Deveraux Jude Saga rodu Montgomerych 21 Teraz i na zawsze

Jude Deveraux

Teraz... i na zawsze

Przełożyła Dagmara

Dedykuję tę książkę wszystkim moim Czytelnikom, których zasmuciłam tym, Że w tak okrutny sposób wymordowa­ łam masowo Montgomerych. Powinniście mi bardziej zaufać.

Bagińska

A Warszawa 2007

Część

pierwsza 2004

onnie i Kayla były niemal w tym samym wieku i prawie tego samego wzrostu. Były do siebie podobne i różne zarazem. Kayla miała płomiennorude włosy, a Connie była bladą blondynką. Kayla była kobietą, obok której nie można było przejść obojętnie, Connie zaś łatwo było przegapić. Connie od sześciu lat pracowała w sklepie jubilerskim pana Wrightsmana, podczas gdy Kayla zaledwie od trzech tygodni. Connie wiedziała wszystko na temat cięcia i przejrzystości kamieni szlachetnych. Potrafiła ocenić wagę i numer barwy diamentu jednym spojrzeniem. Znała pochodzenie każdego kamienia szlachetnego w sklepie, wiedziała, co jest w sejfie i które kamienie są czyje, oraz dlaczego ich właściciele po­ stanowili je sprzedać. Kayla za to pytała klientów, czy podobają im się bardziej „niebieskie czy zielone kamienie". Ale w ciągu trzech tygodni sprzedała więcej biżuterii niż Connie w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Po pierwszym tygodniu Connie zaczęła się skarżyć panu Wrightsmanowi. - Ona traktuje biżuterię jak towar. Ubiera się w wydekol­ towane sukienki, obwiesza się naszyjnikami wartymi milion dolarów i przechyla się przez ladę, żeby mężczyźni mogli podziwiać jej biust. - Connie nie była zadowolona z odpowiedzi pana Wrightsmana, który stwierdził tylko, żeby zeszła wreszcie na ziemię. Był piątkowy wieczór, kiedy do sklepu wszedł pewien męż-

C

Jude Deveraux

7

Teraz... i na zawsze

czyzna. Connie przywykła już do widoku bogatych i wpływo­ wych mężczyzn przekraczających próg tego sklepu. Obok pro­ fesjonalnie oświetlonego salonu wystawowego, w którym klienci mogli dać upust swej próżności i bogactwu, kupując klejnoty, które kiedyś miała na sobie Maria Antonina, na tyłach sklepu mieściła się także elegancka sala, gdzie mogli na osob­ ności sprzedać coś, na co nie było ich już stać. Connie spotkała wielu polityków, gwiazdy filmowe, całą śmietankę towarzyską, ale tego mężczyzny nie widziała tu nigdy wcześniej. Był przystojny w bardzo męski sposób. Miał gęste czarne brwi, ciemne oczy, orli nos i lekki, uwodzący uśmieszek na ustach. Kiedy Connie spojrzała na mężczyznę, poczuła, że nogi się pod nią uginają. Podobnie czuła się tylko raz w swoim życiu, kiedy do sklepu wszedł Sean Connery. Ten mężczyzna miał na sobie skórzaną kurtkę, która według jej oceny musiała kosz­ tować tysiące. Connie nawet potrafiła sobie wyobrazić, jak delikatna w dotyku jest ta skóra. Jego ciemne spodnie musiały być szyte na miarę. Kiedy zbliżał się do drzwi sklepowych i zobaczyła, że sam nie nosił żadnej biżuterii, jej serce pod­ skoczyło. Zamierzał kupić coś dla kobiety, nie dla siebie. Nie pomyślała wcale, że taki mężczyzna mógłby się nią zainteresować, ale rozkoszowała się perspektywą przejrzenia skarbca w poszukiwaniu odpowiedniego klejnotu dla niego. Connie była dumna z tego, że potrafiła w mig ocenić pozycję finansową każdego, a ten mężczyzna, na jej oko, był bardzo bogaty. Nagi, ociekający wodą po wyjściu spod prysznica, też emanowałby tą aurą bogactwa. Kiedy stanął w otwartych drzwiach sklepu, Connie uśmiech­ nęła się na samą myśl o wizji tego pięknego mężczyzny nagiego i mokrego. Opanowując się, spojrzała przez gabloty wypełnione biżuterią na Kaylę i z przerażeniem stwierdziła, że ta gapi się na mężczyznę z takim samym wyrazem twarzy, który prawdopo­ dobnie miała Connie. Jude Deveraux

8

Teraz... i na zawsze

Miała ochotę krzyknąć do niej: „O nie! Nie wolno ci! Ten jest mój!". Mężczyźni tacy jak ten, znający etykietę i maniery, byli dla niej wynagrodzeniem za trud użerania się z turystami, którzy chcieli tylko popatrzeć, „gdzie robił zakupy Brad Pitt", z prymitywnymi gwiazdami rocka i próżnymi aktorzynami z drugiej ligi, którzy chcieli całemu światu oznajmić, że kupują biżuterię u Wrightsmana. Mężczyzna wszedł do środka i zdjął ciemne okulary. Kiedy już jego oczy przywykły do światła wewnątrz sklepu, spojrzał na Connie i uśmiechnął się. Tak, pomyślała, chodź do mnie. Ale w następnej sekundzie odwrócił głowę i zobaczył Kaylę, i to do niej zaczął podchodzić. Connie musiała schować się za kontuarem, żeby ukryć gniew. Zanim pan Wrightsman ją zatrudnił, rozrzucił przed nią na aksamitnej tacy garść diamentów i usiadł w milczeniu na­ przeciwko, spoglądając na nią. Nie powiedział jej, co chce, żeby z nimi zrobiła. Poukładała według rozmiaru? Przejrzystości? Connie zdobyła doświadczenie, pracując w sześciu sklepach i dwóch domach handlowych, zanim ośmieliła się starać o posa­ dę w tak prestiżowym miejscu, jak sklep jubilerski pana Wright­ smana. Bez wahania wybrała jeden diament spośród wszystkich i to z tych mniejszych. Nie miała szkła powiększającego, więc nie dostrzegła żadnych skaz, ale kolorystycznie kamień wydał jej się idealny. Położyła diament poza aksamitną tacą i spojrzała na star­ szego mężczyznę. W kąciku jego ust pojawił się ledwie zauwa­ żalny uśmiech. - W poniedziałek, o dziewiątej rano - powiedział i wrócił spojrzeniem do księgi rachunkowej leżącej przed nim na biur­ ku, sygnalizując w ten sposób koniec rozmowy kwalifikacyjnej. W ciągu ostatnich sześciu lat Connie wprowadziła stary rodzinny biznes w dwudziesty pierwszy wiek. Zainstalowała system komputerowy, stworzyła stronę internetową, zorganizo­ wała bardzo rozsądną i subtelną kampanię reklamową i dwuJude Deveraux

9

Teraz... i na zawsze

krotnie udaremniła plany ucieczki z utargiem sklepowym naj­ młodszego syna pana Wrightsmana. Jej życie było prawie idealne, dopóki pan Wrightsman, z ja­ kichś niewyjaśnionych przyczyn, nie zatrudnił kobiety, której jedynymi atutami były gęste włosy i duży biust. Teraz Connie obserwowała mężczyznę, który pochylił się nad gablotą przed Kaylą. Kiedy ta wystawiła przed nim coś, co Connie nazywała „turystyczną tacką", usłyszała, jak mężczyz­ na wybucha śmiechem. Jego głos był jedwabiście gładki, niski i głęboki, i sprawił, że Connie na chwilę zamknęła oczy. A kiedy to zrobiła, upuściła na podłogę tacę z pierścionkami. Nigdy wcześniej jej się to nie zdarzyło. Przeklinając Kaylę i pana Wrightsmana za to, że ją zatrudnił, uklękła na podłodze, by pozbierać pierścionki warte dwadzieścia tysięcy dolarów. Jeden wpadł pod gablotę, więc Connie musiała się schylić jeszcze niżej, żeby go znaleźć. A kiedy go wyciągnęła, spojrzała przez szybę gabloty w samą porę, żeby zobaczyć, jak mężczyz­ na wsuwa do kieszeni spodni naszyjnik z rubinów i brylantów. Connie była tak zaszokowana, że aż usiadła na piętach i gapi­ ła się przez gablotę oniemiała. Chyba coś jej się przywidziało. Z pewnością to nieprawda, pomyślała. Powoli wstała, a potem, starając się nie patrzeć na niego, jeszcze wolniej podeszła do miejsca, gdzie stali Kayla i mężczyzna. Nie może sobie pozwo­ lić na to, żeby rozkojarzyło ją seksowne spojrzenie jego oczu. Kiedy Connie zbierała pierścionki, Kayla zrobiła to, czego pod żadnym pozorem nie powinna była uczynić: wystawiła na kontuar masę różnych klejnotów. Mówiono jej, żeby pokazy­ wała tylko po jednej rzeczy, aby ani na chwilę nie tracić kosztowności z pola widzenia. Connie zajęło trzy sekundy zorientowanie się, że w gablocie stoi puste pudełko po naszyjniku carycy Rosji, i że w stercie biżuterii na kontuarze też go nie ma. Nieświadoma tego, co przed chwilą zrobił mężczyzna, Kayla pochylała się, wyciąga­ jąc kolejne trzy tacki z biżuterią z samego dna gabloty.

Connie podniosła wzrok, by spojrzeć na mężczyznę i kiedy ich oczy się spotkały, on uśmiechnął się delikatnie i uwodziciel­ sko, tak, że miała ochotę pobiec do skarbca i wyciągnąć z niego prawdziwie cenne klejnoty. Może spodobałoby mu się jajo Faberge, albo dwa? Ale Connie miała zasady i wiedziała, co jest złe. Mężczyzna był piękny, ale to złodziej. Z sercem podchodzącym do gardła odwzajemniła uśmiech, jednocześnie sięgając pod kontuar i na­ ciskając przycisk cichego alarmu. W ciągu sześciu lat zrobiła to tylko jeden raz. Kayla zauważyła, jak Connie włącza alarm, i spojrzała na współpracownicę z niedowierzaniem. Odwracając głowę od mężczyzny, Connie rzuciła Kayli wymowne spojrzenie, każące jej zachować ciszę. Po naciśnięciu przycisku przez około pięć sekund panowała cisza, a dopiero potem rozpętało się piekło. Na zewnątrz zawyły syreny, a ciężkie żelazne rygle zaczęły zamykać od zewnątrz front sklepu. Przez chwilę serce Connie przestało bić. Nie mogła oderwać oczu od mężczyzny, a wewnątrz toczyła walkę z samą sobą, by nie krzyknąć do niego, żeby uciekał, próbował się jakoś rato­ wać. Gdyby zbił okno... gdyby jeszcze teraz pchnął drzwi... Ale nie, szyby miały specjalne wzmocnienia, a drzwi już by się nie otworzyły z powodu kraty. Jej rozmyślania przerwała Kayla, która uniosła się spod kontuaru. - Ty zawistna, złośliwa zdziro! - krzyczała. - Nie potrafiłaś znieść tego, że podszedł do mnie, a nie do ciebie. Zaszokowana Connie nie mogła wydobyć głosu. Przecież nie włączyła alarmu z zazdrości. - Spokojnie, maleńka - powiedział mężczyzna do Kayli swoim łagodnym głosem, a potem wziął ją za rękę i złożył pocałunek na jej dłoni. Connie odwróciła wzrok, a w następnej sekundzie przed

sklepem pojawiło się trzech policjantów i musiała użyć swojego klucza i specjalnego kodu, żeby odblokować kratę. - Schował w kieszeni naszyjnik - powiedziała, nie patrząc na Kaylę. Policjanci byli dziwnie milczący i kiedy mężczyzna wycią­ gnął przed siebie ręce, założyli mu kajdanki, a potem odczytali jego prawa. Wyglądało to tak, jakby ktoś im zabronił zadawać pytań. Przez cały ten czas z twarzy męż­ czyzny ani na moment nie zniknął uśmiech i Connie była tym mocno zaskoczona. Dlaczego byłby tak głupi? Dlaczego nie protestował? W końcu, dopóki nie wyszedłby ze sklepu z naszyjnikiem w kieszeni, nie można było powiedzieć, że popełnił przestępstwo. Może zbyt pochopnie włączyła ten alarm? Kiedy była już przy wyjściu, chwyciła pustą aksamitną tacę i wysunęła ją w stronę mężczyzny. - On nadal ma ten naszyjnik - powiedziała głośno. - Wiesz, gdzie jest - odparł mężczyzna głosem tak ociekają­ cym seksem, że Connie oczami wyobraźni zobaczyła ich oby­ dwoje siedzących na plaży z drinkami w dłoniach. Nie potrafiła się powstrzymać i podeszła do niego, by wsunąć dłoń do przedniej kieszeni jego spodni, żeby wyciągnąć z niej naszyjnik. A kiedy to robiła, mężczyzna pochylił głowę i poca­ łował ją. Zdawało się, że czas się zatrzymał. Czuła twarde i ciepłe udo pod swoją dłonią, jego klatka piersiowa stykała się z jej piersiami, a jego usta były... Zamknęła oczy i zdawało jej się, że słyszy dzwoneczki, czuje delikatny powiew tropikalnej bryzy na swojej skórze. - OK, już dość - powiedział jeden z policjantów. - Proszę pani! Proszę wyciągnąć ręce z jego spodni i odsunąć się. Dwóch pozostałych policjantów zaśmiało się gromko. Con­ nie wyciągnęła naszyjnik z kieszeni i nie odrywając wzroku od oczu mężczyzny, ułożyła go na tacy. Stojąc w oknie z naszyjnikiem w rękach i obserwując, jak

policjanci prowadzą mężczyznę do czekającego radiowozu, nadal czuła ten pocałunek na swoich wargach. O ten chodziło? - spytała Kayla. Connie niechętnie oderwała wzrok od przystojnego mężczy­ zny i spojrzała w dół na aksamitną tacę, którą trzymała w dło­ niach. To nie było wcale to samo wytworne rubinowo-brylantowe dzieło sztuki, tylko tania kiepska podróbka ze szkła i złota­ wego metalu. Kiedy Connie podniosła wzrok, zobaczyła, że mężczyzna właśnie wsiada do radiowozu. - On nadal ma nasz naszyjnik! - krzyknęła, ale grube szyby okien wystawowych były dźwiękoszczelne. Zaczęła więc walić pięścią w szybę, żeby zwrócić na siebie uwagę, a kiedy policjant spojrzał w jej stronę, nieznajomy wykorzystał to jako okazję i zaczął działać. Ręce miał skute kajdankami, więc użył uda - kopnął jednego z policjantów, po czym odwinął się i to samo zrobił z drugim, obydwu przy tym posyłając na ziemię. Trzeci policjant wyciąg­ nął broń, ale mężczyzna wytrącił mu ją z rąk tak, że upadła na jezdnię. W następnej sekundzie już biegł z prędkością sprintera i Con­ nie widziała, jak znika za rogiem najbliższej uliczki. - Jeśli go złapią, to będzie twoja wina - powiedziała Kayla, otwierając drzwi i wychodząc na zewnątrz. Przez chwilę Connie stała sama w sklepie, a potem pomyś­ lała, co powie pan Wrightsman, kiedy się dowie, że pozwoliła złodziejowi zabrać naszyjnik. Nawet na niego nie spojrzała, kiedy wyciągała go z kieszeni złodzieja. Była tak oczarowana jego pocałunkiem, że... straci przez to pracę. Odłożyła paskudną podróbkę naszyjnika i wybiegła na ze­ wnątrz, sięgając do kieszeni, by nacisnąć guzik pilota zamyka­ jącego drzwi. Musi odzyskać ten naszyjnik! Kiedy już dobiegła do uliczki, policjanci zdążyli się po­ zbierać i teraz przeszukiwali kontener na śmieci i kubły w zauł-

ku. Cofnęła się na ten widok, a serce jej waliło mocno od emocji i biegu. Wyraźnie widziała, że mężczyzna tu wbiegał, a skoro to ślepa uliczka, to chyba musiał być Spidermanem, żeby się stąd ulotnić. Dookoła był sześciometrowy ceglany mur z kilkoma oknami z zamalowanymi szybami, przez które nikt od lat nie wyglądał. Wszystkie schody pożarowe kończyły się na wysoko­ ści pierwszego piętra nad ziemią. W pierwszym impulsie Connie chciała dołączyć do poszuki­ wań, ale zamiast tego stała nieruchomo i rozglądała się. Gdzie mógł się schować ten człowiek? W życiu by go nie zauważyła, gdyby nie fakt, że się poruszył. Wyglądało to tak, jakby chciał, żeby go złapali. Mężczyzna leżał nieruchomo na wąskim parapecie jednego z budynków, a na jego plecach przycupnęły sobie dwa gołębie. Nie od razu się domyśliła, w jaki sposób tam się dostał. Musiał skoczyć z kontenera na śmieci, żeby złapać się dolnego końca schodów pożarowych, podciągnąć się, przejść po dziesięciocentymetrowym gzymsie w zacieniony obszar, gdzie schodzą się dwa budynki, i tam położyć się płasko na parapecie, chowa­ jąc się częściowo pod popękanymi resztkami starego balkonu. Dlaczego on się poruszył? Dlaczego celowo pozwolił jej się zobaczyć? Jeden z policjantów zauważył, że Connie wpatruje się w górę, i wyciągnął broń z kabury. Ale zanim policjant zdążył zrobić to, co zamierzał, dwa samochody z piskiem opon zatrzymały się u wylotu uliczki i wyskoczyło z nich sześciu mężczyzn w gar­ niturach i ciemnych okularach. Machnęli odznakami przed nosem policjantom. - FBI. Szukaliśmy tego mężczyzny od dłuższego czasu. On jest nasz - powiedział jeden z agentów. Dwie minuty później przystojniaczek, nadal zakuty w kaj­ danki, stał już na ziemi, tym razem otoczony przez grupę agentów FBI. Connie zuchwale zrobiła parę kroków do przodu.

On nadal ma naszyjnik, który ukradł - powiedziała, nie patrząc mężczyźnie w oczy. Jego oczy i usta miały niezwykłą silę, która sprawiała, że Connie zapominała o wszystkim. Dostanie go pani z powrotem - powiedział oschle jeden z agentów FBI, odprowadzając złodzieja. Stojąc w uliczce razem z trójką policjantów za sobą, Connie obserwowała, jak agenci zabierają mężczyznę do swojego sa­ mochodu. Przystojniaczek puścił do niej oko przez szybę samo­ chodu i odjechał.

D

wóch agentów FBI, trzymając mężczyznę pod ręce, wepchnęło go do biura Ryersona. Nie mieli pojęcia, czego może chcieć taka gruba ryba jak Ryerson od tak marnego typka jak ten gość. Sprawdzili jego odciski palców i okazało się, że ma kartotekę długą niczym Amazonka. Dwaj mężczyźni przykuli złodzieja kajdankami do krzesła, które było na stałe przymocowane do podłogi, a potem zajęli miejsca obok niego. - Możecie już iść - powiedział Greg Ryerson. - Ale to... - zaczął mówić jeden z agentów, lecz Ryerson powstrzymał go spojrzeniem. W milczeniu obaj agenci opuścili biuro i zamknęli za sobą drzwi. Greg podszedł do wielkiego okna wychodzącego na olbrzymi hol na parterze, i zasłonił żaluzje. Mógł więc przez wąskie szparki potajemnie obserwować wszystkich, którzy wchodzili i wychodzili z budynku. Greg odwrócił się i spojrzał na mężczyznę przykutego do krzesła kajdankami. Brutalnie go potraktowano. Z kącika ust ciekła mu krew, a rozcięcie nad okiem mogło wymagać kilku szwów. Poza tym wyglądał dobrze. Przez głowę Grega prze­ mknęły wspomnienia: ciężarówka staczająca się z urwiska, ciało mężczyzny wylatujące w powietrze; mężczyzna w szpital­ nym łóżku z twarzą całą w bandażach. - A więc, Jack... - odezwał się towarzysko Greg - j ak się masz?

- Wykrwawiam się na śmierć. Zamierzasz w końcu to ze innie zdjąć? - Myślisz, że będę bezpieczny? - Nie będziesz, jeśli zostawisz mnie skutego na następne dwie minuty. Uśmiechając się, Greg otworzył pudełko stojące na mar­ murowym blacie jego biurka, wyciągnął z niego klucz i ot­ worzył kajdanki. Jack pocierał nadgarstki, a Greg w tym czasie otworzył małą szafkę, odsłaniając umywalkę z lustrem. Z szuf­ lady wyciągnął ręcznik, zmoczył go w ciepłej wodzie i podał go Jackowi. - Chcesz, żebym wezwał doktora? Jack uniósł brew, kiedy przykładał ręcznik do skroni. - Nadal do siebie dochodzę po ostatnim razie, kiedy we­ zwałeś do mnie lekarza. Gregowi znowu stanęły przed oczami wydarzenia z przeszło­ ści: zmasakrowana twarz Jacka, wprost nie do rozpoznania, kiedy wieziono go na salę operacyjną. - Tak, wtedy wykonałem kawał dobrej roboty - powiedział Greg, widząc, jak Jack rozluźnia się i uśmiecha. Mężczyzna siedzący przed nim w niczym nie przypominał chłopca, z któ­ rym się wychowywał. Tamten chłopiec miał duży, haczykowaty nos i wystające łuki brwiowe. Lecz tamta twarz została zmiaż­ dżona i zrekonstruowana na nowo. Jack przeszedł całkowitą zmianę wyglądu i był po tej operacji o niebo przystojniejszy. - Wiesz, Greg - powiedział wolno Jack -jeśli chciałeś się ze mną zobaczyć, mogłeś po prostu zadzwonić. Zostawić wiado­ mość. Mogliśmy się umówić na lunch. Naprawdę nie musiałeś robić tego... wszystkiego. -Wskazał palcem na swoje obrażenia na twarzy. - A jaki bym z tego miał ubaw? Poza tym, wszystkie twoje telefony są na podsłuchu. - Który założyli twoi chłopcy. - Nasi chłopcy. Jesteś jednym z nas, pamiętasz?

- Próbuję zapomnieć. - Jack złożył ręcznik i starł nim krew z ust. - A więc czego chcesz? Greg podszedł do barku i wyciągnął z niego mały kieliszek stojący w głębi, za tanimi kieliszkami kupionymi w miejs­ cowym sklepie gospodarstwa domowego. To był kryształ Waterford i tylko Jack z niego pił. Schylając się, Greg wydobył spod urny walki butelkę dwudziestojednoletniego porto i napeł­ nił kieliszek do trzech czwartych, po czym podał go Jackowi. - Potrzebuję sprawozdania z postępów. Jak ci idzie? Czego się dowiedziałeś? Gotowy do przeprowadzenia paru aresz­ towań? Jack przez chwilę nic nie mówił, sączył porto i zdawał się rozważać słowa Grega. - Nigdy nie umiałeś kłamać - powiedział Jack. - Pamiętasz, jak zawsze wyciągałem z ciebie prawdę, kiedy byliśmy dzieć­ mi? - Uniósł głowę i spojrzał w oczy Gregowi. - Co się stało i czego naprawdę ode mnie chcesz? Trochę nerwowo Greg przeszedł za swoje biurko, tworząc w ten sposób między nimi barierę. - Jakieś sześć tygodni temu porwano twojego ojca. - A ja już myślałem, że to coś poważnego - powiedział beztrosko Jack. - A tak przy okazji, teraz, kiedy już masz mnie tutaj, to jak zamierzasz mnie stąd wydostać? Ci chłopcy, któ­ rych za mną posłałeś, są przekonani, że jestem notowany od czasu, kiedy skończyłem dziewięć lat! Greg nie uśmiechnął się ani nie odpowiedział na pytanie Jacka. - Wiem, co ci zrobił twój ojciec. Wiem, co zrobił mojej matce po śmierci mojego ojca. Lepiej niż ktokolwiek inny na świecie wiem, jakim zimnym i egoistycznym sukinsynem jest John Barrett Hallbrooke. Mieszkałem z nim przez długie lata, pamię­ tasz? Jack przełknął łyk porto i przyglądał się kieliszkowi. - Dlaczego mi się wydaje, że w twojej wypowiedzi kryje się jakieś „ale"?

- Bo jest, i to duże „ale". Prezydent go potrzebuje, i to bardzo. - Potrzebuje pieniędzy Hallbrooke'a - stwierdził Jack, zaci­ skając zęby. - Stary dobry tatuś potrafi wypisać czek, ale nie potrafi wybaczyć, albo... - Wiem, wiem. Wiem o tym dobrze - wtrącił się zniecierp­ liwiony Greg. - John Barrett Hallbrooke jest najzimniejszym sukinsynem na świece. Gdyby go wrzucić do wulkanu, to przeistoczyłby się w górę lodową. Nie może wędkować, bo w promieniu trzech mil od jego łodzi zamarza cała woda. Jego kucharz przechowuje mrożonki w jego łóżku. Znam go, pamiętasz? Sam z tobą układałem te żarty. - Zapomniałeś jeden, w którym całował moją matkę i za­ marzła na śmierć. To nie dotyk Midasa, tylko dotyk lodu. - Jack - odezwał się Greg bardzo wyrozumiałym tonem nie proszę cię, żebyś wybaczył temu człowiekowi. Po prostu potrzebuję cię, żebyś go odnalazł. - Skoro zaginął sześć tygodni temu, to prawdopodobnie nie żyje. - Jack skończył swoje porto i odstawił kieliszek na stolik przy oknie, a potem wstał i zerknął między żaluzje. - On żyje. Jest gdzieś uwięziony, ale go nie torturują. Lu­ dzie, którzy go porwali, chcą czegoś innego niż pieniądze. - W takim razie to nie mogą być żadni moi krewni - powie­ dział Jack, odwracając twarz do Grega. - Posłuchaj. Naprawdę chciałbym ci w tym pomóc, ale nie mogę. Projekt, nad którym teraz pracuję, jest niemal skończony. Gdybyś mnie nie wyciągn;|l z akcji, każąc mi udawać złodzieja biżuterii, byłbym już znacznie bliżej ukończenia tej sprawy. Mówili ci, że zostałem zagoniony w jakąś ślepą uliczkę przez gliniarzy? Musiałem leżeć plackiem na brudnym parapecie, z parą gołębi na plecach. Gdybym im nie pokazał, gdzie jestem, to by chyba zaprzestali poszukiwań. A to mi o czymś przypomina. - Jack sięgnął do kieszeni i wyciągnął rubinowo-brylantowy naszyjnik i położył go na biurku Grega. - Ta dziewczyna, którą podstawiłeś...? Milutka, ale niezbyt bystra. 'ara-7

i na

Greg spojrzał badawczo na Jacka. - Zmieniasz temat. - Mam skorzystać z windy czy wolisz, żebym wyszedł stąd schodami? - Wiesz, że wystarczy tylko, że nacisnę przycisk, a zosta­ niesz zapuszkowany, prawda? Tylko trzy osoby w biurze wie­ dzą, że pracujesz dla nas, a tylko ja wiem, jak teraz wyglądasz. Mimo że Greg spojrzał na niego z bardzo groźną miną, Jack tylko się uśmiechnął. - Pistolety o świcie? Zrezygnowany Greg usiadł w fotelu i na chwilę oparł głowę na rękach, a potem spojrzał z powrotem na Jacka. - Ta sprawa nas wykańcza! Jest ściśle tajna, a z każdym dniem coraz trudniej zachować ją w tajemnicy. Twój ojciec... - Pan Hallbrooke. - Tak, jasne. Człowiek-Lodowiec. Jakkolwiek go nazwie­ my. Kiedy byliśmy dziećmi, nabijaliśmy się z niego, ale dla wielu ludzi on jest ważny. Wspiera jakieś sześć organizacji charytatywnych. I przestań tak na mnie patrzeć! Jego pieniądze pomagają wielu ludziom. - Greg chwycił jakiś papier ze swojego biurka. - To jest list z Białego Domu, podpisany przez samego prezydenta. To oficjalny rozkaz, żebyśmy wre­ szcie ruszyli swoje tyłki i znaleźli Barretta Hallbrooke'a III. Jack skrzywił się i na chwilę odwrócił twarz od Grega. - W porządku. Więc powiedz mi, co wiecie... Nie, żebym był zainteresowany, zapomnij, ale może będę mógł powiedzieć, który z moich krewnych go porwał. Greg przysunął się do biurka. - Sprawdziliśmy już Gusa i Theo, oraz tego faceta, którego poślubiła. Są czyści na tyle, na ile potrafimy to ocenić. Cały czas ich podsłuchujemy i obserwujemy. Zainstalowaliśmy u nich pomoc domową od nas i filmujemy ich całymi dniami. - Są w domu? - Jasne. My ich skontaktowaliśmy i...

- Wróć. Jak to wy? Kto dostał żądanie okupu? - Nie mam pojęcia, kto dostał informację o tym, że twój ojciec zaginął i w jaki sposób on, czy ona, został poinfor­ mowany. Nikt nie mówił mi też o żadnym żądaniu okupu. Jedyni cywile, którzy wiedzą o zniknięciu twojego ojca, to jego rodzeństwo - powiedział Greg. - Niech zgadnę. W chwili, kiedy powiedziałeś im o wszyst­ kim, zaczęli płakać i błagać, żeby pozwolono im być jak naj­ bliżej ich ukochanego braciszka. Greg zaśmiał się. - Dokładnie tak. - Pokręcił głową, przypominając sobie coś. - A pamiętasz, co im robiliśmy? Jak ich okłamywa­ liśmy? - Pamiętam, jak zadzwoniłeś do ciotki Theo i powiedziałeś, że wydaje ci się, że pan Hallbrooke miał atak serca. - To ty mnie do tego namówiłeś! - Tak, ale to ty to zrobiłeś. Greg zaśmiał się. - Przyjechali tam o... która była? Trzecia nad ranem? Jack uśmiechnął się. - Theo już płakała w chusteczkę, a wujek Gus zabrał ze sobą wystarczająco duży bagaż, żeby zostać tam na zawsze. - Spojirzał na Grega. - To, co najlepiej zapamiętałem, to jak wściekły był mój ojciec. Greg poprawił się w fotelu. - A ja nadal pamiętam to lanie, jakie mi za to sprawił. - I mnie też chciał zbić. - Jack spojrzał na żaluzje w oknie, D potem odezwał się spokojnie. - Wiesz, że byłem zazdrosny 0 to lanie, które ci sprawił. To mój ojciec... - zamilkł. - Nic nie mów - odezwał się Greg. - Hallbrooke stanął na izczycie schodów i oznajmił swojemu rodzeństwu, że nie umarł, więc mogą już sobie wracać do domu. I chociaż był środek nocy, to nie zaproponował im, żeby zostali do rana. - I chociaż wiedział, że to była moja robota, nic mi nie

powiedział. Ani słowa. To była najgorsza kara, jaką kiedykol­ wiek dostałem. Greg westchnął melodramatycznie. - Już dobrze, biedaku. Biedny, mały bogaty chłopiec, niekochany przez swojego ojca. Jednak odbiłeś sobie na nim, prawda? Narkotyki, kobiety, pieniactwo. A teraz wszyscy myślą, że prawowity spadkobierca nie żyje, więc miliardy odziedziczą Gus, Theo i jej dwoje skrzywionych umysłowo dzieci. Nie będzie już żadnej działalności charytatywnej. Skończy się finansowanie przytułków dla samotnych matek i molestowanych dzieci. Nie będzie pensji dla ludzi zajmują­ cych się odnajdywaniem nastoletnich uciekinierów. Nie będzie już... - Skończ te ckliwe gadki - przerwał mu Jack. - Co się wydarzyło od czasu jego zniknięcia? - Nic! - odparł Greg, wyrzucając w górę ręce w geście bezradności. Wyraźnie sfrustrowany podszedł do barku, napeł­ nił dwie szklaneczki lodem i wlał do nich piwa imbirowego. Kiedy byli dziećmi, sądzili, że piwo imbirowe jest alkoholem i że pijąc je, nabierają matkę Grega - kucharkę Hallbrooke'a. Wiele wieczorów spędzili, wierząc, że są pijani po wypiciu sporej ilości piwa imbirowego. Przestali w dniu, kiedy usłyszeli przypadkowo, jak matka Grega naśmiewa się z trojgiem służą­ cych z sekretu chłopców. Do tego czasu zdążyli już rozsmako­ wać się w napoju na całe życie. - Czegoś tu nie rozumiem - powiedział Jack. - Powiedzia­ łeś, że nic więcej nie słyszałeś, ale wcześniej mówiłeś, że wiesz, że on nadal żyje. A konkretniej, czy nie mówiłeś... Jak to szło? „Jest gdzieś uwięziony, ale go nie torturują". Skąd o tym wiesz, skoro nie miałeś wiadomości od porywaczy? - Czy mówiłem ci już kiedyś, że podziwiam twoją pamięć? Jest prawie fotograficzna, prawda? Pamiętasz, jak mama prosiła cię, żebyś pomagał jej zapamiętywać, w której książce kuchar­ skiej jest który przepis? Jude Deveraux

Jack nie odpowiedział, tylko oparł się na krześle, sączył napój i patrzył przenikliwie na Grega. Po krótkiej chwili Greg poczuł ogarniającą go złość. - Me...dium - wycedził przez zaciśnięte zęby, trzymając przy ustach szklankę piwa. - Co takiego? - spytał Jack. Odstawił szklankę na stolik przy oknie. - Wynoszę się stąd. Greg poderwał się z fotela i stanął pomiędzy Jackiem a drzwiami. - Jeśli spróbujesz stąd wyjść... - To co? - powiedział wyzywającym tonem, a w jego oczach widać było złość. - Zadzwonię do mojej matki i powiem jej, że sfingowałeś swoją śmierć i że nadal żyjesz. Jack zbladł i usiadł z powrotem na krześle. - Nie - szepnął. - Twoja matka... - Wiesz, jak strasznie płakała na twoim pogrzebie. Gdybym to ja umarł, nie płakałaby bardziej. - Ona mnie zabije - szepnął Jack. - To prawda - potwierdził radośnie Greg. - Mnie też. Nie będzie taka jak twój ojciec i nie będzie milczała. Zrobi ci takie piekło, że się nie pozbierasz i będziesz chciał jak najszybciej zejść z powrotem do podziemia i... - Nie uda mi się. Twoja mama opublikuje moje zdjęcia w CNN i oznajmi całemu światu, jak nikczemnie postąpiłem. - Racja. 1 cała ta operacja plastyczna pójdzie na marne. Wszyscy się dowiedzą, że John Barrett Hallbrooke IV żyje i ma się świetnie. I wtedy sam będziesz musiał się użerać z działalnością charytatywną, ciotką i wujem. I z bliźniakami, Oczywiście. - No tak. Moi młodsi kuzyni. A tak przy okazji, jak się miewają? Tak jak zawsze. Zadufani w sobie i leniwi do szpiku kości. Holcombe narzeka, kiedy mu się zmarszczy prześcieradło,

a Chrissy gada o buncie i ludzkości, ale nie mszyła palcem, żeby znaleźć pracę. Jack odwrócił wzrok. Kiedy pojawiła się okazja, żeby umrzeć, to prawdę mówiąc, przyjął ją z wielką chęcią. Jego twarz została zrekonstruowana, a FBI dało mu nową tożsamość. Nigdy nie żałował tego, co zrobił. Greg i jego rodzice, mama - kucharka, a ojciec - szofer w domu Hallbrooke'a, byli dla Jacka jedyną prawdziwą rodziną. Biorąc głęboki oddech, z powrotem spojrzał na Grega. Tylko naprawdę spokrewnieni z nim ludzie potrafili doprowadzić go do takiego stanu. - W porządku, koniec z tym. Co, i skąd, wiesz? Greg oparł się w fotelu. - Medium. - Uniósł dłoń, żeby powstrzymać wybuch śmie­ chu Jacka. - Nie musisz mi wcale mówić, jakie masz zdanie na temat ludzi ze zdolnościami parapsychologicznymi. Cała Ame­ ryka tak o nich myśli. Ale ta jest inna. Ta jest... - Odwrócił wzrok. - Czyżbyś miał dreszcze? - Jack zaśmiał się ironicznie. - Co ona potrafi? Czyta w twoich myślach? Czyżby powiedziała ci, że byłeś niewierny żonie, a teraz boisz się, że o wszystkim wypaple Sue? Greg ściszył głos. - Sprawiła, że rozpiąłem przy niej koszulę i pokazałem jej bliznę po upadku na ten żelazny szpikulec, kiedy byliśmy dziećmi. Wiesz, że to miejsce zawsze było dla mnie bardzo krępujące. Wtedy ona przyłożyła małą szklaną kulkę do blizny i... - przerwał na chwilę. - Kiedy zabrała kulkę, mogłem poruszać ramieniem swobodniej niż kiedykolwiek od czasu tamtego wypadku, kiedy miałem osiem lat. Powiedziała, że mięsień przyrósł do kości, a ona go uwolniła. Jack zasłonił oczy dłonią. - O losie! Medium i uzdrowicielka. Greg spojrzał na Jacka surowym wzrokiem. .Inrif> npwpraux

r\»

Teraz... i na 7»WC7R

- Nie słuchałeś mnie. Mówiłem ci, że zmusiła mnie, żebym zdjął koszulę. - Miała cię na muszce? - Zrobiła to siłą umysłu. - Jasne, Greg - powiedział Jack. - Wysłała ci myśl, a ty się jej podporządkowałeś, tak? - Właśnie. - I ja mam uwierzyć, że istnieje ktoś taki, kto to potrafi? - Rodzina jej męża ma mnóstwo pieniędzy, więc są w stanie ją chronić. Przynajmniej są w stanie utrzymać jej zdolności w tajemnicy przed mediami. Wiemy o niej, ponieważ korzys­ tamy z jej pomocy przy różnych sprawach. Jack pokręcił głową. - Siedzisz w tym już za długo. Albo może zbyt często Oglądasz „Facetów w czerni". Gregory, to realny świat, a nie jakiś serial fantastyczny. To nie „Buffy, postrach wampirów" ani żadne inne dzieciaki gadające z Bogiem. Żyjemy w realnym świecie. Rozumiesz? Greg był niewzruszony. - Przychodzi do nas raz w tygodniu i przegląda zdjęcia i dowody rzeczowe. Ona je wyczuwa i mówi nam to, co widzi. Rozwikłała setki spraw. Bez przerwy udowadnia, że potrafi kontrolować rzeczy umysłem. Prawdę mówiąc, ludzie tutaj sądzą, że ona potrafi o wiele więcej, niż nam pokazuje. W ze­ szłym roku, razem z Lincolnem Aimesem... - Z tym aktorem? - upewnił się Jack. - Tak, z aktorem. Był z nią w jakimś ośrodku wypoczyn­ kowym i to miejsce całe spłonęło. - Nie mogła jakoś myślami ugasić tego pożaru? Greg zignorował tę kąśliwą uwagę. - Nikt nie zginął, ale człowiek, który podłożył ogień, zaczął rozpowiadać, że zabił Aimesa. Mówił, że po tym jak Aimes umarł, duchy zabrały go gdzieś i potem zwróciły go żywego. - A teraz facet siedzi w psychiatryku? .InHp np\/praiiY

Teraz... i na zawsze

- Nie żyje. Miał atak serca zaraz po procesie. Kiedy sąd skazał go na cztery lata za podpalenie, gość zaczął się śmiać i mówić, że udało mu się wyłgać z morderstwa. Powiedział też, że kiedy wyjdzie z więzienia, i tak „dopadnie dzieciaka". Dwa dni później padł nieżywy w swojej celi. - Szaleniec. - Tak, ale dwie inne kobiety z tego ośrodka także mówiły, że widziały, jak duchy zabrały Lincolna Aimesa. - Masowa histeria. Do czego zmierzasz? Chcesz powiedzieć mi, że ta kobieta-medium użyła swojej małej kryształowej kulki i wróciła życie przystojnemu aktorowi? - Kiedy Greg nic nie odpowiedział, Jack prychnął: - A ja myślałem, że FBI wykorzy­ stuje zdobycze nauki. Więc gdzie są te komnaty pełne kos­ mitów? I co z tymi ludźmi, których pory wały statki kosmiczne? - Śmiej się, ile chcesz, ale ja wiem, co zrobiła z moim ramieniem. - W porządku. Niech będzie, że ci wierzę. Ale dlaczego ty? Jeśli ona potrafi uzdrawiać ludzi, to czemu nie siedzi na od­ dziale nowotworowym i nie leczy małych dzieci? - Robi to, ale musi zachować dyskrecję. Prezydent wie o niej i jej zdolności są wykorzystywane w taki sposób, żeby za­ chować je w tajemnicy przed opinią publiczną. - Dlaczego czuję się tak, jakbym oglądał jakiś kanał science-fiction? Greg przeczekał sarkazm przyjaciela. - Dobrze - odezwał się Jack po chwili. - Przyjmijmy, że to wszystko prawda. Medium powiedziała ci, że mój ojciec żyje i jest zdrowy, a prezydent Stanów Zjednoczonych chce go odnaleźć. Dlaczego ta kobieta nie powie po prostu, gdzie jest Hallbrooke? - Ona nie wie. Mówi, że jest coś, co blokuje jej energię, i nie może go odnaleźć. - Masz na myśli coś dużego, jak na przykład góra? - Mógłbyś już przestać? Jeśli twój ojciec umrze, to wszystJude Deveraux

kie jego pieniądze odziedziczą twój wuj, ciotka i jej samolubne dzieci. Jak myślisz, co zrobią z majątkiem? Będą rozdawać potrzebującym, jak to robił twój ojciec? - Dobrze już, dobrze - powiedział pojednawczo Jack. - Zrozumiałem. Wiem już, dlaczego chcesz odnaleźć Pana Lodowca i wykorzystać do tego wszelkie dostępne środki. Nie rozumiem tylko, co ja mam z tym wszystkim wspólnego. - Ona, ta kobieta jasnowidz... Widzisz, tak naprawdę to ona ma styczność tylko z ludźmi z samej góry w FBI. •• - Nie z tymi na dole drabiny, jak ty? - No właśnie. Ale poprosiła o kontakt ze mną. Powiedziała, że w biurze jest ktoś, kto zna kogoś innego, kto mógłby pomóc w znalezieniu twojego ojca. Jestem pewien, że ona wie, że jesteś jego synem, i musi też wiedzieć, że działasz w ukryciu, ale się do tego nie przyznała. Wskazała mnie w księdze pracowników i spotkała się ze mną na osobności. Kazała mi się skontaktować /. człowiekiem, którego znam, i powiedziała, że ty będziesz potrafił odnaleźć Hallbrooke'a. - Rozumiem - powiedział wolno Jack. — I dlatego mnie ściągnąłeś. - Wiesz - powiedział z namysłem Greg - nigdy nie chciałem na ciebie tak mocno naciskać, jak robię to teraz. - Jeszcze tylko twój lewy sierpowy i szlag by trafił tę koszlowną operację plastyczną. W oczach Grega pojawił się błysk złości. - Widzę, że zamierzasz się tylko nabijać, więc może już sobie pójdziesz. Dopilnuję, żeby cię eskortowano. - Zaczął porządkować papiery na swoim biurku. - Zawsze umiałeś mnie przekonać, wiesz? - powiedział łagodnie Jack. - W dzieciństwie zawsze stosowałeś na mnie tę swoją minę w stylu: „kogo to w ogóle obchodzi?", kiedy bałeś się coś zrobić. Dlatego teraz to ja siedzę bezpiecznie za biurkiem, a ty narażasz się na ulicach. Zawsze stanowiliśmy zgrany zespół.

Jack delikatnie dotknął rozcięcia nad okiem. - Domyślam się, że twoja jasnowidząca będzie tu dzisiaj i dlatego mnie ściągnąłeś. - Ona... - Na biurku zadzwonił telefon, więc Greg podniósł słuchawkę, wysłuchał i odłożył ją na widełki. - Jest tu w tej chwili. Właśnie przyszła. - Wyciągaj szybko kryształową kulę i zapal kadzidełka. Ignorując Jacka, Greg podszedł do żaluzji i spojrzał w dół na hol. - Tam jest. Jack też wyjrzał przez żaluzje, ale nie zobaczył nikogo, o kim mógłby pomyśleć, że jest tą tak zwaną jasnowidzką. Widać było kilka agentek federalnych, które wyglądały, jakby próbowały rozwikłać jakąś wstrząsającą światem sprawę, i pewnie tak było, ale żadna z nich nie wyglądała na jasnowidzącą. Greg ruchem głowy wskazał na kobietę przy recepcji. Kiedy odwróciła się w ich stronę i przypinała sobie plakietkę gościa, Jack spojrzał na nią. Była drobna i kształtna. Miała jasnorude włosy. Z tej odległości wyglądała na bardzo elegancką kobietę. Przez chwilę Jack pomyślał sobie, że to może być rekompensatą w całej tej sytuacji. Obserwował ją, jak szła w stronę szerokich schodów, które wielu agentów wolało od windy. Idąc, uniosła rękę, żeby zało­ żyć kosmyk włosów za ucho i był to gest, który gdzieś już wcześniej widział. - Znam ją! - wykrzyknął Jack. - Albo przynajmniej widzia­ łem ją wcześniej. - Kiedy próbował sobie przypomnieć okolicz­ ności, spojrzał na Grega i zobaczył, że jest czerwony na całej twarzy, aż po koniuszki uszu, a jego usta są tak zaciśnięte, że wcale ich nie widać. Oho, pomyślał Jack, z powrotem patrząc na kobietę. Czyżby była kimś, z kim miał kiedyś romans? Kilka lat z jego życia pokrywała mgła zapomnienia. Po tym, jak uciekł od ojca, parę lat spędził na narkotykowym haju. Od czterech lat, kiedy jest już

czysty, zdarzało mu się spotykać ludzi, których kiedyś znał, ale teraz kompletnie ich nie pamiętał. - To było w Houston, prawda? - spytał Jack. - Poznałem ją w Houston i... - Zamilkł, obserwując kobietę i myśląc, że chyba jednak się myli. Czy kiedykolwiek poszedł do łóżka z jasno­ widzącą? Z jakąś kobietą, która mówiła, że potrafi czytać w myślach? Przepowiadać przyszłość? Albo, jak mówił Greg, zmuszać ludzi do tego, by zdejmowali ubranie? Jack widział, jak kobieta wchodzi na szczyt schodów i od­ wraca się w ich stronę. Kiedy zobaczył jej twarz, nagle przypo­ mniały mu się nagłówki prasowe: „Cukierkowa Wieśniaczka podejrzana o morderstwo". Jack odsunął się od żaluzji. - Jest tu jakieś tylne wyjście? - Wolałbym, żebyś został i ją poznał - powiedział szorstko Greg. Jack rzucił mu wrogie spojrzenie. - Chcesz, żebym został i poznał Cukierkową Wieśniaczkę? Ona zabiła swojego męża dla pieniędzy. I swoją szwagierkę. - Nie zrobiła tego. Mamy na to dowód. Ona była... Jack parsknął. - Nie było jej tam? Oczywiście, że jej tam nie było. Greg, naprawdę więcej się po tobie spodziewałem. To, że jej tam nie było, wcale nie znaczy, że nie zamordowała ich. Przyjrzyj się faktom: biedaczka, która wychodzi za mąż za milionera, a po roku jej bogaty mąż umiera. - Całe lala poświęciła na poszukiwanie ich. - Greg westchnął głęboko. - Ona nie jest taka, za jaką uważa ją opinia publiczna, i nie zrobiła tego, co jej zarzucają. Jack posłał ostre spojrzenie Gregowi. - Ty się jej boisz, prawda? - Ona potrafi robić pewne rzeczy - powiedział ściszonym głosem Greg. - Nie widziałem nic nadzwyczajnego, oczywiście oprócz wyleczenia mojego ramienia, ale czytałem o niej w ra-

portach. Istnieje prawdopodobieństwo, że ona potrafi unieru­ chamiać ludzi w miejscu. - Zamraża ich spojrzeniem, a potem przykleja im cukierek i są uleczeni. Świetny żart. Posłuchaj, Greg, pomogę odnaleźć ojca, ale nie zamierzam pracować z tak zwaną jasnowidzką. Ty pozwolisz jej wczuć się we wszystkie zdjęcia, jakie będzie chciała obejrzeć, a ja nawet jestem w stanie wysłuchać tego, co ci powie, ale nie chcę mieć nic wspólnego z tą małą oszustką. Usłyszeli delikatne pukanie do drzwi. - Już tu jest, więc usiądź i zachowuj się przyzwoicie, bo inaczej przysięgam, że zadzwonię do matki. Jack uniósł w górę ręce w geście poddania i usiadł na krześle, kiedy Greg poszedł otworzyć drzwi. I po chwili zrozumiał, dlaczego Greg, mąż tej kobiety i prawdopodobnie całe FBI byli pod jej wrażeniem. Wyglądała dużo młodziej, niż prawdopo­ dobnie wskazywałaby jej metryka, a wokół niej unosiła się aura niewinności i bezbronności. W milczeniu przysłuchiwał się kurtuazyjnej rozmowie o pię­ knej wiosennej pogodzie, którą Greg rozpoczął z kobietą. Ona rzuciła okiem na Jacka i wtedy Greg przedstawił ich sobie. Jack nie wstał, tylko skłonił uprzejmie głowę, a ona odwróciła się od niego. Jack przyglądał się im, kiedy Greg napełniał dla niej szkla­ neczkę piwem imbirowym. Nie było chyba na świecie rzeczy, których by tak nie znosił, jak kobiet polujących na fortuny. Potrafił być wyrozumiały dla narkomanów i nawet niektórych morderców, ale ludzie tacy jak jego krewni i każdy, kto się do niego potrafił przyssać tylko dlatego, że był bogaczem, nie wzbudzali w nim sympatii. Greg i jasnowidząca usiedli, on za biurkiem, ona naprzeciw­ ko obu mężczyzn. Ciekawe, co ona takiego zrobiła, że dostała się do elitarnej rodziny Montgomery eh, zastanawiał się, przyglądając się jej drogiemu ubraniu. W środowisku jego ojca Montgomery'owie

byli znani z tego, że trzymali się razem i często porównywano ich do klanu. Ale w jakiś sposób ta kobieta użyła swojej małej kształtnej pupy, żeby przetrzeć sobie szlak do klanu M o n t g o e r y c h . A potem zabiła swojego męża i jego siostrę. A może siostra zginęła przez przypadek? Albo odkryła zamiary tej kobiety? Jack spojrzał na Cukierkową Wieśniaczkę gawędzącą z Gregiem i uśmiechnął się do niej. To była katastrofa samolotowa, prawda? Ciekawe, jak do niej doprowadziła? Przecięła przewo­ dy z paliwem? Majstrowała przy licznikach paliwa? Czy zrobiła to sama, czy komuś zapłaciła? Nie, prawdopodobnie sama to Zrobiła. Kobiety jej pokroju potrafią posłużyć się śrubokrętem i kluczem francuskim. A co robi z tym całym majątkiem? Wydaje na mężczyzn? A może woli kobiety? Pewnie w dzieciństwie ojciec ją bił, więc zwróciła się w stronę kobiet. Socjopatka, pomyślał. Nie dba o nikogo i o nic. Ciężkie życie sprawiło, że jest niezdolna do miłości. - Przepraszam - usłyszał jej głos. Uśmiechając się na myśl, że udało mu się przejrzeć na wylot tę szarlatankę, patrzył, jak wstała i podeszła do niego. Oczywiś­ cie nie mogła znieść tego, że w jednym pomieszczeniu z nią jest mężczyzna, który nie płaszczy się przed nią. Kiedy stanęła przed nim, podniósł wzrok na jej piękną twarz, II potem zmierzył spojrzeniem jej całą sylwetkę. Była ubrana w konserwatywny ciemny garnitur, który tylko podkreślał jej krągłości. Gorący z niej towar, pomyślał Jack, spoglądając z powrotem na jej twarz. A masz! W następnej sekundzie zamachnęła się ręką i wymie­ rzyła mu siarczysty policzek. Dla twojej informacji, poślubiłam mojego męża z miłości, krzyknęła do niego tak głośno, że aż mu zahuczało w głowie. I nie zabiłam ani jego, ani mojej szwagierki. Opierając dłonie na oparciach jego krzesła, pochyliła się tak, by być z nim twarzą

w twarz. Ale zabiłam innych ludzi. Sprawiłam., że ich głowy eksplodowały. Chcesz, żebym tobie zrobiła to samo? Spróbuj! - krzyknął w odpowiedzi Jack. W następnej chwili poczuł ostry ból w czaszce, ale nie odrywał od niej wzroku, koncentrując się na jej oczach i w ten sposób udało mu się zredukować ból do tego stopnia, że był już do zniesienia. Parę sekund później wyprostowała się i spojrzała na niego z góry. Ktoś cię chroni, powiedziała, a potem odwróciła się na pięcie i wyszła z biura, zanim Greg zdołał cokolwiek zrobić, żeby ją zatrzymać. Parę chwil zajęło Jackowi dojście do siebie. Uderzyła go w zranione usta i teraz znowu zaczęła mu lecieć krew. - To na tyle, jeśli chodzi o twoją jasnowidzącą - powiedział, podchodząc do umywalki, żeby przemyć usta. W lustrze zobaczył odbicie Grega siedzącego nieruchomo na dużym fotelu. Dlaczego się nie wściekał, nie rzucił w pogoń za kobietą? Albo przynajmniej nie zaczął wyrzucać mu, co o nim myśli? - Greg? - odezwał się Jack i odwrócił się w stronę przyjacie­ la. Kiedy Gregowi nie drgnęła nawet powieka, Jack zaczął potrząsać jego ramionami, a potem się cofnął. Mięśnie Grega były zaciśnięte i sztywne. Jack znowu złapał go za ramiona i popchnął na fotel, a jego przyjaciel opadł na bok z nogami nadal zgiętymi jak w pozycji siedzącej. Co mogło wywołać taki nagły paraliż? Jack rzucił się do telefonu, żeby wezwać pogotowie. Ale w następnej sekundzie ciało Grega rozluźniło się, a on sam szepnął: - Nie dzwoń. - Jack podbiegł do niego, ale Greg odepchnął go od siebie, a potem usiadł, rozcierając ramiona. - Co ty, do diabła, jej zrobiłeś? Jack podszedł do barku i nalał sobie burbona. Ten dzień był nie do zniesienia. Najpierw powiedzieli mu, żeby poszedł do sklepu jubilerskiego Wrightsmana i ukradł naszyjnik tajnej

agentce, a wtedy go złapią i przywiozą do biura. Nikt go nie uprzedził o nadgorliwej sprzedawczyni, która patrzyła na niego, jakby chciała, żeby został z nią do śniadania. Nie wie­ dział też, że skuty kajdankami, będzie musiał walczyć z trzema policjantami. I z pewnością nikt mu nie mówił o żadnych gołębiach, które użyją sobie jego ciała jako platformy do tań­ ców godowych. - Nie odezwałem się do niej ani jednym słowem, zanim mnie uderzyła - powiedział Jack, kiedy wypił dwie szklaneczki burbona. Greg podszedł chwiejnym krokiem do biurka, sięgnął po słuchawkę telefonu i nacisnął guzik. - Czy jest jeszcze w budynku? Z wyrazu jego twarzy Jack odczytał, że kobieta już wyszła. - Czy nie powinieneś mi współczuć? - spytał. - Siedziałem sobie najspokojniej w świecie, rozmyślając o swoich sprawach, u ona wstała i mnie uderzyła. A potem, kiedy już krwawiłem, zagroziła mi, że mnie zabije. Powiedziała... - Nie odezwała się do ciebie ani jednym słowem - odparł Greg, prostując się i rozciągając nogi. - Teraz się tak będziemy bawić? Nie powiedziała do mnie ani słowa? W porządku, niech i tak będzie. I tak to było głupie. Powiedziała, że sprawiła, że czyjeś głowy eksplodowały. Greg zamarł, a potem ciężko opadł w fotelu. - Zastanawiałem się, co wydarzyło się w tamtych tunelach. - Jakich tunelach? - Razem z mężem, swoją matką i innymi, rozprawiła się z grupą morderców w Connecticut. Nazywali siebie sabatem czarownic, a ich przywódczyni twierdziła, że jest czarownicą. Kimkolwiek byli, to paskudne towarzystwo. - Potarł oczy dło­ nią. - Porywali dzieci. Małe dzieci. Porwali męża Darci, kiedy miał trzy lata, ale udało mu się uciec, więc kobieta - ta wiedźma postanowiła rozprawić się z resztą jego rodziny. Uważamy, że zabiła jego ojca, a matkę przetrzymywała do dnia, w którym

wydała na świat córkę. Potem pozbyła się także matki i sama zajęła się wychowaniem dziewczynki. Jack nalał sobie kolejną szklaneczkę burbona. - Ale udało wam się ją w końcu złapać, co? - Nie! - odparł ostro Greg. - Oni to zrobili. My nawet nie byliśmy w stanie dojść do tego, w jaki sposób zginęła czarow­ nica i jej kohorta. Na ciałach tych czworga ludzi nie było żadnych śladów, ale autopsja wykazała, że ich mózgi zostały... zniszczone. - Rozumiem. A ty myślisz, że ona... Jak ona się nazywa? - Darci Montgomery. - Ty uważasz, że ona to zrobiła? Zniszczyła ich mózgi? Greg milczał przez chwilę. - Jack, posłuchaj - odezwał się po namyśle. - Darci nie odezwała się do ciebie ani jednym słowem i ty też nic nie powiedziałeś do niej. W każdym razie nie na głos. - Chyba tobie bardziej się to przyda, niż mnie - powiedział Jack, podając mu drinka. - Ta kobieta mnie uderzyła, a potem krzyczała na mnie tak głośno, że aż mnie rozbolały uszy. Ja też jej odwrzasnąłem tak samo głośno, a wtedy ona powiedziała... - Co? - Powiedziała: „ktoś cię chroni". Nie mogła mieć na myśli moich kolegów z FBI, bo... - Jack, mówię ci wyraźnie, że obydwoje nie wypowiedzieli­ ście ani jednego słowa na głos. Cokolwiek zostało między wami powiedziane, stało się to w waszych umysłach. - Telepatia, powiadasz. - Jack parsknął śmiechem. - Wy­ miana myśli? Greg nic nie odpowiedział, tylko patrzył w zamyśleniu na Jacka. Jako dobry agent, którym był, zastanawiał się teraz, w jaki sposób mógłby wykorzystać takie zdolności w swojej pracy, Jack mógłby na przykład penetrować jakieś środowiska bez konieczności łączności radiowej z nim, bo każde usłyszane słowo przekazywałby Darci. A ona mogłaby dokładnie rela­

cjonować to, co się z nim działo. Gdyby Jack znalazł się w niebezpieczeństwie, mógłby za pośrednictwem Darci po­ prosić o pomoc. A co do tego, że Jack jest „chroniony", to rzeczywiście prawda. Pomiędzy nim i Jackiem zawsze istniała jakaś silna więź i kilkakrotnie ratowali siebie nawzajem. W zasadzie to Jack był tym, który wpadał w tarapaty, a Greg przychodził mu z pomocą. Kiedyś, kiedy jeszcze byli w szkole średniej, Greg „usłyszał" głos w swojej głowie, mówiący mu, żeby pobiegł na parking. Ten głos był tak natarczywy, że Greg wyszedł z klasy bez pozwolenia i popędził ile sił w nogach. Zdążył na czas, żeby powstrzymać trzech chłopaków, którzy właśnie bili Jacka. Póź­ niej lekarz powiedział, że jeszcze kilka kopnięć i Jack mógłby stracić nerkę. Rekonwalescencja trwała trzy miesiące. Greg tylko raz potrzebował ratunku, kiedy został niesłusznie oskarżony o ściąganie na teście. To właśnie Jack doszedł do lego, kto to zrobił, i w jaki sposób. Kiedy Greg nazwał go „geniuszem", Jack odparł wtedy: „Nie, to było trochę dziwacz­ ne, ale zdawało mi się, że mogę zajrzeć do twojej klasy i zoba­ czyć na własne oczy, kto to zrobił. Widziałem tego chłopaka, jak przykleił notatki do twojego pulpitu i czytał z nich za pomocą swoich nowych okularów, siedząc w rzędzie za tobą". Podczas dochodzenia okazało się, że okulary były pewnego rodzaju lornetką, którą kupił sobie w sklepie z gadżetami. - I na co to wszystko? - spytał Jack. Kiedy Greg nic nie odpowiedział, zrobił krok do tyłu. - Nie jestem świrem. Mogę pracować jako tajniak w narkotykowym światku, mogę pójść do więzienia i dowiedzieć się, czego chcesz od najgorszych krymi­ nalistów, ale nie zamierzam pracować z jakąś księż­ niczką voodoo. Tego typu sprawy... Przerwał, ponieważ usłyszeli krzyk z holu na dole. Podeszli do okna i zerknęli przez żaluzje. Do budynku ponownie wkroCzyła Darci, a ponieważ dopiero co wychodziła i teraz nie było jej na liście odwiedzających, poproszono ją, aby opuściła

gmach. Kiedy zignorowała prośbę, jeden z agentów złapał ją za ramię. Jęknął z bólu, kiedy poczuł, jakby cała jego ręka stanęła w płomieniach. Dwóch innych agentów także próbowało za­ trzymać Darci, ale oni również odskoczyli od niej z krzykiem. Darci trzymała coś w ręku i wpatrywała się intensywnie w okno biura Grega. Greg podciągnął żaluzje, odsłaniając szybę. Ani on, ani Jack nie odezwali się słowem, tylko patrzyli, jak Darci zmierza prosto do ich biura. Nie spuszczała oczu z okna i zdawała się nie dostrzegać kilkunastu agentów, którzy próbo­ wali ją zatrzymać. Jack i Greg patrzyli z niedowierzaniem, jak uzbrojeni męż­ czyźni i kobiety byli jakby odrzucani od niej. Niektórzy z nich zatrzymali się w biegu, jakby ich sparaliżowało. Kilkoro, któ­ rym udało się podejść do niej na tyle blisko, żeby jej dotknąć, chwytało się za głowy i zwijając się z bólu, upadło na podłogę, nie mogąc już wstać. - Wydaje mi się, że ona chce się z nami zobaczyć - powie­ dział Greg z przesadnym spokojem w głosie.

reg nie był w stanie uwierzyć w to, co przed chwilą widział. Otworzył drzwi przed Darci, ale nie mógł wy­ dobyć z siebie głosu. Co zresztą miałby powiedzieć? Darci wyciągnęła rękę do Grega, a jej palce zaciskały się na czymś. Lecz po chwili minęła go i podeszła do Jacka. - Ty - odezwała się do niego, rozprostowując palce i sugeru­ jąc, żeby wziął to coś, co przyniosła. Greg pomyślał, że prędzej by wyskoczył przez okno, niż wziął cokolwiek od niej, ale Jack spojrzał na kobietę wzrokiem mówiącym „nie boję się ciebie" i wziął coś, co wyglądało jak jej kluczyki do samochodu. - Co czujesz? - spytała. - Nic - odparł Jack, spoglądając na zbiór kluczy. - Bmw. Twój zmarły mąż ci go kupił? Greg nie wiedział, czy podziwiać Jacka, czy uznać go za skończonego głupka za to, że nie bał się tej małej kobiety. - Mogłabyś... - zaczął Jack, ruchem głowy wskazując w stronę okna i na nieprzytomnych ludzi na dole. - O rany - powiedziała. - Przepraszam. Greg zauważył, że się rozluźniła i po chwili na dole w holu słychać było, jak rozpętuje się kolejne piekło, bo ludzie odzys­ kali przytomność. W mgnieniu oka trzech agentów z bronią pojawiło się przy drzwiach do biura i Greg musiał ich odesłać. Z ich min można było wywnioskować, że bez wahania za­ strzeliliby Darci.

G

Kiedy zamknął drzwi i zaciągnął żaluzje, odwrócił się do Jacka i Darci. Nadal stali naprzeciwko siebie nieruchomo, wpatrzeni w swoje twarze. Ciekawe, czy znowu ze sobą roz­ mawiają w myślach? Greg miał ochotę podejść do barku i zła­ pać całą butelkę burbona, ale zmusił się do stawienia czoła sytuacji, czymkolwiek to było. Darci Montgomery wykraczała poza zakres jego rozumowania. Zbierając się na odwagę, Greg zbliżył się do nich dwojga. - Możecie mnie wprowadzić w temat? - spytał. Jack spojrzał na niego. - Czy twoi ludzie długo ćwiczyli to, na dole? - Ćwiczyli? - Gregowi zajęło chwilę zrozumienie tego, że Jack nie uwierzył, żeby Darci sparaliżowała kogokolwiek, uzna­ jąc, że to wszystko była inscenizacja przygotowana specjalnie po to, żeby... No właśnie, po co? Żeby Jack uwierzył w kłamstwo? Darci zabrała klucze z ręki Jacka i wybrała z nich mały, wyglądający dość pospolicie. - Rozpoznajesz to? - Nie - odparł Jack. - Posiadasz coś, co mógłby otworzyć ten klucz? - Rzekłbym, że teraz niczego nie posiadam - powiedział, uśmiechając się zarozumiale. Greg przyglądał się, jak Darci zmierzyła go spojrzeniem, a Jack jej się zrewanżował, ale do niczego nie doszło. Żadnego paraliżu, żadnego bólu głowy ani rąk w płomieniach. Nie mogła go zranić, pomyślał Greg. - Kto kocha cię na tyle, żeby chcieć umrzeć za ciebie'? - spytała Darci. - Każda kobieta, z którą kiedykolwiek poszedłem do łóżka - odpalił Jack, a potem szybko złapał się za ucho. - Au! Darci natychmiast odwróciła się do Grega. - Ja tego nie zrobiłam. - Zauważyłbym, gdybyś to zrobiła - powiedział Jack, pocie­ rając ucho.

Greg zdecydował, że pora zacząć działać. Jack zgodził się pomóc w odnalezieniu swojego ojca, ale wyglądało na to, że będzie w to także zaangażowana ta niezwykła kobieta. - Jack - odezwał się Greg. - Może zszedłbyś na dół i coś zjadł? - Zwiędły zielony groszek i stare tłuczone ziemniaki? - Właśnie - potwierdził Greg i wykonał telefon, załatwiając eskortę dla „przestępcy". Stojąc w drzwiach, Jack zwrócił się do niego. - Jeśli myślisz, że będę z nią pracował, to wybij to sobie z głowy. Nie będę. Greg nie odpowiedział. Chciał teraz dowiedzieć się, o co chodziło Darci z tymi kluczami do samochodu, a wiedział, że w obecności Jacka ona nic nie powie. Kiedy zostali sami w biurze, Greg nie wiedział, od czego zacząć. Z drugiej strony ona pewnie czytała mu w myślach. - Nie zrobiłaś nic Jackowi w ucho? - spytał, kiedy już usiadła. - Nie - odparła i opróżniła swoją szklankę z piwem im­ birowym. Zauważył, że wyglądała na zmęczoną. W jej aktach była notatka, że kiedy uporała się z czarownicami w Connecticut, to musiano ją hospitalizować z powodu wycieńczenia organizmu. l'o pożarze w Alabamie i tym, co zrobiła z Lincolnem Aimesem, rkipa obserwująca ją twierdziła, że Darci przez dwa tygodnie nie wychodziła z domu. Napełnił jeszcze raz szklankę piwem i podał jej. - Zechciałbyś mi powiedzieć, co tu się dzieje? - spytała. Na te słowa Greg rozluźnił się i usiadł naprzeciwko niej. - Właśnie o to samo chciałem ciebie zapytać. W jaki sposób ty i Jack ze sobą rozmawiacie? No wiesz... tak bez słów. - Nie wiem - odparła cicho i odwróciła wzrok. - Myślałam, że mogę słyszeć tylko myśli mojego męża, a nawet on nie potrafił usłyszeć moich. T p r a 7 . . . i na 7aws:7P

Wyglądała dwadzieścia lat starzej niż wtedy, gdy po raz pierwszy weszła dziś do jego biura. Oczywiście, uporanie się z tymi wszystkimi ludźmi na dole musiało dać się jej we znaki. W pewnym sensie nawet zrobiło mu się jej żal. Z drugiej strony był przerażony. - Może ty i Jack jesteście bratnimi duszami? - powiedział, starając się, żeby zabrzmiało to jak żart. Kiedy zwróciła na niego swoje rozżarzone spojrzenie, po­ czuł, jak włosy jeżą mu się na karku. Co ona robiła ludziom, którzy wyrządzili jej krzywdę? Ale Darci tylko odwróciła na powrót wzrok. - Nie, nie jesteśmy bratnimi duszami. Jesteśmy... Nie mam pojęcia, dlaczego on potrafi słyszeć moje myśli, a ja jego. - Znowu spojrzała na Grega. - Na co on jest tak bardzo zły? - Na swojego ojca... - Nie - przerwała mu Darci. - Potrafię wyczuć tę złość na ojca. To ten człowiek, który zaginął, prawda? Greg przytaknął. - Ten gniew jest powierzchowny. Głębiej siedzi w nim inna złość, która mnie przeraża. Greg musiał się napić, żeby powstrzymać się od zrobienia ironicznej uwagi. Co takiego mogłoby wystraszyć osobę, która potrafiła zrobić to, co ona zrobiła dziś w holu na dole? - Jest coś... Nie, ktoś. Ktoś z przeszłości. Kto go chroni. Greg uśmiechnął się. - Miał więcej żywotów niż kot. Brał udział w wypadku samochodowym, w którym powinien był zginąć, ale w jakiś cudowny sposób wyplątał się i przeżył. Miał całkiem zmasak­ rowaną twarz, ale kiedy mu ją poskładano, wygląda o niebo lepiej niż wcześniej. Był zupełnie inną osobą. - Tak, z pewnością. Ona go chroniła. - Ona? - Tak. Czuję, że jest przy nim kobieta. Ta kobieta ma władzę

i jest... - Darci spojrzała na Grega. - Ona jest zazdrosna i strasznie mnie nie lubi. Greg poczuł, że najchętniej zapaliłby świece i odmówił modlitwy, ale opanował się i zachował spokój. W jego firmie nie przygotowywali do dyskutowania na temat zazdrosnych duchów. - Czy Jack kiedykolwiek był w stałym związku? Greg omal się nie zakrztusił. - Nigdy nie związał się na dłużej niż kilka miesięcy, ale... - Ale co? - Wydaje mi się, że parę lat temu była jakaś kobieta. Nie jestem pewny, bo Jack pracował w ukryciu i nie widywaliśmy się zbyt często. A kiedy już się spotkaliśmy, to zwykle roz­ mawialiśmy o pracy. - Ona zmarła, prawda? - Tak, w tym wypadku samochodowym, w którym sam omal nie zginął. Kiwając głową, Darci przełknęła łyk piwa. - Tak, nie spodobałoby jej się, gdyby Jack pokochał kogoś innego. - Mówiąc „ona", masz na myśli ducha? - W tym przypadku to może nawet być SZ. „Siła Zła" - dodała wyjaśniająco. - Ona albo kocha Jacka z całego serca, albo tak go mocno nienawidzi, że chce zemsty. - Znam Jacka przez całe życie i mógłbym się założyć, że nigdy nie zrobił niczego złego żadnej kobiecie. - Ale kto wie, co się wydarzyło sto albo więcej lat temu? - Aha. Jasne. Sto lat temu. - Greg przełknął kilkakrotnie ślinę i pomyślał sobie: „Dlaczego ja?". Dlaczego ta młoda kobieta go wybrała? Ale odpowiedzią na to pytanie, jak i na wiele innych, był Jack. Greg odchrząknął. - O co chodziło z twoimi kluczami do samochodu? - Brzęczały - odparła radośnie Darci, unosząc je do góry. - Weź je i sam to poczuj.

Niepewnie, jakby poprosiła go, żeby wziął do ręki rozżarzone żelazo, Greg wziął od niej pęk kluczy. Odetchnął z ulgą, kiedy okazało się, że nic nie czuje. Uniósł brwi i spojrzał pytająco na Darci. - Ten mały kluczyk znalazłam w pewnej figurce. Zawsze przeczuwałam, że jest dla mnie istotny w tym, czego staram się dokonać. Greg chciał już zadać pytanie, ale powstrzymał się. - Widzisz, staram się dowiedzieć, co takiego stało się z mo­ im mężem. Porwano go... znowu. Greg w milczeniu przyglądał się, jak Darci próbuje powstrzy­ mać napływające jej do oczu łzy. - Z pewnością słyszałeś o tym, że mój mąż, kiedy był dzieckiem, został porwany. To doświadczenie tak go przerazi­ ło, że kiedy go poznałam, był zupełnie zagubiony. Czułam jego ból. Tak wiele mu odebrano, że czuł się niemal całkiem pusty wewnątrz, ale... - Przerwała i na chwilę odwróciła głowę, a potem z powrotem spojrzała na Grega. - Staram się wykorzystać całą moją moc, jaką obdarzył mnie Bóg, żeby odnaleźć mojego męża i jego siostrę, ale jak na razie nie zrobiłam zbyt wielkich postępów. W zeszłym roku spotkałam kogoś... - Lincolna Aimesa. - Właśnie - powiedziała z uśmiechem na twarzy. - Cudow­ nego człowieka, wewnątrz i na zewnątrz. Dzięki Lincowi po­ znałam też kogoś innego, starego niewidomego mężczyznę, który wyjawił mi kilka rzeczy. Greg czekał na dalszy ciąg historii w nadziei, że Darci opowie mu więcej, ale wyglądało na to, że zdecydowała inaczej. - Powiedzmy, że wiem teraz tyle, że najpierw muszę znaleźć kilka innych rzeczy, zanim zdołam odnaleźć mojego męża i jego siostrę. - Rzeczy? - Przedmioty. - Uniosła do góry mały kluczyk. - Znalazłam

ten kluczyk w bardzo dziwnych okolicznościach i wierzę w to, że otwiera on coś, co pomoże mi odnaleźć męża. - Spojrzała na Grega. - Dziś przeczuwałam, że będziesz chciał mojej pomocy w odnalezieniu tego pana Hallbrooke'a i wyczułam też, że Jacka coś z nim łączy. To tylko więzy krwi, a nie uczucie. - Tak - potwierdził Greg. - Pomiędzy nimi nie ma miłości. - Ona nie pozwoli mu nikogo pokochać - powiedziała Darci, spoglądając na swoje klucze. - Chcę pomóc, ale nie podoba mi się ten Jack. Wysyłał do mnie paskudne myśli. Miałam ochotęzę zrobić mu krzywdę. Przykro mi z tego powodu, ale choć tak bardzo chciałam go skrzywdzić, nie mogłam tego zrobić. Nie mogę do niego dotrzeć. Nie spotkałam jeszcze nikogo, kto byłby chroniony z taką siłą. - Coś w rodzaju tarczy parapsychologicznej, tak? - Mniej więcej - powiedziała, lekko się uśmiechając. - Nie chciałam mieć z nim więcej do czynienia, ale kiedy wyszłam stąd i wyciągnęłam kluczyki do samochodu, zaczęły brzęczeć. - Brzęczeć? - Wibrowały, a te wibracje stawały się silniejsze, im bliżej byłam tego budynku. Bardzo przepraszam za to, co się wyda­ rzyło na dole w holu, ale ci ludzie nie pozwalali mi iść tam, dokąd prowadziły mnie klucze. - Doskonale to rozumiem - odparł Greg i uśmiechnął się na widok Darci, śmiejącej się głośno, po raz pierwszy tego tygo­ dnia. - Ciekawe, co napiszą w swoich raportach o tym wydarze­ niu? - powiedział, zadowolony, że w tym wydarzeniu można dostrzec coś zabawnego. - Co się stało z kluczem, kiedy podałaś go Jackowi? - Brzęczał głośno jak sto dzwonków. - Ale on niczego nie czuł? - Zupełnie nic. Greg podniósł się z fotela i przeszedł się po pokoju. Zdawało mu się, że już wie, do czego zmierza ta kobieta. Chce wykorzys-

tać Jacka do swoich celów, i użyć klucza, który znalazła Bóg wie gdzie. - Zdaje mi się... Nie, ja to wiem. Twój przyjaciel, Jack, może mnie zaprowadzić gdzieś lub do kogoś, kto pomoże mi odnaleźć męża i jego siostrę. Greg miał ochotę zadać jeszcze mnóstwo pytań, ale najważ­ niejszym w tej chwili było jedno: „Czy Jack będzie bezpiecz­ ny?". Wypadki samochodowe i strzelaniny to jedno, ale czarna magia to coś zupełnie innego. Darci podniosła się z krzesła. - Chyba pójdę już do domu i pozwolę ci się nad tym za­ stanowić. Wrócę tu jutro o trzeciej. I lepiej, żebym była wpisana do księgi odwiedzających - powiedziała zaczepnie. - Myślę, że po dzisiejszej akcji nikomu nie przyjdzie do głowy cię zatrzymywać. - Nie. Jutro nie będą o tym pamiętać - rzuciła lekkim głosem, ale szybko się zreflektowała. - T o znaczy, być może nie będą pamiętać. Greg przypomniał sobie jeden z raportów, który czytał na jej temat. Agent, który go napisał, twierdził w nim, że Darci ma znacznie większe możliwości, niż się do tego przyznaje, i są to rzeczy trudne do wyobrażenia. Czy byłaby w stanie wymazać jakieś zdarzenie z pamięci wielu ludzi? - W takim razie do jutra - powiedział, odprowadzając ją do drzwi. W progu Darci położyła dłoń na jego ramieniu i spojrzała mu w oczy. Wyglądało to tak, jakby próbowała coś do niego powiedzieć albo przeczytać coś w jego myślach, ale on niczego nie poczuł ani nie usłyszał. Uśmiechnęła się więc do niego, odwróciła na pięcie i wyszła.

I

to ma być FBI - mruknęła Darci - a nie potrafią wymyślić czegoś oryginalniejszego niż podstawianie mnie jako po­ kojówki, a ciebie jako szofera. FBI nie podejrzewało krewnych Jacka o porwanie jego ojca, ale uważali, że jeżeli jakikolwiek trop się pojawi, to właśnie w tym domu, dlatego postanowili zainstalować wewnątrz swo­ ich agentów. Jack uśmiechnął się do niej krzywo, kiedy obydwoje stanęli w drzwiach skromnego pokoiku. - A więc tak żyje służba. Darci spojrzała na dwa wąskie łóżka i próbowała stłumić złość na agencję. Wczoraj Greg poinformował ją, że razem Z Jackiem została oddelegowana do pracy w domu Hallbrooke'a. Nie powiedział jej jednak, że Darci i Jack mieli udawać małżeństwo i że do jej obowiązków będzie należało sprzątanie domu, kiedy Jack będzie się obijał, czekając na moment, kiedy jego krewni zechcą gdzieś pojechać. Ale dokąd mieliby się wybierać? Do czasu odnalezienia Johna Barretta mogli korzystać za darmo z jego wszystkich dóbr, ale kiedy tylko wychodzili poza posiadłość, za wszystkie rzeczy sami musieli płacić. Wczorajszy dzień Darci spędziła w budynku FBI, w pokoju Grega, zajęta eksperymentowaniem w zakresie porozumiewa­ nia się myślami z Jackiem. Darci starała się im wytłumaczyć, że zdała sobie sprawę

z tego, że wcale nie słyszy Jacka, tylko głos złej, przepełnionej gniewem kobiety, krążącej wokół Jacka. - Unosi się nade mną jak chmura deszczowa? - spytał złośliwie Jack. - I tylko nade mną, tak? Spojrzała na niego intensywnie. - Czyżbyś złym zachowaniem próbował przykryć to, co musiałeś przeczuwać przez całe swoje życie? Myślisz, że ci uwierzę, że nigdy nie zdarzyło się, żebyś usłyszał ją głośno i wyraźnie w swojej głowie? - Nie będę zajmował się tymi idiotyzmami - powiedział Jack i zaczął podnosić się z krzesła. Greg zwrócił się do Darci. - Jasne, że ją słyszał, i tak, ona go chroni. - Miał zaciśnięte szczęki. Tego ranka dyrektor FBI otrzymał kolejny telefon od prezydenta, żądającego informacji na temat tego, co zostało zrobione w sprawie Hallbrooke'a. Trzy z organizacji charytaty­ wnych, które wspierał, zaczęły domagać się większych fun­ duszy od rządu. Jeśli wiadomość o porwaniu Hallbrooke'a przedostanie się do mediów, może to zaszkodzić w kampanii reelekcyjnej prezydenta. W tych okolicznościach Greg zdał sobie sprawę z tego, że jego przyszłość w FBI zależy od tej sprawy, i nie miał ochoty zmagać się z wrogim nastawieniem Jacka do Darci. Gdzie się podział tamten Jack, którego znał przez całe życie? Gdzie był ten mężczyzna, który był czarujący bez względu na okoliczno­ ści? Lata temu, kiedy wieźli go na salę operacyjną z roztrzas­ kaną twarzą, nawet wtedy potrafił żartować. - Wy dwoje możecie kłócić się na ten temat już po tym, jak znajdziecie Hallbrooke'a - powiedział stanowczo, a potem każdemu z nich wręczył dokumenty i odesłał ich do czekające­ go na nich samochodu. Dwie godziny później obydwoje zostali zatrudnieni przez ciotkę i wuja Jacka. Ponieważ FBI zmusiło całą resztę personelu do rezygnacji z pracy, ich angaż odbył się natychmiastowo.

- Oni nie wiedzą, gdzie jest twój ojciec - powiedziała Darci, rzucając swoją walizkę na jedno z bliźniaczych łóżek. FBI spakowało jej rzeczy, więc nawet nie wiedziała, co znajduje się wewnątrz walizki. Spojrzała na drugie łóżko oddalone o nie­ wiele ponad pół metra od niej. Jeśli ten odrażający mężczyzna zechce czegokolwiek spróbować, w jaki sposób zdoła go powstrzymać? Wyglądało na to, że nie ma nad nim żadnej władzy. - Nie schlebiaj sobie - powiedział Jack, uśmiechając się szyderczo, i mierząc Darci pogardliwym wzrokiem od stóp do głów. Jack wiedział, że musi wyjść z małej sypialni, inaczej wybu­ chnie. Kiedy dorastał, rodzice Grega mieszkali w małym domku na tyłach posiadłości, ale FBI celowo spaliło pół domku zeszłej nocy, żeby Jack i Darci mogli zamieszkać w głównym budynku. A niech ich szlag trafi, pomyślał Jack, idąc do garażu. Może kiedy umyje i nawoskuje wszystkie sześć samochodów ojca, da upust swojej złości. Kiedy doszedł do garażu, zdążył już trochę ochłonąć, a gdy napełnił wiadro ciepłą wodą i mydlinami poczuł, że złość go powoli opuszcza. Tego ranka po raz pierwszy od wielu lat widział swoich krewnych. Wiedział, że wygląda teraz zupełnie inaczej, ale trochę obawiał się, że ktoś go rozpozna. Ale tak się nie stało. Ciotka Theo przeprowadziła z nim rozmowę kwalifikacyjną. Nie zmieniła się zbytnio. Nadal była kościstą, wyniosłą babą. Za nią stał jej mąż, Randall, wywodzący się z pierwszych przybyszów na statku „Mayflower"*, ale pozbawiony zupełnie moralności i ambicji, za to z legendarną wprost zdolnością do wydawania pieniędzy. Mayflower - mały galeon handlowy, na którym pierwsi koloniści angiel­ scy, tzw. pielgrzymi, w liczbie 102 osób, przybyli do Ameryki Północnej w 1620 r. (przyp. tłum.).

Na kanapie nieopodal na wpół drzemał sobie wuj Gus, który święcie wierzył w to, że luksus jest jego prawem. Theodora i Gus byli dużo młodszym rodzeństwem ojca Ja­ cka. Podczas gdy najstarszy syn był wychowany twardą ręką, pozostała dwójka, która była niespodziewanym wynikiem weekendowych romansów owdowiałego dziadka z dużo młod­ szą kobietą, była rozpieszczana przez całe swoje życie. Doras­ tali w przekonaniu, że mają prawo do wszystkiego, co może im zaoferować świat. Stojąc na dywanie i odpowiadając na zdawkowe pytania o jego kwalifikacje, Jack z łatwością potrafił sobie wyobrazić, co stanie się z miliardami Hallbrooke'a, kiedy te pijawki położą swoje łapy na majątku. Na pianinie już leżały foldery z samo­ chodami, jachtami, posiadłościami w Monako. Kiedy Jack był dzieckiem, podsłuchał, jak jego ojciec mówił do swojego prawnika, że nie zamierza zostawiać po swojej śmierci nikomu ani jednego złamanego centa. „Wydam to wszystko przed śmiercią", powiedział wtedy, a Jack musiał użyć całej siły woli, żeby powstrzymać się przed wtargnięciem do pokoju i nawrzeszczeniem na niego, że i tak nie chciałby ani grosza z jego brudnych pieniędzy. Lecz teraz, patrząc na swoich krewnych, pomyślał, że może, kiedy ojciec zarzekał się, że nie zostawi po sobie żadnych pieniędzy, oddał Jackowi przysługę. - Jasne, że nie - powiedział na głos Jack, zanurzając gąbkę w wodzie i zabierając się do namydlenia bentleya. Jego ojciec nigdy w życiu nie zrobił żadnej miłej rzeczy. Rozdał miliony, to prawda, ale odmawiał spotykania się z kimkolwiek z przed­ stawicieli organizacji charytatywnych. „Płacę im za to, żeby trzymali się ode mnie z daleka", mawiał, kiedy po raz kolejny odmawiał wzięcia udziału w ceremonii odsłonięcia tablicy pa­ miątkowej na jego cześć, jako darczyńcy. Teraz Jack z powrotem znalazł się w domu swojego ojca, ale nie miał pojęcia, gdzie zacząć poszukiwania. Żaden z jego

krewnych nie będzie się zwierzał człowiekowi, którego biorą za szofera. Jack widział też swoich kuzynów, siedemnastoletnie bliźnięta, które już były znudzone życiem. Obydwoje byli jak ich matka Theo, snobistyczni do szpiku kości i ledwie raczyli na niego spojrzeć. Jack zaczął polewać samochód wodą z. węża i przez chwilę poczuł przypływ złości. Znowu chodziło o Darci. Podczas przesłuchania stała potulnie za nim ze spuszczoną głową i dłoń­ mi splecionymi przed sobą. Skromna, spokojna, mało zauwa­ żalna. Tylko że przez całą rozmowę z jego krewnymi ona „mówiła" tło niego w myślach. Miał ochotę ją uciszyć, ale nie potrafił. Nie ma go tutaj, powiedziała. Sądzisz, że nie przeszukali domu ? - odburknął w odpowiedzi. Nie ma go tutaj w ich myślach, powiedziała, a potem jeszcze dodała, nie żebym potrafiła czytać w cudzych myślach. Jack z trudem odpowiadał na głupie pytania ciotki. Czy był notowany przez policję? Czy przestrzega przepisów drogo­ wych? Czy kiedykolwiek go aresztowano? Czy jest doświad­ czonym kierowcą? Kłamał przekonująco, mimo że Darci bez przerwy bom­ bardowała jego umysł swoimi pytaniami. Tuż przed wyjściem /, budynku FBI Greg poprosił go, żeby się „rozchmurzył", ale Jack nie był w stanie. Jego niechęć i wstręt do Darci Montgomery, Cukierkowej Wieśniaczki, była silniejsza od nie­ go. Po przesłuchaniu o pracę, podczas którego Darci nie zapyta­ no wcale, czy potrafi sprzątać, syn Theo wskazał im drogę do kuchni. Był zbyt leniwy, żeby pójść z nimi korytarzem i wska­ zać im ich pokój. Kiedy już znaleźli się w pokoju, Darci chciała porozmawiać z Jackiem, ale ten wyszedł, nie mogąc znieść jej obecności. Tłumaczył sobie, że nie lubi jej tak bardzo dlatego, że powie­ działa o sobie, że jest jasnowidzem, a on wiedział, że tacy ludzie

nie istnieją. Gdzieś w głębi swego umysłu przyznawał przed sobą, że widział, jak sparaliżowała agentów federalnych tam­ tego ranka w biurze, ale nadal nie wierzył temu. To musiał być jakiś trik. Jack złapał czystą szmatkę i zaczął wycierać karoserię samo­ chodu. Zdawał sobie sprawę z tego, że działał irracjonalnie, ale nie potrafił się opanować. Nigdy w życiu nie zdarzyło mu się tak bardzo nie lubić kogoś, jak teraz Darci Montgomery. On jej wprost nienawidził. Sama myśl o nienawiści wobec niej dodała mu energii do szybszego wykonania pracy. Było już późne popołudnie, kiedy wrócił do domu i to, co zobaczył, sprawiło, że stanął jak wryty. Ciotka Theo w kuchni kroiła marchewki, a wuj Gus piekł steki na ruszcie. Zdumiony Jack przeszedł do salonu. Zobaczył tam Randalla w wykrochmalonym fartuszku, który ścierał kurze. Uśmiechnął się do Jacka i wrócił do czyszczenia obudowy kominka. Jack wbiegł po schodach, przeskakując po dwa stopnie. Na korytarzu walały się sterty brudnych talerzy, pogniecionych ubrań i góry brudnej pościeli. Szybki rzut oka utwierdził go, że to jego bliźniaczy kuzyni sprzątali swoje pokoje. Zaciskając zęby, Jack jęknął: Darci! i zrobił to tak głośno, że poczuł wibracje w całym ciele. Kiedy żadne z bliźniąt nie zareagowało, zrozumiał, że krzyk­ nął w swoich myślach. Nagle zobaczył w głowie obraz pokoju. To była błękitna sypialnia na drugim piętrze. Znowu ruszył w górę po schodach, przeskakując po dwa stopnie i wściekły wtargnął do pokoju. Darci Montgomery leżała wyciągnięta na błękitnej adamasz­ kowej narzucie i czytała magazyn „People", zajadając się cze­ koladkami Godiva. - Ty... - powiedział głośno, zaciskając zęby i wskazując palcem na drzwi. - Nie możesz... - Był tak zły, że nie mógł wydobyć z siebie słowa.

Nie mogę, czego ? - spytała i Jack wiedział, że znowu mówiła do niego bez słów. Mimo wczorajszego testowania jej umiejętności przez Grega, Jack nie wierzył, że Darci mogłaby... potrafiłaby... Uśmiechnęła się do niego. - Ktoś musi sprzątać i gotować, a ja nie jestem w tym dobra. Poza tym, tych dwoje dzieciaków nie pozwoliło, żeby ktokolwiek posprzątał ich pokoje. Mieli nawet paskudne sub­ stancje ukryte w książkach. Nie znoszę bezczeszczenia ksią­ żek, a ty? - Nie masz prawa... - powiedział Jack, ale się powstrzymał. Podchodząc do okna, walczył ze sobą o zachowanie spokoju. Musiał się kontrolować, żeby mogli odnaleźć jego ojca i wydo­ stać się stąd, a potem uciec od siebie jak najdalej. - Ona się boi, że się we mnie zakochasz. Jackowi opadły ręce. - Czy nie przestaniesz wreszcie tak pieprzyć? Nikogo nie ma wokół mnie. Nikt... - Przerwał. Wczoraj już przez to prze­ chodził. Odwrócił się i spojrzał na nią i pomyślał sobie, że bardzo ładnie wygląda na tym łóżku. W następnej sekundzie poczuł potworny ból w głowie i złapał się za skronie. Darci sięgnęła po czekoladkę i zaczęła się jej przyglądać. - Sądzę, że ona obawia się, że jej ciebie zabiorę. Nie, że przepędzę ją od ciebie. Wydaje jej się, że mam taką moc, żeby ją przepędzić, ale twój gniew mnie przed tym powstrzymuje. Czy to ma sens? Jack nic nie odpowiedział. - Znalazłaś mojego ojca? - Nic mu nie jest. Czuję jego ducha w tym domu. To bardzo silny człowiek. Tak jak ty. Jesteście do siebie bardzo podobni. - Jeśli próbujesz mnie jeszcze bardziej zdenerwować, to już ci się udało. - Tak. Twoja aura ma ciemnoczerwony kolor. Wygląda jak oczy byka z kreskówki.

Jej postawa tak rozzłościła Jacka, że nagle zrobił krok w jej stronę. Darci upuściła czekoladkę i usiadła wyprostowana na łóżku, a jej oczy powiększyły się ze strachu. Jack nigdy nie wyrządził krzywdy kobiecie, ale strach, który zobaczył w jej oczach, sprawił mu przyjemność. Zdegustowany samym sobą, cofnął się. - Posłuchaj, uważam, że najlepiej dla nas obydwojga będzie, jeśli znajdziemy mojego ojca, a potem się rozstaniemy. - Tak - powiedziała Darci, przesuwając się do krawędzi łóżka, a Jack jeszcze bardziej odsunął się od niej. Wyczuła od niego coś, co starło uśmiech z jej twarzy. - Twój ojciec opuścił to miejsce z własnej woli, ale nie jestem pewna, czy jest w stanie tu powrócić. - Jedyne, czego od ciebie potrzebuję, to dowiedzieć się, kto i dokąd go zabrał. Resztą już sam się zajmę. Czego potrzebu­ jesz? Jego włosów? - Nie jestem... - zaczęła Darci, ale spojrzała w oczy Jacka i przerwała, żeby wziąć głęboki oddech. Jack zauważył, że się go bała, i przez chwilę nawet się uśmiechnął. Najwyraźniej nie miała nad nim żadnej władzy. Nie potrafiła zahipnotyzować go tak, żeby zajął się sprzątaniem czy gotowaniem, albo wykonywaniem jej rozkazów. Darci wstała z łóżka, wyprostowała plecy i skupiła spojrzenie na Jacku tak, że na parę chwil poczuł się spokojniejszy. Lecz po paru sekundach złość powróciła. - Zabijesz go! - powiedziała głośno Darci, patrząc w prze­ strzeń nad głową Jacka. - Nie chcę go! Nie jestem twoim wrogiem! Jeśli to w ogóle możliwe, to gniew Jacka wzmógł się jeszcze bardziej. Żeby nad sobą zapanować, ruszył do drzwi, i wyszedł na korytarz. Był spokojny, dopóki Darci nie stanęła obok niego. Czuł, jak jego dłonie układają się w kształt idealnie pasujący do jej szyi i zauważył, że ona z przerażeniem patrzy na to.

Darci cofnęła się o krok. Jest w tym domu pokój, tajemny pokój, w którym są ukryte pewne przedmioty. Nic nie wiem o żadnym tajemnym pokoju. - Jack zrobił krok w jej kierunku. Niemal czuł jej szyję pod swoimi palcami. W następnej sekundzie Darci biegła już korytarzem. Była mała, lekka i szybka. W chwili, kiedy zbiegł za nią na dół, zobaczył tylko jej piętę znikającą za drzwiami sypialni jego Ojca. W pokoju zastał ją obmacującą regał z książkami. Spojrzała na niego wystraszona, szukając czegoś nerwowo. Jack był pewien, że nic tam nie było. Jako dzieciaki, on i Greg, penetrowali cały dom bez końca. Sypialnia często nieobecnego ojca była ich ulubionym obszarem, jako że należa­ ła do najbardziej zakazanej strefy. Kiedy Darci znalazła przycisk i nacisnęła go, cały regał się cofnął, a Jack stanął jak wryty. Patrzył, jak weszła w ciemną przestrzeń za regałem i zniknęła. Wewnątrz jego głowy rozległ się głos, który kiedyś już słyszał w swoim życiu. To był głos kobiety. Nigdy nie przyznał się przed Gregiem, że czasami słyszał ten głos. Myślał o nim zawsze jako o „głosie diabła". Teraz podpowiadał mu, żeby zasunął regał i zamknął z zewnątrz to miejsce. Z Darci w środku. Używając całej woli, Jack zignorował ten głos w swoim Umyśle i sam wszedł za regał. Pewnie nie masz zapałek, co? - spytała Darci. - Wydaje mi u;, że są tu jakieś świece. Dlaczego nie użyjesz swojego umysłu, żeby rozświetlić to pomieszczenie? Dlaczego nie poprosisz swojej dziewczyny, żeby się ujaw­ niła? Może ona emituje dziwaczne zielone światło? Nagle Jack poczuł potrzebę podejścia do miejsca, skąd dobie­ gał głos Darci, ale opanował tę chęć. Macając ścianę, natrafił na włącznik światła i przekręcił go. Gdy zrobiło się jasno, zobaczył

Darci wpatrzoną przed siebie. Jack miał już skomentować jej nieumiejętność w znalezieniu włącznika światła, ale wtedy spojrzał na to, czemu tak intensywnie się przyglądała. Znajdowali się w małym pomieszczeniu bez okien, w którym ściany były pomalowane na ciemnoczerwony kolor. Trzy z nich były gładkie, ale na czwartej była umocowana pojedyncza półka, a nad nią wisiał obraz. To był dość makabryczny obraz, stary i zniszczony. Przedstawiał torturowanego mężczyznę, którego raniły niewidzialne ręce, przystawiając do jego ciała rozżarzone żelazo do wypalania piętna. Pewnie był to wizeru­ nek świętego. Darci, jakby zahipnotyzowana, podeszła do półki. Była to deska szerokości jakichś dziesięciu centymetrów, biała i do­ kładnie wygładzona. Na półce stały cztery przedmioty. Mała, błękitna szklana kula na marmurowej podstawce, figurka z ko­ ści słoniowej, coś, co wyglądało na kamień szlachetny w kształ­ cie i rozmiarze jaja, oraz małe srebrne pudełko. Jack patrzył w milczeniu, jak Darci podchodzi do pudełka. Nie dotknęła go, tylko mu się przyglądała, a potem powoli sięgnęła do szyi i wyciągnęła spod bluzki zielony sznurek. Na jego końcu wisiał klucz, który wcześniej miała przyczepiony do kluczyków samochodowych. Zamierzała spróbować otworzyć nim małe pudełko. Jack nie wiedział, co się stało później, ale w jednej chwili patrzył na nią, a w następnej czuł swoje dłonie zaciśnięte wokół jej szyi. Jedyną rzeczą, jakiej pragnął na świecie, było zabicie Darci.

L

epiej się czujesz? - spytała Darci, kładąc zimny okład na czole Jacka. Spoglądając przed siebie, zobaczył kasetonowy sufit sypialni swojego ojca i zdał sobie sprawę z tego, że leży na jego łóżku. Próbował się podnieść, ale zawrót głowy kazał mu się z po­ wrotem położyć. - Spokojnie - powiedziała Darci. - Musisz odpocząć. Poza tym dałam ci coś na uspokojenie. - Coś na uspokojenie? - powtórzył, czując się zbyt zamro­ czonym, żeby zrozumieć, co do niego mówiła. Na jej szyi zobaczył siniaki. - Tak. Twoja rodzina ma cały arsenał proszków, więc roz­ puściłam trzy różowe tabletki w szklance wody i wlałam to w ciebie. Mówiła to z taką radością, jakby codziennie zdarzało jej się Irkami pozbawiać kogoś przytomności. Zabrała okład z jego czoła i zanurzyła go w misce z zimną wodą. Kiedy z powrotem Odwróciła głowę, jej twarz wykrzywił grymas bólu. - Powiedz mi, co się stało - wyszeptał. Później. Teraz powinieneś pospać. Te tabletki... Złapał ją za nadgarstek. - Powiedz mi. Próbowałem cię... Zabić? - dopowiedziała. - Nie, to nie ty, tylko ona. Wygląda na to, że ona wie coś, czego ja nie wiem, a kiedy się dowiem, będę umiała się jej pozbyć. Bardzo chciałabym

to wiedzieć. To znaczy wiedzieć to, co wiem, że nie wiem, że wiem. - To wszystko jasne - powiedział Jack i z zadowoleniem zauważył uśmiech na twarzy Darci. - Kiedy jesteś otumaniony lekami, ona nie może zmusić cię do gniewu. Tylko wtedy, gdy jesteś świadomy, przejmuje nad tobą kontrolę. - Jak...? - spytał Jack, wyciągając dłoń, żeby dotknąć sinia­ ków na jej szyi. Odwróciła głowę, a jej twarz się zaróżowiła. - Nie chcesz wiedzieć. - Owszem, chcę. - Uśmiechnął się do niej łobuzersko. - Le­ piej żebyś mi teraz powiedziała. Jeśli to prześpię, obudzę się, nienawidząc cię znowu i wtedy już nie będę chciał słuchać. Darci uśmiechnęła się. - To prawda. W porządku. Sądzę, że znajdzie tu zastosowa­ nie stare porzekadło o zwalczaniu zła złem. Sama nie potrafię sobie poradzić z duchem, który ma w sobie tyle nienawiści co ten, który unosi się nad tobą, ale znam kogoś, kto da sobie z nią radę. - Spojrzała w odległy kąt pokoju. Zdezorientowany Jack starał się zrozumieć, co ona chciała przez to powiedzieć. - Rozumiem. Duch kontra duch. Wezwałaś jakiegoś. Kogo? Kubę Rozpruwacza? - Gorzej, Devlina. - Nigdy o nim nie słyszałem. - To masz szczęście. To duch, którego spotkałam... - Na przyjęciu? - Mniej więcej -odparła Darci, uśmiechając się. - N i e jestem pewna, czym on jest, co potrafi ani po czyjej jest stronie, ale wiem, że kręci się wokół mnie. Kiedy ty, to znaczy ona mnie zaatakowa­ ła, wezwałam Devlina. Wiedziałam, że on jest silniejszy od niej. - Ona - powiedział Jack, zamykając na chwilę oczy. - To ciągle ona.

- Tak. Devlin ją powstrzymał, a to sprawiło, że przestałeś... - Próbować cię udusić? - To nie byłeś ty. Ta nienawiść nie pochodzi od ciebie. To wszystko jej uczucia. - Powiedz jej, żeby sobie poszła. - Dokładnie to samo powiedział Devlin. „Zerwij połączenie i odeślij ją", tak powiedział. Ale ja mu odparłam, że boję się, że ona ma dość siły, by zabrać cię ze sobą. - Walczyłaś z nią? Kto wygrał? Jestem martwy? - Przez chwilę oczy Jacka rozszerzyły się. - Czy może ja zabiłem ciebie? Darci położyła dłoń na jego piersi. - Nie. Dwoje żywych i dwoje zmarłych jest teraz w tym pokoju. - Zgaduję, że widzisz ich oboje. - Widzę Devlina. Ty też możesz, jeśli zechcesz. Jest... - Nie, dziękuję - szybko powiedział Jack. Darci westchnęła. - Masz rację. Linc też nie lubił go oglądać. - Lincoln Aimes? Ten aktor? Darci skinęła głową. - Mój dobry przyjaciel. Tak czy siak, Devlin uwięził kobietę na jakiś czas, żebym mogła z tobą porozmawiać. Nafaszerowałam cię środkami uspokajającymi, więc nie będziesz jej wzywał. - Wzywał jej? - Tak. Pomiędzy wami jest silna więź, tak mi się zdaje. Devlin powiedział, że powinniśmy zapytać tę kobietę, czego ona chce. Oszołomiony Jack patrzył przez chwilę na Darci. - Tylko nie seans! Proszę, powiedz, że nie chcesz, żebyśmy trzymali się za ręce i obserwowali ruszający się spodeczek i... - Nie. W żadnym razie. Devlin powiedział, że potrafiłby umieścić ducha tej kobiety w jakimś ciele na około pół godziny. Jeśli to zrobimy, może uda nam się zmusić ją do mówienia.

- Żeby powiedziała, dlaczego mnie nienawidzi? - Żeby powiedziała nam, dlaczego pragnie zabić każdą ko­ bietę, która się do ciebie zbliży. Myślę, że mogła cię kiedyś kochać, a ty ją zdradziłeś. Jack znowu zamrugał powiekami. - Mówisz o reinkarnacji? - Przestraszony? - Masz jeszcze trochę tych małych proszków? - Wyjdziesz z tego - powiedziała radośnie Darci. - Szkoda, że nie możemy zadzwonić po Linca, ale pracuje nad filmem w Turcji. On by ci powiedział, że duchy nie są takie straszne. - Jak wygląda ten Devlin? Jeśli to przystojniak wśród du­ chów, to może ona się w nim zakocha i zostawi mnie w spokoju? Darci patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - To wcale nie taki głupi pomysł. Może... - Spojrzała w górę na zagłówek. - Devlin jednak mówi, że nie. Jack nie przyznał się, że poczuł ruch łóżka, towarzyszący temu „nie". - W czyim ciele można by ją umieścić? - spytał w końcu. - Dziewczyny. Twojej kuzynki, tak sądzę. - Chrissy? To jeszcze dziecko. Ma dopiero siedemnaście lat. - Ma trzydziestopięcioletniego kochanka, który gotowy jest zabić, żeby tylko położyć łapy na pieniądzach twojego ojca. On poślubi Chrissy, jeśli nie znajdziemy twojego ojca, a nie zdoła­ my tego zrobić bez twojej pomocy. Ale ty nie możesz pomóc, bo masz przy sobie ducha, zmuszającego cię do zabicia każdej kobiety, do której poczujesz pociąg. 1 z chęcią zabiłbyś mnie, ponieważ prawdopodobnie wiem, jak ją przepędzić od ciebie, żeby wróciła tam, skąd przyszła. Tylko że ja tak naprawdę nie wiem, jak to zrobić. - A ten Devlin nie może jej odesłać? - Pewnie mógłby - powiedziała Darci z grymasem na twa­ rzy - ale tego nie zrobi. On chce, żebym to ja zrobiła... Nie, on chce, żebyśmy to obydwoje... - Przerwała. - Prawdę mówiąc,

sądzę, że Devlin wymyślił coś bardzo złego, ale nie mam pojęcia, co to takiego. Jack powoli usiadł na łóżku. Nie powiedział Darci, że przez lata miał styczność z prochami, zatem kilka tabletek uspokajają­ cych nie jest w stanie go otumanić. - Więc kiedy przeprowadzimy ten transfer duchowy? - Myślę, że możemy to zrobić w każdej chwili - powiedziała powoli Darci, patrząc na szafkę nocną. Jack podążył za jej spojrzeniem i zobaczył pudełko z tajem­ nego pokoju. Regał z książkami stał na swoim miejscu. Jack wziął do ręki pudełko i przyjrzał mu się, wiedząc, że Darci wstrzymała oddech, patrząc na niego. Szkatułka nie była duża, ale ciężka, jakby w środku znaj­ dowało się coś solidnego. Srebro na wierzchu, grawerowane w wypukłe spiralne wzory, wyglądało na stare i zmatowiałe. Nigdy wcześniej nie widział takiego stylu. „Wiktoriańsko-aztecki", przyszło mu do głowy. - Otwierałaś ją już? - spytał, obracając pudełko w dłoniach. - Nie - szepnęła Darci. Podał jej szkatułkę, a ona przyjęła ją niepewnie. Trzymała ją delikatnie jak cenny skarb. - Wypróbuj go - powiedział Jack. - Spróbuj swojego klucza. - Nie, jeszcze nie teraz. - Niechętnie odstawiła pudełko Z powrotem na stolik i spojrzała na Jacka. - W środku jest coś ważnego i sądzę, że mój klucz otworzy to pudełko. Tylko nie jestem pewna, czy chcę wypuścić to coś, co tam siedzi. - Puszka Pandory, co? - Aha. Z tą różnicą, że mnie nikt nie ostrzegał przed jej otwieraniem. - Może zapytaj Devlina? Darci prychnęła. - Gdyby w szkatułce siedziały najgorsze potwory, tym bar­ dziej Devlin zachęcałby mnie do jej otwarcia. - Spojrzała na

Jacka. - A może teraz, kiedy jesteś spokojny po zażyciu tab­ letek, powinniśmy spróbować przenieść jej ducha do ciała i zmusić ją do mówienia? Kiedy jej się wreszcie pozbędziemy, może uda nam się znaleźć twojego ojca. Naprawdę chciałabym wiedzieć, skąd on wziął te przedmioty, które trzymał w tajem­ nym pokoju. Wszystkie one mają moc, ale ta szkatułka... - Jest zabójcza? - Coś w tym stylu - powiedziała, uśmiechając się do Jacka. - Greg mówił mi, że byłeś naprawdę miłym facetem, ale... - Przerwała, ponieważ pokój zaczął wypełniać się niebieskim dymem. - Oho! Devlin się niecierpliwi. Coraz trudniej mu ją utrzymać. Jack patrzył na unoszący się wokół niego dym, ale nie chciał spojrzeć w miejsce, w które wpatrywała się Darci. Jeśli był tam jakiś duch, to on nie miał najmniejszej ochoty go oglądać. - Zróbmy to - powiedział Jack. - Porozmawiajmy z nią i dowiedzmy się, czego chce. Darci odwróciła się w stronę drzwi do sypialni i wpatrywała się w nie intensywnie. Jack przyglądał się Darci i zastanawiał się, jaka była prawda w kwestii jej męża i szwagierki. Wczoraj czuł się tak, jakby wiedział, co było prawdą, ale teraz się zastanawiał... Potarł dłonią czoło. Wyglądało na to, jakby składał się z dwóch osobowości, jedna była przepełniona nienawiścią, a druga potrafiła myśleć racjonalnie. Kiedy drzwi do sypialni się otworzyły i stanęła w nich jego kuzynka, Jack nie był wcale zaskoczony. Chrissy ufarbowała na czarno swoje blond włosy i nastroszyła ich końce. W nosie i w łuku brwiowym miała po kolczyku, oraz po pięć w każdym uchu. Cała ubrana była na czarno z mnóstwem metalowych ćwieków i ozdobników. Zupełnie nie pasowały do tego stroju różowe gumowe rękawice do sprzątania. - Nie chcę, żeby coś jej się stało - powiedziała ostrzegawczo Darci.

Jack nie mógł powstrzymać się od spojrzenia na regał z książ­ kami. Dostrzegł tam niewyraźnie zarysowany kształt sylwetki mężczyzny. Wydawało się, że ta postać była ubrana w elżbietańską kryzę i wyglądała jak Szekspir. - Chciałbyś być tak utalentowany - rzuciła Darci w stronę postaci. Jack zauważył, że postać zaczęła się zmieniać. Nadal była przeźroczysta, ale teraz zamieniła się w... rybę? - Wydaje mu się, że jest zabawny. Nie zwracaj na niego uwagi -powiedziała do Jacka i odwróciła się do postaci widocz­ nej na tle regału, która teraz zamieniała się w pawia. - Nikt się ciebie nie boi, więc skończ już z tym. Mógłbyś zająć się transferem ducha? Chrissy siedziała już na krześle. Miała szkliste niewidzące spojrzenie. Jack nie mógł oderwać oczu od ducha widocznego na tle regału, który teraz zamienił się w magika. Devlin zdjął wysoki kapelusz, sięgnął do środka i wyciągnął z niego królika, którego po chwili położył na kolanach Chrissy. Jack drgnął przerażony, kiedy królik wskoczył wprost do brzucha Chrissy. - Jesteś prawdziwym utrapieniem - powiedziała Darci pod nosem. - I powiem wszystko Henry'emu. W następnej chwili twarz Chrissy zmieniła się. - Och! - powiedziała przerażona i z obrzydzeniem zdjęła z siebie rękawice. - Co mi zrobiono? - spytała, wstając z krzes­ ła, i podeszła do wielkiego lustra wiszącego nad mahoniową komodą. - Jak strasznie wyglądam - powiedziała głosem drżą­ cym od łez, wpatrując się we własne odbicie. Jack usiadł obok Darci i w milczeniu obserwowali, jak Chris­ sy zaczyna zdejmować z siebie te wszystkie kolczyki. Wzięła z toaletki szczotkę do włosów i zaczęła wygładzać swoje ster­ czące włosy. Wydawało się, że jest nieświadoma obecności innych w tym

pokoju, ale po paru minutach spojrzała na odbicie Jacka w lust­ rze i uśmiechnęła się. - Mówiłeś, że będziesz mnie kochał bez względu na to, jak będę wyglądała. Sądzę, że teraz mogę przetestować twoje uczucie. Jack nic nie odpowiadał, więc Darci szturchnęła go łokciem. - Kochasz ją, prawda? - szepnęła do niego. - Z całego serca - powiedział na głos. Chrissy odwróciła się i spojrzała na niego. Chociaż siedział obok Darci, ona nawet na nią nie spojrzała. Jej wzrok był skupiony wyłącznie na Jacku. - Mój kochany - powiedziała Chrissy, podchodząc do Jacka z rozłożonymi szeroko ramionami. Ku zaskoczeniu Darci, Jack zrobił unik, żeby nie znaleźć się w jej objęciach. Czyżby zamierzał zrujnować ich jedyną szansę dowiedzenia się, kim jest ta kobieta, która go opętała? - Wybacz, ale nie znam cię - powiedział dość oficjalnie Jack. - A przynajmniej nie wiem, czy cię znam. Widzisz, straciłem pamięć. Darci musiała się powstrzymać, żeby się nie uśmiechnąć z zadowolenia, jakie wywołała w niej jego strategia. Mówiono jej, że Jack był wprost niezastąpiony w pracy tajnego agenta, ale nie spodziewała się, że był aż tak dobry. - Najdroższy - powiedziała Chrissy, głaszcząc Jacka po twarzy. - Moje ty kochanie. Nie rozpoznajesz mnie? - Nie, ale jesteś bardzo piękna. Chrissy spąsowiała z zadowolenia. - To ja, Lavender Shay. Sześć miesięcy temu poprosiłeś mnie o rękę. - Pobraliście się? - spytała Darci. Lavender w ciele Chrissy zwróciła pełne nienawiści spoj­ rzenie na Darci. - A to kto? - wysyczała. - Krewna - odparł pospiesznie Jack. - To moja siostra. Nie pamiętasz jej?

Lavender cofnęła się i przez chwilę przyglądała się Darci, a potem rozejrzała się po pokoju. - Nie wydaje mi się, żebym pamiętała cokolwiek z tego. Gdzie my jesteśmy? Dlaczego do mnie nie wróciłeś? - Już ci mówiłem, że straciłem pamięć - powiedział Jack, wyciągając do niej ręce. - Powiedz mi, gdzie mieszkamy i w ja­ kich czasach żyjemy. - W jakich czasach żyjemy? - W jej głosie słychać było nieufność. - Mówiłeś, że będziesz mnie kochał na zawsze, ale tak nie jest. Nawet mnie nie pamiętasz. Znowu mnie zdradziłeś. - Cofała się przed nim, zbliżając się do regału z książkami, gdzie Jack widział zarys sylwetki Devlina. Zamienił się on teraz w zwykłą plamę, zbyt zaabsorbowany słuchaniem, by zmieniać postać. - Pamiętam moją miłość do ciebie - zapewnił pospiesznie Jack. - Ślub - szepnęła mu Darci. - Powiedz jej o ślubie. - Próbowała wcześniej przekazać to Jackowi myślami, ale nie udało jej się. Kiedy duch tej kobiety znalazł się w ludzkim ciele, nie mogła już porozumieć się z nim myślami. - O jakim ślubie? - wypalił Jack, po czym się zreflektował i zwrócił do Lavender. - Twoja suknia. Koronkowa. Pamiętam mnóstwo koronki. Lavender uśmiechnęła się do niego i spojrzała łagodnie. - Podglądałeś. - Nie, po prostu znam cię doskonale i wiedziałem, że jesteś stworzona, by nosić koronkowe suknie. Zdecydowałaś się już co do tortu? - Na pewno nie czekoladowy, ty niegrzeczny chłopczyku - powiedziała kokieteryjnie Lavender i zaczęła z powrotem podchodzić do Jacka. - A co z naszym miodowym miesiącem? Zatrzymała się.

- Wiesz, że będziemy z tym musieli zaczekać, póki ojciec jest tak chory. - Kiedy? Gdzie? - szepnęła Darci. Lavender zwróciła na nią wściekłe spojrzenie. - Kim ty jesteś? Dlaczego się odzywasz? - Ona będzie twoją druhną, pamiętasz? - powiedział Jack uspokajającym tonem. Wyciągnął do niej dłonie, żeby wziąć ją za ręce, ale ona rzuciła mu się na szyję. - Tyle czasu minęło - powiedziała, wtulając twarz w jego szyję. - Kiedy wyjechałeś z Camwell, myślałam, że umrę. - Camwell! - powiedziała na głos Darci, mimo że zamierza­ ła już się nie odzywać. - Kochanie - powiedział Jack, głaszcząc Lavender - proszę cię, ustal datę naszego ślubu. - Ale przecież ona już jest ustalona - odparła podejrzliwie i odsunęła się od niego, żeby mu się przyjrzeć. - Jestem tylko mężczyzną. Jak mam pamiętać daty? - po­ wiedział to w tak czarujący sposób, że uśmiechnęła się do niego. - Dwunastego czerwca, oczywiście. W moje urodziny. - Którego roku? Tego czy następnego? - Tego roku, 1843. Jesteś naprawdę niemądry. - Przerwała i złapała się za głowę. - Coś mnie boli. Nie mogę jasno myśleć. Jest już po dwunastym, a nie wzięliśmy ślubu, prawda? Nie było cię tam. Z powrotem stanęła poza zasięgiem Jacka. Szybko zwróciła się w stronę Darci, a jej twarz wykrzywił grymas gniewu. - Ty! To ty go powstrzymałaś. Tylko refleks Jacka powstrzymał ją przed uduszeniem Darci. Po raz drugi tego dnia czyjeś ręce zacisnęły się na jej szyi.

W

szystko w porządku? - spytał Jack. Darci powoli odwróciła głowę. Zamienili się rolami i teraz to ona leżała na łóżku Johna Barretta Hallbrooke' a, a Jack robił jej zimne okłady. - Ty i twoi przyjaciele - wydusiła przez obolałe gardło Darci. - Czy ona już zniknęła? - Tak. On... to... odesłało ją z powrotem. Tak mi się zdaje. Odciągnąłem Chrissy od ciebie i na chwilę zasłabła, ale zaraz potem wstała, podniosła swoje gumowe rękawice i wróciła do sprzątania. Wolałbym już chyba wziąć udział w strzelaninie niż w czymś takim. Darci zamknęła na chwilę oczy. - Sądzę, że powinniśmy wezwać do ciebie lekarza - powie­ dział Jack. - Nie - szepnęła Darci. - Gdzie ona jest? - On coś z nią zrobił. - Jack nie odwrócił się, ale ruchem głowy wskazał na regał i Devlina, który tym razem przyjął postać śpiącego dziecka. - Uśpił ją - powiedziała Darci, siadając na łóżku. - Myślę, że powinniśmy spróbować dowiedzieć się, kim ona jest i dla­ czego nie zjawiłeś się na ślubie. Mam nadzieję, że zostałeś zabity, a nie uciekłeś z inną kobietą. Może wybaczy ci, kiedy przedstawimy jej dowód twojej śmierci. - Dowód mojej śmierci, powiadasz. - W jego głosie słychać było rezygnację. - Udowodnimy duchowi, że jestem nieżywy?

Powiedz mi, Darci Montgomery, czy ty codziennie stykasz się z takimi sprawami? - Wstał i otworzył przed nią drzwi sypialni. - Nie. Dopiero od czasu zniknięcia mojego męża i jego siostry moje życie nabrało takiego charakteru. Miał ochotę zadać jej więcej pytań, ale jej zachowanie po­ wstrzymało go. Była w niej godność, która stwarzała między nimi pewien dystans. - To jest to - powiedział Jack, rozpierając się w skórzanym fotelu ojca. Kilka ostatnich godzin spędził z Darci na dzwonie­ niu w różne miejsca i poszukiwaniach w internecie. Minęła już północ i obydwoje byli solidnie zmęczeni, ale dowiedzieli się wszystkiego, czego potrzebowali. - Biedna dziewczyna - powiedziała Darci, wyciągając się na skórzanej kanapie. Na stoliku obok stały resztki obfitego posił­ ku, jaki przygotowali dla nich krewni Jacka. Trzeba się było mocno nagrzebać w dawnych sprawach i Darci musiała nawet rzucić urok na kilka osób, żeby wyjawiły numery telefonów. Ale w końcu udało im się znaleźć pannę Lavender Shay. Urodziła się i dorastała w Camwell w stanie Connecticut w latach czterdziestych dziewiętnastego wieku i była jedynym dzieckiem pewnego bogatego biznesmena. Lavender zakochała się w chłopcu, którego znała przez całe swoje życie, paniczu Johnie Marshallu III, jedynym synu boga­ tego właściciela ziemskiego. Całe miasteczko uważało ich za doskonale dobraną parę i wszyscy oczekiwali z niecierpliwoś­ cią uroczystości związanych z ich ślubem. Ale w dniu ślubu Lavender ubrała się w suknię ślubną, weszła po schodach na dach swojego domu i skoczyła. Dzień szczęścia zamienił się w dzień żałoby. Darci i Jack wyczytali jedno zdanie na temat tego samobójstwa w książce o duchach z Connecticut, ale nigdzie więcej nie natrafili na tę informację. Zadzwonili więc do biblioteki w Camwell.

- Ty zadzwoń - powiedziała mu Darci. - Mnie będą pa­ miętali. Tam uzyskali informację, że dom, w którym mieszkała i uma­ rła Lavender, nadal stoi na swoim miejscu i zamieszkują go potomkowie rodziny. Darci obserwowała, jak Jack wykorzystuje swój najbardziej uwodzicielski ton głosu, żeby skłonić krewnych Lavender do rozmowy, podczas gdy ona używała czegoś, co nazywała Praw­ dziwą Perswazją. Obydwoje chcieli się dowiedzieć, dlaczego doszło do tego samobójstwa. Czy Lavender była zmuszana do tego małżeństwa? Czy pan młody był nikczemnikiem? Może ją porzucił przed ołtarzem? A może został zabity i Lavender nie mogła znieść życia bez niego? - Skąd, u diabła, ja mam to wiedzieć? - powiedział Jackowi zaspanym głosem mężczyzna. - To stara historia, która wyda­ rzyła się ponad sto pięćdziesiąt lat temu. - Macie może jakiegoś miejscowego historyka? Kogoś, kto by wiedział, co się stało? - spytał Jack. - Jedyną rzeczą, jaką przejmuje się to miasto, są czarownice. Od czasu tej historii sprzed paru lat... Słyszał pan o tym? - Tak - powiedział Jack, spoglądając na Darci, która od­ wróciła twarz. - Słyszałem o tym. - Nikogo tutaj nie obchodzi dziewczyna, która rzuciła się z dachu sto lat temu. Ludzie w tym mieście interesują się jedynie czarownicami. Przyjeżdżają tu turyści, którzy chcą zobaczyć, co jeszcze zostało z Tuneli. A na obrzeżach miasta powstały nawet trzy tak zwane sklepy czarnej magii. Darci koncentrowała się, starając się wysłać mężczyźnie wiadomość, żeby wyjawił wszystko, co wie. - Hej! Chwileczkę! Właśnie sobie przypomniałem, że moja żona powiedziała mi coś któregoś dnia. Niech pan poczeka, to ją zapytam. Jack zasłonił dłonią słuchawkę, mając zamiar porozmawiać z Darci, kiedy czekał na mężczyznę, ale jej oczy błyszczały od

niesamowitego skupienia. Z końca korytarza słychać było stłu­ mione odgłosy walki. To... „coś", ten Devlin nadal trzymał w uwięzi ducha Lavender. Jeśli ją wypuści, wtedy ona znowu przyjdzie do Jacka i nim zawładnie. I powróci nienawiść, pomyślał Jack. Ale teraz, po raz pierw­ szy w swoim życiu, nie czuł, że przepełnia go gniew i niena­ wiść. Czuł się... dobrze, jakby miał ochotę się ustatkować, założyć rodzinę i mieć dzieci. Tak się stanie, kiedy uda mu się zakopać topór wojenny ze swoim ojcem. Nadal zasłaniając słuchawkę, przyjrzał się Darci. Była na­ prawdę całkiem ładna. Większość kobiet, które znał, nie chciał­ by zaprosić do domu na kolację albo do lokalu. Może skoro jej mąż odszedł... - Przestań! - powiedziała Darci pod nosem. - Myślałem, że nie potrafisz czytać w myślach. - Każda kobieta na ziemi potrafi czytać w myślach męż­ czyzny. Zaśmiewając się, Jack podniósł słuchawkę do ucha i zaczął nasłuchiwać. Mężczyzna podał mu numer telefonu do miejs­ cowego studenta, który kiedyś próbował zebrać całą historię Camwell. - Historię bez czarownic - śmiejąc się, powiedział męż­ czyzna. - Chłopak chce sprzedawać książkę, żeby zarobić pieniądze dla szkoły, ale kto mu kupi historię Camwell bez czarownic? Jack podziękował mężczyźnie, a potem zadzwonił pod poda­ ny przez niego numer, chociaż było już późno. Odebrał młody człowiek, bardzo chętny w dzieleniu się informacjami, które zgromadził. Czterdzieści minut później dostali faksem całe strony tekstu. Były to fragmenty jego nie wydanej jeszcze książki o historii Camwell. Rozdział, który im wysłał, nosił tytuł „Tajemnica Lavender Shay" i Jack przeczytał go na głos. Zasadniczo wyni­ kało z niego, że nikt nie miał pojęcia, dlaczego młoda dziew-

czyna popełniła samobójstwo. Kiedy znaleziono jej ciało, na­ rzeczony czekał na nią w kościele. - Morderstwo - powiedział Jack, odkładając kartki. - Moje przypuszczenie jest takie, że została zamordowana. - To by miało sens. Była w tobie zakochana, to znaczy w Johnie, ale została zamordowana przed ślubem, więc teraz snuje się wokół ciebie i próbuje zabić każdą kobietę, która się do ciebie zbliży. - Więcej niż próbuje - wyszeptał Jack. Darci wiedziała, co miał na myśli. Greg opowiedział jej o młodej kobiecie, która zginęła w wypadku samochodowym, w którym Jack doznał poważnych obrażeń. Ponieważ Darci w każdej sekundzie swojego życia cierpiała i starała się stłumić swój własny ból, chciała teraz, żeby chociaż Jack nie odczuwał lego samego. - Ale jeśli Lavender została zamordowana, czy nie powinna gnębić mordercy? Poza tym, kobieta, którą widzieliśmy dziś wieczorem, nie wydawała się zdrowa na umyśle. Może więc jednak sama się zabiła? - Wydaje mi się, że bycie duchem przez sto pięćdziesiąt lat Z każdego zrobiłoby wariata - stwierdził Jack. - Ale tak się nie dzieje. Ludzie zostają tacy sami. - Zaczęła się zastanawiać nad rozdziałem napisanym przez studenta. Bar­ dzo dużo uwagi poświęcił urodzie Lavender, ale i tak jasno wynikało z jego tekstu, że jej śmierć kryła w sobie coś więcej. - Jeśli ten student i my także podejrzewamy, że to mogło być morderstwo, to dlaczego ludzie w jej czasach tak nie myśleli? - Zastanawiała się Darci. - Ponieważ cały czas jesteśmy bombardowani krwawymi historiami, więc dla nas to naturalny wniosek. - Racja. A w tamtych czasach samemu wymierzało się spra­ wiedliwość. Pomyślałeś o tym, czytając, co się przydarzyło później Johnowi Marshallowi? To znaczy tobie? - Ożenił się, a potem zginął w pożarze własnego domu.

- Biedny człowiek. Ciekawe, czy cale życie tęsknił za Lavender. Daj mi te kartki, to spróbuję z nich coś wyczuć. Może... - Co to takiego? - spytał Jack, usłyszawszy dźwięk do­ chodzący z korytarza. - O nie! - zawołała Darci, ruszając do drzwi. - To od­ kurzacz. Zapomniałam ich wyłączyć. - Wyłączyć ich... - zaczął Jack, a potem się uśmiechnął. - Myszka Miki zostawiła włączoną miotłę? - Coś w tym stylu - powiedziała zakłopotana Darci i wybie­ gła z pokoju. Po chwili wróciła. - Już ich wyłączyłam i kazałam położyć się do łóżek. Już... - przerwała, żeby ziewnąć - chyba starczy wrażeń jak na jeden dzień. Nie będziesz miał nic prze­ ciwko temu, jeśli zajmę ten niebieski pokój na górze? - To nie mój dom. - Prawnie... - Przerwała jednak. - A ty gdzie zamierzasz spać? - W sypialni mojego ojca. W królewskim łożu. - Ściszył głos. - Myślisz, że potrafiłabyś zmusić... to coś, żeby opuściło ten pokój? - Devlina? On ma swój rozum, ale zobaczę, co da się z tym zrobić. Kiedy odwróciła się do wyjścia, Jack zatrzymał ją jeszcze. - Masz coś we włosach - powiedział. - Zdejmę to. - Przecią­ gnął ręką po jej włosach i nagle potknął się o własne nogi i wpadł na Darci. Wyglądała, jakby niczego nie zauważyła, więc poklepał ją po plecach i delikatnie podprowadził do drzwi. - Nawet nie wiem, kiedy zrobiłam się taka senna - powie­ działa, znowu ziewając. Uśmiechając się do niej po ojcowsku, Jack zamknął za nią drzwi. Kiedy już został sam w pokoju, sięgnął do rękawa koszuli i wyciągnął z niego zielony sznurek. Na jego końcu wisiał kluczyk, który Darci nosiła zawieszony na szyi. Z przebiegłym uśmiechem na twarzy Jack uchylił drzwi i rozejrzał się po słabo oświetlonym korytarzu. Hojnie doprawił

napój Darci tym samym środkiem uspokajającym, którym ona go wcześniej uraczyła. Cały wieczór czekał na tę chwilę. Nie był wcale zaintereso­ wany nudną historyjką o duchach. Kogo obchodziło to, czy jakąś wiktoriańską pannę ktoś zepchnął z dachu, czy sama z niego skoczyła? Mimo że czuł, że mroczny ciężar został zdjęty z jego ramion, a w jego głowie zaczęły pojawiać się szczęśliwe rodzinne wizje, to jednak jego zasadnicza natura nie zmieniła się wcale. Jack uwielbiał przygody i nie potrafił przejść obok nierozwikłanej tajemnicy. Dla niego cały ten wieczór był próbą samokontroli. Cały czas myślał o obejrzeniu tajemnego pokoju ojca, przyjrzeniu się tym czterem przedmiotom i zbadaniu, czy nie kryje się tam coś jeszcze. Bardzo chciał się dowiedzieć, w co takiego był wpląta­ ny ojciec. Czyżby jego stateczny, bezduszny ojciec miał jakieś sekrety przed światem? Ale przede wszystkim Jack chciał otworzyć szkatułkę, którą Darci zabrała ze sobą. Jack przemknął na palcach na górę do niebieskiej sypialni. Darci powinna już do tej pory zasnąć. Kiedy znalazł się już w ciemnym pomieszczeniu, odczekał chwilę, zanim jego wzrok przyzwyczaił się do ciemności. Cie­ kawy był, czy duch Devlena już sobie poszedł. Zdawało mu się, że tak. Być może duch odprowadził Darci do łóżka, po­ myślał Jack. No dobrze, gdzie jest szkatułka? Ach, tak, na szafce nocnej przy łóżku. Kiedy sięgał po nią, nagle zapaliło się światło. Darci leżała na łóżku z głową wspartą na ręku. - Myślałeś, że nie zauważę, że ukradłeś mi klucz? A teraz czy mógłbyś mi go oddać? Przez ostatnie dni Jack przyglądał się uważnie Darci i wie­ dział, że tak samo jak on jest samotnikiem. Jack wyjawił o sobie jakieś trzydzieści procent prawdy, ale wyglądało na to, że ona

zaledwie dziesięć. Domyślał się, że chce otworzyć tę szkatułkę na osobności i jeśli to zrobi, to on być może nigdy nie dowie się, co takiego ukrywał jego ojciec. Jack widział, jak paraliżowała ludzi, ale jemu nic nie mogła zrobić, kiedy zazdrosna Lavender kręciła się wokół niego. Ale duch został na jakiś czas uwięziony, więc teraz być może Darci uda się zapanować nad Jackiem. Może zdoła powstrzymać go przed otwarciem szkatułki? Nagle drzwi do sypialni stanęły otworem i pokój wypełniło zimne powietrze. Darci patrzyła oniemiała, jak Jack chwyta srebrną szkatułkę, i wsadza klucz w zamek, próbując ją ot­ worzyć. W tej samej chwili rzuca się na nią, chcąc powstrzymać ją przed rzuceniem czaru, który mógłby uniemożliwić mu ot­ warcie szkatułki. Duch Lavender wydostał się na wolność w samą porę, by zobaczyć swojego ukochanego w łóżku innej kobiety. W chwili, kiedy Jack, Darci i Lavender mocowali się splątani ze sobą na łóżku, szkatułka się otworzyła. Darci poczuła nagle, że spada gdzieś w dół i nie może tego powstrzymać, a obok siebie wyczuwała jeszcze dwie inne du­ sze, z których tylko jedna miała ludzkie ciało. Wszyscy spadali w otchłań. - Jack, coś ty narobił!? - krzyknęła w rozpaczy.

Część

druga

1843

C

zuła w nosie drażniący zapach, który zaczynał wnikać do jej mózgu. Odwróciła głowę, starając się uciec od źródła tej nieprzyjemnej woni. - Już się budzi - usłyszała męski głos. - Sole trzeźwiące zadziałały. A teraz cofnijcie się. Pozwólmy jej odetchnąć. Darci powoli zaczęła otwierać oczy, ale chwilę zajęło jej, zanim odzyskała ostrość widzenia. Przynajmniej sześcioro lu­ dzi, których nigdy wcześniej nie widziała na oczy, przyglądało się jej i wszyscy wyglądali na zaniepokojonych i przejętych. Zamrugała powiekami, a potem jeszcze raz przebiegła wzro­ kiem po ich twarzach, nie rozumiejąc, gdzie jest i kim oni wszyscy są. Próbowała usiąść, ale nie mogła w ogóle złapać tchu, żeby się poruszyć. - Na zewnątrz! - powiedziała stanowczo kobieta. - Wszyscy mężczyźni muszą wyjść, żebyśmy mogły poluzować jej gorset. Kiedy mężczyźni wyszli, Darci poczuła, jak jakieś ręce ją posadziły i zaczęły rozpinać tył jej sukni. Kiedy poluzowały gorset, znowu mogła oddychać. - Lepiej? - spytała jedna z kobiet, a Darci skinęła głową. Oddychając głęboko, rozglądała się dookoła. Znajdowała się w pokoju z bardzo wysokim sufitem i dwoma wysokimi, wąs­ kimi oknami, przysłoniętymi pasiastymi zasłonami. Na ścianach była niebieska tapeta w duże brązowe ananasy. Wszystkie meble były staromodne, ciężkie i ciemne. Darci spojrzała na trzy kobiety krzątające się wokół niej.

Dwie z nich były w średnim wieku, włosy miały przedzielone równym przedziałkiem na środku głowy i skręcone w błysz­ czące sprężyste loki nad uszami. Na ich twarzach nie było nawet śladu makijażu i miały nieregulowane brwi. To, co wydało się Darci jeszcze dziwniejsze, to fakt, że nie miały wokół siebie kolorowych aur. Całe swoje życie widziała ludzi w kolorowych otoczkach, które zmie­ niały się w zależności od nastroju i osobowości właściciela. Ale wokół tych kobiet nic nie widziała. Darci zlękła się, że nie jest w stanie odczytać ich nastrojów, ale jednocześnie poczuła ulgę, że nie musi przejmować się ludzkimi hu­ morami. Zaskoczona spojrzała na trzecią kobietę. Była młoda i oszała­ miająco piękna. Miała czarne włosy, piękne, pełne usta i oczy w fantastycznym lawendowym kolorze. - Lavender - szepnęła Darci. - Tak, kochana - odezwała się jedna z kobiet. - To nasza droga Lavey. Darci próbowała obrócić się na kanapie, ale nie mogła się poruszyć. Krępowała ją długa suknia z ciężkimi spódnicami, która sięgała jej do samych kostek. Lavender wzięła Darci za rękę i głaskała ją z czułością. - Najdroższa Darci, tak nas wystraszyłaś. Ty i Jack... - Jack? - Tak, Jack - potwierdziła Lavender, opuszczając gęste rzę­ sy i zalewając się pięknym różowym rumieńcem. Darci osunęła się ciężko na twardą poduszkę leżącą za nią na sofie. - Nie pamiętam, co się stało. W dramatycznym geście uniosła dłoń do czoła i podglądała przez palce. Kiedy dotknęła głowy, przekonała się, że ma taką samą fryzurę jak pozostałe kobiety. Dwie starsze kobiety marszczyły brwi, jakby nie dowierzały Darci, ale śliczna Lavender była mocno zatroskana.

- Właśnie wróciliśmy z próby generalnej w kościele, kiedy Jack powiedział nam, że zemdlałaś. - Kościół - powtórzyła powoli Darci. - Próba? Przed twoim ślubem? - Tak, oczywiście, głuptasie, że przed moim jutrzejszym ślubem, po którym stanę się panią Marshallową i staniemy się siostrami. - Siostrami? - spytała Darci, znowu próbując usiąść. - Czy to oznacza, że Jack jest moim bratem? Dwie starsze kobiety wymieniły spojrzenia, wyrażając oba­ wę, że Darci musiała postradać rozum. - Potrzebujesz odpoczynku - powiedziała Lavender. - Jes­ tem pewna, że przeciążyłaś się podczas przygotowań do mojego ślubu. - Nie wspominając o tym czymś, co omal nie przetnie mnie wpół - mruknęła pod nosem Darci, podciągając grubą tkaninę w okolicach talii. - Zgadzam się - przyznała Lavender, odgarniając loki z twa­ rzy Darci. - Ale gorsety są złem koniecznym. Żadna kobieta nie wyglądałaby pięknie bez bólu. Darci już chciała odpowiedzieć, że to absurd, ale potem przypomniała sobie katorżnicze przysiady i skłony. To był dopiero prawdziwy ból! - Czy mogłabym się zobaczyć z Jackiem? - spytała. - A czujesz się już dobrze? - Tak sądzę - odparła Darci, próbując unieść nogi pod ciężkimi spódnicami, żeby móc usiąść. Nadal była nieco oszo­ łomiona, i potrzebowała kogoś, kto powie jej, że trafiła do odcinka jakiegoś serialu. W przeciwnym razie znaczyłoby to, że znalazła się w przeszłości, a to przecież zbyt niedorzeczne, żeby nawet próbować rozważać taką opcję. Usłyszała pukanie do drzwi i po chwili do pokoju wszedł Jack. Ubrany był w staromodny garnitur, wąski w talii niczym suknia Lavender. Przez chwilę panowało zamieszanie, kiedy

dwie starsze kobiety posadziły Darci i zacisnęły jej gorset, a potem zaczęły zapinać jej suknię. W tym czasie Jack rozmawiał z Lavender, i wyraźnie było widać, że Jack jest nią zauroczony. Gdzie my jesteśmy? Co się stało? Jak się stąd wydostaniemy? Masz srebrną szkatułkę? Darci starała się nawiązać z nim kontakt. Żadnej reakcji. Kiedy jedna z kobiet zbyt mocno zaciągnęła sznurówkę gorsetu, Darci wysłała do niej wiadomość, żeby ją jak naj­ prędzej poluzowała. Żadnej reakcji. Na stoliku obok sofy leżała mała torebeczka obszyta korali­ kami. Całe życie, kiedy Darci dotykała czyichś osobistych przedmiotów, natychmiast dowiadywała się z nich wiele na temat ich właścicieli. Lecz z tej torebki nic nie wyczytała. Położyła więc dłoń na ramieniu jednej z kobiet. Też nic. - No, dalej - odezwała się jedna z kobiet - idź do niego. Spędźcie swój ostatni dzień razem. - Raczej nie ostatni - śmiejąc się, powiedziała Lavender. Miała idealnie równe zęby. - Jesteś już spakowana na miesiąc miodowy? - To ja też biorę ślub? - spytała Darci przerażona i pode­ rwała się na równe nogi. Lavender ucałowała ją w policzki. - Nie, ale jedziesz z nami na nasz miesiąc miodowy. Nie zmieniłaś co do tego zdania, prawda? Za nią Jack bezgłośnie mówił do Darci: Proszę, nie jedź i mierzył Lavender wzrokiem od stóp do głów. Darci podeszła do niego i kurczowo złapała się jego ramienia. - Oczywiście, że nie zmieniłam zdania, ale teraz muszę porozmawiać z moim... bratem na osobności. - Tak, oczywiście - odparła Lavender. - Ale pamiętajcie, że herbata będzie o czwartej, a kolacja o siódmej. - Wrócimy do tej pory - obiecał radośnie Jack, prowadząc Darci do drzwi wyjściowych.

- Co...? - powiedziała Darci, gdy tylko wyszli na zewnątrz. Było gorąco, a ona miała na sobie przynajmniej piętnaście kilo ubrań. Przed nimi rozpościerał się widok na wioskę, która wyglądała niczym z obrazków autorstwa firmy Currier & Ives*. Muszę usiąść - wyszeptała. - Widzisz ten biały dom z gankiem? To nasz dom, gdzie ty i ja mieszkamy z naszym ojcem, który, tak przy okazji, rzadko bywa w domu. - Nasz dom? - wyszeptała Darci, czując, że robi jej się słabo. Ja chcę do domu. Do mojej córki. Chcę wrócić do mojego własnego ojca. - krzyczała w myślach. Lecz zachowanie Jacka sprawiło, że milczała. Podtrzymując ją silnym ramieniem, zaprowadził na ganek ich domu, gdzie było względnie chłodno. - Popatrz na to - powiedział, po czym zadzwonił małym dzwonkiem, który stał na wiklinowym stole. Po kilku sekun­ dach pojawiła się ładna rudowłosa służąca, a Jack oznajmił jej, że chciałby dzbanek lemoniady. - Tak, proszę pana - odparła służąca i zniknęła w domu. - Wygląda na to, że ty się dużo lepiej ode mnie orientujesz w tym, co się tutaj dzieje - odezwała się wreszcie Darci. - Więc może powiesz mi o co chodzi? - Wygląda na to, moja droga siostro, że udało nam się zrobić coś, co jest niemożliwe: odbyliśmy podróż w czasie. - Szkatułka - powiedziała Darci. - To właśnie zawierała ta szkatułka. - Kiedy Jack spojrzał na nią pytająco, zaczęła mu wyjaśniać. - Mówiono mi, że istnieje dwanaście magicznych przedmiotów i każdy z nich ma inne właściwości. Dotyk Boga... - Spojrzała na niego. - Kula, której użyłam, żeby wyleczyć ramię twojego przyjaciela, ma właściwości lecznicze. Niestety,

Currier & Ives - dziewiętnastowieczna firma założona przez Nathaniela Curriera i Jamesa Merrita Ivesa, zajmująca się drukowaniem obrazów, plakatów (przyp. tłum.).

nie może wyleczyć wszystkiego, jak na przykład starych ran. Poza drobnymi wyjątkami, kula potrafi zdziałać też inne rzeczy - dodała Darci, po czym wzięła głęboki wdech. - T a k czy inaczej wygląda na to, że szkatułka, którą ukrywał twój ojciec, pozwala ludziom... - Umilkła, kiedy dwie kobiety w obfitych sukniach, przechodząc obok ich domu, ukłoniły się na powitanie. Była zaskoczona, kiedy Jack odwzajemnił im ukłon, zwraca­ jąc się do kobiet po imieniu. - Znasz je? - To dziwne, ale w mojej głowie są wspomnienia z obydwu żywotów. Pamiętam swoje życie w dwudziestym pierwszym wieku, z wyjątkiem czterech lat, kiedy to byłem pod wpływem różnych nielegalnych substancji, i pamiętam też życie tego faceta, Johna Marshalla. - To dlaczego ja nie pamiętam, że jestem...? - Darci, moją siostrą bliźniaczką? - Bliźniaczką? - Darci spojrzała za siebie na ulicę. Zaczyna­ ła się już pocić pod tymi wszystkimi warstwami sukni i marzyła o prysznicu. A dokładniej o prysznicu i włożeniu na siebie szortów i sandałów. I żeby był przy niej mąż i córka, i wspólnie w ogrodzie grillowaliby owoce morza, w towarzystwie jej ojca, siostry męża i ich córki. - Wszystko w porządku? - zaniepokoił się Jack. - Wydaje mi się, że nie mam mocy - powiedziała cicho. Kiedy Jack się nie odzywał, spojrzała na niego. Siedział oparty na krześle z nogami wyciągniętymi w poprzek ganku. Darci nie była przyzwyczajona do tego, że nie wie, co sobie myślą inni ludzie. - Słyszałeś, co powiedziałam? Jak wrócimy, jeśli nie mam żadnej mocy? Drzwi frontowe otworzyły się i z domu wyszła służąca z dzbankiem lemoniady i dwiema szklankami. W dzbanku pływał kawałek lodu, w którym zamrożonych było kilka paty­ czków. Najwyraźniej lód był wzięty zimową porą z zamar­ zniętego jeziora i przechowywany w piwnicy.

Darci uznała, że ma większe zmartwienia niż przejmowanie się brudnym lodem. W razie czego, kiedy wróci do domu, będzie mogła się wyleczyć z tyfusu. - Dziękuję ci, Millie - powiedział Jack, a służąca wróciła do domu. Usadowił się w krześle, jakby był... jakby był u siebie w domu. - Podoba ci się tutaj, prawda? - spytała. Zamknął na chwilę oczy, a kiedy je otworzył, na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Nie czuję złości, nienawiści do zimnego ojca, który był niezadowolony ze wszystkiego, co robiłem, nie ma przeszłości z narkotykami i kobietami, żadnych wstrętnych wspomnień. Z każdą chwilą spędzoną tutaj czuję... - Wypił łyk lemoniady. - Czuję się oczyszczony. - A poza tym jest tu Lavender. Jack uśmiechnął się szeroko, nigdy wcześniej go takim nie widziała. Fizycznie wyglądał tak samo, ale nastąpiła w nim wielka zmiana. Sprawiał wrażenie młodszego... ale przede wszystkim szczęśliwszego. - Tak, Lavey... - powiedział rozmarzonym głosem. - Żadna gwiazda filmowa nie dorównuje jej urodą, nie jest zepsuta, skażona złem współczesności. Ona... - Zamierza jutro popełnić samobójstwo - przypomniała mu Darci. - Albo ktoś ją zamorduje. Jack machnął ręką, jakby odpędzając te złe myśli. - Będę przy niej i uchronię ją przed tym. Jestem przekonany, że zostaliśmy tu wysłani właśnie po to, żeby zapobiec jej śmierci. - Nie zostaliśmy tu „wysłani", jak to ładnie ująłeś. To był wypadek. Wetknąłeś nos w coś, czego nie rozumiesz, i próbo­ wałeś ukraść szkatułkę... - Ukraść?! To była szkatułka mojego ojca i znajdowała się w jego domu, więc jeśli ktokolwiek tu jest złodziejem, to tylko ty.

- To absurd. Do tej szkatułki zaprowadził mnie klucz, który znalazłam lata temu. To ja miałam znaleźć tę szkatułkę, - Ukraść ją, chciałaś powiedzieć. Ja jedynie pożyczyłem od ciebie klucz, żeby otworzyć coś, co legalnie należy do mojej rodziny. Darci spojrzała mu prosto w twarz. - Pożyczyłeś!? Przeciąłeś sznurek, na którym nosiłam ten klucz na szyi! I gdzie on jest teraz? - Klucz czy szkatułka? Rzuciła mu ostre spojrzenie. - Teraz najchętniej przyprawiłabym cię o najgorszy ból głowy, jaki kiedykolwiek miałeś w życiu! - Och - powiedział z uśmiechem - ale nie możesz, prawda? Jesteś teraz zupełnie normalną osobą, tak jak reszta z nas. Bez mocy, żeby nas stąd zabrać, pomyślała. Ale kiedy spoj­ rzała na Jacka, zobaczyła, że był szczęśliwszy niż kiedykolwiek wcześniej. Nie patrzył już groźnie spode łba, jakby chciał puścić z dymem cały świat. Egzorcyzm, tak nazywała to Biblia. Zły duch, który przez całe życie towarzyszył Jackowi, teraz znajdował się w kształtnym ciele przepięknej Lavender i Jack nie był już przez niego torturowany. A Lavender w końcu dostała to, czego chciała: mężczyznę, którego kochała. Darci patrzyła, jak Jack pozdrawia kolejnych dwoje przecho­ dniów. Chciała z nim porozmawiać, powiedzieć mu, że będą musieli opuścić to miejsce. Że prawdopodobnie nie będą mogli tu zostać. Sama nigdy nie spędzała zbyt wiele czasu na spogląda­ niu się w przeszłość, skoro miała inne zdolności, ale wiedziała, że ich obecność w czasach, do których nie należeli, mogła wyrządzić szkodę w przyszłości. A poza tym, w dwudziestym pierwszym wieku czekała na nią jej rodzina, ludzie, których kochała. Wyglądało jednak na to, że ludzie, których Jack kochał, byli właśnie w dziewiętnastym wieku.

Darci napiła się jeszcze lemoniady z prawdziwych cytryn i cukru, a potem rozejrzała się po ulicy. Jestem zdana na samą siebie, pomyślała. Wiedziała, że teraz tylko od niej zależało, czy dowiedzą się, dlaczego tu się znaleźli, oprócz tego, że spowodo­ wał to przypadkowo Jack. Sama będzie musiała wymyślić sposób, żeby ich stąd zabrać. Oprócz kwestii przeniesienia się znowu w czasy współczes­ ne, martwiła ją jeszcze jedna rzecz. Lavender, którą spotkali w postaci ducha, była przepełniona gniewem. Kiedy weszła w ciało Chrissy, zmieniła jej zwykłą aurę w płomiennoczerwoną. Lavender, jako piękna młoda kobieta, zdawała się słodka i miła, ale w postaci ducha była diabłem wcielonym. Obie zupełnie do siebie nie pasowały. Darci nie mogła przeboleć faktu, że nie jest w stanie zobaczyć teraz niczyjej aury. Wielu ludzi prawdziwą naturę ujawniało dopiero w swoich aurach. Dzieci terroryzowane przez doros­ łych, mimo posłuszeństwa, bardzo często okazywały swoją złość właśnie w aurach. Czy Lavender była tego typu przypadkiem? Jedna osobo­ wość na zewnątrz, a inna w środku? A może wydarzenia w ciągu kolejnych dwudziestu czterech godzin tak ją zmienią? Czy została zamordowana, czy zrobiła coś tak strasznego, co skłoni­ ło ją do rzucenia się z dachu budynku? Darci znowu zerknęła na Jacka i pomyślała, że z jego strony nie uzyska żadnej pomocy. Jego plan był prosty. Zamierzał być przy Lavender cały jutrzejszy dzień, żeby nic jej się nie przy­ trafiło, a potem postanowił się z nią ożenić i żyć długo i szczęś­ liwie. Przyszły jej do głowy straszne myśli. A co będzie, jeśli to John Marshall jest tym, który zamordował Lavender? Co, jeśli w dniu ślubu dowiedział się czegoś potwornego o niej, albo ona powiedziała mu coś złego, jak na przykład, że nie chce go poślubić? Co, jeśli wcale nie było go w kościele i nie czekał na nią, tylko w jakiś sposób udało mu się ją zepchnąć z dachu? To

by wyjaśniało złość Lavender i to, dlaczego dręczyła Jacka i sprawiała, że jego życie w dwudziestym pierwszym wieku było pasmem nieszczęść i dlatego spowodowała jego wypadek samochodowy, w którym zmasakrowało mu twarz. Dla Darci było oczywiste, że Lavender stała za chirurgami, którzy tak zrekonstruowali twarz Jacka, żeby wyglądała dokładnie jak jej ukochany z przeszłości. Żeby ukryć swoje myśli, Darci uniosła do ust szklankę z le­ moniadą. Jedyne co wiedziała na pewno, to, że jutro ma się wydarzyć coś naprawdę potwornego. To, czy ona lub Jack zdołają temu zapobiec, było osobną kwestią. I czy powinni temu zapobiec? Jeśli Jack i Lavender się pobiorą, mogą na przykład spłodzić dziecko, które później zburzy cały świat. Wszystko jest możliwe. Przyłożyła dłoń do czoła. - Ból głowy? - Nie, ja... - Nie mogła mu powiedzieć o swoich rozmyś­ laniach. Musiała skoncentrować się na przywróceniu świata do pierwotnej postaci. A pierwszą rzeczą, jaką musiała zrobić, to zebranie wszystkich możliwych informacji. - Co się działo, zanim się ocknęłam? - spytała, a kiedy Jack się uśmiechnął, Darci oparła się wygodnie w krześle i wsłuchała się w jego opowieść.

P

o tym jak Jack otworzył szkatułkę, on, Darci i wściekły duch Lavender przez kilka minut spadali w nicość. Kiedy Jack się obudził, zobaczył, że razem z Darci leżą na ziemi w cienistym lesie i są ubrani w stroje wiktoriańskie. Darci zdawała się spać, a Jack ledwo trzymał się na nogach. Powie­ dział, że próbował ją obudzić, ale nie mógł, więc poszedł po pomoc. - To było dziwne - ciągnął Jack. - Pamiętałem doskonale moje współczesne życie, pamiętałem moje dzieciństwo z Gregiem i jego rodziną, oraz mojego ojca. Ale, co było najdziwniej­ sze, gniew, który zawsze czułem do mojego ojca, gdzieś znik­ nął. Nienawidziłem tego człowieka całe moje życie. Nie po­ trafiłem mu wybaczyć tego, że dużo czasu spędzał z dala od domu, zajmując się swoimi interesami. Lecz nagle zobaczyłem to wszystko z innej perspektywy. Nieobecność mojego ojca dawała mi wolność i mogłem bawić się z synem szofera i prak­ tycznie żyć z jego cudowną rodziną. Gdyby mój ojciec nie trzymał się ode mnie na dystans... - Jack uśmiechnął się. - Powiedzmy tylko, że nie był zabawną osobą. - Wziął głęboki oddech. - Ale to już przeszłość. W mgnieniu oka cała złość i nienawiść, oraz poczucie niesprawiedliwości odeszły. Jack opowiedział, jak przedzierał się przez las do ścieżki i z każdym krokiem w jego głowie pojawiały się nowe wspo­ mnienia. Kiedy doszedł do rozwidlenia dróg, wiedział, że jedna Z nich prowadziła do rzeki, gdzie razem z kolegami bawili się,

rzucając patyki do wody. Druga ścieżka wiodła do głównej drogi. Zobaczył też kamień, który przywiódł mu na myśl nieprzyje­ mne wspomnienia. Wiedział, że kiedy miał dziewięć lat, spadł z kucyka i wylądował właśnie na tym kamieniu. Ukruszył sobie lewy siekacz i rozciął twarz, po czym została mu blizna nad lewym łukiem brwiowym. Musiał się tam na chwilę zatrzymać, żeby poukładać sobie pewne rzeczy w głowie. W jego „prawdziwym" życiu w dwu­ dziestym pierwszym wieku, kiedy miał jedenaście lat, prze­ wrócił się, jadąc na deskorolce i także miał po tym wydarzeniu bliznę nad lewym łukiem brwiowym, a ząb ukruszył mu się podczas wypadku samochodowego. Lekarze, którzy poskładali go do kupy, naprawili obie te rzeczy. Ale kiedy Jack dotknął dłonią twarzy, wyczuł, że blizna jest na swoim miejscu, a ząb nadal jest ukruszony. Szedł dalej drogą, a w jego głowie plątały się dwa zestawy wspomnień, miał dwa dzieciństwa, dwie szkoły, dwóch ojców, dwa miejsca, w których dorastał, wszystko podwójnie. Stary bezzębny człowiek zaproponował mu podwiezienie swoim wozem zaprzężonym w konia. Kiedy nazwał Jacka panem Marshallem, wspomnienia chłopca toczącego obręcz po ulicy zaczęło wypierać wspomnienia człowieka, który był agen­ tem FBI. Ponieważ nadal słabo pamiętał imiona, Jack poprosił męż­ czyznę, żeby wysadził go: „wie pan gdzie". Człowiek ten podwiózł go pod dom Lavender. W tym miejscu opowieści Jack na chwilę się zatrzymał. - Lavender stała na ganku, śmiejąc się z przyjaciółkami i spojrzała na mnie wzrokiem przepełnionym miłością. W jej oczach nie było żadnych ukrytych tajemnic, wyrażały bezgrani­ cznie szczere oddanie i bezinteresowność. Kiedy na nią spoj­ rzałem, przypomniałem sobie spędzoną z nią przeszłość. Pa­ miętałem pikniki i wspólne chodzenie do kościoła, skradzione

pocałunki za stodołą, kiedy mieliśmy po trzynaście lat. Pamię­ tałem, że byłem w niej zakochany przez całe swoje życie i nigdy nie przestałem. Jack spojrzał na Darci. - Wiedziałaś, że w moim życiu w dwudziestym pierwszym wieku nigdy nikogo nie kochałem? Nie tak, jak kocham Lavender. Możesz to sobie wyobrazić? - Nie - powiedziała cicho Darci. - Nie mogę. - Prawda jest taka, że nie miałem pojęcia, że kiedy kochasz, chcesz najlepszego dla kogoś innego. Będziesz się ze mnie śmiała, ale ja... ja bym skoczył pod rozpędzony pociąg, jeśli to miałoby ją uratować. - Wyobrażam sobie - mruknęła Darci. - Ja właśnie próbuję znaleźć taki pociąg. Jack uśmiechnął się. - Kiedy spojrzałem na Lavender, zrozumiałem, co nam się przytrafiło. Ta szkatułka wysłała nas w przeszłość. Być może powinienem postarać się znaleźć drogę powrotną do współczes­ ności, ale to mnie nie pociąga. Teraz pragnę jedynie być przy Lavender do końca życia. Zerknął na Darci, unosząc w uśmiechu jeden kącik ust. - Wiedziałem, że jesteś moją siostrą, ale jednocześnie współczesny ja wie, że nigdy nie miałem siostry. Pamiętasz, jak czytaliśmy o tym, że John Marshall był jedynakiem? Tak samo jak Lavender. Kiedy ona i ja byliśmy w pierwszej klasie, właśnie brak rodzeństwa przyciągnął nas ku sobie. Wszyscy inni mieli po kilkoro sióstr i braci, ale Lavey i ja wiedzieliśmy, co to znaczy spędzać samotnie soboty. - Przypuszczam, że historia zrobiła dla mnie miejsce, kiedy pojawiłam się tu razem z tobą. - Na to wygląda. Wydaje mi się, że tylko ja pamiętam, że ja... to znaczy John Marshall, jeszcze wczoraj nie miałem siostry. - Niezwykłe - stwierdziła Darci.

Przez chwilę siedzieli w milczeniu i przyglądali się drodze do miasta. Nieopodal rozciągała się prawdopodobnie główna ulica, osobliwa, a zarazem sympatyczna, może z wyjątkiem stert koń­ skiego łajna, które leżały gdzieniegdzie. Darci pomyślała, że być może pobyt w szpitalu mógłby nieco ostudzić zapał Jacka i przywrócić go do rzeczywistości. Czy w tych czasach lekarze wiedzieli już, że należy myć ręce przed zabiegiem? - W każdym razie - odezwał się po chwili Jack - Lavender poprosiła ojca, żeby wziął powóz i pojechaliśmy razem w miej­ sce, gdzie zostawiłem ciebie pogrążoną we śnie. Nikt nie pytał co i dlaczego, więc uznałem, że być może oni już przy­ wykli do... Kiedy zmierzył ją wymownym spojrzeniem, Darci miała ochotę krzyknąć: To nie fair! - Sugerujesz, że nikt o nic nie pytał, ponieważ są przy­ zwyczajeni do tego, że robię dziwne rzeczy? - Nie mam pewności, ale skoro jeszcze wczoraj nie istniałaś, nie wykluczone że możesz sobie wymyślić to, kim jesteś. - I nikt nie uznał tego za dziwne, że twoja siostra śpi w lesie, a ty nie możesz jej dobudzić? - Najwyraźniej tak. - Jack uśmiechał się. - Kiedy tam przyjechaliśmy, leżałaś, chrapiąc tak samo jak wtedy, gdy cię zostawiałem. Wziąłem cię na ręce i położyłem na tylnym sie­ dzeniu w powozie. Drogę powrotną do domu spędziłaś, śpiąc z głową na kolanach Lavender i z nogami na moich. Przez całą drogę ja i Lavender po prostu wpatrywaliśmy się w siebie. Nie odezwaliśmy się do siebie słowem, ale to były najbardziej ekscytujące chwile w moim życiu. - Zniżył głos. - Ona jest dziewicą i czekamy na naszą noc poślubną. Potrafisz sobie wyobrazić coś takiego w dzisiejszych czasach? - Co było dalej? - spytała Darci. Cieszyła się, że Jack doświadczał takiego szczęścia, ale w jej głowie stale kołatała się myśl: On nigdy dobrowolnie nie opuści tych czasów. Czy mogłaby wrócić sama? Czy może musi wrócić razem z Ja­

ckiem? A może cała ich trójka musi przejść drogę powrotną? Ona, Jack i wściekły duch Lavender? Gdyby miała swoją moc, mogłaby uzyskać odpowiedź na te pytania w jednej chwili. Ale tutaj, w przeszłości, nie miała żadnej mocy. Tutaj nie wyróż­ niała się niczym spośród pozostałych ludzi. Złościło ją to bar­ dzo. - No i co działo się później? - powtórzyła z irytacją w głosie. Jack zaniósł Darci do domu Lavender, położył ją na sofie w pokoju gościnnym, a dwie siostry matki Lavender zaczęły się wokół niej krzątać i cucić ją solami trzeźwiącymi. - Mają paskudny zapach. Jack uśmiechnął się szeroko. - W tych czasach to dość powszechne, że młode kobiety mdleją. To wszystko przez waszą bieliznę, o której w ogóle nie powinienem nic mówić. Gorsety są za ciasne i pewnie o to chodzi. Jak dla mnie, te ubrania są w porządku, ale sądzę, że przez to, że nie masz żadnych wspomnień, bo nie istniałaś tu wcześniej, czujesz się dziwnie i wszystko jest dla ciebie obce. Kolejne zdanie było niepotrzebne. - Nie chcę wracać do dwudziestego pierwszego wieku. Chcę zostać tu z Lavender. I naprawdę nie mam ochoty rozmawiać o powrocie. - Nie jestem pewna, czy kwestia powrotu lub zostania tutaj będzie naszą decyzją. - Więc czyją? - odciął się Jack. - Tego, kto wywołał to zdarzenie. - Twojego Devlina? - Nie wiem, czy on ma dość mocy, żeby zrobić coś takiego. - Ale może Henry ją ma, pomyślała Darci. Od czasu gdy poznała w Alabamie Henry'ego, zaczęła podejrzewać, że być może posiada on moc większą niż ktokolwiek inny na świecie. Czy to Henry z jakiegoś powodu wysłał ją i Jacka do prze­ szłości? - Wiesz, gdzie jest szkatułka? - spytała Darci.

- Mam ją w swoim pokoju, ale brakuje klucza. Kiedy się obudziłem, zanim przyszły do mnie nowe wspomnienia, szukałem go na ziemi. Wszędzie sprawdzałem, ale nie mogłem go znaleźć. Darci wypiła łyk lemoniady i wróciła myślami do dnia, w którym sama znalazła ten klucz. Była wtedy na spacerze z ojcem. Kiedy mijali sklep ze starociami, poczuła, że musi wejść do środka. Zaciekawiona weszła do sklepu i jakaś siła zaprowa­ dziła ją wprost do małej ceramicznej figurki mężczyzny. Leżała ona w brudnej misce pomiędzy potłuczonymi talerzami i wy­ szczerbionymi szklankami. Coś jest w środku, powiedziała do ojca. Kiedy wrócili do domu, tata starał się zbić figurkę za pomocą młotka, ale nawet jej nie zadrasnął. Zawiedziony, zaczął oglądać figurkę przez szkło powiększające i wydało mu się, że zauważył na niej jakieś znaki. Figurka była niestety zbyt brudna, żeby odczytać te znaki, więc ojciec postanowił umyć ją pod kranem. W chwili, kiedy woda zetknęła się z figurką, zaczęła się ona rozpuszczać, aż pozostał po niej tylko klucz, który był w środku. Darci zastanawiała się, co się powinno teraz wydarzyć, żeby odwrócić to, co się stało. Wiedziała, że znajdzie w domu ojca Jacka szkatułkę, ale nie miała zamiaru jej otwierać, dopóki tam była. Prawdę mówiąc, przeszło jej przez myśl, żeby pojechać do Henry'ego do Alabamy i otworzyć szkatułkę w jego obecności. Ale interwencja Jacka, oraz fakt, że duch Lavender wyrwał się Devlinowi, zmieniły wszystko. Miała ciągle przeczucie, że ta podróż w czasie nie była pisana ich trojgu. Być może duch, który prześladował Jacka, wiedział, do czego służy szkatułka, i planował powrócić do przeszłości razem z Jackiem. Czy to by oznaczało, że Darci znalazła się tu zupełnie przypadkowo? Że wcale nie miała tu wylądować? Spojrzała szybko na Jacka i zatrzymała dla siebie te przemyś­ lenia. Jedyne co wiedziała na pewno to, że musi wrócić do własnej epoki. Jej córka i zaginiony mąż ze swoją siostrą, czekali na nią w dwudziestym pierwszym wieku.

Kiedy zastanawiała się nad opowieścią Jacka, przyszło jej do głowy, że mógł być on wysłany w przeszłość, ponieważ był tu potrzebny. Zdecydowanie musiał rozwikłać pewne problemy ze swojego współczesnego życia. Jeśli załatwi sprawę z wściek­ łym duchem, który uprzykrzał mu całe życie, to co dalej? Zechce wrócić do dwudziestego pierwszego wieku, żeby prze­ jąć majątek ojca i zostać filantropem? Jeżeli nic się nie zmieni, to, jeśli ojciec Jacka nie żyje, a on sam nie zgłosi się po spadek, cały majątek przejmą jego krewni. Co złego zrobią z tymi wszystkimi miliardami dolarów? Spoglądając na Jacka, Darci uznała, że o swoich planach powie Jackowi jak najmniej się da. Wiedziała, jak czuje się zakochany człowiek. Gdyby ktoś jej powiedział, że coś lub ktoś zamierza rozdzielić ją z jej mężem, chyba by... Nagle Darci przypomniała sobie tamtą straszną noc w tune­ lach, kiedy musiała zabić czworo ludzi. Nie chciała pamiętać tego, co musiała zrobić, żeby nie zabrano jej Adama. Tak, jeśli Jack czuł to samo wobec Lavender, lepiej będzie nie poruszać tematu porzucenia jej. Mógłby wtedy zepchnąć Darci z dachu, żeby tylko zatrzymać przy sobie Lavender. Kiedy podniosła do góry szklankę z lemoniadą, zauważyła, że jej dłoń drży. Przerażało ją to, że nie wiedziała, czy ludzie wokół niej mieli dobre, czy złe intencje. I straszna była świado­ mość, że nie mogła użyć swojego umysłu, żeby kontrolować sytuację. - Nie masz nic przeciwko temu, żebym się rozejrzała dooko­ ła? - spytała Jacka. - Jasne, że nie - odparł z uśmiechem. - Zamierzam spędzić każdą chwilę z Lavender, więc jesteś wolna. Darci wstała, odwzajemniła jego uśmiech i była zadowolona, że on także nie może czytać w jej myślach. Zamierzała zrobić wszystko co w jej mocy, żeby znaleźć jakiś sposób na powrót do współczesności.

P

o spacerze, podczas którego Darci tylko utwierdziła się w przekonaniu, że musi się wydostać z tego przeklętego dziewiętnastego wieku, wróciła do domu i weszła tylnym wej­ ściem. Dom był ładnie urządzony, chociaż daleko mu było do współ­ czesnych standardów. Darci szczególnie spodobały się w nim meble, które mimo że były nowe, już wyglądały na stare. Nigdy nie mogła żyć wśród antyków, ponieważ wyczuwała wszystkie emocje ich poprzednich właścicieli. Ale teraz było inaczej. Mogła dotykać gładkiej, czystej po­ wierzchni mebli i nie czuła niczego, oprócz dotyku drewna. Rozglądając się dookoła, zauważyła, że na każdym kredensie czy toaletce leżała szydełkowa serwetka, i miała nadzieję, że nie będzie musiała robić takich rzeczy własnoręcznie. Przeszła przez salon na korytarz i doszła do schodów. Za­ trzymała się na chwilę i żałowała, że nie potrafi wyczuć, czy w pobliżu ktoś się nie znajduje. Nie lubiła polegać wy­ łącznie na swoim wzroku i słuchu w kwestii tego, czy ktoś ją śledził, czy nie. Nie wyczuła niczyjej obecności, ale nadal... czuła się nie­ swojo w tym pustym domu. Darci wiedziała, że Jack siedzi na ganku po drugiej stronie drzwi, ale nie chciała prosić go, by jej towarzyszył na górę, żeby nie pomyślał sobie, że jest tchórzliwa. Wchodząc po schodach, pomyślała sobie, że pewnie inni

ludzie właśnie tak się czują przez cały czas. Wiele osób mówiło jej, że jest odważna i Darci nawet w to wierzyła. Ale teraz wiedziała, że nie mieli racji. Wszyscy ludzie, którzy nie mają żadnej mocy, a przechodzą przez życie, nie wiedząc, czy gdzieś nie czai się niebezpieczeństwo, są dużo odważniejsi od niej. W tej chwili Darci miała wrażenie jakby ktoś ją obserwował, a że nie potrafiła wyczuć kto to taki, poczuła, jak włosy stają jej dęba. - Devlin! - syknęła pod nosem. Wolałaby mieć do czynienia z zadziornym duchem niż z czymkolwiek innym, co czaiłoby się w cieniu. Kiedy Devlin się nie pojawił, Darci pokonała szybko ostatnie trzy stopnie. Pierwsze drzwi, które otworzyła, prowadziły do jej sypialni. Stało w niej piękne łoże z baldachimem, z równie piękną szydełkową narzutą i ślicznymi, wyściełanymi fotelami pod oknem. Kiedy zdała sobie sprawę z tego, jak doskonale pasował do niej ten pokój, aż zadrżała. Wszystko to zaplanował ktoś, kto znał ją doskonale. - Devlin! - zawołała znowu. - Henry! Żadnej odpowiedzi. Dlaczego jej to robiono? Czy to był jakiś test? Ale test czego? Dlaczego zabrano ją od jej córki? Dlaczego oderwano ją od poszukiwań męża? Czy została tu celowo wysłana, czy to raczej kwestia przypa­ dku? Jeśli to był przypadek, to dlaczego nikt nie przybył, żeby ją uratować? Znowu zawołała Devlina, a nawet go postraszyła, ale się nie pojawił. Darci zajęła się więc oglądaniem swojego pokoju. Zajrzała do szafy, w której nie było zbyt wielu sukien, za to wszystkie wielkie, ciężkie, uszyte z kilometrów materiału. I pewnie jesz­ cze ciasne i duszące, pomyślała.

W końcu odwróciła się i zobaczyła własne odbicie w lustrze. Trochę obawiała się tego, jak wygląda. Wiedziała, że w czasach współczesnych twarz Jacka nie była jego, że to tylko piękna maska, ale Lavender zdawała się sądzić, że on zawsze tak wyglądał. To kazało jej się zastanowić nad swoim własnym wyglądem. Pierwszy rzut oka sprawił, że odetchnęła z ulgą. Miała szero­ kie, nieuregulowane brwi, a jej rzęsy były tak jasne, że prawie ich nie było widać, ale ogólnie wyglądała tak samo jak zawsze. Miała jasnoblond włosy, które zdawały się bardzo długie i gęs­ te. Ponieważ na komodzie zauważyła leżący mały kok z wło­ sów, pomyślała, że może to, co ciąży jej z tyłu głowy, wcale nie jest jej własnymi włosami. Po bokach twarzy zwisały jej długie loki, które w jej odczuciu wyglądały idiotycznie. Dotknęła swoich włosów, ale była bardzo ostrożna, żeby nie zniszczyć uczesania. Ciekawe, kto kręcił jej te loki, pomyślała, mając nadzieję, że nie będzie musiała robić tego samodzielnie. Ledwie dawała sobie radę z suszarką, a co powiedzieć o kręce­ niu loków i upinaniu sztucznego koka. Po wyjściu z sypialni Darci zwiedziła trzy pozostałe pokoje. Sypialnia obok należała do Jacka. „Sanktuarium Lavender", przyszło jej do głowy, kiedy otworzyła drzwi. Niemal wszystko w tym pokoju było z nią związane. Były tam cztery fotografie Lavender w srebrnych ramkach i wiele bibelotów, które wy­ raźnie miały z nią coś wspólnego. W rogu lustra był wetknięty za ramę suchy kwiat, a obok niego pukiel jej włosów. Na wierzchu starego sekretarzyka leżało kilka podniszczonych już zabawek, którymi prawdopodobnie Jack bawił się z Lavey w dzieciństwie. Wysoki regał pełen był książek medycznych. Czyżby John Marshall zamierzał zostać lekarzem? Co go powstrzymało? Może nie mógł zdobyć się na pójście do szkoły medycznej, bo nie zniósłby rozstania z Lavender? Na szafce nocnej przy łóżku stała srebrna szkatułka, źródło

jej wszystkich obecnych problemów. Kiedy chowała szkatułkę do kieszeni sukni, pomyślała, że pod swoją potężną spódnicą śmiało mogłaby ukryć balon napełniony helem. Pierwsza sypialnia po przeciwnej stronie korytarza wygląda­ ła na pokój gościnny. Darci zamknęła drzwi i przeszła do czwartej sypialni. Natychmiast domyśliła się, że to pokój ojca Johna. Sypialnia wyglądała na opuszczoną i Darci pomyślała, że powinna zapytać Jacka o to, co pamięta na temat ich ojca. Wszystko wskazywało na to, że ten człowiek wcale nie wybie­ rał się na jutrzejszy ślub syna. Skoro nikt o nim nie wspominał, może więc nie spodziewano się jego obecności? - Jest inna kobieta - powiedziała do siebie na głos Darci, wychodząc z pokoju i zamykając za sobą drzwi. - Ma kochankę, której nie może przedstawić rodzinie i mieszka u niej. Wszyscy o tym wiedzą, ale nikt nic nie mówi. - Tak, panienko? Darci podskoczyła jak oparzona na dźwięk tych słów. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że ktoś był w jej pobliżu. Odchrząknęła, spojrzała na Millie i pomyślała sobie, że ta dziewczyna wyglądałaby pięknie, gdyby wyprostować jej wło­ sy i zrobić lekki makijaż. Nie była może tak zjawiskowo piękna jak Lavender, która nawet po wstaniu z łóżka wyglądała jak bogini, ale... - Chciała panienka czegoś? - zapytała Millie. W ręku trzy­ mała zmiotkę do kurzu. - Nie, ja... Wiesz może, kiedy mój ojciec będzie w domu? - Dlaczego... Na święta- powiedziała Millie, wyraźnie za­ skoczona tym, że Darci tego nie wie. - Ach, no tak, oczywiście. Hm, a co myślisz o moich włosach? - Mogę je teraz panience uczesać, jeśli panienka sobie życzy. Darci uśmiechnęła się z ulgą. - Nie, dziękuję. - Nagle coś do niej dotarło. - Co to za zapach?

- Przepraszam panienko, ale kucharka robi dzisiaj dżem brzoskwiniowy. Powiem jej, żeby uchyliła okna. - Nie! - niemal krzyknęła Darci, kiedy ruszyła w stronę schodów. - Sama jej to powiem. - Uśmiechnęła się do Millie i zbiegła po schodach, kierując się zapachem, który zawiódł ją do kuchni. Otworzyła drzwi, a jej oczom ukazała się scena niczym z filmu na kanale BBC. Kuchnia była ogromna, z potężnym piecem na przeciwległej ścianie i z wielkim drewnianym stołem na środku pomieszczenia. Na podłodze stało mnóstwo wik­ linowych koszyków pełnych dojrzałych i pachnących brzosk­ wiń. Stół był zastawiony słoikami i szerokimi miskami, a dwie kobiety kroiły owoce i wrzucały je do misek. Darci nie zdawała sobie sprawy z tego, że jest głodna, dopóki nie poczuła tego niebiańskiego aromatu brzoskwiń. Zapach ten tak ją oszołomił, że aż się zachwiała na nogach. Jedna z kobiet, niższa i szczuplejsza, pospiesznie podbiegła do Darci i zaprowadziła ją na krzesło przy końcu stołu. - Lepiej, żeby panienka już dzisiaj nie mdlała - powie­ działa starsza kobieta, wycierając dłonie w fartuch. Łatwo było się domyślić, że właśnie to ona jest kucharką. - Emmy, rusz się! - rozkazała młodszej kobiecie. - Wiesz, co lubi panna Darci. Ma apetyt lepszy niż niejeden pracownik rolny. Gdzie ona to wszystko mieści, tego nie wie nikt, ale zjada wszystko jak anioł. Przez chwilę Darci bliska była łez z wdzięczności. To wszyst­ ko nie było jej światem, ale przynajmniej jedna kobieta zdawała się znać ją naprawdę. Po chwili postawiono przed nią talerz, na którym leżały grube plastry sera, pieczeni wołowej, trzy rodzaje marynowanych jarzyn, plasterki pomidora jeszcze ciepłego od słońca i po­ krojone cząstki jabłka. - Proszę jeść - zachęciła kucharka. - Panicz John wyszedł z panną Lavender, więc nikt nie zobaczy panienki w kuchni ze

służbą. A teraz, kochana, opowiedz nam wszystko, co wiesz o tym, co dzieje się w domu Shayów. Jestem domową plotkarką, pomyślała Darci i ta wiadomość przeraziła ją i ucieszyła jednocześnie. - Widziała panienka suknię ślubną? - zapytała kucharka. - Nie - odparła Darci z pełnymi ustami. Żaden z produktów na jej talerzu nie był pasteryzowany, mrożony, pakowany ani zerwany wcześniej, niż dojrzał. Wydawało jej się, że za chwilę osunie się pod stół z rozkoszy podniebienia. - Oczywiście, że nie widziała jej - odezwała się Emmy. - Panna Lavender nie chce nikomu pokazywać swojej sukni. - W jej oczach pojawił się błysk. - Z wyjątkiem panicza Johna, oczywiście. Darci chciała się odezwać, ale kiedy odgryzła kęs jabłka, jego smak oszołomił ją. - On jej też nie widział - odezwał się pełen złości głos. - Och, przepraszam panienko - powiedziała zaraz Millie i wy­ biegła z kuchni. Zaskoczona Darci spojrzała w miejsce, w którym przed chwi­ lą stała Millie. - O co jej chodzi? Emmy i kucharka wymieniły zdziwione spojrzenia. Jako pierwsza otrząsnęła się kucharka. - Została pominięta. Chciała iść pracować u panny Lavender po jej ślubie, ale ona zatrudniła jakąś swoją kuzynkę, więc Millie musi... hm... - Zostać tu ze mną? - dokończyła za nią Darci. - U panny Lavey praca byłaby bardziej ekscytująca - powie­ działa Emmy. - Nie wydaje mi się. Ja wolałabym zostać tu, gdzie jestem, niż iść tam - stwierdziła kucharka. - Dlatego, że musiałabyś piec dla nich małe fantazyjne ciasteczka - powiedziała Emmy. - Wolisz gotować dla panny Darci niż dla szóstki przyjaciółek panny Lavender.

- Co poradzę na to, że wolę pracować dla kogoś, kto nie jest lubiany? - odpaliła kucharka, po czym cała oblała się rumień­ cem. - Och! Najmocniej przepraszam, panno Darci. Zapadła krępująca cisza, w której obie kobiety wpatrywały się w Darci, ale ona tylko machnęła ręką, dając im do zro­ zumienia, że nic się nie stało. Ciekawe, dlaczego uważają mnie za dziwadło w tych czasach, pomyślała, wzdychając. Nadal zakłopotane, Emmy i kucharka zaczęły się szybko krzątać po kuchni, podczas gdy Darci spokojnie zajadała. W po­ rządku, pomyślała sobie, starając się odsunąć na bok osobiste odczucia i koncentrując się na problemie. Było wczesne popo­ łudnie, więc miała jeszcze kilka godzin, zanim będzie musiała wrócić na herbatę do domu Lavender. Jack powiedział jej, że jest wolna. Ale co ma robić? W pierwszej chwili pomyślała, żeby iść na cmentarz. Może gdyby się skoncentrowała, udałoby się jej nawiązać kontakt z jakimś duchem, albo dwoma, które mogłyby się zgodzić przekazać informację Henry'emu? Albo potrafiłyby wezwać Devlina? Jednak z doświadczenia wiedziała, że duchy bały się Devlina. Poza tym z duchami najlepiej kontaktować się po zmroku, a nie w środku słonecznego dnia. Może się też okazać, że sama będę się bała Devlina, skoro jestem tak odmieniona, pomyślała ponuro. Może nawet będę się bała wszystkich duchów, skoro nie mam żadnej mocy? - Ktoś ją ma! - wykrzyknęła głośno kucharka, stawiając przed Darci ogromny kawałek jeszcze ciepłego ciasta brzosk­ winiowego. - Co takiego? - zapytała rozkojarzona. - Moją największą miskę. Tę z zygzakowatym wzorem na brzegu - odparła kucharka. - Ktoś musiał ją zabrać, skoro jej tu nie ma. Darci zatrzymała rękę z widelcem, na którym miała kawałek ciasta, w pół drogi do ust i szeroko otworzyła oczy. Tak, pomyślała, ktoś ją ma. Może ona nie miała mocy, ale ktoś tutaj

musiał ją mieć. Może ten ktoś potrafiłby przywołać jednego lub dwa duchy. Ile do tego potrzeba mocy? Emmy i kucharka zapomniały o swoim zakłopotaniu i wróci­ ły do pracy. Nie pytały już Darci o ostatnie plotki o Lavender. Darci tymczasem zastanawiała się, kto może mieć podobną moc i jak go znaleźć. Może te kobiety coś wiedzą? Darci przełknęła kęs ciasta. Po wydarzeniach w tunelach dowiedziała się, że niemal wszyscy mieszkańcy jej rodzinnego miasteczka Putnam w stanie Kentucky wiedzieli o jej nad­ przyrodzonych zdolnościach. Nie wiedzieli wszystkiego, ale i tak więcej, niż podejrzewała Darci. W tym małym miasteczku jest pewnie podobnie. Więc jak zadać pytanie, żeby skłonić je do powiedzenia jej wszystkiego, co wiedziały? - Czy w miasteczku jest ktoś znający się na wiedzy tajem­ nej? - zapytała Darci. Zaskoczone kobiety przerwały swoje czynności. Jako pierw­ sza pozbierała się kucharka. - Nie chciałaby panienka zadawać się z kimś takim. Chyba że z konieczności - dodała, spoglądając na brzuch Darci. Nie od razu Darci zrozumiała tę sugestię. Ale po chwili zorientowała się, że obie kobiety pomyślały sobie, że pyta je o aborcję i że może jest w ciąży. Zamrugała powiekami, żeby zrobić wrażenie jak najbardziej niewinnej istoty pod słońcem. - Konieczności? - zdziwiła się cienkim głosem. - Owszem, potrzebuję kogoś, kto zmusi go do pokochania mnie tak samo, jak ja go kocham. Obie kobiety patrzyły na nią oszołomione. Tym razem to Emmy zrozumiała, o co chodzi. - A, panienka chce zdobyć napój miłosny. - Tak - powiedziała Darci, udając, że powstrzymuje się, żeby nie wybuchnąć płaczem. Kucharka skrzyżowała ręce na piersi. - A kim jest ten młody mężczyzna? - zapytała.

Darci zasłoniła twarz rękoma. - Nie wiecie? - powiedziała zrozpaczonym głosem. - Jeśli wy nie wiecie, to z pewnością on też się nie domyśla, że jestem w nim zakochana od pierwszej klasy. Jeśli on nie odwzajemni moich uczuć, to chyba już wolę umrzeć. Zerknęła przez palce, żeby przekonać się, jakie wrażenie wywarła na kobietach. Kucharka wyraźnie była pochłonięta rozmyślaniem, w kim to też Darci mogła się tak zakochać. Poklepała Darci po ramieniu. - Wyślemy Toma do Tuli, żeby przywiózł wszystko, co będzie panience potrzebne. - Chcę pojechać razem z nim - powiedziała Darci, chwyta­ jąc ostatni kawałek ciasta i ruszając do tylnego wyjścia. - Nie wydaje mi się... - zaczęła kucharka. - Panience nie wolno... - zawtórowała jej Emmy. Ale, zanim którakolwiek z nich zdążyła dokończyć zdanie. Darci była już za drzwiami. Za domem znajdowała się mała stajnia, przed którą wysoki, szczupły mężczyzna o siwych włosach siodłał właśnie konia. W pierwszym odruchu Darci chciała mu się przedstawić, ale nie zrobiła tego. Zastanawiała się, w jaki sposób córka właś­ ciciela ziemskiego w 1843 roku powinna zwracać się do stajen­ nego. Chyba lepiej nadrabiać bezczelnością, pomyślała. - Proszę zawieźć mnie do Tuli - powiedziała do stojącego do niej plecami mężczyzny. Powoli odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. Darci odniosła wrażenie, że przenika ją na wskroś swymi czarnymi oczami, bo aż cofnęła się o krok pod ich spojrzeniem. Tak strasznie żałowa­ ła, że nie potrafi zobaczyć aury tego człowieka. Czy coś ukry­ wał? Po samym spojrzeniu mogłaby pomyśleć, że ten mężczyz­ na jest złem wcielonym. - Wcale nie chcesz spotykać się z Tulą i wcale nie potrzebu­ jesz żadnego eliksiru miłości. Nie ma żadnego mężczyzny, którego chciałabyś usidlić.

Darci z trudem przełknęła ślinę. Wyraźnie podsłuchiwał i pewnie był typem człowieka, który obserwował i podglądał wszystkich dokoła. Darci mogła zamydlić oczy służącym, ale len mężczyzna wymagał większych starań, kłamstwa większe­ go kalibru, a akurat w tym Darci była całkiem niezła. Podeszła do niego i odezwała się ściszonym głosem. - Potrzebuję kogoś, kto ma zdolność przepowiadania przy­ szłości, kogoś, kto potrafi wróżyć. Naprawdę, a nie na niby. -Jeszcze bardziej ściszyła głos, niemal do szeptu. - Ktoś wysłał do Lavender liścik, w którym pisze, że zamierza zamordować ją w dniu jej ślubu. Tom westchnął. - Lavender i mój brat wyśmiali liścik, ale ja traktuję go poważnie. Ślub jest już jutro i muszę dowiedzieć się jak najszybciej, kto nienawidzi Lavey na tyle, żeby chcieć ją zabić, Znasz kogoś, kto mógłby mi pomóc? - Simone - szepnął Tom. - Ale panienki takie jak ty nie Chodzą do niej. - Ta panienka pójdzie - powiedziała Darci i nie potrafiła powstrzymać przypływu radości. Może to właśnie z powodu tej Simone Darci została wysłana w przeszłość. Pod warunkiem, że rzeczywiście została wysłana, a nie wylądowała tu przez przy­ padek. - Konno czy powozem? - zapytał Tom. - Powozem - odpowiedziała natychmiast, spoglądając z przestrachem na wielkiego konia. - Powinnam jej zapłacić? - Nie złotem, ale przyjmie każde jedzenie, jakie jej przynie­ siesz. Podczas gdy Tom zaprzęgał powóz, Darci poszła do kuchni i wyszła z niej, dźwigając wielki kosz pełen jedzenia. Za nią Emmy i kucharka wyniosły kolejne kosze. Nie potrzeba było być jasnowidzem, żeby poznać, że obie uważały, że to o wiele za dużo. Kiedy powóz został załadowany, Darci była gotowa, żeby

usadowić się na przednim siedzeniu, ale Tom spojrzał na nią wymownie, przypominając jej, gdzie jest jej miejsce. Potulnie wsiadła na tył, tam, gdzie leżało jedzenie. Prawie godzinę zajęła im podróż do maleńkiego domku Simone. Wyjechali z kwitnącego Camwell i przejechali przez tereny wiejskie z farmami jak z obrazka, wpasowanymi w pej­ zaż pastwisk i otoczonymi kamiennymi murkami. W końcu dotarli do skrawka ziemi, który nie był uprawiany. Porastała go dzika roślinność i gigantyczne drzewa, oraz spląta­ na, ciernista winorośl. - Tamtędy - powiedział Tom. Darci spojrzała na niego z niedowierzaniem. Miejsce wy­ glądało jak zarośla wokół zamku śpiącej królewny. W jaki sposób ona się tam dostanie? - Tam jest ścieżka, którą można znaleźć, jak się tylko trochę postarać - powiedział Tom, zsiadając z powozu. Darci spojrzała na chwilę w niebo. Niech ją Pan Bóg pokarze, jeśli kiedykolwiek zachce jej się żyć na jakimś odludziu i zmu­ szać innych, żeby musieli przedzierać się przez kolczaste krza­ ki, aby znaleźć drzwi wejściowe do jej domu. Położyła rękę na koszu, gotowa podać go Tomowi. - Zostaw to. Wiem, gdzie zostawia się dla niej jedzenie. Gdyby Darci miała swoją zwykłą moc, wiedziałaby natych­ miast, co znaczyło to tajemnicze zdanie. Nie zdziwiłaby się, gdyby okazało się, że Simone i Tom są ze sobą spokrewnieni. Tom pomógł Darci wysiąść z powozu, a ona przez chwilę musiała zająć się poprawianiem swojej ogromnej spódnicy i sześciu halek. - Gdzie podziała się Amelia Bloomer*, kiedy człowiek jej potrzebuje? - mruknęła sobie pod nosem, kierując się w stronę Amelia Bloomer (1818-1894) amerykańska działaczka na rzecz praw ko­ biet. W latach 1871-73 przewodniczyła Stowarzyszeniu Kobiet Sufrażystek w stanie Iowa (przyp. tłum.).

zacienionych krzaków i winorośli. Wypuściła powietrze, które wstrzymywała, kiedy uświadomiła sobie, że prawie spodziewa­ W ła się iż krzaki w magiczny sposób się przed nią rozstąpią. ' Winorośl nie rozstąpiła się, ale w pobliżu kamiennego murku Darci wypatrzyła prześwit i weszła w niego. Ścieżka, którą znalazła, była niedawno uprzątnięta i Darci zaciekawiło, kto się tym zajmował. Może Tom? Idąc ciemnym lasem, zdała sobie sprawę, że jest zdener­ wowana. Więc tak czuli się inni ludzie, kiedy mnie spotykali, pomyślała. Zawsze była po tej drugiej stronie i zawsze de­ speracko pragnęła, żeby inni traktowali ją jak normalną osobę, a nie jak dziwadło. .. Ale tylko Adam, jej mąż, to robił. Tylko on dostrzegał w niej człowieka. Na końcu ścieżki stał mały, zgrabny kamienny domek, który, jak zgadywała Darci, stał tutaj, zanim George Washington został prezydentem. Być może nawet stał tu jeszcze w czasach, gdy do brzegów Ameryki przybił „Mayflower". Darci zastanawiała się, co ma zrobić i co ta kobieta może w niej zobaczyć. Skrywała wiele sekretów i nigdy nie miała problemów z zachowywaniem ich tylko dla siebie, ale teraz... Zanim Darci zdążyła zapukać, drzwi stanęły otworem i zoba­ czyła w nich szczupłą małą kobietę z siwymi włosami i oczami bardzo podobnymi do tych, jakie miał Tom. Są spokrewnieni, pomyślała Darci, uśmiechając się do siebie na myśl, ze wpadła na to już wcześniej. Kobieta miała na ramionach pstrokatoczerwony szal i gigantyczne złote okrągłe kolczyki w uszach. Wyglądała jak karykatura wróżki. - Widzę chmury wokół ciebie - odezwała się kobieta grzmiącym głosem, który sprawił, że Darci cofnęła się o krok. - Chmury i duchy. Duchy unoszą się wokół ciebie, obserwują cię i czerpią z ciebie wszystko, czego potrzebują. Musisz być ostrożna, inaczej duchy przyjdą po ciebie w najmniej oczekiwa­ nym momencie.

- Życzyłabym sobie, żeby właśnie przyszły wtedy, gdy je wzywam - powiedziała Darci zawiedzionym głosem. Była rozczarowana, bo kobieta okazała się oszustką. Darci doskonale wiedziała, że wystarczy tylko wspomnieć coś o „duchach", a ludzie natychmiast zaczynają się bać. Nie ukrywała ziewnięcia, kiedy cofnęła się przed kobietą. - Przepraszam, że zawracałam pani głowę, ale Tom ma dla pani jedzenie. Zostawia je... Właściwie to nie wiem, gdzie zamierza je zostawić, ale podejrzewam, że pani będzie umiała je znaleźć. Dzięki. - Mówiąc to, odwróciła się na pięcie i szybko ruszyła z powrotem wąską ścieżką. I co teraz powinna zrobić? - Zaczekaj! - zawołała za nią kobieta, ale Darci tylko mach­ nęła ręką i nawet się nie zatrzymała. - Jesteś duchem - powie­ działa kobieta. - Nie ma cię tutaj naprawdę. - Jej głos brzmiał już normalnie. Przestała już udawać grzmiącą wyrocznię. Darci zatrzymała się i powoli odwróciła w stronę kobiety. - I co jeszcze? Kobieta uśmiechnęła się, ukazując mocne białe zęby. - Jestem już za stara, żeby tu stać i krzyczeć. Wejdź do środka, to napijemy się herbaty. - Cała wasza trójka, powie­ działa w myślach, kiedy zobaczyła blade, niewyraźne cienie unoszące się jak duchy nad głową młodej Darci Marshall. Simone nie wiedziała, co znaczą te duchy, ale wiedziała, że ta dziewczyna była kimś ważnym. Poza tym dziwne było też to, że nie pamiętała, żeby kiedykolwiek wcześniej widziała tę dziew­ czynę. Pamiętała, że John Marshall miał siostrę bliźniaczkę, ale Simone była pewna, że nigdy wcześniej jej nie widziała. Kiedy znalazły się w środku, Simone skierowała swoje kroki do drzwi zasłoniętych czarną zasłoną wyszywaną w astrologi­ czne wzory. Odsłoniła zasłonę i spojrzała na Darci. - Tędy - powiedziała, otwierając drewniane drzwi. We­ wnątrz znajdował się przytulny mały pokój z kominkiem. Stały

tam grube tapicerowane fotele oraz stolik, cały zastawiony prowiantem, który przywiozła Darci. Spojrzała pytająco na kobietę. - Do domku można podjechać od drugiej strony normalną drogą. Tom podkrada jedzenie z twojego domu i przynosi je do mnie. - Simone zdjęła z siebie szal i kolczyki. - Klienci spodziewają się takich rzeczy - powiedziała, wskazując na szal. Kiedy została w bluzce i spódnicy, wyglądała na zwyczajną małą kobietę. - Herbata jest gorąca, więc siadaj, to poczęs­ tujemy się twoim jedzeniem. Darci zajęła miejsce, przyjęła filiżankę herbaty i uśmiechnęła się. - Mojego brata stać na to - powiedziała. - A zatem, powiedz mi, co widzisz. - Nie chcesz, żebym powiedziała ci, że niebawem w twoje życie wkroczy przystojny mężczyzna? - Jej oczy błyszczały. Darci uznała, że nie ma czasu, żeby tracić go na ostroż­ ność. Jeśli ta kobieta miała dość mocy, żeby wiedzieć, że Darci tak naprawdę tu nie było, to z pewnością widziała i słyszała wiele w swoim życiu. Postanowiła więc wyjawić jej całą prawdę. - Najwspanialszy mężczyzna już pojawił się w moim życiu, ale jest gdzieś przetrzymywany w XXI wieku. Wydaje mi się, że już zdołałam zrobić pewne postępy w odnalezieniu go, ale niespodziewanie zostałam wysłana w przeszłość i obawiam się, że utknęłam tu na zawsze. Chyba że uda mi się zapobiec śmierci przyszłej żony mężczyzny, który tak naprawdę nie jest moim bratem. - Rozumiem - powiedziała Simone, powoli siadając z fili­ żanką herbaty w dłoni. - Jesteś pewna, że nie chcesz zwykłego czytania z ręki? Przez moment Darci patrzyła na nią, nie rozumiejąc, ale po chwili wybuchnęła śmiechem, a Simone przyłączyła się do niej. Darci nie śmiała się od bardzo dawna.

Wreszcie Simone się odezwała. - Opowiedz mi wszystko. - Co byś powiedziała na to, że jestem z innego stulecia i chcę wrócić do swoich czasów? Kiedy Simone nawet nie mrugnęła okiem, Darci poczuła rosnący szacunek dla tej kobiety. Kiedy na co dzień masz do czynienia z duchami, to dopiero coś naprawdę dziwnego może cię zaszokować. - Mogę powiedzieć, że żyję już dosyć długo na tym świecie i wiele widziałam. Darci sięgnęła po ciastko z orzechami i przyjrzała mu się. - Niech zgadnę. Tom obserwuje, co się dzieje w miasteczku i opowiada ci o tym, a ty wykorzystujesz to w swoich wróżbach. - Mniej więcej -powiedziała Simone, uśmiechając się.-Nie mogłabym mówić całej prawdy. Kiedy z dłoni młodej dziewczy­ ny wyczytuję, że umrze w ciągu roku, to co mam zrobić? Albo kiedy wiem, że kobieta, która do mnie przychodzi, nigdy nie będzie mogła mieć dziecka? Jak mam im to wszystko mówić? Staram się załatwić co mogę, a resztę pozostawiam Bogu. - Co masz na myśli, mówiąc, że załatwiasz sprawy? - Darci wstrzymała oddech. Może nie doceniła możliwości Simone? Simone wzruszyła ramionami. - Kiedy dziewczyna wpadnie w tarapaty, idzie do mojej córki Tuli. Czasami moja córka pomaga jej pozbyć się dziecka, ale czasami wysyłamy dziewczynę daleko na wieś, do moich krewnych. Oni zawsze mówią dziewczynie, że jej dziecko urodziło się martwe i urządzają śliczny mały pogrzeb. To pomaga dziewczynie. Ale moi kuzyni przynoszą je do mnie i Tom mówi o tym kobiecie, która chce dziecka, żeby do mnie przyszła. I w ten sposób to załatwiam. - Jak miło z twojej strony - powiedziała Darci z podziwem. - Co się stanie, jeśli cię na tym przyłapią? - Nie chcę o tym myśleć. A teraz powiedz mi, co mogę dla ciebie zrobić.

Darci zastanowiła się przez chwilę. - Jeśli Tom słyszy wszystko, to może obiło mu się o uszy coś na temat tego, że ktoś chce zabić Lavender Shay? Simone oparła się na krześle. - To dlatego cię do mnie przywiózł. Ponad rok temu powie­ działam mu, że przepowiedziałam śmierć tej dziewczyny. - W jaki sposób? Kto ją zabije? - zapytała Darci. - Widziałam upadek. Widziałam to w wizji, ale niestety moje wizje są rzadkie, krótkie i do tego mało czytelne. Kiedy ta dziewczyna spadła, zauważyłam za nią postać na dachu, ale nie potrafię powiedzieć, czy młoda Lavender została zepchnięta, czy ktoś próbował ją ratować przed upadkiem. - Simone spoj­ rzała przenikliwie na Darci. - Jaką mocą dysponujesz? - Żadną, ale miałam... - Przerwała. - Mogłabyś przywołać dla mnie ducha, albo dwa? Simone pomyślała, że to dość zabawna prośba. - Kogoś konkretnego? Może Thomasa Jeffersona? Darci nie uśmiechnęła się. - Gdybym miała problemy z historią, on byłby pierwszym, którego chciałabym wezwać na pomoc. Nie, chodzi mi o ducha o imieniu Devlin, ale on może być trudny do znalezienia. Nie mam pewności, czy kiedykolwiek żył na ziemi jako człowiek. - Ty też nie - powiedziała cicho Simone. - A odpowiedź brzmi: nie. Nie potrafię przywoływać duchów. I proszę cię, nie mów o tym nikomu, bo stracę klientów. Tom i ja próbowaliśmy różnych sztuczek, ale nie lubię ewidentnego oszukiwania, więc zarzuciliśmy to. W nagłym impulsie Darci wyciągnęła przed siebie lewą dłoń. - Co widzisz? - Chociaż nie była pewna, czy chciała poznać odpowiedzi. Co będzie, jeśli nie jest jej pisane znalezienie Adama? - Powiedz mi prawdę. O śmierci i całej reszcie. Simone wyglądała tak, jakby chciała powiedzieć „nie", ale ostatecznie wzięła dłoń Darci w swoje stare, pomarszczone dłonie i potarła jej środek kciukami.

- Mężczyzna, którego szukasz, nie jest tam, gdzie przypusz­ czasz. - Czy go znajdę? - Tak i nie. Znajdziesz go, ale on już nie jest tym samym mężczyzną, którego szukałaś. - Wybacz, jeśli zaraz krzyknę - powiedziała Darci. - Co to oznacza? Czy znajdę go martwego? - Nie wiem - odparła Simone. - Obawiam się, że większość moich zdolności opiera się na węszeniu przez Toma. - Myślę, że to nie jest prawda. A kim dla ciebie jest Tom? - To mój syn. - Powiedziałaś, że jestem duchem, że mnie tu nie ma. Simone przytrzymała mocniej dłoń Darci, ale nie wyglądała, jakby chciała coś dodać. - Powiedz mi - poprosiła Darci. - Powiedz mi, co widzisz, nawet jeśli to coś złego. - Nie jestem pewna, ale to ty możesz umrzeć jutro. - Umrę czy po prostu opuszczę te czasy i to miejsce? - Widzę śmierć. U stóp budynku. Kobieta w białej sukni pochyla się nad tobą. - Świetnie - powiedziała Darci, opadając ciężko na oparcie krzesła. - Po prostu wspaniale. Nie ma to jak odrobina dodat­ kowego stresu. Jeśli zostanę tu zabita, to czy moja dusza po­ wróci do mojej epoki? Simone spojrzała poważnie na Darci. - Ty nic o sobie nie wiesz, prawda? - Z przyjemnością się dowiem. Simone nalała sobie kolejną filiżankę herbaty i zapropono­ wała to samo Darci, ale ta odmówiła. - Wszyscy zostaliśmy przysłani na ten świat w jakimś celu i jak pewnie wiesz, powracamy na niego do czasu, aż zrobimy to, co mamy wykonać. - Tak, wiem o tym - powiedziała niecierpliwie Darci. - Wiem, że zostałam obdarzona moją mocą z jakiegoś powodu,

ale nigdy nie zdołałam zbliżyć się do odpowiedzi na pytanie, jaki to powód. - A pytałaś? - Masz na myśli Boga? - Tak - odparła łagodnie Simone. - Pytałaś o to Boga? - Modliłam się wielokrotnie, ale... - Darci odwróciła na chwilę wzrok. - Wstyd to przyznać, ale większość moich modlitw, moje największe życzenie, dotyczyła zawsze zna­ lezienia kogoś, kto mnie pokocha taką, jaka jestem. Widzisz... miałam nadprzyrodzone zdolności, które sprawiały, że byłam po prostu inna. Simone uśmiechnęła się. - O? Czy to dlatego masz wokół siebie złotą poświatę? Darci zarumieniła się, ale uśmiechnęła się. - Skoro taka jest... Ale sama nigdy jej nie widziałam. Wiem, że to samolubne z mojej strony, ale w tej chwili interesuje mnie tylko jedna rzecz - chcę odzyskać moją rodzinę. - Jeśli twoje ciało umrze jutro, nie znajdziesz nikogo. Nie jestem tego pewna, ale wydaje mi się, że Bóg zamierza dać ci tylko jedno ciało. - Żadnych wcześniejszych żywotów? - zapytała Darci. - Żadnych przyszłych? - Nie sądzę. - Simone uśmiechnęła się. - Szkoda, że nie możesz poznać mojej babki. Ona miała prawdziwy talent. Ona potrafiłaby powiedzieć ci wszystko. Zapadała w transy, które trwały po kilka dni, i wychodziła z nich, wiedząc pewne rzeczy. Darci westchnęła. - Teraz mi to nie pomoże, prawda? Może gdybym znalazła klucz... - Jaki klucz? Darci wyciągnęła srebrną szkatułkę z kieszeni spódnicy. - Nie masz do tego klucza, prawda? Ja znalazłam klucz w małej ceramicznej figurce mężczyzny. Nie potrafiliśmy zbić tej figurki, za to okazało się, że rozpuściła się w wodzie.

Simone spojrzała szeroko otwartymi oczami. - Zostań tutaj. - Pospiesznie wyszła z pokoju. Kiedy Darci została sama, zaczęła zastanawiać się nad tym, co jej powiedziała Simone, że równie dobrze to może ona umrzeć jutro. A gdyby zginęła, nigdy więcej nie zobaczy swojej rodziny. Prawdopodobnie nie odrodzi się w dwudziestym pier­ wszym wieku i nie dostanie kołejnej szansy. Simone wróciła z czymś, co wyglądało jak stalowe jajo, lecz kiedy Darci wzięła je do ręki, okazało się zaskakująco lekkie. - Co czujesz? - zapytała Simone. - Nic - odparła zawiedziona Darci. - Nie mam żadnej mocy, żeby... - Owszem masz. Dusza nigdy się nie zmienia. Masz teraz swoją moc, ale jest ona... - Zmarszczyła czoło, starając się znaleźć odpowiednie określenie. - Została zablokowana - podpowiedziała Darci. - Tak, jak­ by ktoś narzucił na mnie grubą kołdrę, pozbawiając mnie wszystkich zmysłów. - Myślisz, że to dzieło tego Devlina, z którym chciałabyś się skontaktować? Darci zamyśliła się. - Sądzę, że to mógł być niewidomy starzec, najmilszy, a jed­ nocześnie najprawdopodobniej posiadający największą moc na świecie człowiek. - A czyż diabeł nie potrafi być nadzwyczaj przyjemny? - zapytała Simone. - Racja. - Na chwilę Darci oparła głowę na rękach. - Nie mam tutaj swojej mocy. Nie potrafię wyczuć niczego, ani niczego zmienić. Nie jestem sobą. - Wiem, że znalazłaś się tu, gdzie nie powinno cię być -powiedziała Simone, starając się nie okazać zdumienia. Darci powiedziała, że nie może niczego zmieniać. Czy ktokolwiek rzeczywiście potrafił to robić? I jaki śmiertelnik miałby taką moc, żeby pozbawić kogoś bożego talentu?

Simone musiała powstrzymać się przed przeżegnaniem się i poproszeniem Darci o to, żeby już wyszła. Prawda była taka, że Simone zobaczyła więcej na temat Darci niż na czyjkolwiek inny. Prawdziwą wróżką była jej babka, która potrafiła przewi­ dywać rzeczy na wiele lat w przód. Simone żałowała, że nie zapisała wszystkiego, co mówiła jej babka. Ale cała rodzina ignorowała tyrady starej kobiety. Jej dar przeszedł na jej córkę, matkę Simone, ale już w mniejszym stopniu. Matka Simone nie znosiła przewidywa­ nia przyszłości i wolała siedzieć w domu, odmawiając spoty­ kania obcych ludzi i dotykania ich. Simone odziedziczyła jedną czwartą zdolności swojej babki, a jej córka, Tula,, kompletnie nic. Jedyną rzecz, jaką Tula odziedziczyła po swojej prababce, to jej stara książka z przepisami, które staruszka zleciła spisać, bo sama nie umiała ani pisać, ani czytać. Było w niej kilkanaście ziołowych „zaklęć", które Tula wykorzystywała, żeby utrzymać siebie i swoich dwoje dzieci po tym, jak jej mąż ich opuścił. Simone nigdy nie miała wątpliwości, że jej babka przewidziała przyszłe potrzeby Tuli i dlatego zadbała o nią. A teraz ta młoda kobieta przyszła do Simone, która chciałaby bardzo móc jej więcej powiedzieć. Jak zawsze, opierając się na swoim niemal osiemdziesięcioletnim doświadczeniu, Simone nie powiedziała wszystkiego, czego się dowiedziała o Darci. Nie powiedziała jej, że nie było istotne, czy znajdzie swojego zaginionego męża, czy też nie. Za to bardzo ważne było, żeby jak najszybciej opuściła to miejsce i wróciła do swoich czasów. Simone nie powiedziała także tego, że piękna złota poświata wokół Darci dosyć szybko blednie. W ciągu kilku minut od czasu, kiedy ta młoda kobieta pojawiła się w domu Simone, jej światło już zdążyło trochę przygasnąć. - Musisz dowiedzieć się, dlaczego się tu znalazłaś, a potem wrócić - oznajmiła Simone. Nie miała pewności co do tego, czy Darci rzeczywiście była przybyszem z innej epoki, innej piane-

ty, albo z sąsiedniego miasta, ale wyraźnie nie należała do tego miejsca. Pobyt tutaj bardzo szybko ją zabijał. Darci uniosła w górę jajo i przyjrzała mu się. Było zardzewia­ łe i podziurawione, i wyglądało tak, jakby było wykonane z jednego kawałka metalu. - Próbowałaś je otworzyć? Simone uśmiechnęła się. - Kiedy byłam małą dziewczynką, moja babcia, cicho prze­ klinając, próbowała je otworzyć. Waliła w nie młotkiem, wrzu­ cała je w ogień, a potem w śnieg. Zaniosła je nawet do kowala, ale i on nie potrafił go rozbić. Gotowała je i śpiewała nad nim jakieś dziwne pieśni. - Simone spojrzała na Darci. - Na łożu śmierci babcia powiedziała mi, że to ja znajdę osobę, która będzie umiała je otworzyć. - Aha - mruknęła Darci i schowała srebrną szkatułkę do jednej, a jajo do drugiej kieszeni. - Jedno z dwunastu. Teraz chyba jednak do niczego mi się nie przyda, skoro tu utknęłam. - Nie mów tak! - zaprotestowała Simone. - Musisz odnaleźć drogę powrotną. Czuję to, że musisz. - Ale jak? - zapytała Darci. - Gdybym mogła znaleźć klucz do szkatułki, być może udałoby mi się znaleźć sposób na powrót. Nie masz przypadkiem małej ceramicznej figurki wy­ sokości dziesięciu centymetrów? Przedstawia ona postać czło­ wieczka w niebieskim ubraniu, brązowej czapce i z dużymi uszami. Simone uśmiechnęła się. - Nie, ale moja babcia rozmawiała z kamieniem. Jako dzieci naśmiewaliśmy się z niej, ale ona powiedziała nam, że jest on małym człowiekiem, najstarszym na ziemi i do tego trochę niemoralnym. Trzymała go w... - Drucianej klatce - powiedziała nieobecnym głosem Darci - ponieważ nic innego by go nie zatrzymało. Jadł... - Sól z Jerozolimy - dokończyła cicho Simone. - 1 jedną malinę rocznie. Lubi maliny.

Simone zbladła. - Wiesz o tym stworzeniu? - Siedzi przed tobą najgłupsza osoba na świecie - powie­ działa Darci. - Miałam go. Kiedy byłam mała, znalazłam go przy strumieniu i od razu wiedziałam o nim wszystko. Zrobiłam dla niego klatkę i został ze mną przez lata. Jest bardzo zabawny i stary. Myśli, że aligatory są przybyszami z kosmosu. - Gdzie on jest? - Jeśli moja matka go nie wyrzuciła, to jest w mojej szafie w rodzinnym mieście. Prawdopodobnie już nigdy więcej nie zobaczę tego miejsca. Simone pochyliła się i wzięła Darci za ręce. - Musisz wrócić. Niczego nie jestem tak pewna jak tego, że musisz wrócić tam, skąd przybyłaś. Nie możesz dopuścić do tego, żeby twoje ciało zostało jutro zniszczone. - W jaki sposób mam wrócić? - zapytała Darci. - Czy Jack wróci ze mną? On woli zostać tu z Lavender. Simone cofnęła się i oparła na krześle w zamyśleniu. - Sądzisz, że gdybyś skontaktowała się z tym Devlinem albo Henrym, to mogłabyś dowiedzieć się czegoś więcej? - Mam taką nadzieję - odparła z zapałem Darci. - Jestem gotowa zrobić wszystko, wszystkiego spróbować. - Niedaleko stąd jest miasteczko o nazwie Drayton Falls. Jakieś trzy lata temu zmarła tam młoda kobieta. Nie sądzę, żeby nadszedł na nią czas, a może po prostu rozpacz jej rodziny zatrzymała ją na ziemi. Bez względu na przyczynę, jej duch pozostał tu i nawiedza dom, który kochała. Jej obecność jest tak silna, że nikt nie może zamieszkać w tym domu. Jeśli ktokolwiek miałby siłę, by skontaktować się z innym światem, to tylko ona. Darci zaświeciły się oczy. - Poproszę Toma, żeby mnie tam zaraz zawiózł. - Nie! - zawołała Simone. - Jeśli znajdziesz drogę powrot­ ną, musisz zabrać ze sobą dwoje ludzi, z którymi tu przybyłaś.

- Skąd wiesz, że przybyłam tu z dwojgiem ludzi? - zapytała podejrzliwie Darci. - Ich duchy są przy tobie. Za tobą. Widzę je. Są z tobą związane. Jeśli twoja dusza wróci, one muszą wrócić razem z tobą. Darci uśmiechnęła się. - Sądzę, że jesteś bardziej podobna do swojej babki, niż ci się wydaje. - Doprawdy bardzo ci dziękuję - odparła Simone. Darci podniosła się z krzesła. - Już prawie czas na herbatę w towarzystwie Jacka i Lavender. Postaram się namówić ich na podróż do Drayton Falls. - Odwróciła się w stronę drzwi, ale zatrzymała się i spojrzała jeszcze raz na Simone. Wyciągnęła z kieszeni jajo i położyła je na stole. - Przybyłam tu ze szkatułką, więc myślę, że powinnam z nią wrócić, ale jajo mogłoby zniknąć. Rozejrzę się po Camwell i zorientuję się, co pamiętam z tego miejsca, a potem powiem Tomowi, gdzie ma ukryć jajo, żebym je mogła później znaleźć. Dobrze? - Czy Camwell przetrwa nadchodzącą wojnę? - Wojnę? - zapytała Darci, po czym westchnęła. Wojnę pomiędzy stanami. Tę straszną wojnę, w której więcej ludzi zginęło od chorób niż od broni. Bratobójcza wojna. Simone zobaczyła wyraz twarzy Darci, który powiedział jej więcej, niż chciała wiedzieć. - Moje dzieci są już za stare do walki, ale moje wnuki nie. - Wyślij je na zachód - powiedziała Darci. - Jak się da najdalej. I tak, Camwell przetrwa wojnę. Budynki przetrwają bardzo długo, ale sława miasta już nie. - Oparła dłoń na klamce. Simone chciała się podnieść, ale zrezygnowała. - Wydaje mi się, że mnie dzisiaj postarzyłaś. - Jeśli mi się uda, to przyjdę jeszcze się z tobą zobaczyć przed powrotem.

- Nie. Wracaj prosto tam, skąd przybyłaś. Jesteś tam po­ trzebna. - Jeśli wrócę i odzyskam moją moc - powiedziała łagodnie Darci - to cię odnajdę. Gdziekolwiek będziesz, w czyimkolwiek ciele, znajdę cię. - Będzie mi miło-odparła Simone.- A teraz już idź. Pojedź do Drayton Falls z przyjaciółmi i zobacz, czego uda ci się dowiedzieć. Uśmiechnięta Darci wyszła z domku. Kiedy Simone została sama, spojrzała w ogień i pomyślała, że powinna się podnieść i dołożyć drewna do kominka, ale nie mogła się ruszyć. Ta młoda kobieta mówiła, że nie ma mocy, ale energia wokół niej zupełnie wycieńczyła Simone. Co ona takie­ go powiedziała? Że jakiś ślepy starzec jest najprawdopodobniej najpotężniejszym człowiekiem na świecie? Będzie się musiał jeszcze trochę postarać, żeby pokonać tę dziewczynę, pomyś­ lała Simone i zamknęła oczy. Instynktownie wiedziała, że ma jeszcze jedną rzecz do zro­ bienia na tym świecie, zanim go opuści. Musi zakopać gdzieś jajo. Nie była pewna, ale prawdopodobnie wykonała już wszyst­ ko, co miała do zrobienia w tym życiu. Wszystko inne, wszyscy ludzie, którym pomagała w ciągu swojego długiego życia, byli lagniappe, czyli „czymś dodatkowym", jak to się mówiło w No­ wym Orleanie. Uśmiechając się, Simone oparła się wygodnie na krześle i zapadła w drzemkę. W drodze powrotnej do Camwell Darci starała się opanować strach, który wywołały w niej słowa Simone, ale było jej trudno. „Musisz" to mocne słowo. Darci musi wrócić do swoich cza­ sów, a Lavender i Jack muszą wrócić razem z nią. Już prawie dojeżdżali do Camwell, kiedy Darci zobaczyła cmentarz i zawołała do Toma, żeby się zatrzymał. Kiedy po­ mógł jej wyjść z powozu, spojrzał na nią wymownie, sugerując, że wie o wszystkim. Najwyraźniej znowu podsłuchiwał.

Nie miała czasu na zastanawianie się, co on sobie o niej pomyśli. Minęła go i ruszyła na cmentarz. Niektóre nagrobki były naprawdę bardzo stare, a inne dość nowe. Trochę po­ spacerowała między nimi, nasłuchując i starając się otworzyć wszystkie swoje zmysły na potencjalne wibracje dusz. Ałe jedyne, co poczuła, to delikatny letni wietrzyk na swoich sztyw­ nych włosach. Na chwilę wróciła myślami do tych czasów, kiedy była otoczona duchami, i jak pogardliwie je traktowała. A niech to! Czy o to w tym wszystkim chodziło? Miała docenić dar, który posiadała? A może ktoś próbował zmusić ją do dowiedzenia się czegoś o sobie? Przeszłość nigdy jej specjalnie nie interesowała. Jako dziecko przejmowała się tylko tym, żeby się najeść i mieć gdzie spać. Sporą część swojego życia spędziła na zazdroszczeniu innym dzieciom, że ich matki utulały je do snu, a ojcowie puszczali z nimi latawce. Nigdy nie rozwinęła w sobie wdzięcz­ ności czy szacunku wobec daru, który tak odróżniał ją od reszty świata. Gdy tylko skończyła college, wyjechała do Nowego Jorku i tam spotkała Adama. Od tamtej pory zaczęła... naprawdę żyć, tak przynajmniej sądziła. Wiodła jak najnormalniejsze życie, jakie tylko mogła, z mężem, dzieckiem i ojcem, który poślubił siostrę Adama, i z ich córką. Przez bardzo krótki czas Darci czuła się najszczęśliwszą osobą na świecie. Rozejrzała się po cmentarzu i pomyślała, że pewnie powinna zrobić to, co mówiła jej Simone, i postarać się dowiedzieć, dlaczego została obdarzona tak niezwykłą mocą. Być może powinna przyjrzeć się swojej własnej przeszłości, jeśli taką w ogóle miała. Czy Simone miała rację, mówiąc, że Darci nigdy wcześniej nie żyła w żadnym innym ciele? Dlaczego Darci nie wiedziała tego o sobie? Czyżby bała się spojrzeć za siebie? - Przepraszam - powiedziała w modlitwie, i kierując też te słowa do duchów, o których wiedziała, że są gdzieś wokół niej.

-Jeśli którykolwiek z was mnie słyszy, proszę skontaktujcie się z Devlinem albo Henrym. Skontaktujcie... - Przerwała bo nagle uderzyła ją inna myśl, którą przekazała jej Simone. Może jutro to ona, Darci, zostanie strącona z dachu, a nie Lavender. Może Lavender będzie w sukni ślubnej pochylać się nad ciałem Darci? - Nie, to nie będę ja - powiedziała stanowczo, ruszając z powrotem do powozu. Nawet jeśli będzie musiała przykazać Jackowi, żeby ją gdzieś zamknął, żeby nie opuściła parteru w jakimkolwiek budynku. W drodze powrotnej do miasteczka utwierdziła się w po­ stanowieniu, że musi wrócić do swojej rodziny. A kiedy tam się znajdzie, powiedziała sobie, będzie inaczej wiodła swoje życie. Zamierzała dowiedzieć się więcej i szanować bardziej swój niezwykły dar. Na obrzeżach miasteczka stał kościół, który Darci rozpo­ znała. Powiedziała Tomowi, gdzie ma schować jajo Simone, i poprosiła, żeby zawiózł ją teraz do domu Lavender. - Jakiekolwiek trzeba będzie powziąć decyzje - powiedziała do siebie. - Zrobię wszystko, żeby się stąd wydostać.

ie pojadę do żadnego nawiedzonego domu - powiedział Jack do Darci. - Nie zamierzam robić niczego, co pomo­ że ci zabrać mnie stąd i rozdzielić z Lavender. Podoba mi się tutaj. Lubię tych ludzi. Lubię siebie samego. Ty sobie wracaj, jeśli chcesz, ale ja zostaję. Znajdowali się w małym ogrodzie za domem Lavender i Jack wykrzykiwał to stłumionym głosem. Kiedy odwrócił się od niej i chciał wrócić do domu, Darci stanęła mu na drodze. - Lavender umrze, a ja uważam, że to ty ją zabijesz. - Co?! - powiedział zirytowany Jack, zalewając się gniew­ nym rumieńcem. - Zwariowałaś. Darci złapała jego ramię i starała się powstrzymać go przed odejściem. - Proszę cię, uspokój się i posłuchaj mnie. Jack wziął kilka głębokich wdechów, ale jego twarz nadal była czerwona. - W porządku. Słucham cię. - To jest dziewiętnasty wiek, a nie dwudziesty pierwszy i inne są obyczaje. Tutaj kobiety, które zachodzą w ciążę przed ślubem, mają zrujnowane życie. Rzeczy, które dla nas nic nie znaczą, dla nich są czymś strasznym. Nie znam twoich wspo­ mnień, ale może było coś w twojej przeszłości albo w przeszło­ ści twojego ojca, o czym ktoś mógłby powiedzieć Lavender i przez to ona nie mogłaby za ciebie wyjść? Patrzyła, jak Jack z czerwonego robi się blady. Usiadł ciężko na żeliwnej ławce.

N

- Nie byłem święty w przeszłości - powiedział cicho. - A nasz ojciec... - Ma kochankę - powiedziała, siadając obok niego. - Z farbowanymi na rudo włosami, końskim śmiechem i nie­ ślubnym synem. Wszyscy uważają to za bardzo żenującą sytua­ cję, ale ojciec oszalał na punkcie tej kobiety. Nie ma go w domu, bo się pokłóciliśmy. Powiedział mi, że albo przyjdzie na mój ślub z nią, albo wcale. A ja mu odparłem, żeby nie przychodził. A raczej John to zrobił, ale zgadzam się z nim całkowicie. - Ile na ten temat wie rodzina Lavender? - Nic nie wiedzą. Bardzo mocno starałem się, żeby się o niczym nie dowiedzieli. Tak bardzo nakłamałem, że teraz nie uda mi się tego wyjaśnić. - Żałuję, że nie wiem, co wydarzy się jutro. - Darci uśmiech­ nęła się. - Gdzieś na ziemi jest magiczne lustro, które pokazuje przyszłość, jeśli zadasz mu właściwe pytanie. Gdybym mogła zdobyć to lustro... - Westchnęła. - Jack, ty i ja nigdy nie byliśmy przyjaciółmi, więc nie spodziewam się, że mi zaufasz, ale mówię ci, że coś tu jest bardzo nie w porządku. Jack spojrzał na nią niewidzącym wzrokiem. Wstrząsnęło nim to, że ktoś może donieść Lavender o jego wstydliwym sekrecie. - Co może być nie w porządku? Przecież tu jest raj. Wszyst­ ko mi się tutaj podoba: ludzie, jedzenie, nawet ubrania. Nie zamierzam nigdy opuścić tego miejsca. Pasuję tutaj. Darci wstała, wzięła się pod boki i spojrzała na Jacka. - Życie w dwudziestym pierwszym wieku też by ci się podobało, gdyby jakaś szalona zmarła kobieta nie kręciła się wokół ciebie! Znaleźliśmy się tu po to, żeby uchronić Lavender przed samobójstwem, a potem musimy wrócić do swoich cza­ sów. - Musiała kilka razy głębiej odetchnąć, żeby się uspokoić. - Posłuchaj, Jack, mogę ci teraz przyrzec, że kiedy znajdziemy się z powrotem w dwudziestym pierwszym wieku, dowiem się, gdzie znajduje się dusza Lavender w naszych czasach, i bę­ dziesz mógł się z nią spotkać. Spojrzał na nią z obrzydzeniem.

- Przecież doskonale wiem, gdzie ona jest. Prześladuje mnie i włóczy się za mną. Zapomniałaś? - Nie wydaje ci się dziwne, że Lavender z dziewiętnastego wieku kocha cię, ale nienawidzi cię we współczesności? Co takiego się wydarzyło, że tak dramatycznie zmieniło jej stosu­ nek do ciebie? Jeśli dowie się czegoś złego na temat twojej rodziny i nie będzie mogła cię poślubić, wyobrażam sobie, że może się załamać na tyle, że zapragnie odebrać sobie życie. A samobójstwo jest grzechem śmiertelnym. Jednak nie sądzę, żeby to wszystko mogło wywołać taką nienawiść, którą wyraź­ nie wyczuwałam od ducha Lavender. Ona kocha cię w tym życiu. Co w takim razie tak ją odmieni? I może jeszcze ważniej­ sza kwestia, jak mamy nie tylko zapobiec jej śmierci, ale także tej nienawiści, która będzie trwała przez lata? Jack spojrzał na nią w milczeniu i Darci wiedziała, że podej­ muje w tej chwili decyzję. - Podejrzewam, że jest wiele gorszych rzeczy niż spędzenie nocy poza domem, tuż przed ślubem. Tylko, czy to akurat musi być nawiedzony dom? - A czemu nie? Jeśli jest tam duch na tyle silny, żeby się pokazywać ludziom, to chcę z nią porozmawiać. A ty musisz trzymać Lavender z dala od innych ludzi, żeby nikt nie mógł powiedzieć jej czegoś, co by mogło ją tak załamać, że gotowa byłaby popełnić samobójstwo. Może więc wyjedziemy razem? Jack uśmiechnął się niewyraźnie. - To w jaki sposób ją porwiemy? Nie planujesz dla nas nocy spędzonej pod dachem, prawda? - Myślałam, że nie wierzysz w duchy. - Nie wierzyłem, dopóki nie poznałem ciebie i nie zobaczy­ łem... tego czegoś, co wisiało nad ziemią na tle regału mojego ojca. Dlaczego jego nie wezwiesz? - Myślisz, że nie próbowałam? Myślisz, że cały dzień obija­ łam się i wylegiwałam w wannie? - Po wyglądzie twojego ubrania i uczesania mógłbym po­

wiedzieć, że raczej uprawiałaś zapasy w błocie. Naprawdę sądzę, że powinnaś się przebrać, zanim pójdziesz na herbatę. - Byłam zbyt zajęta ratowaniem twojej duszy, żeby... - Mojej duszy! Pozwól, że ci coś wyjaśnię... - Wydawało mi się, że słyszę jakieś podniesione głosy - po­ wiedziała Lavender, stojąc w otwartych drzwiach. - Czemu wy się ciągle kłócicie? - Muszę natychmiast jechać do Drayton Falls- wypaliła Darci. - Nie uda wam się pojechać tam i wrócić przed kolacją - powiedziała Lavender. - Darci zostawiła tam swój najlepszy szal - powiedział Jack, wstając z ławki i obejmując Darci ramieniem. - A musi go ze sobą zabrać w podróż poślubną z nami. Obiecałem jej, że jeszcze dziś wieczorem go jej przywiozę. Może więc moglibyś­ my wszyscy we trójkę tam pojechać? Lavender spoglądała raz na jedno, raz na drugie. - Kiedy byłaś w Drayton Falls? - zapytała podejrzliwie Lavender. Darci zacisnęła usta. - Lavender, daj spokój. Facet chce zaciągnąć cię na tylne siedzenie powozu i zrobić to z tobą. Lavender spojrzała zaskoczona szeroko otwartymi oczami, a Jack chwycił Darci za ramiona tak mocno, że ta niemal wrzasnęła z bólu. - Zaraz wrócę - powiedziała Lavender, odwróciła się na pięcie i zniknęła w domu. - Pewnie poszła po ojca ze strzelbą - powiedział Jack. - Masz niewyparzoną gębę, wiesz? - Ja?! Zaraz ci powiem, kto... Przerwała, ponieważ pojawiła się Lavender w szalu na ra­ mionach i kapeluszu pospiesznie włożonym na głowę. - Jedziemy? Szkoda czasu. Nawet długonogi Jack miał kłopot, żeby nadążyć za Lavender, która pomknęła przez ogród do tylnej furtki.

- Weźmiemy nowy powóz ojca, ten szybki - rzuciła przez ramię. -I nie będziemy brali woźnicy, żebyśmy mogli... - Spoj­ rzała za siebie na Jacka i zatrzepotała rzęsami. - Wygląda na to, że ludzie lubią seks w każdej epoce - mruk­ nęła Darci, nieco zazdrosna o szczęście Lavender, Jack złapał Darci za ramię. - Potrafię prowadzić dwunastocylindrowego jaguara, ale nie powóz! Nie ma mowy. A ty umiesz? - Nie mam pojęcia. A John Marshall nie potrafi powozić końmi? - Pewnie tak, ale w ciągu ostatnich kilku godzin to bardziej jestem ja niż on. Jest prawie tak, jakbym brał jego wspomnienia, dodawał do nich moje i tworzył w ten sposób nową osobę. Darci spojrzała na niego ostro, ale nic nie powiedziała. Czy duch Jacka był silniejszy niż Johna Marshalla? Czyżby głód miłości i rodziny Jacka powodował, że John schodził na dalszy plan? Kiedy Jack i Darci dotarli do stajni, Lavender już tam była, a powóz stał zaprzężony i gotowy do drogi. - Czyż nie mamy szczęścia, że ojciec właśnie wrócił do domu, a powóz jest nadal zaprzężony? - Spojrzała na Jacka tak gorącym spojrzeniem, że jej lawendowe oczy wydawały się całkiem ciemne. - Myślę, że jedna noc przed ślubem nie robi różnicy - powie­ działa Darci i złapała Jacka za ramię. - Nie możesz... no wiesz... z nią. Co będzie, jeśli rzeczywiście wrócimy? To będzie tak, jakbyś zdradził Johna w noc przed ślubem, na którą on tak bardzo czekał. - A niech cierpi - powiedział Jack i poszedł do Lavender. Kiedy Darci do nich dołączyła, obydwoje siedzieli już w po­ wozie, a Lavender trzymała lejce. Darci wsiadła na tylne siedzenie, a Lavender zwróciła się do niej. - Jack pozwolił mi powozić. Czyż nie jest on najwspanial­ szym, najmilszym człowiekiem?

- O, tak - zgodziła się Darci - jest najlepszy. Jack mrugnął do niej i po chwili ruszyli. Lavender siedziała wyprostowana i pewnie trzymała lejce. A złośliwiec Jack dawał jej drobne upomnienia i zwracał jej uwagę na dziury w drodze, żeby je omijała, a trzy razy skarcił ją, że za szybko jedzie. Można byłoby pomyśleć, że wie wszystko o powożeniu i ko­ niach. Przez całą długą i powolną jazdę przez miasto Darci siedziała z tyłu i obserwowała obydwoje. Kłaniali się przechodniom, do których zwracali się po imieniu, i każdy, kto ich widział, uśmiechał się do nich. Wszyscy w miasteczku zdawali się zadowoleni z widoku tej pięknej młodej pary. Darci wróciła myślami do Grega Ryersona z FBI i tego, jak silną więź wyczuła pomiędzy nim i Jackiem. Obaj byli gotowi oddać życie za siebie. Greg nie rozpoznałby teraz Jacka, ponie­ waż Jack już nie był tym samym gniewnym młodym mężczyz­ ną, pomyślała Darci. Lecz wiedziała, że coś tu było nie w porządku. Gdyby miała swoją moc, od razu by się dowiedziała, o co chodzi, mogłaby po prostu spojrzeć na ludzkie aury i wiedziałaby, co się święci. Starała się skupić na Lavender i Jacku, ale nie mogła. Ich szczęście sprawiało, że przypomniała sobie o swoim mężu, Adamie. Jak dotąd nic, co zrobiła, nie przybliżyło jej do od­ nalezienia go. Pomogła aktorowi, Lincolnowi Aimesowi, w znalezieniu jego syna. Znalazła też Henry'ego, człowieka o tak ogromnej mocy, że nie była w stanie pojąć zakresu jego możliwości. Lecz nadal nie udało jej się znaleźć Adama. Na chwilę zamknęła oczy i przypomniała sobie szczęśliwe czasy, kiedy była razem ze swoją rodziną. Adam grał w piłkę z dziewczynkami w ogrodzie na tyłach domu. Śmiał się i mówił, że to nie w porządku, że dziewczynki rzucają piłką, używając siły swoich umysłów. Udawał, że czyta im regulamin, w którym wyraźnie jest napisane, że granie „bez użycia rąk" jest niedopu­ szczalne. Cała trójka skończyła, śmiejąc się i turlając po trawie.

Ale nawet w jej szczęśliwych wspomnieniach widziała, że Adama nawiedzały ciemne myśli. Nieważne, jak był szczęś­ liwy, zawsze w jego aurze i oczach widoczny był cień tego, co wyrządzono mu w dzieciństwie. No i była jeszcze Boadicea, jego siostra. Nie można jej było nazwać normalną. Wychowała ją naprawdę zła kobieta, w wy­ niku czego Bo nigdy nie potrafiła dopasować się do społeczeń­ stwa. Serce bolało Darci, kiedy szły razem do supermarketu albo do kina, gdzie było dużo ludzi. Bo czuła się bezpieczna jedynie w domu, z ludźmi, których znała, kochała i którym ufała. Kiedy wyjechali z miasteczka, myśli Darci stały się jeszcze bardziej melancholijne. Jack odnalazł swoją miłość, dla której chciał zostać. Łatwo było mówić mu, że muszą wrócić, ale sama się zastanawiała, co by zrobiła na jego miejscu. Co by chciała zrobić, gdyby w tych czasach znalazła swojego Adama? - Chyba bym... -powiedziała nagłos, ale nie dokończyła, bo Lavender uniosła bat i zawołała „jiii-haaa!", a konie poderwały się do galopu. Darci rzuciło do tyłu, a Jack omal nie zleciał z kozła. - Lavender! - wykrzyknął, ale ona tylko zaśmiała się w od­ powiedzi. Darci próbowała utrzymać się w pionie, kiedy powóz targał nią z jednej strony na drugą i patrzyła na Jacka, który wyraźnie toczył wewnętrzną walkę. John Marshall wydawał się chcieć powstrzymać dziką jazdę Lavender, ale Jack był nią zachwy­ cony. Wygrał Jack. Krzyknął na całe gardło, wyrzucił w górę kapelusz, a potem zdjął z siebie marynarkę i rzucił ją na tylne siedzenie, wprost na kolana Darci. Rozpiął koszulę do połowy i radośnie wtórował okrzykom Lavey. Miotana z jednego boku powozu na drugi Darci wiedziała, że nigdy w życiu nie widziała piękniejszej pary. Zdawała sobie także sprawę z tego, że jeżeli zamierzała zmusić Jacka do powrotu, to będzie musiała użyć jakiejś naprawdę potężnej magii.

O

wszem, zgodziłam się - powiedziała powoli Lavender - ale to było, zanim dowiedziałam się, że chcesz mnie zabrać do jakiegoś nawiedzonego domu. - Zatrzymała powóz na przedmieściach Drayton Falls i nie chciała jechać dalej. - Nie musisz wchodzić do środka - powiedziała cierpliwie Darci. - Ja tam wejdę. Ty możesz zostać w powozie i całować się z Jackiem przez godzinę albo dłużej. Lavender spojrzała badawczo na Darci. - Zmieniłaś się, wiesz o tym? - Jak to, zmieniłam się? - zapytała Darci podniesionym głosem. - A jaka byłam wcześniej? Jack położył dłoń na ramieniu Lavender i obrócił ją do siebie. - Kochanie - zaczął łagodnie - Darci musi... - Spojrzał na Darci pytająco, jakby szukał jej pomocy w zmyśleniu powodu, dla którego ona musi wejść do nawiedzonego domu. - Opowiedz mi o tym domu - powiedziała Darci, starając się uspokoić ją. Potrzebowała Lavender, więc nie mogła sobie pozwolić na rozzłoszczenie jej. Tylko ona wiedziała, gdzie jest ten dom, więc mogła zaoszczędzić im wiele czasu, po prostu zawożąc ich do celu. Od czasu swojej pierwszej potyczki w Connecticut Darci nie ufała tym okolicom i nie chciała szukać na ślepo. - Chcę wiedzieć, co się stało w tym domu. Lavender zdawała się nieco bardziej rozluźniona, kiedy Jack wziął ją za rękę i zaczął ją głaskać. - Mieszkał tam pewien człowiek ze swoją żoną i dwójką

dzieci. To bardzo stary dom, jeden z pierwszych wybudowa­ nych w tym stanie. Wydaje mi się, że miał coś wspólnego z rewolucją, ale nie wiem co. Był w rękach rodziny Draytonów od bardzo dawna. Przybyli oni z Anglii i w jakiś sposób weszli w posiadanie tej ziemi. Nieważne, co się stało. - Spojrzała na Jacka, który chrząknął. - No dobrze, może rzeczywiście trochę się spieszę. Stary pan Drayton zmarł, kiedy byłam małą dziew­ czynką i cały majątek przeszedł na młodego Draytona. Kiedy nie ożenił się od razu, moja matka zaczęła mówić, że ma nadzieję, że czeka on na mnie. Ale tak nie było. Kiedy Lavender spojrzała na Jacka, on uniósł jej dłoń i poca­ łował. - Cieszę się, że nie zaczekał na ciebie. - Ale on się nie ożenił? - zapytała Darci. - Owszem, ożenił się. Wyjechał na kilka lat i wrócił już z żoną. Zamieszkali w starym domu i od razu urodziło im się dwoje dzieci. Nie znałam ich, ponieważ byli dość bogaci. Nie z naszej sfery. - Co się z nią stało? - dociakała Darci. - Przez całe miesiące mówiono tylko o niej. Wygląda na to, że pewnego dnia po prostu padła nieżywa. Słyszałam, że była wtedy w ogrodzie i zwyczajnie runęła bez życia. Jej mąż zamknął się w swoim pokoju na wiele tygodni a opiekę nad dziećmi zostawił niańce. Kiedy wreszcie wyszedł z tego pokoju, przeprowadził się do innej części miasta, a swój stary dom zamknął na cztery spusty. - Więc nie wyprowadził się z powodu ducha? - zapytała Darci. - Nie, skąd. Prawdę mówiąc, moja matka powiedziała mi, że pan Drayton nie wierzy, że tam w ogóle był jakiś duch. Słysza­ łam, że krzyczał na każdego, kto mówił, że w tym domu straszy. Ale w promieniu stu mil wszyscy znali historię tej biednej kobiety. Widziano ją w oknach i jak spacerowała w ogrodzie, oraz przed domem. Nie tylko jedna osoba ją widziała, ale

kilkanaście. Słyszałam historię o tym, jak grupka chłopców próbowała włamać się do domu, ale uciekli tak przerażeni, że jeden z nich do dziś dnia ma pomieszane w głowie. - Lavender, proszę cię, zawieź mnie do tego domu - po­ wiedziała błagalnym tonem Darci. - Jeśli tego nie zrobisz, pójdę do najbliższego baru i poproszę o to siedzących tam ludzi. - Nie zrobiłabyś tego - powiedziała przerażona Lavender. - Ona to zrobi - przyznał Jack. - Więc sądzę, że naprawdę powinnaś nas tam zawieźć. Zostawimy tam Darci i wtedy ty ija... - Zostawiłbyś swoją rodzoną siostrę samą w domu, w któ­ rym straszy? - Lavender była oburzona. - Zostawiłbyś ją na pastwę duchów? Co z ciebie za mężczyzna? - Nie poślubiłabym takiego tchórza jak on - powiedziała Darci. - Natychmiast odwołałabym ślub. Jack spojrzał na Darci w taki sposób, że wiedziała, że gdyby tylko zostali sam na sam, natychmiast skręciłby jej kark. - W porządku. Zostałem przegłosowany - mruknął Jack. - Zawieź nas do tego domu, a ja popilnuję wejścia. - Spojrzał pożądliwie na Lavender. - Jeśli się wystraszę, czy potrzymasz innie wtedy za rękę? - Jesteś niepoprawny - stwierdziła Lavender, ale uśmiecha­ ła się, kiedy z powrotem brała do ręki wodze. - Chciałabym jedynie wiedzieć, po co Darci chce iść do nawiedzonego domu? Darci postanowiła zaryzykować. - Ponieważ Simone powiedziała, że muszę to zrobić. Lavender zawahała się przez chwilę, a potem trzasnęła batem na konie. - Trzeba mi było o tym wcześniej powiedzieć. - Czyżby coś mnie ominęło? - zapytał Jack. - Kim jest Simone? - To nie jest ktoś, o kim powinien wiedzieć jakikolwiek mężczyzna - powiedziała stanowczo Lavender i spojrzała na

Darci. - Bądź ostrożna z tym, co mówisz w pobliżu Toma. On podsłuchuje, a potem wszystko jej powtarza. - Już się o tym przekonałam - odparła Darci. Parę minut później Lavender skręciła w piaszczystą wąską dróżkę. Na jej środku rosły chwasty, a dookoła zwisały gałęzie drzew. Jack musiał co chwila je odsuwać, żeby nie uderzyły jego ani Lavender. Kiedy zbliżyli się do domu, zdawało im się, że wokół zrobiło się ciemniej i ciszej. Darci widziała, jak Lavender i Jack coraz bardziej się spinają, a Lavender ściągnęła wodze tak, że konie ciągnęły powóz bardzo wolno. Lecz z każdym krokiem zbliżającym ją do domu Darci uśmiechała się coraz szerzej. Tak, pomyślała, to było to miejs­ ce. Nie potrafiła tego wyczuć tak samo, jak wtedy, gdy miała swoją moc, ale jako zwyczajna wrażliwa osoba, mogła powie­ dzieć, że wyraźnie zmieniało się tu powietrze. Konie zaczęły strzyc uszami i parskać. Kiedy zatrzymały się, Lavender strzeli­ ła im nad głowami z bata, ale nawet nie drgnęły. - Wydaje mi się, że nie podejdą już bliżej - zauważyła Lavender, starając się być odważną. - Będziemy musieli resztę drogi przejść pieszo. Jack zeskoczył z powozu i pomógł zejść Lavender, ale żadne z nich nie ruszyło w stronę domu, który był ukryty za drzewami, jak podejrzewała Darci. Kiedy sama znalazła się na ziemi, spojrzała na nich dwoje. Byli bladzi i mieli przerażone spoj­ rzenia. - Pozwólcie mi pójść samej - powiedziała. Widziała, że obydwoje chcieli zaprotestować, ale jednocześnie najchętniej daliby stąd nogę. - Jedzenie! - wykrzyknęła Darci. - Ominie nas kolacja, a ja jestem bardzo głodna. Nie mam ochoty znowu zemdleć, więc może wy dwoje moglibyście przywieźć nam coś do jedzenia. Jest tu jakiś McDonald's? - Masz na myśli tawernę MacTavisha? - pytała zaskoczona Lavender. Jack złapał Lavender za łokieć.

- Nic jej nie będzie - zapewnił. - Zaufaj mi. Ona ma doświadczenie i wie, co robi. Chodź, pójdziemy coś zjeść i przyniesiemy coś do jedzenia tutaj za... powiedzmy za godzi­ nę? - Spojrzał pytająco na Darci. - Za półtorej godziny - powiedziała, zadowolona, że się ich pozbędzie. Parę sekund później Lavender i Jack byli już w powozie i wykręcali, żeby wyjechać z powrotem z wąskiej dróżki. Kiedy odjechali i Darci została sama, odetchnęła z ulgą. Nie miała pewności, ale wątpiła w to, żeby duch pojawiający się w domu był niebezpieczny. Według Darci ta kobieta wyda­ wała się bardzo samotna i po prostu tęskniła bardzo za swoją rodziną. - Tak jak ja - szepnęła do siebie Darci. Popołudnie ustępowało już wieczorowi, ale było lato, więc jeszcze przez kilka godzin będzie jasno. Darci ruszyła drogą i szybko dotarła do zakrętu. Kiedy odsunęła zwisające gałęzie wierzby, jej oczom ukazał się dom i w jednej chwili wiedziała, że Lavender miała rację, mówiąc, że dom był bardzo stary. Pierwsza kondygnacja była szersza i niższa niż parter, przeżytek z czasów średniowiecza, kiedy to domy były budowane przy wąskich uliczkach. Nie można było postawić obszerniejszego parteru, więc poszerza­ no pierwsze i kolejne piętra, żeby zyskać jak najwięcej po­ wierzchni mieszkalnej. To, co kiedyś było koniecznością, z czasem stało się pewnym stylem budownictwa. Ten dom, ze swoimi ciemnymi, małymi drewnianymi oknami, wyraźnie pochodził z czasów najwcześniejszego okresu Stanów Zjed­ noczonych i został wybudowany przez ludzi, którzy przy­ zwyczaili się do widoku średniowiecznych europejskich bu­ dynków. Dookoła niego porastały chwasty i panował specyficzny nastrój opuszczonego miejsca. Zauważyła, że kilka dachówek było poluzowanych i jeśli nie zostaną szybko wymienione,

wkrótce do środka przedostanie się woda, a wtedy dom długo nie postoi. Wpatrywała się w budynek tak długo, aż rozbolały ją oczy. Miała nadzieję, że zobaczy jakiś ruch, cień, cokolwiek z tego, co mówili miejscowi ludzie. Ale niczego takiego nie zobaczyła. Czuła na twarzy delikatny powiew letniego wiatru, a w oddali słyszała śpiew ptaków. To miejsce było bardzo ładne i Darci doskonale rozumiała, dlaczego dawni budowniczy wybrali je na postawienie tego domu. Najciszej, jak potrafiła, podeszła zarośniętym podjazdem do samego domu, a jej serce waliło głośno, niczym uderzenia młotem. Być może wewnątrz domu znajdowała się odpowiedź na jej pytanie, jak wrócić w swoje czasy? A może spotka ducha tej kobiety, która tak kochała swojego męża i dzieci, że nie potrafiła ich opuścić i może Darci będzie mogła się zwrócić do niej o pomoc. Jeśli ta kobieta nie była duchem zbyt długi czas, żeby stać się przepełnioną gniewem kreaturą, może Darci skłoni ją, żeby wczuła się w jej sytuację. Może ta kobieta pójdzie do Devlina albo Henry'ego, albo... Darci nie chciała za dużo rozmyślać, żeby nie narobić sobie zbyt wielkich nadziei. Ale, niestety, nie mogła przestać myśleć. Może została wysłana w czasie, żeby odnaleźć to żelazne jajo, które Simone jej dała? Jeśli to była prawda, to teraz już chyba mogłaby wrócić do własnego życia? Może duch będzie wiedział o szkatułce, która zabrała ich w podróż w czasie? Darci dotknęła szkatułki w kieszeni spódnicy i przyrzekła sobie, że koniecznie zapyta ducha, gdzie może być klucz. Podeszła do drzwi, a jej serce biło jak oszalałe. Kiedy położy­ ła dłoń na klamce, zaczęła cała drżeć. Może to, co jest wewnątrz tego domu, zaprowadzi ją z powrotem do jej własnego domu? Drzwi jednak były zamknięte, podobnie jak wszystkie okna, do których mogła dosięgnąć. Na tyłach domu usiadła na popę­ kanych cegłach, które kiedyś były murkiem starej studni. - Jest tu ktoś? - zawołała.

Lavender mówiła, że widywano ducha na tyłach domu, w ogrodzie, więc może wyjdzie na spotkanie Darci. Ale nic takiego nie nastąpiło. Darci wahała się przez chwilę, ale w końcu wzięła do ręki cegłę, oceniła jej ciężar i rzuciła nią w szybę. To prawdopodobnie było siedemnastowieczne szkło, nie do zastąpienia, ale w tej chwili Daci nie przejmowała się tym. Po paru minutach, przy użyciu cegieł, udało jej się zbudować prowizoryczne schodki do jednego z okien. Gdyby miała na sobie dżinsy i zwykłą koszulkę, przeciśnięcie się przez okno nie stanowiłoby żadnego problemu. Ale w ciężkich spódnicach i halkach ledwie była w stanie się zmieścić. Pomyślała nawet o rozebraniu się z części odzieży, ale skoro miała tylko półtorej godziny, zanim Jack i Lavender tu wrócą, nie mogła sobie na to pozwolić. Po za tym, gdyby została przyłapana w samej tylko bieliźnie, Lavender byłaby tak zawstydzona, że jeszcze, nie daj Boże, z tego powodu odwołała­ by swój ślub z Jackiem. - I wtedy cała wina spadłaby na mnie - szepnęła do siebie Darci. Kiedy wreszcie wylądowała na podłodze pośród potłuczone­ go szkła, poczuła satysfakcję. Dobrze było pomyśleć o czymś pozytywnym w całej tej sytuacji. - Już tu jestem - szepnęła do opuszczonego domu. W domu nie było żadnych mebli, więc nawet jej szept odbił się echem od ścian. - Proszę, przyjdź do mnie i porozmawiaj ze mną - powie­ działa trochę głośniej. - Ja też straciłam męża. Proszę, pomóż mi go odnaleźć. Zaczekała na odpowiedź, ale nie usłyszała niczego. Kiedy zdało jej się, że jednak słyszy jakiś szmer na piętrze, przebiegła przez trzy pokoje, zanim znalazła wąskie, strome schody pro­ wadzące na górę. Wbiegła po nich, zastanawiając się, że prze­ cież powinna była zapytać Lavender o imię tej nieszczęsnej kobiety.

- Pani Drayton - zawołała Darci. - Proszę mi pomóc od­ naleźć męża. Nic. Żadnego dźwięku. Darci przeszła się po pokojach na piętrze. Były rozplanowane w staroświecki sposób tak, że wszystkie były przechodnie. Nie było korytarza, więc, żeby wyjść, ludzie musieli przechodzić przez sypialnie innych. - Gdybym miała swoją moc - wyszeptała Darci - wiedziała­ bym, która sypialnia należała do niej. - Próbowała więc wyob­ razić sobie, który z pokoi wybrałaby na swoją sypialnię, gdyby mieszkała w tym domu, ale jakoś nie mogła się zdecydować. W końcu stwierdziła, że wybrałaby ten, którego okna wy­ chodziły na drogę prowadzącą do domu. Widziała przez nie wieżę kościoła w oddali. Czy Draytonowie chodzili do tego kościoła? - Proszę, pomóż mi - wyszeptała Darci, opierając czoło o zimną taflę szyby. - Mój mąż zniknął i nie widziałam go już tak dawno. Pewnego dnia wsiadł do samolotu... Wiesz, co to jest samolot? Wsiadł do niego i nigdy nie wrócił. Próbowałam go odnaleźć. - Westchnęła. - Widzisz, kiedy byłam w swoich czasach, nie teraz, tylko wiele lat do przodu, miałam pewne zdolności. - Odwróciła się i spojrzała na pokój. - Gdybym była teraz sobą, nie mogłabyś się przede mną ukrywać. Gdybyś była tutaj, wiedziałabym o tym. Ale teraz jestem zwyczajną kobietą, taką jak ty byłaś i, podobnie jak ty, straciłam swoją rodzinę. Proszę - powiedziała - proszę, pomóż mi. Przebyłam taką długą drogę. Po policzkach popłynęły jej łzy, a gardło zacisnęło się. Za­ słoniła twarz rękoma i usiadła na podłodze. - Może nigdy go nie odnajdę. Może wcale nie miałam odbyć tej podróży w czasie. Może to był tylko wypadek, a ja utknęłam tu na zawsze. Jack nie chce wracać, a Simone powiedziała mi, że nie będę mogła wrócić bez niego. Nie, nie mogę wrócić bez Jacka i Lavender. Ale oni nie chcą ze mną wracać. Tylko że to

i tak nie ma znaczenia, bo w ogóle nie wiem, jak się stąd wydostać. - Mogłabyś skorzystać z drzwi - odezwał się lodowaty głos. Głos, o którym myślała, że już nigdy go nie usłyszy. Darci uniosła głowę i zobaczyła mężczyznę stojącego w drzwiach. Słońce zachodziło za jego plecami, więc widziała jedynie jego sylwetkę, ale to był Adam, jej mąż. To było ciało, którego każdy centymetr poznała. Zaczęła się podnosić, opierając się o parapet. Powoli próbo­ wała wstać, nie odrywając oczu od ciemnej postaci mężczyzny. - Adam? - wyszeptała. - Tak, nazywam się Adam - odpowiedział tak samo zimnym głosem. To był głos Adama i jego ciało. Łzy popłynęły jej po poli­ czkach. Tak bardzo chciała się utrzymać na nogach, że oburącz trzymała się kurczowo parapetu. - Adam. Mężczyzna zrobił krok naprzód i zobaczyła jego twarz. Darci zdążyła na sekundę spojrzeć w gniewną twarz jej męża, Adama Montgomery'ego, zanim wszystko zaczęło wokół niej wirować i zemdlała.

arci powoli otworzyła oczy i przez chwilę nic nie wi­ działa. Leżała nieruchomo i mrużyła oczy, gdyż raziło ją jasne światło świec. - Lepiej się czujesz? Odwróciła głowę i spojrzała w piękną twarz swojego męża, Adama Montgomery'ego. Przez chwilę po prostu patrzyła się na niego, rozkoszując się widokiem twarzy, która była dla niej najpiękniejszą, jaką kiedykolwiek stworzono. Jego włosy były czarne tak, jak je pamiętała, a tuż nad kształtnymi, niedużymi uszami miał trochę siwych pasemek. Przeniosła spojrzenie z je­ go błękitnych oczu na miękkie usta i dołeczek w podbródku. A potem na jego silne ciało, które dawało jej tyle przyjemności przez tych kilka lat, kiedy byli razem. Wróciła z powrotem do jego oczu. To były oczy Adama, jego spojrzenie zdające się nosić ciężar całego świata, ale jednocześ­ nie widać w nich teraz było światło, coś nowego, czego wcześ­ niej nigdy nie widziała. Kiedy uniosła rękę, żeby dotknąć jego policzka, on przesunął się i pocałował wnętrze jej dłoni. Zamknęła na chwilę oczy, po czym wyciągnęła do niego obie ręce. - Chodź do mnie - wyszeptała. - Chodź do mnie. Adam spojrzał tak, jakby pragnął objąć ją swymi mocnymi ramionami, ale w następnej sekundzie drzwi stanęły otworem i do pokoju wszedł Jack. Adam odsunął się. - Jak się czujesz? - zapytał Jack z troską w głosie. Zajął

D

miejsce Adama na krześle obok szezlonga, na którym leżała Darci. Zdezorientowana Darci spojrzała na Adama, który przyłożył palec wskazujący do ust, dając jej w ten sposób znak, żeby nic nie mówiła. Postarała się pozbyć wyrazu zdziwienia z twarzy i spoj­ rzała z powrotem na Jacka, lecz miała w tej chwili tylko jedno pragnienie: objąć swojego męża i wtulić się w jego ramiona. - Co się stało?- zapytała Darci. - Znowu nam zemdlałaś - powiedział Jack, uśmiechając się. -Lavey i ja wróciliśmy z połową świńskiej głowy i zastaliśmy pana Draytona, jak wynosił cię na rękach ze swojego domu. Wsadziliśmy cię do powozu i pozwoliłem Lavey powozić. Dotarliśmy tu szybciej niż jakakolwiek karetka. Zdaje się, że Lavey po drodze przejechała cztery kurczaki, kota i dwóch przechodniów. Darci uśmiechnęła się na jego żart. - A „tu" co konkretnie oznacza? - Jesteśmy w moim domu - wtrącił się Adam. Wyżymał właśnie białą ściereczkę, którą zmoczył w misce z wodą. - Po­ winienem się przedstawić. Nazywam się Adam Drayton i znala­ złem cię w moim starym domu. - To wspaniały człowiek - powiedział Jack. - Przyłapał cię na włamaniu, a kiedy zemdlałaś, to mimo wszystko ci pomógł. - W oczach Jacka wyczytała informację, żeby za wiele nie mówiła i nie zepsuła wszystkiego. - Wydaje mi się, że powinna teraz odpocząć - powiedział Adam. - Może pan i panna Shay zechcecie zostać u mnie na kolacji? Jack siedział odwrócony plecami do Adama, więc najpierw mrugnął znacząco do Darci. - Proszę, wydobrzej, kochana siostrzyczko - odezwał się, po czym pochylił się, jakby chciał pocałować ją w policzek. - Po­ dobasz mu się, jest bogaty i jest wdowcem. Może jednak tu zostaniemy? - wyszeptał.

Jack wstał i odwrócił się do Adama, uśmiechając się. - Z przyjemnością zostaniemy na kolacji, ale potem wróci­ my do Camwell. - Będzie za późno na podróżowanie - powiedział Adam. - Musicie zostać moimi gośćmi do rana. Wyślę mojego woź­ nicę, żeby poinformował wasze rodziny, gdzie jesteście. - Jak miło z pańskiej strony - powiedział Jack, nadal robiąc głupie miny w stronę Darci. - Cóż, pójdę może teraz na dół i zobaczę, co porabia Lavey. A wy dwoje zachowujcie się porządnie. Tak jak my. Darci i Adam patrzyli, jak za Jackiem zamykają się drzwi, i dopiero wtedy Adam odezwał się. - Nie można sobie wybrać rodziny. Darci zaśmiała się i zapłakała jednocześnie. Tak cudownie było znowu słyszeć sarkastyczny humor Adama. Rozłożyła szeroko ramiona. - Chodź do mnie. Adam usiadł na krześle obok niej, ale nie wziął jej w ramiona. - Musimy porozmawiać. Byłaś nieprzytomna prawie przez godzinę, więc miałem czas, żeby się nad tym zastanowić. Nie wiem, co to za okrutny żart losu, który bawi się nami, ale musimy się wznieść ponad to. Kiedy Darci próbowała usiąść, Adam podłożył jej poduszkę pod głowę. Gdy znalazł się tak blisko niej, że poczuła zapach jego skóry, rozkoszowała się nim przez chwilę z zamkniętymi oczami. Adam odsunął się od niej i stanął za krzesłem. - Nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz, a ty nie jesteś moją Dianą. - Dianą? - zapytała Darci, starając się zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. Łatwiej było przyjąć do wiadomości, że obudziła się w innej epoce, niż to, co mówił do niej Adam. - Jesteś moim mężem - powiedziała. - Nie. Nie jestem. - Odszedł w najdalszy kąt pokoju.

Darci leżała na poduszce, wpatrując się w niego i starając się to zrozumieć. Rozejrzała się po pokoju, w którym byli. To był śliczny pokój gościnny, podobny do pozostałych, które widziała w innych domach od czasu, kiedy wylądowała w przeszłości. Ale była jednak subtelna różnica między nimi. Zaokrąglenia na meblach były delikatniejsze, porcelana stoją­ ca nad kominkiem wyglądała raczej jak dzieła sztuki, niż coś, co można kupić na pchlim targu. Tu i ówdzie połyskiwało srebro. Obrazy na ścianach wyglądały na oryginały. Lavender mówiła, że Draytonowie byli zamożni, a ten pokój to po­ twierdzał. Tak jak w domu, pomyślała Darci. Gdyby jej Adam żył w latach czterdziestych dziewiętnastego wieku, z pewnością mieszkałby w domu takim jak ten. Obserwowała, jak Adam podchodzi do szafki zawieszonej na ścianie, otwiera ją i sięga do środka. - Przyniosłem cię tutaj, do tego pokoju, żeby ci coś pokazać - powiedział, wyciągając z szafki piękne jedwabne pudełko. Powoli zaczął od wiązywać sznureczki. - Tak, jak mówiłem, miałem więcej czasu niż ty, żeby się z tym oswoić. Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy w tamtym pokoju, pomyślałem, że jesteś kolejnym intruzem. Jedną z tych chorych osób z mias­ teczka, które nie dają mi spokoju. Ale wtedy spojrzałaś na mnie i zobaczyłem... Odwrócił się do niej z uśmiechem. - Zobaczyłem coś, co pewnie i ty we mnie widzisz. - Z pude­ łka wyciągnął coś, co wyglądało jak zdjęcie w ramce, ale Darci widziała tylko jego tył. - Twierdzisz, że wyglądam jak twój mąż. Oto moja żona - powiedział i podał jej zdjęcie. To był portret Darci. To była ona, taka sama jak ze współ­ czesności, z blond włosami i ciemnymi rzęsami i brwiami. Wątpiła, żeby kobieta z portretu miała makijaż, ale wyglądała tak, jak Darci po godzinie owocnych zabiegów upiększających. - Twoja żona? - wydusiła z siebie Darci. Gdyby miała teraz

swoją moc, pewnie mogłaby zobaczyć, że ten Adam nie był jej Adamem. Ich aury prawdopodobnie wyglądałyby odmiennie, tak, że żaden jasnowidz nie mógłby ich pomylić. Zewnętrzne podobieństwo to tylko pozory, powiedziała sobie. Patrząc na portret kobiety, która była podobna do niej tak samo, jak on był podobny do jej męża, Darci zrozumiała, że podróż w czasie nie była przypadkowa. Wyglądało na to, jakby Jack i problem Lavender były mniej ważne albo tylko stanowiły katalizator, żeby cofnąć Darci w czasie. - Czy to jest kobieta, która nawiedza stary dom? - Ona niczego nie nawiedza! - powiedział stanowczo Adam. - Sądzisz, że gdyby istniała rzeczywiście szansa na to, że ona się tam pojawia, to ja bym się wyprowadził z tego domu? Gdybym mógł ją zobaczyć jeszcze choć przez chwilę... gdybym mógł jej dotknąć... - Patrzył teraz na Darci z taką tęsknotą i pragnieniem, że serce podskoczyło jej do gardła. Adam odwrócił wzrok. - Czy to jakiś żart Pana Boga, żeby bawić się ze mną w tak okrutny sposób? Dać mi kobietę, żebym ją pokochał, a potem odebrać mi ją i podsunąć jej replikę? Darci postawiła portret na stoliku obok szezlonga i opadła z powrotem na poduszkę. Czuła się pokonana. Czy to był powód, dla którego ją tu przysłano? Żeby znalazła mężczyznę, który wyglądał jak jej mąż? A może miała dokonać wyboru? Adam był w jednym stuleciu, ale ich córka znajdowała się w innym. - Mój mąż zaginął - powiedziała powoli. - On i jego siostra wyjechali pewnego dnia i nigdy nie wrócili. Od lat ich po­ szukuję, ale nie mogę znaleźć. Adam zmarszczył czoło, kiedy wziął portret i zaczął go z powrotem chować do jedwabnego pudełka. - Ale ja sądziłem, że mieszkasz w Camwell. Twój brat... - Jack nie jest moim bratem. To... - W jaki sposób ma mu wytłumaczyć coś, czego sama nie rozumie? - Czy wezwiesz

miejscowego egzorcystę, jeśli powiem ci, że pochodzę z innej epoki? - zapytała, starając się zabrzmieć beztrosko. Adam usiadł znowu na krześle obok niej i założył nogę na nogę w tak znajomy dla niej sposób, że pomyślała, że mogłaby znowu zemdleć. Ileż to razy siadała na kolanach męża i porusza­ ła biodrami dopóki...? - Podróż w czasie? Rozprawiało się o tym, ale to niemo­ żliwe. - Chciałabym, żeby tak było - powiedziała, starając się nie patrzeć na niego. - W porządku - odparł, opierając się na krześle i uśmiecha­ jąc się do niej. - W takim razie opowiedz mi tę historię. Lubię opowieści. Odwzajemniła jego uśmiech. Od czego powinna zacząć? „Urodziłam się..." tak jak Charles Dickens zrobił w „Davidzie Copperfieldzie"? Nie, to by zajęło mnóstwo czasu, a ona nie miała go aż tyle. Ciężko było myśleć o czasie, kiedy znajdowała się w obecności tego mężczyzny. Trudno było myśleć o po­ szukiwaniu męża, kiedy przecież siedział przed nią. - Jack i ja pracowaliśmy razem i... - Byłaś jego sekretarką, tak? - Niezupełnie. To ja byłam jego szefem. Adam spojrzał na nią zaskoczony. - Rozumiem. A z którego roku przybywasz? - Dwa tysiące czwartego - powiedziała i zobaczyła, jak z jego twarzy odpływa krew. Chwilę później Adam wstał i po­ szedł nalać sobie drinka. - Chciałbym powiedzieć, że to nieprawda, ale w tym wszyst­ kim jest coś dziwnego. Wyglądam jak twój mąż, a ty wyglądasz jak moja ukochana żona. Myślę, że w tym kryje się coś więcej niż zwykły zbieg okoliczności. Proszę, mów dalej. Nie skomentowała faktu, że nie zaproponował jej drinka. - Jack i ja szukaliśmy jego ojca, który także zniknął, i zupeł­ nie przypadkiem znaleźliśmy tajemny pokój, w którym były

cztery przedmioty, z których jeden miał magiczną moc. Wy­ czułam to od razu. - Wyczułaś? - zapytał Adam. - A w jaki sposób? - Miałam pewne zdolności, które... - Zamilkła. W jaki spo­ sób to wytłumaczyć? - Jak sądzisz, dlaczego to się nam przyda­ rzyło? - Wszystko jedno czy jestem z tych czasów, czy z przy­ szłości, czemu to ma służyć? A może wierzysz, że to jednak przypadek? Odstawił kieliszek i spojrzał na nią. - Nie wierzę w przypadki lub zbiegi okoliczności. Wszystko dzieje się w jakimś celu, ale ani ja, ani ty nie wiemy w jakim. Uważam, że spotkaliśmy się z jakiegoś powodu. - Jedno, co wiem na pewno, to to, że pragnę odnaleźć mojego męża i jego siostrę. - Jesteś pewna, że nie zginęli? - Tak, jestem przekonana, że żyją. - A to przekonanie wynika z... jak ty to nazwałaś? Ze zdolności, które posiadasz? - Posiadałam. - Ach, tak. Posiadałaś. Nie podobał jej się jego ton. Nie tolerowała takiego tonu u Adama Montgomery'ego i nie zamierzała znosić go u tego człowieka. - Potrafiłam robić niezwykłe rzeczy - powiedziała. - Mog­ łam paraliżować ludzi, zmuszać ich do robienia tego, co chcia­ łam, widzieć rzeczy, których inni nie widzieli. - Dostrzegła kpinę na jego twarzy. Śmiał się z niej i nie wierzył ani jednemu jej słowu, co sprawiało, że powiedziała mu zbyt wiele. - Zabi­ łam ludzi i wskrzesiłam jednego mężczyznę z martwych. Po­ szłam z nim w stronę światła, złapałam go za rękę i ściągnęłam z powrotem na ziemię. - Rozumiem - mruknął Adam. - Przestań! Kiedy tak mówisz, przypominasz Abrahama Lincolna.

- A kto to taki? - Człowiek, który będzie prezydentem w czasach wojny domowej. - Wojny domowej? Kiedy ona wybuchnie? - Wkrótce. Ale może nie tak szybko, jak dla ciebie. Za dwadzieścia lat-powiedziała Darci, a jej gniew zaczął słabnąć. To była Północ i wojna nie dotknie tak bardzo tej części Stanów. Ale Darci zrobiło się słabo na samą myśl o tym, co się wydarzy na Południu. - Niewolnictwo - odezwał się Adam. - Tak - szepnęła. - I ekonomia. Adam zaczął spacerować po pokoju w sposób, który jej mąż robił tysiące razy. Wiedziała, że zastanawiał się nad nadciągają­ cą wojną i nad tym, czy chce usłyszeć od niej o przyszłości, ale nie zapytał o nic. Spacerował dalej, a Darci wiedziała, że musi zostawić go samego z jego myślami. Przynajmniej tego, w po­ dobnej sytuacji, potrzebowałby jej Adam. Dlaczego? Miała ochotę krzyknąć. Dlaczego ktoś jej to zro­ bił? Dlaczego nęcił ją widokiem tego mężczyzny? Był jak jedzenie postawione przed głoduj ącym, a ona nie mogła go mieć. W końcu odwrócił się do niej. - To, co przed chwilą powiedziałaś, nie może być prawdą. - O wojnie? - Nie, wiem, że nadchodzi. Nie wierzę tylko w to, że ten stan utrzyma się jeszcze przez całe dwadzieścia lat. Niewolnictwo musi się skończyć, ale południowcy... - To wy, jankesi... Spojrzał na nią zaskoczony, a potem machnął ręką. - Nie, lepiej nie mówmy o tym. Miałem na myśli coś innego. Twierdzisz, że wskrzesiłaś kogoś zmarłego. Potrafisz to zrobić? - Zrobiłam to, ale miałam pomoc. I to całkiem sporo pomo­ cy. Dwoje ludzi, którzy mi pomagali, nie miało ciał. - Nie mieli ciał. Aha, to znaczy... Jasne. - Uśmiechnął się do niej. - Czy ten Jacob Lincoln naprawdę jest tak straszny?

- Abraham Lincoln. Wspaniały człowiek, ale me chciałbyś wyglądać tak jak on ani nie chciałbyś jego żony. Wydaje dużo za dużo pieniędzy. A człowiek, którego wskrzesiłam, był nieży­ wy zaledwie kilka minut, a nie... - Przerwała, nie będąc w stanie powiedzieć tego, co miała na myśli, że nawet gdyby miała swoją moc, to i tak nie udałoby się jej wskrzesić jego żony, która leży w grobie od bardzo dawna. - Rozumiem. Potrzebujesz zdrowego ciała. - Przez chwilę przyglądał jej się zamyślony. - Nie, nie możesz ducha swojej żony włożyć w moje ciało - powiedziała spokojnie, wyprzedzając jego pytanie. - Mam swoją własną duszę i zamierzam ją utrzymać w tym ciele. Uśmiechnął się, a potem usiadł na krześle obok niej. - Potrafisz robić takie rzeczy, o których mówiłaś? Na­ prawdę? " - Potrafiłam - powiedziała ostrożnie. Kiedy był tak blisko niej, jedyne, o czym myślała, to żeby go dotknąć. Znowu wstał. , , • - Dzisiejszy wieczór przypomniał mi, jak bardzo brakuje mi mojej żony Była taka szczęśliwa. Czasami myślę sobie, ze ona wiedziała, że nie pożyje długo na tej ziemi. Mam ci opowie­ dzieć o tym, jak ją poznałem? Darci kiwnęła głową. - Moja kuzynka przeprowadzała rozmowy kwalifikacyjne na guwernantkę dla swoich dzieci. Chciała zatrudnić młodą kobietę z doświadczeniem i wykształceniem, i wtedy przyszła do niej Diana Była taka drobna i delikatna, że nie podejrzewa­ łem, żeby mogła sobie poradzić z tymi strasznymi dzieciakami mojej kuzynki, ale udało jej się. Coś nie tak? - Nie nic - powiedziała Darci. - Wygląda na to, że twoje spotkanie z żoną przebiegało bardzo podobnie do naszego. Zatrudnił mnie do pracy u siebie. - Jako kogo? . . - Kogoś w rodzaju sekretarki - wyjaśniła i uśmiechnęła się,

kiedy Adam skinął, jakby sprawy nareszcie wróciły na swoje miejsce. Nie potrafiła powstrzymać się przed myślą, jak zabaw­ nie byłoby nauczyć tego mężczyznę, że kobiety potrafią i mogą robić coś poza gotowaniem i sprzątaniem. Co by było, gdybym tu została? Co mogłabym zrobić dla przyszłości, wiedząc to, co wiem? W tym stuleciu nie miała żadnych nadprzyrodzonych zdolności, ale miała wiedzę histo­ ryczną. Czy potrafiłaby zapobiec kilku straszniejszym wyda­ rzeniom? Czy właśnie w tym celu została wysłana do dziewiętnastego wieku? Czy ma pomóc Abrahamowi Lincolnowi? A może będzie działała z sufrażystkami? Albo będzie pomagała w szpi­ talach, mając podstawy wiedzy medycznej? Zostać z tym mężczyzną? Tu, w tych czasach? Instynkt kobiecy podpowiadał jej, że w krótkim czasie zajęłaby miejsce jego żony. Kiedy tak się zastanawiała, nagle otworzyły się drzwi i do środka wbiegły dwie małe dziewczynki ubrane w śliczne białe koszule nocne. Darci opadła na szezlongu, gdyż dziewczynki były dokładnymi replikami jej córki i siostrzenicy męża. Pat­ rzyła, jak Adam łapie je w biegu i obraca się z nimi. Słuchała radosnych pisków dziewczynek i widziała uwielbienie ich ojca. Stopniowo dziewczynki zdały sobie sprawę z obecności Dar­ ci w pokoju. W otwartych drzwiach stała otyła kobieta z wyra­ zem dezaprobaty malującym się na twarzy. Wyglądała na nianię i najwyraźniej nie podobało jej się, że jej pracodawca przebywał sam na sam w jednym pokoju z jakąś kobietą. A może nie podobała jej się zabawa Adama z dziewczynkami? Jedna z dziewczynek, która wyglądała jak córka Darci, Hallie, pierwsza przestała się śmiać i spojrzała na nią, a wtedy i druga dziewczynka ucichła. Adam postawił obie na podłodze, wziął każdą za rączkę i podszedł z nimi do Darci. - Panno Marshall, pozwoli pani, że przedstawię moje córki. To jest Henrietta, którą nazywamy Hitty, a to Isadora.

- Ale nie mówi się na mnie Izzy! - szybko wtrąciła dziew­ czynka. - Oczywiście, że nie - potwierdził oficjalnie Adam. Darci poczuła się słabo od emocji, które nią targały, ale zdołała usiąść i wyciągnęła rękę, żeby się przywitać. - Jak się macie? Mam taką samą córkę jak ty Hitty i siost­ rzenicę, która jest taka jak ty, Isadora. - A jak się nazywają? - zapytała Hitty. - Moja córka ma na imię Hallie, a siostrzenica to Isabella Dziewczynki uśmiechnęły się i spojrzały na swojego ojca - Mają bardzo podobne imiona do naszych. Adam spojrzał wymownie na Darci, jakby chciał powiedzieć. Musi być w tym jakiś cel. - Dziewczynki powinny iść już do łóżek - powiedziała od drzwi niania i szybko podeszła, żeby zabrać dzieci. - Mogłabym położyć je spać? - zapytała Darci, rzucając błagalne spojrzenie Adamowi. - Nie widziałam własnych dzie­ ci od jakiegoś czasu i... - Tak, oczywiście - powiedział Adam. Jednym spojrzeniem odprawił nianię, a ona wyszła z pokoju. Darci powstrzymała uśmiech, który cisnął jej się na usta. Jei Adam postępował identycznie. Jednym spojrzeniem potrafił zmusić pracowników, żeby wykonywali jego polecenia. Za to dla Darci jedyną metodą na panią sprzątającą, żeby przestała wreszcie gadać przez telefon i zabrała się do pracy, była Praw­ dziwa Perswazja. - Dziękuję - powiedziała Darci, biorąc dziewczynki za ręce i wyprowadzając je z pokoju. - Pokażcie mi, gdzie jest wasza sypialnia. - Wiedziała bez pytania, że dziewczynki dzieliły jeden pokój. Hallie i Isabella nigdy nie chciałyby zostać roz­ dzielone. Dziewczynki zaprowadziły ją korytarzem do piękne­ go pokoju z łożem z kolumienkami podtrzymującymi balda­ chim. Na jednej ścianie namalowana była scenka z lasu z mały­ mi króliczkami zerkającymi zza drzew i sarenką w oddali

- Będziesz teraz naszą mamą? - zapytała Isadora, kiedy wchodziła do łóżka pod narzutę szydełkowej roboty. - A dlaczego o to pytasz? - Bo nasz tatuś nigdy nie rozmawia z paniami. One by tego bardzo chciały, ale on nie. On jest bogaty, wiesz o tym? - Tak, wiem, ale bogactwo wcale nie robi człowieka ani dobrym, ani złym. - Wiem, ale te panie tego nie wiedzą. Tata mówi, że jedyne, czego chcą, to jego oszczędności w banku. Darci uśmiechnęła się i przykryła obie dziewczynki kołdrą. - A dlaczego myślicie, że różnię się od tych pań? Może ja też chcę tylko pieniędzy waszego taty? - Nie, ty patrzysz na niego inaczej i on inaczej patrzy na ciebie. My się znamy na tych rzeczach. Słysząc to, Darci otworzyła szeroko oczy. Znają się? Co takiego mają na myśli? - Czy kiedykolwiek bawiłyście się jakoś niezwyczajnie, tak jak żadne inne dzieci tego nie potrafią? Na przykład sprawiałyś­ cie, że wasze lalki same tańczyły dookoła? Kiedy dziewczynki spojrzały na Darci zdziwione, odetchnę­ ła. Jej córka i siostrzenica miały zdolności, które, jak podej­ rzewała Darci, mogły przewyższać jej własne. Obie potrafiły zmusić przedmioty, żeby się poruszały, a Darci podejrzewała, że potrafiły też czytać w myślach. Sama umiała zablokować ich umiejętności, żeby nie czytały w jej myślach, ale dość często dziewczynki wiedziały o rzeczach, których mogły się dowie­ dzieć, tylko czytając w umysłach. - Opowiesz nam bajkę? - Macie jakąś ulubioną? - Opowiedz nam taką bajkę, jakiej nikt nigdy nie słyszał. - Co powiecie na to, żebym opowiedziała wam o dwóch dziewczynkach, które są takie jak wy i do tego potrafią czaro­ wać? Jedna nazywa się Hallie, a druga Isabella. - Czy to prawdziwa historia?

- Tak, ale jeszcze się nie wydarzyła. Dopiero wydarzy się za sto sześćdziesiąt jeden lat. - Czy one mieszkają na Księżycu? - Nie, ale ludzie w tych czasach już byli na Księżycu i wszę­ dzie jeżdżą samochodami. Darci uśmiechnęła się i zaczęła odpowiadać na pytania o tym, jak będzie wyglądał świat za sto sześćdziesiąt jeden lat i to zajęło tak dużo czasu, że nie udało jej się opowiedzieć niczego na temat Hallie i Isabelli. Kiedy dziewczynki zaczęły już zie­ wać, ucałowała je w czoła, przykryła dokładnie kołdrą i życzyła im dobrej nocy. Kiedy już była przy drzwiach, usłyszała za­ spany głosik Hitty. - Chciałabym, żebyś została. Nie lubimy panny Colby, ale ty jesteś miła. Będę się modlić, żebyś z nami została i była naszą mamą. Tata mówi, że Pan Bóg słucha modlitw. Darci nie potrafiła odpowiedzieć na to, więc szybko wyszła z pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Kiedy znalazła się na korytarzu, oparła się o drzwi. Co powinna zrobić? Odejść czy zostać? Tylko myśl o jej własnej córce i siostrzenicy odciągnęła ją od tych drzwi. Gdyby tu została, te dwie małe dziewczynki zyskałyby matkę, a Darci była pewna, że nawet bez nadprzy­ rodzonych zdolności mogłaby wiele pomóc w wiktoriańskim świecie. Ale co wtedy z jej własną córką i siostrzenicą? Ani Hallie, ani Isabella nie miałyby matki. Hallie w ogóle nie miałaby rodzi­ ców, a Isabella miałaby jedynie ojca, ojca Darci. I co dobrego by z tego wynikło? Jej ojciec byłby tak załamany, że być może zaniedbywałby obie dziewczynki. - Wszystko w porządku? - zapytał Adam, uśmiechając się do Darci. Kiedy podniosła wzrok i zobaczyła jego piękną twarz, miała ochotę objąć go w pasie, tak jak to robiła tysiące razy ze swoim mężem. A w jego oczach zobaczyła, że przyjąłby ten gest.

Lecz kiedy on zrobił krok w jej stronę, Darci odezwała się. - Jestem głodna. Adam zaśmiał się serdecznie. - Nie mów mi, że tak jak Diana masz nieustający apetyt i mogłabyś zjeść więcej niż ogrodnik. Chciała śmiać się razem z nim i przekomarzać, ale tego nie zrobiła. - Nie jestem Dianą - powiedziała cicho. - A ty nie jesteś moim mężem. To nie mój dom, a te dzieci nie są moje. - Oczywiście, że nie - zgodził się Adam i cofnął się przed nią, a jego oczy wyraźnie przygasły. -Wydaje się, że powinniś­ my dołączyć do pozostałych przy kolacji - stwierdził. - Mam bardzo dobrą kucharkę, która upiekła dziś wielki kawał mięsa, którym można by było obdzielić pułk żołnierzy. - Zobaczymy, czy wystarczy go dla nas - powiedziała Darci i ruszyła korytarzem, szeleszcząc spódnicami. Nie mogę tu zostać, mówiła sobie. Nie mogę zostać. Nie mogę zostać!

a dole Darci i Adam zaskoczyli Jacka i Lavender, którzy leżeli splecieni w objęciach na sofie w salonie. Na stoliku nieopodal stały dwa puste kieliszki, a oczy Lavey świe­ ciły się tak jednoznacznie, że nie było wątpliwości, iż Jack próbował ją upić. Darci była nieco zakłopotana ich widokiem, ale Adam nie. - Dobrze, że jeszcze nie jedliście - powiedział Adam, ig­ norując ich ubrania w nieładzie i potargane włosy Lavender, które opadały kaskadami na ramiona. Darci nie sądziła, że to w ogóle możliwe, ale Lavey wyglądała jeszcze piękniej niż zwykle. - Możemy iść do pokoju jadalnego? Kiedy Jack pomagał Lavender wstać i utrzymać się na no­ gach, Darci podeszła do niego. - Jesteś naprawdę niemożliwy - syknęła mu do ucha. - Jak mogłeś jej to zrobić? Rzucił jej szelmowski uśmieszek. - W college'u byłem prymusem w piciu i cudzołożeniu. - Nie możesz jej tego zrobić. Ona wychodzi za mąż jutro za kogoś innego. - Nie. Zdecydowałem się na sto procent, że zostaję tutaj. Chciała mu coś więcej powiedzieć, ale on wziął Lavender pod ramię i poprowadził do jadalni. Nie było po nim widać, żeby wypity alkohol wywarł na nim jakiekolwiek wrażenie, ale Lavender wyraźnie była pijana jak bela. Adam wziął Darci pod rękę i wprowadził ją do jadalni. Pokój

N

był tak samo subtelnie elegancki i luksusowy jak cała reszta domu. Obrus był nieskazitelnie biały i stała na nim porcelanowa zastawa, jaką Darci widywała tylko w muzeum. Na środku znajdowała się ogromna srebrna patera z pieczonym udźcem rozmiarów silnika samochodowego. Kilka salaterek było wy­ pełnionych po brzegi parującymi warzywami, różnymi doda­ tkami, sosami i pieczywem. Na kredensie obok stały dwa torty, trzy placki, tarta i wielki pudding z białym sosem spły­ wającym z jego wierzchołka. - A ty chcesz opuścić coś takiego - powiedział szeptem Jack do Darci. - Nie wszyscy tutaj jadają w taki sposób - odparła mu. Adam odsunął krzesło dla Darci, a Jack dla Lavender, ale Lavey opadła na jedną stronę, więc musiał ją sam posadzić prosto. - Może powinniśmy ją przywiązać do krzesła? - zapro­ ponowała szeptem Darci, ale Jack tylko uśmiechnął się w od­ powiedzi. Adam usiadł u szczytu stołu, Darci po jego lewej stronie, Lavender po prawej, a Jack obok swojej ukochanej. - Pomyślałem, że możemy się dziś wieczorem sami ob­ służyć - powiedział Adam - więc zwolniłem całą służbę poza nianią, ale ona jest na górze. Proszę, wybaczcie mi brak dań i profesjonalnej obsługi. - Wydawał się nieświadomy tego, co wokół niego szeptali, ale Darci była pewna, że zdawał sobie ze wszystkiego sprawę. Jack wpatrywał się w Lavender, niezainteresowany Adamem Draytonem, ale Darci była pochłonięta jego widokiem. Jej Adam był dobry w ukrywaniu tego, co naprawdę miał na myśli. Z tego powodu, jedynym sposobem na zorientowanie się, czy jej mąż planował zrobić coś niebezpiecznego, było obserwowa­ nie jego aury i zmieniających się w niej kolorów. To przypo­ mniało jej o dniu, w którym zniknął jej Adam. Dlaczego wtedy jego aura nie zmieniła się ani trochę?

- Co takiego knujesz, stary? - zapytał Jack, w końcu orien­ tując się, że Adam ma coś do powiedzenia. - Panna Marshall opowiedziała mi dziś dość interesujące rzeczy i podsłuchałem też to, co mówiła moim córkom na temat przyszłości. - Zrobiła to? - zdziwił się Jack, unosząc kieliszek wina w jej stronę, jakby chciał powiedzieć, że straszna z niej gaduła. - Ciekawi mnie, co sprawiło, że obydwoje cofnęliście się w czasie, jeśli rzeczywiście tak się stało. Jack spojrzał na Lavender, żeby sprawdzić, czy się przy­ słuchuje, ale ona uśmiechała się w przestrzeń i wydawało się, że niewiele do niej dociera. - Tak było, ale nie mam pewności, jak do tego doszło. Powód jest prosty. Przybyliśmy tutaj, żeby uratować moją najdroższą Lavender. Ona... - Ściszył głos. - Jutro wydarzy się wypadek, ale my zamierzamy mu zapobiec. - Jesteście w stanie to zrobić? - spytał Adam. - Tak - odparł Jack z przekonaniem. - Czy to nie zmieni jakoś spraw? - Czy nie zburzy porządku? - zaniepokoiła się Darci, zanim Jack zdążył coś odpowiedzieć. - Właśnie tym się martwię. Jeśli cokolwiek zmienimy, może to wpłynąć na całą przyszłość. - Dlaczego wszyscy myślą, że każda zmiana przyszłości wyjdzie na gorsze? - zapytał Jack. - W każdym filmie tak jest, że kiedy bohater chociaż odrobinę zmieni bieg wydarzeń histo­ rii, to w przyszłości jego świat ulega zagładzie. A co by było, gdyby zmiana historii tylko poprawiała przyszłość? Co by się stało na świecie, gdyby ktoś zamordował Hitlera? - Hitlera? - odezwał się Adam. - Masowy morderca na niewyobrażalną skalę - wyjaśnił Jack, wpatrując się w Darci. - Skąd mamy wiedzieć, czy ratując Lavender, nie zmienimy świata na lepsze? Wiedziałaś o tym, że ona chciałaby zostać lekarzem? Nie może, ponieważ... - Ponieważ jest kobietą - powiedziała Darci, zastanawiając

się nad słowami Jacka. - Twierdzisz, że zostając tutaj razem z nią, będziesz w stanie zmienić świat na lepszy? Jack oparł się na krześle, trzymając w dłoni kieliszek wina i patrząc na Darci. - Ty też byś mogła. Jeśli obydwoje zostaniemy, to z naszą wiedzą i moimi umiejętnościami moglibyśmy wyeliminować wiele zła na tym świecie. - A o jakich umiejętnościach mówisz? - zainteresował się Adam, kładąc grube plastry pieczonej wołowiny na czterech talerzach. - Jack jest szpiegiem - powiedziała Darci. - Udaje, że się z kimś zaprzyjaźnia, dowiaduje się o nim, co nielegalnego ta osoba robi, i potem zgłasza to wymiarowi sprawiedliwości. Adam spojrzał na Jacka, żeby się upewnić, że to prawda. - To prawda - potwierdził Jack - ale nie tak bym to ujął. Moim problemem stała się... - Zamilkł. - Ona - dokończyła za niego Darci, spoglądając znacząco na Lavender, która wyglądała tak, jakby chciała położyć się spać. - Tak, ja - odezwała się Lavender. Powieki tak jej ciążyły, że ledwie mogła utrzymać otwarte oczy. - Wiedzieliście, że Jack jest inny, niż był kiedyś? Nawet nie pozwala mi już na siebie mówić John. Zdecydowałam się go nie poślubiać. On był taki nudny. Zgodziłam się na ślub tylko dlatego, że mój ojciec mnie zastraszył. Chciałam pójść do college'u i zostać lekarzem, ale ojciec powiedział, że muszę wyjść za mąż. Jest zrujnowany. Nikt o tym nie wie, ale to prawda. Więc ojciec dobił targu z ojcem Jacka i sprzedał mnie. Dlatego nikt w mieście nie mówi niczego o kochance ojca Jacka. Widzicie, mój ojciec nie ma pieniędzy, ale ma wpływy w Camwell. Jack i Darci spojrzeli na siebie zaskoczeni. Czyżby pijana Lavender wyjawiła prawdziwy powód swojego samobójstwa? Być może powiedziała Johnowi Marshallowi, że go nie poślubi, a jej ojciec zagroził, że zrobi jej coś paskudnego. Zamknie ją na

cztery spusty? Odeśle ją z domu? Mężczyźni w dziewiętnastym wieku mieli nieograniczoną władzę nad życiem kobiet. - Ale takiego Jacka lubię - powiedziała Lavender, uśmie­ chając się półprzytomnie. - To inny człowiek, ale w tym samym ciele. Tylko ja jedna zauważyłam tę różnicę. Ten poprzedni Jack, ten, którego miałam kochać przez całe życie, nie był zbyt miły. Darci oparła się na krześle i uśmiechnęła do Jacka. - Mamy naszą odpowiedź. - A jeśli opuszczę ją pojutrze, to okaże się, że poślubiła mężczyznę, który nie jest „zbyt miły". Czy tego właśnie dla niej chcesz? - To nie nasza sprawa- powiedziała Darci. -Musimy wrócić. - A w jaki sposób? - przerwał im Adam. Jack uśmiechnął się radośnie. - Nie mamy pojęcia. - A w jaki sposób się tu znaleźliście? Darci rzuciła Jackowi spojrzenie pełne odrazy. - Otworzył szkatułkę, której miał nie otwierać, i nagle znale­ źliśmy się tutaj. Ale okazało się, że mamy szkatułkę, ale nie mamy już klucza. - Mówiąc to, Darci wyjęła z kieszeni srebrną szkatułkę i postawiła ją na stole. Adam odłożył widelec i wziął szkatułkę do rąk, żeby się jej przyjrzeć. - Próbowaliście innych kluczy? - Nie tutaj, ale robiliśmy to, kiedy byliśmy... - W waszych czasach - dokończył za nią Adam. - Tak - potwierdziła Darci. - Kiedy byliśmy w naszej epoce. - Spojrzała wymownie na Jacka. - Kiedy byliśmy w czasach, do których należymy. - Skąd był ten klucz? - zapytał Adam, odstawiając szkatułkę na stół. - Znalazłam go parę lat wcześniej - powiedziała - w zasa­ dzie przez przypadek. Teraz jestem pewna, że zostałam pokie­

rowana tak, żeby go znaleźć, i przechowywałam go długi czas, zanim mogłam go użyć. Kiedy znalazłam szkatułkę... - W tajemnym pokoju mojego ojca - dodał Jack. - Tak, to jego ojciec miał tę szkatułkę, a ja miałam klucz, więc czyja to jest własność? - Tego, kto wie, jak użyć zawartości szkatułki - wtrącił się szybko Adam. - A więc użyliście klucza do otwarcia szkatułki i znaleźliście się tutaj? - Mówisz to tak, jakbyś wierzył w tę niewiarygodną historię - stwierdził Jack. - Naprawdę nie obchodzi mnie to, czy to prawda, czy nie. Panie Marshall, niech mi pan powie, czy kiedykolwiek kochał pan kogoś? - Gdybyś zapytał mnie o to w zeszłym tygodniu, powiedział­ bym, że tak, ale kłamałbym. Skłamałbym nieświadomie. Parę lat temu myślałem, że zakochałem się w pewnej młodej kobie­ cie, która zginęła w wypadku samochodowym, ale później spotkałem Lavender. Nie znałem jej nawet doby, a już wiedzia­ łem, że ją kocham. Wiem, że gotów jestem dla niej umrzeć. Zaryzykowałbym dla niej wszystko. - Tak, o takiej właśnie miłości myślałem - powiedział Adam, a potem spojrzał pytająco na Darci. - Tak- szepnęła. - Znam ten rodzaj miłości. Miłości wiecznej. - Wiecznej - powtórzył Adam. - Właśnie tego słowa po­ trzebowałem. Właśnie tak kocham swoją żonę. Tak jak ty, Jack, dosłownie po paru minutach od spotkania jej wiedziałem, że jest jedyną kobietą, jaką kiedykolwiek pokocham. Ale zabrano mi ją. Była młoda, zdrowa, szczęśliwa, ale umarła. Nie wiem dlaczego. W jednej chwili była żywa, a w następnej już nie. Co na to mówi wasza nowoczesna medycyna? - To się zdarza także w naszych czasach - powiedziała Darci - ale w naszych czasach wiele rzeczy można znacznie wcześ­ niej wykryć, zanim się wydarzą. Mogła mieć zator tętniczy, który łatwo zlokalizować i usunąć.

Adam spuścił wzrok na swój talerz. - Przez trzy lata od jej śmierci robiłem wszystko, co tylko się dało, żeby ją odzyskać, w jakiejkolwiek postaci. Opłaciłem każdego szarlatana w promieniu pięciuset mil, żeby tylko spró­ bował ją przywołać, wskrzesić jej ducha. Zatrudniałem ludzi, którzy spisywali to, co przekazywały im duchy. Widziałem kilkanaście kobiet, które zapadały w trans i przemawiały dziw­ nymi głosami. Widziałem unoszące się w górę stoliki, słysza­ łem szczęk łańcuchów i widziałem mgliste obrazy, które były duchami, a przynajmniej tak mi mówiono. Ale wiecie co? - Spojrzał na nich. - Wszystko to były oszustwa. Każdy z nich był oszustem. Wypił łyk wina. - Początkowo byłem tym oburzony, że ktoś próbuje mnie ogłupić, ale po pierwszym roku tych prób tak dużo dowie­ działem się na temat ich sztuczek, że sam mógłbym założyć poradnię metafizyczną. 1 przestałem się złościć. Po prostu zrywałem nitki, które poruszały tak zwanymi duchami, i prze­ trącałem słupki, dzięki którym stoły unosiły się nad ziemią, i wychodziłem. Przeniósł wzrok z Jacka na Darci. - Przy tym wszystkim stale słyszałem, jak ludzie mówili, że widzieli moją ukochaną żonę w domu, który kiedyś zamiesz­ kiwaliśmy. Nawet moje córki ją widziały. Nie bały się jej, w końcu to ich matka, ale nianie, które zatrudniałem, były przerażone. Żadna z nich nie została u nas dłużej niż miesiąc. W końcu zdecydowałem się wyprowadzić z domu i opuścić miejsce w którym zaznałem tyle szczęścia. Na chwilę zamknął oczy. - Ale moja żona nigdy nie objawiła się mnie. Codziennie chodzę do naszego domu, czasami nawet trzy razy dziennie. Jedyne, czego pragnę, to jeszcze jedna szansa na to, by powie­ dzieć jej, jak bardzo ją kocham. Widzicie... Przez chwilę patrzył na obraz wiszący na ścianie, a potem

z powrotem spojrzał na Jacka i Darci. Lavender drzemała na swoim krześle i nie była świadoma tego, co się wokół niej działo. - Widzicie - kontynuował Adam - nie byłem zbyt dobrym mężem. Cały czas pracowałem i bardzo często mnie nie było. Myślę, że chciałem udowodnić moim krewnym, że jestem tak samo dobry w interesach jak mój ojciec. Czułem się winny, że tak dużo odziedziczyłem, więc żeby sobie samemu udowodnić, że na to zasłużyłem, postanowiłem podwoić majątek, który zostawił mi ojciec. Udało mi się to zrobić w ciągu pięciu lat od jego śmierci. Wtedy zaczęło mi się wydawać, że powinienem potroić ten majątek albo i jeszcze bardziej pomnożyć. Po tym, jak poznałem Dianę i ją poślubiłem, wmawiałem sobie i jej, że to dla niej tak pracuję, a nie dla siebie. Ona wtedy mówiła mi, że pieniądze nie mają dla niej znaczenia, że byłaby szczęśliwa, gdyby mieszkała na farmie ze mną i z córkami. Wiedziałem, że to prawda, ale wyglądało na to, że nie potrafiłem przestać pracować. Ja... Napełnił swój kieliszek winem i natychmiast wypił połowę jednym haustem. - Nie wiedziałem, co mam, dopóki tego nie straciłem. Od kiedy zmarła Diana, nie przepracowałem ani jednego dnia. Cały czas spędzam z córkami i staram się przywołać moją żonę, chociaż na moment, żebym mógł jej powiedzieć... żebym mógł jej powiedzieć... - Że ją kochasz i że jest ci przykro, że nie zdawałeś sobie sprawy z tego, jak jest dla ciebie ważna - powiedziała Darci. - Tak - potwierdził Adam, patrząc na nią. - Czy o to samo ci chodzi w przypadku twojego męża? - Nie - odparła poważnie Darci. - Chcę zedrzeć z niego ubranie i wskoczyć na jego potężne, piękne ciało. Przez chwilę Adam patrzył zaszokowany, potem zaczął się śmiać, a Jack przyłączył się do niego. - Za tego drugiego Adama - powiedział Adam, unosząc do góry kieliszek. Cała trójka stuknęła się kieliszkami. Lavender

też próbowała, ale nieco rozminęła się z pozostałymi. Kiedy chciała się napić, zauważyła, że ma pusty kieliszek. - O, już się skończyło. Poproszę więcej. - Dolejesz jej jeszcze trochę, a zobaczysz... - zaczęła Darci, patrząc stanowczo na Jacka. - Co? Przyprawisz mnie o ból głowy? Sparaliżujesz mnie? Nie możesz już robić takich rzeczy, mała siostrzyczko, ale i tak nigdy nie mogłaś ich stosować na mnie, prawda? - Czy ona rzeczywiście potrafi to robić? - zapytał Adam. - Nie mnie, ale to dzięki temu, że Lavey mnie chroni, prawda, kochanie? - Ciebie zawsze, mój ukochany - powiedziała Lavender, uśmiechając się do niego głupkowato. - Sądzę, że powinieneś położyć ją do łóżka - zauważyła surowo Darci. - Samą. Słyszysz mnie? Obawiam się, że mógł­ byś mocno namieszać, gdybyś ją tknął. - Nadal wydaje ci się, że uda nam się stąd wrócić? - zapytał Jack. - Spójrz na fakty. W naszym stuleciu moja dziewczyna została zabita, a twój mąż zaginął i prawdopodobnie nic żyje. Nic tam nie mamy, za to tutaj... - Nie! - ucięła stanowczo Darci. - Adam nie umarł. Wiem to. On został... - Co? - zapytał Adam z zaciekawieniem. - Gdzie jest twój mąż? - Nie wiem tego - powiedziała załamana Darci. - Czułam, jakby jakaś istota trzymała mnie z dala od niego, ale nie potrafiłam dowiedzieć się, kto to. Wiem, że miałam odnaleźć dwanaście magicznych przedmiotów i... - Co? - dopytywał Adam. - Magiczne przedmioty? Co one takiego robią? - Nie namawiaj jej, żeby znowu zaczęła - mruknął Jack, ziewając. - Spędzimy tu całą noc. - Nie mam nic innego do roboty - powiedział łagodnie Adam i spojrzał na Darci.

- Każdy z tych przedmiotów spełnia jedną funkcję. Mam już kulę, nie tutaj, ale w domu w moich czasach, która leczy ludzi. Potrafię jej sama użyć i działa ona na różne przypadłości, ale nie na wszystkie. Na przykład nie leczy ona raka. Nie potrafię przy jej użyciu sprawić, żeby osoba jeżdżąca na wózku inwalidzkim zaczęła chodzić, ale potrafię przyspieszyć gojenie się ran. Po­ mogłam pewnemu mężczyźnie przy zwalczeniu infekcji, która wdała mu się po doszyciu ręki. - Doszycie ręki? - powiedział Adam z niedowierzaniem. Jeszcze raz wziął do rąk srebrną szkatułkę i zaczął ją obracać. - Wasza medycyna musi być cudowna. Myślisz, że twoja mała kula potrafiłaby naprawić naczynie krwionośne w czyimś sercu? - Myślę, że tak - powiedziała Darci. - A to pudełko umożliwiło wam podróż w czasie, racja? - Tak. Adam patrzył z namysłem na Darci. - Gdyby udało ci się znaleźć klucz do tej szkatułki, myślisz, że mogłabyś opuścić te czasy i na przykład wrócić w innych? Być może ze swoją kulą, która leczy? Darci wstrzymała oddech. - Wrócić do domu, a potem pojawić się tu z powrotem, kiedy twoja żona jeszcze żyła i uleczyć jej serce? Jeśli właśnie to jej dolegało, prawda? - Tak - potwierdził Adam. - Masz spore zaufanie - odezwał się Jack. - Ja na twoim miejscu chyba bym w to nie uwierzył. Kto wierzy w podróż w czasie? - Wcale nie muszę w to wierzyć - powiedział Adam. - Ja po prostu muszę tego spróbować. Jeśli jesteście oszustami, nic nie tracę oprócz pieniędzy, których i tak mam za dużo. Jeśli jednak mówicie prawdę, mogę tylko na tym zyskać. - Jakich pieniędzy? - zapytał Jack. - Czyżby ktoś prosił cię 0 jakieś pieniądze? - W jego głosie zabrzmiał rosnący gniew.

- Nie zwracaj na niego uwagi. Jego ojciec jest miliaderem, więc Jack jest trochę nadwrażliwy na punkcie pieniędzy. - Miliarderem? - zdziwił się Adam. - Nigdy o czymś takim nie słyszałem. - Z mojego punktu widzenia to wcale nie jest nic przyjem­ nego. Wolałbym takiego ojca zamienić na zwykłego szofera. Co w zasadzie zrobiłem. - To i tak nie ma znaczenia - powiedziała Darci. - Nie mamy przecież klucza do tej szkatułki, a ja nie mam Dotyku Boga, więc.. - Czego? - zapytał Adam. - Dotyku Boga. Tak nazywa się moja kula. Adam spojrzał na nią tak, jakby chciał, żeby mu to objaśniła bardziej szczegółowo. - Bóg dał aniołom dotyk Jego palca. Wszystkie anioły za­ mknęły dotyk razem ze swoimi oddechami w czymś, co wy­ gląda jak szkło, ale jest niezniszczalne. - A w jaki sposób ty znalazłaś ten niezwykły przedmiot? - zainteresował się Adam. - Znalezienie go nie było takie trudne. Był zamknięty we­ wnątrz kryształowej kuli i wyczuwałam jego energię. Trudniej­ szą częścią było zdobycie tej kuli. - I jak to zrobiłaś? Darci spuściła wzrok na swoje dłonie. - Musiałam przejść pomyślnie pewien test. - Spojrzała z po­ wrotem na Adama. - Tamta kobieta wyrządziła mi coś strasz­ nego i wiedziałam o tym, ale i tak oszczędziłam jej życie. Kiedy Darci nie kontynuowała opowieści, Adam spojrzał na Jacka, który wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia, o czym ona mówi - powiedział Jack. - To wydarzyło się, zanim ją poznałem, ale widziałem, jak sparaliżowała pełną salę ludzi. Dość przerażający widok. - Myślałam, że nie uwierzyłeś, że to moje dzieło - powie działa Darci, przekomarzając się z nim. - Greg mówił, że znajdowałeś logiczne wyjaśnienie na wszystko, co robiłam.

- Tak, cóż, to było, zanim obudziłem się w świecie, w któ­ rym nikt nie zna komputerów ani MTV. - A co to za rzeczy? - pytał Adam. - Jeśli tu zostanę, narysuję ci obrazki - powiedział Jack. - W zasadzie to mógłbym je sam skonstruować. - MTV? - oburzyła się Darci. - Myślisz, że jakiejkolwiek epoce potrzebne są sprośne wideoklipy? - Nie wszystkie są sprośne, a to, że ty jesteś królową dzie­ wic, nie znaczy, że reszta z nas musi... - A co byś powiedział na to, że budzisz się jutro, a Lavender nie ma przy tobie? Chciałbyś od razu skoczyć do łóżka z kimś innym? - odcięła się Darci. - A kim ty jesteś, żeby mnie osądzać? Przecież widzę, jak pożądliwie spoglądasz na pana Draytona, niedługo od tego gorąca stopi się cała zastawa - powiedział z wściekłością Jack. Adam poderwał się z miejsca tak szybko, że omal nie prze­ wrócił krzesła. - Sir! - zawołał. - Nie będzie pan tak rozmawiał przy moim stole. Proszę przeprosić pannę Marshall, inaczej pana wyrzucę! Jack także wstał i spojrzał na Adama. Byli prawie tego samego wzrostu, ale Adam był lepiej zbudowany. - Myślisz, że możesz? - odpalił Jack. - Jack! - krzyknęła Darci. Jack uspokoił się i nagle cała złość z niego odpłynęła. - Przepraszam - powiedział do Adama. - Nie wiem, co się ze mną dzieje. - Potarł dłonią oczy. - Przez chwilę poczułem się jak dawny ja. - Spojrzał na Adama. - Naprawdę bardzo prze­ praszam. Domyślam się, że wiesz, że Darci i ja nie jesteśmy rodzeństwem, ale i tak czasem kłócimy się, jakbyśmy nim byli. Kiedy Adam nic nie powiedział, Jack odwrócił się do Darci. Przepraszam za moje słowa i zachowanie. Nie wiem, co mnie opętało. To było jak... Jack spojrzał na Levender, która siedziała cichutko z głową

podpartą na ręku i z zadowoleniem obserwowała całą trójkę, nieświadoma tego, o czym toczy się rozmowa. - Przeprosiny przyjęte - powiedział Adam. - Możemy już usiąść? Trzeba jeszcze zjeść deser. Kiedy Jack usiadł, spojrzał zaniepokojony na Darci. - Nie wiem, co się stało, ale przez chwilę poczułem tę dawną złość, jakby ktoś wewnątrz mnie kazał mi zadawać ból innym, zanim oni mnie skrzywdzą. Nie rozumiem tego. Lavender jest tutaj, w żywym ciele. Jej duch jest zakotwiczony. Darci nic nie mówiła, tylko patrzyła zaniepokojona na Jacka. Gdybym tylko miała swoją moc, pomyślała. Gdybym tylko widziała i potrafiła wyczuć, co jest nie w porządku. - Może to tylko przejściowe? A może to zwykłe nerwy przed ślubem? Albo czujesz się winny za to, że upiłeś niewinną Lavender? - powiedziała w końcu. Prawdę mówiąc, Darci wiedziała, o czym teraz myślał Jack, ponieważ sama o tym pomyślała. Wcześniej już podejrzewała, że może to John zabił Lavender. Może to właśnie John zepchnął ją z dachu. Prawda, że zapiski mówiły, że John był w kościele, kiedy zginęła Lavender, ale tyle czasu minęło od tamtej pory, że może ktoś coś pomylił? Jack przejął ciało Johna i zdominował jego duszę, ale Darci wiedziała, że duch Johna nadal w nim był. Darci sięgnęła przez stół, wzięła Jacka za rękę i uścisnęła ją, dodając mu otuchy. - Jeśli Lavender była zmuszana do poślubienia mężczyzny, którego nie kochała, to John mógł się z tego powodu rozzłościć. A może jest zły na ciebie, że kradniesz mu jego narzeczoną i ją w sobie rozkochujesz? - Może i tak - powiedział Jack, odwzajemniając uścisk dłoni. - Żałuję, że nie możesz go sparaliżować. Przynajmniej do ślubu. Darci uśmiechnęła się i oparła się na krześle. - Ja też żałuję. - Jak sądzicie, co wydarzy się jutro? - odezwał się Adam.

rozkładając talerzyki do deserów. Dla Darci naturalnym od­ ruchem było to, że wstała, by mu pomóc. Adam chciał zaprotes­ tować, ale uśmiechnął się do niej w taki sposób, że się zarumie­ niła. Ten uśmiech był tak intymny, że na chwilę Darci straciła głowę. On nie jest twoim mężem, musiała sobie znowu przypo­ mnieć. - Co takiego? - zapytała, kiedy zorientowała się, że obaj mężczyźni wpatrują się w nią, i wtedy przypomniała sobie pytanie Adama. - Nie pytaj mnie. Ja nie wiem więcej niż inni. Jack, ty wiesz dokładnie tyle samo co ja. Albo nawet więcej, bo przecież cały dzień spędziłeś w towarzystwie Lavender. Zamie­ niłeś z nią chociażby ze dwa zdania? - Powiem ci, co wiem, kiedy ty wyjaśnisz mi, kim jest Simone. Adam spojrzał na Darci. - Poszłaś do Simone? - Kiedy Darci skinęła na potwier­ dzenie, Adam dalej pytał: - Co takiego ci powiedziała? - Że muszę wrócić. - Powinienem był się domyśleć, że to kolejna wróżka czy jasnowidz - powiedział Jack. - Już ci mówiłem, że nie wierzę... - Nagła salwa śmiechu Adama i Darci kazała mu przerwać, a kiedy Jack sam zrozumiał żart, wyglądał na nieco zażenowa­ nego. - W porządku. Niech będzie, że jednak wierzę. - Spojrzał na Lavender, której głowa opadła na oparcie krzesła. Miała zamknięte oczy i cichutko chrapała. Jack zwrócił się do Adama ściszonym głosem. - Prawda jest taka, że wiemy tyle, co zdołaliśmy wyciągnąć od jakiegoś studenta, który najwyraźniej był zakochany w urodzie panny Lavender Shay. W dniu ślubu wspięła się ona na dach i skoczyła z niego. Albo została ze­ pchnięta. - Jaki to miało wpływ na przyszłość? - zapytał Adam. - Nie miało żadnego - odparł Jack. - Chyba nie. - To wpłynęło na Jacka - powiedziała Darci. - Widzisz, Lavender była tak przepełniona złością, że jej duch owładnął

Jackiem. Kiedy go poznałam, był kwintesencją młodego gnie­ wnego człowieka. - Mieliśmy przed chwilą próbkę tego - zauważył Adam, spoglądając na Lavender, która nadal spała. - Wybaczcie mi moją naiwność, ale nie potrafię sobie wyobrazić jej rozgniewa­ nej. A jeśli to, o czym mówicie, ma się wydarzyć za mniej niż dwadzieścia cztery godziny, to w jaki sposób powstanie w niej taka nienawiść? - Wzgardzona kobieta - powiedział Jack, biorąc Lavey za rękę i składając pocałunek na jej dłoni. - Nigdy bym cię nie opuściła, Jack - powiedziała gwałtow­ nie Lavender, budząc się nagle z drzemki. - Być może to jest właśnie odpowiedź na twoje pytanie - powiedział Adam. - Może nigdy cię nie opuściła i jej złość powstała w wyniku tego, co robiłeś w swoich czasach. Mówiłeś, że wydawało ci się, że byłeś zakochany w innej kobiecie. Może to ją zdenerwowało? Darci zastanawiała się nad tym, co powiedział Adam. - Jedyna rzecz, jaka mogłaby rozgniewać Lavender, to zdra­ da ze strony Jacka, nie Johna, tylko Jacka. Ona go kocha i wie, że on kocha ją, więc jeśli... - Jeśli Jack by ją zranił... - To mogłoby ją rozzłościć wystarczająco mocno, żeby przyczepiła się do niego na wieki - powiedziała Darci. - Chwileczkę! - wtrącił się Jack. - Nie zdradziłbyś mnie Jack, prawda? - odezwała się Lavender i wybuchnęła płaczem. - No i widzicie, coście narobili - powiedział Jack, obej­ mując Lavender. Darci spojrzała na Adama i nawiązało się między nimi mil­ czące porozumienie. Po chwili wstała od stołu i poszła na piętro zawołać nianię. Kobieta była już ubrana w koszulę nocną i czytała w łóżku. Wyraźnie nie spodobało jej się, kiedy została poproszona o zrobienie czegokolwiek dla kogoś innego niż

dzieci. Nic dziwnego, że dziewczynki prosiły mnie, żebym została, pomyślała Darci. Musiała obiecać kobiecie, że dostanie dodatkową zapłatę za zejście na dół. Pół godziny później niania i Darci rozebrały Lavender i poło­ żyły ją do łóżka. Darci wróciła na dół, zadowolona, że już nie musi obcować z naburmuszoną nianią. - Dajcie mi drinka - poprosiła, wchodząc do biblioteki, gdzie Jack i Adam siedzieli w wygodnych fotelach przed ko­ minkiem i popijali sobie porto. - Musisz pozbyć się tej okropnej kobiety - zwróciła się do Adama. - Nie możesz zmuszać swoich ślicznych córek, żeby znosiły taką osobę. - Nikt inny nie zostanie z nami z powodu plotek o duchach - powiedział Adam, nalewając dla niej porto. -1 nie mów mi, żebym się przeprowadził, ponieważ muszę być blisko... - Od­ wrócił wzrok. - Tak, wiem - zgodziła się Darci, przyjmując kieliszek. - A teraz wróćmy do sprawy tego klucza - odezwał się Adam. - Klucza, którego nie chcę odnaleźć - powiedział Jack. - A kto mówił, że ty musisz wrócić? - odcięła się Darci. - Może ty zostaniesz, a ja sama wrócę do domu? - Nie miała zamiaru mówić mu tego, co powiedziała jej Simone. - W porządku - powiedział Jack. - Przekonałaś mnie. Adam sugerował, że moglibyśmy wziąć lampy i paru ludzi, i pójść poszukać klucza. Przeszukalibyśmy ziemię w miejscu, gdzie po raz pierwszy się pojawiliśmy. - Wątpię, żeby to coś dało - stwierdziła smętnie Darci. - Domyślam się, że skoro klucza nie było w szkatułce, to zaginął. A może powrócił do swojego oryginalnego opakowa­ nia. - Uniosła do góry kieliszek i spojrzała na bursztynowy płyn. - Prawdopodobnie gdzieś na tym świecie, na jakiejś półce, stoi sobie mała słodka figurka człowieczka. Znając moje szczę­ ście, pewnie jest w Istambule albo jeszcze gdzie indziej, w ja­ kimś kraju opętanym wojną.

Darci zwróciła się do Adama. - Nie widziałeś przypadkiem małej, ceramicznej figurki człowieka, wielkości około dziesięciu centymetrów? Ma na sobie niebieskie ubranie, brązową czapkę i ma wielkie uszy. Coś w rodzaju gnoma albo hobbita, tylko że ten ma brązowe buty na grubej podeszwie. Kiedy Adam nic nie mówił, spojrzała na niego badawczo, ale jego wzrok był nieodgadniony. - Przepraszam was na chwilę - powiedział, po czym wy­ szedł z pokoju. - Myślisz, że poszedł przynieść twojego małego ludzika? - odezwał się Jack. - Nie - odparła Darci, patrząc w zadumie na ogień w ko­ minku. - To by było zbyt proste. Jeśli czegokolwiek nauczyłam się w swoim życiu, to tego, że bez przerwy jestem poddawana różnym testom. - A jeśli przejdziesz ten test, to co osiągniesz? Oczywiście, oprócz wspaniałego i cudownego Adama Montgomery'ego? - Nie wiem i prawdę mówiąc, kiedy o tym myślę, to za­ czynam się bać. - Bać? Ty? - Tak. I to bardzo. Do pokoju wszedł Adam, niosąc czarną teczkę, usiadł w fote­ lu, rozwiązał ją i wyciągnął z niej przybory do rysowania. W środku znajdował się także papier do rysunku. Zaciekawiona Darci przyglądała się temu, jak Adam sięga po jeden z ołówków i zaczyna szkicować. Po paru minutach narysował dokładny wizerunek małego ceramicznego człowieczka. - Czy tak wygląda? Darci wzięła od niego rysunek i patrzyła na niego w osłupieniu. - Tak - wykrztusiła. - To on. Ale gdzie...? Jak...? Masz go? - Nie - odparł Adam - ale wiem, gdzie jest. ~ W takim razie chodźmy. - Kiedy Adam się nie ruszył, Darci usiadła z powrotem i westchnęła. - Więc opowiedz mi

całą historię. Gdzie on jest? Na szczycie jakiejś góry? W wul­ kanie? A jedyna ścieżka, jaką można dojść, jest cała usłana jadowitymi wężami, tak? Adam spojrzał znacząco na Jacka. - Czy to są normalne rzeczy w waszym świecie? - Nie, to tylko ona... Więc gdzie jest ten mały człowieczek? - Zamknięty w sejfie - odparł Adam. - Nie tak strasznie - stwierdził Jack. - Nieraz dawałem sobie radę z sejfami. - To nie sejf jest tu problemem, tylko jego umiejscowienie. Znajduje się on na końcu jakichś tuneli, które... - Tuneli? - zawołała Darci, wpatrując się w Adama. - W Camwell? Mówisz o tunelach w Camwell? - Jej głos przeszedł na końcu w szept. - Tak. Wiesz coś o nich? - Podobno zabiła jakichś ludzi w tunelach w Camwell - po­ informował spokojnie Jack. - Przynajmniej tak mi mówiono. - Dobrze się czujesz? - zapytał Adam i podszedł do Darci, żeby ją podtrzymać. Darci opadła ciężko na krzesło i zaczęła wpatrywać się w ogień na kominku. A więc wreszcie dochodziła do prawdy, dlaczego została wysłana w przeszłość. Dlaczego była taka naiwna, żeby myśleć, że Jack mógłby mieć coś wspólnego z jej podróżą w czasie? On był jedynie środkiem do odnalezienia szkatułki. To, że miał problem z prześladującym go duchem, to też drugorzędna kwestia. W końcu, czyż miliony ludzi nie mają tego samego problemu z prześladującymi ich duchami? Złe, zazdrosne, obłąkane duchy często nękają różnych ludzi. - Opowiedz mi o wszystkim - zwróciła się do Adama zmę­ czonym głosem. - Słyszeliście coś o granatach Nokesa? - zapytał Adam. - Nigdy o nich nie słyszałem - odparł Jack, a Darci także pokręciła głową. - Nasze światy bardzo się różnią. Granaty Nokesa są teraz

rzeczą bardzo pożądaną przez kobiety. Żałuję, że nie zdążymy porozmawiać sobie o moich i waszych czasach - powiedział Adam. - Z chęcią spędziłbym całą noc, zadając wam obojgu pytania, ale nie mamy na to czasu. Musimy iść dziś w nocy po tę figurkę. - Racja - potwierdziła Darci. - Zostałam przeniesiona w czasie do Camwell, w stanie Connecticut, więc zrozumiałe, że będę musiała wrócić do tych tuneli. Dlaczego nie pomyś­ lałam o nich od razu? - Spojrzała na Adama. - Czy możliwe jest, żebyśmy zniszczyli te tunele dziś w nocy? Nie wiem, czy to pomoże na przyszłość, ale możemy spróbować. Jestem pewna, że ona wykopie je od nowa. Koparka potrafi w ciągu tygodni zrobić tyle, co ludziom zajęłoby lata. - Darci zdawała sobie sprawę z tego, że obaj mężczyźni patrzą na nią skonsternowani, ale nie zamierzała niczego tłumaczyć. - Opowiedz mi o tych granatach - zwróciła się do Adama. - Fontinbloom Nokes był... jest człowiekiem, który zawsze wpadał na jakieś pomysły, dzięki którym miał się szybko wzbo­ gacić. W waszych czasach też bywają tacy ludzie? - Niestety tak - odparł Jack. - Zbyt wielu ich jest. Ale nie znam żadnego Fontinblooma. - Kiedyś Fonty pracował dla mnie i nawet go lubiłem. Straszny był z niego kłamca, ale wydawał mi się zabawny i mogłem mieć do niego zaufanie w kwestii pieniędzy. Pewnego razu, kiedy został oskarżony o kradzież, wstawiłem się za nim i pomogłem odnaleźć prawdziwego sprawcę. Wszystko skoń­ czyło się dobrze i załatwiłem mu zwolnienie z więzienia, ale z przykrością muszę stwierdzić, że ten epizod sprawił, że Fonty odwrócił się od całego miasteczka. Jeszcze przed incydentem był przekonany, że wszyscy życzą mu jak najgorzej, ale potem stał się jeszcze gorszy. I wtedy znalazł małego człowieczka. - Gdzie? - zapytała Darci. - Był bardzo tajemniczy w tym temacie i nikomu nie chciał powiedzieć, ale twierdził, że ten przedmiot przyniesie mu

szczęście i pomoże mu odbić sobie na tych wszystkich, którzy nigdy w niego nie wierzyli. - Adam wypił łyk porto. - Na kawałku ziemi, który należał do jego ojca, Fonty znalazł srebro, albo przynajmniej coś, co uważał za srebro. Na tej posesji stał walący się stary dom... - Wybudowany w 1727 roku - dopowiedziała Darci. Adam spojrzał na nią, unosząc brew. - Bardzo możliwe. Wygląda na tak stary, ale skąd ty możesz to wiedzieć? To miejsce jest tylko zagrożeniem pożarowym i powinno zostać wyburzone. - Nie zostanie wyburzone - zapewniła Darci. - Przetrwa i zostanie przerobione na pensjonat. To, co znalazł Fonty, nie było srebrem? - Nie - powiedział Adam. - To był jakiś mniej wartościowy minerał, który tylko wyglądał jak srebro. Ale wśród tłucznia na tym terenie znaleziono mały kamyk, w którym znajdował się granat, jakiego nikt wcześniej nie widział. Został on nazwany granatem Nokesa, na cześć Fonty'ego. - Nigdy o nim nie słyszałam - stwierdziła Darci. - Ale też nigdy nie słyszałam o granatach Tsavoritach albo o Mandarinach, dopóki nie natrafiłam na informacje o nich na Gem Network. - Gem Network? - zdziwił się Adam. Darci machnęła ręką. Nie miała teraz czasu na wyjaśnienia. Adam wstał z fotela, podszedł do kominka i zdjął z niego małe drewniane pudełko, otworzył je i wyjął z niego coś, co podał Darci. To był klejnot. Biały i czysty, ale kiedy uniosła go do światła, zauważyła w nim niebieskie i purpurowe refleksy. - Jest piękny - powiedziała, oddając mu kamień, ale Adam nie chciał go przyjąć z powrotem. - Zatrzymaj go. Być może, kiedy uda ci się stąd wydostać, zabierzesz go ze sobą. Należał do mojej żony. Darci zacisnęła dłoń na kamieniu i nie mogła spojrzeć w twarz Adama.

- A więc ten mężczyzna wykopał tunele, żeby znaleźć granaty? - Tak - potwierdził Adam. - Kopał tunele w poszukiwaniu granatów w asyście wielu uzbrojonych ludzi. Zbił na tym for­ tunę, jako że granaty są teraz w cenie, a te konkretne pochodzą tylko z tego miejsca. W ciągu ostatnich dziesięciu lat Fonty wykopał wiele mil tuneli. Spojrzał na Darci. - Wygląda na to, że znasz te tunele. Do czego służą w wa­ szych czasach? - Dla czarownic - szybko powiedział Jack. - Przecież nie ma czegoś takiego jak czarownice - stwierdził Adam. - Czyżby w waszych czasach znowu powrócono do palenia ich na stosach? - Nie. Raczej to mnie pozostawiono kwestię pozbycia się ich - powiedziała Darci. - Ponieważ czarownice wierzą w moc zła, a do tego ta konkretna czarownica była w posiadaniu lustra Nostradamusa, to jakkolwiek by ją nazwać, była prawdziwym wcieleniem zła. Co? - zapytała, kiedy zobaczyła, w jaki sposób patrzą na nią Adam i Jack. - Lustro Nostradamusa? - powtórzył szeptem Adam. - To z pewnością legenda. Tak jak lampa Alladyna. - Lustro nie jest legendą i podejrzewam, że pewnie i lampa naprawdę istnieje - stwierdziła Darci. - Nie jestem pewna, ale ktoś kiedyś powiedział mi coś takiego, co skłoniło mnie do podejrzeń, że lampa także znajduje się na liście dwunastu przedmiotów, które mam odnaleźć. - Aha - mruknął Adam, jakby nie wiedział, co powiedzieć. - Idziemy? - skierował pytanie do Jacka i wstał z fotela. - Jestem gotowy, jeśli i ty jesteś - odparł Jack, także się podnosząc. Darci odstawiła kieliszek i również wstała. - Chyba nie dam rady iść w tym stroju. Zaplączę się w tych spódnicach. - Uśmiechnęła się do Adama. - W moich czasach kobiety noszą spodnie.

- I to obcisłe - powiedział Jack, uśmiechając się szeroko. - Bardzo obcisłe. Adam nie uśmiechnął się, tylko zmierzył Darci od stóp do głów. - Nie możesz z nami iść - powiedział. - Jack i ja znajdziemy małą figurkę i przyniesiemy ją tutaj. Adam najwyraźniej uznał, że to oświadczenie jest oczywiste i bezdyskusyjne, więc ruszył w stronę schodów. - Panie Drayton? - zawołała Darci. - Ile razy był pan w tunelach? Spojrzał na nią przez ramię. - Nigdy. - Wiedział, co kombinowała i tylko się uśmie­ chnął. - Ale znam szyfr do sejfu. Sam dałem Fonty'emu sejf, więc kiedy go znajdziemy, będziemy go mogli ot­ worzyć. - Świetnie - powiedziała Darci, siadając z powrotem w fote­ lu. - Oczywiście nie będziecie musieli potajemnie wkradać się do tuneli ani nie potrzebujecie w nich przewodnika. Mogę śmiało zostać i podrzemać przy kominku. Chociaż ciekawa jestem waszego planu. Skoro nie mamy za wiele czasu i nie chcemy go dodatkowo tracić na błądzenie po tunelach, to może zamierzasz iść do swojego przyjaciela i powiedzieć mu, że potrzebna ci będzie mała figurka. Nie ma chyba znaczenia fakt, że on uważa, iż ta figurka przynosi mu szczęście? Powiesz mu, że zamierzasz zniszczyć figurkę, żeby wydostać z niej klucz? Może powinieneś powiedzieć mu prawdę, że potrzebujesz tego klucza, żeby twoi nowi przyjaciele mogli wrócić do dwudzies­ tego pierwszego wieku? Och, jestem pewna, że ty i Fonty jesteście tak dobrymi przyjaciółmi, że on ci uwierzy i z radością podaruje swoją figurkę. Adam odwrócił się do Jacka. - Czy wszystkie kobiety w waszych czasach tak się za­ chowują? - Ona jest z tych milszych - powiedział Jack. - Miałem

dziewczynę, która mierzyła do mnie z pistoletu, kiedy powie­ działem jej, że zamierzam iść gdzieś bez niej. Oczywiście była agentką FBI i ochraniała mnie, i mieliśmy zadanie do wykona­ nia, ale wciąż... - Jack wzdrygnął się. - I co zrobiłeś? - Przywiązałem ją do krzesła i zakleiłem jej usta taśmą. Po tym zajściu nie chciała już ze mną chodzić. - Ciekawe - mruknął Adam, spoglądając na Darci w zamyś­ leniu. - Nawet o tym nie myśl. - Darci uśmiechnęła się słodko do Adama. - Chcesz przecież, żebym spróbowała tu wrócić, praw­ da? Jeśli zostawisz mnie tu tej nocy, przyrzekam, że nawet nie będę próbować. Adam spojrzał na Jacka. - Już nie zazdroszczę wam waszych czasów. Powiedz mi, gdzie popełniliśmy błąd, że coś takiego stało się z ko­ bietami. - Nie dajcie im praw wyborczych, nie pozwólcie im kiero­ wać, a przede wszystkim, nie pozwólcie im czytać powieści romantycznych. Zaczną porównywać was do jakichś bohaterów z książek. I, zaufaj mi, nigdy nie dosięgniecie ideałów jakiegoś Hawka czy Ethana. - Moglibyście już skończyć z tymi objawami męskiej soli­ darności i dać mi jakieś spodnie? - powiedziała Darci, kierując się w stronę schodów. - Jeśli mam być przewodnikiem, po­ trzebuję czegoś innego niż pięćdziesiąt funtów halek plączą­ cych się dookoła moich nóg. Kiedy Adam z niedowierzaniem kręcił głową, odezwał się Jack. - Nie masz przypadkiem jakiejś broni palnej? To nie są czasy broni dużego kalibru, racja? - Wygląda na to, że to, co odnaleźliście w maszynach, straciliście cywilizacyjnie - stwierdził Adam. Darci zatrzymała się w pół schodów.

- Może powinniśmy porozmawiać o zmuszaniu dzieci do pracy w czasach wiktoriańskich? - powiedziała z wyrzutem. - A w waszych czasach nic nie wymaga reform socjalnych? - odciął się Adam, wchodząc za nią po schodach. - Kiedy ona będzie się przebierać, to opowiem ci o terroryz­ mie - zaproponował Jack. - Uważam, że my, mężczyźni, po­ winniśmy trzymać się razem. Darci próbowała się uśmiechać, próbowała mówić sobie, że teraz będzie inaczej niż poprzednim razem, kiedy była w tune­ lach w Camwell. Teraz nie było żadnej kobiety o nadzwyczajnej mocy, która czerpałaby korzyści z ohydnego procederu. Teraz byli tam jedynie uzbrojeni po zęby mężczyźni. Ale najgorsze było to, że tym razem Darci wejdzie do tuneli bez własnej mocy. Nie będzie już śmiania się i droczenia, jak to robiła przy automacie ze słodyczami. Wtedy czuła się bezpiecz­ na, bo wiedziała, że nikogo nie ma w pobliżu. Tym razem mogła polegać wyłącznie na swoich zwyczajnych zmysłach, oraz ko­ rzystać ze wspomnień rozkładu tuneli. Kiedy Adam prowadził ją na strych, gdzie, jak twierdził, znajdą kufry pełne ubrań, Darci zaczęła się w myślach modlić o opiekę.

o najgłupsza rzecz, w jakiej brałem udział - po­ wiedział pod nosem Adam, umiejętnie kierując po­ wozem. Był środek nocy, na niebie świeciła tylko ćwiartka księżyca, ale on i konie doskonale znali drogę do Camwell. Adam skarżył się na fakt, że na tylnym siedzeniu powozu, razem z Jackiem, siedziała Lavender. Smacznie spała po ko­ lacji, ale Adam był zły dlatego, że była teraz ubrana w kostium, który znaleźli na strychu w jednej ze skrzyń. Jack nazwał go „kostiumem do tańca brzucha" i razem z Darci wpadli na świetny pomysł, żeby przebrać w niego Lavender i wy­ korzystać ją do odwrócenia uwagi uzbrojonych strażników. Dolną część twarzy miała zasłoniętą woalką, więc nikt jej nie rozpozna, chociaż jej niepowtarzalne lawendowe oczy nadal były widoczne. Adam był przerażony całym tym pomysłem. Kostium składał się z dość skąpej ilości materiału i Lavey miała goły brzuch. - Ona nie może tego na siebie włożyć - oświadczył Adam. - Jej ojciec mnie zabije. Jeśli na to przyzwolę, każdy sędzia skaże mnie na śmierć przez powieszenie. Lavender Shay to młoda kobieta o nieskalanej reputacji. - Do dzisiejszego dnia - powiedziała sennie, nadal nieco wstawiona Lavender i uśmiechnęła się słabo do Jacka. Wzięła skąpy strój z rąk Adama i zadeklarowała, że niczego bardziej nie pragnie, niż włożyć ten kostium. - I tańczyć - dodała.

T

Mężczyźni zostawili kobiety na poddaszu na czas ich ubrania się, albo rozebrania, jak było w przypadku Lavender. Ale Lavender już po chwili chciała się z tego wycofać. - Nie mogę tego zrobić - powiedziała, zasłaniając rękoma nagi brzuch. - Nie mogę... - Nie oszukasz mnie - sarknęła Darci. - Jesteś zachwycona! Możesz udawać żal, ale wyglądasz jak modelka z Victoria's Secret. - Masz na myśli królową Wiktorię? - Mniej więcej. Królową męskich serc, w tym przypadku. Lavey, wyglądasz świetnie. Noszenie gorsetu przez tyle lat sprawiło, że twój brzuch wygląda tak, że niejedna współczesna kobieta zabiłaby się za taki. Czy kiedykolwiek widziałaś tancer­ kę brzucha? Lavender zamrugała powiekami, jakby chciała powiedzieć, że to niemożliwe, żeby Darci taką widziała. A Darci kiedyś w swoim fitness klubie wzięła kilka lekcji tańca brzucha, więc pokazała Lavender parę ruchów. W ciągu kilku minut Lavender opanowała je tak, jakby tańczyła od lat. - To musi być coś z przeszłego życia - stwierdziła Darci i po raz kolejny przyrzekła sobie, że jeśli jeszcze kiedykol­ wiek odzyska swoją moc, będzie się baczniej przyglądać przeszłości. Darci zarzuciła Lavender na ramiona długą pelerynę, która wyglądała jak futro z fok, i obie zeszły na dół. W bibliotece Lavey, stając przed mężczyznami, zaczęła chichotać. Zdawało jej się, że Darci wyglądajeszcze dziwniej od niej, ponieważ jest ubrana jak chłopak. Miała na sobie kraciaste wełniane spodnie, które sięgały jej do kolan, wysokie skarpety, które ginęły w no­ gawkach spodni i ciężkie buty. Na górze miała białą koszulę ze sztywnym kołnierzykiem i mankietami, oraz parę błękitnych szelek. Z wielką radością odczepiła sobie sztuczny kok i spięła znienawidzone loki, a całość fryzury ukryła pod dużą, chłopięcą czapką. Od czasu przybycia do tej epoki nie czuła się lepiej.

- Niezły mały tyłeczek - powiedział Jack, na co Adam zmarszczył brwi w sposób, który przypomniał Darci o jej mężu. Lavender też nie chciała być gorsza, więc zrzuciła ciężką pelerynę na podłogę i stanęła przed nimi w całej krasie stroju, który w oczach Jacka i Darci wydawał się dość konserwatywny, ale dla Adama był szokujący. Kobiety o dobrej reputacji nie noszą skąpego odzienia, które obnaża ich brzuch. - Mam dla was zatańczyć? - zapytała Lavender ze spusz­ czonymi oczami. - Tak! - zawołał entuzjastycznie Jack. - Nie! - powiedział Adam, podnosząc z podłogi płaszcz i zarzucając go na ramiona Lavender. Dziesięć minut później wszyscy siedzieli już w powozie i jechali w stronę Camwell. - Nie podoba mi się to - stwierdził Adam. - Powinienem był to sam załatwić. Mógłbym znaleźć sejf i samodzielnie przynieść tę figurkę. - Te tunele to labirynt - przypomniała Darci. - Przechodziło się z jednego... pomieszczenia w... kolejne. - Ostatnie słowa wypowiedziała bardzo wolno, z namysłem, wspominając tamtą straszliwą noc w tunelach. - Czy tamtych ludzi zabiłaś siłą umysłu? - zapytał Adam tak cicho, żeby tylko ona usłyszała. - Tak, ale nie lubię tego wspominać i nigdy o tym nie rozmawiałam - odparła. - Dlaczego zostałaś obdarzona taką mocą? W moich czasach są ludzie, którzy niczego nie pragną bardziej niż mieć właśnie taką zdolność zabijania innych myślami. W nieodpowiednich rękach taka... - Spojrzał na nią z ukosa. - Tak - powiedziała Darci. - W nieodpowiednich rękacli zdolności takie jak moje mogłyby spowodować wiele złego, dlatego jestem szczęśliwa, że to ja je posiadam, a nie ktoś inny. -Próbowała zażartować, ale Adam się nie uśmiechnął. Tak jak mój Adam,pomyślałasobie. On zawsze potrafił dojrzeć sedno sprawy.

- Dlaczego te zdolności zostały dane właśnie tobie? - zapy­ tał ponownie. - I co powinnaś zrobić z tym darem? Zastanowiła się przez chwilę. - Dopiero w ciągu ostatnich paru miesięcy zaczęłam zada­ wać sobie to pytanie. Kiedy dorastałam, jedyne, czego prag­ nęłam, to była miłość, a jako dorosła także tylko do tego dążyłam. Kiedy miałam blisko przy sobie męża, córkę i całą rodzinę, byłam szczęśliwa. Niczego innego mi nie trzeba było. Nawet próbowałam nauczyć się gotować! - Ale co z tym darem, który dostałaś od Boga? - Pracowałam trochę dla FBI, żeby pomóc rządowi, i od­ wiedzałam szpitale, ale nic poza tym. Adam nie chciał, żebym dużo pracowała, ponieważ miałam skłonności do pakowania się w niebezpieczeństwo. - Tak jak teraz - powiedział, biorąc zakręt. - Tak, ale w końcu to zawsze mój mąż narażał się na prawdziwe niebezpieczeństwo. On i mój ojciec używali lustra... - Lustra Nostradamusa? - Tak, właśnie tego. Znajdowali jakieś problemy na świecie i jechali je naprawiać. - I właśnie tym się zajmował w dniu swojego zaginięcia? - Tak sądzę. Nigdy nie udawało mu się ukryć przede mną tego, co robił, ale tamtego dnia niczego nie wyczułam. A teraz nie wiem, gdzie on jest i jak mam go odnaleźć. Wiem, że żyje, ale jest w śpiączce. Tak pewnie byście to nazwali w swoich czasach. Znajduje się pomiędzy jawą a snem. W stanie śmierci pozornej. I przez całe poszukiwania, które od dawna prowadzę, ani trochę nie zbliżyłam się do rozwiązania zagadki jego zniknięcia. - Być może to podróż sama w sobie jest celem? Nauczyłaś się czegoś podczas poszukiwań? Darci spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. - Nie dałabym rady wymienić wszystkiego, czego się do­ wiedziałam. - Pomyślała o czasie spędzonym w Alabamie razem z Linkiem i o tym, co tam widziała i zrobiła. A potem

pomyślała o ostatnich dniach z Jackiem. - Sądzę, że najważniej­ sza rzecz, jakiej się nauczyłam, to, że moje zdolności są darem. Zawsze go nienawidziłam. Wykorzystywałam ten dar, jak naj­ mniej się dawało, ponieważ nie znosiłam sytuacji, w których brano mnie za wariatkę. Nie cierpiałam bycia... - Wzięła głębo­ ki wdech i zmusiła się do wypowiedzenia tych słów: - Cukier­ kową Wieśniaczką. - Czym? - Takie przezwisko wymyśliły dla mnie gazety. Zasugero­ wały, że zabiłam swojego męża i jego siostrę dla pieniędzy. - Ale ty chyba nie miałaś problemów finansowych? Darci uśmiechnęła się. - Nie. Mój ojciec przeprowadził ze mną eksperyment, czy potrafiłabym wybrać takie akcje na giełdzie, które zarobią najwięcej pieniędzy. Potrafiłam to zrobić, i to z dużą łatwością. Jak na ironię spotkałam mojego męża, ponieważ desperacko potrzebowałam pieniędzy. Gdybym wiedziała, że wystarczy wybrać właściwą firmę na giełdzie, nigdy nie spotkałabym Adama. Adam milczał przez chwilę. - To dla mnie nowe i, prawdę mówiąc, trudno mi uwierzyć we wszystko, co mi mówisz, ale jeśli to prawda, to uważam, że istniał powód, dla którego twój mąż zniknął. Sama powiedziałaś, że bardzo wiele się nauczyłaś podczas jego poszukiwań. Być może właśnie o to chodzi, żebyś się nauczyła tych rzeczy. -Westchnął. - Sam chciałbym dowiedzieć się, dlaczego moja żona zmarła i dlaczego jej duch pokazuje się wszystkim oprócz mnie. - Prawdopodobnie twój żal nie pozwala je opuścić tej ziemi - powiedziała Darci. - Gdybyś potrafił ją uwolnić, może mogła­ by odejść. - A gdybyś ty przestała szukać swojego męża, może by zginął na dobre - odpalił Adam Przez jakiś czas jechali w milczeniu, a potem Darci spojrzała na twarz Adama w świetle księżyca i obydwoje się uśmiechnęli.

Żadne z nich nie zamierzało się poddawać w odzyskiwaniu osób, które tak bardzo kochali. Parę minut później Adam zatrzymał powóz i Darci zoriento­ wała się, gdzie byli. Niedaleko stąd znajdowało się miejsce, które pewnego dnia będzie nazwane „Gajem". To będzie drogi ośro­ dek wypoczynkowy, ale teraz to tylko zbiorowisko opuszczo­ nych starych budynków, które wyglądają, jakby zaraz miały się zawalić. Zastanawiała się, czy Fontinbloom Nokes użyje pienię­ dzy, które zarobił na granatach, do odrestaurowania budynków. Adam zsiadł z powozu i pomógł Darci zejść na ziemię, podczas gdy Jack pomagał Lavender. Wytrzeźwiała jeszcze bardziej, ale teraz miała opuchnięte usta, co wskazywało na to, że przez całą drogę całowała się z Jackiem na tylnym siedzeniu powozu. - Zastanawiałem się - powiedział szeptem Jack, wiedząc, że jego głos odbiłby się echem w spokojnej, cichej nocy. - Może powinienem zostać z Lavey. Nie mogę zostawić jej samej z bandą uzbrojonych mężczyzn. - Mnie się wydaje, że w ogóle nie powinniście tego robić - odezwał się ostro Adam. - Sądzę, że powinniście tu zostać, a ja z panną Marshall pójdziemy do tuneli, żeby jak najszybciej odnaleźć sejf. A tak zupełnie poważnie, to najchętniej poszedł­ bym tam sam. - Nie - zaoponował Jack. - Jesteśmy wam potrzebni. Lavey i ja narobimy takiego hałasu, żeby strażnicy skupili całą swoją uwagę na nas. Macie plan, jak się dostać do środka? Nie możecie wejść głównym wejściem. - Jest jeszcze inne wejście - powiedział Adam. - Przez podłogę w pomieszczeniu na lód - dodała szybko Darci, a Adam uśmiechnął się do niej. - Tak. Korzystałaś z niego kiedyś? - Nie. Kiedy tu byłam, to pomieszczenie było wykorzys­ tywane jako magazyn na lód, ale wyczułam, że kiedyś było ono połączone z tunelami.

Jack wyciągnął strzelbę z tyłu powozu i podał ją Adamowi. - Ładowana od tyłu - powiedział do Darci. - Świeżo z taśmy produkcyjnej, chociaż wątpię, żeby była już wymyślona produ­ kcja taśmowa. - Spojrzał na Adama. - Kiedy się z tym uporamy, to opowiem ci o paru rzeczach, które mogą przynieść ci fortunę. - Nie, dziękuję - odparli jednocześnie Adam i Darci. - W tunelach ludzie pracują dniem i nocą, więc będzie tam światło, ale będziemy musieli przejść spory kawałek drogi przez pole do magazynu w całkowitej ciemności. Dasz radę? - zwrócił się Adam do Darci. - Tak - odparła i spojrzała na Jacka. Przez chwilę poczuła, jakby był jej bratem, którego nigdy nie miała. - Narobicie tu dużego hałasu, prawda? - Co niemiara - odpowiedział łagodnym głosem. - Chciał­ bym pójść z tobą albo mogłabyś zostać z Lavey, a ja poszedł­ bym zamiast ciebie. - Czyżbyś zaczynał się o mnie troszczyć? - droczyła się Darci. - Poczekaj, wszystko powiem Gregowi! - Ja zostaję w tych czasach, pamiętasz? - Jack uśmiechnął się do niej szeroko, a potem uściskał Darci jak siostrę i pocało­ wał w policzek. - Jesteś naprawdę nieznośna, wiesz o tym? - Tak, jasne - powiedziała, a potem odwróciła się do Adama i ruszyła za nim w ciemność. Nie odzywała się, kiedy szli przez zarośla w kierunku starych zabudowań. Kiedy była tu ze swoim Adamem i dysponowała swoją mocą, bez przerwy gadała i robiła hałas. Wtedy wiedzia­ ła, czy są w niebezpieczeństwie, czy nie. Teraz niestety nie miała takiej mocy i wolała trzymać się jak najbliżej Adama. Ani on, ani Jack nie zaproponowali jej, żeby też wzięła strzelbę, ale na poddaszu na dnie starej skrzyni Darci znalazła sztylet. Był mały i ostry, a jego rękojeść ozdobiona była kamieniami, lecz Darci nie wiedziała czy szlachetnymi. Wsunęła go w pochwę i ukryła w kieszeni. Przy każdym kroku czuła na udzie twardy przedmiot.

Po pewnym czasie doszli do skraju zarośli i Adam wyciągnął rękę, zatrzymując Darci, żeby jeszcze została na chwilę w krza­ kach. Nasłuchiwał i kiedy dał jej sygnał, obydwoje pobiegli w stronę zabudowań i otworzyli skrzypiące drzwi. Gdy znaleźli się już w środku, przywarli do muru i czekali, nasłuchując, czy ktoś nie usłyszał skrzypienia tych drzwi. Kiedy tak stała, czekając, aż jej oczy przywykną do ciemno­ ści, Darci cieszyła się, że nie ma swojej mocy. Ten budynek pewnego dnia zostanie przerobiony na zajazd, w którym ona i jej Adam się zatrzymają. Gdyby miała teraz moc, wyczuwałaby go, a nie mogła sobie teraz na to pozwolić. Mężczyzna obok niej był zbyt podobny do jej męża, był zbyt dużą pokusą. Darci stała nieruchomo, kiedy Adam zaczął obchodzić po­ mieszczenie. Ledwie widziała zarys jego sylwetki, ale wiedzia­ ła, że posuwał się powoli, szukając klapy w podłodze. - Ostrożnie! - szepnęła. Co by się stało, gdyby klapa spróch­ niała, a on wpadłby do tunelu? Po minucie poczuła, jak Adam wyciąga do niej rękę. Kiedy chwyciła jego dłoń, poczuła bezpieczeństwo, i mocno zacisnęła palce na jego dłoni. - Ja pierwszy będę schodził na dół, ale ty trzymaj się blisko mnie - wyszeptał jej do ucha ; a Darci skinęła. Niechętnie puściła jego dłoń, ale musiała to zrobić. Nie widziała niczego i tylko słyszała, że zaczął schodzić po drabi­ nie. Może ta drabina jest spróchniała, pomyślała Darci, ale kiedy nie załamała się pod ciężarem Adama, mogła odetchnąć z ulgą. Adam znalazł się w połowie drabiny, kiedy wyciągnął rękę i dotknął jej kostki, sygnalizując, żeby zaczęła schodzić. Całą drogę w dół Adam osłaniał Darci swoim ciałem. Był od niej o wiele wyższy, więc testował każdy szczebel drabiny, zanim pozwolił jej na niego stanąć. Darci starała się nie myśleć o bliskości jego ciała. Bardzo wiele czasu upłynęło, odkąd była tak blisko jakiegoś mężczyz-

ny, a ten jest dużą pokusą. On nie jest realny, to tylko ktoś, kto ma mnie kusić. Kto mi to robi i dlaczego, zastanawiała się Darci. Kiedy Adam stanął już na ziemi, wyciągnął ręce, złapał Darci w talii i zdjął z drabiny. Wykonał gest, mówiący, żeby szła za nim. Kiedy weszła w wodę, ujął ją za rękę. - Płynie tędy podziemny strumień - wyszeptał - więc trzy­ maj się jak najbliżej ściany. Widzę przed nami światła. Darci skinęła, a Adam puścił jej dłoń i zaczął posuwać się wzdłuż brudnej ściany. Darci dotykała rękoma muru i wy­ czuwała wystające z niego kamienie, ale nagle jej dłonie na­ trafiły na jakiegoś robala i musiała się bardzo postarać, żeby nie krzyknąć z obrzydzenia. Kiedy doszli do końca tego korytarza, Adam przywarł do muru, jednocześnie przyciskając Darci do ściany obok niego. Darci nasłuchiwała, ale niczego nie usłyszała. Taka cisza panuje tylko pod ziemią. Ponieważ jej wzrok już się trochę przyzwyczaił do ciemności, zauważyła, że strumień, płynący środkiem korytarza, teraz skręcał w lewo w pomieszczeniu, do którego doszli. Nie od razu zdała sobie sprawę z tego, że patrzą na pomiesz­ czenie, w którym kiedyś będą stały automaty na słodycze. W jej czasach będzie ono dużo większe, ale była pewna, że jest to to samo miejsce. Pewnego dnia ten tunel, w którym byli, zostanie zamknięty i Darci miała pewność, że nie będzie też żadnego strumyka. Być może strumień wysechł, więc zamknęli przejście do magazynu lodu. Kiedy była tu ze swoim Adamem, z pewnoś­ cią wejście do tego tunelu było zaplombowane. Na przeciwległej ścianie były wejścia do trzech tuneli i przez chwilę przypomniało jej się, jak jej Adam klęczał tam w po­ szukiwaniu śladów stóp. Adam Drayton ostrożnie wszedł do pomieszczenia i skinął na Darci, żeby poszła za nim. Po ciemnościach tunelu komnata, oświetlona czterema zwisającymi przy ścianach lampami olejo­ wymi, zdawała się bardzo jasna.

Darci nie miała pojęcia, gdzie Nokes mógł trzymać swój sejf, ale orientowała się w rozkładzie komnat w tym labiryncie korytarzy. Pokazała Adamowi, żeby szedł za nią, ale on chwycił jej ramię i cofnął ją, potrząsając głową. Pokazał jej trzy wejścia do tuneli i spojrzał pytająco. Darci wskazała mu tunel najbar­ dziej na prawo i wtedy Adam ruszył pierwszy w tamtą stronę, trzymając strzelbę w pogotowiu. Szli na palcach w milczeniu, a Darci starała się jak mogła powstrzymać łzy napływające jej do oczu. Obudziły się w niej żywe wspomnienia, kiedy to po raz pierwszy szła tędy z Ada­ mem i jaka wtedy była szczęśliwa. Nikt na świecie nie był szczęśliwszy od niej tamtego dnia. Wyczuwała już wtedy, że Adam ją pokocha, i nie mogła się tego doczekać. Teraz znajdowała się w innych czasach, z innym mężczyzną, który wyglądał i zachowywał się jak ten, którego kochała, a Darci bez przerwy musiała sobie przypominać, że on nie jest jej mężem. Nagle Adam zatrzymał się i przywarł ciałem do muru, znowu przyciskając Darci za sobą do zimnej ściany. Deja vu, pomyś­ lała, ponieważ tak jak za pierwszym razem w tych tunelach, usłyszała męskie głosy dobiegające z oddali korytarza. - Tańcząca? - zapytał jeden męski głos. - Zwariowałeś? Kto by tu przychodził, żeby tańczyć? - Ktoś, kto chce zarobić pieniądze - odparł drugi głos. - Co będzie, jeśli Nokes się o tym dowie? - A co ma zrobić? Zwolni nas? Mężczyźni zaśmiali się głośno, a Darci usłyszała ich po­ spieszne kroki na ubitej ziemi. Wiedziała, że na końcu korytarza są schody. Tej nocy, kiedy czarownica ją porwała, Darci scho­ dziła tamtymi schodami. Starała się usilnie wymazać z pamięci obrazy, ale nie mogła. Tamtej nocy miała na sobie białą suknię i wiedziała, że prowa­ dzają do komnaty, w której składano ofiary. Jej jedyną pociechą była nadzieja, że może Adamowi udało się uciec. Tak mocno się

koncentrowała, że nie wiedziała, że znajdował się kilka metrów dalej, przykuty łańcuchami do ściany. Kiedy ponownie zapanowała cisza, Darci pokazała gestem Adamowi, że tuż przed nimi po lewej stronie znajduje się zagłębienie w murze. To było miejsce, w którym ona i jej Adam omal nie zostali złapani, a on musiał obciąć Darci pukiel wło­ sów przy pomocy sztyletu, który był używany w obrządku składania ofiar. Wspominając to, zastanawiała się, czy czarow­ nica celowo położyła tak cenny nóż w miejscu, w którym przechowywano kubeczki i talerze jako wabik dla Darci, której tak bardzo pożądała czarownica. Lustro przepowiedziało jej, że zabije ją młoda kobieta z dziewięcioma pieprzykami na ręku. Wiele młodych kobiet zginęło, zanim czarownica odnalazła Darci. Posuwając się wzdłuż ściany, wkrótce Adam dostrzegł po­ mieszczenie z żelazną kratą. Nie zmieniło się ono od czasu, kiedy je widziała Darci. Wewnątrz znajdowały się półki zastawione pudełkami z jaki­ miś zapasami. Tym razem jednak nie było sztyletu leżącego na półce poza ich zasięgiem. Darci westchnęła. Miała nadzieję, że sejf znajduje się właśnie w tym miejscu, gdzie najłatwiej się dostać, ale się myliła. Spojrzała w korytarz i uznała, że lepiej nie iść tamtędy. Mógł tam siedzieć strażnik ze strzelbą na kolanach. Poza tym zgady­ wała, że człowiek taki jak Nokes nie trzymałby swojego sejfu w miejscu, w którym gromadzili się jego pracownicy. Skinęła na Adama, żeby za nią poszedł, i ruszyła z powrotem tym samym korytarzem, którym przyszli, do dużego pomiesz­ czenia, które kiedyś zostanie powiększone koparką. - Wiem, gdzie są dwa duże pomieszczenia - szepnęła do Adama, kiedy nachylił się do niej, żeby ją usłyszeć. Darci nie zamierzała mówić mu, że tak naprawdę to nigdy nie była w tych komnatach, ale słyszała bardzo szczegółowe opowieści jej ojca, który razem z Adamem i Bo szukali jej pod ziemią. Mówił

wtedy, że chciał zapamiętać wszystko dokładnie, więc poprosił Bo o narysowanie planu tuneli. - Do jednej z komnat prowadzą dębowe drzwi - powiedziała Darci. - A przynajmniej tak było w moich czasach, więc nie wiem, czy teraz już tak jest. - Rzeźbione drzwi z tajemnym sposobem otwarcia? - zapy­ tał Adam. - Tak! Są już tam? - Tak. Nokes mi o nich opowiadał. Zapłacił za nie całą sakiewkę granatów i mówił, że jeśli nie wiesz, jak je otworzyć, to wpadasz w pułapkę. Śmiertelną pułapkę. - Wiem, jak je otworzyć - powiedziała Darci i odwróciła głowę od Adama, żeby nie mógł widzieć jej twarzy. Pamiętała, że były tam trzy rzeczy, które trzeba było nacisnąć. Zwierzęta? Liście? A może był to pień drzewa, który trzeba było nacisnąć? I w jakiej kolejności? Co takiego Bo mówiła o otwarciu tych drzwi? To była jakaś rymowanka, a może jedno słowo? Starała się przypomnieć sobie ten dzień, w którym Bo opo­ wiadała o tym ojcu, żeby mógł zapamiętać tę informację. Wtedy już drzwi były zniszczone, podobnie jak tunele i wszystko, co się w nich kryło. Jedynie jakieś kradzione malowidła na drew­ nie z pierwszego wieku ocalały i trafiły do muzeum. Adam mówił, że nie obchodziło go to, czy ołtarz ofiarny był zabytkiem historycznym, czy nie. Nie zastanawiał się nad tym, kiedy go obrócił w drobny mak. - Chodź - rzuciła przez ramię i szybko ruszyła do najwęż­ szego z tuneli. Po kilku minutach skręciła w prawo, a Adam złapał ją za ramię i pokazał coś palcem. Tunel przed nimi robił się szerszy i na jego końcu widać było więcej światła. Uśmiechnęła się do niego, kiedy okazało się, że chyba miała rację. To miejsce wyglądało jak cel ich podziemnej eskapady. Adam wyminął Darci i ruszył powoli i cicho, czujnie się rozglądając. Nagle musieli się zatrzymać, kiedy rozległ się męski śmiech. - Nigdy nie widziałem czegoś podobnego - usłyszeli.

- Wydałem na nią cały zarobek z ostatniego miesiąca - ode­ zwał się drugi głos. - Coś ty? Czyżby Nokes płacił ci więcej niż sześć centów? - Wszystkie drogie kamienie, które uda mi się ukraść - po­ wiedział pierwszy mężczyzna i obaj się zaśmiali, a ich głosy zaczęły cichnąć wraz z ich oddalaniem się. Adam i Darci stali nieruchomo, dopóki znowu nie zapanowa­ ła cisza i wtedy Adam ruszył. Parę minut później stanęli przed drzwiami, które musiały być wyprodukowane w Ameryce Połu­ dniowej. Patrząc na nie, Darci próbowała przypomnieć sobie wszyst­ ko, co mówiła jej szwagierka. Co takiego Bo powiedziała tamtego dnia? Olimp. Boadicea użyła chyba tego słowa. - Olimp - powiedziała. - O. L. M. Oko, liść i medalion. Musisz tylko zapamiętać, że to największy liść. Darci zamrugała kilkakrotnie powiekami, wzięła głęboki oddech i nacisnęła w pierwszej kolejności oko zabawnie wy­ glądającego małego zwierzątka, potem największy liść i meda­ lion wyrzeźbiony w rogu. Kiedy drzwi się otworzyły, Adam uśmiechnął się do niej szeroko z takim uznaniem, że poczuła, że dosłownie mogłaby unieść się w powietrze i wlecieć do tej komnaty, gdyby nie fakt, że miała nogi jak z waty, ze strachu, że nie uda jej się za pierwszym razem nacisnąć właściwej kombinacji. Adam bez wahania pchnął drzwi i wszedł do środka, a potem zamknął je za nimi. Tym razem zawiasy nie skrzypnęły, gdyż musiały być dobrze naoliwione. Jedynymi rzeczami w pokoju było wielkie rzeźbione łóżko, stolik z przyborami do mycia i sejf. Czyżby Nokes sypiał tutaj? Ze swoimi pieniędzmi? Jeśli tak, to lepiej, żeby się stąd jak najszybciej wynieśli, inaczej ich tu przyłapie. Adam zauważył, że Darci patrzy na łóżko i domyślił się, o czym pomyślała. - Powinniśmy zdążyć - powiedział. - Fonty najpierw na­

tknie się na Jacka i Lavender. Będzie musiał trochę czasu poświęcić na to, żeby się ich pozbyć. Będzie wściekły, że jego ludzie nie pracują bez przerwy. Ja otworzę zaraz sejf i będziemy mogli się stąd wydostać. Darci stała przy drzwiach, czując, jak serce podchodzi jej do gardła i obserwowała Adama, który zaczął kręcić gałką sejfu. Zgodnie z tym, co mówił, po chwili sejf stanął otworem. Kiedy odsunął ciężkie drzwi, Darci rzuciła okiem do środka. Leżały tam sterty pieniędzy i mnóstwo czerwonych skórzanych sakie­ wek, które, jak się domyślała, pełne były granatów Nokesa. Wyglądało na to, że jedyną zawartość sejfu stanowiły pieniądze i kamienie szlachetne. Adam zaczął pospiesznie szperać wśród stosów pieniędzy i zaglądać na tył sejfu. W końcu wyciągnął figurkę małego człowieczka. - Tak! - wykrzyknęła stłumionym głosem Darci, zacisnęła dłoń w pięść i wykonała gest ręką w dół. Adam zaśmiał się na widok tego gestu i spróbował go po­ wtórzyć. - Tak! Uśmiechając się, zamknął drzwi do sejfu, schował figurkę do kieszeni i ruszył razem z Darci w stronę wyjścia. Po chwili ich radość rozwiała się, kiedy usłyszeli jakiś hałas /, drugiej strony drzwi i nie było to pukanie. - To Fonty - powiedział Adam. - Tylko on jeden wie, jak otworzyć te drzwi. Szybko! Pod łóżko. Zanim Darci zdążyła pomyśleć, Adam już pociągnął ją za sobą na podłogę i sam zaczął się wciskać pod łóżko ze strzelbą przy boku. Pod łóżkiem było pełno kurzu. Darci musiała się bardzo starać, żeby nie kichnąć. W ciszy obserwowali stopy mężczyzny, który wszedł do pokoju. Gdybym miała teraz moją moc, pomyślała Darci, mog­ łabym go uśpić i wtedy bez trudu byśmy się stąd wydostali. Mężczyzna podszedł tak blisko do łóżka, że Darci aż wstrzy-

mała oddech. Ten człowiek zaraz się schyli i zajrzy pod łóżko! Jeśli był na tyle zwariowany, żeby spać ze swoimi pieniędzmi, to z pewnością jest typem, który co noc zagląda pod łóżko. Adam przysunął się nieco bliżej do niej, jakby chciał osłonić ją swoim ciałem. Wiedziała, że był gotowy wyskoczyć. Jeśli Fonty zechciałby zajrzeć tu, Adam zrobiłby wszystko, żeby Darci została w ukryciu. Ale mężczyzna nie schylił się. Zamiast tego, jego spodnie opadły na podłogę i obydwoje mogli zobaczyć jego bieliznę i buty. Kołysząc się jak kaczka, ze spodniami w kostkach, podszedł do łóżka i usiadł na nim. Stare łóżko z materacem z pierza tak bardzo ugięło się pod jego ciężarem, że Darci musiała się przeturlać bliżej do Adama, żeby nie zostać zgnie­ ciona. Spojrzała na Adama z przerażeniem w oczach. Jeśli ten człowiek położy się na łóżku, nie będą mieli tu miejsca. Unosząc ramię, Adam pokazał jej, że musi być gotowa, żeby przysunąć się do niego bliżej, jeśli materac ugnie się jeszcze bardziej. Po chwili usłyszeli, jak buty spadły na podłogę, a męż­ czyzna głośno ziewnął i zaczął się drapać. Potem opadł na środek łóżka. Darci przeturlała się w prawo, przytulając się w ten sposób do Adama, który sam przesunął się do krawędzi łóżka i rozłożył ramiona, żeby móc ją przytrzymać blisko siebie i możliwie jak najdalej od zwisającego materaca. Darci zamknęła na chwilę oczy. Co by było, gdyby to był jej Adam? Co by się stało, gdyby miała prawo obrócić się w jego ramionach i pocałować go? Nie poruszyła się jednak, chociaż musiała użyć całej siły woli, żeby tego nie zrobić. Niestety, to Adam wykonał ruch. Dotknął włosów na jej czole, pogłaskał ją, a potem założył jej kosmyk za ucho. Proszę, modliła się Darci. Pomóż mi to wytrzymać. Nie wiedziała, czy modli się do Boga, a może do duszy

swojego męża. Proszę, Adam, pomyślała, jeśli jesteś gdzieś, gdzie możesz usłyszeć moje wołanie, proszę, pomóż mi. Dłoń Adama Draytona przesunęła się na jej policzek. Czuła bicie jego serca. Czuła... czuła, że on jej pożąda. Znowu zamknęła oczy. Tak wiele czasu upłynęło, odkąd ostatni raz była z mężczyzną. Nad ich głowami słychać było chrapanie Nokesa. Mężczyzna zasnął i po odgłosach, które wydawał, Darci sądziła, że nie usłyszałby nic, gdyby wymknęli się teraz z pokoju. Prawdopo­ dobnie nie zbudziłby się nawet wtedy, gdyby wyczołgali się spod jego łóżka i zaczęli się cicho kochać na podłodze. Ile to już minęło, zastanawiała się Darci. Ile to już czasu upłynęło od chwili, kiedy ostatni raz czuła dotyk mężczyzny? W tym momencie dłoń Adama spoczęła na jej szyi, a Darci czuła jego narastające pożądanie. Bóg by nam wybaczył, praw­ da? Obydwoje byli tak bardzo samotni i znaleźli się w nietypo­ wej sytuacji. Darci starała się myśleć o swoim Adamie, o mężczyźnie, którego przyrzekła kochać na zawsze, ale jednocześnie czuła, jak dłoń tego drugiego mężczyzny wędruje w dół po jej ciele. Nad nimi Nokes przewrócił się na bok, więc materac wy­ brzuszył się w innym miejscu. I w tym momencie Darci poczuła coś podobnego do małej iskry, która przeszyła jej ciało. To była iskierka... uczucia, które wydało jej się znajome. Nie nazwałaby tego mocą, ale to było już coś. Wyczuwała przyciąganie, jakie emitowała mała cera­ miczna figurka w kieszeni Adama. Wiedziała dokładnie, gdzie się znajdowała, ponieważ brzęczała w znajomy sposób. Tak samo jak klucz, kiedy Darci była w budynku FBI. Podążyła za tym brzęczeniem, a ono, stając się coraz głośniejsze, zaprowa­ dziło ją do Jacka, który z kolei pomógł jej odnaleźć szkatułkę, do której ten klucz pasował. Mała figurka, poprzez brzęczenie, wysyłała sygnał do cze­ goś, co także brzęczało. Wyglądało to tak, jakby ona i Adam

zostali złapani pomiędzy dwoma stworzeniami, które się nawo­ łują nawzajem. Kiedy dłoń Adama nagle się zatrzymała, Darci odwróciła głowę tak, żeby móc zobaczyć jego oczy i spojrzała pytająco. Chciała go zapytać, czy on też to wyczuwał? Z wyrazu jego twarzy mogła odczytać, że tak. Powoli przesunął rękę w dół do kieszeni. Zatrzymał się raz na moment, kiedy ucichło chrapanie Nokesa. Obydwoje leżeli wtedy pod łóżkiem, nie oddychając i czekali, aż znowu usłyszą chrapanie. Wreszcie, gdy je usłyszeli, Adam wyciągnął z kieszeni figur­ kę i dał ją Darci, ponieważ czuł, jakby to brzęczenie prowadziło w tę stronę jego rękę. Biorąc figurkę, wyprostowała rękę i trzy­ mała ją najdalej, jak tylko sięgała. Nokes znowu się przewrócił na drugi bok i jego chrapanie ustało, więc znów musieli poczekać, dopóki nie przestanie się wiercić nad nimi. Adam i Darci znieruchomieli i wstrzymali oddech, aż wreszcie usłyszeli ponowne głośne chrapanie. Darci uniosła rękę i wyciągnęła ją. Czuła wyraźne wibracje pochodzące z małej figurki, które stawały się tym silniejsze, im bardziej na lewo kierowała rękę, w stronę wybrzuszenia w ma­ teracu, którym było ciało Nokesa. Spojrzała na Adama, żeby dać mu do zrozumienia, że zamie­ rza przewrócić się na brzuch i odnaleźć to coś, co ją przyciąga. Adam gwałtownie pokręcił głową, na tyle na ile pozwalała mu mała przestrzeń, ale Darci mimo to kiwnęła, potwierdzając swoją decyzję. Przewróciła się na brzuch i starała się skulić jak najbardziej. Trochę przytyła od czasu, kiedy po raz pierwszy spotkała Ada­ ma. Sporo jadła, urodziła dziecko i obie te rzeczy wpłynęły na jej figurę. Nie była wcale gruba, ale też nie była już chudzielcem. Ciężko było się przesuwać pod zwisającym wybrzuszeniem materaca, bez jego dotykania. Nie mogła unieść głowy, nie mogła też unieść się na łokciach. Musiała pełznąć i przesuwać się maleńkimi ruchami. Podłoga była wilgotna i brudna, a gdzie­

niegdzie wystawały z niej kamienie, które chyba wiedziały, gdzie Darci ma żebra, bo dokładnie tam ją ugniatały. Dwukrot­ nie omal nie krzyknęła z bólu, kiedy poczuła uwierający kamień. Po pewnym czasie mozolnego wyczołgiwania się poczuła, że figurka w jej dłoni wibruje już tak mocno, że Darci ledwie jest w stanie ją utrzymać. Cokolwiek wyzwalało to brzęczenie, musiało znajdować się dokładnie nad głową Darci. Z bijącym sercem Darci wyturlała się spod łóżka dokładnie w momencie, kiedy opadła na nią ręka Nokesa. W jednej chwili musiała zwalczyć przerażenie i obrzydliwe uczucie tłustej, bru­ dnej łapy leżącej jej na twarzy. Darci leżała więc nieruchomo i czekała. Czy wyczuje coś pod dłonią i obudzi się? Leżąc tak, zauważyła lufę pistoletu wystającą ze stolika obok łóżka. Jeśli Nokes się obudzi, może dojść do wymiany ognia pomiędzy nim a Adamem, i ktoś tu zginie. Po upływie pewnego czasu, który dłużył się niczym godziny, Darci nabrała pewności, że Nokes się nie obudzi, więc powoli z powrotem wsunęła się pod łóżko. Spojrzała na Adama, który przysunął do siebie strzelbę. Jeśli musiałby strzelać do Nokesa, to przecież strzelałby do swojego przyjaciela. A wszystko to dla kobiety, którą ledwie znał. Darci przyjrzała się spodniej części łóżka, ale nie zauważyła tam niczego, co mogłoby wywołać brzęczenie figurki. Przez jedną straszną sekundę pomyślała, że może to sam Nokes wywołuje te wibracje. Czyżby był tak mocno związany z figur­ ką ceramicznego człowieczka, że ten „wołał" go w chwili kradzieży? Ponownie spojrzała na spód materaca i tym razem zdało jej się, że widzi coś lśniącego. Spód łóżka stanowiły stare deski i liny, ale może to, co widziała, było zwykłym gwoździem. Darci wyprostowała rękę, w której trzymała figurkę, i przysu­ nęła ją bliżej do tego czegoś, co lśniło. I kiedy ceramiczny człowieczek znalazł się kilka centymetrów od tego nieznanego przedmiotu, Darci wyczuła... „połączenie głosów". Tylko tak

potrafiła to opisać. Obydwa przedmioty znalazły .się w doskona­ łej harmonii dźwięków. Spojrzała na Adama, który znowu kręcił głową, przekazując jej tym samym, że jest przeciwny wszystkiemu, co zamierza zrobić. Darci zignorowała to i sięgnęła do kieszeni swoich spodni. Trochę musiała pokombinować, ale wreszcie udałojej się wyciągnąć mały sztylet z pochwy. Przesunęła się znowu i przyło­ żyła dłoń do wybrzuszenia materaca, a potem czubkiem sztyletu zaczęła ostrożnie majstrować przy lśniącym przedmiocie. Po paru minutach manipulacji to coś wyskoczyło z materaca, a Darci omal tego nie upuściła. Nie miała czasu na przyglądanie się, więc tylko wetknęła przedmiot za bluzkę, pod bieliznę. Triumfalnie opadła płasko na podłogę i spojrzała na Adama. On patrzył na nią wzrokiem mówiącym jej, że muszą się natych­ miast stąd wydostać. Kiedy mu przytaknęła, Adam przesunął się w jej stronę, żeby się wydostać spod łóżka. Nokes chrapał głośno, kiedy Darci leżąc na plecach, wysunęła się spod łóżka. Tym razem natknęła się na brudną stopę Nokesa zwisającą z łóżka i odwróciła twarz, kiedy znalazła się zbyt blisko niej. Po paru minutach Darci była już wyswobodzona, a Adam czekał na nią przy drzwiach, które cicho otworzył. Zauważyła, że był na nią zły, kiedy ją przepuścił w progu i popchnął lekko przed siebie w korytarzu, sam zamykając wielkie rzeźbione drzwi. - Mam nadzieję, że swojego męża bardziej się słuchasz niż mnie - powiedział Adam przez zaciśnięte zęby, kiedy już znaleźli się parę metrów dalej. - Raczej nie - odparła, czując ulgę, że wydostali się już spod tego łóżka. Ale najbardziej cieszyła się z tego, że ktoś jej pomógł. Poprosiła o pomoc i ją otrzymała. Po raz pierwszy od dawna nie czuła się już sama. - Nigdy się go nie słuchałam - powiedziała radośnie. - Nigdy, nigdy, nigdy. Adam wyprowadził ich z tuneli. Wprawnie wybrał drogę

powrotną, skręcając wszędzie tam, gdzie trzeba było, i wkrótce znaleźli się w obszernym pomieszczeniu, z którego Adam po­ prowadził ją do wąskiego korytarza, którym płynął strumyk. Darci trzymała się blisko za nim, ale nie rozmawiali ze sobą, dopóki nie doszli do magazynu lodu, do którego wspięli się po drabinie. Kiedy już byli na górze, Adam pomógł Darci wyjść z otworu w ziemi. - Chciałbym przeprosić za moje zachowanie - odezwał się, kiedy stali razem w ciemnościach starego budynku. - Chodzi mi o to, co zrobiłem, kiedy obydwoje byliśmy pod łóżkiem. Myślę, że uległem po prostu chwili i sytuacji. - W porządku - odparła, wyczuwając jego zakłopotanie. - Wiem, jakim uczuciem jest samotność. - Tak. Myślę, że właśnie to powoduje mój pociąg do ciebie, Darci - powiedział łagodnym głosem. - Chociaż znam cię zaledwie od paru godzin, a już czuję pewną bliskość. Gdybyś miała tu zostać... Darci uniosła dłoń i dotknęła opuszkami palców jego ust. - Wiem. Domyśliłam się tego. Ty i ja moglibyśmy... mog­ libyśmy zacząć coś dla siebie znaczyć. Ale nie, nie mogę zostać. Nie jesteś moim Adamem, a twoje córeczki nie są moimi dziećmi. Jestem pewna, że pokochałabym was wszystkich, ale jest... - Zawahała się. - Tak. Rozumiem. Bylibyśmy dla siebie substytutami innych osób - powiedział po chwili Adam i odsunął się od niej. - Ale jeśli okaże się, że nie możesz wrócić, zawsze znajdziesz u nas dla siebie miejsce i to będzie dom na takich warunkach, jakie zechcesz. - Dziękuję - wyszeptała. W następnej sekundzie drzwi do magazynu stanęły otworem i czar tej chwili prysł. - Gotowi? - zapytał Jack. - Myślę, że powinniśmy się stąd zabrać, zanim pojawi się tu Nokes. Z tego, co mówili jego pracownicy, wnioskuję, że jest to gość, którego nie chciałbym spotkać. Co?! - zawołał, kiedy Darci i Adam zaczęli się śmiać.

rzuci się z dachu? Co będzie, jeśli po ekscytującym dniu spę­ dzonym z Jackiem on zniknie, a na jego miejscu pojawi się John Marshall i Lavey stanie przed perspektywą spędzenia całej reszty życia z mężczyzną, z którym chciała zerwać? - Co tak posmutniałaś? - zapytała Lavender, kiedy Darci

wietnie się bawiłam dziś w nocy - powiedziała Lavender, zamykając na chwilę oczy i wspominając. - Górnicy śpiewali piosenki, a ja tańczyłam do tej muzyki. - Znowu miała na sobie ciasne ubranie z gorsetem i nogami zasłoniętymi kilogramami tkanin. Gdyby to zależało od niej i od Jacka, to zostałaby w swoim kostiumie tancerki, ale Adam czuł się tak skrępowany jej nagością, że uległa i włożyła na siebie swoje ubranie. Za to Darci odmówiła stanowczo zdjęcia spodni i ponownego ściśnięcia się potwornym gorsetem. Czuła się szczęśliwa nie tylko dlatego, że miała na sobie wygodne ubranie i że udało im się odnieść sukces tam, w tunelach. Z każdą chwilą zdawało jej się, że coraz jaśniejsze staje się dla niej to, kim jest, i kim jest ten mężczyzna, który siedzi obok niej. Nie jest jej mężem. Przez jedną chwilę, wtedy pod łóżkiem Nokesa, zawahała się, ale ktoś jej pomógł. To, że nie czuła się już samotna, dodawało jej sił i wiary. - Żałuję, że nie widziałam twojego tańca - powiedziała do Lavender, uśmiechając się, ale ten uśmiech maskował to, o czym naprawdę myślała. Co teraz się stanie? Co się stanie z Lavender? Czy ta nocna eskapada stanie się powodem, dla którego duch Lavender zacznie prześladować Jacka w dwu­ dziestym pierwszym wieku? Nagle przyszło jej do głowy coś, przez co aż jej dech zaparło. A może to powrót Jacka do jego czasów sprawi, że Lavender

Ś

zadrżała. - Nie, ja tylko się zastanawiam. Powiedz mi, czego nie lubiłaś tak bardzo w Johnie jeszcze przedwczoraj? - Nudy - odparła Lavender, patrząc na Jacka z uwielbie­ niem. - On był takim nudziarzem. Nie było w nim za grosz szaleństwa. Był poprawny, aż do bólu. Lavey piła herbatę, podczas gdy reszta sączyła szampana. To Adam zabronił dać jej alkoholu, co było kolejną rzeczą, jaka uświadomiła Darci, że ten mężczyzna nie był jej Adamem. Jej Adam miał szelmowskie poczucie humoru i wiedział, kiedy można się zrelaksować i po prostu cieszyć. Nigdy by nie odebrał komuś radości, tak jak to Adam robił względem Lavender. Możesz do niego wrócić, Diano, pomyślała sobie Darci w go­ dzinę po powrocie z tuneli. - Jakim cudem jakiś mężczyzna może być przy tobie nudzia­ rzem? - zdziwił się Jack z błyskiem w oczach. Po chwili udał zmęczenie i ziewnął. - Nie wiem jak wy, ale ja muszę się położyć. Za kilka godzin będzie świtało. Darci wiedziała, że kiedy tylko wszyscy się położą, Jack i Lavender natychmiast znajdą się w jednym łóżku. W końcu sądzili, że to dzień ich ślubu, więc czemu by nie mieli spędzić razem tej nocy? Darci zaczęła zastanawiać się nad jakimś pretekstem, dzięki któremu wszyscy zostaliby na nogach. - Ale nie możemy się teraz kłaść spać. Jack, zapomniałeś, że ten dzień to nie tylko wasz ślub, ale także urodziny Lavender? Musimy to uczcić. Kiedy Jack spojrzał na nią pustym wzrokiem, Darci rzuciła mu spojrzenie, którym próbowała przypomnieć mu, jak Laven-

der, będąc w ciele Chrissy, wyznała, że ślub był planowany na dzień jej urodzin. - Ach, tak - mruknął Jack. - Całkiem o tym zapomniałem. I nie mam dla ciebie prezentu - zwrócił się do Lavey. Lavender spojrzała na Darci, a potem na Jacka, by ostatecznie przenieść wzrok na Adama. - Niech mi pan powie, panie Drayton, co pan sądzi o mężu i przyszłej szwagierce, którzy nie pamiętają o pańskich uro­ dzinach? - Powiedziałbym, że w takiej sytuacji powinnaś mieć moż­ liwość wyboru sobie jakiegoś prezentu. Mam kilka pięknych koni, które byłyby doskonałe dla młodej damy. Mam policzyć podwójnie Jackowi za nie? Cała czwórka uśmiechnęła się. - Może wycieczka? - zastanawiała się Lavender. - Do jakie­ goś egzotycznego miejsca. Może do Nowej Zelandii? - Tak, to brzmi interesująco - powiedział Jack. - Co o tym sądzisz, siostrzyczko? Chcesz pojechać do Nowej Zelandii? Część Darci chciała zabawić się w tę grę, ale jej druga część chciała przypomnieć Jackowi, że muszą wróci do swoich włas­ nych czasów. Jednak dawanie radości zwyciężyło w niej. - Nowa Zelandia brzmi niebiańsko. Wiktoriański świat, któ­ ry nie został jeszcze zbadany. Żadnych fast foodów. Żadnej broni masowego rażenia. - Tylko łowcy głów - przypomniał Jack. - I choroby, któ­ rych nie znamy od stuleci. - Właściwie - przerwał im Adam - z chęcią porozmawiał­ bym z wami obydwojgiem o pewnych sprawach. Może mog­ libyście mi wyjaśnić co to jest linia maszynowa. - Linia produkcyjna - poprawił go Jack. - To naprawdę prosty proces. Chodzi o to, że... Lavender usiadła prosto na krześle i odezwała się na głos: - Wolałabym porozmawiać o tym, że dzisiaj wcale nie ma moich urodzin. - W jej głosie było słychać rozdrażnienie.

Wyraźnie nie zamierzała spędzać czasu na wysłuchiwaniu opo­ wieści Jacka o jakiejś maszynie liniowej. - Nie? - zdziwiła się Darci. - Nie? - powtórzył Jack. - Czy to ma jakieś znaczenie? - włączył się Adam. Darci i Jack spojrzeli na siebie szeroko otwartymi oczami. - To czyje urodziny są dzisiaj? - spytała Darci, patrząc badawczo na Lavender. - Kto obchodzi urodziny dwunastego czerwca? - Nie mam pojęcia - odparła Lavender. - Nikt, kogo bym znała. Nie ustaliłabym daty ślubu na dzień urodzin kogokolwiek mi bliskiego. Prawdę mówiąc, to chcieliśmy się pobrać w ze­ szłym tygodniu, ale wtedy były właśnie urodziny mojej ku­ zynki, więc zmieniliśmy datę. A moje urodziny są w kwietniu. Jack, nie pamiętasz, co mi podarowałeś w tym roku? - drażniła się z nim. - Chyba nie pomyliłeś mnie z jakąś inną swoją dziewczyną, prawda? Obydwoje, Darci i Jack, patrzyli na nią osłupiali, nie mogąc zrozumieć tego, co usłyszeli. Mieli bardzo wiele do powiedze­ nia sobie, ale wiedzieli, że nie mogą tego zrobić w obecności Lavender. Adam spojrzał na jedno, a potem na drugie i wyglądało na to, że zrozumiał ich dylemat. - Jeśli panna Shay i ja nie jesteśmy już dłużej potrzebni, myślę, że powinniśmy położyć się spać. Poza tym, panna młoda nie powinna za długo oglądać pana młodego przed ślubem. Będziecie mieli siebie dość, zanim jeszcze zacznie się wasz miesiąc miodowy. - Nigdy nie znudzę się Jackiem - stwierdziła Lavender, tłumiąc ziewnięcie. - Ale muszę przyznać, że jestem wykoń­ czona. Najpierw po raz pierwszy w życiu piłam alkohol, potem tańczyłam na szczycie powozu... To był naprawdę niesamowity dzień. A przy okazji, Jack, mój drogi, ile pieniędzy zarobiliśmy? - Prawie dwieście dolarów i pół pudełka granatów.

- Cudownie - stwierdziła Lavender, coraz bardziej śpiąca. - Dobranoc, panie Drayton. Dobranoc, moja droga siostro. Dobranoc, mój ukochany Jacku, mój przyszły mężu. Jack coś mruczał jej do ucha o jego niekończącej się miłości do Lavey, a potem Adam uprzejmie się z nią pożegnał i Lavender poszła na górę. - Tak, dobranoc - odpowiedziała rozkojarzona Darci. Ciąg­ le myślała o tym, co przed chwilą usłyszała. Nigdy wcześniej nie brakowało jej mocy tak bardzo jak w tej chwili. Gdyby dysponowała swoimi zdolnościami, już dawno temu by się zorientowała, co się dzieje. - Pani Montgomery - odezwał się oficjalnie Adam. - Może­ my porozmawiać na osobności? - Nigdzie nie wychodź - powiedziała Darci szeptem do Jacka. - Nie ruszaj się nigdzie i nie próbuj wśliznąć się do łóżka Lavender. - A potem odezwała się głośniej: - Jack, musimy przeprowadzić burzę mózgów i rozszyfrować, co się tutaj dzieje. - Burza mózgów - powtórzył Adam. - Cóż za wspaniałe wyrażenie i wydaje mi się, że domyślam się jego znaczenia. Idąc za Adamem do biblioteki, Darci miała umysł zaprząt­ nięty zupełnie czymś innym. Jak mogli być tak naiwni, żeby uznać, że wiedzą, co stało się po śmierci Lavender? I co oznaczał fakt, że dziś wcale nie było urodzin Lavender? Roz­ gniewany duch, który prześladował Jacka, wyraźnie mówił, że ślub został ustalony na dzień jej urodzin. - Darci - odezwał się Adam niskim i znajomym głosem be/ cienia oficjalnego tonu. - Chcę ci powiedzieć... - Uśmiechnął się, patrząc na nią. - Zastanawiasz się nad waszą zagadką, prawda? - Tak. Widzisz, wydaje mi się, że Lavender może zginąć w dniu swojego ślubu. - Ach, rozumiem. Jeśli Jack ją opuści, ona umrze. Jeśli nawet nie od razu, to będzie umierała powoli. Tak jak ty i ja. - Tymi słowami skupił na sobie całą jej uwagę.

- Tak jak my - powiedziała Darci. - Bez... - Naszych połówek - dokończył za nią. -Ty i ja nie jesteśmy kompletnymi ludźmi. - Uniósł dłoń, jakby chciał odgarnąć kosmyk włosów z jej czoła i założyć go za ucho, ale tego nie zrobił. Wyprostował się. - Nie mam pewności, czy zobaczymy się rano. Nie wiem, czy zniosę pożegnanie. Za bardzo przypo­ minasz mi to, co utraciłem. Ale teraz mam do ciebie pytanie. - Tak? - Co takiego wyciągnęłaś spod łóżka Fonty'ego? Darci uśmiechnęła się i sięgnęła pod bluzkę, żeby wyjąć ten przedmiot. Czuła na sobie wzrok Adama i jego zakłopotanie połączone z zaciekawieniem. Wyciągnęła do niego dłoń i powoli rozłożyła palce, by poka­ zać mu to, co znalazła. W drodze powrotnej, siedząc w powozie, Darci wyczuwała ten przedmiot przez ubranie i wiedziała już, co to było, ale sama jeszcze na to nie spojrzała. Miała zamiar zrobić to, kiedy znajdzie się na osobności. Ale Adam był przy niej w tunelach, ryzykował swoje życie, żeby to znaleźć, więc zasługiwał, żeby mu pokazać. Na dłoni Darci leżał krzyżyk. Chociaż była przygotowana na to, co zobaczą, i tak wstrzymała oddech. Był przepiękny i bar­ dzo stary. Figura cierpiącego Chrystusa była tak precyzyjna, że widać było nabrzmiałe żyły na jego czole, mimo że cały krzy­ żyk miał zaledwie kilka centymetrów długości. - Mogę? - spytał Adam i Darci podała mu krzyżyk. Podszedł z nim do kominka, gdzie było lepsze światło i mógł mu się przyjrzeć. Potem wyciągnął z szuflady biurka szkło powięk­ szające i jeszcze dokładniej wpatrywał się w przedmiot. - Jest niezwykły - wyszeptał. - Nie sądzę, żeby Nokes schował go w ramie łóżka, więc musiał go tam schować ktoś inny. - Żebym mogła go znaleźć - powiedziała Darci. - I żeby przez wiele lat nie został znaleziony przez pewną bardzo złą kobietę. Podejrzewam, że to przedmiot, który miała w swoim zbiorze. Słyszałam, że miała wiele magicznych przedmiotów.

Darci sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła z niej ceramiczną figurkę, którą podała Adamowi. Trzymając po jednym przedmiocie w każdej dłoni, Adam odezwał się: - Nadal wibrują, ale już nie tak mocno jak wtedy, gdy leżeliśmy z nimi pod łóżkiem. - Może tak się ucieszyły, widząc siebie nawzajem - powie­ działa Darci. - Może i tak - odparł Adam, śmiejąc się. - Więc co zamie­ rzasz z nimi zrobić? Będziesz chciała je ze sobą zabrać? - Jeśli uda mi się wrócić - powiedziała. - Jeśli nie za­ przepaściliśmy wszystkiego, sądząc, że Lavender jest kimś, kim nie jest. - Darci wzruszyła ramionami. - Nie wiem, co się wydarzy ani kiedy i gdzie. Ale zamierzam nosić przy sobie przez cały czas tę szkatułkę i klucz, który jest ukryty w ceramicznej figurce. Jeśli będzie się zanosiło na kłopoty, otworzę szkatułkę i może wtedy wrócę razem z Jackiem do moich własnych czasów. Albo wylądujemy w roku 601 i zo­ staniemy zdeptani przez dinozaury. Albo obudzimy się w statku kosmicznym. Adam uśmiechał się do niej. - Wybacz mi egoizm, ale pomijając inne powody, chciał­ bym, żebyś została i opowiedziała mi wszystko o swoim świecie. - I ja bym z chęcią dowiedziała się więcej o twoim świecie - powiedziała z zadumą, po czym otrząsnęła się. - Mogłabym teraz wydobyć klucz? - Chcesz, żebym rozbił dla ciebie tę figurkę? Oczy Darci zaiskrzyły się radośnie. - Proszę, spróbuj. Adam oparł figurkę małego człowieczka na kamiennej obu­ dowie kominka i delikatnie stuknął w nią żelaznym pogrzeba­ czem. Jednak figurka nie pękła. Uderzył ją ponownie i już trochę mocniej. Nie uległa jednak i tym razem. Adam walnął

w figurkę z całych sił tak, żeby roztrzaskać ją w pył, ale nawet jej nie zarysował. Spojrzał zdumiony na Darci. - Wiem - powiedziała, śmiejąc się. - Mój wuj i ja próbowa­ liśmy wszystkiego, zanim zdecydował się umyć figurkę. Na stoliku pod oknem stał wazon z kwiatami. Darci wyjęła z niego kwiaty i wrzuciła ceramicznego człowieczka do wody. Zaszumiało w wazonie i zewnętrzna otoczka figurki znikła, a w wodzie został tylko zwyczajnie wyglądający klucz. Adam zaśmiał się. - Nokes mógł przez całe stulecia trzymać tę figurkę i nigdy by się nie dowiedział, że coś jest w środku. Z tego co wiem, to on się nigdy nie myje ani niczego wokół siebie. - Nigdy nie zapomnę tych stóp - powiedziała ze śmiechem Darci. Nagle spoważniała i położyła dłoń na ramieniu Adama. - Czy na pewno nie ma zagrożenia, że on domyśli się, kto zabrał jego talizman szczęścia? - Myślę, że nie. - Ale on z pewnością wie, że ty znasz kombinację szyfru do sejfu. - Nawet w naszych czasach są ludzie, którzy zawodowo zajmują się otwieraniem sejfów - powiedział rozbawiony Adam. - Mam dobrą reputację, więc nie sądzę, żeby zaczął mnie podejrzewać. - Jesteś pewien? - A jeśli nie, to co zrobisz? - Mogłabym... - Nie mogła niczego zrobić. Była tylko zwy­ czajną małą kobietą, nie dysponującą żadnymi niezwykłymi umiejętnościami. - Nie wiem, co mogłabym zrobić - przyznała w końcu. Wyciągnęła klucz z wazonu i wytarła go w połę koszuli. - Myślę, że będę go trzymać przy sobie. Nie masz może jakiejś nitki, na której mogłabym go sobie zawiesić na szyi? - Coś znajdę i prześlę ci to nad ranem - powiedział, zabiera­ jąc jej z ręki klucz. - Co zrobić z tym? - Uniósł piękny mały

krzyżyk w stronę światła. - Wydaje mi się, że jest włoski i pochodzi z czternastego wieku. To naprawdę najdoskonalsze dzieło rąk jakiegoś rzemieślnika, jakie kiedykol­ wiek widziałem. - Syn Simone, Tom, który pracuje dla Jacka, na moją prośbę ukryje coś, co dała mi jego matka. Wskazałam mu miejsce przy kościele, o którym wiem, że przetrwa wojnę domową. Mógłbyś pójść do niego i poprosić go, żeby pokazał ci, gdzie ukrył jajo? Odnajdę oba te przedmioty, kiedy wrócę do moich czasów. Jeśli tam wrócę. -Darci spojrzała w stronę drzwi, chcąc jak najszyb­ ciej porozmawiać z Jackiem o tym, co teraz mają zrobić. - Tak, oczywiście - odpowiedział Adam, patrząc na nią tak, jakby chciał dokładnie zapamiętać jej twarz. Odsunął się od Darci. -Życzę ci, w takim razie, dobrej nocy. Niebawem nadejdzie świt i wiem, że odejdziesz. Chcę powiedzieć, pani Montgomery, że dzisiejsza noc była... - Wyglądało na to, że zabrakło mu słów. Darci odwróciła twarz od jego intensywnego spojrzenia. Nie chciała patrzeć na niego tak samo jak on na nią. Po chwili znowu odwróciła się do niego. - Ja też. Przez cały czas w tunelach byłam kompletnie przerażona, ale w końcu udało nam się. Nie wiem, jak mam ci dziękować, i zawsze będę pamiętać to, co dla mnie zrobiłeś. Uśmiechnął się, więc najwyraźniej już się opanował. - Mam do ciebie dwie prośby. Pierwsza to, żebyś po po­ wrocie w swoje czasy zbadała dokładnie możliwości tej szkatu­ łki i klucza, i jeśli ci się uda, żebyś wróciła tu, by użyć tego... Co to było? Jakaś lecznicza kula? - Dotyk Boga. - Tak, jeśli on istnieje. Proszę, wybacz mi mój sceptycyzm, ale jeśli istnieje i jeśli posiadasz rzeczywiście niezwykłą moc, i jeśli... - Adam machnął ręką. - Jeśli będzie to możliwe, proszę, pozwól mi znowu spotkać się z moją żoną. Twoja obecność aż do bólu rozbudziła we mnie wszystkie wspomnienia o niej. - Wiem. Rozumiem to - powiedziała i odsunęła się jeszcze

bardziej od niego. Obawiała się, że mógłby ją do siebie przycią­ gnąć i objąć ramionami. - A druga prośba? - Proszę tylko, żebyś pamiętała, że jeśli okaże się, że utknęłaś tu na stałe, to drzwi mojego domu zawsze stoją dla ciebie otworem. - Dziękuję - odparła i stała sztywno, kiedy obydwoje toczyli wewnętrzną walkę, czy powiedzieć sobie coś więcej, czy nie. W końcu ani Adam ani ona się nie odezwali. Ukłonił się przed nią lekko i pospiesznie opuścił pokój. Darci stała samotnie w pięknej bibliotece i mówiła sobie, że nie będzie płakała. Adam Drayton sprawił, że zbliżyła się do własnego męża bardziej, niż kiedy była z nim. Skrzyżowała ramiona i wróciła do salonu, gdzie czekał na nią Jack. - Co z Lavender? - zapytała, wchodząc. - W łóżku. Sama - odpowiedział Jack z wielkim żalem w głosie, po czym wrócił do nurtującego ich tematu. - Masz jakiś pomysł, żeby wyjaśnić, co tu się dzieje? Darci opadła ciężko na szerokim fotelu i spojrzała w ko­ minek. - Żadnego. Kiedy rozmawialiśmy z tym wściekłym duchem, który tak cię prześladował, to wyraźnie słyszeliśmy, jak przed­ stawiła się jako Lavender Shay i twierdziła, że macie się pobrać dwunastego czerwca 1843 roku. A ten dzień jest właśnie dzisiaj. Powiedziała też, że to dzień jej urodzin. - Oraz, że jej ojciec jest chory. - Racja. Mieliście poczekać z czymś ze względu na jego ciężką chorobę. - Mieliśmy poczekać z miesiącem miodowym - powiedział Jack. - Powiedziała, że musimy przesunąć podróż poślubną, bo ojciec jest chory. - Ale ojciec Lavender czuje się wyśmienicie - zauważyła Darci. - Nie rozumiem, o co w tym wszystkim chodzi? - Kiedy spojrzała na Jacka, zobaczyła, że i on jest kompletnie zdezorien­ towany.

- Nie mam innego pomysłu jak ten, że musiała kłamać. - Która z nich? - Duch. Czy one kłamią? - zapytał Jack. - Jasne. To tylko ludzie pozbawieni ciał. Pozbycie się ziems­ kiej otoczki nie czyni z nich aniołów. - Gdyby to nie było takie poważne, może bym się z tego śmiał. - Oparł dłoń na kominku i zapatrzył się w ogień. - Jak mam ochronić Lavender, skoro nie wiem, co tu się dzieje? - Czy jest jeszcze jakaś kobieta, która może sądzić, że ma prawo do poślubienia cię? - Każda, z którą poszedłem do łóżka - powiedział zarozu­ miale Jack. Darci spojrzała na niego zmrużonymi oczami. - Wiesz co, poradzimy sobie bez Jacka w wersji „Sprytnego Aleca"*, czyli tego cymbała, którego poznałam w biurze Grega. - On tu nadal jest, razem z Johnem Marshallem. Chociaż robi się trochę tłoczno. Jest we mnie nawiedzany Jack, który nienawidzi swojego ojca, Jack, który kocha Lavender, i John, który jest nudziarzem, również desperacko zakochanym w Lavey. - Spojrzał na Darci. - Wiesz, to dziwne, że Lavender nazwała Marshalla nudziarzem. Czuję go w sobie i nie wydaje mi się wcale nudny. Prawdę mówiąc, wiem, że ma na swoim koncie sporo chuligańskich wybryków. - Może obawia się pokazać tę część siebie? Może myśli, że Lavender to taka cnotliwa kobieta, że jedyne, na co ma ochotę, to popołudniowe herbatki z przyjaciółkami? Wątpię, żeby uwierzył, że Lavey miała ochotę tańczyć półnaga przed bandą górników. Jack uniósł kącik ust w uśmiechu. - Szkoda, że jej nie widziałaś. Była fantastyczna. Gdybym nie wiedział, pomyślałbym sobie, że jest Arabką. Mówię ci, że ' Sprytny Alec - znany sutener i złodziej, który w latach czterdziestych dziewiętnastego wieku działał w Nowym Jorku (przyp. tłum.).

byłem naprawdę zazdrosny o tych wszystkich mężczyzn, którzy na nią patrzyli, że chętnie bym... - Potarł dłonią o spodnie na udzie. - Jesteś Johnem, a John jest tobą- stwierdziła Darci. - Dzieli was dużo lat, ale jesteście tacy sami. - A może nie? Może ja tylko zajmuję jego ciało. I zamierzam je zatrzymać, bo nie opuszczę Lavender. Darci przyłożyła dłonie do skroni. - Myślenie to naprawdę ciężka praca. Dużo łatwiej jest wprowadzić się w trans i wyjść z niego z gotowymi odpowie­ dziami. - Kiedy spojrzała na Jacka, ten kręcił głową z niedowie­ rzaniem, ale zignorowała go. - A co będzie, jeśli duch nas okłamał i wcale nie była to Lavender Shay? Może ona tak bardzo chciała być Lavey, że uwierzyła, że nią jest? Jeśli sądziła, że zamierzasz ją poślubić? Może wpadła na pomysł, że jeśli zepchnie Lavey z dachu, to wtedy zostanie twoją żoną. - Może rzeczywiście John zabił Lavey - powiedział cicho Jack. - Pamiętasz, że w gazetach pisano o tym, że poślubił kogoś innego po śmierci Lavender. - A może nie wiedział, że Lavey została zamordowana. Myślisz, że mógłby poślubić morderczynię? Wygląda na to, że w pierwszej kolejności musimy się dowiedzieć, z kim John Marshall był w łóżku. Na te słowa Jack zrobił się podejrzanie milczący. - Czego nie chcesz mi powiedzieć? Jack przesunął dłonią po krawędzi kominka. - Mówiłem ci, że ani ja, ani John nie byliśmy święci. Tylko, że ja miałem powody dla tego, co zrobiłem, podczas gdy on... - Tak, wiem - powiedziała niecierpliwie Darci. - Byłeś biednym małym bogatym chłopcem, który nie otrzymał wystar­ czająco dużo miłości. Miałeś jedzenia pod dostatkiem, miałeś bliskiego przyjaciela i tak, miałeś też jego rodziców, którzy cię mocno kochali, ale twój tatuś nie chwalił cię wystarczająco, więc zszedłeś na złą drogę i wpadłeś w narkotyki.

- Jakim cudem nikt cię jeszcze nie zabił, co? - warknął Jack przez zaciśnięte zęby. Patrzył na Darci, a ona równie intensyw­ nie patrzyła na niego. - W porządku - odezwał się wreszcie. - Sprawa Johna różni się od mojej tym, że w jego przypadku ma zastosowanie powiedzenie: „jaki ojciec, taki syn". Jego ojciec lubi kobiety lekkich obyczajów, podobnie jak jego syn. - Tak jak i ty - dodała Darci. - Nie, tu się mylisz. Lubię, żeby moje kobiety były mądre, piękne i zdolne. Lubię kobiety, które potrafią wydawać moje pieniądze. -Mówiąc to, zmierzył Darci wzrokiem od stóp do głów w sposób, w jaki zrobiłby to stary Jack, ale ona to zignorowała. - Mówiąc „tak jak ty", miałam na myśli, że ty też jesteś jak twój ojciec. - Co takiego? - Jack prawie wykrzyknął, ale potem ściszył głos. - Wcale nie jestem do niego podobny. - Jasne - powiedziała sarkastycznie. - Przyjrzyjmy się do­ kładniej. Twój ojciec jest zimny, ty też zawsze byłeś chłodny wobec ludzi. Twój ojciec ma obsesję na punkcie pieniędzy, a ty złościsz się, kiedy się tylko o nich wspomni. Twój ojciec robił coś w ukryciu, na co dowodem są tajemne przedmioty w jego pokoju, a ty przecież także wykonujesz tajną pracę. Cały świat sądzi, że twój ojciec jest dobrym i miłym człowiekiem, ale tak wcale nie jest. Ty także nie wydajesz się takim, na jakiego wyglądasz. Więc jakie są między wami różnice? Jack był blady i wyglądał, jakby został ogłuszony jakimś ciężkim przedmiotem. Miał uchylone usta, jakby próbował złapać oddech. - Wiesz co, chyba już wolałem, kiedy ten złośliwy duch krążył wokół mnie. Wtedy byłem tak zły, że nikt nie był w stanie mnie bardziej rozzłościć. - Kim jest ten rozzłoszczony duch? - dociekała Darci. - Kto sądzi, że chcesz ją poślubić? Czyje urodziny są dzisiaj i kto ma chorego ojca? Z którą kobietą się przespałeś i zaczęła myśleć, że będzie coś więcej między wami?

- Nie mieszaj mnie do tego. To robota Johna Marshalla, pamiętasz? - Którą tak rozzłościłeś, że postanowiła podążać za tobą w kolejnym życiu, albo żywotach, skoro to się tak długo ciąg­ nie? Kto usilnie stara się uprzykrzyć ci życie? - Tylko jedna kobieta? W tej chwili Darci podniosła się z fotela. - Idę na górę przespać się parę godzin. A ty powinieneś tu zostać i zastanowić się nad tym wszystkim. - W porządku - powiedział spokojnie Jack. - Prawda jest taka, że nie wiem. Mówiłem ci, że czuję, jak osobowość Mars­ halla we mnie zanika. Albo to może ja zanikam w sobie. Cokolwiek się dzieje, z każdą godziną wydaje mi się, że coraz mniej jego odnajduję w sobie. Może lata spędzone w towarzyst­ wie rozwścieczonego ducha tak mnie umocniły albo zrobiły ze mnie tak zachłannego typa, że biorę teraz zawsze więcej, niż mi się należy. Nie wiem. Wiem tylko, że kiedy obudziłem się w jego ciele, wyczuwałem go i pamiętałem to, co robił, ale stopniowo to ulega zmianie. Teraz jest we mnie dziewięćdzie­ siąt procent mnie i jedynie dziesięć procent jego. - Jack uśmie­ chnął się do Darci. - Może powinienem poddać się hipnozie, żeby przywołać Johna? Jack sobie żartował, ale kiedy spojrzał na Darci, wiedział, że już wpadła na jakiś pomysł. - Umiesz jeździć konno? - Ani trochę. Wypadam z siodła w chwili, kiedy tylko koń ruszy z miejsca. Dlaczego chcesz, żebym jeździł konno? Chodzi o tę kobietę, do której poszłaś, tę Simone, o której nie chciałaś mi nic powiedzieć? Sądzisz, że ona mogłaby się dowiedzieć, kim jest duch? - Nie wiem. Wydaje mi się, że ona ma więcej mocy, niż to sobie uświadamia, ale i tak nie ma jej za wiele. - Darci uniosła głowę. - Może będzie potrafiła powiedzieć nam, co takiego się wydarzyło ?

- Masz na myśli to, co ma się wydarzyć, a czemu my chcemy zapobiec? - Otóż to - powiedziała Darci. - Wiesz, co mnie zastanawia? W tamtej gazecie było napisane, że Jack ożenił się po śmierci Lavender i sam zginął w pożarze swojego domu. Ciekawe, czy to też był wypadek? Przez chwilę on i Darci patrzyli na siebie w milczeniu. - Idę spakować moje wiktoriańskie stroje - oznajmiła. - Nie chcę nikogo szokować w tych luźnych spodniach. Kiedy ja się będę pakowała, ty idź do Adama i zabierz od niego klucz i krzyżyk i poproś go o pożyczenie konia. Potrafisz dosiąść szybkiego konia? - Mogę jechać na dzikim koniu, jeśli będę musiał - wes­ tchnął. - O jakim krzyżyku mówisz? - Powiem ci w drodze do domu Simone, jeśli w ogóle uda mi się go odnaleźć w tych ciemnościach. Ile czasu zostało do świtu? - Nie więcej niż trzy godziny, tak sądzę. - Co zrobimy z Lavender? - Może zostawimy ją tutaj pod opieką pana Draytona? Myś­ lisz, że może jej dla nas przypilnować? - Myślę, że może zrobić dla nas wszystko - powiedziała Darci i zobaczyła podejrzliwy wzrok Jacka. - Nie zaczynaj wymyślać jakichś rzeczy. - Opowiedz mi o wszystkim, co wydarzyło się tej nocy. - Uśmiechnął się do niej znacząco. - Może i ty zechcesz tu zostać? Może dzisiejszego popołudnia urządzimy dwa śluby? - Nie - powiedziała spokojnie Darci. - Jeśli to tylko moż­ liwe, wracam do mojej rodziny. - Wrócisz tam pewnie dopiero za jakieś sto kilkadziesiąt lat. Jack się uśmiechał, ale Darci nie było do śmiechu. Nie zamierzała mówić mu, co usłyszała od Simone o tym, że ma tylko jedno życie i że musi wrócić do dwudziestego pierwszego wieku. Nie zamierzała mu także mówić, że Simone twierdziła,

że jeśli ktoś został obdarzony niezwykłymi mocami, to posiada je na zawsze. Kiedy Darci leżała z Adamem pod łóżkiem Nokesa, wyraźnie czuła wibracje pomiędzy dwoma magicz­ nymi przedmiotami. Może więc jakaś część jej mocy stopniowo do niej powracała? Albo ktoś ją uwalniał, pomyślała z przeką­ sem. Może ten ktoś, kto pozbawił ją jej mocy, teraz powoli ją uwalnia? Opowiedziała za to Jackowi w szczegółach o miejscu, w któ­ rym Tom miał ukryć magiczne przedmioty. Jack wysłuchał i przytaknął, gdyż pomysł mu się spodobał. - Idź teraz zapytać Adama, czy zaopiekuje się Lavender -powiedziała Darci. Nie chciała mówić mu, że ostatnią rzeczą, na jaką miała w tej chwili ochotę, był widok Adama Draytona w łóżku. - Spotkamy się tu na dole za dziesięć minut. Jak tylko Jack wyszedł z salonu, Darci sama ruszyła na górę po swoje ubranie. I znowu miała to samo wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Potarła ręce, żeby pozbyć się gęsiej skórki i przy­ gładzić sterczące włoski. Spojrzenie w okno potwierdziło, że na zewnątrz jest jeszcze ciemno i że nic się nie da zobaczyć. Odwróciła się i zaczęła iść dalej po schodach, ale znowu się zatrzymała i szybko odwróciła głowę. Nic. Chyba już po raz tysięczny gorąco żałowała, że nie dysponuje swoją mocą. Gdy­ by ją miała, wiedziałaby, czy ktoś obserwuje ją z zewnątrz, ile tam jest osób i nawet znałaby ich płeć. Mogłaby także wyczuć, czego chcieli. Widząc daną osobę, Darci potrafiła z jej aury wywnioskować, czy jej motywy są dobre, czy złe. Zamknęła na chwilę oczy i skoncentrowała się. Gdyby miała swoją moc, mogłaby teraz sparaliżować tego kogoś na ze­ wnątrz, a poza tym wiedziałaby co się stało i co się wydarzy. Ale w tej chwili nie potrafiła żadnej z tych rzeczy. Poczuła dreszcz przebiegający jej po plecach i szybko pokonała resztę stopni. Marzyła, żeby znaleźć się jak najbliżej Jacka lub Adama, i strzelby.

N

a miły Bóg, dziecino - powiedziała Simone - nie mogę tego zrobić. Nawet moja babka miałaby problem ze zrobieniem tego, o co prosisz. - Chcę się przekonać, czy możesz powiedzieć nam, co się dzisiaj wydarzy i kto jest w to zamieszany. To nie takie trudne. - Może nie jest trudne dla kogoś z twoją mocą, ale dla mnie to niemożliwe. Darci spojrzała badawczo na starą kobietę. - Czego nie chcesz zrobić? - Nie chcę zmieniać rzeczy - odparła szybko Simone. - To nie moja rola. Może ta dziewczyna musi dziś umrzeć. Mam próbować pokrzyżować boskie plany? Darci uniosła w górę ręce w geście bezradności i spojrzała na Jacka, który huśtał się w fotelu bujanym w małym saloniku Simone. Simone nachyliła się do Darci i wzięła ją za rękę. - Posłuchaj. Masz szkatułkę i klucz, prawda? Powinnaś ich teraz użyć, żeby jak najszybciej wrócić do domu. Wracaj teraz. Złap się jego i otwórz tę szkatułkę, a oboje opuścicie to miejsce. - A co z Lavender? Mówiłaś mi, że cała nasz trójka, która tu przybyła, musi wrócić razem. Simone spojrzała na Jacka, żeby się upewnić, że ich nie słucha, a potem jeszcze bardziej nachyliła się do Darci. - Widzę jakiegoś ducha przy nim. Nie wydaje mi się, żeby to był ktoś, kto go kocha. Kto może go nienawidzieć?

- Nie wiem - odpowiedziała Darci. - Próbowaliśmy się tego dowiedzieć. Wydaje mi się, że z jego winy jakaś kobieta sądzi, że on się z nią ożeni. Jest bardzo zła, tak zła, że prześladuje go nawet w przyszłości. Simone z powrotem oparła się w fotelu. - Moja córka wie, które kobiety nienawidzą których męż­ czyzn. Darci wytrzeszczyła oczy. - Aborcja - wyszeptała. Oczywiście! Niechciane dziecko. Nieślubne dziecko. Spojrzała na Simone. - Gdzie mieszka twoja córka? - W miasteczku. - Simone uśmiechnęła się. - Ale akurat teraz śpi w mojej sypialni. Możemy ją obudzić i zapytać o to, kto nienawidzi Johna Marshalla na tyle, żeby go prześladować na wieki. - Tak. Zróbmy to - powiedziała entuzjastycznie Darci. - Aż siedem kobiet jest na tej liście! -Darci przekrzykiwała tętent końskich kopyt, siedząc na grzbiecie tuż za Jackiem. -Siedem! Albo jesteś... - Nie ja, tylko John Marshall - sprostował. - Ta sama dusza, tylko inne ciało - powiedziała Darci. - Albo zachodziły z tobą w ciążę, albo kupowały eliksiry miłosne, żebyś się w nich zakochał. Co, u licha, w tobie widzia­ ły? A mówiłeś, że John kochał Lavey. Więc po co mu te wszystkie inne kobiety? - Słyszałaś kiedyś o seksie? - Już prawie zapomniałam, co to jest - odparła Darci. - Lavender to dobra dziewczyna. Nie mogłem jej dotknąć, a wokół były te wszystkie kobiety, które same mi się oddawały. Co miałem... co on miał zrobić? Odmówić? - Ale te aborcje! - To są inne czasy. Za to pełną odpowiedzialność ponoszą kobiety, nie mężczyźni.

Darci skrzywiła się. - Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że Lavey uwa­ żała ciebie za nudziarza, to znaczy Johna. Traktowałeś ją jak figurkę z porcelany, a nie jak prawdziwą kobietę. Tak czy siak byłeś prawdziwym dupkiem, wiesz o tym? Jack prychnął ze śmiechu. - Dobrze, że w tej kwestii jestem bez skazy, bo inaczej czułbym się urażony twoimi słowami. A tak tylko ronię łzy. - To od wiatru - mruknęła Darci. Trzymała się go mocno, starając się nie spaść z konia, kiedy wracali do Camwell, i zastanawiała się nad zadaniem, jakie przed nimi stało. W jaki sposób, w ciągu kilku godzin, które zostały im do ślubu, od­ naleźć te wszystkie kobiety? Jack powiedział, że to będzie łatwe. Jedyne o co muszą zapytać, to data urodzenia. -I myślisz, że powie ci prawdę? - żachnęła się Darci. - Kobieta, która tak cię nienawidzi, będzie z tobą szczera? - Dlaczego miałaby kłamać w sprawie swojej daty urodzin? Dwunasty czerwca. To proste. Trzeba się dowiedzieć, czyje są dzisiaj urodziny, a będziemy ją mieli. - I co dalej? - Zwiążemy ją i zamkniemy w piwnicy do czasu mojego ślubu z Lavender. - I historia zmieni się o tyle, że Lavey zginie nie przed, tylko po swoim ślubie. Tak, to będzie bardzo pomocne. - Zawsze możesz otworzyć swoją szkatułkę i wrócić - rzucił jej przez ramię Jack. - Ale nie! Ty potrzebujesz Lavey i mnie, prawda? - Podsłuchiwałeś! - Przysłuchiwałem się każdemu słowu. Nie przeoczyłem żadnego. Więc jaki plan przygotowała Mała Panna Władczyni Świata? - Nie jestem... W porządku, może i tak mnie kiedyś nazywa­ li. Ale wtedy wiedziałam, co robić. Potrafiłam spojrzeć w przy­ szłość, w ludzkie sumienia i mogłam...

- Tak, tak. Już to wszystko wcześniej słyszałem. Jaki masz teraz plan? - Nie mam pojęcia. - To dobrze - odparł Jack. - Skoro n i e wiesz, co robić, może będziesz chciała mnie posłuchać. Zamierzam odwiedzić każdą z tych kobiet i porozmawiać z nimi. - Co takiego?! Nie możesz tego zrobić. Jedna z nich cię nienawidzi. - Albo mnie kocha. - Na to samo wychodzi. Ona chce ciebie albo w tym stuleciu, albo w następnym, albo w jeszcze kolejnym i nie ma z nią żartów. Wydaje mi się, że nie widziałam jeszcze tak potężnej nienawiści. Nie możesz... Na te słowa Jack zatrzymał konia. - Albo dostosujesz się do mojego planu, albo zsadzę cię tutaj z konia. „Tutaj" oznaczało pustkowie, jaką była wiejska okolica w cza­ sach przed wynalezieniem samochodu. Kiedy Darci się rozejrzała, zobaczyła tylko drzewa. Nie było żadnej farmy w zasięgu wzroku. Chociaż farma bez telefonu też do niczego by się jej nie przydała. - W porządku - powiedziała, zaciskając usta. - Zrobię to, chociaż mi się to nie podoba. - Tylko o tyle cię proszę - powiedział Jack i dał kuksańca koniowi, żeby ruszył przed siebie. - Chcę tylko, żebyś przez cały dzień nie odstępowała Lavey ani na krok. Jeśli wyjdzie na dwór, idź razem z nią. Czy to jasne? Żadnych wycieczek do jasnowi­ dzów, żadnego bawienia się w detektywa. Jeśli zostaniesz z Lavender i nie zostawisz jej samej nawet na moment, to już samo w sobie może zmienić bieg historii. Czy to jasne, co mówię? - Jasne - potwierdziła Darci i zamilkła na chwilę. - Jack? - Tak? - Jeśli wrócimy do naszych czasów i uda nam się pozbyć tego wściekłego ducha i moje moce będą mogły cię dosięgnąć, to wiesz, co ci zrobię?

- Nie. Co takiego? - Przyprawię cię o taki ból głowy, że tego pożałujesz. Jack, śmiejąc się, spiął konia, żeby przyspieszyć i Darci musiała się go mocniej złapać, żeby nie spaść, a Jack wtedy jeszcze głośniej się zaśmiał. - Darci, jesteś kochaną siostrą - powiedziała Lavender - ale ja naprawdę potrzebuję trochę świeżego powietrza. Wrócę za kilka minut. Darci postanowiła policzyć do dziesięciu, ale doszła zaled­ wie do dwóch. - Nie możesz zobaczyć się z Jackiem. Nie możesz wycho­ dzić z tego pokoju. Za godzinę bierzesz ślub i do tego czasu musisz tu zostać i czekać. Siedziały w sypialni Lavender, a panna młoda była ubrana w najbardziej wymyślną białą suknię, jaką Darci kiedykolwiek widziała. Sama spódnica musiała być zrobiona chyba ze stu metrów białego jedwabiu. Trzy godziny ciotki Lavender ubiera­ ły ją w tę konstrukcję. I kiedy już została w to zapakowana, przykazały jej, żeby stała albo ewentualnie siedziała nierucho­ mo. Nie wolno jej było się stąd ruszyć, dopóki nie przyjdzie ktoś, kto poinformuje, że może już iść do kościoła. Darci była przekonana, że ciotki karały w ten sposób Lavender za to, że nie było jej przez całą noc w domu. Z przyzwoitką czy bez, Lavender powinna była spędzić w domu ostatnią noc przed swoim ślubem. Ciotki były także złe na Darci i prawie się do niej nie odzywały. Od czasu do czasu rzucały jej tylko złowrogie spojrzenia, a potem odwracały się, żeby dalej robić coś przy sukni Lavender. Ale w chwili, kiedy wyszły i Darci została sama z Lavender, ta nagle zapragnęła wymknąć się tylnym wyjściem i pójść na spotkanie z Jackiem. - Wiem, że to bez sensu - powiedziała Lavender - ale muszę się z nim zobaczyć. Muszę go o coś zapytać.

Niewątpliwie chce go zapytać o to, czy ją nadal kocha, pomyślała Darci. Z powrotem miała na sobie gorset i było jej za gorąco, i była zbyt zmęczona po nieprzespanej nocy, żeby zmagać się teraz z miłosnymi potrzebami Lavender. Jej własna służąca, Millie, przyszła do domu Shayów, żeby wepchnąć Darci w sztyw­ ną, duszącą i swędzącą suknię w kolorze, jakże by inaczej, lawendowym i Darci musiała w niej siedzieć tak samo nierucho­ mo jak Lavey. Jedyną zaletą tego stroju było to, że mogła w nim bez problemu ukryć srebrną szkatułkę. Pewnie zmieściłaby tam jeszcze kowadło i inne ciężkie przedmioty, pomyślała Darci. Siedziała teraz i bawiła się złotym łańcuszkiem, który miała na szyi. Kiedy razem z Jackiem wróciła z domu Simone, na ganku czekał na nich pewien młodzieniec. Miał dla niej paczkę od Adama Draytona, wewnątrz której był piękny złoty łań­ cuszek oraz klucz, który znaleźli w małej figurce. Do tego był dołączony liścik. - Nie możemy się stąd ruszyć - powiedziała Darci już chyba po raz tysięczny, jednocześnie chowając łańcuszek i klucz w dekolcie. Lavender zrobiła się tak męcząca, że Darci zaczęła poważnie rozważać, czy nie powiedzieć jej, że ktoś planuje ją zabić w ciągu najbliższej godziny. Darci odczuwała niesprawie­ dliwość tej sytuacji. Nie dość, że odbyła podróż w czasie, żeby pomóc tej młodej kobiecie, to jeszcze musiała się powoli sma­ żyć w tej gigantycznej jedwabnej sukni. Darci miała już coś powiedzieć, ale w tej chwili usłyszała pukanie do drzwi. To była jej służąca, Millie. - Mam wiadomość dla panienki - powiedziała Millie, poda­ jąc jej złożoną kartkę papieru. - To od Jacka - wykrzyknęła Lavender, rzucając się w stronę kartki. Ale Millie cofnęła rękę. - To dla panny Darci - powiedziała i weszła do pokoju, żeby podać kartkę do rąk Darci, która natychmiast ją rozłożyła i przeczytała:

Wiem już wszystko. Spotkajmy się tam, gdzie zawsze. Jack. Tam, gdzie zawsze? Co to miało znaczyć? Gdzie to niby jest? - To od Jacka, prawda? - zapytała Lavender, ponownie wyciągając rękę po kartkę, ale Darci oddała ją Millie. - Powiedz mu, że będę tam - powiedziała, po czym dziewczyna wyszła z pokoju. Darci była mniejsza od Lavender, ale za to dość silna. Oparła dłonie na ramionach Lavey i zmusiła ją, żeby usiadła na małym krześle, a potem spojrzała jej prosto w oczy. - Posłuchaj mnie. Staraliśmy się utrzymać to w tajemnicy przed tobą, ale musisz wiedzieć, że ktoś chce twojej śmierci. Rozumiesz mnie? Śmierci. - To idiotyczne. Kto mógłby chcieć mojej śmierci? - Kobiety, z którymi przespał się John Marshall i obiecał im małżeństwo. Dwie z nich miały nawet urodzić jego dzieci, ale John zapłacił za aborcję. Pozostałych pięć... Prawda jest taka, że nie wiemy nic o nich, ale Jack próbuje się wszystkiego dowie­ dzieć. Teraz wygląda na to, że już coś wie, więc muszę iść się z nim spotkać, żeby usłyszeć co to takiego. A ty musisz zostać w tym pokoju. Rozumiesz mnie? - Mówisz o Johnie i Jacku jakby to były dwie różne osoby. - Bo są. W pewnym sensie. Lavey, słyszałaś co ci powie­ działam? - Tak, ale ja już o tym wcześniej słyszałam i nie wierzę ani jednemu słowu. Wierzyłam kiedyś, ale teraz już nie. John zamienił się w Jacka i nieważne, jak się nazywa, jest niesamo­ wicie atrakcyjny dla kobiet. Darci, moja droga, zawsze byłaś zbyt melodramatyczna. - Jeszcze przedwczoraj mnie nie znałaś - powiedziała sfrus­ trowana, ale Lavender zaśmiała się tylko. Darci wyprostowała się, spojrzała z góry na Lavey i wie­ działa, że ona nie zostanie w tym pokoju. Była zakochaną kobietą i nic nie mogło jej powstrzymać. Darci próbowała ją zrozumieć.

Darci uchyliła drzwi na korytarz, rozejrzała się i zobaczyła swoją służącą. - Zrobisz coś dla mnie, Millie? - zapytała, po czym powie­ działa jej, że chciałaby, żeby ona została z Lavender. - Jeśli będzie próbowała wyjść z pokoju, biegnij zawołać ciotki. - Tak, proszę panienki - odparła Millie. - Wygląda panienka pięknie. Darci nawet się nie uśmiechnęła na ten komplement. Z tyłu głowy miała doczepiony kok z prawdziwych włosów, który ważył chyba ze trzy kilo i był pewnie kupionych od jakiejś imigrantki, pomyślała z niesmakiem. Po bokach twarzy miała znowu te straszne loczki, które zostały usztywnione czymś, przy czym stal wydawała się miękka. Gorset miażdżył jej żebra i miała kłopoty z oddychaniem. Powinnam tu zostać, pewnie stałabym się pierwszą Coco Chanel, pomyślała. Prześcignęła­ bym jej hasło wyzwolenia kobiet z gorsetów. - Wrócę, jak się da najszybciej - powiedziała do Millie, po czym szybko ruszyła w dół tylnymi schodami. Musiała się dwukrotnie zatrzymywać, żeby złapać oddech. Przebiegła przez kuchnię i kilkoro ludzi za nią coś zawołało, ale byli tak zajęci przygotowaniami do ślubu, że nie mogli poświęcić Darci zbyt dużo uwagi. Co miał na myśli Jack, pisząc „tam gdzie zawsze"? Na zewnątrz wcale nie było wiele chłodniej niż w domu. Zadziera­ jąc spódnice i wiedząc, że pokazując kostki, może wywołać skandal, rzuciła się biegiem ulicą w stronę domu Johna Mars­ halla. Kiedy otworzyła drzwi wejściowe pustego domu, nadziała się na lufę pistoletu, który trzymał wielki, rudy mężczyzna. Na widok jego opadającej dolnej wargi, na której gromadziła się ślina, oraz tępego spojrzenia, wnioskowała, że nie należy do zbyt inteligentnych. - Powiedziała mi, że tu przyjdziesz - odezwał się. - Powie­ działa mi, że zrobisz to, co ona zechce.

Darci cofnęła się do drzwi, a dłoń położyła na klamce. - Nie możesz stąd wyjść - powiedział. - Pan John poślubi moją siostrę, a nie tamtą dziewczynę. - A kim jest twoja siostra? - zapytała Darci, starając się przesunąć tak, żeby w dogodnej chwili móc otworzyć drzwi i uciec. Mężczyzna spojrzał na Darci ze zdziwieniem. - Nie znasz Millie? Wtedy do niej dotarło, że ten mężczyzna z rudymi włosami był bratem Millie, jej rudowłosej służącej. Millie nie było na liście, którą dostali od Tuli, ale przecież ona nie potrzebowała eliksiru miłości, skoro mieszkała z Johnem Marshallem w jed­ nym domu. Darci przypomniała sobie nagle wszystko to, co wcześniej słyszała. Millie była zła, bo nie udało jej się dostać do pracy w domu Lavender. Została pominięta. Był taki moment na schodach, kiedy Darci wydawało się, że ktoś ją obserwuje, aż jej włosy stanęły dęba. Nawet bez zdolności nadprzyrodzonych wyczuwała wrogość w postawie Millie. Spojrzała na mężczyznę, na jego tępą twarz i dostrzegła w niej miłość, jaką darzył swoją siostrę. Co takiego Millie powiedziała mu o Lavender? Co powiedziała o Darci? - Mój brat jest najpodlejszym padalcem, jakiego zrodziła ta ziemia! - powiedziała Darci. - To zepsuty bydlak, i gdyby ukąsiła go żmija, to sama by zdechła. Mężczyzna wybałuszył oczy i opuścił pistolet. - Millie wcale tak nie uważa. Ona mówi, że to kobiety sprowadzają go na manowce. - A wiedziałeś, że Lavender wie o Millie i zamierza ją skrzywdzić? Lavender pragnie mieć Johna tylko dla siebie. - Panna Shay nie skrzywdziłaby nikogo - powiedział męż­ czyzna, ponownie unosząc broń. Wyglądał na zmieszanego. - Millie powiedziała mi, że będziesz trzymała stronę pana Johna. - Ale tego nie robię. Wolałabym, żeby ożenił się z Millie.

- Jak ktoś taki jak pan John mógłby poślubić Millie? Ona jest służącą. Darci miała ochotę wrzasnąć: „ To czego w takim razie ona chce?", ale nie potrafiła ubrać tego w grzeczniejszą formę. Jedyne, co do czego miała pewność, to, że jeśli cokolwiek się wydarzy, nastąpi to w ciągu najbliższych czterdziestu pięciu minut. Musi dostać się na dach domu Lavender. Z tym mężczyz­ ną lub bez niego, Darci musi się tam dostać, żeby zapobiec nieszczęściu. - Nie znasz mojego brata tak jak ja. Gdzie on teraz jest? - Nic mu nie jest. Jest w stajni, związany. Jeśli nie pojawi się na ślubie, panna Shay nie zostanie jego żoną. Wtedy zabierze moją siostrę i wyjadą. Będzie żył z nią tak, jak jego ojciec żyje z tamtą kobietą. - A, rozumiem - mruknęła Darci. - Co za cwany plan. Millie zawsze była taka sprytna, prawda? - Tak - odparł z dumą. - Ale czasami źli ludzie potrafią być sprytniejsi od tych dobrych. - Hę? - Sądzę, że Lavender potrafi być dużo gorsza, niż twoja siostra jest w stanie sobie wyobrazić. Uważam, że Lavender zamierza zaciągnąć twoją siostrę na dach jej domu, a potem ją zepchnąć. Mężczyzna patrzył na nią oniemiały, a potem opuścił pis­ tolet. Wyglądało na to, że nie wie, co zrobić. Darci wyprostowała plecy i wyciągnęła się do swojej pełnej wysokości, co oznaczało, że i tak sięgała temu mężczyźnie do ramienia. - Chcę, żebyś poszedł do stajni i uwolnił pana Johna. On musi stawić czoło temu, co narobił. Jak uratujemy twoją siostrę przed śmiercią, oddamy Johna w ręce szeryfa. Spotkajmy się w kościele. Tam będą. Widziała, że namieszała w głowie temu biedakowi, co dało jej kilka sekund na podjęcie działania. Przeklinając gigantyczną

suknię, chwyciła naręcze spódnic, podciągnęła je wysoko do góry, ciesząc się z obecności krynoliny pod spodem i wymknęła się przez drzwi. Nie wiedziała, czy mężczyzna jej posłucha, czy raczej ją zastrzeli, ale musiała zaryzykować. Kiedy biegła, zadzierając spódnice do wysokości kolan, które i tak były skryte pod bawełnianymi kalesonami z żabotami, spodziewała się strzału w plecy. Ale nie usłyszała niczego. Ulice były prawie puste, bo większość ludzi z miasteczka czekała już w kościele na ślub, który miał być wydarzeniem sezonu. - Proszę, uwolnij Jacka - powtarzała sobie pod nosem i za­ stanawiała się, czy nie powinna upewnić się, że ten człowiek rozwiąże Jacka, zanim dojdzie do wypadku. Ale Darci nie miała czasu do stracenia. Do ślubu zostało już mniej niż czterdzieści pięć minut. Dobiegła na tyły domu, zobaczyła, że w kuchni jest pełno ludzi, i nie miała wątpliwości, że gdyby ją ktoś stamtąd zoba­ czył, a najpewniej byłyby to stare ciotki, to by ją zatrzymali i zamknęli w pokoju. Nikt by jej nie uwierzył, że pannie młodej grozi śmierć. Darci schyliła się i pobiegła za stajniami, szargając kilkakrot­ nie suknię w świeżym końskim łajnie, aż znalazła się z boku domu i zatrzymała się przed największym otwartym oknem. Trzy razy próbowała podskoczyć, zanim wreszcie udało jej się złapać parapetu. Potem, mocując się ze spódnicami, halkami i krynoliną, próbowała podciągnąć nogi. Musiała użyć całej swojej siły, ale wreszcie udało jej się dostać do sypialni ojca Lavender. Spódnice opadły jej na głowę i kolejne sekundy straciła na ich opuszczenie. Tak szybko, jak tylko potrafiła, doprowadziła się do porząd­ ku i podbiegła do drzwi. Słyszała ludzi rozmawiających nieopo­ dal i zastanawiała się, czy ma ich wołać na pomoc. Czy uwierzą jej? A jeśli tak, to czy jej pomogą, czy raczej będą chcieli przeszkodzić? Czy Millie, widząc wielu ludzi pędzących w jej kierunku, spanikuje i szybciej zepchnie Lavender z dachu?

Darci wybiegła z pokoju i ruszyła po schodach na piętro, a potem korytarzem, szukając kolejnych schodów, które prowa­ dziłyby na dach. Ale żadnych nie widziała. Żadnej klapy w sufi­ cie, którą można było opuścić. Wściekła, zacisnęła dłonie w pięści i uderzyła nimi w rozłoży­ stą lawendową spódnicę. Gdzie mogą być te schody? W jaki sposób dostać się na dach? Proszę, pomóż mi, zaczęła się modlić. Nagle wiedziała. Znowu poczuła się tak, jakby ktoś jej po­ mógł. Odwróciła się, pobiegła z powrotem korytarzem i ot­ worzyła drzwi, które już wcześniej otwierała. Prowadziły one do małej sypialni, prawdopodobnie kogoś ze służby. Za drzwia­ mi znajdowały się następne drzwi i kiedy Darci je otworzyła, jej oczom ukazały się bardzo wąskie schody prowadzące na dach. Musiała podciągnąć spódnice pod samą brodę tak, że niemal nic nie widziała. Otworzyła drzwi prowadzące na taras na dachu i zobaczyła na nim to, czego miała nadzieję nie widzieć. W cieniu komina stała Millie z bronią wycelowaną w Lavender, która stała przy­ parta do żelaznej barierki, zainstalowanej na krawędzi dachu. - Zabrała to, co było moje - powiedziała Millie, najwyraź­ niej nie zdziwiona faktem, że zobaczyła Darci. - Teraz zamie­ rzam zabrać jej to, czego ona chce. - Millie, moja najdroższa. - Zza pleców Darci dobiegł łago­ dny męski głos. To był Jack, który znajdował się kilka kroków za Darci. - Jack? - odezwała się Lavender, a jej policzki zaróżowiły się. Mimo całej sytuacji, ona myślała wyłącznie o Jacku. A Jack nie odrywał oczu od Millie, nawet na chwilę nie spoglądając na Lavey. - Ona nie jest tego warta - odezwał się, wykorzystując cały swój urok. - Nie wiesz, dlaczego się z nią żenię? - Jack zaczął podchodzić do Millie. Kiedy mijał Darci, zauważyła zaczer­ wienienia na jego nadgarstkach, w miejscach, w których pętały go liny, a jego kłykcie były pokryte krwią, z czego wywnios-

kowała, że musiał stoczyć walkę z bratem Millie. - Nie wiesz, że muszę się z nią ożenić? - powiedział Jack, nie odrywając oczu od Millie. - Stary Shay mnie szantażuje. Zapłaci za moje długi, jeśli poślubię jego córkę. Jack bardzo powoli podchodził do Millie. Darci omal się nie uśmiechnęła, domyślając się jego taktyki. Zabierze jej broń i wszystko będzie dobrze. Ale odgłos, który wydała z siebie Lavender, sprawił, że spojrzała na nią. Lavey, z oczami pełnymi łez bólu, zasłoniła usta z przerażenia. Wierzyła słowom Jacka! Darci próbowała ściągnąć na siebie jej uwagę, żeby dać jej znać, że Jack kłamie, ale poruszenie Lavender sprawiło, że i Millie na nią spojrzała. - Czy to prawda? - spytała Millie. Darci chciała skłamać Millie, ale wiedziała też, że musi przywrócić jakoś wiarę Lavender. - Boję się wysokości - powiedziała gwałtownie. - Niech ona odejdzie od krawędzi. Brawura była skuteczną metodą na jej brata, ale nie działała na Millie, która odsunęła się od Jacka i zaczęła wymachiwać bronią. - Nie ruszaj się - powiedziała do Lavender, a potem wycelo­ wała broń w Darci i zadałajej pytanie: -Dlaczego on się z nią żeni? - Ponieważ musi - odparła Darci. - Ponieważ nasz straszny ojciec narobił długów, które trzeba spłacić. Jeśli tego nie zrobi­ my, stracimy dom i całą resztę. Pan Shay chce, żeby John dla niego pracował, ale mój brat tego nie chce, więc pan Shay powiedział, że spłaci Johna, jeśli ten poślubi jego córkę. Kiedy skończyła tą kłamliwą przemowę, spojrzała na Lavender i zdała sobie sprawę z tego, że Lavey uwierzyła w każde słowo i była załamana. - Widziałam was zeszłej nocy - powiedziała Millie. - By­ łam pod domem w Drayton Falls. Widziałam was wszystkich, jak się śmialiście i miło spędzaliście czas. Nie wyglądałeś, jakbyś był zmuszony do poślubienia jej.

- Jestem świetnym aktorem - powiedział Jack, uśmiechając się do Millie. - Czyż nie zatrudniłem cię w moim domu, żeby móc cię odwiedzać o każdej porze? Zamierzałem do ciebie przyjść dzisiaj, jak tylko uporam się z tym wszystkim. Wiesz, że cię kocham i że zawsze cię kochałem. Słuchanie, jak ukochany mężczyzna wyznaje miłość innej kobiecie, było zbyt trudne do zniesienia dla Lavender. Z oczami pełnymi łez, gwałtownie odskoczyła od Jacka. Zaczepiła nogą o niewielki występ na dachu i upadła na barierkę, która załamała się pod jej ciężarem. Przez chwilę Lavender machała rękoma, chcąc odzyskać równowagę. Mimo wymierzonej w niego broni, Jack rzucił się, żeby ją ratować, ale Lavey odepchnęła go od siebie. Jack rozłożył szeroko ręce i chwycił spadającą ukochaną. Obydwoje przelecieli przez barierkę i, złączeni w uścisku, spadli z dachu. Zaszokowana Millie rzuciła broń i stanęła w bezruchu. Darci wiedziała, że nie ma czasu do stracenia. Pobiegła do drzwi prowadzących na schody i dalej w dół, jak najszybciej się dało. Zanim dotarła na dwór, już sporo innych osób wybiegło z domu i wokół dwójki narzeczonych leżących na ziemi utwo­ rzył się wianuszek gapiów. Darci przepchnęła się przez tłum i zobaczyła splecione ciała Jacka i Lavender. Kiedy Lavender, leżąca w szybko wsiąkającej w ziemię kałuży krwi, uniosła powieki, Darci rzuciła się do niej i przyklęknęła, kładąc sobie jej piękną głowę na kolana. Nie musiała stosować się do zasady nieruszania pacjenta, gdyż w dziewiętnastym wieku i tak nikt nie był w stanie uratować tej dwójki. - On nie mówił tego poważnie - powiedziała Darci do Lavender. - Jack kocha ciebie i tylko ciebie. - Tak - zdołała wyszeptać Lavey. - Umarł dla mnie. - Poru­ szyła dłonią, jakby czegoś szukała. Darci sięgnęła po dłoń Jacka i połączyła ich dłonie. Nie wiedziała, czy Jack jeszcze żyje.

Usłyszała jakieś krzyki i podniosła głowę. Ludzie rozstąpili się i Darci zobaczyła mężczyznę ściągającego ręce Millie za jej plecami. Darci wiedziała, co czeka dziewczynę: proces i stry­ czek. I zasłużyła sobie! Ale po chwili przyszło jej coś do głowy. - Nie! - krzyknęła, a mężczyzna trzymający Millie zatrzy­ mał się. - Mylicie się - powiedziała głośno. - Millie próbowała uratować Lavender. Ale obydwoje spadli. To był wypadek. - A co z bronią? - zawołał mężczyzna. - Ona miała broń. - To był pistolet Jacka, to znaczy Johna. On go zawsze nosi przy sobie. Millie jest bohaterką. Omal nie spadła z dachu razem z nimi, próbując ich uratować. Darci zauważyła, jak wyraz złości na twarzy Millie ustępuje smutkowi. Mężczyzna puścił jej ręce, po czym podał jej ramię, żeby mogła się wesprzeć. Tłum zbliżył się do pary leżącej na ziemi. - Doktor idzie - usłyszała Darci czyjś głos, a potem rozległ się szum i wrzawa ludzi biegnących z kościoła. Wiedziała, że to byli goście, którzy czekali na pojawienie się tej szczęśliwej pary w świątyni. Darci wiedziała też, że nie ma ani chwili do stracenia. - Co ty robisz? - usłyszała czyjeś pytanie, kiedy wyciągnęła z kieszeni spódnicy srebrną szkatułkę, a zza gorsetu wyjęła złoty łańcuszek. - Lekarz już tu jest. Przepuśćcie go - ktoś krzyknął. - Zostaw to! - ktoś inny krzyknął do Darci, ale ona zig­ norowała ich wszystkich. Dłonie Lavender i Jacka leżały złączone na kolanach Darci. Simone mówiła, że wszystkie trzy duchy będą musiały wrócić razem. To oznaczało Jacka, Darci i Millie, która skłamała, że nazywa się Lavender. Ale Darci wiedziała, że te trzy duchy nigdy nie będą razem. Z Jacka uchodziło już życie, więc Darci nie miała więcej czasu. Może miłość Lavender zastąpi nienawiść Millie? Wsunęła klucz w zamek szkatułki, położyła dłoń na dłoniach Jacka i Lavender, i obróciła klucz w zamku.

Część

trzecia

2004

K

iedy Darci przestała już spadać, nie od razu zdobyła się na otwarcie oczu. A kiedy już to zrobiła, jedyne, co widziała to ciała Jacka i Lavender, splecione ze sobą i leżące na ziemi w kałużach krwi. Powoli po jej policzkach zaczęły spły­ wać łzy, aż wreszcie całym ciałem wstrząsnął szloch. - Spokojnie - usłyszała znajomy głos, a potem otoczyły ją ramiona i ktoś ją przytulił. To był Jack. Leżeli na łóżku w błękitnej sypialni, w domu jego ojca, w miejscu, w którym znajdowali się, kiedy opuścili to stulecie. Jack tulił płaczącą Darci, która odezwała się do niego pomię­ dzy jednym a drugim szlochem. - Taka niewinna. Ona cię kochała... i mnie... tak bardzo. Nikogo o nic nie prosiła. Ona... - Cicho - powiedział kojącym głosem Jack i odgarnął włosy z twarzy Darci. - To już koniec. To wszystko już minęło dawno temu. Darci cofnęła głowę, żeby móc spojrzeć mu w twarz i zoba­ czyła cienie smutku pod oczami, ale Jack był żywy. - Jesteś już bezpieczny w domu. - Wzięła głęboki oddech. - Czy kiedy spadłeś z dachu, to umarłeś? - zapytała nieśmiało. - Nie. Czułem tak straszliwy ból, że nie mogłem nic powie­ dzieć ani nawet otworzyć oczu. Sądzę, że połamałem większość kości, ale wiedziałem, co się dzieje wokół mnie. Wiedziałem, że Lavey... - Jack zamknął oczy i odwrócił się od Darci.

- Jak się teraz czujesz? - Dobrze - powiedział, odsuwając od Darci. Uniósł rękę i poruszył nią energicznie. - Widzisz. Nic nie jest złamane. A co z tobą? Jak ty się czujesz? Unosząc się na łokciach, rozejrzała się po pokoju, który wyglądał znajomo i dziwnie jednocześnie. Wszystko tu zdawa­ ło się zbyt jasne, zbyt jaskrawe. Miała na sobie spodnie i koszu­ lę, które wyglądały niemal nieprzyzwoicie. Lavender, Lavender... powtarzała w myślach. Chciała zapobiec śmierci tej mło­ dej kobiety, ale nie była w stanie... - Nic mi nie jest, ale w końcu to nie ja spadłam z dachu. Ja tylko... Och! - wykrzyknęła, siadając prosto. - Och. Znowu to czuję! Wyczuwam i wiem pewne rzeczy. - Siedziała z szeroko otwartymi oczami. - Widzisz ten stolik, tam? Siadała przy nim kobieta, która wyszywała i płakała za mężczyzną, którego kochała. Został zabity na wojnie. A tamta lampa? Została zrobiona przez mężczyznę, który okradał własną firmę. Widzisz tamto... - Już wiem, o co ci chodzi - powiedział Jack. - Skoro wróciła do ciebie moc, to czy możemy znowu porozumiewać się myślami? Darci odwróciła się i spojrzała na Jacka, po czym wysłała do niego myśl o tym, że uważa jego zachowanie za bohaterskie, kiedy rzucił się na pomoc Lavender. Naprawił w ten sposób wszystkie łajdactwa, które popełnił John Marshall. - Nic - powiedział Jack. - Niczego nie słyszę. - W takim razie ten zły duch, który był przy tobie, musiał cię opuścić. - Obie mnie opuściły - stwierdził Jack i spojrzał tak, jakby miał się zaraz rozpłakać. - Lavender odeszła z mojego życia i duch Millie już mnie nie nawiedza. Nie czuję już tego wewnęt­ rznego gniewu, który miałem w sobie. Darci podłożyła sobie poduszkę pod głowę i wyciągnęła się na łóżku. Wcześniej, zanim wydarzyło się to wszystko, Darci nigdy by nie pozwoliła na to, żeby Jack położył się obok niej

w jednym łóżku, ale teraz wydawało się to naturalne. Teraz zdawało się, jakby był jej starszym bratem, którego zawsze chciała mieć. - Domyślam się, że Millie tak bardzo chciała być kobietą, którą poślubisz, że uwierzyła w to, że jest Lavender. Dlatego jej duch nam skłamał. - Tak. Pewnie tak. Darci czuła się zmęczona i smutna, tak jak Jack, ale jedno z nich musiało być tym, które poprawi nieco atmosferę. - Twoja aura się zmieniła - zauważyła i starała się poczuć radość, którą wywołała w swoim głosie. Wokół Jacka była kolorowa otoczka, którą Darci nareszcie widziała! Kiedy spot­ kała go po raz pierwszy, jego aura była czerwona, w kolorze gniewu, a im dłużej przebywał w jej towarzystwie, tym czerwieńsza się stawała. Ale teraz gniew ustąpił. Mimo smutku spowodowanego utratą Lavender, jego aura była pięknie błękit­ na. - Znajdę ducha Lavey dla ciebie - przyrzekła Darci, kładąc dłoń na jego ramieniu. - Obiecuję, że zrobię, co tylko będę mogła, żeby ją odnaleźć. - Przed czy po tym, jak znajdziesz mojego ojca i swojego męża? - zapytał nieprzyjemnie. - Wiesz, że teraz mogę dać ci śmiertelną dawkę bólu głowy, prawda? Jack nie uśmiechnął się. Zamiast tego wstał z łóżka. - Jeśli przyprawisz mnie o ból głowy, to czy pozbędę się wtedy moich myśli? Wspomnień? - Potarł oczy dłonią. - Mi­ łość jest beznadziejna! - Nie jesteś pierwszą osobą, która to mówi - odparła Darci z uśmiechem. Jack przyjrzał się jej. - Dostałaś szansę z Draytonem. Dlaczego jej nie wykorzys­ tałaś? - A dlaczego ty pokochałeś Lavender, a nie jakąś inną kobietę z wielu, które pojawiły się w twoim życiu?

- Nie wiem - odparł Jack i usiadł na krześle niedaleko łóżka. - Od jak dawna nie spaliśmy? - Wydaje się, jakby to był miesiąc albo dwa - powiedziała Darci i ziewnęła. - Co powiesz na to, żebyśmy się teraz prze­ spali, a jutro zabrali się do roboty nad tym, do czego nas tu przysłano? - Świetny pomysł. - Jack wstał i ruszył do wyjścia. - Darci? - Tak? - Myślisz, że naprawdę mogłabyś znaleźć Lavey? Sądzisz, że jej duch znajduje się w jakimś innym ciele? - Prawdopodobnie - powiedziała, starając się, by jej uśmiech pozostał ten sam. Nie zamierzała mówić mu, że równie możliwe jest to, że duch Lavender siedzi teraz w męskim ciele albo transwestyty, który tańczy w rewii dla gejów w Las Vegas. A może ma teraz tylko trzy lata albo aż dziewięćdziesiąt? - Znajdziemy ją, gdziekolwiek teraz jest. Jack uśmiechnął się do niej, zanim wyszedł z pokoju. Kiedy została sama, położyła się na łóżku i przyszedł jej do głowy pomysł, żeby zejść na dół do sypialni ojca Jacka, i jeszcze raz rzucić okiem na ukryte tam przedmioty. Może kryło się w nich więcej energii, niż wyczuła to za pierwszym razem? Lecz górę wzięło zmęczenie ostatnich dwóch dni i Darci zasnęła, a obudziła się dopiero wtedy, gdy Jack odsłonił okna w jej sypialni i poraziły ją promienie słońca. - Która godzina? - zapytała, nie mając siły, aby wstać. - Chyba potrzebuję jeszcze trochę snu, tylko że jestem głodna. - A co powiesz na to? - Jack podstawił jej pod nos wysoką szklankę ze świeżo wyciśniętym sokiem z pomarańczy. - Mmmm - westchnęła, siadając i sięgając po szklankę. Ale Jack cofnął rękę. - A może wolałabyś to? Wyciągnął drugą rękę, w której trzymał żelazne jajo od Simone. Darci natychmiast wyczuła ogromną energię, jaką emitowało jajo.

- Dawaj - powiedziała, a Jack musiał oburącz złapać szklan­ kę, żeby nie wylać jej zawartości w wyniku entuzjastycznej reakcji Darci. Usiadł na krawędzi łóżka i obserwował ją, jak obracała jajo w dłoniach, a potem poczęstował się jedzeniem z tacy, którą przyniósł i postawił na łóżku. - Podoba ci się? - W jaki sposób? Gdzie? - pytała wstrząśnięta, przyjmując od Jacka sok. - Tom miał je schować. To ty je przeniosłeś? - Kiedy to mówiła, przypomniał jej się złoty łańcuszek z klu­ czykiem, dlatego szybko dotknęła szyi. - Nie ma łańcuszka od Draytona, ale klucz jest w zamku szkatułki. - Jack ruchem głowy wskazał srebrne pudełko stojące na stoliku obok łóżka. Klucz był rzeczywiście wetknięty w zamek. Darci odstawiła szklankę z sokiem, wzięła szkatułkę i wyjęła z niej klucz tak szybkim ruchem, że Jack aż się zaśmiał. Spojrzała na niego podejrzliwie. Był odświeżony, miał na sobie czyste, wyprasowane ubranie i wypastowane buty. - Co się dzieje? Dlaczego tak wcześnie jesteś na nogach? Skąd wziąłeś te przedmioty, kto przygotował śniadanie i dlacze­ go jesteś taki zadowolony? - Moja droga, mała siostrzyczko - powiedział Jack, przysu­ wając tacę w jej kierunku. Zaśmiał się, kiedy zobaczył, że zabrała się do jedzenia, nie wypuszczając z dłoni jaja. -Przede wszystkim jest już druga po południu i chociaż zdaje nam się, że nie było nas tu całe stulecia, to prawda jest taka, że opuściliśmy ten dom tylko na jedną noc. Moi leniwi krewniacy nadal są pod wpływem twojego czaru. Kto by pomyślał, że będzie z nich taka fantastyczna służba? Wyczyścili każdy kąt tego domu i nagotowali tyle jedzenia, że śmiało można by wykarmić połowę sąsiedztwa. Pod warunkiem, że mielibyśmy sąsiadów. Mój drogi ojczulek nie mógł znieść bliskiej obecności innych ludzi, więc wykupił wszystkie działki w promieniu mili od jego

paskudnej posiadłości. - Jack ułamał sobie połowę rogalika z jagodami i zjadł go. - Domowej roboty - powiedział z peł­ nymi ustami. - Kto by pomyślał? Wysłałem moich krewnych razem z tym jedzeniem do przytułku dla bezdomnych. - Świetny pomysł - powiedziała Darci, zajadając się tru­ skawkami z bitą śmietaną. Nadal nie wypuszczała z dłoni żelaznego jaja. - A co z tym? - zapytała, unosząc je do góry. - Skąd je masz? - Ach, to... Zapomniałaś już, że pod tym płaszczykiem mor­ dercy dobrych panien kryje się agent FBI? - Pytanie, czy FBI o tobie pamięta. Co zrobiłeś? - Wysłałem staromodny faks. - Jack uśmiechnął się. - Zaba­ wne jest myślenie o faksie jako o staromodnej maszynie, praw­ da? Za czym najbardziej tęskniłaś? - Za córką i spłukiwaną toaletą - odparła bez namysłu. - Możesz już skończyć z tymi gierkami i powiedzieć mi, skąd masz to jajo? - Wysłałem faks na domowy numer Grega, w którym po­ prosiłem go, żeby posłał kogoś do kościoła w Camwell w celu wykopania kilka przedmiotów. Dłoń Darci zatrzymała się w pół drogi do ust. - Nie patrz tak na mnie - powiedział Jack. - To FBI, pamiętasz? Oni są przyzwyczajeni do dziwactw i tajemnic. - Ale z pewnością nie do tak dziwnych rzeczy, przez jakie myśmy przeszli. - Tak - potwierdził Jack, zabierając się do następnego roga­ lika, ale Darci wymierzyła widelec w jego dłoń. - Właściwie, to spodziewałem się, że w kryjówce będą tylko dwa przedmioty, jajo i krzyżyk, który znalazłaś razem z Adamem Draytonem. Nie wiedziałem, że będzie ich więcej. - Więcej? - zdziwiła się Darci, wytrzeszczając oczy. - Jedz. To przecież może poczekać. - Co może poczekać? Twój ból głowy? A może powinnam cię sparaliżować?

- Tak jak to zrobiłaś z Gregiem? - Zaśmiał się. - Wtedy byłem nieźle wkurzony, ale teraz wydaje mi się to bardzo zabawne. Jego nogi... - Jack położył się na łóżku i przyciągnął do siebie zgięte nogi. - Zabawne, co? - Policzę do trzech i... - zaczęła Darci, zaciskając usta. - Proszę uprzejmie - odparł Jack i wskazał jej duże metalowe pudełko stojące na stole w najdalszym kącie pokoju. W sekundę Darci wyskoczyła z łóżka. Miała na sobie ubranie z poprzedniego dnia, bo była tak zmęczona, że zasnęła bez przebierania się. Nad stołem wisiało lustro, w którym zobaczyła swoje włosy sterczące sztywno, ale uśmiechnęła się, kiedy przeczesała je palcami. Były miękkie i czyste w dotyku, tego jej brakowało, gdy była w dziewiętnastym wieku. Spojrzała z zaciekawieniem na pudełko. To była stara kaset­ ka na pieniądze, z rodzaju tych, jakie można spotkać w sklepach z antykami. W tej konkretnej nie dałoby się przenosić zbyt wielu pieniędzy, bo była zardzewiała, powgniatana i czuć ją było wilgotną ziemią. Darci nie wyczuwała żadnej energii w tej kasetce i zastanawiała się dlaczego. - Otwierałeś je beze mnie - stwierdziła rozdrażnionym tonem. - Tylko raz i na bardzo krótki czas - odpowiedział Jack. -Otworzyłem, wyciągnąłem jajo i zamknąłem wieczko. -Jack stał za nią i spoglądał jej przez ramię. - Przekręciłem kluczyk, żeby się upewnić, że nic nam nie grozi. Obawiałem się, że może się wydarzyć coś nieprzyjemnego, odkąd przekręcenie klucza w twojej obecności stało się niebezpieczne. - To ty spowodowałeś wszystkie problemy, a nie ja. Ja bym poczekała z otwarciem szkatułki. Wszystko złe, co się wydarzy­ ło, było twoją winą. - O tym będziemy później dyskutować. A teraz otwieraj to cholerne pudełko! - Nie ma powodu przeklinać - powiedziała, kładąc dłoń na

wieczku. - Wiesz, że potrafię teraz stwierdzić, czy kłamałeś, czy nie? - To może pomożesz mi... - zaczął, ale przerwał, kiedy Darci otworzyła wieczko kasetki. - Och! Spójrz na to! - Co? - zapytał Jack, zaglądając do kasetki. - Światło - odparła przejęta Darci. - Światło. Widzisz je? Jest niebieskie. Nie, jest bardziej niż niebieskie. To... dokładnie ten sam odcień, jaki miała aura Henry'ego. - W jej głosie słychać było podejrzliwość. - Devlin?! Czy to ty? - Nie ma jak w domu - mruknął Jack, sięgając do kasetki. - Wszędzie dookoła martwi ludzie. Powiedz mu, żeby się nie pętał po antykach, bo to cenne rzeczy. Darci patrzyła, jak światło unosi się i przelatuje przez pokój. - To ty zablokowałeś energię, prawda? Więc zrób mi tę przysługę i pokaż mi się, żebym cię mogła zabić! Dlaczego mi nie pomogłeś, kiedy byłam w innym czasie? Czy to Henry pozbawił mnie mojej mocy? Przestań, mówię ci! - Światło kręciło się w kółko jak spirala, a potem zaczęło podskakiwać na łóżku jak kapryśny trzylatek. - Spójrz na to - powiedział Jack, wyciągając z kasetki skórzaną sakiewkę i wysypując z niej granaty na otwartą dłoń. Po chwili usiadł, kiedy uświadomił sobie, że są to klejnoty, które zarobili, kiedy Lavender tańczyła taniec brzucha na powo­ zie. - Czy ja ją jeszcze kiedyś zobaczę? - wyszeptał. Darci nic mu nie mówiła, ale za plecami Jacka Devlin ufor­ mował się w postać Lavender. Uśmiechnięta Lavey sięgała ręką włosów Jacka. - To nie jest śmieszne - wycedziła przez zęby do zmieniają­ cego się ducha. - Wynoś się stąd! Zostaw nas samych! Rozmyta wizja Lavender spojrzała wyzywająco na Darci. Nie miała pięknych oczu Lavender, tylko złośliwe ślepia ducha. Darci nadal trzymała w dłoni jajo. Ściskała je coraz mocniej, czując, jak energia z niego przenosi się na jej ciało.

- Idź sobie! - powiedziała do Devlina. Postać Lavender miała zadowoloną minę, która po chwili zmieniła się w zakłopotaną, a w następnej sekundzie duch odszedł. Przez chwilę Darci stała wpatrzona w pustą ścianę. - Coś nie tak? - zaniepokoił się Jack. - Nie jestem pewna. - Spojrzała na jajo w dłoni. - Wydaje mi się, że właśnie zmusiłam Devlina do tego, żeby opuścił pokój.

- To co? - Kiedyś powiedział mi, że kiedy uda mi się zatrzymać go w danym pomieszczeniu, wtedy będę gotowa. Ciekawa jestem, czy przeciwieństwo tej sytuacji też tego dowodzi. - Gotowa na co? - Nie wiem. To kolejna z tych wielkich tajemnic, które mam przed sobą. Zgaduję, że to pewnego rodzaju test. Co jeszcze jest w tym pudełku i kto to tam włożył? Jest tam też krzyżyk? Jack pogrzebał w kasetce i wyjął z niej małą sakiewkę. - O to chodzi? Darci wzięła od niego sakiewkę i wytrząsnęła z niej krzyżyk na swoją prawą dłoń. - Och! A niech mnie - wyszeptała. - O mój Boże. Och, o... Jack obserwował Darci stojącą na środku pokoju z jajem w jednej, a z krzyżykiem w drugiej dłoni. Miała zamknięte oczy, odchyloną do tyłu głowę i wyglądała, jakby znajdowała się w ekstazie, że aż poczuł zazdrość. Nie mógł od niej oderwać oczu, bo na jej twarzy malowała się tak ogromna przyjemność, że przez chwilę nawet zaniepokoił się o jej życie. Nie mógł już tego dłużej znieść. Wyrwał jej z rąk obydwa przedmioty i odłożył je na stół. - Nie sądzę, żeby te przedmioty miały do tego służyć - stwierdził. Darci wyglądała tak, jakby miała się rozpłakać, ale opanowa­ ła się i wyprostowała plecy.

- Cokolwiek sobie myślisz, to nieprawda. One brzęczą i kie­ dy wezmę je w dłonie, czuję... - Tak, ty też zaczynasz brzęczeć i wibrować. - Jack zdjął tacę ze śniadaniem z łóżka i na pościeli zaczął ustawiać kasetkę z jej zawartością, ale Darci pobiegła szybko do łazienki i wróciła z ręcznikiem, żeby wytrzeć brudne pu­ dełko. - Przestań już się wygłupiać z czyszczeniem tych przed­ miotów, tylko lepiej mi powiedz, co sądzisz o tej kasetce. Darci spojrzała tęsknie na jajo i krzyżyk, leżące na stole i pomyślała o uśpieniu Jacka, żeby mogła się w spokoju za­ stanowić nad tym, jakie możliwości dają te magiczne przed­ mioty. Jaką mają moc? W jaki sposób mogą zadziałać z innymi, które już posiadała? I czy w ogóle zadziałają? Czy Devlin próbował je ukraść, czy raczej je chronił? Wzdychając, Darci położyła dłoń na kasetce i zamknęła oczy. - Simone - powiedziała - i Adam. Ale nie, to chyba nie Adam. W każdym razie nie wyczuwam go zbyt wyraźnie. Ale to Tom zajął się wykopaniem skrytki. I Tula. Tak, Tula zajęła się tym po śmierci Simone. Och! - Co takiego? - Właśnie poczułam ducha Simone. Wydaje mi się, że ona próbuje się ze mną skontaktować. - Darci spojrzała na Jacka ze zdziwieniem. - Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z in­ nym jasnowidzem. Z wyjątkiem syna Linca i kilkorga ludzi, pozbawionych ciał. I Henry'ego, oczywiście. Jack pokręcił głową z dezaprobatą i skierował uwagę na kasetkę. Na jej wierzchu znajdowała się mała skórzana teczka przewiązana jedwabną tasiemką. Kiedy Jack ją otworzył, ode­ zwała się Darci: - To od Adama. Chce, żebym spróbowała wrócić do niego. Wewnątrz znajdował się mały portret Diany i kosmyk jej włosów.

- Mogłaby być tobą - stwierdził Jack, spoglądając na podo­ biznę. - Jest twoją wierną kopią. Darci wzięła od niego portret i włosy. Wiedziała, że Adam nie napisał do niej żadnego liściku, ponieważ ufał, że będzie pamiętała o obietnicy i jeśli to tylko będzie możliwe, postara się przywrócić mu jego żonę. Darci położyła obie rzeczy na pościeli i spojrzała na sporą paczkę, którą Jack wyjął z pudełka. To były wycinki z gazet zawinięte w duży kawałek haftowanego materiału. Wycinki były stare, pożółkłe, wyschnięte i bardzo delikatne. Jack do­ tknął ich ostrożnie, wiedząc, że w każdej chwili mogą się rozsypać w pył. Po chwili uniósł w górę palec wskazujący i zrobił minę, mówiącą: „chwileczkę", i wyszedł z pokoju. - I nie dotykaj tych rzeczy na stole - zawołał już z korytarza. Darci wzięła więc portret Diany i przyjrzała mu się uważnie. Kobieta była bardzo chora, kiedy malowano jej tę podobiznę. Wiedziała o tym, ale nikomu nic nie powiedziała. Darci wy­ czuwała ogromną miłość tej kobiety do jej rodziny, jakby jej duch stał obok. Znajdę ją, pomyślała Darci i odłożyła portret. Opierając się na poduszkach, spojrzała na przedmioty pozo­ stawione na stole. Szczególnie intrygowało ją jajo. Zerknęła na drzwi i pomyślała, że może gdyby się pospieszyła, mogłaby... Gdy z powrotem spojrzała na jajo, wydało jej się, że zaczęło się poruszać. Minimalnie, ale jednak się kołysało. - Chodź do mnie - szepnęła, koncentrując się na nim i wy­ ciągnęła przed siebie ręce. Uśmiechnęła się, kiedy zobaczyła, jak jajo powoli zaczyna się toczyć w jej kierunku. Nie wiedziała jednak, co się stanie, kiedy jajo zbliży się do krawędzi stołu. Czy spadnie na podłogę, czy będzie unosiło się w powietrzu? Nie dowiedziała się tego, ponieważ w drzwiach pojawił się Jack ze stertą kserokopii w dłoni. - Teraz możemy je przeczytać bez obaw, że stary papier się rozpadnie.

Spojrzał na Darci i zauważył, że miała minę winowajcy, więc natychmiast odwrócił się w stronę stołu i zobaczył jajo balan­ sujące na jego krawędzi. - Nawet nie chcę wiedzieć, co z nim robiłaś - powiedział Jack, łapiąc jajo i kładąc je na środku stołu. - Chodź, prze­ czytamy to. - Usiadł na fotelu obok łóżka. - Zacznijmy od listu od Simone. Simone napisała, że powierzyła swojemu synowi i córce dalszą misję wkładania do tej kasetki co bardziej istotnych informacji i wyraziła nadzieję, że Jack i Darci pewnego dnia ją odnajdą. Napisała też, że nie może zagwarantować, że po Tuli ktoś będzie się tym zajmował, ale przynajmniej przez kilka lat nazbiera się trochę artykułów. Pierwsze wycinki dotyczyły śmierci Lavender Shay i Johna Marshalla. Po tej stracie miasteczko okryło się żałobą na wiele miesięcy. - Spójrz na to!-powiedziała Darci, siadając prosto.-Tu jest napisane, że pan i pani Ulysses Shay, ku pamięci swojego jedynego dziecka, postanowili adoptować pannę Millicent Brown, która od tej pory będzie nosić nazwisko Shay! - Darci spojrzała na Jacka ze zdziwieniem. - Tu jest jeszcze jeden! - powiedział. - Datowany na 1848 rok. „Panna Millicent Shay... - Spojrzał oszołomiony na Darci. - ...jako jedna z dwunastu kobiet, została przyjęta do bostońskiej Wyższej Szkoły Medycznej. Panna Shay wyznała, że po­ stanowiła podjąć studia medyczne na cześć swojej drogiej przyjaciółki i przyrodniej siostry, nieżyjącej panny Lavender Shay." Jack odwrócił na chwilę głowę. - Lavey chciała studiować medycynę, ale jej ojciec się sprzeciwiał. Mówił, że damy nie powinny dotykać chorych ludzi. Podejrzewam, że ta tragedia nauczyła go, co tak napraw­ dę liczy się w życiu. - Tu jest jeszcze jeden - przerwała mu Darci. - Piszą tu, że

doktor Millicent Shay w 1854 roku, w Apallachach, otworzyła darmową klinikę medyczną dla kobiet i dzieci. - Darci odłożyła gazetę i spojrzała na Jacka oszołomiona. - Ciekawe, co się stało z jej bratem? - Towarzyszy! jej przez cały czas. Tylko jej ufał. Kierował ambulansem podczas wojny domowej. - Tak tu napisali? - Nie. Ja to po prostu wiem. - Uśmiechnęła się do niego. - Wiem to. Czy to nie cudowne? Nie muszę o tym czytać ani wysilać swojego umysłu, żeby się czegoś domyśleć. Po prostu wiem. - To cudownie-powiedział sarkastycznie. - Wporządku. Co dalej? Zobaczmy. Jest jeden wycinek o Adamie Draytonie z Drayton Falls. -W milczeniu przejrzał artykuł, a potem odłożył go na łóżko.-Co tu jeszcze mamy? A co stało się z Tomem i Tulą? - Daj mi to - powiedziała cicho Darci. - Chcę wiedzieć, co się stało z Adamem. - Nie sądzę... - zaczął Jack, ale kiedy spojrzała na niego, nagle poczuł przemożną chęć oddania jej tego wycinka z gaze­ ty. Musiał to zrobić. Nie mógł się powstrzymać. - O nie - powiedziała. - Tylko nie Adam. - Ponieważ w oczach stanęły jej łzy, podała artykuł Jackowi, żeby to on go przeczytał na głos. Około trzech tygodni po śmierci Johna i Lavender Fontinbloom Nokes natknął się na Adama Dray tona w swoich tune­ lach, który wybrał się tam z prochem strzelniczym i lontami. Zamierzał wysadzić tunele w powietrze. Nokes zabił Adama jednym strzałem. Podczas procesu sądowego Nokes powie­ dział, że Adam wyznał przed śmiercią, iż chciał wysadzić tunele, żeby w przyszłości nie posłużyły na użytek zła. Darci opadła na łóżko ze łzami w oczach. - Adam zrobił to dla nas. Przez nas. Gdybyśmy do niego nie poszli, nigdy by się nie dowiedział o tych tunelach i nie próbo­ wałby ich zniszczyć.

- Zaczekaj - powiedział Jack. - Spójrz na to. Ma datę z 1850 roku i piszą tu, że chodzą słuchy, iż stare tunele są nawiedzone. „Dwukrotnie dziedzic majątku Fontinblooma Nokesa próbował sprawdzić, czy w tunelach nadal można odnaleźć granaty, ale wszyscy jego pracownicy uciekali w popłochu, gdy słyszeli odgłosy kłótni dwóch mężczyzn i pojedynczy strzał, który odbijał się echem w podziemnych korytarzach. Zrezygnowany siostrzeniec pana Nokesa zabił deskami wejście do tunelu i wró­ cił do swojego kraju, Australii. Pozostawił ostrzeżenie, że każ­ dy, kto wkroczy na ten teren, będzie ścigany sądownie". - Ciekawa jestem, czy tunele stały puste, dopóki czarownica nie zaczęła ich używać? - zastanowiła się Darci. - Przez wszyst­ kie te lata musiałyby stać puste, a przecież można je było zniszczyć. - Ale czy wtedy nie przeniosłaby się gdzie indziej? Jest wiele takich tuneli na świecie. Z akt sprawy pamiętam, że czarownica miała jakiś konkretny powód, dla którego chciała dopaść twoją szwagierkę i ciebie. Darci wyciągnęła do niego lewą rękę. - Dziewięć pieprzyków. Przewidziała, że osoba, która ją zabije, będzie miała dziewięć pieprzyków na lewej dłoni. - Szkoda, że w ogóle potrafiła przewidywać - stwierdził Jack. Darci spojrzała na niego zaskoczona. - Odebrać jej zdolność przewidywania przyszłości i nie będzie wiedziała, co się jej przydarzy, ani kto to zrobi... - Gdybyś potrafiła pozbawić ją umiejętności przewidywania przyszłości, to czy nadal pozostałaby czarownicą? Darci pomyślała o co najmniej kilku odpowiedziach na to pytanie, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, zadzwonił telefon i Jack podniósł słuchawkę. - Greg, bracie, jak się masz? - zawołał radośnie. - Nie, nic mi nie jest. Po prostu mam dobry humor. To wszystko. Nie, Greg, to nieprawda. Bywałem wcześniej w dobrym humorze.

- Przerwał i uśmiechnął się do Darci. - Niestety nie. Nie zrobiliśmy żadnych postępów w sprawie odnalezienia mojego ojca. Tak, wiem, gdzie są moi krewni. Nie, Darci tego nie zrobiła. Ona spała. To ja wysłałem ich do pracy w przytułku dla bezdomnych. Naprawdę? Tak czysto? W takim razie wyślij ich do następnego. Tak, zgłosimy się do ciebie, jeśli coś się wyda­ rzy. - Odłożył słuchawkę. - Niech zgadnę - odezwała się Darci. - Greg chce, żebyśmy się zabrali do roboty. - Mniej więcej - odparł Jack, siadając z powrotem na fotelu. - Nadal wyczuwasz mojego ojca? - Tak. Jest bezpieczny. Właściwie to czuje się dziś lepiej niż wczoraj. Czeka na coś. Nie sądzę, żeby był gdzieś więziony. - Aha. - Co to miało oznaczać? Jack spojrzał na magiczne przedmioty leżące na stole. - Masz ze sobą tą uzdrawiającą kulę? - Zawsze mam ją przy sobie. Co ci chodzi po głowie? - Zastanawiam się, co by się stało, gdybyśmy poszli do tego tajemnego pokoju za gabinetem mojego ojca i zabrali ze sobą wszystkie magiczne przedmioty. - Masz na myśli szkatułkę, klucz, krzyżyk, jajo i Dotyk Boga? - Właśnie. Jeśli dwa z nich brzęczą w swojej obecności, to jak myślisz, co będzie, gdy wszystkie znajdą się razem? - Pomogą znaleźć ducha? Jack zerwał się na równe nogi. - Ja biorę te dwa, a ty resztę. Spotkamy się w tajemnym pokoju. - Będę tam przed tobą - wykrzyknęła Darci i ruszyła biegiem.

ie wiem, czym one są ani jakie mają właściwości - po­ wiedziała Darci, patrząc na osiem przedmiotów leżą­ cych przed nią. - Jesteś wróżką - przypomniał Jack - więc dlaczego tego nie wiesz? - Ty jesteś agentem FBI, to może mi powiesz, czym są te przedmioty i skąd je wziął twój ojciec? Czyżby był za­ angażowany w jakieś praktyki okultystyczne? Może jest cza­ rownikiem? - Gdybyś znała mojego ojca, wiedziałabyś, że to pytanie brzmi absurdalnie. A skąd niby mamy wiedzieć, że te przed­ mioty są jakkolwiek związane z okultyzmem? Może po prostu mu się spodobały. Albo były tutaj, kiedy kupił ten dom i nic o nich nie wiedział. - Czy człowiek, którego teraz bronisz, jest tym samym, którym wcześniej pogardzałeś? Jack uśmiechnął się. - Tak, ale wtedy... - Wtedy byłeś opanowany przez wściekłego ducha. Jack zadarł buńczucznie głowę. - Nie zgadzasz się z twierdzeniem, że schizofrenicy to lu­ dzie opętani przez duchy, prawda? A co z tymi, którzy słyszą głosy? Darci uznała, że lepiej będzie nie odpowiadać na to pytanie. Ponad godzinę spędzili w ukrytym pokoju i nadal nie byli

N

w stanie niczego powiedzieć o tych przedmiotach. Mieli cztery przedmioty, które brzęczały w taki sposób, że nawet Jack to wyczuwał, ale ich wibracja nie zwiększyła się wcale, kiedy zostały dołączone do pozostałych. Ułożyli całą ósemkę na półce pod obrazem przedstawiającym okrutną scenę i oglądali je z każdej strony. Nawet próbowali je ze sobą łączyć. - Ciekawi mnie, czy są pomiędzy nimi jakieś podobieństwa - zastanawiała się Darci. Jack położył Dotyk Boga obok błękitnej szklanej kulki, żela­ zne jajo obok kamiennego. Figurka z kości słoniowej, przed­ stawiająca jakąś postać biblijną, stanęła obok krzyżyka, a klucz został połączony ze szkatułką. - Wiemy, że te dwa ostatnie pasują do siebie. Darci spojrzała na niego podejrzliwie. - Mam nadzieję, że nie myślisz o ponownym wsadzeniu klucza w zamek szkatułki i przeniesieniu się w czasie, do Lavender? - Nie. Miałem całą noc, żeby się nad tym zastanowić i brak dentystów mnie przeraził. Sądzę, że poczekam, aż tobie uda się ją odnaleźć w naszych czasach. - Miejmy nadzieję, że jest ona teraz kimś, kogo zechcesz - mruknęła Darci, ale Jack jej nie słuchał. Wpatrywał się w obraz mężczyzny, któremu wypalano na ciele znaki. - Nie poświęciliśmy uwagi obrazowi. Oprócz tego, że praw­ dopodobnie wart jest miliony, ciekaw jestem, czy ma jakieś znaczenie. - Oprócz takiego, że odstrasza złe duchy? - Albo je przyciąga - powiedział Jack, przykładając poli­ czek do ściany, żeby obejrzeć bok ramy. - Złap z drugiej strony i pomóż mi go zdjąć ze ściany. Zajęło im to parę minut, ponieważ obraz był ogromny i cięż­ ki, ale w końcu udało im się zdjąć go i postawić na podłodze, opierając o ścianę. Gdy unieśli głowy, zobaczyli małe drzwiczki wmurowane w ścianę.

- Jesteśmy nieźli - powiedziała Darci. - Bezkonkurencyjni.. - Moje zdolności i twój skrzywiony umysł... - Cieszę się, że się do czegoś przydaję - odparł Jack. Obydwoje spodziewali się, że drzwiczki będą miały jakiś zamek, ale tak nie było. Zanim Jack otworzył drzwiczki, kazał odsunąć się Darci jak najdalej. - Ostatnim razem, kiedy użyliśmy przedmiotu z tego pomie­ szczenia, wylądowaliśmy kilka wieków wstecz. Tym razem nie chcę ryzykować - To wszystko była twoja wina - wytknęła Darci, ale uśmie­ chnęła się do Jacka. Powoli otworzył drzwiczki i zajrzał do środka. - Co tam jest? - spytała Darci zza jego pleców. - Nie wyczuwam żadnej energii, więc to nie może być nic groź­ nego ani potężnego. - W jej głosie słychać było rozczarowa­ nie. Jack włożył do środka obie dłonie i wyciągnął jakiś przed­ miot, który postawił na półce. Obydwoje mu się przyjrzeli. - Co to jest? - zapytał Jack. Wyglądało to jak kawałek wypalanej gliny, bardziej podobny do dziecięcej wersji rzeźby wulkanu, pomijając fakt, że miał sporo obtłuczeń kilka dziur i wgnieceń na powierzchni. - Nie mam pojęcia. - Darci dotknęła palcami powierzchni przedmiotu. — Wydaje się, że to ceramika, ale z drugiej strony jest jakby metalem. Z pewnością jest na tyle zimne, że mogłoby być metalem. Nie wyczuwam absolutnie niczego, a to może oznaczać, że to, najpotężniejsza rzecz, jakiej kiedykolwiek doty­ kałam. - Skąd taki wniosek? - Nawet zwykły ołówek emituje pewną energię. Drzewa ją emitują. Kiedyś opowiem ci historię pewnego drzewa w Alaba­ mie, które było złe, ponieważ uderzył w nie samochód. I ja wtedy... Co ty wyprawiasz?

Jack wziął do ręki kamienne jajo i zbliżył je do tego przed­ miotu, który znaleźli za obrazem. - To musi pasować do tych wszystkich magicznych przed­ miotów. One muszą być jakoś ze sobą powiązane. Darci bez zastanowienia złapała żelazne jajo i zaczęła nim manewrować nad nowo odkrytym przedmiotem. Był całkiem spory. Miał około trzydziestu centymetrów szerokości i czter­ dziestu wysokości. Ponieważ idealnie mieścił się w schowku za obrazem. Darci nabrała pewności, że pomieszczenie zostało stworzone celowo, by przechowywać tu te przedmioty. Ale kto to zrobił? I, co jeszcze ważniejsze, dlaczego? - Och! - krzyknęła Darci, kiedy nagle żelazne jajo przywar­ ło do tego bezkształtnego przedmiotu. - Och! Jack spojrzał na nią, a potem na jajo, które sam trzymał w ręku, i obydwoje pomyśleli o tym samym. - One pasują do siebie - zauważyła Darci. - Przedmioty, które mieli, dokładnie odpowiadały rozmiarami i kształtem, ale nie... - Nie były magiczne. To nie były właściwe przedmioty. - Otóż to - powiedziała podekscytowana Darci. Spojrzała na błękitną szklaną kulę, ale wzięła do rąk swój Dotyk Boga. - Ktokolwiek zdobył te przedmioty, liczył na to, że będą pasowały. - Kiedy Dotyk Boga został przyciągnięty przez podstawę. Darci uśmiechnęła się do Jacka. Wtedy on wziął srebrną szkatułkę i umiejscowił ją ponad podstawą. Po chwili ona także znalazła dla siebie miejsce. Kiedy sięgnął po klucz, Darci złapała go za rękę. - O, nie! Tego nie zrobisz! Mam przeczucie, że włożenie klucza do szkatułki aktywuje całą konstrukcję, a wolałabym, żebyśmy nie robili niczego, dopóki nie dowiem się, co to wszystko znaczy. - Pewnie powinienem być wdzięczny za sformułowanie „my". - Wziął do ręki krzyżyk i przyjrzał mu się. - Jak myślisz, co się stanie, kiedy i on znajdzie się na swoim miejscu?

- Nie wiem - odparła Darci, kręcąc głową. - Chyba zbyt naiwne byłoby myślenie, że to coś pomoże mi się odnaleźć mojego męża. - Albo mojego drogiego ojczulka - powiedział Jack i do­ tknął ceramicznej podstawy, żeby ją obrócić, ale natychmiast cofnął ręce. - Aj! Gorące! Darci wyciągnęła dłoń nad podstawę, ale jej nie dotknęła. Czuła ciepło bijące z przedmiotu, który jeszcze przed chwilą był lodowato zimny. - Tak - potwierdziła. - Coś już uruchomiliśmy, - Chciałbym wiedzieć co - mruknął Jack, unosząc dłoń z krzyżykiem ponad podstawą. Kiedy i krzyżyk został przy­ ssany we właściwym miejscu, Jack włożył na chwilę do ust poparzone koniuszki palców, a potem złapał Darci za ramię i odciągnął ją w najdalszy kąt pomieszczenia. - Stań tyłem - powiedział, unosząc jedną rękę tak, jakby chciał zasłonić twarz. Drugą ręką przytrzymał Darci, gotowy pchnąć ją na podłogę i zakryć swoim ciałem. Ale nic się nie wydarzyło. Podstawa stała na półce, cztery przedmioty były do niej jakby przyssane, ale nic się nie działo. - Wyjrzyj na zewnątrz, żeby sprawdzić, jaki mamy rok - zaproponował Jack. - Sam wyjrzyj. - Darci podeszła z powrotem do ceramicznej podstawy, która była teraz tak gorąca, że nie sposób jej było dotknąć. - Wyczuwam energię - powiedziała cicho. - Ale nie wiem jakiego rodzaju. Wydaje mi się... Och! Mamy problem. Brakuje tu czegoś. Jack spojrzał na bok ceramicznej podstawy i zobaczył tam jeszcze jeden niewielki, owalny otwór. Spojrzał na trzy pozo­ stałe przedmioty leżące na półce. Żaden z nich nie będzie pasował kształtem do tego wgłębienia. - Może klucz? Darci trzymała go w dłoni i mocno ściskała, jakby się oba­ wiała, że Jack zacznie go jej wyrywać. Ostrożnie, żeby nie

zbliżać za bardzo klucza do szkatułki, przysunęła go nad wgłę­ bienie w podstawie. - Nic - powiedziała. - Niczego nie czuję. Żadnej energii. - Mogę? - zapytał Jack. - I nie patrz tak na mnie. Nie zamierzam go użyć. - Kiedy zbliżył klucz do ceramicznej podstawy, odezwał się: - Ostygła. Rzeczywiście, podstawa znowu była zimna w dotyku. Kiedy spróbował odczepić od niej żelazne jajo, odeszło bez najmniej­ szych problemów, a potem znowu do niej przywarło, jednak podstawa nie rozgrzała się na nowo. - Czegoś nam brakuje - stwierdziła Darci. - Czuję to, ale nie potrafię powiedzieć, co to takiego... Ani nie wiem, co się stanie, kiedy złożymy wszystkie przedmioty razem. - Nie ma kogoś, żywego czy umarłego, kogo mogłabyś wezwać i zapytać? - Wydaje mi się, że wkroczyliśmy na wyższy poziom, o któ­ rym nikt, kogo znam, nie ma pojęcia. Chociaż pewnie Henry może coś o tym wiedzieć... - Uniosła głowę. - Devlin! - Po chwili odezwała się podniesionym głosem: - Devlin, chodź tutaj! Jack nie odrywał oczu od Darci i wydawało mu się, że dostrzegł jakiś ruch za nią. - Nie jestem pewien, ale chyba przed chwilą widziałem jakiś błysk na boazerii. - Z trudem przełykał ślinę, starając się opanować chęć ucieczki. Darci odwróciła się szybko i przyjrzała się ścianie za sobą. - Zaraz tu przychodź i skończ z wygłupami! Stopniowo pomieszczenie zaczęło napełniać się niebieskim dymem. Z niego zaś uformowała się górna część ciała ol­ brzymiej postaci z czarnymi włosami i wielkimi, czarnymi wąsami. - Czego ode mnie chcesz? - usłyszeli głos, który był tak donośny, że cały pokój zdawał się od niego wibrować. Ale żadne z nich nie stchórzyło.

- Naprawdę zamierzam naskarżyć na ciebie Henry'emu - zagroziła Darci, spoglądając na Devlina. Jack przyjrzał się postaci z jednym okiem. - Szkoda, że nie możesz zmusić go, żeby wszedł do butelki, a my moglibyśmy zatknąć na niej korek. Kiedy to wypowiedział, Darci zauważyła migotanie światła w postaci Devlina. To trwało zaledwie ułamek sekundy, a potem wrócił znowu do swojej budzącej postrach, potężnej postaci. - Powtórz to jeszcze raz - zwróciła się do Jacka. - Co takiego mam powtórzyć? Chodzi ci o zapędzenie złego dżina do butelki? - Kiedy spojrzał na Devlina, sam dostrzegł to migotanie. Stanął więc pewnie i odezwał się głośno: - Powie­ działem, że może mogłabyś rozkazać mu, żeby wszedł do czegoś, załóżmy, do butelki. Wtedy zatknęlibyśmy ją korkiem i zamknęlibyśmy go w środku. To by było świetne, prawda? Miałabyś swojego osobistego dżina, kiedykolwiek byś go chciała wykorzystać. Kiedy Jack to mówił, Devlin robił się coraz mniejszy, jak balon, z którego uchodzi powietrze. Nadal wyglądał jak dzie­ cinny rysunek pirata, ale nieustannie się kurczył. Kiedy Jack skończył mówić, Devlin był już rozmiarów Darci. - I co ja mam teraz z nim zrobić? - Darci przyglądała się skurczonemu Devlinowi. - Nie mam pojęcia. To ty jesteś jasnowidzem, nie ja. - Z technicznego punktu widzenia, nie jestem jasnowidzem, od kiedy nie potrafię czytać w myślach. I naprawdę nie potrafię przepowiadać przyszłości, więc nie jestem też wróżką, jak mnie nazwałeś. Myślę, że może jestem kimś... - Kto uwielbia odkładać ważne sprawy na później - powie­ dział Jack. Obydwoje wpatrywali się w Devlina, który też mierzył ich wzrokiem, ale się nie odzywał. - Zapytaj go o coś. - Co się stanie, kiedy umieścimy wszystkie przedmioty w podstawie? - Sami się przekonacie - odparł Devlin.

- On naprawdę jest złym dżinem - stwierdził z przekąsem Jack. - Jak myślisz, gdzie znajdziemy taką specjalną ozdobną butelkę, jakie mają w telewizji? A może wystarczy użyć zwyk­ łej butelki po piwie? - Kiedy Devlin lekko się wzdrygnął, jakby się przestraszył, Jack uśmiechnął się złośliwie. - Jak bardzo musi się ciebie słuchać? - Nie wiem - odpowiedziała Darci. - To dla mnie nowa sytuacja. Nawetnie wiem, dlaczego on teraz musi się mnie słuchać. Czy zyskałam jakąś nową moc, a może to te przedmioty mijądały? A jeśli tak, to które z nich? -Spojrzała naDevlina. - Albo zaczniesz mówić, albo pozwolę mu przynieść tę butelkę z korkiem. Na te słowa Devlin nieco się pozbierał. Nagle ubrał się w więzienny pasiasty kombinezon, a przy nodze dyndała mu kula na łańcuchu. Miał strapioną minę i wyglądał na skruszonego. - Nie żartuję! - powiedziała groźnie Darci. - Zanadto dra­ matyzujesz. Skuty kajdankami Devlin ukłonił się przed nią. - Jeśli zbierzecie wszystkie przedmioty i złożycie je razem, jajo się otworzy. - Co jest w jego środku? - szybko zadała następne pytanie. - Coś, czego będziesz mogła użyć. - Czy nie została tam gdzieś pusta butelka po winie z ze­ szłego wieczoru? - rzucił głośno Jack. Devlin wyglądał już na mniej wystraszonego i przemienił się w elżbietańskiego dworzanina w aksamitnym stroju, ozdobio­ nym szlachetnymi kamieniami. - Jeśli zbierzecie wszystko, będziecie mogli odnaleźć to, czego szukacie. - Spojrzał przebiegle. - Nawet tych dwoje ludzi, których poszukujecie. Darci wstrzymała oddech. - W jaki sposób? - wyszeptała. - Jak już zauważyliście, otwarcie szkatułki umożliwia po­ dróż w czasie, ale z samym tylko pudełkiem nie macie kontroli nad tym, w jakich czasach się znajdziecie. Tym razem byliście

sterowani przez kogoś, ale wkrótce zostaniecie zdani wyłącznie na siebie. - Masz na myśli, kiedy umrze Henry, prawda? Devlin wzruszył ramionami. - Wasze ziemskie ciała łatwo i szybko umierają. - Więc w jaki sposób mam wybierać przedział czasu, w któ­ ry mogę się przenieść, i co mam robić, kiedy już się tam znajdę? Devlin uśmiechnął się słabo. - Dowiesz się wszystkiego w odpowiednim czasie. - Chyba mam już dosyć tych czarodziejskich bzdur - powie­ dział Jack, zbliżając się do Devlina. - Darci chyba nie zdaje sobie sprawy z mocy, którą posiada, ale ja mogę jej pomóc się zaraz o tym dowiedzieć. Nie jestem tak miły jak ona, więc albo opowiesz nam o wszystkim, albo namówię ją do tego, żeby wepchnęła cię do butelki po lekarstwie. Darci spojrzała przenikliwie na Devlina. - Albo zamknę cię w ciasnej klatce z kamieniem w środku. Na te słowa Devlin niemal zniknął. Jedyne, co z niego pozostało, to dwoje przerażonych oczu widocznych na tle ściany. - Jeśli zbierzesz wszystkie przedmioty i umieścisz je na tej podstawie, będziesz mogła zobaczyć to wszystko, co da się zmienić oraz jakie skutki dla świata będą miały te zmiany. - Masz na myśli, że będę mogła zobaczyć, co się stanie, jeśli cofnę się w czasie i powstrzymam bombardowanie Pearl Harbor? - upewniła się Darci. - Tak - powiedział Devlin. - Będzie mogła zobaczyć, co by się stało, gdyby Lavender przeżyła? - dociekał Jack. - Tak. - Co jeszcze będzie można z tym zrobić? - dopytywał się Jack. Devlin wystawił głowę i ramiona ze ściany. Miał teraz na sobie mundur żołnierza z końca dziewiętnastego wieku, a do ucha przystawił sobie metalową trąbkę, jakby był przygłuchy.

- Co? Nic nie słyszę. Dostałem rozkazy i nie mogę nic więcej mówić. Sami musicie znaleźć brakujący przedmiot. - Spojrzał na Jacka. - Ty wiesz, co to jest i gdzie się znajduje. - Ja nie mam... - zaczął Jack. - Jak mogę odnaleźć duszę kogoś z przeszłości, kto żyje współcześnie? - szybko zapytała Darci. - Możesz to teraz zrobić - odparł Devlin i uśmiechnął się. - Mój inny pan mnie wzywa. On także ma butelkę. - Po tych słowach Devlin zniknął. - Nie powiem, żeby mi się podobał... czymkolwiek on jest - mruknął Jack i spojrzał na zamyśloną Darci. - Będziesz umiała teraz odnaleźć dusze? - Może. Nigdy tego nie próbowałam. - To co robiłaś do tej pory ze swoimi zdolnościami? Darci westchnęła. - Prawdę mówiąc, większość czasu spędziłam na ukrywaniu ich przed ludźmi. - To ciekawe. - Co masz na myśli? - Używałaś swojej mocy, jak najrzadziej się tylko dało, a potem zabrano ci męża i zostałaś postawiona w sytuacji, wymagającej od ciebie, żebyś dowiedziała się więcej o swoich możliwościach. I odkryłaś, że dysponujesz dużo większą mocą, niż sądziłaś. To ciekawe. - Ja tylko chciałabym wiedzieć, kto tym wszystkim steruje. Wydaje mi się, że to Henry, ale to równie dobrze może być ktoś, kogo nigdy nie poznałam. - Chcesz wiedzieć, kto potrafi cię pozbawić mocy, a potem ci ją przywrócić. - Dlaczego tak mówisz? Jack uśmiechnął się. - Przez Devlina. Mówiłaś mi, że nie miałaś nad nim żadnej mocy, ale teraz potrafisz mu całkiem nieźle rozkazywać. - Z wyjątkiem sytuacji, kiedy to wzywa go jego „inny pan".

- Właśnie - powiedział Jack. - Jesteś głodna? Po co w ogóle pytam. Co powiesz na lunch? - Świetny pomysł. A ty mi opowiesz, co to za przedmiot, którego nam brakuje, i gdzie go możemy znaleźć. - Nie mam zielonego pojęcia - odparł Jack, otwierając przed nią drzwi. Dziesięć minut później siedzieli już w kuchni z tale­ rzykami pełnymi kanapek i z miseczkami z gorącą zupą domo­ wej roboty. - Kto by pomyślał, że moja ciotka tak świetnie gotuje? - powiedział Jack z pełnymi ustami. - To Chrissy - stwierdziła Darci. - T o ona wszystko przygo­ towała. - Naprawdę? Może odkryła swoje powołanie? - Nie. Skończy jako stara, samotna i nieszczęśliwa kobieta. - A ja myślałem, że nie potrafisz przepowiadać ludziom przyszłości. - Nie potrafię. Z wyjątkiem sporadycznych sytuacji. Czasa­ mi po prostu miewam wizje na temat różnych osób i... Jack wytarł serwetką ręce, a potem wyciągnął dłoń w stronę Darci. - Powiedz mi, co widzisz. - O mój Boże! - wykrzyknęła. - Twoja ręka zrobiła się fioletowa! Jack zbladł, zanim zdał sobie sprawę z tego, że Darci żartuje. Jego mina dowodziła tego, jak bardzo zaczął jej ufać w ciągu ostatnich paru dni. - Zaraz pożałujesz tego dowcipu - powiedział i rzucił się na nią z rękoma. Darci śmiała się w głos i próbowała sparaliżować Jacka, ale nie mogła się skoncentrować, więc udało jej się unieruchomić tylko trzy palce jego prawej dłoni, na co Jack również zareago­ wał śmiechem. I w tej sytuacji zastał ich Greg Ryerson. Darci była tak zajęta myśleniem o magicznych przedmiotach, które znaleźli, oraz żartami, że nie wyczuła w ogóle, kiedy wszedł do domu.

Widząc Grega, obydwoje zamilkli. - Jack, możemy porozmawiać na osobności? - zapytał szty­ wno Greg, a napięcie jego ciała zdradzało, co sobie pomyślał na temat ich wspólnej zabawy. - Przepraszam - szepnęła Darci do Jacka, mając na myśli, że przykro jej, iż zaniedbali tę sprawę, dla której zostali tu przy­ słani, oraz, że przez nią Jack został przyłapany na zabawie podczas pracy. Jack puścił do niej oko, a potem poszedł za Gregiem do biblioteki. Greg zaczekał, aż drzwi za nimi będą już zamknięte. - Zamierzasz mi wyjaśnić, co się tu, u diabła, dzieje? - Nie uwierzyłbyś mi, gdybym ci powiedział - stwierdził Jack. - Zaryzykuj. Jack już otworzył usta, żeby opowiedzieć Gregowi o tym, że odbył podróż w czasie, ale zmienił zdanie. - Przyszedłeś tu, bo się o mnie martwisz? - Rozciągał i ma­ sował dłoń, żeby przywrócić w niej krążenie po tym, jak Darci sparaliżowała mu palce. - Przyszedłem tu, ponieważ otrzymaliśmy żądanie okupu. - Za tatę? - zapytał Jack, siadając w jednym ze skórzanych foteli ojca. Greg przyglądał się przyjacielowi. - Co ci się stało? Nigdy nie nazywałeś go „tatą". Zawsze to był dla ciebie „stary". Więc co to wszystko ma znaczyć? - Kto wie? Może łagodnieję na starość? Greg spojrzał podejrzliwie na Jacka, oczekując, że przyjaciel mu coś wyzna, ale Jack milczał. - Powiedz mi dokładnie wszystko, co usłyszałeś. - Nie wiem, co się dzieje, bo w tej sprawie otrzymuję tylko jakieś skrawki informacji. Powiedziano mi, że pojawiło się żądanie okupu. - Kto je otrzymał? - No właśnie... - mruknął Greg. - Nie wiem, kto je dostał.

Mogę się tylko domyślać, że to prezydent Stanów Zjednoczo­ nych. Powiedzieli mi, że trzeba gdzieś dostarczyć pięćdziesiąt milionów dolarów jutro o osiemnastej. - Dlaczego tak mało? - Powiedzieli mi, że taką gotówkę twój ojciec ma od ręki. Jack i Greg spojrzeli na siebie i zaśmiali się, a ten śmiech rozładował atmosferę między nimi. Greg usiadł naprzeciwko Jacka. - Chcesz mi opowiedzieć coś o...? - Kiwnął głową w kierun­ ku kuchni. - Dwa dni temu nienawidziliście się, a teraz zaba­ wiacie się jak dzieci. Spędziłeś z nią noc? - Ale nie w tym sensie, o jakim myślisz. Wyeliminowała kogoś dla mnie. - Zabiła kogoś? Posłuchaj, nie sądzę, żeby biuro zechciało... - To nie tak. Możemy to zostawić? Pomiędzy mną a Darci niczego nie ma, przynajmniej nie to, o czym myślisz. Gdybym miał siostrę, chciałbym, żeby ona nią była. - Twoją siostrą? A zdawało mi się, że uważałeś ją za dziwadło. Jack spojrzał gniewnie na Grega. - Nigdy więcej tak o niej nie mów. Darci potrafi różne dziwne rzeczy, ale nie jest żadnym dziwadłem. - Jack, musisz na to spojrzeć z dystansem. Lubię tę kobietę, naprawdę, osobiście nic do niej nie mam, ale ona potrafi zabijać ludzi siłą swojego umysłu. Potrafi paraliżować ludzi i... W jednej chwili Jack złapał Grega za kołnierz i uniósł go do góry. - Zamknij się i nie gadaj o rzeczach, o których nie masz pojęcia. - Zamierzasz mnie zabić, Jack? - zapytał łagodnie Greg. -Bo jeśli tak, to pozwól mi zadzwonić do żony i upewnić się, że polisa jest opłacona. Jack rozluźnił uchwyt i puścił przyjaciela, a potem podszedł do barku przy ścianie i napełnił dwie szklanki zimnym piwem imbirowym, z których jedną podał Gregowi.

- Skończmy z tym, dobra? Wydarzyło się kilka takich rze­ czy, o których nie mogę ci powiedzieć. A w kwestii Darci, to ona przeszła bardzo wiele i potrafi bardzo dużo, i... - Wypił połowę swojego piwa i spojrzał na Grega. - Lepiej powiedz mi, z czym przyszedłeś. Greg spojrzał podejrzliwie na przyjaciela. - Powiedziano mi, że biuro chce wycofać cię ze sprawy. - Dlaczego? - Nie wiem. Jestem za nisko w tej piramidzie, żebym wie­ dział coś więcej. Ty, ja i twoja młodsza siostra... - Greg żar­ tował, ale Jack się nie uśmiechnął. - Darci Montgomery także ma zostać odsunięta od sprawy i może już wracać do domu. Jutro o godzinie szóstej po południu specjalnie wydelegowany agent dostarczy pięćdziesiąt milionów dolarów w gotówce w wyznaczone miejsce, o którym nic nie wiem. Istnieje na­ dzieja, że porywacze uwolnią twojego ojca po tym, jak dostaną pieniądze. - A jakie ty dajesz szanse temu przedsięwzięciu? - Według mnie prawdopodobieństwo powodzenia tej akcji jest takie samo jak twoje wyobrażenie, że jasnowidząca jest twoją siostrą, której nigdy nie miałeś. Jack zignorował ten komentarz. - A mnie się wydaje, że mój ojciec pożyje jeszcze do szóstej jutro popołudniu, jeśli już nie jest martwy. - Ta twoja jasnowidząca chyba powinna wiedzieć takie rzeczy? - Jeszcze raz ją tak nazwiesz, a pożałujesz tego - zagroził Jack. - Już się boję. Jack rzucił Gregowi surowe spojrzenie, ale ten tylko się uśmiechnął w odpowiedzi. - Więc co w takim razie robiliście przez ostatnie dni, że tak się do siebie zbliżyliście? - Podróżowaliśmy w czasie - odpowiedział bez namysłu

Jack. - Ta cała akcja z ojcem jest podejrzana, ale nie potrafię powiedzieć, co w niej śmierdzi. Darci twierdzi, że ojciec czuje się dobrze. Czy to znaczy, że codziennie ma czystą bieliznę, a może jest zamieszany w jakieś ciemne interesy w światku przestępczym i przebywa teraz z przyjaciółmi? - Twój ojciec? Zapominasz, że całe dnie przesiaduję za biurkiem i chociaż może niewiele robię, to jednak mam dostęp do dokumentów? Twój ojciec jest czysty jak łza. - Doprawdy? W takim razie skąd za jego sypialnią wziął się tajemny pokój pełen magicznych przedmiotów? - To ciekawe - powiedział Greg. - Chodźmy go obejrzeć. Jack spojrzał tak, jakby miał zamiar się podnieść, ale się powstrzymał. - Muszę znaleźć pewien przedmiot. To powinno być tej szerokości i takiej długości. - Zakreślił rękoma w powietrzu przybliżony kształt, zgodnie z którym przedmiot ten miałby nie więcej jak dwa i pół centymetra szerokości i długości. - Takie to są prawie wszystkie kamienie, z których usypany jest podjazd. - Podjazd jest asfaltowy, a nie brukowany - z powagą stwie­ rdził Jack. - Może znajdziesz taki kamień na dnie stawu rybnego? - Możliwe. Nic ci nie przychodzi do głowy? - Jack, w coś ty się, u diabła, wplątał z tą kobietą? Chodzi o seks? Jest taka dobra w łóżku, że już nie potrafisz logicznie myśleć? A może cię zahipnotyzowała? O to chodzi, prawda? - To nic z tych rzeczy. Ona i ja... Darci i ja... - Jack machnął ręką z rezygnacją. - Nie potrafię ci tego wytłumaczyć. Muszę znaleźć ten mały przedmiot. - A mógłbyś powiedzieć coś więcej oprócz rozmiaru? Z cze­ go ma być ten przedmiot? Do czego służy? Gdzie i kiedy go wykonano? To coś naturalnego czy wyprodukowanego? - Nie wiem - powiedział Jack. - Ale domyślam się, że to jakaś ważna rzecz, a nie jakiś tam kamień na dnie jeziora.

- Zatrzymał się i uśmiechnął. - Poza tym Darci już ma jeden kamień w schowku. - Kiedy Greg chciał coś powiedzieć, Jack powstrzymał go machnięciem dłoni. - To teraz nieistotne. Muszę znaleźć ten przedmiot, żebym mógł odnaleźć Lavender. - Lavender? Tak jak kolor? Ktoś tak nazwał swoje dziecko? Jack złapał się za głowę i zamyślił. - Czy ojciec ma skrzynkę depozytową w banku, do której mógłbym zajrzeć? - Nie mam pojęcia, a jedynym sposobem na to, żebyś legal­ nie dostał się do takiego depozytu, byłoby oświadczenie, że jesteś jego synem. Jesteś już na to gotowy? - Nie, oczywiście, że nie jestem. Chociaż nie czuję już... - Jack uśmiechnął się, - Już nie odczuwam złości, tak, jak to było kiedyś. Gdzie mają być dostarczone pieniądze? - Nie wiem. - Greg przyglądał się Jackowi, starając się odgadnąć, co mu się stało. - Odwiozę panią Montgomery do domu, a ty możesz powrócić do tego, co robiłeś, zanim cię przechwyciliśmy. Pamiętasz? Przed akcją w sklepie jubilerskim. - Wydaje się, jakby to było wieki temu. Jutro o szóstej, powiadasz? - Jack, nie możesz się w to mieszać. Nikt nie wie, że jesteś synem Hallbrooke'a i jeśli chcesz, by tak zostało, musisz się trzymać z daleka od tej sprawy. - Greg spojrzał na zegarek. - Muszę już iść. Mam spotkanie z górą. Jack, posłuchaj lepiej mojej rady i pozwól działać innym. Prawdę mówiąc, zgadzam się z tobą co do tego, że to porwanie jest dziwne, jeśli to w ogóle było porwanie. Nic mi tu nie pasuje. Najpierw każą mi zatrudnić jasnowidza, potem mam znaleźć ciebie, a później... - Później co? Greg potarł oczy. - Wiem jedynie, że coś jest nie tak. Co jest w tym tajem­ niczym pokoju? - Nic, co by cię mogło zainteresować. Po prostu stare przed­ mioty. Żelazne jajo na przykład.

- Jasne. Żelazne jajo. Twierdzisz, że twój ojciec znalazł żelazne jajo i ukrył je w tajemnym pokoju za sypialnią? Jack uniósł brwi. - W zasadzie to pewna stara kobieta podarowała Darci to jajo w dziewiętnastym wieku, ale Darci nie mogła go ze sobą zabrać, więc poprosiła woźnicę, Toma, żeby ukrył je przy kościele w Camwell w stanie Connecticut. Pamiętasz to pudełko, po które wysłałeś swoich agentów? Wiesz, że w Camwell są tune­ le? No więc one są nawiedzane przez Adama Draytona i Fontinblooma Nokesa, ponieważ Adam oddał swoje życie, starając się uratować wielu ludzi z dwudziestego pierwszego wieku. - W porządku - powiedział Greg, wstając z fotela - zro­ zumiałem aluzję. Nie chcesz mi nic powiedzieć. Mam odwieźć panią Montgomery do domu czy ty chcesz to zrobić? - Ja to zrobię - zdecydował Jack, otwierając drzwi biblio­ teki. - Ona zostanie tu jeszcze na noc. I nie patrz tak na mnie. Czy wy w FBI nie potraficie myśleć o niczym innym oprócz seksu? Ona jest moim gościem i ... O co ci chodzi? Byli już przy drzwiach wyjściowych, ale Greg zatrzymał się i spojrzał na Jacka. - A myślałeś o tym rubinie, który był przy zegarku twojego ojca? Jack nie miał pojęcia, o czym Greg mówi. - Rubinie? - Albo o jakimś innym kamieniu. Pamiętasz, taki czerwony kamień, który zwisał przy starym zegarku kieszonkowym, który twój ojcie zawsze przy sobie nosił? Twarz Jack rozjaśniła się. - Tak! Pamiętam. Zawsze mówiliśmy, że to klucz do jego bogactwa. - Ty mówiłeś, że gdyby go zgubił, straciłby cały swój majątek. Jack poklepał Grega po plecach. - Jeśli ten kamień jest tym przedmiotem, którego potrzebu-

jemy, to, jak na ironię, może się okazać, że miałem rację, mówiąc, że bogactwo ojca jest z nim związane. - Kiedyś poproszę cię, żebyś opowiedział mi dokładnie, co wykombinowaliście razem z panią Montgomery w ciągu tych ostatnich paru dni. I chcę wiedzieć, skąd ta zmiana w twojej osobowości. Nie wymieniła ci przypadkiem duszy na jakąś inną? Greg uważał to ostatnie pytanie za dobry żart, ale Jack tak tego nie potraktował. - Tak, w pewnym sensie, może i podmieniła mi duszę - po­ wiedział tak poważnie, że Greg aż się cofnął o krok. - Dobrze się czujesz? - Świetnie - odparł Jack, a potem położył dłoń na ramieniu przyjaciela i prawie wypchnął go za drzwi. - Mam coś do zrobienia, więc do zobaczenia. - A co z twoimi krewnymi? - Krewnymi? - powtórzył Jack już pochłonięty innymi my­ ślami. - No wiesz, mówię o Chrissy, Holcombe, twojej ciotce i wuju. Oraz o okropnym mężu twojej ciotki. Pamiętasz o nich, prawda? Nie jestem pewien, czy oni nie są zamieszani w znik­ nięcie twojego ojca. - Darci by o tym wiedziała. Gdzie są teraz? - Sprzątają już piąty przytułek dla bezdomnych - poinfor­ mował z uśmiechem Greg. - Świetnie. Może jakieś sierocińce są w pobliżu? Wyślij ich tam. Po prostu zajmij ich czymś poza domem. A, zaczekaj, możesz przysłać nam Chrissy, żeby ugotowała obiad. - Chrissy? - zdziwił się Greg. - Ma ugotować obiad? - Tak. Posłuchaj, Greg, było mi miło, ale naprawdę muszę już iść. Darci i ja... Chodzi o to, że mam coś do zrobienia. - Ale nie będziesz się mieszał w sprawę twojego ojca, praw­ da? Kazano mi powiedzieć ci, żebyś nie ingerował w kwestię okupu. Masz się trzymać z dala od tego. Jasne? - Nigdy nie odważyłbym się sprzeciwiać rozkazom - powie-

dział Jack, uśmiechnął się do Grega i zatrzasnął drzwi, zanim przyjaciel zdołał cokolwiek dopowiedzieć. Trzy minuty później Jack był już w sypialni ojca, gdzie spodziewał się zastać Darci. - Myślę, że go znalazłem - powiedział, nie troszcząc się o wyjaśnianie, co konkretnie ma na myśli. Przeszedł szybkim krokiem do tajemnego pokoju. Na środku półki stała podstawa razem z czterema przedmiotami. Jack podniósł ją do góry i przyjrzał się pustemu wgłębieniu po jednej ze stron. -Mój ojciec stale nosił przy sobie kieszonkowy zegarek, a na jego łańcuszku wisiał czerwony kamień szlachetny o kulistym kształcie. - Kaboszon - powiedziała Darci. - Właśnie. Kamień oszlifowany tak, jak to robiono w staro­ żytności. Myślę, że będzie pasował do tego wgłębienia. - A zatem - powiedziała Darci, wychodząc z tajemnego pomieszczenia - wszystko zaczyna do siebie pasować. Wie­ działam, że nie bez powodu los zetknął mnie z tobą i twoim ojcem, a teraz zaczynam już rozumieć dlaczego. - Tak - powiedział poważnie Jack. - Masz znaleźć kobietę, którą kocham. - I mężczyznę, którego ja kocham - dodała Darci, uśmiecha­ jąc się do Jacka. - Więc jak myślisz, gdzie jest twój ojciec i ten jego kamień szlachetny? Jack wziął Darci za rękę i poprowadził ją korytarzem. - Tego, moja droga siostrzyczko, będziemy się musieli do­ wiedzieć. Mówiłaś, że miewasz wizje i wchodzisz w trans. Chcę, żebyś to teraz zrobiła i powiedziała mi wszystko, co zobaczysz. Z twoją mocą i moją... - Znajomością światka przestępczego... - Aha. Razem powinno nam się udać odnaleźć mojego ojca. - A jeśli go nie znajdziemy, możemy wezwać jeszcze moje­ go kuzyna Virgila. - Kuzyna z Kentucky? Masz na myśli jakiegoś prostaczka z pickupem i strzelbą?

- On jest w Hollywood i mieszka w posiadłości mojej matki. - Posiadłości? Twojej matki? - Jerlene Monroe. Jack zatrzymał się nagle. - Twoją matką jest Jerlene Monroe? Ta gwiazda filmowa? Ta, która otrzymała Oscara za najlepszą rolę drugoplanową w tym roku? Ta kobieta, którą Amerykanie uznali za najpięk­ niejszą osobę na świecie? - A co, myślałeś, że moja matka ma trzy zęby i kopci fajkę? I jakim cudem o niej nie wiedziałeś? Myślałam, że przeczytałeś moje akta. - Najwyraźniej zapomnieli wspomnieć mi o tym drobiazgu - stwierdził sarkastycznie. - I twój kuzyn z nią mieszka? - Nie zaczynaj oceniać mnie jak jankes. Moja matka nie ma romansu z moim kuzynem. Tylko dlatego, że pochodzimy z Południa, nie oznacza, że... A zresztą nieważne. Virgil ma wrodzoną umiejętność radzenia sobie z najgorszymi mętami. - Powinien w takim razie pracować dla FBI. - Dostałby ataku serca, gdyby go ktoś o to poprosił. Virgil pracuje dla mojej matki i ochraniają przed natrętnymi ludźmi. Jack uśmiechnął się. - Myślisz, że mógłbym ją kiedyś poznać? - Pod warunkiem, że nie będę musiała iść tam z tobą. - Aha. - Co to miało znaczyć? - Ty i ja, moja siostrzyczko, obydwoje bylibyśmy wspania­ łym materiałem dla jakiegoś terapeuty. - Jack zatrzymał się w drzwiach do biblioteki. - Zróbmy to tutaj. Jesteś gotowa? - Mam nadzieję.

J

eśli jeszcze raz zaczniesz mi się mazać, to... - szepnął do niej Jack.

- Ja się nie marzę. Tylko mi oczy łzawią. A poza tym co byś mi zrobił, co? - Darci spojrzała na niego. - Nic - odparł, ponownie sprawdzając karabin. W czarnym stroju miał ukryte trzy pistolety, dwa noże, cztery okrągłe dyski do rzucania, które Darci nazwała „gadżetami ninja", oraz bute­ leczkę z trucizną. - Nie wiem, dlaczego tak posmutniałaś, kiedy włożyłaś ten czarny trykot. Nie wyglądasz w nim źle. Gdybyś nie była dla mnie jak siostra, to wiesz... - Wyszczerzył zęby w uśmiechu i schował następny nóż do ukrytej kieszeni w luź­ nych spodniach. - Nie dlatego jestem smutna. Po prostu wróciły do mnie wspomnienia z czasów, kiedy ostatni raz miałam na sobie taki kombinezon. Kupiłam go, kiedy byłam z Adamem. Włożyłam go na siebie, kiedy poszliśmy do tuneli. Wydaje się, jakby to było wieki temu. - Daj spokój i pospiesz się. Sama powiedziałaś, że tak będzie dobrze. - Nie potrafię przewidzieć przyszłości. Gdybym to umiała, dowiedziałabym się, jak odnaleźć Adama i zrobiłabym to. - I tak trzymać! Nie myślisz już „czy", tylko jak coś zrobić. Więc wytrzyj oczy i ruszajmy. - Nie jestem pewna, czy powinniśmy to robić - powiedziała Darci. - Może Greg i FBI powinni się tym zająć?

- Już o tym dyskutowaliśmy - stwierdził Jack. Wczorajszy wieczór spędzili na wprowadzaniu Darci w trans, żeby mogła zobaczyć wszystko, co tylko miało związek z osobą Johna Barretta Hallbrooke'a. Jack dał jej wszystkie możliwe przed­ mioty, których dotykał jego ojciec, żeby spróbowała coś z nich wyczuć. - Bezpieczny - to było pierwsze słowo, które przyszło jej do głowy. Jego ojciec był bezpieczny. Wreszcie zaczęli analizo­ wać to, co Darci widziała w swoich wizjach dotyczących Hallbrooke'a. To trochę komplikowało całą sprawę, ponieważ Dar­ ci najczęściej widziała obrazy z przeszłości ojca Jacka. Kiedy dotykała jakiegoś przedmiotu z jego biurka, potrafiła powie­ dzieć, czy lubił osobę, która podarowała mu tę rzecz. - Ojciec jest bogaty, ale ludzie prześcigają się w robieniu mu drogich prezentów - powiedział Jack, podnosząc ze stołu przy­ cisk do papieru wykonany z osiemnastokaratowego złota. Oko­ ło dziesiątej wieczorem dali już sobie spokój z gabinetem ojca i przeszli do jego sypialni, by tam poszukać jego osobistych rzeczy, ale niczego takiego nie znaleźli. O północy poszli na górę, na strych i tam znaleźli skrzynię pełną starych zdjęć. Darci wyciągnęła z niej parę zdjęć Jacka, kiedy był jeszcze młodym chłopakiem, i uniosła jedno z nich do góry, żeby porównać z obecnym jego wyglądem. - Duża zmiana - zauważyła. - Żeby pozbyć się tego nosa, musieli chyba użyć młota pneumatycznego. - Kiedy zmiażdżyłem go sobie na kierownicy, już było o wiele łatwiej pozbyć się kilku kostek. Mocno ściskała to zdjęcie. - Wyczuwam twoją złość i gniew i niemal widzę wściekłego ducha Millie, który unosi się nad tobą. Jack nic nie powiedział, ale wiedziała, jak się cieszył, że w końcu pozbył się Millie. Darci wyjęła kolejne zdjęcie. - To twoja matka, prawda? Była bardzo ładna.

Jack widział zaledwie kilka zdjęć swojej matki i bardzo niewiele o niej wiedział. Chociaż pytał o nią ojca wielokrotnie, nigdy nie otrzymał żadnej odpowiedzi. - Teraz powiesz mi, że mój ojciec ją kochał i jego oschłość wzięła się z cierpienia po jej śmierci, prawda? - Nie - stwierdziła Darci. - O ile potrafię wyczuć, twój ojciec urodził się już taki oziębły. Okazywanie uczuć jest dla niego czymś okropnym. Mam wrażenie, że twój ojciec ma jakieś uczucia, ale nigdy nie darzył miłością twojej matki. - Więc dlaczego się z nią ożenił? - Dla prokreacji, oczywiście. Dla przedłużenia gatunku. Jack zaśmiał się w głos. - Trochę mu to nie wyszło, co? Zamiast tego spłodził mnie. - Nie sądzę, żeby uważał, że poniósł klęskę w tej kwestii - powiedziała z namysłem Darci. - A co z moją matką? - Pieniądze. Jedyne, czego pragnęła, to pieniądze. Była o wiele zimniejsza od twojego ojca. Naprawdę lodowata. Miała pretensje o każdego centa, którego twój ojciec wydał na kogoś innego niż ona. - Darci spojrzała na Jacka. - Myślę, że napraw­ dę szczęśliwie się złożyło, że jedyna matka, jaką znałeś, to matka Grega. Jack wziął od niej zdjęcie i przyjrzał mu się. Jego piękna matka, bywalczyni salonów, zginęła w wypadku w basenie, kiedy Jack miał trzy lata. - Jak zginęła? Nigdy nie dowiedziałem się w jakich okolicz­ nościach. - Była pijana. W towarzystwie dwóch kochanków. Wsko­ czyła do basenu, ale nie było w nim wody, ze względu na wiosenne czyszczenie. Złamała sobie kark. - Aha - mruknął Jack i odłożył zdjęcie. Pewnie lepiej, że jej nie pamiętał i nie dorastał przy niej. O trzeciej nad ranem w końcu na coś natrafili. Właśnie przeglądali zawartość sekretarzyka. Wszystko w nim było skru-

pulatnie poukładane, a cała jego zawartość nudna i do przewi­ dzenia. - Żadnych dowodów zakupu przedmiotów, które mogłyby uchodzić za magiczne - westchnął Jack, odkładając na bok teczkę z jednym dokumentem w środku. Kiedy Darci poczuła delikatny impuls przebiegający jej po ręku, szybko sięgnęła po teczkę, ale jej nie otworzyła. - To jest miejsce, w którym przebywa twój ojciec. - Naprawdę? - zdziwił się, otwierając teczkę. Wewnątrz znajdował się dokument własności domu odległego o jakieś sto mil od miejsca, w którym teraz byli. - Znam to miejsce! Byłem tam. Pojechaliśmy tam z Gregiem i jego rodzicami, kiedy mieliśmy po osiem lat. - Jack spojrzał na Darci. - Jesteś pewna, że on tam jest? To jego własność, więc wątpię, żeby właśnie tam zawieźli go porywacze. Darci położyła dłoń na ramieniu Jacka. - Uważam, że powinniśmy powiedzieć FBI, gdzie jest twój ojciec, i pozwolić, żeby to oni go stamtąd wydostali. - Czy to nie jest miejsce, o którym FBI już wie, że tam ma być dostarczony okup? - Nie. Nie potrafię tego wyczuć. Wydaje mi się, że oni twierdzą, że twój ojciec przebywa w innym stanie. Ale i tak nie mam co do tego pewności. Wyczytałam, co tylko się dało ze szklanki Grega, ale najwyraźniej i on nie ma pełnej wiedzy. - Jeśli powiem o tym FBI, wkroczą z armią ludzi i helikop­ terami, a mój ojciec skończy martwy. Sam zamierzam go stam­ tąd wydostać. - Beze mnie? - zapytała niewinnie Darci. - Właśnie. Bez ciebie. - A jak zamierzasz się mnie pozbyć? - Popatrzyła przez chwilę na Jacka i za moment on kichnął. - Nie grasz uczciwie - rzekł, kichając po raz dwunasty. - Nigdy nie grałam i nie będę grała uczciwie. Chodź zdrze­ mniemy się, a jutro...

- Do jutra mój ojciec może być już martwy - powiedział Jack, wydmuchując nos. - Ktokolwiek go porwał, zamierza dziś odebrać pieniądze z okupu i wieczorem zabić mojego ojca. I nie próbuj tego analizować swoimi przeczuciami. Całe lata praco­ wałem nad tego typu sprawami i wiem, co się wydarzy. Darci usiadła na podłodze i spojrzała w górę na Jacka. Wyczuła jeszcze wiele innych rzeczy, o których nie powiedzia­ ła mu wcale. Przede wszystkim to, że Jack musi odnaleźć ojca. Musi to zrobić, jeśli chce zaleczyć swoje stare rany. I Darci będzie mu do tego potrzebna. Nie wiedziała, co dokładnie się wydarzy, ale czuła, że Jack będzie jej potrzebował, żeby to wszystko zrealizować. W końcu Jack i tak postanowił zrobić tak, jak sam uważał za stosowne, i zaczęli się szykować. Kiedy dotrą na miejsce, prawdopodobnie nastanie już mglisty świt, więc Jack zarządził, że obydwoje mają się ubrać na czarno. Poszperali w pokoju Chrissy i znaleźli tam czarny trykot, który mogła włożyć Darci. Jack jeszcze nie był gotowy, kiedy Darci spojrzała na swoje odbicie w lustrze i zaczęła płakać. I właśnie wtedy, pociągając nosem, opowiedziała Jackowi o Adamie i ich wspólnym życiu. Potem wsiedli do samochodu wyposażonego w przenośną lodówkę pełną jedzenia i Jack prowadził, kiedy Darci dalej opowiadała. Po paru minutach udało mu się sprowadzić ją z tematu wspaniałego życia u boku Adama Montgomery'ego na coś, co go bardziej interesowało, czyli jak udało jej się pomóc aktorowi Lincolnowi Aimesowi odnaleźć jego syna. Jacka zaciekawił najbardziej fakt, że Darci potrafiła czytać w myślach Aimesa, kiedy go dotykała. Od chwili poznania Darci nie mieli czasu zbadać tego, czy pomiędzy nimi zachodzi podobna więź. Trochę irracjonalnie, Jack czuł się zazdrosny o Aimesa. - Czy syn Aimesa potrafi uzdrawiać? - pytał zaciekawiony Jack. - Tak. Sądzę, że posiada większe zdolności, niż to sobie

uświadamia, ale cały czas się tego uczy. Mieszka w stanie Georgia, razem z dziadkiem, a Linc odwiedza go tam często. Wydaje mi się, że jest tam też pewna młoda dama, którą Linc polubił. To typ kobiety, której nie imponuje jego uroda ani sukcesy. - Jakie jeszcze cnoty ma Aimes? - zapytał złośliwie Jack. - Dobroć. Linc chce zmieniać świat na lepszy. Jack nic nie mówił przez pewien czas, ale w jego umyśle zrodził się pewien pomysł. Może gdyby on i Darci odnaleźli brakujący element, który umieściliby w magicznej podstawie, a prawdą okazałoby się to, że Darci potrafi zmieniać bieg historii, może potrzebowałaby pomocy. I wtedy, może razem z tym Aimesem mogliby czegoś dokonać? Pomagaliby ludziom czy coś w tym stylu. - Nad czym tak intensywnie rozmyślasz? - Co zrobisz ze swoim życiem, jeśli nie znajdziesz męża? - Odrzucam taką możliwość - powiedziała Darci, wy­ glądając przez okno samochodu. Potem z powrotem spojrzała na Jacka. - Myślę, że muszę zostać w domu z moimi dziewczynkami. Muszę przestać jeździć w kółko po całym świecie. - Nie mówiąc już o podróżach w czasie. - Właśnie - powiedziała Darci i znowu odwróciła od niego twarz. Jack nagle nadepnął hamulec i zaczął wycofywać samochód. - To nie jest ta droga, w którą zamierzałem skręcić. Nie chcę jechać po bruku, bo nas usłyszą. Nadal była noc, a Darci bała się chodzić po lesie w ciem­ nościach. Jack zjechał z piaszczystej drogi w zarośla, zatrzy­ mał tam auto, a potem przykrył je długimi gałęziami. Dla kogoś, kto nie szuka samochodu, z pewnością będzie on nie­ widoczny. Wysiadając z samochodu, Darci wyczuła obecność ludzi w pobliżu. Nie na tyle blisko, żeby mogła powiedzieć dokład-

nie, ilu ich jest, ale wyraźnie byli tam i czekali na coś w ukryciu. Na nich czekali? A może na FBI? Darci przyłożyła palec wskazujący do ust, nakazując Ja­ ckowi, by się nie odzywał, a potem gestami pokazała mu, że są tu ludzie i wskazała kierunek, skąd wyczuwa ich obecność. Jack zakreślił w powietrzu kształt domu i pokazał w tym samym kierunku. Skinęła głową. Jack skulił się i ruszył zarośniętą drogą, a Darci trzymała się tuż za nim. Wydawało się, że całe wieki przemierzali milę, po której wreszcie zobaczyli dach drewnianego domku. Słońce nie mogło się chyba zdecydować, czy pokazać się światu, czy jeszcze nie. Kiedy Darci poczuła na twarzy pierwsze krople deszczu, wie­ działa już, że słońce umknęło do jakiegoś cieplejszego miejsca. Jack, z bronią w ręku, kazał jej iść obok siebie. Zdawał się nieświadomy tego, że deszcz pada coraz mocniej i postanowił przycupnąć za błotnistą skarpą. Kiedy Darci zawahała się, złapał ją za ramię, ściągnął na ziemię i kazał jej leżeć obok siebie. Udało jej się nie umazać twarzy w błocie, ale broda, niestety, zanurzyła się nieco w ziemistej mazi. Jack gestem poprosił ją, żeby pokazała mu, gdzie są ludzie, których wyczuła. Darci wiedziała, że to są sami mężczyźni. I było ich przynajmniej czterech. Nie byli złymi ludźmi, ale byli zdolni wyrządzić krzywdę. Wyczuwała ich podniecenie zwią­ zane z tym, na co czekali, cokolwiek to było. Darci zbliżyła usta do ucha Jacka i szepnęła: - Oni czekają na ciebie. Jack skinął głową, a potem kazał jej zostać tu, gdzie leżała, podczas gdy on pójdzie sam w górę skarpy. Chciał, żeby Darci została w bezpiecznym miejscu za wzniesieniem. Ale ona pokręciła gwałtownie głową i złapała się jego kurtki, zmuszając go do zawrócenia. Wskazała w stronę drzew na szczycie skarpy. Zapewniła go, że będzie tam grzecznie siedzia­ ła i użyje swojej mocy, żeby mu pomóc. Pokazała mu bez słów,

że sparaliżuje tych ludzi. Jack zrobił taką minę, jakby zastana­ wiał się, czy sparaliżowanie przeciwnika jest dopuszczalne. Darci spojrzała na niego, dając mu do zrozumienia, że w każ­ dej chwili może mu uniemożliwić ruszenie się z miejsca. Jack uśmiechnął się do niej, a potem, czołgając się, wspiął się na skarpę. Kiedy upewnił się, że nikogo nie widzi, machnął do Darci, żeby do niego dołączyła. Pomógł jej usadowić się pod drzewem i nawet przysłonił ją mokrymi liśćmi. Kiedy już uznał, że jest wystarczająco zakamuflowana, ruszył przed siebie, ale po chwili się zatrzymał i zawrócił. Pod wpływem impulsu pocałował ją w czoło, a potem od­ wrócił się i zniknął w strugach deszczu. Darci przyciągnęła kolana pod brodę i skoncentrowała się, starając się odnaleźć myślami pozostałych mężczyzn, którzy gdzieś tu byli. Jeden z nich już wiedział, że Jack tu jest, i zmierzał w jego kierunku. Jakże żałowała, że nie może go ostrzec! Koncentrując się, Darci próbowała zatrzymać tego mężczyz­ nę. W tym samym czasie starała się utrzymać w bezruchu pozostałych mężczyzn, którzy znajdowali się dużo dalej, ale to właśnie odległość utrudniała jej to zadanie. Tym razem nie miała znikąd pomocy. Chociaż tego nie chciała, zaczęły do niej powracać wizje sprzed lat, kiedy to zabiła czarownicę i jej pomocników. Im bardziej się koncentrowała, tym bardziej jej myśli wracały do tamtej nocy. Nigdy nikomu nie mówiła o tym, że wykorzystała wtedy energię uwięzionych dzieci. Później wszyscy mówili jej, że to było świetne posunięcie z jej strony, że uśpiła dzieci, żeby nie widziały, co się działo, ale nie o to jej chodziło. Darci wykorzystała energię dzieci, ich strach, uczucie samotności, tęsknotę za ciepłem rodzin i miłością, a do tego wszystkiego dodała własną moc. W mniemaniu Darci to właśnie one zabiły czarownicę i pozo­ stałych. Dzieci tak bardzo pragnęły wolności, tak bardzo prag­ nęły żyć, że pozwoliły Darci odebrać swoje aury. Pozwoliły

zabrać swój gniew, nienawiść i strach, i zmieszać to wszystko z jej własną mocą. W ten sposób Darci znalazła się w posiadaniu wielkiej kuli furii i strachu, która mogłaby zabić tysiące ludzi. Tamtej nocy, kiedy to się zaczęło, kiedy uświadomiła sobie, że potrafi przejąć energię innych, było tak, jakby duchy uwię­ zione w tunelach zaczęły się budzić. Darci była oślepiona tym, co się działo. Nie widziała na oczy, ale jej umysł widział i wyczuwał tysiące dusz krążących wokół niej. Unosiły się w powietrzu, łączyły się, pełzły i frunęły. Wypełniły pomiesz­ czenie, w którym była, aż do momentu, kiedy nie było w nim już nic poza energią duchów. Czarownica wiedziała. Troje pozostałych pomocników, któ­ rzy wykonywali jej rozkazy, nie czuło niczego, ale czarownica wyczuwała to wszystko. - Myślisz, że mnie zniszczysz?! - wrzasnęła. - Pokonałam cię już wcześniej i zrobię to znowu. Słowa, które miały wystraszyć Darci, wywołały odwrotny efekt. Energia, czarna i zła energia, jeszcze bardziej wzrosła. Darci była osłabiona psychicznie przez to, co jej zrobiono, a jej umysł nie działał na najwyższych obrotach, również dlatego, że powiedziano jej, że Adam nie żyje. W jakiś sposób czarownicy udało się odciąć Adama od Darci tak, że nie potrafiła go już wyczuć. Kiedy wprowadzono ją do komnaty, było jej wszystko jedno, czy zginie, czy nie. Czuła się tak, jakby całe jej życie było nieustającą walką, której kontynuacji już nie chciała. Przy Adamie poznała, jakie mogło być życie, ale kiedy został jej zabrany, Darci znowu była sama. I to właśnie wtedy dzieci ją ożywiły. Pełna klatka dzieci. Ściśnięte jak małe zwierzęta, większość z nich za mała, żeby nawet mówić. Ale potrafiły czuć, a chmury czarnej i czerwonej aury nad nimi wyrażały ich złość i cierpienie. Kiedy Darci zobaczyła tę klatkę i kolory wokół dzieci, pomy­ ślała, że jeśli one się nie poddają, to i ona nie powinna. Darci powiedziała Jackowi, że nie wiedziała, co robić, ale

kiedy doszło do ostateczności, zrozumiała, czego może doko­ nać. Kiedy Linc został zabity, Darci wykorzystała święty przed­ miot, oraz miłość dwojga ludzi od dawna już nieżyjących, by przywrócić aktora z powrotem do życia. W tunelach zrozumiała, że potrafi wykorzystywać energię innych ludzi, samych ich dusz, i za ich pozwoleniem, wykorzys­ tała ją. Tamtej nocy udało jej się rozmawiać z dziećmi za pomocą myśli. Może tak się stało, ponieważ były bardzo młode i dopiero co przybyły od Boga. Grunt, że usłyszały ją i jedno po drugim wysłały jej swój gniew. I w chwili, kiedy każde z dzieci oddzielało się od swojej energii, która utrzymywała je przy życiu, zapadało w śpiączkę. Darci wiedziała, że jeśli sama zginie, one umrą razem z nią. Ludzie nie potrafią długo przeżyć bez własnej energii. Lecz Darci nie zginęła. Troje pomocników czarownicy łatwo było pokonać i w mgnie­ niu oka padli na ziemię, a ich mózgi zostały uszkodzone. Z czarownicą zajęło to więcej czasu i pochłonęło wszystko, czym dysponowała Darci. Po pewnym czasie zmagania uświadomiła sobie, że przegrywa. Czuła, jak uchodzi z niej życie, kiedy nienawiść setek istnień wykorzystuje jej ciało, żeby porazić swą furią czarownicę. To stało się pod sam koniec, kiedy Darci wiedziała, że nie wytrzyma już dłużej, i wtedy właśnie wszystko nagle się za­ trzymało. Poczuła, że znajduje się poza własnym ciałem. Wi­ działa siebie stojącą w tamtej komnacie i wpatrującą się w cza­ rownicę, która odwzajemniała jej to spojrzenie, i czuła, że zło wygrywa, pożerając całe dobro z Darci. I kiedy tak stała z boku, oszołomiona i wpatrzona w samą siebie, poczuła nagle ciepło po swojej prawej stronie, więc odwróciła się i zobaczyła jasne światło. Uniosła dłonie, żeby przysłonić oczy, ale kiedy ciepło jeszcze bardziej wzrosło, uśmiechnęła się i opuściła ręce. Z tego światła płynęło cudowne uczucie. Darci była pewna, że tak właśnie czułaby się w niebie.

Otworzyła oczy i wtedy zobaczyła przystojną twarz męż­ czyzny z czarnymi, kręconymi włosami. Nie wiedziała skąd, ale wiedziała, że był to Święty Michał, archanioł, który rządzi ziemią. Był ubrany jak rzymski żołnierz, w zbroi na piersi i skórzanej spódniczce, odsłaniającej jego silne nogi. - Jesteśmy z ciebie zadowoleni - przemówił. - I zostaniesz wynagrodzona. Darci stała tylko i wpatrywała się w niego z uśmiechem na twarzy. Miała nadzieję, że zaraz zaprosi ją do nieba. - Nie teraz - powiedział łagodnym głosem. - Zobaczymy się tu później. Teraz mamy dla ciebie pewne zadanie. Uśmiechnął się do niej i zniknął, a Darci wróciła do swojego ciała. Czuła potworny ból w głowie, a jej ciało poddawało się, lecz teraz wiedziała, że i tak wygra. Wiara i pewność, że się nie podda, napełniły ją nową energią. Skoncentrowała się jeszcze bardziej. Nie było już wycofywa­ nia się ani myślenia, że nie ma prawa odbierać ludzkiego życia. Darci uśmiechnęła się do czarownicy, potem cofnęła się o krok i pozwoliła, by wszystkie dusze wniknęły w jej ciało. Pozwoliła, by ich nienawiść i strach całkowicie przejęły jej ciało i tą złością zaatakowała czarownicę. Darci nigdy nie zapomni zaskoczenia na twarzy tej kobiety, kiedy zdała sobie sprawę z tego, że zaraz umrze. Myślała bowiem, że nikt nie będzie w stanie jej pokonać i że jest nieśmiertelna. W ostatniej chwili czarownica rozpostarła ramiona, jakby miała objąć całą nienawiść, którą wywołała, a duchy rzuciły się na nią, przysłoniły ją całą, tak, że jej ludzkie ciało stało się częścią ich bezcielesnych dusz. Darci myślała, że już przywykła do duchów, i to, co inni ludzie uznawali za dziwne lub straszne, ona traktowała zwy­ czajnie. Lecz w tej chwili nawet ona była przerażona, kiedy zobaczyła, jak duchy wyciągają duszę z ciała czarownicy i uno-

szą ją ze sobą. Zabrały ją w miejsce, którego Darci nie chciała oglądać, a kiedy zniknęły, ciało czarownicy padło martwe na ziemię. Przez chwilę Darci stała i rozglądała się dookoła siebie. W tunelach panowała cisza. Po jej prawej stronie stała klatka z dziećmi, które teraz spały, a ich aury powróciły do nich i miały już kolory niebieskie i zielone. Darci uśmiechnęła się i pomyślała, jak to dobrze widzieć je całe i zdrowe. Pomyślała także, że sama czuje się całkiem nieźle, nieco zmęczona, ale nie tak bardzo. Powoli obróciła się i spojrzała w czarną otchłań tunelu, gdzie widziała anioła. Czy rzeczywiście go widziała? Czy naprawdę widziała anioła? I co takiego on jej powiedział? W tamtej chwili nie pamiętała niczego. Muszę odnaleźć Adama, pomyślała. Odwróciła się z zamia­ rem szukania go, ale nie zrobiła nawet jednego kroku, kiedy padła na ziemię i tak ją zastał Adam parę godzin później. Kiedy się zbudziła, znajdowała się w szpitalu i był przy niej Adam oraz wielu jego krewnych. Nawet jej matka tam była, co zdziwiło ją nawet bardziej, niż wszystko to, co się wydarzyło. Spotkanie anioła było dużo bardziej pospolitym zdarzeniem, niż zobaczenie jej pięknej matki przy łóżku córki. I do tego Darci dowiedziała się, że jej matka ryzykowała życie, żeby ją uratować. Darci wydobyła się w tej chwili z transu wspomnień i przera­ ziła się, zdając sobie sprawę z tego, że nie osłaniała Jacka. Mężczyzna, który go śledził, był już bardzo blisko niego. Jack! - powiedziała w myślach, chcąc go ostrzec, ale teraz, kiedy nie było przy nim ducha Millie, nie potrafiła przekazać Jackowi swoich myśli. Wiedziała, że istnieje tylko jeden sposób, żeby pomóc Ja­ ckowi. Wstała, odchyliła głowę do tyłu i wrzasnęła tak głośno, że jej krzyk poniósł się po całym lesie. Wyczuła, że Jack się obrócił i zatrzymał swojego prześlado-

wcę, ale w kolejnej minucie usłyszała odgłos wystrzału. Darci padła na ziemię z palącym bólem w ramieniu i pomyślała, że chyba została postrzelona. Po chwili już niczego nie widziała ani nie słyszała. - Nie umieraj mi, siostrzyczko - powiedział Jack, nachyla­ jąc się nad nią i delikatnie klepiąc japo policzkach. - Zbudź się, kochana. - Nic mi nie jest. Przepraszam. Nie zrobiłam tego, co mia­ łam zrobić. - Odkąd cię znam, to jeszcze nigdy nie zrobiłaś tego, co miałaś zrobić. Powiedz mi, czy kiedykolwiek w swoim życiu udało ci się zrobić to, o co cię proszono? Starała się usiąść, ale Jack ją powstrzymał i kazał jej leżeć na mokrej ziemi. - Gdzie oni są? - zapytała. - Nie wiesz? Miałem nadzieję, że ty mi to powiesz. Zdjąłem dwóch z nich. Powiedz mi, gdzie znajdę resztę. - Nie wiem - szepnęła Darci, czepiając się jego skórzanej kurtki. - Niczego nie czuję. To nie może mi się drugi raz przydarzyć! Jaki mamy rok? - Ciii - uciszył ją Jack i sam położył się płasko obok niej na ziemi. - Coś usłyszałem. Przez chwilę leżeli w milczeniu, nasłuchując, ale panowała cisza przerywana odgłosem padającego deszczu. - Posłuchaj mnie i nie wykłócaj się ze mną. Muszę nas obydwoje z tego wydostać. Tu się dzieje coś naprawdę dziw­ nego i zamierzam się dowiedzieć, o co tu chodzi. - Jack - odezwała się słabo - jesteś ranny? - Tylko trochę. Prawdopodobnie mniej niż ty, ale dość, żeby chcieć się stąd jak najszybciej wydostać. - Pomóż mi wstać i wrócimy do samochodu. - Nie możemy. Zabrali samochód. Widziałem, jak odjechali nim pół godziny temu. - Jak długo byłam nieprzytomna?

- Jakąś godzinę. Nie chciałem cię budzić, dopóki byłaś sucha, ale deszcz zaczął przenikać nawet przez gałęzie tego gęstego drzewa, więc musimy się stąd ruszyć. - Jack, skontaktuj się z FBI. Greg przyjedzie tu w kilka minut. Jack zachowywał się tak, jakby nie usłyszał tego, co mu powiedziała. - Nie słyszałem niczego od czasu, kiedy zabrali mój samo­ chód. Posłuchaj mnie i tym razem chcę, żebyś naprawdę potrak­ towała to poważnie. Zaniosę cię do szopy, która stoi za dom­ kiem, i tam cię zostawię. - Zostawisz mnie?! I co zamierzasz zrobić? - To, po co tu przyjechaliśmy. Znaleźć mojego ojca. Kiedy Darci się poruszyła, poczuła ból w ramieniu, ale nie chciała patrzeć na ranę. Jeśli okazałaby się groźna, Darci bałaby się, że nie starczy jej odwagi, żeby działać. - Idę z tobą. Jest tu ktoś jeszcze. Czuję go. - Jesteś pewna, że to „on"? - Tak. Bardzo męska, silna energia. - To musi być mój drogi ojczulek - powiedział Jack z uśmie­ chem, w którym dało się wyczuć dumę. - Możesz wstać? Przerzucę cię sobie przez prawe ramię i zaniosę cię. Obawiam się, że lewe jest chwilowo nie do użytku. - Jack, proszę... - zaczęła Darci, kiedy pomagał jej wstać. - Mogę iść. Mogę... Przerwała, kiedy Jack przyklęknął i poczuła jego bark wbija­ jący się jej w brzuch. W następnej chwili już niósł ją przez las. Kiedy go dotykała, wyczuwała, przez co przeszedł, kiedy wal­ czył z trzema mężczyznami. Bez żadnej pomocy z mojej strony, pomyślała Darci ze smutkiem. - Jack, naprawdę mi przykro - powiedziała do jego pleców. - Zostaw to na później. Po chwili zatrzymał się przed małą szopą na narzędzia, na tyłach domku, który Darci widziała z pewnej odległości.

- W środku jest tylko jeden mężczyzna - powiedziała, kiedy postawił ją na ziemi. -1 nie stanowi zagrożenia. I nie czuję też już żadnego niebezpieczeństwa dokoła. Nic nie grozi ani tobie, ani mężczyźnie, który jest w środku. - Nieźle to sobie wykombinowałaś, pani Montgomery - po­ wiedział Jack - ale i tak zrobię to po swojemu. - Dobrze - odparła Darci, patrząc na niego stanowczo i ma­ jąc nadzieję, że się nie domyśli, że zamierza ruszyć zaraz za nim. - Poczekam na ciebie tutaj, a potem mnie stąd zabierzesz - dodała rozważnie, znowu mając nadzieję, że jej uwierzy. Już raz go zostawiła samego i teraz nie zamierzała do tego dopuścić. Jack ruszył w stronę domku, przez wysokie chwasty i omi­ jając sterty narąbanego drewna do kominka. W niedużej odległości za nim szła powoli Darci, ostrożnie stąpając i robiąc wszystko, by nie poruszać ramieniem. Bolało ją, ale starała się zignorować ból. Kiedy Jack doszedł do tylnych drzwi, przywarł do ściany, wyciągnął pistolet i skrzywił się, widząc kątem oka Darci. Wskazał na nią, nakazując jej, by została tam, gdzie jest. Ostrożnie sprawdził zasuwkę przy drzwiach, była otwarta. Uniósł palce i policzył do trzech, a potem chwycił klamkę i otworzył drzwi jednym ruchem. Darci była tuż za nim. Wewnątrz domek wyglądał bardzo zwyczajnie. Były w nim najpotrzebniejsze sosnowe meble i kamienny kominek. Pośrod­ ku pokoju siedział mężczyzna z gazetą w rękach. Widzieli jego profil, a on nawet nie podniósł głowy, kiedy Jack wparował do środka z bronią w ręku. - W kuchni jest gorąca kawa - odezwał się niskim głosem mężczyzna. - I gorąca czekolada. Poczęstuj się. - Panie Hallbrooke - powiedział oficjalnym tonem Jack. - Jestem agentem FBI. Nazywam się Jack Ainsley i przyszed­ łem tu, żeby pana uratować. Mężczyzna przewrócił stronę w gazecie, ale nie spojrzał na Jacka.

- John, nie bądź śmieszny. Jesteś moim synem i sam cię tu ściągnąłem. Zanim Jack zdążył odpowiedzieć, odezwała się Darci: - Jedzie tu samochód. Mężczyzna przewrócił kolejną stronę w gazecie. - Mogę was zapewnić, że jest bezpieczny. To moi ludzie. Po chwili usłyszeli pisk opon przed domkiem i w następ­ nej sekundzie drzwi wejściowe otworzyły się z hukiem. Do środka wpadło dwóch mężczyzn, a jeden z nich miał rękę na temblaku, który wyglądał, jakby był zrobiony z pod­ koszulka. Drugi mężczyzna mierzył wyciągniętą bronią w gło­ wę Jacka. - Mamy go, sir - powiedział facet z bronią. Na te słowa nieznajomy w fotelu zaśmiał się, powoli i skrupu­ latnie złożył gazetę, położył ją na stoliku obok fotela i odwrócił się, by spojrzeć na Jacka i Darci. Darci wykorzystała ten czas na to, żeby sparaliżować tych dwóch mężczyzn, którzy stali po przeciwnej stronie pokoju. Zamroziła im nawet usta, żeby nie mogli nic mówić. Może w ten sposób uda jej się naprawić to, co zepsuła podczas poprzedniej akcji. - Czy to jedna z twoich gierek? - zapytał ojca Jack, a w jego głosie brzmiała wrogość. - Czy grą nazwiesz chęć zobaczenia jedynego dziecka, jakie się ma? - odparł mężczyzna. Darci koncentrowała się na utrzymaniu tamtych dwóch męż­ czyzn w miejscu, ale udało jej się rzucić ukradkowe spojrzenie na pana Hallbrooke'a i zobaczyła, że wyglądał bardzo podobnie do Jacka sprzed operacji. Nie był przystojny, ale z pewnością był silny. Miał tak solidną aurę, że można by pomyśleć, że jest z cegieł. Miała kolor zielony, czyli kolor pieniędzy. - Jedynego dziecka? - powtórzył Jack, a w jego głosie zabrzmiał rosnący gniew. - A czy przejąłeś się, kiedy twoje jedyne dziecko zostało zabite?

- Przejąłbym się, owszem - powiedział spokojnie pan Hallbrooke - gdyby moje dziecko zostało zabite. John, chyba nie myślisz, że powiedzieli mi to samo kłamstwo co innym? Na pewno musiałeś się domyślać, kto zapłacił za twoją operację plastyczną. Nie uważasz chyba, że rząd Stanów Zjednoczonych sprowadziłby najlepszy zespół chirurgów, jaki tylko można, prawda? Darci wyczuła rosnący gniew Jacka. Nie mogła odwrócić się na tyle, żeby zobaczyć jego aurę, ale była przekonana, że pełno w niej teraz było czerwieni i żółci. - Czy ci panowie mogliby teraz już wyjść? - zapytała zmę­ czonym głosem. - Powstrzymywanie ich bardzo mnie męczy i już rozbolała mnie od tego głowa. Poczuła satysfakcję, gdy John Barrett Hallbrooke zwrócił na nią całą swoją uwagę. - Zabierz stąd tych klaunów! - krzyknął Jack do ojca. - Możecie iść - rzucił Hallbrooke przez ramię, a potem odwrócił się zaskoczony, kiedy nie posłuchali go natychmiast. Przez parę chwil stał i przyglądał się podwładnym, którzy mogli poruszać tylko oczami. - Darci -odezwał się wreszcie Jack. -Proszę, puść tych ludzi. Z westchnieniem ulgi Darci uwolniła mężczyzn. Spojrzeli na nią w sposób, jaki widywała już wielokrotnie, a potem wybiegli z domku. Jack wpatrywał się w ojca, a pan Hallbrooke gapił się na Darci, jakby chciał ją zamknąć w słoiku, żeby się jej później bliżej poprzyglądać. - Pozwolicie, że poczęstuję się gorącą czekoladą? - zapyta­ ła. Kiedy żaden z nich nie odpowiedział, poszła do małej kuchni i obsłużyła się. Gdy spojrzała na pokój, żaden z mężczyzn się nie poruszył, ale przynajmniej złość Jacka nieco się zmniej­ szyła. Na blacie kuchennym stało pudełko z ciastkami, więc się poczęstowała. Kiedy jadła i piła, starała się z całych sił uspokoić obydwu

mężczyzn. Chociaż pan Hallbrooke zdawał się niewzruszony i spokojny, wyczuwała, że był bardzo podekscytowany. Dlacze­ go? Po chwili uśmiechnęła się. Był podekscytowany faktem, że widział się znowu z synem. Ciastka się skończyły, więc Darci nalała sobie drugą filiżan­ kę czekolady i wróciła do pokoju. - Czy któryś z was mógłby mi pomóc zdjąć tę kurtkę? Jack zaczął ze złością ściągać z niej kurtkę, ale kiedy jęknęła z bólu, przestał ją szarpać. - Jeśli uszkodziłeś jej umysł - powiedział Jack do ojca głosem pełnym złości - to już ja dopilnuję, żebyś za to od­ powiedział. Zaskoczony pan Hallbrooke spoglądał raz na jedno z nich, raz na drugie. - Jej umysł? — Spojrzał na Darci siedzącą teraz na kanapie. - Kim ty jesteś? - Nikim specjalnym - odparła, machając ręką z lekcewa­ żeniem. - Muszę przyznać, John, że nie powiedzieli mi, że pracujesz z... z... - Wyglądało na to, że nie może znaleźć właściwego określenia dla Darci. Jack zwrócił się do ojca. - Wyjaśnisz mi, o co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego marnujesz mój czas i pieniądze biura? - A od kiedy to jesteś taki sumienny? Może kawy? Darci skoncentrowała się na Jacku, mówiąc mu w myślach, żeby usiadł i porozmawiał, a nie zachowywał się jak buntujący się nastolatek, ale jego aura zaczęła nagle słabnąć, a twarz zrobiła się blada. - Jack? - zaniepokoiła się. — Dobrze się czujesz? Zauważyła małą kałużę krwi na podłodze pod lewą ręką Jacka. Kiedy spojrzała na pana Hallbrooke'a, on też patrzył na krew. Na zewnątrz w ogóle się nie poruszył, ale jego aura wyrażała niepokój. No proszę, pomyślała Darci, ty kłamco.

Zachowujesz się tak, jakby ci nie zależało, ale szalejesz na punkcie swojego syna, prawda? Pewnie uwielbiałeś, kiedy ci pyskował? Darci podeszła do Jacka i pomogła mu usiąść. Wysłała myśl do jego ojca, żeby wezwał pomoc, ale on już rozmawiał przez swój telefon komórkowy. - Nic mi nie jest - zapewnił Jack. - Trochę osłabłem. Daj mi minutę i się pozbieram. Darci spojrzała na pana Hallbrooke'a. - Zamierzał pan zrobić przedstawienie, ale te kule były prawdziwe. - Miały nie być - powiedział spokojnie pan Hallbrooke i Darci dostrzegła złość pod jego chłodną maską. Czyżby roz­ kazał swoim ludziom użycie gumowych kul? Dlaczego go nie posłuchali? Kiedy Darci zastanawiała się nad tymi pytaniami, wiedziała, że wszystko w jej życiu miało jakiś powód. Jeśli ona i Jack zostali postrzeleni prawdziwymi kulami, to tak miało być. Przyszło jej do głowy coś o „ofierze z krwi" i zadrżała. Wróciła myślami do tego, co się działo wokół niej. Pan Hallbrooke uspokoił się i patrzył raz na nią, raz na Jacka, zastanawiając się pewnie, kim dla siebie byli. - Pomoc już nadchodzi. Nagle jego twarz rozjaśniła się. - Wiem, kim pani jest. Pani jest... - Powiedz to, a nigdy mnie więcej nie zobaczysz - powie­ dział Jack. - Nie poniżyłbym się do powtarzania czegoś za prasą bruko­ wą, jeśli to masz na myśli. - Z powrotem spojrzał na Darci. - Pani pomaga FBI, prawda? Znalazła pani już swojego męża? - Nie - odparła - ale mam już jakiś trop. Panie Hallbrooke, czy nie ma pan przypadkiem przy sobie swojego zegarka kie­ szonkowego? - Oczywiście, że mam. - Sięgnął do kieszeni i wyjął zega-

rek. Hallbrooke nie był ubrany w sweter i sztruksy, jak więk­ szość ludzi, którzy spędzają czas na wsi, ale miał na sobie świetnie skrojony tweedowy garnitur z krawatem. Darci wzięła od niego zegarek i pokazała Jackowi czerwony kaboszonowy kamień wiszący przy nim. - Myślisz, że będzie pasował? - Idealnie. - Mogę zapytać, do czego będzie pasował? - odezwał się pan Hallbrooke. Jack starał się ukryć ból, ale Darci wiedziała, że czuł się bardzo słabo. Może nie powinna była próbować go uspokajać? - Skąd, u licha, wziąłeś te wszystkie przedmioty, które trzy­ masz w tajemnym pokoju? - niemal krzyknął do ojca. - W tajemnym pokoju? - zdziwił się pan Hallbrooke, siada­ jąc na kanapie naprzeciwko Jacka. Po raz pierwszy wyglądał na zaskoczonego i jakby stracił kontrolę nad sytuacją. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - O pokoju za pańską sypialnią - wyjaśniła Darci, odczepia­ jąc kamień i oddając zegarek z powrotem jego właścicielowi. - A - powiedział pan Hallbrooke i zabrzmiał zupełnie jak Jack. Jego usta wykrzywiły się w coś, co prawdopodobnie można by nazwać uśmiechem. - To było wtedy, gdy kupiłem ten dom. Elektrycy, którzy kładli przewody nowej instalacji, natrafili na ten pokój. Nie mam pojęcia, do czego miał służyć, ani co to za przedmioty są w nim ukryte. Kupiłem dom i całą jego zawartość od spadkobierców poprzedniego właściciela. - A to? - zapytał Jack, ruchem głowy wskazując na czer­ wony kamień. - Spodobał mi się, więc przywiesiłem go sobie do zegarka. Może wy zechcecie mi powiedzieć, po co to wszystko? Darci zaczęła odpowiadać, ale przerwał jej odgłos nadlatują­ cego helikoptera. Ojciec Jacka nie zawracał sobie głowy wzy­ waniem karetki, która musiałaby odnaleźć drogę do domku. Zadzwonił po helikopter.

- Wydaje mi się, że powinniśmy zostawić omówienie tego na później - powiedział pan Hallbrooke i wstał z miejsca. Jack chciał zabrać Darci kamień, ale ona cofnęła rękę. - Dostaniesz go, jak cię poskładają - szepnęła. Pan Hallbrooke wyszedł na zewnątrz. - Jesteś podejrzanie spokojna - powiedział Jack, obejmując ją ramieniem, kiedy pomagała mu wstać. - Jedno z nas musi być zdrowe i zachowywać się rozsądnie, skoro ty robisz z siebie głupka... - Słucham? Nazwałaś mnie głupkiem? Przemyślmy to. Wła­ śnie zostałem postrzelony, ratując człowieka, który tego ratun­ ku nie potrzebował. A co z tymi ludźmi, których zastrzeliłem? Czy zasłużyli na to, bez względu na to, ile płaci im mój ojciec? A co z tobą? Jak twoje ramię? - Dobrze - powiedziała i sięgnęła do kieszeni kurtki, z której wyjęła Dotyk Boga. - Wzięłam go ze sobą na wypadek, gdybyś­ my go potrzebowali. Włożyłam do górnej kieszeni i już czuję się o wiele lepiej. - Daj mi - zażądał Jack, ale Darci cofnęła rękę. Jack wy­ glądał na urażonego, że nie chce się z nim podzielić uzdrowicieIską kulą. Stali już w otwartych drzwiach, a helikopter robił tyle hałasu, że prawie się nie słyszeli. Pan Hallbrooke rozmawiał z pilotem, który kiwał głową, wyrażając zgodę. - Jack! - krzyknęła Darci. - Wszystko, co się wydarzyło, zaprowadziło nas do czegoś innego, prawda? - Tak. - Więc uważam, że musisz iść do szpitala. Gdybym cię uzdrowiła, nie byłoby już takiej potrzeby. A poza tym twój ojciec ma ci coś do powiedzenia. - Na przykład co? - zapytał Jack z kpiną w głosie. - Jest zmęczony i chciałby, żebyś z nim pracował. - Chyba oszalałaś. - On cię kocha.

- Coś ci odbiło. Darci zauważyła, że pan Hallbrooke zmierza w ich stronę, więc zaczęła szybko mówić. - Zaufaj mi. Wiem, że twój pobyt w szpitalu jest ważny z jakiegoś powodu. Zostań z ojcem. On się skręca z chęci powiedzenia ci o czymś albo zaproponowania czegoś. Zor­ ganizował całe to porwanie, ponieważ wiedział, że nie przyszedłbyś do niego inaczej, jak pod przymusem. Wy­ słuchaj go. Jack patrzył na nią sceptycznie, a Darci stanęła na palcach i pocałowała go w policzek. - Zrób to dla mnie, braciszku. Potrafisz mi zaufać? Za parę dni przyjdę do ciebie do szpitala i wtedy nastąpi cudowne uleczenie, ale na razie musisz być rannym bohaterem. Jack uśmiechnął się mimo woli. - Jasne. W porządku. Ale polecisz z nami, dobrze? - Hmm. - I zaczekasz do mojego wyjścia ze szpitala z dołączeniem tego kamienia do magicznej podstawy, dobrze? - Och... - Darci! - powiedział ostrzegawczym tonem, a jego ojciec zbliżał się do nich. - Jeśli zrobisz cokolwiek beze mnie, to... Och, nie. Nie możesz... - powiedział, kiedy Darci wbijała w niego skupiony wzrok. - Pomocy! - krzyknęła Darci i pan Hallbrooke podbiegł do niej. - Chyba zemdlał. Pan Hallbrooke złapał syna i wziął go na ręce, a pilot śmig­ łowca zaczął biec w ich kierunku. - Paraliżowanie go w tym stanie może zaszkodzić jego ranie, czyż nie? - zauważył Hallbrooke. Darci spąsowiała. Ten człowiek szybko się orientował. Nie mogła powstrzymać lekkiego uśmiechu i kiwnęła potakująco głową. Pilot i pan Hallbrooke zanieśli bezwładne ciało Jacka do

helikoptera, posadzili go w środku i przypięli pasami. Darci cofnęła się. - Proszę z nami lecieć - zaproponował pan Hallbrooke, przekrzykując ryk śmigłowca. Darci pokręciła głową. - Muszę coś zrobić. Ma pan samochód? Bez zbędnych pytań rzucił jej kluczyki do swojego auta, a potem usiadł obok syna. - A co z pani raną? - zapytał, wskazując na jej ramię. - Uleczona - odparła i nie mogła się powstrzymać, żeby nie pokazać miejsca, w którym rana już się zasklepiła. Pan Hallbrooke zdziwił się bardzo. Darci cofnęła się, by helikopter mógł wystartować. Zaczeka­ ła, aż wszystko ucichnie i dopiero wtedy ruszyła na poszukiwa­ nie samochodu Hallbrooke'a. * * *

- Gdzie ona jest? - zapytał Jack, kiedy wieźli go korytarzem do sali szpitalnej. - Pani Montgomery? - upewnił się ojciec, który szedł tuż obok niego. - Doskonale wiesz, kogo mam na myśli. Gdzie ona jest? - Powiedziała, że ma coś do zrobienia, więc dałem jej klu­ czyki do mojego samochodu. Jack zamknął na chwilę oczy. - Jaja zabiję. - Podejrzewam, że ona może powstrzymać cię od tego. Jack spojrzał na ojca. - Jak dużo wiesz? - Niewystarczająco i powiem ci, że zamierzam dowiedzieć się więcej. - Nie uda ci się - powiedział Jack, uśmiechając się na myśl, że istnieje coś, o czym jego ojciec nie będzie mógł się dowie-

dzieć. - Nikt nie wie o rzeczach, które dzieją się w jej ży­ ciu. - Z wyjątkiem ciebie. - Nawet ja nie wiem. Wiem, co obydwoje zrobiliśmy, ale... - A co takiego? Jack parsknął śmiechem. - Nie uwierzyłbyś mi, gdybym ci powiedział. - Kiedy od­ wrócił głowę, zobaczył sanitariusza, który pchał jego wózek i był ubrany w nieznany mu uniform. - Co to za miejsce? - Nie myślisz chyba, że zabrałbym swojego syna do miejs­ cowego szpitala? Jesteś w prywatnej klinice i masz umówioną wizytę z moim osobistym lekarzem. - Powinienem był się domyśleć. Wiesz, że wielu ludzi umie­ ra, bo nie mają dostępu do opieki zdrowotnej? - Może w takim razie powinieneś zorganizować darmową służbę zdrowia w tym kraju? Jack spojrzał podejrzliwie na ojca. - Dochodzimy do sedna sprawy, prawda? Mam zrezygno­ wać ze swojej pracy, żeby pracować dla ciebie? - Istnieje taka możliwość. - I o to ci w tym wszystkim chodziło, tak? Powiedz wreszcie prawdę. - Pani Montgomery ci to powiedziała? - Tak - potwierdził Jack, nie mogąc powstrzymać śmiechu, który z kolei wywołał ból w ramieniu. Naprawdę zamierzał rozprawić się z Darci. Powinna była uzdrowić go magiczną kulą, wtedy obydwoje mogliby szukać reszty magicznych przedmiotów. A potem co by się stało? Czy puściliby cały świat z dymem? A może Devlin mówił prawdę i Darci mogłaby spojrzeć w prze­ szłość? - Tutaj mam cię zostawić - powiedział pan Hallbrooke, kiedy podeszli do zamkniętych, dwuskrzydłowych drzwi. Ani na chwilę nie pozbył się sztywności, i nie zmienił swojej

surowej postawy. - Kiedy to się skończy, porozmawiamy sobie. Mam z tobą coś do omówienia. - Tak, jasne - zakpił Jack. -1 pokopiemy sobie razem piłkę na podwórku. - Nie sądzę... - zaczął pan Hallbrooke, po czym na jego twarzy pojawił się ledwie zauważalny uśmiech. - Tak, rozu­ miem. Może porozmawiamy o tym sekretnym pokoju i przed­ miotach, które się w nim znajdują. Nie powiedziałem całej prawdy. Usunąłem z pokoju kilka przedmiotów, które tam były. Być może będziesz mógł użyć tego do zaszantażowania pani Montgomery, żeby zrobiła to, czego ty zechcesz. Przez chwilę Jack patrzył na ojca z otwartymi ustami, a po­ tem zaśmiał się tak głośno, że jego głos odbił się echem po korytarzach szpitalnych. - Teraz już wiem, po kim to wszystko odziedziczyłem - po­ wiedział Jack. - Jasne, tato, porozmawiamy, najszybciej jak się da. - Doktor Shepard będzie tu za chwilę - odezwał się sanita­ riusz, przepychając wózek przez drzwi. - Cieszę się - odparł Jack i zamknął oczy, starając się ogarnąć to, co wydarzyło się w ciągu ostatnich paru godzin. Jego ojciec wymyślił całe to porwanie, żeby zmusić go, by się z nim spotkał. - Skąd wiedział, że dam się na to nabrać? - mruknął sobie pod nosem. - Pan coś mówił? - zapytał sanitariusz. - Nie, tylko głośno myślę. - Jack starał się nie rozmyślać o Darci i o tym, jak go zdradziła. Gdyby użyła swojej magicznej kuli i uzdrowiła go, nie musiałby teraz przebywać w szpitalu. Mogliby wspólnie zająć się szukaniem Lavender. A zamiast tego leżał tu, osłabiony, oszołomiony i sfrustrowany, że nie może zabrać się do działania, a do tego zły, że jego ojciec zrobił z niego głupka. - Pójdę sprawdzić, gdzie jest doktor - rzekł sanitariusz i wyszedł z sali.

Kiedy Jack został sam, nagle bardzo mocno zatęsknił za Lavender. Przez ostatnich parę dni, od czasu kiedy po raz ostatni ją widział, starał się nie myśleć o niej, nie wspominać. Ale teraz nie miał czym zająć myśli. Pamiętał jej oczy, jej cudowny sposób bycia, noc, kiedy tańczyła taniec brzucha na dachu powozu. Pamiętał, jak trzymał ją za rękę, kiedy obydwoje umierali. Nie powiedział Darci, ale po powrocie do dwudziestego pierwszego wieku doskonale pamiętał chwile tuż po tym, jak razem z Lavey spadli z dachu. Pamiętał długi upadek i uderzenie ich ciał o ziemię. Pamiętał, jak jej dotknął. Wiedział dokładnie, kiedy jej dusza opuściła ciało, i wtedy zapragnął do niej dołączyć. - No nie... Tylko nie to - odezwał się miły głos i delikatna dłoń otarła łzy, które popłynęły z oczu Jacka. - Zaraz się panem zajmiemy i postawimy pana na nogi. Zakłopotany Jack otworzył oczy i spojrzał na... Lavender. Gapił się, nie mogąc oderwać od niej wzroku. Jej głowa była lekko odwrócona od niego, ale widział jej oczy. Głośno wciąg­ nął powietrze. - Wiem - powiedziała, kiedy zaczęła rozcinać kurtkę, żeby dostać się do rany. - Fioletowe oczy są dziwne. - Lavender - wydusił z siebie zachrypniętym głosem. - Tak, są lawendowe. - Całą uwagę skupiła na ranie i nie spojrzała na twarz Jacka. - Ale dzieciaki najczęściej mówią, że są koloru fioletowego. A teraz proszę się nie ruszać. To może trochę zaboleć. Jack patrzył na nią bez słowa. - Jest pan dobrym pacjentem - powiedziała, po czym od­ wróciła się i po raz pierwszy spojrzała mu w oczy. Przez chwilę wpatrywali się w siebie w milczeniu. Drzwi wahadłowe otworzyły się z hukiem. - Pan Hallbrooke jest na zewnątrz i wygląda na rozgniewa­ nego. Chciałby wiedzieć, co się dzieje - powiedział mężczyzna w drzwiach. Kiedy pani doktor nic nie odpowiedziała, odezwał

się ponownie: - Halo, pani doktor! Człowiek, który jest właś­ cicielem szpitala, zadał pytanie, więc trzeba mu odpowiedzieć. - Och... tak - powiedziała po chwili i wreszcie oderwała wzrok od Jacka. - Pan Hallbrooke. - Właśnie. Główny boss. Wielka szycha. - Spojrzał na Jacka leżącego na łóżku. - Co pan ma wspólnego z Hallbrookiem? - On jest... - Jack zawahał się. Decyzja, jaką podejmie w tej chwili, zaważy na całej jego przyszłości. Nie będzie już w stanie tego odkręcić. - To mój ojciec - powiedział wreszcie. - Naprawdę? A ja myślałem, że on nie ma dzieci. Słysza­ łem... - Za dużo podsłuchiwałeś - ucięła doktor Shepard. - Idź i powiedz panu Hallbrooke'owi, że jego syn czuje się dobrze i że będzie... Jack sięgnął do krawędzi łóżka i położył dłoń na jej palcach. Nie spojrzała, ale jej szyja zaróżowiła się. Wyprostowała plecy. - Powiedz panu Hallbrooke'owi, że jego syn potrzebuje jeszcze sporo odpoczynku i musi przejść wiele badań. Myślę, że spędzi w szpitalu dużo czasu. Sanitariusz spojrzał na Jacka, a potem na doktor Shepard i uśmiechnął się. - Jasna sprawa, pani doktor. W końcu to postrzał. Powiem mu, że jego syn będzie pod dobrą opieką. Pod bardzo dobrą opieką. - Wyszedł z sali, chichocząc pod nosem. Kiedy zostali sami, doktor Shepard spojrzała na Jacka zmie­ szana. - Nie sądziłam, że mam do czynienia z synem właściciela kliniki. To znaczy, zwykle nie... - Czy umiesz wykonać taniec brzucha? Spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Brałam lekcje tańców z Bliskiego Wschodu, kiedy miałam sześć lat. Jack zamknął oczy i uśmiechnął się. - A słyszałaś kiedyś o kamieniu o nazwie granat Nokesa?

Sięgnęła za dekolt bluzki i wyciągnęła łańcuszek, na którym wisiał sześciokaratowy kamień. - To mój ulubiony, ale większość ludzi nigdy o nim nie słyszała. Skąd wiedziałeś... Nadal nie otwierał oczu, ale uśmiechał się coraz szerzej. - Gdzie dorastałaś? - W Camwell, w stanie Connecticut, ale jeśli powiesz choć jedno słowo na temat czarownic, poproszę, żeby zajął się tobą inny lekarz. Jack nie zamierzał nic mówić na temat czarownic. Otworzył oczy i spojrzał na nią. - Jak masz na imię? - Lillian - odparła. - A ty? - Jack, krócej niż John Hallbrooke IV. Przeszkadza ci to? Obydwoje wiedzieli, że pytają o to, czy przeszkadza jej fakt, że jego ojcem jest człowiek, który ma zbyt wiele władzy i za dużo pieniędzy. - Nie mam nic przeciwko temu - odpowiedziała. - A teraz pozwól, że spojrzę na ranę. Nie chciałabym, żebyś mi tu umarł, teraz, kiedy cię znowu odnalazłam. Jack uśmiechnął się, wiedząc, że nie miała pojęcia, co powie­ działa. „Znowu" go odnalazła. Kiedy tak na nią patrzył, zapom­ niał o Darci, i o wszystkich magicznych przedmiotach. Jack wiedział, że jest w miejscu, w którym być powinien i z właściwą osobą. Uśmiechając się, zamknął oczy. W końcu wielka złość, którą nosił w sobie przez całe życie, opuściła go bezpowrotnie.

D

arci nie spieszyła się, kiedy wróciła do domu Hallbrooke'a. Wiedziała, że potrzebuje snu, ale poziom ad­ renaliny w jej organizmie nie pozwalał jej na wyciszenie się. W pierwszej upewniła się, że nikt nie będzie jej przeszkadzał, sprawiła, żeby nikt, kto się pojawi, nie mógł wejść do domu. Trzymając kurczowo kamień w jednej dłoni, gazety, które zostawiła dla niej Simone pod pachą, oraz picie w drugiej ręce, weszła do sekretnego pokoju. Przez chwilę stała, przyglądając się podstawie z artefaktami, które do niej przywarły. Kiedy odłożyła wszystkie rzeczy, które przyniosła, postanowiła umie­ ścić Dotyk Boga z powrotem na podstawie. Uśmiechnęła się, gdy poczuła, że zrobiła się cieplejsza. Czuła, że stale się na­ grzewa, a kiedy Darci wyjęła czerwony kamień, zaczęła przy­ ciągać do siebie ten klejnot. Kiedy wreszcie wszystkie przedmioty znalazły się na swoich miejscach, Darci cofnęła się i uśmiechnęła w poczuciu głębo­ kiej satysfakcji. Czuła, że w końcu dotarła do właściwego miejsca. Jeśli kiedykolwiek jeszcze miała zobaczyć swojego męża, to właśnie teraz nadszedł ten czas. Podstawa zaczęła wibrować i brzęczeć. Zrobiła się tak gorą­ ca, że Darci czuła jej ciepło w całym pokoju. Biorąc do ręki klucz od srebrnej szkatułki, poczuła strach, ale wzięła głęboki oddech i powiedziała sobie, że musi się uspokoić. Powoli wsunęła klucz do zamka. Co się teraz stanie?

W następnej chwili po jej prawej stronie na ścianie pojawiła się maleńka plamka, która wyglądała jak kropla wody, która zaczęła się powiększać, aż stała się okrągłą powierzchnią, falu­ jącą na brzegach, przezroczystą pośrodku. Ostrożnie wyciągnęła rękę, żeby dotknąć powierzchni i jej palce zniknęły, gdy je zbliżyła. Szybko cofnęła ją wystraszona. Kiedy zobaczyła, że z dłonią jest wszystko w porządku, spróbo­ wała ponownie. Kiedy uznała, że to bezpieczne, wsunęła w ma­ giczny krąg głowę, żeby zobaczyć, co jest po drugiej stronie. I zobaczyła tam sceny z przeszłości, które zdawały się wiro­ wać dookoła niej. Tu powóz ciągnięty przez konie, dalej auto­ mobil, tam zamek, gdzie indziej zamieszkana grota. Kiedy spojrzał na nią bezzębny starzec, cofnęła się do bezpiecznego pokoju. Nalała sobie pełną szklankę soku i zamyśliła się nad tym, co przed chwilą widziała. Przez chwilę rozważała wezwanie Devlina, żeby mogła go przepytać, ale nie miała ochoty użerać się z jego arogancją. Odstawiła szklankę, podeszła do kręgu i spojrzała na niego. - Chcę zobaczyć Adama Draytona i jego żonę - powiedzia­ ła, po czym wsadziła głowę do środka. Przed nią rozpościerał się idylliczny pejzaż z kwitnącymi jabłoniami, pośród których Adam Drayton uwodził młodą ko­ bietę, która była bardzo podobna do Darci. Ponieważ dyspono­ wała swoją mocą, potrafiła stwierdzić, że jej domysły były prawdziwe. Diana była chora i była to choroba serca. Coś było nie tak z jedną z zastawek. Darci wycofała się i uśmiechnęła. Tak, potrafiła oglądać przeszłość, ale to, czego potrzebowała, to zdolność widzenia, co by było, gdyby ta przeszłość się zmieniła. Z powrotem włożyła głowę w krąg. - Chcę zobaczyć, jaki byłby świat, gdyby Lavender Shay nie zginęła w wypadku. Ku jej zaskoczeniu, zobaczyła świat takim, jakim był teraz.

Nic się nie zmieniło. Ale to chyba dobrze, prawda? Jeśli Lavey by przeżyła, nic by się nie zmieniło. Zajrzała jeszcze raz do kręgu. - Chcę zobaczyć Camwell, w stanie Connecticut, trzy lata po tym, jak Lavender nie zginęła. - Dziwne było to żądanie, ale właśnie tego chciała się dowiedzieć. Ku jej przerażeniu, Camwell wyglądało jak jedno wielkie pogorzelisko i Darci wiedziała, że przyczyną pożarów była Millie. Spojrzała za siebie na półkę w sekretnym pokoju i za­ uważyła, że zniknęły wszystkie wycinki z gazet, które zostawiła dla niej Simone. Millie spaliła kościół. - Gdzie jest Tom? - zapytała i przed jej oczami ukazał się nagrobek. Darci wyjęła głowę z kręgu. Musiała się zastanowić nad tym, co zobaczyła. Pragnęła, by Lavender i John Marshall żyli razem długo i szczęśliwie, ale gdyby tak było, gniew Millie skrzywdziłby wiele osób. Nie czuła się z tym dobrze, ale jednocześnie czuła, że tak powinno być. Ona i Jack zmienili historię na lepszą. Co prawda w bardzo małym zakresie, bo w końcu co znaczyło uratowanie małego miasteczka przed spłonięciem? Ale jednak to, co zrobili, miało ogromne zna­ czenie dla paru osób. Darci spojrzała znowu na krąg. - Pokaż mi czarownicę w 1992 roku - powiedziała. Jeśli Millie puściła z dymem pół Camwell w dziewiętnastym wieku, być może czarownica... Nie, wyglądało na to, że nie miało to na nią żadnego wpływu. Nadal była w tunelach i więzi­ ła siostrę Adama. Darci napiła się jeszcze soku i uświadomiła sobie, że będzie jednak musiała zostawić przeszłość taką, jaka była, czyli po­ zwolić zginąć Lavender i Johnowi Marshallowi. Millie pójdzie do szkoły medycznej i to w ostatecznym rozrachunku jest lepszym rozwiązaniem. - Chcę zobaczyć, co by się wydarzyło, gdyby Diana Drayton

nie umarła młodo - powiedziała i włożyła głowę w krąg. Zobaczyła szczęśliwych Adama i Dianę, obydwoje z siwymi włosami, spacerujących pod rękę. - Więcej - powiedziała Dar­ ci. - Pokolenie dalej. W odpowiedzi na to żądanie zobaczyła praprawnuka Draytonów, potomka trzeciego dziecka Adama i Diany. Mężczyzna ten wynalazł coś, co pomoże samochodom w dwudziestym pierwszym wieku zmniejszyć zużycie benzyny. - Fajnie - powiedziała Darci, uśmiechając się. Pierwotnie Diana zmarła i nie zdążyła urodzić trzeciego dziecka. Teraz Darci pozostało tylko wymyślić, w jaki sposób doprowadzić do tego, by jednak je urodziła. Popijając sok, zastanawiała się nad tym wszystkim. Wie­ działa, że trochę obawia się wejść całkowicie do kręgu. Co będzie, jeśli nie uda jej się wrócić? Kiedy poprzednim razem cofnęła się w czasie, została pozbawiona swych mocy. Co będzie, jeśli przejdzie na drugą stronę, a krąg zamknie się za nią i w ten sposób Darci zostanie gdzieś uwięziona, i to bez swojej mocy? - W takim razie nie przejdę całkowicie na drugą stronę - powiedziała do siebie. Ale w jaki sposób zmieni przeszłość bez pojawiania się w niej? Darci odstawiła szklankę, podeszła do magicznej podstawy i położyła dłoń na Dotyku Boga. - Mo­ gę to pożyczyć? - zapytała, zastanawiając się, czy jeśli wyjmie kulę, to krąg zniknie. Ku jej zadowoleniu wyglądało na to, że podstawa zmieniła melodię i teraz brzęczała, jakby wyrażała zgodę. Zupełnie jak drzewo, przypomniała sobie Darci i uśmiechnęła się. Przyrzekła sobie, że pewnego dnia zbada koncepcję uczuć natury nieoży­ wionej. Wzięła Dotyk Boga i powiedziała „dziękuję", a w odpowie­ dzi usłyszała brzęczenie, które można było wziąć za „proszę bardzo". Darci wróciła do kręgu.

- Chcę zobaczyć Dianę, kiedy była dzieckiem, i chcę, żeby była sama, i żeby znajdowała się blisko krawędzi kręgu. Kiedy Darci włożyła głowę do kręgu, zobaczyła małą dziew­ czynkę, w wieku około sześciu lat, siedzącą w cieniu drzewa, bawiącą się lalką i śpiewającą do siebie. Darci połowicznie przeszła przez krąg, zostawiając w pokoju swoją lewą nogę i rękę. - Kim jesteś? - zapytała dziewczynka, patrząc z zaciekawie­ niem na Darci. - Jestem twoją dobrą wróżką i matką chrzestną, i chcia­ łabym ci coś pokazać. Pozwól, że przyłożę to do twojego serduszka. To były inne czasy i dzieci nie uczono, żeby nie rozmawiały z obcymi. Dziewczynka uśmiechnęła się i podeszła do Darci, która przyłożyła Dotyk Boga do piersi dziecka, na wysokości serca. - Jesteś piękna - powiedziało dziecko. - Dziękuję. Czujesz coś? - Tak. To bardzo przyjemne uczucie. Jesteś najpiękniejszą panią, jaką kiedykolwiek widziałam, ale masz śmieszne ubranie. - Bardzo śmieszne - przyznała Darci, koncentrując się na kuli. Nie było jej łatwo utrzymywać równowagę, bo stała na jednej nodze. Po paru minutach kula zrobiła się chłodna i prze­ stała wibrować, co oznaczało, że otwór w sercu dziewczynki został zasklepiony. Darci chciała już odejść, ale zatrzymała się i uśmiechnęła do dziecka. - Kiedy dorośniesz, będziesz wyglądała dokładnie tak jak ja i wyjdziesz za mąż za mężczyznę o imieniu Adam, który będzie cię bardzo kochał. Będziecie mieli troje cudownych dzieci i będziecie żyli szczęśliwie. Tylko, Diana... - Tak? - Zadbaj o to, żeby Adam trzymał się z daleka od tuneli.

- Jakich tuneli? - Pewnego dnia je znajdziecie. Najlepiej by było, gdyby Adam trzymał się z dala od Fontinblooma Nokesa. Zapamiętasz to nazwisko? - Tak myślę. Czy zobaczę cię jeszcze? - Nie sądzę, ale tak, może pewnego dnia spotkamy się w Camwell, kiedy pojawię się tam z Jackiem. Jeśli tak się stanie, chciałabym, żebyś zapamiętała sobie, że dwoje ludzi musi zginąć. Dziecko cofnęło się przed Darci, tuląc do siebie swoją lalkę. - Umrzeć? - Tak - odparła Darci, śmiejąc się. - Ale to nic takiego. Pamiętaj wszystko, co ci powiedziałam. Będziesz potrafiła? - Tak - odpowiedziała dziewczynka. - Będę o tym zawsze pamiętała. - To dobrze. Muszę już iść. Szczęśliwego życia, Diano. - Mówiąc to, Darci cofnęła się przez krąg do pokoju. Przez chwilę stała oparta o ścianę i próbowała uspokoić szybko bijące serce. Czy dobrze zrobiła? Rozmiar tego, co przed chwilą zrobiła, przeraził ją. Właśnie zmieniła bieg historii! Ale może, tak jak zauważył Jack, zmieni­ ła ją na lepszą? Odwróciła się i chciała wrócić do kręgu, ale pod wpływem jakiegoś impulsu spojrzała na wycinki z gazet, leżące z po­ wrotem na półce. Oznaczało to, że Tom przeżył, by móc włożyć do pudełka wycinki, które zbierała Simone. Darci wstrzymała oddech, kiedy wzięła je do ręki. Przejrzała kopie, wczytała się w kilka, a potem z radością odłożyła je na półkę. - Tak! - wykrzyknęła, tańcząc po pokoju. Simone dołączyła wycinek z informacją o narodzinach trze­ ciego dziecka Adama i Diany Draytonów. Nie było nic na temat śmierci Adama w tunelach. Nagle zapragnęła porozmawiać z Jackiem. Ruszyła do sypia­ lni, żeby do niego zadzwonić, ale zatrzymała się, bo przecież nie

miała pojęcia, dokąd został zawieziony. Odwróciła się i pode­ szła do kręgu. - Pokaż mi, gdzie teraz jest Jack - powiedziała na głos. Natychmiast zobaczyła łóżko w ładnym pokoju, który można było zidentyfikować jako szpitalny tylko po aparaturze stojącej w kącie. Jack leżał na plecach z ręką pod głową i wpatrywał się w sufit. Darci przeszła połowicznie przez krąg. - A niech mnie... - zaczął Jack, kiedy ją zobaczył, a dokład­ niej połowę jej ciała. Stała obok jego łóżka, ale jej lewa noga i ręka były niewidoczne. - Zrobiłaś to beze mnie, prawda? - Proszę, nie złość się na mnie. Obiecuję, że podzielę się z tobą wszystkim, czego się dowiedziałam, kiedy tylko stąd wyjdziesz. - Jeśli kiedykolwiek stąd wyjdę. Gdzie jest reszta twojego ciała? - W tajemnym pokoju za sypialnią twojego ojca. - I pomyśleć, że jeszcze niedawno nie wierzyłem w takie rzeczy jak ty. - Rzeczy? - powtórzyła podniesionym głosem Darci. - Nie próbuj na mnie swoich sztuczek. Wiesz dobrze, co mam na myśli. - Chciałabym za to wiedzieć, co masz na myśli, mówiąc, że możesz stąd nigdy nie wyjść. Wrócę zaraz po Dotyk Boga. - Nie! - wykrzyknął, zanim zdążyła zniknąć, a potem po­ wiedział już spokojniejszym tonem: - Pamiętasz, jak powie­ działaś, że przeczuwasz, że muszę pojechać do szpitala? - Tak. - Miałaś rację. Spotkałem Lavender. - Co takiego? - Jest osobistym lekarzem mojego ojca. Mój staruszek ma niezły gust, prawda? - To cudownie! - zawołała Darci. -Naprawdę fantastycznie. Nadal przyglądał się połowie jej ciała.

- Co się stanie, jeśli całkiem opuścisz to... to... cokolwiek to jest? - Nie wiem. Boję się, że to się zamknie i nie będę już mogła wrócić. - Spróbuj to tutaj. Jeśli to zniknie, będziesz i tak w naszym stuleciu i jedyne, co się wydarzy, to, że będziesz musiała wysłuchać szczegółowo, jaka cudowna jest Lavender, chociaż nazywa się teraz Lillian. - Dość paskudna kara - powiedziała poważnie Darci. Jack wykonał błyskawiczny ruch, złapał Darci za rękę i wy­ ciągnął ją z kręgu. - Coś ty narobił? - Darci patrzyła z przerażeniem, jak krąg za niąznika. -Teraz będę musiała znaleźć jakiś samochód i pokonać całą drogę z powrotem do domu twojego ojca. Będę... Ktośchyba idzie. - Myślisz, że będziesz widoczna dla innych? Po chwili drzwi się otworzyły i do sali weszła doktor Shepard. Darci stała z boku przy drzwiach, ale od razu wiedziała, że ta kobieta to Lavender. Ten sam duch, ta sama aura. Zmieniła się trochę przez te sto lat z okładem, ale zasadniczo była taka sama. - Lepiej się czujesz? - zapytała Jacka. - Nie za bardzo - odparł, leżąc na łóżku w pozycji umie­ rającego. - Przykro rai to słyszeć. - Zaznaczyła coś na jego karcie, a potem podeszła do niego, żeby mu poprawić poduszki. Kiedy zobaczyła Darci, aż podskoczyła. - Jak się pani tu dostała? Na zewnątrz stoi strażnik. Będę musiała o tym poinformować, a wtedy pan Hallbrooke zwolni tego człowieka. - Nie - powiedział Jack, łapiąc ją za rękę. Darci, mimo że stała w drugim końcu pokoju, zauważyła iskry, które prze­ skoczyły między nimi. - Wszystko w porządku. Proszę, nie mów mojemu ojcu. Darci jest taka drobna, że przemknęła obok strażnika, kiedy ten mrugnął.

Darci skoncentrowała się, by zmusić kobietę, żeby uwierzyła w to. Doktor Shepard też tego chciała, więc nie było trudno jej przekonać. Ona pragnęła tego, czego chciał Jack. Darci przerwała te rozmyślania, bo w tej chwili najważniej­ sze dla niej było to, żeby dowiedzieć się, czy potrafi wrócić do kręgu. Miała jeszcze inne sprawy do załatwienia w przeszłości. Koncentrując się, wysłała lekarce myśl, że natychmiast musi opuścić pokój i tak też się stało. - Dlaczego to zrobiłaś? - zapytał Jack. - Chciałem, żeby cię poznała. - Prawdziwą mnie czy zmyśloną? - Chcę, żeby usłyszała wszystkie możliwe kłamstwa, jakie razem zmyślimy. -Jack uśmiechał się szeroko. - T o ona, prawda? - Tak i szaleje za tobą tak samo jak wtedy. Jack? - Tak? - Co pamiętasz na temat Adama Draytona? - To był świetny facet z ładniutką małą żonką, która wy­ glądała tak jak ty. Nie pamiętasz ich? - Owszem pamiętam, ale byłam ciekawa, czy i ty ich pamię­ tasz. Jak on zginął? - Nie mam pojęcia. Simone wysłała nam wycinek z gazety na temat ich trzeciego dziecka, ale niczego więcej na temat tego mężczyzny. O co ci chodzi? Nie zamierzasz chyba ich zmie­ niać, prawda? Przypominam sobie, że Drayton podobał ci się trochę za bardzo. - Może i tak było - powiedziała Darci, wpatrując się w ścia­ nę, z której wyszła. Nie widziała żadnych śladów kręgu, dzięki któremu się tu znalazła. - Otwórz się! - powiedziała, nie spodziewając się zobaczyć cokolwiek, ale nagle krąg otworzył się przed nią. - Myślisz, że mógłbym z tobą przejść? - zapytał Jack, a w jego oczach było widać tęsknotę za przygodą. Darci zauważyła, że nie był wcale tak chory, jak udawał. - Nie wiem. Zbliż się. - Wydała polecenie kręgowi

i ten przysunął się do niej. - Naprawdę cudowne, nie sądzisz? - Jeszcze nie zdecydowałem. Jeśli będę mógł z niego sko­ rzystać, uznam go za coś wspaniałego, ale jeśli nie, to zrobię ci wykład na temat tego, jak niebezpieczną rzeczą może się okazać. Darci zaśmiała się. - Wypróbuj go więc i przekonaj się, co się stanie. Z miną, jakby miał wsadzić rękę w ogień, Jack sięgnął w stronę kręgu. Kiedy jego dłoń zniknęła, szybko ją cofnął. - Dokładnie to samo zrobiłam w pierwszym odruchu - po­ wiedziała. - A teraz spróbuj tego samego z głową. - Dlaczego nie? W końcu mam pewność, że ojciec kupi mi nową. - Jack wsadził głowę w krąg i po chwili ją wyciągnął. -W jaki sposób mogę zobaczyć inne rzeczy? Teraz widzę tylko sekretny pokój. - Powiedz mu, co chcesz zobaczyć. - Lavender - odpowiedział natychmiast. - Pokaż mi Lavender w dniu, kiedy się spotkaliśmy. - Wsunął głowę do kręgu, ale zaraz ją wycofał. - Nic. Ty spróbuj. Darci poprosiła o widok Lavender w dniu jej pierwszego spotkania z Jackiem i kiedy włożyła głowę do kręgu, właśnie to zobaczyła. - Wygląda na to, że tylko ja mam władzę i kontrolę nad tym - stwierdziła radośnie Darci. - To nie fair. Towarzyszyłem ci w tym od samego początku. Mam... Hej, dokąd idziesz? - Wracam. Mam randkę z czarownicą. Po chwili zniknęła, a Jack położył się z powrotem na łóżku i zastanawiał się nad tym, co przed chwilą widział i słyszał. Intrygowało go też, dlaczego Darci zapytała go o Adama i Dia­ nę Draytonów. Przez chwilę poczuł się osamotniony, ponieważ wiedział, że to już koniec bliskości, którą dzielił z Darci. Wiedział, że teraz

będzie z nim tak samo jak z Lincolnem Aimesem, mężczyzną, o którym mówiła, że go „uwielbia", ale już się z nim zbyt często nie kontaktuje. Leżąc tak, Jack wiedział, że jego życie uległo zmianie za sprawą Darci. Wiedział też, że nie będzie już w stanie wrócić do pracy tajniaka. Zbyt wiele osób widziało go z tą twarzą i dowie­ działo się, że jest synem Hallbrooke'a. Ale w głębi duszy Jack zdawał sobie sprawę z tego, że nie chce już wracać do tego, co kiedyś robił. Teraz pragnął... Chciał poślubić Lavender i mieć z nią gromadkę dzieci. Ale co poza tym? Pracować razem z Darci. Może z jej talentem i pieniędzmi jego ojca mogliby coś razem zdziałać w przyszłości? Jack uśmiechnął się do siebie i zamknął oczy. Dosłownie po chwili już zapadł w sen. Na górze, w pomieszczeniu wydzielonym z poddasza, męż­ czyzna z ochrony wyciągnął płytę cd z aparatury i pospiesznie zbiegł po schodach do miejsca, w którym urządził sobie biuro pan Hallbrooke. - Słucham? - zapytał Hallbrooke. - Sir, myślę, że powinien pan to zobaczyć. - Co to jest? - To nagranie z ukrytej kamery, zainstalowanej w pokoju pańskiego syna. Jest na nim coś dziwnego. - Co takiego? - Przyszła odwiedzić go młoda kobieta. Ale nie skorzystała z drzwi, żeby wejść do jego pokoju. Pojawiła się znikąd i przez pewien czas widać było tylko połowę jej ciała. - Myślę, że się mylisz - powiedział pan Hallbrooke, biorąc płytę od mężczyzny. - Niczego dziwnego nie widziałeś, prawda? - Tak, sir. Niczego nie widziałem. - Dobrze - rzekł pan Hallbrooke, odprawiając ochroniarza. Włożył płytę do odtwarzacza i usiadł wygodnie, żeby ją obejrzeć.

K

iedy Darci wróciła do domu Hallbrooke'a, w pierwszej kolejności usunęła czerwony kamień z magicznej pod­ stawy. Po paru sekundach podstawa ostygła, a wielki krąg na ścianie znikł. Do tego, co sobie zaplanowała, potrzebowała wszystkich swoich sił, a jej umysł musiał działać na najwyż­ szych obrotach. Kiedy rozłączyła całe urządzenie, wyszła z sekretnego poko­ ju i dokładnie zamknęła do niego wejście, a potem skierowała się do kuchni, gdzie przygotowała sobie coś do jedzenia. Godzi­ nę później wskoczyła do łóżka w sypialni pana Hallbrooke'a. Nastawiła budzik na za dziesięć dwunasta w nocy i natychmiast zasnęła. Po paru godzinach obudziła się, tuż przed dzwonkiem budzi­ ka. Zaczęła więc szykować się do tego, co zamierzała zrobić. A zamierzała wykorzystać przeszłość, żeby uratować swoje­ go męża. Jeśli nie potrafiła wydostać go z miejsca, w którym się teraz znajdował, to może postarać się zapobiec temu, żeby się tam nie znalazł. Ale w jaki sposób tego dokonać, nie usuwając siebie z życia Adama, to był jej problem. Wzięła prysznic, przebrała się i kiedy była już gotowa wrócić do tajemnego pokoju, miała pewność, że zrobi wszystko, żeby ocalić mężczyznę, którego kocha. Wniosła do pokoju fotel, położyła czerwony kamień w jego miejscu na podstawie i rozkazała kręgowi, by się otworzył.

- Co by się stało, gdyby Adam nie został porwany? - zadała pierwsze pytanie. Gdy zobaczyła swojego męża całego i zdrowego, serce pod­ skoczyło jej do gardła. Ale po chwili rozluźniła się i uśmiechnęła. Jakaś jej część obawiała się, że przez tak długi czas, od kiedy nie widziała Adama, jej uczucie do niego zblaknie. W końcu spędziła sporo czasu w towarzystwie aktora, który był uznawany za jednego z najpiękniejszych mężczyzn na ziemi, apotem był Jack. Darci widziała, jak w dwóch stuleciach kobiety patrzyły na niego. Jego charyzma sprawiła, że jedna z kobiet zdecydowała się dla niego zabić, a potem jej dusza przyczepiła się do niego na lata. Lecz kiedy Darci znowu zobaczyła Adama, było tak, jakby nigdy się nie rozstawali. On nie mógł jej widzieć, ale ona widziała i czuła jego obecność. Patrzył w ten sam sposób, mówiący, że jest odpowiedzialny za wszystkie problemy świa­ ta. I to spojrzenie sprawiło, że Darci usiadła sztywno w fotelu. Skoro Adam nie został porwany w dzieciństwie, to czy nie powinien być szczęśliwszy w dorosłym wieku? Darci zaczęła prowadzić dokładniejsze dochodzenie, cofając się następne lata. Musiała spojrzeć w przeszłość, kiedy to rodzice Adama zostali porwani przez czarownicę, która tak naprawdę pragnęła Boadicei. Nie, pomyślała Darci, nie może po prostu zapobiec porwaniu Adama. Musi cofnąć się jeszcze bardziej. Lustro, pomyślała Darci. To wszystko zaczęło się od od­ nalezienia lustra Nostradamusa. Siostra czarownicy natknęła się na nie w pewnym sklepie w Paryżu, a czarownica zabiła ją, żeby je zdobyć. Co by się stało, gdyby Darci uniemożliwiła siostrze czarow­ nicy znalezienie lustra? Uśmiechnęła się i zadała to pytanie kręgowi. Lecz kiedy zobaczyła świat zniszczony wojną nuk­ learną, zdecydowała nie iść tym tropem. - Co się stało na świecie? - szepnęła. - Kto znalazł lustro i co z nim zrobił?

Krąg zaczął jej pokazywać odpowiedź, ale Darci machnęła rękę. Nie miała czasu ani nerwów na oglądanie tego. Czyli siostra czarownicy musiała znaleźć lustro. - Co by się stało, gdyby czarownica nie zabrała lustra sio­ strze? Darci zobaczyła, że siostra miała dobre intencje i zaczęła przepowiadać ludziom przyszłość. Ale była dobrym i hojnym człowiekiem, który chętnie dzielił się z innymi, dlatego powie­ działa ludziom o istnieniu lustra. W ciągu paru tygodni źli ludzie przejęli jej lustro i stworzyli wokół niego kult, mający na celu okradanie naiwnych z ich pieniędzy. - Nie - zdecydowała Darci. Źle się z tym czuła, ale jednak siostra czarownicy musiała zginąć. Załamana Darci opadła na oparcie fotela. Nie mogło tak być, że najlepszym wyjściem dla czarownicy było porwanie Adama i Bo, prawda? Nie! Oczywiście, że nie! - Wstecz - poleciła Darci. -Chcę się cofnąć jeszcze bardziej i zobaczyć historię lustra. To, co zobaczyła, nie było dobre i wcale nie była tym zaskoczona. Zobaczyła, że lustro było wykorzystywane tylko do pomnażania pieniędzy. „Gdzie jest góra złota?", „Gdzie są bogacze?", „Kiedy bezpiecznie będzie obrabować ten dom?" - takie pytania stawiano przed lustrem. Szokujące było również to, że zobaczyła, jak lustro oszuki­ wało ludzi. Nigdy im nie kłamało, w każdym razie nie bezpo­ średnio, ale mówiło to, co chciało. Boadicea stwierdziła to już dawno temu. Ona dobrze poznała lustro i nauczyła się zadawać mu odpowiednie pytania. - Więc dlaczego lustro znalazło się w sklepie z antykami? - zapytała samą siebie. - Kto chciał, żeby lustro zostało od­ nalezione? Krąg oczyścił się i wtedy Darci zobaczyła siebie, trzymającą lustro. Machnęła ręką. Nie. Tego już za wiele. Miała wystarczająco

dużo mocy i potrafiła zrobić więcej, niż kiedykolwiek pragnęła. Gdyby udało się sprowadzić z powrotem jej męża, jedyne, czego pragnęła, to... Nie dokończyła swojej myśli, ponieważ wiedziała, że okła­ małaby samą siebie, mówiąc, że jedyne, czego pragnęła, to życie z mężem i rodziną. Wiedziała, że od czasu zniknięcia Adama zmieniła się bardzo. Parę dni, podczas których była pozbawiona swojej mocy, wystarczyło, by zaczęła doceniać swój dar. Darci spojrzała z powrotem w krąg i kazała mu pokazać czarownicę po tym, jak zabrała lustro. Zabiła swoją siostrę i musiała się ukrywać. Przez wiele lat była szczęśliwa. Tak jak inni, używała lustra do pomnażania pieniędzy. - Dziwne, że lustro pozwalało jej na to - powiedziała głośno Darci. Ale wtedy nadszedł dzień, w którym czarownica oddała się młodemu mężczyźnie pod kwitnącym drzewem i tracąc dziewictwo, straciła również możliwość widzenia przyszłości w lustrze. Utrata jedynego „przyjaciela" w jej życiu, lustra, dopro­ wadziła tę kobietę niemal do szaleństwa. Potem... Darci nie chciała oglądać tego, co się potem działo, kiedy to kobieta starała się znaleźć kogoś, kto potrafiłby dla niej czytać w lu­ strze. - Więc w taki sposób lustro ją oszukało - stwierdziła Darci. Nie pokazało jej, że jeśli pójdzie do łóżka z młodym mę­ żczyzną, nigdy więcej nie będzie mogła przepowiadać przy­ szłości. - A to mały podły przedmiot! - mruknęła Darci. - Co by się stało, gdyby czarownica zobaczyła w lustrze, że utrata dziewictwa oznacza utratę umiejętności przepowiadania przy­ szłości? Krąg pokazał jej starą, bogatą i nieszczęśliwą kobietę. - Nieszczęśliwa dlatego, że nigdy nie miała mężczyzny?

- zapytała Darci. - Nie sądzę! Ona po prostu potrzebuje czegoś więcej oprócz zdobywania pieniędzy. Co by było...? Darci zastanowiła się, a potem zadała parę kolejnych pytań, obejrzała odpowiedzi, zadała kolejne pytania, znowu obejrzała odpowiedzi. Tak, pomyślała, to może za­ działać. Przez trzy godziny Darci pracowała. Zadawała pytania i żon­ glowała obrazami, aż wreszcie wpadła na pomysł, jak zapobiec temu, żeby kobieta stała się czarownicą. Problemem było to, w jaki sposób to wszystko zaważy na Adamie Montgomerym? Darci zrobiła sobie krótką przerwę, a potem, drżąc ze strachu przed tym, co może zobaczyć, zapytała krąg, co by się stało, gdyby zmieniła czarownicę. Gdzie byliby Adam i jego rodzina? Kiedy krąg zaczął się zmieniać, Darci zasłoniła twarz ręko­ ma, bojąc się zobaczyć to, co jej pokaże. Spotkała Adama z powodu czarownicy i tego, co wyrządziła jego rodzinie. Jeśli więc usunie czarownicę, może to oznaczać, że usunie i siebie z życia Adama. Powoli uniosła głowę i spojrzała. Zobaczyła Adama jako profesora na dużym uniwersytecie. Był żonaty! Darci patrzyła, jak młoda kobieta podchodzi do niego, całuje go w policzek i pyta, co chciałby zjeść dzisiaj na kolację. Pochodziła z jego sfer i była kimś takim jak on. Darci z trudem przełknęła ślinę. Ich dzieci, jej i Adama, nie istniały i nigdy nie zaistniałyby w tej samej postaci. I jej ojciec nigdy nie poznałby siostry Adama ani tym bardziej nie ożeniłby się z nią i nie mieliby córki. - A co ze mną? - szepnęła Darci. Co by się z nią stało, gdyby nie poznała Adama i nie wyszła za niego za mąż? Krąg zmienił się i zobaczyła siebie jako żonę bogatego chłopaka z jej rodzinnego miasteczka, który błagał ją, żeby za

niego wyszła. Obiecywał jej, że spłaci długi wszystkich ludzi w miasteczku, jeśli tylko ona zechce go poślubić. Nie znając Adama, Darci poślubiła chłopaka. - A moja córka i siostrzenica Adama? - zapytała. Zobaczyła, że obie duszyczki zostały przeniesione do ciał dzieci, które urodziła w tym związku. Dziewczynki miały inne ciała i dużo mniej mocy. Wyglądało na to, że potomkowie rodu Montgomerych mieli dar jasnowidzenia i te geny w połą­ czeniu z genami rodziny ojca Darci stworzyły niepowtarzalne dzieci. Darci zasłoniła twarz rękoma i zapłakała. Adam byłby szczę­ śliwy, pomyślała, a przecież tego właśnie zawsze dla niego pragnęła. Ożeniłby się z wysoką, szczupłą arystokratką, która prawdopodobnie całe dnie jeździłaby konno. - Z kimś na jego poziomie - szepnęła. - A nie z takim dziwolągiem jak ja. I dzieci nie byłyby takimi odmieńcami, jakimi są teraz, pomyślała, a to byłoby dla nich lepsze. A jej ojciec, gdyby Darci zmieniła historię, nigdy nie dowiedziałby się, co stracił. Byłoby z nim dokładanie tak jak z Jackiem, który nie pamięta, że nigdy nie spotkał Diany Drayton. Darci odetchnęła i z powrotem spojrzała w krąg. Adam był teraz w domu, wyglądał przez okno i obserwował swoją żonę, która na trawniku rzucała psu patyk, a jej lśniące blond włosy falowały wokół ramion. - Żadnego podróżowania w czasie - powiedziała Darci. -Żadnych czarownic. Żadnego FBI pojawiającego się o drugiej w nocy i oznajmiającego, że porwano następne dziecko i z proś­ bą, czy Darci może im pomóc. Żadnego wskrzeszania umar­ łych. Po prostu zwyczajne życie. Darci postanowiła postąpić zgodnie ze swoim planem doty­ czącym czarownicy i zostawić Adamowi jego nową przyszłość. Pozwoli mu być szczęśliwym. Pozwoli mu wieść cudowne życie, na jakie zasługuje.

A ona sama najwyżej rozwiedzie się z mężem. Będzie mogła cofnąć się w czasie i powiedzieć sobie, albo napisać dla siebie notatkę i... Darci spojrzała jeszcze raz na Adama stojącego przy oknie. Widywała go w dokładnie takiej samej pozie tysiące razy i używała wtedy swojego umysłu, żeby go uspokoić, żeby pogodził się sam ze sobą. Lecz co go teraz tak smuciło? Miał wszystko, więc dlaczego wyglądał tak samo jak wtedy, gdy dźwigał brzemię rozbitej rodziny? - Pokaż mi, o czym on myśli - poleciła cicho. - Pokaż mi to, co kryje się w jego duszy. Przez chwilę Darci czuła zawroty głowy, a potem usłyszała myśli Adama Montgomery'ego. Patrzył na swoją piękną żonę, ale czuł do niej jedynie sym­ patię. Co jest ze mną nie tak, pytał siebie. Mam wszystko. Ale czemu pragnę czegoś więcej? Darci obserwowała, jak odwrócił się od okna. Czego chcę, pytał sam siebie. Potarł dłonią twarz i uśmiechnął się lekko. Chcę tego, co wielu z moich przodków doświadczyło. Pragnę miłości, która mną zawładnie, która będzie najważniejszą rzeczą w moim życiu. - Starczy - powiedziała cicho Darci i krąg się zamknął. Wstała z fotela, nalała sobie soku i zamyśliła się nad tym, co przed chwilą usłyszała. Ten Adam nie został porwany w dzie­ ciństwie, a mimo to nadal był wyobcowany, nadal różnił się od innych członków jego rodziny. - Tak jak ja - powiedziała Darci. - Ja też się różnię od wszystkich moich bliskich. Usiadła w fotelu, spojrzała na kroplę, która przed chwilą jeszcze była kręgiem. - Co by się stało, gdybym pojawiła się w przeszłości, w cza­ sach, kiedy Adam nie był jeszcze żonaty? Co by było, gdybym studiowała na tym samym uniwersytecie? Czy zwróciłby na mnie uwagę?

Krąg otworzył się, ale jedyne co zobaczyła, to szklista, falująca powierzchnia. Nie było żadnych obrazów. Wstała i wsadziła głowę w krąg, ale nadal niczego nie widziała. Opadła z powrotem na fotel i zrozumiała, że bez wątpienia ta pustka była dla niej kolejnym testem. Nie otrzyma odpowiedzi na pytanie, czy uda jej się rozkochać w sobie na nowo Adama. Kiedy się spotkali, zostali razem wtłoczeni w nietypową sytua­ cję i zmuszeni do wspólnej pracy. Początkowo Adam nie czuł do niej żadnego pociągu fizycznego i nawet śmiał się z jej awansów względem niego. - Nie wiem, czy będę potrafiła - powiedziała. - Jak mam konkurować z tymi wszystkimi długonogimi dziewczynami, bywalczyniami okolicznych klubów sportowych? Adam i jego rodzina są... - Nie skończyła zdania, tylko zakryła twarz rękoma. Przez pewien czas walczyła z myślami, czy będzie potrafiła znieść odrzucenie ze strony Adama. Mogę spróbować, zdecydo­ wała. Mogę zwyczajnie spróbować. Jeśli mi się nie uda, wtedy... Kiedy już podjęła decyzję, zapragnęła nagle zobaczyć się ze swoją córką i siostrzenicą Adama. Użyła kręgu do tego, żeby dostać się do dziewczynek i okazało się, że nie były wcale zaskoczone faktem, że Darci wyszła z pionowej kałuży, która pojawiła się obok ich huśtawki. Pobawiła się z nimi przez godzinę, ale wiedziała, że wreszcie będzie musiała odejść. Musi zrobić to, co trzeba zrobić, żeby przywrócić Adama rodzinie. Kiedy była już gotowa do odejścia, nie mogła powstrzymać się od płaczu. Zaczęła ściskać, tulić i całować dziewczynki i cały czas myślała o tym, że może już ich nigdy więcej nie zobaczyć. Jeśli nie zwiąże się z Adamem, żadna z nich się nie urodzi. W końcu wróciła do kręgu i znalazła się z powrotem w sekret­ nym pokoju. Skoncentrowała się, zebrała na odwagę, odsunęła na bok wszystkie lęki i zaczęła realizować swój plan. W pierwszej kolejności czarownica. Darci musiała zmienić życie tej kobiety.

Plan, którego wymyślenie zajęło jej tak dużo czasu, był bardzo prosty do zrealizowania. Jedyne, co musiała zrobić, to sprawić, by czarownica zadała pytanie, przed którym lustro tak się broniło. Przede wszystkim Darci zmusiła czarownicę do zadania wła­ ściwego pytania, żeby mogła zobaczyć, że jeśli prześpi się z mężczyzną, straci zdolność przepowiadania przyszłości. Druga kwestia wymagała więcej zachodu. Darci musiała najpierw poprosić o pokazanie jej, czego naprawdę pragnęła ta kobieta w swoim życiu. Darci zgadywała, że chodziło jej o wła­ dzę, ale okazało się, że nie. Chodziło jej bowiem o szacunek. Kobieta sądziła, że dzięki pieniądzom zdobędzie respekt, a po­ tem wymyśliła sobie, że potęga zła sprawi, że ludzie będą ją szanowali, ale obydwie te koncepcje zawiodły. Darci zmusiła więc kobietę, żeby zapytała lustro, co się stanie, jeśli wykorzysta je do czegoś innego niż zdobywanie pieniędzy. Musiała użyć Prawdziwej Perswazji i zasiać od­ powiednie myśli w jej głowie, żeby wreszcie zadała właściwe pytanie. W końcu kobieta zaczęła pisać książki o tym, co zobaczyła. W przeciwieństwie do swojej siostry, nie miała ona ochoty dzielić się z innymi źródłem swojej wiedzy, więc trzymała lustro w tajemnicy przez całe swoje życie. Mówiła ludziom, że urodziła się z nadprzyrodzonymi umiejętnościami i dzięki nim stała się znanym jasnowidzem. Prezydenci i królowie wzywali ją do siebie w tajemnicy i prosili ją o przepowiednie. Czarownica stała się znaną osobistością i awans społeczny oraz popularność dawały jej satysfakcję. Szczególnie lubiła wyolbrzymiać kwestię swojego dziewictwa i przypisywano jej zasługę zmniejszenia o dwadzieścia pięć procent odsetka na­ stolatków wchodzących w przygodne związki seksualne. Niestety, bez złych mocy, nie była w stanie w sztuczny sposób przedłużyć swojego życia. Zmarła, kiedy Darci miała zaledwie sześć lat.

To, co miało się stać z lustrem po jej śmierci, nie było przyjemne. Miało wpaść w ręce trzech kobiet, które używałyby go do złych rzeczy. Dlatego Darci nakłoniła kobietę, by ta zapytała lustro o swoją śmierć i zobaczyła w nim, co się wtedy wydarzy i co dalej stanie się z lustrem. Wyszłoby na jaw, że kobieta zabiła swoją siostrę, żeby zdobyć lustro i tylko tyle ludzie by o niej pamiętali. Z trudem wywalczony szacunek od­ szedłby w zapomnienie. Darci pokazała kobiecie, gdzie po­ winna schować lustro na dwa dni przed śmiercią. Powiedziała jej także, żeby wzięła ze sobą zapas soli jerozolimskiej i kilka suszonych malin, i pokazała jej, co należy z nimi zrobić. Uśmiechnięta Darci oparła się w fotelu. Czuła, że w stosun­ kowo krótkim czasie udało jej się dokonać bardzo wielu zmian. Parę godzin zajęło jej upewnianie się, że fakt, iż kobieta nie stanie się czarownicą, nie będzie miał złego wpływu na resztę świata. Jako czarownica zamordowała wielu ludzi. Straszne było takie myślenie, ale przyszło jej do głowy, żeby sprawdzić, czy ktoś z tych zamordowanych ludzi nie stałby się gorszy od samej czarownicy. - Pokaż mi wszystkich - zażądała i zrobiło jej się słabo, kiedy zobaczyła całą masę ludzkich twarzy. Przyglądała się ich aurom, szukając w nich jakichś nieregularności lub ciemnych kolorów. Z zadowoleniem stwierdziła, że kilkoro z nich wniosło coś pozytywnego swoim życiem w historię świata, a reszta żyła zwyczajnie, nie wyróżniając się niczym szczególnym. Kolejnym zadaniem Darci było wrócić do Putnam w stanie Kentucky. To było dla niej trudniejsze i w pierwszym odruchu chciała tylko wpaść do starego kamiennego budynku, w którym niedoszła czarownica zostawiła dla niej lustro i małego czło­ wieczka w klatce. Ale Darci wiedziała, że byłoby to tchórzost­ wem z jej strony. Zmusiła się więc do powrócenia do swojego własnego pokoju w zaniedbanym domu, w którym mieszkała

razem z matką, albo raczej mieszkała sama, bo jej matka rzadko w nim bywała. Darci zamknęła oczy i przeszła połowicznie przez krąg. Kiedy otworzyła oczy, stała w swojej sypialni w Putnam i na­ tychmiast ogarnęły ją mieszane uczucia. Pokój sam w sobie był paskudny, z odpadającymi tapetami i łóżkiem z materacem, które ktoś kiedyś wyrzucił na śmietnik. Ona i jej matka żyły na takim poziomie, na jaki matka była w stanie zarobić, łapiąc tanie prace, jedna po drugiej. Prawie zawsze szybko rezygnowała z kolejnych posad, ponieważ jej zwierzchnicy oczekiwali od niej za dużo. Nigdy nie mieli dość seksu. Ci mężczyźni chcieli posiąść Jerlene Monroe i nadal tak było, co stanowiło sekret jej obecnego sukcesu na dużym ek­ ranie. Darci usiadła na łóżku z wrażenia, ponieważ widziała teraz o wiele więcej niż wcześniej. Jej własna córka posiada nad­ przyrodzone zdolności, ale Darci ją rozumie. Jak musi się czuć kobieta, która wydaje na świat dziecko, potrafiące rozmawiać z kamieniami? Jaki to ma wpływ na jej umysł? Kiedy Darci tak siedziała na łóżku w swojej sypialni i roz­ glądała się po ubogim, brzydkim wnętrzu, dotarło do niej wiele rzeczy na temat siebie, jej matki i miasteczka w ogóle. Wstała i otworzyła szafę, w której zobaczyła brzydką używa­ ną odzież. Teraz, kiedy patrzyła na to z perspektywy czasu, uświadomiła sobie, że nigdy nie wykorzystała Prawdziwej Per­ swazji do tego, żeby zdobyć pieniądze albo jakieś inne dobra dla siebie samej. Zawsze wstydziła się swoich umiejętności, więc nie robiła niczego dla siebie. I naiwnie sądziła, że nikt wokół niej nie wie, co ona potrafi. Kiedy dotykała tanich, znoszonych ubrań w szafie, było jej żal dziecka, którym była i które często nie dojadało i najczęściej było pozostawione same sobie. Przez chwilę rozczuliła się tak bardzo nad sobą, że oczy zaszły jej łzami, ale pozbierała się, wyprostowała i uśmiech-

nęła. Zmieniła się. Już nie była przerażona swoimi umiejętnoś­ ciami, już się nie wstydziła swojej mocy. Zobaczyła, jak dzięki niej może pomagać ludziom, a nawet całemu światu. I od tej pory przestała marzyć o byciu „normalną", tylko w każdej godzinie dziękowała Bogu za to, że ją wybrał. Zamknęła szafę, rozejrzała się po pokoju po raz ostatni i wyszła. Przeszła przez mały dom, nie patrząc na nic więcej. Już skończyła z patrzeniem wstecz, przestała żałować wielu rzeczy i marzyć, żeby było inaczej. Od tej chwili zamierzała spoglądać przed siebie, chociaż przeszłość też potrzebowała lekkiego ulepszenia. Darci nagle zatrzymała się, kiedy zobaczyła swoją matkę siedzącą przy stole kuchennym i malującą paznokcie. To nie było częścią jej planu! Jak to zwykle bywało, uroda matki zadziwiła ją. Ale teraz, kiedy widziała już tę piękną twarz na wielkim ekranie, była jeszcze bardziej zadziwiona. - Dokąd idziesz? - zapytała Jerlene chłodno. Kiedy była dzieckiem, ciągły chłód ze strony matki przerażał ją. Przy wszystkich swych niezwykłych talentach Darci nie potrafiła dopatrzeć się tego, że jej matka ją kochała. - Idę do... - zaczęła Darci, ale przerwała, uświadamiając sobie, że kiedy była dzieckiem, zupełnie bez powodu stale kłamała matce. Co takiego mogła wymyśleć w odpowiedzi, kiedy naprawdę szła odwiedzić przyjaciół, którzy zmarli wiele lat temu? Nagle Darci przypomniała sobie, jak uratowała jej życie, i uraza, którą czuła do niej, nagle zniknęła. - Mamo - powiedziała łagodnym głosem. - Wiem, że ty i ja nigdy nie byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami, ale wiem także, że kiedy zajdzie taka potrzeba, zaryzykujesz własne życie, żeby mi pomóc. Jerlene, która zwykle unikała poruszania twarzą, żeby nie robiły jej się zmarszczki, spojrzała ze zdziwieniem na córkę, na jej czole pojawiły się dwie bruzdy, a w oczach stanęły łzy.

- Nie wiedziałam, że to wiesz. - Dowiedziałam się o tym - powiedziała Darci i pocałowała matkę w policzek. - Nie martw się, mamo. Wszystko będzie dobrze. Z uśmiechem Darci wyszła z domu tylnym wyjściem i ruszy­ ła ścieżką pod górę. Za domem w pewnej odległości znajdował się stary kamienny budynek, wybudowany jeszcze przez pionie­ rów, a teraz zupełnie zrujnowany. Darci wiele czasu w swoim dzieciństwie spędziła w tej ruderze bez dachu. Rozmawiała tam z duchami i wysłuchiwała ich opowieści. Pomagały jej prze­ trwać dzieciństwo. Kiedy doszła do budynku, duchy wyszły jej na spotkanie Nawet zrzędliwy staruszek, który wpadł do studni i nigdy nie wybaczył swojej żonie, że ucieszyła się z jego śmierci. Wie­ działy, że nie było jej przez wiele lat, i chciały wysłuchać wszystkiego, co jej się przydarzyło. Darci pokazała im obrazy ze swojego życia, a one opowie­ działy jej o pewnej starej, schorowanej kobiecie, która przyszła i ukryła tam dwie rzeczy. - Tak, wiem - powiedziała Darci i podeszła do kąta, skąd wyciągnęła zardzewiałe wiadro. Od wielu lat nie było wyciąga­ ne. Pod nim, w bezpiecznym miejscu ukryte było lustro, pięknie zapakowane w jedwab i wodoodporną folię. Darci wyczuła łzy starej kobiety. Lustro było jej jedynym prawdziwym przyjacie­ lem przez całe życie. Oprócz lustra było tam domowej roboty pudełko z kamie­ niem w środku. W środku znalazła kilka kawałków soli jerozoli­ mskiej i jedną suszoną malinę. Mały człowieczek zjadał rocznie tylko jedną malinę, więc wystarczyło ich na lata, kiedy Darci dorastała. Pudełko było zrobione z tektury i sznurka, i powinno było zgnić w takich warunkach, ale było nietknięte i wyglądało jak czyste i nowe. - Zamierzasz się teraz zbudzić? - zapytała, unosząc do góry pudełko.

Kamień nie poruszył się ani nie zmienił postaci, ale Darci usłyszała w głowie jego odpowiedź. - Zależy od tego, co się dzieje. - Mam taki krąg, dzięki któremu mogę oglądać wydarzenia z przeszłości i je zmieniać. Kamień wysłał jej obraz żelaznego jaja z zapytaniem. - Zapomniałam zajrzeć do jego środka - powiedziała Darci i wyczuła, że kamień z powrotem zasnął. - Mój najsurowszy krytyk - mruknęła pod nosem, a potem, nie puszczając pudełka, wzięła pod pachę lustro i rozkazała kręgowi, żeby się pokazał. Po chwili była już z powrotem w tajemnym pokoju i odłożyła swoje nowe skarby na długiej półce. Wzięła z podstawy żelazne jajo i przyjrzała mu się, ale nie zauważyła żadnej możliwości otwarcia go. Parę minut obracała je w palcach, aż wreszcie dmuchnęła na nie. Jej oddech sprawił, że jajo rozdzieliło się na dwie części. Wewnątrz znajdował się mały i prosty naszyjnik, na którym zawieszone były trzy niebieskie kamienie. Kiedy uniosła je pod światło, kamienie zdawały się promieniować jakimś własnym niespo­ tykanym blaskiem. Zupełnie nie z tej ziemi, pomyślała i zaczęła zakładać naszyjnik. - Jeszcze nie teraz - szepnęła. Adam był następny w kolejności, ale najpierw musi pójść do fryzjera i do sklepu. Trzeba zrobić zakupy i dobrze się przygotować.

D

arci stanęła w drzwiach do sekretariatu gabinetu Adama Montgomery'ego i starała się opanować chęć ucieczki. Po wizycie u fryzjera i kupnie garsonki w St. John przeleżała bezsennie całą noc, planując, jak sprawić, żeby Adam zakochał się w niej ponownie. Miała obcięte włosy i zrobione pasemka, takie, jakie mu się najbardziej podobały. Obiecała sobie, że jak najmniej będzie się posługiwała Prawdziwą Perswazją, jeśli w ogóle z niej skorzysta. Jeśli zdobędzie go podstępem albo jakimiś magicznymi sztuczkami, to ich uczucie może nie prze­ trwać. Będąc dzieckiem, nauczyła się, że kiedy zmuszała ludzi do tego, by się w sobie zakochiwali, zwykle to nie działało. Uniwersytet, na którym wykładał Adam, należał do prestiżo­ wej lvy League. Innymi słowy pełno na nim było jankeskich snobów, którzy nigdy w życiu nie powiedzieli nikomu żadnego dobrego słowa. Jego sekretarka, która wyglądała, jakby pochodziła z Greenwich w stanie Connecticut i odebrała wykształcenie w znakomi­ tej szkole sekretarek, zmierzyła Darci wzrokiem od góry do dołu w taki sposób, że kiedyś z pewnością Darci by się skuliła. Lecz teraz spojrzała młodej kobiecie prosto w oczy. - Czy mogę porozmawiać z doktorem Montgomerym? - Nie ma go. Proszę przyjść kiedy indziej - odpowiedziała kobieta, wracając do swojej pracy. Mogłabym przyprawić cię o gigantyczny ból głowy, ty jędzo! - pomyślała Darci ale zamiast tego uśmiechnęła się. Wbiła

wzrok w czubek głowy kobiety i skoncentrowała się. I to by było na tyle, jeśli chodzi o silne postanowienie nieużywania swojej mocy. Sekretarka podniosła wzrok i powiedziała, że doktora Mont­ gomery'ego nie będzie przez całe popołudnie. - Nie mam pojęcia, gdzie jest. Ciężki przypadek, oceniła Darci, nadal uśmiechając się słod­ ko do kobiety. Patrzyła głęboko w oczy sekretarki, aż wreszcie ta odezwała się: - Spaceruje po lesie Whitnell. - Dziękuję - odparła uprzejmie Darci i zaczęła wychodzić, ale zatrzymała się jeszcze na chwilę i spojrzała na sekretarkę. - Jak się miewają rodzice doktora Montgomery'ego? - Dobrze. Byli tu w zeszłym tygodniu. - A jego siostra? Po raz pierwszy młoda kobieta uśmiechnęła się. - Jest piękna jak zawsze. - A jak ona ma na imię, bo zapomniałam? - Elizabeth Montgomery - odparła sekretarka. - Ach, rzeczywiście. Czy ona...? Kobieta wskazała duży plakat na ścianie za sobą. Było na nim napisane: Koncert Elizabeth Montgomery. - Gra na fortepianie? - powiedziała zdumiona Darci, wpat­ rując się w plakat. Boadicea była naprawdę piękna i miała świetliste spojrzenie. Nie było w jej oczach ani śladu dawnego strachu. - Czy jest mężatką? - Nie, ale się zaręczyła. Darci uśmiechnęła się. Siostra Adama w innym życiu została nazwana Boadicea, na cześć wielkiej królowej, a teraz także miała imię po słynnej władczyni. - Pewnie nie ma pani już biletów na koncert, prawda? - za­ pytała Darci, koncentrując swoje myśli na sekretarce. - Dlaczego? Oczywiście, że mam. Te bilety miały być dla kierownika wydziału, ale jestem pewna, że nie będzie miał nic

przeciwko temu, jeśli nie pójdzie na ten koncert. - Sięgnęła do szuflady biurka i z uśmiechem podała Darci dwa bilety na koncert. Darci wzięła jeszcze z biurka długopis i kartkę i napisała wiadomość. Kiedy skończyła pisać liścik, sekretarka podała jej kopertę. Darci wsadziła do koperty liścik i bilety, a potem zaadresowała ją do swojego ojca. - Czy mogłaby pani wysłać to w moim imieniu? - Z przyjemnością - odparła kobieta, nadal się uśmiechając. Kiedy Darci wyszła, pomyślała sobie, że sekretarkę jutro na pewno będzie bolała cała twarz.

^^^ Darci pozbyła się wszystkich spacerowiczów oprócz jed­ nego, który szedł właśnie teraz w jej kierunku. Wybrała piękne miejsce poza szlakiem, nieopodal strumyka i rozłożyła na ziemi kocyk. Przebrała się ze swojej pięknej garsonki w podkoszulkę i spodnie khaki, a na głowę włożyła słomkowy kapelusz z koka­ rdą z tyłu. Adam zawsze lubił ją w kapeluszach. Kupiła sporo jedzenia, które tak bardzo lubił, i nawet wybrała się do sklepu z winami, gdzie nabyła butelkę takiego, które, zgodnie z opinią sprzedawcy, miało być wyśmienite. Ponieważ obiecała sobie, że nie będzie stosowała magii wobec Adama, to przynajmniej wykorzysta wszystko to, co o nim wie. Na parę minut przed jego nadejściem Darci zamknęła oczy i poczuła go. Wyczuwała jego obecność i jego aurę nawet poprzez drzewa. Czy on ją rozpozna? Czy coś w środku niego powie mu, że chociaż nigdy wcześniej jej nie spotkał, to był w niej szaleńczo zakochany? Kiedy pojawił się na polanie, serce Darci zaczęło bić szyb­ ciej. Gdy go zobaczyła, musiała się mocno powstrzymywać

żeby nie rzucić mu się na szyję. Był chyba nawet piękniejszy, niż go zapamiętała. Dowiedziała się, że sporą część życia spędził, podróżując i włócząc się po świecie, łapiąc każdą pracę, jaka mu wpadała w ręce. Nie chciał korzystać z pieniędzy rodziny. Zamiast tego opłacał swoją podróż statkiem, pracując razem z jego załogą. Bardzo jej się to w nim podobało. Zawsze zastanawiała się, czy był tak niezależny z powodu tego, co się przytrafiło jemu i jego rodzinie, czy może taka była jego natura. Cieszyła się, że wszystkie te cechy, które w nim tak lubiła, były jego naturalnymi. - Piękny dzień - powiedział, przechodząc obok ścieżką. - Tak, prawda? - odparła Darci, a jej serce waliło jak oszala­ łe. Miała ochotę poderwać się i zacząć krzyczeć. Gdzie on się podział, kiedy wyszedł z domu tamtego dnia? Co się z nim stało? Ani lustro, ani magiczny krąg jej tego nie powiedziały. Adam rzucił tylko grzecznościową uwagę i nie przerwał marszruty. Co mam teraz zrobić? - zastanawiała się Darci. Jedna kwestia to bycie altruistką, szlachetną osobą, która chce pozwolić swo­ jemu ukochanemu, żeby poślubił kogoś innego, a czymś zupeł­ nie innym jest to zrobić. Siedziała nieruchomo na kocu, a w jej głowie toczyła się bitwa. Próbowała coś wymyślić, ale nie mogła się skupić. Mężczyzna, którego przyrzekała na zawsze kochać, właśnie ją minął. Nie rozpoznał jej ani nawet nie zainteresował się nią jako kobietą. - Przepraszam. Darci uniosła wzrok i zobaczyła Adama Montgomery'ego stojącego nad nią. - Czy my się znamy? Jest pani jedną z moich studentek? - Jestem już za stara na bycie studentką - powiedziała przesadnie skromnie, wiedząc, że i tak wygląda młodziej, niż mówi to jej metryka. Adam spojrzał na strumień, a potem znowu na nią.

- Zgaduję, że ma pani tu z kimś umówione spotkanie. Z tobą! - chciała krzyknąć, ale tylko się uśmiechnęła. - Z nikim. Jestem tu tylko ja i o wiele za dużo jedzenia. Adam znowu odwrócił wzrok na wodę i wyglądało na to, że nie wie, co powiedzieć. Ale Darci znała go dobrze. Zawsze był niezdarny w sprawach uczuciowych. Dopiero po tym, jak się zaręczyli, wszystko się zmieniło, ale wcześniej... - A pan nie jest przypadkiem głodny? - zapytała. - Czy ma pan może jakieś umówione spotkanie, na które się pan spieszy? Adam spojrzał na nią i wyglądało na to, że rozważa coś bardzo ważnego. - Właściwie to miałem takie spotkanie, ale sądzę, że je odwołam. - Spojrzał jej prosto w oczy. - Nie chcę, żeby sobie pani pomyślała, że jestem bezczelny, ale czuję, że mógłbym zostać tu na zawsze. - Tak - powiedziała Darci. - Na zawsze.

Devlin obserwował podróże Darci w czasie z wyraźnym oburzeniem. - Czy ona zamierza teraz odwiedzać wszystkie swoje prze­ szłe żywoty? Już wolałbym chyba czasy, kiedy na ziemi byli piraci. - Czy ty nie słuchasz? Ona nie ma innych żywotów - powie­ dział Henry. - Nie ma innych żywotów? - zdziwił się Devlin. - Jasne, że ma. Wszyscy ludzie mają. Nawet ja kiedyś miałem ciało. Nie takie jak oni, zbyt wiele kończyn jak na mój gust, ale miałem kilka żywotów. - Przemienił się w jedno ze swoich starych wcieleń. - Ona nie ma innych ludzkich żywotów - powiedział Henry zjadliwie. - Ale tylko... - Wszystkie cztery oczy Devlina rozszerzyły się. - Tylko co? - zapytał niecierpliwie Henry. - Tylko anioły nie mają przeszłych wcieleń, a ta kobieta nie może być aniołem. Ona jest zbyt ludzka. Ma wiele ludzkich wad. Henry westchnął. - A czyż wszyscy ich nie mamy? Kiedy Devlin spojrzał na Henry'ego, zarys jego ciała zaczął się rozmywać. - Tylko mi teraz nie znikaj - ostrzegł Henry. - Tu nie chodzi

o to, czym ona jest, ale kim. Myślałem, że do tej pory już się tego domyśliłeś. - Kim ona jest? - spytał potulnie Devlin. - Wielkie nieba, przecież ja nie mam czasu, żeby cię eduko­ wać! Mamy mnóstwo pracy do zrobienia. Devlin zrobił się wyraźniejszy, kiedy przekształcił się w jed­ nego ze swoich ukochanych piratów. - Co teraz jej zrobimy? Ona nie wie nic na temat innych światów. Może więc wyślemy ją na jakąś inną planetę? Albo mogłaby w pełniejszym zakresie wykorzystać ten przyrząd do podróży w czasie. Następnym razem mógłbyś ją wysłać w prze­ szłość, nie odbierając jej mocy. Mogłaby... - Nie zawracaj mi głowy - przeciął wyliczankę Henry. - Nic jej nie zrobimy. Nauczyła się już, że ma w życiu cel, więc musimy zacząć pokazywać jej, co jest tym celem. - A co nim jest? - zapytał Devlin oglądając swoje paznok­ cie. Miał teraz na sobie smoking i wyglądał na bardzo znudzo­ nego. - Otwarcie agencji detektywistycznej wspólnie z jej małymi przyjaciółmi? - Nie. Darci ma za zadanie przygotować świat na Drugie Nadejście. Te słowa tak zaszokowały Devlina, że aż powrócił do swojej prawdziwej, postaci: zasuszonego małego człowieczka z trzema białymi włoskami wyrastającymi z łysej głowy. Po chwili znik­ nął w chmurze szarozielonego dymu. Henry uśmiechnął się. - Tchórz - zawołał za Devlinem, a potem odwrócił się do swojej chmurki dymu, w której mógł obserwować Darci. Był z niej zadowolony, naprawdę bardzo zadowolony.