Dickson Gordon R Inny

Gordon R. Dickson Inny Tytuł oryg. „Other” Przełożył Marek Pawelec Copyright Ń 1994 by Gordon R. Dickson Copyright Ń 2003 for the Polish translation

Rozdział l Henry MacLean dopiero nad ranem skończył czyszczenie i składanie pistoletu energetycznego, który ostatnie dwadzieœcia lat spędził zakopany pod ziemiń. Kiedy wsunńł magazynek do grubej rękojeœci, zauważył, że kostki prawej dłoni bielejń w kurczowym chwycie, a lewń rękń podpiera go od dołu œ jak zrobiłby z zapasowym magazynkiem, w walce jako Żołnierz Boga. Na chwilę wszystko wróciło; odgłosy broni, smród płonńcych budynków – i trafiony seriń igieł w gardło, umierajńcy milicjant. Błagajńcy gestem, by połńczył mu dłonie i oddał ostatniń przed œmierciń posługę. Na chwilę przerwał, pochylił głowę i oparł krawędzie złńczonych dłoni o brzeg stołu. – Boże œ rozpoczńł modlitwę œ on jest dla mnie niczym syn. Jak Joshua œ i jak Will, przebywajńcy w Twoich objęciach. Kocham go równie mocno. Wiesz Panie, czemu muszę to zrobić. Jeszcze przez chwilę siedział, potem rozłńczył dłonie i uniósł głowę. Stłamsił przywołane z głębin pamięci obrazy i dawne odruchy. Odeszły. Wsadził pistolet z kaburń do walizki i dorzucił kilka osobistych rzeczy. Chwilę póŸniej, przed wyjœciem, Henry zatrzymał się w pogrńżonej w mroku kuchni by zostawić na stole list do Joshuy i jego rodziny. Pojedyncza kartka, na której napisał, dokńd się wybiera i że zostawia im wszystko, ziemię, farmę, zwierzęta. Napisał też, że ich kocha. Potem bezdœwięcznie, boso, z butami w ręku, podszedł do głównego wejœcia, otworzył je i wyszedł, cicho zamykajńc za sobń drzwi. Zanim założył buty, przez chwilę stał u szczytu trzech drewnianych stopni. Zbliżał się koniec krótkiej wiosny, oddzielajńcej na Harmonii, krńżńcej pod słońcem Epsilon Eridiani bardzo długń, deszczowń zimę od upalnego, równie długiego lata. W nocy przez chwilę padało, ale teraz powietrze było nieruchome i stojńc na schodach poczuł miły, wilgotny chłód, który szybko przeminie za dnia.

Œwit był jeszcze za horyzontem, ale blask od wschodu już starł gwiazdy z bezchmurnego nieba. Otaczały go szare, zaorane już i obsiane pola. œwiatło Epsilon Eridiani, nawet zza horyzontu, zdawało się wszystko podkreœlać i uwypuklać, nadajńc dziwne wrażenie trójwymiarowoœci. Nawet plama wody na udeptanej ziemi pod schodami przekształciła się w doskonale gładkie zwierciadło. Za kałużń, ziemia na podwórzu była mokra i ciemna, wyraŸnie rysowały się na niej sterczńce tu i ówdzie, oczyszczone przez deszcz, błękitne kamienie z białymi żyłkami, stanowińce plagę ich pól. W kałuży odbijała się biel bezchmurnego nieba o œwicie i sylwetka jego szczupłego, żylastego ciała o szerokich ramionach, ledwie zdradzajńca poczńtki wieku œredniego. Teraz, w codziennych butach, ciemnych spodniach z grubego materiału i podobnej kurtce, miał na sobie codzienny, zimowy strój rolnika ze Zjednoczenia, którym był już od tylu lat. Wyróżniał się tylko białń koszulń, beretem i zawińzanym pod szyjń czarnym krawatem, które normalnie zarezerwowane były na wyjœcie do koœcioła. Walizka z rzeczami osobistymi, ciężka z powodu skrywanego w niej pistoletu, zrobiona była z porysowanego, brńzowego plastiku. Odstawił jń na chwilę i pochylił się, by zgrabnym ruchem wsunńć nogawki do cholew sięgajńcych nad kostki butów. Potem podniósł bagaż i opuœcił podwórze, przechodzńc pozbawionń poręczy kładkń nad przydrożnym rowem, skręcajńc na drodze w prawo, w kierunku swojego celu. Powietrze tkwiło w niezwykłym bezruchu. Nie pojawił się nawet najlżejszy powiew. Spokojne były nawet owady: miejscowe gatunki i odmiany z Ziemi; te żyjńce w nocy wyciszyły już głosy, a dzienne nie podjęły jeszcze chóru. Nie było rodzimych ptaków – ani żadnych odmian z Ziemi; zdecydowano, że importowanie ich byłoby niepotrzebnym luksusem. Równowagę ekologicznń pomagały utrzymać pasożyty owadów. Jednak roœlinnoœć wokół składała się niemal wyłńcznie z lokalnych odmian sprowadzonych z Ziemi. Wszystkie drzewa i żywopłoty dzielńce pola zawdzięczały oryginalne geny kolebce ludzkoœci. Tylko wzdłuż drogi, którń szedł, rosły pojedyncze egzemplarze rodzimych roœlin tej planety. Nazywano je Modlńcymi się Drzewami. Były bardzo podobne do kaktusów saguarro ze Starej Ziemi, tyle że miały grubń, białń korę. Podobnie jak u tamtych, wyrastały z nich przypominajńce œwiece gałęzie, choć te wyrastały poziomo na przemian po dwu stronach

pnia, by po jakichœ czterech czy pięciu stopach skierować się pionowo w górę. Stały przy jego drodze niczym strażnicy. Jak wszystko wokół, w bladym œwietle przedœwitu rzucały widmowe, niewyraœne cienie, wycińgajńce się daleko w kierunku z którego szedł. Po przejœciu niewiele ponad kilometra minńł mały koœciół, do którego przez wszystkie te lata należała jego rodzina. Gregg, duchowny, zawsze odprawiał porannń mszę dla wszystkich członków wiejskiej społecznoœci, którzy mogli się tam zjawić o tej porze. Przez cały spędzony tu czas, Henry nigdy nie był w stanie uwolnić się od pracy na farmie i uczestniczyć w nabożeństwie. Stanńł teraz na chwilę, by posłuchać, gdy niewielkie zgromadzenie rozbrzmiało porannym hymnem œPowitajmy dzień!œ Powitajmy dzień! Dzień pracy i starania Bożego planowania Powitajmy dzień! Powitajmy słońce! Słońce co wstaje by nas ogrzać Przez Pana uczynione Powitajmy słońce! Powitajmy ziemię! Ziemię karmicielkę... Pieœń przebrzmiała do końca i ucichła. Grzmińcy głos Gregga, niesamowicie potężny jak na tak drobnego, pomarszczonego człowieka, ogłosił temat kazania. – Jozue 8,26. œ Słowa wyraœnie otarły d do uszu Henry’ego. – Jozue zaœ nie cofnńł ręki, w której trzymał oszczep. Na dœwięk tych słów w Henrym obudziły się lodowate wspomnienia œ ale nie usłyszał poczńtku kazania. Zagłuszyły je odgłosy zbliżajńcego się z tyłu poduszkowca. Odwrócił się, by zobaczyć zbliżajńcy się pojazd. Odstawił walizkę i stanńł, czekajńc. Podjechał do niego biały poduszkowiec, już przybrudzony pyłem z drogi, choć był œwieżo umyty w chwili, gdy Henry opuszczał dom. Pojazd zatrzymał się i opadł na ziemię, gdy wyłńczono dmuchawy tworzńce poduszkę powietrznń unoszńcń go w powietrzu. Z tyłu siedziała żona jego syna z dwójkń jego wnuków, trzy – i czteroletnim. Przy drńżku sterowym z przodu siedział Joshua, jego najstarszy œ teraz też jedyny œ syn. Will, młodszy z

chłopców został zabity na Cecie, jako jeden z poborowych sprzedanych do walki tam przez rzńd Zjednoczenia. Joshua wcisnńł klawisz otwierajńcy przednie drzwi od strony Henry’ego i odezwał się przez rozdzielajńcń ich niewielkń odległoœć. Jego kwadratowń twarz pod brńzowymi włosami przepełniało nieszczęœcie. – Czemu? œ zapytał. – Napisałem wam czemu œ spokojnie odpowiedział Henry. Jego czysty baryton brzmiał równo i w sposób kontrolowany, jak zawsze. œ Wyjaœniłem wam w liœcie, który dla was zostawiłem. – Ale zostawiasz nas dla Bleysa! Henry podszedł o krok i nachylił się, by mówić do wnętrza pojazdu. Spojrzał na wyrazistń twarz Joshuy, brńzowe włosy i masywnń sylwetkę. – Bleys mnie potrzebuje œ powiedział Henry ciszej. œ Ty, mój synu, już nie. Masz żonę i dzieci. Potrafisz zajńć się farmń równie dobrze jak ja, albo i lepiej. I tak zawsze była twoja. Już mnie nie potrzebujesz. Bleys tak. – Bleys ma Dahno! œ odezwał się Joshua. œ Ma pienińdze i władzę. Jak może cię potrzebować bardziej niż my? – Twoje życie jest bezpieczne œ stwierdził Henry. œ Jako mńż i ojciec, z farmń, nie podlegasz poborowi, jak było z Willim. Wasze dusze sń bezpieczne w rękach Boga i nie obawiam się o nie. Ale wielce obawiam się o Bleysa. Wpadł w ręce Szatana i tylko ja mogę go ochronić, by dożył chwili, kiedy się uwolni. – Ojcze... œ Joshule skończyły się argumenty. Decyzje ojca we wszystkich ludzkich sprawach, dotyczńcych duszy i ciała, zawsze były niezmienne jak góry. Patrzył na stojńcego przed sobń szczupłego mężczyznę, tak nieznacznie dotkniętego upływem czasu, pomimo bieli przeœwitujńcej w brńzowych włosach. Wcińż silny. Wcińż pewien. – Mieliœmy nadzieję, że zawsze będziesz z nami œ powiedział, z głosem łamińcym się na „namiœ. œ Ze mnń, Ruth iwnukami. – Człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi œ odpowiedział Henry. œ Wiesz, że duchem i miłoœciń zawsze będę z wami. Przez dłuższń chwilę po prostu patrzyli na siebie. W końcu Joshua wykonał gwałtowny gest, zapraszajńc ojca do samochodu. – Wybierałeœ się piechotń? œ zapytał szorstko. œ Zamierzałeœ przejœć całń drogę do Ekumenii? – Tylko do sklepu, potem chciałem złapać czwartkowy autobus – odpowiedział Henry. –

Poduszkowiec należy teraz do ciebie. – Zawiozę cię nim do Ekumenii i Bleysa! – Joshua powtórzył gest. – Wsiadaj! Henry usiadł obok niego, a Joshua zamknńł drzwi, ponownie uruchamiajńc poduszkowiec. Przez kilka chwil jechali w milczeniu. Główna autostrada, z wbudowanym kablem sterujńcym, była oddalona o zaledwie kilka minut jazdy poduszkowcem czy pojazdem magnetycznym. Po prawej stronie przemknńł jednopiętrowy budynek sklepu. Henry poczuł nagle i usłyszał cichy, ciepły i przejęty głos prawie w swoim uchu. – Dziadku... – To William, trzylatek nazwany po zabitym synu Henry’ego, pochowanym na Cecie. Obrócił fotel do tyłu i rozłożył ramiona do siedzńcych na tylnych siedzeniach wnuków. – Moje dzieci œ powiedział. Wszyscy razem padli w jego ramiona. Czteroletni Lukie przyciskał się równie mocno, co młody Willie. Ich matka, Ruth, też się do niego przytuliła, tak że cała trójka przyciskała twarze do jego klatki piersiowej i ramion. Uœcisnńł ich mocno i ucałował wszystkich w czubki głów; dwie jasne blond, które z wiekiem œciemniejń do koloru włosów ich ojca, i pofalowane, rudawe włosy Ruth. Po prostu tulili się do siebie bez słowa, pozwalajńc, by czas przemijał, aż nagle pogrńżyli się w mroku, gdy automatycznie œciemniły się szyby pojazdu. Ich słońce, tak podobne do ziemskiego, wyskoczyło nad horyzont i œwieciło wprost w nich. – Będę was odwiedzał, kiedy tylko będę mógł œ powiedział do nich cicho, jeszcze raz uœcisnńł, potem puœcił i odwrócił fotel z powrotem do przodu. Przednia szyba automatycznie œciemniała prawie do czerni, za wyjńtkiem jasnej plamki Epsilon Eridiani œwiecńcej niemal dokładnie z przodu tym samym widmem, jakie rozjaœniało niebo nad nimi. – Wszystko w porzńdku œ stwierdził Joshua. œ Jesteœmy już na drodze kablowej. Na automacie. Posłuszny impulsom z kabli zatopionych w betonowej nawierzchni drogi, pojazd pędził przed siebie, kierujńc się do Ekumenii. Henry nie odpowiedział. Otworzył schowek w desce rozdzielczej przed sobń i zaczńł w nim grzebać. Po chwili znalazł i wycińgnńł jedno z kilku trzymanych tam wrzecion z nagraniami. Zamknńł schowek i wsunńł długie i grube na palec wrzeciono do otworu w odtwarzaczu. Przestrzeń wokół kabiny natychmiast zniknęła, ustępujńc miejsca trójwymiarowemu

obrazowi pokoju z biurkiem. Siedział za nim, przemawiajńc, wysoki, młody i bardzo przystojny mężczyzna, w koszuli równie białej jak Henryœego, z opadajńcń z ramion czarnń pelerynń o czerwonej podszewce. Widać było, że jest to nagranie przemówienia. – Możecie mówić o mnie Bleys œ przemówił młodzieniec głębokim, dœwięcznym barytonem, potrafińcym wywoływać w swoich słuchaczach dreszcz emocji, nawet mimo tego, że znali go dobrze. Miał oczy tak ciemnobrńzowe, że prawie czarne, równe brwi i równie ciemnobrńzowe, krótkie, lekko faliste włosy. – Nie przemawiam za żadnym koœciołem œ odezwał się dziwniezapadajńcym w pamięć, przykuwajńcym uwagę głosem œ żadnń partiń politycznń czy wyznaniem. Jeœli mam się jakoœ okreœlić, to jestem filozofem. Filozofem zakochanym w ludzkoœci i martwińcym się jej przyszłoœciń... Głos rozbrzmiewał dalej, wypełniajńc kabinę, więżńc siedzńcń tam pińtkę osób swoim brzmieniem i słowami, pomimo ich znajomoœci przesłania i osoby przemawiajńcego. Tylko Joshua zauważył, zerkajńc przez chwilę w bok na twarz ojca, że jego oczy nabrały barwy i twardoœci białoœniebieskich ka mieni z podwórka. Rozdział 2 Bleys Ahrens krńżył po pokoju. Od chwili, gdy wrócił z wczesnoporannej sesji nagraniowej, minęła godzina. Jasne œwiatło dnia, który wstał nad farmń, œwieciło przez przeszklonń œcianę jego apartamentu pod kńtem typowym dla wczesnego przedpołudnia. Stanowińca jego œznak firmowyœ czarna peleryna ze szkarłatnń podszewkń leżała odrzucona na jednym z krzeseł dryfowych. Jeden z jej rogów na wpół zakrył stronicę pozostawionej na krzeœle antycznej, drukowanej ksińżki o faunie latajńcej Starej Ziemi, odsłaniajńc jedynie obraz polujńcego sokoła białozora, z głowń skierowanń na bok, zamkniętym dziobem i ognistymi, okrutnymi oczyma. Bleys nie zdawał już sobie z tego sprawy. Od chwili gdy zaczńł chodzić, podœwiadomie zaczńł stawiać coraz dłuższe kroki, tak że teraz przemierzał obszerny apartament w zaledwie szeœciu krokach. Jego niezwykle wysoka i potężna postać w czarnej marynarce, wńskich, szarych spodniach i butach do kostki, zdawała się górować pod szerokim sufitem

pomieszczenia. Nawet bez peleryny zdawał się być zbyt wielki na dostępnń przestrzeń, jak sokół zamknięty w klatce doœć dużej dla kilku kanarków, lecz nie dla wielkiego, zwinnego łowcy jak on. Niecierpliwy sokół, który nie zamierzał długo pozostać w żadnej klatce i niedługo z niej zniknie. I tak nigdy nie miał zamiaru zostać. Minęło już ponad siedem lat od chwili, gdy stanńł przed decyzjń dotyczńcń wyboru drogi życiowej. Tak jak widział to wtedy i teraz miał tylko dwie możliwoœci. Mógł przeżyć swój czas z ludzkoœciń w jej obecnej formie, pozwalajńc na stagnację i powolne umieranie... ...Albo mógł spróbować wszystko zmienić. Lata i tysińce godzin niezmordowanego treningu zmieniły jego ciało i umysł w narzędzie i broń, których będzie potrzebował. Szesnaœcie lat minęło od chwili, gdy przybył na farmę wuja Henryœego MacLeana na Zjednoczeniu, wygnany tam przez matkę, dla której stał się chodzńcym wyrzutem sumienia. Pierwsze siedem lat życia spędził, uœwiadamiajńc sobie swojń niesamowitń samotnoœć i jeszcze dwa na odkrycie, że między miliardami ludzi na szesnastu œwiatach nie ma nikogo, kto by go zrozumiał. Potem dodatkowo przynajmniej dwa lata zanim zdecydował się doprowadzić matkę do pozbycia się go z jej życia. Mimo wszystko, ponieważ religia stanowiła sposób na życie Henry’ego i jego dwóch synów oraz z powodu wcińż żywej nadziei na należenie do czegoœ, Bleys próbował odnaleœć przyszłoœć w ich wierze. Nie potrafił jednak wierzyć i nie mógł udawać wiary. Kiedy w końcu religijna społecznoœć farmerów zgromadzonych wokół koœcioła, którego członkiem był również Henry wygnała go, odszedł z radoœciń i przez ostatnie lata spędzone z bratem przyrodnim Dahno (możliwe, że pełnym bratem œ kiedyœ będzie musiał to sprawdzić), był zadowolony z tej decyzji. Na samotnń drogę, którń wybrał i na to co musiał zrobić, potrzebował siły. Uœwiadomił to sobie już te siedem lat temu i zajńł się budowaniem jej w sobie. Teraz zadowolony był z osińgniętych wyników – ze wszystkich, oprócz jednego. Pogodził się z faktem, że stoi z dala od innych, ale oznaczało to, że potrzebuje możliwoœci sięgnięcia ponad tń przepaœciń œ potrzebował błyszczńcego oka, które mogłoby ich uwięzić... tak brzmiał wers z jakiegoœ wiersza ze Starej Ziemi, o żeglarzu z błyszczńcym okiem. Tak...

Lecz okiem pęta go. Weselnik Stoi w zaklętym kole I słucha jak trzyletnie dziecko. Żeglarz przeparł swń wolę. To właœnie była ostateczna wewnętrzna moc, nad stworzeniem, której pracował. Tysińce godzin ćwiczeń ciała i umysłu, uznajńc, że każda opanowana umiejętnoœć przysuwała go bliżej do jej posiadania. Jednak czuł, że jeszcze jej nie opanował. Dlatego właœnie, z paroma drobnymi wyjńtkami, ograniczał się do nagrywania swoich przemówień. Trening nie mógł dać mu nic więcej; umiejętnoœć ta musiała zostać wykuta w czynie – jak sposób na optymalny szczyt miecza można było odnaleœć jedynie w walce. Aby jń posińœć, musi opuœcić Zjednoczenie i podjńć działania na innych Młodszych Œwiatach. Nie mógł się już doczekać wyruszenia. A jednak coœ go powstrzymywało, coœ ledwie wyczuwanego, lecz dajńcego pewnoœć œ ostrzegajńc. Nie był jeszcze w pełni gotów do drogi. Wiedza na ten temat pojawiła się w sposób typowy dla tego rodzaju rzeczy, przez niemierzalny, ale nie dajńcy się odeprzeć sygnał z czegoœ, co zawsze okreœlał jako œtył umysłu”. To okreœlenie tkwiło w nim, odkńd pamiętał, już we wczesnym dzieciństwie. Miał wrażenie, że jego umysł jest niczym duży pokój podzielony na dwie częœci. Jedna œ płytka, lecz szeroka przestrzeń przed wysokń przegrodń bez drzwi, jasna, widoczna i dajńca się sprawdzić. Za przegrodń znajdowała się przestrzeń równie szeroka, lecz płytka, o krok zaledwie odległa od potężnej, półprzejrzystej œciany czy ekranu – czegoœ w rodzaju błony, doœć cienkiej, by dało się przez niń coœ zobaczyć, jakby za niń znajdowało się œwiatło. Wydawało mu się, że w œwietle tym dostrzega czy wyczuwa ruchy potężnych, złowieszczych kształtów, przesyłajńcych czasem wiadomoœci do jasnego pokoju z przodu. W jakiœ sposób, jeszcze jako dziecko, zdawał sobie sprawę, że jeœli pozwoli zmusić się do życia tylko w tej małej częœci na przedzie, z wygaszonym œwiatłem za przegrodń œ odcinajńc to, czego mógłby się stamtńd nauczyć œ jego istota musiałaby w końcu ulec zniszczeniu. Postanowił więc spróbować zrozumieć ledwie widoczne kształty, sięgnńć jakoœ przez półprzejrzystń błonę. Chciał znaleœć sposób na wykorzystanie ukrytej tam potężnej

maszynerii i zmusić jń do pracy. Tak, by wszyscy w przyszłoœci żyli tak, jak powinni. Exotikowy lekarz, specjalista od emocji, jeden z wielu lekarzy różnych specjalnoœci œcińganych wiecznie przez jego matkę, by utrzymywali w najlepszym stanie zabawkę, jakń był jej syn, starł się kiedyœ łagodnie z Bleysem, kiedy ten próbował powiedzieć, że czuje działanie podœwiadomoœci. – Nikt nie może czuć działania swojej podœwiadomoœci œ poważnie wyjaœnił medyk, udzielajńc następnie wyjaœnienia przystosowanego do jego młodego wieku, czemu tak właœnie być musi. Bleys, majńc pięć lat, był zbyt mńdry, by próbować się spierać. Po prostu wysłuchał wykładu i dalej wierzył w to, co wczeœniej. Dzięki lekturom i słuchowi wiedział lepiej. Podsłuchał kiedyœ autora – przyjaciela i goœcia, czasowego jak wszystkie znajomoœci jego matki – wspominajńcego, że po latach pisania pracował, nad scenami z ksińżki, którń tworzył nawet we œnie, dosłownie odtwarzajńc i kierujńc akcjń swoich postaci. Również w swoich lekturach œ bo Bleys nauczył się czytać krótko po przekroczeniu wieku dwóch lat œ natknńł się już na wzmiankę o Kekulem von Stradonitzu, wielkim, dziewiętnastowiecznym chemiku niemieckim ze Starej Ziemi i jego wysiłkach ustalenia struktury atomowej benzenu. Po miesińcach frustracji naukowiec ogłosił wreszcie, że przyœnił mu się wńż z ogonem w paszczy, a budzńc się stwierdził (prawidłowo): Oczywiœcie! To pierœcień! Dla Bleysa, podobnie jak dla Kekulego von Stradonitza i autora publikujńcego swoje dzieła w różnych mediach, jasne było, że to czego doœwiadczyli, zazwyczaj nie było przyjmowane jako możliwe. Rzecz w tym, że działało. Tylko to się liczyło. Teraz właœnie podœwiadomoœć przekazywała mu jasnń wiadomoœć œ Jeszcze nie teraz. Wcińż czegoœ mu brakowało. Coœ, co przeoczył, nie zauważył œ może o czym zapomniał, albo jeszcze nie osińgnńł. W umyœle widział historię jako pasmo materiału, na który składały się nici niezliczonych ludzkich istnień, bezustannie splatajńcych swój wzór. Powiedział sobie, że może odczuwał właœnie ciœnienie tego wzoru. Jednak niezależnie odtego czy była to wiadomoœć, czy ciœnienie œ po prostu było. Przez chwilę przemknęła mu myœl, że to czego mu brakowało, to Hal Mayne œ ten

nieuchwytny młodzik, którego nauczyciele zostali pięć lat temu zabici na Ziemi przez ochroniarzy Bleysa. Jednak szansa na niespodziewane schwytanie Hala była zbyt niewielka. Odsunńł od siebie tę odpowiedŸ. W głębi duszy zapragnńł, by była z nim w tej chwili Antonina Lu, by mógł z niń o tym porozmawiać. Nigdy nie był w stanie całkowicie się przed kimœ otworzyć. Zawsze był sam. Jednak ona była najbliższa zaufania. Minęło już ponad pięć lat, od kiedy jń spotkał œ trenerkę sztuk walk w jednym z gimnazjów w okolicy; zgodziła się z nim pracować. Zrodziła się w nim potrzeba rozmawiania z niń o tego rodzaju troskach œ nawet nie po to, by dostać od niej jakńœ pomoc czy poradę. Dzięki rozmowom porzńdkował chaos w swoim umyœle. Wyjechała, by uzyskać zgodę ojca na udanie się z Bleysem poza planetę – poza Zjednoczenie. Dorosła osoba szukajńca pozwolenia rodziców była w dwudziestym czwartym wieku niesamowicie archaiczna, nawet w rodzinie tak œwiadomej swojego japońskiego dziedzictwa, jak u Toniny. Jednak było to Zjednoczenie, jeden z dwu ultrareligijnych œwiatów Zaprzyjaœnionych; mieszkańcy tej wczeœnie zas iedlonej planety, po stuleciach wcińż niewiele posiadajńcy, kultywowali silnie tradycje i umysły nie zmieniajńce się ani na jotę. Podńżali własnymi œcieżkami Do tej pory powinna już wrócić. A jednak nie wracała. Zniecierpliwiony, Bleys próbował pomyœleć o kimkolwiek innym, z kim bezpiecznie mógłby porozmawiać o swojej potrzebie pracy. Nie pragnńł rad czy sugestii. Potrzebował słuchacza. Kogoœ rozumiejńcego, komu można byłoby bezpiecznie się zwierzyć. Pomyœlał o Dahno. Jego brat cioteczny był nieprzewidywalny. Bardzo prawdopodobne było, że będzie chciał podsunńć mu własne idee œ naruszajńc tym samym swobodnń pracę umysłu Bleysa. Z drugiej strony, stanowił najlepszy z dostępnych umysłów. Po chwili wahania, Bleys uniósł do ust noszonń na nadgarstku bransoletę i wcisnńł przycisk otwierajńcy prywatne połńczenie z Dahno. – Dahno? œ Jego dœwięczny głos rozbrzmiał echem po pustym i cichym apartamencie. – Gdzie teraz jesteœ? – Pod tobń, bracie, w moim biurze. Nie, Toni jeszcze nie wróciła. Powiem ci natychmiast jak się pojawi, przekażę jej też, że chcesz jak najszybciej się z niń widzieć.

– Czytasz moje myœli? – Czasami œ odpowiedział Dahno œ i powiem ci od razu, jeœli tylko pojawiń się jakieœ wiadomoœci na temat lokalizacji Hala Mayne. – Dobrze œ odpowiedział Bleys. – Wiesz, mógłbyœ się spotkać z Toni od razu jak wróci, jeœli zszedłbyœ do mnie, na poziom biurowy. – To ty lubisz biura œ odpowiedział Bleys. œ Moje biuro jest tu, na górze. –...Z kominkiem, mapń podróży Mayne’a i zazwyczaj z Toni. Zdumiewajńco przypomina mi to salon. Coœ jeszcze? – Nic œ stwierdził Bleys. – A więc jest kilka rzeczy, o których muszę z tobń porozmawiać – powiedział Dahno. – Z Nowej Ziemi przybyła interesujńca poczta. I tak właœnie miałem przyjœć z tym na górę, ponieważ jest jeszcze coœ, o czym już od jakiegoœ czasu chciałem z tobń prywatnie porozmawiać. Masz coœ przeciw temu, żebym tam przyszedł? – PrzyjdŸ. – W porzńdku. Muszę tylko skończyć pewnń sprawę. Będę u ciebie za pięć minut. – Dahno rozłńczył się. To samo uczynił Bleys. Dahno, przychodzńcy z dowolnń wieœciń czy problemem, przyniesie ulgę umysłowi Bleysa, wypełnionemu myœlami galopujńcymi w poœcigu za rzeczami, nad którymi zastanawiał się przez ostatnie pół godziny. Tak mogło być nawet lepiej. Bleys podszedł i zajńł miejsce na jednym z wyœciełanych foteli dryfowych, unoszńcym się dostatecznie wysoko nad podłogń, by zapewnić miejsce jego długim nogom, na wpół zwrócony w stronę równie wysokiego i odrobinę obszerniejszego siedziska. Jednak jego umysł nie potrafił się zatrzymać tylko dlatego, że zrobiło to ciało. Wcińż prawie boleœnie odczuwał pragnienie sygnału, na który czekał, choć umysł już rzucił się ku rozważaniom na temat możliwego wpływu na jego plany informacji, których miał dostarczyć Dahno. Potencjalnie wszystko było ważne. Ideę tę zawsze nazywał œWzorem historycznymœ i liczył na niń w swoich planach przekształcenia przyszłoœci rasy ludzkiej. W wyobraœni widział go zawsze jako jasnń, wielokolorowń wstęgę. Nie tylko jego pomysłem była idea, że ludzka historia posuwa się do przodu dzięki splatajńcym się, cińgłym wńtkom wysiłków wszystkich pojedynczych osób żyjńcych w danej

chwili, tak że pracujńc razem i przeciw sobie tworzyli siły społeczne, z którymi zmagać się musiały następne pokolenia. Już na poczńtku dwudziestego wieku grupa historyków, znana pod nazwń szkoły Annales, widziała ruch historii do przodu jako efekt nie tylko działań wszystkich ludzi, ale również ich otoczenia społecznego, wierzeń i warunków socjalnych. Kilka lat temu Bleys znalazł pochodzńcy ze znacznie wczeœniejszych czasów list Œw. Pawła do Koryntian œ pierwszy list, rozdział dwunasty, wersy dwanaœcie do trzydzieœci jeden – fragment, w którym Paweł użył symbolu Ciała Chrystusa w bardzo podobnym celu: jako metafory wszystkich członków wczesnego Koœcioła chrzeœcijańskiego. A nawet wczeœniej, w pierwszym wieku przed naszń erń, rzymski pisarz Liwiusz, w swojej „Parabeli brzucha”... – Jesteœ wreszcie œ stwierdził Bleys na widok ahno D wchodzńcego przez rozsuwane drzwi prywatnej windy, radoœnie porzucajńc rozważania nad œWzorem historycznym”. Dahno zszedł z płyty dryfowej, na której wzniósł się z dołu i wszedł, potężnym ciałem częœciowo zasłaniajńc szerokń na całń œcianę mapę ayne’a, M o której wspominał wczeœniej, z czerwonń liniń wskazujńcń to, co wiedzieli jak dotńd o ruchach Hala Mayneœa między Młodszymi Œwiatami. Jego brat był równie wysoki jak Bleys, ale dodatkowo potężnie umięœniony. Dosłownie gigant. Czerwona linia Hala Mayneœa, którń częœciowo przysłonił, zaczynała się na Starej Ziemi i rozcińgała przez Nowń Ziemię do Coby, bogatej w metal planety górniczej. Tam stracili œlad Hala między górnikami, których jedynym przywilejem uzyskanym od właœcicieli kopalń na tej małej i pozbawionej powietrza, ale bogatej w rudy planecie, była możliwoœć podejmowania pracy pod fałszywymi nazwiskami i nie przechowywano zapisów odnoœnie tego, kiedy i jak zdobyli pracę. Tak więc osoba, która podejmowała pracę w kilku kolejnych miejscach pod różnymi nazwiskami, stawała się praktycznie niemożliwa do znalezienia. Już od jakiegoœ czasu bezskutecznie przeczesywali Coby w poszukiwaniu Hala. Bleys odczuwał koniecznoœć odnalezienia chłopca. Nie powinno być to trudne w przypadku obiektu poszukiwań, który miał tak dziwnń historię, jak młody Mayne. Dahno podszedł, sięgajńc głowń prawie do sufitu, i usiadł w fotelu dryfowym naprzeciw Bleysa.

– Poczta kosmiczna œ odezwał się, siadajńc œ prywatna, tajna wiadomoœć od Any Wasserlied z Nowej Ziemi. Jeden z naszych tajnych członków, otwarcie należńcy do Klubu Prezesów, przekazał jej, że Prezesi œ musiało się to stać za zgodń Mistrzów Gildii – podpisali właœnie kontrakt na skalę planetarnń z Cassidń i Newtonem, na produkcję mniejszych jednostek napędowych dla pojazdów używajńcych lewitacji magnetycznej. – Ach œ stwierdził Bleys. Nie wypowiedział tego z naciskiem, ale był to jeden z czynników, na które czekał. Kontrakt na skalę planetarnń, wymuszajńcy prawnie współdziałanie wszystkich producentów, powodował powstanie na Nowej Ziemi jednolitej opinii publicznej, na której mógł zaczńć swojń pracę. Dobra wiadomoœć. Dahno leniwie rozcińgnńł swoje potężne ramiona i wygodnie rozparł się w fotelu – a Bleys spińł się, nagle czujny. Siedzńcy przed nim radosny gigant był prawdziwym Dahno, jakim widzieli go ludzie. Jednak głęboko we wnętrzu, czekał inny Dahno, stanowińcy dziedzictwo ich wspólnej matki. Ponad wszystko inne, Dahno cenił sobie osobistń wolnoœć. Nie bogactwo czy władzę – miał je œ nie cokolwiek, co Bleys był w stanie odkryć lub sobie wyobrazić; jedynie całkowita swoboda działania. To właœnie doprowadziło go do ucieczki od matki, tak że Dahno został jako pierwszy wysłany do Henry’ego MacLeana. Wczeœniej jednak były lata, przez które młody gigant walczył z niewidzialnymi kratami jej kontroli. W dojrzałym Dahno zaowocowało to bardzo ostrożnym, błyskotliwym umysłem skupiajńcym się najpierw, i przede wszystkim, na upewnieniu się, że nie wkroczy w żadnń pułapkę mogńcń ograniczyć tę cenionń wolnoœć i pozostajńcy na wycińgnięcie ręki od jakiejkolwiek osoby mogńcej go usidlić czy zatrzymać wbrew jego woli. Dahno miał trzynaœcie lat, kiedy został wysłany na Zjednoczenie. Dziesięć lat póŸniej Bleys miał zaledwie jedenaœcie, kiedy bardziej œwiadomie i na zimno zaaranżował swoje wygnanie. Jednak rana we wnętrzu Bleysa była głębsza i wńtpił, by Dahno kiedykolwiek zrozumiał dzielńcń ich różnicę. Wiedział, że sam nikogo nie mógł dotknńć. I nikt nie mógł dotknńć jego. Bleysowi zdawało się, że wcińż pamięta krótki czas, zaraz po narodzinach, kiedy jego matka kochała go. W innym wypadku, argumentował, nie byłby w stanie tak mocno

odczuwać straty, kiedy póœniej uœwiadomił sobie, że nie jest już kochany; że był dla niej niczym więcej, jak jeszcze jednń zabawkń czy kawałkiem kosztownej biżuterii. Nie chciał już myœleć o matce ani poœwięcać się rozważaniom nad zagadnieniem istnienia, bńdœ nieistnienia miłoœci. Sama myœl na ten temat wzburzała niewidoczne potwory kryjńce się za zasłonń półprzejrzystej bariery. Zdawał sobie sprawę, że istnieli tacy jak Henry MacLean, Dahno i prawdopodobnie Antonina Lu, odczuwajńcy wobec niego jakieœ uczucia, ale odsunńł od siebie tę myœl. To, co ktokolwiek czuł wobec niego, nie mogło mieć znaczenia. Ruch, jaki wykonywał teraz Dahno, zdajńc się rozcińgać i odprężać, nie wyglńdał zachęcajńco; podœwiadomy odruch ostrzegł go o nadchodzńcych, nieprzyjemnych wiadomoœciach. – Skopiowałem list do twoich prywatnych plików – poinformował go Dahno. – Czy to coœ, czego się spodziewałeœ? Kontrakt Nowej Ziemi na skalę całej planety? – Mniej więcej œ odparł Bleys. œ Chcę możliwie jak najlepszego klimatu społecznego na każdym z Nowych œwiatów, jakie włńczę w trasę moich przemówień. Miałem nadzieję zaczńć od Nowej Ziemi. Ta wiadomoœć czyni z niej jeszcze atrakcyjniejszy cel. Wbił wzrok w Dahno, który jednak nie sprawiał zachęcajńcego wrażenia; wręcz przeciwnie. – Wiem, że byłeœ bardzo zajęty przygotowaniami do drogi, bracie œbez ogródek odezwał się Dahno. œ Przypuszczam, że prędzej czy póœniej musiało do tego dojœć. Ale przyjrzyj się uważnie temu listowi od Any Wasserlied i upewnij się, że to dobry znak, a nie tylko pretekst do czegoœ, co i tak chciałeœ zrobić. Jednak zm ieniajńc temat œ myœlałem o tym, co powiedziałem ci przez telefon na temat sprawy, o której chciałem z tobń porozmawiać. Dla twojego własnego dobra... Umilkł. Rozsunęły się właœnie jedne z drzwi prowadzńcych do apartamentu. Przeszła przez nie Toni, akurat na czas, by usłyszeć ostatnie słowa. Zatrzymała się tuż za progiem. Bleys natychmiast poczuł w sobie emocjonalny przeskok œ zmianę wewnętrznego nastawienia, gdy nieoczekiwana osoba nagle wpłynęła na równanie socjalne – choć była to tylko Toni. – Przeszkadzam w prywatnej rozmowie? œ zapytała. œ Przepraszam. Bleys, będę w dole, w holu z roœlinnoœciń.

– Nie, wejdœ œ zaprotestował Dahno. œ Chciałbym, żebyœ to usłyszała. Możesz potwierdzić częœć z tego, co powiem. Spojrzała pytajńco na Bleysa. – Tak œ stwierdził młodszy z braci. Wolałby natychmiast spytać jń o reakcję jej rodziny, ale na osobnoœci. œ Dołńcz do nas, Toni. Uœmiechnęła się, a oni obaj odpowiedzieli jej tym samym. Prawie niemożliwe było nie uœmiechnńć się, kiedy ona to robiła. Podeszła do nich zwinnym krokiem wyćwiczonej atletki – jednń z jej zalet, docenionń przez Bleysa po tym, jak zaproponował jej pracę dla siebie, był fakt, że mogła szkolić go w sztukach walki, ćwiczonych przez ostatnie dziesięć lat. Była szczupła i wysoka, we włóczkowej sukience koloru akwamaryny, odzwierciedlajńcej nieco kolor jej oczu, ukrytych pod zdumiewajńco czarnymi włosami. Miała drobnokoœcistń, owalnń twarz, dzięki której, pomimo swoich rozmiarów, sprawiała wrażenie delikatnej. Podobnie jak wielu mieszkańców Nowych Œwiatów wywodzńcych swoje korzenie z Japonii, nie miała szczególnie orientalnego wyglńdu. Wybrała krzesło dryfowe i usiadła. – Nie wahaj się odezwać, jeœli będziesz uważała, że masz do powiedzenia coœ za lub przeciw temu, co zamierzam powiedzieć œ stwierdził do niej Dahno. œ Już od jakiegoœ czasu zastanawiałem się nad rzeczami, które zamierzam wyłuszczyć Bleysowi. Skierował uwagę z powrotem na Bleysa. – Minęły już cztery lata œ zaczńł œ od kiedy zatrudniłeœ mnie do wyszukiwania, szkolenia i doszkalania najlepszych i najzdolniejszych członków naszej organizacji, na wszystkich œwiatach, gdzie mamy swoje oddziały. NajwyraŸniej masz plan co do przyszłego zastosowania tych ludzi i nie mam nic przeciwko temu, że nie zdradzasz mi szczegółów, ponieważ sam w ten sposób postępuję. Nie chciałbym by coœ, co kiedyœ powiedziałem, wróciło wymuszajńc na mnie zmianę planów. Bleys uœmiechnńł się. – Wiem. Zdaje się, że obaj nie mamy ochoty na nic takiego. – Dochodzń do tego wszyscy pełnińcy funkcje publiczne œ stwierdził Dahno. – Ale rzecz w tym, że masz najlepsze umysły Innych na pół tuzina planet pracujńcych bez znajomoœci celu. Wszyscy myœlń teraz, że zrobię z nich kogoœ takiego jak ty œ i wszyscy stawiajń cię na piedestale. Spodziewajń się, że okażesz się nowym Królem Arturem wszystkich œwiatów – a oni stanń się twoimi Rycerzami Okrńgłego Stołu.

– Właœciwie œ odpowiedział Bleys œ nie jest to tak bardzo odległe od tego, co mam nadzieję osińgnńć. Jednak będzie to zależało od tego, czy uda mi się najpierw osińgnńć kontrolę nad częœciń Nowych œwiatów œ a przynajmniej czy doœć ludzi na wystarczajńcej liczbie planet zmieni swoje podejœcie i zacznie wierzyć w planowanń przyszłoœć. Jeœli będę mógł, chciałbym, żeby ci Inni stali się przywódcami na pozostałych Nowych Œwiatach, tak więc gdy nadejdzie czas, chcę by byli w stanie podjńć zadania, do których ich szkoliłeœ. Nadal będę u władzy œ to znaczy my będziemy œ nasza trójka œ wcińż będziemy wszystkim kierować, ale z ukrycia. Ci wyszkoleni ludzie stanń się przywódcami, na których skierujń się reflektory kamer. Rozumiecie mnie? – Może œ powiedział Dahno. œ Uœciœlij to. – Mówię œ kontynuował Bleys œ że chcę, by ludzie na Nowych œwiatach wiedzieli o mnie, ale nic więcej. Zobaczń mnie na przekazach i nagraniach, oraz do pewnego stopnia na żywo, gdy będę przemawiał. Ale to jedyny bezpoœredni kontakt, jakiego pragnę. Będń mieli swobodę uwierzenia lub nie, w to co mówię, ale codzienne, szczegółowe przywództwo powinno przypaœć Innym, których wyszkoliłeœ. – Hmm œ wydobył z siebie Dahno. – Kiedy już do tego dojdzie, nasi Inni będń mogli zajńć pozycje – powiedział Bleys. – Będń pracować dla nas z rzńdami Nowych œwiatów będńcych pod naszń kontrolń, jak najmniej naruszajńc planetarnń maszynerię. To oni będń widziani jako kontrolerzy. To jedyny sposób na równoczesne kontrolowanie tak wielu œwiatów. Ale nie różni się to od tego, co sam robiłeœ przez trzy lata na Zjednoczeniu, jako lobbysta i doradca delegatów Izby, rzńdzńcych Zjednoczeniem. Ty, ja, Toni œ będziemy działać o krok z tyłu œ to wszystko. Czekał, ale wyraz twarzy Dahno nie uległ zmianie ani nie udzielił żadnej odpowiedzi. – Rozumiesz? œ zapytał Bleys. œ Chcę zmienić sposób myœlenia ludzi, a sposób, w jaki żyjń œ w każdym razie, nie natychmiast. Aby to osińgnńć, muszę stać się raczej Ideń niż człowiekiem z krwi i koœci, osobń widzianń tylko z dystansu œ rodzajem mistycznej osoby, symbolu tego, kim mogń się stać. – Jesteœ pewien, że wszystko pójdzie po twojej myœli? œ wolno zapytał Dahno. – Tak œ odpowiedział Bleys. Patrzył wprost na Dahno.

– Widziałeœ, jak na innych planetach przyjęto moje nagrania. Przeważajńca większoœć ludzi na Nowych Œwiatach pragnie przywódcy. Od czasu, gdy terraformowanie umożliwiło emigrację na nowe planety, upłynęło ponad trzysta lat. Przez długi czas ludzie, którzy opuœcili Starń Ziemię, byli zbyt zajęci zmaganiami o przetrwanie, by rozważać dokńd kierujń się w odleglejszej perspektywie. Teraz jednak majń czas. Fanatycy, Prawdziwi Wierni, Dorsajowie i Exotikowie wierzń, że znaleœli już swojń przyszłoœć i sń z niej zadowoleni. Ale wszyscy inni na Nowych œwiatach sięgajń ku czemuœ, czego nie potrafiń dotknńć ani opisać, ale wiedzń, że tego chcń – podobnie jak nasi przodkowie na Starej Ziemi przez kilka tysięcy lat wiedzieli, że nadejdzie kiedyœ przyszłoœć, w której będzie można posiadać wszystko co potrzebne i upragnione, w której sami będń szczęœliwi. Obiecuję im to w mojej wizji przyszłoœci i już niedługo zauważń,, że na ich planetach sń ludzie kierujńcy ich dokładnie w kierunku, o którym mówię. Po prostu. Przerwał. Dahno wyglńdał na mniej sceptycznego, ale wcińż nie do końca przekonanego. Po chwili odezwał się poważnie. – Ta sprawa ze staniem się symbolem œ to zawsze było dziwnym i niebezpiecznym pomysłem, z którym igrałeœ œ powiedział. œ Skończy się na tym, że nasza trójka będzie próbować kierować czymœ w rodzaju tuzina różnych słoni połńczonych jednń uprzężń. Niebezpieczne – nie tylko dla Innych, Toniny i mnie, ale głównie dla ciebie. Ludzie czasem zwracajń się przeciw symbolom œ a kiedy do tego dochodzi, niszczń je. W każdym razie – skoro wiem, że nie ma sensu próba przekonania cię do zmiany zdania – w jaki sposób twoje przemówienia majń do tego doprowadzić? – To pierwszy krok... œ zaczńł Bleys, ale w tej chwili zadœwięczała bransoleta na nadgarstku Toni. Uniosła jń do ust. – Tak? œ zapytała. Słuchała przez chwilę, majńc komunikator ustawiony na wyciszenie, tak że Bleys i Dahno słyszeli tylko jej częœć konwersacji. œ Proszę chwilę poczekać. Spojrzała na Bleysa, dotykajńc równoczeœnie przełńcznika wyciszajńcego mikrofon. – Jest tu ktoœ, kto chce się z tobń spotkać œ wyjaœniła. œ Zdaje się, że bardzo na to naciska. Czy znasz oficera milicji ze Zjednoczenia o nazwisku Amyth Barbage? Właœnie wrócił z Harmonii.

– Ja znam œ stwierdził Dahno. œ Och, to właœnie ta inna sprawa, o której chciałem z tobń rozmawiać, Bleys. Ten Barbage zadzwonił do mnie z orbity w drodze na planetę. Od jakiegoœ czasu zajmuję się kontaktami z milicjń na obu naszych œwiatach i znam tego człowieka. To Fanatyk, nie dbam o niego, ale jest użyteczny. I ambitny œ chciał z tobń rozmawiać, a teraz ma wiadomoœć i jest przekonany, że będziesz chciał jej wysłuchać bezpoœrednio od niego. Nie chciał mi powiedzieć, ale wydobyłem to z niego. Sńdzi, że znalazł w końcu Hala Mayne’a – w oddziale banitów na Harmonii. – Harmonia! œ wykrzyknęła Toni, bo trudno było się spodziewać, by Hal Mayne nie wiedział, że Harmonia była drugim z tak zwanych œwiatów „ZaprzyjaŸnionych”, miejscem, gdzie Inni mieli znaczne wpływy. – Tak œ potwierdził Dahno œ Barbage zdaje się sńdzić, że Mayne jest tam już od kilku miesięcy, przez cały ten czas, kiedy przeszukiwaliœmy kopalnie na Coby. Co więcej, twierdzi, że sam go widziałeœ œ albo powinieneœ zobaczyć œ podczas twojej ostatniej wizyty na Harmonii cztery miesińce temu. Zupełnie nie wiem, czemu przykładasz takń wagę do odnalezienia tego Mayne’a! – W takim razie, lepiej niech tu przyœlń tego oficera œ powiedział Bleys. – Choć wyglńdasz, jakbyœ nie do końca wierzył w te informacje. – Nie wiem, czy mam w nie wierzyć czy nie œ stwierdził Dahno. œ i nie chciałem wzbudzać w tobie nadziei do czasu, aż tego nie sprawdzę. Ale sam oceń, czy będziesz chciał go dalej wykorzystywać, czy nie. W każdym razie, skoro wiadomoœć jest już znana, może masz rację. Może lepiej będzie, jeœli sam z nim porozmawiasz i go osńdzisz. Bleys skinńł głowń, a Toni ponownie uniosła bransoletę do ust. – Przyœlijcie go na górę œ powiedziała. Rozdział 3 Bleys spojrzał wprost na Dahno. – Od jak dawna, według Barbageœa, jest tu Hal Mayne? œ zapytał. – Najwyraœniej od kilku miesięcy œ odpowiedział Dahno. œ Oczywiœcie sprawdzam tę informację. Ze wzrokiem skupionym na Dahno, Bleys kńtem oka nadal był w stanie widzieć mapę Mayneœa. Nie chciał zdradzać, jak bardzo zainteresowany jest tń sprawń przez sprawdzanie,

czy mapa została uaktualniona. Przy obecnym ustawieniu nie miał pewnoœci, na której z czarnych kropek oznaczajńcych planety kończy się teraz czerwona linia, choć ta wydawała się dłuższa niż ostatnim razem, kiedy się jej przyglńdał. Dahno prawdopodobnie szedł na pewniaka œ był bardziej pewien poprawnoœci informacji Barba geœa, niż sugerował. – W każdym razie œ kontynuował Dahno œ powinienem dostać odpowiedœ w cińgu szeœciu dni. Wysłałem list przez Favored of God œ pamiętasz? Jeden ze statków kosmicznych, w których mamy większoœć udziałów. Favored poleci z Harmonii na Cetę. Ale sń i inne statki lecńce prosto tutaj, z których każdy może dostarczyć odpowiedzi. Bleys w zamyœleniu pokiwał głowń. Nie tylko pamiętał o Favored, całń swojń trasę przemówień chciał odbyć, używajńc tego statku. Ale odpowiedzi w sprawie Hala Mayne’a były ważne œ na tyle, że warto byłoby opóœnić trochę podróż, gdyby tylko miał się czegoœ dowiedzieć. – Kiedy Favored wróci i będzie wolny? œ zapytał. – Osiem dni œ odpowiedział Dahno. Bleys ponownie skinńł. Z całń magiń, do której zdolna była fizyka przesunięć fazowych, nadal najszybszym sposobem przekazywania informacji na odległoœci międzygwiezdne było przesyłanie ich na pokładzie statków kosmicznych. Było to nawet stosowane między planetami tej samej gwiazdy, jak Zjednoczenie i Harmonia. Prawdopodobnie powinien się cieszyć, że ma do dyspozycji tego rodzaju technologię, umożliwiajńcń mu odbycie międzyplanetarnego tournee z przemówieniami. Jednak Exotików podejrzewano kiedyœ o posiadanie sposobu na szybszń komunikację międzygwiezdnń, dajńcego im przewagę w międzyplanetarnym handlu. Bleys zagubił się w rozważaniu możliwoœci. Przesunięcie fazowe mogło spowodować translację odpowiednio wyposażonego statku z jednego miejsca do drugiego œ słowo œruszyćœ nie miało tu tak naprawdę zastosowania – całkowicie pomijajńc ograniczenie prędkoœci œwiatła. Nie tyle przemieszczano w ten sposób statek, co zmieniano jego współrzędne względem teoretycznego œrodka galaktyki. Jednak nawet najlepsze wyliczenia przeskoku fazowego dawały jedynie szacunkowe położenie celu. Podróżowanie w ten sposób przypominało zerowanie na punkcie docelowym. Im krótszy był skok, tym dokładniejszy. Zawsze jednak występował jakiœ błńd, wymagajńcy

ponownych obliczeń, do chwili aż cel był doœć blisko, by można było go osińgnńć zwykłym napędem. To wymagało czasu, ale gdyby istniał jakiœ sposób skompensowania czynnika błędu... –...Właœciwie œ wracajńc do rzeczywistoœci, Bleys usłyszał słowa Dahno œ Barbage twierdzi, że cztery miesińce temu znajdowałeœ się w jednym pokoju z Maynem. W każdym razie Barbage już tu jest, prosto z Kwatery Głównej milicji. Nie podoba mi się ten człowiek. – Zauważyłem œ powiedział Bleys. œ Czemu? W swojej pracy lobbysty miałeœ do czynienia z całkiem sporń liczbń Fanatyków – biskupów dzikich koœciołów, którzy zdołali doprowadzić do wybrania się do Izby, pomagajńc rzńdzić Zjednoczeniem. – To prawda œ zgodził się Dahno. œ Ale Barbage bije ich wszystkich w fanatyzmie. Jest jak ostrze noża, bardzo ostre i zimne ostrze. I zawsze czegoœ chce. – A więc czego chce tym razem? œ zapytał Bleys. – Spodziewa się, że udasz się z nim na Harmonię wytropić Mayne’a. Chciałby wybrać grupę do poszukiwań spoœród własnych ludzi stńd, ze Zjednoczenia, a nie po prostu dostać władzę, by użyć milicji z dystryktów na Harmonii, w miarę przechodzenia na kolejne terytoria. Dahno odchylił się do tyłu na swoim dryfie, rozcińgajńc szerokie ramiona. Jego brńzowe oczy z uwagń wpatrywały się w Bleysa. – Powiedziałem mu, że nie wyobrażam sobie, jak można by to zrobić œ dodał – ale stwierdziłem, że porozmawiam najpierw z tobń. – Nie, nie chcę, żeby zabierał milicję ze Zjednoczenia na Harmonię – stwierdził Bleys. Była to oczywista decyzja. Jako fanatyk, Barbage był jednym z tych ludzi, którzy używali religii jako usprawiedliwienia dla własnych zachcianek, a nie jako standardu do ich oceny. Nawet gdyby był tego œwiadom, prawdopodobnie zignorowałby fakt, że pojawienie się na Harmonii oddziału milicji ze Zjednoczenia wzbudziłoby uczucia rywalizacji i niechęci oraz wywołałoby brak kooperacji ze strony lokalnych jednostek. – Istniejń ważne powody nie używania tam milicji ze Zjednoczenia œ mówił dalej Bleys – zwłaszcza biorńc pod uwagę zbliżajńce się niezwykle rzadkie wydarzenie, jakim będń wspólne dla obu planet wybory Najstarszego. Porozmawiam z nim... – Proszę podejœć, kapitanie œ niezwykle ostro przerwała mu Toni. œ Bleys Ahrens porozmawia teraz z panem. Bleys szybko odwrócił wzrok od Dahno i zobaczył mężczyznę, który musiał być

Amythem Barbageœem, stojńcego tuż za drzwiami windy łńczńcej jego apartament z poziomem biurowym. Najwyraœniej stał tam wystarczajńco długo, by słyszeć ostatnie słowa Bleysa. Prawdopodobnie nawet doœć długo, by podsłuchać opinię Dahno na swój temat. Podszedł z nieruchomń twarzń; szczupły i silny mimo stosunkowo drobnej budowy, odrobinę wyższy niż przeciętna, ubrany w doskonale dopasowany, czarno–srebrny mundur milicji – jak nazywano na obu Zaprzyjaœnionych œwiatach paramilitarne siły policyjne. Bleys zauważył, jak Toni uważnie przyjrzała się podchodzńcemu Barbageœowi. Był doœć młody jak na stanowisko w siłach milicyjnych i doœć niezwykły, by wzbudzać zainteresowanie. Stanńł wyprostowany niczym kij, wywołujńc w pierwszej chwili wrażenie młodej i chudej osoby usilnie starajńcej się dobrze wyglńdać – lecz z miernym efektem. Drugie spojrzenie powiedziało Bleysowi coœ więcej. On naprawdę robił wrażenie. To był drapieżnik, bardzo niebezpieczny. Twarz Barbageœa była tak szczupła, że sprawiała wrażenie wręcz wychudzonej. Włosy i brwi miał prawie równie czarne jak nienaganny mundur, w który był ubrany. Dla kontrastu twarz miał gładko ogolonń, a cerę tak jasnń, że wyglńdała, jakby zbladł z przejęcia. Pod ciemnymi brwiami oczy Barbageœa płonęły słabym œ wiatłem, jak ogniste opale tego samego koloru. Jego usta stanowiły prostń linię, jakby wargi zostały mocno œciœnięte między wńskim nosem od góry i wńskń, lecz kanciastń szczękń od dołu. Podszedł bezpoœrednio do Bleysa, ale ze wzrokiem skierowanym równo na wszystkich w pokoju. Na jego twarzy nie rysowały się żadne uczucia, może oprócz czegoœ, co można by okreœlić jako agresywna grzecznoœć. Nie było to dalekie od pogardy. Bleys pomyœlał, że rzeczywiœcie mogła być to pogarda. Jako fanatyk, Barbage zapewne uważał się za Bożego Wybrańca œ prawdopodobnie wybranego spomiędzy wybranych. Oznaczało to, że wszyscy inni, automatycznie byli czymœ gorszym od niego, niezależnie od zajmowanych œwieckich stanowisk, potęgi czy władzy. Zatrzymał się przed Bleysem. – Czynisz mi zaszczyt, udzielajńc widzenia, Nauczycielu œ odezwał się. – Wydaje mi się, że widziałem cię, kiedy ostatnio byłem na Harmonii – stwierdził Bleys. – Jesteœ funkcjonariuszem milicji z Harmonii czy ze Zjednoczenia, czasowo przeniesionym na Harmonię?

– Byłem na Harmonii na transferze szkoleniowym z milicji Zjednoczenia, której jestem członkiem, Nauczycielu. Zgłosiłem się do szkolenia na Harmonii na ochotnika, by poszerzyć swoje doœwiadczenie i użytecznoœć dla milicji i Boga. Twojapamięć jest równie wspaniała jak inne przymioty, Nauczycielu. Widziałeœ mnie zaledwie przez chwilę, kiedy doprowadziłem do ciebie aresztantów, których miałem ci zaprezentować. Przemówiłeœ do nich, a oni odeszli nie odrzucajńc już Boga, lecz powracajńc na œcieżkę prawoœci. Choć najwyraœniej niektórzy z nich musieli znów zboczyć z tej drogi, bo w innym wypadku nie spotkałbym człowieka, którego nazywasz Halem Mayne, z bandń przestępców w górach, gdzie tymczasowo prowadziłem małe ramię milicji w poszukiwaniu banitów. – Tak œ powiedział Bleys. œ Nie jestem zaskoczony, że znalazłeœ Hala Mayne z banitami, Amyth. Nie jest zwykłym człowiekiem. – Szatan ma go w swoich szponach œ oœwiadczył Barbage. – Bez wńtpienia œ potwierdził Bleys. œ Ale wracajńc od obecnej sytuacji. Wezwałem cię, bo chciałem się upewnić, że rozumiesz powody mojej decyzji. Jego głos stał się nagle cichy i ciepły, a drobne zamglenie spojrzenia Barbageœa zdradziło, że zauważył tę zmianę. Bleys mówił dalej. – Oczywiœcie spodziewałeœ się powrotu na Harmonię i podjęcia poszukiwań Hala Mayne i chcę, żebyœ właœnie tak zrobił. Na ile pewien jesteœ, że rozpoznasz go, kiedy znów się z nim spotkasz? – Całkowicie, Nauczycielu. Nie zapominam twarzy. Poznałem go z obrazu który artysta stworzył z jego dziecięcych zdjęć, dostosowanych przez komputer do obecnego wieku. A teraz widziałem go już dwukrotnie œ przerwał jedynie na chwilę. – Teraz zaœ œ kontynuował œ mam dowody, że przebywa z częœciń z tych Porzuconych przez Boga, okreœlajńcych się jako ruch oporu, bandyckich oddziałów rozkwitłych w opozycji do Izby Rzńdzńcej na Harmonii – podobnie jak inne tego rodzaju grupy tutaj. Archaiczna mowa stosowana na Zjednoczeniu i Harmonii przez częœć ultrareligijnych ugrupowań mogłaby brzmieć dziwacznie i niedorzecznie, jednak wcale tak nie było. Zamiast tego sprawiała, że zdawał się być jeszcze odleglejszy od posiadania zwykłych ludzkich uczuć i reakcji. Jego głos brzmiał lekkim barytonem, trzymanym w naprężeniu przez jakieœ wewnętrzne napięcie, tak że dœwięk miał w sobie moc cięcia, niby napięty rzemień.

– Ale ty, Nauczycielu œ podsumował œ będziesz mi towarzyszył na Harmonii? – W zabiegach ludzkich jest przypływ i odpływ œ powiedział Bleys. œ Pora przypływu stosownie schwytana, wiedzie do szczęœcia... – Nauczycielu? œ W oczach Barbageœa zapłonńł nagle ogień. œ Zacytowałeœ nieznane mi pismo. Nie jest to także znane przysłowie. – To nie biblia, Amyth œ wyjaœnił Bleys. œ To cytat ze œwieckich pism niezwykłego pisarza. Niejaki William Shakespeare napisał te słowa ponad osiemset lat temu. Napisał je w starej angielszczyœnie, nie we współczesnym basicu. Oznaczajń one, że nie polecę z tobń na Harmonię, mam inne sprawy. Ale zabierzesz ze sobń list ode mnie do milicji z Harmonii, w którym napiszę, że przemawiasz moim głosem. Powiedz mi, czy wiesz do której z grup oporu – to jest, oddziału bandytów œ dołńczył Hal Mayne? – Jeszcze nie, Nauczycielu œ odpowiedział Amyth. Jego twarz powróciła do zwykłego stanu. œ Ale znajdę kogoœ, kto posiada tę wiedzę œ a dokonałbym tego znacznie szybciej, majńc własnych ludzi. – Być może œ stwierdził Bleys œ i myœlę, że byłoby możliwe zdobycie pozwolenia na zabranie takiego oddziału. Zwłaszcza jeœli Arcybiskup Zjednoczenia McKae wygra na Harmonii zbliżajńce się wybory i stanie się pierwszym od osiemnastu lat Najstarszym, rzńdzńcym obiema naszymi planetami. Jednak jeœli zorganizuję dla ciebie takie dowództwo, teraz albo nawet potem, obawiam się, że lokalni dowódcy milicji na Harmonii będń aż nadto chętni, by całe poszukiwania zostawić tobie i wcale nie będń ci pomagać. Chcę, żeby podobnie jak ty, dali z siebie wszystko. Myœlę Amyth, że na dłuższń metę zaoszczędzi nam to czasu, jeœli pozwolisz im pracować dla siebie. Rozumiem, czemu chciałbyœ mieć do dyspozycji własnych ludzi. Sńdzę jednak, że w tym przypadku odpowiedŸ brzmi – nie. Twarz Barbageœa nie zdradzała żadnych uczuć. – Jeœli taka jest twoja decyzja, Nauczycielu. Bóg uczynił mi wiadomym, że tyœ jest władnym decydować. Uczynię, jako rzeczesz i wezmę niezbędne siły z lokalnych milicji. Jednak konieczne będzie przyznanie mi niezbędnych do tego uprawnień. Również... Słowa Barbageœa zostały przerwane przez rozbrzmiewajńcy w pomieszczeniu pojedynczy dzwonek. – O co chodzi? œ zapytał Dahno. – Nauczycielu Bleysie Ahrensie, czy ty i Dahno Ahrens macie wuja o nazwisku Henry

MacLean? œ był to głos recepcjonisty siedzńcego jakieœ czterdzieœci pięter niżej, w budynku mieszczńcym biura i kwatery mieszkalne dla wszystkich obecnych w pokoju za wyjńtkiem Barbage’a. – Prosi o spotkanie z wami. – Wuj Henry! œ Bleys nagle zerwał się na nogi. Dopiero wtedy uœwiadomił sobie, że w jego głosie zabrzmiało zaskoczenie komunikatem. Zmusił się do kontynuowania ze zwykłym entuzjazmem. W końcu wizyta mogła być właœnie tym, przypadkowymi odwiedzinami z okazji wizyty Henry’ego w mieœcie. – Wyœlij go na górę œ zarzńdził Bleys. œ Prywatnń windń do mojego apartamentu. – Już jedzie, Bleysie Ahrens œ po krótkiej chwili zabrzmiał głos recepcjonisty. œ Dziękuję za wytyczne. Bleys zwrócił się do Dahno. – Wuj Henry! œ powiedział. œ Wiedziałeœ, że wybiera się do miasta? – Nie. œ Dahno potrzńsnńł głowń. œ Miło będzie znów go zobaczyć. Ciekawe, czy zabrał ze sobń rodzinę? – Recepcjonista nic o tym nic wspominał... Zanim Bleys skończył, rozsunęły się drzwi windy, a jeden z dysków wznoszńcych zatrzymał się na równi z podłogń apartamentu. Zszedł z niego Henry, wchodzńc do pomieszczenia z walizkń w ręku. Drzwi znów się zamknęły. – Wujku! œ wykrzyknńł Bleys. œ Jesteœ sam? Gdzie jest rodzina? – Przywieœli mnie tu o œwicie œ odpowiedział Henry. œ Już od kilku godzin powinni być z powrotem na farmie. Ja jednak przyjechałem zostać z tobń. – O œwicie, wuju? œ odezwał się Dahno. œ Tu, doiasta? m A ty zjawiasz się u nas dopiero teraz? – Musiałem najpierw odwiedzić starych znajomych œ powiedział Henry. Jego głos w tym ciepłym, nieugiętym oœwiadczeniu nie brzmiał ani trochę inaczej niż ten zapamiętany przez Bleysa. Henry postawił swojń walizkę. – Ale widzę, że jesteœcie teraz zajęci? – Nie œ zaprotestował Bleys. Kilkoma długimi krokami razem z Dahno wyminęli Barbageœa i stanęli na wycińgnięcie ręki od Henryœego. Barbage obrócił się tylko, by patrzeć na tę trójkę. Henry MacLean nie był człowiekiem, którego mógłby œciskać ktokolwiek poza wnukami, i ani Bleys ani Dahno nie próbowali robić nic takiego. Jednak sposób w jaki stali koło niego, emanował uczuciem. Jeœli chodzi o Henryœego był całkowicie spokojny i opanowany. Pomimo stosunkowo niewielkiego wzrostu, zdawało się, że wcale nie musi patrzeć w górę na Bleysa i Dahno.

– Nie œ powiedział Bleys œ a jeœli byłyby to interesy, to i tak mogłyby poczekać. Ale co masz na myœli, wuju, mówińc, że zamierzasz zostać? – Właœnie to – oœwiadczył Henry. Spojrzał najpierw na Toni, potem na Amytha Barbageœa. œ Jesteœcie pewni, że nie macie żadnych spraw z tń dwójkń? – Interesy zostały już załatwione œ powiedział Bleys. œ Nie spotkałeœ jeszcze Toni, wujku. To Antonina Lu, moja prawa ręka œ albo lewa, jeœli zechcesz prawń nazwać Dahno. Oficer milicji to kapitan Amyth Barbage. Podejdœ tutaj i usińdœ. Razem z Dahno poprowadzili go do krzeseł. Obaj bracia zajęli swoje miejsca. Henry poszedł za nimi, ale nie usiadł. Barbage ponownie się odwrócił, stojńc w milczeniu nie dalej niż na wycińgnięcie ręki od Henryœego, a Toni wcińż znajdowała się przy œciennej mapie. – Siedziałem większoœć ranka œ powiedział Henry. œ Po tym, jak Joshua z resztń przywieŸli mnie tutaj... – Oni też powinni byli zostać œ stwierdził Bleys. – Joshua ma pracę na farmie œ odpowiedział Henry œ tak samo jak Ruth. Nawet dzieci majń swoje obowińzki. Tak naprawdę, wcale nie powinni mnie tu przywozić, ale Joshua tego chciał. – Oczywiœcie wujku œ zgodził się Bleys.Razem z Dahno siedzieli na swoich wysokich dryfach, patrzńc na Henryœego. œ Powiedz nam, co cię tu sprowadza. – Przybyłem kierowany mojń miłoœciń do ciebie, Bleys œ oœwiadczył Henry. – Nie zrobiłbym tego dla nikogo, kogo nie kocham jak syna. Wpadłeœ w ręce Szatana i być może tylko ja mogę utrzymać cię przy życiu do chwili, kiedy się ockniesz. Bleys odczuł w sobie dotknięcie goryczy. Udałem się na poszukiwanie Boga i nie znalazłem go, pomyœlał z gorzkń ironiń; ale nie wypowiedział tego na głos. Henry potraktowałby to jako osobisty wyrzut za porażkę w pomocy w doprowadzeniu Bleysa do wiary w Boga. – Wszyscy jesteœmy w rękach Szatana, wujku œ powiedział zamiast tego na głos. – Nie œ zaprzeczył Henry. œ Ja nie jestem... Rzucił krótkie spojrzenie na Barbageœa, jakby to było wszystko, czego potrzebował. –...Nie jest w nich nawet ten człowiek, pomimo wynaturzenia w błędnym pojmowaniu Boga. A ja... – Jak œmiesz! œ eksplodował Barbage, robińc krok naprzód. œ Mówić, że Ja mylę się w oczach Boga – i że Wielki Nauczyciel tkwi w rękach Szatana, a ty nie! To bluŸnierstwo! Wezmę cię... – Barbage œ odezwał się Bleys.

Nie musiał podnosić głosu. Trening prowadzony przez lata, wyostrzył jego naturalny talent wkładania pełnej mocy w słowa, bez podnoszenia głosu. Pokój rozbrzmiał nagle tń siłń, a Barbage zrobił krok wstecz, jakby dostał cios pięœciń. Umilkł. – Jesteœ w rękach Szatana œ powtórzył Henry z przekonaniem, tym samym spokojnym głosem, jakim pierwszy raz wypowiedział te słowa. Poza tym jednym spojrzeniem, ignorował Barbageœa. Znów skierował wzrok na Bleysa. œ Ale może będę mógł ochronić cię przed nim do czasu, aż będziesz doœć silny, by się uwolnić. Bleys rozważył to spokojnie i do głębi; ale jego umysł pędził, zmieniajńc wszystkie plany. Na szczęœcie odezwał się Dahno. – Co masz na myœli mówińc o ochronie, wujku? œ zapytał. – Myœlę, że wuj Henry może mieć na myœli stworzenie straży œ odezwał się Bleys – prawdopodobnie z częœci tych przyjaciół, z którymi spotykał się tego ranka – i przy ich pomocy utrzymać mnie przy życiu dostatecznie długo, bym mógł zobaczyć błńd na mojej drodze. Mam rację, wuju? – Ale Nauczycielu! œ wybuchł Barbage, wyrzucajńc z siebie słowa pomimo oczywistego pragnienia zachowania milczenia – nie potrzebujesz tego – tego starego proroka jako twojej ochrony. Możesz mieć tyle milicji, ile tylko zapragniesz. Przez cały czas można cię otaczać milicjń. Milicjń, powiedziałem! A nie tym, co twój wuj jest w stanie zorganizować. Na te słowa Henry obrócił się w końcu w stronę Barbageœa, wcińż bez żadnych emocji w głosie i postawie. – Nie będę protestował przeciw ludziom pragnńcym z całej siły chronić osoby, które uważajń za zasługujńce na ochronę œ powiedział. œ Ale walczyłem kiedyœ z milicjń i stwierdziłem, że wiele jej brakuje. Policzek nie mógłby zmienić wyrazu twarzy Barbageœa bardziej niż ostatnie słowa Henryœego. Jego blada skóra stała się biała jak papier, jakby odpłynęła z niej ta odrobina krńżńcej tam jeszcze krwi. – Jeœli żeœ walczył z mili cjń, jesteœ zbrodniarzem! œ rzekł z płonńcym wzrokiem. – Na tej podstawie aresztuję cię. Jesteœ... Zrobił krok do przodu i uniósł rękę, by chwycić ramię Henry’ego. Jednak jego palce nie dotarły do celu. Zamiast tego Henry złapał jego przedramię w połowie ruchu i zatrzymał je. Barbage wbił w niego wzrok z niedowierzaniem, po czym, choć jego ciało nie poruszyło

się, widać było, że z całej siły próbuje się uwolnić. Nie tylko mu się to nie udało, ale nawet odrobinę nie poruszył ramieniem. Henry ze spokojem trzymał je w bezruchu. Barbage wcińż wbijał wzrok w starszego mężczyznę. Był nieco wyższy od Henry’ego i choć ten mógł ważyć kilka kilogramów więcej od oficera, była to jedyna widoczna różnica między nimi. A jednak wyglńdało to tak, jakby ręka trzymajńca go w uœcisku należała do Dahno. Bleys odchrzńknńł cicho ze swojego miejsca. – Nie prowadziłeœ przez dwadzieœcia lat farmy, kapitanie œ powiedział. œ W przeciwieństwie do wuja Henryœego. Wujku, proszę, puœć go. I kapitanie, nie chcę więcej słyszeć o aresztowaniu mojego wuja, a jeœli kiedykolwiek zostanie zaaresztowany, odpowiedzialnoœć spadnie na ciebie. Henry zwolnił uœcisk, a ramię Barbageœa opadło, jakby odpłynęły z niego wszystkie siły. – Tak, Nauczycielu œ powiedział bez wyrazu. Ale jego oczy wcińż płonęły. – Myœlę też, że lepiej będzie, jeœli już odejdziesz, kapitanie œ stwierdził Bleys. œ Wierzę, że odpowiedziałem na pytanie, które przyszedłeœ mi zadać? – Tak, Nauczycielu. Barbage odwrócił się do drzwi w œcianie za sobń, które rozsunęły się przed nim. Przeszedł przez nie i zniknńł. – Nie potępiaj go œ odezwał się Henry do Bleysa. œ Jest Fanatykiem i prawdopodobnie nigdy nie zostanie Prawdziwym Wiernym. Widać to w nim tak wyraŸnie i jest to równie smutne, co prawdziwe. Jednak nawet jako fanatyk jest bliżej do Boga – znacznie bliżej œ niż ty, czy Dahno byliœcie kiedykolwiek. W swojej pokrętnej wierze œ w ramach jej ograniczeń – może nawet być uczciwym człowiekiem. – Jak możesz tak dużo wiedzieć na jego temat? – nieoczekiwanie zapytała Toni z drugiego końca pokoju. Henry spojrzał na niń. – Wiele razy spotykałem jemu podobnych œ odpowiedział. œ Walczyłem z nimi, rozmawiałem i modliłem się. Wiem, że w pewnych sprawach, na swój własny sposób, podobnie jak inni milicjanci, z którymi walczyłem, zasługuje na szacunek. Jednak nie kocham jego, ani jego rodzaju, a walczę tylko za tych, których kocham. Toni najwyraœniej w ostatniej chwili powstrzymała się przed powiedzeniem czegoœ więcej. Przyglńdała się Henry’emu z wyrazem twarzy który, jak ocenił Bleys, mieœcił się między zainteresowaniem a głębokim szokiem oraz czymœ, co mogło być częœciowym podziwem. Bleys nie był tego pewien. Wstał.

– Wuju œ powiedział œ myœlę, że wiem kogo chcesz rekrutować. Kiedyœ, kuka lat temu, musiałem zinfiltrować Obrońców biskupa McKae. Jako ochroniarzy zatrudnił byłych Żołnierzy Boga, doœwiadczonych w walkach między koœciołami i przeciw milicji. Wiem, choć może nie zdawać sobie z tego sprawy Amyth Barbage, że potrafiń więcej niż milicja i cieszę się, majńc cię przy sobie, z pomocń lub bez. Prawdń jest jednak, że może nadejœć chwila, kiedy będę potrzebował odpowiednika małego oddziału uderzeniowego. Może Dahno znajdzie ci apartament? Zjemy potem razem obiad. Odwrócił się do Dahno, który wstał już z fotela œ i bez ostrzeżenia odezwał się, jakby doszła do głosu jakaœ jego wewnętrzna częœć, nad którń nie miał kontroli. – Poczekaj œ usłyszał własne słowa, zwracajńc się z powrotem do Henry’ego. – Czy możesz zebrać wystarczajńcń, według twojej oceny, liczbę Żołnierzy Boga w cińgu najbliższych dwu tygodni? Jego umysł eksplodował nagle nowymi możliwoœciami i planami. Słyszał swój głos, spokojnie mówińcy dalej prawie bez pauzy. – Za kilka tygodni wybieram się z przemówieniami na inne Młodsze Œwiaty. Czy będziesz w stanie zorganizować swojń grupę, jeœli wyruszymy tak prędko? Był œwiadom zwróconych na siebie ostrych spojrzeń Toni i Dahno, ale całń uwagę skupił na Henrym. – Nowa Ziemia? œ zapytał Dahno. – Nowa Ziemia – potwierdził Bleys, wcińż patrzńc na Henry’ego. – Tam wybieram się najpierw. Czy możesz to zrobić, wujku? – Dwa tygodnie? œ cicho powiedział Henry, jakby Dahno wcale nie przerywał. – Tak. Obrócił się do Dahno. – Miałeœ mi znaleœć pokój. – Apartament, wujku œ poprawił Dahno. œ Apartament. Chodœ ze mnń. Wyszli. – To cudowne. Dokładnie czegoœ takiego potrzebowałem œ stwierdził Bleys, patrzńc za nimi. Odwrócił się do Toni i zauważył, że wcińż patrzy w stronę drzwi, przez które wyszli dwaj mężczyŸni. Oczy miała jasne. Od chwili przybycia Henryœego coœ się w niej zmieniło. – Przykro mi, że wyskakuję z tń podróżń na Nowń Ziemię bez ostrzeżenia ciebie i Dahno – powiedział Bleys, kiedy w końcu skierowała wzrok na niego. œ Pojechałaœ porozmawiać ze swojń rodzinń... Stwierdził, że odczuwa dziwnń, prawie przesńdnń niechęć przeciw dokończeniu tego

zdania. – Och, tak œ odpowiedziała. œ Wszystko w porzńdku. Pojadę z tobń. – Słyszałaœ. Polecę dalej niż na Nowń Ziemię œ bez ogródek powiedział Bleys. – Wszystko w porzńdku œ stwierdziła. Nieoczekiwanie uœmiechnęła się do niego. – Gdziekolwiek chcesz. Rozdział 4 Bleys obudził się niczym dzikie zwierze reagujńce na docierajńcy do uszu nieznany, prawdopodobnie groœny dœwięk. Nagle siedział ze wszyst kimi zmysłami w stanie gotowoœci. Ale sekundy mijały i nie pojawił się żaden powód nagłego przebudzenia. W pierwszej chwili odniósł wrażenie, że spał zaledwie kilka minut, ale rzut oka na zegar œwiecńcy między œwiatełkami gwiazd na obrazie nieba zajmujńcym sufit, powiedział mu, że było to kilka godzin. Nie miał pojęcia, co go obudziło. Jednak kiedy tak siedział w łóżku, zaczńł rozpoznawać uczucie podniecenia, jakie kierowało nim wczeœniej tego dnia œ teraz jednak niemiło zmieszane z nieokreœlonym niepokojem. Nie miał powodu do niepokoju. Wieczorna kolacja z Henrym była bardzo radosna. Myœlał wtedy, że nie ma już żadnych spraw, które mogłyby opóœnić wyjazd. Henry powiedział, że do zapewnienia mu bezpieczeństwa potrzeba będzie pięćdziesięciu byłych Żołnierzy Boga, ale nie powinien mieć problemu ze zgromadzeniem takich sił. Oczywiœcie nie rozmawiał z takń ich liczbń tego ranka. Zanim przybył do Bleysa i Dahno, spotkał się zaledwie z tuzinem. Ci jednak wiedzieli, jak skontaktować się z następnymi przez sieć weteranów. Za trzy lub cztery dni powinien mieć pełny skład. Nocna bryza przeszła przez otwarte drzwi balkonowe sypialni, chłodzńc górnń częœć ciała Bleysa, uniesionń nad polem siłowym pełnińcym w kosztownym łóżku funkcję zarówno materaca, jak i kołdry. Płynnym ruchem sturlał się z niego i stanńł wyprostowany. Bryza poruszała cienkimi, białymi firankami przy drzwiach balkonowych. Ruchome powietrze chłodziło jego wilgotnń skórę œ pocił się przez sen œ i czuł gęsiń skórkę na całym ciele. Jak zwykle spał, majńc na sobie tylko luœne szorty. Zanim opuœcił matkę, jak wszystkie

Exotikowe dzieci, spał całkowicie bez piżamy, jednak kiedy został wysłany na farmę Henryœego MacLeana, stwierdził że Zaprzyjaœnionych szokuje ten zwyczaj i oczekiwano od niego odziewania się w koszulę nocnń. Ponieważ miał wtedy tylko jedenaœcie lat i tak bardzo chciał stać się częœciń rodziny Henryœego, dostosował się do poleceń. Podobnie jak większoœć ubrań otrzymanych na farmie Henryœego, był to spadek po Joshui, najstarszym synu Henry’ego i nienawidził niewygodnych zwojów, w których plńtały się nogi. Kiedy w końcu dorósł i został wygnany przez lokalnń społecznoœć, a Henry wysłał go, by dołńczył w Ekumenii do Dahno, Bleys wyrzucił koszulę nocnń, odkrywajńc jednak, że œpińc nago czuje się nieosłonięty. Rozwińzaniem stały się szorty. Nie krępowały mu ruchów przez sen i dobrze mu się w nich spało. Wróciło teraz do niego wrażenie zwińzane z nocnń koszulń i wydało mu się, że nawet ta obszerna, luksusowa sypialnia usztywnia się i kurczy, zmieniajńc się w zamknięte pudło o wymiarach klatki. Przeszedł przez tańczńce w powiewach wiatru delikatne, białe firanki i na wpół otwarte drzwi, wychodzńc na balkon. Wyjœcie na powietrze było ulgń. Jednak tę œcianę budynku oœwietlało różnokolorowe œwiatło z reklamy emitowanej w powietrze nad jednym z pobliskich hoteli. Trzydzieœci siedem pięter niżej, na poziomie ziemi, droga biegnńca przed budynkiem krzyżowała się z innymi, tworzńc siatkę jasnych linii, jak kraty w więziennej celi. Uniósł wzrok ku œwiecńcym nad tym wszystkim gwiazdom. To właœnie w gwiazdach znalazł ukojenie, kiedy po raz pierwszy zrozumiał, że nie znajdzie u matki miłoœci, jakiej tam szukał. To, na co teraz patrzył, różniło się od obrazu, który odtworzył na suficie swojej sypialni. Miał przed sobń prawdziwe ciała niebieskie, a nie ich schwytany obraz. Przez atmosferę i lata œwietlne patrzył na prawdziwe obiekty i zbudziło się w nim pragnienie sięgnięcia ku nim w poszukiwaniu pomocy w zrozumieniu odczuwanego niepokoju. Pod wpływem podniecenia i niepokoju opanował go jeden z jego rzadkich impulsów dzikoœci. Rozejrzał się. Wzdłuż całego frontu budynku, tuż poniżej balkonów, umieszczono ozdobny gzyms o szerokoœci dwudziestu centymetrów. Przyjrzał się temu tuż pod sobń. Był dostatecznie wysoki, by stajńc na gzymsie pod swoim balkonem i wycińgajńc ręce do

góry, dosięgnńć gzymsu piętro wyżej i posuwać się w ten sposób do miejsca, gdzie od gwiazd oddzielałoby go tylko powietrze i przestrzeń. Bleys podszedł do rogu po lewej stronie, gdzie balkon dochodził do œciany budynku. Musiałby posuwać się z plecami do œciany. Stanńł w ten sposób i sięgajńc lewń rękń, bez problemu znalazł uchwyt na gzymsie piętro wyżej. Zaciskajńc na nim palce, przełożył lewń nogę nad balustradń, znajdujńc gołń stopń podparcie na gzymsie. Przesunńł lewń nogę i rękę wzdłuż oddzielnych krawędzi, prawń rękń wcińż trzymajńc się barierki. Potem i prawń dłoniń chwycił górny gzyms, przeniósł na ręce masę ciała i przerzucił nad barierkń prawń nogę, a kiedy umieœcił jń już pewnie na występie, równomiernie rozłożył masę na wszystkie kończyny, stojńc swobodnie, wolny od balkonu, podparty jedynie przez dwa gzymsy. Przez chwilę groziły mu zawroty głowy – ale przezwyciężył je. Majńc rozrzucone kończyny i plecy oparte o œcianę budynku, stał nad miastem wreszcie nieograniczony, patrzńc na przestrzeń i gwiazdy. Patrzył na nie, ignorujńc docierajńce do niego z dołu słabe œwiatło i dœwięki. Stopniowo zaczńł zawężać swojń uwagę. Z doœwiadczeniem wynikajńcym z tysięcy godzin mentalnej samodyscypliny, zaczńł odcinać œwiadomoœć istnienia czegokolwiek poza przestrzeniń, gwiazdami i powierzchniń, na której się opierał. Rosło w nim podniecenie. Jestem Anteuszem, pomyœlał œ zapaœnikiem i synem antycznych greckich bogów: Posejdona, władcy mórz i Gai, bogini Ziemi. Zapaœnikiem Anteuszem, który odzyskiwał siły za każdym razem, gdy dotykał swojej matki, Ziemi. Jednak w przeciwieństwie do Anteusza, ja odzyskuję siły wcińż od nowa nie od dotyku ziemi pode mnń, lecz za każdym razem, gdy patrzę na gwiazdy. Gwiazdy i cała rasa ludzka odnawiajń moje siły œ wcińż na nowo i bez ograniczeń. Przypomniał sobie lata spędzone nad studiowaniem sztuk walki i ideę ki – zeœrodkowanie całej œwiadomoœci w teoretycznym punkcie równowagi, dwa cale poniżej pępka i cal w głńb ciała. Pamiętał, że kiedy osińgnńł już koncentrację, myœlenie o ki sięgajńcej w dół, poniżej powierzchni pod stopami czyniło go tak ciężkim, że dwu lub trzech ludzi, którzy powinni móc bez problemu go unieœć, nie było w stanie tego dokonać. Z głębin pamięci wydobył pochodzńcy z języka japońskiego termin na to zjawisko: kio-shizumeru. Tak, powiedziała w nim dzikoœć.

Z wprawń wynikajńcń z długoletnich ćwiczeń, bez wysiłku skoncentrował swojń ki, jeszcze zanim przekroczył barierkę. Teraz zamknńł oczy i pomyœlał o rozcińgnięciu jej – nie w dół, a do tyłu, niczym szpilkę mocujńcń motyla do œcianki pudełka, z ciała głęboko w pionowń œcianę budynku, by nie spaœć. By zamiast stać na krawędzi, poczuć się jakby leżał. Tak kładł się jako chłopiec na zboczu wzgórza, na farmie Henry’ego. Tkwił nieruchomo, ale stopniowo narastało w nim odczucie leżenia na plecach, w miejsce stania przy pionowej œcianie. Urealniało się coraz bardziej i bardziej, aż stało się jedynń rzeczywistoœciń. Nie myœlał już teraz œ wiedział œ że leży płasko, patrzńc w górę. Z wolna rozluœnił silny uchwyt dłoni na gzymsie, pozwalajńc by trzymała go jedynie moc, jakby tylko dzięki wadze ciała na poziomej powierzchni. Powoli przez jego ciało przepłynęła fala rozluœnienia, posuwajńc się w dół przez jego ciało jak fala ciepła, aż dotarła w końcu do stóp i całkowicie go opanowała. Nie stał już. Leżał rozluŸniony, samotny pod gwiazdami. Jednak nie do końca sam. Mgliœcie z poczńtku i niewyraœnie, dostrzegł nabierajńcń stopniowo coraz bardziej realnych kształtów tęczowń wstęgę, stanowińcń jego własny, mentalny obraz tysińcletniego gobelinu, tkanego przez nici sił historycznych, łńczńcych poczńtek czternastego wieku z chwilń obecnń. Była to wstęga składajńca się z niezliczonych, różnokolorowych wńtków, reprezentujńcych siły, jakimi każdy człowiek oddziaływał w cińgu życia na cały wzór rozwoju ludzkoœci. Wiele z tych wńtków żyło krótko i zanikało bez wpływu na cały wzór. Jednak kilka – bardzo niewiele œ gromadziło inne wńtki w kierunku ich własnej siły życiowej i wzór ulegał trwałej zmianie. Te rzadkie przypadki – zazwyczaj wielcy przywódcy religijni, wojskowi lub filozoficzni œ znikali z póœniejszej pamięci wstęgi œ ale nie zanikał efekt ich istnienia. Jednak były tym wszystkie miliardy istnień, od czternastego wieku do teraz, i to właœnie połńczona masa ich żywotów determinowała obecny wzór i kierunek ruchu całej rasy tak, że życie każdej pojedynczej osoby miało efekt i użyczało barwy wńtkom wokół siebie – determinujńc kierunek innych wńtków. Coœ nowego mogło zostać zaproponowane i umrzeć z pomysłodawcń, by powrócić na powierzchnię i nabrać sił póŸniej. Tam, w szesnastym wieku wyobraŸnia Bleysa mogła

zobrazować wńtek życia Delminio, pomysłodawcy Teatru Pamięci œ pomysłu, który zdał się umrzeć wraz z bezowocnymi wysiłkami jego twórcy, lecz pojawił się ponownie w dwudziestym pierwszym wieku, stajńc się w końcu unikalnym satelitń orbitujńcym teraz wokół Starej Ziemi, znanym jako Encyklopedia Ostateczna. W dwudziestym wieku dokonano dwóch osińgnięć majńcych potężny, nagły wpływ na barwę i kierunek wstęgi. Pierwszym było wzniesienie się pierwszych ludzi poza atmosferę Starej Ziemi, wkraczajńc po raz pierwszy w historii w kosmos. Drugim – pojawianie się dużych grup społecznych ostrożnie rozważajńcych ideę, że każdy człowiek posiada uniwersalnń odpowiedzialnoœć œ nie tylko wobec innych ludzi, alewobec całej planety. A jeszcze póœniej, w dwudziestym pierwszym wieku pojawił się wńtek Gildii Orędowników, która zrodziła społeczeństwo dwóch Nowych Œwiatów – Mary i Kultis – Exotików. Spojrzał jeszcze dalej i, odszukał nić własnń, Dahno i Toni, ciasno splecione, grubiejńce już i zaczynajńce rozprzestrzeniać swój kolor i kierunek na wszystko dookoła. Bleys skoncentrował się na wńtku Henry’ego. Jego oddech nabrał nagle nieoczekiwanej siły i głębi. To, na co patrzył, było całkowicie subiektywne, zabarwione przez jego wierzenia i pragnienia. Jednak biorńca w tym udział częœć umysłu, szukajńc powodu nagłej, pozornie nieuzasadnionej euforii wymieszanej z niepokojem, nieoczekiwanie dostrzegła w wijńcej się między gwiazdami wstędze możliwoœć odpowiedzi. Już wczeœniej zdarzało się Bleysowi zerknńć na fragment wstęgi reprezentujńcy teraœniejszoœć i patrzńc wtedy na linie œ zamazane, ale rozpoznawalne w stosunku do siebie nawzajem œ czasami był w stanie zauważyć, jak będń wyglńdać w najbliższej przyszłoœci. Widzenia te œ trudno było nazwać je czymœ więcej niż zgadywaniem œ w najlepszym przypadku stanowiły efekt obliczeń jego podœwiadomoœci na temat tego, jak nici oddziałujń na siebie, tkajńc wzór. Jednak pomagało mu to tworzyć plany na najbliższń przyszłoœć, podobnie jak pomocne bywa zobrazowanie danych w postaci wykresu. Mimo wszystko rodzaj pomocy przez nie ofiarowany miał zastosowanie wyłńcznie wobec najbliższej przyszłoœci: na kilka dni, tydzień czy dwa œ rzadko aż na miesińc. Dzikoœć, jaka przywiodła go do tej dziwnej pozycji na œcianie budynku z pewnoœciń

wynikła z głęboko zakorzenionych , wewnętrznych powodów. Gdyby był w stanie zrobić w umyœle krok dalej i zobaczyć, co może zwizualizować z możliwej, najbliższej przyszłoœci – może podœwiadomoœć byłaby w stanie wyjaœnić mu powód niepokoju, będńcego zapewne przyczynń jego przebudzenia się. Bleys wyobraził sobie siebie próbujńcego sięgnńć wzrokiem naprzód wzdłuż wstęgi, a wysiłek ten ukazał mu, że nić Henryœego pozostawała silnie połńczona z wńtkiem jego, Toni i Dahno œ cały czas pomagajńc, jak daleko był w stanie sięgnńć wzrokiem. Przyszła mu nagle do głowy jasna i wyraœna myœl, że próbuje zajrzeć darowanemu koniowi w zęby; podejrzliwy, bo dostał więcej, niż się spodziewał. Wraz z przybyciem Henryœego poczuł, jak otwiera się przed nim wielka szansa i w wirze decyzji, zaczńł działać. Zaœ podœwiadomoœć zareagowała niepokojem, sceptyczna wobec nagłego przypływu szczęœcia. Lata ostrożnego planowania i upewniania się, że obejrzał miejsce lńdowania przed skokiem, sprawiły, że stał się ostrożny wobec wszystkiego, co przychodziło zbyt łatwo. Automatycznie zaczynał się martwić. Ten cińg myœli sprawił, że odprężył się wreszcie i uspokoił. Zniknńł niepokój. Razem z nim odeszła znaczna częœć podniecenia, które wygnało go na zewnńtrz i uœwiadomił sobie teraz, że był to efekt przygotowywania się jego defensywnej natury w reakcji na niepokój za zasłonń w podœwiadomoœci. Leżał uspokojony i zadowolony, patrzńc na gwiazdy. Dœwięki ulicy, dryfujńce gdzieœ spod jego stóp, przywołały Bleysa z powrotem do œwiadomoœci swego ciała i jego położenia. Jeszcze przez chwilę pozostawał bez zmian, na œcianie budynku, niechętny pomysłowi zostawienia tego, co odkrył patrzńc na wszechœwiat. W końcu, powoli, zaczńł odwracać swoje nastawienie. Zdawało się, że nie ruszajńc nawet palcem, obrócił się z pozycji poziomej do pionowej i znowu stał, całń masę ciała podtrzymujńc na bosych stopach opartych o gzyms, pomagajńc sobie w utrzymaniu pozycji, jedynie trzymajńc się gzymsu nad głowń. Kiedy tego dokonał, uœwiadomił sobie, że mocno nasilił się hałas pod nim. Powoli, niemal obojętnie, spojrzał w dół i zauważył, że przycińgnńł tłum na chodniku pod sobń. Przy tej wysokoœci nie byliby w stanie go rozpoznać, jednak z pewnoœciń myœleli, że jest samobójcń.

Groziło mu odkrycie tożsamoœci. Jeœli wróciłby teraz do swojego pokoju, ci w dole wiedzieliby zbyt wiele i powstałyby przynajmniej plotki. Nie mógł wrócić na własny balkon. Ale róg budynku był oddalony zaledwie o kilka metrów, gdzie nie było żadnego innego balkonu. Za tym rogiem droga kończyła się, schodzńc spiralń do innej, jednokierunkowej trasy, oddalajńcej się od jego budynku. Gdyby posuwajńc się po gzymsie udało mu się dotrzeć do rogu, zniknńłby z pola widzenia gapiów i nikt nie miałby pewnoœci, gdzie dostał się z powrotem do œrodka. Z nagłń decyzjń zaczńł przesuwać się wzdłuż występu, oddalajńc się od balkonu. Cal za calem posuwał się w stronę rogu œ na szczęœcienie miał do niego daleko – i wkrótce dotarł do niego. Zatrzymał się na chwilę, potem trzymajńc się tylko lewń rękń i stojńc na lewej nodze, przerzucił ciało za róg w jednym płynnym ruchu, obracajńc ciało na palcach lewej ręki i nogi, chwytajńc się za górny gzyms palcami prawej ręki, a dolny łapińc prawń stopń – i gdy tylko uchwyt ten mógł zapewnić mu utrzymanie masy ciała na koniecznń chwilę, przełożył lewń rękę i nogę za róg, by równomiernie rozłożyć obcińżenie. Stał teraz twarzń do budynku, ale na œcianie, która wystawiona była tylko na pustń teraz rampę zjazdowń. Uciekł nie tylko przed gapiami na dole, ale i przed œwiatłem dochodzńcym z reklamy. Nikt na niego nie patrzył. Ta strona pogrńżona była w głębszej ciemnoœci, a gzyms nadal biegł na wysokoœci balkonów należńcych do jego apartamentu. Ostrożnie przesunńł się po występie do pierwszego z nich, sięgnńł szczytu barierki i przeskoczył przez niń na platformę. Stał przez kilka chwil, pozwalajńc uspokoić się oddechowi. Drzwi na tym balkonie nie były otwarte, ale nie zostały także zablokowane. Pchnńł je i wszedł w mrok pomieszczenia, które okazało się być jadalniń. Powierzchnia stołu błyszczała w słabym œwietle dochodzńcym zza okna. Pokój pachniał delikatnie œrodkami czyszczńcymi. Został przygotowany na to, co mógł chować w zanadrzu jutrzejszy dzień. Skierował się ku bocznym drzwiom i przeszedł przez ciemne pokoje i oœwietlone wewnętrzne korytarze do ciemnej sypialni. Stał tam przez chwilę, zerkajńc na łóżko, potem usiadł przy biurku umieszczonym obok unoszonych przez podmuchy wiatru firanek. Dotknńł przycisku przywołujńc œwiatło, niewielki krńg jasnoœci ograniczony wyłńcznie do niego i biurka z klawiaturń i ekranem.

Wcisnńł inny przełńcznik na blacie. Klawiatura obróciła się, niknńc z widoku, ukazujńc zamiast niej pusty blat z plikiem czystych kartek, pisakiem i szczelinń niszczarki. Przycińgnńł do siebie arkusz, uwalniajńc go z podobnego do magnesu chwytaka i uniósł pisak. Zaczńł pisać odręcznie na niewielkim, oœwietlonym obszarze. Na górze umieœcił słowo NOTATKI, pod nim datę, godzinę i miejsce. Każda z zapisanych stron blakła kompletnie, gdy tylko kończył pisać. Ale by mieć całkowitń pewnoœć zachowania tajemnicy, pisał swoje notatki od razu zakodowane. W obecnych czasach nie istniały szyfry, których nie dałoby się złamać, ale zmieniał algorytm co pół linijki. Pokój, w którym przebywał był rutynowo sprawdzany co kwadrans przez automatyczne czujniki i codziennie przez ludzkiego inżyniera w poszukiwaniu wszelkich urzńdzeń do podglńdu lub podsłuchu, jakie mogłyby zostać tu przemycone. Co więcej, nikt przyglńdajńcy się pisaniu Bleysa nie byłby w stanie dostatecznie szybko złamać szybko stosowanych przez niego zmiennych kodów. Ostateczna, gotowa notatka zostanie utrwalona w jego pamięci, gdzie nie mogła przepaœć, zaœ on w każdej chwili będzie w stanie przywołać jń dokładnie w takiej formie, jak zapisał. – Dzisiaj œ pisał œ nieoczekiwanie zjawił się Henry, by zaczńć, jak mówi, „chronić mnie przed Szatanemœ, co oznacza, że zamierza ochronić mnie przede mnń samym i tym, co planuję zrobić. Gdybym tylko mógł sprawić, że zrozumie. Ale jedyne słowa, jakich mogę użyć, majń dla niego inne znaczenie. Mimo wszystko on i grupa ochroniarzy, którń stworzy, jest czymœ, czego bardzo potrzebuję, choć nie zdawałem sobie dotńd z tego sprawy. Teraz to już ustalone. Toni wróciła od swojego ojca z wiadomoœciń, że może udać się ze mnń, gdziekolwiek polecę. To, podobnie jak pojawienie się i pomoc Henry’ego jest czymœ, co odbieram teraz jako absolutnń koniecznoœć. Zaczyna ujawniać się to, czego oczekiwałem od wzoru. Wskazuje, że kluczowe staje się odnalezienie i rekrutacja Hala Mayne. Nie mam bezpoœrednich dowodów jego niezwykłej wartoœci, ale nawet jego poczńtki otacza tak wielka tajemnica, ponieważ został znaleziony jako dwulatek na pokładzie dryfujńcego w przestrzeni pustego statku, ze wskazówkami dotyczńcymi wychowania go przez trzech niezwykłych ludzi.

Dysponuję tylko tymi strzępami dowodów plus skromne zapisy jego działań majńcych na celu ucieczkę przede mnń: dostanie się do Encyklopedii Ostatecznej, a stamtńd przez Nowń Ziemię do kopalń na Coby i teraz œ według Barbageœa œ na Harmonię. Już samo to oraz fakt, że na Harmonii dołńczył do jednego z bandyckich oddziałów (co automatycznie w œwietle prawa umieszcza go po drugiej stronie barykady), silnie sugeruje mojej podœwiadomoœci, że jest kimœ daleko wykraczajńcym poza zwykle ludzkie standardy, dałbym więc prawie wszystko, żeby mieć go po mojej stronie. Toni, Henry i Dahno będń teraz stać przy mnie jak trzy pasma górskie, ochraniajńc mnie i wpływajńc na wszystko, co będzie do mnie przychodzić w postaci słońca i deszczu przyszłoœci. Wcińż jednak istnieje częœć mojego osobistego terytorium, która wymaga osłony. W szczególnoœci, co uœwiadomiłem sobie dzisiaj, desperacko potrzebuję zewnętrznego punktu widzenia, który mógłby w każdej chwili dać mi pełny obraz mnie samego. Dahno bardzo stara się to robić, tak jak dzisiaj z tymi pytaniami o moje powody szkolenia najlepszych Innych dla celów zarzńdzania. Jednak równoczeœnie jesteœmy zbyt podobni i zbyt różni. On myœli zbyt podobnie do mnie, by zauważyć zmiany, a równoczeœnie przeżył lata z naszń matkń. I choć istniejń podobieństwa, sń też obszary, na których się nie rozumiemy, choć wydaje mi się, że ja rozumiem go lepiej niż on mnie. Nie, Hal Mayne stanowiłby idealne rozwińzanie, gdyby rzeczywiœcie miał rodzaj umysłu, jakiego się po nim spodziewam. Byłby w stanie ocenić mnie z zewnńtrz, beznamiętnie, lecz lojalnie i powiedzieć mi prawdę o mnie, bym mógł dokonać odpowiednich korekt. Bleys zapisał godzinę zakończenia pisania poniżej ostatniej linijki, znów razem z datń i odłożył pisak. Zbierajńc kartki w jeden plik, trzymał je w dłoni przez chwilę, po czym wsunńł do szczeliny w wystajńcym panelu na krawędzi biurka, gdzie zastosowano fizykę przesunięcia fazowego do skonstruowania ostatecznej formy niszczarki dokumentów. Kiedy wsuwał tam kartki, ich koniec znikał, rozkładany na czństki elementarne, rozpraszane następnie równomiernie na cały wszechœwiat – tak jak natychmiastowemu rozproszeniu ulegał statek kosmiczny podczas relokacji z jednego położenia względem œrodka galaktyki do innego œ tyle, że w tym przypadku miały one nigdy nie zostać zebrane w

oryginalnej formie. Przez chwilę siedział, wpatrujńc się w szczelinę niszczarki. Przepadły teraz i nie dało się ich odzyskać. Istniały jedynie razem z wczeœniejszymi, podobnymi zapisami, w grubym już pliku w pamięci, opisanym NOTATKI. Po chwili Bleys dodał jeszcze jednń linię na czystej kartce z pliku, linię, która zanikła jak tęskny głos, cichnńcy nawet, gdy wsuwał jń do szczeliny niszczarki. Zastanawiam się, czy Hal Mayne kiedykolwiek widział w gwiazdach to samo, co ja zdaję się widzieć za każdym razem, kiedy na nie spoglńdam. Rozdział 5 – Spodziewasz się kłopotów? œ cicho zapytał Dahno. – Możliwe œ odpowiedział Bleys równie cicho œ ze strony Prezesów, Mistrzów Gildii albo obu. Oraz ze strony innych, nieokreœlonych grup. Stali razem w œluzie Favored of God, która powinna otworzyć się za kilka minut, wypuszczajńc ich na płytę lńdowiska miasta Nowa Ziemia na planecie o tej samej nazwie. Możliwoœć swobodnej rozmowy zapewniała im pusta przestrzeń wokół nich, utrzymywana przez potrójny krńg Żołnierzy Boga zebranych przez Henry’ego, biernie blokujńcych wszelkie próby zbliżenia się ze strony pasażerów nie należńcych do grupy Bleysa – Favored technicznie rzecz biorńc był ogólnodostępnym liniowcem pasażerskim i na jego pokładzie znajdowała się mniej więcej równie liczna grupa osób nie zwińzanych z Bleysem. Żołnierze Boga byli ekspertami w tego rodzaju pozornie przypadkowym, biernym oporze. Z uœmiechem ignorowali rzekomo przypadkowe pchnięcia i uderzenia łokciami ze strony pasażerów próbujńcych się przez nich przecisnńć, a jeœli działania takie stawały się zbyt nachalne œ z niezmiennym uœmiechem na twarzy miażdżyli nadepnięciem palce stóp, czy oddawali uderzenia łokciem, oczywiœcie zupełnie niechcńcy i przypadkowo. – Cóż, możesz się czegoœ takiego spodziewać œ stwierdził Dahno. œ Gdy tylko zaczniesz sprawiać wrażenie, że dogadujesz się z jednymi, druga grupa rzuci się na ciebie jak banda zbójów. O ile nie zgodzisz się spełnić oczekiwań obu grup – a nikt nie jest w stanie tego zrobić œ obie organizacje będń starać się, żebyœ zwińzał się wyłńcznie zjedna z nich. Jest tu też ważna trzecia grupa, choć jak dotńd nie udało mi się skłonić nikogo, by podał mi chociaż jej nazwę.

– Nie jestem zaskoczony œ wymruczał Bleys. Dahno przyleciał promem na Favored, zanim liniowiec wylńdował na Nowej Ziemi. Udał się na planetę wczeœniej, by wyczuć panujńcy tam klimat polityczny. I rzeczywiœcie, pomyœlał Bleys patrzńc teraz na niego, była to jedna z rzeczy czynińcych go niezastńpionym. Dahno, majńc do dyspozycji dwie godziny w całkowicie obcym miejscu, mógł dowiedzieć się więcej niż tuzin innych osób z osobistymi kontaktami. Miał talent do przebijania się przez labirynty powińzań personalnych do osoby mogńcej przekazać mu najwięcej informacji na dowolny temat. – Cóż œ powiedział œ jestem pewien, że będę w stanie dowiedzieć się, jeœli tylko będę miał trochę więcej czasu. W każdym razie... Przerwał mu system nagłoœnienia statku, ogłaszajńc: – LĽDOWANIE ZA DWANAœCIE SEKUND œ zagrzmiał głoœnik ponad hałasem panujńcym w sali. œ PROSZĘ NIE RUSZAĆ. SIĘ DO CHWILI DOTKNIĘCIA ZIEMI. POWTARZAM, ZOSTAĆ W MIEJSCU DO CHWILI OSIĽGNIĘCIA POWIERZCHNI. Czekajńcy na lńdowanie, wyciszyli rozmowy. – Powiem ci póŸniej œ poœpiesznie rzucił Dahno. œ Większoœć z tego co wiem i tak usłyszysz od Any Wasserlied, jak tylko dotrzemy do hotelu. On również zamilkł. Bleys popatrzył w głńb sali, po raz kolejny wdzięczny za swój wzrost, umożliwiajńcy mu patrzenie ponad głowami innych pasażerów i zlokalizowanie Toni, stojńcej przy jednym z okien. Stała z Henry m. Byli dziwnie do siebie podobni. Bleys studiował ich z dystansu. Nie była to kwestia zwykłego, fizycznego podobieństwa. Henry był większy i wyższy niż przeciętna dla Młodszych œwiatów, ale nie uderzajńco. Toni, szczupła i wysoka była prawie równa mu wzrostem. Ich twarze nie mogłyby chyba być mniej podobne. Rysy Toni nie były szczególnie orientalne, jak można by się spodziewać na podstawie jej nazwiska – skróconego i Ÿle odczytywanego od czasu, gdy jej japońscy przodkowie opuœcili Starń Ziemię. Henry był Szkotem i wyglńdał na takiego; z brńzowymi, lekko siwiejńcymi włosami, szczupłymi rysami twarzy i twardym spojrzeniem przodków z Hybrydów, wysp na zachód od Szkocji. Bleys pomyœlał, że mogło to wynikać z faktu, że oboje mieli za przodków wyspiarzy. Może kryło się to w sposobie, w jaki oboje stali i poruszali się. Żadne z nich nie było osobń, którń przypadkowy przechodzień mógłby szturchnńć czy poczęstować łokciem w ciasnym przejœciu.

Rzeczywiœcie, stwierdził umysł Bleysa, prawdopodobnie właœnie o to chodziło. Oboje wysyłali ten sam sygnał do podœwiadomoœci stojńcych przed nimi osób. Każde z nich miało pełnń wiarę w swoje możliwoœci i w to, w co wierzyli; oboje byli całkowicie pozbawieni strachu w działaniach zgodnych ze swoimi przekonaniami. W każdym razie, przez ostatnie kilka tygodni bardzo się do siebie zbliżyli. Bleys uœmiechnńł się do siebie sardonicznie i odrobinę smutno, czujńc ciepło wobec tej dwójki. Chciałby wiedzieć, o czym teraz myœli Toni i może znajdzie póœniej właœciwń chwilę, by jń o to zapytać. Na razie dokonał mentalnej notatki, że w miarę możliwoœci chciałby posłuchać jednej z ich rozmów. Skrzywił się wewnętrznie. Zabawa w podglńdacza nie do końca mu odpowiadała. Jednak przez ostatnie dni wszystko bardzo szybko się zmieniało i potrzebował wszelkich dostępnych informacji. Od chwili swojego przybycia Henry zwerbował prawie szeœćdziesięciu byłych Żołnierzy Boga i w czasie, gdy dokonywano przygotowań do podróży a Dahno wyleciał w forpoczcie, uczynił z nich sprawnie działajńcń jednostkę. Bleys wyjrzał przez małe okienko tuż przy wyjœciu na ziemię w dole. Tempo ich opadania zmniejszało się, aż sunęli ku powierzchni delikatniej niż bańka mydlana œ zbliżajńc się do płyty lńdowiska kosmicznego. Nawet biorńc pod uwagę miękkoœć lńdowiska, delikatne opadanie było konieczne, bo w przypadku zbyt szybkiego opuszczenia się, olbrzymia masa statku mogłaby zmiażdżyć infrastrukturę płyty. Jej zewnętrzny pancerz był mocny, ale skonstruowany jedynie z myœlń o naporze wiatru i atmosfery. Masa statku daleko przekraczała przyzwoite wartoœci dla lńdowań w grawitacji planety œ przycińganie Nowej Ziemi było tylko odrobinę mniejsze niż Starej Ziemi. Gdyby kontrolowana przez Bleysa i Dahno organizacja œInnychœ nie miała większoœci udziałów w statku i nie zażńdała lńdowania na powierzchni, Favored of Gododdałby po prostu swój ładunek pasażerów promom orbitalnym, nie zanurzajńc się w atmosferę. Bleys dostrzegł teraz czekajńcy na zewnńtrz rzńd czarnych limuzyn. Dzięki specjalnemu pozwoleniu wpuszczono je na płytę lńdowiska, z pominięciem zwykłych procedur celnych i transportowych. Reszta pasażerów liniowca, nie należńca do grupy Bleysa, będzie musiała udać się autobusem do najbliższego punktu odpraw. Jednak to odbędzie się, gdy odjedzie już jego grupa.

W tej właœnie chwili statek dotknńł powierzchni z ledwie wyczuwalnym wstrzńsem. Otwarły się przed nimi drzwi œluzy i na gest członka załogi, grupa Henryœego ruszyła truchtem po rampie, formujńc na lńdowisku czujny wachlarz straży. Bleys zszedł na uginajńcń się lekko powierzchnię, wcińgajńc w płuca chłodne powietrze – inne, lecz ożywcze. Gdy uniósł głowę patrzńc w gorńcy, letni dzień, z pięknego, szafirowoœniebieskiego nieba oœlepiło go na chwilę żółte œwiatło Syriusza, tak inne od białego blasku Epsilon Eridiani, dajńcego energię Harmonii i Zjednoczeniu. Odsunńł się na bok, by umożliwić wyjœcie reszcie ludzi, czekajńcych tuż za nim. Henry i Toni byli między pierwszymi żołnierzami wychodzńcymi za Bleysem. Henry poprowadził Toni wprost do czwartej limuzyny w rzędzie. Częœć z żołnierzy zajmowała już miejsca w pierwszych trzech czarnych, unoszńcych się dzięki lewitacji magnetycznej pojazdach z nieprzezroczystymi od zewnńtrz oknami. Bleys stał, czekajńc u stóp rampy pod cudownym niebem i innym niż w domu œwiatłem słonecznym, czujńc się niezwykle zadowolony i uspokojony. Nie potrafił odkryć żadnej konkretnej przyczyny takich uczuć. W końcu uderzyło to w niego – oczywiœcie, wreszcie był w akcji, poœwięcajńc się temu, co zaplanował œ skończył się już czas wńtpliwoœci... Z zamyœlenia wyrwał go rozbrzmiewajńcy tuż za plecami głos Henryœego. – Umieœciłem Toni w czwartym pojeœdzie œ powiedział. œ Ty pojedziesz w drugim, razem z szefowń lokalnej organizacji Innych œ Anń Wasserlied? – A więc wyjechała nam na spotkanie? œ zapytał Bleys nieobecnym głosem. œ Dahno myœlał, że będzie czekała w hotelu. – Jest tutaj i chce jechać z tobń. Dahno umieszczę w pińtej limuzynie – stwierdził Henry. – Ja pojadę z przodu w twojej. – Nie, może pojedziesz z Toni? œ odpowiedział mu Bleys. Henry przyglńdał mu się przez chwilę. – W porzńdku œ zgodził się. Zaprowadził Bleysa do pojazdu. Ten zatrzymał się i wsiadł do œrodka. Ana Wasserlied, zajmujńca jeden z dwu foteli z tyłu limuzyny, była dobrze wyglńdajńcń, wysokń blondynkń o doœć kanciastych kształtach. Miała dobrze ponad dwadzieœcia lat i ubrana była w doœć długń, na wpół formalnń sukienkę z jakiegoœ jedwabnego, zielononiebieskiego materiału. Uœmiechnęła się do niego w ostrożnym powitaniu, kiedy dołńczył do niej i zamknęły się za nim drzwi.

– Cieszę się, że mogę cię wreszcie poznać œ odezwała się. œ Zawsze chciałam osobiœcie podziękować ci za ustanowienie mnie w zeszłym roku przywódczyniń tutejszego oddziału Innych. – Podziękuj Dahno œ odpowiedział Bleys. œ Wiesz, to on kieruje organizacjń. Ja jestem tylko kimœ w rodzaju wędrownego filozofa, choć czasem pozwala mi sobie doradzać. – Och, podziękuję mu œ powiedziała Ana. Ton jej głosu jasno zdradzał, że nie przyjęła do wiadomoœci, jakoby Bleys nie był nikim więcej jak wędrownym filozofem. Bleys luŸno zauważył, że była to stosunkowo głupia próba zaimponowania jej. – Ale chciałam podziękować również tobie. – To miłe z twojej strony œ stwierdził Bleys. œ Czy przyniosłaœ to wrzeciono z nagraniem, o które prosiłem? To z najnowszymi informacjami na temat naszych członków tutaj, z wyliczeniem podlegajńcych szkoleniu i uważanych za nadajńcych się do objęcia wysokich stanowisk w administracji? – Mam jń ze sobń œ odpowiedziała Ana, wycińgajńc wrzeciono. Jej głos brzmiał doœć miłym sopranem, choć kiedy zaczynała się ożywiać, brzęczały w nim metaliczne nuty. Podała mu wrzeciono. Sięgnńł po jeden z osobistych czytników wiszńcych z tyłu przedniego siedzenia, poniżej okna oddzielajńcego ich od kierowcy i żołnierza zajmujńcego miejsce obok. Bleys założył czytnik, przypominajńcy swoim wyglńdem czarnń, kanciastń maskę ze słuchawkami i elastycznń taœmń przytrzymujńcń go na głowie. Z długoletniń wprawń założył czytnik na głowę jednń rękń, drugń równoczeœnie wsuwajńc wrzeciono w otwór poniżej ekranu. – Zanim zaczniesz œ przez osłonięte słuchawkami uszy dotarły do niego poœpiesznie wypowiedziane przez Anę słowa œ chciałam cię poinformować, że zostałeœ zaproszony przez lokalny Klub Prezesów na kolację z jego najważniejszymi członkami, dzisiaj wieczorem. Pamiętasz, że Prezesi i Mistrzowie Gildii sń dwiema najważniejszymi organizacjami tej planety? Prezesi to oczywiœcie Prezesi Zarzńdów œ choć ludzie, z którymi spotkasz się dzisiaj, sń kimœ znacznie więcej. To szefowie megakorporacji. – Rozumiem œ odpowiedział Bleys. œ Porozmawiamy o tym, kiedy otrzemy d do hotelu. Ana zamilkła. Bleys dyskretnym ruchem dotknńł kontrolek na swojej bransolecie. Lista

nazwisk wypełniajńca jego maskę zniknęła, a ekran wypełnił obraz z kamery umieszczonej w limuzynie, którń jechali Henry i Toni. Podczas gdy Bleys i Ana rozmawiali, wszystkie limuzyny zapełniły się i zaczęły odjeżdżać. Ta, w której znajdował się razem z Anń, skoczyła w kierujńcy się w dół tunel, a gdy przed oczyma Bleysa pojawił się obraz Toni i Henry’ego, do jego uszu zaczęły też docierać ich głosy. Limuzyna Bleysa wyjechała z tunelu na drogę magnetycznń, prawie na pewno stanowińcń bezpoœrednie połńczenie z miastem Nowa Ziemia. – ...Czy twój Żołnierz musi się tak przyglńdać kierowcy? œ usłyszał pytanie zadawane przez Toni. Na ekranie zdawało się, że kobieta patrzy wprost na niego, na podstawie czego założył, iż kieruje wzrok na przód limuzyny, przez szybę oddzielajńcń przedział kierowcy od pasażerów. – ...Kierowca jest Innym, prawda? œ mówiła dalej. Henry kiwnńł głowń. – Mamy nadzieje, że jest godny zaufania, ale wolimy być ostrożni – odpowiedział. – Twoi ludzie zdajń się to lubić œ powiedziała. Bleys wiedział, że przed podróżń praktycznie nie miała do czynienia z Żołnierzami. Na twarzy Henryœego na chwilę odmalowało się cierpienie, ale po chwili na jego oblicze powróciło kamienne opanowanie. – Wszyscy nauczyli się cińgłej czujnoœci w walce œ stwierdził. œ Sama pochodzisz ze Zjednoczenia. Powinnaœ wiedzieć, co oznacza bycie Żołnierzem Boga. Kiwnęła głowń. – Wiem. Jej œwińtynia została kiedyœ wplńtana w walkę przeciw jakiemuœ innemu zgromadzeniu religijnemu, a Żołnierze Boga, ochotniczy wojownicy z innych koœciołów zgłosili się, by pomóc obu stronom konfliktu. – Widziałam ich, kiedy miałam dwanaœcie lat œ powiedziała. œle A większoœć z nich nie była taka jak ci. Zanim Henry odpowiedział, upłynęła chwila. – Oni wszyscy sń naznaczeni. Nie jakńœ fizycznń ułomnoœciń. Naznaczeni grzechem. I ja również popełniam ten grzech. Wpatrywała się w niego, najwyraœniej wahajńc się. Bleys pomyœlał, że z pewnoœciń sń sobie dostatecznie bliscy, by odważyła się zadać osobiste pytanie, które w oczywisty sposób natychmiast przyszło jej na myœl. – Co to za grzech, Henry? œ zapytała łagodnie. Henry wolno obrócił głowę, by na niń spojrzeć. Bez ostrzeżenia przybrał nieprzenikniony

wyraz twarzy. Nagle zaczńł wyglńdać œmiertelnie groœnie œ dokładnie tak samo jak kiedyœ, gdy Henry uratował go przed gniewem tłumu członków ich koœcioła. – To coœ œ wolno powiedział Henry œ o czym powiedz iałem wyłńcznie mojej rodzinie i wierzę, że ci ludzie pragnęliby takiej samej prywatnoœci. Obawiam się, że będziesz musiała żyć bez odpowiedzi. Patrzył na niń nieruchomo do chwili, aż kiwnęła głowń. Wtedy odwrócił spojrzenie i skierował je na przednie siedzenie tak, że na ekranie czytnika zdawał się patrzeć wprost na Bleysa. Toni przez chwilę przyglńdała się jego profilowi. Bleysowi wydało się – ona też musiała tak pomyœleć œ że myœli Henryœego odeszły daleko od niej, bardzo daleko od wszystkich. Jednak po chwili ten wyraz na jego twarzy zanikł. Obrócił się ponownie do niej i uœmiechnńł lekko. Oddała mu uœmiech w odpowiedzi i oboje siedzieli dalej w milczeniu. Bleys dotknńł kontrolki na bransolecie, wracajńc do list nazwisk, wykresów i innych danych z wrzeciona. Przez następne dwadzieœcia minut zbliżali się do hotelu z prędkoœciń szeœciuset kilometrów na godzinę, jego umysł pochłonięty był zapamiętywaniem danych i rozważaniem różnych planów. Kiedy dotarli do celu, zaprowadzono ich do kwater, jeszcze bardziej luksusowych niż zajmowane na Zjednoczeniu. – Jak tylko wszyscy rozpakujń się i przygotujń œ Bleys powiedział do Toni, Dahno, Henryœego i Any w holu wejœciowym do głównego apartamentu œ zbierzemy się w mojej sali klubowej i porozmawiamy. Powiedzmy, za dwadzieœcia minut standardowego czasu. Możesz tu na nas zaczekać jeœli chcesz, Ana. Wkrótce rozsiedli się wygodnie w prywatnej sali klubowej apartamentu wokół stołu dostatecznie długiego, by wygodnie pomieœcić wszystkich zebranych. Do Any dołńczyły jeszcze dwie osoby, majńce na sobie rodzaj jednorzędowych garniturów maskujńcych płeć, a głowy mieli ukryte za mini projekcjami Holo. Bleys zasiadł przy jednym z końców stołu, a naprzeciw niego siadła Ana, majńca po obu stronach zamaskowane postacie. W powietrzu wypełniajńcym pokój wyczuwało się napięcie, jak miniaturowy cyklon majńcy swoje centrum w powietrzu nad głowń Any. Nie było to jednak szczególnie dokuczliwe i Bleys postanowił na razie to zignorować. – W porzńdku – odezwał się, kiedy wszyscy zajęli już miejsca. – Ana, zechcesz

przedstawić nam aktualnń sytuację? – Cały œwiat wie o twoim przybyciu œ powiedziała Ana. Tu, przy stole konferencyjnym, jej mocny sopran brzmiał zdumiewajńco przyjemnie, niwelujńc nieco jej trochę koœcisty wyglńd. – To było nie do uniknięcia œ spokojnie odpowiedział Bleys. œ Mogę kontrolować zaledwie kilka statków opuszczajńcych Zjednoczenie w drodze na Nowń Ziemię. Jako jeden z mówców Izby, jestem teraz równoczeœnie członkiem rzńdu Zjednoczenia – nawet, jeœli moje miejsce jest regularnie zajmowane przez zastępcę œ i Izba musi zostać powiadomiona za każdym razem, gdy wybieram się poza planetę. Oznacza to, że dla nikogo na Zjednoczeniu nie było tajemnicń, że wybieram się na Nowń Ziemię. – Cóż, w każdym razie œ cińgnęła Ana œ większoœć mieszkańców tego œwiata dowiedziała się niemal równolegle z nami, a to oznacza równoczeœnie naciski Prezesów i Mistrzów Gildii. A przy okazji, pozwól, że przedstawię osoby, które zaprosiłam. Wskazała na pozbawionń twarzy postać po swojej prawej stronie. – Tę osobę nazywamy Jackiem œ powiedziała. œ Jack jest Innym, który ukończył nasze zwykłe szkolenie. Jest równoczeœnie członkiem Klubu Prezesów. Przesunęła dłoń na drugń osobę. – To zaœ jest Jill œ dodała. œ Jill też jest Innń oraz członkiniń Gildii. Oboje stojń doœć wysoko w hierarchii ich œ zrobiła krótkń pauzę œ drugorzędnych organizacji. – Jestem zaszczycona spotkaniem z tobń œ powiedziała Jill – I ja, mogńc być tutaj œ œ dodał Jack . Ich głos w zasadzie niczym się nie różnił, oba mogły należeć zarówno do kobiety jak i mężczyzny, co było efektem zastosowania zniekształcajńcego filtru. – Pochwalam ich ostrożnoœć œ odpowiedział Bleys, uœmiechajńc się do nich w odpowiedzi. – Osobiœcie całkowicie ci ufam œ powiedziała Ana, choć mówińc to, przez chwilę dziwnie popatrzyła na Toni œ ale ta dwójka dosłownie ryzykuje życiem. Zarówno Prezesi jak i Gildia wyznaczyły karę œmierci dla swoich członków należńcych równoczeœnie do innych organizacji. Zasada ta powstała pierwotnie, by nie dopuœcić szpiegów na zebrania władz. – Jednak, jak przypuszczam, pomimo tego nadal istniejń szpiedzy Gildii wœród Prezesów i na odwrót, nieprawdaż? œ zapytał Dahno. – Oczywiœcie œ odpowiedziała Ana œ or az szpiedzy innych grup poza naszń, w obu organizacjach. Uprzedzajńc pytanie, w naszych szeregach nie ma szpiegów żadnej z nich.

Mamy takie sposoby na sprawdzenie tego, jakich użycia nie zaryzykowaliby ani Prezesi, ani Gildia. Jednak rzecz w tym, że Jack i Jill sń tutaj, by odpowiedzieć na wszystkie pytania, jakie mógłbyœ chcieć zadać na temat obu ich organizacji. – Dobrze œ stwierdził Bleys œ a więc pytanie do obojga: jakie jest ogólne nastawienie Klubów Prezesów i przywódców Gildii do mojego tournee cyklu wykładów? Zakładam, że sń im znane nagrania przemówień, których dokonałem dla Harmonii i Zjednoczenia? – Twoje nagrania sń bardzo popularne poœród zwykłych ludzi œ pracowników – można by ich nazwać, jak sńdzę, szeregowymi i podoficerami – powiedział Jack. – Nazywamy ich pracownikami w przeciwieństwie do pracodawców, Prezesów. Wszyscy chcieliby cię spotkać z własnych powodów. œ Przerwał. œ Zgodzisz się ze mnń? W rozmowie zapadła niezręczna cisza. – Przepraszam! œ Nagle znów zabrzmiał głos Jacka. œ Wcińż zapominam, że nie widzisz mojej twarzy. Patrzyłem na ciebie, Jill, żebyœ odpowiedziała w imieniu Gildii. – Gildia... œ filtr czynił głos Jill tak anonimowo podobnym do głosu Jacka, że zabrzmiało to niemal tak, jakby ten znów odpowiadał. Zawahała się. œ Mogłabym powiedzieć dokładnie to samo. Widzisz... Przepraszam. Patrzę teraz na ciebie, Nauczycielu – do tej pory Prezesi i Mistrzowie Gildii całkowicie kontrolowali pracowników, a Gildia martwi się teraz, że uzyskasz na nich dodatkowy wpływ. Widzisz, to kwestia przetrwania... – Może będzie lepiej, jeœli wyjaœnię tę częœć œ wtrńciła się Ana. œ Bleys, rzecz w tym... – Nie trzeba œ stwierdził Bleys. œ Myœlę, że wiem o co chodzi i jest to element znacznie szerszej sytuacji. Zobaczmy, czy mam rację. Nowa Ziemia jest zasadniczo œwiatem produkcyjnym, kupujńcym nowe informacje techniczne od Cassidy i sprzedajńcym swoje produkty i technologie produkcyjne pozostałym Nowym Œwiatom. Jednak tym, co sprzedaje Cassida, sń technologie rozwinięte przez nich na podstawie badań prowadzonych na Newtonie. Ten łańcuch zależnoœci będzie funkcjonował tak długo, dopóki pracownicy będń gotowi produkować to, co Prezesi, Mistrzowie Gildii, cassidiańscy przywódcy i naukowcy z Newtona uznajń za przynoszńce największe dochody. Prawda? – Oczywiœcie œ potwierdziła Ana. œ W porzńdku. Ty zadajesz pytania. – Chcę szczegółów œ powiedział Bleys. œ Powiedzcie mi, jakie działania, o ile w ogóle, Gildia i Prezesi planujń w stosunku do mnie? Co planujń zrobić albo co zrobiń?

– Nie sńdzę, żeby przygotowali już szczegółowe plany – Jack? – Powiedziała Ana. – Jill? – Nie œ potwierdzili oboje podobnymi głosami. Jack mówił dalej. œ Wiedzń, że mogń zgarnńć cię w dowolnym miejscu na naszej planecie. Obie organizacje chcń cię najpierw ocenić. – Jedno jest pewne œ dodała Ana. œ Prezesi kontrolujń zarzńdy prawie wszystkich, oprócz najmniejszych, firm na naszej planecie, Gildia zaœ kontroluje ludzi pracujńcych w tych firmach. Jeœli zgodnie zechcń cię złamać, nie będziesz w stanie się ruszyć, nie wspominajńc już o przemówieniach. Na przykład, na skutek jednego telefonu Prezesów do zarzńdcy hotelu, możesz natychmiast zostać stńd usunięty i wylńdować na ulicy i przynajmniej teoretycznie, nie zatrzyma się dla ciebie żaden komercyjny pojazd, nawet taksówka. – Czy zrobiliby to teraz, na oczach opinii publicznej, gdyby prawdń było to, co powiedziałem właœnie o pracownikach? œ zapytał Bleys. – Przynajmniej nie od razu œ niechętnie przyznała Ana. œ Może Jacklub Jill powiedzń ci więcej. – Myœlę... œ zaczęła Jill i zawahała się. œ Jack, chcesz pierwszy na to odpowiedzieć? – Jeœli wolisz œ powiedział Jack. œ Prezesi zamierzajń zaczńć od uœmiechania się do ciebie. Właœciwie, Nauczycielu, jak Jill już wie, bo rozmawialiœmy chwilę zanim dołńczyła do nas reszta, zostałeœ zaproszony na kolację z najważniejszymi spoœród Prezesów miasta Nowa Ziemia dziœ wieczorem... – Ponieważ zaproszenie przeszło przez moje ręce, powiedziałam mu już o tym po drodze z lńdowiska kosmicznego œ ostro przerwała mu Ana. – Przepraszam œ powiedział Jack. œ Nie wiedziałem... – Cóż, rzecz w tym, że Nauczyciel wiedział. Mów dalej œ stwierdziła Ana. – Cóż, a więc przyjmij moje przeprosiny, Ano Wasserlied i ty, Nauczycielu – powiedział Jack œ a anonimowe brzmienie z przetwornika zamaskowało zakłopotanie. œ Ludzie, których spotkasz dziœ wieczorem, bo moim zdaniem lepiej byłoby pójœć na spotkanie – sń najpotężniejsi na tym œwiecie. Stanowiń coœ w rodzaju nieoficjalnego rzńdu kierujńcego działaniami wszystkich Klubów albo, by ujńć to inaczej, tam gdzie oni prowadzń, tam zawsze podńżajń inne Kluby i ich członkowie. – Na co majń nadzieję, zapraszajńc mnie na kolację? œ zapytał Bleys. – Zaimponować ci swojń potęgń œ odpowiedział Jack. œ Będń chcieli również cię ocenić, przekonać się, czy zagrasz po ich stronie.

– Majń nadzieję na wykorzystanie twojego wpływu na swojń korzyœć, ale przeciwko Gildiom œ dodała Jill. – Tak œ potwierdziła Ana œ równowaga sił między Prezesami i Gil diami została osińgnięta już lata temu œ ale obie strony chciałyby przechylić szalę na swojń korzyœć najbardziej, jak to możliwe. – Czy któraœ strona posunęłaby się na tyle daleko, żeby mnie zabić, jeœli nie będę chciał dla nich pracować? œ zapytał Bleys. – Nie! œ Jill udało się przekazać zszokowanie pomimo filtru głosowego. – Ja również się tego nie spodziewam œ stwierdził Jack. œ Przynajmniej nie przy obecnym stanie spraw. – Kopie twoich przemówień sprzedano na wszystkich planetach, nawet na Starej Ziemi, prawda? œ zapytała Jill. œ Nie oœmieliliby się, chyba, że groziłaby im rewolta pracowników wywołana przez ciebie. Masz ze sobń ochroniarzy, prawda? – Pięćdziesięciu siedmiu ludzi œ powiedział Henry, odzywajńc się po raz pierwszy od chwili, gdy zajńł miejsce przy stole. œ Doœć, by powstrzymać zwykłego mordercę czy tłum, ale zdecydowanie za mało, by poradzić sobie z poważnym atakiem wojskowym. – Och, nigdy się do tego nie posunń! œ wykrzyknęła Ana, tym razem zdradzajńc szok. – W każdym razie, poza twojń ochronń, zamierzam otoczyć cię Innymi, którym ufam. Jeœli chcesz, moglibyœmy ich nawet uzbroić... – Nie œ zaprotestował Bleys. – W każdym razie œ kontynuowała Ana œ jeœli Prezesi kontrolujń posiadane przez nas siły policyjne i wojskowe... – Nie kontrolujń szeregowych funkcjonariuszy œ dokończyła Jill. œ Tylko oficerów. – To prawda œ zgodziła się Ana. œ Jednak zamierzałam powiedzieć, że od ponad stu lat wszystko na tym œwiecie załatwiano wyłńcznie dzięki rozmowom, przekupstwu i czasem zastosowaniu Grup Uderzeniowych. – Mam już trochę informacji na temat tak zwanych Grup Uderzeniowych – powiedział Henry. œ Ale może, Jack i Jill, moglibyœcie póœniej dodać trochę szczegółów? Jack i Jill wymruczeli zgodę. – To zdaje się załatwiać główne punkty œ stwierdził Bleys œ i zostawię was, żebyœcie wyjaœnili pomniejsze œ w rodzaju informacji, które Henry chciałby dostać od naszych doradców incognito. Ana, masz oficjalne zaproszenie dla mnie na ten wieczór do Klubu Prezesów? – Tak – potwierdziła Ana.

– Więc kiedy się rozejdziemy, chciałbym porozmawiać z tobń na temat osób, które mogę tam spotkać œ czy może Jack będzie o nich wiedział więcej niż ty? – Nie œ ostro zaprotestowała Ana. œ Jack nie porusza się w tych kręgach towarzyskich. Z powodu Innych œ jak wiesz, mamy na tej planecie już ponad pół miliona zarejestrowanych członków; od kiedy wiadomo było, że przylecisz, zgłaszali się do nas szybciej, niż byliœmy w stanie sobie z nimi poradzić œ to ja jestem osobń, która zna i spotyka się z ważnymi ludŸmi. – Wobec tego, to by było na tyle œ podsumował Bleys. œ Jeœli reszta nie będzie miała nic przeciw temu, mam kilka spraw do omówienia z Dahno. Reszta wstała i opuœciła pokój. – Co jest nie w porzńdku z Anń? œ Bleys zapytał Dahno, kiedy już za wychodzńcymi zamknęły się drzwi i zostali sam na sam. – Nie wiesz? œ zapytał Dahno. œ Była szefowń dużej, bogatej i całkowicie legalnej instytucji, witanń i akceptowanń między grubymi rybami towarzystwa na Nowej Ziemi. Teraz, jeœli to co będziesz mówił, nie spodoba się Prezesom albo Gildii, co stanie się z jej Innymi œ i z niń? Rozdział 6 – Czemu chciałeœ, żeby ubrali się jak obszarpani bandyci? œ zapytała Toni. Wieziono ich na kolację w Klubie Prezesów dwiema limuzynami; w pierwszej jechał Bleys i Toni w towarzystwie jednego z ludzi Henryœego, siedzńcego obok kierowcy, oraz pięciu pozostałych ochroniarzy, razem z Henrym, w drugiej. Zbliżał się zmierzch i Syriusz zachodził, a płonńca bielń Psia Gwiazda, pozornej wielkoœci dwu pińtych Słońca widzianego z Ziemi, schowała się już bezpiecznie za budynkami œ choć jej œwiatło wypełniało atmosferę nad ulicami delikatnym, zielonozłotym poblaskiem odbijajńcym się z szerokiej pokrywy chmur, które pojawiły się na niebie przed wieczorem. Toni mówiła o Henrym i jego szeœciu ludziach, których dobrał osobiœcie. Bleys powiedział Henryœemu, żeby ubrali się w zużyte, zgrzebne ubrania i ciężkie buty farmerów i robotników, powszechne w rolniczych rejonach Zjednoczenia i Harmonii. – To test œ odpowiedział Bleys. œ Drobny, lecz interesujńcy. Chcę się przekonać, jak bardzo Prezesi mnie chcń. Częœciń ceny posiadania mnie, będzie zgoda na wejœcie Henry’ego i jego ludzi.

Uœmiechnńł się do niej, prawie łobuzersko. – To również delikatne przypomnienie, że większoœć moich wiernych wyznawców na tej planecie, podobnie jak na innych, to ludzie pracy œ dodał. Toni skinęła głowń. Wyjrzała przez okno limuzyny na wysokie budynki skńpane w złotym zmierzchu. – Tak uporzńdkowany i zasobny œwiat, tak pełen niepokoju i rozdarty na częœci – powiedziała. Bleys przyglńdał się jej życzliwie. Wiedział, że myœlała o ubóstwie panujńcym na Œwiatach ZaprzyjaŸnionych i zmaganiach o przetrwanie prowadzonych przez większoœć ich mieszkańców przez ostatnie trzysta lat. – To coœ, co tyle razy ostatnio ode mnie słyszałaœ œ œwiat, który wcińż jeszcze wiele obiecuje œ powiedział. œ Jego problem, podobnie jak w przypadku większoœci Młodszych Œwiatów, polega na tym, że jego wzrok zawsze zbyt mocno utkwiony był na teraŸniejszoœci. Ignorował swojń przeszłoœć, to czego mógł się nauczyć z niej i z przeszłoœci Starej Ziemi. Gdyby tak nie było, dostrzegliby, jak historia zgarnia stare i nowe razem w stronę kryzysu... Toni uœmiechnęła się. – O co chodzi? œ zapytał Bleys. – Zaczynasz brzmieć odrobinę pompatycznie, nie sńdzisz? Bleys zmarszczył czoło. Pompa z pewnoœciń nie była wrażeniem, jakie chciał wywrzeć na swoich słuchaczach, a wykazujńc mu to, Toni wypełniała tylko swoje obowińzki. – Prawdopodobnie œ powiedział. œ Problem w tym, że pewne rzeczy trudno powiedzieć bez ocierania się o pompę. Poczekał chwilę, lecz ona uœmiechnęła się tylko. – Mimo wszystko, wielkie dzięki za ostrzeżenie. Popracuję nad tym. – Płacić mi nie trzeba – stwierdziła Toni. œ Co takiego zamierzałeœ powiedzieć? – Tylko œ powiedział Bleys œ że dla Nowych œwiatów i Starej Ziemi to kwestia ustanowienia różnych osobowoœci. Na przykład wzory społeczne muszń być zmieniane przez odmienne warunki. – Wcińż uważasz... – Toni umilkła. œ Co według ciebie wydarzy się podczas dzisiejszej kolacji? – Wojna nerwów œ stwierdził Bleys œ albo raczej można by to nazwać wojnń charakterów. Spróbujń mnie zastraszyć, a ja spróbuję zastraszyć ich. Przynajmniej na tyle, by nadal się zastanawiali, podczas gdy ja będę mógł bez przeszkód wygłosić kilka swoich nauk. – Ilu potrzebujesz? œ zapytała Toni. – Nie mam pojęcia, ale nawet jedna powie temu œwiatu, że tu jestem; a kiedy do tego

dojdzie, sytuacja powinna zaczńć się rozwijać zarówno po stronie Prezesów, jak i Mistrzów Gildii, a ja będę dostosowywał się do nowej sytuacji. Moja przewaga nad tego rodzaju organizacjami polega na tym, że oni potrzebujń czasu na przedyskutowanie wszystkiego, zanim podejmń jakieœ działania. – Rozumiem œ powiedziała Toni. Przez chwilę siedziała w milczeniu, potem znów się uœmiechnęła. œ Przynajmniej ja nie muszę ubierać się jak banita albo robotnik. – Nie œ zgodził się Bleys, patrzńc na niń. œ Ty i ja stanowimy kontrast wobec Henry’ego i pozostałych. Jeœli o to chodzi, zaakceptowanie ciebie może być kolejnym drobnym testem, ale głównym powodem, dla którego chciałem żebyœ mi towarzyszyła, jest chęć przedyskutowania póœniej tego, co zostanie tam powiedziane z dwu różnych punktów widzenia. Nadal przyglńdał się Toni z przyjemnoœciń. Miała wysokie, szczupłe ciało, ukształtowane przez życie wypełnione treningiem sztuk walki i zapasami, teraz pięknie odziane w długń suknię wieczorowń w kolorze koœci słoniowej i krótki żakiet ze sztucznego, czarnego futra. Futra pasujńcego kolorem do jej włosów i skupiajńcego uwagę patrzńcych na opanowanych i intensywnie penetrujńcych oczach, tak intensywnie niebieskich, jak niebo. Sam Bleys ubrał się jak na zwykle wystńpienie publiczne, w czarnń pelerynę z czerwonń podszewkń okrywajńcń ciasnń, błękitnń marynarkę i wńskie czarne spodnie z nogawkami wpuszczonymi w sięgajńce kostek, również czarne buty. Wszystko to, poza pelerynń, mieœciło się w aktualnej wieczorowej modzie, przynajmniej w zakresie męskich strojów na Nowej Ziemi. Razem z Toni sprawiali wrażenie osób ubierajńcych się u najdroższych krawców – kontrast do Henryœego i żołnierzy był uderzajńcy. Limuzyny dotarły do celu. Podjechały przed front Klubu Prezesów, który okazał się być wysokim budynkiem w biznesowej częœci miasta Nowa Ziemia, z fasadń wyłożonń ciemnym kamieniem wyglńdajńcym jak granit. Przednia, pozbawiona okien œciana, skierowana była na drogę, a jej bok, sńsiadujńcy z równie wysokń budowlń, oddzielała od niej wńska, œlepa alejka. Tak wńska, że gdyby nie œwiatło jarzńce się nad szerokimi, podwójnymi drzwiami o ponurym wyglńdzie wejœcia dla obsługi, znajdujńcymi się około dwudziestu metrów od rogu budynku, w alejce nie dałoby się nic zobaczyć. Po zapadnięciu zmroku miejsce to stanie się całkowicie niewidoczne.

Dla kontrastu, zapraszajńco otwarte na wieczorne powietrze, we wcińż jasnym zmierzchu, frontowe drzwi, miały przed sobń kilka szerokich stopni, prowadzńcych do wejœcia, dostatecznie szerokiego by spokojnie mogły przez nie przejœć cztery osoby równoczeœnie. Masywne odrzwia otwarto do wewnńtrz tak, by z ulicy widać było zaledwie ich fragment, a samo wejœcie zabezpieczone było w tej chwili tylko niewidzialnń tarczń pogodowń, chronińcń wewnętrzny mikroklimat przed wpływami pogody z zewnńtrz. Po obu stronach wejœcia stało dwu, zdrowo wyglńdajńcych, młodych ludzi o różowych twarzach, ubranych w błękitne mundury z przesadnie wielkimi wyłogami o złotych obramowaniach. Trzeci młodzieniec w identycznej liberii odwrócił się i zniknńł wewnńtrz, na widok Bleysa wysiadajńcego z limuzyny. Bleys zaczekał, aż Henry zgromadzi swoich ludzi z drugiej limuzyny, ustawiajńc ich za nim i Toni, by ruszyli jako jedna grupa. Spowodowało to krótkń przerwę, wystarczajńcń jednak na powrót młodzieńca w towarzystwie mężczyzny w wieku około czterdziestki, ubranego w szary garnitur z wielkimi klapami. Stanńł poœrodku drzwi, patrzńc na wspinajńcń się po schodach grupę Bleysa. Nowo przybyły wyraœnie górował nad odœwiernymi.Najwyraœniej był zaledwie o jakiœ tuzin centymetrów niższy od Bleysa, na dodatek szerszy. Miał szerokń, grubokoœcistń twarz i grzywę siwiejńcych, czarnych włosów, opadajńcń szerokim łukiem z czoła do tyłu, oraz pasujńce do nich, długie i sterczńce wńsy, które u kogokolwiek drobniejszego wyglńdałyby œmiesznie. Wszystko w jego wyglńdzie œ marynarka z szerokimi klapami, wńsy, grzywa œ zostało dobrane, by stworzyć wrażenie potężnej, niemal wszechwładnej osobowoœci. Jednak w tym przypadku lekka zmarszczka, z którń stanńł w drzwiach, zmieniła się w wyraz niepewnoœci, gdy w miarę jak Bleys wchodził po schodach, jasne stało się, że jest wyższy od niego – od osoby najwyraŸniej przyzwyczajonej do górowania nad innymi. Bleys ukrył wewnętrzny uœmiech. Przywykł już do reakcji ponadprzeciętnie wysokich osób odkrywajńcych nagle, że jest od nich znacznie wyższy. Jedynie kiwnńł poważnie głowń mężczyŸnie, po dotarciu na szczyt schodów. Wńsy i szary garnitur zebrały się w sobie w pozór autorytetu. Najwyraœniej rozpoznał wreszcie swojego goœcia.

– Bleys Ahrens! To zaszczyt, że mogę pana spotkać, wielki zaszczyt! – odezwał się. Jednak jego uœmiech zbladł, gdy przesunńł wzrokiem po Toni i ludziach stojńcych z Henrym. Ponownie spojrzał na Bleysa. – Jestem Walter Mathias, kierownik Klubu. Mam pana zaproszenie na kolację w górnej, prywatnej sali. Ale... przykro mi, rezerwacja dotyczy wyłńcznie pana, nikogo więcej z pańskiej grupy. – Ta pani œ powiedział Bleys, pozwalajńc, by częœć z długo ćwiczonej iły s głosu nadała jego wypowiedzi brzmienie kogoœ oœwiadczajńcego niepodważalnń prawdę œ będzie ze mnń na kolacji. Jestem pewien, że nasi gospodarze się zgodzń. Co do reszty – sńdzę, że znajdzie pan dla nich jakiœ pokoik. To moi studenci, kilku z grupy podróżujńcej ze mnń, by obserwować i uczyć się. Ta szóstka miała szczęœcie zostać wybranymi na dzisiejszy wieczór. Wejdziemy wszyscy. Kierownik zawahał się. – Jestem pewien, że znajdzie pan miejsce dla moich uczniów œ oœwiadczył Bleys. Tym razem w jego głosie zabrzmiała delikatna nuta niecierpliwoœci – nie ogłaszajńca, lecz sugerujńca zaledwie irytację wywołanń wahaniem kierownika, podobnie jak odległy grzmot za horyzontem może grozić burzń z bezchmurnego w tej chwili nieba. Mathias wahał się już tylko chwilę. Najwyraœniej nie znajdował się w najlepszej pozycji, poza wpuszczeniem ich majńc do wyboru publiczne przyznanie, że musi skonsultować się z gospodarzami Bleysa, psujńc automatycznie najwyraŸniej bardzo cenione przez siebie wrażenie stanowienia w tym miejscu władzy najwyższej. Wybrał poddanie się i poprowadził ich szerokim holem wzdłuż następujńcych po sobie kolejnych sal wypełnionych siedzńcymi, czytajńcymi, rozmawiajńcymi i pijńcymi ludŸmi. Pomieszczenia były dziwnie umeblowane, jakby ktoœ œwiadomie starał się nadać budynkowi wyglńd dziewiętnaste – czy dwudziestowieczny. Jedynym ukłonem w stronę nowoczesnoœci było umieszczenie w salach mebli dryfowych. Podłogę pokrywały bogate dywany wszelkich rozmiarów, razem z panelami i tapicerkń utrzymane w ciemnych kolorach, jakby ze staroœci. Antyczne, stojńce lampy udawały, że oœwietlajń pomieszczenia żółtawym blaskiem, choć naprawdę w dostarczaniu œwiatła pomagały im jasne i całkowicie nowoczesne panele sufitowe. Jednak nawet z nimi było tam ciemniej, niż Bleys spodziewałby się zastać w jakimkolwiek współczesnym budynku na

Nowej Ziemi. Hol zaprowadził ich w końcu do jeszcze jednej pary drzwi, tym razem z zielonego metalu. Te jednak otwarły się automatycznie przed kierownikiem, a kiedy przez nie przeszli, znaleœli się w zupełnie innej sekcji budynku, umeblowanej dla odmiany całkowicie nowoczeœnie, z pełnym œwiatłem słonecznym padajńcym na nich œ bezpiecznie – z trójwymiarowych scen ukazanych w ekranach, udajńcych okna po obu stronach przejœcia. Po chwili została ich już tylko trójka – Bleys, Toni i Mathias. Henry i reszta zostali odprowadzeni na bok przez jednego z ubranych w niebieskie uniformy młodzieńców. Mathias poprowadził Bleysa i Toni jeszcze kawałek wzdłuż holu, po czym zatrzymał się twarzń w stronę jednego z projekcyjnych okien, które razem ze œcianń odsunęło się, ukazujńc windę. Sńdzńc po znajdujńcych się w niej wyœciełanych dryfach i maleńkich barkach z drinkami, musiała to być prywatna winda. Œciana za nimi zamknęła się i ruszyli w górę. Budynek był wysoki, a podczas jazdy, w kabinie panowała cisza. Mathias milczał ponuro, a Toni, jak zwykle przy tego rodzaju okazjach, wyciszyła się i nie zdradzała żadnych uczuć. Bleys głęboko pogrńżył się w rozmyœlaniach. O ile nie istniała koniecznoœć poinformowania o nich Toni albo Dahno, miał w zwyczaju trzymać swoje plany dla siebie, a w tej chwili nie miał nic do powiedzenia. Pomyœlał, że jednń z rzeczy, których zgromadzeni na kolacji Prezesi na pewno spróbujń, będzie przekupienie go. Nie miał zamiaru dać się kupić, ale zyska znacznie jaœniejszy obraz swojej pozycji na planecie i, automatycznie, możliwoœci targowania się, jeœli będzie sprawiał wrażenie, że wysłuchuje ich propozycji. Prawdopodobnie spróbujń odwiecznej metody kontroli osiołka, oferujńc mu najpierw marchewkę, by ruszył w odpowiadajńcym im kierunku, a potem pogrożń kijem, jeœli marchewka nie poskutkuje. Od chwili startu do zatrzymania się windy i otwarcia drzwi minęło jakieœ dwanaœcie sekund. Wyszli do małego przedsionka znacznie większej, owalnej sali, będńcej jadalniń lub salń narad œ nie sposób było okreœlić œ z kolejnymi projekcyjnymi pseudooknami na œcianach. Te, które widać było z przedsionka, ukazywały szerokń panoramę okrytego zmierzchem miasta Nowa Ziemia, widzianego ze znacznej wysokoœci. Kierownik poprowadził ich do dużej sali. Przy końcu pomieszczenia, na dryfach z

indywidualnymi, bocznymi stolikami, siedziało około tuzina osób – sami mężczyŸni. Wszyscy z nieskrywanń ciekawoœciń spojrzeli na Bleysa i Toni. – Czekajcie tutaj œ cicho powiedział do Bleysa. Podszedł do mężczyzny siedzńcego najdalej od nich, majńcego dobrze ponad pięćdziesińt lat i ciało, które przed laty zapewne było atletyczne, ale teraz pokrywała je gruba warstwa tłuszczu. Jego twarz musiała być kiedyœ otwarta i szczera, z czystymi, jasnoniebieskimi oczyma. Jednak w tej chwili na twarzy mężczyzny widać było zmarszczki od częstego gniewu, rysujńce głębokie bruzdy między brwiami i wokół ust, pogłębiajńce się w miarę, jak Mathias szeptał mu do ucha. Kiedy otworzył usta, przemówił głoœno i z nie ukrywanń złoœciń, ignorujńc fakt, że słyszeli go Bleys i Toni. – I jaki sens ma mówić mi o tym teraz? Już ich wpuœciłeœ! œ prawie wykrzyczał do Mathiasa. œ Co mi przyjdzie z tego, że teraz mi o tym mówisz? Mathias znów zaczńł szeptać mu do ucha, ale nie dano mu dokończyć. Wyraz jego twarzy i cała pozycja wręcz krzyczały o zmieszaniu wynikajńcym z gwałtownego przejœcia z pozycji kierownika do karconego służńcego. – Och, niech zostanń! Niech zostanń wszyscy! œ mężczyzna z twarzń zaczerwienionń ze złoœci odesłał od siebie kierownika ruchem dłoni i skierował uwagę na Bleysa i Toni. – Widzę, że œle zrozumiałeœ, Bleysie Ahrens! œ wykrzycz ał, zupełnie niepotrzebnie w pokoju o tak doskonałej akustyce, że zwykły głos byłby wyraœnie słyszalny przez całń jego szerokoœć. œ Byłeœ jedynń osobń zaproszonń na kolację. Nie wysyłaliœmy zaproszeń do połowy Œwiatów ZaprzyjaŸnionych! Bleys uœmiechnńł się, pozwalajńc, by ton i słowa spłynęły po nim. – Proszę pozwolić œ odezwał się œ że przedstawię Antoninę Lu. Udaje się ze mnń wszędzie, zwłaszcza na tego rodzaju kolacje. – Nie obchodzi mnie, jak się nazywa... œ zaczńł mężczyzna z twarzń ciemniejńcń od napływajńcej do niej krwi, ale przerwał mu inny z Prezesów, siedzńcy dwa krzesła od niego i wyglńdajńcy na najmłodszego w towarzystwie. Człowiek ten, wyglńdajńcy jakby wcińż jeszcze był nastolatkiem, miał krńgłń twarz i niebieskie oczy bardzo podobne do oczu starszego mężczyzny, jednak w przeciwieństwie do tamtego, z twarzń okolonń grzywń blond włosów. Miał szczupłe ciało i siedział całkowicie wyprostowany. Jego głos nie miał tej co u Bleysa gładkoœci i przenikajńcego rezonansu, ale

częœciowo brzmiał podobnie, w niskiej tonacji i nie ochryple. – Och, nie wydaje mi się, by należało robić z tego sprawę, Harley – powiedział. Harley otworzył usta, by ponownie się odezwać, ale młodszy mężczyzna mówił dalej. – Jestem pewien, że dama będzie równie mile widziana jak Bleys Ahrens. Właœciwie... Przez chwilę jego oczy nabrały prawie łobuzerskiego wyrazu. – Jeœli zechcesz usińœć koło mnie, Antonino Lu, a Bleys Ahrens usińdzie po twojej drugiej stronie, będę tylko jedno krzesło od mojego wuja, Harleya Nickolausa, przemawiajńcego do was przed chwilń. Może moglibyœmy wtedy dokonać ogólnej prezentacji i zajńć się naszym spotkaniem. Ze strony reszty zgromadzonych rozległ się... œ trudno byłoby to nazwać szmerem, ale coœ w rodzaju mamrotania na zgodę. Przez chwilę Harley Nickolaus wbijał w niego wzrok. Potem z wolna jego twarz odzyskała normalnń barwę, a bruzdy na twarzy złagodniały. – Niech ci będzie! œ powiedział. Obrócił się do kierownika. œ To wszystko, Mathias. Mathias wyszedł. Bleys i Toni ruszyli do przodu, a od œciany oderwały się dwa krzesła dryfowe, by zajńć pozycje, o których przed chwilń mówił młody mężczyzna. Nie tylko to, na stoliku przy każdym z nich pojawiła się szklanka z pomarańczowym płynem. – Z tego co wiemy, to właœnie lubisz œ odezwał się Harley głosem wcińż zdradzajńcym resztki gniewu œ ale jeœli masz ochotę na coœ innego... – To jest dokładnie to, co lubię œ stwierdził Bleys, podnoszńc szklankę i kosztujńc soku. Toni również pocińgnęła ze swojej. – Och, to sok pomarańczowy ze Zjednoczenia! œ powiedziała zaskoczona. – Zazwyczaj dostajemy to, co zamawiamy œ skomentował Harley. Bleys pomyœlał, że był to bardzo ostentacyjny gest. Transportowanie statkiem kosmicznym czegoœ o tak niewielkiej wartoœci, jak lokalna odmiana soku pomarańczowego, œwiadczyło o zaangażowaniu kredytu międzygwiezdnego obliczonego na zaimponowanie goœciom. – Widzę więc, że poznaliœcie nasze gusta œ powiedział. – Harley œ odezwał się młody mężczyzna œ zdaje się wiedzieć wszystko. Nikt z nas nie ma przed nim żadnych sekretów... Bleys zauważył, że to œwszystkoœ, co wiedział Harley, będzie musiało zostać sprawdzone. Oczywiœcie gust Bleysa w zakresie napojów nie był żadnń tajemnicń. Znany był z preferowania soku owocowego nad inne napoje. Jednak młodszy mężczyzna mówił dalej.

– Pozwól, że przedstawię ci wszystkich œ powiedział. œ Obok ciebie, Bleysie Ahrens, siedzi Harley Nickolaus, mój wuj. Zaraz za nim siedzi Nord Pułaski, dalej Ky Bennen... Wyliczał wszystkich po kolei, podajńc nazwiska, które Bleys rozpoznawał z posiadanych już informacji o Nowej Ziemi, jako głowy wielkich koncernów. –... I na końcu œ podsumował młody mężczyzna, uœmiechajńc się z zaangażowaniem do Bleysa œ ja, Jay Aman, w przeciwieństwie do Harleyowych tysięcy, Prezes tylko jednej kompanii. – Tak. Największej firmy na Nowej Ziemi œ dorzucił Harley. œ General Services. – Och, ale samotny... mężczyzna na szczycie tylko jednej firmy. – Jay Aman uœmiechnńł się do Toni. Bleys przyglńdał mu się z zainteresowaniem. Harley Nickolaus wykazywał wszelkie symptomy przewodzenia w tej grupie. A jednak pozwolił bratankowi przerwać sobie w pół słowa. Zupełnie nie pasowało to do poczńtkowej reakcji Harleya. A jeœli Jay Aman był w stanie kontrolować firmę, która musiała być najważniejszym aktywem na planecie i był doœć ważny, by uczestniczyć w spotkaniu, nie mógł być tak nieodpowiedzialny, jak sugerowałoby jego otwarte podejœcie do Toni. Jego ponadprzeciętna inteligencja była oczywistym faktem. Teraz jednak odezwał się ktoœ inny. – Nie może być zbyt samotny œ powiedział siedzńcy w doœć dużej odległoœci szczupły mężczyzna w œrednim wieku, o suchej skórze, z długń i wńskń twarzń. œ Jay zdaje się znajdywać towarzystwo do łóżka na większoœć nocy. Mówiń nawet, że sypia z Gildiń. – Podczas gdy Orville Learner œ odpowiedział Jay, nie spuszczajńc wzroku z Toni – sypia ostatnio całkiem sam. Odpowiedœ podana została z uœmiechem, lekkim i nie zaczepnym tonem, ale słowa najwyraœniej obliczono na kłucie. – Kolacja œ powiedział Henry, przerywajńc. Jakby tylko czekajńc na ten sygnał, wpłynęły między nich stoły dryfowe, dœwigajńc talerze, półmiski i srebra; krńżyły między siedzńcymi w sali, aż wszyscy otoczeni zostali różnorakim jedzeniem. Uwaga Prezesów skupiła się nagle całkowicie na posiłku. Brali talerze, nakładali sobie i zajęli się jedzeniem. Spowodowało to wygaœnięcie wszelkich rozmów. Jak pomyœlał Bleys, przechodzńc przez

procedurę pobrania talerza i nałożenia sobie niewielkich porcji z otaczajńcych go półmisków, jedzenie miało priorytet nad wszystkim innym. Dialog między Jayem i Orvillem Learnerem został porzucony, a uwaga wszystkich skupiła się najedzeniu i opróżnianiu kolejnych kieliszków. Poza okazjonalnń wymianń pojedynczych słów, nie mówiono nic do chwili zakończenia kolacji. Wtedy, w reakcji na wydany przez kogoœ – prawdopodobnie Harleya Nickolausa – rozkaz, dryfy niosńce półmiski zaczęły opuszczać salę. Jedzńcy odstawiali talerze na mijajńce ich po drodze do wyjœcia stoły i w końcu sala nabrała wyglńdu bardziej miejsca narad niż jadalni. Najedzeni Prezesi rozparli się wygodnie na swoich krzesłach dryfowych. Jednak atmosfera zmieniła się. Bleys wyczytał to zarówno w drobnych zmianach wyrazu ich twarzy, jak i w sposobie, w jaki siedzieli. Przede wszystkim wyczuł to instynktownie œ nagłe otoczenie przez Prezesów, niczym sfory dzikich psów zbierajńcych się przed atakiem na swojń ofiarę. Zerknńł na Toni i dostrzegł w niej potwierdzenie swoich wrażeń. Jej twarz uległa delikatnej zmianie. Teraz była twarzń kamiennego sfinksa. Bleys rozpoznał zmianę dzięki długim latom spędzonym na treningach sztuk walki. Było to nazywane œtwarzń białego umysłuœ œ niemożliwń do uzyskania do czasu osińgnięcia wysokiego stopnia zaawansowania w walce. Jednak każdy, kto miał już do czynienia z osobń o takiej twarzy, potrafił jń rozpoznać. Dla osób nie rozumiejńcych jej znaczenia, niemal nieludzki brak uczuć na twarzy przeciwnika mógł być przerażajńcy. Dla rozumiejńcych go, stanowiło to najwyższe ostrzeżenie. Oznaczało ono umysł unoszńcy się w swoim centrum i ciało mogńce swobodnie osińgnńć morderczń harmonię z atakiem nadchodzńcym z dowolnego kierunku. W sumie oznaczało to sytuację, w której dana osoba była najniebezpieczniejsza. Nie istniał żaden konkretny cel. Wszystko było możliwe, niczego nie planowano. W takiej chwili zamiast skupić się na jednej, konkretnej rzeczy, umysł przygotowany był do skupienia się na czymkolwiek, w dowolnym kierunku, a ciało stawało się doskonale wywarzonym mieczem w rękach myœli.

Dorastajńc w takich, a nie innych warunkach, Toni była zdolna do osińgnięcia takiego stanu. Bleys wcińż jeszcze nie. Jednak bardziej niż cokolwiek innego, podkreœlało to nagłe wrażenie drapieżnoœci wyczuwane w zgromadzonych Prezesach. Wraz z usunięciem z pokoju jedzenia, nastawienie siedzńcych całkowicie się zmieniło. Znikły wszelkie indywidualne animozje i konflikty, takie jak między Amanem i Learnerem, czynińcymi z nich wczeœniej indywidualne osoby z osobistymi pragnieniami i celami. Nagle stali się zjednoczeni œ zespół myœliwych od dawna przywykłych do wspólnych łowów, gotowych do ataku. Tak samo jak Bleys i Toni, pomimo swobodnego siedzenia w dryfach, każdy na swój sposób przygotowany do obrony. – A więc zjawiasz się tutaj, obcy między nami, Bleysie Ahrensie œ odezwał się Harley, siedzńcy wygodnie na swoim krzeœle jak rozparty lew œ aby nauczyć nas, jak stać się lepszymi ludŸmi. Rozdział 7 Bleys spojrzał na niego z aprobatń. NajwyraŸniej jednak najpierw miał być kij, a dopiero potem marchewka œ odwrotnie niż się spodziewał. – Jak jasno potrafisz przedstawiać sytuację, Harleyu Nickolausie – powiedział. Twarz Harleya zaczerwieniła się. – Tu, na Nowej Ziemi œ trzasnńł œ do Prezesów zwrac amy się zwykle przez „sir”. – Doprawdy? œ odpowiedział Bleys. Lekki nacisk, z jakim to powiedział, nie był doœć słaby, by go nie zauważyć. Harley spojrzał prawie proszńco na swojego bratanka. – Cóż œ Jay Aman łagodnie odezwał się do Bleysa. œ Jak słys zeliœmy, nazywasz się filozofem. – Tak œ odpowiedział. œ Rzeczywiœcie tak się okreœlam. – Pofilozofuj, filozofie! œ rzucił jowialnie Harley i przecińgajńc wzrokiem po innych członkach Klubu Prezesów, wydobył z nich pełen uznania œmiech. – Wydaje mi się, że wujowi chodzi o to œ powiedział Jay œ że chciałby usłyszeć próbkę tego, co nazywasz swojń filozofiń. Innymi słowy, co będziesz mówił swojej publicznoœci tu, na Nowej Ziemi. W skrócie œ czy możemy usłyszeć jak filozofujesz, panie filozofie? Głos Jaya cały czas brzmiał uprzejmie, jednak w kńcikach ust pojawił się œlad już nie tak miłego uœmiechu. Bleys zignorował to.

– Cóż œ powiedział w zamyœleniu œ jednń ze spraw, o których mówię słuchaczom – wszelkiego rodzaju œ jest, że jeden z problemów ze wszystkimi mieszkańcami Młodszych Œwiatów polega na tym, że nie zwracajń dostatecznej uwagi na nauki płynńce z przeszłoœci; nie tylko przeszłoœci œwiata, który skolonizowali, ale i wczeœniejszej, ze Starej Ziemi. Ponieważ ta przeszłoœć czyni chwilę obecnń i o ile nie podejmie się wysiłku uniknięcia wczeœniejszych, złych rozwińzań problemów, chwila obecna może w nieprzyjemny sposób zdeterminować przyszłoœć, sprawiajńc, że to, co garstka dalekowzrocznych osób przewidziała jako możliwe, stanie się nieuniknione. Harley parsknńł œmiechem. – Nie wydaje mi się, żeby należało się œmiać z tej sytuacji œ stwierdził Bleys. – Przypomnijcie sobie, minęło już ponad dwieœcie lat od chwili, gdy Exotikowy myœliciel zauważył, że Kultury Odłamkowe będń musiały podupaœć i w końcu zaniknńć. Wcińż jesteœmy podzieleni na te same Kultury i nie było dotńd tak naprawdę próby stopienia wszystkich mieszkańców Nowych œwiatów w jednń społecznoœć. – Dwustuletnia przepowiednia? œ odezwał się Jay Aman. œ To najlep sze z tego, co chcesz zaoferować publicznoœci na Nowej Ziemi? – Przepowiednia nadal jest w mocy œ łagodnie powiedział Bleys. œ Ale musicie zrobić to, co dotńd zrobiło bardzo niewielu, a mianowicie spojrzeć w przyszłoœć dalej, niż na ledwie kilka pokoleń. Większoœć ludzi tego nie robi, być może dlatego, że poza ich wnukami œ może prawnukami, przyszłoœć zdaje się tak odległa od doœwiadczeń i oczekiwań ich życia, że nie potrafiń wzbudzić w sobie żadnego niń zainteresowania. Ich zapatrywania wahajń się od jednego ekstremum œi tak nie ma nadziei, ale przynajmniej już tego nie zobaczę”, do „wszystkim zajmń się przyszłe pokolenia”. Spojrzał wprost na Harleya. – Przyszłe pokolenia tego nie zrobiń œ powiedział wprost do starszego mężczyzny. œ Żeby przyszłe pokolenia czymœ się zajęły, proces musi rozpoczńć się teraz. Do tego w zasadzie sprowadza się moje przesłanie. Aby dokonać zmiany, musimy zaczńć teraz. – Dziecięce bajdurzenie! œ skomentował Harley. – Nie wydaje mi się œ stwierdził Bleys. œ Cz y bylibyœcie zainteresowani wysłuchaniem krótkiej historyjki, jakń zwykle na tym etapie opowiadam moim słuchaczom, ilustrujńcej co właœnie powiedziałem?

– Proszę œ odpowiedział Jay. Jego głos zabrzmiał nieoczekiwanie poważnie, co miało zdumiewajńcy efekt na jego wuja. – Och tak œ potwierdził Harley, lekceważńco machajńc rękń. œ Opowiedz nam. – Opowiadam prawdziwń historię z mojego życia. Jako dziecko byłem wożony na wiele œwiatów i spotykałem mnóstwo osób, z których częœć przybyła niedawno ze Starej Ziemi. Pewna kobieta dała mi nagranie swojej wizyty w jednym z rezerwatów przyrodniczych, jakich majń tam jeszcze trochę. Ten, usytuowany był w górzystych rejonach Ameryki Północnej, a na nagraniu umieszczono między innymi pogadankę wygłoszonń przez jednego z pracowników parku, pilnujńcego tego miejsca œ jego flory i fauny. Tak się złożyło, że w tym akurat rezerwacie wcińż żyje północnoamerykański niedŸwiedŸ grizzly. Wiecie wszyscy, jak wyglńda grizzly? Kiwnęli głowami w potwierdzeniu. Historii i geografii Starej Ziemi uczono w szkołach pierwszego i drugiego poziomu na wszystkich Młodszych Œwiatach. PóŸniej, doroœli mieszkańcy tych planet mieli już tylko bardzo ogólne pojęcie o kształcie i liczbie kontynentów na Ziemi, jej językach czy historii. Cińgle œ a sam Bleys nie stanowił wyjńtku od tej reguły, tyle że był lepiej poinformowany od innych œ wszyscy ludzie mieli żywe wspomnienia o olbrzymich wielorybach, żyrafie z jej niemożliwie długń szyjń, potężnym słoniu z nosem rozcińgniętym w chwytny konar – oraz wszystkich innych dziwnych i cudownych stworzeniach, które widzieli w trójwymiarowych projekcjach symulujńcych rzeczywistoœć. Jednak o ile nie stali się na tyle bogaci, by osobiœcie wybrać się na Starń Ziemię, nigdy nie oglńdali ich w rzeczywistoœci. – Cztery metry długoœci i trzy do czterech tysięcy kilogramów œ stwierdził Orville Learner, Prezes którego poważna twarz straciła częœć ze swojej cierpkoœci. – Sńdzę, że pańskie dane mogń być odrobinę przesadzone – skomentował Bleys. – Największe miały dwa i pół do trzech metrów i niewiele ponad tysińc kilogramów œ około dziewięć stóp i dwa tysińce funtów w staroangielskim układzie miar. W każdym razie, strażnik ostrzegał przed zbliżaniem się do nich i powiedział, że jeœli ktokolwiek z jego słuchaczy zostałby zaatakowany przez niedŸwiedzia grizzly, powinien wspińć się na drzewo. Jeœli nie byłoby to możliwe, największe szansę na przeżycie dawało padnięcie na ziemię i

udawanie martwego. Przy odrobinie szczęœcia, grizzly zbliżyłby się, poszturchał łapń bezwładne ciało i odszedł, tracńc zainteresowanie œ choć nie było na to gwarancji. To już zależało od niedŸwiedzia. Słuchacze Bleysa stali się więŸniami opowiadanej przez niego historii, podobnie jak bez wńtpienia było w przypadku strażnika. Skupiła się na nim nawet uwaga Harleya. – Rzecz w tym, mówił dalej strażnik œ i Bleys œ że większoœć z jego słuchaczy będzie o tym pamiętać zaledwie przez chwilę, choć niektórzy mogń to sobie nawet zanotować. Jednak, o ile naprawdę nie wezmń sobie do serca niebezpieczeństwa, istniała spora szansa, że w przypadku napotkania niedœwiedzia, który ich zaatakuje, zapomnń o radach. Ulegnń panice i zacznń uciekać, choć powiedziano im, że zwierzę to na krótkie dystanse potrafi biec szybciej niż człowiek i bez wńtpienia ich dogoni. Ale œ powiedział na nagraniu strażnik, a jako dziecko byłem zafascynowany ponurym uœmiechem malujńcym się wtedy na jego twarzy – jeœli w grupie, do której mówił, był ktoœ, kogo gonił już kiedyœ niedœwiedœ i nie będzie w pobliżu drzewa, nie zawaha się. Osoba ta natychmiast, bez chwili namysłu padnie na ziemię, jakby jń zastrzelono. Bleys umilkł. Prezesi siedzieli w milczeniu, najwyraœniej wyobrażajńc sobie atakujńcego ich niedŸwiedzia grizzly. – Rozumiecie, o co mi chodzi œ powiedział Bleys w ciszy. Zapadła przerwa. – Chcesz więc nam powiedzieć œ odezwał się Harley, z wyraœnym wysiłkiem wracajńc do swych zwykłych, cierpkich manier œ że w swoich przemówieniach nie będziesz doradzał mieszkańcom Nowej Ziemi zmian w naszym społeczeństwie? – Nie, żadnych konkretnych rad. Przedstawiam tylko swoim słuchaczom fakty i mówię im, że chciałbym, aby każdy z nich przejńł się swoim udziałem w dojœciu rasy ludzkiej do jej pełnego potencjału. – Pfff – parsknńł Harley. – Jednak œ cińgnńł dalej Bleys œ oferuję jedynie ogólne informacje. Szczegółowe porady daję tylko wtedy, jeœli zostanę o nie poproszony. Podobnie jak w procesie uczenia, szczegółowe rady nie majń sensu, o ile słuchacz nie ma konkretnych powodów, żeby ich chcieć. Kiedy spełniony zostaje ten warunek, wtedy wiedza ta nabiera nagle dla niego sensu. Jednak przed tń chwilń zrozumienia, wszystko co dostaliby ode mnie, to garœć słów. Mogń ich

słuchać. Mogń je nawet zapisać, ale o ile nie będzie się to wińzało z czymœ dla nich ważnym, usłyszń tylko tyle œ słowa. Przerwał. – Wybaczcie mi œ powiedział œ widzę, że mimo wszystko przeszedłem do nauczania. – Całkiem słusznie to zrobiłeœ œ stwierdził Harley œ i wyglńda mi na to, że zamierzasz podać naszym ludziom jakieœ podburzajńce motłoch... – Wuju! œ wysoki głos Jaya wcińł się tym razem w słowa Harleya i zatrzymał starszego człowieka w pół zdania. – Będziesz musiał mu wybaczyć œ powiedział Jay z uœmiechem w stronę Bleysa. – Harley czasem miewa skłonnoœć do zbyt ostrego zdńżania do sedna. To, co naprawdę chcielibyœmy wiedzieć – wszyscy tu zgromadzeni – to, jaki jest ostateczny cel tych wykładów na naszym œwiecie. Jeœli na przykład planujesz przejœć od tych przypowieœci do sugestii, że w naszym społeczeństwie powinno się wprowadzić zmiany... Pozwolił, by niedokończone zdanie zawisło w powietrzu. – Właœciwie œ poważnie odpowiedział Bleys œ nie sńdzę, żebym w swoich mowach miał w ogóle wspominać konkretnie o Nowej Ziemi. Moja wiadomoœć jest uniwersalna – dla wszystkich ludzi na wszystkich planetach, starych i nowych. Szczegółowo będę mówił o Starej Ziemi, a zwłaszcza o znajdujńcej się tam Encyklopedii Ostatecznej. – A czemuż to kobiety i mężczyœni mieszkajńcy na Nowej Ziemi, w jakimkolwiek stopniu mieliby przejmować się Starń Ziemiń i Encyklopediń Ostatecznń? – zapytał Jay. – Cóż, wszyscy tutaj jesteœcie wykształconymi ludœmi œ powiedział Bleys. – Jestem pewien, że słyszeliœcie już wczeœniej o tej wspomnianej przeze nie m wczesnej, Exotikowej przepowiedni, głoszńcej między innymi, że nie jest bezpiecznie grzebać przez kilkaset lat społecznej i indywidualnej specjalizacji z kilkoma milionami lat ewolucji na rodzimym œwiecie. Żadna z twarzy zgromadzonych osób nie odbijała pewnoœci Bleysa, co do tego tematu. Oprócz Jaya Amana, nikt zdawał się nie widzieć zwińzku między tymi słowami, a wspominanń chwilę wczeœniej przepowiedniń dotyczńcń Kultur Odłamkowych. – Och tak, oczywiœcie œ stwierdził Jay. œ Jednak zawszeważano, u że pomysł ten jest w najlepszym razie opiniń teoretyka. – To prawda œ zgodził się Bleys œ ale zwróć uwagę na powińzanie z potrzebń Młodszych Œwiatów do przetrwania, niezależnie od cińgłych prób Starej Ziemi do kontrolowania nas, co

współczeœnie maskowane jest przez narzędzie służńce do tego właœnie celu, czyli Encyklopedię Ostatecznń. – To nonsens! œ wykrzyknńł Harley. Najwyraœniej zgadzała się z nim większoœć z pozostałych. Wszędzie wokół sali rozlegały się gniewne szepty. – Jakie, u diabła œ powiedział Harley œ ma dla nas znaczenie co myœlń czy robiń jacyœ Exotikowie bńdœ ludzie ze Starej Ziemi z ich Encyklopediń Ostatecznń? Rzecz w tym, że mamy tu, na naszej planecie dobre społeczeństwo i chcemy usłyszeć, w czystym i jasnym basicu, czy zamierzasz się w nie wtrńcać! – Wybaczcie mi œ odpowiedział Bleys œ ale moje zainteresowania sń znacznie szersze niż sytuacja na dowolnym z Młodszych Œwiatów. – Tak właœnie twierdzisz œ stwierdził Harley. œ Dla mnie, wcale to tak nie wyglńda. Wzińł głęboki wdech, spojrzał w dół i wzińł w palce nóżkę swojego kieliszka. Zaczńł kręcić szkłem, przyglńdajńc się bardziej wirujńcej cieczy niż Bleysowi. – Wiesz, Bleysie Ahrens œ powiedział ciszej, wcińż bawińc się swoim kieliszkiem – Nowa Ziemia jest nasza. To planeta należńca do osób, które widzisz teraz przed sobń. Jesteœmy najważniejszymi ludœmi w Klubie Prezesów. A ten Klub jest najważniejszy ze wszystkich w innych miastach. Mówińc w skrócie, jesteœmy bardziej odpowiedzialni za tę planetę niż ktokolwiek inny, a z tń odpowiedzialnoœciń łńczy się oczywiœcie kontrola. – Oczywiœcie œ spokojnie odpowiedział Bleys. œ Rozumiem to. – Mieliœmy nadzieję, że tak będzie œ stwierdził Harley jeszcze bardziej opanowanym głosem. Bleys pomyœlał, że teraz pojawi się marchewka. œ Zwłaszcza, że biorńc pod uwagę pańskie działania do tej pory, jest pan rodzajem człowieka biorńcego pod uwagę realia, kiedy się pan na nie natknie. Cóż, zamierza pan niedługo rozpoczńć to pańskie tournee, prawda? Opuœci pan miasto Nowa Ziemia udajńc się do innych miast na planecie? – Pojutrze udaję się do Blue Harbor œ odpowiedział Bleys. œ Przynajmniej tak w tej chwili wyglńda mój terminarz. Może przesunie się to o kilka dni, ale niewiele. – Tak œ stwierdził Harley. œCóż, kiedy już zacznie pan swój objazd Nowej Ziemi, proszę pamiętać, że jesteœmy właœcicielami hoteli, w których będzie się pan zatrzymywał. Jakikolwiek zamówi pan transport, posiłki, wszystko, czego będzie pan dotykał podczas pobytu tutaj, jest naszń własnoœciń i podlega naszej kontroli. – Wiem œ potwierdził Bleys.

– Dobrze. Mamy wobec tego nadzieję, że nie spróbuje pan niczego, co w jakiœ sposób zaszkodziłoby Klubom Prezesów. œ Uniósł wzrok znad kieliszka, odstawił go i uœmiechnńł się w sposób, który pomimo wyraœnych wysiłków był sztuczny i nieprzekonywujńcy. – Powiedziałem wam już œ odezwał się Bleys œ że zainteresowania dotyczń szerszych spraw. Filozofowie tworzń historię, czego raczej nie sń w stanie dokonać machinacje Klubu Prezesów. Harley nie wyglńdał na szczególnie zadowolonego z połńczenia słowa „machinacje” z jego lobby. Jednak postarał się utrzymać swój uœmiech. – Dobrze œ stwierdził. œ A więc tym tematem już się zajęliœmy. Jest jeszcze jedna sprawa wymagajńca omówienia. – Doprawdy? œ powiedział Bleys; tym razem w jego głosie zabrzmiała tak delikatna nutka ironii, że wńtpliwe było, by odebrał jń ktokolwiek poza Toni i może Jayem Amanem. – Tak œ potwierdził Harley. œ Wie pan oczywiœcie, że nie jesteœmy jedynń siłń na tym œwiecie, choć głównń. Drugń sń Gildie pracowników – jego twarz poczerwieniała – te cholerne zgromadzenia to po prostu zwińzki zawodowe! Niech się pan nie da zwieœć temu wyszukanemu, œredniowiecznemu terminowi, jakim się okreœlajń... Harley przełknńł pozostałe w kieliszku wino, a rumieńce na jego twarzy przy ostatnich słowach znów zbladły. Bleys pomyœlał o wyraœnym wysiłku włożonym w wywołanie wrażenia antycznoœci w zewnętrznej częœci budynku Klubu. Ale Harley mówił dalej. – Niech pan nawet nie myœli, że Gildie nie będń starały się do pana zbliżyć œ stwierdził. œ Będń chcieli użyć pana przemówień do zwiększenia swojej władzy i podniesienia znaczenia. Nie możemy na to pozwolić. Jeœli kiedykolwiek przejmń tu kontrolę, wszystko się rozpadnie. Każdy swoim pracodawcń. Anarchia! Więc nie chcemy ich zachęcać. Mamy już doœć kłopotów z utrzymaniem ich w szeregu. Dobrze, powiedział nam pan, jak to nie przejmuje się pan niczym zwińzanym ze zmienianiem naszego œwiata. Czy jest dla pana jasne, że potrafimy przelicytować wszystko, co mogń panu zaoferować Gildie? Włńcznie z kredytem międzygwiezdnym, który stanowi jedynń naprawdę liczńcń się rzecz w znanym wszechœwiecie. – Czy to naprawdę jedyne, co się liczy? œ zapytał Bleys odrobinę tęsknie. – A co jeszcze mogłoby? œ zapytał Harley. œ Kredyt jest wszystkim. W porzńdku, Gildie

sń liczebne i majń swoje zasoby finansowe; ale jeœli rozmawiamy o poważnych kwotach, to tylko w lokalnej walucie. Nie mogń się nam równać w kredycie międzygwiezdnym. To my kupujemy z Cassidy i Newtona oraz sprzedajemy na Młodsze Œwiaty. Skoro zaplanował pan wizytę tutaj, to zapewne chce odwiedzić i inne planety. Mam rację? – Tak jest œ potwierdził Bleys. – Oczywiœcie, że tak œ stwierdził Harley. œ Te podróże międzyg wiezdne muszń być doœć kosztowne, spory kawałek ulokowanego w naszych bankach kredytu międzygwiezdnego zdecydowanie się panu przyda. Zwłaszcza jeœli wszystko, czego wymaga otrzymanie go, to zapewnienie, by ludzie zawsze zwracali się po rady do nas, nie do Gildii. – Łapówka? œ zapytał Bleys. – Może pan to nazywać, jak chce œ odpowiedział Harley. – Obawiam się œ odpowiedział Bleys, wstajńc œ że jesteœcie osobami, do których nie stosuje się moja historyjka dotyczńca ucieczki przed niedŸwiedziem grizzly. Myœlę, że razem z Antoninń Lu opuœcimy was teraz... – Nie sńdzę œ przerwał mu Harley. œ Przynajmniej do chwili, aż dostaniemy od pana zapewnienie, dla którego pana tu zaprosiliœmy. Mówińc to, demonstracyjnym gestem nacisnńł przełńcznik na swojej konsolce. Bleys skinńł, ale nie usiadł. Toni również się podniosła i stanęła obok niego. Żadne z nich nie ruszyło w stronę windy. – Wyglńda na to, że nie przewidział pan wszystkich możliwych wydarzeń – odezwał się Harley. œ W każdym razie, dla pańskiej nauki, pozwolimy, by nadeszła odpowiedœ na sygnał, który właœnie wysłałem œ dla pańskiej nauki. Może pan stać albo siedzieć, wedle woli – ale potrwa to tylko chwilę. – A więc oczywiœcie poczekamy œ powiedział Bleys. W pokoju zapadła całkowita cisza, przedłużajńca się w miarę upływania sekund. Zarówno Bleys jak i Toni potrafili stać w bezruchu, zrelaksowani. Niecałe dwie minuty po tym, jak Harley nacisnńł przełńcznik, przybyła winda. Bleys i Toni obrócili się do niej, podobnie jak gospodarze spotkania. W drzwiach stanńł Henry MacLean. Zrobił krok w bok, by odsłonić przejœcie, a Bleys i Toni weszli do kabiny. Henry cofnńł się, stajńc obok nich i wszyscy odwrócili się, by zobaczyć zastygłe w zdumieniu twarze siedzńcych w pokoju osób. Dopiero wtedy Harley otrzńsnńł się z szoku, który utrzymał w milczeniu nie tylko jego, ale i pozostałych Prezesów.

– Gdzie jest Mathias? œ krzyknńł. œ Co z nim zrobiliœcie? œ Ty... œ wbił wzrok w Henryœego œ jak się tu dostałeœ? Henry nie odpowiedział. Zdńżył już wcisnńć jeden z przycisków na panelu kontrolnym windy. Drzwi zamknęły się i kabina zaczęła się opuszczać. – To było prawie zbyt łatwe œ stwierdził Henry w stronę Bleysa, kiedy zaczęli zjeżdżać. – Popełnili typowy błńd. Kiedy już weszliœmy do œrodka, minęliœmy ich główne zabezpieczenia. Podobnie jak wy, zostaliœmy przeskanowani w poszukiwaniu broni, której przy nas nie znaleziono. Zresztń i tak nie wyglńdaliœmy na dostatecznń siłę, by sprawić im kłopoty. Odczekaliœmy, aż zostaliœmy samiz kilkoma z nich, rozbroiliœmy ich, zwińzaliœmy, po czym zajęliœmy się osobami mogńcymi udostępnić nam windy, włńcznie z kierownikiem w jego biurze. Nikt nie widział, że cokolwiek się dzieje. Potem czekaliœmy u niego na wezwanie z góry. Kiedy się pojawiło, przyjechałem. – Sń ranni? œ zapytał Bleys. – Nikt z nas œ odpowiedział Henry. œ Kilku z pracowników klubu może mieć guzy na głowie, ale nie sńdzę, żeby komukolwiek stała się prawdziwa krzywda. Zabrałem kierownikowi pistolet energetyczny. W ogóle nie musieliœmy go ruszać. Kiedy zobaczył, jak łatwo przejęliœmy kontrolę, po prostu nam go oddał. – To ciekawe œ zauważył Bleys. œ Przypuszczam, że przeszedł im przez głowę podobny scenariusz i nakazano mu nie ryzykować ranienia nikogo z naszych ludzi, o ile nie będzie pewien, że może wygrać. Ale nie sńdzę, żeby spodziewali się aż takiego obrotu spraw. – Nie œ stwierdził Henry. œ Nie sńdzę. W każdym razie, zostawiliœmy kierownika w jego biurze z kciukami zwińzanymi na plecach. Myœlę, że tam zostanie – przynajmniej do czasu, aż stńd wyjdziemy. Nieoczekiwanie winda stanęła. – Może jednak zaplanowali to trochę rozsńdniej, niż się spodziewaliœmy, wujku – cicho powiedział Bleys. – To możliwe œ odpowiedział Henry. Winda ruszyła, by po chwili znów stanńć. Otworzyły się drzwi. Na zewnńtrz stał Mathias i ludzie Henryœego z rękami powińzanymi za plecami i zakłopotanym wyglńdem. Henry rzucił spojrzeniem na Bleysa. – Nie sńdzę, żebyœmy mieli mieć jakieœ problemy œ powiedział do niego Bleys. Spojrzał na Mathiasa. – Prawda?

– To prawda, Bleysie Ahrens œ odpowiedział Mathias. œ Mamy tu pewne procedury awaryjne œ kontynuował, kiedy już Bleys, Toni i Henry opuœcili windę. œ Ta, którń przygotowaliœmy na twojń wizytę nie spisała się za dobrze. Ale i tak sobie poradziliœmy. Jednak, skoro jesteœ tak powszechnie znany i jesteœ członkiem rzńdu twojej planety, zdecydowano, że potrzebujesz trochę czasu na przemyœlenie pewnych spraw. – Oczywiœcie œ stwierdził Bleys. œ Ale możesz powiedzieć ode mnie Harleyowi Nickolausowi, że blef nie zadziałał. Widzisz, wiedziałem, że nie jesteœcie gotowi do brutalnych działań. Mathias zdawał się w ogóle nie usłyszeć Bleysa. – Tak więc œ mówił dalej œ powiedziano mi właœnie, że Klub uważa wszelkie niejasnoœci między nim a tobń za zawieszone. Odprowadzę was do wyjœcia. Odwrócił się i poprowadził, a Bleys, Toni, Henry i reszta ruszyli za nim. Henry porozcinał więzy mężczyznom, którym skrępowano ręce na plecach. Dotarli do drogi, którń według orientacji Bleysa dostali się w drugń stronę. Jednak gdy tylko minęli drzwi prowadzńce do zewnętrznej sekcji Klubu, przekonali się, że hol wypełniony jest hałaœliwym tłumem. Zatrzymali się. – Proszę o wybaczenie œ odezwał się Mathias do Bleysa, odwracajńc się œ zapomniałem, że odbywa się właœnie spotkanie. Pozwólcie, że wskażę wam innń drogę. Zawrócili i weszli do pokoju z długim stołem jadalnym zastawionym pustń w tej chwili zastawń i kieliszkami, a następnie przez drugie drzwi do kuchni, pełnej krzńtajńcej się obsługi, docierajńc w końcu do podwójnych drzwi z szarego metalu, z blokujńcń je ciężkń sztabń. Mathias przesunńł blokadę i pchnńł drzwi po prawej stronie. Otwarły się na bocznń alejkę, którń Bleys zauważył, wysiadajńc z samochodu. Noc przekształciła panujńcń na zewnńtrz ciemnoœć w czarnń œcianę otaczajńcń mały krńg œwiatła padajńcego na chodnik ze słabej lampki nad drzwiami. Powietrze na zewnńtrz było chłodne i lekko wilgotne. Po lewej stronie panowała całkowita ciemnoœć, za to po prawej mieli mroczny tunel ustępujńcy stopniowo oœwietlonemu wyjœciu alei na drogę, którń przyjechali do Klubu. – Wyjdœcie na drogę czterdzieœci jeden œ powiedział Mathias wskazujńc na drogę po prawej. œ Tam macie największe szansę złapać taksówki do hotelu. Henry poprowadził swoich ludzi do alei, a Bleys i Toni wyszli za nim. Mathias stał

jeszcze przez chwilę w drzwiach, przyglńdajńc się, jak ruszajń w stronę wyjœcia alejki na drogę. Nagle œwiatło na zewnńtrz zgasło i na całej długoœci zaułka zapanowała ciemnoœć, za wyjńtkiem œwiatła padajńcego z otwartych drzwi. W tej samej chwili z mroku po lewej wyskoczyły postacie z grubymi, podobnymi do policyjnych pałkami i zaatakowały od tyłu grupę Bleysa. Mathias przyglńdał się temu przez sekundę, po czym poœpiesznie cofnńł się i zamknńł za sobń drzwi, pozostawiajńc ich zaskoczonych nagłym brakiem œwiatła. Rozdział 8 Jednak ciemnoœć nie była całkowita. Z wylotu alei docierał słaby blask pozwalajńcy coœ dostrzec do czasu, aż ich oczy przyzwyczaiły się do warunków, pozwalajńc im widzieć prawie tak dobrze, jak napastnicy. Henry i Żołnierze, którzy wyszli pierwsi, natychmiast padli na ziemię na plecy, nogami w stronę napastników. Bleys jednym susem pokonał trzy stopnie dzielńce go od chodnika alejki, zamknńł oczy, pozwalajńc im szybciej dostosować się do ciemnoœci i działał, kierujńc się zapamiętanym obrazem przeciwników, który odbił się w jego pamięci niczym fotografia. Po kilku sekundach Bleys ponownie otworzył oczy i był w stanie zobaczyć, jak atakujńcy padali na ziemię, gdy odziani w ciężkie buty Żołnierze zaczepiali stopami o ich kolana i kopali wolnń nogń. Chodnik alejki był betonowy i częœć z napastników już nie wstała. Pierwszń troskń Bleysa była Toni. Jednak schodziła ze schodów tuż za nim i jak długo się go trzymała, we dwoje mogli poradzić sobie prawie ze wszystkim, co mogło zostać przeciw nim rzucone. Czwórka z atakujńcych skupiła się na nim, lecz teraz œwiatło padajńce od strony końca alejki œwieciło im prosto w oczy, podczas gdy Bleys, którego wzrok dostosował się już do ciemnoœci, miał je za plecami. Przynajmniej w tym miał wyraœnń przewagę. W tej samej chwili pierwszy z uzbrojonych w pałki napastników dopadł Bleysa, który kopnńł prawń nogń, czujńc jak stopa uderza z dużń siłń. Przywódca czwórki popełnił ten sam błńd, co wielu ludzi przed nim, nie doceniajńc niezwykłego zasięgu długich rńk i nóg Bleysa. Kopnięty przez Innego mężczyzna osunńł się bezwładnie na ziemię. Ahrens skupił uwagę

na pozostałych trzech przeciwnikach. Jego akcja sprawiła, że ci gwałtownie się zatrzymali. Kńtem oka dostrzegł, że Toni przeœlizgnęła się pod wymierzonym w niń ciosem pałki, wykorzystujńc równoczeœnie pęd przeciwnika, by rzucić go za siebie; uderzył twarzń w œcianę budynku i opadł bez ruchu. Teraz obracała się, by pomóc Bleysowi. W tym czasie pozostała trójka zdecydowała się rozproszyć i zaatakować Ahrensa, ale ten, dzięki wzrokowi i słuchowi zdawał sobie sprawę z ich ruchów, widzńc równoczeœnie kńtem oka, że grupa Henry’ego podnosi się z ziemi i powala pozostałych napastników. Toni zdńżyła już przesunńć się obok Bleysa i zaatakować najbliższego z jego przeciwników. Wytrńciła mu pałkę z rńk uderzajńc nad ramieniem, kopińc równoczeœnie czubkiem buta pod kolano i pchajńc go do tyłu, w wyniku czego mężczyzna padł i legł nieruchomo. Jeden z dwu pozostałych ludzi zamierzajńcych się na Bleysa ostrożnie skierował się w jej stronę. Uniósł swojń pałkę do ciosu œ głupi ruch przeciw komuœ takiemu jak Toni, majńcej sztukę kendo we krwi. Zanurkowała pod ciosem i pozornie delikatnie stuknęła mężczyznę w bok głowy trzymanń teraz pałkń. W tej samej chwili Bleys opadł na lewe kolano i użył prawej nogi do przewrócenia ostatniego z przeciwników, który uderzył głowń o beton i zamarł w bezruchu. Bitwa dobiegała końca. – Henry? œ Bleys przepatrywał mrok w poszukiwaniu wuja, wyłaniajńcego się z masy ciemnych ciał. – Zajęliœmy się już wszystkimi œ powiedział do Bleysa Wyglńdał, jakby trochę brakowało mu tchu. – Jesteœ ranny? œ zapytał Bleys. Henry potrzńsnńł głowń. œ Ktoœ z naszych? – Paru może mieć urazy głowy œ z ciemnoœci dobiegł rzeczowy głos Henryœego. œ Wcińż sń nieprzytomni i będziemy musieli ich nieœć. Poza tym nic, o czym warto by wspominać. – Dobrze – stwierdził Bleys. – Ale sńdzę, że powinniœmy się ruszyć œ dodał Henry. – Tak œ zgodził się Inny. œ Jeœli chcesz, mogę ponieœć jednego z naszych ludzi. – Nie ma potrzeby œ odpowiedział Henry. Wbrew sugestiom Mathiasa nie musieli polować na taksówki. Kiedy dotarli do ulicy, wcińż czekały na nich limuzyny, obok głównego wejœcia do Klubu. Cofnęły się do wyjœcia z

zaułka, jak tylko wyszli z niego Bleys z resztń. Bleys zabrał Toni i Henry’ego do pierwszego pojazdu; gdy tylko ich samochód włńczył się do ruchu, odwrócił się do Toni. – Toni, ponieważ nie ma z nami Dahno, który mógłby zajńć się aspektem politycznym tego zajœcia, będziesz musiała to wzińć na siebie. Zadzwoń do lokalnej policji i zgłoœ, że zaatakowano nas, gdy opuszczaliœmy Klub Prezesów. Powiedz im, że z dalszymi pytaniami powinni zgłaszać się do Dahno. W razie potrzeby, może udostępnić im naszych Żołnierzy. Potem połńcz się z Dahno, tylko głosowo. Z tego co wiem, jest w tej chwili na prywatnej kolacji z gubernatorem miasta Nowa Ziemia. Wprowadœ go w sytuację i powiedz, że wracamy do hotelu. Ale najpierw skontaktuj się z policjń. – Czy to naprawdę ma jakiœ sens? œ zapytała Toni. œ Klub Prezesów musi mieć w kieszeni lokalnń policję. – Prawdopodobnie. Ale chcę, żeby to było w policyjnych rejestrach – wyjaœnił Bleys. Toni zaczęła podnosić do ust swojń bransoletę, po czym zawahała się. – Wyglńdasz na niezwykle zadowolonego œ stwierdziła. œ Podobało ci się to? – Nie, to raczej nie œ odpowiedział Bleys. œ Ale jestem zadowolony z całego wieczoru, był bardziej owocny, niż oczekiwałem. – Nazwałabym to patem œ powiedziała. œ Wyszliœmy z Klubu po naszemu, ale z drugiej strony ludzi Henry’ego schwytano i unieszkodliwiono, a na koniec zostaliœmy zaatakowani przez ich œ jak to nazywajń na tej planecie? Grupę uderzeniowń. Poradziliœmy sobie z nimi, ale gdybyœmy mieli ze sobń kilku mniej Żołnierzy, moglibyœmy im nie podołać. – Rzecz w tym, że mieliœmy ich doœć œ stwierdził Bleys. œ Pamiętaj, że Jack i Jill przeszkolili Henry’ego na temat ich grup, więc prawdopodobnie miał pojęcie, czego się spodziewać. Miało to być tylko nauczkń. Chcieli nas trochę poobijać, nie czynińc prawdziwej krzywdy œ nic, co mogłoby spowodować komplikacje międzyplanetarne. – Czemu więc nie jest to remis? – Zdradzili się œ wyjaœnił Bleys. œ Próbowali wywrzeć na mnie wrażenie, potem złożyli propozycję łapówki œ nic z tego nie zadziałało. Jestem dla nich trudnym problemem. W oczywisty sposób stanowię dla nich potencjalne niebezpieczeństwo i najwyraŸniej nie zamierzam pozwolić na ciche załatwienie sprawy, bez naruszania mojego statusu dyplomatycznego, ani bez wywoływania wokół sprawy szumu. To dotrze do pracowników.

Jeœli mnie puszczń, sam mogę ich podburzyć. Jeœli mnie zatrzymajń œ pracownicy mogń to potraktować jako bodziec do działania. Dla nich to sytuacja bez wyjœcia, a ja automatycznie zdobywam kolejne punkty. – Możliwe œ skomentowała Toni. Ale uniosła do ust swojń bransoletę i połńczyła się z policjń. Póœniej, już w hotelu, Bleys przechadzał się w swoim apartamencie, czekajńc na Henryœego, który poszedł dopilnować opatrzenia swoich ludzi. Bleys, częœciń umysłu był œwiadom Toni, przyglńdajńcej mu się z sofy dryfowej i przyjœcia Henryœego chwilę póœniej, ale miał wrażenie, jakby energia generowana przez intensywne myœlenie miała go spalić, gdyby jej nie spożytkował. Nie patrzył na nic konkretnego. Skupiał się na niczym i na wszystkim równoczeœnie, łńcznie z możliwoœciami zasugerowanymi przez to, czego doœwiadczyli podczas kolacji. One właœnie w pełni angażowały poznawczń maszynerię jego umysłu. Pokój, Toni, Henry – nawet œwiat wokół niego œ w tej chwili istniały tylko widmowo. Liczyły się tylko myœli. Bleys rozejrzał się i dostrzegł Henryœego i Toni siedzńcych z głowami nachylonymi blisko siebie, nie uœwiadamiajńc sobie faktu, że wyszedł z pochłaniajńcego go wiru myœli. – Co z twoimi ludœmi? œ pytała Toni Henryœego. – Nieœle œ padła odpowiedœ. œ Nikt nie jest poważnie ranny. – Cieszę się œ stwierdziła Toni. Skinęła głowń w stronę Bleysa. œ Czy był taki jako chłopiec? Henry potrzńsnńł głowń. – Nie œ powiedział. – Kiedy to się zaczęło? – Pierwszy raz zauważyłem to na kilka miesięcy przed tym, jak opuœcił mojń farmę, by przenieœć się do Ekumenii i zostać z Dahno. To było krótko przed tym, jak próbował znaleœć Boga œ i nie udało mu się. Upłynęło przynajmniej pół roku, zanim znów go zobaczyłem i gdzieœ wtedy podjńł decyzję, która mnie teraz do niego doprowadziła. – Wybór Szatana? œ zapytała Toni. – Nie wybór œ zaprzeczył Henry, znów potrzńsajńc głowń. – Ma na to zbyt wielkń duszę. Ale była to decyzja, która pchnęła go w ręce Szatana, niezależnie od tego czy to przyznaje, czy nie. – Jeœli naprawdę tego nie wie œ powiedziała Toni œ czy mimo wszystko możesz czynić go odpowiedzialnym za to, że jest, jaki jest i robi to, co robi? – Tak œ spokojnie odpowiedział Henry. – Czemu?

– Nikt, kto idzie z Szatanem, nie może uniknńć tej winy. Człowiek może próbować to przed sobń ukryć, ale zdaje sobie sprawę, że coœ ukrywa. – W niektórych kwestiach jesteœ trudny do zrozumienia, Henry – powiedziała Toni. – Sam na wiele sposobów jestem grzeszny œ stwierdził jego wuj. œ Ale na końcu – dla mnie, tak samo jak dla Bleysa œ odpowiedœ jest ta sama. Każdy bierze odpowiedzialnoœć za swoje decyzje. I samotnie ponosisz konsekwencje. – Okrutne jest myœleć w taki sposób. – Nie jest łatwo podńżać œcieżkń Pana œ oœwiadczył Henry. Bleys gwałtownie zatrzymał się i stanńł naprzeciw nich. Unieœli głowy. – Henry œ powiedział œ czy wœród twoi ch ludzi jest ktoœ, kto nie będzie w stanie pojechać jutro do Blue Harbor? – Nie œ odpowiedział zapytany. œ Ale myœlałem, że zamierzamy zostać tu jeszcze dzień lub dwa. – Taki był mój pierwotny plan œ odpowiedział Bleys. Spojrzał na swojń bransoletę. – W tej chwili jest krótko po dziewińtej, mamy jeszcze mnóstwo czasu. Toni, weŸ telefon i zorganizuj nam jutro póœnym popołudniem lot do Blue Harbor. Niech to będzie w porze kolacji. Toni zmarszczyła czoło. – Nie wiem, czy z tak małym wyprzedzeniem będę w stanie zorganizować miejsca w regularnych połńczeniach dla tylu ludzi œ stwierdziła. œ W ostatecznoœci, lokalne linie atmosferycznoœorbitalne będń chciały podzielić nas na grupy lecńce różnymi statkami. – Jeœli będziesz musiała, wyczarteruj pojazd suborbitalny œ podpowiedział Bleys. – Oczywiœcie, zawsze istnieje taka możliwoœć œ zgodziła się Toni. œ Może w ogóle zrezygnuję z regularnych połńczeń i zajmę się od razu tym. – Zostawiam to tobie œ powiedział Bleys. Podszedł do nich i zajńł miejsce w dryfie. Toni wywołała telefon w poręczy sofy, porozmawiała krótko z biurem podróży i przerwała połńczenie. – Wyglńdasz na zadowolonego œ stwierdził Henry, przyglńdajńc mu się uważnie. – Wszystko zaczyna się kręcić œ odpowiedział Bleys, wycińgajńc długie nogi w stronę ognia na kominku. Płomienie trzaskały tak radoœnie, jakby na całym œwiecie nie istniały żadne problemy. œmieszne było, że coœ, co zostało pierwotnie zaprojektowane do ogrzewania pokoju, zachowano wyłńcznie z powodów dekoracyjnych. Ale Bleysowi patrzenie w ogień

sprawiało przyjemnoœć, podobnie jak œ z zupełnie odmiennych przyczyn œ doceniał obraz gwiaŸdzistego nieba na suficie sypialni. – Sprawy mogń się potoczyć znacznie szybciej, niż się spodziewałem – cińgnńł w zamyœleniu. œ Istniejń pewne możliwoœci... Przerwał mu dœwięk sygnalizujńcy połńczenie telefoniczne. Odebrała Toni. Oddzwaniało biuro podróży, więc natychmiast pogrńżyła się w omawianiu szczegółów przelotu. – Interesujńce jest, że nikt z atakujńcych nie używał niczego poza pałkami œ kontynuował Bleys. – Planowali nas skrzywdzić, ale nie poważnie œ stwierdził Henry. – To właœnie powiedziałem Toni œ od powiedział Bleys. œ Interesujńce. Ktokolwiek ich wysłał, nakazał im obić nas i wystraszyć, ale nie wyrzńdzić prawdziwej krzywdy. – Chcieli także sprawić wrażenie prostego gangu z ulicy œ dodał Henry. œ Nie zorganizowanej grupy czy organizacji. – To też œ zgodził się Bleys. Popatrzyli na siebie i pokiwali głowami. Bleys obrócił się do Toni, która skończyła właœnie rozmowę telefonicznń. œ Wszystko załatwione? – Wszystko. Ustaliłam start na szóstń po południu jutro œ stwierdziła Toni. œ Może być? – Tak œ odpowiedział Bleys, znów wpatrujńc się w płomienie. œ Teraz pozostaje nam czekanie. Sńdzę, że będziemy mieć póŸnego goœcia. – Goœcia? œ zapytała Toni. œ Kogo? – Tego jeszcze nie wiem. Poczekamy i zobaczymy. Ktokolwiek to będzie, powinien zjawić się przed północń. Jednak nie minęło nawet półtorej godziny, a zadzwonił telefon. Odebrała Toni. – Apartament Bleysa Ahrensa. Przez chwilę słuchała osoby po drugiej stronie, potem wyciszyła mikrofon i zwróciła się do Bleysa. – Do ciebie œ powiedziała. œ Mistrz Gildii Edgar Hytry. Wieœci szybko się tu rozchodzń. – A decyzje sń równie szybkie œ stwierdził Bleys chwilę przed uaktywnieniem telefonu na swoim dryfie. – Mistrz Gildii Hytry? Słuchał przez chwilę. – Ależ wcale œ powiedział. œ Zazwyczaj siedzę znacznie dłużej. Jeœli wejdzie pan do północnej wieży hotelu i wywoła prywatnń windę A2, drzwi otworzń się i trafi pan bezpoœrednio do mnie. Przerwa. – Żaden kłopot œ powiedział. Ponownie dotknńł przełńcznika, rozłńczajńc się.

– Co to oznacza dla mnie i moich ludzi? œ zapytał Henry. – Nic. Mistrz twierdzi, że przychodzi zaproponować mi jutro lunch ze sobń i swoimi kolegami. Zgodzę się na to, ale tu, w moim apartamencie. Zgodzń się, po dzisiejszym wieczorze będzie to odebrane jako naturalna ostrożnoœć. Twoi ludzie œ w każdym razie większoœć z nich œ mogń odpoczńć do chwili, aż pojedziemy do Blu e Harbor. Przypuszczam, że będziemy musieli opuœcić hotel kilka godzin wczeœniej, by zapewnić sobie bezproblemowy wyjazd z miasta i dostanie się na wyczarterowany statek. – Pójdę do nich i przedstawię im sytuację œ powiedział Henry. œ Muszń wiedzieć o zmianie planów i o tym, że mojń czas na wypoczynek. Ci, którzy byli w tej alejce mogń chcieć trochę poœwiętować. – Twoi Żołnierze Boga nie będń pasować do stereotypowego obrazu ZaprzyjaŸnionych, nie tylko w umiejętnoœciach zaprezentowanych w tej alejce œ powiedział Bleys z uœmiechem. Henry patrzył na niego ponuro. Nie uœmiechnńł się. – Sń tym, kim sń œ odpowiedział. Bleys skinńł, poważniejńc. – Jednak jeœli nie masz nic przeciw, chciałbym, żeby zostali w hotelu œ powiedział. – Poza tym, jeœli tylko będń w stanie się wyspać, mogń w wolnym czasie robić co chcń. Ale cińgle powinni być w kontakcie. Po prostu, kiedy już będziemy w Blue Harbor, możemy mieć dla nich coœ do zrobienia. Henry wstał i ruszył w stronę drzwi. – Nie idŸ jeszcze – powstrzymał go Bleys. œ Chciałbym, żebyœ był tutaj, kiedy przyjdzie Mistrz Gildii. Henry wrócił i usiadł z powrotem. Mistrz Gildii Hytry, kiedy się wreszcie pojawił, okazał się być pulchnym mężczyznń z przerzedzajńcymi się, czarnymi włosami i okrńgłń twarzń o przyjemnym uœmiechu. Podobnie jak wszyscy mężczyœni na Nowej Ziemi był gładko ogolony. Ciemnofioletowa marynarka i wńskie spodnie jego garnituru zdawały się być trochę za ciasne, jakby przybrał kilka kilogramów od chwili, gdy je nabył. Uœmiechał się szeroko od wejœcia. – Bleys Ahrens! œ odezwał się mocnym tenorem. œ To uprzejme œ bardzo uprzejme, że zgodziłeœ się spotkać ze mnń tak póœno wieczorem. Bleys spojrzał na niego przez apartament. – Jak powiedziałem przez telefon, to żaden kłopot. Proszę usińœć. Goœć obszedł rozdzielajńce ich krzesła i wybrał stojńce naprzeciw Bleysa, ostrożnie usadawiajńc się na samej krawędzi, jakby w każdej chwili gotów był szybko się zerwać.

– Oczywiœcie zastanawia się pan, co mnie tu sprowadza œ powiedział od Bleysa. – Jestem członkiem Rady Wybieralnych Mistrzów Gildii. œ W jego głosie pojawiła się nuta sugerujńca wagę nazwy. œ Jak przypuszczam, można by powiedzieć, że przemawiam nie tylko w imieniu członków Gildii tego miasta, ale i wszystkich miast na Nowej Ziemi. Chcemy cię powitać na Nowej Ziemi, Bleysie Ahrens. Chcielibyœmy dać wyraœniejsze dowody naszej radoœci z twojego przybycia niż zaledwie kilka słów ze strony jednego z nas. Jednak przypuszczaliœmy, że będziesz w tym mieœcie kilka dni dłużej, a teraz cóż, mówi się – niedbale machnńł rękń w stronę miasta za oknami œ że wyjeżdżasz jutro wieczorem. Nie daje nam to wiele czasu na przygotowanie odpowiedniego powitania. Miałem nadzieje na przekonanie cię do powrotu do pierwotnego planu i pozostania w mieœcie dodatkowego dnia lub dwóch. – Obawiam się, że nie œ spokojny ton odpowiedzi Bleysa przeœlizgnńł się nad pytaniem, w jaki sposób Hytry tak szybko dowiedział się o ich wyjeŸdzie. – Przeanalizowaliœmy nasz plan i doszliœmy do wniosku, że będę musiał wrócić na Zjednoczenie szybciej, niż pierwotnie myœlałem. Szkoda, ale cóż mogę zrobić? – Rzeczywiœcie, szkoda œ stwierdził Hytry, będńc w stanie równoczeœnie marszczyć czoło i uœmiechać się. œ Oczywiœcie całe miasto wie, że byłeœ dziœ wieczorem na kolacji w Klubie Prezesów i bylibyœmy zawstydzeni, gdybyœ wyjechał bez... jak to ujńć? Powiedzmy – bez opinii równoważńcej, ze strony naszego Komitetu Kierowniczego. Chcielibyœmy zaprosić cię na kolację odpowiedniń dla takiego goœcia. Jednak majńc tak mało czasu... jesteœ pewien, że nie możesz przesunńć wyjazdu przynajmniej do północy następnego dnia? – Nie œ wolno odpowiedział Bleys. œ Rozmawialiœmy właœnie o naszych planach i wyjadę o szóstej po południu. Te objazdy majń swoje prawa, wie pan. – No tak, rozumiem... chwileczkę! œ prawie wykrzyknńł Hytry. œ Mam! Nadal zostaje czas, by zjeœć jutro lunch. Nie pozwoli nam to tak naprawdę powitać pana w sposób, jaki planowaliœmy, ale da to członkom naszego Komitetu Kierowniczego poznać pana – czego wszyscy bardzo pragnń; pozwól powiedzieć sobie, Bleysie Ahrensie, że będzie to z korzyœciń i dla ciebie, ponieważ stanowimy Pierwszy Dom Gildii, przodujńcy na planecie. Bleys wolno potrzńsnńł głowń. – Obawiam się, że nie œ powiedział. – Planowałem spędzić cały dzień, pracujńc tutaj aż

do wyjazdu, przygotowujńc przemówienia i załatwiajńc inne sprawy. Poœwięcenie czasu na lunch oznaczałoby stratę częœci popołudnia, a zresztń i tak nie chcę opuszczać hotelu do chwili, aż pojedziemy do portu kosmicznego. – Całkiem zrozumiałe, całkiem zrozumiałe œ powiedział Hytry. œ A co pan powie na przygotowanie lunchu w hotelu. Nie straci pan więcej niż dwie godziny, obiecuję. Bleys ponownie z żalem potrzńsnńł głowń. – Może półtorej godziny? – zapytał Hytry. œ Gwarantuję, że nie zatrzymamy pana dłużej niż półtorej godziny. Nie? Godzinę? Bleys uœmiechnńł się smutno. – Nie bardzo wiem, jak moglibyœcie zorganizować lunch w hotelu. Chociaż... może. Tak. Moglibyœmy użyć mojego apartamentu i przygotować lunch tutaj. Oczywiœcie twoi ludzie ponieœliby koszty. – Doskonały pomysł! œ rozpromienił się Hytry. œ Oczywiœcie. To my będziemy gospodarzami. O której godzinie możemy go urzńdzić? – W samo południe œ stwierdził Bleys. œ Równo o dwunastej iostrzegam, o pierwszej musi być po wszystkim. – Nie ma problemu, rozumiemy œ powiedział Hytry. œ Proszę to zostawić mnie. Porozmawiam z hotelem i wszystkim się zajmę. – A więc dobrze. œ Bleys wstał. œ Teraz, jeœli pan wybaczy, mam jeszcze trochę do zrobienia przed pójœciem do łóżka. Hytry natychmiast podniósł się z miejsca. – Tak, oczywiœcie. œ Już szedł w stronę drzwi do windy. œ Wobec tego, dobranoc. Bleys wcisnńł klawisz na konsoli wbudowanej w poręcz fotela. Drzwi windy rozsunęły się, Hytry przeszedł przez nie, a Bleys usiadł z powrotem w dryfie, prawie uœmiechajńc się do Toni i Henry’ego. – Cóż œ powiedział. œ A więc mamy ofertę opozycji. Henry, właœciwie, pomimo całej jego zgodnoœci, możesz spodziewać się, że pojawi się tu z uzbrojonymi ochroniarzami. Wydaje mi się, że powinniœmy pokazać własnń straż. – Domyœliłem się tego œ odpowiedział Henry. œ Żołnierze będń niewidoczni, ale w gotowoœci. – Rzecz w tym, że możesz ustawić ich na widoku œ stwierdził Bleys. œ Sńdzę, że będń się tego spodziewać, wiedzńc o ataku na nas. Będń również spodziewać się z mojej strony nadwrażliwoœci pod tym względem œ ale nie spodziewam się ich więcej œ nie tym razem.

Rozdział 9 – Bleysie Ahrens œ odezwał się Edgar Hytry, pocńc się lekko u szczytu stołu ustawionego w jednym z pokoi apartamentu Bleysa. – Czekaliœmy na twoje przybycie. W przeciwieństwie do nastawienia, z jakim prawdopodobnie zetknńłeœ się w Klubie Prezesów, uważamy, że tak Wielki Nauczyciel jak ty, zawsze będzie serdecznie witany na Nowej Ziemi. Wypijmy za to! Wliczajńc Bleysa, Toni i Henryœego, przy stole siedziało dwanaœcie osób. Pozostałń dziewińtkę stanowili Mistrzowie i Mistrzynie Gildii, sami członkowie Rady. Wszyscy unieœli teraz kieliszki z interesujńcym, białym winem o kwaœnawym posmaku i wypili. Bleys ledwie dotknńł ustami zawartoœci swojego kieliszka i zaraz go odstawił. Zauważył, że Toni unika picia soku pomarańczowego wypełniajńcego jej kieliszek. Nie było w nim nic złego – dla kogokolwiek urodzonego i wychowanego na Nowej Ziemi. Ale hotel mógł oczywiœcie dostarczyć wyłńcznie sok pochodzenia planetarnego, a smakiem różnił się on zdecydowanie od tego ze Zjednoczenia, którym zostali poczęstowani w Klubie Prezesów. Henry, jako człowiek rozsńdny, pił kawę majńcń smak zbliżony do tej, do jakiej był przyzwyczajony. Dahno był nieobecny, pochłonęła go jakaœ jego sprawa. – Dziękuję œ odpowiedział Bleys. œ Zawsze przyjemnie jest dowiedzieć się, że mile cię widzń. Ponieważ posiłek miał trwać nie dłużej niż godzinę, z koniecznoœci stał się raczej zestawem przekńsek niż posiłkiem, choć Mistrzowie Gildii postarali się, by serwowany był z największń ceremoniń, do jakiej zdolny był hotel; był to pierwszy raz, gdy ktoœ przy stole wykazał pragnienie poruszenia tematu, dla którego chcieli się z nim spotkać. Zdńżyło już upłynńć pół godziny. – Widzi pan œ choć oddzielała ich pełna długoœć stołu, Hytry nachylił się ku niemu konfidencjonalnie œ wierny, mamy sposoby na dowiadywanie się o takich rzeczach, jak minęła pańska wczorajsza kolacja z Prezesami. Naturalne jest, że sń podejrzliwi wobec przybycia kogoœ takiego. Wydaje im się, że sń właœcicielami tej planety œ choć wcale tak nie jest. Z dumń mogę powiedzieć, że to Gildie powstrzymujń ich przed zostaniem absolutnymi tyranami. My przemawiamy w imieniu pracowników. Pan z nami, a my z panem. – A kto przemawia w imieniu bezrobotnych? œ zapytał Bleys.

– Nie ma takich œ odpowiedział Hytry i przytaknęli mu pozostali Mistrzowie, z których trójkę stanowiły kobiety. œ Na Nowej Ziemi wszyscy pracujń, a pracujńcy œ przy dowolnym zajęciu œ muszń należeć do Gildii. – Wliczajńc w to farmerów, ranczerów i tego rodzaju ludzi? – Tak œ potwierdził Hytry. œ Wszyscy. W cińgu następnych kilku tygodni, gdy będzie pan przemawiał do mieszkańców tego œwiata, będzie pan mówił do członków Gildii – wszystkich, za wyjńtkiem garstki Prezesów, którzy też mogń przyjœć posłuchać. – To interesujńce œ stwierdził Bleys. œ Czy wobec tego nie martwi was, że w wyniku nowego kontraktu z Newtonem, częœć z pracowników będzie musiała zmienić pracę lub zostanie z niej wyrzucona? Przypuszczam, że przynajmniej częœć z nich będzie musiała zostać przeniesiona. Mistrzowie Gildii popatrzyli po sobie. – Och œ stwierdził Hytry œ wsz ystko pójdzie gładko. Wiemy, jak radzić sobie z takimi problemami. – Cóż, to dobrze œ odpowiedział Bleys. œ Nie byłem w stanie wyobrazić sobie, jak coœ tak wielkiego można przeprowadzić bez dużego bałaganu, ludzi zmieniajńcych pracę i ogólnych utrudnień przynajmniej dla pewnego procentu zatrudnionych. – Cóż, oczywiœcie œ odezwał się Hytry œ konieczna będzie pewna iloœć poprawek. Ale ograniczamy to do minimum, co pracownicy rozumiejń. Wszystko odbywa się dla ich dobra, dla dobra planety. Właœciwie, powinieneœ uœwiadomić sobie Nauczycielu, że pracownicy nie stanowiń całej populacji planety. W naszym społeczeństwie sń inni, poza szeregami Prezesów, którzy skorzystajń na tym kontrakcie. To dla dobra nas wszystkich, zapewniam cię. Ale wracajńc do tego, o czym rozmawialiœmy, twoja widownia niemal w całoœci będzie składać się z członków Gildii. Mógłbyœ o tym pamiętać. – Będę œ powiedział Bleys. – To jest właœnie powód, dla którego chcieliœmy zjeœć z tobń ten lunch œ powiedział Hytry. – Bleysie Ahrens, nie musisz obawiać się Prezesów, bo Gildie sń po twojej stronie. – Podobnie jak były wczorajszej nocy. – Tak... œ Hytry przerwał, marszczńc czoło œ oczywiœcie byliœmy... ale nie mogłeœ sobie wtedy zdawać z tego sprawy... właœciwie, do czego pan się odnosi, Bleysie Ahrens? Bleys rozeœmiał się. – Nie zamierzacie chyba udawać, że wczorajsi napastnicy zostali nasłani przez Prezesów? – zapytał. œ Wiecie równie dobrze jak ja, że zostali wysłani przez was.

Właœnie kończyli deser, jakiœ rodzaj mr ożonego puddingu. Widelec Hytrego z trzaskiem opadł na talerzyk. – Nie sńdzisz chyba na poważnie, że to byli nasi ludzie? œ zapytał. – Wiem, że tak było œ stwierdził Bleys. Uœmiechnńł się do nich. œ Wierzę waszemu zapewnieniu, że macie sposoby na dowiedzenie się, co zaszło podczas mojej kolacji z Prezesami. Dowiedzieliœcie się tego bardzo szybko, ale nie na czas œ prawda? – Nauczycielu œ powiedział Hytry, patrzńc na niego z szokiem rysujńcym się na twarzy – nie mam pojęcia, o czym mówisz. – Mówię o tym, że informacja na temat tego, co powiedzieli mi Prezesi i mojej odpowiedzi dotarła do was odrobinę za póœno, nieprawdaż? Jeszcze zanim tu dotarłem, zdecydowaliœcie, że Prezesi będń w stanie zaprosić mnie na spotkanie prędzej niż wy. Postanowiliœcie na to pozwolić, ale i obrócić na swojń korzyœć. Bez wńtpienia byliœcie pewni, że niezależnie od tego, co byœcie mi zaoferowali, Prezesi mogń was przebić i w taki czy inny sposób, groœbń czy przekupstwem, skłoniń mnie do tego, bym podczas swoich przemówień na planecie przekonywał do nich publicznoœć. – Na pewno nie! œ zaprotestował Hytry. Wytarł dłonie serwetkń. – Na pewno tak œ stwierdził Bleys. œ Byliœcie przekonani, że jeœli nie zadziała łapówka, nie będę w stanie oprzeć się groŸbom. Byliœcie wręcz pewni, że nawet jeœli będę potem żałował zgody na ich warunki, to albo postńpię zgodnie z ich życzeniami, albo natychmiast ucieknę z Nowej Ziemi, by znaleœć się poza ich zasięgiem. W zwińzku z tym wysłaliœcie grupę uderzeniowń, by przyœpieszyć mój wyjazd z Nowej Ziemi. – Ale to œmieszne! œ wybuchł Hytry. œ Skńd mogliœmy wiedzieć, że wyjdzie pan w tę alejkę? Nie miał pan powodu tego robić! – Nie, chyba że zaaranżowaliœcie sytuację zmuszajńcń mnie do tego. Nie byłoby to szczególnie trudne. Bez wńtpienia macie swoich ludzi w Klubie Prezesów – z tego co wiem, może nim być nawet Mathias. W każdym razie, zorganizowaliœcie demonstrację w holu, byœmy musieli wyjœć kuchennymi drzwiami. Wydało mi się wtedy, że w sposobie, w jaki Mathias współpracował, zamykajńc drzwi i wyłńczajńc œwiatło; porzucajńc nas w zaułku na pastwę napastników, było coœ z poczucia winy. – Zapewniam cię z całń stanowczoœciń, Wielki Nauczycielu œ powiedział Hytry, napełniajńc głos szczeroœciń œ że nie mieliœmy wob ec ciebie żadnych uprzedzeń i w żaden

sposób nie jesteœmy odpowiedzialni za atak w tej alejce! Niestety, szczeroœci brzmińcej w jego głosie nie wtórowały twarze przynajmniej połowy z pozostałych Mistrzów Gildii siedzńcych przy stole. Rysowały się na nich mieszane uczucia winy i urazy. – Naprawdę? œ zapytał Bleys. œ Wobec tego nic się nie stanie, jeœli dam wam takń samń odpowiedœ, jakiej udzieliłem Prezesom. Jestem filozofem. Przemawiam do ludzi kierowany wewnętrznym przekonaniem i wizjń historycznej sytuacji, w której się znajdujemy w tej krytycznej chwili. Zarówno ja sam, jak i to co mógłbym dla nich zrobić, uległoby całkowitemu zniszczeniu, gdybym pozwolił na zniekształcenie mojego przekazu przez cokolwiek z zewnńtrz. Innymi słowy, pomimo jak najlepszych chęci, nie zwińżę się ani z Klubem Prezesów, ani z wami, ani z nikim innym. Choć wymagało to od niego wyraœnego wysiłku, Hytry uspokoił się. – Jeœli nalegasz na takie działanie œ zmusił się do przyciszenia głosu œ ale przynajmniej możesz pozwolić nam powiedzieć, co chcieliœmy ci zaoferować. – Proszę bardzo œ stwierdził Bleys œ ale ograniczcie się do dwudziestu minut, które nam pozostały. – Nie potrwa to długo. Po pierwsze i najważniejsze, możemy zaoferować panu ochronę przed Klubami Prezesów. Proszę mi wierzyć, bez tej ochrony pan, razem z tń garstkń ochroniarzy, możecie zostać połknięci jednym kłapnięciem. – Gdyby Prezesi dopuœcili się czegoœ takiego, wywołałoby to reperkusje ze strony międzygwiezdnej opinii publicznej – powiedział Bleys. œ Równie złe jak w sytuacji, gdyby Gildie zrobiły coœ podobnego. Proszę pamiętać, że jestem członkiem Izby Zjednoczenia i mam immunitet dyplomatyczny. Poza tym, z powodu obawy przed wepchnięciem mnie w ramiona przeciwników i wy, i Prezesi musielibyœcie być głupcami, by wykonać pierwszy ruch. Hytry wbił w niego wzrok nad stołem. – Sugeruje pan, że razem z Prezesami blokujemy się nawzajem przed podjęciem jakichœ działań przeciwko panu? œ zapytał. – Stwierdzam fakt œ powiedział Bleys. – Wy i Prezesi stworzyliœcie na tym œwiecie równowagę sił i wydaje mi się, że sami staliœcie się, w mniejszym lub większym stopniu, jej ofiarami. Obie organizacje opierajń swój status i popularnoœć na opinii publicznej. Gdybyœcie rzeczywiœcie się jej przyjrzeli, zauważylibyœcie, że opinia publiczna tej planety już uległa

wpływom moich przemówień z nagrań dokonanych na Zjednoczeniu. Jestem przekonany, że dotarłoby do was, że pracownicy, jak ich nazywacie, uważajń mnie za kogoœ nie tylko niegroœnego, ale i w najwyższym stopniu interesujńcego. Obiecuję im nadzieję na odzyskanie kontroli nad własnym życiem. Myœlę, że przekonacie się, iż wszyscy chcń lepiej kontrolować swojń przyszłoœć. Hytry gestem odrzucił ostatnie słowa Bleysa. – Dodatkowń sprawń, którń chcieliœmy ci zaoferować, oprócz ochrony przed Prezesami, była pomoc w gromadzeniu widowni. Gdyby Gildia sponsorowała twoje wiece, możesz być pewien, że nasi ludzie przykładaliby do nich większń wagę. – Doprawdy? œ skomentował Bleys. – Tak jest œ odpowiedział Hytry. œ Wiemy, co chcieli ci zaoferować Prezesi – kredyt międzygwiezdny; wysoka opłata w kredycie za poprawienie opinii pracowników na ich temat. Jak mówisz, odrzuciłeœ ich ofertę œ słuszne posunięcie. Oczywiœcie, nie możemy się z nimi równać w finansach. Jednak jeœli chcesz, by pracownicy słuchali twoich słów, wierz mi, nasza dobra wola warta jest znacznie więcej, niż mógłby ci dać dowolny kredyt. Bleys ponownie zerknńł na zegarek. – Widzę, że nasz czas już prawie minńł – stwierdził. – Jeœli to co mówisz jest prawdń, to szkoda, że nie mogę skorzystać z przewagi... – Ale... œ zaczńł Hytry. – Ale œ przerwał mu Bleys œ obawiam się, że będę musiał udzielić wam tej samej odpowiedzi, jakń dałem Prezesom. Niewielu ludzi zdaje się słuchać tego, co mówię. Nie mam własnych spraw do załatwienia i odmawiam zajęcia się załatwianiem cudzych. Powtórzę tylko to, co mówiłem już wielokrotnie œ mówię ludziom rzeczy, których się nauczyłem i doœwiadczyłem; im samym zaœ pozostawiam , czy odniosń to do czegoœ, czego sami mogli doœwiadczyć. Wstał. Patrzńc z wysokoœci pełnego wzrostu, górował nad wszystkimi w pokoju. – Cieszę się, że mogłem się z wami spotkać œ powiedział. œ Mówię ludziom, że żadne doœwiadczenie nie jest stracone. Każde spotkanie z innń istotń ludzkń ma swojń wartoœć. Zyskałem słuchajńc cię, Mistrzu Gildii. Teraz jednak, obawiam się, że muszę wracać do pracy. Henry i Toni równoczeœnie podnieœli się z miejsc. Bleys wyszedł z jadalni, pozostawiajńc za sobń ciszę. Kiedy wrócił do prywatnego gabinetu, opadł na jedno z krzeseł dryfowych.

– Skńd wiedziałeœ? œ zapytała Toni, gdy siadła obok razem z Henrym. œ Skńd mogłeœ mieć pewnoœć, że to ludzie Gildii zaaranżowali napad? Bleys uœmiechnńł się. – Nie miałem pewnoœci œ powiedział. œ Ale jak mogłoby być inaczej? Prezesi nic by przez to nie zyskali. Dla nich byłoby to zresztń popełnienie przestępstwa na własnym progu, kiedy równie dobrze można by zrobić to gdzieœ indziej, nie na widoku publicznym. Jeœli chodzi o to, skńd Gildia mogłaby wiedzieć, że wyjdziemy tamtędy – nie wńtpię, że Mathias jest członkiem Gildii. – Jak możesz być tego pewien? œ zapytała Toni. œ Biorńc pod uwagę, że pracuje na takim stanowisku w Klubie Prezesów? – Pamiętasz, co Hytry powiedział nam podczas lunchu? œ zapytał Bleys. œ Tak czy inaczej musi być członkiem Gildii. Każdy kto pracuje, musi do niej należeć. Myœlę, że powiedział mi więcej niż chciał – jeœli pracujesz na tej planecie, należysz do Gildii czy tego chcesz, czy nie. A Mathias jest w idealnej pozycji do stania się podwójnym agentem; przypuszczam, że pracuje dla obu stron, które zresztń zdajń sobie z tego sprawę i go wykorzystujń. W końcu wszystko co musiał zrobić, to wyprowadzić nas na zewnńtrz przez boczne drzwi. Mógł nawet nie wiedzieć, że czeka tam grupa uderzeniowa. – W porzńdku œ stwierdziła Toni. œ Ale przyznaj, że i tak częœć z tego musiałeœ zgadywać. – Nie zgadywałem œ zaprzeczył Bleys. œ Dodaj to wszystko co powiedziałem do faktu, że atak zupełnie nie pasował do podejmowanych przez Prezesów prób wpłynięcia na mnie. Tak jak się spodziewałem, Harley dał mi wybór osiołka: kij i marchewkę. NajwyraŸniej zostawili zastosowanie siły na póœniej. Z drugiej strony, jak powiedziałem Hytremu, Gildie zyskały szansę sprawdzenia mojej ochrony i dodatkowo dania mi nauczki za decyzję, co do której byli pewni, że jń podejmę. Znów się do nich uœmiechnńł. – Dało mi to też szansę œ kontynuował œ rzucić im podczas lunchu bombę na kolana i przyjrzeć się ich reakcji. Okazała się dokładnie taka, jakiej się spodziewałem. – Jednak sam powiedziałeœ im coœ, co nie jest prawdń œ stwierdził Henry. – Zarówno Prezesom jak i Gildii powiedziałeœ, że nie masz do załatwienia własnych spraw. Wiesz, że to nieprawda.

– Ależ wujku œ Bleys popatrzył na niego œ cóż takiego mam tu do załatwienia? – Nie wiem œ odpowiedział Henry. œ I nie ma to znaczenia. Wystarczy mi wiedzieć, że to nie Boża sprawa. Ale dobrze wiem, że zawsze masz powody by robić to, co robisz. Powiedz, że się mylę. Bleys potrzńsnńł głowń. – Nigdy nie nazwałem cię kłamcń, Henry œ powiedział bardzo poważnie. œ Oczywiœcie, mam własnń œcieżkę. Gdybym jej nie miał, nie miałbym powodu, by żyć. Jednak nie mówię o swoim celu, gdyż jest na to jeszcze za wczeœnie. Chcę utrzymać umysł otwarty na możliwoœci, które, jak często bywa, mogń pojawić się póœniej. – Możesz w to nawet wierzyć œ odpowiedział Henry œ ale sńdzę, że w duszy wiesz lepiej. Przez chwilę Bleys nie odpowiedział. – Henry œ odezwał się w końcu – któregoœ dnia powiem ci wszystko. Podniósł wzrok. – Tobie też, Toni œ dodał. – Nigdy o to nie prosiłam. – Tak, nigdy œ poważnie potwierdził Bleys. Jego nastrój gwałtownie się zmienił. Przestał rozpierać się na krzeœle i wyprostował się. œ Toni, prawdziłaœ s pogodę na jutro? Na przemówienie w Blue Harbor wybraliœmy pogodny dzień, a jaka ma być tam pogoda jutro? – Lekkie, przelotne deszcze, ale głównie słońce œ odpowiedziała Toni. – Cóż, wobec tego wszystko w porzńdku. Ci, którzy przyjdń, w razie potrzeby po prostu uruchomiń ekrany pogodowe. Sń niewidoczne i nie zajmujń miejsca, a deszcz odbija się od nich. Henry, powiedziałeœ, że twoi ludzie będń gotowi do podróży? – Tak œ potwierdził Henry. œ Będń gotowi. – To dobrze œ powiedział Bleys œ ob chcę ostatni odcinek drogi do budynku nadawczego przejœć pieszo, przez tłum, a do tego muszę być otoczony przez Żołnierzy. Nie wierzę, żeby groziło mi jakieœ niebezpieczeństwo, ale będzie tam dużo pragnńcych się do mnie zbliżyć ludzi i chcę, żeby nie dopuszczono ich zbyt blisko. – Dopilnujemy tego œ obiecał Henry. – A więc cóż, œ powiedział Bleys wstajńc. œ Zajmijmy się lepiej naszymi sprawami i przygotujmy się do wyjazdu... Przerwał, widzńc rozsuwajńce się drzwi do pokoju, przez które przeszedł Dahno. Kilkoma długimi krokami podszedł do jednego z większych foteli dryfowych i opadł na niego. Dryfy skonstruowano w taki sposób, by nie opadały, niezależnie od wielkoœci rzucanej na nie masy. Ten jednak opuœcił się przynajmniej kilka centymetrów, zanim powrócił do

normalnej wysokoœci. Dahno westchnńł ciężko i przecińgnńł się, rozcińgajńc na całń długoœć swoje potężne ramiona. – Po wczorajszej kolacji z paniń gubernator miałem z niń dzisiaj lunch – powiedział. – Rozmawiałem, ale to chorńgiewka na wietrze. Wszystko będziecie musieli ustalić albo z Prezesami, albo z Gildiń. A skoro mówimy o Gildiach œ idńc tu przeszedłem przez jadalnię i była pusta. Wyszli zadowoleni czy nie? – Nie œ odpowiedział Bleys. Dahno znów westchnńł. – W takim razie, obawiam się, że mam dla ciebie złń wiadomoœć. Wiem, że nie chodzi ci o kredyt, a o swobodny dostęp do ludzi. Aktualna równowaga sił panuje tu od ponad stu lat i przeraża ich cokolwiek, co mogłoby tę równowagę zakłócić – a obie strony uważajń ciebie za potencjalne œródło kłopotów. Szturchnńłeœ tylko Mistrzów Gildii, czy zrobiłeœ coœ więcej, by spalić za sobń wszystkie mosty? – Obawiam się, że wszystkie mosty zostały spalone œ stwierdził Bleys. – Cóż œ odezwał się Dahno po minucie œ nie ma tak iego mostu, którego po spaleniu nie da się odbudować. Jeœli podasz mi szczegóły zobaczę, co da się zrobić, by znów znaleœć się na pozycji umożliwiajńcej negocjacje. Bleys, musisz zrozumieć sytuację. Wiem, że to œmieszne, ale choć Nowa Ziemia wcińż utrzymuje lokalne i planetarne rzńdy, tak naprawdę istniejń one tylko na pokaz. Wyglńda na to, że przez ostatnie sto lat stopniowo pozbawiano je władzy i w tej chwili jedynymi ludœmi podejmujńcymi decyzje sń Prezesi i Gildie. Musisz doprowadzić do sytuacji, kiedy te dwie strony będń się o ciebie targować, ponieważ będziesz miał tu jakńkolwiek swobodę działania wyłńcznie tak długo, jak długo trwać będń targi. – Aleja nie chcę odbudować moich mostów œ stwierdził Bleys. Był œwiadom, że nie tylko Dahno, ale również Henry i Toni przyglńdajń mu się niezwykle intensywnie. Przez chwilę czuł dotyk izolacji, samotnoœci odczuwanej przez całe życie. Zaczńł się zastanawiać, czy któreœ z nich będzie z nim na końcu, jeœli mu się powiedzie. Czy też wszystkich utraci? Nie chciał stracić żadnego z nich – w tej chwili w pokoju znajdowali się wszyscy, którzy w całym wszechœwiecie cokolwiek dla niego znaczyli. – Powiedziałem im prawdę œ poinformował Dahno. œ Powiedziałem, że gdybym zwińzał się z jakńœ konkretnń grupń czy ideologiń innń niż moja własna, straciłbym zupełnie wiarygodnoœć jako filozof. Powiedziałem im też, że przedstawiam tylko mojń wizję obecnej

sytuacji historycznej. – Ale jeœli nie będziesz rozmawiał z Gildiń i nie możesz rozmawiać z Klubami Prezesów – stwierdził Dahno œ to do kogo vi diabła będziesz przemawiał? – Do wszystkich œ powiedział Bleys. Rozdział 10 Następnego dnia w Blue Harbor œ dużym mieœcie położonym na brzegu wielkiego jeziora – pogoda była dokładnie taka, jak zapowiedziano. Syriusz oœwietlał okolicę gorńcymi promieniami, przesłanianymi czasem przez niewielkie chmury deszczowe. Bleys na przemówienie wybrał owalnń, niezbyt głębokń nieckę o łagodnie wznoszńcych się zboczach, pokrytych jasnń zieleniń œwieżej, wiosennej trawy. Zbocza mogły spokojnie pomieœcić do stu tysięcy ludzi, choć spodziewano się najwyżej połowy tej liczby. W centrum stanńł tymczasowy, ciemnobrńzowy budynek z prefabrykatów, którego wzniesienie zorganizował Dahno. Był dostatecznie duży, by pomieœcić Bleysa, jego ekipę i sprzęt nadawczy, natomiast płaski dach można było wykorzystać do projekcji obrazu. Trudno byłoby o korzystniejsze warunki. – Martwię się œ odezwała się Toni, patrzńc przez okno limuzyny, którń razem z Bleysem i Henrym jechała na miejsce przemówienia. Ochrona jechała w innych samochodach. Bleys spojrzał na niń. – Jakich działań spodziewasz się po Prezesach albo Gildii? œ zapytała. – Żadnych œ odpowiedział Bleys. œ Może się nam przydarzyć zbyt rozentuzjazmowany tłum, ale Żołnierze powinni być w stanie sobie z tym poradzić, a Dahno czeka na nas w budynku nadawczym. Jeszcze przez jakiœ czas nie spodziewam się usłyszeć niczego od tych dwóch organizacji. Będń potrzebowali trochę czasu na wzajemne negocjacje. Toni gwałtownie obróciła się w jego stronę. – Negocjacje? Prezesi i Gildie? Na jaki temat mieliby negocjować? – Jak połńczyć siły i pozbyć się mnie. – Ta para łńczńca siły? œ zapytała Toni. œ Naprawdę sńdzisz, że to zrobiń? – Nie majń wielkiego wyboru. Powiedziałem, że nie będę pracował dla żadnego z nich, choć oczywiœcie obie strony będń dalej próbować wykręcić mi ramię i zmusić do przejœcia na swojń stronę. Jednak jeœli to nie zadziała, będń chcieli mieć plan wspólnego pozbycia się mnie – całkowitego wyrzucenia z Nowej Ziemi. – Ale czy mogń współpracować? œ zapytała Toni. œ Myœlałam, że nigdy sobie dostatecznie nie zaufajń.

– Nie zaufajń, nigdy do tego nie dojdzie œ zgodził się Bleys œ ale wspólny wróg konsoliduje. Nie byłby to pierwszy przypadek w historii, gdy dwóch œmiertelnych wrogów połńczyło siły, by pozbyć się kogoœ trzeciego... – Nie sńdzisz, że któreœ z nich mogłoby użyć cię do złamania przeciwnika, a potem wykorzystać to jako wymówkę do zabicia cię, albo wygnania z planety? – przerwała mu Toni. – Żeby spróbować czegoœ takiego, grupa ta musiałaby być kontrolowana przez idiotów. To sprowadziłoby im na głowy reperkusje międzyplanetarne, a nie byliby w stanie ukryć swojej odpowiedzialnoœci... œ Bleys przerwał nagle, patrzńc na Toni. Dziewczyna przyglńdała mu się ze spokojem. Przez kilka sekund patrzyli sobie w oczy, po czym Bleys łagodnie wypuœcił powietrze. – Toni œ powiedział œ dziękuję. Jestem durniem, że o tym nie pomyœlałem. Przypomniał sobie nagle, jak kiedy był jeszcze bardzo młody, przeżył okres – na szczęœcie krótki œ gdy pierwszy raz uœwiadomił sobie, że otaczajńcy go ludzie, choć doroœli, nie dorównywali mu inteligencjń i spostrzegawczoœciń. Wczeœniej zakładał, że doroœli sń tacy sami jak on œ tylko mńdrzejsi i bardziej doœwiadczeni œ i przeżył szok, gdy przekonał się, że to nieprawda. Tu i teraz przeoczył jedno z największych zagrożeń po prostu dlatego, że było zbyt oczywiste. Toni natychmiast o tym pomyœlała. – Masz całkowitń rację œ powiedział do niej. œ czywiœcie, O fakt, że mogń zrobić coœ głupiego nigdy nie powstrzyma pewnych ludzi, zwłaszcza, jeœli nie sń przyzwyczajeni do dogłębnej analizy konsekwencji swoich działań. Powinienem był to sobie uœwiadomić. Spojrzał na niń z wdzięcznoœciń, po czym dotknńł palcem komunikatora w bransolecie na nadgarstku, by porozmawiać z ludœmi czekajńcymi w budynku przed nimi. – To jeszcze jeden przykład tego, jak bardzo jesteœ dla mnie cenna – powiedział. – Dahno? Jesteœ w budynku rozgłoœni? Jeœli tak, ilu mamy dzów? wi – Więcej niż się spodziewaliœmy œ rozległ się głos Dahno. œ Skan z dachu daje szacunkowń liczbę siedemdziesięciu tysięcy. – Dobrze œ odpowiedział Bleys. œ Będziemy tam najdalej za pięć minut. Za chwilę zacznę moje przejœcie. Rozłńczył się i odwrócił do Henry’ego. – Będę chciał przejœć tylko ostatnie dwadzieœcia metrów czy coœ koło tego. I tak wszyscy tutaj będń twierdzić, że widzieli mnie osobiœcie, więc nie ma sensu pojawiać się na dłużej. Podjedziemy na skraj tłumu i zatrzymamy się, kiedy zrobi się gęsto.

Nie minęła nawet minuta, jak znaleœli się między luœnym zgromadzeniem ludzi stojńcych na trawie, a chwilę póœniej tłum zgęstniał do tego stopnia, że limuzyny musiały pełznńć w żółwim tempie. – Myœlę, że możemy stanńć œ stwierdził leys. B Henry włńczył telefon samochodowy i zaczńł wydawać rozkazy Żołnierzom w innych pojazdach. Po chwili wszyscy wysiedli z limuzyn, z pomocń ochroniarzy przepychajńc się przez gęstniejńcy tłum. Bleys uœmiechał się nad głowami swojej ochrony i przechodzńc, machał do ludzi po obu stronach, ale nie odpowiadał na wołania. Choć łatwo było mu utrzymywać na twarzy skierowany do otaczajńcego go tłumu uœmiech, œwiadom był rosnńcego w sobie napięcia i gotowoœci, jakby w każdej chwili mógł nadejœć niespodziewany atak. Pomyœlał, że lepiej pracuje mu się za kulisami. Napięcie nie opuszczało go do chwili, gdy wreszcie dotarł do budynku, przekraczajńc drzwi i zostawiajńc na zewnńtrz strażników. Miał wrażenie, że marsz przez tłum trwał znacznie dłużej, niż potrzeba na przebycie dwudziestu metrów. Wewnńtrz odgłosy tłumu były przytłumione. Nie było tam zbyt wiele miejsca, za to dużo wypełniajńcego je sprzętu. Prawie całń dostępnń przestrzeń wypełniały krzesła dryfowe oraz sprzęt do rejestracji i projekcji jego holoobrazu. Pozostawiono tylko niewielkń pustń przestrzeń z umieszczonym centralnie, przeznaczonym dla Bleysa fotelem, na którym skupiony zostanie sprzęt rejestrujńcy. – Zabierzcie to œ polecił Bleys. œ Będę mówił stojńc. Uzgodnił jeszcze kilka szczegółów z technikami obsługujńcymi sprzęt transmisyjny – członkami organizacji Innych na Nowej Ziemi œ i zajńł miejsce, wyprostowany, z lekko rozsuniętymi stopami i uniesionń głowń, z pelerynń na ramionach. – Już œ dał sygnał technikom. Dœwięk z zewnńtrz na chwilę przycichł, po czym do ich uszu dobiegł głos tłumu. Nad budynkiem pojawił się emitowany z projektorów dwudziestometrowej wysokoœci obraz Bleysa, sprawiajńcego wrażenie, jakby stał na dachu. Bleys wiedział, że dzięki specjalnej technice projekcji, obraz zdawał się być skierowany równoczeœnie we wszystkie strony, więc każdemu z patrzńcych wydawało się, że oczy mówcy skierowane sń dokładnie na niego. Odczekał chwilę, aż dœwięki tłumu przycichnń. Wtedy przemówił. – Wszyscy jesteœcie pionierami i dziećmi pionierów! Po pierwszym zdaniu, rzuconym jak wyzwanie, ucichły ostatnie szepty, wolno lecz zupełnie, tak że kolejne słowa rozbrzmiewały już w całkowitej ciszy.

– Podczas gdy na Starej Ziemi byli tacy, którzy woleli nie porzucać spokojnych i bezpiecznych mieszkań na rodzimej planecie dla przygód między gwiazdami, wy i wasi przodkowie wyruszyliœcie i zaludniliœcie Nowe Œwiaty. Jak zawsze, to najlepsi wyjechali. Najdzielniejsi. Najsilniejsi i pełni nadziei. Przez prawie trzysta lat, wasi przodkowie na Młodszych Œwiatach zmagali się z niedostatecznie sterraformowanymi planetami, przekształcajńc je w tereny nadajńce się do życia. Zamieniali dzikie planety w oswojone. Stworzyli nowe społeczeństwa z ich własnym, wspólnym językiem œ to basic. Językiem, który do dziœ na Ziemi traktowany jest z lekceważeniem i choć większoœć jej mieszkańców rozumie go, nawet dzisiaj niewielu jest takich, którzy swobodnie się nim posługujń. Dla was jednak, stal się językiem ojczystym. Jesteœcie dziedzicami dokonań waszych przodków. I podobnie jak oni, wcińż zmagacie się z wrogim otoczeniem; próbujecie je sobie podporzńdkować, uczynić użytecznym, dochodowym, zrobić z niego miejsce, które wszyscy moglibyœcie nazwać domem. Uœwiadomcie to sobie wszyscy! Po raz pierwszy od zapadnięcia ciszy, została ona przerwana. Przez œciany budynku przeniknńł dobiegajńcy od publicznoœci szmer. Przybrał na sile do niskiego pomruku, po czym ponownie ucichł. Bleys odczekał, aż zapadnie cisza. – Stoicie teraz na ziemi, którń odziedziczyliœcie i macie udział w jej tworzeniu – ponownie zabrzmiał jego głos. – Powiedzcie mi, czy jesteœcie zadowoleni z tego. co dał wam trzystuletni wysiłek? Czy jesteœcie usatysfakcjonowani tym, co macie? Ponownie szmer urósł do pomruku, tym razem głoœniejszego niż poprzednio i jeszcze raz ucichł w przerwie mowy Bleysa. – Jeœli nie jesteœcie zadowoleni, to porozmawiajmy o tym, kogo winić... Teraz przykuł całń ich uwagę. Mówił dalej. To właœnie Stara Ziemia, jak powiedział im Bleys, była winna œwiadomego powstrzymywania ich przed pełnym rozwojem. Wina ta została jasno ukazana przez próby Ojczystego Œwiata najpierw bezpoœredniego zdominowania Nowych Œwiatów, póŸniej – kiedy to się nie powiodło œ przez poœredniń kont rolę i kierowanie ich rozwojem. Wspomagali go w tym, zarówno œwiadomie jak i nie, Dorsajowie, Exotikowie i nawet pewne elementy w społeczeństwach wszystkich Młodszych Œwiatów. Przez ostatnie sto lat

wysiłki Starej Ziemi kierowane były i skupiane przez Encyklopedię Ostatecznń. Ograniczajńc ich wzrost jako społecznoœci, ogranicza ona równoczeœnie ich rozwój jako jednostek. Gdyby osińgnęli indywidualny rozwój, jasno dostrzegliby kajdany, którymi więzi ich Stara Ziemia oraz œrodki, dzięki którym mogliby na dobre się ich pozbyć. Jako jednostki muszń starać się uczyć i jasno myœleć o sytuacji międzygwiezdnej. Istniały na to sposoby; opowie o nich podczas następnych przemówień na tej planecie. Kiedy póœniej przechodził między nimi, pozdrawiali go i przepychali się, by zbliżyć się do niego i go dotknńć. – Hytry œ powiedziała Toni, kiedy jechali w końcu z powrotem do hotelu. Tym razem siedziała wciœnięta między potężne ciała Bleysa i Dahno, a Henry siedział z przodu, obok kierowcy. Bracia przyrodni spojrzeli na niń z obu stron. – Co z Hytrym? œ zapytał Bleys. – To on cały czas mówił w imieniu Mistrzów Gildii, z którymi mieliœmy lunch – wyjaœniła Toni. œ Zachowywał się, jakby był ich przywódcń. Ale czy wywarł na was wrażenie przywódcy przywódców? Wierzę, że Harley Nickolaus jest dominujńcń postaciń między najważniejszymi Prezesami miasta Nowa Ziemia. Nie jest kimœ, kogo chciałabym bliżej poznać, ale sprawia wrażenie dostatecznie silnego. Jednak Hytry – nic w nim nie sugeruje siły, jakiej należałoby się spodziewać po najważniejszym z Mistrzów Gildii. Bleys i Dahno wymienili spojrzenia nad jej głowń. – Co o tym sńdzisz, Dahno? œ zapytał Bleys. Dahno wzruszył ramionami, niemal unoszńc przy tym Toni z siedzenia, tak ciasno byli upchnięci. – Nie widziałem go œ stwierdził. – Tak œ potwierdził w zamyœleniu Bleys. œ Nie wróciłeœ z kolacji z paniń gubernator. – Wiem co nieco na temat Hytrego przez nasze kontakty wœród Innych – powiedział Dahno. œ Ale to nie doœć, by dać nam podstawę do ja kiejœ pewnej opinii. Tytułowany jest Pierwszym Mistrzem Gildii miasta Nowa Ziemia. Jednak nie jestem pewien, czy oznacza to przewodzenie innym Mistrzom w tym ich Komitecie Kierowniczym. Mógłbym ci powiedzieć, gdyby było to Zjednoczenie albo nawet Harmonia. – Hytry rzeczywiœcie wydawał się słaby œ stwierdził w zamyœleniu Bleys œ ale mogły być inne powody, dla których to właœnie on mówił. Może być marionetkń w rękach prawdziwego przywódcy. Albo decydujń o wszystkim przez głosowanie czy wzajemne porozumienia, a on

tylko oznajmia decyzje. W końcu, może też być znacznie sprytniejszy i silniejszy niż udaje. – Powiedziałeœ kiedyœ œ odezwała się Toni do Bleysa œ że każdy może okreœlić inteligencję innych osób przez porównanie do siebie. Spojrzał na niń z góry. – Naprawdę tak powiedziałem? Nie miałem z Hytrym do czynienia na tyle, by naprawdę stwierdzić, jaki jest. W ograniczonym stopniu moje słowa sń prawdń. Ale musiałem ci też powiedzieć, że istnieje wyjńtek œ dla mnie i dla każdego. W najlepszym razie, nikt z nas nie jest w stanie spojrzeć dalej, niż sięga wzrok. Możemy być pewni równego, ale nie mamy możliwoœci zmierzenia kogoœ wyższego od nas. – Ale czy choć spotkałeœ kiedyœ kogoœ, o kim pomyœlałeœ, że możecie się równać? – zapytała. – Jeœli tak, nigdy mi o tym nie wspominałeœ. Z poczuciem winy pomyœlał o swoim błędzie (Henry nazwałby to grzechem) arogancji. Najwyraœniej popadł w niń pomimo długotrwałej determinacji nie wpadnięcia w jej pułapkę. – Prawda? œ zapytała. – Prawda, ale... œ zawahał się œ jesteœcie ty i Dahno. – Dzięki œ powiedziała. œ Jednak wolałabym uniknńć porównań. – Ja również œ stwierdził Dahno. – A więc dobrze, jest jeszcze Hal Mayne. Nie znam jego ograniczeń, a to oznacza, że mogń być dowolne. Przypuszczam – ale to tylko domysł – jest spora szansa, że jest mi równy albo mnie przewyższa. Mogę też go przeceniać; jego poczńtki okrywa tak gęsta zasłona tajemnicy... – Hmm œ wydobył z siebie Dahno, który, jak Bleys wiedział, nie wierzył w możliwe znaczenie – by nie wspominać o niebezpieczeństwie œ zwińzane ze œciganym chłopcem z Ziemi. Dojeżdżali właœnie przed wejœcie do hotelu. Wyszli z limuzyny. Wchodzńc do przedsionka, zastali na jego œrodku swoje bagaże, zebrane w wielki stos. Wyglńdało na to, że były to wszystkie ich rzeczy, łńcznie z tymi należńcymi do Żołnierzy. Henry i Żołnierze, którzy weszli do hotelu przed nimi, stali wokół nich jak na straży. Henry bez słowa spojrzał na Bleysa. – Dahno œ odezwał się Bleys. œ Myœlę, że to ty powinieneœ ęsitym zajńć. – Masz rację œ szorstko odpowiedział Dahno, całkowicie pozbywszy się zwyczajowego dobrego humoru rysujńcego się na twarzy. Ruszył w stronę recepcji i zaczńł rozmawiać z jednym z urzędników. Nie podnosił głosu i znajdował się w odległoœci, z której normalnie nie było słychać ani

jego, ani recepcjonisty. Bleys usiadł w fotelu dryfowym i gestem nakazał Toni i Henry’emu, by do niego dołńczyli. Zajęli miejsca i czekali. Normalnie można było się spodziewać, że Dahno wróci do nich niemal natychmiast, jednak jego rozmowa trwała kilka minut i zakończyła się tym, że w œlad za recepcjonistń przeszedł przez drzwi znajdujńce się po drugiej stronie blatu recepcji. Nie było go dobre pół godziny, podczas której Bleys spokojnie rozmawiał z Toni i Henrym na temat planów zwińzanych z dalszym tournee, jakby w ogóle nie doszło do wyrzucenia ich bagażu z pokoi. Pomimo sytuacji, pozostałń dwójkę pochłonęło to co mówił. Swego czasu Bleys postarał się rozwinńć w sobie umiejętnoœć prowadzenia zajmujńcych rozmów nawet na błahe tematy, co teraz zdecydowanie owocowało, jako że Toni i Henry w widoczny sposób się rozluœnili. Jednak wewnętrznie, przez cały czas Bleys ukrywał i kontrolował uczucie silnego podniecenia. Było zbyt wczeœnie, by mieć pewnoœć, ale czuł, że wszystko zaczyna się dziać. Po pół godzinie pojawił się Dahno, tym razem w towarzystwie niskiego, pulchnego mężczyzny w ciemnym garniturze, z nieszczęœliwym, zdeterminowanym wyrazem twarzy. Cicho przeszli przez hol, a po dojœciu do fotela zajmowanego przez Bleysa, to Dahno odezwał się jako pierwszy. – To kierownik hotelu œ powiedział ostrym tonem. œ Upiera się, że mieliœmy się dzisiaj wyprowadzić i ktoœ inny zarezerwował nasze pokoje. Co więcej, zostały one już zajęte przez osoby, które dokonały rezerwacji, – Bardzo mi przykro, Bleysie Ahrens œ odezwał się pulchny mężczyzna, pocńc się intensywnie œ ale nasze zapisy nie podlegajń wńtpliwoœci. Wasza rezerwacja nie obejmowała już dnia dzisiejszego, a ludzie, którzy dokonali rezerwacji na dzisiaj, już wprowadzili się do waszych apartamentów. A skoro sń już w pokojach, nie mogę ich eksmitować, nawet jeœli to skutek pomyłki. Jak wiesz, takie jest prawo – z tego co wiem, uniwersalne prawo na wszystkich Młodszych Œwiatach, a nawet na Starej Ziemi. – Owszem, zgadza się œ zgodził się Bleys. – Tak więc teraz, obawiam się, Bleysie Ahrens œ oœmielony łagodnym tonem odpowiedzi Bleysa, kierownik spróbował przywołać swój autorytet œ zamierzam poprosić was o opuszczenie holu. Razem ze swoimi ludŸmi utrudniacie przejœcie naszym goœciom. Nie macie już powodu, żeby tu przebywać.

Obrócił się w stronę biurka portiera i strzelił palcami, na co podeszli do niego stojńcy tam trzej mężczyœni w zielonych uniformach. Przewodził im drobny trzydziestolatek z mocno opalonń twarzń. Jego spojrzenie powędrowało do oczu Bleysa. – Wy dwaj œ zarzńdził kierownik œ zacznijcie wynosić bagaże do pojazdów Bleysa Ahrensa, a ty œ nie znam cię œ idœ wezwać jeszcze kilku boyów. Przynajmniej trzech. – Tak jest, panie kierowniku œ odpowiedział ten opalony. Odwrócił się i odszedł. – I poœpiesz się! œ zawołał za nim kierownik. Twarz miał całń spoconń. – Cóż œ powiedział Bleys, wstajńc œ Toni, Henry i Dahno, obawiam się, że nie pojawi się nikt, kto mógłby nam pomóc. Równie dobrze możemy się stńd zabrać. Powinniœmy móc znaleœć jakieœ inne lokum œ przynajmniej tymczasowo œ do czasu aż znajdziemy inny hotel, który pomieœci nas wszystkich pod jednym dachem. Portier przy drzwiach powinien znać miasto i jego hotele. Ruszył w stronę wejœcia, podczas gdy Henry wydawał rozkazy, wysyłajńc przed niego Żołnierzy w luŸnej formacji. Pozostała trójka ruszyła za nim. Wyszli na zewnńtrz, w złoty blask kolejnego zachodu słońca, a płuca wypełniło im cudownie œwieże powietrze, jakiego nie mogła dostarczyć klimatyzacja we wnętrzu hotelu. Chodnik przed budynkiem był mokry – najwyraŸniej efekt krótkiego deszczu padajńcego przed chwilń. Częœć z ich bagaży została już wyniesiona przez boyów, ale nie zastali go na chodniku przed drzwiami. W ogóle nie było go widać. Właœnie w tej chwili z drzwi wyłonił się jeden z bagażowych, dœwigajńc cztery walizki – po jednej pod pachami i dodatkowo trzymajńc jednń w każdej dłoni. Skręcajńc w prawo, doszedł do rogu budynku i zniknńł z pola widzenia. – Interesujńce œ stwierdził Bleys, czujńc lekkie podniecenie. Radoœnie nucił sobie melodię. Uœwiadamiajńc sobie nagle, że stał się obiektem zainteresowania ze strony Toni, Henryœego i Dahno, ucichł i przybrał obojętny wyraz twarzy. Ruszył spacerkiem w stronę, gdzie zniknńł boy. Toni, Henry i Dahno poszli za nim. Skręcili za róg, ale mężczyzny nie było nigdzie widać. Poszli dalej wzdłuż œlepej œciany hotelu, znów skręcili i stanęli u wejœcia do czegoœ w rodzaju jaskini w boku budynku. Podjazd dla poduszkowców przecinał chodnik, przechodzńc w placyk zakończony platformń ładunkowń. Prowadziły na niń betonowe schody, u których szczytu ustawiono ich

walizki. Boy, który odstawił właœnie niesione przez siebie torby, odwrócił się, zszedł po schodach i minńł ich bez słowa, wracajńc do hotelu. – Co ich napadło? œ zapytała Toni. œ Czemu przynoszń je tutaj? Wewnętrzne podniecenie Bleysa wzmogło się. – Myœlę, że jednak pojawił się ktoœ, kto nas uratuje œ stwierdził. Spojrzała na niego. W tej chwili zza rogu wyłonił się kolejny boy obładowany walizkami, zaniósł je w górę schodów i odstawił. Był to niski mężczyzna z mocnń opaleniznń. Zatrzymał się i obrócił w ich stronę, a Bleys odczytał z jego plakietki imię Anjo. – Wszystko w porzńdku œ odezwał się pracownik hotelu. œ Za kilka minut wrócicie do swoich pokoi. Tak naprawdę nikt się tam nie wprowadził. Zaraz wracam. Opuœcił platformę przez znajdujńce się na jej tyłach podwójne drzwi. Po kilku chwilach wrócił z pokojowym, w białej koszuli i czarnej marynarce z przypiętń plakietkń z imieniem. Mężczyzna z obsługi pokoi podniósł tyle walizek, ile zdołał i zabrał je za drzwi. Boy podniósł resztę i ruszył za nim. Nie było go przez kilka minut, po czym pojawił się ponownie, z pustymi rękoma, w towarzystwie jeszcze dwóch pokojowych. Przyglńdał się, jak zabierali kolejne walizki, doniesione od tego czasu przez boyów z holu. Odwrócił się do Bleysa. – Większoœć z nas oglńdała transmisję z twojego przemówienia, Wielki Nauczycielu – powiedział. œ Nie martw się, zaopiekujemy się tobń. Po tych słowach odwrócił się i zszedł po schodach, niknńc za rogiem budynku. Po niedługim czasie reszta ich bagaży została dostarczona przez jeszcze dwie osoby z obsługi hotelowej, z których jednń była kobieta o ciemnych, kręconych włosach. – Czy powinniœmy zostać i pomóc? œ kobieta zapytała boya o ciemnej twarzy, który właœnie sam przyniósł kilka toreb. – Nie, lepiej wracajcie œ odpowiedział zapytany. œ Przyprowadœcie strażników Nauczyciela. – Poczekajcie œ wtrńcił się Henry œ muszę wrócić z wami. – Słusznie œ zgodziła się kobieta. Odeszła razem z Henrym. Opalony mężczyzna odwrócił się do stosu rzeczy, ale te zdńżyły już prawie całkiem zniknńć, wyniesione przez pokojowych. Podniósł kilka ostatnich walizek. – Chodœcie ze mnń œ poprosił. Poprowadził ich do œrodka przez podwójne drzwi w rejon kuchenny, a następnie do œciany z wejœciami do wind.

Wcisnńł tam zwykły, umieszczony na œcianie przycisk, zamiast użyć bransolety, co zazwyczaj wystarczało do uzyskania dostępu do wind przeznaczonych dla goœci hotelowych. Kabina windy była o połowę większa od tej prowadzńcej do pokoi Bleysa, a jej œciany miały elastyczne obicie. – Winda towarowa œ wyjaœnił ich przewodnik, wciskajńckombinację klawiszy na panelu œciennym. Kabina ruszyła szybko, potem zwolniła. Jej drzwi otwarły się i wyszli do kuchni w apartamencie Bleysa. – Jak powiedziałem na dole, nikogo tu nie ma œ stwierdził mężczyzna. Odezwał się, idńc w głńb apartamentu, do sypialni, gdzie powinny zostać umieszczone walizki. Najwyraœniej wiedział do kogo należały. Pokój, do którego najpierw ich zaprowadził, należał do Toni, podobnie jak niesione przez niego walizki. Właœcicielka natychmiast przystńpiła do ich rozpakowywania. Mężczyzna poprowadził Dahno i Bleysa z powrotem do holu i wrócił do stanowińcej częœć apartamentu kuchni, zatrzymujńc się obok drzwi do windy bagażowej*. Wcisnńł przycisk otwierajńcy jej drzwi i obrócił się do Bleysa. Ten zauważył, że mężczyzna był młodszy, niż wydało mu się w pierwszej chwili. Opalenizna była mylńca. Bleys, jak sam to okreœlał œwypełnił obrazœ mężczyzny w pamięci, kiedy Anjo pierwszy raz się do nich odezwał. Opalenizna, a póœniej półmrok panujńcy na rampie ładunkowej, zdawały się podkreœlać delikatne zmarszczki w kńcikach brńzowych oczu, pod czarnymi brwiami i czuprynń. Jednak zmarszczki te nie były efektem wieku, a długiego przebywania na słońcu. Zauważył takie sarnę linie u Henryœego, kiedy majńc jedenaœcie lal pierwszy raz spotkał człowieka nazywanego wujkiem. Anjo nie miał więcej niż trzydzieœci pięć lat œ może nawet poniżej trzydziestki. – Jak mówiłem, Nauczycielu œ odezwał się, zwracajńc się do Bleysa œ zaopiekujemy się tobń. Pomoże ci większoœć ludzi pracujńcych w obsłudze tego hotelu, a myœlę, że jutro nie będzie tu nikogo poniżej stanowiska kierowniczego, kto nie chciałby udzielić ci pomocy. Och, prawie zapomniałem. Sięgnńł do górnej kieszeni marynarki i wycińgnńł kawałek papieru z zapisanymi liczbami. Obok każdej sekwencji cyfr napisano słowo. Podał kartkę Bleysowi. – Wasze linie wewnętrzne odcięto od centrali, ale nie mogń odcińć linii zewnętrznych.

Jeœli będziecie chcieli wezwać obsługę, aby dostać jedzenie czy cokolwiek, zadzwońcie pod zewnętrzny numer podany na kartce. Centrala automatycznie połńczy was z działem, z jakim będziecie chcieli. Do jutra wszyscy na centrali będń pewni, na razie używajcie bezpieczniejszego sposobu i udawajcie, że dzwonicie z zewnńtrz. Wskazał na numer na samej górze listy, obok którego widniał napis „boy” i jeszcze jedno słowo, którego Bleys nie był w stanie zrozumieć. – To moje imię, Anjo œ wskazał kciukiem drugie słowo. œ Jeœli zadzwonicie po boya, nie ufajcie każdemu, który się zgłosi. Poproœcie o Anjo, a kiedy się pojawię, będziecie mogli powiedzieć, o co chodzi. – Dziękuję. œ Bleys wzińł kartkę w swoje długie palce. œ Naprawdę, wszyscy bardzo ci dziękujemy. – To nic, Nauczycielu œ odpowiedział Anjo. œ Wielu z nas już wczeœniej widziało twoje nagrania. Kierownik może próbować przysporzyć ci kłopotów, ale tak naprawdę nie jest w stanie nic zrobić œ to znaczy, o ile w ogóle dowie się, że jesteœcie w jego hotelu ponownie, a może do tego nie dojœć aż do jutra. Jednak nie zdziwcie się, jeœli pojawiń się tu jacyœ rudzie, którzy chcieliby się wprowadzić. Jeœli do tego dojdzie, po prostu odeœlijcie ich na recepcję... – Zrobimy tak œ stwierdził Dahno z radosnym uœmiechem. – Tak œ kontynuował Anjo. œ Kiedy to zrobicie, prawdopodobnie natychmia st pojawi się kierownik, ale skoro jesteœcie tu z powrotem, to tak naprawdę nie może was stńd wyrzucić. Takie jest prawo. Powiedzcie po prostu, że ktoœ z was cały czas tu był, pokoje nie zostały zwolnione, a boyowie przysięgnń, że kiedy pomagali zabierać stńd bagaże i pakować rzeczy, cały czas widzieli tu kilka osób. Zaczńł odwracać się w stronę windy. – Jednń chwileczkę œ powiedział Bleys. Anjo odwrócił się. – Musimy wiedzieć, kto jeszcze w mieœcie może nam pomóc œ stwierdził Bleys. – Czy możesz się tego dowiedzieć? Zwłaszcza, czy jeœli ich wezwiemy, zjawiń się nasi kierowcy z limuzynami. Właœciwie, gdybyœ mógł zebrać ludzi, którzy mogliby przemawiać w imieniu większych grup, może przyprowadziłbyœ ich do nas, tak że zaplanowalibyœmy dalsze działania? – Z przyjemnoœciń, Nauczycielu. Rozgoœćcie się teraz. Przerwał i uœmiechnńł się nieoczekiwanie, a jego twarz nabrała wyglńdu prawie tak radosnego, jak twarz Dahno.

– A tak przy okazji, nie będziecie musieli płacić za nic, czego zażńdacie bezpoœrednio u obsługi. Właœciwie w ogóle za nic nie będziecie płacić, chyba że kierownik w jakiœ sposób sfałszuje rachunki i sam wprowadzi je do komputera. Przecież was tu nie ma... Odwrócił się i wszedł do windy, pozwalajńc, by drzwi zamknęły się za nim. Niemal w tej samej chwili z sńsiedniego pokoju dołńczył do nich Henry. – Wezwałem Żołnierzy i wysłałem ich wokół narożnika, przez platformę wyładunkowń z tń kobietń jako przewodnikiem œ poinformował ich Henry. œ Do tej pory powinni już dotrzeć. – Powiedziałeœ im, żeby byli w gotowoœci? œ zapytał Bleys. œ Możesz im powiedzieć, że jeœli opuszczń swoje pokoje, mogń zostać od nich odcięci. Tu jest lista z numerami do poszczególnych serwisów hotelowych. Mógłbyœ zrobić kopie dla Toni i Dahno? – Tak œ Henry wzińł kartkę. – Najwyraœniej będziemy musieli szybko opuœcić miasto œ stwierdził Bleys – chyba że Anjo i jego przyjaciele majń jakieœ miejsce, gdzie moglibyœmy zostać. Wyglńda na to, że Prezesi chcń mi zademonstrować swoje możliwoœci. Musiało wydarzyć się coœ, co wywołało tak szybkń reakcję. Chciałbym wiedzieć co, ale przypuszczam, że będziemy musieli trochę poczekać... – Już mam doœć tego lokalnego soku pomarańczowego! œ oœwiadczyła Toni, przyglńdajńc się hotelowemu menu. – Majń tu całkiem przyzwoite lokalne piwo œ stwierdził Dahno. œ Jest inne, ale niezłe. Wiem, że żadne z was nie jest zainteresowane alkoholem, ale mogłabyœ wypić kilka butelek, Toni, nie zdajńc sobie sprawy z tego, że zawiera jakiœ alkohol, a ty, Bleys, prawdopodobnie mógłbyœ spokojnie wchłonńć kilka razy tyle. – W porzńdku œ powiedziała Toni œ spróbuję go. – Ja także œ dodał Bleys. – Woda œ Henry potrzńsnńł głowń. – Dobrze œ stwierdził Bleys. œ Obejrzyjcie hotelowe menu, a ja spróbuję to zamówić przez zewnętrznń linię. Wkrótce po telefonie dostarczono im wszystko, co zamówili i zjedli doskonałń kolację. – Znów wyglńdasz na zadowolonego œ stwierdziła Toni przy stole. – Wydaje mi się, że już o tym wspominałem œ odpowiedział Bleys. œ Reakcja jest szybsza od akcji, zwłaszcza w tym przypadku. Chciałem, żeby Prezesi lub Gildie zaczęły działać, abym mógł to wykorzystać. Wiesz, zaraz jak tu dotarliœmy, Dahno wspomniał mi o

nieokreœlonym trzecim elemencie tej planety... Nagle drzwi do pokoju otwarły się gwałtownie i wszedł przez nie kierownik recepcji. Twarz wykrzywiała mu maska wœciekłoœci. – Jesteœcie tu nielegalnie! œ krzyknńł na nich. œ Wezwałem policję! Słyszycie? Wezwałem policję! Będń tu za kilka minut, żeby was wyrzucić! Rozdział 11 Bleys spokojnie wstał ze swojego miejsca za stołem i od niechcenia ruszył w stronę kierownika. Oczy pulchnego mężczyzny rozszerzyły się ze strachu i cofnńł się za drzwi, które natychmiast zamknęły się za nim. Bleys wrócił do stołu i uniósł trzymany przed chwilń w dłoni widelec. – Policja œ odezwała się Toni. œ Co z nimi? Co zrobimy, kiedy się pojawiń? – Nie sńdzę, żeby do tego doszło œ odpowiedział Bleys. œ Aresztowanie mnie stałoby się wydarzeniem. Znaleœlibyœmy się na pierwszych stronach wszystkic h gazet. Nawet jeœli rzeczywiœcie ich wezwał, nie ruszń palcem bez konsultacji z przełożonymi, a nie wyobrażam sobie, żeby ci pozwolili na jakńœ akcję bez porozumienia się najpierw z Prezesami. Ci nie będń chcieli nagłoœnienia sprawy. Przede wszystkim oznaczałoby to, że możemy pozwać hotel, wycińgajńc przeciw nim cały szereg zarzutów, od oszczerstwa do fałszywego aresztu. Prezesom by się to nie spodobało. Nie sńdzisz, Dahno? – Całkowicie œ zgodził się zapytany. – Jesteœ pewien, że pozwoliłoby ci na to lokalne prawo? œ zapytała Toni. – Mogń mieć tu inne przepisy. – Nie aż tak œ stwierdził Dahno. Przerwał jedzenie i wytarł usta serwetkń. œ Ale jeœli się nad tym zastanowić, nie ma powodu, żebyœmy sami nie mieli zrobić sobie trochę rozgłosu. Uniósł bransoletę i przemówił do niej. – Ekran œ zażńdał. W powietrzu przed nim pojawiła się projekcja ekranu o szerokoœci około trzech stóp. – Przeszukiwanie lokalnej ksińżki telefonicznej. Prawnicy. Nieruchomoœci. – Przez ekran zaczęła się przesuwać lista nazwisk z umieszczonymi obok adresami i numerami telefonów. Wcisnńł jeden z przełńczników bransolety. Lista znieruchomiała, ekran zniknńł, a on znów przemówił w powietrze. – Tak œ powiedział. Na chwilę zapadła cisza, podczas której czekał, a reszta przyglńdała

mu się œ zwłaszcza Toni, z uwagń i zainteresowaniem. – Halo? Tu Dahno Ahrens. Jestem prawnikiem ze Zjednoczenia. Zostałem skierowany do doradcy Liefa Williamsa z doœć ważnń sprawń o konsekwencjach prawnych, zarówno na Zjednoczeniu jak i tu, na Nowej Ziemi. Czy mogę z nim porozmawiać? Czy to przez zapomnienie, czy celowo, Dahno nie umożliwił współtowarzyszom usłyszenia wypowiedzi drugiej strony, tak że mogli œledzić tylko jego częœć rozmowy. – ...Tak, oczywiœcie, poczekam. Przestawił mikrofon telefonu na wyciszenie i spojrzał na pozostałych z lekkim, łobuzerskim uœmieszkiem. – Sugestia na temat możliwej sprawy międzyplanetarnej powinna przywołać przed oczy Liefa Williamsa wizję sporego kredytu œ powiedział. – Znasz go? – zapytała Toni. – Nie œ odpowiedział. œ Po prostu podpinam się do sieci. – A jesteœ prawnikiem? – Między innymi. To znaczy, przeczytałem wszystkie ksińżki i zdałem egzamin przed Radń. Może zrobiłem po drodze kilka skrótów na drodze do stania się prawnikiem, ale tutaj jestem nim całkowicie legalnie. Pomyœlałem, że może się to przydać... – Tak, mecenasie! œ kontynuował ciepłym nagle głosem. œ To bardzo uprzejme z pańskiej strony, że zechciał pan odłożyć to, czym się zajmował i porozmawiać ze mnń. Tu Dahno Ahrens... Tak, brat Bleysa Ahrensa. Organizacja Innych na różnych œwiatach podlega mojej bezpoœredniej kontroli. Och, tak, rzeczywiœcie powiedziałem coœ takiego pańskiej sekretarce czy recepcjonistce œ z kimkolwiek rozmawiałem. Jak już wspomniałem, na Zjednoczeniu sam jestem prawnikiem, choć nie prowadzę praktyki. Moja praca polega na doradzaniu bratu – tak, Wielkiemu Nauczycielowi, ma pan całkowitń rację. Ktoœ na Zjednoczeniu wspomniał mi pańskie nazwisko... Przerwał, słuchajńc. – Och, nie pamiętam teraz w jakich okolicznoœciach, ale wspominano o panu jako o kimœ, kogo powinienem zapamiętać... w dziedzinie nieruchomoœci, musi pan znać innych specjalistów... Jeszcze raz przerwał, słuchajńc. – Nie, nie œ powiedział. œ Proszę mi wystawić ra chunek – oczywiœcie bezpoœrednio za ten telefon. Nie, absolutnie nie biorń pod uwagę przyjęcia tego jako uprzejmoœci. Potrzebuję tylko od pana lokalnej porady. Czy może mi pan powiedzieć, kto byłby najlepszy do

poprowadzenia dużej sprawy o odszkodowanie przeciwko hotelowi, tu na Nowej Ziemi? – Och? Tak pan myœli? œ Dahno ponownie dotknńł bransolety. œ Czy mógłby pan jeszcze raz powtórzyć to nazwisko i numer telefonu? Dziękuję. Tak, oczywiœcie powołam się na pana podczas rozmowy z niń. Nie, z pewnoœciń nie. I proszę pamiętać, że zdecydowanie chcemy dostać od pana rachunek za zajęty czas. Dziękuję. Tak, musimy. Jak tylko będę miał wolnń chwilę, tak, lunch z panem. Do widzenia. Wyłńczył bransoletę i spojrzał na nich. – Jeœli nie masz nic przeciwko œ powiedział patrzńc na Bleysa œ podyskutuję trochę na temat naszej sytuacji z damń, którń mi właœnie polecono. Chcę uczynić sprawę sńdowń tak prawdopodobnń, żeby prawie już jń czuła. Choć tak naprawdę, nie chcemy ugrzńœć przed sńdem na tej planecie, prawda? – Nie œ potwierdził Bleys. œ Ani na żadnej innej, jeœli już o tym mowa. Nawet jeœli będzie to wiele kosztować, chcę pozostać osobiœcie niezaangażowany. Skończyli kolację, a policja się nie pokazała. Po jakimœ czasie do Bleysa zadzwonił Anjo. – Nauczycielu œ powiedział. œ Mam wieœci. Po całonocnych rozmowach, Gildie i Prezesi osińgnęli tego ranka jakieœ porozumienie w twojej sprawie. Częœć z naszych miała także czas na prace organizacyjne. Mam ze sobń ludzi, z którymi chciałeœ rozmawiać. Mam ich przyprowadzić? – Œwietnie œ odpowiedział Bleys. œ Miałem nadzieję, że właœnie to zrobisz. Oczywiœcie, przyprowadŸ ich tutaj. Nadal nie było œladu po policji, za to przybył Anjo z pięcioma osobami œ trzema mężczyznami i dwiema kobietami. Zaproszono ich, żeby usiedli i zaoferowano im jedzenie i napoje, czego odmówili. Kiedy już zajęli miejsca, Anjo rozpoczńł prezentacje. – To Zara Ben œ powiedział wskazujńc na drobnń, około trzydziestoletniń, czarnowłosń kobietę o oliwkowej skórze i ostrych, wojowniczych rysach, ubranń w obcisły ciemnopomarańczowy kombinezon. – Odpowiada za kierowanie ruchem w mieœcie. A to jest Vilma Choyse. Vilma Choyse, druga z przybyłych kobiet, sńdzńc po wyglńdzie dobrze ponad czterdziestoletnia, miała owalnń twarz z brńzowymi włosami i prostń sylwetkę. – Możecie okreœlić mnie jako działajńcń na własnń rękę rzeczniczkę praw obywatelskich – stwierdziła. Dahno skłonił się jej, a ona odpowiedziała profesjonalnym uœmiechem.

Z mężczyzn, pierwszy w kolejnoœci siedział Bili Delancy, w niebieskim garniturze, właœciciel i pracownik małej firmy produkujńcej drobne częœci metalowe. On też miał ponad czterdzieœci lat, ale wyglńdał na starszego od Vilmy. Miał kanciastń twarz i ciało oraz ciemne włosy, jeszcze bez siwizny, choć wyglńdały, jakby niedługo mogła się na nich pojawić. Podobnie jak Zara, Ben sprawiał bojowe wrażenie. Następny był młodszy, wysoki i szczupły, czarnowłosy mężczyzna o nazwisku Trey Nolare, ubrany w czarne spodnie i białń koszulę kelnera. Ostatnim był trzydziestoparolatek w szarym garniturze o szczupłej, czarnej twarzy, który okazał, się być lokalnym korespondentem jednej z agencji informacyjnych. Nazywał się Alan Manders. Kiedy już zajęli miejsca, wszyscy skierowali wzrok na Bleysa, praktycznie ignorujńc Toni, Henry’ego i Dahno. – W cińgu dwudziestu czterech godzin wszystkie osoby z twojego otoczenia nie posiadajńce statusu dyplomatycznego zostanń aresztowane œ odezwała się Zara Ben niemal z satysfakcjń, gdy tylko Anjo skinńł w jej stronę. – Nie weŸmie was teraz żaden wynajmowany pojazd i już straciliœcie limuzyny. Kierowcy mogliby je prowadzić, ale firmy nie pozwolń im na wyjazd z garażów. Zarówno Gildie jak i Prezesi postanowili cię przyhamować. – Rozumiem – ponuro powiedział Bleys. – Tak œ mówiła dalej œ prawie wszyscy pracownicy byliby po twojej stronie, gdyby tylko się odważyli, ale Prezesi zakazali pracownikom udzielać ci jakichkolwiek usług. Mistrzowie Gildii powiedzieli to samo. Zbyt wiele oczu nam się przyglńda, by większoœć łudzi odważyła się działać niezgodnie z poleceniem. Myœleliœmy o wywiezieniu cię z miasta, pojedynczo lub po kilka osób naraz, prywatnymi pojazdami. – Nie ma potrzeby poœpiechu œ odezwał się Anjo, nie tyle przerywajńc jej, co odbierajńc Żarze kontrolę nad rozmowń. œ Jak może powiedziałem wczeœniej, masz całkowite prawo przebywać w tym miejscu, Prezesi i Gildie nie będń chciały, by publicznie widziano, jak zmuszajń cię do opuszczenia planety. Przerwał ze wzrokiem utkwionym w Zarę, która wyglńdała, jakby znów chciała się odezwać, ale zrezygnowała. – Możemy cię tu utrzymać i karmić œ kontynuował Anjo. œ Ale jak długo pozostaniesz w hotelu, będziesz właœciwie więœniem.

– Wynajęty przez was statek atmosferyczny – wraz z pilotami – wcińż jest dostępny na lotnisku œ stwierdził Alan Manders, dziennikarz. œ Ale jeœli użyjecie go jako œrodka transportu do następnego z celów waszej podróży, przekonacie się, że sytuacja tam będzie wyglńdać podobnie lub gorzej. – Ogólna opinia między nami, którzy mniej lub więcej kierujń organizacjń majńcń się o ciebie zatroszczyć, Nauczycielu œ powiedział Anjo œ jest taka, że lepiej będzie jeœli znikniesz, a resztę przemówień nagrasz. Przerwał. Bleys skinńł. – Myœlałem o tym. Jednak pracownicy będń musieli wiedzieć, że wcińż z nimi jestem. Możliwe, że będę musiał nieoczekiwanie opuœcić Nowń Ziemię, ale nawet wtedy powinni wiedzieć, że odleciałem z własnej woli i jeszcze powrócę. – Zarówno przekazanie wiadomoœci pracownikom, jak i odlot, można zorganizować – stwierdził Anjo. œ Moglibyœmy ukryć was w mieœcie, ale pojedynczo, a na pewno nie więcej niż po trzy osoby w jednym miejscu. – Nie œ zaprotestował Bleys. œ Zostaniemy razem. – Tak myœlałem œ odpowiedział Anjo. œ Czyli będziemy mu sieli wywieœć was z miasta. I to daleko. – Chyba rozumiesz, że jesteœ czymœ w rodzaju materiału wybuchowego œ głębokim, miłym głosem wtrńcił się Bili Delancy. – Gildie i Prezesi nigdy nie spodziewali się, że może tu przybyć ktoœ taki jak ty, kto wzburzy całń populację planety. – To prawda œ potwierdził Manders. œ Obie grupy od ponad stu lat uciskały obywateli, poddajńc ich coraz œciœlejszej kontroli. Ale Gildie i Prezesi popadli w samozadowolenie. Twoje pojawienie się i przemowa, na którń wyraŸnie zareagowało tak wielu ludzi, wywołało w nich panikę, stawiajńc ich przed sytuacjń, w której nie wiedzń co robić. Dahno odchrzńknńł. – Tak więc obie strony czujń, że jak najszybciej muszń coœ zrobić œ z entuzjazmem cińgnńł Manders. œ Nie odważń się uwięzić cię na podstawie sfabrykowanych zarzutów, bo to byłoby zbyt oczywiste. Nie sń też gotowi żeby cię zabić albo otwarcie zaatakować – przynajmniej jeszcze œ ponieważ bardzo zaszkodziłoby to ich reputacji, nie tylko tu, ale i w stosunkach międzyplanetarnych. Co ważniejsze, naruszyłoby też kontakty handlowe Prezesów z Młodszymi Œwiatami. W szczególnoœci, specyficzne relacje jako częœć kanału

produkcyjnego NewtonœCassidaœNowa Ziemia. Wiesz, że podpisali właœnie kontrakt na skalę całej planety, wińżńcy nas z tamtymi œwiatami? – Tak, słyszałem o tym œ odpowiedział Bleys. – Traktujń nas wszystkich jak niewolników! – Na ciemnej twarzy Mandersa pojawił się nagle groŸny wyraz. – To prawda œ poœwiadczył Bili Delancy. Wycińgnńł z kieszeni mały cylinder i wcińgnńł przez niego powietrze do obu dziurek w nosie. – Prezesi czy Gildie nie chciałyby wywrzeć na Newtonie i Cassidzie wrażenia, że nie majń pełnej kontroli nad społeczeństwem. – Przeziębienie? œ zapytał współczujńco Bleys. Bili Delancy przeczńco potrzńsnńł głowń i szybko schował cylinder. – Rodzaj artretyzmu œ odpowiedział. œ Ten cylinder to nowoœć z Cassidy, z laboratorium medycznego, dla którego moja firma robi częœci. Inhalator umożliwia mi szybkie wchłonięcie lekarstwa kilka razy dziennie. Jego głos nabrał rozmarzenia. – Z tego co słyszałem, na Starej Ziemi już od lat majń sposoby na trwałe wyleczenie wszelkich chorób autoimmunizacyjnych. – Nie zebraliœmy się po to, żeby o tym rozmawiać, prawda? œ wtrńciła się Zara. – Zgadzam się z tym, co mówi Anjo. Wielki Nauczyciel i jego ludzie mogń tu zostać jeszcze jakiœ czas, ale i tak powinniœmy jak najszybciej zaczńć ich stńd wywozić – po dwie–trzy osoby w prywatnych pojazdach, przez platformę wyładunkowń. – Zgadzam się – w zamyœleniu powiedział Bleys. œ Jak powiedział przed chwilń Bili Delancy, jesteœmy jak materiał wybuchowy œ albo może, stosujńc lepsze porównanie – jak zapalnik do uzbrojonego już ładunku. Im głębiej nas schowacie, tym lepiej. Zdaje się, że trafiłem na wasz œwiat w doœć krytycznej chwili. Uœmiechnńł się do swoich goœci, bo Toni skrzywiła się na ostatnie słowa, a twarz Henryœego stała się nagle surowa. – Tak œ kontynuował Bleys swobodnie œ ale zawsze byłem głęboko zainteresowany Nowń Ziemia.. Może powinienem był wybrać lepszy czas. Swoje słowa zakończył lekkim tonem, ale rzucił Toni i Henry’emu spojrzenie bez przybierania żadnego konkretnego wyrazu twarzy. – Gdyby doszło do rewolucji, poprowadziłbyœ nas, Nauczycielu? œ zapytał Delancy. – Nie – pewnie odpowiedział Bleys. œ Powtarzałem wielokrotnie: jestem filozofem, nie rewolucjonistń. Choć zdaje się, że filozof też czasem musi uciekać i ukrywać się jak

rewolucjonista. A gdzie tradycyjnie ukrywali się rewolucjoniœci, gdy œcigały ich potęgi tego œwiata? Rozejrzał się po twarzach zebranych. Jednak kiedy nikt z nich się nie odezwał, odpowiedział na własne pytanie. – Oczywiœcie w górach. Tej planecie nie brak pasm górskich, między którymi powinny być miejsca, gdzie możemy się ukryć nawet przed poszukiwaniami prowadzonymi z powietrza i cały czas pozostać razem œ co jest ważne. Anjo westchnńł cicho. – Nauczycielu, czytasz w myœlach. Tam właœnie chcieliœmy cię zabrać. – Nie œ odpowiedział Bleys ze smutkiem w głosie. œ Po prostu używam logiki. Ale powinniœmy wyjechać najszybciej, jak to możliwe. Najlepiej jeszcze dziœ. Rozdział 12 Zanim Anjo dokonał niezbędnych przygotowań, minęła północ. Zeszli małymi grupkami przez ciche o tej porze przejœcie dla personelu i hotelowń kuchnię do platformy wyładunkowej. Tam zabierano ich, po kilka osób, do różnorakich pojazdów. Bleys odczuwał wewnętrzne podniecenie, taki sam rodzaj męczńcego uczucia, jakie wygoniło go na œcianę budynku w kwaterze Innych na Zjednoczeniu, w noc poprzedzajńcń nieoczekiwane pojawienie się Henryœego z ofertń pomocy. Jednak wiedział, że tym razem było to coœ innego. Spodziewał się pojawienia się Anjo œ a w każdym razie kogoœ takiego jak on – reprezentujńcego trzeciń siłę Nowej Ziemi, stojńcń w opozycji do Gildii i Prezesów. Anjo nie stanowił nawet takiego zaskoczenia, jakim było nagłe i szczęœliwe pojawienie się Henry’ego. Wyglńdało na to, że nie miał powodów do niepokoju. Ich ucieczka z miasta, przynajmniej z poczńtku, wyglńdała nudno i mało interesujńco – bardziej niewygoda niż cokolwiek innego. Bleys odsunńł od siebie podniecenie i niepokój. Bleys, Toni, Dahno i Henry jechali pierwsi, w stosunkowo luksusowym pojeŸdzie dostawczym œ niestety, na kołach, podobnie zresztń jak większoœć z nie rzucajńcych się w oczy pojazdów. Jego pozbawione okien wnętrze wyposażono w dywan, kilka sof i dwa olbrzymie fotele dla Bleysa i Dahno œ wszystko klasyczne. Żołnierze jechali czwórkami i pińtkami w innych pojazdach. Dojechali dopiero rano œ zatrzymujńc się na krótko na œniadanie – do małego miasteczka

Guernika, stanowińcego niewiele więcej niż kropkę na mapie. Składało się z kilku domów osłoniętych wyblakłymi i noszńcymi œlady zużycia gontów, pokrywajńcych boki i dach tych dwupiętrowych budowli; dwóch niewielkich sklepów i baru. – Nie przejmuj się tym widokiem œ powiedział Anjo, kiedy wysiadali z ciężarówki na œcierpniętych od siedzenia nogach. œ Będziesz przebywał z ludœmi jeszcze głębiej w dziczy. Œniadanie w barze zjedli bardziej ze zmęczeniem niż apetytem i pojechali dalej. Otaczajńce ich teraz krajobrazy były typowe dla pustynnych wyżyn, z twardń, czerwonawń ziemiń i skńpń wegetacjń. W pewien sposób, dzięki swojej surowoœci, były nawet atrakcyjne. Bleys stwierdził, że myœli o tym krajobrazie jako o ziemi prawdy œ choć nie bardzo pamiętał, gdzie usłyszał czy przeczytał to okreœlenie i nie wiedział, czemu teraz wypłynęło z pamięci. Najbardziej rzucajńcń się w oczy rodzimń florę stanowiły roœliny podobne do kaktusów. Resztę roœlin stanowiły małe łaty odmian pustynnych traw i krzewów, posianych tu jako częœć pierwotnej operacji terraformingu. Najwyraœniej zostały wprowadzone, aby wińzać wysuszonń ziemię i przekształcić jń w urodzajnń glebę, oraz by dostarczyć jadalnń paszę dla hodowanych w tej okolicy roœlinożerców. – Ludzie mieszkajńcy w tym rejonie œ stwierdził Anjo œ to niemal wyłńcznie ranczerzy. – Jakiego rodzaju hodowle? œ zapytała Toni. – Króliki i kozy œ Anjo odwrócił się częœciowo ze swojego miejsca obok kierowcy, na przedzie pojazdu. œ Bydło nie radzi tu sobie najlepiej, a nawet gdyby sobie radziło, ranczerzy nie mogliby konkurować z wołowinń z hodowli klonów. Kiedy Prezesi kupili tę technologię z Cassidy, zatrzymali jń dla siebie jako monopol. – I rancza upadły? – zapytał Bleys. – Cóż, wcińż tu sń œ odpowiedział Anjo. œ Ale nie sń już prowadzone przez tych samych ludzi. – Wydaje się to marnotrawstwem œ stwierdziła Toni. œ Chodzi mi o to, że jest to jeden z niewielu Młodszych œwiatów, na których z sukcesem można hodować ziemskie bydło – ale nie robiń tego. Zaledwie kilka godzin po wyjeœdzie z Blue Harbor zjechali z głównej autostrady i od tamtej pory drogi stawały się z każdń chwilń coraz prymitywniejsze. Trasa, którń podróżowali od chwili opuszczenia Guerniki, stanowiła zaledwie œlady kolein odciœniętych w twardej,

czerwonawej ziemi. Ich ciężarówka podskakiwała i odbijała się od nierównej powierzchni. Kierowali się teraz wprost na góry. Ich zbocza były widoczne przed nimi przez przedniń szybę pojazdu, w miarę upływu dnia piętrzńc się coraz wyżej w kolorach przechodzńcych od głębokiego fioletu i czerni, przez błękit do zielem i czerwieni. Przy pewnym oœwietleniu mogły wyglńdać wręcz groœnie. Dla lubińcego góry Bleysa wyglńdały w takich chwilach jak potężni, starzy przyjaciele. – Obejrzenie tego masywu o œwicie czy zachodzie słońca musi wywierać niezłe wrażenie – odezwała się Toni. – Tak œ potwierdził Anjo z przedniego siedzenia, nie odwracajńc się. Dojechali w końcu do niskiego budynku u samego podnóża pierwszego stromego zbocza, domu z kamiennymi œcianami i dachem pokrytym gontem. œciany były szare, szarawe z czerwonawym odcieniem były też gonty, najwyraŸniej zrobione z kory jakiegoœ drzewa, a każdy z nich był lekko wypukły na œrodku, przypominajńc ceramiczne dachówki. Ciężarówka zatrzymała się i wysiedli z niej, zesztywniali. Z budynku poœpiesznie wyłoniła się para w œrednim wieku œ wysoki mężczyzna z twarzń równie opalonń jak u Anjo, z żonń, œredniego wzrostu kobietń ubranń w długń suknię w białoœniebieskń kratę – zza której wypadło z domu czworo dzieci w wieku od szesnastu do szeœciu lat, trzy dziewczynki i chłopiec. – To Mordard Cruzon i jego żona, Yala œ przedstawił ich Anjo. œ Oraz ich rodzina. – Wielki Nauczycielu œ odezwał się Mordard œ jesteœmy szczęœliwi i zaszczyceni, że możemy cię tu goœcić. Wasza czwórka może schronić się pod naszym dachem. Dla pozostałych ustawiliœmy namioty za domem. – Ja pojadę zanocować u krewnych œ wyjaœnił Anjo. œ Do zobaczenia póŸniej. Razem z kierowcń wsiedli do ciężarówki, zawrócili jń w kłębach kurzu i odjechali z powrotem drogń. – Wejdœcie, wejdœcie do œrodka! œ zawołała Yala. œ Schowajmy się przed pyłem, zanim wszyscy się podusimy. Weszli. Wnętrze było niespodziewanie obszerne, z drewnianymi meblami i cudownie kolorowymi pledami pozawieszanymi na wszystkich œcianach. Zarówno meble jak i pledy, były ręcznej roboty i czyste. Upłynęły trzy dni, zanim Anjo znów się pojawił, tym razem w towarzystwie niskiego,

szerokiego mężczyzny około pięćdziesińtki, z brodń i wielkń szopń siwiejńcych, rudych włosów, wykazujńcym silne podobieństwo do Anjo. – Wasze obozowisko jest gotowe œ oœwiadczył starszy mężczyzna, którego Anjo przedstawił jako swojego wujka, Polona Geana. Mówił formalnie i z lekkim akcentem, jakby z któregoœ z języków Starej Ziemi, nabytym albo odziedziczonym. œ Powinniœmy tam natychmiast wyruszyć. Mamy... Zerknńł w kierunku palńcej jasnymi promieniami kropki, jakń stanowił Syriusz, bezbłędnie lokalizujńc jej położenie na niebie. – Mamy tylko osiem godzin œwiatła dziennego, żeby się tam dostać. To nie tak daleko, ale ostatni odcinek wymaga trudnej wspinaczki. Odwrócił się do pary goszczńcej przez ostatnie kilka dni Bleysa, Dahno, Toni i Henry’ego. – Mord, masz dla mnie wózek z kołami i płozami oraz kozi zaprzęg mogńcy pokonać tę trasę? Wysoki mężczyzna skinńł głowń. Bagaże Bleysa, Dahno, Toni i Henryœego powędrowały do wózka cińgniętego przez dwanaœcie kóz zaprzężonych parami. Lokalne odmiany kóz były znacznie większe i bardziej poddajńce się szkoleniu niż ich ziemscy przodkowie, i w konsekwencji często były wykorzystywane na Młodszych œwiatach jako siła pocińgowa. Przez chwilę Bleys poczuł dotyk nostalgii za latami spędzonymi na farmie Henry’ego na Zjednoczeniu, gdzie podróżował podobnym, cińgniętym przez kozy wozem. Ruszyli w drogę. Dotarli do celu póœnym popołudniem. Ostatnia częœć drogi, stanowińca mniej więcej jednń pińtń dystansu, usprawiedliwiła stwierdzenie Polona o ostrej wspinaczce. Tutaj przydały się płozy wózka. Okazało się, że wysoko na stromych zboczach roœnie dużo długiej, wysuszonej trawy, na której płozy sprawdzały się znacznie lepiej od kół. Kozy czuły się na zboczu jak w domu, ale gdy doszli do etapu prawie pionowej wspinaczki, wszyscy musieli pomóc w pchaniu wózka, nawet Bleys. Osińgnęli w końcu bardziej poziomy teren, wysepkę wysokich, lokalnych jodeł, rosnńcych tak blisko siebie, że niemal odcinały dostęp œwiatła słonecznego. Bleys zauważył, że Toni, kiedy już usadowiła się na pniu niedawno œciętego drzewa i odzyskała oddech, z wyraœnym sceptycyzmem przyglńda się niedokończonemu obozowi.

Widać było rozpoczętń budowę trwalszych schronów, choć były w zbyt wysokim stopniu zaawansowania, by zaczęto je wznosić zaledwie cztery dni wczeœniej . Anjo zaprowadził ich do rzędu stożkowych szałasów zbudowanych z bardzo długich, jodłowych gałęzi, powińzanych na szczycie. – Nie sń takie złe œ powiedział Anjo. œ Zajrzyjcie do œrodka. Wskazał im drogę do pierwszego z szałasów i wprowadził ich do wnętrza przez wejœcie o kształcie odwróconej litery V. Wewnńtrz znajdowała się drewniana podłoga, a wszystkie œciany obwieszono kocami. W górze zawieszono staromodnń żarówkę oœwietlajńcń wnętrze łagodnym œwiatłem o pełnym spektrum, niezbyt różnym od tego, do którego przyzwyczaili się na Zjednoczeniu. Całoœć sprawiała nieoczekiwanie przytulne wrażenie. Drewniana podłoga była częœciowo pokryta czerwono–czarnym pledem. Za umeblowanie służyło składane łóżko polowe pokryte grubymi, kolorowymi kocami w stylu tych, jakie wisiały na œcianach w domu Cruzonów; biurko i cztery fotele okryte kocami – wszystko to ręcznie robione. Z jakiegoœ bliżej nieokreœlonego powodu, może przez długń podróż, widok koców głęboko poruszył Toni. Rzeczywiœcie, jak pomyœlał Bleys, myœl o ludziach dœwigajńcych ciężkie materiały po stromiœnie, którń sami przed chwilń przebyli, tylko po to, by stworzyć iluzję komfortu w tak prowizorycznym schronieniu, œwiadczyła o trosce posuniętej do ekstremum. – Masz rację œ Toni powiedziała do Anjo œ tu jest pięknie. Czy każde z nas dostanie jeden z tych szałasów? Jak chcecie nas porozmieszczać? – Po jednym dla każdego z waszej czwórki – poza Nauczycielem, który dostanie dodatkowy jako miejsce do pracy – wyjaœnił Anjo. œ Reszta waszych ludzi, kiedy przybędń tu różnymi drogami, zostanie umieszczona po szeœciu w szałasie œ tam sń tylko łóżka. Wygódki sń na zewnńtrz, choć obawiam się, że sń doœć prymitywne. Jeœli będziecie musieli wyjœć na zewnńtrz w œrodku nocy, lepiej załóżcie na siebie coœ ciepłego. Na tej wysokoœci noce sń zimne. Spojrzał na Toni. – Ten szałas jest dla ciebie œ powiedział. œ Dla Nauczyciela i Dahno Ahrensa zrobiliœmy większe łóżka i krzesła. Czy to wystarczy do czasu wykończenia trwalszych budynków? – Jeœli o mnie chodzi, całkiem mi to odpowiada œ stwierdziła Toni. œ Ale kiedy będń gotowe te budynki?

– Może za kilka dni, może tydzień œ odpowiedział Anjo. œ Większoœć materiałów musieliœmy zebrać z domów w całej okolicy. Z obawy przed zasygnalizowaniem zwiększonej aktywnoœci w tym rejonie, nie odważyliœmy się niczego zamówić w mieœcie. Spojrzał na Bleysa, Dahno i Henry’ego. – Czy wam też wystarczń takie warunki? – Z pewnoœciń œ odpowiedział Bleys. œ Wasi ludzie dokonal i cudu, wznoszńc coœ takiego w tak krótkim czasie. – Właœciwie œ stwierdził Anjo œ zaczęliœmy jakiœ czas temu. Miał to być rodzaj kwatery głównej dla naszego użytku. – Rozumiem œ powiedział Bleys. œ Cóż, nie muszę oglńdać teraz swojego szałasu, ale chciałbym coœ zjeœć, a potem pójœć spać. Wszyscy zjedli œ oczywiœcie, pieczonego królika œ w budynku stanowińcym połńczenie kuchni i jadalni, największej z wzniesionych jak dotńd struktur i wrócili do zbudowanych dla nich schronień. Wieczorem, spacerujńc, Bleys udał się obejrzeć prawie gotowy budynek, w którym miał nagrywać swoje przemówienia, służńcy równoczeœnie jako centrum ochrony obozu. Przekonał się, że wokół całego terenu, na kamieniach i drzewach umieszczono kamery i mikrofony, umożliwiajńce odkrycie każdej próby skrytego dostania się do obozowiska. Włńczył monitor i bawił się przez chwilę urzńdzeniami kontrolnymi, zaznajamiajńc się z całym terenem obozu i jego najbliższym otoczeniem. Przełńczajńc się między poszczególnymi kamerami zauważył nagle, że stał się niewidocznym towarzyszem Toni i Henryœego, spacerujńcych razem w przefiltrowanym przez gałęzie, łagodnym œwietle zmierzchu. Zaciekawiony, został z nimi. – Wiesz œ Toni mówiła do Henryœego œ jaki był Bleys za młodu? Kiedy pierwszy raz do ciebie trafił? – Inny œ odpowiedział Henry. œ Inny... i samotny. – Tak œ powiedziała Toni, patrzńc pod nogi œ pod pewnymi względami to najbardziej samotny człowiek, jakiego spotkałam. Czasem wręcz czuję to w jego obecnoœci, niczym głębokń ranę we mnie. Spojrzała na Henry’ego. – Ale przecież ma ciebie. – To prawda œ odpowiedział Henry. œ Kocham go, jakby był moim własnym synem. Ale on i tak jest samotny œ wydaje mi się, że zawsze taki był, od dnia, kiedy się urodził.

Na kilka chwil zapadła cisza. Szli dalej obok siebie; Henry patrzńc w dal, Toni pod nogi, między kamienie i opadłe igły. Bleys, samotny w centrum kontroli, przełńczył się na kolejnń kamerę. – Coœ jeszcze œ powiedziała wtedy Toni, gdy przechodzili właœnie przez jaœniej oœwietlony teren, rzadziej poroœnięty jodłami, blisko końca lasku. œ Gdyby Bleys nie powiedział mi twojego nazwiska, zanim nie zobaczyłam go napisanego, nie wiedziałabym, że wymawia sieje œMacLainœ. Dlaczego mówisz właœnie w ten sposób? – No cóż œ odpowiedział Henry œ wiesz, że to szkockie nazwisko. Wiesz, gdzie na Starej Ziemi jest Szkocja? – Chwileczkę... œ powiedziała Toni. œ To częœć Wysp Brytyjskich, prawda? – Można tak powiedzieć. Powiedzmy, że Anglia znajduje się na południe od Szkocji, na głównej wyspie. Ale Szkoci żyjń także na Hybrydach, tak zwanych Zachodnich Wyspach, na zachód od wybrzeża Szkocji i właœnie z nich wywodzń się moi przodkowie. – Przypominam sobie œ stwierdziła Toni. œ Szkoci mówili językiem gaelickim – czy nie używajń go do dzisiaj w niektórych rejonach? – Tego nie wiem. Sam tego nie robię, ale sposób w jaki wymawiamy „MacLean”, bierze się stńd, że jesteœmy potomkami człowieka nazywajńcego się Gilleathain na Tuaidh. Nie wymawiam tego tak, jak zrobiłby to ktoœ mówińcy po gaelicku œ uœmiechnńł się lekko w jej stronę œ ale oznacza to œGillian od Toporaœ. Żył na Wyspach w trzynastym wieku kalendarza chrzeœcijańskiego. Jego dwaj bracia œ Lachlan i Lubanach œ stali się przodkami dwóch oddzielnych klanów MacLeanów: MacLeanów z Duart i z Lochbuie. Przerwał. – To inne częœci Szkocji, rozumiesz œ wyjaœnił. Toni pokiwała głowń. – Na Hybrydach, czy na głównej wyspie? œ zapytała. – I tam, i tam. W czasach Gilliana od Topora MacLeanowie żyli głównie na Zachodnich Wyspach, ale z czasem zyskali więcej ziemi na głównej wyspie i w końcu stworzyli cztery niezależne klany. Kiedy byłem mały, powiedziano mi, że linia mojego ojca wywodzi się od wodza MacLeanów, Czerwonego Hektora od Bitew, który zginńł w bitwie pod Harlow, jeœli dobrze pamiętam, w roku tysińc czterysta jedenastym. – Co za nazwiska! œ Toni potrzńsnęła głowń i uœmiechnęła się. œ Ten Czerwony Hektor i ten drugi o którym wspominałeœ, o trudnym do wymówienia nazwisku – Topór od Bitew. Brzmi to tak, jakby jadali ludzi na œniadanie. – MacLeanowie zawsze byli walecznym narodem œ stwierdził Henry. Wyglńdał na

zamyœlonego, ze wzrokiem skierowanym gdzieœ w dal. Uœmiech Toni zniknńł, przyjrzała mu się z troskń. – Powiem ci, czemu pomyœlałam o nazwisku. Widzisz, moje również nie jest takie, jak się je wymawia – albo pisze. – Nie? œ wzrok Henryœego z powrotem skupił się na jej twarzy. – Nie œ potwierdziła. œ Moja rodzina pochodzi z Nipponu œ przypuszczam, że nazwałbyœ nas œJapończykamiœ œ ale Lu to nie nippońskie nazwisko. Spotyka się je u ludzi Chińskiego pochodzenia, ale nie z Nipponu – Japonii. – Nie nazywasz się Lu? œ Henry przyglńdał się jej uważnie. – I tak, i nie œ odpowiedziała. Zatrzymali się. Doszli do samego brzegu jodłowego zagajnika i stanęli na krawędzi klifu z nagiej, szarej skały, tkwińcego nad długim, zielonoœbrńzowym, poroœniętym trawń zboczem schodzńcym w dół aż do równin. Te cińgnęły się aż po horyzont. – Nie œ stwierdziła po chwili przerwy. œ Moje nazwisko brzmi Ryuzoji . Bezpoœredni przodkowie byli jednymi z pierwszych Japończyków, jacy wyemigrowali ze Starej Ziemi na Zjednoczenie. Tak naprawdę wcale nie planowali tam zostać. Pamiętasz z historii, jak to wyglńdało? Koalicja wielu wyznań kupiła prawa osiedleńcze do obu Œwiatów Zaprzyjaœnionych od wielkich firm terraformingowych, doprowadzajńcych planety do stanu nadajńcego się do kolonizacji. Wydali prawie wszystkie zasoby w nadziei œcińgnięcia na nie wyłńcznie emigrantów religijnych. Z poczńtku zdawało się, że bardzo wielu ludzi chce emigrować. – Wiem œ stwierdził Henry. œ Mam listy naszej rodziny z wczesnych lat na Zjednoczeniu. Toni spojrzała na niego z sympatiń. – Tak œ powiedziała œ ale wielu ludzi z różnych grup wyznaniowych jednak nie pojechało – nie mogli albo nie było ich na to stać œ a z tak małń liczbń osiedleńców na obu planetach, koalicja bała się, że kolonie nie przetrwajń. Zaczęli więc oferować bonusy, by przycińgnńć więcej imigrantów. Spojrzała na Henryœego, który pokiwał głowń. – Moja rodzina była takimi właœnie bonusowymi imigrantami. Dostali obietnicę od kompanii terraformingowej, że jeœli nie będń zadowoleni z transakcji, po pięciu latach zostanń przewiezieni z powrotem na Starń Ziemię. Firmy oczywiœcie nie chciały wydawać na to pieniędzy, ale tylko tak można było zebrać dostatecznń liczbę ochotników. Moja rodzina planowała wzińć bonus, zbudować posiadłoœć, którń można by sprzedać ludziom planujńcym tam zostać i wrócić na Ziemię przed upływem pięciu lat.

Spojrzała na Henry’ego. – Nie sńdzę, żeby twoja rodzina zrobiła coœ takiego. – Nie. œ Henry spojrzał na ziemię w dole. œ Przybyli tu z powodów religijnych. – Och. Cóż, w każdym razie byliœmy jednń z niewielu japońskich rodzin przybyłych na Zjednoczenie, więc siłń rzeczy nie mieliœmy ze sobń zbyt wielu kontaktów, za to trafiliœmy w okolicę, gdzie zamieszkało wiele chińskich rodzin, które przez pokolenia stworzyły całkiem prężnń społecznoœć. A moja rodzina nie wróciła, ponieważ, podobnie jak inni osadnicy, nie docenili problemów i trudnoœci zwińzanych z zakładaniem kolonii. Wróciliby do domu biedniejsi niż przed wyjazdem, więc w końcu zostali. Henry ponownie skinńł, tym razem zaciskajńc usta w poziomń linię. – Nawet dziœ, na większoœci œwiatów nie jest łatwo utr zymać się z pracy na ziemi – powiedział. – Tak, teraz to wiemy œ stwierdziła Toni. œ Ale, jak powiedziałam, tam gdzie osiadła moja rodzina, było wielu Chińczyków, a właœciwa wymowa Ryuzoji w uszach Chińczyka brzmi raczej jak Lyuzoji. W efekcie staliœmy się znani jako Lyuzoji – co zostało póŸniej skrócone do Lu i tak już trwa przez ostatnie sto lat, czy coœ koło tego. – Rozumiem œ stwierdził Henry. – Ale jeœli chodzi o znaczńcych przodków œ dodała Toni œ to nasza rodzina również ma dalekie korzenie. Jak mówiłam, nasze właœciwe nazwisko to Ryuzoji. Ryu oznacza smoka, zo tworzyć, budować, a ji œ œwińtynia. U i o w Ryuzoji to dœwięczne samogłoski. Moim znakomitym przodkiem był szesnastowieczny dajmio z trwajńcego blisko stulecie, pełnego wojen okresu. Jego włoœci zajmowały około jednń trzeciń wyspy Kiusiu i prawdopodobnie dowodził armiń samurajów liczńcń kilkadziesińt tysięcy wojowników. W tamtych czasach dajmio miał całkowitń władzę nad życiem i œmierciń swoich poddanych. Kiedy umarł w roku tysińc pięćset osiemdziesińtym czwartym waszego kalendarza, Takanobu miał pięćdziesińt szeœć lat. Po jego œmierci, księstwo zostało rozszarpane przez innych władców. O ile nie studiowałeœ historii Japonii, pewnie nigdy o nim nie słyszałeœ. – To prawda œ œ potwierdził Henry. œ Ten Takanobu był w prostej linii twoim przodkiem? – Właœciwym przodkiem mojej rodziny był Ryuzoji Masanobu, prawnuk Takanobu. Jego dziadek, syn Takanobu, doœwiadczywszy po œmierci Takanobu i upadku klanu efemerycznej

natury ziemskiej chwały, szukał pocieszenia w religii – w tym przypadku chrzeœcijańskiej. Dwadzieœcia cztery lata po zakazie wyznawania chrzeœcijaństwa w Japonii i dwa lata po całkowitym zakazie morskich podróży dla Japończyków wydanym przez Shoguna Tokugawę, w tysińc szeœćset trzydziestym siódmym roku doszło na Kyusiu, w regionie Arnakura– Shimbara do powstania chrzeœcijan. Słyszałeœ może o nim? – Nie œ zaprzeczył Henry, tym razem jednak przyglńdajńc się jej z wyraŸnym zainteresowaniem. – Masanobu oczywiœcie był chrzeœcijaninem, jednym z bezwzględnie oskarżonych przez lokalnego dajmio, majńcego w swoich włoœciach najwięcej wyznawców tej religii. Lokalni chłopi cierpieli z powodu nieludzkich podatków, wywołali więc bunt i połńczyli się z chrzeœcijanami. Razem umocnili się w zamku Hara na półwyspie Shimbara, pod dowództwem Amakusa Shiro Tokisada, majńcego wtedy zaledwie szesnaœcie lat. Przewodził powstańcom z wielkń odwagń i przez cztery miesińce odpierali ataki ze strony znacznie liczniejszych armii samurajów. – Byli silni w Wierze œ skomentował Henry. – Tak. Ale w końcu zamek został zdobyty i zaledwie garstce udało się ujœć z życiem. Jednym z tych, którzy uciekli był Masanobu, tak więc moja rodzina wywodzi się bezpoœrednio od niego. Umilkła i znów uœmiechnęła się do Henryœego. – Jak więc widzisz, my, Ryuzoji też jesteœmy walecznym rodem. Henry w zamyœleniu poważnie pokiwał głowń. Ich spojrzenia spotkały się i pozostały tak przez chwilę. Bleys, przyglńdajńcy się i przysłuchujńcy temu przy konsoli, poczuł nagle wstyd z powodu podglńdania tej sceny. Jasne było, że wyznanie Toni spowodowało narodziny więzi między niń a Henrym. – Zastanawiam się œ odezwała się Toni po chwili milczenia œ jakby to było dla kogoœ z nas dwojga, znaleœć się teraz na Starej Ziemi i jak patrzyliby na nas żyjńcy w tamtych czasach? – Cokolwiek czuli oni i cokolwiek czujemy my œ powiedział Henry œ nie zrobiłoby to żadnej różnicy. Jesteœmy takimi, jakimi stworzył nas Bóg œ niezależnie od tego, czy w niego wierzymy. – Trudno w takim razie, żeby winił nas, jeœli jesteœmy podobni do naszych przodków – stwierdziła Toni. Henry gwałtownie obrócił głowę w jej stronę.

– Bóg patrzy nie tylko na czyny, ale i na ich pobudki œ powiedział. œ Mogło być tak, że moi przodkowie nie widzieli innej drogi niż ta, którń podńżali. Ja znam. Toni dalej przyglńdała mu się w taki sam sposób, jak od czasu, gdy skończyła opowiadać. – Powiedziano ci o moim grzechu œ stwierdził Henry. œ Tym, o którym nie chciałem rozmawiać w limuzynie. – Nie. œ Toni potrzńsnęła głowń. œ Kto miałby mi powiedzieć? Bleys czy Dahno? Żaden z nich by tego nie zrobił. – Dahno nie wie. Bleys tak œ powiedzieli mu moi synowie, co było niewłaœciwe, ale wtedy o tym nie wiedzieli. Skoro Bleys ci nie powiedział, to skńd wiesz? – Wiem tylko, że zawsze masz pod pachń ten swój pistolet. Jedyne okazje, kiedy cię widziałam bez niego, to gdy przechodziliœmy przez odprawę celnń na Nowej Ziemi i kiedy pojechaliœmy do Klubu Prezesów. Ale przyglńdałam ci się z nim. Wiesz, że inaczej chodzisz majńc go ze sobń? I wyczuwam, że razem z nim nosisz jakieœ zmartwienie. Nie mogłam nie pomyœleć, że może się to wińzać z tym grzechem, o którym wspominałeœ. Henry przyglńdał się jej przez dłuższń chwilę, a Toni ze spokojem zniosła jego spojrzenie. – A więc powiem ci œ oœwiadczył Henry. œ Kiedy byłem młody i pierwszy raz ruszyłem walczyć jako Żołnierz Boga, to zrobiłem to dla Boga – a przynajmniej tak myœlałem. Ale poszedłem znów i jeszcze raz œ i odkryłem, że to nie dla Boga wyruszam, ale dla czegoœ we mnie, co lubiło wojnę i walkę. Tylko że... nigdy nie ma usprawiedliwienia dla walki i zabijania. Można znaleœć usprawiedliwienie tu, w tym życiu, między innymi grzesznymi ludœmi; ale w życiu przyszłym... Przerwał nagle. Po chwili zaczńł na nowo. – Uœwiadomiłem więc sobie, że zagrożona jest moja dusza. Prawie dwadzieœcia lat temu zakopałem swój pistolet. Pozostał pod ziemiń do dnia, kiedy przyszedłem do Bleysa. – Uratowało cię zakopanie pistoletu? – Nie tylko to. Myœlałem, że czynię nim dobro, ale za każdym razem gdy walczyłem, coraz głębiej wpadałem w ręce Szatana. – Ale znów go wykopałeœ i przyniosłeœ do Bleysa œ powiedziała. œ Znów narażasz swojń duszę, prawda? – Tak œ powiedział. Przez chwilę nie mówił nic więcej. œ Ale mogę ocalić Bleysa. – Pistoletem? – Tak œ potwierdził Henry. Wbił wzrok w równinę, daleko pod nimi. Toni zbladła.

– Nie chcesz chyba użyć go przeciw niemu, jeœli uznasz, że podńża w złym kierunku? – zapytała. Henry obrócił się i spojrzał jej w oczy. – Tak. – Ale ty go kochasz œ powiedziała. œ Kochasz jak syna, sam tak powiedziałeœ. Jak mógłbyœ go zabić tylko dlatego, że uważasz, iż wybrał złń drogę? Kiedy mówiła, Henry odwrócił od niej wzrok. Teraz spojrzał z powrotem i zobaczyła jego oczy œ cierpińce, ale nieustępliwe jak kamienie w polu. – Dusza to coœ więcej niż ciało œ powiedział. œ Jeœli stanę przed wyborem, będę musiał ocalić jego duszę. O ile Bóg da mi odwagę. Przez dłuższń chwilę stali patrzńc na siebie. – Możesz mu to powiedzieć œ stwierdził Henry, z wysiłkiem wydobywajńc z siebie słowa. œ Ale nie sńdzę, żebyœ to zrobiła. – Nie. Ale mam swoje obowińzki. I od tej chwili, Henry, będę ci się przyglńdać. – Wiem. Żadne nie odzywało się przez sekundę czy dwie. Potem Toni wolno wycińgnęła w jego stronę dłoń, a po chwili przyjńł jń, jak mógłby podać rękę innemu Żołnierzowi Boga, staremu przyjacielowi, który walczył teraz po przeciwnej stronie. Bleys zdarł z siebie okulary i słuchawki, przepełniony nagle niesmakiem, że pozwolił sobie podglńdać ich w takiej chwili. Wstał i wyszedł z budynku. Nie było w nim nikogo innego, nie spotkał też nikogo po drodze do swojego szałasu. Przepchnńł się przez trójkńtne wejœcie i rzucił się na długie, specjalnie dla niego zrobione łóżko. Przez chwilę leżał, patrzńc w gęsto obroœnięte igłami gałęzie, zbiegajńce się nad nim w jeden punkt. Potem wstał i usiadł na drewnianym krzeœle ustawionym przed prostym stołem na czterech nogach, majńcym mu służyć jako biurko. Przygotowano na nim schludny stosik papieru, pisak i teczkę zawiei ajńcń mapy obozu i okolicy. Bleys podniósł pisak, wzińł ze stosiku czystń kartkę i zaczńł na niej pisać. NOTATKA œ napisał automatycznie, a zaraz za tym datę, godzinę i minutę. Przesunńł czubek pisaka trochę niżej na kartce, zawahał się, potem zaczńł pisać. Przy pomocy systemu ukrytych kamer rozmieszczonych wokół obozu, podsłuchałem Toni i Henry’ego. Powinienem był pomyœleć œ powinienem przewidzieć œ jaki był prawdziwy powód nagłego pojawienia się Henry’ego z nami. Oczywiœcie, dla Henry’ego dusza zawsze będzie ważniejsza

niż ciało. Ale jak mogłem być tak zaœlepiony, by nie uœwiadomić sobie, wiedzńc co czuje i myœli na mój temat, że weœmie na siebie tak ciężkń decyzję... Odłożył pisak i zmińł kartkę w kulkę. Po chwili Bleys automatycznym ruchem rozprostował zgnieciony kawałek papieru i rozejrzał się za szczelinń fazowej niszczarki dokumentów. Oczywiœcie nie znalazł jej. Wstał i podszedł do zamontowanego w podłodze urzńdzenia grzewczego. Podkręcił jego termostat, a ze szczeliny grzewczej, nie tak różnej od szczeliny niszczarki, zaczńł wydobywać się strumień gorńcego powietrza. Bleys odczekał chwilę, aż powietrze z grzejnika zaczęło palić skórę na jego dłoni. Wtedy wsadził kartę do szczeliny. Biały arkusz zniknńł w niej, jakby pochłonńł go niewidzialny język. Po chwili w powietrze wzleciała smużka białego pyłu, który zniknńł, rozpraszajńc się. Rozdział 13 Następnego ranka dœwięk kroków na schodach przed wejœciem do szałasu Bleysa i stukanie w specjalnie do tego celu zawieszonń deskę, sprawiło, że Inny uniósł wzrok znad kartki, na której rysował coœ przypominajńcego pajęczń sieć. W rzeczywistoœci była to zakodowana wersja jego planów na przyszłoœć, opisanych w kategoriach zwińzków efektywnoœci w dńżeniu do celu. Była to jedynie pomoc w myœleniu, nieczytelna dla nikogo innego, ale kierowany zwyczajowń ostrożnoœciń, zanim odpowiedział na stukanie, schował wykres do kieszeni. – Wejœć œ powiedział.W drzwiach pojawił się Anjo. – Nauczycielu! Miałem nadzieję, że cię tu znajdę. Powiedziano mi, że właœnie opuœciłeœ budynek nagrań, a nie znalazłem cię w twojej kwaterze. – Myœlałem, że nie zobaczymy się przez kilka dni œ stwierdził Bleys z uœmiechem. – I tak miało być œ odpowiedział Anjo œ ale wyszła pewna sprawa. Miałem nadzieję załatwić to bez zawracania ci głowy, ale wyglńda na to, że nie daje to spać Anie Wasserlied, kobiecie, która przewodzi twoimi Innymi na naszej planecie. Chciała z tobń rozmawiać, więc pozwoliłem sobie jń tu sprowadzić œ choć bardzo nie podobało się jej podróżowanie w zamkniętej furgonetce. Nie chcieliœmy jednak, by była w stanie sama tu póœniej trafić. – Absolutnie zrozumiałe œ powiedział Bleys.

– W każdym razie – kontynuował Anjo œ czeka w jadalni i przyprowadzę jń tu, jeœli tego chcesz. Chciała rozmawiać z tobń w cztery oczy, ale to sprawa, która dotyczy mnie i moich ludzi w takim samym stopniu jak jej. Mam jń przyprowadzić? – Oczywiœcie. – Spodziewałam się raczej... œ powiedziała Ana Wasserlied, kiedy już usiadła z Bleysem i Anjo w szałasie biurowym. Rzuciła wrogie spojrzenie Anjo. – ...Spodziewałam się, że będziesz informował mnie o swoich planach. Bleys spojrzał na niń z lekkim zainteresowaniem. – Spodziewałaœ się? œ powiedział. Ana otwarła usta, zamknęła je i znów otwarła. – Tak! œ odpowiedziała. œ W końcu jestem przywódczyniń Innych na Nowej Ziemi, prawda? Myœlałam, że to z Innymi będziesz pracować podczas swojego pobytu tutaj. – Ana œ łagodnie powiedział Bleys œ pracuję ze wszystkimi ludœmi. Ana przyglńdała mu się przez chwilę. – Nie rozumiem! Naturalnie założyłam, że będziemy informowani o twoich planach! I nagle znikasz, aja muszę się dowiadywać gdzie jesteœ od organizacji, do której należy on! – Wskazała palcem Anjo. – Zawsze z radoœciń przyjmuję wszelkń pomoc ze strony lokalnych organizacji Innych – powiedział Bleys. œ Ale jestem tu, by przemawiać do wszystkich mieszkańców tej planety, nie tylko do Innych. Czasem muszę własne plany w sytuacjach awaryjnych zmieniać, niekoniecznie informujńc o tym Innych. Zresztń, jesteœ tu teraz. – Tak, jestem œ stwierdziła Ana œ po kilku dniach spędzonych na desperackich próbach skontaktowania się z tobń. œ Jeszcze raz spojrzała na Anjo. œ A pot em całych godzinach w zamkniętej ciężarówce z tak nędznym oœwietleniem, że nawet nie dało się tam czytać – zakończyła. – To rzeczywiœcie nie mogło być przyjemne œ zgodził się Bleys. œ Ale czy miałaœ jakiœ konkretny powód, dla którego chciałaœ się ze mnń skontaktować? Czy po prostu martwiłaœ się, bo nie było mnie już w hotelu w Blue Harbor? – Jakiœ powód, rzeczywiœcie!œwyrzuciła z siebie Ana. Znów gniewnie popatrzyła na Anjo, potem z powrotem na Bleysa. œ Jego organizacja zaczęła podkładać bomby, a wina za to spada na Innych! – Doprawdy? œ spytał Bleys. œ To interesujńce. Czemu? Czy dlatego, że ja jestem zwińzany z Innymi? – Nie! œ prawie wykrzyknęła Ana. œ Ponieważ częœć z ich ludzi dołńczyła do naszej

organizacji, należń do obu. – Ilu ich może być? œ zapytał Bleys, zerkajńc na Anjo, wcińż siedzńcego z kamiennń twarzń. Spojrzał z powrotem na Anę. – Nie wiem, ale ci ludzie wstępujńc w nasze szeregi, nie informujń nas o przynależnoœci gdzie indziej! Tym razem Bleys wbił nieruchome spojrzenie w Anjo. Ten odpowiedział tym samym. – W waszej filii Innych na Nowej Ziemi jest ponad czterysta tysięcy członków – stwierdził. – Z czego dobre dwadzieœcia procent to nasi ludzie. – Dwadzieœcia procent œ Ana zapatrzyła się na Anjo œ nie wierzęi. c Anjo wzruszył ramionami. – Ja wierzę, Ana œ stwierdził Bleys. œ Całkiem możliwe, że ludzie sprawdzajńcy nowych członków, niezbyt dobrze wywińzywali się ze swego zadania. Jak rozumiem, znacie się już od jakiegoœ czasia? – Wiemy o sobie œ wyjaœniłaAna. œ Aż do dzisiaj, nigdy go nie spotkałam. Nie wiem nawet, czy jest ich członkiem, przywódcń czy jeszcze kimœ innym. – I co? œ zapytał Bleys. œ Kim jesteœ, Anjo? – Technicznie rzecz biorńc, przewodzę Podkowie œ tak się nazywamy œ wyjaœnił Anjo. œ Ale tak naprawdę nie kontroluję wszystkich. Nikt nie jest w stanie tego zrobić. Gdybym mógł, nie zaszłoby to, czym tak przejmuje się Ana. – A dokładnie co się stało? – Dwie bomby œ wyjaœniła Ana. œ Jedna wybuchła w tej bocznej alejce obok Klubu Prezesów w mieœcie Nowa Ziemia, druga w drzwiach Klubu w Bjornstown. Ta druga zraniła kilka osób i możliwe, że kogoœ zabiła œ jak dotńd Prezesi nie podali dokładnych informacji. Ale twierdzń, że zrobili to nasi ludzie i oczywiœcie rnajń racje. Ale to ludzie od nas, będńcy równoczeœnie członkami Podkowy. Wzięła głębszy wdech. – I absolutnie nie wierzę, żeby do tej grupy należało dwadzieœcia procent naszych ludzi! Kilku mogło przeœlizgnńć się przez nasze zwykłe testy, ale nie aż tylu! Bleys uważnie przyglńdał się jej, gdy mówiła, jednak teraz przeniósł wzrok z powrotem na Anjo. – Naprawdę mamy dwadzieœcia procent œ potwierdził tamten. – Czemu aż tylu? œ spokojnie zapytał Bleys. – To proste. Podkowa jest organizacjń nielegalnń. Prezesi i Gildie podtrzymujń tę zasadę z powodu naszego gabinetu cieni, powstałego czterdzieœci lat temu – Podkowa istnieje od stu lat. Inni sń organizacjń całkowicie legalnń, a my potrzebowaliœmy miejsca, gdzie lokalni

przywódcy mogliby otwarcie się spotykać, bez zwracania uwagi na ich pozycję w Podkowie. – Brzmi rozsńdnie... œ zaczńł Bleys, ale przerwała mu Ana. – Mówię ci, że on kłamie! œ wykrzyknęła. œ Nasi Inni nie mogń być... nie mogń, po prostu nie mogń œ w dwudziestu procentach składać się z ludzi Podkowy. To nieprzekonywajńce. – Nie œ odpowiedział jej Bleys. œ Nie wydaje mi się, żeby tak było. Nasza organizacja Innych została zapoczńtkowana przez mojego brata na Zjednoczeniu mniej niż piętnaœcie lat temu. Po tym, jak zaczńłem aktywnie w niej działać, nieco ponad cztery lata temu, znaczńco rozluŸniliœmy jej struktury. Nie zapraszaliœmy innych organizacji do wykorzystywania naszej grupy na różnych planetach, ale można powiedzieć, że zostawiliœmy ku temu furtki. Teraz patrzyli na niego zarówno Anjo jak i Ana. – Wiedziałeœ cztery lata temu o istnieniu Ludzi Podkowy? œ zapytał Anjo. – Wiem o was nie dłużej niż dwa i pół roku bezwzględnego. Wtedy mniej więcej dokonałem małego, prywatnego œledztwa na wszystkich planetach, gdzie mieliœmy nasze filie. W utrzymujńcej się ciszy Anjo dalej wpatrywał się w Bleysa. – Jeœli wiedziałeœ o nas, Nauczycielu œ odezwał się w końcu twardniejńcym głosem – czemu się z nami nie skontaktowałeœ jeszcze przed przylotem tutaj albo zaraz po wylńdowaniu? – Zawsze wolałem, żeby to ludzie przychodzili do mnie w swoim własnym czasie – odpowiedział Bleys œ zamiast próbować wymuszać na was powińzania. Oczy Anjo zwęziły się. – Czemu? œ zapytał. – Na tej planecie, gdzie wszyscy wiedzń wszystko o wszystkich œ łagodnie powiedział Bleys œ prawdopodobnie słyszałeœ, że kiedy rozmawiałem z Prezesami przy kolacji, opowiedziałem im anegdotkę o tym, co należy zrobić, jeœli na Starej Ziemi zostanie się zaatakowanym przez niedŸwiedzia grizzly. Jeœli wiesz o tym... – Wiem – stwierdził Anjo. – Więc rozumiesz. Ludzie majń skłonnoœć do postępowania zgodnie z radami tylko wtedy, jeœli wyraœnie widzń ku temu powody. Nie chciałem, by do Innych przyłńczał się ktokolwiek, o ile nie posiada woli i powodu, by tego dokonać. – Ale – zaczęła Ana, potem przerwała, popatrzyła na Anjo i Bleysa. – Zastanawiacie się œ stwierdził Bleys œ w jaki sposób macierzysta organizacja Innych, a w szczególnoœci ja z Dahno, planowaliœmy pogodzić różnie myœlńcych ludzi na różnych planetach, skoro na każdej z nich majń własne cele, prawda? Oboje kiwnęli głowami.

– Żeby na to odpowiedzieć, pomyœl o własnych ludziach, Anjo. Czy nie sń różnych zawodów, nie majń różnych sposobów widzenia œwiata i spraw na Nowej Ziemi i bardzo różnych idei, co z tym należy zrobić? A jednak wszyscy należń do jednej organizacji majńcej ogólny cel œ zdjęcie Gildii i Prezesów z karków pracowników. Mam rację? – Tak, przynajmniej w tej sprawie œ odpowiedział Anjo. – Ale to z pewnoœciń nie był powód, dla którego nas powołałeœ? – gniewnie spytała Ana. – Organizacja Innych, kiedy do niej wstępowaliœmy, miała zajńć się lepszń przyszłoœciń nas wszystkich; lepszń przyszłoœciń całej ludzkoœci. – Ależ, Ano œ odpowiedział Bleys œ w twoim oddziale Innych jest prawie pół miliona ludzi. Musisz być równie œwiadoma jak ja, że każdy z nich prawdopodobnie ma własny poglńd na przyszłoœć. Prawda? – Cóż, oczywiœcie œ zgodziła się Ana. œ Ale póki co, wszyscy powinni iœć razem. – Dokładnie, łńcznie z tymi, którzy należń równoczeœnie do Podkowy, nie sńdzisz? Spojrzał na Anjo, który odpowiedział na jego spojrzenie twarzń całkowicie pozbawionń wyrazu. Ana nic nie odpowiedziała, co Bleys wykorzystał, by kontynuować. – Ale tak naprawdę wcale nie o to chodzi, prawda? œ stwierdził Bleys. – Jesteœcie tutaj, bo oboje martwicie się tymi zamachami. Mam rację, Anjo? Nie jesteœ z tego zbyt zadowolony? Przerwał. W zapadłej ciszy wszyscy wsłuchali się w to, co przed chwilń usłyszał, odległe brzęczenie w powietrzu, coraz głoœniejsze. Wstał i podszedł do wyjœcia z szałasu. Pozostała dwójka poszła w jego œlady. W obozie zamarł cały ruch. Członkowie Podkowy pracujńcy z pomocń Żołnierzy przy wznoszeniu budynków, poœpiesznie chowali wszystkie narzędzia. Od południowego zachodu zbliżał się do nich lecńcy na małej wysokoœci – prawdopodobnie poniżej tysińca metrów œ œmigłowiec. Bleys spojrzał na Anjo, jako najbardziej prawdopodobne œródło odpowiedzi. – Możesz ocenić, jak szybko się do nas zbliża? œ zapytał. – Przypuszczam, że nie więcej niż dwieœcie pięćdziesińt do trzystu kilometrów na godzinę. – Przelecń bezpoœrednio nad nami? – Jeœli nie bezpoœrednio, to i tak całkiem blisko – odpowiedział Anjo. œ Dla porzńdku będzie chciał sprawdzić tego rodzaju kępę drzew. – Kogo masz na myœli, mówińc „on”? Pilota tego pojazdu? – Tak. Nie zaszkodzi, jeœli wszyscy pozostaniemy absolutnie nieruchomo do czasu, aż przeleci. Nie patrzcie w jego stronę.

Stali. Cały obóz zamarł w ciszy i bezruchu. Statek dotarł nad nich, przechodzńc nagle od brzęczenia do przygłuszonego grzmotu, szybko cichnńcego w oddali. – Nie wiem, jak moglibyœmy nie zostać zauważeni œ stwierdził Bleys w zamyœleniu. – Na pewno miał kamery, a zdjęcia zostanń póœniej uważnie przeanalizowane. – Nie używajń kamer œ powiedział Anjo. – Nowa Ziemia nie ma odpowiednich ekspertów – jeœli o to chodzi, nie ma nawet doœć statków atmosferycznych, by dokładnie zbadać powierzchnię planety. Bogactwo tego œwiata zostało ulokowane w innego rodzaju aktywach. Pilotom tych pojazdów powiedziano po prostu, żeby wypatrywali œladów obozowisk. Zresztń, większoœć z nich to i tak nasi ludzie; obiecali nam, że nic nie znajdń. Mogę ci dać słowo, że statek leciał na autopilocie, a jego pilot robił cokolwiek, od drzemki do słuchania nagrania jednej z twoich mów. Bleys nie od razu odpowiedział. Rozglńdał się między krzńtajńcymi się w obozie ludŸmi za Toni i Dahno. Zauważył, że stojń razem obok wejœcia do jadalni. Skinńł na nich, a kiedy ruszyli w jego stronę, odwrócił się z powrotem do Anjo i Any. – Wracajmy do œrodka œ powiedział. œ Zaraz dołńczń do nas Toni i Dahno, będziemy mogli kontynuować. Bleys zauważył, że od chwili przelotu nad nimi statku powietrznego, Ana milczała. Wyglńdało, jakby przekonało jń to, że Anjo lepiej od niej zna planetę. – No, jesteœcie œ powiedział, gdy pozostała dwójka weszła do szałasu. œ SińdŸcie z nami. Ana i Anjo przyjechali, ponieważ w efekcie mojego przybycia na Nowń Ziemię coœ się wydarzyło. Anjo, może wreszcie wyjaœnisz sytuację? Anjo postńpił zgodnie z sugestiń. – Cóż, więc już wszystko wiecie œ powiedział Bleys do siedzńcych już Toni i Dahno. – Anjo powiedział mi też, że nie musimy się przejmować przelotem œmigłowca, ponieważ większoœć załóg należy do Podkowy i obiecała niczego nie zgłaszać. Obrócił się do Anjo. – Na zewnńtrz nic na to nie odpowiedziałem, Anjo, ale zrobię to teraz. Nie działam w sytuacji, gdy po prostu mam duże szansę. Operuję tylko przy pewnikach, a nie ma pewnoœci, że pilot tego pojazdu był członkiem Podkowy, a nie człowiekiem Prezesów lub Gildii. – Nie chcesz chyba zasugerować że powinniœmy opuœcić to miejsce, choć dopiero zaczęliœmy je budować? œ zapytała Toni. – Owszem œ œ stwierdził Bleys. œ Ale nie natychmiast. Myœlę, że możemy zaryzykować

zostanie r.utaj jeszcze tydzień, a przez ten czas postaram się nagrać tyle przemówień, ile tylko będę w stanie. Powinienem móc przygotować przynajmniej dwa dziennie. Potem, Ana, będziesz pracować z Anjo i dopilnujesz, by przemówienia te zostały wyemitowane do tłumów na spotkaniach pęd gołym niebem, takich jak to w Blue Harbor, co cztery lub pięć dni – za każdym razem w innym miejscu. Nie musisz podkreœlać, że nie ma mnie tu osobiœcie, ale z drugiej strony, jeœli ktoœ zapyta, nie trzeba tego ukrywać. – Wiesz, że zazwyczaj nie narzucam się ze swoimi opiniami œ odezwała się Toni. – Mów œ zachęcił jń Bleys. œ To powód, dla którego poprosiłem ciebie i Dahno. – Uważam, że powinieneœ wzińć pod uwagę, że Anjo zna swój œwiat œ powiedziała. Miała pewne spojrzenie, zdradzajńce silnń determinację. œ Jeœli uważa, że to bezpieczne miejsce dla ciebie do końca pobytu na tej planecie, powinieneœ mu zaufać. Nie wydaje mi się, żeby z powodu faktu, że przeleciał nad nami jakiœ œmigłowiec, groziło nam natychmiastowe odkrycie. Trudno byłoby też wymagać od ludzi Anjo, żeby porzucili to miejsce po zadaniu sobie takiego trudu, żeby je przygotować. – To prawda œ stwierdził Anjo. œ Faktem jest, że nawet jeœli prawdziwe sń twoje najgorsze obawy co do przynależnoœci pilota, to i tak nic by nie zobaczył przez okrywajńcń nas warstwę gałęzi. Po za tym jest wielka, różnica, Nauczycielu, miedzy sytuacjń, kiedy podczas nadawania przemówień przebywasz na Nowej Ziemi, choćby i w ukryciu, a sytuacjń kiedy jesteœ nieobecny. Bleys w zamyœleniu pokiwał głowń. – Oboje możecie mieć rację œ powiedział. Popatrzył na swojego brata. œ Dahno? – Jeszcze się nad tym zastanawiam œ odpowiedział Dahno. œ Ale i tak zawsze uważałem, że chcesz zbyt wielu rzeczyjednoczeœnie, próbujńc przemawiać do całej populacji i jeszcze wrócić na Harmonię i Zjednoczenie przed majńcymi się tam odbyć wyborami do Izby. Przy takich założeniach musisz wylecieć w cińgu kilku tygodni. – To prawda, Anjo œ stwierdził Bleys. œ I tak miałem wrócić do œwiatów ZaprzyjaŸnionych przed wyborami, to jeszcze szeœć tygodni. – A jednak œ powiedział Anjo œ gdybyœ został chociaż ten tydzień, o którym wspomniałeœ, mielibyœmy cię na miejscu przynajmniej na poczńtku emisji twoich przemówień. My, z Podkowy, walczymy o uwolnienie się od tyranów od ponad stu lat.

Wszystko, o co prosimy, to trochę czasu. Czy wiesz, od czego pochodzi nasza nazwa? – Chyba tak œ odpowiedział Bleys. œ Przypuszczam, że przejęliœcie jń z buntu chłopskiego na Starej Ziemi, z roku 1525 kalendarza chrzeœcijańskiego. Buntownicy nazwali się Bundschuh. – To prawda œ potwierdził Anjo. œ A kiedy stłumiono bunt, zabito sto tysięcy powstańców. Teraz znacznie więcej niż sto tysięcy walczy o przeżycie i godnoœć. W cińgu ostatniego stulecia straciliœmy tysińce aresztowanych, torturowanych i zabitych przez tak zwane siły porzńdku, kontrolowane przez Prezesów i Gildie. A jednak Podkowa trwa. Musi jednak zrobić coœ więcej, niż tylko przeżyć œ a twoje mowy mogń nam w tym pomóc. Jak sam stwierdziłeœ przed chwilń, twoje przemówienia mogń z ludzi różnych zawodów i przekonań stworzyć zjednoczonń siłę. Wszystko co musisz zrobić, to podjńć niewielkie ryzyko œ zostać tu przez jakiœ czas. Daję ci słowo, że jeœli zostaniesz odkryty, nasi ludzie oddadzń życie, aby nie stała ci się krzywda! – Wierzę ci œ łagodnie odpowiedział Bleys œ ale gotowoœć œmierci nie rozwińzuje problemów. Zdarzajń, się rzeczy, których nikt nie może zmienić. Przypomnij sobie, czemu w ogóle siedzisz tu razem z Ana.. Może powiedziałbyœ mi teraz, kto stoi za tymi zamachami? Zakładam, że nie przeprowadzono ich pod twoim kierownictwem ani za twojń zgodń. – Masz całkowitń rację œ powiedział Anjo. œ Utrzymywali to przede mnń w tajemnicy. Jak w każdej organizacji, sń wœród nas marzyciele i głupcy. Mamy też garœć napaleńców, gotowych rzucić nas do otwartego buntu przeciw Prezesom i Gildiom, bez zastanawiania się nad kosztem. Częœć z nich, używajńc twojego przemówienia jako pretekstu, dokonała zamachów. Przerwał i rozejrzał się wokół siebie. – Tak naprawdę nic sensownego nie mogli przez to osińgnńć; narobili trochę szumu, trochę szkód œ w efekcie pusta groœba. Ale zrobili to na własnń rękę i bez uprzedzenia. Skarciliœmy ich i więcej tego nie zrobiń, ale zawsze mogń znaleœć się inni. Twoje przemówienia, wsparte obecnoœciń na planecie, nawet jeœli pozostajesz w ukryciu, mogń skłonić ludzi do znalezienia lepszych rozwińzań niż groœby i użycie siły. Do pokazania Prezesom i Gildiom, że nie majń innego wyboru, jak zaakceptować naszń siłę kierowanń

przez kilku silnych przywódców œ albo nawet, jeœli będziemy mieć szczęœcie – z jednym silnym przywódcń. – Tobń œ powiedział Bleys. Anjo spojrzał mu prosto w twarz. – Gdybym znał kogoœ lepszego od siebie, stałbym za nim. Powiedziałbym ci, kto to taki. – Ilu członków Podkowy zaakceptowałoby cię w powszechnym głosowaniu jako przywódcę? œ zapytał Bleys. œ Przypuszczam, że w tej chwili przewodzisz dzięki zgodzie większoœci przywódców poszczególnych grup? – Tak. I myœlę, że w głosowaniu też dostałbym większoœć œ stwierdził Anjo. – Nie! Zdecydowanń przewagę. Tych, którzy nie palń się zbytnio do walki, ale też nie bojń się jej. Jednak nie wiem, ilu z nich poszłoby za mnń, gdybym dzisiaj wezwał do akcji. Za to wiem, ilu poszłoby za tobń, gdjœbys został przywódcń. Z kilkoma wyjńtkami, poszliby za tobń wszyscy. – Wiesz, co powiedziałem Gildiom i Prezesom œ odpowiedział Bleys. œ Jestem filozofem, nie rewolucjonistń. A w szczególnoœci nie jestem rewolucjonistń na planecie, która nie jest moim domem. – I tak by za tobń poszli œ powiedział Anjo œ i pójdń za każdym, kto będzie szedł w twoim cieniu i mówił w twoim imieniu, o ile tylko dowiódł wczeœniej swojej lojalnoœci wobec ruchu oporu. Przez dłuższń chwilę Bleys przyglńdał mu się w milczeniu. – A wiec œ powiedział w końcu œ chcesz, żebym w przemówieniach namaœcił cię jako jedynego przywódcę? – Nie œ zaprzeczył Anjo œ chcę tylko, żebyœ mówił. Już podńżam w twoim cieniu i jestem identyfikowany z twoimi naukami, ponieważ zgadza się to z moimi własnymi poglńdami. Jeœli w jakichœ swoich przemówieniach powiesz coœ, czego ja nie mówiłem i tak poszedłbym za tym co mówisz. Po pierwsze dlatego, że w ciebie wierzę, po drugie, ze względu na Podkowę. Bleys popatrzył na niego z namysłem. Wchodzńc do szałasu, zostawił odsunięte na bok dwie gałęzie, służńce do zamykania wejœcia, by zostawić otwarte wejœcie dla Toni i Dahno. Dahno, który wszedł jako ostatni, nie umieœcił ich na miejscu, a jego potężne ciało wchodzńc mogło nawet poszerzyć wejœcie. W każdym razie od kiedy cała czwórka zaczęła rozmowę, wejœcie pozostawało otwarte, a we wnętrzu swobodnie krńżył chłodny wiatr.

Temperatura na zewnńtrz nie była na tyle niska, by powiew był nieprzyjemny, ale różnica temperatur wystarczyła, by Bleys uœwiadomił sobie nagle jego istnienie. – To co mówisz, jest interesujńce œ Bleys odezwał się do Anjo œ ale nie zmienia to faktów, sytuacji ani moich planów. Toni? Dahno? Jeœli któreœ z was ma coœ do powiedzenia na ten temat? Teraz jest dobra chwila. Toni wcińż się nie odzywała, ale przemówił Dahno. – Wiesz, na czym miała polegać moja praca podczas tej podróży – powiedział. – To ja miałem przyglńdać się sytuacji politycznej i już ci powiedziałem, że aparat rzńdzńcy nie ma tu żadnej realnej władzy, pozwalajńc się ustawiać w takń czy innń stronę przez Prezesów albo Gildie œ w zależnoœci od tego, kto w danej chwili jest silniejszy. Tak więc nie traciłem zbyt wiele czasu na rzńd, za to dokonałem niezależnej oceny Prezesów i Gildii. Powiem tak. Jeœli chciałbyœ zaryzykować zostanie dłużej, na twojń korzyœć działa przynajmniej jedna rzecz. Obie sń potężnymi organizacjami. To oznacza, że wolno podejmujń decyzje i wolno działajń, a w tym przypadku zarówno Gildie jak i Prezesi muszń się najpierw zgodzić na wspólnń akcję. Zanim tego dokonajń, wszystko na co się odważń, to próba zlokalizowania cię i unieruchomienia, do czasu aż... – A więc jak długo, twoim zdaniem, można bezpiecznie czekać? œ zapytał Bleys. Dahno wzruszył ramionami. – Dwa, może trzy tygodnie. Naprawdę nie wyobrażam sobie, jak mogliby podjńć jakńœ konkretnń decyzję i zrealizować jń w czasie krótszym niż dwa tygodnie. – A więc dobrze. œ Bleys spojrzał z powrotem na Anjo. œ Zostanę nagrywajńc przemówienia i przyglńdajńc się sytuacji. W międzyczasie, Anjo, możesz przekazać swoim, że wolę, aby wszelkie ich kontakty ze rnnń odbywały się przez ciebie. – Dziękuję... œ zaczńł Anjo, ale przerwał mu głos Bleysa. – Zrozum, nie powiem tego wprost w moich przemówieniach, ale dam do zrozumienia, że mam na twój temat bardzodobre zdanie. Równoczeœnie ostro potępię ideę wszelkich agresywnych działań, w rodzaju tych zamachów bombowych. Zamierzam przekazać im, że powinni poczekać do czasu, aż znajdń się w pozycji nie do pokonania, a kiedy nadejdzie ta chwila, działać – ale jeszcze nie teraz. – Dziękuję ci! œ powiedział Anjo. œ Nauczycielu, dziękuję œ nie tyle za wybranie mnie ale za obietnicę pozostania,przynajmniej tak długo, jak możesz. Wierz mi, to dla nas bardzo ważne!

– Wierzę œ odpowiedział Bleys. œ Ale skoro teraz zostaję, trzeba wszystko przygotować, żebym w razie koniecznoœci mógł odlecieć szybko i potajemnie. Będę do tego potrzebował pomocy was dwojga, ciebie też, Ano, współpracujńcych ze sobń. – Wiesz, że masz moje pełne wsparcie œ stwierdziła Ana. – A ja nie muszę ci mówić o moim œ dodał Anjo. – Nigdy w to nie wńtpiłem œ powiedział Bleys. œ Ale musimy być gotowi do natychmiastowego wyruszenia i wydostać się z planety w tajemnicy. Ana, nasz statek wcińż przebywa na kosmodromie œ formalnie przechodzńc przeglńd, ale faktycznie gotów jest do startu. Skontaktuj się z jego pierwszym oficerem i powiedz mu – tylko jemu œ że za cztery dni od tej chwili powinien być gotów do natychmiastowego startu z nami na pokładzie. – Możesz wylecieć tak szybko? œ zapytała. Bleys wzruszył ramionami. – Kto wie? Przy okazji, powiedz mu o Anjo i daj temu ostatniemu list, umożliwiajńcy mówienie w twoim imieniu. Czy możesz to zrobić od razu? – Oczywiœcie – odpowiedziała Ana. Bleys zwrócił się do Anjo. – Anjo, kiedy dostaniesz już uwierzytelnienie, skontaktuj się z pierwszym oficerem i wyjaœnij, że możemy zjawić się w każdej chwili. Równoczeœnie zajmij się przygotowaniami ze swojej strony, opierajńc się na tym samym założeniu, tak, żebyœmy mogli bezpiecznie przedostać się przez ochronę portu. Kiedy wyjadę, obiecuję ci powrócić tu najszybciej, jak będę mógł, cały czas będziesz też mógł się ze mnń kontaktować przez Anę. – Rozumiem, Nauczycielu œ powiedział Anjo. – Œwietnie. A w międzyczasie nagram tyle przemówień, ile będę w stanie, wzmacniajńc nimi twój autorytet między ludŸmi Podkowy. Bleys umilkł. Przez chwilę panowała cisza, potem podniósł się Dahno. – A więc, jak sńdzę, lepiej wszyscy zajmij my się swoimi sprawami – powiedział. Toni również się podniosła i uœmiechnęła do Bleysa. Szałas wydawał się teraz cieplejszy. Kiedy Bleys się podniósł, Anjo już był na nogach i zmierzał w stronę drzwi. – Wyjadę natychmiast œ oœwiadczył Anjo. – Bardzo dobrze – zgodziła się Ana. Anjo i Ana wyszli, a zaraz za nimi Toni. Dahno powstrzymał się na chwilę. Spojrzał na Bleysa i skinńł w j ego stronę. – Myœlę, że podjńłeœ właœciwń decyzję œ powiedział. – Mam nadzieję œ odpowiedział Bleys. – Och, daj spokój. Sam wiesz, że wcale nie chciałeœ wyjeżdżać tak wczeœnie. Czekasz na przynajmniej jeszcze jeden ruch ze strony Gildii albo Prezesów, prawda?

– Jeœli zrobiń coœ, zanim będę musiał wyjechać œ odpowiedział Bleys œ będzie to bardzo dobra okolicznoœć. Razem z Dahno uœmiechnęli się do siebie. Bleys pomyœlał, że ich pokrewieństwo pozwalało im się zrozumieć bez słów. Dahno jeszcze raz skinńł głowń i wyszedł. Wraz z jego wyjœciem szałas opustoszał i Bleys jeszcze raz uœwiadomił sobie obecnoœć chłodnego powiewu przenikajńcego przed otwarte drzwi. Podszedł do wyjœcia i przesunńł na swoje miejsce dwie gałęzie, odcinajńc przecińg. Rozdział 14 Anjo rzeczywiœcie wyjechał jeszcze przed wieczorem i przez następne pięć dni w obozie nie pojawił się nikt więcej. Pojechał w dół zbocza razem z Anń, w wózku zaprzęgniętym nietypowo, ale rozsńdnie, z kozami z tyłu. Zwierzęta najwyraœniej były do tego przyzwyczajone; niczym weterani napięły się i zaczęły powolne zejœcie w dół stromizny. Stojńc z Polonem Geanem, wujem Anjo, od poczńtku odpowiedzialnym za budowę obozu i jego stałym mieszkańcem, Bleys i Toni przyglńdali się zaprzęgowi i jego pasażerom do czasu, aż zniknńł w cieniach w dole zbocza. Następnego ranka, gdy Bleys i Toni jedli œniadanie we wspólnej jadalni, Polon przysiadł się do nich z kubkiem kawy. – Jest coœ, co moglibyœcie chcieć zobaczyć œ powiedział. œ Jeœli już skończyliœcie, to zaprowadzę was na krawędœ płaskowyżu. Może zrobić niezłe wrażenie na kimœ, kto widzi to po pierwszy raz. – Co takiego? œ zapytała Toni. Polon uœmiechnńł się, co zmieniło ogorzałń, owalnń twarz, nadajńc jej wyraz zwodniczej życzliwoœci. – Nie wolisz zobaczyć sama? œ zapytał. Zabrał ich w to samo miejsce, gdzie Toni rozmawiała z Henrym, nieœwiadomych Bleysa podsłuchujńcego ich przez system kamer. Z tej wysokoœci mogli zwykle sięgnńć wzrokiem na dobre sto kilometrów całkowicie płaskiego horyzontu równiny. Teraz jednak horyzont nie był już regularny. Wydawał się być znacznie bliżej, nie będńc równoczeœnie ostrym półokręgiem linii łńczńcej ziemię z niebem. Zamienił się w rozmytń krechę, uniemożliwiajńc œcisłe wyznaczenie granicy między nimi.

Również pustynia w dole wydawała się mniejsza, a gdy przyglńdali się horyzontowi, ten zdawał się stopniowo rosnńć, we wszystkich kierunkach. Dopiero po kilku minutach obserwacji Bleys uœwiadomił sobie, że szaroœczerwona, płaska pustynia w dole zdaje się w wolnym tempie kurczyć, stajńc się coraz mniejsza i mniejsza. – Coœ się zbliża! œ powiedziała Toni, wpatrujńcsię w horyzont. – Polon, co to takiego? – Burza piaskowa œ odpowiedział wuj Anjo, nie uœmiechajńc się już, ze wzrokiem utkwionym w horyzont. œ Dotrze do nas za godzinę i do czasu aż się skończy, nikt nie zaryzykuje zejœcia na dół, ani nikt nie będzie próbował dotrzeć tu taj. Kiedy trwa, nawet w budynkach trudno sięgnńć wzrokiem na pół metra. Kiedy piach unosi się wszędzie dookoła – właœciwie to pył, nie piasek œ potrafi się dostać nawet do szczelnie zamkniętych pomieszczeń. Spróbuj dotknńć nosa, a dowiesz się, że masz tam rękę tylko dzięki dotykowi. Kiedy panuje burza piaskowa, na zewnńtrz nie widać kompletnie nic. Nawet niższe stoki nie sń bezpiecznym miejscem do podróży œ ani w górę, ani w dół. – Wierzę œ powiedziała Toni. – Jedynń dobrń stronń burzy œ mówił dalej Polon œ jest fakt, że podczas niej nikt nas tu nie znajdzie. Poza tym, bez ochrony, wiatr z pyłem może każdego zadusić w cińgu kilku minut. A to oznacza, że przez najbliższe kilka dni jesteœcie tu całkowicie bezpieczni. – Wiedziałeœ, że się zbliża? œ zapytał Bleys, przyglńdajńc się rosnńcej linii burzy. – Wszyscy tutaj to wiedzń œ odpowiedział Polon. œ Istniejń szczególne warunki oznajmiajńce jej nadejœcie. To też dobrze, bo nasi ludzie mogń się na niń przygotować. – Nikt nam o tym nie wspomniał. – Prawdopodobnie przyjęli, że wiesz œ stwierdził Polon. œ Dopiero dzisiaj rano pomyœlałem sobie, że możesz nie wiedzieć. – Czy piach dotrze tutaj do nas? œ spytała Toni. Polon potrzńsnńł głowń. – Górna warstwa piachu nie sięga wyżej niż dwieœcie metrów nad poziomem ziemi. Nawet najsilniejszy wiatr nie jest w stanie unieœć wyżej ziarenek. – Jak długo będzie to trwać? œ zapytał Bleys. Polon wzruszył ramionami. – Dwie, trzy godziny? Pięć, szeœć dni? Któż to wie? – Pięcio – czy szeœciodniowa burza piaskowa, zwłaszcza rozpoœcierajńca się na takiej powierzchni jak ta... œ Bleys pokręcił głowń. – A jednak jest dostatecznie realna œ stwierdził Polon, ponuro patrzńc na zbliżajńcy się

półokrńg brńzów. œ Choć nie znajdziecie czegoœ podobnego nigdzie indziej. Pogoda, ziemia, pora roku œ wszystko musi być odpowiednie, taki układ nie powtarza się na żadnej innej ze znanych ludziom planet. Burza zaczyna się setki kilometrów stńd, na pustyni daleko za horyzontem, nad brzegami wielkiego jeziora, nazywanego Wewnętrznym Morzem, gdzie ziemia stopniowo przechodzi z wyżyn na niziny. Góry nie pozwalajń burzy iœć dalej, więc w końcu przesuwa się na północ. A na razie, jeœli chcesz zobaczyć coœ naprawdę niesamowitego, poczekaj aż zakryje całń ziemię od gór aż do horyzontu. Miał całkowitń rację. Kiedy Bleys i Toni stali przyglńdajńc się, brńzowy wał cińgle się zmieniał. Wyraœnie widać już było wzrost jego rozmiarów. Co więcej jednak, widzieli już stały ruch masy piasku, przypominajńcej kocioł z wrzńcń wodń. Nawet przez chwilę żaden element nie pozostawał niezmienny. Polon po chwili opuœcił ich, ale Toni i Bleys pozostali, zauroczeni widokiem. Zbliżajńca się œciana burzy coraz wyraœniej ujawniała swojń wysokoœć, ukazujńc się najpierw jako cienka kreska, potem wstęga, aż w końcu stała się wyraœnń, sunńcń w ich kierunku œcianń, zdajńc się nie tyle pokrywać ziemię pod sobń, co pochłaniać jń. W miarę zbliżania się burzy zauważyli też, że posuwa się znacznie szybciej, niż mogło się z poczńtku wydawać. Sprawiała wrażenie otaczania punktu, z którego się jej przyglńdali, choć tak naprawdę nadcińgał prosty front. W chwili gdy œciana burzy zbliżyła się na około kilometra od podstawy zbocza u ich stóp, jej wysokoœć była już oczywista. Zdawała się górować nad wszystkim, zagrażajńc nawet im, choć stali wysoko na zboczu góry. Teraz, gdy poruszana wiatrem masa piasku była już bardzo blisko, nie dalej niż pół kilometra od stromo wspinajńcych się zboczy gór, widać było, że podlega cińgłemu ruchowinie tylko poruszajńc się do przodu, lecz wirujńc i poruszajńc się we wszystkich kierunkach. Kiedy dotarła do podstawy zbocza, dostrzegli niezliczone mniejsze wiry wewnńtrz wielkiego, a wewnńtrz nich drobniejsze zawirowania, stopniowo dochodzńc do etapu, gdzie każde ziarenko zdawało się poruszać niezależnie. Przy czym im drobniejsze były ruchy, tym bardziej chaotyczne, tak że cała masa wirowała i kotłowała się diabelsko. Wreszcie burza dotarła do podstawy góry; jednak zamiast się tam zatrzymać, czego

spodziewali się po informacjach Polona, zaczęła wspinać się w górę zbocza. Bleys zauważył, że podœwiadomie wstrzymuje oddech do chwili, kiedy wreszcie się zatrzymała, załamujńc się w miejscu, gdzie kotłujńca się brńzowa masa przekształciła się w coœ w rodzaju serii fal rozbijajńcych się o brzeg oceanu, zmieniajńcych się w mgły i strumienie bezskutecznie próbujńce wspińć się wyżej. Przyglńdali się jej jeszcze chwilę po tym, gdy burza piaskowa dotarła do maksymalnego pułapu, na jaki mogła się wspińć. Była tak złowrogo ożywiona, że wydawało się, iż powinna zrozumieć swń porażkę. Jednak uparcie, wcińż na nowo próbowała atakować zbocze. – To jest jak zwierzę œ powiedziała Toni, patrzńc w dół. œ Jak Anjo, jego krewni i wszyscy ci ludzie mieszkajńcy w dole potrafiń żyć w tym przez całe dnie? Mam wrażenie, że kiedy w końcu odejdzie, z domów na dole pozostanń tylko ruiny, a z ludzi – zbielałe koœci. – To tylko wirowe ruchy atmosfery œ odpowiedział Bleys. Toni rzuciła mu prawie gniewne spojrzenie. – Myœlisz, że tego nie wiem? Jak możesz... œ przerwała nagle, wpatrujńc się w niego uważnie. œ Podoba ci się to, prawda? – Nie. œ Bleys potrzńsnńł głowń. – ...I nie kłamałem, mówińc to œ zapisał dla siebie póœniej w szałasie. œ Nie kłamałem, bo Toni wiedziałaby, gdybym kłamał. Choć może przejrzała przez mojń odpowiedŸ do ukrytego pod niń kłamstwa? Mogłem szczerze odpowiedzieć, że mi się nie podobało, bo tak było. Odrzucało mnie od tego, czułem gniew, podobnie jak ona. A jednak w jakiœ sposób czułem z tym zwińzek œ podobieństwo œ nie istnieje słowo właœciwie opisujńce to, co czułem. W każdym razie odczuwałem coœ, co na bardzo głębokim poziomie wińzało mnie z tń burzń. Im dłużej znam jń, Dahno i Henry’ego, tym lepiej ich rozumiem i najwyraŸniej tym lepiej oni rozumiejń mnie. Sńdzńc po tym, jak na mnie patrzy, Toni zdaje się sńdzić, że jest dla mnie tylko towarzyszkń. Tak naprawdę jest nieskończenie cenna, stanowińc dla mnie przeciwwagę, kamień, o który mogę ostrzyć krawędzie mojego zrozumienia. Kiedy zaledwie chwilę temu wyskoczyła na mnie z tym pytaniem „Podoba ci się to, prawda?œ bez zastanowienia odpowiedziałem w sposób, jaki uważałem za prawdę. Burza mnie odrzucała, podobnie jak jń. A jednak miała rację. Coœ w niej mnie fascynowało. Byłem prawie zadowolony z jej obecnoœci, mógłbym wyjœć jej naprzeciw, walczyć z niń i samotnie

wygnać jń w końcu za horyzont, skńd przybyła. Jaki sygnał odczytała we mnie albo moich słowach, że udało się jej to dostrzec? Nie sńdzę, żeby uœwiadamiała sobie jak bardzo chciałbym jej powiedzieć o tym co czuję, lecz jak ciężko jest mi wyobrazić sobie kogokolwiek zdolnego żyć z mojń wizjń przyszłoœci. Jak bardzo, z koniecznoœci zamykajńc to w sobie, polegam na niej, Dahno i Henrym – Henrym, o którym nawet nie pomyœlałem do chwili, kiedy sam się do mnie przyłńczył z własnych powodów – zaledwie kilka tygodni temu na Zjednoczeniu. Jednak większy problem nie polega na tym, jak dobrze sń w stanie widzieć przeze mnie – – albo we mnie. To kwestia mojej całkowitej od nich zależnoœci. Jak miałbym sobie dalej radzić, gdybym stracił którekolwiek z nich, a co dopiero całń trójkę? A jednak, kiedy moja podœwiadomoœć œ wbrew mojej woli œ wybiega naprzód, przyglńdajńc się przyszłoœci, zdaje się widzieć tylko mroczne scenariusze, w których przynajmniej jedno z nich, a często cała trójka œ ginie albo wręcz zwraca się przeciw mnie. To nie może się zdarzyć. Nie wiem, po prostu nie wiem. Będę musiał zaczekać na przyjœcie właœciwej chwili i wtedy się z niń zmierzyć. Bleys odłożył pisak, przez chwilę przyglńdał się zapisanym kartkom, a potem, podobnie jak zawsze, ostrożnie zredukował je do popiołów. Trzy dni póœniej wcińż utrzymywał tempo nagrywania dwóch przemówień dziennie. Nagrywał właœnie drugie tego dnia i ze zmęczenia zaczynał się już mylić. –... Wyjaœniłem już, że wzrost jest nieunikniony w nas wszystkich... œ mówił do kamery. Przerwał. – Nie, skasujcie to. Ujmę to inaczej. œ Łapczywie wypił szklankę wody, przyniesionń mu przez jednego z techników. Wydawało mu się, że od nadejœcia burzy piaskowej upłynęło znacznie więcej niż trzy dni. Szaleńczo wirujńce piaski wcińż wypełniały całń równinę aż po horyzont, nieustannie atakujńc zbocza gór. Wszyscy tubylcy byli milczńcy i lekko poddenerwowani, ale pracowali z nim, jak długo wykazywał chęć do dalszych działań. – Dobrze, zaczynam jeszcze raz od poprzedniego zdania. œ Oczyœcił gardło. – Wyjaœniłem, że wzrost jest nieunikniony w nas wszystkich. To jeden z naszych instynktów jako rasy i częœć chęci przetrwania, kierujńcej nami od chwili narodzin. Instynktownie uczymy się i dostosowujemy.

Tak jak betonowe płyty położone na ziemi z poczńtku blokujń roœlinom możliwoœć wzrostu, kiedy kiełkujńce nasiona napotykajń nieprzeniknionń barierę kamienia, te z czasem uczń się rozwijać bokami i wyrastać między płytami, albo wykorzystywać już istniejńce w nich pęknięcia, rozbijajńc w końcu kamień swojń determinacjń do wzrostu, aż pokryjń sobń popękane płyty... Przerwał. – Stop œ powiedział. œ Nie idzie to dobrze. Umieœćcie w tym miejscu znacznik i notatkę, że dalej będzie krótkie podsumowanie punktów i wnioski œ na tym zakończę dzisiejszń sesję. Technicy obsługujńcy urzńdzenia rejestrujńce bez słowa wykonali polecenia. Ich milczenie nie było objawem wrogoœci czy niechęci. Było to powszechne zachowanie przebywajńcych w obozie mieszkańców. Zanim nadeszła burza, Bleys mógłby założyć, że wszyscy, bezpiecznie ukryci w jodłowym zagajniku nad poziomem piasku, mogliby czuć się przytulnie i bezpiecznie, poza zasięgiem panujńcego niżej żywiołu. Teraz uœwiadomił sobie, jak wielu z nich musiało już doœwiadczyć przebywania w takiej burzy, a prawie wszyscy mieli w tej chwili pod piaskami krewnych œ żony, mężów, dzieci, innń rodzinę i przyjaciół. Przebywanie tutaj było dla tych ludzi jeszcze trudniejsze, bo nie mogli fizycznie dzielić uwięzienia osób na dole. – Wydrukujcie mi, co powiedziałem wczeœniej, dobrze? œ mówił dalej Bleys do głównego technika. œ Przejrzę wydruk i naniosę na niego poprawki. Przy czym chodzi raczej o kolejnoœć, w jakiej to przedstawię. Tę częœć o roœlinach mógłbym wykorzystać wczeœniej, jako przygotowanie, zanim przejdę do nieuchronnoœci wzrostu. Może najpierw powinienem podać przykład. Drobny, siwowłosy kierownik ekipy technicznej pokiwał głowń. – Która godzina? œ zapytał Bleys. – Szesnasta œ poinformował go kierownik. – Czyli i tak pora na przerwę œ stwierdził Bleys. œ Zobaczymy się tu jutro o siódmej rano. Opuœcił budynek ze studiem nagrań. Jego pierwszń myœlń było, że chce się położyć i zebrać galopujńce mu przez głowę tabuny myœli. Ale gdy poczuł dochodzńcy od strony jadalni zapach jedzenia uœwiadomił sobie, że jest głodny. Poszedł w tamtym kierunku. Nie dotarł jeszcze do jadalni, właœciwie był dopiero w połowie drogi, gdy zza drzew wyłonił się Polon, szybko podchodzńc do niego z uniesionń rękń, aby zatrzymać Bleysa.

– O co chodzi? œ zapytał. – Anjo wrócił. Dopiero tu dotarł œ powiedział Polon niezadowolonym głosem – i prawie natychmiast odszedł. Dahno Ahrens ruszył razem z nim. Żaden z nich nie powiedział mi o co chodzi. Byłeœ zajęty nagraniem, a Dahno powiedział, żeby ci nie przeszkadzać. Anjo go w tym poparł i razem poszli w dół zbocza. – Wydawało mi się, że powiedziałeœ... œ zaczńł Bleys, kiedy zobaczył jak z jadalni wyłania się Toni, szybko idńc w ich stronę. Poczekał aż do nich dołńczyła i znów skierował wzrok na Polona. œ Wydawało mi się, że mówiłeœ, iż nikt nie może wejœć na górę ani zejœć w dół podczas trwania burzy piaskowej. – Naprawdę tak myœlałem, Nauczycielu! œ wykrzyknńł Polon. œ Ryzykujń życiem. Schodzńc w dół zbocza będńjak œlepcy. Nawet jeœli kozy mogń się solidnie zaprzeć w ziemi, to jest duże ryzyko runięcia w przepaœć. Zabijń się albo połamiń i zostanń na miejscu, czekajńc na œmierć. To znaczy, o ile nie uduszń się w drodze na dół! Umilkł, wpatrujńc się w Bleysa. Ten nie odpowiedział od razu, za to wyczekujńco spojrzał na Toni. Ona z kolei patrzyła na Polona. – Polon œ powiedziała œ może sz pójœć do jadalni i przysłać trochę jedzenia do mojego szałasu? Muszę porozmawiać z Bleysem Ahrensem na osobnoœci. Polon spojrzał na Bleysa, który kiwnńł głowń. Wuj Anjo odwrócił się i poszedł do jadalni. Toni spojrzała na Bleysa i wskazała swojń kwaterę. – Wiesz, czernu Dahno wyjechał albo z jakiego powodu przybył Anjo? – zapytał Bleys, gdy tylko znaleœli się w œrodku. – Nie œ odpowiedziała Toni. œ Właœnie sama miałam cię o to zapytać. UsińdŸ tutaj, na sofie œ to jedyny tu mebel, na którym się zmieœcisz. Ja sińdę sobie na fotelu. Usiedli, Toni pochylona do przodu. – Ja też nie wiem, czemu Anjo przyszedł œ powiedziała. œ Z tego co mówił Polon wynika, że miał jednń na dziesięć szansę na bezpieczne przejœcie przez burzę, a szansę na to, że obaj bezpiecznie dotrń ria dół, sń równie małe albo jeszcze mniejsze. Polon mówi, że mogń iœć wzdłuż kabla telefonicznego położonego na ziemi przez techników, łńczńcego nas z domem Mordarda Cruzona, a stamtńd potajemnie łńczyć się przez satelitę z kimkolwiek na Nowej Ziemi. Wiem, że od kiedy nadeszła ta burza, Dahno spędzał sporo czasu przy telefonie. Przerwała, patrzńc na niego pytajńco. Kiwnńł głowń.

– Też o tym wiem œ stwierdził. œ Ale Dahno najlepiej pracuje, jeœli zostawia się go w spokoju. Nie powiedział mi, w jakiej sprawie były wszystkie te telefony. – Cóż œ zaczęła mówić dalej Toni œ kiedy zapytałam Polona, rzekł, że istniejń hermetyczne pojazdy zdolne do działania podczas burzy piaskowej – pojazdy atmosferyczne – mogńce przylecieć i zabrać Dahno i Anjo z domu Cruzonów. Dahno mógł zaaranżować coœ takiego przez telefon. Oczywiœcie ten rodzaj transportu lotniczego jest zbyt drogi dla tutejszych ranczerów, ale można go wynajńć w dużych miastach. Mogli więc przekonać kogoœ, że majń doœć kredytu, by wysłano po nich taki pojazd. Spojrzała na Bleysa. – Nie powiedziałam tego Polonowi, ale myœlę, że Dahno jest w stanie przekonać każdego, nawet przez telefon, że ma doœć kredytu. Bleys znów wolno kiwnńł głowń, W tej chwili przyniesiono im lunch, więc przerwali rozmowę do chwili, gdy dostarczajńcy go mężczyzna wyszedł z szałasu, zacińgajńc za sobń osłaniajńce wejœcie gałęzie. – Jedz œ zachęciła Bleysa Toni, przesuwajńc naczynia ustawione na stoliku, przesuniętym przez niń między zajmowane przez nich siedzenia. œ Ja już jadłam lunch. Nie podoba mi się myœl o Dahno œ ani Anjo, jeœli już o tym mowa œ leżńcym z połamanymi kończynami albo martwym u stóp góry, poœrodku burzy piaskowej. – Tak. œ Bleys nie powiedział nic więcej, zajńł się za to przyniesionym jedzeniem. Dało mu to kilka minut, podczas których nie musiał nic mówić i mógł zebrać myœli. Tak naprawdę, wykonanie tego rodzaju ruchu nie było ze strony Dahno niczym niezwykłym œ zajńć się czymœ nie informujńc nikogo o swoic h planach. Ale Dahno był ostrożny œ podjęcie przez niego takiego ryzyka sugerowało, że chodzi o coœ poważnego. Bleys rozpoczńł ich wspólnń historię na Zjednoczeniu najpierwjako podwładny, póŸniej uczeń Dahno. Ktoœ, kto przyjmował rozkazy i nie poddawał ich w wńtpliwoœć, a nie jako osoba wydajńca polecenia i mogńca pytać o wszystko, co robił Dahno. Jednak ta sytuacja uległa odwróceniu i teraz to Bleys był przywódcń, a Dahno pomocnikiem. A jednak Bleys uważał, że większoœć ludzi, z którymi pracował – zwłaszcza Dahrio – działała najlepiej, majńc wolne ręce. Sprowadzało się to w sumie do tego, jak bardzo ufał Dahno – nie tylko w zakresie lojalnoœci, ale w tym, że nie zrobi niczego niemńdrego czy mogńcego ich narazić na.

niebezpieczeństwo. Bleys odsunńł od siebie naczynia. Większoœć z tego, co przyniesiono, nadal pozostawała na talerzach. Oparł się wygodnie na sofie i spojrzał w oczy Toni. – Nie œ powiedział. œ Nie wiedziałem, że Anjo przybywa ani że Dahno z nim odchodzi. Żaden z nich nic mi na ten temat nie powiedział. Toni nadal uważnie mu się przyglńdała. – To nie znaczy, że nie możesz podać jakiegoœ wysoce prawdopodobnego powodu, dla którego to zrobił œ stwierdziła. œ Na tyle cię znam. Powiedz mi, czym według ciebie mógł się zajńć? Bleys uœmiechnńł się i wzruszył ramionami. – Wcale nie jestem wszechwiedzńcy œ powiedział spokojnie. œ Poza tym... Poczuł wewnętrzny wyrzut, na wspomnienie podsłuchiwania Toni i Henry’ego przez system kamer szpiegowskich. – Istniejń obszary prywatnoœci, do których nie próbuję się wpychać – kontynuował. – Ze wszystkich znanych mi ludzi, właœnie Dahno najbardziej nie znosi, gdy ktoœ zaglńda mu przez ramię podczas pracy. Nawet zgadywanie powodów jego wyjazdu mogłoby póŸniej Ÿle wpłynńć na moje plany. Wolę w tej chwili zostawić całń sprawę jemu. Jestem pewien, że miał ważne powody œ tak samo jak Anjo, niezależnie od tego, czy były one zwińzane z Dahno czy nie. – A więc œ powiedziała Toni œ po prostu siedzimy tutaj i czekamy na odpowiedŸ? – Tak – odpowiedział Bleys. œ Nie sńdzę, żebyœmy musieli długo czekać. Przypuszczam, że dotrń tu krótko po zakończeniu burzy piaskowej. Toni przez chwilę siedziała bez ruchu i Bleys dostrzegł, że jest niezadowolona. Gwałtownie wstała i podniosła tacę, na której przyniesiono jedzenie, zbierajńc na niń z powrotem te kilka talerzy, które z niej zdjńł. – Masz swoje przemówienia œ powiedziała œ ale ja nie mam tu nic do roboty poza chodzeniem wokół obozu, rozmawianiem z ludœmi i zabijaniem czasu. Myœlę, że przez tę linię telefonicznń Dahno prowadził rozmowy z Anń Wasserlied. Zbadam, jak wyglńdajń nasze plany na wypadek koniecznoœci ewakuacji. Nie zaszkodzi, jeœli jeszcze jedna osoba się tym zajmie i dokładnie je pozna œ na wypadek, gdybyœmy musieli wyjeż dżać w poœpiechu. Jeszcze mówińc, zaczęła odwracać się w stronę drzwi. – To dobry pomysł œ powiedział. Toni dokończyła obrotu i ruszyła w stronę drzwi. – Nie możesz mnie przeceniać œ powiedział Bleys, ale raczej do siebie, więc chyba nie

usłyszała go wychodzńc. Nic nie szkodzi. Ostatnie słowa stanowiły nagłe, emocjonalne oœwiadczenie, którego nigdy nie powinien składać, nagłń proœbę o zrozumienie. Rozdział 15 Przypuszczenia Bleysa dotyczńce terminu powrotu Dahno, sprawdziły się. Burza piaskowa utrzymywała się jeszcze tylko dwa dni, zgodnie z przewidywaniami Polona odeszła wzdłuż gór na północ, zabierajńc ze sobń masy piachu. Nagle wzdłuż całego horyzontu powietrze znów stało się czyste. Już pierwszego dnia dobrej pogody, jadńc wózkiem cińgniętym przez kozy, wrócili Dahno i Anjo œ tylko że majńc ze sobń trzeciń osobę, czego Bleys nie przewidział. Goœć był nieprzytomny. – Zgodziłeœ się ze mnń, kiedy powiedziałem, że chcesz przynajmniej jednej reakcji, zanim opuœcisz Nowń Ziemię œ st wierdził Dahno. Przyszedł sam do brata, chcńc porozmawiać z nim na osobnoœci w jego prywatnym szałasie. Nieprzytomna œ uœpiona, jak się okazało œ osoba, została z Anjo w polowym ambulatorium. œ Pomyœlałem, że majńc prawdopodobnie mniej czasu niż planowałeœ, możesz potrzebować zamieszania w kociołku, więc to zrobiłem. – Bńdœ odrobinę bardziej szczegółowy œ powiedział Bleys. Wstał, kiedy pojawił się Dahno, a ten nie usiadł, więc stali teraz naprzeciw siebie. – Nie mów mi, że œle cię zrozumiałem œstwierdził Dahno. – Ogólnie nie zdradzasz mi wiele ze swoich planów, ale zbyt długo zajmuję się politykń i rzńdzeniem, by nie zauważyć, co chcesz osińgnńć przed opuszczeniem Nowej Ziemi. Chciałeœ zmusić Gildie i Prezesów do połńczenia się, tworzńc w ten sposób pojedynczego przeciwnika dla pracowników, prawda? Bleys wolno kiwnńł głowń. – To coœ, do czego w końcu i tak by doszło œ powiedział. œ Ale chciałem zobaczyć jakieœ objawy, zanim odlecę na inne planety. Dobrze, miałeœ rację. Co takiego zrobiłeœ? – Najprostszym sposobem skłonienia ludzi do zrobienia czegoœ œ stwierdził Dahno – jest powiedzieć im, że to już się dzieje. Po prostu pozwoliłem, by rozprzestrzeniły się plotki, zaczynajńc od ludzi w rodzaju tego prawnika, z którym rozmawiałem przez telefon z hotelu w Blue Harbor. Pozwoliłem ugruntować się wrażeniu, że pracownicy sń już mniej więcej

skonsolidowani pod twoim wpływem i że szykuje się rewolucja. To, plus te dwa zamachy bombowe œ choć tak naprawdę wcale ich nie potrzebowaliœmy... – Nikt ich nie potrzebował œ wtrńcił się Bleys. – Jak powiedziałem œ cińgnńł Dahno œ to wszystko wystarczyło. Wyszczerzył się do Bleysa. – W końcu i tak będzie to dostatecznie prawdziwe œ powiedział Bleys œ choć w zwykłych warunkach, gdyby mnie nie było, rozwinięcie się sytuacji od stanu nieakceptowalnego dla pracowników, do poziomu wybuchu rewolucji, zajęłoby jeszcze trochę czasu. Wtedy natychmiast polałaby się krew. Podobnie jak inne organizmy, społeczeństwa majń œrodek ciężkoœci. Jeœli œrodek ten zostanie zbyt mocno wytrńcony ze stanu równowagi, społeczeństwo toczy się odpowiednio z powrotem, by wrócić do stabilizacji. Proces ten zazwyczaj wińże się z intensywnym rozlewem krwi, na przykład jak podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej na Starej Ziemi. Wywołujńc jń wczeœniej, miałem nadzieję uniknńć takiej sytuacji. Ale chciałem, żeby doszło do tego tuż przed wyborami na Harmonii i Zjednoczeniu. Dahno kiwnńł głowń. – Tak właœnie myœlałem œ stwierdził. œ A więc, zrobione. Gildie i Preze si zaczynajń się konsolidować przeciw wspólnemu wrogowi. Mam ze sobń dowody na to œ choć raczej to dowód nalegał, żeby go do ciebie zawieœć. Obie strony, wymuszonego sojuszu między Prezesami i Gildiami, wcińż majń nadzieję na rozwińzanie problemu, przy równoczesnym wykorzystaniu go do zdobycia przewagi nad partnerem. To co usłyszysz, zostało uzgodnione przez obie grupy, ale, jak sńdzń Gildie, może dać im przewagę po tym, gdy już cię wykorzystajń na rzecz obu stron. Przyprowadziłem ze sobń twojego starego znajomego, oczywiœcie podawszy mu najpierw œrodek usypiajńcy, żeby nie wiedział, gdzie go zabieramy. – Starego znajomego? œ ostro powtórzył Bleys. – Edgar Hytry œ wyjaœnił Dahno. œ Pamiętasz, Mistrz Gildii, który ugoœcił cię lunchem. Dahno znów się uœmiechnńł. – Uœmiechnij się, bracie. Dałem ci to, czego chciałeœ. – Być może œ powiedział Bleys. œ Zanim podliczymy wygrane, zobaczmy co z tego wyjdzie. – Cóż, Mistrzu œ powiedział kilka iniriut póœniej, kiedy obudzonego już Hytrego doprowadzono do szałasu i zdjęto mu z głowy czarny kaptur. œ Miło znów pana widzieć. Jak

się pan czuje? – Barbarzyństwo... œ wymamrotał Hytry, mrugajńc w jego stronę z krzesła, na które bez zaproszenia rzucił swoje masywne ciało, wyglńdajńc jak złe, nagle przebudzone niemowlę, w jakiœ sposób przeniesione do ciała dorosłego mężczyzny. œ Chemikalia! Słowo Mistrza Gildii powinno całkowicie wystarczyć... nie dano mi szansy... Oblizał wargi, zmienił wyraz twarzy w coœ przypominajńcego uprzejmoœć i spróbował się uœmiechnńć. – Nic mi nie jest... fizycznie œ powiedział do Bleysa, siedzńcego naprzeciwko w jednym z większych foteli. œ Chodzi o zasady... ale wszystko w porzńdku. W porzńdku. Po prostu chciałem z tobń porozmawiać, i oto jestem. Umilkł, jakby niepotrzebne były dalsze wyjaœnienia. – Tak? œ zapytał po kilku sekundach Bleys. Hytry wzińł głęboki oddech. – Bleysie Ahrens œ powiedział mocniejszym, bardziej normalnym głosem. œ Gildie martwiń się o ciebie. – Masz na myœli Mistrzów Gildii? œ zapytałBleys. – Nie, nie... œ Z twarzy Hytrego ria ch wilę znikły wszystkie wysiłki zmierzajńce do nadania jej przyjaznego wyrazu. œ Mistrzowie Gildii sń gildiami i na odwrót. – Rozumiem œ stwierdził Bleys. – W rezultacie œ kontynuował Hytry œ generalnie sp rzyjamy twoim przemowom i żałujemy faktu, że zostałeœ przez Kluby Prezesów zmuszony do ukrywania się. – Tak œ cicho powiedział Bleys. œ Nie wydaje mi się, żeby Gildie spierały się z nimi w tej sprawie. A może po prostu sń zbyt potężni, żeby się im przeciwstawiać? – Z pewnoœciń nie œ jeœli będziemy musieli. Ale i tak nie jest to kwestia względnej siły. Będę z tobń szczery. Pewne sprawy sń ważniejsze od innych œ zwłaszcza w aspekcie politycznym, jeœli rozumiesz co mam na myœli. Oni i my dzielimy odpowiedzialnoœć za Nowń Ziemię. Trudno więc oczekiwać, żeby Gildia rzuciła na szalę całń swojń potęgę w sprawie wędrownego kaznodziei... Hytry czym prędzej sobie przerwał. – Filozofa œ stwierdził œ oczywiœcie, miałem na myœli filozofa, Bleysie Ahrens. W Gildii darzymy cię wielkim szacunkiem. Szanujemy i uznajemy twój punkt widzenia, który, jak uważamy, jest bardzo zbliżony do tego, o jaki walczymy od lat. – Jestem zaszczycony œ stwierdził Bleys. – Nie w sprawie zaszczytów tu przybyłem œ żywo powiedział Hytry. – Stwierdziłem po prostu fakt. Chcielibyœmy być ci pomocni, ale przy obecnym stanie spraw, sytuacja raczej nie

pozwala nam na okazanie bezpoœredniej pomocy. Wiemy jednak, że potrzebujesz jakiegoœ rodzaju ochrony przed Prezesami. – Miło mi to słyszeć œ powiedział Bleys œ ale jak to wszystko łńczy się ze sprawń, o której chciałeœ ze mnń rozmawiać? – Bleysie Ahrens! œ Hytry wyprostował się na fotelu i z entuzjazmem klepnńł się w kolano. œ Przybyłem tu by powiedzieć ci, że szukaliœmy ja kiegoœ sposobu na udzielenie ci pomocy i myœlę, że w końcu go znaleœliœmy. Wymaga to nagięcia punktu w naszym statucie – naszej Pierwszej Karty, spisanej, gdy ponad sto lat temu w małym miasteczku Apin tworzono pierwszń Gildię. Ale jesteœmy gotowi tego dokonać. Pragniemy przyznać ci rangę i tytuł Mistrza Gildii. Umilkł wyprostowany, wpatrujńc się w Bleysa. – Mistrzu... œ powiedział Bleys, uœmiechajńc się w zamyœleniu. – Tak! œ wykrzyknńł Hytry. œ Oczywiœcie, musi to być tytuł czysto honorowy. Nie reprezentujesz żadnej Gildii i nie masz pojęcia o obowińzkach i odpowiedzialnoœci Mistrza Gildii œ i nie oczekujemy tego od ciebie. Będziesz miał wyłńcznie tytuł. Ale tytuł, Bleysie Ahrens, wystarczy, żeby cię ochronić. Prezesi nigdy nie odważń się tknńć prawowitego mistrza Gildii. Opadł wreszcie na oparcie swojego fotela, wyglńdajńc jak ktoœ, kto ciężko się napracował i wykonał solidnń robotę. – Rozumiem œ przytaknńł Bleys. œ Oczywiœcie, zostanie mistrzem Gidii oznaczałoby wielki honor. Doceniam tę ofertę. Ale może powiedziałby mi pan, jakim restrykcjom by mnie to poddało. – Restrykcjom? œ Hytry wbił w niego wzrok. – Ależ oczywiœcie œ powiedział Bleys. œ Trudno, żebym nosił tytuł, nie dœwigajńc równoczeœnie zobowińzań, prawda? Przypuszczam, że Mistrz Gildii nigdy nie jest zwykłń osobń. Z pewnoœciń istniejń pewne standardy społeczne, do których musiałbym się dostosować? – Cóż... tak. œ Twarz Hytrego nabrała nagle powagi. œ Przez ponad stulecie, tytuł ten zyskał wielki szacunek i wszyscy go noszńcy muszń być œwiadomi tego szacunku i adekwatnie postępować. Naturalnie, musiałbyœ wykazać się odpowiednim poziomem zachowań. – Poziomem? W jakim sensie? œ zapytał Bleys. œ Zakładam, że chodzi o to, jak powinienem zachowywać się na oczach opinii publicznej?

– Cóż... tak! Ale jestem pewien, że nie wymagałoby to z twojej strony niczego, czego nie mógłbyœ zrobić. Z pewnoœciń chciałbyœ ukazać się jako przyzwoity, szczery, otwarty i... w pełni œwiadom jakoœci i potrzeb Gildii. Musiałbyœ przedstawiać się jako osoba œwiadoma stanowienia częœci Gildii i... cóż, sam wiesz. – Włńcznie z poœwięceniem się szczegółowym celom Gildii? œ zapytał Bleys. Hytry zaœmiał się życzliwie. – Cóż œ powiedział. œ Z pewnoœciń nie chcielibyœmy, żebyœ propa gował cele sprzeczne z interesami Gildii. Tak nakazuje rozsńdek. I rzeczywiœcie, uważamy, że uczciweztwojej strony byłoby, gdybyœ... nie tyle wprost poparł nasz punkt widzenia i cele, co jasno dał do zrozumienia, że jesteœ dumny z bycia członkiem naszej organizacji. Oczywiœcie, działałoby to równoczeœnie na twojń korzyœć, ponieważ automatycznie jasne byłoby, że podlegasz na szej ochronie. Bleys z uœmiechem potrzńsnńł głowń. – Mistrzu... œ powiedział łagodnie. œ Czy nie pamiętasz, co powiedziałem podczas naszego lunchu w mieœcie Nowa Ziemia œ że muszę dać twoim ludziom tę samń odpowiedŸ, jakń dałem Prezesom? Nie mogę pozostać filozofem i przemawiać do ludzi, kierujńc się przekonaniami i własnym odbiorem aktualnej sytuacji historycznej czy to na tej planecie, czy gdzie indziej, o ile nie pozostanę niezależny. Zidentyfikowanie się zjakńœ sprawń czy instytucjń, całkowicie zniszczyłoby niezależnoœć mojego przekazu. Innymi słowy, choć głęboko doceniam twojń ofertę, nie mogę jej przyjńć. Hytry wpatrywał się w niego przez dłuższń chwilę z twarzń wyrażajńcń zaskoczenie przechodzńce w nie wiarę, ukazane niemal aktorsko. – Nie mogę w to uwierzyć œ powiedział w końcu. œ Nie mogę uwierzyć, że odrzuciłeœ takń szansę, Bleysie Ahrens. Pomyœl o tym choć przez chwilę. Nie bardzo mam ochotę o tym mówić, ale podczas gdy ja sam i większoœć członków Gidii zdecydowanie sprzyjamy wszystkiemu co mówisz i robisz, sń między nami osoby wńtpińce w twoje dobre intencje i myœlńce, że może dajesz się potajemnie wykorzystywać Prezesom do zdyskredytowania Gildii w oczach pracowników. Czy zastanowiłeœ się również, jak poprawiłoby twojń pozycję politycznń w domu, na Zjednoczeniu, gdyby dowiedziano się tam, że przyznaliœmy ci honorowy tytuł Mistrza Gildii? Wiesz, że nasze planety ze sobń handlujń. Kupujecie od nas prototypy i wynajmujecie naszych inżynierów.

– Mam nadzieję, że w przyszłoœci znacznie rozwiniemy nasze kontakty. – Bleys wstał. – Obawiam się jednak, Mistrzu Hytry, że rezerwowanie sobie czasu do namysłu, nie zmieniłoby moich przekonań. Z całym należnym szacunkiem, nie mogę przyjńć twojej oferty. Sięgnńł do klawisza telefonu stojńcego na biurku za plecami. – Anjo? œ powiedział. œ Czy ktokolwiek, kto jest teraz w centrum komunikacji, niech przyœle do mnie Anjo. Sńdzę, że Mistrz Hytry jest gotów do wyjazdu. Hytry wolno podniósł się z miejsca i razem z Bleysern podszedł do wyjœcia z szałasu biurowego. Gdy tylko wyszli na zewnńtrz, zza krzywizny budyneczku wyłonił się Anjo. – Zaopiekuję się nim dalej, Nauczycielu œ odezwał się do Bleysa. – Będę wdzięczny œ odpowiedział Inny. œ Do widzenia, Mistrzu i jeszcze raz dziękuję. – Niektóre wyœwiechtane stwierdzenia wcińż sń prawdziwe œ powiedział Hytry, patrzńc na niego twardym wzrokiem. – Uwierz mi, będziesz tego żałował. – To zawsze jest możliwe œ odpowiedział Bleys. Hytry odwrócił się, a Anjo poprowadził go do budynku pierwszej pomocy, dzie zniknęli z widoku. Bleys już miał wrócić do swojego biura, kiedy zobaczył wyłaniajńcego się z budynku łńcznoœci i zmierzajńcego w jego stronę Dahno. Został w miejscu, czekajńc na podejœcie brata. Przyglńdajńc się wymachujńcej rękami postaci, sunńcej ku niemu przez rzadkie, górskie powietrze, Bleysa zastanawiał fakt, że gdy nie było przy nim nikogo, z kim można by go porównać, Dahno zdawał się być po prostu krępy. Może trochę wyższy niż przeciętnie, ale niewiele. Równoczeœnie w sposobie, w jaki się poruszał, kryła się jakaœ niedbała siła i pewnoœć siebie, przypominajńca wojskowy wóz bojowy w działaniu. Bleys dalej przyglńdał mu się w zadumie. Dahno z pewnoœciń dokonał czegoœ bardzo pożytecznego i zasłu œ żył na gratulacje, a jednak Bleys zauważył, że nie ma ochoty tego robić. Przez te kilka chwil, Ahrensowi udało się wyœledzić œródło te j niechęci. Brała się ona z faktu, że niezależnie od przydatnoœci działań Dahno, to zadziałał on bez konsultacji z Bleysem. Należało to dobrze przemyœleć. Kiedyœ Dahno znów może podjńć jakńœ nagłń i niekonsultowanń akcję œ kierujńc się jak najlepszymi intencjami – i tym razem zrobić coœ niewłaœciwego. Teraz jednak Dahno znalazł się u stóp schodów. Bleys uœmiechnńł się ciepło i obracajńc

się, poprowadził do œrodka. Opadli na fotele naprzeciw siebie. – Cóż œ odezwał się Bleys. œ Z pewnoœciń udało ci się coœ osińgnńć. Dahno zachichotał. – Spodobało ci się, prawda? œ zapytał. œ Uznałem, że już najwyższy czas na coœ takiego. Byłeœ zajęty, kiedy o tym pomyœlałem, a ktoœ mówił o zbliżajńcej się burzy piaskowej. Nie miałem czasu, żeby najpierw z tobń porozmawiać. – Cóż, na pewno w tym przypadku miałeœ rację œ stwierdził Bleys. œ Może jednak lepiej byłoby, gdybyœ następnym razem uzgodnił ze mnń tego rodzaju działania, nawet gdyby wymagało to przeszkodzenia mi w pracy. Nie zawsze opowiadam wszystkim dookoła o moich aktualnych planach. – Och, daj spokój Bleys. Nigdy nie masz ochoty opowiadać nikomu o tym, co planujesz... – Nauczycielu? œ z zewnńtrz dobiegł do nich głos Anjo. – Wejdœ œ powiedział Bleys. Anjo wszedł i podszedł do nich. œ Ależ usińdŸ. – Dziękuję, Nauczycielu. œ Anjo zajńł miejsce. œ Mam nadzieję, że Dahno Ahrens cię poinformował. Słyszeliœmy twojń rozmowę z Mistrzem Gildii dzięki połńczeniu do centrum komunikacji. – Nie, nie powiedział œ Bleys rzucił wzrokiem w stronę Dahno, unoszńc brwi. – To obwód, który zainstalowano na wypadek, gdybyœ chciał rozmawiać z większń iloœciń ludzi, niż mogłoby zmieœcić się w tym szałasie œ wyjaœnił Dahno. œ Nikt ci o tym nie wspomniał? – Nie. Jak mogę to wyłńczyć? Dahno sięgnńł do telefonu stojńcego na stole w zasięgu ich długich rńk. – Te dwa przełńczniki œ wskazał, stukajńc wnie palcem. – Rozumiem œ powiedział Bleys. Sięgnńł i wyłńczył oba. œ A więc słyszeliœcie mojń rozmowę z Hytrym. Czy był tam ktoœ jeszcze? – Nie œ odpowiedział Dahno zamyœlonym głosem. œ Z tego co pamiętam, wysłałem technika do jadalni. Nie wiedziałem, że twoja konwersacja z Hytrym skończy się tak szybko. Nie było go jeszcze, kiedy skończyliœcie. – Pozwól, że podziękuję ci, Nauczycielu, w imieniu Podkowy – powiedział Anjo. – Doceniam to, Anjo œ stwierdził Bleys. œ Cóż, czy jesteœcie zadowoleni z tego co mu powiedziałem? – Tego właœnie się spodziewałem œ odezwał się Dahno zanim Anjo zdńżył otworzyć usta. – Ale może Anjo będzie ci miał więcej do powiedzenia. – Tak, Anjo? œ Bleys zwrócił uwagę na drugiego mężczyznę. – Tak œ potwierdził tamten. œ Przykro mi, że muszę to powiedzieć, ale nie sńdzę, żebym

potrafił utrzymać w spokoju radykalne elementy naszego ruchu, zwłaszcza jeœli rozniesie się wieœć, że wyjechałeœ. Czy mógłbyœ podać mi konkretnń datę powrotu? – Chciałbym, aby było to możliwe œ odpowiedział Bleys. œ Ale moja nieobecnoœć nie powinna trwać dłużej niż kilka miesięcy lokalnego czasu. Możemy się kontaktować przez pocztę międzygwiezdnń. Mogę przekazywać ci wiadomoœci z dowolnego miejsca, a ty będziesz mi odpowiadać przez Anę Wasserlied. Musisz pamiętać o jednym: to, co powiedziałem Prezesom i Mistrzom Gildii odnosi się również do Podkowy. Jeœli stanę po czyjejœ stronie – czyjejkolwiek œ stracę całń wiarygodnoœć jako niezależny obserwator. Powtarzam, jestem zainteresowany całń ludzkoœciń, nie jakńœ frakcjń czy osobń. I tak ma pozostać. – Wiem, mówiłeœ już o tym œ stwierdził Anjo œ i rozumiem to, Nauczycielu. Ale wiesz, nawet najszybszymi statkami, list będzie szedł do ciebie kilka dni, plus tyle samo na odpowiedŸ. – To niestety prawda. Ale nic z tym riie możemy zrobić. Pomimo osińgnięć naszych naukowców, nie byliœmy dotńd w stanie znaleœć szybszych sposobów komunikacji. Będziemy musieli po prostu brać pod uwagę opóœnienia. Spodziewasz się jakichœ konkretnych problemów? – Chcesz wyjechać w tej chwili? œ natychmiast odpowiedział Anjo. – Jeszcze nie. Czemu myœlisz, że chciałbym? – Powiedziałeœ, że możesz wyjechać w każdej chwili œ stwierdził Anjo. œ Zresztń, sytuacja jest teraz nieco napięta œ przez jego głos zaczęła przebijać się gorycz œ ale cóż, będzie napięta niezależnie od tego, kiedy wyjedziesz. – Mogę się tego domyœlić œ przyznał Bleys. œ Ale nie mogę w tej spr awie zrobić nic, poza zostawieniem ci jak największej liczby nagranych przemówień. Odtwarzaj je w tempie jednego rta tydzień, a powinny dać efekt łagodzńcy – przynajmniej wobec większoœci twoich ludzi. Próbowałem skonstruować je w taki sposób, by dać twoim ludziom powody do biernego oczekiwania na rozwój sytuacji. Niejednokrotnie powtórzyłem w przemówieniach, że powrócę. Spodziewasz się eksplozji po moim wyjeŸdzie, jeœli nie podam daty powrotu? Anjo przez chwilę siedział w milczeniu. – Nie – powiedział w końcu wolno – przynajmniej nie od razu. – To dobrze œ stwierdził Bleys. œ Ponieważ nie rnogę obiecać nic konkretnego. Zależy to

od zbyt wielu czynników. .Jeœli chcesz, możesz powiedzieć swoim ludziom, że prywatnie obiecałem ci powrócić w cińgu dwóch miesięcy. Ale nie proœ mnie o publiczne potwierdzenie. Może rozsiejesz plotkę, przynajmniej między ludŸmi Podkowy? Anjo przez dłuższń chwilę patrzył na niego otwarcie. – Nie zamierzałem ci tego jeszcze mówić œ odezwał się w końcu wolno. œ Ale moi ludzie w Gildiach i wœród Prezesów złożyli raporty, że obie te organizacje wierzń, iż rozpoczńłeœ œwiatowń rewolucję skierowanń przeciwko nim. Zamierzajń zapobiec temu przez wynajęcie pięć dziesięciu tysięcy żołnierzy ze Zjednoczenia i Harmonii. Nie mówiłem dotńd nic na ten temat, bo nie znałem żadnych szczegółów. Ale myœlę, że to już postanowione. Oficjalnie to Prezesi podpiszń kontrakt – podobnie jak w przypadku tego planetarnego porozumienia produkcyjnego z Cassidń. W każdym razie zamierzajń zaczńć zacińg bez zwłoki. A jeœli sprowadzń tu choć kilka tysięcy żołnierzy, ten œwiat będzie całkowicie dojrzały do powstania; ruszń przeciw nim wszyscy pracownicy. Bleys rozeœmiał się œ przychodziło na myœl porównanie z jego uczuciami co do burzy piaskowej œ i nawet Dahno spojrzał na niego ze zdziwieniem. Anjo patrzył na niego z podejrzliwoœciń. – Wiedziałeœ, że do tego dojdzie? œ zapytał. – Nie. Po prostu ta sprawa z wojskiem musiała kryć się za ofertń Hytrego – wyjaœnił. œ Oczywiœcie, tego rodzaju posunięcie było nieuniknione. Oczekiwałem tego prędzej czy póœniej i wierzę, że masz rację co do efektu, jaki wywoła pojawienie się pierwszego kontyngentu najemników. Powinieneœ był powiedzieć mi o tym, zanim przysłałeœ tu Hytrego. – Mówi się, że czekajń tylko na powrót Hytrego z odpowiedziń na ich ofertę œ powiedział Anjo. œ Zaraz potem zacznń werbunek. Zawahał się. – A więc œ powiedział nieobecnym głosem œ przybędń twoi Zaprzyjaœnieni i dojdzie do rewolucji. – Niekoniecznie – stwierdził Bleys. œ Te wojska mogń zostać przekonane do pomocy waszej sprawie, zamiast walki przeciw niej. Nie spiesz się tak z przewidywaniem najgorszego. Jednak dużo zależy od tego, czy uda mi się na czas powrócić na Zjednoczenie i wzińć udział w finalizacji porozumienia od tamtej strony. To sprawa, która rnusi zostać rozstrzygnięta w polityce ZaprzyjaŸnionych, Anjo. Zostaw to mnie i moim

współpracownikom, jak Dahno. Teraz jednak musimy dokończyć mojń podróż na jeszcze kilku planetach i wrócić do Zaprzyjaœnionych bez opóœnień. Jeœli chcesz ocalić swój œwiat, zacznij przygotowania do jak najszybszego przetransportowania nas na Favored of God. Anjo skinńł, wstał i wyszedł. – Spodziewałeœ się tego œ odezwał się Dahno. – Wzory, wzory historii. Co, od poczńtku czasu, robili niepopularni władcy, gdy czuli się zagrożeni przez własny lud? Najmowali zagraniczne wojska. Dorsajowie nie tknęliby kontraktu, w którym działaliby jako planetarne siły policyjne, wiadomo to od ponad stulecia. Gdzie więc mogliby w dzisiejszych czasach szybko zebrać pięćdziesińt tysięcy najemników tylko do obrony ich panowania na tej planecie? Rozdział 16 Trzy dni póœniej opuœcili swoje górskie schronienie, a następnego dnia Favored of God wyniósł ich w przestrzeń kosmicznń. Po pięciu dobach spędzonych na statku dotarli na Harmonię, a dzień póŸniej Bleys spożywał œniadanie w towarzystwie Darrela McKae, biskupa wielu Koœciołów Skruchy na Zjednoczeniu oraz kilku na Harmonii œ a także Przewodniczńcego Izby Parlamentu Zjednoczenia, gdzie uchwalano prawa siostrzanego œwiata Harmonii. – .. .wiedział pan, że byłem na Harmonii? œ pytał McKae. – Tak œ odpowiedział Bleys. œ Dlatego właœnie tu jestem. Siedzieli sami w ogrodzie na dachu budynku, stojńcego na brzegu morza nazwanego przez Harmonitów Spokojnym œ choć nie zasługiwało na tę nazwę bardziej, niż większoœć oceanów w strefie tropikalnej. Z bezchmurnego nieba ogrzewało ich jasne œwiatło Epsilon Eridiani, przyjemne i ciepłe na poczńtku lata. Daleko na horyzoncie, ciemne pasmo chmur rozjaœniane błyskawicami sygnalizowało nadejœcie odległej może o godzinę burzy, a w powietrzu między nimi zdawało się iskrzyć od niewidocznej elektrycznoœci. Dzięki jakimœ efektom œwietlnym zwińzanym ze zbliżajńcń się burzń, otaczajńce ich miasto zdawało się być okryte nienaturalnie nieruchomym powietrzem; zamarła nawet bryza od morza. Miasto nazywało się Worthy i powstało wokół kompleksu majńcego ekstrahować z morza bardzo potrzebne mieszkańcom Harmonii minerały. Okazało się to niewypałem, ale miasto przetrwało i rozwinęło w małń miejscowoœć wypoczynkowń dla bogaczy.

– A więc może powinienem uznać się za docenionego œ powiedział McKae, przez chwilę usiłujńc się uœmiechnńć. Miał wory ze zmęczenia pod oczyma. œ Musiałpan być przekonany, że chowam urazę za tę próbę przeœlizgnięcia się przez mojń ochronę. – Z tego co pamiętam, udało mi się œ stwierdził Bleys. – Udało się panu œ potwierdził McKae. œ Ale w żaden spcsób mi pan nie zaszkodził. Tak więc nigdy nie chowałem urazy œ pomijajńc już fakt, że tego rodzaju uczucia sń niemńdre między osobami publicznymi. Teraz Bleys się uœmiechnńł. – Miło mi to słyszeć. A więc fakt. że zostałem teraz zrewidowany w poszukiwaniu broni i sprzętu nagrywajńcego, był tylko rutynowym działaniem? – Przeszukano pana? – Tak. Opuszczajńc prywatnń windę, Bleys trafił do pokoiku z dwoma uzbrojonymi strażnikami. Ci. przeskanowali go w poszukiwaniu broni, a potem zrobili to jeszcze osobiœcie. Dla kontrastu, McKae był niemal ostentacyjnie swobodny, w różowej koszuli z szerokim kołnierzem i szarych spodniach. Przybrał trochę na wadze od czasu, gdy Bleys widział go prawie pięć lat temu. Niewiele, ale doœć by zniekształcić jego młodzieńczń szczupłoœć. Jego szczęka pogrubiała, a twarz poszerzyła się, nadajńc mu lwi wyglńd. – Cóż œ powiedział œ nie wiedziałem. Ale jak się pan domyœlił, przeszukanie było rutynń. Nie powiedziano mi, że jest pan na Harmonii, a zaledwie kilka zaufanych osób dociera do mnie bez przeszukania. Mimo wszystko, jestem zaskoczony, że wiedział pan o moim pobycie tutaj. – Jest pan zbyt skromny œ powiedział Bleys. – Ależ nie. Wcińż powszechnie uważa się, że przebywa pan na Nowej Ziemi. Zapomina pan, że jest obecnie publicznń osobistoœciń. Mógłbym odpowiedzieć, że jest pan również nazbyt skromny œ stwierdził McKae. – Oba œwiaty œ powiedział Bleys œ wiedzń, że najbliższe wybory na Zjednoczeniu i Harmonii odbędń się równoczeœnie, by przekonać się, kto dostanie najwięcej głosów na Przewodniczńcego Izby na swojej planecie. Nadzieje Brata Williamsa z Harmonii na ponowny wybór œ a co dopiero na uzyskanie większej od pana liczby głosów na Zjednoczeniu – nie sń zbyt wielkie. Przy rozsńdnym odejœciu wyborców na Harmonii od dobrego biskupa, ma pan całkiem niezłe szansę na wybranie Najstarszym obu planet. Wcale nie przeszkadza tu

niezadowolenie Harmonii z powodu braku funduszy na budowany przez nich nowy Zawór Rdzeniowy Top Care. McKae zachichotał. – Cóż, wie pan, nigdy nie liczę obowińzków zesłanych mi przez Pana, dopóki nie zostanń ujawnione. Ale nawet gdybym rzeczywiœcie miał spore szansę na zostanie Najstarszym, czemu miałoby to sprowadzić pana do mnie z Nowej Ziemi œ chyba że postanowił pan skrócić swoje tournee? – Nie œ odpowiedział Bleys. – Wrócę zaraz po wyborach. Po prostu spotkanie z panem było w tej chwili ważniejsze. McKae kiwnńł głowń. – Może to i dobrze, że przeszukano pana za broniń i sprzętem nagrywajńcym – powiedział. œ Nasza rozmowa zaczyna brzmieć, jakbyœmy kierowali się uk obszarom, co do których nie chciałbym, żeby nagrał je ktokolwiek oprócz mnie. Bleys uœmiechnńł się. Nie miał ze sobń magnetofonu; od kiedy miał pięć lat, jego pamięć była w stanie bezbłędnie odtworzyć każdń rozmowę, w której brał udział. Nie potrzebował też nagrania w charakterze dowodu. Jednak przekaże ze szczegółami rozmowę Toni, łńcznie ze swojń interpretacjń reakcji McKae œ interesujńce będzie poznanie jej reakcji na słowa biskupa. – Pomyœlałem sobie, że może mógłbym panu pomóc œ po prostuupewnić się, że zostanie pan Najstarszym œ cicho powiedział Bleys. œ Jak pan mówi, liczenie obowińzków przed czasem jest niemńdre. Ale wiem, że rna pan kilka oœciołów za sobń na Harmonii i prawdopodobnie zyska pan jeszcze więcej przed wyborami. Jedyne pytanie brzmi, ilu wyborców będń one reprezentować? – Oczywiœcie œ powiedział McKae, uważnie wpatrujńc się w Bleysa. – Pomyœlałem sobie właœnie œ kontynuował Bleys œ o odbyciu kilku przemówień na tej planecie, przemówień podkreœlajńcych, że jestem tylko filozofem, ale podkreœlajńcych zalety – nie konkretnie pana – ale posiadania pierwszego od lat Najstarszego obu planet, o kwalifikacjach zbliżonych do pańskich. Młodego, pełnego sukcesów twórcy nowego Koœcioła... – Rozumiem œ stwierdził McKae. – W końcu œ mówił dalej Bleys œ Harmonia i Zjednoczenie zawsze najlepiej radziły sobie pod kierunkiem jednej, silnej dłoni. Na przykład Najstarszy Bright, sto lat temu. Przez trzydzieœci lat, gdy był pasterzem, oba nasze œwiaty dokonały najwięcej.

– Popełnił kilka błędów œ rzucił McKae. œ Ale... zresztń, nieważne. To miło z pańskiej strony, że chce mi pan pomóc w taki sposób. A jaki jest powód tej dobroczynnoœci? – Nie myœlałem o tym jako o dobroczynnoœci œ powiedział Bleys. œ Pomyœlałem, że mógłby mi się pan zrewanżować uprzejmoœciń. – Cóż œ McKae wygodniej rozparł się w fotelu. Spoczywajńce na stole œniadanie ledwie zostało napoczęte. œ Teraz czuję się o wiele spokojniej. Zawsze lubię wiedzieć, co mogę być winny komuœ innemu. Odczuwam niepokój, jeœli tego nie wiem. Rozumie pan? – Oczywiœcie. Mnie również nie jest obce to uczucie. – A więc cóż, musi to działać w obie strony. Jeœli mi pan pomoże, chcę być w stanie okazać wdzięcznoœć œ jeœli to możliwe. Czy ma pan w tej chwili na myœli coœ konkretnego, co mógłbym dla pana zrobić? – Tak œ odpowiedział Bleys. œ Jeœli zostanie pan wybrany, oczywiœcie, znajdzie się pan na stanowisku umożliwiajńcym wyznaczenie osoby na jedyny poza Najstarszym urzńd, łńczńcy obie planety podczas wspólnych dla nich rzńdów. – Ma pan na myœli œ powiedział McKae. Przerwał i przejechał czubkiem języka po wargach œ stanowisko mojego zastępcy. – Tak œ potwierdził Bleys. œ Dałoby to panu coœ w rodzaju podwójnego ubezpieczenia, skoro wykazałem już, że nie jestem zainteresowany sprawowaniem żadnego urzędu. W przypadku, gdyby coœ się panu stało, pozostawiłbym kwestię zastępstwa przed Izbami obu planet – co, jak pan wie, jest prawem Pierwszego Starszego. W międzyczasie jednak, tytuł ten zapewniłby mi szacunek na Nowych œwiatach, które planuję odwiedzić. – Rozumiem œ powiedział McKae. Znów oblizał wargi. œ Wie pan, œniadaniu nie zaszkodziłaby odrobina wina. œ Spojrzał przez ramię, ale usługujńcy im mężczyzna już podchodził ze swojego miejsca w pewnym oddaleniu od stołu. œ Trochę żółtego Tresbona. – Natychmiast, mój biskupie œ wymamrotał steward i oddalił się. – Napije się pan ze mnń, prawda, Bleysie Ahrens? œ zapytał McKae kilka minut póŸniej, przyglńdajńc się nalewanemu mu do smukłego kieliszka lekko żółtemu winu. – Wiem, że jest pan zwolennikiem soków owocowych, ale nawet na planecie pod tym samym słońcem, soki muszń smakować inaczej œ a myœlę, że to się panu spodoba œ to jedno z najlepszych win Harmonii. – Przy takiej okazji, nie odmówię – powiedział Bleys, przyglńdajńc się kieliszkowi.

– Żeby odczuć w ustach owocowy bukiet, musi pan napić się pełny łyk – wyjaœnił McKae, który zrobił to chwilę wczeœniej. œ Wielu ludzi popełnia błńd, polegajńcy na delikatnym kosztowaniu. – Rozumiem – zgodził się Bleys. Wino było chłodne i półwytrawne, smakujńc bardzo podobnie do większoœci tego typu win. Doœć przyjemne, ale zbyt ciężko pracował wyostrzajńc swój umysł, by bez powodu przytępiać go teraz, choćby odrobinę. Jednak w tym przypadku McKae przewodził, a nawet z jego dodatkowymi kilogramami, rozmiary Bleysa sprawiały, że dysponował znacznie większń masń niż biskup i nie musiał obawiać się wpływu alkoholu. – Wracajńc do tematu... œ odezwał się McKae, przyglńdajńc się ponownemu napełnianiu swojego kieliszka. – Tak œ powiedział Bleys i przerwał, patrzńc na służńcego. – Zostaw nas samych, Izajaszu œ polecił McKae. Obaj przyglńdali się mężczyŸnie niknńcemu w przybudówce windy. – Tak się składa œ odezwał się Bleys po chwili ciszy œ że zast anawiałem się nad zrezygnowaniem ze swojego miejsca w Izbie Zjednoczenia – przejmie je mój brat Dahno – i nic nie będzie stało na przeszkodzie, bym przyjńł to stanowisko. McKae nalał sobie kolejny kieliszek wina ze stojńcej na stole butelki i tym razem popijał powoli, zamiast jak wczeœniej, przełykać dużymi porcjami. – Tak œ powiedział cicho, ze wzrokiem utkwionym w kieliszku œ jak sam pan wspomniał, to szczególne stanowisko, istniejńce tylko wtedy, gdy zostanie wybrany wspólny Najstarszy. Wie pan, że nie wińże się z nim żadna władza administracyjna? Tylko roczna pensja, zbyt mała jednak, by mieć znaczenie dla kogoœ takiego jak pan, z kredytem międzygwiezdnym napływajńcym z organizacji Innych. Żadn^ych poważnych obowińzków... Podniósł wzrok i spojrzał nad stołem na Bleysa. – Ale mam nadzieję, że nie spodziewa się pan z mojej strony wykazania niezdolnoœci do sprawowania obowińzków? Bleys rozeœmiał się. – Mam nadzieję, że nie. Będę przemawiał na różnych Nowych Œwiatach, zaczynajńc od tych, na których istniejń już organizacje Innych i mój terminarz jest daleko w przyszłoœć œciœle wypełniony. Pomijajńc już to, jak czułbym się, gdyby musiał pan zrezygnować ze stanowiska. Nie mogę sobie pozwolić na powrót tutaj i nadzorowanie wyborów w obu Izbach, by wyłonić osobę mogńcń pana zastńpić.

– Tak. Rozumiem... œ powiedział McKae kiwajńc głowń. Nalał sobie kolejny kieliszek. – – Och, proszę mi wybaczyć, nie zauważyłem, że pański kieliszek jest pusty... Bleys przyglńdał się napełnianiu kieliszka. – No cóż œ kontynuował McKae œ przyznanie tego stanowiska jest rozsńdnń zapłatń za ushigi, które może mi pan wyœwiadczyć, jeœli w cińgu, kilku następnych tygodni będzie pan przemawiał na Harmonii. Ale z drugiej strony œ proszę mi wybaczyć œ może się pan wcale nie okazać pomocny. Szczerze mówińc, myœlę że nawet i bez pańskiej pomocy mogę wygrać bez problemów. Uœmiechnńł się do Bleysa i znów pocińgnńł z kieliszka. – Och, myœlę, że tak œ o ile nie wydarzy się coœ nieoczekiwanego œ zgodził się Bleys. – Jednak nie chce pan zostać Najstarszym tylko do następnych wyborów. Będzie pan chciał w długoœci sprawowania rzńdów pobić Najstarszego Brighta. Co więcej, w tej chwili Harmonia i Zjednoczenie zmagajń się z brakiem funduszy. Co by było, gdyby obejmujńc stanowisko, podpisał pan z Nowń Ziemiń kontrakt na wynajęcie od naszych planet pięćdziesięciu tysięcy najemnych żołnierzy? Harmonia, na przykład, mogłaby wykorzystać te fundusze do uruchomienia nowego Zaworu, tak bardzo potrzebnego im jako dodatkowe Ÿródło energii... McKae ostro wyprostował się na fotelu. – Oczywiœcie! œ wykrzyknńł. œ A pańska planeta, Zjednoczenie, mogłaby pozwolić sobie na pół tuzina potrzebnych im w tej chwili rzeczy! Jego twarz uległa zmianie, choć ciało nadal utrzymał wyprostowane. – Ale czemu Nowa Ziemia miałaby zrobić coœ takiego? œ Uważnie przyglńdał się Bleysowi. – Doœć prosto œ powiedział Bleys. œ Oczywiœcie będzie pan chciał sam to sprawdzić, ale tuż przed moim wyjazdem œ właœciwie był to wręcz powód, la d którego wyjechałem i przybyłem wprost do pana œ dostałem wiadomoœć, że Gildie i Kluby Prezesów na Nowej Ziemi zawarły sojusz do wynajęcia takiej właœnie liczby najemników. Ponieważ Dorsajowie wynajmujń się w tej chwili wyłńcznie jako oficerowie polowi czy sztabowi, a zresztń i tak sń zbyt drodzy, więc takń iloœć wojska będń w stanie dostać tylko od nas. – A czemu Gildie i Kluby miałyby zrobić coœ takiego? œ zapytał McKae. – Wierzę, że może mieć z tym coœ wspólnego mój cykl wystńpień œ wyjaœnił Bleys. – Nie wiem, jak uważnie pańscy ludzie przyglńdali się sytuacji na Nowej Ziemi, ale musi pan

zdawać sobie sprawę, że przeważajńca większoœć mieszkańców planety połńczyła się pod kontrolń bardzo potężnej organizacji nazwanej Podkowń. Podkowa zapewniła mnie – a właœciwie zrobił to ich przywódca œ że jeœli będę kontynuował swoje przemówienia, zorganizujń się jeszcze mocniej, efektem tego może być rewolucja. – Rewolucja... œ wymamrotał McKae. – Tak œ potwierdził Bleys. œ Ludzie tam majń powyże j uszu tego, co Gildie i Prezesi robili z nimi przez ponad stulecie. W konsekwencji siły, jakich potrzebować będń rzńdzńcy by zostać przy władzy, to przynajmniej pięćdziesińt tysięcy najemników, a których mogń dostać tylko od nas. Jeœli wygra pan wybory – od pana. McKae przyglńdał mu się jeszcze przez chwilę, potem wolno kiwnńł głowń. Wyraz jego twarzy nie uległ zmianie. – Jednak œ powiedział Bleys œ wszystko zależy od okolicznoœci, z których najważniejszń jest to, czy wrócę tam osobiœcie. Wielokrotnie powtarzałem, że jestem przeciwnikiem przemocy, ale pracownicy słuchajń też innych moich słów. Mówińc w skrócie, jeœli będę tam dalej przemawiał, praktycznie pewne jest zagrożenie rewolucjń, w takiej czy innej formie – chyba, że Prezesi i Gildie majń doœć siły, by stłumić jń na wczesnym etapie. A stało się to bardzo ważne, ponieważ jak pan zapewne wie, Prezesi podpisali właœnie porozumienie handlowe z Cassidń na skalę ogólnoplanetarnń. McKae nie poruszył się, przyglńdajńc mu się w zamyœleniu. – To jeden z tych szczęœliwych zbiegów okolicznoœci, trafiajńcych się raz na całe życie – powiedział cicho Bleys. œ Dwa wydarzenia mogńce kompletnie nie mieć znaczenia, stajń się ważne, jeœli się je powińże. To nie tak, że takie rzeczy nie mogń się zdarzyć, albo się nie zdarzajń œ rzecz polega na przewidzeniu, że mogń się wydarzyć i wykorzystaniu tego. Tak się składa, że moje przemówienia tu i tam, mogń stać się kluczem do zaistnienia korzystnej sytuacji. Miałem nadzieję, że zechce pan to wykorzystać. – A więc zamierza pan zaraz wracać na Nowń Ziemię? œ zapytał McKae. – Nie natychmiast, myœlałem o powrocie tam po spędzeniu kilku tygodni na Harmonii. Zaraz potem będę miał do załatwienia pewne sprawy na Cassidzie i Newtonie. Stworzy to wygodne interludium, podczas którego może dojœć do wyboru pana na stanowisko Najstarszego. W międzyczasie Dahno będzie się starał o wybór na moje miejsce z Izbie Zjednoczenia. Nie ma wńtpliwoœci, że wygra, jeœli tylko będzie chciał œ jest znacznie bardziej

lubiany niż ja. Właœciwie gdyby nie jego pomoc, w ogóle nie zajmowałbym tego stanowiska. Bleys umilkł. Cisza między nimi przedłużała się. – Cóż, będzie pan chciał to przemyœleć. œ Bleys wstał. – Poczekaj! œ wykrzyknńł McKae. Zaczńł się też podnosić, ale uœwiadomił sobie, że dzięki różnicy wzrostu Bleys i tak patrzyłby na niego z góry, więc opadł z powrotem na miejsce. œ To doskonały pomysł. Oczywiœcie, będę chciał to przemyœleć w cińgu kilku dni. Ale jestem pewien, że ostateczna decyzja będzie pozytywna. Teraz wstał. – Za naszń współpracę w przyszłoœci. œ McKae wycińgnńł rękę. Bleys uœcisnńł jego dłoń. – Z całych sił œ powiedział. œ Muszę wracać. Rzucił okiem na niebo. – ...A jeœli zostaniemy tu jeszcze trochę, obaj zmokniemy. – To prawda. Niedługo się z panem skontaktuję œ powiedział McKae. Został w miejscu, podczas gdy Bleys odwrócił się i wrócił do windy. Nie obejrzał się. Bleys wyrzucił już biskupa z umysłu i zastanawiał się teraz nad Dahno, który z pewnoœciń nie będzie zadowolony. Rozdział 17 Dahno nie był zadowolony. Jego dobry humor i optymizm, równie duży jak rozmiary fizyczne i skłonnoœć do ogarniania wszystkich w pobliżu jego emocjami œ fakt, którego był œwiadom i niejednokrotnie z tego korzystał – w tej chwili gdzieœ zniknńł. Było popołudnie tego dnia, w którym Bleys odbył spotkanie z McKae’m, a Dahno, Bleys i Toni siedzieli razem w pokoju hotelowym w mieœcie oddalonym jakieœ sto dwadzieœcia kilometrów od Worthy, w apartamencie stanowińcym częœć kwatery głównej Bleysa na Harmonii. – To nie ma sensu i to z pół tuzina powodów! œ mówił Dahno. Zerwał się na nogi. – Jestem ci potrzebny, a jeœli pojedziesz tam przed powrotem na Nowń Ziemię, jeszcze bardziej będziesz mnie potrzebował na Cassidzie i Newtonie. Nasze wybory odbędń się zaledwie za kilka tygodni. Musiałbym natychmiast wyjechać na Zjednoczenie i nie zobaczyłbyœ mnie znowu aż do podróży na Newtona. I po co? Wszystko na pokaz. Mogę startować o to miejsce w Izbie, nie pokazujńc się nawet w naszym okręgu wyborczym. Wiesz o tym. Chcesz tylko zrobić wrażenie na McKaeœm. Jeœli się z tobń połńczy, nie zrobi tego z powodu czegoœ, co

robimy wspólnie. Nie możesz zapomnieć o czymœ tak drobnym – to nie ma znaczenia! Bleys już dawno zrezygnował z tłumaczenia innym ludziom, że nie istniało nic tak drobnego, żeby nie miało wpływu na historię, jeœli siły historyczne to preferowały. – A więc co zamierzasz ze mnń zrobić? œ mówił Dahno. œ Nie chodzi mi po prostu o mnie i mojń pozycję na Harmonii. Zapewniam cię, możesz sobie z tym sam poradzić. Ale co z moimi obowińzkami na Cassidzie i Newtonie? Zawsze pracowaliœmy razem: ty na widoku, a ja w kuluarach, przekazujńc ci informacje o ludziach, dzięki czemu mogłeœ efektywnie z nirni pracować. – Już wczeœniej wyjaœniłem ci, czemu œ łagodnie powiedział Bleys. œ Przez większoœć czasu nie wiem, co dokładnie będę robił. Nieustannie pracuję z ludŸmi i społeczeństwami. Muszę na bieżńco rozwijać się i dostosowywać. – Musisz mieć jakieœ plany œ stwierdził Dahn o. – Nie takie, których byłbym na tyle pewien, żeby je ogłosić – odpowiedział Bleys. – Załóżmy, że kiedy dorastałem na farmie Henry’ego, na horyzoncie majaczyłaby odległa, niewyraœna góra i powiedziałem sobie, że któregoœ dnia do niej dojdę. Ale kiedy wreszcie miałem szansę, odkiyłem, że nie mam map. Więc po prostu ruszyłem w stronę góry, po drodze omijajńc napotkane przeszkody. Przerwał. Dahno przestał krńżyć i stał słuchajńc. Może tym razem... Bleys mówił dalej. – Jak długo jestem w stanie dostrzec przed sobń górę, wiem, że się do niej zbliżam i któregoœ dnia do niej dotrę. Improwizuję. Oczywiœcie, wolałbym zatrzymać cię przy sobie, ale w tej chwili wierzę, że bardziej potrzebny jesteœ na Zjednoczeniu. – Przynajmniej mógłbyœ mi udzielić jakichœ wyjaœnień w sprawie powińzań między tym interesem z McKae’m i moimi wyborami! – Rzecz w tym, że chcę abyœ miał w kieszeni mandat w Izbie z okręgu Henry’ego, kiedy McKae ogłosi, że wybiera mnie na Pierwszego Starszego, jeœli sam zostanie Najstarszym. Dahno potężnie wzruszył ramionami, podszedł do swojego dryfu i opadł na niego. Bleys również usiadł. Popatrzyli na siebie nawzajem. – W porzńdku œ powiedział Dahno. Nieoczekiwanie uœmiechnńł się. œ Widzę, w jaki sposób mogę ci się przydać w Izbie, gdy będziesz Pierwszym Starszym. Ale jak planujesz poradzić sobie beze mnie na Cassidzie i Newtonie? – Cassida i Newton œ w zamyœleniu powtórzył Bleys. œ To niezwykła sytuacja. Newton

zdryfował w stronę prze kazywania prawie wszystkiego, co stworzń w swoich laboratoriach badawczych do centrów rozwojowych na Cassidzie. A Cassida sprzedaje większoœć rozwiniętych informacji na Nowń Ziemię, gdzie przekształca się je w produkty masowego użytku i technologie produkcji sprzedaje na wszystkie pozostałe Młodsze Œwiaty. – Nic w tym nowego œ stwierdził Dahno. œ To powszechnie znany fakt. – Tak, ale kluczowy jest przepływ kredytu międzygwiezdnego między tymi trzema œwiatami. Doszło do sytuacji, w której wszystkie trzy sń od siebie nawzajem zależne, tworzń łańcuch. Teraz znaczńca zmiana na jednym z nich może zerwać powińzania i zrujnować finansowo wszystkie trzy. – To prawda œ potwierdził Dahno œ a groœba takiej sytuacji mogłaby umożliwić kontrolę nad nimi. Ale powiedz mijeszczejedno. Czy wszystko to zmierzawstronę umieszczenia Innych, tak jak ich stworzyłem – pomimo wszelkich zmian i dodatków z twojej strony – u szczytu władzy? – Tak œ odpowiedział Bleys. œ Mam na myœli œwszędzieœ. Ale nie œw miarę możliwoœci”. – A więc dobrze. Ale będę cię w tym pilnował... œ słowa Dahno zostały przerwane przez dœwięk interkomu. Odezwał się głos Henryœego: – Jest tu Barbage œ powiedział Henry. œ Chce się z tobń spotkać. Spytałem o powód, na co odpowiedział, że ma dla ciebie ważne wieœci. – Przyœlij go – odpowiedział Bleys, pozwalajńc, by mikrofon systemu komunikacji Henryœego wyłapał jego głos ze œrodka pokoju. œ Właœciwie, to przyprowadœ go osobiœcie. Chciałbym, żebyœ usłyszał, co ma mi do powiedzenia. – Za chwilę tam będziemy œ zabrzmiał głos Henry’ego. – Wyjeżdżam na Zjednoczenie œ oznajmił Dahno i wyszedł z pokoju. Zaledwie kilka chwil póœniej jedne z drzwi rozsunęły się i w towarzystwie Henry’ego przeszedł przez nie Barbage. – Usińdœcie œ zaprosił ich Bleys i obaj zajęli miejsca na dryfach , Barbage z cieniem drapieżnego uœmiechu na wńskich wargach. Twarz Henryœego nie zdradzała żadnych emocji. Barbage miał ze sobń małń walizeczkę i był jak zwykle nienagannie ubrany w czarny mundur ze srebrnymi insygniami kapitana milicji na kołnierzu oraz umieszczonń nad lewń kieszeniń plakietkń z napisem œZjednoczenieœ. Mogła ona stanowić jedynie znaczek identyfikacyjny, jako że pochodzenie z drugiej z Zaprzyjaœnionych planet nie sprawiało różnicy ani w jego randze, ani władzy na Harmonii.

– I cóż, Amyth? œ odezwał się do niego Bleys. – Wielki Nauczycielu œ powiedział Barbage. œ Mam dla ciebie wieœci o Halu Mayne. – Doprawdy? œ odpowiedział Bleys i natychmiast pożałował œladu ożywienia, który przedostał się do jego głosu. Dopilnował, by wyraz twarzy zdradzał jedynie uprzejmń obojętnoœć. – Tak. Przybywajńc na Harmonię, użył dokumentów i nazwiska Howarda Beloved Immanuelsona, figurujńcego w naszych kartotekach jako dysydent i bandyta. To pozwoliło nam wyœledzić go z powrotem na Coby i znaleœć zapis o osobie pracujńcej tam pod nazwiskiem Tada Thornhilla. Thornhill opuœcił kopalnię tuż przed tym, jak Immanuelson przybył na Harmonię i dołńczył do oddziału bandytów, z którym teraz przebywa. – Był tu widziany? œ zapytał Bleys. – Tak – odpowiedział Barbage. œ Między innymi przez ciebie, Nauczycielu. W Barbageœu nie widać było żadnego szczególnego triumfu, a Bleys nie zmienił ani na jotę wyrazu twarzy czy tonu głosu. – Tak, mówiłeœ mi już o tym, kapitanie œ stwierdził Bleys. œ Kiedy pojechałem wygłosić przemówienie w Cytadeli, a lokalne władze chciały zaimponować mi, przepędzajńc przede mnń schwytanych więœniów. Z tego co pamiętam, wygłosiłem mowę, a potem poprosiłem o uwolnienie ich. – Tak było, Nauczycielu. – I mówisz mi teraz, że Hal Mayne był jednym z tych więŸniów? – Bleys uniósł dłoń, by opóœnić na chwilę odpowiedœ Barbageœa. Rzucił okiem na Toni. œ Nie było cię tam ze mnń Toni, prawda? – Nie. Byłam na Harmonii, ale wysłałeœ mnie, żebym przygotowywała przemówienia. – Twierdzisz, że był jednym z nich? œ powtórzył pytanie Bleys. œ Podczas lat spędzonych w kopalniach Coby musiał wyrosnńć na mężczyznę. A jednak... – Wyrósł œ potwierdził Barbage. œ Był wtedy... œ zawahał się, co było dla niego raczej nietypowe œ był wtedy prawie tak wysokijak ty, Nauczycielu. Ale przypuszczam, że stał na tyłach grupy więœniów i zgińł kolana, by nie ujawniać swojego wzrostu. Bleys pokiwał głowń. – W każdym razie œ mówił dalej Barbage œ zapisy wykazujń, że Howard Beloved Immanuelson był jednym z mężczyzn w pokoju, gdzie przemawiałeœ do więœniów. Jak może wiesz, na Coby istnieje powszechna zmowa między właœcicielami kopalń i wynajmowanymi

przez nich pracownikami. Zdarza się fałszowanie znaków umożliwiajńcych identyfikację, takich jak obrazy siatkówki oka czy sekwencje DNA, by ukryć prawdziwń tożsamoœć wynajmowanych pracowników. – Tak blisko! œ powiedział do siebie Bleys. œ Tak blisko... nic nie podejrzewałem! – Jednak wiemy, gdzie jest teraz œ powiedział Barbage, a tym razem jego głos zdradził œlad emocji. œ Wiemy, do jakiego oddziału rewolucjonistów dołńczył i w tej chwili lokalna milicja sńdzi, że zna położenie tego oddziału. Przyszedłem powiedzieć ci o tym i dowiedzieć się, czy życzysz sobie być œwiadkiem schwytania go. Bleys zmarszczył czoło. – Ile czasu by to wymagało? œ zapytał. – To tylko kwestia godzin, Nauczycielu œ stwierdził Barbage. œ Jeœli pozwolisz mi pokazać... Już wstał i otwierał przyniesionń ze sobń walizeczkę. Wyjńł z niej mapę, odłożył walizkę na bok i rozejrzał się w poszukiwaniu stołu, na którym mógłby rozłożyć mapę. Dostrzegł go i spojrzał przez ramię na Bleysa. – Jeœli zechcesz spojrzeć, Nauczycielu. Bleys wstał i podszedł, spoglńdajńc na mapę. – Jak widzisz œ odezwał się Barbage œ tu zn ajduje się Nowa Samarkanda, w której przebywamy, a to podnóża gór, jakieœ dwieœcie kilometrów na północ od nas. W tej chwili właœnie na granicy tego pasma górskiego znajduje się oddział Rukh œ przywódcń oddziału jest kobieta o nazwisku Rukh Tamani – a żeby oddać Szatanowi sprawiedliwoœć, milicja Harmonii ostrzegła mnie, że jest ona ostrożnym i wprawnym partyzantem, od dawna przewodzńcym bandyckim akcjom. Jak długo jej oddział pozostawał głęboko w górach, trzeba było dwóch lub trzech kompanii milicji, by mieć pewnoœć ich schwytania. Ale w tej chwili sń niemal na otwartym terenie. Bleys pokiwał głowń. – Jednak œ mówił dalej Barbage œ musieli w końcu zbliżyć się do cywilizacji po zaopatrzenie. Zwłaszcza jedzenie, amunicja i częœci zapasowe do zużytej broni. Lubiń uzupełniać wszystkie zapasy podczas jednej, szybkiej wyprawy. W efekcie lokalny dowódca milicji w tym dystrykcie jest w tej chwili u podnóży gór – widzisz obszar oznaczony na czerwono? – Tak œ potwierdził Bleys. – To jego okręg. W teorii jego władza sięga aż do gór, tak daleko jak zechce się zapędzić

w poszukiwaniu kryminalistów. Ale tak naprawdę jedyne obszary, jakie może poddawać cińgłej kontroli, to przedgórze i przylegajńce do niego farmy. – To niewiele œ odezwała się Toni. Barbage spojrzał w jej kierunku. Zawahał się, otwarł usta, znów je zamknńł i odwrócił się z powrotem do Bleysa. – To zadanie, do którego skierowała go kwatera główna milicji – powiedział do niego. Znów zwrócił się ku mapie. – Znalazł oddział Rukh tuż za pierwszymi wzniesieniami i stopniowo przemieszczał swoich ludzi, żeby ich otoczyć. Możemy wzińć pojazd atmosferyczny i być tam w niecałń godzinę. Potem będzie to tylko kwestia przyglńdania się przez godzinę, najwyżej dwie, kiedy bandyci zostanń otoczeni i doprowadzeni przed ciebie. Może będziesz w stanie wyłowić z nich Hala Mayne i zabrać go tu ze sobń, jeœli takie jest twoje pragnienie. Ale powinniœmy wyruszyć natychmiast. Pojazd milicyjny już czeka. Przez chwilę Bleys przyglńdał się Barbage’owi. – W twoich ustach brzmi to jak coœ zdumiewajńco prostego, Amyth œ powiedział. – Masz tyle wiary w tego lokalnego dowódcę? – Bardziej ufałbym własnym oddziałom, gdybym miał pozwolenie na sprowadzenie ich tu ze Zjednoczenia œ wybacz, że o tym wspominam, Nauczycielu œ stwierdził Barbage. – Ale dowódca œ major milicji, tak przy okazji œ na tej planecie jest uważany za godnego zaufania. Wie również, że jest to sprawa najwyższej wagi. Obiecuję ci, że będzie bardzo uważał, by nie popełnić błędu. Jeœli mówi, że otoczył oddział Rukh Tamani i jest gotów go rozbić, skłaniam się, by mu wierzyć. – W porzńdku œ powiedział Bleys. œ Pojadę. – Polecę z tobń œ Toni wstała z miejsca, a Bleys odwrócił się do niej. – Może być œ stwierdził. œ Henry, ch yba nie ma sensu, żebyœ leciał z nami. Myœlę, Amyth, że Antonina Lu może do nas dołńczyć. Moja peleryna jest dostatecznie szeroka dla nas obojga. Barbage powstrzymał się przed powiedzeniem tego, co cisnęło mu się na usta w reakcji na nagłe oœwiadczenie Toni. – Oczywiœcie, Nauczycielu œ powiedział. œ Twa peleryna jest doœć szeroka, by osłonić każdego. Rozdział 18

Ich pojazd atmosferyczny z czarnymi insygniami milicji, ostro odcinajńcymi się od srebrnych, błyszczńcych w popołudniowym słońcu boków, poniósł ich przez chmury i krótki deszcz, osiadajńc na obsianym polu jakieœ dwadzieœcia metrów od wyłożonej kamieniami drogi, na której dyskutowało właœnie kilku oficerów lokalnej milicji. Opuszczajńc statek, musieli przejœć przez pole, miażdżńc drobne zielone kiełki wyłaniajńce się właœnie z czarnej od deszczu gleby – na tej wysokoœci wcińż jeszcze panowała wiosna œ by zbliżyć się do mężczyzn w czarnych mundurach, ze srebrnymi insygniami oficerskimi. Nie mieli możliwoœci uniknięcia miażdżenia roœlin, a Bleys czuł się jak morderca, wiedzńc z lat swojej młodoœci na farmie Henry’ego, ile musiała znaczyć dla siejńcego ziarna farmera każda z tych roœlinek. Jako chłopiec, na farmie Henryœego, pomagał podczas letnich zasiewów budować namiociki z szerokich liœci lokalnych roœlin, osłaniajńc każdń z sadzonek przed palńcymi promieniami Epsilon Eridiani. Terazjednak dotarli na drogę, gdzie Bleys został bardzo wylewnie powitany, w przeciwieństwie do ostrożnej rezerwy, z jakń traktowano Barbage’a. Dowodzńcy tu major, jedyny oficer starszy stopniem od Barbageœa, był niskim mężczyznń o szerokich ramionach i zaczńtkach pękatego brzucha. Wyglńdał, jakby w młodoœci był nie tyle atletyczny, co miał doœć siły, by przekonać większoœć otoczeni a do zostawienia go w spokoju. Mówił lekkim barytonem, ostrym i pełnym autorytetu. – Przykro mi, Nauczycielu œ odezwał się œ ale musieliœmy zaczńć zamykanie okrńżenia bez ciebie. Zauważyliœmy, że oddział Rukh Tamani zaczyna się nam wyœlizgiwać, cofajńc głębiej w góry. Musieliœmy ruszyć na nich, kiedy jeszcze było to możliwe. – Schwytaliœcie ich już? œ ostro zapytał Barbage. Pomimo istniejńcej między nimi formalnej różnicy rangi, odezwał się jak przełożony do podwładnego. Major nie spojrzał na niego, dalej kierujńc wzrok w stronę Bleysa. – Cóż, niezupełnie œ powiedział do niego. œ Ale powinniœmy ich mieć już niedługo. Stali razem na wyłożonej kamieniami drodze w gorńcych promieniach słońca, czekajńc; niewielka grupka ludzi w postaci majora, kilku oficerów pomocniczych, Barbage’a, Toni i Bleysa. Na niebie pozostało już tylko kilka małych, luŸnych chmur i powietrze szybko się ogrzewało.

Toni zdjęła swojń polowń kurtkę. Ubrała się odpowiednio do wyjazdu w teren i ewentualnego wypadu wlas: wysokie buty, płowe spodnie, jasnobrńzowńkoszulę i chustę zawińzanń wokół szyi. Kurtka, stanowińca osłonę zarówno przez deszczem, jak i ewentualnymi kolcami i ostrymi gałńzkami, miała kolor głębokiego, rudawego brńzu – nazywanego z nieznanych n a Nowych Œwiatach powodów „kordowanem”. Bleys wyczuwał delikatny powiew œ zupełnie nie unoszńcy pyłu œ wiejńcy ze zboczy po prawej stronie, wznoszńcych się coraz dalej i gęsto poroœniętych dojrzałymi odmianami osiki, brzóz i sosen. Między podstawń zbocza i drogń , znajdowało się pole służńce za lńdowisko ich pojazdowi, a po drugiej stronie drogi dalsze uprawne tereny, również mocno podeptane przez buty milicjantów dochodzńcych do drogi z innego statku latajńcego. Poza nim Bleys widział więcej pól i zniekształcone upałem, odległe szczyty gór. Z kilkoma oficerami rozmawiajńcymi spokojnie na drodze, mogłaby to być spokojna, nawet przyjemna scena. A jednak musieli tu być również uzbrojeni szeregowcy, otaczajńcy w lesie członków bandyckiego oddziału. Na Zjednoczeniu też istniały tego rodzaju grupy rewolucjonistów, ale Bleys nigdy nie miał z nimi żadnego kontaktu. Składały się z niezłomnych członków zakazanych Koœciołów i osób nazwanych kryminalistami i terrorystami, choć większoœć z tych ostatnich – co było publicznń tajemnicń – stanowili ludzie wygnani poza granice prawa przez niezbyt uczciwe wykorzystanie go przez jakieœ potężne osobistoœci czy grupy nacisku. Ogólnie rzecz biorńc, bandyci na Zjednoczeniu domagali się całkowitego obalenia rzńdów; bez wńtpienia tak samo było na Harmonii. Bleys pomyœlał sobie, że nie zaszkodziłoby upewnić się co do zebranych tu oddziałów. – Gdzie sń twoi ludzie? œ zapytał majora. Ten kiwnńł głowń w stronę zboczy. – W lesie, otaczajńc oddział i zacieœniajńc okrńżenie. Zanim zaatakujemy, spróbujemy wypłoszyć ich na otwarty teren. Właœciwie zaraz powinieneœ usłyszeć strzały z karabinów rakietowych i może z broni energetycznej. Czekali. Rzeczywiœcie, po około dziesięciu minutach od strony lasu dobiegły ich brzęczńce i œwiszczńce odgłosy strzelajńcych karabinów rakietowych. Potem nastńpiła cisza i znów, spora dawka hałasu z broni energetycznej – nie karabinu, jak zauważył Bleys. Strzał z karabinu energetycznego trwał dłużej.

Jeœli chodzi o rakietowce, nie było możliwoœci okreœlenia, ile z nich należało do bandytów, a ile do milicji. Karabiny rakietowe... każdy farmer na Zjednoczeniu trzymał je do zwalczania powszechnej plagi lokalnej odmiany królików i na rzadkie okazje upolowania grubszej zwierzyny. Bez wńtpienia tak samo było tu, na Harmonii. Ale karabiny mogły zostać użyte również jako groœna broń, nie tylko do polowań na zwierzynę. Chwilę póœniej na krawędzi lasu pojawiły się czarne mundury milicjantów, wychodzńcych na pole. Kilka tuzinów milicjantów otaczało zaledwie trzy postacie mężczyzn, niezupełnie obdartych, ale odzianych w rzeczy bez wńtpienia wielokrotnie łatane i prane. Więœniowie byli prowadzeni w kierunku stojńcego na drodze majora i pozostałych oficerów. Z bliska zaczęli wyglńdać, jak ojciec z synami. Wszyscy byli mniej więcej tego samego wzrostu, mieli takie same, ciemne włosy, szczupłe ciała i wńskie, opalone twarze oraz podobne ręce, wydajńce się zbyt wielkie w stosunku do reszty. Po dojœciu do drogi, ich wzajemne powińzania stały się oczywiste. Najstarszy z nich miał około czterdziestki, a we włosach i zaczńtkach brody widać było poczńtki siwizny. Z pozostałej dwójki starszy mógł mieć około dwudziestki, z podobnń, ale ciemnń szczecinń – natomiast trzeci wyglńdał na nie więcej niż szesnaœcie lat. Wszyscy zdradzali korzenie sięgajńce północnej Europy na Starej Ziemi. Twarze mieli całkowicie pozbawione wyrazu. – Przykro mi, sir œ odezwał się porucznik dowodzńcy milicjantami poganiajńcymi więœniów. Mówił wprost do majora, ignorujńc Bleysa i Toni, stojńcych razem z dowódcń – ale większoœć z nich uciekła w nocy. Znaleœliœmy w lesie œlady po obozowisku sporej grupy. – Jakie œlady? œ wybuchł najstarszy z trójki więœniów. œ To nasze lasy. Ja i moi chłopcy znamy tu każdy kńt. Jeœli byłyby tam jakieœ œlady, widzielibyœmy je. Nic takiego nie ma. On to wszystko sfałszował! – Zamknij się! œ odezwał się najbliżej stojńcy sierżant, uderzajńc mężczyznę łokciem w żołńdek. Nie wyprowadził ciosu ze szczególnń siłń, ale wystarczajńco mocno, by zgińć farmera i pozbawić go oddechu, uniemożliwiajńc mu mówienie. – Jeœli pan pozwoli, sierżancie œ odezwał się major œ nie chcemy tu niczego takiego. Bleys zauważył, że w jego głosie brzmiała obłudna prawoœć, jakby aż nadto œwiadom był obserwujńcych go Bleysa i Toni. – Nic ci nie przyjdzie z kłamstw œ kontynuował major tym samym tonem do więŸnia,

któremu właœnie udało się odzyskać oddech. œ Porucznik ma lepsze rzeczy do robienia, niż chodzenie po lasach i fabrykowanie dowodów. – Hah! œ odezwał się mężczyzna. œ Jakby jakiœ milicjant zawahał się kiedyœ przed czymœ takim... Ten sam sierżant, który go wczeœniej uderzył, znów się zbliżył, a mężczyzna odsunńł się od niego. Ale sierżant tym razem tylko zamarkował uderzenie. – Proszę mi powiedzieć, poruczniku œ powiedział major zamyœlonym głosem œ zmierzył pan rozmiar œladów tej trójki? Znalazł pan ich œlady zmieszane ze œladami tych, którzy już odeszli? – Wszędzie między nimi, sir œ odpowiedział porucznik. Major westchnńł. – A więc myœlę, że nie ma co do tego wńtpliwoœci œ stwierdził, unoszńc na chwilę wzrok ku niebu, jakby szukajńc jakichœ wskazówek od wyższej instancji. œ Najwyraœniej stanowiń częœć grupy. Tylnń straż pozostawionń by sprawdzić, kto pójdzie za ich przyjaciółmi. Zwrócił się z powrotem do starszego mężczyzny. – Czy nie dlatego właœnie została tu wasza trójka? œ zapytał. œ Mówcie prawdę, uwzględnię to. – Za nikim nie zostaliœmy! œ trzasnńł najstarszy z trójki. œ Zawsze tu mieszkaliœmy! – No cóż – cierpliwie powiedział major œ a więc to wy musieliœcie strzelać do moich ludzi. œ Spojrzał na porucznika. œ Czy tak, poruczniku? – Całkowicie, sir. Odderly dostał kilkoma pociskami. Nic poważnego. Kompanijny sanitariusz wycińgnie je podczas drogi powrotnej. Ich broń nie była zbyt celna. – Pokażcie mi jń œ zażńdał dowódca. Przyniesiono mu dwa karabiny rakietowe i cztery noże myœliwskie. – Żadna z nich nie należy do nas! œ odezwał się starszy z chłopców œ poza scyzorykami, sń Jeda i moje! – Nie znaleœliœcie pistoletu energetycznego? œ major zapytał porucznika. – Nie, sir œ odpowiedział zapytany. œ Musieli go ukryć. Mam wysłać ludzi na dokładniejsze poszukiwania? – Nie œ odpowiedział major. œ Na pewno majń tu gdzieœ dobrze zamaskowane kryjówki. Strata czasu œ spojrzał na słońce œ a powoli zbliża się wieczór. Zresztń i tak nie potrzeba nam dodatkowych dowodów. Zrobił krok do przodu, wysuwajńc się przed grupę, dzięki czemu mógł spojrzeć wzdłuż drogi, na rosnńcy nieopodal wińz. – To drzewo ma odpowiedniń gałńœ œ stwierdził. œ Możecie go użyć.

Najwyraœniej milicjanci mieli linę, jako że natychmiast skierowali więœniów w stronę wspomnianej przez majora gałęzi. Kiedy umieszczono wokół ich szyi pętle, najstarszy spojrzał na stojńcych obok synów. Wyraz twarzy żadnego z nich nie uległ zmianie, choć najmłodszy wyraœnie pobladł. – Jesteœmy w rękach Boga, mój synu œ powiedział starszy mężczyzna. Bleys usłyszał ciche, nagłe westchnięcie ze strony Toni. – Oni ich nie powieszń! œ powiedziała cichym głosem. – Nie œ odpowiedział Bleys. Uniósł głos. – Majorze! œ powiedział. Major odwrócił się i spojrzał na niego. Bleys skinńł ku niemu, cofajńc się i odchodzńc kilka kroków, tak by oficer podchodzńc do niego, wydostał się z zasięgu słuchu reszty stojńcych w grupie milicjantów. Podobnie jak u więœniów, wyraz twarzy majora nie zmienił się, gdy stanńł przed Bleysem. – Nie powiesi pan tej trójki œ powiedział Bleys niskim, cichym głosem. Spojrzał w dół, na znajdujńcń się teraz blisko twarz tamtego i poczuł w żołńdku dziwne ukłucie. Wróciło do niego wrażenie dzikoœci. Twarz majora nie zmieniła się, ale jego brńzowe oczy, ocienione daszkiem czapki, nabrały nagle żółtego odcienia. – Jeœli pan to zrobi œ mówił dalej Bleys, słyszńc swój jak zwy kle spokojny głos i czujńc, że ani odrobinę nie zmienił wyrazu twarzy pomimo szalejńcych w nim potężnych emocji – dopilnuję, by w cińgu kilku miesięcy albo nawet tygodni, trafił pan pod sńd wojenny, gdzie pozbawiń pana rangi i wyrzucń z milicji – a może nawet powieszń. Przez chwilę panowała cisza, podczas której ich oczy były utkwione w sobie nawzajem. Potem major odwrócił się gwałtownie, stajńc twarzń w stronę topoli i więœniów. Cała trójka stała już pod gałęziń, z linami przerzuconymi przez niń, z tyłu czekali milicjanci, gotowi do wykonania egzekucji. – Poruczniku! œ krzyknńł major. Porucznik uniósł rękę, by powstrzymać dalsze działania milicjantów gotowych do pocińgnięcia za sznury. – Sir! œ zawołał. – Wypuœcić ich œ rozkazał major. œ Uwolnić ich! – Sir? œ jeszcze raz zawołał porucznik, ochrypłym głosem. – O co chodzi? œ major zawołał z wœciekłoœciń. œ Nie potraficie zrozumieć wydanego rozkazu? – Tak jest, sir. Natychmiast, sir œ odpowiedział porucznik. Odwrócił się do czekajńcych z linami milicjantów i zaczńł do nich poœpiesznie mówić. Końce lin œcińgnięto z gałęzi, a z karków więœniów zdjęto pętle.

Ci stanęli przez chwilę bez ruchu, wpatrujńc się w Bleysa i majora. Potem, na znak najstarszego, wszyscy ruszyli przez pole w stronę lasu pokrywajńcego zbocze. – Zaczekaj tu œ Bleys powiedział do Toni i ruszył za nimi. Kiedy zobaczyli, że idzie ich œladem, rzucili się biegiem i natychmiast zniknęli w cieniach okrywajńcych krawędŸ lasu. Bleys szedł dalej, nie spieszńc się. Za sobń słyszał wydawane milicjantom rozkazy. Dotarł do linii drzew i wkroczył w nagły chłód cienia, okrywajńcego go niczym drugi płaszcz. – To wystarczy œ rozległ się kobiecy głos; zatrzymał się. Wszedł w las nie głębiej niż na pół tuzina swoich długich kroków. Drzewa, dzięki gęstym liœciom odcinały praktycznie całe œwiatło słoneczne, nie dopuszczajńc do rozwinięcia się niżej żadnych krzewów, więc las na zboczu miał w sobie coœ z parku. Dodatkowo, wejœcie w mrok silnie utrudniło mu widzenie, dopóki oczy nie dostosowały się do nowych warunków. Minęła sekunda czy dwie, zanim udało mu się dostrzec mówińcń do niego osobę. Jej obraz z wolna wyostrzał się, wyglńdajńc jak duch wyłaniajńcy się z pustki. Była szczupłń, młodń kobietń, nie tak wysokń jak Toni, ale wyższń niż przeciętna. W noszonym przez niń stroju polowym wyglńdała na masywniejszń, niż prawdopodobnie była. Miała na sobie grubń kurtkę, robocze spodnie i buty – wszystko w ciemnym kolorze – przez co zdawała się stapiać z mrokami lasu. Na jej lewym biodrze wisiała ciężka kabura z zapiętń klapkń osłony, ukazujńc wystajńcń do przodu kolbę pistoletu energetycznego. W prawej ręce trzymała karabin igłowy, dzięki niewielkiej masie łatwo dajńcy się utrzymać jednń rękń, z lufń skierowanń w jego stronę. Tak jak go teraz trzymała, z oparciem na biodrze, w każdej chwili mogła wystrzelić za delikatnym naciœnięciem na spust. Na tak niewielkń odległoœć, rozszerzajńca się chmura igieł nie mogła nie trafić. Obie bronie równo balansowały się na jej biodrach, jakby od dawna była przyzwyczajona do ich noszenia. Nie miał wńtpliwoœci, że nie była lokalnym farmerem, jak trójka, której właœnie ocalił życie. Jednak to nie tyle ta różnica przykuła jego uwagę, co widok jej twarzy i dłoni. Miała czarnń skórę i była piękna, stanowiła najpiękniejszń kobietę jakń kiedykolwiek widział. Jej twarz wyrzeżbiona była przez delikatne koœci okryte delikatnń skórń, a trzymajńce

kolbę karabinu palce były długie, szczupłe i absolutnie profesjonalne w swoim uchwycie. Skierowany na niego wzrok był równie niezmienny, co u Henry’ego. Emanowały z niej inteligencja i autorytet, ale było w niej jeszcze coœ, coœ ponad fizycznoœć, wrażenie poœwięcenia, pewnoœci œ i unikalnoœci, mogńcej być wynikiem odwagi albo nawet czymœ w rodzaju potężnej inspiracji, podobnej do Bleysowego marzenia o przyszłoœci. – Co powiedziałeœ majorowi, że ich uwolnił? œ zapytała. Miała czysty i przyjemny głos, jednak nie zabarwiały go żadne emocje, mówiła jak ktoœ majńcy prawo do uzyskania odpowiedzi. – Powiedziałem mu, że ich œmierć kosztowałaby go więcej, niż było to dla niego warte – odpowiedział Bleys. – W skrócie. – Czemu? – Nie było potrzeby ich wieszać œ odpowiedział. – Nie, nie było œ powiedziała. œ Kim jesteœ? – Bleys Ahrens œ a kiedy zdawała się nie rozpoznać go, ani w żaden sposób zareagować, dodał œ niektórzy ludzie nazywajń mnie œWielkim Nauczycielemœ, choć nie ja wymyœliłem ten tytuł i nigdy sam go nie używałem. Ale do moich zasad należy pozwalanie ludziom, by nazywali mnie jak chcń, dobrze czy Ÿle. – Tak œ powiedziała. œ Teraz pamiętam, że o tobie słyszałam. Cóż, dziękuję ci za to, co zrobiłeœ dla rodziny Heislerów œ Jamesa i dwóch chłopców, Daniela i Jedediacha. Żaden z nich nie miał nic wspólnego z naszym oddziałem. Przerwała na chwilę. – Najlepiej będzie, jeœli odwrócisz się teraz i odejdziesz. – Poczekaj! œ wykrzyknńł Bleys. œ Jesteœ dowódcń oddziału, na który polowała milicja, prawda? Rukh Tamani? Jego oczy na tyle przystosowały się już do ciemnoœci, że udało mu się dostrzec delikatny uœmiech na jej wargach. – Nie będę zaprzeczać œ stwierdziła. œ Idœ już. – Poczekaj. œ Bleys uniósł dłoń, by jeszcze na kilka chwil powstrzymać jń przed odejœciem. – Czy masz w swoim oddziale kogoœ o nazwisku Hal Mayne – Howarda Immanuelsona? – Idœ! œ powiedziała Rukh Tamani. Zrobiła krok w tył i w bok, tak że natychmiast zniknęła mu z pola widzenia za grubym pniem drzewa, obok którego stała. Płynna nagłoœć jej ruchu sprawiła, że zdała się rozpłynńć w powietrzu. Bleys odwrócił się i odszedł.

Kiedy wrócił na œwiatło słońca, zauważył, że milicja uformowała już podwójny szereg i zaczynała ładować się do ciężarówek, które dowiozń ich do koszar, podczas gdy ich oficerowie dotrń do bazy drogń lotniczń. Major i Toni stali, czekajńc przy otwartych drzwiach statku Barbageœa, a kiedy się do nich zbliżał, Toni uważnie mu się przyglńdała. Major też patrzył, ale nic nie powiedział. Tylko jego oczy, jak Bleys zauważył, kiedy znalazł się już dostatecznie blisko, wcińż miały w sobie delikatnń żółć, która pojawiła się, gdy przedstawił mu ultimatum. – A więc dobrze œ odezwał się major głosem pozbawionym emocji, kiedy Bleys podszedł do nich. Odwrócił się od wejœcia i ruszył przez pole do własnego statku. – Żegnam cię, Nauczycielu. Rozdział 19 – Jest pan połńczony z biskupem McKae œ zabrzmiał ciepły, kobiecy głos. œ Czy możemy cię zobaczyć, Bleysie Ahrens? – To nie jest konieczne œ stwierdził Bleys. œ Bez wńtpienia dysponujecie wzorem mojego głosu, który już zweryfikowaliœcie i wiecie z kim rozmawiacie. Aby zapobiec nagraniu obrazu, mój ekran wizyjny pozostanie wyłńczony i sńdzę, że ten po waszej stronie również. Bleys siedział sam w anonimowej publicznej kabinie komunikacyjnej w porcie kosmicznym w Cytadeli na Harmonii. Pomieszczenie miało rozmiary szafy, ledwie mieszczńc w œrodku krzesło. Na zielonej œcianie przed nim umieszczono ekran wizyjny, w tej chwili anonimowo szary i szczelinę poniżej, przeznaczonń na wsunięcie identyfikatora albo kredytu na pokrycie kosztów połńczenia. Bleys zignorował szczelinę. Jego głos został automatycznie zarejestrowany w Wydziale Komunikacji Harmonii, podczas jego pierwszej wizyty na tej planecie. W konsekwencji mógł opłacić to połńczenie – ale zaistniałby zapis tej opłaty. Połńczenia opłacane przez dzwonińcego gotówkń były anonimowe, ale poszedł jeszcze krok dalej w stronę anonimowoœci, zamawiajńc połńczenie na koszt odbiorcy, jako że w œwietle prawa w ogóle nie rejestrowano tożsamoœci i lokalizacji osób składajńcych takie zamówienia. Tak jak się Bleys spodziewał, ze strony McKae nie wahano się długo nad przyjęciem

połńczenia. Również zgodnie z jego przewidywaniami, ekran pozostał szary i anonimowy. McKae z pewnoœciń też nie miał zwyczaju pokazywać twarzy w tego rodzaju rozmowach. Po jego ostatnich słowach na drugim końcu linii zapadła na chwilę cisza, po czym rozbrzmiał ciepły i entuzjastyczny głos McKae. – No proszę! Co za zbieg okolicznoœci œ zamierzałem dzisiaj do pana dzwonić, gdzieœ po południu. – Po południu nie będzie mnie na planecie œ stwierdził Bleys. – Wyjeżdża pan tak szybko? – Byłem tu dziesięć dni i dokonałem oœmiu wystńpień œ powiedział Bleys. œ Obawiam się, że zaczyna mi brakować czasu, więc odlatuję. Zresztń, myœlę, że zrobiłem dla pana wszystko, co mogłem. – Tak œ po krótkiej chwili odpowiedział McKae. œ Słyszałem pańskie mowy. Oczywiœcie mogłoby być jeszcze lepiej, gdybym mógł powiedzieć wprost o możliwoœci wynajęcia od nas wojska przez Nowń Ziemię. – Wcińż nie jest przesńdzone, czy do tego dojdzie œ stwierdził Bleys. œ To jedna z przyczyn, dla których się spieszę. Po drugiej stronie znów nastńpiła chwila przerwy. – Oczywiœcie œ odpowiedział McKae. œ Cóż, powstrzymywałem się z oœwiadczeniem w sprawie wyznaczenia pana na Pierwszego Starszego, aby nie wydawać się zbyt przekonanym o zwycięstwie tak wczeœnie w kampanii. Jednak skoro pan wyjeżdża, chyba lepiej będzie, jeœli zrobię to w dzisiejszym przemówieniu. – Rzeczywiœcie œ zgodził się Bleys. œ Oczy wiœcie nie będzie mnie tu, żebym mógł to usłyszeć, ale przeczytam zapis pańskiej mowy za kilka dni, gdy będę już na Cassidzie. Będę tego oczekiwał. Poczekał na odpowiedŸ McKae. – Cóż, a więc powodzenia œ niemal natychmiast odpowiedział McKae. œ Gratulacje, Pierwszy Starszy. – Gratulacje, Najstarszy œ odpowiedział Bleys. œ Do widzenia. – Proszę pamiętać, że musi pan wrócić na Zjednoczenie, by być obecnym podczas mojego zaprzysiężenia œ szybko dodał McKae. œ Kiedy już zostanę wybrany, nie będzie można zbyt długo tego odkładać. – Będzie pan musiał poczekać z nim tak długo, jak będzie to konieczne – stwierdził Bleys. œ Jeœli przyjrzy się pan naszej historii, przekona się pan, że mieliœmy przynajmniej jednego Najstarszego, który został zaprzysiężony prawie rok po wyborze, a więc jeœli będzie

go pan potrzebował, to jest precedens. Po prostu proszę zostać w kontakcie ze mnń, a ja dam znać, kiedy przyjdzie odpowiednia chwila. – Dobrze œ powiedział McKae. œ Życzę udanej podróży. – Udanych wyborów œ odpowiedział Bleys i rozłńczył się. Póœniej, na pokładzie statku do Cassidy, kiedy mieli już za sobń dwa skoki i na dobre odcięli się od wszelkiej, odbywanej z prędkoœciń œwiatła komunikacji, Bleys zapisał rozmowę, aby umieœcić jń we właœciwym liku p w pamięci. Analizujńc zapis, zastanowił się nad tonem używanym przez McKae podczas rozmowy. Nie zdradził w ten sposób wiele œ ale zdecydowanie było tam coœ więcej niż zwykła niecierpliwoœć wobec najbliższej przyszłoœci. Naturalnie jego zasadniczń troskń były wybory, nawet biorńc pod uwagę, że zwycięstwo praktycznie miał już w kieszeni. Jednak wyglńdało na to, że przynajmniej zaczyna się martwić chwilń obecnń, a zwłaszcza zależnoœciń od Bleysa. Naprawdę nie było możliwoœci, by McKae bez jego pomocy spełnił swoje obietnice wyborcze wyjœcia z permanentnego kryzysu na Œwiatach ZaprzyjaŸnionych. Zawsze jedynń drogń zdobycia kredytu międzygwiezdnego była sprzedaż większej iloœci młodych mężczyzn z obu planet w charakterze najemników. Tak naprawdę ani Zjednoczenie, ani Harmonia nie miały nic innego na eksport. Razem z Dorsai, były pierwotnie nazywane „Trzema planetami głodu”. Na wszystkich trzech brakowało surowców naturalnych i żadna nie wykształciła ekspertów, których chciałyby wynajńć inne planety œ za wyjńtkiem personelu wojskowego. Dorsajowie, wczeœnie zaczynajńc, wybrali drogę wysokiej jakoœci, pozostawiajńc Zaprzyjaœnionym jedynie szerokń drogę iloœci. Tak więc McKae uœwiadamiał sobie właœnie, jak bardzo uzależnił się od Bleysa – i nie podobało mu się to. Istniała spora szansa, że przyjmie to jedynie za chwilowń troskę, nie podejrzewajńc, że to zaledwie poczńtki znacznie silniejszej kontroli, jakiej podda go Bleys. Inny w zamyœleniu wsunńł swoje notatki do szczeliny niszczarki fazowej i przyglńdał się jak znikajń, gdy ich atomy natychmiast ulegały równomiernemu rozproszeniu. Była jeszcze jedna notka, którń powinien zapisać, póki miał jń na œwieżo w pamięci. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że podœwiadomie odkładał wyrażenie jej słowami. Taki

rodzaj wahania stanowił zły znak, wskazujńcy na to, że jego pamięć mogła próbować zapomnieć coœ, co powinien pamiętać, bo otwierało to groœne lub przerażajńce konsekwencje. Wzińł jeszcze jednń kartkę papieru monomolekularnego i zaczńł pisać. Notatka zapisywana na pokładzie statku kosmicznego w drodze na Cassidę. Jak na ironie, to coœ, co bardzo chciałbym móc omówić z Toni. Napisałem o ironii, ponieważ rozmowa o tym jest niemożliwa. Jestem pewien, że gdybym powiedział jej chociaż w częœci o moich nadziejach, zaszokowałby jń ludzki koszt – konieczny koszt – tego, co muszę zrobić, by osińgnńć pożńdanń przyszłoœć. Kilka dni przed opuszczeniem Harmonii, razem z niń poleciałem w teren, gdy Barbage został poinformowany przez milicję, że otoczyła oddział rewolucjonistów, którego członkiem stał się Hal Mayne. Milicji nie udało siego schwytać, ale podczas tej podróży dokonałem dwóch odkryć na swój temat. Pierwsze było zwińzane z decyzjń dowódcy lokalnej milicji o powieszeniu trzech mieszkańców tamtej okolicy w sytuacji, gdy nie udało mu się złapać właœciwych buntowników; Toni była zszokowana brutalnoœciń tego rozkazu. Mógłbym się przekonywać, że to jej reakcja sprawiła, że zareagowałem w taki sposób, ale oznaczałoby to kłamanie samemu sobie. Faktem jest, że nie byłem w stanie pozwolić na dokonanie tej egzekucji. Nie ma znaczenia, co spowodowało, że zareagowałem w taki sposób – czy było to moje Exotikowe dziedzictwo, czy przykład matki. Liczy się to, że stojńc przed ludŸmi, których właœnie miano zabić, zareagowałem w sposób, jaki zagrozić mógłby wszystkim moim planom. Zawsze mówiłem sobie, że muszę być œwiadom faktu, że doprowadzenie jeszcze podczas mojego życia do upragnionej przeze mnie zmiany ludzkiej historii, będzie wymagało ofiar w ludziach. W nieunikniony sposób oznacza to, że prędzej czy póœniej, ktoœ będzie musiał zginńć w efekcie wydanych przeze mnie rozkazów. Jednak tam, u podnóża gór na Harmonii odkryłem, że nie jestem w stanie zaakceptować niesprawiedliwej egzekucji, jaka mogłaby stanowić drobnń częœć ceny za to, czego chcę. Moja reakcja nie była zimna i wynikajńca z rozsńdku. Zareagowałem odruchowo, gorńco i instynktownie œ jak mógłbym instynktownie zareagować na atak fizyczny. Muszę również pamiętać to, co zobaczyłem w twarzy majora, gdy powiedziałem mu, że

nie zabije tych ludzi. Wiem, że po tych wszystkich latach treningu i ćwiczeń, moja twarz była spokojna i niegroœna. Wiem, że całkowicie panowałem nad głosem, nie grożńc i mówińc spokojnie. A jednak coœ we mnie natychmiast przekonało go, że mówię absolutnie poważnie. Jednym słowem, przeraziłem go. Pytanie brzmi œ jak mogę zrealizować swoje plany, jeœli nie mogę zaufać, że będę w stanie znieœć ich koszty? Nie mogłem pozwolić na powieszenie tych ludzi. Gdyby major mnie zignorował, byłem gotów go zabić. W tej chwili nie widzę żadnego rozwińzania tej sytuacji. Nie będę wiedział, jak zareaguję do chwili, kiedy znajdę się w sytuacji, która albo pozwoli mi zrealizować, albo zrujnuje wszystkie moje plany. Teraz mogę tylko działać dalej zgodnie z planem i mieć nadzieję. Ponieważ nie zrezygnuję z mojego marzenia o tym, co może nadejœć. Żyjńcy dzisiaj ledwie zacznń widzieć tego obietnicę. Dostanń jń dopiero ich wnuki i prawnuki œ otwarcie na większń i rozumniejszń przyszłoœć. To zbyt cenne, by nie spróbować. W tej chwili wszystko, co mogę zrobić, to przeć naprzód. A więc tak zrobię. Siedział, jeszcze przez chwilę, wpatrujńc się w napisane słowa. Potem podniósł zapisane kartki i je również wsunńł w szczelinę niszczarki. Ich destrukcja niczego nie zmieniła. Lata ćwiczeń sprawiły, że co napisał, odcisnęło się w jego umyœle, a pytania nie przepadnń. Będń tam, wraz z wydarzeniami tego dnia. Jeszcze przez chwilę siedział w tym stanie zawieszenia ciała i umysłu. Pierwsza obudziła się jego œwiadomoœć, przypominajńc mu, że ma do zapisania jeszcze jednń notatkę, którń też odłożył, bo trudno było ujńć mu jń słowami. Jednak powiedział sobie, że rozwińzaniem tego problemu będzie po prostu rozpoczęcie pisania. Słowa przyjdń, albo nie. Ważne było, by zapisać je, gdyż pomoże mu to w rozjaœnieniu myœli i ułatwi ich sprecyzowanie. Nie wspominałem o tym Toni œ zapisał œ i nie jestem pewien, czemu? Nie ma żadnego konkretnego powodu, by jej nie mówić. I nie ma to żadnego zwińzku z tym, że chodzi o innń kobietę œ tak myœlę œ choć właœciwie sńdzę, że wspominanie o czymœ takim zakłopotałoby bardziej mnie niż jń. Przerwał na chwilę pisanie, rozważajńc to. A jednak muszę zapisać w pamięci chwilę, gdy wszedłem do lasu i przelotnie ujrzałem

kobietę, która musiała być Rukh Tamani, dowódczyniń oddziału, z którym zwińzał się Hal Mayne – pod nazwiskiem Howarda Immanuelsona. Muszę zapamiętać wrażenie, jakie na mnie wywarła. Rzecz nie tylko w jej niezwykłej urodzie, bo była najpiękniejszń kobietń, jakń kiedykolwiek widziałem i spodziewam się zobaczyć. Właœciwie nie wierzyłem dotńd, że możliwe jest istnienie tak upersonifikowanej esencji słowa œpięknoœ. Przy tym wspaniałe jes t, że prawdziwa siła tego piękna nie kryła się w ciele i twarzy. Rozœwietlało jń coœ znacznie więcej, choć to tak naprawdę wcale nie jest dobry opis. To, co mnie tak mocno uderzyło, to rodzaj niewidzialnej, lecz wyczuwalnej aury jń otaczajńcej. Gdybym miał w sobie choć cień religijnoœci ZaprzyjaŸnionych – powiedzmy, najmniejszy ułamek tego, czym dysponuje w tym zakresie Henry œ mógłbym przed niń klęknńć. Naprawdę wiele bym dał, żeby lepiej jń poznać. Nie umieœciłbym tego pragnienia przed chęciń poznania i rozmowy z Halem Mayne. Choć bardzo się staram, nie potrafię wydobyć z pamięci żadnego obrazu pasujńcego do opisu dorosłego Hala Mayne. Wyglńda to tak, jakby pamięć podsuwała mi obrazy wszystkich osób zgromadzonych wtedy w sali – i nie ma między nimi twarzy należńcej do niego, ale to nacińgany pomysł. Czy to możliwe, żebym podœwiadomie oba wiał się go znaleœć i poznać jego prń wdziwe możliwoœci i potencjał? Co, jeœli jest mi równy, albo bliski tego, a historia wyznaczyła mu rolę mojego antagonisty – nie sojusznika? Na to również nie da się udzielić odpowiedzi, aż staniemy w końcu twarzń w twarz. Wtedy będę wiedział. Znów przerwał, siedzńc i wpatrujńc się w napisane przez siebie słowa. Po chwili powrócił do pisania. Na razie mogę tylko mieć nadzieję, że kiedy znajdzie go milicja na Harmonii, nie uszkodzń go ani nie zabijń. Nie ufam Barbage’owi. Jego fanatyzm przekracza wszelki strach przed konsekwencjami – nawet z mojej strony. Ostatniego akapitu nie przeczytał po raz drugi. Jego myœli poszybowały ku problemom zbliżajńcych się dni na Cassidzie, odległej o zaledwie kilka dni lotu. * * * Oficjalnie i legalnie na Cassidzie nie było organizacji Innych. Dwa lata temu Cassida i Newton uznały te organizacje za nielegalne. Teoretycznie Bleys nie miał tu żadnych

kontaktów. Naprawdę jednak istniała niewielka grupa działaczy, utrzymujńcych kontakty pod przykrywkń działań w innych, legalnych organizacjach. Toni napisała o przylocie Bleysa do ich tajnego przywódcy, Johanna Wiltera œ ale co dziwne, zdawało się, że nie ma go w kosmoporcie. Podobnie, jak nie było œladu po limuzynach wynajętych przez Toni dzięki poœrednictwu biura podróży. Kiedy zapytała o pojazdy czekajńcń w terminalu agentkę, ta potrzńsnęła głowń. – Nigdy nie wpuszcza się na lńdowisko pojazdów nie należńcych do obsługi terminala – odpowiedziała. Toni popatrzyła nad jej ramieniem na Bleysa, który odpowiedział spojrzeniem i lekkim zmarszczeniem czoła. Był to rodzaj sytuacji, wjakich niezastńpiony był Dahno – ale ten przebywał w tej chwili na Zjednoczeniu, pozwalajńc wybrać się na członka Izby. Prawdń było, że na żadnej planecie nie dopuszczano zwykłego ruchu cywilnego na terenie portu kosmicznego, jednak ludzie z paszportami dyplomatycznymi i potrzebń ochrony, traktowani byli odrobinę inaczej i mniej surowo patrzono dla nich na przepisy. Podobnie powinno być i w tym przypadku, ponieważ Bleys, formalnie rzecz biorńc, był członkiem rzńdu planetarnego Zjednoczenia. – Tędy proszę œ mówiła dalej pracownica terminala, młoda kobieta z lekkń nadwagń i życzliwń, okrńgłń twarzń œ w tej chwili jednak niezwykle poważnń. Odwróciła się w stronę dwóch młodych mężczyzn w mundurach ze srebrnymi insygniami oficerskimi na niebieskich rękawach. Za nimi stały dwa rzędy szeregowców, w mundurach różnińcych się od oficerskich jedynie mniej eleganckim wykończeniem. Jeden z oficerów był niższy i miał bladń, żółtawoœbiałń twarz z lekko wystajńcymi oczyma, nadajńcymi mu wyglńd idioty. Drugi był wysokim, szczupłym młodzikiem, z lekko przekrwionym nosem na wńskiej twarzy i dwiema srebrnymi strzałami na kołnierzu w miejscu, gdzie jego kompan miał tylko jednń œ błyszczńce w œwietle Alfy Centauri A œ słońcu tak podobnym na Cassidzie rozmiarami i kolorem do gwiazdy Ziemi, że było to jedyne miejsce, gdzie mieszkańcy Starej Ziemi czuli się jak w domu. Nawet w Toni i Bleysie œwiatło Alfy Centauri A zdawało się budzić jakieœ atawistyczne wspomnienia œ rozmawiali o tym na pokładzie Favored, czekajńcego na orbicie na pozwolenia lńdowania.

Jednak nie musieli podchodzić do czekajńcych oficerów, bo obaj natychmiast zbliżyli się do nich. Podeszli wprost do Bleysa. – Bleys Ahrens? œ zapytał ten wyższy. – Tak. O co chodzi? – Jest pan aresztowany, Bleysie Ahrens – odpowiedział oficer. – Jeœli razem ze swoimi ludœmi zechce pan udać się z nami spokojnie, unikniemy wszyscy większych kłopotów. – Dokńd miałby się z wami udać? œ zapytała Toni. œ Zdajecie sobie sprawę z tego co robicie? Nie możecie aresztować zagranicznego dyplomaty. Bleys Ahrens posiada paszport dyplomatyczny... – Przykro mi... Antonina Lu, jak sńdzę? œ przerwał jej oficer. œ Wypełniam tylko rozkazy. Mamy tu pojazdy przeznaczone do transportu. Zechciałaby pani razem z Henrym MacLeanem, mnń i kapralem udać się do drugiego z pojazdów, a wasza eskorta do ciężarówek z tyłu, proszę? Bleysie Ahrens, proszę za mnń... Rozdział 20 Czekały na nich masywne wojskowe ciężarówki pomalowane na kolor błotnisto–szary. Z przodu miały dwa fotele obrotowe zamontowane w taki sposób, że drńżek sterowy dostępny był z obu. Za nimi znajdowały się jeszcze dwa fotele dla pasażerów, a z tyłu ciężarówki pozostawiono pustń przestrzeń pod zdejmowanń pokrywń, z dwoma długimi ławkami na bokach. Bleys siadł w fotelu tuż za kierowcń, podczas gdy oficer zajńł miejsce na przedzie. – Przepraszam za ciasnotę, sir œ odezwał się oficer obracajńc fotel w stronę Bleysa. Ten tylko skinńł głowń. Przeprosiny z pewnoœciń były na miejscu. Nie tylko z powodu niskoœci fotela, ale i niewielkiej odległoœci od siedzenia z przodu, zmuszony był usińœć bokiem, mocno wpierajńc się kolanami w tył fotela zajmowanego przez oficera. Jednak nie robił z tego problemu. Nie było powodu, dla którego nie mogli przygotować dla niego pojazdu z wygodnym siedzeniem, w każdym razie nie bardziej, niż samo aresztowanie, a więc niewygoda musiała zostać zaplanowana œ być może miała sugerować bezmyœlnoœć osób wysłanych, by go aresztować. Tak więc Bleys znosił sytuację, odsuwajńc uwagę od zaczynajńcych nękać jego nogi skurczy i skupiajńc się na czymœ innym. Mógł po prostu przejœć do tyłu pojazdu i sińœć na

jednej z ławek, co pozwoliłoby mu rozcińgnńć nogi na szerokoœć ciężarówki, ale z tyłu nie było okien. Tutaj mógł wyglńdać przez przedniń szybę i widzieć, dokńd go zabierano. Oficer wydał kierowcy polecenie. Ciężarówka œ z napędem magnetycznym œ uniosła się metr nad płytę lńdowiska i przeœlizgnęła się nad nim ku wejœciu do tunelu, którym zjechali ukoœnie pod ziemię. Tego rodzaju sieć podziemnych tuneli była powszechna w większoœci portów kosmicznych, jednak gdy dotarli na dolny poziom, zauważył coœ nietypowego. Ich rampa kończyła się na szerokim tunelu biegnńcym pod kńtem prostym do dotychczasowego kierunku jazdy. Kierowca wjechał w niego, skręcajńc w lewo i ruszył przyspieszajń tak, że już po chwili pędzili z prędkoœciń znacznie przekraczajńcń możliwoœci zwykłego napędu magnetycznego. Siedzńcy za pilotem Bleys odniósł wrażenie, że ich pojazd został otoczony przez jakieœ niewidzialne pole, kontrolujńce teraz ich prędkoœć. W każdym razie poruszali się teraz tak szybko, że nie minęło nawet pięć minut, gdy znów wyłonili się na powierzchnię, sunńc z olbrzymiń prędkoœciń wewnńtrz przezroczystego tunelu przez duże miasto. Jechali tak szybko, że niemożliwe było bliższe przyjrzenie się mijanym budynkom. Ale wszystkie razem w ciekawy sposób różniły się od tego, co Bleys widział na innych Młodszych Œwiatach. Wszystkie – nawet te biedniejsze, jak planety ZaprzyjaŸnionych – posiadały obszary miejskie na wiele sposobów dostatecznie nowoczesne, by w zasadzie bez problemu można było wymienić je między planetami. Jeœli to było Tomblecity, to zdecydowanie różniło się od tego, co zapamiętał z poprzedniej w nim wizyty. Miał wrażenie, jakby od poprzedniego pobytu, kilka lat temu, tuż przed spotkaniem na Ziemi wymagajńcym zajęcia posiadłoœci Mayneœa, całe miasto zostało całkowicie przebudowane. Cassidianie byli jednak szeroko znani ze swojej technomanii, a ze wszystkich Młodszych œwiatów właœnie oni dysponowali największymi możliwoœciami, zarówno technicznymi jak i finansowymi, żeby jń zaspokoić. Wyglńdało na to, że wszystko co widział poprzednio, zostało całkowicie zburzone i odbudowane, w całoœci podporzńdkowujńc się jednemu planowi. Wszystkie budynki sprawiały wrażenie, że sń głęboko wkopane w ziemię, wystawiajńc nad powierzchnię nie więcej niż jedno do szeœciu górnych pięter.

Co więcej, we wszystkich stosowano te same materiały i wzory. Pojedyncze budowle stawały się coraz wyższe w miarę zbliżania się do centrum metropolii. Kiedy ich trzy pojazdy minęły \v końcu zewnętrzne granice miasta, trasa oddzieliła się od szerszej, współdzielonej z innymi pojazdami posuwajńcymi się równolegle i zmniejszyli prędkoœć. Zwolnili prawie równie szybko, jak przyspieszyli. Zanikło wrażenie otoczenia jakńœ kapsułń. Tunel skończył się i wyjechali na szerokń, brukowanń drogę prowadzńcń serpentynami w stronę górskiego zbocza. Poruszali się po niej wolniej, ale nadal w zdecydowanie dużym tempie – znacznie szybciej, niż Bleys podróżował na innych œwiatach po tego typu drogach. Jednak w miarę wspinaczki droga uległa zwężeniu i ich prędkoœć spadła. W końcu znaleœli się na czymœ w rodzaju bocznej drogi, na końcu której zatrzyma li się przed budowlń wyglńdajńcń jak pałac, nie wyższń niż trzy piętra, ale zajmujńcń dużń częœć górskiego zbocza. Pomimo rozmiarów, coœ w wyglńdzie struktury sprawiało wrażenie, że to prywatna rezydencja. Za wyjńtkiem Starej Ziemi, œwiatów Exotikow i Dorsai, tak wielkie domy po prostu nie istniały. Pojedyncze domostwa były zazwyczaj małymi, skromnymi budowlami lub – na terenach rolniczych – farmami, w rodzaju domu Henry’ego na Zjednoczeniu, choć mogły być od tego ostatniego znacznie większe i wygodniejsze. Poza tym, ludzie żyli w mieszkaniach w mieœcie albo apartamentach hotelowych. Najwyraœniej jednak ich celem było to właœnie miejsce. Oficer na przedzie obejrzał się na Bleysa. – Pan pozwoli... œ po zatrzymaniu ciężarówki otworzył drzwiczki obok siebie œ proszę tędy. Bleys poszedł za nim do budynku. Wewnńtrz stało się już całkiem jasne, że budowla rzeczywiœcie stanowi siedzibę jakiejœ rodziny albo osoby œ bardzo bogatń siedzibę. Z wysokiego holu, wyglńdajńcego jakby został wyrzeżbiony w jednym kawałku marmuru, na wyższy poziom prowadził ruchomy chodnik, który ruszył jak tylko postawili na nim stopy. Wylńdowali na grubym dywanie w kolorze koœci słoniowej, a oficer poprowadził Bleysa przez kilka korytarzy do małego pomieszczenia, zamkniętego na drugim końcu wielkimi, ozdobnymi drzwiami. Pokój nie był umeblowany, za to pod jednń ze œcian ustawiono sprawiajńcń wrażenie

sprzętu wojskowego kabinę z zielonego plastiku, z wejœciem osłoniętym materiałem. – Pozwoli pan. – Oficer wskazał na kabinę. Bleys bez słowa zbliżył się do niej i wszedł. Wewnńtrz zastał kilku wojskowych w białych fartuchach. Jeden z nich odezwał się do Bleysa. – Zechce się pan rozebrać, sir. – To bardzo głupie z waszej strony œ stwierdził Bleys. – Proszę się rozebrać œ powtórzył mężczyzna. Bleys wypełnił polecenie. Po szczegółowym przeszukaniu jego ubrań i osoby przy pomocy ręcznych skanerów, pozwolono mu się z powrotem ubrać i wyprowadzono go przez drzwi z drugiej strony kabiny. Znalazł się przed zamkniętymi drzwiami. Obok nich stał oficer, który go tu przyprowadził. – Tędy, Bleysie Ahrens œ powiedział. Obrócił się w stronę drzwi, które otwarły się do œrodka. Bleys wszedł. Oficer nie poszedł za nim. Drzwi ponownie się zamknęły i Bleys został sam w pokoju niewiele większym od tego poprzedniego. Tu jednak trzy œciany były przeszklone, sprawiajńce wrażenie panoramicznego widoku na okoliczne góry, od poroœniętych jodłami zboczy do oœnieżonych szczytów. W pokoju było cieplej œ między dwoma oknami umieszczono duży kominek, w którym za szklanym ekranem radoœnie trzaskały płomienie. Przed kominkiem ustawiono dwa wysokie, staromodne fotele. Bleys zbliżył się do nich i zauważył, że w jednym z nich siedział mężczyzna, na pierwszy rzut oka wyglńdajńcy na wiek œredni, ale po bliższym przyjrzeniu się, zauważył, że to starzec. Meble i spokojny wyglńd mężczyzny miały sprawiać wrażenie, że pokój jest przyjemny i uspokajajńcy. Z jakiegoœ powodu œ może zbyt wysokiej temperatury œ wcale tak nie było. – O co tu chodzi? œ zapytał Bleys. œ Czy to pan jest odpowiedzialny za sprowadzenie mnie tutaj? Podszedł do przodu i obszedł fotel, stajńc naprzeciw mężczyzny. – Tak i nie. Ale proszę œ odpowiedział lekko chrapliwym głosem mężczyzna. – proszę podejœć i usińœć, Bleysie Ahrens. Wskazał rękń na drugi, stojńcy obok fotel. Bleys podszedł. Kiedy się zbliżył, zauważył, że fotel wyposażono w dodatkowń poduszkę, tak doskonale dobranń fakturń i kolorem, że z większej odległoœci w ogóle nie było jej widać. Zauważył również, że mężczyzna używał podpórki pod stopy, co pomagało ukryć fakt, że jego fotel również wyposażono w podwyższajńcń poduszkę.

Bleys usiadł. – Co zrobiono z Antoninń Lu? œ zapytał. œ I resztń moich ludzi? – Nic jej nie jest, czeka na pana. Właœciwie wszystko było rutynowym postępowaniem. – Oczy mężczyzny były oczami starca, ale paliły się w nich iskierki wielkiej inteligencji. – Chciałem porozmawiać z panem dla mojego zrozumienia pewnych spraw, mieć pewnoœć, że nikt nam nie przeszkodzi. – Ach tak œ stwierdził Bleys. œ A więc pozwoli pan, że zadam pytanie. Czemu, wbrew wszelkim zasadom dyplomacji, zostałem wraz z moimi ludŸmi aresztowany i sprowadzony tutaj? Mężczyzna uniósł brwi. Były elegancko siwiejńce, na okrńgłej twarzy z obfitymi ustami i zmarszczkami w kńcikach oczu. Szpakowate włosy miał krótko przycięte, ale starcze oczy sprawiały wrażenie, jakby kryły się w nich iskry. Dopiero po dłuższej chwili Bleys uœwiadomił sobie, że nie były to iskierki humoru, ale zdradzały coœ w rodzaju œmam cię!œ. – Aresztowany? œ zapytał mężczyzna. Błysk w oku znikł, a na jego twarzy odmalował się szok. œ Nie, to niemożliwe. – To właœnie powiedział nam oficer, który przywiózł nas z portu kosmicznego – stwierdził Bleys. – Doprawdy? To nic takiego. Chciałem tylko z panem porozmawiać. Tak mi przykro! Pan pozwoli, że się przedstawię. Pięter DeNiles, Sekretarz Rady Rozwoju naszej planety. Czy ten oficer naprawdę użył słowa „areszt”? – Dokładnie œ potwierdził Bleys. DeNiles potrzńsnńł głowń. – Wojskowi! œ powiedział. œ Zawsze przesadzń. Nie, Bleysie Ahrens, miało to być tylko zaproszenie dla pana i pańskich ludzi. – A szczegółowa rewizja osobista? œ zapytał Bleys. œ 1, nie wńtpię, podobna rewizja wszystkich, którzy sń ze mnń? – To niestety œ odpowiedział DeNiles œ jest ostrożnoœć podyktowana przez procedury rzńdowe, które, jestem pewien, zrozumie ktoœ na pańskim stanowisku. Obawiam się, że będzie pan po prostu musiał uwierzyć mi na słowo, że to nic osobistego. Ani ja, ani osoby, które dokonywały rewizji nie spodziewały się znaleœć niczego niebezpiecznego. Ale jestem prawnie zobowińzany do podjęcia takich œrodków ostrożnoœci. – Prawnie? œ Bleys przyglńdał mu się uważnie. – Niestety, tak œ odpowiedział DeNiles. œ Jestemtylko urzędnikiem rzńdowym,

właœciwie już na emeryturze. Teraz tylko doradzam. Ale ponieważ formalnie jestem członkiem Planetarnej Rady Rozwoju, cały czas podlegam ochronie, jakbym był aktywnym członkiem rzńdu. – Wydaje mi się, że nie wystarczy do uzasadnienia aresztu œ wymamrotał Bleys. – Nie, oczywiœcie, że nie œ zgodził się DeNiles. œ Ale cała ta sprawa jest po prostu niepomyœlnym zbiegiem okolicznoœci. Aresztowanie akredytowanego goœcia ze statusem dyplomatycznym œ ma pan całkowitń rację, legalnie nie jest to możliwe. – A więc czemu tu jesteœmy? – Jak mówię œ zbieg okolicznoœci, nieporozumienie œ stwierdził DeNiles. œ Widzi pan, rzecz w tym, że oprócz bycia członkiem Izby rzńdzńcej na Zjednoczeniu, przewodzi pan również organizacji międzyplanetarnej, której filia na tym œwiecie została uznana za nielegalnń. W efekcie członkowie Rady Rozwoju muszń pokazać wyborcom, że upewnili się czy pańska wizyta nie służy nielegalnym celom lub powińzaniom. Zdecydowano, że właœnie ja się co do tego upewnię, ja zaœ – moje najszczersze przeprosiny, bo właœnie na mnie spoczywa odpowiedzialnoœć œ wydaje się, że przesadziłem z nadgorliwń pomocń armii. Moimjedynym wytłumaczeniemjest fakt, że chciałem się z panem spotkać i porozmawiać, a takie postępowanie wydawało się być jedynń szansń. – Rozumiem œ skomentował Bleys. Tak naprawdę jednak, wcińż nie miał pojęcia, co kryło się za tymi wszystkimi wydarzeniami. Ale dowie się. Nic z tego, co zaszło od chwili lńdowania, nie mogło być przypadkiem. Coœ musiało się za tym kryć. DeNiles znów się uœmiechał, teraz nawet cieplej, pogłębiajńc zmarszczki wokół oczu. – ...Choć wyglńda na to, że częœć osób z pańskiej grupy miała w bagażu broń. Bleys rozeœmiał się. – Jako członek tutejszej Rady œ powiedział œmusi być pan œwiadom, że wielu zagranicznych dyplomatów ma ze sobń własnń uzbrojonń ochronę. – Och tak, oczywiœcie. Ale był to jeszcze jeden powód zaniepokojenia Rady. Naprawdę, nie przeraziła nas wizja tego, co może dokonać grupa pięćdziesięciu trzech ludzi z broniń ręcznń przeciw naszym siłom. Bleys uœmiechnńł się w odpowiedzi. – Och, z pewnoœciń. Coœ jeszcze? – Cóż œ proszę mi wybaczyć œ powiedział DeNiles œ chodzi o to, że zamierza pan wygłosić do naszych obywateli serię przemówień. Z tego co wiemy, efektem podobnych mów

na Nowej Ziemi były znaczńce niepokoje społeczne, a nawet kilka zamachów bombowych. To właœnie martwi członków Rady. Dziwi się im pan? – Nie wiem œ odpowiedział Bleys. œ A powinienem? Zależy to od tego, jak poważnie traktujń moje powińzania z Innymi i broniń przewożonń przez mojń ochronę oraz pozostałe sprawy uważane przez nich za istotne w aspekcie społecznym. – Nic z tych rzeczy, Bleysie Ahrens, zapewniam pana. Po prostu jesteœmy ostrożni, a ja pozwoliłem sobie wykorzystać okazję poznania pana, bo to, co wiem o pańskiej filozofii, sugeruje, że jest bardzo interesujńca. – Mogę zrozumieć, że pańska Rada zawsze ma na uwadze bezpieczeństwo planety – stwierdził Bleys. œ Ale czy pan, osobiœcie, słuchał nagrań jaki chœ moich przemówień? DeNiles popatrzył wprost na niego i przez chwilę wzrok miał całkowicie poważny. – Jednego. Ktoœ mniejszego formatu mógłby uniknńć odpowiedzi albo skłamać. Bleys zaczńł odczuwać pewien szacunek do tego człowieka. Jedno nagranie mogło wystarczyć sumiennej osobie, zainteresowanej wyłńcznie potwierdzeniem dowodów, które już go przekonały. – Oczywiœcie dysponuję również pełnym raportem na temat pańskiej działalnoœci i tego, co ważne z innych pańskich przemówień. – W takim razie wysłuchanie jednego powinno wystarczyć œ odpowiedział Bleys – skoro został pan wczeœniej wprowadzony w podstawy mojej filozofii. Wszystkie moje przemówienia niosń ten sam przekaz, choć słowa zmieniajń się w zależnoœci od słuchaczy. Ale wiadomoœć jest zawsze ta sama. Nie jestem zainteresowany indywidualnymi społeczeństwami planetarnymi. Interesuje mnie społecznoœć ogólnoludzka. – Tak œ powiedział w zamyœleniu DeNiles. œ Pamiętam, że powtarzał pan to kilkakrotnie w znanym mi przemówieniu. – Zawsze to powtarzam. Najważniejszy jest fakt, że działam na najszerszym z frontów. To filozofia dla ulepszonej ludzkoœci i lepszego życia dla wszystkich, a zwłaszcza dla nas, na Młodszych Œwiatach. Jedna, uniwersalna ideologia, plus samodoskonalenie wszystkich osób. DeNiles pokiwał głowń. – Wskazuję również œ kontynuował Bleys œ że samodoskonalenie, które do dzisiaj powinno osińgnńć znacznie wyższy poziom, było hamowane przez Starń Ziemię. Kolebka rodzaju ludzkiego zawsze próbowała utrzymać nad nami jak największń kontrolę, jeœli nie

jawnie, to po kryjomu, więc wcale nie mieliœmy takiej swobody wyboru, jakń moglibyœmy mieć, gdyby pozostawiono nas sobie samym. Bleys przerwał, patrzńc znaczńco na DeNilesa. – Musi pan sobie z tego zdawać sprawę. Twarz sekretarza niczego nie zdradzała. Opinia Bleysa o nim jeszcze wzrosła. Osoba mniej inteligentna zasugerowałaby Bleysowi, by jej nie pouczał i poczułaby się obrażona potraktowaniem jej z góry. DeNiles po prostu słuchał z uwagń i zainteresowaniem. Przez chwilę odczuł pokusę mówienia do DeNilesa tak, jakby był rzadkim klejnotem, osobń bardzo inteligentnń i całkowicie pozbawionń uprzedzeń i przesńdów. – Stara Ziemia trzyma się nas œ mówił dalej Bleys œ majńc nadzieję, że na dłuższń metę damy się jej kontrolować. Tak naprawdę, za chęciń kontroli kryje się strach, zrodzony z instynktu przetrwania ludzi, którzy uważali się za zwieńczenie ewolucji, a teraz czujń się zagrożeni przez nowe, lepsze wersje ich samych. Tak samo jak wymarły obecnie wilk jaskiniowy musiał ustńpić miejsca współczesnemu wilkowi. Żyjńc z tym podœwiadomym strachem, Stara Ziemia stara się konkurować z nami w koloniach. – Nie wydaje się panu, że przesadza œ odpowiedział DeNiles œ z tym porównaniem mieszkańców Starej Ziemi do wilków jaskiniowych? – Porównanie istnieje wyłńcznie w umysłach na Starej Ziemi œ stwierdził Bleys. – Ale ten rodzaj strachu sprawia, że sń dla nas niebezpieczni. Ludzie ze Starej Ziemi już od bardzo dawna marzyli o superczłowieku. Nadczłowiek z dzieł dziewiętnastowiecznego filozofa, Fryderyka Nietzschego, niezwyciężone postacie, od poczńtku czasu stanowińce nieodłńczny element niezliczonych ksińżek i fantazji w mitach i legendach. Postać zwalczajńca wszelkie zło. Ale Stara Ziemia zawsze zakładała, że taki nadczłowiek będzie wywodził się od nich – nie z tych, którzy opuœcili ich dla gwiazd i innych planet. – Hmm œ wydobył z siebie DeNiles. – Jednak ani na Ziemi, ani na żadnym z naszych œwiatów nie ma żadnej realnej możliwoœci pojawienia się superczłowieka œ kontynuował Bleys. œ Kobiety i mężczyŸni z naszych Nowych œwiatów może sń przeciętnie odrobinę wyżsi niż na Starej Ziemi, ale idea prawdziwego skoku ewolucyjnego czy tu, czy gdziekolwiek, jest jak zawsze iluzjń. Społeczeństwo ewoluuje œ i wcińż ma przed sobń dalekń drogę. Ale indywidualni ludzie nie, i nie mogń, choćby chcieli. Nadczłowiek to tylko marzenie i zawsze tak było.

Mówińc ostatnie słowa, Bleys uważnie przyglńdał się DeNilesowi. Ponieważ, jeœli wierzyłby w nadczłowieka, okazałoby się, że od podstaw œle ocenił go jako człowieka, z którym może swobodnie rozmawiać. Ale DeNiles tylko pokiwał głowń w zamyœleniu. – Widzi pan œ powiedział Bleys œ silnie odczuwam możliwoœci œ olbrzymie możliwoœci – każdej indywidualnej istoty ludzkiej. Ale będń one możliwe do zrealizowania tylko, jeœli każdy z nas zostanie uwolniony z zewnętrznych wpływów i kontroli, łńcznie z tń ze strony Starej Ziemi. Dlatego zaczńłem moje nauczanie na Zjednoczeniu, a przybyłem na Cassidę, by o tym właœnie mówić. Możliwoœci i problemy. DeNiles znów lekko skinńł głowń œ ruch głowy mógł oznaczać zgodę albo wskazywać tylko, że wcińż słucha. – Mówińc w skrócie œ powiedział Bleys œ informuję ludzi, że musimy być œwiadomi strachu Starej Ziemi i zrozumieć go oraz œ jeœli będzie to konieczne œ przygotować się do ochrony przed nim. Do tego właœnie sprowadzajń się moje przemówienia; mówię ludziom, by uczyli się i rozwijali. Ludzkoœć ma przed sobń jeszcze długń drogę. Ja tylko doradzam, a z tym nie wińże się żadne niebezpieczeństwo dla mieszkańców Nowych Œwiatów. Skończył mówić i wyczekujńco popatrzył na DeNilesa. Piłka była teraz na jego boisku. Rozdział 21 Między nimi pojawiło się jakieœ trudne do zdefiniowania napięcie, jakby stali naprzeciw siebie po dwóch stronach wńskiej, lecz bezdennej szczeliny, rozgrywajńc pojedynek o to, kto pierwszy powinien do niej zstńpić. – Na podstawie pańskich słów można by stworzyć obraz godny pochwały, Bleysie Ahrens œ odezwał się DeNiles po długiej chwili ciszy. œ Ale proszę mi wybaczyć, oficjalnie potrzeba będzie więcej wyjaœnień, by dostarczyć Radzie amunicji, której mogłaby użyć do uzasadnienia decyzji o zaklasyfikowaniu pana jako niegroŸnego. – Czemu? œ zapytał Bleys. – Cóż, widzi pan – powiedział DeNiles, splatajńc palce œ podał mi pan zapętlony i karkołomny argument, w którym pańskie założenie, że Stara Ziemia ma pewne lęki, dowodzi innego pańskiego założenia, jakoby te wystńpienia nie stwarzały zagrożeń dla porzńdku publicznego. Może pan być całkiem szczery, a nawet może to mieć jakieœ zastosowanie na

pańskiej planecie, Zjednoczeniu. Ale czemu sńdzi pan, że mieszkańcy innych œwiatów – w szczególnoœci Cassidianie œ potrzebujń tej nauki? Zdaje się pan zakładać jednoœć rasy ludzkiej na Młodszych œwiatach, której, muszę przyznać, nie widzę. Czy może mi pan wymienić choć jeden istotny czynnik społecznoœci Młodszych œwiatów, który by nas łńczył? Oczywiœcie, poza zdolnoœciń do krzyżowania się. – Oczywiœcie œ odpowiedział Bleys. œ Kr edyt. – Kredyt? œ DeNiles opuœcił ręce na kolana. œ Jak różne społeczeństwa mogłyby współpracować bez œrodka wymiany? Z pewnoœciń stworzenie kredytu było jednym z kroków milowych współczesnej cywilizacji. Ale czynienie z niego podstawy ambitnej filozofii przyszłoœci, w której wszyscy będziemy lepsi i mńdrzejsi, powinno wydawać się mocno nacińgane – nawet dla pana. – Nie powiedziałem, że to podstawa mojej filozofii œ stwierdził Bleys. Udział w tym pojedynku na słowa sprawiał mu przyjemnoœć i miał silne podejrzenia, że podobnie było z tym drobnym i kruchym staruszkiem. œ Zapytał mnie pan o coœ, co łńczy wszystkie społecznoœci. Dałem panu przykład œ nasze œwiaty mogń egzystować na podobnym poziomie cywilizacyjnym tylko dzięki kredytowi – lokalnemu i międzygwiezdnemu. – Jak moglibyœmy istnieć bez niego? œ zapytał DeNiles. œ Czy przewiduje pan jakńœ przyszłoœć, która jest lepsza między innymi dzięki temu, że transakcje między indywidualnymi osobami i planetami odbywajń się bez kredytu? – Ależ wręcz przeciwnie œ zaprotestował Bleys. œ Kiedy tylko poszczególne osoby rozwinń się do punktu, w którym zrozumiejń uzależnienie ludzkoœci od szczeroœci i osobistego poczucia odpowiedzialnoœci, kredyt w znanej nam formie przestanie być niezastńpiony. Użyteczny, lecz nie niezastńpiony. Wtedy wystarczy notka o porozumieniu – na wymianę towarów i usług. – Czy takim rodzajem notki nie jest właœnie list kredytowy? – Absolutnie nie œ odpowiedział Bleys. œ Historycznie rzecz biorńc, pienińdze i listy kredytowe zawsze musiały być wsparte przez dobra materialne. Mówię teraz o notkach opierajńcych się wyłńcznie na uniwersalnym zaufaniu i twierdzę, że osińgnięcie takiego zaufania będzie dowodem na to, że osińgnięto lepsze zrozumienie między ludŸmi. Malejńce znaczenie rezerw kredytowych i to lepsze rozumienie będń sygnałem zaawansowanego

rozwoju społecznego œ a nie na odwrót. Proszę pamiętać, to przykład stworzony na pańskie żńdanie. To nie kredyt i to, co się z nim stanie, ale zmiany społeczne sń obiektem mojego zainteresowania. – A więc reszcie Rady powinienem powiedzieć, że jest pan niczym więcej, jak rodzajem kaznodziei szukajńcego nawróconych? – Jeœli pan sobie tego życzy œ stwierdził Bleys. œ I jeœli potrafi mi pan wskazać granicę, między naukami społecznymi i religiń. DeNiles z powńtpiewaniem potrzńsnńł głowń. – Cóż, spytał mnie pan o mojń filozofię œ powiedział Bleys. œ Powiedziałem panu, tak samo jak wszystkim, jakń widzę nieuniknionń przyszłoœć. Wierzę po prostu, że nadejdzie to o wiele szybciej, jeœli więcej ludzi będzie jasno widziało prowadzńcń ku temu drogę. – Wyglńda to na wizję utopijnń œ skomentował DeNiles. œ Nie spodziewa się pan chyba, że po prostu uwierzę panu na słowo? – Może nigdy pan nie uwierzy œ stwierdził Bleys. – Oczywiœcie, tak samo będzie z wieloma ludœmi. Ale ja wierzę, że podzielajńcych mojń wizję będzie przybywać z pokolenia na pokolenie, aż stanń się znaczńcym procentem populacji ludzkiej, aż w końcu zacznie ona działać opierajńc się na zaufaniu. Wtedy to, co nazywa pan utopiń, stanie się rzeczywistoœciń. DeNiles potrzńsnńł głowń. – Przykro mi, ale moja praca ogranicza się do tu i teraz – a konkretnie, do problemu, czy Rada powinna pozwolić panu na odbycie przemówień na naszej planecie. – Wiem. Ale proszę mi jedno powiedzieć. Czy w tym co powiedziałem, znalazł pan choć jednń rzecz, która mogłaby być groŸna i wywrotowa dla waszego społeczeństwa? DeNiles zmarszczył czoło, otworzył usta i ponownie je zamknńł. – Ktoœ kiedyœ mi powiedział œ kontynuował Bleys œ że Cassidianie żyjń w większym luksusie niż mieszkańcy wszystkich innych Młodszych Œwiatów, nawet Exotikowie. Zasugerowałem, by okreœlił, co rozumie przez pojęcie luksusu. Powiedziałem, że Cassidianie tak naprawdę majń nie najbardziej luksusowy, ale najmocniej stechnicyzowany œwiat. Ich najważniejszń pracń jest rozwijanie i wdrażanie odkryć dokonywanych przez naukowców z Newtona i sprzedawanie rozwiniętych technologii na kolejne œwiaty. Z tego powodu wasi ludzie cińgle znajdujń się na pozycji umożliwiajńcej zakup najciekawszych nowinek po możliwie najlepszej cenie.

– Nie widzę, jaki to ma zwińzek z tym, o czym rozmawialiœmy œ stwierdził DeNiles. – Mówię swoim słuchaczom œ wyjaœnił Bleys œ że mogń się uczyć wyłńcznie przez wystńpienie ze społeczeństwa, w którym żyjń i społeczeństw, które ich otaczajń, a następnie na spojrzenie na te społeczeństwa z zewnńtrz. Jeœli to zrobiń, przekonajń się, że o ile ludzie mogń nie ewoluować, to na pewno dzieje się to ze społeczeństwami. Cassida, w sensie technicznym, ewoluuje w jednym kierunku. Jest bardziej wyspecjalizowana niż jakikolwiek inny z Nowych Œwiatów. – To fakt znany od jakiegoœ czasu œ skomentował DeNiles. – Jakiœ czas, ale dopiero w ostatnich stuleciach. Wczeœniej zazwyczaj sńdzono, że podczas życiajednej osoby œwiat nie zmienia się tak bardzo, by trzeba było się do niego dostosowywać. Przerwał, majńc nadzieję, że DeNiles rzeczywiœcie okaże się umysłem otwartym i słuchajńcym; jednak łagodna twarz Sekretarza niczego nie zdradzała. – Proszę sobie przypomnieć historię dwudziestego wieku œ mówił dalej Bleys. – Zanim realne stały się podróże kosmiczne, z cińgłym rozwojem technicznym. Nie dało się już wtedy zaprzeczyć, że osobisty kosmos każdego człowieka zmieniał się i rozszerzał każdego dnia, cińgle szybciej. Dziadkowie mieli problemy ze zrozumieniem – i byciem zrozumianymi – przez własne wnuki. Komputery z poczńtku zdumiewały dwudziestowiecznych dziadków. Już ich dzieci z łatwoœciń się do nich przystosowały i uczyniły z nich element życia codziennego. DeNiles wcińż się nie odzywał. Bleys powiedział sobie, że nadszedł czas przyszpilić słuchacza. – Przyzna pan chyba, że to fakty historyczne? Przerwał. DeNiles zmarszczył czoło, ale już wczeœniej wykazał, że jest osobń œwiadomń niebezpieczeństwa nie otwarcia się na argumenty. – Dobrze œ odezwał się. œ Przyzna, więc pan chyba, że takie poglńdy sń przynajmniej po częœci wywrotowe? Choć tylko w stosunku do Starej Ziemi œ nie Cassidy, ani żadnego z naszych zamieszkałych œwiatów? – To prawda œ zgodził się Bleys. DeNiles otworzył usta, jakby planował powiedzieć coœ jeszcze, ale właœnie w tej chwili, być może przypadkiem, w powietrzu rozległy się miłe tony muzyczne i rozbrzmiał kobiecy głos. – Sekretarzu DeNiles, czas na spacer. Jeœli chciałbyœ dzisiaj z niego zrezygnować...

– Nie œ zaprotestował DeNiles. Spojrzał na Bleysa. œ Nie ma pan nic przeciw rozmowie podczas przechadzki? Zawsze spaceruję o tej porze dnia, to częœć moich ćwiczeń. – Zupełnie nic œ odpowiedział Bleys. DeNiles już wstawał. Kiedy Bleys podnosił się z miejsca, zauważył jak tamten wstaje, podpierajńc się obiema rękoma na poręczach fotela i uœwiadomił sobie nagle, że jest jeszcze starszy niż sńdził. Nie był po prostu stary, lecz bardzo stary i kruchy. DeNiles obrócił się w stronę jednej ze œcian, której okna ukazywały niezbyt odległń œcianę urwiska. Kiedy się zbliżał, częœć œciany odchyliła się. Poprowadził Bleysa na trawiastń półkę skalnń o szerokoœci około pięciuset metrów i podobnej długoœci, niczym pasek łńki tworzńcej dywan między wyniosłymi zboczami gór, rozcińgajńcy się do lasku jodłowego rosnńcego u stóp prawie pionowego urwiska. Las rozdzielajńcy łńkę od skały mógł mieć może kilometr, zaœ ze szczytu ciemnoszarych skał, na wysokoœci może czterdziestu metrów nad czubkami drzew tryskał strumień, spadajńc srebrzystym wodospadem między drzewa. Szli wolno i Bleys musiał się starać, by dostosować tempo do możliwoœci staruszka. Powietrze było wilgotne i ciepłe – dokładnie jak w pokoju z kominkiem. Ta jednakowoœć zdradzała jego sztuczne pochodzenie. Bleys pomyœlał, że ten mały kawałek rajskiego ogrodu, po którym DeNiles codziennie spacerował, raczej nie mógł być naturalnń formacjń. Odleglejsze częœci, z klifem, strumieniem i lasem mogły stanowić trójwymiarowń iluzję, a inne celowo zbudowano do użytku DeNilesa, całoœć chronińc tarczń pogodowń. Od czasu do czasu muskały ich delikatne powiewy wiatru, a popołudniowe œwiatło Alfy Centauri było podejrzanie łagodne. – Lubię spacerować œ odezwał się DeNiles, idńc ze wzrokiem utkwionym na jodłach i klifie. œ Ale nie bardzo mogę. Nie tyle, ile zwykłem. Jego problemy z oddechem wręcz rzucały się w oczy, a wiek i zesztywnienie były bardziej widoczne w ruchu. To, co dla Bleysa było zaledwie powolnym spacerkiem, dla DeNilesa stanowiło poważny wysiłek przestawiania nogi za nogń. Uparcie posuwał się przed siebie, ze wzrokiem utkwionym w odległym klifie. Bleys zerknńł na jego nogi, potem przyjrzał się im uważnie. Widział już kiedyœ takie ruchy. Jednak ani twarz, ani nic innego w staruszku nie wyzwoliło dalszych wspomnień.

Bleys ocenił poruszajńce się z wysiłkiem obok niego drobne ciało. DeNiles był tak mały i słaby, że Inny mógłby bez wysiłku dosłownie jednń rękń wydusić z niego życie. A jednak odczuwał niezwykłe podniecenie. O ile się nie mylił, wraz z nieograniczonń odwagń i determinacjń, szedł obok niego niezwykły umysł o potężnej woli. Bleys dostrzegł teraz przed sobń delikatne rozmycie zewnętrznych krawędzi drzew i skały. Wyglńdało, jakby po przebyciu zaledwie kilku kroków pokonali pół drogi do drzew, a krawędœ urwiska zdawała się być trzykrotnie bliżej. Oczywiœcie, pomyœlał Bleys; razem z kontrolń pogody i wszelkimi nowoczesnymi udogodnieniami, w łńczkę spacerowń musiano wbudować złudzenie większej odległoœci. – Przerwijmy na chwilę œ wysapał DeNiles. Zatrzymał się. Bleys stanńł razem z nim. DeNiles uœmiechnńł się w bezsłownej podzięce i przez kilka minut pracował nad odzyskaniem oddechu. – Mam do pana pytanie œ powiedział w końcu normalniej szym głosem. œ Takie, na które wolałby pan udzielić odpowiedzi w miejscu, gdzie nikt nas nie usłyszy. Często mam do powiedzenia rzeczy, których nikt nie powinien podsłuchać. Przypuszczam, że podobnie jak wszystkie publiczne postacie ma pan wbudowany w bransoletę detektor wykrywajńcy urzńdzenia podsłuchowe? Bleys skinńł głowń i zerknńł na nadgarstek, obracajńc w odpowiedniń pozycję bransoletę kontrolnń. Lampka czujnika pozostawała ciemna. – Jak pan widzi, nie ma tu miejsca na ukrycie w rozsńdnej odległoœci bardziej czułych urzńdzeń podsłuchowych. – Tak œ zgodził się Bleys. œ Ale o co zamierzał mnie pan zapytać? – Tylko jedno pytanie. Do czego doprowadziłyby zmiany ewolucyjne, na które ma pan nadzieję w przypadku wybitnych jednostek? Geniuszy? Dowiedzionych geniuszy; bo wielu może wykazywać znamiona talentu, ale nie być w stanie stworzyć nic ponad jeden przebłysk. Co by się z nimi stało, zakładajńc, że nadal mieliby wolnoœć koniecznń do pracy w najlepszych możliwych warunkach? Bleys zastanowił się przez chwilę. DeNiles z pewnoœciń był zbyt stary, by troszczyć się o siebie, ale było to dziwne pytanie, chyba że personalnie zaangażował się w odpowiedŸ. – Nie wiem œ odpowiedział. œ Ew olucja będzie wymagała całych pokoleń by dojrzeć, nawet w idealnych warunkach. Ale nie widzę, w jaki sposób miałoby to wpłynńć na geniuszy inaczej niż na wszelkie inne osoby.

– Rozumiem. Dziękuję œ powiedział DeNiles. œ Możemy iœć dalej. Ruszyli. Bleys zastanawiał się nad możliwymi powodami takiego pytania. Byli już prawie pod drzewami i zbliżali się do sięgajńcego ku nim, coraz dłuższego cienia góry, wyraœnie przesuwajńcego się po trawie. – Cóż œ odezwał się DeNiles po chwili. œ Spotkam się z Rad ń. Jeœli... Zabrakło mu powietrza. Iluzja odległoœci sprawiła, że wydawało się jakby już weszli między pierwsze pnie drzew i otoczył ich mrok pod grubń osłonń iglastych gałęzi. – Ale... œ powiedział DeNiles, dyszńc œ szczerze mówińc, powinienem panu powiedzieć. To powinna być rutyna. Dla wyborców. Ale. Cokolwiek może... Oparł się o Bleysa, znów całkowicie tracńc oddech. Bleys złapał go za łokieć i utrzymał w pionie, stali teraz obróceni twarzami do siebie. – Ja też coœ powiem œ stwierdził Bleys. œ Pańska Rada musi sobie uœwiadomić, że tłumiony postęp ewolucji społeczeństw na Nowych œwiatach w każdej chwili może eksplodować, jak nagle wypuszczona œciœnięta sprężyna. Na wszystkich œwiatach dojdzie do szybkich i dużych zmian, nie tylko zmieniajńcych każdy z nich, ale i zmieniajńc ich wzajemne relacje. Jestem pewien, że zauważył pan już, że Nowa Ziemia rozwija się technologicznie na wszystkich polach, łńcznie z sięganiem w kierunku bezpoœredniej współpracy z laboratoriami badawczymi Newtona? Przerwał, dajńc DeNilesowi szansę odpowiedzi, ale Sekretarz tylko potrzńsnńł głowń, walczńc o oddech. – Także to, Cassida ma tylko pozycję poœrednika, którego w końcu będzie można pominńć, jeœli te powińzania będń się nasilać. Zdecydowana większoœć odkryć mogłaby trafić bezpoœrednio na Nowń Ziemię, aby oszczędzić kosztów. Rozwój społeczny na Nowej Ziemi odbywa się wolniej, ale i tak wyprzedza ekspansję obszarów działań, podczas gdy wy tutaj pozostajecie w zasadzie niekonkurencyjni, zadowoleni z istniejńcej sytuacji. Znów przerwał, by umożliwić DeNilesowi odezwanie się, ale ten ponownie tylko potrzńsnńł głowń, nie mogńc złapać oddechu. – Ponadto œ kontynuował Bleys œ wasz œwiat popadł w samozadowolenie z powodu istniejńcego stanu rzeczy. Ze wszystkich Młodszych Œwiatów Cassidzie najtrudniej będzie dostosować się do przyszłoœci i prawdopodobnie wam właœnie najbardziej potrzebne jest moje przesłanie. Zatrzymali się i znów stanęli naprzeciw siebie. – Niech pan to powie swojej Radzie.

DeNiles zamknńł oczy; jego ciało opadło z sił, zaczńł osuwać się na ziemię. Bleys złapał go i utrzymał na nogach. Po jego obu bokach coœ się poruszyło i dosłownie po paru sekundach z każdej strony stanęli mężczyŸni ubrani w mundury armii. Byli wysocy, z szerokimi twarzami i mocnymi szczękami. Bez słowa zabrali DeNilesa z rńk Bleysa. – Ty draniu! œ wyższy z nich z wœciekłoœciń odezwał się do Bleysa. œ Kompletnie go wyczerpałeœ! Wracaj tń samń drogń, którń tu przyszedłeœ, tam się tobń zajmń! Mówińc to, chwycił Bleysa za jedno z ramion i trzymał mocno. Bleys zatrzymał się. – Puœcisz mnie œ powiedział. Było to stwierdzenie, nie pytanie. Na chwilę spojrzenie oficera powędrowało do oczu Bleysa; jego twarz i ciało zmieniły się, natychmiast go puœcił. Wymamrotał coœ pod nosem i odwrócił się do swojego towarzysza, wcińż podtrzymujńcego DeNilesa w pozycji stojńcej. Teraz wzińł staruszka na ręce, a drugi oficer poszedł za nim. DeNiles, z zamkniętymi oczyma i głowń opartń na ramieniu żołnierza, wyglńdał jak zmęczone dziecko. Bleys odwrócił się i poszedł przez naprawdę niewielkń długoœć łńki z powrotem do pokoju z kominkiem, gdzie zastał oficera, który sprowadził go tu z lńdowiska. – Tędy œ powiedział tamten szorstko. Z poczńtku patrzył na Bleysa z takń samń złoœciń, jak oficer w lesie, ale szybko przybrał neutralny wyraz twarzy. Nie wyprowadził Bleysa z budynku. Zabrał go do sali, gdzie siedziała Toni, pijńc herbatę i Henry. Zostali tam we trójkę tylko przez kilka minut, podczas których patrzyli na siebie bez słów. Potem pojawili się dwaj oficerowie z lotniska i wyprowadzili ich z budynku do ciężarówek. Pojazdy, w których wcińż siedzieli Żołnierze Henry’ego odjechały z powrotem, wysadzajńc ich w końcu przed hotelem stanowińcym pierwotny cel grupy Bleysa. Podczas podróży powrotnej Bleys nie odzywał się, podobnie jak Toni i Henry. Nie rozmawiali do chwili, kiedy bezpiecznie znaleœli się w sali klubowej prywatnego apartamentu w hotelu. Kiedy już się tam znaleœli, Toni opadła na fotel. Bleys zrobił to samo, sygnalizujńc Henryœemu, by do nich dołńczył. Toni uważnie obserwowała Bleysa. – Cóż œ odezwała się do niego œ ciekawie spędziłeœ czas. To również było stwierdzenie, nie pytanie. Rozdział 22

Wiadomoœć nadeszła najszybszń pocztń międzygwiezdnń – McKae publicznie ogłosił, że w razie wygrania wyborów na Najstarszego, Pierwszym Starszym wyznaczy Bleysa. Kilka dni póœniej rzeczywiœcie został wybrany. Z centrali Innych na Zjednoczeniu dostali zakodowanń informację, że na planecie szerzy się plotka, jakoby ambasada Nowej Ziemi na Harmonii zwróciła się do de facto Najstarszego – jeszcze nie zaprzysiężonego, ale już pełnińcego obowińzki – z propozycjń dotyczńcń wynajęcia żołnierzy Zaprzyjaœnionych na Nowń Ziemię. – A tymczasem – mówiła Toni œ od czasu twojej rozmowy z DeNilesem upłynńł już ponad tydzień, a jak dotńd nie dostaliœmy od Rady ani słowa. Dziœ rano znów dzwonił do mnie Johann Wilter. Razem z Bleysem i Henrym siedzieli w największym pokoju apartamentu hotelowego Bleysa. Johann Wilter był ostatnim z wybranych przez Bleysa przywódców organizacji Innych na Cassidzie. W zakresie przekazywania władzy pojawiajńcym się utalentowanym ludziom, Bleys był bardzo praktyczny, zwłaszcza, gdy dochodziło do sytuacji drażliwych prawnie. – Przypuszczam, że chodzi mu o nasze rachunki? œ stwierdził Bleys. – Tak jest œ potwierdziła Toni. œ A także o rezerwację miejsc hotelowych dla całej ekipy i sal na szeœć planowanych przemówień. Mówi, że ich zakazana tutaj organizacja dostała ostatnio trochę anonimowych dotacji, ale nie doœć, by wypełnić skarbiec. Na całej planecie majń tylko kilka tysięcy opłacajńcych składki członków, bo ludzie bojń się, że władza w każdej chwili może podjńć bardziej zdecydowane kroki; w takiej sytuacji Inni znaleœliby się w poważnych kłopotach. Mam mu powiedzieć, że zapłacimy rachunki z własnego kredytu międzygwiezdnego? – Powstrzymaj się z tym jeszcze trochę œ i będziemy kontynuować nasze tournee zgodnie z planem do czasu, aż ktoœ nas zatrzyma. Jeœli umysł może pracować, czas nigdy nie jest stracony œ powiedział Bleys. œ Przez te ostatnie kilka dni mogłem przemyœleć sytuację i doszedłem do wniosku, że DeNiles będzie chciał zobaczyć mnie tu w działaniu, by przekonać się, jakń wywołam reakcję. Nie wspominajńc zresztń o planetarnych konsekwencjach deportowania nas bez czekania na dostarcznie Radzie Rozwoju jakiegoœ powodu do tego. Rozległ się dœwięk oznajmiajńcy połńczenie telefoniczne.

– Bleys Ahrens? œ ze œcian i sufitu rozległ się ni eznany głos. – Tu recepcja. Przybył kurier z wiadomoœciń do pana. Ma jń zanieœć na górę? – Tak œ odpowiedział zapytany. œ Proszę mu powiedzieć, żeby zadzwonił do głównych drzwi mojego apartamentu. Ktoœ go do mnie przyprowadzi. Kurierem okazał się być oficer, z krótko przyciętymi, jasnymi włosami i mocnń opaleniznń, trzymajńcy czapkę pod ramieniem. W drugiej ręce ostrożnie trzymał zapieczętowanń kopertę. – Ma mi pan coœ dostarczyć? œ zasugerował Bleys. – Tak œ oficer zawahał się œ Wielki Nauczyci elu. Mam dla pana oficjalny komunikat od Planetarnej Rady Rozwoju. Podał Bleysowi kopertę, którń ten otworzył. Wewnńtrz znalazł pojedynczń kartkę z substytutu papieru tworzńcń interesujńce, trójwymiarowe złudzenie czarnych liter wyciętych w białym kamieniu. Bleys głoœno odczytał wiadomoœć. Bleysie Ahrens, Planetarna Rada Rozwoju Cassidy wita cię na naszym œwiecie i chciałaby wyrazić radoœć z goszczenia między nami tak znakomitego filozofa. Wraz z innymi mieszkańcami planety z niecierpliwoœciń wyczekujemy na wysłuchanie tego, co masz nam do powleczenia. Jeœli Rada może ci w czymkolwiek pomóc, nie wahaj się z nami kontaktować. Podpisane z dzisiejszń datń przez Sekretarza Rady. Pod ostatniń liniń wydrukowano nazwisko Pięter DeNiles, a tuż nad nim ledwie czytelny podpis. – Moje podziękowania Radzie œ Bleys odezwał się do oficera. œ Coœ jeszcze? – Nie, sir... to znaczy nie, Nauczycielu œ odpowiedział wojskowy. œ Za pozwoleniem, pójdę już. – Wyœlę Radzie notkę z podziękowaniem œ powiedział Bl eys. – Tak jest, sir. œ Porucznik uniósł rękę do salutu, ale kiwnńł tylko głowń, odwrócił się i ruszył ku drzwiom. – Co teraz? œ zapytał Henry, gdy tylko drzwi ponownie się zamknęły. – Po prostu będziemy trzymać się planu œ odpowiedział Bleys. œ Przed e wszystkim moje jutrzejsze przemówienie. Po rozmowie z DeNilesem zdecydowałem się zmienić pewne fragmenty. Teraz będę przemawiał bardziej specyficznie do Cassidian. To powinno zainteresować zwłaszcza DeNilesa. – Czemu to robisz? – wzrok Toni wyostrzył się. œ Masz nadzieję wykorzystać go do czegoœ? – Muszę dotrzeć do umysłów Cassidian – do DeNilesa w szczególnoœci. Akcja wywołuje

reakcję, a ta ujawnia nastawienia i sposób myœlenia. Obrócił się do Henry’ego. – Czy ty i Toni możecie przejńć funkcje Dahno i zajńć się dopilnowaniem technicznej strony? Nie tylko tutaj, ale podczas całego objazdu? Henry kiwnńł głowń. – A więc nie ma powodu, żeby nie zaczńć od razu œ powiedział Bleys. Sceneria przemówienia wyznaczonego na następny dzień w parku w Cartuse, mieœcie znajdujńcym się tysińc kilometrów na zachód, nie różniła się zbytnio od miejsc, w których przemawiał na Nowej Ziemi i Harmonii. Tu też postawiono mały, tymczasowy budynek ze sprzętem do projekcji holoobrazu nad płaskim dachem i do nadawania mowy do osobistych odbiorników noszonych przez słuchaczy. Tego dnia była ładna pogoda, a przemówienie miało się odbyć w płytkiej, podobnej do misy, poroœniętej trawń niecce, otoczonej niskimi górami. Istotnń różnicę stanowił fakt, że tym razem liczba słuchaczy była mikroskopijna w porównaniu do tłumów słuchajńcych go na Nowej Ziemi i Harmonii œ zaledwie około tysińca osób. Jednak kiedy jego olbrzymich rozmiarów postać pojawiła się nad dachem budynku transmisyjnego, nawet w jego wnętrzu dało się słyszeć wyraœnń reakcję zgromadzonych. Wraz z dœwiękiem, przepłynęła przez niego fala emocji. W jednej chwili podjńł decyzję o rezygnacji z zaplanowanego przemówienia – starannie przygotowanej mowy, majńcej zarówno zachęcić słuchaczy, jak i skłonić DeNilesa do mocniejszego odsłonięcia się. Choć było ich stosunkowo niewielu, to byli jednak ludzie z planety, która naprawdę nie witała go ciepło i nie obiecywała tolerancji wobec jego wielbicieli. Nie tylko dla nich, ale i dla niego ważne było, by usłyszeli to, co naprawdę miał im do powiedzenia. To była żyjńca wiadomoœć, prawda œ coœ, co nawet przyznałby, że nie pochodzi od Szatana, gdyby tylko potrafił zadowalajńco wyjaœnić mu swoje decyzje i to, co zamierzał zrobić. Wcińż nie wiedział, jak tego dokonać, ale poczuje się lepiej mówińc zgodnie z własnym przekonaniem. Pozwolić im wierzyć, powiedział sobie w duchu, pozwolić im słuchać i zrozumieć. Przynajmniej tyle ze mnie jest dla nich prawdziwe i ważne. Zaczńł mowę. – Cassidianie – powiedział œ wy, którzy tu jesteœcie wiecie już, że jestem zainteresowany całń rasń ludzkń, a oznacza to również każdego żyjńcego obecnie człowieka. Ale dla mieszkajńcych na tej planecie mam szczególnń wiadomoœć, innń od tej, jakń głoszę ludziom

mieszkajńcym na pozostałych Młodszych Œwiatach. Przerwał. – Rzecz w tym œ mówił dalej œ że dla was zmagania o lepszń przyszłoœć będń z poczńtku cięższe niż dla mieszkańców innych œwiatów. Zza œcian budynku dobiegł głuchy pomruk. – Proszę, nie czujcie się obrażeni czy rozgniewani, że to mówię – kontynuował Bleys, kiedy dœwięk ucichł. œ Fakt, że będzie ciężej może oznaczać, iż w efekcie dalej zajdziecie. Potrzeba ponadprzeciętnej siły często oznacza, że taka siła zostanie rozwinięta. – Pod tym względem sytuacja wyglńda tak samo, jak w przypadku rozwoju fizycznego pod wpływem intensywnych ćwiczeń. Bleys przerwał, pozwalajńc, by ostatnie słowa zapadły w œwiadomoœć słuchaczy. – Pomyœlcie. Czyż nie najbardziej rozwinęły się te z Młodszych œwiatów, na których ludzie najciężej musieli walczyć o przetrwanie? ZaprzyjaŸnieni i Dorsajowie zmagali się z planetami bez surowców, a Exotikowie zasiedlili planety, które choć nie ubogie, to po terraformowaniu jedynie niewielki procent ich powierzchni dysponuje klimatem nadajńcym się do zamieszkania. Znów przerwał. – Efektem tego œ powiedział wolno i z naciskiem œ było zmuszenie mieszkańców tych planet œ każdej na swój sposób œ do zainteresowania tym samym rodzajem wewnętrznego rozwoju, jakim i ja się interesuję, jakiego potrzebowali i podœwiadomie ku niemu sięgnęli, czynińc z siebie ludzi wyjńtkowych, o umiejętnoœciach i talentach posiadajńcych dużń cenę na rynku międzygwiezdnym. Każdy na swój sposób – ZaprzyjaŸnieni, Dorsajowie, Exotikowie – odkryli ten rozwój i rynek, a w procesie tym rozwinęli nie tylko odnoszńce sukcesy społeczeństwa, ale uczynili z siebie ludzi sukcesu. – Aby œwiadomie zrozumieć, jak tego dokonali, musicie zdystansować się wobec tego, co było i co będzie, i spojrzeć na nie, łńcznie z chwilń obecnń, okiem pozbawionym uprzedzeń. Jeœli wam się to uda, natychmiast zauważycie, że ludzkoœć zawsze obsesyjnie przejmowała się problemami obecnego pokolenia, podczas gdy instynktowny pęd rasy traktował je tylko jak mijane przeszkody na drodze do przetrwania i wzrostu. Na koniec zawsze sobie z nimi radziła i przeżywała je, rozwijajńc się coraz silniejsza, wcińż na drodze ku potężniejszym ludziom i lepszej egzystencji.

– Te trzy Kultury Odłamkowe walczyły o swoje osińgnięcia. Teraz wy musicie walczyć, choć inaczej. Zmagania rozwinęły ich w sposób, jakiego nie potrafili przewidzieć – z czego bynajmniej nie najmniej ważny okazał się nacisk na okreœlone zmysły i wrażliwoœci. Upraszczajńc sprawę œ aby przetrwać, rozwinęli w sobie postawy czynińce ich silniejszymi i gotowymi na dalsze zmagania œ już nie przeciw własnemu otoczeniu, a przeciw ograniczeniom własnych ciał i umysłów. – Otwórzcie więc umysły na rozszerzenie ludzkich możliwoœci œ rozwińmy je do punktu, gdzie będń zdawały się przekraczać to, do czego zdolni sń dzisiaj zwykli ludzie. Porozmawiajmy o tym przez chwilę, co możecie osińgnńć dzięki własnym wysiłkom? Choć wasze zmagania doprowadziły do wzorowego społeczeństwa i wygodnej planety, tworzyły jednoczeœnie podstawy wewnętrznej siły, która będzie wam potrzebna w miarę, jak rasa rozwijać się będzie dalej, ku œwietlanej przyszłoœci. Podczas gdy mówił, Bleys jak zwykle dał się ponieœć własnym słowom. Dosłownie rozgrzewał się i zaczńł odczuwać reakcje tłumu, wyrażane dœwiękami przenikajńcymi cienkie œciany budynku. Niezależnie od tego, czy pomagała mu ta reakcja czy nie, już dawno odkrył, że woli przemawiać bez przygotowania. Tłum zawsze był podobny do widowni teatralnej. Czasem możliwe było wyczucie jak rozgrzewajń się, reagujńc na to co mówi albo chłodniejń, gdy ich zainteresowanie odwracało się od przemówienia. Tym razem czuł, jak temperatura słuchaczy stale roœnie – nierównomiernie, ale u tak wielu, że stanowili większoœć tłumu. Skończył wreszcie nutń pełnń nadziei, po czym opuœcił budynek, idńc pieszo do pojazdów, majńcych zabrać całń ekipę. Razem z Toni byli jak zwykle otoczeni przez żołnierzy Henry’ego, tworzńcych żywń œcianę wyszkolonych ludzi, oddzielajńcych ich od osób pragnńcych go dotknńć czy zamienić słowo. Bleys zauważył, że tym razem towarzyszyła mu dodatkowa osłona w postaci Cassidian w cywilnych ubraniach, poruszajńcych się jak wyszkoleni ochroniarze czy żołnierze. Nie zastanawiał się nad tym zbytnio do chwili, gdy prawie dotarł do samochodu. Nagle w tłumie powstało jakieœ zamieszanie. Ciepłe głosy ludzi najbliżej niego nagle przerodziły się w

krzyki. Nad głowami tłumu zobaczył, że przez gęsto upakowanych ludzi bardzo szybko przesuwa się w jego stronę jakiœ tumult, jakby ktoœ się do niego przedzierał. Przez chwilę dostrzegł półnagiego mężczyznę, trzymajńcego obiema rękami potężny, obosieczny miecz z szerokim ostrzem. Ludzie z krzykiem odskakiwali od niego i padali na ziemię, gdy dosłownie wycinał sobie drogę. Prawie do nich dotarł, gdy nagle jego oczy rozszerzyły się, po czym zamknęły. Miecz wypadł mu z rńk, a mężczyzna opadł za nim na ziemię i legł bez ruchu. Zebrała się wokół niego otoczka cywili, podczas gdy Żołnierze Henry’ego ciaœniej skupili się wokół Bleysa, Toni i Henryœego. Jednak Bleys przepchnńł się między nimi, by przyjrzeć się mężczyŸnie. Był duży i umięœniony, choć otyły. Na brzuchu dœwigał znacznń iloœć tłuszczu i miał wyraœny, podwójny podbródek, wyglńdało to na efekt lenistwa i zbyt bogatej diety. Był w œrednim wieku, a Bleys ku swojej uldze przekonał się, że strażnicy w cywilu nie zabili go, bo naga klatka piersiowa unosiła się w regularnym oddechu. – Ogłuszyliœcie go tylko? œ Bleys zapytał strażnika stojńcego bezpoœrednio nad mężczyznń, sprawiajńcego wrażenie jakby to on tu przewodził. Zapytany odwrócił się do niego. Był szczupły, ale atletycznej budowy, w szarym garniturze i łysiał lekko nad czołem. W dłoni trzymał mały pistolet energetyczny. – Tak, Bleysie Ahrens – odpowiedział. Twardo patrzył Bleysowi prosto w oczy. – To hura. Zajmń się nim psychiatrzy. Faktycznie, w ich stronę przez tłum jechała już karetka z lekarzami. – Co to jest hura? œ zapytał Bleys. – Hura? œ odpowiedział strażnik œ To... œ najwyraœniej musiał przez chwilę pomyœleć œ to skrót odjuramentado, starego słowa jednego z języków Starej Ziemi. Oznacza kogoœ do tego stopnia przygnębionego, że wariuje i próbuje zabić wszystkich, do których może się zbliżyć. To uleczalne, zajmń się nim psychiatrzy. Przepraszam, że pańskie wystńpienie zostało przerwane czymœ takim. Za mężczyznń z mieczem Bleys dostrzegł inne postacie leżńce na ziemi. Zajmowały się nimi ekipy medyczne. Ci, których ignorowali, leżeli w kompletnym bezruchu. – Często się to zdarza? – zapytał Bleys. – Nie œ odpowiedział cywil. œ To znaczy, nie jest to powszechne. Teraz zdarza się częœciej, niż gdy byłem dzieckiem. Ale œ w jego głosie dało się słyszeć nutkę dumy –

jesteœmy jedynym z Młodszych œwiatów, gdzie dzieje się coœ takiego. – Rozumiem œ odpowiedział Bleys. Odwrócił się i z powrotem dołńczył do Toni i Henry’ego. Razem dotarli do limuzyny i weszli do œrodka. – Toni œ odezwał się Bleys po przejechaniu pewnej odległoœci w całkowitej ciszy œ użyj samochodowego telefonu, dobrze? Zadzwoń do naszego kontaktu w Kwaterze Głównej Innych i dowiedz się, czy Johann Wilter może spotkać się z nami w moim apartamencie hotelowym. Rozdział 23 – Z tego co wiem œ powiedział Johann Wilterhuras pojawiali się w czasie, gdy pierwsi koloniœci osiedlili się na planecie. Jeœli chcesz, mogę to sprawdzić. Johann (wymawiał to Yohann) był szczupły, ciemnoskóry i pełen skupienia, w miejskiej wersji kurtki polowej, wńskich spodniach i butach, wszystko w różnych odcieniach błękitu. Spomiędzy klap kurtki widać było zawińzanń pod szyjń białń chustę. O ile nie patrzyło mu się w oczy, wyglńdał jak niefrasobliwy dwudziestolatek. Jeœli się w nie spojrzało, natychmiast stawało się jasne, że z pewnoœciń nie jest niefrasobliwy i ma przynajmniej dziesięć lat więcej. Miał najtwardsze spojrzenie, jakie Bleys kiedykolwiek napotkał. Podczas dwóch wczeœniejszych spotkań, w trakcie krótkich podróży Johanna do głównej kwatery Innych na Zjednoczeniu, Bleys nie próbował z nim sił w starciu na spojrzenia. Miał jednak wrażenie, że Johann prędzej by zginńł, niż pozwolił oczom mrugnńć czy odwrócić wzrok. Jego swobodne i łagodne zachowanie sugerowało jnie martw się o mnićœ. Spojrzenie mówiło „Nie naciskaj’. Połńczenie tych dwóch przekazów sprawiało, że większoœć ludzi nie czuła się swobodnie w jego towarzystwie, ale Bleys nie był jednym z nich. Co ciekawe, Johann twierdził, że jego korzenie sięgały Chin. Bleys zauważył, że gdy do pokoju weszła Toni, Johann przez dłuższń chwilę uważnie się jej przyglńdał. Toni odpowiedziała spojrzeniem i uœmiechem. Bleys był zaintrygowany i prawie gotów założyć się, iż Johann zdecydował, że jakiekolwiek były korzenie Toni, nie pochodziła z Chin. – Myœlę, że to dobry pomysł œ odpowiedział teraz Bleys. Siedzie li w sali klubowej jego apartamentu, a Bleys trzymał na kolanach tabliczkę do pisania, piszńc i mówińc równoczeœnie

– ręka poruszała się niezależnie od słów, jakby jego umysł działał równoczeœnie na dwóch niezależnych poziomach. œ Chciałbym o nich wiedzieć najwięcej, jak to możliwe. Czy dawniej było ich mniej? Albo, innymi słowami, czy z czasem ich liczba się zwiększa? Jak wzrost ich liczby ma się do przyrostu populacji? – Nie potrafię powiedzieć œ odpowiedział Johann. œ Jak mówię, sprawdzę. Choć ten wojskowy miał rację, kiedy stwierdził, że Cassida to jedyny œwiat, gdzie można ich spotkać. – Wojskowy? No tak, wydawało mi się, że w tych dodatkowych strażnikach było coœ wojskowego, pomimo cywilnych strojów. Chciałbym wiedzieć, kto ich tam posłał. – Bez wńtpienia Rada œ odpowiedział Johann. – Bez wńtpienia? œ powtórzył Bleys. œ Czy armia podlega Radzie? – Och, nie œ stwierdził Johann. œ Ale cały czas majń w Radzie przynajmniej jednego członka, zazwyczaj dwu lub trzech. – Czy Pięter DeNiles jest byłym oficerem? – Sekretarz Rady? Z tego co wiem, to nie œ odpowiedział Johann. œ Pojawił się w zasadzie znikńd jakieœ dziesięćœdwanaœcie lat temu. Ale zawsze był w rzńdzie, gdzieœ w tle. Wydaje mi się, że nikt nie wie zbyt wiele na jego temat. Jeœli chcesz, mogę spróbować dowiedzieć się czegoœ więcej także i o nim. – Nie zaszkodzi dowiedzieć się jak najwięcej œ stwierdził Bleys. œ Ale w tej chwili bardziej interesujń mnie huras. A przy okazji, doskonale radzisz sobie z prowadzeniem tutejszej organizacji Innych, choć zawsze była mała. Jednak na innych planetach znacznie lepiej poradzono sobie z rekrutacjń większej iloœci członków. Jakiœ powód? – Oczywiœcie œ odpowiedział Johann. œ My, Cassidianie, niełatwo poddajemy się rekrutacji. Nie jesteœmy jej spragnieni. Tym razem Bleys był głęboko zainteresowany. Osobiœcie uważał, że Cassidianie sń głęboko spragnieni wolnoœci, statusu, władzy. Otworzył usta, by się odezwać, ale pierwsza zrobiła to Toni. – Spragnieni? œ powiedziała ostro. Johann spojrzał na niń. – Większoœć ludzi na tej planecie pragnie bezpieczeństwa i majń je œ powiedział. – Chyba, że absolutnie nie chcń się dostosować. Jeœli mogń znaleœć miłń, bezpiecznń pracę, która da im odrobinę lepsze warunki bytowania, sń szczęœliwi. Nikt nie głoduje – nawet mieszkańcy wiosek i małych miasteczek daleko w dziczy. Gdyby głodowali, dostaliby pomoc

rzńdowń. Jesteœmy najmniej głodnymi ludœmi ze wszystkich Młodszych Œwiatów. Może za wyjńtkiem Exotikow, ale przypuszczam, że można by stwierdzić, iż oni sń głodni odkryć, a to nie to samo. – To ciekawe œ stwierdził Bleys. œ Nawińzałem do tego zagadnienia w moim dzisiejszym wystńpieniu. Twierdzisz, że twoja organizacja i to co mówię, nie oferuje zaspokojenia żadnej z ich potrzeb? Czy chcesz powiedzieć, że według ciebie nie majń oni żadnych pragnień? – Nie, absolutnie nie! œ zaprotestował Johann. œ To, co oferujesz jest czymœ, czego chcń wszyscy Cassidianie, jeœli tylko sami się do tego przed sobń przyznajń. Oczywiœcie, jako jednostki majń również inne pragnienia. Może dlatego właœnie ludzie na dnie depresji stajń się Auras, atakujńc wszystkich i zabijajńc. Najczęœciej ich narzędziem jest miecz. Wydaje się, że sprawia im to większń satysfakcję niż użycie pistoletu energetycznego, igłowca czy karabinu. – Tak. Ale œ ponownie odezwała się Toni œ miecz używany przez tego człowieka dzisiaj był bardzo dziwnń broniń. Mógłby być wycięty z jakiegoœ sztywnego materiału podobnego do masy papierowej, tyle że był grubszy, najwyraŸniej twardy i miał brńzowy kolor. A jednak był niezgrabny, jakby zrobił go ktoœ zupełnie nie znajńcy się na mieczach, wycinajńc po prostu z drewna broń o szerokim ostrzu. – Och, to akurat łatwo wyjaœnić œ wyjaœnił Johann. œ Ten rodzaj broni można zrobić przy użyciu powszechnie dostępnych tu narzędzi. Właœciwie, to jeœli ma się do zestawu podłńczony komputer, wystarczy narysować co się chce i podać dodatkowe wymagania – na przykład, że częœć nad rękojeœciń ma mieć krawędzie ostre jak brzytwa œ a urzńdzenia wyprodukujń to dla ciebie dokładnie według rysunku. Broń dzisiejszego Auras powstała z „surowca” – wy to nazywacie chyba plastikiem? – Nie œ odpowiedziała Toni lekko poirytowanym głosem. œ My też nazywamy to surowcem. – Przepraszam. W każdym razie ma pełno odmian i kolorów, dostępnych ludziom pragnńcym zajmować się nim w domu ze swoimi narzędziami. Niektórzy po prostu lubiń majsterkować, rozumiecie? – Oczywiœcie œ odpowiedział Bleys. œ Teraz inny temat. Jeœli martwiłeœ się naszymi wydatkami, to nie masz powodu. Zapłacimy za wszystko, czego nie będziesz w stanie pokryć

z waszej kieszeni. Ale daj mi jak najwięcej danych o huras, łńcznie z informacjami na temat żywnoœci i napojów œ głównie jednak cyfry dotyczńce ich liczebnoœci. Także wszelkie dane o częstotliwoœci występowania ich amoku. I dowiedz się dla mnie wszystkiego o DeNilesie. – Zrobię to, Bleysie Ahrens œ powiedział Johann. œ Ale przypuszczam, że o DeNilesie za dużo danych nie będzie. Jak mówiłem, zawsze był kimœ trzymajńcym się w cieniu. Informacje na jego temat mogń być utajnione. – Cóż, daj mi, co będziesz w stanie zdobyć œ odpowiedział Bleys œ i jak najszybciej. Masz wszystkie informacje na temat pozostałych pięciu przemówień, jakie mam tu wygłosić, więc będziesz mógł mnie znaleœć. – Tak, wszystko co się da œ potwierdził Johann. œ Z danymi na temat DeNilesa zgłoszę się do ciebie jutro, oczywiœcie w każdej chwili możesz się ze mnń kontaktować. – Œwietnie. A więc wyglńda na to, że w tej chwili wszystko już ustaliliœmy. Johann natychmiast zareagował na sugestię wstajńc z fotela. Zrobił to z płynnoœciń sprintera startujńcego do biegu. – Tak się składa... œ zawahał się przed odwróceniem się do drzwi apartamentu i machnńł do Henryœego, który wstał razem z nim œ sam mogę wyjœć... Zamierzałem tylko powiedzieć, że bardzo cieszy mnie fakt, że będziesz w stanie sam pokryć swoje wydatki. Zrozum, że zrobilibyœmy to, gdybyœmy musieli... – Ale na dłuższy czas zrujnowałoby to was finansowo, prawda? œ dokończył Bleys. – Cóż, nie ma potrzeby. Dziękuję, i wkrótce znów się spotkamy. Johann wyszedł. Bleys, podczas całej rozmowy piszńc na tabliczce, napisał jeszcze kilka znaków i odstawił pisak do schowka. Odłożył tabliczkę, ale kartkę podał Toni, gestem nakazujńc jej przeczytanie tekstu i przekazanie go Henry’emu. Toni wzięła jń i uniosła brwi. Powstrzymała się przed powiedzeniem tego, co najwyraœniej właœnie zamierzała i spokojnie popatrzyła na Bleysa. – Ach, kod œ stwierdziła. – Tak œ swobodnie odpowiedział Bleys. œ Kody handlowe œ prawdę mówińc, kilka kodów. Ale nasze biuro na Zjednoczeniu nie powinno mieć problemów z odczytaniem tego. Dla obojga wiadomoœć była absolutnie jasna. Toni sama nalegała, przyjmujńc pracę dla Bleysa, by wysłał jń do Kwatery Głównej Innych na Zjednoczeniu, by dowiedzieć się jak najwięcej na temat Bleysa œ uparła się nawet przy odbyciu wizyty na farmie należńcej kiedyœ

do Henry’ego a teraz do Joshuy. Tak się złożyło, że Henryœego nie było wtedy w domu œ wyjechał gdzieœ w interesach. W drodze powrotnej do Ekumenii, po spotkaniu reszty rodziny Toni powiedziała Bleysowi, że i tak jej zdaniem miała niezły obraz tego, jaki musi być Henry, a jeszcze zdarzy się okazja, żeby go spotkać. Bleys był tym lekko zaskoczony; Henry nie był człowiekiem, którego można by zrozumieć tylko dzięki znajomoœci jego rodziny œ nie mówińc już o jednym z niń spotkaniu. Sńdzńc po tym, co podsłuchał z rozmowy w górskim obozie na Nowej Ziemi, Toni była zdeterminowana dowiedzieć się więcej. Teraz jednak skończyła czytać zakodowanń stronę i podała jń Henry’emu. Ten przeleciał po niej wzrokiem, wstał, przeszedł kilka kroków do fotela Bleysa i podał mu z powrotem kartkę. Równoczeœnie uœmiechnńł się i wycińgnńł dłoń. – Gratulacje œ powiedział. – To naprawdę ustawi ich tam, na Zjednoczeniu. Bleys ze zdziwieniem wstał i przyjńł dłoń Henryœego w geœcie wydajńcym się być zwykłym uœciskiem dłoni. Wiedział, że Henry nie zna żadnego z używanych przez niego kodów. Nie w jego stylu było uœmiechanie się w sposób, jaki robił to teraz, nie wspominajńc już o „gratulacjach” z dowolnego powodu. Kiedy jego potężna dłoń otoczyła drobniejszń rękę Henry’ego, niemal natychmiast zrozumiał. Henry zacisnńł uchwyt z całń siłń. Bleys odpowiedział podobnie, uœmiechajńc się, a ich przyjacielskie zmagania stały się widoczne nie tylko dla Toni, ale i dla każdego, kto mógłby ich obserwować dzięki ukrytym kamerom. Równoczeœnie opuszki palców spoczywajńce na wierzchu dłoni Bleysa delikatnie zmieniały nacisk, prawie tak nieznacznie, jakby przebiegał tam pajńk. Żołnierze Boga na planetach Zaprzyjaœnionych rozwinęli język dotykowy, stosowany w warunkach wymagajńcych całkowitej ciszy, a Henry był właœnie takim Żołnierzem. Kiedy dwaj synowie Henry’ego dowiedzieli się o tym, błagali ojca, by ich nauczył tego sposobu porozumiewania się, więc choć niechętnie, zgodził się w końcu. Bleys nauczył się go właœnie od chłopców. W tym wieku posiadanie tajemnego języka było rzeczń bardzo atrakcyjnń. Teraz więc Henry i Bleys rozmawiali językiem dotykowym pod przykrywkń zmagań o to, kto silniej potrafi œcisnńć dłoń. Uœcisk Henryœego był zdumiewajńco mocny, ale obaj zdawali

sobie sprawę, że to nie prawdziwa próba, ponieważ gdyby Bleys użył całej siły, jego potężna dłoń mogłaby stosunkowo łatwo zmiażdżyć koœci Henryœego. Gdyby przełożyć na zwykły język rozmowę prowadzonń przy pomocy języka dotykowego Żołnierzy, wyglńdałaby mniej więcej tak: – ? œ Henry zapytał palcami. – Jeszcze dwie mowy. Potem Newton. – Rozumiem. Gotów. Puœcili się, Henry potrzńsajńc i rozcińgajńc dłoń, jakby przegrał próbę. Wrócił na swoje miejsce i usiadł, podobnie jak Bleys, który obrócił się zaraz, wsuwajńc kartkę z tekstem do szczeliny niszczarki umieszczonej w biurku tuż za jego dryfem. Ponownie obrócił się do Toni i Henry’ego. – Wiesz, Toni œ powiedział swobodnie œ minęło już trochę czasu od naszego ostatniego treningu. Dla niezaangażowanego obserwatora scena mogła wyglńdać, jakby Bleys i Toni zaangażowali się w jakiœ dziwny, rytualny taniec, podczas którego ledwie się dotykali w krótkich chwilach kontaktu. Ubrani w szerokie kimona treningowe przypominali parę wielkich, ciemnych ptaków krńżńcych wokół siebie i manewrujńcych w ograniczonej przestrzeni. Działo się tak, ponieważ trening był równoczeœnie ćwiczeniem harmonii – w ki – i potencjalnie œmiertelnej walce. Styl ich zmagań opierał się w dużej mierze na judo i sztuce walki stworzonej na Starej Ziemi w poczńtkach dwudziestego wieku przez Morihei Ueshibę. Nazywała się ona aikido i przez ostatnie trzysta lat została rozszerzona do stylu, jakiego używali teraz Toni i Bleys. A w œaikidoœ tłumaczono jako œduchœ, œwewnętrznń energięœ i œoddechœ. W aikido – drodze zharmonizowanej Ja œ łńczyło w sobie wszystkie trzy znaczenia, bez żadnych między nimi konfliktów. Oddech, równowaga duchowa i miejsce, z którego kierowały się na zewnńtrz energie życiowe, splatały się nierozerwalnie w hara, centralnym punkcie ciała; miejscu znajdujńcym się tuż pod zwykłń pozycjń klamry na pasku męskich spodni. Ich zmagania polegały na próbie włńczenia się w przepływ ki partnera, by przekierować jń nie przeciwstawiajńc się jej, równoczeœnie zachowujńc własnń hara. Byli sobie niemal równi w umiejętnoœci skupienia, ale Toni przewyższała go nieco w osińganiu harmonii z atakujńcym. Dzięki temu właœnie, była w stanie kierować atakami

Bleysa, przekierowywać jego ki jeszcze zanim jego intencje zostały przetłumaczone na fizycznń akcję, i splatać jń z własnń energiń. Toni, używajńc swych umiejętnoœci, niemal bez wysiłku była w stanie œ przy pomocy dœwigni zdajńcych się być ledwie dotknięciem œ przyspieszyć sto dwadzieœcia pięć kilogramów masy ciała Bleysa, rzucajńc go przez całń szerokoœć sali. Za każdym razem Bleys dotykajńc podłoża natychmiast przetaczał się w tył lub w przód i podnosił. Nie istniał żaden wzór ani wyznaczony z góry czas ćwiczeń. Będń walczyć razem, aż oboje będń zadowoleni z efektów, po czym przerwń, za bezsłownym porozumieniem. Fakt, że obecne użycie ki było konstruktywne nie oznaczał, że tych samych zasad nie można było skutecznie zastosować w samoobronie, nawet wobec kilku przeciwników – tak właœnie Toni i Bleys bronili się w alei obok budynku Klubu Prezesów na Nowej Ziemi. Jednak tym razem Bleys chciał trenować z innego powodu. Podczas ćwiczeń rozmawiali tajemnym językiem, znacznie bardziej rozbudowanym niż ten, którego Bleys użył do potajemnej rozmowy z Henrym. W przypadku Toni, został on rozwinięty przez jej rodzinę, w której od pokoleń nauczanie sztuk walki było powszechnym zajęciem. Jednym z efektów była możliwoœć rozmowy z zastosowaniem znacznie szerszego i praktyczniejszego słownictwa niż w przypadku rozmowy z Henrym za poœrednictwem palców. –... Więc Henry zrozumiał œ powiedziała Toni ruchami ciała i sposobem ułożenia palców na chwilowym uchwycie za rękaw Bleysa œ kiedy odgrywaliœcie tę komedię z mocowaniem się. – Tak œ Bleys odpowiedział tym samym, bezgłoœnym językiem. œ Na szczęœcie nie domagał się powodów ani wyjaœnień. – Ja chciałabym jakieœ uzyskać œ przekazała Toni. œ Czemu tak skracać tournee po zaledwie dwu publicznych występach i lecieć na Newtona? – Hura. œ To słowo musiał przeliterować, ponieważ nie istniało w ich języku dotykowym. – Czytałem o nich, kiedy studiowałem o Cassidzie, ale nie uœwiadamiałem sobie implikacji. – Implikacji? Jaki widzisz zwińzek między hura i Newtonem? – Według teorii rozkładu społecznego, o której wielokrotnie mówiłem, każdy z Młodszych œwiatów zaczyna rozwijać wewnętrzne animozje i tworzyć walczńce między sobń

różnorakie odłamy. Tego rodzaju kłopoty rozwijajń się najpierw w niepokoje, potem w przemoc prowadzńcń do ogólnej wojny domowej i w końcu do anarchii. – I według ciebie to właœnie oznaczajń tutejsze przypadki hura? To przewidywanie przyszłoœci nie wydaje mi się w żaden sposób wińzać ze współczesnym Newtonem. – A jednak tam właœnie się kieruj ń. Nie zauważyłem powińzania przed rozmowń z DeNilesem, a potem tym incydentem z hura. Z poczńtku DeNiles mnie zmieszał. – Zmieszał? Czemu? Byłam pewna, że po rozmowie z nim byłeœ zadowolony. – Byłem. Ale równoczeœnie zmieszał mnie jako osoba. Był niewłaœciwń osobń w niewłaœciwym miejscu, albo odpowiedniń osobń w nieodpowiednim miejscu œ w sposób, którego nie potrafiłem okreœlić. Dopiero po tym wydarzeniu z hura, wszystko zaczęło nabierać sensu. Przerwali na chwilę rozmowę, nie dlatego, że Bleys skończył mówić czy Toni usłyszała wszystko, co chciała wiedzieć; po prostu wzór ich ćwiczeń na chwilę zmusił ich do działań, w których nie dało się użyć języka ciała. Oboje poruszali się bez fizycznego kontaktu – a wykonywane w tej chwili ruchy nie pozwalały na przekazywanie sygnałów. – Społeczeństwa ~ powiedział Bleys, kiedy znów weszli w kontakt – podlegajń wzorom ogólnego rozwoju ludzkoœci na tyle, na ile sń z niń w kontakcie. œ Złapał Toni i trzymał jń w uchwycie. œ We własnym społeczeństwie odpowiadajń na takń częœć wzoru, jakiej sń œwiadomi. Ponieważ jednak ten wzór nieustannie rozwija sięizmienia – wzór postępujńcej historii ludzkoœci œ mogń się znaleœć poza jej nurtem. Te odczucia bez wńtpienia odbierane sń na poziomie podœwiadomoœci, ale wywołuje to niezadowolenie w każdej z mniejszych społecznoœci, prowadzńc do zachowań antyspołecznych, narastajńcych i rozwijajńcych się w końcu do jawnej przemocy i wojny. – Czemu musi się to rozwinńć w przemoc? œ Bleys sńdził, że trzyma Toni w sposób uniemożliwiajńcy jej wyrwanie się, jednak zrobiła to bez wysiłku. – Z powodu intensywnego pragnienia społeczeństw ludzkich, by rozwijać się zawsze w kierunku lepszych warunków œ zasygnalizował, kiedy znów znaleœli się w kontakcie. – Gdybyœ przyjrzała się historii Starej Ziemi, znalazłabyœ doskonałe przykłady w dwudziestym i dwudziestym pierwszym wieku. – Z pewnoœciń powszechna wtedy była przemoc, ale naprawdę nie widzę zwińzku między tym, a czymœ, co nazywasz ogólnym wzorem historii.

– Istniejń dwa rodzaje wojen. œ Znów jń miał œ czy na pewno? œ Jedne ujawniajń głębsze niezadowolenie i niezdolnoœć do nadńżenia za ogólnymi zmianami wzoru; to właœnie kilku Exotikowych myœlicieli kilkaset lat temu nazwało spodziewanń œdegeneracjń „Kultur Odłamkowych. Patrzńc teraz wstecz, można w historii dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku zauważyć postęp Starej Ziemi od słabszej œwiadomoœci rozbieżnoœci ze wzorem, do większej œwiadomoœci i odchylenia. Właœciwie można to dostrzec już na poczńtku i w końcowych latach samego dwudziestego wieku. – W czym? œ zapytała Toni. œ Wydaje mi się, że mniejsze wojny rozgrywajńce się pod koniec tego wieku, choć może odbywały się na mniejszń skalę niż te duże, to były równie pełne przemocy i niszczńce; nawet jeœli weœmiemy pod uwagę, że œwiatowe wojny pierwszej połowy dwudziestego wieku pochłonęły znacznie większń liczbę ofiar. Rzuciła nim. W locie wykonał salto, wylńdował na nogach i znów wszedł z niń w kontakt. – Jak mówię œ zasygnalizował kiedy znów się dotknęli œ istniejń dwa rodzaje wojen. – Dwa rodzaje? œ Dotyk palców Toni w jakiœ sposób zdawał się sygnalizować sceptycyzm. – Tak. Możesz nazwać te większe pierwszym typem, to wojny wynikajńce mniej z desperackiej œwiadomoœci bycia odsuniętym od rozwijajńcego się wzoru ich czasów. Były to wojny, które moglibyœmy nazwać politycznymi. Państwa walczyły w nich z innymi państwami, a w czasie tak zwanych œwojen œwiatowychœ œ walczyły ze sobń koalicje państw. Celem narodu albo koalicji rozpoczynajńcej wojnę było zdobycie dominacji nad przeciwnikiem, niekoniecznie wińżńce się z jego całkowitym zniszczeniem. Podœwiadomie naród miał nadzieję na uzyskanie terytorialnej czy jakiejœ innej przewagi, w ramach œwieżo rozwijajńcej się struktury. Zwycięzcy mogli się ustawić w lepszej pozycji do wykorzystania nowych trendów w rozwijajńcym się wzorze historii. Na chwilę przerwali kontakt fizyczny i znów się zwarli. – A drugi typ? œ zasygnalizowała Toni, gdy tylko znów jń schwytał. – W tych wojnach, zazwyczaj prowadzonych na mniejszń skalę œ kontynuował – przynajmniej jedna ze stron planowała całkowite zniszczenie przeciwnika, usunięcie go z powierzchni ziemi. W wojnach politycznych po obu stronach frontu stawali naprzeciw siebie obcy sobie ludzie. Żołnierz z Kanady mógł walczyć z Niemcem, którego nigdy nie spotkał, a

gdyby zetknęli się w innej sytuacji społecznej, możliwe, że by się polubili. Wojny polityczne zmusiły ich do walki o coœ, co nie dotyczyło bezpoœrednio żadnego z nich – uzyskanie dominacji jednej ze stron, społeczeństwa rzńdzńcego drugim – podobniejak Rzym rzńdził podbitymi społeczeństwami, akumulowanymi stopniowo w czasie wzrostu na największe imperium œwiata zachodniego. – Ale œ zapytała Toni œ skńd różnica ? Czem u przeciwnicy w drugim typie wojen chcń całkowitej zagłady tych, z którymi walczń... Prawie udało się jej uwolnić, ale tym razem utrzymał jń. Już udzielał odpowiedzi. – O ile w wojnach pierwszego typu walczyli ze sobń obcy, w drugim typie walka rozgrywała się między najbliższymi sńsiadami i krewnymi. Najkrwawsze wojny zawsze rozgrywały się między bliskimi sobie ludŸmi, których dzieliły tylko drobne różnice, na przykład w doktrynie religijnej œ między sektami jakiegoœ wyznania, albo na większń skalę – między dwiema religiami œ na przykład Hindusi i Muzułmanie. – Nadal jednak nie wyjaœniłeœ, jaki widzisz zwińzek między tym i typami wojen, a widzianym przez nas hura. Widzieliœmy po prostu pojedynczego człowieka bezmyœlnie pędzńcego przez tłum, zabijajńcego na prawo i lewo nieznanych sobie ludzi. – Kiedy do tego właœnie sprowadzajń się w końcu wojny na wyniszczenie œ odpowiedział Bleys. – Bratprzeciw bratu i kuzyn przeciw kuzynowi. Poszczególne osoby mówiń sobie: „przeżyję, jeœli tylko zginie ten człowiek czy tamci ludzieœ. Podziały i rozkład nie sń jeszcze tu, na Cassidzie, tak wyraŸne jak na Nowej Ziemi, gdzie walczń ze sobń trzy grupy. Tutaj konflikt rozgrywa się pod powierzchniń i przeszedł już do etapu wojen bratobójczych. Pomyœl. Gdybym ja lub ktoœ inny poprowadził ludzi Podkowy do rewolucji przeciw Gildiom i Klubom Prezesów, krew członków tych ugrupowań zalałaby ulice – ale szybko doszłoby do dalszego rozlewu krwi, w miarę jak ujawniłyby się podziały w łonie Podkowy i zaczęliby walczyć ze sobń, kolejno przejmujńc przywództwo, po czym mniej lub bardziej legalnymi œrodkami eksterminujńc oponentów. – Wezmę pod uwagę twoje argumenty œ zasygnalizowała Toni œ ale jak wszystko to sprawia, że musisz skrócić swoje przemówienia i polecieć na Newtona? – Ponieważ coraz bardziej oczywiste staje się, że będę musiał radzić sobie z tymi trzema

œwiatami jako jednoœciń. Jak już powiedziałem, siła ich powińzań nie była dla mnie jasna aż do chwili, gdy zobaczyłem dzisiaj ten incydent z hura. – Mimo wszystko, czy nie byłoby bezpieczniej przed udaniem się na Newtona skończyć tutejsze tournee z przemówieniami? Pojawiajńc się tam tak szybko i nieoczekiwanie, spowodujesz ich podejrzliwoœć. – Możliwe. Jednak z naszym programem międzygwiezdnym wińże się jeszcze jeden element. Nie mogę pozwolić McKae zbyt długo pozostawać na stanowisku, zanim wrócę, by zostać zaprzysiężony jako PierwszyStarszy. Ta pozycja i tytuł sń mi konieczne, jeœli mam ukończyć swoje plany œ a zwłaszcza wobec Cassidy i Newtona. Przez cały ten czas rozmowy Bleys więził jń w uchwycie, trwało to zaledwie kilka chwil. Miał wrażenie, że nie była w stanie się uwolnić. Chciał zadać jeszcze jedno pytanie. – Czy coœ w tym ci nie odpowiada? Może wolałabyœ nie brać w tym udziału? – Nie opuœciłabym tego dla wszystkich œwiatów razem wziętych! œ odpowiedziała Toni, podkreœlajńc słowa wyrwaniem się z jego uchwytu, entuzjastycznym rzuceniem go na matę i uwięzieniem tam w uœcisku, z którego nie był w stanie się uwolnić. Rozdział 24 Bleys stwierdził, że jest nieoczekiwanie zadowolony i radosny. Po raz pierwszy w cińgu kilku lat ich znajomoœci, Toni, odpowiadajńc na jego pytanie – czy w jego planach było coœ, co jń niepokoiło i czy nie chciałaby stać się tego częœciń œ ujawniła jakiekolwiek uczucia. Dało się je wyczytać nie tylko w jej odpowiedzi, ale w entuzjazmie, z jakim go rzuciła i przygwoœdziła do maty. Bleys rozmyœlał nad tym ponownie wieczorem tego dnia, idńc do łóżka. Kładł się wczeœnie, co wywołało w nim zdziwienie, ale i satysfakcję. Po raz pierwszy od bardzo dawna – od miesięcy, jeœli nie lat œ miał ochotę na sen. Wrażeniebyło odległe znajome. Był przekonany, że kiedy tylko się położy, uœnie. Jedyne pytanie brzmiało, ile snu naprawdę go czeka, ponieważ był przekonany, że umysł obudzi go, gdy tylko minie pierwszy, mocny sen. Powiedział sobie jednak, że nie ma sensu zaglńdać w zęby darowanemu koniowi. Przypominajńc sobie to antyczne powiedzenie, z przyjemnoœciń pomyœlał, że któregoœ dnia będzie na Starej Ziemi na dłużej niż spędzone w

poœpiechu szeœćdziesińt godzin i naprawdę zobaczy żywego konia. Może nawet będzie na nim jeœdził. Rozebrał się, założył szorty i położył się na łóżku z pola siłowego, zamykajńc oczy i niemal natychmiast zapadajńc w sen. .. .Obudził się z dziwnym uczuciem, że albo spał, albo odszedł gdzieœ na bardzo długo i dopiero powracał. Uczucie to nie miało żadnego konkretnego œródła, ale nie miał zbyt wiele czasu na zastanawianie się, ponieważ stopniowo zaczńł wynurzać się ze stanu głębokiego braku œwiadomoœci do pełnej przytomnoœci, jak korek uwolniony w głębi wody, coraz szybciej mknńcy ku jasnej powierzchni. Jednak zanim w pełni osińgnńł ten stan œ zanim otwarł oczy œ uœwiadomił sobie nagle bliskoœć ciała innego człowieka, a wewnętrzny alarm natychmiast doprowadził go do pełnej przytomnoœci. Jednak leżał jak poprzednio z zamkniętymi oczyma, w żaden sposób nie zdradzajńc, że już się obudził. Nikt nie powinien być w stanie zbliżyć się do niego we œnie. Bleys dalej leżał bez ruchu, z zamkniętymi oczyma i oddychajńc tak jak w chwili, gdy zaczńł się budzić, słuchem i węchem badajńc tożsamoœć osoby w pobliżu œ musiała być naprawdę blisko, ponieważ odbierana przez Bleysa œwiadomoœć ciepła przekonywała go, że człowiek ten nie mógł się znajdować dalej, niż metr od niego. Prawdopodobnie znacznie bliżej. Z wolna nadeszły dodatkowe informacje, częœciowo przez słuch œ ktokolwiek to był, oddychał spokojnie przez nos œ i roztaczał znajomy zapach. Na brzegu jego łóżka siedziała Toni. Perfum używała wyłńcznie na formalne okazje, a i wtedy bardzo oszczędnie. Jednak zidentyfikował znajome, używane przez niń mydło i jej własny, delikatny ale identyfikowalny, zapach osobisty, oczywiœcie unikalny dla każdego. Bleys dalej leżał z zamkniętymi oczyma, oceniajńc sytuację. Chwila rozcińgała się. Najwyraœniej Toni czekała, aż obudzi się w sposób naturalny, trzymajńc w dłoni coœ, co musiało być ksińżkń lub kartkń papieru, szeleszczńc chwilami w charakterystyczny sposób. Nawet Toni nie powinna być w stanie podejœć do niego tak blisko i usińœć przy nim, nie budzńc go ze snu. Wyszkolił się do tego tak, jak szkolił się w sztukach walki œ było to konieczne, a przy tym fascynujńce przeżycie, polegajńce na nabyciu niezwykłej czujnoœci. Bleys zapragnńł posińœć wrażliwoœć na ciepło jako system alarmowy majńcy ochronić go

przed wrogami mogńcymi próbować podkraœć się do niego, gdy byłby nieœwiadomy i nie chroniony. Z pomocń współczesnej techniki nie było to trudne œ wymagało jedynie dużo czasu. Na Zjednoczeniu znalazł psychofizjologia ze specjalnoœciń w pozytronowej tomografii emisyjnej œ mapowaniem centrów mózgu majńcych zwińzek z aktywnoœciń ludzkiego ciała i zmysłów. Poszedł go odwiedzić, pod pozorem rekrutacji go do organizacji Innych i sprowadził rozmowę na temat problemu wykształcenia u człowieka zwiększonej wrażliwoœci na pobliskie œródła ciepła. Psycholog, ekspert wyszkolony na Cassidzie, został zmuszony do pracy na Zjednoczeniu kontraktem i był wyraŸnie z tego niezadowolony, czujńc, że jego talent nie jest odpowiednio wykorzystywany. Pochłonęło go zaprezentowane przez Bleysa wyzwanie. Medyk, nazywajńcy się Kahuba JonœMichel, bardzo chętnie wyjaœnił mu, jak bardzo rozwinęła się jego specjalizacja od czasów, gdy do odczytu potencjałów mózgowych stosowano igły, wprowadzane do tkanki przez czaszkę, do aktualnych technik nieinwazyjnych. Tak więc, podczas gdy Bleys siedział z przypominajńcym hełm urzńdzeniem wsadzonym na głowę, JonœMichel cały czas opowiadajńc, ustawiał i regulował konsolę kontrolnń, przełńczajńc różnorakie klawisze, przełńczniki i obracajńc pokrętła. Bleys, zawsze zafascynowany tym czego nie wiedział, słuchał i zapamiętywał. – Zobacz tu œ mówił JonœMichel, stukajńc pisakiem w gotowy wreszcie obraz – tu gdzie dotykam projekcji, znajduje się oœrodek mózgu kontrolujńcy ciepło. Z łatwoœciń mogę umieœcić na czaszce tuż nad nim bardzo małe urzńdzenie, niewidoczne pod włosami. Kiedy oœrodek zacznie odbierać sygnały nerwowe z ciała, sygnalizujńce zarejestrowanie w pobliżu Ÿródła ciepła, urzńdzenie może przesyłać ci jakieœ powiadomienie. W ten sposób będziesz mógł, używajńc odpowiednio przygotowanych œródeł ciepła w różnych odległoœciach, wyszkolić się, stopniowo zwiększajńc ich odległoœć, aby maksymalnie zwiększyć wrażliwoœć oœrodka zmysłu. – Dobrze œ odpowiedział Bleys. – Właœciwie mam nawet jeszcze lepszy pomysł. Otóż tutaj... – Jon–Michel wskazał inny punkt na obrazie œ znajduje się twój oœrodek przyjemnoœci. Spojrzał na Bleysa z wyrazem akademickiego triumfu na twarzy.

– Mógłbym teraz œ mówił dalej z emfazń œ umieœcić ci na czaszc e jeszcze jedno, równie małe urzńdzenie, które w odpowiednich warunkach tworzyłoby połńczenie między twoim oœrodkiem wrażliwoœci na ciepło i oœrodkiem przyjemnoœci. – Po co robić coœ takiego? œ zapytał Bleys, choć właœciwie znał już odpowiedŸ na swoje pytanie. – Cóż, rzecz w tym œ odpowiedział naukowiec œ że oœrodek wrażliwoœci na ciepło w twoim mózgu odbiera sygnały przesyłane przez zmysły na długo przed tym, zanim œwiadomie je zarejestrujesz. Oznacza to, że potrafi odczuć znacznie niższy poziom ciepła, niż byłbyœ w stanie odebrać œwiadomie. Sńdzę, że dzięki treningowi mógłbyœ zwiększyć swojń wrażliwoœć, a co za tym idzie, obniżyć granicę œwiadomie odczuwanego gradientu temperatury. Przerwał, wykonujńc gest wyrażajńcy dezaprobatę. – Oczywiœcie, zawsze będzie istniała różnica między tym, czego będziesz œwiadom, a tym, co będń w stanie odebrać czujniki twojego ciała. œ Wzruszył ramionami. – Rodzaj efektu progowego. – A urzńdzenie na czaszce? œ zapytał Bleys, choć pewien był, że zna odpowiedŸ. – Sygnalizowałoby ci przez uaktywnianie centrum przyjemnoœci w chwili, gdy oœrodek wrażliwoœci na ciepło odebrałby jakiœ znak od ciała. œ JonœMichel uœmiechnńł się. œ Trening byłby znacznie przyjemniejszy niż zazwyczaj. I choć urzńdzenie byłoby niewielkie i raczej trudne do zauważenia œ poza czujnikami ochrony œ sńdzę, że ciało szybko nauczy się wrażliwoœci dla nagrody bez koniecznoœci stałego wspomagania. – Rozumiem œ stwierdził Bleys. – Dzięki starannemu treningowi œ z satysfakcjń kontynuował naukowiec – oœrodek przyjemnoœci będzie mógł powiedzieć ci œ nie w formie œwiadomoœci œródła ciepła, a przez nagłe, nie dajńce się wyjaœnić uczucie przyjemnoœci œ że oœrodek wrażliwoœci na ciepło zaczńł reagować. Myœlę, że twój mózg da się do tego wytrenować bez potrzeby zewnętrznego systemu sygnalizacji. œ Uœmiechnńł się jeszcze szerzej. – Zaznaczam, że odczujesz tylko chwilowń przyjemnoœć, zanikajńcń w chwili, gdy spróbujesz jń zanalizować, a nie przedłużonń ekstazę utrzymujńcń się jak długo œródło ciepła będzie znajdować się w zasięgu twoich zmysłów. Bleys uœmiechnńł się. œmieszna była myœl o skradajńcym się w œrodku nocy zabójcy, podczas gdyjego przebudzenie i œwiadomoœć wińzałaby się z cińgłń przyjemnoœciń.

– Och, ale to całkowicie możliwe! œ Wykrzyknńł JonœMichel, niewłaœciwie interpretujńc uœmiech. œ Daję słowo, że mogę dać ci urzńdzenie do wykonania połńczenia i wierzę, że masz spore szansę na wyszkolenie się, by połńczenie działało również bez zewnętrznych œrodków. Na poczńtek urzńdzenie, które ci dam będzie wywoływać jedynie krótkotrwałe odczucia, jednak z czasem twój mózg przyzwyczai się do wykorzystywania połńczenia i naprawdę wierzę, że będziesz w stanie radzić sobie bez wspomagania. Mówię to, opierajńc się na zebranym doœwiadczeniu. – Och, wierzę ci œ powiedział Bleys. œ Zrobimy to. Tak się stało. Bleys leżał z zamkniętymi oczami w ciemoœci swojej sypialni, a z różnych, wybieranych losowo kierunków zbliżały się do niego panele cieplne. Komputer rejestrował ruchy wszystkich obiektów i odległoœć, z której je wyczuł, co sygnalizował unoszńc rękę. Otwarł oczy, przez chwilę patrzńc rozmytym wzrokiem w górę, na sufit, potem dopiero skupiajńc wzrok z boku, na Toni. Patrzyła na niego z poważnym wyrazem twarzy. – Od jak dawna tu jesteœ? œ zapytał. – Chwilę œ odpowiedziała. œ Na ile się obudziłeœ? To było dziwne pytanie. Instynktownie miał ochotę odpowiedzieć jej, że nie patrzyłby na niń z otwartymi oczyma, gdyby się nie obudził. Ale nie powiedział tego. – Czemu sńdzisz, że mogę nie być przytomny? œ zapytał zamiast tego. – Chodzi mi o to, czy całkiem się obudziłeœ œ stwierdziła Toni. – Wystarczajńco œ powiedział. Znów wróciło do niego wrażenie długiej podróży. – Jak długo spałem? Sńdzńc po œwietle przechodzńcym przez zewnętrznń, przejrzystń œcianę pokoju, nie tylko był dzień, ale podejrzanie przypominał on póœne popołudnie. – Sńdzimy, że gdzieœ między osiemnastoma a dwudziestoma godzinami œ powiedziała. – Dobrze się czujesz? Skinńł głowń, patrzńc na niń w milczeniu. Nie przywykł do bycia zdumionym. Uœwiadomił sobie właœnie, że do tej pory zawsze potajemnie dumny był ze swojej umiejętnoœci przewidywania, więc cokolwiek się stało, nigdy nie był zdumiony. Teraz jednak został wzięty z zaskoczenia. Toni mówiła dalej. – Jeœli naprawdę się obudziłeœ, lepiej to przeczytaj. Podała mu zamknięty w kopercie poczty międzyplanetarnej list z pieczęciń, którń zidentyfikował jako należńcń do wspólnego, dwuplanetarnego rzńdu powoływanego w

rzadkich okazjach, gdy Zjednoczenie i Harmonia miały jednego Najstarszego. Pieczęć została złamana a list otwarty. Nie było w tym nic dziwnego, ponieważ Toni na co dzień zajmowała się jego pocztń, otwierajńc jń i przekazujńc mu jedynie wiadomoœci, które naprawdę musiały do niego dotrzeć. Wewnńtrz koperty znalazł złożony arkusz papieru monomolekularnego, na którym nie wydrukowano, a odciœnięto dużymi literami tekst. Do wiadomoœci: Z ŁASKI I NA TCHNIENIA PAŃSKIEGO: Bleysie Ahrens œ dzięki łasce Pańskiej i jego ukochanego Najstarszego, przemawiajńcego do ciebie głosem dwu błogosławionych œwiatów Zjednoczenia i Harmonii œ wyznaczony zostałeœ by pełnić honory i obowińzki Pierwszego Starszego, po jego prawicy. Nakazuje ci się więc porzucić wszelkie działania jakimi teraz się zajmujesz, czyœ jest na planecie czy w przestrzeni, gdy list ten dostaniesz; natychmiast powróć na œwiat przez naszego Pana ukochany, zwany Harmoniń, przez Najstarszego wybrany na swń rezydencję; tamże staniesz przed nami, by Najstarszy mógł wybrać cię i zaprzysińc jako swego Pierwszego Starszego. Otrzymawszy niniejsze pismo, bez wahania i natychmiast poddasz się naszej woli. Najstarszy spodziewa się zobaczyć cię przy sobie najszybciej, jak to możliwe w œwiecie stworzonym przez Wszechmocnego. Podpisano: Podpis należał do McKae. Bleys ogarnńł cały list jednym spojrzeniem. Przeczytał go jeszcze raz, bardziej z powodu zainteresowania niż z jakiejkolwiek innej przyczyny. Oddał go Toni. – Co w tym œmiesznego? œ zapytała. – Uœmiecham się, bo McKae jest tak bardzo sobń œ wyjaœnił Bleys, poważniejńc. – A więc zbieramy się i natychmiast lecimy na Harmonię? œ zapytała Toni. – Rezygnujńc z dodatkowych przemówień tutaj? – Oczywiœcie, że nie œ Bleys znów się uœmiechnńł. Toni spojrzała na niego twardo. – Nie zamierzasz postńpić zgodnie z poleceniami z listu? Jak więc zamierzasz odpowiedzieć... – Żadnej odpowiedzi. Po prostu wsadœ to do archiwum, żebyœmy w razie koniecznoœci mieli do tego dostęp. Toni cały czas siedziała bez ruchu. Teraz wyraœnie się rozluœniła i lekko uœmiechnęła. – Wcale nie zamierzasz tam lecieć?

– Zrobię to, kiedy będę gotów. Nie sńdziłaœ chyba, że porzucę wszystko dla uroczystoœci? – Cóż œ odpowiedziałaToni œ jeœli chcesz zostać Pierwszym Starszym albo kiedykolwiek wrócić na Harmonię lub Zjednoczenie œ nie wspominajńc o tym, że reszta z nas też kiedyœ będzie chciała wrócić do domu, będziesz musiał wysłać mu jakńœ odpowiedŸ, nie sńdzisz? – Nie widzę powodu œ stwierdził Bleys. – Żadnej odpowiedziPTo naprawdę podważy twojń pozycję jako Pierwszego Starszego – zakładajńc, że jń dostaniesz, po tym jak nie odpowiesz na list. – Absolutnie nie. To pierwsza lekcja dla McKae. Będzie musiał nauczyć się, że nie może mi rozkazywać. Tak naprawdę wkrótce się przekona, że będzie dokładnie na odwrót. Uœmiechnńł się do niej. Toni nie od razu zareagowała, ale z wolna na jej twarz wypłynńł uœmiech, a sama twarz zmieniła się w sposób, jakiego nigdy jeszcze u niej nie widział. Wyglńdało to tak, jakby odprężyła się w radoœć œ jakby od bardzo dawna czekała na coœ i wreszcie uzyskała oczekiwanń odpowiedŸ. – Goœkui œ powiedziała cicho. Przyglńdał się jej, wcińż z uœmiechem, choć nieco zdumiony. Nie zrozumiał tego co powiedziała. Uderzyła go œwiadomoœć, że musiały zos tać wypowiedziane w języku wcińż używanym w jej rodzinie. – Nie rozumiem. – Powiedziałam... œ wcińż uœmiechała się w zupełnie nieznany mu sposób œ zasadniczo, że zawsze wiedziałam, iż jesteœ wszechstronnie uzdolniony, ale aż do tej pory nie byłam pewna, że rzeczywiœcie masz w sobie wielkoœć. Zwińzali się spojrzeniami; uœwiadomił sobie, że to jeden z tych rzadkich momentów, kiedy musiał zmierzyć się z faktem, że jń kochał; bariera utrzymywana przez niego niczym nieprzeniknione szkło zaczynała roztapiać się w delikatnń mgiełkę. Jeszcze chwila a odrzuci jń, przysunie się do niej i powie jej, co do niej czuje. Jednak stalowa wola powstrzymała go. Wróciło wspomnienie faktu, że raz już otworzył się na kogoœ, a stworzona w ten sposób wyrwa nigdy już nie zostanie zamknięta; że wszystko co postanowił dokonać, zostałoby w końcu ujawnione. Coœ głęboko ludzkiego w nim zawsze czuło, że nie istniała żadna inna osoba mogńca udœwignńć taki ciężar. Jeœli ma zrealizować swoje plany, musi pozostać samotny, oddzielony od ludzkoœci. I musi trwać w tej izolacji. Cińgle musi przypominać sobie o potrzebie izolacji, ponieważ

okazje takie jak ta, wcińż będń powracać, przez całe jego życie – a to co zamierzał, trwać będzie przez pokolenia. Rozdział 25 Byli na Newtonie. No, prawie, ponieważ statek opuszczał się bardzo powoli. Przypuszczalnie pilot był po prostu ostrożny, w każdym razie Bleys, wraz ze swoimi ludŸmi tkwili œciœnięci w œluzie razem z grupń pasażerów z Cassidy. Jeden z nich stał teraz z twarzń prawie przyciœniętń do klatki piersiowej Bleysa – w jakiœ sposób udało mu się przecisnńć przez kordon otaczajńcych go Żołnierzy, a Bleys zasygnalizował Henryœemu, by nie robił z tego sprawy œ biznesmen w œrednim wieku, z nadwagń i łysinń na czubku głowy sprawiajńcń wrażenie, jakby nosił tonsurę, dziwnie nie pasujńcń do drogiego, popielatego garnituru majńcego zamaskować niedostatki figury. – Niedługo powinniœmy wylńdować, nie sńdzi pan? œ odezwał się gorliwie, próbujńc wyjrzeć zza ciała Bleysa, a może przez nie œ co było równie niemożliwe œ i spojrzeć przez okno na ziemię poniżej. – Tak sńdzę œ odpowiedział Bleys. – Mam nadzieję, że zaraz wylńdujemy œ stwierdził biznesmen nerwowo. œ Mam bardzo ważne spotkanie w jednym z tutejszych laboratoriów. – NajwyraŸniej nerwy wywoływały u niego gadatliwoœć, skłaniajńc do wypełnienia słowami czasu do wylńdowania. œ Liczę na to, że dobrze opiekujń się moim bagażem. To tylko jedna, duża torba, ale mam tam coœ bardzo... – powstrzymał się najwyraœniej tuż przed powiedzeniem czegoœ, co powinien zachować w tajemnicy œ ...dokumenty i tego typu rzeczy œ dokończył. W tej chwili statek dotknńł podłoża z delikatnym wstrzńsem; drzwi luku otwarły się i zaczęli przez nie wychodzić Żołnierze. Bleys poczekał chwilę z wyjœciem, przed nim wyszła Toni, która po wyjœciu ze względnego półmroku korytarza na popołudniowe œwiatło Newtona nagle zatrzymała się i odwróciła. – Jest Dahno! œ powiedziała. Sekundę póœniej Bleys podńżył za niń, wychodzńc na przyćmione, unikalne œwiatło Newtona, planety krńżńcej wokół Alfy Centauri B, pomarańczowej gwiazdy dzielńcej system z Alfń Centauri A œ słońcem Cassidy, oraz małń gwiazdń znanń na Starej Ziemi jako

Proksima Centauri. W tym niezwykłym œwietle dostrzegł, że Dahno rzeczywiœcie tam był. Jednak wyglńdał inaczej niż zazwyczaj. Nie roztaczał wokół siebie zwykłej aury dobrego humoru i przyjaznej otwartoœci. Zdumiewajńce było, do jakiego stopnia jego życzliwa twarz mogła nabrać tak złowieszczego i groŸnego wyglńdu, po prostu przez rezygnację z uœmiechu i zaostrzenie rysów. Oczywiœcie, w wywarciu odpowiedniego wrażenia pomagały Dahno jego rozmiary. Jednak taki wyraz twarzy Bleys dotńd widział u niego tylko raz, podczas całej znajomoœci z przyrodnim bratem. Miało to miejsce, gdy Bleys był jeszcze dzieckiem. Po raz pierwszy spotkali się twarzń w twarz, a Dahno zdefiniował ich wzajemne relacje przez rzucenie na pół nieprzytomnego Bleysa na ziemię niedbałym ciosem masywnej ręki. Teraz ta sama twarz i niemal wojownicza postawa Dahno œ górujńc nad wszystkimi dookoła, z lekko rozstawionymi nogami i przygarbionymi ramionami, w całkowitym bezruchu œ zdawał się sygnalizować podobne uczucia. Jego wrogi wyglńd zdumiewajńco pasował do czerwonawego œwiatła; mógłby być jakimœ bogiem wojny – nawet Thorem ze starożytnego panteonu Północy, wskrzeszonym tuż przed Ragnarokiem. Prawdę mówińc, Alfa Centauri też była widoczna, dodajńc swoje œwiatło do krajobrazu, ale w bardzo niewielkim stopniu; mniejszy dysk po lewej stronie Bleysa, jedynie odrobinę wyżej niż potężnie wyglńdajńca Alfa Centauri B, zbliżajńca się właœnie do horyzontu. – Tędy œ krótko i zwięœle odezwał się Dahno, gdy tylko Bleys znalazł się w zasięgu słuchu. Brat odwrócił się i ruszył wielkimi krokami przez drzwi niewielkiego budynku, przez jego œrodek œ najwyraœniej był to rodzaj punktu celnego, bo reszta pasażerów też zmierzała w tym kierunku œ i przez drzwi po drugiej stronie, gdzie czekał na nich zwyczajowy rzńd limuzyn. Dahno skierował się do pierwszego pojazdu w kolumnie, wskazujńc Bleysowi, Toni i Henryœemu, by weszli do pokaœnego wnętrza z szeœcioma fotelami, po czym wszedł sam, zamykajńc za sobń drzwi. – Dahno... œ odezwała się Toni, ale ten natychmiast uciszył jń gestem. – Porozmawiamy w hotelu œ oœwiadczył. Oparł się w swoim fotelu i nie odezwał się, gdy cała kolumna ruszyła przez miasto. Nie odezwał się też œ podobnie jak nikt z jadńcych w limuzynie œ przez całń drogę. Twarz Toni

stała się maskń bez wyrazu, mogńcń oznaczać cokolwiek, ale jak sńdził Bleys, w tej chwili oznaczała po prostu, że Toni była niezadowolona. Sam Bleys odczuwał zaciekawienie, jednakwewnętrznie z zainteresowaniem analizował fakt, że widok Dahno tak mocno przywołał przeszłoœć, że przez chwilę odczuł nagłń, płomiennń urazę za tamten cios i na moment poczuł się mały i bezradny wobec potężnego, starszego brata. Henry wyglńdał tak samo, jak zwykle œ wyczekujńco niezaangażowany. Dahno odezwał się tym samym, twardym tonem dopiero, gdy wszyscy znaleŸli się w pokoju prywatnego apartamentu w hotelu. – Lepiej usińdœ, zanim tego wysłuchasz œ powiedział do Bleysa. Spojrzał na Henry’ego iToni. œ Wszyscy usińdœcie. Usiedli. Dahno na chwilę przyłożył do ucha zgiętń dłoń, prawie jakby chciał się podrapać, ale gest był zrozumiały dla pozostałych. Byli podsłuchiwani, niewńtpliwie również podglńdani przy użyciu kamer. Nikt z nich nie poruszył się ani nie zmienił wyrazu twarzy. Dahno wzińł krzesło, przysunńł je tak, że wszyscy znaleœli się na tyle blisko, na ile pozwalały długie nogi jego i Bleysa, po czym wycińgnńł z kieszeni srebrne urzńdzenie. Umieœcił je na otwartej dłoni. Po chwili na wierzchu urzńdzenia pojawiła się maleńka bańka, która zaczęła gwałtownie rosnńć, pochłaniajńc ich wszystkich do swego wnętrza. Znaleœli się w pęcherzu prawie przezroczystej, błękitnawej kuli. Bańka przestała się rozszerzać. Dahno przesunńł kciukiem po boku urzńdzenia, na co zareagowało oderwaniem czegoœ w rodzaju pępowiny łńczńcego je z rosnńcń bańkń, i schował przyrzńd do kieszeni. Pępowina znikła, ale bańka została na miejscu. – Ta tarcza œ zatoczył długim, grubym palcem koło, wskazujńc na otaczajńcń ich barierę – jest jedynń w swoim rodzaju, poza pewnym tutejszym laboratorium. Nie będę mówił jak jń zdobyłem, ponieważ mam ważniejsze sprawy do omówienia i nie pytajcie mnie, jak działa. Wszystko co wiem, to fakt, że wykorzystuje przesunięcie fazowe do stworzenia niecińgłoœci, przepuszczajńcej przez siebie wszystko poza naszym obrazem i tym, co mówimy, uniemożliwiajńc szpiegowanie. Toni zaczęła otwierać usta, ale pierwszy odezwał się Bleys. – Skńd możesz mieć pewnoœć? œ zapytał. – Powiem ci za chwilę œ szorstko odpowiedział Dahno. œ Przylecieliœcie jednym z

regularnych kursów liniowych z Cassidy. Dobrze, że was wyglńdałem. Czy jest tu w ogóle Favored of God? – Wylńdował tu trzy dni temu œ rzeczowo wyjaœniła Toni. œ Przyleciał pod nazwń Spaceha wk, z fałszywymi dokumentami, jakoby z Cety w locie towarowym, choć komory ładunkowe sń przystosowane do przewożenia pasażerów. Będzie siedział na lńdowisku jak długo zechcemy, pod pretekstem jakichœ napraw w silnikach. Tak naprawdę będń w stanie wystartować w cińgu kilku godzin, jak tylko przekażemy im zakodowanń informację, że się tam udajemy. Właœciwie powinnam powiedzieć, że będzie to jednorazowy sygnał, bo ma to być jednowyrazowe połńczenie telefoniczne, nie do wyœledzenia. – To rozsńdne œ skomentował Dahno. œ A więc jednak nie przylecieliœcie tu jak stadko całkowitych niewinińtek. – Oczywiœcie, że nie œ obruszyła się Toni. œ Przy tym nie ma niebezpieczeństwa, że ktoœ zacznie węszyć i przekona się, że tak naprawdę ze statkiem nie dzieje się nic złego, jako że każdy statek stanowi formalnie niepodległe terytorium planety, której ma dokumenty i można na niego wejœć tylko za zaproszeniem załogi. – Dobrze! œ Dahno cofnńł się odrobinę na krzeœle, rozluœniajńc się lekko. Jednak wcińż utrzymywał twardy wyraz twarzy. Obrócił się w stronę Bleysa. – Wyjechałeœ z Cassidy wczeœniej niż planowałeœ, prawda? Jesteœ tu przed czasem. Gdybym nie pilnował listy pasażerów przylatujńcych liniowców, nie zostałbym poinformowany na czas o twoim lńdowaniu. Czemu? Bleys poczuł pierwsze poruszenie nieskończonego zniecierpliwienia. To on tu wydawał polecenia, a Dahno już od lat nie próbował rzucić mu wyzwania. Teraz jednak rzucał pytaniami jak prokurator w sńdzie. A jednak mógł istnieć jakiœ powód, który usprawiedliwiał takie postępowanie. – Uznałem, że z wczeœniejszym opuszczeniem Cassidy wińżń się pewne obiecujńce perspektywy. œ Bleys utrzymywał głos i nerwy na wodzy. – Perspektywy? œ zapytał Dahno. œ Niezależnie od tego, jakie by nie były, lepiej natychmiast zadzwoń na Favored of God i jak najszybciej odleć z Newtona. – Czemu? – zapytał Bleys. Dahno zachichotał, ale nie był to jego zwykły, radosny chichot. Tym razem miał ponurń twarz. – Jak i ty, mam swoje szczególne zdolnoœci œ powiedział. – Nigdy w to nie wńtpiłem œ stwierdził Bleys.

– Nie, ale zapomniałeœ o tym. Nigdy nie miałem więcej racji niż wtedy, gdy powiedziałem, że będziesz mnie potrzebował na Newtonie. Gdybym tylko dotarł tu wczeœniej, przygotowałbym już całń historię, od której natychmiast byœ zawrócił. Przeczuwałem, że będzie to dla ciebie legowisko lwa; teraz jestem już tego pewien, choć wcińż nie znam szczegółów. Popełniłeœ błńd, wysyłajńc mnie na Zjednoczenie, na wybory. – Doprawdy? œ zapytał Bleys. Wbrew sobie usłyszał we własnych słowach cień groŸby. – Tak jest œ potwierdził Bleys. œ Sń rzeczy, w tórych k jestem lepszy od ciebie. Nikt nie może się z tobń równać pod względem przewidywania przyszłoœci i przejęcia nad niń kontroli. Robisz to lepiej niż ktokolwiek, kogo mógłbym sobie wyobrazić. Ale teraœniejszoœć widzę lepiej niż ty, bracie. Na tym polega moje życie – badanie i rozumienie tego, co dzieje się wokół mnie w danej chwili i jestem w tym lepszy od ciebie, ponieważ cała twoja uwaga skierowana jest ku przyszłoœci. Bleys wolno kiwnńł głowń, cały czas przyglńdajńc się bratu. – Widzisz – kontynuował Dahno œ prńc do przodu, wygrywajńc po drodze każde starcie i sprawiajńc, że wszystko idzie po twojej myœli, kreujńc swoje nazwisko na wszystkich planetach, przeoczyłeœ jeden fakt œ zapomniałeœ, że ludzkoœć ma skłonnoœć do podlegania tym samym prawom co wszelkie ciała fizyczne œ wszelka akcja wywołuje równń reakcję. Pchasz ludzi, by przepychali innych ludzi w interesujńcym cię kierunku, a to stopniowo tworzy przeciwwagę dla twojego nacisku; siłę tę tworzń ludzie nie zgadzajńcy się z tym, co od ciebie słyszń. Różnie to wyglńda, od opozycji na pełnń skalę, do prostej niechęci do pójœcia za tobń. Ale każda osoba, którń popychasz, instynktownie reaguje oporem, a wszystko to kumuluje się w coraz większń przeciwsiłę. – Chodzi mi o to, Bleys œ Dahno ostro sam sobie przerwał œ że potrzebujesz mnie, bym rozglńdał się tam, gdzie tyjesteœ œlepy, a przynajmniej nie widzisz zbyt dobrze. Zauważyłem, jak na Zjednoczeniu roœnie opozycja przeciw tobie, w McKae’em i w Izbie. Gmina Henry’ego, która raz cię wybrała, a teraz głosowała na mnie, wcale cię już nie kocha, a większoœć ludzi stamtńd nie zgadza się z najrozsńdniejszymi argumentami twoich przemówień po prostu dlatego, że pochodzń od ciebie. To samo dzieje się na Newtonie.

Widziałem rzeczy, które prawdopodobnie tobie umknęły. Dowiedziałem się o sprawach, o których ty nigdy byœ się nie dowiedział. Moje umiejętnoœci polegajń na przeciskaniu się przez szczeliny, czytaniu między wierszami i dowiadywaniu się rzeczy, których ludzie normalnie nie chcieliby powiedzieć nikomu obcemu. – A więc mów. – Zacznę od tego œ powiedział Dahno œ że mamy tu mimo wszystko aktywny oddział Innych. Całkiem sporych rozmiarów, ale działajńcy głównie w podziemiu. – To ciekawe œ stwierdził Bleys. – Tutejsza organizacja została zdelegalizowana. Rzńdzńcy nie sń szczególnie krwiożerczy i nie polujń na czarownice, a nasi aktualni członkowie starajń się nie œcińgać na siebie uwagi, ponieważ zmusiłoby to struktury władzy do zauważenia ich œ co mogłoby się dla nich bardzo Ÿle skończyć. Sam ten fakt coœ powinien ci powiedzieć. – Co takiego? œ zapytał Bleys. – Po prostu jeœli sńdziłeœ, że Nowa Ziemia miała niezrównoważonń sytuację społecznń, jeszcze wyraœniejszń na Cassidzie, to przekonasz się, że obie były bardzo spokojne w porównaniu do tego œwiata. Każde tutejsze laboratorium, od najmniejszych do największych, należy do Instytutu. Każdy Instytut i każde laboratorium jest w stanie cińgłej walki z pozostałymi. Przechodzńc przez etapy sojuszy i przyjaœni, tak naprawdę jednak cińgle chowajń za plecami sztylety albo plany wykorzystania sojuszu na własnń korzyœć. Efektem tego jest sytuacja, w której wszyscy mieszkańcy planety sń w stanie cińgłej wojny ze wszystkimi innymi. Co więcej, prawie wszyscy aktywnie działajńwroli wywiadowców, szpiegujńc by przeżyć. – Jak się tego dowiedziałeœ? œ zapytała Toni. – Zaczńłem od poszukiwań Newtończyka, ukrywajńcego jakiœ osobisty sekret, którego nie miał ochoty ujawniać œ bezbarwnie odpowiedział Dahno. œKiedy takiego znalazłem i dowiedziałem się doœć, by orientować się, jakiego rodzaju tajemnicę ukrywa, zaszantażowałem go, by opowiedział mi o swoich relacjach ze współpracownikami i powińzaniach jego laboratorium z innymi. Od tego miejsca poruszałem się wzdłuż łańcucha powińzań, aż znalazłem laboratorium, które stworzyło to urzńdzenie – przy okazji zdobyłem niezły obraz tego jak i przez kogo kierowane jest to społeczeństwo. – I wszystko to w kilka tygodni? œ zapytała Toni. œ Musiałeœ wrócić na Zjednoczenie i

spędzić tam przynajmniej kilka dni, a to oznacza, że nie możesz tu być dłużej niż jakieœ dwa tygodnie. Jak mogłeœ tyle osińgnńć w tak krótkim czasie? Dahno spojrzał na niń z tń nowo nabytń ponuroœciń. – Powiem ci. Chęć szpiegowania bardzo ładnie idzie tu w parze z głodem rozmów sklepowych œ handlowych, jeœli wolisz œ tak więc muszń się odbywać spotkania stajńce się otwartymi targami tajemnic œ oraz wszystkiego, co odbywa się tu pod powierzchniń. Znów przerwał. – To wystarczy jako tło? – Bardzo użyteczne tło œ stwierdził Bleys. W pełni już panował nad swoimi nerwami. – Mów dalej. Powiedz nam, co masz do powiedzenia. – A więc dobrze. Kiedy tylko odleciałem statkiem na Zjednoczenie, natychmiast zaczńłem roztaczać wrażenie, że się rozeszliœmy i dlatego wracam do domu, podczas gdy ty kontynuujesz swoje tournee. Oczywiœcie odmówiłem wdawania się w szczegóły, ale pozwoliłem wszystkim obserwatorom zauważyć, że jestem niezadowolony ze sposobu, w jaki mnie traktowałeœ i szukam możliwoœci, żeby ci się zrewanżować. – Biorńc pod uwagę sposób, w jaki zawsze i wszędzie prezentowałeœ się ludziom, jestem zdumiony, że w to uwierzyli œ po tych wszystkich latach kiedy wykazywałeœ się spokojnń i ustępliwń naturń œ stwierdził Bleys. – Podtrzymywałem inne wrażenie œ Dahno uœmiechnńł się lekko. œ Widziałeœ, jak na ciebie patrzyłem, kiedy zszedłeœ ze statku? To było przedstawienie na użytek publicznoœci. – Skuteczne œ wtrńcił Bleys. œ Ale przerywam ci, mów dalej. – Tak. Mówińc w skrócie, pozwoliłem im wierzyć, że przyleciałem na Newtona przed tobń, by maksymalnie utrudnić ci tu życie. – Nie zrobiłeœ tego chyba? œ zapytała Toni. œ To znaczy, jako częœć budowania tu swojego wizerunku? – Sprawiałem tylko takie wrażenie, to wszystko. To wystarczyło. Tutejsza sytuacja nie potrzebowała z mojej strony wiele pomocy. Od samego lńdowania byliœcie wszyscy nie tylko obserwowani, ale i kontrolowani. – Przez kogo? œ zapytał Bleys. – Radę Nadzoru Laboratoryjnego œ wyjaœnił Dahno. œ Kieruje tu wszystkim, tak samo jak Rada Rozwoju rzńdzi na Cassidzie. – Nie widziałem jak na razie żadnych przejawów kontroli œ odezwał się Henry. œ Choć oczywiœcie mogli rejestrować wszystko od chwili, gdy opuœciliœmy statek kosmiczny. Antonina Lu osobiœcie dokonała rezerwacji, prawda?

Spojrzał na Toni. – To prawda œ potwierdziła. œ Wybrałam firmę wypożyczajńcń limuzyny i hotel jako najlepsze dla nas w całym Woolsthorpe. – Woolsthorpe œ powtórzył Henry. œ To dziwna nazwa dla stolicy. – To miasto na Starej Ziemi, w Anglii, gdzie w siedemnastym wieku urodził się Isaac Newton œ wyjaœnił Dahno. œ Jeœli zaœ chodzi o wybór limuzyn i hotelu, byliœcie kiedyœ w sytuacji, kiedy profesjonalny magik zaoferował wam talię kart każńc wybrać jednń z nich, sprawiajńc równoczeœnie, że wyjmuje się tę, którń chce? To się nazywa wymuszanie. W ten sam sposób podsunięto ci limuzyny i ten hotel. – Czyli nie jest to jakiœ zwykły hotel? œ zapytał Bleys. – Nie. Pamiętasz paryskń Bastylię albo londyńskń Tower? To coœ podobnego. Hotel, forteca i więzienie o najwyższym poziomie zabezpieczeń dla ważnych goœci. Tuż pod rękń Rady Nadzoru Laboratoryjnego œ a zwłaszcza dla ciebie, to jaskinia lwa. Czy wiesz, że jesteœ na tym samym piętrze i prawdopodobnie nie dalej niż sto metrów od miejsca, gdzie Rada odbywa spotkania? – Nie, nie wiedziałem œ odparł Bleys. – Cóż, dokładnie tak jest. Tylko nie próbuj podchodów. Łatwiej byłoby ci wejœć do skarbca w banku niż do tamtej częœci budynku. – A jednak istnieje szansa, że ktoœ mógłby użyć bomby z antymaterii do zniszczenia budynku razem z większń częœciń miasta œ stwierdził Bleys. œ Ktoœ nie patrzńcy dalej niż usunięcie osób sprawujńcych w danej chwili władzę. – Musieliby znaleœć się na pozycji umożliwiajńcej odpalenie bomby – powiedział Dahno – a od podziemi do nieba nad nim, a nawet ponad atmosferń, na dobrń jednostkę astronomicznń w górę, wszystkie przejœcia sń starannie monitorowane. – Nie, gdyby zamachowiec miał wokół siebie tego rodzaju bańkę. – Ale rzecz w tym – zaprotestował Dahno œ że nikt jeszcze o tym nie wie, nawet Rada... Przerwał mu dzwonek rozbrzmiewajńcy ze œcian. Łagodny, przepraszajńcy, ale domagajńcy się uwagi. Dahno sięgnńł do urzńdzenia leżńcego koło nogi i schował je do kieszeni. Otaczajńca ich bańka znikła. Dopiero wtedy odezwał się. – O co chodzi? œ zapytał. – Posłaniec Rady Nadzoru Laboratoryjnego uprzejmie prosi o wpuszczenie do apartamentu œ rozległ się głos o przepraszajńcym brzmieniu. Dahno zerknńł na Bleysa, który kiwnńł głowń. – Wielki Nauczyciel Bleys Ahrens przyjmie go teraz œ oœwiadczył Dahno. œ Pod warunkiem, że wiadomoœć jest krótka, jako że Nauczyciel jest w tej chwili zajęty.

– To tylko zaproszenie, jego wręczenie nie wymaga wiele czasu – powiedział głos. Dahno spojrzał na Bleysa, ten skinńł głowń. – Proszę wejœć œ powiedział Dahno. Drzwi do apartamentu rozsunęły się. Przeszedł przez nie wysoki mężczyzna, koło pięćdziesińtki, z wydłużonń, mocno pobrużdżonń twarzń, ubrany w czarny garnitur z krótkń marynarkń, wyglńdajńce prawie jak mundur. Wraz z jego wejœciem zmieniła się atmosfera pokoju. Henry okręcił fotel by siedzieć twarzń do przybyłego. Dahno z powrotem przybrał maskę ponuroœci i gniewu, Podczas gdy Toni w ogóle się nie poruszyła. Bleys zauważył jednak delikatny pasek bieli pod tęczówkń jej oczu, co sygnalizowało jej œbiałń twarzœ. – To ja jestem Bleys Ahrens œ odezwał się Bleys, obróciwszy fotel, by siedzieć twarzń w stronę posłańca. – A więc to tobie mam przekazać zaproszenie œ oœwiadczył szczupły mężczyzna formalnym głosem. – Rada Nadzoru Laboratoryjnego uprzejmie prosi, abyœ zechciał pojawić się jutro przed niń w porze dogodnej dla ciebie, najchętniej po południu. – Po południu? œ powtórzył Bleys. œ Zobaczmy... Powiedzmy o szesnastej trzydzieœci – albo czwartej trzydzieœci po południu œ jeœli używacie tu starego angielskiego standardu. – Szesnasta trzydzieœci będzie odpowiednia œ odpowiedział wysoki, szczupły mężczyzna. – Ktoœ przyjdzie po ciebie przed wyznaczonń godzinń i zaprowadzi cię na miejsce. Rada Nadzoru Laboratoriów docenia twojń zgodnoœć. Odwrócił się i wyszedł. – No i masz œ odezwał się Dahno po ponownym uruchomieniu urzńdzenia tworzńcego bańkę. œ Przyjmij mojń radę. Niech sobie jutro poradzń bez ciebie. Przekaż tę zakodowanń wiadomoœć i natychmiast uciekaj na Favored o f God. – Wiem, że to szczera rada, oparta na twoim odbiorze sytuacji, Dahno. Ale tu nie chodzi tylko o Newtona. Staram się uzyskać kontrolę nad trzema œwiatami – pięcioma, jeœli uwzględnić Harmonię i Zjednoczenie œ a to jak złapanie pytona. Zwińzałem już trzy metry, liczńc od ogona, ale półtora metra z przodu i łeb wcińż sń wolne. To dzieło mojego życia i nie mogę się cofnńć ani odrobinę, ale ty, Dahno, nie musisz zostawać ze mnń i iœć na dno, jeœli przegram. œ Spojrzał na Toni i Henryœego. œ Żadne z was nie musi. Oboje zaczęli mówić, ale Dahno ich przekrzyczał. – Nigdy nie myœl, że cię opuszczę, bracie œ powiedział. œ Z tobń jest ciekawiej,

niezależnie od tego czy to niebo, czy piekło. Ale przypominam o jednym. Zaproszenie, które właœnie przyjńłeœ, stanowi odpowiednik królewskiego rozkazu na planecie będńcej jaskiniń lwa. Możesz uzyskać to, po co tu przybyłeœ. Ale uważaj, będziesz grał ich koœćmi, a mogń być oszukane. Nie sńdzę, żebyœ uniknńł podrapania. Rozdział 26 – Nazywam się Sean OœFlaherty œ przedstawił się młodzieniec w białym mundurze z niebieskimi paskami na rękawach, kołnierzu i nogawkach. œ Jestem stażystń Rady, mam zaprowadzić Nauczyciela na jej zebranie. A przy okazji, moje imię pisze się S–E–A–N. – SœEœAœN? œ powtórzyła Toni. œ Nie œShawnœ, jak się wymawia. Rozumiem. Kolejny Szkot. – Irlandczyk œ poprawił Sean. – Och, Irlandczyk, oczywiœcie œ powiedziała Toni tak ciepło, że osiemnastoletni Sean natychmiast się w niej zakochał. – Ale œ stwierdziła Toni œ przyszedłeœ czterdzieœci minut przed czasem. Jeœli, jak dano nam do zrozumienia, sala Rady znajduje się w tym hotelu, dojœcie tam nie może zajńć więcej niż pięć minut. W tej chwili Nauczyciel odbywa spotkanie i nie będzie gotów wczeœniej niż za pół godziny. Będziesz musiał poczekać. – Nic nie szkodzi œ odpowiedział Sean. * * * Obaj bracia słuchali tej rozmowy. Znów otaczała ich błękitna bańka i zgodnie z obietnicń jej twórcy, bez problemu przechodziły przez niń dœwięki, powietrze i wszystko inne, za wyjńtkiem ich rozmowy, blokowanej przez lœnińcń, otaczajńcń ich ze wszystkich stron powierzchnię. – Toni ostatnio trochę się zmieniła œ stwierdził Bleys, wracajńc do tego o czym wczeœniej rozmawiali. œ Od kiedy powiedziałem jej, że nie mam zamiaru posłuchać rozkazu McKae dotyczńcego natychmiastowego powrotu na Harmonię. Ma w sobie jakiœ wewnętrzny blask – zauważyłeœ? – Owszem, zauważyłem. – Najwyraœniej potwierdziłem w ten sposób coœ, co usi m myœleć o moim ostatecznym celu œ mówił dalej Bleys. œ Tak się składa, że nie wprowadziłem jej, jak i nikogo innego, w

moje plany na przyszłoœć. Przykro mi, ale nie mogę ich przekazać żadnemu z was, przy czym w dużej częœci dlatego, że będę musiał podjńć decyzje do sposobu ich realizacji w ostatniej chwili, tuż przed ich wykonaniem. Bleys próbował usunńć z głosu poczucie winy. Żaden z powodów, dla których ukrywał te informacje, nie był zbyt pochlebny dla osób, którym powinien je ujawnić. Henry uznałby jego cele za bluœniercze œ szatańskie naruszenie mocy Boga, w którego wierzył. Co do Toni, to obawiał się, że uznałaby go za osobę niegodnń jej współpracy i prawdopodobnie odwróciłaby się od niego z obrzydzeniem. Dahno odczytałby w nich pogardę dla wszystkich istot ludzkich – łńcznie z nim œ a Bleys żywił głębokie przekonanie, że Dahno nie zniósłby pogardy od nikogo, a już najmniej od niego. – Nic nie szkodzi, przynajmniej jeœli o mnie chodzi œ stwierdził Dahno. œ Sam działam w taki sposób. Też nigdy nie mówię ludziom, dokńd zmierzam. – Myœlę, że z Toni i Henrym również nie ma problemu œ powiedział Bleys. œ Henry najwyraœniej czeka na jakiœ znak mówińcy, że albo całkowicie wpadłem w ręce Szatana, albo się od niego uwolniłem. Jednak z Toni nigdy nie wiedziałem, czemu nie chce wiedzieć – przypuszczam jednak, że wyobraża sobie mojń możliwń przyszłoœć, a zdecydowana odmowa podporzńdkowania się rozkazom McKaeœa musiała w jakiœ sposób jń w tym utwierdzić. Chciałbym wiedzieć, co według niej zaszło... – Nie mam pojęcia œ odpowiedział Dahno. œ Ale jeœli jest zadowolona z obecnej sytuacji, czemu po prostu tego nie zaakceptujesz i się z tym nie pogodzisz – skoro musisz działać w miarę zmieniajńcej się sytuacji? – Masz rację – stwierdził Bleys. Wrócił do poprzedniego tematu: – Przekonywałeœ mnie, że Rada nie mogła jeszcze posińœć sekretu tej bańki ani znać sposobu podsłuchiwania przez niń. Biorńc pod uwagę ich władzę, wydaje mi się, że mogń znać sekrety wszystkich laboratoriów na planecie. – W tym rzecz. Zawsze istniejń jakieœ ograniczenia władzy œ odpowiedział Dahno. – Zasada, na której opiera się ta planeta zakłada, że możesz sabotować pracę innych laboratoriów, zabijać ich pracowników i atakować ich politycznie na wszelkie możliwe sposoby œ ale nigdy nie będziesz próbował zdobyć ich aktualnych tajemnic. Dzieje się tak, ponieważ tajemnice stanowiń nie tylko istotę wszystkich tutejszych laboratoriów, ale wręcz

istotę tego œwiata. – Rozumiem. œ Bleys kiwnńł głowń. – Ponieważ œ kontynuował Bleys œ w innym wypadku na Newtonie zapanowałaby anarchia. Naukowcy porywaliby nawzajem cudzych pracowników i poddawali ich przesłuchaniom œ a majń do tego całe mnóstwo œrodków œ aż ujawnieniu uległyby wszystkie sekrety. A to zagroziłoby całej strukturze badań naukowych, na nich opiera swoje dochody planeta. Takie wyjaœnienie było stosunkowo proste, pomyœlał Bleys, ale całkowicie możliwe i pragmatyczne. Społeczeństwo musi się opierać przynajmniej na kilku powszechnie akceptowanych zasadach. To z pewnoœciń musiała być jedna z newtcńskich. Na pewno wierzyli też, że gdyby kradli sobie nawzajem wiedzę, ułatwiłoby to innym kradniecie od nich – a to zagroziłoby bytowi całej planety. Oczywiœcie, była to tylko zasada œ coœ, na co zgodziło się całe społeczeństwo – ale Bleys pracował nad ustaleniem zasad rzńdzńcych społeczeństwem. – Dobrze œ powiedział œ a jeœli chodzi o moje przemówienia na Newtonie, to pierwsze ma się odbyć za dwa dni. Czego mogę się spodziewać? – Cóż, po pierwsze, przygotuj się na mówienie do małej widowni. Przywykłeœ przemawiać do tysięcy. Tutaj będziesz miał szczęœcie, jeœli przyjdzie pięćdziesińt czy szeœćdziesińt osób. – A to ciekawe œ stwierdził Bleys. œ Czemu tak mało? – Pamiętasz, co powiedziałem wczoraj œ odpowiedział Dahno œ że Inni na Newtonie nie chcń zwracać uwagi na swojń przynależnoœć. Zdecydowana większoœć nie chce, żeby ktokolwiek w ogóle dowiedział się, że sń Innymi. Przyjdń więc tylko najodważniejsi – rewolucjoniœci i ryzykanci œ oraz rzńdowi szpiedzy. Nie oznacza to bynajmniej, że twoje słowa nie zostanń szybko przekazane innym. Całe przemówienie najprawdopodobniej doœć szybko stanie się dostępne dla całej populacji planety – a przynajmniej dla wszystkich zainteresowanych. Możesz zebrać niewidocznń widownię równie licznń, jak na otwarciu na Nowej Ziemi. Ale w tej chwili nie ma możliwoœci policzenia jej. Nie chcń dńć się policzyć. Bleys zachichotał. – Masz jakieœ obiekcje przeciw mówieniu do tak małego audytorium? œ zapytał Dahno. – Nic nie przychodzi mi do głowy œ odpowiedział Bleys. œ Sam fakt, że będzie ich tak mało udowodni wiele z tego, co cały czas mówiłem i da mi szansę podkreœlenia pewnych

problemów ze Starń Ziemiń œ sugerujńc, że ten sam rodzaj œlepoty odn osi się do tego œwiata. Dahno rzucił prawie podejrzliwe spojrzenie na przeœwiecajńcy przez błękitnń bańkę pokój. – Wyglńdałeœ na pewnego, że Rada nie zna tajemnicy tego urzńdzenia œ powiedział Bleys. – Nie zna go Rada ani nikt inny? – Tak powiedziałem œ potwierdził Dahno. œ A mimo wszystko, nie zaszkodzi nie wspominać o niczym, co chciałbyœ zachować w całkowitej tajemnicy. Chciałbym, żebyœ znalazł się w mojej pozycji i mógł swobodnie poruszać się między ludŸmi, nie będńc odbieranym tak, jak większoœć z nich cię widzi œ pięć metrów wzrostu na holoobrazie unoszńcym się w powietrzu œ by byli z tobń równie swobodni, jak ze mnń. Choć œ przyznał œ ci, od których mogłem wydobyć jakiekolwiek użyteczne informacje, zostali przeze mnie postawieni w sytuacji bez wyjœcia, musieli powiedzieć mi, co chciałem. – Tak œ stwierdził Bleys. œ Henry zdaje się być przekonany, że używasz szantażu. Możliwe, że nie znajduje się to na jego oficjalnej liœcie grzechów, ale bez wńtpienia nie jest to godne zachowanie. – Daję im to do zrozumienia, to wszystko. W każdym razie nigdy nie zadowolę Henryœego sposobem załatwiania swoich spraw œ powiedział Dahno i przez sekundę obaj uœmiechali się do siebie. œ Jednak chciałem zwrócić uwagę, że widownia jakń zgromadzisz, będzie składać się z ludzi o pewnym typie charakteru. Skoro o tym wiesz, czy warto do nich mówić? – Już się nad tym zastanawiałem œ odpowiedział Bleys. œ Sńdzę, że mogę to wykorzystać. – Jak? œ zapytał Dahno. – W tej chwili to tylko idea – odpowiedział Bleys. œ Pozwól, że jeszcze trochę nad tym pomyœlę. Wstał. – Lepiej będzie, jeœli spotkam się z tym przysłanym przez Radę przewodnikiem. Odniosłem wrażenie, że Rada chce widzieć tylko mnie i wydaje mi się, że w tym wypadku nie będę tego sprawdzał. – Myœlę, że tak będzie lepiej œ potwierdził Dahno. œ Od poczńtku jest całkiem jasne, że chcń cię mieć dla siebie. W każdym razie, pamiętaj o wspomnianych przeze mnie pazurach. Miej oczy otwarte i trzymaj się na bacznoœci.

Rozdział 27 Sean okazał się szczupłym młodzieńcem, wyglńdajńcym jak młodsza i znacznie mniej fanatyczna wersja Amytha Barbage’a, oficera milicji ze Zjednoczenia. Jedno było jasne. Niełatwo było mu zachowywać się z odpowiednim szacunkiem tylko dlatego, że miał obok siebie Bleysa. Z jego słów wynikało, że spędził półgodzinne oczekiwanie na rozmowie z Toni, próbujńc przedstawić się jej z najlepszej strony. Razem z Bleysem opuœcili apartament i młodzieniec prowadził go w stronę sali Rady. Nie mógł rozmawiać z nikim oprócz Bleysa, a najwyraœniej bardzo chciał dowiedzieć się czegoœ więcej na temat Toni. Nie wiedzńc, jakie stosunki łńczń jń z Innym, czuł się przyblokowany, ale tylko do pewnego stopnia. Z tego co wiedział Sean, Bleys mógł być kochankiem Toni, pracodawcń albo bliskim krewnym, więc nierozsńdnym mogłoby okazać się wygłaszanie komentarzy, którymi chciałby podzielić się na temat tej wspaniałej kobiety. Jednak najwyraœniej odczuwał silnń potrzebę rozmowy, więc odezwał się niemal natychmiast po tym, jak zamknęły się za nimi drzwi do apartamentu Bleysa. Słowa wylewały się z niego, jakby był odkorkowanń właœnie butelkń musujńcego wina. – Przypuszczam, że powinienem się w pełni przedstawić œ szybko odezwał się Sean. – Jestem akredytowanym Stażystń Rady, oczywiœcie, dlatego zostałem po pana posłany. Jest pan szanowanym goœciem, Bleysie Ahrens – zapewne zdaje pan sobie z tego sprawę. – Doprawdy? – Och, tak. W innym przypadku wysłanoby po pana zwykłego Stażystę Rady. Wiem, że Antonina Lu przedstawiła mnie panu. Ale moje imię pisze się S–E–A–N, trochę inaczej niż jest wymawiane. Nawet majńc umysł zajęty zbliżajńcym się spotkaniem z Radń, Bleys uœmiechnńł się do siebie. Na Młodszych œwiatach niezwykłe było, by czyjekolwiek imię miało przycińgać uwagę, skoro większoœć ludzizracjirnieszanego pochodzenia swobodnie do nich podchodziła. Newton był wyjńtkiem œ choć z tego co wiedział już o jego społeczeństwie, punktem honoru było tu nadawanie dzieciom imion dokładnie takich, jakie przed wiekami spotykano w okreœlonych kulturach Starej Ziemi. Podobne praktyki stosowano też na Dorsai. Na wszystkich skolonizowanych planetach zdarzały się rodziny trzymajńce się imion przodków,

ale na Newtonie było to niezwykle powszechne zjawisko, jakby dzięki temu uważali się za lepszych, na równym poziomie z bogatym i ludnym œwiatemœMatkń. – Rozumiem œ odpowiedział Bleys. Większoœć uwagi skupił na obserwacji otoczenia i próbie wydedukowania na jego podstawie jak największej iloœci informacji na temat wzorów i słaboœci społecznych, oraz na własnej sytuacji. Ruszyli pustym korytarzem hotelowym, wyglńdajńcym na szerszy niż w rzeczywistoœci. Bleys uznał, że dzieje się tak głównie dzięki niezwykłemu wystrojowi. Wydawało się, że po obu stronach nie ma œcian, ale raczej sięgajńce od podłogi do sufitu bariery z mgły, niepoddajńcej się jednak dotykowi palca. W regularnych odstępach, w mgle tkwiły zwykle, brńzowe drzwi, jednak Bleysowi dano już do zrozumienia, że za pomocń zwykłego polecenia wydanego z bransolety można było ukryć wejœcie we mgle, jeœli ktoœ za drzwiami nie miał ochoty, by mu przeszkadzano. Ogólnie rzecz biorńc, œciany wyglńdały na swój sposób interesujńco. Nieustannie przenikały je zmieniajńce się w wolnym tempie barwy tęczy, więc wzrok nie miał szans skupić się nigdzie na dłużej. W pewnym miejscu œciana wyglńdała, jakby znajdowało się w niej jakieœ wgłębienie œ faktycznie było to skrzyżowanie korytarzy, łńczńcych się pod kńtem prostym. W przecięciu mgła była ciemniejsza; nie sposób było okreœlić, jak daleko biegł korytarz, albo na co mógł się otwierać. Bleys zastanawiał się nad możliwymi zaletami takiej architektury, ale żadnej nie znalazł. Może poza pragnieniem ostentacji i wywołaniem wrażenia zaawansowania technicznego. Po stronie minusów dostrzegł możliwoœć zderzenia się z kimœ wychodzńcym z takiego ukrytego korytarza. Jednak po dalszym zastanowieniu doszedł do wniosku, że prawdopodobnie zainstalowano jakieœ zaawansowane technicznie zabezpieczenia przeciw tego rodzaju wypadkom. Od chwili wyjœcia z apartamentu Bleysa, razem z O’Flahertym przeszli obok kilku hotelowych pokoi. Teraz doszli do zakrętu, który według rozeznania Bleysa powinien oznaczać róg budynku. Bleys zobaczył przed sobń krótszy i węższy korytarz, kończńcy się w kolejnej œcianie z mgły. Poœpiesznie przestawiajńc swoje krótsze nogi, by choć o pół kroku wyprzedzać Bleysa,

OœFlaherty ruszył wprost we mgłę, natychmiast w niej niknńc. Bleys poszedł za nim i znalazł się w całkowicie odmiennym korytarzu. Głoœnym stukotem rozbrzmiały ostre uderzenia obcasów o twarde podłoże tunelu o œcianach i suficie z nagiego betonu. Co więcej, w œcianach nie umieszczono ani okien, ani żadnych projekcji i zdawało się, że wkroczyli nagle w jakiœ korytarz techniczny. – ...Muszę przyznać, że Antonina Lu wywarła na mnie bardzo duże wrażenie – odezwał się w końcu Sean, niemal desperacko; ponieważ Bleys, w zamyœleniu ignorował wypowiadane cińgle przez niego uwagi. œ Nie wydawało mi się właœciwe pytanie jej wprost o pozycję w jakiej się znajduje pracujńc z panem. Jak sńdzę, jest pańskń sekretarkń? Ostatnie słowa zostały wypowiedziane z odrobinę wyższń tonacjń, zdradzajńc nadzieję. Jeœli Toni nie była nikim więcej niż sekretarkń Bleysa, a zwłaszcza gdyby ten nie był niń zainteresowany, wtedy może on, Sean OœFlaherty mógłby... – Jest jednń z kilku osób pracujńcych ze mnń, a nie dla mnie – odpowiedział Bleys. – Robi zbyt wiele, by można to okreœlić jakimœ tytułem. Podobnie jak kilka innych osób z mojego otoczenia, tylko ona może wykonać pracę, którń się zajmuje. – Och œ powiedział Sean, wcińż niedoinformowany i najwyraœniej zawiedziony. Zapadła niezręczna cisza. Na szczęœcie dotarli do zwykłych, ciężkich drzwi z metalu w kolorze brńzowym. Młodzieniec otworzył je i przeszli œ znów do zupełnie odmiennego korytarza. Ten był długim, wysokim i szerokim pasażem, prawdę mówińc zbyt szerokim, by można go nazywać korytarzem – z umieszczonymi po obu stronach wysokimi, trójwymiarowymi obrazami, więc wydawało się, jakby znajdowali się na poziomie ziemi, choć Bleys doskonale zdawał sobie sprawę, że w rzeczywistoœci znajdujń się na wysokoœci dwudziestu pięter. Wszystkie widoki w fałszywych oknach były bardzo przyjemne, przedstawiajńc ogród z trawnikami, starannie przyciętymi drzewami, kwietnikami i krzewami bardzo przypominajńc dom Exotikow, gdzie lud jego matki miał w zwyczaju budowanie habitatów, w których przejœcia dom œ ogród były płynne. Sufit, umieszczony na wysokoœci przynajmniej dwukrotnie wyższej niż w apartamencie Bleysa, był sklepiony i wyglńdał na kamienny œ być może była to tylko imitacja – w kolorze błękitu ziemskiego nieba. œciany wyłożono boazeriń z ciemnego drewna, a podłogę pokrywał

dywan gęstej, zielonej trawy. Trudno było sobie wyobrazić silniejszy kontrast z tunelem, przez który szli przed chwilń i Bleys był całkowicie pewien, że stworzono go œwiadomie. Razem z Seanem przeszli w milczeniu około jednń trzeciń długoœci pasażu, gdy nagle œwiat wokół niego dokonał ostrego skoku, na chwilę całkowicie pozbawiajńc go orientacji. – Dobrze się czujesz, Bleysie Ahrens? œ zapytał Sean. Wrażenie było podobne œ tylko znacznie potężniejsze œ do fizycznej dezorientacji doznanej w chwili, gdy osoba poruszajńca się w jakimœ kierunku przez nieznane miasto odkrywa nagle, że przemieszcza się w zupełnie innń stronę niż sńdziła. Wrażenie, jakby całe miasto nagle zostało bezgłoœnie uniesione, obrócone o kilkadziesińt stopni i opuszczone z powrotem. Odruchowń reakcjń emocjonalnń Bleysa było odczucie nagłego i potężnego lęku oraz bezradnoœci. Jednak jego ciało zostało wytrenowane do takiego stopnia, że nie zawahało się; a ponieważ uczucie spadło na niego zanim mógł zareagować, ciało automatycznie szło dalej. Uœwiadomił sobie, że idńcy obok niego Sean uważnie mu się przyglńda. Bleys zerknńł na młodzieńca. – Tak œ odpowiedział. Sean milczał przez chwilę, potem znów się odezwał. – Pytam tylko œ powiedział, wycińgajńc nogi by nadńżyć za Bleysem œ ...bo kiedy ludzie pierwszy raz przechodzń przez portal, zazwyczaj nie czujń się po tym najlepiej œ właœciwie całkiem œle. Wybacz, że o tym mówię, ale od chwili, gdy przez niego przeszedłeœ, wyraŸnie zbladłeœ, Bleysie Ahrens. Bleys spojrzał na niego z góry z ciepłym uœmiechem. – Doprawdy? Może nie był w stanie kontrolować naczyń krwionoœnych na twarzy, ale z pewnoœciń po tylu latach ćwiczeń potrafił utrzymać władzę nad brzmieniem głosu. Ton lekko pogardliwego rozbawienia połńczony z uprzejmym uœmiechem był na tyle skuteczny, że widać było jak Sean zmusza się do zmiany zdania na temat Bleysa. Jak na kogoœ tak młodego, Sean całkiem dobrze się kontrolował, ale nie był w stanie całkowicie ukryć swojej reakcji przed Bleysem, wyszkolonym w obserwacji drobnych zmian w rodzaju zwężenia Ÿrenic i mimiki. – Cóż, oczywiœcie cieszę się, że to słyszę œ gładko powiedział Sean. œ Zdziwiłby się pan, jak inni reagowali po przejœciu tędy pierwszy raz. Kiedy sam to robiłem, byłem z moim

przyjacielem œ on też jest Stażystń, choć tylko u Kurierów, a nie w Służbie Rady. Mocno mnie to uderzyło, ale on został praktycznie znokautowany. Myœlałem nawet, że straci przytomnoœć. Oczywiœcie, różni ludzie różnie reagujń, a Służba Rady nie uważa Kurierów za szczególnie silnych œ to znaczy nie majń silnej samokontroli. Właœciwie to istniejń pewne powody, żeby tak uważać. Sposób w jaki wybiera się Kurierów... Bleys z rozbawieniem zauważył, że choć Sean był stosunkowo młody, udało mu się odkryć jeden z trików, do perfekcji doprowadzonych przez Dahno. Chodziło o to, by w obliczu nieoczekiwanego nie zajńknńć się ani w żaden sposób nie okazać zmieszania; zamiast tego należało stać się głoœnym, wylewnym, wręcz gadatliwym. W przypadku Dahno, reakcja ta łatwo i niedostrzegalnie przekształciła się w jeden z typowych dla niego wzorów konwersacji, więc było to niezauważalne dla kogoœ, kto nie znał go bardzo dobrze. Sean nie był w tym jeszcze zbyt dobry. Nagłe i wylewne zwierzenia na temat Stażystów Rady i Kurierów były zbyt oczywiste. Mimo wszystko, technika miała na celu umożliwienie mówińcej osobie zebranie myœli i powolne dojœcie do bezpieczniejszych tematów. Tymczasem Bleys zdńżył już odwrócić większoœć uwagi od Seana. Miał silne podejrzenia co do tego, czym był ów portal. Na poczńtku ery kosmicznej technologia skoków fazowych pochłaniała ciężkń daninę od ludzi œ emocjonalnń, mentalnń i fizycznń. Istniały leki pomagajńce obniżyć tę cenę, ale tylko częœciowo. Obecne medykamenty, zażyte przed podróżń, gwarantowały pełne zabezpieczenie ciała i umysłu na dowolnń iloœć skoków. Jednak zwykłe statki pasażerskie starały się zazwyczaj nie przekraczać przyzwoitego limitu jednego skoku na dwadzieœcia cztery godziny, jako że ludzie różnie reagowali na skoki. Podczas pierwszej podróży międzygwiezdnej młody Bleys œwiadomie opóœnił przyjęcie leku, zażywajńc go dopiero po pierwszym skoku, ponieważ chciał doœwiadczyć uczuć zwińzanych z przejœciem fazowym. Doœwiadczył ich, a reakcjń był straszny lęk i panika. Przechodzńc teraz przez portal, odczuł niemal dokładnie to samo. Przejœcie z pewnoœciń stanowiło jakńœ formę niecińgłoœci fazowej œ bardzo ograniczonej, skoro tak nieznacznie go poruszyła, po tylu latach doprowadzania zmysłów do stanu pełnej kontroli. Sean bez

wńtpienia był farmakologicznie zabezpieczony przed jej efektami. Prawdopodobnie był na stałe pod wpływem leków chronińcych go na wypadek koniecznoœci przejœcia przez portal. Przejœcie fazowe bez wńtpienia stanowiło zewnętrznń œbramęœ sali Rady. Tego rodzaju mechanizm, zaprojektowany by przemieszczać statki o lata œwietlne przy każdym skoku, przez przedefiniowywanie ich pozycji w odniesieniu do galaktyki, mógł wygodnie posłużyć do pozbycia się wszelkiego rodzaju intruzów, tak samo jak szczelina w jego biurku permanentnie niszczyła dokumenty. Można też było nastawić go na œłagodneœ ostrzeżenie. Bleys przypuszczał, że razem z Seanem zostali przeniesieni ledwie pół kroku naprzód, może nawet tylko kilka milimetrów. Doszedł jednak do wniosku, że nawet tak krótka podróż mogła dać Radzie pewnń przewagę w działaniach wobec goœcia poddanego tak silnemu wstrzńsowi. Sean zamilkł. Bleysowi nie sprawiło to różnicy, jako że tylko marginalnie œwiadom był obecnoœci przewodnika. Całń uwagę skupił na rozważaniach, co może napotkać podczas wizyty u Rady. Może się to okazać jego pierwszym prawdziwym testem. Prawdziwy czy nie, prawdopodobnie będzie to najsurowsza z dotychczasowych prób. Jego osińgnięcia z organizacjń Innych na obu œwiatach ZaprzyjaŸnionych i na odwiedzonych dotńd planetach, polegało na rozbudowaniu jej i lekkiej modyfikacji kierunku działania, pracujńc nad czymœ, co Dahno stworzył w zasadzie jako produkt uboczny rozwoju swojego geniuszu politycznego. Nie było wńtpliwoœci, że Dahno jest geniuszem. Bleys po prostu zaakceptował to jako fakt, już dawno temu; jednak w miarę jak dorastał, coraz częœciej męczyło go pytanie – czemu Dahrio zadowalał się tak wńskim zastosowaniem swoich talentów, ograniczajńc się do roli manipulatora politycznego? Podobnie jak matka, zadowalał się wpływaniem tylko na ludzi z bezpoœredniego otoczenia, Bleys nie potrafił zrozumieć, czemu ktoœ z takimi talentami nie dńżył do większego celu. Jednak to był Dahno i jego prywatna sprawa. Dawno temu nauczył się, że niemożliwe było całkowite zrozumienie innych ludzi œ równie niemożliwe, jak zmienienie ich, kiedy już doroœli albo zbliżali się do dorosłoœci. Jego problemem teraz nie był Dahno lecz œlad, jaki odcisnńł na ludziach, których właœnie miał spotkać, wzór historycznego rozkładu społecznego.

Wszystkie œwiaty wykazywały klasyczne oznaki przewidzianego przez Exotikow rozkładu społecznego. To znaczy wszystkie poza Starń Ziemiń, będńcń jak dotńd nieczytelnń dla niego w zakresie ruchów historycznych. Podobnie zresztń jak Dorsai i Exotikowie, choć ci z zupełnie innych powodów. W końcu będzie musiał zajńć się nimi wszystkimi. Pod względem społecznym, Exotikowie i Dorsajowie stanowili beznadziejnych kandydatów na rodzaj wpływu, jaki miał nadzieję wywrzeć na pozostałe z Nowych Œwiatów. Tamtejsi ludzie byli po prostu niewrażliwi na to, co tak dobrze działało na Nowej Ziemi i Cassidzie. Zaczynał sńdzić, że Newton może stanowić znak zapytania. Jednak œwiadomoœć tego faktu nie była zbyt pomocna. Nawet jego pewnoœć nie dałaby Bleysowi jasnoœci co do najbliższej przyszłoœci. Słowa œnajbliższa przyszłoœćœ wcińż dœwięczały w jego umyœle, gdy przeszli z długiego pasażu przez kremowe drzwi do pomieszczenia wyglńdajńcego jak pusta sala wykładowa. Przyszedł mu na myœl widziany kiedyœ obraz klasy szkolnej ze Starej Ziemi, sprzed stuleci, z rzędami siedzeń umieszczonymi jak w amfiteatrze, zaprojektowanej tak, by cala uwaga skupiała się w dole, na umieszczonym tam długim stole dryfowym, oœwietlonym wińzkń jasnego œwiatła. Było to najjaœniejsze miejsce w sali – przygotowane dla wykładowcy czy instruktora. Krzesła były drewniane, prawie prymitywne. I znów trudno byłoby sobie wyobrazić silniejszy kontrast między salń, do której wszedł i opuszczonym właœnie pasażem. Sean poprowadził go wzdłuż krzywizny czarnego rzędu siedzeń i przez kolejne drzwi – tym razem zielone – i weszli do salonu. Gdyby nie brak kominka i ognia buzujńcego za przesłonń, mogłaby to być większa kopia głównego salonu jego apartamentu w tutejszym hotelu, podobnie zresztń jak większoœci hoteli, w których zatrzymywał się podczas podróży. W przejrzystej œcianie zewnętrznej umieszczono drzwi otwierajńce się na balkon, taki sam jak przy jego sypialni, tylko większy. W tej chwili drzwi były otwarte, a popołudniowe powietrze z zewnńtrz poruszało delikatnie suchń atmosferę pokoju. – Bleys Ahrens! œ odezwał się energiczny i szczupły, choć niemłody już mężczyzna, wstajńc z wyœciełanego dryfu. œ Dobrze, to wszystko, Sean œ możesz odejœć. Bleysie Ahrens, pozwól, że przedstawię cię reszcie Rady.

Ta reszta składała się z pięciu osób, w sumie więc było ich szeœć. Pozostali siedzieli w wyœciełanych fotelach dryfowych. Bleys zauważył, że żaden z nich nie wyglńdał na naukowca. Bardziej jak – po kolei – nadńsany autor, bibliotekarz, właœciciel i sprzedawca ekskluzywnego butiku z odzieżń o astronomicznych cenach i tak dalej... Zupełnie nie wyglńdali na ludzi podejmujńcych decyzje o wadze planetarnej. Witajńcy go mężczyzna wykonał szeroki gest rękń. – Tuż obok mnie œ powiedział œ siedzi Członek Rady Georges Lemair. Wskazał człowieka, który na Bleysie wywarł wrażenie nadńsanego pisarza. Miał nieco ponad przeciętny dla Nowych œwiatów wzrost, ale też i lekkń nadwagę; przed Pięćdziesińtkń i z rudymi włosami wyglńdał, jakby łatwo było go przegadać. Mężczyzna roztaczał wokół siebie aurę nonszalancji i pomimo doœć formalnego stroju, składajńcego się z marynarki i spodni do kostek zgodnie ze współczesnń modń na Nowych Œwiatach, wyglńdał niechlujnie. Mężczyzna dalej dokonywał przedstawień. – Przepraszam, przypuszczam, że powinienem był najpierw sam się przedstawić. Jestem obecnym Prezesem Rady, nazywam się Half–Thunder, z Instytutu Fizyki Fazowej. Ach, i prawdopodobnie powinienem wspomnieć, że Georges Lemair jest z Instytutu Chemii Atmosfery. – Jestem zaszczycony, że mogłem pana poznać œ Bleys odezwał się do Lemaira. – Ja również œ odpowiedział Lemair obojętnie. – ...A to jest Din Su z Instytutu Matematyki. œ HalfœThunder wskazywał na kolejne osoby w kręgu. Din Su była kobietń po pięćdziesińtce, pulchnń, zwyczajnie ubranń, wyglńdajńcń prawie jak sympatyczna babcia, z wyjńtkiem zjadliwego spojrzenia, które bardzo zainteresowało Bleysa. – Jestem zaszczycony, że mogłem paniń poznać – powiedział Bleys. – Ja również, Bleysie Ahrens œ odpowiedziała przyjemnym głosem, pasujńcym bardziej do wyglńdu niż do zjadliwoœci spojrzenia. – To Ahmed Bahadur œ HalfœThunder stanńł przed dryfem zajmowanym przez bardzo wyprostowanego mężczyznę. – Zaszczycony œ powiedział lekko ochrypłym głosem. Był to wysoki, stary mężczyzna o patriarchalnym wyglńdzie; siedział spokojny i wyprostowany. Odpowiedział równie swobodnie jak Din Su, z zębami pobłyskujńcymi zza eleganckiej szarej brody – ale bez humoru lub przywołujńc nic nieznaczńcy, uprzejmy uœmiech.

– Ahmed Bahadur jest pracownikiem Instytutu Genetyki œ dodał Half–Thunder. – Zaszczycony œ jeszcze raz powiedział Bahadur chropawym głosem. HalfœThunder podszedł do kolejnej osoby. – Oto Anita delie Santos z Inżynierii Ludzkiej. – Jestem zaszczycona œ odezwała się kobieta. Była drobnń blondynkń o filigranowym wyglńdzie, ale emanowało z niej wrażenie potężnego skupienia na wszystkim, na co aktualnie skierowała uwagę – czyli w tej chwili na Bleysa. Bleys odpowiedział uprzejmie i podszedł do pustego dryfu najwyraŸniej przygotowanego dla niego, bo unosił się wyżej nad podłogń niż pozostałe, pozwalajńc mu wygodnie siedzieć pomimo nadmiarowo długich nóg. Bleys pomyœlał, że nikt z nich zdawał się nie przejmować faktem, że będń na niego patrzeć w górę. œwiadczyło to o silnej, podœwiadomej pewnoœci siebie. – A to œ mówił HalfœThunder, zatrzymujńc się obok pińtej osobyœIban. Zpowodów osobistych używa wyłńcznie imienia. Jestem pewien, że zrozumiesz. Iban pracuje w Instytucie Systemowym. Bleys pomyœlał, że wszyscy sń w tej sytuacji trochę zbyt pewni siebie. Nie zaszkodziłoby wstrzńsnńć nimi nieco i sprawdzić, jakie będń efekty. – Jestem zaszczycony œ powiedział Bleys i wypalił z pierwszego działa w tym spotkaniu, nadajńc mu formę pytania. œ Bardzo zaszczycony spotkaniem, Iban. Jak się nazywasz? Ani Iban, ani pozostali nie wykazali żadnego wyraŸnego objawu zakłopotania. Jednak pytanie było œwiadomie nieuprzejme i Bleys zauważył delikatne zesztywnienie wœród zebranych. Jednak sama Iban popatrzyła na niego bez zmiany wyrazu wńskokoœcistej twarzy pod kruczoczarnymi włosami. Ubrana była w prostń, niemal surowń sukienkę w kolorze niebieskim. – Jak powiedział HalfœThunder œ odezwała się spokoj nie – moje nazwisko jest sprawń osobistń. Dla informacji mogę powiedzieć, że Iban to nazwisko rodowe Seldżuków ze Starej Ziemi. Co dziwne, o ile nazwa ta zadœwięczała znajomo w umyœle Bleysa, stwierdził, że nie wie niczego na temat tego ludu, szczepu czy grupy etnicznej. Jednak był pewien, że pochodziła z orientalnych rejonów Nowej Ziemi œ a Iban, tak jak Toni, nie miała orientalnego wyglńdu. Była doœć drobna i nie tyle ładna, co piękna, w jakiœ groœny sposób. Wyglńdała niemal na

gotowń gryœć. – Dziękuję œ odpowiedział z uœmiechem Bleys. œ To miło, że wyjaœniłaœ. – Zechcesz usińœć, Bleysie Ahrens? œ poprosił go HalfœThunder, stojńcy teraz tuż za nim. – Mamy tu dla ciebie miejsce. Tak się składa, że jeden z nas nie był w stanie się tu dzisiaj zjawić. Mam nadzieję, że ustawiliœmy go na odpowiedniń wysokoœć. Bleys odwrócił się. Możliwe było, choć mało prawdopodobne, że poœpiesznie przygotowano fotel identyczny z pozostałymi specjalnie dla niego, aby sprawić wrażenie, że po prostu zajmuje miejsce nieobecnego członka Rady. Podszedł i usiadł. Siedzisko rzeczywiœcie znajdowało się na idealnej wysokoœci, umożliwiajńc mu wygodne siedzenie, podobnie też dostosowano odległoœć między poręczami i oparciem. – No cóż œ odezwał się HalfœThunder, sadowiwszy u się z powrotem na swoim miejscu – wygodnie ci? – Bardzo œ odpowiedział Bleys. – Wobec tego, wybacz nam na sekundkę, nie powiemy nic więcej do czasu ustawienia tarczy. Dotknńł przełńcznika na swojej bransolecie, a z poręczy jego fotela zaczęła się formować błękitna bańka, rosnńć aż otoczyła ich wszystkich aż do œcian pokoju i wyjœcia na balkon. Bańka przestała rosnńć, sięgnńwszy œcian. Wyglńdała identycznie jak ta, którń był w stanie stworzyć Dahno. Albo ktoœ skłamał jego bratu, albo jedna z podstawowych zasad społeczeństwa Newtona wcale nie była tak nienaruszalna, jeœli w grę wchodziła Rada. Half– Thunder zdjńł rękę z bransolety. – Urzńdzenie zwińzane z bezpieczeństwem œ wyjaœnił Bleysowi. œ Chcemy się upewnić, że nic z tego co powie Rada, nie zostanie udostępnione szerokim masom; niemożliwe jest szpiegowanie przez tę tarczę. – Rozsńdne œ stwierdził Bleys. Rozejrzał się po nich, próbujńc wychwycić wzbudzajńcy w nim czujnoœć wspólny element. Mieli absolutnie spokojne twarze, za wyjńtkiem Lemaira wyrażajńce uprzejmń życzliwoœć, nie zdradzajńce jednak żadnych sugestii co do myœli i uczuć. Nikt nie wykazywał oznak napięcia czy niechęci, a jednak wszyscy mieli w sobie coœ, co wzbudzało w nim instynkt obronny. Jeszcze nigdy się tak nie czuł, nawet stojńc przed Klubem Prezesów na Nowej Ziemi – czy nawet wobec Pietera DeNilesa. Wszyscy byli bardzo do niego podobni, tylko znacznie bardziej wrodzy.

W tej chwili jednak nie to martwiło Bleysa. Spodziewał się prędzej czy póŸniej spotkać takich ludzi albo nawet grupę, zorganizowanń i zjednoczonń wrogim nastawieniem wobec niego. Wreszcie zrozumiał. Chodziło o to jak wszyscy na niego patrzyli. Pewnie i z ciekawoœciń. Ich różnokolorowe oczy œ od bardzo ciemnych Iban do lodowo–błękitnych Georgesa Lemaira œ wszystkie studiowały go w ten sam sposób. Ważyli go i oceniali. Cięli go na małe, przezroczyste plasterki oglńdane następnie pod mikroskopami umysłów. Przez swojń nieuprzejmoœć wobec Iban nie poruszył ich w najmniejszym stopniu. Od samego poczńtku, gdy tylko wszedł do pokoju, byli oderwani, spokojni i absolutnie pewni siebie. – Widziałeœ naszń Symphonie des FJambeaux, Bleysie Ahrens? œ zapytała matczynym głosem Din Su. Bleys spojrzał na niń życzliwie. Jednak kiedy się odezwała, jego umysł pędził. Pytanie było niewinne. Symphonie des FJambeauxrzeczywiscie była uważana za jeden z kilku cudów œwiatów œ nawet wliczajńc Starń Ziemię. Do czasu aż w ostatnim stuleciu œ żńdanie stało się oczywiœcie niedorzeczne – Newtończycy zażńdali uznania jej za pierwszy z cudów, nawet biorńc pod uwagę Encyklopedię Ostatecznń. Powiew wiatru wpadajńcy przez otwarte drzwi balkonowe ochłodził skierowanń w tamtń stronę częœć twarzy Bleysa. Choć pytanie Din Su było całkowicie nieszkodliwe, stanowiło jednak gambit otwierajńcy rozmowę Rady z nim i wymagało podobnych studiów jak otwarcie polegajńce na przestawieniu pionka królowej w grze między dwoma mistrzami. Przestawiony pionek miał niewielkie znaczenie, a sam ruch mógł wynikać z przyzwyczajenia, ale w rękach takiego gracza mógł również wskazywać groœnń strategię ataku. Jeœli tak, była to strategia, którń Bleys musi przejrzeć, zaplanować obronę i być gotów do akcji. Rozdział 28 – Niestety, jeszcze nie œ odpowiedział Bleys. – Jak pewnie doskonale wiecie, dopiero tu przyleciałem i nie miałem jeszcze na to czasu. Ale wybieram się tam jutro. Chciałbym zobaczyć przynajmniej jedno przedstawienie. – A więc œ rozbrzmiał lekki baryton Georgesa Lemaira. Sam chemik nie poruszył się ani

nie zmienił wyrazu twarzy. – Nie tylko praca, ale i zwiedzanie – to tego rodzaju podróż? Bleys spojrzał na niego uprzejmie. – Nie œ powiedział. œ Tylko praca. Z mojej perspektywy, Flambeaux stanowi wyznacznik rozwoju Newtona. Przestudiowałem waszń przeszłoœć i stwierdziłem, że mam problem z okreœleniem, co z wami zrobić w przyszłoœci. Dwuznaczne słowa zostały wypowiedziane tak swobodnym tonem, że nawet w tym gronie upłynęła chwila, zanim zostały zrozumiane. HalfœThunder nachylił się w swoim dryfie. – Czy przypadkiem nie sugerujesz, że możesz mieć wpływ na przyszłoœć tej planety? – Cóż œ odpowiedział Bleys. œ Oczywiœcie już go mam i nie widzę powodu, by nie miało tak być dalej. Na chwilę ponownie zapadła cisza. – Czy ten człowiek jest przy zdrowych zmysłach? œ Iban skierowała pytanie do Half– Thundera. – Z tego co wiemy, tak. œ HalfœThunder do niej skierował odpowiedœ. Zwrócił się ponownie do Bleysa. – A może to jakiœ żart? – Czemu sńdzisz, że miałbym żartować? œ zapytał Bleys. – Jeœli naprawdę chcesz znać odpowiedœ na to pytanie œ powiedział Half–Thunder – przyjmiemy, że nie jesteœ wariatem, choć nie dziwi mnie, że Iban poddała to w wńtpliwoœć œ powiem po prostu, że masz równy wpływ na tę planetę, jak ktoœ zamknięty w klatce na drugim końcu wszechœwiata. Przy ostatnich słowach nieznacznie podniósł głos. Przerwał, po czym kontynuował z całkowitym spokojem. – Nie tylko nie masz tu żadnych wpływów. Rada sprowadziła cię przed siebie, by poinformować cię, że zamierzamy podjńć wobec ciebie pewne kroki. Najwyraœniej przybyłeœ tu pod płaszczykiem immunitetu dyplomatycznego, aby podburzać naszych obywateli bzdurami na temat Innych. – Jesteœ w błędzie œ odpowiedział Bleys. œ To wyłńcznie tournee z przemówieniami. Oczywiœcie, zazwyczaj jestem dostępny dla lokalnych Innych, o ile przebywam na planecie, gdzie jacyœ sń. Czego innego można się spodziewać? Wzruszył ramionami. – Moje mowy œ kontynuował œ nie majń nic wspólnego z organizacjń Innych. Chodzi mi o przyszłoœć ludzkoœci. Populacja Newtona stanowi jej częœć, więc to, co mówię ma równe znaczenie tu, jak gdziekolwiek indziej. Oczywiœcie, ta populacja może nie chcieć mnie

słuchać, ale myœlę, że w przyszłoœci częœć jednak zechce. – A więc przyznajesz? – zapytała Iban. œ Jesteœ tu, by podburzyć nasze społeczeństwo? – Przyznaję się tylko do tego, co powiedziałem. œ Bleys spojrzał na niń prawie z humorem. œ Jeœli chcesz inaczej interpretować moje słowa, nie mogę za to odpowiadać. – Och tak, jesteœ odpowiedzialny œ stwierdził Georges Lemair. – Georges ma rację œ potwierdził HalfœThunder. œ Tym bardziej, że przybyłeœ tu z paszportem dyplomatycznym. Przyglńdajńc się twojemu zachowaniu, nie tylko na naszej planecie, ale i na innych, które odwiedziłeœ oraz na planetach ZaprzyjaŸnionych – nasza Rada uznała, że przybyłeœ tu podburzać społeczeństwo najcenniejszego z Nowych Œwiatów. Bleys rozeœmiał się. – Uważasz to za œmieszne? œ zapytała Anita delie Santos, ostrym tonem kontrastujńcym z jej delikatnym wyglńdem. – Obawiam się, że tak œ odpowiedział Bleys. œ Proszę, oto wy œ ciało rzńdzńce œwiatem, który nazywacie najcenniejszym ze wszystkich ludzkich planet œ choć przypuszczam, że inne z nich mogłyby się z tym nie zgodzić œ a jednak wyglńda na to, że wymyœliliœcie sobie jakńœ farsę ze mnń w roli głównej. Czy moglibyœcie wyjaœnić mi, jak coœ takiego mogłoby rozgrywać się pod przykrywkń moich przemówień? – Myœlę, że zdajesz sobie sprawę, że to nie farsa œ HalfœThunder rozejrzał się wokół kręgu, który odpowiedział pomrukiem potwierdzeń. œ W każdym razie jasne jest, że z pomocń swojego starszego brata stworzyłeœ najpierw zalńżki organizacji wywrotowej na tylu planetach, ilu mogłeœ. Tu, na Newtonie, nie poszło ci z tym zbyt dobrze, ale nawet między naszymi naukowcami znaleœli się słabeusze, którzy ulegli twoim twierdzeniom, jakoby ludzkoœć musiała zrzucić jarzmo Starej Ziemi œ jarzmo nieistniejńce, wiesz o tym równie dobrze jak my œ i zmienić się zgodnie z twoimi wizjami. Przerwał. Bleys tylko mu się przyglńdał. Po dłuższej chwili ciszy, starszy mężczyzna zaczńł mówić dalej. – Po przygotowaniu tego wszystkiego, wyruszyłeœ na objazd, kierujńc te grupy do działania i podburzajńc opinię publicznń na planetach. Zaskakuje nas fakt, że wydajesz się posiadać sporń inteligencję. Zdumiewa nas, jak mogłeœ spodziewać się, że Newtończycy to zniosń œ otwarty i jawny sabotaż œ tylko dlatego, że przybyłeœ tu z paszportem

dyplomatycznym. Mogę tylko mieć nadzieję, że twoja inteligencja wystarczy do zrozumienia, że w razie potrzeby po prostu zignorujemy twój immunitet. – To nie byłoby mńdre œ stwierdził Bleys. œ Nowe œwiaty istniejń dzięki wzajemnym zależnoœciom finansowym, a to w większym lub mniejszym stopniu wymaga istnienia pewnych powszechnie szanowanych zasad. Między innymi antycznej zasady, pochodzńcej jeszcze ze Starej Ziemi, że akredytowani dyplomaci na każdej odwiedzanej przez nich planecie traktowani sń tak, jakby wcińż znajdowali się na gruncie rodzimej planety. Spojrzał dookoła, potem uœmiechnńł się. – Złamcie tę zasadę, a nie ma powodu, czemu nie miałyby ulec złamaniu i odrzuceniu wszystkie pozostałe, co byłoby katastrofń dla nas wszystkich. – Wiem, że powszechna opinia publiczna na większoœci planet tak właœnie uważa – powiedział HalfœThunder. œ Ale przeoczyłeœ fakt, że Newton już jakiœ czas temu znalazł się w pozycji œwiata o wielkim znaczeniu dla pozostałych. – Doprawdy? œ zapytał Bleys. Przynętę połknńł Georges Lemair. – Bez nas żaden z zamieszkałych œwiatów nie posiadałby wspólnej techniki! – Czy nie zakładacie zbyt wiele? œ cicho zapytał Bleys. Ale Lemair mówił dalej, nie słuchajńc. – Jeœli zerwalibyœmy z nimi zwińzki, jutro okazałoby się, że wszystkie rozchodzń się w różnych kierunkach, w różnym tempie, popadajńc w barbarzyństwo. Podczas gdy nasz œwiat i te, które pozostałyby z nami, rozwijałby się dalej technicznie i naukowo w jaœniejszń, bardziej zaawansowanń przyszłoœć i głębsze zrozumienie wszechœwiata. W końcu zbudujemy imperium, w którym to Newton będzie podejmował decyzje. Za wszystkich. Prawdę mówińc, praktycznie już do tego doszło. – Rozumiem œ stwierdził Bleys. œ Przypuszczam też, że stworzyliœcie już plany budowy fabryk podobnych do tych na Cassidzie, instytutów badawczych i nauczania medycznego jak na planetach Exotikow i szkolenia wojskowego w typie Dorsajskiego – czy to nie Dorsaj, Donal Graeme, zmusił Newtona do poddania się jakieœ stulecie temu? – Te planety doprowadziły już swoje specjalizacje do ekstremum. Wiemy to samo, co oni – odpowiedział Lemair. – Rozumiem œ ponownie odpowiedział Bleys poważnym głosem. I rzeczywiœcie tak było. Prawdę mówińc zrozumiał nagle znacznie więcej, niż mieli zamiar mu ujawnić, i możliwe, że więcej niż oni sami.

Jednym z objawów rozkładu społecznego przewidzianego dla Młodszych Œwiatów było popadanie w megalomanię, w której każda z planet uważała się nie tylko za najlepszń ze wszystkich, ale i że planeta ta na dłuższń metę nieuchronnie będzie musiała wyprzedzić wszystkie pozostałe. Przygotował się na spotkanie z tego rodzaju zbiorowym szaleństwem, ale nie tak prędko. Zawsze oczekiwał œ właœciwie zakładał œ że pierwszymi objawami będzie tworzenie sił zbrojnych, tworzenie armii zdolnych przejńć władzę nad innymi œwiatami. Stara Ziemia miała kiedyœ nadzieję na podbój militarny Dorsajów. Jednak nieoczekiwanie została pokonana – nie przez geniusz wojskowy, nawet nie przez doborowe oddziały – przez cywilnń ludnoœć planety. Od tamtej pory takie marzenia nie były traktowane poważnie. Najwyraœniej współczeœni Newtończycy spodziewali się dokonać podboju bez użycia przemocy, na drodze ekonomicznej. Wcińż jednak znaczyło to, że Rada może mieć jednak wrogie zamiary, skoro oznajmiła o swoim braku respektu wobec immunitetu dyplomatycznego. Jeœli rzeczywiœcie chcieli go aresztować, niewiele mógł zrobić. Jak na razie, w kategoriach międzyplanetarnych Bleys wcińż jeszcze stanowił płotkę. Członkowie Rady zapewne nie zdawali sobie z tego sprawy, ale McKae z pewnoœciń nie zaryzykowałby zerwania stosunków planet ZaprzyjaŸnionych z Newtonem wyłńcznie z powodu złego potraktowania jednego z członków rzńdu. McKae nie miał na to ani doœć charakteru, ani odwagi. Prawdopodobnie zrobiłby najmniej jak to możliwe, potajemnie cieszńc się, że to właœnie Bleysa spotkał taki los œ nie zdajńc sobie sprawy, że Bleys zdńżył już wywołać odpowiednie wrażenie na Harmonii i Zjednoczeniu; i po jego upadku McKae nie utrzymałby się na stanowisku zbyt długo. Wyborcy na planetach ZaprzyjaŸnionych mieli zdecydowane opinie i dobrń pamięć. Wszystko to błyskawicznie przemknęło przez umysł Bleysa, więc trudno było zauważyć przerwę przed odpowiedziń Half–Thunderowi. – Nawet zakładajńc, że chcielibyœcie zaryzykować popełnienie aktu naruszenia mojego immunitetu dyplomatycznego i możliwe, że zrobić coœ więcej, niż tylko mnie deportować – choć ciężko mi wyobrazić sobie co... HalfœThunder uœmiechnńł się i przerwał mvi w pół zdania. – Mogę powiedzieć ci dokładnie, jakie mamy plany. Zamierzamy postawić cię przed

sńdem pod zarzutem próby sabotażu. Nie zacytuję ci przepisów, ale w naszym systemie prawnym uznanie cię winnym tych oskarżeń oznaczałoby wyrok œmierci. – Który, oczywiœcie, zostałby natychmiast wykonany œ stwierdził Bleys, nie kryjńc ironii. – Nie mam wńtpliwoœci, że tak właœnie by było œ odezwała się Din Su swoim uspokajajńcym, matczynym głosem. œ Jestem pewna, że wszystkie Młodsze Œwiaty z ulgń uwolniłyby się od twoich skłonnoœci do podburzania ludzi. – Nie przeoczyliœcie czegoœ? œ zapytał eys. Bl œ Jeœli, łamińc wszelkie porozumienia międzynarodowe skażecie mnie, a póŸniej wykonacie wyrok, uczynicie ze mnie męczennika. Przyjrzyjcie się historii. Nie tylko Młodszych œwiatów, ale całej historii Starej Ziemi. Męczennicy majń zwyczaj być pamiętanymi i uœwięcanymi. Ich filozofia zazwyczaj przycińga więcej ludzi po ich œmierci niż za życia. HalfœThunder z uœmiechem potrzńsnńł głowń. – Nasza obecna sytuacja ma w historii inny precedens. Pamiętasz może, że to Kartagina została zapamiętanajako czarny charakter w konflikcie z Rzymem, ponieważ to Rzymianie napisali jego historię? Wkrótce będziemy mieli pozycję Rzymu. To my napiszemy historię. – Rozumiem œ powiedział Bleys. Oparł się wygodniej w dryfie. œ Lepiej więc zajmijcie się działaniami prawnymi i dyplomatycznymi, ponieważ tak się składa, że wierzę w to co mówię ludziom. Nie uważam swego życia ani za trochę tak ważne, jak moje przesłanie. Popatrzył na nich wszystkich. – Ani mojego życia œ powiedział œ ani organizacji Innych, ani ni czego więcej. Liczy się tylko przyszłoœć ludzkoœci. Nie mogę powiedzieć, że cieszę się z perspektywy œmierci, ale jestem œwiadom, że wbrew temu co twierdzicie, dzięki niej moje przesłanie, a zatem i ludzkoœć bardzo na tym zyska. Uœmiechnńł się ponuro. – Może nawet powinienem wam podziękować. Bleys nie tylko mówił prawdę, ale jego słowa zostały wypowiedziane z całń siłń głosu osoby wielokrotnie przekazujńcej swoje przekonania innym ludziom. Słuchajńcy go członkowie Rady mogli być wyszkoleni i doœwiadczeni w wielu sprawach, ale nie byli doœwiadczonymi słuchaczami, potrafińcymi odrzucić emocjonalny wpływ przemawiajńcego do nich głosu. Nawet gdyby to potrafili, wcińż była to prawda–wszystko, oprócz kilku ostatnich słów. Wewnętrznie Bleys wierzył, że jego plany można osińgnńć tylko, jeœli sam pozostanie przy

życiu i będzie kontynuował pracę. Wńtpił, by byli w stanie to odkryć. Co więcej, tym razem Bleys był absolutnie przekonany, że jeœli rzeczywiœcie do tego zmierzali, nie bardzo miało sens sprowadzać go na to spotkanie. Oczywiste było, że chcieli go wystraszyć œ jednak miał to być tylko krok do czegoœ więcej i w tę stronę właœnie Bleys zapuœcił przynętę w postaci swojego oœwiadczenia. – Bardzo odważne podejœcie œ powiedział po chwiliHalf–Thunder. – Jednak nie ma znaczenia, ilu ludzi na innych planetach będzie uważać cię za męczennika – a małe jest prawdopodobieństwo, by coœ takiego zaszło na Newtonie, zaœ Nowa Ziemia tak naprawdę w ogóle się tym nie interesuje. – Jesteœ pewien? œ zapytał Bleys. œ Może się okazać, że moje męczennictwo powoła wyznawców mocno się wam przeciwstawiajńcych, co może wam utrudnić zadanie, gdy spróbujecie przewodzić pozostałym Nowym Œwiatom. – My już im przewodzimy œ oœwiadczyła Anita delie Santos. Bleys rzucił jej spojrzenie, ale zaraz skierował uwagę ponownie na Half–Thundera. – Nie mówię o tym, co możecie zrobić, zwłaszcza w zakresie badań podstawowych. Mówię o próbie ustawienia się na pozycji umożliwiajńcej wydawanie rozkazów. Jeœli doœć mieszkańców innych planet będzie wyznawało filozofię przeciwstawiajńcń się temu, możecie mieć problemy z osińgnięciem takiego stanu. – Na jakiej podstawie sńdzisz, że Newton jest zainteresowany wydawaniem rozkazów? – zapytał Half–Thunder. – Czy najlepsi nie robiń w końcu właœnie tego? œ niewinnie zapytał Bleys. – Najpotężniejsi? Jednym słowem œ dominujńcy. Wszyscy i każdy z was. Tym razem drobne poruszenia i napięcie wœród osób siedzńcych wokół kręgu zdradziły, że doprowadził rozmowę na wrażliwe rejony. Prawdopodobnie nawet nieoficjalnie nie rozmawiali jeszcze na temat dystrybucji władzy między sobń, kiedy już Newton stanie się planetń rzńdzńcń gwiezdnym imperium. Jednak w oczywisty sposób było to ich celem. Wszyscy byli w stanie skosztować smaku władzy, a dla niektórych osób był to wyjńtkowo kuszńcy aromat. Kwestia podziału przyszłej władzy mogła stanowić wœród członków Rady Ÿródło poważnych kłopotów. Bleys powiedział to wprost, dajńc im równoczeœnie powód przejœcia do propozycji, której się od nich spodziewał – marchewka i kij, podobnie jak na Nowej Ziemi –

tylko z pewnń różnicń. Kwestia zignorowania jego immunitetu dyplomatycznego i postawienia go przed sńdem, raczej nie mogły stanowić wstępu do takiej propozycji. Czekał, aż któryœ z nich skorzysta z okazji. Bleys przypuszczał, że będzie to Din Su i miał rację. – To ciekawe œ odezwała się. œ Czemu sńdzisz, że wielu ludzi w ogóle będzie o tobie pamiętać, nie mówińc już o uważaniu cię za męczennika? – Kiedy przemawiałem na Nowej Ziemi, zebrało się tam około osiemdziesięciu tysięcy ludzi œ powiedział Bleys. œ A było to na planecie, na której pojawiłem się po raz pierwszy, choć znano tam nagrania moich tekstów. To o czymœ œwiadczy, nie sńdzisz? – Rzeczywiœcie, o czymœ œwiadczy œ przyznała Din Su œ niezależnie od tego czy to to, o czym myœlisz. Takie zainteresowanie trudno jest wymierzyć. Każde niezwykłe wydarzenie i chwilowa atrakcja przycińgajń tłumy. – Prawie sto tysięcy osób? Zamiast mu odpowiedzieć, Din Su skierowała uwagę na Half–Thundera. – Wiesz œ powiedziała do niego tak cicho i swobodnie, jakby byli sami w pokoju – rozmawialiœmy o wykorzystaniu go. – Nie twierdzisz chyba, że wierzysz w to co mówi? œ zapytał HalfœThunder. – Och, jego twierdzenia sń oczywiœcie przesadne œ odpowiedziała. œ Nawet gdyby poważnie był gotów zginńć za swojń filozofię i tak miałby powody przekonywać nas, że majak najwięcej wyznawców. Posiada jednak coœ, co jakiœ pisarz ze Starej Ziemi nazwał „niebezpiecznń elokwencjń”. Moglibyœmy wykorzystać jń dla naszych celów. Co o tym sńdzisz? – Hmm œ stwierdził wzamyœleniu HalfœThunder. Rozejrzał się po pozostałych postaciach w kręgu, jednak żadna z nich nie odezwała się. – Cóż œ powiedział HalfœThunder ze œladem irytacji w głosie œowiedzcie, p co o tym myœlicie. – Wszystko mi jedno œ warknńł Georges Lemair. œ Cokolwiek, czego będzie chciała reszta. – Skńd mamy wiedzieć, że da się go kontrolować? œ zapytała Anita delie Santos. W sposobie, w jaki zadała pytanie, było coœ sztucznego. – Och, sń na to sposoby œ stwierdził HalfœThunder. œ Przypomnijcie sobie, ustanowiliœmy takń kontrolę nad kilkoma naszymi ludŸmi. Po sekundzie Anita kiwnęła głowń. – Postawmy go przed sńdem i zgładœmy œ oœwiadczyła Iban. œ Po co ryzykować? – Moja droga œ powiedziała Din Su œ czasem warto zaryzykować.

W pierwszej chwili Iban wyglńdała, jakby miała odpowiedzieć. Otwarła usta, potem je zamknęła. Siedziała w milczeniu, twardym wzrokiem patrzńc w Din Su. – Cóż œ ponownie odezwała się Din Su. œ Myœ lę, że całkiem bezpiecznie możemy go wykorzystać. œ Popatrzyła na Bleysa. – Rozumiesz, o czym mówimy, Bleysie Ahrens? œ zapytała. Bleys uœmiechnńł się, prawie wyszczerzajńc zęby. – Domyœlam się. Chcecie wykorzystać moje umiejętnoœci przez dostosowanie mojej filozofii do osińgnięcia waszych celów. Mam rację? – No widzisz œ Din Su powiedziała do HalfœThundera. œ Jest bardzo inteligentny. Szkoda byłoby go marnować. – Prawdopodobnie masz rację œ zgodził się HalfœThunder. œ Ja tak nie uważam, ale jeœli pozostali się zgadzajń... Wszyscy spojrzeli na Bleysa. – Moglibyœcie wzińć pod uwagę moje zdanie œ stwierdził Bleys. – To nie ma znaczenie œ powiedział HalfœThunder łagodnie jak do dziecka. Bleys pomyœlał, że on i Din Su prawie na pewno kontrolowali Radę. Jeœli ta dwójka działała razem, Rada prawdopodobnie zgodzi się na to, co zaproponujń. W każdym razie Georges Lemair siedział naburmuszony, a Iban zmarszczyła się w sposób nadajńcy jej jeszcze bardziej drapieżny wyglńd. Anita delie Santos też nie wyglńdała na zadowolonń. Jeœli grali, byli bardzo dobrymi aktorami. Jednak u tego rodzaju ludzi takie umiejętnoœci nie były niczym zaskakujńcym. Bleys pomyœlał, że niczego nie straci, jeœli jeszcze trochę ich podrażni. – Och, myœlę, że wręcz przeciwnie œ powiedział. œ Widzicie, nie zamierzam prostytuować mojego przekazu, nie bardziej, niż chciałbym uniknńć męczeńskiej œmierci. Mój przekaz jest moim życiem. – Widzicie œ odezwała się Iban. œ Nie da się go wykorzystać. – Niecałkiem – powiedział HalfœThunder, tonem niemal równie kojńcym jak wczeœniejsze słowa skierowane do Bleysa. œ Przede wszystkim nie sńdzę, żeby rozumiał sytuację. Choć w pewien sposób ma rację. To nie będzie działać, jeœli nie uzyskamy œwiadomej współpracy z jego strony. Zwrócił się z powrotem do Bleysa. – Po pierwsze musisz zrozumieć, że nikt z nas nie chce zniekształcić twojego przekazu. W końcu to jest w tobie całkowicie nieszkodliwe. Bleys uœmiechnńł się. – Wiem, że myœlisz inaczej œ poważnie powiedział HalfœTh under. – Ale nie jest tak z naszego punktu widzenia. Przynajmniej jeœli chodzi o Newtona, jest to bez znaczenia. W tej

chwili czarnym charakterem w twoim scenariuszu jest Stara Ziemia i nie przeszkadza nam to. Nie mamy nic przeciwko Starej Ziemi, jako obiektowi nienawiœci mieszkańców wszystkich Młodszych œwiatów, choć lepiej rozumiemy Rodzimń Planetę. Widzisz, rzecz w tym, że jeœli pozwolimy ci swobodnie realizować twój plan, możesz póœniej zechcieć powińzać nas i naszń naukę z dńżeniem Starej Ziemi w tym samym kierunku œ na przykład z osińgnięciami naukowymi przypisywanymi Encyklopedii Ostatecznej. – Sńdziłem, że przejmujecie się wpływem, jaki mógłbym wywrzeć na waszych ludzi moimi przemówieniami œ przypomniał im Bleys. – Och – Half–Thunder machnńł lekko dłoniń. œ To była bezpoœrednia przyczyna, dla której postanowiliœmy coœ z tobń zrobić. Jednak tak naprawdę liczy się tylko przyszłoœć. Gdybyœmy mieli pewnoœć, że ograniczysz się tylko do tego, co nazywasz swoim przesłaniem i obwiniania za wszystko Starń Ziemię, to myœlę, że nie przeszkadzałyby nam twoje przemówienia na naszej planecie. – To ciekawe œ powiedział Bleys. œ Nie będę powtarzał, że nigdy nie miałem zamiaru Ÿle mówić o Newtonie ani o żadnym z Młodszych œwiatów. Mówię o nich jako jednostce społecznej, a moja wizja przyszłoœci zawsze była zasadniczo bardziej duchowa niż polityczna. – Czyli nie widzisz przeciwwskazań w pracy dla nas? œ łagodnie zapytała Din Su. – Jak dotńd nie daliœcie mi żadnego powodu, by odmówić œ odp owiedział Bleys. – Jeœli zaœ chodzi o przyszłe zbiory, nie widzę zwińzku między moim zainteresowaniem ludzkoœciń, a waszymi planami. Mówię ludziom tylko to, w co wierzę i im samym pozostawiam, czy będzie to dla nich użyteczne. Jeœli tak, może im to pomóc, jeœli nie – ich strata. Próba zrobienia czegoœ więcej, oznaczałaby wyjœcie poza właœciwy teren filozofa. – Cóż œ odezwała się Iban œ a więc jednak chce żyć. – Tak, jest elokwentny œ zgodził się HalfœThunder. œ Ale co ważniejsze, zgadza się z sugestiń Din Su. Nie ufałbym jednak, że nie zechce w przyszłoœci zmienić zdania. Proponowałbym zastosować zabezpieczenie i sprawdzić, jak zareaguje. Rozejrzał się po pozostałych członkach Rady. Wszyscy skinęli głowami. – Jakiego rodzaju zabezpieczenie? – zapytał Bleys. œ Ostrzegałem was, że nie zniekształcę swojego przesłania... Jednak w chwili gdy mówił, poczuł na chwilę na dolnej częœci przedramienia, spoczywajńcego na poręczy fotela, coœ w rodzaju lekkiego ukłucia.

– Widzisz œ powiedział HalfœThu nder œ zdrowie członków naszej Rady jest bardzo ważne dla całego naszego œwiata. W poręcz każdego z foteli wbudowano więc jednostkę medycznń na wypadek nagłej potrzeby. Jestem pewien, że rozumiesz o czym mówię. – Rozumiem œ odpowiedział Bleys. œ Ile am m czasu? – Mówiłam, że jest inteligentny œ wymamrotała Din Su. – Dwadzieœcia szeœć do dwudziestu oœmiu godzin œ odpowiedział Half–Thunder. – Właœciwie sugerowałbym powrót do nas dobre trzy godziny przed terminem na drugi zastrzyk – po antidotum, jak zwykło się to nazywać w takich przypadkach. W innym przypadku, o ile drugi zastrzyk nadal będzie w stanie uratować ci życie, możesz najpierw spędzić kilka bardzo nieprzyjemnych godzin. Jeœli przekroczysz ten limit, prawdopodobnie nadal będzie można cię uratować œ prawdopodobnie, zaznaczam œ ale byłbyœ przez dłuższy czas bardzo chory – czas ten zależny jest od opóœnienia. Mogłyby też pojawić się długotrwałe efekty. – A więc œ Bleys zachował absolutnie spokojny głos œ jestem już waszym więŸniem? – Okreœlilibyœmy to raczej jako danie ci dnia na przemyœlenie naszej oferty œ stwierdził HalfœThunder. œ Oczywiœcie opcja męczeńskiej œmierci nadal pozostaje otwarta, choć skoro już podjęliœmy decyzję o rodzaju naszych działań, jeœii nie zgodzisz się na współpracę, możemy po prostu wstrzymać podawanie antidotum i pozwolić działać naturze. Rozdział 29 Sean OœFlaherty czekał, by go odprowadzić. Idńc, znów wylewał z siebie cińgły potok słów, jednak był teraz trochę bardziej uprzejmy, niż kiedy szli w przeciwnń stronę. Wyglńdało na to, jakby wjego oczach coœ ze splendoru Rady przeniosło się na Bleysa. Sean wydawał się wręcz zdumiony, że sam Bleys nie czuł się uhonorowany i nobilitowany przez fakt otarcia się o wysoko postawionych członków Rady i próbował wymusić na Bleysie odpowiednie nastawienie, nawet kosztem podkreœlenia niższoœci własnej pozycji. – ...Mówiłem ci, że jesteœ ważny œ powiedział. œ Tylko dla ważnych goœci zbierajń się razem po południu. Zwykłe spotkania, co tygodniowe, odbywajń się wieczorami. To znaczy powinno być dzisiaj wieczorem, ale chyba zamierzajń zostać tu do jutra dla ciebie. Nigdy

jeszcze czegoœ takiego nie widziałem œ trzy spotkania pod rzńd! Bleys zapewnił młodzieńca, że postara się docenić honor wyœwiadczony mu przez Radę. Nie był już jednak tak zgodny, gdy dotarli do drzwi jego apartamentu. Uprzejmie lecz pewnie zaprotestował przeciw sugestii Stażysty, że chciałby osobiœcie podziękować Antoninie Lu za uprzejmoœć okazanń mu rano. Sean pozwolił sobie pokazać rozczarowanie, ale nie próbował naciskać. Bleys zostawił go przed drzwiami i wszedł. Hol wejœciowy był pusty. Drzwi prowadzńce do prywatnego salonu i dalej do sypialni były otwarte, choć nie dochodził zza nich żaden dœwięk. Poszedł dalej i w ostatnim salonie stanńł przed błękitnń bańkń. Kiedy zatrzymał się, bańka rozszerzyła się, wchłaniajńc go do wnętrza. W œrodku znajdowali się Toni, Dahno, Henry i dwóch nieznajomych mężczyzn. Cała grupa żywo dyskutowała, teraz przerwali konwersację i zwrócili się wjego stronę. – Co się dzieje? œ zapytał. – Interesujńce wieœci œ powiedział Dahno. œ Jeœli tylko człowiek jest zainteresowany informacjami, to wszystkiego na tej planecie można się dowiedzieć w cińgu godzin jeœli nie minut... – Ale nie czegoœ, co zostanie powiedziane we wnętrzu tej niecińgłoœci œ wtrńcił się jeden z obcych. Był chudym, łysiejńcym młodym człowiekiem z kilkoma włosami sterczńcymi nieestetycznie z nosa i uszu. Ubrany był osobliwie, w niebieski strój sportowy, jakby wyszedł właœnie z jakichœ zawodów lekkoatletycznych. Dahno w uspokajajńcym geœcie wycińgnńł potężnń dłoń, przycherlawym młodzieńcu wyglńdajńcń, jakby mógł w całoœci ukryć go w jej cieniu. – Zgadza się, za wyjńtkiem tej niecińgłoœci œ potwierdził Dahno. œ Bleys, to Will Sather – wskazał młodzieńca, który przed chwilń się odezwał – i Kaj Menowsky, lekarz z Newtona, po stażu u Exotikow. Kaj Menowsky był niższy i bardziej schludny. Miał kruczoczarne włosy, czarne oczy i agresywny wyglńd. – Zaszczycony – krótko powiedział w ich stronę Bleys, zwracajńc się z powrotem do Dahno. œ I jeœli Kaj Menowsky zechce, oszczędzi nam to kłopotu szukania dla mnie lekarza. Dahno, miałeœ właœnie wyjaœnić, czemu się tu znaleœli. – Chcń do nas dołńczyć œ powiedział Dahno œ i myœlę, że doœć dobre argumenty przemawiajń za tym. Will Sather jest twórcń używanej przez nas bańki ochronnej. Dzięki

swoim powińzaniom dowiedział się dwóch rzeczy. Po pierwsze – wbrew wszelkim newtońskim zwyczajom, prawom i porzńdkom, Rada skradła sekret jego urzńdzenia. Po drugie, wydaje się, że ma całkiem niezłe rozeznanie w ich planach wobec ciebie. Oczywiœcie, będziemy musieli zaczekać, aż zdasz nam relację. – Dziękuję œ powiedział Bleys. – Podziękowania zbędne – radoœnie odpowiedział Dahno. œ W każdym razie ma ze sobń tajemnicę tego urzńdzenia i chce się nim z nami podzielić, jeœli zabierzemy go ze sobń – a przy okazji i tak był wczeœniej członkiem podziemnej organizacji Innych. Podobnie jak Kaj. Z powodu planów Rady wobec ciebie, Will Sather zaproponował Kajowi, aby i on do nas dołńczył. Wszystko, czego chce w zamian, to ochrona i bezpieczne wywiezienie ich obu z Newtona. Za to będzie dla nas pracował tak długo, jak będziemy chcieli. Kaj również zaoferował swoje usługi. – A czego przez swoje powińzania dowiedział się Will Sather na temat planów Rady wobec mojej osoby? œ zapytał Bleys. – Sńdzi, że w taki czy inny sposób spróbujń cię ze sobń zwińzać i że najprawdopodobniej zrobiń to, używajńc œrodków farmakologicznych majńcych zapewnić im twojń współpracę. Dlatego właœnie jest z nim Kaj Menowsky. Jest lekarzem ze specjalizacjń w lekach, które mogły zostać użyte. – Właœciwie œ odezwał się Kaj żywym, lekkim barytonem mówińc szybko i precyzyjnie – „leki” to niezbyt właœciwe słowo. – Zapewne œ zgodził się Dahno. œ W każdym razie póœniej możemy zajńć się definicjami. Bleys, co Rada ci zrobiła? – Te wiadomoœci nie były wyssane z palca œ powiedział Bleys. œ Najpierw powiedzieli mi, że ignorujńc mój immunitet dyplomatyczny zamierzajń postawić mnie przed sńdem pod zarzutem sabotażu... – Nie mogń tego zrobić! œ wykrzyknęła Toni. – Mogliby, ale biorńc pod uwagę koszty polityczne takiego kroku, nie sńdzę, by naprawdę chcieli. Kiedy skierowałem ich w nieco innym kierunku, wyszli z ofertń kontynuacji moich wykładów na różnych œwiatach, ale na warunkach korzystnych dla nich. Aby zapewnić sobie mojń współpracę, wstrzyknęli mi coœ, co według ich zapewnień nie zacznie działać wczeœniej niż za dwadzieœcia szeœć dodwudziestu oœmiu godzin, ale na wszelki wypadek powinienem zjawić się u nich wczeœniej.

W kilku zwięzłych słowach przedstawił całoœć zajœcia. – Dobrze się teraz czujesz? œ szybko zapytała Toni. – Całkowicie œ stwierdził Bleys. œ Odniosłem wrażenie, żemam nie odczuwać żadnych zmian przez przynajmniej dwadzieœcia szeœć godzin. Na koniec powiedzieli jeszcze, że chcń spotkać się ze mnń ponownie jutro po południu, mniej więcej wtedy, kiedy zacznę zwracać uwagę na ewentualne efekty œrodka. – Tak myœlałem. œ Kaj Menowsky wstał z miejsca. œ Lepiej natychmiast ci się przyjrzę. Mam ze sobń przenoœny sprzęt, a im prędzej będziemy wiedzieć, z czym mamy do czynienia, tym lepiej. Jak już powiedziałem, „leki” nie jest najlepszym terminem na to, co ci wstrzyknięto. – Tak œ zgodził się Bleys œ jestem zainteresowany jak najszybszym wyleczeniem, jednak najpierw zajmę się czymœ innym. Będę musiał poprosić ciebie i Willa Sathera o przejœcie na kilka minut do innego gabinetu, żebyœmy mogli przedyskutować coœ na osobnoœci. Nie musicie się martwić tym, że chcę rozmawiać bez was. Po prostu nie należycie do mojego œcisłego otoczenia, a w tej chwili lepiej będzie, jeœli zechcecie się uważać za pasażerów, których zabierzemy ze sobń. Toni, zaprowadzisz ich? – Tędy proszę œ zaprosiła ich Toni. Dahno otworzył bańkę i wyprowadziła ich na zewnńtrz. – O co chodzi? œ zapytał Dahno. – Poczekamy na powrót Toni œ stwierdził Bleys. œ No, jest. Pozwólcie, że usińdę, reszta może lepiej też niech to zrobi. Wcińż czuję się doskonale – ale i tak usińdŸmy. – Dahno œ zaczńł, patrzńc na przyrodniego brata. Jednak ten mrugnńł do niego, równoczeœnie sięgajńc do kieszeni. – Wyprzedzam cię œ powiedział Dahno. Wycińgnńł z kieszeni rękę, trzymajńc w dłoni małe urzńdzenie i już po chwili otoczyła ich błękitna sfera. – Dzięki œ rzucił Bleys, kiedy Dahno ponownie chował urzńdzenie do kieszeni. – Ponieważ chcę się zobaczyć z lekarzem, będę mówił w skrócie. Zasadniczo, Rada najpierw rzuciła na mnie groŸby... Opowiedział im o spotkaniu z Radń, tym razem przedstawiajńc również własnń interpretację wydarzeń. – Więc rzeczywiœcie podali ci jakieœ œrodki œ ze złoœciń stwierdził Dahno. – Tak. Oznacza to, że mamy mniej niż dwadzieœcia szeœć godzin by się przygotować. Razem z dryfem obrócił się w stronę Henry’ego.

– Henry œ powiedział œ pamiętasz, kiedy przyszedłeœ do mnie na Zjednoczeniu z ofertń pomocy, powiedziałem, że jesteœ odpowiedziń na coœ, czego bardzo potrzebowałem? Powiedziałem też, że moi ochroniarze mogń też zostać zmuszeni pełnić funkcje grupy uderzeniowej? – Pamiętam œ odpowiedział Henry. – No cóż, teraz rzeczywiœcie będziemy musieli użyć twoich Żołnierzy jako oddziału uderzeniowego œ stwierdził Bleys. œ Zamierzam jutro udać zwykłego turystę i odwiedzić Symphonie des Flambeauxpodczas wieczornego przedstawienia. W jakiœ sposób będziecie musieli zabrać mnie stamtńd bez zwracania na siebie uwagi, jednak uzbrojeni i, jeœli będzie to konieczne, gotowi do pokonania oporu... – To będzie konieczne œ wtrńcił Dahno. Bleys kiwnńł głowń. – Pokonanie oporu w drodze do portu kosmicznego i naszego statku. Toni, skontaktuj się z nimi, jak tylko skończymy tę rozmowę. Skinęła głowń. – W porzńdku œ Bleys kontynuował. œ Rada nie będzie chciała z tego robić otwartego przedstawienia, ale z pewnoœciń spróbujń kilku potajemnych sposobów przeszkodzenia mi w ucieczce, nawet biorńc pod uwagę, że mam w sobie ten zaaplikowany mi przez nich œrodek. Oznacza to, że ty, Dahno, a prawdopodobnie również i Toni, będziecie musieli dowiedzieć się kilku rzeczy, takich jak rozkład widowni Symfonii, wejœć do niej i wszelkich miejsc, które mogń zostać wykorzystane do zatrzymania nas. Jak wspomniałem, ich działania będń musiały być dyskretne, co w połńczeniu z elementem zaskoczenia będzie działać na naszń korzyœć. Jeœli chodzi o szczegółowe wykorzystanie Żołnierzy, to już oczywiœcie twoja działka, Henry i pozostawiam to w twoich rękach. – Nie mogę zrobić zbyt wiele œ stwierdził Henry œ dopóki nie dowiem się czegoœ więcej na temat rodzaju możliwej opozycji, jak będzie uzbrojona i jakń może zastosować taktykę – jej zalety i wady. Spojrzał na Dahno. – Możesz mi dostarczyć tych informacji? – Tak sńdzę. œ Dahno zmarszczył czoło. œ Właœciwie mogę być w stanie dowiedzieć się znacznie więcej niż sńdzisz. Wszystkie społeczeństwa tak zamknięte jak to, majń swoje słaboœci. Na przykład, przy stosunkach panujńcych na Cassidzie zajęło mi cztery czy pięć dni,

zanim dowiedziałem się w ogóle kto może wiedzieć, jakie majń tam najlepsze urzńdzenia antypodsłuchowe. Tutaj była to kwestia trzech godzin i pół tuzina rozmów. – A więc dobrze œ stwierdził Bleys. œ Wiecie, co macie robić, więc może od razu się tym zajmiecie? Omówcie to jeszcze między sobń. Spotkamy się za jakieœ trzy godziny na kolacji. – Teraz pójdziesz spotkać się z lekarzem? œ zapytała Toni. – Nie ma poœpiechu. Mam jeszcze trochę czasu, nawet jeœli ludzie z Rady nie blefowali – a biorńc pod uwagę mój status dyplomatyczny, blef jest całkiem możliwy... – Hmm... – wydobył z siebie powńtpiewajńco Dahno. – Muszę przemyœleć całń tę newtońskń sytuację, zazwyczaj najlepiej mi to wychodzi, kiedy pozwolę najpierw popracować nad tym mojej podœwiadomoœci. Wstał z miejsca. – Zamierzam się zdrzemnńć. Porozmawiamy znowu przy kolacji. Wtedy będzie mógł mnie zbadać ten lekarz. Przez chwilę Toni wyglńdała, jakby miała się z nim spierać, ale nic nie powiedziała. Rozeszli się. O ile w zakresie regularnego, nocnego snu, można by okreœlić Bleysa jako cierpińcego na bezsennoœć œ często leżał tylko w łóżku z myœlami galopujńcymi przez głowę w coraz większym tempie œ to przy popołudniowych drzemkach zazwyczaj usypiał zaraz po zamknięciu oczu. Na szczęœcie tym razem było podobnie. Położył się i wydawało mu się, że ledwie zamknńł oczy. Ledwie mrugnięcie œ i otworzył powieki, czujńc przyjemne ciepło na widok zbliżajńcej się do łóżka Toni. W umyœle wcińż tkwił œlad snu o niej, więc nie zdziwił się widzńc jń; uœmiechnńł się do niej. – Już pora kolacji œ powiedziała. œZebraliœmy się po przygotowaniu raportów dla ciebie. Jesteœ gotów do nas dołńczyć? – Natychmiast. œ Bleys zrzucił z siebie resztki sennej ociężałoœci i przerzucił nogi nad krawędziń łóżka. Stół dryfowy w jadalni zmniejszono do rozmiarów odpowiednich dla czworga osób; posiłek już czekał. Kiedy siadali, Bleys zauważył, że Henry bezgłoœnie porusza wargami i uœwiadomił sobie, że wuj odmawia modlitwę przed posiłkiem. Przywołało to na chwilę wspomnienia jego pierwszego posiłku na farmie Henry’ego na Harmonii; potem wspomnienia zostały zmiecione przez aktualne troski. Przystńpili do posiłku. Przez przejrzystń œcianę okiennń wpadało do œrodka póœnopopołudniowe œwiatło Alfy Cenauri B, wypełniajńc pokój ciepłym œwiatłem.

– Och, prawie zapomniałem. – Dahno odstawił swój kielich z winem i sięgnńł do kieszeni. Po chwili znów otoczyła ich bańka niecińgłoœci, zapewniajńc prywatnoœć. – A przy okazji œ odezwał się Bleys. œ Gdzie sń nasi dwaj ochotnicy œ Will Sather i Kaj Menowsky? Ktoœ się nimi zaopiekował? – Przydzieliłem im Żołnierza pilnujńcego, by niczego im nie zabrakło. Toni dała im pokój z sypialniń w jednym z krańców twojego apartamentu œ odpowiedział Henry. – To wystarczy? – W porzńdku œ potwierdził Bleys. œ Zobaczę się z tym lekarzem zara z po tym, jak skończymy tutaj. Protestował przeciw odkładaniu badania na póŸniej? – Nie był z tego powodu zbyt szczęœliwy œ odpowiedział Dahno. œ Odbyliœmy krótkń rozmowę. Jak twierdzi, im prędzej, tym lepiej, ale właœciwa diagnoza wymaga sprzętu, którego tu nie mamy i nie odważymy się sprowadzić w obawie przez zaalarmowaniem Rady. Razem z kilkoma rzeczami, które nasz lekarz ma ze sobń, szpital pokładowy statku będzie miał całe niezbędne wyposażenie do syntezy antidotum œ tyle że on nazywa to „przeciwantagonistńœ. Zjedz z nami kolację i zorientuj się w sytuacji. Potem możesz iœć na badanie. – Dobrze œ odpowiedział Bleys. Prawdę mówińc, był głodny i spragniony. Zaczńł jeœć i machnńł rękń w stronę pozostałych. œ A więc proszę, powiedzcie mi, czego się dowiedzieliœcie. Cała trójka popatrzyła po sobie. – Ty zacznij, Dahno œ stwierdziła Toni. – Dobrze. Bleys, już wprowadziłem Henryœego. Majń tu cztery zbrojne grupy, które Rada może wprowadzić do akcji, jeœli spróbujemy wywieœć cię poza pla netę. Pierwszń i najbardziej dostępnń jest tajny wydział policji miejskiej. Jednak Rada może nie chcieć, aby informacja o nas rozniosła się w policji Woolsthorpe, skńd łatwo mogłaby przeciec do mediów. Wiadomoœci oczywiœcie sń kontrolowane przez Radę , ale jest to proces automatyczny i w dużym stopniu opierajńcy się na autocenzurze, także w tym przypadku informacja mogłaby nie zostać zablokowana i przedostać się do serwisu. Bleys skinńł. Dahno mówił dalej. – Druga grupa do inspektorzy bezpieczeństwa Laboratoriów, majńcy tu swojń kwaterę głównń. Stanowiń grupę paramilitarnń działajńcń zazwyczaj w mundurach – a wńtpię, żeby

Rada chciała, by otwarcie działali przeciw tobie jacyœ mundurowi – sytuacja mogłaby wyglńdać inaczej w przypadku działań nie w miejscu publicznym. Oczywiœcie, mogliby wysłać ich w ubraniach cywilnych, ale to duża i częœciowo publiczna organizacja, więc wprowadzenie ich do akcji wymagałoby czasu. Znacznie bardziej prawdopodobny jest oddział specjalny policji Woolsthorpe. Tak naprawdę składa się z większej liczby małych drużyn œ jednak sń wyszkoleni, by działać wspólnie, jako większe jednostki. Sń też szkoleni do walk w mieœcie. Henry zgodził się, że to najbardziej prawdopodobny przeciwnik, na jakiego możemy się natknńć – i przypuszczalnie pierwszy, jakiego zobaczymy. Przerwał. – Cóż œ stwierdził Bleys po chwili ciszy œ wspomniałeœ o czterech. – Przepraszam œ odpowiedział Dahno. œ Faktycznie. Sń jeszcze Strażnicy Rady, specjalnie szkoleni ochroniarze podlegajńcy wyłńcznie Radzie, majńcy za zadanie ochronę i pilnowanie członków Rady oraz pracowników jej agend. Prawdopodobnie mogliby zostać wysłani najszybciej, ale nie sń szkoleni do działań w większej grupie. Aha, sń tu jeszcze koszary floty kosmicznej – tak się składa, że w Woolsthorpe jest Kwatera Główna Newtońskich Sił Kosmicznych. Majń tu koszary dla wojska pełnińcego funkcje żandarmerii. Jednak to oddziały czysto wojskowe i Henry sńdzi, że raczej nie zostanń użyte przeciwko nam. Nie sń szkoleni do walk partyzanckich i z punktu widzenia Rady większoœć ich uzbrojenia jest zbyt potężna do użycia w mieœcie. Innymi słowy, mogliby nas dostać, ale zniszczyliby przy okazji częœć miasta lub portu kosmicznego. – Rozumiem œ stwierdził Bleys. œ Henry, comyœlisz o tym wszystkim? Popatrzył na Henry’ego. – Jak powiedział Dahno œ odezwał się Henry œ mam już jasny obraz tego, co trzeba zrobić œ zerknńł na Dahno i Toni, potem skierował wzrok z powrotem na Bleysa œ dzięki informacjom tej dwójki. Znów spojrzał na tamtń dwójkę. – Tak więc, jeœli nie macie nic przeciw temu œ oboje skinęli głowami, więc ponownie skierował uwagę na Bleysa œ Bleys, nie będziesz robił nic, po prostu pozwolisz innym zajńć się tobń. W tym przypadku będziesz w sytuacji doktora Menowskiego i wynalazcy błękitnej bańki. Będziesz pasażerem, którego mamy bezpiecznie dostarczyć do statku. Przerwał i surowo spojrzał na Bleysa. – Rozumiem œ odpowiedział tamten.

– Dobrze. Popołudniowe przedstawienie Symphonie des Flambeaux odbywa się doœć póœno, więc kiedy cię z stamtńd zabierzemy, będzie już zmierzchało, a póŸniej zapadnie całkowita ciemnoœć, księżyce sń w nowiu. To nam pomoże. Żołnierze majń duże doœwiadczenie w nocnej walce œ to się przyda w działaniach przeciw Newtończykom, jakich według Dahno możemy spotkać po drodze. Pójdziesz do Flambeauxz Toni, a ona wyprowadzi cię stamtńd tuż przed końcem przedstawienia. Rób co każe i wyjdœ z niń z sali. Zabierze was stamtńd pojazd kierowany przez Żołnierza. – Tylko jeden pojazd z kierowcń? œ zapytał Bleys. – Jeden œ odpowiedział Henry. œ Każdy z Żołnierzy będzie miał własne zadanie, którym zajmie się niezależnie, między innymi zdobycie pojazdu dla siebie i ewentualnie jeszcze paru, w zależnoœci od ich zadań. Wszyscy wypełniń swoje misje w różnych częœciach miasta. Pojazdy zostanń ukradzione, a ich systemy alarmowe i zewnętrznej kontroli zniszczone, więc będń mogli swobodnie się poruszać. Ważne jest, żebyœmy nie zbierali ludzi w jednym miejscu podczas pierwszego etapu ucieczki. – Œwietnie œ powiedział Bleys. œ To twoja działka, Henry. Jeœli sńdzisz, że tak będzie lepiej, tak zrobimy. Ale planujesz zebranie nas wszystkich w jednym miejscu póŸniej podczas ucieczki? – Tak. Sń cztery miejsca, gdzie mogń spróbować nas zatrzymać. Pierwszym będzie wyjazd z miasta na drogę prowadzńcń do portu kosmicznego. Drugim jest most na autostradzie nad rzekń Da Vinci. Jednak w chwili, gdy dotrzemy do mostu, powinno być już dostatecznie ciemno. – Popraw mnie, jeœli się mylę œ pow iedział Bleys œ ale wydawało mi się, że wojsko, grupy paramilitarne czy nawet zwykła ochrona będzie miała urzńdzenia umożliwiajńce oœwietlenie terenu plus noktowizory. – To prawda œ zgodził się Henry. œ Jednak będziemy poruszać się bardzo szybko i mamy nadzieję, że nie zdńżń ustawić oœwietlenia. Prawdopodobnie będń mieli jakieœ reflektory w pojazdach, ale nasi Żołnierze zajmń się nimi. – Rozumiem œ stwierdził Bleys. œ Mów dalej, Henry. – Kiedy już przedostaniemy się przez most, następnym miejscem na ustawienie blokady będzie wjazd na teren lńdowiska. Teoretycznie możemy się dostać na lńdowisko dowolnym wejœciem œ a wiesz, jak jest rozległe œ co powinno oznaczać, że będń musieli obstawić

wszystkie możliwe wejœcia, a tym samym rozdzielić siły. W połńczeniu z wcińż panujńcń ciemnoœciń powinno zapewnić nam to przewagę przy wkraczaniu na lńdowisko. – Czy wiemy, gdzie na płycie stoi Favored? – Tak. œ Henry spojrzał na Dahno. – Nic szczególnego œ odezwał się tamten. œ Po prostu zadzwoniłem na lotnisko, a automatyczny system udzielił mi informacji. – Z poczńtku nie będń wiedzieli, co jest naszym celem na lńdowisku – powiedział Henry – ale w miarę jak zaczniemy się zbliżać, będń w stanie skupiać siły. Jak tylko jasne stanie się, do którego sektora się kierujemy, będń mogli zorganizować tam prowizorycznń obronę, mogńcń jednak okazać się całkiem skutecznń. To będzie ostatni opór, jaki będziemy musieli pokonać, by dostać się do statku. Będń próbowali nas powstrzymać nawet w chwili startu. Dahno twierdzi, że kiedy już wystartujemy i skierujemy się w przestrzeń, ze względów prawnych będń musieli zostawić nas w spokoju, a kiedy tylko wylecimy poza atmosferę, będziemy mogli dokonać skoku fazowego i znajdziemy się poza ich zasięgiem. Szkoda czasu, żeby się teraz tym przejmować. Idœ teraz do Menowskiego i niech cię obejrzy. – Zrobię tak. œ Bleys zmarszczył się lekko. œ Jednak, wybacz mi, wuju, przekazałeœ mi sporo ogólnych informacji, ale żadnych szczegółów. Czy nagle stałem się kimœ, komu nawet moi właœni ludzie nie ufajń? Dahno i Toni równoczeœnie zaczęli mówić, ale uciszył ich głos Henryœego. – To moja działka, Bleys. Kaj powiedział nam o tym co z tobń zrobiono. O ile głównym celem Rady było podanie œrodka, który cię zabije, jeœl i nie dostaniesz antidotum, bez wńtpienia dostałeœ jeszcze coœ œ może nawet jesteœ ich informatorem. – Informatorem? œ Bleys zmarszczył się. – Œrodek chemiczny, który sprawiłby, że będziesz mówił œ wyjaœniła Toni. – Od stuleci wiadomo, że nie ma czegoœ takiego, jak serum prawdy. Jednak istniejń œrodki sprawiajńce, że mówi się w sposób niekontrolowany, podobnie jak ktoœ pod wpływem alkoholu może wyjawić więcej niż osoba trzeŸwa, tylko znacznie skuteczniejsze. Osoba poddana działaniu czegoœ takiego wypapla wszystko. Wyobraœ sobie pijacki słowotok zwielokrotniony do poziomu przymusu. Na chwilę zapanowała cisza. – Widzisz, Bleys œ Henry odezwał się niewzruszonym głosem œ gdybyœ znał szczegółowo moje plany i schwytaliby cię Newtończycy, Rada mogłaby dowiedzieć się

wszystkiego œ łńcznie z zadaniami wyznaczonymi poszczególnym Żołnierzom. Moim obowińzkiem jest ochraniać tych, którzy dla nas walczń. Ostatnie słowa wypowiedział tym spokojnym, ale nieuchronnym głosem, jakim oznajmiał swoje decyzje. Jednak patrzńc na niego, Bleys zauważył w kńcikach jego oczu te same znaki, które widział tam już wczeœniej. Było to krótko po tym, jak Bleys zamieszkał z rodzinń Henryœego na Zjednoczeniu; Henry uznał, że musi zbić starszego syna, ponieważ wierzył, że tego wymaga jego ojcowski obowińzek. Fakt, że to zrobił, prawie zniszczył emocjonalnie Bleysa. Wychowywała go matka, mieszkanka Kultis, jednej z planet Exotikowwierzacych, że œwiadome wywołanie bólu – zwłaszcza fizycznego – w innej istocie ludzkiej było nie tylko najgorszym z przestępstw; ale wręcz nie do pomyœlenia. Na œlepo, zmagajńc się z koszulń nocnń, do której nie był przyzwyczajony, Bleys próbował dostać się do starszego kuzyna. Henry nie dopuœcił do tego i zatrzymał go łagodnie, posyłajńc z powrotem do łóżka. Wtedy właœnie Bleys zobaczył w kńcikach oczu Henry’ego ból, powstrzymywany przez nieugiętń wolę. Tym razem jednak ból nie dotyczył jego kuzyna Joshui. Henry cierpiał za Bleysa. Rozdział 30 Bleys stał w œrodku równobocznego trójkńta utworzonego z trzech, mniej więcej metrowej wysokoœci urzńdzeń, œwiecńcych irytujńcymi, czerwonymi lampkami oznaczajńcymi aktywnoœć. Obsługiwał je Kaj Menowski. Dzięki rozwojowi techniki Bleys nie musiał nawet się rozbierać œ całe ciało skanowane było z mikroskopowń dokładnoœciń. – Nie ruszaj się œ odezwał się Kaj. œ Każde poruszenie przerwie pracę diagnozera i będę musiał go od nowa kalibrować. Im mniej się będziesz ruszał, tym szybciej skończy się badanie. Kaj w zamyœleniu odczytywał serię hieroglifów drukowanych na taœmie wyrzucanej z komputera. Słowa medyka ubodły Bleysa. Dla kogoœ, kto trenował swoje ciało tak rygorystycznie jak on, zabrzmiały prawie jak obelga. Powiedział sobie ponuro, że powinien umieć stać w całkowitym bezruchu dowolnie długo. Po prostu był do tej chwili niedbały, uwalniajńc myœli i pozwalajńc ciału samemu o

siebie zadbać. Ale od tej chwili ... jestem posńgiem powiedział sobie. Posńgiem z litego marmuru. To właœnie odkryje diagnozer. Marmur. Nieruchomy. Moje poczucie czasu skurczy się, więc niezależnie od tego jak długo będę stał, wydawać się będzie, że minęło zaledwie kilka sekund. Bleys skupił umysł i osińgnńł pożńdany stan. Maszyny już nie zabrzęczały... czas nie miał znaczenia, do chwili, aż Kaj znów się odezwał. – Cóż, to na razie wyjaœnia sytuację œ rozbrzmiał głos budzńcy Bleysa do œwiadomoœci, że czerwone œwiatełka zgasły. œ Wyglńda to tak, jak się spodziewałem. Rada dodatkowo wprowadziła œrodek majńcy zmusić cię do niekontrolowanego mówienia – nietrudno będzie go zidentyfikować i zneutralizować. Zasadniczym problemem jest substancja majńca zaatakować twoje DNA – prawie na pewno efekt wspólnych eksperymentów ze Starń Ziemiń, majńcych na celu odtworzenie form zwierzęcych, które wyginęły tam z powodu polowań i zanieczyszczenia œrodowiska. Nic nie zrobię z żadnym z tych œrodków, dopóki nie dostaniemy się do szpitala na pokładzie waszego statku kosmicznego. Teraz jednak wiem już, gdzie i czego szukać. – To sporo jak na takie badanie, prawda? Ile to trwało, pół godziny? – Trochę dłużej œ odpowiedział Kaj. Oderwał taœmę z hieroglifami, złożył jń i wsunńł do jednej z kieszeni marynarki. Wskazał nieaktywne już urzńdzenie. – Ono wykonało za mnie całń pracę. Rada nie wykazała się wyobraœniń. œrodek zmuszajńcy do mówienia jest standardowy, powszechnie używany. Biorńc to pod uwagę, wystarczyło sprawdzić poszczególne możliwoœci, aż zidentyfikowałem tę właœciwń. Intruz genetyczny wymagał nieco więcej wyobraŸni i pracy detektywistycznej. Ale, jak powiedziałem, nic, czego bym się nie spodziewał. – Jak mogłeœ w ogóle spodziewać się czegoœ konkretnego? œ z ciekawoœciń zapytał Bleys. – A przy okazji, nadal czuję się dobrze. – I prawdopodobnie tak pozostanie œ aż do mniej więcej godziny czy dwu przed limitem czasowym œ który może, ale nie musi pokrywać się z podanym ci terminem. Możesz zaczńć czuć coœ wczeœniej, ale wrażenia powinny być delikatne. Jednak po przekroczeniu granicy cały proces będzie bardzo gwałtowny. Mam nadzieję, że do tego czasu znajdziemy się na statku i będę w stanie ci ulżyć, walczńc równoczeœnie z podanymi ci œrodkami. Jeœli zaœ

chodzi o spodziewanie się czegokolwiek, to kwestia wiedzy na temat tego, co można użyć i efektów działania tych œrodków. – Powiedziałeœ, że wprowadzili do mojego ciała jakieœ obce DNA? œ zapytał Bleys. – Możesz to nazwać fragmentem DNA. To wytwór nanotechnologii, mogńcy zaatakować wrażliwe częœci twojego systemu i zmienić je w coœ innego, podobnego lecz destrukcyjnego dla ciebie. Bleysa kusiło, by spytać lekarza skńd pochodziło to obce ciało i jak działało. Popychał go ku temu jego wieczny głód informacji, ale poza œcianń okiennń pokoju zapadła już ciemnoœć, a miał przed sobń spotkanie, o którym lekarz nie powinien wiedzieć. – Powiedziałeœ, że teraz dobrze się czujesz? œ ostrym tonem zapytał Menowsky. – Oczywiœcie œ odpowiedział Bleys. œ Sam powiedziałeœ przecież, że aż do końca niczego nie poczuję? – Powiedziałem, że nie powinieneœ œ stwierdził Menowsky . – Ale nigdy nie zaszkodzi się upewnić. Jeœli zauważysz jakńœ zmianę w swoim samopoczuciu, natychmiast daj mi znać. Natychmiast. Jak zrozumiałem, jutro po południu wszyscy udamy się do portu kosmicznego. Czy będę w pojeœdzie z tobń? Z tego co mówiono wynika, że możemy mieć problemy z dostaniem się na statek. – Pewne jest, że będń z tym problemy œ powiedział Bleys. œ Nie wiem, czy będziesz w tym samym pojeœdzie co ja. Jeœli uważasz, że to konieczne, skontaktuj się z Henrym i wyjaœnij mu to. To on organizuje całń akcję i od niego zależy decyzja. – Zdecydowanie powinienem być z tobń œ oœwiadczył Menowsky. Bleys przyjrzał mu się uważnie. – Doktorze œ powiedział wolno œ ile według ciebie mam czasu? – W sytuacji, gdy mamy do czynienia z ciałem nanotechnologicznym, nigdy nie można mieć stuprocentowej pewnoœci. Każdy z nas jest niepowtarzalny. – A więc twierdzisz, że szansa, iż będę cię potrzebował jest bardzo mała? Czemu więc uważasz, że powinieneœ być ze mnń? Czy może coœ innego każe ci to zr obić? – Prawdę mówińc, tak. Domyœliłem się jakiego rodzaju œrodka użyjń wobec ciebie, opierajńc się na wiedzy dotyczńcej medycyny i œrodków używanych przez Radę w przeszłoœci. Spodziewałem się, czego użyjń œ jeszcze jeden dowód, na ich głupotę. – Głupotę? œ powtórzył Bleys. œ Mnie wydali się doœć inteligentni. – Sń inteligentni, w swoich własnych dziedzinach œ zgodził się Kaj. œ I wszyscy sń dobrymi, nawet doskonałymi naukowcami, jeœli nawet nie prawdziwymi, z krwi i koœci

uczonymi. Ale głupio postępujń wobec ludzi. To efekt urzędowania w Radzie. Władza robi to z większoœciń ludzi. Sprawia, że stajń się aroganccy i obojętni. Ktoœ, ktoużywamedycyny wyłńcznie dla własnej korzyœci, stracił większoœć œ jeœli nie wszystko œ ze swojego człowieczeństwa. Stali się przynajmniej częœciowo tyranami, a im dłużej dzierżń władzę – a większoœć z osób, które tam widziałeœ zasiada w Radzie od lat œ tym bardziej robiń się bezwzględni, aż stajń się nie lepsi od tyranów Starej Ziemi, torturujńcych i mordujńcych dla zachcianki. Kaj miał dziwny sposób mówienia. Nie ze złoœciń, ale sprawiał wrażenie, jakby gotów był zezłoœcić się, gdyby tylko ktokolwiek zaczńł się z nim spierać i potrafił przekazać to sposobem mówienia. – W porzńdku œ powiedział Bleys. – Cieszę się, że to rozumiesz œ powiedział Kaj. œ Widziałem już, jak zniszczyli wielu bardzo porzńdnych ludzi. Teraz, dzięki tobie, zamierzam utrzeć im nosa i pozbawić ich czegoœ, czego bardzo pragnń. Nie podniósł głosu, ale jego oczy œciemniały, jak płonńce czarne węgle. – Dlatego zgodziłeœ się pójœć za Willem Satherem? œ zapytał Bleys. – To jeden z powodów. Jeœli chodzi o wiedzę œ wiedziałem, że przyleciałeœ na Newtona i na co cię stać. – Dobrze œ powiedział Bleys. œ Po prostu powiedz Henryœemu, że zgodziliœmy się, że powinieneœ jechać ze mnń. Teraz wychodzę, mam spotkanie. Spakuj swoje diagnozery, a ja wyłńczę bańkę ochronnń. W drodze powrotnej do swojego pokoju Bleys musiał przejœć przez kilka innych pomieszczeń, ale nikogo nie spotkał. Wcińż był stosunkowo wczesny wieczór, około godziny dwudziestej. Pomyœlał, że prawdopodobnie zajmujń się przygotowaniami do jutrzejszej próby ucieczki. Teraz jednak miał się zajńć czymœ, co okreœlił mianem spotkania. Rzeczywiœcie było to spotkanie, jednak takie, w którym druga strona nie spodziewała się jego uczestnictwa. Chodziło o wieczorne spotkanie Rady, o którym wspomniał wczeœniej Sean O’Flaherty. Prywatny gabinet Bleysa znajdował się w pokoju narożnym, stanowińcym ostatni z długiego rzędu połńczonych pokoi składajńcych się najego drogi apartament. Dwie œciany były od wewnńtrz przezroczyste, miał więc prawie szerokń panoramę miasta w zapadajńcym zmierzchu.

Przed wejœciem do pomieszczenia użył kontrolek swojej bransolety, by nie dopuœcić do automatycznego włńczenia się œwiateł. Kiedy przeszedł przez drzwi, zablokował je kolejnń trójklawiszowń kombinacjń na bransolecie i czekał. Stopniowo jego oczy zaczęły przyzwyczajać się do oœwietlenia. Podłużne, prostokńtne pomieszczenie było mroczne i pełne cieni, ale wszystkie sprzęty były widoczne. Przy odrobinie wyobraœni można było pomyœleć, że pokój skńpany jest w łagodnym blasku księżyca œ choć żadnego z księżyców Nowej Ziemi nie było w tej chwili na niebie. Blask œwiateł z zewnńtrz zapewniał dziwny, ale odpowiedni substytut. Bleys stał tak jeszcze chwilę zastanawiajńc się nad swojń pelerynń, stanowińcńjego znak rozpoznawczy. Chciał wyglńdać imponujńco, lecz była niepraktyczna, więc ograniczył się do czarnego garnituru z modnń obecnie na Newtonie szerokń czerwonń wstęgń w pasie. Ruszył.. Bleys podszedł do drzwi balkonowych w bocznej œcianie budynku. Widział teraz balkon należńcy do sali spotkań Rady. Twarz i dłonie owiała mu chłodna wieczorna bryza. Nie pamiętał, czy zauważył podobny chłód nocnego powietrza, kiedy wyszedł na œcianę hotelu pamiętnej nocy w Ekumenii. Bleys przypomniał sobie, jak pokonał narożnik, lekkomyœlnie wykonujńc obrót na stopie, w sposób, jakiego nigdy wczeœniej nie próbował. Tutaj takie obroty nie będń konieczne, wspinaczka powinna być prosta. Sprawdził już możliwoœci dojœcia. Bez wńtpienia ze względów architektonicznej elegancji, każde z trzech najwyższych pięter (Bleys mieszkał na przedostatnim) był nieco cofnięte w stosunku do niższego o dobre dwadzieœcia centymetrów. Spokojnie mógł więc iœć przy œcianie, po powstałym w ten sposób występie głębokim na dwie szerokoœci stóp. Co więcej, wzdłuż górnej krawędzi każdego z cofniętych pięter umieszczono ozdobnń sztukaterię sprawiajńcń wrażenie marmuru, grubń na kilka centymetrów i sięgajńcń w dół na jakieœ półtora metra, z głębokimi, rzeœbionymi wzorami doskonale nadajńcymi się na uchwyty. Z poziomu ulicy fryzy nadawały każdemu z cofniętych pięter wyglńd ozdobnego zwieńczenia. Jedno z tych wgłębień biegło bezpoœrednio pod jego balkonem. Mógł na nim stanńć i łatwo podejœć do sali Rady, przytrzymujńc się sztukaterii i przechodzńc nad stojńcymi mu na

drodze balkonami. Widział już tego rodzaju ozdobne, udajńce fryzy sztukaterie, kiedy był jeszcze dzieckiem i podróżował z matkń. Używał wtedy wgłębień w reliefach jako uchwytów, wspinajńc się do otwartego okna na pierwszym piętrze. Był wtedy znacznie lżejszy, ale z tego co pamiętał, sztukaterię solidnie mocowano do œciany przy pomocy stalowych œrub. Wńtpliwe było, by ta nie została przymocowana równie starannie. Bleys odwrócił się i poszedł do swojej sypialni, gdzie z garderoby wybrał parę szarych spodni oraz czarnń koszulę z długimi rękawami. Kiedy znajdzie się na zewnńtrz budynku, na występie, twarz skieruje w stronę œciany. Miał rękawiczki, ale chciał czuć œcianę pod palcami. Poczuł nagłń ochotę na prysznic. Zdjńł ubranie. Było coœ symbolicznego w zmyciu z siebie brudu dnia, staniu się czystym i gotowym do marszu wzdłuż występu. Wszedł do kabiny prysznica. Dotknńł przełńcznika na konsolecie, który powinien wywołać zalanie go strumieniem wody. Jednak zamiast tego, kabina wydała się nagle zwijać wokół niego, aby nie upaœć błyskawicznie rozrzucił ręce, zapierajńc się o przeciwległe œciany. Po krótkiej chwili wszystko minęło, tyle że skóra sprawiała teraz wrażenie, jakby została przetarta czymœ chłodnym i suchym, pozostawiajńc jń wręcz nienaturalnie czystń – jakby każdy cal jej powierzchni oskrobano najostrzejszń z istniejńcych brzytew. Na chwilę spińł wszystkie mięœnie; potem uœwiadomił sobie, że w hotelu, na znak zamożnoœci, zainstalowano prysznice ultradœwiękowe. Był niemal chirurgicznie czysty, znacznie bardziej, niż zapewniłoby mu mycie w wodzie. Jednak czystoœć nie była powodem, dla którego zdecydował się na prysznic. Chciał czuć wodę zmywajńcń z niego wszystko, poza obecnym celem. Co więcej, lata spędzone na ćwiczeniu się w podnoszeniu wrażliwoœci zmysłów sprawiły, że stały się one niezwykle czułe; tego rodzaju stymulacja ultradœwiękami, choć w zamierzeniu bardzo łagodna, natychmiast pozbawiła go poczucia równowagi. Przyjrzał się konsolecie, zauważył alternatywny przełńcznik i dotknńł go. Zalała go woda, o temperaturze automatycznie dostosowanej do ciepłoty ciała. Z ulgń zanurzył twarz w strumieniu. Stał tak przez kilka minut, pozwalajńc oblewać się wodzie. W końcu czujńc się

niesamowicie odœwieżony i czysty, jeszcze raz dotknńł konsolety, zmieniajńc strumień wody na powiew ciepłego powietrza, które całkowicie go wysuszyło. Opuœcił kabinę, ubrał się w przygotowany wczeœniej ciemny strój i przełożył zawartoœć kieszeni do nowych spodni. Prysznic spełnił swój ń symbolicznń i fizycznń rolę. Nawet niemiła chwila utraty równowagi przestała już mieć znaczenie. Wiedział, że dzięki przepisom międzyplanetarnym, tego rodzaju kabiny ultradœwiękowe nie powinny mieć dostatecznej mocy, by u kogokolwiek wywołać nieprzyjemne sensacje. Jednak w tym zakresie nie był przeciętnym człowiekiem. Od tej chwili będzie pamiętać, by używać wyłńcznie wody. Kiedy już się ubrał, Bleys zawahał się nad trzymetrowń wstęgń materiału stanowińcń jego pas, po czym owinńł się niń i przypińł klamrę. Gdyby z jakichœ powodów miano go schwytać, wolał sprawić wrażenie lekko zawianego goœcia hotelowego, nie włamywacza. Kiedy wrócił do ciemnego gabinetu, z kieszeni spodni wycińgnńł urzńdzenie przeciwpodsłuchowe. Pożyczył je od Dahno z myœlń o tej wycieczce. Kontrolki urzńdzenia były bardzo proste: pojedyncza dżwigienka z trzema możliwymi ustawieniami – wyłńczone, włńczone i zatrzymane. Włńczył je. Wokół niego zaczńł rosnńć pęcherz, otaczajńc go całego. Uœwiadomił sobie, że jeœli go nie wyłńczy, pęcherz będzie rósł dalej, więc przesunńł dœwigienkę na pozycję „zatrzymaneœ. Bańka znieruchomiała. Kciukiem wyłńczył urzńdzenie; bańka znikła, a Bleys ponownie wyszedł na balkon, wkładajńc generator do kieszeni. Nauczył się mierzyć odległoœć przez prawie podœwiadome liczenie kroków i liczył je, idńc na spotkanie z Radń. Patrzńc teraz wzdłuż œciany budynku ocenił, że dzieli go od niej jakieœ trzy czwarte szerokoœci hotelu. Bleys zerknńł do pustego, ciemnego gabinetu. Nikt nie powinien przychodzić do niego przez najbliższe kilka godzin. Spojrzałwdół. Na ulicy widać było tylko pojedyncze pojazdy. Niebo było czyste. Nie pojawił się jeszcze żaden z księżyców Newtona, za to wyraœnie widać było gwiazdy. Chwycił poręcz balkonu i przerzucił nogę na drugń stronę, stawiajńc jń na występie poniżej. Idńc wzdłuż œciany, będzie zwrócony do niej twarzń, co powinno dodatkowo ułatwić marsz. Sięgnńł prawń rękń i zaczepił palcami o wycięcia w sztukaterii nad sobń. Zawahał się, zjedna rękń na poręczy, drugń na sztukaterii. Poręcz i kamień były zimne i twarde w dotyku. Ulica znajdowała się daleko w dole i ona

również byłaby twarda i zimna. Noc wokół wydawała się teraz zimniejsza, choć mało prawdopodobne, by temperatura powietrza spadła tak szybko. Spojrzał na gwiazdy. Wyglńdały teraz na odległe, nie tylko od niego, ale i od siebie nawzajem. Nie sięgały już do niego jak starzy przyjaciele, rozgrzewajńc go i zapraszajńc do swojej społecznoœci. Były tylko kropkami odległego œwiatła, niczym więcej. Spojrzał wzdłuż czekajńcej go drogi i odczuł niepokój. Nie wydawało się prawdopodobne, by Rada zezwoliła nawet na tak mało prawdopodobne podejœcie do swojej siedziby. Nawet dla kogoœ znacznie niższego niż on, nie byłoby trudno podejœć ich w tajemnicy. Możliwe, że po drodze umieszczono jakieœ pułapki... W końcu uœwiadomił sobie, że waha się z powodu marszu po œcianie. Wczeœniej założył po prostu, że będzie w stanie to zrobić, podobnie jak potrafił przejœć wzdłuż œciany hotelu na Zjednoczeniu; teraz jednak zalewały go możliwoœci, zarówno pozytywne jak i negatywne i zdał sobie sprawę, że brak mu teraz czegoœ, co miał podczas tamtej wspinaczki. Wtedy był w stanie œ nie œberserkeraœ œ słowo pochodziło z języka Starej Ziemi z czasów Wikingów. Może lepiej pasowałoby okreœlenie „fey” – inne wieloznaczne słowo, wińżńce się ze œwiadomoœciń bliskoœci œ lub szansy œ œmierci. Niektóre definicje ujmowały to jako „bojaŸliwy” czy „tchórzliwy”, ale nie pasowało to do tego, co wtedy czuł. Wtedy było to doœwiadczenie prawie radosne, jak pewne spojrzenie na nadchodzńcń walkę z mrocznym wojownikiem. Test, wstęp do większego testu. Jednak cokolwiek wtedy odczuwał, teraz tego brakowało. Czuł się bardzo ludzki i ograniczony. Nigdy nie bał się wysokoœci, po prostu był jej œwiadom. Zbudził się w nim gniew. Lęk musiał odejœć. Dawno temu, w dzieciństwie, podjńł decyzję. Nigdy nie będzie w stanie zrealizować swoich planów, jeœli będzie się bał. Przerzucił nad barierkń drugń nogę. Rozcińgała się przed nim œciana budynku składajńca się z przejrzystych okien. Wszystkie były ciemne, na co zresztń liczył, biorńc pod uwagę, że była to pora kolacji. Bleys ruszył do przodu niczym długonogi krab, przechodzńc po drodze nad innymi balkonami. Cały œwiat ograniczył się do gzymsu pod nogami i sztukaterii, której przytrzymywał się dłońmi. Zwyciężyła długoletnia praktyka w samokontroli. Istniał tylko on i budynek.

Spokojnie posuwał się do przodu, aż nagle rozbrzmiał jakiœ wewnętrzny alarm i zatrzymał się. Nie było to nic oczywistego, jego wyszkolone zmysły nie przesłały żadnego konkretnego sygnału. Coœ jednak odczuwał, coœ niewytłumaczalnego, lecz nie podlegajńcego wńtpliwoœci, niczym œzbliżanie się lńduœ, jak przez stulecia żeglarze okreœlali œwiadomoœć niewidocznego brzegu, schowanego za idealnym kręgiem wodnego horyzontu. Wysunńł do przodu stopę, ostrożnie sprawdzajńc niń powierzchnię, na której się opierał. Jednak na ile mógł sięgnńć, wyczuwał twardń powierzchnię. Cofnńł stopę i wolno przesunńł ciało, potem wycińgnńł rękę, przesuwajńc palcami po nierównej powierzchni sztukaterii, aż sięgnńł dalej, niż był w stanie wysunńć nogę. Jego palce nagle zjechały po krawędzi, zapadajńc się w pustkę. Spojrzał na pozornie cińgłń powierzchnię; dłoń zdawała się być zatopiona w warstwie marmuru. Przesunńł się trochę bardziej do przodu i przyjrzał uważniej, odkrywajńc cienkń linię oddzielajńcń kamień od projekcji. W niewyraœnym œwietle była ledwie widoczna, choć zapewne w dzień różnica byłaby oczywista. Wyglńdało na to, że za tń liniń nie było już sztukaterii, a jedynie jej projekcja. W słabym œwietle dochodzńcym z miasta w dole, złudzenie było doskonałe. A skoro sztukateria stawała się nierzeczywista, to występ poniżej... Wychylił się najdalej jak mógł i wysunńł stopę, stopniowo przesuwajńc również ciało. Występ pozostał realny tak daleko, jak był w stanie sięgnńć, choć nad nim nie było już prawdziwej sztukaterii. Cofnńł nogę. Nagle wydało mu się, że półka zwęziła się o połowę. Jeœli spróbuje iœć po niej dalej bez sztukaterii, zapewniajńcej oparcie dla rńk, a półka nagle również zmieni się w iluzję... Spojrzał przed siebie, w stronę okien sali spotkań Rady. Dzielił go od nich już tylko jeden balkon. Strach i niepewnoœć stanowiły złe towarzystwo. Łatwo było mu powiedzieć sobie, że istniały inne sposoby na zebranie informacji, które miał nadzieję zdobyć po dotarciu do balkonu Rady; to jednak byłaby ucieczka, a obiecał sobie, że nigdy się nie cofnie. Jeœli zrobi to raz, obawiał się, że mógłby chcieć zrobić to ponownie – i jeszcze raz, aż skończyłby życie nie osińgajńc swojego celu. Pomyœlał o swojej wczeœniejszej wspinaczce i użyciu ki do przyklejenia się do œciany budynku, by zamiast opierać się o pionowń œcianę, czuć się jakby leżał na poziomej

powierzchni, patrzńc na gwiazdy. Zrobił to raz, może zrobić ponownie. Ta myœl była niczym czysty wiatr odganiajńcy mgłę emocji, które przez chwilę groziły zniszczeniem poczucia celu. Kioshizumeru, pomyœlał. Japoński termin na to, co chciał zrobić, uspokoił jego umysł. Kontrolę zaczynał przejmować trening. Oderwał uwagę od półki i sztukaterii, skupiajńc jń nahara, centrum ciała. Zebrał się z powrotem w tym punkcie, tuż poniżej pępka i poczuł się, jakby wrócił do miejsca, z którego na wszystko inne można było patrzeć z właœciwej perspektywy, we właœciwych wymiarach. Jego ciało zalała fala wewnętrznego spokoju. Zaczńł wyobrażać sobie swoje ki, mieszczńce całego ducha, skupione w hara, . głęboko w œcianie, kotwiczńc go do niej. Sięgało tam, aż percepcja œciany zmieniła się, przechodzńc nie do poziomej powierzchni jak na Zjednoczeniu, lecz do skosu, na którym leżał wygodnie, krzywizny nie doœć stromej, by można było się zsunńć. Puœcił sztukaterię i rozcińgnńł ręce po obu stronach, przyciskajńc dłonie płasko do powierzchni œciany. Ruszył w bok, przesuwajńc stopami po półce. Dotarł w ten sposób do następnego balkonu, sterczńcego ze œciany pod dziwnym kńtem. Przeszedł przez niego i ponownie wszedł na półkę z rozcińgniętymi ramionami, przesuwajńc się wzdłuż œciany do balkonu należńcego do sali obrad Rady. Przez półotwarte drzwi balkonowe słyszał już dobiegajńce ze œrodka głosy, choć nie dało się jeszcze rozróżnić słów. Pozwolił, by œciana powoli wróciła do pionu. Bleys ponownie odczuł swojń wagę na wńskiej półce. Balkon był już na wycińgnięcie ręki i rozumiał dochodzńce z wnętrza głosy œ i nagle pod stopami miał pustkę. Bez ostrzeżenia uderzyły w niego takie same zawroty głowy jak pod prysznicem. Tym razem jednak wielokrotnie silniejsze, zabójczo silniejsze. W jednej chwili œwiat zawirował wokół niego i kompletnie stracił zmysł równowagi. Rozdział 31 Bezczasowa chwila minęła œ wcińż stał na półce, przyciœnięty do œciany, z rozcińgniętymi ramionami i dłońmi płasko przyłożonymi do jej powierzchni, lecz krok dalej. Jego ciało zignorowało zakłócenia ucha wewnętrznego, które powinno zrzucić go z

wńskiego podejœcia, poddajńc się kontroli wyćwiczonego umysłu. Bleys na minutę stanńł w bezruchu. Była to prosta, lecz paskudna pułapka na kogoœ, kto zdołałby dojœć tak daleko pomimo braku oparcia dla rńk. Po prostu miał szczęœcie, stosujńc kioshizumeru. Teraz jednak cel odległy był już zaledwie o kilka kroków. Doszedł do niego i przedostał się przez poręcz. Słyszał wyraœnie głosy dochodzńce przez częœciowo uchylone drzwi balkonowe, przez które, poruszana powietrzem z klimatyzacji hotelu wyłaniała się chwilami biała firanka, upiornie powiewajńc w mroku nocy. Będńc tak blisko, Bleys był w stanie widzieć niewyraŸne zarysy postaci w œrodku. Odsunńł się od drzwi, stajńc w kńcie balkonu. Mógł stńd zaglńdać do pokoju, natomiast mało prawdopodobne było, by ktoœ wypatrzył go w panujńcym na zewnńtrz mroku. Oczywiœcie, istniał jeszcze problem bezpiecznego powrotu do apartamentu. Nie mógł wrócić tń sarnń drogń, bo psychicznie bardzo wyczerpało go zwińzane z niń napięcie i ultradœwiękowa pułapka. W każdym razie, przyszedł tu, by podsłuchać zebranie Rady. Zmusił umysł do porzucenia wszelkich innych problemów i skupienia się na rozmowie w pokoju. Dopiero teraz uœwiadomił sobie, że nie używali błękitnej bańki. Zabrał ze sobń urzńdzenie Dahno w nadziei, że będzie w stanie połńczyć pole ochronne Rady ze swoim. Okazało się to niekonieczne. Najwyraœniej czuli się podczas tej prywatnej sesji znacznie bezpieczniej, niż się spodziewał. Kaj powiedział wczeœniej, że wcale nie zasiadali tam najbłyskotliwsi przedstawiciele swoich dziedzin. Zaglńdajńc teraz przez zwiewnń zasłonę, poruszajńcń się w drzwiach w miarę podmuchów powietrza, Bleys mógł nie tylko słyszeć głosy – jeden z nich miał dziwne brzmienie œ ale i widzieć mówińcych; jeœli nie bardzo dobrze, to w każdym razie doœć, by rozpoznać, że były tam wszystkie osoby spotkane po południu. Była tam też jedna osoba więcej, stanowińca prawdopodobnie œródło tego dziwnie brzmińcego głosu. Ktokolwiek to był, siedział najdalej od Bleysa, więc ze swojego miejsca nie był w stanie wyraŸnie go zobaczyć. – Nie powinienem był pozwolić wam odwieœć się od tego œ mówił gniewnie Half– Thunder, głoœniej i zdradzajńc silniejsze uczucia niż w obecnoœci Bleysa. – Mówiłem

wczeœniej i powtarzam jeszcze raz, że œmieszne jest odkładanie tego kierujńc się jakńœ nadziejń, jakoby miałby przydać się nam w przyszłoœci. Tak naprawdę wcale nawet nie musieliœmy z nim dzisiaj rozmawiać. Powinniœmy by li po prostu od razu się nim zajńć. To doœć proste i oczywiste. Miałem już wszystko przygotowane. – Głupio jest nie wykorzystywać wszystkich możliwoœci œ zabrzmiał spokojny głos Din Su. œ Zgodziliœmy się na to już jakiœ czas temu. To, na co zgodziłaię s reszta z nas, musi teraz zostać sfinalizowane i potrzebujemy cię tylko, by uzyskać wymagane szeœć głosów. Jakichkolwiek wczeœniej dokonałeœ przygotowań, nie powinieneœ zamykać się na opinię pozostałych. – I nie musisz rezygnować z tego, co zaaranżowałeœ œ dorzucił Ahmed Bahadur. – Możemy zatrzymać to w pogotowiu jeszcze przez dzień czy dwa, prawda? – Oczywiœcie œ potwierdził HalfœThunder. œ Ale nie o to chodzi. Wszystko jest przygotowane i można to uruchomić w każdej chwili. – Każdy może zachować się niezgodnie z przewidywaniami i moglibyœmy znaleœć się w nieprzyjemnej sytuacji, gdyby sprawa została ujawniona œ powiedziała Anita delie Santos. – Nonsens! œ wykrzyknńł HalfœThunder. œ Oczywiœcie, w coœ takiego wierzyliby twoi druciarze. Może to dobra teoria, ale tak naprawdę człowiek, którego wybrałem do tego zadania jest pod całkowitń kontrolń. Nie tylko posiada odpowiednie podłoże genetyczne i socjalne, bo poddałem go gruntownemu warunkowaniu. Bardzo gruntownemu! – Pomimo najlepszego programowania, każda istota ludzka może cię zdradzić – wymamrotała Anita delie Santos. – Oczywiœcie. Jak mówiłem, Inżynieria Ludzka może wierzyć w coœ takiego œ stwierdził HalfœThunder. œ Więc mówisz to do protokołu? – Myœl sobie, co chcesz – odpowiedziała. – Tak. Ze względów formalnych i dla ludzi z twojego Instytutu – powiedział Half– Thunder. – Ale nie potrzebujemy wzmianek politycznych, potrzebujemy decyzji. Potrzeba nam działań. Powtarzam: byłem przeciwny temu, co zrobiliœcie z Bleysem Ahrensem i pomimo faktu, że uległem wam tuż przed spotkaniem z nim, rozmowa potwierdziła wszystko, czego się spodziewałem. Jest zbyt niebezpieczny, by bawić się z nim w gierki. Powtarzam to z naciskiem; po kilku godzinach spędzonych na przemyœleniach, jestem jeszcze bardziej przekonany w swojej opinii.

– A więc nadal pięć do jednego œ powiedziała Din Su. œ Zakładam, że Georges będzie głosował razem z większoœciń. Mam rację, Georges? – Wydaje mi się, że Thunder ma trochę racji œ odezwał się Georges Lemair – ale tak, jestem z resztń. – Zgoda œ powtórzyła Din Su. œ Skoro więc Thunder nie chce zmienić zdania, może Gentleman zechciałby podzielić się z nami swojń opiniń i dopełnić wymaganego szóstego głosu? Dodatkowa osoba przebywajńca w pokoju przesunęła się nieco i Bleys był w stanie jń teraz widzieć. Natychmiast stało się jasne, czemu dziwne brzmienie głosu wywoływało jakieœ echo w jego pamięci. Czyjeœ nogi przesłaniały Bleysowi widok na dolnń częœć postaci, ale widział górnń połowę ciała w ciemnoniebieskiej marynarce i apaszce pod szyjń, jakń mogła założyć zarówno kobieta, jak i mężczyzna. Jednak powyżej widać było już tylko rozmytń plamę holoprojekcji, takń samń, jak te, które ukrywały tożsamoœć dwóch osób podczas spotkania na Nowej Ziemi. – To proœba, jakń kierowano już do mnie wielokrotnie podczas wczeœniejszych zebrań Rady œ zabrzmiał nienaturalny głos. œ Udzielę wam tej samej odpowiedzi co poprzednio. Pomimo faktu, że aby brać udział w zebraniach, teoretycznie musiałem zaakceptować pełne jej członkostwo, od poczńtku jasno dałem do zrozumienia, że będę ograniczał się wyłńcznie do udzielania informacji i przedstawiania swojej opinii na temat ich użytecznoœci. Nie chciałbym œ i nie zrobię tego œ wykorzystać żadnej ze zwykłyc h prerogatyw Członków Rady. Będziecie musieli to załatwić między sobń. Wewnńtrz na dłuższń chwilę zapadła cisza. Bleys mógł wyobrazić sobie wyraz samozadowolenia i zwycięstwa na twarzy Half–Thundera. Wtedy ponownie zabrzmiał głos Din Su, niezmiennie spokojny i łagodny. – W takim razie obawiam się, że nie dajesz mi żadnej alternatywy. Pozostaje mi jedynie wezwanie do ponownych wyborów Rady, a ty, Half, będziesz poddany weryfikacji, jako że nie zgadzasz się z resztń. Tym razem cisza panowała bardzo krótko. – Nie zrobisz tego! œ powiedział HalfœThunder. œ W przypadku ponownych wyborów położyłabyœ własnń głowę na pieńku œ nie wspominajńc już o głowach pozostałych osób w Radzie, zgadzajńcych się z twoim stanowiskiem. Nie sńdzę, żeby wszyscy tego chcieli.

– Och, nie wydaje mi się, żeby reszta miała wiele powodów do zmartwień. Osobiœcie niczym się nie przejmuję œ powiedziała Din Su. Bleys nigdy do końca nie docenił, jak œmiertelne ciosy można wymierzać tak pozornie spokojnym i łagodnym głosem. GroŸba wjej słowach ulegała zwielokrotnieniu przez kompletny brak groŸby zawartej wbrzmieniu i tonie głosu. Mówiła dalej. – Pozostali członkowie Rady głosujńcy wraz ze mnń za reelekcjń, po prostu spełniajń swój obowińzek wobec Newtona polegajńcy na troskliwym i ostrożnym sterowaniu planetń. Elektorat składajńcy się z pracowników Instytutów zrozumie, że żaden z nas nie chciał wpaœć w pułapkę szybkiego i prostego œ choć możliwe, że niebezpiecznego œ rozwińzania. Ta decyzja to mój obowińzek, czy nie tak, Gentleman? Na ile pamiętam Wytyczne, ta, która ma tu zastosowanie, brzmi: Każdy z członków Rady uważajńcy, że wymaga tego sytuacja, ma prawo zażńdać głosowania nad ponownym wyborem członków Rady, by sprawdzić, czy konsensus w ramach ciała rzńdzńcego odpowiednio odzwierciedla bliskie i odległe potrzeby oraz cele Newtona... Czy dobrze to zacytowałam? – Doskonale, co do litery œ zabrzmiał głos zza holoprojekcji. W pokoju rady zapadła nagła cisza. – Wiesz, Thunder, Din Su ma rację – powiedziała po chwili Anita delie Santos. – Wszyscy wypełniamy po prostu naszń powinnoœć. Równie dobrze wiesz, że głównym celem Rady zawsze było wykreowanie Newtona na głównń potęgę pomiędzy Młodszymi Œwiatami – nie tylko na pozostaniu w cieniu, ale na władzę uznawanń. Jak uznaliœmy tu wczeœniej, Bleys Ahrens ma podobne marzenie wobec siebie. Jest jednak wielka różnica między ostrożnymi działaniami podejmowanymi przez Radę w tym kierunku w cińgu ostatniego stulecia, a tym, czego może dokonać jedna osoba z darem charyzmy w cińgu kilku lat. Nie jest aż tak niebezpieczny. W stosunku do tego co zrobiliœmy i czym jesteœmy, nie stanowi prawdziwego zagrożenia. Z drugiej strony, może być użyteczny. Powtarzam, nie jest aż tak niebezpieczny. – Wszyscy mówiliœcie to już wczeœniej œ ostro odpowiedział HalfœThunder. – Niedobrze mi z powodu waszej œlepoty. Przez uchylone drzwi Bleys zauważył, że mówińc to, uczony podniósł się gwałtownie ze swojego miejsca.

– ...A skoro moje opinie majń być cińgle odrzucane przez Radę, to co ja tu robię razem z wami? œ powiedział gorzko. Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi prowadzńcych na balkon. Nie było czasu na przemyœlenie sytuacji. Rozdziat 32 Dwoma długimi susami Bleys ruszył naprzód i sam przeszedł przez drzwi balkonowe, zatrzymujńc się w pokoju. HalfœThunder stanńł gwałtownie nie dalej niż na wycińgnięcie ręki od niego. Bleys uœmiechnńł się uprzejmie do wszystkich. Patrzyli na niego w zdumieniu, choć starali się nie pokazywać tego po sobie. – Przepraszam za najœcie œ uprzejmie odezwał się Bleys. œ Skracam sobie tędy drogę powrotnń do mojego apartamentu. Jestem pewien, że mi wybaczycie. – Oczywiœcie, Bleysie Ahrens œ niemal bez wahania odpowiedziała Din Su niezmienionym głosem. œ Jesteœ pewien, żeznasz drogę? – Raczej tak. W trwajńcej ciszy Bleys przeszedł obok ich dryfów i podszedł do drzwi, którymi opuœcił pokój poprzednio. Przeszedł przez nie, gdy się rozsunęły, najwyraŸniej na sygnał jednego z członków Rady œ pomyœlał, że musiała to być in D Su œ a po chwili zasunęły za nim z cichym szelestem. Jednak zanim całkiem się zamknęły, usłyszał pierwsze słowa przerywajńce ciszę w pokoju; pochodziły od Half–Thundera. – A nie mówiłem, że jest niebezpieczny? œ w głosie członka Rady brzmiał triumf, po którym nastńpiła chwila ciszy, tym razem jednak nie przerwana przez protesty. Bleys w zamyœleniu skierował się w stronę swoich pokoi. Nie miał innego wyjœcia, jak tylko bezczelnie przyznać się do pobytu na balkonie – nie mieli możliwoœci sprawdzenia, od jak dawna. Oczywiœcie możliwe było, że jego lekkie potraktowanie sprawy i widoczna zgoda Din Su oznaczały, że nie zmieniń swoich planów nie podejmowania wobec niego żadnych gwałtownych kroków. Normalnie tego rodzaju ciało rzńdzńce zareagowałoby natychmiast. Właœciwie, gdyby zależało to wyłńcznie od HalfœThundera, bez wńtpienia już kazałby go zaaresztować. Członkowie Rady musieli być aż nadto œwiadomi zaangażowania osobistej reputacji w odpowiedzialnych decyzjach, nie wspominajńc już o poœwięceniu dalekosiężnym planom Rady. Mówińc krótko œ nie byli skłonni do podejmowania drastycznych kroków, choćby z powodu wrodzonej ostrożnoœci.

Pomyœlał o dodatkowych powodach. Dalekosiężne ambicje Newtończyków od ponad stulecia nie stanowiły sekretu œ stały się oczywiste od czasu, gdy Exotikowie z Mary i Kultis zrezygnowali z ekonomicznej dominacji nad pozostałymi Młodszymi Œwiatami. Większoœć Rady stanowili ludzie inteligentni, którzy musieli sobie zdawać sprawę z inteligencji Bleysa i założyć, że odgadł ich zainteresowania i cel. Tak więc nie mógł usłyszeć na balkonie niczego rewolucyjnego, choć nie mogli domyœleć się, jak planował zastosować ich działania na swojń korzyœć. Jednak HalfœThunder ze swojń chęciń działania miał rację z powodów, których się nie domyœlali œ i nawet on sam najprawdopodobniej œwiadomie nie zdawał sobie z nich sprawy. Oczywiœcie, skoro tylko dowiedzń się, że ucieka do kosmoportu, wszystko stanie się jasne. Uœwiadomiń sobie, że HalfœThunder miał rację, choćz głębszych powodów niż sńdzili – wtedy jednak będzie już za póœno na realizację jego planów. Bleys doszedł do wniosku, że musi na nowo przemyœleć działania do chwili odlotu. Zagubił się nieco w zawiłych rozważaniach i ocenach postaci i sytuacji zwińzanych z ucieczkń. Pochłonięty rozmyœlaniami i przygotowany psychicznie tylko nieznacznie odczuł przejœcie przez strefę w korytarzu, gdzie przesunięcie fazowe przeniosło go o kilka milimetrów. Bleys przeszedł kolejno przez wszystkie sekcje korytarza i dopiero po dotarciu do skrzyżowania, za którym już blisko było do drzwi apartamentu, jego umysł oderwał się nagle od dywagacji, które go pochłonęły. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi do miniętej właœnie sekcji przejœcia, wszystkie œwiatła w koryt arzu zgasły, pogrńżajńc go w całkowitej ciemnoœci. Znieruchomiał, wytężajńc zmysły. Sekundę póœniej cofnńł się o krok i sięgnńł do przycisku awaryjnego otwarcia właœnie miniętych drzwi. Wdusił klawisz, ale drzwi nie zareagowały. Spróbował kontrolek na bransolecie – bez efektu. Cokolwiek zablokowało drzwi, nie reagowało na zwykłe sygnały kontrolne. Odetchnńł cicho. Niemal odruchowo ruszył do przodu, trzymajńc się œciany po lewej stronie, tak by mieć za sobń przestrzeń umożliwiajńcń manewry. Znów znieruchomiał i sięgnńł wszystkimi zmysłami w poszukiwaniu jakichkolwiek informacji. Jego umysł galopował, szukajńc wyjaœnienia sytuacji i przewidujńc możliwe scenariusze.

A więc przecenił spokojnń pewnoœć siebie umysłów rzńdzńcych Newtonem. Albo Rada zdecydowała jednak podjńć natychmiastowe działania, albo Half–Thunder niezależnie, może nawet w tajemnicy, postanowił zrealizować swój plan. Słyszńc z balkonu jego słowa Bleys założył, że tamten ma na myœli działania prawne, teraz wyglńdało jednak na nieco bardziej bezpoœrednie działania. Bleys odczuł instynktowne pragnienie schwytanego, by ruszyć w stronę drugiego końca korytarza, wydostać się ze œlepej uliczki. Jednak wystarczyła chwila namysłu by dojœć do wniosku, że drugi koniec z pewnoœciń również został zablokowany. Jego umysł intensywnie rozważał sytuację, szukajńc możliwych scenariuszy. Jeœli to właœnie zaaranżował dla niego HalfœThunder... zatrzymał się w połowie myœli. Coœ było nie tak w sposobie, w jaki działał jego umysł. Nie był w stanie wyraŸnie okreœlić co, ale miał wrażenie, że jego umiejętnoœci myœlenia logicznego zwolniły i wykazywały tendencję do zapętlania się. Właœnie miał powtórzyć cały cykl myœlowy, jaki ukończył zaledwie przed chwilń. Skoncentruj się, powiedział sobie. Najwyraœniej jego umysł przeskoczył nad sytuacjń ze sztucznń lekkoœciń, podczas gdy powinien zagłębić się w niń, szukajńc w planie Half– Thundera dajńcych się wykorzystać niedocińgnięć. Gniewnie zmusił się do skupienia. W pewnej odległoœci przed sobń usłyszał kuknięcie zapadki, potem cichutkie skrzypienie otwieranych drzwi i odgłos cińgnięcia czegoœ. Nie usłyszał zamykania drzwi, ale po kilku sekundach w ciszy całkowitej ciemnoœci dotarło do niego ledwie słyszalne dyszenie. Dœwięk zbliżał się do niego wolno lecz nieustannie, korytarzem po prawej stronie. Słyszał teraz oprócz dyszenia œwiszczńcy dœwięk przecinanego powietrza. Oba odgłosy zbliżały się do niego. Bleys zablokował falę ogarniajńcej go zwierzęcej paniki. Zamknńł oczy. Zaczńł głęboko oddychać i skupił się. Ponownie otworzył oczy na ciemnoœć. Łokcie ciasno przywarły do klatki piersiowej, gdy rozluœniły się spięte odruchowo mięœnie karku i ramion. Rozluœnił kolana, mocno dociskajńc do podłoża pięty i równo rozkładajńc masę ciała na obu stopach. Umysł podńżył za ciałem w harmonię zrodzonń z niezliczonych godzin treningu. Zmysły ostro sięgnęły na zewnńtrz, rozdzielajńc dœwięki i przypisujńc im odrębne znaczenia. Zgrzyt podeszwy w odległym końcu korytarza...

Synkopowane opadnięcie stopy... pięta i palce. Posuwisty krok wyszkolonego wojownika. Ale ten dziwny, regularny dœwięk œ delikatny œwist przecinanego powietrza. Blisko dłoni Bleys czuł szybko zanikajńce ciepło pochodzńce od œcian. Ciepło to wcińż maskowało wszelkie inne œródła energii cieplnej, ale technologia była znana i sprawna. Za kilka sekund promieniowanie cieplne spadnie poniżej rejestrowalnego poziomu. Zgrzyt... œwist–œwist Dœwięk przywołał obraz œlepca wywijajńcego laskń. Nie, to nie laska. Coœ innego. Bleys pozwolił umysłowi zatonńć głębiej w metaœwiadomoœć, uwalniajńc dawno zagrzebane wspomnienia. Na powierzchnię umysłu wypłynęły dwa słowa – bok–ken – drewniany miecz i katana, „miecz tnńcy od nieba do ziemi”. W myœlach pojawiły się obrazy wydłużonej, smutnej twarzy jego nauczyciela, nagle ucięte przez ciemnoœć i dotyk przepaski zasłaniajńcej oczy, pozostawiajńc go z połńczonń muzykń miecza i oddechu oraz delikatnymi dœwiękami znaczńcymi cięcie miecza przez powietrze. Bleysie Ahrens, czubek miecza porusza się szybciej niż dœwięk. Zostawia na swojej œcieżce próżnię wypełnianń gwałtownie przez otaczajńce jń powietrze, z grzmotem zapowiadajńc błyskawiczne cięcie. Œwist, œwist. Nie czysty dœwięk skupionego cięcia... przedłużone, szepczńce... Pamiętany obraz nauczyciela rozpłynńł się w inny œ mężczyzny odganiajńcego się od chmary komarów. Bleys poczuł, jak jego ciało obraca się w wytrenowanej reakcji o kilka stopni w prawo. Wyczuwał teraz rejestrowalne œródło ciepła. Ktokolwiek to był, zbliżał się powoli wzdłuż drugiej œciany korytarza. Odczekał na następny krok obcego, by ukryć dœwięk własnych butów na miękkiej podeszwie. Obrócił się plecami do œciany, z piętami dotykajńcymi jej podstawy. Dœwięk zbliżał się. Zgrzyt/stuk œ œwist/ œwist... œwist ... przerwa zgrzyt/stuk – œwist/œwist... œwist... Brzmienie słów nauczyciela z głębin pamięci. Gdy szczyt zbliża się do ciebie, ton wzrasta, jak odgłos zbliżajńcego się samolotu. Kiedy się oddala, ton opada. Rytm uległ przerwaniu na sekundę. Potem kontynuował.

Ciemnoœć straciła znaczenie. Dœwięki, ciepło i wspomnienia stworzyły razem jasny mentalny obraz. ...Przeciętny wzrost mężczyzny z Nowych Œwiatów. Czubek miecza wykonuje w powietrzu ósemkę – z lewej naprawo... Prawdopodobnie dwuręczna rękojeœć, ale jeœli tak, to dœwięk jest zbyt równy... Wyszkolony szermierz wykonałby przecińgnięte cięcie przy każdym uderzeniu w dół. Dœwięk zmieniałby się œ lewe cięcie brzmiałoby inaczej niż prawe. Człowiek bez wyszkolenia. Bleys odsunńł się od œciany, pozwalajńc stopom przesunńć się w stronę Ÿródła dœwięku. Był teraz nie dalej niż trzy kroki od atakujńcego. Œwist/œwist – lewo, prawo. – Lewo, prawo. Bleys znów przesunńł się w lewo œ w prawo z punktu widzenia człowieka z mieczem. Dwa kroki... Œwist œ cięcie w lewo œ zgrzyt/stuk. Dœwięk zbliżył się i minńł Bleysa. Odór ostrego potu... Bleys obrócił się, by bezszelestnie za nim podńżyć. Miał teraz przed sobń dyszńcń w marszu postać. Œwist/prawa ręka... Gdy atakujńcy przesunńł lekko ciało, rozpoczynajńc cięcie w prawo, czubek miecza uniósł się nad jego lewym ramieniem. Lewa ręka Bleysa sięgnęła łukiem nad głowń mężczyzny, podńżajńc za mentalnym obrazem ramienia z mieczem. Gdy Bleys zacisnńł dłoń na nadgarstku mężczyzny, ten nie wydał z siebie żadnego dœwięku zdradzajńcego zaskoczenie. Zabójca spróbował zrzucić dłoń Bleysa, a ten podńżył za ruchem, obracajńc się na palcach stóp w lewo i unoszńc prawń rękę, by dołńczyła do lewej. Opadł na lewe kolano, wcińż trzymajńc rękę mężczyzny, jakby sam Bleys wykonywał teraz cięcie mieczem. Technika ta nazywała się koteœgaeshii stanowiła jeden z najefektywniejszych rzutów w aikido. Namacie treningowej Bleys wycińgnńłby ramiona, rzucajńc przeciwnika do przodu i pozwalajńc mu wytoczyć się z rzutu; teraz jednak jego ręce poruszały się niezależnie od umysłu. œcińgnńł je w dół i do siebie. Atakujńcy przeleciał nad jego plecami i runńł głowń w dół, prosto na podłogę. Puœcił nadgarstek i łokieć na ułamek sekundy przed tym, jak mężczyzna uderzył głowń w dywan. Nagle zapanowała całkowita cisza. Został tylko zatęchły zapach potu... Bleys wycińgnńł dłoń i sięgnńł pod kołnierz mężczyzny. Nie wyczuł swoimi długimi palcami żadnego pulsu.

Cofnńł dłoń. Było to pobieżne, niemal rytualne badanie. Kark mężczyzny przyjńł pełnń masę jego ciała. Przez Bleysa przepłynęła fala mdłoœci. Niczego nie czuł, ale czemu zabił? Nie było to konieczne. Na sekundę wrócił myœlami na Harmonię, gdzie powstrzymał majora przed dokonaniem egzekucji na farmerach. Wyprostował się. Po napięciu i koncentracji w ciemnoœci, umysł miał jasny i czysty. Szybko poszedł wzdłuż korytarza, macajńc wzdłuż œciany, aż wyczuł pod dłoniń pustń przestrzeń otwartych drzwi, przez które musiał przejœć napastnik. Wszedł do œrodka. Było tam równie ciemno jak w korytarzu. Bleys obrócił się i wyczuł na œcianie przycisk alarmu, jaki zgodnie z przepisami umieszczono we wszystkich budynkach publicznych. Wcisnńł go. W pokoju i na korytarzu zabrzmiał głoœny dzwonek. Z sufitu rozległ się wyraœny głos. – Uwaga, sytuacja awaryjna, choć nie ma bezpoœredniego powodu do alarmu. Goœcie proszeni sń o opuszczenie tej częœci korytarza. Uwaga, sytuacja awaryjna... Komunikat powtarzano w kółko. Za otwartymi drzwiami Bleys słyszał odgłosy wielu otwieranych automatycznie drzwi. Ponownie wyszedł na korytarz, gdzie działało już oœwietlenie i były otwarte wszystkie drzwi. Co ważniejsze, powinny być również otwarte zabezpieczenia na obu końcach korytarza. Zerknńł na ciało swego niedoszłego zabójcy. Głowa tkwiła pod dziwnym kńtem w stosunku do ramion. W pewnej odległoœci od niego leżał na podłodze niezgrabny, domowej roboty miecz z plastiku, podobny do używanego przez huras na Cassidzie. Ciało należało do korpulentnego biznesmena z Cassidy, który próbował nawińzać z nim rozmowę podczas lńdowania statku kosmicznego na Newtonie. Bleys nadal niczego nie czuł. Nikt nie wyszedł na korytarz. Oczywiœcie. Rada z pewnoœciń dopilnowała, by nikogo tu nie było, z wyjńtkiem mężczyzny uwarunkowanego przez Half–Thundera. Równie niezgrabne i bezpoœrednie rozwińzanie problemu Bleysa jak podłożenie bomby. Nic dziwnego, że pozostali członkowie Rady opierali się przed tym rozwińzaniem. Cały czas rozbrzmiewał alarm. Porzucajńc wszelkie pozory zwykłego zachowania, Bleys pobiegł w stronę dalszego końca korytarza, przeszedł przez otwarte teraz drzwi i minńł krótsze ramię następnego. Alarm ucichł. Cisza zabrzmiała z nieoczekiwanń siłń. Bleys jednak skręcił już za rogiem i znalazł się

przed drzwiami apartamentu. Wcisnńł przełńcznik na bransolecie i przeszedł przez drzwi, które automatycznie zamknęły się za nim. Wewnńtrz włńczył oœwietlenie i opadł na jeden z olbrzymich foteli dryfowych. W końcu nastńpiła reakcja œ uformowało się w nim niczym bańka puste uczucie dygotliwego wyczerpania, zalewajńc go słaboœciń, jakiej nigdy dotńd nie czuł. Wydawało mu się, że jest pusty, pozostała sama skorupa. Na dodatek między oczami zaczęła formować się groœba bólu głowy, u niego, który nigdy dotńd tego nie zaznał. Przez wszystko jednak przebijało się uczucie podobne do ulgi œciganego zwierzęcia, któremu udało się bezpiecznie dotrzeć do kryjówki, choć nadal w pobliżu słychać było ujadanie myœliwskich psów. Dłuższń chwilę Bleys nie reagował; w końcu, wielkim wysiłkiem woli odrzucił wszystko od siebie. Jego umysł zaczńł pracować, nabierajńc pędu na nowej, budzńcej się w nim głęboko fali podniecenia. Bardzo starannie wybrał kolejnoœć planet, na których miał przemawiać. Nowa Ziemia musiała być pierwsza, Cassida druga, a Newton trzeci. W tej kolejnoœci, ponieważ musiały reprezentować eskalację opozycji wœród sił rzńdzńcych tymi œwiatami. I tak było. Ale zaszło jeszcze coœ œ coœ nie całkiem nieoczekiwanego, ale równoczeœnie na co nie liczył w jakimœ konkretnym czasie. Tak samo jak praktycznie niemożliwe było mieć cały czas szczęœcie. Uważnie wyglńdał tego rodzaju uœmiechu losu i doczekał się go w postaci przeprowadzonego w ciemnoœci ataku. Sam zamach był brutalny, ale Rada musiała jednogłoœnie zgodzić się na niego po tym, jak przeszedł przez ich zabezpieczenia. Głos anonimowego członka Rady okazał się niepotrzebny. Postać ta fascynowała Bleysa. Doszedł do wniosku, że w miarę jak jego przeciwnicy stanń się coraz potężniejsi, trafi w końcu na człowieka na kluczowej pozycji o niezwykłych zdolnoœciach, prawdziwego króla podziemi. Kogoœ takiego warto byłoby przecińgnńć na swojń stronę. Osoba ukrywajńca swojń tożsamoœć za holoprojekcjń mogła być właœnie kimœ takim. W tej chwili jednak nie było czasu, by się nad tym zastanawiać. Najpierw musiał dokonać szybkiej zmiany planów. Wcisnńł na konsoli bransolety wywołanie prywatnych, kodowanych połńczeń telefonicznych z Toni, Henryœm i Dahno. Te numery nie ulegały zmianie nawet podczas

podróży międzyplanetarnych – automatycznie rejestrowano je przy lńdowaniu, czynińc częœciń systemu komunikacyjnego danej planety. – Dzwonię do wszystkich œ powiedział, utrzymujńc swobodny ton głosu. œ Biorńc pod uwagę to, co się dzisiaj stało, nie miałem okazji porozmawiać z wami o planach na jutro. Jeœli o mnie chodzi, chciałbym wzińć udział w tym wieczornym przedstawieniu Symphonie des Flambeaux. Jednak jeœli jesteœcie w pobliżu, dajcie mi sygnał, a będę się was tu spodziewał za kilka chwil. Opuœcił ramię z bransoletń na poręcz fotela i odchylił się na oparciu, zamykajńc oczy. W cińgu kilku sekund ze œcian pokoju dobiegły go trzy pojedyncze nuty muzyczne. – Dobrze œ powiedział. œ Będę czekał. – ...Jesteœcie. To znaczy, że wszyscy musieliœcie być w hotelu. To dobrze – powiedział kilka minut póœniej, kiedy zebrali się chronieni błękitnń bańkń ochronnń. – Obawiałem się, że któreœ z was może być na zewnńtrz. – Nasza trójka odbywała właœnie zebranie œ wyjaœnił Henry. – Oczywiœcie. Powiem wam, co zaszło od naszego rozstania. W prostych słowach opowiedział im pokrótce o swojej wspinaczce wzdłuż œciany, ucieczce z balkonu Rady i o spotkaniu z Cassidiańczykiem uwarunkowanym by go zabić. Słuchali w milczeniu. – Nie sńdzę œ powiedział na koniec œ żebyœmy mogli czekać z ucieczkń do jutra. Henry, czy możemy ruszać od razu? Pozostała dwójka skierowała wzrok na Henry’ego. – Tak œ odpowiedział zapytany. œ Ale nasze plany opierajń się na podjęciu cię z jutrzejszego przedstawienia Symphonie des Flambeaux. Jeœli jesteœ pewien, że chcesz zaczńć dzisiaj... – Jestem œ potwierdził Bleys. – W takim razie nie mamy czasu, by organizować nowy punkt startowy. Wiesz, że dziœ o dwudziestej trzeciej trzydzieœci też odbywa się przedstawienie Symphonie? Mógłbyœ tam pojechać, a my przesunęlibyœmy harmonogram, dostosowujńc się do tego. Toni i tak jedzie z tobń. – A więc tak właœnie zrobimy œ zadecydował Bleys. œ Zdradzicie mi nieco więcej szczegółów? – Nie œ odpowiedział Henry. œ Wielu z nas zych ludzi będzie musiało planować na bieżńco. Zresztń, jeœli chcesz zaczńć już teraz, nie ma na to czasu. Muszę rozmieœcić

Żołnierzy w mieœcie. Wcińż sń tutaj, ponieważ nie spodziewaliœmy się wyruszać dzisiaj. Ale mogę zaczńć wyprowadzać ich w cińgu piętnastu minut. Albo nawet krótko po tym, jak razem z Toni wyjedziesz do Symphonie. Dahno i ja udamy się w różnych kierunkach i spotkamy się z resztń póœniej. Niech Toni powie ci, co masz robić. Zna plan. – W porzńdku œ zgodził się Bleys. Popatrzył na dziewczynę, a ona uœmiechnęła się do niego. Po raz pierwszy od chwili, gdy w korytarzu zgasło œwiatło, poczuł się dziwnie bezpieczny. Uœmiechnńł się w odpowiedzi. Przepłynęła między nimi fala ciepła. Rozdział 33 Jeœli to twoja pierwsza wizyta w Symphonie des Flambeaux. .. – Bleys przeczytał z pewnym wysiłkiem z broszury wręczonej jemu i Toni przy wejœciu do sali, w której odbywało się przedstawienie. Może winny był panujńcy w sali półmrok, ale z jakichœ powodów miał problemy ze skupieniem wzroku na literach. Wcińż wisiała nad nim groœba bólu głowy. ... to biorńc pod uwagę reputację tego miejsca, zarówno widownia, jak i scena mogń wydawać się nieciekawe i zaprojektowane wyłńcznie z myœlń o swojej funkcji. Zapewniamy cię jednak goœciu, że wrażenie to zniknie natychmiast, gdy tylko Flambeaux zapłonń i rozpocznie się przedstawienie... Bleys przerwał by rozejrzeć się wokół siebie. Razem z Toni zajmowali doskonałe miejsca w pierwszym rzędzie jednej z prywatnych lóż, zajmujńcych pierwsze dziesięć rzędów amfiteatru œ rzędów, które wznosiły się stopniowo za lożami i zajmowały około stu czterdziestu stopni kręgu sali. Pozostałń częœć kręgu wypełniała scena, na której niczym sztywni żołnierze z czarnego metalu, stały smukłe kształty nie zapalonych Flambeaux. Zarówno scena, jak i widownia wyglńdały praktycznie i surowo. Prawdopodobnie był to zamierzony efekt, majńcy przez kontrast jeszcze bardziej podkreœlić program. Bleys wrócił do studiowania broszury. Dla goœci, którzy pierwszy raz odwiedzajń Symphonie, kilka słów wyjaœnienia. Symphonie des Flambeaux jest dosłownie symfoniń; twórczym, zdyscyplinowanym wysiłkiem wielkiego kompozytora, artysty i pisarza, Mohammeda Crombie. Kompozycja ta stanowi dzieło jego życia, a do jej realizacji zaprzęgnięto technikę

rozwiniętń przez najlepsze umysły Newtona. Widzowie powinni zrozumieć, że œ Taniec Płomieniœ ukształtowano jak wszystkie wielkie dzieła sztuki w celu dostarczenia słuchaczowi, widzowi lub czytelnikowi materiału dla osobistej, twórczej wyobraŸni. Podobnie jak czytelnik w trakcie lektury wielkiego dzieła literackiego zaczyna przeżywać historię, stajńc się jej częœciń, podobnie każde przedstawienie Symfonii staje się niepowtarzalnym doœwiadczeniem, unikalnym dla każdego widza. Odbiór przez widza, tworzony jest na podstawie własnej, twórczej wyobraŸni i nigdy nie zostanie powtórzony przez nikogo innego ani teraz, ani w przeszłoœci czy w czasach, które dopiero nadejdń. Najlepszym sposobem doœwiadczenia Symfonii jest pozwolenie, by płomienie pochłonęły waszń wyobraœnię. Uwolnijcie umysł, by mógł ze œwiatła i ruchu tworzyć cokolwiek zapragnie. W ten sposób nie tylko najlepiej wykorzystacie wielki artystyczny geniusz Mohammeda Crombie, ale i własny. Sugestia dla osób uważajńcych, że może to być trudne: po prostu patrzcie w płomienie i pozwólcie im się pochłonńć. Ludzie wpatrywali się w ogień od tysięcy lat i nawet jeœli sami jeszcze nigdy tego nie robiliœcie, przekonacie się, że coœ takiego przychodzi z łatw oœciń. Po prostu odrzućcie wszystko i poœwięćcie całń uwagę płomieniom. Ostatnie kilka linii zdawało się gubić w bieli papieru, na którym zostały wydrukowane. Bleys spojrzał w górę i zauważył, że wygaszano oœwietlenie. Równoczeœnie, w narastajńcym mroku, obudziły się Flambeaux. Na szczytach pochodni ustawionych na scenie pojawiły się małe, niebieskie płomienie przechodzńce w czerwień. Œwiatła gasły dalej, aż scena i widownia pogrńżyły się w niemal całkowitej ciemnoœci. Płomienie urosły, aż stały się prawie równie wysokie, jak pochodnie. Ich narastajńcy blask zdawał się zagęszczać mrok, ukrywajńc nawet pochodnie i wzrok skupiał się wyłńcznie na płomieniach. Bleys patrzył z dozń sceptycyzmu. Wszystko w projekcie widowni, wzorze pochodni na scenie i œwietle gasnńcym w miarę rosnńcych płomieni sugerowało, że Symphonie opierała swoje działanie na rodzaju hipnozy. Był złym obiektem hipnozy. Wiedział o tym od czasów, gdy był jeszcze bardzo mały.

Exotikowy lekarz, którego sprowadzono do niego kiedyœ, by ulżył mu w chorobie, próbował poddać go hipnozie, ale nie powiodło mu się. – Walczysz ze mnń œ łagodnie powiedział do Bleysa. œ Odpręż się i pozwól, by twój umysł podńżył tam, gdzie go prowadzę. – Ale ja się odprężam! œ odpowiedział nieszczęœliwy pięciolatek. œ Nie walczę z tobń, naprawdę. Chcę się czuć lepiej. Ale chciałbym też wiedzieć, jak to jest być pod hipnozń. – Rozumiem œ stwierdził lekarz z exotikowa łagodnoœciń w głosie. œ To wszystko wyjaœnia. Próbujesz częœciń siebie stanńćz boku i przyglńdać się sobie w trakcie seansu. Ale to nie zadziała z tym. Nie możesz stać z boku i przyglńdać się. Musisz się po prostu odprężyć i pozwolić, by działo się to, co ma się dziać. – Nie potrafię... œ wyszlochał Bleys. Co było prawdń. Lekarz poddał się w końcu i podał mu œrodek farmakologiczny, działajńc wbrew samym podstawom Exotikowych nauk medycznych. Od tamtej pory Bleys kilkakrotnie natknńł się jeszcze na swojń wrodzonń niepodatnoœć na hipnozę. Wyglńdało na to, że całe jego życie zasadzało się na umiejętnoœci stanięcia z boku i obserwacji – nie tylko siebie, ale wszystkich i wszystkiego we wszechœwiecie. Z drugiej strony, do perfekcji doprowadził stosowanie hipnozy wobec osób, które jń akceptowały; doszedł do tego, że odpowiednim tonem głosu, ustawieniem ciała i ruchem, z dodatkiem delikatnego mignięcia czerwonń podszewkń peleryny, był w stanie przykuć uwagę widowni. Toni, Dahno i Henry œ przekonał się, sprawdzajńc ich, gdy byli tego nieœwiadomi œ też nie byli dobrymi obiektami hipnozy. Zwłaszcza Henry wobec wszelkich zabiegów hipnotycznych zachowywał się jak kamienna œciana. Prawdopodobnie to samo odnosiło się do Amytha Barbage’a. Bleys zaczńł podejrzewać, że odporni byli wszyscy Wierni – Prawdziwi i Fanatycy; podobnie jak przypuszczalnie większoœć Dorsajów. Sńdził też, że wyszkolony Exotik był w stanie opierać się hipnozie lub jej ulec, zgodnie z własnń wolń. Inni ludzie byli podatni w różnym stopniu. Jednak teraz, gdy płomienie rozpoczęły swój zawiły taniec, stwierdził, że się odpręża. Nie było w tym żadnej hipnozy. Było to coœ, co umieszczono przed nim, czekajńce aż sam je podniesie i użyje, jeœli tylko będzie chciał; to wszystko. Przypomniał sobie słowa broszury o

ludziach od tysięcy lat wpatrujńcych się w płomienie i żarzńce się pod nimi węgle. Było to jedno z jego tajemnych zajęć w czasach, kiedy był jeszcze z matkń, która nie potrafiła zmusić się do fizycznego karania go, zamiast tego zamykajńc go w sypialni, gdzie nie było nic do czytania, oglńdania ani zabawy. Przeoczyła fakt, że podobnie jak w wielu należńcych do niego przez lata sypialni, znajdował się tam kominek z prawdziwym ogniem œ pełnińcy wyłńcznie funkcje dekoracyjne. Spędzał więc wiele godzin zatracajńc się w snach odkrywanych w płomieniach i obrazach tworzonych przez białoœczerwone, jarzńce się węgle. Łatwo mu było teraz zrobić to samo z płomieniami pochodni. Kryły się w nich zawiłe, prawie ukryte œ choć zmienne i powtarzajńce się œ wzory w ruchach, kształtach i jasnoœci. Zmieniały się podobnie do przygasajńcych i jarzńcych się węgli, w miarę jak powietrze dostarczało im tlenu do spalania. Zmiany te przekształciły się w rytm, który wœliznńł się w jego wizję i zdawał się poruszać jak uderzenia bębna, wyczuwalne lecz niesłyszalne, znaczńc czas swoim własnym pulsem. Uderzenia bębnów wzbierały w umyœle Bleysa, aż zaczńł słyszeć je niczym pojedynczy głos; w ognistym blasku umysłu rozwinńł się przed nim gobelin przyszłej historii. Patrzył na splecione plany przyszłoœci własnej i ludzkoœci; zdawało się, że widzi je wyraœniej i bardziej szczegółowo niż kiedykolwiek wczeœniej. Nieoczekiwanie opadła go gorńczka planowania. Jego umysł pędził; sprawy o których myœlał dotńd jedynie ogólnikowo, zaczęły nagle rozwijać się w szczegółach, aż jego umysł rozrósł się w głos, zdajńcy się œpiewać... Słyszę jak mówiń, słyszę jak się œmiejń – bębny na mój rozkaz Skończyć z rozmowń i œmiechem – bębny na mój rozkaz Pognać ich do biegu, niech biegnń do mnie – bębny na mój rozkaz Pognać ich w szeregi i szwadrony – bębny na mój rozkaz Pognać zbrojnych w armie – bębny na mój rozkaz Pognać upojonych wizjń jakń im œnię – bębny na mój rozkaz Pognać ich na większych ludzi Lecz œ Najpierw pognać na wojnę!

Rytm bębnów i pieœń dœwięczała w jego głowie jako podkład do obrazów widzianych umysłem. Teraz miał przed sobń Hala Mayne; siedzieli naprzeciw siebie przy małym stole, właœnie zaczynajńc dochodzić do porozumienia... Dotyk œcińgnńł Bleysa z powrotem do realnego œwiata;ciemna widownia i płomienie rozerwały się, stajńc się czymœ odrębnym. Uciekajńc od niego, porwawszy ze sobń jego wizję. Dotknęła go Toni. Obrócił się, by na niń spojrzeć i w mroku dostrzegł, że uniosła lekko jednń z dłoni z wystawionym szczupłym palcem wskazujńcym. Wstała i wyszła z loży; poszedł za niń, odczuwajńc niemiłe wrażenie oderwania od czegoœ ważnego. W tej chwili dałby wszystko za możliwoœć zbadania dalszego cińgu hipotetycznej rozmowy z Halem Mayneœem, której wyobrażenie wzbudziła w nim Symphonie. Bleys odrzucił tego rodzaju myœli i skupił się na chwili obecnej. Pierwszń jego myœlń, gdy opuszczali ledwie oœwietlonń widownię było, że Rada z pewnoœciń miała tu swoich obserwatorów. Ktoœ z nich na pewno zauważył, że Toni i Bleys wychodzń i podjńł działania, by ich dyskretnie obserwować. Potem uœwiadomił sobie, że tego rodzaju działanie wymagało czysto rutynowej, a nie awaryjnej reakcji. Newton przypominał Starń Ziemię w zwyczajach społecznych. Większoœć z nich dawno popadła w zapomnienie nawet na Starej Ziemi, ale na Newtonie wcińż była praktykowana – jak towarzyszenie kobiecie w drodze do drzwi toalety i oczekiwanie tam na niń. Był to antyczny, ochronny zwyczaj, niepotrzebny na Newtonie, podobnie jak od dawna był anachroniczny w pewnych rejonach Starej Ziemi; jednak obserwator mógł spokojnie założyć, że to właœnie było powodem wyjœcia Bleysa i Toni. Bez wńtpienia ktoœ pójdzie za nimi nawet w takim przypadku. Zastanawiał się, czy powinien puœcić Toni przodem i zajńć się agentem, jednak Toni uprzedziła go, odzywajńc się, gdy tylko opuœcili widownię: – Zostań ze mnń œ powiedziała, jakby umiała czytać w myœlach. Ewidentnie znała drogę. Pokonali kilka zakrętów przechodzńc krótkie odcinki korytarza, a po ostatnim z nich stanęli przed wysokim blondynem po trzydziestce. Był to czekajńcy na nich jeden z Żołnierzy Henryœego. Uœmiechnńł się na ich widok. – Idœcie dalej œ powiedział. œ Nie martwcie się o wasz ogon, zajmę się nim. Niedaleko czeka ktoœ, kto poprowadzi was dalej.

Toni skinęła. Ruszyli dalej. Skręcajńc za kolejny róg, niemal wpadli na Seana O’Flaherty. – Wszystko w porzńdku! œ poœpiesznie odezwał się młodzieniec, gdy zatrzymali się gwałtownie. œ Jestem z tobń. Jestem Innym! W ostatnich słowach brzmiała duma. – Dahno powie ci o mnie œ dodał. œ Chodœcie teraz, nie mamy czasu do stracenia. Szybko poprowadził ich przez kolejnych kilka korytarzy i przez podwójne drzwi na krótkń rampę. Żołnierz, którego minęli wczeœniej dogonił ich w chwili, gdy opuszczali budynek. Większy z księżyców Newtona błyszczał wysoko na niebie. Symphonie trwała znacznie dłużej, niż Bleys się spodziewał. – Szedł za wami tylko jeden człowiek œ poinformował ich Żołnierz. œ Zajńłem się nim. Ledwie wyszli na zewnńtrz, za rogiem budynku zatrzymała się długa, niebieska limuzyna o napędzie magnetycznym. Bleys pomyœlał, że zanim została ukradziona, najprawdopodobniej stanowiła zabawkę jakiegoœ bogacza. Stanęła przed nimi, otwierajńc tylne drzwi. – Wsiadajcie œ powiedział Sean. œ om T i ja pojedziemy za wami innym pojazdem. Weszli do obszernego przedziału w tylnej częœci, z dwoma obracanymi fotelami i dryfami dla szeœciu dalszych osób. Za przejrzystń przegrodń oddzielajńcń kabinę kierowcy widać było dwu Żołnierzy. Limuzyna oddaliła się od budynku, zjeżdżajńc na głównń arterię miasta. Nabrała szybkoœci. Kiedy odjeżdżali, Bleys włńczył kamerę, ustawiajńc jń na obraz z tyłu. Dostrzegł poobijanń, szarń półciężarówkę, do której wsiedli Sean i Żołnierz. Ona również wykorzystywała linię magnetycznń, lecz podobnie jak większoœć pojazdów komercyjnych, prawdopodobnie ze względów ekonomicznych nie dysponowała dostatecznń mocń. W każdym razie limuzyna szybko zostawiła półciężarówkę za sobń. Dzięki zapamiętanej mapie miasta Bleys zidentyfikował drogę, po której pędzili, jako wewnętrznń obwodnicę centrum. W kilku miejscach znajdowały się na niej zjazdy na Wielkń Autostradę, prowadzńcń do portu kosmicznego, ale minęli pierwszń z nich z pełnń prędkoœciń, skręcajńc zamiast tego trochę póœniej w rampę prowadzńcń z powrotem do miasta. Tam jechali drogń zdajńcń się zupełnie nie mieć sensu. Przejeżdżali kawałek jakńœ ulicń, skręcali pod kńtem prostym, a po krótkim odcinku wracali do pierwotnego kierunku tylko po

to, by na kolejnym skrzyżowaniu skierować się w stronę przeciwnń. Limuzyna zwolniła, przestrzegajńc ograniczeń prędkoœci obowińzujńcych w mieœcie, wlokńc się miejscami w niemal spacerowym tempie. Bleys nie był w stanie dostrzec w takich miejscach niczego szczególnego; pusty róg czy zamknięty sklep œ czasem bramy posiadłoœci. Nigdzie nikt na nich nie czekał. Uderzyło go, że zupełnie niepotrzebny okazał się wczeœniejszy poœpiech Seana. Ponownie pojawił się czajńcy się między oczyma ból głowy, który zniknńł w chwili rozpoczęcia spektaklu. Oddał kontrolę w ręce Henryœego. Zerknńł na siedzńcń w drugim fotelu i przyglńdajńcń mu się Toni. Oczywiœcie, mógł jń poprosić, by wyjaœniła mu założenia planu, ale bez wńtpienia odmówiłaby. Oparł się wygodniej w fotelu i zamknńł oczy, ale nie był w stanie spać. Od czasu do czasu unosił na chwilę powieki, ale za każdym razem widział tylko siedzńcń w milczeniu Toni. Jednak po pewnej liczbie cińgłych zmian kierunku, tworzńcych w automatycznie œledzńcym kierunki umyœle Bleysa skomplikowany, nic nie znaczńcy diagram, zwyciężyła w nim złoœć. – Skoro tak jeœdzimy dookoła œ odezwał się do niej, otwierajńc oczy œ może wprowadzisz mnie w plany dostarczenia mnie na pokład statku? – Lekarz powiedział, żeby wszystkie pytania kierować do niego – odpowiedziała Toni. – Nie pytam cię o moje zdrowie œ stwierdził Bleys. Zaskoczył go ton własnego głosu. – Kaj podkreœlił, żeby wszystkie pytania kierować naj pierw do niego œ powtórzyła Toni. W jej głosie zabrzmiało delikatne wahanie. – Dlatego właœnie Henry uniknńł odpowiedzi na twoje pytanie o plany, jeszcze w hotelu. – To znaczy... œ sam pomysł był niewiarygodny. Henry nigdy nie robił takich rzeczy. – Henry œwiadomie mnie okłamał? – Nie œ wolno odpowiedziała Toni. œ Powiedział ciprawdę. Po prostu niecałń. Kaj chce, żebyœ odpoczywał. – Nie wiem, skńd bierze się ta troska œ stwierdził Bleys. œ Ten Kaj Menowsky zdaje się zachowywać bardziej jak magik z cylindrem pełnym gołębi niż jakikolwiek lekarz, z jakim dotńd miałem kontakt. – Jest naprawdę dobry œ powiedziała Toni. œ Dahno powiedział, że kiedy skończył swoje praktyki, Exotikowie zaproponowali mu pracę na Marze. – Cóż, to jest rekomendacja. Ale zawsze sńdziłem, że najważniejszy jest pacjent. – Nawet

dla niego, własne słowa brzmiały nieprzekonywajńco. – Wydaje mi się, że właœnie to robi, zajmuje się przede wszystkim tobń œ cicho stwierdziła Toni. œ Stawia cię przed nami wszystkimi. Bleys ponownie rozparł się w fotelu. Zamknńł oczy i znów udawał, że œpi. Cholerny ból głowy. Co dziwne, udało mu się jednak zasnńć i to na dłuższń chwilę, bo kiedy się obudził, oprzytomnienie zajęło mu chwilę, jak po głębokim œnie. Limuzyna wreszcie się zatrzymała. Bleys do końca otworzył oczy, wyprostował się i rozejrzał. Czuł się otępiały i połamany, jakby spał tydzień. Zatrzymali się na oœwietlonym parkingu przed wystawń sklepu spożywczego, jednego z tych miejsc, gdzie mieszkańcy miasta mogli obejrzeć artykuły przed ich zamówieniem. Obaj mężczyŸni w przedziale kierowcy nadal byli na swoich miejscach. Po chwili otwarły się drzwi i do œrodka wszedł Dahno. – Przepraszam, Toni œ powiedział œ ale czy zechciałabyœ zajńć jeden z dryfów? Będę potrzebował tego dużego fotela. – Oczywiœcie. œ Toni przesiadła się. œ Spodziewałam si ę Henry’ego. – Pojechał z grupń Żołnierzy, którzy wyruszyli wczeœniej. Pozostali będń teraz podejmowali fałszywe próby ucieczki w innych kierunkach. Dahno opadł w fotel i westchnńł. – Siedziałem na skrzyni z tyłu ciężarówki œ wyjaœnił, rozcińgajńc nog i i kierujńc wzrok na Bleysa. œ Jak się masz, bracie? – Dobrze œ odpowiedział zapytany. œ Nigdy nie czułem się lepiej. – Miło słyszeć œ stwierdził Dahno. œ Sprawy ostatnio trochę się skomplikowały. Wszyscy powinniœmy się teraz czuć jak najlepiej. – Jak daleko jesteœmy od wyjazdu, którego będziemy używać? œ zapytała Toni. – Blisko œ odpowiedział Dahno. œ Powinniœmy być tam... Przerwał. Limuzyna zaczęła właœnie wyjeżdżać z parkingu i skierowała się w stronę najbliższej trasy przelotowej. Kiedy już na niń wjechała, zaczęła pędzić naprawdę szybko – tym razem ignorujńc ograniczenia prędkoœci. – Jadńc w ten sposób, zwrócimy na siebie uwagę œ odezwał się Bleys, patrzńc jak limuzyna szybko wyprzedza inne pojazdy. – To już nie ma znaczenia – odpowiedział Dahno. œ Od tej chwili liczy się czas, nie mamy już nic do stracenia. – To samo powiedział Sean OœFlaherty, kiedy spotkaliœmy się w teatrze œ powiedział Bleys. œ Powiedział też, że mi coœ wyjaœnisz. – Och, powiedziałem mu po prostu, że możesz być trochę podejrzliwy wobec jego

twierdzeń, że należy do Innych, skoro spotkałeœ go jako Stażystę Rady œ wyjaœnił Dahno. œ Ale naprawdę jest jednym z lokalnych Innych. Rozmawiałem wczeœniej z kimœ, komu ufam i poprosiłem o zarekomendowanie kogoœ – najlepiej aktualnego członka organizacji œ kto już miał kontakt z Radń. Zaproponowano mi Seana; okazał się być dobrym wyborem. Był jednym z ludzi, którzy skutecznie zmienili pliki z twojń historiń w archiwach Rady. Ale wiesz co, Bleys? Wydaje mi się, że uważa mnie za bohatera godnego wielbienia. Bleysa wcale nie zdziwiła ta sugestia. Już od kilku lat Dahno zajmował się rozsiewaniem fałszywych i mylńcych informacji na temat młodych lat Bleysa i umieszczaniem ich w archiwach rzńdowych na innych planetach; pełnych eleganckich, fałszywych szczegółów. Jednak prawdopodobnie nawet Dahno nie zdawał sobie sprawy, że o ile te fałszywe zapisy mogły zadziałać w przypadku archiwów, błędy zostałyby w końcu wyłapane przez Encyklopedię Ostatecznń i Exotikowe służby wywiadowcze. Bleys planował mieć na oku właœnie Exotików. Nigdy nie zgodzń się na jego plany i choć ich œwiatopoglńd powstrzyma ich przed bezpoœrednimi działaniami przeciw niemu, historycznie znajdywali już sposoby omijania takich ograniczeń, Myœl o ostatnich słowach Dahno sprawiła, że się uœmiechnńł. – Pierwszy raz ci się to przydarza, Dahno? œ zapytał. – Nie œ odpowiedział Dahno. œ Ale nie pamiętam, kiedy wyznawca był kalibru Seana. Niech cię nie zwiedzie jego paplanina; jest jednym z najzdolniejszych rekrutów jakiego widziałem. W tej chwili sńdzi jeszcze, że znamy wszystkie odpowiedzi, ale wyroœnie z tego. Bleys przyglńdał się ulicy. Zauważył, że od parkingu jechały za nimi trzy inne pojazdy – dwie furgonetki i samochód osobowy, nie wyróżniajńce się niczym szczególnym. Teraz, kiedy się im przyglńdał, dołńczył do nich jeszcze jeden pojazd – niski, brńzowy samochód elektryczny na kołach, zdolny rozwijać zdumiewajńco dużń prędkoœć jak na ten typ napędu. – Toni powiedziała, że lekarz zakazał mi rozmawiać z kimkolwiek oprócz niego na temat naszych planów dotarcia do kosmodromu œ zauważył. – Och, to œ powiedział Dahno. œ To nic takiego. Plany wdużej częœci sprowadzajń się do tego, co wczeœniej usłyszałeœ od Henryœego. Najprawdopodo bniej napotkamy j äkiœ opór w trzech miejscach... – Henry mówił o tym œ wtrńcił Bleys.

–... trzech miejscach œ kontynuował Dahno œ po drodze do portu kosmicznego, niezależnie od tego, jakń wybralibyœmy drogę. Możliwe, że będziemy musieli przebić się przez jeden, dwa albo wszystkie trzy. Ale to zadanie Henry’ego i jego Żołnierzy, nie nasze. Wiesz wszystko oprócz szczegółów, a te zależń od rozwoju sytuacji i tego, na co się natkniemy. Pierwszy punkt właœnie się zbliża œ wyjazd z miasta na autostradę do kosmodromu; drugie to pokonanie rzeki, gdzie nie będziemy mieć innego wyboru, jak użycie mostu. Póœniej zostanie nam już tylko problem przedpola portu i możliwe kłopoty aż do startu. Gdy tylko znajdziemy się w powietrzu, mało prawdopodobne jest, by Newtończycy odważyli się złamać umowy międzyplanetarne, sprowadzajńc okręty wojenne. Szczerze mówińc œ zerknńł na Bleysa i zachichotał œ nie sńdzę, żebyœ był tego wart. Tego rodzaju działania œcińgnęłyby im na kark wszystkie Młodsze œwiaty naraz . Nie, Kaj Menowsky uważa po prostu, że nie powinieneœ się denerwować do czasu, aż będzie mógł zajńć się tobń na pokładzie statku. Znów zachichotał. – A ty masz tendencję do przyjmowania odpowiedzialnoœci za wszystko, w czym bierzesz udział. Bleys pomyœlał, że było w tym trochę prawdy, a dla Dahno typowe było odpowiednie ustawienie się, kiedy przychodziło do dyskusji. Bleys spojrzał na ekran i zauważył jeszcze jeden jadńcy za nimi, nie wyróżniajńcy się pojazd, pędzńcy z równie wielkń jak pozostałe prędkoœciń. Limuzyna musiała ograniczać szybkoœć, by pozostałe pojazdy były w stanie za niń nadńżyć. Droga poszerzyła się; o tej porze dnia œ a raczej jeszcze nocy œ nie było na niej wielu pojazdów. Spojrzał na bransoletę. Było po czwartej lokalnego czasu. Znów spojrzał na ekran. Niedługo dotrń do autostrady œ wkrótce też wstanie newtońskie słońce. Rozdział 34 Z głoœnika w tylnym przedziale limuzyny rozbrzmiał pojedynczy dœwięk. Zwolnili, zjechali na pas przeznaczony do parkowania i zatrzymali się tuż obok jeszcze jednego brńzowego pojazdu kołowego.

Samochód ustawiono doœć daleko od pasa najwolniejszego ruchu, a jego pokrywę uniesiono, odsłaniajńc konstrukcję i częœci napędu; widok ten skojarzył się Bleysowi z nieboszczykiem w kostnicy, pozostawionym w trakcie niedokończonej autopsji. Wokół jednostki napędowej stali trzej mężczyœni rozmawiajńc i pochylajńc się nad niń od czasu do czasu, najwyraœniej próbujńc naprawić jakieœ uszkodzenie. Kierowca limuzyny wysiadł i podszedł do unieruchomionego pojazdu. Dołńczył do stojńcych przy nim mężczyzn i na kilka minut pogrńżyli się w rozmowie, znów zaglńdajńc do silnika. Po chwili jeden z mężczyzn odwrócił się i podszedł do limuzyny. Był to Kaj Menowsky. Drzwi pojazdu otwarły się dla niego œ musiał to zrobić mężczyzna siedzńcy obok miejsca kierowcy na przedzie samochodu. Kaj wszedł do œrodka i siadł na dryfie, obracajńc go, by znaleœć się twarzń w twarz z Bleysem. Ten popatrzył na lekarza bez uœmiechu. Kaj w najmniejszym stopniu nie wyglńdał na przejętego brakiem ciepłego powitania, o ile w ogóle to zauważył. – Jak się czujesz, Bleysie Ahrens? œ zapytał. – Czuję się tak jak zawsze. Normalnie œ odpowiedział Bleys. Pomyœlał, że mógłby znienawidzić tego człowieka za jego cińgłe pytania. – Dobrze œ stwierdził Kaj. œ Od tej chwili, aż do momentu wejœcia na statek, postaraj się zachowywać jak najspokojniej. Obu nam to ułatwi życie, jeœli nie będziesz się przejmował tym, co będzie się działo wokół ciebie. – Zrobię co w mojej mocy œ oœwiadczył poważnie Bleys. Odwrócił wzrok od Kaja, gdy otwarły się przednie drzwi limuzyny i kierowca zajńł swoje miejsce. Gwałtownie nabrali szybkoœci, doganiajńc i wyprzedzajńc pojazdy, które wczeœniej jechały za nimi. Kaj nie powiedział nic więcej. Kiedy znów znaleœli się na czele kolumny i kierowca zwolnił, w przedziale pasażerskim znów rozległ się dzwonek telefonu, tym razem krótkń melodiń brzmińcń, jakby pochodziła z jakiejœ starożytnej pieœni ludowej. – Kod œ Dahno spojrzał na Bleysa. – Nic, czego nie byliby w stanie złamać, ale nie będń mieli na to doœć czasu, zanim znajdziemy się na stanowiskach. To Henry. Mówi, że jest z grupami Pierwszń i Drugń. Wydostali się z miasta przed ustawieniem blokad. Przerwały mu kolejne tony podobnej, lecz dłuższej melodii. – Mówi, że przy wyjeœdzie na autostradę w stronę kosmodromu ustawiono barykadę –

oœwiadczył Dahno. œ Ale to tylko policja drogowa, same karabiny rakietowe i broń ogłuszajńca. Jego dwie grupy dokonajń dywersji, jak tylko pojawimy się w polu widzenia, a potem zniszczń blokujńcń drogę barykadę. Nasze pojazdy przejadńwzwartej grupie, z limuzynń w œrodku. Pozostałe otoczń jń i w razie czego będń służyć jako tarcze... Przerwał. Kolejna melodia. – Spróbujemy przedostać wszystkie pojazdy, ale nie zatrzymamy się dla żadnego uszkodzonego. Kiedy już przejedziemy, pierwsze szeœć samochodów, nie liczńc limuzyny, rozproszy się i przygotuje linię obrony dla grup zaczajonych przy barykadzie. To nie powinno stanowić problemu, mamy broń energetycznń, a wszystko czym dysponuje policja to karabiny rakietowe i broń ręczna. Kiedy zatrzymamy poœcig, dołńczń do nas pojazdy, którym uda się przejechać i razem pojedziemy w stronę następnego punktu oporu. Dahno umilkł. Znów zabrzmiało kilka tonów. – Następnym punktem będzie most da Vinci. Możemy się tam spodziewać cięższej broni. Wszystkie ich pojazdy jechały teraz w ciasnej grupie po szerokim łuku pustej drogi. Nie było jeszcze widać œladów nadchodzńcego œwitu Alfy Centauri B. Nag le w polu widzenia pojawiła się barykada, doskonale widoczna dzięki silnemu oœwietleniu. Pięćdziesińt lat wczeœniej mogły jń stanowić po prostu dwa rzędy wozów policyjnych. W tej chwili, nawet pomimo braku czasu, jezdnię przecinała gruba na metr i wysoka na półtora, przytwierdzona do podłoża œciana, przedzielona w œrodku jedynie szczelinń umożliwiajńcń przejazd jednego pojazdu. Limuzyna zbliżała się do przerwy z prędkoœciń dwustu kilometrów na godzinę, a pozostałe samochody utrzymywały równe tempo. – Lepiej, żeby grupy Pierwsza i Druga zadziałały na czas œ cicho odezwał się Dahno, patrzńc w stronę szybko zbliżajńcej się barykady. Jednak właœnie w tej chwili jeden z końców bariery przy szczelinie eksplodował, tworzńc wyrwę szerokoœci czterech pojazdów. Dahno zachichotał. – Henry musi mieć działko energetyczne, dostatecznie małe, by mogło je nosić paru ludzi. – Tak œ zgodziła się Toni. Niemal w tej samej chwili dwa pojazdy o napędzie magnetycznym przyspieszyły i zajęły pozycje przed limuzynń, podczas gdy pozostałe otoczyły jń ciasno, ledwie zostawiajńc miejsce na manewry. Równoczeœnie przejechali przez wyrwę w barykadzie, chwytajńc na

ułamek sekundy obraz pojazdów i gruzu œ i już byli na otwartej przestrzeni za blokadń, gonieni ulewń pocisków stukajńcych w okna i boki, a nawet dach limuzyny. – Rakietki œ niepotrzebnie wyjaœnił Dahno. – Tak œ potwierdziła Toni. œ Nie przebijń kadłuba limuzyny. Bleys nie wiedział tego. Nagle uœwiadomił sobie, jak mało wiedział o strzelaniu w warunkach bojowych, poza strzelnicń œ i to mimo spędzenia młodoœci wœród członków Koœcioła, z których częœć została Żołnierzami Boga. Mimo swego ateizmu Bleys musiał uczęszczać na nabożeństwa razem z resztń rodziny, by nie zwracać na siebie uwagi. Jednak jego Koœciół nigdy nie został na serio zaatakowany, poza młodzikami ze stosunkowo niegroœnń broniń, z którymi bez problemu radził sobie lokalny policjant ze swoim pistoletem energetycznym. Bleys poczuł przelotne ukłucie poczucia niższoœci wobec Henry’ego i jego ludzi. Jednak było to tylko chwilowe. Ból głowy stał się teraz niemal stałym goœciem, a otępienie zdawało się wysysać z niego całń energię. Skoro tylko minęły chwilowe emocje zwińzane z pokonaniem barykady, na powrót opadł w stan bliski otępieniu. Prawdopodobnie był to efekt długiej nocy spędzonej prawie bez snu, ale Bleys miał wrażenie, że wszystko wokół działo się na zewnńtrz przejrzystej, zajmowanej przez niego kapsuły, nie bardziej zaangażowany w aktualne wydarzenia niż gdyby oglńdał je tylko na ekranie. W miarę jak oddalali się od barykady, deszcz pocisków osłabł. Patrzńc w ekran przedziału pasażerskiego limuzyny, Bleys widział szybko malejńcń wyrwę. Tuż za nimi jechały inne pojazdy z ich grupy, przy czym ostatnie były pojazdy kołowe, odbijajńc się i podskakujńc przy przejeżdżaniu przez rozrzucone eksplozjń odłamki. Bleys pomyœlał, że to œmieszne, iż przez stulecie nikt nie był w stanie zwiększyć zasięgu broni energetycznej w atmosferze. Tak drobna poprawka pozwoliłaby znaczńco lepiej wykorzystać ich niewiarygodnń siłę niszczenia. Karabin energetyczny nie musiałby mieć zasięgu karabinu rakietowego, którego każdy pocisk stanowił maleńkń rakietkę pędzńcń aż do wyczerpania paliwa. Jednak stworzenie broni energetycznej skutecznej na dystansie ponad stu metrów, byłoby znaczńcym osińgnięciem. Z rejonu silnie oœwietlonej barykady wystartowały cztery wozy policyjne, najwyraŸniej wszystkie.jakie nadawały się jeszcze do jazdy, ruszajńc w poœcig za uciekajńcymi œ odważne,

lecz bezsensowne posunięcie. Wszystkie były pojazdami na poduszce magnetycznej i bez wńtpienia były szybsze od większoœci samochodów w grupie, nawet limuzyny, którń jechał Bleys œ ale nie próbowały dogonić kolumny, utrzymujńc się w sporej odległoœci za niń. Najwyraœniej policja zamierzała ich tylko œledzić, by informować o nich centralę, ułatwiajńc koordynację akcji. Kiedy tylko Bleys o tym pomyœlał, znów zagrzmiała broń energetyczna, prawdopodobnie ta sama, która wypaliła dziurę w barykadzie, tym razem rozdzierajńc szeroki pas nawierzchni za grupń Bleysa, ale jeszcze w sporej odległoœci od wozów policji. Policjanci zjechali na bok, zatrzymali samochody, wysiedli i po prostu przyglńdali się oddalajńcym się pojazdom znikajńcym za kolejnym zakrętem drogi, omijajńcym strome, zalesione zbocze pobliskiego wzgórza. Spomiędzy drzew wyłoniły się kolejne pojazdy i dołńczyły do kolumny. Droga przed nimi znów się poszerzyła. – Jak się teraz czujesz? œ zapytał Bleysa Kaj. Bleys poczuł na nadgarstku delikatny dotyk palców lekarza, badajńcego jego puls. – To ci nic nie da. œ Bleys zerknńł na trzymajńcń go dłoń. œ Trzeba czegoœ więcej, by przyspieszyć mój puls. Kaj puœcił go bez komentarza. – Nie odpowiedziałeœ na moje pytanie œ stwierdził. œ Jak się teraz czujesz? – Dokładnie tak samo, jak w chwili, gdy pytałeœ poprzednio œ odpowiedział Bleys. – Dobrze. Jeœli poczujesz się gorzej, daj mi znać œ natychmiast. Leczenie kogoœ tak zainfekowanego nie jest prostń sprawń, ale jeœli poczujesz, że ogarnia cię podniecenie albo nerwy, podam ci œrodek uspokajajńcy. Próbuj unikać takich uczuć. – Tak zrobię. œ Bleys odwrócił się do Dahno. œ Jak daleko jesteœmy od rzeki? œ zapytał i natychmiast uœwiadomił sobie, że sam powinien to wiedzieć. Przypomniał sobie teraz wczeœniejsze przebycie mostu, podczas jazdy wdrugń stronę œ ale wspomnienie nie było zbyt wyraœne. Wtedy było popołudnie, teraz wcińż jeszcze noc œ choć niebo zaczynało się rozjaœniać. Bez wńtpienia Alfa Centauri B była przed nimi, tuż poniżej horyzontu, a blednńce niebo zdradzało miejsce, w którym się pojawi. Na ekranie widział, że za nimi wcińż panowała jeszcze czerń nocy. Z przodu gwiazdy zaczęły już blednńc i znikać. Zaœ most... z tego co pamiętał, miał dwa poziomy ruchu œ górna pr owadziła w kierunku

portu kosmicznego, podczas gdy dolna w stronę miasta; autostrada w tym miejscu nie wyróżniała się niczym szczególnym i łatwo było nie zauważyć, że przekracza się wodę, gdyby nie dwie wieże na obu końcach mostu. Była to konstrukcja wiszńca, ale oparta na nowoczesnych materiałach; zwłaszcza dzięki monomolekularnym kablom o wielkiej sile noœnej, wieże mogły być stosunkowo niskie i nie rzucajńce się w oczy. Jeœli chodzi o samń rzekę i jej okolice, to Bleys zapamiętał, że nie była zbyt szeroka, choć płynęła wartko w głębokim wńwozie o zalesionych stokach i stromych zboczach. Poprzednio, jadńc do miasta, zaraz po opuszczeniu mostu wjechali na szeroki łuk podobny do przemierzanego teraz. Przed dotarciem do kosmodromu po drugiej stronie rzeki, autostrada skręcałajeszcze raz podobnym łukiem, lecz w drugń stronę, jako że rzeka płynęła między dwoma grzbietami schodzńcymi z łańcucha górskiego, w tej chwili na lewo od Bleysa. Tak więc most wcińż nie był widoczny i zobaczń go dopiero tuż przed wjechaniem na niego. Po obu stronach rzeki podjazdy do mostu stanowiły krótkie, proste fragmenty autostrady wycięte w ziemi i skałach na końcach mostu, jednak ich zbocza były gęsto poroœnięte roœlinnoœciń, więc wydawały się stanowić nat uralnń częœć lasów schodzńcych z grzbietów górskich aż do poziomu wody. – Ile jeszcze do mostu? œ ponownie zapytał Bleys, jako że Dahno nie odpowiedział. Wszystkie ich pojazdy zwalniały i olbrzym zajęty był obserwacjń lasu na stromym zboczu po prawej stronie drogi. Odpowiedziała mu Toni. – Będziemy tam lada chwila œ wyjaœniła. œ Prawie już dojechaliœmy. Faktycznie, limuzyna zwolniła prawie do zera, skręciła pod kńtem prostym i zjechała z autostrady na trawiaste pobocze, ruszajńc w górę stoku i lawirujńc między drzewami na poduszce magnetycznej. Bleys zauważył, że pozostałe pojazdy o napędzie magnetycznym i poduszkowce podńżały za nimi, choć pomimo rozjaœnienia obrazu na ekranie nie widział, czy jadń także pojazdy kołowe. Rzut oka za okno przekonał go, że widocznoœć ograniczała gęsta roœlinnoœć. Bleys zrezygnował z prób wypatrzenia czegoœ więcej i usiadł wygodniej na fotelu. Powiedział sobie, że w końcu jest tylko pasażerem. Ostro skręcajńc między drzewami w poszukiwaniu przesmyków umożliwiajńcych jazdę,

limuzyna pięła się dalej między mrocznymi słupami drzew po doœć stromym zboczu, aż po kilku minutach wyjechała na niewielkń i œ sńdzńc po œwieżych œladach wyrębu – niedawno stworzonń polankę. Pojazd stanńł. Dahno wysiadł poœpiesznie, a wszyscy podńżyli za nim, łńcznie z Bleysem. Po wyjœciu z samochodu Bleys zatrzymał się i rozcińgnńł na całń długoœć z ulgń, po tak długim czasie spędzonym w pozycji siedzńcej. Na œrodku polanki rozpalono polowń lampkę, dajńcń niewiele więcej œwiat ła niż pojedyncza œwieczka, ale jej blask ukazał kilka postaci nachylonych nad rozłożonymi mapami; najwyraœniej dzięki noszonym na oczach goglom doskonale widzieli. Bleys rozpoznał Henryœego po sposobie poruszania. Pozostali pasażerowie limuzyny ruszyli w jego stronę, więc Bleys poszedł za nimi. Kiedy doszli do grupy i zatrzymali się, Henry uniósł głowę znad arkusza, kierujńc ciemne soczewki w stronę Bleysa. – Cieszę się, że bezpiecznie tu dotarłeœ, Bleys œ powiedział. W tej chwili wciœnięto coœ Bleysowi w dłonie; patrzńc w dół przekonał się, że była to para gogli, takich jakie miał na oczach Henry. Oczywiœcie, były to gogle noktowizyjne. Powinien był się domyœlić. – Teraz będziesz w stanie widzieć œ wyjaœnił Henry. – Może lepiej byłoby, gdyby Bleys Ahrens ich nie miał œ zaprotestował zza pleców Bleysa Kaj Menowsky. – Doktorze... œ Bleys odwrócił się w stronę głosu. Ale zdńżył powiedzieć tylko pierwsze słowo, bo równoczeœnie odezwał się Henry. – Nie. Załóż noktowizor, Bleys. Bleys zdńżył już to zrobić. Wszystko dookoła natychmiast stało się doskonale widoczne, równie jasne i wyraœne jak w pochmurny dzień. Henry stał jakiœ metr od niego, a wjego postawie było coœ, co natychmiast uderzyło Bleysa. Henry MacLean nigdy nie był szczególnie wysoki czy wielki, ale w tej chwili wyglńdał na większego, potężniejszego niż każdy z nich. Duża częœć tego wrażenia brała się z roztaczanej przez niego aury zdecydowania i władzy. Było w nim jeszcze coœ, czego Bleys nie potrafił wyłapać. Coœ, jakby w Henrym płonńł entuzjazm, wręcz radoœć płynńca z obecnej sytuacji. – Chodœ, Bleys œ powiedział Henry, odwracajńc się od pozostałych. œ Chcę, żebyœ przyjrzał się ze mnń sytuacji.

Rozdział 35 Henry i Bleys ruszyli między drzewa, przez kilka minut szli w milczeniu; Henry nic nie mówił, a Bleys nie odczuwał chęci rozmowy. Przeciskali się między gałęziami gęsto rosnńcych w tym miejscu drzew i krzewów. Bleys rozpoznał między rodzimymi krzewami, importowanń na Newtona i zmienionń genetycznie odmianę sosny norweskiej. Nagle wyszli na otwartń przestrzeń, a Bleys został oœlepiony nagłym uderzeniem œwiatła na jego okulary. Poczuł, jak Henry zatrzymuje go jednń rękń, drugń równoczeœnie œcińgajńc mu z twarzy gogle. Zamrugał, przekonujńc się, że stali już pod gołym niebem œwitu, choć gwiazda jeszcze nie wyszła ponad horyzont. Odkrył też, że Henry zatrzymał go o krok przed krawędziń niemal pionowego klifu, opadajńcego do szaroniebieskiej rzeki w dole. Szerokie, jasne wstęgi dwóch, prowadzńcych w przeciwnych kierunkach pasów autostrady przerzuconej nad rzekń, widoczne były po prawej, w dole rzeki. Za mostem obie wstęgi, wcińż jedna nad drugń nikły łukiem za grzbietem wzgórza. Kiedy wzrok Bleysa przywykł do oœwietlenia, dostrzegł efekty prowadzonych na moœcie gorńczkowych prac. W nawierzchni jezdni wykopano zagłębienia, nad którymi wzniesiono przypominajńce ule, szeœciokńtne struktury, bez wńtpienia tworzńce osłony stanowisk strzeleckich. Surowcem do budowy był prawdopodobnie ten sam, szybko wińżńcy materiał, z którego wzniesiono pokonanń już wczeœniej barykadę. Poziome szczeliny bunkrów otwierały się tuż nad powierzchniń drogi w kierunku miasta. Przynajmniej cztery struktury były już gotowe, a wcińż trwała praca nad następnymi. Najbardziej wysunięte, wykończone już i uzbrojone, blokowały lewy pas jezdni, następne kolejny pas z ograniczeniem prędkoœci. Podobne, lecz większe struktury z tego samego materiału wznoszono na drugim końcu mostu, łńczńc je częœciowo z zagłębionymi, osłoniętymi chodnikami. – Poważnie podeszli do zatrzymania nas œ stwierdził Bleys. Henry skinńł głowń. – To żołnierze z Kwatery Głównej sił kosmicznych w Woolsthorpe – wyjaœnił. œ Prawdopodobnie mieli problemy z dotarciem tu na czas z niezbędnym sprzętem i maszynami budowlanymi, ale najwyraœniej starali się zrobić, co mogli. Chciałem, żebyœ się temu

przyjrzał i zastanowił, czy możesz mi pomóc. Może masz jakieœ pomysły przebicia się przez blokadę. Sam mam doœć dobre pojęcie jak tego dokonać, ale chciałbym usłyszeć wszelkie sugestie, choć najprawdopodobniej i tak będę trzymał się swojego planu. Zawsze jednak istnieje szansa, że zaproponujesz coœ, o czym nie pomyœlałem. Bleys skupił wzrok na moœcie i trwajńcych tam pracach, próbujńc uporzńdkować myœli. – Nigdy nie przykładałem szczególnej uwagi do taktyki i strategii wojennej œ powiedział bardziej do siebie, niż do Henryœego. œ Nie sńdziłem, że będzie to konieczne. Przypuszczam, że te wznoszone przez nich osłony zatrzymajń nasze pociski? – Z całń pewnoœciń œ potwierdził Henry œ choć z drugiej strony, nie osłoniń ich przed broniń energetycznń. Prawdopodobnie będziemy w stanie przebić się przez te bunkry wzdłuż drogi i przypuszczalnie przez prawie wszystko, co mogliby mieć dalej – ale zniszczenie każdego wymagałoby kilku bezpoœrednich trafień, a przy każdym strzale będziemy zdradzać naszń pozycję. Nie wspominajńc już o tym, że ze względu na zasięg broni musielibyœmy wyjœć na odkrytń przestrzeń. – Tak, broń energetyczna – skoro już o tym mowa, cała wasza broń – wtrńcił Bleys. – Skńd jń macie? Wiem, że lńdujńc na innych planetach twoi Żołnierze nie majń ze sobń nic, prócz kieszonkowych noży, choć w bagażach macie trochę broni osobistej. Ale tego nie przywieœliœcie ze sobń, pr awda? – Nie, choć nawet najmniejszy nóż jest niebezpiecznń broniń, jeœli wie się, jak go użyć – odpowiedział Henry. œ Pamiętasz, co mówiłem tobie, Joshui i Willowi w dzieciństwie? Ale wracajńc do naszej broni œ zdobyliœmy jń tak samo, jak zawsze pozys kiwali jń Żołnierze Boga i oddziały partyzanckie na Harmonii i Zjednoczeniu. Z magazynów milicji. – Na Newtonie nie ma milicji œ zaprotestował Bleys. – Nie. Ale jest wojsko z kwaterami w Woolsthorpe œ odpowiedział Henry. œ Pamiętasz chyba, że wspominałem o nich wczoraj. Na planecie majń działać jako ochrona członków Rady i rzńdu. Majń wszelkie możliwe rodzaje broni, łńcznie z najcięższń – częœci nawet nie wolno stosować w atmosferze. Wyposażenie jest składowane w magazynach, więc pierwszym naszym krokiem było ich zlokalizowanie. Tam właœnie dzisiejszej nocy udała się większoœć Żołnierzy, zabierajńc wszelkń broń, jakń mogli unieœć. Bleys ponownie spojrzał na scenę przed sobń. W czasie gdy stali nad urwiskiem, niebo

zdńżyło zauważalnie pojaœnieć; rzeka œciemniała, nabierajńc głębokiej barwy pełnego morza. Szaroœć wstęg autostrady i konstrukcji noœnej mostu ostro kontrastowała ze œnieżnń bielń stanowisk ogniowych. Kontrast rzucał się w oczy nawet wobec ciemnozielonego tła lokalnej odmiany sosny norweskiej i rodzimych krzewów œ o liœciach zbliżonych barwń do igieł sosen, z dodatkiem delikatnej pomarańczowej obwódki wokół każdego liœcia, co sprawiało, że zaroœla w porannym œwietle wyglńdały jakby płonęły. Bleys studiował bunkry, wznoszone dalej za liniń już obsadzonych i szukał czegoœ, co warto byłoby zasugerować Henryœemu. Jednak jego umysł był dziwnie zmęczony i otępiały. Niczego nie wymyœlił. Powierzchnia rzeki była tak spokojna, że łatwo byłoby uwierzyć w jej całkowity bezruch. Sńdzńc po nachyleniu koryta w stosunku do łańcucha górskiego, z którego wypływała, prńd musiał być mocny. Ajednak na powierzchni tylko czasem ukazywały się pojedyncze wiry, okazjonalnie pojawiały się też gałęzie czy pnie drzew, sunńc szybko w stronę mostu. Jego myœli snuły się swobodnie... jak w piosence ze Starej Ziemi... Mein Fader var ein Vandringsman, Ich hab ‘es in das blut... ...Ezechiel MacLean, brat Henryœego, przypisujńcy sobie ojcostwo Bleysa, miał talent do języków i nauczył Bleysa wielu piosenek oraz historii w różnych językach Starej Ziemi. Ale wędrówki Ezechiela trudno było nazwać szczęœliwymi. Bleys pomyœlał, że skoro był jego synem, możliwe, że też œmiał to we krwiœ i był skazany na tułaczkę œ zawsze jako obcy... Bleys zmusił się do ponownego skupienia na moœcie. Umysł jednak odmawiał skupienia, a oczy nie odnajdywały żadnego słabego punktu. – Nie potrafię ci pomóc, Henry œ powiedział. œ Może zbyt długo jestem na nogach. W chwili kiedy to mówił uœwiadomił sobie, że Henry i wszyscy pozostali nie spali przynajmniej równie długo. – Może moglibyœmy ci zorganizować jakieœ miejsce do odpoczynku na czas, kiedy będziemy się przebijać przez most. Cichy kńcik w lesie... – Nie! œ ostro zaprotestował Bleys. œ Nie trzeba... poprostu nie potrafię zaoferować ci żadnych pomysłów. Jeœli wyprowadzisz broń energetycznń na otwartń przestrzeń do

zniszczenia bunkrów, ich obsługa stanie się doskonałym celem dla wojska. Prawdę mówińc, nie widzę żadnego sposobu zbliżenia się do nich, poza obleceniem ich górń albo przekopania się po rzekń. Henry kiwnńł głowń. – Wszystko w porzńdku. Twoje słowa potwierdzajń mój tok rozumowania. Chcesz poczekać tu ze rnnń i zobaczyć jak rozwinie się sytuacja? W tym miejscu trudno nas zauważyć, a nawet gdyby nas wypatrzono, potrzebowaliby strzelca wyborowego z karabinem rakietowym, żeby nam zagrozić. Nie sńdzę, żeby wiedzieli, że już tu jesteœmy. – Henry, jakie właœciwie masz plany? – Poczekaj, za chwilę zobaczysz. Wydałem rozkaz przygotowania ataku, gdy tylko pojawiłeœ się tu z resztń Żołnierzy. Wkrótce powinniœmy zobaczyć pierwsze efekty. Henry uniósł do ust swojń bransoletę. – Awar œ powiedział do niej œ czas rozpoczńć ostrzał. – Takjest œ dobiegła odpowiedœ z przekaœnika. œ Ostrzał za niecałń minutę. Henry opuœcił ramię i spojrzał na Bleysa. Nie musieli czekać nawet minuty. Przed upływem tego czasu z różnych miejsc na drzewach, rosnńcych nad rzekń, rozpoczńł się ostrzał z karabinów rakietowych i okazjonalnie z nieskutecznej na tę odległoœć broni energetycznej, przy czym nigdy nie strzelano dwukrotnie z tego samego miejsca. Bleys zmarszczył brwi, jeszcze zanim uœwiadomił sobie, że to robi. Stanowiska ogniowe obrońców znajdowały się poza skutecznym zasięgiem broni energetycznej z lasu, a karabiny rakietowe nie były w stanie wyrzńdzić im krzywdy, chyba że mieliby szczęœcie trafić dokładnie w szczeliny strzeleckie umocnień. Bunkry natychmiast odpowiedziały ogniem. – Czy nie mówiłeœ, że strzelajńc do nich zdradzimy tylko swoje pozycje? – zapytał Bleys. – Ogólnń lokalizację, tak, ale w tej chwili chodzi nam tylko o œcińgnięcie ich uwagi. Jest tam tylko kilku Żołnierzy, cińgle zmieniajńcych pozycje i nie stanowińcych dobrego celu dla Newtończyków. Dowiemy się dzięki temu, jakń majń broń i ewentualnie strzelców wyborowych. To nie potrwa długo. Rzeczywiœcie, strzały z lasu zaczynały już przycichać, a po chwili całkowicie ustały. Niemal natychmiast umilkł też ogień z bunkrów, a zapadła cisza miała w sobie coœ nienaturalnego œ jakby cała sceneria w jakiœ sposób powstrzymywała oddech.

Bleys nagle uœwiadomił sobie silny puls w szyi i fakt, że podœwiadomie liczy uderzenia serca. Aby zajńć umysł czymœ innym, poszukał czegoœ, co mógłby powiedzieć do Henry’ego. O ile nie potrafił pomóc w planowaniu, to przynajmniej dzięki swoim ćwiczeniom na strzelnicy był w stanie rozróżnić odgłos wystrzału pistoletu i działka energetycznego, w rodzaju tego, którego ludzie Henryœego użyli do wybicia dziury w barykadzie na drodze. – Cóż – odezwał się. œ Przynajmniej wiesz, że nie majń w tych bunkrach działek energetycznych. – Myœlę, że majń œ odpowiedział Henry. Przerwał na chwilę. œ Możesz przytrzymać spust karabinu rakietowego i pokryć pociskami większy obszar po prostu przesuwajńc lufę. Dowolnych rozmiarów broń energetyczna strzela wyłńcznie pojedynczymi impulsami. Przy odległoœci od bunkrów, w jakiej jesteœmy, wyładowania z działka nie byłyby bardziej skuteczne niż z pistoletu. Dlatego właœnie strzelajń z karabinów. Te kilka strzałów z broni energetycznej miało nas po prostu ostrzec przed podchodzeniem. Nie użyjń cięższej broni do chwili, aż będń mogli skutecznie jń wykorzystać. – Tak œ mechanicznie odpowiedział Bleys. W jego własnych uszach głos zabrzmiał dziwnie. Henry znów uniósł bransoletę do ust. – Rozpoczńć główny atak. Z lasu znów rozpoczńł się ostrzał, jednak tym razem towarzyszyły mu coraz częstsze, przypominajńce wybuchy dœwięki wyładowań broni energetycznych œ choć, na ile Bleys był w stanie okreœlić, bunkry wcińż znajdowały się poza skutecznym zasięgiem. Obrońcy odpowiedzieli ogniem. Jednak wtedy, nieoczekiwanie broń energetyczna rozpoczęła ostrzał ze szczytów wież podtrzymujńcych konstrukcję mostu i to przeciwko stanowiskom ogniowym obrońców. Z tej odległoœci strzały były œmiertelnie skuteczne. Natychmiast odpowiedział im ogień broni energetycznej z newtońskich pozycji, łńcznie z pojedynczymi wystrzałami działek energetycznych. – Masz Żołnierzy na wieżach! œ wykrzyknńł Bleys. – My byliœmy tu pierwsi œ stwierdził Henry. – Ale te wieże nie zapewniajń nawet ułamka osłony, jakń dajń bunkry – powiedział Bleys. – Wydaje mi się... Ale zanim skończył, ogień broni energetycznej skierowanej przeciwko wieżom umilkł

gwałtownie, choć dalej prowadzono z nich ostrzał, podobnie jak z lasu; Żołnierze zaczęli wybiegać pojedynczo spomiędzy drzew, by po przebyciu niewielkiego dystansu chronić się za dostępnymi osłonami. Bleys zauważył, że jeden z Żołnierzy został niemal od razu trafiony, pomimo ukrycia w zagłębieniu. Zwinńł się konwulsyjnie i zaczńł turlać, jak dziecko bawińce się staczaniem po zboczu. Bleys patrzył na niego tężejńc, jakby jego ciało również staczało się po trawie. Odwrócił wzrok od ciała. Patrz na niego œ powiedział sobie ogniœc ie i zmusił się do ponownego spojrzenia na Żołnierza. Ale mężczyzna już nie żył. Trafiło w niego jeszcze jedno wyładowanie z broni energetycznej, zbyt słabe, by go rozerwać, lecz majńce doœć energii, by unieœć go w powietrze, odrzucajńc na kilka metrów, gdzie legł skręcony i nieruchomy. Kolejna œmierć, pomyœlał Bleys. Liczył je z jakńœ lodowatń zawziętoœciń, która zdawała się zamieniać ciało w pustń skorupę. – Musimy zabrać ze sobń rannych i zabitych œ oœwiadczył Henryœemu. œ Zabierzemy ich statkiem na Harmonię, skńd ciała będzie można przesłać rodzinom, gdziekolwiek będń. – Wola Boża œ odpowiedział Henry. – Musimy ich zabrać ze sobń. – Jeœli będziemy mogli. W każdym razie, dusza tego Żołnierza jest już w rękach Pana. – Nawet œ zapytał Bleys – jeœli zginńł za mnie, który jestem w rękach Szatana? Pamiętał słowa, prawie pierwsze wypowiedziane przez Henry’ego, gdy przybył, by do niego dołńczyć na Zjednoczeniu. – Bóg osńdzi œ odpowiedział Henry, a patrzńc na twarz człowieka, którego nazywał swoim wujem, Bleys zobaczył twarz nieruchomń jak kamienne zbocza odległych gór. Głęboki dœwięk działek przycińgnńł uwagę Bleysa z powrotem do mostu; zauważył, że bliższa z wież zatrzęsła się, najwyraœniej od uderzenia ładunku działka. Jednak ogień broni energetycznej przeciwko wieżom umilkł, jakby wojsku wydano rozkaz zakazujńcy tego. Z wież dalej strzelano w kierunku bunkrów. Niszczono fragmenty wysuniętych schronów, a równoczeœnie Żołnierze prowadzili natarcie od strony lasu, biegnńc skokami i ostrzeliwujńc Newtończyków. Bleys przyglńdał się temu wszystkiemu. – Spójrz na rzekę œ usłyszał głos Henryœego. Bleys oderwał wzrok od mostu, patrzńc w stronę spokojnie płynńcej wody.

– Czemu bunkry przerwały ogień w kierunku wież? œ zapytał. Ale jeszcze zanim Henry zdńżył odpowiedzieć, uœwiadomił sobie, że zna odpowiedœ na własne pytanie. Broń energetyczna mogła z łatwoœciń przebić się nie tylko przez cienkń osłonę wież, ale mogłaby zniszczyć również umieszczone w œrodku kable podtrzymujńce most. Gdyby przerwano choćby częœć z nich, most mógłby się zawalić i cała sekcja spadłaby do rzeki. Jak dotńd tylko obrońcy znajdowali się na częœci mostu bezpoœrednio nad wodń. – Kable œ odpowiedział Henry w chwili, kiedy Bleys rozważał już wszystkie implikacje. Zgodnie z sugestiń Henryœego, Bleys spróbował skupić się na wodzie. Spokojnie płynńca woda pozwoliła mu ukoić nieco uczucia obudzone przyglńdaniem się œmierci Żołnierza. Stopniowo zaczńł skupiać się na ruchu wody, ponownie zauważajńc unoszńce się na powierzchni fragmenty roœlinnoœci, między którymi okazjonalnie pojawiały się całe drzewa. Częœciń umysłu pomyœlał, że w górze rzeki mogło nastńpić jakieœ osunięcie zbocza, czego efekty mogły właœnie docierać do mostu. W wodzie pojawiało się coraz więcej dryfujńcych gałęzi i drzew. Nieoczekiwanie na jednym z nich dostrzegł krótki błysk œwiatła. Nie połńczył tego z odgłosem wystrzału ze strony mostu ani atakujńcych Żołnierzy. Nagle jego umysł obudził się pod wpływem podejrzenia. Automatycznie sięgnńł po gogle, ale opuœcił rękę. Te soczewki nie umożliwiały powiększania obrazu. Kiedy dryfujńce z prńdem pnie zbliżyły się bardziej, Bleys maksymalnie skupił na nich wzrok. Jego wysiłki zostały w końcu wynagrodzone przez widok ludzkiej twarzy i grubej lufy karabinu energetycznego; oba ledwie widoczne tuż nad powierzchniń wody, między gałęziami całkiem sporego, choć młodego drzewka, którego iglaste gałęzie rozkładały się na powierzchni rzekł. Kiedy patrzył, lufa znów błysnęła i tym razem udało mu się połńczyć głos wystrzału z błyskiem. Odwrócił się w zdumieniu do Henryœego, który uœmiechnńł się samymi kńcikami ust, co u kogoœ innego odpowiadałoby salwie œmiechu. – Pełna grupa uderzeniowa œ powiedział Henry. Bleys wrócił do przyglńdania się rzece. Więcej kawałków dryfujńcego drewna zbliżyło się do mostu i był już w stanie wyraœnie dostrzec te, które niosły ze sobń uzbrojonych w karabiny energetyczne Żołnierzy, ledwie wystajńcych nad powierzchnię wody. Strzelali z poziomu rzeki w spód górnej wstęgi mostu.

Z pewnoœciń celowali w dolne częœci wkopanych w nawierzchnię stanowisk ogniowych. Czy ich spód był w jakiœ sposób wzmocniony? Prawdopodobnie nie. Ewentualnie, jeœli nawet, to bardzo nieznacznie, by chronić przed wyładowaniami broni energetycznej po przebiciu dolnej wstęgi. – Czwórka? Pińtka? œ Stojńcy za nim Henry mówił w stronę mikrofonu. Odpowiedziały mu dwa ciche głosy. – Szóstka na pozycji. Siódemka na stanowisku. – Wszyscy gotowi œ powiedział Henry. Uwaga Bleysa wcińż skupiała się na twarzach i lufach zauważonych między unoszńcymi się w wodzie drzewami. Woda płynęła szybciej, niż poczńtkowo mu się wydawało. Pierwszy z wypatrzonych strzelców zaprzestał już ognia i znikał właœnie pod dolnń krawędziń mostu. Bleys wstrzymywał oddech, czekajńc na ogień z bunkrów na moœcie. – Tam w rzece stanowiń doskonałe cele œ zwrócił się do Henryœego. – Nie œ usłyszał w odpowiedzi. Faktycznie, kiedy Bleys wytężył wzrok, przyglńdajńc się roœlinnoœci wypływajńcej po drugiej stronie mostu, nikogo już między nimi nie dostrzegł. Po chwili udało mu się zidentyfikować jeden z pni, co do którego nie miał wńtpliwoœci, że płynńł przy nim Żołnierz; teraz zdecydowanie nikogo przy nim nie było. Oczywiœcie. Henry musiał przewidzieć fakt, żewwodzie będń stanowić doskonałe cele, ale i tak wysłał ich wodń wiedzńc, że załoga bunkrów nie będzie w stanie odpowiedzieć ogniem, ponieważ poœpiesznie wzniesione umocnienia miały tylko pojedyncze otwory strzeleckie œ skierowane w stronę brzegu, tam gdzie atakujńcy lńdem Zaprzyjaœnieni zdołali już prawie dotrzeć do krawędzi mostu. – Jak widzisz, Bleys œ odezwał się Henry œ nie byłeœ wcale daleko od właœciwego planu. Nie mogliœmy się do nich przekopać, ale zaatakowaliœmy z niespodziewanego kierunku – a o coœ takiego tak naprawdę ci chodziło. – Ci Żołnierze płynńcy z prńdem œ zapytał Bleys. œ Wychodzń z wody pod mostem? – Tak œ potwierdził Henry. œ Jest tam jeszcze kilku z naszych ludzi, rozcińgnęli linę między brzegami, tuż pod powierzchniń wody. Kolejnyplus wczeœniejszego przybycia. Lina umożliwi grupom uderzeniowym Jeden i Dwa przedostanie się na brzeg. Wyjdń po drugiej stronie, a kiedy już wszyscy tam będń, wyjdń na górę, żeby wesprzeć atak grup Szeœć i Siedem, czekajńcych w ukryciu po drugiej stronie mostu. Bleys skinńł głowń. Czuł się pusty i bezużyteczny.

Cały plan bitwy przygotowany przez Henryœego był teraz oczywisty. Oczyma wyobraŸni Bleys zobaczył teraz mokrych Żołnierzy zbierajńcych się w grupę, wspinajńcych na stromy brzeg tuż pod mostem i czekajńcych. Wyobraził sobie grupy Jeden i Dwa zaczajone w drzewach. Henry znów wydawał polecenia do bransolety, ale Bleys już nie słuchał. Obraz wcińż był dziwnie niejasny. Bleys czuł się tak, jakby wcińż otaczała go niewidzialna, przejrzysta bariera, zaciskajńc się teraz wokół myœli, kompresujńc je i sprowadzajńc do umysłowego odpowiednika mocno zawężonego pola widzenia, jak w tunelu. Kiedy zmusił się do skupienia na jakimœ szczególe, jego umysł pracował jak zwykle, ale opuœciła go normalna zdolnoœć do łńczenia i ogarniania szerszego obrazu. Dziwne było to uczucie oderwania, zwłaszcza że równoczeœnie częœć umysłu przypominała mu, że odkrył w sobie œmiertelne możliwoœci, z oficerem milicji na Harmonii i Cassidiańczykiem wysłanym, aby go zabić. Zdumiewajńce, że wcińż było coœ nierealnego w chwili, kiedy ramiona i dłonie Bleysa zdały się zadziałać kierowane własnń wolń. Trudno było mu myœleć o mężczyŸnie w ciemnoœci, jako o realnej, żyjńcej osobie, ale Żołnierz staczajńcy się po stoku z pewnoœciń był realny. Chwila obecna pozostawała jednak nierzeczywista. Nie jak koszmar, bardziej jak sen. Sen bez zapachów i barw, coœ, co wolałby odepchnńć i zapomnieć, ale nie potrafił. Równoczeœnie zdawał sobie sprawę, że jest to częœć rzeczywistoœci rozcińgniętej wzdłuż nieuniknionej œcieżki, którń znał już od dawna œ ale nie spodziewał się, że tak na niego wpłynie, kiedy zacznie już niń kroczyć. – ...Powinniœmy wracać œ mówił Henry. Bleys oderwał się od swoich myœli i nagle znów znalazł się na krawędzi klifu. Sceneria przed nim oblekła się całkowitń ciszń. Przy końcu mostu stała grupa ludzi – wyłńcznie Żołnierzy Boga œ a druga podobna czekała na poczńtku pasa. Bleys stwierdził, że musiał stracić kontakt z rzeczywistoœciń na doœć długo, by przeoczyć zdobycie całego mostu. – Tak œ odpowiedział Henryœemu, automatycznie odpowiadajńc na ostatnie usłyszane słowa. Odwracajńc się, poszedł za starszym mężczyznń przez las, gdzie czerwonawe œwiatło Alfy Centauri B przeœwiecało przez gałęzie i liœcie, umożliwiajńc marsz bez gogli.

Rozdział 36 Bleys spodziewał się, że wrażenie otoczenia przez przezroczystń skorupę zaniknie, kiedy wróci do pozostałych. Nic takiego nie nastńpiło. Zabrał je ze sobń do limuzyny, razem ze sprawiajńcń mu prawie fizyczny ból ciężkoœciń całego ciała. Limuzyna unosiła się około półtora metra nad powierzchniń opuszczonej jezdni. Nie mówił nic do pozostałych, a żadne z nich – Dahno, Toni i Henry – nie odzywało się do niego. Rozmawiali cicho między sobń, a umysł Bleysa był tak oderwany, że odbierał ich rozmowy wyłńcznie jako ciche brzęczenie. Raz odezwał się do niego Kaj Menowsky i na krótko poczuł na przegubie jego palce, ale nie zareagował, a lekarz nie nalegał na udzielenie odpowiedzi. Na dłuższń chwilę stracił poczucie czasu. Przez jego umysł przepływały myœli i idee, w żaden sposób nie powińzane ze sobń i wczeœniejszymi wydarzeniami. Przypominało to trochę przypadkowe błńdzenie przez całkowicie obcy, lecz wykończony, opustoszały dom; przechodził z pokoju do pokoju przez znajdowane w nieoczekiwanych miejscach drzwi, za każdym razem znajdujńc coœ nowego, jednak bez większego znaczenia. Wyszedł z tego stanu nieokreœlony czas póœniej, gdy limuzyna zaczęła zwalniać. Automatycznie spojrzał na ekran. Za nimi zatrzymywały się inne pojazdy, stajńc na drodze tuż obok szeœciometrowego płotu, najwyraœniej bronińcego dostępu do lńdowiska. Bleys zaczńł unosić się z miejsca by opuœcić limuzynę, ale Henry œ siedzńcy na jednym z dryfów naprzeciw niego œ machnńł, żeby usiadł z powrotem. Posłusznie opadł na fotel. Henry obrócił się do Kaja. – Kaju Menowsky œ odezwał się. œ Będziemy teraz wchodzić... – Czemu właœnie tutaj? œ zapytała Toni. Henry rzucił jej krótkie spojrzenie. – Moglibyœmy wejœć gdziekolwiek. Tutaj jesteœmy najbliżej naszego statku. Rzecz w tym, że oni wiedzń, że tu jesteœmy; nie wiedzń za to, gdzie planujemy się przedostać przez płot. I tak nie możemy zrobić tego bez uruchamienia alarmów, ale to nie ma znaczenia. Favored of God jest w tej chwili niecały kilometr stńd, choć przypuszczalnie będziemy musieli pokonać dwukrotnie większń odległoœć, kryjńc się pod innymi statkami stojńcymi na lńdowisku. – Czemu mamy się kryć? œ zapytał Kaj. œ Nie byłoby szybci ej ruszyć wprost? Henry wyjaœnił.

– Zgodnie z umowami międzyplanetarnymi, każdy z tych statków oficjalnie stanowi terytorium planety, do której należy. Gdyby Newtończycy próbowali przejœć przez nie, stanowiłoby to naruszenie niezależnoœci – wystarczyłoby zresztń przypadkowe uszkodzenie. Tak więc możemy użyć ich do osłony. – Rozumiem œ stwierdził Kaj. – Tak œ powiedział Henry. œ Zaczniemy, jadńc jak najmniejszń liczbń pojazdów, ale prawdopodobnie szybko będziemy musieli je porzucić i podzielić się na grupy. Dowódcy grup i podgrup majń rozpylacze dymu, których użyjemy do ukrycia się w drodze między statkami. Zasłony dymnej użyjemy do grupy Bleysa, jako że to jego tak naprawdę chcń dostać. Mówię wam to, żeby wyjaœnić niezbędne podstawy. Teraz wszyscy wysiadać! Wyszli za Henrym przez drzwi obok płotu. Bleys wysiadł jako ostatni; stajńc na nierównym gruncie uderzył się w palec u nogi i zachwiał lekko. Dahno natychmiast złapał go za łokieć i pomógł w utrzymaniu równowagi. Zaraz zjawili się przed nim Henry i Kaj. – Jak się czujesz? œ ostro zapytał lekarz. – Boli mnie głowa i nie spałem przez dwa dni œ odpowiedział Bleys. – Nic więcej? – Jeœli byłoby... – Dajcie z tym spokój œ ostro ucińł chłodny głos Henryœego. œ Bleys, ile jeszcze masz siły? Możesz biec?... Odpowiadanie Henryœemu było całkiem innń rzeczń. – Przypuszczam, że nie jestem w formie. Nie. œ odpowiedział. – Tak œ potwierdził Henry. Odwrócił się do Kaja. œ Doktorze, musisz dać Bleysowi najsilniejszń bezpiecznń dawkę stymulanta, cokolwiek, co przez najbliższń godzinę utrzyma go w formie. Wyraz twarzy Kaja Menowskiego uległ zmianie œ nieznacznie, ale dało się to zauważyć. – Nie. Byłaby to najgorsze, co można mu w tej chwili zrobić. – Jeœli nie dostarczymy go na statek żywego œ powiedział Henry œ nie będzie miało znaczenia, czy lekarstwo, którego nie dostanie, będzie dobre czy złe. Będzie musiał biec, by przeżyć. Może będzie musiał walczyć i potrzebuje do tego wszystkich sił. Całej siły, jakń zwykle dysponuje i jeszcze trochę. – Mimo wszystko... œ Kaj zaczńł protestować, ale Henry mu przerwał. – Jest jeszcze coœ œ powiedział. œ Jeœli zginę, albo zostanę ciężko ranny zanim dotrzemy do statku, kto poprowadzi moich Żołnierzy? Jest tylko jedna osoba, której posłuchajń bez

stawiania pytań. Bleys. Bez dowódcy, nikt z nas może nie dotrzeć do statku. Jeœli natychmiast nie pomożesz Bleysowi, możesz być odpowiedzialny za œmierć wszystkich, których tu widzisz. – A co z Dahno Ahrensem czy Antoninń Lu? œ zapytał Kaj. – To nie moja dziedzina œ lekko odpowiedział Dahno. Toni nic nie powiedziała, ale spojrzała na lekarza w sposób, który nie wymagał komentarza. – Wybacz mi, Toni œ powiedział Henry. œ Nie mam wńtpliwoœci, że pod pewnymi względami jesteœ drugń najbardziej wy kwalifikowanń do dowodzenia osobń. Ale Dahno ma coœ wspólnego z Bleysem. Z powodu wzrostu, łatwo go zauważyć, ato może pomóc moim Żołnierzom. Jednaknaszym zadaniem jest dostarczenie na statek Bleysa, nawet jeœli nikt inny tego nie przeżyje. Nie możemy zajńć się tym i równoczeœnie ochraniać Dahno. Jednak jeœli Dahno zostanie wyeliminowany, Żołnierze zwrócń się do ciebie. Spojrzał na Dahno. – Ale wczeœniej, jeœli ja i Bleys zostaniemy wyeliminowani, wszystko będzie zależało od ciebie. – Bałem się, że to powiesz œ stwierdził Dahno. – Medyku? œ powiedział Henry, jako że Kaj nadal nie sięgał do niesionej ze sobń walizeczki. Teraz to zrobił. Pogrzebał w niej chwilę jednń rękń i wycińgnńł gruby, biało– niebieski cylinder. Podszedł do Bleysa i przycisnńł urzńdzenie do grzbietu jego prawej dłoni. Bleys poczuł coœ w rodzaju delikatnego dotknięcia palca. Potem cylinder został zabrany i z powrotem umieszczony w walizeczce. – Daj mu piętnaœcie minut œ powiedział Kaj. – Toni, pójdziesz z Drugń grupń, tń która właœnie się formuje. Dahno, grupa Trzecia, następna œ rozkazał Henry. Podniósł głos, by mogli go usłyszeć wszyscy Żołnierze, stojńcy teraz na zewnńtrz samochodów. – Dobra! œ Krzyknńł. œ Wszystkie grupy, ruszać zgodnie z planem. Grupa Pierwsza, za ciężarówkń. Ruszyli. Bleys wylńdował na przednim fotelu szerokiej ciężarówki, obok drzwi, majńc po lewej Henryœego, a za nim kierowcę. Tuż za nim przycupnńł Kaj, najwyraŸniej zdeterminowany trzymać się blisko Bleysa. Między przednimi fotelami i tyłem ciężarówki istniało przejœcie, choć wyglńdało, jakby zaprojektowano je z myœlń o ludziach nie przekraczajńcych półtora metra wzrostu.

Bleys nie chciał jednak, żeby lekarz przechodził do przodu. Cokolwiek było w grubym, biało–niebieskim cylindrze, którego Kaj użył do iniekcji, zaczynało działać, budzńc go z pochłaniajńcego go koszmaru. Jego umysł zaczynał funkcjonować, a ciało informowało o pełni sił i gotowoœci. – Ruszać! œ rozkazał Henry do bransolety. Gdzieœ z tyłu dwukrotnie zagrzmiał karabin energetyczny i wypełnione nie tylko w œrodku, ale i siedzńcymi na dachach Żołnierzami, pojazdy z ich kolumny zaczęły przejeżdżać przez wypalonń w płocie wyrwę. Patrzńc przez przezroczystń przedniń œcianę ciężarówki, która na biedniejszej planecie, jak Zjednoczenie czy Harmonia, wyposażona byłaby w zwykłń szybę, Bleys widział przed sobń szerokń płytę lńdowiska. W tej chwili było już całkiem jasno. Na olbrzymiej płycie lńdowiska zaparkowane statki kosmiczne wydawały się stać bliżej siebie, niż Bleys zapamiętał. Teraz, gdy jego umysł znów zaczynał funkcjonować, zaczęły go nachodzić wńtpliwoœci. – Henry œ obrócił się do wuja, napotykajńc spokojnń twarz. Uœwiadomił sobie odór potu dobiegajńcy od kierowcy; Henry nie roztaczał wokół siebie nic takiego. Był cichy i spokojny, jakby wybierali się na piknik. œ Henry, jak zareagujń twoi Żołnierze, jeœli coœ ci się stanie? – Powiedziano im, żeby zwrócili się ku tobie. Bez wahania œ odpowiedział Henry. – Znasz Carla Carlsona? – To starszy Żołnierz z Drugiej. Wysoki, chudy, gładko ogolony? Znam go. – Jest z tyłu ciężarówki œ poinformował Henry. œ Zna moje plany. Będzie trzymał się blisko nas. Gdyby coœ mi się stało, odpowie na twoje pytania. Przekaże ci także, co powiedziałem mu odnoœnie pokonania ostatniego odcinka drogi do statku. Nie pytaj go o to teraz. Zachowaj jasnoœć myœli i nie przejmuj się, o ile nie będzie to konieczne. Ich ciężarówka przejechała już przez płot i pędziła między stojńcymi na lńdowisku statkami. – Jak na razie nie widzę żadnych oznak oporu œ stwierdził Bleys, patrzńc przed siebie. Lńdowisko zdawało się sięgać po horyzont, ale wiedział, że to złudzenie. – Kiedy się pojawi, mogń spaœć na nas ze wszystkich stron œ powiedział Henry. – Ale może uda się nam przejechać z połowę drogi, zanim coœ na nas rzucń. Wtedy porzucimy pojazdy i rozdzielimy się na mniejsze grupy. – Czy Newtończycy mogń zmusić załogi stojńcych w pobliżu statków, żeby dały im znać o nas? œ zapytał Bleys.

– Najpierw muszń nas zlokalizować. Pamiętaj, tutaj stojń tysińce statków. Nie ma też powodu, dla którego j akaœ załoga miałaby z nimi współpracować. Zresztń wydaje mi się, że zgodnie z Konwencjń Gwiezdnń, wszelkie tego typu proœby sń niedozwolone. Przejeżdżali właœnie między dwoma blisko stojńcymi statkami, które dzieliło nie więcej, niż trzydzieœci metrów. Inne pojazdy jechały za nimi. Nagle równoczeœnie zabrzęczały bransolety Henryœego, kierowcy i pozostałych w tyle ciężarówki. Pojazd natychmiast stanńł. – Wysiadać! – krzyknńł Henry. œ Zespół Dwa trafił na przeciwnika. Toni. Bleys zmusił się do myœlenia o czymœ innym. Wszyscy wysiadali z ciężarówki, pojazd za nimi również pustoszał. Ktoœ œ Bleys nie widział kto œ wystrzelił pocisk dymny z granatnika. Otoczyła ich brńzowa chmura, przypominajńca wyglńdem skraj burzy pyłowej widzianej przez Bleysa na Nowej Ziemi. Bez zastanowienia wcińgnńł dym do płuc, ale nie wyglńdało na to, żeby drażnił układ oddechowy. Mimo wszystko Bleys poczuł ulgę, gdy Henry wycińgnńł z kieszeni niewielkń puszkę sprayu, po czym rozpylił wokół nich częœć jego zawartoœci, tworzńc tym samym coœ na kształt jaskini z przejrzystego powietrza. Bleys widział teraz wokół siebie Henry’ego, Kaja, kierowcę i pół tuzina Żołnierzy. Ci ostatni podbiegli zaraz do brzegów oczyszczonej z dymu przestrzeni, opadli na ziemię i sprawiali wrażenie, jakby rozglńdali się tuż przy ziemi. – Czyste powietrze utrzyma się cztery minuty œ wyjaœnił Henry. œ Jeœli będzie trzeba, potem możemy rozpylić kolejnń dawkę. Carl? Dobrze, jesteœ z nami. Daj Bleysowi ten dodatkowy rozpylacz i puszkę sprayu. Carl Carlson, którego Bleys rozpoznał głównie dzięki siwiejńcym włosom, sięgnńł do torby i wydobył z niej przedmioty wspomniane przez Henryœego. Bez słowa podał je Bleysowi. – Carl, kto ma działko energetyczne? – Jim Jeller i Isaac Murgatroyd. Carl wskazał dłoniń na czystń przestrzeń za Henrym. Henry odwrócił się. Bleys przesunńł się, by też móc spojrzeć w tę stronę i zauważył jeszcze dwóch Żołnierzy, trzymajńcych na ramionach niezgrabny i ciężki korpus działka energetycznego. Bleys wiedział, że działko teoretycznie mógł obsługiwać jeden człowiek, ale musiałby strzelać używajńc jakiejœ podpory. Miało dwa metry długoœci i ważyło prawie tyle, co każdy z

niosńcych je mężczyzn œ niezgrabny, kanciasty kawał szarego plastiku i metalu z czarnymi uchwytami. Bleys przypomniał sobie z lektur, że w warunkach bojowych z działka mogło strzelać dwu ludzi, ale musieli stać i trzymać broń na ramionach, jak w tej chwili – konieczny był bezruch, prosta pozycja i silny chwyt. – Dobrze. Niech zostanń z nami œ Henry polecił Carlowi. œ Bleys, w rozpylaczu masz około trzystu ładunków dymu, ale sprayu możesz użyć tylko jakieœ dwieœcie razy. Tak swojń drogń, ten spray jest naszym wynalazkiem. Bleys spojrzał na niego w zdziwieniu, ponieważ Henry obdarował go jednym ze swoich rzadkich uœmiechów. – Milicja używa przeciw nam granatów dymnych, a my stworzyliœmy to dzięki chemii kuchennej. Newtończycy najprawdopodobniej też o tym nie wiedzń œ zbyt sń zapatrzeni we własne gadżety. To daje nam przewagę. Bleys rozejrzał się wokół siebie. Mężczyœni leżńcy na ziemi trzymali w dłoniach pistolety energetyczne i karabiny rakietowe na plecach. – Czemu nie karabiny energetyczne? – zapytał Bleys. – Na mały dystans pistolety sń poręczniejsze œ wyjaœnił Henry. Kiedy mówił, jeden z Żołnierzy uniósł pistolet i wypalił z niego lekko w górę przez dym. – Strzela na œlepo œ stwierdził Bleys. – Nie. Dym nie utrzymuje się przy powierzchni cieplejszej niż powietrze, więc między płytń lńdowiska i chmurń jest cienka warstwa czystego powietrza. Zbyt cienka, by ci na zewnńtrz mogli to jakoœ wykorzystać, za to nasi ludzie widzń stopy czy koła. Widzńc parę stóp, mogń po prostu wycelować nad nie przez dym. To sztuczka, którń trzeba wyćwiczyć, ale w końcu większoœć jń opanowuje, więc Żołnierze mogń strzelać, jakby w ogóle nie było tej chmury. Jednak fakt, że strzelił oznacza, że ktoœ nas dogonił. Carl, pokazałeœ Bleysowi mapę? – Jeszcze nie. Oto ona œ powiedział Carl. Wycińgnńł z kieszeni ciasno złożony arkusz. Po rozłożeniu, nie było ria nim widać œladów zagięć. Arkusz monomolekularny. Naniesiono na niego diagram z małymi eliptycznymi kształtami i œcieżkami, łńczńcymi się w dziwaczny wzór, zbiegajńcy się przy jednej z elips, blisko prawej krawędzi arkusza. – Elipsy oznaczajń statki, jak ten œ Carl stuknńł palcem w bok statku, przy którym w tej chwili stali. Z kadłuba odpowiedział mu pusty pogłos, ale statek nie zareagował. Bleys zauważył, że stali zaledwie kilka kroków od wejœcia, zamkniętego i zablokowanego.

– Siedzń w œrodku, starajńc się zachować czyste ręce œ odezwał się Henry. – Newtończycy nie odważń się strzelać w osłonę dymnń, bojńc się uszkodzić statek. Mów dalej, Carl. – Te linie œ wskazał Żołnierz œ to trasy poszczególnych grup; majń utrudnić polujńcym na nas odgadnięcie naszego prawdziwego celu. Nasza trasa zaznaczona jest na zielono. Biegniemy do następnego statku, stamtńd do kolejnego. Widzisz? Wskazał palcem jeden z zygzaków. – Jeœli trafimy na opozycję, możemy odskoczyć na prawo lub lewo i dołńczyć do trasy innego zespołu. Jeœli chcesz, to mamy dla ciebie dodatkowy pistolet i karabin. œ Mówińc to, przywołał gestem dwóch leżńcych Żołnierzy. Wstali i podeszli do nich. – Chcesz je dostać? – Nie... œ odpowiedział Bleys. œ Tak! Przynajmniej wiem, jak się strzela do tarczy. Jeden z Żołnierzy zdjńł z pleców smukły kształt karabinu, a drugi podał Bleysowi pistolet energetyczny, przypinajńc mu kaburę. Żołnierz uœmiechnńł się do Bleysa kiedy okazało się, że pas z kaburń z trudem obejmuje jego talię. W międzyczasie Carl Carlson uniósł w górę swojń bransoletę z szarymi przełńcznikami. – Ustaw swojń na wskazywanie kierunku œ powiedział do Bleysa œ przekażę ci z mojej dane o pozycji statku. Bleys kiwnńł głowń i wcisnńł właœciwe klawisze na swojej bransolecie. Na jej powierzchni rozjaœnił się obszar wielkoœci paznokcia, ukazujńc obraz kompasu, z igłń wskazujńcń na symbol przypominajńcy literę œWœ, będńcyjednak antycznym symbolem ze staroziemskiej greki, ostatniń literń alfabetu, omega, oznaczajńca koniec. Carl jeszcze raz wcisnńł coœ na swojej bransolecie. Igła wskaœnika zawahała się przez chwilę, potem ustawiła się nieco na prawo od celu. – WskaŸnik poprowadzi cię wzdłuż trasy wyznaczonej dla naszej grupy na mapie. Jeœli dołńczysz do innego zespołu, przełńczy się na ich trasę œ wyjaœnił Carl. Od powierzchni lńdowiska zaczęły rykoszetować rakietki wystrzelone przez milicję. Wyglńdało na to, że nie próbujń używać broni energetycznej. – Czas ruszać œ oznajmił Henry. Ruszyli wzdłuż boku statku kosmicznego. Żołnierz na przedzie, za którym szli dwaj z działkiem energetycznym, rozpylał po drodze spray oczyszczajńcy powietrze, zostawiajńc za sobń wńskń, ale wyraœnń œcieżkę. Przeszli pod dziobem statku z zaciemnionym teraz szerokim oknem widokowym.

Nastńpiła krótka przerwa, gdy prowadzńcy Żołnierz wyszedł naprzód, by wyjrzeć poza osłonę dymnń. Wrócił, skinńł głowń i wyszli z dymu na czyste powietrze, na lńdowisko zapełnione w tej chwili wyłńcznie zaparkowanymi statkami. – Ruszać! œ nakazał Henry. Wszyscy pobiegli w stronę statku wskazanego przez Henryœego. Bleys biegł prawie bez wysiłku, rozkoszujńc się własnń sprawnoœciń. Dotarli do celu. Znów osłona dymna i Żołnierze leżńcy na ziemi, wyglńdajńc pod jej dolnń krawędziń, podczas gdy pozostali łapali oddech. Kaj Menowsky był tuż za Bleysem, ale zauważył, że lekarz wcale nie oddycha ciężko po biegu. Najwyraœniej był w dobrej formie. Nie miał pistoletu energetycznego ani karabinu rakietowego, ale prawie żaden Exotik nie dotykał broni i wielu lekarzy z innych Nowych Œwiatów po nauce u nich, odmawiało kontaktu z broniń. Jeden z Żołnierzy wyglńdajńcych pod krawędziń dymu obejrzał się na Henry’ego, wykonujńc rękń gest w kierunku drugiej strony statku. – Ruszać! œ krzyknńł Henry, wskazujńc kierunek. Pobiegli. Bez kłopotu dotarli do następnego statku i kolejnego, potem jeszcze jednego, nie napotykajńc po drodze żadnych problemów. Częœciń umysłu Bleys zaczńł się martwić, że całń uwagę Newtończyków mogły œcińgnńć na siebie grupy Toni i Dahno. Spojrzał na Henryœego, ale ten zajęty był wydawaniem rozkazów Żołnierzom. Jednym była kobieta. – ...Całń drogę œ mówił Henry. Trójka – nie, czwórka Żołnierzy rozbiegła się w stronę czterech najbliższych statków. Pierwszy, który dobiegł co celu wyjrzał za kadłub pojazdu i wykonał rękń taki sam gest, jak wczeœniej leżńcy obserwator. Kobieta biegła do statku stojńcego najdalej. Nie udało się jej do niego dotrzeć. Rozległ się pusty grzmot działka energetycznego; ciało kobiety trafionej w biegu przeleciało w powietrzu kilka metrów i padło na ziemię jak szmaciana lalka. Bleys instynktownie zrobił krok w tamtń stronę, ale zatrzymał się na głos Henry’ego. – W tamtń stronę! Biegiem! œ rozkazał, wskazujńc inny kierunek. I znów biegli œ Bleys nagle, bez żadnego ostrzeżenia znalazł się w osłonie dymnej, hamujńc przed bokiem statku, z pociskami odbijajńcymi się od płyty lńdowiska. Po rykoszecie rakietki nie miały już doœć energii, by przebić się przez bok statku kosmicznego, ale wcińż były œmiertelnie niebezpieczne dla ludzi. Bleys zauważył, że przynajmniej dwóch ludzi zostało już trafionych. Jednemu bezwładnie

zwisło ramię, drugiemu krwawiła głowa, zabarwiajńc na czerwono blond włosy. Trzymał się jednak na nogach. – Ruszać się! œ Henry pokręcił dłoniń w powietrzu i wskazał wzdłuż boku statku, do którego przypadli. Ruszyli. Pierwszy szedł Henry, oczyszczajńc drogę przy pomocy sprayu, za nim szli dwaj Żołnierze z działkiem, potem Bleys i reszta. Idńc wńskim tunelem w chmurze dymu doszli do rufy statku, mijajńc masywne płyty sterujńce cińgiem silników atmosferycznych. – Zwiadowca œ polecił Henry i jeden z Żołnierzy wyminńł Bleysa oraz obsługę działka, zanurzajńc się w chmurze. – Czysto œ dobiegł po chwili jego głos. Poszli dalej i po chwili znaleœli się na otwartej przestrzeni. Henry wskazał kolejny statek po prawej i pobiegli. Wszyscy utrzymywali takie samo tempo, jak Henry i dwaj Żołnierze z działkiem, biegnńcy najszybciej, jak potrafili. Bleys miał wrażenie, że pędzi ze swojń maksymalnń prędkoœciń, choć wiedział, że nie była to prawda œ nawet się do niej nie zbliżył. Jego stopy ciężko uderzały o powierzchnię lńdowiska a płuca paliły, jakby zbliżył się do końca ich możliwoœci. Po prostu nie mógł bardziej przyspieszyć i zostawić za sobń pozostałych. Dostatecznie złe było zostawienie za sobń kobiety, która przed chwilń zginęła na jego oczach. Prawie dobiegli już do wskazanego przez Henryœego statku. Kierowali się w stronę jego dziobu i Henry skręcił lekko w lewo, żeby go ominńć. Pozostali dostosowali się do zmiany kierunku. Wtedy wybiegli niemal wprost na grupę Newtońskich żołnierzy, uzbrojonych w karabiny energetyczne i rakietowe. Henry, obsługa działka i reszta Żołnierzy natychmiast padła na ziemię. Bleys spóœnił się sekundę z pójœciem w ich œlady i poczuł nagle gwałtowne uderzenie w lewy bok, jednak już po chwili leżał płasko na lńdowisku. Wokół niego Żołnierze strzelali z pistoletów energetycznych. Newtończycy padali. Niemal natychmiast Henry i reszta ponownie wstali, chowajńc broń do kabur. Ze strony przeciwników padło zaledwie kilka spóœnionych strzałów œ a teraz wszyscy leżeli martwi, pojedynczo i grupkami na lńdowisku. Zostali wzięci z zaskoczenia; Bleys uœwiadomił sobie nagle, że żołnierze ci prawdopodobnie nigdyjeszcze nie brali udziału w prawdziwej walce. To

była bardziej egzekucja niż walka. Kolejne trupy. Bleys próbował powstrzymać swój umysł od dalszego ich liczenia. – Idziemy! œ znów polecił Henry. Wokół nich nie było widać żadnego ruchu, tylko statki i lńdowisko. Henry zmusił ich do biegu w stronę kolejnego, odległego statku. Nie będę liczył, powiedział sobie. Opadło go nagle dziwne wrażenie, że nie tyle zbliżajń się do niewidocznego celu, którym był czekajńcy na nich statek, co ponownie przebywajń przestrzeń dzielńcń ich od ostatniego statku. Znów znalazł się w chmurze dymu, znów przy statku, tym razem wyczuwał jednak, że nie jest to ten sam, co poprzednio. Odniósł wrażenie, że minęło więcej czasu. Wokół nich uderzały pociski, ale Henry zatrzymał ich w miejscu. Strzelajńcy znów celowo prowadzili ogień w stronę nawierzchni, tak by razić rykoszetami. Zauważył, że częœć z Żołnierzy leżała; niektórzy się nie ruszali. Jednym z leżńcych był Henry. Na chwilę cały œwiat zawirował. Rozdział 37 – Nie, nic mi nie jest œ powiedział Bleys. Wrażenie wirowania minęło, pozwalajńc mu opuœcić tunel, w którym na chwilę znalazła się jego œwiadomoœć. – Henry! œ Bleys ruszył w stronę Henryœego, ale powstrzymał go silny chwyt za prawe ramię. Już miał się wyrwać, gdy jego umysł zaczńł się przejaœniać. Obejrzał się i zobaczył obok siebie Carla Carlsona. Bleys wcińż miał jasny umysł i pełnię sił, ale nagle zbudziła się w nim zimna furia; zamiast jak zwykle odepchnńć jń od siebie, pozwolił jej rosnńć. Była to wœciekłoœć na życie, które dało mu samotne dzieciństwo, uczyniło go innym od pozostałych dzieci, sprawiło, że stał się samotny i izolowany, nie należńc ani do œwiata dzieci, ani dorosłych. Spojrzał nad Carlem w stronę Henry’ego. Przynajmniej na to nie może pozwolić; a jeœli życie obrabowało go już z Toni i Dahno, znajdzie jakiœ sposób, by za to zapłaciło. Ale jeżeli nie może zrobić niczego innego, nie dopuœci przynajmniej, by Henry razem z resztń wpadli w ręce Newtończyków. Doprowadzi ich do Favored œ nawet kosztem swoich życiowych planów. – Bleysie Ahrens? œ mówił Carl. œ Na pewno nic ci nie jest? Słyszysz mnie? – Czemu sńdzisz, że nie?

– Wydawało mi się, że nic ci nie jest, aż do jakiejœ minuty temu – wyjaœnił Carl. œ Mówiłem, że możemy nieœć Henryœego i Żołnierza, który nie może iœć. Henry jest tylko ranny, ale nie wiem, jak poważnie. Trafiony w korpus. Teraz ty decydujesz. Powiedz nam, co robić. – Gdzie jesteœmy? œ zapytał Bleys. œ Jak daleko do Favored? – Prawie na miejscu. Gdyby nie ta osłona dymna, już byœ go widział. Jest wprost przed nami, w bok od tego statku. Strzelajń do nas z lewej strony. Po prawej jedyna droga między statkami zablokowana jest przez dwa wozy bojowe. Jeller i Murgatroyd wzięli nasze działko i je rozbili. Pojazdy dalej tam stojń, ale nikt zza nich nie wyszedł i nic nam nie grozi z tamtej strony. Bleys rozejrzał się dookoła i nigdzie nie zobaczył działka i jego obsługi. – Gdzie Jeller i Murgatroyd? œ zapytał. – Sńdzę, że tuż przed granicń chmury, trochę na prawo od ciebie. Nie wrócili. – Działko tam zostało? – Tak, Bleysie Ahrens œ odpowiedział Carl. œ Chcesz,żebym posłał kogoœ po nich? Jeœli Jeller i Murgatroyd dostali, a działko leży na odkrytej przestrzeni, to mamy marne szansę. Ktokolwiek po nie pójdzie, musiałby położyć nowń zasłonę dymnń, ale jeœli to zrobi, zacznń strzelać w ten rejon i powrót, zwłaszcza z działkiem, byłby w rękach Boga. Mam kogoœ posłać? Bleys odsunńł od siebie furię, ale decyzja została podjęta. Jego umysł zaczńł pracować pełnń parń. Sytuacja była jasna i całkowicie w jego rękach. – Jeszcze nie œ odpowiedział. œ Mówisz, że ożemy m zabrać rannych? Wszystkich? – Myœlę, że wszystkich, choć nas to spowolni, a jeœli spróbujemy przebiec przez otwartń przestrzeń, nie sńdzę, żeby ktokolwiek z nas miał szansę dobiec do Favored. Oczywiœcie spróbujemy zrobić to za zasłonń dymnń, ale i tak stracimy częœć ludzi. – Czemu? – Karabiny rakietowe. Nie jestem pewien, czemu umilkł ogień z pojazdów bojowych, ale przy strzałach z lewej strony, nawet biegnńc w dymie stracimy połowę ludzi. Częœć, może nawet wszystkie pozostałe grupy sń już na miejscu, ale nie mogń wyjœć i pomóc nam bez narażenia eksterytorialnoœci statku. – Zgadza się œ stwierdził Bleys. œ Ale nie możemy tu zostać. Naszń jedynń szansń jest bieg pod osłonń dymu. A więc pobiegniemy. Ale chcę to działko energetyczne. Sam je

poniosę. – Bleysie Ahrens... œ zaczńł protestować Carl. – To wszystko œ ucińł Bleys. œ Teraz powiedz mi kilka rzeczy. – Tak? – Jak długo rozpylacz będzie wypuszczał dym, gdyby wcisnńć przycisk i go zablokować? – Och œ Carl zawahał się œ przypuszcz am, że jakieœ dwie – trzy minuty. – Ile dymu uwolniłby przez ten czas? – Och, dużo. Kilka razy więcej, niż mamy tutaj œ a nawet więcej. Może doœć, by przykryć całń odległoœć między nami i Favored of God. – Dobrze œ stwierdził Bleys. œ W jakim stopniuten dym zasłoniłby bok statku z wejœciem? Cały bok, połowę? – Całń długoœć œ odpowiedział Carl. – Œwietnie. Daj mi jeszcze dwa pojemniki. Mamyjakńœ linę? – Linę? – Tak! Linę, sznur, coœ w tym rodzaju. Chcę zmierzyć odległoœć do brzegu granicy dymu i szacunkowy dystans do Favored. – Nie, nie mamy liny œ odpowiedział Carl. œ Ale mogę polecić Żołnierzowi podczołgać się przez dym do jego krawędzi, skńd będzie mógł ocenić odległoœć. Odwrócił się od Bleysa i lekko podniósł głos. – Merivane! Szczupły, młody Żołnierz z czarnymi włosami obejrzał się i wstał. – Merivane, musimy wiedzieć, jak daleko jest Favored. Użyj swojego ciała do zmierzenia odległoœci. Masz coœ, czym mógłbyœ zaznaczać długoœć ciała podczas czołgania się – coœ, co mógłbyœ położyć na wysokoœci głowy i oglńdajńc się sprawdzić, jak daleko się przesunńłeœ? Merivane zamyœlił się na chwilę, potem sięgnńł do kieszeni i wydobył z niej około tuzina białych szeœcianów z czarnymi kropkami. – Koœci! œ Carl wbił w niego zgorszone spojrzeni e. – Gdzie... Powstrzymał się. Merivane uœmiechnńł się, zaciskajńc kostki w dłoni. – Pamiętasz, Carl? œ powiedział. œ Nie jestem Zaprzyjaœnionym. – Racja. œ Carl spojrzał na Bleysa. œ Jest z Cety. Merivane, masz tego doœć? – Tuzin œ odpowiedział Merivane. œ Do brzegu dymu nie może być aż tak daleko. – Poczołgaj się pod kńtem œ powiedział Bleys œ a wracaj na wprost. W ten sposób będziesz mógł zostawić kostki na miejscu i je policzyć – nie zbieraj ich wracajńc ani się nie odsłaniaj, po prostu zbliż się na tyle, by móc zobaczyć statek i podać mi szacunkowń odległoœć. Obrócił się do Carla. – Jak dobry jest w ocenie odległoœci? – Jest jednym z najlepszych œ odpowiedział Carl. – Dobrze. IdŸ, Merivane.

Merivane podszedł do granicy zasłony dymnej, opadł na powierzchnię lńdowiska, położył kostkę i poczołgał się w dym. Bleys przyglńdał się jego znikajńcym nogom, po czym obrócił się ponownie do Carla. – Będzie tam doœć czystej przestrzeni, żeby mógł się obejrzeć i zobaczyć zostawionń wczeœniej kostkę? œ zapytał Carla. – Tak. Ale pytałeœ o linę. Jak już powiedziałem, nie mamy nic takiego i nie przychodzi mi na myœl nic, czego moglibyœmy użyć w zastępstwie. – A więc podrzyjcie ubrania. Zróbcie pasy i powińżcie je ze sobń. Podrzyjcie bieliznę, jeœli nie macie nic innego. Nie sńdzę, żeby ktoœ tutaj nosił bieliznę monomolekularnń? – Nie œ Carl poweselał. Odwrócił się do dwóch Żołnierzy stojńcych najbliżej i wzińł od nich dwie puszki œrodka do stawiania zasłony dymnej, które podał Bleysowi. – Sń pełne? Właœciwie, jeœli się nad tym zastanowić œ powiedział Bleys œ czy jest jakiœ sposób, żeby zablokować przycisk tak, by nie od razu zaczńł uwalniać się dym? Jakiœ rodzaj opóŸnienia? – Jest bezpiecznik œ stwierdził Carl. Wzińł z powrotem puszki, obrócił się do dwóch mężczyzn i podał je im z powrotem. – Porozdzierajcie podkoszulki i zróbcie z nich linę. Potem włńczcie bezpieczniki, napełnijcie je na maksimum i zwińżcie, a następnie przynieœcie je z powrotem do Bleysa Ahrensa. Żołnierze wzięli z powrotem rozpylacze, odwrócili się i zaczęli œcińgać koszule. Bleys zwrócił się z powrotem do Carla. – Jak tylko Merivane wróci, zbierz wszystkich i przygotujcie się do biegu na statek. Jeœli poznamy szacunkowń odległoœć, spodziewam się, że będziesz mógł mi powiedzieć ile czasu potrzeba, by donieœć tam Henryœego... Bleys przerwał i obejrzał się na Henryœego, przekonujńc się, że ten leży na ziemi otoczony kilkoma klęczńcymi Żołnierzami. Jego głowa spoczywała na złożonej w poduszkę kurtce. Bleys zmusił się do odwrócenia wzroku w stronę Carla. – Jak poważnie jest ranny? – Pociski w lewej nodze. Nie może iœć œ odpowiedział Carl. œ Dostał też z prawej strony, na tej samej wysokoœci co ty. A przy okazji œ straciłeœ dużo krwi. Jak się czujesz? – Zapomnij o mnie! œ Bleys nie miał czasu na swojń ranę. Jak dotńd, niczego nie czuł. – To nieważne. – Problem z ranń polega na tym œ mówił dalej Carl œ że przy tych wszystkich rykoszetach

nie jesteœmy pewni, czy pocisk nie wszedł pod kńtem, w górę, przebijajńc płuco. Nie pluje krwiń, ale też nie jest w stanie się ruszać i lepiej, żeby nie próbował. – W porzńdku œ stwierdził Bleys. œ Pamiętaj, zabierz wszystkich rannych. Spowolni was to, ale zabierz ich. – I tak byœmy to zrobili, Bleysie Ahrens – odpowiedział Carl. – Œwietnie. œ Bleys gwałtownie odwrócił się od niego. œ Merivane! Wróciłeœ. Jak daleko mamy do brzegu chmury? – Prawie osiem długoœci mojego ciała œ odpowiedział młody Żołnierz. œ Jakieœ piętnaœcie metrów. Carl, działko energetyczne leży w dymie, tuż przy jego brzegu. Jeller i Murgatroyd leżń obok, też osłonięci, ale obaj nie żyjń. – Domyœliłem się tego œ odpowiedział Carl. Odwrócił się do Bleysa. œ Co teraz? Bleys zawahał się. Ale Merivane poszedł tam i z powrotem, a ponowne wysłanie go oszczędziłoby Bleysowi czasu, gdyby sam zgubił się w dymie. – Dziękuję, Merivane. Jak myœlisz, mógłbyœ mi przynieœć to działko? Weœ kogoœ do pomocy. – Sam mogę je sprowadzić œ sztywno odpowiedział Żołnierz. Odwrócił się i zniknńł w dymie. Bleys stał, myœlńc. Carl czekał. – Dobrze. Carl, zbierz wszystkich i szykujcie się do marszu. Kiedy ci powiem, ruszycie wszyscy, zabierajńc rannych, stawiajńc w drodze zasłonę dymnń. Ja w tym czasie przygotuję dywersję. Dziękuję, Merivane. – Jaki rodzaj dywersji i czy nie może tego zrobić Żołnierz? – Carl poważnie się zastanowił. œ Nie powinieneœ powiedzieć mi, co planujesz? – Nie. Do diabła z tym! Po prostu zbierz wszystkich, idœcie na granicę chmury, a kiedy będziecie mieli iœć, ruszajcie! Najszybciej, jak możecie – nie zwracajcie na mnie uwagi. Po prostu najszybciej jak możecie biegnijcie do statku. – Myœlę, że mam prawo wiedzieć... œ zaczńł Carl. – Nie, i mów ciszej. Nie chcę, aby Henry wiedział, że odchodzę. Po prostu zajmij się swoim zadaniem – dostarcz wszystkich do statku. Ile czasu potrzebujesz, żeby się przygotować? Bo zacznę, jak tylko będziecie gotowi. Bleys spojrzał na swojń talię. Do pasa podtrzymujńcego kaburę pistoletu energetycznego miał już przymocowane dwa rozpylacze z bezpiecznikami obwińzane pasami z koszul. Zapomniał o pistolecie. Właœciwie głupotń było obcińżanie się nim, skoro dœwigał działko, ale odpinanie go teraz byłoby stratń czasu. Dotarła do niego odpowiedŸ Carla. – Już dałem sygnał. Będziemy gotowi za trzydzieœci sekund.

– A więc ja też jestem gotów... czekaj. Byłbym o czymœ zapomniał. Daj mi trzy metry sznura z pasków. Zrobię procę. – Procę? – Nieważne. Po prostu daj mi te pasy œ odpowiedział Bleys. Majńc taœmę, używajńc pożyczonego od Carla noża, Bleys rozcińł końce dwumetrowego pasa, by zrobić z nich końce procy, odcińł pozostały materiał i zrobił z niego kieszeń, do której przywińzał pasy. Odpińł od pasa jeden z rozpylaczy dymu i umieœcił w kieszeni procy. Rozpylacz był dostatecznie mały, by zmieœcić się w zamkniętej dłoni dorosłego mężczyzny. Doskonale zmieœcił się w kieszonce œ zresztń, Bleys pamiętał, że proc używano jeszcze w siedemnastym wieku na Starej Ziemi do rzucania granatów. Niełatwo było opanować procę. Podczas pierwszych prób pociski latały we wszystkie strony, ale w końcu Bleys nauczył się doskonale niń posługiwać œ głównie z powodu złoœci na niemożnoœć szybszego jej opanowania. Strzelanie z procy polegało na rozpędzeniu pocisku umieszczonego w kieszonce przymocowanej do dwu długich taœm, trzymanych w jednej ręce. Następnie puszczało się jednń z nich w takiej chwili, by pocisk poleciał w pożńdanym kierunku. To wymagało praktyki œ ale Bleys się nauczył. Wcisnńł procę za pas i skinńł Carlowi. – Dobrze. Dajcie mi minutę na dojœcie do brzegu zasłony œ potem ruszajcie. Odszedł nie czekajńc, wchodzńc w dym z ciężkim działkiem w lewej ręce. Po chwili padł na ziemię i zaczńł się czołgać wzdłuż pozostawionych przez Merivane kostek. Bleys przekonał się, że łatwiej było mu cińgnńć działko za lufę, choć i wtedy szło ciężko. Cińżył mu pistolet przy pasie, a peleryna œ tak był do niej przyzwyczajony, że zupełnie o niej zapomniał, zaœ zdjęcie jej teraz nastręczyłoby więcej kłopotów, niż było to warte œ oplatała go, utrudniajńc ruchy. Odkrył, że widzi więcej niż się spodziewał, jako że dym kończył się gdzieœ na wysokoœci dłoni nad ziemiń. Zatrzymał się tuż przed zewnętrznń granicń dymu i leżał, słuchajńc jak grupa Carla idzie przez dym. Spojrzał w stronę, z której dochodziły dœwięki. Po chwili zobaczył, jak po prawej stronie chmura dymu powiększa się, wypuszczajńc jęzory sięgajńce w stronę Favored of God. Z miejsca, w którym leżał widział spód stojńcego na lńdowisku statku i dolnń częœć wejœcia, w

którym ktoœ stał; sńdzńc po rozmiarze nóg, mógł to być tylko Dahno. Były tam jeszcze trzy osoby, miał nadzieję, że jednń z nich jest Toni. Carl pewnie prowadził swojń grupę daleko z tyłu za frontem rozprzestrzeniajńcej się chmury dymu. Widział iskry tryskajńce z powierzchni lńdowiska koło chmury – iskry rykoszetów wystrzeliwanych przez Newtończyków pocisków. Nie widział już luku wejœciowego statku, zasłaniał mu nowo rozpylony dym. Jednak zanim pole widzenia zostało całkowicie zasłonięte, udało mu się na chwilę dostrzec po prawej stronie dwa unieruchomione pojazdy bojowe, dokładnie naprzeciw strzelajńcych. Dwaj niosńcy wczeœniej działko Żołnierze oddali życie, by unieszkodliwić pojazdy; z tamtej strony nie dochodziły teraz żadne strzały. Może miały tylko zasłonić strzelajńcych od tamtej strony. Z drugiej strony, gdyby transportery otworzyły ogień, ich działka energetyczne mogłyby razić nie tylko uciekinierów, ale i znajdujńcych się po drugiej stronie dymu Newtończyków. Powiększajńca się chmura osłoniła już połowę odległoœci między Bleysem i Favored. Nadszedł czas, by zaczńł działać. Kiedy zasłona dymna dotrze do statku, strzelajńcy skupiń ogień w rejonie luku wejœciowego. W poszukiwaniu œródła strzałów Bleys spojrzał w lewo. W odległoœci około trzydziestu metrów zobaczył leżńcych w dwóch równych rzędach żołnierzy w białych mundurach i czapkach floty kosmicznej, strzelajńcych z karabinów rakietowych. Zostawiwszy działko na ziemi, utrwalił sobie mentalny obraz Newtońskich strzelców i wstał pod osłonń chmury dymu. Utrzymujńc w umyœle jasny obraz, umieœcił jeden z rozpylaczy dymu w kieszeni procy, odblokował bezpiecznik i zakręcił nad głowń procń, po czym uwolnił jej ładunek œ nie w stronę Newtończyków, lecz w kierunku widocznej, przedniej częœci Favored. Miał nadzieję, że rozpylacz wylńduje lub wtoczy się pod zakrzywionń, dolnń częœć statku, w miejsce, gdzie nie zniszczy go ogień z karabinów. Opadł z powrotem na ziemię. Zbiornik nie dotarł do Favored of God, ale dzięki zwolnionemu przez Bleysa bezpiecznikowi zaczęła się już z niego wydobywać chmura gęstego, rozprzestrzeniajńcego się na wszystkie strony dymu, zakrywajńc burtę statku łńcznie z lukiem wejœciowym. Gdy tylko nowa chmura dotarła do dziobu, Bleys wstał. Wsadziwszy procę z powrotem

za pas dœwignńł działko i pobiegł pod osłonń chmury Carla, aż mógł przeskoczyć do własnej, wcińż poza zasięgiem wzroku strzelajńcych. Był teraz sam i nikt go nie spowalniał. Biegł tak, jak został nauczony, płynnymi skokami, nachylajńc lekko do przodu górnń częœć ciała, przekazujńc pęd przez uda i łydki wprost do stóp. Był teraz œwiadom wyłńcznie otaczajńcego go dymu, koniecznoœci pozostania w nim dla własnego bezpieczeństwa, potrzeby biegu i z maksymalnym wysiłkiem płonńcych płuc i dudnińcych stóp. Instynkt i praktyka z sesji treningowych ostrzegły go przed zbliżajńcym się kadłubem statku, więc przyhamował tuż przed wpadnięciem z pełnń prędkoœciń na burtę Favored of God. Mimo wszystko ciało Bleysa uderzyło w statek dostatecznie mocno, by wywołać huk niosńcy się głuchym echem przez jego kadłub; z prawej strony natychmiast zawołał Dahno – Bleys biegnńc w rozszerzajńcej się chmurze zasłony dymnej, œwiadomie skręcił w lewo, w stronę dzioba statku i teraz znajdował się spory kawałek od wejœcia. – Halo? Kimkolwiek jesteœ, luk wejœciowy jest tutaj. Tędy! Bleys chętnie odpowiedziałby pytajńc, czy Car] dotarł bezpiecznie razem z resztń Żołnierzy i Henrym, ale nie miał do stracenia ani czasu, ani oddechu. Wiedział, że wyprzedził grupę Carla. Będń potrzebowali osłony. Za wszelkń cenę musiał zatrzymać ulewę pocisków na statek. Potykajńc się, ruszył wzdłuż boku statku, oddalajńc się od luku w stronę dzioba i prowadzńcych ostrzał Newtończyków, spazmatycznie wcińgajńc dym, który na szczęœcie nie przeszkadzał we wchłanianiu tak potrzebnego płucom tlenu. Jednń rękń cińgnńł za sobń działko, drugń przesuwał po pancerzu statku, aby się nie zgubić. Bleys dotarł do niewielkiej, czystszej przestrzeni œ musiał trafić na miejsce, gdzie bańka czystego powietrza została wepchnięta przez rozprzestrzeniajńcy się pod kadłubem dym z rzuconego procń rozpylacza. Miał nadzieję, że znajdzie coœ takiego, choć nie było co do tego pewnoœci. Na chwilę opanowała go fala nadziei, która odeszła na myœl o tym, co jeszcze go czeka. Opadł na ziemię i zaczńł się czołgać, cińgnńc za sobń ciężkie działo. Po chwili wńska przerwa w zasłonie pozwoliła mu wyraœnie dostrzec strzelajńcych wojskowych. Było ich około trzydziestu; wszyscy leżeli w przepisowych pozycjach, strzelajńc salwami w stronę

chmury dymu. Policzył. Trzydziestu dwu, więcej niż oszacował. Utrwalił sobie ich wyraŸny obraz w umyœle, wstał, uniósł lufę działka na ramię, a tył oparł o burtę Favored. Przez chwilę coœ w nim odmówiło wykonania rozkazu woli. Pomyœlał o Henrym i zamknńł oczy, by wyraœnie widzieć zapamiętane pozycje żołnierzy. Opuœcił palec na spust działka, celujńc przez dym, zaczynajńc od bliższego końca linii Newtończyków, naciskajńc spust cińgle na nowo, przesuwajńc lufę wzdłuż całej linii i z powrotem. Jeszcze raz. I jeszcze œ aż działko przestało strzelać, pozostawiajńc go na wpół ogłuszonego z rozładowanń broniń. Zmusił się do puszczenia spustu. Paliło go w gardle. Strzelajńc, krzyczał coœ w stronę żołnierzy – nie pamiętał już co. Ponownie położył się, by spojrzeć pod granicń chmury dymu. W miejscu, gdzie przed chwilń leżeli Newtończycy, zobaczył tylko stos gruzu. Nie widział niczego więcej, ale nie dochodził z tamtej strony żaden dœwięk i żadne pociski nie leciały już w stronę luku wejœciowego statku, przez który Carl wprowadzał swoich ludzi. Wstał powoli. W pachwinie poczuł coœ w rodzaju skurczu i przekonał się, że na spodniach ma ciemnń plamę sięgajńcń od krocza wzdłuż wewnętrznej częœci nogawek i dotarło do niego, że spodnie sń mokre. Nie mógł w ten sposób wrócić do luku. Wizerunek Bleysa Ahrensa, na który pracował tyle lat, nie zniósłby tego. Rzucił działko, zdjńł spodnie i szorty, po czym rzucił je pod kadłub statku. Podczas startu spłonie w ogniu silników atmosferycznych. Œwiadom nagle całkowitego wyczerpania, Bleys znów podniósł działko za koniec gorńcej lufy i ciasno zawinńł się pelerynń. Wymacujńc drogę wzdłuż pancerza statku ruszył w stronę luku, prawie na niego wpadajńc. Czyjeœ palce łagodnie oderwałyjego dłoń od lufy działka. – Oparzenia dłoni œ usłyszał głos Kaja. Bleys otworzył dłoń, puszczajńc lufę. Niczego nie czuł. Pokład statku pod stopami zdawał się chwiać. – Stracił dużo krwi œ mówił Kaj. œ Szybko, do ambulatorium! Dahno złapał Bleysa w potężne ramiona, jakby był zabawkń. Ktoœ inny zabrał działko energetyczne. Toni szła obok, a Kaj z przodu, odrzucajńc ludzi, którzy niedostatecznie szybko usuwali się z drogi. Jeszcze gdy szli, poczuł jak pokład statku pod stopami Dahno zaczńł dygotać, gdy obudziły się silniki atmosferyczne Favored of God i statek wystartował.

Rozdział 38 W czasie startu Bleys stracił œwiadomoœć. Oprzytomniał na łóżku, w zaciemnionym pokoju. W mroku ledwie był w stanie dostrzec sylwetkę siedzńcej obok niego na krzeœle postaci. – Toni? – To ja œ odpowiedziała ciepło. œ Jestem przy tobie. Na jego dłoni zacisnęły się jej palce, dodajńc mu otuchy. Znów stracił kontakt z rzeczywistoœciń. Kiedy ponownie otworzył oczy, było trochę jaœniej, ale niewiele. Udało mu się zobaczyć Toni, wcińż siedzńcń blisko łóżka. Nad nim stał Kaj Menowsky. – Pamiętasz mnie? œ zapytał Kaj. – Oczywiœcie œ odpowiedział Bleys. œ Doktor Menowsky œ dodał, na wypadek, gdyby istniały jakieœ wńtpliwoœci co dostanu jego umysłu. – Gdzie jesteœmy? œ zapytał. œ Lecimy na Harmonię? Jeœli z jakiegoœ powodu tam nie lecimy, powiedzcie kapitanowi, żeby natychmiast zmienił kurs i leciał na Harmonię. – Właœnie tam się kierujemy œ odpowiedział Kaj. œ Jak się czujesz? – Czuję? œ Po raz pierwszy od przebudzenia Bleys zwrócił uwagę na swoje ciało. – Boli mnie bok. Ale to nieważne. Czuję się œ poszukał odpowiedniego słowa œ paskudnie – powiedział w końcu. – Mógłbyœ być nieco konkretniejszy? œ zapytał Kaj. – Nie. To ogólne wrażenie... ciało i umysł. Umysł mam otępiały... jakby przymglony i mam wrażenie, jakby z moim ciałem było coœ nie tak. – Tak œ powiedział Kaj. Chwycił dłoniń nadgarstek Bleysa, szukajńc palcami pulsu. – Jak byœ opisał swoje odczucia, gdybyœ ył b urzńdzeniem mechanicznym? – Powiedziałbym... œ Bleys namyœlał się chwilę œ że czuję się, jakbym został uderzony kafarem wielkoœci ciężarówki. Trybiki mego organizmu wyskoczyły ze swoich miejsc, niektóre częœci uległy zniszczeniu... jeœli to ma jaki œ sens... – Ma œ Kaj puœcił jego rękę. œ To mniej więcej to, czego się spodziewałem. Mówisz, że jesteœ otępiały. Czy na tyle, żeby nie odpowiedzieć na pytanie? – Postaram się udzielić odpowiedzi. – W porzńdku œ kontynuował Kaj. œ Miałeœ dziury w pamię ci, prawda? – Dziury? œ Umysł Bleysa usiłował połńczyć te słowa z nagłymi przejœciami na kosmodromie. – Tak. – Cóż, należy się ich spodziewać teraz i w przyszłoœci, w warunkach stresu. Dlatego

właœnie chciałem, żebyœ w drodze do statku jak najmniej ię s denerwował. Dobrze. Jeœli czujesz się na siłach, zapoznam cię ogólnie z tym, co czeka cię przez najbliższy tydzień. Gotów? – Tak œ odpowiedział Bleys. – Nie powiedziałem ci wczeœniej, bo nie chciałem zwiększać poziomu twojego stresu przed dostaniem się na pokład œ skoro i tak nic nie dało się zrobić do chwili, kiedy się tu znaleŸliœmy. – Dziękuję, ale następnym razem proszę mi powiedzieć. – Zazwyczaj takń decyzję podejmuje lekarz œ powiedział Kaj. – Nie w moim przypadku œ oœwiadczył Bleys. – Rozumiem. Cóż, jak właœnie miałem zamiar powiedzieć, zniszczyłem wrogie DNA umieszczone w twoim ciele. Reszta ulegnie stopniowemu wydaleniu. Niestety, na dłużej pozostanń ci efekty wyniszczenia, którego doznałeœ z powodu szoku i wniknięcia czynnika do twój ego organizmu i jego próby przebudowy ciała œ a wszystko pomnożone przez stres, jaki przeszedłeœ. Dziury w pamięci sń reakcjń obronnń organizmu, następujńcń przy rozluŸnieniu się po stresie. Majń na celu zmuszenie cię do unikania stresu, więc postaraj się go unikać, bo inaczej takie dziury mogń się powtórzyć. Rozumiesz? – Tak œ odpowiedział Bleys. œ Mów dalej. Ponuro pomyœlał, że nie ma możliwoœci uniknięcia stresu. – Bardzo dobrze. Sam fakt, że jesteœ w stanie ze mnń rozmawiać oznacza, że udało mi się usunńć ten œrodek na czas i że stopniowo wrócisz do stanu sprzed jego iniekcji. Ale twoje ciało przeżyło potężny szok, a całkowite otrzńœnięcie się z niego może potrwać całe lata. Pewne efekty zniszczeń będń długotrwałe, choć najgorsze powinno minńć po jakichœ dwóch lub trzech tygodniach. Jednak przez te parę tygodni, zanim się poprawi, poczujesz się gorzej. Dostaniesz wysokiej gorńczki i możesz mieć halucynacje. W tej chwili nie martw się poprawń stanu zdrowia. Daję ci słowo, że będzie lepiej. Po prostu będziesz musiał to przetrwać. – Cały ten proces? œ zapytał Bleys. – Tak. Najważniejsze jednak jest abyœ pamiętał, że wszystko co nastńpi, jest nienaturalne i na dłuższń metę przejœciowe, tymczasowe. W końcu minie, choć na pewno na różne sposoby utrudni ci życie i może trwać nawet latami. Ale stopniowo, nienaturalne reakcje wygasnń, stajńc się z poczńtku coraz rzadsze, krótsze i mniej kłopotliwe... Głos Kaja stał się odległy i wyższy, a pokój zdał się pogrńżyć w mroku. Bleys nie był już w stanie widzieć Toni ani stojńcego tuż obok niej Kaja.

– Możliwe, że znów mam dziurę œ powiedział Bleys, a przynajmniej zdawało mu się, że powiedział, ponieważ słyszał swój głos równie odległe i wysoko jak Kaja – ale dzieje się to stopniowo, a do tej pory zawsze działo się to błyskawicznie. Nagle odkrywałem, że jest trochę póŸniej, a ja jestem gdzieœ indziej... – Jesteœ niezwykle silnń osobń, Bleysie Ahrens œ mówił Kaj. œ Możliwe, że zastosujesz albo nauczysz się stosować naturalne zdolnoœci lecznicze, które, jak trzysta lat temu udowodnili Exotikowie, tkwiń we wszystkich ludziach. Jeœli po nie sięgniesz, mogń pomóc ci w leczeniu i pozbyciu się symptomów choroby. Jeœli będziesz w stanie zaprzńc je do pracy, wyzdrowiejesz szybciej, a objawy nie będń tak ciężkie. Ale pamiętaj, że o ile jest to potężna siła, nie kieruje się niń dzięki œwiadomej częœci umysłu, ale podœwiadomoœciń... – Czy straciłem przed chwilń przytomnoœć? œ znów zapytał Bleys, ale Kaj mówił dalej, a jego głos brzmiał coraz słabiej i dochodził z coraz większej odległoœci, jakby Bleys w ogóle się nie odzywał. – Będziesz musiał stworzyć połńczenie między œwiadomń i podœwiadomń częœciń umysłu, ale myœlę, że jesteœ w stanie tego dokonać. Tylko że będziesz musi ał odkryć na to własny sposób. – Wiem, już tego dokonałem. – Nie będzie to łatwe i może zabrać całe lata. Będę w stanie pomóc ci z czysto fizycznym bólem, ale w sytuacjach, gdzie ból powińzany jest z cierpieniami psychicznymi, nie pomogę... Słowa Kaja stały się niesłyszalne, a on sam roztopił się w mroku pokoju. Bleys skoncentrował się, próbujńc wyłapać co mówił. – Pamiętaj, co powiedziałem... – Zapamiętam œ powiedział Bleys. Ale wtedy przestał się skupiać i zapadł w nicoœć œ zabierajńc ze sobń zdumiewajńco cennń informację o uniwersalnoœci kreatywnoœci. Bleysowi trudno było uwierzyć w coœ, z czego nigdy nie zdawał sobie sprawy – czego nie wiedział i nie słyszał œ że wszyscy, wszędzie, sń twórczy. Informacja była nieskończenie cenna. Bleys przygarnńł jń do siebie, zdeterminowany mocno się jej trzymać. Było to zrozumienie, które mógł wykorzystać we wprowadzaniu w życie swoich planów. Mógł z tego uczynić symbol dla wszystkich mieszkańców Młodszych Œwiatów œ symbol w rodzaju złotych orłów na sztandarach armii Napoleona, wywodzńcych

się z symboliki legionów antycznego Rzymu. Kaj nie mógłby dać mu więcej, gdyby zaoferował pokryć wszystkie międzygwiezdne wydatki Bleysa na następne szeœć lat. Po tej rozmowie Bleys kilkakrotnie odzyskiwał przytomnoœć, ale nie pamiętał, aby ktoœ coœ mówił lub cokółwiek się działo; nie miał też pojęcia, jak długo mogły trwać te przerwy. Męczńce ostatnio Bleysa paskudne uczucie nasiliło się do poziomu bólu. Był œwiadom, że boli go również rana postrzałowa w boku, ale ten ból tonńł w wszechwładnym uczuciu niewłaœciwoœci, wypełniajńcym jego ciało tak, że nie był w stanie oddzielić bólu. Był również œwiadom wysokiej gorńczki, która sprawiała, że głowa kiwała mu się jak pijakowi. W tych warunkach jego umysł nadal funkcjonował, ale niezbyt skutecznie. Jego myœli skakały jak szalony konik polny, nieustannie i zupełnie bez żadnej kontroli z jego strony. Próbował skupić się na swoim otoczeniu i chwilami mu się to udawało. Toni wcińż była przy nim, a pokój, jak poprzednio, pogrńżony był w półmroku. Z sufitu i œcian dobiegało akurat tyle œwiatła, by widział jń jak przez gęstń mgłę rozmywajńcń wszystkie ostre krawędzie – ale i tak udało mu bię jń rozpoznać. – Mówiłem coœ? œ zapytał jń szorstko. œ Wydawał o mi się, że coœ mówię... – Trochę. œ Toni położyła najego czole cudownie chłodnń dłoń. – Gorńco tu œ powiedział i zszokowało go mizerne brzmienie własnego głosu. – Masz gorńczkę œ powiedziała Toni. œ Ale nie ma się czym martwić. Absolutnie żadnych powodów do obaw. Odpręż się. – Co mówiłem? – Nic ważnego. œ Głos Toni był niczym balsam na jego duszę. Było w nim coœ przycińgajńcego, prawie hipnotycznego. Bleys pomyœlał, że przecież nie jest dobrym obiektem hipnozy, ale cichy głosik z jakiegoœ zakamarka dorzucił, że tak było przedtem. Czy teraz jest inaczej? – Muszę wiedzieć! œ głos Bleysa brzmiał jak nadńsanego dziecka. œ Co mówiłem? – Opowiadałeœ o farmie Henryœego. œ Głos Toni sięgał głęboko do wewnńtrz, do rdzenia jego niepokoju i koił go. – Odpoczywaj, mój Bleysie, odpoczywaj. Znów odszedł. Kiedy się obudził, był w innym pokoju – obszerniejszym, ale wcińż pokoju œ z łóżkiem i fotelem dryfowym, w którym siedziała Toni; w pokoju panował znajomy półmrok. Został przeniesiony, nie znajdował się już na statku kosmicznym. – Gdzie jestem?

– Harmonia œ wyjaœniła Toni. Brzmiało to tak, jakby powiedziała to zaraz po ostatnich słowach, jakie zapamiętał z poprzedniego przebudzenia. – Tak œ powiedział. œ Bardzo dobrze, to naprawdę dobrze... œ Al e wtedy jego głos zaczńł mówić jakby niezależnie od jego woli. Tu właœnie chciałem się znaleœć. Zanim wrócę na Nowń Ziemię, trzeba tu powińzać luœne końce. Nie ma czasu do stracenia. Problem z cińgnięciem sznurków polega na tym, że węzeł musi zostać zawińzany w okreœlonym miejscu i muszę wiedzieć, gdzie jestem w chwili, gdy będzie zaciskany. Najpierw trzeba się zajńć McKae. Pije... już uzależnił się od alkoholu. Wskazówki były widoczne już przed la ty. Wiedziałem... Bleys z przerażeniem słuchał własnego głosu, bez żadnej kontroli wylewajńcego z siebie słowa. Toni siedziała obok niego i nic nie mówiła. Jego słowa zdawały się przepływać przez niń i wokół niej œ jakby była skałń w strumieniu. Musiała jednak słyszeć i rozumieć, a były to rzeczy, których nikomu nie chciał zdradzać, zwłaszcza jej, ze strachu, że odejdzie od niego zrażona prawdń tak trudnń do zniesienia... a jego głos mówił dalej... – Co ja mówię? œ zawołał nagle, przerywajńc sobie w dzikim akcie determinacji. Toni natychmiast zaczęła go koić dłońmi i słowami, ale nie potrafił zamilknńć, pozostał przytomny i mówił wbrew sobie, pomimo wysiłków podejmowanych by przestać, aż w końcu zwyciężyło wyczerpanie i zapadł w sen – sen, który po raz pierwszy sprowadził sny. Pierwsze sny po prostu w kółko odtwarzały bieg do Favored, zwłaszcza chwilę, gdy uniósł działko i zniszczył newtońskich strzelców. Te przekształciły się w bezkształtne sny, bez form i kształtów, wirujńce plamy kolorów albo zalewy ważnych informacji pędzńcych przez niego zbyt szybko, byjego umysł był w stanieje wyłapać i odkodować. Z czasem zaczęły je przerywać błyski obrazów œ Żołnierz, który po trafieniu z działka energetycznego wyleciał w powietrze – mrok korytarza, w którym stał nasłuchujńc ruchów zbliżajńcego się miecza œ zbliżenie twarzy majora milicji z Harmonii, kiedy powiedział mu, że nie pozwoli powiesić farmerów. Stopniowo te obrazy zaczęły wydłużać się i przypominać prawdziwe sny przynajmniej w tym, że miejscami pokrywały się, tworzńc częœci łańcucha połńczonego w logicznń historię. Był z powrotem w swoim gabinecie w budynku Innych na Zjednoczeniu, niecierpliwie

przemierzajńc pokój. Kńtem oka dostrzegł antycznń ksińżkę, leżńcń na jednym z krzeseł i częœciowo zasłoniętń przez pelerynę, którń rzucił tam po powrocie. Peleryna zasłoniła jednak tylko jednń stronę, a na drugiej widać było ilustrację sokoła białozora, z głowń uniesionń i obróconń w bok, zamkniętym dziobem i ognistymi, okrutnymi oczyma. Tylko jeden rzut oka i szedł dalej. Obraz jednak został w jego umyœle i nagle wydało mu się, że wpada przez obraz w prehistorycznń chwilę, gdy Tyrranosaurus rex atakowany jest przez olbrzymiego sokoła. Białozórrozpoczńłatak. Zanurkował na głowę dinozaura, przemykajńc między rozwartymi szczękami pełnymi potężnych zębów i uderzył dziobem i pazurami w głowę gada – a tyranozaur osłabł, zaczńł próbować uników, aż w końcu padł nieruchomo... Obraz skończył się, zastńpiony przez inny. Był jednym z paleontologów wykopujńcych koœci prehistorycznego wilka jaskiniowego, przodka współczesnego wilka. Inny członek grupy badał wykopanń czaszkę. – Spójrz, jak mała była przestrzeń mózgowa, w porównaniu z współczesnym wilkiem – mówił. – Tak œ usłyszał własne słowa. œ Nic dziwnego, że nowa forma astńpiła z starń... Obraz znikł w feeri barw i nic nie znaczńcych obrazów i dœwięków, zastńpionych póŸniej przez kolejny obraz i następny... Jednak nawet na tym etapie, jego sny były pozbawione sensu. Poruszał się między œwiatami, patrzył na gwiazdy, mówił do ludzi œ ale nie było w tym żadnego sensu. Żaden ze snów nie był powińzany z pozostałymi. Te w końcu ustńpiły czemuœ, co mogło być prawdziwymi snami; w tym znaczeniu, że wiedział co się dzieje z perspektywy snu, nawet jeœli zachodziło w typowy dla snu, nielogiczny sposób. Większoœć z tego zapomniał œ odwiedzał miejsca, widział rzeczy, ale do niczego to nie prowadziło. W końcu przyszedł do niego pełny, spójny sen. Nadszedł w czasie, gdy sny, przemieszane z okresami słowotoku zaczęły być przerywane przez utraty œwiadomoœci i przerwy w pamięci, co z nieznanych powodów wywołało w nim przekonanie, że robi się silniejszy, zwyciężajńc w końcu nad szaleństwem ogarniajńcym wszystko co widzi, czuje i myœli. Był burzń piaskowń. Jakiœ czas wczeœniej był wielkim tornadem nad rozległym akwenem morskim. Teraz przesunńł się nad lńd i osłabł; ale słabnńc, uniósł rozgrzany piasek z pustyni

sięgajńcej brzegu wody. Teraz przerodził się w œcianę piachu, którń niósł przed siebie, uzupełniajńc ciepłem piasku energię reakcji napędzajńcej go struktury atmosferycznej. Nabierał mocy. Uniósł więcej piachu i stał się potężnń burzń piaskowń. Potem nadeszła ciemnoœć i osłabł; ale nie stracił całkowicie sił do chwili, gdy znów wzeszło słońce i odnowił swoje siły œ stał się nawet silniejszy. I tak trwał, rosnńc i poruszajńc się, poszerzajńc i potężniejńc nad coraz większń połaciń lńdu. Był œwiadom przepełniajńcego go, bezmyœlnego pragnienia podboju. Przed sobń miał olbrzymie połacie lńdu. Pokryje go, pochłonie, posińdzie, uniesie jego powierzchnię, przemiele i pokryje pyłem. Posuwał się dalej, aż wyłoniły się przed nim góry, rodzńc w nim potwornń furię gdy przekonał się, że nie jest w stanie wspińć się powyżej pewnej granicy. Nie potrafił przestać próbować;jego furia rosła i rosła, nawet gdy zaczńł opadać z sił œ z poczńtku tylko nieznacznie œ ale póœniej było to coraz bardziej ewidentne. Ale nie mógł przestać. Nie potrafił przestać... ...I znów miał dziurę w pamięci. Ponownie był w pokoju z Toni. Ewolucja. Adaptacja i ewolucja œ usłyszał własne słowa. œ Stara forma, zbyt œciœle wyspecjalizowana do okreœlonego œrodowiska zaczyna ginńć, gdy œrodowisko ulega zmianie. Jej miejsce zajmuje nowa forma, lepiej przystosowana do œrodowiska w stanie cińgłych zmian. Prehistorycznie... Znów œnił. Był nowym wilkiem. Przewodnikiem stada œ najważniejszym samcem w sforze nowych wilków ze Starej Ziemi, myœliwych wypierajńcych wczeœniejszń formę ewolucyjnń – wilki jaskiniowe, jak nazwń je póŸniej paleontolodzy ze Starego Œwiata. Ukryty w cieniu młodych klonów i gęstych krzewów na zboczu wzgórza, patrzył w dół, na odsłoniętń dolinę, gdzie stare wilki po popołudniowej drzemce szykowały się do nocnego polowania. Spały w niewielkich grupkach i pojedynczo, niektóre w sporej odległoœci od pozostałych. Obok prń wego ramienia przywódcy stał jego brat, drugi co do ważnoœci samiec w stadzie, pierwszy między prosto trzymajńcymi swoje ogony wilkami sfory. Po jego prawej stronie stała matka stada, najwyższa rangń samica nowych wilków i faktycznie matka wielu członków stada. Nikt nie wysuwał się przed przewodnika.

Podobnie jak on, towarzyszńcemu wilki widziały jedynie czarnobiały œwiat, ale wchodzńce do ich nozdrzy powietrze niosło ze sobń tyle smaków – papachy” były zbyt ubogim słowem, by oddać pełnię bogactwa œwiata węchu wilka. Silnie odbijał się w nim smak starych wilków z doliny. Były większe od nowej formy, miały cięższe koœci. Były w stanie polować na większe ofiary, w rodzaju kudłatego mastodonta, ale przyszli paleontolodzy, odgrzebujńc odciœnięte w mule œlady ich czaszek przekonajń się, że mózgi miały mniejsze od nowych wilków. Oczy przewodnika i pozostałych notowały każdy najdrobniejszy nawet ruch starych wilków w dole, a kiedy przywódca odwrócił się od nich wkońcu, odczytał sygnały przekazywane sobie przez nowe wilki przez drobne ruchy uszu, nozdrzy i oczu. Decyzja zapadła. Odwrócił się, podobnie jak pozosta œ łe dwa zwierzęta i zaczńł biec w stronę ich legowiska. Nawet œnińc, Bleys œ człowiek Bleys œ opowiadał o tym Toni; jej i ktokolwiek jeszcze słuchał. Nie potrafił się powstrzymać przed mówieniem. Do legowiska wrócili o północy, kiedy stado zebrało się w całoœci. Panowało podniecenie. Przewodnik wędrował między swoimi dziećmi, braćmi, siostrami i ich dziećmi, dotykajńc nosów, odbierajńc sygnały posłuszeństwa œ zaciskajńc ich nosy szczękami, jak Rzymscy legioniœci obejmowali się przed bitwń. Stopniowo rosło między nimi zrozumienie przechodzńce między nimi nie w symbolach, lecz po prostu łańcuchem drobnych działań i gestów œ dotyku nosa, delikatnych ugryzień, drobnych poruszeń całego języka ciała – bo nie myœleli symbolami, a zapachem, emocjami i obrazami, wszystko to łńczyło się we wspólne zrozumienie grupy, zastępujńce to, co można by powiedzieć słowami. Tego wieczora zapolujemy na stare wilki i zwyciężymy je. Ja poprowadzę jednń częœć, mój brat drugń. Bleys pogrńżył się jeszcze głębiej we œnie, nieœwiadom już głoœnego opowiadania o tym, czego doœwiadcza. Tylko na chwilę wypłynńł na powierzchnię... – Pomyœlałam, że powinieneœ na niego zerknńć œ usłyszał głos Toni. – Tak œ odpowiedział Kaj. œ Miałaœ rację... Ale Bleys znów zanurzył się głębiej, opuszczajńc ich... zatapiajńc się całkowicie we œnie. Był przewodnikiem stada. Rozdział 39

Przewodnik stada w głuszy swego snu... Jestem z mojń częœciń stada. Biegniemy. Moje uszy sterczń wysoko, wdychajńc głos wiatru. Mój prosty ogon czesany jest pazurami gałęzi, dumnie płynńc za mnń. Moje uszy obracajń się do tyłu i odróżnialny odgłos łap mówi mi, że matka stada jest na swoim zwykłym miejscu, ochraniajńc mój bok po nawietrznej. Od kiedy mój bra t opuœcił nas z najdzielniejszymi z dwulatków i zgiętoogonowymi łowcami drugiej częœci stada, przekroczyliœmy bystrń wodę i miejsce nagich skał. Wrazzmatkń stada i towarzyszami od sutków, z których każdy jest równie wyroœnięty i silny jak ja, szukamy starych wilków, ojca ich stada oraz dominujńcych prostoogonowców. Będń w cenionych miejscach snu. Brat ze swojń częœciń stada będń czekać w ciszy. Nie wyjdzie z ukrycia do chwili, aż usłyszy koœci i kły. Jest nowym wilkiem. Jego towarzysze będń mu posłuszni. Sń nowymi wilkami. * * * Słońce jasno œwieci, ale œwiat wcińż jest czarnoœbiały. Słońce ogrzewa moje plecy i cienistyœbratœktóryœbiegnieœzeœmnń jest teraz pod moim brzuchem, kryjńc się przed słońcem. Kiedy słońce opadnie niżej, będzie biegł u mojego boku. Wia trprzema wia do mojego nosa. Czarny wia tr woła do nas o jedzeniu, które nie wymaga zabijania. Podzieliłaby się. Matka stada warczy cicho, ostrzegajńc innych, by nie zwracali uwagi. Siostra œmierci – córka prycha. Nie potrzebujń ostrzeżenia. Sń nowymi wilkami. Niewielkie drzewa rosnń bardzo gęsto. Kiedy odgarniam liœcie, ziemia wcińż pachnie spaleniznń. Zbite zaroœla stanowiń dobrń osłonę, ale nie musimy się ukrywać. Zapach starych wilków wcińż jest słaby. Krńżymy wokół zaroœli przeskakujńc opadłe, na wpół wypalone pnie. Reszta jest tuż za mnń. Dzień jest ciepły... Jesteœmy teraz blisko starych wilków. Zapach ich watahy rozdziela się na wiele indywidualnych składników. Przyspieszamy. Nagłe mam w sobie dwa wilki. Częœć mnie jest Obserwatorem, częœć Działajńcym – ale nad nimi wcińż jestem pojedynczy, wcińż przewodnikiem stada. Drzewa œmigajń obok i znikajń w tyle. Już nie biegniemy, sadzimy przed siebie potężnymi susami. Wypadamy spomiędzy drzew; na szerokiej polanie przed nami stare wilki zaczynajń się

poruszać. Z cienia wielkiej skały wyłania się potężny stary wilk, przecińga i patrzy w naszń stronę. Kilka innych też się nam przyglńda, warczńc cicho, po czym oglńda się na swojego przywódcę. On jest ich przewodnikiem. Jest mój. Kiedy Działajńcy wydłuża swoje susy, pędzńc w stronę przewodnika stada starych wilków, Obserwator rozglńda się po polanie. Pozostałe ze starych wilków nie oglńdajń się już na przywódcę w poszukiwaniu sygnałów. Stajń do walki, ale sń rozproszone. Matka stada przyjmuje wyzwanie i wykonuje unik przed szarżń starego wilka, podczas gdy Siostra œmierci – córka zanurza zęby w zad atakujńcego. Oboje odpadajń gdzieœ w bok. Stary przewodnik zapiera się i przyjmuje szarżę Działajńcego na bark, po czym zaciska szczęki na moim karku. Działajńcyœweœmnie był zbyt pewny siebie. Zbyt długo byłem przewodnikiem stada, by być doœć ostrożnym. Ale Działajńcyœweœmnie jest szybszy niż stary wilk, a sezon zielonych traw i tłustych cielńt był dla nas łaskawszy niż dla tych, z którymi walczymy, bo potężne bestie, na które oni polujń stajń się coraz rzadsze. Mój kark pokrywa gęste futro i gruby tłuszcz. Ciężkie szczęki zaciskajń się na moim futrze i skórze, a Działajńcyœweœmnie chwyta zębami przedniń łapę starego wilka i kruszy koœć. Stary wilk pada, cińgnńc mnie za sobń, nie rozluœniajńc uchwytu. Leżńc obok niego, Działajńcy–we– mnie łamie jego drugń przedniń nogę. Przetaczamy się na łapy i cińgniemy. Stary wilk ma silne szczęki, ale nie może stawiać oporu ze złamanymi nogami. Wyrywam się. Inne stare wilki atakujń nas, wychodzńc spomiędzy drzew po drugiej stronie polany. Jest ich wiele, sń młode i dumne. Pozwolń nam zabić swoich przywódców. Wtedy nas zaa takujń, odgoniń albo zabijń i same stanń się przywódcami stada starych wilków. Sń młode i głupie. Wataha jest œródłem życia. Działajńcy odsuwa się z linii ataku i odskakuje na bok, gdy Obserwator dostrzega brata i jego towarzyszy atakujńcych nagle z kępy krzewów. Ruszajń na młodsze wilki czekajńce na zdobycie przywództwa nad swojń watahń. Dwaze starych wilków stojń skonsternowane, nie mogńc wybrać: przyglńdać się dalej rozgrywajńcej się przed nimi bitwie czy odwrócić się w stronę nowego zagrożenia. Ginń na miejscu, bo wszystkie, oprócz najsilniejszych i najodważniejszych, odwracajń się

i uciekajń przed naszń szarżń, widzńc jak wraz z mojń częœciń stada wygrywamy z ich przywódcami; brat z młodszymi wilkami, przepełnionymi chęciń zabijania, obalajń maruderów. ...Zapóœno, inne odwracajń się, ale Działajńcy, matka stada i nasi towarzysze uwolnili się już z pierwszego starcia, dołńczajńc do brata i młodszych wilków. Ugryzienie... zwód... atak... unik. Działajńcy całkowicie mnie teraz kontroluje. To zbyt wiele dla starych wilków. Załamujń się i uciekajń. Działajńcy chciałby je œcigać, ale powstrzymuje go Obserwator. Stare wilki nie powrócń. Kiedy znów nadejdń œniegi, zginń, bo zbyt mało jest potężnych kudłaczy, na które polujń, a stare wilki nie sń dostatecznie zwinne i szybkie, by złowić uciekajńce mięso, by nakarmić ich młode. Wyję z głębi płuc, a nowe wilki zbierajń się na mój sygnał. Wycofujemy się w cień drzew. Cienistyœbratœktóryœbiegaœzeœmnń rozcińga się, daleko przed moimi stopami, kierujńc nos w stronę horyzontu... Stopniowo, wcińż biegnńc w myœlach, Bleys wyszedł ze snu z powrotem do pokoju, mrocznego pomieszczenia, w którym oprócz niego była tylko Toni. Wcińż rozgrzany walkń, Bleys chciał usińœć na łóżku, ale nie mógł się ruszyć. Coœ go trzymało. Ręce i nogi miał przywińzane do krawędzi łóżka, uniemożliwiajńc ruch. Zalała go dzikoœć. – Czemu jestem zwińzany? œ krzyknńł w twarz nachylajńcej się nad nim Toni. Poczuł jej dłoń na swoim czole. – Wszystko w porzńdku, wszystko w porzńdku œ uspokajała go. – Zdejmij je! œ krzyknńł. œ Zdejmij je! Sięgnęła do swojej bransolety i uchwyty odpadły, uwalniajńc jego ręce i nogi. Z ulgi prawie opadł z powrotem w stan nieœwiadomoœci, a kiedy doszedł do siebie, Toni łagodnymi i rytmicznymi ruchami, używajńc wilgotnej szmatki myła jego twarz, kark i górnń częœć ciała. Stopniowo odprężał się, coraz bardziej, bardziej... * * * Znów nadszedł okres całkowicie chaotycznych snów... potem, w końcu znów wyraŸny sen. Œnił, że rozmawia z odnalezionym młodym Halem Mayne’m. Chłopak siedział ze skrzyżowanymi nogami,jak szczupły młody Budda w pozycji lotosu, na czymœ w rodzaju kolumny, dostatecznie wysokiej, by siedzńc w tej pozycji mieć oczy na

tym samym poziomie, co stojńcy przed nim Bleys. Znajdowali się w ciemnym i chłodnym pomieszczeniu. Hal Mayne wokół ramion owinięty był czymœ w rodzaju przeœcieradła o nieokreœlonym kolorze – w pokoju było zbyt ciemno. Nie sposób było powiedzieć, czy ma na sobie coœ więcej. Odbywali szczerń rozmowę, ale nie szła im zbyt dobrze, przynajmniej z punktu widzenia Bleysa. Hal Mayne miał nad nim przewagę. Ich rozmowa doszła do punktu, w którym młodzik zdawał się niemal osńdzać dojrzałego Bleysa. – Czemu nie mogę sprawić, byœ zrozumiał? œ powiedział w pewnej chwili Bleys. – Ponieważposługujesz się niezrozumiałym językiem – spokojnie odpowiedział Hal. – Nie mówisz do mnie normalnym ludzkim językiem. Jesteœ Innym. Chłopak wypowiedział ostatnie słowo jakby było nazwń własnń, jak Dorsai czy ZaprzyjaŸniony. – Nie œ odpowiedział Bleys. œ Organizacja Innych jest tylko œrodkiem do osińgnięcia celu – dobrego celu. – Dobry czy nie œ stwierdził Hal œ nie ma tonie wspólnego z tym, kim jesteœ. Jesteœ Innym. – Czemu wcińż to powtarzasz? To żart? Jakbyœ mówił, że pochodzę z rasy obcych? – zapytał Bleys stanowczo. œ Mówię w basicu i jestem człowiekiem, jak ty. – Nie, oczywiœcie nie jesteœ obcym. Jesteœ człowiekiem, ale odrębnym, różnińcym się od pozostałych. Tak więc jesteœ jedyny w swoim rodzaju. Bleys–Inny. Zawsze taki byłeœ. Zawsze myœlałeœ o sobie jako o jedynym w swoim rodzaju, nawetwobec swojej matki. Ona wiedziała o tym, nie rozumiejńc; ale był to jeden z powodów, dla których traktowała cię jak podrzutka. Bała się ciebie. Zastanów się. Zawsze o tym wiedziałeœ. Nie różniłeœ się tak bardzo jako dziecko; stopniowo jednak, krok za krokiem, dorastałeœ stajńc się coraz bardziej Inny. Żyjesz tylko po to, by zmienić ludzkoœć winnych, żeby œ nie był już samotny. Ale tego nie da się dokonać, nie uda się nawet tobie. – Skńd wiesz, jaki byłem jako dziecko? Co wiesz o mojej matce? – surowo zapytał Bleys. – Wiem, ponieważ jak ty i każdy człowiek jestem niepowtarzalny, jedyny. Ale znam cię takim, jakim naprawdę jesteœ, a jednń z moich powinnoœci w wiecznie ewoluujńcym wzorze historii jest powstrzymywanie ludzi podobnych tobie przed zniszczeniem ludzkoœci w próbie przekształcenia jej w coœ, czym nigdy nie mieli się stać. – Ponieważ próbujesz to właœnie osińgnńć, wiem, że jesteœ moim przeciwnikiem. Znam

moc zniszczenia, które może nadejœć i że kłamiesz, nawet wobec siebie samego. „To co zaplanowałem, nie będzie złem”. – My wiemy lepiej... Sen płynńł w ciemnoœci, a Bleys przeszedł w inny rodzaj snu. Nie wyczerpujńcego drzemania, do którego prawie się już przyzwyczaił, lecz głębokiego, zdrowego snu. Kiedy się obudził, wszystko wyglńdało inaczej. Ból w boku zniknńł. Pozostał jedynie głęboki, bolesny smutek. W pokoju było jaœniej niż poprzednio. Był w stanie wyraœnie widzieć swoje otoczenie, choć œciana okienna pokoju œ najwyraœniej miał rację myœlńc, że przebywajń w pokoju hotelowym œ była tylko częœciowo rozjaœniona. Czuł się, jakby wracał do życia. Wszystko widział ostro i wyraœnie. Nachylała się nad nim Toni, golńc go małń brzytwń, zaprojektowanń na Newtonie i skonstruowanń na Cassidzie, doskonale znanń milionom ludzi na Młodszych Œwiatach – wypalała zarost w mikroskopijnej, choć mierzalnej odległoœci od skóry, sprawiajńc przy tym wrażenie, jakby skóra była ledwie głaskana. Podczas jego choroby Toni musiała zajmować się tym codziennie. Bleys zauważył sterczńcego za niń Kaja. Gdy tylko skończyła, Toni natychmiast odsunęła się, robińc mu miejsce pray posłaniu. – Jak się czujesz? œ zapytał Kaj. – Dobrze! œ odpowiedział Bleys. œ Co z Henryœm? – Wszystko z nim w porzńdku œ stwierdził Kaj. œ Razem z Dahno przyjdzie odwiedzić cię za kilka dni. Ale zapytałem cię, jak się czujesz. – Spałem. Prawdziwy sen. – Wierzę ci. Całkiem dobrze to zniosłeœ. Lepiej niż się spodziewałem, nawet uwzględniajńc twoje doskonałe zdrowie. Musiałeœ z zawzięciem zaprzńc do pracy swój układ odpornoœciowy. – Zaprzńc... œ Bleys powstrzymał się œ wiesz, to, co podała mi Rada musiało zaczńć działać znacznie szybciej. Pamiętam teraz, że nie czułem się dobrze już w drodze do portu kosmicznego. – Oczywiœcie, okłamali cię œ potwierdził Kaj. œ Chcieli, żebyœ czu ł się jeszcze bardziej bezradny, niż większoœć ludzi potraktowanych tń truciznń. Nie ostrzegłem cię, bo nie chciałem sugerować... – Nie jestem zbyt podatny na sugestie œ oœwiadczył Bleys. – Nie œ zgodził się Kaj. œ Ale wtedy tego nie wiedziałem. Leka rze muszń być ostrożni. – Jak długo byłem nieprzytomny? œ zapytał Bleys.

– Liczńc od chwili, gdy dostałeœ się na pokład Favored of God, nieco ponad dwa tygodnie. Bleys głęboko odetchnńł z ulgń. – Tylko tyle? Miałem wrażenie, że trwa to wiecznoœć. To dobrze. Nie mam czasu do stracenia. Ale przynajmniej już dobrze się czuję. – Chciałbym móc się z tobń zgodzić œ powiedział Kaj. œ Ale może nie pamiętasz, co ci mówiłem na temat długotrwałoœci efektów. Wcińż będń ci się okazjonalnie zdarzały przypadki niekontrolowanego mówienia i zaniki pamięci. Mogń pojawiać się też inne efekty, do tej pory niezauważone, które odkryjesz, gdy zaniknń poważniejsze problemy. Ale jeœli utrzymasz to pozytywne nastawienie œ w końcu pozbędziesz się wszystkiego. Dam ci jedynie parę słów ostrzeżenia. Bńdœ optymistń. Bleys uœmiechnńł się. – Urodziłem się jako pewny siebie optymista. Prawdę mówińc nie pamiętam, abym kiedyœ czuł się inaczej. I dziękuję, doktorze, za wszystko, co pan dla mnie zrobił. Bez pańskiej pomocy bez wńtpienia byłoby o wiele gorzej. – Każdy lekarz by ci pomógł œ odpowiedział Kaj prawie oschle. Bleys po raz pierwszy widział u niego jakiekolwiek oznaki emocji. – Cóż, naprawdę dziękuję œ powtórzył Bleys. œ Teraz wstanę... Uniósł głowę i zaczńł podnosić ciało, ale ręce Kaja powstrzymały go i łagodnie pchnęły z powrotem na łóżko. – Działaj powoli œ powiedział Kaj. œ œpiesz się, a szybko zaczniesz odczuwać zawroty głowy, może stracisz przytomnoœć albo nastńpi nawrót choroby. Kaj obrócił się w stronę Toni. – Pomóż mi. Pomożemy mu usińœć podpierajńc go poduszkami; jeœli nic mu nie będzie, to jutro będzie mógł wstać i nawet spróbować chodzić. – Jutro? œ zapytał Bleys. Kaj zignorował go. W końcu zrobili dokładnie tak, jak powiedział doktor. Minęły cztery dni, zanim był w stanie przejœć przez pokój, majńc po bokach podtrzymujńcych go przyjaciół. – Widzicie? œ zapytał Bleys œ Nic mi nie jest. Jednak naprawdę wcale tak nie było. Nie miał zawrotów głowy ani zaników pamięci, ale całe ciało miał osłabione. Nie przyznałby się do tego, ale cieszył się, że odprowadzili go do łóżka. – Sugeruję, żebyœ teraz odpoczńł chwilę, potem spróbował usińœć i znowu się przejœć œ spróbuj na zmianę ćwiczyć i odpoczywać przez następny dzień lub dwa. – Kaj zwrócił się w

stronę Toni, stojńcej tuż obok niego, patrzńc w dół, na Bleysa. – Będziesz mogła mu pomóc, Toni, prawda? – Oczywiœcie œ odpowiedziała Toni. Tak też zrobiła. Nie tylko pomagała, ale zdominowała cały proces jego ponownego przyzwyczajania się do samodzielnego poruszania. Robiła to wolniej, niż miał ochotę. Bleys był im wdzięczny, gdy po zmaganiach z ociężałym ciałem mógł powrócić do łóżka i się położyć. Jego siły były na wyczerpaniu i choć szybko je odzyskiwał, to po wykonaniu kilku prostych czynnoœci gotów był do snu. Jednak jego determinacja w powrocie do zdrowia była tak wielka, że ćwiczyli dwadzieœcia cztery godziny na dobę, pozwalajńc sobie jedynie na drzemki w przerwach. Dopiero kiedy uœwiadomił sobie, że Toni mogła spać tylko w tych krótkich przerwach, zauważył jak bardzo zmęczonń miała twarz i zdał sobie sprawę, że jń również zmuszał do wysiłku ponad siły. – Jak udało ci się wytrwać przy mnie przez cały ten czas? œ zapytał. Uœmiechnęła się. – Miałam tu własne łóżko. Spałam, kiedy byłeœ nieprzytomny. Czujnik budził mnie, kiedy się budziłeœ. – I robiłaœ tak przez pełne dwa tygodnie? Znów się uœmiechnęła, tym razem trochę nieœmiało. – Kaj powiedział, że im mniej ludzi będzie miało z tobń kontakt, tym lepiej. Powiedziałam mu, że to będę musiała po prostu być ja. Bleys zrozumiał œ nagle, jak w błysku jasnowidzenia. Będńc tu sama upewniła się, że nikt inny nie usłyszy co mówił. Jakikolwiek był w stosunku do niej efekt słów wypowiadanych przez niego pod wpływem gorńczki i trucizny, rozumiała, jak bardzo nie chciałby, by ktoœ więcej je usłyszał. Bleys potrzńsnńł głowń. Nie potrafił przekazać, jak bardzo był jej za to wdzięczny. Może kiedyœ mu się to uda. Jak wńż wœlizgujńcy się w niestrzeżone rejony raju pojawiła się niechciana myœl, co ona słyszała; musiała zdawać sobie sprawę, jaki to dla niego stanowi problem. – Wezmę prysznic œ powiedział Bieys najbardziej swobodnym tonem, na jaki mógł się zdobyć. œ Może pójdziesz odpoczńć? – Nie, nie trzeba – Toni przerwała i potrzńsnęła głowń, potem znów się uœmiechnęła. œ Mogłabym zasnńć, a powinnam czuwać. – A więc idœ spać. Wezwę cię, jeœli będę cię potrzebował. Jeœli będziesz miała wńtpliwoœci, możesz znów podpińć się do tego czujnika.

– Prawdę mówińc – odpowiedziała, uœmiechajńc się œ cały czas masz go na sobie. Spokojnie możesz się z nim wykńpać, woda mu nie zaszkodzi. Bleys skinńł głowń i przyglńdał się, jak Toni kieruje się w stronę drzwi. – Na pewno dobrze się czujesz? œ Toni obejrzała się, stajńc przed otwartymi już drzwiami. – Czuję się doskonale. IdŸ. Wyszła. Drzwi zasunęły się za niń, a on dłuższń chwilę jeszcze w nie patrzył. Stwierdził, że ma zbyt wiele do przemyœlenia. Będzie musiał zmierzyć się z tym, czego dokonały w niej te dwa tygodnie słuchania jego zwierzeń. Pomimo jej spokojnego wyglńdu, słyszała go i w końcu będń musieli o tym porozmawiać. Bleys chodził niespokojnie po pokoju. Nie potrafił sobie teraz wyobrazić ich wspólnej przyszłoœci. Stała się kluczowym elementem jego planów – nie tylko wobec ludzkoœci, ale i wobec siebie, na utrzymanie się we własnej wizji i ukończenie pracy. Musi przejńć kontrolę przynajmniej nad wszystkimi Młodszymi œwiatami œ a nawet to będzie zaledwie poczńtkiem. Zrezygnował w końcu z rozważania tego problemu, odwrócił się i przeszedł przez półotwarte drzwi do łazienki. Miał na sobie tylko szorty. Uœwiadomił sobie œ i niemal natychmiast z powrotem przywołał wczeœniejsze rozważania œ że Toni musiała robić znacznie więcej, niż tylko siedzieć i słuchać. Była również jego pielęgniarkń, nie tylko pocieszajńc go, gdy się budził, ale i zajmujńc się znacznie mniej przyjemnymi aspektami jego ciała. W łazience, Bleys stanńł przed lustrem nad umywalkń, odruchowo przesuwajńc dłoniń po szczęce, byprzekonać się czy jest dobrze ogolona. Była. Opuœcił dłoń i przyjrzał się górnej połowie ciała sprawdzajńc, co zrobiło z nim dwa tygodnie ciężkiej choroby. Prawie się nie zmienił. Z powodu braku porzńdnego jedzenia i ćwiczeń zwiotczały mu częœciowo mięœ nie przedramion i klatki piersiowej. Zdał sobie sprawę, że Toni musiała podawać mu przynajmniej jakieœ płyny, utrzymujńc go przy życiu tak długo i że prawdopodobnie podawano mu również œrodki odżywcze. Niczego takiego nie pamiętał. Spojrzał na swojń twarz i pierwszy raz naprawdę jń zobaczył. Stał, przyglńdajńc się jej w szoku. Zawdzięczane genom przystojne rysy, które nauczył się wykorzystywać jak aktor, były zmienione. Ogień ostatnich doœwiadczeń dogłębnie jń zmienił. Patrzył na te same rysy, ale

teraz wyczytał w nich trwałń zmianę. Stał się Innym w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie musiał już grać. Prawdopodobnie zmiana nie była tak wyraœna, by dostrzegła jń widownia czy osoba rzucajńca mu tylko pobieżnie spojrzenie. Tylko ktoœ dobrze go znajńcy mógł poznać różnicę. Toni musiała być œwiadkiem tego procesu, całej fizycznej i umysłowej przemiany wywołanej działaniem Newtońskiej trucizny. Musiała teraz rozumieć nie tylko jego motywy, argumenty, cel i koszt jego osińgnięcia œ również to, jak pozwolił, by stało się to jego częœciń. Ze wszystkich ludzi, tylko ona znała go teraz w pełni. A jednak została z nim. Nie rozumiał. Zrezygnował z kńpieli. Odwrócił się od lustra i wrócił do sypialni – zatrzymujńc się w miejscu na widok stojńcej w drzwiach Toni. – Toni! Wróciłaœ! – Miałam wrażenie... œ pomyœlał, że patrzy mu głęboko w oczy œ że możesz mnie potrzebować... więc pomyœlałam, że zajrzę i sprawdzę. Oddał jej spojrzenie. – Toni, czy chcesz mnie zostawić? Przez chwilę nie odpowiadała. Potem powoli potrzńsnęła głowń. – Nie. Rozdział 40 – Słyszałem, że wróciłeœ na Harmonię œ przywitał go McKae. œ Ale tylko plotki, nic konkretnego. Przeprowadziłem małe œledztwo i odkryłem, że faktycznie przyleciałeœ, ale z nikim się nie kontaktujesz. Pomyœlałem, że zadzwonisz do mnie, jak tylko będziesz wolny. Wiesz œ spodziewałem się ciebie szybciej, ale teraz to już nie ważne... Umilkł. Bleys siedział nieruchomo, patrzńc na niego ponuro z dryfu. Siedzieli w biurze McKae, w budynku rzńdowym Harmonii. Szczególnym biurze, większym nawet niż zajmowane przez GłównychMówcówwIzbachnaHarmonii i Zjednoczeniu. Biurze otwieranym wyłńcznie, gdy wybierano wspólnego szefa rzńdu – Najstarszego. Biuro zajmowało pełne skrzydło gmachu rzńdowego. Składało się właœciwie z trzech pokoi: biura, sekretariatu i prywatnego gabinetu. œciany między nimi w każdej chwili mogły zostać rozsunięte dzięki pojedynczej komendzie z bransolety McKae. W tej chwili były na miejscu i siedzieli w biurze, które – co ciekawe œ było najmniejszym z trzech pomieszczeń. Byli sami. W pokoju panowała nieco podwyższona wilgotnoœć i temperatura, więc miał w

sobie coœ z atmosfery cieplarnianej. Bleys wcińż odczuwał osłabienie. Dopiero gdy zauważył, jak McKae skupia wzrok, mrużńc oczy, uœwiadomił sobie, że nigdy nie uważał tego człowieka za doœć dobrego obserwatora, by był w stanie zauważyć różnicę. Jednak najwyraœniej udało mu się to i ta œwiadomoœć wywołała wyraœnń zmianę w jego pierwotnych planach rozegrania tego spotkania. McKae wcińż mówińc wstał nagle i podszedł do dużej szafki wbudowanej w œcianę po jego lewej stronie. Otworzył jń i wyjńł dwie butelki tego samego wina, które pił już kiedyœ w obecnoœci Bleysa, oraz dwa wysokie, bogato zdobione kieliszki. Przyniósł to wszystko i postawił na swoim biurku, a potem przysunńł swój fotel. Wcińż stojńc wskazał, by Bleys bliżej przysunńł swój dryf. – Musimy uœwietnić nasze spotkanie. œ Uœmiechnńł się z wyraœnym wysiłkiem. – Wszystko idzie bardzo dobrze, ale cieszę się, że wróciłeœ. Jest jeszcze wiele rzeczy do zrobienia i chciałbym usłyszeć twojń opinię na ich temat œ choć, oczywiœcie, to ja będę podejmował decyzje. McKae nalewał wino do szklanek, przyglńdajńc się rosnńcemu poziomowi płynu, jakby wykonywałjakiœ skomplikowany eksperyment chemiczny. Napełnił je po brzegi – właœciwie prawie przepełnił, w ostatniej chwili podnoszńc butelkę. Gdy podnosił kieliszek, dłoń mu lekko drżała. – Za nasze ponowne spotkanie! Wypił połowę wina i odstawił kieliszek” na biurko. Spojrzał na Bleysa. – Nie pijesz œ powiedział. – Może za chwilę. McKae dalej stał. Otworzyłusta, potem znówje zamknńł. – Czemu nie usińdziesz? œ zapytał Bleys. McKae usiadł, wcińż patrzńc na niego. – Jak już mówiłem œ odezwał się œ oczekiw ałem twojego powrotu. Potrzebuję twojej rady w wielu sprawach. Chcę, żebyœ był dostępny. œ Jego głos nabrał trochę mocy. – Masz wielu ludzi, którzy mogń ci doradzać œ odpowiedział Bleys. œ Choć oczywiœcie z przyjemnoœciń zapewnię ci błogosławieństwo moich rad. Będę się z tobń regularnie kontaktował. Tak się składa, że muszę niemal natychmiast znów opuœcić Harmonię i przez jakiœ czas mnie nie będzie. Wracam na Nowń Ziemię. Przypuszczam, że rozumiesz, iż to ja zaaranżowałem sytuację, z powodu której Prezesi i Gildie rozpoczęły werbunek najemników? A swojń drogń, ilu ich tam jest?

– Właœciwie, to nie wiedziałem czemu œ odpowiedział McKae. œ Nie jestem pewien... myœlę, że ponad połowa. Tak jest. Chcieli pięćdziesięciu tysięcy i o ile pamiętam, wysłaliœmy już około trzydziestu tysięcy, wraz z wyposażeniem i zapasami. Nie wiedziałem, że to dzięki tobie o to poprosili. Jak tego dokonałeœ? – Przyłożyłem na nich presję społecznń ludzi z kilku prowincji œ wyjaœnił Bleys. œ Choć najważniejsza była grupa opozycyjna nazywajńca się Podkowa. I tak stanowili problem dla rzńdzńcych, ale z odpowiednim poparciem i nagłoœnieniem, zaczęli wyglńdać na poważne zagrożenie. Mój udział nie różnił się zbytnio od sposobu, w jaki pomogłem w twoim wyborze na Najstarszego. Na chwilę zapadła cisza. – Przy okazji œ kontynuował Bleys œ czy postńpiłeœ zgodnie z mojń radń i kontrakt przygotowano według dorsajskich wzorów, gdzie oddziały podlegajń wyłńcznie rozkazom swoich przełożonych? – Tak œ odpowiedział McKae. œ Sprawa jest zapięta na ostatni guzik, dokładnie jak kontrakty Dorsajów. Rzńd Nowej Ziemi może jedynie poprosić najwyższego rangń oficera, by postńpił wedle ich życzeń. Ten rozważy proœbę, zdecyduje czy jest praktyczna i zastanowi się, co zrobiń oddziały, jeœli wyda im taki rozkaz. Oni zaœ będń działać tylko kierujńc się jego bezpoœrednimi poleceniami, nie słuchajńc nikogo z Nowej Ziemi. Bleys pokiwał głowń. – Ale zanim odlecisz, chciałbym dowiedzieć się, co robiłeœ na Nowej Ziemi – stwierdził McKae. – Nie ma takiej potrzeby œ spokojnie odpowiedział Bleys. œ Moja praca tam jest całkowicie niezależna od twojej tutaj. McKae wcińż uważnie mu się przyglńdał. Ledwie zerkajńc w bok, ponownie napełnił swój kielich, uniósł go do ust i napił się – nie tak dużo, jak za pierwszym razem, ale i tak znaczńcń iloœć. – Pamiętam, że tuż przed wyborami powiedziałeœ mi, że Klub Prezesów i Gildie będń chciały wynajńć naszych żołnierzy œ wolno powiedział McKae. Bleys ponownie skinńł głowń. – Oczywiœcie. Ty ze swej strony byłeœ w stanie dobrze wykorzystać tę informację w swojej kampanii wyborczej. Udało ci się wywołać wrażenie, że tylko ty możesz doprowadzić do zawarcia tego kontraktu, a co za tym idzie, znacznego napływu kredytu międzygwiezdnego na Harmonię i Zjednoczenie.

– Tak œ potwierdził McKae. œ Mimo wszystko chciałbym wiedzieć, jaki miałeœ w tym udział. – Wtedy nie było takiej potrzeby œ odpowiedział Bleys. Między nimi zapadła kolejna, chwilowa cisza. – A teraz? œ zapytał McKae. – Myœlę, że również. Przez dłuższń chwilę McKae nic nie mówińc przyglńdał się swojemu kieliszkowi. Potem wzdrygnńł się, jak ktoœ budzńcy się ze snu. – W każdym razie œ powiedział œ nie możemy rozmawiać, skoro tak szybko wyjeżdżasz. Jak już powiedziałem, potrzebuję porady œ uœmiechnńł się cierpko œ a tym właœnie powinien zajmować się Pierwszy Starszy wobec Najstarszego. Oznacza to, że Pierwszy powinien przez cały czas znajdować się u mego boku. – Jak już powiedziałem œ głos Bleysa pozostawał cały czas absolutnie spokojny – masz wokół siebie doradców. Niezależnie jednak od tego gdzie będę, regularnie będę się z tobń kontaktował. – Jeœli nie będzie cię u mojego boku... œ McKae przerwał, by napić się łapczywie ze swojego kielicha, prawie go opróżniajńc, po czym jego ręka niemal automatycznie sięgnęła po butelkę, uzupełniajńc poziom wina œ trudno będzie cię uważać za Pierwszego Starszego. Prawdę mówińc, w takiej sytuacji nie miałoby sensu, żebyœ dalej trzymał to stanowisko. – Myœlę, że jest bardzo ważny powód, aby sprawy pozostały bez zmian – odpowiedział Bleys. – Dla twojego dobra. – Dla mojego dobra? – Tak. œ Ich oczy znów się spotkały. œ Pamiętaj, jakń wagę w twojej elekcji miała obietnica dochodów z kontraktu z najemnikami. Potężny czynnik. Teraz jesteœ Najstarszym, ale pojawia się kwestia pozostania na tym stanowisku. Chciałbyœ chyba zatrzymać ten tytuł do końca życia, jak Najstarszy Bright przed stuleciem? W grę wchodzi całe mnóstwo różnorakich czynników, a ja spodziewam się zmienić sytuację międzyplanetarnń – na co, jako Najstarszy, będziesz musiał zareagować. Warunki mogń działać równie dobrze dla ciebie, jak i na twojń niekorzyœć. Postńpisz mńdrze, robińc co powiem i kiedy powiem. McKae sięgnńł po kieliszek wyraŸnie tym razem drżńcń rękń. Przełknńł i odstawił kieliszek tak gwałtownie, że od podstawy odprysnńł kawałek szkła. – Grozisz mi? œ zapytał ostro. – Oczywiœcie œ odpowiedział Bleys. Cisza między nimi przedłużyła się. Po kilku chwilach Bleys podniósł się z miejsca.

– Rozumiem œ powiedział. Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi biura. – Czekaj! œ zawołał McKae. Bleys odwrócił się. McKae ponownie napełnił swój kielich i trzymał go przy ustach. – Jeœli dam ci swobodę poruszania, a ty po prostu będziesz mi doradzał – zapytał niepewnie œ to wszystko będzie dobrze? – Będziesz całkowicie chroniony œ odpowiedział Bleys. œ A to w końcu jest najważniejsze. Wierzę, że będziesz dobrym Najstarszym dla Harmonii i Zjednoczenia – z mojń pomocń. Powinieneœ zostać Najstarszym bardzo długo. Możesz nawet pobić rekord Najstarszego Brighta. Uœmiechnńł się ciepło. – Tak. œ McKae wpatrywał się w Bleysa, jakby musiał nie tylko słyszeć jego słowa, ale i odczytać je z ruchu ust. Opuœcił wzrok w swój kieliszek i powiedział: œ A więc ustalone. – Tak œ potwierdził Bleys œ ustalone. Cieszę się, że się zgodziłeœ. – Och, zgadzam się! œ McKae osuszył kieliszek i odstawił go na stół. Kieliszek wywrócił się na bok. Spojrzał znów na Bleysa. – Będę z tobń w kontakcie œ powiedział Bleys i znów obrócił się w stronę drzwi. – Poczekaj! œ głos McKae odbił się od œcian gabinetu, i Bleys obrócił się z powrotem. McKae wskazał palcem na pełen kieliszek Bleysa. œ Nie zamierzasz wypić nawet tego? – patrzył na Bleysa trochę dzikim wzrokiem. – Och, tak œ łagodnie odpowiedział Bleys. W trzech długich krokach pokonał odległoœć dzielńcń go od biurka, podniósł kieliszek i wypił całń jego zawartoœć. œ Za twoje długie życie i długie panowanie jako Najstarszy. Uœmiechnńł się do McKae. Ten nie patrzńc, sięgnńł po butelkę, wylał resztę jej zawartoœci do kieliszka i wypił. Potem też się uœmiechnńł. Kiedy Bleys znów odwrócił się do wyjœcia, nowy Najstarszy zaczńł się œmiać œ ochrypłym, nie radosnym œmiechem, który trwał jeszcze, gdy Bleys dotarł do drzwi, otworzył je i wyszedł. – Jest tu Barbage, chce się z tobń spotkać œ przywitała Bleysa Toni, gdy tylko wrócił do swojego apartamentu w hotelu. œ Pojawił się kilka godzin temu, ale powiedział, że nie odejdzie bez rozmowy z tobń. – Dobrze – odpowiedział Bleys. œ Gdyby się nie pojawił i tak musiałbym się z nim skontaktować. Ma jakieœ szczególne wieœci? – Tak mi się wydaje œ stwierdziła Toni œ ale nie chciał mi zdradzić. Chce ci powiedzieć osobiœcie. W każdym razie czeka w sali klubowej.

– W porzńdku. A przy okazji: wiesz, że właœnie wróciłem ze spotkania z McKae’em. Powiedziałem mu, że zamierzam wkrótce odlecieć na Nowń Ziemię i po drodze doszedłem do wniosku, że prawdopodobnie najlepiej byłoby zrobić to jak najszybciej. – A więc znów Nowa Ziemia? œ zapytała Toni. – Tak. Chciałbym wyruszyć bez zbędnych opóœnień. Jedyny problem to ten, że chciałbym mieć ze sobń większń grupę Żołnierzy Henryœego, a wiem, że niektórym dał trochę wolnego. Mogń być porozrzucani po całej planecie, kilku mogło nawet polecieć do rodzin na Zjednoczeniu. Ale zbierzmy, ilu się da w cińgu najbliższych godzin i wylećmy za dwadzieœcia cztery godziny. Połńcz się z Favored ofGodi zapytaj, czy będń gotowi tak szybko? Jeœli będzie trzeba, mogę odrobinę poczekać, ale mam nadzieję zebrać do tego czasu przynajmniej połowę ludzi Henry’ego... – Zapominasz œ przerwała mu Toni œ że większoœć z tych Żołnierzy nie ma domu i kręci się po Citadel œ albo jest niezbyt daleko od miasta. Przypuszczam, że w cińgu dwudziestu czterech godzin Henry będzie w stanie zgromadzić prawie wszystkich. – Dobrze byłoby œ Bleys zawahał się. œ Ilu... – Straciliœmy albo zostawiliœmy za sobń trzydziestu trzech. – Trzydziestu trzech! œ Bleys gwałtownie siadł na krzeœle. – Henry znalazł innych na ich miejsce œ dodała Toni. – To dobrze œ mechanicznie odpowiedział Bleys. œ Ponad połowa. Ilu z nich zostawiliœmy? – Żywych? œ zapytała Toni. œ Nie wiemy. Przynajmniej pięciu. Bleys siedział nieruchomo. Po dłuższej chwili Toni znów się odezwała. – Będziesz musiał porozmawiać o nich z Henrym. Może póŸniej. – Tak. Rozumiem. Siedział jeszcze przez chwilę, potem wstał. – Powiedziałaœ, że Barbage czeka? Kiwnęła głowń w stronę drzwi za sobń, trochę na prawo od niej. Bleys ruszył w ich stronę. – Chcesz iœć ze mnń? œ zapytał. – Zdaje się, że chce sam odebrać efekt tego, co ma ci do powiedzenia. – Wobec tego może będziesz przysłuchiwać się naszej rozmowie? – zaproponował Bleys, przechodzńc przez drzwi. – Dobrze œ usłyszał za sobń. Wszedł do pustej sali urzńdzonej w tonacji morskiej zieleni, ze œcianń okiennń rozœwietlonń wczesnopopołudniowym œwiatłem Epsilon Eridiani. Przeszedł przez salę do następnego pomieszczenia, z białymi œcianami i meblami wyœciełanymi imitacjń skóry. W pokoju stał samotnie Amyth Barbage, wyprostowany, plecami do okna, z rękami założonymi na plecy i lekko rozstawionymi nogami. Na tle jasnego œwiatła zza pleców

wyglńdał w swoim czarnym, doskonale uszytym mundurze prawie jak postać z innej bajki. – Wielki Nauczycielu œ zaczńł Barbage, zawahał się na ułamek sekundy, potem delikatnie zmienił wyraz twarzy i prawie się uœmiechnńł. œ Wspaniała nowina. Mam dla ciebie Hala Mayne’a! Zabrzmiało to, jakby zdanie było wielokrotnie układane i powtarzane. Bleysowi było to jednak obojętne. Barbage zauważył zmianę, jaka zaszła w Bleysie, ale w przeciwieństwie do McKae, zareagował radoœciń. Bleys podszedł i zajńł miejsce w fotelu dryfowym. – To rzeczywiœcie dobra wiadomoœć, Amyth œ powiedział cicho. œ Usińdœ i opowiadaj. Najwyraœniej Barbage wolałby stać, ale podszedł i usiadł na krzeœle dryfowym naprzeciw Bleysa, sztywno wyprostowany, ledwie dotykajńc plecami oparcia. Bleys spojrzał na niego w dół, z większej wysokoœci swojego dryfu. Jednak podobnie jak niemożliwe zdawało się patrzenie z góry na Henryœego, tak samo było w przypadku Barbageœa. Zdawał się zupełnie nie brać pod uwagę, że ktoœ mógłby być większy od niego, co najwyżej równy. – Został schwytany podczas próby ucieczki w porcie kosmicznym w Ahrumie – wyjaœnił Barbage. œ Umieœciłem go w bezpiecznym miejscu, w kwaterze milicji Ahrumy. Na dachu hotelu czeka pojazd, który w każdej chwili może cię tam zabrać. – Mówisz, że został schwytany? œ zapytał Bleys, wcińż mówińc ze spokojem. – Jak? – Wiedzieliœmy, że jest w mieœcie, więc wszczęto poszukiwania. Ludzie milicji czekali w terminalu; zidentyfikował go człowiek o nazwisku Adion Corufa na podstawie zdjęcia. Było tam tylko pięciu milicjantów, ale zablokowali mu drogę ucieczki do czasu, aż œcińgnięto posiłki. Schwytali go. – Rozumiem œ stwierdził Bleys. Ziewnńł. Przemówił, kierujńc słowa w stronę bransolety, ale tak naprawdę mówińc do Toni. – Jeœli ktokolwiek będzie coœ ode mnie chciał, zostałem zabrany przez Amytha Barbage’a do Ahrumy – powiedział. œ Majń tam człowieka zidentyfikowanego jako Hal Mayne, chcę go zobaczyć. Wrócę szybko... Przerwał, patrzńc na Amytha. – Jak daleko jest do Ahrumy? œ zapytał. œ Ile potrwa dolot tam, rozmowa z Halem Mayne, powiedzmy pół godziny i powrót tutaj? – Nie więcej niż dwie godziny, Nauczycielu. Ahruma znajduje się na drugim końcu

kontynentu, ale mam milicyjny statek suborbitalny. – Jaka panuje tam pogoda? – Umiarkowana, jak tutaj. – A więc wyruszamy natychmiast œ oœwiadczył Bleys. œ Poczek aj, Amyth, zaraz wracam. Opuœcił pokój, przechodzńc z powrotem do pomieszczenia, w którym siedziała Toni. – Słówko na osobnoœci œ powiedział do niej, gdy zamknęły się drzwi. œ Jakie inne statki, w których mamy większoœciowe udziały, sń w tej chwili w Cytadeli, oprócz Fa vored o f God? – Będę musiała sprawdzić œ odpowiedziała Toni. œ Wiem, że Burning Bush jest na miejscu, może jeszcze jakieœ. – To dobrze. Burning Bush wystarczy, jeœli nie ma Favored. Tym razem chciałbym w miarę możliwoœci podróżować bez innych pasażerów i chciałbym wysłać wczeœniej kilka wiadomoœci na Nowń Ziemię. Lepiej zrób to pierwszym startujńcym stńd statkiem – jedna będzie wiadomoœciń dla Podkowy; poinformuj ich o moim powrocie. Powiedzmy, za szeœć dni od dzisiaj, jeœli wyruszymy zgodnie z planem. – A druga wiadomoœć? œ zapytała Toni, jako że Bleys, pochłonięty wizjń długo oczekiwanego spotkania z Halem Mayne zamilkł. – Ach, tak. Druga będzie do oficera dowodzńcego siłami ZaprzyjaŸnionych na Nowej Ziemi. Nadaj jej klauzulę najwyższego poziomu utajnienia. Przekaż mu, że możemy się spodziewać po wylńdowaniu problemów ze strony lokalnych władz i chcielibyœmy, aby oczekiwała nas kompetentna grupa wojskowych, formalnie pełnińca funkcje gwardii honorowej, która będzie eskortować nas do hotelu. Chciałbym, żeby Ludzie Podkowy rozpuœcili pogłoski o moim przylocie. Ale list do dowódcy musi być absolutnie tajny. Nikt nie powinien go widzieć. Podpisz go za mnie oficjalnie, jako Pierwszy Starszy. – Nie spodziewam się żadnych problemów œ stwierdziła Toni. œ A więc wybierasz się z Barbage’em do Ahrumy? – Tak. Dam ci znać, gdybym miał się spóœnić. – A oddział partyzancki, z którym był Hal Mayne? œ zapytał Bleys, gdy statek, którym lecieli z Amythem Barbage’em ponownie wchodził w atmosferę po balistycznym locie umożliwiajńcym im błyskawiczne pokonanie odległoœci i zwalniał do lńdowania. – Dostaliœcie ich? – Nie, Nauczycielu œ odpowiedział Barbage.

Siedział wyprostowany naprzeciw Bleysa, po drugiej stronie małego stolika w wyœciełanej, choć maleńkiej kabinie milicyjnego pojazdu. Przed Bleysem stała szklanka, którń już dwukrotnie napełniał sokiem jabłkowym, podczas gdy Barbage w ogóle nie tknńł swojej. – Dziwi mnie, że Hal Mayne oddzielił się od nich – stwierdził Bleys. Uważnie przyglńdał się rozmówcy. – Sprawimy, że wszystko nam powie œ oœwiadczył Barbage. œ Tylko silnym w fałszywej Wierze udało sie nie mówić, kiedy ich pytaliœmy. Tacy jak ten, który zatrzymał oddziały milicji podńżajńce tuż za oddziałem, w którym był Hal Mayne; milicjanci owi bez wńtpienia złapaliby oddział, gdyby nie ten Stary Prorok, zaczajony na ich drodze – udało mu się zabić więcej niż tuzin milicjantów, zanim został otoczony i zabity œ działo się to na zalesionym terenie. – Stary Prorok? œ powtórzył Bleys. œ Masz na myœli kogoœ z tego samego oddziału? – Tak œ odpowiedział Barbage. œ Jeden z oddziału Rukh Tamani. Gdybyż to była sama Rukh! Lecz ten Stary Prorok obwiniał milicję za œmierć swojej żony i od wielu lat był walczńcym z nami bandytń. Był stary i doœwiadczony w walce; i uparty w swej błędnej Wierze. Nazywał się Child–of–God. – Znałeœ go? – Choć nigdy ich nie widziałem, znam nazwiska wielu z oddziału Rukh Tamani – powiedział Barbage. œ Tego widziałem. Było to podczas mojego poprzedniego pobytu na Harmonii, kiedy służyłem z grupń lokalnej milicji w ramach wymiany. Grupa, w której byłem, złapała oddział Rukh Tamani w zasadzkę na przesmyku górskim i doszło do wymiany ognia. Hal Mayne mnie rozbroił i trzymał wycelowany we mnie karabin. Kiedy nadszedł ChildœofœGod, powiedziałem mu, że nie wydobędzie ze mnie żadnych informacji. Poznał we mnie jednego z Wybranych i wiedział, że prawdń jest, co powiedziałem; uniósł więc własny karabin, aby mnie zabić. Hal Mayne odtrńcił go, więc wykorzystałem okazję i uciekłem. – Czemu to zrobił? – Tego nie wiem. I nie ma to znaczenia. Pojawiła się szansa ucieczki, więc wykorzystałem jń. Ale zapamiętałem twarz Starego Proroka œ ciemnń, szczupłń i starń, z bliznń tuż przed prawym uchem. Dzięki długiemu treningowi pamiętam twarze wszystkich

Porzuconych przez Boga. Rozpoznałem go więc po œmierci, nawet pomimo spustoszeń jakich dokonały karabiny energetyczne. Zdołał opóœnić poœcig za oddziałem na tyle, że uciekli. Ale zostanń odnalezieni. W końcu zawsze ich odnajdujemy. – Za piętnaœcie–dwadzieœcia minut zawiodę cię do Kwatery Głównej milicji w Ahrumie, a kilka minut póŸniej zobaczysz Hala Mayne. Szerokie ulice dochodziły do komendy ze wszystkich stron. Pojazd o napędzie magnetycznym pędzńc przez miasto na sygnale z maksymalnń prędkoœciń, podjechał od tyłu na podwórze, na którym stało kilka pomalowanych na czarno milicyjnych pojazdów magnetycznych. Były też drzwi i rampa wyładunkowa – najwyraŸniej tylne wejœcie służńce dostarczaniu zaopatrzenia i dyskretnemu dowozowi więœniów. W większych miastach nie istniał zorganizowany ruch oporu, ale byli ludzie pomagajńcy partyzantom. Przez chwilę Bleys zastanawiał się, czy mogń oni stanowić problem, gdy ZaprzyjaŸnieni zostanń poddani pełnej kontroli przez McKae œ po czym odsunńł te rozważania. W końcu niezadowoleni stanowili ułamek procentu populacji, a milicja na obu planetach była dostatecznie silna, by poradzić sobie z tym problemem, a przynajmniej utrzymywać go z dala od kluczowych punktów: miast, fabryk i kosmodromów. Milicja nigdy nie współdziałałaby z partyzantami. Byli powszechnie znienawidzeni za ingerencje w wojnach między Koœciołami i brutalne traktowanie wszystkich więŸniów. Wewnńtrz, komenda mocno przypominała każde podobne miejsce na dowolnym z Nowych œwiatów. Miejsce pełne mundurowych i korytarzy z samoczyszczńcymi się œcianami i podłogami, jasnymi œwiatłami i atmosferń zapracowania œ co mogło być prawdń, albo wyłńcznie pozorem. Cele, do których w końcu dotarli, znajdowały się kilka pięter poniżej poziomu głównego wejœcia. Œwiatła były tam równie jasne, ale korytarze, pomimo żółtej barwy i jasnego oœwietlenia, wyglńdały bardziej sterylnie; Bleys idńc nimi wyczuł zapach œrodków dezynfekcyjnych. Drzwi były gładkie, z małymi judaszami. Barbage zatrzymał się przed jednymi z nich, a idńcy z nimi lokalny milicjant wystukał kod otwierajńcy drzwi i odsunńł się, umożliwiajńc Bleysowi i Barbage’owi wejœcie do celi. Weszli, a drzwi automatycznie zamknęły się za nimi. Rozdział 41

Wchodzńc do celi, Bleys automatycznie schylił głowę, ale sufit, choć niski, był na dostatecznej wysokoœci, by mógł stać wyprostowany. Cela była jasno oœwietlona œ œwiatło było wręcz zbyt jaskrawe. Hal Mayne leżał œ najwyraœniej spał lub był nieprzytomny – na wńskiej pryczy przy œcianie, po prawej stronie; kiedy obrócił się na wprost Hala, Bleys przeżył jeden z głębszych szoków swojego życia. Nie był to chłopiec z jego gorńczkowego snu, młodzik, którego obraz Bleys nosił w sobie przez wszystkie te lata, pomimo œwiadomoœci, że Mayne musiał wyrosnńć i dojrzeć od chwili, gdy miał piętnaœcie lat. Leżał przed nim na wpół zagłodzony, ale potężnej budowy mężczyzna ze zmierzwionymi, czarnymi włosami i kilkudniowym zarostem na mocnej szczęce. Był wysoki – bardzo wysoki. Wcińż w szoku Bleys pomyœlał, że Mayne dorównuje mu wzrostem. Nogi Hala, od łydek w dół, wraz ze stopami, sterczały poza pryczę, do której go przywińzano i nagle Bleys zobaczył w leżńcej tam postaci coœ więcej niż człowieka; giganta, kogoœ wykraczajńcego poza normy œ większego nie tylko niż życie, ale majńcego w sobie coœ więcej niż otaczajńcy go ludzie, jak moc antycznej greckiej Sybilli ze Starej Ziemi. W jednej chwili zbudził się w nim lęk, że pokryte zarostem usta mogń się otworzyć, a głos powie mu coœ, co zniszczy przygotowane przez niego plany, obracajńc go i kierujńc w zupełnie innń stronę. Dopiero wtedy, w przeraœliwie ostrym œwietle Bleys zauważył, że Hal został zwińzany tak ciasno, że więzy wpijały się w wychudzone ciało grubokoœcistych nadgarstków i w tkaninę wytartych spodni polowych osłaniajńcych . długie nogi. Unieruchomiony... jak Bleys, gdy obudził się po gorńczkowym œnie o wilkach. Znów poczuł krępujńce więzi na nadgarstkach i kostkach i przez chwilę był jednym z Halem. Przekręcił mu się żołńdek. Skierował wzrok na Barbageœa i strażnika więziennego. W tej chwili był w stanie kontrolować swój głos, ale nie wyraz twarzy; a za żadnń cenę nie chciał, by Barbage ujrzał jego twarz œ taki był wœciekły. – Wezwać lekarza! œ rozkazał. – Wielki Nauczycielu... œ zaczńł zszokowany milicjant. – Cisza! œ wrzasnńł Barbage. Już uniósł do ust bransoletę i wydawał do niej polecenia. – Tu kapitan Amyth Barbage. Natychmiast przysłać lekarza do celi Hala Mayne.

– Wybacz mi, Nauczycielu œ powiedział do Bleysa, jednak bez żalu w głosie, opuszczajńc ramię. œ Powinienem był pomyœleć, że możesz go potrzebować. Będzie tu za chwilę. Barbage zwrócił płonńce spojrzenie na milicjanta, który dosłownie zapadł się w sobie, cofnńł pod œcianę, otworzył usta, jakby chciał coœ powiedzieć, po czym znów je zamknńł. – Dobrze œ stwierdził Barbage. œ Słowem, które powiedziałem, była „cisza”. – Ach, doktorze œ odezwał się Bleys, kiedy ten pojawił się w drzwiach dosłownie po kilkunastu sekundach. Pomimo słów Barbageœa, musiał być blisko. Był to niski mężczyzna w cywilnym ubraniu, ze zmartwionym wyrazem œcińgniętej twarzy i siwiejńcymi włosami. W rękach niósł niewielkń walizeczkę, podobnń do noszonej przez Kaja. Rzucił Bleysowi zatroskane spojrzenie. – Chcę porozmawiać z tym więœniem œ powiedział do niego łagodnie Bleys œ ale jest nieprzytomny. Chciałbym, żeby został obudzony œ łagodnie. Chcę, żeby dobrze się czuł, przynajmniej na czas rozmowy œ niezależnie od tego, co mu jest. Troska widoczna na twarzy lekarza pogłębiła się. – Ma zapalenie płuc œ wymamrotał lekarz, podchodzńc do pryczy. Dotknńł czoła Hala, potem sprawdził jego puls. Zaczńł otwierać walizeczkę. Wydobył z niej niewielkń brńzowń kostkę, z przyciskiem na jednej ze œcianek. Przeciwległy bok przyłożył do rękawa Hala, tuż nad bicepsem i dotknńł przycisku. Potem schował instrument do neseseru, zamknńł go i cofnńł się, patrzńc na Bleysa. – Za chwilę oprzytomnieje œ wyjaœnił. – Dobrze œ odpowiedział Bleys. œ Możesz odejœć. Barbage skierował swój płomienny wzrok na lekarza, który odwrócił się i wyszedł. Bleys ledwie to zauważył. – Tak lepiej œ powiedział. œ Teraz zdejmijcie z niego więzy i pomóżcie um usińœć. Barbage i milicjant ruszyli wykonać polecenie. Umysł Bleysa wcińż zajęty był próbń poradzenia sobie z szokiem na widok Hala. Podobnie jak większoœć niezwykle wysokich lub niskich ludzi, Bleys zazwyczaj zapominał o różnicy w rozmiarach poza sytuacjami, kiedy rodziło to problemy z otaczajńcymi go osobami, albo wynikały z tego jakieœ niewygody. Z nieoczekiwanń œwiadomoœciń zauważył teraz wzrost Hala Mayne. Jednak w jego przypadku wywołało to szok œ i coœ prawie przypominajńcego zwierzęcń furię. Trwało to tylko chwilę œ natychmiast poddał to kontroli œ i prawdopodobnie odsunńłby

już od siebie pamięć o tym, gdyby nie sen o wilkach i pamięć o skrępowaniu go na łóżku tkwińca w nim jak znak wypalony gorńcym żelazem. Teraz jednak dokonał wysiłku usunięcia z umysłu tych wspomnień; powieki leżńcej postaci zadrżały i otwarły się, a oczy więŸnia skupiły się na nim. – Cóż, Hal œ powiedział łagodnie Bleys œ wreszcie mamy szansę porozmawiać. Gdybyœ tylko przedstawił się w Cytadeli, moglibyœmy się już wtedy poznać. Hal nie odpowiedział, ale wzrok skupiał wyłńcznie na Bleysie. W miarę jak wracała do niego pełna œwiadomoœć, Bleys dostrzegł budzńcń się w spojrzeniu twardoœć. Musiał mnie rozpoznać, kiedy w zeszłym roku był w grupie więŸniów w Cytadeli. Ale o ile nie słyszał wczeœniej mojego nazwiska, jak mu się to udało? Nie mógł widzieć mnie na tarasie, na którym zginęli jego nauczyciele œ choć, czy na pewno, myœlał? Wyraz twarzy Hala nie uległ zmianie. Przypominał mu Toni, kiedy przybierała neutralny wyraz twarzy sygnalizujńcy, że jest całkowicie odprężona, nie skupiona na niczym i gotowa na spotkanie czegokolwiek. Bleys jednak odczuł nagłe dotknięcie strachu, że nadzieje, z którymi tu przybył mogły umrzeć zanim jeszcze wymieni z Halem choć dwa słowa. Przy łóżku umieszczono krzesło dryfowe i Bleys usiadł na nim. Opierajńc się na obserwacji wywnioskował, że Hal ma za sobń szkolenie w sztukach walki – prawdopodobnie pod okiem jednego ze swoich wychowawców. Być może Bleys będzie w stanie dotrzeć do niego, wykorzystujńc odruchy młodzieńca. – Muszę ci powiedzieć, co czuję w sprawie œmierci twoich wychowawców – powiedział Bleys. Nigdy jeszcze nie wkładał więcej uczucia w swój wyszkolony głos, sięgajńc nim by odprężyć i uspokoić Hala, równoczeœnie starajńc się, by słowa dotarły do głębi duszy słuchacza. œ Wiem, w tej chwili nie ufasz mi doœć, aby mi uwierzyć. Ale i tak powinieneœ usłyszeć, że przez cały czas w ogóle nie miałem zamiaru skrzywdzić kogokolwiek w twoim domu. Gdyby istniał jakiœ sposób, dzięki któremu mógłbym powstrzymać to, co się tam stało, zrobiłbym to. Przerwał. Hal nic nie powiedział. Bleys uœmiechnńł się smutno. – Wiesz, jestem częœciowo Exotikiem œ powiedział. œ Nie tylko nie odpowiada mi zabijanie, ale nie lubię żadnej przemocy i nie sńdzę, żeby miała usprawiedliwienie.

Ze strony Hala wcińż nie było żadnej reakcji. Żadnej zmiany wyrazu twarzy. – Czy uwierzysz mi, kiedy ci powiem œ mówił dalej Bleys œ że z obecnej tam trójki, tylko jeden mógł zaskoczyć mnie tak bardzo, że straciłem panowanie nad sytuacjń i przez to zginęli? Znów przerwał, ale Hal milczał. – Ten człowiek wykonał jedyny możliwy ruch, który do tego doprowadził. Twój nauczyciel, Walter œ zaatakował mnie. Było to działanie, którego absolutnie nie byłem w stanie przewidzieć; również jedyna rzecz jaka uniemożliwiła mi powstrzymanie na czas moich ochroniarzy. – Ochroniarzy? œ powtórzył Hal. Głos miał słaby i tak ochrypły, że zdawał się dochodzić z dużej odległoœci. Mimo wszystko miał w sobie nutę twardoœci, która jeszcze raz dotknęła Bleysa dziwnym uczuciem – echo gorńczkowego snu œ jak odpowiadajńcy mu głos kogoœ potężniejszego, zdolniejszego i majńcego więcej racji niż ktokolwiek. – Przepraszam œ stwierdził Bleys. œ Wierz ę, że możesz o nich myœleć inaczej. Ale niezależnie od tego, ich podstawowym obowińzkiem tego dnia była ochrona mojej osoby. – Przed trzema staruszkami. – Nawet przed trzema staruszkami. I ci staruszkowie nie byli tacy słabi. Zanim zostali zatrzymani, pozbawili życia czterech z pięciu ochroniarzy. – Zabici œ powiedział Hal. W jego głosie nie było słychać żadnego szczególnego uczucia, jakby po prostu poprawiał drobnń pomyłkę. Bleys skinńł głowń. – Zabici œ powtórzył Bleys. œ Zamordowani, jeœli chce sz, żebym użył tego słowa. Wszystko o co cię proszę, to zaakceptowanie, że zapobiegłbym tej tragedii, gdybym mógł. i udałoby mi się to, gdyby Walter nie zrobił tej jednej rzeczy, która pozbawiła mnie kontroli nad moimi ludŸmi. Hal odwrócił od niego wzrok, patrzńc na sufit. Przez chwilę nic nie mówił, potem oœwiadczył: – Od chwili kiedy postawiłeœ stopę na naszej ziemi, na tobie spoczywała odpowiedzialnoœć. Znów zamknńł oczy, najwyraœniej porażony jasnym œwiatłem w celi, a Bleys spojrzał ostro na milicjanta, który przyprowadził go z Barbage’em do celi. – Zmniejszcie natężenie œwiatła. œ Milicjant ruszył, by wykonać polecenie. – Tak dobrze. I tak je zostawcie. Jak długo Hal Mayne pozostanie w tym pomieszczeniu, œwiatła majń nie być wyłńczane ani rozjaœniane, chyba, że on o to poprosi.

Hal znów otworzył oczy. Natężenie œwiatła było teraz odpowiedniejsze nawet dla Bleysa. W słabszym œwietle Hal zdawał się być jeszcze większy œ ktoœ potężniejszy niż człowiek. Bleys czuł w sobie pustkę przypominajńcń rozpacz. Znów przemówił, wcińż próbujńc. – Oczywiœcie masz rację œ powiedział Bleys. œ Ale mimo wszystko, chciałbym, żebyœ spróbował zrozumieć mój punkt widzenia. Oczy Hala znów skupiły się na jego twarzy. – To wszystko czego chcesz? – zapytał Hal. – Oczywiœcie, że nie. œ Bleys wcińż starał się mówić niskim, ciepłym i maksymalnie przekonywujńcym głosem. œ Chcę cię ocalić, nie tylko dla twojego dobra, ale jako coœ, co mogłoby zrównoważyć niepotrzebne œmierci twoich nauczycieli, za które nadal czuję się odpowiedzialny. – A co oznacza to ocalenie dla mnie? – Twarz Hala nadal niczego nie wyrażała; jego oczy uważnie œledziły Bleysa. – Oznacza œ zaczńł Bleys œ danie ci szansy zakosztowania życia, do którego zostałeœ stworzony, od samej chwili narodzin. Zanim Hal odpowiedział, zawahał się na ułamek sekundy, tak nieznacznie, że Bleys nie zauważyłby tego, gdyby nie przyglńdał się i słuchał w najwyższym skupieniu. – Jako Inny? œ zapytał Hal. – Jako Hal Mayne, mogńcy użyć wszystkich swoich talentów. – Jako Inny œ stwierdził Hal. W œcianie niewiary ustawionej między nimi przez Hala, po raz pierwszy pojawiła się rysa; pęknięcie, które Bleys postanowił wykorzystać. Halowi najwyraŸniej przedstawiono przesadzone informacje o możliwoœciach Innych œ albo ten zaroœnięty, na wpół zagłodzony młodzian był w stanie spojrzeć w przyszłoœć, jakń zaplanował dla Innych Bleys. Tak, tę rysę można było wykorzystać. Przynajmniej warto było spróbować. – Jesteœ snobem, mój młody przyjacielu œ powiedz iał Bleys z nutkń smutku w głosie. – Snob i do tego œle poinformowany. Fałszywe informacje mogń nie być twojń winń, ale snobizm jest. Jesteœ zbyt błyskotliwy, by udawać wiarę w czarnoœbiałe charaktery. Gdyby to wszystko było prawdń, czy większoœć zamieszkałych œwiatów pozwoliłaby nam przejńć kontrolę tak, jak to nastńpiło? – Jeœli bylibyœcie doœć zdolni, by tego dokonać œ stwierdził Hal. Bleys poczuł nagłń obawę. Nie było możliwe, by ten młodzian był w stanie w jakiœ sposób przewidzieć przyszłoœć œ plany Bleysa i wszystko, co miał nadzieję osińgnńć. Jednak

Bleys postanowił poœwięcić się teraz próbie wykorzystania odkrytego pęknięcia. – Nie œ Bleys potrzńsnńł głowń. œ Nawet gdybyœmy byli superludœmi, nawet gdybyœmy byli mutantami, za jakich uważajń nas niektórzy – tak niewielu nie mogłoby kontrolować tak wielu, chyba że ci chcieliby poddać się kontroli. A musisz być dostatecznie wykształcony, by nie myœleć o nas w ten sposób. Jesteœmy tylko tym, kim jesteœmy œ genetycznie udanymi kombinacjami ludzkich zdolnoœci, które miały przewagę szczególnego szkolenia. – Nie jestem taki jak ty. œ Odpowiedœ Hala nadeszła niemal odruchowo. W ostatnich słowach zabrzmiała nutka niesmaku. – Oczywiœcie, że jesteœ œ stwierdził Bleys, cińgle tym samym, sp okojnym głosem. Wzrok Hala przesunńł się z Bleysa na towarzyszńcego mu milicjanta i Barbageœa. Skupił się na tym ostatnim. – To prawda, Hal œ powiedział Bleys, zerkajńc przez ramię. œ Znasz kapitana, prawda? To Amyth Barbage, który będzie odpowiedzialny za ciebie tak długo, jak będziesz w tym miejscu. Amyth œ pamiętaj, jestem szczególnie zainteresowany Halem. Ty i twoi ludzie będziecie musieli zapomnieć o tym, że kiedykolwiek był zwińzany z partyzantami. Nic mu nie zrobisz, z żadnego powodu, w żadnych okolicznoœciach. Zrozumiałeœ mnie, Amyth? – Zrozumiałem, Wielki Nauczycielu œ odpowiedział Barbage. Jego spojrzenie powędrowało za Bleysa i mówińc to, patrzył na Hala bez mrugnięcia okiem. – Dobrze œ stwierdził Bleys. œ Teraz wyłńczcie wszelki odglńd p w tej celi, aż was zawołam. Zostawcie nas i czekajcie w korytarzu, chcę porozmawiać z Halem na osobnoœci – proszę. Stojńcy za Barbageœem milicjant ruszył, robińc pół kroku do przodu i otwierajńc usta, jakby nie mógł uwierzyć w taki rozkaz. Jednak Barbage, nie odwracajńc spojrzenia od Hala wycińgnńł rękę i zacisnńł dłoń na ramieniu w czarnym rękawie. Mężczyzna zamarł. – Nie martwcie się œ powiedział Bleys. œ Będę całkowicie bezpieczny. Teraz już idŸcie. Wyszli, zamykajńc za sobń drzwi. – Widzisz œ powiedział Bleys, odwracajńc się z powrotem do Hala œ oni tego tak naprawdę nie rozumiejń i byłoby nie fair tego od nich oczekiwać. Z ich perspektywy, jeœli inny człowiek wejdzie ci w drogę, rozsńdnń rzeczń jest usunięcie go. Koncepcja ciebie i mnie jako stosunkowo nieważnych osób, którejednak stanowiń punkty skupienia wielkich sił, w

sytuacji kiedy te siły majń znaczenie... to coœ w zasadzie poza ich rozumieniem. Ale z pewnoœciń my dwaj powinniœmy rozumieć takie rzeczy, także siebie nawzajem. Bleys czekał. – Nie œ powiedział Hal. Dłuższń chwilę milczał, po czym znów powiedział: – Nie. – Tak œ powiedział Bleys, patrzńc w dół. œ Obawiam się, że w tym punkcie muszę nalegać. I prędzej czy póœniej będziesz musiał zrozumieć jak naprawdę stojń sprawy i dla twojego własnego dobra lepiej, żeby było to prędzej niż póŸniej. Hal odwrócił teraz wzrok od Bleysa, patrzńc na sufit. – Wszystkie praktyczne działania sń wynikiem twardej rzeczywistoœci – powiedział Bleys. – To co my robimy, jest podyktowane sytuacjń, a jest ona taka, że jesteœmy tylko pojedynczymi osobnikami poœród milionów zwykłych ludzi, majńc moc sprawienia, by nasze życia nie były ani piekłem, ani niebem. Ponieważ żaden z nas nie może uniknńć wyboru. Jeœli nie wybierzemy nieba, nieodwołalnie wylńdujemy w piekle. – Nie wierzę ci œ Hal znów spojrzał na Bleysa. œ Nie ma powodu, żeby musiało być w ten sposób. Wreszcie, pomyœlał Bleys, wreszcie widać w nim choć cień niepewnoœci. Może wcińż jeszcze możliwe było zwerbowanie go. – Och tak, mój chłopcze œ łagodnie powiedział Bleys œ jest powód. Poza naszymi indywidualnymi talentami, naszym szkoleniem i wzajemnym wsparciem, wcińż jesteœmy tylko ludœmi, jak miliony wokół nas. Bez przyjaciół i funduszy możemy zginńć, tak samo jak każdy. Nasze koœci mogń ulec złamaniu i możemy zachorować jak każdy œmiertelnik. Zabici, umrzemy nieodwołalnie. Jeœli będziemy o siebie dbać, możemy żyć kilka lat dłużej niż przeciętna, ale niewiele. Przerwał, majńc nadzieję na jakńœ reakcję ze strony Hala, na podstawie której mógłby stwierdzić, czy jego słowa docierajń do celu. Ale Hal po prostu leżał, przyglńdajńc mu się swoimi szaro–zielonymi oczyma. W Bleysie płonęło pragnienie œ prawie dzika żńdza œ sprawienia, by człowiek na łóżku zrozumiał. Ten młody człowiek, o którym wiedział, że gdyby tylko zechciał, zrozumiałby, lecz odmawiał słuchania. Mówił więc dalej. – Mamy ten sam, normalny ludzki głód emocji œ miłoœci, towarzystwa kogoœ, z kim możemy rozmawiać. Ale jeœli postanowimy zignorować naszń innoœć, ograniczyć się i

dopasować do tych, którzy nas otaczajń, możemy spędzić całe życie żałoœnie i prawdopodobnie œ niemal na pewno œ możemy nigdy nie mieć doœć szczęœcia, by spotkać kogoœ z Innych, nam podobnych. Nikt z nas nie wybrał bycia tym, kim jest. Znów przerwał. Hal ponownie nie poruszył się, ani nie zmienił wyrazu twarzy. – Ale jesteœmy nimi œ powiedział Bleys œ i jak wszyscy mamy niezbywalne ludzkie prawo do najlepszego wykorzystania naszego życia. – Kosztem milionów ludzi, o których wspominałeœ œ skomentował Hal. – A jaki to rodzaj kosztu? œ Niemal poza udziałem œwiadomoœci głos Bleysa pogłębił się, w próbie przekazania szczeroœci tego, co mówił Halowi. – Koszt jednego Innego poniesiony przez milion zwykłych ludzi jest lekkim obcińżeniem każdego z nich. Ale odwróć sytuację. Co z kosztem Innego, który próbujńc jedynie dostosować się do ludzkoœci akceptuje życie w izolacji, samotnoœci i codziennoœć pełnń uprzedzeń i nieporozumień? Podczas gdy równoczeœnie jego niezwykła siła i talenty pozwalajń tym samym ludziom, którzy go unikajń, zbierać korzyœci z jego prac. Czy jest w tym sprawiedliwoœć? Bleys rzucił pytaniem w Hala, jak wyzwaniem. Ale Hal nie odpowiedział. Wyglńdało, jakby odmawiał słuchania bńdŸ przyjmowania do wiadomoœci słów Bleysa. Albo raczej czekał z boku, aż pojawiń się odpowiednie dowody. Dziwnie dojrzała, wręcz dorosła reakcja. W chwili gdy Bleys osińgnńł dwudziestkę, już od kilku lat siedział w Ekumenii pogrńżony w polityce, stanowińcej życie Dahno, wypełniajńc czas treningiem. W tym czasie Hal był chłopcem wychowywanym w cieplarnianych warunkach aż do chwili œmierci swoich nauczycieli, kiedy we własnym przekonaniu uciekł, by ratować życie i schronił się między górnikami na Coby. Zamkniętym œwiecie majńcym niewiele do zaoferowania, zaœ stamtńd udał się wprost na niemal równie ograniczony, jednowymiarowy œwiat partyzanckiego oddziału Rukh Tamani. A jednak coœ w Halu, w sposobie w jaki leżał, słuchał i patrzył œ jak osoba starsza od Bleysa œ zdawało się pochłaniać i ważyć wszystko, co powiedział, nie znajdujńc jednak niczego, co dowodziłoby jego racji. Bleys nie miał już innej możliwoœci, jak posuwać się dalej tym samym tokiem argumentacji. – Spójrz na karty historii, na intelektualnych gigantów, mężczyzn i kobiety, którzy pchali cywilizację naprzód, walczńc równoczeœnie o przeżycie między mniejszymi ludŸmi,

nieodmiennie bojńcymi się ich i nieufnymi. Gigantów, którzy codziennie gięli kark, by ukryć swojń innoœć, by nie wzbudzać irracjonalnych lęków w otaczajńcych ich maluczkich. Od poczńtku czasu bycie Innym było niebezpieczne i był to wybór między wieloma, którzy mogli nieœć œwiatło na połńczonych ramionach i jednym, który musiał nieœć wielu sam, dzięki swojej znacznie większej sile, ale zataczajńc się pod proporcjonalnie większym ciężarem. Który z tych dwóch wyborów jest sprawiedliwszy? Przy ostatnich słowach wzrok Hala skupił się. W Bleysie obudziło się coœ w rodzaju intuicji. Może przedostał się do niego obraz gińcego kark giganta. Docierajńce do niego po chwili słowa Hala zdawały się potwierdzać tę myœl. – Czemu zginać kark? œ zapytał. – Czemu? œ Bleys uœmiechnńł się z tolerancjń, ale również z ukrywanń ulgń. – Zapytaj o to siebie. Ile masz w tej chwili lat? – Dwadzieœcia œ odpowiedział Hal. – Dwadzieœcia œ i wcińż zadajesz to pytanie? W miarę jak dorastałeœ, czy nie zaczńłeœ czuć izolacji? Czy nie okazywało się, że jesteœ zmuszony, ostatnio coraz częœciej, zajńć się sprawami œ podejmować decyzje za wszystkich, którzy sń z tobń i nie sń w stanie decydować za siebie? Cicho, ale nieuchronnie przejmujńc odpowiedzialnoœć, robińc to, co tylko ty wiedziałeœ, że wymaga zrobienia? Czekał. Kiedy Hal w żaden sposób nie zareagował, zaczńł mówić dalej. – Myœlę, że wiesz o czym mówię œ powiedział po tej chwili ciszy. œ Z poczńtku próbujesz tylko powiedzieć im, co powinno się zrobić, bo nie możesz uwierzyć – nie chcesz uwierzyć – że mogń być tak bezradni. Ale powoli zaczynasz rozumieć, że choć dzięki twoim bezustannym podpowiedziom mogń postępować właœciwie, nigdy nie zrozumiejń doœć, by mogli to zrobić samodzielnie. Tak więc w końcu, zmęczony, przejmujesz kontrolę. Nawet sobie tego nie uœwiadamiajńc, ustawiasz sprawy na właœciwych torach, a maluczcy podńżajń za nimi sńdzńc, że to naturalny bieg wypadków. Bleys przerwał. Takie przemawianie było jak wędrówka nad brzegiem przepaœci. Bardzo łatwo było wyzwolić odczuwane przez Hala poczucie odpowiedzialnoœci wobec ludzkoœci przejęte od nauczycieli, zwłaszcza od Waltera InTeachera, Exotika. Halowi łatwo byłoby niewłaœciwie ocenić słowa Bleysa, odbierajńc je wyłńcznie jako arogancki pokaz chęci zdominowania ludzkoœci. Jednak jak dotńd ufał umiejętnoœci Hala do

zrozumienia, że nie to nim kierowało. Może mógł mu to po prostu powiedzieć, choć nie bezpoœrednio. – Tak œ powiedział Bleys z naciskiem œ wiesz, o czym mówię. Już to poznałeœ i zaczńłeœ czuć głębię i bezmiar przepaœci oddzielajńcej cię od reszty rasy. Uwierz mi kiedy mówię, że to się w miarę upływu czasu pogłębi i umocni. Doœwiadczenie, które zbiera twój zdolniejszy umysł w tempie znacznie szybszym, niż mogń to sobie wyobrazić, będzie coraz bardziej poszerzać dzielńcń was przepaœć. W końcu między tobń a nimi będzie niewiele więcej wspólnego niż między tobń, a dowolnym stworzeniem œ psem czy kotem œ które polubisz. I będziesz gorzko żałował braku prawdziwej więzi, nic z tym nie będziesz mógł zrobić. I odetniesz ostatnie więzi emocjonalne z nimi, wybierajńc zamiast tego ciszę, pustkę, samotnoœć œ na zawsze. – Nie œ powiedział Hal. œ To nie jest droga, którń mogę pójœć. – A więc umrzesz œ Bleys próbował utrzymać chłodny i beznamiętny głos. œ W końcu, jak ci z nas w ubiegłych stuleciach, pozwolisz im się zabić, po prostu rezygnujńc z cińgłego wysiłku niezbędnego, by schronić się między nimi. I wszystko zostanie zmarnowane – to kim byłeœ i kim mogłeœ się stać. – A więc będzie musiało się zmarnować œ stwierdził Hal. œ Nie mogę stać się Innym. – Być może œ powiedział Bleys. Chłopiec musiał mieć jakieœ wńtpliwoœci, po prostu nie zdradzał ich w swoim głosie. Inny wstał, odpychajńc do tyłu krzesło dryfowe. – Ale poczekaj jeszcze trochę. Pragnienie życia jest silniejsze niż myœlisz. Spojrzał w dół na Hala. – Powiedziałem ci œ odezwał się. œ Jestem częœciowo Exotikiem. Czy myœlisz, że nie walczyłem przeciw wiedzy o tym kim jestem, kiedy to sobie uœwiadomiłem? Czy sńdzisz, że nie powiedziałem sobie z poczńtku, że wolę raczej żywot pustelnika, niż dopuœcić się tego, co uznawałem za niemoralne wykorzystanie moich możliwoœci? Przerwał, prawdopodobnie po raz ostatni, tym razem jednak nie czekajńc na reakcję; chciał, by jego ostatnie słowa zapadły w umysł Hala. – Tak jak ty œ powiedział wolno i z naciskiem œ byłem got ów zapłacić każdń cenę, by uchronić się od skażenia zabawń w Boga wobec tych, którzy mnie otaczali. Pomysł odrzucał mnie wtedy tak samo, jak teraz ciebie. Jednak nauczyłem się w końcu, że to nie zło, że jako lider i władca ludzkoœci mogę czynić dla niej dobro, i ty też to zrozumiesz œ w końcu. Odwrócił się i podszedł do drzwi celi.

– Otwierać! œ zawołał w stronę korytarza. – Nie ma znaczenia œ powiedział, odwracajńc się jeszcze raz, kiedy po drugiej stronie drzwi rozległy się zbliżajńce się kroki – co teraz myœlisz, że wybierzesz. Nieuchronnie nadejdzie dzień, kiedy zrozumiesz swojń głupotę, nalegajńc teraz na pozostanie w takiej celi, pod strażń istot, które w porównaniu z tobń sń niewiele więcej niż cywilizowanymi zwierzętami. Nic z tego, co sobie w tej chwili sprawiasz, nie jest naprawdę konieczne. Przerwał. – Ale to twój wybór œ mówił dalej. œ Rób co uważasz, ale zrozumienie przyjdzie. Kiedy to jednak nastńpi, wystarczy, że powiesz jedno słowo. Powiedz strażnikom, że rozważyłeœ moje słowa, a oni zaprowadzń cię do mnie œ stńd, do miejsca pełnego komfortu, wolnoœci i słońca, gdzie możesz mieć czas na spokojne przemyœlenie spraw. Twoja potrzeba przejœcia tej prywatnej samotortury istnieje tylko w twoim umyœle. Mimo wszystko zostawię cię z niń, aż lepiej zrozumiesz. Barbage i drugi milicjant byli już przy drzwiach celi. Odblokowali zamek i otwarli je. Bleys ostatni raz spojrzał w oczy Hala, leżńcego nieruchomo na łóżku. Potem odwrócił się i ruszył korytarzem, nie oglńdajńc sięjuż. Słyszał własne kroki, do których dołńczyły po chwili kroki Barbageœa i strażnika, po tym jak zamknęli drzwi i poszli za nim. Zdawało mu się, że jest w stanie usłyszeć ciszę zapadłń za nim w celi. Rozdział 42 – Favored of God wcińż jest na miejscu i nie ma żadnych zobowińzań – powiedziała Toni, gdy Bleys powrócił do swojego apartamentu w Cytadeli. œ Może wystartować za osiem godzin. Bez pasażerów i ładunku, doleci na Nowń Ziemię w cińgu trzech dni pokładowych. Jak dotńd podczas naszych podróżynaNowń Ziemię, Cassidę i Newtona, nikt nie wykazywał zwiększonej wrażliwoœci na przeskoki fazowe, więc nie spodziewam się żadnych problemów. Bleys kiwnńł głowń. – Jeœli to konieczne, Dahno i Henry mogń wyruszyć natychmiast. Udało się nam zlokalizować prawie wszystkich Żołnierzy, oprócz pięciu – aha, Burning Bush właœnie startuje. Jego kapitan zabrał obie wiadomoœci w zapieczętowanych kopertach. Dostarczy je

osobiœcie œ jednń Głównodowodzńcemu Zaprzyjaœnionych na Nowej Ziemi œ twoja pieczęć Pierwszego Starszego na kopercie powinna zapewnić mu dostęp do dowódcy. Drugń do Podkowy, przez Anę Wasserlied. Skoro list pochodzi od ciebie, nie sńdzę, by ktoœ inny odważył się go otworzyć. – Œwietnie! œ skomentował Bleys. œ Więc jeœli nie brać po d uwagę jakichœ niespodziewanych wypadków, równie dobrze już moglibyœmy być na Nowej Ziemi. Nic takiego się nie wydarzyło. Kiedy Favored of God zajńł wyznaczone mu miejsce na lńdowisku portu kosmicznego miasta Nowa Ziemia, gwardia honorowa sił ekspedycyjnych Zaprzyjaœnionych już na niego czekała, gotowa odebrać ich wprost z trapu statku. Przyglńdajńc im się przez przejrzystń sekcję korytarza wyjœciowego Favored of God, Bleys pomyœlał, że żoł nierze Zaprzyjaœnionych doskonale spełniali swoje zadania gwardii honorowej, choć było ich zbyt wielu, by ukryć fakt, że w istocie stanowili ochronę. Dowódca Zaprzyjaœnionych wysłał mu na spotkanie prawie pełen regiment. Kiedy statek wylńdował, limuzyny czekały już przed trapem, a gdy tylko grupa Bleysa znalazła się w pojazdach, ruszyli wolno alejń między podwójnym rzędem żołnierzy ZaprzyjaŸnionych, prezentujńcych broń przed przejeżdżajńcń limuzynń. Na końcu alei czekała wzorowo ustawiona grupa pojazdów wojskowych, która sprawnie otoczyła limuzyny, towarzyszńc im w drodze do miasta, do tego samego hotelu, w którym Bleys zatrzymał się poprzednio. Dowódca Zaprzyjaœnionych musiał wyznaczyć do tego zadania swoje najlepsze oddziały. Zapamiętał, by jak najszybciej spotkać się z tym oficerem. Prawdopodobnie mógłby to zrobić jutrzejszego ranka... œ poprawił się. Skoro był teraz Pierwszym Starszym, to dowódca powinien odwiedzić jego, nie odwrotnie. Będzie musiał poprosić Toni o wysłanie odpowiedniej wiadomoœci. – Toni powiedziała mi, że Prezesi i Gildie nie próbowały się jak dotńd ze mnń skontaktować œ Bleys powiedział następnego ranka do Henryœego i Dahno, gdy siedzieli z nim w jednym z pokoi jego apartamentu. œ Tego właœnie oczekiwałem. Żadni nie będń chcieli wydawać się zbyt aktywni. Z drugiej strony, im dłużej zostanę tutaj nic nie robińc, tym bardziej będń się martwić, że robię coœ za ich plecami. W międzyczasie poprosiłem uprzejmie

dowódcę oddziałów Zaprzyjaœnionych o skontaktowanie się ze mnń... Z bransolety Toni rozległ się cichy dŸwięk dzwonka. Dotknęła przełńcznika kontrolnego, więc wiadomoœć dotarła przez koœci bezpoœrednio do ucha wewnętrznego, nie będńc słyszalna dla pozostałych. Jednak Bleys umilkł na czas połńczenia, by mogła mu poœwięcić całń uwagę. Toni uœmiechnęła się, słuchajńc. Jej usta poruszyły się, gdy odpowiedziała na wiadomoœć subwokalizujńc i œ wcińż z uœmiechem œ spojrzała na Bleysa. W prawdziwym życiu prawie nigdy nie zdarzało się, żeby cokolwiek następowało dokładnie w chwili, która byłaby idealna z punktu widzenia dramaturgii. Bleysowi udało się dla własnych korzyœci wyreżyserować kilka takich sytuacji w przeszłoœci, ale tym razem wydarzyło się to zupełnie niezależnie. – Właœnie tu dotarł œ powiedziała Toni. œ Czeka na ciebie w sńsiednim pokoju. – Dokładnie na czas! œ Bleys zerknńł na zegarek na swojej bransolecie. Dahno rozeœmiał się. – Wojskowy umysł œ powiedział, wcińż chichoczńc. œ W polityce nigdy by się to nie zdarzyło. – Opuszczę was na chwilę i porozmawiam z nim œ oœwiadczył Bleys. œ Dokończymy tę konferencję póœniej. Może posłuchacie naszej rozmowy przez interkom? Toni, możesz poprosić kogoœ, żeby przysłano nam jakieœ napoje? Toni skinęła głowń, ponownie unoszńc bransoletę do ust. Bleys wstał z miejsca i przeszedł do sńsiedniego pokoju. Z jednego ze znajdujńcych się tam wyœciełanych dryfów podniósł się mężczyzna w œrednim wieku i czarnym mundurze, tylko trochę różnińcym się od uniformu milicji, lecz z insygniami głównodowodzńcego. – Pierwszy Starszy... czy może powinienem zwracać się do pana Wielki Nauczycielu? – Wszystko jedno œ odpowiedział Bleys, wskazujńc, by z powrotem zajńł miejsce i samemu siadajńc. – To nie ma znaczenia. – W takim razie, Pierwszy Starszy – jestem zaszczycony twoim zaproszeniem. Jestem marszałek Cuslow Damar, dzięki łasce Boga i przydziałowi Departamentu Wojny Zjednoczenia i Harmonii, dowodzńcy oddziałami zakontraktowanymi na Nowej Ziemi. Była to całkowicie formalna prezentacja, ale w człowieku tym nie było nic sztywnego ani nawet formalnego. Był nieco ponadprzeciętnego wzrostu i miał lekko poszerzonń talię, ale jeœli nawet miał nadwagę, to niewielkń, a poruszał się z łatwoœciń, jakby był w doskonałej

kondycji. Włosy miał proste, brńzowe i siwiejńce, krótko obcięte i zaczesane do tyłu. Jego twarz była spokojna, przyjemna i niczym się nie wyróżniajńca. Jedynń w nim rzeczń, która mogłaby sprawić, że wyróżniałby się z tłumu, były oczy. Jasnoniebieskie – nie zwykłej barwy, lecz jak gładki, wypolerowany przez wodę błękit kamieni wyłowionych z koryta wartkiego, górskiego strumienia. Oczy te nie były przyjazne ani wrogie, naciskajńce czy uległe; marszałekzdawał się być całkowicie spokojny, panujńc nad sobń i zupełnie nie przejmujńc faktem, że rozmawiał z tytularnym przywódcń, jakim był Pierwszy Starszy. – Cieszę się, że mogłem pana spotkać, marszałku œ stwierdził Bleys. œ Za chwilę powinniœmy dostać coœ do picia i przekński. Chciałem podziękować panu za gwardię honorowń. Ucieszyłem się na jej widok œ duże wrażenie wywarli na mnie żołnierze i oficerowie. Wyglńdali na niezwykle sprawnń jednostkę. – Składali się głównie z kadry œ wyjaœnił Cuslow. œ Ponieważ spodziewał się pan możliwych kłopotów po drodze ze statku do hotelu, pomyœlałem, że najlepiej będzie, jeœli wyœlę doœwiadcz one oddziały. Oddziały, które wiedziałyby co robić, gdyby zdarzyło się coœ niezwykłego. – Tak, domyœliłem się tego i doceniam to... œ Bleys przerwał, jako że do pokoju weszła Toni, niosńc tacę z przekńskami i dwiema butelkami – z sokiem owocowym i winem, napoje z Nowej Ziemi. Uœmiechnęła się do Cuslowa, postawiła tacę na małym stoliku dryfowym i przesunęła go na miejsce w zasięgu obu mężczyzn. Nie mówińc ani słowa, natychmiast odwróciła się i wyszła z pokoju. – Nie wydaje mi się, żebym znał imię tej obywatelki œ odezwał się Cuslow, patrzńc w stronę zamykajńcych się za Toni drzwi. Jego niebieskie oczy skierowały się z powrotem na Bleysa. œ Mam rację, prawda? Pochodzi z Harmonii lub Zjednoczenia? – Ze Zjednoczenia œ odpowiedział Bleys. œ Nazyw a się Antonina Lu. – Tak œ Cuslow kiwnńł głowń. œ Przypominam sobie jej nazwisko z materiałów dostarczonych mi na temat pańskiej grupy. – Przyniósł pan ze sobń kopię porozumienia, na mocy którego sprowadzono tu nasze oddziały? Chciałbym jń mieć ze sobń. – Proszę, Pierwszy Starszy. œ Cuslow z wewnętrznej kieszeni munduru wydobył kilkustronicowy dokument i podał go Bleysowi. Bleys spojrzał na niego pobieżnie, skinńł i odłożył go na pobliski stół dryfowy.

– Cieszę się, że to dostałem œ powiedział. – Ilu w tej chwili ma pan na Nowej Ziemi żołnierzy? – Wstyd mi przyznać, że nie mogę panu podać dokładnej liczby – odpowiedział Cuslow. – Ponad trzydzieœci trzy tysińce. W cińgu następnych kilku dni wylńdujń statki z jeszcze przynajmniej czterema tysińcami. Czy dokładna liczba ma dla pana znaczenie, Pierwszy Starszy? – Tylko z jednego powodu. Mówi pan, że w przyszłym tygodniu spodziewa się pan dodatkowych kilku tysięcy. Ile potrwa, zanim będzie pan miał pełen pięćdziesięcioœtysięczny kontyngent? – Obawiam się, że zebranie pełnego składu zajmie jeszcze trochę czasu – w najgorszym razie do trzechœczterech miesięcy œ wyjaœnił Cuslow. œ Wie pan, jak działa pobór. Obie nasze planety dzielone sń pod względem zamieszkałej powierzchni lńdów i zacińgamy kolejno z każdego rejonu. Zostało to pomyœlane tak, że teoretycznie zanim dojdziemy do ostatniego rejonu w kolejce, doroœnie kolejne pokolenie poborowe, więc w teorii moglibyœmy prowadzić cińgły zacińg i zawsze mielibyœmy żołnierzy gotowych do szkolenia. Jednak przeszkolenie ich zajmuje około trzech miesięcy i dopiero wtedy sń gotowi, by wysłać ich na kontrakt. Jeœli nie zostanń wysłani w rozsńdnym czasie, potrzebujń przynajmniej czterotygodniowego kursu odœwieżajńcego. Zazwyczaj system ten sprawdza się doskonale. Przerwał i spojrzał na Bleysa. – Mogę to sobie wyobrazić œ skomentował Bleys. – Jednak w tym przypadku œ kontynuował Cuslow œ nagłe zapotrzebowanie Nowej Ziemi na pięćdziesińt tysięcy żołnierzy – niekoniecznie doœwiadczonych, ale przeszkolonych – złożyło się na bardzo duży kontrakt. Z naszej strony doszło do tego kilka żńdań składanych zazwyczaj przez Dorsajów, na które tylko wobec nich zgadzajń się pracodawcy. Oczywiœcie przyjęliœmy, że potrzeba Nowej Ziemi była zarówno pilna, jak i ważna, ale to zapotrzebowanie wyczerpało nasze zasoby wyszkolonych i przechodzńcych właœnie szkolenie żołnierzy. W tej chwili znajdujemy się w sytuacji, w której będziemy musieli poczekać przynajmniej kilka miesięcy, zanim kontyngent zostanie wzmocniony dodatkowymi siłami. – Rozumiem œ odpowiedział Bleys. œ Sńdzi pan, że z posiadanymi obecnie siłami jest pan w stanie poradzić sobie z większoœciń możliwych scenariuszy?

– Nie ma wńtpliwoœci œ stwierdził Cuslow. œ Byłbym zaskoczony, gdy by mieli tu choćby dwie trzecie tej liczby lokalnych wojsk na całej planecie. Zebranie wszystkich razem zajęłoby im przynajmniej miesińc, a jeszcze więcej przeszkolenie do wspólnych działań. Jedyny dla nich sposób, by zebrać w czasie krótszym niż miesińc znaczńcń siłę, polegałby na połńczeniu wojska i jednostek paramilitarnych, łńcznie z lokalnń policjń. A tak mieszane grupy po prostu wchodziłyby sobie w drogę. – Naprawdę? œ zapytał Bleys. œ Czemu? – Nie mieliby doœwiadczenia w działaniu jako jednolita siła œ wyjaœnił Cuslow. – A pomijajńc już ewentualne konflikty, na tle na przykład ambicjonalnym, same nieporozumienia wystarczyłyby, by sparaliżować wspólne działania. Do czasu, gdy zgromadzilibyjakiekolwiek sensowne siły, całkowicie zapanowalibyœmy nad sytuacjń. Podsumowujńc, ustawiliœmy się na pozycji, w której potrzeba przynajmniej dwukrotnie liczniejszych sił, by odwrócić zaistniałń sytuację. Bleys uœmiechnńł się. Cuslow odpowiedział uœmiechem. Nie był to delikatny uœmieszek Henry’ego, ale miał z nim coœ wspólnego. – Nie może pan sńdzić naszych żołnierzy na podstawie milicji, Pierwszy Starszy – stwierdził Cuslow nieco cichszym głosem. œ Mówię to prywatnie, wyłńcznie do pańskich uszu, ale proszę przyjńć to zapewnienie. Jeœli przeciwstawiłoby się nam coœ w rodzaju naszej milicji, przeszlibyœmy przez nich jak nóż przez kozi ser œ nawet gdyby dysponowali jednolitym uzbrojeniem i wspólnym dowództwem oraz całym sprzętem, który my mamy, a oni nie. – Miło mi to słyszeć – powiedział Bleys. œ Cóż, jest jeszcze coœ, o co chciałem pana spytać œ doœć drobna, choć istotna kwestia. W cińgu najbliższych kilku dni zamierzam odbyć tutaj pewne spotkanie i istnieje pewna grupa, którń chciałbym na nie zaprosić. Ich sytuacja podobna jest do naszej w chwili lńdowania w porcie kosmicznym. – Rozumiem œ stwierdził Cuslow. œ Chodzi panu o to, że lokalne władze mogń popełnić błńd polegajńcy na próbie przeszkodzenia im? – Tak. Chciałbym, żeby zostali odebrani przez eskortę pańskich ludzi z kwatery głównej Innych, kiedy tylko przekażę wiadomoœć. Nie wiem jednak, kiedy dokładnie to nastńpi. Skontaktuje się z panem Antonina Lu. – Można to przygotować bez większych problemów œ powiedział Cuslow. œ Zajmę się

tym, jak tylko wrócę do swojej kwatery – ewentualnie, jeœli to pilne, mogę tam zadzwonić od razu. – Na razie nie ma poœpiechu. Postaram się zawiadomić pana z wyprzedzeniem, ale może się to okazać niemożliwe i trzeba będzie wysłać eskortę natychmiast po naszym telefonie. Przypuszczam, że pańskie centrum dowodzenia nie jest zbyt odległe od hotelu? – Około oœmiu minut. Cały czas mam tam grupę żołnierzy. Nie będzie problemu ze zorganizowaniem miejsca na dodatkowń jednostkę. – Dobrze. Jak byłaby uzbrojona ta eskorta i z kogo by się składała? Omówili skład eskorty, a od tego przeszli do rozmowy na temat ogółu sił pod komendń Cuslowa – ich organizacji, proporcji oficerów do szeregowych i ogólniejszych informacji na temat organizacji kwatery głównej Cuslowa. Mimo wszystko ukończyli dyskusję po piętnastu minutach, i Cuslow opuœcił apartament. Bleys odprowadził go do sali klubowej swojego apartamentu, gdzie czekało kilku oficerów w œrednim wieku. Pożegnali się serdecznie, a Bleys wrócił do pokoju konferencyjnego. Spodziewał się, że zastanie pusty pokój i będzie musiał wezwać tę trójkę od ich aktualnych zajęć. Jednak kiedy wszedł do pokoju, przekonał się, że Darmo i Henry wcińż tam byli, najwyraœniej słuchajńc jego rozmowy z Cuslowem, a Toni dołńczyła do nich niemal natychmiast po przyjœciu Bleysa. – A przy okazji, Bleys, zanim wrócimy do tego, o czym wczeœniej rozmawialiœmy – powiedziała, gdy tylko wszyscy usiedli. œ Kiedy rozmawiałeœ z marszałkiem, dzwonili tu zarówno Prezesi, jak i Gildie. Podejrzewam, że dowiedzieli się o spotkaniu, gdy tylko się tu pojawił i to wywołało ich reakcję. Obie grupy chciały, żebyœ odwiedził ich siedziby. Wyjaœniłam im, że od kiedyjesteœ Pierwszym Starszym, nie możesz iœć do nich, choćbyœ chciał. Z powodu protokołu dyplomatycznego, to oni muszń przyjœć do ciebie. Obie grupy przekazały, że będń musiały uzgodnić to między sobń i jeszcze zadzwoniń. W obu wypadkach na tym skończyła się rozmowa. – Spodziewam się œ powiedział Bleys œ że skontaktujń się z nami w cińgu najbliższych dwu dni, może nawet jutro. Nie majń wyboru. Skoro wróciłem, obie grupy będń chciały jak najszybciej ustanowić ze mnń jakieœ relacje. Powiedziałaœ im, że jeœli tu przyjdń, spotkajń się również nawzajem?

– Nie dosłownie œ odpowiedziała Toni. œ Z drugiej stro ny, podkreœliłam element protokołu w tego rodzaju spotkaniu. Musieliby być mocno ograniczeni, gdyby nie uœwiadomili sobie, że skoro stanowiń odrębne organizacje powińzane z rzńdem tej planety, jako dyplomata wysokiego szczebla powinieneœ spotkać się z nimi w równorzędnych warunkach œ najprawdopodobniej równoczeœnie. Gdybym powiedziała im to wprost, mogliby uznać, że sytuacja uniemożliwi im porozumienie się z tobń. Ale skoro oficjalnie o tym nie wiedzń, mogń bez problemu podejœć do takiego spotkania. – Dobrze œ skomentował Bleys. œ Prawdę mówińc cieszę się, że zadzwonili właœnie teraz, ponieważ chciałem się z nimi skontaktować. Henry, skoro na naszej straży pozostanń żołnierze z sił Zaprzyjaœnionych, chciałbym wycofać z widoku twoich ludzi. Chciałbym, aby byli jak najmniej widoczni. Niech pozostanń w gotowoœci. Nie na służbie, ale w hotelu i w każdej chwili osińgalni. Jeœli miałoby dojœć do jakiejœ konfrontacji z użyciem siły, najlepiej byłoby, gdyby uczestniczyło w niej tylko wojsko, a nie nasi Żołnierze. – Tak, Bleys œ odpowiedział Henry. œ Sam już o tym myœlałem. Prawdę mówińc, przekazałem już swoim ludziom, żeby na razie zostali w swoich pokojach, a ja dam im znać, kiedy będń mogli swobodnie poruszać się po całym hotelu. – Powinienem był wiedzieć, że przewidzisz sytuację, wuju œ stwierdził Bleys. – W każdym razie œ wracajńc do planów, chcę zebrać razem nie tylko najważniejszych ludzi z Gildii i Prezesów, ale także przywódców Podkowy. Jeœli Gildia nie chce oficjalnie zgodzić się na spotkanie, przy którym obecni będń Prezesi i vice versa, możecie sobie wyobrazić jak zareagowaliby na pomysł zasiadania przy jednym stole z Podkowń. Będń mieli zbyt wiele do stracenia przez opuszczenie sali. To samo zresztń dotyczy Podkowy. – Czego spodziewasz się uzyskać od Anjo? œ zapytał Dahno. œ Zechcesz nam to wyjaœnić? – Podkowa jako organizacja to po prostu jeszcze jedno ugrupowanie na planecie, gdzie jest ich mnóstwo. Stanowińjednak najlepsze przybliżenie reprezentacji ogółu populacji Nowej Ziemi œ pracowników, jak okreœla ich Anjo. Pracownicy stanowiń tak naprawdę podstawę opinii publicznej planety, a to czego chcń i potrzebujń, determinuje, w którń stronę potoczy się historia tego œwiata. Z tych trzech organizacji – Prezesów, Gildii i Podkowy – tylko ci ostatni naprawdę reprezentujń ogół mieszkańców.

– Tak œ zgodził się Dahno, kiwajńc głowń. œ Myœlę, że masz rację. A skoro mówimy o opinii publicznej, przekonajmy się, czego mogę się o niej dowiedzieć dla ciebie w czasie, jaki nam pozostał. – Jeœli pozwolisz, Dahno œ stwierdził Bleys œ chciałbym, żeby wasza trójka pozostała w hotelu, tak jak Żołnierze. Każde z was stałoby się doœć cennym zakładnikiem. – Bleys œ odezwał się Dahno œ nie powiedziałbym tego przy nikim opr ócz Toni i Henryœego, ale wiesz, że masz zły zwyczaj polegania na œ jak to nazwać? Inercji. To termin pożyczony z fizyki; w zakresie opinii publicznej jesteœ masń w ruchu i zawsze uważałem, że nieco zbyt chętnie opierasz się na założeniu, że inercja wystarczy, by przeskoczyć luki w twoich planach œ tak jak pojazd magnetyczny mógłby, jadńc z odpowiedniń prędkoœciń, przeskoczyć nad zniszczonym odcinkiem górskiej trasy. Możesz potrzebować informacji, co dzieje się w mieœcie. – Może masz rację, Dahno œ stwierdził Bleys. œ Z drugiej strony, mogę potrzebować twojej opinii natychmiast, w dowolnym momencie w cińgu najbliższych kilku dni. Pamiętaj, że to spotkanie stanowi kulminacyjny punkt wszystkiego, na co pracowałem w ostatnich miesińcach. Nie obawiam się tak bardzo tego, co mogłoby ci się stać, gdybyœ został pojmanyjako zakładnik, choć takie rzeczy zawsze mogń być niebezpieczne. Obawiam się niemożnoœci skorzystania z twojej rady. – Pomyœlę o tym œ powiedział Dahno. Najwyraœniej nie był zego t powodu zadowolony. Rozdział 43 Prezesi i Gildie nie oddzwoniły tego popołudnia; ale wieczorem, kiedy Bleys omawiał z Toni w swoim gabinecie plan spotkań na następny dzień, nieoczekiwanie rozległ się dzwonek u drzwi. – Jednń chwilę – powiedziała Toni. Wstała i otworzyła drzwi, wpuszczajńc Anjo prowadzńcego wózek z przekńskami i napojami. Zamknęły się za nim drzwi. – Sfałszowaliœmy zamówienie z waszego apartamentu œ powiedział, odsuwajńc od siebie wózek. œ To częœć przygotowań, dzięki tórym k się tu dostałem. Pomyœlałem, że będziesz wolał rozmawiać ze mnń niż z kimœ z Podkowy.

– Masz rację œ stwierdził Bleys. œ Usińdœ. Chcę, żeby byli przy tym obecni Henry i Dahno. Uniósł bransoletę do ust i wezwał ich. Henry odezwał się natychmiast i powiedział, że zaraz przyjdzie. Co ciekawe, telefon Dahno nie odpowiedział, choć zaoferował przyjęcie wiadomoœci. Bleys zostawił mu informację, by oddzwonił i natychmiast przyszedł. Siedzńc tylko z Toni i Henrym w gabinecie Bleysa, otoczyli się z Anjo pęcherzem przeciwpodsłuchowym tworzonym przez newtońskie urzńdzenie. Bleys zwrócił się do Anjo. – Wyglńda na to, że będziemy musieli zadowolić się spotkaniem bez Dahno – stwierdził. – Jednak na dobrń sprawę, czy nie masz najpierw do nas jakichœ pytań? – Mam œ odpowiedział Anjo. œ Przekazałeœ nam w wiadomoœci, że będziesz chciał spotkać się z naszymi przywódcami w towarzystwie innych osób z Nowej Ziemi. Zakładam, że chodzi ci o przedstawicieli Gildii i Prezesów, tak? – Tak œ potwierdził Bleys. – A więc najpierw muszę się dowiedzieć, ilu naszych przywódców będziesz chciał spotkać i których. Nie może ci chodzić o przywódców każdej grupy składajńcej się na naszń organizację, ponieważ jest ich kilkaset œ pierwotnie stanowiły zresztń niezależne ugrupowania. Dopiero jakieœ osiem lat temu stworzyliœmy coœ, co można by nazwać koalicjń. Stopniowo stała się bardziej jednolitń organizacjń, ale przywódcy składajńcych się na niń grup wcińż majń znaczńce poparcie i wpływ na politykę Podkowy. Rozumiesz mnie? Twardo spojrzał na Bleysa. – Trudno im będzie œ mówił dalej Anjo œ zaakceptować niezaproszenie któregokolwiek z nich; ale będzie to konieczne. Będzie to również ryzykowne dla tych kilku, których przyprowadzę. Gildie i Prezesi nie marzń o niczym bardziej, jak o schwytaniu nas i wyciœnięciu wszelkich informacji na temat Podkowy. – Nie chcę, żeby było was więcej niż troje lub czworo œ stwierdził Bleys. – Oczywiœcie, łńcznie z tobń. – Mogę ci obiecać swojń osobę – z ponurym uœmiechem odpowiedział Anjo. – W końcu jestem oficjalnym przywódcń organizacji œ nawet jeœli tylko dlatego, że nie było innego kandydata, na którego zgodziliby się wszyscy. Od kiedy nim zostałem, jest sporo takich, którzy chcieliby mnie zastńpić albo nie zgadzajń się ze mnń. Zebrali się razem i poszerzyli wpływy na tyle, że sń już zdolni do głosowania – to znaczy ich przywódcy – aby w ogóle nie

przychodzić na to spotkanie. Mogń nie zgodzić się na czterech przedstawicieli. – Jeœli to zrobiń, poderżnń własne gardła œ stwierdził Bleys i zaskoczyła go nieoczekiwana szorstkoœć własnego głosu. œ Spodziewałem się tego rodzaju problemów z twoimi ludœmi, ale nie na wspomnianń przez ciebie skalę... Przerwał mu wydobywajńcy się z bransolety Anjo cichy dzwonek, sygnalizujńcy telefon. Dzwonił bezustannie do chwili, gdy Anjo dotknńł jednego z przełńczników, uciszajńc go. – Wybacz œ powiedział œ ale zostało mi już tylko kilka minut na rozmowę. Musiałem pożyczyć numer i stanowisko od jednego ze zwykłych kelnerów, który w tej chwili się ukrywa. To wezwanie do kolejnej dostawy i jeden z nas musi je odebrać. A więc w skrócie – mogę ci dostarczyć jeszcze trzech przywódców, ale nie wiem co zrobić z ich listń żńdań. W takiej sytuacji stanę się po prostu jednym z czwórki. Technicznie rzecz biorńc, pozostali będń mogli zignorować mojń opozycję i doprowadzić do przedstawienia swoich żńdań na spotkaniu. Oczywiœcie, spróbuję do tego nie dopuœcić. Może ty jesteœ w stanie zaproponować jakiœ sposób na to. – Powiedz im – stwierdził Bleys œ że jeœli będń rozrabiać, nie zaproszę na spotkanie nikogo z Podkowy. – Zrobiłbyœ to? œ zapytał Anjo. – Tak œ zapewnił go Bleys. Anjo zamilkł na chwilę. – Jedyna rzecz, jaka przychodzi mi do głowy œ powiedział, wstajńc z dryfu i ruszajńc z powrotem w stronę drzwi œ to zasugerować pozostałym przywódcom, żebyœmy wybrali dzisiaj ciebie na przywódcę organizacji. Gdybyœ zajmował moje stanowisko, nikt z nich nie przeciwstawiłby się twoim żńdaniom. Daję ci słowo, że wszyscy poszliby za tobń. Ale to wszystko, co mogę obiecać. Jutro wczesnym popołudniem przyprowadzę ze sobńjeszcze trzech reprezentantów do centrali Innych i możemy tam czekać na wezwanie, choćby miało to trwać kilka dni. Ale pomyœl o tym, czego będń chcieli pozostali przywódcy. – Pomyœlę œ stwierdził Bleys œ i naprawdę jestem przekonany, że istnieje jakieœ rozwińzanie. Niczego nie sugeruj pozostałym. Z mojego doœwiadczenia wynika, że jeœli chwilę się zastanowić, zawsze można znaleœć mniej kosztowne rozwińzanie problemu. Zrobię to. Ty po prostu wybierz odpowiednie osoby. Zadzwoniła jego bransoleta.

– Jednń chwilkę œ nie wychodœ jeszcze œ powiedział do Anjo. Wciskajńc klawisz umożliwiajńcy prywatnń rozmowę, uniósł bransoletę do ust i usłyszał dochodzńcy go głos Dahno. – Bleys? – Jestem u siebie œ powiedział bezgłoœnie, subwokalizujac. œ Jest z nami Anjo. Sprawdza się to co mówiłem wczeœniej, to chwila, kiedy bardzo byœ się tu przydał. Cieszę się, że dzwonisz. Gdzie jesteœ? – W drodze do ciebie. Będę za parę minut. Niech Anjo zaczeka. – Tak się składa, że nie może œ stwierdził Bleys. œ A więc jednak opuœciłeœ hotel. Wydawało mi się, że obiecałeœ zostać. – Powiedziałem, że o tym pomyœlę œ odpowiedział Dahno. œ W każdym razie powinieneœ już wiedzieć, że od bardzo dawna moim polem działania jest dziedzina, w której kłamstwa stanowiń podstawowe narzędzie. I miałem rację œ należało wyjœć i zbadać tutejszń opinię publicznń. Mam dla ciebie ważne wieœci. Ale będzie to musiało poczekać, aż tam dotrę. Skłoń Anjo, żeby zaczekał. – Spróbuję œ powiedział Bleys. Odsunńł głowę od bransolety i spojrzał na Anjo czekajńcego niecierpliwie przed drzwiami. – Anjo œ powiedział œ Dahno będzie tu dosłownie za kilka minut. Jesteœ pewien, że nie możesz... – Nie – zaprzeczył Anjo. œ Ostatniń rzeczń, jakiej byœ chciał, jest złapanie mnie w hotelu i przesłuchanie. Byłoby to równie dobre, jak przyznanie się Gildiom i Prezesom do współpracy z tobń, ponieważ wydobyliby ze mnie te informacje. Muszę iœć i idę. Przykro mi. Do zobaczenia. Odwrócił się i wyszedł. – Poszedł, Dahno œ powiedział Bleys do interkomu. œ Przyjedœ najszybciej jak możesz. Zaczekam tu na ciebie z Toni i Henrym. – A więc œ odezwał się Henry œ pomimo tego, co powiedziałeœ Dahno, jednak wyszedł? – Wiedziałam, że to zrobi œ stwierdziła Toni. – Też się tego obawiałem œ powiedział Bleys. œ Ale Dahno to Dahno. Powiedział, że będzie za kilka minut. – Czekamy więc œ stwierdził Henry. Czekali. – Tak więc widzisz œ powiedział Bleys, gdy tylko Dahno dotarł na miejsce i został wprowadzony w informacje od Anjo œ Anjo chyba niezbyt rozumie, że wobec mojego

obecnego stanowiska Pierwszego Starszego nie mogę przyjńć stanowiska przywódcy ich organizacji na Nowej Ziemi; nie tylko nie jestem jej obywatelem, ale jeszcze zwińzaliœmy się kontraktem na wynajęcie pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy. Prawdę mówińc, biorńc pod uwagę prawa Nowej Ziemi wystarczyłby fakt, że nie jestem tutejszym obywatelem, nie wspominajńc już o regulacjach naszych Œwiatów ZaprzyjaŸnionych. – Nie rozumiem, czemu w ogóle to sugerował œ odezwał się Henry. – Dla mnie, Toni, i dla ciebie, Dahno, to nie do pomyœlenia – odpowiedział Bleys. – Ale on myœli inaczej. Sam znajduje się poza prawem; praktycznie walczńc z rzńdem. Może uważać, że skoro on był gotów postawić się w takiej sytuacji, to ja też powinienem. Nie bierze pod uwagę, że nawet gdybym chciał œ zignorować mojń pozycję jako Pierwszego Starszego i zwrócić się przeciwko własnemu rzńdowi œ przepadłyby wszystkie moje zamierzenia i w konsekwencji jedyna szansa na rozwińzanie sytuacji zgodnie z planem. Powiedziałem mu, że spróbuję coœ wymyœlić œ liczę na waszń pomoc. Dahno, czego ważnego dowiedziałeœ się na mieœcie? – Dokładnie tego, co chciałem. Nastawienie mieszkańców Nowej Ziemi, na ulicach i wszędzie jest takie, że możesz być zaskoczony. Od kiedy tylko zaczęły przylatywać wynajęte od nas oddziały, wielu ludzi spodziewa się, że Podkowa jakoœ to wykorzysta œ choć większoœć osób nie naraziłaby własnego karku nawet na tyle, by wymienić kogoœ z organizacji, ani nawet wypowiedzieć na głos jej nazwę. Wszyscy sympatyzujń z Podkowń, ale nie sńdzę, by podńżyli za niń w otwartym konflikcie; nie bardziej niż za Prezesami czy Gildiami. Prawdopodobnie podzieliliby się mniej więcej na tyle frakcji, ile grup składa się na Podkowę. Jesteœ jedynym przywódcń, za którym podńżyłaby zdecydowana większoœć. – To niemożliwe œ zaprotestował Bleys œ choć Anjo przed chwilń zasugerował dokładnie to samo. Jednak o ile stosunkowo bezpiecznie mogłem doprowadzić do powołania mnie na stanowisko Pierwszego Starszego Harmonii i Zjednoczenia, skoro powszechnie wiadomym jest, że jestem obywatelem Œwiatów ZaprzyjaŸnionych – zgoda na równoczesne przyznanie mi oficjalnego stanowiska na dowolnej innej planecie sugerowałaby, że pewne œwiaty faworyzuję i straciłbym ogólne poparcie w kosmosie. Jeœli mam przekuć Nowe Œwiaty w

jedno zunifikowane społeczeństwo, to wszyscy muszń mi ufać. W innym przypadku nie będę mógł przewodzić z użyciem lokalnych Innych – osób na stanowiskach, ale znanych dotychczasowym rzńdzńcym. Oznacza to, że Podkowa musi zostać zalegalizowana przez Gildie i Prezesów, przy równoczesnym zachowaniu pozycji tych dwóch grup, przynajmniej pozornie bez zmiany ich statusu. – Gdyby już zadzwonili œ westchnęła Toni. œ Przynajmniej mielibyœmy jakieœ pojęcie na temat tego, kiedy urzńdzić spotkanie. Bleys kiwnńł głowń i odwrócił się do Toni. – Chyba lepiej będzie, jeœli ty do nich zadzwonisz. Wiem, że już póœno, ale nie sńdzę, żebyœmy w tym przypadku musieli martwić się godzinami urzędowania. Powiedz im, że żałuję niemożnoœci przyjęcia ich zaproszeń w pierwotnej formie, ale wyjaœniłaœ cińżńce na mnie ograniczenia. Niestety, pojawiły się dodatkowe komplikacje. Z racji moich obowińzków Pierwszego Starszego musiałem zmienić swoje dotychczasowe plany, w zwińzku z czym będę w stanie spotkać się z nimi wyłńcznie jutro wczesnym popołudniem, tu, w moim apartamencie. – Co będzie, jeœli nie uda mi się o tej porze połńczyć z nikim dostatecznie ważnym, by przekazać tę wiadomoœć którejœ z grup? œ zapytała Toni. – Połńczysz się œ zapewnił jń Bleys. œ Stawiam na to swojń przyszłoœć. Przekaż obu organizacjom dokładnie tę samń wiadomoœć, w żaden sposób jej nie zmieniaj. Myœlę, że biorńc pod uwagę okolicznoœci, Gildie i Prezesi nie będń zbytnio zaskoczeni, widzńc tych drugich na spotkaniu. Skoro Anjo zbierze swoich jutro, chcę sprowadzić ich najszybciej jak to możliwe, żeby pozostali przywódcy nie mieli czasu zebrać się i przygotować jakichœ kłopotów dla Anjo i Podkowy. – Dobrze. œ Toni wstała. œ Jeœli pozwolisz, chciałabym wrócić do swojego biurka z nagraniem tego, co powiedzieli mi poprzednio. Przygotuję transkrypty i przyniosę je wam. Wyszła. – Proszę, oto stare transkrypcje plus najnowsze œ oœwiadczyła kilka minut póŸniej wracajńc do pokoju, gdzie Dahno relacjonował Bleysowi i Henry’emu znaczńce informacje zdobyte na ulicach. Kiedy Toni weszła, przerwał i przyjńł wręczony mu zapis rozmowy, podobnie jak pozostali dwaj mężczyŸni. Wszyscy zabrali się do czytania. Bleys potrzebował jedynie rzutu okiem na każdń stronę,

Dahno był niemal równie szybki, ale Henry czytał uważnie linijka po linijce, bez zauważalnej zmiany wyrazu twarzy. Toni usiadła i wszyscy czekali, aż Henry skończy. – Powiedziałbym, że sń chętni na spotkanie œ stwierdził Bleys, rzucajńc plik kartek na stolik. œ Nie sńdzisz, Dahno? – Rzeczywiœcie, zgadzam się œ odpowiedział zapytany. – Jakieœ sugestie? œ zapytał Bleys. Dahno i Tonipotrzńsnęli głowami. – Kilka pytań œ odezwał się Henry. œ Bleys, czy jesteœ gotów się z nimi spotkać? Jesteœ pewien tego, co chcesz im powiedzieć i jak sobie z nimi poradzić? I jeszcze, czy nie powinienem umieœcić w sńsiednich pokojach Żołnierzy, tak na wszelki wypadek? – Nie wyobrażam sobie powodu, dla którego moglibyœmy potrzebować twoich Żołnierzy – odpowiedział Bleys. œ Zakładajńc, że to ich właœnie miałeœ na myœli, a nie oddziały ZaprzyjaŸnionych? Henry potwierdził. – A ostatnia rzecz, jakiej bym chciał, to zaangażowanie w to spotkanie jakichkolwiek Zaprzyjaœnionych wojskowych œ oœwiadczył Bleys. œ Nic się nie stanie, jeœli dowiedzń się po fakcie, ale to, co jest wiadome choć jednej osobie poza kontrolowanym rejonem, szybko staje się powszechnie wiadome œ w tym przypadku mam na myœli mieszkańców miasta, których chciał wybadać Dahno. Z drugiej strony, po zastanowieniu stwierdzam, że nigdy nie zaszkodzi się zabezpieczyć. Tak, Henry, sprowadœ paru Żołnierzy, ale upewnij się, że nikt ich nie zobaczy. Myœlę, że zwłaszcza Podkowa nie chciałaby, żeby ktoœ dowiedział się o ich wizycie œ przynajmniej do czasu, aż bezpiecznie opuszczń to miejsce. Przerwał i rozejrzał się po twarzach zebranych. – Jeszcze jakieœ sugestie czy komentarze? – Och, jeszcze jedna informacja œ powiedziała Toni. œ Chciałeœ, żeby spotkanie odbyło się wczesnym popołudniem. Ustawiłam je na drugń po południu, tuż po lunchu, żeby nie martwić się przygotowywaniem żadnego jedzenia, z wyjńtkiem drobnych przekńsek. – Dobrze. Jeœli jeszcze tego nie zrobiłaœ, możesz zadzwonić kodowanń liniń do centrali Innych i poinformować Anę Wasserlied o ludziach z Podkowy i eskorcie ZaprzyjaŸnionych żołnierzy; nie dopuœć też do jej spotkania ze mnń wczeœniej niż jutro po konferencji. Zerknńł na zegarek w bransolecie. – A przy okazji, czy były może do mnie jakieœ telefony? – Ana dzwoniła. Powiedziałam jej, że oddzwoniszjak tylko będziesz mógł – odpowiedziała Toni. œ Spodziewasz się kogoœ konkretnego?

– Nie. Może kogoœ spoza planety. Ale najwyraŸniej niczego takiego nie było. To też dobrze. Nie chcę, żeby przeszkadzano mi przed spotkaniem œ za wyjńtkiem waszej trójki. Chcę odsunńć wszystko inne i pozwolić umysłowi zajńć się analizń możliwego biegu wypadków i odpowiednich działań. Skierował wzrok na Dahno. – Jesteœmy wpunkcie kluczowym. To spotkanie stanowi przełomowy punkt, do którego dńżyłem od chwili rozpoczęcia tego objazdu. Muszę właœciwie nim pokierować. Chyba pójdę spać. Póœniej wstanę i coœ zjem. Przerwał. – Czy któreœ z was chce jeszcze coœ powiedzieć? – Nie œ odpowiedziała cała trójka. – W takim razie pójdę do łóżka, żeby być jutro w odpowiedniej formie. W tej chwili jestem œpińcy. Tak też było. Kiedy pozostała trójka wstała i wyszła, odczuł w sobie dotyk nienaturalnego, pustego wyczerpania. Mógł to być jeden z efektów ubocznych, przed którymi ostrzegał go Kaj. Uœwiadomił sobie, że zaciska szczęki. Zmusił się do rozluœnienia ich, ale determinacja pozostała. Żadne efekty uboczne – absolutnie nic – nie stanie mu na drodze do celu. Rozdział 44 Ranek, dzień spotkania z przywódcami Klubu Prezesów, Gildii i Podkowy. Bleys obudził się o œwicie, ale nie opuœcił jeszcze sypialni. Nigdzie nie dzwonił ani nie przyjmował żadnych połńczeń. Napisał dla siebie niezliczone notatki, niszczńc je po chwili. Spacerował po pokoju myœlńc intensywnie, jak tego dnia na Zjednoczeniu, gdy przybył Henry, oferujńc swoje usługi ochroniarza. Tylko tego mu wtedy brakowało, choć nie zdawał sobie z tego sprawy. Aż do teraz był niecierpliwy, jak sokół. Jednak, co dziwne, u szczytu zatrucia œ jakby było to raczej coœ znalezionego, nie zdobytego œ wreszcie posiadł umiejętnoœć przykucia uwagi słuchaczy, niezależnie od tego czy chcieli go słuchać, czy nie. Umiejętnoœć Starego Żeglarza z poematu Coleridgeœa œ jak brzmiały te wersy? Lecz okiem pęta go. Weselnik Stoi w zaklętym kole

Będzie mu to dzisiaj potrzebne, podczas spotkania ze wszystkimi na Nowej Ziemi. Musi ich poddać swojej kontroli. Chodzńc od œciany do œciany, wielkimi krokami przemierzał pokój, oœwietlony wpadajńcym przez œcianę okiennń pełnym blaskiem południowego słońca, obiecujńcego wszystkim na zewnńtrz radoœć i wspaniały dzień. W ogóle tego nie widział. Ledwie był œwiadom własnego, potężnego ciała krńżńcego niespokojnie po sypialni. Jego umysł wcińż na nowo analizował wszystkie możliwe scenariusze spotkania, przeglńdajńc jeden po drugim, szukajńc możliwych œcieżek ich rozwoju, przynajmniej w zakresie, w jakim był w stanie sobie je wyobrazić. Możliwoœci wcale nie były nieograniczone œ limitowała je liczba i charaktery osób uczestniczńcych w spotkaniu. Jednak tak naprawdę znaczenie miały ich reakcje emocjonalne, a te mógł tylko zgadywać. Będzie musiał żonglować trzema frakcjami reprezentowanymi przez cztery osoby każda. Albo zwycięży, albo straci wszystko co zyskał do tej pory. Będzie musiał każdń z grup doprowadzić do przedwczesnego ujawnienia kart przetargowych. Wtedy, nie tracńc kontroli nad sytuacjń, powinien doprowadzić do ostatecznej konfrontacji... Zadzwonił telefon. – Czas ruszać œ oznajmił cichy, żeński głos. Wczeœniej ustawił przekaz głosowy na odbiórzbransolety, zamiast przez ogólny system głoœników w œcianach i suficie, by możliwie jak najłagodniej wyjœć z rozmyœlań, w których był pogrńżony. – Dobrze! œ rzucił w stronę głosu, zaczynajńcego właœnie powtarzać swojń wiadomoœć. Pomimo tego co powiedział, kierowany wczeœniejszymi emocjami przeszedł kilka kroków, zanim zdołał się zatrzymać. Był całkiem gotów i ubrany, za wyjńtkiem peleryny. Teraz narzucił jń sobie na ramiona i odwrócił się w stronę jednej z pustych œcian pokoju. – Lustro! œ powiedział. Błękit œciany natychmiast zmienił się w lustro ukazujńce mu jego pełnowymiarowe odbicie, w pelerynie i gotowego zmierzyć się z przyszłoœciń. Wstrzymał oddech. Przez chwilę po prostu stał, patrzńc nieruchomo na swoje odbicie. – Henry... œ odruchowo zaczńł na głos, ale dokończył zdanie tylko w myœlach – powinien mnie teraz zobaczyć. Zmiana, którń dostrzegł w sobie po wyjœciu z zatrucia, zdawała się pod wpływem napięcia przełomowej chwili posunńć jeszcze krok dalej.

Kanciasta twarz widoczna w lustrze pod ciemnobrńzowymi włosami nad pelerynń była fizycznie nie zmieniona. Psychicznie jednak wydawał się posunńć głębiej w kierunku, który zauważył wczeœniej w innym lustrze. Sprawiał wrażenie, jakby wszystkie jego naturalne elementy pracowały razem, by stworzyć przykuwajńcy uwagę obraz twarzy rozœwietlonej wewnętrznym ogniem. Oczy wyglńdały na ciemniejsze, z nienaturalnń uwagń skupiajńc wzrok na tym, na co w danej chwili patrzyły. Wysokie koœci policzkowe, równe usta i wysokie czoło sugerowały skupienie, wiedzę i zrozumienie niemal zbyt potężne, by mogły pomieœcić się w istocie ludzkiej. Wszystko to razem mogło tworzyć jednń z twarzy Szatana, w którego rękach znalazł się w przekonaniu Henryœego. Może nie najczęœciej spotykanego obrazu Ciemnoœci, lecz smutnego i potężnego Szatana. Nawet jego zszokował wyraz własnej twarzy, a przecież do takiego wizerunku dńżył przez wszystkie te lata. – Jeszcze tu jesteœ œ nagle rozbrzmiał za nim głos Toni. Bleys z wysiłkiem zmusił twarz do przybrania neutralnego wyrazu. Odwrócił się do niej, jeszcze gdy mówiła. œ Musisz już przyjœć. Goœcie z Gildii iKlubu Prezesów już sń, a w jednym z gabinetów czekajń ludzie Podkowy. Najpierw będziesz chciał zobaczyć się z nimi? Bleys prawie runńł na niń niczym burza w chwili, gdy tylko usłyszał pierwsze dœwięki jej słów, jakby jej głos należał do wroga; jednak zdołał się powstrzymać i obrócił się niedbale. Wewnętrznie spińł się z powodu odczutego właœnie szoku. Przez chwilę mu się przyglńdała. Między jej brwiami pojawiła się delikatna linia. – Dobrze się czujesz? œ zapytała. Prawie wyszczerzył do niej zęby w uœmiechu obudzonej w nim nagle pełni radoœci na wieœć, że wszyscy członkowie spotkania sń już na miejscu. – Nigdy nie czułem się lepiej! – Cóż, jeœli jesteœ tego pewien œ powiedziała, wcińż uważnie mu się przyglńdajńc. – Pamiętasz, że Kaj kazał ci unikać stresu. A to spotkanie jest doœć ważne, prawda? – Nie mogłoby być ważniejsze, ale nie widzę, czemu miałby się z tym wińzać jakiœ stres. – Wiedział, że kłamie i przez chwilę martwił się, czy Toni go nie rozszyfruje. Ale nic nie powiedziała. – Nie wydaje mi się, żeby groziło mi jakieœ niebezpieczeństwo. – Jeœli jesteœ pewien œ odpowiedziała, nie spuszczajńc z niego wzroku. œ To zwieńczenie

wszystkiego, co dotńd zrobiłeœ, prawda? Chwila, na którń czekałeœ? – To prawda, a jeœli mi się powiedzie, wykonam wielki krok w stronę sięgnięcia po Cassidę i Newtona, jako że Nowa Ziemia jest im niezbędna. Spodziewajń się kłopotów, ale nie potoczy się to tak, jak myœlń. Odbędzie się coœ w rodzaju pokera dla czterech, w którym przynajmniej Prezesi i Podkowa sńdzń, że majń karty umożliwiajńce zgarnięcie całej puli. Możliwe, że nawet Gildie tak myœlń œ choć trzymajń się teraz ogona Prezesów. Jednak wszystko co muszę zrobić, to doprowadzić do tego, by zagrali swoimi kartami, zanim nadejdzie najlepsza do tego chwila. Kiedy już je ujawniń, stracń większoœć swoich atutów i to ja znajdę się na szczycie. – Stres œ bezbarwnie powiedziała Toni. – Wcale nie. Po prostu muszę czekać na odpowiedniń do działania chwilę. Powiedziałaœ, że Gildie i Prezesi już sń? – Tak œ potwierdziła Toni. œ Na sali i prawdopodobnie zastanawiajń się nad tymi dodatkowymi dryfami przy stole. – Słusznie œ stwierdził Bleys. œ Nie powinniœmy tracić czasu. Masz rację, już idę. Najpierw do Podkowy. Czy Gildie i Prezesi ograniczyli się do czterech przedstawicieli? – zapytał jeszcze, kiedy szli przez krótki korytarz. – Tak, obie grupy składajń się z czterech osób. Ze strony Prezesów sń trzy osoby, które były na kolacji w trakcie naszego poprzedniego pobytu na Nowej Ziemi, ale jest z nimi jeszcze jedna osoba z holomaskń. Bleys uœmiechnńł się. – Masz nagranie z ich przyjœcia? Chciałbym popatrzeć na tń tajemniczń osobę,. – Przypuszczam, że mamy zwykłe nagrania z kamer ochrony œ odpowiedziała Toni. – Henry nalegał, żebyœmy zawsze je robili. Wcisnęła przełńczniki na swojej bransolecie. Na œcianie korytarza za nimi pojawił się naturalnych rozmiarów, trójwymiarowy obraz czterech osób wchodzńcych do apartamentu przez główne wejœcie. Byli tam Harley Nickolaus, Jay Amań i Orville Learner. Czwartń osobń była niewysoka postać w czarnym garniturze z twarzń osłoniętń polem maskujńcym. Bleys uważnie się jej przyjrzał. Nagranie œledziło ich przez cały pokój aż do chwili, gdy przez boczne drzwi przeszli do sali konferencyjnej. – Ona œ on œ to może być ktokolwiek œ odezwała się Toni. œ A swojń drogń, ramiona marynarki majń bardzo duże poduszki.

Postacie przeszły do sali konferencyjnej. Obraz zamigotał i œciana wróciła do zwykłej postaci. – Zauważyłem œ stwierdził Bleys. – Prezesi nie przedstawili tej osoby œ powiedziała Toni, gdy ruszyli dalej – ale przypuszczam, że to ktoœ nowy. W innym wypadku nie miałoby sensu ukrywać jego tożsamoœci... Przerwała, przechodzńc przez drzwi, które rozsunęły się tuż przed niń. Razem z Bleysem weszli do małego gabinetu, gdzie czekał na nich Anjo i trójka pozostałych – dwie kobiety i jeszcze jeden mężczyzna. Na widok Bleysa wszyscy wstali z miejsc. Drugi mężczyzna był trochę wyższy od Anjo, z twarzń sugerujńcń to samo, nieokreœlone dziedzictwo, choć był znacznie mniej opalony. Kobiety nie miały wiele więcej niż dwadzieœcia lat, wyglńdały zdrowo i silnie. Jedna była bardzo wyprostowanń, jasnń blondynkń z krótkimi włosami i prawie lodowato błękitnymi oczyma, podczas gdy druga, niższa, ze stosunkowo ciemnymi włosami, miała uderzajńco ciepłe, brńzowe oczy. – Cieszę się, że mogę was spotkać œ przywitał ich Bleys. œ Chcę, żebyœcie weszli do sali konferencyjnej tuż za mnń. Jest tam już po czterech przedstawicieli Gildii i Klubu Prezesów. Kiedy wejdę, ogłoszę, że w spotkaniu wezmń udział również przedstawiciele Podkowy i gdy tylko usłyszycie, że to mówię œ drzwi zostanń uchylone, więc będziecie mogli mnie słyszeć – natychmiast wejdziecie, zanim ktokolwiek będzie miał szansę się odezwać. SińdŸcie od razu na przygotowanych dla was miejscach i nie zwracajcie uwagi na to, co zacznń mówić. Ja im odpowiem. Czy dostatecznie jasno się wyraziłem? – Tak myœlę œ odpowiedział Anjo. Spojrzał na pozostałych. Wszyscy skinęli głowami, a blondynka dodatkowo potwierdziła, mówińc: – Tak! – A więc chodœcie œ powiedział Bleys. Odwrócił się, wyszedł i ruszył za Toni przez pusty pokój do drzwi w kolejnym. Przed nieotwartymi jeszcze drzwiami Toni zatrzymała się i odsunęła na bok, nakazujńc gestem towarzyszńcym Bleysowi osobom, by również się zatrzymały w miejscu, gdzie nie będń widoczne po otwarciu drzwi. Skinęła Bleysowi. Drzwi otwarły się i przeszedł przez nie. Odwróciło się w jego stronę siedem twarzy osób siedzńcych przydługim stole

konferencyjnym. Ósma œ ukryta œ nie zdradziła swoim zachowaniem, czy się obróciła. – Cieszę się, widzńc was tutaj œ rzekł cicho, lecz na tyle szybko, by nie pozwolić odezwać się nikomu innemu. Podszedł do pustego dryfu przy bliższym końcu długiego stołu, ale nie usiadł na nim. – Chciałbym również powitać pozostałych członków tego spotkania, czworo przedstawicieli Podkowy œ jestem pewien, że znacie tę organizację. Usiadł. Widoczne twarze skoczyły w stronę wchodzńcego Anjo i pozostałych członkówjego grupy, wpatrujńc się w nich, gdy szli wzdłuż stołu i zajmowali miejsca przy drugim jego końcu, z Anjo siedzńcym dokładnie naprzeciw Bleysa. Jeszcze przez chwilę panowała cisza. Potem wybuchła osoba, po której Bleys się tego spodziewał – Harley Nickolaus, zdajńcy się dominować wœród członków Klubu Prezesów podczas poprzedniego spotkania. Przewodnik stada starych wilków, jak w myœlach okreœlił go Bleys. Harley przewodził podczas kolacji w Klubie Prezesów w trakcie poprzedniej wizyty, choć to Jay Aman, bratanek Harleya, teraz siedzńcy po jego prawej stronie, wywarł na Bleysie wrażenie największego umysłu wœród przywódców Prezesów. Ale Jay nigdy nie odezwałby się pierwszy w takiej sytuacji. Należał do ludzi, którzy najpierw woleli przemyœleć sytuacje. To samo dotyczyło Orvilla Learnera, również obecnego przy poprzednim spotkaniu, a teraz siedzńcego po lewej stronie Harleya. Siedzńca za Learnerem postać z zasłoniętń twarzń stanowiła znak zapytania, ponieważ był to ktoœ, kogo nie należało się spodziewać w szeregach Prezesów; jakby Harley i pozostali przyszli z utajnionń broniń, do użytku wyłńcznie w odpowiedniej chwili. – Sprowadziłeœ nas tutaj œ Harley prawie się zajńknńł, a jego twarz pociemniała od nagromadzonej krwi w sposób, który na pewno nie spodobałby się Kajowi Menowsky’emu – żebyœmy siedzieli z nimi? Wskazał grubym palcem w stronę końca stołu zajmowanego przez Ludzi Podkowy. – Nie wystarczyło ci, że wyskoczyłeœ na nas z Gildiami? Teraz wprowadzasz jeszcze tych roboli! Powiem ci, do czego doprowadziłeœ, Pierwszy Nauczycielu – Pierwszy Starszy – nie dajesz nam innego wyboru, jak tylko wyjœć! Umilkł. Bleys nic nie odpowiedział, po prostu patrzńc na niego. Kiedy przedłużajńca się cisza stała się jawnie niezręczna, Harley znów wybuchł.

– No? œ wykrzyknńł. œ Co masz do powiedzenia? – Wyjdœ œ stwierdził Bleys. Zapadła kolejna, przedłużajńca się cisza. Jay Aman zaczńł szeptać coœ do ucha wuja, ale Harley go odepchnńł. – Wyjœć? œ krzyknńł do Bleysa. œ Co przez to ro zumiesz? – Dokładnie to, co powiedziałem œ oœwiadczył Bleys. Uniósł do ust swojń bransoletę. – Toni, Harley Nickolaus wychodzi. Tak ważny członek Klubu Prezesów zasługuje na przynajmniej czteroosobowń eskortę. Mogłabyœ jń tu przysłać? Dziękuję. – Dobrze! œ krzyknńł Harley, zrywajńc się na nogi. Kopnięciem odepchnńł swój dryf i odsunńł się od stołu. Jay Aman i Orville Learner również zaczęli powoli się podnosić. Ale postać o zasłoniętej twarzy nie ruszyła się, a widzńc to, Jay usiadł z powrotem i złapał Orvilla za łokieć. Ten obejrzał się i ponownie opadł na swoje krzesło dryfowe. Otwarły się drzwi i weszło czterech Żołnierzy Boga. Przeszli przez pokój i stanęli wokół Harleya Nickolausa, który odwrócił się, przepchnńł między nimi, wyminńł Bleysa siedzńcego u szczytu stołu i wyszedł przez drzwi z pokoju, eskortowany przez idńcych za nim Żołnierzy. Bleys pomyœlał, że jednego ma z głowy. Kiedy zamknęły się drzwi, odezwał się Jay Aman. – Wybacz, że o tym wspominam, Pierwszy Starszy, ale w ten sposób przy stole zostało tylko trzech przedstawicieli Klubu Prezesów œ powiedział głosem równie cichym, jak wczeœniej Bleys. – To prawda œ potwierdził Bleys. œ Jeœli będzie to konieczne, może ty będziesz mógł powiedzieć nam wszystko, co Harley Nickolaus miałby do przekazania w kwestiach, które zamierzamy omawiać? – Ja również chciałbym coœ wtrńcić, Pierwszy Starszy œ odezwał się Edgar Hytry, jeden z Mistrzów Gildii siedzńcych po drugiej stronie stołu. œ Myœlałem, że będzie to nieformalne, luŸne spotkanie. W imieniu nieobecnych członków Gildii oraz, jestem przekonany, towarzyszńcych mi Mistrzów, chciałbym stwierdzić, że jesteœmy równie niezadowoleni z obecnoœci osób siedzńcych przy stole. Słowa brzmiały zdecydowanie, choć wypowiadał je głosem równie kontrolowanym, jak Jay Aman. – Dziwi mnie to, Mistrzu œ odpowiedział Bleys. œ Jak brzmi to stare powiedzenie? Nie da się zrobić ciasta bez mńki? Jeœli ma się tu odbyć jakaœ dyskusja na temat przyszłoœci tej

planety, jak również innych Młodszych œwiatów œ czego się spodziewam œ Prezesi mogń stanowić tłuszcz, wy możecie być cukrem, ale Podkowa z pewnoœciń reprezentuje pracowników, stanowińcych mńkę œ największy i najważniejszy składnik ciasta. – Być może œ stwierdził Hytry œ ale podobn ie jak nasi przyjaciele z drugiej strony stołu, nie zdawałem sobie sprawy, że przychodzimy tu na jakiœ rodzaj dyskusji o mieszkańcach naszej planety. Zresztń my zawsze uważaliœmy się za reprezentantów pracowników. W gruncie rzeczy, po to właœnie stworzono Gildie œ by ochraniać i pomagać pracownikom. – Tak mi powiedziano œ odpowiedział Bleys. œ Ale czy nigdy nie zadaliœcie sobie pytania, czy przez te wszystkie lata Gildie nie zmieniły się z uciskanego w wyzyskiwacza? – Z pewnoœciń nic takiego nie miało miejsca! œ zaprotestował Hytry. – Doprawdy? œ zapytał Bleys. Jego wyszkolony głos nadał słowom ostroœć brzytwy. Choć powodowały nim podobne uczucia, w przeciwieństwie do Nickolausa twarz Hytrego pobladła. Jednak cokolwiek chciał powiedzieć, Mistrz Gildii powstrzymał się, prawdopodobnie nie chcńc również zostać bezceremonialnie wyproszonym z sali. Bleys pomyœlał, że Iłytiy nie bardzo wierzy, by jego towarzysze poszli w jego œlady, gdyby wstał i opuœcił spotkanie. – W takim razie œ kontynuował Bleys œ żal mi pana i Harleya Nickolausa. Z czekajńcń nas przyszłoœciń, bardzo œwiatłń przyszłoœciń, potrzebni będń najlepsi przywódcy, a zawsze uważałem pana za kogoœ takiego. Hytry wbił w niego trochę niepewny wzrok z lekko wytrzeszczonymi oczyma, ale zachował milczenie. Drugi pokonany. W tej chwili Bleys przycińgnńł całń uwagę faktycznych przywódców Gildii i Klubu Prezesów. Musiał to wykorzystać. – Prawdę mówińc œ powiedział, zwracajńc się do wszystkich zebranych przy stole – te nadzieje dotyczń was wszystkich, ponieważ potrzebni będń przywódcy, tacy jak wy. To nie tylko moja opinia. Mówińc jako przedstawiciel innej planety, mogę szczerze powiedzieć, że w naszym własnym interesie jesteœmy zainteresowani, aby w nadchodzńcych latach jak najlepiej wiodło się naszym sńsiadom oraz, aby kierujńcy sprawami na każdym ze œwiatów byli nie tylko dalekowzrocznymi, ale i zdolnymi osobami, wrażliwymi na potrzeby planety jako całoœci. Nie tylko jednej klasy rzńdzńcej czy organizacji. Bleys przerwał, ale nikt z jego słuchaczy nie miał ochoty odpowiadać.

– Zakładam, że czujecie jak ja œ bo tak muszń czuć przywódcy na wszystkich Œwiatach – spokojnie mówił dalej. œ Chciałbym porozmawiać z wami w szczególnoœci o tej przyszłoœci, do której tak często nawińzuję w swoich przemówieniach. Bleys rozejrzał się w poszukiwaniu oznak zniecierpliwienia. Jednak w tej chwili wszystkie twarze zdawały się tylko czekać i słuchać. – Oczywiste jest œ powiedział œ że nadszedł czas, o którym mówili Exotikowie – kiedy jako niezależne œwiaty zaczniemy ulegać rozkładowi. Na szczęœcie wzór historyczny rozwijajńcy się wraz z każdń chwilń ludzkiej historii i każdym działaniem wszystkich żyjńcych w danej chwili ludzi, posuwa nas w dokładnie właœciwym kierunku, by sobie z tym poradzić. Na twarzach słuchaczy pojawiło się zainteresowanie – i zastanowienie. Mówił dalej. – Wydaje mi się, że w przypadku Nowej Ziemi istniejń już częœciowo powińzania dla bardziej sformalizowanej, trójplanetarnej jednostki społecznej, w której Nowa Ziemia pełniłaby rolę centrum szkoleniowego inżynierów nowej techniki – doprowadzonej do etapu produkcyjnego przez Cassidę, a wywodzńcej się z odkryć i idei z Newtona. – Powtarzam œ odezwał się Hytry pewniejszym głosem œ nie o tym przyszliœmy tu rozmawiać. – Ale my tak! œ z końca stołu nieoczekiwanie ostro odezwał się Anjo. œ To wasze starania o powińzanie naszej planety z Cassidń i Newtonem prowadzń do coraz silniejszego przekształcania wszystkich pracowników w niewolników! – Zaprzeczam! œ natychmiast odpowiedział Hytry. – Po co się przejmować? œ spokojnie stwierdził Jay Amań. œ Pracownicy zawsze narzekajń. To tylko jedna z ich œcieżek, dostosowana do aktualnych warunków. – Oczywiœcie œ powiedział Anjo, obracajńc się w stronę aya. J – Wy, Prezesi oraz Gildie przez cały czas zachowujecie czyste ręce. Wykorzystujecie rzekome antagonizmy między wami, by miażdżyć między sobń pracowników jak dwa młyńskie kamienie. – Retoryka! œ rzucił Jay. – Możliwe, że do pewnego stopnia retoryka œ wtrńcił Bleys, zanim Anjo zdńżył odpowiedzieć œ ale wydaje mi się, że jest w niej również trochę prawdy. Szczerze mówińc, w stanowiskach wszystkich trzech grup jest zarówno prawda, jak i doza fałszu. Spojrzał przez stół, by napotkać wzrok Anjo. – W całej trójce œ powtórzył wolno.

Twarz Anjo nie wyrażała uczuć, które mógł w tej chwili odczuwać. Była po prostu skupiona i pełna gotowoœci. Opinia Bleysa na jego temat wzrosła o punkt. Trzeci pokonany – nie, trzeci przynajmniej chwilowo współpracujńcy. – Muszę powiedzieć, że w tej chwili najwięcej sympatii odczuwam wobec pracowników – kontynuował Bleys. œ Bez wńtpienia to oni w widoczny sposób cierpieli, przynajmniej w zakresie indywidualnych zmagań o przetrwanie. Z drugiej strony, Gildie i Prezesi czerpiń ze swoich wysiłków szczególne korzyœci. Choć nie zdawaliœcie sobie z tego sprawy, cierpiał sens istnienia waszych organizacji i pojawiło się pytanie o sens dalszego ich istnienia w œwiecie przyszłoœci. – Wiesz, Pierwszy Starszy – odezwał się Jay Aman, bawińc się pisakiem umieszczonym przed nim na stole obok notatnika œ wszystko to stanowi doœć abstrakcyjne i teoretyczne rozważania. W prawdziwym œwiecie Nowej Ziemi... – W prawdziwym œwiecie Nowej Ziemi œ ostro przerwał mu Bleys, prz ełamujńc go zarówno tonem, jak i siłń głosu, przez kontrast czynińc głos Jaya cienkim – samolubna troska o osobistń przewagę – dotyczy to Podkowy w równym stopniu co Gildii i Prezesów – doprowadziły tę planetę na skraj rewolucji! Pozwolił, by w jego głosie ujawnił się gniew, wiedział też, że widać go na jego twarzy. Jay, który otworzył usta, ponownie je zamknńł. – Jeœli przyjrzycie się cyklicznie powtarzajńcym się w zapisach historycznych wzorom – mówił dalej Bleys już spokojniejszym głosem – w tej chwili najbardziej prawdopodobny scenariusz to rebelia pracowników i przejęcie przez nich kontroli nad planetń – kontroli, która będzie stawać się coraz bardziej tyranizujńca i krwawa œ aż do etapu, kiedy byli Prezesi i Mistrzowie Gildii skończń na procesach za zbrodnie wobec ludnoœci. Stoicie przed współczesnń powtórkń tego, co działo się we Francji na Starej Ziemi pod koniec osiemnastego wieku. Mówińc w skrócie œ pracownicy cierpieli długotrwałe skutki ujemnych stron ostatnich stu lat historii Nowej Ziemi, podczas gdy Gildie i Prezesowie zasadniczo odsunęli swojń porcję na znacznie krótszy, ale też i intensywniejszy moment zapłaty za swoje działania. – To wszystko nonsens œ wymamrotał Jay pod nosem. – Nonsens? œ powtórzył Bleys. œ Spó jrz na ludzi przy drugim końcu stołu, Jayu Aman.

Bardzo uważnie im się przyjrzyj, a potem powiedz mi, że nie potrafisz sobie wyobrazić, że będń decydować, czy twoja głowa nie powinna trafić pod gilotynę – zakładajńc, że za kilka lat odkurzonoby na Nowej Ziemi tego rodzaju starożytne urzńdzenie. Jay uniósł wzrok znad papieru, spojrzał na Bleysa i uœmiechnńł się, po czym œwiadomym gestem obrócił się w stronę drugiego końca stołu. Patrzył tam dłuższń chwilę – rzeczywiœcie długo – a wyraz jego twarzy stopniowo zmieniał się, tracńc pewnoœć siebie, aż stała się zupełnie pusta, z oczyma utkwionymi w siedzńcych przy końcu stołu osobach, jakby nie potrafił oderwać od nich wzroku. Czwarty pokonany. – A ty, Anjo i pozostali z jego frakcji œ powiedział Bleys œ czy możecie obiecać tu zebranym, że jeœli nie wy, to inni w organizacji Podkowy będń gotowi popełnić tego rodzaju masowe morderstwa? Poza Anjo, wszyscy ludzie z Podkowy wbili wzrok w Bleysa. – Co masz na myœli... œ zaczęła blondynka, po czym amilkła. z Jeszcze troje. Razem siedmioro. – Chodzi mu o to œ odezwał się Anjo, wcińż patrzńc na Bleysa œ że nie powinniœmy myœleć w tej chwili o tym, lecz dalej, aż do chwili, kiedy Podkowa potępi nas œ całń czwórkę – i to nasze karki wylńdujń na pieńku. Ale czemu jesteœ taki pewien, że to w ogóle nastńpi, Bleysie Ahrens? Muszń istnieć rozsńdne rozwińzania naszych problemów. Nie musi dojœć do krwawej rewolucji. – Chciałbym zauważyć œ wtrńcił się Jay Aman œ że możliwe sń również inne rozwińzania, nie wińżńce się z rewolucjń, choć równie krwawe... Œwiadomie zawiesił głos, z uœmiechem przerywajńc w połowie zdania. Głowy wszystkich osób przy stole obróciły się w stronę Jaya, Orvilla Learnera i siedzńcej z nimi zamaskowanej postaci, jako że to właœnie Prezesi oficjalnie podpisali kontrakt na sprowadzenie pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy ZaprzyjaŸnionych, z których ponad połowa była już na miejscu. Jay wygłosił uwagę, dla której tu przyszedł, ale Bleys był pewien, że nastńpiło to wczeœniej niż planował Jay lub Harley. Wszyscy wystrzelili œ może za wyjńtkiem tajemniczej postaci z zasłoniętń twarzń. Jednak w tej chwili cała uwaga skupiała się na Jayu. Trzeba będzie to zmienić. Bleys zaczekał, dajńc im chwilę na patrzenie. Potem odezwał się, zanim Jay mógł dokończyć. – Wydaje mi się, Jayu Aman, że rozważanie tego rodzaju rozwińzania stanowiłoby stratę czasu, jako że istnieje alternatywa nie krzywdzńca nikogo i wykorzystujńca pęd aktualnej

ewolucji historycznej, zapewniajńc jej dalszy rozwój i wzrost z korzyœciń dla wszystkich mieszkańców Nowej Ziemi. Zwrócili głowy w jego stronę, ale powoli, większoœć uwagi wcińż skupiajńc na Jayu. – W ogóle bym z wami teraz nie rozmawiał œ kontynuował Bleys œ gdyby ta alternatywa nie była możliwa, ale musi to być częœciń ogólnego wysiłku wszystkich Młodszych Œwiatów. Żadna pojedyncza planeta, ani nawet sojusz kilku, nie da rady wprowadzić tego w życie. Wzór historii przesunńł się do punktu, w którym przewidziany rozkład pocińgnie nas wszystkich œ albo nikogo. To co proponuję, to idealne rozwińzanie, lecz wymaga dwóch trudnych decyzji ze strony wszystkich mieszkańców Młodszych Œwiatach. Przerwał, dajńc im szansę odezwania się, ale nikt z nich tego nie zrobił, nawet Jay, który czekał cierpliwie z lekkim uœmiechem satysfakcji na twarzy. – Pierwsza œ powiedział Bleys œ polega na ostatecznym zakończeniu wszelkich prób poddania nas dominacji Starej Ziemi, która nigdy tak naprawdę nie zrezygnowała z marzeń o utrzymaniu kolonii. – Druga, dotyczńca indywidualnych osób i społeczeństw, polega na uœwiadomieniu sobie, że muszń się przemodelować. Muszń poœwięcić się rozwijaniu zdolnoœci, o których zapomnieli. Obawiam się, że mieszkańcy niektórych planet – jak Dorsai i dwie planety Exotikow – nie dadzń się już uratować. Prawdopodobnie będziemy musieli zostawić ich naturalnemu biegowi spraw. Ale reszta może rozkwitać i nieustannie się rozwijać, jeœli tylko właœciwie do tego podejdziemy. Odpowiednio przygotowana, nasza przyszłoœć może zneutralizować potęgę tych Kultur. Na Bleysie skupiły się teraz wszystkie oczy – nawet Jaya. Nazwy „Exotikowie” i „Dorsajowieœ œ dwie legendarne i wcińż znaczńce potęgi Nowych œwiatów œ wyzwoliły coœ z historycznych cieni. Nawet teraz, po stu latach, bogactwo i talent handlowy Exotikow oraz umiejętnoœci wojskowe Dorsajów wcińż jeszcze mogły się podnieœć, jak giganci zbudzeni ze snu i zniszczyć nawet najlepsze plany dominacji którejœ z planet, czy choćby wszystkich razem Młodszych Œwiatów. Nareszcie, Bleys miał wszystkich przy stole, jak Stary Żeglarz... Lecz okiem pęta go. Weselnik Stoi w zaklętym kole I słucha jak trzyletnie dziecko: Żeglarz usankcjonował swń wolę.

Rozdział 45 Atmosfera w pokoju uległa nagłej zmianie. Słowa Bleysa obudziły w umysłach słuchaczy odziedziczone i wcińż żywe obrazy. Planety Exotikow i Dorsai nie zajmowały już myœli mieszkańców Nowych Œwiatów w takim stopniu jak kiedyœ, kiedy te trzy œwiaty należało brać pod uwagę przy każdej zmianie sytuacji międzygwiezdnej. Jednak wspomnienia wcińż były żywe. Wspomnienia Exotikow z ich niemal magicznymi umiejętnoœciami kupieckimi i bogactwem w walucie międzygwiezdnej. Wspomnienia legendarnych Dorsajów z planety, o której mówiło się, że jej Szarzy Kapitanowie – jak nazywano wiodńcych dowódców wojskowych – mogliby, gdyby zechcieli, połńczyć swoje siły zamiast wynajmować się osobno, zgromadzić siłę wojskowń, której nie potrafiłyby się oprzeć nawet wszystkie pozostałe œwiaty razem. Zgromadzeni przy stole mogli publicznie wyrażać żal wobec wszystkiego, co zaszkodziło któremukolwiek z innych Nowych œwiatów, ale pod dawnymi lękami kryło się głębokie pragnienie sprowadzenia planet Exotikow i Dorsai na pozycję outsiderów. Bleys doprowadził Jaya i Anjo do ujawnienia swoich kart przetargowych; Hytry najwyraœniej takiej nie miał. Teraz nadszedł czas, by zakończyć sprawę. – Tak więc œ mówił w całkowitej ciszy Bleys œ mam przed sobń dwa zadania. Pierwsze to przeobrażenie indywidualnych ludzi, drugim jest reorganizacja Młodszych Œwiatów w jednń jednostkę społecznń. Przerwał, dajńc im szansę na reakcję, ale wcińż milczeli. – Czy nam się to podoba czy nie, osińgnięcie tego drugiego celu, reorganizacji Nowych Œwiatów, doprowadzi nas do konfliktu ze Starń Ziemiń, z koniecznoœci wińżńc się z zakończeniem wszelkich jej prób wpłynięcia na nas, zwłaszcza przez Encyklopedię Ostatecznń. Aby wygrać tę bitwę œ a musimy wygrać, bo inaczej zostaniemy zapomniani przez historię œ już teraz musimy zaczńć się zbroić, a kiedy dojdzie do konfrontacji, będziemy mieć doœć sił do wsparcia naszych idei. Pamiętajcie œ populacja Ziemi wcińż przekracza liczebnie łńcznń liczbę mieszkańców kolonii, jeœli z naszej grupy wykluczymy Exotikow i Dorsajów œ co, jak już powiedziałem, jest smutnń koniecznoœciń... Pierwszy raz zakłócony został całkowity bezruch jego słuchaczy. Osoba z zasłoniętń twarzń poruszyła się lekko. Bleys mówił dalej, nie przerywajńc.

– Na szczęœcie, w tym może pomóc moja organizacja Innych. Jej członkowie zostali wyszkoleni œ a trzeba będzie wyszkolić ich znacznie więcej œ jako koordynatorzy, by połńczyć w jedno ich organizacje na wszystkich Nowych Œwiatach. Sugestia połńczenia w ten sam sposób wszystkich planet może brzmieć zbyt ambitnie, ale myœlę, że istnieje analogia. Przerwał na chwilę, pozwalajńc, by jego słowa zapadły w słuchaczy. – Jak już powiedziałem wczeœniej, wzór historyczny i tak przesuwał się w stronę zjednoczonego społeczeństwa Młodszych œwiatów. Jako przykład może posłużyć zwińzek tej planety z Cassidń i Newtonem. W tej chwili jedyna wada tego układu polega na tym, że plany zostały w większoœci przygotowane przez Newtona œ majńcego nadzieję samodzielnie przejńć kontrolę nad innymi Młodszymi œwiatami. Ja staram się zbudować wspólnotę planet, w której żadna nie będzie dominowała nad innymi. Ale to, co od ponad półwiecza robił Newton nie zostanie zmarnowane, ponieważ przygotował podstawy. Będzie to jednak wymagać zmiany postaw w niektórych ludziach œ zgodzi się pan ze mnń, Pieterze DeNiles? Osoba z zasłoniętń twarzń wyłńczyła nagle maskowanie, ujawniajńc DeNilesa. Na Cassidzie Bleys zauważył, jak łatwo uœmiechała się ta twarz i jak głębokie były pochodzńce od œmiechu zmarszczki wokół przysłoniętych siwiejńcymi brwiami oczu DeNilesa. W tej chwili oczy te dosłownie skrzyły się z rozbawienia. – Zastanawiałem się, ile czasu zajmie ci powińzanie tego wszystkiego – powiedział. Czar wińżńcy osoby zgromadzone przy stole został złamany. Bleys nie stanowił już obiektu ich zainteresowania; wszyscy wpatrywali się w DeNilesa. – To był jedyny rozsńdny wniosek œ stwierdził Bleys. œ Spodziewałem się ciebie. Podczas naszego spotkania na Cassidzie popełniłeœ błńd. Nie trzeba było wciskać mi swojej kruchoœci i udawać przemęczenia. – Naprawdę jestem stary œ powiedział Pięter œ a spacer był dla mnie męczńcy, zwłaszcza nadńżenie za tymi twoimi długimi susami. – Och, z pewnoœciń œ zgodził się Bleys. œ Ale chciałeœ wywrzeć na mnie wrażenie, że jesteœ zbyt stary i kruchy, by zdobyć się na podróż na innń planetę. To mógł być jedyny powód tak silnego podkreœlenia twojej słaboœci; nie przestawałem jednak wńtpić, a potem zobaczyłem na obradach Rady Newtona zamaskowanń postać œ obrócił się do pozostałych osób siedzńcych przy stole. – Wybaczcie, powinienem przedstawić tego pana. Pięter DeNiles,

urodzony na Cassidzie, ale posiadajńcy znaczńcy głos w Radzie Nadzoru Laboratoryjnego na Newtonie œ choć anonimowy. Zazwyczaj uczestniczy w zebraniach tego ciała jako „Gentleman”. – Nie wydaje mi się... œ zaczńł Jay Aman, ale natychmiast uciszył go Pięter. – Nie rób z siebie większego głupca niż dotychczas œ powiedział. œ Pierwszy Starszy i tak wie już wszystko o naszych powińzaniach z Prezesami. Nie trzeba Bleysa Ahrensa by stwierdzić, że o ile Prezesi sń doœć bogaci, natychmiastowa zapłata za kontrakt na wynajęcie pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy mogłaby przekraczać ich możliwoœci. – Zapewniam cię, że mamy... Głos Jaya znów został uciszony przez DeNilesa. – Jak już powiedziałem, nie rób z siebie głupca. Bez wńtpienia bylibyœcie w końcu w stanie zapłacić taki rachunek; ale istnieje różnica między posiadaniem œrodków w księgach, a możliwoœciń wypłacenia ich w krótkim terminie. Potrzebujecie nas. Nie, żeby robiło to dużń różnicę, bo i tak byœmy wam pomogli. Pierwszy Starszy, myœlę, że o ile będzie miał pan pewne problemy z przekonaniem częœci z tych Nowoziemian do podńżenia pańskń drogń, populacja Newtona nie jest tak podatna. Mocno zakorzeniły się tam socjalne powińzania tworzone od pokoleń. – Przekonanie to niewłaœciwe słowo! œ Jay prawie wykrzyczał. Wyraz jego twarzy uległ zmianie, a w głosie brzmiały tony przypominajńce brzmienie głosu jego wuja. – – Jeœli chodzi o Prezesów, to nie podlegamy nikomu, nawet Newtończykom, choć mamy wobec nich pewne zobowińzania. Nie zamierzamy również poddać się twoim planom, Bleysie Ahrens. Najwyraœniej œ z wyraœnń wœciekłoœciń spojrzał na Bleysa, a potem na DeNilesa – wy dwaj myœlicie, że jesteœcie jedynymi zdolnymi coœ zaplanowa ć i doprowadzić do realizacji tych projektów. Mój wuj nie jest głupcem, za jakiego uważa go wielu ludzi, a jeszcze przed nim Prezesi myœleli o przyszłoœci. Nieuniknione było, że prędzej czy póœniej Klub będzie musiał przejńć na własnoœć Nowń Ziemię... – Nie zgadzam się z tym! œ wykrzyknńł Hytry. œ Nasze Gildie... – Wasze Gildie nigdy nie były niczym innym, jak zwińzkami dla stada bezrozumnych owiec! œ trzasnńł słowami Jay. œ Poza Domami Gildii i waszymi tytułami niczym nie różnicie się od Podkowy. To do Prezesów należń korporacje. To Prezesi kontrolujń rzńd planetarny, i

to Prezesi zaprowadzń porzńdek nie tylko na Newtonie i Cassidzie, ale na wszystkich Młodszych Œwiatach! Jay umilkł i zdumiewajńco szybko się uspokoił. Wolno rozejrzał się wokół stołu. – Wszystko czego nam brakowało œ powiedział powoli œ to własna armia. A teraz – mamy jń. Wszyscy patrzyli na niego. Przez chwilę pozwolił im siedzieć i przyswajaćjego słowa. Potem prawie się uœmiechnńł. – Prawdę mówińc œ stwierdził œ zaws ze wychodziliœmy dalej w przyszłoœć niż ci dwaj, których do tej pory wysłuchiwaliœcie. Szczególnie powinni być tym zainteresowani przedstawiciele Gildii i Podkowy. Lepiej przyjmijcie do wiadomoœci, że postawiliœcie na złego konia. Jako przykład naszego dalekosiężnego planowania powiem wam, że zażyczyłem sobie, by krótko po rozpoczęciu tego spotkania zjawił się tu dowódca oddziałów Zaprzyjaœnionych i kazałem mu zaczekać, aż spotkanie się zakończy, żebyœmy mogli porozmawiać. Wezwę go teraz. Uniósł do ust swojń bransoletę. – Tu Jay Amań œ powiedział, a jego głos wrócił do nich powtórzony przez głoœniki interkomu umieszczone w œcianach i suficie. œ Marszałku, mógłby pan tu wejœć? Nie czekajńc na odpowiedœ opuœcił rękę, sięgnńł do wewnętrznej kie szeni marynarki i wycińgnńł z niej złożonń chusteczkę, którń przetarł wargi. Otworzyły się drzwi i przeszedł przez nie marszałek Cuslow Damar. W kilku krokach pokonał pustń przestrzeń i stanńł za krzesłem Jaya. – Wezwał mnie pan, panie Przewodniczńcy? œ zapytał, mówińc do tyłu głowy Jaya. Wyglńdał dokładnie tak samo, jak dzień wczeœniej. Identyczny mundur, sposób stania, a nawet wyraz twarzy z wyraœnń gotowoœciń słuchania rozkazów. Jay błyskawicznie obrócił swoje krzesło, zwracajńc się twarzń do marszałka. – Nie używamy tego tytułu przy ludziach, Damar œ powiedział. œ Będziesz musiał to zapamiętać. – Proszę przyjńć przeprosiny, Jayu Amań œ powiedział niezmienionym głosem Cuslow. – Przyjmuję, tym razem œ rzucił Jay. Odwrócił się z powrotem do stołu. – Sprowadziłem cię tu, Damar, żebyœ powiedział tym ludziom, czy to co powiem zgadza się z twojń wiedzń. – Z przyjemnoœciń, Jayu Amań.

– Dla tych z was, którzy go nie znajń – nie dotyczy to oczywiœcie Pierwszego Starszego – stojńcy za mnń człowiek to marszałek Cuslow Damar, dowódca oddziałów zakupionych właœnie od Zaprzyjaœnionych. Prawdę mówińc, urodził się na Nowej Ziemi, ale jego ojciec przeniósł się wraz z całń rodzinń na jeden ze Œwiatów ZaprzyjaŸnionych – na Harmonię. Nie pamiętam, ile lat ma w tej chwili, ale spędził ich na Harmonii całkiem sporo. Wspominam o tym, żeby uœwiadomić wam, jak dalekosiężne sń nasze plany. Nikt nie próbował kwestionować podanych informacji. Jay mówił dalej. – Damar, czy to prawda? – Tak, Jayu Amań. – Jego ojciec miał misję œ kontynuował Jay, przecierajńc usta chusteczkń – zleconń mu przez nas. Miał żyć na Harmonii i wychować tam rodzinę. Marszałek, z tego co pamiętam był jego trzecim synem, a wszyscy zostali wojskowymi, ale dwaj starsi zginęli. Jednak pan marszałek przeżył. Wspinał się po kolejnych szczeblach wojskowej kariery, a kiedy rozmawialiœmy z rzńdem Zaprzyjaœnionych na temat kupienia wojska, poprosiliœmy, aby w miarę możliwoœci przysłali jako oficera głównodowodzńcego kogoœ, kto zna Nowń Ziemię. Oczywiœcie, wysłali nam Damara. Mam rację, Damar? – Całkowitń, Jayu Amań. – Wiesz, Damar, że każdego urodzonego na Nowej Ziemi uważamy za jej dożywotniego obywatela? Właœciwie jesteœ u siebie. – Zawsze o tym wiedziałem, Jayu Amań. – Prawdę mówińc, reszta twojej rodziny też powinna tu być w tej chwili. Przylecieli? – Tak. – Wydaje mi się, że jest między nimi nawet twój ojciec œ kontynuował Jay, tym razem zwracajńc się do ludzi przy stole. œ Mamy ich pod strażń, oczywiœcie wyłńcznie jako ochronę. Twój ojciec niedawno przyleciał, prawda, Damar? – Dostał wiadomoœć, że siostra jest ciężko chora œ odpowiedział Cuslow œ więc zdecydował się wrócić. Na szczęœcie kiedy dotarł do domu, okazało się, że nie jest z niń tak Ÿle, jak wynikało z wiadomoœci. Prawdę mówińc, wydaje mi się, że ma już zarezerwowany bilet na Harmonię. – Wszystko w swoim czasie œ Jay wcińż patrzył na siedzńcych przy stole. œ Podróż międzygwiezdna to wielki wydatek, nawet dla majńcego powodzenie w interesach kupca, jak twój ojciec. Zobaczymy, czy uda się nam przekonać go, by trochę dłużej cieszył się pobytem

na rodzimej planecie. Wiesz, planujemy zadbać o niego, razem z resztń twojej rodziny, pomimo lat spędzonych przez was na Harmonii. Prawdę mówińc, nawet pomimo tego, że stał się œ co jak sńdzę było konieczne œ jednym z bardziej religijnych Zaprzyjaœnionych. A stał się takim, nieprawdaż, Damar? – Mój ojciec stał się Prawdziwym Wiernym œ oœwiadczył Damar. œ Potwierdzajń to wszyscy, którzy go znajń na Harmonii. Zawsze mówiłem ludziom, że jestem dumny z mojego ojca i że chciałbym kiedyœ sam osińgnńć takń Wiarę. – Z pewnoœciń, Damar œ powiedział Jay w stronę stołu. œ Jednak w tej chwili mam dla ciebie zadanie. Sń tu dwaj goœcie spoza planety. Jednym z nich jest oczywiœcie Bleys Ahrens, Pierwszy Starszy Zaprzyjaœnionych, zaœ drugi przybył z Newtona. Nasz rzńd zdecydował właœnie, że ci panowie stali się na Nowej Ziemi persona non grata, więc podejmiesz teraz odpowiednie kroki œ zakładam, że masz ze sobń jakichœ żołnierzy? – Mam kilku pomocników i paru szeregowców, którzy mogliby przyjœć, gdybym ich wezwał, Jayu Amań. – Tak więc przypuszczam, że powinieneœ właœnie to zrobić. Nie spodziewam się, żeby Pięter DeNiles sprawił ci jakieœ kłopoty, ale Pierwszy Starszy jest fetyszystń ćwiczeń fizycznych i mógłby zrobić coœ głupiego. Nie chcemy, żeby stała mu się krzywda œ mogłoby to wywołać incydent międzyplanetarny. Więc wezwij swoich ludzi i odprowadŸcie ich do pierwszego startujńcego z planety statku. Sami mogń się póŸniej zatroszczyć, gdzie ich zabierze. – Jednń chwileczkę œ odezwał się Bleys. Sięgnńł do wewnętrznej kieszeni marynarki i wycińgnńł złożone kartki papieru, będńce kopiń kontraktu otrzymanń wczeœniej od marszałka. – Myœlę, że powinien pan uważniej przyjrzeć się kontraktowi, panie Prezesie, zanim podejmie pan jakieœ drastyczne kroki. Popchnńł złożone arkusze w stronę Jaya, który odepchnńł je na bok. – Nie muszę do tego zaglńdać! Wiem, co tam jest napisane. Jay wycińgnńł chusteczkę i znów przetarł usta, po czym mówił już spokojniej. – Myœlę, że to pana zaskoczy ten kontrakt, Bleysie Ahrens. Bardzo uważnie go przejrzeliœmy, z pomocń naszych najlepszych prawników. Zawiera wszystkie punkty, których zażńdaliœmy od rzńduZaprzyjaœnionych. Wszystkie. Damar, wydałem ci rozkaz. – Rzeczywiœcie, Jayu Amań œ odezwał się Damar œ jednak w tego rodzaju sprawie o

implikacjach dyplomatycznych, muszę się skonsultować z moim przełożonym. Twarz Jaya, która zdńżyła już odzyskać zwykły kolor, znów zbielała. Wykrzywił usta i ponownie obrócił się razem z krzesłem. – Co to ma znaczyć? Ja jestem twoim przełożonym! Jestem właœcicielem ciebie i twoich ludzi! Rozumiesz? Posiadam cię, całe wojsko i twojń rodzinę. Zwłaszcza twojń rodzinę. Nie przebiło się to przez twojń czaszkę? – Ależ tak œ odpowiedział Damar. Teraz jednak mówił nad głowń Jaya do Bleysa. – Pierwszy Starszy, czy mam twoje pozwolenie na wykonanie tego rozkazu? – Myœlę, że nie w tym przypadku, marszałku œ odpowiedział Bley s. – Wydaje mi się, że Jay Amań œ albo pan Przewodniczńcy, jakkolwiek woli się nazywać œ może być nieco zmieszany. Skupił wzrok na Jayu. – Jayu Amań œ powiedział œ naprawdę powinien pan jeszcze raz przyjrzeć się kontraktowi. Tym razem mógłbyœ brać pod uwagę, że był wzorowany na kontraktach Dorsajów; a oni majń kilkaset lat praktyki w zawieraniu kontraktów wojskowych. Oczywiœcie, nie mam nic do zarzucenia pańskim prawnikom, ale znajdziesz tam punkt okreœlajńcy, że w zakresie decyzji dotyczńcych użycia wojsk ZaprzyjaŸnionych, rozkazy może wydawać jedynie najwyższy rangń przedstawiciel ZaprzyjaŸnionych przebywajńcy w danej chwili na planecie. Tak się składa, że to ja. Jay znieruchomiał i bez słowa wbił w niego wzrok, œciskajńc w ręku zmiętń chusteczkę. Poruszył lekko ustami, ale nie wydobył z nich żadnego dœwięku. Ponownie obrócił się do Cuslowa Damara. – Słyszałeœ, co powiedziałem? œ powiedział. œ Czy jeszcze raz mam ci przypomnieć o twoich obowińzkach i rodzinie? Zwłaszcza o twoim ojcu? – Głęboko kocham mojń rodzinę œ powiedział Cuslow; tym razem w jego głosie brzmiały emocje. œ Ponad wszystkich, mojego ojca i zrobiłbym wszystko, by zapewnić im bezpieczeństwo. Ale zawsze pragnńłem iœć jego œladami, a on sam powiedziałby, że najważniejsza jest moja powinnoœć przed Bogiem. Powinnoœć ta wymaga, bym był posłuszny rozkazom mojego przełożonego, którym w tej chwili jest Pierwszy Starszy. Nie zawiodę ani Boga, ani mojego przełożonego. – Panie Przewodniczńcy œ łagodnie odezwał się Bleys, a Jay gwałtownie obrócił się twarzń w jego stronę. œ Naprawdę uważał pan, że œwiaty Zaprzyjaœnionych wynajęłyby

swoje dzieci, gdyby ich dowódcń nie był człowiek Prawdziwej Wiary? Powinien pan zajrzeć do kontraktu. Strona siódma, paragraf „PRZYWÓDZTWO I DYSPONOWANIE ODDZIAŁAMI W RAMACH KONTRAKTU”. Wpatrujńc się w niego, Jay sięgnńł na œlepo i zacisnńł palce na odepchniętym wczeœniej kontrakcie, po czym przycińgnńł go do siebie i zaczńł przewracać kartki. – Wydaje mi się, że to ósmy wers od góry œ podpowiedział Bleys œ tam znajdzie pan słowa: ...oddziały w ramach kontraktu będń podlegać dowództwu najstarszego stopniem oficera i jego przełożonych, włńcznie z przedstawicielami rzńdów Harmonii i Zjednoczenia, dostarczajńcych wyszczególnionych wyżej jednostek. Wzrok Jaya przebiegł po kartce. Ponownie spojrzał na Bleysa. – Widzę œ powiedział. œ I cc z tego? – Jayu Amań œ odezwał się zza niego Cuslow œ Pierwszy Starszy jest moim przełożonym. Jeœli twarz Jaya wczeœniej pobladła, teraz odpłynę ła z niej już cała krew. Wpatrywał się w Bleysa. – Widzisz œ odezwał się Bleys œ jak już wspomniałem, Dorsajowie rozwijali tego rodzaju kontrakty od kilkuset lat. We wczesnych latach dostarczania najemników w ramach umów na inne planety, często byli oszukiwani przez kontrahentów, którzy próbowali przejńć kontrolę nad ich oddziałami przy pomocy własnych dowódców, argumentujńc, że pozostały przy życiu najstarszy stopniem Dorsaj ma niższń rangę niż ich dowódca, albo używajńc podobnej wymówki. Przerwał, przyglńdajńc się twarzy Jaya, ale ten tylko dalej się w niego wpatrywał. – Aby sobie z tym poradzić œ kontynuował więc Bleys œ Dorsajowie zaczęli powszechnie stosować praktykę wyznaczania dodatkowych, wysokich rangń dowódców, nie wysyłanych razem z oddziałami; pozostawali na Dorsai, gotowi udać się gdziekolwiek, gdzie próbowano przejńć dowództwo. W oczekiwaniu na ich przybycie, wojska działałyby wyłńcznie na podstawie ustalonych wczeœniej, zapisanych w kontrakcie rozkazów. Możesz się im przyjrzeć, jeœli chcesz, ale przekonasz się, że sprowadzajń się one do tego, że nawet jeœli przy życiu pozostanie tylko jeden szeregowiec, z definicji będzie działał jako dowódca istniejńcych sil, do czasu pojawienia się oficera starszego stopniem. Jay dalej siedział nieruchomo, za to za jego plecami otwarły się drzwi i do sali konferencyjnej weszło dwu majorów, porucznik i czterech szeregowców w mundurach sił

ekspedycyjnych Zaprzyjaœnionych. Stanęli za Cuslowem Damarem. Odgłosy te sprawiły, że Jay w końcu zareagował i odwrócił się. Popatrzył na nich, potem znów skierował wzrok na Bleysa. – To wszystko jest nie... œ zaczńł, po czym umilkł. – Marszałku œ zaczńł Bleys, wstajńc œ myœlę, że zrobiłem tu wszystko, co mogłem. Ani ja, ani Pięter DeNiles nie będziemy odsyłani z planety, choć przypuszczam, że i tak obaj szybko stńd odlecimy. Możesz postawić w stan gotowoœci mojń straż honorowń. Rozejrzał się wokół stołu. – Jeszcze jedno œ powiedział. œ Marszałku, od tej chwili, jeœli będzie to konieczne, proszę przyjmować porady od Any Wasserlied, kierujńcej organizacjń Innych na tej planecie, którń niniejszym wyznaczam na swojego pełnomocnika. Jeœli będzie pan potrzebował skontaktować się bezpoœrednio z którńkolwiek z grup tutaj reprezentowanych, proszę zwracać się do Anjo z Podkowy, Edgara Hytrego z Gildii i Jaya Amana z Klubu Prezesów – a w przypadku, gdyby pojawiły się jakieœ kwestie zwińzane z Newtonem lub Cassidń – Pieterem DeNilesem, jeœli wcińż tu będzie, a jeœli nie œ szefami placó wek dyplomatycznych tych planet. A teraz do widzenia państwu. Marszałku, pana i pańskich ludzi proszę o udanie się ze mnń. Ruszył ze swojego miejsca przy końcu stołu w stronę czekajńcych oficerów. – Pójdę z tobń œ powiedział Pięter, odsuwajńc swoje krzesło dryfowe i wstajńc. œ Proszę, zaczekaj na mnie. Dogonił go w chwili, gdy oficerowie odsunęli się, by przepuœcić Bleysa. Jednak tuż przed tym, gdy miał przejœć przez drzwi, odezwał się do niego Jay. – Zaczekaj! œ krzyknńł. œ Mówić ze mnń? Po czy mœ takim, nadal chcesz ze mnń rozmawiać? Czemu? – Ponieważ i tak jesteœ najzdolniejszym z Prezesów œ odpowiedział Bleys, nie odwracajńc się. Wyszedł. Pięter DeNiles, Cuslow Damar i pozostali żołnierze poszli za nim. Bleys wraz z towarzyszńcymi mu osobami znaleœli się w pustym pokoju, którego żółte œciany rozjaœniał blask popołudniowego słońca. Bleys poszedł dalej – Gdybyœ mógł trochę zwolnić... œ wydyszał DeNiles. Bleys przyhamował nieco i zaczekał na starszego mężczyznę. Oficerowie, łńcznie z Cuslowem, utrzymywali nakazany szacunkiem dystans. Kiedy Cassidianin dogonił go, Bleys szedł już wolniej, a wkrótce znaleœli się w apartamencie.

– Muszę usińœć œ powiedział Pięter. – Oczywiœcie œ zgodził się Bleys, pełen winy, bo podœwiadomie idńc wydłużał krok. Sięgnńł po pobliskie krzesło dryfowe i przysunńł je do Pietera, który opadł na nie z westchnięciem ulgi. Bleys znalazł jeszcze jedno krzesło dla siebie. – Marszałku œ powiedział, siadajńc naprzeciw Pietera œ Pieter DeNiles prawdopodobnie będzie wracał do swojego hotelu. Póœniej będzie chciał zachować swobodę wobec wszelkich prób nacisku ze strony Nowoziemian do chwili wyjazdu. Zerknńł na Pietera, który kiwnńł głowń. – Może mógłby pan zebrać trzech lub czterech oficerów i kilku ludzi, żeby zostali w jego pobliżu i w razie potrzeby zapewnili mu swobodę. – Natychmiast się tym zajmę, Pierwszy Starszy œ powiedział Cuslow i podszedł do chudego, wysokiego i bardzo prosto się trzymajńcego młodego oficera, rozmawiajńcego z Toni. – Dziękuję œ powiedział Pięter. œ Skńd wiedziałeœ, że to byłem ja? – Nie ułatwiłeœ mi tego œ stwierdził Bleys. œ A przy okazji, gratulacje za występ w charakterze Jacka, anonimowego członka organizacji Innych i Klubu Prezesów. Na pewno nie było ci łatwo chodzić i mówić, jak ktoœ majńcy za sobń pół wieku mniej doœwiadczenia życiowego od ciebie. – Kiedyœ, dawno temu, byłem przez jakiœ czas aktorem, profesjonalnym aktorem – spokojnie odpowiedział Pięter. œ Ale nie odpowiedziałeœ na moje pytanie. – Nie połńczyłem cię z Jackiem do czasu naszego spaceru na Cassidzie.Nawetwtedy, trudno wto było uwierzyć. Ale chodziłeœ w ten sam sposób œ wyjaœnił Bleys. œ Pamiętasz zapewne, że w przypadku Jacka odesłałem cię na większń odległoœć tylko po to, żebym mógł przyjrzeć ci się wychodzńcemu z pokoju. Skoro byłeœ profesjonalnym aktorem, musisz wiedzieć, że najtrudniej jest zmienić sposób chodzenia. Na Cassidzie szedłeœ naturalnie, w sposób jaki odpowiadał twojemu wiekowi. Ale ruchy były na tyle zbliżone, by cię zdradzić. – Nie widziałeœ mnie chodzńcego na Newtonie œ stwierdził Pięter. – Nie, ale najwyraœniej stanowiłeœ dominujńcy czynnik w sali Rady i zdecydowanie zbyt inteligentny, by pozwolić Radzie zrealizować plan HalfœThundera, chyba że naprawdę dużo o mnie wiedziałeœ. Doœć, by myœleć, że miałem dużń szansę na przeżycie ataku; a jeœli byłeœ zainteresowany mnń od dłuższego czasu, podejrzewam, że szukałeœ kogoœ takiego jak ja –

podobnie jak ja szukałem kogoœ podobnego tobie. Dodaj do tego co tam powiedziałem i wczeœniejsze wysiłki, by przekonać mnie o twojej niezdolnoœci do podróży międzygwiezdnych; byłem głęboko przekonany, że będziesz na każdym spotkaniu, na którym ja się pojawię. Wszystko co musiałeœ zrobić, to przybyć i czekać. – Przyleciałem, kiedy zaczęły tu przybywać pierwsze oddziały żołnierzy Zaprzyjaœnionych œ wyjaœnił Pięter. œ Mówisz, że szukałeœ kogoœ takiego jak ja. Czemu? – Założyłem, że musi istnieć ktoœ wińżńcy te trzy planety, przecież bardzo zależne od siebie. Po tym ataku na mnie doszedłem do wniosku, że musisz to być ty. Jeœli tak, to mogłem praktycznie przewidzieć, jak zareagujesz na spotkaniu, które właœnie zakończyliœmy. Miałem rację. – Przypuszczam, że faktycznie œ powiedział Pięter i westchnńł. œ Zdecydowanie się starzeję. – Nie zgadzam się œ stwierdził Bleys. œ Wielokrotne spotkania zawsze sń groŸne dla utrzymania tajemnicy, a ty chciałeœ zobaczyć mnie w działaniu. Musiało również być dla ciebie niezwykle trudnym poruszać się jak młodzieniec, udajńc Jacka. – Było œ potwierdził Pięter. œ Aby ominńć ograniczenia nakładane na mnie przez ciało, musiałem zażyć pewne wyjńtkowo nieprzyjemne œrodki. Kiedy zamknęły się za nami drzwi, udałem, że skręciłem kostkę, a Jill œ kimkolwiek była czy był œ pomogła mi dostać się do mojego pojazdu. Ale może o tym też wiedziałeœ? – Nie œ odpowiedział Bleys. œ A przy okazji, jesteœ Cassidiańczykiem? Czy naprawdę pochodzisz z Newtona? – Och, jestem Cassidiańczykiem œ powiedział Pięter. Najwyraœniej odzyskał oddech, bo pomimo mizernego i kruchego wyglńdu, mówił ze stosunkowń łatwoœciń. œ Ale największe umysły sń na Newtonie i to mnie tam przycińgnęło œ choć sam nie jestem naukowcem. – Jeœli ta ich Rada stanowi przykład ich największych umysłów œ stwierdził Bleys – to musiałeœ być rozczarowany. – I tak, i nie œ odpowiedział Pięter. œ Nie, nie byłem rozczarowany. I tak, masz rację. Rada nigdy nie składała się z ludzi o najlepszych na Newtonie umysłach – najlepszych nie da się oderwać od ich pracy. Ale ci trochę gorsi, albo jeszcze odrobinę niżej œ z głodem władzy politycznej œ lńdujń w Radzie. A więc tak, na drugń częœć twojego pytania. Gdyby Rada naprawdę reprezentowała to, co najlepsze na Newtonie, też byłbym rozczarowany. Ale to dla

najlepszych pracowałem całe swoje życie œ choć większoœć z nich w ogóle nie wie o moim istnieniu. Najlepszych jest niewielu, ale sń cenni i trzeba im zapewnić wszystko, czego będń potrzebować dla ukończenia swojej pracy. œ Przerwał, uœmiechajńc się do Bleysa. – Teraz ty mi powiedz. Z dużym zainteresowaniem słuchałem o twoich celach. Jakie masz plany wobec Newtona i Cassidy? – Przypuszczam, że byłeœ tam jedynń osobń słuchajńcń z zainteresowaniem œ stwierdził Bleys. œ Wszystkich innych interesowało tylko to, co może wpłynńć bezpoœrednio na nich. – Prawdopodobnie jest to naturalna reakcja œ skomentował Pięter. œ Ale ja żyję dostatecznie długo, by wiedzieć, że jeœli ktoœ kichnie na Starej Ziemi, w końcu ktoœ na Newtonie złapie grypę. Ale nie odpowiedziałeœ mi. Jakie masz plany wobec Newtona? – Takie same, jak wobec Nowej Ziemi i pozostałych z tych œwiatów – odpowiedział Bleys. œ Nie zamierzam ingerować w lokalnń machinę społecznń œ albo raczej, będę ingerował najmniej, jak to możliwe. Ktokolwiek rzńdzi, może to robić dalej, jeœli tylko dysponuje odpowiednimi talentami. Ale chcę, by wszystkie Nowe Œwiaty połńczyły się i skierowały we właœciwń stronę. Jestem filozofem, chcę jak najszerzej upowszechnić mój punkt widzenia. – To oczywiœcie rozsńdne podejœcie œ powi edział Pięter. Wrócił Cuslow Damar. Zatrzymujńc się obok Bleysa, nachylił się, by przycińgnńć jego uwagę. – Pierwszy Starszy œ powiedział œ właœnie... Rozdział 46 Obudził się w mroku. Było jak poprzednio œ nagłe przejœcie œ tyle, że tym razem budzńc się nie stwierdził, by mówił w niekontrolowany sposób. Znów otoczył go mrok jak gęsta mgła, w której nie mógł dostrze9 żadnej postaci, nawet Toni, siedzńcej zwykle przy jego boku w takich przypadkach. – Nie! œ wykrzyknńł. œ Nie mówcie mi, że ot wszystko tylko mi się przyœniło... Wtedy z ciemnoœci wyłoniła się Toni. Zobaczył jń niewyraœnie, ale blisko siebie; jej głos zabrzmiał silnie i uspokajajńco. – Nie œ powiedziała. œ To tylko utrata œwiadomoœci. – Dziura w pamięci? œ Bleys nie był w stanie wyrazić swoich uczuć. Było mu niedobrze,

ale w bardzo nieokreœlony sposób. Nie czuł bólu, ale całe ciało przenikało jakieœ nieprzyjemne odczucie. Mrok ograniczał jego możliwoœci umysłowe; nagle obudziło się w nim wrażenie silnie zbliżone do paniki. œ Upadłem? Czy Pięter DeNiles albo któryœ z żołnierzy widział, jak padam albo dziwnie się zachowuję – cokolwiek takiego? – Nie œ odpowiedział głos Toni. œ Cuslow i jego oficerowie wyszli, potem w towarzystwie jednego z oficerów wyszedł DeNiles. Wtedy wyglńdałeœ jeszcze całkiem normalnie. Powiedziałeœ, że jesteœ nieco zmęczony i chcesz się zdrzemnńć. Położyłeœ się, a póœniej nie mogliœmy cię dobudzić. Wezwaliœmy Kaja œ powiedział, że można się było tego spodziewać. Ostrzegał, że tego rodzaju epizody mogń się trafiać od czasu do czasu. Pamiętasz – pytałam cię, czy dobrze się czujesz. Powinny być coraz rzadsze, w miarę upływu czasu. – Nie mogę sobie pozwolić... œ Bleys przerwał œ ale jesteœ pewna, że nikt niczego nie zauważył? – Absolutnie – zapewniła Toni. – Dobrze. Tylko to się w tej chwili liczy. Toni nic nie powiedziała. Bleys odczuł potężnń ulgę. Ciemnoœć zgęstniała wokół niego, potem na krótko rozjaœniła się i znów zgęstniała. – Słyszysz mnie? œ dotarł do niego głos Kaja Menowskiego. Wydawało się, że znowu minęło trochę czasu. Bleys był marginalnie œwiadom, że choć tak naprawdę nie widział niczego prócz mroku i dwóch niewyraœnych postaci, jego otoczenie zmieniło się. Głos brzmiał, jakby odbijał się od znacznie bliższych niż uprzednio œcian. – Tak œ odpowiedział. œ Gdzie teraz jestem? – Terazlepiej œ powiedział Kaj. œ Jesteœ bardziej œwiadom swojego otoczenia niż wczeœniej. Znajdujemy się na pokładzie statku, w drodze na Harmonię. Powiedz mi, jak dużo stresu odczuwałeœ przed tym spotkaniem? Umysł Bleysa rozważył pytanie. Wydawało się, że trwało to wiecznoœć, ale albo Kaj był bardzo cierpliwy, albo wcale nie tak długo, jak mu się zdawało. – Przypuszczam œ powiedział w końcu œ że okreœliłbyœ to wszystko jako bardzo stresujńce. Ale w żadnej chwili nie czułem się zestresowany. Po prostu miałem wrażenie, że działam na najwyższych obrotach. Zawahał się, myœlńc o swojej rozmowie z Pieterem DeNilesem. – Po tym jak opuœciłem zebranie, sytuacja uległa nieoczekiwanej zmianie – ale w dobrń stronę.

– Ale był to długotrwały stres? – Tak. Jak można funkcjonować w tego rodzaju sytuacji bez stresu? – Opowiedz mi o tym œ poprosił Kaj, ale najwyraœniej mówił do Toni, ponieważ Bleys już go nie widział, a jego głos zdawał się być skierowany w innń stronę. Był œwiadom, że Toni udziela odpowiedzi, ale nie był w stanie zrozumieć słów i znów odpłynńł. Obudził się, œwiadom obecnoœci Kaja. – Słyszysz mnie i jesteœ w stanie mnie zrozumieć? œ zapytał lekarz. – Oczywiœcie – odpowiedział Bleys i rzeczywiœcie, wydawało mu się, że mrok jest rzadszy niż poprzednio œ a może był w stanie bardziej skupić wzrok. Postacie Kaja i Toni były ostrzejsze i wyrażniejsze. – Powinienem był cię ostrzec œ stwierdził Kaj œ że musisz wybrać między tym, co nazywasz działaniem na najwyższych obrotach, a tego rodzaju reakcjń, ale traciłbym tylko czas, prawda? – Tak œ zgodził się Bleys. – Tak myœlałem. Te utraty pamięci œ powiedział Kaj œ jak mówiłem, będń powtarzać się od czasu do czasu. Nie próbuj z nimi walczyć. Przypuszczam, że instynktownie walczysz nawet teraz. Nie rób tego. Po prostu odpręż się i pozwól się ponieœć odpływowi. Im mniej będzieszje zwalczał œ im bardziej będziesz potrafił to zaakceptować, tym większa będzie szansa, że stanń się krótsze, rzadsze i coraz mniej kłopotliwe. – Ale jak długo... œ zaczńł Bleys, ale nie był w stanie wymyœlić sformułowania, które pozwoliłoby mu zakończyć zdanie. – Jak długo będń cię nękać? œ zapytał Kaj. œ To zależy od ciebie, co zrobisz i jakń jesteœ osobń. Nie potrafię tego przewidzieć. Wszystko zależy od tego, ile zniszczeń dokonała w tobie ingerencja Newtończyków. Najmńdrzej zrobisz, akceptujńc po prostu te epizody na bliżej nieokreœlonń przyszłoœć œ minie może kilka lat, zanim całko wicie zaniknń. Prawdopodobnie któregoœ dnia uœwiadomisz sobie po prostu, że od jakiegoœ czasu nie miałeœ żadnych problemów. Będziesz musiał się zastanowić, kiedy właœciwie to ustało. – Rozumiem œ powiedział Bleys. W tajemnicy jednak, w głębi duszy zrodziła się już determinacja znalezienia sposobu na uleczenie się, jakiœ sposób efektywniejszej samonaprawy. Poradził sobie ze wszystkim, co napotkał w życiu. Poradzi sobie i z tym. Niezależnie od tego, czy ta decyzja miała na to jakiœ wpływ, od tej chwili odzyskiwał

kondycję w tempie przynajmniej satysfakcjonujńcym – jeœli nie zdumiewajńcym – dla jego otoczenia. Zdawało się, że od rozmowy z Kajem zdecydowanie przyspieszył proces wychodzenia z zapaœci. Jego wzrok wyostrzył się i stopniowo, zgodnie z poleceniami Kaja, Toni wpuszczała coraz więcej œwiatła do jego pokoju. Bleys przekonał się, że utrzymywanie mroku było dobrym pomysłem, kiedy polecenie wydane przez niń do œciany okiennej zostało przesadnie zinterpretowane, wpuszczajńc dużo więcej œwiatła niż chciała. Miał wrażenie, że blask walnńł go potężnń pięœciń w oczy. Jęknńł jak od silnego i bolesnego uderzenia. Ale Toni zdńżyła już przyciemnić œwiatło do właœciwego poziomu i jego reakcja znikła równie szybko, jak się pojawiła. W każdym razie po dwudziestu czterech godzinach œwiatło w pokoju było już tylko lekko przyciemnione, a Bleys nie tylko potrafił siedzieć w łóżku, ale chodził po pokoju œ może trochę niepewnie, ale chodził. – Czemu nie mogę opuœcić pokoju i trochę pochodzić? – zapytał wtedy Kaja. – Prawdopodobnie mógłbyœ œ odpowiedział lekarz. œ Ale wolę uważać. Zostań tu jeszcze dwadzieœcia cztery godziny i rób co chcesz, pod warunkiem, że zostaniesz w pokoju i jeœli tylko poczujesz zawroty głowy albo nieprzyjemne sensacje, natychmiast położysz się do łóżka i odprężysz się. Po prostu zostaw wtedy wszystko na boku. – Mogę to robić, spacerujńc œ stwierdził Bleys. – Mimo wszystko. œ Kaj był nieugięty. Tak więc Bleys przez następne dwadzieœcia cztery godziny pozostał u siebie, ale zaczńł przyjmować goœci. Toni pozostawała przy nim przez większoœć czasu, dołńczali do niej inni ludzie. Choć akurat w przypadku pierwszego z goœci œ Henryœego œ opuœciła pokój, zostawiajńc ich samych. – Jak się czujesz, Bleys? – Henry usiadł przy łóżku bratanka. Wypowiedział te słowa, jakby żńdał raportu od podwładnego, ale nie oszukał go. Bleys poznał wnętrze wuja na długo zanim osińgnńł dorosłoœć. Im bardziej Henry był poruszony przez wewnętrzne emocje, tym bardziej szorstko się zachowywał. – Wszystko w porzńdku, wuju œ odpowiedział Bleys. Henry lubił być tak nazywany zarówno przez Bleysa, jak i Dahno, choć nie przyznałby się do tego nawet przed sobń œ więc wpadał w zakłopotanie za każdym razem, kiedy któryœ z nich tak się do niego zwrócił w

dowolnych okolicznoœciach. Drobne zmiany wyrazu twarzy Henryœego były nieczytelne nawet dla Bleysa, ale był zadowolony, że trafił na tę jednń z rzadkich chwil, kiedy Henry zaakceptował i ucieszył się z tego tytułu. – Miło mi to słyszeć, Bleys. – Kaj mówi, że to efekty uboczne i będń się pojawiać jeszcze przez jakiœ czas. Wyglńda doœć dramatycznie, ale tak naprawdę nie sprawia wielkich problemów. Była to prawda w zakresie utraty œwiadomoœci, ale równoczeœnie nacińgał prawdę, jeœli chodzi o samokontrolę. W tajemnicy Bleys traktował te niedogodnoœci, jak œmiertelnego wroga. Jednak lepiej było nie mówić o tym Henry’emu. – To dobrze œ krótko podsumował Henry. – Jak się miewasz, wuju? œ zapytał Bleys. œ Zostałeœ ranny jeszcze na Newtonie i tak naprawdę nie mieliœmy okazji do rozmowy. – Absolutnie zdrów œ ton Henryœego ucińł możliwoœć jakiejkolwiek dyskusji w tej sprawie. Była to ostatnia wzmianka na temat tego, co im się przydarzyło. PóŸniej rozmawiali o Żołnierzach ocalałych z walki, drodze powrotnej na Harmonię, której Bleys zupełnie nie pamiętał i o hotelu, w którym teraz przebywali. Wkrótce jednak Henry wyszedł, wymawiajńc się możliwoœciń przemęczenia Bleysa. Ten ze swej strony zżymał się wewnętrznie na przykucie do łóżka i cieszył z towarzystwa. Potem przyszedł Dahno. Bleys zauważył, że za jego bratem do pokoju wœliznńł się ponownie Henry, zajmujńc miejsce na krzeœle obok Toni, przy dalszej œcianie, tworzńc wraz z niń cichń, dwuosobowń widownię. – Jak się czujesz? œ zapytał Dahno, opadajńc swym potężnym ciałem na krzesło dryfowe obok łóżka œ i regulujńć jego wysokoœć, by pozwolić swoim nogom na wyprostowanie się. – Nic mi nie jest! œ odpowiedział Bleys. œ Osobń, o którń wszyscy powinniœmy się martwić jest Kaj Menowsky. Może powinniœmy wysłać go na jakieœ ogólne badania fizyczne i umysłowe, z naciskiem na jego nadopiekuńczoœć wobec pacjentów. Leżę tu tylko z uprzejmoœci dla niego. Albo raczej, w dowodzie uznania dla jego umiejętnoœci medycznych. – Nie ma nic złego w odpoczywaniu œ stwierdził Dahno. œ Nigdy nie zaszkodzi się zabezpieczyć. – Zapobieganie jest lepsze od leczenia. Tak, wiem. To wyczerpuje temat i przepraszam

nieobecnego Kaja, jeœli poddałem w wńtpliwoœć jego mńdroœć. Możemy znaleœć inne tematy do dyskusji, prawda? Dahno wyszczerzył zęby w uœmiechu. – W porzńdku œ powiedział. œ Jesteœ lisem, bracie. Przeprowadziłeœ konferencję tak, że wydawało mi się, iż dwie trzecie twoich planów się nie uda, ale okazało się, że wszystko osińgnńłeœ. Byłem przygotowany zapytać cię, co mam zrobić z Newtonem i Cassidń, ale okazuje się, że jednak o to zadbałeœ. Bleys uœmiechnńł się do niego. – A więc zauważyłeœ, co się wtedy wydarzyło œ powiedział. – Kiedy tylko uważnie się przyjrzałem, okazało się to doœć oczywiste œ stwierdził Dahno. – Powiedz mi coœ. Czy od poczńtku miałeœ na oku Pietera DeNilesa? Czy po prostu wpadł w twoje ręce dzięki szczęœciu? œ Oba œ odpowiedział Bleys, wracajńc myœlń do swojej wspinaczki na balkon Rady na Newtonie. œ Nie, to nie tak. Prędzej czy póŸniej odkrylibyœmy w nim możliwoœci. Ale bardzo dobrze się stało, że tu był i pojawił się na spotkaniu jako członek grupy Prezesów. Tak przy okazji, mógłbyœ rozpoczńć na innych planetach poszukiwania ludzi o podobnej kombinacji inteligencji, wpływów i zdolnoœci do kontrolowania sytuacji; choć nie spodziewam się, żebyœ znalazł wielu. Jednak jeœli jakichœ znajdziemy, dobrze byłoby wykorzystać ich w naszej strukturze władzy. Umieœcić ich jak najwyżej wraz z szkolonymi przez nas Innymi. – Już rozpoczńłem poszukiwania œ stwierdził Dahno. œ Ale masz rację, nie znajdziemy wielu tak dobrych, a co dopiero już na odpowiednich stanowiskach. Muszę lepiej poznać DeNilesa. To dopiero polityk! – Mńż stanu œ poprawił go Bleys. Dahno machnńł rękń. – Mńż stanu to tylko dobry polityk na większej scenie œ powiedział. œ Ale DeNiles to ktoœ, kogo należałoby umieœcić w sejfie, jak skarb. Mógłby dawać lekcje kardynałowi Richelieu – szarej eminencji na dworze Ludwika XIII. – Czytałem o nim – o ile masz na myœli Armanda Jeana du Pleissis – powiedział Bleys. – Tak, zgadzam się, DeNiles jest prawdopodobnie jeszcze zdolniejszy. – Cóż, zgadzamy się. I masz przewagę tych umiejętnoœci, posiadajńc DeNilesa po swojej stronie. Najwyraœniej jest gotów zagonić Newtona i Cassidę w nasze sieci, nie pozwalajńc im nawet uœwiadomić sobie, co się dzieje. Piękne wykonanie, bracie. Może powiesz mi teraz, jak ci się to udało.

– Mówiłem o tym, co chcę osińgnńć. Cele DeNilesa pokrywajń się z moimi – w tej chwili przynajmniej. Ale skńd wiesz, że zamierza z nami współpracować? – Kiedy nie mógł się z tobń połńczyć, zadzwonił do mnie, tuż przed naszym odlotem z Nowej Ziemi œ wyjaœnił Dahno. œ Praktycznie dał mi do zrozumienia, że będziemy razem – choć nie użył zbyt wielu słów. Jak go przekonałeœ? – Jednń chwilę œ przerwała Toni. Bleys spojrzał w jej stronę i zauważył, że wraz z Henrym podchodzili do łóżka, z dryfami sunńcymi za nimi niczym para posłusznych zwierzńt. Usiedli obok Dahno. – Wyglńda to na coœ, w czym powinniœmy uczestniczyć œ stwierdziła Toni. œ Nie wiedziałam, że w jakikolwiek sposób przecińgnńłeœ na swojń stronę DeNilesa i nie bardzo widzę, kiedy mogłeœ to osińgnńć. Z pewnoœciń w trakcie spotkania œ a wszyscy mu się przysłuchiwaliœmy œ nic na to nie wskazywało. – Nie, to było już po spotkaniu. I nie nazwałbym tego rekrutacjń – łagodnie wyjaœnił Bleys. œ Po prostu, zanim dopadła mnie moja przypadłoœć, mieliœmy chwilę czasu na zawarcie umowy. Dlatego właœnie martwiłem się, że ktoœ mógł zauważyć coœ dziwnego w moim zachowaniu. Gdyby wiedział, że mam słaby punkt, to jest on osobń zdolnń konsekwentnie je wykorzystać. Jest najzdolniejszń osobń, jakń do tej pory spotkałem – oprócz jednej. – Hal Mayne, oczywiœcie œ wymamrotał Dahno. – Tak œ potwierdził Bleys. Przywołał przed oczy brodatń postać z celi na Harmonii. – Hal Mayne. – Masz obsesję na punkcie tego chłopca œ stwierdził Dahno. œ Muszę kiedyœ też go spotkać i zobaczyć, czemu tak wysoko go cenisz. – Nie jest już chłopcem œ powiedział Bleys œ i jak dotńd naprawdę jest najlepszy ze wszystkich, których spotkałem œ oczywiœcie wyłńczajńc rodzinę; nie martwię się o ciebie. Uœmiechnńł się do Dahno. – Myœlę, że mógłbym sobie z nim poradzić œ powiedział ahno D w zamyœleniu. – To znaczy z DeNilesem. Oczywiœcie to zależy, czy spotkalibyœmy się na jego terenie, czy na moim. I ma nade mnń przewagę doœwiadczenia. Czyli dwa punkty dla niego. Ale myœlę, że sobie poradzę. Ale zgadzam się z tobń, Bleys. Nie chciałbym niczego obiecywać. – Widziałem w nim pewne szczeliny œ stwierdził Bleys œ które mogłyby działać na naszń

korzyœć, tak jak on mógłby wykorzystać mojń słaboœć. Sam doskonale wiesz, Dahno, że każdń słaboœć można wykorzystać. – Jednń chwilkę – wtrńciła się Toni. œ Wróćmy do tematu. Mówiłeœ, że zawarłeœ z nim umowę, zanim straciłeœ œwiadomoœć. Byłam tam wtedy z tobń i nie słyszałam niczego, co brzmiałoby jak zawieranie porozumienia. – Wszystko rozegrało się w cińgu minut, jeœli nie sekund – powiedział Bleys. œ Właœciwie to on wyszedł z propozycjń. – Jak? œ zapytała Toni. – Nie chciałem trzymać tego w tajemnicy przed wami. Po prostu skoncentrowałem się na uzdrowieniu i chciałem przemyœleć możliwoœci. Nie, nie zrobił pierwszego ruchu. Musiał zdecydować już w trakcie konferencji, że raczej nie będzie ze mnń walczył, jeœli nie będzie musiał. Przedstawił mi ofertę, mówińc po co pracował całe swoje życie. – Podsłuchiwaliœmy œ powiedział Henry. Z jego oczu zniknęła łagodnoœć widoczna tam wczeœniej w trakcie rozmowy z Bleysem. œ Starał się doprowadzić do sytuacji, w której Newton zdominowałby Młodsze Œwiaty. – Nie œ zaprzeczył Bleys. œ Pracował dla małej grupy ludzi na Newtonie. Nie dba o newtońskie plany podboju. Nie interesuje go, kto rzńdzi tym œwiatem. Chodzi mu tylko o to, by najlepsze newtońskie umysły były chronione i miały zapewniony spokój i warunki pracy. Jak długo może im to zapewnić, uważa swoje życie za wartoœciowe. – Interesujńce œ rzucił Dahno. – Prawda? œ stwierdził Bleys. Zaczńł lekko chrypnńć. Sięgnńł po szklankę z wodń stojńcń na stoliku przy łóżku i napił się trochę. – Poœwięcił się służeniu im, co na dłuższń metę oznacza służenie całej ludzkoœci œ mówił dalej Bleys czystszym głosem. œ Myœlę, Dahno, że jestw stanie dostrzec i zrozumieć nici gobelinu historii. Zasadniczo chciał, żebym zagwarantował, iż jego cenni naukowcy będń dalej mogli pracować dla ludzkoœci. Powiedziałem mu, że jeœli o mnie chodzi, nie interesuje mnie, kto rzńdzi planetami i że mój cel leży w dziedzinie filozofii. Powiedział, że to rozsńdne – co zasadniczo oznacza, że się ze mnń zgadza œ a potem nie pamiętam. – Najważniejsze, że zgodził się dla nas pracować œ powiedział Dahno. – Z nami, nie dla nas œ poprawił Bleys. – Och, rozumiem różnicę Bleys, wierz mi œ stwierdził Dahno. œ Cieszę się, że Toni skłoniła cię do przedstawienia szczegółów, choć pewnie w końcu sam bym je z ciebie wydobył. Na podstawie tego co mówisz myœlę, że może powinienem spróbować spotkać się z

DeNilesem zanim opuœci Nowń Ziemię. Jeœli pozwolisz, natychmiast wyœlę do niego list pocztń międzyplanetarnń. Ustanowię stałe połńczenie. Podniósł się ze swojego miejsca. – Tak œ zgodził się Bleys œ to dobry pomysł. Podniósł się szybko, przerzucajńc nogi za krawędœ łóżka i wstał. Przepełniła go ta sama fala oczekiwania co na Zjednoczeniu, tuż przed rozpoczęciem wyprawy, kiedy czekał na efekty rozmowy Toni z jej ojcem. – Nie dbam o to, co mówi Kaj Menowsky œ powiedział do pozostałych. œ Zbyt wiele jest do zrobienia i tak naprawdę nie ma różnicy, czy zajmę się tym teraz, czy za dwanaœcie godzin. Mam doœć łóżka! Rozdział 47 Nie miały znaczenia drogi, które w końcu doprowadziły ich do ich zwińzku. Poszczególne etapy były tak nierozróżnialne, a ostateczny wynik do tego stopnia nieuchronny, że Bleys musiał póœniej włożyć dużo wysiłku, by przypomnieć sobie poszczególne kroki. Tak naprawdę nie miało to znaczenia. Po pierwsze, nieuchronnoœć tego stała się oczywista od chwili, gdy Bleys uœwiadomił sobie niekontrolowane zdradzanie jej swoich najgłębszych tajemnic, kiedy Toni siedziała przy nim w trakcie choroby. Pewnoœć ta utrwaliła się, gdy mimo mijajńcych dni Toni w żaden sposób nie nawińzywała do tego, co usłyszała. Dryfowali oboje niczym dwa ciała zbliżajńce się do siebie w przestrzeni pod wpływem wzajemnego przycińgania grawitacyjnego, jednak nie przyspieszajńc w miarę zbliżania się, tak że ich połńczenie nie wińzało się z brutalnym zderzeniem, lecz przypominało zetknięcie dwu lilii wodnych poruszanych głębokim, lecz mocnym prńdem pod powierzchniń strumienia. Gdy pierwszy raz znaleœli się razem w łóżku, było tak, jakby po prostu kontynuowali coœ, co działo się już od dawna i choć było to nowe, to równoczeœnie znajome, oczekiwane i szczęœliwe. Dla Bleysa było to szczęœcie, jakiego nie zaznał jeszcze nigdy w życiu i nie wyobrażał sobie w ogóle, że jest możliwe. Kiedy było po wszystkim, leżeli razem w mrocznej sypialni, rozluœnieni i przytuleni do siebie, patrzńc w górę na drobinki œwiatła gwiazd wypełniajńce sufit. – Więc co z Halem Mayne? œ zapytała Toni po dłuższej ciszy. œ Co z nim będzie?

– Planowałem udać się jutro do Ahrumy i znów się z nim spotkać – odpowiedział Bleys. – Nie mogę go zostawić w tej celi. Już dwa dni temu planowałem zadzwonić do Barbage’a i powiedzieć mu, że tam będę, ale wszystkie te zmiany planów od chwili, gdy dołńczył do nas DeNiles zatrzymały mnie tutaj. Z drugiej strony, posiadanie Pietera uwalnia wysiłki Innych na pozostałych œwiatach. Poza tym wyprzedzamy harmonogram œ dzięki niemu znacznie szybciej będziemy dysponować Nowń Ziemiń, Cassidń i Newtonem – nawet jeœli wcińż jeszcze trzeba ustanowić większoœć powińzań i kontroli. – Spodziewałeœ się tego samego albo jeszcze więcej po rekrutacji Hala Mayne – powiedziała Toni. – Tak. I wcińż się tego spodziewam œ zgodził się Bleys. œ Ale nigdy nie odważyłem się liczyć na niego. Choć jutro znów spróbuję. Jeœli wykaże jakiekolwiek oznaki gotowoœci do pracy ze mnń... Obrócił lekko głowę, by popatrzeć w półmroku na jej profil, potem znów skupił wzrok na gwiezdnych punktach na suficie. – Ale nawet jeœli spróbuję, nie wiem, czy będę potrafił powiedzieć komuœ innemu o sobie tyle, ile powiedziałem tobie. – Nie œ cicho stwierdziła Toni. œ Ni e sńdzę, żebyœ potrafił. – Dlatego właœnie byłem wtedy przekonany, że cię straciłem œ powiedział Bleys. – Dlatego nigdy wczeœniej nie odważyłem się otworzyć na ciebie. Byłem pewien, że poznajńc moje myœli, odwrócisz się ode mnie. Wcińż trudno mi uwierzyć, że tego nie zrobiłaœ. – Oczywiœcie œ powiedziała wcińż tym samym, łagodnym głosem. œ W twoich słowach były takie, które mnie zszokowały, ale równoważyły je inne. Jednń z nich była wizja, jak piękna stałaby się ludzkoœć, gdyby tylko uœwiadomiła so bie tkwińce w niej możliwoœci i spróbowała po nie sięgnńć. Powiedziałeœ, że nigdy się jej to nie udawało. Jej członkowie zawsze kończyli podńżajńc za zyskiem, a wszystko to tylko na czas trwania ich życia; a trzeba postarać się, by efekt trwał przez pokolenia. – Nie ma innej drogi. – Wiem, że nie ma, mój Bleysie œ poczuł, jak palcami delikatnie przesuwa po jego klatce piersiowej œ żadnej, o jakiej bym wiedziała. Ale zrozum, że kiedy ma się na widoku taki cel, nic innego się nie liczy – poza tym, że ty liczysz się dla mnie. Nie patrzńc, sięgnńł jej dłoni, a ich palce splotły się w uœcisku. – Na ile tylko mogę do kogoœ należeć, jestem twój. Ale nie mogę należeć całkowicie do

nikogo. Jestem obiektem Wzoru Historycznego. Zawsze do niego należałem i będzie tak do końca mego życia. To on decyduje, co robię. Nie mogę się uwolnić od niego, tak samo jak nie mógłbym stać się poddanym żadnej innej osoby, grupy czy rzeczy. – Wiedziałam o tym już dawno temu œ powiedziała Toni. œ Pamiętasz, że zanim wyjechaliœmy z Ekumenii i Zjednoczenia na Nowń Ziemię powiedziałam ci, że muszę porozmawiać z moim ojcem, zanim zgodzę się udać z tobń poza planetę? Czym innym było pracować dla ciebie w Ekumenii, a czymœ zupełnie innym poœwięcić się pracy z tobń wszędzie i na zawsze. – Pamiętam œ powiedział Bleys. œ Krńżyłem po pokoju, czekajńc na twój powrót i na to, jakń podejmiesz decyzję. Wiem, jak silne sń przekonania Henry’ego na pewne tematy i byłem pewien, że twój ojciec też był w pewnych sprawach nieugięty. – To niezupełnie to samo œ powiedziała Toni. œ Stanowimy konserwatywnń rodzinę; ale w naturalny sposób porzńdek ważnych spraw wyewoluował od czasu, gdy pradziadek mojego dziadka opuœcił Starń Ziemię. Nadal jednak musimy brać pod uwagę naszń odpowiedzialnoœć wobec rodu œ nazwiska Ryuzoji. Udajńc się za tobń, mogłam nim ryzykować, więc musiałam wiedzieć, czy mój ojciec ufa, że postńpię słusznie. – Ale zgodził się œ stwierdził Bleys. – „Zgodził sięœ to nie do końca odpowiednie słowa œ odpowiedz iała Toni. – Powiedziałam mu, na czym według mnie polegajń twoje cele i że chcę z tobń pozostać i pomóc w ich osińgnięciu. – A więc co dokładnie odpowiedział? œ zapytał Bleys. – Inochi o oshimuna œ na koso oshime! œ odpowiedziała Toni. – Język przodków twojego ojca należy do grupy tych języków Starej Ziemi, których nie opanowałem œ stwierdził Bleys. œ Co oznacza? – Nie da się tego zbyt dobrze przełożyć na basie œ wyjaœniła Toni. œ Aby to zrozumieć, musiałbyœ pojńć nasze dziedzictwo. Prawdopodobnie można by to oddać przez: Jeœli to konieczne, zaryzykuj życiem, ale nigdy nazwiskiem. Widzisz, zaufał mi. Nie znasz języka francuskiego. Natknńłeœ się kiedyœ na powiedzenie w tym języku œFais ce que dois – adviegne que peut, c’est commands au chevalief?. – Tak œ powiedział Bleys. œ Wydaje mi się, że cytuje to Conan Doyle w swojej powieœci historycznej œBiała kompaniaœ. W basicu brzmiałoby to mniej więcej œRób, co powinieneœ, nieważne co przyjdzie œ taka jest powinnoœć rycerzaœ. – Tak œ zgodziła się Toni. œ I choć słowa mojego ojca i to powiedzenie nie mówiń tego

samego, majń ze sobń coœ wspólnego. Już od dawna chciałam ci powtórzyć to, co powiedział, ale dopiero teraz możemy rozmawiać o takich sprawach. – Tak, bo teraz wiesz wszystko i wcińż jesteœ ze mnń. – Wiem o wszystkim. Nadal planujesz nie wyłńczać ze swojej wizji Dorsajów i Exotikow? – Tak œ potwierdził Bleys. œ To się nie zmieni. Częœć powodów jest taka, że nie jestem w stanie oddziaływać na Dorsajów i Exotikow, jak na mieszkańców innych œwiatów. Druga częœć jest taka, że jeœli w końcu zdecydujń się do nas przyłńczyć œ a mam nadzieję, że tak będzie, nawet jeœli nastńpi to za kilka stuleci œ to zrobiń to wyłńcznie dlatego, że sami tak zdecydujń. Nie potrafiłbym wpłynńć na nich bardziej niż na prawdziwego Wiernego czy Fanatyka. – A teraz œ Toni obróciła się na bok, by przyglńdać się swojemu mężczyŸnie – co zamierzasz zrobić? Nadal planujesz zajńć się przejęciem kontroli na Sainte Marie? – Nie jestem tego pewien – odparł Bleys. – To tak mały œwiat, w większoœci wiejski i rzymskokatolicki, prawie bez techniki – powiedziała. œ Jeœli tak ważnyjest czas, jak cińgle powtarzasz, czy nie lepiej byłoby zajńć się najpierw zdobyciem władzy na Cecie albo Freiłandii? – Częœciowo aby uniknńć rozlewu krwi. Ceta wcińż podzielonajest na dużń liczbę małych, niezależnych państw. Należałoby je przejmować pojedynczo, a łatwo ze sobń walczń w przypadku jakichkolwiek zmian we wzajemnej równowadze sił. Naprawdę najlepiej byłoby zostawić Cetę na koniec, żeby dołńczyli do mojej rodziny Nowych Œwiatów, po prostu nie mogńc sobie pozwolić na pozostanie poza tym układem. Jeœli chodzi o Freilandię œ miałem nadzieję chwilowo jej uniknńć. Chcę dać Newtonowi, Cassidzie i Nowej Ziemi czas na oswojenie się z ideń, że mogń współpracować i przyzwyczaić się, że pocińgam dla nich za sznurki. – Coby œ powiedziała Toni. œ Mogłaby być bardziej przydatna od Sainte Marie, choć jest mniejsza. – Ale na szerszń skalę jest stosunkowo mało ważna – przynajmniej między Nowymi Œwiatami. Moi ludzie prowadzńcy tam akcję rekrutacyjnń nie wyglńdaliby tak alarmujńco, jak na innych planetach gdzie jeszcze nie byłem. Poza tym... – Tak? œ zapytała Toni, kiedy umilkł. œ Co jeszcze? – To trochę œmieszne. – Ja cię nie wyœmieję œ Toni pstryknęła go lekko.

– No cóż. Słyszałaœ o Donalu Graeme, który przed stuleciem został Sekretarzem Obrony wszystkich œwiatów, łńcznie ze Starń Ziemiń? – Oczywiœcie œ odpowiedziała. œ Podobnie jak słyszałam o Juliuszu Cezarze, Czyngis Chanie i Napoleonie œ o Donalu Graeme zapewne nawet więcej niż o nich, ponieważ to œwieższa historia. – Wiesz, że miał wujów bliŸniaków, lana i Kensiego Graeme? – Tak. – Jak już mówiłem, zabrzmi to œmiesznie, szczególnie w moich ustach. Ale pamiętasz, że zarówno łan jak i Kensie byli na Sainte Marie i to tam właœnie zginńł Kensie? – Tak, znam tę historię œ potwierdziła Toni. – Przeczytałem o tym, gdy byłem bardzo młody. Tak mały, że musiałem podkradać ksińżki dla dorosłych, bo wyrosłem już z dziecięcych, które mi dawali. Inny Dorsaj, jeden z Morganów mieszkajńcych blisko Graemów w Foralie, napisał o tym we własnej autobiografii. Był tam, na Sainte Marie, w oddziałach Dorsajów wynajętych przez Exotikow przeciwko tym wynajętym przez rewolucjonistów. Siły drugiej strony sprowadzono ze Œwiatów Zaprzyjaœnionych. Pamiętasz, Kensie został zamordowany zupełnie nieoczekiwanie przez rewolucjonistów, w czasie rozejmu? – Och, tak. – To właœnie to œ powiedział Bleys, wcińż patrzńc na od tworzone na suficie gwiazd}’. – Jak już mówiłem, przeczytałem o tym w bardzo młodym wieku i coœ w œmierci Kensiego i jej znaczeniu dla lana głęboko mnie poruszyło. Widzisz, łan zawsze był kimœ takim jak ja – samotnym, trzymajńcym na dystans wszystkich oprócz swojego brata. I wtedy Kensie zginńł, a łan musiał powstrzymać pozostajńcych pod jego rozkazami najemników przed zrównaniem z ziemiń miasta, w którym się to wydarzyło, bo wszyscy kochali Kensiego. Toni nie odzywajńc się znów go pogłaskała. – Wydało mi się wtedy œ wcińż jeszcze byłem z matkń, ale byłem dostatecznie dorosły, by wiedzieć, że mnie nie kocha, że nigdy mnie nie kochała... wydało mi się, że doskonale wiem, co łan czuł tracńc Kensiego. I że mogłem to pojńć, bo byłem taki jak on. Wiesz, on był mrocznym człowiekiem. Stał z dala od wszystkich i nigdy nie powiedział nic na temat œmierci Kensiego, ani nie zdradził swoich uczuć. Ale ja je poczułem. Zawahał się, a Toni uspokajajńco œcisnęła jego dłoń. – To œmieszne, jak mówiłem œ ontynuował k Bleys. œ Ale to już na zawsze pozostało we

mnie. Myœlę œ to tylko wrażenie œ myœlę, że łan będzie spokojniej leżał w grobie, gdy upewnię się, że Sainte Marie stanie się jednym ze œwiatów, na których nie będzie już zabójstw i żadnych morderców. Bleys umilkł, a ona pozwoliła mu zachować ciszę. Ale w tej ciszy, po kilku chwilach z jej bransolety rozbrzmiał sygnał połńczenia telefonicznego. Dzięki wspólnemu, prawie telepatycznemu porozumieniu, wszystkie głoœniki w pokoju zostały wyłńczone. Bleys wyłńczył nawet swój telefon i tylko Toni zostawiła aktywna linię awaryjnń. Ostrzegła otoczenie, że Bleysowi pod żadnym pozorem nie wolno przeszkadzać, a jej tylko w sytuacjach wyjńtkowych. Sięgnęła po swojń bransoletę na stoliku po jej stronie łóżka i uniosła jń do ust. – Tak? Przez chwilę leżała nieruchomo, słuchajńc. – W żadnym wypadku œ powiedziała wyraœnie. Słuchałajeszcze przez chwilę, potem usiadła wyprostowana. – Jak pilne? œ zapytała. Bleys również się podniósł, siadajńc na łóżku obok niej. Jeszcze przez chwilę słuchała głosu z telefonu. – Poczekaj œ powiedziała do mikrofonu i obróciła się do Bleysa. – To Barbage œ wyjaœniła. œ Mówi, że musi z tobń* porozmawiać. Próbował połńczyć się z tobń od przylotu na Harmonię. Wydałam polecenia, by nikt ci nie przeszkadzał, ale najwyraœniej osoba na służbie pozwoliła mu się połńczyć. Chcesz z nim rozmawiać? – Tak œ odpowiedział Bleys. Sięgnńł po własnń bransoletę leżńcń po jego stronie łóżka i włożył jń na nadgarstek. Jego palce automatycznie odnalazły w mroku odpowiednie przyciski. – O co chodzi œ powiedział do mikrofonu. – Wielki Nauczycielu, Hal Mayne uciekł ze swojej celi przed dziesięcioma dniami! – zabrzmiał ostry głos Barbageœa. œ Tego dnia udałem się do Zaworu Rdzeniowego, gdzie dokonano sabotażu, który powstrzyma pracę na całe miesińce. Kiedy mnie nie było, strażnicy, bez mojego rozkazu, próbowali zabrać Hala Mayne do szpitala. Ale ich karetka ugrzęzła w tłumie wypełniajńcym ulice z powodu tego sabotażu i ponieważ ich przywód czyni – Rukh Tamani œ miała do nich przemówić. Mayne uciekł z karetki podczas jej przemówienia. Strażników oczywiœcie odpowiednio ukarano œ nie dzwonię w tej sprawie. Ale informator uliczny przekazał, że dwie godziny po ucieczce widziano Mayne’a wchodzńcego do

ambasady Exotikow. Jeœli wcińż tam jest, milicja nie może tam za nim wejœć. Potrzebujemy twojego poparcia w odpowiednich kręgach, by dostać pozwolenie na wejœcie tam. Bleys siedział przez chwilę ze wzrokiem wbitym w półmrok. – Nauczycielu? œ rozległ się głos Barbageœa. – Jestem tu œ odpowiedział Bleys. œ Jeœli ambasada go wpuœciła, nic nie mogę zrobić. – Najstarszy mógłby wydać specjalny rozkaz umożliwiajńcy nam wejœcie do œrodka – stwierdził Barbage. – Na pewno jeszcze tam jest. Natychmiast otoczyliœmy ambasadę milicjń, a informator czekał na jej przybycie. Powiedział nam, że nie wyszedł stamtńd nikt oprócz wysokiego Exotika, znanego pracownika ambasady. Potrzeba nam tylko twojej zgody, żeby go stamtńd wycińgnńć. – Nie œ odpowiedział Bleys tym samym, niskim głosem co poprzednio. œ Exotikowie nadal stanowiń potęgę międzygwiezdnń. Nie mogę zasugerować nikomu w naszym rzńdzie, by doprowadził teraz do incydentu dyplomatycznego. Przyjmij, że Hal Mayne przepadł. – Ale Nauczycielu... – Nie œ powtórzył Bleys. œ Przepadł. Odwołaj swoich milicjantów. Rozłńczył się, zerwał bransoletę i ponownie opadł na łóżko. Po chwili również Toni zdjęła swojń i położyła się obok niego. Bleys leżał nieruchomo zapatrzony w gwiazdy, jakby zatracił się w nich zapominajńc nie tylko o rozmowie, Barbage’u i Halu Mayne, ale i o niej. Toni bardzo delikatnie pogładziła go czubkami palców po ramieniu. – Bleys? œ powiedziała cicho. œ Musiałbyœ tylko szepnńć słówko McKae’emu... – Nie – zaprzeczył Bleys, nie ruszajńc się. œ Do tej pory odleciał już z planety. Ten wysoki pracownik ambasady to musiał być on, dla Exotikow to nie problem. Nie ma sensu. Już się stało, jest poza moim zasięgiem. Bleys umilkł, a Toni czekała, ale kiedy nic więcej nie powiedział, znów się odezwała. – Możesz mi coœ powiedzieć? œ zapytała w końcu. œ Czemu jest dla ciebie tak ważny? Co takiego mógłbyœ zrobić, czego nie możesz zrobić bez niego? Zdobyłeœ Nowń Ziemię, Cassidę i Newtona œ wszystko co chciałeœ œ bez nieg o. Ale zachowujesz się, jakbyœ właœnie stracił... sama nie wiem. Czego tak bardzo w nim poszukujesz? Bleys nie poruszył się. Wzrok miał utkwiony wyłńcznie w gwiazdach. _ – Przyjaciela œ odpowiedział. Kolejny tom nosi tytuł œGildia Orędownikówœ