem. Głos mu się lekko łamał, więc przełknął mocno ślinę. Moment później inkwizytor, który kazał zmasakrować wszystkich żołnierzy Charlza Stahntyna nie dalej niż kilkanaście

mil od miejsca, w którym stał, zwiesił ramiona jak puszczona wolno kukiełka. - Rozumiem - powtórzył. - Uważam, że powinniśmy walczyć nadal, wierząc, że Bóg i Jego archaniołowie nas ocalą, ale rozumiem, co do mnie mówisz. Ile czasu nam zostało? - Powinniśmy jak najszybciej poprosić księcia Eastshare o podjęcie rozmów - odparł spokojnie Kaitswyrth. - Ale w taką pogodę i przy takim chaosie nasze białe flagi zostaną dostrzeżone najprędzej o świcie. Tak więc gdy słońce wzejdzie... Zawiesił głos, a wtedy Zavyr skinął głową. - Rozumiem. Zatem postanowione. - Wyprostował ramiona i zaczerpnął raźniej tchu. Chyba powinienem poinformować o tym fakcie jak największą liczbę moich inkwizytorów. Spojrzał na obu dowódców oświetlanych płomykiem chyboczącej się lampy, a potem odwrócił się i opuścił bunkier, nie mówiąc słowa. Kaitswyrth odprowadził go wzrokiem, potem opadł ciężko na stojący obok mapy zydel, wyjął notatnik i zapisał co najmniej tuzin linijek. Przeczytał wszystko, potakując od czasu do czasu, po czym złożył pod tekstem zamaszysty podpis. - Weź to, Wylsynnie - poprosił, wyrywając kartkę, składając ją i podając pułkownikowi. - Mój panie? - Maindayl uniósł znacząco brew, gdy po nią sięgał. - To rozkazy dla ciebie. - Biskup polowy zaśmiał się pod nosem, ale jego oczy pozostały martwe. - Ostatnie, jakie ci wydam. - Mój panie? - powtórzył Maindayl podejrzliwym tonem. - Wybierz zaufanych ludzi i każ im udać się z białą flagą do księcia Eastshare - polecił mu Kaitswyrth. - Niech to będą żołnierze, na których możesz polegać, i do tego łebscy. To może być naprawdę ważne. - Oczywiście, mój panie. Myślę, że pułkownik Zhames będzie najlepszym kandydatem. Poinformuję go, że chcesz z nim pomówić. - To dobry pomysł - przyznał biskup polowy zadziwiająco spokojnym głosem. - Idź więc po niego. - Oczywiście, mój panie. Maindayl ruszył w górę zabłoconych stopni. Nie dotarł do połowy schodów, gdy za jego plecami rozległ się pojedynczy strzał z pistoletu.

.VI. Ambasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku - Co sądzisz o warunkach kapitulacji Ruhsyla, Merlinie? - zapytał Cayleb Ahrmahk, spoglądając przez pusty gabinet na Merlina Athrawesa. Merlin stał w otwartych szklanych drzwiach prowadzących na niewielki balkon gabinetu, jednym ramieniem opierając się o futrynę, i spoglądał w górę. Noc była chłodna i wietrzna, a niebo upstrzone gwiazdami nieznanymi Starym Ziemianom, księżyc zaś zbyt mały jak na gust Merlina, który pamiętał inny, większy - nie miało to jednak znaczenia, gdyż tak naprawdę patrzył na coś zupełnie innego. Obserwował rzucane mu bezpośrednio na sztuczne soczewki obrazy ruin, które jeszcze do niedawna stanowiły miasteczko Styltyn, gdzie książę Eastshare właśnie przedstawił warunki kapitulacji dowódcy przegranej Armii Glacierheart. Sowa szacowała, że w pułapce księcia znalazło się prawie sto osiemdziesiąt tysięcy ludzi. Mniej niż trzy tysiące pod wodzą barona Wheatfieldsa wymknęły się przez bagna, aczkolwiek grupa ta raczej nie miała szans na znaczne oddalenie się, a to z powodu szesnastu tysięcy jazdy pod wodzą hrabiego Wysokiego Wzgórza z Armii Skalistych Szczytów, który rzucił się za nią w pościg. Ogółem Armia Boga wraz ze świeckimi sojusznikami straciła ponad ćwierć miliona zabitych, rannych i pojmanych, rozstając się także z całą artylerią przekazaną Armii Glacierheart. - Cóż - odparł Merlin - to i tak lepsze warunki niż te przedstawione zeszłej zimy temu draniowi w Fort Tairys. I bardzo podobne do tych, na które przystali ocaleni z Armii Shiloh. - A zarazem lepsze od warunków przedstawionych Wyrshymowi przez generała Stohnara - dodała Aivah Pahrsahn z wygodnego, miękkiego fotela, na którym siedziała. Nieoczekiwanie też się skrzywiła. - Nie jestem pewna, czy mściwej stronie mojej natury to się podoba. Szczególnie wziąwszy pod uwagę różnice pomiędzy Wyrshymem i Kaitswyrthem oraz Abernethym i Zavyrem. - Tu nie chodzi o sprawiedliwość, Aivah - odezwał się ze swojej kwatery głównej w Pięciu Rozwidleniach baron Zielonej Doliny. - Aczkolwiek moja mściwa strona w pełni zgadza się z twoją. - Sądzę, że jest tak w wypadku nas wszystkich - skwitował z Tellesbergu baron

Skalistego Przylądka. Admirał przemówił tonem chłodniejszym i bardziej ponurym niż baron Zielonej Doliny. Bardzo źle przyjął to, co spotkało eskadrę sir Bruhstaira Ahbahta, a zwłaszcza HMS Dreadnought, i nie potrafił z siebie wykrzesać współczucia dla sił Kościoła Matki. Zaraz jednak chrząknął kwaśno. - Mimo wszystko zastanawiałbym się, jak to wpłynie na przyszłe kapitulacje Armii Boga. - Te warunki wcale nie są o wiele lepsze od warunków zaproponowanych Wyrshymowi - wtrąciła Nimue Chwaeriau z Manchyru. - W ogóle to uważam, że książę Eastshare jest o wiele zmyślniejszy od generała Stohnara. Ta oferta wymiany starszych oficerów Kaitswyrtha za przyszłych jeńców charisjańskich? - Potrząsnęła głową. Zakładając, że Clyntahn brałby coś takiego pod uwagę, jak myślicie, co by się stało z tymi starszymi oficerami, gdyby Inkwizycja położyła na nich swoje łapy? Z pewnością nie przysłużyłoby się to lojalności innych starszych oficerów... A co stanie się z morale żołnierzy, gdy pojmani oficerowie odmówią wymiany? - Co niewątpliwie uczynią, chyba że są na tyle głupi, aby wierzyć, że po powrocie do Syjonu unikną Kary Schuelera za swoje „przewiny”. - To z kolei był hrabia Sosnowej Doliny. Główny doradca cesarza siedział w swoim biurze przy stole zasłanym dokumentami i ze szklaneczką whiskey w dłoni. - Przypuszczam, że niektórzy istotnie są aż tak głupi. Jeśli jakimś cudem zdołaliby uniknąć kary, mogliby znów wylądować w łańcuchu dowodzenia gdzieś, gdzie ponownie narobiliby bałaganu. Niestety każdy, kto ufa Clyntahnowi, musi mieć kłopoty z samodzielnym oddychaniem... - Najpewniej - powtórzył Merlin, odwracając się, aby spojrzeć na Cayleba i madame Pahrsahn. Minę miał przy tym ponurą. - Naturalnie Ruhsyl, wysuwając tę propozycję, nie sądził, że Świątynia będzie mieć charisjańskich jeńców na wymianę, prawda? Zapadło milczenie, które przeciągało się przez kilka sekund. W końcu Merlin wzruszył ramionami. - Wybaczcie. Nie chciałem psuć wszystkim zabawy. Chodzi po prostu o to... Urwał i ponownie wzruszył ramionami. - Wiem, do czego zmierzałeś - wpadł mu ostro w słowo baron Skalistego Przylądka, wyglądając przez okna rufowe swojego flagowca na światła Tellesbergu. - Przypomina to tę historię z Gwyllymem, tylko ludzi jest dwa razy więcej. Merlin potaknął chmurnie. Jego zdaniem bitwa w cieśninach Kaudzhu miała znacznie gorsze skutki od bitwy w Cieśninie Harchongu. Sir Bruhstair Ahbaht przedarł się do Południowej Zatoki Shwei, aczkolwiek tylko z czterema galeonami i samotnym szkunerem o nazwie Przybysz. Cała reszta jego eskadry przepadła - wzięta w niewolę lub zniszczona.

Niedobitkom udało się uciec tylko dzięki ochronie frontu burzowego, który przeszedł nad zatoką Hahskyn oraz Południową Zatoką Shwei. Było to wysoce ironiczne. Gdyby sztormy nadeszły dwa dni wcześniej, Ahbaht i Haigyl najprawdopodobniej doprowadziliby większość eskadry tego pierwszego do bezpiecznej przystani, HMS Dreadnought nie wyłączając. A gdyby nawet nie, Dohlarianie zapłaciliby wyższą cenę za to zwycięstwo. Choć i tak nie przyszło im ono łatwo. Szesnaście galeonów admirała Rohsaila zostało zatopione, sześć poszło na dno z całą załogą, a cztery kolejne odniosły tak poważne uszkodzenia, że nie uda się ich odratować, co znaczyło, że wróg stracił czterdzieści procent sił użytych w tej bitwie. Flagowiec Rohsaila także zatonął, a sam admirał odniósł poważne rany. Uzdrowiciele mieli spore problemy z utrzymaniem go przy życiu, co napawało Merlina dziką satysfakcją. A jeszcze bardziej cieszyło go to, że Dreadnoughtodebrał Dohlarianom okręt Gwylyma Manthyra - choć Haigyl niestety nie mógł tego zobaczyć. Admirał Hahlynd stracił osiem z piętnastu galer śrubowych, w sporej części za sprawą sztormu, który dopadł uszkodzone podczas zaciętej wymiany ognia jednostki. Cztery lekkie krążowniki Rohsaila - trzy szkunery i bryg - natknęły się na eskadrę Ahbahta następnej nocy. Żaden z nich nie przetrwał tego spotkania, by powiadomić admirała Raisahnda, dowodzącego Zachodnią Eskadrą, że Rohsail został wyłączony z akcji i gdzie można znaleźć Charisjan. Krótko mówiąc, Rohsail i Hahlynd stracili w sumie dwa razy więcej okrętów niż Ahbaht, choć z osobna licząc, większość z nich nie dorównywała wielkością charisjańskim jednostkom. Tylko cztery galeony cesarskiej floty zostały przejęte bez powodowania zniszczeń albo z tak niewielkimi uszkodzeniami, że łatwo dało się je usunąć. Jednym z nich był, niestety, Wir - pierwszy z dwóch galeonów artyleryjskich eskadry. Drugi z nich - Ognista Burza - wymknął się wrogowi z Pałaszem, Windykatorem i Błyskawicą.Tylko one, prócz Przybysza, opuściły ten akwen, a każdy z nich został w jakimś stopniu uszkodzony. Najgorszy jednak z tego wszystkiego był fakt, że Dreadnought ocalał, o czym niestety nikt z ludzi Ahbahta nie wiedział. Nikt nie był w stanie powiedzieć, jak do tego doszło, ponieważ wszyscy oficerowie Kahrltyna Haigyla polegli - jeśli nie liczyć rannego kadeta. Paityr Gahnzahlyz podpaliłby pewnie lonty z własnej inicjatywy, gdyby wiedział, że na pokład pancernego galeonu wdarli się marynarze wroga z trzech co najmniej galeonów naraz. A może i wiedział o tym, ale nie miał czasu na reakcję, ponieważ jakiś idiota cisnął granat w zejściówkę, na której starszy kanonier się znajdował. Granat ów eksplodował w odległości dwudziestu stóp od

magazynu amunicji Dreadnoughta, co powinno załatwić sprawę ostatniego rozkazu Haigyla, ale cudownym zrządzeniem losu nie doszło do eksplozji zgromadzonych tam pocisków. Za to wybuch zabił Gahnzahlyza. Merlin nie miał pojęcia, gdzie ani po co szedł kanonier - nawet Sowa nie umiała poskładać sensownej relacji z ostatnich minut walki pancernego kolosa - a co dopiero mówić o takich detalach jak śmierć Gahnzahlyza. Oficerowie walczący z wrogiem na pokładzie okrętu wiedzieli, że kanonier ma do wypełnienia to ostatnie smutne zadanie, być może z tego właśnie powodu nie próbowali się mieszać w tę sprawę i zamiast wysadzić okręt, wybrali zabicie jak największej liczby wrogów, zanim sami zginą. Ich podwładni z kolei czekali na jakiś rozkaz. Nikt go jednak nie wydał, aczkolwiek to miało teraz poślednie znaczenie. Liczyło się tylko to, że Królewska Marynarka Wojenna Dohlaru zdobyła jedyny opancerzony pełnomorski galeon, jaki znajdował się na wodach Zatoki Dohlariańskiej. I że ktoś taki jak Dynnys Zhwaigair dokona inspekcji sześciocalowych gwintowanych dział i ich nowoczesnych lawet. Bóg jeden wie, do czego to może doprowadzić! Do tego dochodziło pięciuset charisjańskich oficerów i marynarzy, którzy zostali wzięci do niewoli. Nie było to wiele, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę fakt, że na pokładach wszystkich zniszczonych bądź uszkodzonych jednostek służyło ponad siedem tysięcy ludzi. Dziewięćdziesiąt trzy procent załóg tych okrętów poległo w walce, co nie było dziwne, zważywszy na to, że wszyscy wiedzieli, co czeka ich w razie poddania się Inkwizycji. Czterystu do pięciuset z nich zostało dobitych po zakończeniu walk, lecz po analizie przekazów z SAPK-ów Merlin doszedł do wniosku, że w zdecydowanej większości przypadków chodziło o okazanie rannym litości, a nie morderstwo z zimną krwią. Sporo oficerów i marynarzy wolało wybrać szybką śmierć, niż powtórzyć los ludzi Gwylyma Manthyra. - Nie wiem, jak ty możesz na to patrzeć - odezwała się Aivah, a gdy Merlin spojrzał na nią, uśmiechnęła się ze smutkiem w oczach. - Wiem, myślisz, że jesteś im to winien. Wiem, że ktoś powinien sprawdzać, co się z nimi dzieje. Zasłużyli sobie na to. Ale to, co widziałam, a patrzyłam tylko przez chwilę, było straszne. Obejrzenie całości tego przekazu mogłoby mnie zabić. - Czasem trzeba się pomęczyć - odparł Athrawes, także zmuszając się do uśmiechu. Nahrmahn przypomniał mi o tym... w dość obcesowy sposób. I miał rację. Cayleb pozostał poważny. - Tym razem zamierzam odbić naszych ludzi - oświadczył beznamiętnym tonem. - Nie

będzie kolejnych Gwylymów. Znajdę sposób, by ich uwolnić. - Jeśli to możliwe, uwolnimy ich - zapewnił go Merlin równie beznamiętnym tonem. A jeśli nie damy rady, Nimue albo ja zaaranżujemy wybuch w magazynie amunicji okrętu, którym będą przewożeni. Choć jeśli wyślą ich znowu lądem... - Tym razem to raczej wykluczone - wtrącił Nahrmahn, więc wszyscy spojrzeli w jego kierunku. - Clyntahn będzie chciał ich w Syjonie najszybciej jak to tylko możliwe. Musi urządzić najbardziej spektakularne autodafe, by uświetnić swój tryumf, zwłaszcza po tym, co zrobiliśmy z Armią Boga. Nie mówiąc już o tym, że musi dać lekcję tym, którzy przestają wierzyć w świętą wojnę. Poza tym z jego punktu widzenia Dohlar przegnał nas z tamtych akwenów na dobre, więc nie ma najmniejszych przeszkód, by posłać ich przez zatokę Gorath. - To stwierdzenie - rzucił baron Skalistego Przylądka - nie jest zbyt odległe od prawdy. Gdy baron Sarmouth dopłynie na wyspę Szpon, hrabia Sharpfieldu będzie dysponował dziesięcioma galeonami i ani jedną morską kanonierką. Zakładając, rzecz jasna, że wszystkie okręty Ahbahta da się wyremontować na miejscu. - Co hrabia Sharpfieldu zrobi po powrocie Ahbahta na wyspę Szpon? - zapytał hrabia Sosnowej Doliny. - Jeśli posłucha sir Dunkyna, dojdzie do wniosku, że Ahbaht działał zgodnie ze standardami naszej floty, i przywróci go na stanowisko dowódcy eskadry - stwierdziła Nimue. - Potrzeba nam takich kapitanów, abyśmy mogli jak najszybciej znaleźć się ponownie w siodle. - Nie sądzę, by Lewk musiał słuchać rad Dunkyna, by dojść do takiego wniosku stwierdził baron Skalistego Przylądka. - Problem jednak w tym, czy Ahbaht sam da sobie radę z demonami. - Właśnie dlatego musi jak najszybciej wrócić na mostek - zasugerowała Nimue. Baron przytaknął jej słowom. Sir Dunkyn Yairley i Hektor Aplyn-Ahrmahk nie uczestniczyli w tej rozmowie z tego samego powodu co Sharleyan. Cała trójka znajdowała się na morzu, gdzie panowała teraz noc (albo zbliżał się właśnie świt), i wszyscy troje smacznie spali. Dla Nimue było równie późno, ale ona akurat nie potrzebowała takiej formy wypoczynku. - Dobrze, nic więcej nie możemy zrobić w tej sprawie, przynajmniej do chwili, gdy Ahbaht wróci na wyspę Szpon, by hrabia Sharpfieldu mógł wydać wyrok - stwierdził Cayleb. - Przejdźmy więc do warunków kapitulacji Ruhsyla. Jak rozumiem, zgadzacie się na nie wszyscy?

- Jeśli mogę zauważyć, nie musimy wyrażać zgody na coś, co ty możesz sam zatwierdzić - powiedział hrabia Sosnowej Doliny. - Z drugiej strony, jako niezwykle sumienny doradca nie powinienem ci czegoś takiego sugerować, więc powiem tyle, że moim zdaniem są sensowne. Pozostawmy na razie sprawę wymiany, ponieważ jak wszyscy wiemy, dodał ją, by mieć polityczny i psychologiczny nacisk. W przeciwnym wypadku musielibyśmy dokonać zemsty za to, co zrobiono z generałem Stahntynem. Gdyby Kaitswyrth nie popełnił samobójstwa, sugerowałbym rozstrzelanie go na miejscu. Ale teraz, gdy on, Zavyr i dwie trzecie dowódców tej dywizji, i wszyscy jej inkwizytorzy już nie żyją, nie widzę sensu w szukaniu dalszych winnych. Poza tym przyda nam się więcej silnych rąk podczas zbiorów. Mamy też kilka kanałów do naprawienia. Sieroty po Ahlverezie i księciu Harless doskonale spisują się w roli przymusowych robotników. Nie widzę więc powodu, by Armia Boga uniknęła podobnego wkładu w nasz wysiłek wojenny. - Dobrze to sobie wymyśliłeś, Trahvysie - przyznał Merlin, a pozostali pokiwali tylko głowami. Niedobitkom Armii Shiloh pozwolono złożyć broń, co wielu z nich uczyniło bez zwłoki, zwłaszcza po tym, co stało się z garnizonem Fort Tairys, i po tak długim głodowaniu, jakie zafundowali im dowódcy, zanim doszło do ofensywy ze strony księcia Eastshare. Prawo wojenne Schronienia dopuszczało wykorzystywanie jeńców do prac fizycznych, o ile byli przy tym dobrze traktowani i karmieni. Pojmanych Desnairczyków i Dohlarian przetrzymywano więc w południowo-wschodnich prowincjach Republiki Siddarmarku - w tym we wschodnim Shiloh, które mieli zdobyć - gdzie pracowali na wielkich farmach, odrabiając straty poniesione w trakcie operacji Miecz Schuelera. Żywność pozyskana z tych gospodarstw powinna wystarczyć do uzupełnienia zapasów uszczuplonych drastycznie podczas minionej zimy, co było całkiem niezłą perspektywą, zważywszy na konieczność wyżywienia około pół miliona jeńców. Nadzorcy i strażnicy pilnujący dawnych żołnierzy Armii Boga nie byli zbyt delikatni ani uprzejmi, zwłaszcza ci z Shiloh, ale rzadko kiedy dochodziło do niepotrzebnych aktów przemocy. Dyscyplina była ostra, godziny pracy wydłużone, a sama robota do najlżejszych nie należała, lecz i tak nikt nie harował tam ciężej niż chłopi pańszczyźniani w Desnairze. Choć zapewniono jeńcom swobodę w kwestiach wyznaniowych i umożliwiono im dostęp do kleru lojalnego wobec Świątyni, to i Kościół Charisu nie marnował okazji i wykonywał wśród nich żmudną misjonarską robotę. A mężczyźni z pokonanych armii Shiloh, Sylmahna i teraz Glacierheart mieli powody, by zwątpić, czy aby na pewno stali po stronie Boga. Nic więc dziwnego, że wielu z nich się nawróciło.

- Myślisz, że Stohnar albo Paikair będą narzekali na tak daleko idącą wyrozumiałość? - zapytał Cayleb. - Moim zdaniem Daryus wolałby zatrzymać sobie ich głowy, a reszcie ciał pozwoliłby zgnić - odparła Aivah. - A skoro o tym mowa, dotarło do mnie przed chwilą, że Greyghor może zażądać, aby wszyscy dezerterzy z jego armii, którzy opowiedzieli się po stronie najeźdźcy, trafili pod sąd. - A niech mnie! Ona ma rację, Caylebie. - Merlin wyglądał na zaskoczonego. - Nie pomyślałem o tym, a powinienem. Powinienem! Umknęło to mojej uwadze, ponieważ jego kuzyn świetnie sobie z tym poradził w przypadku Armii Sylmahna i nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Ale teraz, gdy ktoś przy zdrowych zmysłach podrzucił takie rozwiązanie, jestem pewien, że wszyscy w republice, to znaczy ci, którzy pozostali wierni Stohnarowi, ucieszą się wielce, jeśli podobny los spotka buntowników służących w Armii Glacierheart. Tak na marginesie, ich nie chroni twoja obietnica wzięcia odwetu tylko na inkwizytorach, ponieważ są winni buntu i zdrady według prawa republiki. - Ale Ruhsyl włączył ich do umowy zaoferowanej Armii Boga - zauważył zatroskany hrabia. - A w każdym razie nie wyróżnił ich spośród reszty żołnierzy. Jeśli zaczniemy się wycofywać z ustaleń, które oni zaakceptowali, będziemy mieli większe problemy. - Nie - oświadczył z przekonaniem Cayleb. - Po pierwsze Aivah i Merlin mają rację. To buntownicy i zdrajcy, więc jeśli Greyghor i Daryus chcą ich ukarać, nic nam do tego. Po drugie, ponieważ każde warunki ustalone przez dowódcę muszą zostać zatwierdzone przez jego władcę, jak to było z hrabią Thirsku w przypadku Manthyra... - cesarz skrzywił się, wypowiadając to nazwisko, ale kontynuował: - ...w tym przypadku władcami są nasi sprzymierzeńcy, ponieważ to ich kraj zapłacił najwyższą cenę. Powinniśmy byli wydać Stohnarowi dokładne wytyczne, zanim rozpoczął to natarcie, i szczerze powiem, że jestem zaskoczony, teraz gdy to sobie przemyślałem, że Siddarmarczycy nie zwrócili nam na to uwagi. - Myślę, że przyjęli z góry, iż każdy buntownik, który wpadnie w nasze ręce, zostanie im automatycznie przekazany - odpowiedział hrabia po chwili. - Dobrze więc, że wiadomość od Ruhsyla trafi najpierw do ciebie, a dopiero później powędruje do Stohnara i Parkaira. Będziesz miał czas i okazję wspomnieć im, że zostało to przeoczone i że nasze obietnice nie obejmują dezerterów z Armii Republiki Siddarmarku. - To całkiem dobre rozwiązanie, moim zdaniem - poparł go baron Zielonej Doliny. Nie powinniśmy przejmować się zdrajcami, a wszelkie problemy, jakie możemy napotkać z tego powodu, są niczym w porównaniu z urażeniem naszych sojuszników. Zwłaszcza czymś

takim. - Zgoda - rzucił Cayleb, zerkając na zegar. - Na tym kończymy naradę.

.VII. HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar oraz HMS Przeznaczenie, 54 Wyspa Szpon Morze Harchońskie Hrabia Thirsku z kamienną miną odłożył czytany raport. Był sam w dziennej kajucie. Celowo odesłał swego sekretarza, Mahrtyna Vahnwyka, wymyślając mu jakieś zajęcie, aby móc przeczytać w spokoju raport Caitahna Raisahnda. Ponieważ zapoznał się z wiadomością semaforową nadaną zaraz po bitwie, był nieźle zorientowany, jakie informacje przyniesie bardziej szczegółowy raport dostarczony łodzią - i wiedział też, dlaczego nadał go Raisahndo, a nie sir Dahrand Rohsail. A skoro mógł przewidzieć, co przeczyta, nie życzył sobie, aby ktokolwiek zobaczył jego reakcję. Usiłował zmusić się do uczucia żalu, że to Raisahndo musiał napisać ostateczny raport z bitwy w cieśninie Kaudzhu. jednakże przychodziło mu to z wielkim trudem. Chociaż Rohsail zaadaptował się znacznie lepiej do realiów zreformowanej marynarki wojennej Dohlaru, niż hrabia Thirsku kiedykolwiek marzył, pozostał w głębi ducha rebeliantem, gdy idzie o większość reform hrabiego Thirsku, głównie tych dotyczących dyscypliny wśród rekrutów oraz zakazu używania wedle własnego widzimisię bata, przez to nikt nigdy nie wziąłby go za człowieka hrabiego. Ta jego arogancja bynajmniej nie przysparzała mu przyjaciół, nawiasem mówiąc. Hrabia Thirsku doceniał determinację i inicjatywę, dzięki którym Królewska Marynarka Wojenna Dohlaru odniosła swoje największe zwycięstwo w ostatnich pięćdziesięciu latach, ale i tak nie potrafił się zmusić, aby polubić tego mężczyznę. Ubolewanie nad tym jest tylko kolejnym sposobem na odwleczenie tego, co nieuniknione, nieprawdaż, Lywysie? Ale chyba wiesz, że cokolwiek byś robił, będziesz musiał się z tym zmierzyć - prędzej czy później. Dźwignął się z krzesła i przeszedł do okna, aby wyjrzeć na zewnątrz. W znacznym kontraście z jego ponurym nastrojem pozostawało słońce opromieniające Gorath, tak samo jak kolorowe sztandary łopoczące na tle niebieskiego nieba oraz białe obłoczki i białe

grzywacze gnane silnym północno-zachodnim wiatrem wiejącym nad zatoką. Próbował sobie przypomnieć emocje, jakie nim targały w chwili nadejścia wieści o wielkim zwycięstwie Rohsaila. Z początku nie było żadnych danych o liczbie ofiar wroga i wziętych jeńców. Mógł wtedy myśleć o bitwie tak, jak myślałby każdy świecki admirał, to znaczy czuć uniesienie z powodu wygranej i poważną, bolesną dumę z powodu ceny, jaką przyszło za tę wygraną zapłacić jego marynarce. A jednak nawet wówczas to uniesienie było czymś skażone, albowiem w głębi ducha wiedział, że należy się spodziewać jeńców. Bądź w przeciwnym razie, że należy liczyć się ze świadomością, iż jego marynarze - zamiast brać w niewolę - rozprawili się z przeciwnikiem na miejscu, i to krwawo. Tak naprawdę najgorsze było to, że zanim Raisahndo ubrał wszystko w słowa, on miał nadzieję, że to będzie ten drugi przypadek. Przeliczył się jednak. Czytając między wierszami, domyślił się, że wielu Charisjan zginęło na miejscu, pozostawało jednak pytanie, ilu z nich poległo w wyniku gniewu i nienawiści, a ilu z tych powodów, z jakich on by ich zabił... Tego miał się nigdy nie dowiedzieć. Wiedział tyle, że obecnie w stronę Gorathu zmierzało kanałami pięciuset dwudziestu trzech charisjańskich jeńców. Na tę myśl musiał mocno zacisnąć szczęki, aby nie zakląć paskudnie. Niech cię Shan-wei, Caitahnie! - warknął w duchu. Za to, że mi to zrobiłeś. Czyż nie miałem na swoich rękach dość krwi niewinnych? Oparł czoło o szybę, przymknął oczy i zmusił się do opanowania ogarniającej go wściekłości. Doskonale wiedział, czemu Raisahndo postanowił wysłać jeńców do Gorathu kanałami, zastanawiał się więc, czy admirała dosięgnie gniew Zhaspahra Clyntahna. Inkwizycja bez wątpienia będzie zdania, że jeńcy powinni trafić bezpośrednio do Syjonu, i to najkrótszą możliwą trasą. Hrabia Thirsku bardzo wątpił jednak, aby wielki inkwizytor przyjął ze zrozumieniem tłumaczenia admirała. A admirał, który przejął dowodzenie Zachodnią Eskadrą, informował nadto w swoim raporcie, że ponad połowa ocalałych okrętów została poważnie uszkodzona. Potrzebował więc wszystkich dostępnych szkutników, by ukończyć jak najszybciej naprawy, i nowego zaciągu, by uzupełnić straty w załogach po tak krwawej bitwie. Zgłosił także zapotrzebowanie - zdaniem hrabiego Thirsku mocno zaniżone - na sześć galeonów, którymi mógłby przetransportować jeńców, i na koniec informował o ucieczce czterech jednostek wroga. Istniało też spore prawdopodobieństwo, że siły hrabiego Sharpfieldu stacjonujące na wyspie Szpon zostały ostatnio wzmocnione, więc konwój wspomnianych wcześniej sześciu galeonów może zostać przejęty podczas rejsu do zatoki Saram albo Malantoru.

Gdyby tak się stało, zarówno okręty, jak i więźniowie zostaną bezpowrotnie utraceni. Dlatego wysłanie ich do Gorathu barkami, choć potrwa dłużej, zapewne aż do połowy miesiąca, będzie o wiele bezpieczniejsze. Hrabia wiedział jednak, że ten wywód - jakkolwiek sensowny i logiczny - jest tylko wykrętem Raisahnda. Widziałeś, co się ze mną działo, gdy wysyłałem Gwylyma Manthyra i jego ludzi do Syjonu, nieprawdaż, Caitahno? O tak, to pieprzona Inkwizycja ich tam przewiozła, ale byłeś świadkiem, jak wydawałem jej naszych jeńców. Widziałeś, że zachowałem się jak pospolity tchórz, kiedy ludzie, którzy poddali się nam, tobie i mnie, jak nakazuje honor i prawo, zostali wydani na tortury i pewną śmierć temu tłustemu sadyście i fanatykowi. Nie mógłbyś zrobić tego po raz wtóry. Nie mógłbyś być tym, który odeśle ich do Syjonu, by zginęli w ten sam sposób co ich poprzednicy. Dlatego wysyłasz ich tutaj... aby to brzemię spadło raz jeszcze na moje barki. Caitahno Raisahndo był dobrym człowiekiem, lojalnym oficerem, a nawet przyjacielem, dlatego hrabia Thirsku robił co w jego mocy, by go nie znienawidzić za ten uczynek. Szczerze powiedziawszy, Raisahndo miał usprawiedliwienie, zarówno moralne, jak i prawne. Hrabia Thirsku pozostawał najwyższym dowódcą Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, a król Rahnyld i cały rząd rezydowali w Gorath. Skoro nie wydano żadnych rozkazów dotyczących jeńców wojennych, decyzja o przekazaniu ich w ręce przełożonych była jedynym właściwym rozwiązaniem. Niestety tym samym postawił Lywysa Gardynyra przed krwawym koszmarem, ponieważ to na niego spadnie ponownie odpowiedzialność za wydanie tych ludzi na pewną śmierć. *** Poranne słońce pięło się ku zenitowi, gdy HMS Przeznaczenie i reszta eskadry płynęły, halsując ostro na bakburtę pomiędzy Płycizną Hardship a wyspą Hog. Wiatr wiał z północy północnego zachodu, co uniemożliwiało skorzystanie ze znajdującego się dalej na południe Kanału Węża, ale gdy tylko okręty miną kraniec płycizny, będą mogły skręcić do Kanału Północnego, gdzie da się zakotwiczyć dzięki sprzyjającym, wiejącym od rufy wiatrom, zwanym często „żołnierskimi”. Dzień był przepiękny, nawet jeśli nieco za gorący - w okolicach wyspy Szpon zawsze panowały upały - a nad galeonami uwijały się stada ptaków morskich i wyvern. Płynąca pod lasem masztów i wydętych żagli, z banderami łopoczącymi na wietrze, otoczona

wodną mgiełką eskadra sprawiała imponujące wrażenie. Siły barona Sarmouth zostały wzmocnione przed opuszczeniem Manchyru - obecnie spodziewał się go hrabia Sharpfieldu, który z pewnością chętnie powita dziesięć mocno opancerzonych okrętów. W gruncie rzeczy, pomyślał z goryczą baron, nikt na wyspie Szpon nawet nie ma pojęcia, jak bardzo chętnie... Zerknął z ukosa na profil młodego porucznika u swego boku i spostrzegł napięcie, którego nikt inny by się nie dopatrzył w spojrzeniu tych spokojnych, czujnych oczu. Młody Hektor ciężko przeżył wydarzenia w cieśninie Kaudzhu. Zasymulował nawet chorobę i zamknął się w swojej kajucie na całe dwa dni. Baron bardzo mu zazdrościł tego odosobnienia. Sam najchętniej by się ukrył, jednakże nie mógł tego zrobić. Nie wątpił, że jego podwładni zastanawiają się, czemu chodzi taki podenerwowany i rozkojarzony. Po części gniewał się na Hektora za to, że ten stchórzył i odmówił choćby sprawiania pozorów normalności - zdawał sobie jednak sprawę, że to z jego strony irracjonalne. Może raczej powinien był zabronić młodemu porucznikowi oglądania bitwy. Czy jednak i to nie byłoby przejawem braku racjonalności? Przecież obaj by wiedzieli, że walki się toczą czyby je oglądali, czy nie. Tyle ich szczęścia, że przez większość czasu obowiązki zmuszały ich do interakcji z innymi oficerami i marynarzami, dzięki czemu nie mogli być świadkami całej bitwy. Nawet to jednak nie zmieniło faktu, że później obejrzeli wszystkie nagrania przeoczonych zmagań. Pomijając, że ciężko to przeżył, dobrze wiedzieć, że siedzi w swojej kajucie, pomyślał hrabia Thirsku. To dobry chłopak, nic dziwnego więc, że nie potrafi udawać, iż nic się nie stało, choć nie miał na nic wpływu. Niewątpliwie pomógł mu w tym wszystkim fakt, że sporo czasu spędził na rozmowach z żoną i Maikelem Staynairem. Mimo wszystko baron Sarmouth był ciekaw, jak Hektor będzie się zachowywał w najbliższych dniach i pięciodniach. Przecież zanim wieści od Ahbahta dotrą na wyspę Szpon, minie jeszcze pół miesiąca. Czy Hektor aby na pewno zdoła zatrzymać dla siebie wiedzę, co tam się naprawdę stało? Podczas rozmowy z jej wysokością Sharleyan i Nimue sądziłem, że wiem, jakim przekleństwem jest wiedza. Tak naprawdę jednak nie miałem o niczym pojęcia. Dopiero teraz dowiedziałem się, co to znaczy. I na Boga, ależ to boli! Podobnie jak Hektor, znał osobiście wielu ludzi, którzy służyli na pokładach tych okrętów. Może nie była to wielka liczba w porównaniu z rozmiarami Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, jednakże na pewno wystarczająca, aby zranić go do żywego. Żałoba - i wściekłość - zżerała go niczym kwas. Zastanawiał się więc, czy podczas zwyczajowego

powitania nowo przybyłych będzie mógł się uśmiechać. Nie będziesz w stanie tego robić, powiedział sobie. Tym lepiej zatem, że nie będziesz musiał... Przynajmniej tutaj, dodał w myślach i wyciągnął rękę, aby dotknąć lekko ramienia Hektora. - Panie? - Hektor odwrócił się do niego, unosząc jedną brew nad okiem pociemniałym od myśli podobnych tym, które chodziły po głowie admirałowi. - Wiem, że będziesz smutny, skoro nie zdołasz spędzić wiele czasu w najpiękniejszej części Morza Harchońskiego - rzekł baron, pokazując głową skąpane w promieniach słońca wzgórza - jednakże nasze rozkazy nie pozostawiają nam większego wyboru. - Zgadza się, panie - odparł Hektor. - Jej wysokość wyraziła się dość jasno, czyż nie? Wargi barona Sarmouth drgnęły w uśmiechu. - Owszem - przyznał. - I trzeba powiedzieć, że miała rację. Kapitan Haigyl i kapitan Ahbaht wywiązali się ze swojego zadania znakomicie, ale powinniśmy naprawdę zbudować centrum dowodzenia na Talizmanie. Nie zaszkodzi też wzmocnienie naszych sił na zachód od cieśniny. Hektor pokiwał głową z emfazą, mimo że Sharleyan nie powiedziała nic podobnego przed ich wyruszeniem. Aczkolwiek nie chodziło o to, że nie zgodziłaby się ze słowami barona, i to nawet przed wydarzeniami w cieśninie Kaudzhu. Rzecz była raczej w tym, że wolała nie manipulować hrabią Sharpfieldu i nie prowadzić go za rączkę, gdy w grę wchodziło dowództwo nad tyloma okrętami. Sytuacja jednak była zmienna, a baron Sarmouth czuł nadal zdziwienie wszelkimi zmianami. Poza wszystkim zaś zalewała go wdzięczność. Było bardzo możliwe, że hrabia Sharpfieldu zażąda ich obecności na wyspie Talizman w ciągu pierwszych dwudziestu sześciu godzin od przybycia, zważywszy na siły, jakimi dysponował, oraz chęć prezentowania jak najmocarniejszej awangardy. Nie dało się jednak wykluczyć, że każe im zabawić na miejscu trzy albo nawet cztery dni celem upewnienia się, że baron Sarmouth jest na bieżąco ze wszystkimi informacjami, zanim podejmie nowe obowiązki. Bo przecież teraz był całe pięciodnie, jeśli nie miesiące do tyłu, gdy chodzi o wydarzenia, które miały miejsce od odbicia wyspy Szpon i powrotu charisjańskiej marynarki do Zatoki Dohlariańskiej. W normalnych okolicznościach admirał nie miałby nic przeciwko spędzeniu paru dni na kotwicy, choćby po to, by nawiązać odpowiednie stosunki z hrabią. Niestety po klęsce w cieśninie Kaudzhu okoliczności dalekie były od normalności. Dlatego musieli wyruszyć dalej najszybciej, jak się da... Dobrze się więc składało, że

otrzymali pisemne rozkazy podpisane i zapieczętowane przez samą cesarzową Sharleyan. Rzecz jasna nadeszły one zaledwie przedwczoraj, dostarczone przez jednego z SAPK-ów, a Sharleyan nigdy nawet nie tknęła ich ręką. Sowa doskonale sobie radziła z podrabianiem czyjegokolwiek pisma. Aczkolwiek w tym konkretnym wypadku miała pozwolenie głównej zainteresowanej, co było rzadkością w przypadku innych fałszerstw. W każdym razie liczyło się wyłącznie to, że baron Sarmouth miał swoje rozkazy, które wyraźnie mówiły, że powinien popłynąć na wyspę Talizman najszybciej jak to możliwe. Co tylko wyjdzie wszystkim na dobre, pomyślał baron, kiwając głową w kierunku pierwszego oficera swojego flagowca i zwracając uwagę na skrzydlatą eskortę, która popiskiwała i skrzeczała wokół jego okrętu.

.VIII. Mahzgyr Księstwo Gwynt - No, przynajmniej coś postanowili - oznajmił kwaśno pan koni Taychau Daiyang, hrabia Tęczowych Wód, odkładając na stół cienki plik kartek i przygniatając go obciążnikiem, aby nie odleciał. - Pal licho, że to nie do końca to, czego byśmy sobie życzyli. Mówiąc najoględniej. Dowódca Armii Pana Wszechmocnego i Jego Archaniołów siedział w niewielkiej, misternie rzeźbionej i malowanej altance przed znacznie bardziej prozaicznym gabinetem, trzymając w ręce rozgrzaną filiżankę z niezwykle cienkiej porcelany. Jego siostrzeniec, baron Pieśni Wiatru, siedział naprzeciwko niego, za blatem z lakierowanego stołu, i właśnie unosił brew o ułamek cala. - Och, nie przejmuj się, Medyngu - rzucił hrabia Tęczowych Wód. - Nie zamierzam mówić tak otwarcie z nikim innym. Jednakże wyczuwam nutę desperacji w naszych najnowszych rozkazach. - Dziwi mnie to mniej, niż mógłbym sobie życzyć, wuju - odparł baron Pieśni Wiatru po chwili. Medyng był o dwadzieścia lat młodszy od hrabiego, co czyniło zeń raczej nieopierzonego kandydata na stanowisko „szefa sztabu”, jak by nazwali go Charisjanie. Wszelako szczycił się wysoką inteligencją i był nad wyraz dobrze zorganizowany, a także miał niespożyte pokłady energii. Nie należało oczywiście zapominać o szlachetnym pochodzeniu, które było warunkiem koniecznym przy wszystkich wyższych stanowiskach w armii. Publicznie nigdy nie zwracał się do wuja per ty, pamiętając o jego tytule i stopniu, na osobności jednak nie musiał udawać, że równie ważne jak jego kwalifikacje są więzi rodzinne. - Ach tak? - Uśmiechnął się słabo hrabia. - Cóż, twoja matka zawsze mi powtarzała, jaki to z ciebie bystry dzieciak. - Szkoda, że nigdy nie podzieliła się tą opinią ze mną, wuju. - Oczy barona zalśniły przelotnie rozbawieniem. - Z tego, co pamiętam, ja słyszałem od niej zawsze, że jestem spryciarzem, który źle skończy. - Moja siostra czyta w ludziach jak w otwartych księgach - zgodził się z siostrzeńcem hrabia. Moment później przestał się uśmiechać. - Aczkolwiek w tym wypadku, z całym

szacunkiem dla twojej matki, nie trzeba wielkiej inteligencji, aby się domyślić, że nastąpiła katastrofa. - Czy to nie za mocne słowo? - zapytał delikatnie baron. Jego wuj odpowiedział prychnięciem. - Wszystko zależy od tego, kto go używa i do czego odnosi. - Hrabia upił łyk herbaty i odstawił filiżankę. - W wypadku aktualnej sytuacji Armii Boga moim zdaniem jest całkowicie uprawnione. Pytanie, przed którym wszyscy stoimy, brzmi: czy święta wojna przetrwa w obliczu tych raczej... nie najmądrzejszych decyzji, które doprowadziły do wspomnianej katastrofy. - Rozumiem. Baron odchylił się na oparcie ratanowego fotela i skrzyżował nogi. Sięgnąwszy do torby u pasa, wyciągnął fajkę z komorowca i skórzany woreczek na tytoń. Komorowiec roślina występująca na Schronieniu i przypominająca staroziemski kalabasz - został zmyślnie wyprofilowany jeszcze za życia, po czym ścięty i wyrzeźbiony, aby koniec końców przyjąć kształt fajki. Została też ozdobiona filigranowymi postaciami i osadzona w srebrnej skuwce. Baron zwinnie napchał ją tytoniem. - Czy naprawdę jest aż tak źle, wuju? - zapytał, dokończywszy nabijanie fajki i pyknąwszy próbnie, aby zapalić tytoń za pomocą drzazgi umoczonej w płomyku lampy spirytusowej podgrzewającej czajniczek. - Mnie się wydaje, że jest na tyle kiepsko, aby wszyscy chodzili skwaszeni, ty jednak zakładasz, że jest jeszcze gorzej... - Być może przejawiam nadmierny pesymizm - zgodził się hrabia, dając się owionąć aromatycznemu dymowi wydmuchniętemu przez jego siostrzeńca. - Wszelako gwiazdorskie zachowanie wszystkich dowódców biorących udział w walkach nie może nas napawać wielkim optymizmem. - Ponownie upił łyk herbaty. - Obecnie jednak najbardziej niepokoją mnie dwie sprawy. Po pierwsze uważam, że Inkwizycja nie docenia obecnych i przyszłych sił heretyków. Po drugie sądzę, że rozkazy nam wydawane są co najmniej podejrzane z punktu widzenia militarnego. - Inkwizycja nie docenia sił heretyków? - powtórzył baron w intonacji pytającej. Wuju, niemożliwością jest, aby biskup polowy Cahnyr stawił czoło półmilionowej rzeszy żołnierzy, którzy, jak twierdził, stanęli przeciwko niemu. Wiem, że widziałeś raporty oraz ich analizy dokonane przez moich ludzi. Faktyczne siły wroga nie mogły przekraczać dwustu pięćdziesięciu, maksymalnie trzystu tysięcy żołnierzy. Baron pominął milczeniem fakt, że we dwóch z wujem stworzyli własną grupę analityków (zrekrutowanych głównie spośród uczonych oraz synów kupców i bankierów,

którzy jakimś cudem trafili w szeregi ich armii, właśnie dlatego że nie ufali liczbom podawanym przez osoby takie jak Cahnyr Kaitswyrth. Czy Inkwizycja, skoro już o tym mowa. Oczywiście pilnowali się bardzo, aby nie wspominać o tym otwarcie w obecności osób trzecich. - Zgoda, nie mogły - potaknął hrabia. - W ostatnich depeszach z Syjonu te szacunki zostały nieco przycięte. Jak mi się zdaje, obecnie oficjalne prognozy mówią o trzystu tysiącach ludzi, tak samo jak twoi analitycy. Wszystkie siły heretyków rzucone w pole są oceniane na góra pięćset tysięcy, czyli połowę tego, co reprezentuje sobą nasza armia. Obawiam się jednak, że nadal wszyscy zaniżają możliwości heretyków, jeśli chodzi o artylerię oraz jazdę. Tyle przynajmniej powinno być jasne na podstawie klęski, jaką poniosła Armia Glacierheart! Co gorsza jednak, nikt nie bierze pod uwagę prawdziwych możliwości heretyków, gdy idzie o tempo produkowania broni, która znajdzie się na wyposażeniu nowo formowanych oddziałów. Krótko mówiąc, o ile szacunki stanu obecnego być może nie mijają się zbytnio z prawdą, to już ocena tego, na co będzie stać heretyków w przyszłym roku, jest zdecydowanie mylna. Baron palił fajkę przez kilka minut, nic nie mówiąc. Rozważał w duchu słowa wuja. Mimo że bardzo by tego chciał, nie mógł zlekceważyć jego argumentów. Chociaż... - Tempo naszej produkcji broni również rośnie, wuju - zauważył. - A ostatnie wyniki testów rakietowej artylerii brata Lynkyna są wielce obiecujące. - Och, nie twierdzę, że nie będziemy w stanie wyposażyć armii dobrze i szybko. Nie zamierzam też utrzymywać, że Kościół Matka nie robi wszystkiego co w jego mocy, aby zmniejszyć przepaść dzielącą nasze możliwości techniczne od możliwości heretyków. Niestety wydarzenia minionych miesięcy wskazują wyraźnie... przynajmniej w moich oczach... że jednak inicjatywa wciąż leży po stronie wroga. Rozsądek by nakazywał, aby przyjrzeć się naszej strategii i metodom w świetle niemalże pewnika, iż heretycy przypuszczą atak najprędzej jak się da. - Wybacz, że przerywam - wtrącił baron - ale czy przypadkiem nie o tym traktują te... Nie dokończył, tylko objął gestem kartki leżące na stole. Hrabia pokiwał głową, gdyż jego siostrzeniec miał absolutną rację. Pięćdziesiąt tysięcy ludzi barona Spadającego Głazu dotarło do Jeziorna niespełna pięciodzień temu. Reszta Armii Pana Wszechmocnego właśnie zbierała się do wymarszu, czekając już tylko na udrożnienie wszystkich kanałów. Hrabiemu nie podobało się, że łapie opóźnienie już na starcie, lecz niewiele mógł na to poradzić. Choć nie lubił opieszałości, to jeszcze mniej podobał mu się rozkaz Świątyni, aby posłać ponad trzecią część posiadanych

sił - czyli prawie czterysta tysięcy ludzi - na południową flankę frontu w Marchii Zachodniej i Skalistych Szczytach. Nie przeczył, że po zagładzie Armii Glacierheart jak najszybsze wzmocnienie tamtego odcinka frontu jest konieczne, dlatego wybrał Zhowku Seidynga, hrabiego Jedwabnych Wzgórz, na dowódcę tworzonego właśnie południowego korpusu Armii Pana Wszechmocnego i Archaniołów. Problem jednak w tym, co Świątynia chciała zrobić z pozostałymi ośmiuset tysiącami jego ludzi. - Kanały i trakty na zapleczu biskupa Cahnyra już zostały zniszczone albo ulegną zniszczeniu niebawem, zanim heretycy zdążą je przejąć - stwierdził, dziękując w myślach baronowi Wheatfields za to, że zdołał wykonać ostatnią wolę Kaitswyrtha. Jak to zostało zrobione po zamknięciu kotła pod Aivahnstynem, tego hrabia Tęczowych Wód nie wiedział, co jedynie zwiększało jego wdzięczność dla pułkownika. - Zniszczenie szlaków transportowych zmniejszy znacznie możliwości logistyczne wroga, jeśli ten ruszy, wykorzystując chwilową przewagę - kontynuował. - Sądzę, że nie powinniśmy przeceniać zdolności heretyków do pokonywania wszelkich przeszkód, ale ten stan rzeczy musi wpłynąć na ich mobilność. Zgodzimy się jednak obaj, że dwie trzecie sił wroga zostało skoncentrowane pod dowództwem księcia Eastshare na terenie Skalistych Szczytów, gdzie mamy posłać tylko trzecią część naszej armii. Reszta oddziałów ma natomiast pomaszerować śladem barona Spadającego Głazu na drugi koniec naszych nietkniętych, przynajmniej na razie, traktów i kanałów. W tym samym czasie flota heretyków zaczyna operować we wschodniej części Przesmyku Hsing-wu. Po tym, jak wróg zajął ponownie Zatokę Kolcoryby i odzyskał Salyk, pracuje z pewnością nad naprawą kanału GuarnakLodowy Pył, a jego kanonierki operują w górze rzeki Hildermoss. Usiadł, spoglądając w oczy siostrzeńcowi, a baron Pieśni Wiatru, pykając fajkę, zastanawiał się nad dwoma ostatnimi zdaniami wypowiedzianymi przez wuja. Kanał Świętego Langhorne’a oferował bezpieczne połączenie z Jeziornem... przynajmniej chwilowo. To zastrzeżenie sprawiło, że baron poczuł niepewność, przyglądając się drugiej stronie medalu. Bez tego kanału albo po jego zablokowaniu nie uda się wyżywić i zaopatrzyć ośmiusettysięcznej armii. Już przerzucenie sześciu procent tych sił sprawiło ogromne problemy natury logistycznej, mimo że kanał był całkowicie zamarznięty, co więc wydarzy się, gdy kolejna zima zastanie Armię Pana Wszechmocnego na wysuniętych pozycjach? - Te rozkazy - teraz to hrabia postukał palcem w leżące pod obciążnikiem papiery mówią o tym, że lewe skrzydło naszych wojsk ma przejść za jezioro, podczas gdy prawe pozostanie na wyznaczonych pozycjach. Moim zdaniem hrabia Jedwabnych Wzgórz może

potrzebować znacznie więcej niż czterysta tysięcy ludzi, by powstrzymać albo przynajmniej opóźnić marsz sił księcia Eastshare, który nie raz wykazał się wielkim kunsztem w sztuce wojowania. A myśl o tym, że wyślemy dwa razy tyle ludzi do prowincji Icewind, Nowej Północnej i Hildermoss, gdy heretycy kontrolują cały system traktów, rzek i kanałów... nie napawa mnie wielkim optymizmem. - Nasze rozkazy nie mówią nic o marszu za jezioro - zauważył baron Pieśni Wiatru. - Owszem. Na razie nie mówią. Hrabia Tęczowych Wód nalał sobie herbaty, nacieszył się jej aromatem, a potem upił łyk i odstawił rozgrzane naczynie. - Medyngu, teraz, gdy książę Eastshare pokazał, na co go stać, poślemy przeciw niemu tylko trzecią część naszych sił, resztę przerzucając Kanałem Langhorne’a, muszę bowiem zakładać, że Kościół Matka chce ich użyć do działań wykraczających poza okopanie się wokół Jeziorna i czekanie tam na cud. Jak myślisz, cóż to może być? Baron zaciągnął się dymem z fajki, a następnie zadrżał jeszcze mocniej niż przedtem. Obozy, wuj mówi o obozach Inkwizycji, pomyślał. Pomimo klęski Bahrnabaia Wyrshyma i rozbicia Armii Sylmahna - Armia Boga i sprzyjający jej lojaliści wciąż dysponowali dwustoma tysiącami uzbrojonych ludzi w prowincjach Tarikah, Icewind, wschodniej części Nowej Północnej i na północnym zachodzie Hildermoss. Siły te były jednak rozproszone na tak wielkim terytorium, że nie będą mogły powstrzymać kolejnych ukierunkowanych natarć heretyków. Baron podejrzewał wręcz, że nie będą stawiały zbyt zaciekłego oporu, ponieważ ich morale musiało sięgnąć dna po całej serii dotkliwych porażek, jakich doznały. Te dwieście tysięcy ludzi nie trafiło tam jednak po to, by walczyć z heretykami, a w każdym razie nie było to ich główne zadanie. Zgromadzono je na tych terenach, by zdławić odradzające się wolno poparcie dla lorda protektora Greyghora... i by chronić tuzin obozów założonych w odległych od siebie miejscach przez generalnego inkwizytora Wylbyra. Rozśrodkowane regimenty nie miały więc najmniejszych szans na ich obronę, gdyby heretycy chcieli jakiś wyzwolić. Armia Pana Wszechmocnego też by nie podołała temu zadaniu. A jeśli przesuniemy ją za daleko od Jeziorna... - Powinniśmy rozkazać każdemu człowiekowi, do którego dotrą nasi posłańcy, by wycofał się do prowincji Tarikah, niszcząc za sobą każdą śluzę i każdy most. Sami tymczasem zmienimy Jeziorno w twierdzę, której nawet heretycy tak łatwo nie ruszą, zwłaszcza gdy wesprze nas nowoczesna artyleria. Jeśli wykorzystamy lato na zgromadzenie

w mieście wystarczających zapasów, zyskamy zaopatrzenie wystarczające dla całej armii na wiele pięciodni, a nawet miesięcy, na wypadek gdyby wrogowi udało się odciąć nas od kolejnych dostaw kanałem. W tym samym czasie wydzielimy co najmniej połowę naszych oddziałów i wesprzemy nimi hrabiego Jedwabnych Wzgórz bądź stworzymy z nich odwody stacjonujące w Jhurlahnku i Usherze, skąd będą mogły zostać oddelegowane na zagrożone odcinki frontu bez blokowania Kanału Świętego Langhorne’a. Musimy ustabilizować linię frontu, zapewnić sobie odpowiednie zaopatrzenie i skupić się na uzbrajaniu armii tworzonych właśnie przez Kościół Matkę. Następnej wiosny te właśnie armie wesprą nas podczas kolejnej ofensywy, zanim heretycy zyskają przewagę liczebną. To powinniśmy zrobić... z militarnego punktu widzenia, rzecz jasna. - Oczywiście, wuju - przytaknął siostrzeniec. Siedzieli jeszcze przez chwilę, milcząc i spoglądając na siebie, a baron Pieśni Wiatru zastanawiał się, jakim cudem lipcowe upały wydają mu się tak chłodne.

.IX. Obóz Dynnys Jezioro Isyk Prowincja Tarikah Republika Siddarmarku Słup białego dymu bił w niebo, dusząc i dławiąc każdego, do kogo płuc się dostał. Zdumiewające było, ile ciepła może dać ogień podsycany papierem. Tak daleko na północy rzadko kiedy było gorąco w początkach lipca, ale teraz żar bijący z dziury w ziemi był porażający niczym palenisko pieca. - Szybciej! - krzyknął ojciec Zheryld na obszarpanych, pracujących w pocie czoła jeńców, których zatrudnił do tego zadania. - Szybciej albo niech was porwie Shan-wei! Brat Ahlphanzo Metyrnyk rozkasłał się mocno pomimo mokrej szmaty owiniętej wokół nosa i ust, ponieważ został przydzielony do podsycania ognia za pomocą długiego patyka. Miał wrażenie, że żar tli mu wszystkie włosy na głowie; jego ubranie przesiąkło smrodem dymu, a lejący mu się z czoła pot poznaczył twarz strużkami popiołu i sadzy. Dwaj inni członkowie personelu ojca Zherylda ulotnili się dwie noce temu, cichcem. Metyrnyk zastanawiał się, dokąd mogli pójść. Najwyraźniej zapragnęli oddalić się przed nadejściem heretyków - jednakże mało prawdopodobne było, aby ta próba ucieczki dobrze się dla nich skończyła. Metyrnyk miał dwadzieścia sześć lat i był zaledwie prostym członkiem Zakonu Pióra, ale przez ostatnie dwa lata dość się napatrzył, aby wiedzieć, co Inkwizycja robi z dezerterami. Los ich prędzej czy później dosięgnie, pomyślał ze smutkiem. Uciekli, bo chcieli uniknąć konsekwencji teraz, zaraz. Sam także martwił się możliwymi konsekwencjami, lecz nie potrafił zebrać się na odwagę i dać nogę. Być może dlatego, że wyraźniej od uciekinierów widział owe przyszłe konsekwencje czekające dezerterów (i z dwojga złego wolał zaryzykować i wpaść w ręce heretyków). A być może z jakiegoś innego powodu, który czaił się gdzieś na dnie jego podświadomości i którego nawet nie potrafił sprecyzować. - Głupiec! - warknął ojciec Zheryld. Świsnął bat, plasnął o czyjeś ciało, powodując krzyk. - Wstawaj, ty leniu! Metyrnyk spojrzał przez ramię i skrzywił się pod osłaniającą jego twarz wilgotną bandaną. Nigdy nie przepadał za Zheryldem Cumyngsem. Chociaż obaj należeli do tego

samego zakonu, Cumyngs był bladym, wymoczkowatym, małostkowym tyranem. Metyrnyk wywiązywał się ze swoich obowiązków administratora obozu Dynnys, jednakże nigdy nie czuł się w tej roli dobrze. Niektóre wpisy, które trafiały do akt znajdujących się pod jego pieczą, potrafiły zmrozić człowiekowi krew w żyłach. Zdarzały się noce, i to nierzadko, gdy Metyrnyk miał problemy z zaśnięciem. Wątpił jednak, aby podobne kłopoty trapiły Cumyngsa. Ten człowiek był taki... prostacki. Nigdy nie kwestionował swoich obowiązków i wierzył ślepo w to, co mówili przełożeni, a konsekwencje jego czynów najwyraźniej go nie martwiły. W oczach Cumyngsa jeńcy obozowi byli nie ważniejsi i nie bardziej ludzcy od bydła czy smoków pociągowych. Metyrnyk czuł pewność, że duchowny tak właśnie postrzega ofiary Inkwizycji. Teraz właśnie na jego oczach kopnął jeńca, którego przed chwilą siekł batem, po czym pociągnął młodą kobietę na nogi, aby zaraz posłać ją na ziemię. Dziewczyna - bo była to tylko dziewczyna - wyglądała na staruszkę, a to za sprawą wygłodzenia i brutalnego traktowania. - Podnieś to, ale już! - wrzasnął Cumyngs. Dziewczyna zaczęła posłusznie zbierać rozsypane akta, które zasłały ziemię w momencie jej upadku. Jeden z szeregowych nadzorujących pracę jeńców spojrzał z nieszczęśliwą miną na rozkwaszony pięścią duchownego nos, jednak nic nie powiedział, tylko wolno odwrócił wzrok. W tym czasie dziewczyna pozbierała papiery, dowlokła się do dołu i cisnęła je w płomienie. Metyrnyk pomyślał, że Cumyngs jednak musi mieć więcej wyobraźni, niż z początku zakładał. Dowodem na to było przerażone spojrzenie jego oczu, w których czaił się ewidentny strach. Ciekawe, czy ma jakieś szczególne powody się bać... *** - Nie, mój panie - powiedział głucho pułkownik Ahgustahn Tymahk. Biskup Maikel Zhynkyns popatrzył na niego z niedowierzaniem. Ciemnowłosy, smagły schueleryta najwyraźniej nie przywykł do negowania czegokolwiek przez podwładnych. - To nie była prośba, pułkowniku! - rzekł lodowatym tonem. - To było polecenie. Polecenie wydane przez inkwizytora generalnego Wylbyra. Zamierza mu pan odmówić? - Z całym należnym szacunkiem, mój panie - odparł jednoręki pułkownik - ale inkwizytora generalnego tu nie ma, a mnie nie przedstawiono rozkazu na piśmie. W tej sytuacji nie mogę go wykonać. - Jak pan śmie?! - warknął Zhynkyns. - Nazywa mnie pan kłamcą, pułkowniku?! - Skądże, chyba że ty sam zechcesz się tak nazwać, mój panie. - Tymahk patrzył na

biskupa spokojnym wzrokiem. - Ja tylko twierdzę, że instrukcje czy polecenia bywają czasem opacznie rozumiane - zaakcentował lekko ostatnie słowo - zwłaszcza kiedy ich się nie spisuje. Ani myślę więc kazać moim ludziom dopuścić się masowego mordu tylko na podstawie słowa kogoś, na kogo już czeka osiodłany koń. Zhynkyns nadął się z wściekłości i zacisnął dłonie w pięści. Bezczelność pułkownika była porażająca. Czekały go za to surowe konsekwencje, gdy Zhynkyns doniesie o wszystkim komu trzeba. Tymczasem jednak stanowiło to marne pocieszenie. - Możesz wykonać rozkaz generalnego inkwizytora albo możesz ponieść karę za odmowę jego wykonania zgodnie z regulaminem armii! Nikt nie będzie rzucał kłód pod nogi Kościołowi Matce w samym środku świętej wojny... Biskup poczuł drobną satysfakcję, widząc, że Tymahk na te słowa zaciska szczęki. Kara była więcej niż pewna w wypadku każdego, kto w takich okolicznościach sprzeciwiłby się biskupowi. Nie dało się też wykluczyć, że inkwizytor generalny pospołu z wielkim inkwizytorem postanowią uczynić też przykład z rodziny pułkownika. Tymahk milczał przez kilka sekund, miotając oczami płomienie, po czym zaczerpnął głęboko tchu. - Mój panie, nie ma mowy o niewykonaniu rozkazu. Proszę tylko, aby przedstawiono mi go na piśmie, do czego mam prawo jako oficer Armii Boga. Dopóki rozkazy nie przybiorą formy pisemnej, nie mam obowiązku traktować ich poważnie. Tym razem to Zhynkyns zacisnął szczęki, a oblicze pułkownika pozostało niewzruszone. Biskup zawiadywał obozem Dynnys od chwili jego powstania i od tamtej pory, na przestrzeni półtora roku, rozprawił się z tysiącami... z dziesiątkami tysięcy... heretyków, których wysłał na Karę Schuelera bez mrugnięcia okiem. Irytował się, gdy proces zwolnił po klęsce pod Sarkynem, kiedy to jego podwładni inkwizytorzy nagle stracili zapał do pracy, co stało się szczególnie widoczne po godnym pożałowania incydencie w obozie Chihiro sprzed czterech miesięcy. Teraz zaś do tego wszystkiego musiał się zmierzyć z opornym Tymahkiem! Pułkownik trafił do obozu Dynnys minionej jesieni, wciąż podczas rekonwalescencji po walkach na Przełęczy Sylmahna, gdzie stracił rękę. Wszystko od samego początku wskazywało, że nie popiera całym sercem działań Inkwizycji. Wykonywał rozkazy, ale zwykł był łagodzić ich wymowę, ilekroć znalazł na to sposób, i to jeszcze przed tym, zanim ten bezbożny morderca Mab zaczął pozbawiać życia obrońców Kościoła Matki. A teraz jeszcze to... Biskup zdał sobie sprawę, że zgrzyta zębami, i zmusił się do rozluźnienia szczęk. Nie miał obecnie na to czasu, skoro w każdej chwili groziło, że w obozie pojawi się awangarda heretyków. Spodziewał się ich nadejścia nazajutrz, a może nawet wcześniej,

jeśli wziąć pod uwagę liczbę barek przechwyconych w Pięciu Rozwidleniach. Ostatnie wieści wskazywały, że garnizon w Syairnys, małym mieście u ujścia rzeki Hildermoss do jeziora Isyk, pozostał niezdobyty, a heretycy jeszcze się tam nie pojawili. Oczywiście od ostatniego raportu z przedwczoraj wiele się mogło zmienić. Poza tym w garnizonie tym stacjonowało tylko kilka setek żołnierzy, oddelegowanych ze straży obozu Dynnys i oddanych pod dowództwo jednego z poruczników Tymahka, który zapewne jest wart swojego przełożonego! Jeśli heretycy zajęli Syairnys, znajdowali się niecałe sześćdziesiąt mil drogą wodną. A skoro mieli barki i umieli ich używać - a przecież mowa o przeklętych Charisjanach, czyż nie?! - mogli dotrzeć do obozu nawet w ciągu parunastu godzin. Gdyby musieli poruszać się drogą lądową, wokół wschodniego brzegu jeziora Isyk, mieliby dwa razy dalej, ale Zhynkyns nie pokładał raczej wielkiej wiary w raportach patroli rozsyłanych przez Tymahka. Ci ludzie z pewnością rzucą się do ucieczki, ledwie zobaczą pierwszych heretyków, byle ratować własną skórę, i nawet nie prześlą ostrzeżenia do obozu. Zatem tak, heretycy mogli się pojawić lada moment. A nie wolno było zapominać o wydanym przez nich przeklętym dekrecie, który nakazywał rozprawienie się z inkwizytorami Kościoła Matki, jeśli jacyś wpadną im w ręce. Biskup zmierzył Tymahka groźnym spojrzeniem, po czym wyprostował plecy i odetchnął kilkakrotnie. No dobrze, skoro nie ma innego sposobu, aby wypełnić wolę generalnego inkwizytora, niech i tak będzie. Podszedł zamaszystym krokiem do swojego biurka i opuścił się na wyściełane komfortowo siedzisko, po czym złapał pióro. Napisał pośpieszenie treść rozkazu, podpisał go, nie żałując esów-floresów, podniósł się z miejsca i okrążywszy biurko, wręczył kartkę pułkownikowi z gniewną miną. Tymahk zerknął na trzymany w dłoni papier. Treść rozkazu była krótka i zwięzła. Do pułkownika Ahgustahna Tymahka: Jeńcy obozu Dynnys nie mogą wpaść w objęcia żywionych przez siebie herezji. Obowiązkiem Inkwizycji jest tego dopilnować, Twoim zaś dopomóc w tym Inkwizycji na każdy możliwy sposób. W związku z powyższym musisz zapobiec wpadnięciu jeńców w ręce oddziałów zbrojnych heretyków każdym możliwym sposobem, egzekucji nie wyłączając. Podpisano: biskup Maikel Zhynkyns, dowódca obozu Dynnys. - No i proszę bardzo! - rzucił. - Czy teraz już wszystko jasne? - Tak, mój panie. - Tymahk złożył kartkę ostrożnie i umieścił ją w kieszeni tuniki. -

Całkowicie jasne. Dziękuję. Zhynkyns uniósł brwi, słysząc dziwną nutę satysfakcji w głosie pułkownika. Następnie rozszerzył ze zdumienia oczy, gdy ta sama ręka, która odłożyła rozkaz do kieszeni, powędrowała do dwulufowego pistoletu u jego boku. Broń została podniesiona i wymierzona prosto w twarz biskupa. Szczęknął jej kurek. - Co ty wy...? Ogłuszający odgłos wystrzału poruszył szyby w oknach. A także przerwał biskupowi w pół słowa i rzucił go do tyłu na biurko z paskudną, czarną dziurą ziejącą w jego czole. Tymahk stał spokojnie i jakby nigdy nic przyglądał mu się przez gęstą chmurę dymu, nie opuszczając pistoletu. Odwrócił się dopiero wtedy, gdy za jego plecami otworzyły się drzwi. Do środka wkroczył niski, krępy kapitan Armii Boga, który natychmiast pobiegł spojrzeniem do ciała Zhynkynsa i powiększającej się czerwono-szarej kałuży wokół jego głowy. - Mam rozumieć, że napisał, panie? - zapytał kapitan Lywys Rahmahdyn, zastępca Tymahka. - Owszem. - Pułkownik poklepał się po kieszeni, do której schował ostatni rozkaz Zhynkynsa. - Nie wiem, na ile to pomoże, ale zawsze możemy liczyć na rozsądek Charisjan. - Ano tak. Nadzieja dobra rzecz - zgodził się Rahmahdyn. - Jeśli mam być całkiem szczery, i tak nie mógłbym tego zrobić. - Ani ja. - Tymahk zerknął ponownie na zwłoki. Potem wzruszył ramionami. - Idź poszukać ojca Aizaka. Powiedz mu, że plan zadziałał. Przynajmniej na razie. Później zorganizuj kogoś, kto uprzątnie tego śmiecia Cumyngsa. Trzeba dopilnować, żeby palenie akt się skończyło. - Cumyngsowi się to nie spodoba - zauważył Rahmahdyn z pewną satysfakcją. Tymahk odpowiedział uśmieszkiem. Zheryld Cumyngs wzbogacił się na wymuszaniu pieniędzy i nieruchomości od rodzin jeńców osadzonych w obozie w zamian za fałszywe obietnice przeszmuglowania ich bliskich za druty, względnie chociaż lepszego żywienia i dostępu do leków w trakcie niewoli. Pozwalał też jeńcom na pisanie listów i szmuglował je za druty, oczywiście za opłatą, którą pobierał od adresatów. Do tego prowadził inwentarz ruchomości skonfiskowanych jeńcom w momencie przyjęcia do obozu. Akurat te dane nie były w pełni miarodajne, ponieważ zatajały wszystko, co Cumyngs i jego kompani zarekwirowali na własne potrzeby. Mimo wszystko Tymahk wiedział, że biskup zostawił w dokumentacji obozowej wiele śladów swojej działalności. Pewnie dlatego, że nie mieściło mu się w

głowie, aby mógł mieć do niej dostęp ktoś poza nim. Niewątpliwie liczył, że w najgorszym razie będzie miał czas na zrobienie porządku w papierach. - Nawet jego ukochana Inkwizycja by go powiesiła, gdyby się dowiedziała, co tutaj wyprawiał - stwierdził pułkownik, zwracając się do podwładnego. - Bardzo bym żałował, gdyby Charisjanie nie mieli okazji zrobić tego samego. Możesz już iść. - Tak jest, panie. Rahmahdyn naszkicował w powietrzu berło Langhorne’a, oddając przełożonemu salut, po czym wypadł za drzwi. Tymahk natomiast rozejrzał się wokół siebie, podszedł do biurka i złapawszy zwłoki za kołnierz sutanny, ściągnął je na ziemię. Za nimi na podłogę poleciała suszka, która wchłonęła tylko część krwi i szarej materii. Resztę Tymahk starł kawałkiem tkaniny oderwanej od sutanny zabitego. W końcu ojciec Aizak będzie potrzebował miejsca do pracy. *** Baron Zielonej Doliny oglądał przekazy SAPK-ów, podczas gdy trzecia konna brygadiera Braisyna maszerowała wzdłuż drogi wiodącej z Pięciu Rozwidleń do w głównej mierze zburzonych budynków, niegdyś stanowiących miasteczko Lakeside. Oddziały te powinny dotrzeć do celu jeszcze przed nastaniem nocy. Do rana Braisyn dotrze do Dynnys, pierwszego obozu koncentracyjnego Inkwizycji, który czekało wyzwolenie. Dużo czasu upłynie, zanim baron Zielonej Doliny czy ktokolwiek inny wybaczy sobie fakt, że zabrało to tak długo, jednakże najpierw musieli się rozprawić z Armią Sylmahna. Trzeba też było otwarcia rzeki Lodowy Pył oraz Północna Hildermoss, zanim mogli choćby myśleć o wykarmieniu na wpół zagłodzonych jeńców. Nawet obecnie taki wysiłek logistyczny mógł się odbić negatywnie na działaniach Armii Midhold i Armii Nowej Północnej. Gdyby baron Zielonej Doliny miał się kierować logiką czysto wojskową, powinien właśnie uderzać na Jeziorno i wschodni kraniec Kanału Świętego Langhorne’a, zamiast pozwolić na odciągnięcie swojej uwagi od tego najważniejszego z militarnego punktu widzenia miejsca w całym wschodnim Haven. Wszelako bywały na wojnie chwile, gdy trzeba się było pożegnać z zimną wojskową logiką. I to była właśnie jedna z takich chwil. Siły barona Zielonej Doliny przymierzały się do wyzwolenia obozu Dynnys. Kolumna żołnierzy Bartyna Sahmyrsyta z Armii Nowej Północnej już maszerowała w kierunku obozu Lairays w pobliżu Hyrdmynu, dwieście mil na północny wschód od Ohlarnu, a cała jazda Armii Hildermoss pod dowództwem Trumyna Stohnara zmierzała traktem Jylmyn-Waymeet do obozu Shairys. Z Lairaysu oddziały konne Sahmyrsyta miały pokonać kolejne trzysta mil

i dotrzeć do obozu Chihiro, a baron Zielonej Doliny powinien kontynuować marsz wzdłuż rzeki Hildermoss do Jeziora Jaszczurkota i Obozu Świętego Charlza. Liczba więźniów przetrzymywanych w tych miejscach wahała się od dwudziestu do stu dziesięciu tysięcy. Średnio wypadało więc po siedemdziesiąt tysięcy, co znaczyło, że w ciągu pół miesiąca zostanie uwolnionych około trzystu dziesięciu tysięcy chorych, zagłodzonych, zdesperowanych ludzi. Pogoda - dzięki Bogu - zapowiadała się przyzwoicie, więc warunki ewakuacji w głąb republiki powinny być bardziej niż znośne, ale masa uwolnionych szybko przekroczy liczebność żołnierzy wyzwalających obozy, a to może spowodować spore problemy logistyczne. Właśnie z tego powodu Cayleb i Greyghor Stohnar - oraz Sharleyan - wydali dekret nakazujący skupienie się nie na celach militarnych, lecz na niesieniu pomocy. Pozostawało tylko pytanie, ile załóg obozów pójdzie śladem pułkownika Tymahka i jego ludzi. Nagrania SAPK-ów sugerowały, że Tymahk planował od jakiegoś czasu ruchy uniemożliwiające wymordowanie jeńców obozu Dynnys, ale ich skuteczność zaskoczyła barona Zielonej Doliny. Pułkownik nie powstrzymał jednak pozostałych inkwizytorów i pozwolił im wszystkim uciec - oczywiście z wyjątkiem Cumyngsa i jego wspólników czego baron żałował. Mimo to pojmał kilku najzagorzalszych pomagierów Wylbyra Edwyrdsa, zanim zdołali się ulotnić, i powiesił ich przy bramie obozu. Zmuszenie biskupa Maikela do spisania rozkazu także było zmyślnym posunięciem. Niczego tak naprawdę nie dowodziło, ale Tymahk zyskał namacalny dowód odmowy wykonania rozkazu egzekucji, dzięki czemu Charisjanie mogli wyzwolić jeńców. Pułkownik nawet się nie domyślał, że baron oglądał konfrontację z biskupem na własne oczy, skąd czerpał wiedzę, iż każde słowo wypowiedziane w obronie żołnierzy było prawdziwe, dlatego zdziwi się niepomiernie, że on i ojciec Aizak zostaną potraktowani łagodniej, niż przypuszczał. Prawość jest zbyt rzadką cechą ludzi walczących po stronie Świątyni, by ją marnować, pomyślał baron z satysfakcją, zamykając przekaz, żeby wrócić do papierkowej roboty. Tymahk i Mohmohtahny zdołali zachować moralny kompas bez narażania życia. To nieliche osiągnięcie w tych okolicznościach. Podejrzewam jednak, że niedługo będziemy świadkami większej ilości podobnych zachowań, i to nie tylko dlatego, że ludzie służący w obozach mają się za prawych. Morale tych drani zaczyna topnieć w oczach, więc trzeba ten proces wzmocnić i... jeszcze bardziej go przyśpieszyć.

X. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne Atmosfera w komfortowej komnacie rady była tak gęsta, że dałoby się ją kroić nożem, zakładając, że ktoś znalazłby nóż odpowiednio ostry do tego zadania. Twarze trójki wikariuszy siedzących wokół ogromnego stołu przypominały oblicza wykute w marmurze. Czwarty dostojnik emanował wściekłością płynnej lawy, a to z tego powodu, że nareszcie zaczęło do niego docierać, iż jednak nie ma władzy absolutnej. Zaczynało mu świtać, że nie jest w stanie odsunąć ze swojej drogi każdego, kto mu przeszkadza, ani tym bardziej mamić ludziom oczu prawdą czy też raczej tym, co on uważa za prawdę. Zaczynało mu świtać albo i nie zaczynało, pomyślał z goryczą Rhobair Duchairn. Nie czuł goryczy, dlatego że przejmował się życiem wewnętrznym Zhaspahra Clyntahna. Pod pewnymi względami był człowiekiem takim jak inni i teraz na przykład czuł coś w rodzaju satysfakcji, widząc wielkiego inkwizytora stojącego oko w oko z konsekwencjami własnych decyzji i uczynków. Duchairn nie zamierzał uronić ani jednej łzy nad losem Clyntahna czy jego sługusów, takich jak Wyllym Rayno czy inkwizytor generalny Wylbyr. Niemniej był świadom katastrofy, na której skraju stanął Kościół Matka. - Zatem generał Rychtyr wierzy, że utrzyma swoje pozycje na kanale Sheryl-Seridahn w Fyrayth do końca lata, a nawet jesieni, skoro wsparcia udzieliła mu artyleria powiedział Allayn Maigwair. - Do początku września powinniśmy mieć pod jego rozkazami kolejne czterdzieści albo i pięćdziesiąt tysięcy ludzi. Niewykluczone, że generał przejawia nadmierny optymizm, ja jednak raczej ufam jego wyliczeniom. Głównodowodzący siłami Kościoła Matki urwał i przyjrzał się obecnym. Clyntahn kiwnął głową, aczkolwiek było jasne, że niespecjalnie się przejmuje zagrożeniem, przed jakim stał w chwili obecnej Dohlar. Korzystając z chwili przerwy, Maigwair zerknął na dokumenty, które miał rozłożone przed sobą. - Dalej na północy hrabia Jedwabnych Wzgórz w ciągu najbliższego pięciodnia powinien zająć swoją pozycję na skraju Czarnych Wyvern - podjął. - Baron Spadającego Głazu już teraz jest w Lake City, a awangarda hrabiego Tęczowych Wód dołączy do niego najpóźniej w czwartek. Naturalnie dłużej potrwa, zanim nadciągnie reszta jego sił... może i dwa pięciodnie, a zapewne nawet trzy... zważywszy na tłok, jaki zapanował teraz na

Kanale Świętego Langhorne’a. Zerknął na Duchairna nieprzeniknionym spojrzeniem, co też skarbnik odwzajemnił. Żaden z nich nie zawracał sobie głowy Zahmsynem Trynairem. Kanclerz nie odezwał się od półtorej godziny i było raczej mało prawdopodobne, że nagle przemówi. Umył ręce od decyzji wojskowych i logistycznych, znalazłszy ratunek w coraz węższej i mającej coraz mniejsze znaczenie dyplomacji Kościoła Matki. Skończyły się jednak czasy udawania, że wikariusze robią coś innego niż wydawanie rozkazów świeckim władcom, co czyniło z dyplomatów Trynaira zwykłych posłańców. Jedyna dyplomacja, jaka wciąż miała miejsce, dotyczyła starań mających na celu utrzymanie Desnairu po właściwej stronie, aczkolwiek biorąc pod uwagę stan jego armii i przemysłu, było to mało istotne z punktu widzenia szeroko zakrojonej świętej wojny. Ale przynajmniej dawało Trynairowi pozory jakiegoś zajęcia, gdy tak przesuwał papiery tam i z powrotem, unikając zabierania głosu w naprawdę ważnych sprawach. Niestety ani Duchairn, ani Maigwair nie mogli sobie na coś podobnego pozwolić. W gruncie rzeczy Grupa Czworga przedzierzgnęła się w Grupę Trojga, a układ sił w tym nowym ciele był nader delikatny. Żaden z członków nie wiedział, gdzie się zaczyna i gdzie kończy jego odpowiedzialność. Clyntahn niewątpliwie trzymał w ręku bat i korzystał z niego bardzo często, aby ukrócić zapędy pozostałej dwójki wikariuszy, jednakże nie dało się ukryć, że ich potrzebuje. Jego tendencja do ignorowania niewygodnych faktów doprowadziłaby rychło do wojskowej katastrofy, z czego nawet on zdawał sobie sprawę przynajmniej w głębi ducha. W życiu bowiem by się do tego nie przyznał; już wolałby umrzeć. W przeciwieństwie do Clyntahna dwaj pozostali aktywni wikariusze jako jedyni byli świadomi, że główną trasą logistyczną Armii Pana Wszechmocnego stał się Kanał Świętego Langhorne’a. Podobne rozwiązanie byłoby niedobre w każdych okolicznościach. Wzmożony ruch mający na celu przerzucanie ogromnych ilości zaopatrzenia do Jeziorna groził całkowitym zablokowaniem tego szlaku wodnego. Sytuacja powinna się polepszyć zapewne - gdy zakończy się operacja przerzutu wojsk imperium, ale i tak nie będzie dobra, przynajmniej w rozumieniu Duchairna. Wikariusz zadrżał na myśl o katastrofie porównywalnej z ubiegłorocznym upadkiem Sarkynu. - Dlaczego więc siły barona Spadającego Głazu nie nacierają? - zapytał ostro i zgodnie z przewidywaniami Clyntahn. - Ponieważ chcemy, żeby te oddziały przetrwały lato, Zhaspahrze! - wypalił Maigwair. Wielki inkwizytor zmierzył go gniewnym spojrzeniem, ale głównodowodzący sił Kościoła Matki nie spuścił wzroku. Spotkanie, któremu zapobiegł atak Pięści Boga,

oczyściło jego relacje z Clyntahnem. Zhaspahr stracił tego dnia najcenniejszych współpracowników wewnątrz sztabu Armii Boga, co Maigwair wykorzystał znacznie lepiej, niż Duchairn przypuszczał, wprowadzając na wakujące stanowiska samych zaufanych hierarchów. Zaczął też ostrożniej dobierać osoby, którym powierzał największe sekrety. - On dysponuje zaledwie pięćdziesięcioma tysiącami ludzi - kontynuował Maigwair. Jeśli przekroczy rzekę Hildermoss, zostanie rozgromiony. - Nie, nie zo... - Zostanie! - Maigwair walnął otwartą dłonią w stół, nieprzesadnie mocno, przynajmniej zdaniem Duchairna. - Nawet twoi agenci oceniają liczebność sił Sahmyrsyta na około osiemdziesiąt tysięcy ludzi. Baron Zielonej Doliny dysponuje podobną liczbą ludzi, a ten bękart Stohnar ma pod rozkazami kolejne sto tysięcy. Jak myślisz, co czeka pięćdziesiąt tysięcy ludzi, którzy zostaną zmuszeni do walki na otwartej przestrzeni z trzystoma tysiącami wrogów dysponujących najnowocześniejszą bronią? Nie mówiąc już o tym, że heretycy kontrolują Przesmyk Hsing-wu aż do Zatoki Świętego Phylypa. Ani że ich kanonierki dotarły już pod śluzy w Darailysie na rzece Północna Hildermoss. Nasze szczęście, że dowódca tamtejszego garnizonu zdecydował się na ich wysadzenie, zanim któryś z przełożonych dał mu na to pozwolenie! Tylko dzięki temu zdołaliśmy je zatrzymać, na razie przynajmniej, niemniej gdyby wojska barona Spadającego Głazu wmaszerowały w sam środek tego kotła, zostałyby unicestwione. Clyntahn poczerwieniał z wściekłości, ale nie wybuchnął, tylko opadł na oparcie wygodnego fotela. Wszyscy widzieli, że przepełnia go gniew, ale zdawali sobie też sprawę z tego, że Maigwair ma rację. Charisjańskie galeony i szkunery wpłynęły do Przesmyku Hsing-wu, gdy tylko lody zaczęły topnieć, a towarzyszyło im kilka tych morskich kanonierek, które zamieniły w gruzy porty Geyry, Malyktynu i Desnairu. Duchairn podejrzewał, że mogło chodzić o te same okręty, ponieważ nawet heretycy nie powinni mieć ich aż tak wiele. Dobra wiadomość (o ile można tak powiedzieć w tej sytuacji) była taka, że wrogowi zaczynało brakować żaglowców, ale piechota morska osłaniana przez działa kanonierek i tak dokonała kilku desantów w zatoce Regyr i przejęła niewielkie przybrzeżne miasteczko Seryga w episkopacie Świętego Phylypa. Nie był to zwykły wypad. Najeźdźcy zostali na miejscu, by pod osłoną dział okrętowych zbudować umocnienia i stworzyć tam bazę zaopatrzeniową, która miała zaopatrywać kanonierki w węgiel. A Seryga leży zaledwie trzy tysiące mil od Zatoki Świątyni, pomyślał ze smutkiem

skarbnik. To pól drogi z Morza Lodowych Wichrów, a kto zaręczy, że heretycy nie pokonają reszty tego dystansu, zanim zamknie przesmyk i zmusi ich do odwrotu. To była przerażająca myśl, dlatego musiał napomnieć się ponownie, by nie przypisywać heretykom nadprzyrodzonych zdolności. Wątpił bowiem, by Clyntahn widział to w podobnych barwach. Nie, Zhaspahr koncentrował się z pewnością na fakcie, że miasteczko Darailys leżało niespełna osiemdziesiąt mil od zbiegu rzek Północna Hildermoss i Tarikah. A to znaczyło, że charisjańska marynarka wojenna dotarła na trzysta mil od Jeziorna... i mniej niż sto czterdzieści od Obozu Świętego Charlza. Wróg nie zdobył jeszcze tego obozu, tak przynajmniej mówiły ostatnie raporty, ale Duchairn byłby mocno zdziwiony, gdyby ten stan nie uległ wkrótce zmianie. Obóz Świętego Charlza dzieliło od Dynnysu zaledwie dwieście osiemdziesiąt mil, było więc bardzo prawdopodobne, że baron Zielonej Doliny dotarł już na miejsce, tylko w Syjonie jeszcze o tym nie usłyszano z powodu zatorów na szlakach komunikacyjnych Świątyni. Chaos, jaki powstał, gdy rzesze wiernych rzuciły się do ucieczki przed nadciągającymi kolumnami wroga, był trudny do ogarnięcia. - Dobrze, Allaynie - wycharczał w końcu Clyntahn, gdy zdołał pokonać gniew, co przyszło mu z ogromnym trudem. - Zdaję sobie sprawę z tego, że istnieją setki powodów natury militarnej każące baronowi Spadającego Głazu siedzieć na dupie w Jeziornie. Wiem, że ty i Rhobair możecie mi je wyłuszczyć w najmniejszych detalach bez względu na to, jakimi argumentami w imieniu Boga i Kościoła Matki będę się posługiwał. Nienawiść wylewała się z oczu wielkiego inkwizytora, gdy spoglądał na Maigwaira, ale ten nadal nie spuszczał wzroku. Skarbnik Świątyni zaczął się zastanawiać, ile w tej postawie jest brawury, ile kalkulacji wynikającej z umocnienia piastowanego stanowiska, a ile desperacji człowieka, który musi uporać się z ogromnym kryzysem. - Skoro istnieje aż tak wiele przeciwwskazań do wysłania barona Spadającego Głazu i reszty Harchończyków w pole, to lepiej, byś razem z Rhobairem znalazł sposób na sprowadzenie wszystkich więźniów na Ziemie Świątynne, zanim zostaną uwolnieni przez heretyków! - kontynuował gniewnym tonem Clyntahn. - Zrozumcie mnie obaj. Jeśli Armia Pana Wszechmocnego zatrzyma się tam, gdzie teraz stoi, i nadal będzie biernie się przyglądała upadkowi obozów i ucieczce nieukaranych więźniów, to odpowiedzialna za to osoba, kimkolwiek będzie, pójdzie na Karę Schuelera, tutaj w Syjonie! Powtarzam: bez względu na to, kim ten człowiek będzie, zostanie ukarany. Wbił w nich pałający wzrok. Wiedzieli doskonale, o czym mówi, nic dziwnego więc, że zwłaszcza skarbnik zadrżał

ponownie. Clyntahn po raz pierwszy zagroził tak otwarcie dwóm członkom Grupy Czworga, którzy sprzeciwiali się jego woli. Podział dokonał się ostatecznie. Duchairn zastanawiał się tylko, czy Zhaspahr rozumie do końca, jak bardzo związał go z Maigwairem tą przemową. - Mówimy o tysiącach więźniów, Zhaspahrze - odparł celowo łagodnym tonem. Wiem, że nie lubisz słuchać o militarnej stronie problemów niepozwalających na wykonanie twoich rozkazów, więc ujmę to tak. Nie mamy środków transportu, które pozwoliłyby nam na przewiezienie takiej masy ludzi. Nie chodzi o to, że nie chcemy ich udostępnić. One po prostu nie istnieją. - Więc niech Allayn znajdzie oddziały, które pogonią tych drani pieszo aż na Ziemie Świątynne! - warknął Clyntahn. - Albo jeszcze lepiej, niech znajdzie żołnierzy, którzy będą mieli jaja i wykonają moje rozkazy, rozstrzeliwując całą tę hołotę, zamiast chować się pod łóżkami na samo wspomnienie jakiegoś Dialydda Maba! - Raporty generalnego inkwizytora Wylbyra mówią jasno, że jego ludzie nie mieli czasu na osądzenie wszystkich, a nie można przecież zabijać niewinnych, Zhaspahrze! zaprotestował Duchairn. - Dlatego ci ludzie siedzą wciąż w obozach. - Lepiej posłać do Boga i Jego archaniołów tysiąc niewinnych duszyczek, niż pozwolić, by przeżył jeden sługus Shan-wei, który będzie walczył przeciw Kościołowi Matce! - wypalił w odpowiedzi Clyntahn. - Bóg rozpozna swoich i powita ich, jak przystało na męczenników! Duchairn otworzył usta, by zaprotestować, ale powstrzymał się w ostatniej chwili. W tym momencie inkwizytorzy Clyntahna i strażnicy z Gwardii Świątyni, którzy do nich przystąpili, stanowili jedyną siłę zbrojną w Syjonie. Maigwair miał kilka tysięcy swoich ludzi w granicach miasta, ale większość z nich pracowała w sztabie albo administracji. Gdyby nawet było inaczej i wszyscy oni sięgnęliby po broń, to podwładni Clyntahna i Rayna mieliby nad nimi dziesięciokrotną przewagę liczebną. A przecież wielu z nich nie ośmieliłoby się przeciwstawić Inkwizycji, nawet gdyby otrzymali taki rozkaz od samego Maigwaira. Widział też, że Zhaspahr nie żartuje. Gdyby któryś z nich albo obaj wystąpili przeciw niemu, nasłałby na nich zbrojnych. Kto wie, czy to nie było teraz jego głównym celem... Pięść Boga kontynuowała działania na terenie Syjonu - a sposób, w jaki rozpowszechniano plakaty i ulotki informujące o tych atakach, stanowił niezaprzeczalne wyzwanie dla autorytetu władzy, przez co Clyntahn coraz częściej wpadał w niekontrolowaną furię. Nie mówiąc już o tym, że niemożność dosięgnięcia zamachowców i

powstrzymania szerzonej przez nich propagandy musiała go przerażać. Nic więc dziwnego, że chętnie wyżyłby się na kimkolwiek, kto dostałby się w jego łapy. - Allaynie? - Skarbnik spojrzał na Maigwaira. - Mamy żołnierzy, którzy wykonaliby to zadanie? - Nie wiem - odparł ponurym głosem Allayn Maigwair. - Pędzenie tysięcy ludzi po otwartym terenie to zupełnie inna robota niż trzymanie ich za drutami. Wymaga większej liczby strażników. Ale nawet gdybym znalazł ochotników, czym miałbym wyżywić ich i więźniów podczas marszu? - Lepiej znajdź rozwiązanie tego problemu - rzucił Clyntahn. - Jeśli ci się to nie uda albo jeśli nie znajdziesz żołnierzy gotowych dokonać egzekucji na miejscu, ja i generalny inkwizytor załatwimy to swoimi kanałami. Tyle że jeśli zostaniemy do tego zmuszeni, zastanowimy się także, czy święta wojna nie potrzebuje nowego przywództwa. - Odsłonił zęby w złośliwym uśmiechu. - Może pora już, by pokazać, że ludzie prawdziwej wiary mogą dokonać cudów, nie oglądając się na tych wszystkich techników i specjalistów, którym dajemy posłuch. Może nadeszła pora, by Inkwizycja usunęła ich z zajmowanych stanowisk, zanim doprowadzą do kolejnych klęsk i niepowodzeń? - To byłoby bardzo nieodpowiedzialne ze strony Inkwizycji, Zhaspahrze - zapewnił go Duchairn. - Nie wątpię, że mógłbyś... zmotywować każde dziecko Kościoła Matki, by oddało życie za świętą wojnę, tak samo jak prawdą jest i to, że czasami oddanie i wiara mogą dokonać cudów, ale uwierz mi, nie tym razem. Bez oficerów Allayna i bez doświadczonych robotników w manufakturach oraz moich ludzi w skarbcu Kościół Matka nie uzbroi, nie odzieje i nie wykarmi żadnej z twoich armii. Jeśli chcesz, by Armia Pana Wszechmocnego i Archaniołów walczyła gołymi rękoma, proszę bardzo, przejmij ster. Nie wątpię, że konsekwencje tego posunięcia byłyby niezbyt przyjemne dla Allayna i dla mnie, jednakże najgorsze czekałoby ciebie, Zhaspahrze. Mam już dość słuchania rzucanych przez ciebie gróźb. Dzisiaj i my, i Kościół Matka stoimy w obliczu zagłady. Zrozum to wreszcie. Zaczynamy przegrywać... - Skarbnik wbił spojrzenie w Clyntahna. - A jeśli przegramy, to wszystko, co uczyniliśmy, wszystkie te poświęcenia i krew przelana na polach walki pójdą na marne. Wszystko, co próbowałem osiągnąć, co próbowali osiągnąć Allayn i Zahmsyn, wszystko, do czego ty dążyłeś, zostanie zaprzepaszczone. I wszyscy staniemy przed obliczem Boga i Jego archaniołów jako przegrani. Tego chcesz? Jeśli tak, to proszę, możesz już dzisiaj przejąć pełną kontrolę. Clyntahn gapił się na Duchairna, a ten nie czuł nic poza zdumieniem. Nie przypuszczał, by napięcie w sali obrad mogło jeszcze wzrosnąć, ale najwidoczniej się mylił. Wyczuwał

wyzwanie rzucane przez siedzącego naprzeciw Maigwaira i po raz pierwszy dotarło do niego, jak niewiele brakowało, by zaraz stracili życie. Ale co chyba najciekawsze, w tej chwili mieli to gdzieś. - Nie myśl, że tego nie zrobię, jeśli mnie do tego zmusicie, Rhobairze - odezwał się w końcu wielki inkwizytor zadziwiająco łagodnym tonem. - Jestem na to gotowy. Uwierz mi. Możesz mieć rację co do następstw tej decyzji, ale ja widzę już dzisiaj, że gdziekolwiek spojrzę, tam przegrywamy, więc jakie to będzie miało znaczenie? Tobie, Allaynowi i wszystkim tym waszym inżynierom wydaje się, że bez was święta wojna jest przegrana, ale ja wiem lepiej. Wiem, że Bóg nie pozwoli się pokonać. Tak, On chce, by śmiertelnicy żyli według praw, jakie im nadał, i wykonywali stawiane przed nimi zadania. Może święta wojna jest próbą, na jaką nas wystawia? Ale cokolwiek się wydarzy, tylko On może wyjść ze wszystkiego zwycięsko. I wyjdzie bez względu na to, jakie poniesiemy wyrzeczenia. Jeśli więc dojdzie do najgorszego, jeśli ja będę musiał... jeśli Inkwizycja będzie musiała zadziałać, by doprowadzić świętą wojnę do końca, ponieważ wy zawiedliście Boga i ją, wtedy Bóg sam zrobi co trzeba, by zapewnić Kościołowi Matce zwycięstwo. Odsunął się od stołu, spoglądając na pozostałych z pogardą. W sali obrad zapanowała grobowa cisza.

.XI. HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar - Kapitan Hamptyn już tu jest, mój panie. Lywys Gardynyr odwrócił się od okien rufowych, gdy Paiair Sahbrahan pojawił się nieśmiało w drzwiach kajuty. Hrabia, który wcześniej usłyszał rutynową wymianę hasła i odzewu w wykonaniu strażnika, skinął tylko głową. - Wprowadź go, Paiairze - rzekł i powrócił do obserwacji zatoki, na której unosił się na kotwicy wyjątkowych rozmiarów galeon. Wyrazista czerń jego kadłuba kontrastowała z białym pasem biegnącym wzdłuż pojedynczej linii furt działowych. Z głównego masztu ponad srebrzysto-błękitną szachownicą Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu powiewała dumnie zielona wyverna na czerwonym polu, będąca symbolem Dohlaru. - Mój panie... - rozległ się nowy głos i hrabia Thirsku ponownie się odwrócił, aby tym razem spojrzeć na smagłego, ciemnowłosego mężczyznę w kapitańskim mundurze. Hymptyn skłonił się, kapelusz trzymając pod lewą pachą, prawą dłoń zaś opierając na rękojeści miecza. - Kapitanie... - odparł hrabia Thirsku, odpowiadając płytkim ukłonem i wyciągając prawą rękę, gdy tamci dwaj się prostowali. Gość i gospodarz wymienili uścisk przedramienia, po czym hrabia Thirsku wskazał dwa krzesła po przeciwnych stronach niewielkiego stołu. Sahbrahan zdążył już ustawić karafki z whiskey i szklaneczki, teraz zaś - na delikatne skinienie głowy hrabiego - ulotnił się, pozostawiając oficerów sam na sam. Hamptyn odczekał, aż hrabia zajmie swoje miejsce, po czym sam usiadł na wskazanym krześle, które (nie przez przypadek) było tak ustawione, że gość - podobnie jak gospodarz mógł wyglądać przez okna rufowe HMS Chihiro na opancerzony galeon, który sprowadzono do zatoki Gorath. - Kapitanie, przestudiowałem pański raport bardzo dokładnie - odezwał się hrabia Thirsku, nalewając whiskey do obu szklaneczek. - Była to interesująca lektura. Z przykrością dowiedziałem się o tym, co przytrafiło się pańskiemu okrętowi... oraz naturalnie admirałowi Rohsailowi. Niemniej muszę powiedzieć, że pańska eskadra poradziła sobie znakomicie. Dlatego w imieniu jego wysokości chciałbym złożyć na

pańskie ręce podziękowanie dla całej załogi. Nie wątpię, że jego wysokość zechce dołączyć do moich podziękowań, jak tylko będzie miał okazję zapoznać się z raportem. - Panowało wielkie zamieszanie... - Hamptyn zdawał się szukać najodpowiedniejszych słów. Aby sobie pomóc, sączył powoli whiskey, zyskując na czasie. - Nie było mowy o taktyce ani formacji - podjął po chwili milczenia. - W każdym razie po naszej stronie. Admirał Raishando tworzył swego rodzaju linię, ale jeśli chodzi o HMS Dreadnought... Urwał, spoglądając na okręt, który sprowadził do macierzystego portu, a hrabia Thirsku pokiwał ze zrozumieniem głową. Już wcześniej doszedł do wniosku, że Kahrltyn Haigyl uczynił to, co sobie założył. Rohsail i jego kapitanowie pomimo zagrożenia nie mogli się oprzeć zdobyczy, jaką był potężny opancerzony galeon. Rzucili się więc na Dreadnoughta jak wygłodniałe wilki, koncentrując trzy czwarte posiadanych sił na jednym tylko przeciwniku, dlatego hrabia wściekał się po części na to, że tak łatwo dali się zmanipulować. Ale jak już wspomniał Hamptynowi, zapoznał się wcześniej z jego raportem. Przeczytał też wiadomość od Pawala Hahlynda, zatem wiedział, że nie mogło być inaczej. Podchodząc do tego starcia z zimnokrwistą logiką, Haigyl mógł podjąć złą decyzję. Gdyby skoncentrował się na próbie przebicia, przy takiej sile ognia i odporności pancerza pewnie by mu się to udało. Zamiast tego wybrał poświęcenie okrętu i załogi, by dać szansę ucieczki pozostałym, konwencjonalnym galeonom. Nawet jeśli zważyć na rozmiary strat, jakie osamotniony HMSDreadnought zadał całej Zachodniej Eskadrze i flotylli galer śrubowych Pawala Hahlynda, to jego utrata w zamian za ocalenie kilku konwencjonalnych jednostek nie była szczególnie opłacalna. Mimo to hrabia Thirsku wiedział, że podjąłby identyczną decyzję, gdyby znalazł się na miejscu Haigyla. Był czas na zimnokrwistą logikę i był czas na sprostanie odpowiedzialności za życie towarzyszy broni. Haarahld z Charisu ustanowił te standardy w swojej flocie podczas bitwy w cieśninie Darcos, a zważywszy na fakt, że Haigyl wiedział o tym, co zrobiono z charisjańskimi jeńcami, którzy poddali się poprzednim razem... - Wygląda na prawie nietknięty - rzucił. - Po bitwie, mój panie, nie miał steru i stracił większość omasztowania. - Hamptyn uśmiechnął się krzywo. - Jak rozumiem, porucznik Zhwaigair obejrzy go od kilu po pokład, ale już teraz mogę powiedzieć, że jego pancerz jest o wiele mocniejszy niż nasze. Doliczyłem się dwustu wgnieceń na jego powierzchni, co by znaczyło, że co najmniej tyle razy został trafiony. Ale pomimo pęknięć opancerzenia w kilku miejscach za sprawą

ciężkich dział admirała Hahlynda nie udało nam się go przebić. - Napisał pan o tym w swoim raporcie. - Hrabia Thirsku pokręcił głową. - Porucznik Zhwaigair także go czytał. I admirał Hahlynd. Jego pierwszą myślą było, że Charisjanie wykonali opancerzenie ze stali, nie z żelaza, i że udało im się w nieznany nam sposób utwardzić dodatkowo powierzchnię. - Skrzywił się. - To nie była wiadomość, jakiej chciałbym wysłuchać, zwłaszcza że nawet porucznik nie wie, jak wyprodukować tak wielkie płyty. Dla porównania, największe żelazne płyty pancerza, jakie udało nam się wytopić, mają po dwie stopy długości i szerokości... ich są czterokrotnie większe i o połowę grubsze. Tak więc dowiedziałem się o czymś, o czym wolałbym nie wiedzieć. - Nie dziwię ci się, mój panie. - Hamptyn upił kolejny łyk whiskey. - Ich działa przebijały poszycie każdego galeonu, w który trafiały. Galery sprawiały się pod tym względem o wiele lepiej, ale i na nich zanotowano siedem przebić, a na każdej, która przetrwała, mamy wiele pęknięć i wgnieceń. - Zapasowe płyty i nity już płyną do nas kanałami - zapewnił go hrabia. - A od chwili wypłynięcia admirała Hahlynda udało nam się wcielić do służby trzy kolejne galery. A do końca następnego pięciodnia będziemy dysponowali kolejnymi dwoma. Chciałbym je wysłać od razu, ale odczuwam naciski, by pozostawić je tutaj, do ochrony zatoki Gorath. - Rozmawiałem na ten temat z admirałem Rohsailem, zanim wyruszyłem w rejs powrotny, mój panie. Wciąż strasznie cierpiał, tak na marginesie, uzdrowiciele doszli w końcu do porozumienia, że konieczna będzie amputacja reszty ręki, niemniej zachował jasność zmysłów... i był pewien swego. - Czyli? - Nalegał, aby naciskać na heretyków w zachodniej części zatoki, zamiast wycofywać się do cytadeli, jaką jest Ziemia Jacka, mój panie. Szczerze mówiąc, wolałby, aby Dreadnought został odremontowany i wcielony do Zachodniej Eskadry, ale rozumiał też potrzebę dokładniejszego przebadania wraku i poznania tajników jego opancerzenia oraz uzbrojenia. Miał jednak nadzieję, że okręt ten szybko do nas wróci, choć dopóki to nie nastąpi, trzeba wzmocnić flotyllę admirała Hahlynda, i to najlepiej i najszybciej jak się da. Bez względu na to, jak dobre są te kanonierki wroga, nasze galery udowodniły, że stanowią ogromne zagrożenie dla konwencjonalnych galeonów. Hrabia Thirsku kiwał wolno głową. Choć nie darzył admirała Rohsaila sympatią, nie odmawiał mu talentu strategicznego, podziwiał go także za zachowanie trzeźwości umysłu nawet po utracie prawej ręki i nogi. Hrabia powinien go sprowadzić do Gorathu, by miał lepsze warunki leczenia, ale z tego, co słyszał, zakon Pasquale rozbudował ostatnio szpital

w Rhaigairze na północnym krańcu zatoki Saram. Zatem pewne było, że i tam zajmą się nim równie dobrze, więc hrabia zdecydował, że pośle go tam, zamiast ciągnąć do stolicy, gdzie admirał trafi już po wyleczeniu - o ile uda mu się wylizać z takich ran. W tym momencie liczyło się bardziej, że obaj żywią podobne przekonania, niż fakt, gdzie Rohsail będzie kurowany. Hrabia odchylił się w fotelu, przyglądając się młodemu człowiekowi po drugiej stronie blatu. Kapitan Hamptyn był kompetentnym i odważnym oficerem. Jego okręt został okrutnie zniszczony przez Charisjan - niewątpliwie dlatego, że rozpoznali w nim utraconą wcześniej własność. Pogromca Demonów Caitahna Raisahnda został równie mocno uszkodzony jak Wyzwanie, ale miał nieco więcej szczęścia. Jego załoga stoczyła długą walkę o utrzymanie go na powierzchni morza, lecz po pierwszych szacunkach oceniono, że nie nadaje się on do odremontowania. Na szczęście nie zapalił się podczas ostrzału i nie spłonął jak Wyzwanie.Flagowiec wypalił się do linii wody pomimo desperackich prób ugaszenia pożaru. A ostatnim rozkazem kapitana Hamptyna, wówczas już nie dowódcy flagowca, ale następcy rannego admirała, było odholowanie wraku przez dwie galery, by nieuchronna eksplozja magazynu amunicji nie zatopiła także przejętego za taką cenę Dreadnoughta. To był znak, zwłaszcza po tym, jak ostro walczono o ocalenie flagowca, że Hamptyn jest znakomitym oficerem, a także człowiekiem. O Rohsailu mogło to także dobrze świadczyć, ponieważ to on wyszkolił Hamptyna, mimo że hrabia nie rozumiał do końca, jak to się mogło stać. Z drugiej jednak strony nie musiał rozumieć relacji ich łączących, by wiedzieć, iż ma przed sobą niezwykle cennego oficera. Hamptyn był właściwym człowiekiem na właściwym miejscu. - Mieliście sporo szczęścia, że udało wam się odholować Wyzwanie - stwierdził, wyrażając na głos ostatnią myśl. - GdybyDreadnought zajął się od niego ogniem, stracilibyśmy obie jednostki. - Mieliśmy więcej szczęścia tego dnia, mój panie - zapewnił go Hamptyn. - Heretycy zaminowali magazyn amunicji. - Hrabia zesztywniał na te słowa, o tym w raporcie nie było nawet wzmianki. - Nie wiem, dlaczego nie podpalili lontów - kontynuował kapitan - ale nie mam cienia wątpliwości, że planowali to od samego początku. Gdyby doszło do wybuchu, stracilibyśmy kolejne dwa albo i trzy galeony. Niewykluczone, że zajęliśmy go tak szybko, iż nie zdążyli zareagować, bądź stracili zbyt wielu ludzi podczas bitwy i nikt nie wydał rozkazu. Jedynym oficerem, który przeżył, był młody kadet, wtedy ranny i nieprzytomny. - Hamptyn się skrzywił. - Wzięliśmy do niewoli tylko trzydziestu ludzi z załogi Dreadnoughta.

- No tak - mruknął hrabia niby obojętnym tonem, co przyszło mu z trudem, ponieważ rozumiał, dlaczego Charisjanie woleli zginąć, niż dać się wziąć do niewoli. Nie wątpił też ani przez moment, że Kahrltyn Haigyl zamierzał wysadzić swój okręt, aby oszczędzić swoim podwładnym torturowania przez Inkwizycję. Szkoda, że mu się to nie udało, pomyślał hrabia ze smutkiem. Ale tak wyszło. Co więc ja teraz mam z tym począć? To było pytanie, na które musiał znaleźć odpowiedź. Nie zamierzał udawać, że nie czuje dumy z dokonań własnej floty. Przewaga liczebna może i faworyzowała Dahranda Rohsaila i Caitahna Raisahnda, ale faktyczny rozkład sił podczas bitwy był bardziej wyrównany. A zdobycie jednego z opancerzonych galeonów wroga do badań i ewentualne wykorzystanie go pod banderą Dohlaru mogło dać królestwu monopol na posiadanie tej klasy okrętu, przynajmniej na wodach zatoki. A wszystko to osiągnęła marynarka wojenna, którą stworzył i wyszkolił. Mimo to - i mimo licznych korzyści, jakie osiągną dzięki badaniom Dynnysa Zhwaigaira - był niemal pewien, że Charisjanie zastąpią utracony okręt szybciej, niż Dohlarianie zdołają skopiować znalezione na nim rozwiązania, o ile w ogóle będą do tego zdolni. A gdy zastąpią Dreadnoughta, ich dowódca podejmie kolejne decyzje, zapewne kierując się nie tylko tym, czego dokonaliśmy w cieśninie Kaudzhu, ale i losem jego ziomków wziętych do niewoli po bitwie. I będzie miał rację. Czuł już, jak nadchodzą, węszył ich odór, ten trupi oddech, ale tym razem będzie o wiele gorzej niż poprzednio. Przybędzie ich więcej, a on nie będzie mógł udawać, że nie wie, co się z nimi stanie po tym, jak odda ich w ręce Zhaspahra Clyntahna. A jeśli... a raczej: kiedy... Cayleb i Sharleyan zażądają satysfakcji za pomordowanych marynarzy... Zawładnęła nim świeża fala rozpaczy. Bez względu na to, jak dobrze się sprawi, bez względu na to, jak bystry okaże się Zhwaigair, niepowstrzymana fala charisjańskich wynalazków i rosnące jak grzyby po deszczu manufaktury przechylą szalę zwycięstwa na stronę heretyków. Testował gwintówki Fultyna, i to najcięższe, jakie produkowano w odlewniach Dohlaru, ośmioipółcalowe potwory z czternastoipółcalowymi lufami, ważące po dziesięć ton, zdolne wystrzelić pocisk na dziesięć tysięcy jardów, choć nie można było nawet marzyć o trafieniu w cokolwiek z tak dużego dystansu, nawet jeśli stawiało się je na szynowych lawetach. Działa, których dwustusiedemdziesięciopięciofuntowe pociski przebijały każdy znany pancerz z odległości pięciuset jardów. To były niesamowite

osiągnięcia, ale już wstępne raporty o HMS Dreadnought mówiły, że jego o połowę lżejsze pociski mają zadziwiająco podobną skuteczność. To znaczyło, że osiągały znacząco większą prędkość wylotową, a jeśli wierzyć doniesieniom z desnairskiej Geyry, odtylcowo ładowane działa parowych kanonierek dysponowały jeszcze większą mocą. Poza tym były znacznie bardziej szybkostrzelne, co także miało niebagatelne znaczenie. A wstępne testy dowiodły, jak wielu problemów nastręcza ładowanie odprzodowe przy lufie sięgającej piętnastu stóp długości. Z kolei długość miała największe znaczenie, jeśli chciało się używać tak ciężkiej amunicji. Już samo wyciorowanie lufy pomiędzy odpaleniami było niezwykle trudne i czasochłonne, ponieważ pozostawienie choćby niewielkich zanieczyszczeń mogło doprowadzić do przedwczesnej eksplozji ładunku... Odlewnicy obiecywali mu dziesięciocalowe armaty mogące wystrzelić trzystufuntowe pociski, przy założeniu, że użyje się czterystufuntowych ładunków. Ich wyliczenia sugerowały, że działa te mogą mieć większy zasięg niż ośmioipółcalówki. A pociski tej wagi z pewnością mogłyby przebić nawet pancerz Dreadnoughta. Problem jednak w tym, że każde z tych dział będzie ważyło siedemnaście i pół tony przy długości lufy sięgającej szesnastu stóp, co dodatkowo zmniejszy ich szybkostrzelność. Każda nieopancerzona jednostka próbująca stawić czoło takim potworom będzie skazana na zagładę, ale to go wcale nie pocieszało, ponieważ Charisjanie z pewnością będą mieli więcej, i to lepiej opancerzonych, okrętów niż ktokolwiek inny na Schronieniu. A produkcja dział tej wielkości i mocy wymaga naprawdę wiele czasu. Charisjanie natomiast produkowali swoje armaty szybciej niż odlewnie Świątyni wspomniane fultyny. I choć przewagi obręczowanych dział były widoczne, robiono je wciąż z żelaza, co oznaczało limit ciśnienia, który przekraczano przy każdym strzale ze zwiększonym ładunkiem. Nic więc dziwnego, że dowódcy baterii i kanonierzy robili to nader niechętnie. Odlewnie pracowały także nad mniejszymi, sześciocalowymi działami, które można było instalować na okrętach, dzięki czemu siła ognia dohlariańskiej floty znacznie wzrośnie. Niewykluczone, że da się też użyć krótszych i lżejszych wersji dziesięciocalówek używanych na galerach śrubowych, ale nawet one nie będą w stanie dorównać artylerii Charisjan. Tak było i już. Jeśli więc Cayleb i Sharleyan zrobią sobie krótką przerwę w wyzwalaniu Republiki Siddarmarku, Królewska Marynarka Wojenna Dohlaru przestanie istnieć. Nie wątpił, że jej marynarze będą walczyć równie mężnie jak ludzie kapitana Hamptyna w cieśninie Kaudzhu, ale to niczego nie zmieni. Ta myśl przypomniała mu o kwestii charisjańskich jeńców wojennych.

Nie powinienem nawet myśleć o tym, by protestować przeciw torturowaniu marynarzy i żołnierzy nieprzyjaciela, którzy wpadli w nasze ręce, ponieważ jest to niesłuszna polityka usprawiedliwiająca odwet ze strony Charisjan. Ludzie walczący po stronie Boga powinni sami zrozumieć, że zarówno z moralnego, jak i religijnego punktu widzenia jeńców należy traktować honorowo, nawet jeśli nie grozi za to odwet. Odwrócił głowę, spojrzał przez okno rufowe na okręt Hamptyna, aby ten nie widział jego miny, gdyż znowu targały nim sprzeczne uczucia. Nie było jednak sensu udawać. Przedyskutował już wszystko dokładnie, na osobności, ze Staiphanem Maikiem i widział w oczach biskupa podobną pustkę. Nawet on nie był w stanie go pocieszyć. Szczerze mówiąc, ta rozmowa pogorszyła tylko sprawę. Ponieważ stali się sobie tak bliscy, biskup podzielił się z nim czerpaną z raportów Inkwizycji wiedzą o obozach koncentracyjnych w Republice Siddarmarku... i rozkazach wydanych przez wielkiego inkwizytora. To od niego dowiedział się o więźniach maszerujących przez bezdroża zachodniego Siddarmarku ku Krainom Granicznym, gdzie gnano ich, by zapobiec uwolnieniu przez nadchodzących heretyków. Dowiedział się także o rozkazie generalnego inkwizytora Wylbyra, by wymordować więźniów trzech najdalej położonych obozów, których ewakuacja okazała się niemożliwa. Biskup opowiadał mu ze ściśniętym gardłem, jak w jednym z tych obozów rozkazy zostały wykonane co do joty, i to pomimo ostrzeżeń rozwieszonych na terenie obozu przez seijinów sprzymierzonych z osławionym Dialyddem Mabem. W pozostałych dwóch obozach przynajmniej część strażników odmówiła wykonania rozkazu. W jednym z buntownikami rozprawiono się brutalnie i wymordowano więźniów, choć części osadzonych udało się zbiec podczas walk strażników. W drugim zwyciężyli buntownicy. Wszyscy inkwizytorzy i garstka posłusznych im żołnierzy uciekli, a buntownicy wyprowadzili więźniów z obozu, ale powiedli ich na wschód zamiast na zachód. Wysłano za nimi oddział jazdy, ale z tego, co mówił Maik, poszukiwania nie były zbyt intensywne. Hrabia miał nadzieję, że raporty mówią prawdę. Właściwie to modlił się o to gorąco. Według wyliczeń biskupa Staiphana na rozkaz generalnego inkwizytora zamordowano kolejne sto dwadzieścia tysięcy ludności cywilnej republiki. W porównaniu do trzech milionów ofiar Inkwizycji nie było to wiele, ale jednak. Ogółem dawało to przerażającą liczbę, więc jeśli heretycy i ich sojusznicy wygrają tę wojnę, zemsta będzie straszna, ale totalnie usprawiedliwiona. Co więc powinien zrobić Lywys Gardynyr, gdy nadejdzie żądanie wysłania

charisjańskich jeńców znad Kaudzhu do Syjonu? To będzie „tylko” pięćset dusz. Takich strat nikt nawet nie odnotuje w ogólnym bilansie ofiar tego szaleństwa. Może z wyjątkiem bliskich tych marynarzy - ich żon, córek i synów, sióstr i braci, ojców i matek. Ale to on będzie miał ich krew na rękach bez względu na to, jak bardzo będzie sobie wmawiał, że nie pozostawiono mu żadnego wyboru.

.XII. HMS Przeznaczenie, 54 Wyspa Talizman Zatoka Dohlariańska Baron Sarmouth stał na pokładzie rufowym HMS Przeznaczenie z rękami założonymi za plecy i przyglądał się spokojnie, jak jego eskadra wpływa do Zatoki Rahzhyra. Okręty stanowiły groźny widok na tle jasnego lipcowego nieba ze swoimi czarnymi kadłubami, szaro-beżowymi żaglami oraz sztandarami Imperium Charisu w barwach błękitu, srebra, czerni i złota, które powiewały na masztach. U brzegów Rahzhyrhold stały na kotwicy tylko cztery galeony, jednakże na wodach wokół nich roiło się od przeróżnych mniejszych jednostek. Z tej odległości trudno było stwierdzić, co takiego robią, i to nawet przy użyciu nowomodnej lornetki. Dlatego admirał stał cierpliwie w cieniu zadaszenia, podczas gdy jego okręt zbliżał się powoli do obserwowanych jednostek. - Sir Dunkynie, widzę tam wielki ruch - zauważył kapitan Rhobair Lathyk, który stał po prawej stronie admirała. - Zastanawia mnie jednak, gdzie podziewa się reszta eskadry. - Nie wątpię, że niebawem się tego dowiemy - odparł z powagą admirał. Kapitan skinął zgodnie głową, aczkolwiek w jego spojrzeniu można było dostrzec sporą niepewność. Był to niepokój wytrawnego marynarza, który ma niesprecyzowane przeczucie, widząc coś, co nie do końca jest tak, jak być powinno. Przeczucia tego rodzaju były wynikiem intuicji oraz doświadczenia i stanowiły w marynarce rzecz bezcenną. Zdolności tej nie można było też odmówić sir Dunkynowi Yairleyowi, który jednak chętnie by się jej wyzbył w tak ładny letni dzień. - Hej tam, na pokładzie! - zawołał obserwator z bocianiego gniazda. - Od sterburty zbliża się łódź. - Widzę ją, sir - odezwał się ktoś stojący na lewo od barona Sarmouth. Gdy admirał zerknął przez ramię, zobaczył porucznika Aplyna-Ahrmahka, trzymającego przy oczach lornetkę. - Tak, bez wątpienia to łódź kurierska. - Widzisz, Rhobairze? - rzucił baron, uśmiechając się pod nosem. - Jak powiedziałem. Zaraz się wszystkiego dowiemy. ***

Nikt się nie uśmiechał w kajucie dziennej, gdy sir Bruhstair Ahbaht stał naprzeciwko barona Sarmouth dobre dwie godziny później. Kapitan ze Szmaragdu był nienagannie odziany pomimo temblaka, na którym wspierała się jego lewa ręka zamknięta w gipsie, jednakże zniknął gdzieś zwykły dla niego oschły humor. - Zatem po powrocie na wyspę Talizman przesłałem pełen raport na ręce hrabiego Sharpfieldu, który rezyduje na wyspie Szpon. Uznałem, że powinienem pozostać na miejscu, dopóki nie skończy się remont Windykatora i Pałasza. Szczerze powiedziawszy, dziwiło mnie, że Dohlarianie jeszcze przeciw nam nie ruszyli. Dlatego pomyślałem, że najrozsądniej będzie wesprzeć komandora Makgrygaira i majora Ohlamhlyego, na wypadek gdyby jednak tak się stało. Zamilkł i popatrzył starszemu Charisjaninowi prosto w oczy. Spojrzenie miał spokojne, aczkolwiek sprawiał wrażenie człowieka, który stoi przed plutonem egzekucyjnym, i to zasłużenie. Baron Sarmouth odchylił się na oparcie swojego krzesła i zamarł w tej pozycji, przyglądając się mężczyźnie stojącemu po drugiej stronie stołu. W końcu zaczerpnął głęboko tchu. - Rozumiem - powiedział. - Skoro już zdałeś raport, kapitanie, możesz usiąść. Mówił spokojnie, ale zarazem stanowczo, równocześnie wskazując Ahbahtowi krzesło palcem wskazującym prawej dłoni. Był to ten sam mebel, który pokazał Szmaragdczykowi tuż po jego przybyciu i którego zajęcia ówże Szmaragdczyk wtedy odmówił. Ahbaht wolał stać, relacjonując niemiłe wydarzenia, które za jego sprawą stały się udziałem całej eskadry. Gdy jednak i teraz Ahbaht próbował odmówić zajęcia miejsca siedzącego, baron Sarmouth zaciął usta w wąską kreskę. Widząc to, Ahbaht opadł posłusznie na siedzisko, choć bynajmniej się nie rozluźnił. Baron Sarmouth skinął z satysfakcją głową, po czym znów się odezwał: - Sylvyście! - Tak, panie? - Niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w kajucie pojawił się Sylvyst Raigly. - Sprowadź, proszę, do nas kapitana Yairleya i porucznika Aplyna-Ahrmahka. I przynieś z łaski swojej butelkę whiskey. Najlepiej Glynfych. - Oczywiście, panie. Lokaj skłonił się i wycofał z kajuty, a baron Sarmouth ponownie skierował uwagę na Ahbahta. Dziwne... Z jakiegoś powodu sądził, że skoro wie o wypadkach w cieśninie Kaudzhu, wysłuchanie raportu o tym, co się tam stało, przyjdzie mu z łatwością.

Tymczasem było inaczej. Trudniej wręcz - i to nie tylko dlatego, że musiał uważać na swoje reakcje, aby nie zdradzić się niczym, iż słowa Ahbahta nie są dla niego zaskoczeniem. Również dlatego, że wszystko widział na własne oczy. I teraz, słuchając tego, co miał mu do powiedzenia Ahbaht, mimowolnie przywoływał w pamięci obrazy i dźwięki, zapiekłość i jatkę odpowiadające słownym opisom. Właśnie dzięki temu zdawał sobie sprawę, że Ahbaht jest dla siebie zbyt surowy w tej sytuacji. Niestety nie mógł tego powiedzieć kapitanowi, potrząsnął więc tylko głową. - Kapitanie, wiem, że w obecnej chwili wini pan się za każdy stracony przez nas okręt i każdego poległego marynarza - rzekł cicho. - Na pańskim miejscu czułbym to samo. Ale też, znalazłszy się na pańskim miejscu, podjąłbym dokładnie te same decyzje co pan. Działał pan z odwagą, jaka przystoi oficerowi Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu. Miał pan pecha, że pogoda zwróciła się przeciwko panu. Uczynił pan wszystko, co w pańskiej mocy, aby zniwelować skutki tego... Gdyby nie mielizna, na którą pan wpadł, dohlariańskie galery nigdy by pana nie dopadły. Jestem przekonany, że zarówno pan, jak i kapitan Haigyl zdołalibyście się przedrzeć dzięki Gromowi i Dreadnoughtowi, i to ze znacznie mniejszymi stratami. Człowiek nie jest panem wiatru ani losu, kapitanie. Każdy śmiertelnik może co najwyżej podjąć najlepszą możliwą decyzję na podstawie posiadanych informacji. Uważam, że właśnie to pan zrobił. - Ja... doceniam to, mój panie. - Ahbaht urwał i odchrząknął. - Naprawdę doceniam powtórzył lekko drżącym głosem - ale nie jestem pewien, czy mogę się z tym zgodzić. Gdybym przekazał posiadane informacje hrabiemu Sharpfieldu albo gdybym nie... - Gdybyś uczynił jedno albo drugie, ponosiłbyś winę! - wpadł mu w słowo baron Sarmouth ostrym tonem. - Cesarska Marynarka Wojenna Charisu nie chce widzieć w roli swoich kapitanów ani oficerów ludzi, którzy unikają odpowiedzialności albo kierują się strachem. Jak już mówiłem, człowiek nie jest panem wiatru. To niezaprzeczalnie prawda. Tak samo człowiek nie ma wpływu na to, czy odniesie zwycięstwo, czy przegra. Po prostu wszyscy robimy to, co do nas należy, w służbie Koronie i dla obrony ich cesarskich mości oraz wszystkich charisjańskich poddanych. Szczycimy się tym, a pan, kapitanie, nie mniej ode mnie, czego się od nas wymaga. Cesarz Cayleb przedstawił mi raz swoje wyobrażenie kapitańskich obowiązków... Rzekł: „Kapitan musi wyruszyć na spotkanie wroga. Nikt jednak od niego nie oczekuje, że wróci do domu”. Tak właśnie było w pańskim wypadku. Pożeglował pan na spotkanie wroga, dokładnie tak, jak ja bym zrobił na pańskim miejscu, dokładnie tak, jak zrobiłby jego wysokość... jak w istocie zrobił na Rafie Armagedonu. I tym razem skończyło się to tak, że wiele pańskich okrętów, wielu pańskich ludzi... zbyt

wielu, abyśmy mogli myśleć o tym spokojnie... nie wróciło do domów. Podzielili oni los króla Haarahlda poległego w cieśninie Darcos. Przez moment przyszpilał kapitana spojrzeniem. - Życie... Śmierć... Czasem jedno bierze górę nad drugim. Grunt to dochować wiary swojemu honorowi, spełnić swój obowiązek, nie zawieść naszych monarchów i naszego Boga. Nie inaczej postąpiłeś wraz ze swoimi podwładnymi, kapitanie. Czy się z tym zgadzasz, czy nie, doskonale wiem, co byś usłyszał w tej chwili od jego wysokości cesarza Cayleba. Skoro go tu nie ma, pozwolę sobie użyć jego słów. Zareagowałeś roztropnie, mądrze i szybko, opierając się na dostępnych informacjach. Postąpiłeś w zgodzie z tradycją charisjańskiej marynarki. Operacja nie zakończyła się powodzeniem, jednakże ani pan, kapitanie, ani pańscy ludzie nie możecie się za nic obwiniać. W dalszym ciągu obdarzam pana pełnym zaufaniem, podobnie jak ich cesarskie moście, gdy już otrzymają wiadomości. Nie zamierzam tolerować jakichkolwiek pretensji wobec pana czy pańskich ludzi. Dla jasności, kapitanie: to dotyczy także pana osobiście. Rozumiemy się? - Ja... - zaczął Ahbaht. Urwał jednak zaraz i rozdął nozdrza, nabierając tchu. - Tak, mój panie. Rozumiemy się. - Świetnie! - Baron Sarmouth podniósł głos, gdy do kajuty weszli Lathyk i Hektor. Za nimi wślizgnął się do środka Sylvyst Raigly, który niósł srebrną tacę ze szkłem. Ustawił ją na krańcu blatu i zaczął nalewać bursztynowej whiskey do szklaneczek. - Świetnie powtórzył baron i uniósł swoją szklaneczkę, czekając, aż w jego ślady pójdą pozostali oficerowie. - Cieszę się, że się rozumiemy - powiedział wtedy, nie spuszczając oczu z twarzy Ahbahta. - Ponieważ nie zamierzam pozwolić, aby Dohlarianie radowali się tym zwycięstwem o sekundę dłużej niż to absolutnie konieczne. To zaś oznacza, że czeka nas mnóstwo pracy, kapitanie. Wszystkich nas - podkreślił. - Zatem bierzmy się lepiej do roboty, zgoda? - Uśmiechnął się blado i zerknął na swego pierwszego oficera, kiwając głową. - Za ich cesarskie moście! - rzekł Hektor Aplyn-Ahrmahk, unosząc swoją szklaneczkę odrobinę wyżej. - Za lojalność, honor i zwycięstwo! I za klęskę naszego wroga!

SIERPIEŃ ROKU PAŃSKIEGO 897

.I. Pałac królewski Gorath Dohlar oraz Tellesberg Stary Charis Zza otwartego okna dolatywało gruchanie gołębi i szmer ptasich skrzydeł. Mieszanina dźwięków była nadzwyczaj łagodna, zważywszy na miejsce i porę, jednakże hrabiego Thirsku nie zdołała uspokoić. Aczkolwiek gwoli prawdy miało to więcej wspólnego z powodem czekającego go spotkania aniżeli z samymi odgłosami. Mimo wszystko nie ustrzegł się myśli: Co za ironia! A może raczej chodziło o dziwny związek pomiędzy odgłosami a powodem, dla którego siedział tu, gdzie siedział. Król Rahnyld IV, władca Dohlaru, nie był najbardziej kompetentnym władcą w historii Schronienia. Hrabia Thirsku niechętnie to przyznawał sam przed sobą, a to dlatego, że był zaprzysiężonym wasalem Rahnylda i człowiekiem, który brał wszystkie przysięgi bardzo poważnie. Nawet to jednak nie zmieniało faktu, że pozostawał krytycznie nastawiony do swojego pana. Tak czy owak, w zaistniałych okolicznościach nie miałoby większego znaczenia, gdyby Rahnyld okazał się geniuszem w świecie władzy zamiast człowiekiem bardzo zmiennym i niezdecydowanym. Niewątpliwie na jego niestabilność miało wpływ to, że doszedł do władzy przed trzydziestoma sześcioma laty, jako czternastolatek, a z tego, co wiedział hrabia Thirsku, niemile powitał obciążenia związane z władzą, które spadły na niego i jego ród. Rahnyld najwyraźniej czułby się lepiej w mniej wymagającej roli, co stało się jeszcze bardziej widoczne po rozpoczęciu świętej wojny. Jeśli wierzyć plotkom, władca Dohlaru niejednokrotnie rozmawiał z księciem Fernu o możliwości abdykacji. Hrabia Thirsku pomyślał, że pogłoski te mogą być niebezpodstawne. Jednakże jakkolwiek by się nie nadawał do pełnienia piastowanej funkcji - nie mógł ot tak sobie abdykować. Książę Rahnyld kończył szesnaście lat dopiero w przyszłym miesiącu, a ostatnie, czego było trzeba Dohlarowi w tym momencie, to cztero- czy pięcioletnia regencja w wypadku nieletniego władcy. Tymczasem, w obliczu niemożności rezygnacji ze stanowiska, król Dohlaru unikał pełnienia swoich obowiązków na tyle, na ile to było możliwe.

Właśnie dlatego dźwięki napływające przez okno potężnie irytowały Lywysa Gardynyra. Dochodziły z wymyślnego gołębnika zamontowanego za oknem z tego powodu, że król Rahnyld hodował gołębie wyścigowe. W gruncie rzeczy poświęcał się swemu hobby z takim oddaniem, jakiego - zdaniem hrabiego Thirsku - brakowało jego służbie publicznej. Dość niepokojące było, gdy panujący władca podczas narad ze swoimi doradcami wyglądał przez okno i wychylony za parapet gruchał sobie razem ze swoimi podopiecznymi, zamiast wsłuchiwać się w słowa ludzi, którzy próbowali otworzyć mu oczy na pewne sprawy. Aczkolwiek, dodał w myślach hrabia w tym momencie, akurat dzisiaj nieobecność duchem króla Dohlaru nie byłaby najgorszym z możliwych rozwiązań. - ...zatem obawiam się, że aluzje ojca Ahbsahlahna stają się coraz bardziej cięte powiedział sir Zhorj Laikhyrst, baron Yellowstone, kończąc swój raport. - Jak dotąd nie wydał żadnego oficjalnego komunikatu w tej sprawie, chociaż moim zdaniem to tylko kwestia czasu. Jestem pewien, że kiedy przyjdzie co do czego, to znaczy jeńcy znajdą się w Gorath, nie omieszka przedstawić jasno stanowiska Kościoła Matki. Baron Yellowstone miał prawie siedemdziesiąt lat, rzadkie siwe włosy, wodniste niebieskie oczy i chudą szyję. Był członkiem rady królewskiej dłużej niż ktokolwiek inny i pełnił także funkcję dohlarskiego sekretarza stanu. Zarazem cechowała go inteligencja wyższa, niż wskazywałby na to jego wygląd. Obecnie na przykład przejawiał wyraźny niepokój. - W takim razie powinniśmy bez dalszej zwłoki przekazać mu naszą odpowiedź, nie czekając na „oficjalne komunikaty” - rzekł ostro Aibram Zaivair, książę Thorastu. Technicznie rzecz biorąc, książę Thorastu był politycznym zwierzchnikiem hrabiego Thirsku, aczkolwiek na szczęście dla tego ostatniego Samyl Cahkrayn, główny doradca księcia Fernu i króla Rahnylda, odciążył go z obowiązku codziennego doglądania spraw marynarki wojennej. Teraz książę Thorastu zmierzył hrabiego Thirsku chmurnym wzrokiem. - Nie ulega kwestii, czyj autorytet może tutaj ucierpieć. Jakim cudem w ogóle o tym rozmawiamy? - Aibraim ma trochę racji - zauważył ze zmarszczonym czołem Shain Hauwyl, książę Saltharu i dowódca Królewskiej Armii Dohlaru. Był on zdecydowanie bardziej bystry od księcia Thorastu, ale przy tym był też nieodrodnym synem Kościoła Matki i pomimo klęski swojej armii nadal zagorzałym orędownikiem świętej wojny. - Nawet gdyby autorytet Kościoła Matki nie przewyższał wszystkich innych, nie mielibyśmy powodu odmawiać jego żądaniom w chwili takiej jak ta.

- Właściwie - odezwał się książę Fernu, odchylając się na oparcie krzesła u szczytu stołu, obok pustego tronu, na którym powinien był siedzieć król Rahnyld - tak jak dopiero co powiedział nam sir Zhorj, Kościół Matka nie przedstawił żadnych żądań. Przynajmniej na razie. W gruncie rzeczy to jest powód, dla którego się tutaj zebraliśmy, Shainie. - Czy to w ogóle ma jakieś znaczenie, że Kharmych rzuca te wszystkie aluzje? zapytał książę Saltharu. - Skoro jest intendentem królestwa, powinniśmy je chyba uważać za zobrazowanie opinii Kościoła Matki, czyż nie? - Oczywiście - potwierdził główny doradca uszczypliwym tonem. - Pozostaje jednak kwestia naszych chęci. Jak chcemy odnieść się do tego problemu? Bo przecież - omiótł spojrzeniem twarze pozostałych zebranych przy stole, którzy wyraźnie kryli się ze swoimi odczuciami - są także inne sprawy do rozważenia. W ciszy, która zapadła po tych słowach, dźwięki dolatujące z gołębnika wydały się nagle głośniejsze. Hrabia Thirsku odetchnął głęboko. Nie spodziewał się, że książę Fernu poruszy ten temat. Znienacka zaczął się zastanawiać, czy przez przypadek nie miał racji, myśląc przed spotkaniem, że został tutaj wezwany wyłącznie po to, aby wysłuchać decyzji, którą podjęto bez jego udziału. Pobiegł spojrzeniem w lewo. Siedzący obok niego człowiek miał znacznie lepsze powiązania rodzinne niż on sam, i to mimo że nie nosił żadnego tytułu, a był tylko zwykłym rycerzem. Hrabia Thirsku mimowolnie zastanowił się nad powodem jego obecności w komnacie rady. Sir Rainos Ahlverez omal nie skończył przed obliczem Inkwizycji po haniebnej zeszłorocznej porażce podczas kampanii Shiloh. Osobiście hrabia Thirsku był przekonany, że Ahlverezowi upiekło się dzięki bliskim związkom z księciem Thorastu. A jednak od początku tego spotkania książę praktycznie ani razu nie uśmiechnął się do Rainosa. - O jakich sprawach mówisz? - zapytał książę Saltharu. mrużąc oczy i spoglądając na siedzącego naprzeciwko niego księcia Fernu. - Choćby o tej, że obecnie heretycy trzymają więcej naszych jeńców niż my ich odparł głucho główny doradca, nie kryjąc swojej szczerości. Zdumiał tym hrabiego Thirsku. Książę Saltharu również wydawał się wstrząśnięty. Z kolei dowódca armii uniósł wydatnie brwi. - Nigdy bym nie doradzał zlekceważenia żądań Kościoła Matki - podjął książę Fernu. - Jednakże jesteśmy winni zarówno Świątyni, jak i własnemu królestwu uczciwe przyjrzenie się naszej sytuacji, aby nie ucierpiała na tym święta wojna. A nie da się ukryć, że aby dalej stać u boku Kościoła Matki w tej walce, przede wszystkim musimy ocaleć, Shainie. Musimy walczyć tak skutecznie, jak się da, musimy używać najlepszej

strategii i taktyki i najlepszej broni, w jaką jesteśmy w stanie wyposażyć naszych żołnierzy i marynarzy. Tymczasem obecnie generał Rychtyr znajduje się w Fyrnachu, zaledwie sto dwadzieścia mil od naszych granic. Odwrócił wzrok od księcia Saltharu na dość długo, aby przyszpilić spojrzeniem ministra floty, gdyż rzeczone sto dwadzieścia mil w gruncie rzeczy dzieliło wroga od wschodnich granic księstwa Thorast. W końcu popatrzył znów na księcia Saltharu. - Nie powinienem musieć ci o tym przypominać, Shainie, zwłaszcza że zaledwie przedwczoraj rozmawialiśmy na ten sam temat. Determinacja generała Rychtyra zrobiła na mnie ogromne wrażenie, jednakże jasne jest, że kanały i trakty prowadzące z prowincji Skaliste Szczyty do Marchii Zachodniej zostały doszczętnie zniszczone po klęsce Armii Glacierheart. To znaczy, że gdzieś w okolicy przebywają heretycy w liczbie pół miliona ludzi, i to niecałe tysiąc mil od naszych granic. Nic jednak nie wskazuje, aby dało się ich szybko przemieścić na północ, a przecież za parę miesięcy znów zacznie się zima. Z pewnością zdążyłeś zauważyć, że zimą znacznie łatwiej prowadzi się wojnę w pobliżu równika. Heretycy zaś mają na tyle dobrze rozwiniętą komunikację, że bez trudu przerzucą te pół miliona ludzi z Marchii Zachodniej do Thesmaru. Co znaczy, że wesprą siły armii hrabiego Hanthu... Gdy przerwał, w komnacie panował całkowity bezruch. - Poza tym - podjął po chwili - tysiące naszych żołnierzy znalazły się w rękach heretyków. Na razie jeńcy ci są traktowani przyzwoicie. Jednakże jak długo to potrwa, w dużej mierze zależy od wspomnianych wcześniej „innych spraw”. Faktem jest, że heretycy pojmali więcej Desnairczyków niż naszych, aczkolwiek to nie ma wielkiego znaczenia dla cesarza Mahrysa, czyż nie? Pokazał zęby w zimnym uśmiechu. Zdaniem hrabiego Thirsku nie musiał wyrażać się jaśniej. Uśmiechnął się pod nosem, ale bez okazania choćby cienia radości. Nie musiał doprecyzowywać tej myśli, uznał hrabia Thirsku. Po dewastujących bombardowaniach Geyry, Malyktynu i stolicy cesarstwo Desnairu znalazło się na skraju militarnej zapaści. Skupienie się tej domeny na totalnej - i jakże zrozumiałej w tej sytuacji - samoobronie usunęło chwilowo z pola walki wszystkie liczące się siły tego imperium. Hrabia podejrzewał, że doradcy przekonają cesarza Mahrysa, by była ona jak najdłuższa. Może twierdzenie, że cesarz powinien być wdzięczny za zbombardowanie jego stolicy - a nawet obu stolic - zakrawało na przesadę, ale z pewnością dawało mu wygodny pretekst do wycofania się z kolejnych walk o Republikę Siddarmarku.

Ciekawe, czy książę Fernu zasugeruje podobne rozwiązanie, jeśli chodzi o Dohlar, pomyślał nagle hrabia. Nie, na pewno nie! Mamy dzisiaj o wiele lepszą sytuację, niż miał Desnair, i to zanim Charisjanie zdecydowali się na zniszczenie jego stolic. Poza tym nasza domena znajduje się znacznie bliżej Syjonu niż Geyra... - Chodzi mi o to - kontynuował tymczasem wspomniany książę - że naszym głównym obowiązkiem wobec Kościoła Matki jest przyjmowanie takich rozwiązań, dzięki którym będziemy mogli pozostać czempionami świętej wojny. A to oznacza między innymi naprowadzanie Rady Wikariuszy na problemy, które mogłyby nam uniemożliwić pełnienie tej misji. Zwycięstwo admirała Rohsaila w cieśninie Kaudzhu podniosło morale naszego narodu. - Wskazał głową siedzącego naprzeciw hrabiego Thirsku. - Jeńcy wzięci w tej bitwie zmierzają właśnie do Gorathu i powinni przybyć tutaj w następnym pięciodniu. Choć żaden lojalny syn Kościoła Matki nie powinien podważać prawa Świątyni do ostatecznych decyzji na temat losu walczących z nią heretyków, to wysoce niestosowne byłoby, gdybyśmy nie doradzili wikariatowi, jak najlepiej i zarazem najefektywniej potraktować owych jeńców, aby uzyskać dodatkowe korzyści, nie niwecząc osiągniętych ostatnio sukcesów. - Co sugerujesz? - zapytał książę Saltharu. - Zanim odpowiem na to pytanie, chciałbym, aby sir Rainos poinformował nas o tym, w jaki sposób jego żołnierze i oficerowie z Armii Shiloh zareagowali na fakt ogłoszenia przez heretyków polityki stosowanej wobec wziętych przez nich jeńców - odparł książę Fernu. - Sugeruję, abyśmy rozważyli wszystkie plusy i minusy wysłania wziętych do niewoli Charisjan na Kary Schuelera, na które niewątpliwie zasługują. Nie proponuję odmowy wydania ich Inkwizycji, co to, to nie. Gdyby Kościół Matka wydał taki dekret, musielibyśmy wykonać jego wolę, i to bez cienia wahania. Jeśli jednak mamy okazję do podjęcia lepszej decyzji, choćby tylko tymczasowej, która pozwoli nam uzyskać taktyczną przewagę, powinniśmy ją przedyskutować, a potem przedstawić ojcu Ahbsahlahnowi i biskupowi egzekutorowi Wylsynnowi... Zamilkł, licząc na reakcję zebranych, ale nikt się nie odezwał. Odczekał więc jeszcze chwilę, po czym odwrócił się do sir Rainosa Ahlvereza. - Zechcesz powiedzieć nam, jak twoim zdaniem żołnierze i oficerowie Armii Shiloh zareagowali na ogłoszenie przez Charisjan nowej polityki względem branych jeńców? *** - Naprawdę myślisz, że postawią się Clyntahnowi? - zapytała Sharleyan Ahrmahk. Siedziała w prywatnej komnacie rady z hrabią Sosnowej Doliny, baronem Skalistego

Przylądka, Maikelem Staynairem oraz Ehdwyrdem Howsmynem. Cesarzowa wraz z arcybiskupem wróciła do Tellesbergu przed trzema dniami, a wiadomość o klęsce w cieśninie Kaudzhu przybyła - drogą lądową za pomocą semaforów do prowincji Windmoor, a stamtąd przez Kanał Tarota do Tranjyru i przez Kanał Tranjyrski do Ziemi Małgorzaty, by wreszcie dotrzeć do Tellesbergu - cztery godziny przed ich pojawieniem się w stolicy. Choć nic nie mogło powstrzymać jej poddanych od powitania władczyni, głowy Kościoła Charisu oraz następczyni tronu z ogromnym entuzjazmem, to jednak nieudana bitwa morska - a zwłaszcza utrata HMS Grom i HMS Dreadnought - rzuciła pewien cień na uroczystości. Cesarzowa Sharleyan doskonale to rozumiała, wiedziała bowiem, że taki sam cień padł na wszystkich członków wewnętrznego kręgu, i to na długo przed tym, zanim wieści dotarły do Tellesbergu. W tej chwili Sharleyan patrzyła na obraz męża, rzucany bezpośrednio na jej soczewki kontaktowe, i sama była nie mniej zafrasowana faktem, że jeńcy zmierzają kanałami w stronę Gorath. Zresztą „zafrasowana” nie oddaje w pełni targających nią uczuć - cesarzowa była tym faktem załamana. - Postawią się Clyntahnowi? - powtórzył Cayleb i pokręcił głową z równie poważną miną. - Nie, na pewno tego nie zrobią. Aczkolwiek myślę, że mogą zaproponować... zrobienie innego użytku z jeńców. - Nie ma mowy, aby książęta Saltharu i Thorastu przystali na to dobrowolnie zauważył sucho baron Skalistego Szczytu. - I pomijając fakt, że Ahlverez jest spokrewniony z księciem Thorastu, nie sądzę, aby hrabia Fernu zamierzał zapunktować u księcia, dopytując o opinię Rainosa. - Nikt nie będzie pytać o jego zdanie, Domynyku - odezwał się Merlin, który właśnie jako Dialydd Mab pokonywał zalany deszczem las w kierunku jednej z kolumn jeńców przerzucanych ku Krainom Granicznym. - W gruncie rzeczy trudno ocenić, co właściwie próbuje osiągnąć. Chce, by Ahlverez przyznał na głos, że jego ludzie stracili ochotę do przelania ostatniej kropli krwi, gdy usłyszeli o bardziej humanitarnym traktowaniu jeńców przez naszą stronę, aby móc zasugerować Kharmychowi, nie Clyntahnowi, że i nasi żołnierze mogą zareagować w podobny sposób, jeśli uwierzą, że nie zostaną automatycznie skazani na Kary Schuelera. Moim zdaniem ma nadzieję, iż Grupa Czworga jest już tak zdesperowana, że chwyci się każdej deski ratunku, po tym co zrobiliśmy z Armią Boga w Republice Siddarmarku. Nie wyświadcza jednak przysługi Ahlverezowi, prosząc go o wygłoszenie podobnej opinii, i szczerze powiedziawszy, dziwię się, że tak doświadczony oficer jak sir Rainos na to przystał. Musi przecież wiedzieć, że ewentualna odmowa

Clyntahna oznacza prawdopodobnie co najmniej skrócenie go o głowę. - Jeśli wkurzy Clyntahna, skrócenie o głowę będzie najbardziej humanitarnym końcem, na jaki może liczyć - zauważyła nie bez ironii Aivah Pahrsahn, przebywająca obecnie w swoim gabinecie gdzieś w Siddarze. - Osobiście uważam za najważniejsze to, iż książę Fernu w ogóle rozważa sugestię, choć dość okrężną drogą, że skazywanie naszych ludzi na Kary Schuelera może nie być najrozsądniejszym rozwiązaniem - wtrącił hrabia Sosnowej Doliny. - Zwłaszcza że gdy skazywano na nie Gwylyma Manthyra, nie odezwał się słowem. - Pierwszy doradca cesarza pokręcił głową. - Jestem pewien, iż prawidłowo oceniasz fakt, że to, co stało się z Kaitswyrthem i Wyrshymem, i to, co stanie się wkrótce z Rychtyrem, skoro już o tym mowa, musiało wpłynąć na jego przekonania, Caylebie. Ten człowiek nie otworzyłby ust, gdyby choć podświadomie wierzył, że święta wojna ma jakiekolwiek szanse powodzenia. - Co do tego, pełna zgoda - poparła go Nimue Alban, strzegąca komnat księżniczki Irys. Zdawała sobie sprawę, iż młoda władczyni wścieknie się, gdy zrozumie, że nie wzięła udziału w tak ważnej naradzie, ale pozostali zgadzali się w jednym: sen był dla niej teraz najważniejszy. Ciężko przechodziła ostatni okres ciąży, więc Nimue nie miała serca jej budzić. Poza tym Irys była jedyną przedstawicielką Corisandu, która nie brała udziału w rozmowie. - Szczerze mówiąc, nie zdziwiło mnie zbytnio, gdy Desnair wypiął się na świętą wojnę po tym, co zrobiliśmy z Armią Shiloh, i po zbombardowaniu Geyry przez Zhaztra, a potem także stolicy. Nie zaskoczyło mnie też, że Mahrys kombinuje jak koń pod górkę, zapewniając przy każdej okazji żarliwie, że: „powróci na pole walki tak szybko jak się da”. To zły znak dla Syjonu, jeśli cesarz zaczyna celowo okłamywać sojuszników co do swoich intencji, ale czy Mahrys, podobnie jak jego imperium, nie kantował, gdy idzie o oddanie Kościołowi Matce? I to bardziej, niż ktokolwiek mógł przypuszczać. Z drugiej strony, czy jego rejterada osłabi aż tak bardzo siły Grupy Czworga? Daniny nadal będą płynąć do Syjonu, a brak wsparcia ze strony armii i floty Desnairu ma naprawdę niewielkie znaczenie. - Pokręciła głową. - To jest potencjalnie większe zagrożenie, przynajmniej moim zdaniem. - Pełna zgoda - poparł ją Phylyp Ahzgood. Hrabia Corisu mógł być najnowszym członkiem wewnętrznego kręgu, ale i tak przyswajał podobne rewelacje z przysłowiowego marszu. Pomagała mu w tym doskonała orientacja w taktyce i bezwzględności Grupy Czworga, zresztą podobnie jak księżniczka, której służył, wyznawał zasadę, że Bóg, który popiera czyny Clyntahna, nie jest jego

Bogiem. Teraz siedział przy oknie swojej komnaty, spoglądając na uśpiony Manchyr. - Dohlar był najefektywniejszym świeckim poplecznikiem, przynajmniej od bitwy na Rafie Armagedonu. Myślę, że ta konstatacja może być równie zaskakująca dla Dohlarian jak dla nas, ale tak wygląda prawda. Jeśli więc ktoś taki jak książę Fernu wspomina o możliwości dogadywania się z nami, to może oznaczać bardzo nieprzyjemne przebudzenie z perspektywy Clyntahna. - Problem w tym, jak wikariusz Zhaspahr potraktuje sugestie napływające z Gorathu wtrąciła Sharleyan. - Choć jedno jest pewne: wkurzenie go z pewnością nie pogorszy losu naszych jeńców. W ich przypadku gorzej już być nie może. Jeśli jednak odpowie Dohlarianom w jedyny znany sobie sposób, skutki mogą być dla nich bardziej niż opłakane. Z naszej perspektywy każda sytuacja, w której potencjał naszego wroga zostanie zredukowany... a z tym będziemy mieli do czynienia, gdy wszyscy doradcy króla zajmą się ratowaniem własnej skóry i swoich rodzin... wydaje się korzystna. Zresztą - twarz cesarzowej stężała - po tym, co zrobiono Gwylymowi Manthyrowi, nie mam zamiaru ich żałować. - Przyznaję, że i ja poczułbym się znacznie lepiej, gdyby stosunki Dohlaru ze Świątynią uległy pogorszeniu - przyznał Howsmyn. - Wszystkie opóźnienia, które pozwolą nam kupić czas potrzebny na wdrożenie programu Król Haarahld, będą mile widziane. - To prawda - poparł go baron Skalistego Przylądka. - Z drugiej jednak strony, teraz, kiedy wiemy już oficjalnie o klęsce w cieśninie Kaudzhu, mogę posłać ci kilka dodatkowych rottweilerów, Dunkynie. Niestety będą musiały wyruszyć z Tellesbergu, więc upłynie kilka miesięcy, zanim dotrą na miejsce. - Z czysto osobistego punktu widzenia - odpowiedział admirał z kajuty Przeznaczenia - ucieszę się z przybycia każdego okrętu, który posiada pancerz zdolny do przeciwstawienia się Dreadnoughtowi, choć nie przypuszczam, by w najbliższym czasie użyto go do ataku na nas. Na razie próbują rozgryźć, co tak naprawdę zdobyli, a Kahrltyn zdążył wystrzelić większość pocisków, zanim dokonano abordażu. To znaczy, że hrabia Thirsku i Zhwaigair będą musieli wyprodukować nowe, zanim okręt wyruszy ponownie w morze. Jeśli jednak weźmiemy pod uwagę, że ten drań Fultyn ma już gotowe projekty pocisków do swoich dział, to nie musi trwać aż tak długo, jak byśmy sobie tego życzyli. Jakkolwiek patrzeć, ten pryz będzie stanowił zagrożenie, choć dopiero w bardziej odległym terminie. - Nie moglibyśmy przerzucić tam okrętów klasy City z Hsing-wu? - zapytał Cayleb. - Chyba nie powinniśmy tego robić - odpowiedział mu baron Skalistego Przylądka. -

Dunkyn ma rację, kiedy mówi, że hrabia Thirsku jeszcze długo nie będzie mógł wcielić Dreadnoughta do swojej floty, a Kynt potrzebuje tych kanonierek do zabezpieczenia prawej flanki. Poza tym dzięki nim ci dranie z Syjonu muszą się martwić, jaki cel teraz wybierzemy. Mógłbym wprawdzie wycofać te, które pilnują wybrzeży Desnairu, ale one płyną właśnie na drugi kraniec Morza Sprawiedliwości, więc dotarcie do nich zajęłoby łodzi kurierskiej około pięciu pięciodni, nawet gdybyśmy użyli sieci semaforowej Tarota i wysłali ją z zatoki Brankyr. To skróciłoby drogę o jakiś tysiąc mil, lecz powrót Błyskawicy i Morskiego Szczytu i tak trwałby prawie miesiąc. Musicie pamiętać, że kanonierki będą ograniczone prędkością rejsową galeonów, które przewożą węgiel. Uważam, że powinniśmy dokonać korekt w ich rozlokowaniu, zwłaszcza teraz, gdy projekt Król Haarahld jest opóźniony, ale chyba szybciej będzie, jeśli zaczniemy od rottweilerów. - Zgoda - podsumował Cayleb po chwili milczenia. - Zrobimy to po twojemu, Domynyku. A teraz, jeśli macie chwilę, myślę, że powinniście spędzić ją na modlitwie o to, by książę Fernu zdołał wyartykułować swoją propozycję dotyczącą jeńców i by Clyntahn wysłuchał jej cierpliwie. - Zadbam o to - obiecał arcybiskup Maikel, uśmiechając się ze smutkiem. Koncelebrujemy już codzienne msze w intencji pojmanych. Z drugiej strony, obawiam się jednak, że niektóre cuda zdarzają się rzadziej od pozostałych.

.II. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne - W takim razie, Wyllymie, konieczne będą pewne zmiany - powiedział chłodno Zhaspahr Clyntahn. - Możesz to przekazać Wynchystairowi oraz Gohdardowi. Poza tym rzucił na rozmówcę lodowate spojrzenie - to może nie być koniec. - Wasza dostojność, całkowicie rozumiem twoje podejście i jeśli sobie faktycznie życzysz, abym przekazał to ostrzeżenie ojcu Allaynowi i biskupowi Markysowi, bezwzględnie to uczynię - odparł pewnym głosem Wyllym Rayno. - Niestety odwołanie ich ze stanowisk... czy też odwołanie mnie z mojego stanowiska... w niczym nie pomoże pokonać tych przeklętych heretyków. - Nawet się nie skurczył pod spojrzeniem wielkiego inkwizytora. - W całej Inkwizycji nie znajdzie się pilniejszy sługa niż ojciec Allayn i biskup Makrys. Obaj doskonale zdają sobie sprawę ze swoich obowiązków. Ocenę moich zdolności i lojalności pozostawiam tobie, wasza dostojność. W każdym razie pozbycie się nas tylko wprowadzi zamieszanie w szeregach prostych agentów, zamiast przynieść zbawienne skutki. - Nie pojmuję, czemu miałoby to się odbić negatywnie - warknął Clyntahn. - Ciężko jest znaleźć coś gorszego niż totalny brak postępów i sukcesów, zgodzisz się ze mną? - Ależ robimy postępy, wasza dostojność - zaprotestował Rayno tym samym spokojnym głosem, starając się przybrać taki wyraz twarzy, który będzie świadczył o tym, że jest świadom gniewu wielkiego inkwizytora, lecz zarazem zachowuje w jego obliczu spokój ducha. Nie było to jednak łatwe zadanie. - Na przestrzeni ostatnich sześciu pięciodni uniemożliwiliśmy dwie próby zamachu i uśmierciliśmy kilku heretyckich terrorystów. - Ale nie uniemożliwiliście zamachu na wikariusza Styvyna i arcybiskupa Samyla dodał Clyntahn bezbarwnym tonem. - I jeśli dobrze pamiętam przekazywane na bieżąco raporty, to dwaj z tych kilku terrorystów sami odebrali sobie życie, gdy stało się jasne, iż nie zdołają się wymknąć z naszych rąk. Co przywodzi na myśl kolejny, nie mniej istotny punkt. Zabijanie heretyków samo w sobie jest godne pochwały, jednakże jeśli nie mamy kogo przesłuchać, gówno wiemy na temat tego, kim są i skąd biorą swoje informacje! Rayno otworzył usta, aby odpowiedzieć, po czym zaraz je zamknął, a to dlatego, że

negowanie słów wielkiego inkwizytora zawsze było ryzykowne, szczególnie zaś wtedy, gdy Clyntahn pozostawał w podłym nastroju. Drugim powodem było to, że Zhaspahr miał nieco racji. Nie, wróć. Miał mnóstwo racji. - Wasza dostojność - odezwał się znów po chwili. - Obawiam się, że twoje wcześniejsze twierdzenia, iż mamy do czynienia z kimś więcej niż śmiertelnikami, nie były bezpodstawne. - Chociaż widział, że Clyntahn zaciska szczęki, mówił dalej. - Nie chodzi mi o skrytobójców i terrorystów. Jestem pewien, że udało nam się wykazać, iż choć zaprzedali swoje dusze Shan-wei, to jednak są zwykłymi śmiertelnikami. Gdy ich postrzelić, krwawią; gdy ich otruć, umierają, nawet jeśli otrzymują swoje informacje z jakiegoś demonicznego źródła. Mając to wszystko w pamięci, uważam, że dowodem na demoniczność istot stojących za nimi jest to, iż nie jesteśmy w stanie wyśledzić, kto rozprowadza te przeklęte plakaty na Ziemiach Świątynnych. Minionego pięciodnia ojciec Allayn wysłał dwudziestu... dwudziestu!... swoich najlepszych, najbardziej godnych zaufania agentów, aby otoczyli kościół Świętego Ahnthyny’ego. Podejrzewał bowiem, że proboszcz tego kościoła współpracuje z tak zwaną Pięścią Boga. - Rayno wiedział, jak bardzo Clyntahn nienawidzi tej nazwy. Niestety jeszcze bardziej nienawidził, gdy ktoś przy nim powiedział „Pięść Kau-yunga”. - Dlaczego? I czemu nikt mi o tym nie powiedział? - oburzył się Clyntahn, równocześnie pochylając się do przodu w stronę rozmówcy. - Dowody były niepewne, a poza tym wszystkie informacje, które mogą nas doprowadzić do tych zabójców, są pilnie strzeżone, wasza dostojność. Dopóki nie ma solidnego powodu, aby podzielić się wiadomościami, trzymamy je w ukryciu nawet przed tobą, wasza dostojność... Tak jak powiedziałeś, terroryści są niesamowicie... demonicznie wręcz dobrze poinformowani. Dlatego przyjęliśmy tę samą strategię co w wypadku rakurai. Jeśli ktoś absolutnie nie musi poznać faktów, jest trzymany w niewiedzy. Zresztą w tym wypadku, jak osobiście wierzę, a ojciec Allayn to potwierdza, wspomniany proboszcz bynajmniej nie miał nic wspólnego z wrogami Kościoła Matki. Informator, który sprzedał nam tę informację, rozpłynął się równie skutecznie jak sami terroryści, dzięki czemu należy przyjąć, że informacja w gruncie rzeczy pochodziła właśnie od terrorystów i ojciec Sairahs był niewinny. - Jak to? - zjeżył się podejrzliwie Clyntahn. Rayno westchnął. - Ojciec Sairahs jest kuzynem wikariusza Zakryaha.

Clyntahn odchylił się na oparcie krzesła, robiąc zdziwioną minę. Wikariusz Zakryah Hahlcahm był jednym z jego najbliższych współpracowników w obrębie wikariatu. Należał on do Zakonu Pióra i chodził do tej samej klasy seminarium co Rhobair Duchairn, z którym pozostawał w bliskich stosunkach do czasu rozpoczęcia świętej wojny. Nawiasem mówiąc, Clyntahn wykorzystał to przy więcej niż jednej okazji. Co chyba jednak ważniejsze, Hahlcahm sprzymierzył się z wielkim inkwizytorem bez zwyczajowego szantażu, którym Clyntahn posługiwał się na porządku dziennym celem zapewnienia sobie sojuszników. Rzeczony wikariusz silnie popierał politykę Zhaspahra Clyntahna, głównie w odniesieniu do herezji, co doskonale tłumaczyło, dlaczego Pięść Kau-yunga miałaby chcieć go zdyskredytować w oczach przełożonego, fałszywie oskarżając jego kuzyna o bluźnierstwo i zdradę. - A ty? Nie raczyłeś mnie nawet o wszystkim powiadomić? - zapytał ostro, aczkolwiek już mniej gniewnie niż przed chwilą. - Wasza dostojność, wyjaśniłem przed chwilą, dlaczego zatrzymujemy kluczowe informacje dla siebie. Chociaż przyznaję, że w tym konkretnym przypadku powodów utrzymywania cię w niewiedzy było więcej... Jednym z moich obowiązków jest filtrowanie docierających do ciebie informacji. Gdybym zawiadomił cię od razu, zanim wraz z ojcem Allaynem odsialiśmy ziarno prawdy od plew kłamstwa, w głębi ducha powziąłbyś podejrzenie wobec swego stronnika. Uznałem, że wikariusz Zakryah jest nazbyt istotny dla świętej wojny, aby na to pozwolić. Po fakcie zaś, gdy wszystkie przypuszczenia okazały się fałszywe, tym bardziej nie chciałem zaprzątać ci głowy, ażebyś przypadkiem nie zaczął powątpiewać w wiernego wikariusza. Jeśli postąpiłem błędnie, błagam cię o wybaczenie, pamiętaj jednak, że masz znacznie więcej ważniejszych spraw. Jako twój adiutant muszę cię chronić przed zalewem informacji, które niczemu nie służą, a wręcz mogą przynieść negatywne skutki. Clyntahn zmarszczył czoło, ale też jakby się wewnętrznie uspokoił, co sprawiło, że Rayno dyskretnie odetchnął z ulgą. Wszystko, co dotąd powiedział, było zgodne z prawdą i nawet wielki inkwizytor pomimo swojej paranoi i chorobliwej podejrzliwości cenił Rayna za to, co dla niego robi, chociaż wszędzie wokół widział prawdziwych i wyimaginowanych wrogów. Niestety w napadach gniewu łatwo zapominał o wdzięczności i czepiał się każdego i o wszystko. Jednakże nie miał pojęcia, ile potencjalnych ofiar Wyllym Rayno uratował przed niesprawiedliwym potraktowaniem, właśnie zatajając pewne informacje na wczesnym etapie, aby arcybiskup miał czas przeprowadzić pełne dochodzenie i sprawdzić fakty. Z kolei Rayno, w pełni świadom swej użyteczności i

rozmiaru przysług, jakie wyświadczał przełożonemu, nie miał nic przeciwko temu, aby od czasu do czasu mu o tym przypomnieć - mniej lub bardziej wprost. - No dobrze - warknął Clyntahn po dłuższej chwili, machając lekceważąco ręką. Skoro jednak ten cały ojciec Sairahs był niewinny, cóż takiego mogą mieć do powiedzenia agenci na temat demonicznego wsparcia heretyków? - Tylko to, wasza dostojność. Kościół pozostawał otoczony przez całą noc. Nikt do niego nie wszedł ani z niego nie wyszedł, po tym jak ojciec Sairahs udał się już na spoczynek. Ojciec Allayn ma dwudziestu agentów gotowych przysiąc na wszystkie świętości, że tak było, a ja osobiście zlustrowałem każdy zakamarek kościoła. Nie ma takiej możliwości, aby jakiś śmiertelnik przedostał się do środka niezauważony. Tymczasem rano okazało się, że jeden z przeklętych heretyckich plakatów jest zawieszony na wewnętrznej stronie drzwi wejściowych! Zamarł w bezruchu z dłońmi schowanymi w rękawach sutanny i bez słowa przyglądał się Clyntahnowi. Po minie wielkiego inkwizytora można było wyraźnie poznać, że ani trochę nie podoba mu się konkluzja płynąca z tej relacji. - W tych okolicznościach - podjął arcybiskup - jestem zmuszony założyć, że w akcję były zamieszane siły nieczyste. Co znaczy, że miałeś jak zwykle rację. Heretycy mają wsparcie demonów. Seijin Merlin i pozostali jego pokroju najwyraźniej są pomiotem Shan-wei. - Ale żeby w środku kościoła? - Choć ten jeden raz nawet Clyntahn wyglądał na przestraszonego. - Jakim cudem demon przedostał się na poświęcony grunt? - W czasach Wojny z Upadłymi dochodziło do zbezczeszczenia świętych miejsc przez demony, wasza dostojność - przypomniał mu Rayno cichym głosem. - Zdaję sobie sprawę, że wedle tradycji relacje te są nieprawdziwe. A jednak pierwszy wielki inkwizytor z jakiegoś powodu postanowił je włączyć do archiwów, a przecież był bezpośrednim świadkiem zmagań paru ostatnich lat. Nie da się wykluczyć, że tradycja myliła się przez cały ten czas. - Ale... - Nawet gdyby była to prawda, wasza dostojność - rzekł łagodnie Rayno - żaden przekaz nie twierdzi, że demon dostał się do Syjonu czy Świątyni. Wprawdzie kościół Świętego Ahnthyny’ego znajduje się w Syjonie, technicznie biorąc, jednakże leży dobre dziesięć mil poza granicami miasta. Nic nie wskazuje na to, aby tajemnicze plakaty zawisły w odległości mniejszej niż pięć mil od Świątyni. Zatem nawet jeśli heretycy są wspierani przez demony, i tak nie mają dostępu do najświętszej części Schronienia. Chciałbym także

przypomnieć, że brak relacji świadczy o tym, iż żaden z seijinów nie działał na terenie Syjonu. - Skoro jednak działają wszędzie indziej... - Wasza dostojność, gdziekolwiek by działali, tak czy owak mają pewne ograniczenia, jeśli chodzi o zasięg i otwartość operacji. No bo jeśli to demony kolportują te plakaty, co stoi na przeszkodzie, aby czyniły to całkiem jawnie? Niewątpliwie widok demona kroczącego śmiało ulicami naszych miast miałby jeszcze gorszy wpływ na wiernych synów i córki Kościoła Matki niż tylko fakt tajemniczego pojawienia się jakichś tam plakatów, które są w większości ignorowane przez ludzi. A jednak żaden demon... ani żaden seijin... nie objawił się otwarcie. Wyciągam z tego wniosek, że muszą działać nawet bardziej skrycie niż za czasów Wojny z Upadłymi. Ekstrapolując, skoro wtedy nie odnieśli sukcesu, nie odniosą go i teraz. - Wreszcie głos Wyllyma Rayna i jego oczy świadczyły o jego wielkiej pewności. Widząc to i słysząc, Zhaspahr Clyntahn wyprostował się na swoim miejscu. - Masz rację, Wyllymie. - Skinął głową. - Masz rację. Jednakże jeśli twoje podejrzenia co do udziału demonów są słuszne, tym bardziej powinniśmy ukręcić łeb terrorystom! - Zgoda, wasza dostojność. - Nagły spokój wielkiego inkwizytora był dla Rayna wielką ulgą, jednakże arcybiskup pilnował się, aby nie dać nic po sobie poznać. Tymczasem uważam, że... Rozległ się cichy dźwięk, na który Clyntahn zmarszczył czoło. Najpierw próbował go zignorować, w końcu jednak sięgnął ręką i dotknął lśniącego światła boga w rogu biurka. Drzwi się otworzyły i wszedł przez nie jeden ze starszych pisarzy. - Wasza dostojność, wybacz, że przeszkadzam - zaczął nerwowo mężczyzna - ale wikariusz Zahmsyn przesyła to specjalnym kurierem. Koperta nosi nalepkę „Pilne”, wasza dostojność... - W takim razie podaj mi ją - warknął Clyntahn. Urzędnik uczynił, jak mu kazano, ucałował pierścień przełożonego i zniknął tak szybko, że Wyllymowi zjeżyły się włoski na karku. Żaden podwładny wielkiego inkwizytora nie chciał być w pobliżu, gdy szef miał powody do irytacji, jednakże rzadko kiedy znikali aż tak bezceremonialnie. No chyba że mieli powody sądzić, iż irytacja niebawem przejdzie w erupcję gniewu. Clyntahn przeciął gruby, ozdobny karton koperty wymyślnym nożykiem do otwierania korespondencji. Wyciągnął ze środka złożone kartki, rozłożył je i przebiegł wzrokiem treść

załączonego listu Zahmsyna Trynaira. W trakcie lektury zacisnął szczęki i pociemniał na twarzy. Gwałtownym gestem odłożył list przewodni, po czym zabrał się do czytania reszty dokumentów. Dotarł może do połowy, gdy... - Boże, przeklnij tych drani! - Cisnął plik kartek na biurko i zerwał się na równe nogi. - Co za tchórze! Co za wredne, żałosne, pozbawione jaj słabeusze! Jak oni śmią?! Wszystkich ich spotka Kara Schuelera! Wyllym Rayno rozpoznał oznaki. Poszedł po rozum do głowy i ugryzł się w język. W duchu cieszył się, że w gabinecie właściwie nie ma żadnych cennych przedmiotów, które Clyntahn zdążył zniszczyć przy okazji swoich poprzednich napadów gniewu. Niestety sam Rayno znajdował się w gabinecie razem z Clyntahnem, a wszelkie jego próby wycofania się za drzwi mogłyby mieć bardzo nieprzyjemne skutki... - Co za pieprzony, zdradliwy, kłamliwy kretyn! Gnój myśli, że jego flota jest taka ważna, iż może sobie pozwolić na takie gówno? Każę go sprowadzić do Syjonu razem z rodziną, i to tak szybko, że jego dupa nie nadąży za resztą jego ciała i będzie się snuła po traktach jeszcze przez trzy pieprzone pięciodnie! Wtedy się okaże, co znaczy być piecuchem przyłapanym na otwartej rebelii przeciwko Kościołowi Matce, Bogu i archaniołom! Clyntahn zaczerpnął tchu i zaczął bluzgać dalej.

.III. HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar oraz Trakt Glydahr-Selyk Księstwo Sardahn - Obawiam się, że nie mamy wyjścia, Lywysie - powiedział z ciężkim westchnieniem biskup Staiphan Maik. Nad zatoką Gorath zapadła noc. Wiatr wiał od morza, z zachodu, dzięki czemu flagowiec hrabiego Thirsku kołysał się lekko, stojąc na kotwicy. Blask lampy wydobywał z mroku fragmenty wyposażenia jego kajuty, a bryza wpadająca przez otwarte bulaje i świetliki wydawała się chłodna jak na tę porę roku. Na zewnątrz okien rufowych galeonu powierzchnia wody zdawała się pofalowanym szkłem dotkniętym przez roztańczone promienie księżyca. W oddali lśniły światła miasta. Widok ten przynosił ukojenie, jednakże Lywys Gardynyr bynajmniej nie czuł się spokojny, patrząc na Maika. Biskup siedział w jednym ze swoich foteli, zwrócony twarzą do niego nad blatem niskiego stolika, i trzymał oburącz szklaneczkę whiskey. Miał minę skazańca. - Mój panie, nie możemy... - zaczął hrabia, ale Maik powstrzymał go uniesieniem dłoni. - Lywysie, rozkazy są jasne i proste jak nigdy. - Pokręcił głową. - A czytając między wierszami i sądząc po tym, jak zadowolony był Kharmych, gdy mi je przekazywał, raczej wątpię, aby propozycja księcia Fernu została przyjęta dobrze w Syjonie. Mam odesłać wszystkich jeńców pojmanych w cieśninie Kaudzhu bezpośrednio do Syjonu. Mam także odesłać tam każdego... każdego, Lywysie... kto by kwestionował to polecenie bądź próbował odwieść mnie od jego realizacji. Śmiałek będzie się tłumaczył Zhaspahrowi Clyntahnowi. Biskup pomocniczy zamilkł, po czym potrząsnął głową. - Zważywszy na to, że rozkazy trafiły do mnie, nie sądzę, aby miały na myśli księcia Fernu, Lywysie. W Syjonie zbyt wiele osób wie, jakie masz poglądy na ten temat. Obawiam się, i to poważnie, że ktokolwiek podpisał list do wikariusza Zahmsyna, uważa,

iż to ty za tym wszystkim stałeś. Chłód przeniknął hrabiego Thirsku aż do szpiku, gdy mężczyzna ten spojrzał uważniej na specjalnego intendenta, który stał się jego przyjacielem. - Mój panie, chyba powinienem się cieszyć, że z miejsca nie kazano ci odesłać mnie do Syjonu - rzekł po chwili. - Tak, to faktycznie powód do radości - odparł Maik. - Nie mam co do tego pewności, ale podejrzewam, że ktoś musiał się nieźle nagadać, aby odwieść Clyntahna od tego pomysłu. - Czemu ktoś miałby sobie zadać tyle trudu? - Hrabia nie zdołał ukryć goryczy w swoim głosie. Maik skonstatował z westchnieniem, że właściwie to nawet nie próbował tego zrobić. - Raczej nie z powodu miłości do ciebie - powiedział. - Gdybym miał zgadywać, rzekłbym, iż ktoś przypomniał wielkiemu inkwizytorowi o tym, że jako jedyny stoczyłeś i wygrałeś bitwę na świętej wojnie, odkąd heretycy zniszczyli kanał Guarnak-Lodowy Pył, tym samym powstrzymując marsz Armii Boga przez Republikę Siddarmarku. Możesz nie zdawać sobie w pełni sprawy, jakim bohaterem to cię uczyniło w oczach wiernych, ale zapewniam cię, że tak właśnie się stało. Dzieci Kościoła Matki były spragnione dobrych wieści, a twoja flota je przyniosła. Oczywiście na pochwałę zasłużyli sobie także admirał Rohsail i admirała Raisahndo, jednakże to ty przeorganizowałeś marynarkę wojenną, zbudowałeś flotę i wyszkoliłeś podwładnych tamtych dwóch dowódców. Nie da się ukryć, że to twoi ludzie dwakroć pokonali heretyków. Podejrzewam więc, że ktoś z najbliższego otoczenia Clyntahna... niewykluczone, że jeden z wikariuszy... zasugerował wielkiemu inkwizytorowi, iż oddanie na Karę Schuelera człowieka o takich dokonaniach mogłoby poważnie nadwerężyć morale wiernych. A nawet - Maik przyszpilił go spojrzeniem mogłoby sprawić, że wierni zaczęliby się zastanawiać, kto tak naprawdę stoi za tym rozkazem i jakie kierują nim intencje. Hrabia Thirsku skinął krótko głową. Podniósł się z miejsca i podszedł do okien rufowych, aby wyjrzeć przez nie na światła Gorath. Z tej odległości wydawały się takie czyste, takie niewinne. On jednak w głębi ducha wiedział, że nigdy więcej nie poczuje się sam czysty, jeśli tylko będzie się przyglądał i pozwoli wypadkom potoczyć się swoim trybem. Zarazem wiedział, że Maik ma rację. I jakkolwiek prawidłowa była analiza dokonana przez biskupa pomocniczego, to faktycznym powodem, dla którego hrabia nie trafił do Syjonu, był on sam, nikt inny. Pod pewnymi względami żałował, że tak się nie stało,

ponieważ to by zdjęło brzemię z jego barków. Tylko że Clyntahn nie wezwałby go samego Inkwizycja nie od dziś wyznawała zasadę zbiorowej odpowiedzialności. Dziwne, pomyślał, popijając whiskey i przyglądając się dalekim światłom. Gęsty, płynny ogień staczał się po jego języku w dół gardła. Dziwne jest dowiedzieć się, że nieoczekiwanie ja i moi ludzie staliśmy się jedynym jasnym punktem na firmamencie ciemności. Jak do tego doszło? I czy Bóg Jedyny na pewno dba o swój świat i swoje stworzenie, skoro pozwala na takie rzeczy? Co takiego uczyniliśmy? Czym Go rozgniewaliśmy, że porzuca nas na skraju tej otchłani? Że pozwala osobom pokroju Zhaspahra Clyntahna znieważać nasz honor? Pluć na to, co każe mi robić Pismo? Jak ja się mam zachować? Odpowiedz mi, Boże! Chyba tyle możesz mi powiedzieć?... Bóg jednak milczał. Hrabia Thirsku zaś sączył whiskey do dna, przeklinając w duchu dzień, w którym przyszedł na świat. *** Dialydd Mab siedział w bezruchu na głazie nieopodal wzniesienia. Wzniesienie to górowało nad mostem, po którym biegł trakt Selyk-Glydahr przerzucony nad rzeką Północna Daivyn, siedemdziesiąt mil na wschód od Selkyru, on zaś czekał w tej pozycji cierpliwie od prawie sześciu godzin. Nie przeszkadzało mu to; wcześniej na oczekiwaniu spędził całe dwa dni, wypatrując idealnego połączenia pogody i lokalizacji. Teraz znowu padało, i to na tyle silnie, że widoczność została znacznie ograniczona. Do wtóru rozbłysków na zachmurzonym niebie rozlegały się pomruki grzmotów. Już niedługo, pomyślał Mab, obserwując przekazy SAPK-ów. Czterdzieści pięć minut, góra godzina, zanim obóz zostanie przygotowany na tyle, bym mógł wykonać zadanie. Nimue Chwaeriau zaproponowała, że będzie mu towarzyszyć, ale on odmówił. Tak naprawdę nie wiedział, czemu to zrobił. Jako oficjalny powód podał to, że dwaj znani seijini nie powinni zniknąć z oczu w tym samym czasie, szczególnie że i tak miał zagwarantowaną wszelką pomoc. Oboje jednak wiedzieli, że to tylko wymówka. W rzeczywistości Mab za wszelką cenę pragnął chronić swoją „młodszą siostrę” przed brzydotą poczynań, do których sam był zmuszony. Może też nie chciałeś się tym z nikim dzielić, pomyślał teraz. Bo w końcu to twoja mała prywatna krucjata, prawda? Zadośćuczynienie za to, że przez tak długi czas musiałeś siedzieć bezczynnie i przyglądać się z założonymi rękami, jak... Może zaprzeczysz? - pytał sam siebie. Nie miał na to pytanie tak dobrej odpowiedzi, jaką mieć powinien. Chyba muszę w

końcu porozmawiać z arcybiskupem Maikelem, uznał w duchu. Ten człowiek to nie tylko duchowny, ale też bardzo dobry psycholog. Ponownie przejrzał odbierane obrazy. Nikt nie zadał sobie trudu, aby zapewnić jakiekolwiek schronienie - choćby proste namioty - jeńcom prowadzonym z obozu Tairek w Marchii Zachodniej do nowego obozu przygotowanego dla nich w Glydahrze w księstwie Sardahn. Najsłabszym i najbardziej cierpiącym rzucono tylko liche pałatki; większość więźniów jednak kuliła się wprost na deszczu, tuląc się do siebie i tłocząc wokół dymiących, ledwie się tlących ognisk. Niektórzy ludzie zdarli z siebie łachmany, aby zapewnić płomieniom jakąś ochronę, lecz w noc taką jak ta walka z żywiołami była z góry skazana na porażkę. Mówiąc szczerze, Dialydd Mab był zdziwiony, że strażnicy pozwolili więźniom na aż tyle, chociaż, jak się zastanowić, nie do nich należała ta decyzja. Major Lainyl Paxtyn, dowódca straży, był człowiekiem Zhaspahra Clyntahna. Pod osłoną świętej wojny wyżywał się na swoich ofiarach, dając upust wrodzonemu sadyzmowi - teraz także podjął się dostarczenia jeńców w nowe miejsce przetrzymywania. Na ochotnika, jakże by inaczej. Podczas drogi dbał o to, aby ten marsz był najprawdziwszą katorgą. Przechodził samego siebie i z pewnością nakazałby zgaszenie ognisk, gdyby miał w tej sprawie coś do powiedzenia. To samo dotyczyło ojca Trynta Dezmynda, wyższego rangą duchownego z zakonu Schuelera, który był skrojony na tę samą miarę i radośnie patrzył na cierpienie bliźniego. Tymczasem okazało się, że asystent Dezmynda, ojciec Zhames Symmyns, ma inne zapatrywania w tej mierze. Był on z natury mniej okrutny, a poza tym wziął sobie do serca groźby Dialydda. Dzięki temu udało mu się ukrócić zapędy obydwóch, Dezmynda i Lohgyna, nawet jeśli w tym celu uciekł się do argumentu, że przełożeni nie spojrzeliby na nich przychylnym okiem, gdyby w czasie marszu zginęła większość jeńców. - Czy to na pewno dobry pomysł, Merlinie? - zapytał ktoś przez komunikator. - Na pewno nikomu nie zaszkodzi - odparł gardłowo. - Ale też może nikomu nie pomóc - zauważył Cayleb Ahrmahk. - Znajdujesz się siedemdziesiąt mil za linią harchońskiego frontu. Cokolwiek przytrafi się strażnikom, jeńcy nie zdołają dotrzeć w bezpieczne miejsce. A nawet ty nie zdołasz poprowadzić dziewięciu tysięcy ludzi, z czego połowa jest chora i niedożywiona, zwłaszcza że czekałaby was droga przez gęsty las, w którym z pewnością czają się oddziały wroga. - Nie taki mam cel - odparł Merlin sucho. - Wiem, że nie zdołamy ich uratować. To jednak nie znaczy, że nie powinienem pokazać strażnikom, iż muszą traktować jeńców jak istoty ludzkie.

W słuchawce komunikatora rozległ się jakiś dźwięk, jakby Cayleb otworzył usta z myślą, by coś powiedzieć, po czym, namyśliwszy się, znowu je zamknął. Słysząc to, Merlin uśmiechnął się pod nosem. Ta misja była być może godna Don Kichota, jak zauważył Cayleb, jednakże to jeszcze nie znaczyło, że należy ją zarzucić. Merlin poczyta sobie za sukces, jeśli strażnicy w nowym obozie wyciągną nauczkę z tego, co spotkało ludzi majora Paxtyna. Nie udawał jednak sam przed sobą, że robi sobie wielkie nadzieje w tym zakresie. Nie... To, co zamierzał, miało znacznie więcej wspólnego z grupą szczególnie brutalnych podoficerów i szeregowych, których Paxtyn wybrał do swojego oddziału. Merlin żałował, że żaden z nich nie pożyje dostatecznie długo, aby wynieść nauczkę z tej lekcji. Nie zamierzał jednak zbytnio się tym przejmować. - Jak myślisz, ile jeszcze Clyntahn pozwoli hrabiemu Thirsku pożyć? - zapytał Cayleb, zmieniając ton. Merlin poczuł, że kąciki ust drgają mu mimowolnie. Cesarz najwyraźniej próbował zmienić temat. - Moim zdaniem teoria biskupa Staiphana na temat faktycznych powodów, dla których hrabia Thirsku nie trafił jeszcze do Syjonu, była bliska prawdy - powiedział seijin. SAPKi przypisane na stałe Lywysowi Gardynyrowi przechwyciły bowiem całą rozmowę. Bardzo wątpię, aby Zhaspahr Clyntahn był zadowolony z tego, że ktoś, w kogo lojalność tak mocno powątpiewa, został bohaterem lojalistów Świątyni. - Wzruszył ramionami. - Na miejscu hrabiego martwiłbym się, czy ktoś nie wbije mi sztyletu w plecy, zwłaszcza że Clyntahn może wyciąć swój stały numer i oskarżyć o zabójstwo nas. A już na pewno spodziewałbym się tego, że wielki inkwizytor postara się mnie pozbyć, jak tylko stracę aurę bohatera z cieśniny Kaudzhu. - Uważasz, że hrabia Thirsku rozumuje podobnie? - Nie wiem. Bez wątpienia jakoś rozumuje... działania Khapahra dowiodły tego bez dwóch zdań. - Z tym muszę się zgodzić - przyznał Cayleb. - Przypuszczam, że mogłoby chodzić o jakąś tajną operację marynarki wojennej, mimo że bynajmniej tak to nie brzmi. Merlin skinął głową pośród wilgotnego mroku. Lazymyr Kartyr był kimś w rodzaju kapitana floty handlowej. Ten nad wyraz otyły i dogadzający sobie marynarz był właścicielem i dowódcą dwumasztowca Mairee Zhain, który przewoził kontrabandę (chisholmską whiskey i luksusowe towary z Charisu warte ogółem ponad siedemdziesiąt tysięcy marek) do Gorath w ramach wyzwania rzuconego embargu nałożonemu przez Clyntahna i króla Rahnylda. Karą za coś takiego była śmierć, jednakże Khapahr przekonał

hrabiego Thirsku i biskupa Staiphana Maika, aby ci dwaj zachowali winnego przy życiu i wykorzystali go jako szpiega, zamiast tańczyć na grobie szmuglera. Kartyr zdołał więc przekazać Królewskiej Marynarce Wojennej Dohlaru całkiem użyteczne informacje, dzięki swoim chisholmskim dostawcom. Co więcej, wysłał do Chisholmu kilku dohlariańskich szpiegów oraz dwóch inkwizytorów, którzy udawali jego kontakty kupieckie. Naturalnie żaden z tych szpiegów i inkwizytorów nie podziałał długo w Chisholmie, a to dzięki ostrzeżeniom udzielonym przez seijina. Zanim doszło do aresztowań, czterej z nich zostali wykorzystani w ten sposób, że przekazywali Zhustynowi i głównemu doradcy, baronowi Białej Skały, takie wiadomości, jakie były wygodne dla Imperium Charisu. Zatem tak, mógł być rozsądny powód dla tego, aby Khapahr poprosił Kartyra o przetrzymanie jego szkunera w gotowości do kolejnej, na razie niesprecyzowanej misji. Na nieszczęście obaj nie mogli mieć pojęcia, o jaką misję chodzi. Jako pierwsze przypuszczenie nasuwało się na myśl coś wspólnego z przeszmuglowaniem hrabiego Thirsku wraz z rodziną z Gorath, choć nie było na razie żadnych dowodów, aby Khapahr czy sam hrabia choćby słowem się zająknęli na ten temat w rozmowie z którąś z córek czy jednym z jego zięciów. - A niech to! - warknął Cayleb po chwili. - Wiemy, że coś szykuje, i wiemy, że ma to związek z hrabią Thirsku! A mimo to nie mamy pojęcia, co knują! Szkoda, że nie wysłaliśmy im nad głowy SAPK-a, gdy kombinowali. Tak w ogóle to bardzo chciałbym wiedzieć, czemu nie wysłaliśmy im SAPK-a, skoro hrabiego zawsze pilnie monitorowaliśmy! - Też się nad tym zastanawiałem - odparł Merlin. - I doszedłem do wniosku, że chyba zabraliśmy się do tego od niewłaściwej strony. Nie sądzę, aby hrabia Thirsku kombinował coś z Khapahrem. Moim zdaniem to Khapahr zorganizował wszystko na własną rękę. - Co takiego? - Cayleb zamrugał oczami. - To niedorzeczne! - dodał, zanim zdążył pomyśleć. - Khapahr to jego szef sztabu... och, tak, wiem, że nie używają tego określenia, ale przecież jest ono adekwatne. Chcesz mi powiedzieć, że kapitan Khapahr organizuje ucieczkę admirała oraz jego dzieci i wnuków bez wiedzy głównego zainteresowanego? To szaleństwo, Merlinie! - Nic takiego nie powiedziałem - rzekł spokojnie Merlin. - Twierdzę tylko, że organizacją wszystkiego zajął się Khapahr. Nahrmahn i ja... cóż, właściwie to raczej Nahrmahn i Sowa, aczkolwiek ja trochę im pomogłem... w każdym razie przejrzeliśmy wszystkie zapisy SAPK-ów mających oko na hrabiego Thirsku. Aż do kwietnia nie było jednego śladu, że Khapahr coś kombinuje, jednakże w końcu Nahrmahn i Sowa wpadli na

rozmowę pomiędzy tymi dwoma, która odbyła się w początkach marca... jak chcesz, Sowa odtworzy ci ją później. No więc kapitan i hrabia jedli sobie razem kolację i w pewnym momencie hrabia spojrzał ponad stołem i powiedział: „Wiesz, Ahlvynie, kiedyś zabierałem dziewczynki na żagle. Zawsze lubiły udawać, że płyniemy do jakichś egzotycznych krain. Bardzo chciałbym móc tak z nimi znowu poudawać, może nawet zabiorę na zatokę wnuki...”. - Aha - potaknął Cayleb. - Przyznaję, że to ciekawa wymiana zdań, zważywszy na to, co naszym zdaniem dzieje się teraz. Ale co z tego? - Ahlvyn Khapahr jest niezmiernie lojalny wobec hrabiego Thirsku, Caylebie - odparł Merlin. - I obaj wiedzą, że Inkwizycja śledzi każdy krok hrabiego niczym jaszczurkot pająkoszczura. Myślę, że Khapahr doskonale zrozumiał, co próbuje mu przekazać hrabia Thirsku, i że potem robił wszystko w tym kierunku już bez bezpośrednich poleceń od przełożonego. Myślę też, że hrabia ufa Khapahrowi wystarczająco, aby pozostawić wszystko w jego rękach, ponieważ obaj wiedzą, że im dalej hrabia pozostanie od wszelkiego planowania, tym większe szanse powodzenia mają uknute plany. - Przypuszczam, że coś w tym może być - zgodził się niechętnie Cayleb. - Osobiście jednak nigdy bym nie pozwolił, aby ocaleniem Sharleyan i Alahnah zajął się ktoś poza mną. - Oczywiście, że tak. Ba, nie wątpię, że hrabia ma podobne odczucia. Ale zakładając, że mamy rację i że istotnie stara się wyprowadzić rodzinę poza linię ognia, nie ma wyjścia, jak tylko bezgranicznie zaufać swojemu człowiekowi. - Hm - mruknął cesarz i zamyślił się nad słowami seijina. Po chwili jego spojrzenie znów się wyostrzyło. - Kiedy się nad tym głębiej zastanowiłem, doszedłem do wniosku, że z radością pozostawiłbym los żony i córki w twoich rękach, Merlinie. Zatem może jednak masz więcej racji co do hrabiego Thirsku, niż byłbym skłonny przyznać. O cokolwiek jednak z nim chodzi, sądzisz, że Dunkyn i Hektor zrobią, co do nich należy? - Jeśli tylko pogoda się nie spieprzy, tak jak się spieprzyła w wypadku Ahbahta, powinni sobie poradzić - zapewnił Merlin. - To dobrze. Te słowa, które padły z ust cesarza Cayleba Ahrmahka, były na poły modlitwą, na poły przekleństwem. Przez moment wisiały w powietrzu pomiędzy rozmówcami, po czym Cayleb pierwszy otrząsnął się z milczenia. - Wiem, że w wypadku Gwylyma nie mieliśmy wyboru - oznajmił bardzo cicho. Mimo to nigdy sobie nie wybaczyłem tamtej bezczynności.

- Cóż, tym razem nie pozostaniemy bezczynni, Caylebie - odparł równie cicho Merlin. - A jeśli Dunkyn Yairley nie zdoła zrobić „co do niego należy”, na całym Schronieniu nie ma nikogo, kto by to potrafił. Skoro już o tym mowa, naszemu planowi nie zaszkodzi to, że nikt w Gorath nie ma pojęcia, iż Dunkyn i jego eskadra dotarli na wyspę Talizman. Nie sposób zabezpieczyć się przed zagrożeniem, z którego człowiek nie zdaje sobie sprawy, nieprawdaż? Merlin i Cayleb popatrzyli po sobie z uśmiechami, jakich mógłby im pozazdrościć rekin. Po chwili seijin sprawdził swój wewnętrzny chronometr i wstał. - Chyba już pora - rzucił spokojnym głosem, co jednak nie zmyliło żadnego z nich. Sowo? - Słucham, komandorze Athrawes - odparła natychmiast sztuczna inteligencja. - Wszystko gotowe? - Tak - potwierdziła Sowa. W jej głosie dało się słyszeć czysto ludzkie ponure wyczekiwanie. Sowa została zaprojektowana jako komputer taktyczny - czyli broń ofensywna. Zostały w nią wbudowane zabezpieczenia przed podjęciem działań nieautoryzowanych przez człowieka, jednakże gdyby ją rozebrać na czynniki pierwsze i pozostawić tylko - by tak rzec - serce, okazałoby się, że została stworzona do zabijania. Odkąd Sowa nabrała samoświadomości, sama narzuciła sobie ograniczenia, jeśli chodzi o to, kiedy zabijanie jest dopuszczalne pod względem filozoficznym, moralnym i etycznym - nawet to jednak nie zmieniło jej pierwotnych funkcji. Za to nauczyło ją szczerze i z pasją nienawidzić Zhaspahra Clyntahna za jego wszystkie przeniewierstwa i morderstwa popełnione na mieszkańcach Schronienia. Gdy Merlin się nad tym zastanawiał, dochodził do wniosku, że właściwie nie należy się temu dziwić, szczególnie że Sowa tyle czasu spędziła w towarzystwie Nahrmahna Baytza. W końcu ten ostatni miał bardzo jednoznaczną opinię na temat każdego, kto wyrządza krzywdę niewinnym ludziom. Chociaż jednak Sowa powstała jako zabójca, stała się zarazem obrońcą ludzkości jako takiej. Takie było jej zadanie - tak samo jak w wypadku Nimue Alban i Dialydda Maba w tej chwili. - W takim razie lepiej zaczynajmy - rzekł Merlin. - Pamiętaj, żeby nie zrobić krzywdy Mahafeemu i jego sierżantowi. - Tak jest, komandorze Athrawes. Upewnię się też - w jej zduszonym głosie dało się słyszeć coś jakby chichot - aby żaden z ocalonych nie zobaczył naszych SAPK-ów. - Doskonały pomysł - pochwalił ją Merlin, dobywając jedną ręką rewolweru, a drugą sięgając do katany. - Idziemy.

Ruszył w dół zalanego deszczem zbocza, a za nim pomknęło kilkanaście dronów bojowych - wytworzonych w Jaskini Nimue, ale wyposażonych w broń czarnoprochową zamiast w jej nowsze rodzaje. *** - ...i, Mahafee, nie zamierzam znów do tego wracać! Mamy przetransportować tych przeklętych drani do ich nowego domu tak szybko, jak to tylko możliwe, więc każdy, kto będzie się wlókł, musi zostać zmotywowany do energiczniejszego poruszania nogami. To twoje zadanie. Jeśli wrócimy do tego jeszcze raz, przerobię twoje flaki na sznurówki, zrozumiano?! Mam nadzieję, że wyrażam się dostatecznie jasno nawet jak dla ciebie? Major Lainyl Paxtyn wpatrywał się w twarz wyższego od siebie porucznika pałającym wzrokiem. Lewą pięść opierał na biodrze, prawą dłoń zaś - nieprzypadkowo zdaniem porucznika Ansyna Mahafeego - na rękojeści miecza tkwiącego w pochwie. - Tak, panie - odparł krótko. - To jeszcze nie wszystko - dorzucił Paxtyn. - Nie obchodzi mnie, jak bardzo mokry jest przeklęty las ani jak późno wypadnie postój. Jeśli zobaczę, jak wysyłasz ludzi między drzewa po ciemku pod strażą tylko dwóch gwardzistów, skończysz na dywaniku u ojca Trynta. Skoro nie potrafią nazbierać wystarczająco dużo drewna dla siebie i dla strażników, trudno. Równie dobrze mogą zamarznąć przez noc, nie obchodzi mnie, w żadnym razie jednak nie będą łazić swobodnie w ciemnościach. Jasne? - Tak, panie - powtórzył sztywno Mahafee. Major przyszpiłał go wzrokiem przez kolejne pół minuty. W końcu prychnął, chrząknął i splunął pogardliwie na ziemię, a potem zabrał się i poszedł. Porucznik odprowadzał go spojrzeniem, zastanawiając się mgliście, jakim cudem udało mu się nie sięgnąć po własną broń. Choć znał Paxtyna od niecałych dwóch pięciodni, miał wrażenie, że spędził w piekle całe wieki. A skoro ja tak to odbieram, jak muszą się czuć ci biedacy, których ciągniemy do Glydahr? Ten sadystyczny skurwiel... Zmusił się do tego, aby ugryźć się mentalnie w język. Jakiekolwiek miał zdanie o swoim obecnym przełożonym, prawda była taka, że Paxtyn robił dokładnie to, czego oczekiwał od niego ojciec Trynt Dezmynd. A Dezmynd nie był jakimś tam majorem Armii Boga; był wyższej rangi schuelerytą, specjalnie dobranym do tej misji przez inkwizytora generalnego Wylbyra. Przez ostatni rok czy coś koło tego Mahafee dość się naoglądał, aby zacząć podejrzewać, że Bóg i archaniołowie w żadnym razie nie popieraliby tego, co Inkwizycja wyprawiała w Republice Siddarmarku. Ponieważ jednak takie myśli były

jeszcze bardziej niebezpieczne, Mahafee odruchowo się z nich otrząsnął. Poczuł się przez to jak tchórz, jednakże co mógł na to poradzić? Był najmłodszym stopniem oficerem w całej straży. Jego pluton został oddelegowany do pilnowania śluzy na południe od Selyku. Uznał, że będzie to zasłużone wytchnienie po ciężkich walkach zeszłego lata przeciwko temu heretykowi księciu Eastshare, wszelako służba okazała się równie wymagająca. Gdy nadszedł rozkaz zniszczenia śluz i wycofania się do Selyku, zrobili wszystko co do nich należy. Po czym - w nagrodę - zostali oddelegowani jako eskorta jeńców! Poruszył mimowolnie wargami. Chciał splunąć, aby pozbyć się nieprzyjemnego smaku z ust, nie wiedział jednak, kto go obserwuje. Nawet w tych ciemnościach ktoś z pewnością się gapił, wypatrując sobie oczy, aby wkrótce donieść o jego zachowaniu bądź to majorowi Paxtynowi, bądź to ojcu Tryntowi, bądź to wreszcie ojcu Zhamesowi Symmynsowi, asystentowi tego poprzedniego. Chociaż gwoli szczerości z tej trójki Symmyns chyba najmniej by się przejął. Owszem, wymuszał na strażnikach popędzanie jeńców za pomocą batów i pałek, ale zdaniem Mahafeego bynajmniej nie szukał sposobności, aby rozdzielać dodatkowe razy, jak czynili to inni strażnicy. I cokolwiek by o nim mówić, zachęcał strażników, aby pozwalali jeńcom na wznoszenie marnych schronień podczas postojów. Skoro już o tym mowa, to on przecież przekonał ojca Trynta, aby pozwalać jeńcom zbierać co noc drewno na opał. Tłumaczył to tak, że w długiej na mile kolumnie więźniów jest dość silnych par rąk, aby nazbierały one chrustu potrzebnego strażnikom, i podkreślał, że mało prawdopodobne jest, iż wyznaczeni do pracy więźniowie uciekną, jeśli weźmie się tych, którzy mają małżonków, dzieci lub rodziców. A jeśli już będą gromadzić drewno dla strażników, równie dobrze mogą zostawić trochę dla siebie. Była to wyrachowana, zimna logika, ale Mahafee widział, jakim wzrokiem ojciec Zhames przygląda się kulącym jeńcom, gdy ojciec Trynt siedział w swoim namiocie, i podejrzewał, że ojciec Zhames celowo przyciął tę logikę na potrzeby przełożonego. Aczkolwiek nawet jeżeli to była prawda, Mahafee wolał, aby ani Paxtyn, ani ojciec Trynt nie donieśli na niego Inkwizycji, że traktuje heretyków ulgowo. Nie nie: „heretyków”, pomyślał nieomal rozpaczliwie. „Oskarżonych o herezję”. Czyżbym był jedynym oficerem w tej przeklętej przez archaniołów kolumnie, który pamięta, że żadnemu z tych ludzi nie została udowodniona herezja ani bluźnierstwo? Odetchnął głęboko i okręcił się na pięcie, po czym chlupocząc w błocie, ruszył w kierunku biwaku swojego plutonu. Jego ludzie mieli pełnić wartę za niecałą godzinę. - Stój, kto idzie?

Mahafee przystanął w pół kroku, czując, jak rozpiera go duma. Cokolwiek reprezentowała sobą reszta straży, jego ludzie pozostali w głębi ducha żołnierzami. - Porucznik Mahafee - odpowiedział wartownikowi. - Zaczynałem się o ciebie martwić, panie - odezwał się ktoś inny. Mahafee uśmiechnął się pod nosem, widząc, jak czyjś cień odrywa się od boku wartownika. - Myślałem nawet, że zapomniałeś o czekającej nas warcie. - Mówiącym był sierżant Ainghus Kohrazahn. - W gruncie rzeczy wypadło mi to z głowy. Dziękuję za przypomnienie, sierżancie. - Od tego właśnie są podoficerowie, panie - rzekł Kohrazahn, który znalazł się już tak blisko porucznika, że ten mógł zobaczyć jego twarz w świetle palącej się pochodni. Sierżant minę miał nietęgą, bardziej zmartwioną, niżby chciał pokazać przed resztą plutonu. - Uciąłem sobie krótką rozmowę z majorem - poinformował go Mahafee. - Wszystko mamy pod kontrolą. - Dobrze to słyszeć, panie. W tych czterech słowach Mahafee usłyszał ostrożność - i ostrzeżenie. Ainghus Kohrazahn nie był człowiekiem specjalnie delikatnym, ale nawet jego mdliło na widok brutalnego traktowania jeńców. Porucznik wiedział też, że sierżant niepokoi się głęboko o niego. Służyli razem, odkąd armia Cahnyra Kaitswyrtha wymaszerowała z Ziem Świątynnych. Po drodze ratowali sobie wzajemnie życie więcej niż kilka razy, a Mahafee był nieprzyjemnie świadomy tego, że łączące ich więzi - jak również więzi łączące pozostałych członków plutonu - mają więcej wspólnego z lojalnością międzyludzką aniżeli z lojalnością wobec Armii Boga. Czasami nawet myślał, że ta lojalność jest silniejsza od lojalności wobec Kościoła Matki... i archaniołów. Właśnie dlatego nie mógł - nie śmiał - sprzeciwić się Paxtynowi, gdyż w takim wypadku Kohrazahn i cały pluton stanęliby za nim murem. A wtedy... - Wszystko jest dobrze - zapewnił podwładnego porucznik, w głębi ducha nie będąc pewny, czy mówi prawdę. - Wszystko jest dobrze. *** Dialydd Mab zatrzymał się pod drzewem ociekającym wodą deszczową. Gdyby był żywym człowiekiem, zaczerpnąłby głęboko tchu, aby się uspokoić. W gruncie rzeczy zrobił to, chociaż tylko odruchowo. Zerknął na obrazy, które Sowa przesłała mu bezpośrednio na soczewki kontaktowe. Ostatni z SAPK-ów właśnie zajmował swoją pozycję. Mab uśmiechnął się chłodno na wspomnienie rozmowy, którą przeprowadził z Nahrmahnem Baytzem w Siddarze. Wszystko, co wtedy powiedział, było prawdą. Były czasy, gdy myśl o milionach ofiar

świętej wojny oraz o setkach osób, których krew splamiła jego ręce, ciążyła mu niczym jeden z napędzanych siłą pary młotów Ehdwyrda Howsmyna. Tak jak oznajmił Nahrmahnowi podczas tamtej rozmowy, najbardziej ze wszystkiego obawiał się, że łatwo może się zamienić w potwora jeszcze gorszego od Zhaspahra Clyntahna. Nie chodziło o samo zabijanie, tylko o to, że dla CZAO wszystko to było czymś w rodzaju wirtualnej gry, ponieważ - choć masakra była jak najbardziej realna - żadna z jego ofiar nie miała najmniejszych szans, aby zabić jego. Wszystko to była prawda, aczkolwiek prześladowało go nie tyle samo zabijanie czy nawet własna nieśmiertelność. Problem polegał na tym, że większość jego ofiar po prostu postępowała zgodnie z wpojonymi im zasadami i wierzeniami, starając się z całych sił wypaść jak najlepiej. Dialydd Mab - Merlin Athrawes - miał świadomość, że tylko nieliczna część jego wrogów jest na wskroś zła, a zdecydowana większość ginie dlatego, że znalazła się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. Czasami jednak... Tak, czasami... - Jesteś gotowa, Sowo? - Tak, komandorze Athrawes. - W takim razie zaczynajmy. *** Wietrzny mrok został przecięty przez nagłą erupcję światła. Ansyn Mahafee nakręcał zegarek, podczas gdy sierżant Kohrazahn oddalił się, aby zmienić warty. Widząc błysk, porucznik upuścił kosztowny czasomierz i odwrócił się gwałtownie w stronę drzew, odruchowo padając na ziemię, kiedy długie, ruchliwe języki ognia wyprysnęły spomiędzy pni. Musiał się tam czaić co najmniej tuzin karabinierów, z których każdy wyposażony był w jeden z tych przeklętych nowoczesnych wielostrzałowych karabinów! Kule świsnęły mu nad głową i najwyraźniej sięgnęły celu, gdyż niemal równocześnie rozległy się okrzyki zdziwienia i bólu. Porucznik nie pojmował, jak ktokolwiek jest w stanie trafić w cel w tych warunkach, jednakże jak widać, napastnicy nie mieli z tym najmniejszych problemów. Podwładni Mahafeego zaczęli strzelać w odpowiedzi. Porucznik przy pomocy sierżanta dopilnował, aby jego ludzie co noc kopali okopy przed położeniem się na spoczynek. Pod ostrzałem nieprzyjaciela wskoczyli teraz wszyscy do przygotowanych dołów, rozchlapując wodę, która zebrała się na dnie. Ich szybkostrzelność była rażąco niższa od wrażej, lecz przynajmniej mieli osłonę podczas przeładowywania. Porucznik

słyszał głos Kohrazahna, który trzymał ludzi w ryzach i koordynował ich działania. Mahafee zaczął się czołgać w stronę sierżanta, ale szybko zamarł w bezruchu na widok samotnej sylwetki wyłaniającej się z lasu. Człowiek, który się pojawił, był wysoki i miał w ręku dziwnie zakrzywiony miecz. W lewej dłoni trzymał heretycki rewolwer. Tymczasem rozbłyski z luf - zarówno strażników, jak i napastników czających się w lesie - wydobywały go z mroku na długo przed tym, zanim wkroczył w zasięg obozowych pochodni. Z tego, co widział Mahafee, nieprzyjaciel nie miał na sobie zbroi, a jednak mimo to nie zachowywał ostrożności. Poruszał się szybko, nieludzko szybko, a pistolet w jego lewej ręce przypominał jakieś diabelskie urządzenie, pluł bowiem kulami nawet w trakcie biegu tego niesamowitego człowieka, który nie miał prawa w nic trafić w takich okolicznościach, a jednak zdołał położyć trupem jednego ze strażników. W pewnym momencie bębenek rewolweru się opróżnił. Broń trafiła do kabury przy boku demonicznej postaci, a w lewej ręce pojawił się miecz wyjęty do połowy z pochwy. Jeden ze strażników rzucił się na przeciwnika z bagnetem. Krótkie ostrze zablokowało cios, długie zaś świsnęło w powietrzu, zataczając łuk, i strąciło z ramion głowę napastnika. To niemożliwe, powiedział cienki głosik w umyśle Ansyna Mahafeego pośród tego całego szaleństwa i zamieszania. Naoglądał się dość walk, aby wiedzieć, że opiewane przez bardów jednorękie dekapitacje można włożyć między bajki. Prawdziwa walka była znacznie brutalniejsza i znacznie brzydsza, niż raczyły to przyznać opowieści, a prawdziwi żołnierze nie potrafili jednym ruchem ręki pozbawić głowy przeciwnika. Pozostawało to w sferze nieprawdopodobieństwa. A jednak nacierający w mroku napastnik był do tego zdolny. Czymkolwiek był naprawdę, właśnie powtórzył swój wyczyn, skracając o głowę następnego strażnika. Dziesiątki gwardzistów obrało go sobie za cel, pewnie dlatego, że w ciemnościach nie byli w stanie wypatrzyć żadnego innego celu za linią drzew. Nawet to jednak go nie powstrzymało. Mahafee nie mógł wyjść z podziwu, ile padło niecelnych strzałów. Nie wierzył własnym oczom, że żadna kula nawet nie musnęła przeciwnika. Pośród strażników zaczęły się rozlegać okrzyki przerażenia, gdy napastnik przedzierał się w ich stronę, ignorując padające wokół strzały. - Demon! Demon! - ktoś zawył i wtem Mahafee wszystko zrozumiał. Kościół Matka i Inkwizycja pospołu nazywali te istoty demonami, ale w rzeczywistości nosiły one całkiem inną nazwę... Porucznik pojął w tym momencie, że wszystkie wieści, które wcześniej

słyszał na ich temat, były prawdą. - De...! Okrzyk zamarł w pół słowa, gdy samotny napastnik - samotny seijin, bo tym był w istocie - znalazł się niespodziewanie pośród tuzina obrońców. Mieli w jego obliczu takie same szanse jak łodyga bambusa w obliczu pasącego się smoka. Powiedzieć, że zginęli, to powiedzieć za mało. W rzeczywistości rozprysnęli się na wszystkie strony, nie żywi jednak, tylko poszatkowani przez niego na kawałki. Żaden człowiek nie był w stanie przetrwać bezpośredniego starcia z tym demo... seijinem, który parł tymczasem w stronę namiotów rozstawionych dla ojca Trynta i reszty duchownych. Wycinał drogę przed sobą, nie zważając na to, co napotyka, zupełnie jakby był nie istotą, tylko wcielonym gniewem Chihiro. Zza jego pleców nadlatywały kule wystrzeliwane spośród drzew, powodując spustoszenie w szeregach obrońców. Instynkt kazał Mahafeemu pozostać na miejscu, jednakże nawyki żołnierza zmusiły go do zerwania się na nogi. - Poruczniku! Poruczniku!... Ansynie!... Co pan wyprawia, do diabła? Padnij! Usłyszał głos Ainghusa nawet pośród ogólnego tumultu i grzmotu karabinów, nie miało to jednak dla niego znaczenia. Cokolwiek sobie myślał o Inkwizycji, musiał wypełnić swój obowiązek. Jeśli to sobie odpuści, nie pozostanie mu zupełnie nic... Właśnie w tej strasznej chwili zdał sobie sprawę z tego, że dotąd przez cały czas czepiał się rozpaczliwie tej myśli, dzięki której był w stanie poradzić sobie w świecie przedzierzgniętym w czysty koszmar. Obowiązek, honor, lojalność wobec towarzyszy broni i podwładnych jakkolwiek to nazwać, było to znacznie bardziej złożonym konceptem, aniżeli myślał, zanim Armia Boga wkroczyła do Republiki Siddarmarku. Cokolwiek to było, trzymało go przy życiu. W tym momencie pojął to z całą jasnością, jakiej nie czuł nigdy wcześniej, i wiedział już, że prędzej odda życie, niż pozwoli, aby odebrano mu ostatnią rzecz, która stanowiła o tym, kim faktycznie jest. Ruszył truchtem, w biegu wyciągał miecz z pochwy, choć nieprzerwanie słyszał świst kul nadlatujących od strony lasu. Niemożliwością było, aby wszystkie go omijały, a jednak zdawał się równie zaczarowany jak seijin. Potykał się o ciała poległych i umierających, którzy zaścielili pokotem ścieżkę wydeptaną przez seijina, i czuł pewność, że wkrótce sam do nich dołączy. Zwiększył tempo. Już! Major Paxtyn także sięgnął po broń, widząc, że ludzie pomiędzy nim a seijinem albo padają na ziemię, albo rzucają karabiny i zaczynają uciekać. Twarz miał wykrzywioną strachem, oczy wielkie i przepełnione niedowierzaniem, a pistolet trzymał oburącz w obu

dłoniach. Z lufy dobył się płomień, który praktycznie dosięgnął nieosłoniętej zbroją piersi seijina. Nie sposób było chybić z takiej odległości, a jednak seijin nawet nie zwolnił. Paxtyn zakrzyknął najpierw z przerażenia, a następnie z bólu, gdy przeszył go ten straszliwy miecz, wydobywając na wierzch jelita. Padł na ziemię, drąc się wniebogłosy i usiłując wepchnąć flaki z powrotem do środka. Tymczasem mężczyzna, który go ranił, jakby nigdy nic przeskoczył nad nim, pozostawiając go własnemu losowi, który mógł być tylko jeden. Mahafee poczuł, jak do gardła podchodzą mu gorzkie wymioty, i rzucił się za seijinem - bądź demonem; w obecnej chwili twierdzenia Kościoła Matki wydawały mu się znacznie bardziej przekonujące - gdy ten docierał do namiotów, z których wyłaniał się właśnie ojciec Trynt. Duchowny powiódł wokół siebie spojrzeniem pełnym zdumienia i niedowierzania. - Tutaj jesteś, ojcze! - Donośny głos przebił się przez tumult bez problemu, mimo że był spokojny, niemal konwersacyjny. Seijin nawet się nie zdyszał! - Szukałem cię. Powinieneś był posłuchać mojego ostrzeżenia. - Demon! - rozkrzyczał się ojciec Trynt, kreśląc przed sobą znak berła Langhorne’a. Seijin tylko się zaśmiał. Jego śmiech przypominał dzwonienie łańcuchów piekielnych. Wtem umilkł, a mężczyzna wydający go przed chwilą z siebie gwałtownym ruchem opuścił dłuższy miecz i wolną ręką złapał przód sutanny duchownego. Trynt Dezmynd zadyndał nogami w powietrzu. - Przekaż moje pozdrowienia ojcu Vyktyrowi - rzekł seijin tubalnie. - Powiedz, że przysyła cię Dialydd Mab. Dezmynd zakrzyknął w przerażeniu, kopiąc bezradnie stopami niczym przerażone młode jaszczurkota. Moment później krótsze ostrze zagłębiło się w brzuchu duchownego i ruszyło wolnym ruchem w górę. Gdy przebiło się na drugą stronę, wychodząc przez plecy, Dialydd Mab odrzucił rannego, pozwalając mu sczeznąć w spokoju. Mahafee wciągnął powietrze do płuc w mieszaninie przestrachu, szoku i rozpaczy, po czym bez zatrzymywania wymierzył ostrze własnego miecza w napastnika. Nawet go jednak nie dotknął. Seijin bowiem wyciągnął do tyłu wolną rękę i nie patrząc, złapał za nagie ostrze. Mahafee odniósł takie wrażenie, jakby trafił czubkiem miecza w ceglaną ścianę. Ten jeden ruch osadził go w miejscu i sprawił, że dłoń zdrętwiała mu w momencie. Gdy seijin - Mab - przekręcił nadgarstek, miecz wyleciał z dłoni porucznika i poszybował daleko. Wtedy Mahafee wyszarpnął sztylet, ale Mab już stał zwrócony do niego twarzą. Ta

sama dłoń, która powstrzymała ruch miecza przed chwilą - ta sama, która powinna była stracić palce - sięgnęła w dół. Zamiast dosięgnąć sztyletu, złapała za nadgarstek przeciwnika i mocno go skręciła, sprawiając, że porucznik aż stanął na palcach. Czas zamarł. Mahafee spoglądał w twarde niczym kamienie brązowe oczy człowieka wyższego od niego o dobre pięć cali. Człowieka, którego ręka nawet nie drgnęła, mimo że miażdżyła nadgarstek przeciwnika w bezlitosnym uścisku. - Poruczniku Mahafee - odezwał się ten sam głęboki głos, dający się słyszeć ponad krzykami i nieustającym staccato kul karabinowych - ciebie także szukałem. Mahafee gapił się na seijina, czując zupełną bezradność w stalowym uścisku. Tymczasem Mab machnął mieczem, otrzepując go z większości krwi. Następnie schował go i Mahafee poczuł szarpnięcie na biodrze, gdy jego przeciwnik drugą ręką wyjął jego sztylet. Porucznik wiedział, że zaraz umrze, i ta myśl dławiła go strachem, jednakże z drugiej strony cieszył się, że przynajmniej to wszystko nareszcie się skończy. - Możesz w to nie uwierzyć, poruczniku - dodał Mab - ale robię to dla twojego dobra. Dla mojego dobra? - powtórzył w myślach Mahafee. W życiu nie słyszał czegoś bardziej... Ból przeszył go natychmiast, gdy seijin wraził mu w górną część ramienia ostrze jego własnego sztyletu, wywołując mroczki przed oczami. Cierpienie było obezwładniające, jednakże należało przyznać, że seijin zadał cięcie czyste, proste, można by rzec: ekonomiczne, a zarazem błyskawicznie szybkie - ostrze wyszło z ciała niemal przed tym, zanim Mahafeego zalała fala bólu. - Postaraj się, żeby twój sierżant ci to opatrzył - dodał głos. - Poza tym dla twojego własnego bezpieczeństwa... Mahafee ponownie wrzasnął, gdy prawa dłoń seijina pomknęła do jego przedramienia, wzmocniła uścisk i dokonała skrętu. Trzasnęła kość, a pod porucznikiem ugięły się kolana. W głowie miał gonitwę myśli spowodowanych bólem i szokiem, a jednak przede wszystkim zastanawiał się nad tym, dlaczego ten człowiek opuszcza go na ziemię z taką delikatnością. Klęczał tam, wspierany wciąż przez prawą rękę seijina i niezdolny wykonać najlżejszego ruchu, gdy Mab odrzucał zakrwawiony sztylet za plecy. Potem ułożył porucznika na ziemi i przyklęknął obok niego, aby zręcznym ruchem odedrzeć kawałek materiału i założyć prowizoryczny, aczkolwiek ciasny opatrunek na otwartej ranie. - Gotowe - rzucił, wspierając rękę na napierśniku Mahafeego niemal przyjaznym

gestem. - To powinno powstrzymać krwawienie, zanim znajdzie cię twój sierżant. Już zmierza w tym kierunku, więc chyba będę się zbierał, aby nie musieć i jemu pozostawić dowodu na to, jak dzielnie obaj walczyliście. Porucznik zamrugał na te słowa, nie rozumiejąc do końca, co się do niego mówi, a Mab uśmiechnął się leciutko. Bardzo szybko jednak uśmiech zniknął z jego twarzy. - Od tej pory jesteś dowódcą tej kolumny - oznajmił seijin. - Postaraj się, abym nie żałował swojej decyzji. Mahafee ponownie zamrugał, przytłoczony ostatnimi wydarzeniami, z których większość nie mieściła mu się w głowie. Nie miał nawet czasu zareagować, gdyż Dialydd Mab znowu klepnął go w napierśnik. - Postaraj się przeżyć świętą wojnę, poruczniku - dodał seijin, przekrzykując odgłosy strzelaniny prowadzonej przez pozostałe demony. - Po wszystkim Kościół będzie potrzebował ludzi takich jak ty. To powiedziawszy, zerwał się na równe nogi, złapał miecz, który przedtem upuścił, i zniknął w mroku.

.IV. HMS Przeznaczenie, 54 Wyspa Talizman Zatoka Dohlariańska - Zatem moim zamiarem jest to - powiedział baron Sarmouth, rozglądając się po raczej zatłoczonej kajucie, w której znalazło się dwudziestu paru oficerów upakowanych gęsto jak sardynki - aby nasza obecność była widoczna. Z drugiej strony chciałbym, aby pojawienie się naszej eskadry było jak najmniej miłą niespodzianką dla przeciwnika. Mam tu na myśli kilka konkretów... - Pokazał w uśmiechu zęby, a z jego gardła wydobyło się coś pośredniego między chichotem a warknięciem. - Dobrze, że wróg nie śledzi zbyt pilnie naszych ruchów. To bardzo ładnie z jego strony. Oczywiście jesteśmy z tego powodu winni podziękowanie komandorowi Lywysowi i komandorowi Cupyrowi. Tym razem warknięcie wzięło górę nad chichotem. Zarazem dźwięk świadczył o wielkim zadowoleniu mówiącego. Cupyr, który był niezwykle młody i niezwykle niebieskooki jak na Szmaragdczyka, poczerwieniał lekko. Jego Przybysz jako jedyny przetrwał masakrę szkunerów, które popłynęły do zatoki Hahskyn z sir Bruhstairem Ahbahtem. Naturalnie młodzik bardzo to przeżył. To oraz stratę swego bliskiego przyjaciela, Zheryka Cumyngsa. Wszyscy kapitanowie Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu stanowili ciasne, bardzo zżyte grono, aczkolwiek prawdą było, że praktycznie każdy z nich znał kogoś, kto zginął albo co gorsza został pojmany w cieśninie Kaudzhu. Jednakże nawet rozpacz nie przeszkodziła Cupyrowi wywiązać się należycie ze swoich obowiązków. Przeciwnie, to tylko wzmocniło jego chęć wykazania się. Razem z komandorem Fraizherem Lywysem na Pianie uderzyli na parę brygów, które Królewska Marynarka Wojenna Dohlaru wysłała, by sprawdzić, co dzieje się po bitwie na Zatoce Rahzhyra. Dohlarianie wpadli na ten pomysł dużo później niż dowódca charisjańskiej eskadry. Baron Sarmouth był im wdzięczny za tę opieszałość, ale nie popadał w euforię, ponieważ nie było to aż tak wielkie spóźnienie, a wróg nie spoczął bynajmniej na laurach. Admirał Caitahno Raisahndo był jednym z najbardziej aktywnych i zdolnych oficerów, lecz postawiono przed nim zbyt wiele zadań naraz, a wszystkie raporty twierdziły przecież zgodnie, że nie powinien obawiać się zbyt intensywnych działań Charisjan na tych wodach. A w każdym razie jeszcze nie teraz. Gdyby nawet hrabia Sharpfieldu miał wystarczająco

wiele galeonów pod rozkazami, by wysyłać je nadal na wschód, to po wieściach o porażce Ahbahta powinien wzmocnić nimi garnizon na wyspie Talizman. Admirał Raisahndo oszacował przecież, i to z dużą dokładnością, wcześniejszą liczebność sił przeciwnika i wiedział, ile okrętów hrabiego Sharpfieldu zostało zatopionych podczas bitwy w cieśninie Kaudzhu. Musiał także wiedzieć - dzięki agentom operującym w Porcie Królewskim - że z Chisholmu w ciągu ostatnich trzech pięciodni nie wysłano na razie żadnych uzupełnień. Tak się jednak składało - nieszczęśliwie dla admirała - że sir Ahlber Zhustyn wiedział o szpiegu przebywającym na terenie jego miasta. Szczerze powiedziawszy, agent ów został tam podstawiony, gdy jego wspólnik z Manchyru stracił cichcem głowę. W rezultacie, choć Raisahndo wiedział doskonale, co nie wypłynęło z Chisholmu, Corisand pozostawał białą plamą na mapie. Nikt w Dohlarze nie miał więc informacji o tym, że eskadra barona Sarmouth opuściła Manchyr ani że po dotarciu do wyspy Szpon specjalnym rozkazem cesarzowej Sharleyan została natychmiast oddelegowana na najdalej wysuniętą placówkę. Zanim więc Raisahndo wpadł na pomysł, by wysłać na rzeczony akwen dwa lekkie krążowniki, by sprawdzić sytuację na wodach wokół wyspy Talizman, eskadra barona Sarmouth zdążyła przybyć na miejsce i rozesłała wszystkie lżejsze jednostki, w tym Przybysza, by patrolowały w najbardziej agresywny sposób wschodnie podejścia do wyspy. Tak więc Piana i Przybysz czekały w idealnym miejscu i przy sprzyjającym wietrze na przybycie zwiadowców Raisahnda, a gdy ci pojawili się w końcu, zostali przejęci po krótkiej, choć zaciętej walce. Do niewoli trafiła zaledwie trzecia część dohlariańskich załóg, co mogło świadczyć o niezbyt dobrym nastawieniu marynarzy Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu do wroga, ale nikt nie widział choćby jednego dowodu na to, że zwycięzcy zmasakrowali poddających się im przeciwników. Chodziło więc pewnie o zaciętość, z jaką zaatakowali Dohlarian. Konsekwencją tego starcia był fakt, że Raisahndo nadal nie wiedział o tym, że eskadra barona Sarmouth pojawiła się na wyspie Talizman, ani nie znał jej liczebności. I nie miał się o tym wszystkim dowiedzieć jeszcze przez kilka pięciodni. - I dobrze, skoro nie chcemy, by dowiedzieli się o naszej obecności, dopóki sami nie zaprosimy ich na zapoznawczy piknik - stwierdził baron. - A skoro już o tym mowa, oto, co planuję. Skinął na Hektora Aplyna-Ahrmahka, który trzymał w zdrowej ręce wskaźnik, podczas gdy Sylvyst Raigly i Trumyn Lywshai, sekretarz admirała, podnieśli wysoko mapę, by wszyscy zebrani mogli ją dobrze widzieć. Porucznik Aplyn-Ahrmahk przyłożył koniec

wskaźnika do niewielkiego punktu opisanego jako „Talizman” i spojrzał na admirała wyczekująco. - Eskadra wypłynie z Zatoki Rahzhyra wczesnym rankiem - zaczął baron Sarmouth. Obierzemy taki kurs, by ominąć jak najszerszym łukiem wyspę Scallop, i tak dobierzemy czas przepłynięcia Cieśniny Wielorybów pomiędzy wyspami Klif i Wieloryba, aby pokonać ją w środku nocy. Zakładając rzecz jasna, że wiatry nam na to pozwolą, co jest jednak więcej niż prawdopodobne. - Hektor przesuwał wskaźnik w miarę podawania kolejnych nazw. - Noc ma teraz około dwunastu godzin, wiatry wieją przeważnie z zachodu, a na przepłynięcie tego odcinka trzeba co najwyżej dziesięciu godzin. Możemy jednak zostać dostrzeżeni przez łodzie rybackie, zwłaszcza w czasie mijania Wyspy Wieloryba. Wiemy jednak doskonale, że rybacy mają awersję do spotkań z okrętami wojennymi wroga, a nawet swoimi, zwłaszcza na otwartym morzu. Po tych słowach usłyszał zduszone dźwięki przypominające raczej prychnięcia niż radosny rechot, więc uśmiechnął się do zebranych. - Aby uniknąć zagrożeń z tej strony, poprosiłem komandorów Cupyra i Lywysa, by wypłoszyli ewentualnych świadków z tego akwenu, co musi się udać, ponieważ łodzie rybackie są zazwyczaj wolniejsze od szkunerów. Ich zadaniem będzie wypatrzenie tych niewielkich jednostek, zanim one wypatrzą maszty naszych galeonów. Niewykluczone jednak, że pomimo tych środków ostrożności ktoś może dostrzec żagle na horyzoncie i zbiec przed naszymi krążownikami. To jednak nie powinno mieć wielkich konsekwencji, skoro większość okrętów wroga znajduje się wciąż na zatoce Hahskyn lub Południowa Shwei bądź też... co byłoby najgorsze z naszej perspektywy... wraca właśnie do macierzystych portów. W rzeczywistości wiedział z raportów SAPK-ów, że wszystkie uszkodzone galeony wroga - prócz pięciu jednostek - stoją wciąż na kotwicach, głównie na wodach zatoki Yushai, gdzie oczekiwały na uzupełnienia stanu osobowego załóg i zakończenie najpilniejszych napraw. - Jeśli więc ktoś nas dostrzeże i popłynie z tą wiadomością na Ziemię Jacka albo do zatoki Saram, wieści te nie powinny dotrzeć do admirała Rohsaila, zanim będziemy tego chcieli... - W tym momencie baron Sarmouth i pierwszy oficer jego flagowca byli jedynymi Charisjanami w Zatoce Dohlariańskiej, którzy wiedzieli, że Rohsail został poważnie ranny i musiał przekazać dowodzenie w inne ręce. - Zresztą gdyby nawet do tego doszło, i tak nie uda mu się wcielić Dreadnoughta do służby pod banderą Dohlaru, a bez niego nie mamy się co obawiać spotkania z niedobitkami floty, po tym co zrobili z nią Haigyl i sir

Bruhstair. Oficerowie zebrani w półmroku kajuty pokiwali głowami z ponurą satysfakcją. Nawet bez dostępu do SAPK-ów większość z nich była w stanie trafnie ocenić rozmiary strat poniesionych przez wroga. To nie znaczyło jednak, że nie popierają zabezpieczeń proponowanych przez dowódcę. - Gdy miniemy Wyspę Wielorybów - kontynuował tymczasem baron Sarmouth z pomocą Hektora - obierzemy kurs na wschód. - Kilku kapitanów pochyliło się teraz mocniej i wytężyło wzrok. - Wejdziemy w zatokę głębiej niż ktokolwiek z naszych od czasu, gdy admirał Manthyr wycofał się z wyspy Trove. Według naszych raportów wróg przewozi większość towarów szlakiem wiodącym przez kanał Trosan... - Hektor przesunął wskaźnik w dół, by pokazać szeroki na sto czterdzieści mil akwen pomiędzy wschodnim krańcem wyspy Hilda a wybrzeżem Dohlaru - albo jest kierowany dalej, przez Cieśninę Fernu. Chyba z tego powodu nie chciano tam widzieć ludzi kapitana Ahbahta. Skinął głową w kierunku sir Bruhstaira, a niski Szmaragdczyk odpowiedział podobnym gestem. Był to sztywny ukłon, bez lekkości i humoru charakteryzujących go przed wydarzeniami w cieśninie Kaudzhu, ale potwierdzał trafność analizy barona Sarmouth. Przeciwnik z pewnością wprowadza wiele gorączkowych poprawek, by jak najszybciej przenieść część dostaw na zachód i skrócić tym sposobem czas tranzytu, skoro szlakom handlowym nie grożą już okręty Ahbahta, choć pewnie nie obejdzie się bez sporego oporu. Charis wciąż okupował wyspę Szpon, a Ahbaht zabrał przecież mniej niż połowę szkunerów hrabiego Sharpfieldu. Reszta eskadry mogła więc nadal pustoszyć szlaki handlowe - dlatego załogi frachtowców i ich dowódcy woleli dmuchać na zimne, niż spotykać wroga, zanim własna flota odzyska pełną sprawność bojową i zapewni im eskortę. - Moim zamiarem jest rozmieszczenie waszych galeonów na tym akwenie - powiedział baron Sarmouth, wodząc wzrokiem po twarzach zebranych oficerów. Hektor wskazał punkt znajdujący się w połowie drogi pomiędzy wyspą Hilda a Pięścią Schuelera, najdalej wysuniętego przylądka krainy granicznej zwanej Erech. - Zamiast atakować ich porty i ujawniać naszą pełną liczebność, pozwolimy, by nasze szkunery oczyszczały ten rejon zatoki. - Hektor zatoczył krąg obejmujący wybrzeże Dohlaru, kanał Trosan i przesmyk Mahthyw. - Sądzę, że nasza obecność tak daleko na wschód będzie naprawdę niemiłą niespodzianką dla wroga, zwłaszcza teraz, chwilę po wydarzeniach w cieśninie Kaudzhu. Przy odrobinie szczęścia minie cały pięciodzień dobrych łowów, zanim ktoś zdoła skrzyknąć siły i spróbuje odgonić nasze szkunery. Pewne jest też, że ktoś ściągnie tam

galeony, najprawdopodobniej będzie to sześć okrętów floty Dohlaru, a kiedy tam przybędą, pierwszy kapitan szkunera, który ich dostrzeże, zawróci i zacznie uciekać w tym kierunku. Hektor wskazał ponownie miejsce znajdujące się pomiędzy wyspą Hilda a Pięścią Schuelera. Tym razem nikt się nie zaśmiał pod nosem, choć wszyscy wyszczerzyli zęby. Baron Sarmouth uśmiechnął się także do zebranych kapitanów, ciesząc się tym widokiem. A radował się tym bardziej, że w odróżnieniu od nich wiedział, kto trafi na tamte szlaki w tym samym czasie.

V. Obóz Chihiro Hyrdmyn Prowincja Nowa Północna Republika Siddarmarku - Myśli pan, że nadchodzą, panie sierżancie? Sierżant Laijah Kaspahrt z Armii Boga zatrzymał się i odwrócił do pytającego. Szeregowy Tohmys Fhranklyn ledwie skończył dziewiętnaście lat. Miał zmierzwione słomiane włosy, wydatne jabłko Adama i straszny trądzik. Wyraźnie się niepokoił, a gdy sierżant Kaspahrt na niego spojrzał bez wyrazu, tylko nerwowo oblizał wargi. - Czy kto nadchodzi? - zapytał sierżant po długiej chwili ciszy. Grdyka szeregowca podskoczyła przy twardym przełknięciu. - Oni, sierżancie - odparł chłopak. I znowu przełknął ciężko. - He...heretycy. - Myślę, mały, że jedyni heretycy, jakimi powinieneś zawracać sobie głowę, siedzą tutaj. - Kciukiem wskazał za siebie na niechlujne grupki więźniów obozu. - Pozwól, że major z biskupem będą się martwić o całą resztę, zgoda? - Zgoda, panie sierżancie. To znaczy: tak jest! - Fhranklyn pokiwał zamaszyście głową. Sierżant przyszpilał go spojrzeniem zimnych, koralikowatych oczu jeszcze przez kilka uderzeń serca, po czym sam skinął stanowczo głową i ruszył znów z miejsca. Tymczasem za jego plecami młody Fhranklyn odwrócił się z nieszczęśliwą miną, aby popatrzeć nie na jeńców, których pilnował, lecz w kierunku południowo-wschodnim, wzdłuż traktu Szare Wzgórze-Hyrdmyn. *** - Ktoś nadepnął na odcisk sierżantowi Kaspahrtowi - zauważył szeregowy Ahntahn Ruhsail. Lewshys Stahdmaiyr podniósł wzrok znad niespecjalnie smacznej kanapki, którą jadł, i zmarszczył czoło. - O czym mówisz? - zapytał trochę niewyraźnie. W odpowiedzi Ruhsail kiwnął głową w stronę pryszczatego kolegi, który patrzył smętnie w dół traktu. - Chcesz się założyć, że ten głupek Fhranklyn zapytał sierżanta, czy heretycy nadchodzą?

Stahdmaiyr chrząknął, przełknął i przepłukał usta haustem pilnie strzeżonego - acz nie najlepszego - piwa. - Osobiście wolałbym przegrać ten zakład - odparł w końcu. Podniósł się z miejsca i podszedł do balustrady wieży strażniczej, aby stanąć obok Ruhsaila. - Ten chłopak ma nie po kolei. Chociaż z drugiej strony - dodał, drapiąc się w zamyśleniu po głowie - trudno go winić, że się martwi, no nie? - Taaa - przyznał Ruhsail. I sam popatrzył na południowy wschód. Ze swojego punktu obserwacyjnego widział ponad prowizorycznymi umocnieniami, które biskup Failyx kazał wznieść strażnikom na obrzeżach obozu, dzięki czemu jego wzrok sięgał dalej niż wzrok Fhranklyna znajdującego się na poziomie drogi. Jak na razie jednak nie było czego wypatrywać. Ruhsail poczuł mieszaninę wdzięczności z tego powodu oraz gniewu, że niepewność aż go skręca w środku. - Taaa - powtórzył cicho. *** - Zatem wszystko jasne? Brygadier Dairak Bahrtalymu, dowódca dziesiątej konnej brygady pierwszego korpusu Armii Nowej Północnej obrzucił spojrzeniem twarze pozostałych oficerów zgromadzonych nad mapą. Major Stywyrt Mailkai, jego szef sztabu, stał po jego lewej stronie. Natomiast pułkownicy Mahkswail Veldamahn, dowódca dziewiętnastego regimentu jazdy, oraz Saisahr Bailukhav, dowódca dwudziestego, czyli drugiego regimentu brygadiera, stali po przeciwnej stronie stołu. - Chyba tak, panie - odparł Veldamahn, zerkając na Bailukhava. Ten drugi wyższy oficer był cztery lata starszy od niego, a także ważniejszy w hierarchii wojskowej. - A co ty powiesz, Saisahrze? - zapytał Bahrtalymu. - Wszystko jasne, panie. Akcent Bailukhava w dalszym ciągu brzmiał dziwnie w środowisku Cesarskiej Armii Charisu. Saisahr był bowiem Szmaragdczykiem urodzonym i wychowanym w Manchyrze, a w armii cesarskiej znalazł się za sprawą wuja świętej pamięci księcia Nahrmahna, niejakiego Hanbyla, księcia Solomonu. Mało kto widział w Szmaragdczykach kawalerzystów, jednakże książę Solomonu miał rację co do Saisahra. Był to twardy fizycznie i elastyczny psychicznie człowiek, ten rodzaj oficera, który potrafi się odnaleźć w każdej sytuacji. W tym konkretnym momencie wydawał się lekko niepocieszony, za co Bahrtalymu nie mógł go winić. Naturalnie Bailukhav chciał znaleźć się w wirze walki, jednakże równie

ważne było przebywanie na jej obrzeżach, aby wyłapać wszystkich tych, którzy będą zmierzać na zachód, w kierunku Jeziora Jaszczurkota i lojalistów. Czy też raczej w kierunku Harchończyków, co na jedno wychodziło. - To ważne, abyś ze swoimi ludźmi przeciął trakt pomiędzy Szarym Wzgórzem i Traymos - powiedział. - Chcę też, żebyś miał oczy szeroko otwarte na zachód. Jak dotąd Harchończycy nie okazali chęci do robienia wypadów, ale jeśli raporty seijinów są zgodne z prawdą, to otrzymali rozkaz dotarcia aż do Jeziora Jaszczurkota, leżącego trzysta mil od Szarego Wzgórza. Ostatnie, czego nam trzeba, to aby poczuli zew przygody i abyśmy my nie mieli o tym pojęcia. - Tak jest, panie. Bailukhav skinął głową nieco radośniej, gdy Bahrtalymu podkreślił znaczenie jego misji. Widząc to, brygadier zwrócił się do Veldamahna. - Jeśli chodzi o ciebie, Mahkswailu, najważniejsze to zapobiec krwawej łaźni. Inkwizytorów czeka sroga kara, o czym doskonale wiedzą. Szczerze mówiąc, jeśli któryś zechce sobie poderżnąć gardło albo zadzierzgnąć na nim stryczek, zanim go dopadniesz, ma moje błogosławieństwo. My musimy uważać na co innego... Inkwizytorzy, wiedząc, że czeka ich pewna śmierć, mogą zapragnąć pociągnąć za sobą tylu więźniów... albo twoich podwładnych... ilu tylko zdołają. Dlatego musisz przypilnować, aby ludzie mieli oczy dookoła głowy. Przypomnij im także, że mają wziąć tylu jeńców, ile się da. Słysząc te słowa, obaj pułkownicy się skrzywili, a Bahrtalymu wzruszył ramionami. - Mnie też się to nie podoba - rzekł głucho. Jego brygada weszła do obozu Lairays w Hyrdmynie jako pierwsza ze wszystkich charisjańskich oddziałów. Zwykła w Cesarskiej Armii Charisu dyscyplina pękła, gdy żołnierze zobaczyli, jak traktowani są jeńcy. Generał Sahmyrsyt zamienił z Bahrtalymu kilka ostrych słów na ten temat, aczkolwiek gwoli prawdy należy przyznać, że były to wyjątkowo łagodne słowa w porównaniu z innymi pogadankami sir Bartyna. Generał najzwyczajniej nie włożył w tę reprymendę całego serca. - Nie podoba mi się to - powtórzył - ale jak wykazał mi sir Bartyn kilka dni temu, nie jesteśmy Grupą Czworga i nie będziemy się zachowywać tak jak ona. Chyba że uśmiechnął się paskudnie - te skurczybyki dadzą nam po temu powód. *** - Biskup Failyx czuje się zaniepokojony morale pańskich oddziałów, majorze oznajmił ojciec Aizykyal Trynchyr. - Doprawdy, ojcze?

Major Zhefytha Chestyrtyn zadał to pytanie tonem tak łagodnym, że stało to w sprzeczności z jego wyraźnie zagniewanym wyrazem twarzy. Trynchyr pełnił funkcję zastępcy biskupa Failyxa Mahkgyvyrna w Obozie Chihiro. Ten wyższy rangą schueleryta był rodowitym mieszkańcem Republiki Siddarmarku, miał jasne włosy i mętne niebieskie oczy, był o dziesięć lat starszy od Chestyrtyna i dysponował mniej więcej taką wyobraźnią jak lewy but tego ostatniego. Zdecydowanie też nie należał do osób, które by cechowała nadmierna empatia. - Tak - potwierdził Trynchyr w odpowiedzi. - Coraz więcej pańskich ludzi znika nocą. Tak się nie godzi, majorze. Tak się po prostu nie godzi. Chestyrtyn ugryzł się w język, aby nie powiedzieć, że do tej pory zdążyło „zniknąć nocą” dwie trzecie obozowych inkwizytorów. Szczerze mówiąc, wybyła już ponad połowa duchownych i co najmniej tyle samo mnichów, którzy wcześniej zostali przypisani do obozu Chihiro. Niestety biskup Failyx twardo stał na swoim posterunku i uparł się, aby Chestyrtyn ze swoimi ludźmi - to znaczy z niedobitkami swoich ludzi - bronił obozu za cenę własnego życia. Chyba powinienem się cieszyć, że jak dotąd nie kazał nam zamordować wszystkich jeńców, jak uczynili to ci szaleńcy w obozie Fyrmahn. Tymczasem ten idiota martwi się uciekającymi żołnierzami, którzy idą w ślady jego inkwizytorów?! - Jeszcze tego popołudnia dokonam osobistej inspekcji i wygłoszę do żołnierzy odezwę, ojcze - zapewnił, gdy już mógł ponownie zaufać własnemu głosowi. - Czy masz dla mnie coś jeszcze? - Nie. - Trynchyr pokręcił głową. - Po prostu niech pan dopilnuje, majorze, aby ludzie wypełniali swoje obowiązki. Po tych słowach machnął ręką, odwrócił się i ruszył w stronę bloku administracyjnego. Chestyrtyn odprowadzał go wzrokiem z uczuciem wielkiej ulgi, po czym sam również się odwrócił i podjął spacer po placu apelowym. Kapitan Mohrtyn Ahdymsyn, jego młody zastępca, czekał już na niego - a przynajmniej powinien czekać - w gabinecie. Ahdymsyn nie należał do bystrzaków, ale przynajmniej można było mieć pewność, że nie wyskoczy z własnymi pomysłami. Smutkiem napawało Chestyrtyna, że czerpał radość z posiadania takiego podwładnego, zamiast widzieć w tej roli kogoś, kto ma dobrze poukładane w głowie i potrafi myśleć sam za siebie. W każdym razie zdawał sobie sprawę, że w zaistniałych okolicznościach ważniejsza od myślenia była gotowość do wykonywania rozkazów. Szczególnie że czyjeś wspaniałe pomysły w tej sytuacji mogłyby się dla nas źle

skończyć, dodał w myślach major. Zhefytha Chestyrtyn był człowiekiem wierzącym i sztywno trzymającym się nakazów i zakazów, jednakże na pewno nie był głupcem i ani myślał ginąć. Upewnił się - dyskretnie rzecz jasna - że wszyscy strażnicy, którzy pozostali w obozie, usłyszeli o tym, co spotkało strażników i inkwizytorów eskortujących jeńców z obozu Tairek do Sardahnu. Ci ostatni dali radę, jednakże prawie dwie trzecie ich oprawców nie miało tyle szczęścia. Wynikało to jasno z iście koszmarnych raportów tych, co przeżyli - w gruncie rzeczy jaśniej, niżby sobie życzyła Inkwizycja. Niepodważalnym faktem było, że najbardziej ucierpieli ci, którzy traktowali jeńców z największą brutalnością. Właściwie to Chestyrtyn i jego ludzie nie potrzebowali takiego przypomnienia, sami bowiem byli świadkami śmierci Zherohma Clymynsa, Fhrancysa Osteana i Zhorja Myzuhna, którzy zostali odstrzeleni niczym jelenie podczas egzekucji Kuhnymychu Ruhstahda. Sam major był na miejscu, gdy otwarto wiadomość podpisaną „Dialydd Mab”, a jego oddział został wysłany śladem zabójcy. Chestyrtyn zlustrował miejsce jatki i wolał nie myśleć o tym, co równie wyborowy strzelec uczyni z pościgiem, jeśli najdzie go taka ochota. Doprawdy niesamowite było to, jak zmieniło się potem traktowanie jeńców Obozu Chihiro. Nie mniej niesamowite okazało się także to, że na przestrzeni kilku miesięcy większość starszych stopniem oficerów przypisanych do tego obozu i mających jakieś układy została przeniesiona... Major Chestyrtyn był tylko jedną z osób obecnych podczas wizyty Dialydda Maba. Od tamtej pory zdążył objąć dowództwo, czego szczerze żałował. *** - No dobra - rzucił major Symyn Zylwyky. - Pułkownik Veldamahn dobitnie oznajmił, że te skurwysyny mają prawo się poddać. Domyślam się, że wymógł to na nim brygadier. Mam nadzieję, że wszyscy weźmiecie to sobie do serca? Nie było to właściwie pytanie. Major Zylwyky dowodził pierwszą kompanią dziewiętnastego regimentu jazdy i nie lubił owijania w jedwabiowełnę. Pozwolił, aby cisza przedłużała się, po czym chrząknął zadowolony. - Świetnie - podjął. - W takim razie, Shaimusie, twój pluton idzie na szpicy. Porucznik Shaimus Dahnvyrs, dowódca pierwszego plutonu, skinął głową potakująco. - Dunkynie - Zylwyky zwrócił się do porucznika Dunkyna Murphaia, dowódcy trzeciego plutonu - ty będziesz osłaniał tyły Shaimusa. Jak już zabezpieczy bramy i wieże strażnicze na wschodnim obrzeżu obozu, ruszysz prosto na blok administracyjny. A potem... ***

- O kurwa - zaklął pod nosem Ahnrahn Ruhsail. - Co? - zapytał szeregowy Stahdmaiyr, odwracając się szybko. Momentalnie też zacisnął szczęki. - O kurwa... - Lepiej leć po kaprala - rzucił Ruhsail, nie spuszczając oka z długiej i szerokiej kolumny niesłychanie dobrze uzbrojonych jeźdźców, którzy właśnie zmierzali w ich stronę. *** - Już tu są, panie - zameldował ponuro sierżant Kaspahrt. - Cudownie - westchnął Chestyrtyn. Opuścił spojrzenie na raport, który miał na biurku, po czym uśmiechnął się krzywo i cisnął nim przez ramię. Poszczególne kartki rozdzieliły się, ulatując niczym duchy, on zaś odepchnął się z krzesłem od stołu. - Znajdź Ahdymsyna - polecił. - I go pilnuj. Z pełnym szacunkiem, rzecz jasna. Gdyby jednak sprawiał wrażenie, że zamierza zrobić coś głupiego, zdziel go przez łeb pierwszą rzeczą, jaka ci się napatoczy. - Tak jest! Sierżant naszkicował w powietrzu berło Langhorne’a, oddając przełożonemu salut, po czym okręcił się na pięcie i zniknął za drzwiami. Chestyrtyn odprowadził go spojrzeniem, sięgnął po pas i założył go pośpiesznie. *** - Kompania, stój! Rozkaz ten - jak również uniesiona ręka majora - zatrzymał żołnierzy w pół kroku. Major zmrużył oczy na widok samotnego mężczyzny w mundurze Armii Boga, który wyszedł zza bramy obozu Chihiro i stanął na wprost Charisjan. Jego insygnia świadczyły, że także jest majorem. Umocnienia, którymi otoczono obóz, były prymitywne, ale zdobycie ich wymagałoby wielu ofiar, gdyby zostały w pełni obsadzone. Wydawały się także zbyt obszerne jak na potrzeby garstki żołnierzy, którzy tutaj - przynajmniej według raportów wywiadu stacjonowali. Z początku major podejrzewał, że agenci mocno się pomylili, ale im dłużej przyglądał się tym wałom w świetle opadającego wolno słońca, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że nie ma za nimi żywej duszy. A wartownicy z wież znajdujących się po obu stronach obozowej bramy patrzyli we wszystkich kierunkach, tylko nie na jego oddział. Moment później Zylwyky dźgnął konia piętami i ruszył wolno naprzód. Sierżant kompanijny Zhaikyb Presmyn, pojechał za nim, choć nie dostał takiego rozkazu. Był to

człowiek dwukrotnie starszy od majora i nieufający nikomu, zwłaszcza od momentu przerzucenia ich na drugą stronę zatoki Cherry. Zylwyky nie musiał zerkać przez ramię, by wiedzieć, że kabura sierżanta pozostała odpięta. Zatrzymał się sześć stóp od pieszego oficera i spojrzał na niego z wysokości siodła. - Major Chestyrtyn, Armia Boga - przedstawił się tamten. Zylwyky słyszał już taki akcent. Człowiek ten musiał pochodzić z pogranicza desnairsko-harchońskiego. Zmrużył więc ciekawie oczy. Mieszkańcy tamtych okolic znani byli z głębokiej wiary i ortodoksji. Można by ich nawet nazwać zapiekłymi fanatykami. - Major Symyn Zylwyky, Cesarska Armia Charisu - odpowiedział beznamiętnym tonem. - Zakładam, że przybyliście, aby przejąć obóz Chihiro - odezwał się ponownie Chestyrtyn. - Tak. W imieniu ich cesarskich mości i lorda protektora. Te słowa zostały wypowiedziane jeszcze bardziej bezbarwnym tonem. - Majorze - odpowiedział Chestyrtyn - otrzymałem od biskupa Failyxa rozkaz, by walczyć do ostatniej kropli krwi, niemniej... Ujął rękojeść miecza dwoma palcami, chwycił za klingę i wyciągnął ją rękojeścią w kierunku Zylwyky’ego.

.VI. Jeziorno Tarikah Republika Siddarmarku - A zatem, siostrzeńcze - rzekł Taychau Daiyang, trzymając w dłoniach porcelanowy kieliszek i siedząc na ocienionej werandzie, gdzie mógł się cieszyć łagodną bryzą wiejącą znad Jeziora Zachodniego Skrzydła. - Czy słusznie zakładam, że przynosisz mi więcej dobrych wiadomości? Kieliszek w rękach hrabiego Tęczowych Wód nie zawierał wina. Gdy mężczyzna go uniósł do nosa i powąchał z lubością, jego nozdrzy doleciał zapach whiskey. Na wiklinowym stole obok walały się resztki lekkiego lunchu, on jednak nie zwracał na nie uwagi, a tylko uniósł brew w stronę siostrzeńca pana koni Medynga Hwojahna, barona Pieśni Wiatru. - Dobre to za dużo powiedziane, wuju - odparł młodszy mężczyzna. - Z jakiegoś powodu nie jestem tym zdziwiony - rzekł sucho hrabia. Puścił jedną ręką kieliszek i gestem wskazał przybyłemu, aby zajął miejsce siedzące na jednym z krzeseł ustawionych na szerokiej werandzie. - Siadaj i mów, jakie to nie najlepsze wieści przynosisz? - Dziękuję, wuju. Baron umościł się na wskazanym krześle i za pozwoleniem gospodarza poczęstował się wyborną chisholmską whiskey, wcześniej sięgnąwszy po jeden z bezcennych porcelanowych kieliszków stojących na stole. Upił łyczek i rozkoszował się nim długo, po czym w końcu wyprostował się na krześle i ponad blatem spojrzał na hrabiego. - Część z nich jest dobra - powiedział. - Hrabia Jedwabnych Wzgórz donosi, że zajął pozycje wyznaczone mu przez wikariusza Allayna. Na razie dysponuję tylko jego wstępną wiadomością semaforową na ten temat, jednakże pan koni Hywanlohng zapewnia mnie, że pełen raport nadejdzie niebawem za pomocą kuriera. Hrabia skinął głową. Jego siostrzeniec miał rację: to była dobra wiadomość. Jeśli pan koni Hywanlohng zapewnił, że pełen raport nadejdzie zgodnie z oczekiwaniami, hrabia Jedwabnych Wzgórz mógł mieć pewność, że tak będzie w istocie. Jednakże nie wszyscy podwładni byli równie godni zaufania. Wielu wolało mydlić oczy w nadziei, że nazajutrz wiatr zawieje z innej strony i nareszcie będą mogli donieść przełożonemu o tym, co by chciał usłyszeć. Było to niestety zachowanie bardzo typowe dla harchońskiej arystokracji,

o czym miał okazję się przekonać już przed wielu laty. Tymczasem pan koni Hywanlohng w przeciwieństwie do większości oficerów podobnej rangi nigdy nie należał do arystokracji ani nie był niczyim spadkobiercą, chociaż łączyły go więzy krwi z paroma szlachetnymi rodzinami. Po prawdzie był nawet dalekim kuzynem samego księcia Żółtego Smoka, aczkolwiek hrabia Jedwabnych Wzgórz bardzo wątpił, aby nawet najlepszy genealog był w stanie dojść faktycznego pokrewieństwa. Jakkolwiek niską pozycję zajmował w harchońskim społeczeństwie, wspomniany Hywanlohng był zaprawionym w boju żołnierzem, który ponad ćwierć wieku przesłużył w armii Harchongu, zanim dostał przydział do Armii Pana Wszechmocnego i Archaniołów. Obecnie pełnił zaś funkcję odpowiednika barona Pieśni Wiatru w wypadku hrabiego Jedwabnych Wzgórz i de facto był szefem sztabu południowego zgrupowania Armii Pana Wszechmocnego. - Ze słów pana koni Hywanlohnga wywnioskowałem - kontynuował baron Pieśni Wiatru - że spora część wschodniej flanki hrabiego Jedwabnych Wzgórz składa się z ciągu umocnionych posterunków, nie połączonych ze sobą transzei. - Zważywszy na ilość wojsk, jakie posiada, i szerokość linii frontu, nie wydaje mi się to wielkim zaskoczeniem - odpowiedział hrabia Tęczowych Wód po chwili zastanowienia. - Jest nawet całkiem sensowne, moim zdaniem. O ile w raporcie pana koni Hywanlohnga nie znajdę innych powodów tego stanu, nie zamierzam kłopotać takimi detalami arcybiskupa polowego Gustyva ani wikariusza Allayna. - Uśmiechnął się pod nosem. Mają tyle innych problemów na głowie. - Oczywiście, mój panie - poparł go baron. Oficjalnie nakazano hrabiemu Jedwabnych Wzgórz umocnienie całego odcinka frontu w taki sposób, by powstrzymać ewentualne natarcie o sile podobnej do tej, która doprowadziła do upadku linii obrony Kaitswyrtha. To jednak było niemożliwe, więc baron Pieśni Wiatru zdawał sobie sprawę, że jego wuj wie dobrze, iż nawet arcybiskup musiał być tego świadom, gdy przekazywał hrabiemu instrukcje od samego wikariusza Allayna. Podejrzewał też, że rozkazy te zostały tak sformułowane tylko po to, by zadowolić Zhaspahra Clyntahna, ponieważ Maigwair nie mógł wierzyć, że ktokolwiek będzie w stanie je wykonać. - Przejdźmy zatem do tych gorszych wieści - poprosił hrabia Tęczowych Wód, a jego siostrzeniec ponownie się pokłonił. - Otrzymaliśmy oficjalne potwierdzenie, że heretycy wyzwoli... - Baron przerwał w pół słowa, by odchrząknąć. - Że heretycy zdobyli obóz Chihiro - dokończył, nagrodzony

jeszcze bardziej przelotnym uśmiechem wuja. - Choć takie wieści muszą być naprawdę niemile widziane w Świątyni, nie ma sensu zaprzeczać, że dzięki temu będziemy mieli łatwiejszą sytuację - zauważył hrabia Tęczowych Wód po chwili. Baron pozostawił te słowa bez komentarza. Biskup Merkyl Sahndhaim będzie o wiele mniej zadowolony, gdy dowie się o upadku obozu Chihiro. Baron podejrzewał także, że może się wściec, gdy ktoś powie mu, jak wróg zwyciężył, na razie jednak nikt nie potwierdził oficjalnie informacji, że strażnicy poddali się, wydając inkwizytorów i więźniów, nie oddawszy nawet jednego strzału. I miejmy nadzieję, że ta informacja nigdy nie zostanie potwierdzona. Tymczasem jednak wieści o upadku obozu Chihiro doprowadzą do zelżenia nacisków na hrabiego Tęczowych Wód, nakazujących mu przemaszerowanie kolejnych pięciuset mil dzielących Jeziorno od Szarych Wzgórz, by zapobiec zajęciu obozu. Hrabia wiedział, że Sahndhaim rozumie, iż jest to misja z rodzaju niewykonalnych, ale jako intendent armii był mocno naciskany przez wielkiego inkwizytora i Wylbyra. Z drugiej strony sam nie był aż tak natarczywy, jak mógłby być, zważywszy na działania swoich zwierzchników. Wszyscy wiedzieli, że biskup Merkyl wspiera gorliwie politykę wikariusza Zhaspahra, ale był to też bardzo inteligentny człowiek. Co więcej, wierzył w oddanie i pobożność Armii Pana Wszechmocnego na tyle, że akceptował analizy taktyczne i strategiczne hrabiego Tęczowych Wód, nawet jeśli były one... sprzeczne z wytycznymi i planami wielkiego inkwizytora. Był też na tyle roztropny, by nie narzucać rozwiązań forsowanych przez Clyntahna. Baron nie zazdrościł mu trwania w tej dwuznacznej sytuacji, ale zdawał sobie również sprawę z tego, że Sahndhaim orientuje się, co w trawie piszczy, i na pewno nie da sobie zrobić krzywdy. Biurokracja Kościoła Matki miała setki lat, by wypracować procedury chroniące prominentów. Pod tym względem niemal dorównywała harchońskiemu odpowiednikowi. - Kolejne wieści z tego frontu mówią, że kolumna ewakuowanych więźniów z Obozu Świętego Charlza dotrze do nas barkami jutro albo pojutrze. - Rozumiem. Hrabia Tęczowych Wód upił łyk wina. Pomimo głębokiej wiary w Boga i świętą wojnę poczuł ogromną odrazę, gdy pokazano mu warunki panujące w należącym do Inkwizycji Obozie Świętego Tailahra znajdującym się na obrzeżach Jeziorna. Harchońska arystokracja była twarda jak trzeba, ale brutalność strażników, zwłaszcza wobec ludzi, którym nie udowodniono jeszcze herezji, wydała mu się przesadna. A było to jeszcze przed

tym, zanim odkrył, że warunki w obozie uległy dalszemu pogorszeniu, czemu kres położyła dopiero osobista interwencja arcybiskupa Arthyna Zagyrska. Nawet prymas prowincji Tarikah musiał wykazać się prawdziwym hartem ducha, by zaryzykować gniew generalnego inkwizytora albo nawet samego Zhaspahra Clyntahna. Uparł się, że skoro więźniowie pracują na rzecz Kościoła Matki, tenże Kościół Matka ma obowiązek karmić ich i zapewnić co najmniej minimalną opiekę medyczną. A tym, którzy nie rozumieli argumentów przemawiających do moralności, wyjaśnił wprost: więzień, który umrze, nie będzie mógł dalej pracować. Hrabia Tęczowych Wód nie czekał więc z utęsknieniem na przybycie transportu ewakuowanych więźniów, nie chciał bowiem widzieć, co robiono z tymi ludźmi w miejscu, do którego nie docierał autorytet arcybiskupa Arthyna. Nawet ta przednia whiskey nie była w stanie zabić niesmaku, jaki znów pojawił się w jego ustach. Z drugiej jednak strony... Tak, zawsze jest jakaś druga strona, nieprawdaż? - pomyślał. - Skoro tamten obóz został ewakuowany - powiedział spokojnie, odstawiając szklankę - naciski, abyśmy bronili Traymos, także powinny... ulec zmniejszeniu. Baron przytaknął. - W takim razie - dodał hrabia nieco bardziej ożywionym tonem - wzmocnimy naszą awangardę w Mardahs i Ayaltynie. Posterunki kawalerii z okolic byłego już Obozu Świętego Charlza powinny zabezpieczyć nas, przynajmniej chwilowo, przed atakiem od strony Jeziora Jaszczurkota. Sanjhys będzie północną granicą naszych głównych pozycji. - Tak, mój panie. Baron zaniechał wspomnienia o rozkazach mówiących, że Armia Pana Wszechmocnego i Archaniołów powinna zająć pozycje jak najdalej na wschód. W rzeczywistości hrabia zamierzał bronić linii wyznaczonej korytem rzeki Północny Hildermoss, płynącym około stu pięćdziesięciu mil na wschód od jeziora Wschodnie Skrzydło. Z korespondencji wymienianej ze Świątynią wynikało, że kanonierki heretyków zostały tymczasowo powstrzymane w północnej części Hildermoss, dzięki wysadzeniu tamtejszych śluz. Głównodowodzący sił Kościoła Matki, a raczej wielki inkwizytor, nalegał więc, by bronić całego biegu rzeki na południe od Darailysu. Z tego jednak, co wuj powiedział przed momentem, wynikało, że nie ma zamiaru wykonywać tych rozkazów. Sanjhys, jedna z mniejszych miejscowości na północy, leżała nad rzeką Tarikah, pomiędzy jeziorem Wschodnie Skrzydło a Hildermoss, zaledwie sześćdziesiąt pięć mil na wschód od jeziora, a od Wielkiego Lasu Tarikah, gdzie kończył się południowy odcinek głównych

umocnień, dzieliło ją sto dwadzieścia mil. Wspomniany las ciągnął się na przestrzeni ponad sześciuset mil, licząc z północy na południe. W większości były to niezbadane, dziewicze i nieprzebyte knieje, a co za tym idzie, heretycy powinni zapuszczać się w nie znacznie chętniej niż obrońcy Kościoła Matki, ponieważ udowodnili już wcześniej, jacy są mobilni. Problem jednak w tym, że nie przeprowadzą tamtędy znacznych sił. Dopóki Armia Pana Wszechmocnego będzie kontrolowała system dróg i kanałów, wróg nie zdoła podciągnąć artylerii i taborów. Pozwoli to także hrabiemu uniknąć zaskakującego i niszczycielskiego ataku z flanki. - Gdyby pora roku była nieco późniejsza - dodał hrabia po chwili zastanowienia pewnie zdecydowałbym się na dojście aż do koryta Hildermoss, a na południu do jeziora Mayan, rozważając opcję rozpoczęcia ofensywy, skoro heretycy zajęli się wyzwalaniem obozów. W tej sytuacji jednak i zważywszy na zniszczenia systemu transportowego, taki pośpieszny marsz byłby czynem co najmniej nieroztropnym, skoro już wkrótce nadejdzie kolejna zima. Gdy spadną śniegi, możemy mieć spore problemy z zaopatrzeniem oddziałów, które zabezpieczają zdobyty ponownie teren. Lepiej więc wybrać pozycje, które utrzymamy bez trudu, i poświęcić najbliższe dwa miesiące na zgromadzenie zapasów żywności i zaopatrzenia tutaj, w Jeziornie. Dzięki temu będziemy mogli rozpocząć działania zaczepne już na początku przyszłej wiosny. - Oczywiście, mój panie - poparł go baron Pieśni Wiatru.

.VII. Opactwo Świętego Zherylda Diecezja Świętego Shulmyna Ziemie Świątynne - Mam nadzieję, że uznasz, iż warto było przyjechać, wasza dostojność - powiedział Lynkyn Fultyn, pochylając się, aby ucałować pierścień Allayna Maigwaira zaraz po tym, jak głównodowodzący sił Kościoła Matki zszedł z trapu pilnie strzeżonej barki. - Wiem, że jesteśmy daleko od Syjonu - dodał, prostując się - ale... - Ale to ja nalegałem, aby projekt realizować tutaj, Lynkynie - wpadł mu w słowo Maigwair. - Zresztą podróż drogą wodną nie była wcale taka zła. Za nic nie chciałbym pokonać tej trasy lądem, jednakże wyprawa przez jeziora była dla mnie swego rodzaju odpoczynkiem. Jeśli mam być szczery, całkiem miło spędziłem czas. Brat Lynkyn skinął głową. Miasteczko, w którym leżało opactwo Świętego Zherylda miejscowość nosiła tę samą nazwę - znajdowało się prawie czterysta mil na wschód od Syjonu. Przed nastaniem świętej wojny właściwie nie było tu nic godnego uwagi, jeśli nie liczyć skromnych odlewni. Miejscowa rzeka - także nosząca nazwę Świętego Zherylda zaliczała się do rwących i burzliwych cieków wodnych, zwłaszcza na pierwszym odcinku, gdy spadała ze wschodnich krańców Gór Światła, dzięki czemu nadawała się idealnie do napędzania maszynerii okolicznych zakładów, jednakże praktycznie nie sposób było po niej nawigować na odcinku za miastem. Bliżej robiła się znacznie głębsza, ale też węższa, tak że pływać po niej mogły jedynie małe barki, jakich normalnie nie używano na Schronieniu. Właśnie z tego względu nie otworzono tu nowoczesnej odlewni - i z tego samego powodu miasteczko było idealnym miejscem na obecny projekt Maigwaira. Głównodowodzący mógł odbyć podróż tutaj - najpierw Jeziorem Pei, a następnie dolnym odcinkiem rzeki Świętego Zherylda - w mniej niż trzy dni (i to całkiem wygodnie). Zarazem miejsce to było na tyle odizolowane od świata, że zapewniało pełne bezpieczeństwo, a stare odlewnie pod kierownictwem Fultyna dawały radę wyprodukować wystarczającą ilość metalu na cele projektu. - A więc, skoro to już sobie wyjaśniliśmy - podjął Maigwair radośnie, kładąc jedną rękę na ramieniu brata Lynkyna - może przejdziemy do demonstracji? - Na pewno nie chcesz udać się najpierw do swojej kwatery, wasza dostojność? Fultyn wydawał się lekko zaniepokojony. - Właśnie minęła pora lunchu. Może powinieneś

coś zjeść i trochę odpocząć?... - Lynkynie, siedziałem na tyłku przez ostatnie dwa i pół dnia - zauważył Maigwair z uśmiechem. - Ta barka - wskazał ręką na jednostkę, z której pokładu dopiero co zeszedł chociaż niewielka, jest luksusowo wyposażona, masz na to moje słowo. Z kolei kuk dopilnował, abym nie głodował od opuszczenia Syjonu. Tak więc jeśli nie ma jakiegoś powodu, dla którego chciałbyś zwlekać z prezentacją...? - Skądże, wasza dostojność! - zapewnił prędko Fultyn i równie szybko przerwał, widząc, że uśmiech Maigwaira przechodzi w grymas. - No dobrze, wasza dostojność. Przyłapałeś mnie. - Jego własne wargi drgnęły w lekkim uśmiechu. - Wszystko czeka gotowe na zademonstrowanie. - Tak właśnie myślałem - powiedział Maigwair, czule ściskając ramię Lynkyna. *** - Jak ci wiadomo, wasza dostojność - rzekł Fultyn, gdy Maigwair ruszył za nim po stopniach prowadzących na wieżę obserwacyjną - stworzenie tak zwanych dysz napędowych okazało się trudniejsze, niż przewidywałem, mimo że posiadaliśmy wzory pozyskane od heretyków. Tak uzyskałem model testowy, ale wymyślenie, jak je odlewać i montować we właściwy sposób, nie wspominając o standaryzacji, było sporym wyzwaniem. W dodatku brąz używany przez heretyków topił się albo erodował w trakcie lotu. Im to, jak widać, nie przeszkadzało, ponieważ używali ich do celów sygnalizacyjnych, a skoro my chcieliśmy uczynić z tych rakiet pełnoprawną broń, musieliśmy uzyskać coś, co wytrzyma dłużej. Rakiety nigdy nie będą tak dokładne jak kule karabinowe czy pociski artyleryjskie, musimy więc zyskać całkowitą pewność, że wszystkie dolecą do celu, w który mierzymy, zatem najważniejszym elementem konstrukcji są dysze, a raczej ich wytrzymałość. Brąz osiągał niemal dobre wyniki, ale koniec końców zdecydowaliśmy się przejść na stal. Na nasze szczęście nowe piece produkują jej tyle, że w sumie jest już tańsza od brązu. Ciężej się ją obrabia, co podnosi koszty pracy, lecz w ogólnym rozrachunku nadal wychodzimy na plus. - To dobrze. W odpowiedzi naczelnego wodza dało się wyczuć wielkie zadowolenie, co Fultyn natychmiast zauważył. Maigwair skrzywił się lekko, ale zmilczał i tylko machnął ręką lekceważąco, jakby prosił, by zakonnik ruszył w górę schodów. Nie widział sensu w tłumaczeniu Fultynowi, że skarbce Świątyni są już niemal puste. Podwyższenie dziesięcin sprawiło, że wpływy z Harchongu wzrosły o niemal trzydzieści procent, a podatki z Ziem Świątynnych nawet o połowę. Desnair natomiast ograniczył wypłaty, i to zanim wycofał się

ze świętej wojny, a Dohlar nie płacił nic, aby król Rahnyld mógł odbudować własne siły zbrojne po ostatnich katastrofalnych klęskach. Nawet dość zasobne Krainy Graniczne znalazły się w podobnej sytuacji jak władca Gorathu, a bogaty Siddarmark należało uznać za całkowicie stracony. Rhobair Duchairn szacował więc, że będzie w stanie finansować świętą wojnę przez kolejny rok, góra piętnaście miesięcy. Potem Kościół Matka stanie się bankrutem. Clyntahn, czego można się było spodziewać, zlekceważył defetystyczne ostrzeżenia skarbnika, wskazując przy tym, że żadna z wieszczonych przez Rhobaira katastrof nie ziściła się jak na razie. Poza tym wielki inkwizytor był gotowy do tak skrajnych posunięć jak powrót do ekonomii barterowej, a nawet zdobyłby się na ustawowe rekwizycje na rzecz Kościoła Matki, gdyby wymagała tego sytuacja. Zdaniem Maigwaira wielki inkwizytor przeceniał zdolność Inkwizycji do ograbiania ludzi z majątków, zwłaszcza gdy ci staną przed wyborem: wykarmić swoje dzieci czy finansować dalszą walkę w tak drakońskich warunkach. A tymczasem cholerni heretycy pławią się w złocie, pomyślał z zazdrością. W zeszłym miesiącu zaczęły napływać raporty agentów Inkwizycji, mówiące o odkryciu i eksploatacji bogatych złóż złota i srebra w górach Mohryah na Wyspie Srebrnej. A Clyntahn robi co w jego mocy, by i je zbagatelizowano, uznał z goryczą głównodowodzący sił Kościoła Matki. Maigwair podejrzewał, że istnieją dwa powody takiego stanu rzeczy. Po pierwsze Clyntahn miał klapki na oczach, gdy przychodziło do wyliczania ekonomicznych konsekwencji otwarcia wspomnianych kopalń. Nie chciał przyznać nawet przed samym sobą, że w czasach, gdy finanse Kościoła Matki popadają w ruinę, heretycy - nie, nie heretycy, tylko Charisjanie! - nie tylko rozszerzają strefę wpływów na ogromny Siddarmark i inne domeny należące do ich imperium, ale dosłownie wykopują wory złota prosto z ziemi. Implikacje wynikające z tej zmiany, jeśli wojna potrwa jeszcze rok z okładem, a Świątynia nie znajdzie fortuny na finansowanie dalszych walk, były zbyt straszne, by wielki inkwizytor mógł dopuścić je do siebie, więc po prostu udawał, że problem nie istnieje. Drugi, może nawet ważniejszy powód był taki, że Clyntahn robił, co mógł, by nie podnosić kwestii faworyzowania przez Boga. Dzieci Kościoła Matki nie byłyby ludźmi, gdyby nie zauważały ogromnych dysproporcji wynikających z coraz większego bogactwa wroga i własnej biedy, powodowanej rosnącymi daninami, oraz wzrostem cen żywności, opału i odzieży. Inkwizycja bez wątpienia ogłosi wkrótce, że nowe kolonie złota to dar Shan-wei, nie Boga. Clyntahn będzie twierdził, że jest to dowód jej bezsilności i próba

przekupstwa służących jej heretyków, ponieważ bez złota nie mieliby szans w starciu z wiernymi dziećmi Boga, które nie potrzebują takich zachęt, by wygrać. Zdaniem Maigwaira wiele osób uwierzy w te słowa, przynajmniej na początku. Prędzej czy później jednak, co było nieuniknione, ktoś zauważy, że jeśli Bóg naprawdę stoi po stronie Świątyni, powinien uniemożliwić Shan-wei tak nieuczciwe zagrania. A od tego bardzo bliska droga do konkluzji, że Bóg nie popiera świętej wojny, ponieważ nie stoi po stronie Grupy Czworga. A Zhaspahr Clyntahn i tak nie... Potrząsnął gniewnie głową, potem zaczerpnął mocniej tchu, gdyż schody doprowadziły ich na taras wieży obserwacyjnej. Podszedł za bratem Lynkynem do grubej poręczy i spojrzał w dół, na zbocza łagodnych wzgórz. Czekający na nich sierżant Armii Boga przyklęknął, ucałował pierścień Maigwaira, po czym wstał, wpatrując się wyczekująco w Fultyna. - Myślę, że możemy zaczynać - powiedział zakonnik. - Tak, bracie! - ucieszył się sierżant, sięgając po drzewce flagi oparte o poręcz. Uniósł ją nad głowę i zatoczył chorągwią wąski krąg. - Tam, wasza łaskawość - rzucił Fultyn, wskazując palcem pobliskie wzgórze, na którym Maigwair, zmrużywszy powieki, dostrzegł trzy pojazdy wyglądające jak wielkie wozy do transportu płodów rolnych, zaprzęgnięte w smoki. Ustawiono je w odległości około czterystu jardów, ale zostały nakryte plandekami, więc nie dało się dostrzec żadnych szczegółów nawet za pomocą najmocniejszego teleskopu, jaki został przytwierdzony do poręczy okalającej taras. Poruszały się, to jedno było pewne, a z osiąganej przez nie prędkości Allayn wywnioskował, że są puste. - Troszkę oszukujemy, wasza łaskawość - przyznał Fultyn, obserwując pracę poganiaczy. Ustawiali oni wozy w równej linii, lewymi kołami (czyli tymi bardziej oddalonymi od wieży) na białej linii, którą nakreślono kredą. - Na polu walki nie będziemy dysponowali takimi stanowiskami ogniowymi ani dobrze namierzonymi celami. Dzisiaj jednak postanowiłem wykorzystać wszystkie dostępne przewagi, by zaimponować ci osiągami nowej broni. Zakonnik uśmiechnął się niemalże chytrze do wikariusza, a Maigwair odwdzięczył mu się podobnym grymasem. - Obiecuję, że moja reakcja zadowoli cię nie mniej, Lynkynie - odparł Allayn. - O ile ta broń naprawdę działa. - Myślę, że będziesz nią zachwycony, wasza łaskawość - zapewnił Fultyn, nakazując poganiaczom, by wypięli zaprzęgi. - Na polu walki możemy nie mieć czasu na

odprowadzenie zwierząt pociągowych - dodał nieco poważniejszym tonem. - Dlatego obawiam się, że staniemy przed wyborem: albo je wyprzęgamy, albo zabijamy. Smoki wciąż przypięte do wozów na pewno wpadną w panikę, gdy tylko odpalimy pierwszą rakietę, a na wystrzelenie wszystkich trzeba dłuższej chwili, więc pewne jest, że trajektorie większości pocisków zostaną zakłócone. - Naprawdę? - Maigwair spojrzał z góry na niższego od niego zakonnika. - Wiem, że smoki i konie reagowały w taki sposób, gdy wprowadzano artylerię polową. Twierdzisz, że nie uda się wytresować tych zwierząt, by stały spokojnie podczas odpalania rakiet, jak ma to miejsce w przypadku zaprzęgów artyleryjskich? - Wydaje mi się, że nie mamy na to szans, wasza łaskawość - odpowiedział zakonnik. - Samo wypróbowywanie takich rozwiązań wydaje mi się złym pomysłem. Uwierz mi, sam się zaraz przekonasz. Smoki i ich poganiacze oddalili się już na jakieś sto jardów, gdy przy wozach zaroiło się od ludzi w mundurach artylerzystów Armii Boga. Zaczęli odpinać plandeki, więc Maigwair pochylił się do okularu teleskopu, by sprawdzić, co ukryto pod brezentem. Każdy wóz składał się z dwu sześciokołowych części. Wszystkie one miały dwadzieścia pięć stóp długości i osiem szerokości, ale ich burty zamiast standardowych czterech stóp mierzyły co najwyżej osiemnaście cali wysokości. Zamiast zwyczajowych desek złożono je z żelaznych ram, składających się z przedziałów szerokich na pięć albo sześć cali. Każda z tych konstrukcji miała ponad pięć stóp wysokości, a okolono je calowej grubości płytami i oparto na jednym końcu - tym bliższym wieży, tak że stały pod niewielkim kątem. Całość umieszczono zaś na czymś w rodzaju zawiasu, by móc regulować kąt nachylenia. W każdej z sześciu sekcji, jakie widział Maigwair, znajdowało się dwanaście rzędów liczących trzydzieści siedem komórek, co dawało w sumie czterysta czterdzieści cztery rury, a jeśli dodać zawartość wszystkich wozów, było ich tam aż dwa tysiące sześćset. W każdej umieszczono zakończony owalnym nosem walec szeroki na pięć sali i długi na sześć stóp. - Szczerze mówiąc, wasza łaskawość, zamierzamy użyć naprawdę wielu rakiet w tej prezentacji - odezwał się Fultyn, gdy Maigwair wyprostował plecy, odrywając wzrok od teleskopu. - Chcę, byś zobaczył pełną efektywność naszej broni. Pierwsze kilka testów wypadło bardzo niezadowalająco w porównaniu z moimi oczekiwaniami, ale jeśli użyć tych rakiet w odpowiedni sposób i w odpowiedniej liczbie, to... Maigwair pokiwał głową. Starał się ze wszystkich sił nie wyglądać na kogoś, komu

łatwo zaimponować. Chciał - potrzebował - aby ta broń wypadła jak najlepiej, ufał też bezgranicznie Fultynowi. Gdyby nie fakt, że zakonnik tak bardzo chce mu się przypodobać, mógłby go uznać za równego dawnym seijinom. Plandeki zostały usunięte, więc większość żołnierzy oddaliła się od wozów, został przy nich tylko jeden podoficer trzymający w prawej dłoni zapaloną pochodnię. - Podłoża wozów zostały wyłożone żelazem, wasza łaskawość - kontynuował Fultyn wypełniono je także dziesięciocalową warstwą wody, by zapobiec zajęciu się ogniem od spalin. - Maigwair uniósł lekko brew, ale nie przerwał zakonnikowi. - Jeśli spojrzysz tam, na prawo, za wozy, bez problemu dojrzysz teren, na którym poustawiano tarcze - dodał Fultyn, wskazując ręką gdzieś na północny zachód, więc Maigwair obrócił teleskop, by spojrzeć w tamtym kierunku. Cel, czyli spore pole znajdujące się w odległości tysiąca jardów od wyrzutni, miał kształt kwadratu o bokach długości pięciuset jardów. Na jego środku ustawiono pół tuzina wozów, zwykłych, transportowych, otoczonych czworobokiem tarcz, jakie stosuje się na strzelnicach. - Widzę - potwierdził Maigwair. Odsunął się od teleskopu nakierowanego na cel, by skupić uwagę na wyrzutniach, a wtedy Fultyn dał znak. - Zaczynamy, sierżancie - powiedział. - Tak jest! Podoficer uniósł kolejną flagę i też zatoczył nią koło. Jego stojący obok wozów kolega przyłożył pochodnię do splątanych lontów, odrzucił ją w trawę i obróciwszy się na pięcie, pognał za oddalającymi się towarzyszami broni i poganiaczami, którzy znajdowali się w tym momencie około pięciuset jardów od wyrzutni. Lonty paliły się wolno, z tej odległości widać było tylko smużki dymu zbliżające się do każdego z wozów. - Opracowujemy lepszy system zapłonu do stosowania w warunkach polowych zapewnił wikariusza Fultyn, wpatrując się w wyrzutnie. - Szczerze mówiąc, mamy dwa projekty. Jeden wykorzystujący kapiszony, drugi panewki. W obu będą też lonty, dzięki którym zapobiegniemy przypadkowym odpaleniom i przyśpieszymy... Rakiety zaczęły startować, zanim dokończył to zdanie. Lonty nie były dokładnie przycięte, więc kolejne pociski startowały bezładnie, nie według planu, ale to nie miało teraz najmniejszego znaczenia. Allayn Maigwair cofnął się bezwiednie o całe trzy kroki, gdy olbrzymie wozy zaczęły

eksplodować. A raczej wyglądały, jakby miały zamiar to zrobić. To nie były wybuchy, tylko erupcje, więc wytrzeszczył oczy na widok ponad dwóch tysięcy rakiet, które z przerażającym skowytem pomknęły w kierunku celu. W ciągu pół sekundy wylatywały po trzy pociski z każdej sekcji. Cała salwa trwała więc niespełna dziewiętnaście sekund. To był jednak najdłuższy moment w życiu wikariusza Allayna. Rakiety wzbijały się w powietrze, wyjąc przeraźliwie jak stada demonów zrywających się z piekielnych łańcuchów. Leciały na szczytach kolumn dymu - i pary - siejąc płomieniami. W jakimś zakątku świadomości Maigwaira pojawiła się myśl, że każdy smok uwiązany do tych wozów zginąłby w jednej chwili, ale umknęła niemal natychmiast przegnana strachem przed tą potworną bronią. Rakiety leciały wciąż w górę po łuku, oddalając się coraz bardziej od siebie i wyjąc niczym potępione dusze. Potem, po osiągnięciu szczytu trajektorii, zanurkowały ku ziemi, w którą uderzyły z rykiem o wiele głośniejszym i bardziej przerażającym niż ten który towarzyszył im podczas lotu. Cała okolica zniknęła w chaosie licznych eksplozji; wszędzie unosiły się wulkaniczne erupcje dymu i rozdrobnionej ziemi. Przeraźliwy ryk zdawał się nie milknąć, ponieważ rakiety spadały dokładnie tak długo, jak trwało ich odpalanie. Piekielny spektakl trwał więc całe czterdzieści sekund, w czasie których uwolniono moc samej Shan-wei, a potem... potem nagle nastał koniec. Ostatnie eksplozje odbiły się echem od okolicznych wzgórz i nad poligonem w grobowej ciszy rozwiewał się już tylko dym. Wtedy Lynkyn Fultyn przemówił ponownie. - Maksymalny zasięg tych pocisków to cztery tysiące jardów, wasza łaskawość - rzekł zniżonym głosem, gdy wiatr rozwiewał czarne zasłony. - Minimalna wynosi około ośmiuset. - W jego tonie dało się wyłapać obcą nutę. Ton, którego oszołomiony Maigwair nie umiał zidentyfikować. - Jak sam widzisz, wasza łaskawość - zakonnik wskazał teleskop - to bardzo... skuteczna broń. Maigwair pochylił się do okularu. Był przy tym mocno zaskoczony, jak bardzo trzęsą mu się palce, gdy próbował dostosować ostrość, na szczęście miał sporo czasu, ponieważ zasłona z dymu wciąż się rozwiewała. W końcu dostrzegł coś pod gęstym całunem i... oniemiał. Z celu nie zostało nic. Po prostu... nic. Widział tylko morze nakładających się na siebie kraterów, w których nie było szczątków ani jednego wozu. To znaczy nie, zauważył jedną oś, ale prócz niej z celów zostały tylko drzazgi. Dopiero obserwując to dzieło zniszczenia, zrozumiał, co kryło się w głosie brata Fultyna. ***

- No, to było imponujące - oświadczyła sucho Sharleyan Ahrmahk ze swojej komnaty sypialnej w Tellesbergu. - Użyłabym mocniejszego słowa, wasza wysokość. - Głos Aivah Pahrsahn, który rozległ się w komunikatorze, był nawet bardziej chmurny od głosu cesarzowej. - Na przykład „przerażające”. - Słusznie - potaknęła Nimue Chwaeriau, która znajdowała się w Manchyrze. Stała na balkonie tamtejszego pałacu, gdzie towarzyszyła jej Irys. Księżniczka, odkrywszy niedawno cienie i blaski porannych mdłości, spożywała właśnie późne śniadanie, na które składały się suche tosty i herbata. Towarzystwa dotrzymywał jej hrabia Corisu. - To był najbardziej skoncentrowany ostrzał, jaki ktokolwiek widział na Schronieniu, mówię oczywiście o broni tutaj stworzonej. - Czy będą w stanie wyprodukować tej broni dostatecznie dużo, aby użyć jej do zmasowanego ataku na polu bitwy? - zapytał hrabia Corisu. - Tak i nie - odparł Ehdwyrd Howsmyn. - Tak, są w stanie wyprodukować tej broni dostatecznie dużo, aby użyć jej do zmasowanego ataku na polu bitwy. Nie, nie są w stanie wyprodukować tej broni dostatecznie dużo, aby używać jej regularnie z takim natężeniem. Użycie jej na polu bitwy będzie wymagało długich przygotowań i nowych rozwiązań logistycznych, więc trudno mówić o ostrzale na żądanie, jak w przypadku artylerii. - A jeśli wdrożą ją do produkcji i zaczną robić zapasy przez zimę? - wtrącił Cayleb Ahrmahk z Siddaru. - W takim wypadku byłoby to możliwe - przyznał Howsmyn. - Przynajmniej w odniesieniu do początkowych bitew nowego roku. Z drugiej strony, bez narzędzi, jakie my zdołaliśmy skonstruować i zasilać zarówno hydraulicznie, jak i pneumatycznie, ich tempo produkcji będzie znacząco niższe od naszego, Caylebie. Na pewno nie uda im się wyprodukować milionów sztuk. Tysiące, być może. Niewykluczone, że dziesiątki tysięcy. Ale nie tyle, ile Rosjanie użyli na Starej Ziemi. - Ktoś tutaj studiował historię wojskowości - zauważył ze śmiechem Merlin Athrawes. - I to ten sam ktoś, kto nie miał pojęcia, o czym mówię, gdy po raz pierwszy wspomniałem Missisipi w kontekście kanonierek. - To odruch obronny, Merlinie - odparował Howsmyn. - Ty i Nahrmahn, niech go piekło pochłonie, nic tylko rzucacie jakieś niezrozumiałe dla nas aluzje. Dla własnej ochrony musiałem się zagłębić w lekturę w rzadkim wolnym czasie. Dziękuję Bogu, że przynajmniej Nimue nie dręczy nas, mieszkańców Schronienia, tak samo jak wy dwaj! - Ze mnie jest znacznie milsza osoba niż z niego - oznajmiła świętoszkowato Nimue. -

Poza tym nie chcę wam zanadto mieszać w głowach. - To chyba była zniewaga - zauważył Howsmyn. - Nie, to było wyjaśnienie - odpowiedział Merlin, zanim Nimue zdążyła się odezwać. Moment później jego głos przybrał poważniejsze tony. - Gwoli szczerości, sądzę, że twoje szacunki są bliskie prawdy, Ehdwyrdzie. Nie liczę na to zbytnio, mam bowiem wciąż w pamięci przypadki, gdy brat Lynkyn przeszedł samego siebie, niemniej uważam, że nie mylisz się zanadto. Obawiam się jednak, że te stupięćdziesięciokomórkowe wyrzutnie mogą być o wiele bardziej niebezpieczne niż te, których testy obserwowaliśmy. Nie wymagają aż tak wiele zachodu, można je dostarczyć szybciej na linię walk, da się ich też używać w terenie niedostępnym dla ciężkich wozów, a wykrycie ich, jeśli nie dysponuje się SAPK-ami, także jest bardzo trudne. - Wystrzeliwują też mniej rakiet, co znaczy, że produkcja może nadążać za potrzebami frontowymi - przyznał Cayleb z grobową miną. - A co powiesz o tych wielkich bateriach nabrzeżnych, o których Fultyn wspominał Maigwairowi? - zainteresował się baron Skalistego Szczytu. - To będzie masakra - przyznał Merlin. - Moim zdaniem nie będą miały takiej mocy jak nasze dziesięciocalowe pociski penetrujące. Z drugiej strony zaprószą ogień wszędzie, gdzie trafią, a nawet na Królach Haarahldach opancerzenie pokładu jest cieńsze niż na burtach. A jeśli uda mu się wyprodukować dziesięcio-, albo piętnastocalowe rakiety, to nawet przy założeniu, że wypełni ich głowice prochem, otrzyma niezwykle skuteczną broń. Tyle dobrego, że wróg nie pozyska jej jutro ani za pięciodzień. Fultyn skupi się na wyrzutniach polowych przynajmniej do chwili, gdy nie dowie się o istnieniu pancerników. - Napotka sporo nowych problemów, próbując przejść na duże kalibry - dodał Howsmyn. - Jak zamierzamy na nie odpowiedzieć? - zapytał hrabia Sosnowej Doliny. - Sahndrah? - Nasze rakiety są nieco lepsze niż ich produkty - wyjaśniła doktor Sahndrah Lywys. Udało nam się w końcu rozpocząć masową produkcję bezdymnego paliwa, aczkolwiek ta masowość nie jest tak wielka, jak bym tego chciała. Na szczęście moc jest odpowiednia, a i na czas spalania nie narzekam. To powinno przełożyć się i na zasięg, i na celność, które będą większe niż w przypadku jakichkolwiek rakiet Świątyni. Ponadto rakiety, w odróżnieniu od pocisków artyleryjskich, nadają się idealnie do używania w nich dynamitu użyła tej nazwy celowo, więc kilku uczestników narady uśmiechnęło się mimowolnie zatem nawet w przypadku stosowania napędu prochowego uzyskamy o wiele bardziej

niszczycielską broń. - No i możemy ją produkować znacznie szybciej niż oni - dodał Howsmyn. - Jak słusznie zauważyła Sahndrah, nasze rakiety będą miały większy zasięg i lepszą celność, ale miejcie świadomość, że to będzie przewaga jakościowa, nie rodzajowa. - Ehdwyrd ma rację - poparł go baron Zielonej Doliny ze swojej kwatery w Lakeside. - A to znaczy, że ich sytuacja poprawi się dużo bardziej niż nasza. Na starcie przeważaliśmy nad nimi pod każdym względem, ale wprowadzenie polowych wyrzutni rakietowych zredukuje naszą dotychczasową przewagę, i to znacznie. - Skrzywił się mocno. - Poszperałem trochę na własną rękę i stąd wiem, że jeśli Świątynia zdoła zrekrutować i wyszkolić tyłu ludzi, ilu zaplanowali sobie Maigwair i Duchairn, to po wyposażeniu ich w te rakiety ktoś tak mądry jak hrabia Tęczowych Wód może wpaść na pomysł, by wykorzystać te masy jak Armia Czerwona podczas drugiej wojny światowej. - Kolejny pilny uczeń - mruknęła Nimue. - Ja go tego nauczyłem - wtrącił Nahrmahn z jaskini. - Sowa i ja mamy więcej tak zwanego wolnego czasu niż ludzie z krwi i kości. - Czy ty przypadkiem nie uczysz także Ehdwyrda? - zapytał Merlin. - Ależ skąd. - Nahrmahn wyszczerzył do nich wszystkie zęby. - Ja mu jedynie odpowiedziałem na kilka pytań. - A ja tylko dodam, że były to odpowiedzi nieznośnie pyszałkowate - dodał Howsmyn. Kilka osób skwitowało jego słowa śmiechem, w tym Athrawes, ale nawet Merlin zaraz spoważniał i zaczął kręcić głową. - Trudno mi się z tym pogodzić, ale chyba nie będziemy mieli wyboru i zostaniemy zmuszeni do wyprodukowania własnej wersji katiuszy brata Fultyna. - Przy takim zapotrzebowaniu na inne rodzaje broni nie wyprodukujemy ich zbyt wiele nawet przy obecnej wydajności zakładów - ostrzegł ich Howsmyn. - Być może nie dorównamy nawet ich produkcji, skoro uruchomili kilka nowych pieców do wytopu stali. - Oni też trafią na własne ograniczenia - stwierdził Cayleb. - A z tego, co zauważyliśmy, ich finanse muszą być w gorszym stanie, niż do tej pory przypuszczaliśmy. - Cayleb ma rację - poparł go baron Zielonej Doliny. - Jeśli więc Sahndrah uzyska zbliżone ilości nowych paliw do wiosny, Ruhsyl i ja powinniśmy dać sobie radę z niespodziankami szykowanymi przez brata Lynkyna. - Słowo klucz w tym wypadku to: „zbliżone” ilości... - Wiem. Nie zapominajmy jednak o dostawach odtylcowo ładowanych dział. Dzięki nim odzyskamy przewagę utraconą po wprowadzeniu tych przeklętych fultynówek, a nasza

taktyka na tym polu jest o niebo lepsza od wszystkiego, co oni zdołają wymyślić. Jeśli więc efekty burzy mózgów Nahrmahna okażą się choć w przybliżeniu tak owocne, jak nam to obiecuje, będziemy w stanie poradzić sobie ze wszystkim, co lojaliści Świątyni wyszykują do przyszłej wiosny. - Możesz mieć rację - stwierdził Cayleb po chwili zastanowienia. - Modlę się codziennie, abyś ją miał. Wolałbym jednak utrzeć nosa hrabiemu Tęczowych Wód, zanim spadną śniegi. - Obawiam się, że to niemożliwe - rzucił z czytelnym żalem w głosie baron Zielonej Doliny. - Jest zbyt cwany na to, by pójść tam, gdzie możemy go dopaść, a nasza logistyka nie pozwala nam z kolei na przeprowadzenie większych operacji, ponieważ musimy zająć się więźniami z wyzwolonych obozów. Niestety stosowana przez lojalistów polityka spalonej ziemi sprawdziła się w tym przypadku znakomicie. - Wiem, ale wyzwolenie tych obozów było warte trudu - powiedział cesarz. - Co jednak nie znaczy, że nie mogę żałować utraconej szansy. - Tak to już jest z wojnami - wtrącił Merlin. - Nigdy nie masz środków, by zrealizować wszystkie zamierzone cele, a do tego przeciwnik może w każdej chwili namieszać ci w tym, co wydaje się pewne. - Mówisz o takich sytuacjach jak bitwa w cieśninie Kaudzhu? - zapytał baron Skalistego Szczytu. - Tak, mówię właśnie o takich zwrotach akcji jak ten spod Kaudzhu, Domynyku. Albo o odmowie hrabiego Tęczowych Wód, by pobawić się jeszcze tego roku z Kyntem czy księciem Eastshare. Albo o pieprzonym Mieczu Schuelera. - Z całym szacunkiem, Domynyku - odezwał się po raz pierwszy baron Sarmouth, przebywający na pomoście rufowym Przeznaczenia - ale zamierzamy właśnie zniwelować straty poniesione we wspomnianej bitwie.

WRZESIEŃ ROKU PAŃSKIEGO 897

.I. Kanał Trosan Zatoka Gorath - Masz coś do zaraportowania, Zhorj? - zapytał porucznik Cahnyr Ahlkofahrdoh. - Nie, panie. - Porucznik Zhorj Symmyns zasalutował pierwszemu oficerowi HMS Przypływ po wejściu na pokład celem zmienienia go na służbie. - Ta łódź, którą zauważył obserwator, odpłynęła na północny zachód tuż przed zachodem słońca. Poza tym nic się nie działo. - Taak. - Pierwszy oficer prychnął. - Łódź pewnie była z Erechu, nie z Dohlaru, więc raczej nie mogła ufać naszym intencjom. Zresztą ja sam na miejscu każdego rybaka trzymałbym się z dala jakiegokolwiek okrętu wojennego! - Ja także - zgodził się z nim Symmyns. - Tak czy owak popołudnie minęło spokojne. Wieczór też się taki zapowiada. - Przynajmniej dla niektórych - rzekł Ahlkofahrdoh. Pożałował swoich słów, ledwie je wypowiedział, ale niestety nie było sposobu, aby je cofnąć. Symmyns skrzywił się w odpowiedzi. Mało kto z obsady HMS Przypływ był zadowolony z obecnego przydziału. Oczywiście nie znaczyło to, że ktokolwiek zamierza lekceważyć rozkazy - niemniej istniała różnica między wykonywaniem poleceń a chętnym ich wykonywaniem. Nawet kapitan Ohkamohto, który stanowczo uważał, że wszyscy heretycy zasłużyli sobie na swój los, nie był zachwycony, gdy hrabia Thirsku wyznaczył go na dowódcę małego, ale pilnie strzeżonego konwoju. Ahlkofahrdoh podszedł do relingu i stanął obok nadbudówki kryjącej latarnię. Latarnia wisiała dobre trzy stopy nad jego głową, tak że musiał osłonić sobie oczy dłonią przed jej blaskiem, spoglądając za rufę w mrok na Córę Marnotrawną, kupiecki galeon, który Królewska Marynarka Wojenna Dohlaru tymczasowo włączyła w swój skład jako transportowiec. Jednostkę tę nietrudno było wypatrzyć dzięki latarniom wywieszonym na masztach oraz blaskowi wylewającemu się przez bulaje i świetliki jej pokaźnej nadbudówki. Światło biło w górę, opromieniając ciepłym złotem omasztowanie frachtowca. Na ten widok pierwszy oficer chrząknął z aprobatą. Komandor Rubyn Mychysyn, dowodzący wojskową częścią załogi - w tym kanonierami obsługującymi wilki, które w pośpiechu zamontowano przy burtach - znał się na swoim fachu. Kupiecki galeon

nie był najporęczniejszym statkiem, z jakim Ahlkofahrdoh miał do czynienia w swoim życiu, ale Mychysyn jak zawsze wykonywał zadanie z pełną sumiennością. HMS Wojowniczy, regularny transportowiec marynarki, przewożący resztę charisjańskich jeńców, znajdował się nieco dalej niż powinien od Córy Marnotrawnej. Nie za daleko - w miarę jak robiło się ciemniej, zaczął się znów przybliżać, dzięki czemu Ahlkofahrdoh był już w stanie dojrzeć światełka na masztach, chociaż pokładowe latarnie wciąż były niewidoczne. Mimo to na przestrzeni ostatnich siedmiu dni zachowanie komandora Urvyna Guhstahvsyna zrobiło na nim gorsze wrażenie niż Mychysyna. Będziesz się musiał tym przejmować jeszcze przez pięciodzień albo coś koło tego, pomyślał. Konwój zdążył już pokonać prawie dwie trzecie drogi z Gorath do Esku w zatoce Erech, gdzie heretycy mieli trafić w ręce straży świątynnej odpowiedzialnej za to, aby dostarczyć ich do Syjonu. W tamtym momencie Królewska Marynarka Wojenna Dohlaru umyje ręce od sprawy jeńców i HMS Przypływ nareszcie powróci do zwykłych obowiązków. Nie udawaj, że zależy ci wyłącznie na pozbyciu się niedopieczonego komandora, dodał w myślach. Ani że po wszystkim znów się poczujesz lekko. Ci jeńcy, heretycy czy nie, to marynarze, tak samo jak ty i twoi ludzie. Walczyli za to, w co wierzyli, a także za swego cesarza i swoją cesarzową, tak jak ty walczysz za króla i za Kościół Matkę. Napomniał się w duchu, aby nie poruszać tego tematu w rozmowie z kapitanem, i czym prędzej skupił uwagę na reszcie eskorty. Wyzywający, okręt kapitana Fraidarecka Chalkyra, stracił dwa maszty w nieoczekiwanym szkwale trzy dni po opuszczeniu zatoki Gorath. Chalkyr przejął się tym okrutnie, choć oczywiście nie było w tym żadnej jego winy. Ahlkofahrdoh miał co do tego pewność, a to dlatego, że sam znajdował się na pokładzie, gdy zerwał się szkwał. Wyzywający szedł mocno pod wiatr, więc gwałtowny podmuch uderzył w niego w pierwszej kolejności. Chalkyr zrobił wszystko, co w jego mocy, aby nie stracić wszystkich masztów. Na szczęście jego los był ostrzeżeniem dla pozostałych dowódców, którzy w przeciwnym razie doznaliby znacznie poważniejszych szkód. Nagły gwałtowny podmuch wiatru sprawił, że Wyzywający stracił bomy i bramsle, a także połamał dwa maszty, co znacząco zmniejszyło jego żeglowność. Mając na uwadze rozkazy dostarczenia jeńców na miejsce tak szybko jak to możliwe, Ohkamohto polecił mu wrócić do portu i przejść naprawy, zamiast spowalniać tempo całego konwoju, którego eskadra zmniejszyła się z pięciu do czterech galeonów. Kapitan uczynił to bez chęci, jednakże wytyczne Inkwizycji nie pozostawiały mu wyboru. Poza tym cztery galeony

powinny w zupełności wystarczyć, wziąwszy pod uwagę to, co spotkało flotę heretyków. Święty Ahndru kapitana Zhorja Kurnaua wyprzedzał Przypływ o cztery czy pięć długości, świecąc wszystkimi czterema lampami rufowymi. Był wyposażony w pięćdziesiąt cztery działa, a zatem nieco ciężej niż Przypływ, jednakże pięćdziesięciosześciodziałowy Prąd Opływowy kapitana Lywysa Audhaimyra uchodził za najpotężniejszą jednostkę w eskadrze i z tego względu zajmował pozycję po nawietrznej. Znajdował się tak blisko, że Ahlkofahrdoh - ilekroć fale wyniosły obie jednostki w górę równocześnie - nawet z pokładu swojego statku widział blask bijący z bulajów, jak również pół tuzina furt działowych, które otwarto w celach przewietrzenia. Prąd Opływowy zajmował dogodną pozycję, aby w razie potrzeby skorzystać ze sprzyjającego wiatru i wykonać ruch. natomiast Święty Kylmahn kapitana Bryxtyna, siostrzana jednostka Przypływu, płynął nieco w tyle, strzegąc reszty konwoju. Ahlkofahrdoh w ogóle nie widział jego świateł, jednakże wiedział, że może w pełni zaufać Honshau Bryxtynowi. W gruncie rzeczy wszyscy w Królewskiej Marynarce Dohlaru wiedzieli, że choć hrabia Thirsku jest negatywnie nastawiony do tej misji - czy mówił to na głos, czy nie - mimo wszystko wybrał do niej swoich najlepszych dowódców. Wszystkim nam spieszno do zatoki Gorath, pomyślał Ahlkofahrdoh. Im szybciej tam się znajdziemy, tym lepiej. *** Baron Sarmouth wyjął cygaro z ust, wydmuchnął kółko dymu, które porwał wiatr, i skinął głową. - Moim zdaniem najwyższa pora, Rhobairze - powiedział. - Tak jest, panie! - Rhobair Lathyk dotknął energicznie piersi w salucie i odwrócił się. - Przekaż dalej... tylko dyskretnie - rzucił. - Wybierać szoty. Natężone wyczekiwanie kapitana znalazło odbicie w szeptanych potwierdzeniach, które go doleciały. Baron Sarmouth umieścił cygaro z powrotem w ustach, założył ręce za plecy i zajął miejsce obok ostatniej karonady na rufie, gdzie nikomu nie mógł wadzić. Powiódł spojrzeniem po nadburciu sterburty Przeznaczenia, tam gdzie podwieszono łódź rybacką o wdzięcznej nazwie Smoczek. Ta mała jednostka była bardzo niepozorna. Mierzyła trzydzieści dwie stopy długości i była mniej więcej trzy razy dłuższa niż zwierzę, od którego wzięła swoją nazwę. Jej poprzedni właściciele nie inwestowali w nią ani grosza więcej, niż było to absolutnie konieczne. A jednak ta nierzucająca się w oczy łódź znalazła się dzisiaj pod dowództwem porucznika Hektora Aplyna-Ahrmahka. Baron uśmiechnął się na tę myśl. Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, gdy zastanowił

się nad nazwą jednostki. Oprócz niego żaden żyjący mieszkaniec Schronienia nie wiedział, czemu zawdzięcza swoją nazwę. Smoczek był to ciepłokrwisty, jajorodny ssak stanowiący odpowiednik ziemskiego żółwia skórzastego. Baron Sarmouth dowiedział się tego od Sowy. Zdarzało się, że poczucie humoru brało górę nad Pei Shan-wei. W tym wypadku nadała zwierzęciu taką nazwę po części z powodu smoczej głowy, a po części dla żartu, jako że stworzenie to miało niesamowitą, wielobarwną skórzastą skorupę. Abstrahując jednak od wymyślnej nazwy, zwierzak był zbudowany typowo i nie licząc dodatkowej pary płetw, posiadał ciało bardzo podobne do ciała wspomnianego żółwia skórzastego, aczkolwiek był od niego wielokrotnie większy. W wypadku dorosłych osobników rozmiary dochodziły do dziewięciu stóp długości, a sporadycznie niektóre osiągały długość ciała wynoszącą aż jedenaście stóp. Pomimo żartobliwej nazwy zwierzak ten był groźnym drapieżnikiem, groźniejszym nawet od większości krakenów. W związku z tym nazwa łodzi była chyba jak najbardziej adekwatna. Uśmiech spełzł baronowi z twarzy, gdy mężczyzna uświadomił sobie, czemu Hektor został wyznaczony na dowódcę tej jednostki. Charisjanie potrzebowali łodzi zwiadowczej, która nie wzbudziłaby podejrzeń u Dohlarian, w razie gdyby ją spostrzegli. Smoczek, pozyskany przed dwoma dniami od właścicieli pochodzenia erechiańskiego, rzecz jasna drogą jak najbardziej wrogiego przejęcia, doskonale się do tej roli nadawał. Łódź taka mogła bowiem zbliżyć się do obserwowanego przez Charisjan konwoju bez wzbudzania żadnych podejrzeń, co dawało baronowi prawdopodobne i pozbawione „demonicznych” konotacji usprawiedliwienie tego odkrycia. Dostęp Hektora do SAPK-ów umożliwił zaś ustawienie jego jednostki dokładnie na trasie konwoju z jeńcami we właściwym momencie. Tym razem nie potrzebowali seijina! Aczkolwiek napotkane statki nie będą miały powiewającego dumnie sztandaru z napisem „Jesteśmy konwojem przewożącym waszych jeńców”. Mimo wszystko pozwolił sobie na wyciągnięcie jednego intuicyjnego wniosku. Z raportu Hektora jasno wynikało, że co najmniej trzy galeony Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru eskortują dwa lżej uzbrojone transportowce. (W gruncie rzeczy zdawał sobie sprawę z obecności czterech galeonów, chociaż HMS Święty Kylmahn został za bardzo z tyłu, aby go zobaczyć). Zważywszy na koincydencję czasową, baron Sarmouth miał wszelkie prawo zakładać, że napotkane transportowce wiozą do Syjonu jeńców schwytanych po bitwie w cieśninie Kaudzhu. Dał to dyskretnie do zrozumienia Lathykowi i

sir Bruhstairowi Ahbahtowi jeszcze przed tym, zanim opuścili wyspę Talizman, i wyraził nadzieję, że na morzu dojdzie do ich spotkania, aczkolwiek także przestrzegł ich obu, że szanse na skuteczne przechwycenie konwoju nie są zbyt duże. Obecnie, gdy Smoczek doniósł o kontakcie wzrokowym, upewnił się, że każdy członek jego załogi wie, czego się spodziewać. Oczywiście wszystko przedstawiał tak, jakby to było tylko w sferze przypuszczeń i nadziei. Nie godziło się bowiem, aby powiedział swoim podwładnym wprost, że dokładnie zna położenie wrogich jednostek, a nawet orientował się w ich położeniu na przestrzeni ostatnich siedmiu dni. Rysy twarzy mu stężały, gdy przypomniał sobie wszystkie obrazy przekazywane mu przez SAPK-i. Ojciec Ahndyr Brauhylo, niższy rangą schueleryta przypisany do Wojowniczego celem nadzorowania jeńców upakowanych pod pokładem, miał w planach dostarczenie ich do punktu docelowego za wszelką cenę, aby tam doświadczyli Kary Schuelera, co znaczyło, że po drodze powinien unikać niepotrzebnej brutalności. Zezwalał nawet, aby więźniowie wyszli z ładowni na pokład, by zażyć ruchu dla zdrowia - po pięciu naraz i skutych łańcuchami, ale jednak. Ojciec Tymythy Maikyn z Córy Marnotrawnej nie miał z nim wiele wspólnego. Był ulubieńcem Ahbsahlahna Kharmycha, intendenta Dohlaru, i miał skłonności do sadyzmu, którym często folgował. Na ogół ograniczał się do drobnych okrucieństw, przetrzymywania jeńców w ciągłym zamknięciu, wymierzania im kar fizycznych i dręczenia psychicznego - jednakże wszystko dlatego, że Kharmych wyraźnie nie życzył sobie ofiar wśród więźniów. Poprzednia ich partia przypłynęła bowiem do Syjonu mocno przetrzebiona, a Zhaspahr Clyntahn chciał poddać Karze Schuelera tylu heretyków, ilu tylko się da. Dla przykładu. Bez wątpienia nie mógł się doczekać gigantycznego stosu, na którym heretyccy jeńcy spłoną za swoje grzechy, pokazując całemu miastu, że święta wojna toczy się po myśli Kościoła Matki bez względu na to, co twierdzą przebrzydłe kłamliwe plakaty rozwieszane gdzie się da i siejące defetyzm. Baron Sarmouth podejrzewał, że gdyby nie ograniczenia narzucone przez Kharmycha, co najmniej jedna trzecia jeńców straciłaby życie w trakcie liczącej dwa tysiące siedemset mil podróży morskiej do Zatoki Erechiańskiej. A gdyby wróg zorientował się, że może ich utracić na naszą rzecz, z pewnością wymordowałby tylu, ilu się da. Przeznaczenie zmieniło kierunek na południowo-wschodni. Za nim płynęło osiemnaście innych charisjańskich galeonów, gotowych w każdej chwili do podjęcia

walki. Wszystkie działa zostały załadowane i cofnięte, aby nie zdradził ich odbity promień słońca. Świeciły tylko przesłonięte lampy rufowe... i samotny ognik cygara, które było przywilejem idącym w parze z pełnioną na pokładzie funkcją. Sir Dunkyn Yairley zaciągnął się aromatycznym dymem, zakołysał na piętach i pogrążył w oczekiwaniu. *** - Kapitan na pokładzie! Porucznik Trumyn Vyrnyn, trzeci oficer HMS Święty Ahndru, odwrócił się i pośpiesznie przybrał postawę zasadniczą, gdy kapitan Kurnau pojawił się na pokładzie. Kurnau był spokojnym metodycznym człowiekiem, który nie czuł przymusu, aby bez przerwy zaglądać podwładnym przez ramię. Zdarzało mu się zlustrować pokład przed udaniem się na spoczynek, ale nie można było powiedzieć, aby był to jego codzienny zwyczaj. Vyrnyn powitał kapitana, dotykając piersi w salucie. Kurnau skinął głową, dając do zrozumienia, że docenia kurtuazję, po czym zerknął w górę na ledwie widoczne maszty i reje. W bladym świetle rzucanym przez podświetloną busolę i padającym przez świetlik jego kajuty trudno było wyraźnie odczytać jego minę, niemniej Vyrnynowi kapitan wydał się zamyślony. Porucznik chciał go zapytać, czy ma dla niego jakieś rozkazy, ale przełożony najwyraźniej nie był w nastroju do rozmowy. Nawet jeśli miał w zanadrzu jakieś polecenia, przekaże je wtedy, gdy będzie na to gotów. Tymczasem Vyrnyn skierował swoją uwagę na wachtowych. Kapitan przeszedł na nawietrzną pokładu rufówki. Nie był mężczyzną wysokim, w związku z czym musiał wspiąć się na palce, aby wyjrzeć za nadburcie. Przez dobrą minutę wpatrywał się w mrok, po czym wyprostował ramiona i wrócił do steru. Zerknął na jasną tarczę kompasu, obrzucił pokład jeszcze jednym spojrzeniem i skinął głową Vyrnynowi. - Nie pozwól, żeby się rozleniwili, Trumynie - powiedział. - Tak jest, panie. - Vyrnyn starał się nie dać po sobie poznać zaskoczenia, jednakże przełożony musiał je dostrzec, gdyż prychnął i uśmiechnął się przelotnie. - Nie wiem niczego, czego ty byś nie wiedział - zapewnił, kładąc na moment dłoń na ramieniu młodzika. - Po prostu... mam przeczucie, którego nie potrafię sprecyzować. Być może to nic takiego, ale na wszelki wypadek lepiej trzymać ludzi w gotowości. - Tak jest, panie - powtórzył Vyrnyn. Kurnau skinął głową ponownie, uścisnął porucznikowi ramię i zniknął pod pokładem. *** - Kapitanie!

Rhobair Lathyk odwrócił się szybko, słysząc cichy głos. Mat Ahntahn Selkyr wyszczerzył się od ucha do ucha i wskazał w kierunku południowo-wschodnim. - Obserwator wypatrzył światła na lewej burcie, panie - powiedział Selkyr. Najwyraźniej to światła masztowe. Co najmniej dwóch okrętów, a pewnie nawet więcej, jak mówi. Odległość szacuje na osiem tysięcy jardów, choć tylko w przybliżeniu. - Świetnie! - Lathyk skinął zamaszyście głową. Admirał Sarmouth rozkazał wcześniej, aby wszystkie rozkazy i wiadomości były przekazywane ściszonym głosem, i to na wszystkich jednostkach szwadronu. Teraz kapitan flagowca podszedł prędko do admirała, chrzęszcząc pod stopami piachem, który rozsypano na pokładzie, jak tylko HMS Przeznaczenie wkroczył do akcji. - Nie mam pojęcia, jak to zrobiłeś, panie, ale utrafiłeś w samo sedno - rzekł z podziwem. - To pewnie zasługa tego admiralskiego krakena na twoim mankiecie. - Rhobairze, twierdzisz, że nie poradziłbym sobie tak dobrze, gdybym był zwykłym kapitanem? - Ależ skąd, panie! W żadnym razie. Chociaż... - Lathyk uśmiechnął się do przełożonego - jakoś nie pamiętam, abyś wykazywał się równą przenikliwością w dawnych czasach. - Niezbyt uważnie mnie obserwowałeś - zauważył baron Sarmouth i zaraz ruchem głowy wskazał kierunek południowo-wschodni. - No, skoro już nazachwycałeś się moimi zdolnościami marynarskimi i niezawodnym instynktem, chyba pora sprawdzić, o co chodzi. - Tak jest, panie! *** Sir Bruhstair Ahbaht odwrócił się twarzą do Lywelyna Pymbyrtyna, jak tylko kapitan HMS Windykator pojawił się na pokładzie rufowym u jego boku. - Na Przeznaczeniu pokazały się lampy sygnałowe, panie - zawiadomił go Pymbyrtyn. - Dwie żółte i jedna niebieska. - Potrząsnął głową. - Wygląda na to, że admirałowi udała się jednak ta sztuka! - Niesamowity człowiek z tego naszego admirała - zgodził się Ahbaht. - Skręcamy na sterburtę i rozwijamy bramstengi, jeśli łaska. A, i bądź tak dobry, aby pamiętać, że trzeba przekazać sygnał z Przeznaczenia reszcie okrętów. - Tak jest! Pymbyrtyn zasalutował i odwrócił się do załogi. Rozkazy popłynęły wypowiadane ściszonym głosem, zacienione lampy sygnałowe uniosły się do połowy bezanmasztu, widoczne tylko od tyłu, a płótno zatrzepotało w górze, gdy marynarze zaczęli wybierać

żagle. HMS Windykator pochylił się mocniej na bok, ledwie bramstengi niezauważenie pojawiły się na masztach, i okręt rychło nabrał prędkości. Niesamowity człowiek, powtórzył w myślach Ahbaht. Nie sądziłem, że mu się uda. Może wołałem tak myśleć, aby nie przeżyć rozczarowania, gdyby jednak mu się nie udało... Przeszedł do relingu, spoglądając w stronę rufy na HMS Pałasz Tydwaila Zhaksyna, HMS Zatoka Cherry Dahnylda Mahkeena oraz HMS Dynzayl Tryvythyn kapitana Sebahsteana Hylmyna, które płynęły śladem HMS Windykator, i zaczął rozmyślać o tym, czego jeszcze dokonał baron Sarmouth. Ahbahta zdziwiła reakcja admirała na klęskę w cieśninie Kaudzhu. Spodziewał się co najmniej dochodzenia, a tymczasem baron Sarmouth poparł jego decyzje i zatrzymał go na stanowisku swojego zastępcy. Jego obecna eskadra składała się tylko z czterech galeonów, jednakże każdy z nich miał co najmniej sześćdziesiąt dział, co czyniło z nich cztery z sześciu najpotężniejszych okrętów całej floty. W swoim mniemaniu nie zasługiwał na to dowództwo w świetle tego, do czego przywiódł swoją poprzednią eskadrę, a jednak baron Sarmouth uważał inaczej. Ahbaht był mu za to nieskończenie wdzięczny. Zwłaszcza że miał też do wykonania pewną misję... Światła z rufy Przeznaczenia - dwa żółte i jedno niebieskie - znaczyły, że flagowiec zauważył wroga zmierzającego na południowy wschód. Zarazem oznaczały też, że Ahbaht powinien ruszyć na południe, po czym przeciąć podstawowy kurs Dohlarian, szczęśliwie spory kawałek za konwojem. Każdy statek, który spróbuje ratować się ucieczką przed atakiem barona Sarmouth, skieruje się na południe, z powrotem w głąb kanału Trosan; było praktycznie pewne, że wszystkie transporty przewożące charisjańskich jeńców otrzymały takie właśnie rozkazy, by próbowały ucieczki z zatoki Gorath pod osłoną ciemności i pod eskortą towarzyszących im galeonów. Łatwiej by ich było wyłapać za dnia, pomyślał Ahbaht. No ale wtedy nigdy byśmy nie zdążyli się do nich zbliżyć, bo wypatrzyliby nas na dwie albo i trzy godziny wcześniej. A nie sposób powiedzieć, co rzeźnicy Inkwizycji uczyniliby naszym ludziom, mając tyle czasu przewagi. Ahbaht nie wiedział, jak długo będzie musiał płynąć na południe. Baron Sarmouth zamierzał dać mu tyle czasu, ile będzie potrzebował - inna kombinacja świateł dała mu znać, że pozostałe okręty redukują żagle, aby zmniejszyć tempo pościgu - jednakże Ahbaht nie sądził, aby to wystarczyło. Noc była przejrzysta, a on usłyszał kiedyś od kogoś, że ludzkie oko jest w stanie wypatrzyć płomień świecy z odległości dziesięciu mil, jeśli tylko warunki są sprzyjające. Z drugiej strony, po nocy trudno określić, jaka odległość dzieli

obserwatora od źródła... - Światła na lewej burcie! Gdy informacja dotarła na pokład rufowy, Ahbaht wstąpił na zwinięte liny, żeby dodać sobie wzrostu, i natychmiast spojrzał we wskazanym kierunku. Wypatrzył światła szybko masztowe wysoko nad powierzchnią morza i rząd rozjaśnionych furt działowych, chyboczący się to w górę, to w dół, w miarę jak oba okręty unosiły się i opadały na falach. Na ten widok Ahbaht zacisnął szczęki. Wróg znajdował się nie więcej niż milę z wiatrem, czyli niebezpiecznie blisko. Gdyby tej nocy na niebie był chociaż rożek księżyca, obserwatorzy z pewnością dojrzeliby zarys charisjańskich żagli na tle czarnego nieba. Na szczęście noc była bezksiężycowa, dzięki czemu Ahbaht mógł się przyglądać wrogiej jednostce do upojenia. Pomyślał przy tym, że gdyby dowódca konwoju miał informację, iż w pobliżu czai się Cesarska Marynarka Wojenna Charisu, z pewnością nie zapaliłby ani jednej lampy. Tak się jednak składało, że wróg nie miał o niczym pojęcia. Ba, wierzył w to, że na wschód od wyspy Szpon nie ma ani jednego charisjańskiego galeonu, a nawet gdyby było inaczej, szanse na starcie po nocy nie były zbyt wielkie. Ahbahta ani trochę nie zdziwiła ta iluminacja - dysponując taką, a nie inną wiedzą, dowódca miał pełne prawo pomagać sobie w ten sposób w nawigacji. Drobny Szmaragdczyk zastanowił się, czy przełożeni tego dowódcy poprą jego zdanie, zakładając, że dożyje on momentu złożenia raportu... Po chwili miał już pewność: tamten galeon kierował się na północny zachód - prawie przeciwnym kursem. Dobrze... pod warunkiem że nie skręci po drodze. Z drugiej strony, konwój zmierzał niemal prosto na główne siły barona Sarmouth, co znaczyło też, że Dohlarianie wpadną na niego prędzej. A to by znacznie skróciło czas, który Ahbaht miał na zajęcie swoich pozycji. Zszedł z powrotem na pokład, skąd było widać tylko światła masztowe, i zaczął w głowie przeliczać prędkości składowe, przewidywać położenie jeszcze niezaobserwowanych jednostek, jak również siłę wiatru. Po chwili wyczuł obok siebie obecność Pymbyrtyna i odwrócił się. W ciemnościach nie był w stanie zobaczyć miny kapitana, domyślał się jednak, że on także wpatruje się w światła masztowe z natężeniem skupionych piwnych oczu. Baron Sarmouth nie bez powodu obarczył tą misją HMS Windykator i HMS Pałasz. Gdyby uszkodzenia HMS Ognista Burza kapitana Kahrltyna były mniej dotkliwe, jednostka ta również wchodziłaby w skład eskadry Ahbahta. Tymczasem stała ona na kotwicy w Zatoce Rahzhyra, oczekując na dalsze naprawy.

- Jak długo jeszcze, panie? - Tarocki akcent Pymbyrtyna wydawał się jeszcze silniejszy niż zwykle, a w jego głosie dało się słyszeć coś na kształt głodu. - Niewystarczająco długo - odparł cicho Ahbaht. - Mam jednak zamiar zrobić dobry użytek z każdej minuty, jaką mamy do dyspozycji. - To jasne, panie. Ale... Pymbyrtyn urwał, kręcąc głową, a Ahbaht dla odmiany pokiwał nią w zrozumieniu. Kapitan HMS Windykator zdawał sobie sprawę, że będą potrzebowali jak najwięcej czasu, aby zająć wyznaczone pozycje. Mimo to czuł taką samą niecierpliwość jak Ahbaht. - Jeszcze dziesięć minut, Lywelynie - powiedział, dotykając lekko łokcia Pymbyrtyna. - Tylko dziesięć. Tyle nam trzeba, aby ustawić się dokładnie za tym draniem. Jeśli nam na to pozwolą, będę najszczęśliwszym człowiekiem na Schronieniu. *** - Okręt na bakburcie! Nagły, pełen zaskoczenia krzyk nadleciał od strony bocianiego gniazda. Cahnyr Ahlkofahrdoh obrócił się w stronę grotmasztu, rozszerzając oczy ze zdumienia. Obserwator chyba miał zwidy! Niemożliwe, żeby... - Galeon na bakburcie! - ryknął obserwator. Po czym za moment dodał: - Słodki Langhornie... Nie jeden, jest ich więcej! - Przygotować się do bitwy! - zawołał Ahlkofahrdoh. - I niech ktoś wezwie kapitana! Przez chwilę nic się nie działo. Potem rozległ się warkot werbli. Z gardeł marynarzy dobyły się wrzaski, a o deski pokładu zatupały bose stopy, kiedy każdy kto żyw zrywał się z hamaków i biegł na swoje stanowiska. Niemożliwe, powtarzał w myślach osłupiały Ahlkofahrdoh. Niemożliwe! Nawet w takich ciemnościach nikt nie zdołałby się podkraść do nas wystarczająco blisko! A przynajmniej nie bez pomocy nadnaturalnych mocy, dodał i poczuł, jak włoski na karku stają mu dęba. *** Okrzyki, choć ciche, były całkiem wyraźne, sir Dunkyn Yairley chrząknął więc z zadowoleniem pomieszanym z irytacją. Jego kolumna pokonała prawie cztery mile od momentu spostrzeżenia świateł konwoju. Miał nadzieję zbliżyć się jeszcze bardziej najchętniej zachodząc Dohlarianom drogę od strony ich dziobów - jednakże od początku wiedział, że ma na to marne szanse. Mimo że znał dokładne pozycje swoich przeciwników, nie miał możności aż tak skutecznego komunikowania się ze swoimi podwładnymi, aby kazać im ustawić się w pożądanym szyku. Tak więc musiało mu wystarczyć to, co zdołali

osiągnąć. - Rhobairze, zdali sobie sprawę z naszej obecności - powiedział spokojnie do kapitana swego flagowca. - Rozjaśnijmy więc trochę sprawę. - Tak jest, panie! *** Kapitan Frahnschesko Ohkamohto wypadł na główny pokład i wspiął się po krótkiej drabinie na pokład rufowy. W miarę jak marynarze szykowali się do akcji, dały się słyszeć trzaski, łupnięcia, piski przetaczanych lawet oraz donośne rozkazy. Ludzie byli doskonale wyszkoleni, a jednak kapitan widział - i czuł - że wszyscy są zaskoczeni. Nie mógł wszakże nikogo za to winić. To musiała być pomyłka, po prostu musiała! Niemożliwe, żeby heretycy tu byli i... Wtem w ciemnościach coś świsnęło, wznosząc kolumnę ognia niecałą milę dalej. Na ten widok Ohkamohto zaklął siarczyście. Miał okazję zapoznać się z raportami sporządzonymi po bitwie stoczonej przez Armię Shiloh, a przynajmniej z tą ich częścią, która wpadła mu w ręce. Wiedział więc, że to, co widzi, jest heretycką rakietą, która gdy wybuchnie, sprawi, że.., Na jego oczach w niebo pomknęła druga rakieta, tym razem ze sterburty, kawałek na wschód i po zawietrznej Przypływu. Obie poszybowały wysoko, oślepiając blaskiem i zmierzając łukiem ku sobie. Po czym jedna po drugiej eksplodowały, zamieniając noc w dzień. *** Oczy sir Bruhstaira Ahbahta zalśniły w jaskrawym blasku eksplodujących rakiet. Pierwsza została wystrzelona z pokładu HMS Przeznaczenie, druga z pokładu HMS Intrepid, jednego ze szkunerów Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, którego szyper nie znalazł się dokładnie tam, gdzie powinien był się znaleźć - co nie dziwiło, jako że nie mógł znać dokładnej pozycji Dohlarian, kiedy wyruszał do akcji. Na szczęście znalazł się dostatecznie blisko. Widząc, że kapitan Przeznaczenia posyła swoją rakietę w niebo, poszedł w jego ślady, upewniwszy się, że przy okazji nie podpali własnych żagli. Gdy obie rakiety zajaśniały na niebie, wróg pojął, że Charisjanie zaszli go także od wschodu. Tak naprawdę po wschodniej stronie nie było ich wielu, jednakże tego Dohlarczycy nie mogli wiedzieć. - Tam! - krzyknął, pokazując wydobyty z mroku dohlariański galeon, którego światła wcześniej spostrzegli obserwatorzy HMS Windykator. Kapitan flagowca pozwolił Dohlarianom przepłynąć obok siebie, po czym ruszył za

nimi, w dalszym ciągu po ich zawietrznej, podczas gdy pozostałe jednostki eskadry Ahbahta kierowały się na południe przez kolejny kwadrans. Do tej pory powinny się ustawić z wiatrem i ruszyć w pościg za okrętami, których światła obserwatorzy HMS Windykator dostrzegli przed dwudziestoma minutami. Ahbaht wolałby być razem z nimi, jednakże miał do wykonania inne zadanie. Oszacowanie wielkości wrogiego okrętu było niemożliwe w obecnych warunkach, ale Ahbaht zakładał, że jednostka ma co najmniej dwa pokłady działowe, przy czym na miejscu dohlariańskiego kapitana obsadziłby je pełnymi siłami. Obecnie okręt ten znajdował się w odległości półtora mili pod wiatr i prawdopodobnie tak samo daleko od reszty konwoju, który zajmował idealnie pozycje, aby ruszyć w jego kierunku, gdy zajdzie taka potrzeba. W tej chwili HMS Windykator skręcił ostro na sterburtę, wzbijając kłęby piany, i z wyciem w żaglach złapał wiatr, zwracając opancerzoną bakburtę w stronę dohlariańskiej jednostki. Oba okręty dzieliło nie więcej niż sześćset jardów. - Kapitanie, proszę przygotować ludzi do bitwy - rzucił zimno Ahbaht do Pymbyrtyna. *** Kapitan Lywys Audhaimyr spał smacznie w swojej kajucie, gdy pierwsza charisjańska rakieta poszybowała w niebo, jednakże załoga HMS Prąd Opływowy była nie gorzej wyszkolona od innych. Zanim więc zdążył dobiec do drzwi, werble już grały, a gdy wychodził na pokład, otwierano furty działowe. Gdy kapitan wreszcie zobaczył obie charisjańskie rakiety błyszczące wysoko na niebie, HMS Windykator już skręcał w odległości sześciuset jardów, ukryty w kompletnych ciemnościach, podczas gdy jego własna jednostka odcinała się wyraźnie na tle flar. - Zwrot na nawietrzną! Zwrot na...! *** - Ognia! - szczeknął Lywelyn Pymbyrtyn. Odległość była spora, nawet jak na charisjańskich kanonierów, ale z drugiej strony rozświetlone okna rufowe dohlariańskich galeonów stanowiły łatwy cel. Poza tym załoga HMS Windykator czekała na tę chwilę od bitwy w cieśninie Kaudzhu. Teraz kanonierzy, nie śpiesząc się, wymierzyli do wroga, aby na pewno nie chybić. Ich dowódcy czekali z rozkazem do ostatniej chwili, biorąc pod uwagę stopień przygotowania podwładnych oraz ruchy kadłuba. Wreszcie... - Ognia! Równoczesna salwa burtowa rozjaśniła mrok nocy niczym aktywny wulkan.

*** Pomimo umiejętności kanonierów i pomimo ich starannych przygotowań „zaledwie” jedenaście trzydziestofuntowych pocisków wystrzelonych przez HMS Windykator trafiło w cel. Z tym że ta jedenastka spadła na Prąd Opływowy, zanim zaskoczeni Dohlarczycy zdążyli zająć swoje stanowiska. Salwa nie była idealna - na to kąt był za ostry - jednakże i tak narobiła ogromnych szkód. Pociski nadleciały z ciemności niczym demony i wbiły się w poszycie statku, eksplodując z siłą samej Shan-wei. Kapitanowi Audhaimyrowi aż zadźwięczało w uszach od wybuchów, po czym niemal od razu usłyszał krzyki i jęki rannych i konających. - Ostro na sterburtę i szykować się do akcji! - zawołał. - Dalej, chłopcy! Ładować działa...! Prąd, Opływowy zaczął skręcać na sterburtę, chowając przed wrogiem bezbronną rufę. Wśród marynarzy rozległy się okrzyki dopingujące do działania. Kapitan wiedział jednak, że to wszystko na darmo. Zwrot zabierze zbyt dużo czasu, a przygotowanie do bitwy nawet w najlepszych warunkach trwa co najmniej piętnaście minut. Świetnie wyszkolona załoga może sobie poradzić w dziesięć minut, ale tylko wtedy, gdy czeka w gotowości na swoich stanowiskach. Zaskoczona w środku nocy bez najmniejszego ostrzeżenia będzie potrzebowała co najmniej dwudziestu minut - a Prąd Opływowy nie miał tyle. Rozległa się kolejna salwa pocisków kreślących w powietrzu czerwone smugi i niemal równocześnie HMS Prąd Opływowy zadygotał, gdy został trafiony w wielu miejscach naraz. *** - Kapitanie! Kapitanie! Horayshyo Vahrnay otworzył jedyne oko, gdy ktoś zaczął go szarpać za zdrowe ramię. Wieczność trwało, zanim się rozbudził w cuchnącym luku Córy Marnotrawnej, przypominającym piekło. Rozkaszlał się, odchrząknął i splunął. - Co się dzieje? - zapytał. - O co chodzi, Zhaspahrze? Zhaspahr Shewmakyr był trzecim oficerem HMS Wir. Był także drugim co do starszeństwa oficerze po kapitanie. Zaledwie dziewięciu oficerów - w tym trzech kadetów - przetrwało drogę do zatoki Gorath. Vahrnay wiedział, że pierwotnie pojmano ich więcej, większość jednak umarła od ran odniesionych w bitwie. Shewmakyr należał do nielicznych szczęściarzy, którzy nie odnieśli żadnych obrażeń. Miał jednak tego pecha, że został pozbawiony przytomności przez padający na pokład maszt -

świadomość odzyskał dopiero na drugi dzień po bitwie. Nawet potem jednak... - Strzelają, panie! - Naglący głos Shewmakyra przeciął myśli Yahrnaya niczym napędzana wodą piła taśmowa. - Strzelają? - Vahrnay poderwał się na swoim miejscu, ślizgając się prawą dłonią, jedyną, która mu się ostała, w brei zaścielającej pokład tam, gdzie jego ludzie leżeli pokotem zakuci w kajdany. Nieomal się przy tym przewrócił, ale Shewmakyr go podtrzymał. Porucznik musi się mylić! Charisjanom nie został ani jeden okręt, który mógłby zmierzyć się z Dohlarianami. To pewnie tylko grzmoty... Tutaj, na dole, nie sposób było stwierdzić, jaka jest pogoda ani co dzieje się na niebie... Horayshyo Vahrnay zamarł, usłyszawszy wreszcie niedające się z niczym pomylić przeciągłe i dudniące odgłosy eksplozji. *** - Uwaga na głowy! - wrzasnął ktoś. Kapitan Audhaimyr poderwał spojrzenie w tej samej chwili, gdy bezansztaksel runął niczym gigantyczne drzewo powalone w lesie. Gdy maszt przechylił się dostojnie, mężczyzna mógł tylko bezradnie zakląć. Belka musiała zostać podcięta pod pokładem przez jeden z tych piekielnych pocisków. Moment później w ślady bezansztaksla poszedł bezanbramsel, a straszliwy trzask było słychać nawet pomimo panującego wokół pandemonium. Trzem załogom dział na spardeku udało się ustawić do strzału, jednakże nie było do czego mierzyć. Charisjański galeon opłynął przeciwnika wokół rufy, nie przestając strzelać w najlepsze, po czym zaszedł go od bakburty. Sytuacja była beznadziejna, o czym kapitan doskonale wiedział, nawet zanim okręt stracił bezansztaksel. W chwili gdy się uchylał, aby uniknąć dekapitacji, Audhaimyr zobaczył wroga w całej okazałości. Charisjanie znajdowali się w odległości nie większej niż dwieście jardów. Ich jednostka zredukowała żagle i zmniejszyła prędkość, zapewniając kanonierom pole do popisu. Działa pluły ogniem nieprzerwanie, siejąc wokół dym i zniszczenie z nieludzką precyzją. Tymczasem w niebo uniosły się kolejne rakiety heretyków, oświetlając scenę niczym z horroru. Obecnie do Świętego Ahndru pod wodzą kapitana Kurnaua strzelały co najmniej trzy jednostki Charisjan. Jego okręt zdążył stracić fokmaszt i grotmaszt, a także bukszpryt, a choć trudno to było ocenić z tej odległości z całkowitą pewnością, wyglądało na to, że ani jedno działo Kurnaua nie wkroczyło do akcji. Obok HMS Przypływ płynęły dwa inne okręty heretyków, wziąwszy Dohlarian w dwa

ognie i nawalając w nich ile wlezie. Na oczach kapitana Audhaimyra obydwie jednostki zbliżyły się do statku kapitana Ohkamohto wystarczająco blisko, aby ich załogi mogły dokonać abordażu. W powietrzu świsnęły liny zakończone hakami. Pośród tego całego zamieszania nie dosłyszał przenikliwego, wyjącego zawołania wojennego Charisjan, nie musiał go jednak słyszeć, aby wiedzieć, co w tej chwili wyprawia się na pokładzie flagowca eskorty. Audhaimyr zdawał sobie sprawę z tego, że wróg nie okaże im litości, zwłaszcza po tym, co wydarzyło się w cieśninie Kaudzhu, i biorąc pod uwagę, dokąd zmierzał ten konwój. Rozejrzał się wokół rozpaczliwie, jednakże nie zobaczył sztandaru, który runął razem z masztami. Nie miał nawet flagi, a zresztą nie był pewien, czy Charisjanie zwróciliby na nią jakąkolwiek uwagę, gdyby nawet mógł ją podnieść. - Pali się! - wrzasnął ktoś inny. - Och, na Boga! Pali się...! Audhaimyr okręcił się na pięcie w stronę, z której doleciał go głos, i poczuł, jak żołądek zamienia mu się w bryłę lodu. Od dziobowego luku rozprzestrzeniały się płomienie. - Opuścić okręt! - krzyknął. - Opuścić okręt! Inni podchwycili jego rozkaz. Moment później pierwsi marynarze zaczęli wyskakiwać za burtę. Na szczęście maci i bosmani zachowali na tyle przytomności umysłu, aby wyrzucić za nimi tratwy. Parę osób próbowało opuścić na powierzchnię wody szalupy ratunkowe. Większość jednak skakała rozpaczliwie z nadburć i otwartych furt działowych, uciekając od tego szaleństwa, przerażenia i... ognia. Ich ucieczce towarzyszyły nieprzerwane odgłosy bombardowania. *** - Mój Boże - mruknął ojciec Ahndyr Brauhylo, kreśląc w powietrzu znak berła Langhorne’a. Na jego oczach rufa HMS Wojowniczy zamieniła się w kulę ognia. Ten niższy rangą duchowny nie miał pojęcia - nie potrafił sobie nawet wyobrazić - jak to możliwe, że to wszystko wydarzyło się tak niespodziewanie i bez najmniejszego ostrzeżenia. W jednej chwili wszystko wydawało się normalne i spokojne. W drugiej niebo zatruły te okropne jaskrawe światła i rozpoczął się bezlitosny ostrzał. Komandor Urvyn Guhstahvsyn usłuchał jego rozkazu i bezzwłocznie zawrócił okręt, kierując się na południowy wschód, z powrotem do kanału Trosan, jednakże HMS Wojowniczy był transportowcem. Nikt nie zakładał, aby miał brać udział w działaniach wojennych, w związku z czym nikt też nie tracił pieniędzy na wzmacnianie jego kadłuba. Mimo to szanse, że ucieknie galeonowi Charisjan, były znikome. Nawet Brauhylo miał tego świadomość.

- Co... co się dzieje? - zapytał. - Z całym należnym szacunkiem, ojcze - powiedział głuchym tonem komandor Urwyn Guhstahvsyn - zbieramy łomot. Los Przypływu jest przesądzony, ze Świętego Ahndru został tylko wrak, a Prąd Opływowy stoi w ogniu. Ich jest chyba dwudziestu albo trzydziestu, zatem to tylko kwestia czasu, gdy... Ciemności nocy zostały znów rozdarte przez salwy burtowe. *** Kapitan Honshau Bryxtyn kazał pośpiesznie postawić wszystkie żagle, gdy północny horyzont rozbłysnął ogniem. W przeciwieństwie do pozostałych jednostek eskorty miał czas przygotować się do walki i zgasić wszystkie światła, wszakże nie miał najmniejszych złudzeń co do tego, co się właśnie wydarzyło. Tak samo jak reszta Dohlarian nie mógł wiedzieć, jakim cudem do tego doszło, nie żywił jednak żadnych wątpliwości co do faktów. Miał również jasność co do tego, jaki los go czeka, jeśli skieruje się w stronę płonącego horyzontu. Nic innego jednak mu nie pozostawało. Znał swoje obowiązki. Poza tym liczył na to, że HMS Święty Kylmahn zdoła przetrwać wystarczająco długo, aby osłaniać odwrót Wojowniczego i Córy. - Okręt na bakburcie! Bryxtyn okręcił się w tamtą stronę i zaklął pod nosem, widząc rysujące się na tle nocnego nieba maszty i żagle charisjańskiego galeonu. Okręt płynął prosto na nich, nie było więc innego wyjścia, jak stawić mu czoło. - Trzy rumby na sterburtę! - zawołał do sternika. Święty Kylmahn momentalnie zaczął się odwracać od nadpływającego heretyckiego galeonu, tym samym ustawiając się do niego uzbrojoną burtą. - Wybierać bramsle i bombramy! - krzyknął, na co marynarze rzucili się ściągać żagle, przygotowując Świętego Kylmahna do walki. *** - Teraz nasza kolej - stwierdził Sebahstean Hylmyn, mrucząc do samego siebie. Zawsze był dumny ze swego wspaniałego okrętu. Nazwany od kapitana flagowca króla Haarahlda biorącego udział w bitwie w cieśninie Darcos, HMS Dynzayl Tryuythyn wyposażono w sześćdziesiąt osiem dział, w tym parę obrotowych ośmiocalówek stojących na górnym pokładzie. Hylmyn zdawał sobie sprawę, że jego jednostka jest przestarzała, pozostawiona w tyle przez szaleńcze tempo innowacji wprowadzanych w Cesarskiej Marynarce Wojennej Charisu. Wzmocnione poszycie, napęd parowy oraz ładowane

odtylcowo armaty stanowiły przyszłość floty, o czym doskonale wiedział. Jednakże prawdziwy Dynzayl Tryvythyn dowodził flagowcem podówczas Królewskiej Marynarki Wojennej Charisu w czasie ostatniego starcia galer na Schronieniu. Pasowało więc, aby okręt noszący tę nazwę wziął udział w obecnej bitwie. - Ale dopiero, gdy dystans się zmniejszy - dodał, zwracając się do Bryahna Mastyrsyna, swego pierwszego oficera. - I to na odległość strzału z muszkietu. Chcę załatwić to raz-dwa. Głos miał głuchy i ostry, a oczy zimne. - Tak jest, panie - odparł porucznik Mastyrsyn równie ostrym tonem. *** - Stawiać żagle! Stawiać żagle! - na wpół krzyknął ojciec Tymythy Maikyn, wodząc wokół dzikim spojrzeniem brązowych oczu. - Ojcze, to wszystko, co mamy! - odkrzyknął Rubyn Mychysyn. Jedną ręką wskazał na maszty Córy Marnotrawnej i zwieszające się z nich obficie płótno. - To galeon handlowy, nie okręt wojenny! Jeśli widzisz, gdzie jeszcze mógłby rozpostrzeć żagiel, pokaż mi! Zdawał sobie sprawę, że mówi głosem ostrzejszym, niż przyjęło się zwracać do inkwizytorów, ale mimo że miał do czynienia z członkiem sztabu Ahbsahlahna Kharmycha, było mu wszystko jedno. Szanse na to, że dożyje chwili, aby stanąć na dywaniku u Kharmycha, sięgały zera - przynajmniej jego zdaniem. Poza tym nie lubił tego schueleryty, odkąd postawił stopę na pokładzie jego statku. Maikyn gapił się w niego pobladły. Najwyraźniej jemu też przyszło na myśl, co Charisjanie robią z inkwizytorami. Na to Mychysyn poczuł miłe ciepło na sercu. Choć zabicie duchownego było bluźnierstwem samym w sobie, przyznawał w duchu, że jednych księży brakowałoby mu mniej niż innych. Ojciec Tymythy okręcił się na pięcie i zapatrzył w chaos za ich rufą. Ostrzał powoli milkł, tak że Mychysyn domyślił się, co zobaczy, gdy sam się odwróci. Pozostające w mniejszości zarówno pod względem liczby, jak i wyposażenia galeony eskorty nie miały żadnych szans z wrogiem, i to od samego początku. Jeden stał w ogniu, a dwa pozostałe zamieniły się we wraki. Mimo to charisjańskie okręty nie ustępowały. Całość sceny rozświetlał pożar oraz strzelające wciąż w górę rakiety heretyków, dzięki czemu Mychysyn widział wszystko dokładnie pomimo znacznej odległości. Jednakże nie miał czasu na zawracanie sobie głowy tym, co było za nim. Albowiem przed nim dwa inne galeony toczyły walkę na śmierć i życie. Charisjańska jednostka była wyraźnie większa i lepiej uzbrojona niż Święty Kylmahn. Zresztą nawet gdyby było

inaczej, i tak strzelała z dział trzykrotnie szybciej od przeciwnika. Mychysyn domyślał się, że inne galeony i szkunery wroga osaczają właśnie Córę Marnotrawną od północy, i obawiał się, że lada moment któryś z nich rozprawi się z jego jednostką. Miał na pokładzie aż dwanaście jednofuntówek zamontowanych na obrotowych wysięgnikach przy obu nadburciach, które jednak nie zostały zaprojektowane z myślą o odparciu ataku okrętu wojennego z prawdziwego zdarzenia. Znajdowały się na swoim miejscu na wypadek tego, gdyby jeńcy jakimś sposobem wydostali się z luku. - Jeszcze jeden heretycki skurwysyn, panie! Mychysyn ponownie się odwrócił i zobaczył kolejny charisjański galeon, który nacierał na HMS Wojowniczy od północnego zachodu. Drugi transportowiec znajdował się jakąś milę pod wiatr i trzy czwarte mili z tyłu Córy i lada moment powinien odeprzeć atak Charisjan. *** - Co pan zamierza, kapitanie? - zapytał cicho ojciec Ahndyr. Komandor Guhstahvsyn odwrócił się do niego twarzą. - Ten okręt ma na pokładzie co najmniej pięćdziesiąt sześć dział, ojcze - odparł. - Z czego wszystkie to trzydziestofuntówki. My mamy osiemnaście dwunastofuntówek, z których możemy strzelać wyłącznie litymi kulami. Nie damy im rady. - Nie o to pytałem, synu - powiedział ojciec Ahndyr. - Jakie są twoje zamiary? - Nie zrzucaj na mnie całej odpowiedzialności, ojcze - rzekł Guhstahvsyn. - Jestem tylko kapitanem tego statku. Moje decyzje są nieodwołalne. Jednakże to ty jesteś inkwizytorem Kościoła Matki. To ty przemawiasz w jego imieniu, nie ja. A obaj dobrze wiemy, jaki los cię czeka, jeśli wpadniesz w ręce heretyków. - Owszem - przyznał Brauhylo znacznie spokojniej, niżby Guhstałwsyn mógł się spodziewać. - Domyślam się, że dość prędko przyjdzie mi złożyć raport przed Bogiem i archaniołami - dodał. - Cokolwiek się ze mną stanie, raczej nie zdołam donieść, że ty i twoi ludzie nie wykazaliście się pożądanym entuzjazmem... Guhstahvsyn spojrzał na niego. Niższy rangą duchowny uśmiechnął się smutno, łagodnie. Po czym nakreślił między nimi znak berła Langhorne’a. - Masz moje błogosławieństwo, synu, bez względu na to, co postanowisz - oznajmił. Ale gdybym to ja był oficerem dohlariańskiej floty, zamiast inkwizytorem zobowiązanym we wszystkim słuchać wielkiego inkwizytora, zadałbym sobie pytanie, czy aby na pewno chcę sobie splamić ręce krwią niewinnych. A także zastanowiłbym się nad wartością życia swoich podwładnych.

Przez chwilę mierzył kapitana wzrokiem, aby w końcu się odwrócić i skierować w stronę kajuty. Guhstałwsyn odprowadzał go spojrzeniem, po czym zaczerpnął głęboko tchu i odezwał się do pierwszego oficera. - Opuścić banderę i zatrzymać okręt - powiedział. *** - Nie możesz pozwolić, aby ci przeklęci heretycy wywinęli się tak łatwo! - krzyczał ojciec Tymythy, gdy płynący na czele Charisjan galeon minął HMS Wojowniczy, kierując się w stronę Córy Marnotrawnej. - Jak niby mam temu zapobiec, ojcze? - zapytał ostro Rubyn Mychysyn. - Masz przecież wilki! - Schueleryta zatoczył ręką łuk, wskazując obrotowe działa. Użyj ich! - W takim starciu okażą się bezużyteczne! - odparował Mychysyn, pokazując palcem nadpływający galeon. - Nie przeciwko niemu, tylko przeciwko heretykom w ładowni! - Zwariowałeś? - Mychysyn zmiażdżył duchownego spojrzeniem. - Wilki zamontowano na nadburciach. Mógłbym nimi ostrzelać pokład, ale nie ma takiej możliwości, aby wymierzyć nimi w głąb luków! Zresztą nawet gdyby to było możliwe, nie przychodzi mi do głowy lepszy sposób, aby zmasakrować przy okazji własnych ludzi. - Jakie znaczenie ma ich życie w porównaniu z obowiązkiem wobec Boga ciążącym na nas? - Podejrzewam, że spore... zwłaszcza dla ich żon i dzieci. Poza tym - odwrócił się znowu do charisjańskiego galeonu, który zaczął redukować żagle i przymierzać się do ataku od sterburty - nie ma już na to czasu. - W takim razie wysadź okręt w powietrze! - zażądał inkwizytor. - Podpal go. - Nie ma też czasu na podłożenie ognia. Ani wystarczającej ilości prochu... Z całym należnym szacunkiem, ojcze - odezwał się bez cienia szacunku w głosie - nie widzę powodu, dla którego moi chłopcy mieliby zrobić coś takiego. Marynarze to nie inkwizytorzy. Nie ich zadaniem jest mordowanie heretyków. To twoja robota! Maikyn wgapił się w niego. Mięsień na policzku drgał mu wyraźnie. Moment później duchowny przeniósł spojrzenie na galeon, obecnie oddalony już tylko o dwieście jardów i dalej płynący prosto na nich. - Masz rację, na Shan-wei! - odkrzyknął znienacka schueleryta, sięgając za pazuchę. Mychysyn nie miał pojęcia, skąd ksiądz wziął ręczny granat. Nigdy by go o to nie podejrzewał. Tymczasem teraz, na jego oczach, duchowny trzymał go w garści i właśnie

rzucał się w stronę luku. Ponad nim wisiała lampa, dzięki której strażnik nawet w nocy mógł mieć pewność, że właz pozostaje zamknięty. Maikyn sięgnął do lampy, otworzył jedną jej szybkę i przyłożył lont do płomienia. Sparzył się przy tym w palce, ale nawet nie zwrócił na to uwagi. Obnażył zęby w paskudnym grymasie i jakby nigdy nic uniósł rękę z granatem, aby... Nawet nie usłyszał odgłosu wystrzału, który rozległ się za jego plecami. - Pieprz się, ojcze - powiedział głucho Rubyn Mychysyn, zanim dym z lufy rozwiał się na wietrze. Następnie przez moment przyglądał się strzaskanej potylicy duchownego, aby zaraz wyrzucić pistolet za burtę i zbliżyć się do lampy rufowej z podniesionymi rękami, licząc na to, że Charisjanie nie pomylą tego gestu z niczym innym. *** Horayshyo Vahrnay wpatrywał się bezradnie w gęsty, cuchnący mrok swego więzienia. Nawet gdyby miał oboje oczu, nie byłby w stanie niczego zobaczyć. Podobnie jak wszyscy pozostali jeńcy przykuci do tego pokładu, mógł tylko nasłuchiwać i na tej podstawie starać się ustalić, co dzieje się na zewnątrz. Zarówno salwy, jak i eksplozje dobiegły końca - to musiał być dobry znak. Jednakże Vahrnay i jego ludzie doświadczyli zbyt dużo zła z rąk Tymythy’ego Maikyna, aby czuć choćby najlżejszy optymizm. Schueleryta bowiem należał do najbardziej fanatycznego rodzaju inkwizytorów, jakich wyprodukowało Schronienie. Nic dziwnego, że nad jego głową od dawna wisiał wyrok śmierci wydany przez Charisjan. Gdyby tylko mógł... Nagle rozległ się jakiś hałas. Gruby pokład stłumił dźwięk, jednakże w uszach Vahrnaya brzmiało to jak wystrzał z pistoletu albo karabinu. Kapitan poczuł, jak mięśnie mu tężeją, gdy próbuje rozszyfrować znaczenie tego odgłosu. Przez moment czuł jeszcze większą bezradność niż wtedy, gdy trafił ze swoimi ludźmi do tego luku w kajdanach. Pomoc była tak blisko, jednakże jeśli ich oprawca uzna, że... Coś wyrżnęło w okręt, sprawiając, że rozległ się przeraźliwy drący odgłos, po którym Córa zadrżała od stępki po szczyty masztów. Potem dał się słyszeć tupot stóp łomoczących o pokład. Nie jednej pary, ale dziesiątek! A wreszcie Vahrnay usłyszał upragniony głos, który z charisjańskim akcentem powiedział: - Już po was idziemy, chłopcy! Horayshyo Vahrnay nie miał wątpliwości, że wiwaty, które przepełniły luk, dały się słyszeć aż w Tellesbergu.

.II. HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar oraz Świątynia Syjon Ziemie Świątynne - Oraz mam zaszczyt pozostać najbardziej uniżonym i posłusznym sługą waszej wysokości i tak dalej, i tak dalej - zakończył Lywys Gardynyr, po czym odchylił się do tyłu razem z krzesłem, podczas gdy Mahrtyn Vahnvyk dalej pisał, skrobiąc po papierze. Było późno, a oni pracowali od wczesnego popołudnia. Lampy wiszące u powały rzucały mdłe światło, z trudem rozjaśniając kabinę. Obok hrabiego stała na wpół opróżniona, zasłużona szklaneczka whiskey. Gardynyr odczekał, aż jego sekretarz skończy pisać, opuścił przednie nogi krzesła na ziemię i nachylił się nad biurkiem, kładąc oba łokcie na blacie. - Przeczytaj wszystko, proszę - powiedział, zamykając oczy, aby się skupić na tym, co zaraz usłyszy. - Oczywiście, mój panie. Vahnvyk odszukał pierwszy arkusz grubego pliku i odchrząknął. - Od Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, z pokładu HMS Chihiro stojącego na kotwicy w zatoce Gorath, dziewiątego września roku osiemset dziewięćdziesiątego siódmego, do jego łaskawości księcia Fernu. Bądź pozdrowiony. W ślad za twą prośbą niniejszym informuję, do jakich wniosków doszedłem ze swoim personelem w wyniku inspekcji przechwyconej kanonierki obecnie zakotwiczonej w zatoce Gorath. Obawiam się, że nawet najbardziej pobieżne badanie ujawni... Ktoś zastukał głośno w futrynę. Hrabia Thirsku rozwarł powieki zirytowany, jednakże jego irytacja bardzo szybko przeszła w coś bliższego zaniepokojeniu, gdy zobaczył stojącego w progu komandora Ahlvyna Khapahra, a zwłaszcza jego minę. - Wybacz, że przeszkadzam, panie... - Z jakiegoś powodu bardzo wątpię, abyś przeszkadzał mi bez powodu, Ahlvynie. -

Hrabia Thirsku uśmiechnął się blado. - Zdaje się, że miałeś grać w pokera na pokładzie Odważnego, czyż nie tak? Jego żarcik nie wywołał uśmiechu na twarzy Khapahra. Widząc to, hrabia wyprostował się na krześle. - No dobrze, Ahlvynie. Co cię sprowadza? - Łódź patrolowa doniosła, że Córa Marnotrawna właśnie wpłynęła do zatoki, mój panie - odparł Khapahr, patrząc prosto w oczy przełożonego. *** - Jakiego rodzaju reperkusje czekają młodego Mychysyna i pozostałych, mój panie? Był ranek. Wczesne słońce kładło się jaskrawymi promieniami na suficie kajuty, odbijając się od powierzchni wody i zaglądając przez okna rufowe. Słoneczny blask wlewał się do środka także przez świetliki. Hrabia Thirsku stał, opierając się ramieniem o gródź, i trzymał ręce skrzyżowane na piersi. Naprzeciwko siebie miał biskupa Staiphana Maika. Większość nocy spędził na nogach, przez co oczy miał teraz przekrwione, a głos ochrypły od czegoś więcej niż tylko zwykłe zmęczenie. - Nie potrafię na to na razie odpowiedzieć, Lywysie. - Maik usiadł na jednym z foteli. Ruch sprawił, że jego siwe włosy zabłysły srebrem w promieniach słońca, jednakże roziskrzone brązowe oczy pozostały poważne, a mina wręcz ponura. - Jest na to za wcześnie. Pierwsze wiadomości semaforowe dosięgnęły Syjonu co najwyżej godzinę temu. Jestem pewien, że wielki inkwizytor ślęczy nad nimi w chwili, gdy my tutaj rozmawiamy. Nie muszę ci chyba mówić, jakiego rodzaju reakcji można się spodziewać po Inkwizycji. Hrabia Thirsku chciał coś odpowiedzieć ostrym tonem, jednakże powstrzymał się w pół słowa. Po części z ostrożności, a po części dlatego, że nie chciał wyładowywać swojego gniewu na biskupie pomocniczym. Zamiast więc wyżyć się na Maiku, wyprostował się i przemaszerował przez kabinę z jednego końca na drugi. Zatrzymał się, gdy doszedł do okien rufowych, i wyjrzał na zewnątrz, na spienione wody u dziobu Córy Marnotrawnej. Ten kupiecki galeon stał na kotwicy niczym okręt zadżumionych, strzeżony przez ni mniej, ni więcej, tylko trzy kutry, nad którymi powiewały bandery z berłem Kościoła Boga Oczekiwanego, nie zaś godłem Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru. Wszystkie miały też na dziobie obrotowe dziewięciofuntówki, a ich wiosła poruszały się miarowo, gdy okrążały zacumowaną jednostkę na podobieństwo głodnych krakenów. Przynajmniej pozwolili nam przewieźć rannych na brzeg, przypomniał sobie. To musi być dobry znak!

Zamknął oczy, wspierając czoło o chłodną szybę, po czym wspomniał jeszcze wyraz twarzy składającego mu raport Rubyna Mychysyna. Mychysyn był o rok młodszy od Urwyna Guhstahvsyna, ale pełnił swoją funkcję o pół roku dłużej, co czyniło zeń najstarszego niedraśniętego oficera całego konwoju. Zhorj Kurnau żył, aczkolwiek stracił obie nogi na wysokości kolan. Uzdrowiciele nie byli w stanie zagwarantować przeżycia sir Lywysa Audhaimyra, co skłaniało hrabiego do myśli, że być może większą łaską dla niego byłoby skrócenie męczarni, zamiast leczyć go długo, przyprawiając o mnóstwo cierpień, po to tylko, aby koniec końców dostarczyć go w ręce Inkwizycji. Przestań! Nie masz pewności, czy Inkwizycja uzna ich za winnych! Bo przecież tak naprawdę nie są winni. Jeśli kogokolwiek należy winić, to tylko ciebie, Lywysie. Powinieneś był zwiększyć eskortę. Nie ma wątpliwości, że tak właśnie pomyśli ten rzeźnik, Clyntahn! Zmusił się do zaczerpnięcia głębokiego oddechu i pogodzenia się z taką ewentualnością. Nikt przy zdrowych zmysłach nie winiłby go o podjęcie takiej, a nie innej decyzji, jednakże Zhaspahrowi Clyntahnowi daleko było do osoby zdrowej psychicznie. Dla wielkiego inkwizytora nie miało znaczenia, że od chwili bitwy w cieśninie Kaudzhu nie widziano na tych wodach ani jednego charisjańskiego galeonu. Ani jednego. Pięć okrętów wojennych powinno więc poradzić sobie z każdym szkunerem, jaki kręcił się jeszcze po Zatoce Dohlariańskiej. Skoro już o tym mowa, Inkwizycja widziała i zaaprobowała jego rozkazy dotyczące transportu jeńców, ponieważ uznała, że są więcej niż wystarczające. Co znaczy, że pomyliła się w tej sprawie tak samo jak on - jednakże jakim, na Langhorne’a, cudem nawet charisjańska marynarka zdołała wykombinować ni mniej, ni więcej, tylko piętnaście galeonów - o tylu przynajmniej mówiły szacunki Mychysyna - i wysłać je tysiąc pięćset mil od wyspy Talizman, w dodatku tak szybko po bitwie? Poza tym nawet jeśli dysponowali taką masą okrętów, jakim cudem z taką łatwością przechwycili transport więźniów, nie dając się nawet zauważyć eskorcie? Lywys Gardynyr był marynarzem od urodzenia, zdawał więc sobie sprawę, że coś takiego jest zwyczajnie niemożliwe. A jednak Charisjanom jakoś się to udało. I teraz jemu przyjdzie za to zapłacić... Tyle przynajmniej wiedział. Tyle dobrego, że Fraidareck Chalkyr nie zostanie wezwany przed oblicze Inkwizycji w związku z tym fiaskiem. Aczkolwiek hrabia Thirsku czułby się znacznie lepiej, gdyby miał co do tego całkowitą pewność. Niestety nie zdziwi się, jeśli Clyntahn jednak uzna, że Chalkyr zawiódł, nie przewidziawszy szkwału, który zniszczył okręt, a tym samym wykazał

się brakiem lojalności wobec Kościoła Matki. Co zaś do oficerów, którzy utracili swoje jednostki lub co gorsza, oddali swoich jeńców heretykom... A jestem pewien, że baron Sarmouth na to właśnie liczy. Nie musiał zwracać naszych ludzi. Właściwie polityka Charisu - a ostatnio także Republiki Siddarmarku - wymagała, aby ich nie zwracać. Dlatego nawet by się nie starał o ich uwolnienie. Czy to możliwe, że ma na tyle zimną krew, aby odesłać ich do domu, wiedząc, co Clyntahn trzyma dla nich w zanadrzu? Oraz jak zareaguje marynarka, gdy Inkwizycja ukarze jej ludzi za to, czemu nikt nie mógł zapobiec? Jego wiadomość mówi, że odesłał ich do domu z powodów „humanitarnych”, jednakże czasami miłosierdzie jest bardziej zabójcze od miecza, czyż nie? Szczególnie gdy „miłosierdzie” Charisjan pozwoli Clyntahnowi na okazanie własnej łaski... lub nie. Oczami wyobraźni raz jeszcze zobaczył list od charisjańskiego barona. Ten, który dostarczył hrabiemu Thirsku kapitan Kurnau. Ten, który wywołał w nim taką falę upokorzenia... a to dlatego, że zawierał wyłącznie prawdę. HMS Przeznaczenie, Wody opodal wyspy Dial 1 września 897 r. Do Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku Bądź pozdrowiony! Mój Panie, zwracam ci żołnierzy i oficerów, którzy poddali się moim jednostkom po wielce dzielnej obronie. Mieli tego pecha, że zostali niespodziewanie zaatakowani nocną porą - bez żadnego ostrzeżenia i przez przeważające siły. Pomimo zaskoczenia próbowali wkroczyć do akcji jak najszybciej i jak najskuteczniej. Szczególnie mogę tutaj pochwalić oficerów i marynarzy HMS Święty Kylmahn, którzy opierali się dzielnie, mimo że kapitan Bryxtyn musiał sobie zdawać sprawę z przegranej. Muszę także pochwalić kapitana Audhaimyra i załogę Prądu Opływowego, którzy z godną podziwu odwagą starali się wkroczyć do akcji, chociaż ich okręt znajdował się pod ciągłym i ciężkim ostrzałem z bliskiej odległości, a opuścili pokład dopiero wtedy, gdy ich okręt stanął w płomieniach. Taka odwaga zasługuje na coś lepszego niż kilka lat niewoli w charisjańskim obozie jenieckim. Misja, którą wykonywali, była czarną plamą na honorze całego Dohlaru, wszakże marynarze ci tylko wykonywali twoje rozkazy, co jest godne szacunku, a nawet podziwu. Jako że obaj jesteśmy w pełni świadomi, iż monstrum zwące się Zhaspahr Clyntahn nigdy nie pozwoliłoby uwolnionemu jeńcowi cieszyć się wolnością - a wręcz

skazałoby zaraz takiego człowieka na Karę Schuełera - nie stawiałem żadnych wymagań twojemu personelowi. Bardzo możliwe, że ponownie spotkamy się na polu bitwy, jednakże zwykła ludzka przyzwoitość wymaga, abym zwrócił ci ich na pokładzie Córy Marnotrawnej. Jak się spodziewam, zrozumiesz bez trudu, dlaczego wśród przekazanych ci osób nie ma ani ojca Tymythy’ego, ani ojca Ahndyra. Można spokojnie zakładać, że i my także spotkamy się podczas walki w niedługiej przyszłości, gdyż nie sposób liczyć na pokój pomiędzy tymi, którzy służą Ciemności, i tymi, którzy oddali się na służbę Światłu. Wypatruję z niecierpliwością rozstrzygnięcia dokonanego przez Boga w imię cierpień zadanych członkom Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu i wszystkim bojącym się Boga mieszkańcom Schronienia, którzy odważyli się podnieść rękę na Grupę Czworga. Nie sądzę, aby to rozstrzygnięcie było korzystne dla tych, którzy obrali stronę Zhaspahra Clyntahna. Do tego dnia pozostaję z poważaniem, Dunkyn Yairley Baron Sarmouth Dowódca eskadry Ich Cesarskich Mości na wodach Dohlaru Nikt uczciwy nie mógł zaprzeczyć choćby jednemu słowu z tego listu. Zarazem trudno by było znaleźć bardziej zabójczą treść. Pragnął rzucić się na barona Sarmouth za to, że ten śmiał pokazać różnicę dzielącą Cesarską Marynarkę Wojenną Charisu i Królewską Marynarkę Wojenną Dohlaru, i to tak kontrastowo. Nie mógł tego jednak zrobić. Nawet wiedząc, że każde słowo będzie niczym sól wcierana w otwartą ranę na ciele Zhaspahra Clyntahna... Zasłużył sobie na to... tak samo jak jego królestwo. - To nie była ich wina, Staiphanie - powiedział cicho, nie odwracając się od okna i w dalszym ciągu patrząc na samotny galeon, który charisjański komandor puścił wolno, aby jeńcy mieli czym wrócić do Gorath. - To nie była ich wina - powtórzył. - Przewaga wynosiła cztery do jednego, a do tego jeszcze doszedł element zaskoczenia w środku nocy. Nawet sam Chihiro nie poradziłby sobie lepiej ani nie walczyłby zacieklej niż oni! - Nie musisz mnie o tym przekonywać, Lywysie - rzeki Maik równie cichym głosem. Sam to wiem. I wyraziłem to w swoich depeszach, które nadałem do biskupa egzekutora, arcybiskupa i wielkiego inkwizytora. Jedyna trudność polega na tym, aby przekonać ich. Hrabia Thirsku okręcił się na pięcie, aby stanąć twarzą w twarz z rozmówcą. W tej samej chwili dojrzał jeszcze jedną prawdę, której biskup nie wyraził na głos. Była ona widoczna w jego oczach. Cóż, chyba przyjdzie mi zmierzyć się z gniewem Clyntahna razem z pozostałymi. W

końcu to ja ich wysłałem, aby dostarczyli mu jeńców. Również ja sprzeciwiałem się przekazaniu mu pierwszej partii Charisjan. Nie wątpię, że do tej pory usłyszała o tym cała marynarka. Nic dziwnego zatem, że ten drań uważa, iż to ja przekonałem radę królewską, abyśmy zwrócili jeńców. Szlag, gdybym miał odpowiednio duże jaja, tobym to faktycznie zasugerował! Tak czy owak moje obiekcje chyba przeniosły się na resztę floty. W każdym razie Clyntahn dojdzie do takiego wniosku. I nie zapomni wytknąć moralnej zgnilizny, która kazała moim kapitanom opuścić bandery na długo przed tym, nim stracili trzy czwarte załóg. Przeszedł go dreszcz strachu - nie o siebie, choć perspektywa stanięcia oko w oko z zagniewanym Zhaspahrem Clyntahnem potrafiła przerazić najtwardszego człowieka, lecz o los córek i wnucząt. Wstydził się tego, że bardziej się boi o bliskich niż o ocalonych marynarzy z konwoju, jednakże nie zamierzał okłamywać samego siebie. Najgorsze zaś było to, że pomimo wszystko w głębi ducha czuł ulgę, iż Charisjanom udało się uciec. Kolejna klęska zadana jego flocie była czymś zupełnie innym, ale i w tym wypadku czuł coś w rodzaju... wdzięczności. Ta porażka była tak totalna - liczba ofiar tak wielka, a uszkodzenia okrętów ogromne - że nawet ktoś taki jak Zhaspahr Clyntahn powinien zrozumieć, że od początku nie mieli szans. *** - I chcę, aby odsiano każdego z ocalałych oficerów, Wyllymie! - warknął Zhaspahr Clyntahn. - Każdego, rozumiesz? - Wedle raportu biskupa Staiphana, który potwierdzają źródła z Gorathu, przeniesienie niektórych z nich mogłoby się dla nich okazać zabójcze, wasza dostojność - odparł Wyllym Rayno. Arcybiskup Chiang-wu stał naprzeciwko masywnego lśniącego biurka wielkiego inkwizytora w zwykłej dla siebie pozie, trzymając dłonie w rękawach sutanny. Mistyczne, wiecznie się zmieniające murale na ścianach pokazywały właśnie zaśnieżony górski krajobraz. Wyllym pożałował, że nie znajduje się na zboczu zasypanej śniegiem góry gdzieś hen daleko od Syjonu, gdy padł na niego wściekły wzrok przełożonego. - Co skłania cię do myśli, że nie mam w dupie, czy któryś z tych łachudrów zdechnie po drodze?! - wydarł się Clyntahn. - Ten skurwysyn baron Sarmouth wyświadczyłby nam wszystkim ogromną przysługę, gdyby poderżnął im gardła i wyrzucił ich za burtę, co najpewniej uczynił z naszymi inkwizytorami. - Clyntahn dosłownie się wściekł, gdy przeczytał list sir Dunkyna Yairleya do hrabiego Thirsku. - Oczywiście, że mam w dupie, ilu z nich przeżyje!

- Wasza dostojność oczywiście może podjąć każdą decyzję. Ja tylko przekazuję informacje. W tym momencie powinienem chyba też zauważyć, że jeśli jeńcy pomrą w drodze do Syjonu, nie będzie kogo poddać przesłuchaniom, aby wychwycić rozbieżności w zeznaniach. Clyntahn nadął nozdrza, ale zmusił się do pozostania na swoim miejscu i rozważenia przedstawionego przez Wyllyma argumentu, o ile można to tak było nazwać. Po paru długich sekundach w końcu skinął głową. - Racja. - To słowo miało ciężar granitu, ale zostało wypowiedziane już spokojniejszym tonem. - Przedyskutuj to z uzdrowicielami. Jeńcy mają dotrzeć do Syjonu żywi. - Oczywiście, wasza dostojność. Jak mają się tutaj dostać? - Na pewno nie na pokładzie tego dohlariańskiego galeonu! Ta kupa gówna bez wątpienia zatonęłaby po drodze! A nawet gdyby to się nie stało, jakieś inne okręty Charisjan, o których ci głupi Dohlarianie nawet by nie wiedzieli, przechwyciłyby go bez trudu! Rayno potaknął w milczeniu, nie komentując głośno, że piątka galeonów eskorty, którą wyznaczył hrabia Thirsku, została w pełni zaakceptowana przez Inkwizycję jako w zupełności wystarczająca. Ostateczną aprobatę wyraził sam Clyntahn, aczkolwiek to także pozostało niewypowiedziane. - Jeśli nie na pokładzie dohlariańskiej jednostki, to jak, wasza dostojność? Możemy przerzucić ich drogą lądową, ale z powodu dużej liczby rannych prościej... i szybciej... będzie przemieścić ich drogą morską. - Allayn powinien mieć na zbyciu jeden czy dwa galeony - warknął Clyntahn. - Naturalnie zaraz się tego dowiem, wasza dostojność - zapewnił Rayno. W rzeczywistości niemal cała Flota Boga, czy też co z niej zostało, trafiła do Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru i Cesarskiej Marynarki Wojennej Harchongu, po tym jak akcja Miecz Schuelera zmusiła Maigwaira do skupienia całej uwagi na stworzeniu i wyposażeniu Armii Boga. Jednakże to także zaliczało się do rzeczy, o których lepiej było nie przypominać wielkiemu inkwizytorowi w tym momencie. - No i jest jeszcze ten drań hrabia Thirsku - dodał Clyntahn takim samym tonem i rąbnął tłustą ręką w blat stołu. - Nie myśl, że nie wiem, komu dziękować za sianie defetyzmu, który doprowadził do tego, iż ci dzielni bohaterowie oddali jeńców Kościoła Matki heretykom! I wydali na pewną śmierć wyświęconych duchownych! - Twarz wielkiego inkwizytora ponownie pociemniała. - Założę się, że każdy przebrzydły oficer w

Królewskiej Marynarce Wojennej Dohlaru wie, iż hrabia Thirsku od samego początku nie zamierzał przekazać jeńców w nasze ręce! Nie dziwota więc, że pozbył się ich przy pierwszej sposobności! Z lekkim sercem! Straty w wysokości siedemdziesięciu procent zdaniem Wyllyma Rayna zdecydowanie nie kwalifikowały się do takiego określenia, ale i o tym wolał nie wspominać na głos. No i trzeba było oddać to Clyntahnowi, że większość poległych marynarzy służyła na eskortujących galeonach, a nie na transportowcach, których załogi jakby nigdy nic zwróciły jeńców heretykom. Wprawdzie nie było jasne, co innego mogły zrobić, skoro przewaga wynosiła siedem do jednego, a może nawet osiem do jednego. Clyntahn wiedział, rzecz jasna, co powinni byli zrobić w tej sytuacji, ale Rayno zdawał sobie doskonale sprawę, że czym innym jest wydać innego człowieka na najokropniejsze nawet męki, jeśli zada je kto inny, niż zabić go własnoręcznie. Zresztą, czy działali rozsądnie, czy nie, to bez większego znaczenia, nieprawdaż, Wyllymie? Liczy się to, aby dać przykład, zwłaszcza gdy tylu wiernych zaczyna kwestionować nieuniknione zwycięstwo Kościoła Matki. Co pociąga za sobą kolejną delikatną sprawę... - Wasza dostojność, o ile zgadzam się z tobą w całej rozciągłości, jeśli chodzi o bez wątpienia niefortunne konsekwencje wynikające z nieustępliwości hrabiego Thirsku w tej kwestii, uważam, że należy przedyskutować jeszcze jeden aspekt. Clyntahn zmierzył go nieprzychylnym spojrzeniem. Poznawał ten spokojny, rozsądny ton i domyślał się, że nie spodoba mu się to, co zaraz usłyszy od Rayna. Przez moment wahał się, czyby nie zamknąć ust arcybiskupowi. Choć było to kuszące, wielki inkwizytor zdawał sobie sprawę z tego, że Rayno jest jedynym człowiekiem w całej Inkwizycji, który nie boi się zaryzykować ściągnięcia na swoją głowę gromów, byle powiedzieć to, co ma do powiedzenia, nie licząc się ze skutkami. - Jaki to mianowicie aspekt, Wyllymie? - zapytał kwaśno po dłuższej chwili. - Chodzi o cieśninę Kaudzhu, wasza dostojność. - Rayno skłonił głowę w przelotnym geście szacunku, po czym znów się wyprostował. - Obawiam się, że większość wiernych postrzega tamtejszą bitwę jako jedyne niekwestionowane zwycięstwo Kościoła Matki w całym bieżącym roku. - Przypomniał ten fakt przełożonemu dość ostrożnym tonem. - Ruch skierowany przeciwko admirałowi, który ich zdaniem przyczynił się do tegoż zwycięstwa, może zostać nie najlepiej odebrany. Jak sądzę, to się nie zmieniło od czasu naszej ostatniej rozmowy na ten temat. - Mam serdecznie dość słuchania, jaki to niezastąpiony jest ten żałosny dohlariański

dupek! Zgoła konwersacyjny ton Clyntahna przeraził Rayna bardziej, niż gdyby wielki inkwizytor swoim zwyczajem eksplodował. Na szczęście Zhaspahr zaraz wziął głęboki oddech i zapanował nad sobą w pełni. - Z drugiej strony - dodał - jest w tym trochę racji. I to nie tylko w odniesieniu do hrabiego Thirsku, do licha. Jeśli zaciągniemy tu tamtych drani i poddamy ich Karze Schuelera za to, że ponieśli porażkę, i tak sprowokuje to podobne pytania, czyż nie? W końcu należą do tej samej formacji co on, co czyni z nich cholernych bohaterów, dobrze mówię? - Niewykluczone, wasza dostojność. Być może nie w takim samym stopniu jak w wypadku hrabiego, ale należy brać taką ewentualność pod uwagę. Clyntahn zacisnął szczęki, ale zmusił się do milczenia i ewidentnie nad czymś głęboko się zastanowił. - No dobrze - powiedział w końcu. - Po pierwsze sporządź wstępną wersję listu do arcybiskupa Trumahna, biskupa egzekutora Wylsynna, ojca Ahbsahlahna i biskupa Staiphana. Poinformuj ich, że moim zdaniem w tym wypadku ręka Kościoła Matki powinna być raczej sprawiedliwa niż szybka. I że... zważywszy na poważne rany odniesione przez członków eskorty konwoju... powinniśmy zaczekać ze sprowadzeniem ich do Syjonu, aż poczują się lepiej. Daję zgodę, aby ojciec Ahbsahlahn i biskup Staiphan bezzwłocznie przesłuchali wszystkich ocalonych i zaczęli pracować nad wyczerpującym raportem, od którego będą uzależnione moje dalsze działania. Z ich podjęciem wstrzymam się do czasu zapoznania się z treścią raportu. Pomimo dekad doświadczeń Rayno wbrew sobie uniósł brwi, co widząc, Clyntahn wydał z siebie ostry, pozbawiony wesołości śmiech. - Nie odpuszczam im, Wyllymie, cokolwiek sobie pomyślą, usłyszawszy moje rozkazy. Odpowiedzą za swoje czyny tutaj, na Placu Męczenników, ale masz odrobinę racji. Zważywszy na wagę bitwy w cieśninie Kaudzhu, jeśli chodzi o morale dzieci Kościoła Matki, roztropnie będzie odroczyć dzień zapłaty, nazwijmy to. Jasne jest, że Allayn wraz z hrabią Tęczowych Wód zamierzają okopać się na swoich pozycjach przed zimą, tak więc pierwszych następnych zwycięstw możemy się spodziewać dopiero na wiosnę. Bardzo możliwe zatem, że jedynie wspomnienie o cieśninie Kaudzhu będzie rozgrzewać ciała i umysły wiernych do tego czasu. Nadejdzie pora, aby rozprawić się z tymi żałosnymi marynarzami, wtedy gdy wiosną zaczniemy czynić postępy na lądzie, dla odmiany kopiąc heretykom tyłki. Chcę, abyś zimą zaplanował ściągnięcie tutaj, do Syjonu, hrabiego Thirsku

wraz z jego lojalnymi podwładnymi. Z nim także muszę wyrównać pewne rachunki. - Oczywiście, wasza dostojność. - Rayno się skłonił. - Nie wątpię, że Inkwizycja zdobędzie dość dowodów, aby zwrócić się przeciwko niemu w odpowiednim czasie. - Właśnie. - Clyntahn skinął głową. - Rzecz w tym, że ja nie ufam temu gnojkowi. Zadziwiająco dobrze mu idzie, a do tego zanadto... przynajmniej jak na mój gust... zaprzyjaźnił się z generałem Ahlverezem. - Ton, jakim wielki inkwizytor wymówił stopień tego ostatniego, wskazywał, że nie ma o nim najlepszego zdania. - Podejrzewam, że obaj oglądają się na Desnairczyków, zastanawiając się, jak by tu dać nogę. Sądzę też, że hrabia Thirsku robi to samo, jeśli chodzi o Dohlarian, a zważywszy na to, jak strasznie Ahlverez dał dupy w Marchii Południowej, można spokojnie założyć, że hrabia Thirsku jest w stanie przekonać go do wszystkiego! - Być może, wasza dostojność. Ale to przecież tylko hrabia, który w dodatku ma wielu wrogów we własnej radzie królewskiej. - Ale właśnie ustaliliśmy, że taki z niego ważny admirał, iż nie można go ściągnąć natychmiast do Syjonu – warknął Clyntahn. - A skoro mamy o nim takie zdanie tu, w Syjonie, nie uważasz, że podobnie mogą o nim myśleć w Dohlarze? Osobiście Rayno wątpił w to, aby hrabia Thirsku zdołał przekonać nawet swoich najzagorzalszych zwolenników - takich jak książę Fernu - do sformowania swego rodzaju frakcji przeciwstawiającej się dowództwu Kościoła Matki. Jeśli zaś chodzi o osoby takie, jak książę Thorastu i jego sojusznicy, hrabia Thirsku miałby poważne problemy z przekonaniem ich, że woda jest mokra! Z drugiej strony arcybiskup wolał nie wykluczać możliwości zasygnalizowanej przez Clyntahna. - Czy wasza dostojność życzy sobie, abym poczynił pewne kroki mające na celu zapobieżenie niezadowoleniu hrabiego Thirsku? - Owszem - potwierdził Clyntahn, uśmiechając się słabo. - Zdaje się, że nadszedł czas, by zaprosić jego córki na pielgrzymkę do Świątyni.

.III. Wyspa Szpon Morze Harchońskie Gdy z Kanału Północnego na wody zatoki Hardship wpłynęły cztery galeony, rozległy się donośne salwy armatnie, spowijając nagie, spalone słońcem zbocza wyspy Szpon dymem prochowym. Na falochronach mieszczących niegdyś baterie dohlariańskich dział roiło się od pokrzykujących gromko żołnierzy piechoty morskiej oraz marynarzy Cesarskiej Floty Charisu, podczas gdy ptaki i wyverny kołowały na niebie, popiskując w proteście na rwetes, który czynili ludzie. Sir Lewk Kohlmyn, hrabia Sharpfieldu, stał na platformie jednej z nadwodnych wieży obserwacyjnych, spoglądając przez lornetkę. Ani drgnął od dwu godzin, w trakcie których wysokie, nadwerężone warunkami atmosferycznymi piramidy płótna rozdzieliły się na poszczególne żagle i okręty pod spodem. Obecnie jednostki te znajdowały się na tyle blisko, że był w stanie wypatrzyć ludzkie postacie na ich pokładach i zobaczyć marynarzy stojących na rejach. W pewnym momencie dała się słyszeć powolna, przypominająca grzmot salwa na cześć bandery admirała, oddana z pokładu HMS Windykator. Stała się ona powodem wzmożonych okrzyków dobywających się z gardeł tłumu zgromadzonego na przystani celem powitania wracającej do domu flotylli. Hrabia Sharpfieldu odjął lornetkę od oczu i zamrugał kilkakrotnie. Z jakiegoś powodu miał kłopoty z widzeniem. Po chwili zaczerpnął głęboko tchu i odwrócił się do ciemnowłosego i ciemnookiego porucznika, który stał obok. - Mahraku, nie podejrzewałbym o coś takiego barona Sarmouth - powiedział. - Nigdy w życiu. - Wygląda na to, mój panie, że baron nabrał zwyczaju wybawiania innych z opresji, czyż nie? - Porucznik Tympyltyn uśmiechnął się sucho. - Aczkolwiek tym razem istotnie przeszedł samego siebie. - Ach tak? - zapytał hrabia, po czym westchnął. - Cóż, chyba masz rację. Baron Sarmouth dokonał rzeczy zgoła niemożliwej. A jednak żal tych, których nie udało mu się uratować... Pierwszy oficer jego flagowca pokiwał z powagą głową. Sir Bruhstair Ahbaht wypłynął z wyspy Talizman z piętnastoma galeonami, czterema szkunerami i ponad

ośmioma tysiącami ludzi. Ocalały tylko trzy z tych galeonów i jeden szkuner, a jeśli wierzyć meldunkom, które baron wysłał przodem na pokładzie HMS Przybysz, do domu wracało zaledwie czterystu osiemdziesięciu siedmiu ocalonych. Pozostałe osiem tysięcy zginęło. Ludzie marli w trakcie walk, od odniesionych ran, a także z powodu zaniedbań i brutalnego traktowania, jak to było w wypadku tej siedemnastki, która sczezła w brudnym, cuchnącym luku Córy Marnotrawnej. Liczba ta nie zawierała pięciuset marynarzy, którzy polegli na pokładzie HMS Dreadnought wraz z Kahrltynem Haigylem. Hrabiego Sharpfieldu przeniknął dreszcz bólu na wspomnienie tego człowieka i jego wspaniałego okrętu. Otrząsnął się szybko i spojrzał raz jeszcze na nadpływające galeony. Baron Sarmouth pozostał na wyspie Talizman, lecz odesłał wszystkie trzy ocalałe galeony Ahbahta - w tym Ognistą Burzę, którą zdążono do tej pory naprawić - obarczając je misją dostarczenia uratowanych ludzi do domu. Nad czwartym galeonem powiewała charisjańska flaga, wisząca nad dohlariańskim godłem, na które składała się zielona wyverna na czerwonym polu. Baron Sarmouth zatrzymał HMS Wojowniczy, Córę odesłał do Gorath wraz z ocalałymi członkami załóg kapitana Ohkamohto. Potrzebował bowiem dodatkowego miejsca w kajutach, aczkolwiek nie wyjaśnił, czemu przedłożył Wojowniczego nad jednostkę handlową. Mimo to można się było tego domyślić z tonu jego wiadomości. Jeńcy na pokładzie tego pierwszego okrętu byli traktowani na tyle humanitarnie, na ile to było możliwe w wypadku strażników Kościoła Matki. O Córze nie dało się powiedzieć tego samego. Baron Sarmouth wyraźnie pochwalił w swej wiadomości komandora Urwyna Guhstahvsyna i komandora Rubyna Mychysyna. Co więcej, wyraźnie wspomniał o tym, że Mychysyn nie pozwolił Tymythy’emu Maikynowi dopuścić się kolejnych potworności względem jeńców. Nie zmieniało to faktu, że jeńcy przeżyli swoje z jego rąk wcześniej. Zatem zdaniem hrabiego Sharpfieldu bynajmniej nie dziwiło, że baron Sarmouth pozostawił sobie ten okręt, na którym jeńcy byli traktowani przyzwoicie, pozbył się zaś tego, na którego pokładzie dopuszczano się okropieństw. Na jego oczach żagle zostały zwinięte. Galeony zbliżały się do brzegu pod samymi topslami, wytracając powoli prędkość. W końcu u ich dziobów woda się spieniła, gdy w odmęty poleciały przyszykowane kotwice. Hrabia Sharpfieldu skinął głową. - Mahraku, na nas chyba już pora - rzucił. ***

- Świetnie sobie poradziłeś, Dunkynie - powiedział cicho przez komunikator Cayleb Ahrmahk, obserwując żywiołowe powitanie wracających jeńców. - Obaj z Hektorem świetnie sobie poradziliście. Dziękuję. - Wasza wysokość, mieliśmy szczęście, i to nawet przy wykorzystaniu SAPK-ów odparł baron Sarmouth. Stał na pomoście rufowym HMS Przeznaczenie wraz z Hektorem Aplynem-Ahrmahkiem i rozkoszował się cygarem, spoglądając na spieniony kilwater sunący za okrętem. - Poza tym nigdy byśmy nie odnieśli sukcesu, gdyby nie pomoc innych. - To prawda. Trudno jednak mówić o ślepym szczęściu - wtrącił Domynyk Staynair, który akurat przebywał na swoim okręcie flagowym w Zatoce Tellesberskiej. - Wszystko skończyło się tak, jak się skończyło, dzięki temu, że żołnierze i oficerowie odebrali właściwe wyszkolenie. - Nie da się temu zaprzeczyć - przyznał Cayleb. - A nawet trzeba temu przytaknąć. - Ten twój list z pewnością zapali grunt pod nogami hrabiego Thirsku - dodał Phylyp Ahzgood. - Ładnie to rozegrałeś, Dunkynie. - Zgadzam się - rzekł Nahrmahn Baytz. - Aczkolwiek Rayno chyba się domyślił, że to było naszym celem. Ma na to dość rozumu. Clyntahn także, ale on koncentruje się na uczuciu nienawiści do Charisu, a w dodatku nie ma za grosz zaufania do swoich ludzi, którzy posiadają kręgosłup moralny. Tak więc twój liścik bez wątpienia podkopie jego zaufanie w hrabiego, co z naszej perspektywy nie jest złą rzeczą. - Wszystko to prawda - skinął głową baron Sarmouth - chociaż moje działania były nie tyle makiaweliczne - uśmiechnął się lekko, używając ulubionego przymiotnika członków wewnętrznego kręgu ostatnimi czasy - ile wynikały z gniewu. Uważam, Merlinie, że macie z Caylebem rację co do tego, co sobie myśli hrabia Thirsku, niemniej w pełni zasłużył sobie na ten list. Zwłaszcza że jest człowiekiem honoru, który posiada... jak to nazwałeś, Nahrmahnie?... kręgosłup moralny. Ma dość oleju w głowie, aby nie wierzyć, że Bóg naprawdę chciał czegokolwiek z tego! - W pełni się zgadzam, Dunkynie - potaknęła Irys Aplyn-Ahrmahk. - Z drugiej strony jednak wcale bym się nie zdziwiła, gdyby ten list namieszał mu w głowie. - A jeśli mu istotnie namiesza, Irys? - zainteresował się Hektor. - Co wtedy? - Nie mam pojęcia - odparła jego żona. - Nie należy do bystrzaków, prawda? - Z całą pewnością - potwierdziła Sharleyan. Wyglądała właśnie z okna swojej wieży na zatokę, gdzie na kotwicy stał okręt flagowy barona Skalistego Szczytu, rozświetlając gładką jak lustro powierzchnię wody blaskiem latarń postojowych. - Jednakże naprawdę martwi mnie to, że Clyntahn jest tego świadom równie dobrze jak my.

- O tym samym właśnie myślałem, wasza łaskawość - wtrąciła Aivah Pahrsahn. Wyraz twarzy miała zafrasowany, gdy czesała długie lśniące włosy, siedząc przed lustrem w swojej sypialni. Odezwawszy się, odłożyła grzebień i odchyliła się na oparcie krzesła, szeleszcząc materią kimona. - Jeśli Clyntahn uzna, że list barona Sarmouth może zachęcić hrabiego Thirsku do działania, z pewnością poczyni kroki, aby temu zapobiec. - Właśnie - zgodził się z nią Maikel Staynair. - Przy czym najbardziej prawdopodobnym krokiem, biorąc pod uwagę, jak działa jego mózg, czy też to, co nazywa mózgiem, będzie wzięcie krewnych hrabiego Thirsku pod „opiekuńcze” skrzydła Inkwizycji. - I to raczej nie w Gorath - dodała Nimue Chwaeriau, która znajdowała się w Manchyrze. - Otóż to - potwierdził Merlin głosem nie mniej twardym od spojrzenia szafirowych oczu. On z kolei siedział naprzeciwko Cayleba w saloniku cesarskim, przy kominku. Clyntahn każe ściągnąć ich do Syjonu, gdzie będzie mógł się nimi odpowiednio „zaopiekować”. - Ciekawe, czy hrabia Thirsku jest dość rozgarnięty, aby wiedzieć, że z chwilą znalezienia się jego krewnych w Syjonie jego los zostanie przypieczętowany... zastanowiła się cichym głosem Aivah. - Czy raczej ulegnie pokusie, aby wmawiać sobie coś wręcz przeciwnego, skoro i tak nic nie może na to poradzić. To jasne, że Clyntahn nie pozwoli mu przeżyć po tym, jak uczyni coś, co przysporzy mu śmiertelnego wroga. Zatem ostatecznie wielki inkwizytor wyeliminuje zarówno hrabiego, jak i jego bliskich. Być może zadowoli się skrytobójstwem, zamiast wymierzyć Karę Schuelera, a to dlatego, że hrabia Thirsku stał się niewątpliwym bohaterem świętej wojny. Niemniej efekt końcowy jest przesądzony. Hrabia Thirsku umrze. - To mi się nie podoba - stwierdził Cayleb z ponurą miną. - Wprawdzie pozbycie się hrabiego Thirsku z grona wrogów odbyłoby się z korzyścią dla nas, lecz w żadnym razie nie chciałbym, aby tak się potoczyły sprawy. - Nikt z nas tego nie chce, kochanie - rzekła łagodnym tonem Sharleyan. - Ciekawe, jak ich przerzuci do Syjonu - zastanowiła się na głos Nimue. - Doskonałe pytanie. - Merlin odchylił się na oparcie krzesła i pogrążył w zamyśleniu. - Zważywszy na podejrzenia, które z pewnością żywi, wątpię, aby powierzył ich opiece kapitana któregoś z galeonów Królewskiej Marynarki Dohlaru. Może więc wyśle ich drogą lądową? - Na jego miejscu tak właśnie bym zrobił - rzekł po chwili milczenia baron Skalistego

Szczytu. - Szczególnie wiedząc, że czaisz się w zatoce, Dunkynie. - Aczkolwiek może nie zechcieć skorzystać z drogi lądowej po tym, co Dialydd Mab uczynił strażnikom i inkwizytorom obozu Tairek, nieprawdaż? - Nimue była nie mniej zamyślona od Merlina. - To był najcięższy atak dokonany przez seijinów do tej pory, a Clyntahn nadal nie ma zielonego pojęcia, jak do tego mogło dojść, mimo że liczni śledczy zajmują się tematem. Ma pełne prawo zakładać, że w podobny sposób przechwycimy krewnych hrabiego Thirsku. Wcześniej uczyniliśmy to z tobą, Irys, i z twoim bratem. A przecież dzieci i wnuki hrabiego są równie istotne dla Kościoła Matki jak wy. W dodatku będą stanowić dostatecznie nieliczną grupę... w przeciwieństwie do mas jeńców... aby seijini przeszmuglowali ich w ten sam sposób, w jaki demon Merlin przeszmuglował was dwoje i Phylypa z Delferahku. - Czy to znaczy, że twoim zdaniem weźmie takie rzeczy pod uwagę? - zapytała Aivah. - Nie widzę powodu, dla którego nie miałoby się tak stać - odparła Nimue. - W takim razie seijin Zhozuah powinien się rozmówić z Ahrlohem Mahkbythem. Może i wydobyliśmy ojca Byrtryma, ale Ster w dalszym ciągu ma kilka kontaktów w Inkwizycji. Głównie za sprawą osób, które rzeczeni agenci zrekrutowali jako informatorów. Poza tym mamy doświadczenie w organizowaniu kampanii szeptanych. Jestem pewna, że uda nam się zapoczątkować parę zmyślnych plotek, które mogą podsycić paranoję Clyntahna. - To z pewnością nie zaszkodzi - przyznał po namyśle Cayleb. - Mów jednak, do czego konkretnie zmierzasz, Nimue. - Cóż... Jeśli tylko Dunkyn zechce nas wesprzeć w realizacji mojego planu, sądzę, że uda nam się sprawić, aby Clyntahn popchnął ich raczej w naszym niż w swoim kierunku.

.IV. Wyspa Shyan Zatoka Dohlariańska - Urodziłeś się głupi, Naiklosie, czy musiałeś się tego uczyć? - zapytał starszy sierżant Allayn Mahgrudyr bynajmniej nie melodyjnym tonem. Kapral Naiklos Hairyngtyn zatrzymał się i spojrzał na niego. Wtedy starszy sierżant wskazał ręką. - Tam, w górze - powiedział. No wiesz, tam, gdzie bosmanmat macha ładną chorągiewką, żeby zwrócić na siebie uwagę. Hairyngtyn powiódł wzrokiem za wyciągniętym palcem i pokiwał głową. - Się wie, panie sierżancie! - odparł radośnie i skinął na swoją drużynę, po czym zaczął brnąć przez piasek w stronę wspomnianego oficera. Starszy sierżant Mahgrudyr odprowadzał go spojrzeniem, trzymając dłonie oparte na biodrach. Następnie pokręcił głową i przeniósł uwagę na majora Brahdlaia Cahstnyra. - Niech mnie, jeśli jego łeb nie nadałby się świetnie na kulę armatnią! Może nawet byłby wtedy krztynę użyteczniejszy! - No, no, Allaynie - zacmokał Cahstnyr. - Na pewno tak nie myślisz. Zresztą nawet gdybyś myślał, kapitan Lathyk nie pozwoliłby ci na to. Narobiłbyś strasznego bałaganu na pokładzie, odłączając głowę od korpusu. - Obiecuję, że bym po sobie posprzątał, panie! - Mahgrudyr zerknął błagalnie na przełożonego. - Zabrałoby to góra pół godziny, gdyby mieć pompę i wąż. - Nie, nie, nie - zaśmiał się Cahstnyr. - Poza tym co z tego, że nie jest myślicielem, skoro ciężko pracuje? Zwłaszcza gdy go popchnąć we właściwą stronę. A do tego strzela najlepiej w całym drugim plutonie. - Jak się na takich mówi, panie? Genialny głupek? - Kto by pomyślał, że znasz takie określenia! - zdziwił się major. - No, skoro już to mamy z głowy, może przejdziemy do naszego stanu. - Jak tylko kapral Hairyngtyn zaprowadzi swoich ludzi na wskazane pozycje i zacznie wraz z nimi napełniać worki piaskiem, zamiast tylko je przerzucać, będzie można powiedzieć, że wszystko idzie zgodnie z planem, panie - zameldował już poważniejszym tonem starszy sierżant Mahgrudyr. - Pierwsze trzy stanowiska będą gotowe do wieczora. - Świetnie. Pan Wynkastair i porucznik Skynyr chcą mieć działa na brzegu jak najwcześniej rano. Mahgrudyr kiwnął głową, ale że minę miał wciąż zafrasowaną, Cahstnyr uniósł

pytająco brew. - O co chodzi, sierżancie? - Cóż, panie... - Mahgrudyr urwał i potrząsnął głową. - O nic. Cahstnyr przyglądał mu się jeszcze przez moment, po czym powiedział. - Skoro tak, do roboty. Porucznik Sygzbee sprowadzi na brzeg resztę drugiego plutonu wraz z kolejną partią worków, jak tylko wrócę na okręt. - Tak jest! Mahgrudyr walnął się pięścią w pierś, oddając salut, a Cahstnyr skinął mu głową, po czym odwrócił się i jął brnąć przez piach do szalupy, która czekała tuż za linią przypływu. Wlazł do wody prawie po uda, wgramolił się przez burtę na pokład i zajął swoje miejsce na trzeciej ławie. Widząc to, marynarze chwycili za wiosła. Nabierając szybko prędkości, łódź pomknęła w stronę HMS Przeznaczenie, który stał na kotwicy jakieś tysiąc jardów od brzegów wyspy Shyan. Major piechoty morskiej poruszył wargami, układając je w kwaśny uśmiech na widok rosnącego w oczach galeonu. Doskonale wiedział, o czym myśli Mahgrudyr, i w żadnym razie nie mógł go o nic winić. Jak większość oficerów i marynarzy służących w eskadrze barona Sarmouth - i jak wszyscy służący na HMS Przeznaczenie - Cahstnyr pokładał wielkie zaufanie w dowódcy. Pełnił funkcję dowodzącego oddziałem piechoty morskiej HMS Przeznaczenie od dwóch lat i wiedział, że sir Dunkyn Yairley ani razu nie wpakował swoich ludzi ani okrętu w kabałę. Nie mówiąc o tym ostatnim sukcesie... Skierowanie całej eskadry dokładnie w miejsce, w którym dało się przejąć konwój jeńców, było godne talentu samego cesarza Cayleba. Każdy człowiek, który potrafił dokonać czegoś takiego, mógł w pełni liczyć na zaufanie Brahdlaia Cahstnyra! Mimo to... Och, daj spokój, Brahdlai, upomniał się w duchu. Skoro admirał życzy sobie zająć wyspę, zajmiemy ją. I utrzymamy ją, na Langhorne’a, jeśli tego będzie od nas oczekiwał. A jednak to wydawało się nieco... śmiałe jak na człowieka takiego jak baron Sarmouth, który miał w zwyczaju wszystko starannie planować, zanim zaczął działać. Prawdę powiedziawszy, Cahstnyr nie miał pojęcia, co go tutaj w ogóle sprowadzało. Cóż, skoro ty nie masz pojęcia, tak samo jest na pewno z lojalistami! Miał taką nadzieję, chociaż nie wątpił, że druga strona zareaguje raczej w żywiołowy sposób. Wyspa Shyan leżała w samym środku wejścia do zatoki Saram w prowincji Stene, głównym zachodnim kotwicowisku Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, odkąd

Dohlarianie utracili wyspę Szpon. Tak się jednak niefortunnie składało, że „w samym środku” nie było do końca precyzyjnym określeniem. Prawie sto sześćdziesiąt mil dzieliło przylądek Saram od przylądka Rhaigair. A z kolei wyspę Shyan do wyspy Shipworm tylko siedemdziesiąt pięć mil. Wyspa Shipworm znajdowała się po drugiej stronie kanału Basset, który miał szesnaście mil szerokości w najwęższym miejscu. Nawet zatem przy niskim stanie wody kanał żeglugowy liczył dwanaście mil szerokości, co znaczyło, że nikt nie musi wchodzić w zasięg dział nabrzeżnych baterii, przynajmniej w normalnych okolicznościach. Właśnie dlatego Dohlarianie nie zawracali sobie głowy umieszczaniem na wyspie artylerii. Jak na razie - z tego, co widział Cahstnyr - zajmowanie wyspy nie niosło żadnych strategicznych ani taktycznych korzyści. Długa na czterdzieści parę mil wyspa nie miała nawet przyzwoitego kotwicowiska ani porządnego źródła wody pitnej. Jedyne, co jej zajęcie mogło dać, to wkurzenie Dohlarian - a także Harchończyków, do których należała zatoka Saram wraz ze wszystkimi wyspami. A że sama wyspa spoczywała na oceanie mniej niż dwieście pięćdziesiąt mil od Rhaigairu, który mieścił zarówno znaczącą stocznię Harchończyków, jak i bazę Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, było bardzo prawdopodobne, że jedni i drudzy nie puszczą jej zajęcia płazem. Może o to chodziło baronowi, pomyślał major, gdy łódź dopłynęła do okrętu flagowego eskadry. Wiadomo, że nieźle oberwali podczas bitwy w cieśninie Kaudzhu. Nawet gdybyśmy sami do tego nie doszli, potwierdziliby to jeńcy, których wtedy odbiliśmy. Zresztą sam słyszałeś, jak baron mówił kapitanowi Lathykowi, że HMS Dreadnought nie nadaje się na razie do służby. Może więc Yairley chce zmusić wroga do ataku na swoje pozycje, zanim HMS Dreadnought i inne okręty zostaną naprawione. Miało to pewien sens. Tak czy inaczej, decyzja o tym, co miała robić eskadra, należała do barona Sarmouth, a nie - do majora Brahdlaia Cahstnyra.

.V. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne - A zatem twój dobry przyjaciel hrabia Thirsku niezbyt dobrze sobie ostatnio radzi, co, Allaynie? W głosie Zhaspahra Clyntahna dało się słyszeć typowy dla niego chłód, jako że jednak nie byli sami, Allayn Maigwair powstrzymał się od przewrócenia oczami. Zamiast to zrobić, zwyczajnie przystanął pośrodku placu Świętego Mahrysa i zwrócił się twarzą do wielkiego inkwizytora. Niezwykłe było, że Clyntahn naskakuje na kogoś - a już zwłaszcza na członka Rady Wikariuszy - poza czterema ścianami swego biura, w obecności świadków. Tym razem zaś otaczało ich kilkunastu duchownych, którzy wyszli skorzystać z porannego słońca. Kiedy jednak już to robił, zawsze kierował się jakimś niskim motywem, z czego głównodowodzący sił Kościoła Matki zdał sobie sprawę z przykrością. Do tej pory sam przechadzał się, czerpiąc z tego raczej przyjemność. Wczesnojesienne powietrze było w sam raz rześkie, a liście właśnie zaczynały spektakularnie zmieniać swoje barwy. Nie zapowiadało się na to, aby w najbliższej przyszłości miało być wiele podobnych dni, dlatego Allayn był zły, że mu przeszkodzono. Szczególnie że Clyntahn ewidentnie miał jeden z tych swoich humorków. Nie on jeden to sobie uświadomił. Zadziwiające, z jaką prędkością niżsi rangą duchowni opuścili plac, zostawiając nas samych, pomyślał Allayn, zastanawiając się równocześnie, czy to rozczarowało wielkiego inkwizytora. - Właściwie to nigdy nie miałem przyjemności poznać hrabiego, Zhaspahrze. Pozwolił sobie na odrobinę niecierpliwości w głosie. - Z drugiej strony, nie doszły mnie żadne katastrofalne wieści z Dohlaru. A może wciąż chodzi ci o ten konwój jeńców? Przelotnie pokazał zęby. - Sądziłem, że przykazałeś Kharmychowi i Lainyrowi przeprowadzić drobiazgowe dochodzenie, zanim przeszedłeś do wyciągania wniosków? Maigwair nie miał cienia wątpliwości, jakie wnioski wyciągnie Clyntahn, gdy już dochodzenie się zakończy - jednakże nie mógł nic na to poradzić. Osobiście zapoznał się ze wszystkimi wstępnymi raportami i uznał, że dowódca konwoju nie mógł wiele w tej sytuacji zrobić. Zhaspahr mógł sobie narzekać, że powinni byli płynąć na zaciemnionych okrętach, aby ukryć się przed Charisjanami, jednakże to było

coś więcej niż tylko musztarda po obiedzie. W gruncie rzeczy Zhaspahr Clyntahn wykazał się głupotą. Był bowiem powód, dla którego płynące nocą jednostki informowały o swojej obecności za pomocą świateł - pomagało im to orientować się w szyku. Żegluga była wystarczająco trudna za dnia, zwłaszcza że konwój stanowił zbieraninę różnych jednostek, a co dopiero mówić o poruszaniu się w absolutnych ciemnościach! Z tego, co wiedział, dochodzenie nie wykazało, skąd właściwie wzięły się okręty Charisjan. On sam uważał, że nadpłynęły z Corisandu, co jednak na obecnym etapie było tylko przypuszczeniem. A skoro nikt nie ostrzegł ani hrabiego Thirsku, ani dowódcy eskorty o tajemniczych siłach wroga - i skoro Clyntahn osobiście zatwierdził plany hrabiego - wydawało się z lekka nieracjonalne, że teraz wielki inkwizytor potępiał ludzi, którzy robili dokładnie to, co im kazał. Oczywiście oficerowie, którzy poddali swoje okręty, zamiast posłać je wszystkie na dno razem z heretykami znajdującymi się na ich pokładach, będą musieli się gęsto tłumaczyć inkwizytorom prowadzącym śledztwo. Maigwair wolał nie myśleć, ile ich będzie kosztować podjęcie jedynej racjonalnej decyzji w tych okolicznościach, wiedział bowiem, że nie będzie w stanie uczynić niczego, co by ich ochroniło przed Inkwizycją. - Nie mówię o tym fiasku - rzucił nieprzyjemnym tonem Clyntahn. - Mówię o tym, że pomimo wspaniałego zwycięstwa w bitwie w cieśninie Kaudzhu nasz hrabia nie jest w stanie powstrzymać przeklętych heretyków przed wyczynianiem, co im się tylko zamarzy, w Zatoce Dohlariańskiej. - Słucham? - Maigwair przechylił głowę. - Wysłał połowę dohlariańskiej floty do Malansath, aby przepędziła stamtąd korsarzy, i z tego, co mi wiadomo, sytuacja tamże uspokoiła się znacznie. A według ostatnich szacunków, jakie sporządzili twoi podwładni, heretycy mają w zatoce dwadzieścia pięć, a może nawet trzydzieści galeonów. Chociaż, dodał już w myślach, jak na razie w żaden sposób nie wyjaśniłeś, skąd wytrzasnęliście tę liczbę. Jeśli mam być szczery, uważam, że to tylko zgadywanka, i to niezbyt precyzyjna. Mimo to rad bym zobaczyć informacje, na podstawie których zgadujecie. No ale jestem tylko prostym głównodowodzącym siłami Kościoła Matki, nieprawdaż? Jakże mógłbym żądać takich informacji? - Dopóki nie zakończy napraw okrętów zniszczonych w trakcie bitwy w cieśninie Kaudzhu - odezwał się znowu na głos - jego przewaga jest niebezpiecznie mała, zwłaszcza jeśli przeklęci heretycy zdążą ściągnąć jeszcze jedną z tych swoich kanonierek, zanim nasi wyprodukują amunicję dla tej, którą przejął admirał Rohsail. - Wzruszył ramionami. - W tych okolicznościach śmiem twierdzić, że rozsądnym posunięciem jest utrzymanie przynajmniej wschodniej części zatoki wolnej od korsarzy i otwartej dla handlu, zamiast

ścigania po niej eskadry heretyków. - Tymczasem heretycy szykują się do odebrania mu zatoki Saram - rzucił Clyntahn. - Kto ci to powiedział? - zapytał Maigwair. - Wiadomość ta pochodzi z ust twojego własnego dowódcy! Do licha, widziałem te same raporty semaforowe co ty! Ci dranie okopują się na wyspie... jakże ona się nazywa... Shyam. - Robią to na darmo - odparował Maigwair. - Nawet ich działa nie mają odpowiedniego zasięgu, aby bronić skutecznie wejścia do tej zatoki. A pozbawieni własnych kanonierek nie są w stanie zagrozić bateriom strzegącym kotwicowiska. Prawie dwa tuziny ośmiocalówek brata Lynkyna broni podejścia do Rhaigairu, Zhaspahrze. Dalsze pół tuzina nowych dziesięciocalówek znajdzie się tam w najbliższych trzech pięciodniach. - W takim razie czemu zajęli to miejsce? - warknął Clyntahn. - Być może dlatego, że mają nadzieję, iż hrabia Thirsku uczyni dokładnie to, co ty chciałbyś, aby uczynił. Jedynym sposobem na pozbycie się ich stamtąd jest wysłanie przeciwko nim odpowiednio dużej floty. A oni liczą, że zdołają rozgromić choćby jej część. Z drugiej strony, gdy hrabia Thirsku zakończy naprawy i przystosuje zdobyczną kanonierkę, będzie miał dość siły ogniowej, aby rozprawić się z ich galeonami. W tym momencie wyspa Shyan straci jakiekolwiek znaczenie. Być może heretycy sądzą, że zdołają odeprzeć flotę hrabiego Thirsku, mając solidne uzbrojenie, jednakże w to mi graj, Zhaspahrze! Tam nie ma słodkiej wody, wiesz? A to oznacza, że nie będą w stanie podołać długotrwałemu oblężeniu, tak jak uczynili to ich ziomkowie na wyspie Talizman. Zatem jak tylko hrabia Thirsku znów będzie dość silny, aby operować w zachodniej części zatoki, heretycy z pewnością wycofają swoje oddziały z wyspy, zamiast skazywać je na nieuniknioną kapitulację. - A więc zamierzasz poprzeć ten jego marazm? - W chwili obecnej hrabia Thirsku działa po mojej myśli - oświadczył Maigwair. Jeśli masz coś przeciwko mojej strategii, zaproponuj własną, a na pewno ją przedyskutujemy. Nie jestem genialnym strategiem i nigdy tak nie twierdziłem, zatem bardzo możliwe, że ty bądź ktoś inny będziecie w stanie przedstawić lepsze propozycje. Dopóki to jednak nie nastąpi, obawiam się, że niewiele mogę począć... Przez jedno czy dwa uderzenia serca wpatrywał się prosto w oczy Clyntahna, aż w końcu wielki inkwizytor wzruszył niecierpliwie ramionami. - Mówię ci, że heretycy coś kombinują. Założę się, że tylko patrzą, jak by tu zarzucić sieci na twojego hrabiego... Ale nie, nie wpadłem na nic, o czym ty byś nie wspomniał.

Mimo wszystko czułbym się znacznie lepiej, gdyby hrabia Thirsku i inni twoi dowódcy przejawiali jakieś... jakiekolwiek!... ofensywne podejście. - Skinął krótko głową Maigwairowi, po czym okręcił się na pięcie i odszedł, przecinając opustoszały teraz plac. Allayn odprowadzał go wzrokiem, czując groźbę wypowiedzianą w ostatnim zdaniu. Problem nie polegał na tym, że Maigwair i jego podwładni nie dysponowali planami. Rzecz była w tym, że te plany, które mieli, nie podobały się wielkiemu inkwizytorowi. Tak się jednak składało - nieszczęśliwie dla Clyntahna - że hrabia Tęczowych Wód się nie mylił. Nie mieli ani czasu, ani możliwości, ani zapasów, aby przystąpić do ofensywy na północnych krańcach Republiki Siddarmarku przed zimą. Zważywszy na tę nieprzyjemną prawdę, jak również wziąwszy pod uwagę fakt, jak mobilni okazali się Charisjanie podczas ostatniej zimy, powinni się rychło zabrać do umacniania swoich pozycji z myślą o niesprzyjającej im porze roku oraz do planowania akcji ofensywnej z chwilą pierwszych roztopów. Wszelkie informacje dostarczane Clyntahnowi przez jego szpiegów wskazywały, że broń Charisjan jest niezwykle amunicjożerna. Zarazem ta sama broń dawała nawet niewielkim oddziałom wroga niesłychaną siłę ognia, co książę Eastshare zademonstrował pod Skalistymi Szczytami. Na szczęście uzupełnianie zapasów amunicji było wyzwaniem samym w sobie. Być może był to tylko przejściowy problem, ale należało go brać pod uwagę w rozważaniach - zakładając oczywiście, że szpiedzy Clyntahna są w stanie znaleźć własny tyłek z pomocą obu rąk i świeczki. Ostatnie raporty o pożarze w zakładach Ehdwyrda Howsmyna również dawały nadzieję, że stan ten potrwa dłużej, niż Maigwair mógł pierwotnie liczyć. Tymczasem druga fala Armii Pana Wszechmogącego i Jego Archaniołów dotarła do tych samych obozów, w których zimowali ludzie hrabiego Tęczowych Wód, jej kadra szkoleniowa zaś, która wcześniej wytrenowała pierwszą falę, miała ręce pełne roboty. Z tym że mogła się już pochwalić doświadczeniami zdobytymi podczas poprzedniej zimy. Na wiosnę zatem nowa armia Harchongu w liczbie trzech czwartych miliona ludzi będzie gotowa, aby wyruszyć w pole. Może będzie jej brakować karabinów, ale na pewno nie artylerii. Zresztą już teraz werbowano i szkolono kolejnych żołnierzy Armii Boga. Należało założyć, że ich broń nie będzie dorównywać jakością broni heretyków, jednakże obrońcy Kościoła Matki zdążyli do tej sytuacji przywyknąć. Zliczając wszystko do kupy, Maigwair niebawem będzie mógł wystawić do walki trzy miliony ludzi przeciwko temu, czym dysponują Charis i Republika Siddarmarku razem wzięte. Myśl o tak potężnych armiach robiła wrażenie na człowieku, a mimo to zakłady

Kościoła Matki czyniły wszystko co w ich mocy, aby głównodowodzący mógł uzbroić każdego żołnierza. Przynajmniej na jakiś czas i zakładając, że Charisjanie z sojusznikami nie zdołają zajść ich od tyłu i odciąć od kanałów, którymi musiały płynąć mundury, prowiant i amunicja. Ani Maigwair, ani Rhobair Duchairn, ani hrabia Tęczowych Wód, ani hrabia Jedwabnych Wzgórz nie zapomnieli o rajdzie po kanałach Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu i tym, co spotkało Armię Sylmahn. Właśnie dlatego hrabia Tęczowych Wód uparł się wznieść najpotężniejsze możliwe magazyny w miejscu swego stacjonowania. Kosztowało to ładny grosz, a także dawało ludziom pokroju Zhaspahra Clyntahna amunicję do narzekania na „nieruchawość”, jednakże tak naprawdę oznaczało, że wojsko Maigwaira nie przymrze głodem, gdyby na kanałach wydarzyło się coś nieprzewidzianego. Całe szczęście, że będziemy mieć latem porządną bazę, dodał w myślach z chmurną miną, podejmując spacer, który już nie wydawał mu się tak przyjemny jak wcześniej. Uważam, że Rhobair okazuje nadmierny pesymizm, jeśli chodzi o stan naszych finansów, aczkolwiek nawet jeśli się myli, to nie o zbyt wiele. W przyszłym roku musimy odnieść wielkie zwycięstwo. Chciałbym doprowadzić do tego, że Stohnar zostanie zmuszony do zawarcia rozejmu, co jednak nie wydaje się zbyt prawdopodobne po akcji Miecz Schuelera wielkiego inkwizytora oraz tych przeklętych obozach koncentracyjnych Edwyrdsa! W każdym razie musimy zepchnąć ich do defensywy i zyskać oddech na tyle, aby uratować naszą gospodarkę. Starał się usilnie nie myśleć o tym, że nie ma bladego pojęcia, jak dokonać tego ostatniego. *** - Ten kutas nie zamierza zrobić nic w sprawie hrabiego Thirsku - warknął Clyntahn. Wszystko spada na nas. Zaplanowałeś już ściągnięcie jego krewnych do Syjonu na zimowe ferie? - Nie całkiem, wasza dostojność - odparł Wyllym Rayno, który siedział po przeciwnej stronie biurka wielkiego inkwizytora. - Na razie rozważam możliwości. Pierwotnie zamierzaliśmy sprowadzić ich tutaj drogą lądową, szczególnie w świetle tego, co przytrafiło się konwojowi. Wzruszył lekko ramionami. Oficjalna wersja Kościoła Matki głosiła, że chodziło o fuks, łut szczęścia, który tym razem wyjątkowo sprzyjał heretykom. W głębi ducha Rayno nie był przekonany do takiego wyjaśnienia i uważał, że to samo dotyczy wielkiego inkwizytora - czy ten chce się do tego przyznać, czy nie.

- Niestety bynajmniej nie sądzę, aby to było wiele bezpieczniejsze - podjął. - Jak wasza dostojność wie z raportów naszych intendentów, terroryści będący członkami Pięści Boga poczynają sobie coraz śmielej na tyłach linii hrabiego Jedwabnych Wzgórz. Są dowody na to, że przewodzi im ten morderca Mab. Do tej pory zdołali przeprowadzić kilka akcji odwetowych wymierzonych przeciwko naszym inkwizytorom i strażnikom nowych obozów otwartych w Krainach Granicznych przez inkwizytora generalnego Wylbyra. - Jak się domyślam, nikt w żaden sposób na to nie zareagował? - rzucił oschle Clyntahn. - Wasza dostojność, zrozum, niewiele można w tej sytuacji zrobić. - Wyllymowi ani trochę się nie podobało, że musi mówić przełożonemu takie rzeczy, lecz mimo to robił wszystko, aby spoglądać mu w oczy. - Nic nie wskazuje na to, aby miejscowa ludność wspomagała terrorystów - dodał. - Należy jednak założyć, że atakującymi są tak zwani seijini, aczkolwiek jak dotąd nie udało nam się żadnego pojmać. Zdaję sobie sprawę, że wasza dostojność wolałby tego nie słyszeć, ale terroryści zawzięli się zwłaszcza na tych inkwizytorów, którzy szczególnie się wykazali, wykorzeniając lokalnych heretyków. - Zawzięli się do tego stopnia, że nikt teraz nie chce się wykazywać? - zapytał Clyntahn cicho, acz z przekąsem, na co Rayno mógł tylko westchnąć. - Niektórzy inkwizytorzy nadal wykonywaliby swoje obowiązki, wasza dostojność, jednakże przełożeni im tego zabronili z moim błogosławieństwem. - A to dlaczego, Wyllymie? - Głos wielkiego inkwizytora ścichł jeszcze bardziej. Rayno wyprostował ramiona. - Dlatego, wasza dostojność, że nasze wcześniejsze działania nie przynosiły efektów. Nie udawało nam się zapobiegać atakom terroru, a tylko wzmagać gniew na Kościół Matkę, a nawet nienawiść do niego. To nie dzieje się tylko w Republice Siddarmarku, ale też w Sardahnie, Jhurlahnku i Faralasie. Jasne jest jednak, że terroryści przenikają zza granicy z Siddarmarkiem. Wierni z Krain Granicznych stali się nerwowi, wasza dostojność. Nierzadko przerażeni. Nasi inkwizytorzy donoszą, że w obliczu ataków utracili ochotę, aby stać murem w obronie Kościoła Matki. Uznałem za roztropne, aby zniwelować próby wykorzenienia działań terrorystycznych poza granicami Siddarmarku celem podkreślenia, że Kościół Matka dba o swoje dzieci, co może tylko zachęcić je do stawania w obronie duchowieństwa mordowanego na własnej ziemi. Oczywiście, jeśli wasza dostojność uważa, iż moja ocena jest mylna, jestem gotów w każdej chwili zmienić rozkazy dla intendentów. Które wykonają albo i nie, dodał w myślach. Dialydd Mab i jego seijini w bardzo

jasny sposób pokazali, co myślą o aktywnych działaniach z naszej strony. Tak już wpływa na ludzi podrzynanie im gardeł w środku nocy... Nie powinienem chyba jednak wspominać o tym Zhaspahrowi w tej chwili. Clyntahn siedział w milczeniu przez kilka przeciągających się w nieskończoność sekund, w trakcie których palił. W końcu otrząsnął się niczym dziki wieprz powstający z błota. - No dobrze, Wyllymie - powiedział ostro. - Rozumiem twoje stanowisko. Na razie nie zmienię twoich rozkazów. Być może masz w tym wypadku rację. - Mówiąc to, przypominał jaszczurkota, który zwraca rybie ości, ale przynajmniej to powiedział. - Nie będę wchodził ci w paradę. Przynajmniej na razie. To jednak może się w każdej chwili zmienić, jeśli akty terroru przybiorą na sile. Rayno skłonił głowę w milczącym uznaniu jego racji, a także aby ukryć ulgę w swoich oczach. Podniósł spojrzenie dopiero wtedy, gdy był pewien, że powściągnął własne emocje. - Domyślam się - odezwał się znowu Clyntahn - że w wypadku obrania drogi lądowej obawiasz się porwania krewnych hrabiego Thirsku przez Maba, tak samo jak to było z Irys i Daivynem oraz tym... Athrawesem. - Przeszło mi to przez głowę, wasza dostojność - rzekł Rayno, aczkolwiek nie używał w myślach słowa „porwanie”. - Cóż, w takim razie może dobrze się stało, że hrabia Thirsku zezwolił heretykom na swobodne poczynania w Zatoce Dohlariańskiej. - Wielki inkwizytor uśmiechnął się nieprzyjemnie. - Jako że połączenie jego niestrudzonych wysiłków we wschodniej części zatoki oraz faktu, że nie ma ani jednej jednostki w części zachodniej zatoki, podsunęło temu heretykowi baronowi Sarmouth myśl, aby użyć całej swojej floty do blokady zatoki Saram. Wydaje się, że będzie nie tylko szybciej, ale też bezpieczniej przetransportować córki i wnuków hrabiego Thirsku drogą morską, pod warunkiem oczywiście, że podróż ta odbędzie się na pokładzie jednostek Kościoła Matki, które będą trzymały się z dala od wspomnianej zatoki.

.VI. Gorath Dohlar - Dobry wieczór, mój panie. Przybyłem najszybciej, jak to było możliwe - rzekł komandor Ahlvyn Khapahr, wchodząc do rozjaśnionego blaskiem lampy gabinetu i skłaniając się, aby ucałować pierścień Staiphana Maika. - Czym mogę służyć? - Komandorze, jutro z samego rana muszę się rozmówić z hrabią Thirsku - odparł Maik tonem nieco bardziej oficjalnym niż zazwyczaj w kontaktach z Khapahrem. Otrzymałem wiadomość od ojca Ahbsahlahna w imieniu biskupa egzekutora Wylsynna. Wszystko wskazuje na to, że biskup egzekutor odebrał wiadomość semaforową od arcybiskupa Wyllyma i w związku z tym ojciec Ahbsahlahn życzy sobie powiadomić o jej treści hrabiego. Poprosił, ażebym wraz z hrabią pojawił się w pałacu jutro po południu. Pomyślałem, że będzie dobrze, jeśli udamy się tam razem. Mimo że Maik, jako biskup pomocniczy, był, technicznie rzecz biorąc, przełożonym zwykłego duchownego takiego jak Ahbsahlahn Kharmych, to jednak pozycja Kharmycha, który był intendentem Dohlaru, czyniła zeń przełożonego Maika pod wieloma względami. Dlatego też Khapahr skłonił lekko głowę w geście zrozumienia. - Oczywiście, mój panie. Czy wolno mi przekazać jego hrabiowskiej mości, o czym będzie ta rozmowa? Na wypadek gdyby musiał przynieść jakieś dokumenty czy raporty. - Wątpię, aby jakiekolwiek raporty były potrzebne. Intendent nie podzielił się ze mną żadnymi szczegółami, rozumiesz, odniosłem jednak wrażenie... - biskup pomocniczy przewiercał wzrokiem Khapahra -...że chodzi o jakąś sprawę osobistą. - Rozumiem. - Khapahr odpowiedział spokojnym spojrzeniem, po czym raz jeszcze się skłonił. - Przekażę mu twoje słowa, mój panie. - Dziękuję, komandorze. Wiedziałem, że mogę na tobie polegać. *** - Słucham, Mahgdylynah. - Stefyny Mahkzwail podniosła wzrok, gdy Mahgdylynah Harpahr zapukała delikatnie w futrynę otwartych drzwi szwalni. Przy tym ruchu zalśniły w blasku lampy jej jasne włosy. - Wybacz, że przeszkadzam, pani - odparła ochmistrzyni - ale masz gościa. - O tej porze? - Stefyny wbiła igłę w płótno rozciągnięte na stojącym tamborku. - Tak, pani. Przyszedł komandor Khapahr.

- Z pewnością będzie chciał rozmawiać z sir Ahrnahldem - stwierdziła Stefyny. Przekazałaś mu, że sir Ahrnahld uprzedził nas o swoim spóźnieniu? - Oczywiście, pani. Komandor odparł na to, że w takim razie kornie prosi o chwilę twojego czasu. Stefyny zdjęła okulary, których używała do bliży, i zmarszczyła lekko czoło. Ahlvyn Khapahr był kuzynem jej męża, sir Ahrnahlda Mahkzwaila, aczkolwiek łączące ich więzi były raczej słabe. Jednakże ci dwaj znali się przez całe życie, chociaż nie byli ze sobą specjalnie blisko - przynajmniej do czasu, aż komandor Khapahr nie został osobistym adiutantem ojca Stefyny. Od tamtej pory Stefyny miała okazję dość dobrze poznać komandora, który jednak nigdy nie składał wizyt wieczorową porą, a już zwłaszcza pod nieobecność kuzyna. - Czy powiedział ci, o czym chce ze mną rozmawiać? - zapytała spokojnie. - Nie, pani. Podkreślił tylko, że sprawa jest ważna. - Rozumiem. Kobiety spojrzały sobie w oczy. Mahgdylynah miała pięćdziesiąt trzy lata, zatem była o dwadzieścia lat starsza od Stefyny. Choć pełniła funkcję ochmistrzyni zaledwie od pięciu lat, wcześniej przez długi czas służyła jako osobista pokojówka Stefyny Gardynyr. Jeszcze wcześniej zaś, po śmierci matki Stefyny, była jej piastunką - po czym sprawowała tę samą funkcję w odniesieniu do trojga dzieci Stefyny, jak również przez osiem ostatnich lat w odniesieniu do osieroconych dzieci jej brata. Nic dziwnego więc, że Stefyny ufała jej najbardziej ze wszystkich ludzi na Schronieniu. Nie uszło więc jej uwagi, że Mahgdylynah czymś się martwi. - Skoro to takie ważne, chyba powinnaś go do mnie przyprowadzić - rzekła po chwili milczenia Stefyny. - Oczywiście, pani. Ochmistrzyni oddaliła się pośpiesznie. Kilka chwil później wróciła w towarzystwie przystojnego, śniadego komandora. Stefyny wstała, wyciągając rękę na powitanie, on zaś skłonił się nad nią i ucałował ją z namaszczeniem, po czym wyprostował się i przygładził palcem wąsa. - Wybacz najście o tak późnej porze, moja pani - powiedział. - Coś jednak zwróciło moją uwagę. Coś, co ma związek z twym ojcem i z tobą. - Ach tak? - Stefyny przyglądała mu się przez parę sekund, a następnie wdzięcznym gestem wskazała pokaźny, wyściełany skórą fotel przeznaczony na użytek jej męża w trzy z pięciu wieczorów, gdy spotykał się z nią w jej szwalni. - W takim razie zechciej usiąść. -

Zerknęła na ochmistrzynię. - Mahgdylynah, przynieś komandorowi szklaneczkę whiskey. Najlepiej Glynfych. - Dobrze, pani. Ochmistrzyni dygnęła płytko i wycofała się za drzwi, Stefyny zaś zasiadła z powrotem na swoim krześle za tamborkiem. Założyła znów okulary, wyjęła z płótna igłę i zaczęła stawiać schludne, proste ściegi, popatrując nad brzegiem tamborka - i okularów - na swego gościa. - Przejdź zatem do rzeczy, komandorze. *** Ahlvym Khapahr zeskoczył zgrabnie z łodzi na rampę i wspiął się po wysokiej burcie HMS Chihiro. Robił to co najmniej dwukrotnie każdego dnia, a nierzadko częściej, tak że nikt, kto by na niego patrzył w tym momencie, nie domyśliłby się, że miał za sobą nieprzespaną noc. Dotarł do furty burtowej galeonu, wyszedł przez nią na główny pokład i zatrzymał się, stanąwszy twarzą w twarz z Mhartynem Rahlstynem, pierwszym oficerem HMS Chihiro, zamiast z dyżurnym kadetem. Wahał się tylko chwilę, po czym momentalnie dotknął piersi w salucie. - Proszę o pozwolenie na wejście na pokład, panie - rzucił oficjalnie. Rahlstyn odpowiedział identycznym gestem. - Udzielam - odparł tak samo oficjalnie. Odszukawszy spojrzeniem oczy Khapahra, dodał: - Jak mi się wydaje, jego hrabiowska mość już na ciebie czeka, panie. - Czyżby? - zdziwił się Khapahr. - Tak. Są z nim dwaj oficerowie straży świątynnej oraz ojciec Chermyn. - Rozumiem. - Opanowało go znów przelotne wahanie. Zaraz jednak skinął głową. W takim razie nie powinienem pozwolić im czekać. *** - Porucznik Rahlstyn twierdził, że życzysz sobie mnie widzieć, mój panie. Lywys Gardynyr odwrócił się szybko od okna rufowego, gdy komandor Khapahr wszedł do jego kajuty. Niepokój w ciemnych oczach hrabiego Thirsku dojrzałby tylko ten, kto znał go dobrze - jednakże to właśnie można było powiedzieć o Ahlvynie Khapahrze. Nic dziwnego więc, że dopatrzył się nie tylko niepokoju, ale też kryjącej się za nim desperacji. Być może dlatego uśmiechnął się przelotnie, zanim omiótł wzrokiem wnętrze kajuty. Po jednej jej stronie siedział kapitan Baiket, po drugiej zaś - obok kapitana flagowca -

sir Ahbail Bahrdailahn, pierwszy oficer flagowca hrabiego Thirsku. Baiket wydawał się spokojny, lecz Bahrdailahn wyraźnie się denerwował. Dwaj strażnicy świątynni, ewidentnie oficerowie, sądząc po insygniach, stali po obu stronach drzwi, przez które właśnie wszedł Khapahr. Ten ostatni skinął im niedbale głową, po czym ruszył dalej do środka, aby zatrzymać się pod świetlikiem i tam też zwrócić się twarzą do hrabiego. Szczeliny wentylacyjne świetlika były otwarte, dzięki czemu do środka dostawała się delikatna bryza, która rozwiała mu ciemne włosy, gdy tylko zdjął czapkę i umieścił ją pod lewym ramieniem. Wyraz twarzy miał spokojny i pełen szacunku, sprawiając wrażenie wzorowego oficera sztabowego. Jak zwykle był nienagannie odziany i uczesany - nie sposób było się dziwić, że przez lata przyciągał zainteresowanie licznych kobiet - aczkolwiek tego konkretnego ranka tunikę miał rozpiętą. - Tak. To prawda, że poprosiłem Mhartyna, aby sprowadził cię zaraz po twoim przybyciu, Ahlvynie - odezwał się hrabia Thirsku, przerywając milczenie. W jego głosie dało się wyczuć lekkie zdenerwowanie. - Co mogę dla ciebie zrobić, mój panie? - Obawiam się, że ojciec Chermyn ma do ciebie kilka spraw. - Ależ oczywiście, mój panie. - Khapahr odwrócił się do jasnowłosego, barczystego duchownego w purpurowej sutannie zakonu Schuelera, zdobnej w miecz i płomień Inkwizycji oraz zieleń wskazującą na wyższą rangę. - Czym mogę służyć, ojcze? - Mam parę pytań, które wymagają odpowiedzi, komandorze. Ojciec Chermyn Suzhymahga był najwyższym mężczyzną w kajucie. Urodził się i wychował na terenie episkopatu Świętego Cahnyra na zachodnim krańcu Jeziora Pei, po czym został zwerbowany jako agent Ahbsahlahna Kharmycha w Dohlarze. Wyrażał się elokwentnie i przejawiał nienaganne maniery, jakich można było oczekiwać od potomka najznaczniejszego rodu Ziem Świątynnych i jakie niewątpliwie przydawały się w jego pracy. Tym razem jednak uśmiech, który wypełzł mu na usta, nie sięgnął nieruchomych, czujnych niebieskich oczu. - Słucham, ojcze. - Spotkałeś się zeszłej nocy z biskupem pomocniczym Staiphanem? - Tak. - Pozwól, że zapytam, w jakim celu. - Nie jestem pewien, czy wolno mi na to odpowiedzieć - rzekł Khapahr, nie zmieniając tonu. - Miało to coś wspólnego z mymi obowiązkami jako adiutanta hrabiego Thirsku.

- Nie wątpię, że hrabia nie miałby nic przeciwko temu, abyś udzielił mi odpowiedzi. Khapahr przeniósł spojrzenie na hrabiego. - Odpowiedz na pytania ojca Chermyna, Ahlvynie. Postaraj się tylko nie ujawniać kluczowych kwestii militarnych. - Na to Suzhymahga zjeżył się lekko, ale hrabia Thirsku kontynuował niezmienionym tonem: - Gdybyś miał wątpliwości, wyjdziemy na zewnątrz i ustalimy, co można wyjawić, a czego nie. - Uśmiechnął się blado. - Nie sądzę, aby ojciec Chermyn stanowił zagrożenie, ale taka dyskusja na pewno nie zaszkodzi. - Doceniam to, mój panie, nie sądzę jednak, aby coś podobnego było konieczne. Khapahr ponownie odwrócił się do Suzhymahgi. - Biorąc pod uwagę to, co usłyszałem przed chwilą od jego hrabiowskiej mości, chyba będę mógł odpowiedzieć na twoje pytanie, ojcze. Biskup Staiphan przysłał liścik do mojej lądowej kwatery, z prośbą, abym stawił się u niego przy najbliższej sposobności. Gdy spełniłem jego wolę, usłyszałem, że ojciec Ahbsahlahn życzy sobie porozmawiać z nim, znaczy z biskupem, a także z hrabią Thirsku. Jeszcze tego popołudnia w pałacu. Wiedząc, że to ja prowadzę kalendarz jego hrabiowskiej mości, chciał omówić to najpierw ze mną, aby się upewnić, że spotkanie będzie możliwe. - Rozumiem. A czy zdradził się także z tym, czego ma ta rozmowa dotyczyć? - Nie, ojcze. On nic nie powiedział, a ja nie pytałem. Czułem, że poinformowałby mnie o tym, gdyby uznał to za słuszne. - Rozumiem - powtórzył Suzhymahga i przechylił głowę. - Pozwól, komandorze, że zapytam, gdzie udałeś się następnie. - Odwiedziłem mojego kuzyna, Ahrnahlda Mahkzwaila - odparł ze spokojem Khapahr. Stojący za jego plecami hrabia zesztywniał lekko, ale Suzhymahga nawet nie oderwał od niego spojrzenia. - A czemuż to? - zapytał cicho schueleryta. - Popełniłem błąd, ojcze. - Khapahr wzruszył ramionami, uśmiechając się przelotnie. Sądziłem, że jestem umówiony z nim i jego rodziną na kolację, pomyliłem jednak pięciodnie. Nie tylko go nie zastałem, ale usłyszałem też, że obowiązki zatrzymały go w biurze. Korzystając z okazji, zamieniłem kilka słów ze Stefyny Mahkzwail, złożyłem przeprosiny i wyszedłem. - Wróciłeś prosto na kwaterę? - Nie, ojcze. Miałem jeszcze kilka spraw do załatwienia. Biskup Staiphan jasno powiedział, a przynajmniej ja odniosłem takie wrażenie, że jego hrabiowska mość dziś będzie zajęty z ojcem Ahbsahlahnem. Przewidując, że i ja będę zaangażowany w te

rozmowy, postanowiłem uporać się z jak największą liczbą zadań jeszcze wczorajszego wieczoru. - Jedna z tych spraw zawiodła cię na aleję Brukfyrda? Pytanie padło tak znienacka i zostało wypowiedziane tak ostrym tonem, że porucznik Bahrdailahn wzdrygnął się zaskoczony, jednakże Ahlvyn Khapahr tylko się uśmiechnął. - Coś mi mówi, że znasz odpowiedź na to pytanie, ojcze. - Tak właśnie jest, komandorze - rzekł zimno Suzhymahga. - Nie wiem jednak, co zawiodło cię w progi znanego szmuglera. Ani dlaczego zarezerwowałeś miejsca dla pięciorga dorosłych i ośmiorga dzieci na pokładzie jego statku. I czemu zrobiłeś to po rozmowie ze Stefyny Mahkzwail. Kto cię tam wysłał, komandorze, i dlaczego? - Nikt mnie nie wysłał, ojcze - odparł spokojnie Khapahr. - Zatem gdybyśmy spytali o to Stefyny, okazałoby się, że nie ma ona nic wspólnego z tą sprawą? - Głos przesłuchującego duchownego stał się jeszcze zimniejszy, a jego wzrok prześlizgnął się po Khapahrze i zatrzymał się na hrabim Thirsku, który stał bez ruchu na tle okien. - Gdybyś spytał Stefyny Mahkzwail, ojcze - powiedział wolno Khapahr - bez wątpienia usłyszałbyś, że została przeze mnie poinformowana, iż przybierające na sile tempo ataków terrorystycznych w Jhurlahnku i Faralasie nastręcza jej ojcu problemów. Obawia się on, że za cel zostaną obrane rodziny dohlariańskich oficerów, szczególnie marynarki wojennej i zwłaszcza tu, w stolicy, a wszystko przez to, co stało się w cieśninie Kaudzhu i Malansath. No i w odwecie za zesłanie charisjańskich jeńców do Syjonu na Karę Schuelera minionego roku. Usłyszałbyś także, iż ojciec Stefyny z powodu tego wszystkiego i przez wzgląd na bezpieczeństwo bliskich woli wysłać ją z rodziną, jak również jej siostrę z rodziną, do Thirsku, gdzie nie powinno im grozić tak wielkie niebezpieczeństwo. - Chcesz mi wmówić, że kobieta tak inteligentna jak Stefyny Mahkzwail uwierzyłaby w to, że zostanie przetransportowana do Thirsku na pokładzie szkunera kapitana Kartyra? Jeśli się nie mylę, Thirsk mieści się w księstwie Windborne, czy nie tak? To raczej zbyt głęboko na lądzie, aby dało się tam dopłynąć, zgodzisz się ze mną, komandorze? - Tak - przyznał Khapahr. - Stefyny Mahkzwail jest zbyt inteligentna, aby w coś takiego uwierzyć. Jednakże ja nigdy nie sugerowałem, że odbędzie podróż do Thirsku na pokładzie Mairee Zhain. Właściwie w ogóle nie wymieniłem żadnej nazwy statku. Obawiam się, że stąd u niej przekonanie, iż podróż odbędzie się lądem. Hrabia Thirsku ponownie zesztywniał, tym razem wyraźniej, na co Khapahr posłał mu

spojrzenie niemalże skruszone. - Wybacz, że nie byłem w pełni szczery z twoją córką, panie. Wydawało mi się, że tak będzie najlepiej... - Sięgnął niedbałym gestem za połę rozpiętej tuniki. - Szczególnie że prawda mogłaby ją mocno zdenerwować. Gdy jego prawa ręka wyłoniła się ponownie, wszyscy w kajucie zamarli na widok pistoletu, który w niej trzymał. Rozległo się głośne kliknięcie. Nikt się nie poruszył, z wyjątkiem Khapahra, który wskazał lufą hrabiego Thirsku. - Wybacz, mój panie, ale chyba powinieneś dołączyć do pozostałych, zanim uczynisz coś... czego byś żałował. Hrabia Thirsku wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę, po czym zaczerpnął głęboko tchu. - Proszę, Ahlvynie - powiedział bardzo, ale to bardzo cicho. - Proszę, nie rób tego. - Obawiam się, że nie mam zbyt wielu opcji, mój panie - rzekł komandor. - A teraz już rób to, o co proszę. Hrabia przyglądał mu się jeszcze przez moment. W końcu jednak zgarbił się i posłusznie przeszedł za krzesło kapitana Baiketa. - Dziękuję, mój panie. - Khapahr przeniósł spojrzenie na Suzhymahgę, który nadal spoglądał z niedowierzaniem na broń w jego ręce. - A teraz, ojcze, zechciej mi wyjawić, co też takiego miał do powiedzenia na temat mojej wizyty kapitan Kartyr. Duchowny zamrugał, oderwał wzrok od pistoletu i spojrzał bez słowa na komandora, który potrząsnął głową. - Zastanawiałem się, czemu prowadzisz to małe dochodzenie na oczach hrabiego. Nie pojmałeś Kartyra żywcem, co? A może ty bądź ci dwaj panowie, którzy byli z tobą, zadawali mu pytania z nieco nadmiernym entuzjazmem? Nie wiedzieliście, że ma słabe serce, prawda? Gdyby spojrzenie mogło zabijać, komandor już leżałby martwy. - O to w tym wszystkim chodzi, tak? Uważacie, naprawdę uważacie, że jego hrabiowska mość miał z tym cokolwiek wspólnego? Stoicie tu i macie nadzieję, że nagle przyzna się, iż to on wysłał mnie do Kartyra. Jednakże to niemożliwe, bo widzicie, nie zrobił tego. - Skąd go masz? - zapytał duchowny znienacka, pokazując na pistolet w ręku Khapahra. Rewolwer był charisjańskiej produkcji. - A jak myślisz? - odpowiedział pytaniem na pytanie Khapahr, nie kryjąc pogardy. -

Ja... W tym samym momencie pobiegł spojrzeniem w bok i skierował w tę samą stronę lufę broni. - Kapitanie, bardzo bym nie chciał zastrzelić oficera, którego szanuję. Cofnij więc dłoń z rękojeści sztyletu. Baiket przez chwilę mierzył go spojrzeniem, po czym opuścił rękę wzdłuż boku. - Dziękuję - rzekł Khapahr i znów skupił całą uwagę na schuelerycie. - Na czym to stanęliśmy? - zapytał. - A, tak. Właśnie chciałeś przymusić hrabiego do tego, aby się przyznał do udziału w spisku mającym na celu przeszmuglowanie jego rodziny... Szczerze powiedziawszy, miałbym znacznie ułatwione zadanie, gdyby w istocie był do tego skłonny. W końcu powierzyłby mi zajęcie się wszystkimi szczegółami. Co byłoby, obawiam się, dość nieroztropne z jego strony. - Co? - Suzhymahga zmarszczył brwi. Zaraz jednak otrząsnął się ze stuporu. - Jakim to teraz kłamstwem próbujesz nas nakarmić? - zapytał złowieszczo. - Na kłamstwa jest trochę za późno, ojcze. Zarówno ty, jak i twoi agenci nie potraficie znaleźć własnego tyłka obiema rękami, niemniej udało wam się pokrzyżować mi szyki. Złożyłbym wam gratulacje, gdybyście mieli choć blade pojęcie, co takiego planowałem. - Chyba nie wierzysz, że opuścisz ten okręt, a nawet tę kajutę żywy, co? - zapytał duchowny niemal przyjaznym tonem. - Chyba nie wierzysz, ojcze, że zdołasz zabrać mnie z tego okrętu żywego, co? zrewanżował się pytaniem Khapahr. - Jestem pewien, że bardzo ci na tym zależy i że jest to coś, czego oczekuje od ciebie wielki pierdziel. Tak więc żałuję, iż nie będę świadkiem, jak cię opieprza. - O czym ty pleciesz? - Udało ci się jedynie ujawnić... oprócz niezmierzonych pokładów głupoty... wysoko postawionego szpiega Charisu w Dohlarze. W kajucie zapadła cisza absolutna. Trwała dobre dziesięć sekund, zanim Suzhymahga otrząsnął się niczym pies, który wyszedł z jeziora na brzeg. - Szpieg Charisu - powtórzył cicho. - Zatem przyznajesz się do wszystkiego? - Równie dobrze mogę to zrobić. - Khapahr wzruszył ramionami. - Skoro Kartyr nie żyje... bo nie żyje, prawda?... prędzej czy później znajdziecie jego książkę z kodami. Przeniósł spojrzenie na pobladłego na twarzy hrabiego Thirsku. - Naprawdę sądziłem, że pasuje do tej roli, kiedy sugerowałem, abyście uwolnili zarówno jego, jak i jego statek, ponieważ nadawał się idealnie do gromadzenia informacji od Charisjan. Obawiam się

jednak, że zapomniałem wam powiedzieć, iż jestem tak pewien jego zdolności, gdyż... już jest szpiegiem Charisu. - Kartyr był charisjańskim szpiegiem? - powtórzył Suzhymahga. - Oczywiście, że nim był - potaknął Khapahr ze śmiechem pozbawionym cienia wesołości. - Skoro twoi agenci byli tak głupi, że się tego nie domyślili, może jednak nie umarł na serce. Nie przyszło wam do głowy, aby go przeszukać pod kątem posiadania trucizny? Gdy Suzhymahga rzucił jadowite spojrzenie jednemu ze strażników, Khapahr potrząsnął głową. - Ciężko o dobrych pomocników, prawda? - zapytał głosem niemal przepełnionym współczuciem. - Co miałeś nadzieję osiągnąć? - chciał wiedzieć schueleryta. - Cóż, na przestrzeni ostatnich lat udało mi się przekazać sporo informacji Charisjanom - odparł Khapahr. - Zdaje się, że miało to coś wspólnego ze sprawnym odbiciem przez nich wyspy Szpon. Nieźle mnie za to wynagrodzili. Oczywiście pieniądze leżą na tajnym koncie w Siddarze. Wielka szkoda, że nigdy ich nie zobaczę. Nie mogłem się doczekać długiej i dostatniej emerytury. - Zdrajca z ciebie - syknął Bahrdailahn stojący obok kapitana Baiketa. - Wieloletni zdrajca. - Skądże znowu, Ahbailu - zaprotestował Khapahr. - Działałem tylko przez dwa i pół roku, odkąd przekonałem jego hrabiowską mość, aby uwolnił Kartyra. - Dokąd miał zabrać moją rodzinę? - Hrabia Thirsku odezwał się głuchym głosem, w którym pobrzmiewało coś jak rozczarowanie czy żal, zamiast oczekiwanego gniewu na wieść o zdradzie. - Na wyspę Szpon, mój panie. - Khapahr nie uciekł wzrokiem przed spojrzeniem hrabiego. - Zapewniano mnie, że nie spadnie im włos z głowy. Oczywiście Charisjanie mogli ci o tym nie powiedzieć... Wierzyli, że będziesz bardziej skłonny do współpracy, wiedząc, że od tego zależy dobrostan twoich dzieci i wnuków. Gdy biskup Staiphan powiedział mi, że ojciec Ahbsahlahn pragnie się z tobą dzisiaj rozmówić, przyszło mi na myśl, że Inkwizycja mogła zwietrzyć moje i Kartyra plany. Podejrzewałem, że zechce przenieść ich do Syjonu albo w jakieś inne miejsce na terenie Ziem Świątynnych, i czułem się zmuszony zrealizować swoje plany wcześniej, niż zamierzałem. Najwyraźniej jednak nie zachowałem wystarczającej ostrożności, wychodząc od Stefyny. Kazałeś mnie śledzić, czyż nie, ojcze?

Odwrócił się znowu do schueleryty, który zdążył mocno zacisnąć szczęki. - Już jesteś trupem - wycedził Suzhymahga. - Bez wątpienia. Nie tylko ja jednak. Gdy człowiek wie, że pojmany zostanie poddany Karze Schuelera, nie ma zbytniej ochoty się poddawać. Nie będę udawał, że nie robiłem tego głównie dla pieniędzy, ale pragnę zauważyć, że zawsze dopinam swego. Zatem skoro nie unieszkodliwiłem jego hrabiowskiej mości w jeden sposób, będę musiał uczynić to inaczej. Spojrzał hrabiemu w oczy. - Bardzo mi przykro z tego powodu, mój panie - dodał ciszej. - Zawsze bardzo cię szanowałem. Gdy hrabia odwzajemnił spojrzenie, Khapahr nacisnął spust. Ciężka kula strąciła mężczyznę z krzesła, na którym siedział. Wystrzałowi towarzyszył głośny huk. Hrabia Thirsku runął na podłogę i nagle rozpętało się pandemonium. Kapitan Baiket rzucił się do przodu, dobywając sztyletu. Dwaj strażnicy świątynni sięgnęli po swoje miecze. Porucznik Bahrdailahn zerwał się ze swojego miejsca i padł na kolana obok wielmoży, rozdzierając mu tunikę na piersi, aby dostać się do rany. Ahlvym Khapahr zaś zatoczył łuk bronią, wymierzył rewolwerem w ojca Chermyna, uśmiechnął się do niego i... strzelił mu prosto między oczy. Tył czaszki duchownego eksplodował, siejąc krwią i szarą materią na stojących za nim strażników. Jeden z nich przystanął, aby otrzeć twarz, drugi jednak nie przestał nacierać. W górze, na pokładzie, rozległy się głosy zaalarmowanych marynarzy. Na zejściówce zadudniły kroki ludzi, a Khapahr wpakował kulkę temu ze strażników, który nie zaprzestał ataku. Raniony mężczyzna runął na ziemię z wrzaskiem i w tej samej chwili drzwi kajuty stanęły otworem. Wpadł przez nie Mhartyn Rahlstyn z mieczem w dłoni. Za nim biegł oficer dyżurny HMS Chihiro. Na ich widok Khapahr cofnął się w stronę okien. - Pora na mnie - powiedział. Moment później jego prawa skroń przestała istnieć, gdy oddał ostatni strzał.

.VII. Ambasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku - Mój Boże. Cayleb Ahrmahk odchylił się na oparcie fotela stojącego przed kominkiem w gabinecie ambasady. Twarz mu poszarzała na widok obrazów, które SAPK-i rzucały wprost na jego soczewki kontaktowe. Za oknami siekł jesienny wczesnopopołudniowy deszcz - na razie nie tak chłodny jak zimą, lecz i tak mogący zmrozić do szpiku kości. Krople uderzały o wielokątne szybki, podczas gdy w kominku płonęły polana. Ogień raczej sprawiał wrażenie ciepła, niż faktycznie ogrzewał. Cesarza Charisu przeszedł dreszcz. - Nie spodziewałem się czegoś takiego - szepnął Cayleb. - Nigdy w życiu... - Nikt się czegoś takiego nie spodziewał, kochanie - odparła Sharleyan przebywająca w dalekim Tellesbergu. - Bo niby jak? - To było genialne - dodała Aivah Pahrsahn, także zniżając głos do szeptu. - Co za genialny, genialny młody człowiek. - Oby dobry Bóg przyjął go na swoje łono - rzucił Maikel Staynair cicho. - Zgadzam się zarówno z tobą, Aivah, jak i z tobą, Maikelu - wtrącił Nahrmahn Baytz przebywający w Jaskini Nimue. - Pytanie jednak, czy to wystarczy. - Musi, przynajmniej do pewnego stopnia - powiedział Merlin. Siedział na krześle naprzeciwko Cayleba. - Ktoś tak bystry jak Rayno i tak paranoiczny jak Clyntahn być może nie kupi tego całkowicie, będzie jednak musiał wziąć to pod rozwagę. - Nie sądzę, aby Clyntahn powątpiewał w to równie mocno, jak się obawiasz, Nahrmahnie. - W Manchyrze tylko Nimue Chwaeriau spośród wszystkich członków wewnętrznego kręgu nie spała. Kiedy pozostali wbili w nią spojrzenia, uśmiechnęła się krzywo. - Clyntahn wykorzystuje fanatyzm swoich rakurai, ale nie wierzy w szczerość nikogo, kto jest po drugiej stronie. To kwestia stanu umysłu... o ile można użyć słowa „umysł” i imienia Clyntahna w jednym zdaniu... - Rozszerzyła wargi w pogardliwym uśmiechu. - Ludzie pokroju Clyntahna grożą bliskim swoich wrogów, wiedząc, że to utrzyma ich w ryzach, nigdy jednak nie biorą pod uwagę rodzącej się wskutek tego nienawiści. - Masz wiele racji - przyznał po chwili Merlin. - Clyntahn na każdym kroku

udowadnia, że jest narcyzem. Wierzy, że ludzie są skłonni umierać za niego, ale nie dopuszcza do siebie myśli, że ktoś inny mógłby chcieć umrzeć za inną sprawę. Albo za kogoś bliskiego. - Rayno taki nie jest - zauważyła Aivah. - Niemniej, Nimue, masz rację odnośnie do Clyntahna. Jest w stanie wiele zrozumieć na poziomie intelektualnym, jednakże emocje to zupełnie inna sprawa. Wielki inkwizytor został tak... zaprogramowany. - Uśmiechnęła się przelotnie, używając tego obcego sformułowania. - Łapówkarstwo i korupcja to dla niego standard, natomiast altruizm zwyczajnie nie mieści mu się w głowie. Twierdząc, że Khapahr był genialny, wiedziałam, co mówię. Nie tylko bowiem dał Clyntahnowi motyw, w który ten jest w stanie uwierzyć, ale też zarazem zapewnił alibi reszcie sztabu hrabiego Thirsku. A wszystko to za jednym zamachem. Merlin skinął głową. Szafirowe oczy miał pociemniałe na myśl o wyborze, którego dokonał Ahlvyn Khapahr. Pomimo wszystkiego, co robili Sowa i Nahrmahn, ilość informacji spływających z SAPK-ów - zwłaszcza odkąd Sowa zbudowała nowe ich zastępy - znacznie przekraczała ludzkie możliwości analizowania na bieżąco. Jednakże po tragicznych wydarzeniach, które rozegrały się w admiralskiej kajucie HMS Chihiro, Merlin i reszta musieli przejrzeć raz jeszcze całość nagrań przedstawiających komandora Khapahra w akcji. Dzięki temu ujrzeli, jak Khapahr wchodzi w posiadanie rewolweru spośród broni przejętej wraz z HMS Dreadnought. Był to jeden z mniejszych pistoletów używanych przez marynarkę wojenną, kaliber .40 zamiast .45, z krótszą lufą - do użytku z bliska - z mniejszymi kulami. To sprawiło, że broń bez trudu zmieściła się u niego pod tuniką. Merlin był zdania, że Khapahr zdecydował się na nią, gdyż wyglądała na wyprodukowaną w Charisie, nie bez powodu. Raczej mało prawdopodobne, aby planował samobójstwo, jednakże musiał być świadom, co go czeka w razie pojmania. Gdy stało się dla niego jasne, że wpadnie w ręce Inkwizycji, przede wszystkim odwrócił wszelkie podejrzenia od hrabiego Thirsku. Rewolwer pomógł mu przekonać świadków, że od dawna jest szpiegiem Charisu i bynajmniej nie stara się uratować bliskich hrabiego spod „opieki” Kościoła Matki. W dalszym ciągu jednak nie natrafili na moment, w którym hrabia Thirsku w całości zwierzył się Khapahrowi. Merlin bardzo wątpił, aby to kiedykolwiek nastąpiło. Sądząc bowiem z zachowania tych dwóch, można było powziąć podejrzenie, że Khapahr jednak działał na własną rękę. Wyłączenie hrabiego Thirsku z przygotowań zmniejszyło ryzyko wykrycia jego udziału przez szpiegów, którzy niewątpliwie mieli na niego oko przez cały czas. Można jednak było założyć, że Stywyrt Baiket, Ahbail Bahrdailahn oraz zapewne

Mahrtyn Vahnwyk zdawali sobie w mniejszym lub większym stopniu sprawę z tego, co zamierza Khapahr. Wskazywał na to choćby fakt, że Baiket nie sięgnął po sztylet od momentu, gdy komandor mu groził. Zdenerwowanie Bahrdailahna od samego początku również mogło być dowodem, chociaż nie musiało. Cokolwiek sobie myśleliśmy, mogli nie mieć o niczym bladego pojęcia, uznał seijin. Khapahr był świadom, że w razie gdy zostanie przyłapany, podejrzenia padną na najbliższych współpracowników hrabiego Thirsku, jakkolwiek „niewinni” by byli. A Aiuah wcale się nie myli, nazywając go geniuszem. Niewykluczone, że przez cały czas działał w trybie zabezpieczającym. - Wielkiej odwagi wymagało postrzelenie hrabiego - powiedział Cayleb. - Przecież mógł go zabić! - Wielkiej odwagi wymagało to wszystko - odpowiedziała Nimue. - Zarówno po stronie Khapahra, jak i po stronie hrabiego, który stał jak przymurowany, kiedy kula pędziła w jego stronę. Nawet się nie wzdrygnął, gdy komandor pociągnął za spust. - To prawda - zgodził się Cayleb. - Ciekaw tylko jestem, czy lekarzom uda się uratować jego rękę. - Moje doświadczenie podpowiada, że to możliwe - rzekł Hektor Aplyn Ahrmahk, który siedział na pomoście rufowym HMS Przeznaczenie, odchylony wraz z krzesłem do tyłu, trzymając obie stopy na relingu. Na horyzoncie, za przylądkiem Samuel, zachodziło właśnie słońce, czemu przyglądał się z niekłamaną przyjemnością. - Nie stuprocentowo pewne, ale możliwe. Merlin przypuszczał, że Hektor może mieć rację. Kula trafiła hrabiego Thirsku w kość lewego ramienia, grzybkowała i częściowo się rozpadła. Jej największy fragment przebił łopatkę, roztrzaskał obojczyk i drasnął żebro, mniejsze zaś złamały drugie żebro i zdruzgotały wyrostek kruczy. Hrabia miał szczęście, że Bahrdailahn ucisnął ranę dostatecznie szybko, aby powstrzymać krwawienie, zanim zdążył się pojawić uzdrowiciel. Powinien się także cieszyć, że członkowie zakonu Pasquale działali niezwykle skutecznie pomimo pamięciowych metod nauki, nadprzyrodzonych wyjaśnień procesów fizycznych oraz całkowitego braku technologii medycznej znanej Federacji czy choćby Starej Ziemi sprzed ery lotów kosmicznych. - Z drugiej strony ciężki rodzaj obrażeń przekona wszystkich, że Khapahr istotnie starał się go zabić - zauważyła na głos Aivah. - Dopóki ktoś nie zacznie dopytywać, dlaczego postrzelił hrabiego w ramię, a temu draniowi Suzhymahgowi wypalił prosto w głowę - zareagował Nahrmahn. - Skoro zdołał

trafić duchownego między oczy, gdy wszyscy byli w ruchu, tym bardziej powinien był nie mieć z tym problemu, kiedy wszyscy stali jak kołki. - Nahrmahnie, z kolei strażnika postrzelił w nogę - zauważył Merlin. - Myślę, że trafienia są na tyle różnorodne, że nie będą budzić niczyich wątpliwości. - Też mam taką nadzieję - potaknął Nahrmahn. - Pewnie masz rację, chociaż lepiej, żeby nikomu nie przyszło do głowy, iż Khapahr nie zastrzelił strażnika celowo. - Mnie ciekawi - odezwał się niespodzianie Kynt Clareyk - czy pozbawił życia schuelerytę dlatego, że nie chciał, aby ten w przyszłości zastanowił się głębiej nad zasłyszanymi informacjami, czy raczej zwyczajnie z tego powodu, że miał go serdecznie dość. Clareyk znajdował się w swoim biurze, które z kolei mieściło się w wygodnych zimowych kwaterach założonych na obrzeżach miasta Lakeside na północno-wschodnim brzegu jeziora Isyk. - Nie byłabym zdziwiona, gdyby uczynił to z pierwszego wymienionego przez ciebie powodu - powiedziała Aivah. - Z drugiej strony, pozostawił przy życiu strażników, którzy także byli świadkami zajścia i których Inkwizycja niewątpliwie weźmie niezwykle poważnie. Ale jestem zmuszona przyznać z przykrością, że znienawidzony przeze mnie Suzhymahga był mądrzejszy od nich obu razem wziętych. Khapahr sprawił, że schueleryta doszedł do wygodnych dla niego wniosków, a nawet wyartykułował je na głos na użytek strażników, po czym odebrał mu życie, zanim ów zdążył podważyć swoje konkluzje. Pokręciła głową. - Boże, był naprawdę genialny. - I lojalny bardziej niż ktokolwiek inny - dodała cicho Sharleyan. Przez chwilę panowała cisza. Pierwszy z milczenia otrząsnął się Cayleb. - Zatem teraz powstaje pytanie, co Clyntahn uczyni w następnej kolejności. Macie jakieś pomysły? - Chciałbym powiedzieć, że Clyntahn uzna hrabiego Thirsku za godnego zaufania mimo wszystko - odezwał się po namyśle Merlin. - Obawiam się jednak, że to jest równie prawdopodobne jak to, że słońce wzejdzie jutro na zachodzie. - Pewnie tak. - Nimue, która siedziała w pozycji lotosu na swoim łóżku w zaciemnionej sypialni w Manchyrze, skinęła głową. - Jest szansa, że znikną bezpośrednie podejrzenia wobec hrabiego Thirsku o to, że starał się uchronić rodzinę przed „opieką” Kościoła Matki, jednakże nawet to nie ukoi ogólnej nieufności Clyntahna. Nie oszukujmy się. Wszystko wskazuje na to, że Clyntahn słusznie obawia się, co będzie, gdy w końcu popchnie hrabiego na krawędź. Z perspektywy Clyntahna najlepszym rozwiązaniem byłoby

samobójstwo hrabiego Thirsku, który uzna, że tylko w ten sposób uchroni swoją rodzinę. Myślę jednak, że nawet Clyntahn już wie, iż hrabia zdecyduje się na taki krok wyłącznie wtedy, jeśli nie będzie widział innych możliwości. - Nimue ma rację - potwierdziła Aivah. - Clyntahn nadal będzie chciał widzieć krewnych hrabiego Thirsku w Syjonie, gdzie będzie mógł ich trzymać pod butem, gwarantując sobie tym samym posłuszeństwo hrabiego. Jedynym minusem strategii przyjętej przez komandora Khapahra... nie licząc oczywiście utraty jego samego... jest to, że Clyntahn otrzymał pretekst, aby jak najszybciej przetransportować córki i wnuki hrabiego do Syjonu. - Mówisz o „zagrożeniu terrorystycznym”? - Tak, Merlinie. - Aivah skinęła głową. - Wszyscy wiedzą, że to bzdura i że Khapahr, szpieg Charisu, wziął to z powietrza jako pretekst, aby wmanewrować córki i zięciów hrabiego w pozycję, która pozwoli mu i jego poplecznikom „porwać ich” dla nas. Mimo wszystko tak to wygląda, a Clyntahn i Rayno skorzystają z tego, jak tylko przeczytają analizę zeznań świadków poczynioną przez Kharmycha. - W takim razie koniecznie musimy coś z tym zrobić, prawda? - odparł Merlin, uśmiechając się paskudnie.

.VIII. Cieśnina Fern Zatoka Dohlariańska - Czy dziadkowi na pewno nic nie będzie? Lyzet Mahkzwail powiodła zaniepokojonym spojrzeniem w świetle lampy, po tym jak wraz z kuzynką Kahrmyncetah skończyła zmawiać wieczorną modlitwę i wdrapała się do hamaka. - Uzdrowiciele są takiego zdania, złotko - odpowiedziała jej matka, pochylając się, aby ucałować dziewięciolatkę w czoło i opatulić ją szczelniej nakryciem. Czteroletnia Zhosifin trafiła do łóżka dwie godziny wcześniej i spała już smacznie, gdy pojawiła się jej starsza siostra i kuzynka. - A znają się na rzeczy. Poza tym ciotka Zhoahna uważa tak samo jak oni. - Stefyny wyprostowała się, musnęła czubkiem wskazującego palca nosek Lyzet i uśmiechnęła się szeroko. - Zresztą, choć może nie powinnam tego mówić, dziadek to twarda sztuka - dodała konspiracyjnym szeptem. - Jest nazbyt uparty na to, aby nie wydobrzeć. Lyzet zrobiła zeza, żeby spojrzeć na palec wskazujący matki, i zachichotała. Stefyny poklepała ją lekko po klatce piersiowej. - Żałuję, że go nie ma z nami - odezwała się ze swego hamaka Kahrmyncetah. Podobnie jak Lyzet - a nawet Stefyny - Kahrmyncetah także odziedziczyła jasne włosy i szare oczy po swej babce po kądzieli, po której, nawiasem mówiąc, nosiła imię. Była o rok starsza od Lyzet, co czyniło z tej dwójki raczej siostry niż kuzynki. I nie dziwota. Zarówno Kahrmyncetah, jak i jej brat Ahlyxzandyr wychowywali się w domu Stefyny i sir Ahrnahlda, po tym jak przed ośmioma laty ich rodzice zginęli w pożarze domu. - Jestem pewna, że i on bardzo by tego chciał. - Stefyny zdołała zapanować nad swoim głosem, gdy opatulała Kahrmyncetah podobnie jak przed chwilą Lyzet. - Ale wiesz, dziadek jest bardzo zajętym człowiekiem. Ledwie uzdrowiciele pozwolą mu wstać z łóżka, zabierze się z powrotem do dowodzenia marynarką. Kahrmyncetah zastanawiała się nad tym przez moment, po czym skinęła głową. Stefyny odpowiedziała tym samym. - A teraz już śpijcie - powiedziała, przykręcając knot lampy. - Niedługo też przyjdę i mam nadzieję usłyszeć wasze melodyjne chrapanie, gdy będę się kładła do swego hamaka. Rozumiemy się?

- Tak, mamusiu - obiecała posłusznie Lyzet. Stefyny pogładziła włosy starszej córki raz jeszcze, zerknęła na Zhosifyn, mrugnęła do Kahrmyncetah i opuściła kajutę, zamykając za sobą drzwi. - Zapędziłaś je do łóżek? - zapytał żonę Ahrnahld Mahkzwail, obejmując ją i całując w lewe ucho, kiedy weszła do kajuty kapitańskiej. - Tak. - Z przyjemnością poddała się jego pieszczocie, a następnie skinęła głową drugiej pod względem starszeństwa siostrze i szwagrowi, którzy siedzieli przy kapitańskim stole. - A co z waszymi? - Lywys śpi z Gyffrym i Ahlyxzandyrem - odparła Hailyn Whytmyn, która także miała szare oczy Kahrmyncetah Gardynyr, aczkolwiek jej włosy były ciemne. - Za to Zhudyth jest teraz pod opieką Mahgdylynah, za co niech będą dzięki Bogu! Stefyny pokiwała zamaszyście głową, podchodząc wraz z mężem do stołu. Mężczyzna wysunął jej krzesło, a ona zasiadła na nim, przed tym jak on sam zdążył usiąść naprzeciwko Greyghora, męża Hailyn. - Czy już lepiej się czuje? - zapytała Stefyny, mając na myśli sześcioletnią Zhudyth, która nie nadawała się na żeglarkę. Ledwie postawiła nogę na pokładzie Świętego Frydhelma, cierpiała na chorobę morską. - Mahgdylynah podała jej wywar ze złocistych jagód - odparła Zhoahna Gardynyr, najmłodsza siostra Stefyny, uśmiechając się krzywo. Zhoahna, ciemnowłosa i ciemnooka, miała na sobie zielony habit członkini zakonu Pasquale, zdobny w kaduceusze, oraz biały pas świadczący o jej pozycji nowicjuszki. - To na szczęście wprawiło ją w sen, dzięki któremu przestała płakać, biedne maleństwo. - Wydaje się straszną niesprawiedliwością, że Lywys ma żołądek z kamienia, podczas gdy jego siostra wręcz przeciwnie - zauważyła Hailyn, obnażając zęby w udawanej złości. - To pewnie twoja wina - zwróciła się do męża. - Zawsze miałam ją za odłamek rodu Whytmynów, jeśli nie liczyć cery i oczu. Musi mieć wrażliwy żołądek po tobie! Oczywiście nie skarżę się na końskie zdrowie Lywysa. Tylko tego nam brakowało, żeby oboje leżeli chorzy. Znając cię, powołałbyś się na swoje lata i odmówił siedzenia z nimi do późna... Stefyny uśmiechnęła się blado. Greyghor Whytmyn bynajmniej nie był stary ani zniedołężniały, jednakże miał o dwanaście lat więcej od swojej żony. Poza tym Hailyn nie myliła się w odniesieniu do bliźniaka Zhudyth. Lywys istotnie był jak skóra zdjęta z dziadka. W życiu nie cierpiał na chorobę morską i uważał żaglowce za ósmy cud świata. Rozsiadła się na swoim miejscu, rozglądając się po kajucie, którą udostępnił im

ojciec Syndail Rahdgyrz. Nie miała jak dotąd okazji wyrobić sobie opinii na temat kapitana i w chwili obecnej nie pałała szczególną sympatią do duchownych, jednakże Rahdgyrz wydawał się doświadczonym żeglarzem, a przy tym uprzejmym człowiekiem. Osobiście przegonił pierwszego oficera z jego kajuty, ażeby goście mogli dostać najlepszą kwaterę na statku. Mimo tych starań i tak mieszkali w wielkim ścisku - okręt ten bowiem nie był pomyślany jako jednostka przewożąca pasażerów - ale generalnie nie mieli prawa narzekać. Dzięki temu, że przestrzeń była w cenie, miał na nich oko tylko jeden strażnik, który pełnił wartę przed kajutami pod pokładem rufowym, gdy tymczasem reszta ich „eskorty” musiała sobie poszukać miejsca gdzie indziej. - Tyle dobrego, że to porządny statek - zauważyła Stefyny, zwracając się do męża. - To prawda. - Mężczyzna skinął głową. - Pięć podobnych powstało na zamówienie króla Rahnylda. A na ich planie stworzyliśmy wojenne galeony klasy Prąd Opływowy, które są tylko nieco większe i dłuższe, aby pomieścić dodatkowe szesnaście dział. - Tak mi się właśnie zdawało, że czuję się tutaj jak w domu - rzekła Stefyny. Niepozorna stocznia sir Ahrnahlda Mahkzwaila na przestrzeni ostatnich kilku lat rozrosła się znacznie. Stefyny swego czasu cieszyła się, że przynosi to rodzinie majątek, ale nie bagatelizowała też kwestii wkładu w wysiłek wojenny Dohlaru na rzecz świętej wojny. Oczywiście do tej pory zdążyło się to zmienić. Przez kilka minut rozmowa się nie kleiła. W końcu Hailyn wyrwała się z zamyślenia. - Gyffry się martwi - oznajmiła tak cicho, że ledwie ją usłyszeli pośród trzasków i pisków typowych dla płynącego okrętu. Stefyny podniosła raptownie spojrzenie, na co jej siostra prędko pokręciła głową. - Nie powie niczego, czego nie powinien mówić zapewniła. - Był cicho, ponieważ nie chciał martwić ciebie. Mnie także poprosił o milczenie, ale niczego mu nie obiecałam. Mam nadzieję, że nie czyni to ze mnie ciotki gaduły. - Oczywiście, że nie. - Stefyny położyła delikatnie dłoń na ramieniu siostry. - Masz moje słowo, że nie doniosę mu o twojej niewierności... A czy Ahlyxzandyr też coś mówił? Mający trzynaście lat - jego czternaste urodziny zbliżały się wielkimi krokami Ahlyxzandyr Gardynyr był najstarszym wnukiem hrabiego Thirsku. Zarazem był on spadkobiercą hrabiego i miał oczy swojej babki, aczkolwiek ewidentnie odziedziczył swój wzrost po matce i jej przodkach. Mierzył niemal sześć stóp pomimo młodego wieku i przewyższał już wzrostem dziadka, gdy ten był w tym samym wieku. Również pomimo młodego wieku był przenikliwym i rozważnym młodzieńcem, czym boleśnie przypominał

Stefyny o jej nieżyjącym bracie Lanfyrdzie. - Obawiam się, Stefyny, że Ahlyxzandyr ma świetne pojęcie o tym, co się dzieje powiedział teraz jej mąż, zanim Hailyn zdążyła się odezwać. - Na pewno zauważyłaś, jak mało miał do powiedzenia na temat Ahlvyna? - Tak - przyznała Stefyny z westchnieniem. - Nie mówił wiele, prawda? Ani bliźniaki, ani Zhosifyn nie zdawały sobie sprawy ze znaczenia wydarzeń ostatnich chaotycznych pięciodni, jednakże w wypadku starszych dzieci było inaczej. Lyzet i Kahrmyncetah zdumiały się, słysząc od biskupa Staiphana, że komandor Khapahr postrzelił i ciężko zranił ich dziadka, po czym sam odebrał sobie życie. Oczywiście nie rozumiały wynikających z tego implikacji, wiedziały jedynie, że ktoś, komu ufali wszyscy członkowie rodziny, zwrócił się przeciwko ich dziadkowi. Biskup Staiphan niczego im nie ułatwił, nie podał bowiem żadnych szczegółów dotyczących zdrady komandora. Mimo to Stefyny obawiała się, że Ahlyxzandyr zdoła dodać dwa do dwóch i osiągnąć prawidłowy wynik. Wszystko wskazywało na to, że tak się właśnie stało, co narażało na niebezpieczeństwo całą rodzinę. - Ahlyxzandyr to bystry chłopiec, Stefyny – powiedział Greyghor, zniżając glos do szeptu. - Nie będzie kłapał na lewo i prawo. - W normalnej rozmowie na pewno nie - zgodziła się równie cicho. - I nie z własnej inicjatywy. Ale co będzie, jeśli przyciśnie go ten skurwysyn Rudahry? Żadna z córek Lywysa Gardynyra nie była pruderyjna, jednakże Stefyny Mahkzwail używała tego konkretnego epitetu tylko z rzadka i w wyjątkowych sytuacjach. Szczególnie w odniesieniu do wyświęconych kapłanów. Mimo to nikt nie kwapił się, aby zwrócić jej teraz uwagę. Oczy Zhoahny błysnęły, aczkolwiek raczej z żalu i gniewu, a nie oburzenia. Ojciec Aimohs Rudahry był schuelerytą, który od początku świętej wojny służył w Inkwizycji pod rozkazami Ahbsahlahna Kharmycha, zajmując się rozwiązywaniem problemów. Cechowała go wysoka inteligencja, okrucieństwo oraz wielkie oddanie Zhaspahrowi Clyntahnowi. W gruncie rzeczy miał wiele wspólnego ze zmarłym niedawno Chermynem Suzhymahgiem, z którym blisko współpracował. Dzięki Inkwizycji rozwinął swoje zdolności wykrywania tajemnic i był aż nadto świadom, że rzucone mimochodem uwagi dzieci często świadczą o tym, co też rodzice tychże dzieci naprawdę myślą. - Masz rację, że Ahlyxzandyr jest bystry, Greyghorze - podjęła - jednakże bystrości nie można również odmówić Rudahry’emu. Co będzie, jeśli zacznie wydobywać informacje z dzieci? - To może się źle dla nas skończyć - zgodził się z nią Ahrnahld, uśmiechając się

lodowato. - Być może popełniliśmy błąd, ucząc dzieci, aby zawsze ufały duchowieństwu. - Cóż, w tamtym czasie pomysł ten wydawał się dobry - odparła Stefyny. - Któż mógł przypuszczać, że zapanuje takie szaleństwo? Ahrnahld przekrzywił głowę w jej stronę, przypomniawszy sobie pewną rozmowę ze swoim teściem jeszcze przed świętą wojną, ostatecznie jednak zmilczał. Zhoahna wszakże okazała się mniej powściągliwa. - Owszem, Stefyny - potaknęła, muskając palcami kaduceusz zdobiący jej habit. - W tamtym czasie wiele pomysłów wydawało się dobrych. Dziś jednak wystarczy taki Rodahry, abym uznała, że reformiści przez cały czas mieli rację. Z jej spojrzenia wyzierała mieszanina żalu i gniewu, co widząc, Hailyn sięgnęła ponad stołem, aby uścisnąć jej rękę i dodać otuchy. Zhoahna wstąpiła do zakonu Pasquale jeszcze przed tym, zanim wybuchła święta wojna. Od tamtej pory jednak zmieniła plany co do złożenia ślubów, gdyż jak wiedziały obie siostry, jej wiara w Kościół Matkę potężnie się zachwiała. Była zanadto inteligentna, aby nie rozumieć, że wraz z siostrami została wykorzystana przez Zhaspahra Clyntahna jako narzędzie wymierzone przeciwko ich ojcu. Gorzkie rozczarowanie Grupą Czworga nie pozwoliło jej zwątpić we własne powołanie, aczkolwiek powstrzymało ją skutecznie przed ostatnim krokiem, jakim były śluby zakonne. Nad głową hrabiego Thirsku wisiało dostatecznie dużo mieczy, aby nie trzeba było mu jeszcze córki w habicie, którą przełożeni w każdej chwili mogą wezwać do Syjonu. Co jednak, jak widać, na dłuższą metę niczego nie zmieniło... - Rankiem porozmawiam z Ahlyxzandyrem, najchętniej na pomoście rufowym, gdzie nie podsłucha nas żaden kapuś o gumowym uchu - rzucił propozycję Ahrnahld. Stefyny zrobiła lekko przestraszoną minę, na co tylko się skrzywił. - Skarbie, nie możemy tego przed nim wiecznie ukrywać. Jest o trzy lata starszy od Gyffry’ego i zdążył już wielu rzeczy się domyślić. Nie da się tego cofnąć. Nie da mu się jednak odmówić inteligencji, której powinno wystarczyć do tego, aby zrozumiał, co może się stać, jeśli ktoś uzna, że twój ojciec miał coś wspólnego z działaniami Ahlvyna. Co oczywiście - dodał, wodząc wzrokiem po twarzach obecnych - w żadnym razie nie jest prawdą. Czworo dorosłych odpowiedziało mu pustymi spojrzeniami. *** - Czy nasi goście sprawiali dziś wieczorem jakieś problemy, Ahntwahnie? - zapytał ojciec Syndail Rahdgyrz. - Nie - odparł porucznik Ahntwahn Kuhlhani, drugi oficer Świętego Frydhelma. - Jeśli nie liczyć choroby morskiej tej małej dziewczynki. - Mężczyzna potrząsnął głową ze

współczującym wyrazem twarzy. - Mam nadzieję, że już jej się nie pogorszy. Nie chciałbym przynieść jej złych wieści, skoro tak się czuje! - Racja - potaknął Syndail Rahdgyrz. Stali obydwaj na pokładzie rufówki galeonu wyposażonego w czterdzieści dział. Zaciągnięte niebo było czarne jak buty jeździeckie Shan-wei - bez ani jednej gwiazdy i bez księżyca. Z całą pewnością można się było spodziewać deszczu jeszcze przed nastaniem świtu. Z północy północnego zachodu wiała ostra bryza, okręt zaś poruszał się w kierunku północ północny wschód ze stałą prędkością sześciu węzłów. Niewielkie fale liczyły nie więcej niż cztery stopy wysokości, a galeon - solidny, bo na ponad sto czterdzieści stóp długi i prawie na czterdzieści stóp szeroki - kołysał się łagodnie, niemal kojąco, gdy wykonywał zwrot na bakburtę. Znajdowali się na pełnym morzu, osiem dni i prawie tysiąc trzysta mil poza zatoką Gorath, nieco więcej niż w połowie drogi pomiędzy Gorath i Erthaynem, który leżał nad zatoką Kahrvyr w księstwie Tanshar. Erthayn był największym - i jedynym prawdziwym - morskim portem Tansharu, aczkolwiek w istocie mógł się pochwalić rozmiarami zaledwie ćwierci Gorathu. Jednakże od jeszcze mniejszego Mahrglysu, położonego u ujścia rzeki Tanshar, dzieliło go tylko sto mil drogą lądową. Delta ta była płytka i upstrzona zdradliwymi mieliznami, dlatego postanowiono dostarczyć krewnych hrabiego Thirsku do Erthaynu. Stamtąd wszyscy pojadą do Mahrglysu, a następnie w górę rzeki do Kanału Schuelera i Jeziora Pei, by wreszcie pokonać ostatni odcinek drogi do Syjonu. Pod wieloma względami Syndail Rahdgyrz wolałby pożeglować do Malantoru w księstwie Malansath niż do Erthaynu. Podróż byłaby o dobre czterysta mil dłuższa, co wydłużyłoby czas o trzy dni czy coś koło tego, lecz z kolei Malantor oferował znacznie rozleglejszą, głębszą oraz lepiej chronioną zatokę. A poza tym wtedy podróż kanałem do Jeziora Pei byłaby o pięćset mil krótsza. Niestety miał pełną jasność co do rozkazów, które otrzymał, i zresztą nie czuł się na siłach podważać stojącej za nimi logiki. Wszystkie doniesienia zapewniały, że flotylla heretyków zajęta jest blokowaniem zatoki Saram - od wielu tygodni nikt nie widział żadnej ich jednostki na wschód od Wyspy Wieloryba. Nie znaczyło to, że nie mają ani jednego okrętu gdzieś dalej na wschodzie, oczywiście, w związku z czym Syndail Rahdgyrz ani myślał ryzykować, szczególnie mając w pamięci to, co spotkało konwój jeńców w kanale Trosan. Znacznie lepiej było wybrać dłuższą trasę przez cieśninę Fern, przez całą drogę zachowując w zasięgu wzroku przyjazną linię brzegową Dohlaru - oraz w miarę potrzeby przyjazny port. Gdy zapadły ciemności, przemieścił się nieco bardziej na zachód, gdyż mielizny wzdłuż wybrzeża księstwa Malikai ciągnęły się głębiej w morze, zmniejszając

szerokość cieśniny do nieco poniżej stu trzydziestu mil. Przy wietrze wiejącym z północy północnego zachodu potrzebował nieco więcej miejsca po zawietrznej. Znajdowali się czterdzieści parę mil od brzegu, lecz przyjazne porty w tym księstwie należały do rzadkości, aczkolwiek jakiś by się znalazł w razie konieczności. Niezbyt chętnie schroniłby się w jakimkolwiek z nich, gdyby wypadki przybrały niekorzystny obrót, i nie był ani trochę zadowolony, że musiał zachowywać aż taką ostrożność, żeglując na wodach - było nie było - Kościoła Matki. Między innymi dlatego wolałby popłynąć prosto do Malantoru i gdyby tylko Świątynia była w stanie zapewnić mu odpowiednią eskortę, skorzystałby z tej możliwości. Niestety galeon Rahdgyrza należał do naprawdę nielicznej grupy okrętów, nad którymi wciąż powiewała flaga Kościoła Matki. Po fiasku na Morzu Markowiańskim znacząca większość jednostek przynależnych do Floty Boga została przeniesiona bądź do marynarki Harchongu, bądź Dohlaru. Te zaś, które nie trafiły do żadnej z nich, stały w portach, gdzie ich artylerię wykorzystano do obrony wybrzeża, a marynarzy wcielono w szeregi Armii Boga. W istocie po całej Zatoce Dohlariańskiej pływało jedynie pięć galeonów Floty Boga, toteż tylko szczęśliwym zbiegiem okoliczności OFB Święty Frydhelm pojawił się w Gorath dokładnie wtedy, gdy był potrzebny Kościołowi Matce. Oczywiście, że szczęśliwym zbiegiem okoliczności, Syndailu, powiedział teraz sobie w duchu. Nie mogło chodzić o nic innego, prawda? Skąd ktokolwiek mógł wiedzieć, że osobisty adiutant hrabiego Thirsku okaże się charisjańskim szpiegiem? Tak się jednak składało, że Syndail Rahdgyrz nie zaliczał się do wielkich zwolenników pojęcia „szczęśliwy zbieg okoliczności”, szczególnie w wypadkach takich jak ten. Jego okręt otrzymał rozkaz przewiezienia grupy inkwizytorów z Gorath do ojca Ahbsahlahna Kharmycha. Zadanie to mógł wykonać którykolwiek z mniejszych szkunerów czy brygów, jednakże wybór padł na jego jednostkę, po czym nastąpił niejaki zamęt, gdy chodzi o kolejne instrukcje. Przed spektakularnym samobójstwem komandora Khapahra z jakiegoś powodu okręt stał na kotwicy przez dwa pełne pięciodnie, czekając, aż ktoś znajdzie dla niego zajęcie. Jakże dogodnie pod wieloma względami, dodał Syndail w myślach. Oczywiście powstawało też pytanie, dlaczego Królewska Marynarka Wojenna Dohlaru nie jest w stanie zapewnić eskorty, której zapewnić nie mogła Flota Boga. Oraz skoro już o tym mowa - dlaczego zapewniła transport członków rodziny admirała na pokładzie jednego ze swych okrętów. No chyba że ktoś na łonie Kościoła Matki nie w pełni ufał lojalności Dohlarian wobec świętej wojny. Zatem znowu - czyż nie było

szczęśliwym zbiegiem okoliczności, że jego okręt akurat znajdował się pod ręką, gdy było coś do zrobienia? Nie, ojciec Syndail zdecydowanie nie był zwolennikiem tego pojęcia... - A jak się miewa ojciec Aimohs? - zapytał po chwili milczenia. - Ponownie zabrakło go przy stole podczas kolacji. Kuhlhani uśmiechnął się lekko. Aimohs Rudahry był niemal tak samo kiepskim żeglarzem jak mała Zhudyth Whytmyn. Co gorsza, mierzył ponad sześć stóp, co stanowiło niezwykle niekorzystny wzrost na galeonie wojennym. Na nieszczęście zdawał się o tym zapominać - bardzo możliwe, że z powodu trapiącej go choroby morskiej - przez co więcej niż parokrotnie omal nie pozbawił się przytomności, waląc głową w powałę. W połączeniu z nudnościami, które odczuwał, zwłaszcza w ciągu ostatnich paru dni, sprawiło to, że przez większość czasu leżał w swoim hamaku, popijając wywar ze złocistych jagód i usiłując nie zwrócić papki z miękkiego chleba i zupy. - Jak mi się zdaje, polepszyło mu się nieco - odparł porucznik po chwili. - Krótko po zachodzie słońca pojawił się nawet na pokładzie. - Świetnie. Dobrze słyszeć, że mu się poprawiło. Może jutro wreszcie dołączy do nas w porze obiadu. Przypomnij mi, abym kazał kukowi przygotować coś delikatnego. - Tak jest, panie - rzucił Kuhlhani z uśmiechem. Rahdgyrz skinął mu głową, założył ręce za plecy i zaczął przechadzać się po nawietrznej pokładu rufowego, jak miał w zwyczaju w ramach wieczornych ćwiczeń. Powietrze zdawało się teraz wilgotniejsze i zimniejsze niż wtedy, gdy wchodził na pokład, a ciśnienie spadało stale, choć wolno przez większość dnia. Noc zapowiadała się deszczowa, aczkolwiek mało prawdopodobne było, aby wiatr znacznie przybrał na sile, co z pewnością doceni zarówno mała Zhudyth, jak i ojciec Aimohs. Na miejscu rodziców dziewczynki optowałby jednak za gwałtowniejszą pogodą, która utrzyma Rudahry’ego z dala od całej rodziny. Syndail Rahdgyrz służył Kościołowi Matce i Świątyni przez całe swoje dorosłe życie. Zanim wstąpił do zakonu Chihiro z tego względu, że był doświadczonym żeglarzem i nadawał się na dowódcę w szeregach Floty Boga, wcześniej przez prawie dwadzieścia lat dowodził statkami transportowymi i kurierskimi Kościoła Matki. Obowiązki te sprawiły, że miał styczność z całymi rzeszami duchownych różnych rang, w tym nawet arcybiskupów. Dzięki temu nie żywił najmniejszych złudzeń co do duchowieństwa w ogóle, a w szczególności do osób pokroju Aimohsa Rudahry’ego, na którym się poznał w tej samej chwili, gdy ten wkroczył na pokład.

Był to jeszcze jeden powód, dla którego powątpiewał w „szczęśliwy zbieg okoliczności”. Rahdgyrz nie miał nic, ale to nic przeciwko hrabiemu Thirsku. Z tego, co kiedykolwiek widział i słyszał, wnosił, że hrabia w zupełności zasługuje na piastowane stanowisko. Mimo że Rahdgyrz nie brał udziału w walkach z Cesarską Marynarką Wojenną Charisu, szczegółowo zapoznał się z raportem ojca Greyghora Searose’a na temat bitwy na Morzu Markowiańskim, jak również pod Iythrią. Do tego na pokładzie swojego okrętu odwiedził wyspę Szpon po tym, jak Dohlarczycy odbili ją z rąk heretyków. Widział umocnienia, które postawili, i tym bardziej nabrał szacunku dla zdolności Charisjan, którzy odbili wyspę z powrotem. A cały świat, nie tylko on, słyszał o wydarzeniach w cieśninie Kaudzhu. Wiedział więc, że jedynie flota hrabiego Thirsku kiedykolwiek dała Charisjanom odpór, a trudno było wątpić, aby największą w tym zasługę miała osoba dowódcy. W racjonalnym świecie to zdobyłoby hrabiemu zaufanie i szacunek Kościoła Matki. Jednakże na Schronieniu mało co przedstawiało się równie prosto i jasno, jak głosiło Pismo. Dlatego ojciec Syndail domyślał się z przykrością, z jakiego powodu ta zżyta i kochająca się rodzina tkwi pod pokładem wieziona do Syjonu. W racjonalnym świecie nie musiałby tam dowieźć tych ludzi. Jednakże na Schronieniu... *** Deszcz padał miarowo - i równie mocno, jak przewidział ojciec Syndail - gdy wieczór przechodził w noc i zbliżało się Czuwanie Langhorne’a, wyjątkowa i święta pora doby. Tu i ówdzie na pokładzie co bardziej fanatyczni członkowie załogi pogrążali się w modlitwie zalecanej przez Pismo wszystkim dzieciom Boga Jedynego mającym na uwadze dobro swoich dusz. Tymczasem w kwaterze kapitańskiej krewni hrabiego Thirsku spali smacznie, nie licząc małej Zhudyth, która miotała się dręczona chorobą morską, gdy jej matka przysypiała niespokojnie obok. Na pokładzie wachtowi pełnili swoje obowiązki, nad pokładem zaś obserwatorzy kulili się w gniazdach, opatuleni w peleryny przeciwdeszczowe. Oczywiście w tych ciemnościach nie sposób było niczego wypatrzyć, co miało też tę dobrą stronę, że nikt nie był w stanie wypatrzyć ich. *** - Hola! - zakrzyknął cicho porucznik Hektor Aplyn-Ahrmahk na pokładzie HMS Skrzydło. - Nie łamiemy nóg ani nie robimy hałasu. - Wybacz, panie. Pechowy marynarz, który poślizgnął się na zlanym deszczem pokładzie, upuszczając

pięciogalonowy gąsior pełen gorącej herbaty wraz z tuzinem blaszanych kubków, które niósł dla wachtowych, pozbierał się niezgrabnie z ziemi. Jakimś cudem ciężki gliniany gąsior, chroniony przez wiklinowe ubranko, przetrwał ten upadek w całości. Nic się nawet nie rozlało. Jednakże blaszane kubki rozsypały się jak okiem sięgnąć, gdyż pękł sznurek trzymający je dla ułatwienia za uszka. W tej chwili marynarz stał, tuląc w ramionach gąsior, a jego rozbawieni koledzy myszkowali po pokładzie za niesfornymi kubkami. - Wybacz, panie - powtórzył pechowiec. - Grunt, że tobie nic się nie stało, Fewmihyrohu - powiedział Hektor, z całych sił powstrzymując się przed wybuchnięciem śmiechem, i to pomimo napięcia, przez które nerwy miał jak postronki. - Na przyszłość patrz, gdzie leziesz. - Tak jest, panie! Fewmihyroh Kaspyr stał na baczność, dopóki Hektor nie odprawił go skinieniem, pozwalając mu kontynuować służbę, reszta przemoczonych marynarzy zaś nie odwróciła się pośpiesznie lub nie zakryła ust dla ukrycia nieschodzących im z twarzy kpiących uśmieszków. Mając dziewiętnaście i pół roku, czyli poniżej osiemnastu według rachuby ze Starej Ziemi, Fewmihyroh był bardzo młody i tak też wyglądał, stojąc oko w oko z dowódcą. Aczkolwiek dowódca ów skończył dopiero co siedemnaście lat - czyli szesnaście i pół według rachuby Starej Ziemi. Do tego był o dobre cztery cale niższy od Kaspyra i ważył chyba tylko dwie trzecie tego co tamten. Jakkolwiek zabawny był to widok w oczach większości załogi, nikt nie kwestionował prawa księcia Darcos do przebywania na pokładzie tego osiemnastodziałowego szkunera, i to w roli jego kapitana. Co więcej, Hektor nie wydawał się nikomu tak młody jak Kaspyr, i to pomimo niskiego wzrostu i lekkiej wagi. Wszyscy bowiem zdążyli już usłyszeć historię o tym, jak książę ocalił księżniczkę Irys i księcia Daivyna, po tym jak zginęli jego przełożeni i towarzysze. Tak samo jak drugą, mówiącą o ratunku, z którym przyszedł księżniczce w dniu ich ślubu. Wszyscy także wiedzieli, że baron Sarmouth musiał mocno nagiąć regulamin floty, ażeby mianować kogoś tak młodego i niedoświadczonego dowódcą jednego z okrętów wojennych ich cesarskich mości. Jednakże szkunery często miewały młodych i niedoświadczonych kapitanów, a Książę - jak mówiono o nim we flocie, zupełnie jakby w całym imperium nie było drugiej osoby noszącej ten tytuł - rychło udowodnił, że nadaje się do tej roli jak mało kto. Młodzicy w jego wieku na ogół dysponowali odwagą, nieraz brawurą, jednakże Książę przejawiał przede wszystkim odwagę cywilną, która była

znacznie rzadsza, oraz zdolność do zachowania zimnej głowy nawet w wirze walki, co było jeszcze rzadsze. Cechy te wyzierały z jego oczu i były równie dobrze widoczne jak usztywniona lewa ręka i blizny, które wskazywały na przejścia będące jego udziałem. Żaden z członków załogi nie zdawał sobie jednak sprawy, że Księcia cechuje jeszcze jedna zaleta, chyba najważniejsza ze wszystkich, czyniąca zeń właściwą osobę na właściwym miejscu. Obecnie Książę obserwował Kaspyra nalewającego marynarzom herbaty jednym okiem, podczas gdy drugim śledził obrazy rzucane mu wprost na soczewki kontaktowe. Wkrótce, myślał. Już niebawem. *** - Jesteś pewien, Merlinie? - zapytała cicho Nimue Chwaeriau, gdy promień ściągający skimmera opuścił łodzie rybackie na sieczoną deszczem powierzchnię cieśniny Fern. Merlin spojrzał na nią przez ścianę deszczu, a ona dotknęła jego ramienia. - Rozumiem wszystko - powiedziała. - Chcę tylko mieć pewność, że potem będziesz w stanie ze sobą żyć. - Będę. Merlin powiedział to słowo głuchym głosem, niepodobnym do tego, którego używał zazwyczaj. Poza tym w tym momencie tak mało przypominał Merlina Athrawesa, jak Nimue mało przypominała Nimue Chwaeriau. To znaczy ona przynajmniej pozostała kobietą, aczkolwiek o ciemniejszych włosach i krąglejszych kształtach niż normalnie. Tymczasem Merlin zamienił się w Harchończyka. - Gdybyśmy tego nie zrobili, hrabia Thirsku poniósłby równie poważne konsekwencje jak w sytuacji, gdyby otwarcie sprzeciwił się Clyntahnowi - powiedział. - Nie twierdzę, że nasz plan mi się podoba, ale wiem, że nie mamy innego wyjścia. Niedokładnie o to pytała go Nimue, dlatego też przyjrzała mu się teraz dokładniej, co mogła uczynić bez trudu pomimo ciemności i deszczu, gdyż miała udoskonalony narząd wzroku. Sam pomysł wyszedł od niej, jednakże to Merlin i Nahrmahn Baytz opracowali szczegóły operacji, jej zaś pozostało zastanawiać się, czy przypadkiem podświadomie celowo nie odmówiła na początku ogarnięcia rozumem wszystkich implikacji rzuconej idei. Zastanawiała się, do jakiego stopnia jej obawy o Merlina w gruncie rzeczy są obawami o samą siebie. Chociaż oboje pamiętali, że kiedyś byli Nimue Alban, obecnie stanowili odrębne osoby - Nimue Chwaeriau widziała, ile kosztowała Merlina Athrawesa walka z Grupą Czworga. Nie mogła wykluczyć, że jej podświadomość broniła ją przed skutkami tego planu, przed wzięciem na siebie ciężaru odpowiedzialności i żalu, który

przytłaczał już Merlina. Bardzo możliwe więc, że dlatego tak ją martwiło, czy Merlin sobie z tym wszystkim poradzi. Czy też... Przestań, upomniała się w myślach. Przestań się zamartwiać i wmawiać mu coś, czego nie czuje. Skoro twierdzi, że będzie w stanie z tym żyć, widocznie tak będzie, a ty jesteś mu winna zaufanie i wiarę. - W porządku - powiedziała. - W takim razie bierzmy się do roboty. Merlin skinął głową, po czym przeniósł spojrzenie na skimmer. - Pora na nas, Sowo - rzucił. - Przyjęłam, komandorze poruczniku Athrawes - odparła sztuczna inteligencja. Moment później łódź rybacka zadrżała, gdy opadła na powierzchnię wody. Jednakże promień nie uwolnił jej ze swego uchwytu. Zamiast to zrobić, pociągnął ją przez czterostopowe fale. Z pomocą skimmera czterdziestostopowa jednostka cięła fale, pryskając na wszystkie strony kropelkami wody i poruszając się z prędkością dwukrotnie większą niż Święty Frydhelm. Łódź rybacka doścignęła wkrótce galeon, a dwa CZAO po raz ostatni sprawdziły swój sprzęt. *** - Bardzo tutaj nieprzyjemnie - stwierdził porucznik Zhurgyn Ahlzhernohn, narzucając na siebie pelerynę przeciwdeszczową i dołączając do Ahntwahna Kuhlhaniego, który stał na pokładzie rufowym. Wysoki i wąski pokład tworzył nad ich głowami daszek, osłaniając częściowo ich oraz sterników - przed deszczem. Kuhlhani odwrócił się do przybyłego, kreśląc w powietrzu berło Langhorne’a i kiwając głową na powitanie. - Nie jest aż tak źle - odparł - aczkolwiek robi się kiepsko, gdy postać tutaj przez godzinę czy dwie. Właśnie dlatego tak mnie cieszy pańskie zjawienie się w samą porę, sir. - Nie zobaczyłbyś mnie jeszcze przez jakiś czas, gdyby nie to, że kapitan Hainz tak głośno chrapie - rzucił sucho Zhurgyn, a Kuhlhani zaśmiał się na to bez cienia współczucia. Gyaimoh Hainz dowodził piętnastoosobowym oddziałem gwardii świątynnej Gorathu, który oddelegowano jako eskortę rodziny hrabiego Thirsku w drodze do Syjonu. Był to rodowity Dohlarianin. w wieku lat trzydziestu paru, bezkompromisowy, zdyscyplinowany, będący miłym kompanem przy obiedzie oraz niezwykłym służbistą. Tylko że nocami zamieniał się w tartak z zepsutym kołem wodnym, które zamiera i zaczyna się poruszać w nieprzewidywalnych momentach. Po tym jak ojciec Syndail przekazał swoje kwatery pasażerom, zaanektował kajutę Ahlzhernohna. Ten z kolei przeniósł się do kajuty Ahntwahna Kuhlhaniego, ów zaś przeprowadził się do trzeciego oficera. Jednakże kapitan

Hainz dzielił zabraną Kuhlhaniemu kajutę z pierwszym oficerem. - Daleki jestem od twierdzenia, że jest na świecie coś takiego jak sprawiedliwość powiedział teraz Kuhlhani. - Gdyby jednak była... Urwał ze zdziwioną miną, ponieważ rozległ się dziwny dźwięk. Poruszający się okręt wydaje całą masę odgłosów, jednakże marynarze wszystkie je dobrze znają. Wiedzą, skąd się biorą i co oznaczają. Ich uwagę przyciągają wyłącznie hałasy, których nie potrafią zidentyfikować. W tym wypadku dźwięk, którego nie umiał rozszyfrować porucznik Kuhlhani, wziął się stąd, że dwa haki zostały zaczepione o poręcz relingu na pokładzie rufowym, tuż nad nim. Tak jak w większości galeonów Floty Boga, pokład rufowy Świętego Frydhelma był stosunkowo krótki i tworzył coś w rodzaju daszku ponad sterem, co zostało zaczerpnięte z projektów statków handlowych, dzięki czemu chronił sternika przed skutkami ulew, wiatrów i - zwłaszcza - fal podczas gorszej pogody. Gdy okręt sztormował, fala mogła przelać się przez pokład, zmywając ludzi za burtę i czyniąc poważne szkody. Ba, nie tylko. Mogła także oderwać sterników od koła sterowego, co groziło poważnymi konsekwencjami, jeśli chodzi o sterowność statku, zwłaszcza podczas sztormu. Wprawdzie w czasach poprzedzających erę artylerii Merlina Athrawesa nie było galeonów wojennych, jednakże kasztele rufowe galer wojennych pełniły właściwie tę samą funkcję co pokład rufowy galeonu handlowego, a w dodatku chroniły sterników przed ogniem nieprzyjaciela. W miarę jak adaptowano galeony dla celów wojennych, zastępując nimi galery i wprowadzając je coraz częściej na morza Schronienia ery pomerlinowej, przeciętna długość pokładu uległa wydłużeniu, co spowodowało podniesienie poziomu pokładu rufowego, a zarazem zmniejszenie ryzyka zalania go falą. Pozostawienie masywnych nadbudówek sprawiłoby tylko, że okręty byłyby mniej zwrotne i odporne na działanie czynników pogodowych. Dlatego charisjańscy stoczniowcy całkowicie je wyeliminowali, podczas gdy inżynierowie Kościoła Matki zachowali niższe kasztele rufowe w ramach kompromisu. Mając dostęp do zdobycznych pryzów, Charisjanie stwierdzili, że rozwiązanie to nie daje żadnej praktycznej przewagi defensywnej, a tylko negatywnie wpływa na zwrotność, jednakże nie zmieniało to faktu, że Kościół Matka i podległe mu domeny zachowały w tej mierze konserwatyzm. Większość galeonów handlowych wykorzystywała swoje dłuższe pokłady rufowe jako dachy kajut wzniesionych na poziomie pokładu. Na Świętym Frydhelmie natomiast powstała dzięki niemu przestrzeń - otwarta z przodu, zamknięta z tyłu - coś w rodzaju

jaskini ponad kołem sterowym, z dwoma ostatnimi działami na każdej burcie. Na tym poziomie nie było pomostu rufowego, ale też brakowało furt działowych. I dlatego oba haki abordażowe weszły mocno w drewnianą poręcz na zadaszeniu pokładu rufowego i dwie postacie w czarnych zbrojach Cesarskiej Gwardii Charisu wsunęły się - stopami do przodu - przez te otwarte furty działowe, wpadając na pokład, aby się zaraz przetoczyć i zgrabnie zerwać na nogi. Gdyby ktokolwiek przyglądał się tej akcji uważnie, stwierdziłby z niemałym zdziwieniem, że ani jeden, ani drugi gwardzista nie skorzystał z pomocy lin abordażowych. W końcu promienie ściągające były o wiele bardziej użyteczne. Natomiast haki, podobnie jak liny do nich przymocowane i ciągnięta przez nie łódź rybacka, znajdowały się tam z zupełnie innych powodów. Nikt się jednak temu nie przyglądał. Gdy Merlin Athrawes nacisnął spust, Kuhlhani dopiero zaczynał się odwracać w stronę źródła głośnego dźwięku. Srutówka, którą Merlin trzymał w dłoniach, na Starej Ziemi nosiłaby nazwę dziesiątki, a to dlatego, że sferyczne kule do niej ważyły jedną dziesiątą funta. Lufa miała średnicę nieco ponad trzy czwarte cala, a każdy nabój był wypełniony szesnastoma tak zwanymi śrutami. Każda kulka stanowiła odrębny ołowiany pocisk pędzący z prędkością ponad tysiąca czterystu stóp na sekundę. Wszystkie one trafiły porucznika w pierś, tak że runął do tyłu, nie wydawszy nawet jednego okrzyku. Ahlzhernohn okręcił się wokół własnej osi. Nie usłyszał stukotu wbijanych haków, jednakże grzmot wystrzału ze śrutówki, pochwycony w ciasnej przestrzeni pod daszkiem, uderzył w jego uszy niczym kowalski młot. Zdążył obrócić się o dziewięćdziesiąt stopni, gdy Nimue Chwaeriau pociągnęła za spust swojej broni. W tej chwili krzyki rozbrzmiewały już wszędzie. Sternicy odwrócili się zaskoczeni, spoglądając z niedowierzaniem w widmowe, osnute dymem postacie za sobą. Szczęknął metal, gdy oboje CZAO płynnie przeładowali broń, która wyszła nie spod rąk robotników zakładów w Delthaku, lecz sztucznej inteligencji zwanej Sową, i mogła się pochwalić pewnymi udoskonaleniami, jakimi nie dysponowały jeszcze dzieła Taigysa Mahldyna. Jedno z tych udoskonaleń oznaczało dodanie magazynków zawierających osiem naboi, dzięki czemu - dopóki strzelający trzymał palec na spuście - pociski wylatywały jeden po drugim. Trudno opisać rozmiar szkód, jakie są w stanie poczynić dwie sztuki broni strzelającej

z prędkością jednego pocisku na sekundę. Wszyscy obecni na pokładzie leżeli martwi bądź umierali, zanim ciało Ahlzhernohna zdążyło upaść na deski i przestało się toczyć. Po wszystkim Merlin i Nimue przestąpili ponad zwłokami z kamienną miną. *** - Mamusiu! Stefyny Mahkzwail poderwała się z hamaka, gdy w górze rozległ się huk gromu, a Lyzet wrzasnęła. Reszta dziewcząt obudziła się razem z nią, tak że już wszystkie usłyszały gromkie krzyki na pokładzie. - Wszystko dobrze, Lyzet! - zawołała, usiłując oswobodzić się ze sznurków hamaka. Wszystko dobrze. Mama jest przy tobie. - Co się stało? Co się dzieje? - Nie wiem, serduszko, ale jestem tutaj. Upadła na deski, wreszcie wyplątawszy się ze sznurków. Do tej pory wszystkie trzy dziewczynki zdążyły zeskoczyć na ziemię i teraz rzuciły się na nią niczym polujące wyverny na królika. Stefyny zachwiała się pod wpływem uderzenia, jednakże zdołała objąć je ramionami, zanim padła na kolana, aby przytulić je mocno do siebie. - Jestem tu - powtarzała im raz po raz. - Jestem przy was. Nie bójcie się! *** Gyairmoh Hainz był szczurem lądowym. Nigdy nie twierdził, że jest inaczej. I o ile przyznawał, że wiszące hamaki są na okręcie wygodniejsze niż zwykłe łóżka, nadal nie opanował w pełni sztuki wychodzenia z nich z wdziękiem. Przy tej okazji wyturlał się ze swojego hamaka z wdziękiem prosięcia taplającego się w błocie, po czym wylądował tyłkiem na ziemi. Nie zwrócił jednak uwagi na bolącą kość ogonową. Zaprzątało go bowiem zbytnio zrywanie się na równe nogi i sięganie do pasa z mieczem. Odgłosy, które go przebudziły, przypominały najgorsze senne koszmary. Krew stężała Hainzowi w żyłach na dźwięk wystrzałów i krzyków konających. Hainz słyszał wcześniej plotki, że krewni hrabiego Thirsku są przewożeni do Syjonu na wyraźny rozkaz wielkiego inkwizytora, ponieważ wikariusz Zhaspahr stracił wiarę w lojalność hrabiego wobec Kościoła Matki i świętej wojny. Były to szeptane plotki; poza tym ojciec Aimohs palnął marynarzom pogadankę, zanim nawet wsiedli na statek. Grzmiał, że te plotki nie mają żadnych podstaw. Prawdziwym powodem, dla którego przewozi się krewnych hrabiego Thirsku do Syjonu, było to, że cieszący się złą sławą terrorysta Dialydd Mab i jego kompani zaczęli im grozić śmiercią, a to z powodu sukcesów, jakie Królewska Marynarka Wojenna Dohlaru zaczęła odnosić na wojnie z heretykami. Wyłącznie dlatego wikariusz

Zhaspahr i wikariusz Allayn postanowili roztoczyć opiekę nad rodziną hrabiego. Hainz musiałby ze wstydem przyznać, że nie uwierzył w ani jedno słowo ojca Aimohsa. Nie był w stanie wyrzucić z pamięci opowieści, jak to hrabia Thirsku odmówił przekazania jeńców w ręce Inkwizycji, aby mogła wymierzyć heretykom Karę Schuelera. Poza tym wiedział, że - bez względu na to, co twierdzi Kościół Matka - święta wojna przybrała zły obrót, bardzo zły, zwłaszcza w Republice Siddarmarku. W tych okolicznościach Kościół Matka musiał wypatrywać oznak, czy Dohlar przypadkiem nie chce pójść w ślady Desnairu. Wszystko to sprawiało, że podejrzenia wikariusza Zhaspahra względem hrabiego Thirsku mogły być bardziej niż uzasadnione. Obecnie, słysząc wystrzały i ludzkie krzyki, Hainz zrozumiał, że słusznie powątpiewał w ich prawdziwość. Przerzucił pas z mieczem przez ramię niczym bandolier, złapał parę naładowanych, dwulufowych pistoletów, które leżały obok jego munduru, i rzucił się boso w stronę drzwi kajuty, ubrany tylko w bieliznę, w jakiej przywykł spać. *** Merlin zszedł po krótkiej drabinie na główny pokład, trzymając śrutówkę na wysokości biodra i nieprzerwanie strzelając. W panujących ciemnościach i deszczu rozbłyski z lufy wydawały się przeogromne i rażące, jednakże w żaden sposób go nie oślepiały. Zamiótł ogniem deski pokładu, wyjął pusty magazynek, włożył na miejsce nowy i ponownie otworzył ogień, tym razem do pierwszych załogantów Świętego Frydhelma, którzy wyłonili się spod pokładu zwabieni hałasami. Nimue poszła w jego ślady, z tym że skręciła w stronę rufy, ku niegdysiejszym kwaterom kapitańskim. Czekał na nią samotny, uzbrojony w zwykły karabin strażnik, ustawiony w przedsionku wyłącznie przez wzgląd na bezpieczeństwo pasażerów, oczywiście. Strzelił do niej, gdy tylko kopniakiem otworzyła drzwi, zanim sam poczuł na piersi uderzenie o sile młota. Tymczasem druga kula świsnęła złowieszczo i odbiła się od wzmocnionej stali pancerza, nie czyniąc CZAO najmniejszej krzywdy. Strażnik wybałuszył oczy w niedowierzaniu, widząc, jak jego niski przeciwnik - w dodatku będący kobietą! - ignoruje bezpośrednie trafienie i dalej zmierza w jego stronę. Zdążył unieść karabin i przymierzyć się do pchnięcia bagnetem, jednakże w tym samym czasie lewa ręka Nimue wystrzeliła do przodu. Podczas gdy w prawej nadal dzierżyła śrutówkę, lewą szarpnęła karabin gwardzisty, sprawiając, że krzyknął z bólu i szoku, kiedy z łatwością wyjmowała mu go z rąk. Nie miał jednak okazji dokończyć okrzyku - kolba jego własnej broni, posłana poziomo w powietrzu z nieludzką siłą, roztrzaskała mu czoło i

zabiła w pół sylaby. *** Syndail Rahdgyrz wypadł ze swojej znajdującej się poziom niżej kajuty, trzymając miecz w dłoni, i niemal zderzył się z Gyairmohem Hainzem. Przez moment Syndail mierzył strażnika świątynnego wzrokiem. Był kapitanem, miał prawo znaleźć się na pokładzie pierwszy! Jednakże Hainz, uzbrojony w dwa pistolety, po jednym w każdej ręce, ani myślał się zatrzymać. Rahdgyrz uświadomił sobie, że z samym mieczem niewiele poradzi na ogień broni palnej. Zamarł na jedno uderzenie serca, pozwalając Hainzowi się wyprzedzić, po czym pomknął za nim. *** - Pistolety! - ryknął sierżant Sedwei Garzha, gdy podwładni kapitana Hainza zaczęli się wytaczać i spadać na podłogę ze swoich hamaków. Wszyscy oni tarli zaspane oczy, podczas gdy ich mózgi usiłowały ogarnąć sytuację. Wszędzie wokół członkowie załogi galeonu podrywali się z posłań, zeskakiwali na ziemię i rozglądali się za źródłem głosu, który wołał: - Łapcie pistolety, kurwa! I ruchy! Ruchy, na Shan-wei! *** Nimue otworzyła drzwi kajuty kapitańskiej nieco ostrożniej niż poprzednie. Przekroczyła próg i nagle się zatrzymała. Sir Ahrnahld Mahkzwail i Greyghor Whytmyn być może spali pogrążeni w głębokim śnie, gdy rozpoczął się atak, jednakże teraz czekali już w gotowości wewnątrz kajuty. Jakimś cudem udało im się przeszmuglować sztylety pod okiem „opiekunów”, tak że w tej chwili stal błysnęła w ich rękach, kiedy zajęli pozycję pomiędzy napastniczką a członkami ich rodziny. Nimue dojrzała w ich postawie rozpaczliwą desperację i prędko uniosła lufę śrutówki, mierząc w powałę zamiast w nich. - Nie chcemy was skrzywdzić! - powiedziała do wtóru wystrzałów Merlina. Przybyliśmy, aby was uratować! Jednakże Mahkzwail zdążył już rzucić się w jej stronę. W ostatniej chwili wyhamował i skręcił, rzucając jej zdziwione spojrzenie. Nimue obróciła się lekko, pozwalając, aby blask lampy oświetlił grawer z symbolem Cesarskiej Gwardii Charisu wyryty na jej zbroi, niedawno draśnięty ołowiem wystrzelonym przez strażnika. Na ten widok Mahkzwail zmrużył oczy. - Nie ma czasu na wyjaśnienia - dodała szybko, zastanawiając się, czy w ich uszach brzmi to równie idiotycznie jak w jej. Oczywiste było, że czasu na wyjaśnienia brakuje; w końcu na pokładzie toczyła się regularna bitwa! - Clyntahn ściąga was do Syjonu, aby

kontrolować hrabiego Thirsku. Ostatecznie zamierza go zabić, o czym obaj doskonale wiecie. Jak myślicie, jaki los czeka dzieci i wnuki hrabiego, gdy już dojdzie do najgorszego? Dwaj mężczyźni wymienili prędkie spojrzenia, jednakże Nimue dostrzegła w nich błysk zrozumienia. Mahkzwail i Whytmyn doskonale wiedzieli, co się stanie z ich żonami i dziećmi. - Nie chcemy do tego dopuścić - kontynuowała. - Na razie trudno powiedzieć, jak potoczą się wypadki; wszystko zależy od zbyt wielu nieprzewidzianych czynników. Niemniej cesarz Cayleb i cesarzowa Sharleyan poprosili mnie, abym wam przekazała, że będziecie bezpieczni pod opieką Charisu, i to bez względu na przyszłe wydarzenia. Mężczyźni spojrzeli po sobie ponownie, by jednocześnie opuścić broń. Nimue odetchnęła z ulgą, choć jako CZAO nie musiała tego robić, i skinęła im obu głową. - Zgromadźcie wszystkich w kajucie rufowej - powiedziała. - Niech nikt stamtąd nie wychodzi. - Uśmiechnęła się lodowato. - Nie pozwolę, aby spadł im choćby włos z głowy. *** Gyairmoh Hainz wdrapał się energicznie po stromej drabinie na główną zejściówkę. Zauważył wysoką, czarną postać, która odwróciła się do niego, i zdążył wystrzelić z dwulufowego pistoletu, który trzymał w prawej ręce, czując silny odrzut. Zapanował nad nim i wymierzył z broni ponownie, po czym... Ładunek śrutu trafił go w głowę, praktycznie ją urywając. Ciało poleciało na pokład. *** Merlin zobaczył, że Hainz znika w chmurze krwi, lecz za sierżantem był ktoś jeszcze. Trudno powiedzieć, czy chodziło o odwagę, wiarę czy zwykłą instynktowną reakcję - w każdym razie załoganci, którzy jeszcze nie uświadomili sobie, z kim, a raczej z czym mają do czynienia, wyroili się na pokład, aby bronić swego okrętu. Gdy za jego plecami rozległ się kolejny wystrzał ze śrutówki, Merlin zrozumiał, że Nimue wyłoniła się spod zadaszenia. Na tym polegało jej zadanie: miała stanowić fortecę broniącą krewnych hrabiego Thirsku przed każdym zagrożeniem. Nic nie było w stanie odwieść jej od tego. Merlin widział jej minę podczas planowania ataku i wiedział, że zrozumiała, czemu wyznaczył ją na opiekunkę cywilów. Miała ochotę zaprotestować, jednakże nie zrobiła tego, za co był jej wdzięczny. To wszakże znaczyło, iż nie będzie osłaniać jego tyłów, o czym świadczyły powtarzające się raz po raz wystrzały. Merlin ruszył w stronę głównego luku i idąc w dół, oddawał strzał po strzale za

każdym razem, jak opuszczał prawą stopę. Udało mu się uczynić wyłom w masie marynarzy, którzy usiłowali go dopaść za pomocą ognia, dymu i ołowiu. Sprawił, że wszyscy cofnęli się pod luk i zaczęli schodzić po drabinie. Wtedy Merlin nacisnął spust i uwolnił kolejny pusty magazynek. Natychmiast założył nowy, ruszył znów przed siebie, naciskając nieprzerwanie spust, aż dobrnął do skraju zejściówki. Pociski pomknęły ku niemu, gdy jego sylwetka odcięła się na tle ciemności za sprawą pokładowych świateł. Co najmniej sześć kul trafiło w zbroję i rykoszetowało. Szafirowe oczy Merlina stały się zimne jak lód z głębi piekieł, gdy otworzył ogień do tłumu mężczyzn u dołu drabiny. *** Syndail Rahdgyrz runął na ziemię, gdy śrut amputował mu prawą nogę w kolanie, zarazem uśmiercając innego człowieka i raniąc dwóch pozostałych. Przy następnym ogłuszającym wystrzale do tyłu poleciał sierżant Garzha. Pokład parował od krwi, drabinę otaczały u dołu zwały ciał przypominające barykadę jakiegoś szalonego rzeźnika, a mimo to nieposkromiona czarna postać majaczyła u włazu, siejąc zniszczenie. Rahdgyrz widział wszystko. Czuł, jak krew - oraz życie - z pulsowaniem wycieka mu przez odciętą nogę; czuł zbliżającą się ciemność, lecz nawet w tych ostatnich chwilach zdążył zobaczyć, jak jego podwładni tracą ducha. Zdali sobie bowiem sprawę, że z tym przeciwnikiem nie są w stanie wygrać. Ujrzał, jak wycofują się na jego oczach. - Do zbrojowni, chłopcy! - chciał zawołać, ale z jego ust wydobył się tylko szept. Muszkiety w dłoń! Słowa uciekały w mrok. Nikt go nie słyszał. *** - Właśnie tak, Gyffry - powiedziała zachęcającym tonem Stefyny Mahkzwail. - Zjedź po linie, jak każe pani seijinka. Tak jak miała nadzieję, słowo seijin zdziałało cuda. Gyffry, jak każdy jedenastolatek, był zafascynowany fantastycznymi opowieściami o krwawych przygodach, seijini zaś stanowili clou jego ulubionych historyjek. Stojąca obok niego, egzotycznie wyglądająca, ciemnowłosa kobieta w zbroi, która przed chwilą z łatwością przerzuciła go za reling rufowy, aby mógł złapać linę zwieszającą się z poręczy, była uosobieniem jego wyobrażeń o tych legendarnych postaciach. Stefyny czuła wdzięczność, że seijinka zdołała do nich wrócić, pozostawiając pokład pod pieczą swojego kompana. Z osłupieniem patrzyła, jak drobna kobieta przerzuca chłopca za burtę, chociaż serce podeszło jej do gardła, kiedy jej syn zaczął schodzić po

pokrytej węzłami linie. Ahrnahld ruszył przodem, niosąc przytroczoną do jego pleców czteroletnią Zhosifyn, by zaraz po opuszczeniu się na pokład łodzi rybackiej ustabilizować linę, pomagając tym samym następnym w kolejności. Druga była Mahgdylynah Harpahr, która wykazała się zadziwiającą sprawnością jak na osobę po pięćdziesiątce. Teraz stała już na pokładzie łodzi, obejmując jednym ramieniem Ahlyxzandyra, pierwszego z młokosów, który odważył się opuścić na dół, drugim zaś dodając otuchy Zhosifyn. Stefyny nie miała pojęcia, jak rozwinie się ten szalony wieczór, i jakąś częścią siebie pragnęła się odwrócić i uciec przed fałszywymi zapewnieniami seijinki o bezpieczeństwie. Zarówno ona, jak i jej kompan służyli Charisowi, bez wątpienia więc tylko czekali, aż będą mogli użyć jej i jej krewnych przeciwko hrabiemu Thirsku! A nawet jeśli tak nie było - jej ojciec zawsze powtarzał, że Cayleb jest honorowym człowiekiem, być może więc miał wobec nich inne plany - co będzie z nieśmiertelnymi duszami jej dzieci? Jeśli Kościół Matka się nie mylił, to nie byli żadni seijini, tylko demony podszywające się pod współczesne reinkarnacje starożytnych bytów działających w służbie Boga i Jego archaniołów z myślą o tym, aby przekabacić na swoją stronę jak największą liczbę poczciwych ludzi... Niestety obecnie Kościół Matka przemawiał głosem Zhaspahra Clyntahna, nie Boga Jedynego. Stefyny zdawała sobie z tego sprawę, tak samo jak wiedziała, czemu Clyntahn pragnie ściągnąć ją, jej siostry i jej dzieci do Syjonu. Tak więc, podczas gdy strach chciał ją odwieść od przyjęcia pomocy, rozsądek i odwaga pchały ją ku linom i kołyszącej się na falach łodzi rybackiej. - Pomóż mi to zawiązać. Obróciła się, słysząc głos Zhoahny. Hailyn niosła na plecach Zhudyth, czepiającą się jej niczym pająkomałpy. Widząc to, Stefyny posłała siostrzenicy pełen pokrzepienia uśmiech. Ucałowała dziewczynkę w czubek głowy, po czym pomogła Zhoahnie zawiązać na linie przerzuconej wokół talii Hailyn węzeł, jeden z tych, których uczył je ojciec jeszcze w czasach dzieciństwa. - Nigdy nie sądziłam, że ta umiejętność kiedyś się przyda, i to w takich okolicznościach - powiedziała. - Ja także - zgodziła się z nią Hailyn, podczas gdy Zhoahna zrobiła pętlę z drugiej liny i przełożyła ją sobie pod pachy, aby zaraz mocno zacisnąć. Stefyny pociągnęła dla pewności własną linę i spojrzała najmłodszej siostrze prosto w oczy. Zhoahna miała równie jak ona przestraszoną i ponurą minę, aczkolwiek wyraźnie mniej się obawiała zaufać wysłannikom Cayleba w porównaniu z resztą dorosłych. Było to

dziwne, zdaniem Stefyny, chociaż z drugiej strony nie od dziś podziwiała ona siłę wiary siostry. Może właśnie dzięki temu Zhoahna z takim spokojem przyjmowała wydarzenia tej burzowej nocy? - Greyghor! - zawołała. Moment później u jej boku wyrósł szwagier, który przyłożył dłoń do głowy córeczki, a następnie pochylił się, by pocałować Hailyn, i odebrał linę z rąk Stefyny. - Wszystko będzie dobrze, kochanie - powiedział do Hailyn. - Trzymam was obie. Schodźcie ostrożnie, a ja postaram się was pilnować. Nie spadniecie, dopóki nie wypuszczę liny z rąk, a masz moje słowo, że tak się nie stanie. - Wierzę ci - odparła stanowczym głosem Hailyn, raczej na użytek córki niż swój. Jesteś gotowa, skarbie? - Tak, mamusiu - pisnęła Zhudyth. Hailyn przełożyła obie nogi za burtę i rozpoczęła mozolną wędrówkę w dół. W górze ponownie rozbrzmiały wystrzały ze śrutówki. Drugi z seijinów w dalszym ciągu osłaniał ich ucieczkę. - Mamy mnóstwo czasu, złotko - szepnęła Stefyny, przytulając Kahrmyncetah. Mnóstwo czasu... *** - Pora na nas - rzuciła Nimue przez komunikator. Merlin nawet nie mrugnął okiem, w dalszym ciągu nie odrywając spojrzenia od zasłanej ciałami drabiny wiodącej do głównego luku oraz sterty zwłok, którymi zaścielił zejściówkę, gdy marynarze spróbowali wziąć go w dwa ognie. Parunastu chciało opuścić dolny pokład przez furty działowe, ale wyśledziły ich SAPK-i, a Merlin bezlitośnie się z nimi rozprawił. Część marynarzy przedarła się do okrętowej zbrojowni, przez co Merlin został trafiony jeszcze dobre piętnaście razy. Jakimś fragmentem swojego umysłu, tym, który nie był zaangażowany w chłodne kontrolowanie sytuacji, pomyślał, że obrońcy właściwie zasługiwali na to, aby odnieść większy sukces. Tymczasem oczywiście jego zbroja zatrzymała wszystkie kule, które i tak nie wyrządziłyby CZAO żadnej krzywdy, nawet gdyby jakimś cudem zdołały przebić wzmocnioną stal. Choć nikt nie rwał się do kolejnej ofensywy, nie wyglądało też na to, aby marynarze zamierzali się poddać. Wiedzieli, że mają do czynienia z najpotężniejszym przeciwnikiem, z jakim spotkali się w życiu, tak samo jak zdawali sobie sprawę, że żaden ze śmiałków, który ruszył w stronę luku, nie wyszedł z tego bez szwanku, a jednak znaleźli w sobie dość

odwagi, aby przypuścić kolejny atak. Nie poszeptywali do siebie w strachu i w panice na zalanym krwią towarzyszy pokładzie działowym. Usiłowali obmyślić plan. Niestety nie mieli na to czasu. Nie musiał odrywać spojrzenia od zejściówki ani od zwłok. Sowa przesyłała mu obrazy bezpośrednio na soczewki kontaktowe, dzięki czemu widział, jak Nimue ześlizguje się po linie, trzymając się tylko jedną ręką, podczas gdy drugą obejmuje ciasno Kahrmyncetah Gardynyr, do której wyciągają już ręce z pokładu łodzi rybackiej zarówno Stefyny Mahkzwail, jak i Zhoahna Gardynyr. Nimue i Kahrmyncetah były ostatnie. Na pokładzie Świętego Frydhelma z ekipy ratunkowej pozostał już tylko Merlin, który powoli wycofywał się na rufę. - Gotowa, Sowo? - zapytał przez komunikator. - Tak, komandorze poruczniku Athrawes - odparła sztuczna inteligencja. Merlin chrząknął z zadowolenia. Podczas gdy uwaga wszystkich koncentrowała się na nim i Nimue, cztery najmniejsze SAPK-i zakradły się na pokład statku i zaczopowały działa. Teraz żadne z dział nie mogło zostać użyte do ostrzelania łodzi rybackiej, zakładając, że ktokolwiek by o tym pomyślał i był gotowy uśmiercić członków rodziny hrabiego Thirsku, byle zapobiec ich porwaniu. Z drugiej strony załoganci nie będą mieli na to wiele czasu. Merlin minął ster, który prowadził galeon pewnym kursem. Była to zasługa Nimue Merlin skinął głową z aprobatą, dotarłszy na dalszy kraniec pokładu rufowego i do otwartych furt dział rufowych. Wszystko byłoby znacznie prostsze, gdybyśmy mieli przekonujące wytłumaczenie dla rodziny hrabiego Thirsku, pomyślał. Aczkolwiek liczba ofiar nawet wtedy nie byłaby mniejsza. Może jest w tym swego rodzaju sprawiedliwość, że musieliśmy sami ubrudzić sobie ręce krwią marynarzy Floty Boga. Przewiesił śrutówkę przez plecy, schylił się i przeszedł przez otwór w burcie. Następnie złapał za linę i zwinnie po niej zjechał. Zanim jego stopy dotknęły pokładu łodzi rybackiej, Nimue zdążyła przeciąć cumy łączące łódź z galeonem, który natychmiast odpłynął w mrok nocy. Merlin odwrócił się w jej stronę i zamarł, co widząc, Nimue pokazała zęby w uśmiechu. - Jedna z korzyści z uwolnienia krewnych admirała floty! - stwierdziła niemal wesołym tonem, wykonując zamaszysty gest ręką. Merlin zrozumiał w lot i skinął głową. Poradziliby sobie we dwójkę z dwumasztową łodzią rybacką, która była w gruncie rzeczy mniejsza od jachtu, jakim pływała Nimue

Alban przed tysiącleciem na innej planecie. Najwyraźniej jednak obaj zięciowie hrabiego Thirsku, jak również ich starsi synowie znali się na rzeczy. Sir Ahrnahld stał przy sterze, napierając na niego mocno, by skierować łódź na południowy zachód i złapać wiatr od sterburty, podczas gdy Greyghor Whytmyn, Gyffry i Ahlyxzandyr zajmowali się żaglami. Łódź miała zaledwie pięćdziesiąt pięć stóp długości, lecz była znacznie szybsza, niż mógł wskazywać jej niepozorny wygląd. Tak naprawdę powstała przed dwoma dniami. Została stworzona specjalnie z myślą o umiarkowanych i lekkich warunkach pogodowych, dzięki czemu teraz kołysała się mocno na wysokiej fali. - Wiem, co masz na myśli - odparł. Stał obok Nimue przez kilka minut, przyglądając się rozpływającemu się w ciemnościach galeonowi. Dopiero gdy okręt całkowicie zniknął mu z podrasowanych oczu, Merlin odwrócił się do Stefyny, Hailyn i Zhoahny. Trzy siostry stały jedna koło drugiej, patrząc na niego niespokojnie. Skłonił im się. - Żałuję, że wasze dzieci musiały być świadkami tego wszystkiego - powiedział ze szczerością w głosie. - Z drugiej strony, to, co by zobaczyły w Syjonie... to, czego by doświadczyły z rąk Zhaspahra Clyntahna... byłoby znacznie gorsze. Tymczasem, tak jak zapewniła was moja towarzyszka, para cesarska Imperium Charisu gwarantuje wam bezpieczeństwo. - Twoja towarzyszka obiecała też, że nie zostaniemy wykorzystani przeciwko mojemu ojcu - odezwała się Stefyny. Pomimo ciemności i deszczu Merlin dojrzał w jej oczach strach i rozpacz. - Chciałabym w to wierzyć. Jednakże jak twoim zdaniem zareaguje Clyntahn, gdy dowie się o naszym porwaniu? Z pewnością założy, że będziecie chcieli nas wykorzystać i że mój ojciec uczyni wszystko, czego zażądacie. - Nic podobnego - zaprzeczył Merlin. - Nie okłamuj mnie! - krzyknęła. Ją samą zadziwiła pasja, z którą nagle przemówiła, dając upust całemu skumulowanemu w niej przerażeniu. - Oczywiście, że tak będzie! Jak tylko galeon dobije do portu... Znienacka mrok nocy przeszedł w oślepiający świt. *** OFB Święty Frydhelm znajdował się trzy mile od łodzi rybackiej, gdy ocalali członkowie załogi zaczęli niepewnie wychodzić na pokład. Poruszali się ostrożnie, w każdej chwili spodziewając się kolejnych strzałów, jednakże wokół panowała cisza. Oficerowie powoli zaczęli wydawać pierwsze rozkazy. Dyscyplina wzięła górę, porządek wyłonił się z chaosu i ludzie pobiegli do lin, podczas gdy czwarty oficer jął gromadzić

sterników. Nikt nie miał pojęcia, gdzie podziali się napastnicy - żaden marynarz nie widział łodzi rybackiej, jednakże musiała być jakaś łódź, no chyba że naprawdę zostali zaatakowani przez wysłanników Shan-wei. Tak że zaraz, jeśli tylko ktoś wypatrzy sylwetkę łodzi na falach, rozprawią się z nią i nie pomoże jej cały zastęp demonów uzbrojonych w strzelby. Na swoje nieszczęście marynarze nie zauważyli skimmera, który unosił się nad nimi. Merlin Athrawes odebrał gorzką lekcję bezradności, kiedy ludzie sir Gwyllyma Manthyra zostali skazani na Karę Schuelera. Nie zdołał zatopić statków, którymi byli przewożeni drogą morską, tym samym nie będąc w stanie zapewnić im znacznie lżejszej śmierci poprzez utonięcie. Stało się tak z kilku powodów, z czego nie najmniej ważnym było to, że istniało bardzo wysokie prawdopodobieństwo, iż platformy bombardujące z orbity namierzą skimmer. Nie sposób było przewidzieć, jakie byłyby tego skutki, dlatego Merlin powstrzymał się od jakiegokolwiek działania. Zarazem jednak poprzysiągł sobie, że to się już więcej nie powtórzy, i kazał skonstruować w Jaskini Nimue nowy skimmer z anachronicznym dziobem i wbudowanym weń wielolufowym działkiem. Oprócz tego SAPK-i stworzyły też mały zapas starożytnych sterowanych laserem bomb, które niosły ładunek wyłącznie starych dobrych materiałów wybuchowych. Sowa tak to wszystko ustawiła, że powstało kilka rodzajów takich bomb, w różnych rozmiarach, w tym wersja ważąca dwa tysiące funtów wypełniona połową tony materiałów wybuchowych lepszych od wszystkiego, co kiedykolwiek wytworzyła Sahndrah Lywys. Aczkolwiek w tym konkretnym momencie wystarczyła mniejsza bombka. *** Stefyny i Hailyn wraz z pozostałymi członkami rodziny okręciły się wokół własnej osi, aby spojrzeć w kierunku północnym, gdzie pięćsetfuntowa bomba unicestwiła pokłady Świętego Frydhelma, jakby były zrobione z papieru. Wybuchła dokładnie w luku galeonu, wypełnionym piętnastoma tonami prochu strzelniczego. Nic dziwnego, że słup ognia wzniósł się pod same niebiosa. Czternaście sekund później doleciał ich przeciągły pomruk przypominający grzmot. *** - Na to czekaliśmy, chłopcy - oznajmił porucznik Aplyn-Ahrmahk, gdy w ciemnościach rozbłysła kolumna płomieni. Deszcz ograniczał widoczność, nie na tyle jednak, aby załoga Skrzydła nie dostrzegła ognia, szczególnie że Hektor zdołał podprowadzić szkuner na odległość pięciu i pół mili. No i że eksplozja była wyjątkowo jasna.

- Zmieniamy kurs na północ północny wschód, panie Slokym - rzucił, pochylając się nad kompasem i zaraz znowu prostując. - Północ północny wschód, aye, aye, sir! - odparł sternik. Wtedy Hektor odwrócił się do Zosha Hahlbyrstahta, jego pierwszego oficera. - Proszę uczulić obserwatorów - powiedział z uśmiechem. - Wprawdzie jestem pewien, że są czujni jak się tylko da, ale nie zawadzi im pokazać, że o nich pamiętamy. - Się robi, panie - odparł Hahlbyrstaht, kiwając głową i szczerząc zęby w uśmiechu. Hektor przeniósł uwagę z powrotem na sternika. Nie zamierzał wpłynąć prosto na łódź Merlina i Nimue, niemniej nie wątpił w zdolności obserwatorów. Nawet w tym deszczu na pewno nie przeoczą lampy masztowej, zwłaszcza że zamierzał zbliżyć się do celu na odległość kilkuset jardów. Zresztą nawet gdyby tak się stało, Merlin miał przy sobie trzy rakiety sygnałowe używane przez Cesarską Marynarkę Wojenną Charisu. Już niedługo, pomyślał książę Darcos. Już niedługo...

PAŹDZIERNIK ROKU PAŃSKIEGO 897

.I. Siedziba hrabiego Thirsku Gorath Dohlar Deszcz padał w najlepsze, podczas gdy Gorath opanowywała zima. Krople dudniły o dachówki, a rynnami spływały kaskady wody. Na ulicach robiły się małe jeziorka, które z wolna znikały w studzienkach odpływowych. Strumienie wzbierały i zasilały wzburzoną rzekę Gorath, niosąc wszystko, co napotkały na swojej drodze. Poziom rzeki niebezpiecznie się podnosił z każdą chwilą, grożąc przelaniem się jej wód przez brzegi. Panował taki mrok, że zdawało się, iż to jakiś potwór połknął słabe światło lamp ulicznych. Jeszcze gorszy od deszczu był przenikliwy chłód, który dawał się we znaki bardziej niż prawdziwe zimno nadciągającej pory roku. Co nie znaczyło jednak, że dalej na północy nie spadły już pierwsze śniegi, tam gdzie zmarznięci żołnierze Armii Pana Wszechmogącego i Archaniołów kulili się w swoich okopach. Bynajmniej nie w lepszej sytuacji pozostawali członkowie Cesarskiej Armii Charisu oraz Armii Republiki Siddarmarku. Za linią tych ostatnich inżynierowie i technicy uwijali się w pocie czoła, usiłując wyprzedzić październikowe mrozy i zdążyć z naprawą sieci kanałów oraz dróg, które zniszczyły wycofujące się wojska Kościoła Matki. Tymczasem w gabinecie swojej siedziby w Gorath siedział człowiek, który utracił wszystko, co kochał. Wpatrywał się w ogień płonący w kominku, trzymając w zasięgu ręki do połowy opróżnioną butelkę whiskey. Było tak cicho, że słyszał delikatne tykanie zegara przebijające się przez szum deszczu i strzelanie płomieni. Nie dało się słyszeć nic więcej - a to tylko potęgowało głuchą ciszę panującą w pomieszczeniu i w całym domu. Hrabiego Thirsku prześladowały w myślach głosy jego córek i ich mężów oraz dzieci, których miał już nigdy nie usłyszeć. Nieustanny ból ramienia, tępy jak to w wypadku zrastających się kości, które nigdy już nie miały odzyskać dawnej sprawności, był niczym w porównaniu ze znacznie głębszym i silniejszym cierpieniem. Hrabia Thirsku przymknął oczy, uniósł szklankę i upił kolejny łyk alkoholu. Kosztowna whiskey, nierozcieńczona przez wodę ani lód, równie dobrze mogłaby być najtańszym rumem z podłej tawerny. W dół gardła spłynęła mu fałszywa obietnica

zapomnienia - hrabia Thirsku zawsze miał mocną głowę. Kiedy był młodszy i bardziej narwany, czerpał dumę z tego, że potrafi przetrzymać każdego mężczyznę, nawet dwa razy większego od siebie. Gdy inni leżeli już pod stołem, on miał się dobrze i mógł dalej pić w najlepsze. To jednak znaczyło, że teraz - kiedy potrzebował zapomnienia, a przynajmniej otępienia - stan upojenia nie chciał go wziąć w swoje posiadanie. - Czy mogę zrobić dla ciebie coś jeszcze, mój panie? - rozległ się cichy głos. Hrabia nawet nie zauważył, że drzwi się otworzyły. Teraz zaś nawet nie odwrócił głowy w stronę mówiącego. Po prostu znowu się napił. - Nie, Paiairze - odparł głuchym tonem. Paiair Sahbrahan stał w progu przez długą, martwą chwilę, przyglądając się człowiekowi siedzącemu przy kominku. Nikt, kto kiedykolwiek miał do czynienia z wybuchowym lokajem hrabiego Thirsku, nie oskarżyłby Sahbrahna o wrażliwość czy cokolwiek zbliżonego do sentymentalizmu. A jednak wyraz jego oczu w tym momencie mógłby dać wszystkim tym ludziom do myślenia. Albowiem wyzierała z nich bezradność i smutek. I nie chodziło wyłącznie o współczucie dla mężczyzny, któremu służył od tylu już lat. On sam bowiem także słyszał w głowie młodzieńcze głosy tych, których już nigdy nie mieli zobaczyć, i czuł pragnienie, aby pocieszyć hrabiego. Jednakże nie mógł tego zrobić. Nikt nie mógł. Albowiem rana sięgała samej duszy. - Będę w spiżarni, mój panie - dodał. - Zadzwoń, gdybyś mnie potrzebował. - Nie - odparł hrabia suchym, zrezygnowanym głosem. - Połóż się spać. Nie ma potrzeby, abyś przesiadywał ze mną. - Ale... - Połóż się spać, mówię! - wybuchnął nagle hrabia Thirsku, ani na moment nie odrywając wzroku od kominka. - Nie mam w zwyczaju się powtarzać. Czy powinienem poszukać sobie innego lokaja, który będzie w stanie tyle zrozumieć? - Nie, mój panie - powiedział po chwili milczenia Sahbrahan. - Dobrej nocy, mój panie. Wycofał się, zamykając za sobą bezgłośnie drzwi, a hrabia Thirsku dopił whiskey. Potem odstawił szklankę na blat stolika obok, zdrową ręką odkręcił ponownie butelkę i nalał sobie bursztynowego płynu. Przełykając go moment później, poczuł, jak bardziej przytomna część jego umysłu drwi z niego, że wyładował część palącego go gniewu na Bogu ducha winnym służącym. Jutro... - pomyślał sennie. Jutro będę musiał mu to jakoś wynagrodzić. Zakładając, że pechowo obudzę się trzeźwy.

Zdawał sobie sprawę z tego, że zaczyna się nad sobą użalać, jednakże spadło na niego zbyt dużo. Poświęcił wszystko, aby odtworzyć swoją flotę. Toczył biurokratyczne boje i robił sobie z ludzi wrogów, wiedząc, że wszyscy oni zwrócą się przeciwko niemu z chwilą, gdy święta wojna dobiegnie końca i jego usługi nie będą dłużej potrzebne. Posyłał oficerów i żołnierzy do walki z przeciwnikiem, który był lepiej uzbrojony, a jednak zawsze był górą, czego nie mogła o sobie powiedzieć żadna inna marynarka wojenna na Schronieniu. Ryzykował gniew Inkwizycji, aby chronić osoby takie, jak Dynnys Zhwaigair, ponieważ rozpaczliwie potrzebowała ich jego flota i sam Kościół Matka. Poświęcił nawet swój honor, przyglądając się bezczynnie i dając swoją zgodę, gdy ci, którzy honorowo się poddali, trafili w łaknące zemsty ręce Zhaspahra Clyntahna - ponieważ był to winny swemu królowi jako jego wasal i swemu Bogu jako Jego nieodrodne dziecko. Tymczasem teraz, po tym wszystkim, siedział złamany i samotny, żałując, że kula wystrzelona przez najbardziej szlachetnego i lojalnego człowieka, jakiego znał, nie odebrała mu życia. I nie oszczędziła mu wiedzy, jaką cenę zapłacił Ahlvyn Khapahr, aby go chronić, aby dać mu przykrywkę. Gdyby tak się stało, gdyby istotnie zginął tamtego dnia, w którym Ahlvym próbował ocalić jego rodzinę, być może jego córki, zięciowie i wnuki by przetrwali. Gdyby umarł, Clyntahn nie potrzebowałby ich do wywierania na niego nacisku, dzięki czemu jego dzieci mogłyby go pochować w rodzinnym grobowcu z honorami, obok jego ukochanej żony. Tym sposobem wszyscy byliby bezpieczni. Przełknął znowu whiskey, roztrząsając wspomnienia o zmarłych bliskich, ubolewając nad utratą własnego honoru i własnej prawości, jak również miłości Kościoła Matki. Sam nie wiedział, czemu nie pozbawi się życia... Stywyrt Baiket na pokładzie HMS Chihiro osobiście dowodził eskadrą, którą wysłano z misją przeszukania wód cieśniny Fern. Hrabia Thirsku pragnął poprowadzić poszukiwania na własną rękę, jednakże nie było to możliwe z powodu niesprawnego ramienia. Uzdrowiciele nie chcieli nawet słyszeć o tym, aby opuścił miasto, on zaś był zbyt słaby, zbyt pokonany, aby walczyć z nimi o to. Poza tym, jak zauważył Baiket i Staiphan Maik, którzy przyłączyli się do frontu uzdrowicieli, wówczas jeszcze nie było żadnych dowodów na to, że cokolwiek się wydarzyło. Dysponowali jedynie samotnym raportem zwykłego rybaka, który widział, jak jakiś statek wylatuje w powietrze. Rybak ów przekazał swoje słowa dowódcy baterii - o ile nie było nadużyciem zastosowanie tego słowa w odniesieniu do sześciu dwudziestopięciofuntówek oraz garnizonu składającego się z samych staruszków i młodzików pod dowództwem

pięćdziesięcioletniego porucznika z jedną nogą i jednym okiem - stacjonującej z myślą o ochronie niewielkiego rybackiego miasteczka o nazwie Azhinkor. Hrabia Thirsku nie był w stanie wymyślić ani jednego powodu, dla którego miejscowość ta wymagałaby ochrony, tak samo jak nie wyobrażał sobie, aby ci żałośni obrońcy byli w stanie odstraszyć jakiegokolwiek Charisjanina, jednakże tak czy owak była to placówka militarna przynajmniej swego rodzaju - a rybacy raczej nie rwali się do kontaktu z wojskowymi ani z żadnymi innymi oficjelami. Tymczasem ten konkretny rybak zwrócił się do porucznika, aby poinformować go, że był świadkiem wybuchu „przywodzącego na myśl rakurai, jeśli wiesz, panie, co mam na myśli”. Azhinkor było zbyt małe, aby stanowić część łańcucha semaforowego Kościoła Matki, jednakże porucznik wysłał gońca do najbliższej stacji semaforowej na wybrzeżu, skąd raport dotarł do Gorath w ciągu paru godzin. Zanim wszakże rozkaz, by przesłuchać rybaka dokładniej, dotarł z powrotem do Azhinkor, mężczyzna ten oczywiście zdążył odpłynąć w morze, spełniwszy swój obowiązek i zapewne gratulując sobie, że udało mu się tak łatwo wywinąć od odpowiedzialności. Maik i Baiket mogli sobie utrzymywać, że nie ma powodów wierzyć, iż wybuch - o ile taki w ogóle był w istocie - miał coś wspólnego ze Świętym Frydhelmem. Hrabia Thirsku jednak wiedział swoje. Jeśli faktycznie doszło do tak silnej eksplozji, jak to opisał rybak, wybuchnąć mogły tylko magazyny prochowe galeonu wojennego. Żadna inna jednostka nie przewoziła odpowiedniej ilości prochu, aby przywieść komuś na myśl rakurai. Nie trzeba wspominać, że w tym czasie w cieśninie Fern żeglował tylko jeden galeon i że był nim właśnie Święty Frydhelm. Dlatego właśnie wysłano całą eskadrę - dziesięć galeonów, kilkanaście szkunerów i wszystkie osiem nowych galer śrubowych z Gorath. Hrabia Thirsku był dość silny, by stanąć w oknie szpitala zakonu Pasquale imienia Świętej Sysarohy, żeby pożegnać wzrokiem odpływające statki. Wiedział, że marynarze uczynią wszystko, co w ich mocy; wiedział również, że nie będą mieli tam nic do roboty. Baiket wyposażył okręty we wszystkie niezbędne żagle, a do tego eskadrze sprzyjał wiatr. Jednakże, tak jak przewidział hrabia Thirsku, wypad ten był spóźniony. Marynarze znaleźli parę dryfujących desek i kilka ciał wyrzuconych na brzeg w pobliżu Azhinkor. Tylko tyle oddało morze. Po tym, że zwłoki miały na sobie mundury Floty Boga, zorientowali się, że zyskali potwierdzenie, którego szukali, aczkolwiek nie wprost. Święty Frydhelm spóźniał się trzy dni, zanim Baiket wysłał ekipę poszukiwawczą. Zanim HMS Chihiro z kapitanem na pokładzie wrócił do Gorath, z Syjonu zaczęły

nadpływać oficjalne kondolencje przekazywane drogą semaforową. Hrabia Thirsku czuł piołun w ustach i żółć w gardle. Ogarnęła go rozpacz i furia. Jego bliscy - jego najbliżsi! - zostali mu odebrani, wsadzeni na ten okręt i zabici, ponieważ Zhaspahr Clyntahn życzył sobie zyskać nad nim władzę, a teraz ten skurwiel śmie mu przysyłać wyrazy współczucia?! Oficjalna kościelna wersja wypadków tylko pogorszyła sprawę. Inkwizycja ogłosiła, że Święty Frydhelm - napadnięty przez paręnaście heretyckich galeonów - walczył dzielnie, aż doszło do katastrofalnej w skutkach eksplozji, która przy okazji zatopiła jeden z wrogich okrętów. Clyntahn zapewniał, że informację tę uzyskali jego agenci działający na terenie wroga z narażeniem własnego życia. Nie ulegało wątpliwości, że część ludzi da temu wiarę. Jednakże w oczach hrabiego Thirsku był to jeszcze jeden dowód na oszukańczość Zhaspahra Clyntahna - wielki inkwizytor jego zdaniem mordował prawdę przy każdej okazji, jeśli tylko służyło to jego celom. I nie miało znaczenia, jak nieprawdopodobne będzie kłamstwo, którym zechce karmić wiernych. Hrabia Thirsku doszedł wręcz do wniosku, że zdaniem Clyntahna ludzie są bardziej skłonni uwierzyć w coś, co nie trzyma się kupy. Albowiem jak wiadomo nie od dziś, prawda jest dziwniejsza od fikcji. A przecież Kościół Matka, strażnik ludzkich dusz, w żadnym razie nie dopuściłby się oszustwa!... Hrabia Thirsku miał na ten temat inne zdanie. Rybak zgłosił fakt wybuchu; gdyby był świadkiem wymiany ognia pomiędzy okrętami, z pewnością by o tym wspomniał, mało prawdopodobne bowiem, aby nie dostrzegł salw burtowych nawet w siekącym deszczu, skoro był dość blisko, aby doświadczyć huku eksplozji. Nawet Clyntahn musiał to wiedzieć, aczkolwiek hrabia Thirsku podejrzewał, że wielki inkwizytor tylko przez jakieś dwadzieścia do trzydziestu sekund myślał, że hrabia uwierzy w zaangażowanie Charisjan w całą tę sprawę. Hrabia Thirsku na razie nie zaprzeczył oficjalnej wersji o udziale charisjańskich okrętów wojennych. Zarówno Baiket, jak i Ahbail Bahrdailahn - a nawet biskup Staiphan Maik - wiedzieli, co naprawdę uważa, jednakże na szczęście zdołał nie zdradzić się ze swoimi myślami przed resztą ludzi. Dopóki nie zarzuci otwarcie kłamstwa Clyntahnowi, dopóty wielki inkwizytor będzie traktował jego milczenie jako wyraz kolejnej zgody. Może nawet uzna je za białą flagę... lub przejaw rozpaczy starszego człowieka, którego złamały smutek i rozpacz. Trudno było jednak zakładać, że Clyntahn na tym poprzestanie. Nawet jeśli nie uzmysłowił sobie tego do tej pory, prędzej czy później wpadnie na to, że śmierć najbliższych hrabiego Thirsku pozbawiła Grupę Czworga sposobu nacisku na tegoż. A

kiedy to już nastąpi, wielki inkwizytor z pewnością przejdzie natychmiast do usunięcia zagrożenia, jakim stał się hrabia Thirsku. Gdyby zależało mi na tym, aby przeżyć, pomyślał teraz hrabia Thirsku, wpatrując się w ogień i czując palenie whiskey w gardle, tobym powiedział temu draniowi, że ani przez chwilę nie wierzyłem w żadnych heretyków, ale że to nie ma znaczenia. Że gdyby Charisjanie nie rozpętali świętej wojny swoim sprzeciwem wobec Kościoła Matki, gdyby nie zmusili całego świata do walki i gdyby ich agenci nie zwerbowali Ahlvyna - niech Bóg przyjmie go na swoje łono - toby Kościół Matka nie musiał zabierać moich bliskich do Syjonu, aby chronić ich przed Dialyddem Mabem i innymi terrorystami. Clyntahn pewnie by się domyślił, że ściemniam, winiąc Charisjan zamiast niego, lecz dopóki bym to mówił, dopóki sprawiałbym wrażenie, że w to wierzę, pozostawiłby mnie na stanowisku admirała floty... i przy życiu. Przynajmniej do czasu pierwszego mojego zachowania, które mógłby zinterpretować jako zdradę. Miał jeszcze dwa lub trzy tygodnie, zanim uzdrowiciele pozwolą mu wrócić do swoich obowiązków. Jeśli naprawdę zależało mu na tym powrocie, powinien niebawem zacząć winić na głos Charisjan. Nie miał jednak na to siły. Zwyczajnie nie miał. Słyszał, że w głębi ducha człowiek, którym niegdyś był, człowiek, który stawił czoło Caylebowi Ahrmahkowi i rzucił się w wir odbudowywania floty Dohlaru, że ów człowiek namawia go do tego kroku. Że twierdzi, iż nadeszła pora, aby powstał i odkupił swój honor, który zbrukały mordercze zapędy Zhaspahra Clyntahna. Że teraz, gdy nikt więcej nie może skrzywdzić jego najbliższych, może swobodnie decydować, co zrobi w imię Boga Jedynego, który wymaga od niego, aby postąpił honorowo. A żeby to wszystko było możliwe, musiał pozostać przy życiu. Jednakże hrabia Thirsku nie zwracał uwagi na słowa tamtego człowieka, a to dlatego, że ów umarł. Hrabia Thirsku został złamany. Przestał dbać o cokolwiek i marzył wyłącznie o tym, aby cały świat sczezł, ponieważ Bóg pozwolił Kościołowi Matce odebrać mu każdego, kogo kiedykolwiek kochał. Z tego powodu siedział przed kominkiem i chlał whiskey, rozkoszując się swoim cierpieniem, gdyż tylko to mu zostało. Skrzypnęły zawiasy za jego plecami. Hrabia Thirsku się wściekł. Z hukiem odstawił szklankę na stolik, aż rozsypała się w drobny mak, a alkohol zapiekł skaleczenie żywym ogniem. Zerwał się z krzesła i odwrócił do drzwi, aby zrugać lokaja, który śmiał mu przeszkadzać. - Mówiłem ci, do cholery, żebyś...! Szok zdławił jego słowa niczym garota.

Znał tego człowieka. Każdy by rozpoznał ten pobliźniony policzek, te nieludzkie oczy i tę bródkę, które często występowały na plakatach i w gazetach rozpowszechnianych przez Kościół Matkę pod nagłówkiem „Anatema”. Wszakże hrabia Thirsku nie musiał sięgać pamięcią do publikacji. Widział bowiem tego człowieka na własne oczy, w admiralskiej kajucie galeonu HMS Dreadnought rankiem po bitwie. Wtedy stał u ramienia następcy tronu, Cayleba Ahrmahka. Niemożliwe jednak, aby był teraz tutaj, aby przemaszerował przez serce Gorath w tej czarnej zbroi zdobnej w symbole Imperium Charisu. To było zwyczajnie niemożliwe. Intruz najwyraźniej nie był świadom, że powinno go tu nie być. Skłonił się głęboko, po czym wyprostował i przygładził napomadowanego wąsa. Spoglądał spojrzeniem szafirowych oczu na osłupiałego hrabiego z taką samą miną jak wtedy na charisjańskim galeonie - sześć lat temu, wieczność temu. Gdy się odezwał, jego głos był nadspodziewanie spokojny. - Wybacz najście, mój panie - rzekł Merlin Athrawes. - Musimy porozmawiać. KONIEC

Postacie: Skróty tytułów książek TOM I - Rafa Armagedonu TOM II - Schizmą rozdarci TOM III - Herezją naznaczeni TOM IV - Potężna forteca TOM V - Fundamenty wiary TOM VI - Trud i cierpienie TOM VII - Niczym potężna armia TOM VIII - Fundamenty piekła drżą Abernethy Ernyst - biskup pomocniczy, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, biskup przydzielony Wyrshymowi w charakterze intendenta, TOM VI. Abernethy Bryxtyn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca galeonu artyleryjskiego HMS Trzęsienie ziemi, 24, TOM VII. Abykrahmbi Chestyr - sierżant Królewskiej Armii Dohlaru, najstarszy stopniem podoficer 2. plutonu 5. kompanii regimentu Sheldyna Armii Seridahn, TOM VIII. Abykrahmbi Klymynt - asystent Bryghama Cartyra podczas pomocniczej misji technicznej w Republice Siddarmarku, TOM VII. Abykrahmbi Tahlma - żona Klymynta Abykrahmbiego, TOM VII. Abykrahmbi Tymahn - generał Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 10. dywizji piechoty 2. korpusu Armii Daivyn, TOM VIII. Abylyn Charlz - przywódca lojalistów Świątyni w Charisie, TOM II. Ahbaht Ruhsail - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Archanioł Chihiro, 40, na okręcie flagowym komandora Wailahra, TOM V. Ahbaht Bruhstair - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca kanonierki HMS Gromowładny, 30, TOM VII. Ahbaht Lywys - przyrodni brat Edmynda Walkyra, pierwszy oficer na galeonie Wiatr, TOM II. Ahbaht Zhefry - osobisty sekretarz hrabiego Szarej Zatoki, wykonuje obowiązki podsekretarza stanu w ministerstwie spraw zagranicznych, TOM II. Tę samą funkcję pełnił Trahvys Ohlsyn, TOM V. Ahbraims Kreg - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu, 9. regimentu

kawalerii, 5. brygady, TOM VII. Ahdyms Tahlyvyr - pułkownik, były oficer milicji lojalistów Świątyni, zastępca „generała” Erayka Tympyltyna w Fort Darymahn w Marchii Południowej Republiki Siddarmarku, TOM VI. Ahdyms Erayk - młodszy partner i wspólnik Zhala Hahraimahna, który działa w radzie cechów, TOM VII. Ahdymsyn Zherald - dawniej biskup egzekutor arcybiskupa Erayka Dynnysa w Charisie, TOM I. Obecnie starszy biskup pomocniczy arcybiskupa Maikela, TOM V. Ahdymsyn Bryntyn - ksiądz, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny, przed akcją Miecz Schuelera nauczyciel w Maiyamie, następnie wyznaczony na intendenta pułkownika Lyndahra Tahlyvyra, TOM VII. Ahdymsyn Mohrtyn - kapitan Armii Boga, zastępca majora Zhefythy Chestyrtyna w gwardii obozowej obozu Lairays, TOM VIII. Ahlaixsyn Raif - zamożny poeta z Siddarmarku, sprzyjający reformistom TOM V. Ahlbair Edwyrd - hrabia Smoczego Wzgórza, TOM VI. Ahlbair Zherohm - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, służący na HMS Tajfun, TOM I. Ahlbyrtsyn Raif - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Ahldarm Mahrys Ohlarn - Mahrys IV, cesarz Desnairu, TOM V. Ahlgyrnahn Kynt - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 63. regimentu piechoty 3. brygady 2. dywizji 2. korpusu Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Ahlkofahrdoh Cahnyr - porucznik Królewskiej Armii Dohlaru, drugi oficer HMS Przypływ, 52, TOM VIII. Ahlvai Mahlyk - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Desnairu, dowódca HMS Imperator Zhorj, 48, flagowca barona Jahrasu, TOM V. Ahlverez Faidel - admirał Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, książę Malikai, główny admirał floty Dohlaru pod dowództwem króla Rahnylda IV, TOM I. Ahlverez Rainos - dowódca w armii Dohlaru podczas inwazji na Republikę Siddarmarku, TOM VI; dowódca dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Kuzyn Faidela Ahlvereza, księcia Malikai. Ahlwail Braihd - lokaj ojca Paityra Wylsynna, TOM V. Ahlyxzandyr Trai - major Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 1. kompanii „Regimentu Ahzbyrna”, części kawalerii Armii Shiloh pod dowództwem Rainosa

Ahlvereza, TOM VII. Ahlzhernohn Zhurgyn - porucznik Floty Boga, pierwszy oficer OFB Święty Frydhelm, 40, TOM VIII. Ahndairs Tailahr - lojalista Świątyni rodem z Charisu zamieszkujący Ziemie Świątynne, zwerbowany na cele operacji Rakurai, TOM V. Ahrbukyl Swynsyn - jeden ze zwiadowców kaprala Howaila Brahdlaia ze 191. regimentu kawalerii Armii Boga, TOM VI. Ahrdyn - jaszczurkot arcybiskupa Maikela, TOM II. Ahrmahk Alahnah Zhanayt Naimu - nowo narodzona córka Cayleba I i Sharleayn Ahrmahków, następczyni tronu Imperium Charisu, TOM VI. Ahrmahk Cayleb Zhan Haarahld Bryahn - książę Ahrmahku, książę Tellesbergu, książę protektor królestwa, król Charisu jako Cayleb II, cesarz Imperium Charisu jako Cayleb I. Mąż Sharleyan Ahrmahk. Członek wewnętrznego kręgu, TOM II. Ahrmahk Haarahld - książę Ahrmahku, książę Tellesbergu, władca Charisu jako król Haarahld VII, członek wewnętrznego kręgu (poległy w trakcie bitwy w cieśninie Darcos), TOM I. Ahrmahk Kahlvyn - książę Tirianu, konstabl Hairathy, kuzyn króla Haarahlda VII, zdrajca i uzurpator (nieżyjący), TOM I. Ahrmahk Kahlvyn Cayleb - młodszy syn księcia Tirianu, młodszy brat księcia Tirianu, kuzyn cesarza Cayleba, TOM I. Ahrmahk Rayjhis - kuzyn Cayleba Ahrmahka, starszy syn Kahlvyna Ahrmahka, przyszły książę Tirianu, konstabl Hairathy, TOM I. Ahrmahk Sharleyan Alahnah Zhenyfyr Ahlyssa Tayt - księżna Cherayth, księżna protektorka Chisholmu, królowa Chisholmu, cesarzowa Charisu. Żona Cayleba Ahrmahka, TOM II. Członkini wewnętrznego kręgu, TOM III. Patrz także: Sharleyan Tayt. Ahrmahk Zhan - książę Zhan, młodszy syn króla Haarahlda VII, TOM I, młodszy brat króla Cayleba, młodszy brat i następca cesarza Cayleba, narzeczony księżniczki Szmaragdu, Mahryi Baytz, TOM II. Ahrmahk Zhanayt - księżniczka Zhanayt, młodsza siostra cesarza Cayleba, środkowe dziecko króla Haarahlda VII, TOM I. Ahrmahk Zhanayt - królowa Zhanayt, nieżyjąca żona króla Haarahlda VII, matka Cayleba, Zhanayt i Zhana, TOM II. Ahrmahk Zhenyfyr - księżna wdowa Tirianu, matka Kahlvyna Cayleba Ahrmahka, córka Rayjhisa Yowance’a, hrabiego Szarej Zatoki, TOM I.

Ahrnahld Spynsair - osobisty sekretarz cesarzowej Sharleyan, TOM V. Ahrthyr Alyk - hrabia Windshare, dowódca kawalerii sir Koryna Gahrvaia, TOM II, dowódca kawalerii, gwardii corisandzkiej, TOM V. Ahstyn Franz - porucznik Cesarskiej Straży Charisu, zastępca dowódcy gwardii króla Cayleba II, TOM II. Ahtkyn Zherald - porucznik armii Republiki Siddarmarku, adiutant pułkownika Phylypa Mahldyna, TOM VI. Ahubrai Ahnsylmo - ksiądz, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny, liczący się kapłan lojalistów Świątyni, Fairkyn, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, TOM VI. Ahzbyrn Ahgustahs - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Ahzbyrna”, dohlariańskiej części kawalerii Armii Shiloh, TOM VII. Ahzbyrn Rehgnyld - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, dowódca kompanii A, 4. batalionu 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Ahzgood Phylyp - hrabia Corisu, dawniej szef wywiadu księcia Hektora, TOM I, obecnie prawny opiekun księżniczki Irys Daykyn i księcia Daivyna Daykyna, ich główny doradca i minister na wygnaniu, TOM III, członek rady regencyjnej księcia Daivyna, TOM VII. Ahzwail Zoshya - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 5. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII. Aimaiyr Ignaz - ksiądz, członek zakonu Schuelera, intendent arcybiskupa Arthyna Zagyrska w prowincji Tarikah, TOM VI. Aimayl Rahn - członek antycharisjańskiego ruchu oporu w Manchyrze w Corisandzie, dawniej czeladnik Paitryka Hainreego, TOM V. Airnhart Saimyn - ksiądz, członek zakonu Schuelera, bezpośredni podwładny ojca Zohannesa Pahtkovaira, TOM V. Airythu hrabia - patrz: Sowthmyn Trumyn. Aiwain Harys - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Tarcza, 54, TOM V. Alban Nimue - oficer taktyczny admirała Pei Kau-zhi w stopniu komandora porucznika, TOM I. Allayn, wikariusz - patrz: Maigwair Allayn, TOM I. Allykzhandro Raymahndoh - pułkownik Armii Boga, zastępca dowódcy dywizji Sulyvyna Armii Glacierheart, TOM VII.

Allyrd Klymynt - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 23. regimentu piechoty 13. brygady piechoty 7. dywizji piechoty, TOM VII. Alysyn Marzho - modystka z Syjonu, członkini zakonu Świętego Kohdy’ego i przywódczyni komórki Ster, TOM VIII. Aplyn Chestyr - jeden z młodszych braci Hektora Aplyna-Ahrmahka, świeżo przyjęty w poczet studentów Akademii Królewskiej, TOM VI. Aplyn-Ahrmahk Hektor - kadet na galerze HMS Królewski Charis, TOM I, przybrany syn Cayleba Ahrmahka i książę Darcos, pełniący obowiązki chorążego na HMS Przeznaczenie, 54, TOM II, awansowany na porucznika pod dowództwem admirała Dunkyna Yairleya na jego flagowcu, mąż Irys Daykyn i członek wewnętrznego kręgu, TOM VII, porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Skrzydło, 18, na czas akcji ratowniczej rodziny hrabiego Thirsku. (Ukończył 17 rok życia 6 sierpnia 897 r.), TOM VIII. Aplyn-Ahrmahk Irys Zhorzhet Mhara Daykyn - księżniczka, córka księcia Corisandu, Hektora Daykyna, siostra Daivyna i Hektora Daykynów, TOM I, wyznaczona na prawnego opiekuna następcy tronu Corisandu, księcia Daivyna, członkini rady regencyjnej księcia Daikyna, żona Hektora Aplyna-Ahrmahka, księżna Darcos, członkini wewnętrznego kręgu, TOM VII. Aplyn Sailmah - biologiczna matka Hektora Aplyna-Ahrmahka, TOM VI. Arbalesta - przydomek Aivah Pahrsahn w Sterze, TOM VIII. Arcybiskup Ahdym - patrz: Taibyr Ahdym. Arcybiskup Borys - patrz: Bahrmyn Borys. Arcybiskup Dahnyld - patrz: Fardhym Dahnyld. Arcybiskup Erayk - patrz: Dynnys Erayk. Arcybiskup Failyx - patrz: Gahrbor Failyx. Arcybiskup Gustyv - patrz: Walkyr Gustyv. Arcybiskup Halmyn - patrz: Zahmsyn Halmyn. Arcybiskup Klairmant - patrz: Gairlyng Klairmant. Arcybiskup Lawrync - patrz: Zhaikybs Lawrync. Arcybiskup Maikel - patrz: Staynair Maikel. Arcybiskup Pawal - patrz: Braynair Pawal. Arcybiskup Praidwyn - patrz: Laicharn Praidwyn. Arcybiskup Urvyn - patrz: Myllyr Urvyn. Arcybiskup Wyllym - patrz: Rayno Wyllym.

Arcybiskup Zhasyn - patrz: Zhasyn Cahnyr. Arcybiskup Zherohm - patrz: Zherohm Vyncyt. Arthmyn Ohmahr - ksiądz, główny medyk pałacu cesarskiego w Tellesbergu, TOM V. Ashwail Sahlavahn - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca 5. batalionu 1. niezależnej brygady piechoty morskiej (jednego z „batalionów” Hauwerda Breygarta w Thesmarze), TOM VI. Athrawes Merlin - osobisty ochroniarz Cayleba Ahrmahka, CZAO Nimue Alban, kapitan (od 896 r. major) Cesarskiej Straży Charisu, TOM I. Atwatyr Brynt - sierżant Królewskiej Armii Dohlaru, najstarszy stopniem podoficer 5. kompanii „Regimentu Sheldyna” Armii Seridahn, TOM VIII. Audhaimyr Lywys - kapitan Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca HMS Prąd Opływowy, 56, TOM VIII. Aymez Bardulf - kadet Królewskiej Marynarki Wojennej Charisu na HMS Tajfun, 36, TOM I. Azkhat Laimuyl - członek zakonu Pasquale, utalentowany uzdrowiciel wchodzący w skład personelu arcybiskupa Zhasyna Cahnyra, TOM VIII. Bahcher Zhory - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Oddziału Bahchera”, regimentu kawalerii stanowiącego wsparcie dla kolumny wojsk sir Fahstyra Rychtyra, TOM VI. Bahkmyn Hairwail - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, baron Bahkmynu, dowódca „Regimentu Bahkmyna” (ciężka kawaleria) Armii Shiloh, TOM VII. Bahltyn Zheevys - sługa barona Białego Brodu, TOM I. Bahnyface Dahnel - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, trzeci oficer na kanonierce HMS Eraystor, 22, TOM VIII. Bahnyr Hektor - hrabia Mancory, jeden z wyższych oficerów sir Koryna Gahrvaia, dowódca prawego skrzydła w bitwie na Rozstajach Haryla, TOM III. Bahnystyr Hairahm - porucznik straży corisandzkiej, dowódca straży przybocznej księżniczki Irys Aplyn-Ahrmahk, TOM VII. Bahr Dahnnah - zarządca pałacu cesarskiego w Cherayth, TOM V. Bahrdahn Phylyp - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Nieustraszony, 56, TOM V. Bahrdailahn Ahbail - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, marynarz na okręcie flagowym hrabiego Thirsku, TOM V. Bahrdo Klairah - członkini zakonu Świętego Kohdy’ego, która zrekrutowała Nynian

Rychtair w wieku piętnastu lat, TOM VIII. Bahrkly Harys - biskup, dowódca dywizji Rakurai Armii Boga (Armia Sylmahn), TOM VII. Bahrmyn Borys - arcybiskup Kościoła Boga Oczekiwanego w Corisandzie, TOM III. Bahrmyn Tohmys - baron Białego Zamku, ambasador księcia Hektora na dworze księcia Nahrmahna, TOM I. Bahrns Alahnah - pracownica Marzho Alysyn, niebędąca jednak członkiem Steru, TOM VIII. Bahrns Halcom - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca kanonierki HMS Delthak, 22, TOM VI. Bahrns Matylda - królowa, żona króla Dohlaru, Rahnylda, TOM VIII. Bahrns Rahnyld - władca Dohlaru, król Rahnyld IV, TOM I. Bahrns Rahnyld - książę, najstarszy syn króla Dohlaru, Rahnylda, i królowej Matyldy. Dziedzic króla Rahnylda, TOM VIII. Bahrns Rahnyldah - księżniczka, najmłodsze dziecko króla Dohlaru, Rahnylda, i królowej Matyldy, następca tronu, TOM VIII. Bahrns Stefyny - księżniczka, najstarsze dziecko króla Dohlaru, Rahnylda, i królowej Matyldy, następca tronu, TOM VIII. Bahrtalymu Dairak - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 10. brygady konnej 1. korpusu Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Bahskym Breyt - generał Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, hrabia Wysokiego Szczytu, dowódca Armii Skalistego Szczytu, TOM VII. Bahskym Hykahru - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Regimentu Bahskyma” w piechocie Armii Shiloh, dowódca garnizonu Kharmych, TOM VII. Bahkskym Traivyr - hrabia Hennetu, trzeci w łańcuchu dowodzenia Cesarskiej Armii Desnairu pod dowództwem księcia Harless, dowódca „skrzydła kawalerii” Armii Sholoh, TOM VII. Bahzkai Laiyan - drukarz z Siddaru, niwelator. przywódca operacji Miecz Schuelera, TOM V. Baiket Stywyrt - kapitan Królewskiej marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Archanioł Chihiro, 50, na okręcie flagowym hrabiego Thirsku, TOM V. Baikyr Dustyn - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, dowódca kompanii B 2. batalionu 6. regimentu, TOM VII. Baikyr Sylmahn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS

Ahrmahk, 58, na okręcie flagowym admirała Wyspy Zame, TOM V. Baikyr Pawal - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, oficer zawodowy, który przeszedł na stronę lojalistów Świątyni, dowódca rebeliantów na Przełęczy Sylmahna, TOM VI. Bailahnd Ahmai - zakonnica, matka przełożona klasztoru Świętej Evehlain, TOM V. Bailukhav Saisahr - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 20. regimentu konnego 10. konnej brygady 1. korpusu Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Bairaht Daivyn - książę Kholmanu, minister marynarki wojennej cesarza Desnairu, Mahrysa IV, po bitwie pod Iythrią zbiegł do Charisu, wskutek czego został pozbawiony funkcji przez cesarza Mahrysa IV, TOM VII. Bairystyr Maynsfyld - pułkownik Armii Boga, dowódca 73. regimentu kawalerii (Armia Sylmahn), TOM VII. Bairystyr Zhak - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, starszy inżynier na pokładzie kanonierki HMS Delthak, 22, TOM VI. Bairzhair Tairaince - zakonnik, skarbnik klasztoru Świętego Zherneau, TOM VI. Banahr Ahzwald - ksiądz, opat klasztoru Świętego Hamlyna w Saraynie w Starym Charisie, TOM II. Barcoru baron - patrz: Sumyrs Zher. Barhnkastyr Paitryk - major Cesarskiej Armii Charisu, zastępca dowódcy 3. regimentu 2. brygady, TOM VI. Bartyn Mahkzwail - ksiądz, członek zakonu Langhorne’a, niższy rangą duchowny, jeden z ludzi Rhobaira Duchairna, TOM VII. Baryngyr Brygham - pułkownik Armii Boga, dowódca 1. regimentu dywizji Fyrgysyn Armii Glacierheart, TOM VII. Bayliar Nohbyro - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 10. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Baytz Felayz - księżniczka, najmłodsze dziecko i druga z kolei córka księcia Nahrmahna i księżnej Ohlyvyi ze Szmaragdu, TOM I. Baytz Hanbyl - książę Solomonu, wuj księcia Nahrmahna i wódz naczelny armii Szmaragdu, TOM II. Baytz Mahrya - księżniczka, najstarsze dziecko i pierwsza córka księcia Nahrmahna i księżnej Ohlyvyi ze Szmaragdu, TOM I, narzeczona księcia Zhana ze Starego Charisu, TOM II. Baytz Nahrmahn Hanbyl Graim - władca księstwa Szmaragdu, książę Nahrmahn II,

TOM I, wasal Cayleba i Sharleyan Ahrmabków, doradca cesarski i szef wywiadu Imperium Charisu, TOM II, członek wewnętrznego kręgu, TOM IV, zamordowany w ataku terrorystycznym, TOM V, osobowość wirtualna, TOM VI. Baytz Nahrmahn Gareyt - drugie dziecko i jedyny syn księcia Nahrmahna i księżnej Ohlyvyi ze Szmaragdu, TOM I, po śmierci ojca władca Szmaragdu, TOM V. Baytz Ohlyvya - księżna Szmaragdu, żona księcia Nahrmahna II, TOM I, członkini wewnętrznego kręgu, TOM IV, po śmierci małżonka księżna wdowa, TOM V. Baytz Rahdryk - pułkownik Cearskiej Armii Charisu, dowódca 27. regimentu piechoty 14. brygady piechoty 7. dywizji piechoty, TOM VII. Baytz Trahvys - trzecie dziecko księcia Nahrmahna i księżnej Ohlyvyi ze Szmaragdu i ich młodszy syn, TOM I. Bédard Adorée - dr, naczelny psychiatra operacji Arka, TOM I. Bekatyro Elaiys - były lojalistyczny burmistrz Ohlarnu, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, niesprawiedliwie zadenuncjowany Inkwizycji przez Bynna Leskyra, który miał chrapkę na jego stanowisko, TOM VI. Bekhym Dahnel - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 6. regimentu, TOM VII. Bekyt Olyvyr - major, dowódca 1. regimentu ochotników z Raisor lojalistycznej milicji Shiloh, TOM VII. Białego Brodu baron - patrz: Mahrtyn Gahvyn. Białego Zamku baron - patrz: Bahrmyn Tohmys. Białej Grani hrabia - patrz: Byrns Braisyn. Biskup Amilain - patrz: Gahrnaht Amilain. Biskup Chestyr - patrz: Dahglys Chestyr. Biskup egzekutor Baikyr - patrz: Saikor Baikyr. Biskup egzekutor Dynzail - patrz: Vahsphar Dynzail. Biskup egzekutor Mhartyn - patrz: Mhartyn Raislair. Biskup egzekutor Wyllys - patrz: Graisyn Wyllys. Biskup egzekutor Zherald - patrz: Ahdymsyn Zherald. Biskup Failyx - patrz: Mahkgyvyrn Failyx. Biskup Klymynt - patrz: Rohzynkranz Klymynt. Biskup Lynail - patrz: Qwentyn Lynail. Biskup Maikel (1) - patrz: Staynair Maikel. Biskup Maikel (2) - patrz: Zhynkyns Maikel.

Biskup Markys - patrz: Markys Gohdard. Biskup Mytchail - patrz: Zhessop Mytchail. Biskup Sebahstean - patrz: Tayłar Sebahstean. Biskup Styvyrt - patrz: Sahndyrs Stywyrt. Biskup Tayrens - patrz: Teagmahn Tayrens. Biskup Zhasyn - patrz: Howail Zhasyn. Blahdysnberg Pawal - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy kanonierki HMS Delthak, 22, TOM VI. Blahndai Chantahal - alias Lysbet Wylsynn w Syjonie, patrz: Wylsynn Lysbet, TOM V. Blaidyn Rozhyr - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, drugi oficer na galerze Królewska Bédard, TOM I. Bohlgyr Tymythy - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 9. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Bohlyr Wyllym - zawiadowca śluzy, Fairkyn, Prowincja Nowa Północna, w Republice Siddarmarku, TOM VI. Borys, arcybiskup - patrz: Bahrmyn Borys. Bowave Dairak - starszy asystent doktora Rahzhyra Mahklyna z Królewskiej Akademii Charisu w Tellesbergu, TOM V. Bowsham Khanair - kapitan Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca HMS Huragan, TOM I. Bradlai Robyrt - porucznik marynarki wojennej Corisandu, prawdziwe miano Styyyna Whaite’a, TOM I. Brahdlai Haarahld - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, trzeci oficer na pokładzie HMS Archanioł Chihiro, 50, TOM VI. Brahdlai Howail - kapral Armii Boga, dowódca oddziału zwiadowców w 191. regimencie kawalerii, TOM VI. Brahkmyn Daivyn - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, główny inżynier Armii Hildermoss, TOM VIII. Brahnahr Styvyn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca w pionie nawigacji, TOM VI. Brahndyn Zherohmy - ojciec, starszy przedstawiciel Rhobaira Duchairna przy Armii Sylmahn, TOM VIII. Brahnsyn Fyl - doktor botaniki, członek Królewskiej Akademii Charisu, TOM VI.

Brahnsyn Pawal - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 10. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Braidail Zhilbyrt - zakonnik, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny, młodszy inkwizytor w Talkyrze, TOM V. Braishair Horys - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Skalisty Klif, 38, jeniec hrabiego Thirsku przekazany w ręce Inkwizycji, TOM V. Braisyn Ahrnahld - marynarz HMS Przeznaczenie, 54, członek załogi łodzi Stywyrta Mahlyka, TOM V. Braisyn Dynnys - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu - dowódca w pionie zaopatrzenia, TOM VI. Braisyn Mohrtyn - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. brygady kawalerii, TOM VII. Braizhyr Edgair - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 14. brygady piechoty 7. dywizji piechoty, TOM VII. Brat Ahlphanzo - patrz: Metyrnyk Ahlphanzo. Brat Azkhat - patrz: Azkhat Laimuyl. Brauhylo Ahndyr - ojciec, członek zakonu Schuelera, niższej rangi duchowny i inkwizytor na pokładzie HMS Truculent, 18, przypisany do operacji transportu charisjańskich jeńców wojennych z pola bitwy w cieśninie Kaudzhu do Ziem Świątynnych, TOM VIII. Braynair Lywys - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, adiutant księcia Eastshare, TOM VII. Braynair Pawal - pierwszy arcybiskup Kościoła Charisu w Chisholmie, TOM IV. Braytahn Bahnyface - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 10. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Braytahn Raimynd - sierżant Cesarskiej Armii Charisu, najstarszy stopniem podoficer 1. plutonu kompanii B 1. Batalionu 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Breygart Fhrancys - młodsza córka Hauwerda i Fhrancys Breygartów, pasierbica Mairy Breygart, TOM VI. Breygart Fraidareck - czternasty hrabia Hanthu, pradziad Hauwerda Breygarta, TOM I. Breygart Haarahld - drugi w kolejności syn Hauwerda i Fhrancys Breygartów, pasierb Mairy Breygart, TOM VI.

Breygart Hauwerd - generał Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, prawowity dziedzic hrabstwa Hanthu, TOM I, hrabia od r. 893 po złożeniu funkcji wojskowej, TOM II, ponownie oficer Charisu w randze generała, dowódca 1. niezależnej brygady piechoty morskiej, TOM VI, dowódca garnizonu w Thesmarze, TOM VII. Breygart Mairah Lywkys - główna dworka cesarzowej Sharleyan, kuzynka barona Zielonej Doliny, TOM I, hrabina Hanthu, druga żona Hauwerda Breygarta, TOM VI. Breygart Styvyn - najstarszy syn Hauwerda i Fhrancys Breygartów, pasierb Mairy Breygart, TOM VI. Breygart Trumyn - najmłodszy syn Hauwerda i Fhrancys Breygartów, pasierb Mairy Breygart, TOM VI. Breygart Zherldyn - najstarsza córka Hauwerda i Fhrancys Breygartów, pasierbica Mairy Breygart, TOM VI. Broun Mahtaio - ksiądz, starszy sekretarz i prawa ręka arcybiskupa Erayka Dynnysa, jego zausznik i protegowany, TOM I. Brownyng Ellys - kapitan, dowódca galeonu Świątyni Błogosławiony Langhorne, TOM I. Brownyng Ehlys - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca baterii na przylądku Tymkyn w Zatoce Thesmarskiej, TOM VII. Bruhstar Styvyn - zegarmistrz, obecnie główny konstruktor instrumentów pomiarowych i inspektor Ehdwyrda Howsmyna, TOM VII. Bryahn - admirał Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, wielki admirał, głównodowodzący flotą, kuzyn Cayleba Ahrmahka. Bryahnsyn Ahrnahld - porucznik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 2. plutonu 5. kompanii Regimentu Sheldyn Armii Seridahn, TOM VIII. Bryairs Tahlbaht - asystent brata Lynkyna Fultuna odpowiedzialny za produkcję w odlewni Świętego Kylmahna, TOM VII. Brygsyn Trynt - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Brygsyna”, dohlariańskiej części piechoty Armii Shiloh, TOM VII. Brygyr Symohr - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, drugi oficer na galerze śrubowej HMS Miecz, TOM VIII. Bryndyn Dahryn - major, starszy oficer artylerii przydzielony do kolumny brygadiera Clareyka przy Opactwie Haryla, TOM III. Brynkymyn Chestyr - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. plutonu kompanii B 1. batalionu 9. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII.

Bryntyn Yahncee - adiutant barona Wheatfields, TOM VIII. Brynygair Zhadwail - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Oddziału Brynygaira”, oddziału kawalerii stanowiącego wsparcie dla wojsk inwazyjnych sir Fahstyra Rychtyra, TOM VI. Bryskoh Haimltahn - major, dowódca 1. Regimentu Greentown Militia, lojalistycznej milicji prowincji Midhold, dowódca garnizonu Greentown, TOM VII. Brystahl Fhranklyn - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 7. regimentu, 4. brygady piechoty, TOM VII. Bryxtyn Honshau - kapitan Królewskiej Marynarki Dohlaru, dowódca HMS Święty Kylmahn, 52, TOM VIII. Bukanyn Symyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca reduty Floty w Thesmarze, TOM VII. Byrgair Zhadwail - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Oddziału Byrgaira” (ciężka kawaleria), TOM VI. Byrk Brekyn - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca oddziału piechoty morskiej na HMS Królewski Charis, TOM I. Byrk Myrtan - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, zastępca ojca Vyktyra Tahrlsahna eskortujący charisjańskich jeńców wojennych z Gorathu do Syjonu, TOM V. Byrk Zhorj - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Wulkan, 24, jednego z okrętów artyleryjskich floty Charisu, TOM VI. Byrkyt Zhon - ksiądz, wyższy rangą duchowny Kościoła Boga Oczekiwanego, opat klasztoru Świętego Zherneau, TOM II, a następnie bibliotekarz tego klasztoru, TOM V. Byrmahn Zhaksyn - pułkownik lojalistycznej milicji, dowódca 2. regimentu milicji z Maidynbergu, przydzielony do garnizonu Fort Tairys, TOM VII. Byrns Braisyn - hrabia Białej Grani, były sędzia najwyższy Chisholmu, obecnie główny doradca w miejsce Mahraka Sahndyrsa, TOM VI. Cahkrayn Samyl - książę Fernu, pierwszy doradca króla Rahnylda IV z Dohlaru, TOM I. Cahmmyng Ahlbair - zawodowy zabójca wynajęty przez księdza Aidryna Waimyna, TOM V. Cahnyr Zhasyn - arcybiskup Glacierheart, TOM I, członek ruchu reformistów Samyla Wylsynna, TOM III, przywódca duchowy reformistów w Siddarze, TOM IV, po powrocie do Glacierheart stanął na czele swego arcybiskupstwa w walce przeciwko Grupie

Czworga, TOM VI. Cahnyrs Alyk - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca kanonierki HMS Eraystor, 22, flagowca admirała Hainza Zhaztrowa ze Starego Charisu, TOM VIII. Cahnyrs Zherald - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, drugi oficer na kanonierce HMS Delthak, 22, TOM VI. Cahrtair Hahlys - major, rebeliancki dowódca lojalistów Świątyni, dowódca 3. kompanii 3. regimentu milicji z Saiknyru, TOM VI. Cahstnyr Brahdlai - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, najstarszy stopniem oficer piechoty morskiej w oddziale piechoty morskiej na HMS Przeznaczenie, 54, TOM VIII. Cahstnyr Brysyn - pułkownik, dowódca 3. oddziału rangersów, lojalistycznych partyzantów z prowincji Międzygórze, TOM VII. Cahstnyr Borys - kwatermistrz Armii Sprawiedliwości, kwatermistrz Armii Shiloh z ramienia Cesarskiej Armii Desnairu, TOM VII. Carlsyn Edwyrd - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, dowódca kompanii A 1. batalionu 5. regimentu, TOM VII. Cartyr Brygham - przedstawiciel Ehdwyrda Howsmyna w radzie cechów Republiki Siddarmarku, ciała ustanowionego przez Greyghora Stohnara celem zracjonalizowania wysiłku wojennego, TOM VII. Cartyr Bryxtyn - major Cesarskiej Armii Charisu, zastępca dowódcy 5. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII. Cayleb - patrz: Ahrmahk Cayleb. Celahk Hynryk - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, najstarszy stopniem oficer artylerii księcia Eastshare, 1. brygady (wzmocnionej) i Armii Branaths, TOM VII, awansowany na brygadiera, TOM VIII. Cesarz Cayleb I - patrz: Ahrmahk Cayleb. Cesarz Mahrys IV - patrz: Ahldarm Mahrys. Cesarz Waisu VI - patrz: Hantai Waisu. Cesarzowa Sharleyan - patrz: Ahrmahk Sharleyan. Chahlmair Bairmon - książę Margo, członek rady regencyjnej księcia Daivyna w Corisandzie, nie do końca ufający hrabiemu Skalnego Kowadła i hrabiemu Tartarianu, TOM V. Chaimbyrs Zhustyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Desnairu, drugi oficer na HMS Archanioł Chihiro, 40, TOM V.

Chalkyr Fraidareck - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Wyzywający, 54, TOM VIII. Chalkyr Slym - kapral Cesarskiej Armii Charisu, ordynans księcia Eastshare, TOM VII. Chalmyrz Karlos - ksiądz, pomocnik i sekretarz arcybiskupa Borysa Bahrmyna, TOM I. Chandlyr Mahrak - steward sir Bruhstaira Ahbahta na pokładzie pancernego galeonu HMS Grom, 30, TOM VIII. Chansayl Paityr - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 43. regimentu piechoty, członek dowództwa obrony Przełęczy Sylmahna generała Trumyna Stohnara, TOM VI. Charltyn Krystyphyr - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 5. regimentu kawalerii 3 brygady kawalerii, TOM VII. Charlz Marik - kapitan, dowódca kupieckiego statku Córa Fali, TOM I. Charlz Bryahn - ksiądz, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny, kapelan i intendent 231. regimentu ochotników Cesarskiej Armii Harchongu, TOM VII. Charlz Yerek - ogniomistrz Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, HMS Fala, 14, TOM II. Chermyn Dahnel - major, rebeliancki dowódca lojalistów Świątyni, dowódca 1. kompanii 3. regimentu milicji z Saiknyru, TOM VI. Chermyn Hauwyl - generał Królewskiej Piechoty Morskiej Charisu, najstarszy stopniem oficer korpusu piechoty morskiej Charisu, TOM II, dowódca sił okupacyjnych w Corisandzie, TOM III, corisandzki regent Cayleba i Sharleyan w Corisandzie, wicekról Corisandu, TOM IV, wielki książę Zebediahu, TOM V. Chermyn Mathyld - żona Hauwyla Chermyna, TOM V. Chermyn Rhaz - najstarszy syn Hauwyla Chermyna, TOM V. Chermyn Zhoel - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, starszy inżynier na pokładzie kanonierki HMS Hador, 22, TOM VI. Chernynkoh Brahdlai - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu inżynieryjnego przy 2. korpusie Armii Skalistego Szczytu, TOM VII. Cheryng Taiwyl - porucznik Królewskiej Armii Delferahku, służący w sztabie sir Vyka Lakyra, zawiaduje cywilnymi podwładnymi Lakyra i przesyłaniem wiadomości, TOM II. Chestyr - jaszczurkot Ahrloha Mahkbytha, TOM VIII.

Chestyrtyn Zhefytha - major Armii Boga, najstarszy stopniem oficer gwardii obozowej w obozie Chihiro, TOM VIII. Chinzho Wyukau - baron Gwiezdnej Pieśni, zarządca prowincji Kyznetsov i burmistrz Yu-kwau, jej największego miasta, TOM VIII. Cienia Chmur baron - patrz: Kau Bauzhyn. Chusai Twyanchu - starszy sierżant Cesarskiej Armii Harchongu, najstarszy stopniem podoficer 1. szwadronu kompanii B 3. lansjerów z Kyznetsova, TOM VIII. Chwaeriau Nimue - seijin, drugi, „młodszy” CZAO porucznik komandor Nimue Alban na Schronieniu, TOM VII. Claityn Samyl - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 22. regimentu piechoty 13. brygady piechoty 7. dywizji piechoty, TOM VII. Clareyk Kynt - major i główny szkoleniowiec Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, TOM I, brygadier, dowódca 3. brygady, baron Zielonej Doliny, TOM III, w stopniu generała przeszedł do Cesarskiej Armii Charisu, doradca księcia Eastshare, członek wewnętrznego kręgu, TOM IV, praktycznie wicekról Zebediahu, TOM V, dowódca 2. brygady (wzmocnionej) Cesarskiej Armii Charisu, TOM VI, dowódca Armii Midhold, TOM VII. Clyffyrd Cahnyr - major Cesarskiej Armii Charisu, zastępca dowódcy 6. regimentu, TOM VII. Clyntahn Hairym - porucznik, dowódca plutonu wsparcia 1. batalionu 2. regimentu Cesarskiej Armii Charisu. Clymyns Zherohm - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, szef sztabu biskupa Wylbyra Edwyrdsa, TOM VII. Clyntahn Hairym - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca plutonu pomocniczego 1. batalionu 2. regimentu, TOM VI. Clyntahn Zhaspahr - wikariusz, wielki inkwizytor Kościoła Boga Oczekiwanego, członek Rady Wikariuszy oraz tak zwanej Grupy Czworga, TOM I. Cohlmyn Lewk - admirał Królewskiej Marynarki Wojennej Chisholrnu, hrabia Sharpfieldu, głównodowodzący floty Chisholmu, TOM I, drugi co do ważności oficer Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, TOM V, dowódca szwadronu w Zatoce Dohlariańskiej, TOM VII. Corisu hrabia - patrz: Ahzgood Phylyp. Crahnstyn Lairmahnt „Cień” - kapral Armii Boga, dowódca drużyny 1. plutonu kompanii A 191. regimentu kawalerii, TOM VIII.

Crawfyrd Bryndyn - książę Świętego Drzewa, konserwatywny wielmoża z Chisholmu, zaniepokojony zmianami przyniesionymi przez rewolucję przemysłową; jego księstwo leży pomiędzy hrabstwem Swayle i księstwem Zielonego Drzewa, TOM VIII. Cudd Dagyr - seijin, alter ego Nimue Chwaeriau, TOM VIII. Cumyngs Zheryko - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Niespokojny, 18, TOM VIII. Cupyr Aizak - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Przybysz, 16, TOM VIII. Cupyr Bartahlaimo - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 5. regimentu, TOM VII. Cysgodol Ganieda - seijin, alter ego Nimue Chwaeriau, TOM VIII. Czarnego Konia książę - patrz: Stywyrt Payt. Czarnej Wody książę - patrz: Lynkyn Ernyst. Czarnej Wody książę - patrz: Lynkyn Adulfo. Dabnyr Wahltayr - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu 9. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Dahglys Chestyr - biskup, dowódca Dywizji Świętej Cehseely w Armii Glacierheart, TOM VIII. Dahglys Lainyr - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca kanonierki HMS Tellesberg, 22, TOM VI. Dahglys Sygmahn - inżynier przydzielony do biura ojca Tailahra Synzhyna zajmującego się naprawą kanałów w imieniu Kościoła Boga Oczekiwanego, TOM VII. Dahnel Charlsyn - porucznik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 1. plutonu 5 kompanii regimentu Sheldyn Armii Seridahn, TOM VIII. Dahnsyn Charlz - porucznik Armii Republiki Siddarmarku, starszy adiutant pułkownika Stahna Wyllysa, TOM VI. Dahntahs Taydohr - porucznik Armii Boga, adiutant pułkownika Bryntyna Olyvyra, Dywizja św. Yury Armii Sylmahn, TOM VIII. Dahnvahr Ainsail - wywodzący się z Charisu lojalista Świątyni żyjący na Ziemiach Świątynnych, zwerbowany na cele operacji Rakurai, TOM V. Dahnvahr Rahzhyr - ojciec Ainsaila Dahnvahra, TOM V. Dahnvair Laizahndoo - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Królewski Kraken, 58, TOM V. Dahnvyrs Bryxtyn - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca

HMS Wschodni Wiatr, 18, TOM VIII. Dahnzai Lyzbyt - gospodyni księdza Zhaifa Laityra w parafii Archaniołów Tryumfujących, TOM V. Dahrnail Slohkym - książę Shairn, następca księcia Kholmanu na stanowisku ministra marynarki w rządzie Mahrysa IV, TOM VIII. Dahryus Edvarhd - alias Mylz Halcom, patrz: Halcom Mylz, TOM II. Daichyng - książę Cienia Góry, admirał Cesarskiej Marynarki Wojennej Harchongu (Shiangzhu), właściwie minister marynarki w rządzie imperium Harchongu, TOM VIII. Daikhar Mohtohkai - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy HMS Rzutka, 54, TOM V. Daikyn Gahlvyn - osobisty sługa króla Cayleba II, TOM I. Dairvynu baron - patrz: Hyllair Farahk. Daivyn Daykyn książę - patrz: Daykyn Daivyn. Daivys Mytrahn - charisjański lojalista Świątyni, TOM II. Daiyang Taychau - hrabia Tęczowych Wód, pan koni, dowódca Armii Pana Wszechmogącego i Archaniołów, TOM VIII. Dantas Ainghus - major Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 1. kompanii regimentu piechoty Sulyvyna, TOM VII. Darcos książę - patrz: Aplyn-Ahrmahk Hektor. Darcos księżna - patrz: Aplyn-Ahrmahk Irys. Darys Tymythy - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Niszczyciel, 54, dowódca okrętu flagowego sir Domynyka Staynaira, TOM II. Daykyn Daivyn Dahnyld Mahrak Zoshya - najmłodsze dziecko i jedyny żyjący syn księcia Hektora z Corisandu, po skrytobójczej śmierci ojca i starszego brata prawowity książę Corisandu na wygnaniu w Delferahku, gdzie się schronił, TOM III, uniknął skrytobójczego zamachu zleconego przez Zhaspahra Clyntahna, TOM V, poszukał schronienia na terenie Imperium Charisu, TOM VI, koronowany na panującego księcia pomimo niepełnoletności, złożył przysięgę lenną Caylebowi i Sharleyan Ahrmahkom, TOM VII. Daykyn Hektor Starszy - książę Corisandu, przywódca Ligi Corisandu, zamordowany w r. 893, TOM III. Daykyn Hektor Młodszy - drugie dziecko i starszy syn księcia Hektora z Corisandu, TOM II, zamordowany wraz z ojcem w r. 893, TOM III. Daykyn Irys Zhorzhet Mahra - najstarsze dziecko i jedyna córka księcia Hektora z

Corisandu, starsza siostra księcia Daivyna Dahnylda Mahraka Zoshyi Daykyna, patrz: Aplyn-Ahrmahk Irys. Daykyn Raichynda - nieżyjąca żona księcia Hektora z Corisandu, urodzona w hrabstwie Domair w królestwie Hoth, TOM II. Dekyn Allayn - sierżant Królewskiej Armii Delferahku, jeden z podwładnych Tohmysa Kairmyna w Feraydzie, TOM II. Dezmynd Trynt - ojciec, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, któremu powierzono zadanie przetransportowania mieszkańców obozu Tairek do księstwa Sardahn, TOM VIII. Dobyns Charlz - syn Ezmeldy Dobyns, niegdysiejszy członek antycharisjańskiego ruchu oporu w Manchyrze, TOM IV, Corisandczyk sądzony za udział w spisku i ułaskawiony przez cesarzową Sharleyan, TOM V. Dobyns Ezmelda - gospodyni księdza Tymahna Hahskansa w parafii Świętej Kathryn, TOM IV. Domnek - zbrojmistrz na dworze króla Haarahlda VII, rodem z Harchongu, TOM I. Dowain Tymythy - pułkownik Armii Boga, zastępca dowódcy dywizji Syjon, TOM VI. Doyal Charlz - dowódca artylerii w armii księcia Hektora, uczestnik bitwy pod Rozstajami Harryla, TOM III, adiutant i szef wywiadu sir Koryna Gahrvaia oraz rady regencyjnej, TOM VI. Doyal Dunkyn - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 8. regimentu 4. brygady piechoty, TOM VII. Dragoner Rayjhis - ambasador Charisu w Republice Siddarmarku, TOM II, przeszedł na emeryturę, TOM VI. Dragoner Zhak - kapral Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, członek gwardii księcia Cayleba, TOM I. Dragonmaster Mahkynty „Mahk” - starszy sierżant, najstarszy stopniem podoficer brygadiera Clareyka w trakcie kampanii corisandzkiej, TOM II. Duchairn Rhobair - wikariusz, skarbnik Świątyni, członek Rady Wikariuszy oraz tak zwanej Grupy Czworga, TOM I. Dunstyn Trumyn - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. plutonu kompanii B 2. batalionu 6. regimentu, TOM VII. Dyasaiyl Ahrkyp - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII.

Dyllahn Chestyr - bosmanmat Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, bosman kanonierki HMS Delthak, 22, TOM VII. Dymytree Fronz - żołnierz Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, członek gwardii księcia Cayleba, TOM I. Dynnys Adorai - żona arcybiskupa Erayka Dynnysa, TOM I, pod tym mianem występowała po aresztowaniu jej męża w Ailysie, TOM II. Dynnys Ahbnair - major Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 1. kompanii 37. regimentu piechoty, TOM VI. Dynnys Erayk - arcybiskup Charisu, stracony za herezję w r. 892, TOM I. Dynnys Styvyn - młodszy syn arcybiskupa Erayka, w r. 892 liczący jedenaście lat, TOM II. Dynnys Tymythy Erayk - starszy syn arcybiskupa Erayka, w r. 892 liczący czternaście lat, TOM II. Dynnysyn Mahrak - hrabia Hankey, zastępca dowódcy księcia Harless, dowódca sił piechoty Desnairu w Armii Sprawiedliwości i Armii Shiloh, TOM VII. Dynvyrs Clairync - baron Wheatfields, najstarszy stopniem oficer w armii księcia Grygory’ego (Jhurlahnk) i dowódca w Armii Glacierheart, TOM VIII. Dytmahr Zhan-Charlz - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 10. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Eastshare książę - patrz: Thairis Ruhsyl. Edmyndsyn Maikel - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu 8. regimentu 4. brygady piechoty, TOM VII. Edwair Shainsail - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, starszy inkwizytor przydzielony do lojalistów Świątyni na Przełęczy Sylmahna w Międzygórzu, TOM VI. Edwyrds Bahrtalam - siddarmarcki rusznikarz i przedstawiciel gildii rusznikarzy w radzie cechów, TOM VII. Edwyrds Kevyn - zastępca dowódcy korsarskiego galeonu Kraken, TOM II. Edwyrds Mahthyw - sierżant Cesarskiej Armii Charisu, inżynier oddelegowany do oddziału hrabiego Hanthu, Chisholmczyk, który przed wcieleniem do wojska pracował jako nurek, TOM VIII. Edwyrds Wylbyr - biskup, schueleryta, mianowany przez Zhaspahra Clyntahna na stanowisko starszego inkwizytora terytoriów okupowanych przez Armię Boga, TOM VI. Ekyrd Hayrys - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca galery

Król Rahnyld, TOM I. Erayk - patrz: Dynnys Erayk. Erayksyn Styvyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, oficer na okręcie flagowym sir Domynyka Staynaira, TOM II. Erayksyn Wyllym - producent tekstylny z Charisu, TOM II. Erek XVII - patrz: wielki wikariusz Erek XVII. Fahbyan Shain - kapral Armii Boga, członek gwardii obozowej w obozie Chihiro, TOM VIII. Fahrkys Robair - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 8. regimentu 4. brygady piechoty, TOM VII. Fahrmahn Luhys - szeregowy Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, członek gwardii księcia Cayleba, TOM I. Fahrmyn Tairyn - ksiądz, proboszcz parafii Świętego Chihiro na prowincji nieopodal klasztoru Świętej Agthy, uczestnik spisku i zamachu na cesarzową Sharleyan, TOM III. Fahrno Mahrlys - jedna z dziewcząt Madame Ahnzhelyki Phondy, TOM V. Fahrya Byrnahrdo - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Desnairu, dowódca HMS Święty Langhorne, 42, TOM V. Fahstyr Bahzwail - pułkownik Armii Boga, dowódca 3. regimentu dywizji Sulyvyna Armii Glacierheart, TOM VII. Fahstyr Vyrgyl - hrabia Złotej Wyverny, TOM VI. Fainstyn Ghordyn - porucznik Armii Boga, młodszy adiutant biskupa Bahrnabaia, Armia Glacierheart, TOM VII. Faircaster Payter - sierżant Królewskiej Piechoty Morskiej Charisu, najstarszy podoficer straży przybocznej księcia Cayleba, TOM I, członek gwardii królewskiej Cayleba II, TOM II, członek gwardii cesarskiej Cayleba I, TOM III. Fairstock Klymynt - major Armii Republiki Siddarmarku, dowódca kompanii aprowizacji w Fort Sheldyn w Marchii Południowej, TOM VI. Fairys Ahlvyn - pułkownik Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 1. regimentu 3. brygady, TOM V. Falkhan Ahrnahld - porucznik Królewskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca straży przybocznej księcia Cayleba, TOM I, dowódca straży przybocznej księcia Zhana, TOM II. Fardhym Dahnyld - arcybiskup, biskup Siddaru, wyniesiony na stolec arcybiskupi przez Greyghora Stohnara po rebelii zwanej operacją Miecz Schuelera i wznieconej przez

wielkiego inkwizytora Zhaspahra Clyntahna, TOM VI. Fauyair Bahrtalam - zakonnik, jałmużnik klasztoru Świętego Zherneau, TOM V. Fernu książę - patrz: Cahkrayn Samyl. Fhairly Ahdym - major Królewskiej Armii Delferahku, dowódca baterii na Wyspie Wschodniej w cieśninie Ferayd w królestwie Delferahku, TOM II. Fharmyn Ryk - właściciel odlewni w Tarocie, TOM V. Fhrancys Teagmahn - kapitan Armii Boga, adiutant biskupa Gorthyka Nybara, TOM VIII. Fhranklyn Tohmys - szeregowiec Armii Boga, członek gwardii obozowej w obozie Lairays, TOM VIII. Flagrum - rottweiler admirała Wyspy Zamek, później barona Morskiego Szczytu, TOM II. Fofao Mateus - kapitan Marynarki Wojennej Federacji Terrańskiej, dowódca OWFT Swiftsure, TOM I. Fohrdym Karmaikel - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 3. regimentu, TOM VI. Fohrystyr Charlz - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, drugi oficer na HMS Skrzydło, 18, TOM VIII. Foryst Erayk - wikariusz, członek grupy reformistów Samyla Wylsynna w Syjonie, TOM II. Fowail Maikel - kapitan Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Baterii Fowaila”, stanowiącej wsparcie dla wojsk inwazyjnych sir Fahstyra Rychtyra, TOM VI. Fraidmyn Vyk - sierżant Królewskiej Straży Charisu, jeden z przybocznych króla Cayleba II, następnie przeniesiony do Cesarskiej Straży Charisu, TOM II. Frayzhyr Wynstyn - sierżant Armii Corisandu, podoficer pełniący funkcję ochroniarza w cywilu na ślubie Irys Daykyn i Hektora Aplyna-Ahrmahka, TOM VII. Fraimahn Zhustyn - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, szef sztabu 2. korpusu Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Frymyn Zhain - doktor, członek Akademii Królewskiej interesujący się szczególnie optyką, członek wewnętrznego kręgu, TOM VII. Fuhllyr Raimahnd - kapelan HMS Dreadnought, TOM I. Fultyn Lynkyn - zakonnik, laicki członek zakonu Chihiro, zarządca odlewni Świętego Kylmahna, wybrany przez Allayna Maigwaira i Rhobaira Duchairna na zarządcę manufaktur, TOM VII.

Furkhal Rafayl - drugi bazowy i uderzający Krakenów Tellesbergu, TOM I. Fyguera Kydryc - generał Armii Republiki Siddarmarku, dowódca w Thesmarze w Marchii Południowej, TOM VI, dowódca dywizji Thesmar, TOM VII. Fynlaityr Lynyx - artylerzysta kanonierki HMS Rottweiler, 20, TOM VII. Fyntyn Frayzhyr - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 13. brygady piechoty 7. dywizji piechoty, TOM VII. Fyrgyrsyn Crahmynd - mat Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, sternik na pokładzie kanonierki HMS Delthak, 22, TOM VI. Fyrgyrsyn Tayrens - pułkownik Armii Boga, starszy kwatermistrz Armii Sylmahn, TOM VIII. Fyrloh Bahn - ksiądz, członek zakonu Langhorne’a, lojalista Świątyni, niższy rangą duchowny, rezydent Tellesbergu, mianowany przez ojca Davysa Tyrnyra kapelanem i spowiednikiem Irys i Daivyna Daykynów na czas ich podróży do Chisholmu, TOM VI. Fyrmahn Zhan - góral rodem z Gór Szarych, starszy klanu i późniejszy przywódca lojalistów Świątyni atakujących Glacierheart, TOM VI. Fyrmyn Sulyvyn - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, intendent przydzielony Rainosowi Ahlverezowi, TOM VI. Fyrn Ahndru - ojciec, intendent biskupa polowego Ruhsaila, TOM VIII. Fyrnaehu baron - patrz: Kyr Graim. Fyshyr Hairys - dowódca korsarskiego galeonu Kraken, TOM II. Fyrmyn Sulyvyn - ksiądz, wyższy rangą członek zakonu Schuelera przydzielony Rainosowi Ahlverezowi jako specjalny intendent. Fytsymyns Tahd - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 11. regimentu kawalerii 6. brygady kawalerii, TOM VII. Gahdarhd Samyl - strażnik pieczęci i minister wywiadu Republiki Siddarmarku, TOM V. Gahdwyn Stahnly - dowódca straży pożarnej zakładów w Delthaku, TOM VIII. Gahlvayo Saiyr - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, dowódca kompanii B 1. batalionu 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Gahlvyn Cahnyr - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca kanonierki HMS Saygin, 22, TOM VI. Gahnzahlyz Paityr - działonowy Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu na pokładzie pancernego galeonu HMS Dreadnought, 30, TOM VIII. Gahrbor Failyx - arcybiskup, głowa Kościoła Boga Oczekiwanego w Tarocie, TOM

V. Gahrdaner Charlz - sierżant Królewskiej Straży Charisu, członek straży przybocznej króla Haarahlda VII, poległy w trakcie bitwy w cieśninie Darcos, TOM I. Gahrmahn Taylar - książę Traykhos, główny doradca cesarza Desnairu. Mahrysa IV, TOM VII. Gahrmyn Rahnyld - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Delferahku, zastępca dowódcy galery Grot, TOM II. Gahrnaht Amilain - usunięty ze stanowiska biskup Larchrosu, TOM V. Gahrnet Ahlvyn - książę Harless, głównodowodzący Cesarską Armią Desnairu w Republice Siddarmarku, dowódca Armii Sprawiedliwości, dowódca Armii Shiloh, TOM VII. Gahrnet Rhobair - książę Harless, syn Ahlvyna Gahrneta, odziedziczył tytuł po ojcu, gdy ten umarł na atak serca podczas bitwy w Lesie Kyplyngyra, TOM VIII. Gahrnet Symyn - młodszy brat Rhobaira Gahrneta, TOM VIII. Gahrvai Koryn - generał straży corisandzkiej, syn hrabiego Skalnego Kowadła, dowódca armii księcia Hektora, TOM III, dowódca Gwardii Corisandu w służbie rady regencyjnej, TOM IV, dowódca Armii Corisandu, TOM VII. Gahrvai Rysel - hrabia Skalnego Kowadła, kuzyn i dowódca księcia Hektora, TOM II, oficjalny regent księcia Daivyna Daykyna, przewodzi radzie regencyjnej księcia Daivyna na terenie Corisandu, TOM IV. Gahztahn Hiraim - alias Ainsail Dahnvahr, znany pod tym imieniem i nazwiskiem w Tellesbergu, TOM V. Gaimlyn Bahldwyn - zakonnik, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny działający jako agent Inkwizycji na terenie dworu króla Delferahku, Zhamesa, TOM V. Gairaht Wyllys - kapitan Chisholmskiej Gwardii Królewskiej, dowódca oddziału chroniącego królową Sharleyan w Charisie, zginął w trakcie zamachu w klasztorze Świętej Agthy, TOM II. Gairlyng Klairmant - arcybiskup, głowa Kościoła Charisu w Corisandzie, TOM V. Gairvyl Dahnyld - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 5. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII. Gairwyl Nahtchyz - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Gairwyla” piechoty dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Galvahn Naithyn - major, najstarszy oficer hrabiego Windshare podczas kampanii corisandzkiej, TOM II.

Gardynyr Ahlyxzandyr - osierocony syn Lanfyrda i Zhudyth Gardynyrów, wnuk Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, i dziedzic tego tytułu, TOM VIII. Gardynyr Kahrmyncetah (1) - nieżyjąca żona Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, TOM VIII. Gardynyr Kahrmyncetah (2) - osierocona córka Lanfyrda i Zhudyth Gardynyrów, wnuczka Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, TOM VIII. Gardynyr Lanfyrd - nieżyjący syn Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, TOM VIII. Gardynyr Lywys - hrabia Thirsku, główny admirał floty Dohlaru, zastępca księcia Malikaia, TOM I, w niełasce, TOM II, przywrócony na stanowisko głównodowodzącego Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, TOM IV. Gardynyr Thomys - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Gardynyra” kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, daleki kuzyn Lywysa Gardynyra, TOM VI. Gardynyr Zhoahna - najmłodsza córka Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, nowicjuszka w zakonie Pasquale, TOM VIII. Gardynyr Zhudyth - nieżyjąca córka Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, TOM VIII. Garthin Edwair - hrabia Północnego Wybrzeża, jeden z doradców księcia Hektora, członek rady regencyjnej księcia Daivyna w Corisandzie, sojusznik hrabiego Skalnego Kowadła i hrabiego Tartarianu, TOM V. Garzha Sedwei - sierżant Straży Świątynnej, najstarszy stopniem podoficer w oddziale gwardii pod dowództwem kapitana Gyairmoha Hainza na pokładzie OFB Święty Frydhelm, TOM VIII. Gengchai Yitangzhi - wielki książę Omahru, minister Armii Harchongu, TOM VII. Ghadwyn Samyl - góral rodem z Gór Szarych, lojalista Świątyni, jeden z kuzynów Zhana Fyrmahna, TOM VI. Ghatfryd Sandaria - osobista pokojówka Ahnzhelyki Phondy alias Nynian Rychtair, TOM V. Ghordlyn Nicodaim - wikariusz, sprzymierzeniec Zhaspahra Clyntahna w Radzie Wikariuszy. Glynfyrdu baronet - patrz: Klynkskayl Zheryd. Głębokiej Doliny hrabia - patrz: Selkyr Bryahn. Godwyl Ohtys - generał, baron Traylmynu, zastępca generała Fahstyra Rychtyra, TOM VI.

Gohdaird Markys - biskup, członek zakonu Schuelera i członek Inkwizycji, zastępca Wyllyma Rayna odpowiedzialny szczególnie za bezpieczeństwo Rayna i Clyntahna, TOM VIII. Gorjah - patrz: Nyou Gorjah, król Gorjah III, władca Tarota. Gorjah Gharth - ksiądz, prywatny sekretarz arcybiskupa Zhasyna Cahnyra, członek zakonu Chihiro (Zakon Pióra), TOM V, główny asystent arcybiskupa po jego powrocie do Glacierheart, TOM VI. Gorjah Sahmantha - córka byłej gospodyni arcybiskupa Zhasyna Cahnyra, żona księdza Gorjaha, TOM V, wyszkolona uzdrowicielka przydzielona arcybiskupowi po jego powrocie do Glacierheart, TOM VI. Gorjah Zhasyn - pierworodny Ghartha i Sahmanthy Gorjahów, TOM V. Gowain Fairghas - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy HMS Zwycięski, 56, TOM V. Grahsmahm Sylvayn - pracownik biura inżyniera miejskiego w Manchyrze w księstwie Corisandu, bezpośredni przełożony Paitryka Hainreego, TOM V. Grahzaial Mahshal - porucznik komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca szkunera HMS Posłaniec, 6, TOM V. Graingyr Ahndru - ojciec, członek zakonu Pasquale, niższy rangą duchowny, który służy na pokładzie pancernego galeonu HMS Grom jako lekarz i kapelan, TOM VIII. Graingyr Brysyn - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, starszy kwatermistrz 2. brygady (wzmocnionej), w późniejszym czasie starszy kwatermistrz Armii Midhold, TOM VII. Graingyr Mahthyw - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, adiutant hrabiego Wysokiego Szczytu, TOM VIII. Graisyn Wyllys - biskup egzekutor, główny administrator przy arcybiskupstwie Szmaragdu za arcybiskupa Lyama Tyrna, TOM I. Graisyn Styvyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, drugi oficer na kanonierce HMS Rottweiler, 30, TOM VII. Graivyr Styvyn - ksiądz, intendent biskupa Ernysta Jynkynsa, TOM II, powieszony na flagowcu sir Domynyka Staynaira, TOM III. Grausmyn Styvyn - major Armii Boga, dowódca kompanii A 191. regimentu kawalerii, TOM VIII. Greenhill Tymahn - starszy łowczy króla Haarahlda VII, TOM I. Gregori Zhaikyb - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, pierwszy

oficer na kanonierce HMS Eraystor, 22, TOM VIII. Gromu baron - patrz: Raice Bynzhamyn. Gromu baronowa - patrz: Raice Leahyn. Guhstahvsyn Urwyn - komandor Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Truculent, 18, TOM VIII. Guyshain Bahrnai - ksiądz, starszy doradca wikariusza Zahmsyna Trynaira, TOM I. Gway Jweipahng - kapitan Cesarskiej Armii Harchongu, pan mieczy, dowódca kompanii B 3. lansjerów z Kyznetsova, TOM VIII. Gyllmyn Ahlahnzo - sternik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu na pokładzie pancernego galeonu HMS Dreadnought, 30, TOM VIII. Gyllmyn Rahskho - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, zastępca generała Kydryca Fyguery w Thesmarze w Marchii Południowej Republiki Siddarmarku, TOM VI, zastępca dowódcy dywizji Thesmar, TOM VII. Gyrard Andrai - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, pierwszy oficer na HMS Dreadnought, TOM I, dowódca HMS Cesarzowa Charisu, 58, TOM II. Haarahld - patrz: Ahrmahk Haarahld, król Haarahld VII, władca Charisu. Haarpar Gorj - sierżant Królewskiej Straży Charisu, jeden z przybocznych króla Haarahlda VII, poległy w trakcie bitwy w cieśninie Darcos, TOM I. Hador Sahlavahn - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 5. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII. Hahl Pawal - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, drugi oficer HMS Chihiro, 50, TOM VI. Hahlbyrstaht Zosh - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, pierwszy oficer na HMS Skrzydło, 18, TOM VIII. Hahlcahm Zakryah - wikariusz, członek zakonu Chihiro (Zakon Pióra), kolega z seminarium Rhobaira Duchairna, TOM VIII. Hahlcahm Zher - doktor, członek Królewskiej Akademii Charisu, specjalista od biologii i żywienia, TOM VI. Hahlek Symyn - ksiądz, członek zakonu Langhorne’a, niższy rangą duchowny, pomocnik i sekretarz arcybiskupa Klairmanta Gairlynga, TOM V. Hahlmahn Pawal - starszy szambelan króla Haarahlda VII, TOM I. Hahlmyn Mahrak - starszy rangą duchowny Kościoła Boga Oczekiwanego, pomocnik i sekretarz biskupa egzekutora Thomysa Shylaira, TOM II. Hahlmyn Sairah - osobista służąca cesarzowej Sharleyan, TOM III.

Hahlmyn Zhorj - kadet Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, sygnalista na HMS Cieśnina Darcos, 54, TOM V. Hahltar Urwyn - główny admirał Cesarskiej Marynarki Wojennej Desnairu, baron Jahrasu, szwagier Daivyna Bairahta (księcia Kholmanu), dowódca floty Desnairu, po bitwie o Iythrię zbiegł do Charisu, gdzie poszukał schronienia, TOM VI. Hahlynd Braisyn - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Hahlynda” piechoty dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Hahlynd Pawal - admirał Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, jeden z najbardziej zaufanych podwładnych hrabiego Thirsku, dowódca patroli antypirackich w cieśninie Hankey, przyjaciel hrabiego Thirsku, TOM III, główny admirał służący pod hrabią Thirsku, TOM V, dowódca floty galer śrubowych, wuj Greyghora Whytmyna, zięcia hrabiego Thirsku, TOM VIII. Hahlynd Rahzhyr - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 5. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII. Hahlys Gahrmyn - biskup, dowódca dywizji Chihiro Armii Boga (ulubiona dywizja biskupa polowego Cahnyra Kaitswyrtha), TOM VI. Hahndail Wahlys - kapral Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca piechoty morskiej w oddziałach brygadiera Taisyna w Glacierheart, TOM VI. Hahpkyns Ruhfus - sierżant Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. plutonu kompanii A 1. batalionu 5. regimentu, TOM VII. Hahpkynsyn Nathalan - pułkownik, dowódca 1. regimentu milicji z Maidynbergu, lojalista z Shiloh przydzielony do garnizonu w Fort Tairys, TOM VII. Hahraimahn Zhak - przemysłowiec z Republiki Siddarmarku, właściciel odlewni, TOM V. Hahrlys Klymynt - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, oficer wojsk inżynieryjnych pod dowództwem hrabiego Hanthu w Thesmarze, TOM VIII. Hahskans Dailohrs - żona księdza Tymahna Hahskansa, TOM V. Hahskans Tymahn - ksiądz, reformistowski duchowny w Manchyrze, wyższy rangą członek zakonu Bédard, proboszcz kościoła Świętej Kathryn, zginął z rąk ekstremistów Świątyni, TOM V. Hahskyn Ahndrai - porucznik Cesarskiej Straży Charisu, charisjański oficer oddelegowany do gwardii cesarzowej Sharleyan, zastępca kapitana Gairahta, poległ w trakcie zamachu w klasztorze Świętej Agthy, TOM II. Hahvair Franz - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca

szkunera HMS Maczuga, 12, TOM V. Haigyl Kahrltyn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca kanonierki HMS Dreadnought, 30, TOM VII. Haimltahn Wyllys - biskup egzekutor, główny zastępca arcybiskupa Zhasyna Cahnyra w Glacierheart, TOM V. Haimyn Mahrys - brygadier Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca piątej brygady, TOM II. Hainai Frahnklyn - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, jeden z głównych zastępców sir Ahlfryda Hyndryka, główny łącznik pomiędzy pionem sprzętowym oraz Ehdwyrdem Howsmynem i jego rzemieślnikami, TOM VI. Haine Fhranklyn - ksiądz, członek zakonu Pasquale, wyższy rangą duchowny, starszy uzdrowiciel przydzielony do korpusu ekspedycyjnego Zhasyna Cahnyra w prowincji Glacierheart, TOM VI. Hainree Paitryk - złotnik i agitator lojalistów Świątyni w Manchyrze w księstwie Corisandu, TOM V, zamachowiec na życie cesarzowej Sharleyan, TOM IV. Hainz Ahndru - członek zakonu Chihiro, niższy rangą duchowny pełniący funkcję kapelana regimentu pułkownika Gylchrysta Sheldyna w Armii Seridahn, TOM VIII. Hainz Gyairmoh - kapitan Straży Świątynnej, dowódca gwardzistów oddelegowanych do „eskortowania” rodziny hrabiego Thirsku do Syjonu, TOM VIII. Kairyngtyn Naiklos - kapral Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, służy na pokładzie HMS Przeznaczenie, 54, TOM VIII. Haithmyn Ahlgyrnahn - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Regimentu Haithmyna” kawalerii w Armii Shiloh, TOM VII. Halbrooka księżna - patrz: Waistyn Elahnah. Halbrooka książę - patrz: Waistyn Byrtrym. Patrz także: Waistyn Sailys. Halcom Mylz - biskup Zatoki Margaret, przywódca zbrojnego ramienia lojalistów Świątyni w Charisie, zginął w trakcie zamachu w klasztorze Świętej Agthy, TOM II. Haimyn, arcybiskup - patrz: Zahmsyn Haimyn. Hamptyn Kolyn - major, były oficer milicji lojalistów Świątyni w Fort Darymahn w Marchii Południowej Republiki Siddarmarku, TOM VI. Hamptym Markys - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Wyzwanie (niegdyś Tancerz), 56, kapitan flagowca admirała Dahranda Rohsaila, TOM VIII. Hansylman Bahrtalymu - pułkownik Armii Boga, szef sztabu biskupa Gorthyka

Nybara, TOM VIII. Hantai Waisu - Waisu VI, cesarz Harchongu. Hanthu hrabia - patrz: Breygart Hauwerd. Patrz także: Mahntayl Tahdayo. Hanthu hrabina - patrz: Breygart Mairah Lywkys. Harmyn Bahrkly - major armii Szmaragdu, oficer szmaragdzki przydzielony do Zatoki Północnej, TOM II. Harpahr Bryahn - kapitan Armii Boga, dowódca 1. kompanii 73. regimentu kawalerii (Armia Sylmahn), TOM VII. Harpahr Kornylys - biskup, członek zakonu Chihiro, główny admirał Floty Boga, TOM V. Harpahr Mahdylynah - ochmistrzyni Ahrnahlda Mahkzwaila i Stefyny Mahkzwail, TOM VIII. Harrison Matthew Paul - prawnuk Timothy’ego i Sarah Harrison, TOM I. Harrison Robert - wnuk Timothy’ego i Sarah Harrison, ojciec Matthew Paula Harrisona, TOM I. Harrison Sarah - żona Timothy’ego Harrisona i jedna z Ew, TOM I. Harrison Timothy - burmistrz Lakeview i jeden z Adamów, TOM I. Harys Ahlbyrt - ksiądz, specjalny wysłannik Zahmsyna Trynaira do Dohlaru, TOM I. Harys Wyntahn - pułkownik Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, najstarszy stopniem oficer, oddelegowany dla wsparcia operacji kapitana Halcoma Bahrnsa, TOM VI. Harys Zhoel - kapitan floty corisandzkiej, dowódca galery Lanca, TOM II, dowódca galeonu Skrzydło, odpowiedzialny za zapewnienie bezpieczeństwa księżniczce Irys i księciu Daivynowi w drodze do Delferahku, TOM III. Haskyn Yahncee - midszypmen Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, służył na pokładzie Zatoki Gorath, TOM I. Haskyns Mohrtyn - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 11. regimentu kawalerii, 6. brygady kawalerii, TOM VII. Haukyns Zhak - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Potężny, 58, kapitan flagowca admirała Paytera Shaina, TOM VII. Hauwyl Shain - książę Saltharu, najstarszy stopniem oficer w Królewskiej Armii Dohlaru, TOM VI. Hauwyrd Zhorzh - osobisty strażnik hrabiego Szarej Zatoki, TOM I. Haystyngs Jyrohm - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, pierwszy

oficer galery śrubowej HMS Miecz, TOM VIII. Hektor - patrz: Daykyn Hektor Starszy. Patrz także: Daykyn Hektor Młodszy. Henderson Gabriela „Gabby” - oficer taktyczny, TFNS Swiftsure, TOM I. Hillkeeper Wahlys - hrabia Stromego Wzgórza, członek rady regencyjnej księcia Daivyna oraz starszy stażem członek Konspiracji Północy, TOM V. Hobsyn Allayn - pułkownik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca 5. regimentu 3. brygady 2. dywizji, TOM VII. Hołdyn Lywys - wikariusz, członek grupy reformistów Samyla Wylsynna w Syjonie, TOM II. Hotchkys Ohwyn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca galery HMS Tellesberg, TOM I. Howail Bryntyn - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 37. regimentu piechoty, TOM VII. Howail Dahnel - major Armii Boga, zastępca dowódcy 1. regimentu dywizji Syjon Armii Glacierheart, TOM VII. Howail Zhasyn - biskup, dowódca Dywizji Świętego Thadyusa Armii Sylmahn Armii Boga, TOM VIII. Howsmyn Ehdwyrd - zamożny właściciel odlewni i stoczni w Tellesbergu, TOM I, członek wewnętrznego kręgu w Charisie, TOM III, „główny odlewnik Charisu”, najbogatszy i najbardziej innowacyjny przemysłowiec Starego Charisu, TOM VI. Howsmyn Zhain - żona Ehdwyrda Howsmyna, córka hrabiego Sharphill, TOM I. Hrabia Białej Grani - patrz: Byrns Braisyn. Hrabia Wichrowej Góry - patrz: Khowsan Shoukhan. Huntyr Klemynt - porucznik Królewskiej Straży Charisu, oficer odbywający służbę w Tellesbergu, TOM I. Huntyr Zosh - główny rzemieślnik mistrza Howsmyna, TOM VI. Hwojahn Medyng - kapitan Cesarskiej Armii Harchongu, pan koni, baron Pieśni Wiatru, szef sztabu i siostrzeniec hrabiego Tęczowych Wód, TOM VIII. Hwystyn Vyrnyn - członek parlamentu Charisu wybrany w Tellesbergu, TOM II. Hyldyr Fraihman - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 123. regimentu piechoty, członek sztabu generała Trumyna Stohnara podczas walk na Przełęczy Sylmahna, TOM VI. Hyldyrshot Symyn - szeregowiec Królewskiej Armii Dohlaru, służy w 1. drużynie 2. plutonu 5. kompanii „Regimentu Sheldyna” Armii Seridahn, TOM VIII.

Hyllair Farahk - baron Dairwynu, TOM II. Hylmahn Rahzhyr - hrabia Thairnos, od niedawna w składzie rady regencyjnej księcia Daivyna, TOM VI. Hylmyn Fronz - sekretarz hrabiego Sharpfieldu, TOM VII. Hylmyn Henrai - kapitan Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca Baterii Hylmana w „Regimencie Artylerii Sylvstyra”, TOM VIII. Hylmyn Mainyrd - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, starszy inżynier na pokładzie kanonierki HMS Saygin, 22, TOM VI. Hylmyn Sebahstean - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Dynzayl Tryvythyn, 68, TOM VIII. Hylmyn Styvyn - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. plutonu kompanii A 1. batalionu 5. regimentu, TOM VII. Hylsdail Fraydyk - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, drugi oficer na HMS Trębacz, oddelegowany jako dowódca reduty numer jeden garnizonu w Thesmarze, TOM VII. Hyndryk Ahlfryd - baron Morskiego Szczytu, kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Charisu, najlepszy ekspert artyleryjski, TOM I, komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, TOM II, admirał, TOM V, dowódca pionu sprzętowego, TOM VI. Hyndyrs Dunkyn - płatnik korsarskiego galeonu Drapieżca, TOM II. Hynrykai Ahvrahm - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, łącznik z pionem sprzętowym i zakładami w Delthaku, TOM VII. Hyntyn Dynzayl - hrabia Świętego Howan, kanclerz skarbu Chisholmu, TOM VI. Hyrst Zohzef - admirał Królewskiej Marynarki Wojennej Chisholmu, prawa ręka hrabiego Sharpfieldu, TOM I, dowódca bazy Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu w Porcie Królewskim w Chisholmie, TOM III. Hyrst Abshair - hrabia Prawiedębu, najwyższy sędzia Starego Charisu, a potem Imperium Charisu, TOM VII. Hysin Chiyan - wikariusz, członek grupy reformistów Samyla Wylsynna w Syjonie (oryginalnie z Harchongu), TOM II. Hywanlohng Kaishau - kapitan Cesarskiej Armii Harchongu, pan koni, szef sztabu hrabiego Jedwabnych Wzgórz, TOM VIII. Hywstyn Avrahm - kuzyn Greyghora Stohnara, funkcjonariusz średniego stopnia w ministerstwie spraw zagranicznych Republiki Siddarmarku, TOM II. Hywyt Paitryk - admirał Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca szkunera

HMS Fala, 14, TOM II, kapitan i dowódca HMS Tancerz, 56, TOM III, w końcu awansowany na admirała i dowódcę charisjańskiej floty w zatoce Mathyas i przydzielony jako wsparcie sir Hauwerdowi Breygartowi działającemu na lądzie, TOM VI. Ibbet Ahstell - kowal oskarżony o zdradę i skazany za udział w Konspiracji Północy w Corisandzie, ułaskawiony przez cesarzową Sharleyan, TOM V. Illian Ahntahn - kapitan corisandzkiej armii, jeden z dowódców kompanii sir Phylypa Myllyra, TOM II. Irys księżniczka - patrz: Aplyn-Ahrmahk Irys. Jahrasu baron - patrz: Hahltar Urwyn. Jynkyn Hauwyrd - pułkownik Królewskiej Piechoty Morskiej Charisu, główny dowódca piechoty morskiej we flocie admirała Staynaira, TOM II. Jynkyns Ernyst - biskup, hierarcha w Feraydzie, TOM II. Kahbryllo Ahntahn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Gwiazda Zaranna, 58, towarzyszący cesarzowej Sharleyan w drodze do Zebediahu i do Corisandu, TOM V. Kahldonai Zhykohma - sierżant Armii Boga, sierżant 1. plutonu kompanii A 191. regimentu kawalerii Armii Glacierheart, TOM VII. Kahlyns Abernethy - porucznik Armii Republiki Siddarmarku, adiutant pułkownika Dahrdyna Tymythy’ego, 1. Regiment Zwiadowczy Armii Hildermoss, TOM VIII. Kahlyns Fraizher - generał Cesarskiej Armii Charisu, naczelny dowódca Cesarskiej Armii Charisu w Chisholmie, TOM VIII. Kahlyns Zhandru - pułkownik Armii Boga, dowódca 1. regimentu dywizji Sulyvyn (Armia Glacierheart), TOM VII. Kahmelka Gotfryd - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Kahmelki” dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Kahmerlyng Lutaylo - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. regimentu 1. brygady 1. dywizji piechoty, TOM VII. Kahmptmyn Hahlynd - major Cesarskiej Armii Charisu, zastępca dowódcy 4. regimentu, TOM VI. Kahnklyn Aidryn - starsza córka Tairys Kahnklyn. Najstarsza wnuczka Rahzhyra Mahklyna, TOM II. Kahnklyn Aizak - zięć Rahzhyra Mahklyna, starszy bibliotekarz Królewskiej Akademii w Tellesbergu, TOM II. Kahnklyn Erayk - najstarszy syn Tairys Kahnklyn. Najstarszy wnuk Rahzhyra

Mahklyna, TOM II. Kahnklyn Eydyth - młodsza córka Tairys Kahnklyn. Młodsza wnuczka Rahzhyra Mahklyna, bliźniaczka Zhoela Kahnklyna, TOM II. Kahnklyn Haarahld - środkowy syn Tairys Kahnklyn. Środkowy wnuk Rahzhyra Mahklyna, TOM II. Kahnklyn Tairys - zamężna córka Rahzhyra Mahklyna. Starsza bibliotekarka Królewskiej Akademii w Tellesbergu, TOM II. Kahnklyn Zhoel - najmłodszy syn Tairys Kahnklyn. Najmłodszy wnuk Rahzhyra Mahklyna, bliźniak Eydyth Kahnklyn, TOM II. Kahrltyn Zoshua - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Ognista Burza, 30, TOM VIII. Kahrnaikys Zhaphar - major straży Świątyni, członek zakonu Schuelera, oficer, TOM V. Kahsimahr Laimyn - porucznik Cesarskiej Armii Desnairu, młodszy syn księcia Sherach, starszy adiutant i szef sztabu Borysa Cahstnyra, kwatermistrz korpusu Armii Sprawiedliwości (Armia Shiloh), TOM VII. Kailee Bruhstair - major Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 3. kompanii „Regimentu Ohygynsa” piechoty dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Kaillee Zhilbert - kapitan floty Tarota, dowódca galery Król Gorjah II, kapitan flagowca barona Białego Brodu, TOM I, dowódca HMS Fortuna, 58, w Cesarskiej Marynarce Wojennej Charisu, kapitan flagowca barona Białego Brodu, TOM VII. Kaillwyrth Zhaik - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu 6. regimentu, TOM VII. Kaillyt Charlz - ojciec, członek zakonu Schuelera, starszy rangą duchowny, kapelan Gorthyka Nybara w Dywizji Langhorne’a, intendent Armii Fairkyn, TOM VIII. Kaillyt Kail - zastępca majora Borysa Sahdlyra w Siddarze, TOM V. Kairee Traivyr - bogaty kupiec i posiadacz ziemski w hrabstwie Styvyn na terenie Starego Charisu, lojalista Świątyni, TOM II, uczestnik spisku wymierzonego w cesarzową Sharleyan, TOM III. Kairmyn Tomhys - kapitan Królewskiej Armii Delferahku, jeden z oficerów sir Vyka Lakyra z garnizonu w Feraydzie, TOM II. Kaisi Fhrancys - jeden z najbardziej znanych kompozytorów siddarmarckich, który między innymi skomponował Obronę Kahrmaiku, utwór upamiętniający najwspanialsze zwycięstwo Republiki Siddarmarku nad Desnairem.

Kaits Bahrnabai - kapitan Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca oddziału piechoty morskiej na HMS Szkwał, 36, TOM V. Kaitswyrth Cahnyr - biskup, członek zakonu Chihiro (Zakon Miecza), były oficer straży Świątyni, dowódca zachodniej kolumny Armii Boga dokonującej inwazji na Republikę Siddarmarku z kierunku zachodniego, przez prowincję Marchii Zachodniej, TOM VI, przeniesiony do Armii Sylmahna, TOM VII. Kamiennej Warowni baron - patrz: Rustmayn Edmynd. Karmaikel Dyntyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, adiutant hrabiego Hanthu, TOM VII, obecnie major Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, TOM VIII. Karmaikel Wahltayr - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca 3. batalionu 1. niezależnej brygady piechoty morskiej (jednego z „batalionów” marynarki Hauwerda Breygarta w Thesmarze), TOM VI. Karnynkoh Maikel - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, dowódca kompanii A 2. batalionu 12. regimentu kawalerii 6. brygady kawalerii, TOM VII. Karstayrs Thomys - sierżant Armii Boga, dowódca 191. regimentu kawalerii, TOM VI. Kartyr Lazymyr - kapitan, dohlariański szmugler, późniejszy szpieg Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, TOM VIII. Kartyr Zhon - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 8. regimentu 4. brygady piechoty, TOM VII. Kaspahrt Laijah - sierżant, następca sierżanta Ahzwalda Mahthywsa, podwładny majora Chestyrtyna w gwardii obozowej obozu Chihiro, TOM VIII. Kaspyr Fewmihyroh - marynarz Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, członek załogi HMS Skrzydło, 18, TOM VIII. Kastanieta - patrz: Styvynsyn Zhorzhet. Kau Bauzhyn - baron Cienia Chmury, namiestnik prowincji Shwei w Imperium Harchongu, TOM VIII. Kestair Ahrdyn - zamężna córka arcybiskupa Maikela, TOM II. Kestair Lairync - zięć arcybiskupa Maikela, TOM II. Khailee Rolf - pseudonim lorda Avrahma Hywstyna, patrz: Hywstyn Avrahm, TOM II. Khalryn Failyx - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, inkwizytor wysłany przez Zhaspahra Clyntahna i Wyllyma Rayna celem wszczęcia i poprowadzenia powstania w prowincji Hildermoss, TOM VI.

Khanstybyl Emayt - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 6. regimentu, TOM VII. Khapahr Ahlvyn - komandor Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, szef sztabu hrabiego Thirsku, TOM V. Kharmahdy Styvyn - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca sił lądowych Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru w zatoce Saram, TOM VIII. Kharmych Ahbsahlahn - ksiądz, członek zakonu Schuelera, intendent arcybiskupa Trumahna Rowzvela, TOM V. Kharyn Fumyro - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Khattyr Payt - kapitan floty Szmaragdu, dowódca galery Czarny Książę, TOM I. Khettsyn Rahnyld - baron Prawiedębu, kuzyn księcia Styvyna V i jego główny doradca, TOM VII. Khettsyn Styvyn - książę, Styvyn V, panujący władca Sardahnu, TOM VII. Khlunai Rhandyl - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, szef sztabu generała Ahlyna Symkyna po przeorganizowaniu, TOM VI. Kholmanu książę - patrz: Bairaht Daivyn. Patrz także: Makychee Faigyn. Khowsan Shoukhan - kapitan wiatrów we flocie Harchongu, hrabia Góry Wiatrów, dowódca IMWH Kwiat Wód, 50, dowódca na okręcie flagowym księcia Wschodzącego Słońca, TOM V. Klahrksain Tymahn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Talizman, 54, TOM V. Klaibyrn Zhames - generał, dowódca garnizonu milicji lojalistów Świątyni w Sangyrze w Skalistych Szczytach na południe od Aivahnstyn, TOM VIII. Klairynce Hainree - kapitan Armii Republiki Siddarmarku, pełniący obowiązki dowódcy 3. kompanii 37. regimentu piechoty, TOM VI. Klymynt Zahndru - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 7. regimentu 4. brygady piechoty, TOM VII. Klynkskayl Zheryd - baronet Glynfyrdu, dowódca „Regimentu Glynfyrda” lekkiej kawalerii Cesarskiej Armii Desnairu w obrębie Armii Shiloh, TOM VII. Knowles Evelyn - Ewa, której udało się przeżyć zagładę Aleksandrii dzięki zainicjowanej przez Shan-wei ucieczce do Tellesbergu, TOM II. Knowles Jeremiah - Adam, któremu udało się przeżyć zagładę Aleksandrii dzięki zainicjowanej przez Shan-wei ucieczce do Tellesbergu, gdzie został patronem i

założycielem bractwa Świętego Zherneau, TOM II. Kohlchystu baron - patrz: Tryntyn Vyktyr. Kohmandorsky Styvyn - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, naczelny kanonier Armii Hildermoss, TOM VIII. Kohrazahn Ainghus - sierżant Armii Boga, podoficer porucznika Ansyna Mahafeego, TOM VIII. Kohrby Lynail - midszypmen Królewskiej Marynarki Wojennej Charisu, starszy kadet na HMS Dreadnought, 54, TOM I. Krahl Ahndair - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Bédard, 42, TOM V, awansowany na admirała, dowódca na wyspie Szpon, TOM VII. Krainy Jezior książę - patrz: Mahknee Paitryk. Krestmyn Bynzhamyn - pułkownik Armii Boga, księstwo Gwynt, TOM VII. Król Cayleb II - patrz: Ahrmahk Cayleb. Król Gorjah III - patrz: Gorjah Nyou. Król Haarahld VII - patrz: Ahrmahk Haarahld. Król Rahnyld IV - patrz: Bahrns Rahnyld. Król Zhames II - patrz: Rayno Zhames Olyvyr. Królowa Hailyn - patrz: Rayno Hailyn. Królowa Maiyl - patrz Nyou Maiyl. Królowa Sharleyan - patrz: Ahrmahk Sharleyan. Królowa Ysbell - wcześniejsza panująca królowa Chisholmu, która została odsunięta od władzy (i zamordowana) na rzecz władcy płci męskiej, TOM II. Krugair Maikel - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Lawina, 36, jeniec hrabiego Thirsku przekazany w ręce Inkwizycji, TOM V. Krughair Zhasyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, drugi oficer na HMS Tancerz, 56, TOM V. Kryształowego Nieba baron - patrz: Pahn Wynsyng. Książę Cayleb - patrz: Ahrmahk Cayleb. Książę Daivyn - patrz: Daykyn Daivyn Dahnyld Mahrak Zoshya. Książę Hektor - patrz: Daykyn Hektor. Książę Nahrmahn II - patrz: Baytz Nahrmahn. Książę Nahrmahn Gareyt - patrz: Baytz Nahrmahn Gareyt. Książę Rholynd - patrz: Nyou Rholynd. Książę Styvyn - patrz: Khettsyn Styvyn.

Książę Trahvys - patrz: Baytz Trahvys. Księżniczka Felayz - patrz: Baytz Felaytz. Księżniczka Irys - patrz: Aplyn-Ahrmahk Irys Zhorzhet Mahra Daykyn. Księżna Ohlyvya - patrz: Baytz Ohlyvya. Krystyphyrsyn Alyk - nadzorca, zakłady w Delthaku, TOM VII. Kuhlbyrtsyn Myrvyn - bosmanmat Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, najstarszy stopniem podoficer na pokładzie kanonierki HMS Delthak, 22, TOM VII. Kuhlhani Ahntwahn - porucznik Floty Boga, drugi oficer na pokładzie OFB Święty Frydhelm, 40, TOM VIII. Kulmyn Rhobair - starszy pompowy, Fairkyn, Prowincja Nowa Północna, Republika Siddarmarku, TOM VI. Kurnau Zhorj - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Święty Ahndru, 54, TOM VIII. Kwayle Tymythy - bosmanmat na HMS Przeznaczenie, 54, TOM V. Kwili Zytan - ksiądz, członek zakonu Bédard, wyższy rangą duchowny, przełożony hospicjum Świętej Bédard, najważniejszego schroniska dla bezdomnych w Syjonie, TOM V. Kylmahn Daivyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy na kanonierce HMS Gromowładny, 30, TOM VII. Kyndyrs Zhaksyn „Zhakky” - szeregowiec Armii Boga, kawalerzysta 1. plutonu kompanii A 191. regimentu kawalerii, TOM VIII. Kynkayd Sahlavahn - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, naczelny kanonier sir Bartyna Sahmyrsyta w Armii Prowincji Nowej Północnej oraz młodszy brat hrabiego Shayne, TOM VIII. Kyr Fraim - baron Fyrnachu, starszy adiutant księcia Harless, w r. 896 dwudziestosiedmiolatek, ciemne włosy, brązowe oczy, przystojny i rzucający się w oczy, kuzyn księcia Traykhos i dalszy krewny księcia Harless, TOM VII. Kyrbysh Bryahn - pułkownik, dowódca 3. regimentu milicji z Maidybergu przydzielony do garnizonu w Fort Tairys, TOM VII. Kyrst Owain - lojalista Świątyni, burmistrz Fairkynu, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, TOM VI. Krzyżowej Zatoki hrabia - patrz: Zhefry Ahdem. Lachlyn Taylar - pułkownik Armii Boga, członek zakonu Langhorne’a, wyższy rangą duchowny, dowódca regimentu z dywizji Chihiro, TOM VI.

Lahang Braidee - agent księcia Nahrmahna ze Szmaragdu w Charisie przed przybyciem Merlina Athrawesa, TOM I. Lahfat Myrgyn - kapitan piracki, władca Warowni Szpon na wyspie Szpon, TOM V. Lahftyn Bryahn - major, szef sztabu brygadiera Clareyka, TOM II. Lahkyrt Zhonathyn - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Lahkyrta” piechoty dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Lahmbair Lynyrd - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, zastępca porucznika Henraia Sahltmyna, dowódca baterii obronnych wyspy Szpon, TOM VII. Lahmbair Parsaivahl - znaczący corisandzki kupiec uznany za zdrajcę w wyniku Konspiracji Północy, później ułaskawiony przez cesarzową Sharleyan, TOM V. Lahrak Nailys - wiodący przywódca lojalistów Świątyni w Charisie, TOM II, uczestnik spisku przeciwko cesarzowej Sharleyan, TOM III. Lahsahl Shairmyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy HMS Niszczyciel, 54, TOM II. Laicharn Praidwyn - arcybiskup, liczący się hierarcha Republiki Siddarmarku, członek zakonu Langhorne’a i lojalista Świątyni, arcybiskup na wygnaniu, TOM VI. Laikhyrst Zhorj - baron Yellowstone, członek rady króla Rahnylda IV, a zarazem minister spraw zagranicznych Dohlaru, TOM VIII. Laimhyn Clyfyrd - ksiądz, osobisty sekretarz i spowiednik cesarza Cayleba oddelegowany przez arcybiskupa Maikela, TOM II. Lainyr Wylsynn - biskup egzekutor, członek zakonu Langhorne’a z Gorathu, TOM V. Lairays Awbrai - ksiądz, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny, kapelan okrętowy HMS Archanioł Chihiro, TOM V. Lairmahn Fahnstair - baron Krainy Jezior, pierwszy doradca królestwa Delferahku, TOM V. Lairoh Zhonathyn - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Lairoha” kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Laitee Zhames - ksiądz, członek zakonu Schuelera, sekretarz ojca Gaisbyrta Vandaika z Talkyry, TOM V. Laityr Zhaif - ksiądz, członek zakonu Pasquale, wyższy rangą duchowny, reformista, proboszcz kościoła Archaniołów Tryumfujących, bliski przyjaciel księdza Tymahna Hahskansa, TOM V. Lakyr Vyk - dowódca garnizonu w Feraydzie w Delferahku, TOM II. Langhorne Erie - główny administrator operacji Arka, TOM I.

Langtyn Gyzail - gospodyni Ahrloha Mahkbytha, TOM VIII. Lansyr Avrahm - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, dowódca kompanii B 1. batalionu 9. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Larchrosu baron - patrz: Mairwyn Rahzhyr. Larchrosu baronowa - patrz: Mairwyn Raichenda. Lathyk Rhobair - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy na HMS Przeznaczenie, 54, okręcie flagowym sir Dustyna Yairleya, TOM II, awansowany na kapitana i dowódcę HMS Przeznaczenie, 54, TOM VI. Lattymyr Abykrahmbi - pułkownik Armii Boga, starszy doradca pana koni Spadającego Głazu, TOM VIII. Lattymyr Kahlyns - pułkownik, dowódca 23. regimentu lojalistycznej milicji w Shiloh, przydzielony do garnizonu w Fort Tairys, TOM VII. Lattymyr Lynkyn - kapitan Królewskiej Armii Dohlaru, starszy adiutant Rainosa Ahlvereza, TOM VII. Laybrahn Bahrynd - patrz: Hainree Paitryk. Layn Zhim - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, początkowo porucznik i adiutant brygadiera Clareyka, awansowany na majora, oficer ds. szkoleń, dowódca bazy szkoleniowej piechoty morskiej na wyspie Helena, TOM V. Leeahm Ahndru - sierżant Armii Boga, podoficer oddelegowany do czystki w Sarkynie; zamordowany we własnym łóżku w środku nocy, TOM VIII. Lektor Taryl - admirał corisandzkiej floty, hrabia Tartarianu, najstarszy stopniem oficer i głównodowodzący floty Corisandu podczas kampanii corisandzkiej, TOM II, po śmierci księcia Hektora sprzymierzył się z hrabią Skalnego Kowadła, jeden z członków rady regencyjnej księcia Daivyna, TOM IV. Leskyr Bynno - lojalista Świątyni, burmistrz Ohlarnu, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, TOM VI. Lohgyn Haimyn - major Armii Boga, dowódca oddziałów pod dowództwem ojca Trynta Dezmynda mających za zadanie ewakuację jeńców obozu Tairyk, TOM VIII. Lohgyn Mahrak - góral rodem z Gór Szarych, lojalista Świątyni, jeden z kuzynów Zhana Fyrmahna, TOM VI. Lopayz Behznyk - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu 10. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Lord protektor Greyghor - patrz: Stohnar Greyghor. Lowayl Frahnk - major Cesarskiej Armii Charisu, starszy inżynier, 1. brygada

(wzmocniona) i Armia Branaths, TOM VII. Lyam, arcybiskup - patrz: Tyrn Lyam. Lybyrn Ghatfryd - ksiądz, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny, starszy kapłan z Ohlarnu, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, TOM VI. Lycahn Zhedryk - szeregowy Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, żołnierz w oddziałach brygadiera Taisyna w Glacierheart, były kłusownik i złodziej, TOM VI. Lyndahr Raimynd - skarbnik księcia Hektora, TOM II, członek rady regencyjnej księcia Daivyna i książęcy skarbnik, sojusznik hrabiego Skalnego Kowadła i hrabiego Tartarianu, TOM IV. Lynkyn Adulfo - książę Czarnej Wody, syn Ernysta, TOM V. Lynkyn Ernyst - admirał corisandzkiej floty, książę Czarnej Wody, głównodowodzący marynarki wojennej Corisandu, poległ w trakcie bitwy w cieśninie Darcos, TOM I. Lynkyn Cahnyr - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu 6. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII. Lynkyn Ulys - arcybiskup, drugi arcybiskup Kościoła Charisu w Chisholmie, powołany w miejsce zamordowanego arcybiskupa Pawala Braynaira, TOM VI. Lyptakia Ghordyn - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 12. regimentu kawalerii 6. brygady kawalerii, TOM VII. Lywahn Ruhngzhi - kapitan Cesarskiej Armii Harchongu, pan stopy, dowódca baterii w cieśninie Kyznetsov, TOM VIII. Lywkys Ahmbrohs - ojciec, członek zakonu Bédard, niższy rangą duchowny, kapelan na pokładzie pancernego galeonu HMS Dreadnought, 30, TOM VIII. Lywkys Mairah - patrz: Breygart Mairah Lywkys. Lywkys Rehgnyld - sierżant Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 3. plutonu 1. kompanii „Regimentu Ahzbyrna” kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Lywshai Shaintai - pochodzący z Harchongu ojciec Trumyna Lywshaia, TOM VI. Lywshai Trumyn - sekretarz Dunkyna Yairleya, TOM V. Lywys Fraizher - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Piana, 18, TOM VIII. Lywys Sahndrah - doktor chemii, członek Królewskiej Akademii Charisu w Tellesbergu, TOM V, członkini wewnętrznego kręgu, TOM VI. Lywys Shailtyn - baron Climbhaven, starszy kanonier księcia Harless, TOM VII. Lywystyn Krystyphyr - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, zastępca

dowódcy na wyspie Szpon, TOM VII. Mab Dialydd - seijin, jedna z osobowości Merlina Athrawesa utworzona specjalnie z myślą o odwecie na Inkwizycji, TOM VII. Mahafee Dyozho - kapitan Armii Boga, zastępca majora Lainyla Paxtyna, dowódcy eskorty jeńców obozu Tairek transportowanych z Marchii Zachodniej do księstwa Sardahn, TOM VIII. Mahclyntahk Zhaikyb - major, dowódca 3. kompanii 1. regimentu ochotników z Glacierheart, TOM VII. Mahfyt Brahdlai - osobisty sternik Halcoma Bahrnsa na pokładzie kanonierki HMS Delthak, 22, TOM VII. Mahgail Bryndyn - porucznik Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, przydzielony do operacji na rzece Sarm, TOM V. Mahgail Byrt - kapitan Straży Delferahku, dowódca kompanii w gwardii królewskiej Delferahku w pałacu w Telkyrze, TOM V. Mahgail Garam - cieśla na pokładzie HMS Przeznaczenie, 54, TOM V. Mahgail Kynahn - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu 7. regimentu 4. brygady piechoty, TOM VII. Mahgail Payt - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Mahgaila” kawalerii dohlaraińskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Mahgail Raif - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Tancerz, 56, na okręcie flagowym sir Gwylyma Manthyra. Mahgentee Mahrak - midszypmen Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, starszy kadet na pokładzie HMS Tajfun, TOM I. Mahgrudyr Allayn - starszy sierżant Cesarskiego Korpusu Piechoty Morskiej Charisu, najstarszy stopniem podoficer na pokładzie HMS Przeznaczenie, 54, TOM VIII. Mahgrudyr Tymythy - szeregowy Cesarskiej Armii Charisu (1), żołnierz 2. plutonu kompanii B 1. batalionu 9. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Mahgrudyr Tymythy - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu (2), oficer finansowy na pokładzie pancernego galeonu HMS Grom, 30, TOM VIII. Mahgyrs Ahlfryd - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca galery śrubowej HMS Miecz, kapitan flagowca admirała Pawala Hahlynda, TOM VIII. Mahgyrs Allayn - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, najstarszy stopniem podwładny rodem z Siddarmarku generała Fronza Tylmahna, oddelegowany dla wsparcia operacji kapitana Halcoma Bahrnsa, TOM VI.

Mahkaid Paityr - major Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 2. kompanii „Regimentu Ahzbyrna” kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Mahkbyth Ahmbrohs - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, pierwszy oficer na kanonierce HMS Rottweiler, 30, TOM VII. Mahkbyth Ahrloh „Barcor” - właściciel sklepu w Syjonie i wyższy rangą członek Steru w Syjonie, TOM VIII. Mahkbyth Dahnyld - nieżyjący syn Ahrloha i Zhulyet Mahkbythów, TOM VIII. Mahkbyth Zhulyet - nieżyjąca żona Ahrloha Mahkbytha, TOM VIII. Mahkdugyl Zheryld - major siddarmarckiej milicji, dowódca 1. kompanii 1. regimentu ochotników z Glacierheart, TOM VII. Mahkeen Dahnyld - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Zatoka Cherry, 68, TOM VIII. Mahkelyn Rhobair - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, czwarty oficer na HMS Przeznaczenie, 54, TOM II. Mahkgrudyr Cayleb - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, adiutant sir Bartyna Sahmyrsyta, TOM VIII. Mahkgrudyr Sairahs - lojalistyczny pilot kanałowy pracujący przy naprawach szkód wyrządzonych podczas rajdu po kanałach, TOM VII. Mahkgyvyrn Failyx - biskup, członek zakonu Schuelera, dowódca obozu Chihiro, TOM VIII. Mahkhal Zhaksyn - biskup, dowódca dywizji Port Harbor Armii Sylmahn, części Armii Boga, TOM VII. Mahkhom Wahlys - pochodzący z Glacierheart traper, a następnie partyzant, przywódca sił reformistowskich na terenie Gór Szarych, TOM VI. Mahkhynroh Kaisi - biskup, hierarcha Kościoła Charisu w Manchyrze, TOM V. Mahkluskee Ahryn - major Cesarskiej Armii Charisu, zastępca dowódcy 8. regimentu 4. brygady piechoty, TOM VII. Mahkluskee Lywys - kapitan Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 5. kompanii regimentu Sheldyn Armii Seridahn, TOM VIII. Mahklymorh Dynnys - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 2. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Mahklymorh Kheefyr - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 9. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Mahklymorh Tobys - generał Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 8. dywizji

Armii Republiki Siddarmarku, TOM VIII. Mahklyn Ahngaz - lokaj Domynyka Staynaira, TOM V. Mahklyn Rahzhyr - doktor, rektor Królewskiej Akademii Charisu w Tellesbergu, członek wewnętrznego kręgu, TOM II. Mahklyn Tohmys - nieżonaty syn Rahzhyra Mahklyna, TOM II. Mahklyn Ysbet - nieżyjąca żona Rahzhyra Mahklyna, TOM II. Mahknail Thyadohr - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, główny inżynier sir Bartyna Sahmyrsyta w Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Mahknarhma Symyn - major Cesarskiej Armii Desnairu, zastępca dowódcy „Regimentu Glynfyrda” lekkiej kawalerii Armii Shiloh, TOM VII. Mahknash Braice - sierżant Królewskiej Armii Delferahku, jeden z podwładnych pułkownika Aiphraima Tahlyvyra, dowódca drużyny, TOM V. Mahknee Paitryk - książę Krainy Jezior, TOM VI. Mahknee Symyn - wuj Paitryka Mahknee, TOM VI. Mahkneel Dahnel - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, pierwszy oficer HMS Skrzydło, 18, TOM VIII. Mahkneel Hauwyrd - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Delferahku, dowódca galery Grot, TOM II. Mahkswail Clairdon - pułkownik Armii Boga, starszy adiutant biskupa polowego Bahrnabaia i jego szef sztabu, TOM VII. Mahkwyrtyr Paidrho - pułkownik Królewskiej Armii Delferahku, dowódca „Regimentu Mahkwyrtyra” piechoty dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Mahkynty Ahrnahld - major Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 4. kompanii 37. regimentu piechoty, TOM VI. Mahkzwail Ahrnahld - mąż Stefyny Mahkzwail i zięć hrabiego Thirsku, TOM VIII. Mahkzwail Gyffry - najstarsze dziecko Ahrnahlda i Stefyny Mahkzwailów, wnuk hrabiego Thirsku, TOM VIII. Mahkzwail Lyzet - drugie co do starszeństwa dziecko Ahrnahlda i Stefyny Mahkzwailów, wnuczka hrabiego Thirsku, TOM VIII. Mahkzwail Stefyny - najstarsza córka Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, TOM VIII. Mahldan Stahn - zakonnik, reformistowski zakrystian z Siddaru (Zakon Pióra), TOM V. Mahldyn Byrtrym - baron Szarego Wzgórza, zastąpił w radzie regencyjnej księcia

Daivyna straconego za zdradę hrabiego Skalistego Wzgórza, który wziął udział w Konspiracji Północy, TOM VI. Mahldyn Phylyp - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 110. regimentu piechoty, pełniący obowiązki dowódcy Fort Sheldyn w Marchii Południowej, TOM VI. Mahldyn Fhranklyn - najmłodszy syn Taigysa i Mathyldy, student Królewskiej Akademii, TOM VI. Mahldyn Gahlvyn - czeladnik w zakładach w Delthaku, środkowy syn Taigysa i Mathyldy, TOM VII. Mahldyn Mathylda - żona Taigysa Mahldyna, TOM VI. Mahldyn Taigys - nadzorca wydziału produkcji pistoletów w zakładach w Delthaku, wynalazca kartridży, TOM VI, wynalazca karabinu z zamkiem ryglowym i główny projektant broni ręcznej w zakładach w Delthaku, TOM VII. Mahldyn Zhames - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy HMS Szkwał, 36, TOM V. Mahldyn Zosh - mat Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, najstarszy syn Taigysa i Mathyldy, TOM VI. Mahllysyn Mytchail - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 6. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII. Mahlry Rholynd - porucznik floty Szmaragdu, oficer służący na pokładzie galery Czarny Książę, TOM I. Mahlyk Stywyrt - osobisty sternik Dunkyna Yairleya, TOM II. Mahndrayn Urvyn - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca rady eksperymentalnej, starszy asystent barona Morskiego Szczytu, TOM V. Mahndyru hrabia - patrz: Rahlstahn Gharth. Mahntain Tohmys - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Desnairu, dowódca HMS Błogosławiony Wojownik, 40, TOM V. Mahntayl Tahdayo - uzurpator hrabstwa Hanth, TOM I. Mahntee Charlz - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru (1), zastępca dowódcy HMS Rakurai, 46, TOM V. Mahntee Charlz - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru (2), dowódca HMS Pogromca Demonów, 56, i kapitan flagowca admirała Raisahndo, TOM VIII. Mahntsahlo Lahzrys - kapral Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. drużyny 1. plutonu kompanii B 1. batalionu 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Mahntyn Ailas - kapral Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, strzelec wyborowy

oddelegowany do plutonu sierżanta Edvarhda Wystahna, TOM II. Mahnyng Clyntahn - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 6. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII. Mahrak Rahnald - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, oficer pełniący służbę na HMS Królewski Charis,TOM I. Mahrak Zhefry - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu 12. regimentu kawalerii 6. brygady kawalerii, TOM VII. Mahrcelyan Ahndru - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Mahrcelyana” piechoty dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Mahrkohne Kynyth - generał Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. korpusu Armii Midhold, TOM VIII. Mahrlow Ahrain - biskup egzekutor, główny zastępca Zahmsyna Halmyna, arcybiskupa Gorathu w Dohlarze, TOM V. Marhlow Arthyr - ksiądz, członek zakonu Schuelera, sekretarz ojca Gaisbyrta Vandaika w Talkyrze, TOM V. Mahrtyn Gahvyn - admirał, baron Białego Brodu, najstarszy stopniem oficer floty Tarota, TOM I, admirał Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, TOM V, Zatoka Bédard, Republika Siddarmarku, TOM VI. Mahrtyn Faydohr - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Dywizji Mahrtyna” piechoty dohlariańskiej części Armii Shiloh, dowódca garnizonu Brahnselyk, TOM VII. Mahrtyn Lairays - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 2. batalionu 1. niezależnej brygady piechoty morskiej, TOM VII. Mahrtynsyn Laizair - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Desnairu, zastępca dowódcy HMS Archanioł Chihiro, 40, TOM V. Mahrys Zhak „Zhakky” - kapral straży corisandzkiej, członek gwardii księcia Daivyna na wygnaniu (młodszy stopniem podoficer Tobysa Raimaira), TOM V, młodszy stopniem podoficer gwardii przybocznej Irys, TOM VII. Mahrys Zheryld - sekretarz sir Rayjhisa Dragonera, TOM II. Mahstyrs Zhustyn - szeregowy Królewskiej Armii Dohlaru, żołnierz 3. kompanii „Regimentu Wykmyna” lekkiej kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Mahthyws Ahzwald - sierżant Armii Boga, podoficer oddelegowany do czystki w Sarkynie; zamordowany we własnym łóżku w środku nocy, TOM VIII. Mahzyngail Ahbraim - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. plutonu

kompanii B 2. batalionu 6. regimentu, TOM VII. Mahzyngail Haarlahm - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, sekretarz flagowy wielkiego admirała, barona Skalistego Klifu, TOM V. Mahzyngail Vyktyr - pułkownik, dowódca 14. regimentu milicji w Fort Sheldyn w Marchii Południowej w Republice Siddarmarku, TOM VI. Maib Edmynd - major Armii Boga, dowódca 20. regimentu artylerii, najstarszy stopniem oficer w Ohlarnie, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, TOM VI. Maidyn Henrai - minister finansów Republiki Siddarmarku, TOM V. Maigee Graygair - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca galeonu HMS Strażnik, TOM II. Maigee Zhak - sierżant Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, najstarszy stopniem podoficer z 2. plutonu kompanii alfa 1. batalionu, 3. brygady, TOM V. Maigowhyn Brahndyn - porucznik Królewskiej Armii Delferahku, adiutant pułkownika Aiphraima Tahlyvyra, TOM V. Maigwair Allayn - wikariusz, dowódca wojsk Kościoła Matki, członek Rady Wikariuszy oraz tak zwanej Grupy Czworga, TOM I. Maigwair Stahnyzlahas - kapral, lojalista Świątyni, rebeliant w garnizonie Fort Darymahn w Marchii Południowej w Republice Siddarmarku, TOM VI. Maik Staiphan - biskup, wywodzący się z zakonu Schuelera biskup pomocniczy Kościoła Boga Oczekiwanego, faktycznie intendent Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru z ramienia Kościoła Matki, TOM V. Maikel Qwentyn - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca galery Zatoka Gorath, TOM I. Maikelsyn Leeahm - porucznik floty Tarota, pierwszy oficer na galerze Król Gorjah II, TOM I. Maiksyn Lywys - pułkownik, dowódca 3. regimentu milicji z Saiknyru, lojalista Świątyni, uczestnik akcji Miecz Schuelera na Przełęczy Sylmahna, TOM VI. Maiksyn Zhorj - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu, TOM VII. Maikyn Tymythy - ojciec, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny, inkwizytor na pokładzie galeonu handlowegoCóra Marnotrawna w trakcie transportu charisjańskich jeńców z bitwy w cieśninie Kaudzhu do Ziem Świątynnych, ulubieniec ojca Ahbsahlahna Kharmycha, TOM VIII.

Maindayl Wylsynn - pułkownik Armii Boga, szef sztabu biskupa polowego Cahnyra Kaitswyrtha, TOM VII. Mairnair Tobys - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy HMS Hador, 22, TOM VI. Mairwyn Rahzhyr - baron Larchrosu członek Konspiracji Północy w Corisandzie, stracony za zdradę, TOM V. Mairwyn Raichenda - baronowa Larchrosu, żona Rahzhyra Mairwyna, TOM V. Mairyai Spyncyr - pułkownik Armii Boga, dowódca 2. regimentu dywizji Langhorne’a Armii Sylmahn, TOM VI, dowódca Armii Fairkyn, TOM VIII. Mairydyth Nevyl - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, pierwszy oficer na galerze Królewska Bédard,TOM I. Maitlynd Zhorj - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Zwycięski, 56, TOM V. Maitzlyr Faidohrav - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Desnairu, HMS Lojalny Obrońca, 48, TOM V. Maiyr Zhaksyn - kapitan, oficer oddziału pułkownika Wahlysa Zhorja, na usługach Tahdayo Mahntayla, TOM II. Maiyrs Tymahn - major straży corisandzkiej, najstarszy stopniem oficer Gwardii Corisandu, TOM VII. Maizur Khanstanc - kucharz arcybiskupa Maikela Staynaira, TOM VI. Makaivyr Zhosh - brygadier Królewskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 1. brygady korpusu piechoty morskiej Starego Charisu, TOM II. Makferzahn Zhames - jeden z agentów księcia Hektora w Charisie, TOM I. Makgregair Zhoshua - ksiądz, specjalny wysłannik wikariusza Zahmsyna Trynaira do Tarota, TOM I. Makgrygair Symyn - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca sił lądowych Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu na wyspie Talizman, TOM VIII. Makkbyrn Tamys - generał Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 7. dywizji piechoty 2. korpusu Armii Stromego Szczytu, TOM VII. Makstyvybs Dugahld - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Makswyl Rhobair - biskup pomocniczy, intendent biskupa polowego Tayrensa w Armii Tahsnar, TOM VIII. Makychee Faigyn - książę Kholmanu, wyniesiony do tej funkcji po przegranej

Daivyna Bairahta w bitwie o Iythrię oraz jego ucieczce do Charisu, TOM VII. Makyn Ahlystair - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Makyntyr Ahlfryd - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, starszy specjalista do spraw artylerii Rainosa Ahlvereza, TOM VII. Makysak Bynzhamyn - szeregowy Cesarskiej Armii Charisu, żołnierz 1. plutonu kompanii A 1. batalionu 5. regimentu, TOM VII. Makysak Zhaif - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. plutonu kompanii B 1. batalionu 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Malikai książę - patrz: Ahlverez Faidel. Malikai Syvyrt - major Cesarskiej Armii Charisu, szef sztabu 10. brygady konnej 1. korpusu Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Malkaihy Dahrail - komandor, starszy asystent kapitana Ahldahsa Rahzwaila, główny łącznik pomiędzy pionem sprzętowym i sir Dustynem Olyvyrem, TOM VI, następnie przesunięty do dowództwa nowo utworzonego pionu inżynieryjnego, TOM VII. Manthyr Gwylym - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Dreadnought, okrętu flagowego Cayleba Ahrmahka, TOM I, komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, TOM III, admirał, dowódca charisjańskiej ekspedycji do Zatoki Dohlariańskiej, jeden ze starszych stopniem jeńców wojennych oddanych w ręce Inkwizycji przez Dohlarian i stracony, TOM V. Mardhar Zhandru - pułkownik Armii Boga, dowódca 191. regimentu kawalerii, TOM VI. Margo książę - patrz: Chahlmair Bairmon. Marshyl Adym - midszypmen Królewskiej Marynarki Wojennej Charisu, starszy kadet na HMS Królewski Charis, TOM I. Mastyrs Zhon - porucznik Królewskiej Armii Dohlaru, jeden z adiutantów pułkownika Ohygynsa, TOM VII. Mastyrsyn Bryahn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, pierwszy oficer HMS Dynzayl Tryvythyn, 68, TOM VIII. Mastyrsyn Symyn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca kanonierki HMS Rottweiler, 30, TOM VII. Mathysyn Zhaikeb - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, pierwszy oficer galery Zatoka Gorath, TOM I. Mathysyn Zhames - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. brygady

piechoty, przeniesiony do Thesmaru, TOM VII. Matthysahn Ahbukyra - mat Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, sygnalista na pokładzie kanonierki HMS Delthak, 22, TOM VI. Maylyr Dunkyn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Halabarda, TOM I. Maysahn Zhaspahr - szef agentów księcia Hektora w Charisie, TOM I. Maythis Fraizher - porucznik floty Corisandu, prawdziwe miano kapitana Wahltayra Seatowna, patrz: Seatown Wahltayr. Medgvrs Lainyl - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 28. regimentu piechoty 14. brygady piechoty 7. dywizji piechoty, TOM VII. Metyrnyk Ahlphanzo - brat, laicki członek zakonu Chihiro (Zakon Pióra), jeden ze starszych rangą klerków ojca Zherylda Cumyngsa w obozie Dynnys, TOM VIII. Metzlyr Pairaik - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, specjalny intendent generała Fahstyra Rychtyra, TOM VI. Metzygyr Hahndyl - mistrz i przewodniczący gildii rusznikarzy Gorathu, TOM VII. Mhardyr Sylvyst - baron Stoneheart, obecny sędzia najwyższy Chisholmu w miejsce Braisyna Byrnsa, TOM VI. Mhartyn Abshair - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 4. regimentu, TOM VI. Mhartyn Dahglys - pułkownik Armii Siddarmarku, były kapitan tej armii, dowódca 6. regimentu, uczestnik akcji Miecz Schuelera, drugi co do ważności oficer w garnizonie w Fort Tairys, TOM VII. Mhartyn Lairais - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 2. batalionu 1. niezależnej brygady piechoty morskiej w Thesmarze, TOM VI. Mhattsyn Laisl - mat Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca działa w baterii pod rozkazami porucznika Yereka Sahbrahana pod dowództwem komandora Hainza Watyrsa w Glacierheart, TOM VI. Mhulvayn Oskahr - jeden z agentów księcia Hektora w Charisie, TOM I. Mkwartyr Mhartyn - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, starszy inżynier 2. brygady (wzmocnionej) Armii Midhold, TOM VII. Mohmohtahny Aizak - ojciec, członek zakonu Pasquale, niższy rangą duchowny oddelegowany do obozu Dynnys jako uzdrowiciel garnizonowy, TOM VIII. Mohzlyr Zhairymiah - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 12. regimentu kawalerii 6. brygady kawalerii, TOM VII.

Morskiego Szczytu baron - patrz: Hyndryk Ahlfryd. Muhlkayhe Edwyrd - marynarz Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, działonowy na pokładzie pancernego galeonu HMSGrom, 30, TOM VIII. Muldayair Haarahld - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. regimentu 1. brygady 1. dywizji piechoty, TOM VII. Mullygyn Rahskho - sierżant, członek gwardii przybocznej księcia Daivyna Daykyna na wygnaniu (drugi pod względem starszeństwa podoficer Tobysa Raimaira), TOM V, sierżant straży corisandzkiej, młodszy stażem członek gwardii księcia Daivyna, TOM VII. Murphai Dunkyn - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. plutonu 1. kompanii 19. regimentu konnego 10. konnej brygady 1. korpusu Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Murphai Zhozuah - seijin, jedna z osobowości Merlina Athrawesa, teoretycznie szpieg zainstalowany na Ziemiach Świątynnych celem śledzenia wydarzeń w Syjonie, TOM VIII. Mychail Alyx - najstarszy wnuk Rhaiyana Mychaila, TOM II. Mychail Myldryd - żona jednego z wnuków Rhaiyana Mychaila, TOM II. Mychail Rhaiyan - partner biznesowy Ehdwyrda Howsmyna, największy producent tekstyliów w Charisie, TOM I. Mychail Styvyn - najmłodszy syn Myldryd Mychail, TOM II. Mychysyn Rubyn - komandor Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca Córy Marnotrawnej, jednostki przejętej przez Królewską Marynarkę Wojenną Dohlaru celem przewiezienia charisjańskich jeńców z bitwy w cieśninie Kaudzhu do Ziem Świątynnych, TOM VIII. Myklayn Zhaimys - starszy pilot kanałowy siddarmarckiej Służby Kanałowej oddelegowany dla wsparcia operacji kapitana Halcoma Bahrnsa, TOM VI. Myllyr Urvyn - arcybiskup, hierarcha Sodaru, TOM I. Myllyr Phylyp - jeden z dowódców regimentu sir Koryna Gahrvaia podczas kampanii corisandzkiej, TOM II. Myllyr Zhak - pracownik Ahrloha Mahkbytha pozostający na usługach Inkwizycji, informator, TOM VIII. Mylz Zhebydyah - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. brygady, TOM VII. Myndaiz Raymahndoh - kapral Armii Boga, 2. pluton 1. kompanii 1. regimentu dywizji Syjon Armii Glacierheart, TOM VII.

Myrdohk Ahlzhernohn - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 11. regimentu kawalerii 6. brygady kawalerii, TOM VII. Myrgah Adulfo - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 7. regimentu 4. brygady piechoty, TOM VII. Myrgyn Kehvyn - kapitan floty Corisandu, dowódca galery Corisand, dowódca okrętu flagowego księcia Czarnej Wody. Poległy w bitwie w cieśninie Darcos, TOM I. Nahrmahn Fronz - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, drugi oficer HMS Przeznaczenie, 54, TOM VI Nahrmahn książę - patrz: Baytz Nahrmahn. Naigail Samyl - syn nieżyjącego żaglomistrza z Republiki Siddarmarku, lojalista Świątyni i zaciekły anty-Charisjanin, TOM V, aresztowany i stracony za morderstwo, TOM VII. Naiklos Frahnklyn - kapitan corisandzkiej straży, dowódca kwatery głównej sir Koryna Gahrvaia, później awansowany na majora, TOM V. Naismyth Cahrtair - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 6. regimentu, TOM VII. Narth Tyrnyr - biskup egzekutor, główny zastępca Failyxa Gahrbora, arcybiskupa Tarota, TOM V. Navyz Wylfryd - przewodnik z grona lojalistów Świątyni w Republice Siddarmarku przydzielony dohlariańskiemu generałowi Fahstyrowi Rychtyrowi i jego wojskom inwazyjnym, TOM VI. Nethaul Hairym - zastępca dowódcy korsarskiego szkunera Ostrze, TOM II. Newyl Elwyn - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, adiutant brygadiera Laimyna Seacatchera, dowódca 5. brygady kawalerii, TOM VII. Nohrcross Mailvyn - biskup, hierarcha Kościoła Charisu w Barcorze, członek Konspiracji Północy w Corisandzie, stracony za zdradę, TOM V. Nybar Gorthyk - biskup, dowódca dywizji Langhorne’a Armii Boga, głównodowodzący dywizją biskupa polowego Bahrnabaia Wyrshyma, TOM VI, dowódca Armii Fairkyn, TOM VIII. Nylz Kohdy - komandor Królewskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca jednej z eskadr galer admirała Wyspy Zamek, TOM I, później admirał Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, TOM II, dowódca szwadronu, TOM V. Nyou Gorjah Alyksahndar - król Gorjah III, władca Tarota, TOM I, wasal Cayleba i Sharleyan Ahrmahków, TOM V.

Nyou Maiyl - małżonka króla Gorjaha, królowa Tarota, TOM V. Nyou Rholynd - książę, nowo narodzony syn Gorjaha i Maiyl, książę Tarota, następca tronu, TOM V. Nytzah Daivyn - kapral Armii Boga, 2. pluton 1. kompania 1. regimentu dywizji Syjon Armii Glacierheart, TOM VII. Nyxyn Daivyn - dragon Królewskiej Armii Delferahku, żołnierz z oddziału sierżanta Braice’a Mahknasha, TOM V. Oarmaster Sygmahn - żołnierz Królewskiej Piechoty Morskiej Charisu, członek straży przybocznej księcia Cayleba, TOM I. Obairn Zhynkyns - szeregowy Królewskiej Armii Dohlaru, 2. sekcja 3. plutonu 1. kompanii „Regimentu Ahzbyrna” kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VIL Ohadlyn Lahzrys - brat, laicki członek zakonu Schuelera oddelegowany do obozu Chihiro, TOM VIII. Ohahlyrn Meryt - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, dowódca kompanii C 3. batalionu 10. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Ohbryn Lywys - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Wędrowiec, 18, TOM VIII. Ohcahnyr Charlz - porucznik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca 2. plutonu 3. kompanii „Regimentu Bahskyma” Armii Shiloh, TOM VII. Ohdwiar Mahthyw - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Ohdwiara” piechoty dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Ohkamohto Frahnchesko - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Przypływ, 52, oraz komodor konwoju przewożącego charisjańskich jeńców z bitwy w cieśninie Kaudzhu do Syjonu, TOM VIII. Ohkarlyn Bryahn - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Ohkarlyna” kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Ohlsyn Trahvys - hrabia Sosnowej Doliny, kuzyn księcia Nahrmahna, pierwszy doradca Szmaragdu, TOM I, główny doradca cesarza Imperium Charisu i członek wewnętrznego kręgu, TOM V. Ohmahly Qwentyn - major Cesarskiego Korpusu Piechoty Morskiej, dowódca garnizonu piechoty morskiej na wyspie Talizman, TOM VIII. Ohraily Elaryn - ojciec, członek zakonu Schuelera, inkwizytor i współpracownik biskupa Markysa Gohdarda, TOM VIII. Ohygyns Brahdfyrd - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu

Ohygynsa” piechoty dohlariańskiej części Armii Shiloh, dowódca garnizonu w Roymarku, TOM VII. Olyvyr Ahnyet - żona Dustyna Olyvyra, TOM I. Olyvyr Bryntyn - pułkownik Armii Boga, dowódca 1. regimentu Dywizji św. Yury Armii Sylmahn, TOM VIII. Olyvyr Dustyn - najlepszy projektant statków Królewskiej Marynarki Wojennej Charisu, TOM I, główny konstruktor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, TOM II, członek wewnętrznego kręgu, TOM V. Omahru wielki książę - patrz: Gengchai Yitanzhi. Oraistys Rydolf - porucznik Armii Boga, dowódca 1. plutonu kompanii A 191. regimentu kawalerii Armii Glacierheart, TOM VII. Ovyrtyn Ludyvyk - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 8. regimentu 4. brygady piechoty, TOM VII. Pahlmahn Zhulyis - corisandzki bankier skazany za zdradę wskutek udziału w Konspiracji Północy, ułaskawiony przez cesarzową Sharleyan, TOM V. Pahlmair Bryntyn - pułkownik Armii Boga, dowódca 53. regimentu kawalerii Armii Sylmahn, TOM VII. Pahloahzky Shyman - szeregowy Armii Boga, żołnierz 2. plutonu 1. kompanii 1. regimentu dywizji Syjon Armii Glacierheart, TOM VII. Pahlzar Ahkyllys - pułkownik, dowódca artylerii w armii sir Koryna Gahrvaia w miejsce sir Charlza Doyala, TOM II. Pahn Wynshyng - baron Kryształowego Nieba, pan stopy, członek Cesarskiej Armii Harchongu, zastępca dowódcy brygady pana koni Spadającego Głazu, TOM VIII. Pahraiha Vahsag - pułkownik Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 14. regimentu piechoty morskiej, TOM V. Pahrkyns Hydyzhi - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, drugi oficer na pancernym galeonie HMSDreadnought, 30, TOM VIII. Pahrsahn Aivah - alias Nynian Rychtair działająca w Republice Siddarmarku, TOM V. Pahskail Ahlbair - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Pahskaila” piechoty dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Pahskal Faydohr - midszypmen Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, kadet służący na pokładzie HMS Gwiazda Zaranna, 58, TOM V. Pahtkovair Zohannes - ksiądz, członek zakonu Schuelera, intendent Siddaru, TOM V.

Pairmyn Tobys - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 6. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII. Parkair Adym - najstarszy syn i dziedzic Weslaia Parkaira, TOM VI. Parkair Daryus - seneszal Republiki Siddarmarku, TOM V. Parkair Emylee - siostra, strażniczka grobowca świętego Kohdy’ego, TOM VIII. Parkair Pawal - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Regimentu Parkaira” ciężkiej kawalerii Armii Shiloh, TOM VII. Parkair Weslai - lord Shairncross, przywódca klanu Shairncross i szef rady klanów z Kruczych Ziem, TOM VI. Parkair Zhain - żona Weslaia Parkaira, lady Shairncross, TOM VI. Parkair Zhanaiah - żona Daryusa Parkaira, TOM V. Parkmyn Zhorj - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, oficer oddelegowany do Armii Hildermoss, dowódca flotylli łodzi desantowych mających pokonać Jezioro Wyvern, TOM VIII. Parkyr Ahrthyr - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, starszy kanonier Hauwerda Breygarta w Thesmarze, TOM VI, awansowany na komodora, TOM VIII. Parkyr Edwyrd - ksiądz, członek zakonu Bédard, wyższy rangą duchowny, wyznaczony przez arcybiskupa Klairmanta na następcę ojca Tymahna w parafii Świętej Kathryn, TOM VI. Parkyr Ehvyrt - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, trzeci oficer HMS Wyzwanie (wcześniej Tancerz), 56, TOM VIII. Parkyr Glahdys - pochodząca z Chisholmu mamka i niańka księżniczki Alahnah Ahrmahk, TOM V. Pawal Zhon - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Rzutka, 54, TOM V. Pawalsyn Ahlvyno - baron Żelaznego Wzgórza, skarbnik królestwa Starego Charisu, a później także Imperium Charisu, członek rady Cayleba Ahrmahka, TOM II. Pawalsyn Samyl - major Cesarskiej Armii Charisu, zastępca dowódcy 6. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII. Paxtyn Lainyl - major Armii Boga, dowódca eskorty więźniów obozu Tairek maszerujących z Marchii Zachodniej do księstwa Sardahn, TOM VIII. Pei Kau-yung - komandor Marynarki Wojennej Federacji Terrańskiej, dowódca ostatniej eskorty operacji Arka, TOM I. Pei Kau-zhi - admirał Marynarki Wojennej Federacji Terrańskiej, głównodowodzący

operacją Odejście, starszy brat komandora Pei Kau-yunga, TOM I. Pei Shan-wei - doktor, żona komandora Pei Kau-yunga, ekspert od terraformingu pracujący dla operacji Arka, TOM I. Pezkyvyr Ahndrai - major Armii Boga, zastępca dowódcy 191. regimentu kawalerii, TOM VI. Phalgrain Harvai - lokaj w pałacu cesarskim w Cherayth, TOM V. Phandys Khanstahnzo - kapitan Straży Świątyni, dowódca osobistej gwardii wikariusza Rhobaira Duchairna, TOM V. Phonda Ahnzhelyka (madame) - właścicielka jednego z bardziej dyskretnych domów publicznych w Syjonie, alias Nynian Rychtair, TOM I. Plyzyk Ehrnysto - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Desnairu, HMS Święty Adulfo, 40, TOM V. Pohstazhian Ahdrais - biskup, dowódca dywizji Sulyvyn Armii Glacierheart, TOM VII. Portyr Daivyn - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca 4. batalionu 1. niezależnej brygady piechoty morskiej (jednego z „batalionów” marynarki Hauwerda Breygarta w Thesmarze), TOM VI. Portyr Danyel - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 1. batalionu 3. regimentu 3. brygady, TOM V. Pottyr Hainree - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu 4. regimentu, TOM VI. Pottyr Mahlyk - zawiadowca śluzy w Sarkynie, wzgórza Tairohn, księstwo Sardahnu, TOM VII. Powairs Allayn - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, szef sztabu 2. wzmocnionej brygady charisjańskiego korpusu ekspedycyjnego Armii Midhold, TOM VII. Północnego Wybrzeża hrabia - patrz: Garthin Edwair. Praieto Orlynoh - porucznik Armii Boga, dowódca baterii B 20. regimentu artylerii w Ohlarnie, Prowincja Nowa Północna, Republika Siddarmarku, TOM VI. Praigyr Stahlman - jeden z rzemieślników Ehdwyrda Howsmyna, zaangażowany szczególnie w projekt silnika parowego, TOM VI. Prawiedębu baron - patrz: Khettsyn Rahnyld. Prawiedębu hrabia - patrz: Hyrst Abshair. Preskyt Alykzhandyr - major Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 3. kompanii „Regimentu Wykmyna” lekkiej kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII.

Presmyn Zhaikyb - sierżant Cesarskiej Armii Charisu, najstarszy stopniem podoficer 1. kompanii 19. konnego regimentu 10. brygady konnej 1. korpusu Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Proktor Elias - doktor, członek zespołu Pei Shan-wei i znany cybernetyk, TOM I. Pruait Fhranklyn - generał Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 76. regimentu piechoty na Przełęczy Sylmahna, TOM VI, awansowany na generała, dowódcę 2. dywizji karabinierów, TOM VII. Pruait Tymythy - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, nowo mianowany kapitan pryzu Miecz Boga, TOM V. Pyangtu Bayzhau - kapitan Cesarskiej Armii Harchongu, dowódca 231. ochotniczego regimentu 115. ochotniczej brygady Armii Boga i Archaniołów, TOM VII. Pygain Avry - ksiądz, członek zakonu Chihiro (Zakon Pióra), wyższy rangą duchowny, sekretarz i prawa ręka arcybiskupa Arthyna Zagyrska, TOM VI. Pymbyrtyn Lywelyn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Windykator, 68, TOM VIII. Pynhaloh Selvyn - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Regimentu Pynhaloha” lekkiej kawalerii Armii Shiloh, TOM VII. Qwentyn Donyrt - baron Warowni Tanlyr, komandor floty Corisandu, jeden z dowódców eskadry księcia Czarnej Wody, TOM I. Qwentyn Lynail - biskup, dowódca Dywizji św. Yury Armii Sylmahn, TOM VIII. Qwentyn Owain - wnuk Tymahna Qwentyna, TOM V. Qwentyn Tymahn - obecna głowa rodu Qwentynów zajmującego się poważnie, jeśli nie najpoważniej, prowadzeniem banków i inwestycji w Republice Siddarmarku. W zarządzie rodu Quentynów zasiada sam lord protektor Greyghor, a ród ten prowadzi między innymi mennicę w Siddarze, TOM II. Rahdgyrz Haimltahn - seneszal księcia Harless i dowódca obrony miasta Geyra, TOM VIII. Rahdgyrz Shulmyn - baron Tymplahr, generał Królewskiej Armii Dohlaru, kwatermistrz Rainosa Ahlvereza, TOM VII. Rahdgyrz Syndail - ojciec, dowódca OFB Święty Frydhelm, 40, TOM VIII. Rahlstahn Gharth - hrabia Mahndyru, admirał floty Szmaragdu, głównodowodzący floty Szmaragdu, TOM I, trzeci co do ważności oficer Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, TOM III. Rahdryghyz Zhonah - książę, książę Sardahn, władca księstwa Sardahn w Krainach

Granicznych, TOM VIII. Rahlstyn Erayk - komandor Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, jeden z dowódców eskadr księcia Malikai, TOM I. Rahlstyn Mhartyn - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, zastępca dowódcy HMS Archanioł Chihiro, 50, TOM VI. Rahmahdyn Lywys - kapitan Armii Boga, zastępca dowódcy gwardii obozowej obozu Dynnys, TOM VIII. Rahs Kayvairn - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Rahskail Ahndrya - najmłodsze dziecko Barkaha i Rebkah Rahskailów, TOM VI. Rahskail Barkah - hrabia Swayle, pułkownik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, oficer zaopatrzenia, stracony za zdradę, TOM V. Rahskail Rebkah - księżna Swayle, wdowa po Barkahu, matka Wahlysa, TOM VI. Rahskail Samyl - młodszy brat Wahlysa Rahskaila, TOM VI. Rahskail Wahlys - hrabia Swayle, syn Barkaha i Rebkah Rahskailów, TOM VI. Rahzmahn Dahnyld - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, pierwszy oficer na okręcie flagowym sir Gwylyma Manthyra, TOM V. Rahzwail Ahldahs - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy pionu sprzętowego, główny asystent Ahlfryda Hyndryka po śmierci komandora Urvyna Mahndrayna, TOM VI. Raice Bynzhamyn - baron Gromu, szef wywiadu Starego Charisu na dworze króla Haarahlda VII i członek jego rady królewskiej, TOM I, później doradca do spraw wywiadu na dworze cesarza Cayleba, członek wewnętrznego kręgu, TOM III. Raice Leahyn - baronowa Gromu, żona Bynzhamyna Raice’a, TOM V. Raigly Sylvyst - lokaj Dunkyna Yairleya, TOM V. Raimahn Byrk - wnuk Claitahna i Sahmanthy Raimahnów, muzyk i reformista, TOM V, dowódca strzelców wysłanych przez Aivah Pahrsahn do Glacierheart, TOM VI, dowódca 1. regimentu ochotników z Glacierheart w Republice Siddarmarku, TOM VII. Raimahn Claitahn - zamożny charisjański imigrant i lojalista Świątyni w Siddarze, TOM V. Raimahn Sahmantha - żona Claitahna Raimahna, lojalistka Świątyni, TOM V. Raimahnd Byndfyrd - bankier z Chisholmu zaangażowany w rozpowszechnianie w Chisholmie manufaktur typu charisjańskiego, TOM VII. Raimair Tobys - porucznik straży corisandzkiej, dawniej sierżant armii Corisandu,

najstarszy stopniem członek nieoficjalnej gwardii księcia Daivyna Daykyna na wygnaniu, TOM V, członek Gwardii Corisandu i dowódca straży przybocznej księcia Daivyna Daykyna, TOM VII. Raimynd Lyndahr - skarbnik księcia Hektora, TOM II, skarbnik księcia Daivyna, członek jego rady regencyjnej, TOM V. Raisahndo Caitahno - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Rakurai, 46, TOM V, awansowany na admirała i zastępcę dowódcy Szwadronu Zachodniego, TOM VIII. Raislair Mhartyn - biskup egzekutor, główny zastępca Ahdyma Taibyra, arcybiskupa Desnairu, TOM V. Raismyn Byrnhar - porucznik Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, oficer oddziału pułkownika Wyntahna Harysa oddelegowany dla wsparcia operacji kapitana Halcoma Bahrnsa, TOM VI. Raiyz Carlsyn - ksiądz, spowiednik królowej Sharleyan, TOM II zginął podczas próby zamachu na Sharleyan w klasztorze Świętej Agthy, TOM III. Raizyngyr Ahdryn - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 6. brygady kawalerii, TOM VII. Raizyngyr Arttu - pułkownik Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 2. batalionu 3. brygady, TOM II. Raynair Ekohls - kapitan, dowódca korsarskiego szkunera Ostrze, TOM II. Raino Hailyn - żona króla Zhamesa II, władcy Delferahku, kuzynka księcia Hektora z Corisandu, TOM II. Rayno Wyllym - arcybiskup Chiang-wu, szef sztabu zakonu Schuelera, TOM I. Rayno Zhames Olyvyr - król Zhames II, władca Delferahku, powinowaty Hektora Daykyna i daleki krewny arcybiskupa Chiang-wu, Wyllyma Rayna, TOM II. Razhail Derahk - ksiądz, starszy uzdrowiciel w pałacu cesarskim w Cherayth, wyższy rangą duchowny, członek zakonu Pasquale, TOM V. Rej Krystyn - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 12. regimentu kawalerii 6. brygady kawalerii, TOM VII. Rhobair, wikariusz - patrz: Duchairn Rhobair. Rohsail Dahrand - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Wielki Wikariusz Mahrys, 50, TOM V, dowódca zachodniego szwadronu stacjonującego na wyspie Szpon, TOM VII. Rohzhyr Bahrtol - pułkownik Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, najstarszy

stopniem oficer zaopatrzenia, TOM II. Rohzynkranz Klymynt - biskup, dowódca 1. Dywizji Świątynnej Armii Boga, TOM VIII. Ropewalk Ahdam - pułkownik Królewskiej Straży Charisu, dowódca charisjańskiej gwardii, TOM I. Rowyn Horahs - kapitan, dowódca Ahnyet, jachtu sir Dustyna Olyvyra, TOM I. Rowzvel Trumahn - arcybiskup Gorathu, członek zakonu Langhorne’a, TOM V. Rudahry Aimohs - ojciec, członek zakonu Schuelera, inkwizytor oddelegowany do nadzorowania eskorty składającej się ze strażników świątynnych mających przetransportować rodzinę hrabiego Thirsku do Syjonu, TOM VIII. Ruhsail Ahntahn - szeregowiec Armii Boga, członek gwardii obozowej obozu Chihiro, TOM VIII. Ruhstahd Kuhnymychu - ojciec, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, przypisany do personelu obozu Chihiro, TOM VIII. Rustmyn Edymynd - baron Kamiennej Warowni, pierwszy doradca króla Gorjaha III z Tarota i szef jego wywiadu, TOM I. Rychtair Nynian - nieślubna córka wielkiego wikariusza Chihiro IX, przyrodnia siostra Adorai Dynnys, TOM II, patrz: Phonda Ahnzhelyka, Tahlbaht Frahncyn, Pahrsahn Aivah i Arbalesta. Matka przełożona zakonu Świętego Kohdy’ego oraz założycielka i przywódczyni Steru, tajnej organizacji wymierzonej w Grupę Czworga, TOM VIII. Rychtyr Fahstyr - generał Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca awangardy armii Dohlaru podczas inwazji na Republikę Siddarmarku, TOM VI, dowódca garnizonu w Trevyrze, TOM VII. Rydaeh Zhordyn - ksiądz, spowiednik Rebkah Rahskail, lojalista Świątyni, oficjalnie niższy rangą duchowny (w istocie duchowny wyższy rangą) zakonu Chihiro, TOM VI. Rydmakyr Kahlvyn - hrabia Chesnyru, ubezwłasnowolniony, TOM VIII. Rydmakyr Karyl - hrabina Chesnyru, wdowa i regentka w imieniu syna, Kahlvyna Rydmakyra, hrabiego Chesnyru, TOM VIII. Rydmakyr Styvyn - syn i dziedzic Kahlvyna Rydmakyra, TOM VIII. Rydnauyr Kahlvyn - major, dowódca 5. rangersów Międzygórza, lojalistycznych partyzantów, dowódca garnizonu w Chestyrtynie, TOM VII. Ryndlyl Ahlun - ksiądz, kapelan generała Trumyna Stohnara, TOM VI. Sahbrahan Paiair - lokaj hrabiego Thirsku, TOM V. Sahbrahan Yerek - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca

baterii dział służący pod rozkazami komandora Hainza Watyrsa w Glacierheart, TOM VI. Sahdlyr Bynzhamyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, drugi oficer na HMS Dreadnought, 54, TOM I. Sahdlyr Borys - major straży Świątyni, gwardzista oddelegowany do Siddaru w ramach operacji Miecz Schuelera. TOM V. Sahlahmn Ahgustahs - podoficer Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, sternik Bruhstaira Ahbahta, TOM VIII. Sahlavahan Trai - kapitan, kuzyn komandora Urwyna Mahndrayna, dowódca młyna prochowego Hairathy, TOM V. Sahlmyn Hain - sierżant major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, podwładny pułkownika Zhanstyna, dowódca batalionu, TOM III. Sahltmyn Henrai - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, jeden z dowódców baterii dział kapitana Lywystyna na wyspie Szpon, TOM VII. Sahlys Gahvyn - major Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 5. kompanii 37. regimentu piechoty, TOM VI. Sahlyvahn Dahglys - porucznik Armii Republiki Siddarmarku, adiutant generała Trumyna Stohnara, TOM VI. Sahmyrsyt Bartyn - generał Cesarskiej Armii Charisu, dowódca armii w Starej Prowincji, TOM VII, uszlachcony i awansowany na dowódcę Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Sahndahl Fraimahn - pułkownik Królewskiej Straży Delferahku, zastępca dowódcy gwardii królewskiej, TOM V. Sahndfyrd Tahvys - młodszy partner i przedstawiciel Ehdwyrda Howsmyna wysłany do Chisholmu z misją niesienia pomocy Sharleyan przy zakładaniu chisholmskich manufaktur, TOM VII. Sahndhaim Merkyl - biskup, członek zakonu Schuelera, intendent hrabiego Tęczowych Wód w Armii Pana Wszechmogącego i Archaniołów, TOM VIII. Sahndhaim Stywyrt - pułkownik Armii Boga - dowódca 1. regimentu dywizji Syjon Armii Glacierheart, TOM VI. Sahndyrs Laimyn - generał Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca głównych sił Armii Dohlaru podczas inwazji na Republikę Siddarmarku, zastępca Rainosa Ahlvereza, TOM VI. Sahndyrs Mahrak - baron Zielonego Wzgórza, pierwszy doradca królowej Sharleyan z Chisholmu, TOM I, pierwszy doradca królestwa Chisholmu w obrębie Imperium Charisu,

TOM II, ofiara ataku terrorystycznego, TOM V, przybrany ojciec Sharleyan Ahrmahk po tym, jak służył też jej ojcu królowi Sailysowi. Sahndyrs Stywyrt - reformistowski biskup Solomonu w Szmaragdzie, TOM VI. Sahndyrs Wahltayr - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, adiutant pułkownika Hynryka Celahka, TOM VII. Sahndyrsyn Dairyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca reduty Trębacza w Thesmarze, TOM VII. Sahndyrsyn Edwyn - pułkownik Armii Boga, starszy kanonier biskupa Gorthyka Nybara w Armii Fairkyn, TOM VIII. Sahrkho Mohrys - ksiądz, spowiednik cesarzowej Sharleyan, TOM V. Saigahn Mahrdai - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Strażnik, 44, TOM V. Saigyl Tompsyn - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, jeden z głównych asystentów sir Ahlfryda Hyndryka, łącznik pomiędzy pionem sprzętowym i sir Dustynem Olyvyrem, TOM VI, dowódca nowo utworzonego pionu okrętowego, TOM VII. Saigyl Zebdyahm - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Wir, 30, TOM VIII. Saikor Baikyr - biskup egzekutor, podwładny arcybiskupa Praidwyna Laicharna, członek zakonu Pasquale, TOM V. Saint Howan hrabia - patrz: Hyntyn Dynzayl. Saithwyk Fairmyn - arcybiskup, reformistowski hierarcha Kościoła Charisu w Szmaragdzie, TOM V. Saltair Hairyet - druga niańka księżniczki Alahnah Ahrmahk, TOM V. Saltharu książę - patrz: Hauwyl Shain. Sandkaran Erayk - porucznik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 4. plutonu 5. kompanii „Regimentu Sheldyna” Armii Seridahn, TOM VIII. Sarforth Qwentyn - komandor Charisjańskiej Marynarki Wojennej Charisu, najstarszy stopniem oficer w zatoce Brankyr w Tarocie, TOM VI. Sarmac Jennifer - Ewa, której udało się przeżyć zagładę Aleksandrii dzięki ucieczce do Tellesbergu, TOM II. Sarmac Kaleb - Adam, któremu udało się przeżyć zagładę Aleksandrii dzięki ucieczce do Tellesbergu, TOM II. Sarmouth baron - patrz: Yairley Dunkyn. Satyrfyld Larek - major milicji Republiki Siddarmarku, dowódca 2. kompanii 1.

regimentu ochotników z Glacierheart, TOM VII. Sawal Rahss - ksiądz, członek zakonu Chihiro, niższy rangą duchowny, kapitan statku kurierskiego Świątyni, TOM II. Sawyair Frahncys - zakonnica, członkini zakonu Pasquale z klasztoru Błogosławionej Dłoni w Cherayth, TOM V. Saylkyrk Trahvys - midszypmen, starszy kadet na pokładzie HMS Przeznaczenie, 54, TOM V, czwarty oficer na pokładzie HMS Przeznaczenie, 54, TOM VI. Sayranoh Brunohn - kapral Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. drużyny kompanii B 1. batalionu 1. regimentu strzelców wyborowych, TOM VII. Schahl Dahnyvyn - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, pracujący bezpośrednio dla biskupa Mytchaila Zhessopa, przydzielony do oddziału dragonów z regimentu pułkownika Aiphraima Tahlyvyra, TOM V. Schmyd Mahkzwail - szeregowy Królewskiej Armii Dohlaru, żołnierz kawalerii 2. sekcji 3. plutonu 1. kompanii „Regimentu Ahzbyrna” dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Schyllyr Ahmbross - ksiądz, członek zakonu Schuelera, intendent, dywizja Fyrgyrsyna, Armia Glacierheart, TOM VII. Scovayl Tymahn - biskup, dowódca dywizji Fyrgyrsyna, Armia Glacierheart, TOM VII. Seablanket Rhobair - lokaj hrabiego Corisu, TOM V. Seacatcher Laimyn - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, starszy syn barona Mandoliny, dowódca 5. brygady kawalerii, TOM VII. Seacatcher Rahnyld - baron Mandoliny, członek rady króla Cayleba Ahrmahka, TOM II. Seafarer Zhasyn - książę Skalistego Wybrzeża, TOM VI. Seafarmer Rhyzhard - starszy śledczy barona Gromu, TOM I. Seegairs Ahndair - ojciec, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, teoretycznie asystent Ernysta Abernethy’ego w roli intendenta Armii Sylmahn, faktycznie natomiast szpieg Zhaspahra Clyntahna wśród hierarchów Armii Sylmahn, TOM VIII. Seegairs Hahskyll - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, inkwizytor, starszy członek sztabu Wylbyra Edwyrdsa, TOM VII. Seahamper Edwyrd - sierżant Cesarskiej Straży Charisu, osobisty przyboczny królowej Sharleyan, od momentu gdy ukończyła dziesięć lat, członek wewnętrznego kręgu, TOM II.

Searose Greyghor - ksiądz, dowódca OFB Święty Styvyn, 52, jeden z ocalałych oficerów floty Kornylysa Harpahra, członek zakonu Chihiro (Zakon Miecza), TOM V. Seasmoke Yairman - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy HMS Tancerz, 56, TOM V. Seatown Wahltayr - kapitan, dowódca statku handlowego Fraynceen, działający jako kurier szpiegów księcia Hektora w Charisie, TOM I. (Patrz także: Maythis Fraizher). Seevyrs Alyk - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, pierwszy oficer galery śrubowej HMS Lanca, TOM VIII. Seidyng Zhowku - hrabia Jedwabnych Wzgórz, pan koni w Cesarskiej Armii Harchongu, dowódca południowego zgrupowania Armii Pana Wszechmogącego i Archaniołów (sił mających zastąpić rozbitą Armię Glacierheart), TOM VIII. Selkyr Ahntahn - mat Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, bosmanmat służący na pokładzie HMS Przeznaczenie, 54, TOM V. Selkyr Bryahn - hrabia Głębokiej Doliny, członek Konspiracji Północy w Corisandzie, stracony za zdradę, TOM V. Sellyrs Paityr - baron Białego Zamku, strażnik pieczęci królestwa Charisu, członek rady króla Cayleba, TOM II. Sevyrs Trynt - steward Halcoma Bahrnsa na pokładzie kanonierki HMS Delthak, 22, TOM VII. Shaikyr Larys - dowódca korsarskiego galeonu Drapieżca, TOM II. Shailtyn Daivyn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Piorun, 58, TOM V, mianowany komandorem, aby mógł objąć dowodzenie nad eskadrą w charakterze eskorty charisjańskiego korpusu ekspedycyjnego wysłanego do Republiki Siddarmarku, TOM VI. Shaimus Dahnbyrs - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. plutonu 1. kompanii 19. regimentu konnego 10. brygady konnej 1. korpusu Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Shain Payter - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca okrętu flagowego admirała Nylza HMS Straszny,48, TOM II, admirał, dowódca floty stacjonującej w zatoce Tholw Tarocie, TOM V, dowódca eskadry w zatoce Jahras, TOM VII. Shaiow Chyntai - admirał Szerokich Oceanów floty Harchongu, książę Wschodzącego Słońca, najstarszy stopniem oficer na pokładzie harchońskiej floty, TOM V. Shairncross lady - patrz: Parkair Zhain.

Shairncross lord - patrz: Parkair Weslai. Shandyr Hahl - baron Shandyru, szef wywiadu księcia Nahrmahna ze Szmaragdu, TOM I. Sharghati Ahlyssa - największa śpiewaczka operowa (sopran) w całej Republice Siddarmarku, przyjaciółka Aivah Pahrsahn, TOM V. Sharleyan - patrz: Ahrmahk Sharleyan. Sharpfieldu hrabia - patrz: Cohlmyn Lewk. Sharphill hrabia - patrz: Traivyr Maikel. Shaumahn Symyn - zakonnik, gospodarz w klasztorze Świętego Zherneau, TOM V. Sheltyn Charlz - porucznik corisandzkiej straży, oficer gwardii, który nie może znieść Nimue Chwaeriau, TOM VII. Shewmakyr Zhaspahr - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, pierwszy oficer HMS Wir, 30, TOM VIII. Showail Styv - komandor porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca szkunera HMS Błysk, 10, TOM V. Showail Stywyrt - charisjański właściciel odlewni, świadomie kopiujący kilka patentów Ehdwyrda Howsmyna, TOM VI, oskarżony o nielegalne praktyki i doprowadzony do ruiny, TOM VII. Shraydyr Tobys - pułkownik, dowódca 2. regimentu ochotników z Raisor, lojalistycznej milicji w Shiloh, garnizon Fort Tairys. Shulmyn Trahvys - biskup, hierarcha Kruczych Ziem, TOM VI. Shumakyr Symyn - ksiądz, sekretarz arcybiskupa Erayka Dynnysa podczas jego wizyty duszpasterskiej w r. 891, agent wielkiego inkwizytora, TOM I. Shumay Ahlvyn - ksiądz, osobisty sekretarz biskupa Mylza Halcoma, zginął podczas zamachu w klasztorze Agthy, TOM II. Shylair Thomys - biskup egzekutor, główny zastępca arcybiskupa Borysa Bahrmyna, TOM II. Shyllyr Zefrym - ksiądz, członek zakonu Langhorne’a, niższy rangą duchowny, który dołączył do 5. rangersów Międzygórza majora Kahlvyna Rydnauyra jako kapelan, TOM VII. Shyngwa Ryangdu - kapitan, pan mórz w Cesarskiej Marynarce Wojennej Harchongu, dowódca Szwadronu Defensywnego Alexova, TOM VIII. Shyrbyrt Allayn - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, szef sztabu hrabiego Sharpfieldu, TOM VII.

Shyrbyrt Fraidareck - generał Armii Republiki Siddarmarku, dowódca korpusu kawalerii w Armii Hildermoss, TOM VIII. Silkiah Estmyn - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, szef sztabu sir Bartyna Sahmyrsyta w Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Skalistego Klifu baron - patrz: Staynair Domynyk. Skalistego Wybrzeża książę - patrz: Seafarer Zhasyn. Skalnego Kowadła hrabia - patrz: Gahrvai Rysel. Skryvnyr Zhasyn - członek Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, sekretarz kapitana Kahrltyna Haigyla dowodzącego pancernym galeonem HMS Dreadnought, 30, TOM VIII. Skynyr Mhartyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, trzeci oficer na HMS Przeznaczenie, 54, TOM VI. Slaytyr Zhapyth - jedna z osobowości Merlina Athrawesa, TOM VII. Slohvyk Paidhro - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca szkunera HMS Jędza, 18, zatoka Jahras, TOM VII. Slokym Tayrens - marynarz Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, nawigator na HMS Skrzydło, 18, TOM VIII. Slokym Thomys - kapitan Armii Boga, dowódca 2. kompanii 73. regimentu kawalerii Armii Sylmahn, TOM VII. Slokym Bryahn - porucznik Cesarskiej Armii Charisu, adiutant barona Zielonej Doliny, 2. wzmocniona brygada charisjańskiego korpusu ekspedycyjnego, TOM VI. Smoczego Wzgórza hrabia - patrz: Ahlbair Edwyrd. Smolth Zhan - gwiazda Krakenów z Tellesbergu, TOM I. Snelyng Tymythy - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca galery śrubowej HMS Lanca, TOM VIII. Solayran Brahd - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy na kanonierce HMS Tellesberg, 22, TOM VII. Solomonu książę - patrz: Baytz Hanbyl. Somerset Martin Luther - kapitan Marynarki Wojennej Federacji Terrańskiej, dowódca OWFT Excalibur, TOM I. Somyrs Kholby - pułkownik Armii Boga, dowódca 112. Regimentu piechoty Dywizji Świętego Ulstyra; najstarszy stopniem oficer w garnizonie Pięciu Rozwidleń, TOM VIII. Sosnowej Doliny hrabia - patrz: Ohlsyn Trahvys. Sowa - akronim sztucznej inteligencji Nimue Alban, skrót od: Komputer taktyczny

RAPIER, Model 17a firmy Smith-Ordones -Westinghouse-Aytton, TOM I. Sowthmyn Trumyn - hrabia Airythu, jeden z doradców hrabiego Hektora, członek rady regencyjnej księcia Daivyna, sojusznik hrabiego Skalnego Kowadła i hrabiego Tartarianu, TOM V. Spryngyr Zherohm - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Berło, 52, TOM VIII. Stahdmaiyr Lewshys - szeregowiec Armii Boga, członek gwardii obozowej obozu Chihiro, TOM VIII. Stahdyrd Wahlys - porucznik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 3. plutonu 1. kompanii „Regimentu Ahzbyrna” kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Stahkail Lowrai - generał Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca Fortu Trójkąt, Iythria, TOM V. Stahlyng Zhames - komandor Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca galery śrubowej HMS Szabla, TOM VIII. Stahntyn Charlz - generał Armii Republiki Siddarmarku, dowódca garnizonu Aivahnstyn, prowincja Skaliste Szczyty w Republice Siddarmarku, TOM VI. Stantyn Nyklas - arcybiskup, hierarcha Hankey w Desnairze, jeden z reformistów, TOM II. Staynair Ahdryn - nieżyjąca żona arcybiskupa Maikela, TOM II. Staynair Domynyk - admirał Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, młodszy brat arcybiskupa Maikela Staynaira, komandor, specjalista taktyki morskiej, dowódca szwadronu eksperymentalnego, zastępca Cayleba Ahrmahka w bitwie Skalistego Przylądka i w cieśninie Darcos, TOM I, awansowany na admirała, pasowany na barona Skalistego Klifu, TOM II, dowódca blokady w Eraystorze, TOM III, członek wewnętrznego kręgu, awansowany na wielkiego admirała, głównodowodzący Cesarską Marynarką Wojenną Charisu, TOM IV. Staynair Maikel - arcybiskup, członek zakonu Bédard, biskup Tellesbergu, spowiednik króla Haarahlda, członek rady królewskiej, członek wewnętrznego kręgu, TOM I, arcybiskup Charisu, przeciwnik Świątyni i Grupy Czworga, TOM II, twórca Kościoła Charisu po połączeniu Królestwa Charisu z Królestwem Chisholmu, TOM III. Stohnar Greyghor - lord protektor, obieralny władca Republiki Siddarmarku, TOM I. Stohnar Trumyn - generał Armii Republiki Siddarmarku, kuzyn lorda protektora Greyghora Stohnara, dowódca posiłków wysłanych w celu utrzymania Przełęczy Sylmahna, TOM VI, dowódca Armii Hildermoss, TOM VIII.

Stoneheart baron - patrz: Mhardyr Sylvyst. Stormynt Ahdym - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, kapitan flagowca sir Hainza Zhaztra, TOM VIII. Stowail Ahbraim - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, szef sztabu sir Domynyka Staynaira, TOM VI. Stylmyn Brahd - główny inżynier Ehdwyrda Howsmyna, TOM VI. Stromego Wzgórza hrabia - patrz: Hillkeeper Wahlys. Styvynsyn Ahlyk - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 2. regimentu strzelców wyborowych, TOM VI. Styvynsyn Zhorj - major Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 2. kompanii 37. regimentu piechoty, TOM VI. Styvynsyn Zhorzhet „Kastanieta” - starsza stażem pracownica Marzho Alysyn i członkini jej komórki Steru, TOM VIII. Stywyrt Ahrnahld - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Szkwał, 36, TOM V. Stywyrt Dahryl - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Tajfun, 36, TOM I. Styvyrt Laimuyl - major milicji Republiki Siddarmarku, dowódca 4. kompanii 1. regimentu ochotników z Glacierheart, TOM VII. Stywyrt Payt - książę Czarnego Konia, TOM VI. Stywyrt Zohzef - sierżant Królewskiej Armii Delferahku, podoficer w garnizonie w Feraydzie, uczestnik masakry w Feraydzie, TOM II. Sulyvyn Chermyn - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Sulyvyna” kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Sulyvyn Dahmbryk - dowódca 5. brygady 3. dywizji piechoty Cesarskiej Armii Charisu, TOM VII. Sumyr Frahnklyn - ksiądz, intendent arcybiskupa Tarota, Failyxa Gahrbora, TOM V. Sumyrs Clyftyn - generał Armii Republiki Siddarmarku, dowódca obrony Alyksbergu, prowincja Skaliste Szczyty, w Republice Siddarmarku, TOM VI. Sumyrs Dahltyn - sierżant Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, drugi co do starszeństwa podoficer Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu przydzielony do sił brygadiera Taisyna w Glacierheart, TOM VI. Sumyrs Zher - baron Barcoru, jeden z wyższych rangą oficerów sir Koryna Gahrvaia podczas kampanii corisandzkiej, późniejszy członek Konspiracji Północy, TOM V.

Sutyls Tairaince - midszypmen Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, kadet na pokładzie kanonierki HMS Delthak, 22, TOM VII. Suvyryv Ahrnahld - major Cesarskiej Armii Desnairu, zastępca pułkownika Zhadwaila Brygaira, przydzielony do wojsk inwazyjnych sir Fahstyra Rychtyra, TOM VI. Suwail Barjwail - baron Theraltu, mieszkaniec Kruczych Ziem, TOM VI. Suwail Zhordyn - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 93. regimentu piechoty, TOM VI. Suwyl Tobys - charisjański bankier i kupiec w Siddarze, lojalista Świątyni, TOM V. Suwyl Zhandra - żona Tobysa Suwyla, umiarkowana reformistka, TOM V. Suzhymaga Chermyn - ojciec, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, inkwizytor oddelegowany do biura ojca Ahbsahlahna Kharmycha, intendent arcybiskupa Trumyna Rowzvela, TOM VIII. Svairsmahn Lainsair - midszypmen Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, kadet na pokładzie HMS Tancerz, 56, TOM IV, najmłodszy jeniec wojenny przekazany w ręce Inkwizycji przez królestwo Dohlaru, TOM V. Swayle hrabia - patrz: Rahskail Barkah. Patrz także: Rahskail Wahlys. Swayle hrabina - patrz: Rahskail Rebkah. Sygayl Fraydrykha - dwunastoletnia córka Zhustyna Sygayla, zgwałcona i zamordowana przez lojalistów Świątyni podczas ataku na dzielnicę charisjańską w Siddarze, TOM VII. Sygayl Lyzbyt - wdowa po Zhustynie Sygaylu i matka Fraydrykhi Sygayl, TOM VII. Sygayl Zhustyn - wuj Klymynta Ahbykrahmbiego, zamordowany podczas próby obrony córki przed lojalistami Świątyni w trakcie ataku na dzielnicę charisjańską w Siddarze, TOM VII. Syghal Trevyr - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, oficer artylerii 2. wzmocnionej brygady charisjańskiego korpusu ekspedycyjnego, TOM VI, oficer artylerii Armii Midhold, TOM VII Sygzbee Styvyrt - major Cesarskiej Armii Charisu, oficer 2. plutonu kompanii A 2. batalionu 12. regimentu kawalerii 6. brygady kawalerii, TOM VII. Sygzbee Zhorj - porucznik Cesarskiego Korpusu Piechoty Morskkij Charisu, pierwszy oficer na pokładzie HMSPrzeznaczenie,, 54, TOM VIII. Sylvella Daivyn - sierżant Cesarskiej Armii Charisu, podoficer 2. plutonu kompanii A 2. batalionu 12. regimentu kawalerii 6. brygady kawalerii, TOM VII. Sylvstyr Failyx - major Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca Regimentu Artylerii

Sylvstyra, TOM VIII. Sylz Pahrsahn - właściciel odlewni w Charisie, wspólnik Ehdwyrda Howsmyna, TOM VI. Symkee Garaith - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, drugi oficer na HMS Przeznaczenie, 54, TOM V, zastępca dowódcy HMS Przeznaczenie, 54, TOM VI. Symkyn Ahlyn - generał Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. dywizji piechoty, dowódca drugiego rzutu charisjańskiego korpusu ekspedycyjnego, TOM VI. Symmyns Maikel - starszy mat Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, marynarz bosman służący na pokładzie HMSPrzeznaczenie, 54, TOM V. Symmyns Ruhsail - biskup polowy, dowódca wojsk rekrutowanych i szkolonych przez Allayna Maigwaira na Ziemiach Świątynnych, TOM VIII. Symmyns Tohmys - wielki książę Zebediahu, kanclerz Rady Najwyższej Zebediahu, wasal Cayleba i Sharleyan Ahrmahków, TOM II, członek Konspiracji Północy w Corisandzie, TOM IV, stracony za zdradę, TOM V. Symmyns Zhames - ojciec, członek zakonu Schuelera, zastępca ojca Trynta Dezmynda, TOM VIII. Symmyns Zhorj - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, drugi oficer na pokładzie HMS Przypływ, 52, TOM VIII. Sympsyn Bryahn - porucznik komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca baterii na przylądku Kaihrys w zatoce Thesmar, TOM VII. Sympsyn Lywys - kapitan Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, starszy kanonier hrabiego Hanthu w Thesmarze, TOM VII, awansowany na admirała, TOM VIII. Sympsyn Mhargryt - zastępca zarządcy w zakładach w Delthaku, podwładna Alyka Krystyphyrsyna, awansowana w ramach programu Ehdwyrda Howsmyna promującego żeńską siłę roboczą, TOM VII. Symyn Hahl - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy na HMS Strumień, 42, TOM II. Symyn Zhorj - sierżant Cesarskiej Straży Charisu, podoficer przydzielony do oddziału ochrony cesarzowej Sharleyan, poległy w trakcie zamachu w klasztorze Świętej Agthy, TOM II. Syngpu Tangwyn - sierżant Cesarskiej Armii Harchongu, chorąży 1. kompanii 231. regimentu ochotniczego 115. brygady ochotniczej Armii Boga i Archaniołów, TOM VII. Syngyltyn Clareyk - pułkownik, dowódca 9. regimentu kawalerii lojalistycznej milicji w Shiloh, TOM VII.

Synklair Ahdym - członek obsady działa Laisla Mhattsyna, Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, w Glacierheart, TOM VI. Synklyr Airah - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, zastępca dowódcy na galeonie Strażnik, TOM II. Synzhyn Tailahr - ksiądz, członek zakonu Hastingsa, wyższy rangą duchowny, rodowity Chisholmianin służący jako specjalista inżynier Duchairna do spraw kanałów, TOM VII. Syrahlla Marshyl - kapitan Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Baterii Syrahlla”, stanowiącej wsparcie dla wojsk inwazyjnych sir Fahstyra Rychtyra, TOM VI. Syrkus Pawal - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. batalionu 4. regimentu, TOM VI. Szarego Wzgórza baron - patrz: Mahldyn Byrtrym. Szarej Zatoki hrabia - patrz: Yowance Rayjhis. Tahlas Brahd - porucznik Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 2. plutonu kompanii alfa, 1. batalion, 3. brygada, TOM V. Tahlbaht Allayn - starszy sierżant Armii Boga, dowódca 1. kompanii 231. regimentu ochotniczego 115. brygady ochotniczej Cesarskiej Armii Harchongu, TOM VII. Tahlbaht Ernyst - major Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 5. kompanii „Regimentu Sheldyna” Armii Seridahn, TOM VIII. Tahlbaht Frahncyn - pracownica (i faktyczna właścicielka) firmy Bruhstair i Synowie, pseudonim Nynian Rychtair. Patrz: Phonda Ahnzhelyka. Tahlraygd Gahdarhd - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Regimentu Tahlmygda”, jednostki piechoty stanowiącej wsparcie dla wojsk inwazyjnych sir Fahstyra Rychtyra, TOM VI. Tahlyvyr Aiphraim - pułkownik Królewskiej Armii Delferahku, dowódca oddziału dragonów mającego „uratować” księżniczkę Irys i księcia Daivyna, TOM V. Tahlyvyr Fraidareck - major, dowódca 1. batalionu 2. regimentu Cesarskiej Armii Charisu. Tahlyvyr Lyndahr - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, niegdysiejszy porucznik tej armii, dowódca lojalistycznej milicji w Maiyamie, dowódca garnizonu w Maiyamie, TOM VII. Tahlyvyr Symyn - pułkownik Armii Boga, zastępca dowódcy dywizji Fyrgyrsyna Armii Glacierheart, TOM VII. Tahlyvyr Fraidareck - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu 2.

regimentu, TOM VI. Tahnaiyr Preskyt - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 6. regimentu 3. brygady 2. dywizji, TOM VII. Tahnguchi Eysamu - starszy brygadzista sir Dustyna Olyvyra i Ehdwyrda Howsmyna w stoczni Delthak w Lareku, TOM VIII. Tahrlsahn Vyktyr - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, inkwizytor wybrany specjalnie przez Zhaspahra Clyntahna i mający za zadanie przetransportować charisjańskich jeńców wojennych z Dohlaru na Ziemie Świątynne, TOM V, przydzielony do sztabu biskupa Wylbyra Edwyrdsa, TOM VII. Taibeihld Ahrnahld - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, dowódca Miecza Boga, kapitan na okręcie flagowym biskupa Kornylysa Harpahra, TOM V. Taibor Lywys - uzdrowiciel na pokładzie HMS Przeznaczenie, 54, TOM V. Taibyr Ahdym - arcybiskup, hierarcha Kościoła Boga Oczekiwanego w Desnairze, TOM V. Taidswayl Kory - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy HMS Saygin, 22, TOM VI. Taigyn Zhermo - sierżant, podoficer lojalistów Świątyni, Fairkyn, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, TOM VI. Tailahr Zaikyb - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca kanonierki HMS Hador, 22, TOM VI. Tailyr Edwyrd - biskup, dowódca dywizji Jwo-jeng Armii Sylmahn w Armii Boga, TOM VI. Tailyr Zhak - porucznik, członek straży Świątyni wysłany do Hildermoss z ojcem Failyxem Khalrynem w celu dowodzenia oddziałem „ochotników”, zwerbowanych przez Khalryna lojalistów Świątyni z terenu Krain Granicznych, TOM VI. Tailyr Zhake - szeregowy, członek królewskiej straży Delferahku, TOM V. Tairwaldu baron - patrz: Zhaksyn Phylyp. Taisyn Mhartyn - brygadier Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, najstarszy stopniem oficer piechoty morskiej w Republice Siddarmarku przed przybyciem do Siddaru cesarza Cayleba, wysłany na czele sił mających bronić Glacierheart, poległ w bitwie nad rzeką Daivyn, TOM VI. Tallmyn Gervays - kapitan floty Szmaragdu, zastępca komendanta stoczni królewskich w Tranjyrze, TOM V.

Tanlyry baron - patrz: Qwentyn Donyrt. Tannyr Hahlys - ksiądz, członek zakonu Chihiro, niższy rangą duchowny, dowódca lodowej łodzi Szerszeń, TOM V. Tanyr Gairyt - wikariusz, członek grupy reformistów Samyla Wylsynna w Syjonie, TOM II. Tartarianu hrabia - patrz: Lektor Taryl. Taylar Gahvyn - kapitan Armii Boga, dowódca 3. kompanii 1. regimentu dywizji Syjon Armii Glacierheart, TOM VII. Taylar Paidrho - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. batalionu, 4. regimentu, TOM VI. Taylar Sebahstean - biskup, dowódca Dywizji Świętej Zhudyth Armii Boga, TOM VIII. Tayso Daishyn - szeregowy Cesarskiej Straży Charisu, gwardzista przydzielony do oddziału ochrony cesarzowej Sharleyan, poległ podczas zamachu w klasztorze Świętej Agthy. Tayt Alahnah - żona króla Sailysa, matka Sharleyan, królowa wdowa, TOM II. Tayt Charlz - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. batalionu 3. regimentu, daleki kuzyn cesarzowej Sharleyan, TOM VI. Tayt Sailys - nieżyjący król Chisholmu, ojciec Sharleyan, TOM II. Tayt Sharleyan - królowa Chisholmu, cesarzowa Imperium Charisu. Patrz: Ahrmahk Sharleyan. Teagmahn Bryahn - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, intendent arcybiskupa Glacierheart, TOM V. Teagmahn Tayrens - biskup polowy, dowódca Armii Tanshar Amii Boga, TOM VIII. Thairis Ruhsyl - książę Eastshare, oficer Cesarskiej Armii Charisu, TOM V, dowódca 1. wzmocnionej brygady charisjańskiego korpusu ekspedycyjnego, TOM VI, dowódcy Armii Branaths, TOM VII. Thairnos hrabia - patrz: Hylmahn Rahzhyr. Theraltu baron - patrz: Suwail Barjwail. Thiessen Joseph - kapitan Marynarki Wojennej Federacji Terrańskiej, szef sztabu admirała Pei Kau-zhi, TOM I. Thirsku hrabia - patrz: Gardynyr Lywys. Thompkyn Chestyr - ojciec, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny, kapelan admirała Dahranda Rohsaila, TOM VIII.

Thorastu książę - patrz: Zaivyair Aibram. Thyrstyn Leeahm Grygory - syn i dziedzic sir Paitryka Thyrstyna. Thyrstyn Leeahm - hrabia Usheru, leżącego w Krainach Granicznych; teść księcia Grygory’ego z Jhurlahnku, TOM VIII. Thyrstyn Paitryk - najstarszy syn Leeahma Thyrstyna i jego dziedzic, TOM VIII. Thyrstyn Symyn - kupiec z Republiki Siddarmarku, mąż Wynai Thyrstyn, TOM V. Thyrstyn Wynai - siostra Traia Sahlavahna, asystentka i stenografistka ambasadora Charisu w Siddarze, TOM V. Tiang Wu-shai - biskup egzekutor, podwładny arcybiskupa Zherohma Vyncyta, TOM II. Tidewater Nahrmahn - jeden z głównych rzemieślników Ehdwyrda Howsmyna, TOM VI. Tillyer Henrai - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, szef sztabu admirała Wyspy Zamek, dawniej pierwszy oficer jego okrętu flagowego, TOM V. Tillyer Vyncyt - kapitan Armii Boga, dowódca 3. kompanii 73. regimentu kawalerii Armii Sylmahn, TOM VII. Tirianu książę - patrz: Ahrmahk Kahlvyn oraz Ahrmahk Rayjhis. Tobys Flahn - starszy skrzydłowy lorda Tariwalda, TOM VI. Tohbyas Raimahnd - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Sierp, 54, TOM VIII. Tohmpsyn Sahlmyn - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Regimentu Tohmpsyna”, oddziału piechoty stanowiącego wsparcie dla wojsk inwazyjnych sir Fahstyra Rychtyra, TOM VI. Tohmys Frahnklyn - nauczyciel księcia Cayleba, TOM I. Tohmys Fraidmyn - wieloletni lokaj arcybiskupa Zhasyna Cahnyra, TOM V. Tompsyn Kynyth - najlepszy przyjaciel seijina Kohdy’ego, TOM VIII. Tompsyn Zhon - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. regimentu 2. brygady 1. dywizji, TOM VI. Trahlmahn Zhon - ksiądz, członek zakonu Bédard, spowiednik w pałacu księcia Nahrmahna, zatrzymany na tym stanowisku przez księcia Nahrmahna Gareyta, TOM VI. Trahskhat Mahrtyn - starszy syn Sailysa i Myrahm Trahskhatów, TOM V. Trahskhat Myrahm - żona Sailysa Trahskhata, lojalistka Świątyni, TOM V. Trahskhat Pawal - młodszy syn Sailysa i Myrahm Trahskhatów, TOM V. Trahskhat Sailys - były trzeciobazowy tellesberskich Krakenów, były lojalista

Świątyni, do czasu ataku na jego rodzinę w akcji Miecz Schuelera, TOM V, zastępca Byrka Raimahna stojącego na czele sił broniących reformistów w Glacierheart, TOM VI, awansowany na majora milicji Republiki Siddarmarku, zastępca dowódcy 1. regimentu ochotników z Glacierheart, TOM VII. Trahskhat Sindai - najmłodsze dziecko (płci żeńskiej) Sailysa i Myrahm Trahskhatów, TOM V. Traigair Sahlahmn - hrabia Burzowej Warowni, członek Konspiracji Północy w Corisandzie, stracony za zdradę, TOM V. Traigair Wylsynn - brygadier Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. brygady, TOM VII. Traighair Lharee - ksiądz, proboszcz kościoła Świętego Bailara w Siddarze, członek zakonu Bédard, reformista, TOM V. Traimynt Zhaksyn - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, szef sztabu 1. brygady (wzmocnionej) Armii Branaths, TOM VII. Traivyr Maikel - hrabia Sharphill, teść Ehdwyrda Howsmyna, TOM III. Traivyr Sebahstean - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, kapitan flagowca admirała Hahlynda, TOM VIII. Traiwyrthyn Brahdryk - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca lekkiej kawalerii cesarskiej gwardii, Armia Shiloh, TOM VII. Traykhos książę - patrz: Gahrmahn Taylar. Traylmyn Ahnthyny - komandor Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca galery HMS Kordelas, TOM VIII. Traylmynu baron - patrz: Godwyl Ohtys. Tredgair Symyn - kapitan Armii Boga, dowódca 3. kompanii 16. regimentu kawalerii Armii Sylmahn, TOM VII. Trumyn Zhorj - asystent Bryghama Cartyra podczas charisjańskiej misji technicznej w Republice Siddarmarku, TOM VII. Trymohr Ahlyn - kadet Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, podchorąży na pancernym galeonie HMS Dreadnought, 30, TOM VIII. Trynair Zahmsyn - wikariusz, kanclerz Kościoła Boga Oczekiwanego, członek Rady Wikariuszy oraz tak zwanej Grupy Czworga, TOM I. Trynchyr Aizykyal - ojciec, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, zastępca dowódcy obozu Chihiro, biskupa Failyxa Mahkgyvyrna, TOM VIII. Tryntyn Vyktyr - baron Kohlchystu, pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca

regimentu lekkiej kawalerii gwardii cesarskiej cesarzowej Gwyndolyny, Armia Shiloh, TOM VII. Tryntyn Zhairymiah - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Strumień, 42, TOM II. Tryvythyn Dynzyl - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca galery HMS Królewski Charis, kapitan flagowca króla Haarahlda VII, poległ podczas bitwy w cieśninie Darcos, TOM I. Tsauzhyn Maidahng - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Harchongu, pan wiatrów, dowódca HMMIMS NiebiańskaMuzyka, 58, kapitan flagowca dowódcy eskadry Shyngwy’ego, TOM VIII. Tshangjyn Bangpa - dowódca 115. ochotniczej brygady Armii Boga i Archaniołów, TOM VII. Tsynzhwei Yaunyng - kapitan Cesarskiej Armii Harchongu, dowódca 1. kompanii 231. ochotniczego regimentu 115. ochotniczej brygady Armii Boga i Archaniołów, TOM VII. Tukkyr Bahrtalam - baron Doliny Klifów, pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca regimentu ciężkiej kawalerii gwardii cesarskiej cesarza Mahrysa, Armia Shiloh, TOM VII. Tukkyr Mairyn - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, pierwszy oficer na pokładzie HMS Święty Ahndru,54, TOM VIII. Tybyt Gyffry - trzynastoletni syn Paidryga Tybyta, TOM VI. Tybyt Klairynce - major Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 1. kompanii „Regimentu Garydnyra” dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Tybyt Paidryg - załogant barki i wieśniak, lojalista Świątyni, Fairkyn, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, TOM VI. Tydwail Zhorj - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, specjalny intendent dywizji Syjon Armii Boga, TOM VI. Tylbor Sairahs - pułkownik, dowódca 7. regimentu Armii Usheru, jeden z podwładnych barona Tryfelda, TOM VIII. Tyllytsyn Gyffry - sierżant Cesarskiej Armii Charisu, podwładny porucznika Hahrlysa, TOM VIII. Tylmahn Fronz - generał Armii Republiki Siddarmarku, najstarszy stopniem oficer oddziału piechoty oddelegowany dla wsparcia operacji kapitana Halcoma Bahrnsa, TOM VI.

Tylmahn Vyktyr - ksiądz, członek zakonu Pasquale, wyższy rangą duchowny, reformista w Thesmarze w Marchii Południowej Republiki Siddarmarku, TOM VI. Tymahk Ahgustahn - pułkownik Armii Boga, dowódca gwardii obozowej obozu Dynnys, TOM VIII. Tymkyn Tohmys - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, czwarty oficer, a później trzeci oficer na HMSPrzeznaczenie, 54, TOM V. Tymkyn Zhames - ksiądz, członek zakonu Langhorne’a, niższy rangą duchowny, kapelan 191. regimentu kawalerii Armii Glacierheart, TOM VI. Tymkyn Zhastrow - sekretarz wielkiego admirała, barona Skalistego Klifu, TOM V. Tymplahr baron - patrz: Rahdgyrz Shulmyn. Tympyltyn Erayk - generał, lojalista Świątyni, były oficer milicji, którego zbuntowane oddziały przejęły Fort Darymahn w Marchii Południowej Republiki Siddarmarku, samowolnie mianowany generałem, TOM VI. Tympyltyn Klairynce - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca zachodniej baterii w Thesmarze, TOM VII. Tympyltyn Mahrak - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, pierwszy oficer flagowca hrabiego Sharpfieldu, TOM VII. Tymyns Rhobair - major Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 2. regimentu kawalerii, TOM VII. Tymyozha Zahloh - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca „Regimentu Tymyozhy” lekkiej kawalerii, Armia Shiloh, TOM VII. Tymythy Dahrdyn - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 1. regimentu zwiadowców Armii Hildermoss, TOM VIII. Tyotayn Bairahnd - brygadier Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 5. brygady, starszy oficer sir Gwylyma Manthyra, TOM V. Tyrn Lyam - arcybiskup, hierarcha Szmaragdu, TOM I. Tyrnyr Bryndyn - sierżant Straży Królewskiej Chisholmu, członek oddziału ochrony królowej Sharleyan, TOM II, poległy w trakcie zamachu w klasztorze Świętej Agthy, TOM III. Tyrnyr Davys - ksiądz, członek zakonu Bédard, lojalista Świątyni, wyższy rangą duchowny z Tellesbergu pełniący funkcję kapelana i spowiednika Irys i Daivyna Daykynów podczas ich pobytu w tym mieście, TOM VI. Tyrnyr Ruhsail - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca bazy na wyspie Howard, mający za zadanie zablokować zatokę Jahras, TOM VI.

Tyrnyr Saidryk - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, kwatermistrz 1. brygady (wzmocnionej) i Armii Branaths, TOM VII. Tyrnyr Sairahs - ojciec, członek zakonu Langhorne’a, proboszcz kościoła Świętego Ahnthyny’ego w Syjonie, TOM VIII. Tyrnyr Samyl - specjalny wysłannik Cayleba do Chisholmu do czasu misji hrabiego Szarej Zatoki, TOM II. Tyrnyr Sympsyn - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, oficer wysłany do Glacierheart wraz z brygadierem Taisynem, TOM VI. Tyrnyr Tymythy - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Waleczny, 56, TOM VII. Tyrnyr Walkyr - pułkownik Armii Boga, dowódca 16. regimentu kawalerii Armii Sylmahn, TOM VII. Tyrnyr Zhorj - admirał Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, stacjonujący na lądzie oficer mający za zadanie nadzorowanie produkcji artylerii na potrzeby floty Dohlaru, TOM VI. Tyrwait Ohmahr - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Tyrwaita” kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Tyrwait Shain - porucznik komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, oficer odpowiedzialny za okrętowe trzydziestofuntówki przydzielone generałowi Trumynowi Stohnarowi w celu obrony Przełęczy Sylmahna, TOM VI. Uhlstyn Yairman - gwardzista sir Koryna Gahrvaia, TOM IV. Urbahn Hahl - zastępca dowódcy na korsarskim galeonie Drapieżca, TOM II. Urvyn, arcybiskup - patrz: Myllyr Urvyn. Urvyn Ludovyc - pierwszy lord protektor Republiki Siddarmarku, założyciel Republiki Siddarmarku, TOM V. Urvyn Zhak - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy na HMS Fala, 14, TOM II. Ushyr Bryahn - ksiądz, niższy rangą duchowny, osobisty sekretarz arcybiskupa Maikela i jego najbardziej zaufany podwładny, TOM II, członek wewnętrznego kręgu, TOM V. Vahlain Naiklos - lokaj sir Gwylyma Manthyra, jeden z charisjańskich jeńców wojennych przekazanych w ręce Inkwizycji przez królestwo Dohlaru, TOM V. Vahlverday Helfryd - pułkownik, dowódca 3. regimentu ochotników z Raisor lojalistycznej milicji w Shiloh, garnizon Fort Tairys, TOM VII.

Vahnhain Naiklos - ksiądz, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny, intendent w garnizonie Fort Tairys, TOM VII. Vahnwyk Mahrtyn - osobisty sekretarz hrabiego Thirsku, TOM V. Vahnwyk Zheryld - major Armii Boga, zastępca dowódcy 73. regimentu kawalerii Armii Sylmahn, TOM VII. Vahrnay Horayshyo - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Zemsta, 68, TOM VIII. Varhtanysh Kathyl - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 9. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Vahsphar Dynzail - biskup egzekutor, hierarcha Delferahku, członek zakonu Andropova, TOM V. Vandaik Gaisbyrt - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, inkwizytor pracujący bezpośrednio dla biskupa Mytchaila Zhessopa w Talkyrze, TOM V. Velashko Grygory II - książę, książę Jhurlahnku i zięć Leeahma Thyrstyna, hrabiego Usheru, leżącego na północ od jego domeny; Grygory i Thyrstyn rozumieją się dobrze i generalnie współpracują przy układaniu polityki wojskowej, jak również przy działaniach dyplomatycznych, TOM VIII. Velahsko Bethny - księżna, małżonka księcia Jhurlahnku, córka Leeahma Thyrstyna. księcia Usheru, TOM VIII. Veldamahn Byrtrym „Byrt” - osobisty sternik wielkiego admirała, barona Skalistego Klifu, TOM V. Veldamahn Mahkswail - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 19. regimentu konnego 10. brygady konnej 1. korpusu Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Verryn Dygry - kapitan, lojalista Świątyni, oficer, Fairkyn, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, TOM VI. Vohlyndyr Rollyns - sierżant Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 2. plutonu kompanii B 1. batalionu 9. regimentu kawalerii 5. brygady kawalerii, TOM VII. Vraidahn Alys - gospodyni arcybiskupa Maikela Staynaira, TOM V. Vykain Mahryahno - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, zastępca dowódcy na HMS Ahrmahk, 58, TOM V. Vynair Adulfo - biskup, dowódca dywizji Świętych Męczenników Armii Sylmahn, Armia Boga, TOM VI. Vynair Ahdym - sierżant Królewskiej Straży Charisu, jeden z przybocznych króla

Cayleba II, TOM II. Vynchozy Charltyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca brygu Granat, TOM VIII. Vyncyt Zherohm - arcybiskup, prymas Chisholmu, TOM II. Vyntynr Fraydyk - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, najstarszy stopniem charisjański podwładny pułkownika Wyntahna Harysa, oddelegowany dla wsparcia operacji kapitana Halcoma Bahrnsa, TOM VI. Vyrnyn Trumyn - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, trzeci oficer na pokładzie HMS Święty Ahndru, 54, TOM VIII. Vyrnyr Dahnel - doktor fizyki, członek Królewskiej Akademii Charisu interesujący się szczególnie zagadnieniami ciśnienia, TOM VI. Wahldair Lahmbair - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, trzeci oficer na HMS Tancerz, 56, TOM V. Wahls Styvyn - pułkownik Królewskiej Armii Delferahku, dowódca Warowni Sarmouth, TOM V. Wahltahrs Lachlyn - kapitan Armii Boga, dowódca 4. kompanii 73. regimentu kawalerii Armii Sylmahn, TOM VII. Wahltahrs Rahzhyr - sierżant straży corisandzkiej, członek gwardii księcia Daivyna na wygnaniu w Delferahku, starszy stopniem podoficer Tobysa Raimaira, TOM V, najstarszy stopniem podoficer gwardii przybocznej księcia Daivyna Daykyna. Wahrlyw Zhoel - wrotowy, Fairkyn, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, TOM VI. Waigan Frahnklyn - starszy mat Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, sternik na HMS Przeznaczenie, 54, TOM V. Waignair Hainryk - biskup, hierarcha Tellesbergu, drugi co do ważności hierarcha królestwa Starego Charisu (zaraz po arcybiskupie Maikelu), zginął w ataku terrorystycznym na placu Szarej Jaszczurki, TOM V. Waignair Wyltahn - jeden ze zwiadowców Howaila Brahdlaia, 191. regiment kawalerii Armii Boga, TOM VI. Wailahr Hairahm - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Desnairu, dowódca eskadry, TOM V. Waimyan Khalryn - biskup, członek zakonu Chihiro (Zakon Miecza), dowódca dywizji Syjon Armii Glacierheart w Armii Boga, TOM VI. Waimyan Stauntyn - wikariusz, jeden ze sprzymierzeńców Zhaspahra Clyntahna w

Radzie Wikariuszy, TOM VIII. Waimyn Aidryn - ksiądz, intendent arcybiskupa Corisandu, TOM II, stracony za morderstwo, TOM V. Waimys Zhoshua - dragon Królewskiej Armii Delferahku, żołnierz przydzielony do oddziału sierżanta Braice’a Mahknasha, TOM V. Waistyn Ahlys - młodsza córka Byrtryma i Elahnah Waistynów, TOM VI. Waistyn Byrtrym - książę Doliny Halbrooka, nieżyjący wuj cesarzowej Sharleyan, niegdysiejszy skarbnik Chisholmu, były głównodowodzący Królewskiej Armii Chisholmu, nie popiera sojuszu z Charisem, lecz jest oddany Sharleyan, TOM II, zdradza Sharleyan na rzecz lojalistów Świątyni, ginie z ręki lojalisty Świątyni podczas zamachu w klasztorze Świętej Agthy, TOM III. Waistyn Elahnah - księżna Doliny Halbrooka, wdowa po Byrtrymie Waistynie, matka Sailysa Waistyna, TOM VI. Waistyn Sailys - książę Doliny Halbrooka, kuzyn cesarzowej Sharleyan, jedyny syn i spadkobierca Byrtryma Waistyna, TOM VI. Waistyn Sharyl - starsza córka Byrtryma i Elahnah Waistynów, TOM VI. Walkyr Edmynd - kapitan galeonu kupieckiego Fala, TOM II. Walkyr Fraid - midszypmen Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, kadet na HMS Tarcza, 54, TOM V. Walkyr Greyghor - syn Edmynda Walkyra, TOM II. Walkyr Gustyv - arcybiskup polowy, członek zakonu Chihiro, zastępca głównodowodzącego wojsk Kościoła Matki, Allayna Maigwaira, TOM VIII. Walkyr Lairys - generał, były kapitan Armii Republiki Siddarmarku, dowódca lojalistycznej milicji Świątyni, dowódca Fort Tairys, TOM VII. Walkyr Lyzbet - żona Edmynda Walkyra, TOM II. Walkyr Mahlyn - kadet Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, podchorąży służący na pokładzie galery śrubowej HMSMiecz, TOM VIII. Walkyr Mychail - najmłodszy brat Edmynda Walkyra, zastępca dowódcy na galeonie kupieckim Wiatr, TOM II. Walkyr Styv - doradca Tahdayo Mahntayla, TOM II. Walkyr Styv - szeregowy Armii Boga, żołnierz oddelegowany do 1. regimentu dywizji Syjon, TOM VI. Walkyr Zhorj - młodszy brat Edmynda Walkyra, zastępca dowódcy na galeonie kupieckim Fala, TOM II.

Wallyce Frahnklyn - lord kanclerz Republiki Siddarmarku, TOM II. Watyrs Hainz - komandor Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, oficer dowodzący artylerią brygadiera Taisyna w Glacierheart, TOM VI. Warowni Tanlyr baron - patrz: Qwentyn Donyrt. Wayst Zakrai - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Cieśnina Darcos, 54, TOM V. Whaite Styvyn - kapitan, dowódca frachtowca Morska Chmura, kurier krążący pomiędzy księciem Hektorem a szpiegami w Charisie, TOM I, patrz także: Bradlai Robyrt. Whytmyn Greyghor - mąż Hailyn Whytmyn, średniej córki Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, i powinowaty admirała Pawala Hahlynda, TOM VIII. Whytmyn Hailyn - średnia córka Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, żona Greyghora Whytmyna, TOM VIII. Whytmyn Lywys Greyghor - syn Greyghora i Hailyn Whytmynów, brat bliźniak Zhudyth Whytmyn, wnuk Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, TOM VIII. Whytmyn Zhudyth Kahrmyncetah - córka Greyghora i Hailyn Whytmynów, siostra bliźniaczka Greyghora Whytmyna, wnuczka Lywysa Gardynyra, hrabiego Thirsku, TOM VIII. Wichrowej Góry hrabia - patrz: Khowsan Shoukhan. Wielki wikariusz Erek XVII - świecki i duchowy przywódca Kościoła Boga Oczekiwanego. Wikariusz Hauwerd - patrz: Wylsynn Hauwerd. Wikariusz Nicodaim - patrz: Ghordyn Nicodaim. Wikariusz Samyl - patrz: Wylsynn Samyl. Wikariusz Zahmsyn - patrz: Trynair Zahmsyn. Wikariusz Zhaspahr - patrz: Clyntahn Zhaspahr. Windshare hrabia - patrz: Ahrthyr Alyk. Wschodzącego Słońca książę - patrz: Shaiow Chyntai. Wykmyn Rohderyk - pułkownik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca „Regimentu Wykmyna” lekkiej kawalerii, dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VI. Wyldyng Mahdyc - sierżant Armii Boga, najstarszy stopniem podoficer, bateria B 20. regimentu artylerii w Ohlarnie, Prowincja Nowa Północna w Republice Siddarmarku, TOM VI. Wyllym, arcybiskup - patrz: Rayno Wyllym. Wyllyms Ahrthyr - major Armii Boga, zastępca dowódcy 16. regimentu kawalerii

Armii Sylmahn, TOM VII. Wyllyms Marhys - majordomus księcia Tirianu, agent księcia Nahrmahna ze Szmaragdu, TOM VII. Wyllyms Praiskhat - porucznik Królewskiej Armii Delferahku, jeden z młodszych dowódców plutonu służących pod pułkownikiem Aiphraimem Tahlyvyrem, TOM V. Wyllys Stahn - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 37. regimentu piechoty, części sił generała Trumyna Stohnara na Przełęczy Sylmahna, TOM VI, dowódca 1. dywizji karabinierów, TOM VII. Wyllys Stahn - generał Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 37. regimentu na Przełęczy Sylmahna, TOM VI, awansowany na generała, dowódca 1. dywizji karabinierów, TOM VII. Wyllys Styvyn - ojciec doktora Zhansyna Wyllysa, TOM VI. Wyllys Zhansyn - doktor chemii, członek Królewskiej Akademii Charisu, zainteresowany szczególnie procesami destylacji, TOM VI. Wylsynn Archbahld - młodszy syn wikariusza Samyla i Lysbet Wylsynnów, przyrodni brat Paityra Wylsynna, TOM V. Wylsynn Hauwerd - wikariusz, wuj Paityra Wylsynna, członek grupy reformistów Samyla Wylsynna, były strażnik Świątyni, członek zakonu Langhorne’a, TOM V. Wylsynn Lysbet - druga żona Samyla Wylsynna, matka Tohmysa, Zhanayt i Achbahlda Wylsynnów, TOM V. Wylsynn Paityr - członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, intendent Kościoła Boga Oczekiwanego w Charisie, TOM I, późniejszy intendent i szef biura patentowego za arcybiskupa Maikela, TOM II, członek wewnętrznego kręgu, TOM V. Wylsynn Samyl - wikariusz, ojciec Paityra Wylsynna, przywódca grupy reformistów w Radzie Wikariuszy, członek zakonu Schuelera, TOM V. Wylsynn Tanniere - nieżyjąca pierwsza żona Samyla Wylsynna, matka Erais i Paityra, TOM V. Wylsynn Thomys - sierżant, lojalista Świątyni z garnizonu Fort Darymahn w Marchii Południowej Republiki Siddarmarku, rebeliant, TOM VI. Wylsynn Tohmys - starszy syn Samyla i Lysbet Wylsynnów, przyrodni brat Paityra Wylsynna, TOM V. Wylsynn Zhanayt - córka Samyla i Lysbet Wylsynnów, przyrodnia siostra Paityra Wylsynna, TOM V. Wynchystair Allayn - ojciec, członek zakonu Schuelera, wyższej rangi duchowny,

jeden z zaufanych asystentów Wyllyma Rayna, odpowiednik dowódcy dywizji pośród inkwizytorów, TOM VIII. Wyndayl Brainahk - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 1. batalionu 14. regimentu piechoty morskiej, TOM V. Wynkastair Payter - marynarz Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, kanonier na HMS Przeznaczenie, 54, TOM V. Wynstyn Daivyn - baron Tryfeldu, dowódca połączonych sił armii Jhurlahnku i Usheru, TOM VIII. Wynstyn Kynyth - porucznik floty Corisandu, pierwszy oficer na galerze Corisand, TOM I. Wynstyn Zavyr - major Cesarskiej Armii Charisu, zastępca dowódcy 7. regimentu 4. brygady, TOM VII. Wyrkmyn Malikai - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 4. regimentu 2. brygady 1. dywizji, TOM VI. Wyrshym Bahrnabai - biskup polowy, członek zakonu Chihiro (Zakon Miecza), były strażnik Świątyni, dowódca Armii Sylmahn, TOM VI. Wyspy Zamek hrabia - patrz: Bryahn, admirał. Wystahn Ahnainah - żona Edvarhda Wystahna, TOM II. Wystahn Edvarhd - sierżant Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, strzelec wyborowy 1. batalionu 3. brygady piechoty morskiej, TOM II. Wytykair Bynzhamyn - kapitan Cesarskiej Armii Charisu, adiutant generała Ahlyna Symkyna, TOM VI. Yairdyn Tymythy - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, intendent księcia Harless w Armii Sprawiedliwości, Armia Shiloh, TOM VII. Yairley Allayn - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, starszy brat sir Dunkyna Yairleya, TOM II. Yairley Dunkyn - baron Sarmouth, kapitan HMS Przeznaczenie, 54, TOM II, p.o. komandor, przyjął kapitulację z rąk Desnairczyków po bitwie o Iythrię, dowódca HMS Przeznaczenie, 54, TOM IV, admirał, dowodził akcją ratunkową Irys i Daivyna Daykynów w Delferahku, TOM V, przetransportował Irys i Daivyna do Tellesbergu, a następnie Cherayth, TOM VI, odeskortował Irys, Daivyna i Hektora Aplyna-Ahrmahka do Corisandu, TOM VII. Yarith Uhlstyn - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 6. regimentu kawalerii 3. brygady kawalerii, TOM VII.

Yazhuhyro Aivahn - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, szef sztabu generała Truymna Stohnara w Armii Hildermoss, TOM VIII. Yiangszhu Gwainmyn - baron Spadającego Głazu, pan koni Cesarskiej Armii Harchongu, dowódca obozu numer dwanaście, Armii Pana Wszechmogącego i Archaniołów, TOM VIII. Yowance Ehrnaist - nieżyjący starszy brat Rayjhisa Yowance’a, TOM V. Yowance Rayjhis - hrabia Szarej Zatoki, pierwszy doradca króla Haarahlda VII, przewodniczący jego rady królewskiej, TOM I, pierwszy doradca króla Cayleba II, a potem także cesarza Cayleba i cesarzowej Sharleyan, TOM II, zginął w zamachu terrorystycznym na placu Szarej Jaszczurki, TOM V. Ysbell - wcześniejsza królowa Chisholmu, usunięta z tronu (zamordowana) w celu zapewnienia miejsca męskiemu władcy. Yuthain Gorjha - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Harchongu, dowódca galery IMWH Lodowy Jaszczur, TOM V. Ywahnzhi Shaikyan - kapitan Cesarskiej Armii Harchongu, zastępca dowódcy 1. kompanii 231. ochotniczego regimentu 115. ochotniczej brygady Armii Boga i Archaniołów, TOM VII. Zagyrsk Arthyn - arcybiskup, członek zakonu Pasquale, lojalista Świątyni, arcybiskup prowincji Tarikah w Republice Siddarmarku, TOM IV. Zahmsyn, wikariusz - patrz: Trynair Zahmsyn. Zahmsyn Halmyn - arcybiskup, hierarcha Gorathu, prymas Dohlaru do czasu zajęcia tego stanowiska przez Trumahna Rowzvela, TOM I. Zahmsyn Maikel - pułkownik, były kapitan Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 15. regimentu w Fort Tairys, TOM VII. Zaivyair Aibram - książę Thorastu, minister odpowiedzialny za flotę Dohlaru i jej faktyczny głównodowodzący, przyrodni brat księcia Malikai (Faidela Ahlvereza), TOM II. Zavyr Sedryk - ksiądz, członek zakonu Schuelera, wyższy rangą duchowny, specjalny intendent biskupa polowego Cahnyra Kaitswyrtha, TOM VI. Zebediahu wielki książę - patrz: Symmyns Tohmys oraz Chermyn Hauwyl. Zhadahng Wynn - sierżant Straży Świątyni, najstarszy stopniem podoficer służący pod kapitanem Walyshem Zhu, którego zadaniem było przetransportowanie charisjańskich jeńców wojennych do Syjonu, TOM V. Zhadwail Adym - kapitan Armii Boga, dowódca 1. kompanii 16. regimentu kawalerii Armii Sylmahn, TOM VII.

Zhadwail Brygham - szeregowy Królewskiej Armii Dohlaru, żołnierz 3. kompanii „Regimentu Wykmyna” lekkiej kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Zhadwail Brywstyr - major Cesarskiej Amii Charisu, dowódca 3. batalionu 3. regimentu, TOM VI. Zhadwail Wyllym - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 1. batalionu 1. niezależnej brygady piechoty morskiej, najstarszy stopniem dowódca hrabiego Hanthu w Thesmarze, TOM VI. Zhadwail Traivahr - członek gwardii księcia Daivyna Daykyna na wygnaniu, TOM IV, sierżant corisandzkiej gwardii, najstarszy stopniem podoficer gwardii przybocznej Irys Aplyn-Ahrmahk, TOM V. Zhaksyn Ahlber - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, drugi oficer na pokładzie pancernego galeonu HMSGrom, 30, TOM VIII. Zhaksyn Ahldahs - działonowy Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, członek załogi galery śrubowej HMS Lanca,TOM VIII. Zhaksyn Tydwail - kapitan Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, dowódca HMS Pałasz, 60, TOM VIII. Zhames Evyrtyn - pułkownik Armii Boga, laicki członek zakonu Langhornea, wchodzący w skład personelu sztabu biskupa polowego Cahnyra Kaitswyrtha, TOM VIII. Zhansyn Byrtrym - ojciec, „Banister”, członek zakonu Schuelera, agent Inkwizycji, członek Steru i jeden z bardziej zaufanych ludzi Markysa Gohdarda, TOM VIII. Zhansyn Claudya - siostra, nieżyjąca ciotka ze strony ojca Byrtryma Zhansyna, członkini zakonu Świętego Kohdy’ego, TOM VIII. Zhansyn Tyldah - siostra, starsza siostra Byrtryma Zhansyna i członkini zakonu Świętego Kohdy’ego, TOM VIII. Zhahnsyn Hauwerd - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, najstarszy stopniem oficer wysłany do Glacierheart z brygadierem Taisynem, poległ w bitwie nad rzeką Daivyn, TOM VI. Zhaikybs Lawrync - arcybiskup, członek zakonu Langhorne’a, hierarcha Sardahnu, TOM VII. Zhaimsyn Maikel - pułkownik Armii Republiki Siddarmarku, dowódca 15. regimentu, który przeszedł na stronę lojalistów Świątyni, garnizon Fort Tairys, TOM VII. Zhaksyn Ahrnahld - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, starszy mechanik na pokładzie kanonierki HMSTellesberg, 22, TOM VI. Zhaksyn Grovair - sierżant Armii Republiki Siddarmarku, najstarszy stopniem

podoficer 2. kompanii 37. regimentu piechoty, TOM VII. Zhaksyn Phylyp - baron Tairwaldu, mieszkaniec Kruczych Ziem. Zhaksyn Razhzhyr - sierżant Królewskiej Armii Dohlaru, sierżant 3. kompanii „Regimentu Wykmyna” lekkiej kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Zhaksyn Tohmys - porucznik Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, adiutant generała Chermyna, TOM II. Zhames - patrz: Rayno Zhames Olyvyr. Zhandor Neythan - ksiądz, członek zakonu Langhorne’a, wyższy rangą duchowny, prawnik specjalizujący się zarówno w prawie świeckim, jak i kościelnym, członek personelu cesarzowej Sharleyan, TOM V. Zhansan Frahnk - szef straży księcia Tirianu, TOM I. Zhanstyn Zhoel - brygadier Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca 3. brygady, dawniej (podczas kampanii corisandzkiej) dowódca batalionu pod brygadierem Clareykiem, TOM III. Zhardeau Erais - córka Samyla i Tanniere Wylsynnów, młodsza siostra Paityra Wylsynna, żona Fraihmana Zhardeau, TOM V. Zhardeau Fraihman - pomniejszy arystokrata z Tansharanu, mąż Erais Wylsynn, zięć wikariusza Samyla Wylsynna, TOM V. Zhardeau Samyl - syn Fraihmana i Erais Zhardeau, wnuk wikariusza Samyla Wylsynna, siostrzeniec Paityra Wylsynna, TOM V. Zhaspahr, wikariusz - patrz: Clyntahn Zhaspahr. Zhastrow Ahbel - ksiądz, następca ojca Zhona Byrkyta na stanowisku opata klasztoru Świętego Zherneau, TOM V. Zhasyn, arcybiskup - patrz: Cahnyr Zhasyn. Zhaztro Ahntahn - kapitan floty Szmaragdu, nieżyjący młodszy brat Hainza Zhaztro, poległy podczas bitwy w cieśninie Darcos, TOM VIII. Zhaztro Hainz - komandor floty Szmaragdu, najstarszy stopniem oficer rezydujący w Eraystorze na dworze księcia Nahrmahna Baytza po bitwie w cieśninie Darcos, TOM II, następnie dowódca 2. szwadronu pancernych galeonów w Cesarskiej Marynarce Wojennej Charisu, TOM VIII. Zheffyr Wyli - major Cesarskiej Piechoty Morskiej Charisu, dowódca piechoty morskiej na HMS Przeznaczenie, 54, TOM II. Zhefry Ahdem - hrabia Krzyżowej Zatoki, TOM VI. Zheppsyn Nyklas - kapitan floty Szmaragdu, dowódca galery Tryton, TOM I.

Zhermain Mahrtyn - kapitan Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, dowódca HMS Książę Dohlaru, 38, TOM V. Zhessop Mytchail - biskup, intendent Delferahku, członek zakonu Schuelera, TOM V. Zhessyp Lachlyn - sługa króla Haarahlda VII, poległ w bitwie w cieśninie Darcos, TOM I. Zhevons Ahbraim - jedna z osobowości Merlina Athrawesa, także jego pseudonim pod tą postacią, TOM V. Zhoel Chermyn - porucznik Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, starszy mechanik na kanonierce HMS Hador, 22, TOM VI. Zhoelsyn Phylyp - porucznik floty Tarota, drugi oficer galery Król Gorjah II, TOM I. Zhohansyn Ahgustahn - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 3. batalionu 7. regimentu 4. brygady piechoty, TOM VII. Zhonair Gahrmyn - major Królewskiej Armii Delferahku, dowódca baterii nabrzeżnej w porcie Ferayd w królestwie Delferahku, TOM II. Zhones Ahrlee - midszypmen Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu, młodszy kadet na HMS Przeznaczenie, 54, TOM V. Zhorj Wahlys - pułkownik, dowódca najemników na służbie Tahdao Mahntayla, TOM II. Zhu Walysh - kapitan, oficer odpowiedzialny za transport charisjańskich jeńców wojennych z Dohlaru na Ziemie Świątynne, TOM V. Zhudl Walthar - kapral Królewskiej Armii Delferahku, zastępca sierżanta Braice’a Mahknasha na stanowisku dowódcy oddziału, TOM V. Zhusahn Cyahngta - kapitan, pan włóczni, zastępca dowódcy kompanii B 3. lansjerów z Kyznetsova, TOM VIII. Zhustyn Ahlber - szef wywiadu królowej Sharleyan, minister wywiadu w Chisholmie, TOM II. Zhwaigair Dynnys - porucznik Królewskiej Marynarki Wojennej Dohlaru, trzeci oficer na HMS Władca Fal, 54, wcześniej członek sztabu admirała Zhorja Tyrnyra, odpowiedzialny za dział rozwoju artylerii, przydzielony bezpośrednio hrabiemu Thirsku po propozycji skonstruowania opancerzonych galer śrubowych, TOM VI, wynalazca odtylcowo ładowanego karabinu „Święty Kylmahn”, TOM VII. Zhwaigair Thomys - wuj porucznika Dynnysa Zhwaigaira, mający zmysł innowacyjny dohlariański odlewnik z księstwa Bess, TOM VI. Zhyng Haigwai - kapitan Cesarskiej Armii Harchongu, pan włóczni, dowódca baterii

Ruhnzhiego Lywahna w cieśninie Kyznetsov, TOM VIII. Zhynkyns Aimohs - porucznik Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 4. plutonu 5. kompanii „Regimentu Sheldyn” (w zastępstwie porucznika Erayka Sandkarana), TOM VIII. Zhynkyns Maikel - biskup, członek zakonu Schuelera, inkwizytor i dowódca obozu Dynnys, obozu koncentracyjnego nad jeziorem Isyk, TOM VIII. Zhynkyns Rhuan - pułkownik Cesarskiej Armii Desnairu, dowódca regimentu następcy tronu księcia Mahrysa, kawaleria gwardii cesarskiej, Armia Shiloh, TOM VII. Zhywnoh Lewshian - pułkownik Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 12. regimentu kawalerii 6. brygady kawalerii, TOM VII. Zielonej Doliny baron - patrz: Clareyk Kynt. Zielonego Wzgórza baron - patrz: Sandyrs Mahrak. Złotej Wyverny hrabia - patrz: Fahstyr Vyrgyl. Zoay Isydohr - ksiądz, członek zakonu Schuelera, niższy rangą duchowny, intendent dywizji Sulyvyn Armii Glacierheart, TOM VII. Zohannsyn Paitryk - szeregowy, lojalista Świątyni, garnizon w Fort Darymahn w Marchii Południowej Republiki Siddarmarku, TOM VI. Zylwyky Symyn - major Cesarskiej Armii Charisu, dowódca 1. kompanii 19. regimentu konnego 10. konnej brygady 1. korpusu Armii Prowincji Nowej Północnej, TOM VIII. Zymmyr Fraidareck - kapral Królewskiej Armii Dohlaru, dowódca 2. sekcji 3. plutonu 1. kompanii „Regimentu Ahzbyrna” kawalerii dohlariańskiej części Armii Shiloh, TOM VII. Zyworya Nycodem - sierżant Armii Boga, dowódca 2. plutonu 1. kompanii 1. regimentu dywizji Syjon Armii Glacierheart, TOM VII. Żelaznego Wzgórza baron - patrz: Pawalsyn Ahlvynd.

Glosariusz Akademia Zhyahngdu - chyba najsłynniejsza szkoła dla rzeźbiarzy na całym Schronieniu, mieszcząca się w mieście portowym o tej samej nazwie w prowincji Tiegelkamp w północnym Harchongu. Jej historia sięga czasów Wojny z Upadłymi. Absolwentami akademii było wielu znanych rzeźbiarzy Kościoła Boga Oczekiwanego na przestrzeni minionych dziewięciuset lat. Ananas górski - gatunek rośliny endemicznej dla Schronienia. Jej kulisty owoc ma około czterech cali średnicy, twardość jabłka i smak przypominający słodki grejpfrut. Występuje głównie na kontynentach. Amgorska jaszczurka - jaszczurka żyjąca na Schronieniu, charakteryzująca się wyjątkowo połyskliwą, przypominającą kaszmir pokrywą włosową i z tego powodu hodowana na runo podobnie jak owca na Starej Ziemi, podstawa przemysłu tekstylnego Schronienia. Anshinritsumei - słowo to w języku japońskim oznacza „oświecenie”. W Biblii Schronienia określono nim „mały ogień”, czyli pomniejsze tchnienie Boskiego ducha. Jest to najwyższy stan umysłowy, jaki może osiągnąć śmiertelna istota. Archaniołowie - centralne postacie Kościoła Boga Oczekiwanego, byli to najwyżsi stopniem członkowie dowództwa operacji Arka, którzy pod postacią boskich wysłanników, przewodników oraz opiekunów nadali kształt powstającej na Schronieniu ludzkiej cywilizacji. Bahnyta - nazwa nadana przez seijina Kohdy’ego jego hikousenom. Chłopcy Świątyni - pogardliwe określenie na żołnierza Armii Boga stosowane przez Charisjan i mieszkańców Republiki Siddarmarku. Czuwanie Langhorne’a - trwający trzydzieści jeden minut okres przerwy w pomiarze czasu, przypadający tuż po północy. Został wprowadzony przez pierwszych „archaniołów” celem skompensowania liczącej 26,5 godziny długości doby na Schronieniu. Zwyczajowo przeznaczony na kontemplację i dziękczynienie. Drapacz nieba - wysokie smukłe drzewo liściaste. Dorasta do wysokości około osiemdziesięciu pięciu, a nawet dziewięćdziesięciu stóp i ma drobne, gęste konary porośnięte listkami przypominającymi liście ostrokrzewu. Gałęzie rzadko przekraczają długość ośmiu stóp. Drzewo gofrowe - rodzime dla Schronienia liściaste drzewo rodzące orzechy,

charakteryzujące się szczególnie twardą i nierówną korą. Drzewo olejowe - drzewo występujące na Schronieniu i osiągające wysokość do trzydziestu stóp. Wydaje duże owłosione torebki nasienne zawierające liczne nasionka, z których każde jest bardzo bogate w oleje roślinne. Zespół terraformujący dr Pei Shan-wei, posługując się inżynierią genetyczną, zwiększył poziom zawartości olejów w nasionach oraz sprawił, że są one jadalne dla ludzi. Drzewo olejowe uprawia się głównie z myślą o żywności, lecz stanowi ono również ważne źródło smaru. W domenach położonych w głębi kontynentu jest postrzegane jako istotne źródło oleju do lamp. Drzewo tekowe - rodzime drzewo Schronienia, którego drewno zawiera w swoim składzie krzemionkę i inne minerały. Chociaż dorasta na wyższe wysokości niż drzewo tekowe ze Starej Ziemi i zamiast liści ma igły, to jego drewno - teczyna - ma podobne słoje i barwę, a także jest tak samo wytrzymałe na warunki pogodowe, próchnienie i szkodliwe działanie owadów. Dusznik - niskie zarośla pochodzące ze Schronienia. Istnieje wiele odmian tych krzewów, które rosną w niemal każdej strefie klimatycznej. Są bardzo gęste i trudne do wycięcia, ale wymagają wiele światła do rozrostu, więc praktycznie nie występują w starych, rzadkich lasach. Działo kątowe - rodzaj krótkolufowej armaty na lawecie, z której można strzelać pod zmiennym kątem, aby pociski spadały na cel po łukowatych trajektoriach. Działo wysokokątowe - nazwę zazwyczaj skraca się do działo kątowe, szczególnie w środowisku artylerzystów. Dziennik Świętego Zherneau - dziennik pozostawiony przez Jeremy’ego Knowlesa, w którym zawarto opis zniszczenia Enklawy Aleksandria i losy Pei Shan-wei. Dzikie jagody - którekolwiek z licznych jagód porastających cierniste krzewy Schronienia. Dziurawy ser - rodzima nazwa sera szwajcarskiego na Schronieniu. Fałszywe srebro - rodzima nazwa antymonu na Schronieniu. Fontanny Shan-wei - nadana przez Charisjan nazwa „min skaczących”. Przy odpaleniu ładunek wybuchowy podrzuca minę na wysokość mniej więcej pasa, zanim ta detonuje, co sprawia, że w promieniu trzystu sześćdziesięciu stopni pada deszcz odłamków. Patrz także: Kau-yungi. Gbaba - ksenofobiczna rasa Obcych, która unicestwia wszystkie napotkane gatunki istot inteligentnych. Gbaba pokonali Federację Terrańską oraz wszystkie skupiska ludzi poza kolonią na Schronieniu.

Glynfych - znana na całym Schronieniu marka chisholmskiej whiskey; destylarnia o tej samej nazwie. Gorączka lędźwiowa - określenie na różne choroby skutkujące uszkodzeniem układu nerwowego i paraliżem ciała, takie jak np. polio. Górskie igłociernie - szczególny gatunek igłocierni, rosnących wyłącznie na zboczach gór w strefie tropikalnej. Kwiatostan tej rośliny ma zazwyczaj krwistoczerwony kolor, ale ten jeden gatunek charakteryzuje się białymi, niemal kobaltowo-błękitnymi kielichami u nasady i jaśniejącymi stopniowo ku końcom płatkami, które mają dodatkowo złotawe obwódki. Grobowiec Świętego Kohdy’ego - oryginalny grobowiec Świętego Kohdy’ego został zniszczony przez tę samą broń kinetyczną, która unicestwiła klasztor Świętego Kohdy’ego. Zanim to się jednak stało, członkinie zakonu Świętego Kohdy’ego przeniosły jego ciało do nowego, sekretnego grobu w Górach Światła, gdzie pozostaje po dziś dzień. Grupa Czworga - czterej wikariusze, którzy sprawują faktyczną władzę nad Radą Wikariuszy i Kościołem Boga Oczekiwanego. Herbata Fasolowiśniowa - „herbata” produkowana z nasion drzewa o tej samej nazwie, uprawianego szczególnie w Szmaragdzie i Tarocie, uznawana za towar luksusowy w północnym Harchongu oraz na Ziemiach Świątynnych, gdzie bywa pijana przez zamożniejsze warstwy społeczeństwa. High-Hallows - niezwykle wytrzymała, również w warunkach zimowych, rasa koni. Hikousen - nazwa przypisywana pojazdom powietrznym, jakimi seijini poruszali się w czasie Wojny z Upadłymi. Igłociernie - krzewy spotykane tylko na Schronieniu, osiągają wysokość około trzech stóp i mają ostre kolce o długości od trzech do siedmiu cali w zależności od gatunku. Intendent - duchowny przydzielony do biskupstwa lub arcybiskupstwa w charakterze bezpośredniego przedstawiciela Inkwizycji. Jego zadaniem jest zwłaszcza przestrzeganie, aby nie łamano Zakazów Jwo-jeng. Jabłoń cukrowa - tropikalne drzewo owocowe występujące na Schronieniu. Jego owoc ma purpurową skórkę przypominającą mandarynkę, lecz miąższ jest bardziej podobny do jabłka. Chętnie spożywany ze względu na wysoką zawartość cukru. Jaszczurflak - padlinożerca zajmujący niszę ziemskiej hieny skrzyżowanej z szakalem. Jaszczurflaki czasami polują, ale generalnie nie należą do odważnych stworzeń, przez co są traktowane pogardliwie przez większość mieszkańców Schronienia. Jaszczur klifowy - sześcionogi, jajorodny gatunek ssaka rodzimy dla Schronienia.

Męskie osobniki osiągają wagę pomiędzy stu pięćdziesięcioma i dwustu pięćdziesięcioma funtami i zajmują podobną niszę jak ziemskie muflony. Jaszczurkot - futrzasta jaszczurka wielkości ziemskiego kota, bardzo przymilna. Traktowana jako zwierzę domowe. Jaszczurlis - ciepłokrwiste, sześcionogie, jajorodne futrzaste stworzenie rodzime dla Schronienia, którego okrywa włosowa bywa ruda bądź ciemnoszara. Większość odmian potrafi wspinać się na drzewa. Ich długość zamyka się w przedziale od czterdziestu do czterdziestu ośmiu cali, przy czym sam krzaczasty ogon może mieć dwadzieścia pięć cali długości. Waga tych zwierząt sięga trzydziestu funtów, najlżejsze osobniki zaś ważą około dwudziestu funtów. Jaszczurodrap - sześcionogi ssak z wyglądu przypominający jaszczura, porośnięty gęstym futrem. Jajorodny. W jego paszczy znajdują się dwa rzędy kłów zdolnych przebić kolczugę. Stopy tego zwierzęcia mają po cztery długie palce zakończone pięcio- lub nawet sześciocalowymi pazurami. Jaszczuromałpka - ogólna nazwa dla kilku gatunków nadrzewnych torbaczy pokroju jaszczurek. Istnieje wiele odmian różniących się kształtem i wielkością, aczkolwiek żadna nie jest większa od ziemskiego szympansa, a większość jest znacząco od niego mniejsza. Wszystkie są wyposażone w ręce przypominające ludzkie, choć z tylko trzema palcami i jednym przeciwstawnym kciukiem. Ich stopy, również chwytne do pewnego stopnia, nie mają przeciwstawnego kciuka. Jaszczuromałpki są niezwykle energiczne i nerwowe, a także potrafią zdumiewająco udatnie naśladować ludzkie zachowania. Jedwabiowełna - roślina pochodząca ze Schronienia, mająca wiele właściwości charakterystycznych dla jedwabiu i bawełny. Pozyskiwano z niej bardzo lekkie i niezwykle wytrzymałe nici, ale ich kłębki były znacznie bardziej zanieczyszczone ziarenkami niż ziemska bawełna. Jedwabiowełna osiągała zawrotne ceny ze względu na długi i żmudny ręczny proces oczyszczania przędzy. Kau-yungi - nazwa przypisana przez żołnierzy Armii Boga minom przeciwpiechotnym, a szczególnie kierunkowym minom typu Claymore dla upamiętnienia „kieszonkowej bomby atomowej” komandora Pei Kau-yunga, której użył on przeciwko sojusznikom Erica Langhorne’a po zniszczeniu Enklawy Aleksandria. W późniejszym czasie określenie wszystkich min lądowych. Keitai - nazwa przypisywana osobistym komunikatorom, których seijini używali podczas Wojny z Upadłymi. Kharmych - marsz wojskowy grany w Republice Siddarmarku, upamiętniający

wspaniałą postawę 37. regimentu piechoty podczas desnairskiej inwazji. Klasztor Śniegów - klasztor sióstr zakonu Chihiro (Zakon Pióra), zlokalizowany w Górach Światła powyżej Łez Langhorne’a. Choć jest to czynny klasztor zakonu Chihiro, wszystkie jego członkinie są równocześnie siostrami zakonu Świętego Kohdy’ego, a sam klasztor służy za przykrywkę dla grobowca świętego Kohdy’ego. Klasztor jest wzniesiony na fundamentach pamiętających czasy sprzed bitwy na Rafie Armagedonu, które ponoć były niegdyś domem wypoczynkowym Erica Langhorne’a. Klasztor Świętej Evehlain - zakon siostrzany przy klasztorze Świętego Zherneau. Klasztor Świętego Zherneau - siedziba bractwa Świętego Zherneau, jednego z biedniejszych zakonów Charisu. Kolcocierń - kwitnący krzew występujący w większości stref klimatycznych Schronienia. Jego kwiaty mają przeróżne kolory i odcienie. Gatunki tropikalne znane są ze smuklejszego pokroju oraz delikatniejszych płatków. Kolcodrzewo północne - rodzime dla Schronienia wiecznie zielone drzewo, występujące w strefie arktycznej i subarktycznej. Kolcojaszczur - gad wielkości ziemskiego łosia mający rozwidlający się róg o czterech odnogach. Długość tych kolców może dochodzić do jednej trzeciej rozmiaru całego zwierzęcia. Jaszczury te są roślinożerne i nie stanowią wielkiego zagrożenia. Kolcowinorośl - roślina Schronienia przypominająca nieco kudzu. Niestety nie rośnie tak szybko jak jej ziemski odpowiednik, ale jest od niego o wiele trwalsza, a kilka jej odmian ma na łodygach twarde kolce. W odróżnieniu od wielu miejscowych roślin bez problemu dała się skrzyżować z ziemską florą. Stosowana jako żywopłoty i ogrodzenia przez wielu rolników Schronienia. Komentarze - autoryzowane interpretacje i rozszerzenia doktryn zawartych w Piśmie. Zawierają oficjalnie zaakceptowane i usankcjonowane interpretacje treści oryginalnych zapisów. Komorowiec - roślina rodzima dla Schronienia, podobna do ziemskiego kalabasza, uprawiana zarówno na pożywienie, jak i na pojemniki. Istnieje ich kilka rodzajów. Jeden wykorzystuje się do wytwarzania fajek służących do palenia. Korzeń nasenny - rodzime drzewo Schronienia, którego korzenie są bogate w opiaty i inne środki przeciwbólowe. Tą samą nazwą często określa się produkowane z nich leki. Kosz Pasquale - dobrowolne dary dla biednych, bezdomnych i chorych. Różnica pomiędzy sumą przekazywaną dobrowolnie a wymaganą na cele Kosza ma pochodzić ze skarbca Kościoła Matki, wypłaca się ją wkrótce po zebraniu dziesięciny.

Kościół Boga Oczekiwanego - Kościół i religia utworzone przez personel zarządzający operacją Arka w celu kontrolowania kolonistów i ich potomków oraz uniemożliwienia powrotu zaawansowanej technologii. Kościół Charisu - powstały w wyniku schizmy Kościół wyodrębniony z Kościoła Boga Oczekiwanego po nieudanej próbie Grupy Czworga polegającej na unicestwieniu Królestwa Charisu. Kraken (1) - wspólna nazwa nadana całej rodzinie morskich drapieżników. Zwierzęta te przypominają krzyżówkę rekina z kałamarnicą. Są bardzo potężne, mają rybie kształty, wielkie szczęki pełne zakrzywionych do tyłu zębów i wiązki macek wyłaniających się z ich ciał przy podstawie głowy. Za ich pomocą drapieżniki te przytrzymują ofiary podczas ich pożerania. Małe przybrzeżne krakeny mogą mierzyć tylko trzy do czterech stóp długości, ich kuzyni żyjący na pełnym morzu osiągają czasami nawet pięćdziesiąt stóp - co zostało udokumentowane - ale te z legend i opowieści bywają o wiele większe. Kraken (2) - jedno z najcięższych dział ery przedmerlinowskiej. Przeciętna armata tego typu ważyła prawie trzy i pół tony i strzelała czterdziestodwufuntowymi kulami. Królewskie krakeny ważyły przeszło cztery tony. Z nich także strzelano czterdziestodwufuntowymi pociskami, ale miały one znacznie większy zasięg. Standardowe działa tego typu osiągały wagę dwóch i trzech czwartych tony. Miały kaliber sześciu i dwóch dziesiątych cala i strzelały kulami o masie trzydziestu pięciu funtów. Krakeny z Tellesbergu - zawodowy klub baseballowy. Krowa morska - ssak ze Schronienia przypominający z wyglądu ziemskiego morsa. Dorosłe osobniki osiągają długość do dziesięciu stóp. Kuguar - mniejszy gatunek jaszczurodrapa. Kuguary są znacznie mądrzejsze i zwinniejsze od swoich gigantycznych pobratymców, a co za tym idzie, potrafią unikać kontaktów z ludźmi. Są też niezwykle wytrwałymi i zabójczymi łowcami. Kyousei hi - dosłownie „wielki ogień” albo „wspaniały ogień” - za Pismem. Terminem tym określano aureole, jakie otaczały wszystkie pojazdy i skimmery dowództwa operacji Arka, aby podkreślić ich boskie pochodzenie w oczach pierwszych pokoleń mieszkańców Schronienia. Lalka Gniazdko - harchońska lalka ludowa, podobna do rosyjskiej matrioszki, w której coraz mniejsze drewniane laleczki mieszczą się w wydrążonych lalkach większego rozmiaru. Levelersi - reformistyczno-rewolucyjny ruch w domenach kontynentalnych mający na celu zlikwidowanie wszelkich różnic społecznych i ekonomicznych wśród ludzi.

Lilia górska - rodzima dla Schronienia wieloletnia roślina, która dorasta do wysokości trzech do czterech stóp i rodzi białe, siedmiopłatkowe kwiaty o średnicy około dziewięciu cali będące symbolem męczeństwa w Kościele Boga Oczekiwanego. Liście żujnika - narkotyk średniej mocy uzyskiwany z oryginalnych roślin Schronienia. Żuty przez niemal wszystkich, jak ongiś liście tytoniu. Lojaliści Świątyni - ludzie, którzy sprzeciwiają się schizmie powstałej po utworzeniu Kościoła Charisu i wyzwaniu rzuconemu wielkiemu wikariuszowi oraz całemu wikariatowi Kościoła Boga Oczekiwanego. Część lojalistów należy wszakże do ruchu reformistowskiego (patrz niżej), choć potępia schizmę. Lustrzane bliźnięta - rodzime określenie na bliźnięta syjamskie na Schronieniu. Łaska Pasquale - eutanazja. Uzdrowiciele z zakonu Pasquale zgodnie ze złożonymi ślubami mają prawo zakończyć życie osoby śmiertelnie chorej, jednakże może się to stać wyłącznie pod ściśle określonymi warunkami. Łosoś - rodzimy dla Schronienia gatunek ryby, która zyskała swoją nazwę stąd, że jej cykl rozrodczy jest identyczny jak cykl rozrodczy ziemskiego łososia. Jednakże z wyglądu to raczej węgorz niż łosoś. Łzy Langhorne’a - cztery jeziora w Górach Światła, przed zniszczeniem Rafy Armagedonu zwane Radością Langhorne’a. Małpojaszczur - większy i potężniejszy od jaszczuromałpki. W odróżnieniu od małych krewniaków bytuje wyłącznie na ziemi, choć umie wspinać się także na drzewa, które są w stanie utrzymać jego ciężar. Gatunki górskie ważą od dziewięciuset do nawet tysiąca funtów, natomiast nizinne zaledwie sto do stu pięćdziesięciu funtów. Małpojaszczury żyją w stadach liczących od dwudziestu do trzydziestu dorosłych osobników. W odróżnieniu od jaszczuromałpek zazwyczaj nie uciekają w obliczu zagrożenia, tylko atakują potencjalnych napastników. Znane są też przypadki, gdy dwa lub trzy stada łączyły siły, by rozprawić się ze szczególnie groźnymi drapieżnikami. Dlatego nawet smoki starają się ich unikać. Małżoróg - jadowity owad o twardym, zwijanym pancerzu. Zwinięty w kulkę praktycznie nie do odróżnienia od owocu płaskorzecha. Marmur De Castro - gęsto żyłkowany, różowy marmur z gór De Castro w północnym Harchongu, ceniony zwłaszcza przez świątkarzy. Maskojaszczur - rodzimy odpowiednik kameleona na Schronieniu. Są to drapieżcy długości około dwóch stóp, którzy zwabiają ofiarę zmianą ubarwienia, po czym atakują. Mech fleminga (nazwa zazwyczaj pisana małą literą) - gatunek rodzimego mchu

występującego tylko na Schronieniu, który po genetycznych zmianach wprowadzonych przez zespół terraformujący Shan-wei zyskał naturalne właściwości antybiotyczne. Stosowany powszechnie w medycynie Schronienia. Miecz Rakurai - specjalnie wyszkoleni wysłannicy Inkwizycji ekspediowani na tyły wroga. Działają w pojedynkę, identycznie jak klasyczni Rakurai. Nie są to jednak samobójcy ani zwykli terroryści. To szpiedzy i wywiadowcy, których zadaniem jest dokonanie jak największych szkód, podczas gdy ich główną misją jest zbieranie informacji. Miecz Schuelera - okrutna akcja powstańcza zapoczątkowana przez Inkwizycję celem obalenia lorda protektora Greyghora Stohnara i unicestwienia Republiki Siddarmarku. Mistrz Traynyr - postać z niezwykle popularnych na Schronieniu teatrzyków kukiełkowych. Mistrz Traynyr zazwyczaj odgrywał rolę konspiratora, którego knowania zawsze kończyły się niczym. Tym samym terminem określano także lalkarza, który poruszał wszystkimi marionetkami podczas przedstawienia. Mniszek - znany na Schronieniu mniszek osiąga rozmiary dwukrotnie większe niż jego odpowiednik na Ziemi, jednakże z wyglądu jest niemal identyczny i tak samo też rozsiewa nasiona. Moarte subita - ulubiona przez piechotę morską Federacji Terrańskiej sztuka walki, rozwinięta na kolonii o nazwie Walachia. Morszczuk - rodzima ryba Schronienia. Podobnie jak inne tutaj występujące ma długie wężowate ciało, aczkolwiek jej głowa przypomina ziemskiego morszczuka lub sztokfisza, z haczykowatą szczęką. Narwal - gatunek morskiego stworzenia, nazwany tak ze względu na podobieństwo do pewnego gatunku waleni ze Starej Ziemi. Tutejsze narwale osiągają około czterdziestu stóp długości i mają dwa przypominające rogi kły, które mogą osiągać nawet osiem stóp długości. Żyją w dużych stadach i nie należą do nieśmiałych. Dorosłe osobniki czasami atakują krakeny. Niebieskoliść - drzewiasta, rosnąca w gęstych skupiskach roślina rodzima dla Schronienia bardzo podobna do kalmii szerokolistnej. W porze kwitnienia wydaje białe lub żółte kwiaty, a nazwę swą zawdzięcza sinoniebieskiemu odcieniowi liści. Niedźwiedź klifowy - ssak rodzimy dla Schronienia, który nieco przypomina ziemskiego grizzly skrzyżowanego z szopem praczem. Cechuje go umaszczenie pyska typowe dla szopa pracza oraz zaokrąglone uszy, jakie miały ziemskie torbacze. Wszakże w przeciwieństwie do niedźwiedzi ziemskich niedźwiedź klifowy jest wyłącznie mięsożerny. Nowy model - określenie innowacyjnych technologii (szczególnie wojskowych)

wprowadzonych przez Charis i sojuszników. Patrz także: nowy model krakena. Nowy model krakena - podstawowy model armaty Cesarskiej Marynarki Wojennej Charisu. Waży w przybliżeniu dwie i pół tony i strzela trzydziestofuntowymi pociskami o średnicy pięć i dziewięć dziesiątych cala. Mimo że waży nieco mniej od starego krakena (patrz wyżej), a jego pociski są o dwanaście procent lżejsze, ma większy zasięg i większą prędkość wylotową z powodu redukcji oporu, ulepszenia prochu oraz trochę wydłużonej lufy. Nynian Rychtair - tutejszy odpowiednik Heleny Trojańskiej, urodzona w Siddarmarku kobieta legendarnej urody, która poślubiła cesarza Harchongu. Oddział Wsparcia Artyleryjskiego (WA) - określenie na grupy oficerów i podoficerów Cesarskiej Armii Charisu szkolonych w celu koordynacji wsparcia artyleryjskiego. Żołnierz taki może zostać przydzielony na każdym poziomie dowodzenia, od dywizji poczynając, a na kompanii, a nawet plutonie kończąc. Ma on na wyposażeniu heliograf, flagi sygnałowe, gońców oraz czasami także wyverny pocztowe. Ogarojaszczur - jeden z kilku gatunków bardzo szybkiej mięsożernej jaszczurki hodowanej i szkolonej do tropienia zdobyczy. Odmiany obejmują ogarojaszczura Tiegelkampa, który jest nieco mniejszy od ziemskiego ogara, do ogarojaszczura z Szarych Gór, którego ciało osiąga długość ponad pięciu stóp i wagę prawie dwustu pięćdziesięciu funtów. Ogniorośl - pokaźna, odporna, szybko rosnąca winorośl ze Schronienia, której pędy mogą osiągać średnicę do dwóch cali, a nawet więcej, roślina wyjątkowo zasobna w oleje. Uważana za niebezpieczną dla ludzkich siedlisk, szczególnie położonych w rejonie niskich opadów deszczu w lecie, ze względu na jej niezwykłą łatwopalność, jak również dlatego, że zawarte w niej oleje są trujące zarówno dla ludzi, jak i dla zwierząt lądowych. Wszakże zmiażdżone pędy i torebki nasienne ogniorośli są źródłem cennych olejów i z tego powodu jest to roślina uprawna. Okrągły teatr - największy i najpiękniejszy teatr Tellesbergu. Wspierany przez Koronę, lecz całkowicie niezależny. Znany nie tylko z jakości dawanych przedstawień, ale i swobody, z jaką pokazywano na jego scenie satyry na charisjańskie społeczeństwo, przemysł, arystokrację, a nawet Kościół. Okular kątowy - charisjańskie określenie na peryskop. Olej z krakena - dawniej olej pozyskiwany z krakenów i wykorzystywany jako paliwo, głównie w lampach, szczególnie w domenach znajdujących się na wybrzeżach kontynentów i wyspach. Obecnie większość oleju przeznaczonego do lamp pozyskuje się

zamiast z krakenów ze smoków morskich (patrz niżej) i w gruncie rzeczy taki olej pali się o wiele lepiej i znacznie jaśniejszym płomieniem od oleju z krakena, wydzielając przy tym znacznie mniej nieprzyjemnego zapachu. Mimo to jakość oleju w dalszym ciągu ocenia się wedle miar stosowanych wobec oleju z krakena. Operacja Arka - ostatnia próba stworzenia kolonii pozaziemskiej podjęta przez Federację Terrańską celem ratunku przed ksenofobicznymi Gbaba. W jej wyniku powstało Schronienie. Oskrzydlenie ogniowe - rodzime określenie na manewr kawaleryjski przypominający ziemski karakol, w którym żołnierze jazdy otwierają z bliska ogień broni ręcznej przeciwko wrogiej piechocie. Stosowany również - w sprzyjających okolicznościach przeciwko wrogiej jeździe. Pąjęczokrab - rodzima forma życia na Schronieniu, o wiele większa od znanych na Ziemi krabów. Zwierzę to nie jest jednak skorupiakiem, jego segmentowe, mocno opancerzone ciało przypomina raczej ślimaka. Odnóża uznawane są za niezwykle delikatny przysmak. Pąjęczoszczur - gatunek szkodnika występującego na Schronieniu, który pełni w tym ekosystemie rolę podobną do ziemskich szczurów. Jest sześcionogi, podobnie jak wszystkie ssaki Schronienia, i wygląda jak skrzyżowanie włochatej helodermy z owadem. Posiada wielostawowe odnóża, które sięgają wyżej niż jego ciało. Szkodnik ten jest znany z narowistego usposobienia, ale zarazem niezbyt odważny. Dorosłe osobniki największych gatunków mogą osiągać długość ciała rzędu dwóch stóp, przy czym sam ogon może mierzyć tyle samo, jednakże średnia wielkość tych zwierząt to na ogół dwie, trzy stopy razem z ogonem. Persymona - rodzimy owoc Schronienia, w smaku niesłychanie cierpki i stosunkowo gruboskórny, z wyglądu przypominający nieco ziemskie figi. Pianowiec - rodzimy na Schronieniu odpowiednik sepiolitu (pianki morskiej). Ten jasny w kolorze, miękki kamień ma ten sam źródłosłów co pianka morska, jako że sporadycznie jest znajdowany na powierzchni Zatoki Tansharu. Przede wszystkim używany do produkcji kadzidełek na potrzeby Kościoła Boga Oczekiwanego oraz fajek tytoniowych i cygarniczek. Piaskowe czerwie - obrzydliwi mięsożercy, wyglądający jak sześcionogie ślimaki, które żerują na plażach podczas przypływu. Piaskowe czerwie zazwyczaj nie gustują w żywych ofiarach, aczkolwiek nie pogardzą też niewielkimi stworzeniami, które znajdą się w ich zasięgu. Ich naturalna barwa pozwala im się idealnie wtapiać w piaszczyste tło

plaży, w dodatku zakopują się głęboko, pozostawiając na powierzchni jedynie koniec odwłoka. Pięciodzień - odpowiednik ziemskiego tygodnia na Schronieniu. Składa się on tylko z pięciu dni: od poniedziałku do piątku. Pięść Kau-yunga - nieoficjalna nazwa nadana organizacji Ster i jej członkom przez zwalczających ją inkwizytorów. Piki Kolstyru - marsz wojskowy grany w Republice Siddarmarku, upamiętniający okrucieństwa Cesarstwa Desnairu, jakich dopuszczono się w trakcie jednej z pierwszych wojen pomiędzy Siddarmarkiem i Desnairem. Gdy rozbrzmiewa na polu bitwy, znaczy to, że Armia Republiki Siddarmarku przystępuje do bezlitosnego natarcia. Pismo - najważniejsza święta księga Kościoła Boga Oczekiwanego. Płaskorzech - bocznie spłaszczony orzech o grubej skorupie. Rosną na drzewach liściastych o dużych czteroklapowych liściach, osiągających wysokość do trzydziestu stóp. Czarny płaskorzech został zmodyfikowany genetycznie tak, aby był jadalny dla ludzi. Czerwony płaskorzech jest niejadalny, a jego spożycie grozi zatruciem. Czarny płaskorzech jest znany z wysokiej zawartości białka. Podnóżki Shan-wei - nadana przez Charisjan nazwa min przeciwpiechotnych, które zazwyczaj zakopuje się lub porzuca na powierzchni i detonuje za pomocą zapalników naciskowych. Patrz także: Kau-yungi. Podwójny okular - charisjańskie określenie na lornetkę. Powstanie - nazwa rebelii wymierzonej w lorda protektora Greyghora i konstytucję Republiki Siddarmarku przez lojalistów Świątyni. Półtuńczyk - jeden z nielicznych rodzimych gatunków ryb Schronienia. Osiąga długość od trzech stóp do nieco ponad pięciu stóp. Prawiedąb - drzewo rosnące na Schronieniu, przypominające nieco ziemskie dęby. Spotykane głównie w strefie tropikalnej. Charakteryzuje je chropawa kora, wiecznie zielona okrywa liści oraz nasiona podobne do szyszek. Prawiepałma - drzewo tropikalne występujące na Schronieniu i przypominające ziemską palmę królewską z tą różnicą, że jego wysokość może sięgać sześćdziesięciu stóp. Wydaje podobne do śliwek, kwaskowe owoce, których średnica wynosi do pięciu cali. Prawiepalmy owoc - podobny do ziemskiej śliwki owoc prawiepalmy. Spożywany w stanie surowym lub po ugotowaniu, aczkolwiek ceniony głównie dla wyrabianego z niego wina. Prawietopola - rodzimy gatunek drzewa na Schronieniu, o bardzo szybkim, strzelistym

przyroście. Występuje głównie w strefie umiarkowanej. Osiąga wysokość około dziewięćdziesięciu stóp. Rada Wikariuszy - odpowiednik Kolegium Kardynalskiego w Kościele Boga Oczekiwanego. Rakurai (1) - dosłownie „błyskawica”. Tym słowem Pismo określa broń kinetyczną, za pomocą której zniszczono Enklawę Aleksandria. Rakurai (2) - organizacja skupiająca działających w pojedynkę zamachowców samobójców na zlecenie Wyllyma Rayna i Zhaspahra Clyntahna. Zasada bezpieczeństwa wymaga, aby nawet Clyntahn nie znał nazwisk jej członków oraz celów, przeciwko którym wysyła ich Rayno. Reformiści - ludzie popierający reformę Kościoła Boga Oczekiwanego. Większość reformistów mieszkających poza Charisem wciąż postrzega siebie jako lojalistów Świątyni. Ręka Kau-yunga - nazwa przypisana przez agentów Inkwizycji Antygrupie Czworga, którą w Syjonie założyła Aivah Pahrsahn/Ahnzhelyka Phonda. Ropucha oślizgła - ziemnowodny padlinożerca o ciele długości do siedmiu cali. Jego skórę pokrywa gęsta wydzielina, stąd nazwa. Jad jest toksyczny, ale ukąszenie rzadko kończy się śmiercią. Ruch reformistowski - ruch w łonie Kościoła Boga Oczekiwanego, jego celem jest naprawa wypaczeń, które narastały w wikariacie przez ostatnie sto pięćdziesiąt lat. Przed pojawieniem się Kościoła Charisu ruch ten działał w ukryciu, z czasem jednak wyszedł na światło dzienne, zyskując coraz większe poparcie społeczne. Rycerze Ziem Świątynnych - urzędowy tytuł prałatów zarządzających Ziemiami Świątynnymi. Z technicznego punktu widzenia Rycerze Ziem Świątynnych są ich świeckimi władcami, należącymi jednocześnie do hierarchii kościelnej. Zgodnie z prawem kanonicznym nic, co uczynią jako Rycerze Ziem Świątynnych, nie może być kojarzone z oficjalnymi działaniami Kościoła Matki. Świątynia wykorzystywała tę fikcję prawną już niejednokrotnie w swojej historii. SAPK-i - Samonaprowadzająca Autonomiczna Platforma Komunikacyjnozwiadowcza. Seijin - dosł. mędrzec, święty mąż. Legendarni wojownicy i nauczyciele, którzy w powszechnym przekonaniu dostąpili anshinritsumei. Wielu wykształconych mieszkańców Schronienia uważa seijinów za istoty mityczne. Skoczek moczarowy - średniej wielkości (pięćdziesiąt do sześćdziesięciu funtów

wagi) płaz rodzimy dla Schronienia. Drapieżny, jego ofiarami padają różne wodne stworzenia. Przypomina sześciionogiego smoka z Komodo, ale w odróżnieniu od niego ma na głowie pióropusz, który rozkłada, gdy czuje się zagrożony albo gdy broni terytorium. W tych samych okolicznościach nadyma worki powietrzne u szyi. Agresywny i humorzasty. Skrzydlaci Wojownicy - tradycyjny tytuł zaprawionych w boju wojowników górskich klanów z Kruczych Ziem. Smoczek - ten rodzimy dla Schronienia gatunek w istocie nie jest spokrewniony z żadnymi smokami, tylko stanowi miejscowy odpowiednik ziemskiego żółwia morskiego. Choć jest ciepłokwisty, kształtem przypomina ziemskiego żółwia skórzastego, aczkolwiek jest tylko w połowie tak duży. Dojrzały osobnik płci męskiej osiąga maksymalnie długość dziewięciu stóp. Nikt na Schronieniu nie wie, czemu zawdzięcza swoją nazwę. Smok - największa lądowa forma życia na Schronieniu. Wyróżniamy dwa gatunki smoków: roślinożernego smoka zwykłego (zazwyczaj dzielonego na smoka leśnego i smoka górskiego) oraz mięsożernego smoka wielkiego. Patrz także: Smok wielki. Smok górski - nieco mniejsze od ziemskiego słonia zwierzę pociągowe, znane na całym Schronieniu. Mimo wielkich rozmiarów zdolne do szybkich zrywów. Roślinożerca. Smok leśny - nazwa nadawana gatunkom smoków żyjących na nizinach. Osiąga znacznie większe rozmiary niż smok górski. Jego szara odmiana stanowi największe zwierzę roślinożerne na Schronieniu. Smok morski - odpowiednik ziemskiego wieloryba na Schronieniu. Istnieje kilka gatunków smoków morskich, z których największy osiąga rozmiary do pięćdziesięciu stóp długości. Podobnie jak wieloryby, smoki morskie są ssakami. Przed niskimi temperaturami wody chroni je gruba warstwa tłuszczu. Zwierzęta te żywią się krylem. Rozmnażają się w znacznie szybszym tempie niż wieloryby, stanowią główne źródło pożywienia waleniszczycieli oraz co większych głębinowych krakenów. Większość gatunków wytwarza tutejszy odpowiednik olbrotu. Z dorodnego osobnika można pozyskać nawet czterysta galonów oleju. Smok wielki - największy i najniebezpieczniejszy drapieżca na Schronieniu. Niespokrewniony ani ze smokiem górskim, ani ze smokiem leśnym pomimo pozornych zewnętrznych podobieństw. W istocie jest to gigantyczny krewny jaszczurodrapa, przy czym ma wydłużone szczęki i ostre zębiska. Wyposażony w sześć nóg, podobnie jak jaszczurodrap, ale w odróżnieniu od niego nie ma futra, tylko grubą, doskonale izolującą skórę. Smoki Hairathy - zawodowa drużyna baseballowa z Hairathy. Tradycyjni rywale

Krakenów z Tellesbergu w Pucharze Króla. Staloset - roślina Schronienia przypominająca mocno rozgałęzione bambusy. Jej strączki zawierają niezwykle delikatne nasionka przytwierdzone bardzo cienkimi, ale mocnymi nićmi. Ziarenka te są bardzo trudne do usunięcia gołymi rękami, ale z ich nici można tkać materiały o wiele wytrzymalsze od jedwabiowełny. Można z nich także splatać niezwykle wytrzymałe i odporne na rozciąganie liny. Co więcej, rośliny te rosną równie szybko jak bambus, a ilość zbieranej z jednego akra nici jest wyższa o siedemdziesiąt procent niż w przypadku ziemskiej bawełny. Ster - nazwa „magicznego miecza” seijina Kohdy’ego, a zarazem nazwa nadana przez Nynian Rychtair tajnej organizacji utworzonej przy pomocy sióstr Zakonu Kohdy’ego. Strupokor - bogate w żywicę liściaste drzewo o bardzo gładkiej szarobrązowej korze. Swoją nazwę wzięło od tego, że w miejscu zranienia wytwarza „strup” z żywicy, która wypływa obficie z każdego skaleczenia i natychmiast twardnieje w przypominające strupjr twarde, czerwonobrązowe płaty. Drewno przypomina brezylkę ciernistą ze Starej Ziemi, a żywicę stosuje się do produkcji czerwonego barwnika. Surgoi kasai - dosłownie „wielki (okropny) pożar”. Prawdziwy duch Boga, tchnienie Boskiego ognia, które wytrzymać może jedynie anioł albo archanioł. Szarfa - tradycyjne nakrycie głowy noszone w królestwie Tarota, czyli specjalnie zaprojektowana i uszyta bandana nakładana na włosy. Szerszeń - żądlący, drapieżny odpowiednik ziemskiego owada rodzimy dla Schronienia. Ma dwa cale długości i gnieździ się w norach ziemnych. Jego jad jest wysoce toksyczny dla miejscowych form życia, jednakże w większości niegroźny dla ziemskich stworzeń (aczkolwiek dziesięć procent ludzi jest na niego uczulonych). Szerszenie są bardzo agresywne. Bronią swego terytorium. Instynktownie atakują w pierwszej kolejności oczy ofiary. Szponi konar - rodzime, wiecznozielone drzewo Schronienia. Ma długie cienkie igły, a jego gałęzie dodatkowo są pokryte półcalowymi cierniami. Dorasta do wysokości siedemdziesięciu stóp. Konary dojrzałych osobników zaczynają się dopiero dwadzieścia stóp nad ziemią. Świadectwa - z wielu dokumentów, jakimi posługuje się Kościół Boga Oczekiwanego, te zawierają relacje naocznych świadków spisane przez kilka pierwszych pokoleń ludzi zamieszkujących Schronienie. Nie mają one jednak podobnego statusu jak chrześcijańskie ewangelie, ponieważ nie zawierają żadnych nauk ani inspiracji przekazywanych przez Boga. Ich zadaniem jest unaocznienie historycznej zgodności nauk

Kościoła z faktami, które gromadnie spisywali naoczni świadkowie owych wydarzeń. Świątynia - kompleks wybudowany przez archaniołów z wykorzystaniem terrańskiej technologii, służący za główną siedzibę hierarchów Kościoła Boga Oczekiwanego. Można w nim znaleźć wiele magicznych rozwiązań, które przypominają o potędze twórców. Świeca Shan-wei (1) - celowo wyzywająca nazwa nadana przez Charisjan zapałkom, które można zapalić nie tylko o draskę, ale dosłownie o cokolwiek. Świeca Shan-wei (2) - nazwa nadana przez lojalistów Świątyni oznaczająca flary podwieszane na spadochronach wynalezione przez Charisjan. Świerszcz - tutejszy odpowiednik ziemskiego owada o tej nazwie dorasta do długości dziewięciu cali i jest mięsożerny. Na szczęście występuje mniej licznie niż świerszcze na Ziemi. Świetliki - niewielkie bioluminescencyjne skrzydlate jaszczurki. Trzykrotnie większe od ziemskich odpowiedników odgrywają taką samą rolę w ekosystemie Schronienia. Święta Evehlain - patronka klasztoru Świętej Evehlain w Tellesbergu, żona świętego Zherneau. Święty Kohdy - seijin, który walczył po stronie Kościoła Boga Oczekiwanego podczas Wojny z Upadłymi. Zginął na krótko przed końcem tej wojny, po czym został odarty ze statusu świętego i wymazany z kościelnych kart wzmiankujących o seijinach. Święty Zherneau - patron klasztoru Świętego Zherneau w Tellesbergu, mąż świętej Evehlain. Tytanodąb - bardzo wolno rosnące i długowieczne drzewo liściaste występujące na Schronieniu, używane do wyrobu mebli, o wysokości dochodzącej do stu jardów. Upadli - archaniołowie, aniołowie i śmiertelnicy, którzy podążyli za Shan-wei, buntując się przeciw Bogu i Jego prawowitemu następcy Langhorne’owi. Terminem tym określa się wszystkich wyznawców Shan-wei, aczkolwiek najczęściej stosuje się go dla określenia archaniołów i aniołów, którzy poszli za Panią Kłamstwa z własnej woli, nie zaś zostali do tego zmuszeni jak zwykli ludzie. Uzupełnienia - spisane oświadczenia i obserwacje wielkich wikariuszy i świętych Kościoła Boga Oczekiwanego. Zawierają głęboko uduchowione i inspirujące nauki, ale jako dzieło zwykłych śmiertelników nie są stawiane na równi z treścią Pisma. Waleniszczyciel - najbardziej niebezpieczny drapieżnik żyjący na Schronieniu, na szczęście bardzo rzadko interesujący się tak niewielką zdobyczą, jaką jest dla niego człowiek. Waleniszczyciele osiągają długość niemal stu stóp i są wyłącznie mięsożerne. Osobniki tego gatunku potrzebują wielkich przestrzeni do życia, więc nie zbliżają się do

wybrzeży, dzięki czemu spotkania z nimi należą do rzadkości. Stworzenia te jedzą wszystko, nie wyłączając największych krakenów. Znane są też niezwykle rzadkie przypadki, gdy atakowały frachtowce lub galery wojenne. Wełna mineralna - tutejszy odpowiednik chryzotylu (białego azbestu). Wewnętrzny krąg - charisjańscy sprzymierzeńcy Merlina Athrawesa, którzy poznali prawdę na temat Kościoła Boga Oczekiwanego oraz Federacji Terrańskiej. Widelcogon - jedna z nielicznych ryb Schronienia, odpowiednik ziemskiego śledzia. Wiertacz - rodzaj żyjącego na Schronieniu skorupiaka, który przyczepia się do dna okrętu albo drewna spławianego do portów, wwiercając się w nie na pewną głębokość. Istnieje kilka rodzajów wiertaczy, z których najgroźniejsze potrafią wygryźć spore otwory w drewnie, do którego się przyczepią, ponieważ nieustająco wnikają w głąb zaatakowanej przez siebie drewnianej konstrukcji. Te najmniej groźne żywią się tylko zewnętrzną warstwą konstrukcji, byle tylko znaleźć na niej punkt przyczepienia, po czym rozrastają się na podobieństwo korala, tworząc swego rodzaju warstwę ochronną. Wiertacze są największym oprócz zbutwienia zagrożeniem dla kadłubów okrętowych. Wierzba ogniowa - wiecznozielone drzewo rodzime dla Schronienia, a zwłaszcza strefy umiarkowanej i subarktycznej Wschodniego Haven. Dorasta na ogół do wysokości pięciu metrów i ma długie, wąskie liście. Dobrze się czuje w środowisku wilgotnym i wydaje owoce przypominające jagody, których kolor przybiera wszystkie odcienie od jaskrawopomarańczowego do szkarłatnego. Wilk (1) - rodzimy dla Schronienia drapieżnik, który żyje i poluje w stadzie i wykazuje liczne cechy ziemskiego wilka. Choć ciepłokrwisty, jest jajorodny i większy od wilka znanego na Starej Ziemi. Dorosłe męskie osobniki osiągają masę dwustu dwudziestu pięciu funtów. Wilk (2) - nazwa artylerii pokładowej o kalibrze mniejszym niż dwa cale i jednofuntowych (lub lżejszych) pociskach. To broń głównie przeciwpiechotna, ale może też być stosowana przeciwko łodziom i innym mniejszym jednostkom. Wilk obrotowy - lekka armata, pierwotnie zamierzona jako broń zamontowana na obrotowym wysięgniku. Patrz także: wilk. Wojna Shan-wei - zaczerpnięte z Pisma określenie na walkę pomiędzy stronnikami Erica Langhorne’a i zwolennikami Pen Shan-wei dotyczącą przyszłości ludzi na Schronieniu. W ogólnym zarysie przypomina znaną z ziemskiej Biblii walkę Lucyfera z aniołami wiernymi Bogu, przy czym rolę Lucyfera objęła Shan-wei. Patrz także: Wojna z Upadłymi.

Wojna z Upadłymi - czas po upadku Shan-wei pomiędzy zniszczeniem Enklawy Aleksandria i przywróceniem władzy Kościoła. Wymiatacze Shan-wei - nadana przez Charisjan nazwa rodzimej wersji miny typu Claymore. Patrz także: Kau-yungi. Wyverna - tutejszy odpowiednik ziemskich ptaków. Wyverny występują w równie wielkiej liczbie i różnorodności jak ptaki na Starej Ziemi. Wśród nich wyróżniamy wyverny pocztowe, myśliwskie (stosowane do łowów w podobny sposób jak sokoły), skalne (te gatunki są niewielkie, rozpiętość ich skrzydeł dochodzi do dziesięciu stóp), morskie (tych jest naprawdę wiele), królewskie (jedne z największych latających drapieżników, mogących osiągać nawet do dwudziestu pięciu stóp rozpiętości skrzydeł). Wszystkie gatunki tych zwierząt mają po dwie pary skrzydeł oraz jedną parę kończyn wyposażonych w niezwykle ostre pazury. Zdesperowane królewskie wyverny porywają dzieci, jeśli nadarzy się ku temu okazja, aczkolwiek gatunek ten znany jest z całkiem sporej inteligencji i wie, że człowiek nie jest łatwą ofiarą, więc na ogół omija ludzkie sadyby. Wyverna bagienna - jedna z wielu gatunków występujących na Schronieniu wyvern, której miejscem występowania są słonowodne i słodkowodne bagna i moczary. Wyverna długodzioba - odpowiednik ziemskiego pelikana. Wyverna lodowa - nielotna wodna odmiana wyverny przypominająca ziemskiego pingwina. Odrębne gatunki zamieszkują zarówno północne, jak i południowe koło podbiegunowe Schronienia. Wyverna pocztowa - odmiana rodzimej wyverny poddana modyfikacji genetycznej przez Pei Shan-wei i jej zespół terraformujący, ażeby stworzyć odpowiednik ziemskiego gołębia pocztowego. Wykorzystuje się ją do dostarczania wiadomości na krótkich dystansach, błyskawicznie, oraz na dłuższych, co zabiera więcej czasu. Wyverna szaroroga - nocny drapieżnik żyjący na Schronieniu. Można by go porównać do ziemskiej sowy. Wyvernowisko - miejsce wylęgu oswojonych wyvern. Zaćmica - rodzima nazwa choroby Alzheimera na Schronieniu. Zakazy Jwo-jeng - spis technologii dozwolonych przez Kościół Boga Oczekiwanego. W ogólnym zarysie Zakazy zabraniają korzystania z urządzeń, które nie są napędzane siłą wiatru, wody albo ludzkich mięśni. Zwyczajowo Zakazy podlegają ocenom zakonu Schuelera, należącego do najbardziej konserwatywnych zgromadzeń Schronienia, aczkolwiek znane są przypadki, kiedy to skorumpowani intendenci wydali niezgodny z regułą werdykt w zamian za rekompensatę pieniężną.

Zakon Świętego Kohdy’ego - zgromadzenie zakonne stworzone przez kobiety w celu upamiętnienia świętego Kohdy’ego. Ostatni „aniołowie” użyli broni kinetycznej, aby unicestwić ich klasztor i grobowiec świętego Kohdy’ego, wkrótce po tym jak zmarli ostatni Adamowie i Ewy. Zapalacz - rodzima nazwa na zapalniczkę na Schronieniu. Złocista jagoda - drzewo osiągające wysokość około dziesięciu stóp, występujące w niemal każdym klimacie Schronienia. Napar z jego liści to znany specyfik na chorobę lokomocyjną i mdłości.

Informacja dotycząca miar czasu na Schronieniu Doba na Schronieniu liczy dwadzieścia sześć godzin i trzydzieści jeden minut. Rok Schronienia to 301,32 dnia, czyli 0,91 standardowego roku ziemskiego. Planeta ma jeden spory księżyc, który obiega ją w 27,6 lokalnego dnia, zatem miesiąc księżycowy trwa tutaj mniej więcej 28 dni. Doba Schronienia dzieli się na 26 sześćdziesięciominutowych godzin oraz trzydziestojednominutowy okres zwany „czuwaniem Langhorne’a”. Rok Schronienia dzieli się na dziesięć miesięcy: luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik i listopad. Każdy z nich dzielony jest na sześć pięciodniowych tygodni, zwanych tutaj „pięciodniami”. Mają one następujące nazwy: poniedziałek, wtorek, środa, czwartek i piątek. Dodatkowy dzień roku przypada w samym środku lipca, ale nie ma przydzielonego numeru. To tak zwany „dzień Boga” i zarazem najważniejsze święto Kościoła Boga Oczekiwanego. Z takiego podziału wynika, że każdy pierwszy dzień miesiąca musi wypadać w poniedziałek, a ostatnim jest piątek. Co trzy lata występuje tak zwany rok przestępny, który trwa o jeden dzień dłużej - zwany „memoriałem Langhorne’a” i umieszczany w środku lutego (także bez przydzielonego numeru). To oznacza, że statystyczny miesiąc Schronienia liczy 795 godzin, w odróżnieniu od 720, jakie ma 30-dniowy miesiąc na Ziemi. Zrównanie dnia z nocą wypada na Schronieniu 23 kwietnia i 22 września, natomiast przesilenia słoneczne 7 lipca i 8 lutego. ARCHANIOŁOWIE ARCHANIOŁ

ZAKRES

SYMBOL

Langhorne

Prawo i życie

Berło

Bédard

Mądrość i wiedza

Lampka oliwna

Pasquale

Uzdrawianie i medycyna

Laska Eskulapa

Sondheim

Rolnictwo i uprawy

Snopek

Truscott

Hodowla zwierząt

Koń

Schueler

Sprawiedliwość

Miecz

Jwo-jeng

Dopuszczalna technika

Płomień

Chihiro (1)

Historia

Chihiro (2)

Opieka

Andropov

Szczęście

Pióro Pióro mieczem

skrzyżowane

z

Para kostek do gry

Hastings

Cyrkiel

UPADŁY ARCHANIOŁ, Shan-wei

ZAKRES Matka ambicji

zła/nadmiernej

Kau-yung

Zniszczenie

Proctor

Pokusa/zakazana wiedza

Sullivan

Obżarstwo

Ascher

Kłamstwa

Grimaldi

Zarazy

Stavraki

Chciwość

KOŚCIÓŁ BOGA OCZEKIWANEGO RANGA

BARWA

PIERŚCIEŃ

Wielki wikariusz

granat

szafiry i rubiny

Wikariusz

pomarańcz

szafiry

Arcybiskup

biel pomarańcz

i

rubiny

Biskup egzekutor

biel

rubiny

Biskup

biel

rubiny

zieleń i biel

rubiny

Biskup pomocniczy Wyższy kapłan

zieleń

złoto kamieni)

Kapłan

brąz

-

Niższy kapłan

brąz

-

Zakrystian

brąz

-

(bez

Duchowni nienależący do żadnego z zakonów noszą proste sutanny w barwach odpowiadających ich randze kościelnej. Sutanna arcybiskupa pomocniczego jest zielona i

ma białą cienką lamówkę. Sutanna arcybiskupa jest biała i ma pomarańczową lamówkę. Duchowni należący do poszczególnych zakonów (patrz niżej) noszą na co dzień habity w barwach swojego zakonu, ale po prawej stronie piersi mają przyczepiony symbol swego zakonu w barwach odpowiadających ich kościelnej randze. Strój oficjalny odwraca tę zasadę, to znaczy strój jest w barwach odpowiadających randze kościelnej, natomiast symbol zakonu występuje w barwach zakonu. Wszyscy członkowie duchowieństwa zwyczajowo noszą bądź to sutanny, bądź to habity. Nakryciem głowy jest kapłański czepiec z trzema rogami, bardzo podobny do osiemnastowiecznych trójrożnych męskich kapeluszy. Czepiec ma czarną barwę w wypadku wszystkich duchownych o randze niższej od wikariusza. Kapłani i niżsi kapłani noszą przy czepcu brązowe kokardy. Biskupi pomocniczy mają kokardy zielone. Biskupi i biskupi egzekutorzy - białe. Kokarda arcybiskupa jest również biała, ale dodatkowo ma przyczepioną szeroką, rozdwojoną na końcu pomarańczową tasiemkę. Czepiec wikariusza jest pomarańczowy i pozbawiony ozdób w postaci kokard czy tasiemek. Natomiast czepiec wielkiego wikariusza poraża bielą i jaskrawopomarańczową kokardą. Wszyscy duchowni Kościoła Boga Oczekiwanego są zgrupowani przy jednym bądź większej liczbie zakonów, aczkolwiek nie każdy kapłan jest członkiem jakiegoś zakonu czy też raczej należałoby powiedzieć, że nie każdy kapłan jest pełnoprawnym członkiem jakiegoś zakonu. Przy wyświęceniu na księdza następuje automatyczne przypisanie wyświęcanego do zakonu, którego członkiem jest wyświęcający go biskup, w związku z czym - przynajmniej w teorii - odtąd jest winien posłuszeństwo danemu zakonowi. Za pełnoprawnego członka zakonu uważany jest tylko ten kapłan, który złożył odpowiednie śluby zakonne. Ta sama zasada dotyczy kobiet, które mogą należeć do zgromadzeń klasztornych siostrzanych względem męskich zakonów. (Uwaga: na Schronieniu nie ma kobiet księży, chociaż członkinie klasztorów mogą dochodzić do wysokich stanowisk kościelnych w ramach zakonu). Wyłącznie pełnoprawni członkowie i pełnoprawne członkinie zakonu docierają do najwyższych funkcji zakonnych i wyłącznie członkowie jednego z zakonów mogą mieć nadzieję na wyniesienie do rangi wikariusza.

ZAKONY KOŚCIOŁA BOGA OCZEKIWANEGO W PORZĄDKU WAŻNOŚCI I ZNACZENIA: Zakon Schuelera - głównie odpowiedzialny za doktrynę i teologię. Wielki inkwizytor, automatycznie będący członkiem Rady Wikariuszy, zarazem jest głową tego zakonu. Wzrost wpływów schuelerytów w Kościele Boga Oczekiwanego rozpoczął się przed dwustu laty i od tamtej pory trwa nieprzerwanie. Zakon Schuelera obecnie stanowi największą siłę w obrębie Kościoła Matki. Barwą zakonu jest purpura, a jego symbolem - miecz. Zakon Langhorne’a - teoretycznie starszy od zakonu Schuelera, jednakże zdążył utracić wpływy na wszystkich polach. Z tego zakonu wywodzą się kościelni prawnicy, a że prawo kościelne ma na Schronieniu przewagę nad prawem świeckim, praktycznie każdy prawnik (i sędzia) na planecie bądź to wywodzi się z zakonu Schuelera, bądź to zyskał jego błogosławieństwo. Swego czasu stanowiło to o potędze zakonu Langhorne’a, jednakże później schueleryci zepchnęli członków zakonu Langhorne’a do funkcji wyłącznie administracyjnych. Przełożony zakonu Langhorne’a utracił prawo do zasiadania w Radzie Wikariuszy przed wieloma pokoleniami (w roku Pańskim 810). Jak łatwo się domyślić, między tymi oboma zakonami występują tarcia. Barwą zakonu jest czerń, a jego symbolem - berło. Zakon Bédard - na przestrzeni wieków zmieniał się najbardziej ze wszystkich zakonów. Pierwotnie Inkwizycja wywodziła się z zakonu Bédard, lecz potem przejęli ją schueleryci, gdyż członkowie zakonu Bédard zgodnie z wolą i reformami świętego Greyghora skoncentrowali się na nauczaniu. Obecnie wśród członków zakonu Bédard jest najwięcej filozofów i nauczycieli zarówno stopnia podstawowego, jak i wyższego. Poza tym jego członkowie nadal często zajmują się opieką zdrowia psychicznego i terapią, jak również opieką w ogóle - zwłaszcza okazywaną biednym i wykluczonym. Co ciekawe, zapewne z powodu faktu, że to ten zakon przyczynił się najbardziej do powstania Kościoła Boga Oczekiwanego, znaczna część reformistów opuszcza obecnie jego szeregi. Podobnie jak w wypadku zakonu Schuelera, przełożony zakonu Bédard także ma zagwarantowane miejsce w Radzie Wikariuszy. Barwą zakonu jest biel, a symbolem - lampka oliwna. Zakon Chihiro - jest wyjątkowy o tyle, że spełnia dwie różne funkcje i jest podzielony na właściwie dwa odrębne zakony. Zakon Pióra odpowiada za szkolenie i nadzorowanie kościelnych skrybów, historyków i urzędników. Ma pod swoją pieczą

kościelne archiwa oraz wszystkie oficjalne dokumenty. Zakon Miecza natomiast dostarcza oficerów straży Świątyni, jak również większości oddziałów świeckich na terenie Ziem Świątynnych - w tym lądowych i morskich. Zakon Miecza współpracuje ściśle z zakonem Schuelera oraz z Inkwizycją, a jego przełożony zawsze zasiada w Radzie Wikariuszy jako dowódca wojsk Kościoła Boga Oczekiwanego i praktycznie pełni funkcję ministra wojny. Barwą zakonu jest błękit, a symbolem - pióro. W wypadku drugiego odłamu tego zakonu symbol pióra krzyżuje się z mieczem umieszczonym w pochwie. Zakon Pasquale - to kolejny liczący się zakon w łonie Kościoła Boga Oczekiwanego. Podobnie jak zakon Bédard ma za zadanie nieść kaganek oświaty, lecz dodatkowo specjalizuje się w zakresie uzdrawiania i medycyny. Członkowie tego zakonu są najczęściej chirurgami. Niestety z powodu oficjalnej nauki Kościoła Boga Oczekiwanego pozostają ślepi na fakt, że większość chorób wywołują niewidoczne gołym okiem mikroby. Wszyscy licencjonowani uzdrowiciele na Schronieniu muszą mieć błogosławieństwo zakonu Pasquale, który angażuje się bardzo w kwestię higieny publicznej oraz - już nie tak bardzo - w niesienie pomocy biednym i wykluczonym. Większość szpitali na Schronieniu w mniejszym lub większym stopniu jest zależna od zakonu Pasquale. Przełożony tego zakonu zazwyczaj, aczkolwiek nie zawsze, zasiada w Radzie Wikariuszy. Barwą zakonu jest zieleń, a symbolem - laska Eskulapa. Zakon Sondheima. Zakon Truscotta - te dwa zakony są nierzadko traktowane jako zakony „braterskie” i do pewnego stopnia przypominają zakon Bédard, aczkolwiek ich dziedziną są uprawy roślin i hodowla zwierząt. Obydwa zajmują się krzewieniem wiedzy, a przy tym rolnictwem i produkcją żywności. Nauki archanioła Sondheima i archanioła Truscotta, zamieszczone w Piśmie, stanowiły podstawę procesu terraformingu Schronienia po tym, jak zrezygnowano z zaawansowanej technologii. Przed ponad dwustu laty przełożeni obu tych zakonów utracili prawo zasiadania w Radzie Wikariuszy. Barwą zakonu Sondheima jest brąz, a symbolem - snopek zboża. Barwą zakonu Truscotta jest brąz z domieszką zieleni, a symbolem - koń. Zakon Hastingsa - to najmłodszy i najsłabszy współcześnie zakon. Podobnie jak poprzednicy zajmuje się krzewieniem wiedzy, a dodatkowo dostarcza kartografów, geodetów, a nawet astronomów, którzy wszakże nie wyszli poza ptolemeuszowską wizję wszechświata. Barwą zakonu jest zielono-brązowo-niebieska szachownica odzwierciedlająca roślinność, glebę i wodę. Symbolem - cyrkiel. Zakon Jwo-jeng - początkowo jeden z czterech największych zakonów Kościoła Boga Oczekiwanego. W roku 650 został wchłonięty przez zakon Schuelera. (W tym samym

czasie ustalono, że wielki inkwizytor odtąd będzie wywodził się z schuelerytów). Od tamtej pory zakon Jwo-jeng stanowi integralną część zakonu Schuelera. Zakon Andropova - plasuje się pomiędzy liczącymi się i nieistotnymi zakonami Schronienia. Jak wynika z Pisma, Andropov był jednym z głównych archaniołów biorących udział w walkach przeciwko Shan-wei i reszcie upadłych archaniołów, chociaż cechowało go lekkie (by nie powiedzieć: frywolne) podejście. Jego zakon miewał tendencje epikurejskie, choć to akurat nie przeszkadzało Kościołowi Matce z uwagi na to, że jego loterie, kasyna, wyścigi konne i jaszczurodrapów zazwyczaj przynosiły niemałe sumy, które można było spożytkować na szlachetne cele. Praktycznie każdy bukmacher na Schronieniu albo jest członkiem tego zakonu, albo uważa archanioła Andropova za swego patrona. Nie ma potrzeby dodawać, że przełożony zakonu Andropova nie zasiada w Radzie Wikariuszy. Barwą zakonu jest czerwień, a symbolem - para kostek. Poza wyżej wymienionymi zakonami istnieje wiele pomniejszych: zakony żebracze, zakony służebne (często, choć nie zawsze zgrupowane przy zakonie Pasquale), zakony dobroczynne (często, choć nie zawsze zgrupowane przy zakonie Bédard bądź przy zakonie Pasquale), zakony ascetyczne etc. Zarówno duże, jak i pomniejsze zakony utrzymują liczne klasztory, opactwa itp. Wszelako żaden członek pomniejszego zakonu nie otrzyma czepca wikariusza, jeśli wcześniej nie przystąpi do któregoś z największych zakonów.

Notes [←1] William Shakespeare, Hamlet, akt III, scena IV. [w] William Shakespeare, Tragedia I kroniki,, przeł. Stanisław Barańczak. Wydawnictwo Znak.. Kraków 2013

Spis treści Tytułowa MARZECROKU PAŃSKIEGO 897 .I.Komnata Merlina AthrawesaAmbasada CharisuSiddarRepublika Siddarmarku .II.Ambasada Charisu SiddarRepublika Siddarmarku .III.HMS Chihiro, 50Zatoka GorathDohlarOrazTellesbergStary Charis Cesarstwo Charisu .IV.Na zachód od Allyntynu Prowincja Północna Republika Siddarmarku .V.Skimmer nad Wschodnim Haven oraz Jaskinia Nimue Góry Światła Ziemie Świątynne .VI.Rzeka Seridahn Marchia Południowa Republika Siddarmarku .VII.Pięćdziesiąt mil na wschód od Malys Marchia Południowa Republika Siddarmarku .VIII.Skimmer rekonesansowy Nad Górami Światła oraz Łzy Langhorne'a Góry Światła Ziemie Świątynne .IX.Zakłady w Delthaku Baronia Wysokiej SkałyStary Charis Cesarstwo Charisu .X. Jaskinia Nimue Góry Światła Ziemie Świątynne .XI.Opactwo Świętej Esthyry Przełęcz Północna Prowincja Północna Republika Siddarmarku .XII. Odlewnia Świętego Kylmahna Syjon Ziemie Świątynne .XIII.Rzeka Daivyn Dwanaście mil na wschód od Stantynu Prowincja Skaliste Szczyty Republika Siddarmarku .XIV. Sklep z kapeluszami pani Marzho Syjon Ziemie Świątynne .XV.Obóz Chihiro Traymos Prowincja Tarikah orazAmbasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku .XVI.Święty Tyldyn Prowincja Północna Republika Siddarmarku .XVII.Ambasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku .XVIII.Obóz DynnysJezioro Isyk Prowincja Tarikah Republika Siddarmarku .XIX.Evyrtyn Kanał Sheryl-Seridahn Marchia Południowa Republika Siddarmarku .XX.Gabinet Wyllyma Rayna Świątynia Syjon Góry Światła Ziemie Świątynne KWIECIEŃ ROKU PAŃSKIEGO 897 .II.Jaskinia Nimue Góry Światła Ziemie Świątynne .III.Cieśnina Kyznetsov Prowincja Kyznetsov Harchong orazPałac w Manchyrze Corisand .IV. Jezioro Lodowe Glacierheart Republika Siddarmarku .V.Mahzgyr Księstwo Gwynt oraz Przełęcz Ohlarn Prowincja Nowa Północna Republika Siddarmarku .VI.Wyspa Szpon Morze Harchońskie oraz Charisjańska ambasada Siddar Republika Siddarmarku .VII.Pałac w Manchyrze Corisand Imperium Charisu .VIII.Kanał Sheryl-Seridahn Na zachód od Evyrtynu Marchia Południowa .IX.HMS Przeznaczenie, 54 oraz Pałac w Manchyrze Corisand Imperium Charisu

.X.HMS Eraystor, 22 Zatoka Geyra Księstwo Harless Desnair .XI.Pięć Rozwidleń Prowincja Północna Republika Siddarmarku .XII.Świątynia Syjon Ziemie Świątynne .XIII.HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar orazHMS Przeznaczenie, 54 Wielki Ocean Zachodni .I. Jairth Przełęcz Sylmahna Hildermoss Republika Siddarmarku .II.HMS Grom, 30 Wyspa Talizman Zatoka Dohlariańska .III.Świątynia Syjon Ziemie Świątynne .IV.Stocznia Larek Zakłady Delthak Hrabstwo Wysokiej Skały Stary Charis Imperium Charisu .V. HMS Grom, 30 Zatoka Dohlariańska .VI.Guarnak Prowincja Międzygórze Republika Siddarmarku CZERWIEC ROKU PAŃSKIEGO 897 .I.Zakłady Delthak Baronia Wysokiej Skały Stary Charis .II.HMS Wyzwanie, 56 Ziemia Jacka oraz HMS Dreadnought, 30 Zatoka Dohlariańska .III.Aivahnstyn Prowincja Skaliste Szczyty Republika Siddarmarku oraz Stahlberg Hrabstwo Usher .IV.HMS Grom, 30 Zatoka Shwei HMS Przeznaczenie, 54 Morze Harchońskie orazAmbasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku .V. Przełęcz Sylmahna Prowincja Międzygórze Republika Siddarmarku .VI.Świątynia Syjon Ziemie Świątynne .VII.Fairkyn Prowincja Nowa Północna Republika Siddarmarku .VIII.Syjon Ziemie Świątynne .IX.HMS Grom, 30 Cieśnina Kaudzhu orazHMS Dreadnought, 30 Południowa Zatoka Shwei Prowincja Shwei Harchong .X. Prowincja Skaliste Szczyty Republika Siddarmarku .XI. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne .XII.HMS Grom, 30 Rzeka Hahskyn Prowincja Shwei Południowy Harchong oraz Kyrnyth oraz Aivahnstyn Prowincja Skaliste Szczyty Republika Siddarmarku LIPIEC ROKU PAŃSKIEGO 897 .I.HMS Grom, 30 Zatoka Hahskyn Prowincja Shwei Harchong oraz Guarnak Morze Harchońskie orazProwincja Cliff Peak Republika Siddarmarku .II.Mulista Łacha Zatoka Hahskyn Prowincja Shwei Południowy Harchong .III.Na południe od cieśniny Kaudzhu Zatoka Hahskyn Prowincja Shwei Południowy Harchong .IV.Cieśnina Kaudzhu Zatoka Hahskyn Prowincja Shwei Południowy Harchong .V.Rzeka Czarny Piasek oraz Treykyn Prowincja Skaliste Szczyty Republika Siddarmarku .VI.Ambasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku .VII.HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar orazHMS Przeznaczenie, 54 Wyspa Szpon Morze Harchońskie .VIII.Mahzgyr Księstwo Gwynt .IX.Obóz Dynnys Jezioro Isyk Prowincja Tarikah Republika Siddarmarku X.Świątynia Syjon Ziemie Świątynne .XI.HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar

.XII.HMS Przeznaczenie, 54 Wyspa Talizman Zatoka Dohlariańska SIERPIEŃ ROKU PAŃSKIEGO 897 .I.Pałac królewski Gorath Dohlar oraz Tellesberg Stary Charis .II. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne .III.HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar orazTrakt Glydahr-Selyk Księstwo Sardahn .IV.HMS Przeznaczenie, 54 Wyspa Talizman Zatoka Dohlariańska V.Obóz Chihiro Hyrdmyn Prowincja Nowa Północna Republika Siddarmarku .VI. Jeziorno Tarikah Republika Siddarmarku .VII.Opactwo Świętego Zherylda Diecezja Świętego Shulmyna Ziemie Świątynne WRZESIEŃ ROKU PAŃSKIEGO 897 .I.Kanał Trosan Zatoka Gorath .II.HMS Chihiro, 50 Zatoka Gorath Dohlar oraz Świątynia Syjon Ziemie Świątynne .III.Wyspa Szpon Morze Harchońskie .IV.Wyspa Shyan Zatoka Dohlariańska .V. Świątynia Syjon Ziemie Świątynne .VI.Gorath Dohlar .VII.Ambasada Charisu Siddar Republika Siddarmarku .VIII. Cieśnina Fern Zatoka Dohlariańska PAŹDZIERNIK ROKU PAŃSKIEGO 897 .I.Siedziba hrabiego Thirsku Gorath Dohlar Postacie: Glosariusz Informacja dotycząca miar czasu na Schronieniu ZAKONY KOŚCIOŁA BOGA OCZEKIWANEGO W PORZĄDKU WAŻNOŚCI I ZNACZENIA: Notes